vur alzelève

nelly de groot

toen de skon klanke van 't lied amigos para siempre dur 't opeluchttheater van meriahout skalden, gong de
störrem in minne kop hillemaol ligge.
't waar zo goewd begonne vannemèrrege. de zoon skeen en wai, onzen driek en ikke, zaate an onzen
botterham. onzen driek zin dèttie de hèèg zo gaon knippe. ik zeuchte diejep en as gallie ons hèèg kènde,
zodde weete waorum. "witte gai wel;' zin ik, "dè wai vunnaovend nao 't opeluchttheater gaon?" hai zin
dettie dè nog wis, mar dettie op tijd op zou haauwe mi hèèg knippe.
naw, moj nie dus. toen ik onder 't koffiedrinke àn d'n thee zaat, heb ik urn nog's gewarskouwd en ok toen
we saoves de middeg op hàn heb ik 't nog 's gezeed. mar ik moes min aige gin zörreg maoke.
naw moj wel dus. urn hallef acht zaat ik gestééve en gestrééke klaor mar onzen driek ston nog steeds de
hèèg te knippe. ik ha al ' s gezwaaid mar dè zag ie nie en ok al ' s geroepe en dè heurde ie nie.
ondertusse wier ik gloeiend kaód. hoe latter dè 't wier hoe kaojer dè ik wier en toen ie te lange lèèste urn
kwart ovver achte angeskééte kwam, waar ik gruwelek kaod. al d'n tijd dettie onder d'n does ston heb ik
staon te foetere.
netuurlijk kwááme we veulste laot in meriahout àn en de mens die de kartjes ston te skeure en tigge min 'n
lollige opmerking makte, krig van min unne snaauw terug.
de herremenie ston al z'n best te speule toen wai stiekum ááchterum binneslóópe. nog steeds gloeiend kaód
waar ik, mar dur de muziek begos dè zachjes weg te ebbe. d'r zaat 'n veugelke bovve minnen kop in n'n
bom te floite en de buim wiegden op de maot van de muziek. ik zo m'n aige volmakt gelukkeg hebbe
gevuuld as ik mar nie zo'n kaoj zin ha gehad.
minne favorieten brabantse zanger zong ovver hullieje vadder en dè din min àn onze vadder denke. iemes
speulde hul skon op'n trompet en dor krigde kiepevel van, zo skon.
op'n podium wier gedanst dur de liessense kapper en 'n hil skon durske en de sfeer waar geweldeg. 't weer
ok en dè hèdde nie áált in de háánd. "the night of the proms" hiete dizzen aovend in onvervalst liessens, zal
ik mar zegge en de organizaasie hatter iets bizunders van gemakt. min koj zin drif op
de klanke van de muziek mee umhog en ik zaat gruwelek te geniete.
toen 't wà làtter wier, kwamp 'r unne liessense jonge 't podium op en saome mi 'n hellemuns vrouwke begos
ie te zinge. amigos para siempre. vriende vur alzelève as ge 't op z'n liessens wilt zegge. dè is 'n merakels
moj liedje en 't waar net of ze dè spisjaal vur min zonge.
en alloisterend bedaacht ik dè ik aigelek wel's ha kanne gaon zegge hoe laot 't al waar, toen onzen driek die
hèèg àn 't knippe waar. ik ha toch wel die lozzie op d' n anreegt zien ligge, zeker. naw dan! haj kos toch nie
weete hoe laot dè 't waar en ik liet urn mar durknippe. ik zo zellef die hèèg is unne keijer moete knippe, dan
zo ik wel anders piepe. vur dè 't liedje hallef oit waar, waar de störrem in minne kop gaon ligge en ik keek
's bezèijes oit. en wà denkte? in slaop gevalle!! ja, wa wulde as ge d'n heulen dag boite gewerkt het.
we dronke saome'n glèèske in de pauze en we hàn gezelligen buurt. iederein waar goewd gezind. toen we
an't end van d'n aovend nao hois gonge en d'n auto in de graas reje, zin ik: "muziek is goewd vur unne
mens".
onderwijl ginge we de achterdeur binne en we heurde keiharde rockmuziek van onze jongste zoon. "mar
toch nie alle muziek," zinne we allebèij tegelijk. en zo waare waj 't dank zij de muziek wir hillemaol mé
mekaare ins.

in het dialect van lieshout.