William Gilbert je prouavao naelektrisavanje trenjem i na osnovu tih istraivanja podijelio sve materijale u dvije grupe: supstance koje

je bio u stanju naelektrisati, elektrici, supstance koje nije bio u stanju naelektrisati, neelektrici.

Kasnije se pokazalo kako razlika izmeu ove dvije grupe mterijala nije u njihovoj sposobnosti da budu naelektrisani ve u sposobnosti da zadre naelektrisanje na onom mjestu gdje je i nastalo. Danas ove materijale nazivamo izolatorima i provodnicima. Trljanjem ebonitne ploe (ili ipke) papirom dolazi do njihovog naelektrisavanja. Iako se prije trljanja ne mogu primjetiti nikakve sile izmeu ploe i papira, poslije trljanja jasno je da djeluje neka sila. Ona je privlanog karaktera, jer se radi o raznoimenim naelektrisanjima. Vano je istaknuti da se ukupna suma naelektrisanja prije i poslije trljanja nije promijenila. I pored kasnijih dodira ploe i papira nee doi do izjednaavanja naboja razliitih predznaka, jer su oba ova materijala izolatori (ne provode elektricitet). Idealnog izolatora u prirodi nema. Svaka supstanca, makar i zanemarljivo malo, ipak provodi elektricitet. Pri unoenju provodnika u elektrino polje dolazi do kretaja slobodnih elektrona i do djeliminog razdvajanja pozitivnog i negativnog naelektrisanja Ukoliko se na ebonitnu plou naelektrisanu negativnim naelektrisanjem stavi jedna metalna ploa, donja povrina metalne ploe se naelektrie pozitivnim naelektrisanjem, a gornja negativnim naelektrisanjem. Koliina naelektrisanja je takva da stvara polje koje unutar ploe ponitava polje negativnih naelektrisanja na ebonitnoj ploi. Dotakne li se ovakvom ploom metalna ipka elektroskopa, doi e do otklona njegove kazaljke. Elektroskop je ureaj za dokazivanje postojanja naelektrisanja na metalnim tijelima