T. C.

MARMARA ÜNİVERSİTESİ
FEN BİLİMLERİ ENSTİTÜSÜ

PAMUKKALE YÖRESİ LİKENLERİ ÜZERİNDE

TAKSONOMİK VE EKOLOJİK BİR ÇALIŞMA

Mustafa YAVUZ
(Biyoloji Öğretmeni)

YÜKSEK LİSANS TEZİ

BİYOLOJİ ANABİLİM DALI

DANIŞMAN
Yrd. Doç Dr. Gülşah ÇOBANOĞLU

İSTANBUL 2004
 T. C.
MARMARA ÜNİVERSİTESİ
FEN BİLİMLERİ ENSTİTÜSÜ

PAMUKKALE YÖRESİ LİKENLERİ ÜZERİNDE

TAKSONOMİK VE EKOLOJİK BİR ÇALIŞMA

Mustafa YAVUZ
(Biyoloji Öğretmeni)
(141100620010028)

YÜKSEK LİSANS TEZİ

BİYOLOJİ ANABİLİM DALI

DANIŞMAN
Yrd. Doç Dr. Gülşah ÇOBANOĞLU

İSTANBUL 2004
ÖNSÖZ

Tez konumuz, her geçen gün daha da önem kazanan ve son yıllarda giderek
artan sayıda çalıĢmaya konu olan likenlerdir. ÇalıĢma alanı olarak Pamukkale
Travertenleri ve Antik Hierapolis Kenti kalıntıları seçilmiĢtir. Dünyada bir eĢi daha
bulunmayan Pamukkale Travertenleri, UNESCO tarafından Dünya Mirası Listesine
dahil edilmiĢtir. Travertenlerin doğal güzelliğinin ve beyazlığının korunmasının yanı
sıra, genel olarak Pamukkale bölgesinin ekolojik ve vejetatif potansiyelleri de
dikkate değer bir önem arz etmektedir. Bu sebeple Çevre Bakanlığı bünyesinde
çalıĢan Özel Çevre Koruma Kurumu tarafından, Pamukkale yöresi ‘Pamukkale Özel
Çevre Koruma Bölgesi’ ilân edilmiĢtir. Yaptığımız bu çalıĢmayla Pamukkale
çevresinin Liken Florası tespit edilmiĢ, buradan yola çıkılarak hava kirliliği ve
ekolojisi gibi konularda yorumlar yapılmıĢtır.
Bu yüksek lisans tez çalıĢması, Marmara Üniversitesi Bilimsel AraĢtırma
Projeleri Komisyon BaĢkanlığı’nca desteklenmiĢtir.
Tüm tez çalıĢmam boyunca bana yol gösteren ve maddî – mânevî her türlü
desteği kendisinde bulduğum, özellikle Likenoloji alanında derin bilgilerine her
zaman ihtiyaç duyduğum değerli tez danıĢmanım Yrd. Doç Dr. GülĢah
ÇOBANOĞLU’na teĢekkürlerimi sunarım.
Coğrafya bilgilerinden ve kaynaklarından yararlandığım değerli meslektaĢım
Coğrafya Öğretmeni H. Canan DONAT’a teĢekkür ederim.
Fiziksel anlamda gerçekten zor fakat ruhen oldukça heyecan verici ve
dinlendirici arazi çalıĢmalarım sırasında benden yardımlarını esirgemeyen, tez
çalıĢmam boyunca her türlü fedâkârlığa katlanan sevgili eĢim Secâ YAVUZ’a ve
aileme teĢekkürü bir borç bilirim.

i
ĠÇĠNDEKĠLER

SAYFA
ÖZET vi

ABSTRACT vii

YENĠLĠK BEYANI viii

KISALTMALAR LĠSTESĠ ix

ġEKĠL LĠSTESĠ x

TABLO LĠSTESĠ xi

BÖLÜM I. GĠRĠġ VE AMAÇ 1

1. 1. LĠKENLERĠN GENEL ÖZELLĠKLERĠ 1

1. 2. LĠKENLERĠN SĠSTEMATĠĞĠ 2
1. 3. LĠKENLERĠN EKOLOJĠK ÖNEMĠ 4
a. Makrohabitat Faktörler 4
b. Mikrohabitat Faktörler 4
1. 4. LĠKEN BĠLEġĠKLERĠ 6

BÖLÜM II. ARAġTIRMA BÖLGESĠNĠN TANITIMI 8

2. 1. DENĠZLĠ ĠLĠ’NĠN TANITIMI 8

2. 1. 1. Denizli’nin Coğrafi Konumu ve Özellikleri 8
2. 1. 1. 1. Denizli’nin Konumu 8
2. 1. 1. 2. Denizli’nin Yüzey ġekilleri 13
2. 1. 1. 3. Denizli’nin Dağları 14
2. 1. 1. 4. Denizli’nin Ovaları 14
2. 1. 1. 5. Denizli’nin Gölleri 14
2. 1. 2. Denizli’nin Ġklim Özellikleri 15
2. 1. 3. Denizli’nin Bitki Örtüsü 20
2. 2. PAMUKKALE’NĠN TANITIMI 20

ii
 2. 2. 1. Pamukkale’nin Coğrafî Konumu ve Yüzey ġekilleri 20
2. 2. 2. Antik Hierapolis Kenti 22
2. 2. 3. Pamukkale Travertenleri ve Jeolojik Yapısı 23
2. 2. 4. Pamukkale Yöresi’nin Toprak Özellikleri 28
2. 2. 5. Pamukkale Yöresi’nin Ġklimi 29
2. 2. 6. Pamukkale Yöresi’nin Vejetasyonu (Bitki Örtüsü) 29
2. 2. 7. Pamukkale Yöresinde Erozyon Etkisi 30
2. 2. 8. AraĢtırma Bölgesi Konumu ve Lokaliteler 31
2. 2. 8. 1. Konum ve Bakı 31
2. 2. 8. 2. AraĢtırma Bölgesinde Lokaliteler 33

BÖLÜM III. MATERYAL VE YÖNTEM 35

3. 1. MATERYAL TOPLAMA YÖNTEMĠ 35

3. 2. ĠNCELEME ve TAYĠN YÖNTEMĠ 36

BÖLÜM IV. BULGULAR 37

4. 1. KULLANILAN LĠKEN SINIFLANDIRMA SĠSTEMĠ 37

4. 2. TESPĠT EDĠLEN CĠNSLERĠN SĠSTEMATĠK DĠZĠLĠMĠ 37
4. 3. TESPĠT EDĠLEN TAKSONLARIN LĠSTESĠ 39
4. 4. CĠNS TAYĠN ANAHTARI 41
4. 5. TAKSONLARIN DESKRĠPSĠYONLARI 44
4. 5. 1. ACAROSPORA A. Massal. 44
4. 5. 1. 1. Acarospora cervina A. Massal. 45
4. 5. 1. 2. Acarospora macrospora (Hepp.) A. Massal. ex Bagl. 46
4. 5. 2. ASPICILIA A. Massal. 46
4. 5. 2. 1. Aspicilia calcarea (L.) Mudd 47
4. 2. 2. 2. Aspicilia contorta (Hoffm.) Krempelh. 48
Aspicilia contorta ssp. contorta 48
Aspicilia contorta ssp. hoffmanniana 48
4. 5. 3. BUELLIA De Not. 49
4. 5. 3. 1. Buellia badia (Fr.) A. Massal. 50
4. 5. 3. 2. Buellia epipolia (Ach.) Mong. 50
4. 5. 4. CALOPLACA Th. Fr. 51
4. 5. 4. 1. Caloplaca alociza (A. Massal.) Mig. 53
4. 5. 4. 2. Caloplaca cerina (Ehrh. ex Hedwig) Th. Fr. 53
4. 5. 4. 3. Caloplaca chalybaea (Fr.) Müll. Arg. 54
4. 5. 4. 4. Caloplaca citrina (Hoffm.) Th. Fr. 55
4. 5. 4. 5. Caloplaca dolomiticola (Hue) Zahlbr. 56
4. 5. 4. 6. Caloplaca flavescens (Huds.) J.R. Laundon 56

iii
 4. 5. 4. 7. Caloplaca holocarpa (Hoffm. ex Ach.) A.E.Wade 57
4. 5. 4. 8. Caloplaca inconnexa (Nyl.) Zahlbr. 58
4. 5. 4. 9. Caloplaca lactea (A. Massal.) Zahlbr. 59
4. 5. 4. 10. Caloplaca luteoalba (Turner) Th. Fr. 60
4. 5. 4. 11. Caloplaca saxicola (Hoffm.) Nordin. 60
4. 5. 4. 12. Caloplaca teicholyta (Ach.) J.Steiner 61
4. 5. 4. 13. Caloplaca variabilis (Pers.) Müll. Arg. 62
4. 5. 5. CANDELARIELLA Müll. Arg. 62
4. 5. 5. 1. Candelariella aurella (Hoffm.) Zahlbr. 63
4. 5. 5. 2. Candelariella medians (Nyl.) A.L.Sm. 64
4. 5. 5. 3. Candelariella xanthostigma (Ach.) Lettau 64
4. 5. 6. CLADONIA Hill ex Browne 65
4. 5. 6. 1. Cladonia foliacea (Hudson) Willd. 65
4. 5. 6. 2. Cladonia pocillum (Ach.) Grognot 66
4. 5. 7. COLLEMA Weber ex Wigg. 67
4. 5. 7. 1. Collema cristatum (L.) Weber ex F. H. Wigg. 68
4. 5. 7. 2. Collema tenax (Sw.) Ach. em. Degel. 68
4. 5. 8. DIPLOSCHISTES Norman 69
4. 5. 8. 1. Diploschistes muscorum (Scop.) R. Sant. 70
4. 5. 8. 2. Diploschistes ocellatus (Vill.) Norman 70
4. 5. 9. FULGENSIA A. Massal. & de Not. 71
4. 5. 9. 1. Fulgensia fulgens (Sw.) Elenkin 71
4. 5. 10. LECANIA A. Massal. 72
4. 5. 10. 1. Lecania sylvestris (Arnold) Arnold 72
4. 5. 10. 2. Lecania turicensis (Hepp.) Müll. Arg. 73
4. 5. 11. LECANORA Ach. 73
4. 5. 11. 1. Lecanora albescens (Hoffm.) Branth & Rostrup. 74
4. 5. 11. 2. Lecanora campestris (Schaerer) Hue 75
4. 5. 11. 3. Lecanora dispersa (Pers.) Sommerf. 75
4. 5. 11. 4. Lecanora muralis (Schreber) Rabenh. 76
4. 5. 12. LECIDELLA Körber 78
4. 5. 12. 1. Lecidella elaeochroma (Ach.) M. Choisy 78
4. 5. 13. LOBOTHALLIA (Clauz. & Roux) Haf. 79
4. 5. 13. 1. Lobothallia radiosa (Hoffm.) Haf. 79
4. 5. 14. OPEGRAPHA Ach. 80
4. 5. 14. 1. Opegrapha herbarum Mont 80
4. 5. 15. PHAEOPHYSCIA Moberg. 81
4. 5. 15. 1. Phaeophyscia orbicularis (Neck.) Moberg 81
4. 5. 16. PHYSCIA (Schreber) Michaux 82
4. 5. 16. 1. Physcia adscendens (Fr.) H. Olivier 82
4. 5. 16. 2. Physcia stellaris (L.) Nyl. 83
4. 5. 17. PHYSCONIA Poelt 84
4. 5. 17. 1. Physconia distorta (With.) J. R. Laundon 84
4. 5. 18. PLACIDIUM A. Massal. 85
4. 5. 18. 1. Placidium squamulosum (Ach.) Breuss 85

iv
 4. 5. 19. PLACOCARPUS Trevisan 86
4. 5. 19. 1. Placocarpus schaereri (Fr.) Breuss 86
4. 5. 20. PLACYNTHIUM (Ach.) S. Gray 86
4. 5. 20. 1. Placynthium nigrum (Huds.) Gray 86
4. 5. 21. PSORA Hoffm. 87
4. 5. 21. 1. Psora decipiens (Hedw.) Hoffm. 87
4. 5. 22. RINODINA (Ach.) S. Gray 88
4. 5. 22. 1. Rinodina bischoffii (Hepp) A. Massal. 88
4. 5. 22. 2. Rinodina calcarea (Arnold) Arnold 89
4. 5. 22. 3. Rinodina exigua (Ach.) S. Gray 90
4. 5. 22. 4. Rinodina gennarii Bagl. 90
4. 5. 23. SQUAMARINA Poelt 91
4. 5. 23. 1. Squamarina cartilaginea (With.) P. James 91
4. 5. 24. TONINIA A. Massal. 92
4. 5. 24. 1. Toninia cinereovirens (Schaer.) A. Massal. 93
4. 5. 24. 2. Toninia diffracta (A.Massal.) Zahlbr. 93
4. 5. 24. 3. Toninia physaroides (Opiz) Zahlbr. 94
4. 5. 24. 4. Toninia sedifolia (Scop.) Timdal 94
4. 5. 25. VERRUCARIA Schrader 95
4. 5. 25. 1. Verrucaria glaucina Ach. 96
4. 5. 25. 2. Verrucaria lecideoides (A.Massal.) Trevisan 97
4. 5. 25. 3. Verrucaria muralis Ach. 97
4. 5. 25. 4. Verrucaria nigrescens Pers. 98
4. 5. 25. 5. Verrucaria viridula (Schrad.) Ach. 99
4. 5. 26. XANTHORIA (Fr.) Th. Fr. 100
4. 5. 26. 1. Xanthoria parietina (L.) Th. Fr. 100

BÖLÜM V. SONUÇ ve TARTIġMA 102

TERĠMLER LĠSTESĠ 112

KAYNAKLAR 115

EKLER 124

ÖZGEÇMĠġ 128

v
ÖZET

PAMUKKALE YÖRESĠ LĠKENLERĠ ÜZERĠNDE

TAKSONOMĠK VE EKOLOJĠK BĠR ÇALIġMA

AraĢtırma bölgesi olarak seçilen Pamukkale yöresinden, bölgenin florasını

belirlemek ve tanıtmak amacıyla, 10 Ağustos 2002 ile 20 Mayıs 2004 tarihleri
arasında, on iki farklı lokaliteden toplanan liken örneklerinin tayinleri yapılmıĢtır.
ÇalıĢmada 15 familyadan 26 cinse ait 61 tür (62 takson) tespit edilmiĢtir. Likenlerin
cins tayin anahtarı, taksonların tayin anahtarları, deskripsiyonları, araĢtırma
alanındaki yayılıĢları, toplandıkları substratın özellikleri, Türkiye’deki yayılıĢları,
dünyadaki yayılıĢ alanları ve habitatları ile birlikte verilmiĢtir. 52 tür, araĢtırma
bölgesi için; 3 tür ise Türkiye Liken Florası için yeni kayıttır.

Haziran 2004 Mustafa YAVUZ

vi
ABSTRACT

A TAXONOMICAL AND ECOLOGICAL STUDY ON LICHENS

OF PAMUKKALE DISTRICT

The lichen specimens collected from twelve localities in the research area
between the dates August 10 2002 and May 20 2004. The specimens have been
determined to represent the lichen flora of Pamukkale and its surroundings. 61
species (62 taxa) belong to 26 genera from 15 families were identified. Keys to
genera and taxa, their descriptions, distributions in the research area, in Turkey and
in the world with their habitats have been given. 52 species were newly recorded for
the research area. Also 3 species and are new records for Turkish Lichen Flora.

June 2004 Mustafa YAVUZ

vii
YENĠLĠK BEYANI

PAMUKKALE YÖRESĠ LĠKENLERĠ ÜZERĠNDE

TAKSONOMĠK VE EKOLOJĠK BĠR ÇALIġMA

Ekoloji, tıp, eczacılık, kimya ve endüstri gibi ekonomik alanlarda kullanılıyor

olmaları likenlerin önemini günümüzde bir kat daha arttırmıĢtır. Ancak, ülkemizde
Likenoloji alanındaki çalıĢmalar henüz yetersizdir. Bu alanda yapılması gereken en
temel çalıĢma floristik bir taksonomi çalıĢmasıdır. Floristik çalıĢmaların bir süre
sonra genetik, biyokimyasal ve biyoteknolojik çalıĢmalara ıĢık tutacağı ümidindeyiz.
Yine önemle belirtilmesi gereken bir husus da, henüz ülkemizin bir liken florası
yazılmamıĢtır. Böyle çalıĢmaların günün birinde ‘Türkiye Liken Florası’nı kaleme
alacak bilim adamlarımıza birer kilometre taĢı olacağı kanaatindeyiz.
Bu çalıĢmada Pamukkale yöresindeki likenler toplanmıĢ, taksonomik olarak
incelenmiĢ, tayin edilmiĢ ve tanıtılmıĢtır. AraĢtırma alanında daha önce Likenler ile
ilgili bazı çalıĢmalar yapılmıĢsa da, sistemli ve uzun vadeli bir çalıĢma
yapılmamıĢtır. Bölge florasında tespit edilen likenlerin 10 takson dıĢında tamamı
(52) ilk defa tarafımızdan kaydedilmiĢtir. Ayrıca likenler arasındaki 3 tür Türkiye
Liken Florası için yeni kayıt durumundadır.
ÇalıĢma sonunda bölgenin liken florasında gözlenen tür sayısı zenginliği ve
özellikle hava kirliliğine karĢı duyarlı diyebileceğimiz türlerin yer alması hava
temizliği bakımından bu turistik yörenin eĢsizliğini göstermektedir. Buna ilâveten
traverten kayaçları üzerinde geliĢmeye baĢlayan likenler, bir bölgede bitki örtüsünün
ilk defa nasıl ortaya çıktığı hakkında bilgiler sunmaktadır.

Haziran 2004
DanıĢman Öğrenci
Yrd. Doç. Dr. GülĢah ÇOBANOĞLU Mustafa YAVUZ

viii
KISALTMALAR LĠSTESĠ

C : Ticari çamaĢır suyu - Sodyum hipoklorid çözeltisi

Epi : Epifitik
I : % 70 etil alkolde çözünmüĢ iyot kristalleri
K : % 10 KOH Potasyum Hidroksit çözeltisi
KK : Kalkerli kaya
Kyb : Karayosunları ile birlikte
Lik : Likenikol, Liken üzerinde
µg : Mikrogram (= 10 -6 g)
µm : Mikrometre (= 10 -6 m)
Mus : Musikol, Karayosunu üzerinde
N : % 50 Nitrik asit
P : % 95 etil alkoldeki doygun parafenilendiamin
Sin. : Sinonim (EĢ isim)
sp. : Species (Tür)
ssp. : Subspecies (Alt tür)
Ter : Terrikol, Toprak üzerinde

ix
ġEKĠL LĠSTESĠ

ġEKĠL SAYFA

ġekil I – 1 Evernik Asitin Formülü 6

ġekil I – 2 Usnik Asitin Formülü 6

ġekil II - 1 Denizli Ġli’nin Türkiye Üzerindeki Konumu ve C2 Karesi 10

ġekil II - 2 Denizli Ġli Ġdâri Haritası 11

ġekil II - 3 Denizli ve Pamukkale Yöresi Jeolojik Haritası 12

ġekil II - 4 Çürüksu Vadisi’nin 120 m Çözünürlüklü Uydu Fotoğrafı 13

ġekil II - 5 Denizli Ġli’ne Ait Ġklim Diyagramı 15

ġekil II - 6 Hierapolis Kenti’nin MS III. Yüzyıldaki Görünümü 23

ġekil II - 7 Pamukkale’de Traverten ÇeĢitleri 24

ġekil II - 8 Çürüksu Vadisi Jeolojik Haritası 25

ġekil II - 9 Denizli – Pamukkale Yöresinde Dağların Bakı Pozisyonu 32

ġekil II - 10 AraĢtırma Bölgesinin Plânı 34

ġekil V – 1 On iki Numaralı Lokaliteden Pamukkale’nin Görünümü 102

ġekil V – 2 Lokalitelerdeki Takson Sayıları 107

ġekil V – 3 Substrat Cinsine Göre Likenlerin Yüzdelik Dağılımları 108

ġekil V – 4 Tallus Biçimine Göre likenlerin Yüzdelik Dağılımı 108

ġekil V – 5 Termal Suyun Etkisiyle Kireçle Kaplanan Mısır Bitkileri 109

ġekil V – 6 CaCO3’le KaplanmıĢ Liken ve Karayosunu Örnekleri 110

x
TABLO LĠSTESĠ

TABLO SAYFA

Tablo II - 1 Denizli Ġli 2002 Yılı Hava Kirliliği Aylık ve Yıllık Ortalamaları 16

Tablo II - 2 Denizli Ġli'ne Ait Aylık, Mevsimlik ve Yıllık YağıĢ Değerleri 17

Tablo II - 3 Denizli Ġli'ne Ait Don Olaylı Gün Süreleri 17

Tablo II - 4 Denizli Ġli'ne Ait Ortalama ve Mutlak Ekstrem Sıcaklıklar 18

Tablo II - 5 Denizli Ġli'nde Egemen Rüzgar Yönleri ve Frekansları 19

Tablo II - 6 Denizli Ġli'nde En Hızlı Rüzgar Yönü ve Hızı 19

Tablo II - 7 Termal Kaynağın Kimyasal Analizi 27

Tablo II - 8 Denizli Ġçme Suyunun Kimyasal Nitelikleri 28

Tablo II - 9 Pamukkale 2003 Yılı Ortalama Sıcaklık Değerleri 29

Tablo V - 1 Türlerin Lokalitelere Göre Dağılımı 104

Tablo V - 2 Tallus ve Substrat ÇeĢitlerine Göre Likenlerin Dağılımı 105

Tablo V - 3 Cinslerin Familyalara Dağılımı ve Tür Sayıları 106

xi
BÖLÜM I.

GĠRĠġ VE AMAÇ

1. 1. LĠKENLERĠN GENEL ÖZELLĠKLERĠ

Sıra dıĢı bitkiler olarak kabul edebileceğimiz likenler, alg ve mantar

hücrelerinin karĢılıklı fayda prensibine dayanan simbiyotik birliktelikleri sonucu
oluĢmuĢlardır. Bir likeni meydana getiren iki canlı da karĢılıklı olarak birbirlerinden
fayda elde etmektedirler. Mantar, algin gerçekleĢtirdiği fotosentez iĢlemi sonucunda
besin elde ederken, alg de mantarın kendisine sağladığı su ve mineral sayesinde
kurumaktan korunmakta ve kendisi için emin bir yerde yaĢamını sürdürmektedir. [27 -
30]

Mantar bileĢeni çoğunlukla Ascomycetes (% 98), Basidiomycetes (% 0.4) yada

Deuteromycetes (% 1.6) grubundan; alg bileĢeni ise genellikle Chlorophyta (% 90),
veya Cyanobacteria (% 10) grubundandır. Burada dikkati çeken en önemli husus,
mantar ve alg hücrelerinin yalnızca morfolojik bir iliĢki içinde olmayıp, aynı
zamanda fizyolojik olarak da bir bütünlük gösteriyor olmalarıdır. Bazı araĢtırıcılara
göre, likenler, mantarın alg üzerinde kurduğu kontrollü bir parazitlik örneği olarak
görülmektedir. [1, 9, 28, 29]
Morfolojilerine göre Dalsı (Fruticose), Yapraksı (Foliose), Kabuksu (Crustose)
ve Pulsu (Squamulose) gibi isimler alan likenlerin üremesi, mantar bileĢeninin
ürettiği sporlar vasıtasıyla veya izid, sored gibi vegetatif yapılarla gerçekleĢir. [28]

-1-
 Algler ve mantar hifleri tallus içinde homojen dağılmıĢ Ģekilde görülüyorsa,
böyle talluslara homeomerik tallus; tabakalaĢma gösterecek Ģekilde görülüyorsa,
böyle talluslara heteromerik tallus denir. Birçok liken, dıĢta alg hücrelerini çeviren
bol jelatinli, çift çeperli ve birbirine sarılı hiflerden oluĢan korteks tabakası içerir.
Bunun altında ise kalın çeperli mantar hiflerinden meydana gelen ve tallusun büyük
kısmını oluĢturan medulla tabakası vardır. Bazı likenlerde, özellikle yapraksılarda,
alt korteks tabakası ve substrata tutunmasına yarayan rizinler de bulunur. [27 – 30, 33]
Likenler, alg ve mantar bileĢenlerinin ayrı iken üretemedikleri, asit
özelliğindeki liken bileĢiklerini üretirler. Genellikle mantar metabolizması sonucu
oluĢan fenol asitleri ve pigmentlerden ibaret olan bu bileĢiklerin antibiyotik, anti-
kanserojen, ve antiviral etkileri saptanmıĢ ve likenlerin tıbbî kullanımları önem
kazanmıĢtır. Ayrıca likenler kimya sanayii, parfümeri ve besin endüstrisinde yaygın
kullanım alanları bulmuĢtur. [19, 28, 29, 61, 102, 103]
Likenlerin keĢfi ve yapısının anlaĢılmasından sonra bu konudaki çalıĢmalar
artmıĢtır. Taksonomik, morfolojik, anatomik, fizyolojik çalıĢmalara ek olarak
ekolojisi, büyüme - geliĢmeleri, endüstriyel kullanım alanları, hava kirliliği etkileri,
kimyası, mikrobiyolojisi ile ilgili araĢtırmalara son zamanlarda moleküler genetik
çalıĢmaları da katılmıĢtır.

1. 2. LĠKENLERĠN SĠSTEMATĠĞĠ

Sistematik anlamda „Lichen‟ sözcüğünü (Yunanca – Leikhen -

Yalamak anlamında) ilk defa M.Ö. IV. yüzyılda Aristoteles‟in öğrencisi
Theophrastus, Ciğerotları (Hepaticae) için kullanmıĢtır. Likenler birçok botanikçi
tarafından Karayosunlarıyla (Musci) karıĢtırılmıĢtır. [61]
Ġsveçli botanikçi, Carolus von Linneaus‟un 1753 de yayınlanan „Species
Plantarum‟ isimli eseri özellikle liken nomenklatürü bakımından baĢlangıç sayılır.
Bu eserde seksen liken türü tek bir „Lichen‟ cinsi altında toplanmıĢtır. Ġlk uygun
liken klasifikasyonunu yapan kiĢi ise Linneaus‟un öğrencisi Ġsveçli Erich
Acharius‟tur (1757-1819). Acharius, likenolojinin babası kabul edilmiĢtir. [28, 29]
Alman botanikçi Schwendener ilk defa likenlerin alg ve mantardan meydana
geldiğini keĢfetmiĢtir (1867). Daha sonra sistematik botanikçi Vainio (1890), Reinke
(1894-1896), Zahlbruckner (1907-1926) tarafından yapılan çalıĢmalar sonucu,

-2-
likenler mantar sistemi içinde likenleĢmiĢ mantarlar (lichenized fungi) olarak diğer
mantarlardan (non-lichenized fungi) ayrı bir grup kabul edilmiĢtir. [28, 29]
Türkiye‟de likenlerle ilgili ilk sistematik çalıĢmalar Rigler 1852 [75], Arnold
1897 [36], Fritsch 1899 [7], Steiner 1899 a [79], -b [80], 1905 [81], 1909 a [82], -b [83],

1916 [84], 1921 [85]; Szatala 1927 a [86], - b [87], 1940 [88], 1941 [89], 1960 [90]; Pišŭt 1970
[74] ve Verseghy 1982 [93], gibi araĢtırıcılar tarafından çeĢitli bölgelerden toplanan
likenlerin kaydedildiği yayınlar ile baĢlatılmıĢtır. Daha sonra John 1996 a [54], 1996 b
[55]; John ve Nimis 1998 [58]; Schindler 1998 [77] gibi yabancı araĢtırıcıların yanında;
Türk araĢtırıcıların da çalıĢmaları baĢlamıĢtır. Öncelikli olarak kimyasal çalıĢmalar
(Zeybek ve John 1992 [103]; Zeybek ve ark. 1983 [102]; Öztürk A. ve Öztürk K. 1988
[71], Sommerfeldt ve John 2001 [78]) ve hava kirliliği etkisi ile ilgili bazı çalıĢmalar
yapılmıĢtır (Özdemir 1992 a [67], Topçuoğlu ve ark. 1992 [91]). Taksonomik ve
floristik olarak yapılan araĢtırmalar da artmaktadır. Türkiye‟de floristik anlamda
yapılan çalıĢmalar en güncel hâliyle Ģöyledir: Güner ve Özdemir 1986 Batı Anadolu
[48]; Güner 1986 Ege Bölgesi [8]; Özdemir 1986 Ġzmir ve çevresi [64], 1987 [30], 1991
[66] EskiĢehir, 1990 Bilecik [65]; Öztürk 1992 Uludağ [72], Özdemir ve Öztürk 1992
Gemlik – Mudanya [70]; Aslan 1995 Erzurum - Kars – Artvin [27]; Çiçek Akbıyık ve
Türk Özdemir 1995 Ilıca (Kütahya) [41]; Yazıcı 1995 a Akçaabat (Trabzon) [93], 1995
b ÇamlıhemĢin (Rize) [94], 1995 c [95]; Gönüllüol ve ark. 1995 [46]; Çobanoğlu ve
Akdemir 1997 Ġstanbul Adaları [43]; Akdemir ve Çobanoğlu 1998 Foça (Ġzmir) [34];

Güvenç ve Öztürk 1997 Spil Dağı (Manisa) [50]; Güvenç ve Öztürk 1998 Adana –
Hatay [51]; John ve Nimis 1998 (Hatay) [58]; Çiçek ve Türk Özdemir 1998 Sakarya
[42]; Karabulut ve Türk Özdemir 1998 AkĢehir (Konya) [60]; Türk Özdemir ve Güner
1998 Trakya [69]; Öztürk, Kaynak ve Güvenç 1998 Balıkesir – Bursa – Isparta [73];

Yazıcı 1999 a Trabzon [96], 1999 b Karacabey (Bursa) [97]; Çobanoğlu 1999 (Abant /
Bolu) [29]; Aslan 2000 Artvin – Erzurum – Kars [37]; Güvenç 2001 Kayseri [48];

Hezarfen, Türk ve Candan 2001 (YeĢildağ / Kütahya – Bilecik) [53]; Sommerfeldt ve

John 2001 (Ġzmir) [78]; Yıldız ve John 2002 (Kastamonu) [101]; Güvenç 2002 Adana –
Konya – Niğde [49]; Yazıcı ve Aslan 2002 ÇamlıhemĢin (Rize) [100]; Yazıcı ve Aslan
2002 Trabzon [99]; Aslan Yazıcı ve Karagöz 2002 Murgul (Artvin) [38]; Güvenç ve
Öztürk 2004 Uludağ [52].
Yeryüzünde yaklaĢık 20.000 liken türü olduğunu tahmin edilmektedir.

-3-
1. 3. LĠKENLERĠN EKOLOJĠK ÖNEMĠ

Likenler uzun ömürlü fakat çok yavaĢ büyüyen organizmalardır. Ağaç

gövdeleri, dağ tepeleri ve çıplak kayalıklar likenlerin genel olarak yaĢadıkları yerler
olmakla birlikte; likenler, kaya, taĢ, kiremit, beton, harç, duvar, toprak, ağaç
kabukları, karayosunları ve diğer likenler üzerinde geliĢebilen ve kutuplardan çöllere
kadar çeĢitli habitatlara uyum sağlayabilen canlılardır. Likenler, üzerinde yaĢadıkları
substrata göre
a. Saksikol : TaĢ, kaya duvar, beton vs üzerinde geliĢen,
b. Epifitik : Bitkiler (ağaç, çalı vb) ve bitki kısımları üzerinde geliĢen,
c. Terrikol : Toprak üzerinde geliĢen,
d. Likenikol : Bir baĢka liken üzerinde geliĢen,
e. Musikol : Karayosunları üzerinde geliĢen olmak üzere 5 farklı gruba
ayrılırlar.
Ayrıca bir bölgedeki likenlerin geliĢimi, diğer bütün bitkilerde olduğu gibi,
doğrudan habitat koĢullarına bağlı olarak değiĢmektedir. Likenleri etkileyen habitat
faktörleri makro Makrohabitat Faktörler ve Mikrohabitat Faktörler olmak üzere iki
baĢlıkta incelenebilir: [31]

a. Makrohabitat Faktörler
1. GüneĢ ıĢığı (Fotosentez için gerekli ıĢık dalga boyu 460-640 nm olmalıdır,
ıĢığın yoğunluğu ve kalitesi önemlidir.)
2. Rüzgar (hızı ve frekansı)
3. Sıcaklık (maksimum, minimum, mevsimsel değerler)
4. Nem (yağmur, kar, sis, yıllık ortalama, minimum ve maksimum değerleri)
5. Atmosferik havanın kimyası (besinler, toksinler, asitlik, varsa çevredeki
kirlilik kaynakları tipi ve yakınlığı)
b. Mikrohabitat Faktörler
1. Substrat: topografyası, kimyası, stabilitesi, nem oranı ve tipi (kaya, ağaç
kabuğu, karayosunu, diğer bitkiler, insan-yapımı maddeler)
2. Toprak: yapısı ve kimyası (pH, toksinler, besinler, renk, parça büyüklüğü, su
tutma kapasitesi, % kaya içeriği ve % bitki örtüsü)
3. Atmosferik gazlar: konsantrasyon değiĢimleri (CO2, Ozon..)
4. Orman örtüsü: kanopi % açıklığı.

-4-
 Bir likenin yaĢaması için sıcaklık çok büyük bir fark oluĢturmaz. Tropik
bölgelerde yaĢayabildikleri gibi soğuk kutup bölgelerinde de yaĢayabilirler.
Likenler, havanın toksik etkisine karĢı güçlü değildir, bu nedenle sadece hava
kirliliğinin olmadığı yerlerde yaĢayabilirler ve hava kirliliğine karĢı duyarlılıkları
nedeniyle biyolojik indikatörler olarak dikkat çekerler. SO2 (Kükürt dioksit) gibi gaz
kirleticilere karĢı duyarlılıkları fark edildiğinden bu yana, Ģehir kirliliği ve emisyon
kaynakları çevresinde indikatör olarak kullanılmaktadırlar. Ayrıca ağır metaller ve
Kükürt gibi elementleri biriktirdikleri de bulunmuĢtur. Likenler havada düĢük
konsantrasyonlarda bulunan elementleri içinde biriktirebilme yeteneklerinden dolayı
sık sık çalıĢma konusu olmaktadırlar. Hava kirliliğinin tâkibinde; doğal ve hava
kirliliğinin sebep olduğu komünite kompozisyon ve yapısındaki değiĢiklikleri,
morfolojik Ģartlarda ve element içeriklerindeki değiĢimleri ayırt etmek amacıyla uzun
süreli liken izleme alanları ve haritaları oluĢturulmaktadır. [31, 71, 78]
Likenler toprağın meydana geliĢinde oldukça önemli bir rol oynarlar. Burada
mantarlara özgü ayrıĢtırıcı özellik son derece önemlidir. Liken, mantarın bu
özelliğini kullanarak kayanın üzerini yavaĢ yavaĢ ayrıĢtırır ve kayanın rüzgar ve
yağmur ile parçalara ayrılmasına neden olur. Likenlerin bazıları oldukça sert kayaları
bile çözebilecek bir güce sahiptir. Bu güç sayesinde parçalara ayrılan kaya,
ufalanarak toprağın meydana gelmesini sağlamaktadır. Çıplak kayalarda geliĢebilen
ve salgıladıkları maddeler ile toprak oluĢumunu sağlayan sonra da karayosunlarının
geliĢmesine ortam hazırlayan likenler öncü bitkiler olarak değerlendirilirler. Organik
madde miktarının artması sonucunda daha yüksek bitkilerin de geliĢebileceği toprak
oluĢumunu hızlandırırlar. [28, 29, 123]
Genel olarak likenlerin ekolojik önemini Ģöyle sıralayabiliriz:
1. Nem tutma kabiliyeti, çöllerde nem seviyesini korumakta etkili olur,
2. Ağaçlar için gerekli olan fosfor ve azotu toprağa kazandırırlar,
3. Böceklerin gıda kaynağıdırlar,
4. TaĢ minerallerini fiziksel ve kimyasal olarak parçalarlar,
5. DeğiĢik likenlerin hava Ģartlarına farklı uyum göstermesi, çevre
kirliliğinin takibi açısından önem kazanmıĢtır.

-5-
1. 4. LĠKEN BĠLEġĠKLERĠ

Likenler, alg ve mantar bileĢenlerinin doğada tek baĢlarına iken üretemedikleri

bazı bileĢikler üretebilirler. Kısaca liken asitleri olarak adlandırılan bu 600 kadar
bileĢik, daha çok mantar metabolizmasının ürünü olan fenol asitleri ve pigmentlerdir.
Liken bileĢikleri, primer ve sekonder bileĢikler olarak tanımlanır. Primer
bileĢikleri alg, fotosentezle hazırlar, baĢta glikoz ve mannitol – sorbitol gibi polioller
olmak üzere, likenin ve izolikenin gibi likenlere özgü polioller sentezlenir.
Likenlerdeki sekonder bileĢikler metabolizma ürünü olarak meydana gelen
alifatik ve aromatik bileĢiklerdir. Sekonder bileĢikler, mantar tarafından
sentezleniyorsa da, sentezin ön basamaklarındaki bileĢikleri alg hazırlamaktadır.
Likenlerdeki ortakların gerçekleĢtirdiği uyumlu biyosentezler sonucu meydana gelen
bu maddeler, genellikle ince kristaller hâlinde tallusta depolanır ve likenlerin kendine
özgü renklerini oluĢtururlar. Sekonder bileĢiklere örnek olarak Vulpinik asit,
Lekanorik asit, Evernik asit ve Usnik asit verilebilir. (ġekil I - 1, 2) [16, 103]

ġekil I – 1 Evernik Asitin Formülü ġekil I – 2 Usnik Asitin Formülü

Bu maddelerden parfümeri, boya ve kimyasal endüstrilerde olduğu kadar tıp ve

eczacılıkta da yararlanılmaktadır. Örneğin Roccella türlerinden kimyada kullanılan
kırmızı turnusol boyası ve orsey isimli mor boya maddeleri elde edilir. Cladonia
rangiformis‟den etil alkol elde edilmektedir. Usnea türlerinin antibakteriyel etkileri
saptanmıĢtır ve usnik asitten antiseptik kremler yapılmaktadır. Ayrıca antifungal,
antikanserojen ve antiviral etkileri de tespit edilmiĢtir. Kuzey Avrupa ülkelerinde ren
geyiğinin besinini oluĢturan Cetraria islandica‟nın çayının eskiden beri öksürüğe iyi
geldiği bilinmektedir. Fransa ve Yugoslavya'da yılda tonlarca toplanan Evernia
prunastri ve Pseudevernia furfuracea‟dan makyaj pudrası yapımında
yararlanılmaktadır. Mannit bakımından zengin olan Lecanora esculenta, Manna

-6-
Likeni olarak bilinir, Asya ülkeleri ve Arabistan'da ekmek unu yapımında ve
develerin besini olarak kullanılmaktadır. Likenlerden yalnızca iki tür, Letharia
vulpina ve Cetraria pinastri türleri zehirlidir. [16, 19, 28, 29, 103]
Tarihi seyir içinde çok eskilerden beri biraz da batıl inançlara dayalı olarak
likenlerin tedavide kullanıldığı bilinmektedir. Örneğin, tallusu sarı renkli olan
„Xanthoria parietina‟ sarılık tedavisinde, sakala benzetilen „Usnea barbata‟ saç ve
sakal çıkarmak için, alveollü tallus yüzeyi dolayısıyla akciğere benzetilen „Lobaria
pulmonaria‟ ise akciğer hastalıkları tedavisinde kullanılmıĢtır. [123]
Bu tezde taksonomik ve floristik bir çalıĢma ile Pamukkale yöresinde geliĢen
likenler tanıtılmıĢ ve daha sonra yapılabilecek ekolojik, kimyasal veya diğer
dallardaki liken çalıĢmalarına da zemin hazırlanmıĢtır. Zirâ, Pamukkale travertenleri
UNESCO tarafından Dünya Mirası Listesi‟ne dahil edilmiĢtir. Pamukkale‟nin doğal
ve tarihi güzellikleri yanında vejetasyon ve ekolojik özellikleri de detaylı bir Ģekilde
incelenmelidir. Bu bağlamda arazideki çevre kirliliğini yada travertenlerin zamanla
pasif hâle geçiĢini ve bitki örtüsü tarafından istilâ ediliĢini liken monitör yöntemiyle
gözlemek mümkündür. Ayrıca bu çalıĢma ile Türkiye için yeni kayıt
sayabileceğimiz, bölge için özel bazı türlerin tespitiyle yakın bir gelecekte
hazırlanacak olan „Türkiye Liken Florası‟na katkıda bulunulmuĢ ve hava kirliliği
görülmeyen araĢtırma bölgesindeki doğal ve sağlıklı geliĢen liken türlerinin
zenginliği sunulmuĢtur.

-7-
BÖLÜM II.

ARAġTIRMA BÖLGESĠNĠN TANITIMI

AraĢtırmamıza konu olan Pamukkale yöresi Denizli Ġl merkezine 20 km

Denizli - Ġstanbul Karayolu‟na 16 km mesafededir. Bölge, yeryüzü Ģekilleri, iklim ve
bitki örtüsü gibi pek çok özellik bakımından Denizli il merkezine oldukça
benzemektedir. Bu bakımdan öncelikle Denizli Ġli‟nin tanıtımı yerinde olacaktır.

2. 1. DENĠZLĠ ĠLĠ’NĠN TANITIMI

2. 1. 1. Denizli’nin Coğrafi Konumu ve Özellikleri

2. 1. 1. 1. Denizli‟nin Konumu

Denizli, Anadolu yarımadasının güneybatısında, Ege bölgesinin doğusunda yer

almaktadır. Ege, Ġç Anadolu ve Akdeniz bölgeleri arasında bir geçit durumundadır.
Denizli ilinin, her üç bölge üzerinde de toprakları vardır. Denizli ili 28° 38' - 30° 05'
doğu boylamları, ve 37° 52' - 38° 29' kuzey enlemleri arasında yer alır. (Doğu uç
noktası Çivril ilçesi GümüĢsu - Gökgöl köyü Dinar sınırında Efekli tepe; batı uç
noktası Buldan ilçesi Alandız köyü, Manisa-Sarıgöl sınırında Tezek tepe; kuzey uç
noktası; Çivril Çapak köyü, Afyon sınırında Avgan Damları mezarlığı; güney uç

-8-
noktası Çameli - Muğla sınırında Karabayır köyüdür) Denizli, P. H. Davis‟in “Flora
of Turkey” adlı eserindeki kareleme sistemine göre yurdumuzun B2 ve C2
karelerinde yer almaktadır. (ġekil II – 1, 2) [4, 6, 17, 22, 119]
Denizli ili doğuda Burdur, Afyon; batıda Aydın, Manisa; güneyde Muğla;
kuzeyde UĢak illeri ile komĢudur. Karayolu ile Ġstanbul‟dan 632 km, Ankara‟dan 476
km, Ġzmir‟den 231 km uzaklıktadır. Ġlin yüzölçümü 11.868 km2 olup, denizden
yükseltisi 428 m dir. [6, 17, 117, 119, 120]
Merkez ilçe dıĢında 18 ilçesi, 4 bucağı, 451 köyü vardır. 1997 nüfus sayımı
sonuçlarına göre toplam nüfusu 815.358‟dir. Ġzmir‟den sonra Ege Bölgesi‟nin en
kalabalık kentidir. [6, 22]
Denizli topraklarından 393.256 ha (% 33) tarım arazisi, 76.464 ha (% 6,4) çayır
ve mera arazisi, 527.467 ha (% 44,2) orman arazisi, 195.119 ha (% 16,4) tarım dıĢı
alan olarak kullanılmaktadır. Denizli'nin ekonomik olarak doğrudan faydalandığı
arazi olması yönünden tarım ve mera arazilerinin payı yaklaĢık % 40'ı bulmaktadır.
Bu çevrede tarla bitkileri, hayvancılık, meyvecilik, sebzecilik, sanayi ve ticari
bitkiler açısından önemli bir tarımsal gelir kaynağının il ekonomisine katkıda
bulunduğu görülmektedir. [6, 22]
Denizli‟de sanayinin en geliĢmiĢ kolu, Antik çağdan beri süregelen dokuma
sanayisidir. BaĢlıca sanayi merkezleri Denizli (pamuklu dokuma, tarım araçları,
metal eĢya, kablo, boru, plastik üretimi) ile Buldan‟dır (pamuklu dokuma). [22]
Sarayköy Ġlçesi‟nde Aydın dağlarının eteklerindeki faylı kuĢak üzerinde yer
alan Kızıldere‟de sondajlarla çıkarılan çok yüksek sıcaklıktaki buharlardan jeotermal
enerji kaynağı olarak yararlanılır ve elektrik üretilir. Denizli Jeotermal Santrali‟nin
atığı olan sıcak sudan ısıtma, soğutma ve seracılıkta faydalanılmakta; yer altından
sıcak su ile birlikte çıkan CO2‟den Türkiye‟nin ihtiyaç duyduğu kuru buzun % 95‟i
üretilmektedir. Denizli‟de ısıtmaya uygun sahalar; Kızıldere, Tekke Hamamı,
Kabaağaç, DemirtaĢ, Yenice, Karahayıt ve Pamukkale‟dir. Görüldüğü gibi, Denizli
ili bol CO2 içeren zengin sıcak su kaynaklarına sahiptir. Ayrıca bu suların yüzeye
taĢıdığı mineraller hem toprak yapısını hem de yeryüzü Ģekillerini doğrudan
etkilemekte, bunun sonucunda da bölgede çeĢitli ekolojik farklılıklar ortaya
çıkmaktadır. [6, 17, 117, 119, 120]
Ġl merkezinin 20 km kuzeyindeki Pamukkale, Denizli‟de iç ve dıĢ turizmin
baĢlıca kaynağıdır. Pamukkale travertenleri ilk defa 1964 tarihli MTA haritasında
gösterilmiĢtir (ġekil II - 3).

-9-
ġekil II - 1 Denizli Ġli’nin Türkiye Üzerindeki Konumu ve C2 Karesi [4, 108]

- 10 -
ġekil II - 2 Denizli Ġli Ġdâri Haritası [109, 110]

- 11 -
- 12 -
ġekil II - 3 Denizli ve Pamukkale Yöresi Jeolojik Haritası (MTA 1964) [125]
2. 1. 1. 2. Denizli‟nin Yüzey ġekilleri

Denizli, jeolojik yapısı bakımından bir geçiĢ alanıdır. Yer Ģekilleri de buna
bağlı olarak değiĢir. Denizli ili yüzey Ģekilleri bakımından dalgalıdır. Alçak ve
yüksek ovalar, yaylalar ve dağlar birbirini tamamlar. Arazisi denizden yüksektir.
Deniz yüzeyine en yakın yer Sarayköy ilçesi olup, 170 m rakımındadır. Denizli 428
m, Buldan 609 m, Güney 800 m, Çal ve Çardak 850 m, Acıpayam ve Tavas 950 m,
Çivril 975 m, Kale 1000 m, Çameli ise 1359 m yükseltiye sahiptir. [22]
Karcı Dağı‟nın kuzey eteklerinde, Büyük Menderes‟in kolu olan Aksu çayına
kavuĢan derelerle hafifçe yarılmıĢ bir plato üzerinde yer alan Denizli kent merkezi,
meyilli bir arazi üzerinde bulunur ve bu arazi hafif tepeler dizisi ile Çürüksu
vadisindeki alçak ovalardan ayrılır. (ġekil II - 4) [22, 119, 130]
Denizli, yeni kurulmuĢ bir kenttir. XI. yüzyıla kadar bugünkü yerinde
Tonguzlu ya da Domuzlu denilen ve su bakımından zengin kırsal bir yerleĢimin
varlığı ve asıl kentin buradan 6 - 7 km kadar kuzeydeki Laodikeia (Goncalı) olduğu
bilinmektedir.

ġekil II – 4 Çürüksu Vadisi’nin Uydu Fotoğrafı (1999) [133]

- 13 -
2. 1. 1. 3. Denizli‟nin Dağları

Karcı Dağı, Denizli‟nin güneyinde yer alır. En yüksek yeri Gökbel Tepesi,
2308 metredir. Zirvede çoğu zaman kar bulunur.
Büyük Çökelez Dağı, Sarayköy ovasının doğusundan Çal ilçesine kadar uzanır.
Pamukkale‟nin kuzeyini kuĢatır. 1840 metre yüksekliğindedir.
Ak Dağ, 2308 metre yüksekliğindedir. Denizli‟nin güneyinden batısına doğru
uzanır. MenteĢe dağ sisteminin bir uzantısı olarak sıradağ Ģeklinde, Babadağ olarak
da anılmaktadır.
Ġlin kuzey yarısı Menderesler eski kütlesinin sınırları içindedir. Bu kesim
faylarla graben ve horstlar biçiminde parçalanmıĢtır ve 1. derecede deprem alanıdır.
Ġlin güney yarısı, Batı Toroslar‟ın kıvrımlı dağlarıyla kaplıdır. Bunlar arasında
tektonik doğrultuların ekseninde uzanan ve neogen çökelleriyle dolu yüksek havzalar
(Acıpayam Ovası, Tavas Ovası) yer alır. Bu kesimde en önemli dorukları Honaz
Dağı (2528 m), Gölgeli Dağ (2419 m) meydana getirmektedir. [22, 119, 130]

2. 1. 1. 4. Denizli‟nin Ovaları

Ġl merkezine yakın en önemli iki ova Çürüksu ve Denizli ovalarıdır. Çömleksaz

köyünden baĢlayan Çürüksu Ovası, Pamukkale‟nin altından, Büyük Menderes
(Sarayköy) ovasına karıĢır. Ovayı Çürüksu1 sular. Yüzölçümü 150 km2, denizden
yükseltisi 100 ile 600 metre arasında değiĢir. Ovada Pamuk, buğday ve mısır
yetiĢtirilir. [22, 119]

2. 1. 1. 5. Denizli‟nin Gölleri

Ġldeki göllerden en önemlisi Acıgöl‟dür. Acıgöl (Çardak Gölü), tektonik

oluĢumlu bir göldür. Yüzölçümü 41,34 km2‟dir. Çardak ilçesi ile Afyon-Dazkırı
ilçesi arasındadır. Gölü Söğüt Dağları‟ndan inen sular besler. Acı Tuz Gölü de
denilen gölün rakımı 836 metredir. Burdur Gölü tarafından, Söğüt dağı diplerinden,
bazen kıyının 1-2 m üstünden acımsı sular çıkar. Bu suların Burdur Gölü'nden

1
Çürüksu deresinin uzunluğu 101 km, debisi 9,26 m3/sn dir. Suyu çok kireçli olduğu için bu ismi
almıĢtır.

- 14 -
geldiği sanılmaktadır. Acı Tuz Gölü sularının çekilen yerlerinde ince ve bembeyaz
bir tuz örtüsü kalır, bunu hayvanlar yalayarak tuz ihtiyaçlarını giderirler. Gölde
bileĢik olarak potasyum, sodyum ve sülfat tuzları vardır. Bu tuzlar göl kenarında
kurulan iĢletmeler tarafından değerlendirilmektedir.2 Acıgöl – Sarayköy arasında
çizilecek bir hat boyunca sülfatlı, sodalı yada karbonatlı bazı kaplıcaların olduğu
görülür. Bu da bölgenin yer altı kaynakları ve toprak özellikleri hakkında bir fikir
vermektedir. [22, 119, 130]

2. 1. 2. Denizli‟nin Ġklim Özellikleri

Denizli ve yöresi, Ege, Ġç Anadolu ve ağırlıklı olarak Akdeniz iklimleri

arasında bir geçiĢ iklimine sahiptir. Bu yönüyle Denizli, hem Akdeniz ve Ege
iklimlerine uygun bitki türlerinin çoğunu hem de Ġç Anadolu'nun kırsal nitelikli
iklimine uygun bitki türlerinin hemen hemen hepsini yetiĢtirme imkanına sahiptir.
Denizli ekonomisinin arka planında, tarımsal faaliyetlerin gerçekleĢmesinde böyle
bir iklimin sağladığı, çeĢitli türlerin bir arada oluĢu etkili bir rol oynamaktadır.

ġekil II - 5 Denizli Ġli’ne Ait Ġklim Diyagramı [124]

Denizli ve Pamukkale yöresinde yıllık sıcaklık ortalaması 17,8 ºC olmakla

birlikte, ortalama en yüksek sıcaklık Temmuz ayında 26,6 ºC, ortalama en düĢük
sıcaklık Ocak ayında 5,5 ºC, en yüksek (maksimum) sıcaklık Ağustos ayında 41,3 ºC
ve en düĢük (minimum) sıcaklık ġubat ayında –11,4 ºC‟dir. (ġekil II - 5, Tablo II - 4)
[12, 13]

2
Örneğin, göl kenarında Denizli – Afyon karayoluna yakın “Soli Deterjan Fabrikası” hammadde
ihtiyacını Acıgöl‟den sağlamaktadır.

- 15 -
 Denizli‟de birinci egemen rüzgar yönü % 36,5‟lik frekansla Güneybatı, ikinci
egemen rüzgar yönü % 35,3‟lük frekansla Kuzeybatıdır. (Tablo II - 5, 6)
Denizli‟ye ait iklimsel bilgiler Tablo II - 2 – 6‟te verilmiĢtir. Görüldüğü gibi,
iklim koĢulları bitki örtüsü için oldukça elveriĢlidir. Ġklim koĢullarının bu
elveriĢliliğine karĢılık, Çürüksu ve Denizli ovalarını kuĢatan yüksek relief (yeryüzü
Ģekilleri) yatay hava akımlarını ve sıcaklığın dikey değiĢimini etkilemektedir.
Dolayısıyla, topografik özellikler hava sirkülasyonunu etkileyerek söz konusu
ovalarda bazı çevresel sorunlara özellikle don olayına ve hava kirliliğine yol
açmaktadır. Örneğin, zaman zaman oluk biçimindeki arazilerin taban kısmını
dolduran soğuk hava o esnada üstünde bulunan öteki tabakalardan soğuk olduğu için
yükselme imkânı bulamamaktadır. Hava tabakasının ters dönmesi yada sıcaklık
inversiyonu denen bu olay, endüstrinin geliĢmekte olduğu, kentleĢme ve
gecekondulaĢmanın yaygınlaĢtığı Denizli‟de zaman zaman hava kirliliğine yol
açmaktadır. Tablo II - 1‟de Denizli Ġli‟ne ait hava kirliliği verileri verilmiĢtir. [12, 13,

104]

Tablo II - 1 Denizli İli 2002 Yılı Hava Kirliliği Aylık ve Yıllık Ortalamaları [104]

SO2 (Kükürtdioksit) µg / m³
Sağlık 2 Nolu Sağlık Aylık
Aylar Otogar Çıkışı
Müdürlüğü Ocağı Ortalama
Ocak 173,0 170,8 124,4 156,1
Şubat 150,3 149,3 106,9 135,5
Mart 106,5 108,8 79,5 98,3
Nisan 76,0 83,0 60,9 73,3
Mayıs 67,8 77,8 53,7 66,4
Haziran 55,8 56,7 50,6 54,4
Temmuz 65,0 68,2 56,3 63,2
Ağustos 59,7 69,0 67,9 65,5
Eylül - - - -
Ekim - - - -
Kasım - - - -
Aralık - - - -
TOPLAM 754,1 783,6 600,2 712,6
ORTALAMA 94,3 98,0 75,0 89,1

Kış Dönemi Ort. 143,3 143,0 103,6 129,9

- 16 -
 Tablo II - 2 Denizli İli'ne Ait Aylık, Mevsimlik ve Yıllık Yağış Değerleri [12, 13]

Aylar
Meteorolojik Unsur Yıllık
XII I II III IV V VI VII VIII IX X XI
Ortalama Yağış
86,3 96,1 73,7 66,6 49,2 41,8 22,9 11,9 6,2 13,7 32,2 53,9 554,5
(mm)

% Oranı 15,6 17,3 13,3 12,0 8,9 7,5 4,1 2,2 1,1 2,5 5,8 9,7 100,0

Nemlilik oranı 11,5 4,8 1,6 0,1 -0,5 -0,8 -0,9 -1,0 -0,9 -0,4 1,0 5,1

Mevsimlik Yağış Kış İlkbahar Yaz Sonbahar

(mm) 256,1 157,6 41,0 99,8 554,5

% Oranı 46,10% 28,40% 7,40% 18% 1,0

Tablo II - 3 Denizli İli'ne Ait Don Olaylı Gün Süreleri [12, 13]

Yıllık Ortalama Don Maksimum Gün Tespit Edildiği Tespit Edildiği

Yükseklik (m.) Gözlem Süresi (Yıl) Minimum Gün Sayısı
Olaylı Gün Sayısı Sayısı Dönem Dönem

482 23 24,8 48 1975-76 12 1969-70

- 17 -
 Tablo II - 4 Denizli İli'ne Ait Ortalama ve Mutlak Ekstrem Sıcaklıklar [12, 13]

Termal Anomali ºC
Düzeltilmiş Yıllık
Aylar

Sıcaklık ºC

Amplitüd
Yıllık
Meteorolojik Unsurlar

I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII

Ort Sıcaklık 5,5 6,9 9,9 14,1 19,2 23,8 26,6 25,9 21,5 16,3 11,4 7,7 15,7 17,8 21,1 2,1

En Yüksek Sıcaklık 22,6 23,8 29 35,2 37 39,2 41,2 41,3 37 33,5 29,9 26,6 41,3

En Düşük Sıcaklık -10,5 -11,4 -7 -1,7 2,7 9 10 11,4 5 -0,8 -4,5 -10,4 -11,4

- 18 -
 Tablo II - 5 Denizli İli'nde Egemen Rüzgar Yönleri ve Frekansları [12, 13]

Ocak Nisan Temmuz Ekim YILLIK

Denizli Meteoroloji İstasyonu
Egemen Frekans Egemen Frekans Egemen Frekans Egemen Frekans Egemen Frekans
Yön (% ) Yön (% ) Yön (% ) Yön (% ) Yön (% )

I. Egemen Yön S 40ºW 42,3 S 23ºW 38,2 N 44ºW 53,4 S 32ºW 45,0 S 36ºW 36,5

II. Egemen Yön - - N 85ºW 31,8 - - - - N 67,5ºW 35,3

Tablo II - 6 Denizli İli'nde En Hızlı Rüzgar Yönü ve Hızı [12, 13]

Denizli Meteoroloji Aylar

Yıllık
İstasyonu I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII

En Hızlı Rüzgar Yönü S S SSE S SSW S S SW SSW SSE S S S

Hızı (m/sn) 32 31,1 33,6 29 28,4 18,3 18,2 19,5 20,2 16,5 26,4 36,9 36,9

- 19 -
 Likenlerde yüksek bitkilerdeki gibi bir iletim sistemi bulunmadığından, hava
kirliliğine karĢı düĢük bir tolerans sergilerler. Dolayısıyla araĢtırma bölgesindeki
hava kirliliği sebebiyle arazideki liken florasında tür bazında farklılıklara yada tür içi
modifikasyonlara rastlamak mümkündür.

2. 1. 3. Denizli‟nin Bitki Örtüsü

Bitki örtüsü iklim farklılaĢmalarını yansıtır. Ġlin kuzey kesiminde Akdeniz bitki
toplulukları görülürken, güney kesimindeki yarı kurak havzalar ağaçlı bozkırla
kaplıdır. Yüksek dağlar üzerinde yer alan ve il topraklarının yaklaĢık % 30 kadarını
oluĢturan ormanların en yaygın ağaçları MeĢe (Quercus coccifera) ile Kızıl Çam
(Pinus brutia) ve Kara Çam (Pinus nigra)‟dır. Denizli‟de çoğunlukla Akdeniz
ikliminin karakteristik bitki örtüsü olan maki bitkileri yer alır. Bunlar arasında
KocayemiĢ, (Arbutus unedo), Akçakesme (Phillyrea latifolia), Defne (Laurus
nobilis), Mersin (Myrtus communis) gibi bitkiler sayılabilir. [2, 17]

2. 2. PAMUKKALE’NĠN TANITIMI

2. 2. 1. Pamukkale’nin Coğrafî Konumu ve Yüzey ġekilleri

Dünya'da eĢine az rastlanan ve Türkiye'nin en güzel doğa harikalarından biri

olan Pamukkale, Denizli il merkezinin yaklaĢık 20 km kuzeyinde; 37º 54′ 57″ N
(Kuzey) enlemi ve 29º 6′ 46″ E (Doğu) boylamında yer almaktadır.
Pamukkale, Çökelez Dağı'nın (1844 m) Denizli‟ye bakan güney - güneybatı
eteklerinde, Çürüksu ovası ile 100 m yukarısındaki plato arasında yerleĢmiĢ ilginç
görünümlü teraslardır. Denizli‟den Pamukkale'ye yaklaĢırken gündüz olsun, gece
olsun pamuktan yapılan kaleleri andıran travertenlerin büyüleyici bir görünümü
vardır. 3 km uzunluğa, yaklaĢık 120 m yüksekliğe ve 250 - 600 m geniĢliğe sahip
travertenler 900.000 m2‟lik bir yayla üzerine yayılmıĢlardır. [23, 24]
Tepelerden aĢağı doğru inen sular kendi kendine yarım daire biçimli teras
havuzlar yapar, bu havuzlardan taĢtığında ise sarkıt ve dikitler oluĢturur. OluĢumu
binlerce yıldan beri aynı Ģekilde devam eden travertenler, renk doku, biçim ve ölçü

- 20 -
özelliklerinin bütün olarak bir araya geldiği bir peyzaj dizisidir. Bu peyzaj
Pamukkale‟nin uluslararası ününü yaratmıĢtır. [26]
Pamukkale‟yi Pamukkale yapan ve Ģifalı olduğu söylenen suyun sindirim,
solunum, dolaĢım, romatizma ve deri hastalıklarına iyi geldiğine inanılmaktadır.
Suyun yüzeye çıktığı yerdeki sıcaklığı 33-35 ºC arasında değiĢir. Eriyik madde
miktarı, radyoaktivitesi yüksek ve tadı acıdır. Bu su belli bir süre aktığı yerde kireçli
bir tortu bırakır. ĠĢte bu tortu Pamukkale‟nin ünlü travertenlerini oluĢturur.
Pamukkale suyu içinde bir hafta bekletilen cisimler dalgalı ve beyaz tortu ile
kaplanır. [26, 121, 122]

Denizli'nin kuzeyinde Pamukkale sahanlığını doğudan sınırlayan fay boyunca

sıralanmıĢ sıcak su kaynakları ve kuruluĢlar Güneydoğu, Kuzeybatı doğrultusunda üç
grup oluĢtururlar. Bu gruplar sırasıyla Pamukkale, Karahayıt3 ve Kızılleğen
ılıcalarını oluĢtururlar. Pamukkale‟de ise üç ana su kaynağı bulunmaktadır. Termal
su özellikle bikarbonat, sülfat, kalsiyum, sodyum, magnezyum ve karbondioksit
içerir. Antikçağ‟dan beri ünlü olan Pamukkale termal su kaynakları etrafında 1950'li
yıllardan sonra birçok kuruluĢ açılmıĢtır. Akımı en yüksek olanın çevresi
geniĢletilerek yarı yapay bir havuz haline getirilmiĢ ve Denizli Özel Ġdaresi
tarafından iĢletmeye açılmıĢtır.4 [25, 114]
Doğal cazibesinin yanında, travertenlerin hemen yanıbaĢında yer alan antik
Hierapolis kentinin kalıntıları, yörenin tarihi zenginliğine katkıda bulunmaktadır.
Doğal ve tarihi tüm bu özellikleri Pamukkale'nin turistik önemini arttırmıĢtır.
Her yıl pek çok yerli ve yabancı turist yöreyi ziyaret edip, burada konaklamaktadır.
Ancak yörede artan otel sayısı ve bu otellerin mevcut termal suları kendi havuzlarına
aktarmaları, travertenlerin yenilenememesine yol açmaktadır. Bu nedenle yöre 20702
sayılı Resmî Gazete‟de yayımlanan 22.10.90 tarih ve 90 / 1117 sayılı “Bakanlar
Kurulu Kararı” ile “Özel Çevre Koruma Alanı” olarak tespit ve ilan edilmiĢ; daha da
önemlisi 1991 yılında UNESCO tarafından “Dünya Doğal ve Kültürel Mirası”
kapsamına alınarak uluslararası koruma çalıĢmaları baĢlatılmıĢtır. [25, 26]

3
Pamukkale'nin yaklaĢık 5 km kuzeyinde Akkor ilçesi, Karahayıt Kasabası‟ndaki bir kaynaktan 60ºC
sıcaklıkta çıkan termal su çevresinde (termal su içindeki maden oksitleri nedeniyle) kırmızı, yeĢil ve
beyaz renkli traverten tabakaları oluĢmaktadır.
4
Pamukkale termal tesisleri hâlen Kültür ve Turizm Bakanlığı‟na bağlı TuraĢ Aġ. tarafından
iĢletilmektedir.

- 21 -
2. 2. 2. Antik Hierapolis Kenti

Hierapolis antik kenti Denizli Ģehir merkezine 20 km mesafededir. Hierapolis

Ģehrinin kuruluĢu çok eskiye dayanmaktadır. Bergama kralı II. Eumenes tarafından
M.Ö. 190 yılında kurulan Ģehre, efsanevî kahraman Telephos'un güzel karısı
Amazonlar kraliçesi "Hiera" nın adına ithâfen Hierapolis adı verilmiĢtir. Hierapolis
kutsal Ģehir anlamına da gelmektedir. Bu durum kentteki bir çok tapınak ve diğer
dinsel yapının varlığından kaynaklanmaktadır. Günümüz arkeoloji literatüründe de
Hierapolis Kenti “Holy City”, yani Kutsal Kent olarak adlandırılmaktadır. [22, 127]
Hellenistik özellik taĢıyan Ģehir, M.Ö.133‟te Bergama kralı III. Attalos'un
vasiyeti üzerine Bergama ile birlikte Romalılara geçmiĢtir. Roma Ġmparatoru
Tiberius (M.S. 17) zamanında Ģiddetli bir deprem ile yıkılmıĢtır. Deprem kuĢağı
üzerinde bulunan kent, Neron (M.S. 60) dönemi depreminden de büyük zarar görmüĢ
ve tamamen yenilenmiĢtir. Üst üste yaĢadığı bu depremlerden sonra yeniden inĢa
edilen kent, tüm Hellenistik niteliğini kaybetmiĢ, tipik bir Roma kenti görünümünü
almıĢtır. M.S. II-III. asırlarda Roma Ġmparatoru Septimus Severus devrinde büyük
bir refâha kavuĢarak, altın devirlerini yaĢamıĢ ve Roma Ġmparatorluğu‟nun ileri
gelenlerinin sayfiye Ģehri olmuĢtur, (ġekil II - 6). M.S. 80‟de Yahudi nüfusunun
egemen olduğu bir devirde, Hz. Ġsa'nın havarilerinden St. Philippe‟in (Apostle
Philipus) Hristiyanlığı yaymak üzere Hierapolis‟e gelmesi ve iĢkence edilerek
öldürülmesi üzerine kent, Hristiyanlık âleminde büyük bir önem kazanmıĢtır. Bizans
devrinde de piskoposluk merkezi haline gelen Hierapolis'te, St. Philippe adına M.S.
V. asırda Octogen (Sekizgen) stilde bir martyrium (Ģehitlik, anıt mezar) inĢa
edilmiĢtir. M.S. 395'te Bizans idaresine geçen Hierapolis, M.S. 1210'da Selçuklu
Hükümdarı Gıyaseddin Keyhüsrev zamanında Türklerin eline geçmiĢtir. 1334'te
meydana gelen Ģiddetli bir deprem yüzünden kent yıkılmıĢ ve terk edilmiĢtir. [22, 127]

- 22 -
 ġekil II - 6 Hierapolis Kenti’nin MS III. Yüzyıldaki Görünümü [J. Cl. Golvin, 1998]

Muhtemelen termal maden sularının varlığı ve yörenin olağanüstü görünümü

antik çağ insanlarını etkilemiĢ olmalıdır ki, dönemin zenginleri Roma
Ġmparatorluğu‟nun ve Anadolu'nun çeĢitli bölgelerinden gelip, yaĢamlarının son
dönemlerini Hierapolis kentinde geçirirlerdi. Bu nedenle kentin Nekropolisi
(mezarlığı) son derece anıtsal ve değiĢik yörelere ait mezarlarla süslüdür.

2. 2. 3. Pamukkale Travertenleri ve Jeolojik Yapısı

Denizli havzasının kuzey kenarında yer alan Pamukkale travertenleri

morfolojik özelliklerine göre Teras Tipi Travertenler; Sırt Tipi travertenler olarak
gruplandırılabilir. (ġekil II - 7) [35]
Pamukkale travertenleri, gerisindeki eski billurlu temeli, sahanlığı oluĢturan
Neojen çökellerinden ayıran bir fay boyunca çıkan sıcak kaynakların içerdikleri
kirecin, açık havada karbondioksit gazının uçması sonucunda çökelmesiyle meydana
gelmiĢlerdir. Sıcaklığı 35 ºC dolayında olan kaynak sularının içinde litrede 2,4 g
çözünmüĢ kireç vardır. Bunun yaklaĢık 0,84 gramı traverten olarak çökelir.
Travertenler kalınlıklarından çok, meydana getirdikleri saçak, havuz, taĢlaĢmıĢ

- 23 -
çağlayan biçimindeki güzel görüntüleri ile ünlüdürler. Son zamanlarda doğal
olanlardan baĢka yapay olarak da çeĢitli traverten biçimleri oluĢturulmaktadır.
Pamukkale, antik Hierapolis kentinin kalıntıları, doğal ve yapay havuzları ile giderek
artan turistik kuruluĢları ile Türkiye‟nin yerli ve yabancılar tarafından en çok ziyaret
edilen yörelerinden biridir. [123, 131]

ġekil II – 7 Pamukkale’de Traverten ÇeĢitleri [35]

Traverten sözcüğünün kökeni hakkında iki görüĢ vardır:

1. Ġtalya'da geniĢ traverten çökeltilerinin bulunduğu Tivoli'nin, Roma
zamanındaki adı olan “Tivertino”dan gelmektedir.

- 24 -
 2. Traverten, kelime olarak Ġtalyanca “Travertino” (Latince Tiburtinus),
kelimesinin zaman içinde değiĢmiĢ hâlidir. Roma‟ya yakın Tibur‟da bol miktarda
oluĢan bu kayaç eski devirlerde Lapis Tiburtinus olarak adlandırılmaktaydı. [35]
YaklaĢık 10 km2‟lik bir alanı kapsayan Pamukkale travertenleri, havzanın doğu
kesiminde yer alan dört ayrı traverten kütlesinden biri olup, havzayı kuzeyden
sınırlayan Pamukkale fayının düĢen bloğu üzerinde halen oluĢmaya devam
etmektedirler. ġekil II – 7 ve 8‟deki jeolojik haritalardan da görüldüğü gibi,
Pamukkale bölgesinde dört ayrı jeolojik birim mevcuttur. Bunlar, Neojen öncesine
ait mermer ve Ģist içeren metamorfik kayalar, Neojen yaĢlı çakıltaĢı, kumtaĢı ve
kireçtaĢı içeren sedimanter kayalar, Kuaterner yaĢlı alüvyolar ve travertenlerdir. [35]

ġekil II - 8 Çürüksu Vadisi Jeolojik Haritası [35]

Pamukkale travertenlerine uygulanan uranyum serisi yaĢ yöntemi,

travertenlerin 400.000 yıldan bu yana değiĢik lokasyonlarda çökelmeye devam
ettiklerini ortaya koymuĢtur.
Bölgede traverten oluĢturan suların yüzeye çıkmasını sağlayan açılma
çatlakları yaklaĢık olarak 0.02 ile 0.1 mm / yıl oranında doğrultuya dik yönde
açılırken, yaklaĢık 20 mm / yıl oranında da doğrultu yönünde açılırlar. Pamukkale
bölgesi son 200.000 yıldan bu yana Kuzeydoğu - Güneybatı yönünde 0.23 ile 0.6

- 25 -
mm / yıl hızıyla açılmaktadır. Altunel‟in (1996) çalıĢmasına göre Pamukkale
bölgesindeki traverten oluĢumu en az 400.000 yıldan bu yana değiĢik konumlarda
kesintisiz olarak devam etmektedir. Ancak traverten oluĢumu aynı lokasyonda
sürekli değildir, bölgenin tektonik aktivitesine bağlı olarak traverten oluĢumuna su
sağlayan çatlaklar aktivitelerini yitirmiĢ veya su çıkıĢı yeni çatlaklar boyunca
olmuĢtur. [35]
Traverten çok yönlü, çeĢitli nedenlere ve ortamlara bağlı, kimyasal reaksiyon
sonucu çökelme ile oluĢan bir kayadır. Pamukkale termal kaynağını meydana getiren
jeolojik olaylar geniĢ bir bölgeyi etkilemiĢtir. Bu bölgede sıcaklıkları 35 - 100 ºC
arasında değiĢen 17 sıcak su alanı bulunmaktadır. Pamukkale termal kaynağı
bölgesel potansiyel içindeki bir ünitedir. Kaynak, antik dönemlerden beri
kullanılmaktadır. Su termal kaynaktan çıktıktan sonra 320 m uzunluğunda bir kanal
ile traverten baĢına gelmekte ve buradan 60 - 70 m lik kısmı çökelmenin olduğu
traverten katkatlarına (teraslarına) dökülmekte ve ortalama 240 - 300 m yol
almaktadır. Katkat havuzcuklarında, teraslarda ve setlerde, çökelmekte olan kalsiyum
karbonat, baĢlangıçta yumuĢak bir jel halindedir. Zaman içinde sertleĢmekte ve
travertenleri oluĢturmaktadır. Ancak ziyaretçiler tarafından katkatlar üzerinde
gezilmesi ve oynanması, henüz yumuĢak haldeki kalsiyum karbonatların ezilmesine,
dağılmasına neden olmaktadır. [128, 131]
Termal kaynak suyunun, normal Ģartlara dönüĢmeye çabalaması çökelmeye ve
traverten oluĢumuna sebep olmaktadır. Termal sudaki kalsiyum bikarbonatın aĢırı
miktarda bulunması ve suyun yüzeye çıkıĢı sonucu karbondioksit açığa çıkmakta ve
kalsiyum karbonat çökmektedir. Bu arada bir molekül su oluĢmaktadır. Reaksiyon
Ģöyledir:
Ca(HCO3)2  CaCO3 + CO2 + H2O

Bu reaksiyonun, dolayısıyla beyazlığın oluĢumunda, hava Ģartları, ısı kaybı,

akıĢın yayılımı ve süresi etkilidir. Çökelme, termal sudaki CO2 ile havadaki CO2
dengeye gelinceye kadar devam etmektedir. Termal suyun ve Denizli Ģehir Ģebeke
suyunun özellikleri Tablo II - 7 ve 8‟de verilmiĢtir.
Yukarıdaki reaksiyona göre, 1 lt sudan traverten üzerine 499,9 mg CaCO3
çökelmektedir. Bu miktar 1 lt / sn su için günde 43.191 g. çökelme demektir.
Ortalama yoğunluğu 1,48 g / cm3 olan travertenin, çökelme hacmi 29,2 dm3‟tür.
Suyun ortalama debisi 465,2 lt / sn olduğuna göre 13.584 m2 alanı beyazlatmak

- 26 -
mümkündür. Pratikte bu Ģartları yerine getirmek güçtür. Ancak bu teorik yaklaĢıma
göre yılda 1 mm kalınlığında 4,9 km2 alan beyazlatılabilir görülmektedir. ġu anda
beyaz traverten alanı 22.000 m2‟ye ulaĢmıĢ olup, mevcut travertenlere insanların
ayakkabı ile giriĢleri 15 Mayıs 1997 tarihinde yasaklanmıĢtır. [131]
Ancak Güney Kapısı tarafındaki “Domuz Çukuru” diye tabir edilen 3.000
2
m ‟lik teraslar ve yine eski araç yolu olan Pamukkale Kasabası‟na bağlantı sağlayan
yol, yürüyüĢ yolu olarak yerli ve yabancı turistlerin kullanımına serbest olup, bu
bölgelerde insanların travertenlerle teması sağlanmaktadır. [118, 121]

Tablo II - 7 Termal Kaynağın Kimyasal Analizi [106, 114]

Miktarı Miktarı
İyonlar İyonlar
(mg/lt) (mg/lt)
** pH 6,670 ** H2 (Gaz) 5,500
** Ec (µS/cm) 2.850,000 ** O2 (Gaz) 5,800
** T (ºC) 35,200 ** CO 2 400,000
** Ca 457,500 ** N2 (Gaz) 17,800
** Mg 82,500 * Li -
** Na 42,300 * Sr -
** K 5,500 * HBO2 2,997
** Cl 14,180 * Al 0,080
** SO4 639,190 * Ti -
** CO 3 - * I -
** HCO 3 1.171,810 * Br -
** NO2 0,007 * Fl 1,600
** NO3 1,507 * HASO4
** PO4 0,059 * H2 SiO4
** Fe 0,130 *
Toplam α (Alfa) 4,29 ±
** Mn 0,020 *
Radyoaktivitesi 1,36 pci/lt
** Zn 0,030 *
** Cr - *
Toplam β (Beta) 4,23 ±
** Pb - *
Radyoaktivitesi 0,96 pci/lt
** Ni 0,030 *
** Cd - * Rn 1.490 pci/lt

İstanbul Üniversitesi Tıp Fakültesi Tıbbî Ekoloji ve Hidroklimatoloji

*
Anabilim Dalı 1969.

Hacettepe Üniversitesi Uluslararası Karst Su Kaynakları Uygulama ve

**
Araştırma Merkezi (UKAM) 1996.

- 27 -
 Tablo II - 8 Denizli İçme Suyunun Kimyasal Nitelikleri [105]

pH 6,5 - 9,2 Mn 0,5 mg/lt

Katı Madde 1500 mg/lt Ca 200 mg/lt
Cl 600 mg/lt Mg 150 mg/lt
SO4 400 mg/lt F 1,5 mg/lt
NO3 45 mg/lt Fe 1,0 mg/lt

Günümüzde Pamukkale termal suyu havuzlarda insanların kullanımına

sunulmakta, ardından, travertenlerin üzerinden akıtılmaktadır. Bir döngü oluĢturacak
Ģekilde periyodik aralıklarla belirli günlerde belirli bölgedeki travertenlerin termal
suyla buluĢması sağlanmaktadır. Bunun iki amacı bulunmaktadır:
1. Pamukkale yöresinde her yöndeki travertenlerin aktif beyazlığını
korumak; zîrâ bir traverten ancak termal suyla temas hâlinde beyaz kalabilmekte,
aksi takdirde pasif hâle geçiĢ dediğimiz kararmalar görülmektedir.
2. Traverten teraslarında ve katkatlarında çökelen minerallerin iyice kuruyup
sertleĢmesi için zaman kazanmaya yönelik olarak gerçekleĢtirilmektedir.

2. 2. 4. Pamukkale Yöresi’nin Toprak Özellikleri

Bölgede iki ana toprak çeĢidi görülür.

a) Kahverengi Orman Toprakları: Doğal bitki örtüsü yaprağını döken
ağaçlar ve çalılardır. Ana madde pH değerleri asidik yada alkali olmakla beraber,
çoğunlukla alkali görülen kireççe zengin kiltaĢı, mikaĢistler ve gnayslardır.
b) Kolluviyal Topraklar: Yüzeysel akımla yada yan derelerin kısa
mesafelersen taĢıyarak eğimin azalmıĢ olduğu yerlerde depo ettikleri materyallerin
meydana getirdikleri topraklardır. YağıĢın Ģiddetine ve eğimin derecesine göre çeĢitli
parçalardan oluĢan katlar aluviyal topraklar gibi birbirine paralel olmayıp,
düzensizdirler. Dik yamaçların eteklerinde ve vadi boğazlarında bulunanlar daha az
topraklı kaba taĢ ve molozlardan oluĢmuĢtur. Yüzey akıĢının hızı azaldığı ölçüde
parçaların çapları küçülmektedir. Böylece doğal eğimin çok azaldığı yerlerde
kolluviyal ve alüvyal topraklar birbirlerine geçiĢli olarak karıĢırlar. [26]

- 28 -
2. 2. 5. Pamukkale Yöresi’nin Ġklimi

Bakı, yükselti, denize yakınlık - uzaklık (karasallık derecesi) ve orografik

özellikler gibi fiziksel etmenler, sırasıyla yağıĢ rejimi, iklim ve bitki örtüsü üzerinde
oldukça etkili olmaktadır. Bu yüzden, Denizli ve Pamukkale arasında bile önemli
ekolojik farklılıklar görülmektedir. Pamukkale‟ye ait sıcaklık değerleri Tablo II -
9‟da verilmiĢtir.
AraĢtırma bölgesi Pamukkale‟nin iklimi, Denizli iklimi ile uyum içerisindedir,
ancak coğrafî konumu gereği Pamukkale Mikroiklimi Denizli‟den önemli farklılıklar
göstermektedir. Buna örnek olarak; bir dağın kuzeye bakan yüzü ile güneye bakan
yüzü (bakısı) farklı mikroiklimlere dolayısıyla farklı vejetasyonlara sahiptir.
AraĢtırma bölgemiz olan Hierapolis Platosu sırtını Kuzeydoğusundaki Çökelez
Dağı‟na yaslamıĢtır. Yani Denizli‟nin aksine Güney yönü değil, Kuzey - Kuzeydoğu
yönü dağlarla kaplıdır. Bu sebepten, Kuzeyden gelen soğuk havanın etkisi
kırılmaktadır. Ayrıca Denizli‟den farklı olarak rüzgar genellikle Çürüksu Vadisi ve
Babadağ yönünden esmektedir. [12, 26]

Tablo II - 9 Pamukkale 2003 Yılı Ortalama Sıcaklık Değerleri [115]

AY I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII

°C 6,1 7,2 10,2 14,6 19,1 23,5 26,2 25,8 22,1 16,7 11,8 7,8

Renk Ölçeği (Lejand) Yıllık Ort.

°C 4 10 16 21 27 15,9

2. 2. 6. Pamukkale Yöresi’nin Vejetasyonu (Bitki Örtüsü)

Bitki örtüsüne daha çok dere kenarları, tarım alanları, arasında kalan sınır
çizgileri, köy, koru, otlak ve mezarlık ile tarıma uygun olmayan tepelerde rastlanır.
Alanın gerisinde Çökelez Dağı‟nın doğal bitki örtüsü çok yoğun olmamakla birlikte,
yeĢil bir arka fon oluĢturmaktadır. Bitki örtüsü bakımından araĢtırma bölgesini Ģu
Ģekilde iki grupta incelemek mümkündür:

- 29 -
 1. Hierapolis Antik Kenti‟nin bulunduğu plato ile,
2. Bu platoyu çevreleyen tepeler ve yamaçlar.
Hierapolis plato düzlüğünde gözle görülebilir doğal kitle yeĢilliklerini Zakkum
(Nerium oleander), Ġncir (Ficus sp.), Hayıt (Vitex agnus castus), Yılanbıçağı
(Dracunculus vulgaris) grupları oluĢturur. Otsu bitkilerden bazı türler mevsimlere
bağlı olarak ve geçici yaprak – çiçek renk etkileriyle kendilerini belli etmektedirler.
Maki ve geniĢ orman vejetasyonu daha çok platonun kuzey doğusundaki
yüksek tepelerde yer almaktadır. Hierapolis platosunu çevreleyen tepelerde
yoğunlukla Gelincik (Papaver rhoeas), Sığır kuyruğu (Verbascum sp.) Kekik
(Thymus sp.) ve Çalı MeĢesi (Quercus ilex) varlığı dikkat çekmektedir.
Ayrıca gerek Hierapolis Platosu‟nda, gerekse platoyu çevreleyen tepelerde
Çam (Pinus sp.) ve Servi (Cupressus sempervirens) kültürleri bulunmakta; bununla
birlikte Çürüksu ovasının tarım bitkileri dokusu polikültür tarıma dayalı çok geniĢ bir
yeĢil örtü oluĢturmaktadır. [2, 26]

2. 2. 7. Pamukkale Yöresinde Erozyon Etkisi

Ege bölgesine has bir özellik olarak, Ege ovalarında 25,1 mm üzerinde yoğun
ve yüksek miktardaki günlük yağıĢlar, yüzeysel akıĢa ve dolayısıyla erozyona sebep
olur. Erozyon genellikle ova çevrelerindeki yüksek kesimlerde etkilidir. Sağanak
tipte yağıĢlar, toprağın bitki örtüsü ile örtülü olmadığı özellikle sonbahar ve kıĢ
aylarında % 10 civarında düĢmekte, sellere ve erozyona sebep olmaktadır. Genellikle
bitki örtüsü tahrip edilen ve gür bir bitki örtüsünden yoksun yamaçlarda yüzeysel
veya çizgisel akıĢa geçen suların erozif etkisi fazladır. [12]
Likenler, talluslarıyla ve rizin adlı köksü yapılarıyla toprak, taĢ ve kayalara
tutunarak erozyonu önler, yağmur suyu ve havadaki nemi, çiğ damlalarını emerek
toprağın su kaybetmesini önler. Likenlerin çöllerden kutuplara kadar oldukça geniĢ
bir coğrafî yelpazede yayılım gösterdikleri ve dünya yüzeyinin neredeyse % 8‟ini
kapladıkları düĢünülürse, erozyona karĢı likenlerin önemi daha iyi kavranacaktır.
AraĢtırma bölgesinin ana kayaç çeĢidi “Traverten”dir. Termal suyun etkisiyle
çökelen ve sertleĢen traverten zaman içinde yağmur, rüzgâr ve sıcaklık farklılıkları
gibi mevsimsel – iklimsel faktörler etkisiyle erozif etkiye maruz kalmaktadır. Pasif
traverten adını verdiğimiz, hâlen üzerinden termal suyun akmadığı ve yılların

- 30 -
etkisiyle beyazlığını kaybederek kararan kayalar ve sırtlarda erozyonun etkisini
minimuma indirgeyecek yegâne bitki örtüsü kara yosunları ve likenlerdir. Bu açıdan,
„bölgenin liken florası pasif traverten kayaları üzerindeki erozyon etkisini
kırmaktadır‟ diyebiliriz. [12, 26]

2. 2. 8. AraĢtırma Bölgesi Konumu ve Lokaliteler

2. 2. 8. 1. Konum ve Bakı

Bakı, yükselti, denize yakınlık - uzaklık (karasallık derecesi) ve orografik

özellikler gibi fiziksel etmenler; sırasıyla yağıĢ rejimi, iklim ve bitki örtüsü üzerinde
oldukça etkili olmaktadır. Bu yüzden, Denizli ve Pamukkale arasında bile
mikroiklimsel farklılıklar görülebilmektedir. Örnek olarak, coğrafî yerleĢim farkı
verilebilir. Denizli il merkezi (428 m) Karcı Dağı ve Baba Dağ (2308 m) silsilesinin
kuzey eteklerinde kurulu; Pamukkale (260 m) ve Antik Hierapolis (380 m) kentleri
ise Çökelez Dağı‟nın (1840 m) güney yamacında kuruludur. Bu noktada iki etken
mikroiklimsel farlılıkları ve dolayısıyla vejetasyon farklılığını beraberinde
getirmektedir: [32]

1. Dağların bakısı sebebiyle bir dağın güney yamacı, kuzey yamacından daha
fazla güneĢ alır ve daha sıcaktır. (ġekil II - 9)
2. Bölgeye güney – güneybatıdan Ege - Akdeniz üzerinden gelen sıcak hava
kütlesi, Denizli‟ye geldiğinde dağların yükseltisi sebebiyle kesintiye uğramaktadır.
Bunun aksine kuzeyden gelen soğuk hava kütleleri Denizli il merkezine kadar
sokulabilmektedir.

- 31 -
- 32 -
ġekil II - 9 Denizli – Pamukkale Yöresinde Dağların Bakı Pozisyonu
2. 2. 8. 2. AraĢtırma Bölgesinde Lokaliteler (ġekil II - 10)

Pamukkale ve Antik Hierapolis Kenti

1. Kuzey giriĢindeki Hamam-Bazilika ve Kuzey Nekropolü'nün batı kıyısı

boyunca, 370 m, 10.VIII.2002; GPS: E 29º 7’ 17’’ - N 37º 55’ 54’’.
2. Güney Roma Kapısı Traverten ocağı tepesi, 390 m, 10.VIII.2002; GPS: E 29º
7’ 51’’ - N 37º 55’ 19’’.
3. ġehir Hamamlarından Ġtibaren Güney Bizans Duvarlarının Güneydoğu
bölümü, 380 m, 07.XII.2002; GPS: E 29º 7’ 45’’ - N 37º 55’ 23’’.
4. Tiyatronun doğusuyla Ģehir duvarları arası, Batı yönü, 420 m, 07.IX.2003;
GPS: E 29º 7’ 46’’ - N 37º 55’ 38’’.
5. ġehir Duvarları dıĢındaki su deposunun Kuzey ve Doğu yönleri, 450 m,
07.IX.2003; GPS: E 29º 7’ 55’’ - N 37º 55’ 43’’.
6. St. Philippe Martyrium'u Doğu yönü, 460 m, 07.IX.2003; GPS: E 29º 7’ 54’’ -
N 37º 55’ 54’’.
7. Kadı Deresi, dere yatağı boyunca, 297 m, 27.XI.2003; GPS: E 29º 7’ 31’’ - N
37º 55’ 04’’.
8. Pamukkale beldesi ve travertenler arası Batı Kuzeybatı ve Kuzey yönleri, 250
– 290 m arası, 27.XI.2003; GPS: −
9. St. Philippe Martyrium'u Kuzeyi ormanlık alan, 440 m, 24.IV.2004; GPS: −
10. Eski tiyatronun doğusundaki tepe, 470 m, 24.IV.2004; GPS: E 29º 7’ 38’’ - N
37º 56’ 06’’.
11. Çukurbağ'ın Güneybatısı, pasif traverten sırtının Doğu yönü., 320 m,
20.V.2004; GPS: −
12. Doğu Nekropolü, Kuzey hamamlarının doğusundaki tepe, 470 m, 20.V.2004;
GPS: E 29º 7’ 29’’ - N 37º 56’ 05’’.

AraĢtırma Bölgesi Plânı Hakkında Açıklama (ġekil II - 10)

a. ġehir Hamamları j. Bizans Kapısı

b. Hristiyan Bazilikası k. Sütunlu Cadde
c. Sütunlu Cadde l. Domitian Kemeri
d. Modern Yüzme Havuzu m. Hamamlar, Bazilika
e. Pınar n. Nekropol
f. Apollon Tapınağı o. Antik Tiyatro (Helenistik)
g. Tiyatro (Roma Dönemi) T. Travertenler

h. St. Philip Martyrium‟u PT. Pasif Travertenler

YPT. Yarı Pasif Traverten
i. Bazilika

- 33 -
- 34 -
ġekil II - 10 AraĢtırma Bölgesinin Plânı [126 Numaralı Kaynak Baz Alınarak ÇizilmiĢtir.]
BÖLÜM III.

MATERYAL VE YÖNTEM

3. 1. MATERYAL TOPLAMA YÖNTEMĠ

Liken örnekleri, 10 Ağustos 2002 ile 20 Mayıs 2004 tarihleri arasındaki çeĢitli
zamanlarda, Pamukkale - Antik Hierapolis Kenti ve çevresindeki 12 farklı
lokaliteden toplanmıĢtır. Materyaller toplanırken türlerin tayininde ve parçalanmadan
saklanmasında gerekli olacağı için substratları ile birlikte alınmıĢtır. Arazide
toplanan örnekler kese kağıtları içinde ve gerekirse kağıt havluya da sarılarak
muhafaza edilmiĢ, üzerlerine toplandığı yer, tarih ve yüksekliği ile substrat tipi not
edilmiĢtir. Toplama sırasında x10 büyütmeli el lensinden, altimetre ve kazı
aletlerinden yararlanılmıĢtır.
Toplanan örnekler havalandırılarak iyice kurutulduktan ve incelendikten sonra
herbaryum defterine birer numara ile kaydedilmiĢtir. Tayin edildikten sonra türler
kartondan yapılmıĢ olan 16 x 13 cm boyutlarındaki herbaryum zarfları içinde üzerine
tür adı, toplandığı istasyon ve substratı kaydedilerek korumaya alınmıĢtır.

3. 2. ĠNCELEME ve TAYĠN YÖNTEMĠ

- 35 -
 Liken örnekleri morfolojik özellikleri ile Olympus marka x40 büyütmeli
binoküler stereomikroskopta incelenmiĢtir. Anatomik özellikleri ise Malcolm ve
Galloway (1997) [13] ve Purvis ve ark. (1992) [17]‟de belirtilen yöntemle, üreme
yapılarından kesitler alınarak Olympus marka ıĢık mikroskobunun x10 ve x40 lık
objektifleri altında incelenmiĢtir. Kesitlerde bulunan jelatinimsi yapıyı temizlemek
ve daha net görüntü elde etmek için su yerine % 10 KOH kullanılmıĢtır. Tayinler için
gerekli olan himenyum, hipotesyum ve epitesyum tabakalarının kalınlıkları, askus ve
askosporların boyut ve Ģekilleri (gerektiğinde sporların dağılması için preparat
üzerine basınç uygulanarak) milimetrik oküler ile ölçülmüĢtür. Mikroskopta daha iyi
ve üç boyutlu görüntü almak için, hazırlanan bazı preparatlarda Malcolm ve
Galloway (1997) [13]‟de belirtilen yöntem de uygulanmıĢtır. Likenlerin tayini için
standart bir teknik kabul edilen kimyasal reaktiflerle verdikleri renk reaksiyonları
testleri de yapılmıĢtır. Bu reaktifler sembolleri ile Ģöyledir :
P : % 95 etil alkoldeki doygun parafenilendiamin,
I : % 70 etil alkolde çözünmüĢ iyot kristalleri,
K : % 10 KOH Potasyum hidroksit çözeltisi,
C : Ticari çamaĢır suyu-Sodyum hipoklorid çözeltisi,
KC / CK : K ve C nin ardarda uygulanması,
N : % 50 Nitrik asit.
Hiçbir reaksiyon yoksa R(-) ile gösterilmiĢtir. Ayrıca kaya türünü tespit etmek
amacıyla, kalkerli substratlarda köpürme Ģeklinde reaksiyon veren % 10 HCl
çözeltisi kullanılmıĢtır.
Liken türlerinin tayinleri çeĢitli flora kitapları ve tayin anahtarlarından
yararlanılarak yapılmıĢtır (Clauzade ve Roux 1985 [3], Jahns 1987 [8], John 1990 [9],

Purvis ve ark. 1992 [17], Dobson 1992 [5], Moberg ve Holmasen 1992 [14], Scheidegger
1993 [77], Giralt ve Mayrhofer 1994 [45], 1995 [46], Wirth 1995 [119, 20], Nash 1996 [15],
Kirschbaum ve Wirth 1997 [10], Malcolm ve Galloway 1997 [13]).

- 36 -
BÖLÜM IV.

BULGULAR

4. 1. KULLANILAN LĠKEN SINIFLANDIRMA SĠSTEMĠ

Bu çalıĢmadaki türlerin sınıflandırılmasında Purvis ve ark. (1992) tarafından
belirtilen Hawksworth (1991) sistemi kullanılmıĢtır. Bu sisteme göre tayin edilen 61
türün (62 takson) tamamı askuslu mantarlara sahip olup 4 takım, 5 alt takım ve 15
familyaya ait 26 cins altında toplanmıĢtır.

4. 2. TESPĠT EDĠLEN CĠNSLERĠN SĠSTEMATĠK

DĠZĠLĠMĠ

ASCOMYCOTINA (Nash III 1996)

ARTHONIALES Henssen ex D. Hawksw. & O. Eriksson (1986)
Opegraphaceae Stizenb. (1862)
Opegrapha
GRAPHIDALES C. Bessey (1907)
Thelotremataceae (Nyl.) Stizenb. (1862)
Diploschistes
LECANORALES Nannf. (1932)
Acarosporineae
Acarosporaceae Zahlbr. (1906)
Acarospora
Hymeneliaceae Körber (1854)
Aspicilia, Lobothallia

- 37 -
 Cladoniineae
Cladoniaceae Zenker (1827)
Cladonia
Psoraceae Zahlbr. (1890)
Psora
Squamarinaceae Nash (1996)
Squamarina
Lecanorineae
Biatoraceae Nash (1996)
Lecania, Toninia
Candelariaceae Hakulinen (1954)
Candelariella
Lecanoraceae Körber (1854)
Lecanora, Lecidella
Physciaceae Zahlbr. (1898)
Buellia, Phaeophyscia, Physcia, Physconia, Rinodina
Peltigerineae
Collemataceae Zenker (1827)
Collema
Placynthiaceae Dahl (1950)
Placynthium
Teloschistineae
Teloschistaceae Zahlbr. (1898)
Caloplaca, Fulgensia, Xanthoria
VERRUCARIALES Mattick ex D. Hawksw. & O. Eriksson (1986)
Verrucariaceae Zenker (1827)
Placidium (Catapyrenium), Placocarpus, Verrucaria

4. 3. TESPĠT EDĠLEN TAKSONLARIN LĠSTESĠ

Tespit edilen 62 takson (61 tür, 2 alttür, 1 varyete) alfabetik sırayla aĢağıda
verilmiĢtir. (*) iĢaretli olan taksonlar Türkiye için yeni kayıttır.

- 38 -
1. Acarospora cervina A.Massal.
2. Acarospora macrospora (Hepp.) A.Massal. ex Bagl.
3. Aspicilia calcarea (L.) Mudd.
4. Aspicilia contorta (Hoffm.) Kremp. ssp. contorta
Aspicilia contorta (Hoffm.) Kremp. ssp. hoffmanniana
5. Buellia badia (Fr.) A.Massal.
6. Buellia epipolia (Ach.) Mong.
7. Caloplaca alociza (A.Massal.) Mig.
8. Caloplaca cerina (Ehrh. ex Hedw.) Th.Fr. var. cerina
9. Caloplaca chalybea (Fr.) Müll.Arg.
10. Caloplaca citrina (Hoffm.) Th.Fr.
11. Caloplaca dolomiticola (Hue) Zahlbr.
12. Caloplaca flavescens (Huds.) J.R.Laundon
13. Caloplaca holocarpa (Hoffm. ex Ach.) A.E.Wade
14. Caloplaca inconnexa (Nyl.) Zahlbr.
15. Caloplaca lactea (A.Massal.) Zahlbr.
16. Caloplaca luteoalba (Turner) Th.Fr.
17. Caloplaca saxicola (Hoffm.) Nordin
18. Caloplaca teicholyta (Ach.) J.Steiner
19. Caloplaca variabilis (Pers.) Müll.Arg.
20. Candelariella aurella (Hoffm.) Zahlbr.
21. Candelariella medians (Nyl.) A.L.Sm.
22. Candelariella xanthostigma (Ach.) Lettau
23. Cladonia foliacea (Huds.) Willd.
24. Cladonia pocillum (Ach.) Grognot
25. Collema cristatum (L.) Weber ex F.H.Wigg.
26. Collema tenax (Sw.) Ach. em. Degel.
27. Diploschistes muscorum (Scop.) R.Sant.
28. Diploschistes ocellatus (Vill.) Norman
29. Fulgensia fulgens (Sw.) Elenkin
30. Lecania sylvestris (Arnold) Arnold (*)
31. Lecania turicensis (Hepp) Müll.Arg. (*)
32. Lecanora albescens (Hoffm.) Branth & Rostrup
33. Lecanora campestris (Schaer.) Hue

- 39 -
34. Lecanora dispersa (Pers.) Sommerf.
35. Lecanora muralis (Schreb.) Rabenh.
36. Lecidella elaeochroma (Ach.) M.Choisy
37. Lobothallia radiosa (Hoffm.) Hafellner
38. Opegrapha herbarum Mont. (*)
39. Phaeophyscia orbicularis (Neck.) Moberg
40. Physcia adscendens (Fr.) H.Olivier
41. Physcia stellaris (L.) Nyl.
42. Physconia distorta (With.) J.R.Laundon
43. Placidium squamulosum (Ach.) Breuss
44. Placocarpus schaereri (Fr.) Breuss
45. Placynthium nigrum (Huds.) Gray
46. Psora decipiens (Hedw.) Hoffm.
47. Rinodina bischoffii (Hepp) A.Massal.
48. Rinodina calcarea (Arnold) Arnold
49. Rinodina exigua (Ach.) Gray
50. Rinodina gennarii Bagl.
51. Squamarina cartilaginea (With.) P.James
52. Toninia cinereovirens (Schaer.) A.Massal.
53. Toninia diffracta (A.Massal.) Zahlbr.
54. Toninia physaroides (Opiz) Zahlbr.
55. Toninia sedifolia (Scop.) Timdal
56. Verrucaria glaucina Ach.
57. Verrucaria lecideoides (A. Massal.) Trevisan
58. Verrucaria muralis Ach.
59. Verrucaria nigrescens Pers.
60. Verrucaria viridula (Schrad.) Ach.
61. Xanthoria parietina (L.) Th. Fr.

4. 4. CĠNS TAYĠN ANAHTARI

1. Tallus pulsu, yapraksı, dimorfik veya plakodioid 2

1. Tallus kabuksu 18

- 40 -
2. Tallus plakodioid 3
2. Tallus pulsu, yapraksı, dimorfik 8

3. Askosporlar polarilokular 4
3. Askosporlar basit 5

4. Tallus lobları ≥ 3 mm, askosporlar orbikulardan limon Ģekline kadar ĢiĢkin

Caloplaca flavescens
4. Tallus lobları ≤ 1 mm, askosporlar düzgün elipsoid Caloplaca saxicola

5. Tallus sitrin sarısı – sarı yeĢil, apotesyum nadir Candelariella medians

5. Tallus gri, kahverengi, yeĢil, turuncu - sarı apotesyum sık 6

6. Tallus turuncu – sarı, ± beyaz, apotesyumlar koyu turuncu, kırmızı

Fulgensia fulgens
6. Tallus gri, kahverengi, yeĢil sarı, apotesyumlar sarı – kahverengi, siyah 7

7. Tallus gri – kahverengi, ± pruinos, apotesyumlar kahverengi – siyah, tallusa

gömülü Lobothallia radiosa
7. Tallus yeĢilimsi sarıdan sarı – kahverengiye kadar, apotesyumlar sesil, sarı–
kahverengi, Lecanora muralis

8. Tallus pulsu 9
8. Tallus yapraksı, dimorfik 13

9. Üreme yapısı peritesyum 10

9. Üreme yapısı apotesyum 11

10. Pullar kahverengi, düzensiz, orbikular, toprak üzerinde

Placidium squamulosum
10. Pullar beyaz – gri, düzenli, büyük areolat kalkerli kaya üzerinde
Placocarpus schaereri

- 41 -
11. Askosporlar 1-septumlu Toninia
11. Askosporlar basit 12

12. Pullar pembe - kahverengi, dağınık Psora decipiens

12. Pullar sarı - yeĢil, düzensiz rozet Squamarina cartilaginea

13. Tallus dimorfik Cladonia

13. Tallus yapraksı 14

14. Tallus homeomerik yapıda, alg bileĢeni mavi – yeĢil Collema

14. Tallus heteromerik yapıda, alg bileĢeni yeĢil 15

15. Loblar > 0.5 cm, tallus sarı – turuncu, K(+) menekĢe Xanthoria parietina
15. Loblar < 0.5 cm, tallus gri, kahverengi, K(+) sarı veya K(-) 16

16. Tallus gri, korteks K(+) sarı Physcia

16. Tallus kahverengi – gri, korteks K(-) 17

17. Üst yüzey yoğun pruinos, genellikle apotesyumlu Physconia distorta

17. Üst yüzey pruinos değil, soralli, apotesyum nâdir Phaeophyscia orbicularis

18. Üreme yapısı peritesyum Verrucaria

18. Üreme yapısı apotesyum 19

19. Apotesyumlar lirellat, sporlar 3 - septat Opegrapha herbarum

19. Apotesyumlar dairesel, sporlar basit, septumlu yada polarilokular 20

20. Askosporlar kahverengi 21

20. Askosporlar renksiz 23

21. Askosporlar muriform Diploschistes

21. Askosporlar 1 – septumlu 22

22. Talus - kenar yok; askosporlar ince çeperli ve septumlu Buellia

- 42 -
22. Tallus - kenar var; askosporlar ± polariokülar veya kalın çeperli Rinodina

23. Askosporlar polarilokular Caloplaca

23. Askosporlar basit, septumlu 24

24. Askosporlar 1 – 3septumlu, alg bileĢeni mavi - yeĢil Placynthium nigrum

24. Askosporlar basit yada 1- septumlu, alg bileĢeni yeĢil 25

25. Askosporlar 1 – septumlu Lecania

25. Askosporlar basit 26

26. Askus >50 sporlu Acarospora

26. Askus 8 sporlu 27

27. Apotesyumlar tallusa gömülü, disk konkav veya düz Aspicilia

27. Apotesyumlar tallus üzerinde veya sesil, disk düz veya konveks 28

28. Tallus ve apotesyum sarı, sarı – yeĢil Candelariella

28. Tallus ve apotesyum sarı, sarı – yeĢil değil 29

29. Apotesyum tallus kenar ile çevrili Lecanora

29. Apotesyum tallus kenar ile çevrili değil Lecidella

4. 5. TAKSONLARIN DESKRĠPSĠYONLARI VE
YAYILIġ ALANLARI

ÇalıĢmamız sonunda araĢtırma bölgesinden 61 tür ve 2 alttür olmak üzere 26

cinse ait 62 takson tespit edilmiĢtir. Bunlardan alg bileĢeni sadece mavi-yeĢil
(Cyanobacteria) olan cinsler Collema ve Placynthium olup diğer bütün cinslerin alg

- 43 -
bileĢenleri yeĢil (Chlorophyta) ve çoğunlukla kokoid alglerdir. Tespit edilen türlerin
tamamında mantar bileĢeni askuslu mantarlar (Ascomycetes) grubuna aittir.
Taksonlar sinonimleri, deskripsiyonları, tür tayin anahtarları, araĢtırma
bölgesindeki yayılıĢları, varsa Türkiye‟de daha önce kaydedildiği yerler, habitat ve
yeryüzündeki yayılıĢ alanları ile birlikte alfabetik sırayla verilmiĢtir.
AraĢtırma bölgesindeki likenlerin üzerinde geliĢtiği substrat çeĢitleri için
kullandığımız semboller ve açıklamaları Ģu Ģekildedir:
(KK) : CaCO3 içeren kalkerli kaya – kireçtaĢı üzerinde,
(Kyb) : Karayosunları ile birlikte,
(Lik) : Likenikol, bir baĢka liken üzerinde,
(Mus) : Musikol, doğrudan karayosunu üzerinde,
(Ter) : Terrikol, toprak üzerinde,
(Epi) : Epifitik, ağaç kısımları üzerinde.

4. 5. 1. ACAROSPORA A. Massal.

Tallus kabuksu, genellikle belirgin areollü veya yarı - pulsu, bazen pulsu.
Areoller ayrı ayrı veya bir arada, nadiren üst üste, köĢeliden yuvarlağa kadar Ģekilde,
ender olarak loblu. Alg bileĢeni yeĢil kokoid. Üst yüzey düz veya kırıĢık, çoğunlukla
açık kahverengi, kırmızı - siyah - kahverengi, bazen yeĢilimsi veya pas rengi.
Apotesyumlar tek tek veya çok sayıda olmak üzere areollerde gömülü. Tallus - kenar
düzgün ve belirgin değil. Disk kırmızı - kahverengiden kahverengi - siyaha kadar,
düz veya pürüzlü. Askus >100 sporlu. Askosporlar küreselden elipsoide kadar, basit
ve renksiz. Genellikle silisli, bazı türleri kalkerli kayaları ve besince zengin
habitatları tercih eder. Ender olarak odun ve sert toprak üzerinde de geliĢir.

1. Tallus geniĢ, düzensiz, bitiĢik pulsu, askosporlar 6-13 x 3-6 µm

A. macrospora
1. Tallus pulsu, dağınık ve beyaz pruinos, askosporlar 4-8 x 1.5-3 µm
A. cervina

4. 5. 1. 1. Acarospora cervina A. Massal.

- 44 -
 Tallus polimorfik özellikte olup ayrı ayrı yuvarlak veya köĢeli areollüden
lobluya kadar, ya da üst üste, düz veya konveks, kalın ve geniĢ areollü yapıda. Soluk
kahverengi - gri renkli ve mat; areol kenarları tebeĢir beyazı ve kısmen yüzeyde
tebeĢirimsi mavi - gri pruinos. Alg tabakası devamlı değil ve düzensiz. Apotesyum
0.7-1.5(-4) mm, az veya çok sayıda, bazen yok, küçük ve yuvarlak, veya sonradan
loblu kenarlı ve tallustan daha koyu renkli. Üzeri mavi - gri pruinos ve değil.
Himenyum 60-80(-100) µm kalınlığında. Parafizler tabanda 3 µm ye kadar kalın.
Askosporlar çok sayıda (>100), küçük, 4-8 x 1.5-3 µm boyutlarında, renksiz, basit ve
elipsoid. Tallus R (-).
Ekolojik Özellikleri
H a b i t a t : Sert kireçtaĢları ve diğer kalkerli kayalarda, özellikle yüksek alanlarda
geliĢir.
Y e r y ü z ü n d e Y a y ı l ı Ģ ı : Kuzey Avrupa‟da yayılıĢ gösterir (Purvis ve ark.
1992, Dobson 1992, Wirth 1995).
T ü r k i y e ‟ d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Konya (A. cervina var. leucospora) (Szatala 1927
a); Van, BaĢkale (Szatala 1941); Van, Erzurum, Trabzon Eğirdir (Szatala 1960);
Bilecik (Özdemir 1990); EskiĢehir (Özdemir 1991); Oltu / Erzurum (Aslan ve Öztürk
A. 1994); Erzurum (Aslan 1995); Kütahya (Çiçek ve Türk 1995); Akdamar Adası,
Van Gölü (Aslan ve Öztürk ġ.1998); Abant / Bolu (Çobanoğlu 1999); Pamukkale
(John, Seaward ve Beatty 2000); Develi / Kayseri (Güvenç 2001); SeydiĢehir /
Konya, Bolkar Dağı / Niğde, UlukıĢla / Niğde (Güvenç 2002); Kastamonu (Yıldız ve
John 2002); EskiĢehir (Özdemir Türk 2002); KırĢehir (John 2002).
A r a Ģ t ı r m a B ö l g e s i n d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Güney Roma Kapısı Traverten
ocağı tepesi, Kuzeye bakan yamaç, 400 m, 10.VIII.2002; ġehir Duvarları dıĢındaki
su deposunun Kuzey ve Doğu yönleri, 430 m, 07.IX.2003; Tiyatronun doğusuyla
Ģehir duvarları arası, Batı yönü, 420 m, 07.IX.2003; St. Philippe Martyrium'u Doğu
yönü, 460 m, 07.IX.2003; St. Philippe Martyrium'u Kuzeyindeki ormanlık alan, 440
m, 24.IV.2004, (KK).

4. 5. 1. 2. Acarospora macrospora (Hepp.) A. Massal. ex Bagl.

Tallus birbirine karıĢmıĢ, areollerden oluĢan parçalar hâlinde. Areoller, 0.5-5

mm geniĢlikte, düz, düzensiz köĢeli Ģekilde, kırmızı-kahverengi, açık kahverengi
veya beyazımsı kahverengi kenarlarada çoğunlukla steril. Alg tabakası devamlı.

- 45 -
Apotesyumlar 0.5-1 mm çapında, her areolde 1-3(-8); gömülü, bazen çıkıntılı, disk,
kırmızı kahverengi veya koyu kahverengi, çoğunlukla tallustan koyu renkli. Tallus -
kenar yok yada belirsiz. Himenyum 100-160 µm geniĢlikte. Askuslar 30-100 sporlu.
Askosporlar 6-13 x 3-6 µm boyutlarında, elipsoid. Talus R (-).

Ekolojik Özellikleri
H a b i t a t : GüneĢ alan kalkerli kayalarda, nâdiren harçlı duvarlarda geliĢir.
Y e r y ü z ü n d e Y a y ı l ı Ģ ı : Avrupa‟da yayılıĢ gösterir. (Purvis ve ark. 1992,
Dobson 1992, Wirth 1995).
T ü r k i y e ‟ d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : EskiĢehir (Özdemir 1991); Gemlik - Mudanya
(Özdemir ve Öztürk 1992); Oltu / Erzurum (Aslan 2000).
A r a Ģ t ı r m a B ö l g e s i n d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Güney Roma Kapısı Traverten
ocağı tepesi, Kuzeye bakan yamaç, Caloplaca citrina ile beraber, 400 m,
10.VIII.2002, (KK).

4. 5. 2. ASPICILIA A. Massal.

Tallus kabuksu, çatlaklı veya belirgin areollü; areoller sürekli veya dağınık
(bazı türleri plakodioid, kenarlarda ıĢınsal loblu), tebeĢir beyazı, grimsi, yeĢilimsi
veya kahverengimsi. Bazı türlerinde izid ve sored bulunur. Korteks
pseudoparenkimatik. Alg bileĢeni yeĢil kokoid. Medulla I (-). Askomata aspisilioid;
çoğunlukla gömülü apotesyumlar Ģeklinde. Tallus - kenar iyi geliĢmemiĢ olup
sonradan kaybolur. Asıl kenar genellikle renksiz ve az geliĢmiĢtir. Epitesyum
kahverengiden yeĢile kadar pigmentli, N (-) veya (+) yeĢil, K (-) veya (+)
kahverengi. Himenyum genellikle 100 µm den daha kalın, renksiz, I (+) yeĢilimsi
veya mavi; hipotesyum renksiz veya çok açık kahverengi. Askus 4-8 sporlu;
askosporlar renksiz, basit, elipsoidden küresele kadar Ģekilde, ince çeperli, bazen
ince bir perispor ile çevrili, I (-). Tallus ve apotesyum bütün türlerinde C (-). Kalkerli
ve asitli kayalarda geliĢen çoğunluğu ılıman ve arktik, yaklaĢık 150 türü vardır.

1. Tallus yanlarda ıĢınsal loblu Lobothallia radiosa

1. Tallus yanlarda ıĢınsal loblu değil 2

2. Tallus dağınık, yassılaĢmıĢ birbirinden ayrı yuvarlak areollü, üzeri beyaz pruinos;
apotesyum krater Ģeklinde A. contorta
2. Tallus çatlaklı, bitiĢik areollü, tebeĢir beyazı veya grimsi beyaz; apotesyum ± düz
A. calcarea

- 46 -
4. 5. 2. 1. Aspicilia calcarea (L.) Mudd

Sin. Lecanora calcarea (L.) Sommerf., Pachyspora calcarea (L.) A. Massal.

Tallus 30 cm çapına kadar veya daha büyük dairesel bölgeler oluĢturur.
Çatlaklı areollü ve oldukça kalın areoller özellikle tallusun kenar kısımlarında dıĢa
doğru ıĢınsal diziliĢli, tebeĢir beyazı veya gri - beyaz renkte. Genellikle koyu gri
protallus ile sınırlı. Apotesyum 0.2-1 mm çapında, ± gömülü, dairesel veya köĢeli,
hafif yükselen tallus - kenarlı. Disk siyah, genellikle pruinos değil. Askus 4 sporlu.
Askosporlar 18-30 x 14-27 µm, ince perisporla çevrili, geniĢ elipsoidden küresele
yakın Ģekle kadar. Korteks ve medulla P (-), K (-).
Ekolojik Özellikleri
H a b i t a t : Kalkerli kayalarda, özellikle kireçtaĢında, anıt taĢlarında geliĢen çok
yaygın bir türdür.
Y e r y ü z ü n d e Y a y ı l ı Ģ ı : Avrupa ve Kuzey Amerika‟da geniĢ yayılıĢ gösterir
(Purvis ve ark. 1992, Dobson 1992, Wirth 1995).
T ü r k i y e ‟d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Ġstanbul (Lecanora c.) (Fritsch 1899); Erciyas
Dağı (Lecanora c.) (Steiner 1905); Ordu, Trabzon (Lecanora c.) (Steiner 1909a);
Bilecik (Szatala 1927 a); Doğu Anadolu (Szatala 1941); Çermik, Eğirdir (Szatala
1960); Bilecik (Özdemir 1990); EskiĢehir (Özdemir 1991); Gemlik - Mudanya
(Özdemir ve Öztürk 1992); Erzurum (Aslan 1995); Kütahya (Çiçek ve Türk 1995);
Adana, Antalya, Gaziantep, Hatay, Muğla (John ve Nimis 1996); Sakarya (Çiçek ve
Türk 1998); Hatay (John ve Nimis 1998); Hatay (Güvenç ve Öztürk 1998); AkĢehir
(Karabulut ve Türk 1998); Gaziantep, Adana, Muğla, Antalya (Nimis ve John 1998);
Denizli (Schindler 1998); Kırklareli (Türk ve Güner 1998); Akdamar Adası, Van
Gölü (Aslan ve Öztürk ġ.1998); Trabzon (Yazıcı 1999 a); Karacabey (Yazıcı 1999
b); Abant / Bolu (Çobanoğlu 1999); Narman, Oltu, Tortum / Erzurum (Aslan 2000);
Pamukkale (John, Seaward ve Beatty 2000); Develi / Kayseri (Güvenç 2001);
YeĢildağ / Kütahya – Bilecik (Hezarfen, Türk ve Candan 2001); SeydiĢehir, Bozkır /
Konya (Güvenç 2002); ÇamlıhemĢin / Rize (Yazıcı ve Aslan 2002 b); Murgul /
Artvin (Aslan Yazıcı ve Karagöz 2002); Kastamonu (Yıldız ve John 2002); EskiĢehir
(Özdemir Türk 2002); Uludağ (Güvenç ve Öztürk 2004).
A r a Ģ t ı r m a B ö l g e s i n d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Kuzey giriĢindeki Hamam-
Bazilika ve Kuzey Nekropolü'nün batı kıyısı boyunca, 370 m, 10.VIII.2002; Güney

- 47 -
Roma Kapısı Traverten ocağı tepesi, 400 m, 10.VIII.2002; ġehir Hamamlarından
Ġtibaren Güney Bizans Duvarlarının Güneydoğu bölümü, 390 m, 07.XII.2002;
Tiyatronun doğusuyla Ģehir duvarları arası, Batı yönü, 420 m, 07.IX.2003; ġehir
Duvarları dıĢındaki su deposunun Kuzey ve Doğu yönleri, 430 m, 07.IX.2003; St.
Philippe Martyrium'u Doğu yönü, 460 m, 07.IX.2003; Pamukkale beldesi ve
travertenler arası Batı Kuzeybatı ve Kuzey yönleri, 250 – 290 m arası, 27.XI.2003;
Eski tiyatronun doğusundaki tepe, 470 m, 24.IV.2004; Çukurbağ'ın Güneybatısı,
pasif traverten sırtının Doğu yönü., 320 m, 20.V.2004; Doğu Nekropolü Kuzey
hamamlarının doğusundaki tepe, 490 m, 20.V.2004, (KK).

4. 5. 2. 2. Aspicilia contorta (Hoffm.) Krempelh.

Sin. Lecanora contorta (Hoffm.) Steiner, Pachyspora contorta (Hoffm.) A.

Massal.

1. Tallus gri – yeĢil veya tebeĢir beyazı A. contorta ssp. contorta

1. Tallus kahverengi - gri A. contorta ssp. hoffmanniana

Aspicilia contorta ssp. contorta

Tallus birbirinden ayrı, dağınık dizilmiĢ, çoğunlukla konveks ve dairesel
areollü; areoller 0.2-1.2(-1.8) mm boyutlarında, gri - yeĢil veya tebeĢir beyazı
renklerde. Protallus ile sınırlı değil. Apotesyum 0.2-0.6(-0.8) mm çapında, her
areolde 1(-3) adet. Askus 4 sporlu; askosporlar 18-30 x 14-27 m boyutlarda, geniĢ
elipsoid veya küresele yakın Ģekilde. Korteks ve medulla P (-), K (-).

Aspicilia contorta ssp. hoffmanniana

Tallus gri, kahverengi - gri, kalın areollü; areoller birarada, düz ve köĢeli, her
areolde en çok 1 apotesyum bulunur.

Ekolojik Özellikleri
H a b i t a t : Kalkerli kaya, kireçtaĢı, kireçli harç, beton ve karıĢık kireçtaĢları
üzerinde geliĢen oldukça sık görülen bir türdür.
Y e r y ü z ü n d e Y a y ı l ı Ģ ı : Avrupa ve Kuzey Amerika‟da geniĢ yayılıĢı vardır
(Purvis ve ark. 1992, Wirth 1995).

- 48 -
T ü r k i y e ‟d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Doğu Anadolu (Szatala 1941); Eğridir, Gemlik,
Siverek (Szatala 1960); Uludağ (Öztürk 1989); Bilecik (Özdemir 1990); EskiĢehir
(Özdemir 1991); Gemlik - Mudanya (Özdemir ve Öztürk 1992); Görükle / Bursa
(Güvenç ve Aslan 1994); Erzurum, Artvin (Aslan 1995); Kütahya (Çiçek ve Türk
1995); Antalya, Hatay, Muğla (John ve Nimis 1996); Ġstanbul Adaları (Çobanoğlu ve
Akdemir 1997); Antalya, Muğla, Hatay (John ve Nimis 1998); Hatay (Güvenç ve
Öztürk 1998); AkĢehir (Karabulut ve Türk 1998); Muğla, Antalya (Nimis ve John
1998); Çanakkale, Ġstanbul, Kırklareli (Türk ve Güner 1998); Akdamar Adası, Van
Gölü (Aslan ve Öztürk ġ.1998); Trabzon (Yazıcı 1999 a); Karacabey (Yazıcı 1999
b); Abant / Bolu (Çobanoğlu 1999); Hopa, ġavĢat / Artvin (Aslan 2000); Pamukkale
(John, Seaward ve Beatty 2000); Kayseri (Güvenç 2001); Bozkır / Konya (Güvenç
2002); EskiĢehir (Özdemir Türk 2002).
A r a Ģ t ı r m a B ö l g e s i n d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : (A. contorta ssp. contorta) Eski
tiyatronun doğusundaki tepe, 470 m, 24.IV.2004; Doğu Nekropolü, Kuzey
hamamlarının doğusundaki tepe, 490 m, 20.V.2004. (A. contorta ssp. hoffmanniana)
Kuzey giriĢindeki Hamam - Bazilika ve Kuzey Nekropolü'nün batı kıyısı boyunca,
370 m, 10.VIII.2002; Tiyatronun doğusuyla Ģehir duvarları arası, Batı yönü, 420 m,
07.IX.2003; ġehir Duvarları dıĢındaki su deposunun Kuzey ve Doğu yönleri, 430 m,
07.IX.2003; Pamukkale beldesi ve travertenler arası Batı Kuzeybatı ve Kuzey
yönleri, 250 – 290 m arası, 27.XI.2003, (KK).

4. 5. 3. BUELLIA De Not.

Tallus beyazımsıdan griye kadar, bazen kahverengi veya sarımsı renklerde,

düz, areollü, tanecikli veya plakodioid, bazen substrata gömülü ve genellikle siyah
protallus ile sınırlı. Alg bileĢeni yeĢil kokoid. Apotesyum gömülü veya tallus
seviyesi üzerinde, siyah, bazen pruinos. Disk tallus - kenar ile çevrili değil.
Himenyum renksiz; hipotesyum koyu kahverengi, parafizler septumlu, basit veya
uçlarda dallanmıĢ, uçları ĢiĢkin ve pigmentli. Askus (4-)8 veya daha fazla sporlu.
Askosporlar kahverengi, 1 - septumlu, nadiren 3 - septumlu, elipsoid, oblong veya
fusiform, düz veya kıvrık Ģekilde. Özellikle silisli kaya ve asitli taĢlar olmak üzere
çeĢitli substratlar üzerinde, odun, kabuk, toprak, karayosunu ve likenler üzerinde
geliĢen 400 türü olan kozmopolit bir cinstir.

- 49 -
1. Tallus kahverengi, askosporlar elipsoid, B. badia
1. Tallus beyaz veya gri rimoz, askosporlar (-1) 3 - septumlu, B. epipolia

4. 5. 3. 1. Buellia badia (Fr.) A. Massal.

Tallus çoğunlukla baĢka likenler üzerinde parazit, kahverengi, kabuksu,

yuvarlak areollü. Apotesyumlar sesil, çoğunlukla sık; düz veya konveks, gençken
yuvarlak, siyah 0.8 mm çapına kadar. Askosporlar 10-16 x 6-8 (-9) µm, elipsoid.
Tallus (R-).
Ekolojik Özellikleri
H a b i t a t : Ilıman dağlık ve yüksek dağlık alanlarda kalkerli veya kalkerli – silisli
kayalarda çoğunlukla baĢka likenler üzerinde, kara yosunları üzerinde, veya
doğrudan kaya üzerinde geliĢir.
Y e r y ü z ü n d e Y a y ı l ı Ģ ı : Kuzey Amerika ve Avrupa‟da yaygındır. (Wirth
1995).
T ü r k i y e ‟d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Gemlik, Uludağ, Bursa (Öztürk ġ. 1990)
Çanakkale (John ve Nimis 1996); Çanakkale (Nimis ve John 1998); Sakarya (Çiçek
ve Türk 1998); Ġzmir (John 1999).
A r a Ģ t ı r m a B ö l g e s i n d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Güney Roma Kapısı Traverten
ocağı tepesi, Lecanora muralis tallusu üzerinde parazit olarak, 400 m, 10.VIII.2002,
(KK / Lik).

4. 5. 3. 2. Buellia epipolia (Ach.) Mong.

Sin. Diplotomma epipolium (Ach.) Arnold

Tallus beyaz veya gri rimoz, çatlaklı veya areolat, yassı belirgin rozet
oluĢturur. Apotesyumlar 0.3-0.8 (-1.5) mm çapında, disk gri, önce düz, purinos,
sonra ± konveks ve purinos değil. Tallus - kenar bazen bulunur, beyaz, bazen ±
krenulat. Gerçek kenar belirsiz. Epitesyum kahverengi, himenyum 45-75 µm,
renksiz. Hipotesyum kahverengi. Askosporlar (-1) 3 - septumlu, boyuna septum yok,
± kıvrık. Tallus (R-).
Ekolojik Özellikleri
H a b i t a t : Dağlık bölgelerde kalkerli ve karbonatlı kayalarda yayılım gösterir.
Y e r y ü z ü n d e Y a y ı l ı Ģ ı : Avrupa ve Kuzey Amerika‟da yaygındır. (Purvis ve
ark. 1992, Wirth 1995).

- 50 -
T ü r k i y e ‟d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Ġstanbul (D. epipolium) (Fritsch 1899); Erciyas
Dağı (D. epipolium) (Steiner 1905); Bilecik (Özdemir 1990); EskiĢehir (Özdemir
1991); Kütahya (D. epipolium) (Çiçek ve Türk 1995); Adana (D. epipolium =
Lecidea epipolium ?) (John ve Nimis 1996); Akdamar Adası, Van Gölü (Aslan ve
Öztürk ġ.1998); Sakarya (D. epipolium) (Çiçek ve Türk 1998); AkĢehir (D.
epipolium) (Karabulut ve Türk 1998); Çanakkale, Ġstanbul (Türk ve Güner 1998);
Pamukkale (John, Seaward ve Beatty 2000); YeĢildağ / Kütahya – Bilecik (D.
epipolium) (Hezarfen, Türk ve Candan 2001); EskiĢehir (Özdemir Türk 2002);
Kocaeli (D. epipolium) (John 2002).
A r a Ģ t ı r m a B ö l g e s i n d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Güney Roma Kapısı Traverten
ocağı tepesi, Lecanora muralis tallusu üzerinde parazit olarak, (Lik), 400 m,
10.VIII.2002; Tiyatronun doğusuyla Ģehir duvarları arası, Batı yönü, 420 m,
07.IX.2003; ġehir Duvarları dıĢındaki su deposunun Kuzey ve Doğu yönleri, 430 m,
07.IX.2003; St. Philippe Martyrium'u Doğu yönü, 460 m, 07.IX.2003; Pamukkale
beldesi ve travertenler arası Batı Kuzeybatı ve Kuzey yönleri, 250 – 290 m arası,
27.XI.2003; Eski tiyatronun doğusundaki tepe, 470 m, 24.IV.2004; Doğu Nekropolü,
Kuzey hamamlarının doğusundaki tepe, 490 m, 20.V.2004, (KK).

4. 5. 4. CALOPLACA Th. Fr.

Tallus kabuksu, bazen kenarlarda loblu veya substrata gömülü, sarı, turuncu
veya gri renkte. Alg bileĢeni Trebouxioid. Ġzid ve sored bazı türlerinde bulunur.
Apotesyum diski genellikle turuncu; yeĢilimsi sarıdan kırmızıya, kahverengi hatta
siyaha kadar renkte de olabilir, tallus - kenar ile çevrilidir. Epitesyum çok sayıda sarı
- kahverengi kristalli; himenyum ve hipotesyum renksiz. Parafizler basit veya
dallanmıĢ. Askus 8 sporlu; askosporlar renksiz, elipsoid, iki hücreli, polariokülar
Ģekilde. Turuncu tallusa sahip türlerinde, tallus ve apotesyumun K (+) menekĢe-
kırmızı renk vermesi ve askosporların septum uzunluğu türlerinin ayırdedici
özellikleridir. Besince zengin kaya ve ağaçlarda, ender olarak toprak ve odun
üzerinde geliĢir.

1. Tallus, saksikol, terrikol 3

1. Tallus epifitik, likenikol, musikol 2

2. Tallus likenikol C. inconnexa

- 51 -
2. Tallus epifitik C. cerina var cerina

3. Tallus plakodioid 4
3. Tallus kabuksu 6

4. Tallus gri – beyaz, apotesyumlar 0.8 mm çapa kadar C. teicholyta

4. Tallus sarı - turuncu, apotesyumlar > 0.8 mm 5

5. Askosporlar 10-15 x 5-7(-8) µm, septum 2-4 µm geniĢlikte C. saxicola

5. Askosporlar 12-15 x 8-10 µm, septum uzunluğu 5 µm ye kadar C. flavescens

6. Tallus yeĢilimsi sarı – turuncu 7

6. Tallus gri – beyaz 8

7. . Apotesyum 1.0 mm çapına kadar, askosporlar 10-15 x 5-6 µm, septum geniĢliği 3
µm ye kadar C. citrina
7. Apotesyum çapı 0.8 mm ye kadar, askosporlar 9-13 x 5-9 µm, septum 3-5 µm
geniĢlikte C. dolomiticola

8. Apotesyum diski turuncu – kahverengi 9

8. Apotesyum diski siyah 11

9. Tallus ince, dağınık, düzgün değil C. luteoalba

9. Tallus substrata gömülü 10

10. Septum 1 – 2 µm, spor boyunun ⅛ i kadar C. lactea

10. Septum 3 – 5 µm, spor boyunun 1/3 – 1/4 ü kadar C. holocarpa

11. Apotesyum çapı ≤ 0.5 mm 12

11. Apotesyum çapı > 0.5 mm C. variabilis

12. Tallus substrata gömülü, septum 1 - 3 µm, spor boyunun 1/6 - 1/9 u kadar
C. alociza
12. Tallus kabarık, areolat, septum 1 - 3 - 5 µm, spor boyunun 1/3 ü kadar
C. chalybaea

4. 5. 4. 1. Caloplaca alociza (A. Massal.) Mig.

Sin. ? Caloplaca agardhiana (A. Massal.) Clauz. & Roux

Tallus kabuksu, substrata gömülü, bazen siyah bir protallus ile sınırlı ± koyu
gri bir film oluĢturur. Apotesyum 0.5 mm çapında ve çok sayıda. Disk düz veya hafif
konveks, siyah, bazen ince beyaz – gri pruinos. Tallus – kenar baĢlangıçta gri, sonra

- 52 -
kaybolur. Epitesyum gri, renksiz kristalli. Parafiz uçları 2 – 5 µm geniĢliğinde.
Askosporlar 15-18 x 7-8 µm boyutlarında, elipsoid, septum 1 – 3 µm geniĢliğinde
askosporun 1/6, 1/9 u uzunluğunda. Apotesyumlar K (-). Epitesyum K (+) mavi –
leylâk.
Ekolojik Özellikleri
H a b i t a t : Toprakta güneĢ alan kireçtaĢlarında, deniz kenarlarında bol bulunur.
Y e r y ü z ü n d e Y a y ı l ı Ģ ı : Avrupa, Ġran Kuzey Afrika‟da yaygındır. (Purvis ve
ark. 1992, Wirth 1995).
T ü r k i y e ‟d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Erciyas Dağı (C. agardhiana var. alocyza)
(Steiner 1905); Bilecik (Özdemir 1990); Gaziantep, Hatay (C. agardhiana) (John ve
Nimis 1996); Antalya, Gaziantep, Muğla (John ve Nimis 1996); (Nimis ve John
1998); Hatay (C. agardhiana) (John ve Nimis 1998); AkĢehir (Karabulut ve Türk
1998); Kastamonu (Yıldız ve John 2002).
A r a Ģ t ı r m a B ö l g e s i n d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Güney Roma Kapısı Traverten
ocağı tepesi, 400 m, 10.VIII.2002; ġehir Duvarları dıĢındaki su deposunun Kuzey ve
Doğu yönleri, 430 m, 07.IX.2003; Çukurbağ'ın Güneybatısı, pasif traverten sırtının
Doğu yönü., 320 m, 20.V.2004, (KK).

4. 5. 4. 2. Caloplaca cerina (Ehrh. ex Hedwig) Th. Fr. var. cerina

Tallus kabuksu, açık veya koyu gri, bazen substrata gömülü ve belirsiz.
Apotesyum çapı 1.5(-2.0) mm çapına kadar, dağınık veya toplu halde. Tallus - kenarı
kalıcı, düz, ĢiĢkin ve kıvrımlı, gri renkte. Disk turuncu, turuncu - sarı veya yeĢilimsi,
gençken konkav, olgunlaĢtıkça düz. Askosporlar 12-15 x 8 µm, elipsoid, septum 5 -
8 µm geniĢlikte, spor boyunun 1/3 - 1/2 si kadar. Tallus ve tallus - kenar K (-); disk
K (+) menekĢe - kırmızı.
Ekolojik Özellikleri
H a b i t a t : Özellikle yüksek pH‟lı ağaç kabuklarında, organik besinlerce zengin
olan substratlarda, doğrudan karayosunlarının ve bitki artıklarının üzerinde, nâdiren
kalkerli kayalarda geliĢen yaygın fakat sayıca azalmakta olan bir türdür.
Y e r y ü z ü n d e Y a y ı l ı Ģ ı : Kuzey Avrupa, Avrupa, Ön Asya, ve Kuzey
Amerika‟da yayılıĢ gösterir (Purvis ve ark. 1992, Wirth 1995).
T ü r k i y e ‟d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Ġstanbul (Fritsch 1899); Amasya (Steiner 1916);
Van (Szatala 1941); Uludağ (Öztürk 1989); Bilecik (Özdemir 1990); EskiĢehir

- 53 -
(Özdemir 1991); Gemlik - Mudanya (Özdemir ve Öztürk 1992); Erzurum, Artvin
(Aslan 1995); Kütahya (Çiçek ve Türk 1995); Ġstanbul Adaları (Çobanoğlu 1996);
Adana, Balıkesir, Hatay, Ġzmir (John ve Nimis 1996); Sakarya (Çiçek ve Türk 1998);
Hatay (John ve Nimis 1998); Hatay (Güvenç ve Öztürk 1998); AkĢehir (Karabulut ve
Türk 1998); Adana (Nimis ve John 1998); Edirne, Çanakkale (Türk ve Güner 1998);
Trabzon (Yazıcı 1999 a); Abant / Bolu (Çobanoğlu 1999); Olur, Oltu / Erzurum,
ġavĢat / Artvin (Aslan 2000); Ġzmir (Sommerfeldt ve John 2001); Saimbeyli / Adana,
SeydiĢehir / Konya (Güvenç 2002); ÇamlıhemĢin / Rize (Yazıcı ve Aslan 2002 b);
Kastamonu (Yıldız ve John 2002); EskiĢehir (Özdemir Türk 2002); Uludağ (Güvenç
ve Öztürk 2004).
A r a Ģ t ı r m a B ö l g e s i n d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : ġehir Duvarları dıĢındaki su
deposunun Kuzey ve Doğu yönleri, 430 m, 07.IX.2003; Eski tiyatronun doğusundaki
tepe, (Epi), 470 m, 24.IV.2004.

4. 5. 4. 3. Caloplaca chalybaea (Fr.) Müll. Arg.

Tallus belirgin, kabarık rimoz - areolat, düz, siyahımsı kahverenginden kurĢunî

griye kadar renkte, bazen mavimsi veya mor tonlarıyla karıĢık; oldukça belirgin
siyah protallus ile sınırlı. Apotesyum çapı 0.5 mm ye kadar, her areolde birkaç adet
gömülü. Tallus - kenar oldukça belirgin ve diskten daha açık renkli. Epitesyum gri ve
renksiz kristalli. Disk düz, areollerle aynı seviyede, olgunlaĢtıkça siyah ve
çoğunlukla pruinos. Askosporlar 10-16 x 6-8 µm boyutlarında, septum (1-)3-5 µm
geniĢlikte (spor boyunun 1/3 ü kadar). Tallus ve apotesyum K (-) veya (+) açık
menekĢe.
Ekolojik Özellikleri
H a b i t a t : Sert kireçtaĢları üzerinde, doğal kayalarda, ayrıca besince zenginleĢmiĢ
olan binalar, köprü ve mezar taĢları üzerinde geliĢir.
Y e r y ü z ü n d e Y a y ı l ı Ģ ı : Doğuda nâdir görülen fakat Avrupa‟da Türkiye‟ye
kadar ve Kuzey Afrika‟da yayılıĢı olan bir türdür (Purvis ve ark. 1992, Wirth 1995).
T ü r k i y e ‟d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Van (Szatala 1941); Bilecik (Özdemir 1990);
Antalya, Muğla (John ve Nimis 1996), (Nimis ve John 1998); Sakarya (Çiçek ve
Türk 1998); AkĢehir (Karabulut ve Türk 1998); Muğla, Antalya (Nimis ve John
1998); Denizli (Schindler 1998); Abant / Bolu (Çobanoğlu 1999); Develi / Kayseri

- 54 -
(Güvenç 2001); YeĢildağ / Kütahya – Bilecik (Hezarfen, Türk ve Candan 2001);
Kastamonu (Yıldız ve John 2002).
A r a Ģ t ı r m a B ö l g e s i n d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Doğu Nekropolü, Kuzey
hamamlarının doğusundaki tepe, 490 m, 20.V.2004, (KK).

4. 5. 4. 4. Caloplaca citrina (Hoffm.) Th. Fr.

Tallus kabuksu ve çok küçük, sarımsı yeĢilden parlak turuncuya kadar renkte,
yarı pulsu areollü veya dağınık ya da sürekli granüllü yapıda, çok ender olarak
substrata gömülü ve belirsiz. Soredler belirgin olarak tallus yüzeyine dağılmıĢ,
sorallerde sınırlı değil. Apotesyum 1.0 mm çapına kadar ve seyrek. BaĢlangıçta
gömülü, sonradan sesil ve düz, olgunlukta biraz kabarık. Tallus - kenar genellikle
kalıcı, düz veya pürüzlü, bazen hemen tamamen soredle kaplı, sarımsı, disk turuncu
renkte. Askosporlar 10-15 x 5-6 µm, geniĢ elipsoid, septum geniĢliği 3 µm ye kadar.
Soredler K (+) menekĢe - kırmızı.
Ekolojik Özellikleri
H a b i t a t : KireçtaĢı, beton, harç ve özellikle duvarlar üzerinde, genellikle güneĢli
ortamlarda, karayosunları ve bitki artıkları üzerinde, besince zengin ağaç kabukları
ve odunlar üzerinde çok yaygın olan, daha nâdir olarak doğal kalkerli kaya ve bazı
asitli kayalarda geliĢen kozmopolit bir türdür (Purvis ve ark. 1992, Wirth 1995).
Y e r y ü z ü n d e Y a y ı l ı Ģ ı : Avrupa ve Akdenizde yaygındır.
T ü r k i y e ‟d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Karamürsel (Pišŭt 1970); Bilecik (Özdemir 1990);
Erzurum (Aslan 1995); Kütahya (Çiçek ve Türk 1995); ÇamlıhemĢin (Yazıcı 1995b);
Ġstanbul Adaları (Çobanoğlu 1996); Sakarya (Çiçek ve Türk 1998); Edirne,
Çanakkale (Türk ve Güner 1998); Trabzon (Yazıcı 1999 a); Abant / Bolu
(Çobanoğlu 1999); Narman / Erzurum (Aslan 2000); ÇamlıhemĢin / Rize (Yazıcı ve
Aslan 2002b).
A r a Ģ t ı r m a B ö l g e s i n d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Güney Roma Kapısı Traverten
ocağı tepesi, 400 m, 10.VIII.2002; Tiyatronun doğusuyla Ģehir duvarları arası, Batı
yönü, (KK) 420 m, 07.IX.2003.

4. 5. 4. 5. Caloplaca dolomiticola (Hue) Zahlbr.

- 55 -
 Sin. Caloplaca velena (auct.), Caloplaca schaereri (Arnold) Zahlbr.,
Caloplaca velena (A. Massal.) Du Rietz
Tallus kahverengimsi turuncudan sarımsı beyaza kadar, düz veya hafif pürüzlü,
sürekli, rimoz - areolat kabuksu yapıda. Mollusklar nedeniyle tallusta açık renkli
kaygan görünümlü bölgeler bulunabilir. Apotesyum çapı 0.8 mm ye kadar, dağınık
veya yanyana gruplar halinde, ± yuvarlak, baĢlangıçta gömülü, bazen sonradan sesil
ve subkonveks. Tallus - kenar belirgin; disk sarımsıdan kahverengimsi turuncuya
kadar ve genellikle tallus - kenar ile aynı renkte. Askosporlar 9-13 x 5-9 µm
boyutlarında, geniĢ elipsoid, septum 3-5 µm geniĢlikte. Tallus ve apotesyum K (+)
menekĢe-kırmızı.
Ekolojik Özellikleri
H a b i t a t : GüneĢ alan sert kireçtaĢları ve duvarlar üzerinde geliĢir.
Y e r y ü z ü n d e Y a y ı l ı Ģ ı : Ġngiltere, Güney ve Batı Ġrlanda‟da, Avrupa ve
özellikle Akdeniz ülkelerinde, Doğu Ġran‟a kadar uzanan bölgelerde yayılıĢ gösterir
(Purvis ve ark. 1992, Dobson 1992, Wirth 1995).
T ü r k i y e ‟d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Adana, Gaziantep, Hatay (John ve Nimis 1996);
Hatay (John ve Nimis 1998); Gaziantep, Adana (Nimis ve John 1998); Abant / Bolu
(Çobanoğlu 1999); Pamukkale (John, Seaward ve Beatty 2000); Bozkır, SeydiĢehir /
Konya (Güvenç 2002); EskiĢehir (Özdemir Türk 2002).
A r a Ģ t ı r m a B ö l g e s i n d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Doğu Nekropolü, Kuzey
hamamlarının doğusundaki tepe, 490 m, 20.V.2004, (KK).

4. 5. 4. 6. Caloplaca flavescens (Huds.) J.R. Laundon

Tallus plakodioid, geniĢ rozetler hâlinde substrata yapıĢık, dairesel veya

düzensiz, yüzey mat, soluktan koyu turuncuya kadar, lob uçları palmat, yuvarlak,
konveks bazen ± pruinos, bazen üstüste. Merkez areolat, düzgün değil, üstüste bazen
karmaĢık, beyazımsı veya pigmentsiz, turuncu apotesyumlar noktalar hâlinde
bulunabilir. Apotesyum 1.5 mm çapa kadar, genellikle tallusun merkezinde sık ve
çok sayıda. Önce düz, olgunlaĢtıkça konveks. Tallus – kenar olgunlaĢtıkça kaybolur.
Disk turuncu veya kahverengi turuncu. Parafizler düz veya dalgalı, uçları geniĢ değil.
Askosporlar 12-15 x 8-10 µm, ĢiĢkin, orbikular – romboidten limon Ģekline kadar,
septum uzunluğu 5 µm ye kadar değiĢken. Tallus ve apotesyum K (+) menekĢe –
kırmızı.

- 56 -
Ekolojik Özellikleri
H a b i t a t : Kalkerli kayalar, taĢlar, kireçtaĢı, duvarlar, besince zengin harç ve
çimentolu habitatlarda, çok nâdiren ağaç kabuğunda geliĢir.
Y e r y ü z ü n d e Y a y ı l ı Ģ ı : Özellikle Güney Avrupa‟da çok yaygındır. (Purvis
ve ark. 1992, Wirth 1995).
T ü r k i y e ‟d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Adana, Gaziantep, Hatay, Muğla (John ve Nimis
1996); Hatay (John ve Nimis 1998); Gaziantep, Adana (Nimis ve John 1998); Hatay
(Güvenç ve Öztürk 1998); Sakarya (Çiçek ve Türk 1998); AkĢehir (Karabulut ve
Türk 1998); Trabzon (Yazıcı 1999 a); Karacabey (Yazıcı 1999 b); YeĢildağ /
Kütahya – Bilecik (Hezarfen, Türk ve Candan 2001); Bolkar Dağı / Niğde (Güvenç
2002).
A r a Ģ t ı r m a B ö l g e s i n d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Kuzey giriĢindeki Hamam-
Bazilika ve Kuzey Nekropolü'nün batı kıyısı boyunca, 370 m, 10.VIII.2002;
Tiyatronun doğusuyla Ģehir duvarları arası, Batı yönü, 420 m, 07.IX.2003; ġehir
Duvarları dıĢındaki su deposunun Kuzey ve Doğu yönleri, 430 m, 07.IX.2003; St.
Philippe Martyrium'u Doğu yönü, 460 m, 07.IX.2003; Pamukkale beldesi ve
travertenler arası Batı Kuzeybatı ve Kuzey yönleri, Aspicilia calcarea, Verrucaria
nigrescens ile aynı kayada, 250 – 290 m arası, 27.XI.2003, (KK).

4. 5. 4. 7. Caloplaca holocarpa (Hoffm. ex Ach.) A.E.Wade

Sin. Caloplaca pyracea (Ach.) Th. Fr.

Tallus çoğunlukla substrata gömülü, belirsiz, bazen ince kabuksu, gri renkte.
Apotesyum 0.1-0.3(-0.8) mm çapında, genellikle çok sayıda. Asıl kenar parlak
turuncu, olgunlukta kaybolur; disk turuncudan turuncu - kahverengiye kadar, düzden
konvekse kadar. Askosporlar 10-15 x 5-10 µm, elipsoid, septum geniĢliği 3-5 µm
(spor boyunun 1/3-1/4 ü kadar). Tallus K (-), apotesyum K (+) menekĢe - kırmızı.
Ekolojik Özellikleri
H a b i t a t : Kalkerli taĢlarda, harç, çimento, asbest, nadiren odun, ağaç kabuğu ve
asitli taĢlarda, genellikle güneĢli ve besince zengin olan habitatlarda yaygın olarak
geliĢir.
Y e r y ü z ü n d e Y a y ı l ı Ģ ı : Avrupa, Ön Asya ve Arap Ülkeleri, Kuzey ve
Güney Amerika, Güney Afrika ve Avustralya‟da yayılıĢ gösterir (Purvis ve ark.
1992, Wirth 1995).

- 57 -
T ü r k i y e ‟d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Uludağ (Öztürk 1989); Bilecik (Özdemir 1990);
EskiĢehir (Özdemir 1991); Gemlik - Mudanya (Özdemir ve Öztürk 1992); Erzurum,
Kars (Aslan 1995); Kütahya (Çiçek ve Türk 1995); Ġstanbul Adaları (Çobanoğlu
1996); Balıkesir, Ġzmir (John ve Nimis 1996); Sakarya (Çiçek ve Türk 1998);
AkĢehir (Karabulut ve Türk 1998); Edirne, Çanakkale, Kırklareli, Edirne, Tekirdağ
(Türk ve Güner 1998); Hatay (Güvenç ve Öztürk 1998); Akdamar Adası, Van Gölü
(Aslan ve Öztürk ġ.1998); Trabzon (Yazıcı 1999 a); Karacabey (Yazıcı 1999 b);
Abant / Bolu (Çobanoğlu 1999); Oltu / Erzurum, SarıkamıĢ / Kars (Aslan 2000);
Kayseri (Güvenç 2001); YeĢildağ / Kütahya – Bilecik (Hezarfen, Türk ve Candan
2001); Ġzmir (Sommerfeldt ve John 2001); ÇamlıhemĢin / Rize (Yazıcı ve Aslan
2002 b); EskiĢehir (Özdemir Türk 2002); Uludağ (Güvenç ve Öztürk 2004).
A r a Ģ t ı r m a B ö l g e s i n d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Kuzey giriĢindeki Hamam-
Bazilika ve Kuzey Nekropolü'nün batı kıyısı boyunca, 370 m, 10.VIII.2002; ġehir
Hamamlarından Ġtibaren Güney Bizans Duvarlarının Güneydoğu bölümü, 390 m,
07.XII.2002; ġehir Duvarları dıĢındaki su deposunun Kuzey ve Doğu yönleri, 430 m,
07.IX.2003; St. Philippe Martyrium'u Kuzeyi ormanlık alan, 440 m, 24.IV.2004;
Eski tiyatronun doğusundaki tepe, 470 m, 24.IV.2004, (KK).

4. 5. 4. 8. Caloplaca inconnexa (Nyl.) Zahlbr.

Tallus turuncu – sarı, belirgin, kalın, granulardan küçük krenulat – lobata

kadar. Areoller ayrı ayrı veya grup hâlinde, birleĢik veya yatay yayılmıĢ Ģekildedir.
Apotesyumlar 1.5 (2) mm çapa kadar. Askosporlar 11-14 x 6-7 µm.
Ekolojik Özellikleri
H a b i t a t : Karbonatlı kayalarda, baĢka likenler üzerinde (A. cervina gibi) parazit
olarak geliĢir.
Y e r y ü z ü n d e Y a y ı l ı Ģ ı : Güney ve Orta Avrupa ile Akdeniz etrafında yayılıĢ
gösterir. (Purvis ve ark. 1992, Wirth 1995).
T ü r k i y e ‟d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Karamürsel (Pišǔt 1970); Gaziantep, Muğla,
Antalya (Nimis ve John 1998); Kastamonu (Yıldız ve John 2002).
A r a Ģ t ı r m a B ö l g e s i n d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Güney Roma Kapısı Traverten
ocağı tepesi, (Acarospora cervina üzeri, Lik), 400 m, 10.VIII.2002; St. Philippe
Martyrium'u Kuzeyi ormanlık alan, 440 m, 24.IV.2004; Eski tiyatronun doğusundaki

- 58 -
tepe, (Acarospora cervina ve Placocarpus schaereri likenleri üzerinde, Lik) 470 m,
24.IV.2004.

4. 5. 4. 9. Caloplaca lactea (A. Massal.) Zahlbr.

Tallus ince ve beyaz film oluĢturur veya substrata gömülü ve belirsiz olabilir.
Apotesyum Caloplaca holocarpa‟nınkine benzer fakat daha yuvarlak ve aralıklı
olarak dağılmıĢtır. Asıl kenar kalıcı, bazen yüksek. Askosporlar 15-20 x 8-10 µm
boyutlarında, septum geniĢliği 1-2 µm (spor boyunun 1/8 inden az). Tallus K (-),
apotesyum K (+) menekĢe - kırmızı.
Ekolojik Özellikleri
H a b i t a t : KireçtaĢı, çakıltaĢı, deniz kabukları ve kalkerli kayalar üzerinde R.
bischoffii ile benzer ortamlarda geliĢir.
Y e r y ü z ü n d e Y a y ı l ı Ģ ı : Avrupa, Kuzey Amerika, Afrika ve Yeni
Zellanda‟da yayılıĢ gösterir (Purvis ve ark. 1992, Wirth 1995).
T ü r k i y e ‟d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Van (Szatala 1941); Uludağ (Öztürk 1989);
Bilecik (Özdemir 1990); Gemlik, Uludağ, Bursa (Öztürk ġ. 1990) EskiĢehir
(Özdemir 1991); Erzurum (Aslan 1995); Kütahya (Çiçek ve Türk 1995); Hatay (John
ve Nimis 1996); Sakarya (Çiçek ve Türk 1998); Hatay (John ve Nimis 1998);
AkĢehir (Karabulut ve Türk 1998); Çanakkale, Kırklareli (Türk ve Güner 1998); Oltu
/ Erzurum (Aslan 2000); Erciyas Dağı, Develi / Kayseri (Güvenç 2001); YeĢildağ /
Kütahya – Bilecik (Hezarfen, Türk ve Candan 2001); Bolkar Dağı / Niğde (Güvenç
2002); EskiĢehir (Özdemir Türk 2002); Uludağ (Güvenç ve Öztürk 2004).
A r a Ģ t ı r m a B ö l g e s i n d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Güney Roma Kapısı Traverten
ocağı tepesi, 400 m, 10.VIII.2002; Tiyatronun doğusuyla Ģehir duvarları arası, Batı
yönü, 420 m, 07.IX.2003; Pamukkale beldesi ve travertenler arası Batı Kuzeybatı ve
Kuzey yönleri, 250 – 290 m arası, 27.XI.2003, (KK).

4. 5. 4. 10. Caloplaca luteoalba (Turner) Th. Fr.

Tallus kabuksu, dağınık, gri – beyaz, ince, düzgün değil, korteks yok.
Apotesyumlar 0.3–0.5(-0.8) mm çapında, çok sayıda, sık, yuvarlak, önceleri gömülü,
sonra yüzeyde. Tallus – kenar geliĢmemiĢ, bazen ± ince. Gerçek kenar turuncu, disk

- 59 -
parlak turuncu, gençken derin ve konkav, olgunlaĢtıkça düz ve konveks. Parafizler
gevĢek, uç hücreler genellikle ĢiĢkin, >5 µm. Askosporlar 8-12 x 3-6 µm, elipsoid,
septum 1 µm, ince, spor uzunluğunun yaklaĢık 1/8‟i kadar. Tallus, K (-), apotesyum
K (+) menekĢe - kırmızı.
Ekolojik Özellikleri
H a b i t a t : Genellikle ağaç kabuklarında, nâdiren yumuĢak, kalkerli taĢ ve harçlar
üzerinde geliĢir.
Y e r y ü z ü n d e Y a y ı l ı Ģ ı : Kuzey Amerika, Orta ve Güney Avrupa ile Akdeniz
ülkelerinde yaygınlık gösterir. (Purvis ve ark. 1992, Wirth 1995).
T ü r k i y e ‟d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Görükle / Bursa (Güvenç ve Aslan 1994).
A r a Ģ t ı r m a B ö l g e s i n d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Kuzey giriĢindeki Hamam-
Bazilika ve Kuzey Nekropolü'nün batı kıyısı boyunca, 370 m, 10.VIII.2002; Güney
Roma Kapısı Traverten ocağı tepesi, (Kyb) 400 m, 10.VIII.2002, (KK).

4. 5. 4. 11. Caloplaca saxicola (Hoffm.) Nordin.

Tallus plakodioid, sıkı yapıĢık, ± yuvarlak rozet Ģeklinde. Sarı-koyu turuncu

arası, loblar kısa parmaksı veya geniĢ, en fazla 2 mm uzunlukta ve 1.5 mm
geniĢlikte, konveks, çoğunlukla ± pruinos. Merkezde bol apotesyumlu, apotesyum 1
mm çapa kadar, çok sayıda ve kalabalık. Kenar belirgin, sarı - turuncu, olgunlaĢınca
yok olur. Disk turuncudan kahverengi turuncuya kadar, düz, sonradan konveks.
Parafiz uçları 6-8 µm çapında, kapitat. Askosporlar 10-15 x 5-7(-8) µm, elipsoid,
septum 2-4 µm geniĢlikte, sporun 1/4 -1/5 i kadar uzunlukta. Tallus ve apotesyumlar
K (+) menekĢe - kırmızı.
Ekolojik Özellikleri
H a b i t a t : Besince zengin, asitli ve kalkerli kayalar, duvarlar üzerinde çoğunlukla
kuru, gölgelik Ģartlarda geliĢir. Nâdiren kabuk ve odun üzerinde bulunur.
Y e r y ü z ü n d e Y a y ı l ı Ģ ı : Avrupa, Kuzey Amerika ve Asya‟da yaygınlık
gösterir. (Purvis ve ark. 1992, Wirth 1995).
T ü r k i y e ‟d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Bilecik (Özdemir 1990); Oltu / Erzurum (Aslan ve
Öztürk A. 1994); Kütahya (Çiçek ve Türk 1995); Adana, Hatay (John ve Nimis
1996); Adana (Nimis ve John 1998); Sakarya (Çiçek ve Türk 1998); Edirne,
Kırklareli (Türk ve Güner 1998).

- 60 -
A r a Ģ t ı r m a B ö l g e s i n d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : St. Philippe Martyrium'u Kuzeyi
ormanlık alan, 440 m, 24.IV.2004, (KK).

4. 5. 4. 12. Caloplaca teicholyta (Ach.) J.Steiner

Tallus plakodioid, yuvarlak rozet Ģeklinde, gri-beyaz, lob uçları yuvarlak, düz
veya konveks. Merkezde bazen granüllü ± areolat. Soredler farinoz, beyaz, pek
geliĢmemiĢ, merkez tallusun bozulmasından meydana gelir.Apotesyum 0.8 mm çapa
kadar az fakat varsa belirgin, bazen çok sayıda, tallusa gömülü ve önceleri konkav,
sonra düz. Tallus kenarı bazen var, beyaz. Gerçek kenar dalgalı, ĢiĢkin, parlak
turuncu. Disk turuncu, kırmızı - kahverengi, bazen pruinos. Parafizler dallanmıĢ,
uçları belirgin, ĢiĢkin değil. Askosporlar 15-18 x 7-10 µm, elipsoid, septum 4
µm‟den az, spor uzunluğunun 1/4 ü kadar. Tallus, K (-) veya soluk menekĢe,
apotesyum K (+) menekĢe - kırmızı.
Ekolojik Özellikleri
H a b i t a t : Kalkerli taĢ, kireçtaĢı, harç demir taĢı ve nâdiren tuğla üzerinde
çoğunlukla duvarlarda ve mezar taĢlarında geliĢir. Doğal habitatı bazik ve denize
yakın kayalar ve oradan yayılan içsel kayalardır.
Y e r y ü z ü n d e Y a y ı l ı Ģ ı : Kuzey Amerika, Avrupa ve Akdeniz ülkelerinde
yaygındır (Purvis ve ark. 1992).
T ü r k i y e ‟d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Erciyas Dağı (Steiner 1905); Kütahya (Çiçek ve
Türk 1995); Adana (John ve Nimis 1996), (Nimis ve John 1998); AkĢehir (Karabulut
ve Türk 1998); Edirne, Çanbakkale (Türk ve Güner 1998); Trabzon (Yazıcı 1999 a).
A r a Ģ t ı r m a B ö l g e s i n d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Kuzey giriĢindeki Hamam-
Bazilika ve Kuzey Nekropolü'nün batı kıyısı boyunca, 370 m, 10.VIII.2002; ġehir
Hamamlarından Ġtibaren Güney Bizans Duvarlarının Güneydoğu bölümü, 390 m,
07.XII.2002; Tiyatronun doğusuyla Ģehir duvarları arası, Batı yönü, 420 m,
07.IX.2003; ġehir Duvarları dıĢındaki su deposunun Kuzey ve Doğu yönleri, 430 m,
07.IX.2003; St. Philippe Martyrium'u Doğu yönü, 460 m, 07.IX.2003; Pamukkale
beldesi ve travertenler arası Batı Kuzeybatı ve Kuzey yönleri, 250 – 290 m arası,
27.XI.2003 (KK).

4. 5. 4. 13. Caloplaca variabilis (Pers.) Müll. Arg.

- 61 -
 Tallus belirgin areollü kabuksu, griden koyu griye veya grimsi kahverengiye
kadar renkte. Apotesyum çapı 1 mm ye kadar, dağınık veya kalabalık grup halinde,
sesil, düz, sonradan hafif konveks. Tallus - kenarı kalıcı ve yoğun gri - mavimsi
pruinos; disk siyah. Askosporlar 14-16(-21) x 7-9 µm, elipsoid, septum 2-3(-5) µm
geniĢlikte. Tallus ve apotesyum K (-) veya K (+) soluk menekĢe.
Ekolojik Özellikleri
H a b i t a t : Besince zengin olan kireçtaĢlarında ve kireç bakımından zengin
kayalarda, mezar taĢlarının üst kısımlarında geliĢir.
Y e r y ü z ü n d e Y a y ı l ı Ģ ı : Avrupa, Kuzey Amerika ve Doğu‟da Ġran‟a kadar
olan bölgelerde yayılıĢ gösterir (Purvis ve ark. 1992, Wirth 1995).
T ü r k i y e ‟d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Erciyas Dağı, Konya (Steiner 1905); Mudanya
(Steiner 1916); Van (Szatala 1941); Bilecik (Özdemir 1990); Kütahya (Çiçek ve
Türk 1995); Adana, Gaziantep, Hatay, Muğla (John ve Nimis 1996); Hatay (John ve
Nimis 1998); AkĢehir (Karabulut ve Türk 1998); Gaziantep, Adana, Muğla (Nimis
ve John 1998); Kırklareli (Türk ve Güner 1998); Abant / Bolu (Çobanoğlu 1999);
Develi / Kayseri (Güvenç 2001); YeĢildağ / Kütahya – Bilecik (Hezarfen, Türk ve
Candan 2001); SeydiĢehir / Konya (Güvenç 2002); Kastamonu (Yıldız ve John
2002); EskiĢehir (Özdemir Türk 2002).
A r a Ģ t ı r m a B ö l g e s i n d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : St. Philippe Martyrium'u Doğu
yönü, 460 m, 07.IX.2003; Pamukkale beldesi ve travertenler arası Batı Kuzeybatı ve
Kuzey yönleri, 250 – 290 m arası, 27.XI.2003; Doğu Nekropolü, Kuzey
hamamlarının doğusundaki tepe, 490 m, 20.V.2004. (KK).

4. 5. 5. CANDELARIELLA Müll. Arg.

Tallus kabuksu, granüllü, belirsiz veya bazen belirgin plakodioid ve loblu, sarı
- yeĢil, sarı - turuncu renkte. Alg bileĢeni yeĢil kokoid. Apotesyum diski düz ve
parlak sarı; tallus - kenarı ince ve kalıcı. Epitesyum sarı - kahverengi granüllü;
himenyum 50 - 75 µm, renksiz ve I (+) mavi. Askus 8 - 32 sporlu; askosporlar
renksiz, elipsoid, uçları yuvarlak, düz veya kıvrık Ģekilde, basit, bazen 1 - septumlu.
Bazı türleri ĢehirleĢmiĢ bölgelerde olmak üzere çeĢitli habitatlarda geliĢir.

1. Tallus turuncu - sarı, askus 12 – 32 sporlu C. xanthostigma

1. Tallus yeĢilimsi sarı, askus 8 sporlu 2

- 62 -
2. Tallus plakodioid, askosporlar 11-17 x 4-6 µm C. medians
2. Tallus plakodioid değil, askosporlar 10-18 x 5-6 µm C. aurella

4. 5. 5. 1. Candelariella aurella (Hoffm.) Zahlbr.

Candelariella heidelbergensis (Nyl.) Poelt

Tallus sarıdan yeĢil - sarıya kadar renkte, konveks, 0.5-1.5 mm büyüklükte
granüllü. Protallus varsa ince, koyu gri veya siyah. Apotesyum çoğunlukla bulunur,
0.2-1.2 mm çapında, birbirinden uzak fakat düzenli sayılacak Ģekilde tallusa
dağılmıĢ, sarı renkli. Tallus - kenar ile çevrili. Askus 8 sporlu; askosporlar 10-18 x 5-
6 µm boyutlarında, oblong, elipsoid, düz veya kıvrık.
Ekolojik Özellikleri
H a b i t a t : Ġnsan yapımı bazik substratlar, beton, çimento, asbest, harç, nadiren
sert, tozlu odunlarda, bazen doğal kireçtaĢlarında geliĢen ve ĢehirleĢmiĢ bölgelerde
yaygın olan bir türdür.
Y e r y ü z ü n d e Y a y ı l ı Ģ ı : Avrupa ve Kuzey Amerika‟da yayılıĢ gösterir
(Purvis ve ark. 1992, Wirth 1995).
T ü r k i y e ‟d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Van (Szatala 1941); Siverek (Szatala 1960);
Uludağ (Öztürk 1989); Bilecik (Özdemir 1990); EskiĢehir (Özdemir 1991); Gemlik -
Mudanya (Özdemir ve Öztürk 1992); Erzurum, Kars (Aslan 1995); Kütahya (Çiçek
ve Türk 1995); Akçaabat (Yazıcı 1995 a); ÇamlıhemĢin (Yazıcı 1995 b); Gaziantep,
Ġzmir, Muğla (John ve Nimis 1996); Ġstanbul Adaları (Çobanoğlu ve Akdemir 1997);
Sakarya (Çiçek ve Türk 1998); Hatay (John ve Nimis 1998); Hatay (Güvenç ve
Öztürk 1998); AkĢehir (Karabulut ve Türk 1998); Gaziantep, Muğla (Nimis ve John
1998); Çanakkale, Tekirdağ, Edirne (Türk ve Güner 1998); Akdamar Adası, Van
Gölü (Aslan ve Öztürk ġ.1998); Trabzon (Yazıcı 1999 a); Karacabey (Yazıcı 1999
b); Abant / Bolu (Çobanoğlu 1999); ġenkaya / Erzurum, Selim / Kars (Aslan 2000);
YeĢildağ / Kütahya – Bilecik (Hezarfen, Türk ve Candan 2001); Bolkar Dağı / Niğde
(Güvenç 2002); ÇamlıhemĢin / Rize (Yazıcı ve Aslan 2002 b); Murgul / Artvin
(Aslan Yazıcı ve Karagöz 2002); EskiĢehir (Özdemir Türk 2002); Uludağ (Güvenç
ve Öztürk 2004).
A r a Ģ t ı r m a B ö l g e s i n d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : St. Philippe Martyrium'u Doğu
yönü, 460 m, 07.IX.2003 (KK).

4. 5. 5. 2. Candelariella medians (Nyl.) A.L.Sm.

- 63 -
Tallus plakodioid, 3 cm‟ye kadar, orbikular, ıĢınsal kenarlı, loblar sarı sitrin yeĢili,
gri - yeĢil sarı, yüzey skabrit veya pruinos, merkez granular, areolattan küçük
koralloid izidliye kadar, kenarlarla aynı renkte veya daha grimsi. Loblar 0.3-1 mm
geniĢlikte, ayrı veya üstüste, yassı veya ± konveks. Apotesyumlar küçük, 0.3-1.2 mm
çapında, bazen bulunmaz, düzden hafif konvekse kadar ve düz yada krenulat kenarlı.
Askus 8 sporlu. Askosporlar 11-17 x 4-6 µm, basit, bazen 1 - septumlu, elipsoid,
oblong veya damla Ģeklinde. Tallus K (-).
Ekolojik Özellikleri
H a b i t a t : Gölge veya güneĢli, besince zengin, insan yapımı kalkerli substratlarda,
harç, çimento, mezartaĢları v.s üzerinde geliĢir. Parmaksı lobları, sitrin yeĢili ve sarı
rengiyle tanınır.
Y e r y ü z ü n d e Y a y ı l ı Ģ ı : Orta ve Güney Avrupa‟yla Akdeniz Bölgesinde
yayılıĢ gösterir (Purvis ve ark. 1992, Wirth 1995).
T ü r k i y e ‟d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Ġzmir (John ve Nimis 1996); Trabzon (Yazıcı
1999 a).
A r a Ģ t ı r m a B ö l g e s i n d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : St. Philippe Martyrium'u Doğu
yönü, 460 m, 07.IX.2003 (KK).

4. 5. 5. 3. Candelariella xanthostigma (Ach.) Lettau

Tallus tamamen korteksli, 0.07-0.1 mm çapında sored benzeri granüllü yapıda.

Soluk turuncu - sarı renkte ince bir kabuk oluĢturur. Apotesyum 0.2-0.9 mm çapında,
dağınık, tallus ile aynı renkte. Askus 12-32 sporlu; askosporlar 9-12 x 4-5 µm
boyutlarında, oblong veya ovoid Ģekilde.
Ekolojik Özellikleri
H a b i t a t : YaĢlı ağaçların gövdelerinin pürüzlü kabuklarında geliĢir.
Y e r y ü z ü n d e Y a y ı l ı Ģ ı : Doğu Avrupa ve Kuzey Amerika‟da yayılıĢ gösterir
(Purvis ve ark. 1992, Wirth 1995).
T ü r k i y e ‟d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Uludağ (Öztürk 1989); Bilecik (Özdemir 1990);
EskiĢehir (Özdemir 1991); Erzurum (Aslan 1995); Kütahya (Çiçek ve Türk 1995);
Balıkesir, Hatay, Ġzmir, Muğla (John ve Nimis 1996); Sakarya (Çiçek ve Türk 1998);
Hatay (John ve Nimis 1998); AkĢehir (Karabulut ve Türk 1998); Muğla (Nimis ve
John 1998); Edirne, Çanakkale, Kırklareli, Tekirdağ, Ġstanbul (Türk ve Güner 1998);

- 64 -
Abant / Bolu (Çobanoğlu 1999); Karacabey (Yazıcı 1999 b); Oltu / Erzurum (Aslan
2000); YeĢildağ / Kütahya – Bilecik (Hezarfen, Türk ve Candan 2001); Ġzmir
(Sommerfeldt ve John 2001); Sinop (Yıldız, John ve Yurdakulol 2002); EskiĢehir
(Özdemir Türk 2002); Bursa (John 2002).
A r a Ģ t ı r m a B ö l g e s i n d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Eski tiyatronun doğusundaki
tepe, 470 m, 24.IV.2004 (Epi).

4. 5. 6. CLADONIA Hill ex Browne

Dimorfik tallusa sahip bir cinstir. Primer tallus tabanda kalıcı veya sonradan
kaybolan pulsu veya kabuksu yapıda. Pulların üst yüzeyi genellikle korteksli. Alt
yüzey ise korteksli ve rizinli değil. Sekonder tallus dik ve içi boĢ, dallanmıĢ veya
dallanmamıĢ silindirik, kadeh Ģeklinde podesyumlardan oluĢur. Alg bileĢeni
Trebouxioid. Apotesyum podesyumun üst kenarlarında bulunur. Tallus - kenar
bulunmaz. Askus 8 sporlu; askosporlar basit, renksiz, fusiform, oblong veya ovoid
Ģekillerde. Özellikle toprakta, karayosunları üzerinde, ayrıca ağaç kabukları, odun,
kayaların çatlakları ve humusca zengin asitli substratlar üzerinde, birkaç türü kalkerli
kayalarda geliĢim gösterir.

1. Tallus grimsi sarı, sarı – yeĢil C. foliacea

1. Tallus kahverengi C. pocillum

4. 5. 6. 1. Cladonia foliacea (Hudson) Willd.

Sin. Cladonia alcicornis (Leightf.) Fr.

Podesyum 1 cm uzunluğa kadar, nâdir. Primer tallus dominant. Bazal pullar
0.4-1(-2) x 0.1-0.3 cm boyutlarında, içe dönük, kıvrık ve sert. Üst yüzey grimsi
sarıdan sarı - yeĢile kadar; alt yüzey soluk sarı renkte. Apotesyum kahverengi, çok
nadir, podesyum kenarlarında. Koyu kahverengi piknidyumlar bazal pullar arasında
sıklıkla görülür. Tallus P (+) kırmızı, K (-), KC (+) sarı, C (-).
Ekolojik Özellikleri
H a b i t a t : Kalkerli topraklarda, deniz kenarında kum veya humuslu topraklarda
karayosunu - liken grupları arasında rüzgarlı ve güneĢli ortamlarda geliĢir; ayrıca
kayaların çatlaklarında bulunur.

- 65 -
Y e r y ü z ü n d e Y a y ı l ı Ģ ı : Avrupa, Kuzey Afrika, Güney ve Batı Asya‟da
yayılıĢ gösterir (Purvis ve ark. 1992, Wirth 1995).
T ü r k i y e ‟d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Ġstanbul (Fritsch 1899); Amasya C. foliacea var.
convoluta (Steiner 1916); Burgaz Adası C. foliacea var. alcicornis (Szatala 1927 b);
Belgrad Ormanı (Yaltırık 1966); Uludağ (Öztürk 1989); Bilecik (Özdemir 1990);
EskiĢehir (Özdemir 1991); Gemlik - Mudanya (Özdemir ve Öztürk 1992); Erzurum,
Artvin (Aslan 1995); Kütahya (Çiçek ve Türk 1995); Akçaabat (Yazıcı 1995 a);
Adana, Antalya, Aydın, Balıkesir, Çanakkale, Hatay, Ġzmir, Muğla (John ve Nimis
1996); Ġstanbul Adaları (Çobanoğlu ve Akdemir 1997); Foça (Akdemir ve
Çobanoğlu 1997); Spil Dağı / Manisa (Güvenç ve Öztürk 1997); Sakarya (Çiçek ve
Türk 1998); Hatay (John ve Nimis 1998); Aydın, Çanakkale, Muğla, Antalya (Nimis
ve John 1998); Ġstanbul-Büyükada (Schindler 1998); Edirne, Çanakkale, Tekirdağ
(Türk ve Güner 1998); Trabzon (Yazıcı 1999 a); Karacabey (Yazıcı 1999 b); Abant /
Bolu (Çobanoğlu 1999); Ardanuç, ġavĢat / Artvin, ġenkaya / Erzurum (Aslan 2000);
YeĢildağ / Kütahya – Bilecik (Hezarfen, Türk ve Candan 2001); ÇamlıhemĢin / Rize
(Yazıcı ve Aslan 2002 b); Kastamonu (Yıldız ve John 2002); EskiĢehir (Özdemir
Türk 2002).
A r a Ģ t ı r m a B ö l g e s i n d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Güney Roma Kapısı Traverten
ocağı tepesi, 400 m, 10.VIII.2002; Çukurbağ'ın Güneybatısı, pasif traverten sırtının
Doğu yönü., 320 m, 20.V.2004; (Ter / Kyb).

4. 5. 6. 2. Cladonia pocillum (Ach.) Grognot

Sin. Cladonia pyxidata ssp. pocillum (Ach.) Dahl

Primer tallus iyi geliĢmiĢ, yatay ve üst üste dağılan pullar sağlam rozet
oluĢturur. Podesyum 0.5-1.5(-3) cm uzunlukta, gri, bazen kahverengimsi; kadeh 3-10
mm çapında, tabana doğru giderek incelir. Yüzey korteksli kaba granüllü, özellikle
kadehin içinde iyi geliĢmiĢtir. Sored bulunmaz. Bazal pullar küçük, yuvarlak veya
uzun, az veya genellikle çok sayıda, yukarı kalkık duruĢlu. Apotesyum ve
piknidyumlar kahverengi, kadeh kenarlarında sık görülür, apotesyumlar kısa saplı
olabilir. Tallus P (+) kırmızı, K (-), KC (-), C (-).
Ekolojik Özellikleri

- 66 -
H a b i t a t : Esas olarak kumlu, kalkerli topraklarda, kalkerli kumul ve karayosunları
üzerinde, eski harç ve duvarlarda, C. symphycarpa ve C. furcata ssp. rangiformis ile
aynı ortamlarda geliĢir.
Y e r y ü z ü n d e Y a y ı l ı Ģ ı : Avrupa, Kuzey ve Güney Amerika, Afrika, Asya,
Yeni Zellanda ve Antarktika‟da yayılıĢ gösterir (Purvis ve ark. 1992, Wirth 1995).
T ü r k i y e ‟d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Göksu (Verseghy 1982); Uludağ (Öztürk 1989);
Bilecik (Özdemir 1990); Kütahya (Çiçek ve Türk 1995); Ġstanbul Adaları
(Çobanoğlu 1996); Antalya, Hatay, Muğla (John ve Nimis 1996); Sakarya (Çiçek ve
Türk 1998); Hatay (John ve Nimis 1998); Muğla, Antalya (Nimis ve John 1998);
Ġzmir (Schindler 1998); Abant / Bolu (Çobanoğlu 1999); Develi / Kayseri (Güvenç
2001).
A r a Ģ t ı r m a B ö l g e s i n d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Çukurbağ'ın Güneybatısı, pasif
traverten sırtının Doğu yönü., 320 m, 20.V.2004; (Ter / Kyb).

4. 5. 7. COLLEMA Weber ex Wigg.

Tallus çoğunlukla ıslakken ĢiĢen; yapraksı, sadece bazı türleri kabuksu ve dalsı.
Lobların üst yüzeyi koyu zeytin yeĢilinden kahvrengi - siyaha kadar, nadiren mavi -
gri renkte. Üst ve alt korteks bulunmaz, substrata hapter veya daha ender olarak
beyaz rizinler ile tutunur. Ġzidler sık görülür fakat sored bulunmaz. Alg bileĢeni mavi
- yeĢil alglerden Nostoc olup tallus homeomerik yapıdadır. Apotesyum kahverengi,
kırmızı - kahverengi diskli, tallus - kenarlı. Askus (2-) 8 (-16) sporlu. Askosporlar
septumlu, submuriform veya muriform. Bazik kaya ve topraklarda, ağaç
kabuklarında, güneĢli, kurudan nemliye kadar olan habitatlarda geliĢir.

1. Tallus 3 - 4 (-10) cm çapında, rozet Ģeklinde, disk 3 mm çapına kadar, askosporlar

17-26 x 6.5-10.5 µm boyutlarında C. tenax

1. Tallus 2-5(-10) cm çapında, dairesel veya düzensiz, disk 5 mm çapa kadar,

askosporlar 18 – 32 x 8 – 13 µm boyutlarında C. cristatum

4. 5. 7. 1. Collema cristatum (L.) Weber ex F. H. Wigg.

Tallus 2-5(-10) cm boyutlarında, yapraksı, yuvarlak, yarı – dairesel veya

düzensiz, yaĢlandıkça merkezi yıpranan, yassılaĢmıĢ, derin loblu. Loblar dar, konkav,
ıĢınsal yada düzensiz dallanmıĢ, kenarlar kalkık, dalgalı, ± bütün yada ± oyuk ve

- 67 -
belirgin küçük – lobulat, ĢiĢkin değil. Üst yüzey koyu zeytin yeĢili – kahverengiden
siyaha kadar siğil benzeri izidli (var. marginale) yada değil (var. cristatum), alt
yüzey geniĢ beyaz öbekler oluĢturan yuvarlak hapterli. Apotesyumlar sık dizili bazen
bulunmaz, ± marjinal, sesil yada değil. Disk 5 mm çapına kadar, düz yada konveks, ±
düz tallus – kenarlı. Askosporlar 4 – 6(-8) tane, 18 – 32 x 8 – 13 µm boyutlarında,
elipsoid, ± dar uçlu, submuriform. (Bu tür, lobların dar ve belirgin konkav oluĢuyla
karakterizedir.)
E k o l o j i k Ö z e l l i k l e ri
H a b i t a t : Kalkerli kaya ve topraklarda yetiĢir.
Y e r y ü z ü n d e Y a y ı l ı Ģ ı : Avrupa, Kuzey Amerika, Kutup Bölgeleri, Afrika,
Fas, Cezayir, Asya, Türkistan. (Purvis ve ark. 1992, Wirth 1995).
T ü r k i y e ‟d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Eğirdir (Szatala 1960); Kütahya (Çiçek ve Türk
1995); Adana, Antalya, Çanakkale, Gaziantep, Hatay, Muğla (John ve Nimis 1996);
Hatay (Güvenç ve Öztürk 1998); Hatay (John ve Nimis 1998); Sakarya (Çiçek ve
Türk 1998); Trabzon (Yazıcı 1999 a); Karacabey (Yazıcı 1999 b); Oltu, Tortum /
Erzurum (Aslan 2000); Bolkar Dağı / Niğde, Bozkır, SeydiĢehir / Konya (Güvenç
2002); ÇamlıhemĢin / Rize (Yazıcı ve Aslan 2002b).
A r a Ģ t ı r m a B ö l g e s i n d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Doğu Nekropolü, Kuzey
hamamlarının doğusundaki tepe, 490 m, 20.V.2004; (KK).

4. 5. 7. 2. Collema tenax (Sw.) Ach. em. Degel.

Sin. Collema pulposum (Bernh.) Ach.

Tallus 3 - 4 (-10) cm çapında, yapraksı, ± yuvarlak küçük rozetler Ģeklinde,
veya düzensiz, ıslandığı zaman ĢiĢer. Loblar çok sayıda, merkezden dıĢa doğru
ıĢınsal, kenarlar uca kadar paralel veya uçlarda daha geniĢ, ayrık veya üst üste, tam
veya krenulat kenarlı, yassılaĢmıĢ veya konkav. Üst yüzey düz, koyu zeytin
yeĢilinden kahverengimsi siyaha kadar renkte. Ġzid varsa büyük ve küresel, yeni
oluĢan loblara benzer Ģekilde. Apotesyum çoğunlukla bulunur; yüzeyde veya lob
kenarlarında, diski 3 mm çapına kadar, düz, tam tallus - kenarlı, sonradan konveks.
Askus (4- veya 6-) 8 sporlu; askosporlar 17-26 x 6.5-10.5 µm boyutlarında, 3 -
septumlu veya submuriform, fusiformdan yuvarlak veya sivri uçlu elipsoide kadar
Ģekilde.
Ekolojik Özellikleri

- 68 -
H a b i t a t : Bazik çamur, kumlu ve kalkerli topraklar ve harç üzerinde
karayosunları ile yanyana geliĢir.
Y e r y ü z ü n d e Y a y ı l ı Ģ ı : Güney ve Batı Avrupa, Akdeniz Bölgesi, Kuzey
Amerika, Ġzlanda, Grönland, Afrika ve Asya yayılıĢ alanları arasındadır (Purvis ve
ark. 1992, Wirth 1995).
T ü r k i y e ‟d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Nemrud Dağı (Szatala 1960); Uludağ (Öztürk
1989); Bilecik (Özdemir 1990); EskiĢehir (Özdemir 1991); Antalya, Aydın,
Gaziantep, Hatay, Muğla (John ve Nimis 1996); Sakarya (Çiçek ve Türk 1998);
Hatay (John ve Nimis 1998); Gaziantep, Aydın, Muğla, Antalya (Nimis ve John
1998); Abant / Bolu (Çobanoğlu 1999).
A r a Ģ t ı r m a B ö l g e s i n d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Kuzey giriĢindeki Hamam-
Bazilika ve Kuzey Nekropolü'nün batı kıyısı boyunca, 370 m, 10.VIII.2002; Güney
Roma Kapısı Traverten ocağı tepesi, 400 m, 10.VIII.2002; ġehir Hamamlarından
Ġtibaren Güney Bizans Duvarlarının Güneydoğu bölümü, 390 m, 07.XII.2002;
Tiyatronun doğusuyla Ģehir duvarları arası, Batı yönü, 420 m, 07.IX.2003; ġehir
Duvarları dıĢındaki su deposunun Kuzey ve Doğu yönleri, 430 m, 07.IX.2003; St.
Philippe Martyrium'u Doğu yönü, 460 m, 07.IX.2003; Kadı Deresi, dere yatağı
boyunca, 220 m, 27.XI.2003; Pamukkale beldesi ve travertenler arası Batı Kuzeybatı
ve Kuzey yönleri, 250 – 290 m arası, 27.XI.2003; Çukurbağ'ın Güneybatısı, pasif
traverten sırtının Doğu yönü., 320 m, 20.V.2004; (Ter / Kyb).

4. 5. 8. DIPLOSCHISTES Norman

Tallus kabuksu, çatlaklı areollü, gri - beyaz renkte, çoğunlukla pruinos. Alg
bileĢeni Trebouxioid. Apotesyumlar baĢlangıçta peritesyum gibi, sonradan urseolat
gömülü; disk siyah, bazen pruinos. Tallus - kenar kalın ve pruinos. Askosporlar geniĢ
elipsoid, kahverengiden koyu kahverengi ve mor - kahverengiye kadar renkte,
muriform. Kaya, toprak, karayosunları ve diğer likenler üzerinde geliĢen ve yaklaĢık
35 türü bulunan kozmopolit bir cinstir.

1. Askus 4 sporlu, tallus K (-), C (+) kırmızı D. muscorum

1. Askus 8 sporlu, tallus K (+) sarı - kırmızı, C (-) D. ocellatus

4. 5. 8. 1. Diploschistes muscorum (Scop.) R. Sant.

- 69 -
 Sin. Diploschistes bryophilus (Ehrh. ex Ach.) Zahlbr.
Tallus beyazdan koyu griye kadar renkte, areollü değil, devamlı yapıda, yüzey
düzgün değil, girintili çıkıntılı, pruinos değil. Apotesyum 1-2 mm çapında, urseolat,
disk pruinos, tallus - kenar yüksek değil. Himenyum 75 - 120 µm kalınlıkta,
kahverengi. Askus 65-80 x 12-15 (-20) µm, 4 sporlu; askosporlar (20-)25-35(-40) x
(8-)12-15(-18) µm, 5 enine 1 - 2 boyuna septumlu. Tallus P (-), K (-) veya (±) sarı
veya kırmızı, C (+) kırmızı.
Ekolojik Özellikleri
H a b i t a t : Özellikle Cladonia pocillum ve C. rangiformis türlerinin bazal pulları
üzerinde parazit olarak yaĢar. Kalkerli topraklarda, bazik kumullarda ve ender olarak
ağaç kabuklarında geliĢir
Y e r y ü z ü n d e Y a y ı l ı Ģ ı :Akdeniz ikliminin etkin olduğu bölgelerde
yaygındır. (Purvis ve ark. 1992, Dobson 1992,Wirth 1995).
T ü r k i y e ‟d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Erzurum, Artvin (Aslan 1995); Kütahya (Çiçek ve
Türk 1995); Aydın, Çanakkale, Muğla (John ve Nimis 1996); Ġstanbul Adaları
(Çobanoğlu ve Akdemir 1997); Sakarya (Çiçek ve Türk 1998); Aydın, Çanakkale,
Muğla (Nimis ve John 1998); Aydın (Schindler 1998); Trabzon (Yazıcı 1999 a);
Karacabey (Yazıcı 1999 b); Abant / Bolu (Çobanoğlu 1999); Trabzon (John 1999);
ġavĢat, Oltu / Erzurum (Aslan 2000); ÇamlıhemĢin / Rize (Yazıcı ve Aslan 2002 b);
EskiĢehir (Özdemir Türk 2002).
A r a Ģ t ı r m a B ö l g e s i n d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Çukurbağ'ın Güneybatısı, pasif
traverten sırtının Doğu yönü., 320 m, 20.V.2004; (KK).

4. 5. 8. 2. Diploschistes ocellatus (Vill.) Norman

Tallus verrukoz – areolat, kabuksu, kalın, substrattan kolay ayrılabilir,

çoğunlukla 2 – 3 mm kalınlıka beyazımsı gri. Apotesyumlar 1 – 3 mm çapında,
urseolat, disk çukur, yuvarlak, pruinos. Tallus kenar kalın, belirgin. Askosporlar 18-
28 x 7-13 µm, kahverengi, muriform. Askus 8 sporlu. Tallus C (-), K (+) sarı –
kırmızı, KC (-).
Ekolojik Özellikleri
H a b i t a t : Kalkerli substratlarda yayılıĢ gösterir.
Y e r y ü z ü n d e Y a y ı l ı Ģ ı : Güney Avrupa‟da yaygındır. (Clauzade ve Roux
1985).

- 70 -
T ü r k i y e ‟d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Amasya (Steiner 1916); Uludağ (Szatala 1960);
EskiĢehir (Özdemir 1991); Kütahya (Çiçek ve Türk 1995); Akçaabat (Yazıcı 1995 a),
Antalya, Ġzmir, Muğla (John ve Nimis 1996); Antalya (Nimis ve John 1998);
Sakarya (Çiçek ve Türk 1998); Karacabey (Yazıcı 1999 b); Pamukkale (John,
Seaward ve Beatty 2000).
A r a Ģ t ı r m a B ö l g e s i n d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Güney Roma Kapısı Traverten
ocağı tepesi, 400 m, 10.VIII.2002; Pamukkale beldesi ve travertenler arası Batı
Kuzeybatı ve Kuzey yönleri, 250 – 290 m arası, 27.XI.2003; Çukurbağ'ın
Güneybatısı, pasif traverten sırtının Doğu yönü., 320 m, 20.V.2004; (KK).

4. 5. 9. FULGENSIA A. Massal. & de Not.

4. 5. 9. 1. Fulgensia fulgens (Sw.) Elenkin

Tallus 1-3 cm .çapında, yuvarlak veya Ģekilsiz parçalı, plakodioid, kenar loblar
düzgün, boyları enlerinden fazla, çoğunlukla 1 mm den geniĢ, bazen merkezde
üstüste, yaĢlandıkça verrukoz. Turuncu – sarıdan beyaza kadar ve ± kalın pruinos.
ġizidler çeĢitli, çoğunlukla tallus yüzeyinde, gölgede ise beyaz medulla dıĢa açılır.
Apotesyum çoğunlukla bulunur. 0.5 – 1.5 mm çapında, önceleri konkav ve tallus
kenarlı, sonradan kenar kaybolur ve disk konveksleĢir. Koyu turuncu renklidir.
Askosporlar 9–12 x 3.5–5 µm boyutlarında, 0 (-1) septumlu, elipsoid, pyriform
(armut Ģeklinde) veya klavat. Tallus ve apotesyumlar K (+) menekĢe
Ekolojik Özellikleri
H a b i t a t : TebeĢirtaĢı gibi bazik substratlar üzerinde gölgede fakat açık
ortamlarda, çoğunlukla deniz seviyesine yakın yerlerde ve kumullarda geliĢir. Çok
sıklıkla Trichostomum crispulum karayosunu ile iliĢkilidir.
Y e r y ü z ü n d e Y a y ı l ı Ģ ı : Kuzey yarım kürenin ılıman bölgelerinde,
Avustralya ve Yeni Zellanda‟da yayılıĢ gösterir. (Purvis ve ark. 1992, Wirth 1995).
T ü r k i y e ‟d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Muğla (John ve Nimis 1996), (Nimis ve John
1998); SeydiĢehir / Konya (Güvenç 2002); Uludağ (Güvenç ve Öztürk 2004).
A r a Ģ t ı r m a B ö l g e s i n d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Güney Roma Kapısı Traverten
ocağı tepesi, (KK), 400 m, 10.VIII.2002; Kadı Deresi, dere yatağı boyunca, 220 m,
27.XI.2003; Pamukkale beldesi ve travertenler arası Batı Kuzeybatı ve Kuzey

- 71 -
yönleri, 250 – 290 m arası, 27.XI.2003; Çukurbağ'ın Güneybatısı, pasif traverten
sırtının Doğu yönü., 320 m, 20.V.2004; (Ter / Kyb).

4. 5. 10. LECANIA A. Massal.

Tallus kabuksu, ince veya kalın, granular areolat, nâdiren papillat. Bazen
soralli veya granular çıkıntılı (blastid), gri – beyaz, beyaz, kahve – siyah, bazen ±
pruinos. Üst korteks 3 – 4 hücre kalınlığında, bazen bol kristalli ve Ģekilsiz bir
tabakayla örtülü. Alg bileĢeni yeĢil kokoid. Askomata apotesyum sesil, düz, sonradan
± konveks, disk 0.4 – 0.6 (-1) mm çapında. Açık veya koyu kahverengi – siyah,
turuncu, bazen pruinos. Tallus kenar mevcut. Himenyum renksiz, K / I (+) mavi
hipotesyum renksiz, Askosporlar (0-) 1 – 3 (-7) septumlu oval, uzun - elipsoid, ince
çeperli, renksiz.

1. Tallus - kenar sonradan kaybolur, alg hücreleri yok, apotesyum turuncu –

kahverengi, disk konveks (biatorin) L. sylvestris
1. Tallus - kenar ± kalıcı, alg hücreleri var, apotesyum kızıl – kahverengi, siyah, ±
pruinos disk konkav (lecanorin) L. turicensis

4. 5. 10. 1. Lecania sylvestris (Arnold) Arnold

Belirsiz veya ince granular veya birkaç dağınık areollü. Tallus gri tonlarda.
Apotesyumlar turuncudan koyu kahverengiye kadar. Islakken daha koyu bir kenar
belirir. Apotesyumlar tek tek bazen küçük gruplar hâlinde, disk konveks. Tallus –
kenar bulunur, az sayıda alg bileĢeni bulundurur, sonradan kaybolur (biatorin).
Epitesyum sarı – kahverengi. Himenyum 40 – 70 µm uzunlukta. Askosporlar (-9)10–
16 x 3-4.5 µm, elipsoid, 1 - septumlu.
Ekolojik Özellikleri
H a b i t a t : Gölgelik yerlerde karbonatlı ve kireçli taĢlarda geliĢir.
Y e r y ü z ü n d e Y a y ı l ı Ģ ı : Orta Avrupa ve Akdeniz çevresinde yayılıĢ gösterir
(Purvis ve ark. 1992, Wirth 1995).
T ü r k i y e ‟d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Türkiye için yeni kayıttır. Hierapolis Antik Kenti
– Pamukkale / Denizli.
A r a Ģ t ı r m a B ö l g e s i n d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Tiyatronun doğusuyla Ģehir
duvarları arası, Batı yönü, 420 m, 07.IX.2003; (KK).

- 72 -
4. 5. 10. 2. Lecania turicensis (Hepp.) Müll. Arg.

Tallus ince granulardan areolata kadar, beyaz, beyaz – gri, kırmızımsı beyaz. K
(-), apotesyumlar 0.8 mm çapa kadar, sesil, çok sayıda, disk kırmızı kahverengiden
siyaha kadar, ıslanınca daha soluk, kenarlar koyu, gri – beyaz, pruinos, tallus kenar
ince, beyaz, sonradan tamamen kaybolur. Ölü alg hücrelerinden oluĢan
kahverengileĢmiĢ tabaka bulunur. Himenyum 55 - 80 µm. Parafizler dallanmamıĢ,
uçlarda belirgin ĢiĢkin. Askosporlar 10.5-13 x 4.5-6 µm, 1 – septumlu, ince çeperli.
Ekolojik Özellikleri
H a b i t a t : Kalkerli ve kalkersiz kayalarda ve harç üzerinde geliĢir.
Y e r y ü z ü n d e Y a y ı l ı Ģ ı : Orta Avrupa, Kuzey Amerika ve Kuzey Afrika‟da
yayılıĢ gösterir (Purvis ve ark. 1992, Wirth 1995).
T ü r k i y e ‟d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Türkiye için yeni kayıttır. Hierapolis Antik Kenti
– Pamukkale / Denizli.
A r a Ģ t ı r m a B ö l g e s i n d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Tiyatronun doğusuyla Ģehir
duvarları arası, Batı yönü, 420 m, 07.IX.2003; (KK).

4. 5. 11. LECANORA Ach.

Tallus kabuksu, granüllü, areollü ve plakodioid, nadiren substrata gömülü;

soredli veya değil, izid ve sefalodyum bulunmaz. Alg bileĢenleri Trebouxia veya
diğer yeĢil kokoid algler. Apotesyum sesil, nadiren gömülü; belirgin tallus - kenarlı.
Tallus - kenar belirgin ve tallus ile aynı renkte. Himenyum renksiz ve I (+) mavi.
Askus 8 (-32) sporlu. Askosporlar elipsoidden küresele yakın Ģekle kadar, uçları
yuvarlak, basit ve renksiz. Doğal veya insan yapımı habitatlarda geliĢen kozmopolit
bir cinstir.

1. Tallus plakodioid L. muralis

1. Tallus plakodioid değil, kabuksu, areolat veya belirsiz 2

2. Ağaç kabuğu üzerinde 3

2. Kalkerli kaya üzerinde 4

3. Tallus gömülü veya dağınık granüllü, K (-), tallus – kenar büyük kristalli
L. dispersa
3. Tallus bitiĢik areollü, (± dairesel), K (+ sarı ), tallus – kenar büyük kristalli değil
L. campestris

- 73 -
4. Tallus K (+ sarı), apotesyum diski kırmızı – kahverengi L. campestris
4. K (-), apotesyum diski pembemsi – kahverengi 5

5. Tallus beyaz, ĢiĢkin areollü, apotesyum diski pembemsi – kahverengi, pruinos

değil L. albescens
5. Tallus gömülü veya dağınık granüllü, apotesyum diski pembemsi, açık yeĢilimsi
gri, bazen beyaz pruinos L. dispersa

4. 5. 11. 1. Lecanora albescens (Hoffm.) Branth & Rostrup.

Sin. Lecanora galactina Ach.

Tallus 1 cm geniĢliğe kadar, sağlam rozet hâlinde, konveks, ĢiĢkin areollü,
bazen ± lob Ģeklinde, parlak beyaz veya nâdiren grimsi beyaz, yüzey hafif
pürüzlüden granüllüye kadar. Apotesyumlar 0.1-0.7(1.5) mm çapında, çok sayıda,
genellikle merkezde, sesil, tabanda geniĢ, tallus kenar kalıcı, düz veya krenulattan
dalgalıya kadar. Disk açık pembemsi, kahverengi, kahverengi – sarımsı veya zeytin
yeĢili, beyaz pruinos veya değil. Epitesyum kahverengimsi, N (-). Himenyum N (+),
menekĢe – kırmızı. Parafizler 2 µm geniĢlikte, uçlarda 1.5 – 3 µm. Askosporlar (7-
)11(-16) x (3-)5-6 µm boyutlarında ve elipsoid. Tallus R (-).
Ekolojik Özellikleri
H a b i t a t : Sert kalkerli kayalarda, harç üzerinde ve anıt taĢlarında geliĢir.
Y e r y ü z ü n d e Y a y ı l ı Ģ ı : Avrupa, Kuzey Amerika‟da yaygındır. (Purvis ve
ark. 1992, Wirth 1995).
T ü r k i y e ‟d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Ağrı Dağı (Arnold F C G. 1897); Ġstanbul (Fritsch
1899); Gaziantep (John ve Nimis 1996), (Nimis ve John 1998); Ġstanbul (Türk ve
Güner 1998); Ġzmir (Sommerfeldt ve John 2001).
A r a Ģ t ı r m a B ö l g e s i n d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Çukurbağ'ın Güneybatısı, pasif
traverten sırtının Doğu yönü., 320 m, 20.V.2004; (KK).

4. 5. 11. 2. Lecanora campestris (Schaerer) Hue

Tallus genel olarak yuvarlak, ĢiĢkin areollerden oluĢur. Açıktan koyu griye
kadar renkte, protallus belirgin ve beyaz renkli. Apotesyum 0.5-1.5(-2) mm çapında,
çok sayıda, bütün tallus yüzeyine yayılmıĢ ve sesil. Tallus - kenar kalıcı, yüksek, tam

- 74 -
veya kıvrımlı, medullasında küçük, kristalli. Disk kırmızı - kahverengiden kırmızı -
siyaha kadar, düz, bazen konveks. Epitesyum açık turuncudan kızıl - kahverengiye
kadar renkte, granülsüz. Himenyum (60-)70-85(-90) µm kalınlıkta. Parafizler uçlarda
3-4.5 µm ye kadar geniĢlemiĢ ve kırmızımsı kahverengi. Askosporlar 10-14(-17) x 6-
8.5(-9) µm boyutlarında ve geniĢ elipsoid. Tallus P (-), K (+) sarı, C (-).
Ekolojik Özellikleri
H a b i t a t : Harç, çimento, kalkerli ve besince-zengin silisli kayalarda, nadiren
kereste üzerinde geliĢen bir türdür.
Y e r y ü z ü n d e Y a y ı l ı Ģ ı : Avrupa ve Kuzey Amerika‟da geniĢ yayılıĢ gösterir.
(Purvis ve ark. 1992, Wirth 1995).
T ü r k i y e ‟d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Burgaz Adası (Szatala 1927 b); Bursa (Szatala
1960); EskiĢehir (Özdemir 1991); Gemlik - Mudanya (Özdemir ve Öztürk 1992);
Erzurum (Aslan 1995); ÇamlıhemĢin (Yazıcı 1995 b); Kırklareli (Özdemir ve Güner
1995); Aydın, Hatay (John ve Nimis 1996); Ġstanbul Adaları (Çobanoğlu ve Akdemir
1997); Hatay (John ve Nimis 1998); AkĢehir (Karabulut ve Türk 1998); Aydın
(Nimis ve John 1998); Ġstanbul, Kırklareli (Türk ve Güner 1998); Akdamar Adası,
Van Gölü (Aslan ve Öztürk ġ.1998); Trabzon (Yazıcı 1999 a); Karacabey (Yazıcı
1999 b); Abant / Bolu (Çobanoğlu 1999); Tortum / Erzurum (Aslan 2000); Sinop
(Yıldız, John ve Yurdakulol 2002).
A r a Ģ t ı r m a B ö l g e s i n d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Kuzey giriĢindeki Hamam-
Bazilika ve Kuzey Nekropolü'nün batı kıyısı boyunca, 370 m, 10.VIII.2002, (KK);
ġehir Duvarları dıĢındaki su deposunun Kuzey ve Doğu yönleri, 430 m, 07.IX.2003;
(Epi).

4. 5. 11. 3. Lecanora dispersa (Pers.) Sommerf.

Tallus substrata gömülü, bazen dağınık granüllü, beyazdan açık griye kadar
renkte Apotesyumlar (0.15-)0.2-1(-3) mm çapında, sesil, tabanda yükselmiĢ, dağınık
veya kalabalık gruplar halinde. Tallus - kenar iyi geliĢmiĢ, kalıcı, tam veya krenulat,
kabarık veya dalgalı, gençken pruinos. Disk pembemsi kahverengiden koyu
kahverengiye, veya açık sarıdan yeĢilimsi griye kadar çok çeĢitli renklerde, bazen
beyaz - pruinos. Epitesyum açık sarı - kahverengi veya kahverengimsi renkte, K‟da
çözünmeyen yoğun granüllü. Himenyum 70-100 µm kalınlıkta. Hipotesyum bazen

- 75 -
kahverengimsi. Askosporlar (7-)8.5-14 x (3-)4-7 µm boyutlarında. Tallus P (-), K (-),
C (-).
Ekolojik Özellikleri
H a b i t a t : Kaya, duvar, harç ve insan yapımı substratları içine alan çok çeĢitli
kalkerli substratlar üzerinde, ayrıca besince - zengin veya tozlu ağaç kabuklarında
geliĢen son derece yaygın bir türdür. Hava kirliliğine karĢı bilinen en toleranslı
türlerdendir.
Y e r y ü z ü n d e Y a y ı l ı Ģ ı : Tüm Kuzey yarımkürede yayılıĢ gösterir (Purvis ve
ark. 1992, Wirth 1995).
T ü r k i y e ‟d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Konya (Steiner 1905); Ordu (Steiner 1909a); Van
(Szatala 1941); Bitlis (Szatala 1960); Uludağ (Öztürk 1989); Gemlik - Mudanya
(Özdemir ve Öztürk 1992); Görükle / Bursa (Güvenç ve Aslan 1994); Erzurum
(Aslan 1995); Kütahya (Çiçek ve Türk 1995); Ġstanbul Adaları (Çobanoğlu ve
Akdemir 1997); Sakarya (Çiçek ve Türk 1998); Hatay (John ve Nimis 1998);
AkĢehir (Karabulut ve Türk 1998); Edirne, Çanakkale, Kırklareli (Türk ve Güner
1998); Hatay (Güvenç ve Öztürk 1998); Karacabey (Yazıcı 1999 b); Abant / Bolu
(Çobanoğlu 1999); Oltu / Erzurum (Aslan 2000); YeĢildağ / Kütahya – Bilecik
(Hezarfen, Türk ve Candan 2001); Bozkır / Konya (Güvenç 2002); Murgul / Artvin
(Aslan Yazıcı ve Karagöz 2002); EskiĢehir (Özdemir Türk 2002).
A r a Ģ t ı r m a B ö l g e s i n d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Kuzey giriĢindeki Hamam-
Bazilika ve Kuzey Nekropolü'nün batı kıyısı boyunca, 370 m, 10.VIII.2002, (KK);
Eski tiyatronun doğusundaki tepe, 470 m, 24.IV.2004; (Epi).

4. 5. 11. 4. Lecanora muralis (Schreber) Rabenh.

Sin. Lecanora saxicola (Pollich) Ach., Placodium saxicola (Pollich) Körber

Tallus çapı 10 cm ye kadar, plakodioid, yuvarlak rozet Ģeklinde. Loblar
birbirine çok yakındır fakat olgunlaĢtıkça düzgünlüğünü kaybeder. Kenar loblar düz
veya konkav olup alt korteks tabakası içerir. Bazen tallusun merkez kısmı bitiĢik
veya dağınık areollü ve granüllü, yeĢilimsi sarıdan sarı - kahverengiye kadar renkte,
merkezde daha koyu, oldukça parlak ve üzeri pruinos. Apotesyum tallusun
merkezinde çok sayıda, 0.5-1.5(-2) mm çapında, sesil ve tallus - kenarlı. Tallus -
kenar iyi geliĢmiĢ, düz veya kıvrımlı, genellikle kalıcı. Disk sarı - kahverengiden
kırmızı - kahverengiye kadar renkte, düz veya az konveks. Himenyum (50-) 65-75(-

- 76 -
80) µm kalınlıkta. Askus 30-40 x 8-12 µm, askosporlar 9-15(-16) x (4-)5-7 µm
boyutlarında. Tallus P (+) sarımsı veya (-), K (-), KC (+) sarımsı, C (-).
Ekolojik Özellikleri
H a b i t a t : Besince zengin olan ve kalkerli kayalarda, ayrıca insan yapımı
substratların çoğunda, tozlu ve besince-zengin ağaç kabuklarında, odun ve kereste
üzerinde geliĢen, kirliliğe karĢı toleranslı yaygın bir türdür.
Y e r y ü z ü n d e Y a y ı l ı Ģ ı : Avrupa, Kuzey Afrika‟yı da içine alan Akdeniz
ülkeleri ve Kuzey Amerika‟da yayılıĢ gösterir (Purvis ve ark. 1992, Wirth 1995).
T ü r k i y e ‟d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Küçük Ağrı Dağı (Steiner 1899 b); Erciyas Dağı,
Sultan Dağı (Steiner 1905); Ordu (Steiner 1909 a); Sultan Dağı (Steiner 1909 b);
Uludağ (Öztürk 1989); Bilecik (Özdemir 1990); EskiĢehir (Özdemir 1991); Görükle /
Bursa (Güvenç ve Aslan 1994); Oltu / Erzurum (Aslan ve Öztürk A. 1994); Erzurum,
Artvin, Kars (Aslan 1995); Kütahya (Çiçek ve Türk 1995); Akçaabat (Yazıcı 1995
a); ÇamlıhemĢin (Yazıcı 1995 b); Ġstanbul Adaları (Çobanoğlu 1996); Adana,
Antalya, Aydın, Balıkesir, Gaziantep, Hatay, Ġçel, Ġzmir, Muğla (John ve Nimis
1996); Sakarya (Çiçek ve Türk 1998); Hatay (John ve Nimis 1998); AkĢehir
(Karabulut ve Türk 1998); Gaziantep, Aydın, Adana, Muğla, Antalya (Nimis ve John
1998); Denizli, Antalya (Schindler 1998); Kırklareli, Tekirdağ, Ġstanbul, Edirne
(Türk ve Güner 1998); Hatay (Güvenç ve Öztürk 1998); Erdek / Balıkesir (Öztürk,
Kaynak ve Güvenç 1998); Akdamar Adası, Van Gölü (Aslan ve Öztürk ġ.1998);
Trabzon (Yazıcı 1999 a); Karacabey (Yazıcı 1999 b); Abant / Bolu (Çobanoğlu
1999); Pamukkale (John, Seaward ve Beatty 2000); Erciyas Dağı / Kayseri (Güvenç
2001); YeĢildağ / Kütahya – Bilecik (Hezarfen, Türk ve Candan 2001); Bozkır,
SeydiĢehir / Konya, Bolkar Dağı / Niğde (Güvenç 2002); ÇamlıhemĢin / Rize (Yazıcı
ve Aslan 2002b); Murgul / Artvin (Aslan Yazıcı ve Karagöz 2002); EskiĢehir
(Özdemir Türk 2002); Uludağ (Güvenç ve Öztürk 2004).
A r a Ģ t ı r m a B ö l g e s i n d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Güney Roma Kapısı Traverten
ocağı tepesi, 400 m, 10.VIII.2002; ġehir Hamamlarından Ġtibaren Güney Bizans
Duvarlarının Güneydoğu bölümü, 390 m, 07.XII.2002; Tiyatronun doğusuyla Ģehir
duvarları arası, Batı yönü, 420 m, 07.IX.2003; ġehir Duvarları dıĢındaki su
deposunun Kuzey ve Doğu yönleri, 430 m, 07.IX.2003; St. Philippe Martyrium'u
Doğu yönü, 460 m, 07.IX.2003; Pamukkale beldesi ve travertenler arası Batı
Kuzeybatı ve Kuzey yönleri, 250 – 290 m arası, 27.XI.2003; St. Philippe

- 77 -
Martyrium'u Kuzeyi ormanlık alan, 440 m, 24.IV.2004; Eski tiyatronun doğusundaki
tepe, 470 m, 24.IV.2004, (KK).

4. 5. 12. LECIDELLA Körber

4. 5. 12. 1. Lecidella elaeochroma (Ach.) M. Choisy

Sin. Lecidea elaeochroma (Ach.) Ach., Lecidella olivacea (Hoffm.) A. Massal.

Tallus düz, pürüzsüz ve sürekli veya granüllü - verrukoz, zamanla mozaik
yapıda, sarı - griden sarı - yeĢile kadar, gölgede ise gri - yeĢil tonlarında. Protallus
siyah veya mavimsi siyah. Apotesyum çapı 1 mm ye kadar, birbirine yakın, yuvarlak
veya Ģekilsiz, önce düz olgunlaĢtıkça konveks. Disk siyah, gölgede soluk mavi-siyah,
kahverengimsi kırmızı renkte. Asıl kenar kalıcı, dalgalı ve sonradan kaybolur.
Epitesyum ve asıl kenar mavimsi yeĢilden gri - maviye kadar, K‟da çözünen kristalli
yapıda. Himenyum 40-70 µm kalınlıkta. Hipotesyum kahverengimsi turuncu, bazen
renksiz, K (+) parlak kırmızı - kahverengi. Askosporlar 10 - 17 x 6 - 9 µm
boyutlarında. Tallus K (+) sarımsı, KC (+) sarı, C (+) turuncu (reaksiyonlar
çoğunlukla belirgin değil).
Ekolojik Özellikleri
H a b i t a t : Düz ağaç kabukları üzerinde, yeni sürgün ve küçük dallarda ve odun
üzerinde mozaik oluĢturacak Ģekilde geliĢen hava kirliliğine karĢı orta derecede
toleranslı bir türdür.
Y e r y ü z ü n d e Y a y ı l ı Ģ ı : Avrupa, Kuzey Amerika ve Yeni Zellanda‟da
yayılıĢ gösterir (Purvis ve ark. 1992, Wirth 1995).
T ü r k i y e ‟d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Trabzon (Lecidea e.) (Steiner 1909a); Burgaz
Adası (Lecidea e.) (Szatala 1927 b); Orhan Dağı (Szatala 1960); Uludağ (Öztürk
1989); Bilecik (Özdemir 1990); EskiĢehir (Özdemir 1991); Gemlik - Mudanya
(Özdemir ve Öztürk 1992); Görükle / Bursa (Güvenç ve Aslan 1994); Erzurum,
Artvin, Kars (Aslan 1995); Kütahya (Çiçek ve Türk 1995); Adana, Antalya, Aydın,
Balıkesir, Hatay, Muğla (John ve Nimis 1996); Ġstanbul Adaları (Çobanoğlu ve
Akdemir 1997); Sakarya (Çiçek ve Türk 1998); Hatay (John ve Nimis 1998);
AkĢehir (Karabulut ve Türk 1998); Aydın, Adana, Muğla, Antalya (Nimis ve John
1998); Edirne, Çanakkale, Kırklareli, Tekirdağ, Ġstanbul (Türk ve Güner 1998);
Hatay (Güvenç ve Öztürk 1998); Trabzon (Yazıcı 1999 a); Karacabey (Yazıcı 1999

- 78 -
b); Abant / Bolu (Çobanoğlu 1999); Ardanuç / Artvin, Olur, Oltu / Erzurum,
SarıkamıĢ / Kars (Aslan 2000); YeĢildağ / Kütahya – Bilecik (Hezarfen, Türk ve
Candan 2001); Ġzmir (Sommerfeldt ve John 2001); Saimbeyli / Adana, SeydiĢehir /
Konya (Güvenç 2002); ÇamlıhemĢin / Rize (Yazıcı ve Aslan 2002 b); Sinop (Yıldız,
John ve Yurdakulol 2002); EskiĢehir (Özdemir Türk 2002); Sivas (John 2002).
A r a Ģ t ı r m a B ö l g e s i n d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : ġehir Duvarları dıĢındaki su
deposunun Kuzey ve Doğu yönleri, 430 m, 07.IX.2003; (Epi).

4. 5. 13. LOBOTHALLIA (Clauz. & Roux) Haf.

4. 5. 13. 1. Lobothallia radiosa (Hoffm.) Haf.

Sin. Aspicilia radiosa (Hoffm.) Poelt & Leukert, Lecanora radiosa (Hoffm.)
Schaerer, Lobothallia subcircinata Nyl.
Tallus ince, merkeze doğru çatlaklı-areollü, kenarlarda loblu dairesel bölgeler
oluĢturur. Tallusun yüzeyi gri, mat, özellikle lob kenarları pruinos. Kenar loblar 0.4-
1(-1.5) mm geniĢliğe kadar, düz veya hafif konveks. Apotesyum özellikle merkezde
çok sayıda. Gençken gömülü ve konkav, sonradan düz, düzgün tallus - kenarlı. Disk
0.2-1 mm çapında ve kahverengi-siyah renkte. Askosporlar 10-15 x 6-9 µm
boyutlarında, geniĢ elipsoid. Tallus P (+) turuncu, K (+) kırmızı, C (-).
Ekolojik Özellikleri
H a b i t a t : Kalkerli kayalarda, anıt taĢları, çakmak taĢı üzerinde geliĢir.
Y e r y ü z ü n d e Y a y ı l ı Ģ ı : Esas olarak Avrupa ve Kuzey Amerika‟da yayılıĢ
gösterir (Purvis ve ark. 1992, Wirth 1995).
T ü r k i y e ‟d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Ġstanbul (Rigler 1852); Gemlik, Uludağ, Bursa (A.
radiosa) (Öztürk ġ. 1990); Erzurum, Artvin (Aslan 1995); Kütahya (A. radiosa)
(Çiçek ve Türk 1995); Akçaabat (A. radiosa) (Yazıcı 1995a); ÇamlıhemĢin (Yazıcı
1995b); Adana, Antalya, Hatay, Muğla (John ve Nimis 1996); Sakarya (Çiçek ve
Türk 1998); Hatay (John ve Nimis 1998); AkĢehir (Karabulut ve Türk 1998); Adana,
Muğla, Antalya (Nimis ve John 1998); Tekirdağ, Ġstanbul (Türk ve Güner 1998); (A.
radiosa) Akdamar Adası, Van Gölü (Aslan ve Öztürk ġ.1998); Hatay (Güvenç ve
Öztürk 1998); Trabzon (Yazıcı 1999 a); Karacabey (Yazıcı 1999 b); Abant / Bolu
(Çobanoğlu 1999); ġavĢat / Artvin, Narman, Oltu / Erzurum (Aslan 2000);
Pamukkale (John, Seaward ve Beatty 2000); YeĢildağ / Kütahya – Bilecik (Hezarfen,

- 79 -
Türk ve Candan 2001); Bozkır, SeydiĢehir / Konya (Güvenç 2002); ÇamlıhemĢin /
Rize (Yazıcı ve Aslan 2002 b); EskiĢehir (Özdemir Türk 2002); Uludağ (Güvenç ve
Öztürk 2004).
A r a Ģ t ı r m a B ö l g e s i n d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Tiyatronun doğusuyla Ģehir
duvarları arası, Batı yönü, 420 m, 07.IX.2003; Pamukkale beldesi ve travertenler
arası Batı Kuzeybatı ve Kuzey yönleri, 250 – 290 m arası, 27.XI.2003; (KK).

4. 5. 14. OPEGRAPHA Ach.

4. 5. 14. 1. Opegrapha herbarum Mont

Sin. Opegrapha varia Pers. var.herbarum (Mont.) Källsten ined.

Tallus ince, bazen belirsiz veya gömülü, düz, kül grisi, kahverengi veya donuk
zeytin yeĢili renkte. Apotesyum (0.5)-1(-1.6) x 0.15-0.3 mm boyutlarında, 4-100 µm
yükseklikte, dağınık, basit veya nâdiren dallanmıĢ, sesil. Disk önce ince yarık
Ģeklinde, daha sonra daha açık, bazen ± yeĢil pruinos. Kenar K (-). Epitesyum
kahverengi, K (-) veya ± kızıl – kahverengi. Himenyum 70 - 90 µm kalınlıkta, I (+)
kırmızı. Askosporlar (16-)18-24(-26) x (4-)5-7(-8) µm boyutlarında, 3 - septumlu, ±
klavat, uçlarda yuvarlak, ince ve belirgin perispor ile çevrili. Tallus R (-).
Ekolojik Özellikleri
H a b i t a t : ÇeĢitli ağaçların yaĢlı gövdelerinde veya genç kabuklarında, gölgeli ve
düz kısımlarda bolca bulunur.
Y e r y ü z ü n d e Y a y ı l ı Ģ ı : Avrupa ve Kuzey Amerika‟da geniĢ yayılıĢı vardır
(Purvis ve ark. 1992, Dobson 1992, Wirth 1995).
T ü r k i y e ‟d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : T ü r k i y e ‟d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Türkiye için
yeni kayıttır. Hierapolis Antik Kenti – Pamukkale / Denizli.
A r a Ģ t ı r m a B ö l g e s i n d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Güney Roma Kapısı Traverten
ocağı tepesi, 400 m, 10.VIII.2002; (Epi).

4. 5. 15. PHAEOPHYSCIA Moberg.

4. 5. 15. 1. Phaeophyscia orbicularis (Neck.) Moberg

- 80 -
 Tallus 3 cm çapına kadar, orbikular, veya düzensiz Ģekilde, sıkıĢık loblu; loblar
0.2-1.2 mm geniĢlikte, ıĢınsal, ayrı ayrı veya üst üste, gri, yeĢilimsi gri, gri -
kahverengi veya koyu kahverengi renklerde. Alg bileĢeni Trebouxioid. Soraller
orbikular, konveks ve laminal, bazen marjinal, griden siyahımsı veya beyazımsı
renklere kadar, bazen sarımsı renkte. Alt yüzey siyah; basit ve siyah rizinli. Lob
kenarlarındaki rizinler açık renkli veya uçları beyazlaĢmıĢ olabilir. Medulla beyaz
veya üstlerde sarı - turuncu. Apotesyum varsa en fazla 1.5(-2.5) mm çapında, düz
tallus kenarlı. Epitesyum kahverengi, himenyum ve hipotesyum renksiz. Askosporlar
17-26 x 7-11 µm boyutlarında, kahverengi, 1 - septumlu ve kalın çeperli.
Piknidyumlar çok sayıda.
Ekolojik Özellikleri
H a b i t a t : Besince zengin olan çeĢitli substratlar üzerinde, Ģehirlere yakın
bölgelerde ise kalkerli substratlarda çok yaygın olarak görülen kozmopolit bir türdür.
Y e r y ü z ü n d e Y a y ı l ı Ģ ı : Kuzeybatı Avrupa‟da yayılıĢ gösterir (Purvis ve
ark. 1992, Wirth 1995).
T ü r k i y e ‟d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Bilecik (Özdemir 1990); EskiĢehir (Özdemir
1991); Gemlik - Mudanya (Özdemir ve Öztürk 1992); Oltu / Erzurum (Aslan ve
Öztürk A. 1994); Erzurum (Aslan 1995); Kütahya (Çiçek ve Türk 1995); Adana,
Balıkesir, Hatay, Ġzmir (John ve Nimis 1996); Spil Dağı / Manisa (Güvenç ve Öztürk
1997); Sakarya (Çiçek ve Türk 1998); Hatay (John ve Nimis 1998); AkĢehir
(Karabulut ve Türk 1998); Adana (Nimis ve John 1998); Yalova (Schindler 1998);
Edirne, Kırklareli, Ġstanbul (Türk ve Güner 1998); Abant / Bolu (Çobanoğlu 1999);
Trabzon (Yazıcı 1999 a); Oltu / Erzurum (Aslan 2000); ÇamlıhemĢin / Rize (Yazıcı
ve Aslan 2002 b); Ġzmir (Sommerfeldt ve John 2001); EskiĢehir (Özdemir Türk
2002); KırĢehir (John 2002).
A r a Ģ t ı r m a B ö l g e s i n d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : ġehir Duvarları dıĢındaki su
deposunun Kuzey ve Doğu yönleri, 430 m, 07.IX.2003; Eski tiyatronun doğusundaki
tepe, 470 m, 24.IV.2004;(Epi).

4. 5. 16. PHYSCIA (Schreber) Michaux

- 81 -
 Tallus yapraksı, loblu; loblar kısa veya uzun, çoğunlukla 3 mm geniĢlikten
daha küçük. Üst yüzey beyazımsı, mavimsi griden koyu griye kadar renkte, mat veya
biraz parlak, bazen beyaz pruinos yapıda. Loblar kenarlarda silli veya değil. Alt
yüzey beyazımsı, soluk gri; basit veya çatallı rizinli. Birçok türü izidli veya soredli.
Apotesyum laminal, sesil veya kısa saplı, kahverengi veya siyah, çoğunlukla beyaz
pruinos. Askus 8 sporlu; askosporlar kahverengi, 1 - septumlu ve kalın çeperli.

1. Tallus baĢlık Ģeklinde soralli, apotesyum yok P. adscendens

1. Tallus soralli değil, apotesyum sık P. stellaris

4. 5. 16. 1. Physcia adscendens (Fr.) H. Olivier

Tallus 2-4(-6) cm çapında, sık olmayan loblu; loblar 0.3-1 mm geniĢlikte,

ĢiĢkin, beyaz, açık gri, kül grisi renkte, pruinos değil. Kenarlarda 0.4-2 mm
uzunlukta silli; siller genellikle gri ve uçları koyu kahverengi. Lobların alt yüzeyi
beyazımsı ve beyaz rizinli. Soraller lob uçlarında ve baĢlık Ģeklinde olup uçları
yukarı kıvrılmıĢ. Apotesyum çok ender. Korteks K (+) sarı, medulla K (-).
Ekolojik Özellikleri
H a b i t a t : Besince zengin olan substratlar; kireçtaĢı, beton, çimento, kereste, ağaç
gövdesi ve dalları üzerinde yaygın olarak geliĢen bir türdür.
Y e r y ü z ü n d e Y a y ı l ı Ģ ı : Avrupa, Kuzey ve Güney Amerika, Doğu Afrika,
Hindistan, Avustralya ve Yeni Zellanda‟da yayılıĢ gösterir (Purvis ve ark. 1992,
Wirth 1995).
T ü r k i y e ‟d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Burgaz Adası (Szatala 1927 b); Ereğli (Szatala
1960); Çanakkale (Güner ve Özdemir 1986); Uludağ (Öztürk 1989); Bilecik
(Özdemir 1990); EskiĢehir (Özdemir 1991); Gemlik - Mudanya (Özdemir ve Öztürk
1992); Görükle / Bursa (Güvenç ve Aslan 1994); Erzurum (Aslan 1995); Kütahya
(Çiçek ve Türk 1995); Akçaabat (Yazıcı 1995 a); Antalya, Balıkesir, Çanakkale,
Gaziantep, Hatay, Ġzmir, Muğla (John ve Nimis 1996); Ġstanbul Adaları (Çobanoğlu
ve Akdemir 1997); Sakarya (Çiçek ve Türk 1998); Hatay (John ve Nimis 1998);
AkĢehir (Karabulut ve Türk 1998); Gaziantep, Muğla, Antalya (Nimis ve John
1998); Yalova (Schindler 1998); Edirne, Çanakkale, Ġstanbul, Edirne, Kırklareli
(Türk ve Güner 1998); Hatay (Güvenç ve Öztürk 1998); Keçiborlu, Gönen / Isparta
(Öztürk, Kaynak ve Güvenç 1998);Trabzon (Yazıcı 1999 a); Karacabey (Yazıcı 1999
b); Abant / Bolu (Çobanoğlu 1999); Balıkesir (John 1999); Olur, Oltu, ġenkaya /

- 82 -
Erzurum (Aslan 2000); YeĢildağ / Kütahya – Bilecik (Hezarfen, Türk ve Candan
2001); Ġzmir (Sommerfeldt ve John 2001); Bozkır, SeydiĢehir / Konya (Güvenç
2002); ÇamlıhemĢin / Rize (Yazıcı ve Aslan 2002 b); EskiĢehir (Özdemir Türk
2002).
A r a Ģ t ı r m a B ö l g e s i n d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Tiyatronun doğusuyla Ģehir
duvarları arası, Batı yönü, 420 m, 07.IX.2003 (KK); Eski tiyatronun doğusundaki
tepe, 470 m, 24.IV.2004 (KK, Epi).

4. 5. 16. 2. Physcia stellaris (L.) Nyl.

Tallus 3(-6) cm çapında genellikle ± orbikular, oldukça sıkı tutunmuĢ, loblar

0.5 – 1.5 mm geniĢlikte, ıĢınsal, ± ayrı, beyazdan koyu griye kadar, nâdiren mavimsi,
beyaz noktalı değil veya belirsiz, pruinos değil. Alt yüzey beyaz – açık kahverengi
veya soluk gri, çok sayıda, basit veya dallanmıĢ, beyaz veya koyu kahverengi yada
gri rizinli. Çoğu kez rizinler lob kenarlarından görünecek Ģekilde. Apotesyumlar 3(-
4) mm çapında, çok sayıda, disk bazen pruinos. Askosporlar 15-22 x 7-11 µm.
Piknidyumlar çok sık bulunur, konidya 4-6-1 µm, korteks K (+) sarı, medulla K (-).
Ekolojik Özellikleri
H a b i t a t : Yaprak döken ağaçların dallarında, az kirlilik olan bölgelerde yaygındır.
Y e r y ü z ü n d e Y a y ı l ı Ģ ı : Avrupa, Kuzey ve Güney Amerika, Doğu Afrika,
Suudî Arabistan, Himalayalar, Avusturalya ve Yeni Zelanda‟da yayılıĢ gösterir.
(Purvis ve ark. 1992, Wirth 1995).
T ü r k i y e ‟d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Ġstanbul (Fritsch 1899); Bilecik (Özdemir 1990);
EskiĢehir (Özdemir 1991); Oltu / Erzurum (Aslan ve Öztürk A. 1994); Kütahya
(Çiçek ve Türk 1995); Hatay, Ġzmir (John ve Nimis 1996); Hatay (John ve Nimis
1998); Hatay (Güvenç ve Öztürk 1998); Sakarya (Çiçek ve Türk 1998); AkĢehir
(Karabulut ve Türk 1998); Edirne, Kırklareli (Türk ve Güner 1998); Trabzon (Yazıcı
1999 a); Karacabey (Yazıcı 1999 b); Olur, Oltu / Erzurum (Aslan 2000); YeĢildağ /
Kütahya – Bilecik (Hezarfen, Türk ve Candan 2001); Ġzmir (Sommerfeldt ve John
2001); SeydiĢehir / Konya (Güvenç 2002); Murgul / Artvin (Aslan Yazıcı ve
Karagöz 2002); EskiĢehir (Özdemir Türk 2002).
A r a Ģ t ı r m a B ö l g e s i n d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Eski tiyatronun doğusundaki
tepe, 470 m, 24.IV.2004 (Epi).

- 83 -
4. 5. 17. PHYSCONIA Poelt

4. 5. 17. 1. Physconia distorta (With.) J. R. Laundon

Sin. Physconia pulverulanta auct., Physcia pulverulanta auct.

Tallus yapraksı, loblu, 10(-15) cm çapına kadar ve genellikle orbikular Ģekilde
olup substrata gevĢek tutunur. Loblar 0.6-2 mm geniĢlikte, ıĢınsal, griden koyu
kahverengiye kadar, genellikle beyaz - pruinos. Bazen merkezde sekonder loblu. Alt
yüzey lob uçlarında beyazımsı fakat merkeze doğru siyahımsı renkte, ve siyah fırça-
Ģeklinde rizinli. Tallus - kenar kalıcı. Epitesyum kahverengi, himenyum ve
hipotesyum renksiz. Apotesyum 5 mm çapına kadar, çok sayıda, diski pruinos. Askus
8 sporlu; askosporlar kahverengi, 1-septumlu, kalın çeperli. Septum bölgesinde geniĢ
ve kalın, uçlarda kalın değil. Askosporlar (-25)27-38 x 13-20 µm boyutlarında.
Korteks ve medulla R (-).
Ekolojik Özellikleri
H a b i t a t : Besince zengin ağaç gövde ve dallarının kabuklarında, bazen kireçtaĢı
veya kuĢların tünediği taĢlarda geliĢen, SO2 kirliliğinin ciddi boyutlarda olmadığı
alanlarda yaygın olan bir türdür.
Y e r y ü z ü n d e Y a y ı l ı Ģ ı : Güney Avrupa, Doğu Afrika, Himalayalar, Batı ve
Kuzey Amerika, Avustralya‟daki dağlık alanlarda yayılıĢ gösterir (Purvis ve ark.
1992, Wirth 1995).
T ü r k i y e ‟d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Uludağ (Öztürk 1989); EskiĢehir (Özdemir 1991);
Oltu / Erzurum (Aslan ve Öztürk A. 1994); Erzurum, Artvin, Kars (Aslan 1995);
Akçaabat (Yazıcı 1995 a); Antalya, Balıkesir, Hatay, Muğla (John ve Nimis 1996);
Sakarya (Çiçek ve Türk 1998); Hatay (John ve Nimis 1998); AkĢehir (Karabulut ve
Türk 1998); Muğla, Antalya (Nimis ve John 1998); Antalya (Schindler 1998);
Çanakkale, Tekirdağ, Kırklareli (Türk ve Güner 1998); Trabzon (Yazıcı 1999 a);
Abant / Bolu (Çobanoğlu 1999); ġavĢat / Artvin, Olur, Oltu, Narman, ġenkaya,
Tortum / Erzurum, SarıkafmıĢ / Kars (Aslan 2000); YeĢildağ / Kütahya – Bilecik
(Hezarfen, Türk ve Candan 2001); Ġzmir (Sommerfeldt ve John 2001); Kastamonu
(Yıldız ve John 2002).
A r a Ģ t ı r m a B ö l g e s i n d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : ġehir Duvarları dıĢındaki su
deposunun Kuzey ve Doğu yönleri, 430 m, 07.IX.2003; Eski tiyatronun doğusundaki
tepe, 470 m, 24.IV.2004; (Epi).

- 84 -
4. 5. 18. PLACIDIUM A. Massal

4. 5. 18. 1 Placidium squamulosum (Ach.) Breuss

Sin. Catapyrenium squamulosum (Ach.) Breuss, Dermatocarpon hepaticum

auct., non Endocarpon hepaticum Ach.
Tallus pulsu; pullar 2-5 mm boyutlarında, ayrı ayrı veya yanyana, tüm alt
yüzeyi ile substrata tutunan veya kenarlarda hafif yukarı dönük Ģekilde. Alg bileĢeni
yeĢil kokoid. Üst yüzey soluktan koyu kahverengiye kadar değiĢen renklerde ve mat,
düzensiz orbikular veya loblu. Alt yüzeyde yuvarlak veya köĢeli hücrelerden oluĢan
alt korteks ve renksiz rizoidal hifli. Peritesyumlar tallusa tamamen gömülü. Askus
silindirik, 8 sporlu. Askosporlar 12-16 x 5.5-7.5 µm boyutlarında, elipsoid ve
uniseriat. Piknidyumlar pullarda laminal gömülü, konidyumlar 3-5 µm uzunlukta.
Ekolojik Özellikleri
H a b i t a t : Kalkerli topraklar ve humus üzerinde geliĢen çok yaygın bir türdür.
Y e r y ü z ü n d e Y a y ı l ı Ģ ı : Britanya Adası‟nda yayılıĢı geniĢ, daha kuzeyde ise
azdır (Purvis ve ark. 1992, Dobson 1992, Wirth 1995).
T ü r k i y e ‟d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Antalya (C. squamulosum) (John ve Nimis 1996);
Antalya (Nimis ve John 1998); Trabzon (C. squamulosum) (Yazıcı 1999 a); Abant /
Bolu (Çobanoğlu 1999); ÇamlıhemĢin / Rize (Yazıcı ve Aslan 2002b).
A r a Ģ t ı r m a B ö l g e s i n d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Güney Roma Kapısı Traverten
ocağı tepesi, 400 m, 10.VIII.2002; ġehir Hamamlarından Ġtibaren Güney Bizans
Duvarlarının Güneydoğu bölümü, 390 m, 07.XII.2002; Tiyatronun doğusuyla Ģehir
duvarları arası, Batı yönü, 420 m, 07.IX.2003; Kadı Deresi, dere yatağı boyunca, 220
m, 27.XI.2003; Pamukkale beldesi ve travertenler arası Batı Kuzeybatı ve Kuzey
yönleri, 250 – 290 m arası, 27.XI.2003; Çukurbağ'ın Güneybatısı, pasif traverten
sırtının Doğu yönü., 320 m, 20.V.2004; (Ter / Kyb).

4. 5. 19. PLACOCARPUS Trevisan

4. 5. 19. 1. Placocarpus schaereri (Fr.) Breuss

- 85 -
 Sin. Verrucaria schaereri (Fr.) Nyl., Catapyrenium schaereri (Fr.) R. Sant.,
Dermatocarpon monstrosum (Schaer.) Vain.
Tallus büyük, kalın, (3 – 7 mm), beyaz – gri areollü, kahverengimsi gri, mavi –
gri pruinos, ± lob gibi, substrata sıkı tutunmuĢ Ģekilde. Peritesyum 0.2 - 0.3 mm,
tamamen gömülü. Askus Verrucaria cinsindeki gibi. Sporlar 12-25(30) x 6-10 µm,
basit, elipsoid. Tallus R (-).
Ekolojik Özellikleri
H a b i t a t : Özellikle kalkerli substratlar üzerinde geliĢir, Lecanora muralis
üzerinde yaygın parazit bir türdür. (Clauzade & Roux 1985)
Y e r y ü z ü n d e Y a y ı l ı Ģ ı : Güney Avrupa ve Akdeniz Bölgesinde dağlık
alanlarda yaygındır. (Clauzade ve Roux 1985)
T ü r k i y e ‟d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : EskiĢehir (Özdemir Türk 2002).
A r a Ģ t ı r m a B ö l g e s i n d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Tiyatronun doğusuyla Ģehir
duvarları arası, Batı yönü, 420 m, 07.IX.2003; Pamukkale beldesi ve travertenler
arası Batı Kuzeybatı ve Kuzey yönleri, 250 – 290 m arası, 27.XI.2003; St. Philippe
Martyrium'u Kuzeyi ormanlık alan, 440 m, 24.IV.2004; Eski tiyatronun doğusundaki
tepe, 470 m, 24.IV.2004 (KK, Acarospora cervina, Caloplaca inconnexa, Lecanora
muralis, Lobothallia radiosa ile birlikte).

4. 5. 20. PLACYNTHIUM (Ach.) S. Gray

4. 5. 20. 1. Placynthium nigrum (Huds.) Gray

Tallus 12 cm çapa kadar, genellikle daha küçük, kahverengi – siyah, bazen gri
– menekĢe – pruinos. Protallus mavi – siyah, belirgin. Tallus küçük, çok sayıda, düz,
granular pulsu, 0.4 – 1.5 mm büyüklükte, krenat veya digitat kenarlı, genellikle
biraraya gelerek 1 – 2.5 mm çapında areoller oluĢturur. Ġzidler sıklıkla bulunur,
granular veya koralloidtirler. Apotesyum 0.5(-1) mm, gerçek kenar siyah, parlak.
Disk kahverengi – siyah, konkav, sonra düz veya hafif konveks. Epitesyum mavi –
yeĢil. Askosporlar (7-)9-18(-22) x 3.5-5.5(-6) µm, 1 – 3 septumlu, dar elipsoid,
renksiz.
Ekolojik Özellikleri

- 86 -
H a b i t a t : Kalkerli kayalarda, kabuklu kum, anıt taĢlar, harç, çimento, sert toprak
ve kireçten etkilenen silisli substratlarda geliĢir. Daha çok nemli ekolojik niĢleri ve
kuruması yavaĢ yüzeyleri tercih eder.
Y e r y ü z ü n d e Y a y ı l ı Ģ ı : Tüm yeryüzünde sıklıkla yayılıĢı vardır. (Clauzade
ve Roux).
T ü r k i y e ‟d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Göksu (Szatala 1927 a); Eğirdir (Szatala 1960);
Bilecik (Özdemir 1990); Kütahya (Çiçek ve Türk 1995); Antalya, Gaziantep, Hatay,
Muğla (John ve Nimis 1996); Gaziantep, Muğla, Antalya (Nimis ve John 1998);
Hatay (John ve Nimis 1998); Sakarya (Çiçek ve Türk 1998); Çanakkale (Türk ve
Güner 1998); Trabzon (Yazıcı 1999 a); Karacabey (Yazıcı 1999 b); ÇamlıhemĢin /
Rize (Yazıcı ve Aslan 2002 b); EskiĢehir (Özdemir Türk 2002).
A r a Ģ t ı r m a B ö l g e s i n d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Güney Roma Kapısı Traverten
ocağı tepesi, 400 m, 10.VIII.2002; Çukurbağ'ın Güneybatısı, pasif traverten sırtının
Doğu yönü, 320 m, 20.V.2004; (KK).

4. 5. 21. PSORA Hoffm.

4. 5. 21. 1. Psora decipiens (Hedw.) Hoffm.

Sin. Lecidea decipiens (Hedw.) Ach.

Tallus pulsu, pullar 3 – 4 mm çapında, yuvarlak, dağınık veya bitiĢik, bazen üst
üste, parlak pembe – kırmızı – kahverengi, pruinos değil veya kısmen beyaz -
pruinos. Kenarlar genellikle açık renkli, hafif yukarı dönük, düz veya ± serrat, alt
yüzey beyaz, alt korteks az geliĢmiĢ veya yok, hif ağı ile substrata tutunur.
Apotesyum 2 mm çapa kadar, sesil, marjinal, siyah, bazen ± pruinos veya değil.
Askosporlar 11-18 x 6-8 µm boyutlarında, renksiz, basit, elipsoid. Konidya 6-7 x 1
µm. Tallus R (-).
Ekolojik Özellikleri
H a b i t a t : Kalkerli topraklar, kireçli, karbonatlı, kabuklu kum, mika içeren
topraklarda açık ortamlarda geliĢir. Kalsikol kara yosunlarıyla, Fulgensia fulgens ve
Toninia sedifolia ile yanyana aynı substratta geliĢmiĢtir.
Y e r y ü z ü n d e Y a y ı l ı Ģ ı : Dünya çapında yayılıĢ gösterir. (Purvis ve ark.
1992) Kutuplardan Akdeniz‟e kadar yaygındır. (Wirth 1995).

- 87 -
T ü r k i y e ‟d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Erciyas Dağı (Steiner 1905); Amasya (Lecidea
decipiens) (Steiner 1916); Ġzmir (Özdemir 1986); Antalya, Hatay, Ġzmir, Muğla
(John ve Nimis 1996); Muğla, Antalya, Hatay(Nimis ve John 1998); Oltu / Erzurum
(Aslan 2000); EskiĢehir (Özdemir Türk 2002); Uludağ (Güvenç ve Öztürk 2004).
A r a Ģ t ı r m a B ö l g e s i n d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : ġehir Hamamlarından Ġtibaren
Güney Bizans Duvarlarının Güneydoğu bölümü, 390 m, 07.XII.2002; Kadı Deresi,
dere yatağı boyunca, 220 m, 27.XI.2003; Pamukkale beldesi ve travertenler arası
Batı Kuzeybatı ve Kuzey yönleri, 250 – 290 m arası, 27.XI.2003; (Ter / Kyb).

4. 5. 22. RINODINA (Ach.) S. Gray

Tallus kabuksu, kalın, ince veya belirsiz, açık veya koyu gri, sarımsı veya
kahverengi, sürekli veya çatlaklı - areollü yapıda, granüllü, nâdiren izidli. Alg
bileĢeni Trebouxioid. Apotesyum gömülü veya sesil, çok sayıda, tallus - kenarlı.
Tallus - kenar diskle veya tallus ile aynı renkte, düzgün ve krenulat. Disk kahverengi
veya siyah, düz veya olgunlukta konveks, ender olarak pruinos. Epitesyum
kahverengi; himenyum renksiz ve I (+) mavi; hipotesyum renksiz, bazen
kahverengimsi. Askus 8 sporlu; askosporlar 1 - (-3) septumlu, kalın ve çift çeperli,
gri - yeĢilden koyu kahverengiye kadar olup yüzeyi düz veya süslü. Üzerinde
geliĢtiği substratlar çeĢitli.

1. Tallus kabuk üzerinde, askosporlar Physcia tipi R. exigua

1. Tallus kaya üzerinde askosporlar Physcia tipi değil 2

2. Askosporlar K‟da septum çevresinde ĢiĢkinleĢir ve Dirinaria tipi R. gennarii

2. Askosporlar K‟da septum çevresinde ĢiĢkin değil ve Dirinaria tipi değil 3

3. Tallus areollü, askosporlar Tunicata tipi, disk koyu kahverengi - siyah R. calcarea
3. Tallus belirsiz, askosporlar Bischoffii tipi, disk siyah R. bischoffii

4. 5. 22. 1. Rinodina bischoffii (Hepp) A. Massal.

Tallus belirsiz, açık gri renkte. Apotesyum 0.45-0.6 mm çapında, sesil, tallus -
kenarlı. Tallus - kenar 0.05-0.1 mm geniĢlikte, düz, sonradan kaybolur, baĢlangıçta
tallus ile aynı renkte, sonra daha koyu ve disk ile aynı renkte. Disk siyah, düz, daha
sonra konveks. Himenyum 85-115 µm kalınlıkta, yağ damlaları içerir. Hipotesyum

- 88 -
75-100 µm kalınlıkta. Askosporlar Bischoffii - tipi, 14.5-20 x 10-12.5 µm
boyutlarında, uçlarda ince çeperli, merkezde yoğun pigmentli.
Ekolojik Özellikleri
H a b i t a t : Sert kireçtaĢları baĢta olmak üzere karbon, kalker ve dolomit kayalar
gibi kalkerli substratlar üzerinde geliĢir.
Y e r y ü z ü n d e Y a y ı l ı Ģ ı : Avrupa, Kuzey Amerika, Kuzey Afrika, Avustralya
ve Yeni Zellanda‟da yayılıĢ gösterir (Purvis ve ark. 1992, Wirth 1995).
T ü r k i y e ‟d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Konya (Steiner 1905); AkĢehir (Karabulut ve Türk
1998); Abant / Bolu (Çobanoğlu 1999); YeĢildağ / Kütahya – Bilecik (Hezarfen,
Türk ve Candan 2001).
A r a Ģ t ı r m a B ö l g e s i n d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Güney Roma Kapısı Traverten
ocağı tepesi, 400 m, 10.VIII.2002, (KK).

4. 5. 22. 2. Rinodina calcarea (Arnold) Arnold

Tallus çatlaklı areolat soluk griden gri – kahverengiye kadar, areoller çok kalın
ve bazı yerlerde kurt gibi kıvrımlı. Apotesyum 1 mm çapa kadar, önce ± gömülü,
sonradan sesil. Tallus - kenar düz ve tam, tallus ile aynı renkte. Disk önce düz – hafif
konveks, koyu kahverengi – siyah, düzensiz. Epitesyum 10 – 20 µm, kahverengi,
himenyum 90 - 130 µm kalınlıkta, hipotesyum 200 µm ye kadar, renksiz.
Askosporlar 17-25 x 10-16 µm boyutlarında, çeper iki tabakalı; dıĢ tabaka düz, iç
tabaka düzensiz kalınlaĢmıĢ, Tunicata tipi. Tallus R (-).
Ekolojik Özellikleri
H a b i t a t : KireçtaĢında geliĢir.
Y e r y ü z ü n d e Y a y ı l ı Ģ ı : Türkiye ve Özbekistan‟da yayılıĢı bulunmaktadır.
(Purvis ve ark. 1992, Wirth 1995).
T ü r k i y e ‟d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Erciyas Dağı, (R. calcarea var. graeca) (Steiner
1905); Sultan Dağı, (R. calcarea var. graeca) (Steiner 1909 b, 1916); AkĢehir
(Karabulut ve Türk 1998).
A r a Ģ t ı r m a B ö l g e s i n d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Güney Roma Kapısı Traverten
ocağı tepesi, 400 m, 10.VIII.2002; Tiyatronun doğusuyla Ģehir duvarları arası, Batı
yönü, 420 m, 07.IX.2003; ġehir Duvarları dıĢındaki su deposunun Kuzey ve Doğu
yönleri, 430 m, 07.IX.2003; Pamukkale beldesi ve travertenler arası Batı Kuzeybatı
ve Kuzey yönleri, 250 – 290 m arası, 27.XI.2003; (KK).

- 89 -
4. 5. 22. 3. Rinodina exigua (Ach.) S. Gray

Tallus ince, açık veya koyu gri, sürekli veya çatlaklı, düz, bazen granüllü.
Apotesyum 0.3-0.6 mm çapında, sesil, sık ve bir arada. Tallus - kenar 0.5 mm
geniĢlikte, düz ve kalıcı. Disk siyah, nâdiren kahverengi. Epitesyum koyu
kahverengi; himenyum 70-110 µm kadar; hipotesyum 45-115 µm kalınlıkta.
Askosporlar Physcia-tipi ve 11.5-23 x 5.5-9.5 µm boyutlarında. Tallus K (+) sarı, P
(+) sarımsı, C (-).
Ekolojik Özellikleri
H a b i t a t : YaĢlı ağaç gövdelerinin pürüzlü kabuklarında geliĢir.
Y e r y ü z ü n d e Y a y ı l ı Ģ ı : Kuzey ve Güney yarımküredeki ılıman bölgelerde
yayılıĢ gösterir (Purvis ve ark. 1992, Wirth 1995).
T ü r k i y e ‟d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Ġstanbul (Fritsch 1899); Uludağ (Öztürk 1989);
Bilecik (Özdemir 1990); EskiĢehir (Özdemir 1991); Kütahya (Çiçek ve Türk 1995);
Balıkesir, Ġzmir (John ve Nimis 1996); Sakarya (Çiçek ve Türk 1998); AkĢehir
(Karabulut ve Türk 1998); Ġstanbul, Edirne, Kırklareli, Tekirdağ (Türk ve Güner
1998); YeĢildağ / Kütahya – Bilecik (Hezarfen, Türk ve Candan 2001); Ġzmir
(Sommerfeldt ve John 2001); Sinop (Yıldız, John ve Yurdakulol 2002); EskiĢehir
(Özdemir Türk 2002).
A r a Ģ t ı r m a B ö l g e s i n d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Eski tiyatronun doğusundaki
tepe, 470 m, 24.IV.2004 (Epi).

4. 5. 22. 4. Rinodina gennarii Bagl.

Sin. Rinodina subexigua (Nyl.) Oliv., Rinodina salina Degel., Rinodina

demissa auct.
Tallus ince, soluktan koyu griye kadar, çoğunlukla zeytin yeĢili ve kahverengi
ton bulunur, rimoz – çatlaklı, düz, bazen belirsiz. Protallus belirsiz. Apotesyum 0.35
– 0.6 mm çapında, sesil, nâdiren ± gömülü, çok sayıda. Tallus – kenar 0.05 mm
geniĢlikte, tallusla aynı renkte, tam, kalıcı. Disk koyu kahverengi – siyah, düz,
sonradan hafif konveks. Himenyum 70 -95 µm, hipotesyum 25 – 95 µm, Himenyum
ve hipotesyum K (+) mavi. Askosporlar 11-20 x 7-11 µm. K ile muamele edildiğinde
ortalarından ĢiĢkinleĢir. Dirinaria tipi. Tallus R (-).

- 90 -
Ekolojik Özellikleri
H a b i t a t : Kalkerli, besince zengin substratlarda, özellikle kayalar, harç, beton,
çimento üzerinde, nâdiren odun üzerinde geliĢir. Deniz kenarı ve ĢehirleĢmiĢ
alanlarda geliĢen, kirliliğe toleranslı bir türdür.
Y e r y ü z ü n d e Y a y ı l ı Ģ ı : Kuzey ve Güney Yarımkürelerde geniĢ yayılıĢa
sahiptir. (Purvis ve ark. 1992, Wirth 1995).
T ü r k i y e ‟d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : AkĢehir (Karabulut ve Türk 1998); Tekirdağ
(Türk ve Güner 1998).
A r a Ģ t ı r m a B ö l g e s i n d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Eski tiyatronun doğusundaki
tepe, 470 m, 24.IV.2004 (KK).

4. 5. 23. SQUAMARINA Poelt

4. 5. 23. 1. Squamarina cartilaginea (With.) P. James

Sin. Squamarina crassa (Huds.) Poelt., Lecanora cartilaginea (Huds.) Ach.

Tallus çeĢitlilik gösterir; sarı – yeĢilden kahverengimsi yeĢile kadar, genellikle
düzensiz ve üstüste, konkavdan belirgin konvekse kadar, kalın pulsu, yoğun pruinos
yada değil, substrata gevĢek veya sıkı bağlı. Apotesyum 3(-4) mm çapında, tallus –
kenar hemen hemen tam, sonradan kaybolur. Himenyum ortalama 70 µm. Disk
kahverengimsi – kızıl, konkav veya düz, bazen düzgün olmayan konveks Ģekilde.
Parafizler uçlarda belirgin, geniĢ. Askosporlar (10-)12-14(-15) x (4-)4.5-6 µm,
oblong – elipsoid. Tallus P (-), K (-), KC (+) sarımsı, C (-). Medulla P (+) sarı veya P
(-).
Ekolojik Özellikleri
H a b i t a t : Toprakta, karayosunları üzerinde, sert kalkerli kayalarda geliĢir.
Gölgelik ortamları, örneğin kireçtaĢı aralıklarını tercih eder.
Y e r y ü z ü n d e Y a y ı l ı Ģ ı : Orta Avrupa, Akdeniz, Kuzey Amerika ve Kuzey
Afrika‟da yayılıĢ gösterir. (Purvis ve ark. 1992, Wirth 1995).
T ü r k i y e ‟d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Ġstanbul (Rigler 1852); Oltu / Erzurum (Aslan ve
Öztürk A. 1994); Kütahya (Çiçek ve Türk 1995); Antalya, Aydın, Çanakkale,
Gaziantep, Hatay, Ġzmir, Muğla (John ve Nimis 1996); Spil Dağı / Manisa (Güvenç
ve Öztürk 1997); Gaziantep, Aydın, Çanakkale, Muğla, Antalya, Hatay(Nimis ve
John 1998); Sakarya (Çiçek ve Türk 1998); Trabzon (Yazıcı 1999 a); Karacabey

- 91 -
(Yazıcı 1999 b); Borçka, ġavĢat / Artvin, Olur, Oltu, Tortum / Erzurum (Aslan
2000); Pamukkale (John, Seaward ve Beatty 2000); YeĢildağ / Kütahya – Bilecik
(Hezarfen, Türk ve Candan 2001); SeydiĢehir / Konya (Güvenç 2002); ÇamlıhemĢin
/ Rize (Yazıcı ve Aslan 2002 b); Kastamonu (Yıldız ve John 2002).
A r a Ģ t ı r m a B ö l g e s i n d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Kuzey giriĢindeki Hamam-
Bazilika ve Kuzey Nekropolü'nün batı kıyısı boyunca, 370 m, 10.VIII.2002; Güney
Roma Kapısı Traverten ocağı tepesi, 400 m, 10.VIII.2002; Tiyatronun doğusuyla
Ģehir duvarları arası, Batı yönü, 420 m, 07.IX.2003; St. Philippe Martyrium'u Doğu
yönü, 460 m, 07.IX.2003; Kadı Deresi, dere yatağı boyunca, 220 m, 27.XI.2003;
Pamukkale beldesi ve travertenler arası Batı Kuzeybatı ve Kuzey yönleri, 250 – 290
m arası, 27.XI.2003; Çukurbağ'ın Güneybatısı, pasif traverten sırtının Doğu yönü.,
320 m, 20.V.2004; (Ter / Kyb).

4. 5. 24. TONINIA A. Massal.

Tallus kabuksu, rimoz - çatlaklı, areollü veya pulsu, bazen belirsiz veya diğer
likenler arasında. Alg bileĢeni yeĢil kokoid. Apotesyum siyah, çoğunlukla beyaz
veya gri pruinos, düz, olgunlukta konveks, tallus - kenarlı değil. Asıl kenar kalın ve
belirgin olup sonradan kaybolur. Epitesyum yeĢil (K (-), N (+) menekĢe), kahverengi
(K (-), N (-)), kırmızımsı kahverengi (K (+) kırmızı, N (-)) veya gri (K (+) menekĢe,
N (+) menekĢe) renkte, genellikle kalsiyum oksalat kristalleri içerir. Himenyum K / I
(+) mavi. Hipotesyum renksizden koyu kahverengiye kadar. Askus 8 sporlu;
askosporlar basit veya 7 - septumluya kadar, renksiz, elipsoid, basil veya iğne
Ģeklinde. Çoğunlukla likenikol (özellikle gençken), bazen musikol veya serbest
olarak geliĢir. Özellikle bazik kaya ve toprakları tercih eder. Birçok türü gençken
Cyanobacteria içeren likenlerle iliĢki içinde yaĢar.

1. Tallus ve apotesyum siyah, T. cinereovirens

1. Tallus ve apotesyum baĢka renklerde 2

2. Hipotesyum açık kahverengi – renksiz, saydam T. physaroides

2. Hipotesyum kırmızımsı kahverengi, 3

3. Tallus pulları ± konveks, tamamen beyaz granular pruinos T. diffracta

3. Tallus pulları düzensiz konveks, ince pruinos T. sedifolia

- 92 -
4. 5. 24. 1. Toninia cinereovirens (Schaer.) A. Massal.

Sin. Toninia imbricata, Toninia nigrescens

Tallus bitiĢik pulsu, 1-2 cm boyutlarında çoğunlukla konveks, yuvarlak loblu,
0.5 – 2 mm kalınlıkta, kahverengi – gri – siyah, K(-). Apotesyum 0.8 – 1.5 mm
çapında, disk konkav, sonradan konveks, dairesel. Gerçek kenar kahverengi, tallus –
kenar yok. Askosporlar 18-32 x 2-4 µm boyutlarında, uzun elipsoid, fusiform 1 -
septumlu.
Ekolojik Özellikleri
H a b i t a t : Kalkerli substratlarda yaygındır.
Y e r y ü z ü n d e Y a y ı l ı Ģ ı : Orta Avrupa, Ġskandinavya ve Akdeniz bölgesinde
yaygındır. (Clauzade ve Roux).
T ü r k i y e ‟d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Sarayköy / Denizli, Bözüyük / Bilecik (Pišǔt
1970); Antalya, Balıkesir (John ve Nimis 1996), Antalya (Nimis ve John 1998).
A r a Ģ t ı r m a B ö l g e s i n d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : ġehir Duvarları dıĢındaki su
deposunun Kuzey ve Doğu yönleri, 430 m, 07.IX.2003; (KK / Kyb).

4. 5. 24. 2. Toninia diffracta (A.Massal.) Zahlbr.

Tallus pulsu, pullar 3 mm çapa kadar, gençken dağınık, sonra bir arada, hafif
konveks, ayrı küresel. Üst yüzey gri, yoğun beyaz – pruinos veya nâdiren değil.
Pruina tanecikli, kenarlar üst yüzeyle aynı renkte. Alt yüzey soluk kahverengi –
beyaz. Apotesyum 2 mm çapa kadar, hafif konkavdan hafif konvekse kadar, kısmen
veya tamamen pruinos. Gerçek kenar kahverengi, K (+) menekĢe veya K (-).
Himenyum 70 – 80 µm. Hipotesyum kahverengi. Askosporlar 14-20 x 3-5 µm, 1 –
septumlu, fusiform. Tallus R (-).
Ekolojik Özellikleri
H a b i t a t : Kalkerli kayalarda ve Cyanobacteria içeren likenlerle beraber geliĢir.
Y e r y ü z ü n d e Y a y ı l ı Ģ ı : Orta ve güney Avrupa‟da, Akdeniz‟de yaygınlık
gösterir. (Purvis ve ark. 1992, Wirth 1995).
T ü r k i y e ‟d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Hatay (Güvenç ve Öztürk 1998).
A r a Ģ t ı r m a B ö l g e s i n d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Güney Roma Kapısı Traverten
ocağı tepesi, 400 m, 10.VIII.2002; (KK).

- 93 -
4. 5. 24. 3. Toninia physaroides (Opiz) Zahlbr.

Sin. Toninia lurida (Arnold) H. Olivier

Tallus pulsu, pullar 2 mm çapa kadar, dağınık veya bitiĢik, gençken küresel,
sonra kabarık, ve uzun bazen dallanmıĢ Ģekilde, üst yüzey zeytin yeĢili - koyu
kahverengi arası, genellikle pruinos, noktasal veya düzensiz, belirsiz pseudosifelli,
alt yüzey üst yüzeyden daha açık renkli. Alg bileĢen tabakası devamlı. Medulla
kristalsiz. Apotesyum 3 mm çapa kadar, düz veya hafif konveks, pruinos değil,
kenarlarda koyu, K (+) menekĢe, N (+) menekĢe. Epitesyum gri, kristalsiz, K (+)
menekĢe, N (+) menekĢe. Himenyum 70 – 80 µm, renksiz. Hipotesyum renksiz veya
soluk kahverengi. Askosporlar 12-18 x 3.5-5 µm, 1 – septumlu, fusiform.
Ekolojik Özellikleri
H a b i t a t : Kalkerli topraklarda, genellikle Cyanobacteria içeren likenlerle yakın
iliĢkili geliĢim gösterir.
Y e r y ü z ü n d e Y a y ı l ı Ģ ı : Avrupa‟da ve Akdeniz‟de yayılıĢı vardır. (Purvis ve
ark. 1992, Wirth 1995).
T ü r k i y e ‟d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Antalya (John ve Nimis 1996).
A r a Ģ t ı r m a B ö l g e s i n d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Kadı Deresi, dere yatağı
boyunca, 220 m, 27.XI.2003; (Ter / Kyb, Collema tenax ile yanyana geliĢmiĢ).

4. 5. 24. 4. Toninia sedifolia (Scop.) Timdal

Sin. Toninia caeruleonigricans auct.

Tallus pulsu, pullar 3 mm çapına kadar, dağınık veya birarada, düzensiz
imbrikat dizilmiĢ, yuvarlak veya Ģekilsiz loblu, az konveksten çok konvekse kadar.
Üst yüzey zeytin yeĢilinden kahverengiye kadar, genellikle yoğun beyaz veya
mavimsi - pruinos. Alt yüzey beyaz veya açık kahverengi. Apotesyum 3 mm çapına
kadar, az konkavdan az konvekse kadar, pruinos değil veya beyaz - pruinos.
Epitesyum gri, kristalli, K (+) menekĢe, N (+) menekĢe; himenyum 70 - 80 m
kalınlıkta, renksiz; hipotesyum kahverengi. Askosporlar 14-25 x 2.5-5 m
boyutlarında, 1 - septumlu, fusiform. Tallus R (-).

- 94 -
Ekolojik Özellikleri
H a b i t a t : Kalkerli topraklarda, kalkerli kayaların yarıklarındaki topraklarda, eski
kireçli harçlar üzerinde geliĢir. Özellikle gençken Cyanobacteria içeren likenlerle
iliĢkili habitatları tercih eden kozmopolit bir türdür (Purvis ve ark 1992, Wirth 1995).
Y e r y ü z ü n d e Y a y ı l ı Ģ ı : Kuzey Avrupa ve Akdeniz‟de yaygındır (Purvis ve
ark. 1992).
T ü r k i y e ‟d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Amasya (T. caeruleonigricans) (Steiner 1916);
Uludağ (Öztürk 1989); Bilecik (Özdemir 1990); EskiĢehir (Özdemir 1991); Erzurum
(Aslan 1995); Kütahya (T. caeruleonigricans) (Çiçek ve Türk 1995); Akçaabat
(Yazıcı 1995); Antalya (John 1996 a); Antalya (John ve Nimis 1996); Sakarya
(Çiçek ve Türk 1998); AkĢehir (Karabulut ve Türk 1998); Antalya (Nimis ve John
1998); Trabzon (Yazıcı 1999 a); Karacabey (Yazıcı 1999 b); Abant / Bolu
(Çobanoğlu 1999); Olur, Oltu, ġenkaya, Tortum / Erzurum (Aslan 2000); Develi /
Kayseri (Güvenç 2001); YeĢildağ / Kütahya – Bilecik (Hezarfen, Türk ve Candan
2001); Saimbeyli / Adana, SeydiĢehir / Konya (Güvenç 2002); ÇamlıhemĢin / Rize
(Yazıcı ve Aslan 2002 b); Kastamonu (Yıldız ve John 2002); EskiĢehir (Özdemir
Türk 2002); Uludağ (Güvenç ve Öztürk 2004).
A r a Ģ t ı r m a B ö l g e s i n d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Güney Roma Kapısı Traverten
ocağı tepesi, 400 m, 10.VIII.2002; Pamukkale beldesi ve travertenler arası Batı
Kuzeybatı ve Kuzey yönleri, 250 – 290 m arası, 27.XI.2003; Çukurbağ'ın
Güneybatısı, pasif traverten sırtının Doğu yönü., 320 m, 20.V.2004; (Ter / Kyb).

4. 5. 25. VERRUCARIA Schrader

Tallus kabuksu, substrat yüzeyinde veya substrata gömülü. Alg bileĢeni çeĢitli
yeĢil, tek hücreli cinsler. Peritesyumlar tallus parçalarında gömülü veya yüksek,
küresele yakın Ģekilde. Asıl kenar renksizden kahverengi ve siyaha kadar, kırılgan.
Ġnvolukrellum birçok türünde bulunur. Askus 8 sporlu; askosporlar renksiz, yarı -
küreselden elipsoid veya fusiform Ģekle kadar, ince ve düz çeperli, septumsuz.
Kalkerli ve silisli kayalarda, insan yapımı taĢlarda, sağlam kum ve toprak üzerinde,
nadiren ağaç kabuklarında, ve çoğunlukla ılıman bölgelerde geliĢen kozmopolit bir
cinstir.

- 95 -
1. Tallus substrata gömülü V. muralis
1. Tallus belirgin, substratın yüzeyinde 2

2. Askosporlar 22 – 40 µm uzunluğunda 3
2. Askosporlar 10 – 28 µm uzunluğunda 4

3. Peritesyum bileĢik, involukrellum var, tallus kalın, areoller siyah protallus ile
sınırlı V. glaucina
3. Peritesyum basit, involukrellum yok, tallus ince, siyah protallus ile sınırlı değil
V. viridula

4. Tallus gri – kahverengi, peritesyum areoller arasında (1 – 2 adet, konik)

V. lecideoides
4. . Tallus kahverengi - siyah, peritesyum areollerde ½ gömülü
V. nigrescens

4. 5. 25. 1. Verrucaria glaucina Ach.

Sin. Verrucaria subfuscella Nyl.

Tallus 0.2-1(-1.5) mm kalınlıkta, açık veya koyu gri, gri - kahverengi, zeytin
yeĢili-kahverengi ve derin areollü yapıda. Belirgin kahverengi – siyah protallus ile
sınırlı. Protallus geniĢ areollerin altından görülebilir ve areol kenarlarında belirgin bir
çizgi oluĢturur. Peritesyum bileĢik, çok sayıda ve tamamen tallusa gömülü, uç kısmı
düz. Ġnvolukrellum 0.1-0.25 mm çapında, siyah renkte; asıl kenar renksizden siyaha
kadar değiĢen renklerde. Askosporlar 10-18 (-23) x 5-8 µm boyutlarında.
Ekolojik Özellikleri
H a b i t a t : Kalkerli kayalar, özellikle kireçtaĢı, ayrıca duvarlar ve kireçli harç
üzerinde yaygın olarak geliĢir. Dermatocarpon. miniatum ile yan yana bulunabilir.
Y e r y ü z ü n d e Y a y ı l ı Ģ ı : Orta ve Güney Avrupa, Rusya, A.B.D. ve
Avustralya‟da yayılıĢ gösterir (Purvis ve ark. 1992, Wirth 1995).
T ü r k i y e ‟d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Ġstanbul (V. subfuscella) (Fritsch 1899); Hatay
(John 1996a); Ġstanbul Adaları (Çobanoğlu ve Akdemir 1997); Hatay (John ve Nimis
1998); Adana, Çanakkale (Nimis ve John 1998); Trabzon (Yazıcı 1999 a); (V.
subfuscella) Abant / Bolu (Çobanoğlu 1999).
A r a Ģ t ı r m a B ö l g e s i n d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Tiyatronun doğusuyla Ģehir
duvarları arası, Batı yönü, 420 m, 07.IX.2003; ġehir Duvarları dıĢındaki su
deposunun Kuzey ve Doğu yönleri, 430 m, 07.IX.2003; St. Philippe Martyrium'u
Doğu yönü, 460 m, 07.IX.2003; Pamukkale beldesi ve travertenler arası Batı

- 96 -
Kuzeybatı ve Kuzey yönleri, 250 – 290 m arası, 27.XI.2003; Doğu Nekropolü,
Kuzey hamamlarının doğusundaki tepe, 490 m, 20.V.2004. (KK).

4. 5. 25. 2. Verrucaria lecideoides (A.Massal.) Trevisan

Sin. Verrucaria beltraminiana (A. Massal.) Trevisan

Tallus kabuksu, areolat, areoller siyah kenarlı değil, düz veya hafif konveks,
0.8(1) mm, açık gri, gri, gri – kahverengi, üst yüzey kırıĢıklı veya değil. Areollerin
altında siyah tallus tabakası var veya yok. Peritesyum her areolde 1 – 2 adet, konik
Ģekilde, sesil. Askosporlar 14-20 x 5-9 µm. Alg hücreleri 5 – 20 µm.
Ekolojik Özellikleri
H a b i t a t : Kalkerli kayalarda bulunur, genellikle diğer likenler üzerinde parazit
geliĢen bir türdür.
Y e r y ü z ü n d e Y a y ı l ı Ģ ı : Orta ve Güney Avrupa ile Akdeniz‟de yaygındır.
(Clauzade ve Roux 1985,Wirth 1995).
T ü r k i y e ‟d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Erciyas Dağı (Steiner 1905); Gaziantep (John ve
Nimis 1996), (Nimis ve John 1998).
A r a Ģ t ı r m a B ö l g e s i n d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Güney Roma Kapısı Traverten
ocağı tepesi, 400 m, 10.VIII.2002; (KK Verrucaria nigrescens ile birlikte); ġehir
Hamamlarından Ġtibaren Güney Bizans Duvarlarının Güneydoğu bölümü, 390 m,
07.XII.2002 (KK Aspicilia calcarea ile birlikte); Pamukkale beldesi ve travertenler
arası Batı Kuzeybatı ve Kuzey yönleri, 250 – 290 m arası, 27.XI.2003 (KK
Verrucaria nigrescens, Verrucaria muralis ile birlikte).

4. 5. 25. 3. Verrucaria muralis Ach.

Tallus substrat içinde veya yüzeysel ve oldukça çeĢitli Ģekilde, açık gri, gri -
yeĢil, gri - kahverengi, belirsiz ve düzgün rimoz veya areollü ve peritesyumların
çıktığı yerlerde çukurlu. Peritesyum ¾ tallusa gömülüden yüzeysele kadar ve bileĢik.
Ġnvolukrellum 0.25-0.4(-0.5) mm çapında, siyah, yuvarlak. Asıl kenar renksiz veya
açık kahverengi. Askosporlar 15-25(-28) x 8-15 µm boyutlarında.
Ekolojik Özellikleri
H a b i t a t : Kalkerli kayalar, duvar, beton veya nadiren kireçtaĢı üzerinde geliĢir.

- 97 -
Y e r y ü z ü n d e Y a y ı l ı Ģ ı : Orta ve Güney Avrupa, Amerika, Rusya, Kuzey
Afrika ve Avustralya‟da yayılıĢ gösterir (Purvis ve ark. 1992, Wirth 1995).
T ü r k i y e ‟d e ki Y a y ı l ı Ģ ı : Ayvalık / Balıkesir (Güner 1986); Antalya,
Balıkesir, Hatay (John ve Nimis 1996); Hatay (John ve Nimis 1998); AkĢehir
(Karabulut ve Türk 1998); Antalya (Nimis ve John 1998); Abant / Bolu (Çobanoğlu
1999).
A r a Ģ t ı r m a B ö l g e s i n d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Kuzey giriĢindeki Hamam-
Bazilika ve Kuzey Nekropolü'nün batı kıyısı boyunca, 370 m, 10.VIII.2002; Güney
fRoma Kapısı Traverten ocağı tepesi, 400 m, 10.VIII.2002; ġehir Hamamlarından
Ġtibaren Güney Bizans Duvarlarının Güneydoğu bölümü, 390 m, 07.XII.2002;
Tiyatronun doğusuyla Ģehir duvarları arası, Batı yönü, 420 m, 07.IX.2003; ġehir
Duvarları dıĢındaki su deposunun Kuzey ve Doğu yönleri, 430 m, 07.IX.2003; St.
Philippe Martyrium'u Doğu yönü, 460 m, 07.IX.2003; Pamukkale beldesi ve
travertenler arası Batı Kuzeybatı ve Kuzey yönleri, 250 – 290 m arası, 27.XI.2003;
Çukurbağ'ın Güneybatısı, pasif traverten sırtının Doğu yönü., 320 m, 20.V.2004;
Doğu Nekropolü, Kuzey hamamlarının doğusundaki tepe, 490 m, 20.V.2004, (KK).

4. 5. 25. 4. Verrucaria nigrescens Pers.

Tallus substratın yüzeyinde, koyu kahverengi, yeĢil - siyah veya siyah renkte,
areollü. Areoller 0.2-0.8 mm geniĢlikte, düz veya biraz konveks, bazen kenarlarda
soredli veya izidli. Protallus siyah renkte olup bazen areol kenarlarında siyah çizgi
oluĢturur. Peritesyum bileĢik, ½, ¾ kadarı substrata gömülü, uçları düz veya küresel;
involukrellum 0.2 - 0.4 mm çapında ve siyah renkte, asıl kenar koyu kahverengi.
Askosporlar (17-)19-27(-30) x 8-14 µm boyutlarında.
Ekolojik Özellikleri
H a b i t a t : Kalkerli kayalarda, duvar, harç, beton üzerinde, daha ender olarak silisli
kayalarda geliĢen geniĢ yayılıĢı olan bir türdür.
Y e r y ü z ü n d e Y a y ı l ı Ģ ı : Orta ve Güney Avrupa, Rusya, Kuzey Amerika,
Kuzey Afrika ve Avustralya‟da yayılıĢ gösterir (Purvis ve ark. 1992, Wirth 1995).
T ü r k i y e ‟d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Ordu (Steiner 1909a); Burgaz Adası (Szatala 1927
b); Göksu (Szatala 1927 a); Hakkari var. rupicola (Szatala 1941); Göksu (Verseghy
1982); Bilecik (Özdemir 1990); Kütahya (Çiçek ve Türk 1995); Adana, Antalya,
Gaziantep, Hatay, Muğla (John ve Nimis 1996); Hatay (John ve Nimis 1998);

- 98 -
AkĢehir (Karabulut ve Türk 1998); Gaziantep, Adana, Muğla, Antalya (Nimis ve
John 1998); Çanakkale, Kırklareli (Türk ve Güner 1998); Abant / Bolu (Çobanoğlu
1999); YeĢildağ / Kütahya – Bilecik (Hezarfen, Türk ve Candan 2001); Kastamonu
(Yıldız ve John 2002); Kocaeli (John 2002).
A r a Ģ t ı r m a B ö l g e s i n d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Kuzey giriĢindeki Hamam-
Bazilika ve Kuzey Nekropolü'nün batı kıyısı boyunca, 370 m, 10.VIII.2002; Güney
Roma Kapısı Traverten ocağı tepesi, 400 m, 10.VIII.2002; ġehir Hamamlarından
Ġtibaren Güney Bizans Duvarlarının Güneydoğu bölümü, 390 m, 07.XII.2002;
Tiyatronun doğusuyla Ģehir duvarları arası, Batı yönü, 420 m, 07.IX.2003; ġehir
Duvarları dıĢındaki su deposunun Kuzey ve Doğu yönleri, 430 m, 07.IX.2003; St.
Philippe Martyrium'u Doğu yönü, 460 m, 07.IX.2003; Pamukkale beldesi ve
travertenler arası Batı Kuzeybatı ve Kuzey yönleri, 250 – 290 m arası, 27.XI.2003;
Eski tiyatronun doğusundaki tepe, 470 m, 24.IV.2004; Çukurbağ'ın Güneybatısı,
pasif traverten sırtının Doğu yönü., 320 m, 20.V.2004; Doğu Nekropolü, Kuzey
hamamlarının doğusundaki tepe, 490 m, 20.V.2004, (KK).

4. 5. 25. 5. Verrucaria viridula (Schrad.) Ach.

Sin. Amphoridium viridulum (Schrad.) Serwit, Verrucaria griseorubens

Migula, Verrucaria obductilis (Nyl.) Zöch.
Tallus rimoz, areolat, areoller (0.2)0.4-1.0(-2.0) mm, geniĢ köĢeli, düz, yüzey
düz veya pürüzlü, açıktan koyu kahverengiye kadar, gri – yeĢil veya gri –
kahverengi, bazen koyu kahverengi, protallus ile çevrelenmiĢ. Peritesyum basit, uçta
0.3 – 0.5 mm, hemen hemen tam gömülü, koyu kahverengi – siyah, merkezde 0.3 –
0.5 (-0.7) mm çapında. Ġnvolukrellum yok. Askosporlar 22-35(-39) x 10-17 µm.
Ekolojik Özellikleri
H a b i t a t : Kalkerli kayalar, duvarlar, harç ve tuğla üzerinde yaygın olarak geliĢir.
Y e r y ü z ü n d e Y a y ı l ı Ģ ı : Orta Avrupa ve Akdeniz‟de, Kuzey Amerika‟da
yayılıĢ gösterir. (Purvis ve ark. 1992, Wirth 1995).
T ü r k i y e ‟d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Pamukkale (John, Seaward ve Beatty 2000).
A r a Ģ t ı r m a B ö l g e s i n d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : ġehir Hamamlarından Ġtibaren
Güney Bizans Duvarlarının Güneydoğu bölümü, 390 m, 07.XII.2002, (KK).

- 99 -
4. 5. 26. XANTHORIA (Fr.) Th. Fr.

4. 5. 26. 1. Xanthoria parietina (L.) Th. Fr.

Tallus 15 cm ye kadar yayılan oldukça düzgün rozet Ģeklinde, sarı - turuncu

(gölgede gri) renkte, yapraksı, birbirine yakın ve az çok kıvrımlı - yatay veya kısmen
dik loblu. K (+) koyu menekĢe - kırmızı. Loblar uçlara doğru içe dönük, 1-7 mm
geniĢlikte ve yuvarlaklaĢmıĢ Ģekilde. Üst yüzey pruinos değil, alt yüzey açık renk ve
düz, kalın ve açık renkli basit rizinli. Rizinler genellikle iyi geliĢmemiĢ veya küçük
tutunma diskleri mevcut. Korteks her iki yüzeyde de pseudoparenkimatik. Alg
bileĢeni Trebouxioid. Medulla belirgin ve beyaz. Apotesyum çok sayıda, 4 mm çapa
kadar büyüklükte, dağınık veya toplu halde, sesil, gençken konkav, olgunlukta
hemen hemen düz, laminal, orbikular, turuncu; kenarı düzden krenulata kadar,
diskten daha açık renkli tallus seviyesinden yüksekte ve tallus - kenar ile çevrili.
Olgunlukta kenar kaybolur. Askus 8 sporlu; askosporlar (10-) 12-16 x (6-)7-9 µm
boyutlarında, renksiz, polariokülar ve elipsoid. Hipotesyum renksiz.
Ekolojik Özellikleri
H a b i t a t : Çok geniĢ bir yayılıĢ alanına sahiptir. Besince zengin substratların
çoğunda; ağaç, odun, kiremit üzerinde, bulunur.
Y e r y ü z ü n d e Y a y ı l ı Ģ ı : Karasal alanlarda veya sahil bölgelerindeki asitli ve
kalkerli kayalar üzerinde geliĢen kozmopolit bir türdür (Purvis ve ark. 1992, Wirth
1995).
T ü r k i y e ‟d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : Ġstanbul (Rigler 1852); Ġstanbul (Fritsch 1899);
Mudanya, Yamanlar Dağı (Steiner 1916); ġile (Szatala 1927 a); Burgaz Adası
(Szatala 1927 b); Ereğli (Szatala 1960); Çanakkale, Balıkesir, Manisa, Ġzmir (Güner
ve Özdemir 1986); Ġzmir ve çevresi (Özdemir 1986); Uludağ (Öztürk 1989); Bilecik
(Özdemir 1990); EskiĢehir (Özdemir 1991); Gemlik - Mudanya (Özdemir ve Öztürk
1992); Görükle / Bursa (Güvenç ve Aslan 1994); Erzurum (Aslan 1995); Kütahya
(Çiçek ve Türk 1995); Akçaabat (Yazıcı 1995 a); ÇamlıhemĢin (Yazıcı 1995 b);
Adana, Balıkesir, Gaziantep, Hatay, Ġzmir (John ve Nimis 1996); Ġstanbul Adaları
(Çobanoğlu ve Akdemir 1997); Foça (Akdemir ve Çobanoğlu 1997); Sakarya (Çiçek
ve Türk 1998); Hatay (John ve Nimis 1998); AkĢehir (Karabulut ve Türk 1998);
Gaziantep, Adana (Nimis ve John 1998); Ġstanbul, Çanakkale, Edirne, Çanakkale,
Tekirdağ (Türk ve Güner 1998); Hatay (Güvenç ve Öztürk 1998); Trabzon (Yazıcı

- 100 -
1999 a); Karacabey (Yazıcı 1999 b); Abant / Bolu (Çobanoğlu 1999); Ulubolu,
Atabey / Isparta (Öztürk, Kaynak ve Güvenç 1998); Olur, Oltu, ġenkaya (Aslan
2000); YeĢildağ / Kütahya – Bilecik (Hezarfen, Türk ve Candan 2001); Ġzmir
(Sommerfeldt ve John 2001); ÇamlıhemĢin / Rize (Yazıcı ve Aslan 2002 b);
Kastamonu (Yıldız ve John 2002); Uludağ (Güvenç ve Öztürk 2004).
A r a Ģ t ı r m a B ö l g e s i n d e k i Y a y ı l ı Ģ ı : ġehir Hamamlarından Ġtibaren
Güney Bizans Duvarlarının Güneydoğu bölümü, 390 m, 07.XII.2002, (Mus); ġehir
Duvarları dıĢındaki su deposunun Kuzey ve Doğu yönleri, 430 m, 07.IX.2003; Eski
tiyatronun doğusundaki tepe, 470 m, 24.IV.2004, (Epi).

- 101 -
BÖLÜM V.

SONUÇ ve TARTIġMA

Pamukkale ve Antik Hierapolis Kenti‟nden (ġekil V - 1) 10 Ağustos 2002 ile

20 Mayıs 2004 tarihleri arasında toplanan liken örneklerinin incelenmesi sonucu 15
familyadan 26 cinse bağlı (61 tür ve 1 alttür birlikte) 62 takson tayin edilmiĢtir. Söz
konusu taksonların Türkiye‟de daha önce kaydedildiği yerler, yeryüzündeki yayılıĢ
alanları ve habitatları belirtilmiĢ, cins ve tür düzeyinde tayin anahtarları
düzenlenmiĢtir.

ġekil V – 1 On iki Numaralı Lokaliteden Pamukkale’nin Görünümü

- 102 -
 John ve Seaward‟ın 2000 yılı yayınlarına göre [59] Pamukkale – Hierapolis‟te
tespit edilen Acarospora cervina, Aspicilia calcarea, Aspicilia contorta ssp.
hoffmanniana, Caloplaca dolomiticola, Diploschistes ocellatus, Buellia epipolia,
Lecanora muralis, Lobothallia radiosa, Squamarina cartilaginea, Verrucaria
viridula taksonları dıĢındaki 51 tür ve 1 alt tür, araĢtırma bölgesinde ilk defa tespit
edilmiĢtir. Tüm bu taksonların içinde, eski ve güncel tüm yayınlar tarandığı hâlde
isimlerine rastlanamayan üç tür - Lecania sylvestris, Lecania turicensis, Opegrapha
herbarum - Türkiye için yeni kayıttır.
AraĢtırma bölgesinde en fazla görülen taksonlar, Acarospora cervina, Aspicilia
calcarea, Buellia epipolia, Caloplaca flavescens, Caloplaca holocarpa, Caloplaca
teicholyta, Candelariella aurella, Collema tenax, Lecanora muralis, Placidium
squamulosum, Squamarina cartilaginea, Verrucaria glaucina, Verrucaria muralis,
Verrucaria nigrescens‟dir (Tablo V - 1).
Cinsler, cinslere ait tür sayıları ve cinslerin dâhil oldukları familyalar Tablo V
– 3‟te verilmiĢtir. Bölgede tür sayısı 4 ve 4‟ün üzerinde olan cinsler Toninia,
Lecanora, Rinodina, Caloplaca ve Verrucaria‟dır.
Türlerin üzerinde geliĢtiği substratlara göre dağılımı Tablo V – 2‟de ve örnek
sayıları lokalitelerdeki dağılımı ile birlikte Tablo V – 1‟de ve ġekil V – 2‟de
gösterilmiĢtir.
Buna göre 188 örnek için; türlerin büyük çoğunluğunu (% 65,7) S a k s i k o l
türler oluĢturmakta, daha sonra E p i f i t i k (% 8,5) ve T e r r i k o l (% 19,1)
türler gelmektedir. L i k e n i k o l türlerin oranı % 5,3‟te ve M u s i k o l likenlerin
oranıysa % 1,1‟de seyretmektedir. (ġekil V - 3) Saksikol türlerin bu denli yoğun ve
epifitik türlerin oldukça az olması, araĢtırma bölgesinin vejetasyon özellikleriyle
iliĢkilidir. AraĢtırma bölgesinde kendiliğinden geliĢen ağaç sayısı 2 – 3‟ü
geçmemekte, tepelerde çalılara rastlanmaktadır. Belirli bölgelerde kültür olarak
yetiĢtirilen Pinus ve Cupressus türlerinde ise –henüz genç oldukları için- likenlere
rastlanmamıĢtır.
Örneklerin habitat özelliklerinin ilgili literatürle uyuĢtuğu görülmüĢtür.
Saksikol türlerin tamamı kalkerli kayalardan alınmıştır. Araştırma bölgesinde
silisli kayaya rastlanmamıştır.

- 103 -
 Lokaliteler Toplam Toplam
TAKSON ADI Tür Cins
I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII
Örneği Örneği
Acarospora cervina 1 1 1 1 1 5
6
Acarospora macrospora 1 1
Aspicilia calcarea 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1 10
A. contorta ssp. contorta 1 1 2 16
A. contorta ssp. hoffmanniana 1 1 1 1 4
Buellia badia 1 1
7
B.epipolia 1 1 1 1 1 1 6
Caloplaca alociza 1 1 1 3
C.cerina var. cerina 1 1 2
C. chalybea 1 1
C.citrina 1 1 2
C. dolomiticola 1 1
C.flavescens 1 1 1 1 1 5
C.holocarpa 1 1 1 1 1 5 48
C. inconnexa 1 1 1 3
C. lactea 1 1 1 3
C. luteoalba 1 1 2
C. saxicola 1 1
C. teicholyta 1 1 1 1 1 1 6
C. variabilis 1 1 1 1 4
Candelariella aurella 1 1 1 1 1 1 1 1 8
Candelariella medians 1 1 10
Candelariella xanthostigma 1 1
Cladonia foliacea 1 1 2

Tablo V - 1 Türlerin Lokalitelere Göre Dağılımı

3
Cladonia pocillum 1 1
Collema cristatum 1 1
10
Collema tenax 1 1 1 1 1 1 1 1 1 9
Diploschistes muscorum 1 1
4
Diploschistes ocellatus 1 1 1 3
Fulgensia fulgens 1 1 1 1 4 8
Lecania sylvestris Ψ 1 1
2
Lecania turicensis Ψ 1 1
Lecanora albescens 1 1
Lecanora campestris 1 1 2
13
Lecanora dispersa 1 1 2
Lecanora muralis 1 1 1 1 1 1 1 1 8
Lecidella elaeochroma 1 1 2
Lobothallia radiosa 1 1 2 4
Opegrapha herbarum Ψ 1 1 2
Phaeophyscia orbicularis 1 1 2 4
Physcia adscendens 1 1 2
3
Physcia stellaris 1 1
Physconia distorta 1 1 2 4
Placidium squamulosum 1 1 1 1 1 1 6 12
Placocarpus schaereri 1 1 1 1 4 8
Placynthium nigrum 1 1 2 4
Psora decipiens 1 1 1 3 6
Rinodina bischoffii 1 1
Rinodina calcarea 1 1 1 1 4
7
Rinodina exigua 1 1
Rinodina gennarii 1 1
Squamarina cartilaginea 1 1 1 1 1 1 1 7 13
Toninia cinereovirens 1 1
Toninia diffracta 1 1
6
Toninia physaroides 1 1
Toninia sedifolia 1 1 1 3
Verrucaria glaucina 1 1 1 1 1 5
Verrucaria lecideoides 1 1 1 3
Verrucaria muralis 1 1 1 1 1 1 1 1 1 9 26
Verrucaria nigrescens 1 1 1 1 1 1 1 1 8
Verrucaria viridula 1 1
Xanthoria parietina 1 1 1 3 6
TOPLAM 13 25 11 22 22 13 6 23 7 20 14 12
188
I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII

Ψ Türkiye İçin Yeni Tür

Yapraksı Kabuksu Pulsu Plakodioid Takson ≥ 5

- 104 -
 Substrat Tipi Alg Bileşeni Tallus Biçimi
TAKSON ADI
Saksikol Terrikol Epifitik Musikol Likenikol Cyano Chloro Yapraksı Kabuksu Pulsu Plakodioid
Acarospora cervina 5 5 1
Acarospora macrospora 1 1 1
Aspicilia calcarea 10 10 1
A. contorta ssp. contorta 2 2 1
A. contorta ssp. hoffmanniana 4 4 1
Buellia badia 1 1 1
B.epipolia 6 6 1
Caloplaca alociza 3 3 1
C.cerina var. cerina 2 2 1
C. chalybea 1 1 1
C.citrina 2 2 1
C. dolomiticola 1 1 1
C.flavescens 5 5 1
C.holocarpa 5 5 1
C. inconnexa 3 3 1
C. lactea 3 3 1
C. luteoalba 2 2 1
C. saxicola 1 1 1
C. teicholyta 6 6 1
C. variabilis 4 4 1
Candelariella aurella 8 8 1

Tablo V- 2 Tallus, Substrat ve Alg Bileşeni Çeşitlerine Göre Likenlerin Dağılımı

Candelariella medians 1 1 1
Candelariella xanthostigma 1 1 1
Cladonia foliacea 2 2 1
Cladonia pocillum 1 1 1
Collema cristatum 1 1 1
Collema tenax 9 9 1
Diploschistes muscorum 1 1 1
Diploschistes ocellatus 3 3 1
Fulgensia fulgens 4 4 1
Lecania sylvestris Ψ 1 1 1
Lecania turicensis Ψ 1 1 1
Lecanora albescens 1 1 1
Lecanora campestris 1 1 2 1
Lecanora dispersa 2 2 1
Lecanora muralis 8 8 1
Lecidella elaeochroma 1 1 1
Lobothallia radiosa 2 2 1
Opegrapha herbarum Ψ 1 1 1
Phaeophyscia orbicularis 2 2 1
Physcia adscendens 1 1 2 1
Physcia stellaris 1 1 1
Physconia distorta 2 2 1
Placidium squamulosum 6 6 1
Placocarpus schaereri 4 4 1
Placynthium nigrum 2 2 1
Psora decipiens 3 3 1
Rinodina bischoffii 1 1 1
Rinodina calcarea 4 4 1
Rinodina exigua 1 1 1
Rinodina gennarii 1 1 1
Squamarina cartilaginea 7 7 1
Toninia cinereovirens 1 1 1
Toninia diffracta 1 1 1
Toninia physaroides 1 1 1
Toninia sedifolia 3 3 1
Verrucaria glaucina 5 5 1
Verrucaria lecideoides 3 3 1
Verrucaria muralis 9 9 1
Verrucaria nigrescens 8 8 1
Verrucaria viridula 1 1 1
Xanthoria parietina 1 2 3 1
TOPLAM (62 Takson) 124 36 16 2 10 12 176 7 38 10 7
Saksikol Terrikol Epifitik Musikol Likenikol Cyano Chloro Yapraksı Kabuksu Pulsu Plakodioid

- 105 -
 Tablo V - 3 Cinslerin Familyalara Dağılımı ve Tür Sayıları

TÜR TAKSON
FAMĠLYA ADI C ĠN S A D I
SAYISI SAYISI
Acarosporaceae Acarospora 2 2
Biatoraceae Lecania 2 2
Toninia * 4 4
Candelariaceae Candelariella 3 3
Cladoniaceae Cladonia 2 2
Collemataceae Collema 2 2
Hymeneliaceae Aspicilia 2 3
Lobothallia 1 1
Lecanoraceae Lecanora * 4 4
Lecidella 1 1
Opegraphaceae Opegrapha 1 1
Physciaceae Buellia 2 2
Phaeophyscia 1 1
Physcia 2 2
Physconia 1 1
Rinodina * 4 4
Placynthiaceae Placynthium 1 1
Psoraceae Psora 1 1
Squamarinaceae Squamarina 1 1
Teloschistaceae Caloplaca * 13 13
Fulgensia 1 1
Xanthoria 1 1
Thelotremataceae Diploschistes 2 2
Verrucariaceae Placidium 1 1
Placocarpus 1 1
Verrucaria * 5 5
TOPLAM 61 62

* 4 ve daha fazla türe sahip cinsler

Tüm lokalitelerdeki taksonların morfolojik özelliklerine göre dağılımı ġekil V

– 4‟te verilmiĢtir. Toplam 188 örnek içinde 111 örnek K a b u k s u, 30 örnek P l a
k o d i o i d, 27 örnek P u l s u, ve 20 örnek Y a p r a k s ı taksonlara aittir. Buna
göre; Kabuksu taksonların oranı % 58,8; Plakodioid (% 15,9), Pulsu (% 14,3) ve
Yapraksı (% 10,6) türlerin oranları toplamından fazladır. Kabuksu türlerin bu kadar
fazla olmasının sebebi de bölgedeki likenlerin çoğunlukla saksikol (özellikle
Kalsikol) olmalarıdır.
AraĢtırma bölgesinde D a l s ı likenlere rastlanmamıĢtır.

- 106 -
 ġekil V – 2 Lokalitelerdeki Takson Sayıları

En büyük grubu oluĢturan kabuksu likenlerden saksikol - kabuksu 29 takson,

epifitik - kabuksu 7, likenikol - kabuksu 3 takson bulunmuĢtur. Bunlardan ikisinin
hem epifitik hem saksikol örneği bulunduğundan toplam kabuksu takson sayısı 29 +7
+ 3 – 2 = 37‟dir. Bu rakam tüm taksonların % 59,7 sini oluĢturur.
Kabuksu türlerden Buellia badia ve Buellia epipolia türlerinin Lecanora
muralis tallusu üzerinde; Caloplaca inconnexa‟nın da Acarospora cervina ve
Placocarpus schaereri tallusları üzerinde likenikol olarak geliĢim gösterdikleri tespit
edilmiĢtir. Yine kabuksu türlerden Caloplaca luteoalba‟nın Karayosunlarıyla;
Verrucaria lecideoides‟in Aspicilia calcarea, Verrucaria nigrescens ve Verrucaria
muralis ile birlikte geliĢtikleri gözlemlenmiĢtir.
Bölgede kabuksu likenleri Caloplaca 10; Verrucaria 5; Rinodina 4; Lecanora 3
türü ile temsil ederken, Acarospora, Aspicilia, Buellia, Candelariella, Diploschistes,
Lecania, cinsleri 2‟Ģer; Lecidella, Lobothallia ve Opegrapha cinsleri de 1‟er türle
temsil edilmektedir.
Plakodioid türler, 30 örnekle % 16‟lık yoğunluğa sahiptirler. Bu gruptan
Caloplaca flavescens‟in Aspicilia calcarea ve Verrucaria nigrescens ile birlikte;
Placocarpus schaereri‟nin Acarospora cervina, Caloplaca inconnexa, Lecanora

- 107 -
muralis ve Lobothallia radiosa ile birlikte geliĢtikleri görülmüĢtür. Plakoid türler
içinde Fulgensia fulgens terrikol, diğerleri saksikol likenlerdir.

ġekil V – 3 Substrat Cinsine Göre Likenlerin Yüzdelik Dağılımları

ġekil V – 4 Tallus Biçimine Göre Likenlerin Yüzdelik Dağılımı

Pulsu türler, toplam 27 örnek ile % 14‟lük bir yoğunluğa sahiptirler. Bunlardan
Cladonia foliacea, Cladonia pocillum, Placidium squmulosum, Psora decipiens,
Squamarina cartilaginea, Toninia physaroides ve Toninia sedifolia terrikol;

- 108 -
Placynthium nigrum, Toninia cinereovirens ve Toninia diffracta saksikol türlerdir.
Toninia physaroides‟in, yapraksı türlerden Collema tenax ile; Placidium
squamulosum, Cladonia foliacea, Cladonia pocillum, Psora decipiens, Squamarina
cartilaginea, Toninia cinereovirens, Toninia physaroides ve Toninia sedifolia‟nın da
Karayosunları ile birlikte geliĢtikleri görülmüĢtür.
Yapraksı türler, 20 örnekle % 11‟lik bir dilime sahiptirler. Yapraksılardan
Collema cristatum‟un saksikol; Collema tenax‟ın terrikol olarak Karayosunlarıyla
birlikte; Phaeopyscia orbicularis ve Physcia stellaris‟in epifitik; Physcia
adscendens‟in hem saksikol hem epifitik ve Xanthoria parietina‟nın hem epifitik
hem de Musikol olarak geliĢtikleri gözlenmiĢtir.
Tüm lokaliteler içinde
ekolojik olarak II ve XI numaralı
lokalitelerin ayrı birer önemi vardır,
çünkü, II numaralı lokalite dört
yönü açık, ve yaklaĢık 20 – 30 m
yüksekliğinde bir tepedir. Bu tepe,
her yönden güneĢ aldığı için, zengin
bir liken dokusuna sahiptir. Yine XI
numaralı lokalite, diğer tüm
lokalitelerin aksine Denizli‟ye
doğru güney yönüne değil de,
Çökelez Dağı‟na doğru kuzey
yönüne bakmaktadır. ġekil II – 9‟da
da bahsedildiği gibi, XI. lokalite,
bakı konumu sebebiyle daha farklı
liken türleri barındırmaktadır.
ġekil V – 5 Termal Suyun Etkisiyle Kireçle
Kaplanan Mısır Bitkileri ġekil V – 5‟teki 20.05.2004
tarihli fotoğrafta, Pamukkale termal suyunun etkisine maruz kalan mısır (Zea mays)
bitkileri görülmektedir. Su, kanaldan taĢarak kısa bir müddet mısır tarlasına hücum
etmiĢ ve ortamdaki canlı – cansız her nesneyi CaCO3 ile kaplamıĢtır. Aynı durum,
yarı pasif travertenler olarak adlandırdığımız ve termal suyun beyazlatıcı etkisine
kısmen açık alanlardaki diğer bitkiler için de geçerlidir. Buna örnek olarak ġekil V –
6‟da görülen karayosunu ve likenler verilebilir.

- 109 -
 ġekil V – 6 CaCO3’le KaplanmıĢ Liken ve Karayosunu Örnekleri

Ġçerdiği yoğun CaCO3 sebebiyle geçtiği her yeri beyazlatan Pamukkale termal
suyu, bu özelliğiyle zaman zaman karayosunu ve likenleri de kaplayarak morfolojik
değiĢikliklere yol açmakta, hattâ bazen tayinlerde zorluk çıkarmaktadır. Örneğin,
gerçekte pruinos olmayan bir liken, ortamdaki yoğun kireç sebebiyle sanki
pruinosmuĢ gibi görünmekte yada, Fulgensia fulgens, Squamarina cartilaginea gibi
bazı türler normalden daha beyazımsı görünmektedirler. (Bkz EKLER) Bununla
birlikte, önce termal suyun ardından da travertenin kapladığı canlılar bir süre sonra
fosilleĢmeye baĢlamaktadır. Dolayısıyla, pasif hâldeki traverten kütlelerinin likenler
ve karayosunları baĢta olmak üzere çeĢitli bitkilerin fosillerini barındırıyor olmaları
kuvvetli bir ihtimaldir.
Denizli Ġli‟nin hava kirliliği (SO2) kıĢ ayı ortalaması 130 µg / m3‟tür (Tablo II -
1). Bu ortalama; kirlilik likeni olarak bilinen Lecanora conizaeoides‟in görülmeye
baĢladığı; Physcia adscendes‟in ortadan kaybolmaya yüz tuttuğu bir seviyedir. Yıllık
ortalama 131,3 µg/m3 SO2 yoğunluğu, hava kirliliği bakımından normal sayılmakla
birlikte, bu oran bile likenler için fazla kirlilik oluĢturmakta ve liken çöllerinin ortaya
çıkmasına yol açmaktadır. [71, 108] AraĢtırma bölgesinde rastladığımız hava kirliliğine

- 110 -
karĢı hassas türler olan Phaeophyscia orbicularis ve Physconia distorta gibi türlerin
yanında; 35 µg/m3 den fazla SO2 içeren ortamlarda görülmeyen bir tür olan
Caloplaca cerina‟nın bulunması, Pamukkale yöresinde hava kirliliği görülmediğini
ortaya koymaktadır. Farklı kirlilik oranlarında farklı likenler geliĢmektedir. Buna
göre araĢtırma bölgemizdeki likenler Dobson‟a göre 9. basamakta (SO2 miktarı < 30
µg/m3) yer almaktadır. [5] Biyolojik indikatörler olarak hava kirliliğine duyarlı olan
yapraksı liken türlerinin sağlıklı geliĢimi dikkate alındığında, araĢtırma bölgesinde
gözlenen temiz havanın varlığı ortaya çıkmaktadır. Kirlilik olduğunda likenlerde
görülen renk solması, beyazlaĢması, kahverengi lekeler oluĢması gibi renk
bozuklukları, apotesyum oluĢumunda azalma, sored ve izidlerde artma ve nekrosis
gibi belirtilerin [16, 62] hiçbirine rastlanmamıĢtır. Bu tez çalıĢması ile elde edilen
sonuçlar, bir sanayi kenti olan Denizli‟nin aksine Pamukkale yöresinin bugünkü
haliyle hava kirliliği bakımından hiçbir sorunu olmadığını göstermiĢtir.
Türkiye‟de yapılan ve likenlerin monitör özelliğini gösteren çalıĢmalardan biri
de [91], Karadeniz bölgesindeki likenlerin Çernobil Kazası‟ndan önce ve sonra
incelenmesidir. Buna göre kazadan önce 1979 – 1989 yılları arasında bölgeden
toplanan örneklerle, kazadan sonra toplananlar Cs (Sezyum) izotopları açısından
134 137
karĢılaĢtırılmıĢlar ve Cs ile Cs‟nin söz konusu kazadan sonra bölgede
yoğunlaĢtığı tespit edilmiĢtir. Bu çalıĢma, likenlerin, radyoaktif kirlenmenin kalıcı
etkilerini tespit edecek önemli indikatörler olduğunu ortaya koymaktadır. Konunun
araĢtırma bölgemizi ilgilendiren boyutu da, florası çıkarılan alanlarda hava kirliliği
ölçümleri de yapılarak Türkiye Likenleri için bir indis belirlenmesi ve monitör
tablosu çıkarılması yanında; Pamukkale Özel Koruma Alanı gibi koruma alanları,
millî parklar vb. gibi arazilerin öncelikle ve özellikle liken floralarının çıkarılması ve
hava kirliliğinin tespit edilmesi sağlanabilir.

- 111 -
TERĠMLER LĠSTESĠ

Apotesyum : içinde olgun himenyumun açıldığı kase Ģeklindeki üreme

yapısı
Areol : kabuksu bir tallusun birbirinden ayrılmıĢ adacıklar Ģeklinde
köĢeli parçalarının her biri
Askomata : askus içeren herhangi bir yapı
Askospor : askus içinde oluĢan ve üremeyi sağlayan spor
Askus : askosporların üretildiği kese Ģeklindeki hücre
Blastid : tallusun tomurcuklanması sonucu oluĢan yuvarlak uzantı
Digitat : parmaksı
Epifitik : bitkiler üzerinde geliĢen
Epitesyum : çoğunlukla renkli parafiz uçlarının jelatinimsi bir madde ile
gömülü olduğu himenyumun üst kısmı
Fusiform : iki uçta daralan mekik Ģeklinde
Himenyum : askokarpın parafiz ve askus içeren fertil tabakası
Hipotesyum : himenyumun altındaki hif tabakası
Ġmbrikat : üst üste dizili
Ġnvolukrellum : bazı peritesyumların eksipulumunu veya peritesyumu
çevreleyen doku
Ġzid : vegetatif üremeye yarayan alg hücreleri içeren ve korteksle
çevrili değiĢik Ģekillerdeki tallus çıkıntısı
Kalsikol : kalkerli substrat üzerinde geliĢen liken
Kapitat : düzgün Ģekilli baĢı olan
Klavat : bir ucu geniĢ yuvarlak çomak Ģeklinde
Konidyum : özelleĢmiĢ mantar hiflerinin uçlarında eĢeysiz olarak oluĢan
sporlar
Konkav : iç bükey
Konveks : dıĢ bükey, kabarık

- 112 -
Koralloid : mercana benzer Ģekilde
Korteks : tallusun dıĢ tabakası
Krenulat : çok derin yuvarlak diĢli kenarlı
Likenikol : likenler üzerinde geliĢen
Lirellat : dar uzun apotesyum
Marjinal : kenarda olan, kenarla ilgili
Medulla : korteksin altında yer alan ve gevĢek hiflerden oluĢan tabaka
Muriform : enine ve boyuna veya eğik bölmeli
Musikol : karayosunları üzerinde geliĢen
Oblong : iki ucu yuvarlak dikdörtgen Ģeklinde
Orbikular : dairesel Ģekilde
Parafiz : steril filamentler
Peritesyum : uçta küçük bir açıklığı bulunan, küresele yakın testi veya
armut Ģeklindeki tallusa gömülü üreme yapısı
Piknidyum : eĢeysiz sporlar (konidyosporlar) oluĢturan tallusa gömülü
testi Ģeklinde yapı
Piriform : armut Ģekilli
Plakodioid : kenarlarda ıĢınsal lobları olan kabuksu tallus
Podesyum :himenyumlu diskleri ve bazen konidyumları taĢıyan
apotesyum orijinli dokudan gelen silindirik veya kadeh
Ģeklindeki tallus parçası
Polariokülar : bir kanal ile birbirine bağlı iki lumenden oluĢan iki hücreli
askospor
Protallus : kabuksu likenlerin çevresinde ve areol aralarında görülen,
daha sonra likenleĢmiĢ tallusun geliĢeceği, alg hücresi
içermeyen ve ilk geliĢen hiflerden oluĢan yapı
Pruinos : kristal gibi veya unsu bir yapı ile kaplı olan
Pseudosfel : tallusta medullanın yüzeye çıktığı, nokta veya çizgi Ģeklinde
Rimoz : her yönde düzensiz çatlaklı yapıda
Rizin : hif yumağından oluĢan ve tutunmaya yarayan köke benzer
yapı
Saksikol : kaya ve türevleri üzerinde geliĢen
Sefalodyum : yeĢil alg bileĢenli bir liken tallusunda bulunan mavi-yeĢil alg
içeren doku

- 113 -
Septum : hücre duvarı yada bölmesi
Sesil : sapsız
Soral : tallus üzerinde soredleri taĢıyan değiĢik Ģekillerdeki yapı
veya bölge
Sored : korteks ile kaplı olmayan alg hücreleri ve mantar hiflerinden
oluĢan granül Ģeklindeki vegetatif üreme yapısı
Subkonveks : konvekse yakın Ģekilde
Submuriform : muriforma yakın Ģekilde
ġizid : tallusun üst tabakalarında oluĢan ve tallustan pul Ģeklinde
çıkıntı olarak ayrılan lob uzantısı
Tallus – kenar : alg bileĢeni taĢıyan, tallus ile çevrili apotesyum
Terrikol : toprak üzerinde geliĢen
Tomentos : hif uzantılarından oluĢan ince tüylü keçe Ģeklinde örtüyle
kaplı
Uniseriat : tek sıralı
Urseolat : derin konkav, kase Ģeklinde
Verrukoz : küçük yuvarlak oluĢumlu tallus

- 114 -
KAYNAKLAR

A. Kitaplar :
1. AHMADJIAN, V. “Algal/Fungal Symbioses. Progress in Phycological
Researh”, Vol.1., 179-233. (1982).
2. BAYTOP T., “Türkçe bitki Adları Sözlüğü”, Atatürk Kültür, Dil ve Tarih
Yüksek Kurumu Türk Dil Kurumu Yayınları 578, Ankara (1997).
3. CLAUZADE G., ROUX C., “Likeno Okcidenta Eŭropo Ilustrita
Determinlibro” Bulletin de la Société Botanique du Contre – Quest Nouvelle Série –
Numéro Spécial, Royan, France (1985)
4. DAVIS P. H. “Flora of Turkey and The East Aegean Islands”, Edinburgh
University Press, Vol. 1, (1965) 1-567.
5. DOBSON F. S, “Lichens an Illustrated Guide to the British and Irish Species”,
The Richmond Publishing Co. Ltd., England, (1992).
6. “Denizli Kültür Değerleri”, Denizli Valiliği Ġl Kültür Müdürlüğü, Denizli,
(2001).
7. FRITSCH K., “Flora von Constantinopel”, Akademie der Wissenschaften,
Wien, (1899).
8. GÜNER, H. „Likenlerin Biyolojisi ve Ege Bölgesinde Bulunan Bazı Türleri‟
Ege Üniv. Fen Fak. Kitaplar Serisi No: 92, Ġzmir, pp.1-32 (1986).
9. JAHNS H. M, “Collins Guide to the Ferns, Mosses and Lichens of Britain and
Northern and Central Europe”, Collins Grafton Street, London, (1987).
10. JOHN, V. “Atlas der Flechten in Rheinland-Pfalz„ 13/1, Oppenheim. pp. 275
(1990).
11. KIRSCHBAUM U., WIRTH V., “Flechten Erkennen Luftgüte Bestimmen”,
Eugen Ulmer GmbH & Co. Stuttgart, Germany, (1997).
12. KOÇMAN A., “Ege Ovalarının İklimi” Ege Üniversitesi Fen Ed. Fak.
Yayınları No: 73, Ġzmir, (1993 a) 10, 21, 31, 36, 39, 44, 53, 66, 73, 89, 97, 101, 103,
114, 115.

- 115 -
13. KOÇMAN A., “Türkiye İklimi” Ege Üniversitesi Fen Ed. Fak. Yayınları No:
72, Ġzmir, (1993 b) 7, 10, 58.
14. MALCOLM WM., GALLOWAY D J, “New Zealand Lichens. Checklist, Key,
and Glossary”, The Caxton Press, Christchurch, New Zealand, (1997).
15. MOBERG, R., HOLMASEN, I. „Flechten von Nordund Mitteleuropa Ein
Bestimmungsbuch‟ Gustav Fischer Verlag, Stuttgart, (1992).
16. NASH, T. H, “Lichen Biology” Cambridge University Press, (1996).
17. NECDET A., MUTLUER M., IġIK ġ., “Bölgesel Türkiye Coğrafyası” Ege
Üniversitesi Fen Ed. Fak. Coğrafya Bölümü Ders Notları, Ġzmir, (1993), 94-97.
18. PURVIS, O.W., COPPINS, B.J., HAWKSWORTH, D.L., JAMES, P.W. and
MOORE, D.M. “The Lichen Flora of Great Britain and Ireland” Natural History
Museum Publications in association with the British Lichen Society, London, (1992).
19. TANKER N. KOYUNCU M. COġKUN M., “Farmasötik Botanik”, Ankara
Üniversitesi Eczacılık Fakültesi Yayınları, No 78, Ankara, (1998).
20. WIRTH V, “Die Flechten Baden-Württembergs”, Teil 1, Eugen Ulmer GmbH
& Co., Stuttgart, Germany, (1995).
21. WIRTH V, “Die Flechten Baden-Württembergs”, Teil 2, Eugen Ulmer GmbH
& Co., Stuttgart, Germany, (1995).
22. YAVĠ E., “Türkiye‟nin Parlayan Yıldızı Denizli” T.C. Denizli Valiliği (1998).

B. El Kitapları :
23. “Denizli Pamukkale - a”, Denizli Valiliği Denizli Ġl Turizm Müdürlüğü,
Denizli (2002).
24. “Denizli Pamukkale - b”, Denizli Valiliği Denizli Ġl Turizm Müdürlüğü,
Denizli (2002).
25. “Pamukkale”, Pamukkale Belediyesi Yayınları, Denizli (2004).
26. “Pamukkale Özel Koruma Alanı”, Tanıtım Serisi -VIII, T.C. Çevre Bakanlığı
Özel Koruma Kurumu BaĢkanlığı Yayınları, Ankara, (1993).

C. Tezler :
27. ASLAN, A. “Erzurum-Kars-Artvin Arasında Yer Alan Bölge Likenleri
Üzerine Taksonomik İncelemeler”, (Doktora Tezi), Uludağ Üniversitesi, Fen
Bilimleri Enstitüsü, Biyoloji Anabilim Dalı, Bursa, (1995).

- 116 -
28. ÇOBANOĞLU G., “İstanbul-Kınalı, Burgaz, Heybeli ve Büyükada Likenleri
Üzerinde Taksonomik Bir Çalışma” (Yüksek Lisans Tezi), T.C. Marmara
Üniversitesi, Fen Bilimleri Enstitüsü, Ġstanbul, (1996).
29. ÇOBANOĞLU G., “Bolu - Abant Tabiat Parkı ve Çevresi Likenleri Üzerinde
Taksonomik İncelemeler” (Doktora Tezi), T.C. Marmara Üniversitesi, Fen Bilimleri
Enstitüsü, Ġstanbul, (1999).
30. ÖZDEMĠR, A. “Eskişehir İli‟nde Bulunan Bazı Liken Türlerinin Taksonomisi,
Ekolojisi ve Yayılış Alanları”, (Doktora Tezi). Ege Üniversitesi Fen Bilimleri
Enstitüsü, Biyoloji Ana Bilim Dalı, Ġzmir., (1987).

D. Ders Notları :
31. ÇOBANOĞLU G., “Hava Kirliliği ve Likenler”, Ders Notları, Ġstanbul (2003).
32. ÖZHATAY E., “Ekoloji ve Çevre Sağlığı”, Ders Notları, Ġstanbul (2001).

E. Yayınlar :
33. AHMADJIAN, V. “The Lichen Photobiont-What can It Tell Us about Lichen
Systematics?” The Bryologist 96(3), pp. 310-313., (1993).
34. AKDEMĠR B. & ÇOBANOĞLU G. “A Taxonomic Survey on Lichens of
Foca (Fukia)”, Proceedings of the 1st Balkan Botanical Congress, Kluwer Academic
Publishers, (1998), pp.21-24.
35. ALTUNEL E.., “Pamukkale Travertenlerinin Morfolojik Özellikleri, YaĢları
ve Neotektonik Önemleri”, MTA 118, (1996), 47 - 64.
36. ARNOLD F. C. G. “Flechten auf dem Ararat (4912 m). Bulletin de 1‟ herbier
Boissier” 5: 631-633., (1897).
37. ASLAN A., “Lichens From The Regions Of Artvin, Erzurum And Kars
(Turkey)”, Israel Journal of Plant Sciences, Vol: 48, (2000), 143 -155.
38. ASLAN A., YAZICI K., KARAGÖZ Y., “Lichen Flora Of The Murgul
District, Artvin, Turkey”, Israel Journal of Plant Sciences, Vol: 50, (2002), 77 – 81.
39. ASLAN A., ÖZTÜRK A. “Oltu (Erzurum) Yöresine ait Liken Florası Üzerine
Çalışmalar”, Tr. J. of Botany 18: 103-106., (1994).
40. ASLAN A., ÖZTÜRK ġ., “Lichens of Akdamar Island”, Bulletin of Pure and
Applied Sciences, (1998).
41. ÇĠÇEK AKBIYIK, A., TÜRK ÖZDEMĠR, A. “Ilıca (Kütahya) Yöresi
Likenleri”, Doğa-Tr. J. of Botany 19: 325-329., (1995).

- 117 -
42. ÇĠÇEK A., TÜRK ÖZDEMĠR, A. “Sakarya İli (Türkiye) Liken Florası”
Doğa-Tr. J. of Botany 22: 99-120., (1998).
43. ÇOBANOĞLU, G., AKDEMĠR, B. “A Taxonomic Survey on Lichens of
Istanbul Islands (Kınalı, Burgaz, Heybeli, Büyükada)”, Proceedings of the Second
International Sientific Conference (Science & Development & Environment) Cairo,
pp.497-509., (1997).
44. GIRALT, M., MAYRHOFER, H. “Four corticolous species of the genus
Rinodina (lichenized Ascomycetes, Physciaceae) containing atranorin in southern
Europe and adjacent regions”, Nova Hedwigia 59: 129-142., (1994).
45. GIRALT, M., MAYRHOFER, H. “Some corticolous and lignicolous species
of the genus Rinodina (lichenized Ascomycetes, Physciaceae) lacking secondary
compounds and vegetative propagules in southern Europe and adjacent regions”,
Bibliotheca Lichenologica 57: 127-160., (1995).
46. GÖNÜLLÜOL, A., KINALIOĞLU, K., ENGĠN, A. “Türkiye Liken Florası
İçin Yeni Kayıtlar”, Doğa-Tr. J. of Botany 19: 405-410., (1995).
47. GÜNER, H., ÖZDEMĠR, A. “Likenlerin Genel Özellikleri ve Batı
Anadolu‟dan Bazı Liken Türleri”, 8. Ulusal Biyoloji Kongresi, Ġzmir, 271-371.,
(1986).
48. GÜVENÇ ġ., “Some Lichen Records From Kayseri Province”, Ot Sistematik
Botanik Dergisi, Cilt: 8, Sayı: 2, (2001), 143 – 150.
49. GÜVENÇ ġ., “Floristic Records Of Lichens in Adana, Konya And Niğde
Provinces”, Turkish Journal Of Botany, Vol: 26, (2002), 175 – 180.
50. GÜVENÇ ġ., ÖZTÜRK ġ., “Spil Dağı‟ndan (Manisa) Bazı Saksikol ve
Terrikol Liken Türleri”, Ot Sistematik Botanik Dergisi, Cilt: 4, Sayı: 1, (1997), 73 –
76.
51. GÜVENÇ ġ., ÖZTÜRK ġ., “Adana ve Hatay İllerine Ait Bazı Liken Türleri”,
Ot Sistematik Botanik Dergisi, Cilt: 5, Sayı: 1, (1998), 97 – 102.
52. GÜVENÇ ġ., ÖZTÜRK ġ., “Lichen Records from the Alpine Region of
Uludağ (Olympus) Mountain in Bursa – Turkey”, Turkish Journal Of Botany, Vol:
28, (2004), 299 – 306.
53. HEZARFEN B., ÖZDEMĠR T., CANDAN M., “Yeşildağ (Kütahya - Bilecik)
Liken Florası”, Anadolu Üniversitesi, Bilim ve Teknoloji Dergisi, Cilt: 2, Sayı: 1,
203 – 209, (2001).

- 118 -
54. JOHN V., “Preliminary catalogue of lichenized and lichenicolous fungi of
Mediterranean Turkey”, Bocconea 6: 173-216, (1996 a).
55. JOHN V., “UTM-Grid-Mapping and Distribution Patterns of Lichens in
Turkey”, Proceedings of the IV th Plant Life in Southwest Asia Symposium Ege
Üniversitesi, Ġzmir. pp.440-453., (1996 b).
56. JOHN V., “Lichenes Anatolici Exsiccati” Fasc. 1–3 (no. 1–75). – Arnoldia 16:
1–41., (1999).
57. JOHN V., “Lichenes Anatolici Exsiccati” Fasc. 6-7 (no.126-175). – Arnoldia
21: 1–28., (2002).
58. JOHN V., NIMIS, P. L. “Lichen Flora of Amanos Mountain and the Province
Hatay”, Doğa-Tr. J. of Botany 22: 257-267., (1998).
59. JOHN V., SEAWARD, M. R. D. & BEATTY, J. W. “A neglected lichen
collection from Turkey: Berkhamsted school expedition 1971” – Turk. J. Bot. 24:
239–248., (2000).
60. KARABULUT, F., TÜRK ÖZDEMIR, A. “Lichens of the Akşehir District
(Konya)”, Doğa-Tr. J. of Botany 22: 191-198., (1998).
61. KARAMANOĞLU, K. “Türkiyenin Önemli Liken Türleri”, Ankara Ecz. Fak.
Mec. 1. 53: 53-75., (1971).
62. NASH, T. H., GRIES, C. “The Use of Lichens in Atmospheric Deposition
Studies with an emphasis on the Arctic”, Science of the Total Environment 161, pp.
729-736., (1995).
63. NIMIS, P. L., JOHN, V. “A contribution to the lichen flora of Mediterranean
Turkey”, Cryptogamie, Bryol. Lichenol. 19(1): 35-58., (1998).
64. ÖZDEMĠR, A. “İzmir ve Çevresinde Tespit Edilen Bazı Liken Türleri”, Doğa-
Tr. D.10, 110-115., (1986).
65. ÖZDEMĠR, A. “Bilecik İli Likenleri”, Doğa-Tr. J. of Botany 14: 165-170.,
(1990).
66. ÖZDEMĠR, A. “Eskişehir İli Likenleri”, Doğa-Tr. J. of Botany 15: 189-196.,
(1991).
67. ÖZDEMĠR A. “Bilecik Şehri Epifitik likenlerinin Kükürtdioksit (SO2)
kirliliğine bağlı olarak dağılışı”, Doğa – Tr. J. of Botany 16: 177-185., (1992).
68. ÖZDEMĠR, A. “Eskişehir İli Liken Florasına Katkılar”, Ot Sistematik
Botanik Dergisi, Cilt: 9, Sayı: 2, 149 - 165 (2002).

- 119 -
69. ÖZDEMĠR TÜRK A., GÜNER H. “Lichens of the Thrace Region of Turkey”,
Tr. J. of Botany 22 (6): 397 - 407., (1998).
70. ÖZDEMĠR, A., ÖZTÜRK, ġ. “Gemlik-Mudanya Sahil Şeridi Likenleri”,
Doğa-Tr. J. of Botany 16: 247-251., (1992).
71. ÖZTÜRK A., ÖZTÜRK K. “Hava Kirliliği ve Bitkiler”, Çevre, 1-5., (1988).
72. ÖZTÜRK, ġ. “Uludağ‟ın Kabuksu ve Dalsı Likenleri üzerinde bir Araştırma”,
Doğa-Tr. J. of Botany. 16: 405-409., (1992).
73. ÖZTÜRK ġ., KAYNAK G., GÜVENÇ ġ., “New Floristic Records For the
Various Grid Squares From The Lichen Flora Of Turkey”, Ot Sistematik Botanik
Dergisi, Cilt: 5, Sayı: 2, (1998), 93 – 98.
74. PIŠŬT, I. “Floristický Výzkum, Intressante flechtenfunde aus der Turkei‟
Preslia. Praha: 42, 379-383., (1970).
75. RIGLER L “Die Türkei und deren Bewohner, naturhistorischen,
physiologschen und pathologischen Verthaltnissen vom Standpunkte
Constantinopel‟s”, 1. Band, Wien: 110., (1852).
76. SCHEIDEGGER, C. “A revision of European saxicolous species of the genus
Buellia de Not. and formerly included genera”, Lichenologist 25(4): 315-364.,
(1993).
77. SCHINDLER H. Beitrag zur Fleditenflora von Westanatolien, Turkei.
Herzogia 13: 234-237., (1998)
78. SOMMERFELDT M. & JOHN V. “Evalution of a Method for the
Reassessment of air Quality by Lichen Mapping in the City of İzmir, Turkey”,
Turk.J.Bot. 25: 45-55., (2001).
79. STEINER, J. Flechten in: Fristsch, C: Beitrag zur flora von Konstantinopel. I.
Kryptogamen, Denkschr.k. Akad. Wiss., Math. naturw cl. Wien 48, 222-238., (1899
a).
80. STEINER, J. Flechten aus Armenian und dem Kaukaus, Öste-rr. Bot. Z.49,
248-254., (1899 b).
81. STEINER, J. Lichenes in: Ergebnisse einer Naturwissenschaftlichen Reise
zum Erciyas-Dagh (Klein-asien) von Dr. Arnold Penter und Dr. Emerich
Zederbarurer im Jahre 1902, Ann. Naturhist. Mus. Wien 20(4), 369-384., (1905).
82. STEINER, J. Lichenes in: D. H. F. V. Handel-Mazetti. Ergebnisse einer
botanischen Reise indas Pontische Randgebirge im Sandchak Trapezunt, etc. Annal.
Naturhist. Hofinus. Wien 23, 107-123., (1909 a).

- 120 -
83. STEINER, J. Lichene in: Bornmuller. Ergeebnisse einer im Junides Jahres
1899 nach dem Sultan Dagh in Phrgien unternommenen botanischen Reise nebst
einigen anderen Beitragen zur Kenntnis der Flora dieser Landschaft Inner-
Anatoliens, Beih. Bot. Cenralb., 24, 500-501., (1909 b).
84. STEINER, J. Aufzahlung der von J. Bornmüller im Oriente Flechten, Annal.
Naturhist. Mus. Wien 30, 24-39., (1916).
85. STEINER, J. Lichenes aus Mesotamien und Kurdistan Sowie Syrien und
prinkipo, Annal. Natuhist. Mus. Wien. 34, 1-68., (1921).
86. SZATALA, Ö. Lischenes in Asia Minore ab Dre. Stefano Gyrörffy de Szigeth
(Budapest) et Der, Andrasovszky collecti, Folia Cryptog. 1, 272-278., (1927 a).
87. SZATALA, Ö. Lichenes Turciae asiaticae a Patre Prof. Stefano Selinka in
Insula Burgas Adassi, (Antigoni) lecti-Magy. Bot. Lapok 26: 18-22., (1927 b).
88. SZATALA, Ö. Contributions a la connaisance de la flore lichenologique de la
peninsula des Balkans et de 1‟ Asia mineure, Borbasia: 2, 33-50., (1940).
89. SZATALA, Ö. Lšchenes in Armenia, Kurdistania, Palaestina et Syria Annis
1909-1910, A. Cl. Fr. Nabelek Collecti, Borbasia, 3, 61-80., (1941).
90. SZATALA, Ö. Lichenes Turcicae asiaticae ab Victor Pietscmann collecti.
Sydowia, 14, 312-325., (1960).
91. TOPÇUOĞLU, S., ZEYBEK, U., KÜÇÜKCEZZAR, R., GÜNGÖR, N.,
BAYÜLGEN, N., CEVHER, E., GÜVENER, B., JOHN, V., GÜVEN, K. C. The
Influence of Chernobyl on the Radiocesium Contamination in Lichens in Turkey,
Toxicological and Environmental Chemistry, Vol.35, pp. 161-165., (1992).
92. VERSEGHY, K.P., Beitrage zur Kenntnis der Türkischen Flechtenflora,
Studia Botanica Hungarica, XVI, 53-65., (1982).
93. YAZICI, K. Trabzon ile Akçaabat Yöresi Likenleri, Doğa-Tr. J. of Botany 19:
277-279., (1995 a).
94. YAZICI, K. “Lichen Flora of Fırtına Valley Region, Çamlıhemşin District
Rize, Turkey”, Doğa-Tr. J. of Botany 19: 595-598., (1995 b).
95. YAZICI, K. “Türkiye İçin Yeni Liken Türleri”, Doğa-Tr. J. of Botany 19: 149-
152., (1995 c).
96. YAZICI, K. “Lichen Flora of Trabzon”, Doğa-Tr. J. of Botany 23: 97-112.,
(1999 a).
97. YAZICI, K. “Lichen Species in the North of Karacabey County, Bursa
Province”, Turkey, Doğa-Tr. J. of Botany 23: 271-276., (1999 b).

- 121 -
98. YAZICI K., ASLAN A., “New Records For The Lichen Flora Of Turkey”,
Turkish Journal Of Botany, Vol: 26, (2002 a), 117 – 118.
99. YAZICI K., ASLAN A., “Additional Lichen Records From Rize Province”,
Turkish Journal Of Botany, Vol: 26, (2002 b), 181 – 193.
100. YILDIZ A., JOHN V., “Additional Lichen Records From Kastamonu
Province”, Flora Mediterranea 12, (2002).
101. YILDIZ A., JOHN V., YURDAKULOL E., “Lichens From The Çangal
Mountains Sinop”, Cyriptogamie Mycologie, 23 (1): 81 – 88, (2002).
102. ZEYBEK, N. “Likenler ve Sanayide Önemi”, Anadolu Üniv. Yayınları No:
30. Eczacılık Fakültesi Yayınları No: 1, EskiĢehir, (1983).
103. ZEYBEK, U., JOHN, V. “Likenler (Lichenes), Kimyasal Bileşikleri ve Tıbbî
Kullanımları”, Pharmacia-JIPA 32(1), pp.37-48., (1992).

F. Raporlar :
104. “Denizli İli Hava Kirliliği Aylık ve Yıllık Ortalamaları”, Denizli Valiliği Ġl
Sağlık Müdürlüğü, Denizli (2004).
105. “İçme ve Kullanma Suyunun Temini, Özellikleri ve Dezenfektasyon
Yöntemleri”, Denizli Valiliği Ġl Sağlık Müdürlüğü, Denizli (2004).
106. “Termal Kaynağın Kimyasal Analizi”, TuraĢ A.ġ. Pamukkale Termal, Denizli,
(2003).
107. HUCKABY L.S. “Lichens as Bioindicators of Air Quality” USDA Forest
Service General Technical Report RM-224, U.S.A. (1993).

G. Haritalar :
108. “Büyük Dünya Atlası”, Milliyet Yayınları, Ġstanbul, (1994).
109. “Denizli İl Haritası”, Denizli Valiliği Ġl Turizm Müdürlüğü, (2002).
110. “Denizli Turizm Haritası”, Denizli Valiliği Ġl Kültür ve Turizm Müdürlüğü,
(2003).

H. KiĢisel GörüĢmeler :
111. EKİN Mehmet, ĠnĢaat Teknisyeni, Pamukkale Belediyesi Fen ĠĢleri Servisi,
Denizli, (2004).
112. KAMA Cengiz, Planlama Dairesi BaĢkanı, T.C. Çevre Bakanlığı Özel Koruma
Kurumu BaĢkanlığı, Ankara, (2004).

- 122 -
113. KOCABACAK Fikret, Müdür Yardımcısı, Denizli Belediyesi Fen ĠĢleri
Müdürlüğü, Denizli (2004).
114. AKTÜRK Ali, Müdür, T.C. Kültür ve Turizm Bakanlığı, TuraĢ Aġ. Pamukkale
Termal Tesisleri, Denizli (2004).

I. Elektronik Yayınlar :
115. http://www.anzacday.info
116. http://www.calle.com/world/TU/20/Pamukkale.html
117. http://www.calle.com/world/TU/20/Denizli.html
118. http://www.cevre.gov.tr/dogal.html
119. http://www.denizli.bel.tr/denizli/dnzcografya/
120. http://www.denizlihaber.com/kultur_sanat/acik_hava_muzesi_gibi.htm
121. http://www.dso.org.tr/denizli/pamukkale.html
122. http://www.geocities.com/arkeoloji2000/pamukkale.htm
123. http://www.geocities.com/likenler
124. http://www.meteor.gov.tr
125. http://www.mta.gov.tr/mta_web/500.000/500bin/denizli_a.asp
126. http://www.obelix.polito.it/hierapolis/hiermap.htm
127. http://www.pamukkale.gov.tr/hierapolis.htm
128. http://www.pamukkalerotary.org.tr/pamukkale.html
129. http://www.pamukkale.8m.com/telpam.html
130. http://www.yatili.freehosting.net/cgi-bin/framed/2704/Tr/denizli/
131. http://www.yatili.freehosting.net/cgi-bin/framed/2704/Tr/pamukkale/
132. http://www.terraserver.com/search/intlcity_results.asp?city=Pamukkale&count
ry=TR&lat=37.91666793823242&lon=29.13333320617676&from=selectpage

- 123 -
EKLER (Pamukkale – Hierapolis‟ten Bazı Liken Fotoğrafları)

ġekil EK – 1 Caloplaca flavescens

ġekil EK – 2 Caloplaca flavescens

- 124 -
ġekil EK – 3 Fulgensia fulgens

ġekil EK – 4 Fulgensia fulgens (Ortamdaki CaCO3 Sebebiyle BeyazlamıĢ)

- 125 -
ġekil EK – 5 Lecania turicensis

ġekil EK – 6 Lecanora muralis

- 126 -
ġekil EK – 7 Squamarina cartilaginea

ġekil EK – 8 Squamarina cartilaginea (Ortamdaki CaCO3 Sebebiyle BeyazlamıĢ)

- 127 -
ÖZGEÇMĠġ

1979 yılında Isparta‟da doğdu. Ġlköğrenimini 1985 – 1990 yılları arasında

Gülistan ve Bahçelievler Ġlk Okulları‟nda tamamladıktan sonra, 1990 yılında mezun
oldu. Anadolu liseleri sınavını kazandı ve 1 yıl hazırlık sınıfıyla birlikte 1990 – 1994
yılları arasında Isparta Anadolu Lisesi‟nde okudu. Fen liseleri sınavını kazanarak
1994 yılında Isparta Süleyman Demirel Fen Lisesi‟ne geçiĢ yaptı. Bu liseden 1997
yılında mezun oldu ve üniversite sınavlarında baĢarılı olarak Marmara Üniversitesi
Atatürk Eğitim Fakültesi, Biyoloji Bölümü‟ne devam etti. 2001 yılında mezun
olduğu üniversitede yüksek lisans eğitimine baĢladı. 2002 yılından bu yana Biyoloji
Öğretmeni olarak görev yapmaktadır. Yabancı dili Ġngilizce‟dir. Evlidir.

- 128 -