Partamos de aquí: expoñerse a ese fenómeno sen analoxía

chamado ´música´. Afrontar a tarefa de pensar a súa soberanía. Tamén

os lugares aos que tal poder nos traslada. As ocasións cara as que a
música nos perde. Pensar as marxes entre as que a música dispón o
frondoso territorio da súa xurisdicción: o silencio e o ruido, a
memoria e o esquecemento, a cura e a perdición,o Tempo -os tempos-
e o espazo, o azar e a orde, o anxélico e o bestial... A ciencia e a poesia.
¿Que podemos dicirnos nese entre, que nos ten que dicir tal
rareza ou miragre? E a propósito da cura e da orde e as súas sombras,
¿é posible atopar a ética nun medio que conta entre as súas maiores e
mais inquedantes virtudes coa de expresar mais non significar?
Partamos dunha contradicción: falar do que non se pode falar. A
pregunta pola música e, por tanto, a súa profanación han de asumir
que o seu é un transitar polo non-saber, pola supresión do
coñecemento e da eficacia confiados nalgún tipo de fin positivo e
tematizable.
Neste encontro arredor dun discurso que “nunca di demasiado”
consideramos que filósofos e músicos deben ir xuntos á escola. Tamén
os nonfilósofos e os non-músicos: porque todos temos unha relación
con iso chamado música. Topamos a imposibilidade de nomeala máis
alá. Precisamente por iso, porque a música non é unha cuestión
intelectual senón máis ben unha máquina creadora de universos -
como calquera de nós- pensamos que o carácter aporético da nosa
tarefa pode servir de invitación a calquera.
Tamén, na nosa tenue consciencia dese non saber, adiviñamos
que quizá non convén esperar demasiado e que tras este encontro
entre os humanos e a música a cuestión fique como estaba. Pero
nunca se sabe. Se cadra, mentres esta máquina extraña e familiar a un
tempo se resista a encarnarse en personaxe do teatro filosófico,
debamos nós, ao aveso, tentar facer de novo do pensamento música.

Pablo Seoane e Javier Turnes

Co-directores