‫‪ -١‬ﭘﺮﻧﺪﻩ ﻓﻘﻂ ﻳﮏ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺑﻮد‬

‫‪ -٢‬دهﻠﻴﺰ‬
‫‪ -٣‬ﭼﻨﺎر‬
‫‪ -۴‬ﺳﺒﺰ ﻣﺜﻞ ﻃﻮﻃﯽ ﺳﻴﺎﻩ ﻣﺜﻞ ﮐﻼغ‬
‫‪ -۵‬ﻧﻘﺸﺒﻨﺪان‬
‫‪ -۶‬ﺁﺗﺶ زردﺵﺖ‬
‫‪ -٧‬ﺑﺎﻧﻮﻳﯽ و ﺁﻧﻪ و ﻣﻦ‬
‫‪ -٨‬زﻳﺮ درﺧﺖ ﻝﻴﻞ‬
‫‪ -٩‬ﺵﺐ ﺵﮏ‬
 ‫‪ - ١٠‬ﻣﻠﺦ‬

‫ﭘﺮﻧﺪﻩ ﻓﻘﻂ ﻳﮏ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺑﻮد‬

‫روزی ﺑﻮد و روزﮔﺎری و ﺵﻬﺮی ﺑﻮد ﺑﻪ اﺳﻢ ﻋﻠﯽ ﺁﺑﺎد ﮐﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮد و ﭼﻨ ﺎن‪ ...‬ﺗﺎ‬
‫ﺁن روز ﮐﻪ هﻤﻪ ﻣﺮد ﻣﺎن اﻳ ﻦ ﺵ ﻬﺮ از ﺑ ﻬﺎر و ﭘ ﺎﻳﻴﺰ ﻃﻠ ﻮع و ﻏﺮوب وﺧﻼﺻ ﻪ از‬
‫اﻳﻨﮑ ﻪ ﺑﻬﺎره ﺎ اﻳ ﻦ هﻤ ﻪ ﺻ ﺪای ﭘﺮﻧ ﺪﻩ و ﭼﺮﻧ ﺪﻩ ﺗ ﻮی ﮔﻮﺵﻬﺎﺵ ﺎن زﻧ ﮓ ﺑﺰﻧ ﺪ و‬
‫ﭘﺎﻳﻴﺰهﺎ اﻳﻦ هﻤﻪ ﺑﺮگ زرد ﺟﻤﻊ ﮐﻨﻨﺪ ﺟﺎﻧﺸﺎن ﺑﻪ ﻝ ﺐ ر ﺳﻴﺪ‪ ،‬ﺁﻣﺪﻧ ﺪ و هﺮ ﭼﻪ ﺁ هﻦ‬
‫ﭘﺎرﻩ و ﺑﺎدﻳﻪ و ﺑﺸﻘﺎب و ﮐﻔﮕﻴﺮ داﺵﺘﻨﺪ رﻳﺨﺘﻨﺪ ﺗﻮی ﻳﮏ ﮐﻮرﻩ ﺑﺰرگ ﺑﺰرگ و ﺑﻌﺪ‬
‫دادﻧﺪ دﺳﺖ ﻓﻠﺰﮐﺎرهﺎی ﺵﻬﺮ ﺁﻧﻬﺎ هﻢ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ و ﻳﮏ ﺗﺎق ﮔﻨﺪﻩ ﺿﺮﺑﯽ درﺳﺖ ﮐﺮدﻧﺪ‬
‫ﺑﺮای ﺳﻘﻒ ﺵﻬﺮ ﺑﺎ دوﻳﺴﺖ ﺳﻴﺼﺪ ﺗﺎ هﻮاﮐﺶ و هﻤﻪ ی ﺧﺎﻧﻪهﺎ ﭼﺮاﻏﻬﺎی ﺁو ﻳﺰی‬
‫و زﻧﺒﻮری و ﻣﻬﺘﺎﺑﯽ را ﺁوردﻧﺪ ﺧﺮد ﮐﺮدﻧﺪ و دادﻧﺪ ﻳ ﮏ ﮐﺮﻩ ﺑﺰرگ در ﺳﺖ ﮐﺮد ﻧﺪ‬
‫و ﻳﮏ روز ﺑﺎ ﺳﻼم و ﺻﻠﻮات ﺑﺮدﻧﺪ زﻳﺮ ﺗﺎق ﺵﻬﺮﺵﺎن ﺁوﻳﺰان ﮐﺮدﻧﺪ و ﺑﺮق ﻗﻮی‬
‫و ﺧﻴﺮﻩ ﮐﻨﻨﺪﻩ ی را دواﻧﺪﻧﺪ ﺗﻮش ﺁن وﻗﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ رﻓﺘﻨﺪ ﺳﺮاغ درﺧﺘﻬﺎ وﭘﺮﻧﺪﻩهﺎ و‬
‫اﻋﻼﻣﻴﻪ ﭘﺸﺖ اﻋﻼﻣﻴﻪ ﮐﻪ‪:‬‬
‫هﺮ ﻳﮏ از ﺁﺣﺎد ﻣﺮدم اﻳﻦ ﺵﻬﺮ ﻣﻮﻇﻒ و ﻣﮑﻠﻒ اﺳﺖ ﮐﻪ در اﺳ ﺮع وﻗ ﺖ ﻳﮑ ﯽ از‬
‫اﺵ ﺠﺎر ﺵ ﻬﺮ را رﻳﺸ ﻪ ﮐ ﻦ ﮐ ﺮدﻩ ﺑ ﻪ ﺧ ﺎرج ﺵ ﻬﺮ ﺣﻤ ﻞ ﮐﻨ ﺪ و اﻻ ﻃﺒ ﻖ ﺗﺒﺼ ﺮﻩ‪...‬‬
‫ﻣﺎدﻩ‪...‬‬
‫ﺣﮑﻢ ﺣﮑﻢ زور ﺑﻮد اﮔﺮ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻮدی ﻣﯽدﻳﺪی ﮐﻪ ﭼﻪ ﻃﻮر ﻳﮑﯽ ﻳﮑﯽ ﻣﺮدم ﺑ ﺎ ﺑ ﻴﻞ و‬
‫ﮐﻠﻨ ﮓ و ارﻩ و ﻣﺘ ﻪ اﻓﺘ ﺎدﻩ اﻧ ﺪ ﺑ ﻪ ﺟ ﺎن ﭼﻨﺎره ﺎﻳﯽ ﮐ ﻪ ﺳ ﺎﻝﻬﺎی ﺳ ﺎل ﺑﻬﺎره ﺎ ﺳ ﺒﺰ‬
‫ﻣﯽﺵﺪﻧﺪ و ﭘﺎﻳﻴﺰهﺎ ﺑﺮﮔﻬﺎﺵﺎن را ﮐ ﻪ ﻣﺜ ﻞ ﭘﻨ ﺠﻪ ﺳ ﺮ ﮔﻠﺪﺳ ﺘﻪه ﺎ ﺑ ﻮد وﻝ ﻮ ﻣﯽﮐﺮد ﻧﺪ‬
‫ﺗﻮی ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﻬﺎ و ﻳﺎ ﺻﻒ دراز ﻣﺮدم را ﻣﯽدﻳﺪی ﮐﻪ ﭼﻪ ﻃﻮر درﺧﺘﻬ ﺎ را ﮐ ﻮل ﮐ ﺮدﻩ‬
‫ﺑﻮدﻧ ﺪ و از دروازﻩی ﺵ ﻬﺮ ﻣ ﯽﺑﺮدﻧ ﺪ ﺑ ﻴﺮون و ﺑﭽ ﻪه ﺎ و ﭘﻴﺮزﻧﻬ ﺎ ه ﻢ ﮔﻠ ﺪاﻧﻬﺎی‬
‫ﺑﺰرگ و ﮐﻮﭼﮏ ﻧﺮﮔﺲ و ﻳﺎس را ﻣﯽرﻳﺨﺘﻨﺪ ﺗﻮی ﮔﻮداﻝﻬﺎی ﺑﻴﺮون ﺵﻬﺮ‪.‬‬
‫ﺑﻌ ﺪ ه ﻢ ﺣﮑ ﻢ ﺵ ﺪﻩ ﮐ ﻪ ﺣ ﺎﻻ ﻧﻮﺑ ﺖ ﭘﺮﻧ ﺪﻩهﺎﺳ ﺖ و ﻣﺎهﻴﻬ ﺎ و ﻣﺮﻏﻬ ﺎ و ﺳ ﮕﻬﺎ و‬
‫ﮔﺮﺑ ﻪه ﺎ و ﻳ ﮏ هﻔﺘ ﻪ ﺗﻤ ﺎم دﻩ ﺑﻴﺴ ﺖ ﺗ ﺎ ﻣﺎﺵ ﻴﻦ ﺑ ﺎرﺑﺮی راﻩ اﻓﺘﺎدﻧ ﺪ دور ﺵ ﻬﺮ ه ﺮ‬
‫ﮐﺪام ﺑﺎ دو ﺗﺎ ﻣﺮد ﮐﺖ و ﮐﻠﻔﺖ ﮐﻪ ﻗﻔﺲ ﻗﻨﺎرﻳﻬﺎ و ﺑﻠﺒﻠﻬﺎ و ﻇﺮﻓﻬﺎی ﭘﺮ از ﻣﺎهﯽ را‬
‫ﻣﯽﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﻣﺜﻞ ﺳﻴﺐ زﻣﻴﻨﯽ ﻣﯽرﻳﺨﺘﻨﺪ روی هﻢ ﻳﺎ ﮐﺘﻮﻧﻪه ﺎی ﻣﺮﻏ ﻬﺎ و ﮐﺒﻮﺗﺮه ﺎ‬
‫را ﺑﺎر ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و ﺳﮕﻬﺎ و ﮔﺮﺑﻪهﺎ را ﮐﻪ ﺗ ﻮی ﮐﻴ ﺴﻪ ﮔﻮﻧ ﯽ ﮐ ﺮدﻩ ﺑﻮد ﻧﺪ روی هﻢ‬
‫ﻣﯽﭼﻴﺪﻧﺪ و ﻳﮏ ﻣﺎﻩ ﻧﮕﺬﺵﺖ ﮐﻪ دﻳﮕﺮ ﺗﻮی ه ﻤﻪ ﺵ ﻬﺮ ﻋﻠ ﯽ ﺁ ﺑﺎد ﻳﮏ وﺟ ﺐ ﺧ ﺎک‬
‫ﭘﻴﺪا ﻧﻤﯽﺵﺪ و ﻳﮏ ﺳﺎﻗﻪ ﺳﺒﺰ ﻋ ﻠﻒ ﻳ ﺎ ﻳ ﮏ ﭘﺮﻧ ﺪﻩ ﮐﻮﭼ ﮏ و ﺣ ﺎﻻ ﺵ ﻬﺮ ﺵ ﺪﻩ ﺑﻮد‬
‫ﻳﮏ ﺵﻬﺮ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﻧﻪ ﺵﺒﯽ دا ﺵﺖ ﻧ ﻪ ﭘﺎﻳﻴﺰی در ﺳﺖ ﻣ ﺜﻞ ﮐﺸ ﻮر هﻤﻴ ﺸﻪ ﺑﻬ ﺎر ﺗ ﻮی‬
‫ﻗﺼﻪهﺎ ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﻬﺎی ﭘﺎک و ﭘ ﺎﮐﻴﺰﻩ اش ﻣﺜ ﻞ ﺁﻳﻴﻨ ﻪ ﻣ ﯽدرﺧ ﺸﻴﺪ ﺗﻮی ﺁن هﻤ ﻪ ﮐﻮﭼ ﻪ‬
‫ﭘﺲ ﮐﻮﭼﻪ ﻧﻪ درﺵﮑﻪای و ﻧﻪ ﮔﺎری و ﻧﻪ اﺳﺒﯽ و راﺳﺖ راﺳﺘﯽ هﺮ ﭼﻪ ﻣﯽﮔﺸ ﺘﯽ‬
‫و ﮔ ﻮش ﺑ ﻪ زﻧ ﮓ ﻣ ﯽاﻳﺴ ﺘﺎدی ﻧ ﻪ واق واق ﺳ ﮕﯽ را ﻣ ﯽﺵ ﻨﻴﺪی و ﻧ ﻪ ﻗﻮﻗﻮﻝ ﯽ‬
‫ﻗﻮﻗﻮی ﺧﺮوﺳﯽ ﮐﻪ ﻣﺮدم را ﺻﺒﺢ ﺳﻴﺎﻩ ﺳﺤﺮ از ﺧﻮاب ﺧﻮش زاﺑﺮا ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣ ﺮدم ﺳ ﺮﺑﺮاﻩ ﺵ ﻬﺮ ﺳ ﺮ ﺳ ﺎﻋﺖ ‪ 8‬ﮐ ﻪ ﺑ ﻮق ﮐﺎرﺧﺎﻧ ﻪه ﺎ ﺑﻠﻨ ﺪ ﻣ ﯽﺵ ﺪ ﻳ ﮏ ﭼ ﻴﺰی‬
‫ﺧ ﻮردﻩ و ﻧﺨ ﻮردﻩ ﻝﺒﺎﺳﻬﺎﺵ ﺎن را ﻣ ﯽﭘﻮﺵ ﻴﺪﻧﺪ و ﺁوﻳ ﺰان ﻣ ﯽﺵ ﺪﻧﺪ ﺑ ﻪ ﺗﺮاﻣﻮاﻳ ﯽ‬
‫اﺗﻮﺑﻮﺳﯽ ﭼﻴﺰی و ﻣﯽرﻓﺘﻨﺪ ﺳﺮ ﮐﺎرهﺎﺵﺎن و ﻃﺮﻓﻬﺎی ﺳﺎﻋﺖ ‪ 17‬ﺟﻮاﻧﻬﺎ ﺑﺎ دو ﺗ ﺎ‬
‫ﺳ ﺎﻧﺪوﻳﭻ و ﻳ ﮏ ﭘﭙﺴ ﯽ ﺗ ﻮی ﺳ ﻴﻨﻤﺎهﺎ ﭘ ﻼس ﺑﻮدﻧ ﺪ و ﻣﺮده ﺎ و زﻧﻬ ﺎی ﭘ ﺎ ﺑ ﻪ ﺳ ﻦ‬
‫ﺗﻮی ﺟﻨﺪﻩ ﺧﺎﻧﻪهﺎ و ﮐﺎﻓﻪهﺎ‪...‬‬
‫و ﻳﺎ ﻣﯽرﻓﺘﻨﺪ ﺗﻮی ﻣﻴﺪاﻧﻬﺎی ﺵﻬﺮ ﻣﯽاﻳﺴﺘﺎدﻧﺪ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺵﺎی درﺧﺘﻬ ﺎﻳﯽ ﮐﻪ از ﺳ ﻨﮓ‬
‫ﺗﺮاﺵﻴﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﺮﮔﻬﺎﺵﺎن ﺣﻠﺒﯽ ﺳﺒﺰ ﺳﻴﺮ ﺑﻮد و ﻳﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽﮐﺮد ﻧﺪ ﺑ ﻪ ﭘﺮ ﻧﺪﻩه ﺎی‬
‫ﻓﻠ ﺰی روی ﺵ ﺎﺧﻪه ﺎی درﺧﺘﻬ ﺎ و ﭼﺮاﻏﻬ ﺎی رﻧﮕﺎرﻧ ﮓ ﻧﺌ ﻮن و ﻋ ﮏﺳ ﻬﺎی ﻝﺨ ﺖ‬
‫ﻣﺎدرزاد ﺳﺘﺎرﻩهﺎ‪.‬‬
‫ﺗﺎ ﺁن ﺳﺎﻋﺖ ﮐﻪ ﺁن ﺑﻼ ﻧﺎزل ﺵ ﺪ ﺑﻠ ﻪ ﺑ ﯽ ﺵ ﮏ و ﺵﺒﻬﻪ ﺑﻼ ﺑﻮد ﺁن ه ﻢ ﻳ ﮏ ﺑﻼی‬
‫ﺁﺳ ﻤﺎﻧﯽ ﻳﻌ ﻨﯽ ﺧﻴﻠ ﯽ از ﻣ ﺮدم ﺵ ﻬﺮ اﻳﺴ ﺘﺎدﻩ ﺑﻮدﻧ ﺪ ﺗ ﻮی ﻣﻴ ﺪان ﺑ ﺰرگ و ﻧﮕ ﺎﻩ‬
‫ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ ﺑﻪ ﻓﻮارﻩهﺎ و ﻣﺮﻏﺎﺑﻴﻬﺎی ﭘﻼﺳﺘﻴﮑﯽ و درﺧﺘﻬﺎی ﺳﻨﮕﯽ ﮐﻪ ﻳﮑﺪﻓﻌﻪ ﻣ ﻴﺎن‬
‫ﺁن هﻤﻪ ﭘﺮﻧﺪﻩ رﻳﺰ و درﺵﺖ ﻓﻠﺰی ﭼﺸﻤﺸﺎن اﻓﺘﺎد ﺑﻪ ﻳﮏ ﻗﻨﺎری ﮐﻮﭼﮏ ﮐﻪ درﺳﺖ‬
‫و ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺁواز ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ و ﺑﺎﻝﻬﺎی زرد و ﻗﺸﻨﮕﺶ را ﺑﻪ ه ﻢ ﻣ ﯽزد و ﺑﺮای هﻤ ﻴﻦ‬
‫ﺑﻮد ﮐﻪ ﻳﮏ دﻓﻌﻪ زﻧﮕﻬﺎی ﺧﻄﺮ را ﺑﻪ ﺻﺪا درﺁوردﻧﺪ و ﭘﺎﺳﺒﺎﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﺁن ﻝﺒﺎﺳﻬﺎی ﻧﻮ‬
‫و ﺑﺮاﻗﺸﺎن رﻳﺨﺘﻨﺪ ﺗﻮی ﻣﻴﺪاﻧﻬﺎ و ﮐﻮﭼﻪهﺎ و ﺧﺎﻧﻪهﺎ و هﺮ ﺳﻮراخ و ﺳﻨﺒﻪ ای را‬
‫ﮔﺸﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫هﻤﻪ ﺟﺎ را ﮔﺸﺘﻨﺪ ﺣﺘﯽ ﺗﻮی زﻳﺮ زﻣﻴﻦ ﺧﺎﻧﻪهﺎ و ﻻی هﻤﻪ ﺧﺮت و ﭘﺮت ﺻﻨﺪوﻗﻬﺎ‬
‫را اﻣﺎ ﭘﻴﺪاش ﻧﮑﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻧﮑﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺗﺎزﻩ هﻴﭻ ﮐﺲ هﻢ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪ ﮐﻪ اﻳ ﻦ ﻗ ﻨﺎری ﮐﻮ ﭼﮏ‬
‫ﺑ ﺎ ﺁن ﺑﺎﻝﻬ ﺎی زرد و ﻗﺸ ﻨﮕﺶ از ﮐﺠ ﺎ ﺁﻣ ﺪﻩ ﺑ ﻮد؟ دروازﻩه ﺎ را ﮐ ﻪ ﺑﺴ ﺘﻪ ﺑﻮدﻧ ﺪ و‬
‫ﺗﻤﺎم ﺑﺎغ و ﺑﺮهﺎ هﻢ ﮐﻪ ﺵﺪﻩ ﺑﻮد ﺧﺎﻧﻪ و هﺘﻞ و ﮐﺎﻓﻪ و ﺟﻨﺪﻩ ﺧﺎ ﻧﻪ ﺗ ﺎق ﺿ ﺮﺑﯽ ه ﻢ‬
‫ﮐﻪ ﻳﮑﺪﺳﺖ ﺑﻮد و ﺑﯽ درز ﺑﺮای هﻤﻴﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ رﻳﺶ ﺳﻔﻴﺪهﺎی ﻋﺼﺎ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺵﻬﺮ‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ و ﻋﻘﻠﻬﺎﺵﺎن را ﺳﺮ هﻢ ﮐﺮدﻧﺪ ﺁن وﻗﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻓﻬﻤﻴﺪﻧﺪ اﻳﻦ ﺑﻼ از ﮐ ﺠﺎ ﺑﺮ‬
‫ﺳﺮ ﺵﻬﺮ ﻧﺎزل ﺵﺪﻩ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ و ﻧﻮﺵﺘﻨﺪ ﮐﻪ‪:‬‬
‫اﻳﻦ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﻓﻘﻂ از دروازﻩهﺎی ﺵﻬﺮ ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﮐﻪ دم هﺮ دروازﻩای ﭼ ﻨﺪ ﺗ ﺎ ﺵﺸ ﻠﻮل ﺑﻨ ﺪ ﮔﺬا ﺵﺘﻪ ﺑﻮدﻧ ﺪ و ﻳﮑ ﯽ ﻳﮏ ﺗﻮر‬
‫ﺳﻴﻤﯽ و ﻳﮏ ﭼﻤﺎق ﺳﺮ ﻧﻘﺮﻩ دادﻩ ﺑﻮدﻧﺪ دﺳﺘﺸﺎن ﭘﺲ ﺣﺘ ﻤﺎ اﻳ ﻦ ﭘﺮ ﻧﺪﻩ ﺗﻮی ﻗﻄ ﺎر‬
‫ﮔﻮﻧﻴﻬﺎی ﺑﺮﻧﺞ و ﮔﻨﺪم و ﺑﻨﺸﻦ ﺑﻮدﻩ ﻳﺎ ﺵﺎﻳﺪ ﻳﮏ ﺵﻴﺮ ﭘﺎک ﺧﻮردﻩ ای از ﺵﻬﺮهﺎی‬
‫هﻤﺴﺎﻳﻪ ﻳﮏ ﺗﺨﻢ ﻗﻨﺎری را ﮔﺬاﺵﺘﻪ ﻳﮏ ﮔﻮﺵ ﻪ دﻧ ﺞ و ﮔﺮم وﺑ ﻌﺪ ا ﻳﻦ ﺗ ﺨﻢ ﮐﻮﭼ ﮏ‬
‫ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺵﺪﻩ و از اﻧﺒﺎر ﺵﻬﺮ ﭘﺮﻳﺪﻩ و ﺁﻣﺪﻩ ﻧﺸﺴﺘﻪ روی ﺵﺎﺧﻪ ﻳﮏ در ﺧﺖ ﺳﻨﮕﯽ و‬
‫ﺵﺮوع ﮐﺮدﻩ ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﺪن و ﺑﺎﻝﻬﺎی زرد و ﻗﺸﻨﮕﺶ را ﺑﻪ هﻢ زدﻩ‪.‬‬
‫ﺑﺮای هﻤﻴﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ زﻧﮕﻬﺎی ﺧﻄﺮ را ﺑﻪ ﺻﺪا درﺁوردﻧﺪ و رﻳﺨﺘ ﻨﺪ ﺗ ﻮی ﮐﻮ ﭼﻪه ﺎ و‬
‫ﺧﺎﻧﻪهﺎی ﻣﺮدم و اﮔﺮ ﺗﻮ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻮدی ﻣﯽدﻳﺪی ﮐﻪ ﭼﻪ ﻃﻮر ﺑ ﯽه ﻮا ﻣ ﯽرﻳﺨﺘ ﻨﺪ ﺗ ﻮی‬
‫ﺧﺎﻧ ﻪ ات اﻳﻨﺠ ﺎ را ﺑﮕ ﺮد ﺁﻧﺠ ﺎ را ﺑﮕ ﺮد ﺗ ﻮی ﭘﺴ ﺘﻮ را ﺗ ﻮی ﺻ ﻨﺪوق را ﺗ ﻮی زﻳ ﺮ‬
‫زﻣﻴﻦ را ﭘﺸ ﺖ ﻗﻔﺴ ﻪه ﺎی ﮐ ﺘﺎب را ﺣﺘﯽ از ﺳ ﺮ ﺑﻘﭽ ﻪ ﺑ ﺴﺘﻪه ﺎی ﺑﯽ ﺑﯽﺟﻮﻧ ﻬﺎ ﮐ ﻪ‬
‫ﻗﺼﻪهﺎی ﻗﺸﻨﮕﯽ از ﭘﺮ ﻧﺪﻩ و ﺳﺘﺎرﻩ و ﺳﻨﮕﺮﻳﺰﻩ ﺑ ﻠﺪ ﺑﻮدﻧ ﺪ ﻧﻤ ﯽﮔﺬ ﺵﺘﻨﺪ ا ﻣﺎ ﻣﮕ ﺮ‬
‫ﻣﯽﺵﺪ ﭘﺮﻧﺪﻩ ای ﺑﻪ ﺁن ﮐﻮﭼﮑﯽ را ﭘﻴﺪاﻳﺶ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﭘﻴ ﺶ ﻣ ﯽﺁﻣ ﺪ ﮐ ﻪ ﮐﺎرﮔﺮه ﺎ ﺳ ﺮﮔﺮم ﮐ ﺎر ﺑﻮدﻧ ﺪ و ﺻ ﺪای دﺳ ﺘﮕﺎهﻬﺎ ﺑﻠﻨ ﺪ ﺑ ﻮد و‬
‫ﺳﻮارﻳﻬﺎ رﻳﺰ و درﺵﺖ ﻣﺜﻞ ﺟﻮﺟﻪ از دهﺎﻧﻪ ﮐﺎرﺧﺎﻧ ﻪ ﻣﯽﺁﻣﺪ ﻧﺪ ﺑ ﻴﺮون ﮐﻪ ﻳﮑﺪﻓﻌ ﻪ‬
‫ﻳﮑ ﯽ از ﺁﻧﻬ ﺎ ﻣ ﺎت ﻣ ﺎت زل ﻣ ﯽزد ﺑ ﻪ ﻳ ﮏ ﮔﻮﺵ ﻪ و ﺁن وﻗ ﺖ از اﻳ ﻦ ﮔ ﻮش ﺑ ﻪ ﺁن‬
‫ﮔﻮش و ﻳﮏ دﻗﻴﻘﻪ ﻧﻤﯽﮔﺬﺵﺖ ﮐﻪ هﻤﻪ دﺳ ﺖ از ﮐ ﺎر ﻣﯽﮐﺸ ﻴﺪﻧﺪ و ﻣ ﯽاﻳ ﺴﺘﺎدﻧﺪ ﺑ ﻪ‬
‫ﺗﻤﺎﺵﺎی ﻗﻨﺎری ﮐﻮﭼﮏ ﮐﻪ ﺑﺎﻝﻬﺎی زرد و ﻗﺸﻨﮕﯽ داﺵﺖ اﻣﺎ ﺗﺎ زﻧﮓ ﺧ ﻄﺮ ﮐﺎرﺧﺎﻧ ﻪ‬
‫ﺑ ﻪ ﺻ ﺪا در ﻣ ﯽﺁﻣ ﺪ و ﻣﺎﺵ ﻴﻨﻬﺎی ﺁﺗ ﺶ ﻧﺸ ﺎﻧﯽ ﻣﺜ ﻞ اﺟ ﻞ ﻣﻌﻠ ﻖ ﺳ ﺮ ﻣ ﯽرﺳ ﻴﺪﻧﺪ و‬
‫ﭘﺎﺳﺒﺎﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﺁن ﻝﺒﺎﺳﻬﺎی ﺁﺑﯽ و ﺑﺎﺗﻮﻧﻬﺎی ﻧﻮ و ﺑﺮاﻗ ﺸﺎن ﻣ ﯽرﻳﺨﺘ ﻨﺪ ﺗﻮی ﮐﺎرﺧﺎﻧ ﻪ‪،‬‬
‫ﻗﻨ ﺎری‪ ،‬ﻣﺜ ﻞ ﻳ ﮏ ﭼﮑ ﻪ ﺁب ﺗ ﻮ زﻣﻴ ﻦ ﻓ ﺮو ﻣ ﯽرﻓ ﺖ ﺁﻧﻬ ﺎ ه ﻢ هﻤ ﻪ ﮐﺎرﮔﺮه ﺎ را‬
‫ﻣﯽرﻳﺨﺘﻨﺪ ﺑﻴﺮون و درهﺎی ﮐﺎرﺧﺎﻧﻪ را ﻣﯽﺑﺴﺘﻨﺪ و ﺳﺮ ﺗﻠﻤﺒﻪهﺎی ﺑﺰرگ د‪.‬د‪.‬ت را‬
‫ﻣﯽﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﺗﻮی ﺳﺎﻝﻦ ﮐﺎرﺧﺎﻧﻪ اﻣﺎ ﺑﺎز دو ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ دﻳﮕﺮ ﻣﯽدﻳﺪی ﻗﻨ ﺎری ﮐﻮﭼ ﮏ‬
‫ﺑﺎ ﺁن ﺑﺎﻝﻬﺎی زرد و ﻗﺸﻨﮕﺶ ﻣﯽﺁﻣﺪ و ﻣﯽﻧﺸﺴﺖ روی ﺳﺮ ﺵ ﻴﺮ ﺳ ﻨﮕﯽ رو ﺑﺮوی‬
‫ﻋﻤﺎرت ﺵﻬﺮداری و ﺵﺮوع ﻣﯽﮐﺮد ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﺪن و هﻨﻮز ﺻﺪای ﭘ ﺎی ﭘﺎﺳ ﺒﺎﻧﻬﺎ روی‬
‫ﺳ ﻨﮕﻔﺮش ﭘ ﺎک و ﺑ ﺮاق ﺵ ﻬﺮ ﺑﻠﻨ ﺪ ﻧﺸ ﺪﻩ ﺑ ﻮد ﮐ ﻪ ﻣ ﺮدم ﺳ ﺮ ﺑ ﺮاﻩ ﺵ ﻬﺮ ﺁوﻳ ﺰان‬
‫ﻣﯽﺵﺪﻧﺪ ﺑﻪ ﺗﺮاﻣﻮاهﺎ و اﺗﻮﺑﻮﺳﻬﺎ و در ﻣﯽرﻓﺘﻨﺪ و ﻗﻨﺎری هﻢ ﻣﯽﭘﺮﻳﺪ و ﻣﯽر ﻓﺖ و‬
‫درﺳﺖ ﺳﺎﻋﺖ ‪ 18 17‬ﺑﺎز ﺗﻮی ﻣﻴﺪاﻧﻬﺎی ﺵﻬﺮ ﭘﻴﺪاﻳﺶ ﻣﯽﺵﺪ‪.‬‬
‫ﺑﭽﻪهﺎی ﮐﻮﭼﻮﻝﻮی ﺵﻬﺮ هﻢ ﮐﻪ ﺳﺮﺵ ﺎن ﭘﺮ ﺑ ﻮد از ﻗ ﺼﻪه ﺎی ﭘﺮ ﻧﺪﻩه ﺎ و دﻝﺸ ﺎن‬
‫ﻏﻨﺞ ﻣﯽزد ﺑﺮای ﻳﮏ ﻗ ﻨﺎری ﮐﻮ ﭼﮏ و ﻗ ﺸﻨﮓ ﮐﻪ ﺑﮕﻴﺮ ﻧﺪ ﺗ ﻮی ﻣﺸﺘﻬﺎﺵ ﺎن و ﻳ ﺎ‬
‫ﻳﮏ ﮔﺮﺑﻪ ﮐﻪ ﺑﮕﺬارﻧﺪ روی ﭘﺎهﺎﺵﺎن و ﻧﺎز ﮐﻨﻨﺪ و ﻳﺎ ﻳﮏ ﮔﻠﺪان ﺑﺎ ﻳﮏ ﺳﺎﻗﻪ ﻧﺎزک‬
‫ﮔﻞ ﻧﺮﮔﺲ‪ ...‬ﺁن وﻗﺖ ﺳﺎﻋﺖ ‪ 8‬ﻋﻮض ﺁن ﮐﻪ ﮐﺘﺎﺑﻬﺎ ﺵﺎن را ﮐ ﻪ ﭘ ﺮ ﺑ ﻮد از ﻋ ﮑﺲ‬
‫درﺧﺘﻬﺎی ﺳﻨﮕﯽ و دودﮐﺸﻬﺎ و ﺵﮑﻞ و ﺵﻤﺎﻳﻞ ﭘﺎﺳﺒﺎﻧﻬﺎ ﺑﺰﻧ ﻨﺪ زﻳ ﺮ ﺑﻐﻠ ﺸﺎن و ﻣﺜ ﻞ‬
‫ﺑﭽﻪ ﺁدم ﺑﺮوﻧﺪ روی ﻧﻴﻤﮑﺘﻬﺎی ﺁ هﻨﯽ ﮐﻼ ﺳﻬﺎ ﺑﻨ ﺸﻴﻨﻨﺪ و ﺑﻪ ﻣﻌﻠﻤﻬ ﺎی ﺑﺎﺳﻮادﺵ ﺎن‬
‫ﮐ ﻪ هﻤﻴﺸ ﻪ ﺧ ﺪا ﻳ ﮏ ﻋﻴﻨ ﮏ ﭘﻨﺴ ﯽ ﺗ ﻮی ﺻﻮرﺗﻬﺎﺵ ﺎن وﻝ ﻮ ﺑ ﻮد ﮔ ﻮش ﺑﺪهﻨ ﺪ و‬
‫ﻣﻌﺎدﻝﻪهﺎی ﭼﻨﺪ ﻣﺠﻬﻮﻝﯽ را ﺣﻞ ﮐﻨﻨﺪ ﻳﺎﻏﯽ ﺵﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻠ ﻪ درﺳ ﺖ و ﺣ ﺴﺎﺑﯽ ﭘﺎﭘ ﻴﭻ‬
‫ﻣﺮدم ﺵﻬﺮ و اوﻝ ﻴﺎی ﻣ ﺤﺘﺮم ﺵﻬﺮ ﻋﻠ ﯽ ﺁﺑ ﺎد ﺵ ﺪﻩ ﺑﻮدﻧ ﺪ ﻳﻌ ﻨﯽ از ﺳﺎﻋﺖ ‪ 6 5‬ﮐﻪ‬
‫هﻴ ﭻ ﺗﻨﺎﺑﻨ ﺪﻩ ای ﭘﻴ ﺪا ﻧﺒ ﻮد راﻩ ﻣ ﯽاﻓﺘﺎدﻧ ﺪ ﺗ ﻮی ﮐﻮﭼ ﻪه ﺎ و ﻣﻴ ﺪاﻧﻬﺎ دﻧﺒ ﺎل ﻗﻨ ﺎری‬
‫ﮐﻮﭼﮑﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻝﻬﺎﻳﺶ زرد و ﻗﺸﻨﮓ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺗﺎزﻩ هﻤﻪ اﻳﻨ ﻬﺎ ﺑﻪ ﮐﻨ ﺎر ﺳﺎﻋﺖ ‪ 17 16‬ﮐﻪ روزﻧﺎ ﻣﻪه ﺎ در ﻣ ﯽﺁﻣ ﺪ ﺗ ﻤﺎم ﺻﻔﺤﺎت‬
‫اوﻝﺸﺎن ﭘﺮ ﺑﻮد ازﻋﮏﺳﻬﺎی ﻗﺪ و ﻧﻴﻢ ﻗﺪ ﻗﻨﺎری ﮐﻪ ﻣﺜﻼ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد روی ﺗﺎق ﻳﮏ‬
‫اﺗﻮﺑﻮس دو ﻃﺒﻘﻪ و ﻳﺎ روی ﻣﺠﺴﻤﻪهﺎی رﻧﮓ و وارﻧﮓ ﻣﻴﺪاﻧﻬﺎ و ﺳﺮﻣﻘﺎﻝﻪ ﭘﺸﺖ‬
‫ﺳ ﺮﻣﻘﺎﻝﻪ ﺑ ﻮد ﮐ ﻪ درﺑ ﺎرﻩ زﺣﻤ ﺎت ﻃﺎﻗ ﺖ ﻓﺮﺳ ﺎی ﻣ ﺎﻣﻮرﻳﻦ ﺑ ﺮای ﻧ ﺎﺑﻮدی ﻗﻨ ﺎری‬
‫ﮐﻮﭼﮏ ﺑﺎ ﺑﺎﻝﻬﺎی زرد و ﻗﺸﻨﮓ ﺑﻪ ﭼﺎپ ﻣﯽرﺳﻴﺪ‪.‬‬
‫دﺳﺖ ﺁﺧﺮ رﻳﺶ ﺳﻔﻴﺪهﺎی ﺵ ﻬﺮ ﺑ ﺲ ﮐﻪ ﻧﺸ ﺴﺘﻨﺪ و ﭼﺎی و ﺑﻴ ﺴﮑﻮﻳﺖ ﺧﻮرد ﻧﺪ و‬
‫ﮐﻤﻴﺴﻴﻮن ﭘﺸﺖ ﮐﻤﻴﺴﻴﻮن و ﮔﺰارش ﭘﺸﺖ ﮔﺰارش از ﻧﺎ اﻓﺘﺎدﻧ ﺪ و ﻧﻮﺵ ﺘﻨﺪ و ﮔﻔﺘ ﻨﺪ‬
‫ﮐﻪ‪ :‬ﻣﺎ ﻋﻘﻠﻤﻮن ﺑﻪ اﻳﻦ ﮐﺎر ﻗﺪ ﻧﻤﯽدﻩ‪.‬‬
‫ﺑﺮای هﻤﻴﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ روزﻧﺎﻣﻪهﺎ ﺑﺎ ﺣﺮوف درﺵﺖ ‪ 72‬ﻧﻮﺵﺘﻨﺪ ﮐﻪ‪:‬‬
‫رﻳﺶ ﺳﻔﻴﺪهﺎ زﻩ زدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺁن وﻗﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﺴﺮ ﺑ ﭽﻪه ﺎ ﺵ ﻴﺮ ﺵ ﺪﻧﺪ و ﺗ ﻴﺮ ﮐﻤﺎﻧﻬ ﺎ را ﻋ ﻠﻢ ﮐﺮدﻧ ﺪ و اﻓﺘﺎد ﻧﺪ ﺑ ﻪ‬
‫ﺟﺎن ﭘﺮﻧﺪﻩهﺎی ﻓﻠﺰی و ﻣﺮﻏﺎﺑﻴﻬﺎی ﭘﻼ ﺳﺘﻴﮑﯽ و ﭼﺮاغ ﮐ ﺖ و ﮐﻠﻔ ﺘﯽ ﮐ ﻪ ز ﻳﺮ ﺗ ﺎق‬
‫ﺿﺮﺑﯽ ﺵﻬﺮ ﻋﻠﯽ ﺁﺑﺎد ﺁوﻳﺰان ﺑﻮد و ﻳ ﮑﯽ از ه ﻤﺎن ﮔﻠﻮﻝ ﻪه ﺎی ﮔ ﺮد ﺁه ﻨﯽ ﺑﻮد ﮐ ﻪ‬
‫درﺳ ﺖ ﺧ ﻮرد ﺑ ﻪ ﮔﻮﺵ ﻪ راﺳ ﺖ ﭼ ﺮاغ و ﺑ ﯽ ﺑ ﯽ ﺟﻮﻧﻬ ﺎ ﮔﻔﺘﻨ ﺪ ﮐ ﻪ ﭼ ﺮاغ ه ﻢ ﻣﺜ ﻞ‬
‫ﺧﻮرﺵ ﻴﺪ ﻳ ﮏ ﭼﺸ ﻤﺶ ﮐ ﻮر ﺵ ﺪ ﺳ ﭙﻮرهﺎی ﺵ ﻬﺮداری ه ﻢ از ﺑ ﺲ ﻋﺮوﺳ ﮏ و‬
‫ﮔﻠﻬﺎی ﭘﻼﺳﺘﻴﮑﯽ و ﭘﺮﻧﺪﻩهﺎی ﻓﻠﺰی از ﺗﻮی ﮐﻮﭼﻪ ﭘﺴﮑﻮﭼﻪهﺎی ﺵﻬﺮ ﺟ ﻤﻊ ﮐ ﺮدﻩ‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ ﺧﺴﺘﻪ ﺵﺪﻧﺪ و از هﻤﺎن وﻗﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺁﺳﻔﺎﻝﺖ ﻳﮑﺪﺳﺖ ﮐ ﻒ ﻣ ﻴﺪاﻧﻬﺎی ورزش‬
‫و ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﻬﺎ و ﮐﻮﭼﻪه ﺎ ﺗ ﺮک ﺧ ﻮرد و ﻋ ﻠﻒ ﺳ ﺒﺰ و روﺵ ﻨﯽ از زﻣﻴ ﻦ ﺑﻴﺮون زد و‬
‫ﺗﺎق ﺿﺮﺑﯽ ﺵﻬﺮ ﻋﻠﯽ ﺁﺑﺎد ﻧﺸﺖ ﮐﺮد و ﻳﮑﺪﻓﻌﻪ ﻣﺮدم ﺣﺲ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ دو ﺑﺎرﻩ ﺑﺎران‬
‫ﺑﻠﻪ ﻧﻢ ﻧﻢ ﺑﺎران درﺳﺖ و ﺣﺴﺎﺑﯽ روی ﺳﺮﺵﺎن ﻣﯽر ﻳﺰد و ﺑﻮی ﻧ ﻢ ﺵ ﺎﻣﻪ ﺵﺎن را‬
‫ﻗﻠﻘﻠﮏ ﻣﯽدهﺪ‪.‬‬
‫ﮐﻢ ﮐﻢ داﺵﺖ ﮐﺎر ﺁب ﺑﺎز ﻣﯽﮐﺮد و ﭘﺮوﻧﺪﻩ ﻗﻨﺎری ﮐﻮ ﭼﮏ ﺑﺎ ﺑﺎﻝ ﻬﺎی زرد و ﻗﺸ ﻨﮓ‬
‫ﺁن ﻗﺪر ﻗﻄﻮر و ﻗﻄﻮر ﺵﺪﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ دﻳﮕﺮ ﺗ ﻮی ه ﻤﻪ اﺗﺎﻗ ﻬﺎی ﺑﺎﻳ ﮕﺎﻧﯽ ﺑﺰرگ ﺵ ﻬﺮ‬
‫ﺟﺎی ﺳﻮزن اﻧﺪاز ﻧﺒ ﻮد ﺗ ﺎ ﺁن ﮐ ﻪ ﻳ ﮏ روز ﺳ ﺎﻋﺖ ‪ 8‬ه ﺮ ﭼ ﻪ زﻧ ﮓ ﺧﻄ ﺮ ﺑ ﻮد ﺑ ﻪ‬
‫ﺻﺪا درﺁوردﻧﺪ و هﺮ ﭼﻪ ﭘﺎﺳﺒﺎن و ﭘﻠﻴﺲ ﺁﺗﺶ ﻧﺸﺎﻧﯽ ﺑﻮد رﻳﺨﺘ ﻨﺪ ﺗ ﻮی ﺧﻴﺎﺑﺎﻧ ﻬﺎ و‬
‫ﮐﻮﭼﻪهﺎی ﺵﻬﺮ ﻋﻠﯽ ﺁﺑ ﺎد و ﻣ ﺮدم را از ﺧﺎﻧ ﻪه ﺎ و ﮐﺎرﺧﺎﻧ ﻪه ﺎ و ﻋﺮق ﺧﻮرﻳ ﻬﺎ و‬
‫ﺟﻨﺪﻩ ﺧﺎﻧﻪهﺎ ﮐﺸﻴﺪﻧﺪ ﺑﻴﺮون و ﺑﻌﺪ ﮐﻪ ﺟﻴﺐ و ﺑﻐﻞ زﻧﻬﺎ و ﻣﺮدهﺎ و ﺑﭽﻪهﺎ را ﺧ ﻮب‬
‫ﺧﻮب ﮔﺸﺘﻨﺪ دروازﻩه ﺎ را ﺑ ﺎز ﮐﺮد ﻧﺪ و هﻤ ﻪ را رﻳﺨﺘﻨ ﺪ ﺑﻴﺮون و ه ﻤﻪ ﭘﺎﺳ ﺒﺎﻧﻬﺎ و‬
‫ﭘﻠﻴﺴ ﻬﺎی ﺁﺗ ﺶ ﻧﺸ ﺎﻧﯽ ﺑ ﺎ ﻣﺎﺳ ﮏ و ﺗﻠﻤﺒ ﻪه ﺎی ﺑ ﺰرگ د‪.‬د‪.‬ت رﻓﺘﻨ ﺪ ﺗ ﻮی ﺵ ﻬﺮ و‬
‫دروازﻩهﺎ را ﮐﻴﭗ ﮐﻴﭗ ﺑﺴﺘﻨﺪ و هﺮ ﭼ ﻪ ﻣﺮد هﺎ و زﻧﻬ ﺎی ﺵﻬﺮ ﻋ ﻠﯽ ﺁﺑ ﺎد ﺑ ﺎ ﻣ ﺸﺖ‬
‫زدﻧﺪ ﺑﻪ دﻳﻮارهﺎی ﺵﻬﺮ و ﺑﭽﻪهﺎ ﮔﺮﻳﻪ ﮐﺮدﻧﺪ هﻴﭻ ﮐﺲ دروازﻩهﺎ را ﺑﺎز ﻧ ﮑﺮد ﮐﻪ‬
‫ﻧﮑﺮد‪.‬‬
‫ﺑﻠﻪ دروازﻩهﺎ را ﺑﺴﺘﻨﺪ ﮐﻴﭗ ﮐﻴﭗ و هﻮاﮐﺸﻬﺎ را ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮدﻧﺪ و ﺑﺎ ﺁن ﺗﻠﻤﺒ ﻪه ﺎی‬
‫ﺑﺰرگ ﮐﻪ ﭘﺮ ﺑﻮد از ﮔ ﺮد د‪.‬د‪.‬ت رﻳﺨﺘ ﻨﺪ ﺗ ﻮی ﺵ ﻬﺮ و از ا ﻳﻦ ﺧﺎﻧ ﻪ ﺑﻪ ﺁن ﺧﺎﻧ ﻪ‪...‬‬
‫ﺧﻼﺻﻪ هﻤﻪ ﺳﻮراخ ﺳﻨﺒﻪهﺎی ﺵﻬﺮ را ﺿﺪﻋﻔﻮﻧﯽ ﮐﺮد ﻧﺪ و درز هﺎی ﺗ ﺎق ﺿﺮﺑﯽ‬
‫را ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﺁﺳﻔﺎﻝﺘﻬﺎ را ﻝﮑﻪ ﮔﻴﺮی ﮐﺮدﻧﺪ و ﭼﺮاغ را ﺑﺎز را ﺳﺖ و ر ﻳﺲ ﮐﺮدﻧ ﺪ و‬
‫دوﺑ ﺎرﻩ ﺑﺮﮔﻬ ﺎی ﺳ ﺒﺰ ﺣﻠ ﺒﯽ و ﭘﺮﻧ ﺪﻩه ﺎی ﻓﻠ ﺰی را ﻧﺸ ﺎﻧﺪﻧﺪ روی ﺵ ﺎﺧﻪه ﺎی‬
‫درﺧﺘﻬﺎی ﺳﻨﮕﯽ و ﻳﮏ رﻧﮓ ﺁﺑﯽ ﺳﻴﺮ ﻗﺸﻨﮓ ﻗ ﺸﻨﮓ زدﻧ ﺪ ﺑﻪ ﺗ ﺎق و ﭼ ﻨﺪ ﺗ ﺎ اﺑ ﺮ‬
‫ﺳ ﻔﻴﺪ وﻝ ﻮ ﮐﺮدﻧ ﺪ ﺗ ﻮی ﺁن و وﻗ ﺘﯽ ﮐ ﻪ ﻳ ﮏ هﻔﺘ ﻪ ﺗﻤ ﺎم ﮔﺬﺵ ﺖ و دﻳﺪﻧ ﺪ ﮐ ﻪ دﻳﮕ ﺮ‬
‫ﺧ ﺒﺮی از ﺁن ﻗﻨ ﺎری ﮐﻮﭼ ﮏ ﺑ ﺎ ﺑﺎﻝﻬ ﺎی زرد و ﻗﺸ ﻨﮓ ﻧﻴﺴ ﺖ دروازﻩه ﺎ را ﺑ ﺎز‬
‫ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻠﻪ دروازﻩهﺎ را ﺑﺎز ﮐﺮدﻧﺪ ﺑﺎز ﺑﺎز و ﭘﺎﺳﺒﺎﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﺁن ﻝﺒﺎﺳ ﻬﺎی ﺁﺑ ﯽ و ﺑﺎﺗﻮﻧﻬ ﺎی ﻧ ﻮ‬
‫و ﺑﺮاﻗﺸﺎن اﻳﺴﺘﺎدﻧﺪ دم دروازﻩهﺎ و ﻳﮑﯽ ﻳﮑﯽ ﺑﻠﻪ ﻳﮑﯽ ﻳﮑﯽ‪ ...‬ﭘﺸ ﺖ ﺳ ﺮ هﻢ‪ ...‬و‬
‫ﺟﻴﺐ ﺑﻐﻞ هﻤﻪ ﺵﺎن را‪...‬‬
‫ﺑﻠ ﻪ اﻣﺎهﻤ ﻪ ﻣ ﺮدم ﺵ ﻬﺮ ﻋﻠ ﯽ ﺁﺑ ﺎد رﻓﺘ ﻪ ﺑﻮدﻧ ﺪ و هﻴ ﭻ ﺗﻨﺎﺑﻨ ﺪﻩ ای ﺑ ﻴﺮون دروازﻩ‬
‫ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫√‬

‫دهﻠﻴﺰ‬

‫ﻓﺎﺟﻌ ﻪ از وﻗ ﺘﯽ ﺵ ﺮوع ﺵ ﺪ ﮐ ﻪ ﻣ ﺎدر ﺑﭽ ﻪه ﺎ از ﺣﻤ ﺎم ﺑﺮﮔﺸ ﺖ و ﭘ ﺎ ﮔﺬاﺵ ﺖ روی‬

‫ﺧﺮﻧﺪ ﺧﺎﻧﻪ و دﻳﺪ ﮐﻪ ﺳﻪ ﺗﺎ ﺑﭽﻪهﺎش ﺗﺎﻗﺒﺎز اﻓ ﺘﺎدﻩ اﻧ ﺪ روی ﺁب ﺣﻮض‪ .‬ﺑﻌ ﺪ از ﺁن‬
‫را هﻢ ﮐﻪ هﻤﺴﺎﻳﻪهﺎ دﻳﺪﻧﺪ و ﺵﻨﻴﺪﻧﺪ و ﺧﻴﻠﯽهﺎﺵﺎن ﮔﺮﻳﻪ ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻏﺮوب ﮐﻪ هﻨﻮز هﻤﺴﺎﻳﻪهﺎ ﺗﻮی ﺧﺎﻧ ﻪ و ﻝﻮ ﺑﻮدﻧ ﺪ ﺑ ﺎ دو ﺗﺎ ﭘﺎ ﺳﺒﺎن و ﻳ ﮏ ﭘﺰ ﺵﮏ‬
‫ﻗ ﺎﻧﻮﻧﯽ و ﻣ ﺎدر ﺑﭽ ﻪه ﺎ داﺵ ﺖ ﺳ ﺎﻗﻪه ﺎی ﻧ ﺎزک ﻻﻝ ﻪ ﻋﺒﺎﺳ ﯽ و اﻃﻠﺴ ﯽ ﺑﺎﻏﭽ ﻪ را‬
‫ﻣﯽﺵﮑﺴﺖ و ﺧ ﺎک ﺑﺎﻏﭽ ﻪ را ﻣ ﯽرﻳ ﺨﺖ روی ﺳ ﺮش ﺑﺎﺑ ﺎی ﺑ ﭽﻪه ﺎ ﻣ ﺜﻞ ه ﺮ ﺵﺐ‬
‫ﺁﻣﺪ‪ .‬از ﻣﻴﺎن زﻧﻬﺎ ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ﺑﻪ ﮐﻮل اﻳ ﺴﺘﺎدﻩ ﺑﻮدﻧ ﺪ ﺗ ﻮی ﺣ ﻴﺎط و ﮐﻮ ﭼﻪ رد ﺵ ﺪ از‬
‫ﺟﻠﻮ اﺗ ﺎق اوﻝ ﯽ ﮐ ﻪ ﺑﭽ ﻪه ﺎش را ﮐﻨ ﺎر ه ﻢ دراز ﺑ ﻪ دراز ﺧﻮاﺑﺎﻧ ﺪﻩ ﺑﻮدﻧ ﺪ ﮔﺬﺵ ﺖ و‬
‫رﻓﺖ ﺗﻮی اﺗﺎق دوﻣﯽ و در را روی ﺧﻮدش ﺑﺴﺖ‪.‬‬
‫هﻤﻪ دﻳﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﻣﺜﻞ ﻳﮏ ﺗﮑﻪ ﺳﻨﮓ ﺵﺪﻩ ﺑﻮد هﻤﺎن ﻃ ﻮر ﮔﻮ ﺵﻪ دار و ﺑﯽ‬
‫ﺧﻮن و از ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﺶ هﻢ ﭼﻴﺰی ﻧﻤﯽﺵﺪ ﺧﻮاﻧ ﺪ ﻧﻪ ﻏﻢ و ﻧ ﻪ ﺑﯽ ﺧ ﺒﺮی را و ﺗﺎزﻩ‬
‫هﻴﭽﮑﺲ هﻢ ﺳﺮ درﻧﻴﺎورد ﮐﻪ از ﮐﺠﺎ ﺑﻮ ﺑﺮدﻩ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺵﺐ ﮐ ﻪ ﺵﺪ ﻧﻌ ﺶ ﺳ ﻪ ﺗ ﺎ ﺑﭽ ﻪ در ﺧﺎﻧ ﻪ ﻣﺎﻧ ﺪ و ﭼ ﻨﺪ زن و دو ﺗ ﺎ ﻣ ﺮدی ﮐﻪ ﺁﻣ ﺪﻩ‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪ ﺑﺎﺑﺎی ﺑﭽﻪه ﺎ ﺳﺮ ﺳﻼﻣﺘﯽ ﺑﺪه ﻨﺪ ﺣﺮﻳ ﻒ ﻧﺸ ﺪﻧﺪ ﮐﻪ در را ﺑﺎز کن ﻧﺪ‪ .‬ه ﺮ‬
‫ﭼﻪ داد زدﻧﺪ ﺁﻗﺎ ﻳﺪاﷲ ﺁﻗﺎ ﻳﺪاﷲ اﻧﮕﺎر هﻴﭻ ﮐﺲ ﺗﻮی ا ﺗﺎق ﻧﺒ ﻮد ﺣﺘﯽ ﺻ ﺪای ﻧﻔ ﺲ‬
‫ﮐﺸﻴﺪﻧﺶ هﻢ ﺵﻨﻴﺪﻩ ﻧﻤﯽﺵﺪ ا ﺗﺎق ﻳﮑﭙﺎرﭼ ﻪ ﺳ ﻨﮓ ﺑ ﻮد ﻓ ﻘﻂ از ﺑ ﺎﻻی ﭘﺮدﻩه ﺎ ﺗ ﻮی‬
‫ﺳﻴﺎهﯽ اﺗﺎق روﺵﻨﯽ ﺳﻴﮕﺎرش ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﻳﮏ ﺳﺘﺎرﻩ دور ﮐﻮرﺳﻮ ﻣﯽزد‪.‬‬
‫روز ﺑﻌ ﺪ ه ﻢ ﮐ ﻪ هﻤﺴ ﺎﻳﻪه ﺎ دﺳ ﺖ ﮔ ﺮان ﮐﺮدﻧ ﺪ و ﭘ ﻮل ﮐﻔ ﻦ و دﻓ ﻦ ﺑﭽ ﻪه ﺎ را راﻩ‬
‫اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ و ﭘﻬﻠﻮی ﺗﮑﻴﻪ ﺑﺎﺑﺎرک ﺗﻮی ﺳﻪ ﺗﺎ ﭼﺎل ﺧﺎﮐﺸﺎن ﮐﺮدﻧﺪ ﺑﺎﺑ ﺎی ﺑﭽ ﻪه ﺎ ﻣ ﺜﻞ‬
‫هﺮ روز ﺻﺒﺢ زود رﻓﺘ ﻪ ﺑﻮد ﺳﺮ ﮐ ﺎرش و ﻓ ﻘﻂ دم دﻣﻬ ﺎی ﻏ ﺮوب ﭘﻴ ﺪاش ﺵﺪ ﺑﺎ‬
‫هﻤﺎن ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﻧﺎن هﺮ ﺵﺒﺶ و ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﻪ هﻤﺎن ﻃﻮر ﻣﺜﻞ ﻳ ﮏ ﺗﮑ ﻪ ﺳﻨﮓ ﺳﺨﺖ‬
‫و ﮔﻮﺵﻪ دار ﺑﻮد‪.‬‬
‫در ﮐﻪ زد ﺧﻮاهﺮ زﻧﺶ در را ﺑﺎز ﮐﺮد ﺳﻼم ﮐﺮد و ﺑﺎ ﮔﻮﺵ ﻪ ﭼﺎر ﻗﺪ ﺳ ﻴﺎهﺶ ﮐ ﺸﻴﺪ‬
‫روی ﭼﺸﻤﻬﺎی ﺳﺮخ ﺵﺪﻩ اش و ﻣﺮد ﻓﻘﻂ ﺑﻪ دﻳﻮار ﺑﻨﺪﮐﺸﯽ ﺵﺪﻩ داﻻن ﺧﺎﻧ ﻪ ﻧﮕ ﺎﻩ‬
‫ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺗ ﻮی اﺗ ﺎق ﮐ ﻪ رﻓ ﺖ ﻧﺎﻧﻬ ﺎ را داد دﺳ ﺖ زﻧ ﺶ ﮐ ﻪ ﺳ ﺮ ﺗ ﺎ ﭘ ﺎ ﺳ ﻴﺎﻩ ﭘﻮﺵ ﻴﺪﻩ ﺑ ﻮد و‬
‫ﭼﻤﺒﺎﺗﻤﻪ زدﻩ ﺑﻮد ﮐﻨﺎر د ﻳﻮار ﻝﺒﺎ ﺳﻬﺎﻳﺶ را ﮐ ﻨﺪ‪ .‬روی ﻣﻴ ﺦ ﺟﺎﻝﺒﺎﺳ ﯽ ﻳ ﮏ ﭘﻴﺮا هﻦ‬
‫ﺳﻴﺎﻩ ﺁوﻳﺰان ﺑﻮد اﻣ ﺎ ﻣ ﺮد ه ﻤﺎن ﭘﻴﺮاهﻦ ﺁﺳ ﺘﻴﻦ ﮐﻮ ﺗﺎﻩ ﺳﻔﻴﺪش را ﭘﻮﺵ ﻴﺪ و ر ﻓﺖ‬
‫ﺑﺎﻻی اﺗﺎق ﻧﺸﺴﺖ‪.‬‬
‫ﺧﻮاهﺮ زﻧﺶ ﺑﻮ ﮐﻪ ﺳﻤﺎور و ﻗ ﻮری و اﺳ ﺘﮑﺎﻧﻬﺎ و ﺑﻌ ﺪ ﻣﻨ ﻘﻞ ﭘﺮ از ﺁﺗ ﺶ را ﺁورد‬
‫ﺗ ﻮی اﺗ ﺎق و ﭼ ﺮاغ را روﺵ ﻦ ﮐ ﺮد و ﻣ ﺮد را دﻳ ﺪ ﮐ ﻪ ﺧ ﻴﺮﻩ ﺵ ﺪﻩ ﺑ ﻮد ﺑ ﻪ دو ﺗ ﺎ‬
‫ﻋﺮوﺳﮏ روی ﺗﺎﻗﭽﻪ ﺑﻠﻨﺪ و ﺑﻪ ﺁن دﺳﺘﻬﺎی ﮐﻮ ﭼﮏ و ﺳﺮﺧﺸ ﺎن و ﭘﻮﺳ ﺘﻪ ای ﮐ ﻪ‬
‫ﺁدم ﺧﻴﺎل ﻣﯽﮐﺮد ﻳﮑﭙﺎرﭼﻪ رگ زﻳﺮ ﺁن ﻣﯽرود‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ در زدﻧﺪ‪ ،‬ﺧﻮاهﺮ زﻧﺶ ﻋﺮوﺳﮑﻬﺎ را ﺑﺮداﺵ ﺖ و ﺑﺮد ﺗﻮی ﺻﻨﺪوﻗﺨﺎﻧﻪ‪ .‬ﺑﺎز‬
‫هﻤﺴﺎﻳﻪهﺎ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ دو ﺗ ﺎ ﻣ ﺮد ﺑﻮدﻧ ﺪ و دو ﺗ ﺎ زن‪ .‬زﻧﻬ ﺎ از هﻤ ﺎن اول ﺑﻪ ﮔﻞ و‬
‫ﺑﻮﺗ ﻪه ﺎی رﻧ ﮓ و رو رﻓﺘ ﻪ ﻗﺎﻝﻴﻬ ﺎ ﻧﮕ ﺎﻩ ﮐﺮدﻧ ﺪ و ﺑﺨ ﺎری ﮐ ﻪ از روی اﺳ ﺘﮑﺎﻧﻬﺎی‬
‫ﭼﺎی ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽﺵﺪ وﻣﺮدهﺎ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺟﻤﻠﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻣ ﺜﻞ ﻳﺦ ﺗ ﻮی هﻮای دم ﮐ ﺮدﻩ ا ﺗﺎق‬
‫وارﻳﺨﺖ ﺑﻌﺪ ﺁﻧﻬﺎ هﻢ ﺧﻴﺮﻩ ﺵﺪﻧﺪ ﺑﻪ ﮔﻞ و ﺑﻮﺗﻪهﺎی ﻗﺎﻝﯽ‪.‬‬
‫ﺑﺎﺑﺎی ﺑﭽﻪهﺎ هﻤﺎن ﻃﻮر ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺟﻠﻮش را ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽﮐﺮد ﺻﻮرﺗﺶ ﺟﻤﻊ ﺵ ﺪﻩ‬
‫ﺑﻮد و اﺑﺮوهﺎ را ﮐﺸﻴﺪﻩ ﺑﻮد ﭘﺎﻳﻴﻦ و ﺧﻮب ﻣﯽﺵ ﺪ دﻳ ﺪ ﮐﻪ دﻳ ﮕﺮ ﺧ ﻮن ز ﻳﺮ ﭘﻮﺳ ﺖ‬
‫ﺻ ﻮرﺗﺶ ﻧﻤ ﯽدوﻳ ﺪ و ﻓﻘ ﻂ ﭼﺸ ﻤﻬﺎ ﺑ ﻮد ﮐ ﻪ ﻧﮕ ﺎﻩ ﻣ ﯽﮐ ﺮد‪ .‬هﻴ ﭻ ﺣ ﺮف ﻧ ﺰد ﺗ ﻮی‬
‫ﮐﺎرﺧﺎﻧﻪ هﻢ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺰدﻩ ﺑ ﻮد‪ .‬ﻳﻌ ﻨﯽ از ﺧﻴﻠ ﯽ وﻗ ﺖ ﭘ ﻴﺶ ﺑ ﻮد ﮐ ﻪ ﺣﺮف ﻧﻤ ﯽزد‪ .‬و‬
‫ﻓﻘ ﻂ ﺻ ﺪای ﻳﮑﻨﻮاﺧ ﺖ و ﮐ ﺮ ﮐﻨﻨ ﺪﻩ دﺳ ﺘﮕﺎهﻬﺎی ﺑﺎﻓﻨ ﺪﮔﯽ و ﺣﺮﮐ ﺖ ﻣﺎﮐﻮه ﺎ و‬
‫دﺳﺘﻬﺎﻳﺶ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻓﻀﺎی دور و ﺑﺮش را ﭘﺮ ﻣ ﯽ ﮐﺮد و ﺣ ﺎﻻ ﻣ ﺮد ﺗﻮی ﻳ ﮏ دهﻠ ﻴﺰ‬
‫دراز و ﺑ ﯽ اﻧﺘﻬ ﺎ ﺑ ﻮد و از ﭘﺸ ﺖ دﻳﻮاره ﺎی ﺑﻨ ﺪ ﮐﺸ ﯽ ﺵ ﺪﻩ ﺻ ﺪای ﺧﻔ ﻪ ﮐﻨﻨ ﺪﻩی‬
‫دﺳﺘﮕﺎهﻬﺎی ﺑﺎﻓﻨﺪﮔﯽ را ﻣﯽﺵﻨﻴﺪ و ﭘﭻ ﭘﭻ ﮔﺮم ﺟﺮو ﺑﺤﺜ ﻬﺎ را و ﺑﻮی ﺳ ﻨﮕﻴﻦ ﻧﺎن‬
‫و ﺗﺎرﻳﮑﯽ را ﺣﺲ ﻣﯽﮐﺮد ﮐﻪ ﻝﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻝﺤﻈﻪ ﻏﻠﻴﻆ و ﻏﻠﻴﻆ ﺗﺮ ﻣ ﯽﺵ ﺪ‪ .‬و او ﺧﻴ ﻠﯽ‬
‫ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺁن دوره ﺎ در اﻧﺘﻬ ﺎی دهﻠ ﻴﺰ ﺑﻨﺪﮐ ﺸﯽ ﺵ ﺪﻩ ﺳ ﻪ درﻳ ﭽﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ از‬
‫ﺻﺎﻓﯽ ﺵﻴﺸﻪهﺎی ﻣﻌﺮﻗﺶ هﻮای روﺵﻦ و ﭘﺎک ﺑ ﻴﺮون ﻣ ﺜﻞ ﺳﻪ ﺗ ﺎ رﮔ ﻪ ﻧ ﻮر ﺗ ﻮی‬
‫ﻏﻠﻈ ﺖ دهﻠ ﻴﺰ ﻧﺸ ﺖ ﻣ ﯽﮐ ﺮد‪ .‬و او ﻣ ﯽرﻓ ﺖ و ﺻ ﺪاهﺎ ﺗ ﻮی ﮔﻮﺵ ﺶ ﺑ ﻮد‪ .‬و ﺗ ﻮی‬
‫ﭘﻮﺳ ﺘﺶ و ﺧﺴ ﺘﮕﯽ داﺵ ﺖ در ﺧ ﻮﻧﺶ رﺳ ﻮب ﻣ ﯽﮔﺬاﺵ ﺖ و او ﻣ ﯽﺧﻮاﺳ ﺖ اﻳ ﻦ‬
‫ﺻﺪاهﺎ و ﺧﺴﺘﮕﯽ و ﺑ ﻮی ﺳﻨﮕﻴﻦ ﻧ ﺎن را از ﭘﻮ ﺳﺘﺶ ﺑﺘﮑﺎ ﻧﺪ و ﺑ ﻪ ﺁن ﺳﻪ درﻳﭽ ﻪ‬
‫ﮐﻮﭼﮏ ﺑﺮﺳﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺁن درﻳﭽﻪهﺎ ﺑﺎ ﺵﻴﺸﻪهﺎی ﻣﻌﺮق رﻧﮕﻴﻦ و ﺑﻪ ﺁن ﻃﺮف درﻳﭽﻪهﺎ‬
‫ﮐﻪ ﺳﮑﻮت ﺑﻮد و دﻳﮕﺮ ﺑﻮی ﺳﻨﮕﻴﻦ ﻧﺎن و ﻏﻠﻈﺖ ﺗ ﺎرﻳﮑﯽ ﺑﻴ ﺪاد ﻧ ﻤﯽ ﮐﺮد‪ .‬و ﺣ ﺎﻻ‬
‫ﺗﻮی دهﻠﻴﺰ ﺑﻮد و ﻣﺮدهﺎ و زﻧﻬﺎ را ﻧﻤﯽدﻳﺪ‪ .‬ﻓﻘ ﻂ وﻗ ﺘﯽ ﻣﺮد هﺎ ﺣﺮف زدﻧ ﺪ ﺻ ﺪای‬
‫دﺳﺘﮕﺎﻩهﺎی ﺑﺎﻓﻨﺪﮔﯽ ﺑﻴﺸﺘﺮ اوج ﮔﺮ ﻓﺖ و ﻏﻠ ﻈﺖ ﺗﺎرﻳﮑﯽ و ﺑﻮی ﻧ ﺎن ﺑ ﻪ ﭘﻮ ﺳﺘﺶ‬
‫ﭼﺴﺒﻴﺪ‪.‬‬
‫هﻤﺴﺎﻳﻪهﺎ ﮐﻪ رﻓﺘﻨﺪ ﺧﻮاهﺮ زﻧﺶ ﭼﻴﺰی ﺁورد ﮐﻪ ﺳﻖ زدﻧﺪ و ﻓﻘﻂ ﻣﺎدر ﺑﭽﻪهﺎ ﺑﻮد‬
‫ﮐﻪ هﻖ هﻘﺶ ﺗﻢاﻣﯽ ﻧﺪاﺵﺖ وﭼﻴﺰی از ﮔﻠﻮﻳﺶ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻧ ﻤﯽر ﻓﺖ‪ .‬ﺳ ﻔﺮﻩ ﮐ ﻪ ﺑﺮﭼ ﻴﺪﻩ‬
‫ﺵﺪﻩ ﺧﻮاهﺮ زﻧﺶ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﭼﻪ ﻃﻮرﻩ ﻓﺮدا ﺗﻮ ﻣﺴﺠﺪ ﻳﻪ ﺧﺘﻢ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ؟‬
‫ﻣﺮد ﺗﻮی دهﻠﻴﺰ ﺑﻮد و ﺻﻮرﺗﺶ ﻣﺜﻞ ﺳﻨﮓ ﺳﺨﺖ و ﮔﻮﺵﻪ دار ﺑﻮد‪:‬‬
‫ﭼﺮا ﺑﭽﻪهﺎﺗﻮ ﻧﻴﺎوردی؟‬
‫و ﻣ ﺎدر ﺑﭽ ﻪه ﺎ ﺑﻠﻨ ﺪﺗﺮ ﮔﺮﻳ ﻪ ﮐ ﺮد وﻣ ﺮد ﻧﮕ ﺎهﺶ ﮐ ﺮد و دﻳ ﺪ ﮐ ﻪ ﭼ ﻪ ﻗ ﺪر ﺧﻄ ﻮط‬
‫ﺻ ﻮرﺗﺶ ﮐﻬﻨ ﻪ و ﻧﺎﺁﺵ ﻨﺎ ﺵ ﺪﻩ اﺳ ﺖ و ﺑﻌ ﺪ ﻧﮕ ﺎﻩ ﮐ ﺮد ﺑ ﻪ ﻣﻮه ﺎی زن ﮐ ﻪ از زﻳ ﺮ‬
‫ﭼﺎرﻗﺪ ﺳﻴﺎهﺶ زدﻩ ﺑﻮد ﺑﻴﺮون و ﺗﺎزﻩ داﺵﺖ ﻣﯽرﻓﺖ ﮐﻪ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮی ﺑﺸﻮد‪.‬‬
‫و ﺣﺎﻻ داﺵﺖ ﺑﻮی ﻧﺎن ﺧﻔﻪ اش ﻣﯽﮐﺮد و ﭘﭽﭙ ﭻ ﺟ ﺮ و ﺑ ﺤﺚه ﺎ ﺗﻮی ﮔﻮﺵ ﺶ ﻣﺜ ﻞ‬
‫هﺰارهﺎ ﺑﻠﺒﻞ ﺻﺪا ﻣﯽﮐﺮد و ﺻﺪای ﭼﮑﺶ ﻣﺪاوم ﻣﺎﮐﻮه ﺎ و او ﻣﯽﺧﻮاﺳ ﺖ ﺑﺮود و‬
‫دﻳﮕﺮ ﻓﺮﺻﺖ ﻧﺪاﺵﺖ ﺗﺎ ﺑﺎﻳﺴﺘﺪ و ﺑﻪ ﻣﻮهﺎی زن ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻨﺪ و او را ﺑ ﻪ ﻳ ﺎد ﺑ ﻴﺎورد و‬
‫ﺑﻪ ﺧﻄﻮط ﺻﻮرﺗﯽ دل ﺑﺒﻨﺪد ﮐﻪ هﻴ ﭻ ﻧﮕ ﺎهﯽ روی ﺁن ر ﺳﻮب ﻧﻤ ﯽ ﮐﺮد ﻣ ﯽد ﻳﺪ ﮐ ﻪ‬
‫اﮔﺮ ﻣﯽاﻳﺴﺘﺎد ﺳﻴﺎهﯽ دهﻠﻴﺰ ﺳﻪ ﺗﺎ ﺳﺘﺎرﻩ ﮐﻮ ﭼﮏ را ﮐﻪ داﺵ ﺘﻨﺪ ﻣﺜ ﻞ ﺳ ﻪ ﺗﺎ ﺵﻤﻊ‬
‫ﻣ ﯽﺳ ﻮﺧﺘﻨﺪ ﻣ ﯽﺑﻠﻌﻴ ﺪ و ﺁن وﻗ ﺖ او ﻧﻤ ﯽﺗﻮاﻧﺴ ﺖ در اﻧﺒ ﻮﻩ ﺁن هﻤ ﻪ ﺻ ﺪا و ﺑ ﻮی‬
‫ﺳﻨﮕﻴﻦ ﻧﺎن و ﻏﻠﻈﺖ ﺗﺎرﻳﮑﯽ راﻩ ﺧﻮدش را ﭘﻴﺪا ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﺑﺮﮔﺸﺖ هﻤﻪ ﻓﻬﻤﻴﺪﻧﺪ ﮐﻪ زﻩ زدﻩ اﺳﺖ او هﻢ اﺑﺎﻳﯽ ﻧﺪاﺵﺖ ﻣﯽﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﺁدم هﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﺗﺤﻤ ﻞ ﻣ ﯽﮐﻨ ﻪ ﺵ ﻼﻗﯽ ﮐﻪ ﺗ ﻮ ﭘ ﻮس ﺁدم ﻣ ﯽﺵ ﻴﻨﻪ دﺳ ﺘﺒﻨﺪ و ﺁﺗ ﺸﯽ‬
‫ﺳﻴﮕﺎر و هﺰار ﮐﻮﻓﺖ دﻳﮕﻪ رو اﻣﺎ دﻳﮕ ﻪ ﻧ ﻤﯽﺗﻮ ﻧﻪ ﺑﺒﻴﻨ ﻪ ﻳﮑ ﯽ ﮐ ﻪ ﻳ ﻪ ﻋ ﻤﺮ ﺑﺎ ﺁدم‬
‫هﻢﭘﻴﺎﻝﻪ ﺑﻮدﻩ ﺑﻴﺎد راس راس ﺗﻮی رو ﺁدم ﺑﺎﻳﺴﺘﻪ و هﻤﻪ ﭼ ﻴﺰو ﺑ ﮕﻪ اون وﻗ ﺖ ﺁدم‬
‫ﺑﺮا هﻴﭻ و ﭘﻮچ ﻳﻪ ﻋﻤﺮی ﺑﻤﻮﻧﻪ ﺗﻮ اون ﺳﻮﻝﺪوﻧﯽ ﮐﻪ ﭼﯽ؟‬
‫ﮔﺬاﺵ ﺘﻨﺪش ﺳ ﺮ ﮐ ﺎر و هﻤ ﻪ دورش را ﺧ ﻂ ﮐﺸ ﻴﺪﻧﺪ و او ه ﻢ دور هﻤ ﻪ را ﻓﻘ ﻂ ﺑ ﺎ‬
‫ﺑﻌﻀﯽهﺎﺵﺎن ﺳﻼم وﻋﻠﻴﮑﯽ داﺵﺖ ﺑﻌﺪ زن ﮔﺮ ﻓﺖ و ﺁﻝﻮﻧﮑ ﯽ راﻩ اﻧ ﺪاﺧﺖ و او ﺵ ﺪ‬
 ‫و ﺳﻪ ﺗﺎ ﺑﭽﻪ‪.‬‬
‫ﺵﺶ روز ﺗﻤﺎم از ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﺵﺐ ﮐﺎر ﻣﯽﮐﺮد ﺑﺎ ﺁن ه ﻤﻪ ﺗﻴﻐ ﻪ ﻧ ﮕﺎﻩ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﺳ ﺘﻨﺪ‬
‫ﮔﻮﺵﺶ را از اﺳﺘﺨﻮان ﺟﺪا ﮐﻨﻨﺪ و زﻣﺰﻣﻪهﺎی ﻣﺪاوم ﺟﺮ وﺑﺤﺚهﺎ و ﺑﻮی ﻧﺎﻧﯽ ﮐﻪ‬
‫روی دﺳﺘﺶ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﯽﺑﺮد ﺗﺎ ﺑﭽﻪهﺎ ﺳﻖ ﺑﺰﻧﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺁﺧﺮ هﻔﺘﻪ ﮐﻪ هﻤﻪ اﻳﻨﻬﺎ ﺗﻮی وﺟﻮدش ﺗﻠﻨﺒﺎر ﻣﯽﺵﺪ و ﻧﮕﺎهﻬ ﺎ و ﮔﻮ ﺵﻪ و ﮐﻨﺎﻳ ﻪه ﺎ‬
‫ﻣﺜﻞ ﺁﺗﺶ ﺣﻠﻖ و دهﺎﻧﺶ را ﻣﯽﺳﻮزاﻧﺪ و ﻣﯽرﻓﺖ ﮐﻪ دﺳﺘﻬﺎش ﻣﺸﺖ ﺵﻮد ﺧﻮدش‬
‫را ﺗ ﻮی ﻳﮑ ﯽ از اﻳ ﻦ ﮐﺎﻓ ﻪ رﺳ ﺘﻮراﻧﻬﺎی ﭘ ﺮ ﮔ ﻢ و ﮔ ﻮر ﻣ ﯽﮐ ﺮد و ﺗ ﮏ و ﺗﻨﻬ ﺎ‬
‫ﻣ ﯽﻧﺸﺴ ﺖ ﭘﺸ ﺖ ﻳ ﮏ ﻣ ﻴﺰ و دو ﺗ ﺎ ﺵﻴﺸ ﻪ ﻋ ﺮق راﭘﺸ ﺖ ﺳ ﺮ ه ﻢ ﻣ ﯽرﻳﺨ ﺖ ﺗ ﻮی‬
‫ﺣﻠﻘﻮﻣﺶ و ﺑﻌﺪ ﻣﺴﺖ ﻣﺴﺖ ﺑﺮ ﻣﯽﮔﺸﺖ ﺧﺎﻧﻪ‪.‬‬
‫ﺻ ﺒﺢ ﺟﻤﻌ ﻪ ﺳ ﺎﻋﺖ ﻧ ﻪ دﻩ ﺑﻠﻨ ﺪ ﻣ ﯽﺵ ﺪ ﻣ ﯽرﻓ ﺖ ﺳ ﺮ ﺣ ﻮض ﺳ ﺮ و ﺻ ﻮرﺗﺶ را‬
‫ﻣﯽﺵﺴﺖ و ﻣﯽﻧﺸﺴﺖ ﭘﻬﻠﻮی ﺑﭽﻪهﺎ و ﻣﺎدر ﺑﭽﻪهﺎ ﭼﺎی ﻣﯽرﻳﺨﺖ و ﺑ ﺎ ﺑﭽ ﻪه ﺎش‬
‫ﺑﺎزی ﻣﯽﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﮔﻠﻬﺎی اﻃﻠﺴﯽ و ﻻﻝﻪ ﻋﺒﺎﺳﯽ ﺑﺎﻏﭽﻪ ﺑﻮد و ﺣﻮض ﮐ ﻪ ﺧ ﻮدش‬
‫زﻳﺮ ﺁﺑﺶ را ﻣﯽزد و ﺁﺑﺶ ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬
‫ﻋﺼﺮ هﻢ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ راﻩ ﻣﯽاﻓﺘﺎد ﻣﯽرﻓﺖ ﺗﻮی ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﻬﺎ ﮔﺸﺘﯽ ﻣﯽزد و ﺑﺮ ﻣﯽﮔﺸﺖ‪.‬‬
‫وﻝﯽ ﺣﺎﻻ ﻓﻘﻂ ﺳﺎﻝﻦ ﮐﺎرﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎﻧ ﺪﻩ ﺑﻮد و ﺁن هﻤ ﻪ ﺻﺪاهﺎی دﺳ ﺘﮕﺎهﻬﺎی ﺑﺎﻓﻨﺪﮔ ﯽ‬
‫ﮐﻪ زﻳﺮ اﻧﮕﺸﺘﻬﺎی ﺗﺮ و ﻓ ﺮزش ﮐ ﻪ ﻧﺨﻬ ﺎ را ﮔ ﺮﻩ ﻣﯽزد ﻣﺜ ﻞ ﻳﮏ ﻣﻮﺟ ﻮد زﻧ ﺪﻩ و‬
‫ﻧﻴﺮوﻣﻨﺪ ﺟﺎن داﺵ ﺖ و ﻧ ﻔﺲ ﻣ ﯽﮐﺸ ﻴﺪ و از د ﺳﺘﻬﺎش ﺧﻮن ﻣ ﯽﮔﺮ ﻓﺖ ﺗ ﺎ ﻧﺨﻬ ﺎ را‬
‫ﭘﺎرﭼ ﻪ ﮐﻨ ﺪ و ﺣ ﺎﻻ ﻓﻘ ﻂ ﺣﺮﮐ ﺖ ﻣ ﺪاوم ﻣ ﺎﮐﻮ ﺑ ﻮد ﮐ ﻪ ﻓﻀ ﺎی ﺗﻬ ﯽ اﻃ ﺮاﻓﺶ را‬
‫ﭘﺮﻣﯽﮐﺮد و ﺻﺪاهﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺧﻮدش را ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﺮﮔﺮم ﮐﻨ ﺪ اﻣ ﺎ ﺁن روز‪،‬‬
‫روز ﮐﺎر ﻧﺒﻮد ﻳﻌﻨﯽ از ﻗﻴﺎﻓﻪهﺎی ﮐﺎرﮔﺮهﺎ ﺧﻮاﻧﺪ ﮐﻪ اﻣﺮوز ﺑﺎﻳﺪ ﺧ ﺒﺮی ﺑﺎ ﺵﺪ و ﺑﻌ ﺪ‬
‫ﻳﮑﯽ ﻳﮑﯽ دﺳﺖ از ﮐﺎر ﮐ ﺸﻴﺪﻧﺪ و از ﺳﺎﻝﻦ ﺑﻴﺮون رﻓﺘﻨ ﺪ و او ﻓﻘ ﻂ ﺗﻮاﻧ ﺴﺖ دﺳ ﺖ‬
‫ﻳﮑﯽ از ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﮕﻴﺮد و ﺑﭙﺮﺳﺪ‪:‬‬
‫ﺑﺮا ﭼﯽ ﮐﺎرو ﻝﻨﮓ ﻣﯽﮐﻨﻴﻦ؟‬
‫اﻳﻦ ﻳﮑﯽ هﻢ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺰد و ﺑﻌﺪ هﻢ ﮐﻪ هﻤ ﻪ رﻓﺘﻨ ﺪ او ﻣﺎﻧ ﺪ و د ﺳﺘﮕﺎﻩ ﺑﺎﻓ ﻨﺪﮔﻴﺶ ﮐ ﻪ‬
‫هﻨﻮز ﺟﺎن داﺵﺖ و ﺧﻮن ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺁن وﻗﺖ ﺣﺲ ﮐﺮد ﮐ ﻪ ﺟﺮﻳ ﺎن ﺑﺮ ﻗﯽ ﮐﻪ ﺗﻮی‬
‫دﺳ ﺘﮕﺎﻩ ﻣ ﯽدود از ﺧ ﻮن او ﺳ ﺮﻳﻌﺘﺮ و ﻗﻮﻳ ﺘﺮ اﺳ ﺖ و او ﺑ ﻪ ﺗﻨﻬ ﺎﻳﯽ ﻧﻤ ﯽﺗﻮاﻧ ﺪ ﺁن‬
‫هﻤ ﻪ ﺧ ﻮن ﺗ ﻮی رگ دﺳ ﺘﮕﺎﻩ ﺑﺮﻳ ﺰد ﺗ ﺎ ﻧﺨﻬ ﺎ را ﭘﺎرﭼ ﻪ ﮐﻨ ﺪ و ﻧﮕ ﺎهﺶ دﻳﮕ ﺮ‬
‫ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺣﺮﮐﺖ ﺳﺮﻳﻊ ﻣﺎﮐﻮ را دﻧ ﺒﺎل ﮐﻨ ﺪ و ﻣﯽد ﻳﺪ ﮐ ﻪ دﺳ ﺘﻬﺎﻳﺶ ﻣﯽروﻧ ﺪ ﺗﺎ‬
‫ﻻی ﭼﺮخ و دﻧﺪﻩهﺎی ﻣﺎﺵﻴﻦ ﮔﻴﺮ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺮق را ﮐﻪ ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮدﻧﺪ او هﻢ د ﺳﺖ از ﮐﺎرﮐ ﺸﻴﺪ و ﻝﺒﺎ ﺳﻬﺎش را ﻋ ﻮض ﮐﺮد و‬
‫از ﮐﺎرﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮون رﻓﺖ و ﺁﻧﻬﺎ را دﻳﺪ ﮐﻪ ﺻﻒ ﺑ ﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧ ﺪ زﻧﻬ ﺎ و ﺑ ﭽﻪه ﺎ ﺟﻠ ﻮ و‬
‫ﺑﻘﻴﻪ از دﻧﺒﺎل ﺑﺎ ه ﻤﺎن ﻝﺒﺎﺳ ﻬﺎ و ﮔ ﺮد ﭘﻨﺒ ﻪ ﮐﻪ روی ﻝﺒﺎﺳﺸ ﺎن ﻧﺸ ﺴﺘﻪ ﺑ ﻮد و ﺣﺎﻻ‬
‫ﻣ ﯽرﻓﺘﻨ ﺪ ﮐ ﻪ از روی رﻳ ﻞ ﺑﮕﺬرﻧ ﺪ و اوﻣﺎﻧ ﺪﻩ ﺑ ﻮد ﺑ ﺎ ﻓﻀ ﺎی ﺗﻬ ﯽ و دﺳ ﺘﻬﺎش ﮐ ﻪ‬
‫ﻧﻤﯽداﻧﺴﺖ ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﭼﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ای ﺳﺮﮔﺮم ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫هﻤﻪ او را ﺑﺎ ﺁن ﻳﮑﯽ ﮐﻪ ﺁﻣ ﺪ ﻣﺜ ﻞ ﺵﺎخ ﺵﻤ ﺸﺎد ﺟﻠ ﻮش اﻳﺴ ﺘﺎد و ﺳﻴﺮ ﺗﺎ ﭘﻴ ﺎز را‬
‫ﮔﻔﺖ ﺑﻪ ﻳﮏ ﭼﻮب راﻧﺪﻧﺪ و ﻝﯽ ﺑﺎ اﻳ ﻦ ﺗﻔ ﺎوت ﮐﻪ ﺁن ﻳﮑ ﯽ رﻓ ﺖ ﺗﻮی ﻳ ﮑﯽ از اون‬
‫ادارﻩهﺎی دوﻝﺘﯽ ﺑﺎ ﺻﻨﺎر و ﺳﻪ ﺵﺎهﯽ ﻣﺎهﺎﻧﻪ و اﻳﻦ ﻳ ﮑﯽ ﻣﺎ ﻧﺪ زﻳ ﺮ ﺗﻴ ﻐﻪ ﻧ ﮕﺎﻩ ﺁن‬
‫هﻤﻪ ﺁدم و ﺁن ﺟﺮﻳﺎن ﻗﻮی ﺑﺮق و ﺁن ﺳﻪ ﺗﺎ ﺑﭽ ﻪ و ز ﻧﺶ ﮐ ﻪ ﺁن ﻗﺪر ﺑﻴﮕﺎ ﻧﻪ ﺵﺪﻩ‬
‫ﺑ ﻮد و ﺗ ﻮی ﻳﮑ ﯽ از هﻤ ﺎن ﻋ ﺮق ﺧﻮرﻳﻬ ﺎ ﺑ ﻮد ﮐ ﻪ ﺣﺴ ﻦ را دﻳ ﺪ ﺵ ﻴﮏ و ﭘﻴ ﮏ و‬
‫ﺳ ﺮزﻧﺪﻩ ﺑ ﺎ ﻝﭙﻬ ﺎی ﮔ ﻞ اﻧﺪاﺧﺘ ﻪ و دﺳ ﺘﻬﺎﻳﯽ ﮐ ﻪ از ﺁﻧﻬ ﺎ ﺧ ﻮن ﻣ ﯽﭼﮑﻴ ﺪ‪ .‬ﻧﺸﺴ ﺘﻨﺪ‬
‫روﺑﺮوی هﻢ ﻝﻴﻮان ﭘﺸﺖ ﻝﻴﻮان‪.‬‬
‫ﺁن وﻗﺖ ﺣﺴﻦ ﺑﻪ ﺣﺮف اﻓﺘﺎد ﺑﻌﺪ از ﭘﻨﺞ ﺳﺎل ﭘ ﻨﺞ ﺳ ﺎل ﺁزﮔ ﺎر ﮐ ﻪ ﻳ ﮏ دﻧﻴ ﺎ ﺣ ﺮف‬
‫ﺗﻮی دﻝﺶ ﺗﻠﻨﺒﺎر ﺵﺪﻩ ﺑﻮد‪:‬‬
‫ﻣﯽدوﻧﻢ از ﻣﻦ دﻝﺨ ﻮری اﻣ ﺎ ﻣﻦام ﻳ ﮑﯽ ﺑ ﻮدم ﻣ ﺚ ه ﻤﻪ ﻣﺚ او ﻧﺎی دﻳﮕ ﺮ ﺗ ﻮ اون‬
‫ﺳﻮﻝﺪوﻧﯽ هﺮﭼﯽ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺎ هﺎت ﺣ ﺮف ﺑ ﺰﻧﻢ رو ﻧﺸ ﻮن ﻧﺪادی‪ .‬ﻓ ﮑﺮ ﻣ ﯽ ﮐﺮدی‬
‫ﺑﻴﺮون ﮐﻪ ﻣﯽﺁی ﺑﺮات ﺗﺎق ﻧﺼﺮت ﻣﯽزﻧﻦ اﻣﺎ هﻴﭻ ﺧﺒﺮی ﻧﺒﻮد هﻤﻪ ﻳﺎدﺵ ﺎن رﻓ ﺘﻪ‬
‫ﺑﻮد‪ ...‬ﻣﯽدوﻧﯽ اﻳﻦ ﻧﻪ ﺗﻘﺼﻴﺮ ﺗﻮ ﺑﻮد ﻧﻪ ﻣﻦ‪ .‬ﻣﺎ دو ﺗﺎ ﻓﻘﻂ دو ﺗ ﺎ ﻋﺮو ﺳﮏ ﺑﻮدﻳ ﻢ‬
‫ﻣﯽﻓﻬﻤﯽ دو ﺗﺎ ﻋﺮوﺳﮏ‪.‬‬
‫و ﻳﺪاﷲ ﭘ ﺸﺖ ﺳ ﺮ ه ﻢ ﻋ ﺮق ﻣ ﯽ ﺧﻮرد و ﻧ ﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﺮد ﺑ ﻪ ﺧ ﻄﻮط ﺁ ﺵﻨﺎی ﺻﻮرت‬
‫دوﺳ ﺖ ﭼ ﻨﺪﻳﻦ ﺳ ﺎﻝﻪ اش ﮐﻪ ﺣ ﺎﻻ ز ﻳﺮ ﻻﻳ ﻪ ﮔﻮﺵ ﺖ ﻣ ﺤﻮ ﺵ ﺪﻩ ﺑﻮد و ﻧ ﮕﺎهﺶ ﮐ ﻪ‬
‫دﻳﮕﺮ ﻓﺮوغ ﻧﺪاﺵﺖ و ﻓﻘﻂ هﻤﺎن ﺗﺮی اﺵﮏ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺟﻼﻳﺶ ﻣﯽداد‪:‬‬
‫ﺧﺐ ﺑﺴﻪ دﻳﮕ ﻪ ﻣﯽدوﻧ ﻢ ﺗﻘ ﺼﻴﺮ ﺗﻮ ﻧﺒ ﻮد ﺁﺧ ﻪ ﺵﻼق ﮐ ﻪ ﺑﺎ ﮔﻮﺵ ﺖ ﻧﻤ ﯽﺳ ﺎزﻩ ﺁدم‬
‫دردش ﻣﯽﺁد‪.‬‬
‫و ﺣﺴﻦ ﺑﺎ ﻣﺸﺖ زدﻩ ﺑﻮد روی ﻣﻴﺰ‪:‬‬
‫ﺑﺴﻪ دﻳﮕﻪ ﺑﺎزم هﻤﻮن ﺣﺮﻓﺎ اﻳﻦ ﭘﻨﺞ ﺳﺎل ﺑﺮات ﺑﺲ ﻧﺒﻮد ﺗﺎ ﺳﺮت ﺑﻪ ﺳﻨﮓ ﺑﺨﻮرﻩ‬
‫ﻣ ﯽدوﻧ ﯽ اوﻧ ﺎ ارزش اﻳﻨ ﻮ ﻧ ﺪارن ﮐ ﻪ ﺁدم ﻳ ﻪ ﻋﻤ ﺮی ﺑﺮاﺵ ﻮن ﺗ ﻮ اون ﺳ ﻮﻝﺪوﻧﯽ‬
‫ﺑﭙﻮﺳﻪ‪.‬‬
‫راس ﻣﻴﮕﯽ ارزش ﻧﺪارن‪.‬‬
‫و ﻳﺪاﷲ ﻳﮏ ﻝﻴﻮان دﻳﮕﺮ ﺧﻮردﻩ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺵﻌﻠﻪ ﺁﺗﺶ ﺗﻮی ﺣﻠﻖ و ﮔ ﻠﻮش را ﺧﺎﻣﻮش‬
‫ﮐﻨﺪ و ﻣﺸﺘﺶ را ﮐﻪ ﮔﺮﻩ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد ﮔﺬاﺵﺖ روی ﻣﻴﺰ ﮐﻪ ﺳﺮد و ﻧﻤﻨﺎک ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺧﺐ ﭘﺲ ﭼﺮا وﻗﺘﯽ ﻣﻨﻮ ﺗﻮ ﺧﻴﺎﺑﻮن ﻣﯽﺑﻴ ﻨﯽ رو ﺗ ﻮ ﺑﺮ ﻣ ﯽﮔﺮدوﻧ ﯽ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ دﻳ ﮕﻪ‬
‫هﻤﻪ ﺣﺮﻓﺎ ﮔﺬﺵﺘﻪ ﻓﻘﻂ ﻣﻦ ﻣﻮﻧﺪم و ﺗﻮ ﭘﺲ ﭼﺮا ﻧﻤﯽﺧﻮای ﺑﺎ هﻢ ﺑﺎﺵﻴﻢ؟‬
‫ﻳ ﺪاﷲ ﻧﻤ ﯽﺗﻮاﻧﺴ ﺖ ﺣ ﺮف ﺑﺰﻧ ﺪ ﭘﻨ ﺞ ﺳ ﺎل هﻤ ﻪ درده ﺎش ﻧ ﻮازش ﺵ ﺪﻩ ﺑ ﻮد ﺑ ﺮای‬
‫ﺑﭽﻪهﺎ و ﻏﺼﻪهﺎش ﺁب ﺵﺪﻩ ﺑ ﻮد ﺑ ﺮای ﮔﻠ ﻬﺎی ﻻ ﻝﻪ ﻋﺒﺎﺳ ﯽ و اﻃﻠﺴ ﯽ و ﺣ ﺎﻻ ﮐﻪ‬
‫ﺣﺴﻦ ﮐﻠﯽ روﺵﻨﻔﮑﺮ ﺵﺪﻩ ﺑﻮد ﺑﺮاش ﻣﺸﮑﻞ ﺑﻮد ﮐﻪ دوﺑﺎرﻩ ﺑﻪ ﺣﺮف ﺑﻴﺎﻳﺪ‪:‬‬
‫ﻣﯽدوﻧﯽ ﻣﺎ ﮐﻮر ﺧﻮﻧ ﺪﻳﻢ ﻧﺒ ﺎس ﺗﻨ ﻬﺎ ﻣﻮ ﻧﺪ ﺗﻨﻬ ﺎﻳﯽ ﺧﻴﻠ ﯽ ﻣ ﺸﮑﻠﻪ ﻳﻌ ﻨﯽ ﺧﻴ ﻠﯽ ﻣ ﺮد‬
‫ﻣﯽﺧﻮاد ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺵﻪ ﻣﻦ و ﺗﻮ ﻣﺮد اﻳﻦ ﮐﺎرﻧﻴﺴﺘﻴﻢ ﻣ ﯽﻓﻬ ﻤﯽ ﺑﺎس ﺑﺎ ه ﻢ ﺑﻮد اﻣ ﺎ‬
‫ﺑﺮای ﻣﻦ و ﺗﻮ دﻳﮕﻪ ﮐﺎر از ﮐﺎر ﮔﺬﺵﺘﻪ راهﺶ اﻳ ﻨﻪ ﮐﻪ زن ﺑﺴ ﻮﻧﯽ و ﭼ ﻨﺪ ﺗ ﺎ ﺑﭽ ﻪ‬
‫ﺑﺮﻳﺰی دور و ﺑﺮ ﺧﻮدت‪.‬‬
‫و ﺣﺴﻦ زدﻩ ﺑﻮد زﻳﺮ ﮔﺮﻳﻪ و از ﺁن ﺵﺐ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ هﻢ ﻳ ﺪاﷲ ﻧﺪ ﻳﺪﻩ ﺑ ﻮدش و ﺣﺎﻻ ﮐ ﻪ‬
‫اﻳﺴﺘﺎدﻩ ﺗﻮی ﻳﮑﯽ از ﻏﺮﻓﻪهﺎی ﭘﻞ ﺑﻪ ﺟﺮ ﻳﺎن ﺁرام ﺁب ﻧﮕ ﺎﻩ ﻣ ﯽ ﮐﺮد و ﺑ ﭽﻪه ﺎ ﮐﻪ‬
‫داﺵﺘﻨﺪ در ﮔﺮداب ﭘﺎی ﺑﺮج ﺵﻨﺎ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ دﻝﺶ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎز ﺣﺴ ﻦ را ﻣ ﯽد ﻳﺪ ﺗ ﺎ‬
‫ﺑﺎ هﻢ ﻋﺮق ﻣﯽﺧﻮردﻧﺪ و ﺣﺮف ﻣﯽزدﻧﺪ و او ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺎز ﮔﺮﻳﻪﻩاش را ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ و‬
‫ﺧﻄﻮط ﺁﺵﻨﺎی ﺻﻮرﺗﺶ را ﮐﻪ زﻳﺮ ﻻﻳﻪ ﮔﻮﺵﺘﻬﺎ ﻣﺤﻮ ﺵﺪﻩ ﺑﻮد‪.‬‬

‫√‬

‫ﭼﻨﺎر‬

‫ﻧﺰدﻳﮑﻴﻬﺎی ﻏﺮوب ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺮدی از ﻳﮑﯽ از ﭼﻨﺎرهﺎی ﺧﻴﺎﺑﺎن ﺑﺎﻻ ﻣﯽرﻓﺖ‪.‬‬

‫دو دﺳ ﺘﺶ را ﺑ ﻪ ﺁرﻣ ﯽ ﺑ ﻪ ﮔ ﺮﻩه ﺎی درﺧ ﺖ ﺑﻨ ﺪ ﻣ ﯽﮐ ﺮد و ﭘﺎه ﺎﻳﺶ را دور ﭼﻨ ﺎر‬
‫ﭼﻨﺒﺮﻩ ﻣﯽزد و از ﺗﻨﻪ ﺧ ﺸﮏ و ﭘﻮ ﺳﻴﺪﻩ ﭼ ﻨﺎر ﺑﺎﻻ ﻣﯽﺧﺰ ﻳﺪ‪ .‬ﭘﺸ ﺖ ﺧﺸ ﺘﮏ او دو‬
‫وﺻﻠﻪ ﻧﺎهﻤﺮﻧﮓ دهﻦ ﮐﺠﯽ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و ﺗﻪ ﻳﮏ ﻝﻨﮕﻪ ﮐﻔﺸﺶ هﻢ ﭘﺎرﻩ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻣﺮدم ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻐﺎزﻩهﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ و ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻦ ﻣﺮد را ﺗﻤﺎﺵ ﺎ ﮐﺮدﻧ ﺪ‪ .‬زن‬
‫ﺟﻮاﻧ ﯽ ﮐ ﻪ ﺑﺎزوه ﺎی ﺑﻠ ﻮرﻳﺶ را ﺑ ﻴﺮون اﻧﺪاﺧﺘ ﻪ ﺑ ﻮد دﺳ ﺖ ﭘﺴ ﺮ ﮐ ﻮچک و ﺗﭙ ﻞ‬
‫ﻣﭙﻠ ﺶ را ﮔﺮﻓ ﺖ و ﺑ ﻪ ﺗﻤﺎﺵ ﺎی ﻣ ﺮد ﮐ ﻪ داﺵ ﺖ از ﭼﻨ ﺎر ﺑ ﺎﻻ و ﺑ ﺎﻻﺗﺮ ﻣ ﯽرﻓ ﺖ‬
‫ﭘﺮداﺧﺖ‪ .‬ﺟﻮان ﻗﺪﺑﻠﻨﺪی ﺑﺎ دو اﻧﮕﺸﺖ دﺳﺖ راﺳﺘﺶ ﮔﺮﻩ ﮐﺮاوﺗﺶ را ﺵ ﻞ و ﺳ ﻔﺖ‬
‫ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﺑ ﻪ ﻣﺮد ﺧﻴﺮﻩ ﺵﺪ ﺁﻧﮕ ﺎﻩ ﺑﺮﮔ ﺸﺖ و ﻧﮕ ﺎهﺶ را روی ﺑ ﺎزو و ﺳ ﻴﻨﻪ زن‬
‫ﺟﻮان ﻝﻐﺰاﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺳ ﻮراﺧﻬﺎی ﺁﺳ ﻤﺎن ﺑ ﺎ ﭼﻨ ﺪ ﺗﮑ ﻪ اﺑ ﺮ ﺳ ﻔﻴﺪ و ﭼ ﺮک وﺻ ﻠﻪ ﭘﻴﻨ ﻪ ﺵ ﺪﻩ ﺑ ﻮد و ﻧ ﻮر‬
‫زردرﻧﮓ ﺧﻮرﺵﻴﺪ ﻧﺼﻒ ﺗﻨﻪ ﭼﻨﺎر را روﺵﻦ ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬ﻣﺮد ﮐﻪ ﮐﻼﻩ ﺵﺎﭘﻮ ﺑﺮ ﺳﺮش‬
‫ﺑﻮد ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﺑﺮای ﭼﯽ ﺑﺎﻻ ﻣﯽرﻩ؟‬
‫ﻣ ﺮد ﺧﭙﻠ ﻪ و ﺵ ﮑﻢ ﮔﻨ ﺪﻩ ای ﮐ ﻪ ﭘﻬﻠ ﻮی دﺳ ﺘﺶ اﻳﺴ ﺘﺎدﻩ ﺑ ﻮد زﻳ ﺮ ﻝ ﺐ ﻏ ﺮ زد‪:‬‬
‫ﻧﻤﯽدوﻧﻢ ﺵﺎﻳﺪ دﻳﻮوﻧﺲ‪.‬‬
‫ﺟﻮاﻧﮏ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻪ دﻳﻮوﻧﻪ ﻧﻴﺲ ﺵﺎﻳﺪ ﻣﯽﺧﻮاد ﺧﻮدﮐﺸﯽ ﺑﮑﻨﻪ‬
‫ﻣ ﺮد ﻗ ﺪ ﺑﻠﻨ ﺪ و ﭼ ﺎﻗﯽ ﮐ ﻪ ﻣﻮه ﺎی ﺟﻠ ﻮ ﺳ ﺮش رﻳﺨﺘ ﻪ ﺑ ﻮد ﺑ ﺎ اﻋ ﺘﺮاض ﮔﻔ ﺖ‪ :‬ﭼ ﻪ‬
‫ﻃﻮر؟ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺧﻮدﮐﺸﯽ ﻣﯽﮐﻨﻪ دﻳﻮوﻧﻪ ﻧﻴﺲ؟ ﭘﺲ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﻦ ﻋﺎﻗﻠﻪ؟‬
‫ﭘﺎﺳﺒﺎﻧﯽ از ﻣﻴﺎن ﻣﺮدم ﺳﺮ درﺁورد و ﺑﺎ ﺻﺪای ﺗﻮ دﻣﺎﻏﻴﺶ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﭼﻪ ﺧﺒﺮﻩ؟‬
‫اﻣﺎ ﻣﺮدم هﻴﭻ ﻧﮕﻔﺘﻨﺪ ﻓﻘﻂ ﺑﺎﻻ را ﻧ ﮕﺎﻩ ﻣﯽﮐﺮد ﻧﺪ‪ .‬ﻣ ﺮد ﺗ ﺎزﻩ از ﺳ ﺎﻳﻪ رد ﺵﺪﻩ ﺑ ﻮد‬
‫ﺁﻓﺘﺎب داﺵﺖ روی ﮐﺖ و ﺵﻠﻮار ﺧﺎﮐﺴﺘﺮﻳﺶ ﻣﯽﻝﻐﺰﻳﺪ‪ .‬ﭘﺎﺳﺒﺎن ﮐﻪ از ﺑﺎﻻی درﺧ ﺖ‬
‫رﻓﺘ ﻦ ﻣ ﺮد ﺁن ه ﻢ در روز روﺵ ﻦ ﻋﺼ ﺒﺎﻧﯽ ﺵ ﺪﻩ ﺑ ﻮد ﺑ ﺎ ﺗ ﻮﻣﺶ را ﻣﺤﮑ ﻢ ﺗ ﻮی‬
‫ﻣﺸﺘﺶ ﻓﺸﺮد و داد زد‪:‬هﺎی ﻳﺎﺑﻮ ﺑﻴﺎ ﭘﺎﻳﻴﻦ! اون ﺑﺎﻻ ﭼﮑﺎر داری؟‬
‫ﻣ ﺮدی ﮐ ﻪ ﺗ ﺎزﻩ ﺧ ﻮدش را ﻣﻴ ﺎن ﺟﻤﻌﻴ ﺖ ﺟ ﺎ ﺑ ﻪ ﺟ ﺎ ﻣ ﯽﮐ ﺮد رﻳ ﺰ ﺧﻨﺪﻳ ﺪ‪ .‬ﭘﺎﺳ ﺒﺎن‬
‫ﺑﺮﮔﺸ ﺖ و زل زل ﺑ ﻪ او ﻧﮕ ﺎﻩ ﮐ ﺮد و دﺳ ﺘﺶ را روی ﺑ ﺎﺗﻮﻣﺶ ﻝﻐﺰاﻧ ﺪ و دوﺑ ﺎرﻩ‬
‫ﭼﺸ ﻤﻬﺎی رﻳ ﺰش ﺑﺮﮔﺸ ﺖ و روی ﻣ ﺮدم ﺳ ﺮ ﺧ ﻮرد ﺑﻌ ﺪ ﻏ ﺮ زد‪ :‬ﭼ ﻪ ﺧ ﺒﺮﻩ؟ ﻣﮕ ﻪ‬
‫ﻧﻮن و ﺣﻠﻮا ﻗﺴﻤﺖ ﻣﯽﮐﻨﻦ؟‬
‫ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮا را هﻞ و هﻴﻞ داد و ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻣﺮد را ﮐﻪ ﺑﺎﻻی ﭼﻨﺎر رﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮد ﻧ ﮕﺎﻩ‬
‫ﮐﺮد‪ .‬ﺑﺎ دو اﻧﮕﺸﺖ دﺳﺖ راﺳﺘﺶ ﻧﻮک ﺳ ﺒﻴﻠﺶ را ﮐ ﻪ روی ﻝ ﺐ ﺑ ﺎﻻﻳﻴﺶ ﺳ ﻨﮕﻴﻨﯽ‬
‫ﻣﯽﮐﺮد ﺗﺎب داد و ﺳﺎﮐﺖ اﻳﺴﺘﺎد‪.‬‬
‫زن ژﻧﺪﻩ ﭘﻮﺵﯽ ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ای زردﻧﺒﻮ ﺑﻪ ﮐﻮﻝﺶ ﺑﻮد ﺗﻮی ﺟﻤﻌﻴﺖ وﻝﻮ ﺵ ﺪ د ﺳﺘﺶ را‬
‫ﺟﻠﻮ ﻳﮑﯽ دراز ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺁﻗﺎ دﻩ ﺵﺎهﯽ! اﻣﺎ وﻗﺘﯽ دﻳﺪ هﻤﻪ ﺑ ﺎﻻ را ﻧﮕ ﺎﻩ ﻣ ﯽﮐﻨﻨ ﺪ‬
‫او هﻢ ﻧﮕﺎﻩ ﺗﻮ ﺧﺎﻝﻴﺶ را روی درﺧﺖ ﻝﻐﺰاﻧﺪ‪ .‬ﻣﻒ ﺑﭽﻪ اش ﻣﺜﻞ دو ﺗﺎ ﮐﺮم ﺳﻔﻴﺪ ﺗﺎ‬
‫روی ﻝﺐ ﭘﺎﻳﻴﻨﺶ ﻝﻐﺰﻳﺪﻩ ﺑﻮد‪.‬‬
‫زن ﭼ ﺎدر ﺑ ﻪ ﺳ ﺮی ﮐ ﻪ دو ﺗ ﺎ ﺑﭽ ﻪ ﻗ ﺪ و ﻧﻴ ﻢ ﻗ ﺪ دﻧﺒ ﺎﻝﺶ ﻣ ﯽدوﻳﺪﻧ ﺪ از ﺁن ﻃ ﺮف‬
‫ﺧﻴﺎﺑﺎن ﺑﻪ اﻳﻦ ﻃ ﺮف دوﻳ ﺪ و وﻗ ﺘﯽ ﻣ ﺮد را ﺑ ﺎﻻی ﭼﻨ ﺎر دﻳ ﺪ ﮔ ﻔﺖ‪ :‬وای ﺧ ﺪا ﻣﺮ ﮔﻢ‬
‫ﺑﺪﻩ! اون ﺑﺎﻻ ﭼﮑﺎر دارﻩ؟ ﺟﻮون ﻣﺮدم ﺣﺎﻻ ﻣﯽاﻓﺘﻪ‪.‬‬
‫هﻴﭻ ﮐﺲ ﺟﻮاﺑ ﯽ ﻧ ﺪاد ﻓﻘ ﻂ زن ﮔﺪا د ﺳﺘﺶ را ﺟ ﻠﻮ ﻣﺮدی ﻋﻴﻨﮑ ﯽ ﮐﻪ ﺑ ﺎ ﺳ ﻤﺎﺟﺖ‬
‫داﺵ ﺖ ﻣ ﺮد را ﺑ ﺎﻻی ﭼﻨ ﺎر ﻣ ﯽﭘﺎﻳﻴ ﺪ دراز ﮐ ﺮد و ﮔﻔ ﺖ ﺁﻗ ﺎ دﻩ ﺵ ﺎهﯽ! ﺑﭽ ﻪاش ﺑ ﺎ‬
‫ﭼﺸ ﻤﻬﺎی رﻳ ﺰ و ﺳ ﻴﺎﻩ ﻣ ﺮدم را ﻣ ﯽﭘﺎﻳﻴ ﺪ و ﺑ ﺎ ﻧ ﻮک زﺑ ﺎن ﻣﻔ ﺶ را ﻣ ﯽﻝﻴﺴ ﻴﺪ‪.‬‬
‫دﺳﺘﻬﺎی ﮐﺜﻴﻒ و زردش را ﮐﻪ اﺳﺘﺨﻮاﻧﯽ و ﻻﻏﺮ ﺑﻮد ﺗﮑﺎن ﻣﯽداد‪ .‬ﭼ ﻨﺪ ﺗﺎر ﻣﻮی‬
‫ﺳﻴﺦ ﺳﻴﺨﯽ از زﻳﺮ ﻝﭽﮏ ﺳﻔﻴﺪ و ﮐﺜﻴﻔ ﺶ ﺑﻴﺮون زدﻩ و روی ﺻﻮرﺗﺶ وﻝ ﻮ ﺑ ﻮد‪.‬‬
‫زن ﮔﺪا ﭼﺎدر ﻧﻤﺎزش را روی ﺳﺮش ﺟﺎﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮد‪ .‬ﭼﺎرﻗﺪ ﭼﺮک ﺗﺎﺑﯽ ﮐﻪ ﻣﻮهﺎﻳ ﺶ‬
‫را ﭘﻨﻬﺎن ﻣﯽﮐﺮد ﺑﺎ ﺳﻨﺠﺎق زﻳﺮ ﮔﻠﻮﻳﺶ ﻣﺤﮑﻢ ﺵﺪﻩ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻣﺮد ﻋﻴﻨﮑﯽ ﺑﻪ ﺁر ﻣﯽﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﻮﺑﻪ ﻳﮑﯽ ﺑﺮﻩ ﺑﺎﻻ ﺑﮕﻴﺮدش ﺗﺎ ﺧﻮدﺵﻮ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻧﻨﺪازﻩ‪.‬‬
‫ﺟﻮاﻧﮏ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻤﯽﺵ ﻪ‪ ...‬ﺗﺎ وﻗ ﺘﯽ ﻳﮑ ﯽ ﺑﻪ اوﻧ ﺠﺎ ﺑﺮ ﺳﻪ اون ﺧﻮدﺵ ﻮ ﺗ ﻮ ﺧ ﻴﺎﺑﻮن‬
‫اﻧﺪاﺧﺘﻪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﻪ زن ﮔﺪا ﮐﻪ ﺟﻠﻮش ﺳﻴﺦ ﺵﺪﻩ ﺑﻮد ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﻮل ﺧﺮد ﻧﺪارم‪.‬‬
‫ﻣﺎﺵﻴﻨﻬﺎ ﻳﮑﯽ ﻳﮑﯽ ﺗﻮی ﺧﻴﺎﺑﺎن رد ﻳﻒ ﻣ ﯽﺵ ﺪﻧﺪ‪ .‬از ﺳ ﻮاری ﺟﻠﻮﻳ ﯽ د ﺧﺘﺮ ﺟﻮاﻧ ﯽ‬
‫ﺳ ﺮش را ﺑ ﻴﺮون ﺁوردﻩ ﺑ ﻮد و ﻣ ﺮد را ﮐ ﻪ داﺵ ﺖ ﺑ ﺎﻻی ﭼﻨ ﺎر ﺗﮑ ﺎن ﻣ ﯽﺧ ﻮرد‬
‫ﻣ ﯽﭘﺎﻳﻴ ﺪ‪ .‬ﻣ ﺮد ﺵ ﮑﻢ ﮔﻨ ﺪﻩ ای ﮐ ﻪ ﮐ ﺮاوات ﭘﻬ ﻨﯽ زﻳ ﺮ ﻳﻘ ﻪ ﺳ ﻔﻴﺪش ﺁوﻳ ﺰان ﺑ ﻮد از‬
‫ﺳﻮاری ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺁﻣﺪ و ﺑﻪ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﻧﺰدﻳﮏ ﺵﺪ‪ .‬ﭼﻨﺪ ﭘﺎﺳﺒﺎن از راﻩ رﺳﻴﺪﻧﺪ و در ﻣ ﻴﺎن‬
‫ﻣ ﺮدم و ﻝﻮ ﺵ ﺪﻧﺪ ﭘﺎ ﺳﺒﺎﻧﻬﺎ ﻣ ﺮدم را ﻣﺘﻔ ﺮق ﮐﺮد ﻧﺪ اﻣ ﺎ ﻣ ﺮدم ﻋﻘ ﺐ و ﺟﻠ ﻮ رﻓﺘﻨ ﺪ و‬
‫دوﺑﺎرﻩ ﺟﻤﻊ ﺵﺪﻧﺪ‪ .‬ﻣﺮد ﭼﺎق ﮐﺮاواﺗ ﯽ از ﭘﺎﺳ ﺒﺎن ﺳ ﻴﺒﻴﻠﻮ ﭘﺮﺳ ﻴﺪ‪ :‬ﭼﻪ ﺧﺒﺮﻩ؟ اون‬
‫ﻣﺮﺗﻴﮑﻪ ﺑﺎﻻی ﭼﻨﺎر ﭼﮑﺎر دارﻩ؟‬
‫ﭘﺎﺳﻴﺎن ﺑﺎ ﺗﺮس دو ﭘﺎﺵﻨﻪ ﭘﺎﻳﺶ را ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺶ را ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻪ ه ﻢ ﮐﻮﺑ ﻴﺪ و ﺳﻼم‬
‫داد‪ .‬ﺑﻌﺪ زﻳﺮ ﻝﺐ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺟﻨﺎب ﺳﺮهﻨﮓ! ﻣﯽﺧﻮاد ﺧﻮدﮐﺸﯽ‪ ...‬ﮐﻨﻪ‪.‬‬
‫ﻣﺮدم ﻧﮕﺎهﺸﺎن را اول ﺑﻪ ﭘﺎﺳﺒﺎن ﺳﺒﻴﻠﻮ و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻣﺮد ﭼﺎق ﺧﻮش ﭘﻮش دوﺧﺘﻨﺪ و‬
‫ﺁن وﻗﺖ دوﺑﺎرﻩ ﺳﺮﮔﺮم ﺗﻤﺎ ﺵﺎی ﻣ ﺮد ﺵﺪﻧﺪ ﮐﻪ از ﺑ ﺎﻻی درﺧ ﺖ ﺧﻢ ﺵﺪﻩ ﺑ ﻮد‪ .‬از‬
‫ﭘﺸﺖ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺻﺪای روزﻧﺎﻣﻪ فروﺵﯽ در ﻓﻀﺎ ﭘﺨﺶ ﺵﺪ‪.‬‬
‫ﻓﻮق اﻝﻌﺎدﻩ اﻣﺮوز! ﻗﺘﻞ دو زن ﻓﺎﺣﺸﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻳﮏ ﺟﻮان‪ .‬ﻓﻮق اﻝﻌ ﺎدﻩ ﻳﻪ ﻗﺮان!‬
‫ﺑﻌ ﺪ از اﻧ ﺪک زﻣ ﺎﻧﯽ ﺻ ﺪای روزﻧﺎﻣ ﻪ ﻓ ﺮوش ﺑﺮﻳ ﺪ‪ .‬ﻓﮑ ﺮی ﺗ ﻮی ﮐﻠ ﻪ ام زﻧ ﮓ زد‬
‫ﺳﺮم را ﺑﺎﻻ ﮐﺮدم و داد زدم‪ :‬هﺎی ﻋ ﻤﻮ اﻳﻨﺠ ﺎ ﻣﺎ ﻳﻪ ﭘﻮﻝ ﯽ ﺑﺮات ﺟﻤ ﻊ ﻣﯽﮐﻨﻴ ﻢ از‬
‫ﺧﺮ ﺵﻴﻄﻮن ﺑﻴﺎ ﭘﺎﻳﻴﻦ‪.‬‬
‫ﺻ ﺪاﻳﻢ از روی ﺳ ﺮ ﺟﻤﻌﻴ ﺖ ﭘﺮﻳ ﺪ‪ .‬ﺑﻌ ﺪ دﺳ ﺖ ﮐ ﺮدم ﺗ ﻮی ﺟﻴﺒ ﻢ دو ﺗ ﺎ ﻳ ﮏ ﺗﻮﻣﺎﻧ ﯽ‬
‫ﻧﻘﺮﻩ ﺑﻪ اﻧﮕﺸ ﺘﻬﺎﻳﻢ ﺧ ﻮرد ﺁﻧ ﻬﺎ را درﺁوردم و اﻧ ﺪاﺧﺘﻢ ﺟﻠ ﻮ ﭘﺎﻳﻢ‪ .‬ﻳ ﮑﯽ از ﺳ ﮑﻪه ﺎ‬
‫ﻏﻠﺘﻴﺪ و زﻳﺮ ﭘﺎی ﻣﺮدم ﮔﻢ ﺵﺪ‪ .‬ﻣﺮدم هﻤﺪﻳﮕﺮ را هﻞ دادﻧﺪ ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ﭘﻮل ﭘﻴﺪا ﺵﺪ ﺁن‬
‫وﻗ ﺖ هﺮﮐﺲ دﺳ ﺖ ﮐ ﺮد ﺗ ﻮی ﺟﻴﺒ ﺶ و ﺳﮑﻪ ای روی ﭘﻮﻝﻬ ﺎ اﻧ ﺪاﺧﺖ‪ .‬ﭘﻮﻝﻬ ﺎ ﭘ ﻴﺪا‬
‫ﻧﮑ ﺮد‪ .‬ﺑﻌ ﺪ ﺁهﺴ ﺘﻪ اﻣ ﺎ ﻃ ﻮری ﮐ ﻪ ﻣ ﻦ ﺑﺸ ﻨﻮم ﮔﻔ ﺖ‪ :‬ﺑﺨﺸ ﮑﯽ ﺵ ﺎﻧﺲ! ﭘ ﻮل ﺧ ﺮدم‬
‫ﻧﺪارم‪.‬‬
‫زن ﭼﺎدر ﺑﻪ ﺳﺮ ﮐﻴﺴﻪ ﭼﺮک ﮔﺮﻓﺘﻪ اش را از زﻳﺮ ﺟﻮراﺑﺶ ﺑ ﻴﺮون ﮐﺸ ﻴﺪ و دو ﺗ ﺎ‬
‫دهﺸ ﺎهﯽ ﺳ ﻴﺎﻩ ﺵ ﺪﻩ از ﺁن درﺁورد و اﻧ ﺪاﺧﺖ روی ﭘﻮﻝ ﻪا‪ .‬ﻳﮑﺪﻓﻌ ﻪ ﺻ ﺪای ﻣ ﺮد از‬
‫ﺑﺎﻻی درﺧﺖ ﻣﺜﻞ ﺻﺪاﻳﯽ ﮐﻪ از ﺗﻪ ﭼﺎﻩ ﺑﻪ ﮔﻮش ﺑﺮﺳﺪ ﺗﻮی ﮔﻮش ﻣ ﺮدم ز ﻧﮓ زد‪:‬‬
‫ﻣﻦ ﮐﻪ ﭘﻮل ﻧﻤﯽﺧﻮام‪ ...‬ﭘﻮﻻﺗﻮﻧﻮ ﺑﺒﺮﻳﻦ ﺳﺮﮔﻮر ﭘﺪرﺗﻮن ﺧﺮج ﮐﻨﻴﻦ‪.‬‬
‫ﺻﺪاﻳﺶ زﻧﮓ دار ﺑﻮد اﻣﺎ ﻣﺜﻞ اﻳﻨﮑﻪ ﻣﯽﻝﺮزﻳﺪ‪ .‬دﻳﮕﺮ ﮐﺴﯽ ﭘ ﻮل ﻧﻴ ﻨﺪاﺧﺖ‪ .‬زن ﮔﺪا‬
‫ﺑﻪ ﭘﻮﻝﻬﺎ ﺧﻴﺮﻩ ﺵﺪ ﺑﻌﺪ از ﻣﻴﺎن ﻣﺮدم ﻏﻴﺒﺶ زد ﻣﺮد ﺵﻴﮏ ﭘﻮش ﭼﻴﺰی ﺑﻪ ﭘﺎ ﺳﺒﺎن‬
‫ﺳ ﻴﺐﻝ ﻮ ﮔﻔ ﺖ‪ .‬ﭘﺎﺳ ﺒﺎن ﺑﺮﮔﺸ ﺖ و رو ﺑ ﻪ ﺑ ﺎﻻ داد زد‪:‬ه ﺎی ﻋﻤ ﻮ ﺑﻴ ﺎ ﭘ ﺎﻳﻴﻦ ﺟﻨ ﺎب‬
‫ﺳﺮهﻨﮓ ﺣﺎﺿﺮن ﮐﻤﮑﺖ ﮐﻨﻦ‪.‬‬
‫اﻓﺴﺮ ﻗﺪ ﮐﻮﺗﺎهﯽ ﮐﻪ ﺳﺒﻴﻞ ﻧﺎزﮐﯽ ﭘﺸﺖ ﻝﺒﺶ ﺳﺒﺰ ﺵﺪﻩ ﺑﻮد از ﭘﺸﺖ ﺑﻪ ﻣﺮدم ﻓ ﺸﺎر‬
‫ﻣﯽﺁورد و ﺁﻧﻬﺎ را ﭘﺲ و ﭘﻴﺶ ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺟﻠﻮ رﺳﻴﺪ ﺳﺮ ﭘﺎﺳ ﺒﺎﻧﻬﺎ داد زد‪ :‬زود‬
‫ﺑﺎﺵﻴﻦ اﻳﻨﺎ رو ﻣﺘﻔﺮق ﮐﻨﻴﻦ‪.‬‬
‫اﻓﺴﺮ ﺗ ﺎزﻩ ر ﺳﻴﺪﻩ ﺑﺎﻻ را ﻧﮕ ﺎﻩ ﮐﺮد و ﺑ ﻌﺪ از ﭘﺎ ﺳﺒﺎﻧﻬﺎ ﮐ ﻪ ﺧﺒﺮدار اﻳﺴ ﺘﺎدﻩ ﺑﻮد ﻧﺪ‬
‫ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬اون ﺑﺎﻻ ﭼﮑﺎر دارﻩ؟‬
‫ﻳﮑﯽ از ﺁﻧﻬﺎ زﻳﺮ ﻝﺒﯽ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﯽﺧﻮاد ﺧﻮدﮐﺸﯽ ﮐﻨﻪ‪.‬‬
‫اﻓﺴﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﻮب ﺧﻮدﮐﺸﯽ ﺟﻤﻊ ﺵﺪن ﻧﺪارﻩ ﻳﺎﻻﻩ اﻳﻨﺎ را ﻣﺘ ﻔﺮق ﮐﻨﻴ ﻦ‪ .‬ﺑﻌ ﺪ رو ﺑ ﻪ‬
‫ﻣﺮدم ﮐﺮد و داد زد‪ :‬ﺁﻗﺎﻳﻮن ﭼﻪ ﺧﺒﺮﻩ؟ ﻣﺘﻔﺮق ﺑﺸﻴﻦ‪.‬‬
‫در اﻳﻦ وﻗﺖ ﻳﮑﺪﻓﻌﻪ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ ﺳﺮهﻨﮓ اﻓﺘﺎد‪ .‬ﺧﻮد را ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﺮد و ﻣﺤ ﮑﻢ‬
‫ﺧﺒﺮدار اﻳﺴﺘﺎد و ﺳﻼم داد‪.‬‬
‫ﭘﺎﺳﺒﺎﻧﻬﺎ ﺗﻮی ﻣﺮدم وﻝﻮ ﺵﺪﻧﺪ‪ .‬ﺻﺪای ﺳﻮت ﭘﺎسﺑﺎﻧﻬﺎی راهﻨﻤ ﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﻣﺎﺵ ﻴﻨﻬﺎ را‬
‫ﺑﻪ زور وادار ﺑﻪ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ ﺗﻮی ﮔﻮش ﺁدم ﺻﻔﻴﺮ ﻣﯽﮐﺸﻴﺪ‪ .‬ﭘﻮﻝﻬﺎ زﻳﺮ دﺳ ﺖ‬
‫و ﭘ ﺎی ﻣ ﺮدم ﻣ ﯽرﻓ ﺖ و ﺑﻌﻀ ﻴﻬﺎ ﺧ ﻢ ﺵ ﺪﻩ ﺑﻮدﻧ ﺪ و ﭘﻮﻝﻬ ﺎ را ﺟﻤ ﻊ ﻣ ﯽﮐﺮدﻧ ﺪ‪ .‬زن‬
‫ﺟﻮان ﮐﻪ ﺟﺎ ﺑﺮاﻳﺶ ﺗﻨﮓ ﺵﺪﻩ ﺑﻮد ﺑ ﭽﻪاش را ﺑﺮدا ﺵﺖ و از ﻣ ﻴﺎن ﺟﻤﻌ ﻴﺖ ﺑ ﻴﺮون‬
‫رﻓﺖ‪ .‬ﭘﺴﺮک ﺟﻮان هﻢ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ زن ﻏﻴﺒﺶ زد‪.‬‬
‫ﻳﮑﯽ از ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﺗﻮ دﻣﺎﻏﯽ ﻏﺮﻳﺪ‪ :‬ﭼﻪ ﻃﻮر ﻣﯽﺵﻪ ﮔﺮﻓﺘﺶ؟ ﻣﮕﻪ ﺗﻮپ ﮐﺎ ﺵﻴﻪ؟‬
‫ﺑﻌ ﺪ دﺳ ﺘﻤﺎﻝﺶ را ﺟﻠ ﻮ ﺑﻴﻨﻴ ﺶ ﮔﺮﻓ ﺖ و ﭼﻨ ﺪ ﻓﻴ ﻦ ﻣﺤﮑ ﻢ ﺗ ﻮی دﺳ ﺘﻤﺎل ﮐ ﺮد‪ .‬ﻣ ﺮدم‬
‫اﺧﻤﻢ ﮐﺮدﻧﺪ اﻣﺎ او ﺑﯽ اﻋﺘﻨﺎ دﺳﺘﻤﺎﻝﺶ را ﻣﭽﺎﻝﻪ ﮐﺮد و ﭼﭙﺎﻧﺪ ﺗﻮی ﺟﻴﺒﺶ و ﺑﺎز ﺑﻪ‬
‫ﺑﺎﻻی درﺧﺖ ﺧﻴﺮﻩ ﺵﺪ‪.‬‬
‫در ﻃﺮف دﻳﮕﺮ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺟﻮان ﭼ ﻬﺎر ﺵﺎﻧﻪ ای ﮐ ﻪ ﺳﻴﮕﺎر دود ﻣﯽ ﮐﺮد ﮔﻔ ﺖ‪ :‬ا ﮔﺮم‬
‫ﺑﻴﻔﺘﻪ دو ﺳﻪ ﺗ ﺎ را ﻧﻔﻠ ﻪ ﻣﯽﮐﻨ ﻪ! اﻣ ﺎ ﻣ ﺚ اﻳﻨ ﮑﻪ ﻋ ﻴﻦ ﺧ ﻴﺎﻝﺶ ﻧﻴ ﺴﺖ دارﻩ ﻣﺮد ﻣﻮ‬
‫ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽﮐﻨﻪ! ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻣﺮدی ﮐﻪ از ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﻓﺸﺎر ﻣ ﯽﺁورد ﮔ ﻔﺖ‪ :‬ﻋﻤ ﻮ ﭼﺮا هﻞ‬
‫ﻣﯽدی؟ ﻣﮕﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﯽ ﺻﺎف واﻳﺴﯽ؟‬
‫ﻣﺮدی ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ای ﺑﻪ ﮐ ﻮل داﺵ ﺖ ﺳﻌﯽ ﻣ ﯽ ﮐﺮد ﺑﭽ ﻪ ﻣ ﻮ ﺑﻮر را ﻣﺘﻮ ﺟﻪ ﺑﺎﻻ ﮐﻨ ﺪ‪:‬‬
‫ﺑﺎﺑﺎﺟﻮن اون ﺑﺎﻻ را ﺑﺒﻴﻦ! اوﻧﺎهﺎش روی ﭼﻨﺎر ﻧﺸﺴﺘﻪ‪.‬‬
‫اﻳﻨﻄﺮفﺗﺮ ﺁﻗ ﺎی ﻻﻏ ﺮ ا ﻧﺪاﻣ ﯽ ﺧﻮدش را ﺑﺎ ﻳﮏ ﻣﺠﻠ ﻪ ای ﮐ ﻪ ﻋﮏس ﻳﮏ ﺧﺎ ﻧﻢ‬
‫ﺳﻴﻨﻪ ﺑﻠﻮری و ﺧﻨﺪان روی ﺟﻠﺪش ﺑﻮد ﺑﺎد ﻣﻴﺰد ﭘﺸ ﺖ ﭼ ﻨﺎر ﻣﺮدم از روی ﺵ ﺎنﻩ‬
‫هﻤﺪﻳﮕﺮ ﺳﺮک ﻣﯽﮐﺸﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﻣﺎﺵﻴﻨﻬﺎ ﭘﯽ در ﭘ ﯽ رد ﻣ ﯽﺵ ﺪﻧﺪ و از ﭘﺸ ﺖ ﺵﻴ ﺸﻪه ﺎی‬
‫اﺗﻮﺑﻮس ﻣﺴﺎﻓﺮهﺎ ﺑﺎﻻی ﭼﻨ ﺎر را ﻧ ﮕﺎﻩ ﻣﯽﮐﺮد ﻧﺪ‪ .‬ﭘﺎ ﺳﺒﺎن راهﻨ ﻤﺎﻳﯽ ﻣﺮ ﺗﺐ ﺳ ﻮت‬
‫ﻣﯽﮐﺸﻴﺪ ﭼﻨﺪ ﭘﺎﺳﺒﺎن هﻢ ﻣﻴﺎن ﻣﺮدم ﻣﯽﻝﻮﻝﻴﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫از ﭘﺸﺖ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺻﺪای ﺵﻮخ ﺟﻮاﻧﮑﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﺵﺪ‪ :‬ﻳﺎرو ﺑﻪ ﺧﻴﺎﻝﺶ ﭼﻨﺎر اﻣﺎﻣﺰادﻩ س‬
‫رﻓﺘﻪ ﻣﺮاد ﺑﻄﻠﺒﻪ‪.‬‬
‫دوﺑﺎرﻩ داد زد‪:‬هﺎی ﺑﺎﺑﺎﺟﻮن ﺑﭙﺎ ﻧﻴﻔﺘﯽ‪ ...‬ﺵﺴﺖ ﭘﺎت ﺗﻮ ﭼﺸﺖ ﻣﯽرﻩ‪.‬‬
‫ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ اﺧ ﻢ ﮐﺮد ﻧﺪ ﺻ ﺪای ﺟﻮا ﻧﮏ ﺑﺮ ﻳﺪ‪ .‬ﺑﻌﻀ ﻴﻬﺎ ﺗ ﮏ ﺗﮏ ﻏﺮﻏ ﺮی ﮐﺮدﻧ ﺪ و از‬
‫ﻣﻴﺎن ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺑﻴﺮون رﻓﺘﻨﺪ ﺗﺎزﻩ رﺳﻴﺪﻩهﺎ ﻣﯽﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪ :‬ﺁﻗﺎ ﭼﻪ ﺧﺒﺮﻩ؟ ﺑﻌ ﺪ ﺑﻪ ﺑ ﺎﻻی‬
‫ﭼﻨﺎر ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫روﺵﻨﺎﻳﯽ ﮐﻤﺮﻧﮕﯽ روی ﺗﻴﺮهﺎی ﭼﺮاغ ﺑ ﺮق دو ﻳﺪ‪ .‬ﭼ ﻨﺪ دوﭼﺮ ﺧﻪ ﺳﻮار درﺧﻴﺎﺑ ﺎن‬
‫ﺁﻧﻄﺮف ﭘﻴﺎدﻩ ﺵﺪﻩ ﺑﻮد ﻧﺪ و ﺑ ﻪ اﻳ ﻦ ﻃ ﺮف ﻣ ﯽﺁﻣﺪ ﻧﺪ‪ .‬ﭘﺎ ﺳﺒﺎن راهﻨ ﻤﺎﻳﯽ ﺁﻧ ﻬﺎ را رد‬
‫ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬ﮔﺎهﯽ ﺻﺪای ﺧﺎﻝﯽ ﺵﺪن ﺑﺎد دوﭼﺮﺧﻪ ای ﺗﻮی هﻮای ﺧﻔﻪ ﻓﺴ ﯽ ﻣ ﯽ ﮐﺮد و‬
‫ﺧﺎﻣﻮش ﻣﯽﺵﺪ ﺑﻌﺪ هﻢ ﻏﺮﻏﺮ دوﭼﺮﺧﻪ ﺳﻮار ﺗﻮی ﮔﻮﺵﻬﺎ ﭘﺮﭘﺮ ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬
‫ﻣﺮد ﺑﺎﻻی ﭼﻨﺎر ﺗﮑﺎﻧﯽ ﺧﻮرد و ﺧﻢ ﺵﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ دﺳﺘﻬﺎﻳﺶ را ﺑﻪ ﮔﺮﻩ ﭼﻨﺎر ﻣﺤ ﮑﻢ ﮐ ﺮد‬
‫و دوﺑ ﺎرﻩ ﺳ ﺮﺟﺎﻳﺶ ﻧﺸﺴ ﺖ‪ .‬ﺻ ﺪا از ﺟﻤﻌﻴ ﺖ ﺑﻠﻨ ﺪ ﻧﻤ ﯽﺵ ﺪ‪ .‬هﻤ ﻪ ﺑ ﺎﻻ را ﻧﮕ ﺎﻩ‬
‫ﻣ ﯽﮐﺮدﻧ ﺪ‪ .‬ﻳﮑﺪﻓﻌ ﻪ ﻣ ﺮد ﺧﭙﻠ ﻪ زﻳ ﺮ ﮔﻮﺵ ﻢ وﻧ ﮓ وﻧ ﮓ ﮐ ﺮد‪ :‬ﺣ ﺎﻻ ﺧﻮدﺵ ﻮ ﭘﺎﻳﻴ ﻦ‬
‫ﻧﻤﯽاﻧﺪازﻩ ﻣﯽذارﻩ ﺧﻠﻮت ﺑﺸﻪ‪.‬‬
‫از روی ﺳ ﺮ ﺟﻤﻌﻴ ﺖ ﺳ ﺮک ﮐﺸ ﻴﺪم دﻳ ﺪم اﺗﻮﻣﺒﻴ ﻞ ﺳ ﻮاری رﻓﺘ ﻪ و ﺧﻴﺎﺑ ﺎن ﺗﻘﺮﻳﺒ ﺎ‬
‫ﺧﻠﻮت ﺵﺪﻩ اﺳﺖ وﻝﯽ ﭘﻴﺎدﻩ رو وﺳﻂ از ﺟﻤﻌﻴﺖ ﭘﻴﺎدﻩ و دوﭼﺮﺧﻪ ﺳﻮار ﺳﻴﺎﻩ ﺵ ﺪﻩ‬
‫ﺑﻮد و ﺻﺪای ﭘﭻ ﭘﭽﺸﺎن ﺑﻪ اﻳﻦ ﻃﺮف ﻣﯽرﺳﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺧﺴﺘﻪ ﺵﺪم ﭼﻨﺪ دﻓﻌﻪ ﭘﺎ ﺑﻪ ﭘﺎ ﮐﺮدم و ﺁﺧﺮ ﺑﻪ زﺣﻤﺖ از ﻣﻴﺎن ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺑﻴﺮون رﻓ ﺘﻢ‪.‬‬
‫ﭼﻨﺪ دﺧﺘﺮ ﭘﺸﺖ ﺟﻤﻌﻴﺖ اﻳﺴﺘﺎدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ ﻳﮑﯽ از ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻴﻠﯽ ﻗﺸ ﻨﮓ ﺑ ﻮد ﺧ ﺎل ﺳ ﻴﺎهﯽ‬
‫ﺑﺎﻻی ﻝ ﺒﺶ داشت‪ .‬ﺑﺮﮔﺸ ﺘﻢ و ﺑ ﺎﻻ را ﻧﮕ ﺎﻩ ﮐ ﺮدم دﻳ ﺪم ﻣﺮد ﭘ ﺸﺘﺶ را ﺑ ﻪ ﺧﻴﺎﺑ ﺎن‬
‫ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد و اﻳﻦ ﻃﺮف ﭘﺸﺖ ﻣﻐﺎزﻩهﺎ را ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬ﺧﺴﺘﻪ و ﮔﻴﺞ ﺗﻤﺎم ﺧﻴﺎﺑﺎن را‬
‫ﭘﻴﻤﻮدم‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ دﻳﺪم ﺟﻤﻌﻴﺖ ﮐﻤﺘﺮ ﺵﺪﻩ اﻣﺎ ﻣ ﺮد هﻨ ﻮز ﻧ ﻮک در ﺧﺖ ﻧﺸﺴ ﺘﻪ‬
‫ﺑﻮد‪.‬‬
‫هﻤ ﺎن ﻧﺰدﻳﮑﻴﻬ ﺎ ﻳ ﮏ ﺑﻠﻴ ﻂ ﺳ ﻴﻨﻤﺎ ﺧﺮﻳ ﺪم و ﻣﻴ ﺎن ﻣ ﺮدم ﮔ ﻢ ﺵ ﺪم اﻣ ﺎ داﺉ ﻢ ﻋ ﮏس‬
‫ﻣ ﺮدی ﮐ ﻪ روی ﺻ ﻔﺤﻪ ﺳ ﻴﺎﻩ ﺧﻴﺎﺑ ﺎن ﭘﻬ ﻦ ﺵ ﺪﻩ ﺑ ﻮد و از دو ﺳ ﻮراخ ﺑﻴﻨﻴ ﺶ دو‬
‫رﺵﺘﻪ ﺑﺎرﻳﮏ ﺧﻮن ﺑﻴﺮون ﻣﯽزد ﭘﻴﺶ روﻳﻢ ﺗ ﻮی هﻮا ﻧ ﻘﺶ ﻣ ﯽﺑﺴ ﺖ و ﺑﻌ ﺪ ﻣﺤ ﻮ‬
‫ﻣﯽﺵﺪ‪ .‬ﺑﺎز دوﺑﺎرﻩ هﻤﺎن هﻴﮑﻞ ژﻧﺪﻩ ﭘﻮش ﺑﺎ ﺳﺮ ﺵﮑﺴﺘﻪ وﻣ ﻐﺰ ﭘﺨ ﺶ ﺵﺪﻩ ﻣ ﻴﺎن‬
‫ﺧﻴﺎﺑﺎن رﻧﮓ ﻣﯽﮔﺮﻓﺖ و زﻧﺪﻩ ﻣﯽﺵﺪ‪.‬‬
‫از ﻓﻴﻠﻢ ﭼﻴﺰی ﻧﻔﻬﻤﻴ ﺪم وﻗ ﺘﯽ ﺑﻴﺮون ﺁﻣ ﺪم در ﺧﻴﺎ ﺑﺎن ﭘﺮﻧ ﺪﻩ ﭘﺮ ﻧ ﻤﯽزد اﻣ ﺎ دﮐﺎﻧ ﻬﺎ‬
‫هﻨﻮز ﺑﺎز ﺑﻮدﻧ ﺪ‪ .‬ﺟﻤﻌ ﻴﺖ ﺗ ﻮی ﺧﻴﺎ ﺑﺎن ﭘ ﺨﺶ ﺵﺪﻩ ﺑ ﻮد ﺵ ﺎﮔﺮد ﺵ ﻮﻓﺮهﺎ ﺑ ﺎ ﺻ ﺪای‬
‫ﻧﮑﺮﻩ ﺵﺎن داد ﻣﯽزدﻧﺪ‪ :‬ﻣﺴﺠﺪ ﺟﻤﻌﻪ‪ ،‬ﭘﻬﻠﻮی‪ ،‬ﺁﻗﺎ ﻣﯽﺁی؟‪ ...‬ﺑﺪو ﺑﺪو‬
‫ﺑﻪ ﭼﻨﺎر ﮐﻪ رﺳﻴﺪم دﻳﺪم دور و ﺑﺮش ﺧﻠﻮت ﺑﻮد و ﻣﺮد هﻢ ﺑﺎﻻی ﺁن دﻳﺪﻩ ﻧ ﻤﯽﺵ ﺪ‪.‬‬
‫روﺑﺮوی ﭼﻨﺎر دو ﻣﺮد اﻳﺴﺘﺎدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﺎ هﻢ ﺣﺮف ﻣﯽزدﻧﺪ‪ .‬از ﻳﮑﻴﺸﺎن ﮐﻪ وﺳ ﻂ‬
‫ﺳﺮش ﻣﻮ ﻧﺪاﺵﺖ و دﺳ ﺘﻬﺎی ﭘﺸ ﻤﺎﻝﻮش را ﺗ ﺎ ﺁر ﻧﺞ ﺑ ﻴﺮون اﻧﺪاﺧﺘ ﻪ ﺑ ﻮد ﭘﺮ ﺳﻴﺪم‪:‬‬
‫ﺁﻗﺎ ﺑﺒﺨﺸﻴﻦ اون ﻣﺮدک ﺧﻮدﺵﻮ ﭘﺎﻳﻴﻦ اﻧﺪاﺧﺖ؟‬
‫ﻣﺮد ﺳﺮ ﻃﺎس ﻧﮕﺎﻩ ﺑﯽ ﺣﺎﻝﺶ را روی ﺻ ﻮرﺗﻢ دوا ﻧﺪ و ﮔﻔ ﺖ‪ :‬ﺁﻗ ﺎ ﺣﻮ ﺻﻠﻪ داری؟‬
‫وﻗﺘﯽ دﻳﺪ ﺧﻴﺎﺑﺎن ﺧﻠﻮت ﺵﺪﻩ ﭘﺎﻳﻴﻦ اوﻣﺪ ﺑﻌﺪ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮﻩ اﻣﺎ‪...‬‬
‫ﻣﺮد ﭘﻬﻠﻮ دﺳﺘﻴﺶ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ه ﻔﺖ ﻣﺎه ﻪ ﺑﻪ دﻧﻴ ﺎ ﺁ ﻣﺪﻩ ﺑ ﻮد ﭘﺮ ﺳﻴﺪ‪ :‬را ﺳﯽ اون ﺑﺮا‬
‫ﭼﯽ ﺑﺎﻻی ﭼﻨﺎر رﻓﺘﻪ ﺑﻮد؟ رﻓﻴﻘﺶ ﺟﻮاب داد‪ :‬ﻧﻤﯽدوﻧﻢ ﺵ ﺎﻳﺪ ﻣﯽ ﺧﻮاس ﺧﻮدﮐ ﺸﯽ‬
‫ﮐﻨﻪ ﺑﻌﺪ ﭘﺸﻴﻤﻮن ﺵﺪ‪ .‬ﺵﺎﮔﺮد دﮐ ﺎن ﮐ ﻪ ﭘﺴ ﺮک ﺟﻮاﻧ ﯽ ﺑ ﻮد در ﺣ ﺎﻝﯽ ﮐﻪ ﻣﯽخﻧﺪﻳ ﺪ‬
‫ﺳ ﺮش را از ﻣﻐ ﺎزﻩ ﺑ ﻴﺮون ﮐ ﺮد و ﮔﻔ ﺖ‪ :‬ﺣﺘﻤ ﺎ ﻓﻴﻠﻤ ﻮ ﺗﻤﺎﺵ ﺎ ﻣ ﯽﮐ ﺮدﻩ ﻣ ﺮدک ﺑ ﯽ‬
‫ﺣﻮﺻﻠﻪ ﮔ ﻔﺖ‪ :‬ﻝﻌﻨ ﺖ ﺑ ﺮ ﺵﻴﻄﻮن ﺣﺮوﻣ ﺰادﻩ‪ ...‬ﺣﺎﻻ ﺣﺎﻻ ﺑﺎ ﻳﺪ ﮐ ﻨﺞ ز ﻧﺪون ﺳ ﻤﺎق‬
‫ﺑﻤﮑﻪ ﺗﺎ دﻳﮕﻪ هﻮس ﻧﮑﻨﻪ ﻓﻴﻠﻢ ﻣﻔﺘﯽ ﺗﻤﺎﺵﺎ ﮐﻨﻪ‪.‬‬
‫***‬
‫ﻓﺮدا ﺻﺒﺢ ﭼﻨﺪ ﺳﭙﻮر ﺵﻬﺮداری ﭼﻨﺎر ﮐﻬﻨﺴﺎل ﺧﻴﺎﺑﺎن ﭼﻬﺎرﺑﺎغ را ﻣﯽﺑﺮﻳﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫√‬
 ‫ﺳﺒﺰ ﻣﺜﻞ ﻃﻮﻃﯽ ﺳﻴﺎﻩ ﻣﺜﻞ ﮐﻼغ‬

‫هﺮ وﻗﺖ ﺣﺴﻦ ﺁﻗﺎ را ﻣﯽﺑﻴﻨﻴﻢ ﻣﯽﮔﻮﻳﻴﻢ‪ :‬ﺧﺐ ﭼﻪ ﻃﻮر ﺵﺪ؟ ﻣﻮﻓﻖ ﺵﺪی؟‬
‫ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻧﻪ ﻧﺸﺪ ﺑﺎز ﻏﺎر ﻏﺎر ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﻣﯽﮔﻮﻳﻴﻢ‪ :‬ﺁﺧﺮ ﻣﺮد ﺣﺴﺎﺑﯽ ﻣﮕﺮ ﻣﺠﺒﻮری؟‬
‫ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻳﮏ ﻃﻮﻃﯽ ﻣﯽﺧﻮاهﻢ ﮐ ﻪ ﺑ ﺎش ﺣ ﺮف ﺑﺰﻧﻢ درد دل ﮐﻨ ﻢ اﻣ ﺎ ا ﻳﻦ‬
‫ﻃﻮﻃﻴﻬﺎی ﺣﺴﻴﻦ ﺁﻗﺎ‪ ،‬ﺁدم ﭼﻪ ﺑﮕﻮﻳﺪ؟ درﻳﻎ از ﻳﮏ ﮐﻠﻤﻪ در ﻳﻎ از ﻳ ﮏ ﺣ ﺴﻦ ﺁﻗ ﺎی‬
‫ﺧﺸﮏ و ﺧﺎﻝﯽ هﻤﻴﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ ﻣﻦ و ﺵﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻴﻢ اﻳﻨﻬﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﻠﺪﻧﺪ ﻏ ﺎر ﻏﺎر ﮐﻨﻨ ﺪ‪:‬‬
‫ﻏﺎر ﻏﺎر‪.‬‬
‫ﺁن وﻗﺖ ﺑﺎز ﻣﯽرود ﺳ ﺮاغ ﺣﺴ ﻴﻦ ﺁﻗ ﺎ ﻳ ﮏ ﻃﻮﻃ ﯽ ﺗ ﺎزﻩ ﻣﯽ ﺧﺮد‪ .‬ﭼ ﻨﺪ هﻔﺘ ﻪای ﻳﺎ‬
‫ﺣ ﺘﯽ ﻳﮑ ﯽ دو ﻣ ﺎهﯽ ﺳ ﺎﻝﯽ ﭘﻴ ﺪاش ﻧﻤ ﯽﺵ ﻮد‪ .‬ﮐ ﻪ ﻧﻤ ﯽﺵ ﻮد‪ .‬ﺑﻌ ﺪ ﻳﮑﺪﻓﻌ ﻪ‬
‫ﻣﯽﺁﻳﺪ ﭼﺸﻤﻬﺎش ﺳﺮخ ﺳﺮخ ﮐﺎﺳﻪ ﺧ ﻮن و رﻳﺸ ﺶ ﻧﺘﺮا ﺵﻴﺪﻩ ﭼﻤﺒﺎﺗﻤ ﻪ ﻣ ﯽﻧﺸ ﻴﻨﺪ‪.‬‬
‫ﮐﻼه ﺶ را ﺑ ﺮ ﻣ ﯽدارد‪ .‬ﻣ ﯽﮔ ﺬارد روی ﮐﺎﺳ ﻪ زاﻧ ﻮﻳﺶ و ﺑ ﺎ ﻣﺸ ﺖ ﻣ ﯽﮐﻮﺑ ﺪ روی‬
‫زﻣﻴﻦ ﮐﻪ ﺑﺎز هﻢ ﻧﺸﺪ‪.‬‬
‫ﻣﯽﮔﻮﻳﻴﻢ‪ :‬اﻳﻦ دﻓﻌﻪ هﻢ؟‬
‫ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪ :‬هﺮ ﭼﻪ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﺑﺮاﻳﺶ ﺧﺮﻳﺪم ﺑﺎ دﺳﺖ ﺧﻮدم ﺑﺶ ﻗ ﻨﺪ و ﻧ ﺒﺎت دادم روزی‬
‫دو ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺎش ﺣﺮف زدم ﻧﺸﺎﻧﺪﻣﺶ رو ﺑﻪ روی ﺁﻳﻨﻪ اﻣﺎ ﻧﺸﺪ ﮐﻪ ﻧﺸﺪ‪.‬‬
‫ﻣﯽﮔﻮﻳﻴﻢ‪ :‬ﻏﺎر ﻏﺎر ﮐﻪ ﻧﮑﺮد؟‬
‫ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﭘﺲ ﺧﻴﺎل ﻣﯽﮐﻨﻴﺪ ﮔﻔﺖ ﺳﻼم ﻳﺎ ﮔﻔﺖ ﺻﺒﺢ ﺑﻪ ﺧﻴﺮ ﺣﺴﻦ ﺁﻗ ﺎ‪ .‬هﻤﻴ ﻦ ﻃ ﻮر‬
‫ﮐﻪ ﻣﻦ و ﺵﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻴﻢ؟‬
‫ﻣﯽﮔﻮﻳﻴﻢ‪ :‬ﺁﺧﺮ اﻳﻦ دﻓﻌﻪ دﻳﮕﻪ ﭼﺮا ﮔﺬاﺵﺘﯽ ﮐﻼﻩ ﺳﺮت ﺑﺮود؟‬
‫ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪ :‬واﷲ ﺧﻴﻠﯽ ﺣﻮاﺳﻢ را ﺟﻤﻊ ﮐﺮدم‪ :‬ﺑﺎﻝﻬﺎﻳﺶ را دﻳ ﺪم ﭘﻨ ﺠﻪه ﺎش را ﻧﻮﮐ ﺶ‬
‫را هﻴﭻ ﻋﻴﺒﯽ ﻧﺪاﺵﺖ ﺣﺴﻴﻦ ﺁﻗﺎ ﻗﺴﻢ ﻣﯽ ﺧﻮرد ﮐﻪ ﻃﻮﻃ ﯽ اﺳ ﺖ اﺻ ﻞ ا ﺻﻞ ﺣﺮف‬
‫هﻢ ﻣﯽزد ﺑﻪ ﻓﺎرﺳﯽ اﻣﺎ ﺣﺎﻻ دو ﺳﻪ روز اﺳﺖ ﺗﻮ ﻻک رﻓﺘﻪ‪ .‬ا ﮔﺮ ﻳﮑ ﯽ ﭘﻴ ﺪا ﺑ ﺸﻮد‬
‫وﻗﺖ ﺻﺮﻓﺶ ﮐﻨﺪ راﻩ ﻣﯽاﻓﺘﺪ زﺑﺎن ﺑﺎز ﻣﯽﮐﻨﺪ‪،‬‬
‫ﺑﻌﺪ اﺵﮏ ﺗﻮ ﭼﺸﻢهﺎش ﺣﻠﻘﻪ ﻣﯽزﻧﺪ و ﺗﺎ ﻣﺎ ﻧﺒﻴﻨﻴﻢ ﺳ ﻴﮕﺎری ﺳ ﺮ ﻣ ﺸﺘﻮک ﻣ ﯽز ﻧﺪ‬
‫ﻣﺎ هﻢ ﮐﺒﺮﻳﺘﯽ ﻣﯽﮐﺸﻴﻢ ﻳﺎ ﻳﮏ ﭼ ﺎی ﻗ ﻨﺪ ﭘﻬ ﻠﻮ ﺟﻠ ﻮش ﻣﯽ ﮔﺬارﻳﻢ و از در و ﺑ ﯽ در‬
‫ﺣﺮف ﻣﯽزﻧﻴﻢ از ﮐﺴﺎدی ﮐﺎرﻣﺎن ﻣﯽﮔﻮﻳﻴﻢ ﻳﺎ ﻣﺜ ﻼ از ﺧ ﻮاب ﻧ ﻤﺎ ﺵﺪن‪ .‬ﻣﺤ ﺴﻦ ﺁ ﻗﺎ‬
‫ﮐﻪ ﮐﻢ ﮐﻢ دارد ﻓﮑﺮ ﻣ ﯽﮐﻨ ﺪ‪ .‬ﺧﻮد ﺣ ﻀﺮت ﺁﻣ ﺪﻩ اﻧ ﺪ ﺳﺮ وﻗﺘ ﺶ د ﺳﺖ ﮔﺬاﺵ ﺘﻪ اﻧ ﺪ‬
‫روی ﺵﺎﻧﻪاش‪ .‬و ﻓﺮﻣﻮدﻩ اﻧﺪ دﻳ ﮕﺮ ﻧﺸ ﺴﺘﻦ ﺑ ﺲ ا ﺳﺖ‪ .‬ﺑﻌ ﺪ هﻢ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺣﺮف را‬
‫ﻣﯽﮐﺸﺎﻧﻴﻢ ﺑﻪ ﭼﻴﻦ و ﻣﺎﭼﻴﻦ ﺑﻪ اﻋﺮاب‪ ...‬اﻣﺎ ﻣﮕﺮ ﻣﯽﺵﻮد؟‬
‫ﺣﺴﻦ ﺁﻗﺎ ﻋﻴﻦ ﺧﻴﺎﻝﺶ ﻧﻴﺴﺖ اﮔﺮ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﮔﻨﺪم ﻳﺎد ﺳﺒﺰﻳﺶ ﻣﯽاﻓﺘﺪ ﻳﺎد ﺑﺎلهﺎی ﺳﺒﺰ‬
‫ﻃﻮﻃ ﯽ ﺣ ﺘﯽ اﮔ ﺮ ﺑﮕ ﻮﻳﻴﻢ ﺟﻨﮕ ﻞ ﻳ ﺎ ﮐ ﻮﻩ ﻳ ﺎد ﻗﻔ ﺲ ﻣ ﯽاﻓﺘ ﺪ‪ .‬ﻗﻔ ﺲ ﻃ ﻮﻃﻴﺶ ﮐ ﻪ‬
‫ﺗﺎزﮔﻴﻬﺎ از ﮐﺠﺎ و از ﮐﯽ ﺧﺮﻳﺪﻩ اﺳﺖ ﺁن هﻢ دﺳﺖ ﺁﺧﺮ هﻢ ﻧﻤﯽﺧﻮا هﺪ ا ﻋﺘﺮاف ﮐﻨ ﺪ‬
‫ﮐﻪ ﺣﻮاﺳﺶ ﺳﺮ ﺟﺎ ﻧﺒﻮدﻩ ﮐﻪ زﻳﺮ و روی ﮐ ﺎر را در ﺳﺖ ﻧﺪ ﻳﺪﻩ ﻃﻮﻃ ﯽ ﺑﻮدن ﻳﮏ‬
‫ﭘﺮﻧﺪﻩ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺑﺎﻝﺶ ﻧﻴﺴﺖ ﻳﺎ ﺑﻪ ﻧﻮﮐﺶ اﻣﺎ ﺣﺮﻓ ﯽ ﻧﻤ ﯽزﻧﻴ ﻢ ﺧﺎﻃﺮ ﺣ ﺴﻦ ﺁﻗ ﺎ را‬
‫ﻣﯽﺧﻮاهﻴﻢ ﺳﺎدﻩ ا ﺳﺖ ﭘ ﺎک ا ﺳﺖ ﻧ ﻤﯽداﻧﻴ ﻢ ﺑ ﯽ ﻏ ﻞ وﻏ ﺶ اﺳ ﺖ ا ﻣﺎ ﻓﺮاﻣﻮﺵ ﮑﺎر‬
‫اﺳ ﺖ اﮔ ﺮ اﻣ ﺮوز ﺳ ﺮش را ﺑﺸ ﮑﻨﻨﺪ ﭘ ﻮﻝﺶ را ﺑ ﺎﻻ ﺑﮑﺸ ﻨﺪ ﻓ ﺮدا ﻳ ﺎدش ﻣ ﯽرود‬
‫ﻣﯽﮔﻮﻳﻴﻢ‪ :‬ﺁﺧﺮ ﺣﺴﻦ ﺁﻗﺎ ﻣﮕﺮ ﻳﺎدت ﻧﻴﺴﺖ؟ ﻣ ﮕﺮ هﻤ ﻴﻦ د ﻳﺮوز ﻧ ﺒﻮد ﮐ ﻪ ﺟ ﻠﻮ در و‬
‫هﻤﺴﺎﻳﻪ ﺁﺑﺮو ﺑﺮاﻳﺖ ﻧﮕﺬا ﺵﺖ؟ ﻣ ﯽﮔﻮﻳ ﺪ‪ :‬ﮐﯽ؟ ﮐﺠ ﺎ؟ ﻣ ﯽ ﮔﻮﻳﻴﻢ‪ :‬ﻣ ﺎ ﺧﻮدﻣ ﺎن دﻳﺪ ﻳﻢ‬
‫هﻤﻪ ﺵﺎهﺪﻳﻢ‪.‬‬
‫ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪ :‬هﺮ ﮐﺲ ﺁب ﻗﻠﺒﺶ را ﻣﯽﺧﻮرد‪.‬‬
‫ﺁن ﭼﻴﺰ ﺳﻴﺎﻩ و ﺳﺒﺰ ﻏﺎر ﻏﺎر ﮐﻦ ﻧﻮک ﮐﺞ را ﺑﺮدﻩ ﺑﻮد ﭘﻴﺶ ﺣﺴﻴﻦ ﺁﻗ ﺎ ﮐ ﻪ ﺣﺮف‬
‫ﻧﻤﯽزﻧﺪ‪ .‬ﮐﻪ ﻳﮏ ﮐﻠﻤﻪ ﻧ ﻤﯽﺗﻮا ﻧﺪ ﺑﮕﻮ ﻳﺪ ﮔﻔ ﺘﻪ ﺑ ﻮد‪ :‬ای ﻣﺮدم ﺧﻮدﺗ ﺎن ﮔﻮش دارﻳ ﺪ‬
‫ﭼﺸﻢ دارﻳﺪ ﺁﺧﺮ اﻳﻦ ﻃﻮﻃﯽ اﺳﺖ؟‬
‫ﻣﯽﮔﻮﻳﻴﻢ‪ :‬ﻣﮕﺮ ﺗﻮ ﻧﺒﻮدی ﮐﻪ ﻣﯽﮔ ﻔﺘﯽ‪ :‬ﺁﺧ ﺮ ﻻ ﻣﺬهﺐ ا ﻗﻼ ﻧﮕ ﺎﻩ ﮐ ﻦ ﺗ ﻪ ﺑﺎﻝﻬ ﺎش را‬
‫ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ هﻤﻪ اش دارد ﺳﻴﺎﻩ ﻣﯽﺵﻮد ﻣﯽدﻳﺪﻩ ﮐﻪ ﺑﺎل ﻃﻮﻃﯽ ﺳﻴﺎﻩ ﺑﺎﺵﺪ؟‬
‫ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﺵﺎﻳﺪ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺵﺪﻩ ﺑﻮدم‪ ،‬ﺧﻮن ﺟﻠﻮ ﭼﺸﻢه ﺎﻳﻢ را ﮔﺮﻓﺘ ﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺣﺴ ﻴﻦ ﺁﻗ ﺎ‬
‫ﮐﻪ ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﺑﻴﭽﺎرﻩ ﺗﻮﺿﻴﺢ هﻢ داد‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ هﻢ ﺣﺘﻤﺎ ﻣﯽرود ﺳﺮاغ ﺣﺴﻴﻦ ﺁﻗﺎ ﺗﺎ از دﻝﺶ در ﺑﻴﺎورد‪ .‬ﺣﺘﻤﺎ هﻢ ﭼ ﺎی ﺧﻮردﻩ‬
‫و ﻧﺨﻮردﻩ ﻳﮏ ﭼﻴﺰی ﻣﺜﻞ ﻃﻮ ﻃﯽ ﻣ ﯽ ﺧﺮد‪ .‬ﻣ ﯽ ﺑﺮد ﺧﺎ ﻧﻪاش ﻣ ﯽ ﮔﻮﻳﻴﻢ‪ :‬ﺗﻮ را ﺑ ﻪ‬
‫ﺧﺪا اﻳﻦ دﻓﻌﻪ دﻳﮕﺮ ﺣﻮاﺳﺖ را ﺟﻤﻊ ﮐﻦ‪.‬‬
‫ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪ :‬دﻳﮕﺮ ﻣﯽﻓﻬﻤﻢ اﺳﺘﺎد ﺵﺪﻩ ام ﺑﺎﻝﺶ را ﻣﯽﺑﻴﻨﻢ‪ .‬ﻧﻮﮐﺶ را هﻢ ﻣﯽﺑﻴﻨﻢ‪.‬‬
‫ﻣﯽﺑﻴﻨﺪ؟ واﻗﻌﺎ ﻣﯽﺑﻴ ﻨﺪ؟ ﭼﻨ ﺪ ﺑ ﺎر هﻢ ﺣﺘﯽ د ﺳﺖ ﻣﯽﮐﻨ ﺪ زﻳ ﺮ ﺑﺎﻝﻬ ﺎش ز ﻳﺮ ه ﺮ ﭘ ﺮ‬
‫ﮐﻮﭼﮏ ﮐﻪ ﻣﺒﺎدا ﺗﻪ ﻳﮏ ﭘﺮ ﺳﻴﺎﻩ ﺑﺰﻧﺪ ﺳﺮ ﻗﻴﻤ ﺘﺶ ه ﻢ ﺣﺴ ﺎﺑﯽ ﭼﺎ ﻧﻪ ﻣﯽز ﻧﺪ ﺗﺎاﻳ ﻦ‬
‫دﻓﻌ ﻪ دﻳﮕ ﺮ دوﻻ ﭘﻬﻨ ﺎ ﺑ ﺎش ﺣﺴ ﺎب ﻧﮑﻨﻨ ﺪ ﻣ ﯽﮔ ﻮﻳﻴﻢ‪ :‬ﻧﮑﻨ ﺪ دزدی ﮐﺴ ﯽ ﻣ ﯽﺁﻳ ﺪ‬
 ‫ﻃﻮﻃﻴﺖ را ﻣﯽﺑﺮد ﮐﻼﻏﯽ ﭼﻴﺰی ﺟﺎش ﻣﯽﮔﺬارد؟‬
‫ﻣ ﯽﮔﻮﻳ ﺪ‪ :‬ﻣﮕ ﺮ ﻣ ﯽﺵ ﻮد؟ در ﺧﺎﻧ ﻪ ﺑﺴ ﺘﻪ اﺳ ﺖ ﺗ ﺎزﻩ از ﺑ ﺎﻻی دﻳ ﻮار ه ﻢ ﮐ ﻪ ﺑﻴﺎﻳ ﺪ‬
‫ﭘﻴﺪاش ﻧﻤﯽﮐﻨ ﺪ ﺗﻮی اﺗ ﺎق اﺳ ﺖ ﺑ ﺎﻻی ﺳ ﺮ ﺧﻮدم ﻣﮕ ﺮ در اﺗ ﺎق را ﺑﺸ ﮑﻨﺪ ﻳﺎ ﻣ ﺮا‬
‫ﺑﮑﺸﺪ هﻤﻪ ﻣﺎ را ﺑﮑﺸﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺸﺘﺶ را ﺗﻮی هﻮا ﺗﮑﺎن ﻣﯽدهﺪ‪ .‬ﺧﻴﺮﻩ رو ﺑﻪ دزدی ﮐﻪ ﻧﻴﺎﻣﺪﻩ ﻓﺮﻳ ﺎد ﻣ ﯽز ﻧﺪ کﻩ‬
‫ﻣﮕﺮ از روی ﻧﻌﺶ ﻣﺎ رد ﺑﺸﻮی‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ هﻢ ﺁهﺴﺘﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻣﺎدر ﺑﭽﻪه ﺎ ﺧﻮاﺑﺶ ﺁن ﻗ ﺪر ﺳﺒﮏ ا ﺳﺖ ﮐﻪ ﻧ ﮓو‪ .‬ه ﻤﻪ‬
‫اش ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪ :‬اﻳﻦ ﭼﻴﺰ ﮐﻪ ﻧﻤﯽﮔﺬارد ﻣﻦ ﺑﺨﻮاﺑﻢ‪.‬‬
‫ﻣﯽﮔﻮﻳﻴﻢ ﺁﺧﺮ ﭘﺲ ﭼﺮا؟‬
‫ﻣﯽﮔﻮید‪ :‬ﻣﻦ ﮐﻪ دﻳﮕﺮ ﻋﻘﻠﻢ ﻗﺪ ﻧﻤﯽدهﺪ ﻣﺎدر ﺑﭽﻪهﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ ﺵ ﺎﻳﺪ ا ﻳﻦ د ﻓﻊﻩ ﻳ ﮏ‬
‫ﮐﻼغ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﻝﻬﺎش را رﻧﮓ ﮐﺮدﻩ ﺳﺒﺰ ﺳﺒﺰ‪.‬‬
‫ﻣﯽﮔﻮﻳﻴﻢ‪ :‬ﻧﻮﮐﺶ ﭼﯽ؟ ﻧﻮک ﮐﻼغ ﮐﻪ ﮐﺞ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻣﻦ هﻢ هﻤﻴﻦ را ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﺎدر ﺑﭽﻪهﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﺵﺎﻳﺪ ﻧ ﻮک ا ﻳﻦ ز ﺑﺎن‬
‫ﺑﺴﺘﻪ را ﮔﺮﻓﺘﻪ روی ﺵﻌﻠﻪ ﭘﺮﻳﻤﻮس ﻳﺎ ﭼﺮاغ هﻤﭽﻴﻦ ﮐﻪ ﻧﺮم ﺵﺪﻩ ﮐﺠﺶ ﮐﺮدﻩ‪.‬‬
‫ﻣ ﯽﮔ ﻮﻳﻴﻢ‪ :‬ﭼ ﯽ؟ ﻳﻌ ﻨﯽ ﺣﺴ ﻴﻦ ﺁﻗ ﺎ ﻧ ﻮک ﮐ ﻼغ را ﮐ ﺞ ﻣ ﯽﮐﻨ ﺪ؟ ﺁن ه ﻢ ﺑ ﺎ ﺵ ﻌﻠﻪ‬
‫ﭘﺮﻳﻤﻮس؟‬
‫ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﺧﺐ ﺵ ﻤﺎ ﺑﮕﻮﻳ ﻴﺪ ﻣ ﮕﺮ ﻣﯽﺵ ﻮد؟ ﺣﺴ ﻴﻦ ﺁ ﻗﺎ ﺁن ﻗ ﺪرهﺎ هﻢ ﺑﺪ ﻧﻴﺴ ﺖ دل‬
‫رﺣﻢ اﺳﺖ‪ .‬ﺗﺎزﻩ ﮐﻼغ ﻣﺎدر ﻣﺮدﻩ ﮐﻪ ﮔﻨﺎهﯽ ﻧﮑﺮدﻩ‪.‬‬
‫ﻣﯽﮔﻮﻳﻴﻢ‪ :‬ﺧﺐ ﮔﻴﺮﻳﻢ ﻳﮏ ﺑﺎر اﻳﻦ ﮐﺎر را ﺑﮑﻨﺪ دوﺑﺎر ﺑﮑﻨﺪ اﻣﺎ ﺁﺧ ﺮ ﻣ ﮕﺮ ﻣ ﯽﺵ ﻮد؟‬
‫ﺣﺴﻴﻦ ﺁﻗﺎ ﺁن ﻗﺪر ﻃﻮﻃﯽ دارد ﮐ ﻪ ﻧ ﮕﻮ ﺗ ﺎزﻩ ﭼ ﻪ ﻃﻮر ﻣ ﯽﺵ ﻮد ﻧ ﻮک ﻧ ﺮم ﺵﺪﻩ را‬
‫ﻃﻮری ﮐﺞ ﮐﺮد و ﺧﻢ داد ﺗﺎ درﺳﺖ ﺑﺸﻮد ﻋﻴﻦ ﻧﻮک ﻳﮏ ﻃﻮﻃﯽ؟‬
‫ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻣﻦ هﻢ هﻤﺶ هﻤﻴﻦ را ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ از ﺣﺴﻴﻦ ﺁﻗﺎ هﻢ ﭘﺮﺳﻴﺪﻩ ام ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ا ﮔﺮ‬
‫اﻳﻦ ﻃﻮر اﺳﺖ ﭼﺮا ﺧﻮدﺗﺎن دﺳﺖ ﺑﻪ ﮐﺎر ﻧﻤﯽﺵﻮﻳﺪ؟ ﭼﺮا ﻣﯽﺁﻳﻴﺪ ﺳﺮاغ ﻣﻦ؟ ﮐ ﻼغ‬
‫ﮐﻪ ﻓﺮاوان اﺳﺖ ﻳﮑﻴﺶ را ﺑﮕﻴﺮﻳ ﺪ ﺑﺎﻝﺶ را ر ﻧﮓ ﺑﺰﻧﻴ ﺪ ﻧﻮﮐﺶ را هﻢ ﺑﮕﻴﺮﻳ ﺪ رو‬
‫ﺵﻌﻠﻪ ﭘﺮﻳﻤﻮس ﺗﺎن‪ ...‬ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪ :‬ﻣﺎ اﻳﻦ ﮐ ﺎر را ﺑﮑﻨﻴ ﻢ ﺁن هﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺟﻴ ﻔﻪ دﻧﻴ ﺎ؟‬
‫ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ ﺑﻪ ﺧﻮدت ﺑﮕﻮ‪.‬‬
‫ﺁﻩ ﻣﯽﮐﺸﺪ ﺗﻪ ﺳﻴﮕﺎرش را ﻣﯽاﻧﺪازد روی زﻣﻴﻦ رو ﻳﺶ ﭘ ﺎ ﻣ ﯽﮐﺸ ﺪ ﮐﻼه ﺶ را از‬
‫روی ﮐﺎﺳﻪ زاﻧﻮﻳﺶ ﺑﺮ ﻣﯽدارد ﻳﮑﯽ دو ﺗﺎ ﺗﻠﻨﮕﺮ ﺑﻬﺶ ﻣﯽزﻧﺪ ﮐﻪ ﻳﻌﻨﯽ دﻳﮕ ﺮ ﺑﺎ ﻳﺪ‬
‫ﺑﺮوم‪.‬‬
‫ﻣﯽﮔﻮﻳﻴﻢ‪ :‬ﺣﺎﻻ ﮐﺠﺎ؟ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدی‪.‬‬
‫ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮوم‪ ،‬ﺑﺎ ﺣ ﺴﻴﻦ ﺁﻗ ﺎ ﺣﺮف ﺑ ﺰﻧﻢ از دﻝ ﺶ در ﺑﻴ ﺎورم ﺑﻪ ﺧ ﺎﻃﺮ ﺟﻴ ﻔﻪ‬
‫دﻧﻴﺎ ﮐﻪ ﺁدم ﺑﺎ هﻤﺴﺎﻳﻪهﺎش در ﻧﻤﯽاﻓﺘﺪ‪.‬‬
‫ﻣﯽﮔﻮﻳﻴﻢ‪ :‬اﻳﻦ دﻓﻊﻩ دﻳﮕﺮ ﻣﻮاﻇﺐ ﺑﺎش ﺧﻮب ﭼﺸﻤﻬﺎت را ﺑﺎز ﮐﻦ‪.‬‬
‫ﭘﻮزﺧﻨﺪ ﻣﯽزﻧﺪ ﮐﻪ‪ :‬ﺧﻴﺎل ﮐﺮدﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ هﻢ ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﻴﻢ‪ :‬ﺧﻮدت اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻦ ﻧﮕﺬار ﺧﻮدش ﺑﻬﺖ ﺑﺪهﺪ‪.‬‬
‫ﻣ ﯽﮔﻮﻳ ﺪ‪ :‬ﺧﻴﺎﻝﺘ ﺎن راﺣ ﺖ ﺑﺎﺵ ﺪ ﻣ ﻦ دﻳﮕ ﺮ اﺳ ﺘﺎد ﺵﺪﻩ ام اﮔ ﺮهﻢ ﻳﮑﻴ ﺶ را ﺗﻮﺻ ﻴﻪ‬
‫ﺑﮑﻨﺪ ﺑﺎﻝﻬﺎش را ﻣﯽﺑﻴﻨﻢ ﻳﮑﯽ ﻳﮑﯽ اﮔﺮ ﻳﮑﻴ ﺶ ﺗ ﻪ ﻳ ﮏ ﭘﺮش ﺣ ﺘﯽ ﺳ ﺒﺰ ﺳ ﺒﺰ ﻧ ﺒﻮد‬
‫ﻣﯽﻓﻬﻤﻢ ﮐﻪ ﮐﻼغ اﺳﺖ ﺗﺎزﻩ ﻧﻮﮐﺶ ﭼﯽ؟ ﻃﻮﻃﯽه ﺎ ﮐﻪ ﻣ ﯽداﻧﻴ ﺪ ﻧﻮﮐ ﺸﺎن ﮐ ﺞ اﺳ ﺖ‬
‫ﻳ ﮏ ﺟ ﻮر ﺧ ﻮش رﻳﺨ ﺘﯽ ﮐ ﺞ اﺳ ﺖ ﮐ ﻪ ﺁدم از دور ه ﻢ ﮐ ﻪ ﺑﺒﻴﻨ ﺪ ﻣ ﯽﻓﻬﻤ ﺪ ﻃﻮﻃ ﯽ‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻣﯽﮔﻮﻳﻴﻢ‪ :‬ﺣﺴﻦ ﺁﻗﺎ ﺗﻮ را ﺑﻪ ﺧﺪا‪.‬‬
‫ﮐﻼهﺶ را ﻣﯽﮔﺬارد ﺳﺮش‪ .‬دﺳﺘﯽ ﺗﮑﺎن ﻣﯽدهﺪ‪ .‬ﻳﻌﻨﯽ ﮐﻪ ﺧﻮﻧﺴﺮد ﺑﺎﺵﻴﺪ ﻳﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ‬
‫ﻣﻦ اﻋﺘﻤﺎد داﺵﺘﻪ ﺑﺎﺵﻴﺪ‪ .‬ﻣﯽﮔﻮﻳﻴﻢ‪ :‬ﭘﺲ اﻗﻼ اﻳﻦ دﻓﻌﻪ ﮔﻮﺵﺖ را هﻢ ﺑﺎز ﮐﻦ‪.‬‬
‫ﻣﯽاﻳﺴﺘﺪ‪ .‬ﺧﻴﺮﻩ ﻧﮕﺎهﻤﺎن ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬هﻤﺎن ﻃ ﻮر ﮐ ﻪ ﺣ ﺴﻴﻦ ﺁ ﻗﺎ ﺣﺘﻤ ﺎ ﻧ ﮕﺎهﺶ ﺧﻮاه ﺪ‬
‫ﮐﺮد‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﺑ ﺎﻻﺧﺮﻩ ﻣﯽﮔﻮﻳ ﺪ‪ :‬ﺵ ﻤﺎ دﻳ ﮕﺮ ﭼﺮا؟ ﺁ ﻣﺪﻳﻢ و ﮔ ﻔﺖ ﺣﺴ ﻴﻦ ﺁﻗ ﺎ ﻳ ﺎ ﺣ ﺎﻻ دم‬
‫ﻏﺮوﺑﯽ ﮔﻔﺖ ﺻﺒﺢ ﺑﻪ ﺧﻴﺮ ﻳﺎ دﺳﺖ ﺑﺮ ﻗﻀﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﯽ ﺑﯽ‪ ...‬ﺑﯽ ﺑﯽ؟‬
‫ﻣﯽﮔﻮﻳﻴﻢ‪ :‬ﺧﺐ ﻣﮕﺮ ﭼﻪ ﻋﻴﺒﯽ دارد؟‬
‫ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪ :‬اﻝﺒﺘﻪ ﮐﻪ دارد ﻣﻦ ﻃﻮﻃﯽ ﻣﯽﺧﺮم ﮐﻪ هﺮ روز ﺻﺒﺢ ﻓﻘ ﻂ ﺑﮕﻮﻳ ﺪ ﺻ ﺒﺢ ﺑﻪ‬
‫ﺧﻴﺮ ﺣﺴﻦ ﺁﻗﺎ‪.‬‬
‫ﺧﺐ ﭼﻪ ﻣ ﯽﺵ ﻮد ﮔﻔ ﺖ؟ اﻳﻨﺠ ﺎ دﻳﮕ ﺮ ﺣﻖ ﺑ ﺎ ﺣﺴ ﻦ ﺁﻗﺎ ﺳﺖ ﺁدم ﻃﻮﻃ ﯽ ﻣ ﯽ ﺧﺮد ﮐﻪ‬
‫ﺑﺎش درد دل ﮐﻨﺪ ﺑﺎش ﺣﺮف ﺑﺰﻧﺪ و ﺻﺒﺢ و ﻇﻬﺮ و ﺵﺐ ﺳﺮش ﺑﺸﻮد ﻧﻪ ﮐﻪ ﻣﻴ ﺎن‬
‫ﺑﯽ ﺑﯽ ﻳﺎ ﺣﺴﻴﻦ ﺁﻗﺎ و ﺣﺴﻦ ﺁﻗﺎ ﻳﺎ ﺳﻴﺪ ﻣﺤﺴﻦ رﺿﻮی ﺗﻔﺎوت ﻗﺎﺉﻞ ﻧﺸﻮد‪ .‬ﺣﺎﻻ اﮔ ﺮ‬
‫ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻃﻮﻃﯽ دﻧﻴﺎ هﻢ ﻧﺒﺎﺵﺪ ﻧﺒﺎﺵﺪ‪.‬‬

‫√‬

‫ﻧﻘﺸﺒﻨﺪان‬
‫وﻗ ﺘﯽ رﺳ ﻴﺪﻳﻢ در ﺧ ﻢ رو ﺑ ﻪ رو زﻧ ﯽ ﺳ ﻮار ﺑ ﺮ دوﭼﺮﺧ ﻪ ﻣ ﯽﮔﺬﺵ ﺖ‪ .‬هﻨ ﻮز ه ﻢ‬
‫ﻣﯽﮔﺬرد‪ ،‬ﺑﺎ ﺑﺎﻻﺗ ﻨﻪ ای ﺑﻪ ﺧ ﻂ ﻣﺎﻳ ﻞ ﭘﻮﺵ ﻴﺪﻩ ﺑ ﻪ ﺑﻠ ﻮز ﺁﺳ ﺘﻴﻦ ﮐﻮ ﺗﺎﻩ ﺳﻔﻴﺪ‪ ،‬رﮐ ﺎب‬
‫ﻣﯽزﻧﺪ و ﻣﯽرود و ﻣﻮهﺎﻳﺶ ﺑ ﺮ ﺵ ﺎﻧﻪ ای ﮐﻪ رو ﺑ ﻪ درﻳﺎﺳ ﺖ ﺑﺎد ﻣﯽ ﺧﻮرد و ﺑ ﻪ‬
‫ﺟﺎﻳﯽ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ دﻳﺪﻳﻢ‪ ،‬وﻗﺘﯽ ﮐﻪ زن دﻳ ﮕﺮ ﻧ ﺒﻮد ﺧﻴﺎﺑ ﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑ ﻪ ﻣﺤ ﺎذات‬
‫اﺳﮑﻠﻪ ﻣﯽرﻓﺖ و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﭼﭗ ﻣﯽﭘﻴﭽﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﯽ ﺑﺮ ﺳﺪ ﮐﻪ ه ﻨﻮز هﺴ ﺖ اﻣ ﺎ ﻧﺸ ﺪ‬
‫ﮐﻪ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ‪ .‬زن رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺗﻘﺼﻴﺮ هﻴﭻ ﮐﺪاﻣﻤﺎن ﻧﺒﻮد ﮐﻪ دﻳﮕﺮ ﻧﺪﻳﺪﻳﻤﺶ ﮔﺮﭼﻪ وﻗﺘﯽ‬
‫دﻳﺪم ﮐﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺵﻴﺮﻳﻦ ﺑﻪ ﻋﻤﺪ ﻧﮕﺬاﺵﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ هﻤﻪ هﻨﻮز ﻣﯽﺑﻴﻨﻤﺶ‬
‫ﮐﻪ ﮔﻮﺵﻪ ی ﺑﻠﻮزش ﺑﺎد ﻣﯽﺧﻮرد ﺵﻠﻮارش ﮐﺘﺎن ﻣﺸﮑﯽ ﺑ ﻮد ﺻ ﻨﺪل ا ﻳﻦ ﭘﺎﻳﺶ را‬
‫هﻢ ﻣﯽﺑﻴﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﻨﺪ ﭘﺸﺖ ﭘﺎﻳﺶ را ﻧﺒﺴﺘﻪ اﺳﺖ ﭘﺎ ﻣ ﯽز ﻧﺪ و ﺻ ﻮرﺗﺶ را راﺳ ﺖ رو‬
‫ﺑﻪ ﺑﺎد ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ و ﻣ ﯽرود‪ .‬ﻳﮏ ﻝﺤﻈ ﻪ ﮐ ﻨﺎر ﭘﻴ ﺎدﻩ رو اﻳ ﺴﺘﺎدﻳﻢ ﺗﺎ ﺵ ﻴﺮﻳﻦ ﭘﻴ ﺎدﻩ‬
‫ﺵﻮد و ﺳﻴﮕﺎری ﺑ ﺮای ه ﺮ دوﺗﺎ ﻣﺎن ﺑ ﮕﻴﺮد و ﻣ ﻦ ﻓﻘ ﻂ ﻓﺮ ﺻﺖ ﮐ ﺮدم ﻳﮏ ﺑ ﺎر ه ﻢ‬
‫ﺑﺎﻻﺗﻨﻪ ی ﺧﻢ ﺵﺪﻩ و ﺳﺮ ﺑﺮاﻓﺮا ﺵﺘﻪ رو ﺑ ﻪ ﺑﺎدش را ﺑ ﺎ ﻣﻮ هﺎی ﺧﺮ ﻣﺎﻳﯽ ﺑﺮ ﻣ ﺘﻦ‬
‫ﺁﺑﯽ و ﺁرام درﻳﺎ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺑﻌﺪ وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺳ ﺮ ﭘ ﻴﭻ رﺳ ﻴﺪﻳﻢ ﻳﺎدﻣ ﺎن ر ﻓﺖ‪ ،‬ﭼ ﻮن ﺑ ﺎ ﺳﻮت‬
‫ﮐﺸﺘﯽ ﺑﻪ درﻳﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدﻳﻢ‪ .‬دا ﺵﺖ ﭘﻬﻠ ﻮ ﻣ ﯽﮔﺮ ﻓﺖ و ﻣﺎز ﻳﺎر و زه ﺮﻩ روی ﻋﺮ ﺵﻪ‬
‫دﺳﺖ ﺑﻪ ﻧﺮدﻩ اﻳﺴﺘﺎدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ د ﺳﺖ ﺗﮑ ﺎن ﻣﯽداد ﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌ ﺪ ﺑﻪ ﺻ ﺮاﻓﺖ زن اﻓ ﺘﺎدم ﮐ ﻪ‬
‫دﻳﺪم ﺧﻴﺎﺑﺎن ﺗﺎ ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﭘﻴﭻ ﻣﯽﺧﻮرد ﺧﺎﻝﯽ اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ روی اﺳﮑﻠﻪ ﻋﺪﻩ ای اﻳ ﺴﺘﺎدﻩ‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﺎﺵﻴﻨﻬﺎ ﺵﺎن را ﺑ ﻪ ﻣ ﺤﺎذات ا ﺳﮑﻠﻪ‪ ،‬ﺳﭙﺮ ﺑﻪ ﺳ ﭙﺮ‪ ،‬ﭘﺎرک ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدﻧ ﺪ و‬
‫ﻣﺜﻞ ﺵﻴﺮﻳﻦ ﮐﻪ ﭘ ﻴﺎدﻩ ﺵﺪﻩ ﺑ ﻮد دﺳ ﺖ ﺗﮑ ﺎن ﻣﯽداد ﻧﺪ‪ .‬ﺧﻮاﺳ ﺘﻢ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧ ﻪ ی ﭘ ﺎرک‬
‫ﮐﺮدن ﺟﻠﻮﺗﺮ ﺑﺮوم‪ .‬ﺵﻴﺮﻳﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﮕﺮ ﻧﻤﯽﺑﻴﻨﯽ ﮐﻪ ﺟﺎ ﻧﻴ ﺴﺖ؟ هﻤﻴ ﻦ ﺟ ﺎ ﺑ ﺎش ﻣ ﺎ‬
‫ﺣﺎﻻ ﻣﯽﺁﻳﻴﻢ ‪.‬‬
‫ﺁن ﺁﺧﺮ ﺳﺮ ﭘﻴﭻ ﺟﺎ ﺑﻮد‪ .‬ﻓ ﮑﺮ ﮐﺮدم ﭘ ﺲ ه ﻨﻮز اﻣﻴ ﺪی ه ﺴﺖ ﮐ ﻪ ﺑ ﺎ هﻢ ﺑﺮﮔ ﺮدﻳﻢ‪.‬‬
‫ﻧﻴﺎﻣﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺑﻮد ﮐ ﻪ رﮐ ﺎب ﻣﯽز ﻧﺪ و ﻣ ﯽرود‪ .‬ﺣﺎﻻ هﻢ ﻣﯽرود ﺣﺘﯽ اﮔ ﺮ ﭘﻴ ﺮ‬
‫ﺵ ﺪﻩ ﺑﺎﺵ ﺪ ﻣﺜ ﻞ ﻣ ﻦ ﻳ ﺎ ﺣ ﺘﯽ ﺵ ﻴﺮﻳﻦ و ﺻ ﺒﺢ ﺑ ﻪ ﺻ ﺒﺢ ﺑ ﻪ ﻣﻬﺘ ﺎﺑﯽ ﻳﮑ ﯽ از ﺁن‬
‫ﺧﺎﻧﻪهﺎی دو ﻃﺒﻘﻪ ی رو ﺑﻪ درﻳﺎ ﻣﯽﺁﻳﺪ ﺑﺎ ﺑﻠﻮز ﺳﻔﻴﺪ و ﺵﻠﻮار ﮐﺘﺎن ﻣﺸﮑﯽ د ﺳﺘﯽ‬
‫ﺑﺮ ﻧﺮدﻩ ﻣﯽﮔﺬارد ﺗﺎ ﺁن دﺳﺖ را ﺳﺎﻳﺒﺎن ﺻﻮرت ﺑﺮاﻓﺮاﺵﺘﻪ ی رو ﺑﻪ در ﻳﺎ ﺑﮑ ﻨﺪ و‬
‫ﺑﺒﻴﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺮ ﻋﺮﺵﻪ از ﺗﺎزﻩ رﺳﻴﺪﮔﺎن ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﺁﺵﻨﺎﺳﺖ‪.‬‬
‫هﻤﻴﺸﻪ هﻤﻴﻦ ﻃﻮرهﺎ ﻣﯽﺵﻮد ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ اﻳﻦ ﺟﺎ هﺴﺘﻢ در اﻳﻦ ﺑ ﻬﺎر ﺧ ﻮاب و‬
‫ﻣﺸ ﺮف ﺑ ﻪ ﮐﻮﭼ ﻪ ای ﺑ ﯽ ﻋ ﺎﺑﺮ و ﭼﺸ ﻢ اﻧ ﺪازم ﺑﺎﻣﻬ ﺎی ﮐ ﺎهﮕﻠﯽ اﺳ ﺖ ﮐ ﻪ رﻧ ﮓ‬
‫ﻳﮑﺪﺳﺘﺸﺎن را ﻓﻴﺮوزﻩی ﮔﻨﺒﺪ دوازدﻩ ﺗﺮک ﺑﺎﺑﺎ اﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﻣﯽﺵﮑﻨﺪ‪ .‬ﺗﺎ ﮐﯽ ﺑﺎز ﺑﻬ ﺎر‬
‫ﺵﻮد و ﮐ ﺎرت ﭘ ﺴﺘﺎل ﺵﻴﺮﻳﻦ ﺑ ﺎ ﻳ ﮏ هﻔ ﺘﻪ ﻳ ﺎ ﺣﺘﯽ دﻩ روز ﺗﺄﺧﻴﺮ ﺑﺮﺳ ﺪ‪ .‬ﺳ ﺎﻝﮕﺮد‬
‫ازدواﺟﻤ ﺎن ه ﻢ ﻳ ﺎدش ﻣﺎﻧ ﺪﻩ اﺳ ﺖ و ه ﺮ ﺑﺎرهﻤ ﺎن ﮐ ﺎرت ﭘﺴ ﺘﺎل ﮐﺎﺟﻬ ﺎی ﺳ ﺒﺰ را‬
‫ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﺪ ﺑﺎ ﻝﮑﻪ ی زردی ﺑﻪ ﺟﺎی ﺧﻮرﺵﻴﺪ‪ ،‬اﻧﮕﺎر ﮐﻪ دﻩ دوازدﻩ ﺗﺎﻳﯽ ﮐ ﺎرت ﻳ ﮏ‬
‫ﺵﮑﻞ ﺧﺮﻳﺪﻩ ﺑﺎﺵﺪ ﻳﺎ ﺣﺘﯽ ﺑﻴﺴﺖ و ﭼﻨ ﺪ ﺗﺎ‪ ،‬اﮔ ﺮ ﺗﺎ ﺁن وﻗ ﺖ ﺑﻤﺎﻧ ﺪ ﻳﺎ ﻳﺎدش ﺑﻤﺎ ﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﭽﻪهﺎ ﻣﺎزﻳﺎر و زهﺮﻩ هﻢ ﻓﻘﻂ ﺳﺎﻝﯽ دو ﺗﺎ ﻧﺎﻣﻪ ﻣﯽﻧﻮﻳﺴﻨﺪ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮ ه ﻤﻪ اش‬
‫اﻧﮕﻠﻴﺴﯽ اﺳﺖ هﺮ ﺑﺎر هﻢ ﻋﺬر ﻣﯽﺧﻮاهﻨﺪ ﮐﻪ ﻓﺎرﺳﯽ ﻳﺎدﺵﺎن رﻓﺘﻪ ا ﺳﺖ و ﻣ ﻦ ﻧ ﻪ‬
‫ﮐﺎرت ﭘﺴﺘﺎل ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﻢ و ﻧﻪ ﻧﺎﻣﻪای ﻣﯽﻧﻮﻳﺴﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻠﻪ هﻤﻴﻦ ﻃﻮرهﺎﺳﺖ ﺁدم دﻧ ﺒﺎل ﭼ ﻴﺰ دﻳﮕ ﺮی ﻣ ﯽرود اﻣ ﺎ ﺑ ﻪ ﺟ ﺎﻳﯽ دﻳ ﮕﺮ ﻣ ﯽر ﺳﺪ‬
‫ﻣﺜﻞ هﻤﺎن اواﻳﻞ ﺟﻨﮓ وﻗ ﺘﯽ در و ﺿﻌﻴﺖ ﻗﺮﻣ ﺰ ﺁدم ﺑﻴﺮون ﺑ ﻮد و د ﺳﺖ ﺑﻪ د ﻳﻮار‬
‫ﻣﯽرﻓﺖ ﺗﺎرﻳﮑﯽ ﭼﻨﺎن ﻏﻠﻴﻆ ﺑﻮد ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﺗﺎرﻳﮑﯽ ﻣﯽﺑﺮدﻣ ﺎن ﻳ ﺎ ﻣﺜ ﻞ ﻣ ﺎ دو ﺗ ﺎ ﮐﻪ‬
‫ﺑﻪ ﭘﻴﺸﻮاز ﺑﭽﻪهﺎ رﻓﺘﻴﻢ ﺗﺎ ﻳﮏ ﻣﺎهﯽ هﻤﻪ ﺑﺎ هﻢ ﻳﮏ ﺟﺎ ﺑﻤﺎﻧﻴﻢ و ﮐﻢ ﮐﻢ ﺑ ﻪ ﺑ ﭽﻪه ﺎ‬
‫ﺑﻔﻬﻤﺎﻧﻴﻢ ﮐﻪ ﭼﺮا ﻣﯽﺧﻮاهﻴﻢ ﺟﺪا ﺑﺸﻮﻳﻢ ﻳﺎ ﻣﻦ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﮐﻪ ﭼﺮا ﺑﺮ ﻣﯽ ﮔﺮدم اﻣ ﺎ ﺣ ﺎﻻ‬
‫ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ رﺳﻴﺪﻩ اﻳﻢ و هﺮ ﺑﺎر هﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻳﺎد ﭼﻴﺰی ﻣﯽاﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﺁﻧﺠﺎ هﺴﺖ ﻳﺎ ﻧﺎﻣ ﻪای‬
‫ﻣﯽرﺳﺪ ﻳﺎ ﮐﺎرت ﭘﺴﺘﺎﻝﻬﺎی ﻳﮏ ﺵﮑﻞ و ﻳﮏ اﻧﺪازﻩ ﻣﯽرﺳﻨﺪ ﻓﻘﻂ هﻤﺎن ﺧﻢ ﺧﻴﺎﺑ ﺎن‬
‫را ﻣﯽﺑﻴﻨﻢ و ﺧﻮرﺵﻴﺪ را ﮐﻪ ﺑﺰرگ اﻣﺎ ﺳﺮد ﺳﺮ از درﻳ ﺎ ﺑﺮﺁوردﻩ ا ﺳﺖ و ا ﻓﻖ رو‬
‫ﺑ ﻪ رو را ﻧ ﺎرﻧﺠﯽ ﻣﺎﻳ ﻞ ﺑ ﻪ زرد ﮐ ﺮدﻩ اﺳ ﺖ‪ .‬ﻧ ﻪ‪ ،‬ﺧﻮرﺵ ﻴﺪ از ﺁن راﺳ ﺘﻪ ﮐ ﻪ ﺑ ﺎﻻ‬
‫ﻣﯽرﻓﺘﻴﻢ ﭘﻴﺪا ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﻓﻘﻂ رﻧﮓ ﻧﺎرﻧﺠﯽ ﻣﺎﻳ ﻞ ﺑﻪ زرد ا ﻓﻖ ﺑ ﻮد و در ﺧﻴﺎ ﺑﺎن و ﺣ ﺘﯽ‬
‫ﮐﻨﺎر ﺳﺎﺣﻞ‪ ،‬وﻗﺘﯽ ﺑﺎز ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدم ﮐﺴﯽ ﻧﺒﻮد‪ .‬اﻣﺎ ه ﺴﺖ‪ ،‬ﻣ ﺜﻞ ﻧﻮار ﻓﻴﻠ ﻤﯽ ﮐﻪ ه ﻤﻪ‬
‫اش ﺑﺮداﺵﺘﻬﺎی مﮐﺮر اﺳﺖ از ﺁﻧﭽﻪ دﻳﺪﻩ ام‪ .‬ﺑﺮای هﻤﻴﻦ هﺮ روز ﺻ ﺒﺢ از ﺳ ﺎﻋﺖ‬
‫ﺵﺶ و ﻧﻴﻢ ﮐﻪ ﻝﻘﻤﻪ ای ﻣﯽﺧﻮرم و اﻳﻦ ﮐﺮم ﻧﻨ ﻪ رﺑ ﺎب را ﻣ ﯽفر ﺳﺘﻢ ﮐﻪ ﺗ ﺎ ﭘ ﻴﺶ‬
‫از ﻇﻬﺮ ﺑﻪ هﺮ ﺟﺎ ﻣﯽﺧﻮاهﺪ ﺑﺮود‪ ،‬ﺗﺎ ﻣﻦ ﺑﻨﺸﻴﻨﻢ ﻣﮕﺮ ا ﻳﻦ ﺑ ﺎر ﺑﺸ ﻮد و ﺑ ﻌﺪ وﻗ ﺘﯽ‬
‫در ﻧﻤﯽﺁﻳ ﺪ ﻣ ﯽﺁﻳ ﻢ ﺑ ﻪ ا ﻳﻦ ﺑﻬ ﺎر ﺧ ﻮاب ﺗﺎ ﻧﻴ ﻢ ﺳ ﺎﻋﺖ هﻢ ﺵﺪﻩ ﺗ ﻮی ا ﻳﻦ ﺻﻨﺪﻝﯽ‬
‫ﭼﺮﻣﯽ ﺑﻨﺸﻴﻨﻢ و ﺑﻪ هﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ‪ .‬ﻧﻤﯽﺵﻮد‪ .‬ﺁدم ﺗﻨ ﻬﺎ ﻧﻤ ﯽﺗﻮا ﻧﺪ ﺑﺎﺵ ﺪ‪ ،‬ﺣ ﺘﯽ‬
‫ﺳﻨﮓ هﻢ ﻳﮏ ﺗﮑﻪ ﮐﻠﻮخ هﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﻳﺎ ﺁن ﺑﻨﺪ درﺧﺖ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﻓﻘ ﻂ ﻳ ﮏ ﭘﻴﺮاه ﻦ‬
‫ﺳﻔﻴﺪ ﻣﺮداﻧﻪ روﻳﺶ ﺗﺎب ﻣﯽﺧﻮرد و ﺑﻪ هﺮ دﻩ دﻗﻴﻘﻪ زن ﻝﭽﮏ ﺑﻪ ﺳﺮی ﻣ ﯽﺁﻳ ﺪ ﺗ ﺎ‬
‫ﺑﺎز ﺑﺮش ﮔﺮداﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺵﻴﺮﻳﻦ اﮔﺮ راﺳﺘﺶ را ﻣﯽﮔﻔﺘﻢ ﺣﺘﻤﺎ ﻣﯽﮔﺬاﺵﺖ ﻳﮏ ﺵﺐ دﻳﮕﺮ ﺑﻤﺎﻧﻴﻢ ﺑﺎ ﺑﭽ ﻪه ﺎ‬
‫و ﺣﺘﯽ در هﻤﺎن ﻣﻬﻤﺎﻧﺨﺎﻧﻪ ی ﺳﻮت و ﮐﻮر‪ .‬ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻧ ﺪ ﻓ ﻘﻂ ﻳﮏ ﺟﺎ ه ﺴﺖ‪ .‬ﺳ ﻪ‬
‫ﺧﻴﺎﺑﺎن ﮐﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﺪاﺵﺖ‪ .‬ﻳﮑﯽ را ﻧﺪﻳﺪﻳﻢ و ﺁن ﻳﮑﯽ هﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺤ ﺎذات اﺳ ﮑﻠﻪ ﺑ ﻮد‬
‫و ﺧﺎﻧﻪ ی ﺟﺎﺵﻮهﺎ ﻳﺎ ﮐﺎرﻣﻨﺪان دﻓﺘﺮی ﺑﻨﺪر و ﭘﺴﺖ و ﺑﺎﻧﮏ ﺑﻮد‪ .‬هﻤﺎن اواﻳ ﻞ ا ﻳﻦ‬
‫ﻳﮑﯽ ﺧﻴﺎﺑﺎن ﭘﻴﺪاﻳﺶ ﮐﺮدﻳﻢ‪ .‬ﺑﺎز هﻢ ﻣﯽﺵﺪ ﺑﺮﮔﺮدﻳﻢ ﺑﻪ هﻤﺎن ﺟﺎ و و ﻗﺘﯽ ﺑﭽ ﻪه ﺎ را‬
‫راﺿﯽ ﮐﺮدﻳﻢ‪ ،‬ﻳﮏ ﺵﺐ دﻳﮕﺮ ﺑﻤﺎﻧﻴﻢ ﺗﺎ ﻣﻦ ﺑﺎز ﻓﺮدا ﺑﺒﻴﻨﻤﺶ ﮐﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻧ ﻪ رﺑ ﻊ ﮐﻢ‬
‫از ﺳ ﺎﺣﻞ اﻳ ﻦ ﻃ ﺮف ﻣ ﯽﺁﻳ ﺪ‪ ،‬ﺑﻌ ﺪ رﮐ ﺎب زﻧ ﺎن ﺗﻤ ﺎم ﭘﻴ ﭻ را ﺑ ﺎ ﭘﺸ ﺖ ﺧ ﻢ و ﺳ ﺮ‬
‫ﺑﺮاﻓﺮاﺧﺘﻪ رو ﺑ ﻪ ﺑﺎد ﻣﯽرود‪ .‬ﻣﺎزﻳﺎرﻣ ﺎن هﻢ ﺧﻮاﺳ ﺖ ﺑﻤ ﺎﻧﻴﻢ اﻣ ﺎ ز هﺮﻩ ه ﻤﻪ اش‬
‫ﻣﯽﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﭼﺮا ﺑﺎ هﻢ ﺁﻣﺪﻳﺪ؟ ﻃﻮری ﺵﺪﻩ؟‬
‫ﺣ ﺎﻻ هﻤ ﺎن ﺟﺎﺳ ﺖ‪ .‬ﺑﻴﺴ ﺖ و دو ﺳ ﺎﻝﻪ اﺳ ﺖ‪ .‬ﺵ ﻮهﺮ و دو ﺑﭽ ﻪ ی دوﻗﻠ ﻮ دارد ﮐ ﻪ‬
‫ﻋﮏﺳﻬﺎﺵﺎن را دارم هﻤﻴﻦ ﭘﺎرﺳﺎل ﻧﻪ ﭘﻴﺮارﺳ ﺎل ﺑﺎ ﻧﺎﻣ ﻪ اش ﻓﺮﺳ ﺘﺎد ﺗﺎزﻩ ﻣﺘﻮ ﻝﺪ‬
‫ﺵﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻳﮑﯽ اﻳﻦ ﻃﺮف ﻳﮑﯽ ﺁن ﻃﺮف روی داﻣﻨﺶ ﺧﻮاﺑﻴﺪﻩ اﻧ ﺪ و دﻳﻮﻳ ﺪ هﻢ‬
‫ﺑﺎﻻی ﺳﺮﺵﺎن ﺧﻢ ﺵﺪﻩ اﺳﺖ و ﺳﺮش را ﮔﺬاﺵﺘﻪ اﺳ ﺖ روی ﻣﻮ هﺎی ز هﺮﻩ ﮐﻪ ﺑ ﻪ‬
‫ﻣﻦ رﻓﺘﻪ ا ﺳﺖ‪ .‬ﭼﺎﻗﺘﺮ از و ﻗﺘﯽ اﺳ ﺖ ﮐ ﻪ ه ﻨﻮز ﭼ ﻴﺰی از ﻓﺎرﺳ ﯽ ﺳ ﺮش ﻣﯽﺵ ﺪ‪:‬‬
‫ﭘﺎﭘﺎ‪ ،‬ﻣﻦ ﺣﺎﻻ ﭼﺎﻗﺘﺮ هﺴﺘﻢ‪ .‬اﻣﺎ هﻮاهﻢ رﻓﺖ ﮐﻪ ﺧﻮدم را ﻻﻏﺮ ﮐﻨﻢ ﻣﺜﻞ ﺁن و ﻗﺖ ﮐﻪ‬
‫ﺗﻮ اﻳﻨﺠﺎ ﺁﻣﺪی‪.‬‬
‫ﻻﻏﺮ و ﺳﺒﺰﻩ ﺑﻮد ﺑﺎ ﻣﻮهﺎی ﺳﻴﺎﻩ و ﺑﻠﻨﺪ‪ .‬ﮔﻤﺎن ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ داﻧﺸﮑﺪﻩ اش را ﺗﻤﺎم ﮐﺮدﻩ‬
‫ﺑﺎﺵﺪ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﭼﻄﻮر اﺳﺖ ﺵﺐ را اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻤﺎﻧﻴﻢ؟‬
‫دﺳﺖ ﺑﺮ ﺵﺎﻧﻪ ی ﺵﻴﺮﻳﻦ ﮔﺬاﺵﺖ‪ :‬ﺑﺎﺵﺪ ﺑﻤﺎﻧﻴﻢ‪.‬‬
‫ﺵﻴﺮﻳﻦ ﻓﻘﻂ ﺵﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﺣﺎﻻ هﻢ هﺮ ﺳﺎل ﺟﺎﻳﯽ اﺳﺖ‪ :‬اول ﮐﻪ ﻝﻨ ﺪن ﺑ ﻮد ﺑﻌ ﺪ‬
‫رﻓﺖ ﺁﻝﻤﺎن‪ ،‬ﮐﺎرت ﭘﺴﺘﺎﻝﻬﺎ را ﺁﻧﺠﺎ ﺧﺮﻳﺪ ﺑﻌﺪ از ﮐﺎﻧﺎدا ﺗﺒﺮ ﻳﮏ ﻋ ﻴﺪ ﻓﺮ ﺳﺘﺎد ﺣﺎﻻ از‬
‫ﻧﻴﻮﻳﻮرک ﻣﯽﻓﺮﺳ ﺘﺪ‪ ،‬ﮐﺎرت ﭘﺴ ﺘﺎﻝﻬﺎی ﺁﻝ ﻤﺎﻧﯽ را از ﺁﻧ ﺞ ﻣﯽﻓﺮﺳ ﺘﺪ‪ .‬ﺑﺮای ﺗﺒﺮ ﻳﮏ‬
‫ﻋﻴﺪ هﻢ ﻓﻘﻂ دو ﺧﻂ ﻣﯽﻧﻮﻳﺴﺪ‪ :‬ﺁﻗ ﺎی ﺟﻮاد ﺑ ﻬﺰاد ﻋﺰﻳ ﺰ‪ ،‬ا ﻳﻦ ﻋﻴ ﺪ ﺑﺎﺳ ﺘﺎﻧﯽ را ﮐﻪ‬
‫ﻳﺎدﮔﺎر اﺟﺪاد ﻣﺎﺳﺖ ﺑﻪ ﺵﻤﺎ و ﺧﺎﻧﻮادﻩ ی ﻣﺤﺘﺮﻣﺘﺎن ﺗﺒﺮﻳﮏ ﻋﺮض ﻧ ﻤﻮدﻩ ﺳﻼﻣﺘﯽ‬
‫و ﺵﺎدکاﻣﯽ ﺵﻤﺎ را از درﮔﺎﻩ اﻳﺰد ﻣﻨﺎن ﺧﻮاﺳﺘﺎرﻳﻢ‪.‬‬
‫هﺮ ﺳﺎل هﻢ ﺧﻄﺶ ﭘﺲ ﻣﯽرود اﻧ ﮕﺎر از روی ﺳﺮﻣﺸ ﻘﯽ رو ﻧﻮﻳﺲ ﻣﯽﮐﻨ ﺪ و هﺮ‬
‫ﺑﺎر د ﻳﺎ ر ﻳﺎ ﺣﺘﯽ دو ﻧﻘﻄﻪ ای ﺟﺎﻳﯽ ﮐﻢ ﻣﯽﮔﺬارد ﺑﭽﻪهﺎ در ﺗﻌﻄ ﻴﻼت ﻋﻴ ﺪ ﻣﻴ ﻼد و‬
‫ﺗﺎﺑﺴ ﺘﺎن ﻧﺎﻣ ﻪ ﻣ ﯽﻧﻮﻳﺴ ﻨﺪ‪ .‬اواﻳ ﻞ ﺑ ﻪ ﻓﺎرﺳ ﯽ ﺑﻌ ﺪ ﮐ ﻪ ﻧﺎﻣ ﻪی ﻣﺎزﻳ ﺎر از اﺳ ﺘﺮاﻝﻴﺎ‬
‫رسید ﻳ ﮏ درمیان ﺑ ﻪ ﻓﺎرﺳ ﯽ و اﻧﮕﻠﻴﺴ ﯽ ﺑ ﻮد‪ .‬ﺣ ﺎﻻ دﻳﮕ ﺮ ﻓﻘ ﻂ ﺑ ﻪ اﻧﮕﻠﻴﺴ ﯽ‬
‫ﻣﯽﻧﻮﻳﺴﺪ ﮐﺘﺎﺑﻬﺎﻳﯽ هﻢ ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﻓﺎرﺳﯽ ﺗﺎ ﻳﺎدش ﻧﺮود ﮔﺎهﯽ هﻢ ﺳ ﻮاﻝﯽ ﻣ ﯽﮐﻨ ﺪ‬
‫ﻣﺜ ﻼ ﺟ ﺎﻳﯽ ﻣ ﯽﺑﻴﻨ ﺪ ﮐ ﻪ ﻋﺮﺑﺴ ﮏ ﻧﻮﺵ ﺘﻪاﻧ ﺪ ﮐ ﻪ ﻣ ﯽﺧﻮاه ﺪ ﺑﺪاﻧ ﺪ ﺑ ﻪ ﻓﺎرﺳ ﯽ ﭼ ﻪ‬
‫ﻣﯽﮔﻮﻳﻴﻢ ﻳﺎ ﻣﻴﻨﻴ ﺎﺗﻮر را ﺑ ﻪ ﻓﺎر ﺳﯽ ﭼ ﻪ ﮔﻔﺘ ﻪ ا ﻳﻢ ﻳﺎ ﻣﻮزاﻳ ﻴﮏ را‪ .‬ﻣﻬ ﻨﺪس ﻣ ﻌﺪن‬
‫اﺳﺖ زن ژاﭘﻨﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ و ﭼﻦد بﭼﻪ هﻢ دار ﻧﺪ ﻧ ﺸﻤﺮدﻩ ام‪ .‬ﺁﺧ ﺮ هﺮ ﻧﺎﻣ ﻪ ه ﻢ‬
‫ﺳﺎﭼﻴﮕﮑﻮ و ﻓﻼن و ﻓﻼن و ﻓﻼن ﺳﻼم ﻣﯽرﺳﺎﻧﻨﺪ ﺑﻪ ﭘﺪرﺑﺰرﮔﺸﺎن ﺣﺪاﻗﻞ اﻳﻦ ﻳﮑ ﯽ‬
‫ﻳﺎدش ﻧﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ هﻴﭻ وﻗﺖ هﻢ ﺑﻪ ﺧﻼف ﺧﻮاهﺮش ﮔ ﻠﻪ ﻧ ﻤﯽﮐﻨ ﺪ ﮐ ﻪ ﭼ ﺮا ﺟﻮاﺑ ﺶ‬
‫را ﻧﻤﯽدهﻢ‪ .‬ﭼﻪ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ؟ ﻳﺎ ﮐﺪام را بفرﺳﺘﻢ وﻗﺘﯽ هﻨﻮز ﺗﻤ ﺎم ﻧ ﮑﺮدﻩ ام؟ ﺵ ﻴﺮﻳﻦ‬
‫ﻧﻮﺵﺖ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﻴﺎ‪ ،‬رﻓﺘﻢ‪ .‬اﻣﺎ از ﺁﻧﺠﺎ ﻳﮏ ﻣﺎﻩ هﻢ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ه ﺮ ﭼ ﻪ ه ﺴﺖ‬
‫ﻣﺎل ﺵﻤﺎ ﻣﻦ ﺑﺎزﻧﺸﺘﮕﯽ ام هﺴﺖ و ﺁن ﺧﺎﻧﻪ ی ﭘﺪری‪.‬‬
‫ﺧﻄﯽ هﻢ ﮔﺎهﯽ ﻣﯽﮐﺸﻢ و ﻣﯽﻓﺮوﺵﻢ‪ .‬ﻧﻤ ﯽﮐﺸ ﻢ و ﻧﻤ ﯽﺵ ﻮد اﻧ ﮕﺎر ﺁدم ﺑﺨﻮاه ﺪ راﻩ‬
‫ﺑ ﺮ ﺗ ﺎرﻳﮑﯽ ﺑﺒﻨ ﺪد‪ .‬ﻣﻬﻤ ﺘﺮ از هﻤ ﻪ ﮐ ﺎﻧﻮن ﻧ ﻮر اﺳ ﺖ و ﺳ ﻤﺖ ﻏﻠﻈ ﺖ ﺳ ﺎﻳﻪ‪ .‬ﺻ ﺒﺢ‬
‫دﻳﮕﺮ هﻮا ﺁﻓﺘﺎﺑﯽ ﺑﻮد اﻣﺎ ﺵ ﺎﻳﺪ در ﺳﺎﻳﻪی ﮐ ﺸﺘﯽ ﻣ ﯽر ﻓﺖ‪ .‬وﻝ ﯽ ﺻ ﻮرﺗﺶ رو ﺵﻦ‬
‫اﺳ ﺖ و ﺗﺎره ﺎی ﻣ ﻮاج ﻣﻮه ﺎی ﺧﺮﻣ ﺎﻳﯽ اش ﮐﻨ ﺎر ﺧ ﻂ ﮔ ﺮدن و روی ﺵ ﺎﻧﻪی ﺁن‬
‫ﻃﺮف ﻃﻼﻳﯽ ﻣﯽزد‪ .‬ﮐﺸﺘﯽ هﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎﺵﺪ و ﺁﻓﺘﺎﺑﯽ ﮐﻪ ﺣﺘﻤﺎ ﺳﺮد و ﺑﺰرگ ﺑ ﺮ ﺑﺎﻻی‬
‫ا ﻓﻖ ﺁوﻳﺨ ﺘﻪ ﺑ ﻮد ﺑ ﭽﻪه ﺎ ه ﻢ ﺑﺎﻳ ﺪ ﺑﺎ ﺵﻨﺪ ﮐ ﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ و ﻗﺘﯽ ﺵ ﻴﺮﻳﻦ را دﻳﺪﻧ ﺪ د ﺳﺖ‬
‫ﺗﮑﺎن دادﻧﺪ ﺵﻴﺮﻳﻦ هﻢ دﺳﺖ ﺗﮑﺎن ﻣﯽداد و ﺣﺎﻻ در ﻧﻴﻮﻳﻮرک ﺻﻨﺪوﻗﺪار ﻓﺮوﺵﮕﺎﻩ‬
‫ﻝﺒﺎس ﺑﭽﻪﮔﺎﻧﻪ اﺳﺖ و ﺵﺐ ﺑﺎ ﻗﻄﺎر ﻣﯽرود ﺗﺎ ﻧﺰدﻳﮑﯽهﺎی ﺧﻴﺎﺑﺎن ﺑﻴﺴﺖ و ﻩﻓﺘ ﻢ و‬
‫ﺑﻌﺪ ﭘﻴﺎدﻩ ﺗﺎ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻧﻤﯽداﻧﻢ ﭼﻨﺪم و ﺗﺎ ﻃﺒﻘﻪ ی ﭘﻨﺠﻢ هﻢ از ﭘﻠﻪه ﺎ ﻣ ﯽرود ﺑ ﺎﻻ و‬
‫ﺑﻪ ﺁﭘﺎرﺗﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ دو ﺻﻨﺪﻝﯽ راﺣﺘﯽ دارد و ﻳﮏ ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﮐ ﻪ ﺵ ﺒﻬﺎ ﺗﺨ ﺖ ﻣﯽﺵ ﻮد‬
‫و هﺮ ﺵﺶ ﻣﺎﻩ هﻢ ﻣﺠ ﺒﻮر ا ﺳﺖ ﺵ ﻴﻤﯽ در ﻣﺎﻧﯽ ﺑ ﺸﻮد ﻳﺎ اﺻ ﻼ ﺑ ﮕﺬارد ﻳ ﮏ ﺟﺎی‬
‫دﻳﮕﺮش را ﺑﺒﺮند‪ .‬ﻧﺪﻳ ﺪﻩ ام‪ .‬ﻳﮏ ﭼﺮاغ مطاﻝ ﻌﻪ ه ﻢ ﮐﻨ ﺎر ﮐﺎﻧﺎ ﭘﻪ ﻳﺎ ﺗﺨ ﺖ ﺵﺒﻬﺎش‬
‫هﺴ ﺖ ﮐ ﻪ وﻗ ﺘﯽ ﻗﺮﺻ ﺶ را ﻣ ﯽﺧ ﻮرد و ﭼﺸ ﻤﺒﻨﺪش را ﻣ ﯽزﻧ ﺪ دﺳ ﺘﺶ را دراز‬
‫ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﭼ ﺮاﻏﺶ را ﺧﺎﻣﻮش ﻣ ﯽﮐﻨ ﺪ و در ﺁن ﺗ ﺎرﻳﮑﯽ ﺑﯽهﺎ ﻝﻪ ﻳ ﺎ ﻣ ﺮز ا ﺻﻼ ﺑﻪ‬
‫ﺻﺮاﻓﺖ ﻧﻤﯽاﻓﺘﺪ ﮐﻪ ﭼﺮا ﺑﺎز ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻣ ﻦ ﮐﻪ ﻓ ﮑﺮ ﻣ ﯽﮐﻨ ﻢ ﺑﻬ ﺘﺮ ﺑ ﻮد ﻳ ﮏ ﺵﺐ دﻳ ﮕﺮ‬
‫ﺁﻧﺠﺎ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪﻳﻢ‪.‬‬
‫ﺵﻴﺮﻳﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﮐﻪ ﭼﻪ ﺑﺸﻮد؟ ﻣﮕﺮ ﻧﺪﻳﺪی؟‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺵﺎﻳﺪ ﻳﮏ اﺗﺎق دﻳﮕﺮ ﺑﺮاﻳﻤﺎن ﺧﺎﻝﯽ ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬
‫ﻓﻘﻂ ﻳﮏ اﺗﺎق ﺧﺎﻝﯽ داﺵﺖ دﻳﺮ وﻗﺖ رﺳ ﻴﺪﻳﻢ رد ﻳﻒ ﭼﺮاﻏ ﻬﺎی زرد ﺧﻴﺎ ﺑﺎن روﺵ ﻦ‬
‫ﺑ ﻮد‪ .‬ﻣ ﻪ ه ﻢ ﺑ ﻮد ﻏﻠﻴ ﻆ ﻧﺒ ﻮد ﻓ ﺎﻧﻮس درﻳ ﺎﻳﯽ را در ﺁن دوره ﺎ ﻣ ﯽدﻳ ﺪﻳﻢ ﺳ ﺮ در‬
‫ﻣﻬﻤﺎﻧﺨﺎﻧﻪ رو ﺵﻦ ﻧﺒ ﻮد در ورودی دو ﻝﻨ ﮕﻪ ﺑ ﻮد ﭘ ﺮدﻩه ﺎش را ه ﻢ ﮐﺸ ﻴﺪﻩ ﺑﻮدﻧ ﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎﻻی در از ﻧﻮر ﭼﺮاغ ﺳﺮ ﺗﻴﺮ روﺵﻦ ﺑﻮد ﻣﺎﺵﻴﻦ را هﻤﺎن ﺟﺎ ﻃﺮف ﭼﭗ ﮔﺬاﺵ ﺘﻴﻢ‬
‫و ﭘﻴﺎدﻩ ﺵﺪﻳﻢ ﺵﻴﺮﻳﻦ از ﺁن ﻃﺮف و ﻣﻦ از ا ﻳﻦ ﻃ ﺮف از ﻝﻨ ﺪن ﺗﺎ ﺁﻧ ﺠﺎ هﻤ ﺎن ﻗﺪر‬
‫ﺣﺮف زدﻩ ﺑ ﻮدﻳﻢ ﮐﻪ دو ﺁدم ﻏﺮﻳ ﺒﻪ ﺣ ﺮف ﻣ ﯽزﻧﻨ ﺪ وﻗ ﺘﯽ ﺑﺎﻻﺟﺒ ﺎر هﻤﺴ ﻔﺮ ﺑﺎﺵ ﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺁﻝﻤﺎن ﻣﯽرﻓﺖ و ﻣﻦ ﺑﻌﺪ از اﻳﻨﮑﻪ ﺵﺶ ﻣﺎﻩ در ﺗﺮﮐﻴﻪ اﻧﺘﻈ ﺎر‬
‫ﮐﺸﻴﺪﻩ ﺑﻮدم ﻓﻘﻂ ﺑﺮای دو ﻣﺎﻩ اﺟﺎزﻩ ی اﻗﺎﻣﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم‪ .‬ﺑﭽﻪهﺎ را ﻓﺮ ﺳﺘﺎدﻩ ﺑﻮد‬
 ‫هﻠﻨﺪ ﺑﺎ هﻤﮑﻼﺳﯽهﺎﺵﺎن‪ .‬دﻋﻮا ﻧﮑﺮدﻳﻢ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻤﯽﺁﻳﻢ ﻣﯽﺑﻴﻨﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ‪.‬‬
‫ﻧﺶاﻧﻢ هﻢ داد‪ .‬ﺳﻄﺢ ﺻﺎﻓﯽ ﺑﻮد ﺑﺎ دو ﺧﻂ ﻣﺎﻳﻞ‪ .‬ﺳﺮم را زﻳﺮ اﻧﺪاﺧﺘﻢ اﻣﺎ وﻗ ﺘﯽ ﺑﻪ‬
‫ﺻﺮاﻓﺖ اﻓﺘﺎدم ﮐﻪ ﺑﺎ ﻳﺪ ﭼ ﻴﺰی ﺑﮕ ﻮﻳﻢ ﺗﺎ ﻣ ﺜﻼ دﻝ ﺪارﻳﺶ ﺑﺪهﻢ و ﺳ ﺮ هﻢ ﺑﻠ ﻨﺪ ﮐ ﺮدم‬
‫دﻳﺪم ﺑﺎ دو ﭘﺴﺘﺎن ﭘﺮ رو ﺑﻪ رویم ایﺳﺘﺎدﻩ اﺳﺖ و دارد دﮐﻤﻪهﺎی ﺑﻠﻮز ﭼﻬﺎرﺧﺎﻧﻪ‬
‫اش را ﻣﯽﺑﻨﺪد ﻣﻮهﺎﻳﺶ هﻨﻮز ﺑﻮد‪ .‬اﻳﻨﻬﺎﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎز هﻢ هﺴﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاهﻢ و ه ﺮ‬
‫روز از ﺵﺶ و ﻧﻴﻢ ﺗﺎ هﻤﻴﻦ ﺳﺎﻋﺖ ﻓﻘﻂ هﻤﺎن رو ﺑﻪ رو را ﻃﺮح ﻣﯽزﻧﻢ ﺗﺎ ﺑﻌﺪ ﮐﻪ‬
‫ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ اﻳﻨﺠﺎ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﺑﺮوم و ﺗ ﻤﺎﻣﺶ ﮐﻨ ﻢ اﻣ ﺎ ﺗﺎ ﻇ ﻬﺮ ﻓﻘ ﻂ ﻣ ﯽر ﺳﻢ د ﺳﺘﺶ را‬
‫ﺑﮑﺸﻢ ﻳﺎ ﻣﻮهﺎی رﻳﺰ و ﻣﻮاج را ﻃﻼ ﻳﯽ ﺑﺰﻧﻢ‪ ،‬ﺑ ﻪ ﻧﺸ ﺎﻧﻪ ی ﺑ ﺎدی ﮐ ﻪ از رو ﺑﻪ رو‬
‫ﻣﯽوزد ﻳﺎ ﺁﻓﺘﺎﺑﯽ ﮐﻪ از ﺁﻧﺠﺎ ﺵﺎﻳﺪ از ﮐﻨﺎر اﺗﺎﻗﮏ ﻧﺎﺧﺪا ﺑﻪ ﺳﺮ و ﺻ ﻮرﺗﺶ ﻣﯽﺗﺎ ﺑﺪ‬
‫ﮐﻪ رو ﺑﻪ ﺑﺎد ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ و رﮐﺎب ﻣﯽزﻧﺪ و ﻣﯽرود‪.‬‬
‫اﮔﺮ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪﻳﻢ ﺑﺎز ﻣﯽدﻳﺪﻣﺶ‪ .‬ﺑﺎز ﮐﻪ ﮔﻔﺘ ﻢ‪ ،‬ﺵﻴﺮﻳﻦ ﮔ ﻔﺖ‪ :‬ﻓﺎ ﻳﺪﻩ ای ﻧﺪارد اﻣ ﺎ ا ﮔﺮ‬
‫ﺗﻮ ﻣ ﯽﺧﻮا هﯽ ﺑﺮو‪ .‬ه ﻤﺎن وﻗ ﺖ ه ﻢ ﮔ ﻔﺖ ﮐ ﻪ رﻓ ﺘﻢ ﺗﺎ ﻓﻘ ﻂ ﮐ ﻨﺎرش روی ﺁن ﺗﺨ ﺖ‬
‫ﺑﺎرﻳ ﮏ ﺗ ﮏ ﻧﻔ ﺮﻩ دراز ﺑﮑﺸ ﻴﻢ‪ .‬ﭼﺸ ﻤﺒﻨﺪ زدﻩ ﺑ ﻮد ﻓﻘ ﻂ هﻤ ﺎن ﻳ ﮏ اﺗ ﺎق ﺧ ﺎﻝﯽ را‬
‫داﺵﺖ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﮐﻪ در را ﺑ ﺎز ﮐ ﺮد و راهﻤ ﺎن داد‪ ،‬ﭼﺮاغ ﻗ ﻮﻩ دﺳ ﺘﺶ ﺑ ﻮد‪ ،‬روﺵ ﻦ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﺶ را دﻳﺪم وﻗﺘﯽ ﭼﺮاغ راﻩ ﭘﻠﻪ را روﺵﻦ ﮐﺮد‪ :‬ﮔﺮد ﺑﻮد و ﺳﺮخ‪.‬‬
‫اول ﭘﻮل را ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻼهﯽ ﭘﺸﻤﯽ هﻢ ﺳ ﺮش ﺑﻮد و ﭘ ﺎﻝﺘﻮﻳﯽ ه ﻢ روی دوﺵ ﺶ‪ .‬ﮐﻠﻴ ﺪ‬
‫را ﺑﻪ ﺵﻴﺮﻳﻦ داد ﻣﻦ ﮐﻪ ﻣﯽﻓﻬﻤﻴﺪم‪ .‬ﺵﻴﺮﻳﻦ هﻢ ﺧﻢ ﺵﺪ و ﺑﺎز ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ .‬ا ﻳﻦ ﺑ ﺎر ﻓ ﻘﻂ‬
‫ﺵ ﻤﺎرﻩ ی اﺗ ﺎق را ﮔﺮﻓ ﺖ و اﺵ ﺎرﻩ ﮐ ﺮد‪ .‬ﺵ ﻴﺮﻳﻦ ﭘﺮﺳ ﻴﺪ‪ :‬ﻣ ﯽﺧﻮاه ﯽ دو اﺗ ﺎق‬
‫ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ؟‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬اﺻﻼ ﺑﺒﻴﻦ دارد‪.‬‬
‫ﻣ ﺮد ﻧﮕﺎهﻤ ﺎن ﮐ ﺮد‪ .‬ﮔﺬرﻧﺎﻣ ﻪ ی ﻣ ﻦ دﺳ ﺘﺶ ﺑ ﻮد ﮔﺬرﻧﺎﻣ ﻪی ﺵ ﻴﺮﻳﻦ را ه ﻢ ﮔﺮﻓ ﺖ‬
‫ورق ﻧﺰد ﺣﺎﻻ ﺵﻴﺮﻳﻦ ﮔﺬرﻧﺎﻣﻪ هﻢ ﻧﺪارد ﻣ ﺮد ﭼ ﻴﺰی ﮔ ﻔﺖ ﺵ ﻴﺮﻳﻦ ﺗ ﻮی راﻩ ﭘﻠ ﻪه ﺎ‬
‫ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﻮدش‪ :‬اﻳﻦ دﻳﮕﺮ ﭼﻪ ﻝﻬﺠﻪ ای ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻣﺮد ﺑﻪ ﮐﻠﻴﺪهﺎی ﺁوﻳﺨﺘﻪی ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮد و ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺰد‪ .‬ﻓﻬﻤﻴﺪﻩ ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬اﺗﺎق‬
‫ﮐﻮﭼﮏ ﺑ ﻮد ﺑ ﺎ دو ﺗﺨ ﺖ در دو ﻃ ﺮف ﻳﮏ ﻋ ﺴﻠﯽ ه ﻢ ﻣﻴﺎﻧ ﺸﺎن ﺑ ﻮد ﺑ ﺎ ﻳ ﮏ ﭼﺮاغ‬
‫ﻣﻄﺎﻝﻌﻪ و ﻳﮏ ﻝﻴﻮان ﺁب‪ .‬ﺁب ﻣﺎﻧﺪﻩ‪ .‬ﻳﮏ زﻳﺮ ﺳﻴﮕﺎری هﻢ ﺑﻮد ﺵ ﻴﺮﻳﻦ ﺑ ﺎراﻧﻴﺶ را‬
‫ﮐﻨ ﺪ و ﺑﻌ ﺪ ﮐﻔ ﺶ و ﺟﻮراﺑﻬ ﺎی ﺳ ﺎﻗﻪ ﮐﻮﺗ ﺎهﺶ را و وﻗ ﺘﯽ ﻗﺮﺻ ﺶ را ﺧ ﻮرد و‬
‫ﭼﺸﻤﺒﻨﺪ ﺳﻴﺎهﺶ را زد ﺑﺎ هﻤﺎن ﺵﻠﻮار و ﺑﻠﻮز راﻩ راهﺶ دراز ﮐﺸﻴﺪ ﭘﺸﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ‬
‫و ﭘﺘﻮ را ﮐﺸﻴﺪ روﻳﺶ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺵﺐ ﺑﻪ ﺧﻴﺮ‪.‬‬
‫ﭼﺮاغ را روﺵﻦ ﮐﺮدم‪ ،‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﻤﯽﺵﻮی ﺳﻴﮕﺎر ﺑﮑﺸﻢ؟‬
 ‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺲ ﺁن در را ﮐﻤﯽ ﺑﺎز ﮐﻦ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺑﻪ ﺑﭽﻪهﺎ ﭼﻪ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ؟‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺎ ﮐﻪ دﻋﻮاﻣﺎن ﻧﺸﺪﻩ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬اﻣﺎ ﺁﺧﺮ ﻣﯽﻓﻬﻤﻨﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻔﻬﻤﻨﺪ ﻣﮕﺮ ﺗﻮ ﺑﺮای هﻤﻴﻦ ﻧﻴﺎﻣﺪی؟‬
‫ﺑﺮﮔﺸﺖ و دﺳﺖ دراز ﮐﺮد و ﮐﻮرﻣﺎل ﮐﻮرﻣﺎل ﮐﻠﻴﺪ ﭼﺮاغ را ﭘﻴﺪا ﮐﺮد و زد و ﮔ ﻔﺖ‪:‬‬
‫ﺵﺐ ﺑﻪ ﺧﻴﺮ‪.‬‬
‫رﻓﺘ ﻢ در رو ﺑ ﻪ ﻣﻬ ﺘﺎﺑﯽ را ﺑﺎز ﮐ ﺮدم ﮐﻮﭼ ﮏ ﺑ ﻮد و رو ﺑ ﻪ هﻤ ﺎن ﺧﻴﺎ ﺑﺎن ﮐ ﻪ ﻓﻘ ﻂ‬
‫ﭼﺮاﻏﻬﺎی زردش ﭘﻴﺪا ﺑﻮد ﻳﮑﯽ دو ﭼﺮاغ هﻢ ﺁﻧﺠﺎ روی درﻳﺎ ﺑﻮد درﻳﺎﻳﯽ را ﻧﺪﻳ ﺪم‪.‬‬
‫ﺻﺪای ﮐﺸﻴﺖ هﻢ ﺁﻣﺪ ﺑﭽﻪهﺎ را ﺑ ﺮای ﺗﻌﻄﻴ ﻼت ﺗﺎﺑﺴ ﺘﺎﻧﯽ ﻓﺮ ﺳﺘﺎدﻩ ﺑﻮد هﻠ ﻨﺪ ﺗ ﺎ ﻣﺎ‬
‫اول ﺣﺮفهﺎﻣﺎن را ﺑﺰﻧﻴﻢ ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ ﻳ ﮏ ﻣﺎﻩ ﺑﻤ ﺎن ﺑﻪ ﻳ ﮏ ﻣﺎﻩ ﻧﮑ ﺸﻴﺪ ﮐ ﻪ ﺑﺮﮔﺸ ﺘﻢ‬
‫زهﺮﻩ ﻣﯽﮔ ﻔﺖ‪ :‬هﻤﻴ ﻦ ﺟ ﺎ ﺑﺎش ﺑﺎ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻣﺎن ﮐ ﺎر ﻣﯽﮐﻨ ﺪ ﺗﻮ ه ﻢ هﺮ ﺵﺶ ﻣ ﺎﻩ ﺑ ﺮو‬
‫ﺑﺎزﻧﺸﺘﮕﯽ ات را ﺑﮕﻴﺮ و ﺑﺮﮔﺮد‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻧﻤﯽﺵﻮد ﺑﻬﺖ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ‪.‬‬
‫هﻤ ﻪ اش را ﻧﮕﻔﺘ ﻢ ﺑ ﻪ ﺵ ﻴﺮﻳﻦ ه ﻢ ﻧﮕﻔﺘ ﻢ ﺑ ﻪ اﺳ ﺘﺎﻧﺒﻮل ﮐ ﻪ رﺳ ﻴﺪم ﺗﻠﻔ ﻦ ﮐ ﺮدم ﮐ ﻪ‬
‫رﺳﻴﺪﻩ ام از وان ﺗﺎ ﺁﻧﺠﺎ را ﺑﺎ اﺗﻮﺑﻮس ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮدم‪ .‬ﻧﻪ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻦ ﻧﺪاﺵﺖ ﻓﻘﻂ ﺑﺎﻳﺴﺖ از‬
‫ﺁن ﺵﺐ ﻣﯽﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﻴﺎن ﮔﻮﺳﻔﻨﺪهﺎ ﭼﻬﺎرﻧﻔﺮی ﭼﻤﺒﺎﺗﻤﻪ زدﻩ ﺑﻮدﻳﻢ ﺳ ﻴﮕﺎرﻣﺎن ه ﻢ‬
‫ﺗﻤﺎم ﺵﺪﻩ ﺑﻮد ﺗﺎول ﭘﺎهﺎﻳﻢ هﻢ ﺗﻴﺮ ﻣﯽﮐﺸ ﻴﺪ از راهﻨﻤ ﺎ ﺗ ﺎاه ﺎﻝﯽ دﻩ هﺮ ﮐﺲ هﻢ ﮐﻪ‬
‫ﻣﯽﺁﻣﺪ ﺳﺮاﻏﻤﺎن اﺳﻤﺶ ﻋﻠﯽ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺟﻮاﻧﮑﯽ ﺁﻣﺪ ﮐﻪ از اﺳﻤﻢ ﻋﻠﯽ و ﺑﺪوﻋﺴﮑﺮ‬
‫و ﺑﺪوﻃﻮﻳﻠ ﻪ ﺁن ﻗ ﺪر ﻓﺎرﺳ ﯽ ﻣ ﯽداﻧﺴ ﺖ ﮐ ﻪ ﺳ ﻴﮕﺎری ﺗﻌﺎرﻓﻤ ﺎن ﮐﻨ ﺪ و ﺑﮕﻮﻳ ﺪ ﮐ ﻪ‬
‫ﻋﺴ ﮑﺮ ﺑ ﻮ ﺑ ﺮدﻩ اﺳ ﺖ ﺑﺎﻳ ﺪ ﭼ ﻴﺰی ﺑﺪهﻴ ﺪ ﺗ ﺎ ردﺵ ﺎن ﮐﻨﻴ ﻢ‪ .‬اول ﻃﻤﻌ ﺶ زﻳ ﺎد ﺑ ﻮد‬
‫ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﭼ ﻬﺎر ﻧ ﻔﺮی دﻩ هﺰار ﺗﻮﻣ ﺎن دادﻳ ﻢ ﮐﻪ ر ﻓﺖ ﺑ ﻌﺪش ﺻ ﺒﺢ ﻧﺸ ﺪﻩ راهﻨ ﻢای‬
‫ﺗ ﺎزﻩ ﺑ ﺎ دو اﺳ ﺐ ﭘﻴ ﺪاﻳﺶ ﺵ ﺪ و ﺑ ﺎز زدﻳ ﻢ ﺑ ﻪ ﺑﻴﺮاه ﻪ ﺑ ﻪ ﻧﻮﺑ ﺖ ﺳ ﻮار ﻣ ﯽﺵ ﺪﻳﻢ و‬
‫ﻣ ﯽرﻓﺘﻴ ﻢ ﺑ ﻮی ﻋﻄ ﺮ ﮔﻠﻬ ﺎ را ﻣ ﯽﺵ ﻨﻴﺪﻳﻢ اﻣ ﺎ ﻧﻤ ﯽدﻳ ﺪﻳﻢ و زﻳ ﺮ ﭘﺎﻳﻤ ﺎن ﮔ ﻞ ﺑ ﻮد و‬
‫ﻳﮑﻴﻤ ﺎن اﺳ ﻬﺎل داﺵ ﺖ ﮔ ﺎهﯽ درﺧﺸ ﺶ ﺟ ﻮی ﺁﺑ ﯽ ه ﻢ ﺑ ﻮد اﻳ ﻦ ﻋﻠ ﯽ ﻓﺎرﺳ ﯽ‬
‫ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﻣﯽﮔﻔﺖ‪ :‬ﺵﮑﺮ ﮐﻪ اﺑﺮی اﺳﺖ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ رﺳﻴﺪﻳﻢ ﺑﻪ ﮔﺪاری ﮐﻪ ﺟ ﺎدﻩ ای از‬
‫ﭘ ﺎﻳﻴﻨﺶ ﻣ ﯽﮔﺬﺵ ﺖ ﻳ ﮏ ﻳ ﺎ دو ﺳ ﺎﻋﺖ ﻣﻨﺘﻈ ﺮ ﻧﺸﺴ ﺘﻴﻢ و ﺗﺎوﻝﻬﺎﻣ ﺎن را ﺗﺮﮐﺎﻧ ﺪﻳﻢ ﺗ ﺎ‬
‫ﻣﺎﺵﻴﻦ ﺑﺎری ﺁﻣﺪ ﺑﺎرش اﺙﺎث ﺑﻮد و ﻣﺎ زﻳﺮ ﺻﻨﺪﻝﻴﻬﺎ ﻳ ﺎ ﺗ ﻮی ﮐ ﻤﺪ رﻓﺘ ﻴﻢ و ﺑﺮز ﻧﺖ‬
‫را ﮐﺸﻴﺪﻧﺪ روﻳﻤﺎن ﺵﻴﺮﻳﻦ ﺧﻮدش هﻢ ﮐﺸﻴﺪﻩ ﺑﻮد ﻓﻘﻂ ﺳﻴﻨﻪ ی ﭼﭙ ﺶ را ﻧﺸ ﺎﻧﻢ داد‬
‫ﻧﻴﺎﻣﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﮐﻢ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﮐﺸﻴﺪی؟‬
‫ﺑﺮﮔﺸ ﺘﻢ‪ .‬اﻳ ﻦ ﺑ ﺎر از راﻩ ﮐﻮﻳﺘ ﻪ ﺁﻣ ﺪم ﮔﻔﺘﻨ ﺪ راﺣ ﺖ ﺗ ﺮ اﺳ ﺖ ﺗﺮاﮐﺘﻮره ﺎ را ﺵ ﺒﺎﻧﻪ‬
‫ﻣﯽﺁوردﻧﺪ ﺁن ﻃﺮف ﻣﺮز و ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﺵﮑﺮ ﻣﯽﺑﺮدﻧﺪ ﻣﯽﺁوردﻧ ﺪ ﻧﺪﻳ ﺪم ﻣ ﻦ و راهﻨ ﻤﺎ‬
‫ﭘﻴﺎدﻩ ﻣﯽﺁﻣﺪﻳﻢ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺎ ﭘﻴﺮﻣﺮدهﺎ ﮐﻪ ﮐﺎری ﻧﺪارﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻧﺪاﺵ ﺘﻨﺪ‪ .‬ﻓﻘ ﻂ دو هﻔﺘ ﻪ ﻧﮕﻬ ﻢ داﺵ ﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﻌ ﺪش ه ﻢ ﮐ ﻪ دﻳﮕ ﺮ ﻣﻬ ﻢ ﻧﺒ ﻮد ﺣ ﺎﻻ اﻳﻨﺠ ﺎ‬
‫هﺴ ﺘﻢ ﺑ ﺎ اﻳ ﻦ ﮐ ﺮم ﻧﻨ ﻪ رﺑ ﺎب و زﻧ ﺶ ﮐﻮﮐ ﺐ ﮐ ﻪ ﺁن ﭘ ﺎﻳﻴﻦ دارد دره ﺎون ﺳ ﻨﮕﯽ‬
‫ﮔﻮﺵﺖ ﻣﯽﮐﻮﺑﺪ هﻤﻴﺸﻪ هﻤﻴﻦ وﻗﺘﻬﺎ ﺵﺮوع ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪ :‬شاﻣﯽ ﮐﺒ ﺎب اﻳﻨﻄ ﻮر‬
‫ﺑﻬﺘﺮﻣﯽﺵﻮد‪ .‬اﻳﻨﻬﺎﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎز هﻢ هﺴﺖ ﺁن هﻢ ﺑﺮای ﻣﻦ ﮐ ﻪ و ﻗﺘﯽ ﻗ ﻠﻢ ﻣﻮ ﺑﻪ د ﺳﺖ‬
‫ﻣﯽﮔﻴﺮم ﺣﺘﯽ ﻣﻮﺳﻴﻘﯽ ﻧﻤﯽﮔﺬارم ﺗﺎ ﺑﺎرم را زﻳﺎدﺗﺮ ﻧﮑﻨﻢ‪ .‬ﻧﻤﯽﺵﻮد‪ .‬ﻧﻤ ﯽ ﺗﻮاﻧﻢ ﻓﻘ ﻂ‬
‫او را ﺑﺒﻴﻨ ﻢ ﮐ ﻪ ﻣ ﯽرﻓ ﺖ ﻧ ﻪ اﻳ ﻦ ﻳﮑ ﯽ را ﮐ ﻪ ﺑ ﺎز ﻣ ﯽﺁﻳ ﺪ ﺗ ﺎ ﭘ ﻴﺮاهﻨﻢ ﻣﺮداﻧ ﻪ را‬
‫ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ‪ .‬ﻧﺎﻣﻪ ه ﻢ ﻧ ﻤﯽﻧﻮﻳﺴ ﻢ ﭼ ﻪ ﻓﺎ ﻳﺪﻩ ای دارد؟ ﺑﭽ ﻪه ﺎ ﮐ ﻪ ﻧ ﻤﯽﺗﻮاﻧﻨ ﺪ ﺑﺨﻮاﻧﻨ ﺪ‬
‫ﻣﺎزﻳﺎر ﻣﯽﻧﻮﻳﺴﺪ ﺑﻪ اﻧﮕﻠﻴﺴﯽ ﮐﻪ ﻳﮏ دورﻩ ﺵﺎهﻨﺎﻣﻪ ﺑ ﺮاﻳﻢ ﺑﻔﺮﺳ ﺖ ﺗﺎ ﻳﺎدم ﻧﺮود‪.‬‬
‫از ﻣﺎدرش هﻢ ﻣﯽﮔﻮﻳ ﺪ‪ .‬ﻧﻮ ﺵﺖ ﮐﻪ ﻃﻼق ﮔﺮﻓﺘ ﻪ اﺳ ﺖ ﺗ ﺎ ﺗﻮ ﺁزاد ﺑﺎ ﺵﯽ‪ .‬ﮐﺮم ه ﻢ‬
‫ﻣﯽﺁﻳﺪ‪ .‬از ﺻﺪای ﺳ ﺮﭘﺎﻳﯽه ﺎﻳﺶ ﻣﯽﻓﻬ ﻤﻢ و ﻏ ﺮو ﻝﻨ ﺪش ﮐﻪ ﭼ ﻪ ﺻﻔﯽ اﺳ ﺖ‪ .‬ﺑﺎز‬
‫ﺳﺒﺰی ﺧﻮردن ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ و ﻳﮑﯽ دو ﮔﺮد رﺧﺘ ﺸﻮﻳﯽ ﺑﺎ ﭼ ﻨﺪ ﺻ ﺎﺑﻮن داد ﻣﯽز ﻧﻢ‪:‬‬
‫ﮐﺮم ﺑﻪ زﻧﺖ ﺑﮕﻮ ﺑﺲ اﺳﺖ دﻳﮕﺮ ﻣﮕﺮ ﻧﻤﯽﺑﻴﻨﯽ ﮐﺎر دارم؟‬
‫ﭼﺸﻢ ﻣﯽﺑﻨﺪم ﭼﻪ ﻃﻮر ﻣﯽﺵﻮد راﻩ ﺑﺮ ﺗﺎرﻳﮑﯽ ﺑﺴﺖ؟ ﺑﻨﺪهﺎی ﺻﻨﺪﻝﺶ ﭼﺮ ﻣﯽ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻗﻬ ﻮﻩ ای ﺳ ﻴﺮ در ﺁﻓﺘ ﺎب ﻗﻬ ﻮﻩ ای روﺵ ﻦ اﺳ ﺖ و رﮐ ﺎب ﻣ ﯽزﻧ ﺪ‪ .‬ﻗﺒ ﻞ از اﻳﻨﮑ ﻪ‬
‫ﺑﭙﻴﭽﻨﺪ دﺳﺖ دراز ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و ﻋﻼﻣﺖ ﻣﯽدهﻨﺪ ﻧﺪﻳﺪم ﮐﻪ دﺳﺖ دراز ﮐﻨﺪ ﻓﻘﻂ دﻳﺪم ﮐﻪ‬
‫رو ﺑﻪ ﺑﺎد ﻣﯽرود از ﮔﻮﺵﻪ ی ﭘﻴﺮاهﻦ ﻣﺮداﻧﻪ اش ﻣﯽفﻩﻣﻢ ﮐﻪ ﺑﺎد ﻣﯽﺁﻳﺪ‪ .‬ﻣ ﻪ ه ﻢ‬
‫ﻧﻴﺴ ﺖ اﻣ ﺎ هﻤ ﻪ ﭼ ﻴﺰ ه ﺮ ﭼ ﻴﺰی ﮐ ﻪ در ه ﺮ ﺟ ﺎ و ﺑ ﻪ ه ﺮ وﻗ ﺖ اﺗﻔ ﺎق اﻓﺘ ﺎدﻩ اﺳ ﺖ‬
‫هﻤﭽﻨﺎن هﺴﺖ ﺑﺮای ﻣﻦ هﺴﺖ ﭘﺴﺮم ﻣﯽﻧﻮﻳﺴﺪ ﺑﻪ اﻧﮕﻠﻴﺴ ﯽ‪ :‬ﻣ ﺎ را ﭼ ﺮا ﻓﺮا ﻣﻮش‬
‫ﮐﺮدﻩ ای؟‬
‫ﻣﮕﺮ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ اﻳﻨﺠﺎ ﺵﺎﻳﺪ ﻋﻴﺐ ﻣﺎ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ هﻴﭻ ﭼﻴﺰ را هﻴﭻ وﻗﺖ دور‬
‫ﻧﻤﯽرﻳﺰﻳﻢ؟ ﮐﻨﺎر ﺵﻴﺮﻳﻦ دراز ﮐﺸﻴﺪم و دﺳﺘﻢ را ﮔﺬاﺵﺘﻢ رو ﺵﺎﻧﻪاش ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺧﻮاﺑﯽ؟‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬هﻮم‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺑﺮﮔﺮدﻳﻢ‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻪ‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺑﭽﻪهﺎ را ﺑﺒﺮﻳﻢ؟‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻪ‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺁﻧﺠﺎ هﻢ هﺴﺖ‪.‬‬
 ‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﺧﻮاﺑﻢ ﻣﯽﺁﻳﺪ دﻳﺪی ﮐﻪ ﻗﺮص ﺧﻮردم‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺧﻮاهﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬دﻳﺪی ﮐﻪ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺑﺮای ﻣﻦ ﻓﺮﻗﯽ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﯽداﻧﻢ اﻳﻦ دﻓﻌﻪ ﻣﻮهﺎﻳﻢ ﻣﯽرﻳﺰد ﻧﻤﯽﺧﻮاهﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﺮﺣﻢ ﮐﻨﯽ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺗﺮﺣﻢ ﭼﺮا؟ ﺗﻮ ﻣﺎدر ﺑﭽﻪهﺎی ﻣﻨﯽ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬هﻤﻴﻦ؟‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﮕﻮﻳﻢ‪ ،‬اﻣﺎ اﮔ ﺮ رو در رو ﻣ ﯽد ﻳﺪﻣﺶ ﻣﯽﺵ ﺪ ﮔ ﻔﺖ‪ .‬ﻧﮕﺬا ﺵﺖ‪ .‬ه ﻤﻪی ﺁن‬
‫هﻔﺖ هﺸﺖ ﺵﺐ ﻧﮕﺬاﺵﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻌﺪهﺎ ﺁن ﻳﮑﯽ را هﻢ ﺵﺎﻳﺪ ﺑﺒﺮﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺁﻧﺠﺎ هﻢ هﺴﺖ‪ .‬ﺗﺎزﻩ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯽ ﺵﺶ ﻣﺎﻩ ﺑﻪ ﺵﺶ ﻣﺎﻩ ﺑﻴﺎﻳﯽ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺎ ﭼﻪ ﭘﻮﻝﯽ؟ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻴﻤﻪ ﻣﯽﺵﻮم‪.‬‬
‫ﻧﮕﺬاﺵﺖ‪ :‬ﮔﻔﺖ ﺧﻮاهﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺑﮕﻴﺮ ﺑﺨﻮاب‪.‬‬
‫هﻤﺎن ﺟﺎ رو ﺑﻪ ﺳﻘﻔﯽ ﮐﻪ ﭘﻴﺪا ﻧﺒﻮد دراز ﮐﺸﻴﺪﻳﻢ و ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺵﮑﻞ ﺗﺎرﻳﮑﯽ را‬
‫ﺑﺴﺎزم اﻣﺎ ﺑﺎز ﻧﺸﺪ‪ .‬ﻧﻤﯽﺵ ﻮد‪ ،‬ﺻ ﺪای ﻝ ﺦ ﻝ ﺦ ﺳﺮﭘﺎﻳﻴﻬﺎی ﮐﺮم ﻧ ﻤﯽ ﮔﺬارد ا ﻧﺎر هﻢ‬
‫ﺧﺮﻳﺪﻩ اﺳﺖ و ﮐﻮﮐﺒﺶ هﻢ دان ﮐﺮدﻩ اﺳ ﺖ‪ .‬ﻳﮏ ﺑ ﺸﻘﺎب ر ﻧﮓ‪ .‬ا ﻳﻦ ه ﻢ ﺳ ﺮﺑﺎر ﺁن‬
‫هﻤﻪ ﮐﻪ هﺴﺖ ﺁن هﻢ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻳﻤﻦ ﭼﻪارﭼﻮب ﺑﻮﻣ ﻬﺎﻳﻢ ﻳﺎ ﺣﺪاﻗﻞ ﭼﻬ ﺎرﭼﻮب‬
‫ﺗﺨﺘﻪ ی ﺳﻪ ﭘﺎﻳﻪ ام ﻧﮕﺬارم ﺑﺎرش زﻳ ﺎدﺗﺮ ﺵ ﻮد‪ ،‬ﮐﻪ رﮐ ﺎب ﻣ ﯽز ﻧﺪ و ﻣ ﯽرود‪ .‬ﺑﻌ ﺪ‬
‫هﻢ دﻳﮕﺮ ﻇﻬﺮ اﺳﺖ و ﻣﯽروم ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻧﺎهﺎری ﻣﯽﺧﻮرم و ﭼﺮﺗﯽ ﻣﯽزﻧﻢ ﺗﺎ ﺑﺎز ﺑﻌ ﺪ‬
‫از ﻇﻬ ﺮ ﺁﺵ ﻨﺎﻳﯽ ﺑﻴﺎﻳ ﺪ ﺗ ﺎ ﺑﻴ ﺎﻳﻢ ﺑ ﻪ هﻤﻴ ﻦ ﺑﻬ ﺎر ﺧ ﻮاب و او هﻤ ﻪاش از زﻧ ﺶ و‬
‫ﺑﭽﻪهﺎش ﺑﮕﻮﻳﺪ ﺑﻌﺪ هﻢ ﮐﻪ ﺵﺐ ﺵﺪ و ر ﻓﺖ ﺑ ﺎ ﭘ ﺸﺖ ﺧ ﻢ و ﺵﺎﻧﻪه ﺎﻳﯽ ﮐﻪ اﻧ ﮕﺎر‬
‫ﮐﻮهﯽ روﻳﺶ ﮔﺬاﺵﺘﻪ اﻧﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮوم ﭘﺎﻳﻴﻦ و دراز ﺑﮑﺸﻢ ﺗﺎ ﻣﮕﺮ ﻓﺮدا ﺻﺒﺢ زود ﺗﺮ‬
‫ﺑﻴﺪار ﺵﻮم و دوﺑ ﺎرﻩ ﮐ ﺎدری ﺑﮑ ﺸﻢ ﻣﮕ ﺮ ﺑﺸ ﻮد‪ .‬هﻤﻴﻨ ﻬﺎس دﻳﮕ ﺮ‪ .‬ﺑﺎ ﻳﺪ هﻢ ﺑ ﺸﻮد‬
‫وﮔﺮﻧﻪ هﻤﻴﻦ ﻓﺮدا ﻳ ﺎ ﭘ ﺲ ﻓﺮدا ﺳﺖ ‪ -‬ﺵ ﺎﻧﺰدهﻢ ﻳﺎ ه ﻔﺪهﻢ ﺁﺑ ﺎن ‪ -‬ﮐﻪ ﮐﺎرت ﭘ ﺴﺘﺎل‬
‫ﺵﻴﺮﻳﻦ ﺑﺮﺳﺪ ﺑﺎ هﻤﺎن ﮐﺎﺟﻬﺎی ﺳﺮدﺳﻴﺮی و ﺁن ﻝﮑﻪ ی زرد ﮐﺪر ﺑﻪ ﺟﺎی ﺧﻮرﺵ ﻴﺪ‬
‫و زﻣﻴﻦ ﺵﺨﻢ زدﻩ ی ﭘﻴﺶ زﻣﻴﻨﻪ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ اﻳﻦ ﻃﺮﻓﺶ ﺑﺎرﻳﮑﻪی ﺟﻮﻳﯽ هﺴﺖ ﮐﻪ ﺁب‬
‫ﺁﺑﻴﺶ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﻣﯽرود هﻤﺎن ﻃﻮر ﮐﻪ او ﻣﯽرود و ﺧﻂ ﻧ ﻴﻢ رﺧ ﺶ هﻢ‬
‫روﺵﻦ اﺳﺖ ﻣﺜﻞهﺎﻝﻪای ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳ ﻨﺪ ﮔﺮد ﺑﺮ ﮔﺮد ﭘﻮﺳ ﺖ ﺁدﻣﻬ ﺎ هﺴ ﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ه ﻤﺎن‬
‫ﻗﺎﻝﺐ ﮐﻪ ﺗﻦ ﺁدﻣﻬﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎﺵﺪ‪ ،‬ﺣﺘﯽ اﮔ ﺮ ﺟﺎﻳﻴﺶ را ﺑﺮ ﻳﺪﻩ ﺑﺎﺵ ﻨﺪ ﺵ ﺎﻳﺪ هﻤ ﻴﻦ ﻃﻠﺴ ﻢ‬
‫اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﻤﯽﮔﺬارد ﺗﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﺵﻮد و ﺑﺮود ﺑ ﻪ هﺮ ﺟ ﺎ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻳﺪ ﻣ ﺜﻞ ﻣ ﻦ ﮐﻪ ﺑﺎﻳ ﺪ ﺑﻪ‬
‫اﺗﺎﻗﻢ ﺑﺮﮔﺮدم و ﺑﺎز ﺑﻨﺸﻴﻨﻢ رو ﺑﻪ ﺳ ﻪ ﭘﺎ ﻳﻪ ام و ﺑﺒﻴﻨ ﻢ ﭼ ﻄﻮر ﻣﯽﺵ ﻮد اﻳﻨ ﻬﺎ را ﮐ ﻪ‬
‫ﻗﻠﻢ زدﻩام و ﺧﻴﻠﯽهﺎ را ﮐﻪ ﺧﻂ زدﻩ ام ﺑﻴﺮون ﺁنهﺎﻝﻪ ی ﻗﺎب ﺑﮕﺬارم ﺗﺎ ﻓ ﻘﻂ ه ﻢ او‬
‫ﺑﻤﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﯽرود رﮐﺎب زﻧﺎن و رو ﺑﻪ ﺑﺎد‪.‬‬

‫√‬

‫ﺁﺗﺶ زردﺵﺖ‬

‫هﻔﺖ ﻧﻔﺮ ﺑﻮدﻳﻢ و در اﺗﺎق ﭘﺬﻳﺮاﻳﯽ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ی ﺧﺎﻧﻪه ﺎی ﺑﻨﻴ ﺎد ﻧﺸﺴ ﺘﻪ ﺑ ﻮدﻳﻢ دور‬
‫ﻣ ﻴﺰی ﮔ ﺮد ﺑ ﺎ دو ﻓﻼﺳ ﮏ ﭼ ﺎی و ﭘﻨ ﺞ ﺵ ﺶ ﻝﻴ ﻮان و ﻳ ﮏ ﻇ ﺮف ﻗﻨ ﺪ و ﻳ ﮏ زﻳ ﺮ‬
‫ﺳﻴﮕﺎری‪ .‬ﺳﻪ ﻃﺮف اﺗﺎق ﺵﻴﺸﻪ ﺑﻮد و ﻃﺮف دﻳ ﮕﺮ دﺳ ﺖ را ﺳﺖ ﻃﺮح ﺑﺎری ﺑﻮد‬
‫ﭼﻮﺑﯽ ﺑﯽ هﻴﭻ ﻗﻔﺴﻪ ﺑﻨﺪی ﭘﺸﺘﺶ و در وﺳﻂ دری ﺑﻮد ﺑﻪ اﺗ ﺎق ﺗﻠﻮﻳﺰﻳ ﻮن و ﺗﻠﻔ ﻦ‬
‫ﺳﮑﻪ ای ﺑﺎ ﻳﮏ ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ و ﻳﮏ ﻗﻔ ﺴﻪ ﮐﺘ ﺎب ﮐﻪ ﺑﻴ ﺸﺘﺮ ﺁﺙ ﺎره ﺎﻳﻨﺮﻳﺶ ﺑ ﻞ ﺑ ﻮد ﻃﺮف‬
‫ﭼﭗ در هﻢ ﺵﻮﻣﻴﻨﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ از ﺳﺮ ﺵﺐ ﻣﻦ و ﺑﺎﻧﻮﻳﯽ ﮐﻨﺪﻩ ﺗﻮﻳﺶ ﮔﺬاﺵ ﺘﻪ ﺑ ﻮدﻳﻢ و‬
‫ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺑﺎ ﺧﺮدﻩ ﭼﻮب و ﮐﺎﻏﺬ روﺵﻨﺶ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدﻳﻢ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ داﺵﺖ ﺧﺎﻧﻪ ﻣ ﯽ ﮐﺮد و‬
‫ﺑﺎ ﺵﻌﻠﻪ ی ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺳﺮخ ﻣﻴﺎن ﮐﻨﺪﻩهﺎ ﻣﯽﺳﻮﺧﺖ‪.‬‬
‫ﻣﺎ‪ ،‬ﻣﻦ و ﺑﺎﻧﻮﻳﯽ‪ ،‬ﮐﻪ ﻳﮏ هﻔﺘﻪ ﺑﻮد رﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮدﻳﻢ ﺑﺎ ﻧﻘﺎﺵﯽ اﻳﺮاﻧﯽ و زﻧﺶ دو ﺳ ﻪ‬
‫ﺵﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺻﻨﺪﻝﯽهﺎ را دور ﻣﻴﺰ و رو ﺑﻪ ﺵﻮﻣﻴﻨﻪ ﻣﯽﭼ ﻴﺪﻳﻢ و ﺵﺐ ﻣﯽﺁﻣ ﺪﻳﻢ ﺗﺎ‬
‫ﺑﺎ ﺁﺗﺶ ﮔﺮم ﺵﻮﻳﻢ ﮔﺮداﮔﺮدﻣﺎن ﺁن ﻃﺮف ﺵﻴﺸﻪه ﺎ ﺳ ﻴﺎهﯽ ﭼ ﻨﺪ درﺧ ﺖ ﭘ ﺮ ﺵ ﮑﻮﻓﻪ‬
‫ﺑﻮد ﺑﺮ ﭼﻤﻨﯽ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺗﮑﻪهﺎﻳﺶ روﺵﻦ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻏﻴﺮ از ﻣﺎ ﻳﮏ زن ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ روس هﻢ ﺑﻮد ﺑﻪ اﺳﻢ ﻧﺎﺗﺎﺵﺎ و ﻳ ﮏ زوج ﺁﻝﺒﺎﻧﻴ ﺎﻳﯽ ﮐ ﻪ‬
‫ﻣﺎ ﻓﻘﻂ اﺳﻢ ﻣﺮد را ﻣﯽداﻧﺴ ﺘﻴﻢ‪ .‬اﺳ ﻤﺶ ﻳ ﻠﻮی ﺑ ﻮد ﮐ ﻪ ﻳ ﮑﯽ دو ﻣ ﺎهﯽ اﻳﻨ ﺠﺎ ﺑﻮدﻩ‬
‫ﺗﻨﻬﺎ و ﺑﻌﺪ ﮐ ﻪ در ﺁﻝﺒ ﺎﻧﯽ ﺟ ﻨﮓ داﺧﻠ ﯽ ﻣ ﯽﺵ ﻮد ﺳ ﻌﯽ ﻣ ﯽﮐﻨ ﺪ زن و ﺑ ﭽﻪه ﺎﻳﺶ را‬
‫ﺑﻴﺮون ﺑﮑﺸﺪ و ﺣﺎﻻ ﭼﻨﺪ روزی ﺑﻮد ﮐﻪ زن و دﺧﺘﺮش ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮدﻧ ﺪ و اﻣ ﺸﺐ اوﻝﻴ ﻦ‬
‫ﺑﺎری ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﻤﻊ ﻣ ﺎ ﻣ ﯽﭘﻴﻮﺳ ﺘﻨﺪ‪ .‬ه ﻤﺎن روز او ﻝﯽ ﮐﻪ رﺳ ﻴﺪﻧﺪ ﺑﺎﻧﻮﻳﯽ ﮔﻔ ﺖ‪:‬‬
‫اﻳﻦ دﺧﺘﺮ ﮐﻮﭼﮏ ﺵﺎن ﺗﺎ ﻣﺮا ﻣﯽﺑﻴﻨﺪ ﻣﯽرود ﺗﻮی ﺧﺎﻧﻪ ﺵﺎن‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬از ﻣﻦ هﻢ ﻣﯽﺗﺮﺳﺪ ﺗﺎ ﻣﺮا دﻳﺪ ﺟﻴﻎ زﻧﺎن رﻓﺖ ﭘ ﺸﺖ ﭘ ﺪرش ﻗﺎﻳﻢ ﺵ ﺪ دو ﺳ ﻪ‬
‫روز ﻃﻮل ﮐﺸﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺣ ﻀﻮر ﻣﺎ ا ﺧﺖ ﺵ ﺪ ﻓﻘ ﻂ اﻧ ﮕﺎر ﺁﻝﺒﺎﻧﻴ ﺎﻳﯽ ﻣ ﯽداﻧﺴ ﺖ و ﺣ ﺎﻻ‬
‫دﻳﮕﺮ ﺑﺎ ﺁن ﻣﻮهﺎی ﮐﻮﺗﺎﻩ ﭘﺴﺮاﻧﻪ از ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﻇﻬ ﺮ و از ﺑﻌ ﺪ از ﻇ ﻬﺮ ﺗ ﺎ ﺵ ﺐ ﺗﻮی‬
‫اﺗ ﺎق ﺗﻠﻮﻳﺰﻳ ﻮن ﺑ ﻮد و ﻣﺜ ﻼ ﺑ ﻪ ﺗﻠﻔ ﻦه ﺎ ﺟ ﻮاب ﻣ ﯽداد و هﻤ ﻪ اش ه ﻢ ﭼﻨ ﺪ ﺑ ﺎری‬
‫ﻣﯽﮔﻔﺖ ﻧﺎﻳﻦ و ﺗﻠﻔﻦ را ﻗﻄﻊ ﻣﯽﮐﺮد و ﻣﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻠ ﻔﻦ ﻧﺰد ﻳﮏ ﺗ ﺮ ﺑﻮدﻳﻢ ﺗ ﺎ ﺻﺪای‬
‫زﻧﮓ را ﻣﯽﺵﻨﻴﺪﻳﻢ ﻣﯽدوﻳﺪﻳﻢ ﺗﺎ ﻗﺒﻞ از ﻗﻄﻊ ﺗﻠﻔﻦ ﺑﺮﺳﻴﻢ ﻧﻤﯽدا ﻧﻢ از ﮐﯽ ﺵﺎﻳﺪ ه ﻢ‬
‫از زن ﻣﺮد ﻧﻘﺎش ﺳﻴﻠﻮﻳﺎ ﮐﻪ ﻓﺮاﻧﺴﻮی ﺑﻮد و ﮐﻤﯽهﻢ ﻓﺎرﺳﯽ ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﺵ ﻨﻴﺪﻳﻢ در‬
‫ﺗﻴﺮاﻧﺎ ﺑﭽﻪهﺎ و ﻣﺎدرﺵﺎن اﻏ ﻠﺐ ﻣﺠﺒ ﻮر ﺑ ﻮدﻩ اﻧ ﺪ دراز ﮐﺶ روی زﻣ ﻴﻦ ﺑﺨﻮاﺑ ﻨﺪ ﺗﺎ‬
‫هﺪف ﺗﻴﺮهﺎی ﺁدمهﺎی ﻣﺴﻠﺢ ﻗﺮار ﻧﮕﻴﺮﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎﻧﻮﻳﯽ ﻝﻴﻮان ﭼﺎی ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﯽﮔﻔﺖ‪ :‬ﻋﺼ ﺮ ﮐﻪ ﺁﻣ ﺪم ﺗ ﺎ اﺧﺒ ﺎر ﺗﻠﻮﻳﺰﻳ ﻮن ﺁﻝ ﻤﺎن را‬
‫ﺑﺒﻴﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﺜﻼ از ﺗﺼﻮﻳﺮهﺎش ﺑﻔﻬﻤﻢ ﭼﻪ ﺧ ﺒﺮ اﺳ ﺖ ﺗﺼ ﻮﻳﺮ ﺗﻈ ﺎهﺮات ﺟﻠ ﻮ ﺳ ﻔﺎرت‬
‫ﺁﻝﻤﺎن را ﮐﻪ ﻧﺸﺎن دادﻧ ﺪ ﺁﻧﻴﺴ ﺎ ﮔﻔ ﺖ‪ :‬ﺗﻴﺮا ﻧﺎ‪ .‬ﮔﻔﺘ ﻢ‪ :‬ﻧﺎﻳﻦ‪ ،‬اﻳ ﺮان‪ ،‬ﺗﻬ ﺮان ﺟﻴ ﻎ زد‪:‬‬
‫ﻧﺎﻳﻦ ﺗﻴﺮاﻧﺎ ﺑﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﺧﻢ ﺵﺪم ﻃﺮﻓﺶ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻧﺎﻳﻦ ﺗﻬﺮان و ﺑﻪ ﺧﻮدم اﺵﺎرﻩ ﮐﺮدم‪.‬‬
‫ﺟﻴﻎ زد‪ :‬ﺗﻴﺮاﻧﺎ ﺗﻴﺮاﻧﺎ! و دوﻳﺪ ﺑﻴﺮون‬
‫هﻨﻮز ﻓﻨﺠﺎن اول ﭼﺎی ﻣﺎن را ﻧﺨﻮردﻩ ﺑﻮدﻳﻢ ﮐ ﻪ اول زن ﻳ ﻠﻮی و ﺑﻌ ﺪ ﺧ ﻮدش ﺁ ﻣﺪ‬
‫و ﺑ ﺎ ﺗﻌ ﺎرف ﺳ ﻴﻠﻮﻳﺎ ﻧﺸﺴ ﺘﻨﺪ‪ .‬سﻳﻠ ﻮی رو ﺑ ﻪ ﺑ ﺎﻧﻮﻳﯽ ﮐ ﺮد و ﮔﻔ ﺖ‪ :‬ﻧ ﺎﻳﻦ ﺗﻴﺮاﻧ ﺎ و‬
‫ﺧﻨﺪﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎﻧﻮﻳﯽ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﺎﻳﻦ ﺗﻬﺮان‪.‬‬
‫ﺑﻪ اﻧﮕﻠﻴﺴﯽ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺁﻣﺪم ﮐﻪ اﺧﺒﺎر ﮔﻮش ﺑﺪهﻢ‪ .‬ﺁﻧﻴﺴﺎ هﻢ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻳﻠﻮی ﺵﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ و دﺳﺖهﺎﻳﺶ را ﺗﮑﺎن داد و رو ﺑﻪ ﺳﻴﻠﻮﻳﺎ ﭼﻴﺰی ﮔﻔﺖ‪.‬‬
‫ﺳﻴﻠﻮﻳﺎ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻧﮕﻠﻴﺴﯽ ﻧﻤﯽﻓﻬﻤﺪ ﻓﻘﻂ ﮐﻠﻤﺎت ﻣﺸﺘﺮک را ﺗﺸﺨﻴﺺ ﻣﯽدهﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎﻧﻮﻳﯽ ﺑﻪ ﻓﺎرﺳﯽ و رو ﺑﻪ ﺳ ﻴﻠﻮﻳﺎ ﮔ ﻔﺖ‪ :‬ﺵ ﺎﻳﺪ ﻧﺎرا ﺣﺖ ﺵ ﺪﻩ ﺑﺎ ﺵﻨﺪ ﻝﻄﻔ ﺎ ﺗﻮ ﺿﻴﺞ‬
‫ﺑﺪﻩ ﮐﻪ ﭼﯽ ﺵﺪﻩ‪.‬‬
‫ﺳﻴﻠﻮﻳﺎ ﺑﻪ ﻓﺎرﺳﯽ ﺵﮑﺴﺘﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺣﺎل ﻧﺪارم‪ .‬ﻣﯽﻓﻬﻤﺪ‪.‬‬
‫ﻳﻠﻮی ﺁهﻨﮓ ﺳﺎز ﺑﻮد و ﻏﻴﺮ از ﺁﻝﺒﺎﻧﻴﺎﻳﯽ و رو ﺳﯽ ﺁﻝ ﻤﺎﻧﯽ و ﻓﺮاﻧ ﺴﻪ ﻣ ﯽداﻧﺴ ﺖ و‬
‫ﻧﻤﯽداﻧﻢ ﭼﻨﺪ زﺑﺎن دﻳﮕﺮ‪ .‬ﻣﻦ و ﺑﺎ ﻧﻮﻳﯽ اﻧﮕﻠﻴﺴﯽ ﻣﯽداﻧﺴﺘﻴﻢ و ﻣﺮاد ﭼﻨ ﺪ ﮐﻠﻤ ﻪ ای‬
‫اﻧﮕﻠﻴﺴﯽ ﻣﯽﻓﻬﻤﻴ ﺪ ا ﻣﺎ ﻓﻘ ﻂ ﻓﺎر ﺳﯽ ﺣﺮف ﻣ ﯽزد زن ﻳ ﻠﻮی ﻇ ﺎهﺮا اﻧﮕﻠﻴﺴ ﯽ ﮐﻤ ﯽ‬
‫ﻣﯽﻓﻬﻤﻴﺪ ﻳﺎ ﻧﻤﯽﻓﻬﻤﻴﺪ و ﻓﻘﻂ هﻤﭽﻨﺎن ﻝﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽزد‪ .‬ﻧﺎﺗﺎﺵﺎ ﮐﻤﯽاﻧﮕﻠﻴﺴﯽ ﻣﯽداﻧﺴ ﺖ‬
‫و روﺳ ﯽ ﭘ ﺲ اﮔ ﺮ ﺳ ﻴﻠﻮﻳﺎ و ﻳﻠ ﻮی و ﺑ ﺎﻧﻮﻳﯽ ﻳ ﺎ ﻣ ﻦ و اﺣﺘﻤ ﺎﻻ ﻧﺎﺗﺎﺵ ﺎ ﺣﻮﺻ ﻠﻪ‬
‫ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ ﻣﯽﺵﺪ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﮐﻪ هﺮ ﮐﺲ ﭼﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ اﻣﺎ ﺳﻴﻠﻮﻳﺎ ﻣﺮﻳﺾ اﺣﻮال ﺑﻮد ﺵﺎﻳﺪ‬
 ‫هﻢ واﻗﻌﺎ ﻣﺮﻳﺾ ﺑﻮد ﻧﻤﯽداﻧﻢ از ﮐﯽ ﺵﻨﻴﺪﻩ ﺑﻮدﻳﻢ ﮐﻪ ﺳﻴﻨﻪ اش را ﻋﻤﻞ ﮐﺮدﻩ اﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺻﺪای ﺗﻠﻔﻦ ﮐﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺵﺪ ﻧﺎﺗﺎﺵﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺵﺪ و دوﻳﺪ ﺑﻪ ﻃﺮف ﺗﻠﻔﻦ و ﺑﻪ اﻧﮕﻠﻴﺴﯽ ﮔ ﻔﺖ‪:‬‬
‫از ﭘﺎرﻳﺲ اﺳﺖ ﺑﺎ ﻣﻦ ﮐﺎر دارﻧﺪ‪.‬‬
‫درﺳﺖ ﺣﺪس زدﻩ ﺑﻮد داﺵﺖ ﺣﺮف ﻣﯽزد اﻧﮕﺎر ﺑﻪ روﺳﯽ ﻣﺎ ﺳﺎﮐﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﻳﻢ‬
‫و ﺑ ﻪ ﺁﺗ ﺶ و ﺵ ﺎﻳﺪ ﺑ ﻪ ﺳ ﺎﻳﻪی درﺧ ﺖه ﺎی ﭘﺮﺵ ﮑﻮﻓﻪ ی ﺁن ﻃ ﺮف ﺵﻴﺸ ﻪه ﺎ ﻧﮕ ﺎﻩ‬
‫ﻣﯽﮐﺮدﻳﻢ و ﺑﻪ ﺻﺪای ﻧﺎﺗﺎﺵﺎ ﮔﻮش ﻣﯽدادﻳﻢ ﮐﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺣﺮف ﻣﯽزد ﻣﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﺵﺪم‬
‫و ﺑﺮای ﭼﻬﺎرﺗﺎﻣﺎن ﭼﺎی رﻳﺨﺘﻢ و ﺑﻪ ﻳﻠﻮی اﺵﺎرﻩ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻣ ﯽﺧﻮا هﺪ ﻳ ﺎ ﻧ ﻪ و ﺑ ﻪ‬
‫اﻧﮕﻠﻴﺴﯽ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﭼﺎی‪.‬‬
‫ﺑ ﺎ اﺵ ﺎرﻩ ی ﺳ ﺮ و دﺳ ﺖ ﻓﻬﻤﺎﻧ ﺪ ﮐ ﻪ ﻧﻤ ﯽﺧﻮاه ﺪ و ﭼ ﻴﺰی ه ﻢ ﮔﻔ ﺖ ﺳ ﻴﻠﻮﻳﺎ ﮔﻔ ﺖ‪:‬‬
‫اﻳﻨﻬﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﭼﺎی ﮐﻴﺴﻪ ای ﻣﯽﺧﻮرﻧﺪ‪.‬‬
‫زن ﻳﻠﻮی ﺑﻪ اﻧﮕﻠﻴﺴﯽ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻠﻪ‪.‬‬
‫ﺑﺮاﻳﺶ رﻳﺨﺘ ﻢ ﺑﺮداﺵ ﺖ و ﺑ ﻮ ﮐ ﺮد و ﺣﺘﯽ ﻝﺐ ﻧ ﺰد‪ .‬ﺻﺪای ﺧﻨ ﺪﻩ ی ﻧﺎﺗﺎ ﺵﺎ ﺑﻠ ﻨﺪ و‬
‫ﺟﻴ ﻎ ﻣﺎﻧﻨ ﺪ ﻣ ﯽﺁﻣ ﺪ ﻳﻠ ﻮی ﺳ ﺮی ﺗﮑ ﺎن داد و ﺑ ﺎ دﺳ ﺖ اﻧﮕ ﺎر ﺻ ﺪا را ﭘ ﺲ زد‪ .‬از‬
‫ﺳﻴﻠﻮﻳﺎ ﭘﺮﺳﻴﺪم‪ :‬اﻧﮕﺎر از ﻧﺎﺗﺎﺵﺎ و ﺵﺎﻳﺪ هﻤﻪ ی روسهﺎ ﺧﻮﺵﺶ ﻧﻤﯽﺁﻳﺪ؟‬
‫ﺳﻴﻠﻮﻳﺎ ﻓﻘﻂ دو ﮐﻠﻤﻪ ای ﺑﻪ ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﺑﻪ ﻳﻠﻮی ﮔﻔﺖ ﺑ ﻌﺪ ﮐﻪ ﻳﻠ ﻮی ﺟ ﻮاﺑﺶ را داد دو‬
‫ﭘ ﺮ ﺵ ﺎﻝﺶ را ﮐ ﻪ ﺑ ﻪ ﮔ ﺮد ﺵ ﺎﻧﻪ و ﺑﺎزوه ﺎی ﻻﻏ ﺮش ﭘﻴﭽﺎﻧ ﺪﻩ ﺑ ﻮد ﺑﻴﺸ ﺘﺮ ﮐﺸ ﻴﺪ و‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﻠﻮی ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﺻﺪاش و ﺣﺮﮐﺎﺗﺶ ﺧﻴﻠﯽ ﻳ ﻌﻨﯽ ز ﻳﺎدی ﻣﺘﺠ ﺎوز ه ﺴﺖ اﻧ ﮕﺎر‬
‫ﻓﻘﻂ ﺧﻮدش اﻳﻨﺠﺎ هﺴﺖ‪.‬‬
‫زﺑﺎﻧ ﻪ ی ﺁﺗ ﺶ ﺣ ﺎﻻ ﺑﻠﻨ ﺪﺗﺮ ﺵ ﺪﻩ ﺑ ﻮد و ﺑ ﻪ ﭘﻮﺳ ﺘﻪ ی ﮐﻨ ﺪﻩه ﺎی ﮔ ﺮد ﺗ ﺎ ﮔ ﺮدش‬
‫ﻣﯽرﺳﻴﺪ‪ .‬ﭼﻪ ﺟﺎﻧﯽ ﮐﻨﺪﻩ ﺑﻮدﻳﻢ ﺗﺎ روﺵﻨﺶ ﮐﻨﻴ ﻢ‪ .‬ﺑﺎﻧﻮﻳﯽ ﺧ ﺮدﻩ ﭼ ﻮب ﻣﯽرﻳ ﺨﺖ و‬
‫ﻣﻦ ﻓﻮت ﻣﯽﮐﺮدم ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ هﻢ روزﻧﺎﻣﻪ ای را ﻣﭽﺎﻝﻪ ﮐﺮدﻳﻢ و زﻳﺮ ﺧﺮدﻩ ﭼﻮبه ﺎ و‬
‫ﺑﺮگهﺎ ﮔﺬاﺵﺘﻴﻢ ﺗﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﮐﺮد وﻗ ﺘﯽ ﻣﺮاد و ﺳﻴﻠﻮﻳﺎ ﮐ ﻨﺪﻩ ﺑﻪ دﺳ ﺖ ﭘﻴﺪا ﺵﺎن ﺵ ﺪ ﻣﺎ‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ و ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽﮐﺮدﻳﻢ ﮐﻪ از ﻣﻴﺎﻧ ﻪی ﺳﻴﺎهﻪ ﺑ ﺮگه ﺎ و روزﻧﺎ ﻣﻪ‬
‫ﻝﺮزان ﻝﺮزان ﻗﺪ ﻣﯽﮐﺸﻴﺪ و ﺑﻪ ﮔﺮد ﺧﺮدﻩ ﭼﻮبهﺎ ﻣﯽﭘﻴﭽﻴﺪ‪.‬‬
‫ﻳﻠﻮی ﭼﻴﺰی ﮔﻔﺖ‪ .‬ﺳﻴﻠﻮﻳﺎ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﺧﺒﺎر اﻳﺮان را ﺵﻨﻴﺪﻩ‪.‬‬
‫ﻣﺮاد ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻳﻦ ﮐﻪ ﺧﻴﻠﯽ ﺣﺮف زد‪.‬‬
‫ﺳﻴﻠﻮﻳﺎ ﺑﺎ ﺻﺪای ﺧﺴﺘﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺮای ﺵﻤﺎ ﻧﺪارد ‪ -‬ﭼﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﻴﺪ؟‪-‬هﺎن ﺗﺎزﮔﯽ‪.‬‬
‫داﻧﺸﺠﻮهﺎ و ﻣﺤﺼﻞهﺎ رﻓﺘﻪ اﻧﺪ ﺟﻠﻮ ﺳﻔﺎرت ﺁﻝﻤﺎن ﻓﺮﻳﺎد ﮐ ﺮدﻩ اﻧ ﺪ زﻳ ﺎد‪ .‬راﺟ ﻊ ﺑﻪ‬
‫هﻤﻴﻦ دادﮔﺎﻩ ﺑﺮﻝﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻪ اﻧﺪ ﺑﻪ ﺳﻔﺎرت ﺁﻝﻤﺎن ﺣﻤﻠﻪ ﮐﻨ ﻨﺪ اﻣ ﺎ ﭘﻠﻴ ﺲ ﺑﻮدﻩ زﻧﺠ ﻴﺮ‬
‫ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ دﺳﺖ ﺑﻪ دﺳﺖ ﭘﻠﻴﺲ ﺿﺪ ﺵﻮرش ﺑﻮدﻩ ﺑﻌﺪ هﻢ رﻓﺘﻪاﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻧﺎﺗﺎﺵﺎ ﺁﻣﺪ ﻣﯽﺧﻨﺪﻳﺪ ﺧﻢ ﺵﺪﻩ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻃﺮف ﻳﻠﻮی و ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻠ ﻨﺪ ﭼ ﻴﺰی ﻣ ﯽﮔ ﻔﺖ و ﺑ ﻪ‬
‫ﺳ ﺮ و ﺻ ﻮرﺗﺶ اﺵ ﺎرﻩ ﻣ ﯽﮐ ﺮد و ﺑ ﻪ ﮔ ﺮدﻧﺶ و ﺑ ﻪ ﻳﺨ ﻪ ی ﭘ ﻴﺮاهﻦ ﺳ ﻔﻴﺪش وﺑ ﻪ‬
‫ﭘﺎه ﺎش و ﺑﻌ ﺪ اﻧﮕ ﺎر زﻳ ﺮ ﺑﻐ ﻞه ﺎش ﭼ ﻮب زﻳ ﺮ ﺑﻐ ﻞ ﺳ ﺎﺧﺖ و ﺑ ﺎز ﺧﻨﺪﻳ ﺪ ﻳﻠ ﻮی‬
‫ﻧﻤﯽﺧﻨﺪﻳﺪ ﺳﺮ ﺑﻪ زﻳﺮ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﺎ ﺻﺪای ﻧﺮم و ﺁهﺴﺘﻪ اش ﺑ ﺮای ﺳ ﻴﻠﻮﻳﺎ ﺗﻮ ﺿﻴﺢ‬
‫داد ﺳﻴﻠﻮﻳﺎ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪ :‬دوﺳﺘﺶ ﻗﺮار هﺴﺖ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺟﻠﻮش ﺗﻮی اﻳﺴﺘﮕﺎﻩ از ه ﻤﻪ‬
‫ﭼﻴﺰش ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﻳﺎدش ﺁﻣﺪ ﭼﻮب زﻳﺮ ﺑﻐﻞ دارد‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻧﺎﺗﺎﺵﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدﻳﻢ ﻧﮕﺎهﻤﺎن ﮐﺮد ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺑﻮد ﺑﻪ اﻧﮕﻠﻴﺴ ﯽ ﺗﻮﺿ ﻴﺢ داد و ﺑﺎز ﺑ ﻪ‬
‫ﺳﺮ و ﺻﻮرﺗﺶ ﺧﻂ ﺑﺎﻻی ﻝﺐ و ﺑﻪ ﻳﺨﻪ و ﺣﺘﯽ دا ﻣﻦ ﺑﻠ ﻮزش و ﺑﺎﻝﺨﺮﻩ ﺵﻠﻮارش‬
‫اﺵﺎرﻩ ﮐﺮد و ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺵﮑﻞ دو ﭼﻮب زﻳﺮ ﺑﻐﻞ را ﺳﺎﺧﺖ وﺑﻠﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﻳﺪ ﺑ ﺎﻧﻮﻳﯽ و‬
‫ﻣﻦ هﻢ ﺧﻨﺪﻳﺪﻳﻢ ﺑﺎﻧﻮﻳﯽ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﺎﺗﺎﺵﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ ﻓﺮدا دارد ﻣﯽرود ﭘ ﺎرﻳﺲ‪ .‬ﺑﺎر اوﻝ ﺶ‬
‫اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ اﺳﻤﺎ ﻣﯽﺵﻨﺎﺧﺘﻪ زﻧ ﮓ زدﻩ ﮐﻪ ﺑﻴﺎ ﻳﺪ ﺟﻠ ﻮش ﻧﺎﺗﺎ ﺵﺎ از ﻃ ﺮف‬
‫ﭘﺮﺳﻴﺪﻩ ﭼﻄﻮر ﺑﺸﻨﺎﺳﻤﺖ؟ ﻃﺮف هﻢ ﮔﻔﺘﻪ‪ :‬ﺧﻮب ﻣﻦ ﮐﻼﻩ ﺑ ﻪ ﺳ ﺮ دارم ﺧﺎﮐ ﺴﺘﺮی‬
‫اﺳﺖ ﺳﺒﻴﻞ هﻢ دارم ﮐﺮاواﺗﻢ زرﺵﮑﯽ اﺳﺖ ﺑﺎ ﺧﻂهﺎی ﺁﺑﯽ ﮐﺘﻢ هﻢ ﭼﻬﺎرﺧﺎﻧ ﻪ اﺳ ﺖ‬
‫ﺵﻠﻮار ﻃﻮﺳﯽ هﻢ ﻣﯽﭘﻮﺵﻢ ﺑﻌﺪ هﻢ ﮔﻔﺘﻪ‪ :‬اﮔﺮ دﻳﺮ رﺳ ﻴﺪم ﻧﺎرا ﺣﺖ ﻧ ﺒﺎش ﻣﺎﻩ ﭘﻴ ﺶ‬
‫ﭘﺎﻳﻢ ﺵﮑﺴﺘﻪ و هﻨﻮز ﻣﺠﺒﻮرم ﺑﺎ ﭼﻮب زﻳﺮ ﺑﻐﻞ راﻩ ﺑﺮوم‪.‬‬
‫ﻣﺮاد و ﺳﻴﻠﻮﻳﺎ و ﻣﺎ دو ﺗﺎ هﻢ ﺧﻨﺪﻳﺪﻳﻢ زن ﻳﻠﻮی ﻓ ﻘﻂ ﻝﺒﺨﻨ ﺪ ﻣﯽزد ﻳﻠ ﻮی اﻧﮕ ﺎر ﺑ ﻪ‬
‫ﺁﺗﺶ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽﮐﺮد ﻧﺎﺗﺎﺵﺎ ﺵﮑﻞ ﺳﺒﻴﻠﯽ ﺑﺎﻻی ﻝﺒﺶ ﺳﺎﺧﺖ ﺑ ﻪ اﻧﮕﻠﻴﺴ ﯽ ﮔﻔ ﺖ‪ :‬ﺳ ﺒﻴﻞ‬
‫و ﺑ ﺎ ﺗﮑ ﺎن ه ﺮ دو ﺵ ﺎﻧﻪ ﺧﻨﺪﻳ ﺪ و ﺑ ﺎﻻﺧﺮﻩ ﮐﻨ ﺎر ﺑ ﺎﻧﻮﻳﯽ ﻧﺸﺴ ﺖ اﻳ ﻦ ﺑ ﺎر ﻳﻠ ﻮی ﺑ ﻪ‬
‫ﺁﻝﺒﺎﻧﻴ ﺎﻳﯽ ﺣﺘﻤ ﺎ ﺑ ﺮای زﻧ ﺶ ﮔﻔ ﺖ و ﺑ ﻪ ﻧﺎﺗﺎﺵ ﺎ اﺵ ﺎرﻩ ﮐ ﺮد و ﺑﻌ ﺪ ﺑ ﻪ ﭘﺸ ﺖ ﻝﺒ ﺶ و‬
‫ﭘﻴﺮاهﻨﺶ و ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺵﮑﻞ ﭼﻮب زﻳﺮ ﺑﻐﻞ را ﺳﺎﺧﺖ زﻧﺶ هﻢ ﺧﻨﺪﻳﺪ ﺑﯽ ﺻﺪا ﻧﺎﺗﺎﺵ ﺎ‬
‫ﺑﺎز ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﻳﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺮاد ﮔﻔﺖ‪ :‬از ﻳﻠﻮی ﺑﭙﺮس اﻳﻦ ﺟﺮﻳﺎن ﺵﺎﻩ ﺁﻝﺒﺎﻧﯽ دﻳﮕﺮ ﭼﻴﺴﺖ؟‬
‫ﺳﻴﻠﻮﻳﺎ ﭼﻴﺰی ﮔﻔﺖ و ﻳﻠﻮی در ﺟﻮاب ﻓﻘﻂ ﺑﺎ اﻧﮕ ﺸﺖ ﺑ ﻪ ﺳﺮش اﺵ ﺎرﻩ ﮐ ﺮد و ﺑﺎز‬
‫ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮد زﻧﺶ هﻤﭽﻨﺎن ﻝﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽزد‪.‬‬
‫ﻣﺮاد ﺑﺎز ﮔﻔﺖ‪ :‬درﺑﺎرﻩ ی اﻳﻦ ﺵﺎهﻪ دﻗﻴﻖ ازش ﺑﭙﺮس ﺑﺮای ﻣ ﻦ ﺟﺎﻝ ﺐ اﺳ ﺖ ﻧﮑ ﻨﺪ‬
‫ﻣﺎ هﻢ ﺑﺎز ﺑﺮﮔﺮدﻳﻢ ﺑﻪ هﻤﺎن ﻧﻘﻄﻪ ی اول‪.‬‬
‫ﺳ ﯽﻝﻮﻳ ﺎ ﭘﺮﺳ ﻴﺪ‪ .‬ﺑﻌ ﺪ ﺑ ﺎﻻﺧﺮﻩ ﺗﺮﺟﻤ ﻪ ﮐ ﺮد‪ :‬ﻣ ﯽﮔﻮﻳ ﺪ‪ :‬ﻣ ﺎ‪ ،‬ﻣﺸ ﮑﻞ ﻣ ﺎ ﻣﺎﻓﻴ ﺎ هﺴ ﺖ‬
‫ﻣﺎﻓﻴ ﺎی روﺳ ﯽ و اﻳﺘﺎﻝﻴ ﺎﻳﯽ اﺳ ﻠﺤﻪ دارﻧ ﺪ هﻤ ﻪ ﺑﻌﻀ ﯽه ﺎ ه ﻢ از ﮔﺮﺳ ﻨﮕﯽ ﺣﻤﻠ ﻪ‬
‫ﻣﯽﮐﻨﻨ ﺪ ﭼ ﯽ ﻣﯽﮔﻮﻳ ﻴﺪ؟ ) و ﺑﺎ د ﺳﺖ ﭼ ﻴﺰی را در هﻮا ﻣﺸ ﺖ ﮐﺮد ( ه ﺮ ﭼﻪ ﭘﻴ ﺪا‬
‫ﺑﺸﻮد ﮐﺮد‪.‬‬
 ‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻏﺎرت‪.‬‬
‫ﺑﻠ ﻪ ﻣﺮﺳ ﯽ ﻏ ﺎرت ﻣ ﯽﮐﻨﻨ ﺪ از ﺧﺎﻧ ﻪه ﺎ ﻣﻐ ﺎزﻩه ﺎ ﻣ ﯽﮔﻮﻳ ﺪ ﺧ ﺎﻝﯽ اﺳ ﺖ‪ .‬ﻳﻠ ﻮی ﺑ ﺎز‬
‫ﺗﻮﺿﻴﺤﯽ داد و ﺑﻌﺪ از ﺁﻧﻴﺴﺎ اﺳﻢ ﺑﺮد و ﺑﻪ اﻧﮕﻠﻴﺴﯽ ﮔﻔﺖ‪ :‬دﺧﺘﺮ ﻣﻦ وهﻤﭽﻨﺎن ﺑ ﺎز‬
‫ﺑﻪ ﻓﺮاﻧﺴﻮی ﺣﺮف زد‪.‬‬
‫ﻧﺎﺗﺎﺵﺎ از او ﺑﻪ روﺳﯽ ﺵﺎﻳﺪ ﭼﻴﺰی ﭘﺮﺳﻴﺪ ﺑﻌﺪ ﻣﺪﺗﯽ ﺑﺎ هﻢ ﺣﺮف زدﻧ ﺪ ﻧﺎﺗﺎ ﺵﺎ ﺑﻠ ﻨﺪ‬
‫ﺵﺪﻩ ﺑﻮد و داد ﻣﯽﮐﺸﻴﺪ ﻳﻠﻮی هﻤﭽﻨﺎن ﻧﺮم و ﺳﺮ ﺑﻪ زﻳﺮ اﻓﮑﻨﺪﻩ ﺟﻮاب ﻣﯽداد‪.‬‬
‫ﺳﻴﻠﻮﻳﺎ ﺁهﺴﺘﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﻧﻤﯽﻓﻬﻤﻢ ﮐﻪ اﻣﺎ ﮔﻤﺎن دارم ﺳﺮ روﺳ ﯽ ﺑ ﻮدن ﻳﺎ ﺁﻝﺒﺎﻧﻴﺎ ﻳﯽ‬
‫ﺑﻮدن هﻤﻴﻦ ﻣﺎﻓﻴﺎهﺎﺵﺎن ﺣﺮﻓﺸﺎن هﺴﺖ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﭘﺮﺳﻴﺪم‪ :‬ﻗﺒﻠﺶ ﭼﯽ ﻣﯽﮔﻔﺖ؟‬
‫ﻳﺎدم ﻧﻤﯽﺁﻳﺪ‪.‬‬
‫داﺵﺖ از ﺁﻧﻴﺴﺎ اﺳﻢ ﻣﯽﺑﺮد‪.‬‬
‫ﺑ ﻞﻩ ﺑﻠ ﻪ ﻳ ﺎدم رﻓ ﺖ اﻳﻨﻬ ﺎ ﺧ ﺎﻧﻮادﻩ ی ﻳﻠ ﻮی ﺑﻴﺸ ﺘﺮ وﻗ ﺖهﺎﺵ ﺎن روی زﻣﻴ ﻦ ﺧ ﻮاب‬
‫ﻣﯽﮐﺮدﻩ اﻧﺪ ﻧﻪ ﺧﻮاب ﻧ ﻪ ﺑ ﻴﺪار ﺑﻮدﻩ اﻧ ﺪ ) ﺑﻪ ﺵﻴﺸ ﻪ ی ﮐﻨ ﺎرش اﺵ ﺎرﻩ ﮐﺮد ( از‬
‫ﺗ ﺮس ﺗ ﻴﺮ روی زﻣﻴ ﻦ ﺧﻮاﺑﻴ ﺪﻩ ﺑﻮدﻧ ﺪ ﺣ ﺎﻻ ه ﻢ ﺁﻧﻴﺴ ﺎ ﺵ ﺐه ﺎ ﺧ ﻮاب ﻣ ﯽﺑﻴﻨ ﺪ و از‬
‫ﺗﺨﺖ ﻣﯽﭘﺮد ﭘﺮت ﻣﯽﺵﻮد ﻧﻪ ﺧﻮدش ﻣﯽرود روی زﻣﻴﻦ ﭼﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﻴﺪ ﺵﻤﺎ؟‬
‫ﻧﺎﺗﺎﺵﺎ ﺣﺎﻻ داﺵﺖ ﺑﻪ اﻧﮕﻠﻴﺴﯽ ﺵﮑﺴﺘﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﺮای ﺑ ﺎﻧﻮﻳﯽ ﺗﻮ ﺿﻴﺢ ﻣﯽداد اول ه ﻢ‬
‫ﻋ ﺬر ﺧﻮاﺳ ﺖ ﮐ ﻪ ﻋﺼ ﺒﺎﻧﯽ ﺵ ﺪﻩ ﺑ ﺎﻧﻮﻳﯽ ﺗﺮﺟﻤ ﻪ ﮐ ﺮد‪ :‬ﻣ ﯽﮔﻮﻳ ﺪ‪ :‬ﻳﻠ ﻮی ﺑ ﯽ رﺣﻤ ﯽ‬
‫ﻣﯽﮐﻨ ﺪ ﻣﺎ ﺑﺎ ه ﻢ اﻏﻠ ﺐ دﻋﻮاﻣ ﺎن ﻣﯽﺵ ﻮد او هﻤ ﻪ ی ﺑ ﺪﺑﺨﺘﯽهﺎ ﺵﺎن را ﮔﺮدن ﻣﺎ‬
‫روسهﺎ ﻣﯽا ﻧﺪازد ﺧ ﻮب در ﺳﺖ اﺳ ﺖ ﮐﻪ ﻣﺎﻓﻴ ﺎی رو ﺳﯽ هﺴ ﺖ ﺑﻴﺸ ﺘﺮ ه ﻢ ه ﻤﺎن‬
‫ﻣﺄﻣﻮران اﻣﻨﻴﺘﯽ ﺳﺎﺑﻖاﻧﺪ گ‪.‬پ‪.‬او اﻋﻀﺎی ﻋﺎﻝﻴﺮﺗﺒﻪ ی دوﻝﺘﯽ ﺳﺎﺑﻖ ﺣﺎﻻ ﺵﺪﻩ اﻧ ﺪ‬
‫حاﻣﯽدار و دﺳﺘﻪ اراذل هﻤ ﻪ ی ﻣﻮﺳﺴ ﺎت دو ﻝﺘﯽ را و ﺣﺘﯽ ﮐﺎرﺧﺎﻧ ﺠﺎت را ه ﻤﺎن‬
‫ﺣﺎﮐﻤﺎن ﻗﺒﻠﯽ ﺑﻴﻦ ﺧﻮدﺵﺎن ﺗﻘﺴﻴﻢ ﮐﺮدﻩ اﻧﺪ ﺁﺑﺎﻧﯽ ﭼﻨﺪ ﻗﺮن زﻳﺮ ﺳﻠﻄﻪ ی ﺗ ﺮکه ﺎی‬
‫ﻋﺜﻤﺎﻧﯽ ﺑﻮدﻩ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﻣﻠﺖ ﺑﺎﻝﮑﺎن هﻢ ﺑ ﻮدﻩ ﮐﻪ ﻣ ﺴﺘﻘﻞ ﺵﺪﻩ ﺑ ﻌﺪ ه ﻢ ﮐﻪ ﻣ ﺎ روﺳ ﻬﺎ‬
‫رﻓﺘﻴﻢ ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺖ ﺵﺎن ﮐﺮدﻳﻢ ﺁن وﻗﺖ ﻧﻮﺑﺖ ﺁﻝﺒﺎﻧﯽ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﮐﺸﻮر اروﭘﺎی ﺵﺮﻗﯽ ﺑﻮد‬
‫ﮐﻪ ﻣﺴﺘﻘﻞ ﺵﺪ ﺑﺎ ﺵﻮرش هﻢ ﺵﺮوع ﺵﺪ ﺣﺎﻻ هﻤﺎن ﺣﺎﮐﻤﺎن ﻗﺒﻞ ﻳﮏ ﺵﺒﻪ ﺵﺪﻩ ا ﻧﺪ‬
‫ﻝﻴﺒﺮال و دﻣﮑﺮات ﻣﺎﻓﻴﺎی اﻳﺘﺎﻝﻴﺎ هﻢ ﺁﻣﺪﻩ ﺟﻮانهﺎی ﮔﺮﺳﻨﻪ هﻢ هﺴﺘﻨﺪ ﺑﻴﮑﺎرﻧﺪ ﭼ ﻨﺪ‬
‫ﻧﻔﺮ ﮐﻪ دور هﻢ ﺟﻤﻊ ﺑﺸﻮﻧﺪ و ﻳﮑﯽ دو ﺧﺎﻧﻪ ﻏﺎرت ﮐﻨﻨﺪ ﻣﯽﺵ ﻮد ﻳ ﮏ دار و دﺳ ﺘﻪ‬
‫ﮐﺎدرهﺎی ارﺗﺶ هﻢ دﺳﺖ ﺑﻪ ﮐ ﺎر ﺵﺪﻩ اﻧ ﺪ ﭘﻠﻴ ﺲ ه ﻢ ﺣﻘ ﻮق ﮐﻪ نﻣ ﯽﮔﻴﺮﻧ ﺪ ﺑﺮای‬
‫هﻤﻴﻦ ﻏﺎرت ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﻣﯽﮐﺸﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻧﺎﺗﺎﺵ ﺎ ﺑ ﺎ ﻳﻠ ﻮی ﺣ ﺮف زد ﻳﻠ ﻮی ه ﻢ ﭼ ﻴﺰی ﮔﻔ ﺖ و ﺑ ﺎﻻﺧﺮﻩ رو ﺑ ﻪ ﺳ ﻴﻠﻮﻳﺎ ﮐ ﺮد و‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﮐﺮد ﺳﻴﻠﻮﻳﺎ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﮏ ﻣﺎهﯽ هﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ هﻢ ﭼﻴﺰ ﻣﯽﮐﻨﻨ ﺪ دﻋ ﻮا ﻧ ﻪ ﺣ ﺮف‬
‫ﻣﯽزدﻧﺪ ﻣﻦ اﻳﻦ ﺣﺮفهﺎ را ﺣﻮﺻﻠﻪ ی ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻧﺪارم ه ﺮ ﺟ ﺎ ﻣﺜ ﻞ ه ﺮ ﺟﺎ ﻣﯽﺑﺎ ﺵﺪ‬
‫ﻣﺜﻞ ﻳﻮﮔﻮﺳﻼوی ﺳﺎﺑﻖ ﺟﻨﮓ اﺳﺖ ﻣﯽﮐﺸﻨﺪ ﺑ ﻪ زﻧ ﻬﺎ‪ ...‬ﺧﻮدﺗ ﺎن ﻣﯽﻓﻬﻤﻴ ﺪ اﻧﻘ ﻼب‬
‫ﮐﺮدﻩ اﻳﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬در اﻧﻘﻼب اﻳﺮان اﻳﻦ ﺣﺮفهﺎ ﻧﺒﻮد هﻴ ﭻ ﮐ ﺲ ﺑﻪ زﻧ ﯽ ﺗ ﺠﺎوز ﻧ ﮑﺮد ﺟﺎﻳﯽ را‬
‫ﻏﺎرت ﻧﮑﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺳﻴﻠﻮﻳﺎ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺵﻴﺸﻪ ی ﺑﺎﻧﮏهﺎ را ﻣﯽﺵﮑﺴﺘﻨﺪ ﻳﮏ ﺳ ﻴﻨﻤﺎ را ﺑﺎ ه ﻤﻪ ه ﺮ ﮐ ﺲ ﮐﻪ‬
‫ﺑﻮد ﺗﻮش ﺁﺗﺶ اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ ﻣﻦ ﺧﻮدم ﺑﻮدم اﻳﺮان ﺑﻪ ﺻﻮرت زنهﺎ اﺳﻴﺪ ﭘﺎﺵﻴﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎﻧﻮﻳﯽ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻳﻦهﺎ اﺳﺘﺜﻨﺎ ﺑﻮد ﻣﺮدم ﺑﻪ ﺟﺎﻳﯽ ﺑﺮای ﻏﺎرت ﺣﻤﻠﻪ ﻧ ﻤﯽﮐﺮد ﻧﺪ ﺵﻴﺸ ﻪ‬
‫ی ﺑﺎﻧﮏهﺎ را ﺵﮑﺴﺘﻨﺪ اﻣﺎ ﺣﺘﯽ ﻳﮏ ﻣﻮرد هﻢ ﻧﺸﻨﻴﺪﻳﻢ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﭘﻮﻝﯽ ﺑﺮدارد‪.‬‬
‫ﺳﻴﻠﻮﻳﺎ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﮐﺘﺎبهﺎی ﻳﮑﯽ از هﻤﻴﻦ ﻃﺎﻏﻮتهﺎ ‪ -‬ﻣﺮاد ﺑ ﻮدﻩ دﻳ ﺪﻩ ‪ -‬رﻳﺨﺘ ﻪ ﺑﻮدﻧ ﺪ‬
‫ﺗﻮی اﺳﺘﺨﺮ ﮐﺘﺎبهﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﮐﺘﺎﺑﻬﺎی ﺧﻄﯽ ﺑﻮدﻩ هﻤﻪ ﺟﺎ ﺵﺒﻴﻪ هﻢ هﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎﻧﻮﻳﯽ ﮔﻮﻧﻪهﺎش ﮔﻞ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد و ﺣﺎﻻ دا ﺵﺖ ﺑ ﺎ دﺳ ﺖ را ﺳﺖ ﭼ ﻨﮓ در ﻣﻮ هﺎی‬
‫ﮐﻮﺗﺎﻩ ﮐﺮدﻩ اش ﻣﯽﮐﺸﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ اﻧﮕﻠﻴﺴﯽ ﺑﺮای ﻧﺎﺗﺎ ﺵﺎ ﺗﻮ ﺿﻴﺢ دادم ﮐ ﻪ ﭼﻄ ﻮر ﺑ ﻮد از ﺗﺠﺮ ﺑﻪه ﺎم ﻣ ﯽﮔﻔﺘ ﻢ ﻳ ﮏ‬
‫ﺳﺘﻮن دو رﻳﺎﻝﯽ ﮐﻪ ﺗﻮی اﺗﺎق ﺗﻠﻔﻦ دﻳﺪﻩ ﺑﻮدم ﻳﺎ زﻧﯽ ﺑﭽﻪ ﺑﻪ ﺑﻐﻞ ﮐﻪ ﺳﺒﺪ ﻣ ﻴﻮﻩ ﺑﻪ‬
‫دﺳﺖ ﺟﻠﻮ در ﺧﺎﻧﻪ ﺵﺎن اﻳﺴﺘﺎدﻩ ﺑﻮد و ﺑﻪ هﺮ ﮐﺲ ﮐﻪ ﻣﯽﮔﺬﺵﺖ ﺗﻌﺎرف ﻣﯽ ﮐﺮد از‬
‫ﻣﺮدی هﻢ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﮐﺎﺳﻪ ﺑﻪ ﻳﮏ دﺳﺖ و ﺵﻠﻨﮓ ﺑ ﻪ دﺳ ﺖ دﻳﮕ ﺮ ﺑ ﻪ راهﭙﻴﻤﺎ ﻳﺎن ﺁب‬
‫ﻣﯽداد اﻳﻦ را هﻢ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﮐﺮددم ﮐﻪ ﺑﭽﻪهﺎی ﻣﺤﻞ ﭘﻴﺖ ﻧﻔ ﺖ ﻣﺮا ﮔﺮﻓﺘﻨ ﺪ و ﺗﺎ دم در‬
‫ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎن ﺁوردﻧﺪ ﺵﺐهﺎ هﻢ ﭼﻮب ﺑﻪ دﺳﺖ ﺳﺮ ﮐﻮﭼﻪ ﭘﺎس ﻣﯽدادﻧﺪ ﺁﺧ ﺮش هﻢ از‬
‫ﻣﻮﺗﻮر ﺳﻮاری ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ اﺳﻠﺤﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ دﻳﺪﻣﺶ اوﻝﻴﻦ ﺁدم ﻏ ﻴﺮ ارﺗ ﺸﯽ ﮐ ﻪ ا ﺳﻠﺤﻪ‬
‫ﺑﻪ دﺳ ﺖ د ﻳﺪم و از ﺵ ﺎدی هﻮرا ﮐ ﺸﻴﺪم ﮔﻔﺘ ﻢ‪ :‬ه ﻤﺎن وﻗ ﺖ ﻓﻬﻤﻴ ﺪم ﮐ ﻪ ﺣﺎﻻ دﻳﮕ ﺮ‬
‫ﻧﻮﺑﺖ ﻣﺎﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻧﺎﺗﺎﺵﺎ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﻨﯽ ﻧﻮﺑﺖ ﺵﻤﺎهﺎ ﺑﻮدﻩ؟‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬هﻤﻴﻦ ﻃﻮری ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﮐﻪ دﻳﮕﺮ ﻣﺮدم دﺳﺖ ﺧﺎﻝﯽ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻧﺎﺗﺎﺵﺎ ﺑﻪ اﻧﮕﻠﻴﺴﯽ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺁﻗﺎی ﻳﻠﻮی ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ هﺮ وﻗﺖ ﺧ ﻮن و ﺧﻮﻧﺮ ﻳﺰی ﺑﺎﺵ ﺪ‬
‫ﺑﺮﻧﺪﻩ ﮐﺴﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﮑﺸﺪ اﻣﺎ ﻣﻦ ﻓﮑﺮ نﻣﯽﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﻳﻠﻮی و زﻧﺶ ﺵﺎﻳﺪ ﺑﻪ روﺳﯽ ﭼﻴﺰ هﺎﻳﯽ ﮔ ﻔﺖ ﺑﻌ ﺪ ﻳﻠ ﻮی ه ﻤﺎن ﻃﻮر‬
‫ﺁرام و ﻳﮑﻨﻮاﺧ ﺖ ﺟﻮاﺑ ﯽ داد ﮐ ﻪ ﻧﻔﻬﻤﻴ ﺪﻳﻢ ﺗ ﺎ ﺑ ﺎﻻﺧﺮﻩ ﺳ ﻴﻠﻮﻳﺎ ﺑ ﺎ ﺁن ﺻ ﺪای ﺗ ﻴﺰ و‬
‫ﺣﺮﮐﺎت دﺳﺖ ﮔﻔﺖ و ﮔﻔﺖ و ﺑﺎز ﻳﻠ ﻮی ﮔ ﻔﺖ ﺳﻴﻠﻮﻳﺎ ﮔ ﻔﺖ‪ :‬ﺑﺎز ‪ -‬ﭼﯽ ﻣﯽﮔﻮﻳ ﻴﺪ؟ ‪-‬‬
 ‫ﻣﺜﻞ ﺳﮓ و ﮔﺮﺑﻪ ﺑﻪ هﻢ ﭘﺮﻳﺪﻩ اﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ هﻢ ﺑﻪ ﻓﺮاﻧﺴﻮی ﭼﻴﺰهﺎﻳﯽ ﮔﻔﺖ‪.‬‬
‫ﻣﺮاد ﺁهﺴﺘﻪ از ﺳﻴﻠﻮﻳﺎ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﭼﯽ داﺵﺘﯽ ﻣﯽﮔﻔﺘﯽ؟‬
‫هﻤﺎن ﭼﻴﺰهﺎﻳﯽ ﮐﻪ اواﻳﻞ اﻧﻘﻼب دﻳﺪﻳﻢ‪.‬‬
‫ﻣﺮاد ﺑﻪ ﻓﺎرﺳﯽ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺳﻴﻠﻮﻳﺎ اﺵﺘﺒﺎﻩ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺁن وﻗﺎﻳﻊ را از دﻳﺪ ﻳﮏ ﺧﺎرﺟﯽ ﻣﯽدﻳﺪ‬
‫هﺮ ﺧ ﺸﻮﻧﺖ ﺟﺰ ﻳﯽ ﻣ ﯽﺗﺮﺳ ﺎﻧﺪش و ﻗﺘﯽ ﺗ ﻮی ﻳﮏ راهﭙﻴ ﻤﺎﻳﯽ راه ﺶ ﻧ ﺪادﻩ ﺑﻮدﻧ ﺪ‬
‫ﮔﺮﻳ ﻪ ﮐﻨ ﺎن ﺑﺮﮔﺸ ﺖ ﺧﺎﻧ ﻪ ﺑﻌ ﺪ از ﺗﻈ ﺎهﺮات زنه ﺎ در اﻋ ﺘﺮاض ﺑ ﻪ ﺵ ﻌﺎر » ﻳ ﺎ‬
‫روﺳﺮی ﻳﺎ ﺗﻮﺳﺮی « دﻳﮕﺮ ﻧﻤﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑ ﺎﻧﻮﻳﯽ اول ﺑ ﺮای ﻧﺎﺗﺎﺵ ﺎ ﺗﺮﺟﻤ ﻪ ﮐ ﺮد ﺑﻌ ﺪ ﻧﺎﺗﺎﺵ ﺎ ﺑ ﺮای ﻳﻠ ﻮی ﺑﻌ ﺪ ه ﻢ ﺑ ﻪ ﻓﺎرﺳ ﯽ‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻪ ﺳﺮ ﺧﻮد ﻣﻦ هﻢ ﺁﻣﺪ ﮐﺎﭘﺸﻨﯽ داﺵﺘﻢ ﮐﻪ ﮐﻼﻩ ﺳﺮ ﺧﻮد ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺳﻴﻠﻮﻳﺎ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﮐﻼﻩ ﭼﯽ؟‬
‫ﮐﻼﻩ داﺵﺖ ﺑﺮای ﻣﺜﻼ ﺑﺮف ﻳﺎ ﺳﺮﻣﺎ‬
‫ﺳﻴﻠﻮﻳﺎ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﻮب ﺑﻌﺪش ﭼﯽ؟ ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻴﺪ‪.‬‬
‫هﻴﭽﯽ زﻧﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻣﻦ ﻣﯽﺁﻣﺪ او ﻝﺶ ﺧ ﻮاهﺶ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺳ ﺮم را ﺑﭙﻮ ﺵﺎﻧﻢ‬
‫ﭼﻮن ﻧﺎﻣﺢرم هﺴﺖ ﺧﻮدش هﻢ ﮐﻤﮑﻢ ﮐﺮد و ﮐﻼﻩ را ﺳﺮم ﮐﺸﻴﺪ ﮐ ﻤﯽ ﮐﻪ رﻓﺘ ﻢ ﺳ ﺮ‬
‫و ﮔﺮدﻧﻢ ﻋﺮق ﮐﺮد و ﻣﻦ ﮐﻼﻩ را اﻧ ﺪاﺧﺘﻢ ﭘ ﺸﺖ ﺳﺮم اﻳ ﻦ ﺑ ﺎر زن ﺑﯽ ﺁﻧﮑ ﻪ ﺣﺮﻓ ﯽ‬
‫ﺑﺰﻧﺪ ﺑﻪ ﺳﺮم ﮐﺸﻴﺪ ﺑﺎز ﻣﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﭼﻴﺰی هﻢ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﻝﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽزد و ﺑﺎ ﭼ ﺸﻢ‬
‫و اﺑﺮو ﻣﺮدهﺎی ﻃﺮف ﭘﻴﺎدﻩ رو را ﻧﺸﺎن داد ﻣﻦ ﻳﮑﯽ دو ﺻﻒ ﺟﻠﻮﺗﺮ رﻓﺘﻢ و ﮐﻼﻩ‬
‫را ﭘﺲ زدم ﺑﺎز ﮐﺴﯽ ﺑﻪ زور ﺳﺮم ﮐﺸﻴﺪ ﺧﻮدش ﺑﻮد‪ .‬ﻓﻘ ﻂ ﭼﺸ ﻢه ﺎﻳﺶ ﭘﻴ ﺪا ﺑﻮد و‬
‫ﺑﺎز ﺑﻪ ﭘﻴﺎدﻩ رو اﺵﺎرﻩ ﮐﺮد اﻳﻦ ﺑﺎر ﻣﻦ ﮐﻼﻩ را ﭘﺸﺖ ﺳﺮم زﻳ ﺮ ﻝﺒ ﻪ ی ﮐﺎﭘﺸ ﻦ ﻓ ﺮو‬
‫ﮐﺮدم و زﻳﭙﺶ را ﺗﺎ زﻳﺮ ﮔﻠﻮ ﮐﺸﻴﺪم ﺑﺎﻻ ﭼﻨﺪ ﻗﺪم ﮐﻪ ﺟﻠﻮ ﺗﺮ رﻓ ﺘﻢ ﮐﻔ ﻠﻢ ﺁﺗ ﺶ ﮔﺮ ﻓﺖ‬
‫ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم نﮔﺎﻩ ﮐﺮدم ﻳﮑﯽ دو دﺧﺘﺮ ﭼﺎرﻗﺪ ﺑﻪ ﺳﺮ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﺑﻮدﻧﺪ و ﮐﻨﺎرم هﻢ‬
‫زﻧﻬ ﺎی ﭼ ﺎدری ﻓﻘ ﻂ ﻳ ﮏ ﭼﺸﻤﺸ ﺎن ﭘﻴ ﺪا ﺑ ﻮد ﺑ ﺎز ﺟﻠﻮﺗ ﺮ رﻓﺘ ﻢ و ﺑ ﺎز ﺗﻨ ﻢ ﺳ ﻮﺧﺖ‬
‫ﻧﻤﯽﺵﺪ اداﻣﻪ داد از ﺻﻒ ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪم اﻣﺎ ﻓﺮداش ﺑﺎز ﻓﮑ ﺮ ﮐﺮدم اﺗ ﻔﺎﻗﯽ ﺑ ﻮدﻩ هﺮ‬
‫روز اﺗﻔﺎﻗﯽ ﻣﯽاﻓﺘﺪ و ﻣﺎ ﺑﺎز ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدﻳﻢ اﺗﻔ ﺎﻗﯽ ا ﺳﺖ ﻳ ﺎ ﺳﺎواﮐﯽه ﺎ ه ﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ‬
‫ﺳﻨﮓ ﻣﯽﭘﺮاﻧﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻌ ﺪ ﺑ ﻪ اﻧﮕﻠﻴﺴ ﯽ ﺵ ﺮوع ﮐ ﺮد ﺗ ﺎ ﺑ ﺮای ﻧﺎﺗﺎﺵ ﺎ ﺗﺮﺟﻤ ﻪ ﮐﻨ ﺪ ﮔ ﻮش ﻧﻤ ﯽداد ﺑ ﺎ ﻳﻠ ﻮی‬
‫داﺵﺖ ﺣﺮف ﻣﯽزد و ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮ ﻳﻠﻮی ه ﻢ داد ﻣ ﯽﮐﺸ ﻴﺪ و اﻧﮕﺸ ﺖ ا ﺵﺎرﻩ ی دﺳ ﺖ‬
‫راﺳﺘﺶ را رو ﺑﻪ ﻧﺎﺗﺎﺵﺎ ﺗﮑﺎن ﺗﮑﺎن ﻣﯽداد‪.‬‬
‫ﺳﻴﻠﻮﻳﺎ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺎز دﻋﻮاﺵﺎن ﺵﺪ‪.‬‬
‫و ﺑ ﻪ ﻓﺮاﻧﺴ ﻮی ﺑ ﻪ ﻳﻠ ﻮی ﭼ ﻴﺰی ﮔﻔ ﺖ ﻳﻠ ﻮی دﺳ ﺘﯽ ﺑ ﻪ ﺻ ﻮرﺗﺶ ﮐﺸ ﻴﺪ و ﺑ ﻪ دو‬
‫اﻧﮕﺸﺖ ﭼﺸﻢهﺎش را ﻣﺎﻝﻴﺪ ﺑﻌﺪ ﺳﻴﮕﺎری روﺵﻦ ﮐﺮد زﻳﺮ ﻝﺐ داﺵ ﺖ ﺑﺎ ز ﻧﺶ ﺣﺘ ﻤﺎ‬
‫ﺑﻪ ﺁﻝﺒﺎﻧﻴﺎﻳﯽ ﺣﺮف ﻣﯽزد‪.‬‬
‫زﺑﺎﻧﻪ ی ﺑﺎرﻳﮏ ﺁﺗﺶ ﺣﺎﻻ رﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺳﺮ ﮐﻨﺪﻩه ﺎ از ﺑﺪ ﻧﻪ ی ﮐ ﻨﺪﻩه ﺎ ه ﻢ زﺑﺎ ﻧﻪ‬
‫ﻣﯽﮐﺸﻴﺪ و ﺁن ﭘﺎﻳﻴﻦ دﻳﮕﺮ ﻧﻪ ﺳﻴﺎهﻪ ی ﺧﺮدﻩ ﭼﻮﺑﯽ ﺑ ﻮد و ﻧﻪ ﭘﻮﺳ ﺘﻪ ﭘﻮﺳ ﺘﻪه ﺎی‬
‫ﺳﻴﺎﻩ ﮐﺎﻏﺬ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﮐﻪ رﻧﮓهﺎی ﺳﺮخ و ﺻﻮرﺗﯽ در هﻢ ﻣﯽر ﻓﺖ و ﺑ ﻪ ﮐﻨ ﺎرﻩه ﺎی‬
‫ﮔﺎهﯽ ﺁﺑﯽ ﺧﺘﻢ میﺵﺪ زﺑﺎﻧﻪهﺎی ﺑﺎرﻳﮏ و ﺑﻠﻨﺪ ﺁﺑﯽ‪.‬‬
‫ﻳﻠ ﻮی ﺧﻄ ﺎب ﺑ ﻪ ﻣ ﺎ ﻣ ﻦ و ﺑ ﺎﻧﻮﻳﯽ ﺣ ﺮف ﻣ ﯽزد ﺳ ﻴﻠﻮﻳﺎ ﮔﻔ ﺖ‪ :‬ﻣﻌ ﺬرت ﺧﻮاﺳ ﺖ‬
‫ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻳﮑﯽ از ﺁهﻨﮕﻬﺎی زﻣﺎن اﻧﻮر ﺧﻮﺟﻪ ﻣﺎل ﻣ ﻦ هﺴ ﺖ ﻋﻀ ﻮ ﺣ ﺰب ﺑ ﻮدﻩ و‬
‫ﻋﻀ ﻮ اﺗﺤﺎدﻳ ﻪ ی ﻧﻮﻳﺴ ﻨﺪﮔﺎن و هﻨﺮﻣﻨ ﺪان ﺑﻌ ﺪش ﻣ ﯽﮔﻔ ﺖ‪ :‬ﻳ ﮏ ﺁهﻨ ﮓ ﺳ ﺎﺧﺘﻢ‬
‫ﻗﺸﻨﮓ ﺧﻴﻞ ﺧﻴﻠﯽ زﻳﺒﺎ ﻧﻤﯽداﻧﻢ ﭼﯽ ﺑﺎﻳﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﮕﺬاﺵﺘﻨﺪ ﭘﺨﺶ ﺑﺸﻮد‪.‬‬
‫ﻣﺮاد ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻤﻨﻮع‪.‬‬
‫ﺑﻠﻪ ﻣﻤﻨﻮع ﻣﯽﮔﺮدد اﻣﺎ ﺁن ﺁهﻨﮓ ﮐﻪ هﻤﻴﺸ ﻪ ﭘﺨ ﺶ ﻣ ﯽﺵ ﻮد از راد ﻳﻮ ﻧ ﻪ ﻣ ﯽﺵ ﺪﻩ‬
‫ﺑﺪون ﻧﺎم ﺁهﻨﮓ ﺳ ﺎزش ﻳﻠ ﻮی ﺑﺎز هﻢ ﮔ ﻔﺖ ﻳ ﺎدم ﻧﻴﺴ ﺖ ﻣﻬ ﻢ ﻧﻴﺴ ﺖ هﻤ ﻪ ﺟﺎ ﻳ ﮏ‬
‫ﺟﻮر هﺴﺖ ﺵﻤﺎ هﻢ دارﻳﺪ ﻣﺎﻧﻨﺪهﺎش ﺗﻮی اﻳﻦ دﻧﻴﺎ زﻳﺎد هﺴﺖ‪.‬‬
‫ﻧﺎﺗﺎﺵﺎ ﺑﻪ اﻧﮕﻠﻴﺴﯽ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﻳﻠﻮی ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﭼﺮا هﻤ ﻪ اش را از ﭼﺸ ﻢ روسه ﺎ‬
‫ﻣﯽﺑﻴﻨﺪ؟ هﻤﻴﻦ ﺑﻼ هﻢ ﺳﺮ ﻣﺎ ﺁﻣﺪ ﻣﻘﺎﻣﺎت ﻣﺎ هﻢ ﻳﮏ ﺵﺒﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﻣﻴﻠ ﻴﻮنه ﺎ ﺙ ﺮوت‬
‫ﺵ ﺪﻧﺪ ﺻ ﺎﺣﺐ ﻣﻠ ﮏ و اﻣ ﻼک و وﻳ ﻼ ﻣﺎﻓﻴ ﺎ ه ﻢ هﺴ ﺖ ﻗﺎﭼ ﺎق ه ﻢ هﺴ ﺖ ﮔﺎه ﯽ‬
‫ﺳﻴﮕﺎرﺵﺎن را ﺑﺎ دﻻر ﺁ ﺗﺶ ﻣ ﯽزﻧﻨ ﺪ ﺁن وﻗ ﺖ زنه ﺎ دﺧﺘﺮ هﺎی ﺟﻮان ﻣ ﯽروﻧ ﺪ ﺑﻪ‬
‫دوﺑ ﯽ ﻳ ﮏ هﻔ ﺘﻪ دو هﻔﺘ ﻪ و ﺑﻌ ﺪ ﺑ ﺮ ﻣ ﯽﮔﺮدﻧ ﺪ ﺑ ﺎ ﻏ ﺬا ﺑﺎ ﭘ ﻮل ﺗ ﺎ ﺧ ﺎﻧﻮادﻩ ﺵﺎن از‬
‫ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ ﻧﻤﻴﺮﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻣﺮاد ﺁهﺴﺘﻪ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻣ ﺎ را ﺑ ﮕﻮ ﮐ ﻪ ﺟﻮاﻧ ﯽ ﻣﺎن را ﺑ ﺮای ر ﺳﻴﺪن ﺑ ﻪ ﭼ ﻪ ﺁرﻣﺎ ﻧﯽ‬
‫ﺗﻠﻒ ﮐﺮدﻳﻢ‪.‬‬
‫ﻧﺎﺗﺎﺵﺎ از ﺑﺎﻧﻮﻳﯽ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﺵﻮهﺮت ﭼﻪ ﮔﻔﺖ؟‬
‫ﺑﺎﻧﻮﻳﯽ ﺑﻪ اﻧﮕﻠﻴﺴﯽ ﮔ ﻔﺖ‪ :‬ا ﻳﻦه ﺎ ﻳ ﻌﻨﯽ را ﺳﺘﺶ هﻤ ﻪ ی ﻣﺎ ﺑﺮای ﻳﮏ ﮐﺘ ﺎب ﺣﺘ ﯽ‬
‫ﻳﮏ ﺟﺰوﻩ ی ﭼﻨﺪ ﺻﻔﺤﻪ ای ﺗﺮﺟ ﻤﻪ از رو ﺳﯽ ﮔ ﺎهﯽ ﺳ ﺎله ﺎ زﻧ ﺪان رﻓﺘ ﻪ ا ﻳﻢ ﮐ ﻪ‬
‫ﻣﺜﻼ ﺑﺮﺳﻴﻢ ﺑﻪ ﺵﻤﺎ ﮐﺸﻮر ﻣﺎ ﺑﺸﻮد بهﺸﺖ ﺑﺎﮐﻮ ﺑﻬﺸﺖ ﻝﻨﻴﻨﮕﺮاد ﺣﺎﻻ‪...‬‬
‫دﻳﮕﺮ ﮔﻮش ﻧﻤﯽدادم‪ .‬ﺑﻪ ﻧﺎﺗﺎﺵﺎ هﻢ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر داﺵﺖ در ﺟﻮاب ﭼﻴﺰی ﻣﯽﮔﻔﺖ ﮔﻮش‬
‫ﻧﺪادم‪ .‬ﺧﻮﺵﻪ ﺧﻮﺵﻪهﺎی ﺵﻌﻠﻪهﺎ ﮐﻮﺗﺎﻩ و ﺑﻠﻨﺪ ﺟ ﻤﻊ ﺵ ﺪﻩ ﺑﻮدﻧ ﺪ و زﺑﺎﻧ ﻪ ی ﺑﻠﻨ ﺪ و‬
‫ﺑﺎرﻳﮏ رو ﺑﻪ دهﺎﻧﻪ ی ﻧﺎﭘﻴﺪای ﻝﻮﻝﻪ ی ﺵﻮﻣﻴﻨﻪ ﮔﺮﻣﯽﮐﺸ ﻴﺪ ﺑ ﺎ اﺵ ﺎرﻩ ﺑ ﻪ ﺁ ﺗﺶ ﺑﻪ‬
 ‫ﻓﺎرﺳﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺁﺗﺶ زردﺵﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺎﻧﻮﻳﯽ ﺑﻪ اﻧﮕﻠﻴﺴﯽ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺁﺗﺶ زردﺵﺖ‪.‬‬
‫ﻳﻠﻮی ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﺑﻪ زﻧﺶ ﭼﻴﺰی ﮔﻔﺖ ﮐﻪ زردﺵﺖ اش را ﻓﻬﻤﻴﺪم‪.‬‬
‫ﺳﻴﻠﻮﻳﺎ ﮔﻔﺖ‪ :‬زردﺵﺖ ﺑﻠﻪ ﺁﺗﺶ ﻗﺒﻠﻪ ﺑﻮدﻩ ﻧﻪ؟‬
‫هﻴﭻ ﮐﺪام ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺰدﻳﮏ ﮐ ﻪ ﺑﻪ ﺁﺗ ﺶ ﻧ ﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﺮدﻳﻢ ﺑﻪ زﺑﺎﻧ ﻪ ی ﺑﻠﻨ ﺪ و رﻧ ﮓ در‬
‫رﻧﮓ و ﺵﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪ ی ﺁﺗﺶ ﮐﻪ ﺳﺮخ ﺑﻮد و ﮔﺮم و دﻳﮕﺮ ﺣﺘﯽ ﻳﮏ ﻝﮑﻪ ی ﺳ ﻴﺎﻩ‬
‫هﻢ در ﮐﺎﻧﻮﻧﺶ ﻧﺒﻮد‪.‬‬

‫√‬

‫ﺑﺎﻧﻮﻳﯽ و ﺁﻧﻪ و ﻣﻦ‬

‫ه ﻮا ﮐ ﻪ ﺗﺎرﻳ ﮏ ﺵ ﺪ ﺑﺮﮔﺸ ﺘﻢ وﻗ ﺘﯽ در را ﺑ ﺎز ﮐ ﺮدم دﻳ ﺪم زﻧ ﯽ روﺑ ﺮوﻳﺶ ﻧﺸﺴ ﺘﻪ‬

‫اﺳ ﺖ هﻠﻮﻳ ﯽ ﮔﻔﺘ ﻢ و ﺳ ﺮی ﺗﮑ ﺎن دادم ﺑ ﺎﻧﻮﻳﯽ ﺑ ﻪ ﻓﺎرﺳ ﯽ ﮔﻔ ﺖ‪ :‬اﻳ ﻦ ﺧ ﺎﻧﻢ هﻤﻴ ﻦ‬
‫ﻃﻮری ﺁﻣﺪ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ ﻧﻘﺎش اﺳﺖ و اﻳﻦ دور و ﺑﺮهﺎ ﻣﯽﮔﺸﺘﻪ ﺣﺎﻻ ﺁﻣﺪﻩ ﺳﺮی ﺑ ﻪ ﻣﺎ‬
‫زدﻩ‪.‬‬
‫ﺧﻮدم را ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮدم و دﺳﺖ دادﻳﻢ‪ .‬ﺑﺎﻧﻮﻳﯽ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ اﺳﻤﺶ ﺁﻧﻪ ﭘﺘﺮز اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺁﻧﻪ ﮔﻔﺖ ﺑﻪ اﻧﮕﻠﻴﺴﯽ‪ :‬ﻳﮏ ﮐﻠﻤﻪ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪم‪.‬‬
‫ﺑﺎﻧﻮﻳﯽ ﺗﻮﺿﻴﺢ داد ﺑﻪ ﻓﺎرﺳﯽ ﺣﺮف زدﻩ ﻗﻬﻮﻩ ﻣﯽﺧﻮرﻧﺪ‪ .‬ﮐﻠﻴﺪ ﺁﺑ ﺠﻮش ﺳﺎز ﺑﺮ ﻗﯽ‬
‫را ﭼﺮﺧﺎﻧ ﺪ ﭼﻨ ﺪ ﻣ ﺎهﯽ ﺑﺎﻳﺴ ﺖ هﻤﻴ ﻦ ﻃﻮره ﺎ ﻗﻬ ﻮﻩ و ﭼ ﺎی ﻣ ﯽﺧ ﻮردﻳﻢ‪ :‬ﭘﻴ ﭻ را‬
‫ﻣ ﯽﮔ ﺮداﻧﻴﻢ و ﺁب ﮐ ﻪ در ﻣﺤﻔﻈ ﻪ ﺟ ﻮش ﻣ ﯽﺁﻣ ﺪ ﺳ ﻮﺗﯽ ﻣ ﯽﮐﺸ ﻴﺪ ﺑﻌ ﺪ دﻳﮕ ﺮ ﺗ ﻮی‬
‫ﻓﻨﺠﺎن ﻣﯽرﻳﺨﺘﻴﻢ و ﻳﮑﯽ دو ﻗﺎﺵﻖ ﻗﻬﻮﻩ ﻳﺎ ﻳﮏ ﮐﻴﺴﻪ ﭼﺎی ﺗﻮﻳﺶ ﻣﯽاﻧﺪاﺧﺘﻴﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﺑﺎﻧﻮﻳﯽ داﺵﺖ ﺣﺮف ﻣﯽزد ﮔﻮﺵﻮارش ﺣﻠﻘﻪ ﺣﻠﻘﻪ ﺑﻮد زﻧ ﺠﻴﺮوار ﻣﻮه ﺎش دودی‬
‫رﻧﮓ ﺑﻮد و ﮔﺮدﻧﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺎ ﭘﻮﺳﺘﯽ ﺳ ﻔﻴﺪ و ﭼﻴ ﻦه ﺎﻳﯽ ر ﻳﺰ در ﮔﻮ ﺵﻪی ﭼ ﺸﻢه ﺎ و‬
‫ﺑﺎﻻی ﻝﺐ ﭼ ﻬﻞ و ﭘﻨ ﺞ ﺳ ﺎﻝﯽ داﺵ ﺖ ﻳﺎ ﺵﺎﻳﺪ ﭘﻨﺠ ﺎﻩ‪ .‬ﺑﻠ ﻮزی ﺳﻴﺎﻩ ﺑ ﻪ ﺗ ﻦ داﺵ ﺖ و‬
‫ﺵﺎﻝﯽ ﺳﻴﺎﻩ ﺑﺎ ﺣﺎﺵﻴﻪ ای ﺳﻔﻴﺪ ﺑﺮ ﺵﺎﻧﻪ ﭘﺮﻳﺪم‪ :‬ﺗﻨﻬﺎ ﺳﻔﺮ ﻣﯽﮐﻨﻴﺪ؟‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻨﺪ ﻣﺎهﯽ اﺳﺖ ﺑﺎ دوﺳﺘﻢ ﻗﻄﻊ راﺑﻄﻪ ﮐﺮدﻩ ام‪.‬‬
 ‫و ﺧﻨﺪﻳﺪ ﺑﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﮐﻪ دو ردﻳﻒ دﻧﺪاﻧﻬﺎی ﺳﻔﻴﺪ و درﺵﺘﺶ را دﻳﺪم‪.‬‬
‫ﭼﺸﻢهﺎﻳﺶ ﺁﺑﯽ ﮐﻢ رﻧﮓ ﺑﻮد ﺣﺎﻻ داﺵﺖ ﺑﺎ ﻓﻨﺠﺎن ﻗﻬﻮﻩ اش ﺑ ﺎزی ﻣﯽ ﮐﺮد ﺳ ﺮ ﺑﻪ‬
‫زﻳﺮ‪.‬‬
‫ﻓﺮزﻧﺪ ﭼﯽ؟‬
‫ﻳﮏ دﺧﺘﺮ دارم ﺑﺰرگ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑ ﺎز ﺧﻨﺪﻳ ﺪ ﺑ ﺎ ﺗﻤ ﺎم ﺵ ﺎﻧﻪ و ﺵ ﺎل روی ﺵ ﺎﻧﻪ ﻧﻴﻤ ﺮﺧﺶ ﭘ ﺎک و ﻣﺤﮑ ﻢ ﺑ ﻮد‪ :‬ﺑ ﺎ ه ﻢ‬
‫رﻓﻴﻘﻴﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺎز ﭘﺮﺳﻴﺪم‪ :‬ﺗﻨﻬﺎ ﺳﻔﺮ ﻣﯽﮐﻨﯽ؟‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻠﻪ ﻣﺎﺵﻴﻦ دارم‪ ،‬ﭘﺘﻮهﺎی ﮔﺮم دارم‪.‬‬
‫رو ﺑﻪ ﺑﺎﻧﻮﻳﯽ ﮔﻔﺖ‪ :‬دﻳﺸﺐ رﻓﺘﻢ هﻤﻴﻦ ﻃﺮفهﺎ ) ﺑﺎ دﺳﺖ ا ﺵﺎرﻩ ﮐ ﺮد ﺑ ﻪ ﺁن ﻃﺮف‬
‫ﭼﻤﻦ ﭘ ﺸﺖ ﭘﻨﺠ ﺮﻩ و ﻳﺎ ﺣ ﺘﯽ درﺧﺘﻬ ﺎی ﺑ ﻌﺪش و ﺑ ﻌﺪ ﺑﺎ د ﺳﺖ راﺳ ﺖ اﻧﺤﻨ ﺎی درﻩ‬
‫ﻃﻮری را ﺳﺎﺧﺖ و ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ هﻤﺎن دﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﯽ در ﺗﻪ درﻩ ای ﮐ ﻪ ﻧﺒ ﻮد اﺵ ﺎرﻩ‬
‫ﮐ ﺮد ( ﭘﺘﻮه ﺎ را ﮐﺸ ﻴﺪم روی ﺳ ﺮم ﺗ ﺎ اﻳﻨﺠ ﺎ ) ﺑ ﻪ ﭘ ﻞ ﺑﻴ ﻨﯽاش اﺵ ﺎرﻩ ﮐ ﺮد ( ﺵ ﺐ‪،‬‬
‫ﺁﺳﻢان ﺑﺎز ﺑﻮد ﺳﺘﺎرﻩ ﺑﻮد ﺻﺒﺢ ﭼﻄﻮر ﺑﮕﻮﻳﻢ؟ ﭼﻪ‪ ...‬ﭼﻪ‪...‬‬
‫ﺑﺎﻧﻮﻳﯽ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺵﮑﻮﻩ؟‬
‫ﻧﻪ ﺵﮑﻮﻩ ﻧﻪ ﺵﮑﻮﻩ زﻳﺎدی اﻧﺴﺎﻧﯽ اﺳﺖ ﺗﻮش ﻏﺮور اﺳﺖ ﺻﺒﺢ ﻣﻼﻳﻢ اﺳﺖ ﻣﺜﻞ و‬
‫ﺑﺎ دﺳﺘﺶ ﺑﺮ ﭘﺮ ﺵﺎﻝﺶ ﮐﺸﻴﺪ و ﺑﺎز رو ﺑﻪ ﺑﺎﻧﻮﻳﯽ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺜﻞ ﻣﺨﻤﻞ؟‬
‫ﺑﺎز ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ :‬ﻣﺜﻞ ﻣﺨﻤﻞ اول ﻣﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻮی هﻮا ﻣﺜﻞ ﺵﻴ ﺸﻪ ﮐﻪ ﺑ ﺨﺎر ﺑﺮ ﺁن ﻧﺸﺴ ﺘﻪ‬
‫ﺑﺎﺵﺪ‪.‬‬
‫ﺳﺮش را زﻳﺮ اﻧﺪاﺧﺖ‪ :‬ﺑﻪ اﻧﮕﻠﻴﺴﯽ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺧﻮب ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ ﻓﺮاﻧﺴﻮی ﻣ ﯽداﻧﻴ ﺪ‬
‫ﻳﺎ اﺳﭙﺎﻧﻴﺎﻳﯽ؟‬
‫ﺳﺮ ﺑﻪ ﻧﻔﯽ ﺗﮑﺎن دادﻳﻢ‪.‬‬
‫ﺁﻝﻤﺎﻧﯽ ﺑﻮد ﺑﺎ ﻣﻮهﺎی ﺑﻠﻨﺪ و ﺻﺎف و رﻳﺨﺘﻪ ﺑﺮ ﺵﺎل ﺑﺮ ﺵﺎﻧﻪ ﺟﺮﻋﻪ ای ﺧﻮرد‪.‬‬
‫ﺑﺎﻧﻮﻳﯽ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﺑﺎز هﻢ ﻗﻬﻮﻩ ﻣﯽﺧﻮرﻳﺪ؟‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻪ‬
‫ﭼﺎی ﭼﯽ؟‬
‫ﺑﻪ ﻓﺎرﺳﯽ ﭘﺮﺳﻴﺪم‪ :‬ﭼﻪ ﻃﻮر ﭘﻴﺪاﻳﺶ ﺵﺪ اﺻﻼ ﮐﯽ هﺴﺖ؟‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ هﻢ ﻧﻤﯽداﻧﻢ‪ .‬در زد ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﮐﻪ از ﮐﺎرﮐﻨﺎن ﺑﻨﻴﺎد اﺳﺖ ﻳﺎ ﻣﺜ ﻼ هﻤ ﺴﺎﻳﻪ‬
‫اﺳﺖ ﺧﻮدش ﮔﻔﺖ‪ :‬اﺟﺎزﻩ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﻴﺪ ﺑﻴﺎﻳﻢ ﺗﻮ؟ ﺑﻌﺪ هﻢ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻧﻘﺎش ا ﺳﺖ و ﺁ ﻣﺪﻩ‬
‫اﻳﻦ ﻃﺮفهﺎ ﻣﯽﮔﺮدد و ﻧﻘﺎﺵﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺵﺐهﺎ هﻢ ﺑﻴﺮون ﻣﯽﺧﻮاﺑﺪ‪.‬‬
 ‫ﺁﻧﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬زﺑﺎن ﻗﺸﻨﮕﯽ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻤﯽﺗﺮﺳﯽ؟‬
‫اﻝﺒﺘﻪ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﺮﺳﻢ‪ .‬ﺗﺮس هﺴﺖ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻴﻢ‪ :‬ﺧﻴﻠﯽ ﺵﺠﺎﻋﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺵﺠﺎع ﻧﻪ ﻣﻦ ﺧﻴﻠﯽ‪...‬‬
‫ﺑﺮﮔﺸﺖ رو ﺑ ﻪ ﺑﺎﻧﻮﻳﯽ ﺑ ﺎﻧﻮﻳﯽ ﺑ ﺎ ﮐ ﻼﻩ ﺑﺮﻩ ی ﻣﻦ ﺑ ﺎزی ﻣ ﯽ ﮐﺮد ه ﺮ وﻗ ﺖ ﺑﻴﺮون‬
‫ﻣﯽرﻓﺖ ﺳﺮش ﻣﯽﮔﺬاﺵﺖ ﻣﯽﮔﻔﺖ‪ :‬ﺳﺮم ﺳﺮدش ﻣ ﯽﺵ ﻮد ﻣﻮ هﺎش را ﮐﻮ ﺗﺎﻩ ﮐ ﺮدﻩ‬
‫ﺑﻮد ﺳﻴﺎﻩ ﺑﻮد و ﺑﻠﻨﺪ ﺵﻼل ﺻ ﺎف و ﺳ ﻴﺎﻩ را ﺑﺮ ﺵ ﺎﻧﻪه ﺎش ﻣ ﯽرﻳ ﺨﺖ ﻣﻮ ﺧﺮﻩ ﮐﻪ‬
‫اﻣﺎﻧﺶ را ﺑﺮ ﻳﺪ رﻓ ﺖ ﮐﻮﺗ ﺎهﺶ ﮐ ﺮد ﮔﻔ ﺖ‪ :‬وﻗ ﺘﯽ ﺗﻤ ﺎم روز هﻮا ﻧ ﺨﻮرد ﻣﻮ ﺧ ﻮرﻩ‬
‫ﻣﯽﮔﻴﺮد‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻴﻢ‪ :‬ﻧﺸﻨﻴﺪی ﭼﯽ ﭘﺮﺳﻴﺪ؟‬
‫رو ﺑﻪ ﺁﻧﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻋﺬر ﻣﯽﺧﻮام ﻧﺸﻨﻴﺪم‪.‬‬
‫ﺑﻪ اﻧﮕﻠﻴﺴﯽ ﻧﻪ ﺵﺠﺎع ﭼﻪ ﻣﯽﺵﻮد؟‬
‫ﺗﺮﺳﻮ‪.‬‬
‫ﺑﻠﻪ ﺗﺮﺳﻮ ﻣﻦ ﺧﻴﻠﯽ ﺗﺮﺳﻮ هﺴﺘﻢ اﻣﺎ ﺁﺳﻤﺎن ﺧﻴﻠﯽ ﺵﺐهﺎ زﻳﺒﺎ ﻣﯽﺵ ﻮد و ﺻﺒﺢ ﺁن‬
‫ﻣﻪ ﭼﯽ ﺑﺎﻳﺪ ﮔﻔﺖ؟ ﻣﺜﻞ ﭘﺮدﻩ ای از ﺁن ﺑ ﺎ داﻧ ﻪه ﺎی رﻳ ﺰ و ﺳﺮد و ﺵﻔﺎف ﮐ ﻪ روی‬
‫ﺑﺮﮔﻬ ﺎی ﺻ ﺒﺢ زود روی ﺑ ﺮگه ﺎ ﻣ ﯽﻧﺸ ﻴﻨﺪ ) ﺑ ﺎ دو ﺳ ﺮ اﻧﮕﺸ ﺖ رﻳ ﺰی ﺵ ﺎن را‬
‫ﻧﺸﺎن داد ( ﻣﺜﻞ ﮐﺮﻳﺴﺘﺎل‪.‬‬
‫ﺑﺎﻧﻮﻳﯽ ﮔﻔﺖ ﺑﻪ ﻓﺎرﺳﯽ‪ :‬ﻣﯽﺑﻴﻨﯽ ﻣﻮهﺎش را؟‬
‫و ﺑﻪ ﺁﻧﻪ ﺑﻪ اﻧﮕﻠﻴﺴﯽ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺵﺒﻨﻢ‬
‫ﺁهﺎن ﺵﺒﻨﻢ اول ﺗﺎرﻳﮏ اﺳﺖ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ هﺮ ﺟﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽﮐﻨ ﻢ ه ﻮا ﻣ ﺜﻞ ﺵﻴ ﺸﻪ اﺳ ﺖ ﻩوا‬
‫ﻳﺦ ﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﺣﺠﻢ هﻮا هﻴﭻ ﻧﻴﺴﺖ هﻴﭻ و ﻗﺖ ﻧ ﻤﯽﺵ ﻮد ﺣﺪس زد‬
‫ﮐ ﻪ ﺻ ﺒﺢ از ﮐﺠ ﺎ ﭘﻴ ﺪاش ﻣ ﯽﺵ ﻮد وﻗ ﺘﯽ ه ﻢ اﻳ ﻦ ﻃ ﺮف ﻳ ﺎ ﺁن ﻃ ﺮف اﻓ ﻖ روﺵ ﻦ‬
‫ﻣﯽﺵﻮد ﻓﻘﻂ ﻳﮏ ﺧﻂ ﭘﻬﻦ اﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﻳﺦ ﺑﻪ رﻧﮓ ﻳﺦ‪.‬‬
‫ﺑﺎﻧﻮﻳﯽ دو ﺗﺎ ﻗﻬﻮﻩ درﺳﺖ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد ﺑﺮای ﺧ ﻮدش ﺵ ﻴﺮ ه ﻢ رﻳﺨ ﺖ ﭘﺮ ﺳﻴﺪم‪ :‬ﮐﺴ ﯽ‬
‫ﻣﺰاﺣﻤﺖ ﻧﻤﯽﺵﻮد؟‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﮐﻪ ﭼﻴﺰی ﻧﺪارم ﻣﺎﺵﻴﻨﻢ ﮐﻬﻨﻪاﺳﺖ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ هﻢ ﭘﺘﻮ دارم ﮐﻬﻨﻪ اﻧﺪ اﻣﺎ ﺧﻴﻠ ﯽ‬
‫ﮔﺮم اﻧﺪ دﻩ ﺑﻴﺴﺖ ﺗﺎ هﻢ ﺑﻮم دارم رﻧﮓ و ﻗﻠﻢ ﻣﻮ هﻢ هﺴﺖ‪.‬‬
‫ﭘﻮﻝﯽ ﭼﯽ؟ ﮐﺎرت اﻋﺘﺒﺎری ﭼﯽ؟‬
‫ﺧﻴﻠﯽ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻪ زﺣﻤﺖ اش ﻧﻤﯽارزد‪.‬‬
 ‫ﺑﺎﻧﻮﻳﯽ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﻮدت ﭼﯽ؟ زﻧﯽ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ‬
‫ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ :‬ﺧﻮب ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽﮐﻨﻢ دور از ﺑﺰرﮔ ﺮاﻩه ﺎ ﭘ ﺮت دور از ﺁ ﺑﺎدیه ﺎ ﻣ ﯽاﻳ ﺴﺘﻢ‬
‫ﻓﻘ ﻂ ﮔ ﺎهﯽ ﺵ ﮑﺎرﭼﯽه ﺎ ﺑ ﺎ ﺳ ﺮو ﺻﺪاهﺎﺵ ﺎن ) ﺑ ﺎ دﺳ ﺖ ﺵ ﮑﻞ ﺗﻔﻨ ﮓ ﺳ ﺎﺧﺖ (‬
‫ﺑﻮﻣﺐ ! ﻧﻤﯽﮔﺬارﻧﺪ ﺻﺒﺢ را ﺑﺒﻴﻨﻢ اﻳﻨﺠﺎهﺎ ﭼﻨﺪ روز اﺳﺖ ﻓﺼﻞ ﺵﮑﺎر ﺵﺮوع ﺵﺪﻩ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬اﻣﺸﺐ ﭼﯽ؟ ﻣﯽﺧﻮاهﯽ اﻳﻨﺠﺎ ﺳﺮ ﮐﻨﯽ؟‬
‫ﻧﮕﺎهﻤﺎن ﮐﺮد ﺳﺮی ﺗﮑﺎن داد ﮔﻮﺵﻮارﻩهﺎش ﺣﻠﻘﻪ در ﺣﻠﻘﻪ ﻝﻨﮕﺮ ﺑﺮداﺵﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﺎﻧﻮﻳﯽ ﮔﻔﺖ ﺑﻪ ﻓﺎرﺳﯽ‪ :‬ﻣﺎ ﮐ ﻪ ﻧ ﻤﯽﺵﻨﺎﺳ ﻴﻢ اش ﺁن ه ﻢ اﻳ ﻦ ﻃ ﻮر ﮐ ﻪ ﭘﻴ ﺪاش ﺵﺪﻩ‬
‫ﺗﺎزﻩ ﺵﺐ اول ﻣﺎن اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺁن ﻳﮑﯽ اﺗﺎق ﮐﻪ هﺴﺖ ﻳﮏ ﺗﺨﺖ هﻢ دارد‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺁﻧﻪ ﺑﻪ اﻧﮕﻠﻴﺴﯽ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻣﺎ هﻤﻴ ﻦ اﻣ ﺮوز ﺁ ﻣﺪﻩ اﻳ ﻢ اﻳﻨ ﺠﺎ ﻣﻴﻬﻤ ﺎن ﺑﻨﻴ ﺎد هﺴ ﺘﻴﻢ ﺑﺎ‬
‫اﻳﻦ هﻤﻪ اﮔﺮ ﺧﻮاﺳﺘﯽ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯽ ﺵﺐ را اﻳﻨﺠﺎ ﺳﺮ ﮐﻨﯽ‪.‬‬
‫ﺁﻧﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﺧﺎﻧﻪ دارم ﻧﺰدﻳﮏ هﺎﻧﻮﻓﺮ ﺧﺎﻧﻪ ی ﺑﺪی ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺮای ﺁﺳﻤﺎن ﺁﻣﺪﻩ ام‪.‬‬
‫ﺑﻴﺮون ﺑﺮای دﻳﺪن ﺻﺒﺢ‪ ،‬ﻣﯽﮐﺸﻢ‪.‬‬
‫و ﺑﺎ دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻗﻠﻢ ﻣﻮﻳﯽ را ﻧﺸﺎن داد و ﺑﺮ ﺑﻮ ﻣﯽ ﮐﻪ ﻧﺒﻮد ﺧﻄﯽ ﮐﺸﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎﻧﻮﻳﯽ ﺑﻪ اﻧﮕﻠﻴﺴﯽ ﺗﻮﺿﻴﺢ داد‪ :‬هﻤﻴﻦ ﭼﻨﺪﻣﺎﻩ ﭘﻴﺶ ﻧﻤﺎﻳﺸﮕﺎﻩ داﺵﺘﻪ ‪.‬‬
‫ﺁﻧﻪ ﺟﺎﻳﯽ را ﮔ ﻔﺖ و ﺧﻨﺪ ﻳﺪ‪ :‬ه ﻴﭻ ﻓﺮوش ﻧﺪاﺵ ﺘﻢ ﻣ ﻦ ﻣﺸ ﻬﻮر ﻧﻴﺴ ﺘﻢ اﻳﻨﺠ ﺎ ﺑﻴﺸ ﺘﺮ‬
‫ﻧﻘﺎﺵﯽ ﮐﺴﺎﻧﯽ را ﻣﯽﺧﺮﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺮدﻩ اﻧﺪ ﺗﺎزﻩ ) ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﺑﻪ ﺧﻮدش اﺵﺎرﻩ ﮐﺮد ( ﻣ ﻦ‬
‫ﺧﻴﻠﯽ ﻣﺪرن ام‪.‬‬
‫ﭘﺮﺳﻴﺪم‪ :‬ﺣﺘﯽ ﻳﮏ ﺗﺎﺑﻠﻮ؟‬
‫هﻴﭻ‪.‬‬
‫ﭘﺲ ﭼﻄﻮر زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﯽ؟ ﺑﺎ اﻋﺎﻧﻪ ی دوﻝﺘﯽ؟‬
‫ﻧﻪ ﻧﻪ ﺑﺪ اﺳﺖ ﺧﻴﻠﯽ ﺑﺪ ﺁدم ﺗﺤﻘﻴﺮ ﻣﯽﺵﻮد ﺵﺨﺼﻴﺖ ﺁدم را ﻣﯽﺵﮑﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎﻧﻮﻳﯽ ﺑﺎ دو دﺳﺖ ﺑﺮ ﻣﻮهﺎی ﮐﻮﺗ ﺎهﺶ ﮐ ﺸﻴﺪ هﻤﻴ ﻦ ﻣﺎﻧ ﺪﻩ ﺑﻮد ﮐ ﻪ ﻧﺎﺧﻨﺶ را ه ﻢ‬
‫ﺑﺠﻮد ﺗﻤﺎم راﻩ از ﺗﻬﺮان ﺗﺎ ﻓﺮاﻧﮑﻔﻮرت ﻧﺎﺧﻦ ﻣﯽﺟﻮﻳ ﺪ ﺳ ﺮ اﻧﮕ ﺸﺖ ﻣﻴﺎ ﻧﻪی د ﺳﺖ‬
‫راﺳﺘﺶ ﺑﻪ ﺧﻮن اﻓﺘﺎدﻩ ﺑﻮد دﺳﺘﺶ راﺳﺘﺶ را ﻣﻴﺎن زﻣ ﻴﻦ و هﻮا ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﻪ ﺁ ﻧﻪ‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻣﺎ اﮔﺮ ﺑﻤﺎﻧﻴﻢ ﻣﺠﺒﻮر ﻣﯽﺵﻮﻳﻢ‪...‬‬
‫ﻣﺎﻧﺪﮔﺎر ﻳﺎدم ﻧﻴﺎﻣﺪ ﺑﺎﻧﻮﻳﯽ ﻧ ﮕﺎهﻢ ﮐ ﺮد ﺑﻪ ﻓﺎرﺳ ﯽ ﭘﺮ ﺳﻴﺪم‪ :‬ﻣﺎ ﻧﺪﮔﺎر ﭼﻪ ﻣﯽﺵ ﻮد؟‬
‫ﺑﺎﻧﻮﻳﯽ ﺑﻪ ﺁﻧﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﭽﻪهﺎ ﺁﻧﺠﺎ هﺴﺘﻨﺪ ﻧﻤﯽﻣﺎﻧﻴﻢ ﻣﻦ ﻧﻤﯽﻣﺎﻧﻢ‪.‬‬
‫ﺁﻧﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﭽﻪ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ دارﻳﺪ؟‬
‫دو ﺗﺎ ﻳﮏ ﭘﺴﺮ ﻳﮏ دﺧﺘﺮ دﺧﺘﺮم ﺣﺎﻻ ﭘﺎﻧﺰدﻩ ﺳﺎﻝﺶ اﺳﺖ‪.‬‬
 ‫ﻣﻦ ﭘﺮﺳﻴﺪم‪ :‬ﭘﺲ ﭼﻄﻮر زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﯽ؟ ﺑﯽ ﭘﻮل؟‬
‫دﺳﺘﺶ را ﺑﻪ ﺵﮑﻞ ﻗﻠﻢ ﻣﻮی ﻧﻘﺎﺵ ﯽ ﮐ ﺮد و رو ﺑ ﻪ د ﻳﻮار ﺑ ﺎﻻ و ﭘ ﺎﻳﻴﻦ ﺑ ﺮد‪ :‬ﮔﺎ هﯽ‬
‫ﺧﺎﻧﻪهﺎی ﻣﺮدم را ﻧﻘﺎﺵﯽ ﻣﯽﮐﻨﻢ هﻨﻮز ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ‪.‬‬
‫ﺑ ﺎﻧﻮﻳﯽ دﺳ ﺘﺶ را ﺁرام از دﺳ ﺘﻢ ﺑ ﻴﺮون ﮐﺸ ﻴﺪ ﭘﺮﺳ ﻴﺪ‪ :‬ﺣ ﺎﻻ ﭼ ﯽ ﺑ ﯽ ﭘ ﻮل ﻳ ﺎ ﻳ ﮏ‬
‫ﻣﺎﺵﻴﻦ ﻗﺮاﺿﻪ و ﭼﻨﺪ ﭘﺘﻮ؟‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﮏ ﭼﺮاغ ﮔﺎزی هﻢ دارم ) ﺑﻪ دﺳ ﺘﮕﺎﻩ ﺁب ﺟﻮش ﺳ ﺎز اﺵ ﺎرﻩ ﮐ ﺮد ( ﺑﺮای‬
‫ﻗﻬﻮﻩ روزی ﺳﻪ ﺗﺎ ﻓﻘﻂ ﻣﯽﺧﻮرم ﻏﺬا هﻢ ﻳﮏ ﭼﻴﺰی ﻣﯽﺧﻮرم ﺗﻮی راﻩ ﻏﺮوب هﻢ‬
‫دﻧﺒﺎل ﻳﮏ ﺟﺎﻳﯽ ﻣﯽﮔﺮدم ﮐﻪ دور ﺑﺎﺵ ﺪ ) ﺑﻪ ﺑ ﺎﻧﻮﻳﯽ ﻧﮕ ﺎﻩ ﮐ ﺮد ( ﺑﻪ اﻧﮕﻠﻴﺴ ﯽ ﭼﯽ‬
‫ﻣﯽﺵﻮد؟‬
‫ﺑﺎﻧﻮﻳﯽ داﺵﺖ ﻧﺎﺧﻦ ا ﺵﺎرﻩ ی د ﺳﺖ ﭼ ﭙﺶ را ﻣﯽﺟﻮﻳ ﺪ ز ﻳﺮ ﭼﺸ ﻤﯽ ﻧ ﮕﺎهﻢ ﮐﺮد و‬
‫دﺳﺘﺶ را ﺑﺮ ﭼﺎﻧﻪ اش ﮐﺸﻴﺪ و ﺑﻪ اﻧﮕﻠﻴﺴﯽ ﮔﻔﺖ‪ :‬دﻧﺞ‪.‬‬
‫ﺁﻧ ﻪ ﮔﻔ ﺖ‪ :‬ﻳ ﮏ ﺟ ﺎی دﻧ ﺞ ﭘﻴ ﺪا ﻣ ﯽﮐﻨ ﻢ و ﻣ ﯽﺧ ﻮاﺑﻢ ﺗ ﺎ ﺻ ﺒﺢ ﺻ ﺒﺢ ﺧﻴﻠ ﯽ خﻳﻠ ﯽ‬
‫زﻳﺒﺎﺳﺖ‪ .‬زﻳﺒﺎ‪ .‬ﻧﻪ ﻳﮏ ﭼﻴﺰ زﻳﺒﺎ هﻤﻴﺸﻪ هﻤﺎن ﻃﻮر اﺳ ﺖ ﮐ ﻪ ﺑ ﻮدﻩ ا ﻣﺎ ﺻ ﺒﺢ ﻓﺮق‬
‫ﻣﯽﮐﻨﺪ هﺮ ﺑﺎر ﻳﮏ ﻃﻮر دﻳﮕﺮﺳﺖ ﺑﻪ ﻳﮏ رﻧﮓ دﻳﮕﺮ اﺳﺖ اﻣﺮوز ﺻ ﺒﺢ ﭼ ﻪ ﻃ ﻮر‬
‫ﺑﮕ ﻮﻳﻢ؟ هﻤ ﻪ ی ه ﻮا ﺣﺠ ﻢ ه ﻮا ﻳ ﮏ ﭘﺎرﭼ ﻪ ﻳ ﺦ ﺑ ﻮد ﻳﺨﻬ ﺎی ﻗﻄ ﺒﯽ ﻗﺒ ﻞ از اﻳﻨﮑ ﻪ‬
‫ﺵﺮوع ﮐﻨﻨﺪ ﺑﻪ ﺁب ﺵﺪن ﻧﻪ ﺑﺪ ﺵﺪ ﻣﺜﻞ هﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻧﻴﺴﺖ ﺻﺒﺢ هﺮ ﺑﺎر هﻢ هﻤ ﺎﻧﻄﻮر‬
‫اﺳﺖ ﮐﻪ هﺴﺖ ﻧﻤﯽﺵﻮد ﮐﺸﻴﺪ هﺮ ﻗﺪر هﻢ ﺗﻨﺪﺗﺮ ﺑﮑﺸﻢ ﻋﻘﺐ ﻣﯽﻣﺎﻧﻢ‪.‬‬
‫ﮔﺮﻳﻪ ﮐ ﺮدم‪ .‬ﺑﺎﻧﻮﻳﯽ ﮔﻔ ﺖ‪ :‬ﺧﻴﻠ ﯽ ﺧﻮب ﺑﻪ اﻧﮕﻠﻴﺴ ﯽ و ﺻﻒ ﮐ ﺮدی‪ .‬ﺑﻪ ﺁﻝﻤ ﺎﻧﯽ هﻢ‬
‫ﺣ ﺘﯽ ﻣ ﯽﺗ ﻮاﻧﻢ‪ .‬ﻩوا ﻳﮑﺪﺳ ﺖ ﻳ ﺦ ﺑﺴ ﺘﻪ ﺑ ﻮد ﺑﻌ ﺪ ﻳ ﮏ ﺑﺎرﻳﮑ ﻪ ی ﺳ ﻔﻴﺪ ﻣﺜ ﻞ هﻤ ﺎن‬
‫ﻳﺦهﺎی ﻗﻄﺒﯽ ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ اﻓﻖ را ‪.‬‬
‫ﺵﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﻌﺪ ﺵﺎﻝﺶ را دور ﺵﺎﻧﻪه ﺎش ﭘﻴﭽﺎﻧ ﺪ وﺟﻠ ﻮش ﮔ ﺮﻩ زد ﮔ ﻒت‪:‬‬
‫رﻧﮓ ﻧﺎرﻧﺠﯽ ﺻﺒﺢ را ﻣﻦ ﺧﻴﻠﯽ دوﺳﺖ دارم ﻧﻤﯽﭘﻮﺵﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺎﻧﻮﻳﯽ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻏﺬا ﭼﯽ؟ هﻤﻪ اش ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺵﻮد ﺳﻮﺳﻴﺲ ﺧﻮرد ﻳﺎ ﮐﺎﻝﺒﺎس و ﭘﻨﻴﺮ‪.‬‬
‫ﻏﺬا ﻣﻬﻢ ﻧﻴ ﺴﺖ ﺵ ﻮهﺮم ﻏ ﺬای ﮔ ﺮم ﺧ ﺎﻧﮕﯽ دو ﺳﺖ داﺵ ﺖ ﮔﻔﺘ ﻢ‪ :‬ﻧﻤ ﯽ ﺗﻮاﻧﻢ‪ .‬ر ﻓﺖ‬
‫ﺣ ﺎﻻ ﺑﺎﻳ ﮏ دﺧ ﺘﺮ ﺟﻮاﻧ ﺘﺮ از ﻣ ﻦ زﻧ ﺪﮔﯽ ﻣ ﯽﮐﻨ ﺪ ﺣ ﺎﻻ راﺣ ﺖ ﺗ ﺮم از ﺟ ﺎﻳﯽ ﭼ ﻴﺰی‬
‫ﻣﯽﺧﺮم و ﺗﻮی راﻩ ﻣﯽﺧﻮرم ﺗﺎ ﺑﺮ ﺳﻢ ﺑﻪ ﻳ ﮏ جای دﻳﮕ ﺮ د ﻧﺞ ) ﺑﻪ ﺑ ﺎﻧﻮﻳﯽ ﻧﮕ ﺎﻩ‬
‫ﮐﺮد ( ﻣﺘﺸﮑﺮم ﺑﺮای اﻳﻦ ﺟﺎی دﻧﺞ‪ .‬ﻗﺒﻞ از ﺧﻮاب هﻢ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﺁﻣﺎدﻩ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺻﺒﺢ هﻮا‪ ) ...‬دﺳﺘﯽ ﺗﮑﺎن داد اﻧﮕﺎر ﭼﻴﺰی را در هﻮا ﺑﺮاﻧﺪ ( ﻧﻤﯽﺵﻮد ﮔ ﻔﺖ ﻓﺮق‬
‫ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ اﻣﺎ ﻣﻦ دﻝﻢ ﻣﯽﺧﻮاهﺪ هﻤﻪ ﺵﺎن را ﺑﮑﺸﻢ از هﺮ ﺗﮑﻪ زﻣﻴﻦ ﮐﻪ هﺴﺖ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﭼﻨﺪ ﺳﺎل اﺳﺖ ﻧﻘﺎﺵﯽ ﻣﯽﮐﻨﯽ؟‬
‫داﺵﺖ ﮔﺮﻩ ﺵﺎﻝﺶ را ﺑﺎز ﻣﯽﮐﺮد ﻧﮕﺎهﻢ ﮐﺮد ﺑﺎ ﺧ ﻢ اﺑﺮو هﺎ رو ﺑﻪ ﺑﺎﻻ‪ :‬ﭼ ﻨﺪ ﺳﺎل؟‬
‫ﺣﺴﺎب ﻧﮑﺮدﻩ ام از ﺑﭽﮕﯽ ﻣﯽﮐﺸﻢ اﻳﻦ ﻓﺼﻞ ﺑﻬﺎر ﮐﻪ ﻣﯽﺁﻳ ﺪ و ﮔ ﺎهﯽ ﺗﺎﺑ ﺴﺘﺎن ﮐﻪ‬
‫هﻮا ﮐﻤﺘﺮ اﺑﺮی اﺳﺖ ﻣﯽزﻧﻢ ﺑﻴﺮون ﺣﺎﻻ ﻓﻘﻂ ﺻﺒﺢ ﻣﯽﮐﺸﻢ‪ .‬ﻣﺸﻬﻮر ﻧﻴ ﺴﺘﻢ‪ .‬ﮔ ﻔﺖ‪:‬‬
‫اﻣﺎ ﻣﯽﮐﺸﻢ هﺮ روز ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺑﻌﺪ راﻩ ﻣﯽاﻓﺘﻢ ﺑﻪ هﺮ ﻃﺮف ﮐﻪ د ﻝﻢ ﺑﺨﻮاه ﺪ اﮔ ﺮ‬
‫هﻮا اﺑﺮی ﺑﺎﺵﺪ ﭼﻨﺪ روز ﻣﯽﻣﺎﻧﻢ ﺗﺎ ﺑﺎز ﺑﺒﻴﻨﻢ اش وﻗﺘﯽ ﮐﻪ هﻮا اﺑﺮی ﻧﻴﺴﺖ ﻗﺒﻞ از‬
‫ﻃﻠﻮع ﺵﺮوع ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺳﺒﺰی ﻳﮏ ﭼﻤﻦ ﺳﺎﻳﻪ ی ﭼﻨﺪ ﺵﺎﺧﻪ‪.‬‬
‫ﭼﺸﻢهﺎﻳﺶ را ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺎ دﺳﺖ ﺑﺮ هﻮا ﻣﯽﮐﺸﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎﻧﻮﻳﯽ ﺑﻪ ﻓﺎرﺳﯽ ﮔﻔ ﺖ‪ :‬د ﻋﻮﺗﺶ ﺑﮑﻨ ﻢ؟ ﻣ ﯽﺗﻮا ﻧﺪ ﺁن ا ﺗﺎق ﺳ ﺮ ﮐﻨ ﺪ ﻳﮏ ﺗﺨ ﺖ ﮐﻪ‬
‫هﺴﺖ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺧﻮدت ﮔﻔﺘﯽ ﻣﺎ اﻳﻨﺠﺎ ﻏﺮﻳﺒﻴﻢ ﻧﻤﯽﺵﻨﺎﺳﻴﻢ اش‪.‬‬
‫ﺁﻧﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬زﺑﺎن ﻗﺸﻨﮕﯽ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ﺻﺒﺢ ﭼﯽ؟‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻓﻘ ﻂ ﻗﺸ ﻨﮓ ﻧﻴﺴ ﺖ ﻳ ﮏ ﻃﻮری اﺳ ﺖ ﻣ ﺜﻞ ﺵﻴ ﺸﻪ ﻧ ﻪ ﻣ ﺜﻞ ﻳ ﺦ ﺑ ﻪ ﺳﻔﻴﺪی و‬
‫ﺳﺮدی ﻳﺦ ﺑﺎ رﻧﮓ هﻢ ﻧﻤﯽﺵﻮد ﻧﺸﺎﻧﺶ داد ﺗﺎ رﻧﮓ ﺳﺒﺰی روی ﺑﻮم ﺑﺮﻳﺰم و ﻳﮏ‬
‫ﺳﺒﺰ ﻗﻬﻮﻩ ای ﺑﺮای درﺧﺖهﺎی ﺁن ﻃﺮف و ﺑﻪ ﺟﺎی ﺁن ﺳﺎﻳﻪ ی دورﺗ ﺮ ﮐ ﻪ ﺟﻨﮕ ﻞ‬
‫اﺳ ﺖ ﺳ ﻴﺎﻩ ﮐ ﻢ رﻧﮕ ﯽ درﺳ ﺖ ﮐﻨ ﻢ رﻧ ﮓ ﺵ ﺎن ﻋ ﻮض ﻣ ﯽﺵ ﻮد ﻣ ﻦ ﺁﻧﺠ ﺎ را ﻧﮕ ﺎﻩ‬
‫ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻧﻪ ﺑﻮم را ﻣﺜﻞ وﻗﺘﯽ ﺗﺎﻳﭗ ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ ﺑﺎز ﻧﻤﯽﺵﻮد‪.‬‬
‫ﺑﺎﻧﻮﻳﯽ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺎ ﻳﮏ ﺗﺨﺖ اﺿﺎﻓﻪ دارﻳﻢ اﮔﺮ ﺑﺨﻮاهﯽ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯽ اﻣﺸ ﺐ را اﻳﻨﺠ ﺎ ﺳﺮ‬
‫ﮐﻨﯽ‪.‬‬
‫دﺳﺘﯽ ﺗﮑﺎن داد‪ :‬ﻧﻪ ﻣﻦ زﻳﺮ ﺁﺳﻤﺎن ﻣﯽﺧﻮاﺑﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺎﻧﻮﻳﯽ ﻳﮏ ﺑﺴﺘﻪ ﺵﻴﺮﻳﻨﯽ زﻧﺠﻔﻴﻠ ﯽ ﺁوردﻩ ﺑ ﻮد ﺑ ﺎز ﮐﺮد و ﺗﻌ ﺎرف ﮐﺮد ﺁ ﻧﻪ ﭘﺮﺳ ﻴﺪ‬
‫ﭼﯽ هﺴﺖ؟ از ﭼﯽ درﺳﺖ ﺵﺪﻩ؟‬
‫ﺑﺎﻧﻮﻳﯽ ﺗﻮﺿﻴﺢ داد ﺁﻧﻪ ﺑﺮداﺵﺘﻪ ﺑﻮد و ﭼﺸﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﺣﺘﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﺰﻩ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮد ﮔ ﻔﺖ‪:‬‬
‫ﺧﻮش ﻣﺰﻩ اﺳﺖ ) ﺑﻠ ﻨﺪ ﺵ ﺪﻩ ﺑﻮد ( ﻣ ﻦ ﻳ ﮏ ﻧﻤﻮ ﻧﻪ از ﮐﺎر هﺎم دارم ﻋﮏس اﺳ ﺖ‬
‫ﻣﺎل ﻧﻤﺎﻳﺸﮕﺎهﻢ‪.‬‬
‫و رﻓﺖ ﺑﻴﺮون ﺑﺎﻧﻮﻳﯽ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻋﺠﻴ ﺐ ا ﺳﺖ هﻤ ﻴﻦ ﻃﻮر ﺁ ﻣﺪ در زد و راﺣ ﺖ ﺁ ﻣﺪ ﺗ ﻮ‬
‫هﻤﻪ ﭼﻴﺰش را ﮔﻔﺖ‪ .‬از ﺵ ﻮهﺮ ﺳﺎﺑﻘﺶ ﮔﻔ ﺖ و دﻋﻮاهﺎﺵ ﺎن و ﺑ ﻌﺪ از د ﺧﺘﺮش از‬
‫ﺧﺎﻧ ﻪاش ﮐ ﻪ ﻧﺰدﻳ ﮏ ه ﺎﻧﻮﻓﺮ اﺳ ﺖ ﮔﻔ ﺖ ﮐ ﻪ‪ :‬ﺵ ﻨﻴﺪﻩ ام اﻳﻨﺠ ﺎ هﻨﺮﻣﻨ ﺪان زﻧﺪﮔ ﯽ‬
‫ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﮔﻔﺘ ﻢ ﮐﻪ‪ :‬ﻧﻪ ﺑﻨﻴ ﺎد ه ﺮ ﺑﻪ ﭼﻨ ﺪ ﻣﺎهﯽ ﮐﺴ ﺎﻧﯽ را از ﺳﺮا ﺳﺮ ﺟﻬ ﺎن دﻋ ﻮت‬
‫ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻣﺎ هﻢ دﻋﻮت ﺵﺪﻩ اﻳﻢ و اﻣﺮوز ﺻﺒﺢ رﺳﻴﺪﻩاﻳﻢ‪.‬‬
‫در زدﻧﺪ‪ ،‬ﺁﻧﻪ ﺑﻮد ﻳﮏ ﭘﻮﺳﺘﺮ ﺑﺰرگ و ﻳﮏ ﮐﺎرت ﭘﺴﺘﺎل دﺳﺘﺶ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺑ ﺎﻧﻮﻳﯽ داد‬
‫اﻳﻨﺠﺎ و ﺁﻧﺠﺎ ﻃ ﺮح ﭼﻤ ﻦ و در ﺧﺖ و ﺳﺎﻳﻪ ی ﺗ ﭙﻪ ای ﺑ ﻪ ﺣﺪس ﻣ ﯽﺵ ﺪ ﻓﻬﻤ ﻴﺪ ﮐﻪ‬
‫ﭼﻴﺴﺖ ﻳﺎ ﻓﻘﻂ رﻧﮓ ﺑﻮد و ﺳﺎﻳﻪ ای از ﻗﻬﻮای در ﺳﺒﺰ و ﻳﺎ ﺗﻪ ﺵﺎﺧﻪ ای ﻣﻌﻠ ﻖ ﺑﺮ‬
‫ﺳﻔﻴﺪی ﻣﺘﻦ اﻓﻖ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺻﺒﺢ ﭘﺲ ﮐﻮ؟‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺎ دﺳﺘﻪ ی ﻓﻨﺠﺎن ﺧﺎﻝﯽ اش ﺑﺎزی ﻣﯽ ﮐﺮد ﮔ ﻔﺖ‪ :‬ﺑﻬ ﺎر ﮐﻪ ﻣ ﯽﺵ ﻮد‬
‫راﻩ ﻣﯽاﻓﺘﻢ اﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﻌﻀﯽ روزهﺎ ﺻﺒﺢ ﻣﯽﺵﻮد وﻗﺘﯽ اﺑﺮ ﻧﺒﺎﺵﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﮐﺴﯽ هﻢ ﻧﻤﯽﺧﺮد‪.‬‬
‫ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ :‬ﻣﻦ ﻣﺸﻬﻮر ﻧﻴﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺎﻧﻮﻳﯽ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬هﻴﭻ وﻗﺖ ﮐﺴﯽ ﻣﺰاﺣﻤﺖ ﻧﺸﺪﻩ رهﮕﺬری ﻣﺴﺘﯽ؟‬
‫ﻣﻦ ﭼﻴﺰی ﻧﺪارم‪.‬‬
‫ﺧﻮدت ﭼﯽ‪ ،‬زﻳﺒﺎﻳﯽ‪ ،‬زﻧﯽ؟‬
‫ﺵﻮهﺮم ﻣﯽﮔﻔﺖ‪ :‬ﺁﺧﺮش ﮐﺸﺘﻪ ﻣﯽﺵﻮی ﮔﻔﺘﻢ ﻣﻦ ﮐﻪ ﻣﯽﻣﻴﺮم ﺑﮕﺬار اﻳﻦ ﻃﻮر ﺑﺎﺵﺪ‬
‫ﭼﻪ ﻓﺎﻳﺪﻩ دارد ﭘﻴﺮ ﺑﺸﻮم و دﻳﮕﺮ ﻧﺘﻮاﻧﻢ ﺧﺎﻧﻪهﺎ را رﻧﮓ ﺑﺰﻧﻢ؟‬
‫ﺑﻠﻨﺪ ﺵﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮوم ﻳﮏ ﺟﺎی ﺗﺎزﻩ ﭘﻴﺪا ﮐﻨﻢ ﺵﺎﻳﺪ ه ﻢ رﻓﺘ ﻢ هﻤ ﺎن ﺟﺎی دﻳ ﺸﺐ‬
‫ﺟﺎی دﻧﺠﯽ اﺳﺖ ) ﺑﻪ ﺑﺎﻧﻮﻳﯽ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮد ( ﻣﺘﺸﮑﺮم هﺮ وﻗﺖ ﻳﻪ ﮐ ﺎر ﻣﯽ ﺑﺮم ﻳﺎد ﺗﻮ‬
‫میاﻓﺘﻢ‪.‬‬
‫ﺑ ﺎﻧﻮﻳﯽ داﺵ ﺖ ﺗﺒﻠﻴ ﻎ ﻧﻤﺎﻳﺸ ﮕﺎهﺶ را ﺑ ﻪ دﻳ ﻮار ﺳ ﻨﺠﺎق ﻣ ﯽﮐ ﺮد ﺁﻧ ﻪ ﮔﻔ ﺖ‪ :‬اﻳ ﻦ را‬
‫ﭘﺎرﺳ ﺎل ﮐﺸ ﻴﺪم‪ .‬ﺣ ﺎﻻ ﻓﻘ ﻂ ﺻ ﺒﺢ ﻣ ﯽﮐﺸ ﻢ دﻳ ﺮوز ﭼﻨ ﺪ ﺗ ﺎ ﮐﺸ ﻴﺪم ﺧﻴﻠ ﯽ ﺧ ﻮب ﺑ ﻮد‬
‫ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺑﻮد ﺗﻮی ﺁن درﻩ ﺁن روﺑﺮو اﻓﻖ ﻣﺜﻞ‪ ...‬ﻣﺜﻞ‬
‫ﺑﺎﻧﻮﻳﯽ ﮔﻔﺖ ‪ :‬ﻣﺨﻤﻞ‬
‫ﻣﺨﻤﻞ ﺳﻔﻴﺪ اﻣﺎ ﺳﺮد‪.‬‬
‫و دﺳﺘﯽ ﺗﮑﺎن داد‪ :‬ﺑﻪ اﻣﻴﺪ دﻳﺪار‪.‬‬
‫ﺑﺎ هﻢ ﮔﻔﺘﻴﻢ‪ :‬ﺑﻪ اﻣﻴﺪ دﻳﺪار‪.‬‬

‫√‬
 ‫زﻳﺮ درﺧﺖ ﻝﻴﻞ‬

‫درﺧﺖ ﻋﺠﻴﺒﯽ اﺳﺖ ﻝﻴﻞ‪ .‬ﺳﺎﻗﻪهﺎش ه ﻤﻪ ﺑ ﻪ ﺵ ﮑﻞ رﻳﺸ ﻪ‪ ،‬رﺵ ﺘﻪ ر ﺵﺘﻪ‪ ،‬در ﺧ ﺎک‬
‫ﻓﺮو رﻓﺘﻪ اﻧﺪ و ﮔﺎهﯽ هﻢ ﭼﻨﺪ رﻳﺸ ﻪ ﮔ ﺮﻩ ﺧﻮردﻩ ﻣﺜ ﻞ ﮐ ﻨﺪﻩ ای ﻳﺎ ﺗﺨ ﺘﻪ ﺳﻨﮕﯽ از‬
‫ﺗﻨﻪ ی ﺁن ﺁوﻳﺨﺘﻪ اﻧﺪ‪ .‬ﺑﺮﮔﻬﺎش ﭘﻬﻦ و ﮔﻮﺵﺖ دارﻧﺪ و ﻣﻴﻮﻩ اش ﻓﻨﺪق ﻣﺎﻧﻨﺪ اﻣﺎ ﺑﻪ‬
‫رﻧ ﮓ ﺳ ﺮخ ﺟﮕ ﺮی اﺳ ﺖ ﺣ ﺘﯽ در اوﻝﻴ ﻦ دﻳ ﺪار اﻳ ﻦ ﺗ ﻮهﻢ ﮐ ﻪ درﺧ ﺖ ه ﻢ ﻣ ﺎ را‬
‫ﻣﯽﺑﻴﻨﺪ ﺁدم را ﻣﯽﻝﺮزاﻧﺪ ﻗﺒﻼ هﻢ دﻳﺪﻩ ﺑﻮدم و ﻝﯽ ﺗﮏ و ﺗﻮک ﺑ ﻮد اﻣ ﺎ در ﮐ ﻴﺶ در‬
‫ﻣﺤﻠﻪ ﻋﺮﺑﻬﺎ دو ﻃﺮف دهﮑﺪﻩ ﺳﯽ ﭼﻬﻞ ﺗﺎﻳﯽ ﻝﻴﻞ داﺵﺖ زﻣ ﻴﻦ را ﺑﺮای ﻝﻮﻝ ﻪ ﮐ ﺸﯽ‬
‫ﮐﻨﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﺎﺗﺎ ﺑﻪ درﺧﺘﻬﺎ ﺑﺮﺳﻴﻢ ﻣﺠﺒﻮر ﺵﺪﻳﻢ ﭘﻨﺞ ﺵ ﺶ ﺑﺎر از روی ﮐﺎﻧﺎﻝﻬ ﺎی‬
‫ﻋﻤﻴﻖ ﺑﭙﺮﻳﻢ‪.‬‬
‫ﭼﻬ ﺎر ﻧﻔ ﺮ ﺑ ﻮدﻳﻢ ﻣ ﻦ و اﺣﻤ ﺪ و دو ﻣﺤﻤ ﺪ ﻋﻠ ﯽ اﺣﻤ ﺪ ﺗ ﺎﺟﺮ اﺳ ﺖ ﻳﮑ ﯽ از ﻣﺤﻤ ﺪ‬
‫ﻋﻠﯽهﺎ ﺵﺎﻋﺮ ﺑﻮد و ﺁن ﻳﮑﯽ داﺳﺘﺎن هﻢ ﻣﯽﻧﻮﻳﺴﺪ‪.‬‬
‫ﺣﺎﻻ ﺵﺎﻋﺮ ﻝﻴﻞ ﺵﺪﻩ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻣﻦ داﺳﺘﺎن ﻧﻮﻳﺴﻢ اﻣﺎ اﻳﻦ ﮐﻪ ﻣﯽﻧﻮﻳﺴ ﻢ دﻳ ﮕﺮ داﺳ ﺘﺎن ﻧﻴ ﺴﺖ ﺳﻔﺮﻧﺎﻣﻪ ه ﻢ ﻧﻴﺴ ﺖ‬
‫ﺵﺮح دﻳﺪار ﺑﺎ درﺧﺖ ﻝﻴﻞ اﺳﺖ اﻧﮕﺎر ﮐﻪ اﮔﺮ ﻝﻴﻞ هﻢ ﻣﯽﻧﻮﺵﺖ ﮐﻪ ﭼﻪ ﺵﺪ ﮐﻪ ﻣ ﺎ را‬
‫دﻳﺪ هﻤﻴﻦ ﻃﻮرهﺎ ﻣﯽﻧﻮﺵﺖ‪.‬‬
‫ﻣﺎ ﺑﻪ دﻋﻮت اﺣﻤﺪ رﻓﺘﻪ ﺑ ﻮدﻳﻢ ﮐﻴ ﺶ دو روز هﻢ ﺧﺮﻳ ﺪی ﮐﺮدﻳﻢ ﺑﻴ ﺸﺘﺮ ﺧ ﺮدﻩ ر ﻳﺰ‬
‫ﺑﻮد‪ :‬ﭼﻨﺪ ﺟ ﻔﺖ ﺟﻮراب و ﻳ ﮑﯽ دو ﺵ ﻠﻮار ﻝﯽ و ﻣ ﺜﻼ دو ﺳﻪ ﭘﻴﺮاهﻦ و ﭼ ﻨﺪ ﻧ ﻮع‬
‫اﺳﺒﺎب ﺑﺰک زﻧﺎﻧﻪ ﺧﺮﻳﺪﻣﺎن هﻢ ﺗﺎ ﻇ ﻬﺮ روز دوم ﺗ ﻤﺎم ﺵﺪ ﻋ ﺼﺮ روز دوم رﻓﺘﻴ ﻢ‬
‫ﻣﺤﻠﻪ ﻋﺮﺑﻬﺎ ﮐﻨﺎر ﺳ ﺎﺣﻞ در اﻧﺒ ﻮﻩ ﭘﻮﺳ ﺘﻪه ﺎی ﺑﺎزﻣﺎﻧ ﺪﻩ از ﻏ ﻮاصه ﺎ ﭼﻨ ﺪ ﭘﻮ ﺳﺘﻪ‬
‫ﺑ ﺰرگ ﺻ ﺪف ﭘﻴ ﺪا ﮐ ﺮدﻳﻢ و ﻳﮑ ﯽ دو ﺗ ﺎ ﺣﻠ ﺰون ﮐ ﻪ از ﻳﮑﻴ ﺶ وﻗ ﺘﯽ ﺑ ﻪ ﮔﻮﺵ ﻤﺎن‬
‫ﻣﯽﮔﺬاﺵﺘﻴﻢ ﺻﺪای درﻳﺎ ﻣﯽﺵﻨﻴﺪﻳﻢ‪.‬‬
‫ﻳﮑ ﯽ از ﺣﻠﺰوﻧ ﻬﺎ را ﻣ ﻦ ه ﻨﻮز دارم ﮐﻨ ﺎر درﻳ ﺎ ﮐ ﻪ ﺁدم ﮐﺎﺳ ﻪ ﺣﻠ ﺰون را ﺑ ﻪ ﮔ ﻮش‬
‫ﻣﯽﮔﺬارد ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ انﻋﮏاس ﺻ ﺪای در ﻳﺎ اﺳ ﺖ ا ﻣﺎ اﻳﻨ ﺠﺎ ﭼﯽ ﮐﻪ ﻣ ﯽ ﺗﻮان‬
‫اﻳ ﻦ هﻤ ﻪ دور از درﻳ ﺎ ﺑ ﺎ هﻤﭽﻨ ﺎن ﺻ ﺪای هﻤﻬﻤ ﻪ ﺁن را ﺵ ﻨﻴﺪ؟ ﻣ ﯽداﻧ ﻢ ﺗﻮﺟﻴﻬ ﯽ‬
‫ﻋﻠﻤﯽ وﺟﻮد دارد وﻝﯽ ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﭘﻮﺳﺘﻪ ﺧﺸﮏ و ﺳﺨﺖ ﺣﻠﺰون در اﻳﻦ ﺵﻬﺮ‬
‫دور از درﻳﺎ هﻢ ﻏﻮﻃﻪ ور در وهﻢ درﻳﺎﻳﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧ ﻮاب ﻣ ﯽﺑﻴ ﻨﺪ ﻣﺜ ﻞ ﺵ ﺎﻋﺮ ﮐﻪ‬
‫وهﻢ ﻝﻴﻞ ﻝﻴﻠﺶ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺧﻮد ﻝﻴﻞ هﻢ هﻤﻴﻦ ﻃﻮرهﺎﺳﺖ‪ .‬ﺳﯽ ﭼﻬﻞ ﺗﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﺒﻮدﻧﺪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬اﻣﺎ ﺑﻪ ﻗﻮل ﻣﺤﻤﺪ‬
‫ﻋﻠﯽ ﺵﺎﻋﺮ اﻧﮕﺎر ﮐﻪ اوﻝﺶ هﺸﺖ ﭘﺎﻳﯽ ﺑﻪ ﺳﺎﺣﻞ اﻓﺘ ﺎدﻩ و رﻳﺸ ﻪ دوا ﻧﺪﻩ و ﺑ ﻌﺪ هﻢ‬
‫ﺻ ﺒﺢ ﻳ ﺎ ﻋﺼ ﺮی ﻳﮑ ﯽ از ﺵ ﺎﺧﮏه ﺎش را دراز ﮐ ﺮدﻩ و درﺧ ﺘﯽ دﻳﮕ ﺮ در ﺧ ﺎک‬
‫ﻧﺸﺎﻧﺪﻩ ﺑﻌﺪ ﻳﮑﺪﻓﻌﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﻧﮑﻨﺪ ﻝﻴﻞهﺎ هﻢ دارﻧﺪ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺧ ﺎﻃﺮ ﻣﯽﺳ ﭙﺎرﻧﺪ‪ .‬ﻣ ﺎ‬
‫ﭼﻬﺎر ﺗﺎ را ﮐﻪ داﺵﺘﻴﻢ از ﮐﻨﺎر ﺵﺎن رد ﻣ ﯽﺵ ﺪﻳﻢ و ﺳﺮاغ رﺳ ﺘﻮراﻧﯽ را ﻣ ﯽﮔﺮﻓﺘ ﻴﻢ‬
‫ﮐﻪ ﺧﻮراک ﮐﻮﺳﻪ داﺵﺖ؟‬
‫ﺟﺎی دﻧﺠ ﯽ ﺑﻮد ﺑﺎ ﭼﻨ ﺪ ﺗ ﺨﺖ در ﺑ ﻴﺮون و ﺳﻪ ﭼﻬ ﺎر ﻣﻴﺰ در ﺧﻮد رﺳ ﺘﻮران ﻣ ﻦ‬
‫ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺣﺘﯽ ﻳﮏ ﭘﺮ از ﮐﺒﺎب ﮐﻮﺳﻪ ﺑ ﺨﻮرم ﭼﺮب ﺑ ﻮد در ﺳﺖ وﻝ ﯽ ﻓﮑ ﺮ اﻳ ﻦ ﮐ ﻪ‬
‫اﻳﻦ ﮐﻮﺳﻪ ای ﮐﻪ ﻣﺎ ﻣﯽﺧﻮردﻳﻢ ﭘﺎﻳﯽ را ﺧﻮردﻩ ﺑﺎﺵﺪ دﻝﻢ را ﺁﺵﻮب ﻣﯽﮐﺮد ﮐﻪ ﺑ ﺎز‬
‫ﺧ ﻮد ﺑ ﻪ ﺧ ﻮد ﺣ ﺮف از درﺧ ﺖ ﻝﻴ ﻞ ﭘﻴ ﺶ ﺁﻣ ﺪ ﺵ ﺎﮔﺮد رﺳ ﺘﻮران ﮔﻔ ﺖ‪ :‬ﺑﻬ ﺶ ﻓﮑ ﺮ‬
‫ﻧﮑﻨﻴﺪ ! اوﻝﺶ ﺑﺪ ﻧﻴﺴﺖ ﺁدم ﮔﺬﺵﺘﻪهﺎ هﻤﻪ ﻳﺎدش ﻣﯽرود اﻣﺎ ﺑﻌﺪ ﺧﻮدش دﻳ ﮕﺮ ول‬
‫ﮐﻦ ﺁدم ﻧﻴﺴﺖ ﻣﻦ ﮐﻪ ﻧﺰدﻳﮏ ﺑﻮد دﻳﻮاﻧﻪ ﺑﺸﻮم‪.‬‬
‫اﺻﻔﻬﺎﻧﯽ ﺑﻮد دو ﺳﺎل ﺑﻮد ﮐﻪ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮد ﮐﻴﺶ و ﭘﺎﻳﺒﻨﺪ ﺵ ﺪﻩ ﺑﻮد ﻣﺤﻤ ﺪ ﻋﻠ ﯽ ﺵ ﺎﻋﺮ‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﺮا داﺵﺘﯽ دﻳﻮاﻧﻪ ﻣﯽﺵﺪی؟‬
‫هﻤ ﻪ اش از ﻝﻴ ﻞ ﺣ ﺮف ﻣ ﯽزدم ﻣﺜ ﻼ داﺵ ﺘﻢ ﺟﻨ ﺲ دﺳ ﺖ ﻣﺸ ﺘﺮی ﻣ ﯽدادم ﻳ ﺎد اﻳ ﻦ‬
‫ﻝﻴﻞهﺎ ﻣﯽاﻓﺖادم ﺁﺧﺮش ﺁﻣﺪم اﻳﻨﺠﺎ ﺵﺎﮔﺮد ﺵﺪم‪.‬‬
‫اﺳﻤﺶ ﻣﺮﺗﻀﯽ ﺑﻮد ﻣﺤﻤﺪ ﻋﻠﯽ ﮐﻪ داﺳﺘﺎن هﻢ ﻣﯽﻧﻮﻳﺴﺪ ﭘﺎ ﭘﯽ ﺵﺪ ﮐﻪ ﭼﺮا ﮔﺬارش‬
‫ﺑﻪ ﮐﻴﺶ اﻓﺘﺎدﻩ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻋﺸﻖ ﺁﺙﺎر ﻋﺸﻖ‪.‬‬
‫و ﺧﻨﺪﻳﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺗﺎزﻩ ﻓﻬﻤﻴﺪﻳﻢ ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﺳﺒﺪ ﻧﺎن ﻳﺎ ﻝﻴﻮان و ﻳﺎ ﻧﻮﺵﺎﺑﻪ ﻣﯽﺁوردﻩ هﺮ ﺑﻪ‬
‫ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ ای ﻣ ﯽﺧﻨﺪﻳ ﺪﻩ‪ .‬ﺧ ﻨﺪﻩ ای ﺑ ﺎ ﺧ ﻮد و در ﺧﻮد ﻣﺤ ﻤﺪ ﻋ ﻠﯽ ﺑﺎز ﭘﻴﻠ ﻪ ﮐﺮد‪:‬‬
‫ﭘﺲ اﻳﻨﺠﺎ ﻋﺎﺵﻖ ﺵﺪی ﻋﺎﺵﻖ ﻳﮑﯽ از هﻤﻴﻦ ﻣﺴﺎﻓﺮهﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻗﺼﺪ ﺧﺮﻳﺪ ﻣﯽﺁﻳﻨﺪ؟‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ای ﺁﻗﺎ دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻝﻪ ﻣﺎن ﺑﻮد ا ﺳﻢ ﻣﺎ روش ﺑ ﻮد ﭼ ﯽ ﻣﯽﮔﻮﻳ ﻨﺪ؟ ﺑ ﺎ هﻢ ﺑﺰرگ‬
‫ﺵﺪﻩ ﺑﻮدﻳﻢ اﻣﺎ از ﺟﺒﻬﻪ ﮐﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻴﻢ دﻳﺪﻳﻢ دادﻩ ا ﻧﺪش ﺑﻪ ﻳﮑ ﯽ دﻳ ﮕﺮ ﻣﺎ هﻢ ﺁﻣﺪ ﻳﻢ‬
‫اﻳﻨﺠﺎ ﮐﻪ ﻣﺜﻼ از ﺁﻧﺠﺎهﺎ ﮐﻪ ﺑﺎ هﻢ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ ﻳﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ دﻳﺪﻩ ﺑﻮدﻳﻢ دور ﺑﺎﺵﻴﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺎز ﺧﻨﺪﻳﺪ هﻤﺎن ﻃﻮر ﺑﺎ ﺧﻮد و در ﺧﻮد‪.‬‬
‫ﭼﻨﺪ ﻣﺸﺘﺮی ﮐﻪ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺳﺮ وﻗﺖ ﺁﻧﻬﺎ رﻓﺖ و ﻣﺎ دﻳﮕﺮ هﻤﻪ اش از ﻝﻴﻞ ﺣﺮف زدﻳﻢ‪.‬‬
‫هﺮ ﮐﺲ ﺑﻪ ﭼﻴﺰی ﺗﺸﺒﻴﻬﺶ ﻣﯽﮐﺮد ﻣﺮﺗﻀﯽ ﮐﻪ ﺳﺮ ﻣﻴﺰ ﻣﺎ ﺑﺮﮔﺸ ﺖ ﮔ ﻔﺖ‪ :‬ﻣ ﻦ ﮐ ﻪ‬
‫ﻋﺮض ﮐﺮدم ﺁدم را ﺳﺤﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻧﻤﯽﮔﺬارد ﺑﻪ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮی ﻓﮑﺮ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎز ﺧﻨﺪﻳﺪ ﻧﻮﻋﯽ ﺟﻨﻮن ﻳﺎ ﺳﺮﺧﻮﺵﯽ ﺁدﻣﯽ ﻣ ﺸﻨﮓ در ﺧﻨ ﺪﻩ اش ﺑ ﻮد‪ .‬اﺣﻤ ﺪ ﮔﻤﺎ ﻧﻢ‬
‫ﭼ ﻴﺰی ﮔﻔ ﺖ ﺵ ﺒﻴﻪ اﻳﻨﮑ ﻪ‪ :‬دﺧ ﺘﺮ ﺧﺎﻝ ﻪ ﺣ ﺎﻻ‪...‬؟ ﻳ ﺎ ﺣ ﺎﻻ ﮐ ﻪ دﻳﮕ ﺮ‪...‬؟ ﮐ ﻪ ﻣﺮﺗﻀ ﯽ‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺵﻴﻤﻴﺎﻳﯽ ﺵﺪﻩ ﺑﻮدﻳﻢ ﺁﻗﺎ‪ .‬اﻳﻦ درﺧﺖ ﺧﻴﻠﯽ اوﻝﺶ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺧ ﺪﻣﺖ ﮐ ﺮد‪ .‬را ﺳﺘﺶ‬
‫ﭘﺴ ﺮﺧﺎﻝﻪ ﺻ ﺎدﻗﻤﺎن ﺑ ﺮادر دﺧ ﺘﺮﻩ ﻣ ﺎ را ﺁورد اﻳﻨﺠ ﺎ ﻣ ﯽﮔﻔ ﺖ‪ :‬ﻝﻴ ﻞ ﻣﻌﺠ ﺰﻩ ﻣ ﯽﮐﻨ ﺪ‬
‫زﻳﺮش ﮐﻪ ﭼﻨﺪ روز ﺻﺒﺢ زود ﺑﺸﻴﻨﯽ ﻳﺎدت ﻣﯽرود ﻣﺎ هﻢ ﺁﻣﺪﻳﻢ ﺧﻮب ﻳﺎدﻣﺎن رﻓﺖ‬
‫از ﺑ ﺲ ﭼﻴﺰه ﺎی دﻳﮕ ﺮ ﻳﺎدﻣ ﺎن ﻣ ﯽﺁﻣ ﺪ‪ .‬ﺣ ﺎﻻ اﻝﺤﻤ ﺪاﷲ ﺑﻬ ﺘﺮﻳﻢ ﻣ ﺎ ﺟﺎﻧﺒ ﺎز ﭼﻬ ﻞ‬
‫درﺻﺪﻳﻢ ﺁﻗﺎ‪.‬‬
‫ﺑ ﻴﺮون ﮐ ﻪ ﺁﻣ ﺪﻳﻢ دﻳ ﺪﻳﻢ دو ﺗﺨ ﺖ ﺟﻠ ﻮ رﺳ ﺘﻮران در ﺳ ﺎﻳﻪ ﻳ ﮏ درﺧ ﺖ ﻝﻴ ﻞ اﺳ ﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ درﺧﺖ ﺟﺰﻳﺮﻩ ﺑﻮد ﭼﻨﺎن ﺑﺰرگ ﮐﻪ رﺳﺘﻮران را زﻳﺮ ﺵ ﺎﺧﻪه ﺎش ﺳ ﺎﺧﺘﻪ‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ و ﺣﺎﻻ رﻳﺸﻪهﺎی ﻣﻌﻠﻘﺶ ﻣﺜﻞ ﺗﺮﻳﺸﻬﻬﺎی دﺳﺖ ﻳﺎ ﭘﺎی ﺗﺮﮐﺶ ﺧﻮردﻩ ﺑﺮ ﺑﺎم‬
‫رﺳﺘﻮران ﺁوﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻏﺮوب ﺑﻮد و ﺧﻮرﺵﻴﺪ ﻋﻈ ﻴﻢ و ﺳﺮخ ﺑ ﺮ ﺳﻄﺢ ﺑ ﯽ ﺗﻼﻃ ﻢ درﻳ ﺎ ﻧﺸﺴ ﺘﻪ ﺑ ﻮد ﺵ ﺐ‬
‫ﺑ ﺎران ﺑﺎرﻳ ﺪ و ﻣ ﺎ در هﻤ ﺎن اﺗ ﺎق هﺘ ﻞ ﻣﺎﻧ ﺪﻳﻢ و ه ﺮ ﮐ ﺲ از ﻋﺸ ﻖه ﺎش ﮔﻔ ﺖ‪.‬‬
‫ﺗﺠﺮﺑﻪهﺎی دور و ﻳﺎ ﺑﻬ ﺘﺮ زﺧﻤﻬ ﺎی ﻧﺎﺳ ﻮری ﮐﻪ ﺣﺎﻻ دﻳﮕ ﺮ ز ﻳﺮ ﭘﻮﺳ ﺖ ﺑﻮدﻧ ﺪ و‬
‫ﭼﺮک و ﺧﻮﻧﯽ ﻧﺪاﺵﺘﻨﺪ اﻣﺎ اﮔﺮ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﯽ ﻣﯽﮔﺮﻓﺘﻨﺪ داد ﺁدم را در ﻣﯽﺁوردﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻓ ﺮداش ﻣ ﻦ ﺻ ﺒﺢ زود ﺗﻨﻬ ﺎ ﺑ ﻴﺮون ﺁﻣ ﺪم ﻳﺎدداﺵ ﺘﯽ ﮔﺬاﺵ ﺘﻪ ﺑ ﻮدم ﮐ ﻪ ﻣ ﯽروم ﻗ ﺪم‬
‫ﺑ ﺰﻧﻢ ﺑ ﺎ ﺗﺎﮐﺴ ﯽ ﺗ ﺎ ﻧﺰدﻳ ﮏ ﻳﮑ ﯽ از ﮐﺎﻧﺎﻝﻬ ﺎ رﻓﺘ ﻢ ه ﻮا اﺑ ﺮی ﺑ ﻮد و ﻝﻄﺎﻓ ﺖ ه ﻮا را‬
‫ﻣﯽﺵﺪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺣﺘﯽ ﻝﻤﺲ ﮐﺮد‪ .‬رﺳﺘﻮران ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻘ ﻴﻪ ﻝﻴ ﻞه ﺎ ﭘ ﺸﺖ ﺧﺎ ﻧﻪه ﺎی‬
‫دﻩ ﺑﻮد ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدم ﮐﻪ اﮔﺮ ﺑﺎ دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻝﻪ اش هﻢ ازدواج ﮐﺮدﻩ ﺑ ﻮد ﺑ ﺎز ﺑﻬ ﺘﺮ ﺑ ﻮد‬
‫ﻣﯽﺁﻣﺪ و زﻳﺮ ﻳﮑﯽ از اﻳﻦ درﺧﺖهﺎ ﻣﯽﻧﺸﺴﺖ‪.‬‬
‫زﻳﺮ ﻳﮑﯽ از درﺧﺘﻬﺎ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﻏﻴﺮ از ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ی رﻳﺸﻪهﺎﻳﯽ ﮐﻪ در ﺧﺎک دا ﺵﺖ‬
‫ﻳﮑﯽ دو رﻳﺸﻪ هﻢ ﮔﺮﻩ در ﮔﺮﻩ ﻣﺜﻞ ﮐﻨﺪﻩ زاﻧﻮ ﻳﺎ دﺳﺖ ﻣﺸﺖ ﮐﺮدﻩ ای ﮐﻪ زﻳﺮ ﭼﺎﻧ ﻪ‬
‫ﺑﮕﺬارﻳﻢ در هﻮا ﻣﻌﻠﻖ ﺑﻮد‪.‬‬
‫اﻳﻦ را ﻣ ﯽﻧﻮﻳﺴ ﻢ ﻣ ﯽدا ﻧﻢ ﮐ ﻪ ﻣﻴ ﻮﻩ ﻝﻴ ﻞ ﭼ ﺮا ﺳﺮخ ﺟ ﮕﺮی ا ﺳﺖ ﺑ ﺮای هﻤ ﻴﻦ هﻢ‬
‫ﻣ ﯽﻧﻮﻳﺴ ﻢ ﺗ ﺎ اﮔ ﺮ ﮐﺴ ﯽ ﮔﺮﻓﺘ ﺎر رﻓﺘ ﻪهﺎﺳ ﺖ ﭘﻴ ﺶ از ﺁﻧﮑ ﻪ زﺧ ﻢ ﺑ ﻪ ﭼ ﺮک ﺑﻨﺸ ﻴﻨﺪ‬
‫ﺧﻮدش را ﭘﻴﺶ از ﻃﻠﻮع ﻳﺎ ﻏﺮوب ﺑﻪ ﺳﺎﻳﻪ ﻝﻴﻠﯽ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺤﻤﺪ ﻋﻠﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ زﻳﺎد ﻣﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﻓﻘﻂ ﻝﻴﻞ ﻣﯽﺑﻴﻨﺪ و ﻝﻴﻞ ﻣﯽﻧﻮﻳﺴﺪ‪.‬‬
‫زﻳﺮ درﺧﺖ ﻝﻴﻞ ﻣﺮﺑﻊ ﻧﺸﺴ ﺘﻢ و ﮔﺬاﺵ ﺘﻢ ه ﻮا ﮐﻢ ﮐﻢ رﻳ ﻪه ﺎم را ﭘﺮ ﮐﻨ ﺪ هﻮای زﻳ ﺮ‬
‫درﺧﺖ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺑﻮد ﻧﻪ از ﻣﻪ ﻳ ﺎ ﺵ ﺮﺟﯽ و ﻳ ﺎ ﺣﺘﯽ ﮐﺮﺑ ﯽ ﮐ ﻪ درﺧﺘﻬ ﺎ از ﻏﺮوب ﺗ ﺎ‬
‫ﻃﻠﻮع ﺁﻓﺘﺎب ﭘ ﺲ ﻣﯽدهﻨ ﺪ ﺑﻠ ﮑﻪ از هﻤ ﻪ ﻗ ﺼﻪه ﺎﻳﯽ ﮐﻪ از ﻗﺮﻧ ﻬﺎ ﭘﻴ ﺶ ﻣﻌﻠ ﻖ ز ﻳﺮ‬
‫درﺧﺖ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮد‪.‬‬
‫زﻧﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺻﻮرت و دو دﺳﺖ ﻏﻮ ﻃﻪ ور در ﺁب ﻣ ﺮدش را ﻓﺮا ﻣﻮش‬
‫ﮐﻨﺪ ﻓﺮﻳﺎدش ﻣﺜﻞ ﺻﺪای دور درﻳﺎ ﻣﻌﻠﻖ زﻳﺮ درﺧﺖ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮد ﻏﻮاﺻﯽ را د ﻳﺪم ﮐ ﻪ‬
‫ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮد ﺗﺎ درﺧﺖ ﮐﻤﮑﺶ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻳﺎدش ﺑﺮود ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﻣﺮوارﻳﺪی ﺑﻪ ﺑﺰرﮔﯽ ﺵﺴ ﺖ‬
‫ﺧﻮدش از ﻣﻴﺎن ﮔﻮﺵﺖ ﺻﺪف درﺁورد و ﺑﺎ اوﻝﻴﻦ ﻝﻨﺞ ﺗﺎ ﺑﻮﺵﻬﺮ رﻓﺖ و از ﺧﻮر ﺗﺎ‬
‫در ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺨﺘﺎر دوﻳﺪ ﮐﻪ اﻳﻦ هﻢ ﺵﻴﺮﺑﻬﺎی دﺧﺘﺮ ﺗﺎن ﻧﺎﺧ ﺪاﻳﯽ ﮐﻪ ﺳﺮ ﭘ ﻴﺮی ﻋﺎﺵ ﻖ‬
‫ﮐﻨ ﻴﺰی ﺳ ﻴﺎﻩ ﺵ ﺪﻩ ﺑ ﻮد و از ﺵ ﺮم داﻣﺎده ﺎش دﺳ ﺖ ﺑ ﻪ داﻣ ﻦ درﺧ ﺖ ﺵ ﺪﻩ ﺑ ﻮد ﮐ ﻪ‬
‫ﺻﺪای ﺧﻠﺨﺎﻝﻬﺎش ﻧﻤﯽﮔﺬارﻧﺪ ﺑﺨﻮاﺑﻢ‪ .‬ﺻﺪای زﻧﯽ را ﺵﻨﻴﺪم ﮐﻪ زﻳﺮ هﻤﻴﻦ ﻝﻴﻞ ﮔﻔﺘﻪ‬
‫ﺑﻮد‪ :‬دﺧﻴﻠﺘﻢ ﻝﻴﻞ اﻳﻦ دﻓﻌﻪ ﺁﻣﺪم ﺟﻬﻴﺰﻳﻪ ی دﺧﺘﺮ دوﻣﻢ ﺑﺪری را ﺑﺨ ﺮم ا ﻣﺎ ﭼﻪ ﮐﻨ ﻢ‬
‫ﮐﻪ اﻳﻦ ﺑﺎر دﻝﻢ ﭘﻴﺶ ﻧﻮﻩ ﻋ ﻤﻮ اﺳ ﺖ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﻓ ﻘﻂ ﺻ ﺪاﻳﺶ را از ﺗﻠﻔ ﻦ ﻣ ﯽﺵ ﻨﻮم؟‬
‫دﺧﺘﺮی هﻢ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ ﻝﻴﻞ ﮐﻤﮑﺶ ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﻳﺎد ﺻﻮت ﭘﺪرش را ﮐﻪ در ﻗ ﺎب ﮐﻔ ﻦ‬
‫دﻳﺪﻩ ﺑﻮد از ذهﻨﺶ ﭘﺎک ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺵﻮهﺮش ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪ :‬ﻣﻦ دﻳ ﮕﺮ ﺧﺴ ﺘﻪ ﺵ ﺪم از ﺑ ﺲ‬
‫ﮔﺮﻳﻪ ﻣﯽﮐﻨﯽ زﻧﯽ هﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﻮاهﺮ ﺧﻮاﻧﺪﻩ اش هﺮ ﺵﺐ ﺑﻪ ﺧﻮاﺑﺶ ﻣﯽﺁﻣﺪ‪ :‬ﻣ ﮕﺮ‬
‫ﻧﮕﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﺮدهﺎ ﺻﻔﺖ ﻧﺪارﻧﺪ؟ ﺟﺎﻧﺒﺎزی ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﺎﻝ ﻪ دوﺳ ﺖ زﺧﻤﻴ ﺶ ﻧﻤ ﯽﮔﺬا ﺵﺖ‬
‫ﺑﺨﻮاﺑﺪ ﭘﺰﺵﮑﻴﺎری ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﺨﺼﺼﺶ زدن ﺁﻣﭙﻮل هﻮا ﺑﻮد ﻳﺎ اﻝﮑﻞ‪.‬‬
‫ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺑﻮد ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻝﻴﻞ رﺣﻢ ﮐﻦ! ﻣﻦ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ اﻳﻦهﺎ را ﻧﻤﯽﺵﻮد ﻧﻮﺵﺖ‪.‬‬
‫ﻧﺮﻣﻪ ﺑﺎدی وزﻳﺪ و هﻮا را ﺟﺎﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮد ﺑﺎز ه ﻢ دﻳ ﺪم ﭘﺮدﻩ در ﭘ ﺮدﻩ ﮐ ﻪ ﺗ ﺎ ﺑ ﺎرم را‬
‫ﺳ ﺒﮏ ﮐﻨ ﻢ ﻳﮑ ﯽ ﻳﮑ ﯽ ﮔﻔﺘ ﻢ‪ :‬ﺑ ﻪ ﻳ ﺎد ﻣ ﯽﺁوردم و ﻣ ﯽﮔﻔﺘ ﻢ‪ :‬ﻳ ﺎدم ﻧﻴﺴ ﺖ ﺣ ﺎﻻ دﻳﮕ ﺮ‬
‫ﺳﺒﮏ ﺵﺪﻩ ام ﺁدمهﺎ را ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺨﺸ ﻴﺪ ﺣﺘﯽ ﺁن ﮐﻪ از ﭘﺲ هﺮ ﭘ ﻨﺞ ﺵ ﺶ ﺵﻼق ﺗﮑ ﻪ‬
‫ﺁﻳﻨﻪ ای ﺵﮑﺴﺘﻪ را ﺑﻪ داﻣﻦ ﭘﻴﺮاهﻨﺶ ﭘﺎک ﻣﯽ ﮐﺮد ﺑ ﻌﺪ هﻢ ﺧﻢ ﻣ ﯽﺵ ﺪ ﺟ ﻠﻮ د هﺎن‬
‫ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﻣﯽﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﺑﺒﻴﻨﺪ هﻨﻮز ﻧﻔﺲ ﻣﯽﮐﺸﺪ ﻳﺎ ﻧﻪ‪.‬‬
‫ﺣﺎﻻ ﻣﻦ دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺻﻠﺢ ﺑﺎ ﺟﻬﺎن رﺳﻴﺪﻩ ام هﻤﻪ ی ﮔﻮﺵﻪ و ﮐﻨﺎر ﻳﺎدهﺎم را زﺵﺖ و‬
‫زﻳﺒﺎ ﻳﺎ ﺗﻠﺦ و ﺵﻴﺮﻳﻦ ﺑﺎ ﻝﻴﻞهﺎی ﮐﻮﭼﮏ و ﺑﺰرگ ﺁراﺳﺘﻪام‪ .‬ﺣﺎﻻ در ﺳﻪ ﮐﻨ ﺞ اﺗ ﺎق‬
‫ﻧﺸﻴﻤﻨﯽ ﺑﺎ ﺁن هﻤﻪ ﻣﻬﻤ ﺎن ﻳﮏ درﺧ ﺖ ﻝﻴ ﻞ زﻳﻨ ﺘﯽ ه ﺴﺖ ﺑ ﺎ هﻤ ﻴﻦ ﻝﻴ ﻞ ﺑ ﻮد ﮐﻪ از‬
‫ﮔﺬﺵﺘﻪام ﮔﻔﺘﻢ‪ .‬ﻓﺮداش از ﺗﻠﻔﻦ ﺻﺪای دور درﻳﺎ را ﺵﻨﻴﺪم‪ .‬ﻳﮏ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﻓﻘﻂ ﺻﺪای‬
‫درﻳﺎ ﻣﯽﺁﻣﺪ ﺵ ﺒﺶ ﻝ ﻴﻞ در ا ﺗﺎﻗﻢ ﺑﻮد ﺧﻔ ﺘﻪ ﺑﺮ ﻧﻴ ﻢ ﺗﺨ ﺘﯽ ﻳ ﺎدم هﺴ ﺖ ﮐ ﻪ ﺻﺒﺢ ﮐ ﻪ‬
‫ﺑﻴﺪار ﺵﺪم ﻧﺒﻮدش اﻣﺎ دﺳﺖ و ﺑﺎزوم ﺑﻮی ﺻﻤﻎ ﻝﻴﻞ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑ ﻮد ﺣﺎﻻ ﮔ ﺎهﯽ روز هﺎ‬
‫ه ﻢ ﺑ ﻪ ﻳ ﺎدم ﻣ ﯽﺁﻳ ﺪ ﺳ ﻨﮕﻴﻦ اﺳ ﺖ ﺑ ﺎ ﺑ ﺎر هﻤ ﻪ ی ﺁن رﻓﺘ ﻪه ﺎ ﻗﺼ ﻪ ی هﻤ ﻪ ی‬
‫ﻣﺴﺎﻓﺮاﻧﯽ ﮐﻪ ﭘﻴﺶ از ﻃﻠﻮع و ﻳﺎ ﻏﺮوب زﻳ ﺮش ﻧﺸ ﺴﺘﻪ ا ﻧﺪ ﮔﺎهﯽ هﻢ د ﺳﺖ دور‬
‫ﮔﺮدﻧﻢ ﭘﻴﭽﺎﻧﺪ و ﺑﻪ ﻗﻌﺮ ﺁﺑﻢ ﮐﺸﺎﻧﺪ ﺧﻔﻪ ام ﻣﯽﮐﻨ ﺪ ﻣﯽدا ﻧﻢ ﺑﺎ اﻳﻨﻬﻤ ﻪ ﺳﺒﮏ ﺵﺪﻩ ام‬
‫ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ ام‪ .‬ﺵﻤﺎ هﻢ اﮔﺮ ﺑﺨﻮاهﻴ ﺪ ﻣ ﯽﺗﻮاﻧﻴ ﺪ ﺑﺒﺨ ﺸﻴﺪم‪ .‬ﺁدم زﻣﻴ ﻦ ﻧﻴﺴ ﺖ ﮐ ﻪ ﺑﺘﻮاﻧ ﺪ‬
‫ﺑﺎر هﻤﻪ اﻳﻦ ﺗﻠﺨﯽهﺎ را ﺑﻪ دوش ﺑﮑﺸﺪ‪.‬‬
‫ﺣ ﺎﻻ ﺑ ﺎر هﻤ ﻪ ﺗﻠﺨﻴﻬ ﺎی ﻣ ﻦ زﻳ ﺮ ﻳﮑ ﯽ از ﺁن ﻝﻴ ﻞه ﺎی ﮐﻴ ﺶ اﺳ ﺖ‪ .‬دﻳﮕ ﺮ ﺧ ﻮدش‬
‫ﻣﯽداﻧﺪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺮ هﺮ ﮐﺲ ﮐﻪ ﺑﺨﻮاهﺪ ﺳﺎﻳﻪ ﺑﻴﻨﺪازد‪ .‬ﺳﺎﻋﺘﻬﺎ ﺑﻪ ﻗﺼﻪ ی هﺮ ﮐ ﺲ‬
‫ﮐ ﻪ ﺑﺨﻮاه ﺪ ﮔ ﻮش ﺑﺪه ﺪ ﻳ ﺎ ﺣ ﺘﯽ درﺧ ﺖ زﻳﻨ ﺘﯽ ﺧ ﻮاﺑﺶ ﺑﺸ ﻮد ﺳ ﺮ ﺑ ﺮ ﺑ ﺎﻝﻴﻨﺶ ﺑ ﻪ‬
‫ﺧﻮاب رود‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﺵﺪم دﻳﺪم ﮐﻪ ﻣﺮﺗﻀﯽ هﻤﺎن روﺑﺮو ﺑﺮ ﭘﺸﺘﻪ ﺧﺎک ﮐﺎﻧﺎل ﻧﺸﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻣﻦ هﻢ ﺧﻨﺪﻳﺪم وﻗﺘﯽ ﺑﻐﻠﺶ ﮐﺮدم ﮔﻔﺖ‪ :‬دﻳﺪﻳﺪ ﺁﻗﺎ ﻣﻦ ﭼﻪ ﻣﯽﮐﺸﻴﺪم؟‬
‫ﻧﭙﺮﺳﻴﺪم ﺗﺎ ﺑﺎز ﺑﺎر دوﺵﺶ ﻧﺸﻮد‪ .‬ﺻﺪای دوﺳﺖ زﺧﻤﯽ ﮐﻪ ﺟﻠﻮ ﺳﻨﮕﺮ اﻓﺘﺎدﻩ ﺑﺎ ﺵﺪ‬
‫اﮔﺮ ﻣﺪام ﺑﻪ ﻳﺎد ﺁدم ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻃﻌﻢ ﻃﻠﻮع را ﺣﺘﯽ ﺗﻠﺦ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺵﺮﻣﻨﺪﻩ ام ﻣﺮﺗﻀﯽ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬دﺵﻤﻨﺘﺎن ﺵﺮﻣﻨﺪﻩ ﺑﺎﺵﺪ‪.‬‬
‫و هﺮ دو ﺧﻨﺪﻳﺪﻳﻢ ‪.‬‬
‫ﺗ ﺎ ﺟﻠ ﻮ رﺳ ﺘﻮران هﻤﭙ ﺎش رﻓﺘ ﻢ‪ .‬هﻤ ﻪ اش از ﺻ ﺎﺣﺐ رﺳ ﺘﻮران ﺑ ﺮاﻳﻢ ﮔﻔ ﺖ‪ .‬از‬
‫زﻧﻬﺎﻳﯽ ﮐﻪ در هﻤﻴﻦ ﻣﺤﻞ داﺵﺖ و ﻳﮑﯽ دو ﺗﺎی دﻳﮕﺮ ﮐﻪ ﺗﻮی اﻳﻦ ﻳﺎ ﺁن ﺑ ﻨﺪر ﻣ ﻦ‬
‫هﻢ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﻓﺮدا ﻣﯽروﻳﻢ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬از ﻣﻦ ﻣﯽﺵﻨﻮﻳﺪ ﺑﺮ ﻧﮕﺮدﻳﺪ‪ .‬درﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺁدم هﻤ ﻪ ﮔﺬ ﺵﺘﻪ اش ﻓﻘ ﻂ ﻝ ﻴﻞ‬
‫ﺑﺎﺵﺪ‪.‬‬
‫در رﺳﺘﻮران را ﮐﻪ ﺑﺎز ﻣﯽﮐﺮد ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺎ ﻗﺎﻧﻊ ﺵﺪﻩ ا ﻳﻢ ﺁﻗ ﺎ ﺑ ﻪ هﻤ ﻴﻦ ﮔﻮﺵ ﻪ ﺑﻪ ه ﺮ‬
‫ﻣﺴﺎﻓﺮی ﮐﻪ ﺗﺎ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻴﺎﻳﺪ از ﻣﺎهﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎ ﻻک ﭘﺸﺖ و ﮐﻮﺳﻪ ﮐﺒﺎﺑﯽ ﻣﯽدهﻴﻢ ه ﺮ‬
‫ﮐ ﺲ باﻳ ﺪ هﻤ ﺎن ﮐ ﺎری را ﺑﮑﻨ ﺪ ﮐ ﻪ ﺳ ﻬﻤﺶ ﺵ ﺪﻩ اﺳ ﺖ‪ .‬ﺑﻴﺸ ﺘﺮش ﺑ ﺎر ﺁدم زﻳ ﺎد‬
‫ﻣﯽﺵﻮد‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﻧﻮک ﺟﺎرو از هﺮ ﮔﻮﺵﻪ ای ﺧﺮدﻩهﺎی ﺧﺲ و ﺧﺎک را ﺟﻤﻊ ﻣﯽﮐﺮد ﺗﻌﺎرف ﮐﺮد‬
‫ﮐ ﻪ ﺑ ﺎ ه ﻢ ﻳ ﮏ ﭘﻴﺎﻝ ﻪ ﭼ ﺎی ﺑﺨ ﻮرﻳﻢ‪ .‬ﺑ ﻪ ﺳ ﻘﻒ رﺳ ﺘﻮران اﺵ ﺎرﻩ ﮐ ﺮدم و ﮔﻔﺘ ﻢ‪ :‬ﺁن‬
‫ﺑﺎﻻﺳﺖ ﻣﮕﺮ ﺧﻮدت ﻧﮕﻔﺘﯽ ﻧﺒﺎﻳﺪ زﻳﺎد ﭘﺎﺑﻨﺪش ﺵﺪ؟‬
‫ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ .‬ﺁزاد و رهﺎ ﻣﺜﻞ ﮐﻮدﮐﯽ ﮐﻪ ﺑﯽ هﻴﭻ ﺑﺎر ﺧﺎﻃﺮی ﻣﯽﺧﻨﺪد‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ رﺳﻴﺪم دوﺳﺘﺎن داﺵﺘﻨﺪ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﻣﯽﺧﻮردﻧﺪ‪ .‬ﻣﺤﻤﺪ ﻋﻠﯽ ﮔ ﻔﺖ‪ :‬ﮐﺎش ﻣﺮا ه ﻢ‬
‫ﺑﻴﺪار ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدی‪.‬‬
‫در ﺟﻮاﺑﺶ ﻓﻘﻂ ﺧﻨﺪﻳ ﺪم ﺑﻌ ﺪ از ﺻ ﺒﺤﺎﻧﻪ ﺁﻧﻬ ﺎ رﻓﺘﻨ ﺪ اﺣﻤ ﺪ ﺑ ﻪ د ﻳﺪن ﺑﺎزار ﺗ ﺎزﻩ ای‬
‫ﻣﯽرﻓﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻘﻠﻴﺪی اﺳﺖ از ﻣﻌﻤﺎری هﺨﺎﻣﻨ ﺸﯽه ﺎ‪ .‬ﻗﺮار ﺵ ﺪ ﺳ ﺎﻋﺖ ﻳ ﮏ‬
‫رﺳﺘﻮران ﻣﻴﺮ ﻣﻬﻨﺎ هﻤﺪﻳﮕﺮ را ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ‪ .‬ه ﺮ دو ﻣﺤ ﻤﺪ ﻋ ﻠﯽ دا ﺵﺘﻨﺪ ﻣ ﯽرﻓﺘ ﻨﺪ ﻃﺮف‬
‫ﺑﺎزار ﻋﺮﺑﻬﺎ‪ .‬ﻇﻬﺮ ﺳﺮ ﻗﺮار ﻣﺤﻤﺪ ﻋﻠﯽهﺎ ﻧﻴﺎﻣﺪﻧﺪ‪ .‬ﺵﺐ ﻓﻘﻂ ﻣﺤﻤﺪ ﻋﻠﯽ ﮐﻪ داﺳﺘﺎن‬
 ‫هﻢ ﻣﯽﻧﻮﻳﺴﺪ ﭘﻴﺪاش ﺵﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﮔﻤﺶ ﮐﺮدم‪.‬‬
‫اﺣﻤﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻳﻨﺠﺎ اﮔﺮ ﮐﺴﯽ هﻢ ﺑﺨﻮاهﺪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﮔﻢ ﺑﺸﻮد‪.‬‬
‫ﺵﺎم را ﺳﺎﻧﺪوﻳﭽﯽ ﺧﻮردﻳﻢ و ﻳﮑﯽ هﻢ ﺑﺮای ﻣﺤﻤﺪ ﻋ ﻠﯽ ﮔ ﺮﻓﺘﻴﻢ‪ .‬ﭼ ﻨﺪ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﮐ ﻨﺎر‬
‫درﻳﺎ ﻗﺪم زدﻳ ﻢ و ﺻﺪف ﺟ ﻤﻊ ﮐ ﺮدﻳﻢ ﻳﺎ ﺳﺘﺎرﻩ در ﻳﺎﻳﯽ‪ .‬ﺳ ﺎﻋﺖ ﻳ ﮏ ﺑﻌ ﺪ از ﻧﺼ ﻒ‬
‫ﺵﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ رﺳ ﻴﺪﻳﻢ ﺑ ﻪ ه ﺘﻞ ﮐﻠ ﻴﺪ را ﻣﺤ ﻤﺪ ﻋ ﻠﯽ ﮔﺮﻓﺘ ﻪ ﺑ ﻮد و ﻗﺘﯽ ﭼ ﺮاغ ا ﺗﺎق را‬
‫روﺵﻦ ﮐﺮدﻳﻢ دﻳﺪﻳﻢ ﺧﻮاب اﺳﺖ‪ .‬ﺳﺎﮐﺶ را هﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﻠﻴ ﻂ و ﺵﻨﺎﺳ ﻨﺎﻣﻪ اش‬
‫را ه ﻢ روی ﺳ ﺎﮐﺶ ﮔﺬاﺵ ﺘﻪ ﺑ ﻮد‪ .‬ﺑﻠﻴﻄ ﺶ را ﻋ ﻮض ﮐ ﺮدﻩ ﺑ ﻮد روی ﻣ ﻴﺰ ه ﻢ‬
‫ﻳﺎدداﺵﺘﯽ ﮔﺬاﺵﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﭼﻨﺪ روز دﻳﮕﺮ ﺑﺮ ﻣﯽﮔﺮدم ﺵﻤﺎ ﺑﺮوﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺑﯽ ﺳﺮ و ﺻﺪا ﺳﺎﮐﻬﺎﻣﺎن را ﺑﺴﺘﻴﻢ و ﺧﻮاﺑﻴﺪﻳﻢ‪.‬‬
‫ﺵ ﺐ ﺧ ﻮاب دﻳ ﺪم ﮐ ﻪ ﺣ ﺎﻻ ﻝﻴ ﻞ ﺁﻣ ﺪﻩ ﺗ ﺎ ﻗﺼ ﻪ ﺧ ﻮدش را ﺑﮕﻮﻳ ﺪ‪ .‬وﻗ ﺘﯽ ﺧﻮاﺳ ﺖ‬
‫هﻤﺎنهﺎ راﺑﮕﻮﻳ ﺪ ﮐ ﻪ ﺑ ﺮاﻳﺶ ﮔﻔﺘ ﻪ ﺑﻮدم از ﺧ ﻮاب ﭘﺮ ﻳﺪم دﻳ ﺪم ﻣﺤ ﻤﺪ ﻋﻠ ﯽ ﺑ ﺮ ﻝﺒ ﻪ‬
‫ﺗﺨﺘﺶ ﻧﺸﺴﺘﻪ و ﻧﮕﺎهﻢ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﭼﯽ ﺵﺪﻩ؟‬
‫ﺧﻨﺪﻳﺪ هﻤﺎن ﻃ ﻮر ﮐ ﻪ ﻣﺮﺗﻀ ﯽ ﻣ ﯽﺧﻨﺪﻳ ﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﺧﻮد و در ﺧﻮد ﮔﻔ ﺖ‪ :‬ﺧﻮﺑ ﯽ زﻧﺪﮔ ﯽ‬
‫ﺑﻴﺸﺘﺮ در اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻳﮏ ﻣﺮﮔﯽ هﻢ در اﻧﺘﻬﺎش هﺴﺖ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬اﮔﺮ هﻢ ﺁدم ﺑﺨﻮاهﺪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ از هﺮ ﺟﺎ ﻗﻄﻌﺶ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ زﻧﺪﮔﯽ را دوﺳﺖ دارم ﺣﺘﯽ اﮔﺮ اﻝﺰاﻳﻤﺮ ﺑﮕﻴﺮم و زﻧﺪﮔﯽ ﮔﻴﺎهﯽ ﭘﻴﺪا ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺎز ﺧﻨﺪﻳﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻬﺮان ﻣﯽﺑﻴﻨﻤﺖ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬وﻗﺘﯽ رﺳﻴﺪی زﻧﮓ ﺑﺰن‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﯽ؟‬
‫و ﺑﺎز ﺧﻨﺪﻳﺪ ﺑﻌﺪ هﻢ دراز ﮐﺸﻴﺪ ﺻﺒﺢ ﻧﺒﻮدش‪.‬‬
‫ﻣﺤﻤﺪ ﻋﻠﯽ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻳﮏ هﻔﺘﻪ ﺑﻌﺪ هﻢ ﺑﻪ د ﻳﺪﻧﺶ رﻓ ﺘﻢ دا ﺵﺖ روی ﺵ ﻌﺮی‬
‫ﮐﺎر ﻣﯽﮐﺮد ﻣﯽﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻌﻀﯽ ﮐﻠﻤﺎت ﺗﺎزﮔﻴﻬﺎ ﻳ ﺎدم ﻣ ﯽرود ﺁن و ﻗﺖ ﺑ ﺎد از دور و ﺑ ﺮ‬
‫ﺁن هﯽ ﭼﻴﺰهﺎﻳﯽ را ﺑﻪ ﻳﺎد ﺑﻴﺎورم ﺗﺎ ﻳﺎدم ﺑﻴﺎﻳﺪ‪.‬‬
‫از ﻣﻴﺎن ﺻﻔﺤﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺟﻠﻮش ﺑﻮد ﭼﻨﺪ ﺻﻔﺤﻪ را ﺟﺪا ﮐﺮد ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻓﺮض ﮐ ﻦ ﮐ ﯽ ﻓ ﻘﻂ‬
‫ﻳﮏ ﮐﻠﻤﻪ ﻳﺎدش ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﺎﺵﺪ؟‬
‫ﻣﺮﺑﻊ ﻧﺸﺴﺖ و ﭼﻨﺪ ﺑﻨﺪش را ﺑﺮاﻳﻢ ﺧﻮاﻧﺪ ﻓﻘﻂ ﺻﻮت ﺑﻮد ﺗﺮﮐﻴﺒﯽ از ﺣﺮوف ﻝﻴ ﻞ و‬
‫ﻳﺎ ﺧ ﻮد ﻝ ﻴﻞ ﻳ ﺎ ﻝﻴ ﻞ ﻝﻴﻠ ﯽ )‪ (leili‬ﻝﻴ ﻼ ﮐ ﻪ ﮔ ﺎهﯽ ﻓ ﻌﻞ ﻣ ﯽﺵ ﺪﻧﺪ و ﮔ ﺎهﯽ ﺟ ﺎی ﻓﺎﻋ ﻞ‬
‫ﻣﯽﻧﺸﺴﺘﻨﺪ و ﺣﺘﯽ ﺣﺮوف اﺿﺎﻓﻪ ﻳﺎ رﺑﻂ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﯽﻓﻬﻤﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺣﻖ ﻧﺪارم ﺑﺎر ﺁدمهﺎ را دوﺑﺎرﻩ ﺑﮕﺬارم روی دوﺵﺸﺎن‪.‬‬
‫و ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮔﺎهﯽ ﻣﯽﻧﻮﻳﺴﻴﻢ ﺗﺎ ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﻨ ﻴﻢ ﮐ ﻪ در ﻣﺎﺳ ﺖ ﻣﺜ ﻞ هﻤ ﻴﻦ ﻝﻴ ﻞ‬
‫ﮐﻪ ﻣﺮﺑﻊ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﻳﺎدش ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺳﯽ ﭼﻬﻞ ﻝﻴﻠﯽ هﻢ ﺟﺎﻳﯽ دﻳﺪﻩ اﺳﺖ‪.‬‬

‫√‬

‫ﺵﺐ ﺵﮏ‬

‫هﺮ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺵﮏ ﻧﺪارﻧﺪ ﮐﻪ‪:‬‬

‫درﺳﺖ ﺳﺮ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻨﺞ ﻳﺎ ﭘﻨﺞ و ﻧﻴﻢ و ﻳﺎ ﺵﺶ و ﺳﻪ دﻗﻴﻘﻪ و دو ﺙﺎﻧ ﻴﻪ وﻗ ﺘﯽ ﺁﻗ ﺎی‬
‫ﺻﻠﻮاﺗﯽ در را ﺑﺎز ﮐﺮد از دﻳﺪن ﺁن ﻋﻨﻖ ﻣﻨﮑﺴﺮ و رﻳﺶ ﻧﺘﺮاﺵﻴﺪﻩ و ﻣﻮهﺎی ﺵ ﺎﻧﻪ‬
‫ﻧﮑﺮدﻩ اش ﭼﺮت هﺮ ﺳﻪ ﺗﺎﺵﺎن ﭘﺎرﻩ ﺵﺪ اﻣﺎ وﻗﺘﯽ ﻳﮑﯽ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪-‬ﭼﻄﻮری ﻣﺮد؟‬
‫ﺑﻪ هﻤﻴﻦ ﻣﺨﺘﺼﺮ اﮐﺘﻔﺎ ﻧﮑﺮدﻧ ﺪ و ﺳﺮ ﮔﺬاﺵ ﺘﻨﺪ ﺗﻮی ﺧﺎ ﻧﻪ و ﻳﮑﺮا ﺳﺖ رﻓﺘ ﻨﺪ ا ﺗﺎق‬
‫دﺳﺖ راﺳﺘﯽ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﭘﺲ از ﺁن ﺵﺐ ﺑﺎ ه ﻤﻪ ﺟ ﺮ و ﺑﺤ ﺚه ﺎ ه ﻴﭻ ﮐﺪام ﺣﺎ ﺿﺮ ﻧﺸ ﺪﻧﺪ ﻣ ﺮد و ﻣﺮداﻧ ﻪ‬
‫ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ‪ :‬ﻣ ﻦ ﺑ ﻮدم ﮐ ﻪ اﺣ ﻮال ﺁ ﻗﺎی ﺻ ﻠﻮاﺗﯽ را ﭘﺮ ﺳﻴﺪم ﺁ ﻗﺎی اﺳ ﺘﺠﺎری ﻣﯽﮔﻮﻳ ﺪ‪:‬‬
‫رﻓﻘﺎ از ﺑﺲ ﻣﺴﺖ ﺑﻮدﻧﺪ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺁﻗﺎی ﺻﻠﻮاﺗﯽ ﺣﺘﯽ ﺳﺮش را هﻢ ﺗﮑﺎن ﻧﺪاد‪.‬‬
‫وﻗ ﺘﯽ ﻳﮑ ﯽ از ﺁﻧﻬ ﺎ ﭼ ﺮاغ را روﺵ ﻦ ﮐ ﺮد ﻓﻘ ﻂ ﺁﻗ ﺎی ﺟﻤ ﺎﻝﯽ ﻣﺘﻮﺟ ﻪ ﺵ ﺪﻩ ﺑ ﻮد ﮐ ﻪ‬
‫ﮐﺘﺎﺑﻬﺎی ﮐﻪ ﺳﺎﻝﻬﺎ ﺑﻮد ﻧﻮ ﻧﻮار و ﺑﺎ ﺁن ﺟﻠﺪهﺎی ﭼﺮﻣﯽ و زرﮐﻮﺑﯽ ﺵﺪﻩ ﺵ ﺎن ﺗﻮی‬
‫ﻗﻔﺴﻪهﺎ ﺟﺎ ﺧﻮش ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ روی زﻣﻴﻦ ﭘﺨﺶ و ﭘﻼ ﺵﺪﻩ اﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑ ﺪون ﺵ ﮏ روی زﻣﻴ ﻦ وﻝ ﻮ ﺵ ﺪﻧﺪ و ﻳﮑ ﯽ ﮔﻔ ﺖ‪ :‬ﺻ ﻠﻮاﺗﯽ ﺟ ﻮن ﻳ ﮏ ﺻ ﻠﻮات‬
‫بفرﺳﺖ و زود ﺑﺴﺎط را ﺟﻮر ﮐﻦ ﮐﻪ ﺧﻴﻠﯽ ﭘﮑﺮﻳﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪهﺎ ﺙﺎﺑﺖ ﺵﺪ ﮐﻪ ا ﻳﻦ ﺟﻤ ﻠﻪ را ﺣﺘﻤ ﺎ ﺁ ﻗﺎی ﻓ ﮑﺮت ﮔﻔ ﺘﻪ ا ﺳﺖ و ﺁ ﻗﺎی ﻓ ﮑﺮت ه ﻢ‬
‫ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺪارد وﻝﯽ دو ﺗﺎ ﭘﺎﻳﺶ را ﺗﻮی ﻳﮏ ﮐﻔﺶ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ‪ :‬ا ﻳﻦ ﻳ ﮑﯽ را ﻗﺒ ﻮل ا ﻣﺎ‬
‫اﻳﻦ دﻝﻴﻞ ﻧﻤﯽﺵﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﭼﺮاغ را روﺵﻦ ﮐﺮدﻩ ﺑﺎﺵﻢ و ﻳﺎ ﻣﻦ از ﺻﻠﻮاﺗﯽ ﭘﺮﺳ ﻴﺪﻩ‬
‫ﺑﺎﺵﻢ ﮐﻪ ﭼﻪ ﻃﻮری ﻣﺮد؟‬
‫ﺁﻗﺎی اﺳﺘﺤﺠﺎری ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﺗﻮ ﻗﺒﻮل ﮐﻦ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﯽ‪ :‬ﭼﻪ ﻃﻮری ﻣﺮد؟ ﻣﻦ هﻢ ﺑﻪ ﮔﺮدن‬
‫ﻣﯽﮔﻴﺮم ﮐﻪ ﭼﺮاغ را روﺵﻦ ﮐﺮدﻩ ام‪.‬‬
‫ﺑﺎ هﻤﻪ اﻳﻨﻬﺎ هﺮ ﺳﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬ﺁﻗﺎی ﺻﻠﻮاﺗﯽ ﮐﻪ ﺁﻣﺪ ﺗﻮی اﺗﺎق اول دﺳﺖ ﺑ ﺮد ﮔ ﺮﻩ‬
‫ﮐ ﺮاواﺗﺶ را ﮐ ﻪ ﺵ ﻞ ﺵ ﺪﻩ ﺑ ﻮد درﺳ ﺖ ﮐ ﺮد و ﺑﻌ ﺪ زل زد ﺑ ﻪ ﻣ ﺎ‪ :‬ﺗ ﻮ ﺧﻮﻧ ﻪ هﻴﭽ ﯽ‬
‫ﻧﻴﺴﺖ ﻓﻘﻂ‪ ...‬ﻓﻘﻂ ﻳﻪ ﻧﻮن و ﭘﻨﻴﺮی هﺴﺖ اون ام ﻣﺎل ﻇﻬﺮﻩ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻣﻮﻧﺪﻩ‪.‬‬
‫ﺁﻗﺎی اﺳﺘﺠﺎری ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪ :‬ﺟﻮن ﺑﮑﻦ ﻣﺮد! ﺑﻌﺪ هﻢ ﺑﺪو ﺳﺮ ﺧﻴ ﺎﺑﻮن ﺳﻮر ﺳﺎت را‬
‫ﺟﻮر ﮐﻦ اﻣﺎ ﭼﺸﻤﺎت را ﺑﺎز ﮐﻦ زﻏﺎل ﺟﺮﻗﻪ ای ﺑﺖ ﻗﺎﻝﺐ ﻧﮑﻨﻦ ﮐﻪ ﻣﺚ اون ﺵﺐ‪...‬‬
‫و وﻗﺘﯽ ﺁﻗﺎی ﺻﻠﻮاﺗﯽ رﻧﮓ ﺑﻪ رﻧﮓ ﺵﺪﻩ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﻣﻦ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ‪ :‬ﺁﺧﻪ ﻣﻦ‪...‬‬
‫ﺁﻗﺎی اﺳﺘﺠﺎری از ﺗﻮی ﮐﻴﻔﺶ واﻓﻮر را ﮐ ﺸﻴﺪﻩ ﺑﻮد ﺑﻴﺮون‪ :‬ﻳﺎ اﷲ ﺟﻮن ﺑ ﮑﻦ ﺗ ﻮ‬
‫ﻣﺘﺎع را ﺑﺨﺮ ﺑﻴﺎر ﺑﺎﻗﻴﺶ ﺑﺎ ﻣﻦ‪.‬‬
‫اﻳﻨﮏ ﭼﻪ ﻃﻮر ﺵﺪ ﮐ ﻪ ﺁ ﻗﺎی ﺻﻠﻮاﺗﯽ ر ﻓﺖ و از ﮔﻮ ﺵﻪ ﺗﺎﻗ ﭽﻪ اﺗ ﺎق ﻳ ﮏ ﻣﺜﻘ ﺎل ﻳﺎ‬
‫ﻳﮏ ﻣﺜﻘﺎل و ﻧﻴﻢ ﻳﺎ دو ﻣﺜﻘﺎل ﺧﺸﮏ ﺗﺮ ﺗﺮﻳ ﺎک ﺁورد دﻳﮕ ﺮ اﺧﺘ ﻼف ﺧﻴ ﻠﯽ ﻣﯽﺵ ﻮد‬
‫ﺁﻗﺎی ﺟﻤﺎﻝﯽ ﺣﺎﺿﺮ اﺳﺖ هﻔﺖ ﻗﺪم رو ﺑﻪ ﻗﺒﻠﻪ ﺑﺮود و ﺑ ﻪ هﻔ ﺖ ﻗﺮﺁن ﻗ ﺴﻢ ﺑ ﺨﻮرد‬
‫ﮐﻪ‪ :‬ﺁﻗ ﺎی ﺻﻠﻮاﺗﯽ ه ﻤﺎن وﻗ ﺖ ر ﻓﺖ و ﺑ ﺴﺘﻪ ﮐﺎ ﻏﺬ را ﺁورد و اﻧ ﺪاﺧﺖ ﺟ ﻠﻮ ﻣﻦ و‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ هﻤﻴﻦ را دارم ﻳﮏ ﺵﺎهﯽ هﻢ ﭘﻮل ﻧﺪارم هﺮ ﺧﺎﮐﯽ ﻣﯽﺧﻮاه ﻴﺪ ﺑﻪ ﺳﺮﺗﺎن‬
‫ﺑﺮﻳﺰﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺁﻗﺎی ﻓﮑﺮت ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﺑﺎ هﻤﻪ اﻳﻦ ﻗ ﺴﻤﻬﺎ ﺁﻗ ﺎی ﺻﻠﻮاﺗﯽ از ﺁن ﺁدﻣ ﻬﺎ ﻧﺒ ﻮد ﮐ ﻪ اﻳ ﻦ‬
‫ﻃﻮر رک و راﺳﺖ ﺗﻮی روی رﻓﻘﺎی ﭼﻨﺪﻳﻦ و ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻝﻪ اش ﺑﺎﻳﺴﺘﺪ ﺑﻠﮑﻪ اول ﻣﺜﻞ‬
‫ﻣﻌﻤﻮل ﻣﻦ ﻣﻦ ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ دﺳﺖ ﮐﺸﻴﺪ ﺑﻪ ﭼﺎﻧﻪ اش و ﮔ ﻔﺖ‪ :‬ﻣ ﻦ ﻳ ﮏ ﺧ ﺮدﻩ ﺧﺮﻳ ﺪﻩ‬
‫ام ﮐﻪ‪...‬‬
‫و اﺳﺘﺠﺎری داد زد ﮐﻪ‪ :‬ﻳﺎاﷲ ﺟﻮن ﺑﮑﻦ‪.‬‬
‫و ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ ﻳﺎاﷲ ﺟﻮن ﺑﮑﻦ بود ﮐﻪ ﺁﻗﺎی ﺻﻠﻮاﺗﯽ رﻓﺖ و ﺑﺴﺘﻪ را ﺁورد‪.‬‬
‫وﻝﯽ ﺁﻗﺎی اﺳﺘﺠﺎری دو ﺑﻪ ﺵﮏ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺁﻳﺎ ﺁن ﺵﺐ دو ﺑﺎر ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ ﻳ ﺎاﷲ ﺟ ﻮن‬
‫ﺑﮑﻦ ﻳﺎ ﺳﻪ ﺑﺎر ﺑﺎ اﻳﻦ هﻤﻪ هﺮ ﺳﻪ ﻧ ﻔﺮ ﺵ ﮏ ﻧﺪار ﻧﺪ ﮐ ﻪ ﺁن ﺵﺐ هﻴ ﭻ ﮐ ﺪام دو ﺑ ﻪ‬
‫ﺵ ﮏ ﻧﺸ ﺪﻧﺪ ﮐ ﻪ ﭼ ﺮا ﺁﻗ ﺎی ﺻ ﻠﻮاﺗﯽ ﭘ ﺲ از ﺁوردن ﻣﺘ ﺎع ﭼ ﺮاغ ﺧ ﻮراک ﭘ ﺰی را‬
‫روﺵﻦ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﺘﺮی را روﻳﺶ ﻣﯽﮔﺬارد و ﻣﯽرود ﺑﻴﺮون و ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘ ﻪ ﺑ ﺎ زﻏ ﺎل و‬
‫ﻧﺎن و ﺗﺨﻢ ﻣﺮغ و روﻏﻦ ﺑﺎز ﻣﯽﮔﺮدد و ﺑﺎز ﺑﺪون ﺵﮏ ﻧﻴﻤﺮو را درﺳﺖ ﻣﯽﮐﻨ ﺪ و‬
 ‫زﻏﺎﻝﻬﺎ را روﺵﻦ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺗﺎ اﻳﻨﺠﺎ را هﻤﻪ ﻣﻮاﻓﻘﻨﺪ اﻣﺎ اﻳﻦ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ ﮐﻪ در ﺗﻤﺎم ﻣﺪﺗﯽ ﮐﻪ ﺁﻗﺎی ﺻ ﻠﻮاﺗﯽ داﺵ ﺘﻪ‬
‫ﺑﺴﺎط دود و دم را ﻋﻠﻢ ﻣﯽﮐﺮدﻩ اﺳﺖ ﺁﻳﺎ ﺁﻧﻬ ﺎ ﭼ ﻪ ﺑﺤ ﺜﯽ را ﺑﻪ ﻣ ﻴﺎن ﮐﺸ ﻴﺪﻩ ﺑﻮد ﻧﺪ‬
‫ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﻳﮑﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﻤﯽﺵﻮد ﺗﺎ ﭼﺮاغ ﺧﻮراک ﭘ ﺰی را ﮐ ﻪ دود ﻣﯽ ﮐﺮدﻩ ا ﺳﺖ ﭘﺎﻳ ﻴﻦ‬
‫ﺑﮑﺸﺪ؟ اﻣﺎ هﺮ ﺳﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬وﻗﺘﯽ ﺁﻗﺎی ﺻﻠﻮاﺗﯽ ﺑﺎ ﻣﻨﻘﻠﺶ ﺁﻣﺪ ﺗﻮی اﺗﺎق ﺑﺎ دﻣﻐﯽ‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﺮاغ‪ ...‬ﭼﺮاغ !‬
‫و ﮐﺘﺮی را ﺑﺮداﺵﺖ و ﭼﺮاغ را ﭘﺎﻳﻴﻦ ﮐﺸﻴﺪ و ﭘﻨ ﺠﺮﻩ را ﮐﻪ رو ﺑﻪ ﮐﻮﭼ ﻪ ﺑ ﻮد ﺑ ﺎز‬
‫ﮐﺮد و ﻧﺸﺴﺖ ﮐﻨﺎر ﭼﺮاغ و ﺗﺨﻢ ﻣﺮﻏﻬﺎ را ﮐﻪ هﻴﭻ ﮐﺲ ﻧﻤﯽداﻧﺪ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻮدﻩ اﺳ ﺖ‬
‫ﺵﮑﺴﺖ و رﻳﺨﺖ ﺗﻮی ﻳﮏ ﺑﺸﻘﺎب ﻣﺴﯽ و ﮔﺬاﺵﺖ روی ﭼﺮاغ‪.‬‬
‫ﺁﻗﺎی اﺳﺘﺠﺎری ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻣﻦ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﭘﻨﺠﺮﻩ را ﺑﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﺑﺎز ﺟﻤﺎﻝﯽ ﺟﺎﺿﺮ اﺳﺖ هﻔﺖ ﻗﺪم رو ﺑﻪ ﻗﺒﻠﻪ ﺑﺮود و ﺑﻪ هﻔﺖ ﻗﺮﺁن ﻗﺴﻢ ﺑ ﺨﻮرد‬
‫ﮐﻪ‪ :‬اﷲ و ﺑﺎﷲ ﮐﻪ ﭘﻨﺠﺮﻩ را ﻣﺤﮑﻢ ﻧﺒﺴﺘﯽ ﺻﻠﻮاﺗﯽ ﺑﺎز رﻓﺖ و ﭘﻨﺠﺮﻩ را ﺑ ﺴﺖ ﻧ ﺎن‬
‫و ﺗﺨﻢ ﻣﺮغ را ﺁورد و وﻗﺘﯽ دﻳﺪ ﮐﻪ ﻣﺎ دوﺑﺎرﻩ اﺗﺎق را ﺁن ﺟﻮر ﭘﺮ از دود ﮐﺮدﻩ اﻳﻢ‬
‫رﻓﺖ و ﻻی ﻳﮑﯽ از ﭘﻨﺠﺮﻩهﺎ را ﺑﺎز ﮐﺮد و ﮐﺘﺮی را روی ﭼﺮاغ ﮔﺬاﺵﺖ‪.‬‬
‫ﺗﺎ اﻳﻨﺠﺎ ﻗﻀﻴﻪ ﺁن ﺵﺐ را ﻣﯽﺵﻮد ﻳﮏ ﺟﻮری راﺳﺖ و رﻳﺲ ﮐﺮد اﻣ ﺎ ﺑ ﺎز ﻣ ﯽﻣﺎ ﻧﺪ‬
‫ﺑﻘﻴ ﻪ ﻗﻀ ﺎﻳﺎ و ﺑ ﻪ ﺧﺼ ﻮص اﻳﻨﮑ ﻪ ﭼ ﻪ ﻃ ﻮر ﺵ ﺪ ﮐ ﻪ ﺁﻗ ﺎی ﺻ ﻠﻮاﺗﯽ ﮐ ﻪ داشت ﺁن‬
‫ﻃﻮر ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ ﺗﮑﻪهﺎی ﺑﺰرگ ﻧﺎن و ﻧﻴﻤﺮو را ﻣﯽﺑﻠﻌ ﻴﺪ ﻳ ﮏ دﻓ ﻌﻪ ﮔ ﻔﺖ‪ :‬را ﺳﺘﯽ ﺁدم‬
‫ﭼ ﻪ ﻃ ﻮر ﻣ ﯽﺗﻮﻧ ﻪ دو ﻣﺜﻘ ﺎل ﺗﺮﻳ ﺎک رو ﻳﮑﺪﻓﻌ ﻪ ﺑﺨ ﻮرﻩ و اﺻ ﻼ ﻣ ﺰﻩ ﺗﻠﺨﻴ ﺶ را‬
‫ﻧﻔﻬﻤﻪ؟‬
‫ﺗﻨﻬﺎ ﺵﻨﻴﺪن هﻤﻴﻦ ﻋﺒﺎرت ﮐﺎﻓﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻃﻮﻓﺎﻧﯽ از ﺑﮕﻮ ﻣﮕ ﻮ در ﻣ ﻴﺎن اﻳ ﻦ ﻳ ﺎران‬
‫ﺟﺎن در ﻳﮏ ﻗﺎﻝﺐ ﺑﺮﭘﺎ ﮐﻨﺪ هﺮ ﮐﺪام ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﯽ ﻣ ﯽﺗﻮاﻧﻨ ﺪ ﭘﻨ ﺞ ﺟﻤ ﻠﻪ ﺑﮕﻮﻳﻨ ﺪ و ﻣﺮا‬
‫ﻗﺎﻧﻊ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﻋﻴﻨﺎ ﺟﻤﻠﻪ ﺁﻗﺎی ﺻﻠﻮاﺗﯽ اﺳﺖ و ﺑ ﻪ ﺧ ﺼﻮص ه ﺮ ﺳ ﻪ ﻣﺘ ﻔﻖ اﻝﻘﻮﻝ ﻨﺪ‬
‫ﮐﻪ ﺁﻗﺎی ﺻﻠﻮاﺗﯽ ﺣﺘﯽ اﺳﻢ ﺗﺮﻳﺎک را ﺑﻪ زﺑﺎن ﻧﻴﺎوردﻩ ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎ اﺵﺎرﻩ ﺑﻪ ﺗﺮﻳﺎﮐﯽ ﮐﻪ‬
‫روی ﺣﻘﻪ واﻓﻮر ﭼﺴﺒﺎﻧﺪﻩ ﺵﺪﻩ ﺑﻮد و ﺑﺎ ﮔﻔﺘﻦ از اﻳﻦ ﻳ ﺎ از اﻳ ﻦ ﻣﺘ ﺎع و ﺵ ﺎﻳﺪ ﭼ ﻴﺰ‬
‫ﺣﺮﻓﺶ را زدﻩ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺁﻗ ﺎی اﺳ ﺘﺠﺎری ﻣ ﯽﮔﻮﻳ ﺪ‪ :‬وﻗ ﺘﯽ ﻳﮑ ﯽ از ﭘﻨ ﺞ ﺟﻤﻠ ﻪ ای را ﮐ ﻪ ﺣﺘ ﻢ دارم ﺁﻗ ﺎی‬
‫ﺻﻠﻮاﺗﯽ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ ﺑﺎ هﺰار ﺗﺘﻪ ﭘﺘ ﻪ ﮔ ﻔﺖ ﻣ ﻦ ﮐﻪ ﭘ ﺸﺖ ﺑﺴ ﺎط ﻧﺸﺴ ﺘﻪ ﺑ ﻮدم ﮔﻔﺘ ﻢ‪:‬‬
‫ﺁﺧﻪ اﺣﻤﻖ ﺟﻮن ﭼﺮا ﺁدم ﺑﺨﻮرﻩ؟ ﭘﺲ ﺑ ﺶ اﻳ ﻦ ه ﻤﻪ ﻧﺸﺴ ﺘﻪ و ﻓﮑ ﺮ ﮐﺮدﻩ ﺗﺎ ا ﻳﻦ‬
‫اﺧﺘﺮاع راﺑﮑﻨﻪ واﺳﻪ ﭼﯽ ﺑﻮدﻩ؟ ﻣ ﮕﻪ واﺳ ﻪ اﻳ ﻦ ﻧ ﺒﻮدﻩ ﮐﻪ ﺑ ﺪون ﺁﻧ ﮑﻪ ﺗﻠ ﺨﯽ ا ﻳﻦ‬
‫ﻣﺘﺎع را ﺣﺲ ﮐﻨﻪ ﮐﻠﻴﺶ را ﻧﻔﻠﻪ ﮐﻨﻪ و ﮐﮑﺶ هﻢ ﻧﮕﺰﻩ؟‬
‫ﺑﺮای ﻣﻦ ﻣﺴﻠﻢ اﺳﺖ ﮐﻪ اﮔﺮ ﺁﻗﺎی اﺳﺘﺠﺎری ﺻﺪ ﺑ ﺎر ه ﻢ اﻳ ﻦ ﺟﻤ ﻠﻪ را ﺗ ﮑﺮار ﮐ ﻨﺪ‬
‫ﺁﻗﺎی ﻓﮑﺮت و ﺁﻗﺎی ﺟﻤﺎﻝﯽ ﺳﺮهﺎﺵﺎن را ﺑﻪ ﻧ ﺸﺎﻧﻪ ﺗ ﺼﺪﻳﻖ ﭘ ﺎﻳﻴﻦ ﻣﯽاﻧﺪازﻧ ﺪ و ﺑﻪ‬
‫ﮔﻠﻬﺎی ﻗﺎﻝﯽ ﻳ ﺎ ﺑﺮﭼ ﺴﺐ ﺵﻴﺸ ﻪه ﺎی ﻣﺸ ﺮوب ﺧﻴﺮﻩ ﻣ ﯽﺵ ﻮﻧﺪ ا ﻣﺎ وﻗ ﺘﯽ ا ﺳﺘﺠﺎری‬
‫ﻧﺒﺎﺵﺪ ﺁﻗﺎی ﻓﮑﺮت ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪ :‬اﺳﺘﺠﺎری ﭼﻬﺎر ﺑﺎر ﮔﻔﺖ اﺣﻤﻖ ﺟﻮن‪.‬‬
‫و ﺁﻗﺎی ﺟﻤﺎﻝﯽ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪ :‬اﷲ و ﺑﺎﷲ ﭘﻨﺞ ﺑﺎر‪.‬‬
‫ﺁﻗﺎی ﻓﮑﺮت ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ ﻣﻦ ﻳﮏ ﺑﺴﺖ ﺑﻪ ﺁ ﻗﺎی ﺻ ﻠﻮاﺗﯽ ﺗ ﻌﺎرف ﮐ ﺮدم ﻧﻪ اﻳﻨﮑ ﻪ زﻳ ﺎد‬
‫ﺁﻣﺪﻩ ﺑﺎﺵﺪ اﻣﺎ دﻳﺪم ﺧﻴﻠﯽ ﭘﮑﺮ اﺳﺖ و او ﻣﺜﻞ هﻤﻴﺸﻪ ﺵﺎﻧﻪهﺎﻳﺶ را ﺑﺎﻻ ا ﻧﺪاﺧﺖ و‬
‫ﻓﻘ ﻂ دﺳ ﺖ ﺑ ﺮد و ﻳ ﮏ ﭼ ﺎی ﺧﻮﺵ ﺮﻧﮓ ﺑ ﺮای ﻣ ﻦ رﻳﺨ ﺖ و ﻗﻨ ﺪان را ﺗﮑ ﺎن داد ﺗ ﺎ‬
‫ﺁﺑﻨﺒﺎﺗﻬﺎش رو ﺑﻴﺎبد‪.‬‬
‫ﺁﻗﺎی ﺟﻤﺎﻝﯽ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺻﻠﻮات ﺟﻮن ﻣﺎ ﮐﻪ ﻋﻤﻠﯽ ﻧﻴﺴ ﺘﻴﻢ ﻳﻌ ﻨﯽ ا ﻳﻦ ﺑﺴ ﺖ‬
‫را ﮐﻪ ﮐﺸﻴﺪﻳﻢ ﺧﺐ دﻳﮕﻪ‪ ...‬ﻣﻴﺮﻩ ﺗﺎ ﻳﻪ ﺑﺴﺖ دﻳﮕﻪ‪ ...‬او هﻢ ﻧﻴﺶ ﺑﺎز ﮐﺮد‪.‬‬
‫اﺳ ﺘﺠﺎری ﻋﻘﻴ ﺪﻩ دارد ﮐ ﻪ‪ :‬ﺧﻨﺪﻳ ﺪ و دﺳ ﺖ ﮐﺸ ﻴﺪ ﺑ ﻪ ﭼﺎﻧ ﻪ ﻧﺘﺮاﺵ ﻴﺪﻩ اش و ﮔ ﺮﻩ‬
‫ﮐﺮاواﺗﺶ را ﻣﺤﮑﻢ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﻓﮑﺮت ﺣﺘﻢ دارد ﮐﻪ ﻝﺐ ورﭼﻴﺪ و دﻣﻎﺗﺮ ﺵﺪ‪.‬‬
‫اﻣﺎ هﺮ ﺳﻪ ﺑﺎ هﻢ ﺣﺎﺿﺮﻧﺪ ﺑﻴﺴﺖ و ﻳﮏ ﻗﺪم رو ﺑﻪ ﻗﺒﻠﻪ ﺑﺮوﻧﺪ و ﺑﻴﺴﺖ ﻳﮏ ﺑﺎر ﺑﻪ‬
‫ﻗﺮﺁن ﻗﺴﻢ ﺑﺨﻮرﻧ ﺪ ﮐﻪ ه ﻤﺎن وﻗ ﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻠ ﻨﺪ ﺵ ﺪ و رﻓ ﺖ ﺑ ﻴﺮون و در را ﭘﺸ ﺖ‬
‫ﺳﺮش ﺑﺴﺖ و ﺑﺎز هﺮ ﺳﻪ ﺵﮏ ﻧﺪارﻧﺪ ﮐﻪ درﺳﺖ رﺑﻊ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺻ ﺪاهﺎﻳﯽ از‬
‫ﺑﻴﺮون ﺵﻨﻴﺪﻩ ﺵﺪ‪.‬‬
‫ﺟﻤﺎﻝﯽ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪ :‬اﷲ و ﺑﺎﷲ ﺻﺪا ﺻﺪای ﺧﺮﺧﺮ ﮔﻠﻮی ﺁدم ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫ﻓﮑﺮت ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎ ﻣﺸﺘﺶ هﻔﺖ ﺑﺎر روی ﻣﻴﺰ ﺑﺰﻧﺪ و هﻔﺖ ﺑﺎر داد ﺑﮑ ﺸﺪ ﮐﻪ‪ :‬ﺧ ﻴﺮ‬
‫ﺣﺘﻤﺎ ﺻﺪا ﺻﺪای ﺧﺮﺧﺮ ﮔﻠﻮی ﺁدم ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗ ﻮی ﻃﻨ ﺎب ﺧ ﻔﺖ اﻓ ﺘﺎدﻩ ﺑﺎﺵ ﺪ ﻣ ﻦ ﺣﺘ ﯽ‬
‫ﺻﺪای اﻓﺘﺎدن ﺻﻨﺪﻝﯽ ﻳﺎ ﺵﺎﻳﺪ ﮐﺮﺳﯽ را‪...‬‬
‫و اﺳ ﺘﺠﺎری ﺣﺎﺿ ﺮ اﺳ ﺖ ه ﺮ هﻔ ﺖ ﺑ ﺎر ﺗ ﻮی ﺣ ﺮﻓﺶ ﺑ ﺪود ﮐ ﻪ‪ :‬ﺑ ﻪ ﺵ ﺮاﻓﺘﻢ ﻗﺴ ﻢ‬
‫ﺻ ﺪای دو ﺗ ﺎ ﮔﺮﺑ ﻪ ﺑ ﻮد ﮐ ﻪ روی ﭘﺸ ﺖ ﺑ ﺎم ﺧ ﺮﻩ ﻣ ﯽﮐﺸ ﻴﺪﻧﺪ از هﻤ ﺎن اول ﺵ ﺐ‬
‫ﺻﺪاﺵﺎن ﻣﯽﺁﻣﺪ ﺣﺘﯽ وﻗﺘﯽ ﺁﻗﺎی ﺻﻠﻮاﺗﯽ ﺗ ﻮی ﺣ ﻴﺎط دا ﺵﺖ ﺑ ﺎد زﻏﺎﻝ ﻬﺎ را ﻣ ﯽزد‬
‫دو ﺳﻪ ﺑﺎر ﺻﺪاﻳﺶ را ﺵﻨﻴﺪم ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﻴﺸﺖ ﺻﺎﺣﺐ ﻣﺮدﻩه ﺎ و د ﺳﺖ ﺁ ﺧﺮ ﮐﻪ‬
‫ﭘﺮ روﻳﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﺑﺎدﺑﺰن ﻳﺎ ﻳﮏ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮ راﺑﻪ ﻃﺮﻓﺸﺎن ﭘﺮت ﮐﺮد‪.‬‬
‫اﻳ ﻦ دﻳﮕ ﺮ ﻣﺴ ﻠﻢ ا ﺳﺖ ﮐ ﻪ ه ﺮ ﺳ ﻪ ﻣﺘ ﻮﺣﺶ ﻣ ﯽﺵ ﻮﻧﺪ و ﺁﻗ ﺎی اﺳ ﺘﺠﺎری ﺑﻪ ﺁ ﻗﺎی‬
‫ﺟﻤﺎﻝﯽ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻳﺎﷲ ﺟﻮن ﺑﮑﻦ در را ﺑﺎز ﮐﻦ‪ .‬ﻧﮑﻨﺪ ﻳﮏ ﺑﻼ ﻳﯽ ﺳﺮ ﺧﻮدش ﺁوردﻩ‬
‫ﺑﺎﺵﺪ ‪.‬‬
‫ﺁﻗﺎی ﺟﻤﺎﻝﯽ ﺗﮑﺎن ﻧﻤﯽﺧﻮرد و ﺁﻗﺎی ﻓﮑﺮت درﺳﺖ ﺳ ﻪ ﻳﺎ ﭼ ﻬﺮ ﺑ ﺎرﻣﯽﮔﻮﻳ ﺪ‪ :‬ﺗﻮی‬
‫ﺑﺪ هﭽﻠﯽ اﻓﺘﺎدﻳﻢ‪.‬‬
‫از اﻳﻨﺠﺎ دﻳﮕﺮ هﻤﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺿﺪ و ﻧﻘﻴﺾ ﻣﯽﺵﻮد ﮔﺎهﯽ هﺮ ﺳ ﻪ ﻧﻔ ﺮ ﻣﯽﺧﻮاه ﻨﺪ ﺑﻪ‬
‫ﻣﻦ ﺑﻘﺒﻮﻻﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺪون ﺵﮏ ﻳ ﮑﯽ از ﺁن دو ﻧﻔ ﺮ ﺑﻮد ﮐ ﻪ ﮔﻔﺘ ﻪ اﺳ ﺖ‪ :‬از ﭘﻨ ﺠﺮﻩ در‬
‫ﺑﺮﻳﻢ‪.‬‬
‫و ﻣﻦ هﺮ ﺵﺶ ﺑﺎر ﺣﺎﺿﺮم از ﺗﻌﺠﺐ ﺵﺎخ در ﺑﻴﺎورم ﮐﻪ‪ :‬از ﭘﻨﺠﺮﻩ؟‬
‫و ﮔﺎهﯽ هﻤﻪ ﺣﺎ ﺿﺮﻧﺪ ﻣﺴ ﻮوﻝﻴﺖ اﻳ ﻦ ﭼﻨ ﺪ ﺟﻤ ﻠﻪ را ﺑﻪ ﺗﻨﻬ ﺎﻳﯽ ﺑﻪ ﻋﻬ ﺪﻩ ﺑﮕﻴﺮﻧ ﺪ‪:‬‬
‫ﺵﺎﻳﺪ هﻨﻮز ﺗﻤﻮم ﻧﮑﺮدﻩ ﺑﺮﻳﻢ ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺘﻮﻧﻴﻢ ﻳﻪ ﮐﺎری واﺳﺶ ﺑﮑﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫ﺗﺎزﻩ وﻗﺘﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ راﻩ ﺣﻞ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺗ ﮏ ﺗﮏ ﺁﻧﻬ ﺎ را ﮔ ﻴﺮ ﺑﻴ ﺎورم و‬
‫ﺗﻪ و ﺗﻮی ﻗﻀﻴﻪ را در ﺑﻴﺎورم‪.‬‬
‫ﺁﻗﺎی ﺟﻤﺎﻝﯽ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺁﺧﻪ ﻣﻦ و ﺁﻗﺎی ﺻﻠﻮاﺗﯽ ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻝﻪ دوﺳﺘﻴﻢ و دﺳﺖ ﮐﻢ ﺻ ﺪ ﺑﺎر‬
‫ﺑﺎ ه ﻢ از ه ﻤﻮن ﭘﻨﺠ ﺮﻩ زﻧﻬ ﺎی ﺗﻮی ﮐﻮ ﭼﻪ را د ﻳﺪ زدﻩ اﻳ ﻢ ﭼ ﻄﻮر ﻣﻤﮑﻨ ﻪ ﮐ ﻪ ﻣﻦ‬
‫ﺑﮕﻮﻳﻢ ﺑﻬﺘﺮﻩ از ﭘﻨﺠﺮﻩ در ﺑﺮﻳﻢ؟‬
‫ﺁﻗﺎی ﻓﮑﺮت هﺮ دو دﺳﺘﺶ را ﻣﺜﻞ دو ﺑﺎل ﮐﺮﮐﺲ ﺗﻮی هﻮا ﺗﮑﺎن داد و داد زد‪ :‬ﻣﻦ‬
‫اﮔ ﺮ ﭼﺸ ﻤﻬﺎم را ﺑﺒﻨ ﺪم ﻣ ﯽﺗ ﻮاﻧﻢ ﺑﮕ ﻮﻳﻢ ﭘﻨﺠ ﺮﻩ ﭼﻨ ﺪ ﺗ ﺎ ﻣﻴﻠ ﻪ دارﻩ و ﺣ ﺘﯽ ﻓﺎﺻ ﻠﻪ‬
‫ﻣﻴﻠﻪهﺎ از هﻢ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻧﺘﯽ ﻣﺘﺮﻩ‪.‬‬
‫ﭘ ﺲ ﻣﯽﻣﺎﻧ ﺪ ﺁﻗ ﺎی اﺳ ﺘﺠﺎری واو هﻤﻴﺸ ﻪ ﻣ ﯽﮔﻮﻳ ﺪ و ﺣﺎﺿ ﺮ ا ﺳﺖ ﺳ ﻨﺪ ﻣﺤﻀ ﺮی‬
‫ﺑﺪهﺪ ﮐﻪ‪ :‬اﮔﺮ ﭼﻬﺎر ﺳﺎل دوﺳﺘﯽ ﺑﺎ ﺁﻗﺎی ﺻﻠﻮاﺗﯽ را ﻧﺪﻳ ﺪﻩ ﺑ ﮕﻴﺮﻳﻢ ﻻا ﻗﻞ هﻤ ﻪ ا ﻳﻦ‬
‫را ﻗﺒﻮل دارﻧﺪ ﮐﻪ ﺁن ﺵﺐ ﻣﻦ ﭘﻨﺠﺮﻩ را ﺑﺴﺘﻢ ﺣﺎﻻ ﻣﺤﮑﻢ ﻧﺒﺴﺘﻢ ﻳﺎدم ﻧﻴﺴﺖ اﻣﺎ ﺁﺧﺮ‬
‫ﺣﺘﻤﺎ اﻳﻦ ﭼﺸﻤﻬﺎی ﮐﻮر ﺵﺪﻩ ام دﻳﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻣﻴﻠﻪ دارد و ﺣﺘﯽ ﻳ ﮏ ﮔﺮﺑ ﻪ ﺗﺮﮐ ﻪ‬
‫و رﻳﻘﻮﻧﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ از ﻻﺑﻪ ﻻﺵﺎن رد ﺑﺸﻮد‪.‬‬
‫ﻳﮏ ﺵﺐ ﮐﻪ از دهﺎن ﻣﻦ ﭘﺮﻳﺪ‪ :‬ﻧﮑﻨﻪ ﺵﻤﺎ هﺮ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺑﺎ هﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺵﻴﺪ‪ :‬از ﭘﻨﺠ ﺮﻩ‬
‫در ﺑﺮﻳﻢ ﺑﻬﺘﺮﻩ؟‬
‫ﺟﻤﺎﻝﯽ ﺑﻠﻨ ﺪ ﺵ ﺪ ﺗﺎ ﻗﺪم اول را رو ﺑ ﻪ ﻗﺒﻠ ﻪ ﺑﺮدارد و ﻓ ﮑﺮت دﺳ ﺘﺶ رﻓ ﺖ ﮐﻪ ﻣﻴ ﺰ‬
‫ﮐﺎﻓﻪ را ﺑﺎ ﻣﺸ ﺘﺶ ﺑﺸ ﮑﻨﺪ و ا ﺳﺘﺠﺎری ﺑ ﺎز ﺵ ﺮاﻓﺖ و و ﺟﺪاﻧﺶ را از ﻻی دﻓﺘﺮﭼ ﻪ‬
‫ﺑﻐﻠﻴﺶ ﺑﻴﺮون ﮐﺸﻴﺪ و ﻣﻦ ﻧﺎﭼﺎر ﺵﺪم ﮐﻪ ﺣﺮﻓﻢ را ﭘﺲ ﺑﮕﻴﺮم‪.‬‬
‫ﺵ ﮏ ﻧﻴﺴ ﺖ ﮐ ﻪ ه ﺮ ﺳ ﻪ ﻧﺎﭼ ﺎر ﺑ ﻮدﻩ اﻧ ﺪ ﮐ ﻪ ﻝﺒﺎﺳﻬﺎﻳﺸ ﺎن را ﺑﭙﻮﺵ ﻨﺪ وﮔ ﺮﻩ‬
‫ﮐﺮاواﺗﻬﺎﻳﺸ ﺎن را ﻣﺤﮑ ﻢ ﮐﻨﻨ ﺪ و ﮐﻔﺸﻬﺎﻳﺸ ﺎن را‪ ...‬وﻝ ﯽ در ﺑ ﻪ ﻳ ﺎد ﺁوردن هﻤﻴ ﻦ‬
‫ﮐﺎره ﺎی ﺳ ﺎدﻩ ه ﺮ ﮐ ﺪام در ﻏﻴ ﺎب ﺁن دو ﻧﻔ ﺮ دﻳﮕ ﺮ ﻣ ﯽﮔﻮﻳ ﺪ‪ :‬ﻓﮑ ﺮت دﮐﻤ ﻪه ﺎی‬
‫ﺵﻠﻮارش را ﺗﻮی ﮐﻮﭼﻪ ﻣﯽﺑﺴﺖ‪.‬‬
 ‫ﺟﻤﺎﻝﯽ ﮐﻤﺮﺑﻨﺪش را ﺗﻮی ﺗﺎﮐﺴﯽ‪.‬‬
‫اﺳﺘﺠﺎری ﺁﻗﺎی اﺳﺘﺠﺎری ﻳﺎدش رﻓﺖ واﻓﻮرش را ﺗﻮی ﮐﻴﻔﺶ ﺑ ﮕﺬارد دﺳ ﺘﺶ ﺑ ﻮد‬
‫ﺗﻮی ﮐﻮﭼﻪ ﺑﺎور ﮐﻦ‪.‬‬
‫ﺑﺎز ﻳﻦ ﻣﺴﻠﻢ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺁ ﻗﺎی ﺻ ﻠﻮاﺗﯽ ﺧﻮدش را در را هﺮو ﺣ ﻠﻖ ﺁوﻳ ﺰ ﻧﮑ ﺮدﻩ ﺑﻮد‬
‫ﭘ ﺲ ﻣ ﯽﻣﺎﻧ ﺪ ﺁﺵ ﭙﺰﺧﺎﻧﻪ و اﺗ ﺎق روﺑ ﺮو ﮐ ﻪ ﭼﺮاﻏﻬ ﺎﻳﺶ روﺵ ﻦ ﺑ ﻮدﻩ اﺳ ﺖ ﺁﻗ ﺎی‬
‫ﻓﮑﺮت ﻳﮏ روز ﺗﻠﻔ ﻦ ﮐ ﺮد ﮐﻪ‪ :‬داداش ﻣﻦ ﺑ ﻪ ﭼﺸ ﻢ ﺧﻮدم ﻧﻌ ﺶ ﺣ ﻠﻖ ﺁوﻳ ﺰ ﺵﺪﻩ‬
‫ﺁﻗﺎی ﺻﻠﻮاﺗﯽ را از ﭘﺸﺖ ﺵﻴﺸﻪ ﺗﺎر اون اﺗﺎق دﻳﺪم اﻣﺎ ﺑﻪ وی ﺧﻮدم ﻧﻴﺎوردم ﻣ ﺒﺎدا‬
‫ﺟﻤﺎﻝﯽ زهﺮﻩ ﺗﺮک ﺑﺸﻪ‪.‬‬
‫و وﻗﺘﯽ هﻤﺎن وﻗﺖ ﺑﻪ ﺁﻗﺎی ﺟﻤﺎﻝﯽ ﺗﻠﻔﻦ ﮐﺮدم ﮐﻪ‪ :‬ﺑﺎﺑﺎ ای واﷲ!‬
‫ﮐﻔﺮش در ﺁﻣﺪ و ﻧﺰدﻳﮏ ﺑﻮد از داد و ﺑﻴﺪادش ﭘ ﺮدﻩ ﮔ ﻮش ﺑ ﻨﺪﻩ را ﭘﺎرﻩ ﮐﻨ ﺪ‪ :‬ﻏﻠ ﻂ‬
‫ﻣﯽﮐﻨﻪ اﻳﻦ ﻓﮑﺮت اﺻﻼ ﭼﺸﻤﺶ ﭼﭙﻪ ﮐﻪ ﭼﭙ ﻪ هﻤﻴﺸ ﻪ ﻳ ﮑﯽ را دو ﺗﺎ ﻣﯽﺑﻴ ﻨﻪ ﺗ ﺎزﻩ‬
‫از ﮐﺠﺎ ﺳﺎﻳﻪ ﭘﺮدﻩ ﻧﺒﻮدﻩ هﺎن؟‬
‫ﺑﺮای ﻣﻦ ﻣﺴﻠﻢ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺁﻗﺎی اﺳﺘﺠﺎری ﺁن ﺵﺐ ﺑﻪ ﺁﺵﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻇﻨﻴﻦ ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ ا ﻣﺎ‬
‫وﻗ ﺘﯽ ﻓﻬﻤﻴ ﺪ ﮐ ﻪ ﻣﻴ ﺎن ﻓﮑ ﺮت و ﺟﻤ ﺎﻝﯽ را ﺵ ﮑﺮ ﺁب ﮐ ﺮدﻩ ام دﻳﮕ ﺮ ﺣﺎﺿ ﺮ ﻧﺸ ﺪ‬
‫ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺑﻴﺸﺘﺮی ﺑﺪهﺪ‪.‬‬
‫راﺳﺘﯽ ﻧﮑﻨﻪ ﮐﻪ ﺁﻗﺎی ﺻﻠﻮاﺗﯽ ﮐﻠﮏ زدﻩ ﺑﺎﺵﺪ؟ اﻣﺎ هﺮ ﮐ ﺲ ﺟ ﺮات ﮐ ﻨﺪ اﻳ ﻦ ﻋﻘﻴ ﺪﻩ‬
‫را در ﺣﻀﻮر ﻳﮑﯽ از ﺁﻧﻬﺎ و ﻳﺎ اﮔﺮ ﺧﻴﻠﯽ ﭘﺮدل ﺑﺎﺵﺪ رو ﺑﻪ روی ه ﺮ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺵﺎن‬
‫ﺑﻪ زﺑﺎن ﺑﻴﺎورد ﺣﺘﻤﺎ ﻧﺎﭼﺎر ﻣﯽﺵ ﻮد ﭘ ﻮل ﻣﻴﺰ ﺑﻠﮑ ﻪ ﺗﻤ ﺎم ﻇ ﺮوف ﺵﮑ ﺴﺘﻪ ﺵ ﺪﻩ را‬
‫ﺑﭙﺮدازد ﭘ ﺲ ﺁ ﻗﺎی ﺻ ﻠﻮاﺗﯽ در ﺁن ﻧ ﺼﻒ ﺵﺒﯽ ﻃﻨ ﺎب از ﮐ ﺠﺎ ﮔ ﻴﺮ ﺁوردﻩ ا ﺳﺖ؟ و‬
‫ﭼﺮا ﺑ ﺮای ﺧﻮد ﮐ ﺸﯽ دو و ﺣ ﺘﯽ ﺳ ﻪ وﺳ ﻴﻠﻪ ﺟ ﻮر ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدﻩ اﺳ ﺖ؟ و اﮔ ﺮ ﻗ ﺒﻮل‬
‫ﮐﻨﻴﻢ ﮐﻪ‪ :‬ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﻳﻌﻨﯽ اﺣﺘﻤﺎل دارد ﮐﻪ ﺁﻗﺎی ﺻﻠﻮاﺗﯽ ﺧﻮدش را ﺑﺎ ﺑ ﺮق ﮐ ﺸﺘﻪ‬
‫ﺑﺎﺵﺪ‪.‬‬
‫ﻣﮕﺮ ﻧﻤﯽﺑﺎﻳﺴﺖ ﺑﺮ اﺙﺮ ﭼﺴﺒﻴﺪن دﺳﺖ ﺁﻗﺎی ﺻﻠﻮاﺗﯽ ﺑﻪ ﺳﻴﻢ ﻝﺨﺖ ﺑﺮق هﺮ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ‬
‫ﻝﺮزش ﻧﻮر ﭼﺮاغ ﺑﺮق را اﺣﺴﺎس ﮐﻨﻨﺪ؟‬
‫ﺁﻗﺎی اﺳﺘﺠﺎری ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﺑﻪ ﺵﺮاﻓﺘﻢ ﻗﺴﻢ ﻋﻠﺖ ﻓﺮار ﻣﺎ از اون ﻣﺨﻤﺼﻪ ﻓﻘﻂ وﻓﻘ ﻂ‬
‫ﺑﺮای ﺁﺑﺮوﻣﻮن ﺑﻮد اﮔﻪ ﻧﻪ ﮐﻪ ﺁﻗ ﺎی ﺻﻠﻮاﺗﯽ را ﮐﻪ ه ﻤﻪ ﻣ ﻮن دو ﺳﺖ دا ﺵﺘﻴﻢ ا ﻣﺎ‬
‫وﻗﺘﯽ اﻳﻦ ﻓﮑﺮ ﺗﻮی ﮐﻠﻪ ﻣﻮن ﺗﺨﻢ ﮔﺬاﺵﺖ ﮐﻪ ﻧﮑﻨ ﻪ ﺧﻮد ﺵﻮ ﻧﻔ ﻠﻪ ﮐﺮدﻩ ﺑﺎﺵ ﻪ ﭘﺎک‬
‫ﮐﻼﻓﻪ ﺵﺪﻳﻢ ﻧﻤﯽدوﻧﺴﺘﻴﻢ ﻓﺮدا ﺑﻪ ﻣﺮدم ﻣﺤﻞ ﮐﻼﻧﺘﺮی ﻣﺤﻞ دادﮔﺴﺘﺮی ﻣﺤﻞ و هﺰار‬
‫ﭼﻴﺰ ﻣﺤﻠﯽ دﻳﮕﻪ ﭼﻪ ﺟﻮاب ﺑﺪهﻴﻢ ﺗﺎزﻩ وﻗﺘﯽ ﻳﮑﯽ ﻣﺮدﻩ ﺑﺎﺵﻪ و ﺑﻪ ﺳﻴﻢ ﺑﺮق ) ﻣ ﻦ‬
‫از اﻳﻨﺠﺎ ﻓﻬﻤﻴﺪم ﮐﻪ او ﺵﮏ ﻧﺪارد ﮐﻪ ﺁ ﻗﺎی ﺻ ﻠﻮاﺗﯽ ﺧﻮدش را ﺑﺎ ﺑ ﺮق ﺁ ﺵﭙﺰﺧﺎﻧﻪ‬
‫ﮐﺸ ﺘﻪ اﺳ ﺖ( ﺧﺸ ﮏ ﺵ ﺪﻩ ﺑﺎﺵ ﺪ ﺁدم ﭼ ﻪ ﻃ ﻮر ﻣ ﯽﺗﻮﻧ ﻪ دوﺳ ﺘﺶ ﺑ ﺪارﻩ و ﺑ ﻪ او‬
‫ﺑﮕﻮﻳﺪ‪ :‬اﺣﻤﻖ ﺟﻮن‪.‬‬
‫و ﻣﻦ ﺑﺎ وﺟﻮد ﺁﻧﮑﻪ ﺣﺘﻢ ﻧﺪارم ﮐﻪ اﻳﻦ ا ﺻﻄﻼح ﺗ ﺎزﻩ ﺗ ﺨﻢ ﮔﺬا ﺵﺘﻦ ﻓ ﮑﺮ ﺗﻮی ﮐﻠ ﻪ‬
‫ﮐﺴﯽ را ﺁﻗﺎی اﺳﺘﺠﺎری ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺵﺪ وﻝﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺵﺎﻳﺪ هﻨﻮز ﺁﻗﺎی ﺻﻠﻮاﺗﯽ زﻧﺪﻩ‬
‫ﺑﺎﺵﺪ ﺑﺮای اﻳﻨﮑﻪ از ﺁن ﺵﺐ ﺗﺎ ﺣ ﺎﻻ دارم ﻗﻀ ﻴﻪ ﺁن ﺵﺐ را ﺳﺮ هﻢ ﺑ ﻨﺪی ﻣﯽﮐﻨ ﻢ‬
‫درﺳ ﺖ هﻔ ﺖ ﺑ ﺎر او را دم دﮐ ﺎن ﮐﻠ ﻪ ﭘ ﺰی اول ﺧﻴﺎﺑ ﺎن ﺣﮑﻴ ﻢ ﻗ ﺎﺁﻧﯽ دﻳ ﺪﻩ ام ﮐ ﻪ ﺑ ﺎ‬
‫وﺳﻮاس ﻋﺠﻴﺒﯽ ﺑﻪ ﻣﺠﺴﻤﻪ ﮐﻮﭼﮏ ﺁن ﻓﺮﺵﺘﻪ ﭼﻮﺑﯽ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ هﺮ دو ﺑﺎ ﻝﺶ‬
‫ﺵﮑﺴﺘﻬﺎﺳ ﺖ وﻝ ﯽ هﺮﮔ ﺰ ﺟ ﺮات ﻧﮑ ﺮدﻩ ام ﮐ ﻪ دﺳ ﺖ روی ﺵ ﺎﻧﻪ اش ﺑﮕ ﺬارم و‬
‫ﺑﮕﻮﻳﻢ‪ :‬ﭼﻄﻮری ﻣﺮد؟‬
‫و هﺮ ﺑﺎر ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﻢ را ﻣﺎﻻﻧﺪﻩ ام ﮐﻪ ﻧﮑﻨﺪ اﻳﻦ ﺁدم ﺁﻗﺎی ﺻﻠﻮاﺗﯽ ﺧﻮد ﻣﺎن ﻧﺒﺎﺵ ﺪ و‬
‫هﺮ ﺑﻴﺴﺖ و ﻳﮏ ﺑﺎر ﮐﻪ ﺑﻪ دوﺳﺘﺎن ﺗﻠﻔﻦ ﮐﺮدﻩ ام ﮐﻪ ﻳﮏ ﺟ ﻮری ﻗ ﻀﻴﻪ را ﺑﻬﺸ ﺎن‬
‫ﺣ ﺎﻝﯽ ﮐﻨ ﻢ ﺗ ﺎ ﺻ ﺪای ﻃ ﺮف ﺑﻠﻨ ﺪ ﺵ ﺪﻩ اﺳ ﺖ ﮐ ﻪ‪ :‬ﺣﺘﻤ ﺎ ﺧ ﻮدش را ﺗ ﻮی اون اﻃ ﺎق‬
‫روﺑﺮو ﺣﻠﻖ ﺁوﻳﺰ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﭼﻪ ﻣﯽدوﻧﻢ اﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ رﻓﻘﺎ اﺻﺮار دارﻧﺪ ﭘﺲ ﺣﺘﻤﺎ ﺗﻮ ﺁﺵﭙﺰﺧﻮﻧﻪ‪...‬‬
‫ﺑﺎ ﺑﺮق ﺑﺎ ﺑﺮق ﺧﻮدﺵﻮ ﻧﻔﻠﻪ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺑﺎز دو ﺑﻪ ﺵﮏ ﺵﺪﻩ ام‪.‬‬
‫ﺗﺎزﻩ اﮔﺮ ﺁﻗﺎی ﺻﻠﻮاﺗﯽ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻪ اﺳ ﺖ ﺧﻮدش را ﺑ ﺎ ﺗﺮ ﻳﺎک ﻳ ﺎ ﻃﻨ ﺎب و ﻳﺎ ﺑﺮق‬
‫ﺑﮑﺸﺪ ﭼﺮا در ﺧﺎﻧﻪ اش را ﺑﻪ روی اﻳﻦ ﺳﻪ ﺗﺎ ﻝﻨﺪهﻮر ﺑﺎز ﮐﺮدﻩ اﺳ ﺖ ﺗﺎ ﺁن ﭘﻴ ﺴﯽ‬
‫را ﺑﻪ ﺳﺮش ﺑﻴﺎورﻧ ﺪ؟ ﻣ ﮕﺮ ﺁن دﻓ ﻌﻪ ﻳﺎدش رﻓ ﺘﻪ ﺑ ﻮد ﮐﻪ ﻧ ﺼﻒ ﺵﺒﯽ ﻳ ﮏ ﻧﺸ ﻤﻪ‬
‫ﺁوردﻧﺪ و ﺻﺒﺢ زدﻧﺪ ﺑﻪ ﭼﺎک؟ و ﺻﻠﻮاﺗﯽ ﮐﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﻣﺜﻞ ﺵﺎﺗﻮت ﺳﺮخ ﺵﺪﻩ ﺑﻮد‬
‫ﺁﻣ ﺪ ﭘﻴ ﺶ ﻣ ﻦ ﮐ ﻪ‪ :‬ﺑ ﯽ ﻏﻴﺮﺗﻬ ﺎ ﮐﻴ ﻒ ﻧﺸ ﻤﻪ را زدﻧ ﺪ و ﺻ ﺒﺢ زود در رﻓﺘﻨ ﺪ و ﻣ ﻦ‬
‫ﻣﺠﺒﻮر ﺵﺪم از ﺑﻘﺎل ﺳﺮ ﻣﺤﻞ ﻗﺮض ﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﺟﻴﻎ و وﻳﻎ ﺿﻌﻴﻔﻪ را ﺑﺨﻮاﺑﺎﻧﻢ‪.‬‬
‫و ﺑﯽ ﻏﻴﺮﺗﻬﺎ ﻣﯽﺧﻨﺪﻳﻨﺪ‪.‬‬
‫ﮐﻪ‪ :‬اﻓﺘﺎدﻩ ﺑﻮد رو دﺳﺖ وﭘﺎی ﻧﺸﻤﻪ‪.‬‬
‫ﺁﺑﺮوم را ﻧﺮﻳﺰ‪.‬‬
‫ﺣﺎﻻ اﻳﻦ ﭘﻮل را ﮐﻪ ﺗﻮ خاﻧﻪ هﺴﺖ ﺑﮕﻴﺮ اﻳﻦ ﺳﺎﻋﺖ را هﻢ ﺑﺮدار ﺑﻌﺪ ﮐﻪ ﻣﯽﺑﻴﻨﻤ ﺖ‬
‫از ﺧﺠﺎﻝﺘﺖ در ﻣﻴﺎم‪.‬‬
‫ﻧﮑﻨﺪ هﻤﻪ اﻳﻨﻬﺎ ﺑﺎزی ﺑﻮدﻩ؟ و ﺁﻗﺎی ﺻﻠﻮاﺗﯽ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻪ اﺳﺖ رﻓﻘﺎﻳﺶ را ﺁن ﭼﻨﺎن‬
‫ﺑﺘﺮﺳﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﺗﺎ ﻳﮏ ﻣﺎﻩ از ﺳﺮ ﺣ ﻞ ﺟ ﺪول روزﻧﺎ ﻣﻪه ﺎی ﻋ ﺼﺮ ﺑﮕﺬرﻧ ﺪ ﺗﺎ ﻣﺒ ﺎدا در‬
‫ﺳﺘﻮن ﺗﺴﻠﻴﺖهﺎ و ﻣﺮﮔﻬﺎی ﻧﺎ ﺑﻬﻨﮕﺎم و ﻳﺎ ﺧﺒﺮهﺎی داغ ﻗﺘﻞ و ﺧﻮدﮐﺸﯽ ﻋﺎﺵ ﻘﯽ و‬
‫ﻓﺎﺳﻘﯽ ﭼﺸﻤﺎﺵﻦ ﺑﻪ ﻋﮏس ﺣﻠ ﻖ ﺁوﻳ ﺰ ﺵﺪﻩ ﻳ ﺎ ﺟ ﺴﺪ ﺟﺰﻏﺎ ﻝﻪ ﺵﺪﻩ او ﻧﻴﻔﺘ ﺪ و ﺗﺎ‬
‫ﻳ ﮏ ﺳ ﺎل ﺗﻤ ﺎم ﻧﮕﺎهﺎﺵ ﺎن را از ﺗﻤ ﺎم ﺁﮔﻬ ﯽ ه ﺎی ﻓ ﻮت ﮐ ﻪ ﺑ ﻪ در و دﻳ ﻮار ﺵ ﻬﺮ‬
‫ﻣﯽﭼﺴﺒﺎﻧﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺪزدﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﺒﺎدا زﻳﺮ ﻳﮑﯽ از اﻳﻦ هﻮاﻝﺒﺎﻗﯽهﺎ ﺑﺨﻮاﻧﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ ﺳﻮﻣﻴﻦ روز‪ ...‬هﻔﺘﻤﻴﻦ روز‪ ...‬ﺳﺎﻝﺮوز درﮔﺬﺵﺖ ﻣﺮﺣﻮم ﻣﻴﺮزا ﻣﺤﻤ ﺪ‬
‫ﺣﺴﻴﻦ ﺻﻠﻮاﺗﯽ وﻝﺪ ﻣﺮﺣﻮم ﺣﺎج ﺣﺴﻴﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﺻﻠﻮاﺗﯽ ﻣﺠﻠﺲ ﺗﺮﺣﻴﻤﯽ در‪...‬‬
‫اﻣﺎ هﻴﭻ ﻳﮏ از ﻣﺎ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ ) هﺮ ﭼ ﻨﺪ ﻣ ﻦ هﺮ ﮔﺰ ﺟﺮات ﻧ ﮑﺮدﻩ ام ﻋﻘﻴ ﺪﻩ ﺁﻧﻬ ﺎ را‬
‫ﺑﭙﺮﺳ ﻢ ( ﻧﻤ ﯽﺗﻮاﻧ ﺪ ﻗﺒ ﻮل ﮐﻨ ﺪ ﮐ ﻪ ﺁﻗ ﺎی ﺻ ﻠﻮاﺗﯽ ﮐ ﻪ ﻣ ﺎ ﻣ ﯽﺵ ﻨﺎﺧﺘﻴﻢ ﺑﺘﻮاﻧ ﺪ ﺑ ﺮای‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻧﻘﺸﻪ اش دﺳﺖ ﺑﺎﻻ دو هﻔﺘﻪ ﺗﻤﺎم ﮐﺘﺎﺑﻬﺎی ﻋﺰﻳﺰش را ﺁن ﻃﻮر روی زﻣ ﻴﻦ‬
‫ﭘﺨﺶ و ﭘﻼ ﮐﻨﺪ و دﺳﺖ ﮐﻢ ﭘﻨﺞ روز ﺗﻤﺎم از دو ﺗﻴﻐﻪ ﮐﺮدن رﻳﺸﺶ دﺳﺖ ﺑﺮدارد و‬
‫ﺁن ﺟﻮر ﺧﻮدش را ﺑﻪ ﭘﻴﺴﯽ ﺑﻴﻨﺪازد ﮐﻪ ﻣﺠﺒﻮر ﺵﻮد ﮐﺮاوات ﻧﺰﻧﺪ ﻋﻴﻨ ﮏ ﻧﻤ ﺮﻩ ﺑﻪ‬
‫ﭼﺸﻤﺶ ﺑﮕﺬارد ﺳ ﻴﮕﺎر ﺑﮑﺸ ﺪ و در ﺗ ﻤﺎم ﻃ ﻮل زﻣ ﺴﺘﺎن و ﺗﺎﺑ ﺴﺘﺎن ی ﺧﻪ ﭘﺎﻝﺘﻮ و‬
‫ﺣﺘﯽ ﮐﺘﺶ را ﺗﺎ زﻳﺮ ﮔﻮ ﺵﺶ ﺑﺎﻻ ﺑﮑ ﺸﺪ و ﺗ ﺎ ﺁ ﺧﺮ ﻋﻤ ﺮ ﺑﺎر ﺁن ﺳﺒﻴﻞ ﭼﺨ ﻤﺎﻗﯽ را‬
‫روی ﻝﺒﻬﺎﻳﺶ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﺪ‪.‬‬

‫√‬

‫ﻣﻠﺦ‬

‫ﺳﺎﻋﺖ هﻔﺖ ﺻﺒﺢ ﺑﻮد ﮐﻪ راﻩ اﻓﺘﺎدﻳﻢ ﺑﺎرهﺎ را ﮐﻪ ﻓﻖط ﺳ ﻪ ﺗﺎ ﺳﺎک ﺑ ﻮد ﮔﺬاﺵ ﺘﻴﻢ‬
‫ﺗﻮی ﺧﺮﺟﻴﻦ ﻳﮑﯽ از ﺧﺮهﺎ و دﻧﺒﺎل ﺟﺎدﻩ را ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ‪.‬‬
‫ﺁﻧﻬﺎ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺑﻮدﻧﺪ ﻳﮑﯽ ﮐﻪ ﺧﺮهﺎ را ﻣﯽﺑﺮد ﺑ ﻪ اﻳﺸ ﻮم دو ﺗ ﺎی دﻳ ﮕﺮ ﺑ ﺎ هﻢ ﺑﺮادر‬
‫ﺑﻮدﻧ ﺪ و ﻣﺜ ﻞ ﻣ ﺎ ﺑﺎرهﺎﻳﺸ ﺎن را ﮔﺬاﺵ ﺘﻪ ﺑﻮدﻧ ﺪ روی ﻳ ﮏ ﺧ ﺮ ﺑ ﺮادر ﺑﺰرﮔ ﺘﺮ ﭼﺸ ﻢ‬
‫ﺳﺒﺰ و ﺧﻨﺪﻩ رو ﺑﻮد ﺁن ﻳﮑﯽ ﺟﻮان و ﺑﻠﻨﺪﻗﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﭼﻬﺮﻩ ای ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﺻﺨﺮﻩ ﺳ ﺨﺖ و‬
‫ﮔﻮﺵﻪ دار ﺑﻮد ﺗﺎزﻩ ﺗﻮی ﭼﺸﻤﻬﺎی ﻧﻴﻢ ﺑﺴﺘﻪ و ز ﻳﺮ ﭘﻮ ﺳﺖ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺵﺪﻩ اش ﻳﮏ‬
‫ﭼﻴﺰ وول ﻣﯽﺧﻮرد ﮐﻪ ﺁدم ﻣﻮرﻣﻮرش ﻣﯽﺵﺪ و ﻣ ﯽر ﻓﺖ ﺗ ﻮی ﻧﺦ اﻳﻨﮑ ﻪ ﺳﺎﻋﺘﺶ‬
‫را ﺑﮕﺬارد ﺗﻮی ﺟﻴﺒﺶ و ﭘﻮﻝﻬﺎﻳﺶ را ﻳﮏ ﺟﺎﻳﯽ ﮔﻢ وﮔﻮر ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ه ﺮ ﺳ ﻪ ﺗﺎﺵ ﺎن ﮐ ﻼﻩه ﺎی دو ﮔﻮﺵ ﯽ ﺳﺮﺵ ﺎن ﺑ ﻮد و ﻳﮑ ﯽ ﻳ ﮏ ﭼ ﻮب داﺵ ﺘﻨﺪ ﮐ ﻪ‬
‫ﻣ ﯽﮔﺬاﺵ ﺘﻨﺪ ﭘﺸ ﺖ ﮔﺮدﻧﻬﺎﺵ ﺎن و ﻣﺜ ﻞ وﻗ ﺘﯽ ﮐ ﻪ ﻣ ﯽﺧﻮاهﻨ ﺪ ﭼ ﻮب ﺑ ﺎزی ﮐﻨﻨ ﺪ ﻣ ﭻ‬
‫دﺳﺘﻬﺎﺵﺎن را روی ﭼﻮﺑﻬﺎ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫راﻩ اﻓﺘﺎدﻳﻢ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﭼﻬﺎر ﺗﺎ ﺧﺮ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﺎ ﺑﻪ دﻧﺒﺎﻝﺸﺎن ﻻ ﺑﻪ ﻻی ﻳ ﮏ ﭘﺮدﻩ‬
‫ﺧ ﺎک اﻳ ﻦ ﻃ ﺮف ﺁب ﺑﺎرﻳﮑ ﻪ ﻳ ﮏ ﭼﺸ ﻤﻪ ﺑ ﻮد و ﻳ ﮏ ﺑﻴﺸ ﻪ ﮐﺒ ﻮدﻩ و دﺳ ﺖ راﺳ ﺖ‬
‫ﺗﭙﻪهﺎی ﭘﻮﺵﻴﺪﻩ از ﺑﻮﺗﻪهﺎی ﻳﻮﺵﻦ و ﮔﻮن وﻗﺘﯽ ﭘﻴﭽﻴﺪﻳﻢ ﭘﺮدﻩهﺎی ﺧ ﺎک ﻏﻠ ﻴﻆ ﺗﺮ‬
‫ﺵﺪ و ﻣﺤﻤﺪ راﻩ اﻓﺘﺎد ﻣﻴﺎن از ﻣﻴﺎن ﺧﺮهﺎ و رﻓﺖ ﺟﻠﻮ و از هﻤﺎن ﺟﺎﺑﻮد ﮐ ﻪ ﺑ ﺮادر‬
‫ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﺵﺮوع ﮐﺮد‪ :‬ﮐﯽ ﮔﻔﺖ اﺻﻔﻬﺎﻧﻮ ول ﮐﻨﻴﻦ ﺑﻴﺎﻳﻦ ﺑﻴﺎﺑﻮن ﺧﺎک ﺑﺨﻮرﻳﻦ؟‬
‫ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻣﯽﺧﻮاﺳﻴﻢ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﺵﻤﺎ ﺗﻮ اﻳﻦ ﺑﻴﺎﺑﻮﻧﺎ ﭼﻴﻄﻮر زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﻴﻦ‪.‬‬
‫ﺧﻨﺪﻳﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﻳﺪ ﭼﻮﺑﺶ را از ﭘﺸﺖ ﮔﺮدﻧﺶ ﺑﺮداﺵﺖ و ﺧﺮهﺎ را هﻮﻧﺞ ﮐﺮد‪.‬‬
‫زﻧﺪﮔﯽ ﺗﺮک دﺳﺘﻪ ﺧﺮﻩ ﮐﻪ ﺑﻴﺎﻳﻦ ﺑﻴﺒﻴﻨﻴﻦ‪ .‬ﺗﺮک ﮐﻪ ﺁدم ﻧﻴﺲ هﻤﻪ ش راﻩ ﺑﺮو هﻤ ﻪ‬
‫ش ﺟﻮن ﺑﮑﻦ‪.‬‬
‫راﺳﺖ ﻣﯽﮔﻔﺖ‪ .‬از ﺑﻠﻨﺪی ﻗﺎﻣﺘﻬﺎش ﻣﯽﺵﺪ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﮐﻪ راهﻬﺎ ﭼ ﻪ ﻗﺪر ﻃﻮﻻ ﻧﯽﺳ ﺖ و‬
‫ﺳﻴﺎهﯽ ﮐﻮهﻬﺎ ﭼﻪ ﻗﺪر دور از هﻢ اﻳﺴﺘﺎدﻩ اﻧﺪ‪.‬‬
‫ﭼﭙﻘ ﺶ را روﺵ ﻦ ﮐ ﺮد و ﺵ ﺮوع ﮐ ﺮد ﺑ ﻪ ﺗﺮﮐ ﯽ ﺣ ﺮف زدن ﺑ ﺎ ﮐ ﺎﻇﻢ ﮐ ﻪ ﺧﺮه ﺎ را‬
‫ﻣﯽراﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺮادر ﮐﻮﭼﮑﺘﺮ ﺣﺮف ﻧﻤﯽزد اﻣﺎ ﮔﺎﻩ ﮔﺪاری ﻣﻮج ﺧﻨﺪﻩ ﺗﻮی ﺻﻮرﺗﺶ ره ﺎ ﻣﯽﺵ ﺪ‬
‫و هﻤﺎن ﺟﺎ ﻣﻴﺎن ﺗﺨﺘﻪ ﺳﻨﮕﻬﺎی ﻗﺎ ﻝﺐ ﺻ ﻮرﺗﺶ رﺳ ﻮب ﻣ ﯽ ﮐﺮد ﮐﻼﻩ دو ﮔﻮ ﺵﻴﺶ‬
‫ﻧ ﻮ ﻧ ﻮار ﺑ ﻮد وﻝ ﯽ ﺳﺮﺵ ﺎﻧﻪه ﺎی ﮐﺘ ﺶ ﭘ ﺎرﻩ ﺵ ﺪﻩ ﺑ ﻮد و اﭘ ﻞ ﮐ ﺖ زدﻩ ﺑ ﻮد ﺑ ﻴﺮون‬
‫ﺑ ﺪﻧﺶ ﻧ ﺮﻣﺶ ﻋﺠﻴ ﺒﯽ داﺵ ﺖ ﻣﺜ ﻞ ﺑ ﺎزﻳﮕﺮاﻧﯽ راﻩ ﻣ ﯽرﻓ ﺖ ﮐ ﻪ ﺗ ﻮی ﭼ ﻮب ﺑ ﺎزی‬
‫ﻣ ﯽﺧﻮاهﻨ ﺪ ﺣﺮﻳ ﻖ را ﻏ ﺎﻓﻠﮕﻴﺮ ﮐﻨﻨ ﺪ و ﭼ ﻮب را روی ﻣ ﭻ ﭘ ﺎﻳﺶ ﺑﭽﺴ ﺒﺎﻧﺪ روی‬
‫اﻧﮕﺸﺘﻬﺎی ﭘﺎﻳﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽﺵﺪ و ﭼﻮب را ﭘﺸﺖ ﮔ ﺮدن ﺳﺘﺒﺮ و ﺳ ﻴﺎﻩ ﺵ ﺪﻩ اش ﺗ ﮑﺎن‬
‫ﻣﯽداد‪.‬‬
‫ﻣﺤﻤﺪ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﻣﯽرﻓﺖ هﻤﻴﺸﻪ هﻤﻴﻦ ﻃﻮر ﺑﻮد اول ﺟ ﻠﻮ ﻣ ﯽر ﻓﺖ و ﭘ ﺸﺖ ﺳ ﺮش را‬
‫هﻢ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﻤﯽﮐﺮد وﺳﻄﻬﺎی راﻩ ﮐﻪ از ﻧﻔﺲ ﻣﯽاﻓﺘﺪ ﮐﻢ ﮐﻢ ﻣ ﯽﮐﺸ ﻴﺪ ﻋ ﻘﺐ ﺁن وﻗ ﺖ‬
‫ﻧﻮﺑﺖ ﻣﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺴﺘﻴﻢ ﺗﺎ ﺑﺮﺳﺪ ﻳﺎ ﻓﻘ ﻂ ﻝﻨﺪﻝ ﻨﺪش را ﺑ ﺸﻨﻮﻳﻢ ﮐﻪ‪ :‬دﻳﻮو ﻧﻪه ﺎ ﻣ ﮕﻪ‬
‫ﺳﺮ ﻣﯽﺑﺮﻳﻦ؟ ﻳﻪ ﮐﻢ ﺁهﺴﺘﻪ ﺑﺮﻳﻦ ﺁﺧﻪ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﮐﻪ ﺑﺎ هﻢ ﻳﻪ ﺟﺎ ﻣﯽرن ﺑﺎهﺎس ﺗ ﺎ ﺁﺧ ﺮ‬
‫ﮐﺎر ﺑﺎ هﻢ ﺑﺎﺵﻦ‪.‬‬
‫اﺳﻢ ﺑﺮادر ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﻋﻠﯽ ﺟﻮن ﺑﻮد و ﺁن ﻳﮑﯽ ﮐ ﻪ ﺧﺮه ﺎ را ﻣﯽ ﺑﺮد ﺑ ﻪ اﻳﺸ ﻮم ﮐﺎﻇ ﻢ‬
‫اﻣﺎ اﺳﻢ ﺑﺮادر ﮐﻮﭼﮑﺘﺮ را ﺣﺘﯽ ﻣﺶ ﮐﺎﻇﻢ ﻳﺎدش رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻣﯽﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻤﯽدوﻧﻢ ﺵ ﺎﻳﺪ‬
‫ﺳﻬﺮاب ﺑﺎﺵﺪ ﺵﺎﻳﺪم ﻝﻬﺮاﺳﺐ‪.‬‬
‫ﺑﺎورﺵﺎن ﻧﻤﯽﺵﺪ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻴﻢ ﺁن هﻤﻪ راﻩ را ﺗﺎب ﺑﻴﺎورﻳﻢ ﻋﻠﯽ ﺟﻮن ﮔﻔ ﺖ‪ :‬ﺧﻴﻠ ﯽ‬
‫راهﻪ ﻋﺎﺟﺰ ﻣﯽﺵﻴﻦ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻣﺎ ﺧﻴﻠﯽ راﻩ رﻓﺘﻪ اﻳﻢ اﻳﻦ راﻩ واﺳﻪ ﻣﻮن ﭼﻴﺰی ﻧﻴﺲ‪.‬‬
‫ﺑﺎز ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﺵﺮوع ﮐ ﺮد ﺑﻪ ﺗﺮ ﮐﯽ ﺣ ﺮف زدن و ﻣﺤﻤ ﺪ ﮐ ﻪ ﺟ ﻠﻮ ﺧﺮ هﺎ ﻣﯽر ﻓﺖ ﭘ ﺎ‬
‫ﺳﺴﺖ ﮐﺮد و ﻗﺘﯽ ﺧﺮ هﺎ ر ﺳﻴﺪﻧﺪ دﺳ ﺘﺶ را ﮔﺮﻓ ﺖ دم ﺑﻴﻨ ﻴﺶ و ﮔﻔ ﺖ‪ :‬ﻣ ﺎ ه ﻤﻪ ش‬
‫ﮐﻮﻩ ﻣﯽر ﻳﻢ هﺮ روز ﺟﻤ ﻌﻪ ﺗ ﻤﺎم ﮐﻮهﻬ ﺎی دور و ﺑ ﺮ اﺻ ﻔﻬﺎن رﻓﺘ ﻪ ا ﻳﻢ اﻳ ﻦ ﻝﻘﻤ ﻪ‬
‫ﭘﻴﺶ اوﻧﺎ ﭼﻴﺰی ﻧﻴﺲ‪.‬‬
‫ﻏﺮورش ﺟﺮﻳﺤﻪ دار ﺵﺪﻩ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺗﺮﺳﻴﺪم ﮐﻪ ﻧﮑﻨ ﺪ ﺑ ﺎ ه ﻤﻪ اﻳ ﻦ ﺑ ﺎد و ﺑﺮوته ﺎ‬
‫زﻩ ﺑﺰﻧﻴﻢ و ﺵﺮوع ﮐﺮدم ﺑﺎ ﺻﺎدق ﺣﺮف زدن هﺮ ﺣﺮﻓﯽ ﮐﻪ دم ز ﺑﺎﻧﻢ ﺳﺒﺰ ﺵﺪ ﺑ ﻌﺪ‬
‫ﮐﺸﻴﺪ ﺑﻪ ﺑﺤﺚ و ﺗﭙﻪهﺎ ﺑﻪ هﻢ ﻧﺰدﻳﮑﺘﺮ ﺵﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺳﺮﭼ ﺸﻤﻪ ﺁب ﮐ ﻪ ر ﺳﻴﺪﻳﻢ ﻋ ﻠﯽ ﺟﻮن ﮔﻔ ﺖ‪ :‬ﺧﻴﻠ ﯽ ﺁب ﺑ ﺨﻮرﻳﻦ ﺗﺎ دوﺗ ﺎ ﻓﺮﺳ ﺦ‬
‫دﻳﮕﻪ ﺁب ﻧﻴﺲ‪.‬‬
‫ﺧ ﻮدش روی زﻣﻴ ﻦ دراز ﮐﺸ ﻴﺪ و ﺁب ﺧ ﻮرد و ﺁن دو ﺗ ﺎی دﻳﮕ ﺮ ه ﻢ ﻣﺤﻤ ﺪ در‬
‫ﻓﻼﺳﮏ را ﮐﻪ روی دوﺵﺶ ﺑﻮد ﺑﺎز ﮐﺮد و ﻣﻦ و ﺻﺎدق ﺑﺎ ﻣ ﺸﺘﻬﺎﻣﺎن ﺁب ﺧﻮرد ﻳﻢ‬
‫وﻗﺘﯽ راﻩ اﻓﺘﺎدﻳﻢ ﺑﺎز ﺑﻪ ﺗﺮﮐﯽ ﺣﺮف زدﻧﺪ و ﺧﻨﺪﻳﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺗﭙﻪهﺎی ﮐﻨﺎر راﻩ ﭘﺮ از ﺑﻮﺗﻪهﺎی ﺳﺒﺰ ﻳﻮﺵﻦ ﺑﻮد و راﻩ ﻣ ﻴﺎن ﺗ ﭙﻪه ﺎ و ﺑﻮ ﺗﻪه ﺎ ﮔ ﻢ‬
‫ﻣﯽﺵﺪ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﮐﻮﻩ در اﻓﻖ دوردﺳﺖ ﺳﻴﺎهﯽ ﻣﯽزد و ﻣﺎ هﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﻣ ﯽرﻓﺘ ﻴﻢ ﭘ ﺸﺖ ﺁن‬
‫ﮐﻮهﻬﺎ ﺁﻓﺘﺎب ﺗﻮی ﺁﺳﻤﺎن ﺁﺑﯽ ﺑﻴﺪاد ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬
‫ﭼﻨﺪ ﺗﭙﻪ دﻳ ﮕﺮ را ﮐﻪ ﭘﺸ ﺖ ﺳﺮ ﮔﺬاﺵ ﺘﻴﻢ ﻣﺤ ﻤﺪ از ﺧﺮ هﺎ و ﺳ ﻬﺘﺮک ﻋﻘ ﺐ اﻓﺘ ﺎد و‬
‫ﺁﻧﻬﺎ ﻳﮏ ﺗﭙﻪ ﺟﻠﻮ اﻓﺘﺎدﻧﺪ و ﻣﻦ دﻳﺪم ﮐﻪ دارﻳﻢ زﻩ ﻣﯽزﻧﻴ ﻢ ﺁن و ﻗﺖ اﻝ ﮑﯽ ﺑﻪ ﺣﺮف‬
‫اﻓﺘﺎدم وﻗﺘﯽ رﺳﻴﺪﻳﻢ ﺑﻪ ﺗﺮﮐﻬﺎ ﻋﻠﯽ ﺟﻮن ﺳﻮار ﻳﮑﯽ از ﺧﺮهﺎ ﺑﻮد و داﺵ ﺖ ﭼﭙﻘ ﺶ‬
‫را دود ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺗﻮی ﭼﺸﻤﻬﺎی ﺳﺒﺰش ﺧﻨﺪﻩ ﻣﻮج ﻣﯽزد و ﺧﻮب ﻣ ﯽﺵ ﺪ ﻓﻬﻤ ﻴﺪ ﮐﻪ دارد دﻧ ﺒﺎل ﻧ ﺦ‬
‫ﺧﺎﻃﺮاﺗﺶ را ﻣﯽﮔﻴﺮد ﺳﺮ ﺗﭙﻪ روﺑﻪ رو ﮐﻪ رﺳﻴﺪﻳﻢ ﺑ ﺎز از ﺳ ﺮ ﮔﺮ ﻓﺖ‪ :‬ﺵ ﻬﺮ و ول‬
 ‫ﮐﺮدﻳﻦ اوﻣﺪﻳﻦ ﺑﻴﺎﺑﻮن ﭼﯽ ﺑﺒﻴﻨﻴﻦ؟ اوﻣﺪﻳﻦ ﺁﻓﺘﺎب ﺑﺨﻮرﻳﻦ ﺧﺎک ﺑﺨﻮرﻳﻦ؟‬
‫ﺗ ﺎ ﺁن ﺗﭙ ﻪ دو ﻓﺮﺳ ﺦ راﻩ ﺑ ﻮد ﺑ ﺎ ﺁن هﻤ ﻪ ﺳ ﺮازﻳﺮی و ﺳ ﺮﺑﺎﻻﻳﯽ داﻧ ﻪه ﺎی درﺵ ﺖ‬
‫ﻋﺮق روی ﭘﻴﺸﺎﻧﯽ و دور ﮐ ﻼﻩ ﻣﺤ ﻤﺪ ﺑﺮق ﻣﯽزد ﺻﺎدق ﻧﻘ ﺎب ﮐﻼه ﺶ را ﮐﺸ ﻴﺪﻩ‬
‫ﺑ ﻮد روی ﭘﻴﺸ ﺎﻧﻴﺶ و ﻝﺒﻬ ﺎی ﻣ ﻦ ﺧﺸ ﮏ ﺵ ﺪﻩ ﺑ ﻮد ﻣ ﻦ ﮔﻔﺘ ﻢ‪ :‬ﻣ ﺎ اون ﻗ ﺪره ﺎ ه ﻢ‬
‫ﻧﺎزک ﻧﺎرﻧﺠﯽ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ‪.‬‬
‫و ﻳﺎدم ﺁﻣﺪ ﺁن ﭘﻴﺎدﻩ روی هﺸﺖ ﻓﺮﺳﺨﯽ ﮐﻪ ﺵﺮط ﺑﺴﺘﻴﻢ و ﺑﺮدﻳﻢ و ﭘﺎی ﻣﻦ ﺗﺎ ﻳﮏ‬
‫ﻣﺎﻩ ﺑﻌﺪ ﭘﺮ از ﺗﺎول ﺑﻮد ﺻﺎدق ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺵﻤﺎ رو ﺧﺮ ﻧﺸﺴ ﺘﻴﻦ ﻗ ﺒﻮل ﻧ ﻴﺲ ﺑ ﺎس ﺑﻴﺎﻳ ﻦ‬
‫ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﺎ هﻢ راﻩ ﺑﺮﻳﻢ ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﮐﯽ ﺧﺴﺘﻪ ﻣﯽﺵﻪ‪.‬‬
‫و ﺧﻨﺪﻳﺪ ﻋﻠﯽ ﺟﻮن هﻢ ﺧﻨﺪﻳ ﺪ و ﺑﻪ ﺗﭙ ﻪه ﺎ و راﻩ و ﺑﻪ ﺳ ﻴﺎهﯽ ﮐﻮهﻬ ﺎی دورد ﺳﺖ‬
‫ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮد‪ :‬اﻳﻦ ﺳﺎﻋﺘﻮ ﭼﻨﺪ ﺧﺮﻳﺪی؟‬
‫ﺗ ﺎزﻩ ﻋﻠ ﯽ ﺟ ﻮن ﭼﺸ ﻤﺶ اﻓﺘ ﺎدﻩ ﺑ ﻮد ﺑ ﻪ ﺳ ﺎﻋﺖ ﭘ ﺖ و ﭘﻬ ﻦ ﻣﺤﻤ ﺪ ﮐ ﻪ روی ﻣ ﭻ‬
‫ﺳﻮﺧﺘﻪ اش ﺑﺮق ﻣﯽزد ﻣﺤﻤﺪ رﻓﺖ ﺗﻮ ﻓﮑﺮ‪ :‬ﺻﺪ ﺗﻮﻣﻦ ﺻﺪ و دﻩ ﺗﻮﻣﻦ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺗﭙﻪهﺎ و ﺁهﺴﺘﻪ زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮدم ﻣﺤﻤﺪ ﮔﻮﺵﯽ دﺳ ﺘﺶ ﺁ ﻣﺪ‪ :‬اﻣ ﺎ ﺣ ﺎﻻ‬
‫ﮐﻬﻨﻪ ﺵﺪﻩ ﻳﻪ ﺑﻴﺲ ﺳﯽ ﺗﻮﻣﻨﯽ ﻣﯽارزﻩ‪.‬‬
‫و ﺻﺎدق ﺑﻪ ﺣﺮف اﻓﺘﺎد‪.‬‬
‫ﻧﮕﺮاﻧﯽ زﻳﺎدی هﻢ ﻧﺪاﺵﺘﻴﻢ ﺑﺮای اﻳﻨﮑ ﻪ و ﻗﺘﯽ ﮐﺎ ﻓﻪ ﭼ ﯽ ﺗﻮی دﻩ اﻳﻨ ﻬﺎ را ﭘ ﻴﺪا ﮐ ﺮد‬
‫ﮐﻪ ﻣﯽﺁﻣﺪﻧﺪ ﺑﻪ اﻳﺸﻮم ﻳﮏ رﺑﻊ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﺮﮐﯽ ﺣﺮف زد و ﺣﺘﻤﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ‬
‫اﻳﻨﻬﺎ ﻣﯽروﻧﺪ ﺳﺮ اﻧﻮﺵﻴﺮوان ﭘﺴﺮ اﻣ ﻴﺮ ﻓ ﺮج ﺧ ﺮاب ﺵﻮﻧﺪ و ﺗﺮﮐﻬ ﺎ ﺣﺘ ﻤﺎ ﻓﻬﻤﻴ ﺪﻩ‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺑﯽ ﮔﺪار ﺑﻪ ﺁب ﻧﺰدﻩ اﻳﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺻﺎدق ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻃﻮری ﻧﻴﺲ ﮐﺎری ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻦ ﺑﮑﻨﻦ ﻣ ﺎ ﺳ ﻪ ﺗﺎﻳﻴﻢ اوﻧ ﺎ ﺳ ﻪ ﺗﺎ و ﺗ ﻪ‬
‫دﻝﻢ ﺵﻮر زد‪.‬‬
‫‪ -‬ﭼﯽ ﺑﺎ اﻳﻦ ﭼﻮﺑﺎﺵﻮن؟ ﺗﺎﻩ اﮔﻪ ﺧﺮاﻣﻮﻧﻮ ﺑﺮدن ﮐﯽ ﻣﯽﺗﻮﻧﻪ ﭘﺲ ﺑﮕﻴﺮﻳﻪ؟‬
‫‪ -‬ﺑﺮدن ﮐﻪ ﺑﺮدن‪.‬‬
‫ﺁن وﻗ ﺖ ﻣﺘﻮﺟ ﻪ ﺵ ﺪم ﺳ ﺎﻋﺘﺶ از هﻤ ﺎن وﻗ ﺘﯽ ﮐ ﻪ راﻩ اﻓﺘ ﺎدﻳﻢ روی ﻣ ﭻ دستش‬
‫ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫ﺻﺪای هﻮاﭘﻴﻤﺎ ﮐﻪ از دوردﺳﺘﻬﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺵﺪ و ﻣﺤﻤﺪ ﮔﻔﺖ ﻣﺎﺵﻴﻦ و ﭘﺎش ﺳﺴﺖ ﺵ ﺪ و‬
‫ﻣﻦ رﻓﺘﻢ ﺗﻮی ﻓﮑﺮ ﮐﻪ ﺗﺮﮐﻬﺎ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﺎﻳﺪ راﻩ ﺑﺮوﻧﺪ ﺑﻌﺪ ﻓﻬﻤﻴﺪﻳﻢ ﮐﻪ هﻮاﭘﻴﻤﺎ ﺳﺖ و‬
‫ﻣﻦ ﺑﻪ ﻋﻠﯽ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬هﻮاﭘﻴﻤﺎ دﺵﻤﻦ ﺟﻮن ﺗﺮک‪.‬‬
‫ﭼﭙﻘ ﺶ را ﮐ ﻪ ﻓﻘ ﻂ ﻳ ﮏ ﺗ ﻪ ﭼ ﻮب ﺑ ﻮد ﺧ ﺎﻝﯽ ﮐ ﺮد و ﺑ ﺎ ﭼﺸ ﻤﻬﺎی ﺳ ﺒﺰ و ﺧﻨﺪاﻧ ﺶ‬
‫ﺣﺎﺵﻴﻪ ﺁﺳﻤﺎن ﺁﺑﯽ را دﻳﺪ زد‪ :‬ﺗﺮک از هﻮاﭘﻴﻤﺎ ﻧﻤﯽﺗﺮﺳﻪ وﻗﺘﯽ هﻮاﭘﻴﻤﺎ ﻣﯽﺁد ﺗﺮک‬
 ‫ﻣﯽرﻩ رو ﮐﻮﻩ‪.‬‬
‫و اﺵﺎرﻩ ﮐﺮد ﺑﻪ ﮐﻮهﯽ ﮐﻪ داﺵﺖ ﺗﻮی اﻓﻖ ﺳﺒﺰ ﻣﯽﺵﺪ‪.‬‬
‫هﻮاﭘﻴﻤﺎ ﻣﯽﺁد روی ﮐﻮﻩ اوﻧﻮﻗﺖ ﺗﺮک ﭼﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ؟‬
‫ﺗﺮک ﻣﯽرﻩ ﭘﺸﺖ ﺳﻨﮓ هﻮاﭘﻴﻤﺎ هﺮ ﭼﯽ ﻣﯽﺧﻮاد ﺑﻤﺐ ﺑﺮﻳﺰﻩ ﺗﺮک در ﻧﻤﯽﺁد‪.‬‬
‫و ﺧﻨﺪﻳﺪ ﮐﺎﻇﻢ ﺧﺮهﺎ را ﺗﻨﺪﺗﺮ راﻧﺪ و ﺵﻴﺎر ﺧﻨﺪﻩ دوﻳﺪ روی ﻝﭙﻬﺎی ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺳ ﻬﺮاب‬
‫ﺻﺪای هﻮاﭘﻴﻤﺎ ﮐﻪ ﮔﻢ ﺵﺪ ﺻﺎدق ﭘﺮﺳﻴﺪ ﺵﻤﺎ ﮐﺠﺎ ﻣﯽرﻳﻦ؟‬
‫ﻣﻴﺮﻳﻢ اﻳﺸﻮم ﺧﻮدﻣﻮن‪ :‬ﺳﻪ ﻓﺮﺳﺦ ﺑﺎﻻﺗﺮ از ﺟﺮﮐﻮن ﺵﻤﺎ زود ﻣﯽرﺳﻴﻦ ﻣﺎ ﺑﺎس ﺗ ﺎ‬
‫ﺵﺐ راﻩ ﺑﺮﻳﻢ‪.‬‬
‫ﻣﺎ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻴﻢ ﺑﺮوﻳﻢ ﺟﺮﮐﺎن ﮐﻪ ﭼﻬﺎر ﻓﺮﺳﺦ راﻩ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﭘﺮﺳﻴﺪم‪ :‬ﻧﺰدﻳﮏ ﺵﻴﺮاز ﺑﻮدﻳﻦ دﻧﺒﺎل ﮔﻠﻪ؟‬
‫ﻧﻪ ﻧﺰدﻳﮏ ﺁﺑﺎدﻩ ﻗﺎﺳﻨﯽ ﺟﻤﻊ ﻣﯽﮐﺮدﻳﻢ‪.‬‬
‫و ﻧﮕ ﺎهﺶ را اﻧ ﺪاﺧﺖ ﺑ ﻪ راﻩ و ﺵ ﺮوع ﮐ ﺮد ﺑ ﺎ ﺑ ﺮادرش ﺗﺮﮐ ﯽ ﺣ ﺮف زدن ﺑﻌ ﺪ از‬
‫ﻣﺤﻤﺪ ﮐﻪ ﺑﺎز داﺵﺖ ﻋﻘﺐ ﻣ ﯽاﻓﺘﺪﭘﺮ ﺳﻴﺪ‪ :‬ﺵ ﻤﺎ ﻧﻤ ﯽدوﻧ ﻴﻦ ﻗﺎﺳ ﻨﯽ ﺗ ﻮ ﺵ ﻬﺮ ﻳ ﻪ ﻣ ﻦ‬
‫ﭼﻨﺪﻩ؟‬
‫ﻧﻪ‬
‫اول ﻳﻪ ﻣﻦ هﻔﺘﺎد ﺗﻮﻣﻦ ﺑﻮد اﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﻳﻪ دﻓﻌﻪ ﺵﺪﻩ ﺳﯽ ﺗﻮﻣﻦ‬
‫ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﻣﮕﺮ اﻳﻨﺠﺎ ﻗﺎﺳﻨﯽ ﭘﻴﺪا ﻧﻤﯽﺵﻪ ﮐﻪ ﺑﺎس ﺑﺮﻳﻦ ﺁﺑﺎدﻩ؟‬
‫رو اون ﮐﻮهﻬﺎ ﭘﻴﺪا ﻣﯽﺵﻪ اﻣﺎ ﮐﻤﻪ ﺁﺑﺎدﻩ ﺧﻴﻠﯽ هﺴﻦ‪.‬‬
‫رﻓﺘﻴﻢ ﺟﻠﻮ ﺻﺎدق ﺗﺸﻨﻪ اش ﺵﺪﻩ ﺑﻮد و اﮔﺮ ﺟ ﻠﻮ ﺗﺮﮐﻬ ﺎ ﺁب ﻣ ﯽ ﺧﻮردﻳﻢ ﭘﺎک ﮐﻨ ﻒ‬
‫ﻣﯽﺵﺪﻳﻢ ﻳﮏ ﺗﭙﻪ ﮐﻪ ﺟﻠﻮ اﻓﺘﺎدﻳﻢ ﻣﺤﻤﺪ در ﻓﻼﺳﮏ را ﺑﺎز ﮐﺮد و ﻣﺎ ﺗﻮی ﺳﺮازﻳﺮی‬
‫هﻤﺎن ﻃﻮر ﮐﻪ راﻩ ﻣﯽرﻓﺘﻴﻢ ﮔﻠﻮهﺎﻣﺎن را ﺗﺮ ﮐﺮدﻳﻢ و ﻣﺤﻤﺪ اﻓﺘﺎد ﺑﻪ ﺣﺮف و ﻣﻦ و‬
‫ﺻﺎدق ﻓﻘﻂ ﺗﻮی ﻧﺦ راﻩ ﺑﻮدﻳﻢ و ﺁﺳﻤﺎن ﺁﺑﯽ و ﮔﻮﻧﻬﺎ و ﺗﺮﮐﻬﺎ ﮐ ﻪ دﺵ ﺎﺗﻨﺪ از ﭘﺸ ﺖ‬
‫ﺳﺮﻣﺎن ﻣﯽﺁﻣﺪﻧﺪ و ﺣﺎﻻ دو ﺗﺎﺵﺎن ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ روی ﺧﺮ و ﻳ ﮑﯽ دا ﺵﺖ ﺧﺮه ﺎ را‬
‫ﻣﯽراﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺟﺎدﻩ ﻣ ﯽر ﻓﺖ روی ﺗ ﭙﻪه ﺎ و ﺁن دور ﺳ ﻴﺎهﯽ ﭼ ﻨﺪ ﮐﻮﻩ ﺑ ﻮد اول روی ﺗ ﭙﻪ ﺳﻴﺎهﯽ‬
‫ﭼﻨ ﺪ راس ﺧ ﺮ ﺳ ﺒﺰ ﺵ ﺪ وﻗ ﺘﯽ رﺳ ﻴﺪﻧﺪ دو ﺗ ﺎ ﺗ ﺮک ﺑﻮدﻧ ﺪ ﺑ ﺎ ﺳ ﻪ ﺗ ﺎ ﺧ ﺮ ﮐ ﻪ ﮐ ﺎﻩ‬
‫ﺑﺎرﺵﺎن ﺑﻮد ﻣﺤﻤﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﺴﺘﻪ ﻧﺒﺎﺵﻴﻦ‪.‬‬
‫ﺳﻼﻣﺖ ﺑﺎﺵﻴﻦ‪.‬‬
‫و ﭼﺸﻤﻬﺎﺵﺎن ﻣﺎ را ﭘﺎﻳﻴﺪ ﮐﻪ ﭘﻴ ﺎدﻩ ﻣ ﯽرﻓﺘ ﻴﻢ اﻳﺸ ﻮم ﺑ ﻌﺪ ﻳ ﮏ سوار ﭘ ﻴﺪا ﺵﺪ ﭘ ﻴﺮ‬
‫ﻣ ﺮد ﺑ ﻮد و رﺵ ﻴﺪ ﺑ ﺎ ﻝﺒ ﺎس ﺗﻤ ﺎم ﻋﻴ ﺎر ﻗﺸ ﻘﺎﻳﻴﻬﺎ و زﻳ ﻦ و ﻳ ﺮاق اﺳ ﺐ ﭼﻬ ﺮﻩ اش‬
 ‫ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﻮهﺎی ﺳﻔﻴﺪش از زﻳﺮ ﮐﻼﻩ ﺧﺴﺮو ﺧﺎﻧﯽ زدﻩ ﺑﻮد ﺑﻴﺮون‪.‬‬
‫ﺧﺴﺘﻪ ﻧﺒﺎﺵﻴﻦ‬
‫ﺳﻼﻣﺖ ﺑﺎﺵﻴﻦ‬
‫ﮐﺠﺎ ﻣﯽرﻳﻦ؟‬
‫اﻳﺸﻮم‬
‫ﺳﻴﮕﺎر دارﻳﻦ؟‬
‫هﻴﭻ ﮐﺪام ﺳﻴﮕﺎری ﻧﺒﻮدﻳﻢ ‪ :‬ﻧﻪ ﺑﺎس ﺑﺒﺨﺸﻴﻦ‪.‬‬
‫ﭘﺎﺵﻨﻪ زد و رﻓﺖ ﭘﻬﻠﻮی ﺗﺮﮐﻬﺎ ﮐﻪ ﻋﻘﺐ ﻣﯽﺁﻣﺪﻧﺪ اﻳﺴﺘﺎد و ﭼﭙﻖ ﻋﻠﯽ ﺟ ﻮن را دود‬
‫ﮐﺮد از ﺗﭙﻪ ﮐﻪ ﺳﺮازﻳﺮ ﺵﺪﻳﻢ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺧﻴﻠﯽ ﺟﻠﻮ اﻓﺘﺎدﻳﻢ ﺑﺎس ﺻﺒﺮ ﮐﻨﻴﻢ ﺑﺮﺳﻦ‪.‬‬
‫ﮐﻨﺎر ﺟﺎدﻩ ﻧﺸﺴ ﺘﻴﻢ روی ﭼﻨ ﺪ ﺗﺎ ﺳﻨﮓ و ﻳﮑ ﯽ ﻳ ﮏ ﻗﻠ ﭗ ﺁب ﺧ ﻮردﻳﻢ و ﻣﻦ ﻣﻴ ﺎن‬
‫ﺳﻨﮕﻬﺎ ﻳﮏ ﻣﻠﺦ ﻋﺠﻴﺐ ﭘﻴﺪا ﮐﺮدم ﻗ ﺪ ﻳﮏ اﻧﮕﺸ ﺖ ﺵﺴ ﺖ‪ .‬ﺻﺎدق ﮔ ﻔﺖ‪ :‬ﺑﺒﺮﻳﻤ ﺶ‬
‫ﺵﻬﺮ ﭼﻴﺰ ﻋﺠﻴﺒﻴﻪ‪.‬‬
‫ﺗﺮﮐﻬﺎ ﮐﻪ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺻﺎدق ﺁﺑﺸﺎن داد‪.‬‬
‫راﻩ ﮐ ﻪ اﻓﺘ ﺎدﻳﻢ ﻣﻠ ﺦ ﺗ ﻮی ﺟﻴ ﺐ ﻣ ﻦ ﺑ ﻮد و ﻣ ﻦ ﺳ ﻨﮕﻴﻨﯽ ﺁن را ﺗ ﻮی ﺟﻴﺒ ﻢ ﺣ ﺲ‬
‫ﻣﯽﮐﺮدم و ﺳﻮزش راﻧﻢ را و ﺗﻼش ﻣﻠﺦ را ﮐﻪ از ﺁﺳﺘﺮ ﺟﻴﺒﻢ ﻣﯽﺁﻣﺪ ﺑ ﺎﻻ روی ﺗﭙ ﻪ‬
‫ﺑﻌﺪی ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎز ﻋﻠﯽ ﺟﻮن از ﺳﺮ ﮔﺮﻓﺖ‪:‬‬
‫اﻳﻨﺠﺎ ﮔﺮدﻧﻪ س ﺗﺮک ﻣﯽاﻳﺴﺘﻪ ﭼﻮب ﻣﯽﮔﻴﺮﻩ دﺳﺘﺶ هﯽ ﮐﺠﺎ ﻣﯽری؟‬
‫و ﭼﻮﺑﺶ را ﺗﮑﺎن داد و ﻣﻦ ﺟﻤﻠﻪ اش را درﺳﺖ ﮐﺮدم‪.‬‬
‫ﺑﺮﻧﻮ ﻣﯽﮔﻴﺮﻩ دﺳﺘﺶ و ﺑﺎدﺳﺘﻢ ﻧ ﺸﺎﻧﻪ رﻓ ﺘﻢ و ﭼ ﺸﻢ ﭼ ﭙﻢ را ﺑﺴ ﺘﻢ ﭼ ﺸﻤﻬﺎش ﺑ ﺮق‬
‫زد‪.‬‬
‫ﺗﺮک دﻳﮕﻪ ﺑﺮﻧﻮ ﻧﺪارﻩ ﻓﻘﻂ ﭼﻤﺎق دارﻩ‪.‬‬
‫راﻩ ﮐ ﻪ اﻓﺘ ﺎدﻳﻢ ﺗﺮﮐﻬ ﺎ ﺵ ﺮوع ﮐﺮدﻧ ﺪ ﺑ ﻪ ﺗﺮﮐ ﯽ ﺣ ﺮف زدن و ﻣ ﺎ ه ﻢ ﺁرام ﺁرام‬
‫اﻧﮕﻠﻴﺴﯽ ﮔﭗ زدﻳﻢ‪.‬‬
‫ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺳﻪ ﻓﺮﺳﺦ ﺁﻣ ﺪﻩ ﺑﻮدﻳﻢ و ﺧﻮرﺵ ﻴﺪ در ﺳﺖ و ﺳﻂ ﺁﺳ ﻤﺎن ﺑ ﻮد اﻣ ﺎ ﻧ ﺴﻴﻢ ﮐ ﻪ‬
‫ﻣﯽوزﻳﺪ و ﺑﻮﺗﻪهﺎی ﺳﺒﺰ را ﻣﯽﻝﺮزاﻧﺪ ﺁدم ﺳﺒﮏ ﻣ ﯽﺵ ﺪ و ﺑ ﻮی ﺻﻤﻎ ﻳﻮ ﺵﻨﻬﺎ را‬
‫ﺗﺎ ﺗﻮی رﻳﻪهﺎش ﺣﺲ ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺑﻴﺎﻳﻦ ﺳﻮار ﺑﺸﻴﻦ ﺧﺴﺘﻪ ﺵﺪﻳﻦ ‪.‬‬
‫ﻣﺶ ﮐﺎﻇﻢ اﺻﺮار ﻣﯽﮐﺮد و ﻣﺎ اﻓﺘﺎدﻩ ﺑﻮدﻳﻢ روی ﻗﻮرت ﭘﺎی ﮐﻮﻩ ﺳ ﻠﻄﺎن ﺧﻠﻴ ﻞ ﮐﻪ‬
‫رﺳﻴﺪﻳﻢ ﭼﺸﻤﻪ را دﻳﺪﻳﻢ و ﺁن ﻃﺮف ﺗﺮ ﻣﻴﺎن ﻋﻠﻔﻬﺎی ﺑﻠﻨﺪ دو اﺳﺐ ﻧﻴﻠﻪ را ﮐ ﻪ ﻓ ﻘﻂ‬
‫ﺳﺮ و دﻣﺸﺎن ﭘﻴﺪا ﺑﻮد و ﻳﺎﻝﻬﺎﺵﺎن ﮐﻪ رﻳﺨﺘ ﻪ ﺑﻮد روی ﮔﺮدﻧ ﻬﺎی ﺳﺘﺒﺮﺵ ﺎن ﺧﻴﻠ ﯽ‬
‫ﺗﺸﻨﻪ ﺑﻮدﻳﻢ اﻣﺎ ﻣﺎ دراز ﮐﺸ ﻴﺪﻳﻢ روی ﭼﻤﻨﻬ ﺎ و ﺑ ﺎ ده ﺎن ﺁب ﺧﻮردﻳﻢ و ﺑﻌ ﺪ ﺗﺮﮐﻬ ﺎ‬
‫ﻣ ﺶ ﮐ ﺎﻇﻢ ﺟ ﻞ و ﺧ ﺮﺟﻴﻦ ﺧﺮه ﺎ را ﺑﺮداﺵ ﺖ و ﮔﻔ ﺖ‪ :‬ﺑﺸ ﻴﻨﻴﻦ ﻳ ﻪ ﭼ ﺎﻳﯽ ﭼ ﻴﺰی‬
‫ﺑﺨﻮرﻳﻦ ﺑﻌﺪ ﻣﯽرﻳﻢ‪.‬‬
‫ﻣﺤﻤﺪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد روی ﺳﺒﺰﻩ اﻣﺎ هﻨﻮز از ﺧﺮ ﺵﻴﻄﻮن ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻧﻤﯽﺁﻣﺪ‪.‬‬
‫ﻧﻪ ﺑﺮﻳﻢ ﺑﻪ اﻳﺸﻮم ﮐﻪ رﺳﻴﺪﻳﻢ ﻳﻪ ﭼﻴﺰی ﮔﻴﺮ ﻣﯽﺁد‪.‬‬
‫ﻋﻠ ﯽ ﺟ ﻮن ﺑ ﺎز از ﺳ ﺮ ﮔﺮﻓ ﺖ‪ :‬ﺣﺘﻤ ﺎ اﻧﻮﺵ ﻴﺮوان ﻳ ﻪ ﮔﻮﺳ ﻔﻨﺪ ﺑﺮاﺗ ﻮن ﻣ ﯽﮐﺸ ﻪ ﮐ ﻪ‬
‫ﺧﻮدﺗﻮﻧﻮ اﻳﻦ ﻗﺪر هﻼک ﻣﯽﮐﻨﻴﻦ؟‬
‫ﻧﺼﻒ ﮐ ﻠﻪ ﻗﻨ ﺪ و ﻳﮏ ﮐﻴ ﺴﻪ ﭼﺎی از ﺑﻨﺪهﺎ ﺵﺎن ﺑ ﻴﺮون ﮐﺸ ﻴﺪﻧﺪ ﺑﺎ دو ﮐﺘﺮی ﺳ ﻴﺎﻩ‬
‫ﺵ ﺪﻩ و دو اﺳ ﺘﮑﺎن ﺑﻮﺗ ﻪه ﺎ را ﮐ ﻪ ﺗ ﻮی راﻩ ﺟﻤ ﻊ ﮐ ﺮدﻩ ﺑﻮدﻧ ﺪ ﺁﺗ ﺶ زدﻧ ﺪ ﻧ ﺎن‬
‫ﺧﺸﮑﻴﺪﻩ ﺵﺎن را درﺁوردﻧﺪ و ﻣﺎ هﻢ رﻓﺘﻴﻢ دور ﺳﻔﺮﻩ ﻳﮑﯽ ﻳﮏ ﺗﮑ ﻪ ﻧ ﺎن ﺑﺮداﺵ ﺘﻴﻢ‬
‫و ﺑﻪ ﻧﻴﺶ ﮐﺸﻴﺪﻳﻢ و ﻳﮑﯽ دو ﺗﺎ ﭼﺎی و وﻝﻮ ﺵﺪﻳﻢ روی ﭼﻤﻦ ﻣﻦ ﻣﻠﺦ را ول ﮐ ﺮدم‬
‫روی ﭼﻤﻦ ﮐﻪ رﻧﮓ ﺳﺒﺰ ﺳﻴﺮ ﻋﺠﻴﺒﯽ داﺵﺖ‪.‬‬
‫ﺗﺮﮐﻬ ﺎ ﻧﺸﺴ ﺘﻪ ﺑﻮدﻧ ﺪ ﺗﻨ ﮓ ﺁﺗ ﺶ ﺧﻮﺵ ﺮﻧﮓ ﺑﻮﺗ ﻪ و ﻋﻠ ﯽ ﺟ ﻮن ﻣ ﯽﺧﻨﺪﻳ ﺪ و ﭼ ﺎی‬
‫ﻣﯽﺧﻮرد‪.‬‬
‫ﺗﺮک ﺧﻴﻠﯽ ﭼﺎی ﻣﯽﺧﻮرﻩ دﻩ ﺗﺎ ﺑﻴﺴﺖ ﺗﺎ‪.‬‬
‫اول ﻣﻦ دﺧﺘﺮ را دﻳﺪم ﺑﻌﺪ ﻋﻠﯽ ﺟﻮن و ﭼﺸﻤﻬﺎش ﺑﺮق زد‪.‬‬
‫ﮔﻠﻴﻦ ﮔﻠﻴﻦ‬
‫ﻣﺤﻤﺪ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﮔﻠﻴﻦ؟‬
‫ﺁرﻩ ﺑﻪ دﺧﺘﺮ ﮐﻪ ﺗﺎزﻩ ﻋﺮوس ﻣﯽﺵﻪ ﺗﺮﮐﻬﺎ ﻣﯽﮔﻦ ﮔﻠﻴﻦ ﺑﻌﺪ دﻳﮕﻪ ﮔﻠﻴﻦ ﻧﻴﺲ‪.‬‬
‫دﺧﺘﺮ ﺑﺎﻻ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻮد ﺑﺎ ﺳﻴﻨﻪ ای ﺑﺮﺁﻣ ﺪﻩ ﭼﻴﻨ ﻬﺎی ﺵ ﻠﻴﺘﻪ اش ﻣﺜ ﻞ ﻣﻮﺟﻬ ﺎی رودﺧﺎﻧ ﻪ‬
‫روی ﺑﻮﺗﻪهﺎی ﺳﺒﺰ ﻏﻠﻂ ﻣﯽﺧﻮرد ﺻﻮرﺗﺶ ﺁﻓﺘﺎب ﺧﻮردﻩ ﺑﻮد و ﭼﺸ ﻤﻬﺎش ﺳ ﻴﺎﻩ‬
‫ﺑﻮد ﺳﻼم ﮐﺮد و رﻓﺖ ﺳﺮ ﭼﺸﻤﻪ و ﻣﺸﮑﺶ را ﭘﺮ ﮐﺮد و ﻗﺘﯽ ﻣ ﯽر ﻓﺖ ﺳ ﻬﺮاب را‬
‫دﻳﺪم ﮐﻪ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ ﭼﻴﻨﻪهﺎی ﺵﻠﻴﺘﻪ د ﺧﺘﺮک ﺑﻮد و ﺑ ﺮق ﮔﻴﺴ ﻮان ﺑﺎﻓ ﺘﻪ ﺵ ﺪﻩ اش‬
‫ﮐ ﻪ رﻳﺨﺘ ﻪ ﺑ ﻮد ﭘﺸ ﺘﺶ و از زﻳ ﺮ روﺳ ﺮﻳﺶ ﺑ ﻴﺮون زدﻩ ﺑ ﻮد ﺑ ﻪ ﻋﻠ ﯽ ﺟ ﻮن ﮔﻔﺘ ﻢ‪:‬‬
‫ﮐﺎﮐﺎت زن ﻧﺪارﻩ؟‬
‫ﻧﻪ‬
‫ﭼﺮا زﻧﺶ ﻧﻤﯽدی؟‬
‫ﻧﻤ ﯽﺗﻮﻧ ﻪ زن ﺑﮕﻴﺮﻳ ﻪ ﻓﻘ ﻴﺮﻩ ﺗ ﺮک ﺑﺎﺵ ﺪاق دﺧ ﺘﺮش ﺧﻴﻠ ﯽ ﻣ ﯽﺵ ﻪ دﻩ ﺗ ﺎ ﺑﻴ ﺲ ﺗ ﺎ‬
‫ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ و ﮔﺎو ﻣﯽﺧﻮاد ﭘﻮل ﻧﻘﺪ ﻣﯽﺧﻮاد ﺗﺎﺟﻴﮑﻬﺎ ﻓﻘﻂ ﻳﮏ ﮐﺎﻏﺬ ﻣﯽدن زﻣﻴﻦ ﻗﺒﺎﻝﻪ‬
‫ﻣﯽﮐﻨﻦ ﺗﺮک زﻣﻴﻦ ﻧﺪارﻩ ﺧﻮﻧﻪ ﻧﺪارﻩ‪.‬‬
 ‫اﺵﺎرﻩ ﮐﺮد ﺑﻪ ﺗﭙﻪهﺎ و ﻣﻮﻩ ﺳﻠﻄﺎن ﺧﻠﻴﻞ‪.‬‬
‫اﻳﻨﺎ زﻣﻴﻨﺎی ﺗﺮﮐﻪ‪.‬‬
‫ﺧﻨﺪﻳﺪ ﺵﻴﺸﻪهﺎی ﺳﺒﺰ و ﺵﻔﺎف ﭼﺸﻤﻬﺎش ﮐﺪرﺵﺪ‪.‬‬
‫زﻣﻴﻨﯽ ﮐﻪ ﻣﺎل ﺧﻮدش ﻧﻴﺲ ﺑﺎس ول ﮐﻨﻪ ﺑﺮﻩ ﮔﺮﻣﺴﻴﺮ‪.‬‬
‫ﭼﺎی ﮐﻪ ﺗﻤ ﺎم ﺵﺪ ﺑ ﻨﻪه ﺎ را ﺑ ﺎر ﮐﺮدﻳﻢ و راﻩ اﻓﺘ ﺎدﻳﻢ ﭼ ﻨﺪ ﺗ ﺎ ﺗ ﭙﻪ را ﮐﻪ ﭘ ﺸﺖ ﺳ ﺮ‬
‫ﮔﺬاﺵﺘﻴﻢ رﺳﻴﺪﻳﻢ ﺑﻪ ﺟﺮﮐﺎن دﺵ ﺖ وﺳ ﻴﻌﯽ ﺑﻮد ﺑ ﺎ ﭼﻨ ﺪ ﺗﺎ ﺧ ﻂ ﺳ ﺒﺰ ﭘ ﺮ ر ﻧﮓ و دو‬
‫ﺳﻪ ﺗﺎ ﺳﻴﺎﻩ ﭼﺎدر ﺻﺎدق ﻣﺎﺗﺶ ﺑﺮدﻩ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻓﻘﻂ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺳﻴﺎﻩ ﭼﺎدر هﺲ‪.‬‬
‫ﻣﺤﻤﺪ ﺧﻴﻠﯽ ﮐﻨﻒ ﺵﺪﻩ ﺑﻮد ﻣﺎ را اﻳﻦ ه ﻤﻪ راﻩ ﺁوردﻩ ﺑ ﻮد و ﺵ ﺎﻳﺪ ﻓﮑ ﺮ ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐ ﻪ‬
‫ﺣﺎﻻ هﻢ ﻣﺜﻞ ﺵﺶ ﺳﺎل ﭘﻴﺶ ﺑﺎز ﻳﮏ دﺵﺖ ﺳﻴﺎﻩ ﭼﺎدر ﻣﯽﺑﻴﻨﺪ و ﺵﺒﻬﺎ ﻣ ﺜﻞ ﺁﺳ ﻤﺎن‬
‫ﭘﺮ ﺳﺘﺎرﻩ ﻳﮏ دﺵﺖ ﭼﺮاغ ﺻﺒﺤﻬﺎ ﮔﻠﻪهﺎ ﻣﯽروﻧﺪ روی ﺗﭙﻪهﺎ و ﻣﺎ ﺳ ﻮار اﺳ ﺐ ﺑﻪ‬
‫ﺗﺎﺧﺖ ﻣﯽروﻳﻢ ﺳﺮ ﭼﺸﻤﻪ و دﺧﺘﺮهﺎی ﺑﻠﻨﺪ ﻗﺪ را ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ ﮐﻪ ﻧﺦ ﻣﯽرﻳﺴ ﻨﺪ ﻳ ﺎ‬
‫ﻣﺸﮑﻬﺎی ﭘﺮ ﺁب را ﻣ ﯽﮔﺬار ﻧﺪ روی ﺧﺮه ﺎ و ﭼﻬ ﺎر ﻧﻌ ﻞ دور ﻣ ﯽﺵ ﻮﻧﺪ ﻣﺶ ﮐﺎﻇ ﻢ‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺎ ﻣﯽرﻳﻢ ﺑﻪ اﻳﺸﻮم ﺧﻮدﻣﻮن اﻳﺸﻮم اﻧﻮﺵﻴﺮوون اوﻧﺠﺎس‪.‬‬
‫و ﺳﻴﻨﻪ ﮐﻮﻩ رو ﺑﺮو را ﻧﺸ ﺎن داد ﮐ ﻪ ﺳﺎﻳﻪ ﻳﮏ ﺗ ﮑﻪ اﺑ ﺮ اﻓﺘ ﺎدﻩ ﺑﻮد روش ﻣﺤ ﻤﺪ‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﻬﻠﻮ ﺑﺎغ ﺑﻴﺪﻩ ﺑﻮل داﺟﯽ؟‬
‫ﺁرﻩ هﻤﻮﻧﺠﺎس‪.‬‬
‫و اﺵﺎرﻩ ﮐﺮد ﺑﻪ ﻳﮏ ﻝﮑﻪ ﺳﺒﺰ ﺗﻮی ﺳﻴﻨﻪ ﮐﻮﻩ‪ :‬ﮐﺎر و ﺑﺎرﺵﻮن ﺑﺪ ﺵﺪﻩ ﺧﻴ ﻠﯽ ﺑﺪﺗ ﺮ‬
‫از او ﺳﺎﻝﻬﺎ ﮐﻪ ﺵﻤﺎ اوﻣﺪﻳﻦ ﺗﺎزﻩ ﭘ ﺴﺮا از ا ﻣﻴﺮ ﻓﺮج ﺟﺪا ﺵﺪن هﺮ ﮐ ﺪام ﻳﮑ ﯽ ﻳ ﻪ‬
‫ﺳﻴﺎ ﭼﺎدر ﺑﺮداﺵﺘﻦ و رﻓﺘﻦ ﺳﯽ ﺧﻮدﺵﻮن اﻣﻴﺮ ﻓﺮج هﻢ اوﻧﺠﺎس‪.‬‬
‫و اﺵﺎرﻩ ﮐﺮد ﺑﻪ اﻳﻦ ﻃﺮف ﺟﺎدﻩ ﺑﻪ ﺳﻴﺎﭼﺎدری ﮐﻪ وﺳﻂ دﺵﺖ ﻣﺜﻞ ﻳﮏ ﻏ ﻮل ﺳ ﻴﺎﻩ‬
‫روی زﻣﻴﻦ ﭼﻤﺒﺎﺗﻤﻪ زدﻩ ﺑﻮد ﻣﺤﻤﺪ ول ﮐﻦ ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﭘﻴﺶ وﺿﻌﺸﻮن ﺑﺪ ﻧﺒﻮد اﻳﻨﺠﺎهﺎ هﻤﺶ ﭼﻤﻦ ﺑﻮد‪ .‬ﺳﺒﺰ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻋﻠﯽ ﺟﻮن ﺧﻨﺪﻳﺪ ﭼﻮﺑﺶ را ﮔﺬاﺵﺖ ﭘﺸﺖ ﮔﺮدﻧﺶ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ راﻩ ﺑﻴﻔﺘﺪ‪ :‬اون وﻗﺘﻬﺎ‬
‫ﺁب ساﻝﻢ ﺑﻮد ﺣﺎﻻ دﻳﮕﻪ ﺁب ﻧﻴﺲ ﻣﻠﺦ هﻤﻪ ﭼﻤﻨﺎ رو ﺧﻮردﻩ ﺗﺮک از اﻳﻨﺠﺎ رﻓﺘﻪ‪.‬‬
‫و اﺵ ﺎرﻩ ﮐ ﺮد ﺑ ﻪ ﮐﻮهﻬ ﺎ ﺑ ﻪ ﺳ ﺎﻳﻪ ﺑ ﯽ رﻧ ﮓ ﮐﻮهﻬ ﺎﻳﯽ ﮐ ﻪ ﺗ ﺎزﻩ داﺵ ﺖ ﺗ ﻮی اﻓ ﻖ‬
‫ﻣﯽروﻳﻴﺪ ﻣﺤﻤﺪ ﭘﻨﺞ ﺗﻮﻣﻦ ﮔﺬاﺵﺖ ﮐﻒ دﺳﺖ ﻣ ﺶ ﮐﺎﻇﻢ و ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐ ﺮدﻳﻢ وﻗﺘ ﯽ‬
‫ﺧﺮهﺎﺵ ﺎن را ه ﻮﻧﺞ ﮐﺮدﻧ ﺪ و دور ﺵ ﺪﻧﺪ ﻣﺤﻤ ﺪ داد زد‪ :‬ﺳ ﻼم هﻤ ﻪ ﺗﺎﺟﻴﮑﻬ ﺎ را ﺑ ﻪ‬
‫ﺗﺮﮐﻬﺎ ﺑﺮﺳﻮﻧﻴﻦ ﻣﺎ هﻤﻪ ﺑﺮادرﻳﻢ‪.‬‬
‫و ﻣﻦ ﺧﺠﺎﻝﺖ ﮐﺸﻴﺪم از ﺧﻮدﻣﺎن و از ﺁن زﻣﻴﻨﯽ ﮐﻪ ﻣﻠﺦ ﭼﻤﻨﻬ ﺎش را ﭘ ﺎک ﺧ ﻮردﻩ‬
‫ﺑﻮد و ﭼ ﻨﺪ ﺗ ﺎ ﺳ ﻴﺎﻩ ﭼ ﺎدری ﮐﻪ ﺁن هﻤ ﻪ دور از ه ﻢ زﻳ ﺮ ﺁﻓﺘ ﺎب داغ و روی زﻣ ﻴﻦ‬
‫ﻃﺎﻋﻮن زدﻩ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺳﺎﮐﻬﺎ روی زﻣﻴﻦ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺧﻴﺮﻩ ﺵﺪﻩ ﺑﻮدم ﺑﻪ زﻣﻴﻦ درﻧﺪﺵﺘﯽ ﮐﻪ ﺗ ﺎ ﺧﻂ ﺗﭙ ﻪه ﺎ‬
‫ﻃﻼﻳ ﯽ ﻣ ﯽزد و ﺑ ﻪ اﻧﺒ ﻮﻩ ﻣﻠﺨ ﯽ ﮐ ﻪ روی زﻣﻴ ﻦ ﺧﻮاﺑﻴ ﺪﻩ ﺑ ﻮد ﻣﺤﻤ ﺪ هﻨ ﻮز وﻧ ﮓ‬
‫ﻣﯽزد و ﺻﺎدق ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽﮐﺮد ﺑﻪ ﻗﺪﻣﻬﺎی ﺑﻠﻨﺪ ﺗﺮﮐﻬﺎ و ﭼﻮﺑﻬﺎﺵ ﺎن و راﻩ ﭘﻮﺵ ﻴﺪﻩ از‬
‫ﻣﻠﺨﯽ ﮐﻪ ﻣﻴﺎن ﺗﭙﻪهﺎ و ﺳﻴﺎهﯽ ﮐﻮهﻬﺎی دور ﮔﻢ ﻣﯽشد‪.‬‬

‫دﻩ داﺳﺘﺎن ﮐﻮﺗﺎﻩ از هﻮﺷﻨﮓ ﮔﻠﺸﻴﺮی‬

‫ﺗﻬﻴﻪ‪ ،‬ویﺮایﺶ ﺁزﻣﺎیﺸﯽ‪ ،‬ﺻﻔﺤﻪ ﺁرایﯽ وﭘﯽ دی اف‪:‬‬

‫‪polepenhan@yahoo.com‬‬

‫‪www.polepenhan.tk‬‬

‫‪poelepenhan.persianblog.com‬‬