Αν ο ∆εκέµβρης ήταν ερώτηση,

υπάρχει καµιά απάντηση;

∆ύο κόσµοι αντίθετοι.
∆ύο χρόνια πριν, τον ∆εκέµβρη του 2008, η δολοφονία του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου από πυρά του
ειδικού φρουρού Κορκονέα, στάθηκε η αφορµή για να πληµµυρίσουν οι δρόµοι και οι πλατείες όλης της χώρας
από ένα χείµαρρο οργής και αγανάκτησης. Η εξέγερση της νεολαίας στην Ελλάδα έκανε το γύρο του κόσµου,
αποτέλεσε για καιρό πρώτη είδηση στα διεθνή ΜΜΕ, απέσπασε την αλληλεγγύη κινηµάτων από όλο τον κόσµο.
Μια γενιά πνιγµένη στην αβεβαιότητα και τα αδιέξοδα, εγκλωβισµένη σε ένα συνεχές τρέξιµο, µεγαλωµένη σε
µια εποχή ηγεµονίας των αντιλήψεων της αγοράς, του καταναλωτισµού και της εµπορευµατοποίησης των
πάντων, ξέσπασε. Στο πρόσωπο του Αλέξη, µαθητές, φοιτητές, νέοι εργαζόµενοι των 500€, άνεργοι, βρήκαν
κοµµάτια του εαυτού τους. Πολύ γρήγορα, το µίσος για τον ειδικό φρουρό µεταφράστηκε σε ένα κύµα
απαξίωσης του πολιτικού κατεστηµένου, αµφισβήτησης των µονόδροµων, άρνησης του µέλλοντος που
ξεπρόβαλλε τότε, στην αυγή της παγκόσµιας κρίσης.

Η εξέγερση του ∆εκέµβρη, χάραξε µια φαρδιά κόκκινη γραµµή στην ελληνική κοινωνία και ανάγκασε τον καθένα
να πάρει θέση. Βγήκαν τότε στο προσκήνιο δύο αντίθετοι κόσµοι που συγκρούονται, που ο ένας δεν χωράει τον
άλλον, που συνεχώς, όπως και σε ολόκληρη την ιστορία των λαών, θα µάχονται γιατί δεν µπορεί να συνυπάρξει
η εκµετάλλευση µε την ελευθερία. Από τη µία µεριά, ο γερασµένος κόσµος του κεφαλαίου, των τραπεζών, των
ΜΜΕ, της Αστυνοµίας, του καπιταλισµού και του πολιτικού του προσωπικού. Από την άλλη, τα νιάτα του τόπου,
οι µαθητές, οι φοιτητές, ο κόσµος της µαύρης, ελαστικής και ανασφάλιστης εργασίας, η πλειοψηφία της
κοινωνίας που είτε ενεργά είτε βουβά υποστήριξε τον αγώνα της νεολαίας. Όσοι από τους «από πάνω»
παρίσταναν τους ξαφνιασµένους για όσα εξελίσσονταν για µέρες στους δρόµους όλης της χώρας, είναι ψεύτες
και υποκριτές. Γνώριζαν καλά, ότι µε τις πολιτικές τους, µε την περιστολή των δικαιωµάτων και των ελευθεριών,
µε την περιθωριοποίηση της νεολαίας, µε το ξερίζωµα της ελπίδας, επιταχύνουν τον ωρολογιακό µηχανισµό µιας
βόµβας που είναι έτοιµη να εκραγεί.

Ο ∆εκέµβρης µας έµαθε πολλά.

Η εξέγερση της νεολαίας τον ∆εκέµβρη του 2008 ήταν προειδοποίηση, ήταν ένα ερώτηµα πού αµφισβητούσε το
παρόν γιατί δεν έβλεπε µέλλον. ∆ύο χρόνια µετά αυτά τα ερωτήµατα απαντιούνται µε τον πιο βάρβαρο τρόπο.
• Ναι, ο καπιταλισµός δεν έχει να προσφέρει τίποτα στην ανθρωπότητα. Είναι ένα σύστηµα καταστροφικό
που στην προσπάθεια του να επιβιώσει (να διασφαλίσει δηλαδή τα κέρδη του κεφάλαιου) θα οδηγήσει
ολόκληρα κοινωνικά στρώµατα στην πείνα, τη φτώχεια, την εξαθλίωση.
• Ναι, η Ελλάδα είναι µια χώρα αφιλόξενη για κάθε νέο, εργαζόµενο, συνταξιούχο. Μια χώρα µε διαλυµένη
παραγωγή, αποδεκατισµένη αγροτιά, τουριστικό θέρετρο για τους πλούσιους Αµερικάνους και
επενδυτικός στόχος των κινέζικων εµπορικών µεγαθηρίων και των σεΐχηδων του Ντουµπάι και του
Άµπου Ντάµπι.
• Ναι, η νεολαία δεν χωράει στη σηµερινή ελληνική πραγµατικότητα, δεν µπορεί να εργαστεί, να
δηµιουργήσει, να ζήσει. ∆ιογκώνεται ένα κύµα σύγχρονης µετανάστευσης για σπουδές και δουλειά στο
εξωτερικό. Έρχονται στη µνήµη εικόνες ξεριζωµού, όταν κατά εκατοντάδες, Έλληνες αφήναν την
πατρίδα για µια δουλειά στα εργοστάσια της Γερµανίας.
• Ναι, οι πολιτικοί υπηρέτες του κεφάλαιου είναι κλέφτες, ψεύτες και δούλοι µέχρι το µεδούλι. ΠΑΣΟΚ, Ν∆
και οι σύµµαχοι τους τα έφαγαν, τα κουκούλωσαν, αναρριχήθηκαν στην εξουσία µε ψεύτικα
προγράµµατα εξαπατώντας τον ελληνικό λαό και τελικά παρέδωσαν τη χώρα στην Τρόικα και το ∆ΝΤ,
καταργώντας κάθε έννοια λαϊκής κυριαρχίας.

Το σύστηµα τους καταρρέει...

Σήµερα, ζούµε στην εποχή του Μνηµονίου. Η αλλαγή φρουράς, µε το ΠΑΣΟΚ να αναλαµβάνει την διακυβέρνηση
του τόπου, σηµατοδότησε την εισβολή του ∆ΝΤ και της Τρόικας στη χώρα και στην ουσία την εδραίωση ενός
νέου καθεστώτος. Ο λαός και η νεολαία βρίσκονται σε πολύ χειρότερη κατάσταση από ότι δύο χρόνια πριν.
Κατακτήσεις ενός ολόκληρου αιώνα, καταργούνται για να «εξυπηρετηθεί» η αποπληρωµή του χρέους και ο
ιδρώτας των εργαζόµενων µετατρέπεται σε ζεστό χρήµα για να γεµίσουν οι τσέπες των διεθνών µαυραγοριτών
και τοκογλύφων που έχουν εγκατασταθεί στη χώρα ώστε να επιτηρούν, ή καλύτερα να υπαγορεύουν, την
πολιτική της κυβέρνησης. Αν ο ∆εκέµβρης έφερε στην επιφάνεια τα αδιέξοδα, την καταπίεση, την απαισιοδοξία
για το µέλλον, σήµερα αυτά συνυπάρχουν πολλαπλάσια µαζί µε µια πολύ σκληρή πραγµατικότητα. Η χρεοκοπία
είναι στην ηµερήσια διάταξη και από τα πλέον επίσηµα χείλη.

Η Ελλάδα δεν είναι πλέον το µοναδικό µαύρο πρόβατο στην Ευρώπη. Το φταίξιµο για τους τριγµούς στην
Ευρωζώνη, αποδίδονται τώρα και σε άλλους «απείθαρχους» λαούς. Ιρλανδία, Ισπανία, Πορτογαλία, Ισλανδία
παίρνουν σειρά για την είσοδο τους στο µηχανισµό στήριξης της Τρόικας και του ∆ΝΤ. Η Ευρώπη των µεγάλων
οραµάτων, του ευρώ, της ανάπτυξης δεν δείχνει να µπορεί να αντισταθεί στο κύµα της κρίσης. Τώρα που
οξύνονται τα πράγµατα, που δεν συγκινούν πλέον οι «ισόρροπες αναπτύξεις» και οι «ευρωπαϊκές συγκλίσεις»,
βγαίνει το µαστίγιο, φανερώνοντας τον πραγµατικό ρόλο της Ε.Ε.

Ο ∆εκέµβρης παραµένει ανολοκλήρωτος...

Ο ∆εκέµβρης σαν γεγονός, έχει βρει τη θέση του στην σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας αλλά και ολόκληρου του
κόσµου. Σήµερα, πολλοί προσπαθούν να του προσδώσουν τον χαρακτήρα µιας σύντοµης παρένθεσης που
έκλεισε. Γελιούνται όµως οικτρά όσοι θεωρούν ότι οι εξεγέρσεις του λαού και της νεολαίας κλείνονται σε
χρονοντούλαπα της ιστορίας. Η ανολοκλήρωτη εξέγερση του ∆εκέµβρη αναζητά, ακόµη πιο επίµονα σήµερα, τη
θέση της σε ένα ελπιδοφόρο σχέδιο διεξόδου από το σηµερινό τέλµα, από το φαύλο κύκλο του χρέους και της
µαύρης καθηµερινότητας που βιώνει ο λαός.

Έχουµε ανάγκη από µια νέα εξέγερση. Οι εξεγέρσεις, οι επαναστάσεις, οι µαζικοί αγώνες των λαών είναι αυτοί
που κινούν τον τροχό της ιστορίας. Έχουµε ανάγκη από µια συνολική ρήξη µε την σηµερινή πολιτική-κοινωνική-
πολιτιστική πραγµατικότητα. Για να ξεπεραστεί το σηµερινό πολιτικό σύστηµα, για να χαραχτεί µια διαφορετική
πορεία για τη χώρα και το λαό χρειάζεται να οικοδοµήσουµε ένα µέτωπο όλων εκείνων των δυνάµεων του τόπου
που σήµερα στριµώχνονται στο περιθώριο. Ο ∆εκέµβρης, όρισε στρατόπεδα. Το δικό µας συνεχώς αυξάνεται µε
κόσµο που πίστευε πως κάπως µπορεί να τα βολέψει, µε κοινωνικά στρώµατα που ευηµερούσαν αλλά τα νέα
µέτρα και οι περικοπές τα ωθούν σε συνθήκες επιβίωσης, µε ανθρώπους που ιστορικά και ιδεολογικά
ταυτίζονταν µε το ΠΑΣΟΚ αλλά τώρα ανακαλύπτουν το πραγµατικό πρόσωπο του κυβερνητικού «σοσιαλισµού».
Η κινητοποιήσεις της 5ης Μάη αλλά και οι πρόσφατες για την 37η επέτειο του Πολυτεχνείου, φανερώνουν τις
διαθέσεις πολύ κόσµου να αγωνιστεί, να κατέβει στο δρόµο, να µην αφήσει την τύχη του στα χέρια των από
πάνω.

Ποιός θα γράψει την ιστορία; Ή αυτοί ή εµείς...

Η περίοδος που ζούµε αποτελεί τοµή για την παγκόσµια ιστορία του σύγχρονου κόσµου και των λαών. Ζούµε
µέσα στη µαύρη τρύπα ενός χρεοκοπηµένου συστήµατος που αναζητά, χωρίς αποτελέσµατα, λύσεις και τρόπους
για να συνεχίσει να ταλαιπωρεί την ανθρωπότητα. Η παγκόσµια οικονοµική κρίση είναι εδώ, βαθαίνει, παίρνει
άγριες µορφές και η έκβαση των πραγµάτων έχει δύο δρόµους. Ή θα είµαστε η γενιά που θα βιώσει µια ιστορική
οπισθοχώρηση µε πολέµους, εξαθλίωση, πείνα, φτώχεια για να καταφέρει να ορθοποδήσει ξανά ο καπιταλισµός
ή θα είµαστε κοµµάτι ενός µεγάλου κινήµατος αλλαγής των πραγµάτων για να καταφέρει να επιβιώσει η
ανθρωπότητα. Σήµερα, περισσότερο από ποτέ, ξεπροβάλλει η ανάγκη ενός άλλου κόσµου. Ο κοµµουνισµός
πλανιέται πάνω από ολόκληρο τον πλανήτη και αποτελεί φόβητρο για τους υπηρέτες του σηµερινού σάπιου
κόσµου αλλά και ελπίδα για το µέλλον των λαών. Όσο και αν προσπάθησαν οι κυρίαρχοι να συκοφαντήσουν το
κοµµουνιστικό κίνηµα ξαναγράφοντας την ιστορία, η ίδια η ζωή έρχεται να τους διαψεύσει και να φανερώσει
πως υπάρχει άλλος δρόµος, εφικτός και αναγκαίος...

Υπάρχει διέξοδος στο αδιέξοδο! Στην οργάνωση, την ενότητα, τον αγώνα!
Ο ∆εκέµβρης ως η πρώτη εξέγερση µέσα στη κρίση έσπειρε τον τρόµο στα ελληνικά και διεθνή επιτελεία,
αποδεικνύοντας τη δύναµη των «από κάτω», έστω και σαν υπόσχεση για το µέλλον. Η εκδοχή µιας νεολαίας
όµως που αναζητά διεξόδους, πέρα από το να συγκρούεται µε τα αδιέξοδά της, είναι αυτή µπορεί να
µονιµοποιήσει τον τρόµο στο στρατόπεδό τους. Γιατί ακριβώς αυτή η αναγκαία αναζήτηση δρόµων και οι
συντονισµένες, προσανατολισµένες εκρήξεις, µπορούν να δηµιουργήσουν έναν καλύτερο κοινωνικό και πολιτικό
συσχετισµό δύναµης για τους λαούς. Αν το δίκιο είναι πάντα µε την εξέγερση, η δύναµη κρύβεται στην
οργάνωση, την ενότητα, την αλληλεγγύη. Χωρίς αυτά, η απαξίωση για το πολιτικό σύστηµα δε θα δίνει τη θέση
της στην αµφισβήτησή του, την κριτική και την ανάδειξη της ανάγκης ανατροπής του. Με αυτά, είµαστε πιο
αποτελεσµατικοί, πιο υπολογίσιµοι, πιο δυνατοί. Σήµερα, η επίθεση στην ελληνική κοινωνία, η επίθεση στην
ελληνική νεολαία, και πρόσφατα η επίθεση στο πανεπιστήµιο δεν πρέπει να µείνει αναπάντητη. Η νεολαία των
µεγάλων αγώνων του άρθρου 16, η γενιά του ∆εκέµβρη µπορεί να δώσει το έναυσµα για ένα µεγάλο,
αποτελεσµατικό, παλλαϊκό ξεσηκωµό. Μπορεί να γίνει µπροστάρης σε ένα παρατεταµένο λαϊκό αγώνα, σε έναν
ανυποχώρητο και διαρκές αγώνα που θα διεκδικεί να φύγει η χούντα της
Οργανώσεις Σπουδάζουσας
τρόικα, να φύγει το σάπιο πολιτικό κατεστηµένο, να φύγει η δωσίλογη
κυβέρνηση Παπανδρέου. Η αγανάκτηση και η οργή, να µετατραπεί σε ένα
µεγάλο κύµα αλλαγής. Μαζί µε τις δυνάµεις που µάχονται για έναν άλλο
κόσµο, να προετοιµάσουµε και να προετοιµαστούµε για τα µεγάλα
κοινωνικά ξεσπάσµατα που έρχονται. Να συγκροτηθούµε, να αντιληφθούµε
τη δύναµή µας, να οργανώσουµε και να οργανωθούµε µέσα στις σχολές,
τους φοιτητικούς συλλόγους, τους χώρους δουλειάς, την αριστερά για να
µην µείνει κανείς µόνος του, για να γίνουµε πραγµατικά επικίνδυνοι.