ΜΙΚΡΟΒΙΟΛΟΓΙΑ

 ΝΙΚΟΛΕΤΑ
ΒΟΓΙΑΤΖΗ
 Βυ’1
 2009-2010
 ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

 ΟΝΟΜΑΤΕΠΩΝΥΜΟ: Βογιατζή  ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ/ ΒΡΑΒΕΙΑ :

Νικολέτα Αριστείο προόδου από το 1ο ΕΠΑΛ ΣΥΡΟΥ
 ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΚΑΤΟΙΚΙΑΣ: Σπυρίδωνα (Α’ λυκείου)
Π. 6 Βραβείο προόδου από το 1ο ΕΠΑΛ ΣΥΡΟΥ
 ΤΗΛΕΦΩΝΟ: 6983252554 (Α’ λυκείου)
 E-MAIL: lane7nicole@hotmail.com  ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑ:
 ΣΠΟΥΔΕΣ: Απόφοιτη δημοτικού και ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ και ιδιαίτερα ποδόσφαιρο και
γυμνασίου. Μαθήτρια λυκείου. γυμναστήριο.
 ΞΕΝΕΣ ΓΛΩΣΣΕΣ: ΧΟΡΟΣ και ιδιαίτερα χιπ χοπ και ρυθμική
γυμναστική.
Αγγλικά :edexcel (London tests of  ΑΤΟΜΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ:
English, level 2) in May 2008
Προφορική επικοινωνία
: edexcel
Γραπτή επικοινωνία
(London tests of English, level 3) in May
2009 Πρωτοβουλία
 ΓΝΩΣΕΙΣ Η/Υ: Ομαδικό πνεύμα
Windows 98 : Word, Συνέπεια
 ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΓΕΝΝΗΣΗΣ: 19/10/1993
Excell,Access, Internet, Power Point
 ΑΛΛΕΣ ΓΝΩΣΕΙΣ:  ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ:
ΑΓΑΜΟΣ
Κάτοχος διπλώματος οδήγησης  ΕΘΝΙΚΟΤΗΤΑ: ΕΛΛΗΝΙΚΗ
μοτοποδηλάτου.
 ΑΛΚΟΟΛΕΣ

Ποιές είναι: Αιθυλική αλκοόλη (οινόπνευμα), Ισοπροπυλική αλκοόλη,

Βενζυλική αλκοόλη, Βουτανοδιόλη, Αιθυλενογλυκερόλη,
Προπυλενογλυκόλη.
Μηχανισμός δράσης:
 α) Προκαλούν μετουσίωση των πρωτεϊνών των μικροβιακών
κυττάρων. β) Αχρηστεύουν έτσι την ενζυματική τους ικανότητα. γ)
Εμποδίζουν την ανάπτυξη των κυττάρων αναστέλλοντας την
παραγωγή των απαραίτητων     μεταβολικών συστατικών τους. δ)
Αποδιοργανώνουν τις λιπιδικές μεμβράνες με αποτέλεσμα τη λύση
των κυττάρων. Ειδικά στοιχεία:       
 α) Οι αλκοόλες είναι επίσης ισχυρά αφυδατικά μέσα. Αυτό εξηγεί την
ανικανότητα δράσεως της     απόλυτης αλκοόλης επειδή είναι
δυνατόν η προκαλούμενη μεγάλη αφυδάτωση των     μικροβιακών
κυττάρων  να μην αφήνει την αλκοόλη να διεισδύει μέσα σε αυτά. β)
Παρουσιάζουν αυξημένη δράση, όταν αυξάνει το μοριακό τους
βάρος και το μήκος της     πλευρικής αλυσίδας.
 ΧΡΩΣΗ ΚΑΤΑ GRAM
 Η  χρώση κατά Gram είναι μια  μέθοδος χρώσης η οποία αναπτύχθηκε από τον  Δανό Gram το 1884.
Βοηθά στην ταυτοποίηση και ταξινόμηση των μικροβίων κατά  Gram-θετικά και  Gram-αρνητικά  βακτήρια. Σχετικά
με την   χρώση Gram μπορείτε να δείτε την ανάρτηση “Ταξινόμηση και Ταυτοποίηση Μικροοργανισμών”.
 Τα στάδια της χρώσης κατά Gram είναι τα εξής:
 Μια σταγόνα απιονισμένου νερού τοποθετείται σε αντικειμενοφόρο πλάκα. Κύτταρα βακτηρίων μεταφέρονται
ασηπτικά με βακτηριολογικό κρίκο και δημιουργείται κατά το δυνατόν ομοιογενές γαλάκτωμα. Στη συνέχεια η
σταγόνα εξαπλώνεται στην κεντρική περιοχή της αντικειμενοφόρου πλάκας με τη βοήθεια βακτηριολογικού κρίκου.
 Το παρασκεύασμα προσηλώνεται περνώντας την αντικειμενοφόρο πλάκα πάνω από τη φλόγα λύχνου, χωρίς
όμως να υπερθερμανθεί. Θα πρέπει η πλάκα κατά τη διαδικασία της προσήλωσης να είναι ανεκτή όταν
τοποθετείται στην εξωτερική όψη του χεριού (όχι στην παλάμη). Η προσήλωση ολοκληρώνεται όταν το
παρασκεύασμα στεγνώσει.
 Επί του παρασκευάσματος προστίθενται μερικές σταγόνες κρυσταλλικού ιώδους και η χρωστική επαφίεται να
δράσει για 1 min. Το κρυσταλλικό ιώδες χρωματίζει βαθύ κυανό χρώμα όλα ανεξαιρέτως τα βακτηριακά κύτταρα.
 Στη συνέχεια απομακρύνεται η περίσσεια της χρωστικής με νερό και το παρασκεύασμα επεξεργάζεται για 3 min με
διάλυμα Ι2/ΚΙ. Το παρασκεύασμα ξεπλένεται με αλκοόλη (σταγόνα-σταγόνα για 1-3 min) και στη συνέχεια με
άφθονο νερό (επίσης σταγόνα-σταγόνα). Στο στάδιο αυτό μερικά μόνο κύτταρα (τα θετικά κατά Gram) διατηρούν
το κυανό χρώμα, τα υπόλοιπα αποχρωματίζονται.
 Το παρασκεύασμα καλύπτεται με σαφρανίνη (για 1-2 min) και στη συνέχεια ξεπλένεται η περίσσεια της χρωστικής
με νερό.
 Η περίσσεια του νερού απομακρύνεται με απορροφητικό χαρτί, χωρίς αυτό να σύρεται στην επιφάνεια της πλάκας.
Ακολουθεί μικροσκοπική παρατήρηση σε μεγέθυνση Χ40 και στη συνέχεια Χ100 (με ελαιοκατάδυση).
Η Μικροβιακή Χλωρίδα του Δέρματος

 Το δέρμα του ανθρώπου «φιλοξενεί» ένα μεγάλο αριθμό  μικρόβιων τα οποία συνιστούν την
μικροβιακή χλωρίδα του δέρματος. Το είδος των μικροβίων αυτών διαφέρει ανάλογα με την
περιοχή του σώματος. Το 1938 περιγράφηκαν δύο είδη μικροβιακής χλωρίδας, η μόνιμη χλωρίδα
και η παροδική χλωρίδα του δέρματος (47).
 Η  μόνιμη μικροβιακή χλωρίδα του δέρματος αποτελείται από τα μόνιμα μικρόβια  του δέρματος
που βρίσκονται κυρίως στην επιφάνεια και κάτω από τα επιδερμικά κύτταρα της κερατίνης
στιβάδας. Τα βακτήρια αυτά επιβιώνουν για μεγάλο χρονικό διάστημα και δεν θεωρούνται
παθογόνα για το υγιές δέρμα αλλά μπορεί να προκαλέσουν λοιμώξεις σε αποστειρωμένες
κοιλότητες του σώματος, στα μάτια ή σε μη υγιές δέρμα. Η μόνιμη χλωρίδα ασκεί προστατευτική
λειτουργία στο δέρμα που ονομάζεται αντίσταση εποικισμού.                      Η προστατευτική αυτή
δράση ασκείται εξαιτίας του μικροβιακού ανταγωνισμού και του συναγωνισμού για τις ίδιες πήγες
τροφής (38).
 Η παροδική μικροβιακή χλωρίδα του δέρματος αποτελείται από βακτήρια, μύκητες και ιούς που
βρίσκονται στο δέρμα μόνο περιστασιακά. Είναι κατά κανόνα παθογόνοι μικροοργανισμοί,
μεταδίδονται εύκολα και συχνά συσχετίζονται με τις νοσοκομειακές λοιμώξεις. Το 4-16% της
επιφάνειας του χεριού  μολύνεται σε μία και μόνο επαφή, ενώ μετά από 12 επαφές, μπορεί να
έχει επηρεαστεί έως και το 40% της επιφάνειάς του. Η μεταδοτικότητα των παροδικών βακτηρίων
εξαρτάται από το είδος και τον αριθμό των βακτηρίων στο χέρι, την ικανότητα τους να επιβιώνουν
στο δέρμα και την περιεκτικότητα του δέρματος σε νερό (1, 10, 47).
 Επιπλέον, από πολλούς επιστήμονες περιγράφεται και ένα τρίτο είδος, η μολυσματική χλωρίδα
του δέρματος η οποία περιλαμβάνει  μικροοργανισμούς όπως ο Staphylococcus aureus ή οι β-
αιμολυτικοί στρεπτόκοκκοι, που απομονώνονται συχνά από αποστήματα, παρωνυχίδες ή
μολυσμένα εκζέματα (50).
 ΛΟΙΜΩΔΗ ΝΟΣΗΜΑΤΑ
Λοιμώδη ή μεταδοτικά νοσήματα εννοούμε εκείνα που οφείλονται σε ζωντανούς δυνητικά ή υποχρεωτικά
νοσογόνους παράγοντες ή στα τοξικά προϊόντα τους.
ΓΕΝΙΚΑ
Οι παράγοντες που απαιτούνται για να εμφανιστεί και να διατηρηθεί μια επιδημική έκρηξη ενός λοιμώδους
νοσήματος είναι:
1. Η ύπαρξη ενός παθογόνου μικροοργανισμού σε πυκνότητα ικανή να προσβάλλει πολλά άτομα.
2. Ενας κατάλληλος τρόπος μετάδοσης του μικροοργανισμού στα επιδεκτικά άτομα
3. Ενας ικανοποιητικός αριθμός επιδεκτικών ατόμων που είναι εκτεθιμένα στον παθογόνο μικροοργανισμό.
Μια αποτελεσματική στρατηγική για τον έλεγχο και τον περιορισμό της εξάπλωσης ενός λοιμώδους νοσήματος θα
στόχευε :
1. την απομάκρυνση ή εξάλειψη της πηγής του παθογόνου μικροοργανισμού
2. Στην διακοπή ή περιορισμό της διαδικασίας μετάδοσης
3. Στην ενίσχυση της συλλογικής ανοσίας του πληθυσμού μείωση του αριθμού των επιδεκτικών ατόμων) με
παθητική ή ενεργητική ανοσοποίηση.
Υπόδοχο ή δεξαμενή ενός λοιμογόνου παράγοντα μπορεί να είναι μέλη του ζωικού βασιλείου (ο άνθρωπος,
τ'αρθρόποδα π.χ. έντομα (ξενιστές), καθώς και μέλη του άψυχου περιβάλλοντος, όπως νερό, έδαφος. όπου οι
λοιμογόνοι παράγοντες ζουν και πολλαπλασιάζονται.
Χαρακτηριστικά ενός λοιμογόνου παράγοντα που επηρεάζουν την επιδημιολογία των αντιστοίχων νοσημάτων
είναι:
1. Η μολυσματικότητα, η ικανότητα ενός λοιμογόνου παράγοντα να μολύνει τον ξενιστή χωρίς να προκαλεί
υποχρεωτικά έκδηλη νόσο.
2. Η παθογονικότητα. Η ικανότητα ενός λοιμογόνου παράγοντα να προκαλεί έκδηλη νόσο. Εκτιμάται με το πηλίκο
έκδηλο νόσημα /σύνολο μολύνσεων.
3. Λοιμοτοξικότητα που αφορά την σοβαρότητα μιας έκδηλης νόσου. Εκτιμάται με βάση τον δείκτη θνησιμότητας
ή τον δείκτη μιας σοβαρής επιπλοκής.
4. Η ανοσοποιητική ικανότητα που αφορά την δυνατότητα ενός λοιμογόνου παράγοντα να δημιουργεί μια ειδική,
ισχυρή και διαρκή ανοσία στον ξενιστή
 
  ΧΡΟΝΙΚΕΣ ΦΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΛΟΙΜΩΞΗΣ
· λανθάνουσα περίοδος κατά την οποία δεν αποβάλλεται ο παθογόνος μικροοργανισμός στο περιβάλλον κι επομένως δεν
μολύνονται άλλα άτομα.
· χρόνο επώασης της νόσου (χρόνος από την έκθεση μέχρι την εμφάνιση των πρώτων κλινικών συμπτωμάτων η σημείων
της νόσου.
· περίοδος μεταδοτικότητας ορίζεται το χρονικό διάστημα κατά το οποίο αποβάλλεται ο λοιμογόνος παράγοντας στο
περιβάλλον σε δόση επαρκή για την μετάδοσή του.
ΥΠΑΡΞΗ ΦΟΡΕΩΝ
Φορέας είναι το μολυσμένο άτομο που δεν εμφανίζει κλινικές εκδηλώσεις, αλλά μπορεί να συμβάλλει στην διασπορά του
λοιμογόνου παράγοντα που μεταφέρει.

 ΤΡΟΠΟΙ ΜΕΤΑΔΟΣΗΣ
 - άμεσοι (δηλαδή άμεση χρονικά και τοπικά μεταφορά του λοιμογόνου παράγοντα από την πηγή στην κατάλληλη πύλη
εισόδου των επιδεκτικών ατόμων
 Αμεση μετάδοση με ανθρώπους (φιλιά, αγκαλιά, σεξ) π.χ. απλός έρπητας, β-αιμολυτικός στρεπτόκοκκος από δερματικές
βλάβες, RSV με τα χέρια που έχουν μολυνθεί με τις εκκρίσεις του μολυσμένου ατόμου, κοπρανοστοματική οδός π.χ.
ηπατίτιδα, σιγκέλα, λάμβλια.
Το καλό και συχνό πλύσιμο των χεριών αποτελεί το αποτελεσματικότερο και ίσως μοναδικό μέσο προφύλαξης για τα
παθογόνα που μεταδίδονται με αυτό τον τρόπο.
2. Αμεση μετάδοση με σταγονίδια, που μεταφέρουν μεγάλο αριθμό μικροβίων και ιών και παράγονται κατά χιλιάδες κατά την
διάρκεια του βήχα, του πταρμού, και της ομιλίας (προφορά του τ) είναι η στενή και παρατεταμένη επαφή μεταξύ των ατόμων
Η χρησιμοποίηση μιας μάσκας, η αραίωση των κρεβατιών, η μείωση του βαθμού συνοσισμού σε νοσοκομεία,
κινηματογράφους λεωφορεία, νοσοκομεία και η αποφυγή παραμονής σε κλειστούς πολυσύχναστους και με χωρίς καλό
εξαερισμό χώρους κυρίως τους χειμερινούς μήνες.
3. Αμεση επαφή με ζώα π.χ. μετά από δάγκωμα ή αμυχή.
Βλάβη άλλη εκτός από δάγκωμα δεν προκαλεί λύσσα.
4. Αμεση επαφή με ελεύθερο περιβάλλον σπόροι του κλωστηριδίου του τετάνου.
- έμμεσοι
Η έμμεση μεταφορά μπορεί να είναι:
1. μέσω ενός άψυχου αγωγού με μικρό βεληνεκές π.χ. αντικείμενα προσωπικής χρήσης όπως σεντόνια, οδοντόβουρτσες
ποτήρια, μαντήλια κ.ά ή με μεγάλο βεληνεκές όπως το νερό, τα τρόφιμα, το αίμα κ.ά. και να μολύνουν πολλά άτομα π.χ
γαστρεντερίτιδες.
2. μέσω ενός έμψυχου διαβιβαστή π.χ. ενός εντόμου
3. αερογενώς (με την σκόνη ή τους πυρήνες σταγονιδίων)
Παράδειγμα η φυματίωση, η ιλαρά κλπ
Μέτρα για την πρόληψη της αερογενούς μετάδοσης αποτελούν ο καλός αερισμός των χώρων, η συστηματική καταπολέμηση
της σκόνης και η απολύμανση του αέρα με υπεριώδη ακτινοβολία, όπου αυτό είναι αναγκαίο.
 Νοσοκομειακή λοίμωξη
 Νοσοκομειακή χαρακτηρίζεται μια λοίμωξη, όταν συμβαίνει 48-72 ώρες μετά από την
εισαγωγή του ασθενούς στο νοσοκομείο ή και 5 ημέρες μετά τη έκδοση του εξιτηρίου.
Ο περίπλοκος αυτός ορισμός έχει ως σκοπό να αποκλείσει λοιμώξεις που
αποτέλεσαν αιτία εισαγωγής του ασθενούς στο νοσοκομείο, αλλά και λοιμώξεις που
ήταν σε στάδιο επώασης κατά την εισαγωγή. Είναι φανερό εξάλλου, βάσει του
ορισμού, ότι τα συμπτώματα μιας νοσοκομειακής λοίμωξης μπορεί να γίνουν εμφανή
και μετά το εξιτήριο. Οι λοιμώξεις που δεν πληρούν τα κριτήρια του ορισμού
χαρακτηρίζονται εξωνοσοκομειακές (ή λοιμώξεις της κοινότητας)
 Ποιός είναι ο λόγος της διάκρισης των λοιμώξεων σε νοσοκομειακές και
εξωνοσοκομειακές;
 Ο βασικός λόγος είναι το διαφορετικό φάσμα μικροβίων που ευθύνονται για τις
λοιμώξεις κάθε κατηγορίας. Οι μικροοργανισμοί που προκαλούν λοιμώξεις της
κοινότητας παρουσιάζουν ευαισθησία στα υπάρχοντα αντιβιοτικά. Αντίθετα, μέσα στα
νοσοκομεία, η κατάχρηση των αντιβιοτικών έχει δημιουργήσει ανθεκτικά στελέχη
μικροβίων που προκαλούν δυσίατες λοιμώξεις. Τα στελέχη αυτά δημιουργούνται με
το μηχανισμό της φυσικής επιλογής και έχουν την ικανότητα να μεταδίδονται από
ασθενή σε ασθενή. Στις περιπτώσεις αυτές, η αγωγή με αντιβιοτικά αποτυγχάνει, με
αποτέλεσμα αυξημένη νοσηρότητα και θνητότητα. Στις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας
οι νοσοκομειακές λοιμώξεις συγκαταλέγονται στα κύρια αίτια θανάτου.
 Η ΑΠΟΣΤΕΙΡΩΣΗ
 Αποστείρωση ονομάζεται το σύνολο των μεθόδων & των μέσων που έχουν σαν
στόχο την εξάλειψη ή την καταστροφή όλων των μορφών μικροβιακής ζωής ,ακόμη
και των σπόρων τους, που υπάρχουν σε ένα αντικείμενο το οποίο έχει καθαριστεί
άριστα προηγουμένως.
 Στειρότητα:καθορίζεται από την απουσία ζωντανών μικροοργανισμών.Η στειρότητα
δεν μπορεί να υπάρξει παρά μόνο μέσα στα πλαίσια προστασίας της.Η στειρότητα
είναι μια εφήμερη κατάσταση
 ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΕΙΡΩΣΗΣ
Η Αποστειρωση ειναι αναγκαια γιατι ετσι αποφευγεται η εισαγωγη (παθογονων ή
οχι) στελεχων στον οργανισμο απο:
1.το υλικο:
 • που χρησιμοποιειται κατα τη διαρκεια χειρουργικων επεμβασεων
(οργανα,ιματισμος χειρουργειου)
 • που παραμενει μετα απο μια χειρουργικη επεμβαση
(παροχετευσεις,προθεσεις)
 • που αποσκοπει στην προστασια της πληγης(επιδεσμοι)
 • που χρησιμοποιειται κατα τη διαρκεια μη χειρουργικων επεμβασεων(κυστικος
καθετηριασμος)
 • που χρησιμοποιειται για ασθενεις ιδιαιτερα ευαισθητους για λοιμωξη
(ανοσοκατασταλμενοι,προωρα,εγκαυματιες)
2.τα διαλυματα και τα φαρμακα που χορηγουνται παρεντερικα
3.την εντερικη οδος(διατροφη των ανοσοκατασταλμενων,συντηρηση τροφιμων).
 Λύσσα
Η λύσσα αποτελεί ένα ιογενές νόσημα του κεντρικού νευρικού συστήματος , είναι μια λοιμώδης ασθένεια
που προκαλείται από διηθητό ιό. Ο ιός αυτός μεταδίδεται στον άνθρωπο και στα άλλα ζώα από
δάγκωμα κι από το σάλιο ζώων που πάσχουν από λύσσα ή και με την επαφή με κάποιο σημείο του
δέρματος που έχει κάποια πληγή. Ο ιός μεταναστεύει από την πύλη εισόδου του στον εγκέφαλο του
θύματος. Κατά τη διάρκεια της περιόδου επώασης, η οποία στον άνθρωπο διαρκεί 20-40 ημέρες
ενώ στα άλλα ζώα 15-30 ημέρες, δεν εκδηλώνονται συνήθως κλινικά συμπτώματα. Από τη στιγμή
που ο ασθενής, ο οποίος έχει προσβληθεί απο τον ιό της λύσσας, παρουσιάσει κλινικά συμπτώματα
δεν υπάρχει περίπτωση σωτηρίας και ο θάνατος θα επέλθει μετά από λίγες ημέρες.
 Συμπτώματα
Η λύσσα έχει μια περίοδο επώασης στην οποία ο ασθενής δεν βιώνει σχεδόν κανένα κλινικό σύμπτωμα.
Αυτή η περίοδος αποτελεί τη μοναδική ευκαιρία για την επιτυχή θεραπεία της νόσου. Μόλις
εμφανιστούν τα κλινικά συμπτώματα, η νόσος είναι σχεδόν πάντοτε θανατηφόρος. Στην αρχή τα
συμπτώματα της λύσσας είναι παρόμοια με αυτά της γρίπης, επίσης στην αρχή μπορεί να
εκδηλωθεί κνησμός, ερεθισμός και πόνος στο σημείο εισόδου του ιού ενώ όλα αυτά μπορεί να
ακολουθηθούν απο μελαγχολία, σωματική κατάπτωση, φαρυγγικούς σπασμούς καθώς και με
διαταραχές στον ύπνο. Κατόπιν ακολουθεί η δυσλειτουργία της καρδιάς και η διαταραχή της
αναπνοής ενώ αυξάνεται και ο πυρετός ο οποίος μπορεί να φτάσει και τους 40°C. Ο ασθενής
αναπτύσσει μεγάλη ευερεθιστότητα, φωτοφοβία και υδροφοβία. Όταν η ασθένεια έχει προχωρήσει
αρκετά ο ασθενής αρχίζει να βιώνει σπασμούς που συνοδεύονται από σιελόρροια και έντονη δίψα.
Με το πέρασμα του χρόνου ο άρρωστος παραλύει, χάνει την ψυχική του ισορροπία καθώς και την
αίσθηση του περιβάλλοντος και στην συνέχεια καταλήγει στο θάνατο.
 Θεραπεία
Η θεραπεία συνίσταται στον καθαρισμό του τραύματος από το δήγμα του ζώου, τη χορήγηση
αντιλυσσικού εμβολίου και ίσως αντιλυσσικού ορού .
Εάν υπάρξει υποψία έκθεσης στον ιό της λύσσας, ακόμα και αυτοί που έχουν εμβολιαστεί θα πρέπει,
μετά την έκθεσή τους, να κάνουν μια περιορισμένη σειρά πρόσθετων ενέσεων αντιλυσσικού
εμβολίου. Αυτοί που δεν έχουν εμβολιαστεί πριν από την έκθεσή τους στον ιό θα πρέπει, εφόσον
εκτεθούν, να υποβληθούν σε μακρύτερης διάρκειας θεραπεία, η οποία περιλαμβάνει ενέσεις
αντιλυσσικού εμβολίου και αντιλυσσικής υπεράνοσης σφαιρίνης.
 Τριχοφυτίαση
Τριχοφυτίαση είναι μια συνηθισμένη λοίμωξη του δέρματος που προκαλείται
απ' έναν μύκητα. Η τριχοφυτίαση στο τριχωτό της κεφαλής και στο σώμα
λέγεται λειχήνες και η τριχοφυτίαση στα πόδια είναι γνωστή ως πόδι αθλητή.
Είναι πολύ σπάνιο στα παιδιά κάτω των δύο ετών.
Στο τριχωτό της κεφαλής, η τριχοφυτίαση παρουσιάζεται ως μικρές περιοχές
τριχόπτωσης με κάποια λεπίδωση. Στο σώμα μπορεί να μοιάζει σαν λειχήνα
με ένα καθαρό κέντρο και ένα κόκκινο και λεπιδωτό δακτυλίδι απ' έξω. Στα
μελανά δέρματα αυτό μπορεί να είναι περισσότερο μοβ ή καστανό παρά
κόκκινο. Στα πόδια, μπορεί να προκαλέσει φαγούρα και άνοιγμα του δέρματος
ανάμεσα στα δάκτυλα ή απλώς μια μικρή περιοχή ερυθρής ή καστανής
απόχρωσης και λεπίδωση της πατούσας. Όταν η τριχοφυτίαση παρουσιάζεται
στα νύχια μπορεί να συμβεί μια κίτρινη ή λευκή αλλαγή στο χρώμα του
νυχιού, σήκωμα της άκρης του νυχιού και ανάπτυξη κρούστας από κάτω.
Η τριχοφυτίαση στο τριχωτό της κεφαλής και στο σώμα αντιμετωπίζεται με
αντιμυκητιασικά αντιβιοτικά που χορηγεί γιατρός. Μπορούν να
χρησιμοποιηθούν επίσης και αντιμυκητιασικές κρέμες που πωλούνται στα
φαρμακεία. Αν το παιδί έχει λειχήνες, τα κατοικίδια ζώα όπως γατάκια και
σκυλάκια θα πρέπει να εξεταστούν από κτηνίατρο
 Πυρετός της λόχμης
(tsutsugamushi)
 Παρατηρείται κυρίως σε άτομα που εργάζονται σε θαμνώδεις περιοχές στην
νοτιοανατολική Ασία, στην Αυστραλία, στην Ινδία και στο δυτικό Ειρηνικό. Οι
άνθρωποι μολύνονται, όταν τσιμπιούνται από μολυσμένα ακάρεα, συνήθως
μέσα σε ξέφωτα δασών ή ζούγκλας. Η προσεκτική παρατήρηση του
δέρματος θα αποκαλύψει μία ή περισσότερες μικρές μαύρες εφελκίδες στο
σημείο του τσιμπήματος. Έπειτα από μια περίοδο επώασης πέντε με δέκα
ημερών, εμφανίζονται απότομα πυρετός και έντονη κεφαλαλγία, μαζί με
μυϊκό πόνο, ξερόβηχα και διογκωμένους λεμφαδένες. Το εξάνθημα της
τυπικής νόσου επεκτείνεται στα χέρια, τους μηρούς και τον κορμό. Εάν η
νόσος δεν αντιμετωπιστεί θεραπευτικά, μπορεί να εκδηλωθούν σοβαρά
νευρολογικά συμπτώματα.
 Θα πρέπει να ακολουθήσετε προσεκτικά τις γενικές προφυλάξεις από τα
έντομα, εφόσον πρόκειται να περπατήσετε μέσα σε ξέφωτα δασών ή
ζούγκλες στις προαναφερθείσες περιοχές. Ψεκάστε τα ρούχα σας με
περμεθρίνη. Καλύψτε με ενδύματα το εκτεθειμένο δέρμα του σώματός σας
και φοράτε παντελόνια περασμένα καλά μέσα στις μπότες σας. Η νόσος
αντιμετωπίζεται με τη χορήγηση αντιβιοτικών.
 Ρικέτσιες
 Οι ρικετσιώσεις είναι μεγάλη ομάδα ασθενειών στα θηλαστικά και προκαλούνται από είδη της οικογένειας
Rickettsiaceae. Τα είδη αυτά είναι Gram – ενδοκυτταρικά βακτήρια που πολλαπλασιάζονται σε διάφορες θέσεις
στο εσωτερικό των ευκαριωτικών κυττάρων και μεταδίδονται συνήθως με ενδιάμεσο ξενιστή Αρθρόποδα. Μέχρι
το 1994, όλες οι ρικετσιώσεις που είχαν απομονωθεί αφορούσαν σολομούς εκτρεφόμενους στη θάλασσα. Όμως,
έγινε φανερό ότι οι μικροοργανισμοί αυτοί είχαν ευρύτερη εξάπλωση σε ξενιστές από διάφορες γεωγραφικές
περιοχές, τόσο σε θαλάσσια οικοσυστήματα όσο και σε γλυκά νερά. Πρόσφατα, η ύπαρξη μικροοργανισμών που
προσομοιάζουν τις ρικέτσιες (R.L.O.) διαπιστώθηκε για πρώτη φορά και σε είδη των Μεσογειακών
ιχθυοκαλλιεργειών. Στην Ελλάδα μια παρόμοια ασθένεια εμφανίσθηκε για πρώτη φορά σε νεαρά εκτρεφόμενα
λαβράκια το 1997. Η ασθένεια εκδηλώθηκε σε ιχθύδια μεγέθους 0,5-10γρ., λίγες ημέρες μετά την τοποθέτησή
τους σε κλωβούς, χαρακτηρίστηκε από νευρική συμπτωματολογία και επιδεινώθηκε κατά τους χειμερινούς μήνες
(θερμοκρασία νερού <15-18οC), με αποτέλεσμα την αύξηση της θνησιμότητας έως και 15%. Η Piscirickettsia
salmonis είναι το πλέον μελετημένο στέλεχος από τα στελέχη των ρικετσιών που έχουν βρεθεί και απομονωθεί
στα ψάρια. Το στέλεχος LF-89T απομονώθηκε από νοσούντα σολομό σε θαλασσινούς κλωβούς της Ν. Χιλής
κατά τη διάρκεια μιας επιζωοτίας. Η πηγή μόλυνσης και ο τρόπος μετάδοσης των ρικετσιώσεων και ειδικότερα
του μικροοργανισμού P. salmonis δεν είναι ακόμη εξακριβωμένα. Παρόλα αυτά, θεωρείται ότι η οριζόντια
μετάδοση είναι πιθανή στο υδάτινο περιβάλλον. Αν και οι ρικέτσιες ανιχνεύθηκαν στις γονάδες ψαριών, η κάθετη
μετάδοση, τουλάχιστον για τον P. salmonis, δεν έχει αποδειχθεί. Οι κυριότερες νοσολογικές ενότητες που
εμφανίζονται στα ψάρια είναι οι εξής: α. Νόσος από P. salmonis (Piscirickettsiosis/ Salmonid rickettsial
septicaemia), β. Νόσος σε σαλμονίδες στην περιοχή της Χιλής και του Καναδά, γ. Νόσος στο σολομό του
Ατλαντικού σε ιχθυοκαλλιέργειες της Ιρλανδίας, δ. Νόσος του Salmo salar στη Νορβηγία, ε. Νόσος από R.L.O.
στο λαβράκι. Παρά τις τεκμηριωμένες ομοιότητες των παθολογικών ευρημάτων σε κάθε μία από τις περιπτώσεις
μολύνσεων από R.L.O. (ιστική νέκρωση, αλλοιώσεις των αγγείων, προσβολή των ενδοθηλιακών κυττάρων και
των μακροφάγων), υπάρχουν ορισμένες διαφορές (για παράδειγμα, υπερπλασία των βραγχίων παρατηρείται
μόνο στο Χιλιανό Coho-salmo, ενώ η θρόμβωση παρατηρείται μόνο περιστασιακά στις περιπτώσεις της
Ιρλανδίας και της Νορβηγίας). Αυτές οι διαφορές είναι που καταδεικνύουν την ύπαρξη παρόμοιων και όχι
ταυτόσημων αιτιολογικών παραγόντων. Η αακριβής, λοιπόν, σχέση μεταξύ των διαφόρων παρατηρουμένων
R.L.O. αναμένεται να διαλευκανθεί, ενώ προς το παρόν οι έρευνες που διεξάγονται με τη μέθοδο PCR ενισχύουν
τη θεωρία της ύπαρξης τουλάχιστον 4 γενετικών μεταβλητών. Εκτός από τα Salmonidae και άλλα είδη ψαριών
αποτελούν στόχο των R.L.O. Μεταξύ αυτών, αναφέρονται το Oreochromus mossambicus, O. niloticus, O. aureus,
Tilapia zillii, T. Homorum και μερικά υβριδικά. Τα προσβεβλημένα ψάρια εμφάνιζαν ηπατικές αλλοιώσεις,
χαρακτηριζόμενες από διηθητική νεκρωτική ηπατίτιδα, έντονη αγγειίτιδα, ινώδεις θρόμβους και κοκκιώματα. Μόνο
μια δοκιμή εμβολίου χρησιμοποιώντας μια βακτερίνη έχει δημοσιοποιηθεί. In vitro  δοκιμές έχουν δείξει
ευαισθησία του παράγοντα στη στρεπτομυκίνη, γενταμυκίνη, τετρακυκλίνη, χλωραμφαινικόλη, ερυθρομυκίνη,
οξυτετρακυκλίνη, κλαριθρομυκίνη και σαρφλοξακίνη, καθώς και αντοχή στην πενικιλίνη και σπεκτινομυκίνη. Στην
πράξη, ποικίλα αποτελέσματα έχουν επιτευχθεί χρησιμοποιώντας αντιβιοτικά από το στόμα.
 Παράσιτο

 Γενικά παράσιτο στη Βιολογία χαρακτηρίζεται οργανισμός (ζωικός ή φυτικός) που ζει και αναπτύσσεται μαζί και
σε βάρος άλλου οργανισμού, που χαρακτηρίζεται ξενιστής, από τον οποίο και τρέφεται με τις απαραίτητες
θρεπτικές ουσίες. Τα παράσιτα που ζουν εξωτερικά του ξενιστή, όπως για παράδειγμα τα τσιμπούρια
ονομάζονται έξωπαράσιτα, ενώ εκείνα που ζουν μέσα στο ξενιστή, όπως π.χ. οι ταινίες, ονομάζονται
ένδοπαράσιτα. Ανάλογα με το είδος του ξενιστή διακρίνονται σε ζωοπαράσιτα και σε φυτοπαράσιτα.
 Τα παράσιτα από βιολογική άποψη διακρίνονται σε μονοξενικά (που παραμένουν σ΄ ένα ξενιστή) και σε
πολυξενικά (όταν στη διάρκεια της ζωής τους εναλλάσσουν ξενιστές). Επίσης διακρίνονται και σε προαιρετικά ή
υποχρεωτικά τα οποία και επιφέρουν μια σειρά από επιπτώσεις, που μπορεί να είναι η ελάχιστη πρόκληση
βλάβης στον ξενιστή που συνεχίζει να ζει και ν΄ αναπαράγεται φυσιολογικά, (μια τέτοια περίπτωση προσαρμογής
αποτελούν οι ταινίες), που καταχρηστικά λέγονται αβλαβή, σε αντιδιαστολή εκείνων που μπορεί να επιφέρουν
ακόμη και τον θάνατο του ξενιστή (όπως π.χ. το παράσιτο της ελονοσίας), που λέγονται επιβλαβή ή επικίνδυνα.
Μεταξύ ξενιστή και παρασίτου μπορεί να υπάρξει συνεξέλιξη.
 Τα παράσιτα αν και χαρακτηρίζονται από απλοποιημένες μορφές οργάνων αισθητήρων και κίνησης εντούτοις
παρουσιάζουν ανεπτυγμένα όργανα προσήλωσης, π.χ. άγκιστρα, καθώς και όργανα απορρόφησης π.χ.
μυζητήρες. Η αναπαραγωγή τους κρίνεται μάλλον υπερεντατική, για παράδειγμα η ασκαρίδα του αλόγου γεννά 60
εκατομμύρια αυγά το χρόνο. Τέλος τα παράσιτα παρουσιάζουν ποικίλη σεξουαλική ζωή όπως υπερτροφικές
ωοθήκες, ερμαφροδιτισμό, αρσενικά νάνοι κ.λπ. που συντείνουν στην επικινδυνότητά τους.
 Η έρευνα και η μελέτη των παρασίτων ανθρώπων, ζώων και φυτών αποτελεί αντικείμενο της Παρασιτολογίας, η
δε οποιαδήποτε προκαλούμενη λοίμωξη εξ αυτών ονομάζεται παρασίτωση.
 Από μικροβιολογική άποψη (δηλαδή με εξέταση μικροσκοπίου) τα παράσιτα αποτελούν μία από τις 4 μεγάλες
ομάδες μικροοργανισμών, και διακρίνονται σε πρωτόζωα και μετάζωα.
 Τα πρωτόζωα είναι μονοκύτταροι οργανισμοί που έχουν τη δομή των κυττάρων μεγαλοοργανισμών. Πολλά από
αυτά χαρακτηρίζονται από ζωηρή κίνηση που γίνεται με διάφορους τρόπους. Έχουν ποικίλο σχήμα και μέγεθος.
Στα πρωτόζωα υπάγονται αρκετά παράσιτα, όπως η αμοιβάδα και το τοξόπλασμα.
 Τα μετάζωα είναι πολυκύτταροι οργανισμοί, με σαφή κυτταρική διαφοροποίηση, σχήμα και μέγεθος. Σε αυτά
υπάγονται και παράσιτα ιατρικού ενδιαφέροντος, όπως ο εχινόκοκκος και η ασκαρίδα.
 Πυρετός της λόχμης
(tsutsugamushi)
 Παρατηρείται κυρίως σε άτομα που εργάζονται σε θαμνώδεις περιοχές στην
νοτιοανατολική Ασία, στην Αυστραλία, στην Ινδία και στο δυτικό Ειρηνικό. Οι
άνθρωποι μολύνονται, όταν τσιμπιούνται από μολυσμένα ακάρεα, συνήθως
μέσα σε ξέφωτα δασών ή ζούγκλας. Η προσεκτική παρατήρηση του
δέρματος θα αποκαλύψει μία ή περισσότερες μικρές μαύρες εφελκίδες στο
σημείο του τσιμπήματος. Έπειτα από μια περίοδο επώασης πέντε με δέκα
ημερών, εμφανίζονται απότομα πυρετός και έντονη κεφαλαλγία, μαζί με
μυϊκό πόνο, ξερόβηχα και διογκωμένους λεμφαδένες. Το εξάνθημα της
τυπικής νόσου επεκτείνεται στα χέρια, τους μηρούς και τον κορμό. Εάν η
νόσος δεν αντιμετωπιστεί θεραπευτικά, μπορεί να εκδηλωθούν σοβαρά
νευρολογικά συμπτώματα.
 Θα πρέπει να ακολουθήσετε προσεκτικά τις γενικές προφυλάξεις από τα
έντομα, εφόσον πρόκειται να περπατήσετε μέσα σε ξέφωτα δασών ή
ζούγκλες στις προαναφερθείσες περιοχές. Ψεκάστε τα ρούχα σας με
περμεθρίνη. Καλύψτε με ενδύματα το εκτεθειμένο δέρμα του σώματός σας
και φοράτε παντελόνια περασμένα καλά μέσα στις μπότες σας. Η νόσος
αντιμετωπίζεται με τη χορήγηση αντιβιοτικών.
 Ρικέτσιες
 Οι ρικετσιώσεις είναι μεγάλη ομάδα ασθενειών στα θηλαστικά και προκαλούνται από είδη της οικογένειας
Rickettsiaceae. Τα είδη αυτά είναι Gram – ενδοκυτταρικά βακτήρια που πολλαπλασιάζονται σε διάφορες θέσεις
στο εσωτερικό των ευκαριωτικών κυττάρων και μεταδίδονται συνήθως με ενδιάμεσο ξενιστή Αρθρόποδα. Μέχρι
το 1994, όλες οι ρικετσιώσεις που είχαν απομονωθεί αφορούσαν σολομούς εκτρεφόμενους στη θάλασσα. Όμως,
έγινε φανερό ότι οι μικροοργανισμοί αυτοί είχαν ευρύτερη εξάπλωση σε ξενιστές από διάφορες γεωγραφικές
περιοχές, τόσο σε θαλάσσια οικοσυστήματα όσο και σε γλυκά νερά. Πρόσφατα, η ύπαρξη μικροοργανισμών που
προσομοιάζουν τις ρικέτσιες (R.L.O.) διαπιστώθηκε για πρώτη φορά και σε είδη των Μεσογειακών
ιχθυοκαλλιεργειών. Στην Ελλάδα μια παρόμοια ασθένεια εμφανίσθηκε για πρώτη φορά σε νεαρά εκτρεφόμενα
λαβράκια το 1997. Η ασθένεια εκδηλώθηκε σε ιχθύδια μεγέθους 0,5-10γρ., λίγες ημέρες μετά την τοποθέτησή
τους σε κλωβούς, χαρακτηρίστηκε από νευρική συμπτωματολογία και επιδεινώθηκε κατά τους χειμερινούς μήνες
(θερμοκρασία νερού <15-18οC), με αποτέλεσμα την αύξηση της θνησιμότητας έως και 15%. Η Piscirickettsia
salmonis είναι το πλέον μελετημένο στέλεχος από τα στελέχη των ρικετσιών που έχουν βρεθεί και απομονωθεί
στα ψάρια. Το στέλεχος LF-89T απομονώθηκε από νοσούντα σολομό σε θαλασσινούς κλωβούς της Ν. Χιλής
κατά τη διάρκεια μιας επιζωοτίας. Η πηγή μόλυνσης και ο τρόπος μετάδοσης των ρικετσιώσεων και ειδικότερα
του μικροοργανισμού P. salmonis δεν είναι ακόμη εξακριβωμένα. Παρόλα αυτά, θεωρείται ότι η οριζόντια
μετάδοση είναι πιθανή στο υδάτινο περιβάλλον. Αν και οι ρικέτσιες ανιχνεύθηκαν στις γονάδες ψαριών, η κάθετη
μετάδοση, τουλάχιστον για τον P. salmonis, δεν έχει αποδειχθεί. Οι κυριότερες νοσολογικές ενότητες που
εμφανίζονται στα ψάρια είναι οι εξής: α. Νόσος από P. salmonis (Piscirickettsiosis/ Salmonid rickettsial
septicaemia), β. Νόσος σε σαλμονίδες στην περιοχή της Χιλής και του Καναδά, γ. Νόσος στο σολομό του
Ατλαντικού σε ιχθυοκαλλιέργειες της Ιρλανδίας, δ. Νόσος του Salmo salar στη Νορβηγία, ε. Νόσος από R.L.O.
στο λαβράκι. Παρά τις τεκμηριωμένες ομοιότητες των παθολογικών ευρημάτων σε κάθε μία από τις περιπτώσεις
μολύνσεων από R.L.O. (ιστική νέκρωση, αλλοιώσεις των αγγείων, προσβολή των ενδοθηλιακών κυττάρων και
των μακροφάγων), υπάρχουν ορισμένες διαφορές (για παράδειγμα, υπερπλασία των βραγχίων παρατηρείται
μόνο στο Χιλιανό Coho-salmo, ενώ η θρόμβωση παρατηρείται μόνο περιστασιακά στις περιπτώσεις της
Ιρλανδίας και της Νορβηγίας). Αυτές οι διαφορές είναι που καταδεικνύουν την ύπαρξη παρόμοιων και όχι
ταυτόσημων αιτιολογικών παραγόντων. Η αακριβής, λοιπόν, σχέση μεταξύ των διαφόρων παρατηρουμένων
R.L.O. αναμένεται να διαλευκανθεί, ενώ προς το παρόν οι έρευνες που διεξάγονται με τη μέθοδο PCR ενισχύουν
τη θεωρία της ύπαρξης τουλάχιστον 4 γενετικών μεταβλητών. Εκτός από τα Salmonidae και άλλα είδη ψαριών
αποτελούν στόχο των R.L.O. Μεταξύ αυτών, αναφέρονται το Oreochromus mossambicus, O. niloticus, O. aureus,
Tilapia zillii, T. Homorum και μερικά υβριδικά. Τα προσβεβλημένα ψάρια εμφάνιζαν ηπατικές αλλοιώσεις,
χαρακτηριζόμενες από διηθητική νεκρωτική ηπατίτιδα, έντονη αγγειίτιδα, ινώδεις θρόμβους και κοκκιώματα. Μόνο
μια δοκιμή εμβολίου χρησιμοποιώντας μια βακτερίνη έχει δημοσιοποιηθεί. In vitro  δοκιμές έχουν δείξει
ευαισθησία του παράγοντα στη στρεπτομυκίνη, γενταμυκίνη, τετρακυκλίνη, χλωραμφαινικόλη, ερυθρομυκίνη,
οξυτετρακυκλίνη, κλαριθρομυκίνη και σαρφλοξακίνη, καθώς και αντοχή στην πενικιλίνη και σπεκτινομυκίνη. Στην
πράξη, ποικίλα αποτελέσματα έχουν επιτευχθεί χρησιμοποιώντας αντιβιοτικά από το στόμα.
 Παράσιτο

 Γενικά παράσιτο στη Βιολογία χαρακτηρίζεται οργανισμός (ζωικός ή φυτικός) που ζει και αναπτύσσεται μαζί και
σε βάρος άλλου οργανισμού, που χαρακτηρίζεται ξενιστής, από τον οποίο και τρέφεται με τις απαραίτητες
θρεπτικές ουσίες. Τα παράσιτα που ζουν εξωτερικά του ξενιστή, όπως για παράδειγμα τα τσιμπούρια
ονομάζονται έξωπαράσιτα, ενώ εκείνα που ζουν μέσα στο ξενιστή, όπως π.χ. οι ταινίες, ονομάζονται
ένδοπαράσιτα. Ανάλογα με το είδος του ξενιστή διακρίνονται σε ζωοπαράσιτα και σε φυτοπαράσιτα.
 Τα παράσιτα από βιολογική άποψη διακρίνονται σε μονοξενικά (που παραμένουν σ΄ ένα ξενιστή) και σε
πολυξενικά (όταν στη διάρκεια της ζωής τους εναλλάσσουν ξενιστές). Επίσης διακρίνονται και σε προαιρετικά ή
υποχρεωτικά τα οποία και επιφέρουν μια σειρά από επιπτώσεις, που μπορεί να είναι η ελάχιστη πρόκληση
βλάβης στον ξενιστή που συνεχίζει να ζει και ν΄ αναπαράγεται φυσιολογικά, (μια τέτοια περίπτωση προσαρμογής
αποτελούν οι ταινίες), που καταχρηστικά λέγονται αβλαβή, σε αντιδιαστολή εκείνων που μπορεί να επιφέρουν
ακόμη και τον θάνατο του ξενιστή (όπως π.χ. το παράσιτο της ελονοσίας), που λέγονται επιβλαβή ή επικίνδυνα.
Μεταξύ ξενιστή και παρασίτου μπορεί να υπάρξει συνεξέλιξη.
 Τα παράσιτα αν και χαρακτηρίζονται από απλοποιημένες μορφές οργάνων αισθητήρων και κίνησης εντούτοις
παρουσιάζουν ανεπτυγμένα όργανα προσήλωσης, π.χ. άγκιστρα, καθώς και όργανα απορρόφησης π.χ.
μυζητήρες. Η αναπαραγωγή τους κρίνεται μάλλον υπερεντατική, για παράδειγμα η ασκαρίδα του αλόγου γεννά 60
εκατομμύρια αυγά το χρόνο. Τέλος τα παράσιτα παρουσιάζουν ποικίλη σεξουαλική ζωή όπως υπερτροφικές
ωοθήκες, ερμαφροδιτισμό, αρσενικά νάνοι κ.λπ. που συντείνουν στην επικινδυνότητά τους.
 Η έρευνα και η μελέτη των παρασίτων ανθρώπων, ζώων και φυτών αποτελεί αντικείμενο της Παρασιτολογίας, η
δε οποιαδήποτε προκαλούμενη λοίμωξη εξ αυτών ονομάζεται παρασίτωση.
 Από μικροβιολογική άποψη (δηλαδή με εξέταση μικροσκοπίου) τα παράσιτα αποτελούν μία από τις 4 μεγάλες
ομάδες μικροοργανισμών, και διακρίνονται σε πρωτόζωα και μετάζωα.
 Τα πρωτόζωα είναι μονοκύτταροι οργανισμοί που έχουν τη δομή των κυττάρων μεγαλοοργανισμών. Πολλά από
αυτά χαρακτηρίζονται από ζωηρή κίνηση που γίνεται με διάφορους τρόπους. Έχουν ποικίλο σχήμα και μέγεθος.
Στα πρωτόζωα υπάγονται αρκετά παράσιτα, όπως η αμοιβάδα και το τοξόπλασμα.
 Τα μετάζωα είναι πολυκύτταροι οργανισμοί, με σαφή κυτταρική διαφοροποίηση, σχήμα και μέγεθος. Σε αυτά
υπάγονται και παράσιτα ιατρικού ενδιαφέροντος, όπως ο εχινόκοκκος και η ασκαρίδα.
 Πυρετός Q

 Ο πυρετός Q είναι νόσημα με παγκόσμια εξάπλωση, που οφείλεται

στο μικροοργανισμό (ρικέτσια) Coxiella burnetii. Ο μικροργανισμός
μολύνει τον άνθρωπο μέσω μολυσμένων ζώων παραγωγής
(βοοειδών, προβάτων και αιγών), κύρίως από τον εισπνόμενο αέρα.
Έτσι συνήθως καταγράφεται ως επαγγελματική νόσος
των κτηνοτρόφων, κτηνιάτρων, εκδοροσφαγέων, κτλ. Σπανιότερα
όμως ο άνθρωπος μολύνεται και τροφογενώς με την κατανάλωση
μη παστεριωμένου γάλακτος και προιόντων του. Ο
μικροοργανισμός καταστρέφεται με την παστερίωση. Η νόσος
εκδηλώνεται με υψηλό πυρετό (συχνά > 40οC), κεφαλαλγία,
κακουχία, ρίγη και συμπτώματα άτυπης πνευμονίας. Η δράση της
Coxiella burnetii ενισχύει την θέση πως θα πρέπει να τηρούνται
κανόνες υγιεινής και ατομικής προστασίας σε επίπεδο στάβλου και
σφαγείου.       
 Μύκητες

 Οι μύκητες είναι φυτικοί οργανισμοί οι οποίοι έχουν εύκαμπτα κυτταρικά τοιχώματα

και έχουν ανάγκη υδατανθράκων εξωτερικής προελεύσεως για τη διατροφή τους
(αυτό σημαίνει ότι στερούνται χλωροφίλης). Μπορεί να είναι μονοκύτταροι (όπως οι
ζύμες) ή πολυκύτταροι (συνήθως). Η δομική μονάδα των πολυκυττάρων μυκήτων
είναι η υφή (νηματοειδής αλυσίδα κυττάρων). Αθροίσματα υφών αποτελούν τα
μυκήλια. Οι περισσότεροι μύκητες παράγουν και ασεξουαλικά και σεξουαλικά σπόρια
τα οποία είναι συνήθως κατάλληλα για αερομεταφορά.
 Οι μύκητες παίζουν σημαντικό ρόλο στο παγκόσμιο οικοσύστημα. Ως σαπρόφυτα, οι
μύκητες ευθύνονται για μεγάλο ποσοστό της αεροβίου σήψης. Για παράδειγμα, ο
Aspergillus fumigatus, είναι βασικός συντελεστής για τη μετατροπή του φυτικού
υλικού σε έδαφος. Επίσης δεν πρέπει να ξεχνούμε και τη συμμετοχή των μυκήτων
στην παρασκευή φαρμάκων (π.χ. πενικιλίνες) και χημικών ουσιών (π.χ. κιτρικόν οξύ)
ή την επεξεργασία αποθηκευμένων τροφίμων (π.χ. μπύρας, τυριού, κρασιού). Πέραν
όμως των ευεργετικών και εμπορικών πλεονεκτημάτων των μυκήτων δεν πρέπει να
παραγνωρίζεται το γεγονός ότι έχουν συχνά ενοχοποιηθεί για την πρόκληση
παθήσεων σε ανθρώπους (π.χ. δερματόφυτα, Aspergillus) και ζώα. Αρκετοί μύκητες
παράγουν προϊόντα τα οποία συχνά είναι τοξικά. Εκτιμάται ότι κάθε μύκητας στον
οποίο εκτίθεται ο άνθρωπος μπορεί να προκαλέσει ευαισθητοποίηση και στη
συνέχεια νόσο.
Μύκητες