Nakabalik na ang manlalakbay.

Manlalakbay : Tanda, nakabalik na po ako. Pasensya na dahil ako

ay natagalan. Ano po ba ang inyong gustong ikuwento sa akin?

Nang tinanong ng manlalakbay kung ano ang ikukuwento ni

matanda, siya ay sinagot nito.

Tanda : Ang ikukwento ko sa iyo ay tungkol sa isang binatang

ubod ng kabutihan na nagbago. Isang binatang nagbago dahil
kinain ng kasamaan.

Kinuha ng manlalakbay ang upuang malapit sa kanya.

Tanda : Handa ka na bang makinig sa aking kwento.

Manlalakbay : Handang-handa na po.

Tanda: Noong ay mayroong pamilya na...

Ang pangalan ng binatang tinutukoy ng matanda ay si Adolfo.

Siya ay ang bunso ng pamilyang Hitlero. Siya ay may mas
matandang kapatid na babae na si Sarah. Ang kanyang ama ay si
Jakiro at ang kanyang ina ay si Aleria. Ang kanilang mga
magulang ay matanda na.

Isang araw habang nag aalmusal ang pamilyang Hitlero, may

gustong imungkahi si Adolfo sa pamilya.

Adolfo : Inay. Itay. Gusto ko sanang mag-aral ng kolehiyo.

Aleria : Saan mo naman gustong mag-aral ng kolehiyo? Wala

tayong paaralangang pang kolehiyo dito.

Adolfo : Sa Manila.

Sarah : Wag na Adolfo. Mapanganib ang Manila ngayon at baka

ano pang kaguluhan ang matatagpuan mo sa peligrosong lugar
na iyon?
Jakiro : Tumahimik nga kayong dalawa. Matanda na ang ating
bunso at siya ay may karapatan na galugarin ang mundo. Sundin
mo kung ano ang gusto ng iyong puso.

Adolfo : Salamat Itay.

Napatahimik na lamang sina Sarah at Aleria at natapos ang

kainan na matiwasay.

Kinabukasan ay pinuntahan nina Adolfo at Jakiro Padreng Alfredo

upang humingi ng payo.

Jakiro : Magandang umaga sa inyo padre.

Adolfo : Magandang umaga sa inyo padre.

Alfredo: Ano ang maipaglilingkod ko sa inyo?

Jakiro : Hihingi lang po sana kami ng payo niyo. Gustong-gusto ni

Adolfo na mag-aral sa Manila. Ano po ba ang dapat kong gawin?

Alfredo: Ang Manila ay lugar ng kasamaan. Ito ay punong-puno

ng tukso at kasamaan. Dito na lang ang iyong anak upang
mamuhay ng tahimik at malayo sa kasamaan.

Jakiro : Salamat padre.

Nalungkot si Adolfo.

Nag-usap ang dalawa habang naglalakad pa-uwi sa kanila.

Jakiro: Huwag mo na sigurong ipatuloy ang iyong kagustuhang

makapag-aral sa Manila. Narinig mo naman siguro ang mga sinabi
ni Padre.

Adolfo: Itay, ang Manila ay may kabutihan din. Ito ay laging

pinupuntahan ng mga tao hindi lang sa trabaho pati rin ang tamis
na ibinibigay sa mga mata kapag ikaw ay nandoon. At tsaka Itay,
malaki ang sahod ko basta ako ay nasa Manila. Tutulongan ko ang
ating pamilya sa pinansyal. At pangako ko sa iyo Itay, walang
masamang mangyayari sa akin at higit sa lahat, hinding-hindi
magbabago ang mabait na bunso niyo na si Adolfo.

Nabighani si Jakiro sa sinabi ng kanyang anak.

Jakiro : Pangako mo yan ha?

Adolfo : Pangako po.

Nagpasya ang buong pamilya na ipagpa-aral si Adolfo sa Manila.

Nagpaalam na si Adolfo sa kanyang pamilya at pumunta na

patungong Manila. Doon siya nakahanap ng unibersidad upang
mag-aral. Siya ay nabighani sa kanyang mga nakita