Ang pagpili ng stroke ay depende sa kung paano malapit sa shuttlecock ang net, maging ito man ay nasa itaas na

taas na taas, at kung saan ang isang kalaban ay kasalukuyang nakaposisyon: ang mga manlalaro ay may mas
mahusay na mga opsyon sa pag-atake kung maaari nilang maabot ang shuttlecock na mas mataas sa net height, lalo
na kung Ay malapit din sa net. Sa forecourt, ang isang mataas na shuttlecock ay matutugunan ng isang net kill,
hitting ito steeply pababa at sinusubukang upang manalo ang rally kaagad. Ito ang dahilan kung bakit mas madaling
i-drop ang shuttlecock sa net sa sitwasyong ito. Sa midcourt, ang isang mataas na shuttlecock ay kadalasang
natutugunan ng isang napakalakas na basag, na hinuhugpong pababa at umaasa sa isang tahasang panalo o isang
mahinang tugon. Ang athletic jump smashes, kung saan ang mga manlalaro ay tumalon paitaas para sa isang steeper
angle angle, ay isang karaniwan at kamangha-manghang elemento ng play ng mga piling tao ng elite. Sa rearcourt,
nagsisikap ang mga manlalaro na maabot ang shuttlecock habang nasa itaas pa rin ang mga ito, sa halip na
pahintulutan itong mas mababa. Ang pagpindot sa itaas na ito ay nagpapahintulot sa kanila na maglaro ng mga
smashes, nililimas (naitataas ang shuttlecock mataas at sa likod ng korte ng mga opponents), at mga dropshot (na
naabot ang shuttlecock upang bumagsak ito nang mahina pababa sa forecourt ng mga kalaban). Kung ang
shuttlecock ay bumaba nang mas mababa, pagkatapos ay isang impostor ay imposible at isang full-length, mataas na
malinaw ay mahirap.

Vertical position

Sa vertical position kapag ung shuttle cock mas ma baba sa net dito ung kalaban napipilitan hit ng pataas

a forecourt na ito ay tinatawag na netshot; Sa midcourt o rearcourt, madalas itong tinatawag na push o block.

Nag-aalok ang Badminton ng maraming uri ng mga pangunahing stroke, at nangangailangan ang mga manlalaro ng
mataas na antas ng kasanayan upang maisagawa ang lahat ng mga ito nang epektibo. Maaaring i-play ang lahat ng
mga stroke alinman forehand o backhand. Ang forehand side ng isang manlalaro ay ang parehong bahagi ng
kanyang paglalaro ng kamay: para sa isang right-handed player, ang forehand gilid ay kanyang kanang bahagi at ang
backhand gilid ay ang kanyang kaliwang bahagi. Ang mga dating stroke ay naitala sa harap ng kamay na
humahantong (tulad ng paghagupit sa palad), samantalang ang mga backhand stroke ay na-hit sa likod ng kamay
nangunguna (tulad ng pagpindot sa mga lobo). Ang mga manlalaro ay madalas na naglalaro ng ilang mga stroke sa
forehand side na may backhand hitting action, at vice versa. Sa forecourt at midcourt, ang karamihan sa mga stroke
ay maaaring i-play nang pantay epektibo sa alinman sa forehand o backhand gilid; Ngunit sa backcourt, ang mga
manlalaro ay magtatangka na maglaro ng maraming mga stroke hangga't maaari sa kanilang mga forehands,
kadalasang mas gustong maglaro ng isang forehand overhead (isang forehand "sa backhand side") sa halip na
tangkain ang backhand overhead. Ang pag-play ng backhand overhead ay may dalawang pangunahing
disadvantages. Una, dapat i-turn ang player sa kanyang likod sa kanyang mga kalaban, paghihigpit sa kanyang
pananaw sa kanila at sa hukuman. Ikalawa, ang mga overhead na backhand ay hindi maaaring maabot ng mas
maraming kapangyarihan bilang mga forehands: ang pagpindot sa aksyon ay limitado sa pamamagitan ng joint ng
balikat, na nagpapahintulot sa isang mas malawak na hanay ng kilusan para sa isang forehand overhead kaysa sa
isang backhand. Ang backhand clear ay isinasaalang-alang ng karamihan sa mga manlalaro at coach na maging ang
pinakamahirap na pangunahing stroke sa laro, dahil ang tumpak na pamamaraan ay kinakailangan upang
makapagkaloob ng sapat na lakas para sa shuttlecock upang maglakbay sa buong haba ng korte. Sa parehong
dahilan, ang mga backhand smashes ay malamang na mahina.