του

υ Χρήστου
υ Χωμενίδ
δη (04/06
6/2010)

∆ύο
ο καραμέλ
λες πιπιλά
άνε τον τε
ελευταίο κ
καιρό κάποιοι που ε
είναι -είτε
ε
περ
ρνιούνται για- διαμορφωτές της κοινή
ής γνώμης
ς, ακόμα και για
πνε
ευματικοί ταγοί.

Ηπ
πρώτη αφο
ορά τη συ
υλλογική ευθύνη τω
ων Ελλήν
νων για τη
η σημεριν
νή
καττάντια. «Ό
Όλοι δεν κλέψαμε»
κ » ρωτάνε «ποιός λίγ
γο, ποιός πολύ την
ν
εφο
ορία; Όλο
οι δεν ενισ
σχύσαμε στην
σ πράξξη αισχρο
ούς θεσμούς όπως το
τ
φακ
κελάκι ή ττο γρηγορ
ρόσημο; Όλων
Ό μας
ς η αδρενα
αλίνη δεν
ν εκτινάχθ
θηκε
στα
α ύψη με ττους Ολυμπιακούς Αγώνες; Εμείς, εν
ν τέλει, δε
εν αναδείξξαμε
διά της ψήφο
ου μας τις
ς ηγεσίες που οδήγ
γησαν το εθνικό σκ
κάφος στα
α
βρά
άχια; Ας κάτσει
κ λοιπόν τώρα
α ο κάθε κ
κατεργάρη
ης στον πάγκο του και
ας κ
κωπηλατή
ήσει αγόγγυστα μέχ
χρι το τέλ
λος της ζω
ωής του, α
αφού πρώ
ώτα
αυττομαστιγω
ωθεί και ικ
κετέψει γο
οερά τη συγγνώμη
σ των ουρα
ανών ή έσ
στω
των
ν παιδιών του.»

Τέττοια αντίληψη δεν ε

επικράτησ
σε ούτε με
ετά από ττη συντριβ
βή του Τρ
ρίτου
Ράιχ
χ. Κανένα
ας δεν καττέστησε ττον ταπειν
νό θείο Γιό
όχαν απ’ ττο
Ντύ
ύσσελντορ
ρφ συνένοχο του Α
Αδόλφου Χ
Χίτλερ, όπως συμβ
βαίνει σήμ
μερα
με τον μπάρμπα Μήτσο από τα Γρεβενά, που υποδεικνύεται αν όχι ως η
ρίζα του κακού, ως η αναγκαία τουλάχιστον προϋπόθεσή του, εφόσον
δεν αντέδρασε εγκαίρως στη σαπίλα. Τι δεν αντέδρασε; Ενσωματώθηκε
σε αυτήν, ροκανίζοντας στο μέτρο των δυνάμεων του τις ευρωπαϊκές
επιδοτήσεις!!! Όφειλε δηλαδή ο μπάρμπα Μήτσος απ’ τα Γρεβενά να
κλείσει τα αυτιά του στις σειρήνες (που τραγουδούσαν επί τριάντα
χρόνια στη διαπασών) και να κάνει το κορμί του κυματοθραύστη της
διαφθοράς.

Αν πεις δε για την κόρη του, εκείνη κι αν ευθύνεται για τη χρεωκοπία

του δημοσίου και των ασφαλιστικών ταμείων: Παρέδιδε επί χρόνια
ιδιαίτερα μαθήματα έναντι δεκαπέντε ευρώ την ώρα δίχως να κόβει
αποδείξεις! Η δήλωση εισοδήματός της ήταν σχεδόν μηδενική. Τόλμησε
να πιστέψει -ποια; η θυγατέρα ενός επαρχιώτη μικρεμπόρου- πως
δικαιούται να’ χει το αυτοκινητάκι της, να βγαίνει κάπου-κάπου για
ποτό, να πηγαίνει διακοπές. Έχαψε -οποία αφέλεια- το παραμύθι της
«ισχυρής Ελλάδας», που έχει οριστικά ξεφύγει απ’ τη μιζέρια του
παρελθόντος. Ήρθε λοιπόν ο καιρός να πεινάσει, για να μάθει να μην
εμπιστεύεται πλέον κανέναν. Ούτε καν τον εαυτό της.

Θα ισχυριζόμουν πως η καραμέλα της συλλογικής ευθύνης είναι ότι πιο

ισοπεδωτικό και άρα πρόστυχο: Εξομοιώνει ηθικά τον εγκληματία
μεγαλοπρομηθευτή του δημοσίου και τον πολιτικό συνέταιρό του με τον
απλό πολίτη-μικροπαραβάτη. Επιμερίζει την ενοχή. Όλοι μαζί να
ριχτούμε στην κόλαση. (Κάποιοι, τυχαία είτε μοιραία, θα πέσουν στα
μαλακά.) Και όλοι να λάβουμε άφεση αμαρτιών, εάν κάποτε γυρίσει ο
τροχός.

Θα το ισχυριζόμουν άμα δεν υπήρχε η δεύτερη καραμέλα: Το να

βαφτίζεται γενικώς και αδιακρίτως η κρίση ευκαιρία και να
παρουσιάζονται τα εξουθενωτικά μέτρα περίπου σαν τις
αναζωογονητικές αφαιμάξεις που πραγματοποιούσαν οι μεσαιωνικοί
γιατροί. «Η φτώχεια» σε διδάσκουν «θα μας συνεφέρει. Θα μας βγάλει
από τον καταναλωτικό λήθαργο. Θα ενισχύσει τη δημιουργικότητά μας.
Σε χαλεπούς άλλωστε καιρούς δεν μεγαλουργήσαμε;»

∆εν χρειάζεται να είσαι φωστήρας της ιστορίας ή της κοινωνιολογίας για

να τους απαντήσεις πως ΟΧΙ: Η φτώχεια δεν ωφέλησε ποτέ κανέναν.
Φτώχεια σημαίνει λιγότερες επιλογές, μικρότερη ελευθερία. Ο φτωχός
δεν μπορεί ούτε να ταξιδέψει ούτε να σπουδάσει ούτε καν να χωρίσει.
Τα φτηνά προϊόντα -υλικά και πνευματικά- είναι πλην ελαχίστων
εξαιρέσεων και φτηνιάρικα.