You are on page 1of 2

EL DA DEL RAZCACHEIRO Dende que me sei fiya da cultura rua y colonizadora nun acougo.

De noite nun puiden pechar os oyos. Einda ben nun asosegaba os meus sonos enchanse de calabazis, cayotas, rabas, fabis, cebolas cimis quen luita desigual aplastaban galaicos grelos; arbeyos que sautodisparaban a discrecin enriba dindefensos chcharos. Aquel letreiro, aquelos nomes arrebolndose pola parede daquel economato queu sei ben qu un protectorao por qu nun ira al Alimerka da Veiga! Condo mergun apuri depresa un cola-cao, fixen con desgana as tareas domsticas y antias das once xa taba na porta de Ca El Regueiro. Marina del Regueiro foi compaeira de ma bola nas escolas laicas das Figueiras, son da quinta y na moced foron amigas del alma. Enguano a ma gua espiritual; esa feitora de conseyos sempre bus, que mabre os oyos y desembelea as telaraas da ma cabeca condo nun atopo salida. Entre nosoutras nun fain falta muitas palabras. Por como revinxo el focn ou meco os oyos Marina xa sabe de pe coxeo. Tampouco muyer quavece a bombardiar con preguntas, nin cuestiona as mas decisiis equivocadas con ese xa cho deca eu tan propio das madres. Verd que si fose asina vaya lider espiritual de merda! Xa cua cafetera na mao y tirando nel pico da mesa os restos da torta de roxois que se va, ta alga solera, mirou pra min y dixo: ents qu? Como puiden relateiye el meu triste destino xoncida pesada carga de verme esplotando sin dolo a os quhasta ayer eran vecos del outro lao da Ra. Espliqueiye como se me revolvan as tripas, como aquelo contrariaba toda a educacin que recibira, todo lo que fora hasta agora (que nun muito, vale, pro lo qu), todo lo que mensearan na casa y nas tabernas. Qu da hoi? interrogu. Esmorecida ergun a cabeza en busca del taco. Sbado, ye dixen. Digo de nmaro, terciu. Dous, dous de febreiro. Nun fixo falta quela dixese nada, queu macorde nunca perdn un catecismo. A Candelaria, remati. Condo a Candelaria chora, el inverno xa vai fora. Y mialma chovendo como chove hoi, podemolo dar por acabao nun che parece, na? Y nun que nun mo parecese, pro el meu esmolemento era muito mis grande que cualquer cuestin metereolxica. Nunca debn felo, pro confeso quhasta chegui a dudar da capacid de Marina como gua y como muyer cabal. Os anos, que nun perdonan rumiei pra min. Ai, ai, ai, xuvent. Lea verde, xente nova todo fume. Civilizacin colonizadora, na vida ougun tal. Tanto libro, tanto libro! Tras desta frase, Marina empezu a fer a interesante comparanza entre el qu a da dhoi el imperio mis grande del mundo (col permiso dos chinos) os Estados Unidos y nosoutros, os nacidos dEntrambasauguas. Cimentu el sou discurso na celebracin mui arraigada nas alonxadas terras de Pensilvania, el da da marmota. Dxome que si nosoutros nun fsemos xente pacfica y respetuosa non slo con outros conxneres, senn tamn cos animales, teriamos el noso particular da del razcacheiro.

Asina, el da da Candelaria en vede conformarnos con mirar si chove ou nun chove pra predecir el tempo que ta por vir, sacariamos un indefenso razcacheiro da sa cova, arrebolaramolo sin dolo por un aira cualquera, roubndoye el sou estimao pigarzo invernal y desps de velo correr atolondrao outra vez pral guichuiero ou quedarse fora col banduyo al sol, fiaramos as nosas previsiis. Desps de tan esclarecedor discurso preguntu: femos eso nosoutros? femos eso? Ante a ma negativa nun tuvo mis que mandarme de volta pra casa, xa col meu espritu en paz, non sin antias ferme comer un bon pedazo de torta de roxis, quel mrcoles ten quir fer anlisis y el colesterol nun perdona.

You might also like