You are on page 1of 9

Dialogues Concerning Natural Religion

From Wikipedia, the free encyclopedia

Title page

David Hume
Dialogues Concerning Natural Religion is a philosophical work by the Scottish
philosopher David Hume. Through dialogue, three philosophers named Demea, Philo, and
Cleanthes debate the nature of God's existence. Whether or not these names reference
specific philosophers, ancient or otherwise, remains a topic of scholarly dispute. While all
three agree that a god exists, they differ sharply in opinion on God's nature or attributes and
how, or if, humankind can come to knowledge of a deity.

In the Dialogues, Hume's characters debate a number of arguments for the existence of
God, and arguments whose proponents believe through which we may come to know the
nature of God. Such topics debated include the argument from designfor which Hume
uses a houseand whether there is more suffering or good in the world (argument from
evil).
Hume started writing the Dialogues in 1750 but did not complete them until 1776, shortly
before his death. They are based partly onCicero's De Natura Deorum.
The Dialogues were published posthumously in 1779, originally with neither the author's
nor the publisher's name.[1]
Characters[edit]

Pamphilus is a youth present during the dialogues. In a letter, he reconstructs the


conversation of Demea, Philo, and Cleanthes in detail for his friend Hermippus. He
serves as the narrator throughout the piece. At the end of the Dialogues he believes that
Cleanthes offered the strongest arguments. However, this could be out of loyalty to his
teacher, as this does not seem to reflect Hume's own views on the topic. When other
pieces on religion by Hume are taken into consideration, it may be noted that they all
end with (apparently) ironic statements reaffirming the truth of Christian religious
views. While the irony may be less readily evident in the Dialogues, this would suggest
a similar reading of this work's ending.[2](Cicero used a similar technique in his
Dialogues.)

Cleanthes is an "experimental theist""an exponent of orthodox empiricism"[3]


who bases his beliefs about God's existence and nature upon a version of
the teleological argument, which uses evidence of design in the universe to argue for
God's existence and resemblance to the human mind.

Philo, according to the predominant view among scholars, is the character who
presents views most similar to those of Hume.[4] Philo, along with Demea, attacks
Cleanthes' views on anthropomorphism and teleology; while not going as far as to deny
the existence of God, Philo asserts that human reason is wholly inadequate to make any
assumptions about the divine, whether through a priorireasoning or observation of
nature.

Demea "defends the Cosmological argument and philosophical theism..."[3] He


believes that the existence of God should be proven through a priori reasoning and that
our beliefs about the nature of God should be based upon revelation and fideism.
Demea rejects Cleanthes' "natural religion" for being too anthropomorphic. Demea
objects to the abandonment of the a priori arguments by Philo and Cleanthes (both of
whom are empiricists) and perceives Philo to be "accepting an extreme form
of skepticism."[3]

References[edit]

1.

Jump up^ Hume, David (1779). Dialogues Concerning Natural


Religion (Second ed.). London. Retrieved 15 June 2015. via Google Books

2.

Jump up^ See Bernd Grfrath's "Vernunftige Gelassenheit" in G. Gabriel,


C. Schildknecht, Literarische Formen der Philosophie. Metzler, 1990.

3.

^ Jump up to:a b c Anthony C. Thiselton, "A Concise Encyclopedia of the


Philosophy of Religion"

4.

Jump up^ William Crouch, "Which character is Hume in the "Dialogues


Concerning Natural Religion"?" at the Wayback Machine (archived December 5,
2007)

External links[edit]
Wikisource has
original text related
to this article:
Dialogues
Concerning
Natural Religion

Dialogues Concerning Natural Religion at Project Gutenberg

Free audio book of Dialogues Concerning Natural Religion


Dialogues Concerning Natural Religion
Dialogues Concerning Natural Religion, religionsfilosofiskt verk av David Hume, utgivet
postumt 1779. Verket r skriven som en fiktiv dialog mellan de tre
huvudpersonernaCleanthes, Philo och Demea.

Cleanthes argumenterar fr Guds existens. Han framhller det teleologiska


Gudsbevivet, d.v.s. att vrldens ndamlsenlighet tyder p en intelligent konstruktr.

Demea kan snarast karaktriseras som en mystiker, som menar att Gud ligger
bortom frnuftet. Det huvudsakliga sklet fr att tro r en inre knsla eller visshet,
snarare n frnuftsresomang. Dock frsker Demea vid ett tillflle frsvara en version
av det kosmologiska Gudsbeviset.

Philo r den mest skeptiska av de tre, och torde vara den som oftast fr fram Humes
egen sikt.

Dialogues Concerning Natural Religion


Na Galipedia, a Wikipedia en galego.

Dialogues concerning Natural Religion (Dilogos relativos relixin natural) unha obra
do filsofo escocs David Hume que comezou a escribir arredor de 1750 e completou en
1776 pouco antes da sa morte, publicouse postumamente en 1779.
ndice
[agochar]

1 Tema

2 Estrutura

3 Personaxes

4 Contido

4.1 Pnfilo a Hermipo

4.2 Debate inicial sobre o escepticismo

4.3 O argumento do designio

4.4 Revisin dialctica do argumento do designio

4.5 Miticismo e antropomorfismo

4.6 A trampa do antropomorfismo

4.7 Unha hiptese alternativa: Deus como anima mundi

4.8 Proliferacin de hipteses rivais

4.9 Unha nova hiptese de cosmogona

4.10 O argumento a priori da existencia de Deus

4.11 O problema do mal

4.12 O problema do mal (continuacin)

4.13 Conclusin: Os lmites da relixin natural


5 Vxase tamn

5.1 Ligazns externas

5.2 Outros artigos

Tema[editar | editar a fonte]


Intercambio de puntos de vista sobre o tema da relixin natural entre intelectuais de diversa
orientacin, reunidos na biblioteca dun deles. Debaten sobre a existencia e natureza
de Deus, o sentido da orde ou finalidade da natureza e o problema do mal no mundo.
Estrutura[editar | editar a fonte]
Divdese en 12 seccins, que cabe agrupar tematicamente do seguinte modo:
1. Introducin:

O problema a tratar e o modo dialogado de abordalo (Pnfilo a Hermipo).

Debate inicial sobre escepticismo e relixin (parte I).

2. Sobre a proba da existencia de Deus pola orde do mundo (Argumento do designio).

Exposicin e exame analtico do argumento (parte II).

Revisin dialctica do argumento (parte III-IV).

Especulacin sobre hipteses alternativas acerca da orixe do mundo (parte VI-VIII).

3. Sobre os argumentos que pretenden demostrar a priori a existencia de Deus (parte IX).
4. Sobre o problema do mal no mundo.

O feito do mal no mundo (parte X).

O que podemos inferir do feito do mal (parte XI).

5. Conclusins xerais sobre a relixin natural (parte XII).


Personaxes[editar | editar a fonte]
Observamos tres personaxes que discuten sobre os mritos respectivos da razn e da
revelacin na educacin relixiosa:

Cleantes, desta na lia de Newton, defende a tese da relixin natural.

Demea, representante da ortodoxia, quere humillar a razn e preparala a recibir a


revelacin.

Filn, que representa a Hume, introduce no debate un punto de vista crtico que
conduce superacin da alternativa enunciada.

Contido[editar | editar a fonte]


Neste ensaio o narrador un mozo, discpulo de Cleantes, o inxenuo Pnfilo, que d conta
por escrito a outro personaxe, Hermipo, dos incidentes da velada.
Dous dos expertos que interveen nos Dilogos representan a das das principais
tendencias do Sculo da Luces no debate da relixin natural: un, Cleantes, un desta, ou
mellor quizais un testa, non s argumenta en favor da existencia de Deus, senn tamn da
sa providencia; o outro, Demea, un defensor do cristianismo ortodoxo. O terceiro, Filn,
esgrime o punto de vista escptico. O testa Cleantes sostn con arrogancia que o poder da
razn humana suficiente para chegar, apoindose na experiencia do mundo e na lxica
dos argumentos, ao coecemento do autor do universo. O ortodoxo Demea insiste, en que
non a forza senn a fraxilidade do home e da sa razn o que nos remite infinitude de
Deus e os seus misterios. O escptico Filn alenta astutamente unhas veces o optimismo de
Cleantes e outras o pesimismo de Demea provocando as o enfrontamento entre ambos.
Esta estratexia prepara o camio na defensa da sa tese do triunfo moderado do
escepticismo na materia da relixin natural.
Pnfilo a Hermipo[editar | editar a fonte]
Adecase o mtodo dialogado ao tema da relixin natural e prodcese a descricin dos
personaxes do dilogo.
Debate inicial sobre o escepticismo[editar | editar a fonte]
Demea e Filn opinan acerca do diferente valor pedagxico da teoloxa natural, que unha
teora propia de adultos, e a piedade cristi, unha prctica que recomendable inculcar
dende a infancia. Filn abre o debate sobre o escepticismo apelando fraxilidade da razn
para recomendar o escepticismo na materia de relixin humana. Seguidamente prodcese o
primeiro ataque de Cleantes ao escepticismo. Filn defndese alegando que o escptico non
dubida tanto da razn cando atende vida coti, como cando cae no desenfreo da
especulacin filosfica. Cleantes fai un novo ataque ao escepticismo. Filn reflexiona
ironicamente a propsito das ltimas palabras de Cleantes, quen lle responde, sobre o uso
oportunista do escepticismo e o dogmatismo ao longo da historia polo gremio sacerdotal.

O argumento do designio[editar | editar a fonte]


Demea e Filn coinciden en advertir que o que est en cuestin non a existencia, senn a
natureza de Deus, anda que o segundo sublia o incomprensible desta. Cleantes expn o
argumento do designio e Filn pasa a criticalo, alegando a debilidade da analoxa en que se
basea e na indebida extrapolacin que supn o intento de inferir da nosa experiencia de s
unha parte do universo da explicacin total do mesmo. Cleantes e Filn discuten sobre o
significado que pode ter, como apoio do argumento do designio, o sistema
de astronoma concibido por Coprnico e defendido por Galileo.
Revisin dialctica do argumento do designio[editar | editar a fonte]
Cleantes recorre a dous atrevidos smiles para introducir a idea de que o argumento do
designio mis informal e intuitivo que discursivo, e suxire que iso podera salvar a dito
argumento das dbidas do escptico. Mentres Filn queda perplexo, Demea invoca
aos platnicos e a Plotino para chamar a atencin sobre os perigos que entraa o intento de
aproximar excesivamente nosa razn a inefabilidade de Deus e dos seus atributos.
Miticismo e antropomorfismo[editar | editar a fonte]
Enleados nunha discusin, Cleantes acusa a Demea de misticismo por soster que Deus
incognoscible e Demea respndelle acusndoo de antropomorfismo por asimilar demasiado
o ser divino ao humano. Filn discute con Cleantes presentndolle propostas contrarias
tese de que o regreso na cadea de causas acaba en Deus.
A trampa do antropomorfismo[editar | editar a fonte]
Filn rebate a defensa que fai Cleantes do argumento do designio alegando que, por non ter
en conta os lmites da analoxa, esa defensa conduce ao antropomorfismo e ata, tal vez,
ao politesmo.
Unha hiptese alternativa: Deus como anima mundi[editar | editar a fonte]
Filn evoca a antiga visin do mundo como un inmenso corpo animal do cal Deus ser a
alma. Cleantes rexeita esta visin argumentando que tera por consecuencia a eternidade do
mundo. Filn insiste en que a suposicin de que o principio da orde mundana est fra do
mundo e a que est dentro de el son opcins igualmente plausibles; pero est de acordo en
recoecer que tanto os escpticos como os relixiosos exclen a hiptese do puro azar.

Proliferacin de hipteses rivais[editar | editar a fonte]


Filn desconcerta aos seus contertulios suxerindo que, dada a falta de datos que apoien as
nosas teoras cosmognicas, a idea de un principio de propagacin animal ou vexetal
podera competir lexitimamente coa idea de un principio racional para explicar a orde do
mundo.
Unha nova hiptese de cosmogona[editar | editar a fonte]
Deixando voar mis anda a sa fantasa, Filn propn unha variante da cosmoloxa
materialista de Epicuro agregndolle o suposto de que a materia sexa finita. E, ante a crtica
de Cleantes, concle que a proliferacin de hipteses cosmognicas, sen que ningunha
delas tea suficiente base emprica, aconsella a suspensin total do xuzo neste asunto.
O argumento a priori da existencia de Deus[editar | editar a fonte]
Demea propn un argumento a priori, ao que opn Cleantes graves obxeccins, mentres
Filn engade outras, co comentario de que s as persoas habituadas ao razoamento
abstracto da matemtica parecen ser sensibles a ese argumento.
O problema do mal[editar | editar a fonte]
Demea e Filn sosteen contra Cleantes o predominio do mal sobre o ben no mundo. Acto
seguido Filn propn, recordando a Epicuro, o problema clsico da teodicea, que pretende
explicar a presenza do mal dende os supostos do tesmo; e argumenta que a nosa
experiencia do mundo non permite inferir o interese providencial nin a bondade moral do
Arquitecto Csmico.
O problema do mal (continuacin)[editar | editar a fonte]
A proposta de Cleantes, Filn diserta nun largo parlamento sobre as circunstancias que
orixinan o mal; e concle que a hiptese de que o Divino Arquitecto non pose nin bondade
nin malicia moral mis probable que calquera das sas rivais. Demea escandalzase do
que oe e abandona a reunin.
Conclusin: Os lmites da relixin natural[editar | editar a fonte]
Ausente Demea, Filn parece acercar a sa postura a de Cleantes, pero marca enseguida
distancias e reflexiona sobre o carcter simplemente verbal do debate particular entre testas
e ateos, consideracin que fai extensiva ao debate xeral entre dogmticos e escpticos.
Filn e Cleantes discuten sobre o posible nexo entre relixin, moralidade e corrupcin,
cerrndose ao debate coas ltimas palabras de Filn sobre os lmites da relixin natural e o

triunfo do escepticismo, s que segue a ambigua conclusin que extrae da velada o


perplexo Pnfilo.
Vxase tamn[editar | editar a fonte]
Ligazns externas[editar | editar a fonte]

David Hume (Ingls)

Ligazns David Hume: Biografa, ideas

Outros artigos[editar | editar a fonte]

David Hume.
Categoras:

Obras filosficas
Obras literarias de 1779

You might also like