Professional Documents
Culture Documents
Mula noon, nagsilbi na ang APEC bilang plataporma upang ikoordina ang mga interes ng mga
bayang maunlad, buuin ang consensus (kapag hindi lubusang malutas ang mga alitan) sa hanay
nila laluna sa malayang kalakalan, pamumuhunan at pinansya, at akitin pang lalo ang mga
bayang di maunlad sa bitag ng neoliberalismo. Bilang isang orihinal na kasapi, parating
ginagamit ng US, ang kanyang impluwensya para apihin at itulak ang ibang mga -bayang kasapi
tungo sa pangangayupapa at sa gayoy mapanatili ang pangkalahatang dominansya.
Paimbabaw na nagbubuo raw ang APEC ng consensus na kunway boluntaryo at walang
obligasyon sa hanay ng mga kinatawan ng mga gobyerno sa pamamagitan ng mga taunang
pulong. Gayunman lingid na kumikilos ang APEC Business Advisory Council at CEO Summit
bilang daluyan ng makapangyarihang lobby ng mga korporasyon.
Katuwang sila ng ibat ibang komite ng APEC gaya ng Committee on Trade and Investment, na
tauhang malalaking burukrata, teknokrata, at hirng na mga kawani ng mga korporasyon. Ang
gilingang propaganda ng APEC ay tuluy-tuloy na naglalabas ng pananaliksik sa patakaran at
detalyadong mga alituntunin at rekomendasyon na kumakatawan sa consensus sa hanay ng
naghaharing uri sa pulitika at ekonomya na Asia-Pacific, na tinatatakan na lamang ng basbas ng
taunang ELM.
Ang tema ng APEC ngayong taon, Pagbubuo ng Mapanaklaw na mga Ekonomya, Pagbubuo ng
Mas Mabuting Daigdig (Building Inclusive Economies, Building a Better World), ay umuulit
lamang sa mapanlinlang na mantrang lampas-2008 na Adyenda sa Reporma ng Mapanaklaw na
Paglaki (Reform Agenda for Inclusive Growth) ng World Bank, na ginaya din ng Asian
Development Bank. Gayunman, sa likod ng gayong kasuyasuyang-tamis mga islogan tulad ng
pagdemokratisa ng bunga ng paglago ng ekonomya (democratizing the fruits of economic
growth), pagtataguyod ng paglahok ng SME sa mga pamilihang global, pamumuhunan sa
tao (investing in human capital), at pagbubuo ng matitibay na mga komunidad (building
resilient communities), ang nasa tuktok ng mga bagay sa agenda ng APEC 2015 sa integrasyon
ng ekonomya ng rehiyon (REI o regional economic integration) ay patuloy pa ring umiikot sa
balangkas na neoliberal.
Kabilang sa priyoridad na ganitong mga bagay ang pagsusulong ng mga panukala tungo sa Free
Trade Area of the Asia-Pacific (FTAAP); ang Estratehikong Blueprint para itaguyod ang Global
Value Chains (Strategic Blueprint for Promoting Global Value Chains) na kumakatawan sa buod
ng integrasyong ekonomiko; ang Kasunduan sa Makabagong Kaunlaran, Repormang Ekonomiko
at Paglago o Accord on Innovative Development, Economic Reform and Growth na
kumakatawan sa malawak na repormang istruktural, at mga pagbabago; at ang Connectivity
Blueprint para sa 2015-2025 na naglalayong tiyakin ang walang-patlang na daloy ng tao,
impormasyon, at kalakalan (laluna sa mga serbisyo) sa buong rehiyon sa kapakinabangan ng
monopolyong kapitalismo na pinangungunahan ng US.
Ipinapanukala ng APEC ang FTAAP, na unang nagkathang-isip noong 2006 at higit na sinaliksik
noong 2010, bilang isang komprehensibo at nagtataling kasunduan sa susunod na henerasyon
Para dagdagan ang sariling kakayahan sa kompetisyon at ganansya, nagtutuon ang mga kolehiyo
at unibersidad sa mga programang mas maganansya at tinatapyas iyong itinuturing na marhinal o
kayay hindi kritikal (tulad ng sa humanities). Ikinukomersyo ang mga lupain nila, gusali, resulta
ng mga pananaliksik at ibang mga rekursong kaalaman. Isinisiksik ang mas maraming kurso sa
isang taon at bumabaling sa trimester para mas mabilis ang pagpapagradweyt. Sinasagad nila ang
mga mag-aaral at guro sa pagtataas ng tuition at padadagdag ng pasaning trabaho, sa
pamamagitan ng mas istriktong mga rekisito sa mga ipinagkakaloob (grant) at ipinauutang
(loan), at sa paglimita ng sahod at benepisyo ng mga guro at ng mga hindi-nagtuturong kawani.
Sa huli, ipinataw mula sa itaas ang lahat ng nabanggit na hakbangin sa pamamagitan ng mga
prosesong burukratiko na lingid na isinasagawa ng mga pulitiko at ng WB o ng mga consultant
na pinupondohan ng mga korporasyon. Samantala, pinapaliit ang papel ng nagtuturo at dinagtuturong empleyado, mga magulang at mag-aaral sa konseptwalisasyon, pagpaplano, at
pagpapatupad. Binabanatan ang mga protestang kampus laban sa gayong mga reporma sa
pamamagitan ng propagandang anti-Kaliwa kung hindi man ng tuwirang pasistang panunupil.
Sa Pilipinas, malinaw na halimbawa ang tinatawag na programang Kindergarten hanggang Grade
12 (K-12 program)sentrong palamuti sa inisyatiba ng rehimeng Aquinong isang neoliberal
na reporma sa paaralan na pumalpak.
Sa ilalim ng Enhanced Basic Education Act of 2013 (R.A. 10533), papalitan ang lumang 10gradong saligang sistema ng edukasyon (anim sa elementarya at apat sa mataas na paaralan) ng
sistemang 12-grado (may dagdag na dalawang taon sa abanteng mataas na paaralan) bukod sa
rekisitong kindergarten. Sa likod ng pang-akit na terminong humahabol (catching up) sa mga
pamantayang global, layunin ng programang K-12 ni Aquino na mapahanay ang sistemang
edukasyon ng Pilipinas sa kapitalistang sistemang global at mas mahusay na
makipagkompetisyon sa ibang dimauunlad na bansa sa pagluluwal ng malaking reserbang suplay
ng bihasang paggawa para sa pamilihan ng mundo (world market) at particular para sa rehiyong
Asya-Pasipiko nang sa gayoy mapanatiling mababa ang sweldo at sahod.
Sumasakay ang programa sa sumusunod na mga argumentong magkakaugnay: Una, kailangang
paluwagin (decong est) ang kasalukuyang sistema dahil mabigat na matutuhan (hard-pressed
to learn) ng mga mag-aaral sa 10 taon ang natututuhan ng mga estudyante sa ibang mga bansa
sa 12 taon. Ikalawa, hindi sapat na naihahanda ng matataas na paaralan ngayon ang mga magaaral para sa kolehiyo. Ikatlo, masyadong maagang magtapos ang mga mag-aaral ngayon sa edad
na 16 sa mataas na paaralan, kaya mabibigyan sila ng dagdag na dalawang taon ng higit na
oportunidad para magkatrabaho dahil nasa legal na edad na sila at may sapat na kabihasaan. At
ikapat, bahagi ang K-12 ng mga pamantayang global, na kailangan para mag-aplay sa trabaho o
pag-aaral na postgraduate sa ibayong dagat. Inaamin ng ikalimang argumento na nakahanay ang
sistema ng edukasyon ng Pilipinas sa pinakamatagal sa Southeast Asia at istorikong isa sa
pinakamahusay sa buong mundo, pero nahuhuli na sa mga hinihingi ng mga ekonomyang
batay-kaalaman (knowledge-based economies) ng ika-21 siglo.
Bagsak ang mga argumentong ito kasi kalakhang batay sa maling mga saligan at huwad na mga
pangako ng globalisasyong neoliberal, at sa simplistikong ideya na dapat sumali na ang mga
Pilipino sa global na K-12 dahil lahat ng ibay nakasakay na rito. Binabalewala ang ibang mga
pag-aaral na nagpapakitang walang malinaw na ugnayan sa pagitan ng kantidad ng oras at
kalidad ng proseso para matuto. Binabalewala ang katunayang maraming bansa ang deka-dekada
nang naka-K-12 pero nananatiling napakaatrasado at mas masahol pa sa Pilipinas kaugnay ng
mga sukatan sa edukasyon. Ni hindi maipaliwanag kung bakit, sa kabila ng hindi pagdaan sa K12, kabilang ang mga Pilipino sa pinakamaraming may mas mahusay na edukasyon at handang
tumanggap ng mas mababang bayad at pinakananais na overseas workers.
Sa totoo, isa ang K-12 ni Aquino sa maraming reporma sa edukasyon na inuobliga ng ASEAN
Integration, ayon sa recomendasyon ng SEAMEO INNOTECH (na nagpapasimuno at
nagpapalaganap ng mga programa sa edukasyon na bago at may oryentasyon sa teknolohiya) at
ng ASEAN Mutual Recognition Arrangement (MRA) Projects, para hikayatin ang pangingibang
bansa ng mga manggagawa pero kasabay na nagtatakda ng mga pamantayan sa edukasyon at
propesyon para sa tawid-hangganan (cross-border) na pagtatrabaho sa loob ng rehiyong
Southeast Asia.
Napakaespisipikong itinutulak ang K-12 ni Aquino ng Washington Accord and Europes Bologna
Process sa pangunguna ng US, sa layuning kilalanin o bigyan ng akreditasyon tanging ang mga
propesyunal (o inhinyero sa kaso ng Washington Accord) na dumaan na sa 12 taong batayang
edukasyon. Mas pangkalahatang itinutulak ito ng EFA ng WB at ng Millennium Development
Goals (MDG) ng UN.
Sa sistemang K-12, nakatuon sa mataas na paaralan (lalo na sa huling dalawang taon) ang mga
kabihasaang espesyalisado at teknikal na hanap ng global na pamilihang paggawa. Halimbawa sa
umanoy Technology and Livelihood Education (TLE) para sa Grades 7-10, at
Tracks/Specialization para sa Grades 11-12, kasama sa modyul ang pag-aaral ng gawaing bahay,
pagtutubero, welding, pananahi, caregiving, pagkarpentero, pag-aalaga ng kagandahan at kuko,
paggawa ng tinapay, atbp.
Sa halip na dumaan sa komprehensibong batayang edukasyon para ihanda ang sarili na maging
produktibong myembro ng lipunang Pilipino, inaasahan ngayon ang mayorya ng kabataang
Pilipino na maghandang maging kasambahay, caregiver, tagalinis, waiter, orderly sa hotel,
hairstylist, tubero, welder, karpentero at panadero sa buong mundo.
Sa kabilang banda, inaalisan ng diin ng K-12 at ibang neoliberal na mga reporma sa paaralan ang
patriyotikong edukasyon, kamulatan at kultura. Sa mga pamantasan, tinapyas na ang mga kurso o
paksa na ukol sa kasaysayan ng Pilipinas, lenggwahe at panitikang Pilipino, pamahalaan at
konstitusyong Pilipino. Sa mataas na paaralan, babawasan na rin ang oras na nakatuon sa Araling
Panlipunan, at babaguhin ang istruktura ng kurikulum para humalaw ng mga tema mula sa US
National Council for Social Studies.
Ang balintunay palulubhain ng K-12 gamot ni Aquino ang karamdaman dahil sa maling
oyentasyon, mahinang plano at kakulangan sa pondo, mga palatandaan na magiging burara ang
implementasyon, at magkakaroon ng maraming negatibong epekto na pwede sanang maiwasan.
Una, maraming taon nang nananatiling nasa antas na malayong mababa sa pamantayang takda ng
UNESCO (anim na porsyento, 6%, man lamang ng GDP) at ng WB (20% ng pambansang
badyet) ang mga alokasyong badyet ng gobyernong Pilipino para sa edukasyong publiko. Kahit
walang K-12, hinaharap na ng mga paaralang publiko ang napakalubhang kawalan ng mga
pasilidad, libro, at mga guro. Tinatayang aabot ang mga rekisito ng K-12 sa badyet para sa 20142019 sa USD 4,410 milyon, at kahit ngayon tanaw na ng gobyerno ang depisit at may
negosasyon ito sa mga bangkong gaya ng ADB para sa USD 100 milyon na pampuno sa
kakulangan. Kaya, sa kabalintunaan ay pasasamain pa ng K-12 ang mga limitasyon at kakapusan
ng rekurso sa badyet para sa mga paaralang publiko, na napakalaki ang epekto sa kalidad ng
edukasyon at sa tantos ng paglahok, bukod sa higit pang ilulubog nito sa utang ang bansa.
Ikalawa, dahil takdang saligang kakapusan sa badyet anut anumay kakailanganing balikatin ng
mga mag-aaral at mga pamilya nila ang dagdag na pasaning K-12. Ngayong 2015-2016, 1.4
milyong mga mag-aaral sa ikapat na taon sa mataas na paaralang publiko at tapos na sana sa
lumang sistema ang pipiliting pumili kung dadaan sila sa dagdag na dalawa pang taon (Gradong
11-12). Kung pipiliing tanggapin ang dalawang taon pa, kakailanganin ng bawat estudyante ang
mga PHP 30,000 (USD 660) na lubhang makakabigat sa badyet ng magulang. Alternatibo na
hindi na magkolehiyo at maghanap sa halip ng trabaho bilang madisbentaheng mga dropout sa
mataas na paaralan ang eksaktong kalagayang iniiwasan sana ng K-12.
Ikatlo, patitindihin ng K-12 ang pribatisasyon ng sistema ng edukasyon. Sa halos 1.95 milyong
mag-aaral sa mga publiko at pribadong paaralan na inaasahang magtapos ng ikapat na antas
(Gradong 10) ngayong taon, mga kalahati lamang ang tatanggapin ng matataas na paaralang
publiko na may Grades 11-12. Walang pagpipilian ang kalahati pa kundi lumipat sa mga
eskwelahang pribado o mga unibersidad at kolehiyo ng estado na nag-aalok ng Grade 11
(karaniwang sa mas mataas na tuition kahit ikumpara sa unang taon sa kolehiyo), o sumama sa
lumulobong hanay ng mga kabataang hindi nag-aaral. Iniaalok ng rehimeng Aquino ang
dalawang madaliang lunas na magpapabilis lamang sa pribatisasyon at hihikayat sa korupsyon:
(1) ang SHS voucher system na sa batayay parsyal na subsidyo sa senior na mga mag-aaral sa
mataas na paaralan para bayaran ang pag-enroll sa paaralang pribado na kalahok sa sistemang
voucher; at (2) ang PPP for School Infrastructure Project (SIP) na binabayaran ng gobyerno ang
mga pribadong kontraktor para gumawa ng dagdag na silid-aralan ayon sa programang itayoipaupa (build-lease).
Nasa ilalim ng Education Voucher System at Education Service Contracting, na kapwa halatang
pakana sa pribatisasyon ayon sa Government Assistance Program to Students and Teachers in
Private Education (GASTPE) na suportado ng World Bank. Ang pamamahala ng GASTPE ay
matagal nang ikinontrata ng Departamento sa Edukasyon sa Private Education Assistance
Committee (PEAC) ng Fund for Assistance to Private Education (FAPE). Ang alokasyon ng
badyet ng GASTPE, na kakatiting noong dekadang 1990 ay umakyat sa Php 20 bilyon sa siyam
na taong itinagal ng rehimeng Arroyo, lumobo sa Php 34 bilyon sa unang limang taon ng
masamang pamamahalang Aquino, at lolobo pang lalo sa Php 20 bilyon sa 2016 lamang. Ang
gastos na tulong-gobyerno sa pribadong edukasyon ay lumaki nang katakut-takot at
napakadaling abusuhin kaya maging ang Komisyon sa Patutuos ng Kwenta, na di man
awtorisadong magtuos ng kwenta ng GASTPE, ay tumututol sa buong pribatisadong kaparaanan
sa PEAC-FAPE.
Intensyon man o hindi, nakaakmang bawasan nang malaki ng K-12 ni Aquino ang mga posisyon
sa pagtuturo sa kolehiyo dala ng inaasahang matinding pagbagsak ng enrollment sa unang taon
sa kolehiyo sa susunod na dalawang taon. Tinatayang 78,000 mga guro sa kolehiyo at empleyado
ang mawawalan ng trabaho o ibababa sa pagiging guro sa mataas na paaralan na mas mababa
ang sweldo kung mailulugar sila sa mga trabahong antas-SHS. Ipinapakita ng ganitong pagaalis lamang ang rurok ng ng kawalang kakayahan sa pagpaplano at di pagpansin sa karapatang
paggawa.
Kung sumahin, inihahantad ng K-12 ni Aquino ang paglubha ng krisis sa edukasyon sa Pilipinas
at ang pagwawalang-bahala ng gobyerno sa karapatan ng mamamayan sa edukasyon sa harap ng
mga opensibang neoliberal. Ang pagsunod sa mga diktang pataw ng US sa edukasyon ay hindi
ikalulutas ng seryosong suliranin ng Pilipinas sa kawalang trabaho at sa pagdaragdag ng
seguridad sa trabaho ng mga manggagawang Pilipino, na nakaugat sa mas pundamental na mga
suliranin ng pagkaatrasado tulad ng kawalan ng tunay na industriyalisasyon at reporma sa lupa.
Kung gagamitin mang sukatan ang reputasyon (o track record) ng gobyerno kaugnay ng
edukasyong publiko, magiging bagong larangan lamang ang K-12 ni Aquino para sa
pribatisasyon at mga PPP, pag-utang sa dayuhan at korupsyon, samantalang magpapatuloy ang
pagharap ng mga tapos sa K-12 na papasok sa pwersang paggawa ang gayon pa ring mga
suliraninmatinding kawalan ng trabaho, mababang sahod, at panganib sa pangingibang bansa
para magtrabaho.
Sa teorya, pwedeng magbunsod ang isang programang K-12, na may angkop na oryentasyon,
plano at pamamahala, ng tunay na mga repormang totoong pakikinabangan ng mamamayan at
kabataang Pilipino sa larangan ng edukasyon. Magagawa ng isang totoong patriyotiko,
makamasa at syentipikong sistema ng edukasyon na magsanay ng milyung-milyong kabataan,
tumulong na bigyang kapangyarihan ang mamamayan at itayo ang bansa nila sa pamamagitan ng
pinataas na kamulatang panlipunan, kaalamang syentipiko at mga kabihasaang teknikal
habang nag-aambag din sa pangkalahatang pagsulong ng kaalaman at pag-unlad ng tao sa
pandaigdigang saklaw.
Tiyak na mabibigo ang K-12 ng pangkating Aquino dahil sa bulag na pagsunod nila sa mga
among neoliberal, at sariling maling mga priyoridad at kawalang kakayahan.
III. Mga Panawagan sa Pagkilos