Calila e Dimna: Cuentos de la India en griego

67()$1,7+6.
$,,&1(/$7(6
.
SIMEÓN SETH.1080
S.III,a.C
CALILA E DIMNA.Traducción al castellano por

ALFONSO X, EL SABIO,1251
Panchatantra: 5 libros de Cuentos de la India escritos en sánscrito
por el sabio Brahmán, llamado Visnusarmán en el siglo IV, para
la educación de los príncipes, hijos del rey de la INDIA
Traducciones :
1.- Al Pelhvi o Pahlevi o persa medieval, por un tal Burz, Borzuy,
Barzuyed o Bercebuey, Perzoé en la versión griega para el rey
Cosroes II de Persia, en el siglo V.
2.-En el siglo VIII se traduce al árabe por Ibn Al Mocafa con el
título de Kalilah wa Dimnah.
3.En el año 1251 se traduce del árabe al castellano por el Rey
Alfonso X , El Sabio.
Edic. en español: Allen, Macon,1906, Allemany, Madrid,1915,
Gayangos, Madrid,1870, Solalinde, Madrid,1876. Marta Haro
Cortés, Valencia,2007, exemplario contra los engaños..., Döhla
(Zurich,2007), M.Villegas (2008), Villegas y Merino.
4.En 1280 se traduce del árabe al griego por Simeón Seth con el
título de Stephanites kai Ichnelates.
Ediciones del texto griego de Siméon Seth:
1.- Aurivillius edita los 3 Prolegómena en griego, en Upsala, 1790
2.- Edición del manuscrito de Hamburgo por Starck(1697) y
Typaldos, Atenas 1851
3.- Vittorio Puntoni publica su edición, "Stephanitēs kai
Ichnēlatēs, Quattro recessioni della versione greca", en Florencia,
1889 y Lars Olof, Sjöberg en Estocolmo, 1962, editan la edición
del texto griego con los tres prolegómena de introducción, más
los 15 capítulos del Calila e Dimna en griego.
4.- Zygomalas, Traducción en greigo moderno y edicic, de Loukia
Stephou en Berlin, 2011
KEITH FALCONER
13
_3
O
c
2
CO
o
^
s.XIII/xiv
3^
^
sg
CO
y XV
=
n
-S
wS-
t-
1.-PROLEGOMENA AD LIBRUM
STEFANITES KAI ICHNELATES
DE J.FLODERO Y P.F.AURIVILIO
UPSALA,1780.
TEXTO GRIEGO CON
TRADUCCIÓN LATINA
KAI
2.-STEFANITES KAI ICHNELATES
DE SIMEÓN SETH(1080)
Edición griega editada por
DIMITRIOS GALANOS, ATENAS,1851,
imprenta de Chartophilakos
CALILA E DIMNA
O
ESTEFANITES KAI ICHNELATES
15 capítulos en GRIEGO
Edición griega de D.Galanos, Atenas, 1851,hecha

sobre la traducción de Simeón Seth (siglo XI)
El Calila e Dimna o Stefanites kai Ichnelates es una
colección de unos 151 cuentos indios traducidos de los
libros del Panchatantra, Mahabaratha e Hitopadesa al
árabe por Abdalah Ibn Al Mokaffa en el año 750 y
retraducidos al griego por Simeón Seth en el año 1080
para el emperador bizantino Alejo Comnenos I:
ÍNDICE
3 PROLEGÓMENA o introducciones al libro
del Calila e Dimna en GRIEGO, editados
por Juan Flodero y Aurivilio,Upsala,1780:
Prefacio del autor..................................pp.1-6
Prólogos del Calila e Dimna.............pp.5-63

Cap.1:Misión de Perzoé a la India para
traducir el Panchatantra, del sánscrito al persa.
Cap.2: Exposición del traductor árabe
Abdalah Ibn Almocaffa.
Cap.3: Vida del médico y traductor persa,
Perzoé
Stefanites kaì Ichnelates
Coronado y Rastreador
(e1n pararth’mati)................Páginas …....1-111
Stefanítes kaì Ichnelates
Cap.1. El león y el toro y los dos chacales(Stefanites

e Ichnelates)...................…….…………....….....1-35
Cap.2 .Pesquisas contra Ichnelates……......….35-43

Cap.3. La paloma acollarada, el cuervo, el ratón y la
tortuga........................................................…..44-54
Cap.4. Las lechuzas y el Cuervo ....……….....55-71
Cap.5.El Mono, y la tortuga. El león, la zorra y el

asno………………………………..………....72-76
Cap.6.El hombre que mató a la serpiente y a
la criada……………………………………....76-78
Cap.7.Historia de los 8 sueños del Rey, de la reina

Palas, y de su fiel consejero Palario…………78-87
Cap.8.El ratón y la comadreja…………….......87-89
Cap.9.El rey y el loro…………………........….90-94

Cap.10.El chacal religioso y el rey león.....….94-101
Cap.11 El monje que saco del pozo al orfebre, al
mono y a la serpiente…………………...........101-103
Cap.12.El hijo del rey y sus tres compañeros de

viaje……………………………….............. 104-106
(Falta la fábula del religioso y las dos palomas)
Cap.13.-La leona que perdió a sus dos lencillos, el
cazador y la osa ....................................…...106-108
Cap.14.-El Rey de los Ratones y sus tres consejeros

Tyrófago, Othonófago y Kreóboro …...........108-110
Cap.15.-El monje y su huésped. El cuervo y la

perdiz….....……………………………...…110-111
c _“ `
l n
PROLEGGMENA ` › _. _
AD LIBRUM: . _
JJ'
ЕТЕФАЫЕТНЕ ш] 1ХЫНААТ'Н2
Е СОВ. MSCR. BIBLIOTH. ~ACAID. UPSAL.
EDITA ET LATINE VERSA, y
'DIVQSERTATIONE ACADEMICA,
'._.„. Y
` увит: Ё` Рraeníîde A'

JOHANNE FLO DEKO
Сите. Litt. PROF. Reg. `<36 Ord.
b
о Publica examim' modeße jìllfmim't
Petrus Fabian. Aurivillìus
\ Vefh‘ogothus. l
In Auditorio Guůav. Major. D. xxv Оде, мпссъххх.

H, А. М. s. `
'W'
\ U P s А L1 Аз, ’
Apud JOHAN, EDMAN, Dircëì. 8c Reg. Acad. Typogr.V
' a»
digitalisiert mit Google
Prolegomena ad librum Stephanites kai Ichnelates e cod. mscr.

biblioth. Acad. Upsal. ed. et latine versa, quae publico examini
submittit Petrus Fabianus Aurivillius
Johann Edman
Upsaliae 1780
Signatur: 65.H.48
Barcode: +Z166666502
Zitierlink: http://data.onb.ac.at/ABO/%2BZ166666502
Umfang: Bild 1 - 66
Nutzungsbedingungen
Bitte beachten Sie folgende Nutzungsbedingungen: Die Dateien werden Ihnen nur für persönliche, nichtkommerzielle Zwecke zur
Verfügung gestellt. Nehmen Sie keine automatisierten Abfragen vor. Nennen Sie die Österreichische Nationalbibliothek in
Provenienzangaben. Bei der Weiterverwendung sind Sie selbst für die Einhaltung von Rechten Dritter, z.B. Urheberrechten,
verantwortlich.
Hinweis: Das Dokument enthält hinterlegte Textdaten, die eine Suche in der Datei ermöglichen. Diese Textdaten wurden mit einem
automatisierten OCR-Verfahren ermittelt und weisen Fehler auf.
I
MENTEM ALIT ЕТ ЕХСОНТ
ШШШИПШШ l
K.K. HOFBIBLIOTHEK
OSTERR. NATIONALBIBLIOTHEK
@5 Н‘+8
PROLEGOMENA AD LIBRUM
STEFANITES KAI ICHNELATES
edición en griego y latín

de J.FLODERO Y P.F.AURIVILIUS
UPSALA,1780.
TEXTO GRIEGO CON TRADUCCIÓN LATINA

c _“ `
l n
PROLEGGMENA ` › _. _
AD LIBRUM: . _
JJ'
ЕТЕФАЫЕТНЕ ш] 1ХЫНААТ'Н2
Е СОВ. MSCR. BIBLIOTH. ~ACAID. UPSAL.
EDITA ET LATINE VERSA, y
'DIVQSERTATIONE ACADEMICA,
'._.„. Y
` увит: Ё` Рraeníîde A'

JOHANNE FLO DEKO
Сите. Litt. PROF. Reg. `<36 Ord.
b
о Publica examim' modeße jìllfmim't
Petrus Fabian. Aurivillìus
\ Vefh‘ogothus. l
In Auditorio Guůav. Major. D. xxv Оде, мпссъххх.

H, А. М. s. `
'W'
\ U P s А L1 Аз, ’
Apud JOHAN, EDMAN, Dircëì. 8c Reg. Acad. Typogr.V
' a»
Nec атм quz'dquam per [фенах quœritur,
Щит corrz'gatur error ut mortalium,
Acuatque ßje diligem indu/iria. ~
PHJEDR. Prolog. Libr. II.
1
'Praefatia
О l l Y P
’ \
Editurusc codice manuf'cripto PETR. Possmvs Hi

f’coriam Imperatoris Conflantinopolitani MICHAE
r
Lls PALzEoLoGI, а JolIANNE PACHYMERE Grœce fori
ptam, citari in еа repcrit Cap. XVIII. Lib. VI. таз
«râ' кхтмгтв ПосеиВоАтаЗ ‚ tamquam librum egregium 8c
vulgo cognitum, quem quoniam memorari nusquam
ante viderat, illius ue adeo auûorern & argumen ч
tum penims ignora at, haud yint'errniíit erquirere, ‚
donec e Bibliotheca LEoNls АцАтп со icem nan f
cifceretur huc usque ineditpm,. ¿114196 паещвмтг . `
illa lcgebantur. Placucre hœc PossINo, сит in mo
dum, ut e Grœcis Latina faceret, verlîonem ue
Latinam, orniíTo Grœco textu, at indito titulo: ре
cimen Зад/гите Цшотт veterum, fubjungeret Pav
chymeriano operi, Стасе & Latine а Гс edito, Ro
mœ, 1666. form. max. InterjcEto dein tempore, SE
вАзт. GoTToFR. STARKIVS, e codice, cura LvczE
IIoLsTENu defcripto, qui in Bibliotheca Johannea
Hamburgenli fervabatur, Grœcum textum сазан
Berolini, 169 ._8. cum verfione Latina nova, quan
doquidcm a osslNo datum Grœco textui non fatis
convenire deprehenderat. Titulum, quem pofuerat
PossINvs, eumdem retínuit, niñ quod Arabícum, re~
@dus forte Perlicum, Kelî'lejvedimnel & Grœcurn
Етгфшйтц: юс; IXvnÀoc’Tnç падшей‘; EnImVCI‘O in CO
dice Grieco, quo ufus STARKIVS, non exfIabant tria
olegomena, quorum etiam Latinam verfionem ех
íbuerat PosslNvs, eaque‘propterea in Starkiana e
dition@ ut defiderarentur, стат: neceffe. ` ‚ ..
А YQuum
fr
2
Quum igitur benevolentià comm, qui' Acade

micœBibliothecœrUpíïalienû тают‘, contigerit mi
hi; inter' codicesl' Sparvenfel’dianos invenire 6122
cum quemdàm, cui. prœter. alia benemulta, enume
гага. pag. 55 61'.. in Catalogo Sparoeujèld. ed.
Upl`.`17o6. 4. infLint nonv ea modo, Чиж‘ typis dc
fcribi curaverat. STARKIVS, fed & prolcgomena, qua’.
ille non habuerat‘, in_mentem Усть, hœc tranfcribe
1"e~&rLatine vertere, utY ifhid‘, quidquid foret, Шр
pl'ementi Starkianœ editioni accedcret. Permovit in
primis antiquitas, quœ‘fertur, & celebritas пьет,
utpoteqni apudlndos rimum compo‘fìtus, centum
fereJannispofl'Alexan um Macedona„qt1od lido
Arebi'cii IIilIorici. ISM.. SCIAHINSCIAH, narrat Asss
MANvs» Bibl.' Orient.. Part.. I.. Tom. III.> p. 221. in
lingvas dein alias, turn’ Orientales, turn & Euro
pœas' plurimas, verfus traditur. Nam Perficas tres~
v'erfiones profa oratione, quartam “даю ,« Iconfcêìas ,
Arabicas item &.Turcicas memorant D’HERBELoTvs
in B1blz'oth..0riem..p;.1 18'“, 247, 456, edìt..Paris.v &
ASsEMANvs loc.. cit.. Syriacam сх Indico idiomate
translàtam; habetA HEBEnu:su p. 103. Cam/afg'. Libr..
Còald.‘.Rom.. 1653, 8: pluribusque pcrfequitur AS
sEMANvs l. с. ВеНеЬгайса difputat W oLr1vs,>B1/)li
oth.. Hebr. Vol.. I, р. 468 & 932..Vol.l III.. p. {356
8x" Voli IV. p. 934. Grœcamv uberrime ex onit
FABRIcIvs Biblioth. Gr. Vol. VI. ..460 &.Vo. X..
p. 324..v Latinam veterem, Callel штат,‘ Italarn, ter
repetitam ty is, Germanicam quater.l etiam: гнида
tam, &'Galicam e Periico депутат‘ fonte Гав ius
qne rccufam indícat STARKIVS, in prœfatione ad газ
cama fe editam, quocumconferendus W. ERNEST.
TENT
3
\
'rENTzEL1vs., in Monatlich. Unterred. an. 169g. p.

707. `8l AssEMANvs я]. с. .Quin immo .e Gallico ex
emplari, in 4_patriam lingvam потат transtulit Regia:
YCancellariee Gonûliarius ‚Ашж. W1LDE.Stockh.l174g.
8, е Turcico quatuor’capita fequentia Reg. 'Secre
tarius PETR. .RvBENs ."Stockh. V1762, 8, .Ceterum ce
tot verfion'ibus, 4 их dicuntur, jprœter Grœcam,
non niñ 'Svecanas eic .Upfaliœ .reperire гроши, fquœ
шатен quum yin multis videantur ъа Grœco «opere
differire, fufpicari oportebit, ßnontamvcrfiones, ‘Чиж
memorantur, ‘ûngulas _'Indici effe libri, quam `varie
potius .inflexa :imitam'ina ‚тошнит .fabularum, “Чиж
in ~illo «.olim Vexlliterinn жалеет,
Grœce quidem :non antea, quod vfciam, zedita Неди
xit etiam ¿auêloritas Reverendiflimi olimArchiepifco
>pi Ешсх BENZELH, de Grzcis Litteris & .Antiquita
vte 7omni immortaliter meriti, lqui nmanu ANDmNoR
iRELII, Bibliothecarii dein .Асас1. Upfal. :nofh‘o e codice
ut exfcriberentur non indigna 'judicavit, 'fuœque i
pfrus Bibliothecœjnferuit. нас <quiz». nunc ей »Lin
copienfis ‘Бушлат, proniori in me .voluntati debeo
vl’nzeclarifï. lvlagiflri & Adjunêlï. Gymnas. ‘S. G. ‘НАК
LINGsoN, Lincopientî Bibliothecœjamîprœfel'li, quod
per litteras e ‘Norreliano .illo .apographo loca quae
ydam, in cod. UpfÍ .leëtu штыком, тесишасоттш
nicare grave ,non анкет.
'Рго1е3отепа‚ «guœ `dixi , ‘primo interpreti Per»
`fico accepta .referantur, quippe Чиж .illi tribui , &
exflare in Arábica 'veríione', le .qua 'Huxit Grafen,
vidit AssEMANvs l1. .с. 'In Upfalieníi autem codice
»an contineantur integra, dubitaverim. Multo certe
.ampliora, quod ad tertiam prœfert'im 'partem attiner,
A 2 lme:
\
c r `
4 l
Amelioríque ferie cohœrentía apparent, quae »Latina

verfìone fua, eleganti omnìno & copioía, exhibuit
Резню/5, quamque (i conferre cum nupera mea,
quispiam tanti гнев, aut liberius eum, ultro etiam
in prœfamine i fatentem, vertille inveniet, aut Эга
cum habuifïc exemplar, muito quam eil Upfalienfe
noûrum, accuratius pleniusque erl'criptum. No
ftrum enim, chartaceum, nec „Рае antiquum, exi
дна: formœ , litterisqueminutulis exaratum, fcribam
prodit Graacze Врача; minime curiofum & feftinar.
tem ita, ut in tertía potiflimum parte, qua: ‘тат
& mores primi Perfici interpreti/s exponeret , nudas
fere fabulas & narratiunculas videatur cxfcripliffe,
omiflìs, quae has conneêìerent, caullîs & ra'tionibus.
Accedit, quod haud procul a'. fine (опыт unum
aut plura exciderint, non niñ integriori c codice a
lio explenda. ~
Grœcœ translationis auâìorem ALLATivs , in
libro de Simeonum март, Possmys, & codex i
pfe STARKH, SIMEONEM SETHVM perhibent, quem
vixiffe verl'usŕinem Газе. R. О. undecimi fatis con
ll'at, etfi in noftro codice, e quo abef’t Starkiam' bre
vis tum prœfatio, tum claufilla , nomen íllius nusquam
compareat. Non nifi ñnxilTe Grazculnm fuopte ex
ingenio, hariolatur DEsmLLoNs, puff. ad Fabula;`
Àg/bpias, Mannbem. 1768. p., 2g. nimium prope_
re, niñ чаше fallor‘,l Nam & celebrem reapfe fuis
{е librum Perl'as inter & Arabes, multo )am tempo
re , ante ‘гущи Simeonis , IIiftorla Orientis edocet ,
e8l congruunt nomina propria a Grœco pofita Indi~
Regis Aßswœìeòß & Perfici Interpretis I‘Isgůâ, quippe
quos levicula diffunilitudine Delf/elim 8c Витые}; ve
5
vel Bnrzua
a appellant Orientales, huneque'pariter
Medicum Perhci Regis & profeŕlum цапат in In
diam, ut eximium librum reportaret, teftibus D'HER
‘ввьото & AssEMANo , loc. cit. Erant etiam Graz
corum, iflo œvo, cum Oriente adeo frequentia nun'c
bella, nunc foedera & commercia, ut Чаше (it pro
babile, Grœco homini , fi quidem hoc ageret, Ara
bicœ Perficœve lingvœ intelligentiam clic ita in
promtu potniffe, ut ex alterutra librnm verteret.
Quin & llilus ipfe, quo ufus Grzecns Interprcs, О
rientalis videtur potins quam Стаю, шт partibus
in aliis, tum (i creberrima fpeâetur oratio direë’ta,
quae, Grœcis quidem pariter frequentata, Oríenti ta
men potiílimum familiarrs videtur in fermonibus eo
rum, ui colloquentes exhibeńtur. Ас fi locuti'ones
nonnul œ videantur Питье е facris libris Novi Foe
deris, minime erit iflucl infolens in Grœco Scríptoro
Chriftiano, cui effe tales obvize debebant, ubi Геп
fnm verborum in origine, e’qua transferebat, haud
penitus’ abfimilem exprímeret. _Monachorum autem
al'iqua fpecies (i non numquam prœbeatur, hoc eos
non moverit, quibus cognitum , in Oriente, etiam
ante Chriftianifmi tempora, Eremitarum & Af'cetico
rum copiam уйдите. '
Ечцйает поп diliiteor, (пасе, qua nunc vivi»
tur, haud magni momenti rem putari poile', quam
faep’ejam (Веса prolegomena скрепит; cerni in il
lis d‘endi genus, non modo non elegans, fed &
barbarum {заре atque hiulcum, fic ut, niñ una alte»
пчел/осе aut phraii augeri inde рот: Gloflarium
mediœ & infima: Grœcitatis DU гавани, Vix aliud
quidpiam credatur ufusAallaturum 3 effe porro bu~
3 .
fa ~
l’ "'. '7,
6
narratiunculas
'bulas ac lrrat'iunculas, Yquas выплатам, hand linge
niofiíîimas, a nolIri certe gul‘tu faeculi Ylonge disyun
Ètas; denique reperiri etiam eorumdem manufcripta
exempla in Biblioth'ecis per Europam ,plurimis, .ut
yneque raritatis aliquo’pretio, поташ quidem extra
patriam, fefe patiantur »commendari Quocirca, ut е
perlegeram _aliquantum v_erteramque, fubiit idemti
dem optare, ut in codicem melioris frugis incidis
fem. Sed ramen .quoniamorfus femel fneram, n_e~
>'que .initio .fpcîtaram aliud, quam in ,legendis atque
cognofcendis v_eterum ineditis >monimentis ut тете:
.eXercerem, fatis *"ha'bui , qualiscumque me diligeny
tiœ _confcientia folari. Correxi igitur, quoad llicu'lt,
dum unicus, isque admodum vitiofus , codex [uppe
tebat, manifelta ,fcribœfpha'lmatm Äuse corrupta аи
`tem .usque Ateo, ut Amedelam _non .a лингвист, pofui
in ‘сект, `quernadmodurn _~repereram, conatus in ‘чег
.Íionead fenfum non improbabilem perducere. Quum»
ue VUpfalienfis codex non `prolegormma modo fed
21 editum,a ‘STARKIO 'libellum compleûatur, hunc
Apariter ad illum conferendo exegi, notavique leŕìio
.nis varietates longe plurimas, l,quarum unlverfum 1a
gmen referre .fiqu'idem ’fcript’ioms vmodus prohibet,
nonnullas tantum, fpeciminis inftar, in .opellaz fine
apponarn, eas prœfertim фашизм]: loca, a STAR»
кю ad calc_em libri fui notata, tamquam dubia.
_ {Нас ;&,cetera, quae fatis .fuperque fentio, quam
На: Ytenuia, .aufim `ramen Bcnevoli Leë‘cor‘isgaven
tiori examini .fubmittere , fretus tot exempli ‚‚ qui
bus Ajam diu lconilitit, juvenilia 'hujusmodi conamina,
quoad fuerint innoxia, mitius cenferi. `
‚Ау
7
Prolegómena 1:Misión de Perzoé(Barzuyeh) a la India
Capitulo 1
ш n
l
Ашиефшмётшв friis падёт; Summarium praefentis

тешу/штат. operis.
Aufn »faim puiv n' weg? «ro‘v rirno enarratur, quem in
` падёт; u’vroçoÀn‘ пед: Ivaii'œv, modum Perzoe miiIus
щ J‘wífyvaa'i; тазу e’xëa's Л). Е fuerit {п Indiam 8c explora
Werra ai Ivdmn‘ß/ÉÀOS, ů‘v ëxolfua'sv verit ea, quae ibi reperiel
s’â Ivdlxs, (же ‚лёу È'xserœ nguy bantur. Deinfequitur ipfe li«
pwreías, plot ßêv Я71? Бифи ber ille, quem ex India Ге
у1т8 щ 1x1/Moira , ë'rs'gœ' dâ сит af'portavit, duplicis ar
gumenti, quorum alterum
ост
:i negrrgœ'
игелехдшу
lxnÀos ‘певицей
щлфотгешЬ) ‚'rga prœhent „Stephmítes 8; Ich.Y
'mz/.œ‘ ‚циэгймити. nelates , alterum , qua сопит
Хоп425119 с) ô 'rä'v l'lsgaäiv Вос сйпёЪа Columba, una cum
d'iÀEÜs, ,uœsaiv weer' ‘тлю: 316768, allegoricis, quae utrique in
à’ ТЙ X050? 'röv Ivdâiv, rru;y~ funt, fabulis. .
'ygœár'v'raç подвод 'rô'v @v ТЕ ш) Chosroes Perfarutn Rex
N н '\ м
‘rn Xaiçog 'yvws'mwv Kgs; а'оФшу, \quum 1'ef`civerat,’l llibrum
, l ‘ч
ехало; W98: w¢sAq48s 7m quemdam >in India a peritiS

:l \ /
a'w aa’i/Sçaivro/s‘, 'rois s’v ßíqi dws» & fapientibus, quos Ша tu

76’:
М
а) Cod. haber Ёкёаш. Нос modo l'œpillime confundir е & ou,
ñmîlirern'ôzehn &l,n&v,|& «,eßzw. Q12 Нищим, ш prz
fenti loco, ita in „мига, effe сменам, hcic femel топит": i‘uñ'eeerit.
b) Vocem и'гедтеовхпмг in alii: Scrìprorîbus Оше]: reperire non
potui, neque adeo indagare, quid вы lieic “Пас vrëçlfçlx'xnn: шведа‘ваг:
lnixìn quidun Cap. Ш. гтё Етгфосу/тв и; IXvnÀoa'ra, сит lnlìis uni
mamibus, in fabula „деп qllnque columbu, fed qu: parti alieni toxins
operis dare nomen potuill'e hand videtur. Sul'picer, rirulum ell'e libelli
ab nlrero Ша dìverfi, alibi "сет nusquam memio из": libelli occurrat, quem
ex India в Perzoe cum cereris allatum, aut non trnnstulerit Green! lmet
pres, aut noßri fcriba codicis omiferit.
с) Perfarum Rex ille, cui spurl funs nomen erst Chosru Anufchil‘
van, ab an. О. R. DXXXI ad nn. DLXXIX imperium ‘влип, mm exìmiis
рыгает: virrntìbus. nt & cognemine ningun' eum Perla: celebraverint. Pot
uit hine :las Peifiez trnnílatienis definiri.
i `
' 8 â‘ä) га?
l ‘ч `
. теяввш, ‚лжет: те щ ßs'yot'Aozs', lerat regio, confcriptum ac
NКак; шехонёшсггтснм
n’ ‘ ’ '
U
nîçxëa'l R fabulis retertum, utili‘ous unia
feur@ Kif/AIA?
L H фуле d), Ё'пге cuique mortalium, five infe`
ser гтвфхн'пе
DQL K NDL FQK
на; ,шумит, поп 1осо politis, five &. e
â vivront:Tau e'v 'toil' Вист/кой‘ minentiori, impcrancibus ее.
тех/4850‘; xexçußŕvov , f/reçi Ё 71M] que' ас parentibus, cui titu
çoQoçnŕìf‘ës ó Вошла); Хосебпс, lus: Kclile &..Dimne, hoc
iqgt/ fire@ 'mit' ’ê'yneqxe'iwv êv œ'vî‘w” eli Stephanites 8c lchnclates,
eumque [спай abfconditurn
a‘ßeÀíßfv/v
гиееЭпш: пут‚лизал‘, „goo¿Totŕêv
‘yvwçmôv cì'v ¿Joa in Regiis tabulariis, de hoc
¿dri/¿ovali 'T'ń's‘ 'râv Iidâiv ‘yÀai'r' inquam l1b1‘o quum сеток
wir. Kcal (И Wçoo'ri'yot'ycv vivrai faá‘tus Риска: Rex Chosrocs
сайт E’XèlxÜçOl/œ Kga; „Мец mit;v 8c de prœltamia fabularum ,
ст; 7roudèóa'eœs‘, îœrçc‘v 'rr/Hoi» quas ille complecf’tebatur , jus
lfms‘n’ynv ,I Heçëœê ,xotÀÉ/xsvav `‚щ; И: virnm aliqucm pcrquiri
имевшая/смет: ¿var/mv es Ваш: peritum &. lndicœ “пуке.
¿mais
Moos' Wçoo''/ïoa'exu'rvomrsv~die:Aniurc‘v,
o'ylgno’ilœvoß
gnarum. (hiocirca addnce»
bant ei viium prudenrcm,
Aëfyef aiurfi; o‘ Водамеду‘ йкгчш 8c inftruc’tum omni doélrina,
[.van/exact?
18 иге? "rîPg.s"; адепт‘,
'pág‘sais ot,ven'n y‘yet Medicum, qua l‘cientiam, cui
nomen Perzoe. Hic, quum
Ãav de' ,uci иге/тлю; В‚'/ЗА8 s’v in confpcëlum Regis vene.
'r'ñ' плод; mÀÀrì e’mSulw'œ rat, adorabat illum h'umi Гс
por êfys'vrro тё wrn'emsou 'row' proflernens; dein ut furre’ А
rnv, Ami тёте. ИеосТпЁоош o'ol xerat, adflitit varia verfans
i'v’ obréAS‘n; és 'rn‘v ¿u171's @i111 apud animum. Tum illi
али, @ai тайму avrardrìv iig) ai Rex: Cognovi, inquit, peri
uçlë’aow ëwlëâœ; si: 'niv тайги: tiam, follertiam 8L virtutem
Í
дёш
d) Perlicas ст: votes падёт Мвншзкг in Thef. L. O. Imvemqm li

gnificnre Gt /9'Iflcem, libia/ml etiam dici in Oriente folìtum, Timlum
forte Perlicœ verlionis rerinuernt Arabs, e quo (irœcus dicimr шпионя.
fe, neqne nden miium, fi Perlicœ hic lîngvzr non :eque guaius, шпат
que сосет verterit ita, u1 Спаса‘, qun “Газ, appellanoms inno тешу.
ri certo nequeat.
й) ( à@ Ё 9
› l ‘ к l y и
пшенаш. щ спешу 'rn/wv ß: tuam, relatum eriam accepi „l
ëÀ/wv lra'tiv mi úwxçxo'vz'wv s’v de libro quodam in India ,
'rij rips'rs'çvgw Засуха}. IKati cujus poilidendi magna me
твоейшагу davon autres хеттс cepit cupiditas. Propterea
тог‘ imm/œ, ë'vexsr 'riff Метод/щ‘ tibi injungo, ut abeas illius
.mq 1й’: xçeflvas‘ aimë, Am‘À inveíiigandi caufTa, omni
заду dé o' перёдё Kgq‘ катим: que pRudio ac cliligentia co
Воду frn‘v Iwimiiv Xaiçœv, dfe'rçl» neris illum nancifci, una sum
Cer Ё? те 'rœîs‘ Вова‘Миш: ’mi aliis pariter libris, qui non
Àms', cllœ’rçŕxovv ё! œ’v'z'œïç, й’ inveniuntur intra noílri im~
'rs 'raw ,usfyis‘œvwv mq тали оо peiii fines. Deink jufiit, ut tan
фёу Kga; ‘ущелий @inail/Tour, Kga;` tum illi daretur реснице,
fyia‘liççz/.tav "ёии'гду’ ¿vrai/ex Wo'ì'gw , quantum fufñceret ìtineri per `
щ оп event‘v шФеАеш: l ficiendo ceterisque ejus ин
dœxîís‘ xœ'réÀœßsv , кус} î’ags'ero
Блз. Itaque profeílus Per
i 'ms Wag’ aivrâiv ,BonSécu'. Tn‘v zoe íimulac in Incliam perA
d" saura»
‚г ° " èoqmnav' ’ ` am'
aurore ’ é venerar, Regiam aulam adiit
aiguës», щ об; разити: Wag' 8c frequenter tum in illa tum
viuz¿iv s’dldoísmero, пед? Jé 1й’; in domibus optimatum ac
ßfëàs ‚литий: цапф/ан: ¿gr Í‘apientum quorumcumque
ge'uvœ, Alaßfrçíxl/as' d" e’xéîirs xga’ 8c peritorum verfatus omni~
rav ima/¿v ¿x1rientro @Mss 710A bus fe cognoi'cendum ржа
Aèç ën» 'rs 'râïv рез/дебиту ш‘ ’
dlwrör Kgs; a’vro‘ míanr vrmàénß buit, 8c. aperuit illis fe uti`
lis doârinœ cauffa veuille:
вешу, Eugaiv dâ ¿at fröv Tois'frwv quam eriam ob rem illorum
e'ì'vâçam'o'v 'ma „зуек? им; imploravit орет. Enimve4
gnv' ’o'v'rœ соф/ос: куч yva'aews', ro, quae íibi erat, fapientiam
на)‘ @tugging ‘ ‘не :ía/r’ 'aíutro‘v celabatôc dii'cipuli inflar ab
gags, :tgt/'Mvg' uw? vr‘iq'iv Q illis erudiri [efe patiebatur,
trol: нищем: акту нашпи, щ dum interea librum clam 8c
veluti aliud agendo pervefligabat. Ac longo quidem tem'
роге ibi commoratus типов (ibi conciliavit amicos e пи
mero optimatum, privatorum 8c viros inter omni erudi
tionis genere confpicuos. Inter hos autem, quum vi \
B ‘.
rum l
l0 за» ) 1.( ¿è ' `
È'Jrrrrgaav s’ls’fro‘ e’wzrànçaio'm тог rum quendam repererar сог
'rïfs' ¿MSU/41ans* оЁитЁ', сгщб‘уун dacum 8c omnis generis (ё.
imйеёоото¿v1:|o'25yvscßi
J7 Ё щ, 'm'vew не?) pientia
'ezvпиеоиуёуоуеу atque pcritia infl
gnem, quœque illum Греби.
„гита щ? vrozeív s’ffoâaî îuœiísf. bant iìngula accurate cogno
E‘v 8v тол nps т Às'y’es vcrar; ejus ветре ñdem in
ainc3 xœ'rœpwvœsf’œ гАФе, Вв (шалаш, quae clam haberí
Mlm; rm @œwgwo'œz ßuqn’çwv oporrear, magnam efI'e at
É'Tsg/ov, 70655 S’ÀńÀt’JSw ‚под? que idoneam t'ururam, ur fuis
Teeny/fafa?? î? au ._eœízv‘eewoof co1, deůderiis fatisfaceret, com
Y " ' 's
munìcare cum illo ûatuit,

ma( ‘усов o îxeœçwv’ соте штату
сто: en 'raw атлет кед отгу quam ob rem veniífet серп
yoí'rœv бридж ‘yvwgíëa 'rat` тЁ que familiariter cum illo e“
бммёутоз' 7:33: oiu‘râv иебфюо. деке atque bibere, immo е
Anácras' Äê 'roïu'roa r:c Видов‘ Аёгуьч riarri fumtus (ejus grafia) fa
cere ¿non exiguos. (Дшт i~
7:35;
@œvêgwsœ'
u' u ròv
s ' но:
‘ e’ i . #regi
тоёхоокуц
Ёngœ' y¿n
’uœ gitur die quodam Гоп erant,
'ros атавизм ëîwiìwâas, ë’yvwxœ ~im illum adioquirur: nunc
ч \ l l
‘yace ею щгштп; 1 |
прими: 08, ооА Ä>‘ вы, frarer, вина fecretum pa~
ёж ЙБвМЭт e'Àêfyäœ: o‘e юо refaciam. Huc veni negotii
тд pwïÀÀov vrefçœâìvœ» мг s’v "r11 свита, quod tibi non dum
{púu'og секу; fyvqßs’ef 1(5) татуи aperni, Напишет vir prudens
6e: as. AM’ ê'lmf‘iï GJ ‚пейте: &,_inreiligens ex íignis & la
"
тёте ”гхт gо: (Daveе,aa‘ полётов:` rcntìbus indiciis converfando
vrai/"rw то: а
x
до: муфт, то’ (cleat perfpicere fecrcra il.

‘F‘ т
9 ‘
J? wv еутошэао eÀnAuQœs. ‚Ком‘ Нив, cujus шпаг familiarira
te. His audìris ('ubjecìt Indus: quamquam mihi non dum
aperuilìi, cujus negorìi caufl'a huc atacceffèris, percepita
men fìmulac mi faciebas сорит, nolui te redarguere,
ut majora etiam mihi experiri lìceret Еще amicitiae, co
nitionis & doärinœ documenta. Sed quum tu рпшиз
)am orfus iis . manifef’ca tibi facìam»Erenim
omnia in te abfcondi
eum in finem
ta &„quam ob rem huc venerìs.
‘гейш, ur пойте regionìs thefauros compilares 8c ad [НИШ
› ( ß п
. I ` ’
. 'yo/È@ enîf'rá'rço lëànìwsœy, o'u tuum Везет abducercs.
Аисту rès‘ 'rxßl‘ar Sneœugèg 'rìg's’ couûamìam
N
Qxum aurem, иге tibi ей,
8c acllacritatem а
N \
Ямал; Xaíçœs xgq ёжит/шут щам‘
\ I т ’3‘ 1
тау Ваших es. {МА ю то: nimi cernebam, tcque opti
на ‹ N 4
1n: иго/{отд 08 км vrgoSu/uœs' rne tua cogìtata celare, таз
33:15», М 7:59 помад: fxç‘uxl/œs“ jorem in modúm tua mihi
J l Í
тог ê'yßoß, er: vrÀêov тэта placuit amicitia, quandoqui

t
\ r \ rl a l? Al
_ ‘rm фщшу 08 щи от: ан ему dem non vidi alìquem tibi
‘то: 'rîf'ç‘a'ì'îs‘lyváçaßïf «gq «fno paì‘em cognirìone, confian`
ywns‘ М тушит, то! ¿Waal/.45» tia & prudentìa, quique pul
иду :íçwr'retv` те‘с ёшйтвдричпесад cre adeo роШг fua fécreta
„Ему, 395, orx’ev :1MMrg?) осенние, . m regione Iprae
11750 {@q Nßaßcnà‘ezag ¿svg щ ev fertim extera, in regno ре
Muy остовуп 'rnv «u1asv 'yf/@3° regrino 8c in popula igno
paw. Kx? ‘уаге 5 увивхпс пите rante quae fmt aliorum ièn~
@v Запсё e’z' s: е) таЪ'у одетдр ‘yvf fa. Nam prof'eé’co vir cor
çr'ge'r’œl. Идёте», #Ev faim? 'nis'I datus 0&0 virmtum generi«
‘лепетали„кн s’mefzems" Ísu bus dìgnofcitur. Prìmo qui
'rsçov ex 'rx ‘улучшен? l'rnv anew dem lenirare 8c mani`vemdi«>
‘t5 Jm'ÀnxI/w щ @UM:Tren œu ne; fecundo, f1 cognofcat
rn‘v' 'reírou ¿n т? йттиао'гоэш quam gerere convenu: per~
‘réf Вода‚Ад; щ аЁкоАзЭёу 7079 fonam , {ìque hanc î‘pfam tue
ìœwäv SEM/pawn' fë’roag‘rov s'u atur; terrio, quod Regibusy
тё нимб: фшгеёу 'rà s'oèu'rë fe fubjîciatïöcìllorum volun’`
‚ис'чйеш Taï; @Mom огог? froîs' tati obfequátur 5quartb, quod
vnïo'ïvs’ идиштот: ën тё á‘ßœ’rgí fua arcana amicis ñdelsbus
"Ёви „ее Вова‚Аиде: núm; Фр: impertiar; quinto , quod in
\ \ . l
'
шиш‘, »Seq fw`roc scommessa;
ц d Щ aula Re ia pnlxdenrer fe ge
„мамин: шлигон unavroes’ rat &. b anda ac difïimulanté
\ 'ra~ Ватт
та; r , ‘г!
:L1ov ¿us en
а fermonis gratia aulìcos cun
u 'Q l
vx ngúm'env тег ¿oeufs ‚дивпеки @cos delinear; Vexro, quod
151! штпэду иудей‘ щ ê'rů {На fecreta obregat homíni
l
B 2 grey’
с) Lege Ё’: fav.
Iz ~È) ( die
‘b5’
ед?’ ' е‘ЁЁЁОНЗУ ёж, тё песоЗраза bus malignis 8c alìenìs, fe

'rnv шита 'yÀwaaœv щ pn ptîmo, quod lìngvam cońti~
¢9Éfyf>llsc9m fÉQDL'Àïí ку} ßÀœCs neat, ita щ: ппНит proferat
еду Ào'ßyov' будет: 33 Ёж 'rë‘i„Jî verbum incouiìderarum 8c
облетел/959051 ¿y {витает ’my noxium , 0&avo (нищие,
8x сетчатая’. до? o {ходу тип; quod non refpondear in con
так то‘: октш œqerœs гвозде cione, ad Ша, de quibus in
Ёиитё 'roì œ’fyœßu, sqm oi rerro ams non fucrar. Sci
?tœ'o’ns‘ ßÀoz'ßns' рёубтееос. Км: licet is 0&0 praeditus vir__
ů'u'rau o2: Бита; одетас} as tutibus íìbìmetipů bona quae
vrmÀńgwvrm , Qs@ гордо/лом ’cumque concìliabir, erirque
:7m: а'о: ßansńan E’ßs 5 109639 omni noXa fupcrior. Atqui
«gq` Ёт'ёс. HMH б Ёптё: Ève" in re ha: драг 0&0 vìrtures
Вишу ,4e ¿is ФЗСМ peëyœv @ai quonjaŕn репБеби: confpìci.
s’mm'iàbwv, Ёчш Äë Ãucrsm'fvxov' untur, Deum rogo, УС“! ti
¿Ami @sê 'rrìv ëmxaçef'œv oÃ1rrr bi opìrulari, ut confequaris
сбщЭ’ш, Мои9:23? @È â Heç§wê quìcquìd deůderas 8c quœris,
:1': oìmmAúqbSnaœv vm'wœ, Fmè Vcrum ramen id quod чаге.
iv т'й xœçài'ag aimë fr? lväqîüçgq ris Шагай mihi periculi ti
Í ' N
«rn mSœgoa' ¿sw n‘ фит aura morem concitat, еды enìm
‘ Ч l
‘лед: ,aiuiîëv ,LKW от: ’ê'rs ёжит: aditus adY illuiì perdifñcìlis ,
a'sv awrav are истор »n ‚леи‘ fed Divinam'opem implora
оЁитду .e’cpfìêyâwra , È'Àaße Soig bimus. Animadvcrrens igi.
cros Zn 169@ 'räs‘> ê‘fnSupjœ; tur Perzoe tum innoruiffe I n
¢ м '<1' l \ a ‚ ‚ _
свита. Аёгуса 82! vrlxìuv ngo; œu до Omnia, чиж атто та
'rw c 111.90: eç'no'œ ощутишь“; дЬшаЬашц rum fìnCCl‘am ег
\ ¢
1
ч
‘ч
„ з!
н
l
т
.
\. . _ ‘ _
изюм? 'rs аийтш Àofyov una ga [е 111mg effe amlcmam &
св, штёМВш ¿W5 T51' w' пес verbis, nec re iР (‘а a та Y
ugrbv as émwx’wv тог идиш‘, le fe ab illo habilum, соп
mi ën frâv’ (pw/sgi@ 'rœ‘ {гитар ñdere occepit fcedcíìderii fui
‚ш „этом“ щлесэт’ т 'rnv comporem (шипит. SedI 8C
fubjecit porro Inclus: multas tibifìruxi ‘iniîdiam ut clam
ate eììcerem verbum aliquod, quo proderctis, immo
vero e minimis ruis dió’cis maxima репера ¿ex яга? А с 1s
\
O R
KQ
K
RVD

I

satisfecisse,Rex autem
W
t t
t Z Q Z
t
O
W o
Gl
q p
OR
a r
t6 ß l ( ß
ц
«Sv uo'muv бином». Avxyvàs‘ Äs‘ lati laboris praemia, multa vi~
ё ПгеЁшё 'rœ‘ 'rg' ßhwûxs’ws 'Waal/.t delicet 8c maxima honoris
yœ'rœ, e’vßtls' пед: Пят/осу Kiff@ ìnftgnia publìcumque munus
Ест c‘rie'uew. KwrœÀa/Äaiv 3€ 'niv eminentius. Quam ob rem
Tireslaw ñ'xaafv á ßammsòî m» pcrleé'tis Regus litteris, iti
neri Periìam чех1113 fefe {ia
g’ux'œu'ra any! vrçocmœìtseœyevî:
избита ocurev хиенааиуш. Ер tim acc'mxìt Perzoe. Illuc
то: Àe'fyex сдалё." Xx'íça д‘ёАг т ищет реп/еп111`е 11ти1ас nun
чё , щ 'yu‘g логии 'rae` 157:09@ ciatum fuera! Regi, ad fe тох
S’Év’ru да: эту 5:23 Змей/16905 vocatum inlìgui cum hilari
вы, Kg; 'irÀéov T_¿t'rwv ‘efe'4s J tate excepit. Salve, inquit,
Ws'@ тё xo'vrs, ё aînéeng. EUSU‘: miniûer tidelis, omniaa me
«eÀs'uef œ’u'ro'v агшпаиэйих: ¿ni tibi promille largiar 8c his
будет: 1171105. Кос) ‚итог 'rais' etiam plura habebis pro la
Eni'roi típŕçacs ‘левитамиогнем; Ьоге, qucm fubiiiii, Dein
u’uz'o‘v’ ногам/‚7711: a‘u'yzky jubebat illum per feptem dies
'roi' uurs, щ vmvrœ 'rov Àoao v, requieicere. Exaíiis autem
\ . I \ ‚ в;
„gli ott/créons ‘ra 'ßißÀwq’ qms@ feptem dìebus, eum seque ac
ÍKOPUUFV, “1'Ё‘УУ0Z ЕУаППоУ totum fenatum fuum univer
mnív'rwv. Axs'o’œvrs: Jé подгр: fumque populum convoca.
юг] 9иимоёа'осутгз' 'nia' фяма'офх'щ vit, quibus omnibus prae
\ \ м ‘ ‚ 'f
¿gq fnv ‘утер щ тшдЪи'гш,
V nv fentibus _aperti libri, quos
qrsg Ã‘iœ‘ 7Minns' 'röv ¿M3/wv attulernt (Pcrzoe) 8L prœlee'ìi
SHWHLQZQ
¿aim me; 'rïiv Z изгибу HLQZ e’Àu'Àn Гит. Enimvero fimulac audi
cav, ëuxœçi'enawv те; @name2rc; четы’, admirabantur сипай
Weavona'oepce'i/¿vt œ’u'ro'ïf 'zln‘v 'ramin philofophiam, 8c fcientiam
irnv "/vaîtrw, сна/ю: то,‘ 193 Ils@ 8c doéirinam, quam ore bru
{под s’uxupísmrav Áiaê fà: гама totum animantium docue
uo'vras, 7:"1/8:
R 'rs ‚цбхэш'. rant ((Íipientes Indi), ага
KsÀaÚes 'roi'vuv 5 Водомет); сгуст tiasque agebant cum Regi,`
хЭй'уш 'rc3 Xçiíyœra 1й; Ваши quod (ha providentia 'ejus
Às'œs оЁитё 'mivrac, 'faire 'rä'v modi rerum cognìtionem il
lisaerumnas
Y\
adquiûverat,
illius. Rextumангел}
Perzoi,edixit,
ob utlabores,
reelutlerentur
molefhasregni fui
~ a@ 1 ($&з.‘т7
Peœg‘yœçfrâiv’xtgq‘ Лёшу (и „С? fui thefauri omnes , marga`
VL Z
‘Luv щ пасута): тш: шрам/‚юд ritarum nempe, lapidum, va
Wwv. EUS’J: 33 ‚1:53, gyms песо {oium 8c omnis gçeneris tex
W‘обоиа. оёитд: Асс/36’: 'Écran '.38' tilium. Nec cunêtabatumin
Oчто“ Kga; 710915. l'lçccrxvwfcroßs; tetpofito etiam"jurejurando ,
RX1: 5 пггёюё 76: Вам‚Мод щ Perzoi injungere, ut {elige
SRroÀuXçaw'aœs œ’u‘râv Ётгу' О ret [ibi quœcumque vellet ас
T928; , 53051: ВашМай, ¿Xxçi’aou difcuperet. At ille in hu,
W'a' сто: ё: тф' »Uv 02153114 ‘ига/1:71: mum proflratus Coram Неве
G550412, œ’ëm'àn es 3s' me; Ё: “réa” longamque illi adprecatus vi
PrêMcvT: ( FilziZ (Ё)? ÄÃ’ÀÃ; a8 tam: Deus, inquit, Rex emi
i‘uxç'e'wav Ё’хш wie@ Y??? frîxéra’w
RX nentìliime, qui maximam ti
W‘в кадре хеишхтао: опеке: 'yang bi .ша Майка195113111 con
Pиз: _17' АЗЕ/ЕЩЁ до: 711945202 717: a'ìîs‘ ceflit m prœfenti‘fïecůlo, te
%ZxwÀsz'aç "muri, 027% ~g2' Äix‘ 'rá quoquc beet in futuro. Ser
L
V'or ¿gaia«ici , œ’n'Iâ/.ccu :itNiv ,faim vus ego tuus minime indi
H"A 75: иФио/‚сост‘т: Z тис 961419906: geo periturìsvopibus, conten
IВыгоду, icm Ё: сдалё] À‘oEœÜmo tus honore, quem ша mihi
PRX
Pш: 5: ‘mx/an "H1" "сиз/75:91:39 MS. Majefias tribuit. Attamen ti
/\ос‚3а3: Á? ¿is 1:55: ‘ВишАщдЁ: î bine difpliceam unam ex
Pwan'wv e’uxœçf'äm'e 'rçîiZt Вите? peto tunicam, e veůimentis
N¿ge/Í Èm'sv' E1s тёк ¿time £91, in regione Phuifian (confe
%ЗшпАгБ, co'r: aim’Àœßov 'rais vraa ůis), qua indutus apud со
U»oZ U8 à‘oSÉvrœs' ‚цо: Xa'grrocs, gnatos fmeos {ìngulos emil
Gle? 702@ 'rôv vai/EX?? o’fvsgcon'ov neam. Atque earn ubi affum
uxœç‘lsâv, o‘na'trœv 3095’; 630797
H l l l т \
ferat e Regiis veftimentis,'
WLu', noìv ai: ¿c is; Àœßol шита, gramas porro еды Regt his
H«yal ÄÈ s’uxœexs'â'
Z '151' ai ,uwen
l
l` ‚ь\
verbis: In longum usque
EЗагсМёд: щ ¿ilo/.cai frqa`p¢s7œ Ätempus vivas Rex` quoniam
Ow (дед, тё Ё: úfya'œ @y êusœ heee а te concefTa mihi Ье
‘ ‘ l _ ‚ " ‘ :
36105
TH «Lw/64V a'e им}: ‚мое: ‚ш
neficia accepi, hominemque
d,lecet cordatum grata mente recolere quidquitl acceperit,
e:tiamíì Гнет рготепшз. Ма1е11а11 tute fummœlago gra
\ . l о a
tiVias, «Se Suprcm'um Numeri >preeor, velit refofpitem 8c о‘.

C ¢ 1n
"\
l
Q0 °
t8 à?? ì ( as?
v ‚г ›г z i
кем:Q an’ncnv @Xt‘1 о años' ее incolumem fervare. Unicum
’maagd T71; ай; Западное; Аи modo a Tua Majefiate adhuc
N» \ Í' l'
Bev, @q aÍ/u'rn mics не ‚игум petendutr't haber fervus` tuus, '
\ и '\ г. 'T т ~
N1' щ rrdoâos‘.‚ Ae‘ysx<1 8: свита:ly
per {ё quidemparvttm, at mi
o богатей" a'rrna'ov ons@ Вд hi futurutn magnum & perho
‘ \ i» a \ \ ,l I
Asl, »@q, ‘уме amai' es: 'ro штщцоа norificum. `Cui (высей Rex:
из fmzy’e’fxcì, юс: 'yoìç Маш со: pete quoricumquc volueris; aI
э ю ¢ *u l п
'aa'xçr'rs n/.u’oaç ‘та Водомет: me cnlm решит tuum ex`

‚48 ‚ Jiu' 'ra‘v кожи, а: ¿miens ¿is cipietur, .&tdabo tibi usquel
Y ‘ Í l.
'niv n‘pcerŕçocv ÄéÄsumv.. Aéiyef ad dimidium regni mei, pro

¿u1@í o' Hsgêœë‘ 5 8535‘, Вот: pter lahorem , quem pertu
ÀEÜ, 'rÈv Dсайт’
R ‚шоЭд: of'ìrctiaian liíii nofi‘i‘ll сациь. п11п111ег11.
nl, ‘511 туги:
VRL R Èiv'rœ 'lxs s’ùsç‘yé: Рёг2ое; igitur:4 Deus~ tibi,
тишь‘
K Riege; ‘Äs'bŕ/.ou i'vœ, '/rÀnçré ‚. t
Rex ‚. Фанат mercedem re
vets b1:11: 011: еигё‘уешос: argo: endat, quod me immcritum.
то: ас: Ääìtav, :Liq vrçaa'rœfm eneficiis adfecifii: Precor е
‘rôv Baggage/¿Xd? b) 'ro‘tl 1118: nimvero, cumulumfut aclcias:
Перс5111111, ii@ 1:71: 5,143): vrçlœflv шее in' fervum шит benefi
SQ
mq', ступеней: svy Frauf шпаг: centiae , ас jubcas Parzet
XP
‘тифе: изб/гипса‘ 'ria отмёл: zemcharem , filium Pachteeì„
ти но: :ggg‘aimee unaenv 155710:
its 'nii' 'rota/uvm' зайчишку; 3:1 rem av me igefiam nomenque
tmv 'ro‘v ямб“: ‚. 13: È'xov'rœ "niv acciderunt, . Чиеп11`11111пц1
› ‘ \ т ' \ S н r
meuml 8c: irìâula‘, Чиж mihr
afmv oavœ¢o§o¢v, sv 'raus' ‘mmër laborem in obeuncl'omunere,
‚‚ 1
'ri ßoÈAís тете, 'f5' КИЛА: щ in 11пегазгге1'епе, immo &
Шри", c«1.71am nivnŕßelèwyou Ё: aiu ea, quae‘de'me: ifium in mo
'1_5 шёпота, atgq под тё 905. dumÑ fòtipta‘ .fuerint, eidem>
120618 [48 ê’sm êi: ¿Zier s’pûv сос11с1.111‚|цп3е'гё‚ quo co'nti
nearury liber ipfe Celilel 8c Dimne, utj eadem cum illo..
celebritate. fruar,y mequc. exftinëio,` mihi; 8c. univerfai: fa>
mis>
‘Ё: l »539'
11)'Bilzurgjùmbur‘appellat Нуш; ih libro De Rel.Á Vater. Pèrßlr. p..
|59; ed'itt. 1700.. ac гать ига: рггйрдцтзкешп Chosroia Confiliariulm
й; Secxemium..
м
KQ
nos adfectus
K
T
n
2O '. nq?
‘abe ) t“ se «
\ и
VWUIHWDL чгёфетш,
UH i@ котом: fern e’ir. eritque tui illiusque memoria
s / ‘ м
'rviv ‘тёте основ/‚пишу, щ тата jiiné‘tilfima5‘ nos vero finiti
l r м с!
7;'01Y'cocs
K ‚Мс/итог иное: стщс laboris cei‘tiores fac, ut con t
rrnv ev'yuìim'av, щ vocemus fenatum &\ Coram

` Í
\ Vwvcz'fojusv
Q
otîvac'yvamiça'a'rœi e’vaimov ‘лагугоду, omnibus recitato (fc'ripto то)
Í
i'vœ ‘ух/(60:50: 'rriv ootpi'ocv @ai @óv edifcant, qua ille praeditus
хочу, щ 'Tnv ‘логе nluœv ‘лес; íit fapientia «Se eriiditìone, 8c
l'nc’u'i'c‘v упадёт/т‘ E’uêç‘yso'i'av. Axe” quam benevolo nos illum a
o'oas ÃÈ 'roa'ů'rœ 5. Пгеёшё gri nimo exceperimuf. Ex his
‘найти: 355119 ‘туй: "rs115x71 àudiens Pei'zoe, qua gloria
игу vrœçcì тё Башмак, тесаки 8: honore Rex illum orna
vn’rroaç s’voiimav oc'ufrë pis'yœ'Àws tum vellet, in humurn fe' pro;
s’vxugi'çnasv. ЕЕМЭаЁу :lâ o‘ Horq “гм/й: coram eo gratiasque
¿rrësluxu‘ç дёгтю 'yqaiœsw lrev сайт longe maximas. Par
утащив olvœópéçexv êv згиё? zetzemchar vero abiit & {cri
‘лога/тов 'mi` 'rä ПвеЁшЁ, aim; 're ptionem mox ordiebatur ,
'r'iis ‘yevvn'aews eiifrä *rìs‘ ‚ци qua fingula referebat, quae
sfidano; Kg.; тж vrœiâëuasws‘ aiu» Perzoem fpeûabant, a pri
тё ,uê'xgis (Secos, й: ¿vresoíhz ma ejus nativitate & а tem
подвод тё ßamÀe'w's Ёж, Iv’Äiai/,aqiq pore, quo (Марина в; inßi; '
любим 'rœ‘ жреца/тог оштё ¿is tutione \uíi1s fuerat, ad id
4Q'z'i’iv "rcm'i'rrnv дамах‘, катод ii'ë usque, quo ablegatus etat a
'niv Ёоштё Á‘u'vœpuv s’mfveersv оЁи Rege in lncliam , quaeque fub
'rev' (ßœvsec‘s‘ ii? ¿fyi[vero ¿www hac legatione illi acciderant
тё Uff/¿mè 5 ё’и'ашсз‘, ois насти omnia. Landes autem ejus
феоуйаи; 'rc2 vrga'cmmgœ ê 'pro viribus adfpei‘fìt, ita ut ‘
wnnâiio'aas 'roc` lxs'Mov'rœ. Kaal omnibus confpicua foret 310
‘имейте: f/:oc'vru диализа: T55 ria vìri,'pra;lèntia defpicien
. `
ßaaiÀël шефгати‘,
3
щ` от:\ ws\ Q tis, futura cupientis.. Qui
песетщуп r'ygonl/sv 'roc We@ Tav bus abfolutis, Regi 681116
Í
Пгеёшё. Koei vrgocmameoœ'psvcs cavit, de'Perzoe quae jus»

'5 Ватин): Tè: oc’u'râ'» oì'gxov'raas fus fuerat [e perfcr'ipiîfié.
‘ ч \ 1 I
«gq frais а'сфвь' щ тес sviiaëas, Convocatis igitur а‘ Rege

principibus, fapientibus 8c civibus illufirioribus , praefem,
д
н
22 ‘Ё '1) Н 1%@
/
pax, ~quie ответ fuperat cogitatione'm , ¿fit .nob'iscum ‚

amen.' Prolegómenoi 2:Prefacio o exposición del traductor árabe Abdallah
.«'
ben-Almokaffa
H живём: ß/C'M: auvs'ygoí’vñrl Est liber, qui heic` (шиит,
утесе IvÄâiv, aim; те ‚141592211 щ contextus in 1nd'ia,ce Барит,
7rxçœCoÀâív, »Qq Муж aívâqainwv parabolis 8L fermonjbiis ho
«yvwçmöv «gq асфбу, щ 'rœ‘ minum peritorutn & fapien
oíu'räv 'raxvsgfyéufxœrœ ' 7:55: tum, illotumque .exhibet in
темам дюд séparer ‘газу 4oí geniofa ŕigmenta, quœ bru
Àé'ymvv (бы, юс; тбу Werexvöv torum ore animantium 8c
щ 'nim'eocv'rs's œ’u’rävàxu/r‘œîw' volatiliiim, baud aliter ac ra
‘yaiv ' :mais ‘yevn'rm :rois psv a'o tione hœc forent praedita,
фай v«ywïavri @q ситов: ‚ T'aïs protulerunt гит in fìnem,
oì'œgaa’j ii‘ê щ awaaifia'uroiç ai; ut fapie‘ntibus cognìt/io 8c in
\ a
ìpiêи 'ye'Àcwí 'rel щ ‘ 7rœ'i'fywœ‘ telligentiafubminiůretur, im

'rois' `tie\ нещадно: 1
щ veais* _
щ \
periti. 8c rudes habeant, quae
o’ÉÀMis ты“: ßsìwyévgis s’v ngo »ridere ludendo решит, Ниц
l
Soulan низшую квч ¿is тётя: gull анкет, с1ц1'с11Гсегс ocL

. . _\ _
Éx'nâíêeiv' Этою 3? ты: индии; cipiu'nt, ~juvènes aliiqtie `lu~
› /
JiÀmi'aar ‘утки: i) ёж 'räv 1:18’ benter cupìente's erudiri 8c

тж iwßeçvría'mrv saturée, ài: o‘i omni .ex lparte manfvel'cere,
e'uçíaxov’rjes @naait/gais', (щ, È'a's’frœi maturam œtatem ali'ecuti ta
¿vrais он?‘ xçu‘a'a нм‘ и 'yves' libus fe fabiyis u'ltro guber
нате ‘yong 'ris auge: Tav. cœu лет, fintque ha; ipfte'auri
. 4
‚ _ еду
l
i) Pta: cetcrìl mendnfum liiiiic eÍTe lociiin oppido pater. Deiideran

eur fotte integra voces, multut'nque his etiam, quœ in cudice legumar,
«itil adhieren Рюкщ »roi aiuniv тешат/гонится свитагат: „те _
'rc2 ¿ufëv vrrexvla@'ye'i'iŕrari'aag pro 055 Ёнё тётки, сбое; vel ¿3amg
79mm. Sed nec inde zamen `шутите periodo debita lux несешь11’.
0ùid (it è’wnwëe‘av, „мчат in Степ: .im reperieiidum Yveihnm , baud
e extricoi Vertíac п fuiífet'fciiprum e’nfisxa'ae'ueogm a 179x0
с „пишут“. Possmvsexplicuit : cnbro ejer” “таила, qtwů` 5
qui! maluetit, non iniercednm.
s
U
V
HQ
F
]
N
J
N
Q
Q
W
H
N
OO
W
W
N
V
Z
S
P
V
V
H
V
D
N
'a4 'áë )_ ( Ü
т ¿ya `15 a’i'var Ему/тёщу miñ diceret: hei milii, quam
от, М9 s'yoìç
л
'rà’ тшётоу 1"o ’à c damnofum, apiens ego, faci
nus tn_eçlitor; (i feciiïem mi
амеб £4 ewgœäœiŕnv, Mê‘çidlavd: fer,
¿dm/nwe; ,u owns @gmrien, dimidiam thefauripar#
895i nçesrrov e,Jv sßefzavavgww tetti ex )oñula‘ifet dux itine
э \ ч l s l l п
. тов, @UMa/5x4 , „(и ‘196798” т: ris; e( ne melius uni milii

.v ‚
.vos‘_ 'pgiça'ìuœtg ets' время" Ша гсГеп/аге‚_ quam' cum a.

` Í \ 4’ Í
_‚с таз‘11911. açjrìwi’sorr antem igitur lio ullo partiri ? Ut primum
живку! 'rqa‘ïdiçi oŕvaeiodnrqu Ao» defcendcrat‘fiultus il;
'ym,sê ,.zeÀsrn'o'oßs êuçrv, 'rèr s’7ri le, quem infatiabilis seque
«rois 1514075 Видами, 32 avaritia ас fua iplìus incpta
vljsv oiirro'ís` ' de?" œ’fyom'n'rôi ‘нет’ opin'io agebat, obvios‘repeo
:las weer су ç7rì¢sçœ u‘lxoeriçro сну, rit, onera qui portare fole
, N ` l э l K N
щ АиВете тау I»M5011 'rs кот: bant humeris, quos ilatim

iißäv. Oi дёброфбеш ¿_nav alu Compellat: venite., inquit,
fráv” ' v'5mi Змеи „девизами. una mecum, amici, iii lo
Tears omer'Àœßav ën 'räv ati/¿orpi? Cum, ad quem ipie ducam,
ему (Заеё os'ieœ aì'vdlgœr ‘âm 81 тегсеаещ laboris v_efiri
agcipietis. Rehf'pondebant ba
еёиэп\ диет? œu'röv @v3x nv o Эп
‚ ч
UMUQOÉ 936641105‘, с! c
DVO @lg E‘IJQÈVk juli: quorfurmçupis, ibimus.
Э \ Е‘
Ждет ‚ ¿www »tw Zfòmf'ï‘f'lf Tuml adfumtis _ex __eorum
обуй . ЕиЭёш: gv oÃ1/oi' as’ тду Sn; numero decemßirciter viris,
“доеду e’icëvev È'Qn‘deîi'rs @i'Àoi щ his Coinitatus,locum, in quo
vrìxngaicrœrs 'rés coimas дубу Ёж repertus (нега: thefaurus, a
‘rg хеиа'Ё »(gì 'räv ,'rißi'wv Ài'ßmv, dibat vecors &. аут111111111
ma; Выгодушуте: _œ’ufraè nimzvrsr rans expleri nei'cia, pate
мощамё È’vdoS’ev тё 151118 из gaáìoque protinus thei'aui'o,
ëugux‘wçiîcr.’ 'lzä'u'raa ¿i 03440296601 huC, ait, acceclite, o vos mei,
7mçœ fa; uvamsonges' движущу iaccos veftros auto 8‹ lapi
те: ëxaagneav xoagœv ‚лед/раму dibus pretiolis replete linme
АЬуоутез‘цги oì'v É’Xei, 1i Ёж 'rd r'isque impoliltosnfpätiofam
шеочихэёу »chiaanw ' itgnì‘e’uSe'ws in domuin tfeîŕtettteam,l (дюз
Cum aud'rverant bajuli, ab '_imprudenti 1‘ют1пе prolata,
ingens movit laetitia, ut fubiicerent: bene 'i 4. .El quod
jubes
и
8353 i .( ä@ 2t
i
i'arMmv Tè; gaines aíu‘râîv Ёж jub'es lubenter сигаретам

тё Жиг/г im@ Täiv Til/.iov l'2u' Nec mora. Saccos auro 8с
Эту, ¿Toa ату ‘n_n avança
lapidibus fpretiofis opplent,
mi; wìtsoiézfrn‘ :aigle пой/соф: juxtaque atuo ifii 81. avaro
o'c'veç, s4’ :ciAguas, à'ueo'ov Tïy's: di'cunt: Domine multo {api
аофй': 111151! тимВзАЁис, i'm ‚щ entiílime , fi tibi placuerit ,
dîrakécroäev тау туруга Этиш: пот11111 audi non intempe
fiivum Coniilìum, ne forte
lçov‘w. :imО` de'тзто
. 7:95’;nvs'шить?
yua v/.wэф”:
'ì's 211901 thefaurum huncce perdamus.
11,7110: ,uri т: Её aim¿iv 03711571 Qiibus ille: immo vero eum
Аитш. О: dâ ¿iwan лгите?‘ mieu, unice in Япет vos adduxi,
,ur‘i nageuâäßev ¿lug nofws?, i ’l‘œ ut nihil iilorum difperdere
yi; в; Tœvl .uzrsçexo'wwv „На; tur. Паст e, Domine, ajebant '
Эшелон Tis* n lyviiiign’trea, щ o? bajuli, haud una eamus cun
vroìiêo'ofuv Taïwan vmvTœ то: aa 611, ne quis ex his , quibus
œSoÈ, oÃÀÀœ‘ pwïÀÀov ¿s naß’ fubfumus, euntes aut videat,
и: Л’) ИоегиЭЁ/лгу á: Tôv ämol’v aut refcifcat, 8c fic forte o
св, av` dâ пгехФбАмЕоу тоу то pes hafce omnes amittamus;
mv тё Этшиеё, Ёж оЁу ‘посви fed `potius unus рой alterum
Эёуте: ‘пойму йяпеёфодеу 7:4169 in тат domutn abêat; tu
ce im'x‘ awedïi's'. Koa’i h'çeqevií autem ipfe locum thefauri
Вам; aiu'râi’v T‘ö aivon'rq» ссуде: Cufiodias, donec íinguli», qui
z’xa'vçi , aquì ¿mtv aÈuToTs" xœìiâis‘ nunc abimiis, ad te iterum
e’i'mz're, ii'rws тает. Társ o2' hand шпагате: redeamus.
¿imres ë: Ежито: Tôv дебиту оёи Placuit coulilium impruden
11 homini ; pulcre, inquit, dtxiûis; he fiat. Itaque tolle
bat unusquisque faccum fuum refertum auto 8c lapidibus
‚ A D i pre A
l
Х‘) Fieri Нее! ротт, iit hum: phraíin e Noto Tefiilmento fumferit
Стасов noiiei', notati ramen mei'etur vel propteremqudd арий rofnnum
qnemdam fcriptorem :inten non obl‘ervatn тат hoc loco iigni' стонет
vix ватты, quam: umu pqß nlfrmm , quie oprime qundrlt in Loca N.
T. Marc. XIV v. 19, joh. VIH W9. Conf. Difl'ett. edit. Upfal., Przfide
Bent. Th. Dofi. & Prof. Gaza. МАЛ18830, de Phrnfi E1s mxo’ 6;?.
26 _(Ё ä" à@ A)
‘Её: птдиещлёйоу )6g»veia ma; N', pretìofifiimis, aC diëgredi'e'bas
Sew 7roÀure7täv,„ щ ётдёоэи tur quorfumverat volupe; in,
и " ’ ‘ . "\\
гневео: сгЭи nßsìmân‘ ader; de\ (штат. autem. mori ilìius
обитай: oíwñ'ìtâev @is 'rdv тё eoruin ibat. nemo. Ipfe ve
Hogg’ gmail.' Eo'7rêgœs‘ de.' Íyava {реп domum reverfus mul
Hévns черсФеЁ: ¿_ швед; ,Èxe‘ìvos to cum gaudiol uxorem mox
метод, Xaçaîs @ci ёифдоаить' ё: Compfi'at: oñeude `tu nunc
're‘vl z‘œv‘rä ëixov,_ì\e'*ysi Tïi 'yi/vai milii, inquit, aui'uin 8c la
xif oa'ur'ê'"”d"ë¢fo'v im, ё fyÚiou, T5 pides pretioios ,i quos bucatv
жажда‚щ, _Tès ‘Ед/‚(189 Ài'Sas, tulerunt bajuli, vereor enim.
а; ш, шмофоео: svSoade 77600‘ ne forte; quidpiam. relique~
iii/s‘yuaav,4 wi 'Imis4 TÍ ёг oiuTâív rint, aut скат: fubtraxerint
È’xìiau'vœv i1' ëvoo'qâi'a’ocv'ro.. Н? dii ’ Ad Ша íiupens uxor, referir:
\ . i q'
‘yuvn 5v s’xs'oc'crei ‘уз/орёт er/rrvA ua: mihi dicis. Domine?. Cui
н ‘ i lA El
агата) ‘° щ Ti дач, кием, one@ pm, ire: immo. vero, ea ip[à„
A, ‘
Àê‘yers; O'dê ‘alгФп ._ omega
£1
#uesur.. quae1 jamy modo audiebas.Y
’l С’
Н. dè, ii'xso'oo sie из, ourse ¿dè Audivi equidem, fubjicit Ша,
Tais». ЗфЭодАроЪ‘с ‚483 ¿dav ¿idle`l fed talia ,. quae. nec vidi o»
той’: Xeçai" нвЙфщцт: О` de" сине ‚. `nec. manibus attigi.
и
œ'vvìg oìu'rns гиЭщцСог ‘угубдггос Tum attonìms excilamatlmi'v

N ‘ ì' N Í
¿nav авт: ,uri an eçelÀu aoi fine ad te. Воспе per. bajulos`
, ь.
. ` ~ _ i, l' _
а'щлгеоуц ‚лети 'r`wv laziuv¢agaiv plus' quam‘ пита: aut deCem
7rÀe'ov й‘ 96Min my ‚шею: vo/.u'~ millia` numifmatum 8c; gem
«para 119) АЮв; 7roÀuTeÀës; таз maximi pretii.?; Minime‘
Kai 1i' уши?‘ aidœuäs', :cu/¿ue ‚из, vero refponditi uxor,., quid
5i' 'ri'i'o'oi дед. иве)’ тёте oí'yvoái'. que. tibi. hac de. re: di'can'rl
Excïx'vor dè e’ńwÀwyeìsëwi's'ê 'ys penitusi ignoro. Illeî igìtur
Байт‘. Ёуиеа'еу ëœu'râv 021mm
~` т l \
rem'„quemadmodùma@ta fue»
e'v'rœ, «gq iimìtekpân o Ёшо; rat ‚‚ iummo pei'culfus {lupo
s l
с
s
T8 savanaa;A щ отмчв nevar. re Cognovit tandem.v feque
:egg дядинтая. turpiter deceptum, Ex quo»
fiebat'„ut.. demeniis.. liominis, quem infatiabilis egelata,~
varitia „таты maneret. atque vacua` domus..
Е;
n
Apólogo del hombre que creía hablar puramente la lengua árabe
_ i@ Ё) t' ‘ü <27
Ауэеш'л'и di); 'ris sfu/'rsi «ya»- AErst etiam alius , «qui '1in'
."Seïv жду H ку; oÍWsÀSaiv 7: o; ‚дуге addifcendae cupidus, a
ITivo; 'mv „хита ф/Ааоу ßœsœêwv
N g
micorum [поют quemdam
М l

U
\ ì l
ité,q „юзему хайтуг n_lrmrecro авт, .unaque .adferens char

aurai eww; woe ri uur@ yÀeŕiv tam Рай/ат, rogabat ut A
oígœßixu‘v' @if ‘yçœ'tiocc di‘dl'uxev rabica infcriberet; quod Cum
a'uTâS
... ‘
‘ Àoßßaiv
э i
dè зтд Xœám'cv
U
i и
¿7r \ fecerat àmicus lchartamque
„АЗЫ ш‘ .'rov cmov œufs @u reddiderat , шииты alter
œ‘vsyi'vwoxev ,œ’u’rn‘v ávsçimvs'wws. ea, domum freverfus, 'quae
Hçëwro
U de‘ ииэёёеоэш ps1¿_ Táiv fcripta etant ~fine yinterprete
ъ l
.uv3çœ7rwv, àактун .sv‹‚ шита),
¢ s.. ,perlegit. Dein alios inter u
1 \ l, \
‚щшэпигуш Tnv мёд: Kga] .Ax
Í ’ _. ì N
bi verfabatur, &. Colloqui
Атак As'crœarìlev‘ Музеи: .uu'rqv ' occiparet, »anhin«anus .6e .lin
5 'roc‘v È'sqCœÀss. Aiffyet aurais gvam Шат jam fopt'ime te
‘ i l
Ёафиш щ o‘ .targuer хитиз‘, nere, in lloquendo errabat,
o sv Tg» om@ p8. Ou'rw ‘уме des Q10 audito fiqiiidem mone
‹ 3 N a'
»l
к ,
d
' ч
4'rdv œ’vix'yivwa‘xov'rœ 07m): vos? .bant Ceteri: erraßi =О opti»

\ ì Í 9 и l'Í
'roe œvoe'yivwoxcfxmœ ançlêzs , c me! regeifit: itaque erravit
N Í ’ N
7m: М тис тушат; свита etiam Charta Бита, quam do
Í ' \ Í
‘nmdeuS/ieea'm щ auveTos 721111 mi fetvo. .Nimirum opor

f \ С!
‘сетш. ‚Аеуетос: ‘yace от; о‘ агу:
tet 'legentem accurate, quae
N э и N i lv
S‘çœz'os denon .sv T7] ¿mi œufs perlegerit, intelligete, ut Ша .

i \ KI
duo 7rçœ‘yf4oí'rwv _, 'niv ryvœwv cognitione inih'uatut‘ & рги

` ~ ‘
щ "rn`v ‘лижемш‘ .aíu'rœi 'yate dens evadat. Merito enim

призывы1 Tav vê'v «gq Àaqungov (Пети, vopus cire nomini in \ )Í
oíweg'yœ'gav'rœi. neme@ To ¿Amay vita duabus rebus, intelligen ‚ l 'U
ii фал14:64 "rôv .Àuxvov ’ 8170s' к?) tia 8c .inftitutione Nam ha». н 'Í
n' #ardesia :iid/oi Tc‘v aìvßgmrevl ‚враг mentem ptirgant 8c i1
\ .‚ l a \
щ 1i 'yi/wm! шаге: atricv, :Qq
› ы ‘ \ n \
lumiriant, SiCut oleum lucer
r¿s s'xn' сушат ш ‚щ; каи ош пе ('tibminifirat luCem,'iiC
\ Í l l
'rnv Wgoaëei, ёпнтэтетш. Ae' etiam ini'iitutio hominem е_
` Í
` 'ye'rau ‘уме, ais' ëg‘éáân тает Ti vehit 8c intelligentie Гашиш

ргаШаг, f1 modo huic convenienter vitam infiituerit;
quod ni fecerit peliime multabitur. Exemplois fit ,de
D 2 у »~ quo
28 ‘â'ê _) ( ¿is
vas œ’vâçaime, 'o'Ti ёж) ню? vuwri' quo narratur, in domum' e7
еЁийАЭе xÀe'vrTns' êv Tg5 Zim@ aiu Jus noâiu Furem йп'ербйёъ e»
frä, me; Èätm'vos' ударно; ёж: lumq=ue mox cxpergefal‘îtirrtrŕ
5v e'oeu'rqi" ' s’aiaœ 'räTov avvœ'ëœi
'naivra ¿insg пёктщшх, i@ ¿usé cogitalfe 1ахай
тщат um
animum {рег
quœcumque
ш‘ шумаш‘ ugœ'rrío’œ œ’uro‘v ку} poiiideo Colligere , ,tum fu#
aixœg'ñ тёти Woiía‘w. Xçori'crœs bito irruens comprehendam,
dè s’v п}? xorra'iivi' дамё iimwaev. faciamqtie, ut fui etim fcele
O dâ xÀê7rTns avvaífaas"r ‘тёщи ris poeniteat, At d‘iutius in
aivrs'dçowrv. О dâ a’vas'aì: aim' Ctibili {uo morantem homi
v'ä ii7rva xœTedi'icocëev богидуху; nem obdormiiíle iterum ,
Ёууша'ещ iinri œ’v'rë ‘yi/530s в}: dum fur interea gravi onu
äclëv ¿7th/sfo, 3102 ‘rd ,ai :imágen fius rapina atifugit. Dein eA
¿v1dv катод 'niv ai'r` av, яда? 'yaìg (Íomno quum evigilaverat,
1i утёс}: ¿si тд ŕvdçav i@ if fe ipfum damnaITe fuamque
тайги 5 xœçvréc. Ov'rœs xg) БЫ prudentiain nullius fuis
o( Ёптйу Tn‘v 'yväo'iv ŕ'vexrv аЁФе fe utilitatis perieniìfïe, (iqui
. М \ Í
Às'œr 'rë massiv ¿u1nv, ‚лаз/и‘ dem Ша idoneo tempore u

жажду, a' dâ ,wi aiQeÀnSìî ¿è {из haud fuei'at. ' Confìdera
a’u‘rîís, ,ua/'rnv Сите? aiu'riìvâ (30 ri ergo meretur fcientia ,
7гее 'wie ,Tis á'vsçœwos‘ Йоду tanquam arbor, Cujus {тащу
¿ddv ¿nkpoëov Kga; 7rapt=u9e1`£ s’v fit ufus. ФЕ fcientiam quie
azurñ' s’mvdiiveuvsr, ¿iXi ‘yeÀaccSii rit titilitatis Cauffa, quae (“ъ
сетей, mxm'esmv ¿Zwaarrss fcentibus accedat, pulcre он
'niv „twg/azi? u’u'rë; щ оЁнЁпхгш mniiio agit; Contra, Шат
¿vSgàaif/'rqi aínoìtsâëv'n T_ä .95Mi ЕпШга ieá’catui', qui nul'lam
нит: оштё
ч
Tit' 'aiuf5 fxwçiag. inde utilitatem capit. Homi
l ‚
щ ,mi vrgocrëxov’n Tai Tïi's' ‘уш nem enim, те, quam pe
ч ‹ з \ r
news. Slam@ ‘yong a шве7119 , o riculofam effe cognoverißfes

Тешу Täv Веко/дойти T5 @Augs fe nihilotninus Committen~
еду ку.) Td aa’ßìtaëëf, Kga; ил? tem, 8c noxa inde adfeë’tum,
numne детищст omnes illiiisqtie лишат vituperarent'ì‘
Perftmiiis omnino ratio hominis, iùo unice arbitrio, finl
rißimo псы, obfequentis 8c ad ea, quœ почет ,‚ minutie
аг
` ai? _) (й a9
attendentis. Ut enim aeger,
¿negrolas'
Tou 'mxçoë, _i@Tñ'se’cSiêvri'es STea`v/¿i'oßìtaaßr
\ 'P
as qui Ciborum alium~ effe no~
ça , 870g xive‘yn'a'é'ron посеве 'niv шит, falubrem alium, non
Í l i
êu¢çavav7wv` aiaauTws щи a“ ignorans, viëtus ramen cu

щита: _o’e'vâgwms o' Vivaio:cwi: piditate 8c incontinentie no
‘ra шутов: щ To‘ oZfyœSo‘v, щ xium comederit, a pruder»
иитижвфш‘ <rc` oíyœ9áv'7ram'afa tibus omnibus reprehender¢~
To` _mmlçèv , в?) xœmßricsrm tur: parietiam modo vir
157m ‘лапали; шипе ‘diie ‘гл/Ё; peritus, qui, doůus licet ma
vrscriiva'ss‘ @is Àx'xxov, 5 ci: [ЗАЁ la abonis clifcernere, bonum
mvv ё dë É'Teço; тиФАЗз‘, ¿Xi ramen deferuerit `¿5t mala
,ue/¿@Sn'a'e'rm nsçiavarëçws o' ВМ pcrpetraverit, numne ab o
mvv; тайму o‘ `fxaevâix’vriiv шпата iure‘ vituperabitur?
тёщу di s'irëça :Manía: брод?‘ Hand aliter aC, Ii биотит
hominum in foveam quam
.. .. .. .
Taal Ti! _7rn'y1_i_, n_frir_ софы? 'e

Z‘e_ç8s,_sa¢u'rnv_ de pin. _Kani «isov баш delapi‘orum units Caecus
вёл! Tav ¿n1awa@ 'rnv «yvâíarv eii'et, alter vero oculorum
vrçäfov [.têv vroaeœwéo'au ìceu'rdv, вешаете: ufu, hic, quam il
¿Toa Мига: ётёегг. Tc`v d'ê (Di le miilto increparetur acriiis.
Ào'xeo’ßov de'ov ¿si 'rä „Tríom90“ (lub porro fcientiam сит
те!“ шефу/долги, yvöaiv, Kga; modo in ŕinem didìcerit, ut
vrìiërov, st_gq 7iíçaaa'içîaiv, {Неув aliis Шат tradat, hand ab
'rau ‘уса? , o_‘rz o çü‘rwv тёщу/‘рог
firn'tlis crit fonti, qui Cum
Toa щ aliis infervit, {ibimetipfi ma
‚и; ‘ylvwaxwv 'rnv w¢r
à'Анапа
gbgwvогитбу.
ииАётш,
ßoí‘rnv»(9)uomo?,
Ё: d°oì`v
nat inutilis. Oportet igitui`
eruditionis {iudiofum Ге i~
a’vaa'yvaic'er тогит Tiflv ßÍÈÀav pi'um ante adhortari, quam
afg) сбившей si; Triv 'ra'u'nis im@ docere aufit alios. Homini
Этну, ку; mi #greifen mrd Triv vero eleganti tribus ройт
Буки/лгут: s’v a’u‘rïi Жги/ш‘ mum opus. ей rebus, 60811
Merito
па,
enimfacultatibus &reé’telaborare,
dìcitur is fnifira agendi firmo proípofito,
imma»l ultus vocatur,
qui res quœiierit', quas effe utiles non Cognovit. Et qui
hunC пьют perlegerit, inqiie illius cloé’trína addifcenda
D3 0p¢`
30 1% ‘D 1 а:
там‘, тифАдс шАётш. Kw2 opcram Lcollocaverìr, «тат
Ё тду угугхй oì'vlì’çœmv ‚и? _§1 autem ‚поп .iniìituerit соте.
Irà'v ётёев змеем vrço‘s ‘ПЗУ ,nìcnter .regulis &. doftrinœ in
ёиитё аЁФёАешу ' Ё fyœ‘ç au' щ ,illo è1\ch1l:mae„ .cœcus merito
сё’: s'fêçq: ‚ш? пабапс, З »f5/4o; vocegur. `Sollicite. etiam ca
ÄwaxeÀéuFrœ; ' _5 'yoig оЁЭгтбу Tg5 vere d_ccct cordaxum homiv
S'nw‘rä ën/¿f’uân’o'e‘rm 1g; nem, ne, Гит utihratìs ůudio,
'7:05911 ¿5w/rse 27x98/ 'ns'. 'figé aliis noxam .adfcrat~ lLex е
,911
в’ We, Ёп 'ò‘óo тащу/‚солдата: _nim jubet: quod .ipfc .dete
пхоу атоэикт: ‚люду, т В? (ìaris, aìreri .ne facias. Ete
Ёём‘итш a¢ Él: , ìî'œ кАЫ/и 'rg nim quicumque Aamico ей in
ë'r` 8 ‘rn‘v сёлидиш ‚ как] АЁсВзЗг jurìus , iibi xpfe damnum ma
amí’vœ s’aus'mxae тё а'иукошшуё с111пашг.& iìmilia his рапс.
аёитё nìv ай'м/‚шву, Ёжик 'yvan tur, Чиж lèfamnuidam ven
g/'gn ,oÈv'zrìv, œ’nsÀSrÀv Wgo’ç dirori accidebanr. ‚Решив
‘пуда фит: агитё [Мук огога?‘ петрс, duos .fefami vendiv
[заём/‚ш: ‚ижёфш тё гормон/тёк tores communcm habuiil'e
ya «niv идти/‚шоу ку; Ésa: rî/.ův aporhecam; eorum autem
кий. ЕАЭаЗу 35 .o‘ ‘шути/ссуд: uni venifï'c in memcm, ut
оЁитё êavre'çœs «gai 13031: 7711’ ïÃlocv furaretur fefamum alterius;
erica/mov «ширму Ётв 1x9’ _ac lìnteum eaproprer fuper
e'œu'râv ° ага/0:98: ô'v o' oì'vSgwms‘ fefamum focii expandiífe,
5 а'и‘уиошшубг ‚из, WMS: Äìerê quo facilìus iůud dìgnofcc
Эп 'zrço’s‘ ‚щ‘, 'rn‘v дуду alamy/¿ov frerur; .dein amicum quem
битпейте“, rn‘v д`ё ‘Шт аЁ/лгАЙ ‚дат adiìffe eiqu'c >dixiífe:
со“, oÃÀÀ' aì'älo'v Ее‘; моё/43 ,gym mecum _conflitui ('efamum Го
'rrìv студии как) @xsf/:rivm но??? cìì mei furari, cujus tu etiam
Àov ‘ПЗУ ёиигё vivan/40V" @ai
` Адова”:
\ 'rnv
\ aw ánom повесам
partìceps eris. _ Sub vefpe
м l
тис ram vero apothecam fone
«u
.e'czurs mem/.4,48 êa'xênœo’ev «ra adììr focìus, quumque fuum
videbat fefamum coopertum, apud Гс cogìrabat: probus
contigit focius, mihi prœfcrcim ut confulerct тент fèr«
vavìt feíamum, fui haud :rque c‘urio us5 merctur omni
no , ut, quod mihi p'rœûitit , illi щемит ego faciam; ab~
la~
ä' )iV (’ ё al'
м l n ч l
du'yzaxvevra шла 'rnv таи/‚шоу. latum. ergo a Гид li'nreum„
О dâ 'rc‘v дат ßéÀ'ÄwF пойми, fefamo alterius impofuir. Hic
êÃSaÈv ‚итог тё @M8 шитё ш autem ‚‚ quì (капает ехсо i~
wro`;„me’1ce2\9aîv ei: 'niv dm: taverar, noítu amico {по 1 i
??rfxnv iig/¿afd ‘фпмлфёу ŕ'cor s" parus accedir &. lngreíïus a
aufs ‘rnv> îdl'ocv m'oa/.c/¿ov гаке pothecam palpando manibus`
` ’
Ищауйду , допили игл, mxSà's‘ incidir in {щит ipûus fefa

nl d
›‘ l 'f l Т‘ \ »Nl
пищат», nv , :Mnl/oas ce 'rnv'ßdnxv mum lìnreo velarum„quum
\ д ~ \ с!
ш'ащлд ov Аида»: mavo; 'ro щит), que omnia АехШ1таЬаг eo#
\ d \ l»
то e‘ o'a'ÀÀo тиши dédmcsv таи Ф/мр dem effe: ordine arque antea
сбитё.` нем: dâ ‘уведёт: гм difpofuerat’, (num ipfius fe
»96V дети та Uu'yxoivwvs свита famumßbßnlig, (Цапфа ` ar
N N Í N
es! 'rnv\ avrosnxnv,

› l щ ‘ s›д‘\
wv с!on're rerenta 11131‘, conce a a
‘rnv ‘dmv slaap/¿cv exÀnlmvrev. mico` altera; Ut' primum au
\
’
з"!
a*
`
l и
'Sno'uf sv SÀnLtt'
' l в:
vroìiìwQ weer rem illuxerat> dìes5 ипа` cum Ч
‘лётаища ‚ ¿we s‘yvw 'ro тиши: focio= in» apothecam гейш,
12s’ îdl'us‘ manip/18, о È' ame 1g; t
чцитчие ibi mox animadf

(p'ÍÀqJ обитё ‚› á ççe‘qìs'rm ‘лей verrir,` {uum а‘ fe ipfo fefa
lfv'ro‘v, щ œ’dnycvn'car 157715955 mum furto furreptum, prœ
фп, или): ¿f1/c дымит‘ @nœ luéftu. & dolore animoI con
аде{фот 'rnv ‘тентт: ._ nimm, ‘von cidirf. Erenim probe‘perfpi;
pr; нитратов/Ч u7ro 'ra стуки: ciebar, fer dimidiam'~ fefami
vasë a'u'rë. Kal zçe'vre: тау ВвАб (ui partem', quam amico de
psvo'v дух сада? 'n '754 ё'эшоед’ёогя: derar, nunquam receprmum.4
‘удивив, To тем: awa’ а да Graviílimo igitur dolore cru
'ye ¿n’r‘ë‘îrça'ì'á/p’a', c‘ ¿u s"l cìatus` domum reverr‘ebatur,
‚Мчится: 'ro' тем: оштё; 'MÄ apud ncminem aufiis’î'e tali
Ãœ` итога?! кач ¿d5 eheh/,011’
. Y l N furro conqueri , ne a i'ocio'>
.l ›
¿de? тоге с‘иштш: ‘литистин cognofcerelur. Scilicer дат
unumqucmque` negorio‘ cuidaimÁ (efe accingemem, quem
habirurum lit~ exilum, anre co‘nlìderare. Sin quidpiam
fufceperlr’,` oriruri inde; aut dam‘ni‘ аиг. commodil feeurus,
nfulto labore nihilI denique lucrabirur. hemo quidem {ì
ne gravi iollieiludinc:y luis rebus poterit proipicere, ne
quei
32‘Ъ%) l("èîë@
ů'vev ‚469698 МАМ?‘ è увёз ¿qw que ullì unquam licuit vita
Évçëív ß/ov o’c'Àun‘ov e’v édsvì, ¿de frui omnïs dolol‘is experte,
да oìmŕmiëefv 027:5 тещ/‚тёти fed dcf‘perare ramen minime
¿veine/¿emv my] ànïœye'vwv ‘ушё oponer de rebus, Чип: for
сЭщ. Kaal vrçâ тогиаду déqv ê~ te impetrenrur, & ejus fmt
ч?‘ 75m/'wou дат/Эдика? @Nçowi'êexv natures, ut бей оШпг. Ап
'roc ишиас щ рт то: 'rauv 71600‘ te omnia autem все: unum
иайешщ ‚
'yœ‘ç s’ëëe'snz sin
м ‚
quemque homìnem текла.
«lua vrçcavyf‘wc'roa‘a недуга! 1:01: av potìus, quam temporaria cu
9çœ7rov,à 'zrÀa'ros‘ и 1mi’ rare. Diximus fupra, dnas
dß'oa, куч 5021: 'e‘v ¿E ow'röv @@œ' Ipraecipue res homincm or.
M1, È'çoci ¿Mrs 'rá aïvr'rov oì'vsu nare', opes ветре 8c doë’cr’u
Ежа», ‚щ; ‘уме orcÀAoí elan д: nam, е quìbus f1 heee de~
див/скаут“ глАётои. aZf/rçood‘oxń Гнет tanrumdem erit ас (ì
так, Waldefav d2' ê. Kaal 'yœ‘ç quìs ignem vellet accende
e’g’ès'Su 'fregi a’vßçaívra пуд: А/иу re fine ligno. _()pes enim
vre'vnfos' ,nl È'Xov'ro: nů'v сидят `permulti confequuntur inopì `
Ёу vez" обуви‘: оЁитё' oZ'rrsÀSalv nato, doiÍhinam non item.
gv пед: п}: @buss обитё al1ú Narrrarur de homine quo
свата aimo7: Ежи/‚ш, ag) érleìs dam usque eo paupere, ut
f’clf'ds œ’u'r‘ö 11, ку; битвы/и: ne quidem, quo corpus te
5v 'ráb' xorrâ'm 05u75 'manly ¿m4 geret, habuerit, amìcos сит
l ‘ n exs
¿amsn а! а‘s откаты
¢ l там nel,. adiiíl'e , ut ab illis уедет ре
'rä'voç ¿uw? 711905' ê'xcv m'frov o teret; neminem vaurem quid.
Àz'fycv. s’v dì 'fn' шит: E’xa'vn его‘ piam dediíre. Ad cafam 1
ЙАЭЕ ими/тис. s’v ‘7:03 Ётф оги gìtur revelfum, ivilfe cu
тё‚ ку) ‚ладу e'uçóv 'n Зет, birum in leëìulo, fub quo
537121: ëv Eaurgb" 7:55; ёЕёАЭш poíitum eraf dolìum , frumen
пруду, swì'v 'rôv m'Tov frôv êv fr@ tì pauxilluìn contìnens. No
т'Эв Àœßéïv È'Xw‘ ësalvaaa': Elte autem infequenri сайта
ejus invafit fur, quumque nihil invenerat, quod auferrer,
nolletque vacuus abire, fecum conůituit frumenrum fur.
ripere, quodV in dolio forte чип. Itaque tunica exura,
banc frumento ìniplevit, all in eo ûmulac eraf, urhuf
¿3 ) ( «ä зз
Haas: 'rëv ‘югЁж '05më {утюгу meris impoíitam auferret, in
œu'rcv una 'ra m18 щ внеш‘ illum irruir mií'ellus cafœ do
тё ßaaqoa’o'm oc'u'râv, 532836140” minus 8c veñibus jam деш
ô Ёж? n’i’içiac @ai iii/055x; вашё? гигшп atrigit verberarque do
'yußvav сути щ тифа; exu1ov пес tunica pomemr eamque
È'Àxßs 'ro`v ххтбщ x'u‘i'ä »Lai Èv induerer, frumento in dolium
sdiíaac'ro тёти», тду ÃÈ al1ov Ó iterum repofito.
'zrs's'çsxi/ev iv T55 7:1961
3UROHJPHQRL3:Vida de Perzoé o de Barzuyéh, compuesto por Buzurdjmirh
Ae'yrrœi 'yoêç Ёт: uÀe'w'rns' 'ns' Percrebuit quoque fabu`
oa’vsÀSaiv s’m' 'rives (шнапсу ‚ив la, animadverriife aliquando
'rœ‘ 'röv ¿ainë o'uv‘rgc'ìœwv, 'yvêr `patrem quemdam familias,
de‘ ¿u1ès' 6 тё ё'мг идеи: по: poñ'quam iverat cum цхоге
pai/levas' ‚итог 1179 ‘ушанке: œ'u сиЫшт, furem cum {oda
тё e’ëúflmcrsv œ’u'rrîv Муссу‘ ois' libus clomui (пае imminere.
zivravaô', губим, xìufw'rou œ’vñÀ Uxoi‘i igitur, pofiquam ex~
Sov e’vrì 'r'ñ's' 50210“ :Ёрйу,
ч ~
ïd‘ê ciraverar, dìxill'e: niíi me
i l
` 'recevra/¿gum путает, агат‘ fallunt omnia, conjux, furi

vmov d‘ê poi au ps'yaz'Àn фал/Й bus domus noíira perfirepir,
Kga; 6,71€' ‚401‘, а; й’уэЁш‘лЁ, ‘yl/(nä: arqui dormienrem ñmulabo
диоду ,uw 71:91:11 s’o'vv’œfœs‘ то! ego, tu vero alta voce ехс1‹
«A51ov тёти ,стае
'rés Snoauçès, ë'yai езде/лгу,
ê, ‚ай щx’ diutius,
га arque года: ne me celes
matite, unde has di
IF. v1
щ
I) Qn: jnm fequunrur fabula: tru, nec cum nmecedenribus nec

cum (ишемию: faiís bene coherent. Apud Рошким plurima ивами,
qu: l'mbuiß‘e illum Íîngula fuo in codice magnopeie dubîtnverim. Si щ.
tem veriîoní illius Наташи, pertinebunt nd viram Репей ab lne ipfo
perf'cripmm. Videlicet dum in eo стат. т virz genus видые: 8i cgirg
шиит Religionic Гнев Íele nddicerer, Í'e ipfum admonuil pn'mn (тина
дымит. quam pericnlofum íîr, in ie alicujus momenti , избой поп
[axis Edo temere credere, латая (qua: ramen spud PnssmvM immutata
elli пасс, ш com noflra pni'um haben commune) ne alicuius rei .more
vel contemplation: capi fe паю fíneret, ut a. (ui partíbus oßiciì detínererur,
& :mia denique, ur rebus nullíus ponderis tenipul non perdere! Гетто
tibus impendendum negoiiis. '
34 570 3 )‚ (
живём/лёг o'oi, È'fri ßlóńo‘ov, ë;

vitias bosque thefauves o`
ротозеев/‚агу 370.” Потагаси de mncs, ,quos решавших , ac;
тёте п fyuvz1, тщету ci Апачи; cepcris; ac me.licet`ni1A re~
кап} ïy'çâœvïo огидсо'гоэш. Елку dâ rfpondente inlla niliilominus,
З ¿wig тй' ‘yuvaml аЁиТЁ' 6‹@Е55‘ tanquam pervellcs Юге. La
дымеость :fi/¿2v vrÀërov WoÀÀÈv, trones `Ívc‘ro feminam hire
Kga; dä as @œ'yëv im; r/i'iéi'v e’u mariti julia exfequentem auJ
@eoai'veog’œh »gx/‘Jui ëçwl‘rä'v ‚и иге? dientes , occepili'e aufcultate,
отвечу/латы, Фу i? детищ @aí dum maritus tandem uxo
vsgwo’xi по: , щ ‘увит‘ш muv ri refponditiDeus ell, vqui
m'vflvvof. Ae'fys aiurr; #Í ‘ушиб’ nobis divitias concellit non
xu'çis, ¿n È’çi 'ric ища/ау rfßöv exiguas, edas tu, bibas 8c'
та? огкёсгац. Аё‘ув сёмЙ ô ¿vri? bilari lis animo, noli vero
ciuriffs’ гиен” ‘fivoa’yxœu'àu's' poi Ё interrogare de rebus ejusmo
хш o'cli @uvsçaiaœiì~ez’À/"iîì ßÀë‘» di, quas tibi line periculó
'7u ‚и; то: “тэта: тоаитдв ai non роШт patefacere. At
¿dsÀq'Do’i 08 коц ci; oÃu‘y'y’sveîís 08 regellîlfe illam: nemo heic
щ” oìvroèe'a’a‘ißf’v :rnv Naxpeìvsn/ow шей, apud nos, domine, qui
анфас. Tum locutum ita ma
ril/wv?
'rœ owwщим
'yaííwas
гуд/‚7940706
swvocâœ. Wav'
As ritum: fiquidem cupide adeo
fya oíu'r‘ä n‘ fyuvil ' 7:59, mi urofes, edicam tibi omnia,
енз, ЁщЁшЕш тиргас Waiv'rœ oí fe cave ne ïefcifcant five
'hmî :Mnl/loci, М‘ 7024 годуга: fratrcs five cognati rui, mox
È'Xga'i'vNoe cfs' vriTav щит/Загс)? enim de nollra felicitate a'
щ то: то толпау firmas; As ¿hlm foret; nam liœc omnia
'yed оЁитЙ ‘ дамбЭти E’Zrœidlccv È~ l'uŕiui‘atus fum. Ас rogante
vri fr?, ‚дн41105 ‚48 ‚ квч di’ œ’urîis‘ iterum Ша, qui potuit fieri,
é судьбаив: 'ue' 'ns'. Koni 7:5: s’ ut Ша tibi patates furto ,
siv дать "JMS/UVE* 05071?‘ ЁЕ quum ramen vir probus 8c
confpicuus apud omnes exiflimcris? qua ifritur arte feci
Ш? refP ondilfe maritum:
l incantamento eäoůus
. fum uti
. y fura
,ffl/11 Gt'loco €703, 5,145. Vel, (i тат,
т) Forte legendum ¿gnomo034omrov )l и
я \ ’ l
«ya» ‚ Wl ‚стонет/„та (не) ,
`
цеп, e’çw'rœ её ‚т.
)
т _v_
Е‘Ёё ) (ââä as
Ёехошж тё'ждёфф Èv lvuur; Билактив, quo lit, ut a ne
Сечу) d?, ш‘ aia auvsl'goQm {же mine cognofcar. Il’tud au«
pî'r que, ‚щ gveçXo/íevo’r ser; tem, quoniam fcire etiam
тат zeçœŕmwv 're' вузд 8 „Вам cupis , tale eli: egrelliis cum
lmv тимусш, щ ап'ггзгё‘уосо'м fodalibus noë’cu fplendente
‚амеб/35758 та; séfydnç’lxgaf гм: luna, ut primum elué’rari li
ov rnv Битому, nv epa90V, o cuit in tegulas весна, quam '
nv 'ro‘ „мёд, aœìiê'u, Ёж a‘m'x' fpoliare conílitui, pairem ex
aus, ку; s’dçafg'pnv 'reir aimiva: iguam ге&1.го11о, 8c тесть
'ric „Миш, й: xm'rîçxa'ro dini to incantamento, quod didi~
'räs‘ ¿Wär ¿is ‘roc` È'viiov тё Ёлка, ci, videlicet fo/e‘m, folëm, Гер
юг] китиехб/лт ‚лет‘ оёит'й; Èv ries usque дерзаю, radioé lu
dav ‚ ¿Jefe ‚и штвубв ' гже nœ per aperturam in domum
ov dè коему 'rrîv ¿naald/'xv ën illabentes prehendens una
Мёда. 'zroív'roa тог e’v fr@ cum illis devehor, nemine
ô'mqv íy'gXov’ro пед; не, ёмёдВос id fenrienre. Mox recitato
vov di ¿E œ’u‘râîv aì‘yrsç „выдут, iterum incanramento “1912:
Kgq‘ s’xçoÉrsv vra/Mv 'rois' oíx'rivoçs' cunda vice, omnia, quae in
'nä œe'fy‘yas, Àe'fywv 'niv s’vmifil'œv domo Ша inveniuntur, ad me
57maims”, i@ œ'vrlgxÄ/mv пойми confluunt, e quibus ea, quae
s’vri тё designar“, â¿fw/v 'ro` ада? mihi maxime arriferint, fi
тоу, щ a'rws тиши diea'wgapnv. mulac collegerim, firmiter
Kal ¿néoavr“ vo‘l кАёптш êxoa' iterum radios шпаг ample
¿inouv кидай {ue'yœ'îmv’ Àë‘yov'r’fs" éior, fepries irerato incanta»
pœpœsnxœlufv ж T8 отв T818 mento, 8c evehor ruifus in
м r/ м / , i
‚летунов, ‘wieg’ пенсов! es'iv ,11 locum ubi initio eram. Hoc
p'ïv maga! fzrcîßv'rcvv»V тала êv œu artificio fvetus fum incolumis
~ ,l о ,i
rg: стаж, км от: двору 'nageu evadere. Quai: ubi audiverant
Säluev аЁфоВо/ Ест/лгу, ‚щ; ds'ov ñircs, fupra modum'gavilì
ës'iv n‘luîv dom/¿vieux 'rœÜrœ iii/Soif пышек invicem Vdiiterunr: In
hac domo rem didicimus longe prœf'erendam opibus‘,
quae in illa forte inveniantur. Ab omni poíihac erimus
timore liberi, quem детищ cumque locum invaferimus.
Sed convenir heic primum, quae didicimus, experiri.
.Ea ,_ О
36 Ё l < ze
di' Kal дамам/те: úvrvaicrm 'ro‘v Opinati igitur herum cum
'f_ë è'ma идет‘ adv 'rif ‘ушат! uxore iterum obdormiille,
02075 ‚У s'mi'neœv 20:95} #x80av пнула, quae ab illo ящиче
11:29’ 02075, Z'n @7tlgwww 'roïs‘ rant, [iatuebant exl'equi, quip
Àé‘yoß‘ ¿u1â' ngt; vrçooeÀSaÍv o' pe quae elle vera minime
пейте: ¿u1/¿3v ‚маги; ¿miv dubitabant. Atque prœ ce
ку; dçœ'ëayevos‘ тй': dsurŕçns‘ oi teris audacior quidam afcen
x'r'îvas 'rä фё‘у'уву ¿naiv ‘rd dit 8c aperturam fecit, nt
идите; атАё/л, сайд/л, Ётав mz vero radiorum luna: aliquem
'xl'oè xsQaaÀìs‘.Í рецидивов: 35‘ o' prehenderat, una exorl'us vi
Ёлка кует‘ lama 15's' жмут‘ ош dem iilud Днём, /о1ёт, рю
тё щ dgœíœ'uevoç êv 1й хевеЁ nus in серп: аесаааг. Соп
¿U15 ¿u’Àav иуд: Ёг evl aiurdv fefiim e loco exliliit herus &
)téc/wv’ Tir i; mi. О dè Ài"fyei arrepto baculo furem egre
u’u‘rlw‘“ ëfy’ai ¿fai д "nezrmœïnpévor gie verberat, quumque {ub
щ mçeuœv то: ни crÃ»1911. Ou inde, quisnam tu? occlami
то: dè e’qìv o‘ mend: »röv Эди rabat , refpòndit mifellus: is
«xexô'v oiu'räv. ego fum, qui turpiter dece
ptus fìdèm oppido fallis habui. Hic íruâius капищ fu
periiitiouum.
Аёуатш «yaìç ai; ůïvâçwvro's Etat' etiam , quemaclmodum
'ris' 350699850 рдй'г'итду xivtaívdgcdv narrari vulgo folet, (11115131
jyuvaumävz irri: wgvfev даст51‘: am amore captus feminœ ma
eiaodoëëodov яме/ау 'f5 (рвётос, rito dudum junë’cœ. F одета:
ё i'w auvefy‘yûs" тё ’o'ncs сгибе, hœc (ibi, juxta puteum con
щ ,Siío‘œo’œ тд 'rîs' Stiga; aí [шиит œdibus, locum per
туитешу #Ma/ov тё Фединг; quem aditus exitusque ра
кус; deíëœaad тёте те? “соф teret, fufpenfa ргоре puteum
aiuris' vraççvi‘yfyaÀev 02urd?, Siu clave januar. Cujus rei cer
îŕromos' if ¿s 'ro` ¢ufyéîv гагу tiorem quoque fuum ama
«1J/:Qi iiíï‘ro'îs‘1 (DáCos' :rzir. ЕЕ Нит fecerat, ut in promm
т „8v We» :Wr "s effet найдете. ii quidpiam
W8 “fue” ткет? f: ff’ timendum incidiflet. (шиит
omg» , when o пупе ow'rns‘ iv autem die quoclam inviferat
‚ Y v eam
e?? ) ( ЭКЗ’ 37
‘Й *m5/M1 , ЁиЭд; gv Às'yex ‘rç'ò' еат adulter, ех improvil'o
‚450643‘ oìilr'ñs' ëzex’vn‘ figœ'ue ‚м? (upcrveniente marito, jam
хек тё Феёт'оз‘щ Éuç'ńoa: 'niv que prope portam adfiante,
ŕëf‘diiv ав. AvreÀSaiv gv s’xéì'voç amaiio dicebat: eurre donec
:ggf досаду тд @gêne fwrngyévov п) ad puteum perveneris, ubi
ЁчуоЁФп ¿m'aw ig; Ёфп' Зи exitum invenics. Abiir igi
¢\ viral/.lavoir
gev nv ‘ мс: eëcdav.’ Н ~tur ille, fed, quum puteum
:l
\ l 1 l \ 1 'i' \
* de Anya 7:50: ow'rov' av. maar, in alium locum translatum
‚мед, Ёп dini Tn‘v давшему 'râ' deprchenderat, verfus retro,
Minus @"uçëv É'Xsç 'ra‘v œ‘yœ‘ya‘v. exitum , inquit, mihi quem
О dè Àë en’ o‘ Elgar: a8 È'Xœo'e рант, reperire non potui.
[48"711‘1' дo'v.~H dii Аду?‘ oc’u‘rëi; lntcllcxifii ne О hominum
w «SNE ‚ awaav creow'rov щ ни ilultiflîme,
rel'pondit illa,
a’vœ’s'geße Муз: 55s o‘a мыса). quod ipfum nomen cif’ternœ
Етги dei идиЙ‘ щ '7i¿55" ‘лова viam tibi oportniffet indica
аорш оЁтАёЁш: 'rn‘v o‘d‘ìv щ re, qua evaderes. Tui, re
'lrÀoavnSa‘s тодйтпу. Ev abrogée? ремне, amor obfiitit, quo
ds‘ ‘угу/ага): È'eq ' »(9) leÈo'eÀSaJv б minus viam reperirem. Tunc
È'ma migra; @y идеипаи: „гитар illi Femina: ltaquc te ipfunr
Ётифю „мы; vmçad‘ès u’wra‘v nunc Ген/а, noli autem ver
'rä душен. ba in lenfum alienum fle
éìere, ut facere íiulti ad'f'olent. At infiabar ille,dicendo:
uomodo abeam, quum errore meo ab exitu praeclufus
1m. Omnis igitur confilii inops ‘шей: immobilis, донес
ingreffus ipl'e dominus extemplo comprchenfirm omnique
fepolìta commiferatione vcrberatum Judici puniendum
‘гадит’.
Е g ~Di.
n) lmelligi’aud Гипс heic pot'erit puren: proprie díEius , fed fons

falieus forte aut vns‘aliquod ejusmodi nd fervzindnm nqunm, quali in adi
bns Orientales etiam поте uti, prœter сетов refintur Клещ/ив In'nmir.
Тот. 1. Тай. 69. Fntendum mmen ne iin quidam hoc loco p'erfpicuam
о . l
с“: notionem voci: нг‘гпемеуоу.
sa yà@ ) ~( $36'
Koei дуде i'jës'sn, gn È'ßvraçás‘ Dicitur porro mercator ho
'ris' e’ßicSaÍJmo' riva, брёвен yi'œv, mi‘nem quemdam conduxilfe,
@fr пианистов ёжит811, теип'йош ur libi uniones diurna ope
¿u1ä ,uoagfyœçi'«rœs, ën'olíçœs dâ аги ra pertbraret, paë’ta cen
‘niv Èv 'r‘ä Ème) ¿dev a‘ ‚шЭштд: rum nuinmorum mcrcede.
o'ësg’x нее/‚догмата, Às'ya gv @Zvi523
(bium vero intro duxerat 8c
З,uitSœo:Ãyevcs' ¿idas negoofi таш шпагат in patiete (треп
тое; Аёусч` il'œi, ‘поёт fain atrentius conliderantem
‚мощи, Кои с отв шлею; Аегув аш сит viderat, artem ne, ro
тй'АсЁВящу] кеёаш 7043120. Oid'ë gabat; calles traëìandi citha
Àaaßaiv Ёж ysaev огогод нгЭ’ lidovîs, ram ? Omnino, refpondebat
G
огнём“ dâ ci идтиофис: НбуЭп ille, nec Гане mediocritcr.
Ъ'Му 'rn‘v vìuéçoav. Офис; dè 'ye Defumas igitut, inquit domi
vo/¿Évns ¿Triaxro 5 ‚швыЗ:
Z тду nus, 8c рака. Tum ille de
‚меду оЁитЁ. Af'fya vivi5i 3 ‚м {штат citharam cum fum
Эта021411109‘ щ aì'vss‘ ed):
H è'zx ma audisntium voluptate pul
нес, 'n' aíirêic; As'fyea aiun3' З I'at. Mercatori autem miri
ндэштдг" gers? ‚ш ё7г5и5отиёис fìce adeo‘placuit, ut ad Н
‘7570 и гнётаи. Топ dè â' nem usque diei inligniter ob
miv mi Вам/‚то: ‘оглаш leéiatus aul‘cultatet, Dein ve
иеу оЁитё 'rôv ‚доеду, Kgs] ште Грей promilfam mercedem
АеЁФЭтшУ o‘i ‚мю/идти: ¿un? poflulanti, nihil fecifti, re
@Zrgióvrmoi.l l ,_ ‘фонды, qui condux‘erat.: Чик!
igitur petis? Feci ifiud, rejicit alter, quod mihi injun
xiûi. Mercator ergo, венке licet & repugnanti animo,
quae pol'cebatur pecunìœ fummam adnumerabat. Reliíìi
autem jacebant uniones, quales fuerant, non peiforati.
E'yaiибо‚48
dè ага1250213;
m'ravyxâiàvn‘dvvaê;
тог: vîge
f5 Mihiram,
autem,íimulac didice
quam parum БЫ
пав/щи «niv ¿émir/avv, yd@ confient volupvtes periturœ
di ¿wär êuââ’m ví; ¿dèi 1й: „г. fortis, in mentem venit a
vœqœ'asœs' ¿wieg 'yœ‘ç ¿i 'yoveïs fceticam vitam ampleůi.
Í 1 \ l q ,
qmgéxaa'iv газам »dès as та: Complanar enim Ша vias u
‘ m
гад )‘ (# 39
H:fm1¿5v
DX поддал. Idav dè a’ufrńv, nicuique , futura; refurrcéiio
а‘;9
D 'mfg/cv îxoçc‘v,U cxëwsaœv 'ro`v nis Cupido, haud aliter' ac
dfiSgamav
D Q U aëvro‘ патЗ: vrovnçë, fuient patentes tollere, ii
юг.) silarn si nJÀn a’vew'yyi'vn 1.37: quid liberis in eundo officiat.
U
niggas!` ‘rois Séìiaavv ` eiaîÀSéïv lutellexi earn, turris ìnfiar
ш‘ ',rnv ouœvicv‘frglvœnv 1817m munitiflimœ, ab omni infor
çofdefo'
U
aî. lfm svg/av
U
'rmx ammi tunis hominem tutum prae
'rnv er waxing , Zrgcxeíçcv, euxœ. ßare. Eli porra patens uni
U U
çis‘ov‘, пугают, aßfgiluvav, fra; cuique aeternam Paradiíi vo
туш’, a'lmçñufyœ iw‘c‘y'w 'rx 1,8 luptatem optanti ingredi.
:trays цап/тов, {щ ‘ys‘yovw 7m (bium igiturrepereram afee
mys‘ ßÀœß‘vys щ «9AM/ew; vivai» tam quendam tranquille vi
'reçus , щи’ наш uv9e4`s 'rë vere', herum'> сайтагнец: ,
l
v8 'vrçaaeucÀÀn' nv тй ol'yœ'vrn ’ БЫ fuíiicientem, curis vacuum

»Qq xo¢1¢¢§oviíeœr irœ‘ és'av'roß 8c ab omni Гада alienum, fu
ìтётю:
daiv 'rai‘yéfyovoc
идиш/154'r'ń' вошёл‘,
оЁфсВс: ëfua collocat Ниша mortalium
gi etiam ego omnia, in quibus
'ysvá/JM, Kga; ‚и; играетйоде: vulgus, moxque eam affecu
s’çiitân'v' xu'rœpuâro‘v д? 'niv 'rëv tus Шт animi magnitudinem,
отитСу o‘do‘v vzìiiî'ov a’ifrvìv ¿7rd ut пите live damni's, five af
Smm, ¿se n’ßaÀńSnv è: s’â aiu ŕlìtf’tionibus amplius turbatus,
lràïv fyeve'ocim. Поди): ÄÈ Ёфа & ab invidia quam longilli
5179211: ‘то: i? duin.955 157:0’. me disjunEius caritati me ю
Hören “или, digaœ WgoÀœ/'îo
нет до: non, кщ ßÀœßw ‘лишу’
tus darem. Fluxa 8c caduca
def'piciendo ad. íummum us»
me) Зажигаем pri Tous'. ’niv ибо que lìipientia’, gradum per»
pov na'rœÀwfaiv u’xoìissvfcœ 'rois veni; futura conli'derando 0
обшита}? щ a`7rcÀe'rrw ‘ПЗУ Ève@ mnis timoris expers & pee’
‘ум/осу, ,di :is ñ'ìwngov 'roe` aimi cato nulli obnoxius evaíi.
(Luo autem accuratius Afcetarum vivendi rationem fpei
@tabam , eo hœc» vehemcntiori me íiudio incendebat, ita
ut illorurn in numerum~ cooptari уснет. Sed altera ex
parte timebam, ne Vivendi ratio, quamA antea fecutus fue
тат, оьйягеьдиошйпиъ nbvam hanc diutius agere Гит
ne
l
40 elle) (%'
a \ \ и d
vm aaa/oasi», #gq 27o/.wu wrmg nerem , de ne lic F'frte hœc,
d кбит ßxs'aL/çwv Èv 'Tg3 sti/.mn quam Ша, mihi plus noeerct.
‚гитё рёва: 'rl тёплое" ¿s EA Veritus etiam fum, ne, ho
Saìv Ед 'raw mfg/45 щ ЁЗаЗу Iniv minum deferia conforti'one,
сшей duzë щ 1S" nge'x'ro: e’v li afcetarum me foeietati ad
{ё бгдитдёеетбййег 33 Аза/363?’ dicerem, occalione deliitue
ow‘ro , щ автомату еще теса rer bene de aliis merendi,
тн' grav подуй deÀwÉaas 'niv quo liudio praefentis vitre
ёжит‘; Маш, ФсВпЭё: mi bona l'perabam , neve {imilis
7m: oifyotvœx'rn'a'œ ш) 8 dumScÍi' forem cani, qui ore Реши‘
carnis frufiulum gaiens, ubi
¢Éçexv 'niv идиш
Вам91” тайги;6,9Ú7ropwvn`v,
‘Hiv wears' Них/шт quendam transnata
ret 8c in aqua fui pariter
gœv
vœxgwœsùvîa
in' Tof'ëi‘v.peïœë’u
Кос?‘ та:
7r`c‘z'ìwamm
v ас carnis, quam ore веш
от; щ ‘raiv fa косда tpi'Àaiv, bat, umbram confpexerat ,
rœ` „движут oìuroîs 7m1 irruill'e, ut hanc quoque ar
ти Ёкфтйаш ёфаёутагу ‚до: §71"
r ’ N
riperet, fed eo ipfo, quam
ì’cm‘. had 'yœ‘g аи ¿si та e’v 'im м l ‘
tenebat dudum,amilill"e. Еат
rw'rpw ‘ro‘ ,Avi ‘Ядогню ВАиВцу ' ‘
ob rationem liquidem ma
‚эф; ЭАЧЛУ.
\ el;
‚О ‘yoß‘g
\
ибо‚цв:
\
5.711: днищ mihi timorem Afceti
пастве то и те 'ro “Миши, оаоу cae vitae cogitatio inji:eret,
'ya'ç 'nr 7:.'ve1 ¿è ain8, 7r7tëov di ne illam forte.dein regte
м ' \ el \
Э
i ч
с
\ v g
фи‘ тающее т? os'sv то sypv oa' ferrem & quam exigir рег
Í \
\
ßnv иештояа щ rugwv дxdwv щ feverantiam prteliare non ча

‹ 1 f (
lerem, viliim .confultius, enmdem Реймс, quem antea

fecutus fueram, vitae ordinem fervare. Sed vero, com
parando iterum vitae Afceticœ’addiéios, cum bis, qui
vulgatem fequuntur Vivendi ratione’m; lingulatim per
pendendo omnia, чаге utiique parti accidere {o_lent, de
prehendi elle aequalia. ln praefentienim fcena nihil quid
quam occurrit, quod noxam 8c adfiië’tiouem non exlufci
ret, Neque incommode adlìrnilanrur hujus~ feculi volu
тез aquœ [шве , ex qua quo plus aliquis biberit eo ar
sentius 1itiet,‘aut olli (вашшпат carnis adhuc retinentîi ° quo
@s > ~ (És, 4i
умрете‘ус; шито dio: 'rnv 'rs quod repertum a cane pro
l ì \ \ \ N
‚шансами‘
(седое{ос пгхцушуев
vídcvn‘vI'yÀeÍшита
SDaJvI kiq‚то îlo pter Гущ/пакет carnis cupi
не appetitur , fauces vero
“ее И m'ulœ'raiiel, гадка»: отв lingentis & rodentis шипе
идеш pxîosëv‘h‘ 11kg., 7rÀeav 7,0m rans {iangvinol'entas reddit,
‘уётш' щ wcm fyi/'tlv шитые; quumque infiet nihilominus
рёва: т: xgriœ'ros ку) magri/.Mimì Canis, exil'timans fe carnem
гашу au'rov 'rca refer/04, щ mandere, eo vulnerar gravius.
xu'rœdmifœv'rss ofurc‘v, oëvœfyzœ Qui tales feêiantur volupta
«Sef‘r (Нита aa’ura‘ о) _e5 „ai uo' tes, patientur, (рт vulturi
vrss‘ 7i’oÀÀÈs” Kga; ¿5MM¿1d È' accìdebanr, quem, ubi fru
Хал! нём, mdrrr/19W, dd тё' ‚шё flum carnis arri uerat, cirv
Àrros dilÀn'zrfçwv , o‘i dâ r‘éìícvrn' cumdabant ‘ей "PTU ’Völli
niu‘rd 7:55151 psv утки/поутих cre‘s reliquaz, '8c perfeque~
iiqr ov dé oìfzroìlê'v'rou' @ci diens@ bantur una omnes, donec
5 Аётди ёьйтюу icœìiëv ma;
l а _ i м fl \ ß'
coaâ’tus tandem carnem di
Xanga: ev осиго ,l стогу di“ eëuvr: inittere, libimetipli e rapina
vos` 'yé11710:! ,‘ антидота: ‘и('Xœlçoc nihil habcrct reli’qui prœter
M' sa we "maar i @a laborcm , quem fuíiinuerat ,
‘уга'об ‘T71 уикп ’rfv ouv/770C?) , годен non exiguum. Harum Ездим:
МЭЁО'ИЁ di? 'rau/T175 [vit'va ¿3v тЙ feéiatores haud ablimiles
„tsraÈ/s
аистш ' v1í9wv¿5071'maß"
s? c‘ {wurd/
szw/A115v, ohenri, fed cui immixtum
a‘ov '/oa‘ç m91; жмёт; ницииетш
Гит homini mel quidem ha
uo?
que lit venenum, quod lab
aliquo cometleretur , initio quidem dulce faperet, pome..
_mo vero interimei'er; aut videnti grata fomnia, íiimmam
excitantia дышат, at pereuntem поташ, limulac ipfe e
vicrilaverit. Immo referunt voluptates Шаг limilitudinem
ful)guris noë’tu prœbentis viatori lucem, quae ramen. cef~
lerrime tranliens priílinis eum mox linquit circumfufum
A гепс.
шт
0) ПеГит heic qiizdnm verliet s fcrîba uimíum ftflínami prztermi'ßì'.

At nnrratíouis ferie: Идиш pofiuliire fenfum, quem in verlioue coun'
tus fum щит.
а
4a die’ A) ( й
»î едущем duri?. Kœ'raapxâaiv tenebris; vel etiam erucœ
d'ë e’fya) 'rc2 foioïu‘rœ петунии?
‹ \ l \
folliculum nentis fericeum,
`„genuini/41,1 'rnv waarnaiv т в cujus protrahitur eo magis
'mv 'rn фиат ,u8 ' в da ooi, фи opera, quo neverit diurius.
н
' l
N
‘ \ а
3 и
\
951i, @et'yay 'rnv œ'axncnv щ „лё Enimvero hœc папа ubi Ге
vexv ëv 'rois' ßmm p) _*
rio прикатит, vitam А
_ _
fceticam dclegi &, animum
_ meum hortatus fum, ne il
_
:mov 'rdv ßv'ov тё 1am Vivendi rationem Биве

‚ `
тау 'rdv яме” :comía: куч 7fa ret, vel prrrfcntis vitae neg#
\ н и ‘
vnçi'œr щ demis diœ'rçißns‘ щ otia follicitius dein curaret.
апатии. Tè; dè 'réacgaga: ’0'
¢e¢s «rais тетиве“: xav/4è: "rai:
аитёити: g) та‘? vívsçaivrqi' â’ Lacus ей, vita
hœc plena шашни,‘ fraudis, milcriœ & exitii, Qiatuor
ferpentes quatuor defignant linmores , liomini bella inte
Шла
p) Ut intelligatur quorfum fpeéieut fequentía, licebit forte cx Possiwo

breviter спиниге, qucr foliîs in cod. nomo дермы: perfcripta Гите
credentur. Quum rttentìus perpenrlernt Pcrzoe hominem, Hammam",
omuium przllantillimam, verz: fulutis сшит fenfuum voluptarîbug poll
habere, b2c animo eius olivenit imago: Similem elle hominem то, fe.
rum Rliinocerotem (цедит. qui effufe сипспас in pizcipitium profundi
пси: concidens nrborem repertem {цветет arripuit. Nidulabantur {что
fub cortice arbxoris quatuor опус: , per foramiiin, чих rodendo Гаснет,
capita опциями.‘ Radicibus adiacebat Draco immsnís,‘ :perils fauci
bns. ut' prolapfum deglutiret. Ramos, quos nccurrens prehenderat, cnn
tiuuo morf'u nttenuabent mures duo, «illius tinus, niger alter. His pericia.
lis undique стаи: 6r locum elïugii niixie auquireus, aniinadvertit mel
deflillaiis e cacumiue ar]ioris,'ubi pes favos Темнит, quod non винам:
modo fed 6c illo deleëhibntur ita. ut melleuin liquore'm captare ante non
delifieret, quem arrolis, e muribne, rnmis, quibus inlidebat, tot circum
Íhtitium meloriim fecurus. in gulnm inhiontie Drnconis дестип. In
‘пас imagine fetus Rhinoceros дебет: mortem liomini pertinncíter inflati
tem. Locus & cetera, licntì iii ípl'o textu exliibentur.
l
q) Si vere ell наго, deducenda foret b2c vox e verbo Évora; at con
jecerim legendum elle живут“: a verbo ruvis'w.
„17'
n? i (а: 4s
»mv 'voie тш ¿ë or'u1'a'3v M1791? 1raroi f’tina fufcitantes, quando e.
'ni/or, ê‘qlv :iovrfç oc ‘эф? ьб doo' nim unus horum vehemen
xvcov щ Этиту 'rov uvâçom'ov tius aliquem commoverit, fu
êv 'n.3 @agi/.lingo aimë. Oyo'iw rit in modum ferpentis ob
\ ‘ \ l l \
univ` da :Qq те: (1:90 кыш" 'rnv vium mordentis atque vene
goluoemудои,
щ то`у Soovao'Asimov
'rnv psv rov, таз‘
'rnv иde vita 8c mors adumbrantur.
no enecantis. Ramis duobus,
yêçav, 'ro‘v de’ ‚идиш т11у vo'` Murium vero duorum‘albus

wm, 'lès' ëogíovrrxs oievvoc'ovs‘irgq diem íìgniŕicat, niger autem
@Üeííov'ruc 'niv {соду т? oo’vS‘gaS no&em_, quiambo humanarn
1ra' оа'оу We@ mîrçêçxrfrm nßé vitam "шейке: abfumunt nt
gœ ‘п? n‘luéeaŕ {щи юг’ 'ri уицтёагдцфщцщшцщвв
ёиАеЁттш »Qq тё avßgoivra п‘ nim temporis unaquœlibet
wiì ` 8 voe?. O [акту щ dies, praeteritis, 8c nox по.
Ё'ду ‚действе 'rd чём’: 'rg' aide, ЕНЬиз addit, tantum etiam
ô‘ è dúvowoo'i »ris 7rooçood`çœpè'v, de vita mortalinm detrahi
lro` dè иди »riìv mxçoìv Aunti tur, id licet ipfi non Perci
rnrœ тё ßís тёте, rrîv n'diivsoav piant.
l N ` l
Draco ifie Orci hia
4
тог: oiusnoiexs‘ 'rwv oovsçmrwv щ tum {ignilicaßrquem nemi
'r
едим/иву 020107: 7rooçr'xso'œv oo ni praetèrire contingit. Mel

vro‘ тйг ёаштбу осатешь‘. Kol autem voluptates hujus vi
roapiooâoiv di тибти vroín'oo ~ tœ аспект, quae` шипит 11 А
«yd vigs'o‘dfiv »rä’ê/xœu‘r'ä идутвед cet habeant arnari,=oble&an1: "ä
коп] ße‘yœÀwr „yemen/mv erf тур: ramen hominum fenfus, im ё?
оЁуосЭаефиЬсу, o'ïrws‘ di’. шути: ŕ'u; то mentes eorum a vera: ‘г:
gw nu; ov сштиеюу 'rnc сшит8 felicitatis . fludio abducunt.
vroArreroos‘. Kooi ss'çêoor s’v 'rá Hacc igitur cunEìa poliquam
ток ъЁтёчев‘фм аёт lvdi'ar ei: diligentius examinaveram,
'niv xorigoov p8 ‘кайфа: íxœvœ‘ meum mihi чаше placuit
ßißìo' o o, ävreg
ха 'r3 шведу В: ` Sv ¿â идиЗа;
Ноу, dat
'rà vitre inflitutum 8c fummo о
u pere conatus fum, beneíìcum
mi
Àéyevov KEN'M щ [ё/дуе, стае me erga omnes oiiendere,
¿civ тё V2Í‘1'£@rxvl"r’£i‘ Kga; IxvnÀoo'ra. ut inde opportunitatem nant
степи‘, qua vita mea falutaris efiiceretur. Нас mea
a for
o@
V “v "nur 17!‘ Trl.:
44 ßäââìíů
Гоше conteńtus ех India in решат геуегГцз Гит , рой7
л' quam libros plurimos exf'cripí'cram, quorum hic ipí'e u
паз efì, diêcus líelilc: 8c Штпе, hoc eff Srephanites 8c
Ichnelates. .
' LECTIONES VARIANTES.

Edit. Starkz'i. / Cod. Biblioth' Upfal.
р. 21. ult. Йенао . `
N Í
` ëvrnçcá'rno'e
4 2. ‘пр тетке: Ёлка:
. 6 . п. еиуаешщифй ч еёущ'дзифй'шу d aи
17.‘ с :ru/¿Waas uur@
\
его“ отв щ
\ э
этом осигад
I2 2. тку @po’vna'w me] wy ‘vésaro:
g4 . 13.
'
AAA’
l
1291,
‚ l
37: кои;‘ч AAA’ i' `у, (5s: 25 7:62:
l
o‘ vrс’oaœv
30521: гфшьэш Je ¿xwv кое; vrgwsfy'yxfwv 'rc'ïs Впа
ёиссешуёсгиг иду 'rés' амебав Jui Вка агатод :1v '71'56
т r f м ’ у 'l . r
(pÍÀgç, курган; авто: ' oßÀÀ ë'â‘îv o’rs кос; à‘áfuv
¿@Íèrou, ёифеш'уга'иу нёу 'rès‘
ì Í I ì ч
_~ шина: Фиги. awwo'œv
_ x ’éOlav
135 а); l тр ETE/‘œ
fr d060V ‘To‘ „И?“\ ¿VUvœßlv ' 875601’
rf
'\ 'u
2o l5. пед/1 1'n`v îi'azv тйхт: ¿7:2 'rns‘ :"l'oas‘ тёхщс I
22 о 1. 'roïs‘ vrÀwnF'äsgav
l
таТг 7mm/'Imágen
н l у’
24 9. Tqßag'o‘reon'ws' тур T3181@ 760719»

12. кидаюш оживалш
26 I9. œ’œágus'm, Ad hœC oígûwglogmrœv
'i notavit Srarkius: ' а
_
reperitnr [от зри].
pl. ufurp/rtum.
". 32 17. AumfreAâ‘v rà: oíëmAo'g/s: ugs; ÀvmreÀëv'
34 4. б: „Бес ' oí: идиш .
âm
Edz't. Stark/i. 1 Со]. B/'Í/Íioìb. [22011].
13.36. 1. 4. oa’mxoc'Àu/xboußtark::êmÀryöUou тф' 1X1/Maan]
` Aрог/ш‘ йтш'АйфшЖоПе, ёлюгуйаш / ‚
legend/1,7155’ in v.v r
/wze accu/tare pro
пред ire [НМ/[теп
Y (дат).
»l I ь. l \ \ ч ~ 1 l f ` ... , .,
8. san твтв ‘ra сов то то аса/ш те {из тата ’rw “La
‘ч N lV \ l 4 ‘ ‘
томов так иипЭ1фшупншп à'n, щ ¿hva/¿ls ¿von ,
‚4979. .Ào‘yëm 'rgb' адресат:
17. щи e’v 'rc3' u‘vrâ oívé~lsg9q тб 21713 тёу огуёнаоу нети
' — ‘ l г на
‚мну u'zrcuçsseàou *441416109312

` (Stark :pro /Jiy voci» . v \
... '
im'
Tc; шёдау
rmt m.йп'
М/с.шуё
сЭш Дпе/еи/и).
42 s. д mi fue? й
44 ult. казнаведавших киЭитетееЙамутш
46 Il. тёте ‚цвгод тбёитос
6o 4. иэАшЭЛхш (Stark: xcÀmßïívœx oíuzc‘v. О àà огнитуг;
' г De/{mt bic, уше nd wçoUeÀSaîv É'vfwe ища: тоТ; ‘yég
'ventura Eremita’ in шсп тё кеггё, щи Ётгу аЁита'Ё '
‚ \ l \ A
11u/.fm reg/«1m ех un 21a, c5 ngzrw, ZT; ô Мёд
plicenr. Qgœ ипит rn: &с.
de /uo [ад/111211617! t е
l o_l/z'r/usmon/Iguet. ' . ц ..
~ ~ 6: Ёжиков: ÃÃQ/Sno'œv ‘т
62 I. тё дтпё;
64 _. 18 „m s’v тёщи, (рис! щеками штат}, QZÀÀ’, :y fro \
_ 1413x0011), e1’ urî‘ye o’c'ço. “гудсайги:

'ro uer'ocs'î'au Í Q
\ 66 20. ВнЭш'шЭйгн тду'жп Визжатубив,ё’тг‘еимимё
° xúxx'cx/.Kœïìéîvâ’ymizn frö'uu'w‘œ, ¿we U‘ßw'ë'rï' кос)
[.uì zïwáäengßtark: Äâ’v è'fyvw ,mi пЁЁоЁоу ЭЬЁуоЁтсу б
F 3 ше
'46» œ)<œ
` _.’'dz't. Starkz'i. Coo’. [ЛЬ/1026. (Jp/fd;
melius forte J7te`¢` ждёшь 05M.' »î киЖй'еСйщЁ
‚Еды) oa’AAaì отними; мы: тгэуциёуш.
xn‘vœ; тю кукусующ
рт и o оу umsnvm
Sail/wmv’
{Ядш, й` краше
œ'ÀÀu‘тв
Эутсёуш.
р. 70 1. I9. El) «yoìç `„40' 9g: ад ya? páXSga'Kgj 1142511: им
„мы; щ îâîŕä'r; Agb' s‘xœ'qo‘re ê'm Snef'uers ЁЕ ńßäv'
[4o/Ã1: Snçe'ua'œ; ё’ш ríßéï: ‹1`Ё аЁ'лоМбдеЭи Tí ¿agu
ъ ¿f Ярду, ймё': ¿E qlq@ тё Snçwops'va спешим: :Jr
поём’ T55 @óßçv тё уйлёеасу атм/т.
SageJawa: (Stark: `
Íe’gebmrsnçsusév
'ros /ínejen/u) те!
Зим; Зотцёеш 3:04
тгАё/м‘у.
—82 I9. ** * à ps‘v ‘дама; ЙАЭоу (решу/„аду тду
[.¿i‘TOíâU ,Tg Àl/¿wyJa'a’Kgßì 75} 7:0
тщлв mgov xœ’rwxugœoœv.
' '102 I4. §45; l È/Jgœlmv 4:5; 'rtìv кашами;
104 z. гчш со: vrœwws‘ ` ефезтш со: тот: хмпфоеос
106 I6. ‚лбуоу s’ßê аду êuex'vç». Ёнё ‘лед: e’xâvov oívreÀSëv.
1x4 u1r. H á‘è o‘à‘ê
/ 9 l y
118 9, ¿UM? œn'svSw/¿evov EuÀœçlov мтеау` exs'
~p
1x9э в:
‘9 у .
он:
o’a'xçov. диету 'rà ëJAov. H 5i» хембуп
иеоатбу 3102 ‚4608
112 6, Ннё; ‚цёу ‚итог Ннё: Wall/Tes' ßBÀáßsSœ пед
7геоэчр1ис‚ е; ‚цбуоу Эйри): ßonßìîcœ'a аи, вЁАА‘ gv
o' ВидАн); ВвАц т/ Jua/¿Masas ßÀoÉJ/m œ’u’nìv. О
98,71 ‚ ßonSn’œw/¿sv Ä‘e‘ oÍÀmfœv ¿775V ’ Je'o'uœl Àom’âr
ú/Äv. Тё д`ё Вош ъ5‚ц7у, 371m a’vréÀSopsv добив:
Mw: т? u'v‘röv È'l c'pä пед: тду ‚Випдёц n‘ßöv @oi
гам
% ) ( О 47
Edit. Stark' ‘. Сад.‘ Biblioth [lp/al.
гито: Íufm'œ, û1rê mwa , щ ‚метод ng’œu'y'zîs' 3m95
n‘ a м с! г
хоуто ВоцЭиа'шоЁи ‚лгу uur?, стая; ЁкЁ/ицшу 7m11
и ‘ N А. ì N
1mm Komaan fnìv сттш »f/.uv ¿E œu'rns. AvrsÀSa’v
ёкдьщшу. те: gv пед: тду ßxoms'œ aim5v
и ßan'a'œv'res', Ève¢oivn обитай‘,
щ œ’vrí'yyemav ¿v1.5 тгогути. О
Ãè‘ Водомет): Стгёхето 0512707: тЁ
„Г " ёнднйо'ш.
р. 124}1. 2. 'rán тог Àsyc/Í/¿svœ
18. 5: диуоатаЁтт'щ тёуб сиуетштита: Весатёщу 'n'çwra Í | И Nl
Ватман щгаото сто/‚сват: en s’œ татоу тгоАЁрз

du'ßßRÀo: ën ¿5w 'n' щи’, ‘5h91’ Ji чёт‘
тгтгстгоАёдау шт то тшЭо; ЁодЭпуш Ãuvœ'rm, н
l
l ‘ a
l N l
a’gämßm, mim@ @q œà‘uvorraí'reço; é’f'sv 5: ёхэесг.

Í
âvvm'w'reçm :zal табу

5969952’.
126 7. Кадре: мёу‘уаде Àë туре? we@ Aáyov сдует‘ ¿ínra
y‘ya туго19, 5inregex» @SMV З‘ё, À‘mmoa'uvn’ e'rœà‘oo'nv
ь
ш, «Malawi/ns', ‚м де, бАиебтг'ёивд'ёау , фихй:
l ` ¢ l
‘гадости, Миеотп' тешит" п'Аётау 411, n' пед:
то: , жмёте; щ n 'rés' Ä'eopêva: ßefraícl‘acm'z щ „т.
‘ к l
Иго: тес (150145143: хату, аёфаайдщс, щ {иду n

‘ ` l
_, детсадовк, (щ, и жует щ Ёифеосищ. _

l \ ‹ c l \ l `
е ?‘
, .
‘уст щ ёифеосбуч.
132 18. Joue?, Kg.; мёда, Joue: со], 49:; атм/Вашу ‚Мёд
‚игу 'r6 u'n'a‘ ‘yäv gos' 'n 03715 'rä Жид.
хрю/ау.
136 2. 'rà' Xœîlsëm‘rnâerá тй: цитат/и: 'yÀuxJrn'm, ¿n
»rnros тати ,usaor ńßsÀnSmf ‚итшкйсш 'rà' та’и'г.
ийа'ш ëßÉÀe'ro.
.1З8. 9.` s’wnçœ'rrímv'ns s l
fwe’gw'rna'œvroy' ат\ \ mmv,
r и JMЬ?
ì I \
Ãçov, 'rfc “Фата тау Xçuaav
Р.
__._„_ _ ' "' ”" ' ~» Y; ‘и?’
‚. Vf'. ~ '. ‘ д 'O
wf д .‚
'1.1'r
I/ ~ y L
4s Edift. Stm'kji. ) ’( Cod. Bib/i016, Upßl,

р. 138 1. l5. Иди щ ën" oìuro‘v «15 ën’ ¿u1¿v oìväÀS/sy o‘ xam'vo‘r
'rçíç @Ào‘yc‘f OÃWÀ y f
Эёт:
14o п. даём/‚ш; Y нуди“:
\ хздзшйхбутоснвфгагк: тЁЭцки 1191;
repo/¿maus pro
> ßrÁAm/'rol мг)
|146 2. Н ёж .ZSK906, aÍçe; ёж ЁюЭод, gfx гагу f1; ЁИХЭЁ
371 ЭЙ т1; 15718 ë Jvro‘ ëxlclvnç 'rc`v Ãw'm'uhov ¿1mb/7x:
xäwfs', Ё7х1тд a'lÍ/.z та, @à тд ¿méîcv оЁЭгтёх' нёс
wmv одни ещё; Àos’ o5: a’ÀÀc'v'çsw, i/xoa ‚и? JZ
Ãorou тЗ Äîifyyœâ Ёаштё 515: s’vrì ara'rìocv 'ro‘ обут
0510450921" Ётапщ] аи :f5/.cnw 'roÈ
‘ тё тоёиев.
14.8 f 19 AÀÀî oÍÀÀw‘ ордг'уёеэпт'д :@¿ì ‚и; ногти
Еёаёидоа ‚щ; 25595 7п’7гт11: тё уё?‘ oxon'n'a'oyev
vá@ ‚ Ёудв e’x'âo‘usv aa’p¢@c"re§o1,
â'ŕzœw
—152 4’ 7.7116511. Пед?‘ 5 70243 ,w1 тёте '7l/015V
810:@961’664 7711‘ ¿mêm индгита.
Кой 5 Àa'wv‘ s’v oì/Àìmç (16? теб
7ш: T5 тшЕЁтау тлеетщей ‘ ¿AZC
' I4. #sra/¿52411911? ' Maroc/¿M1195 ~ Кон rf ‚мёдпе
би‘мщлвоёуво'ог о'е5оЁитё ' ёх‘ Úvrcàœpßœ'vw es 'rs'.
s’x'àò1oc'fe1v ’rœ‘ иуау ¿VJs/¿561V ` ‚
154. 3: 1хуп7ю2тпу. О: 111x IXvnÀgíïm: щ кёетцу vrcm'o'e,
тпфй' îÄaîv тду Àe' Иду 8v тау Àëov'roe 5 I'XvnÀœ'vns'
оути, тЁЁп, Фпо'ЬуитпФЙ, Ёфп
. 156 I9. пед: 'rim ¿lg»œ кос‘ёж ê'xœ wgo's‘ тише зштоефиуйу '
1 тифебёдра: ei ,urì‘a’ÀÀ' Ã7:58; 'rn‘v гиммщуяш
vrço‘; тау тог тёутё êra'êcv'ros‘ наддува: l@ vŕçbças'.
’roo ßÀe'nm/'rœ тё
sa. афэщау;
% 'ì ‚ V( ä@ 49
Edit. Starkií. Cod. мигом. Upßzl.'
` 11.160 1. 9. катод Frôv m111111’v;e1’0ìv метод 'rrìv тщету. AAA’f За
AAA’ два; vm’vïaç g5.' 'zroavrus‘dmrof 'rovlvrçoçbnfrnï
aZfyçwSìívou щé êäëuAn/œv, основ пхеваэца'ш щ
Äévoa Fw11' oa’AńSsmv ¿È sì; 5 111V oíAn'Semv oÃ1/@eyac
œ’wraíêsßm {бутс
166 13. oÉ/.wt'ç'rnßœ свищет/406‘
‘ ’ uçâf'rov ‘yale ëq'w
s’v'rů'uâaa noAœcS‘îfvm пешим/ешь‘,
а‘ S н э f
n гнев awww;
аЁ 1411 ¿Je Aê‘ywv.
Ь
168 17. тог _111.1% Aéywv

°~ 178 z. ŕ: метод "nìv e’vreÚìì s’v fr@ ßëAAavn «£15111 ßAnSi
Эгу aivraßíwaw Á`1' vou eis' туй: ‘ys'mœv тё vrugo‘s"
am: бфёёш ` 'rêve ’ ` '
A119641”.
ч — 6. ¿www œ’náwœ, коп] «räv ¢9e1çoßêvwv „а
оЁФЭщтш, тй'у s’vss'w'rwv ‘гад
мёААоутм.’
. 1847 2. гит; A511131#` '_ro‘ ёртеётш ё: ßa'ßgov è‘v вдув!
кошду oíçxn'sm'avâîv сито.
ц. 'Tè' 'o1ras @IAS 71'1 физ тчё èn ës'ìv
чё (Stark: Ernt
. [11'1 тф è'vn рт quo
[ад/Машут тё ’o'v
Tas)
k190 20. 'rufyxœva 'raw xa E’m'ru'yyuœ'va ‘rwv ёфгтаду, ¿7 œu
l и . «u n ›
» та) оксиду; тё êneíva ó ёхёфеаж оётщхаё

. ш 'räv катод crxo'zro'v.
l \ l и 1 N ю
~ 192 3. Ausw. H Je mf@ Мот тис мидии: 'my изучает:
чаем
э Í
\
те: два‚лёг. Н Ãê диву плитам
С‘ ‘ з
\
Í \ \
1 м
\ '
8. едоднВйуор, ш щ еАидВшау тов телта: щ
206 13. xœAévm тата: l
uœAs'aou r11/:2s fra детищ: @uv н n. \
3,140?
210 I. 145x989 'r11/5v nœ 145x991 Je@ reAsv'râío':
_ fwrsAeu'röa'w `
i y G P.
ч”
so 1.11
Ем. s111111. ‘ и ` сад. B11/1.111. L11/„1.
р. 214. l. 10. ¿Wren/'[1191] от: то @"71’1’611», 1L# колод Игтед'дкёф
j С . )‘\Í ’
oAl'yov „Аид испить‘ 10u uœ'rnAßcc’Tmv. Ka) 011101110»
\ э ю l м м в '
то» 'tgv степи тс 'f8 /51'8 wçceësASexvm‘ тди ймоу \ l i l
nov, o ¿q1 'rr/1190. сухим: uña0:09001 poleru ос. Кос? fl

Aœrrœv xœ'mAœ 020m@ тд ¿Af'yav v300@ a’ Úvwrou
N . \ ‚ч
~
Вела 'Tm' Saa'Aœr‘rœv интима/3611» общ
ив/хёгоу u‘7r0` тё аЁёео; @j тй:
N l «Y \ z
77): ¿115001101451101 ° гтш: щ o
` J N Í . N
мн @117106011 f/:Aa'rx капотцвёл:
N '1 l
` ‘ и ёфетв 8 Èuvoarou. a \ r n :l
216 9. Кои 11 тау 11 ha) 31051810 об; гфщлви,

‘ 1 1 l ›\ i r
A101/ 14911110116171011701 п 'rc‘v 11A10v катод тду ¿1to1/"rac
и —ёёво'шчду. ~ @@:ÄwAo'o’m
18. Кос? 36411 501191111 @1r/01191111 Зё
N )Í
220 I2. Етшти дн гуду/од s’vrefÃn‘ где/Дао тёдфш ëïìv e’v тш \

\ ì
N »u
1
N
ч
А
'rs'çxlus ¿qw s’v та) В:'а› ‘r11 'my Ф/Ашу auvowA/œ vrac ~ ,
У \ 1 м’ / ‘ у , в
Вт 055‘ то; œçxav 01.1010s'° eyvwxx 'yoìç e'fyw‘ye АИ
l N Í 3 N
тов ётёптш тгвеаг, o5: г Je 'râv ёхёФеош
vrAefovœ e’v 'Tg5 ßf'qv то?» оёекёгтши
. ¿mgm§11.
~ 222 1I. тё s0,1140: \ `l l Í
77252 \ N Í Y

~ 224 5. To та w8 @Q01/111400. то те гефвс muxa/.100
~ 226 3. иоотоодисйу ттш l
штангист. Н Äê омута отов

Í 5 N
. y'
.5J ч
_n ahw“ » v
A013800: udâоста; ¿m101';
:l l Aar,
.`
l 4" ‹ э N 3 ’ 1 î
Y1111.951 триада‘га: o@ “Ане:
‚.
7.1., `
д
051s' fs'œsa'œ.
‘и ~ 12. âoçm'äœ „l и’J 'sá‘s
веков 1 l 00a . \
23g . 9, 7101110353; xuçœuof/Mj wv n `‚е xo’çœë ти‘. Наш до к

f ‚ .
'P Ч’
‚‚_„ r
\
ш щ ngo; 'rœ‘sœ’v ¿regar 10720) ямату, ушат

~~ . ‘ \ \
«‘умом; 0064‘ êxJxlAwr, :(981 оштш ‘швеи 51/05 ки
.. i l ‘ ‘ ‘ ’ ’
Sçoâws‘ штаты. елгиампицщ 711105,78; xogœxoes'.
Nun‘râç‘yav 0‘1fyA00u осе) ЁхЭеоЁж 310411611401101». M100
N
'il
N
Ñ
5
N
N
N Q ю Í
N
ne: s’vrsASacrul тв Äê ‘тат vuwrœv тпАЭп 'NTM

'T019' `.
щ v * Р.
13%)(193 1I
Edit, Starkii, ‚Сад. [ЛЬ/2015. Upfnl..
р_2441.' 9. О ‘yoìg oa'yvoo'b'v О 'yoìç ¿01117011 обух/оду 11g; 7150s*
ч l ì 1
\ та: кеечттошя' “инфаркту
. 246 . 9_ КооЁёЁёттг ' 71'0 Кос? én oí‘yvoë 5 1816x111 '11:11 'Të
тени гтн ВАооВи ехэег ¿b1/001.1111 11g.) 0710961 11 тв
1 э \ f
в
s ю
и
/
ч. f
‹ /
.
к l
A
~
@7101'707001’ 7s ßAaßn 57101701001

. :48 . 18, ёи l
АЬСНЁ \

27o 1o ‚ ‚лаке ov ‚и,ш е01I ‘ c И т ‚у ‚
. . 13. 11111100.0513 1111100’ щ 0 теттос сит‘ w 0a
`м Í
актод том: тду кит; O ¿è

.
обшит’): тибти 71019’ 02117531/ обжё ` ‚ l l
" .rv4*
000s êfm'qex ŕ1131111110 юг тду теро
‘ycv uînSn ищи 6011001,
а N l н l.
272 5'. 70T: 007111110110111 ex та 7m11.915s' тали exnsv’rn’o'eœv

.~ 292, I8. 511.900,36 0Z¢11<Éo9001 ¿v1005.900 150111751/ e’ëêáwxsv
302 ~ 8. 0210101 т? ‚апорт ё гхоотоу тй' 0201:;11 11007019511' €711
'тЭё'уш « 91.531001
312 1, Код? оЁиЭт: ¿7151 o‘ О Je' постиг‘ ‚ёихэоеачб 'Tg5' .9003
13am/Auk 'r‘a'ì' дивтогами‘: те}: ёхэеёз‘ побу
‚ тов: йтгд та}: ‘лодок 08, (Рёв/‚юн
de‘ юс) eis' 'T0 Ёёй': тд огообми
тоу тгЁу 011‘1/ Бодайбо“; 310071111110001,
11g) s’v ушей eìçn’vn тёк 6728
то“; ей; ßœmAes'œf дюгфимгёш.
‘ КооЁо ВшлАгдя' сЁпё 111.171
330. " 6. âsëeys'vn ~s1.10,ue'1111
340 2. xwn'xçuxl/a/(Stark: 110074110110611
рани: катёэеифещ ' "
aut косгадать?
3Go п. ПооеооВтВаЁооу (Sr: О ÄÈ ‘пешкой/‚Вам! s’äsAQzÈy
тег/21:14:14”: babes дома/[бота 1101.9' ёоштёу ‘т? 029
[270 паствой!) ¿É 71017,'011'1'001y
~ 55621.90» А ‘
366' 8. ¿u Äë, Фив), 10 Je? m7101901: 751 m'çvov 11911751
G 2 ‚ ‘лё
s# 833 5’) ` (
«
à l
„ Ем. вмиг. cod. Bib/fom. Upfal.
oréïogux, »rôv oí'yœ ‚и; визитами; ‘лоте, ,unà‘e‘
Somlo‘v ‚ ку‘ тау ,.cvnßovguaowrœ 'rn‘v e’xœ'rnv ¿,ué
aâe'mrn œ‘pœçfrq дои. Kœì оВиста): ' êoc‘v îÁ‘a 'rnv
'D l ‹ м \
6047765 Немой, Én Ёт; ‚лёжа 4„un 'mgl'

тшос. Код 5 Hœ‘yÀw'guoç' Äóonîv
Sçaïmfs 63.44’; Aunt709m, тду
то u’fyuSo‘v обе) тлёй/тов то? fro‘v
‚ш? оёдоодтйоооутог поте.’
р.`386 l. 6. Epce‘âs‘pœßävmÁSt: могут ошЭпаодш, коц sëw щ
› \ l \ f; . ‘
`_ o'w911'o'sc9œlf10tiu5)1'nv 'z'oíu'rns‘ (рт/осу.

щ ¢1Àía¢v
402 : 3. М тсЁу коофтбу u‘ то; 'ra'äv xœçäìäïv оёёютчбтееш
‘ vrêç тог: ‘yÀaÉaaar. oí; ‚тетивы: ůvrêg 7й: умба'ацг.
. 9. Эфе{Ан (Stark: po отойдет
_/uz` loeo фишек in
Мн.) ‚
J) \ и 'ю
424 12. ёомфооу зимфон щ êv тп ¿1x/og тг 9:05:
l \
.,on'wguxpœv
442 16. œ’ufo‘v оситгЪ'у
‚м a m
452 7. Код ооиЭи‘ ЁиёоЁ гиЭд:
д
Se# 'rn`y xaçx ‹ м
»iw8N ën) а! ‚ l
‚то: томите 'ro‘v ro‘v wo‘v «ra этом“ гФп' lwgus
Z'œïáìœ. . [паё Xçzqs‘, e4’ ¿M191? ex’rrîv ai Мусс,
ЁосоЭйтшЗ тё ßœmÀe'ws' Úzo’r. Еи
. ŕ Эй; д`ё È’qzv o‘ ma: бутс. ~ ц Í
' 46o 8. ê'rlfzn’a'œfo метод тё огтгёкофе аду то? vœuxÀn'çç; ¿7m

vœuuÀn'ça 'rrìv rquìv аооу rn‘v 'r4/niv тй: vrçœ‘ypx'reíœr
' miam' тй': ёщто в}: s‘xa'ro‘v „Магда; pnÀlœçímx.
@las er): 5mn511961'> Auéoœv're: А? о‘: тешу/‚салютов;
)uw мутности. 'für „мы; ЁАЭои пед: oiurâv
\
щ абфёмаооу огитду ёкоотду ‚ац

моде/шов.
475 ~ 10. душ aiureí: ¿Hwa/@wy тй: ¿Jovi/'9 уеуёоэш, à'
xçm'fávwv. та ттАй'Эо: тоЪ’у могил’.
‘I
л
J.FLODERO Y F.AURIVILIUS
“PROLEGÓMENA AD LIBRUM STEFANÍTES KAI ICHNELÁTES”, Upsala, 1780

(Edición con textos en griego y latín de tres prolegómena por Johane Flodero y F. Aurivillius. Upsala, 1780)
ÍNDICE
Títulos del libro y prólogo de Fedro
PREFACIO EN LATÍN, PRÓLOGO DE J.FLODERO…………………………………................páginas 1-6
CAP.1-PROLEGÓMENA 1: MISIÓN DE PERZOÉ A LA INDIA........................................páginas 7-22
CAP.2-PROLEGÓMENA 2: INTRODUCCIÓN DE ABDALLAH IBN

ALMOQAFFA............................................................................................................................páginas 22-33
CAP.3-PROLEGÓMENA 3: VIDA DE PERZOÉ................................................................páginas 33-43
Variantes en las ediciones de Sebastián Godefredo Starcke(1697) y en la de Flodero, del manuscrito de

Upsala,1780......................................................................................................................páginas…44-52
ΣΤΕΦΑΝΙΤΗΣ
Κ ΑΙ
ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ,
ΤΜΗΜΑ ΠΡΩΤΟΝ,
Εν ώ υπάρχει μυθική διήγησις τών κατά

τόν, Στεφανίτην και "Ιχνηλάτην.
Ο των Ινδών Βασιλεύς Αβεσσαλώμηρετό τινα τών περί

αυτών φιλοσόφων λέγων «Bούλομαι σε υποδειγματίσαιμοι, τώ
τρόπω ό δολιός και πονηρός ανήρ, μεσολαβήσας, εις έχθραν
μεταβάλλει την μεταξύ τινών συστάσαν φιλίαν.»
ό δε φιλόσοφος υπολαβών ούτως έφη: « Λέγεται, ώς έμπο
ρός τις πολύολβος ών, και βίου έπετανού (κατά την ποίησιν)
ευπορών, και παΐδας έχων νωχελες, και μη βουλομένους δι'
όκνον άσκησιν τινα τέχνης μεταχειρίσασθαι, παραινετικούς
τοιοςδε προς αυτούς έχρήτο βήμασιν «ά τέκνα, λέγων, ό έν
τώ βίω τούτω αναστρεφόμενος, τριών δείται πραγμάτων
αυτάρκους περιουσίας, δόξης της παρά ανθρώπων, και επιτυ
χίας τών αποταμιευομένων έκεσε τους δικαίος αγαθών, Ταύ
τα δε τα τρία ουκ άλλως έπιγίνεται τιν, ει μήγε διά των
τεσσάρων τούτων, τουτέστι τού κτάσθαι τον πλούτον έκπό
ρου δικαίου και ευλόγου, και τα αποκτηθέντα καλώς οικο
νομεν και διεξάγειν ετα και το μεταδιδόναι τών αποκτη
θέντων τους δεομένος όπερ εν τώ παρόντι βίω λυσιτελεί,
η»
4 ΣΤΕΦΑΝΗΤΗΣ ΚΑΙ
-- ν
και εν τώ μέλλονται έτι και τού έκκλίνειν τα επισυμβαίνοντα

πτώματα, όσον το κατά δύναμιν. Είτες ούν έν τι τών τεσ
σάρων τούτων παραδράμη, ουδέν ανύσει. Eι γαρ μή πλούτου
ευπορήσει, ουκ αν καλώς περί τον βίον συναναστραφή, ούτέ
τινας ευεργετήσαι δυνηθεί. Είδε πλούτος μέν έστιν αυτώ,

ου μην δε καλώς τούτον οικονομεί, τάχιστ' αν τους πένησε
ν ν -
-------- ----- »
(!) δ
γενήσεται συναρίθμος. Eι γαρ και δαπάνας ελαχίστας ποιεί
ται, κατά μικρών δε, μη επιγενομένης τινος προσθήκης, ο σύμ
πας αυτώ πλούτος αναλωθήσεται, καθάπερ το στίμμι, όπερ
κατά μικρών, ώς χούς μεταδιδόμενον, δαπανάται. Είδε ο
πλούτος αποκτηθή μεν, και της εισφοράς επιμέλεια γένηται, ου
μην έκ τούτου μεταδοθή τι και τους χρήζουσι, πένης πάλιν
ο τούτον έχων λογισθήσεται και αίτιος αυτώ όπλούτος
παντελούς απωλείας γενήσεται, και διαρραγήσεται τά της εύ
πορίας,
πορίας, καθάπερ
περ οι σωλήνες
ίνες διαδρήγυνται, ότε εν αυτοίς,
οιαρρηγυvται,οτε 9, ύδω ρ
προστιθέμενον υδατι, πόρον απορροίας οχευρίσκει.»
Τούτων ακούσαντες οι παίδες των παραινέσεων, έπείσθησαν
τή του πατρός συμβουλή. Και ο πρώτος αυτών προς έμπο
ν
πορίαν
νυ, εστάλη,
η, έχων
εχων μεθ' εαυτού άμαξαν,
μεν εαυτου αμαζαν, υπό
υπο δύ
δυο ταύρων
έλκομένη». Συνέβη δε κατά την όδον βαλτώδει τινί τόπω θά
τερον των βοών συμποδισθήναι. Εφ’ ώ ορμηθείς άμα τους υπ’
αυτού, ανήγαγον αυτόν εκ του πηλού. Και δί ήν υπέστη βί
αν, έλκόμενός τε και ανθέλκων, ατονήσας κατελήφθη, περαι
τέρω προχωρείν μη δυνάμενος Παντελεί δε απορία όταύρος
- - ν ν ν ν -
ύδ
συσχεθείς, ηρέμα βαδίσας πεδίον εύρεχλοηφόρον και υδατώ
δες, ενώ και έμενε διαιτώμενος. Oύ πολύ δε το εν μέσω,
και πάνυ λιπανθείς και παχυνθείς, ήρξατο τους κέρασε την
γήν κατορύσσεν. και μέγα μυκάσθαι.
Διήγε δε πλησίον αυτού λέων τις των θηρίων βασιλεύς.
Παρώκουν δε τούτω θηρίων και ζώων γένη διάφορα, λέοντές
τε και άρκτο, λύκοι τε και λαγωοι, πάρδοτε και άλώπεκες,
ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ, ΤΜΗΜΑ Α. 5
ν ν - ς
-
θώες τε και λυκοπάνθηρες, και έτερα ζώων αλόγων είδη, ό

δε λέων στιγματίας ήν, και ήπορημένος, και ελλιπής την
φρόνησιν. Ακούσας ούντών του ταύρου μυκηθμών, και ανή
κοος τοιούτου ήχου ών, έδειλίασε σφόδρα, και ουκ ηθέλησε
ν ν ν - -, ο - ν
δ
την δειλίαν αυτού τοίς ύπ΄ αυτόν φανέρωσα, αλλ' έστη εφ
ενός τόπου αμετακίνητος. Η
Παρησαν δεέκεσε συν τοις υπ' αυτόν θώες δύο, ό μέν Στε
φανίτης, ό δε Ιχνηλάτης καλούμενος, αμφότεροι ποικίλοι την
φρόνησιν. Πλην ό ίχνηλάτης πονηρός ήν την ψυχήν, και πλέον
αν -- «A -
έφιέμενος της τών πραγμάτων καταλήψεως, ύς δή, και είπε

τώ Στεφανίτη, «Τι δήτα, ώ εταιρε, δρώμεν τον λέοντα αμε
τακίνητον, ώσπερ πεπηγότα, και κατά τα ειωθός μη κατα
α α ν ν
δυνατεύοντας» όδε Στεφανίτης υπολαβών έφη «Tίσοι κοινών

και ταις τοιαύτας ανοήτος έρωτήτεσιν; ουδε γαρ ημών πρό
- - ν
-
Λ, ν - - ν
σεστί τι άνιαρόν αλλά τή πύλη του ημετέρου Βασιλέως προσ

αν
-
3ηλιντ - - 4 --
- - -- ο
καρτερούντες, την εφήμερον εκάστοτε τροφήν ποριζόμεθα

αλλ' ουδε οιοι εσμέν περί Βασιλέων διαλέγεσθαι, και τα τού
των αδύνατα περισκοπείν. Παύσε ούν τών τοιούτων και ίσθι,
ώς όχρώμενος ανοικείοις αυτώ έργος τε και λόγος, πείσεται
κάκείνος κατά πάντα το τού πιθήκου. Λέγεται γάρ, ώς πι
θηκός τις, ιδών τέκτονα ξύλα σχίζοντα πάλους δυον, τον ένα
αφαιρούντα, και ωθούντα τον έτερον, και ταύτα παρομοιά ι
σαντα έφιππω άνδρι, διά τιναχρείαν μετά ταύτα αποδημή

σαντα, επιβάς του ξύλου ο Πίθηκος έπεχείρησε ποιείν τά ό
μοια. Tών δε παιδογόνων αυτού μορίων τους του ξύλου βήγ
μασι συμπιεσθέντων, έλειποθύμησε, τούδετέκτονος καταλα
βόντος αυτόν, ετιμωρήθη τα μέγιστα. Ούτω καιν σύ πάθος
ν - -
--
άν, ει τους τοιούτοις χρά. Ο δε ιχνηλάτης, «Eγνων, φησίν,

άπερ μοι προύτεινας, αλλ' ίσθι ότι και δόξης έφίεσθαι δεί,
ευφραινούσης μεν τους φίλους, ανιούσης δε τους έχθρούς. Χθα
μαλών γάρ και χαμαιρεπών ανδρών το αρκεσθαι τους τυχού
(; ΣΤΕΦΑΝΙ ΤΙΣ ΚΑΙ
χούσι, και στέργεσθαι τούτοις, έπει και ο κύων πολλάκις,

οστούν ευρίσκων ξηρότατον, έφήδεται τούτω, ο δε γε υψίνους
ανήρ ου μέχρι τών ουδαμινών ίσταται και των ευτελών, αλ
λά τά άνω έπιζητεί, και τα άξια τούτων διώκει, καθάπερ
γ 1 ν
ο λέωνό του λαγωου κατατρέχων έπει δ' αν δη την κά

ν -- - -
Α
ν ν ν
μήλον, αφείς έκείνον, κατατρέχει αυτής. Η ουκ οίσθα, τον

κύνα τώ ούραίω σαίνοντα, άχρις ότου της τροφής απολαύ
σε τού έρτου, τον δε μέγαν ελέφαντα, προσφερομένης της
τροφής απανανόμενον, και μόλις τώ κολακεύεσθαι ταύτην
ν - -
» - -- Σ. - - , --- -
έσθίοντα; Και γάρ ο μεγαλόθυμος ανήρ, και μεγαλεπήβολος,

και ευμετάδοτος, καν μη επί μακρώ χρόνω τον βίον κα
- - 1. ν - α ν
-
ταλλάξη, αλλά μακροβιώτατος γνωρίζεται, ό δε βω στενο

τάτω και ταλαιπώρω συζών, και μήτε έαυτόν, μήτε έτέ
η Αο
* ----- , --- * --- - κι
β
ρους ώφελών, βραχύβιος υθάδ
ούτός έστι, και μινυνθάδιος,
-
ει και
εις βαθύ καταντήσει γήρας.»
α α
υ, -- ν
ό δε Στεφανίτης έφη «Eγνων ά λέγεις, αλλά λόγισα, Ο ς

έκαστος ίδιον μέτρον έχει. Και ότε έστι τις παρά τους ό
μοτίμος έντιμος, δε τούτον αρκεσθαι ιδίω βαθμώ. Τοιουτοι
έσμεν και ημείς. Ούκούν ασπατέον το μέτρον το καθ' ημάς.»
Και ιχνηλάτης «Κοιναί πάσαι αι του βίου αξία, και ο μεγα
λόνους ανήρ άει ποιείται την άνοδον, ο δε χαμαιρεπής αει
κάτεσι. Δυσχερές γαρ το κάτωθεν άνω αποπηδάν ευχερές
δε το από των άνω κατιένα επί τα χθαμαλώτερα. άσπερ
- ν ν ν ν
ο λίθος δυσχερώς μεν άνω φέρεται, β αδίως δε προς τα κατω
χωρεί. Δεί ούν ημάς τα άνω έπιζητεΐν, ώς οιόντε, και μη
στέργεσθαιτώ οικείω μέτρω, εξον μεταβαίνεν εις έτερα. Και
βούλομαι την του λέοντος περίστασιν πρόφασιν λαβείν της
προς αυτόν όμιλίας και οικειώσεως ορώ γάρ αυτών άσυλ
λόγιστον, και πάντη ήπορημένον, άμα τους υπ' αυτόν στρα
τιώτας, και ίσως τύχω παρ’ αυτού αξίας τινός»
Αποκριθείς δε ο Στεφανίτης, «Και πόθεν σοι δήλον, έφη,
ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ, ΤΜΗΜΑ Α. γ
ότι ο λέων ηπόρητας». Και ο ιχνηλάτης, «οδα, φησί, τον του

του λογισμόν ο γάρ εχέφρων ανήρ διαγνώνα δύναται τα
τού πλησίου διανοήματα, στοχαζόμενος τούτου έκ τε της
διαθέσεως και σχήματος.» Και ο Στεφανίτης, «και πώς έλπί
ζεις χάριν ευρείν παρά τω λέοντι, ουδέποτε Βασιλε σιν υπη
ρετήσας, μηδε έπιστήμην έχων αυτός της ομιλίας αυτών και
της παιδείας αξίαν;» Και ό ίχνηλάτης, «ό νουνεχής ανήρ, φη,
σιν, οίδεν αναστρέφεσθαι, και εν οις εμπειρίαν ουκ έχει ο
δε μή τοιούτος και περί την ιδίαν τύχην σφάλλεται.» ό δε
Στεφανίτης έφη «ό εξουσιαστής ουκ ειωθε λαμβάνειν την
κρείττονα των παρ' αυτών αλλά και των λοιπών πλησιέ
τερον, παρομοιούμενος τη άμπέλω αύτη γάρου τους κρείτ
τοσι των δένδρων, αλλά και τους πλησιέστερον περιπλέ
κεται. Πώς ούν αυτός οικειούσθαι δυνήση τώ λέοντι, τούτου
άπωκισμένος υπάρχων; » Ο δε Ιχνηλάτης είπεν «Eγνων, όσα
ειρηκας, και αληθή εισι, αλλ' οίδα τους οικειοτέρους μη όν
τας πρότερον τοιούτους, αλλά άναχθέντας κάτωθεν. Bούλο
μαι ούν κάγώ ούτως επιχειρήσασθαι. Λέγεται γάρ, ότι πάς
ο προσανέχων τή βασιλική αυλή, την υπερηφανίαν άποβί
ψας, και τον θυμον δαμάσας, και την βλάβην υπομένων,
και τοις πάσιν υπείκων, οικειούται τάχισα τώΒασιλεί» Και
όΣτεφανίτης αύθις φησί «Και υπόθου νύν, ότι προσεγγίσεις
τώ λέοντι, πώς ούν δυνήση χάριν ευρείν αυτώ; » Και ο
ιχνηλατης, «ότε προσεγγίσω τούτω, φησί, γνώσοματάτε ήθη
αυτού, και την γνώμην αυτού όψομαι και βουλόμενον μέν
τινι επιχειρήσασθαι των λυσιτελών, διεγερώ μάλλον αυτόν
προς την πράξιν, και παρασκευάσω τούτον επί πλέον τώ
τελεσιουργήματι επιτρέπεσθαι μεταχειρίζομένω δέ τι των
άσυμφόρων, αποκαλύψω αυτώ την εκ του τοιούτου έργου
βλάβην, και το έν τη καλύψει αυτού λυσιτελές. Και τούτο
ευμεθόδως και κολακευτικώς εργάσομαι, και ομαι, ώς τοι
3, ΣΤΕΦΑΝΙΤΗΣ ΚΑΙ
ουτοτρόπως ό λέων με αγαπήσει, και των άλλων προκρίνει

“ο γάρ συνετός ανήρ δύναται το αληθές κυρώσα, και το
ψεύδος συστήσα, ώπερ και ο άριστος γραφεύς παραχαράτ
τεν ισχύει την αλήθειαν, σχηματίζων εισελεύσεις τινών, και
εξελεύσεις έν επιπέδω.»
“ο δε Στεφανίτης έφη «Eί ταύτα βούλη, δει σε παραφυ
λάττεσθαι την παρά τω Βασιλει οικειότητα. Ουδείς γαρέ
χέφρων των δε των τριών κατατολμά, αλλ' ουδε βαδίως εξ
αυτών σώζεται λέγω δή της προς τους Βασιλείς εγγύτη
τος, και της του δηλητηρίου διαπεράν μεταλήψεως, και του
ταϊς γυναιξί πιστεύειν μυστήρια. Παρείαστα γάρ ό Βασι
λεύς βρει κρημνώδει και δυσβάτω, παντοίας οπώρας, και
πόας κομώντ, θηρίων τε και λεόντων πλήρει εφ' ό και ή
άνοδος δυσχερής και ή διαμονή επισφαλής.» Ο δε Ιχνηλάτης
είπεν: «Αληθώς είπας, αλλ' ο μή κινδύνων κατατολμών, ου
τυγχάνει των εφετών, και ο προς πάν πράγμα έπτοημένος,
Συ ν ν ν - ν
ι
ν -- ν
άμοιρος πάντων μένει. Λέγεται γαρ, ώς τα τρία ταύτα ού

δείς υπεισέρχεται των μικροψύχων λέγω δη τάς βασιλικός
υπηρεσίας, και την διά θαλάσσης έμπορίαν, και την ταχείαν
» ν - ν - ν ν ν -
προς τον έχθρών συμπλοκή. Δύο γαρ αφωριστα τοποι τω

μεγαλόφρονι άνδρι, αι Βασίλεια αυλα, και αν έν έρημος
παρά τους ασκητας διατριβα, ώσπερ και τώ ελέφαντι, ήτε
έρημος, και η έντους βασιλείος διαγωγή, »-«Και αύθις,φησινό
γ -
-1
--
Στεφανίτης, ου συναινώ σοι περί τών τοιούτων. Απελθε, και

ποίει, ο βούλε.»
«Ο δε ιχνηλάτης ευθέως απελθών προς τον λέοντα, προ
σεκύνησεν αυτώ ό δε λέων έπηρώτησεν αυτόν, άνθα διήγε
τον τοσούτον καιρόν. Ο δε Ιχνηλάτης, «ού διέλειπον,φησιν,
αει προσανέχειν τη βασιλική πύλη, ελπίζων διά παντός ά
ξούσθαι συνεργείας τινός μεταδούναι τώ Βασιλε, ειδώς ώς
τινα των πραγμάτων επιδέονται ποτε και της χθαμαλών
αδήλων ανδρών συμμεταλήψεως, και πολλοί τών τής κάτω

τύχης πολλάκις έν μεγάλοις πράγμασι λυσιτελούσε τώ γάρ
έβριμμένω και επί γης κειμένω ξύλω ενίοτε χρώμεθα προς
ώτος κνησμόν.» Ως ούν ήκουσεν ό λέων τών τοιούτων λόγων,
είπε προς τους υπ' αυτόν. «Ο ευσυνείδητος και λόγος ανήρ
αγνοείται πολλάκις, πλην καθάπερ το υποκρυπτόμενον πύρ,
οπόταν εις φώς εξέλθη, αέριον την φλόγα απεργάζεται, τα
ραπλησίως και ούτος, καιρού τυχών, εκ μόνης της ομιλίας
οίος έτί, κατάδηλος γίνεται.» Ως ούν έγνω ό ίχνηλάτης, ότι
αρεστός κατεφάνη τώ λέοντι, έφη «ό Βασιλεύ, δει την αυλήν
του Βασιλέως αναφέρει εις αυτόν άπαντα τα δέοντα την -
» -, »
καύτα γάρ εκάστω την αξίαν εκείνος απονεμε τιμήν. Και

καθάπερ τα διάφορα σπέρματα, υπό γην κείμενα, ού φαίνε
μήγε της γης άναβλαστήσε -
τα οιά έστιν, ει μη γε της γης αναολαστησει, ουτω και
αν - ν ν -- » ν ν - -
διο των οικείων αυτώ λόγων όποιο ς

έκαστος των ανθρώπων διά
»
έστι,δείκνυται. Και δει τον Βασιλέα μήτε τον της κεφαλής

κόσμον προσάπτεν τοις ποσί, μήτε τον τών ποδών τή κε
- * ν ν ν ε ν ν
ν - 1
φαλή επισυνάπτεν. Και γαρ ό τον υάκινθεν και τους μαρ

γαρίτας τώ μολιβδω συμπλέκων, έαυτόν μάλλον, ή τους
μαργαρίτας ήτίμησε δεί γαρ τον μεν άρχοντα διακρίνειν
ι
ν
όν, τον δε στρατηγών τούς στρατιώτας, Ού
τους ύπ΄ αυτόν
ήθει κατορθουσιν οι ηγεμόνες τα επιχειρήματα,
αλλά τή αρίστη εκλογή και γαρ ολίγοι υάκινθοι πολλών
έτέρων ευμεγέθων σωμάτων και πραγμάτων όνησιμώτεροι εισι
και χρησιμώτεροι. Και χρήτου ηγεμόνα μη καταφρονείν τινός
των υπ' αυτόν ευτελών, το γαρ μικρών ου μικρόν, φασιν,
όταν εκφέρη μέγα. Δεί δε και τον εξουσιαστών μή τους κα
τά γένος περιφανείς μόνον προσεσθαι, αλλά και λυσιτελεϊν
δυναμένους, Μήτε μην τους περί αυτόν μόνος αρκεσθαι, και
τούτοις προσανέχειν, αλλά κα πόρωθεν τους συνέσει και
παιδεία κεκοσμημένους μετακαλεί, ουδέν γαρ εγγύτερόν
4 (!) ΣΤΕΦΑΝΙΤΗΣ ΚΑΙ
« - αν - -
. 3.- Α' και - --
τινι υπέρ το ίδιον σώμα, αλλ' ότε νόσος τούτω επισυμβή γ

-
τά πορφωτέρω φάρμακα ό νοσών επιζητεί. Και οι μύες
πολλάκις βασιλικούς οικήμασι παρεδρεύουσιν, άλλου προ

τιμώτεροι του έρακος, της εγγύτητος ένεκα ο γάρ ιέρας
άγριος ών, διά την εν αυτώ λυσιτέλειαν, μετακαλείται και
προσλαμβάνεται παρά Βασιλέων και επί βραχίονος φέρεται.»
Τούτων ακούσας τών βημάτων ο λέων, κατεπλάγη σφό
δρα, και φησε προς τους συνέδρους αυτού. «Ουδεί τον επ'
εξουσίας παροράν τούς σπουδαίους άνδρας, κάν ώσι της
κάτω τύχης, αλλά εκάστω το κατ' αξίαν απονέμειν, κάν
άπαντες απαρέσκωνται.» ιδώνουν ο Ιχνηλάτης ευμενή την
του λέοντος προς αυτόν βοπήν, ώμίλησε μετά θάρσους αυ
τώ κατά μόνας λέγων: «Τι τούτο, ώ. Βασιλεύ, ότι επί πολ
λύν ήδη καιρών έμεινας ακίνητος, μη καταβαινων επί τόπον
έτερον;» Ηβουλήθη ούν ο λέων την αυτού δειλίαν αποκα
λύψαι άλλ' έφθασε το μεταξύ των μυκηθμών ακούσας του
ταύρου, και έτι περίδηλος και περίτρομος γεγονώς, έφη"
«Δέδοκα, μή ανάλογον είη τούτου του ζώου το σώμα
τους μυκηθμούς και ει ούτως έχει, φευκτέον ένθένδε.» Ο
δε ιχνηλάτης υπολαβών, «Μη φοβού, φησιν, ώ βασιλεύ, τάς
υπερόγκους φωνάς κενα γαρ πολλάκις εισιν αύτα. Λέγε
τα γαρ, ώς αλώπηξ τις πεινώσα, και τροφήν επιζητούσα,
προστετύχηκεν έν τινι ύλη τυμπάνω, δένδρω άπηωρημένω,
και εν τώ υπό ανέμων ύποκρούεσθαι, άλαλαγμών ποιουμένω
τους τού δένδρου κλωσί. Τούτου η αλώπηξ ακούσασα, έδει
λίασε προσεγγίσαι είτα τώ λιμώ και τη ορέξει ηττηθείσα,
κατετόλμησε τούτου. Πολλών γαρ και πιμελών κρεάτων
πρότερον επιτυχούσα, τώδε μεγέθει του τυμπάνου και τώ
ήχει πλανηθείσα, απέσχετο τούτων. Διο πάντα κινήσασα
κάλον, λαβούσα διέρρηξεν αυτό, και κενών δούσα έφη «Βα
βα πώς τα χειρονα των σωμάτων ευμεγεθέστερα και με
ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ, ΤΜΗΜΑ Α΄. 1Α
γαλοφωνότερά εισι! «Τοιουτόν τι και ημείς, ώ. Βασιλεύ, τή Α
μερον πάσχομεν, υπό της τοιούτου ζώου φωνής πλανόμενοι

και δεδιττόμενοι. Αλλ’ ούν, ει βούλε, απελεύσομαι προς
αυτό, ν’ δω, οιόν έστι, και τάχιον υποστρέψω πρός σε.»
Και τούτο άρεστων εφάνη τώ λέοντι, και εξαπέστειλεν
αυτόν. Του δε απελθόντος πολύς κατέλαβε τον λέοντα με
τάμελος επιτή του Ιχνηλάτου αποττολή, και καθ' εαυτόν
διελογίζετο, λέγων: «Τι άρα παθών τω ιχνηλάτη όλος προ
- ν - , αν
σερβύην ; ου δε γάς, φασι, τον εξουσιαστήν πιστεύειν

--
τε,
επι πλείστον καιρών αναιτίως παρεωραμένω, ή τώ πλε
)
ν ν ν
ε
ονεκτη, Χ. αι.
W. -
άπλήστω
--
Οχν δοί
ρι, ή
--
τω μη
»
ΞΥ
--
καιρω περιστα
-
- » - -ν ολ - -
σεως οικείας παρ’ αυτού συνεργηθέντι, ή τώ πλούτον και

, αν η ν ν ν
α
ν ν
ν
δόξαν αφαιρεθέντι, και τους τοιουτοις, Ο γαρ Ιχνηλάτης

-- ν η Α και ο
έκ πολλού ήδη συνετώτατος ών, προς την εμήν απέρριπτο

»,
ν ν ν - ν - η ν ν
Α.
δ τούτο ου πιστώς έκολάκευέμε,
πύλην. Ισως γαρ διά μη
ευρών το μεγαλοφωνότατον τουτί ζώον έμού μείζον τη δυ
ν ν -- ν ν ν ν
νάμει και ευσθενέστερον. Ευρών δε, τούτω προσρύσεται και

αναγγελεί τά εμά ελαττώματα.» Ταύτα και τα τοιαύταν
λογιζομένου του λέοντος, εφάνη μόνος ο Ιχνηλάτης. Ως ούν

είδε τούτον ο λέων, έθάρσησε και είπε προς αυτόν. «Τι
έδρασας ;» Ο δε Ιχνηλάτης είπεν: «Είδον το μεγαλοφωνό
τατον ζώον τουτί ταυρός έστι, και έπλησίασα τούτω, και
ώμίλησα, και διελέχθην, και ουδεμία μοί βλάβη απεγένετο
εξ αυτού». Και ο λέων, «Μη λάβης, φησί, το μη βλαβήνα
σε τεκμήριον της του ζώου ασθενείας, ο γάρ σφοδρός άνε
μ. ος, ο καλαίλαψ, τα μεν αδρανή των φυτών οι καταβλάπτει
τ
άδε υψιπέτηλα δένδρα πρόββίζα εκτίλλει και κατακλά.»
Ο δε Ιχνηλάτης είπε: «Μη οΐου, ώ. Βασιλεύ, το τοιούτον ζώον
δυνατώτατον είναι ει γαρ βούλε, παραστήσω σοι τούτο,
και υπήκοόν σοι έσται υποχείρα. Ησθείς ούν επί τούτων
ο λέων, προσέταξεν αυτώ ποιήσαι το υποσχεθέν.
12 ΣΤΕΦΑΝΙΤΗΣ ΚΑΙ
α - -
ν -
Ο ουν ιχνηλάτης απελθών προς τον ταύρον θαρσαλέως

α
ν - ν
- - - -
άφ"η αυτών «Ο λέων πρός σέ με εξαπέστειλεν, αξιών έλθεν -
- - -
ν ν - - ν -- - -
σεΕ προς αυτόν. Eι μεν ουν σπεύσεις την προς εκείνον πο

ρείαν, συγγνωμονήσει σοι την μέχρι τούδε καθυστέρησιν,
και την περί την απάντησιν αυτού αμέλειαν ει δε ενδοιά
σεις, αναφερώ αυτώ τα κατά σε.» Και ο ταύρος: «Και τις
έστί, φησιν, ο λέων ούτος, ο πρός με εξαποστείλας σε ;
και πού διάγει ;» ό δε Ιχνηλάτης
ν
έφη «Βασιλεύς έστι τών
----- * 4-ν
θ ηρίων, ώδ
Χ. α. Εν τωσε δ ιαγει τοό πω, μετα
ν
--
και της υπ' αυτον
- * - η
στρατιάς.» Ο δε ταύρος δειλιάσας ηκολούθησεν άχρι τού

λέοντος συν τώΙχνηλάτη. Και ο λέων τούτον
Ο εδών ευμενώς
προσεδέξατο, και ηρώτησε τα κατ' αυτόν, ό δε ανήγ
γειλεν αυτώ πάντα, και υπέσχετο τούτω ο λέων πάν αγα
θόν, και ανέθηκεν αυτώ τα της αρχής, και πάντων προέκρινε
των υπ' αυτόν.
όπερ ιδών ο
Ιχνηλάτης έφθόνησε, και μη αναισχυνό
μενος απεκάλυψε τον φθόνον τώ εταίρω αυτού Στεφανίτη,
«Και ου θαυμάζεις, έφη, όπερ έδρασα κατ' εμού αυτού, τα
γάρ λυσιτελούντα το λέοντι ελάσας, έλαθον έμαυτόν βλά
ψας, προσενεγκών εκείνω τον καθυστερήσαντά μου τη αξία
κατά πολύ ταύρον βούλομαι ούν αποκατασταθήναι εις την
προτέραν μου τάξιν. Δεί γαρ τον φρόνιμον τα τρία ταύτα
μεταχειρίζεσθαι. Πρώτον μεν εννοεί, ά πέπονθεν αγαθάτε,
και εναντία και τα μεν αίτια των κακών αποφεύγειν, τα
δε αίτια των αγαθών διώκειν. Eίτα δε και τα ενεστώτα
καλά ή φαυλα και σπεύδειν κατέχειν μεν τα καλά, απο
φεύγειν δε τα φαύλα, και σκοπείν και τούτο το μέλλον,
και ώσαύτως τι ποιείν. Διελογισάμην ούν καγώ την προτέ
ραν κατάστασιν, και ουχ εύρον πόρον της αποκαταστάσεως,
άλλ’ ή ‘τώ δόλω τον ταύρον άποκτείναι τούτο γάρ μοι λυ --
ν - ν -
-- " ---
σιτελές, ίσως
(;) δε και τώ λέοντι.» Ο δε Στεφανίτης είπε,
ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ, ΤΜΗΜΑ Α΄. 13
«Ούχι ορώ βλάβην τω λέοντι έπιγινομένην εκ της τού ταύ

ρου οικειώσεως.» Ο δε ιχνηλάτης έφη, «Ο λέων όλος αυτού
έγεγόνει, περιφρονήσας τους λοιπούς. Δι' εξ δε πράγματα
ο Βασιλεύς περιφρονείται και καθαιρείται τώ μη χράσθαι
τους προσφόροις τω καιρώ, αλλ’ ένθα δεί δεινότητος και
αυστηρίας, εκεί σε μαλακίζεσθαι, και ένθα δει κολακείας
τουναντίον θρασύνεσθαι τώ μη ικανών και συνετών και
πιστών ευπορείν υπηκόων, ή οικείων συμβούλων, και τώ
στασιάζειν τους υπ' αυτόν τώ ήττάσθαι τας αλόγοις ορέ
ξεσι, και τώ υπεκεν τώ θυμώ προς δε πάσι τούτοις, τώ
είκεινταϊς τών καιρών μεταβολαΐς»
Ο δε Στεφανίτης είπε: «Και πώς δυνήση βλάψα τον ταύ
ρον, πολύ όντα σου δυνατώτερον, και φίλων ευπορούντα
και υπηκόων;» ό δε ιχνηλάτης έφη: «Μη απίδης προς την
εμην ευτέλειαν και ασθένειαν, ου γαρ η νίκη τη δυνάμει
και τη ρώμη του σώματος έπεται πολλοί γάρ των δυνα
τωτέρων υπό των τυχόντων ηττήθησαν. Είτα προς τούτοις
έφη ο Στεφανίτης: «Ναι αληθώς ούτως έχει άλλιόρα, μη τού
τοποιήσας, σύβλαβήση. Λέγεται γαρ, ώς ασκητή τινι δέ
δοτα παρά του Βασιλέως υφάσματα πολλά, ιδών δε ταύτα
κλέπτης τις προσελθών δολερώς τώ ασκητή, είπεν αυτώ
«Bούλομαί σοι μαθητής γενέσθαι, και σύν σοι είναι, και τάς
σας μιμείσθαι αρετάς.» Μετ' ου πολύ δε, ευρών άδειαν ο
κλέπτης, λαβών τα υφάσματα απέδρασε. Γνούς δε ο άσκη
της τον δρασμών, εδίωκε τούτον. Και εν τώ διώκειν αυ
τόν, ορά καθ' οδόν δύο κριους άλλήλοις μαχομένους, ώστε
τα αίματα αυτών καταρρέειν επί της γης, Eλθούσα δε η
αλώπηξ εκεΐσε, έλειχε τα τούτων έλκη εν δε τώ λεχεν,
αύθις συγκρούσαντες άλλήλοις, έκτειναν την αλώπεκα.
«Καταλαβών δε την πόλιν νυκτός, και πού καταλύσει
μη έχων, ήλθε του μείναι ενοικία τινος πόρνης. Είχε δε
1 και ΣΤΕΦΑΝΙΤΗΣ ΚΑΙ
--
η πόρνη δούλην τά αυτά τή κυρία αυτής μετερχομένην

ή δε δούλη εραστήν τινα είχε πάνυ αυτήν φιλούντα, την
δε κυρίαν αυτής βδελυσσόμενον. Ζηλοτυπήσασα δε η κυρία
αυτής, ήβουλήθη εκ μέσου τούτον ποιήσασθαι. Νυκτός γούν
καταμεθύσασα τούτον, και κοιμήσασα, λαβούσα δε δηλη
τήριον ένκαλάμω κατεσκευασμένον, και ενέγκασα τώ άφε
δρών, έφύσησε τούτο, να του δηλητηρίου εις τά έγκατα
του εραστού εισελθόντος, θανατώση αυτόν. Εκ δε του
αφεδρώνος, συμβάν ούτω, φυσήματος εξελθόντος, στραφέν
τό δηλητήριον διά του καλάμου εις τον της πόρνης λα
μών, απέκτεινεν αυτήν. (Και ταύτα έκ τινος οπής του άσκη

τού, κατοπτεύοντος) Εγερθείς δε τη εξής κατέλυσεν εν οί
κωτινός σκυτοτόμου. Ούτος δε υπότινος φίλου κληθείς,
παρήγγειλε τη γυναικι αυτού φιλοφρονήσαι τον ξένον, έξών έχει,
και αναπαύσα. Εσχε δε ή γυνή αυτού μοχών και μαστρωπόν,
συσκιαστού (γείτονος) γυναίκα. Τού δε ανδρος απελθόν

τος ήδη, έφη προς την μαστρωπον ή γυνή, «Απελθούσα,
ώ αύτη, κάλεσόν μου τον εραστήν ο γάρ ανήρ ο έμός ουκ
οίκοι μένει.» Η δε απελθούσα εις έργον έβαλε το της μοι
χαλίδος επιταγμα. Eλθόντος ούν του μοιχού, και εν τω
πυλών, άμα τη μοιχαλίδι καθίσαντος, αφίκετο και ο σκυτο
τόμος ήδη μεθύων. ώς ιδών τον μοιχόν μετά της γυναικός,
εκείνωμεν έφη ουδεν, την δε γυναίκα, οισελθών, δήσας εν
τώ στύλω, έτυπτεν αφειδώς και τύψας απελθών έκάθευδε.
Καθεύδοντος δε αυτού, εισελθούσα η μαστρωπος, «όσος, ώ
καλή φησιν, εραστής έξω κάθηται αγανακτών.» Κάκείνη,
«Οράς, φησί, το συμβάν μου αλλά δέομαι σου, λύσασά με
δήσον σεαυτήν, όπως έλθω προς τον έρώμενον, ταχέως δε
επιστρέψω.» Η δε ουδέν αμελήσασα έλυσε μεν την μοιχα
λίδα, έδησε δε εαυτήν. Εκείνης δε απελθούσης, έξυπνος
γενόμενος ο ανήρ, καλεί μεν την γυναίκα ή δε, να μη
γνωσθή, εσιώπα. Θυμωθείς δε και εγερθείς εκείνος, λαβών

μάχαιραν άπέτεμεν αυτής την βίνα, και στραφείς πάλιν
έκάθευδε. Επανελθούσα δε ή μοιχαλίς, και ιδούσα το συμ
βάν, λύει μεν την μαστρωπόν, και αποπέμπει, δήσασα
πρότερον εαυτην τώ στύλω. Εκείνης δε οίκαδε απερχομέ
νης, και ανά χείρας την βίνα φερούσης, ήρξατο αύτη θεούς
επικαλείσθαι και λέγειν «Eι μεν εγώ ήδικήθην παρά του
ανδρος, στραφήτω αύθις ή βιν, και γενέσθωμοι υγιής, ώς
το πρότερον.»
προτερον, Τούτο δε ειπούσα. «Ανάστ
ε ειπουσα, ι προς
αστα, φησί, ώς το
τον
άνδρα, ώ ανόσιε, και δε το γεγονός εις έμε τεράστιον, πώς

υγιής κατέστην!» Ο δε, «Tίνες οι λόγοι ούτοι, ώ μάγε σύ,
φησι;» Ανάψας δε λύχνον, και ιδών αυτην υγιή, μετεμελήθη,
οις έδρασε, και διηλλάγη αυτή,
Η δε μαστρωπος την έαυτής αισχύνην ουκ έχουσα πώς
επικρύψη, ύργησεν. Ορθείσας
ρυψη, τοιουτόν τι έδρραματουργησεν. Ορυρισας ο άν,ηρ
αυτής του απελθεν εις το ίδιον έργαστήριον, «Επίδος μοί
φησιν, ώ γύναι, τα εργαλεία» Η δε εξεπίτηδες λαβούσα
* ----- , ----- , --
το ξυρών
ρον μό
μονον, αυτω ενεχείρησε. Και Και ούτος.
ουτος, «Πάντα μοι
δός!» Η δε πάλιν το ξυρών δέδωκε μόνον. Και τρίτον ήδη το
αυτοποίησάσης, οργισθείςό ανήρ άφηκε μετά θυμού κατ' αυτής
τό ξυρόν, Λαβούσα δε ευθύς εκείνη την βίνα, και κράξασα, την
βίνα μου, δις και τρις, έφώνησε τους γείτονας και τους ιδίους.
Εκείνοι δε παρέδωκαν αυτόν τώ δικαστή, και ο δικαστής
ν -- -
Σ/ ν -
--
αυτόν έτάσας, παρέδωκεν εις το κολασθήναι. Εφη δεό άσκη -
τής «Δοκεις, Κύριέ μου, ότι ο κλέπτης έλαβε τα υφάσματα,

αν - α ν - ν » ν
απερμοι δ
δέδωκας, και ζητώ αυτά; ή οι κροί απέκτειναν
την αλώπεκα; ή το δηλητήριον την πόρνην; ή ο τιμω
ρηθείς ούτος απέτεμε την βίνα της γυναικος αυτού; Ούχί.
--
» - -- ν - -
2 - - ν -
-
Αλλ' ήμες πράττομεν αυτά, άπερ πάσχομεν» και ανήγγει

λεν αυτώ πάντα άπερ έπαθε, και άπερ έωρακεν. Ούτω
και συ σεαυτόν βλάψεις, είπερ εις έτερον κακόντι ποιήσεις,
4 (; ΣΤΕΦΑΝΙΤΗΣ ΚΑΙ
--
Εϊτά φησε προς αυτόν ο ιχνηλάτης «Αληθώς έφης, αλλ'

είπον σοι ήδη, και πάλιν ερώ, ώς πολλοί των δυνατωτέρων
υτο των τυχόντων ηττήθησαν. Λέγεται γαρ, ώς κόραξ τις
εμφωλεύων τινι των ορεινών δένδρων, παρά του όφεως καθ'
έκαστον ηδικείτο έτος, τους νεοττούς αυτού κατεσθίοντος,
Ως ούν πολλάκις τούτο εις αυτών έδρασεν, απελθών εις τινα
φίλτατον αυτώ θώα, «Bούλομαί σοι, έφη, συμβούλω χρή
σαθαι, ειδότι, οία παρά του όφεως πάσχω. Εδοξε γάρ
μο συμφέρειν προσεγγίσαι τούτω υπνώττοντ, και εξορύξαι
αυτού τους οφθαλμούς.» Ο δεθώς, «Ου καλώς, φησιν, έβου
εύσω, αλλά σκόπησαν έτέραν μηχανην, δι' ής εκείνον μεν
απωλέσης, σύ δε απήματος διατηρηθείης. Λέγεται γαρ, ώς

κύκνος τις παρά την ιχθύων πλήρει λίμνη οικών, κακ τού
ΤΟΥ
τρεφόμενος έγήρασε, και προς άλιείαν ητόνησε. Λιμώ
δε κατασχεθείς ανήλθεν εις το όρος, και ανερχόμενος συ
νήντησε καρκίνω, κατηφής ών και σκυθρωπός. Ο δε καρ
κίνος έφη προς αυτόν «Σύννους μου φαίνη και άθυμών.»-«Και
πώς ούκ άθυμήσω, φησιν όκύκνος Πρότερον γάρ παρέδρευον
τή λίμνη ταύτη, και υπό των ιχθύων αυτής, ικανών όν
των, δαψιλώς έτρεφόμην σήμερον δε δώρακα αλιείς παρα
γενομένους εις τούτον τον τόπον, και προς αλλήλους δια
λεγομένους, όπως αν άπαντας τους ιχθυας σαγηνεύσωσιν.»
Ο δε καρκίνος, ταύτα ακούσας, παραγίνεται προς τους
ιχθύας, και απαγγέλλει, και παρά του κύκνου ήκηκόε. Κά
κείνοι προσελθόντες τω κύκνω είπον «Αρτι συμβούλω σοι
χρώμεθα, ο γάρ συνετός ανήρ πολλάκις τώ ιδίω εχθρώ
συμβούλω χρήτα, νουνεχει όντι, ότε κοινή πάσιν αυτούς ή
τού πράγματος ώφέλεια είη ό δε κύκνος
«Ουδεμία μο, εν τούτω, φησί, μηχανή, ει μήγε άρα το
μεταθήναι υμάς από τούδε του τόπου εφ' έτερον βαλτώδη
και καλαμώδη, και υδατώδη» Οι δε, «Και μετάτησαν λοιπόν
ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ, ΤΜΗΜΑ Α. Ηή
ημάς πάντας επί των το όνδε, δν φής τόπον.» Και ο κίνο,

«Δέδοκα, έφη, μή προτού μετατεθήνα πάντας υμάς, προ
καταλάβωσιν οι αλιείς όμως, όση δύναμις, επιχειρήσω
τούτο ποιήσαι. » Ηρξατο δε έπι
τοιαύτη προφάσει μετακο
μίζειν τινάς των ιχθύων επίτινα τόπον, και εσθίεν, τών
άλλων οιoμένων επί των υποσχεθέντα τόπον μετακομί
ζεσθαι. Ηξίωσε γούν και ο καρκίνος τον κύκνον μετακο
μίσαι και αυτόν, ώς ένα των ιχθύων ονλαβών ο κύκνος
απήγαγεν, ένθα τους ιχθύας κατήσθιε, βουληθείς και τού
τον εκείσε καταφαγείν. Ο δε καρκίνος, ιδών τά των ιχθύων
οστά εκείσε κείμενα, έγνω τον δόλον, και την ου καλήν
άποικίαν, και καθ' εαυτόν διελογίζετο, ώς βιοθανατώσει
τον κύκνον. Και δεν έγνω μή ύπείξειν, αλλά συμπλα
κήνα τώ κύκνω, και μη άδοξον υποστήναι θάνατον, αλλά
ή ζήσαι, ή καλώς τεθνηκένα και επισχών αθρόως ταϊς
χηλας τον τού κύκνου τράχηλον, βιαίως αυτόν απέπνιξε.
Διά τούτο ούν σοι τάδε έφην, ώ κόραξ, να μάθης ακριβώς,
ώς πολλάκις ό επιβουλεύων τινί, τας οικείας άρκυσιν άλ
σκεται. Δεί ούν σε μετελθείν τον όφιν τρόπω τοιώδει άρ
πάσας γηθέντι των τιμίων και πολυτελών, οις άνθρωποι
χρώνται, τούτων δρώντων, εγκατάθου τή τού όφεως τρώ
γλη. Οι δε του πράγματος κύριοι δόντες, έψονται σοι,
και ευρόντες, αυτοί εκείνοι αναιρούσε τον όφιν. Τούτο δε
δράσας ο κόραξ απηλλάγη παντελώς τών τού όφεως άδι
κημάτων,
Ταύτά σοι διήλθον, ώ φίλε, να γνώς, ώς ή φρόνησις
επικρατεστέρα έστι της δυνάμεως.» Ο δε Στεφανίτης είπεν
«Ειμή προς την άνδρειαν όταύρος και άγχίνους ήν, εύει
χέ σοι τα τοιαύτα λέγειν αλλ' έστι και συνετώτατος.» Και
A»
ο Ιχνηλάτης «Αληθώς έφης, τοιούτός έστιν αλλ' εν τούτω

ν -
-9
» - ν ν
δύναμαι καταβαλείν αυτών, τώθαρβείν μο, και πιστεύειν

ή8 ΣΤΕΦΑΝΙΤΗΣ ΚΑΙ
εν πολλοίς πράγμασι, τοιούτω τρόπω, όπερ και ο λα

γωώς τον λέοντα κατέβαλε. Λέων γάρ τις ώκει χλοηφόρον
και υδατώδες πεδίον, ενώ και γένη θηρίων ενέμοντο διά
φορα, τών μεν άλλων αφθόνως και δαψιλώς εύμοιρούντων,
μόνω δε τώ λέοντος φόβω παρενοχλούμενα. Βουλήν δε
συστησάμενα προσήλθον τώ λέοντι, και είπον αυτών «Πάν
τες, ώ. Βασιλεύ, συνίδομεν, να σε μεν κόπου και μόχθου
απαλλάξωμεν, ημίν δε αυτούς αμεριμνίαν ποιήσωμεν. Συ
γάρ μόχθω πολλώ και ιδρώτι μόλις θηρεύσεις ένα εξ ημών
ημεις δε πάλιν τω φόβω του θηρεύοντος περίδειλοι όσημέ
ρα διατελούμεν, Δεν ούν έγνωμεν εκάστη ημέρα δεξιού
σθαι σου την τράπεζαν ένα εξ ημών.» Και τούτο ασπα
στον εφάνη τώ λέοντι, και διετέλεσαν ημέρας κανάς,
κλήρους βάλλοντες κατ' άλλήλων, και τον εισπεσόντα τώ
κλήρω, τώ λέοντι εξαπέστελλον. Ως ούν ο κλήρος ήλθε
ποτε και επί τον λαγωών, είπε τους θηρσί «Συνεργήσατε
μοι, ώ θήρες, απαλλάξω γάρ υμάς επιτιμίου βαρυτάτου.»
Οι δε είπαν «όπερ βούλε, ποιήσωμεν» ό δε φησί «Παραγ
γείλατε τώ έλκοντί με προς τον λέοντα, μη κατεπείγειν
με προς την οδόν άλλ’ ότε πλησίον αυτού γενώμεθα,
αποκρυβήνα.» Οι δε το προσταχθέν έποίησαν και απελ
θών ο λαγωός, βραδυτέρα τη πορεία έχρήσατο, ώστε τον
λέοντα πρόσπεινον γενόμενον άγριωθήναι. Ως ούν οίδε τον
λαγωών, είπε προς αυτόν. «Τί ότι μέχρι τούδε έβράδυνας,
και ουχ, ώς οι λοιποί, τάχιον ήλθες». Και ο λαγωός, «Εφελ
κόμη, φησί, πρός σε, και τις μοι συναντήσας λέων, ήρ
πασε τον έλκοντά με, πολλά αυτώ επιφωνησαμένου και
προδιαμαρτυραμένου μου, ώς δίαιτά σοι επέμφθην αλλ'
ουκ εσηκούσθην, και είπερ βούλε, απάξω σε προς αυτόν.»
Θυμωθείς ούν ο λέων είπε τώ λαγωώ, ώς έψομαί σοι, έν
θα έστιν εκείνος. Ο δε απήγαγε τούτον επίτι βαθύτατον
ΙΧΝΗΛΑΛΗΣ, ΤΜΗΜΑ Α΄. 19
φρέαρ, και παρεσκεύασεν εν αυτώ προκύψα, ώστε τον λέ

οντα δειν. Και συμπροέκυψε και ούτος, και είπεν αυτών
«Ουτός έτιν ο λέων, ό την αρπαγην ποιήσας, και ο άρπαγείς
λαγωός, ο υποδείξας αυτώ εν τώ ύδατι το εαυτού κακείνου
εκτύπωμα. Εφ' ώ ο λέων πλανηθείς έβριψεν εαυτόν εν τω
ύδατι, και απεπνίγη. Ούτω καγώ θαρρώ επί πάσιμοι πι
τεύοντα τον ταύρον.»
Ο δε Στεφανίτης είπεν: «Είδύνασαι τον ταύρον απολέσαι,
μη καταβλαπτομένου του λέοντος, το έργον επιχείρησον.
Και γάρ σύτε κάγώ, και έτεροι πλείστοι των καθ' ημάς
διά της του ταύρου οικειώσεως παρεωρήθημεν νύν ει δε
τούτο αδύνατόν έστί σοι, απόσχου τού εγχειρήματος πα
ράβασις γαρ το τοιούτον και παρασπόνδησις.» Oύ μετά
πολλάς γούν ημέρας ήλθεν ο Ιχνηλάτης προς τον λέοντα,
κατηφείας μεστός και σύννους, και επηρώτησε τούτον ο
λέων περί του πάθους, και έφη «Μήτι συνέβη καινόν;»“Ο δε
Ιχνηλάτης είπε: «Συμβεβηκέ τι πράγμα αποτρόπαιον, σοί
τε κάμοί άλλ’ ότε ο λέγων επίσταται, ώς τά παρ’ αυτού
λεχθησόμενα δυσάρεστα τώ άκούοντι φανήσεται, ού τού
λέγειν κατατολμά, εγε και δι εύνοιαν τούτο πράττει
τού ακούοντος, ει μή γε πολλάκις θαρρήσει τη εύνοια
αυτού, δόξαντος παραίνεσιν ευνοϊκήν είναι τα υποτιθέ
μενα. Εδώς ούν σε, ώΒασιλεύ, και αυτός συνέσει και άγ
χινοία κεκοσμημένον, έθάρσησα διαλεχθήναί σοι. Περί ών
άκουε, ει βούλεί οίδα γαρ, ώς ουκ ενδοιάζεις προς την
ακραιφνή και ειλικρινή μου δουλωσύνην, και διανοούμαι
μεν, ώς άπιστά σοι φανήσεται τα βήματά μου, αλλά πάλιν
διαλογίζομαι, ώς αι ημέτερ ΟΧΙ, ψυχαι της σής ανήρτηνται
-- - - --
έ
ψυχής, και γνώμης και εξουσίας. Και αναγκαιόν μοι
φαίνεται, το μηδέν τών δεόντων και λυσιτελούντων απο
κρύπτειν σοι ουδεί γαρ ούτε τον υπήκοον την προς τους
αν
δεσπότας εύνοιαν συγκαλύπτειν ούτε τον νοσούνται μη

ανακοινούσθαι τά της νόσου τώ ιατρών ούτε τον πένητα
σπεύδειν λαθεν την έαυτού πενίαν τους φίλους, Ανέμαθαν
ούν παρά τινος άξιοπίστου, ώς ο ταύρος τους άρχουσι τοις
υπό σε ώμίλησε κατά μόνας, και είπεν αυτοίς. «Επειράσθην
του λέοντος και έγνων ακριβώς την άνδρειαν αυτού, και
την φρόνησιν, και εύρον αυτόν παντελώς εν τούτοις αφελή»
και έκτών τοιούτων αυτού προοιμίων έτεκμηράμην την
τούτου αναίδειαν, και την παρασπόνδησιν ότι, σου τον
τοιούτον υπέρ πάντας υψώσαντος, και ομότιμον σεαυτώ κα
ταστήσαντος, διενοήθη της σής αποδράξασθαι
Και δει τους Βασιλείς, ότε τινών επαίσθωνται της οι
κείας αρχής εφιεμένων, προκαταλαμβάνειν τούτους και
άφανίζειν, πριν ή τα της εφέσεως εις μείζον άρθή τούτου
γαρ μη γενομένου, ανέγκλιτα ίσως γίνεται τα συμπτώ
ματα. Οι μεν γαρ ικανώτατοι παντί τρόπω σπεύδουσι
μη εμπεσείν άπευκταίω τιν, και εναντίω συμπτώματι οι
δε ήττονες τούτων και καταδεέστεροι περιπίπτουσε μεν
ίσως τισι, μηχανώνται δ' όμως την οικείαν σωτηρίαν οι
δε άλλοι πάντη αφελείς, περιπεσόντες ουκ άναφέρουσε. Και
τούτο παρόμοιόν έστε τους τρισίν Ιχθύσι λέγεται γάρ ώς
έν τινι λιμνηδίω προς ποταμών συνάπτονται τρεις διητώντο
ιχθύες ών ο μενήν συνετώτατος, ο δε ήττον εχέφρων, ο
δε πάντη ηλίθιος. Συνέβη δε ελθείν δύο τινάς άλιείς επί
το τοιούτον λιμνήσιον ύδωρ, και συνθήνα προς αλλήλους,
οπότε υποστρέψωσι σαγηνεύσαι τους ιχθύας. Ο μεν ούν συ
νετώτατος τούτων, άμα τώ άκουσα τών τοιούτων, άπε
δήμησε της λίμνης προς τον παραβρέοντα ποταμόν, οι δε
λοιποι δύο, άμελήσαντες της έαυτών σωτηρίας, προσεκαρ
τέρησαν, όπερ ιδών ό ήττον εχέφρων ιχθύς, μετεμελή
θη επί τή του δέοντος αβλεψία, και είπε προς εαυτόν
ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ, ΤΜΗΜΑ Α.
τοιαύτη έστιν ή τών άμελούντων απόβασις, ποία ούν μη

χανή έστι της έμής σωτηρίας, σπανίως γάρ δράτα, και
κατά καιρών, ή μετά σπουδής επιτηδευομένη μηχανή,
αλλά μηδέν τών εκότων παραλείψω. Eίτα υπεκρίθη του
θανείν, και ύπτιος υπό του ύδατος εξεφέρετο ωδή πι
στεύσαντες οι αλιείς, και οικείας χερσι λαβόντες αυτών,
ώς τεθνεώτα, έθηκαν μεταξύ του λιμνηδίου, και του πο
ταμού, και ευθύς τώ ποταμώ εισπηδήσας έσώθη. Ο δε ήλι
θιος εκείνος χθύς, πολλά μογήσας πηδών, ένθεν κακείθεν
αναστρεφόμενος, βιαίως έσαγηνεύθη. Ούτω και πάς ανόητος
πείσεται, της αυτού μη προνοών σωτηρίας.»
όδελέων έφη «Eγνων σου το υπόδειγμα, αλλ' ουδοκώ
τον ταύρον, ουδέν παρ’ εμού παθόντα δεινών, δόλιον φανή
ναι.» όδε Ιχνηλάτης είπε: «Το μηδέν παρά σου δεινών παθεΐν
παρεσκεύασεν αυτόν σκευωρίαν κατά σου τοιαύτην συρράψαι
τοσούτον γάρ αυτών ύψωσας, ώς προς μηδένα έτερον βαθ
μόν άφοράν, ή τον σόν. Ο γάρ ουκ ευσυνείδητος ανήρ ευ
νοία χρήται πρότερον, άχρις άν καταλήψεται βαθμών, ού
ήν άξιος τούτον δε καταλαβών, μηχανάται συν δόλω,
και κακουργεί τού περαιτέρω προβήνα. Και δι’ ουδέν έτε
ρον εξυπηρετείται τους ηγεμόσιν, ή τού τυχεν τινος τών
έφετών, και υποκρίνεται το σπουδαίος φαίνεσθαι, άχρι της
τών ελπιζομένων καταλήψεως τούτων δε τυχών, προς
πονηράν επανακάμπτει φύσιν, ώς και η του κυνος ουρά,
φύσει λοξή ούσα και διεστραμμένη, επειδαν μίτω δεσμευθή,
και έκταθή, ευθεία φαίνεται.
Και ίσθι, ώ. Βασιλεύ, ώς ο μη δεχόμενος παρά του ευ
νοϊκώς ομιλούντος τους επαχθείς λόγους, έρικετώ νοσούντι,
τώ την χρήσιν τών πικρών φαρμάκων και λυσιτελών άπο
στρεφομένω, και του ιατρού παρακούοντι και έσο προς
τούτος εδώς, ώς κρείττων, εν υπηκόος και φίλος, ο της
- ν - ν ν - -- αν η
βέ
εύνοιας αντιποιούμενος και εν τοις έργοις βέλτον, το
αγαθήν έχον απόβασιν εν δε τους επαίνους, ο παρά των
αγαθών ανδρών θρυλλούμενος έπαινος έν δε τους ηγεμόσιν,
όμη τή οιήσει και τή υπερηφανία έαυτόν εκδιδούς έν δε
τους πλουσίους, ο μη υπό του πολλού μόχθου και πόνου
ν ν
ο Σ. ν ν ν
4-να Τ", ν
περισπωμενος εν δε τους φίλοις, ό μη άντερίζων λέγεται
-
δε και τούτο, ώς αιρετώτερόν έστιν έπι πυράς και όφεων

επιβήνα, η συνοικείν τινι των επιβουλευόντων τη αυτού
ζωή.» ν
ν Σ/ ν - Α , ν
ό δεε λέων έφη «Συνετώτατα --
λέγεις, ει και αποτομα

ν Σ ν -- ν - ν -- ν
α - --
αλλ' ει θώμεν τον ταύρον ούτωσε έχθρωδώς προς ημας

έχοντα, οι δυνήσεται μέντοιγε βλάψα, χλοηνόμος ών, εμού
ώμοβόρου υπάρχοντος μάλλον γάρ ή φύσις εκείνον έμοί, α
» - 1. - 4 ν E-- ν
ή ένει
ή εκείνω έμε τροφήν παρεσκεύασεν.» Ο δε δε Ιχνηλάτης είπε
«Μη πλανηθής τώ τοιούτω σκοπώ ει γάρ μη δι αυτού σε
ο ταύρος καταβαλείν δυνήσεται, τούτο δι' ετέρων έργά
σεται λέγεται γαρ, ώς ει ξεναγωγήσει σέ της, την σεαυ
του μή πρότερον πιστεύσης σωτηρίαν, πριν ή την τούτου
διάθεσιν διαγνώς, μη ταυτον πάθης τώ τού φθειρός. Φθείρ
γάρ τις δεμνίοις τινος των μεγιστάνων επί μακρώ άνεκέ
κρυπτοχρόνω, τρεφόμενος τώ αίματι αυτού υπνώττοντος,
και ηρέμα τούτω προσέρπων, άφώρατος ήν. Tών δε νυκτών
κ. α -
μιά κατέλυσε τις παρ' αυτώ ψύλλα, ήτις άνυποστόλως και

αυθαδώς πλήξας τον άνδρα υπνώττοντα, έξύπνησεν, ο δε
ευθέως εγερθείς,
υθεως εγε - η και την εαυτού στρωμνήν
τρωμνη ψηλαφήσας,
ιλαφησας, τον αν αν -
φθείρα ευρών, απέκτεινε, ταχέως της ψύλλας έκπηδησά

σης, και διασωθείσης. Eι ούν συ τον ταύρον ου φοβή, τους
ν η ν
α ν ν --
υπό σε δειλιάσης ανεπανισταμένους σου.» Ο δε λέων τους

τούτου πεισθείς λόγος, έφη: «Και τι δεί προς ταύτα ποιείν;»
«Ο σεσημμένος οδούς (υπολαβών έφη ο Ιχνηλάτης) ουκ άλ
λως ιάται, ει μη εκβληθή και της διαφθαρείσης τροφής ή
ν
βλάβη διά του εμέτου εκδιώκεται.» Ο δε λέων έφη «Δη

λώσω λοιπόν τούτω απελθεί, ένθα βούλεται.» ό δε Ιχνη
λάτης ειδώς ώς, ει ομιλήση τωλέοντι ο ταύρος, αποκα
λυφθήσεται ή μεταξύ τούτων σκευωρία, είπεν: «Ου συνορώ
τούτο είναι λυσιτελές, ει γάρ διαγνώσεται ο ταύρος, ώς
παρά σοι έφωράθη, έχθρός γενήσεται, και προς αντιπαρά
ταξιν παρασκευασθήσεται, οι γάρ συνετώτατοι των Βασι
λέων φανερώς μεν τιμωρούσε τον προδήλως πταίσαντα,
κρυφίως δε των αδήλως.» ό δελέων «ότε ο Βασιλεύς εξ

υπολήψεως επενέγκη την τιμωρίαν, και άτιμίαν, και μη
αληθής δεχθείη ή υπόληψις, εαυτόν μάλλον ήτίμησεν.» Ο
δε Ιχνηλάτης επεν, «ότε εισέλθη πρός σε ο ταύρος, έτοιμος
έσο έκ γάρ πρώτης οφθαλμών επιβολής διαγνώση το βού
λημα αυτού όψη γάρ ώχρον των τοιούτον, και υπότρομον
τα μέλη, και επί δεξιά και αριστερά κλονούμενον, και
κερατίσαι βουλόμενον.» ό δε λέων έφη «Eι τοιαύτα σημεία
έδω, πληροφορηθώ εν τοις σους βήμασιν» Εβουλήθη ούν ο
Ιχνηλάτης προς τον ταύρον απελθεν, και διεγείραι τούτον
κατά του λέοντος και συνείδε, μη άνευ γνώμης τού λέ
εντος προσομιλήσαι αυτώ, μήπως ακούσας ο λέων το τοι
ώτον, διαγνώ τον δόλον, και είπεν «Eι προστάττεις, ώ
Βασιλεύ, απελεύσομαι προς αυτόν, και δω την τούτου
διάθεσιν, και ου λήσεται με ή διάνοια αυτού εκ πρώτης
ομιλίας» ό δε λέων προσέταξεν αυτώ απελθεί,
Καταλαβών ούν ο Ιχνηλάτης τον ταύρον, εισήλθε προς
αυτόν σκυθρωπός και κατηφής. ό δε ταύρος ευμενώς προ
σεδξατο αυτόν, και περί της βραδύτητος επηρώτησε, και
είπε: «Πάντως αγαθών το ταύτης αίτιον; Και ο Ιχνηλάτης,
«Και ποιον πάρεστίν αγαθών τώ μή εαυτού κυριεύοντ, αλλ'
ετέρο απηρτημένω, άπιστου και αβεβαίου;» Ο δε ταύρος
έφη. «Και τι γέγονε κανόν;» Και ο Ιχνηλάτης. «Και τις δυ
νήσεται φησί, την ειμαρμένην εκφυγείν; ή τίς τους ηγε

ν ν ι , γν ν η
δ
μόσι παρεδρεύων, αβ βή άπηλ
και εξυπηρετούμενος αβλαβής
λάγη; εοίκασε γάρ ούτοι πόρνας γυναιξίν, αίτινες πολλοίς
ανδράση συζεύγνυνται ή διδασκαλείω, εις ο φοιτώσι παί
δες, και υποχωρούσιν, άει έτεροι άνθ’ ετέρων εισερχό
μενοι. Οίδας την μεταξύ ημών συστάσαν φιλίαν, και ώς
αίτιόςσό γέγονα της προς τον λέοντα αφίξεως, και τούτο
με πάθει ευνοϊκώτατα προσομιλήσαί σοι νύν είπε γάρ μοι - αν η
Σ)
ς τών πιστωτάτων, ώς ο λέων έφη πρός τινας τών άμφ

αυτόν, ότι βούλεται σε καταφαγείν, διά το λιπανθήνα
και ογκωθήναι σε, και τούτο ακούσας ήλθον δηλώσαί σοι,
να περιποιήσης σεαυτώ το άσφαλές» Ως ούν ήκουσεν ο
ταύρος τους τοιούτους λόγους, έφρόντισε λίαν, και φησε"
«Τι κακών έδρασα τώ λέοντι; ή προς τίνα τών άμφ’ αυτόν
-- -- - - - -- Σ
έκοινολογησάμην, να περι έμού τοιαύτα διανοηθή; άλλ

οι περί αυτών, φθονεροί όντες, κατεψεύσαντόμου, τώ φθόνω
διαβαλλόμενοι ή γάρ των πονηρών ομιλία εναντίας απο
γεννάν είωθεν υπολήψεις περί τους αγαθούς άνδρας» ό δε
ν α γ 3/ - 3/ ν
ήχνηλάτης βά
υπολαβών είτεν «Ουκ έτι τούτο αιτιον ταύτης
-- ν -ν κ / * Αν ν Φ/
αυτου της προς σε διαθέσεως άλλ' έστιν άει άστατος,

Σύ ν ν ν - ν ν γ
άφιλος, άγνώμων, αβέβ
αβέβαιος, και πρώτον μεν γλυκύς, είτε
δε πικρός φαινόμενος» Ο δε ταύρος έφη «Καλώς είπα,
έγευσάμην γάρ αυτού γλυκύτητος πρότερον, και κατή
τησα μέχρι του πικρού δηλητηρίου και τι με δει διάγν
παρά λέοντι αιμοβόρω, χλοηνόμος ών; ή γάρ πλεονεκτική
γνώμη τοιούτω με συμπτώματα περιέπλεξε, παρόμοιό, τι
παθόντα ταϊς άφροσι μελίττας, αίτινες άσπαστον ηγούμε
να το επικαθήσθαι τους άνθεσιν, ου πρότερον αφίσταται,
πριν ή συμμιγέντων τους άνθεση των φύλλων αποπνιώσι.
W, ο αν η » - - - 2 ,
Και όμη τους ολίγοις αρκούμενος εν τω βίω, άλλ’ επιτείνων

τους οφθαλμούς επί τά πόρρω, και μη διαλογιζόμενος τα
έμπροσθεν και τα όπισθεν, πείσεται τα των μυών, αίτινες

-- -η - ν -- 2 -
ουκ άρκούνται τους δένδρος και τους άνθεσιν, άλλ’ ενίοτε

περιπέτονται τώρύπω τών ώτων του λέοντος δί 8 και
πολλάκις πληγείσαι θνήσκουσιν.»
α --
ν ν
τ,
Ο δε Ιχνηλάτης «Αφες, είπε, τα πολλά και τα άκαιρα, και
σκόπει βουλήν εφευρείν, ή σε σώσει του θανάτου.» Ο δε
ν
-
ν ν ν ν. - 2
- - ο Σ.
--
ταύρος έφη «Ο μεν του λέοντος σκοπός ακέραιός έστιν άλλ
οι περί αυτόν, πονηροί όντες, ουκ εώσιν αυτών αγαθών εί

ναι, και το τοιούτον σύστημα πολλάκις, καν αδύνατον ή,
άναιρεί τον αθώον και όσιον, ώς ο λύκος, και ο κόραξ και
όθώς. Λέγεται γάρ, ώς λέων τις παρά τινι διητάτο ύλη,
ής πλησίον οδος ήν ήσαν δε εκείσε τρία ζώα άλλήλοις
συμφιλούμενα λύκος, κόραξ και θώς, Εμπόρων δέποτε ν ν
- -
32 ν - - - Ε
δ
τινων διερχομένων, απελείφθη εξ αυτών κάμηλος, ήτις
--
» ν
-
προς τον λέοντα ελθούσα, ανήγγειλε τα κατ αυτήν. Ο

δε λέων είπεν αυτή «Eί βούλεί την έμήν ξυναυλίαν, έσται
σοι πάντως, και διάξεις εν αμεριμνεία, και βίου ευθηνία,
και άνέσει τον πάντα της ζωής χρόνον.» Και διέμεινεν έκει σε
ή
η κάμηλος, οτου, εν μιά
αχρις ό
καμηλος, άγρις μια των ημερων, ότε εξελθών
των ημερών,
επί θήραν ο λέων συνήντησεν ελέφαντι, και συνεπλάκη
τούτω, και τραυματισθείς υπέστρεψεν άπρακτος, καθημαγ
μένος της σάρκας, και ανεκλίθη τη νόσω δεδαμασμένος,
και μήτε θηρεύσαι δυνάμενος, μήτε έτέρωθι μεταβηνα.
Απέλειψαν ούν αυτόν αι τροφα, και φησε τους περί αυ
τόν. «Απειρήκατε, ως ομαι, τώ λιμώ πιεζόμενοι.» Οι δε
είπον «Εμείς μεν εαυτών φροντίσαι δυνάμεθα περί σού
δε μόνον αλύομεν, και εγε ηδυνήθημεν ευρείν, δι' ού συ
ν » - - -- ν -
--
λ θή
μεν αυτός ώφεληθήση, β β
ημείς δε πάντες βλαβησόμεθα, προ
θύμως άν το τοιούτον πράξαμεν.» Ο δε είπεν: «Ουκ ενδο
ν - -
- ν --
άζω περί της ημετέρας εύνοιας αλλά διασκεδάσθητε υμείς

πανταχού, ει πως εύρήσητε τα αυτάρκη υμίν τε και έμοι»
Οι δε έγγιστά που αναχωρήσαντες συνελογίσαντο προς

αλλήλους λέγοντες. «Τί ημίν και τη καμήλω ταύτη, τη
χλοηνόμω και ετεροφυεί ούση προς ημάς, και έτεροβίως
άλλειδοκεί, διερεθίσωμεν τον λέοντα ταύτην καταφαγείν.»
Και ο μεν θώς είπε: «Τούτο αδύνατόν έπιν ημίν άρδηλό
τα τα
διασαφήσαι τώ λέοντι, συνθήκας ήδη προς αυτήν
ποιησαμένω.» ό δε κόρας είπε: «Μείνατε ενταύθα υμείς, και
εάσατε μόνον έμε συν εκείνω.» Απήλθεν ούν ο κόραξ προς
ν ν ν
αυτών, και ιδών αυτών ο λέων, έφη «Αράγε επίθου τινός,

ή έγνως τί;» Και ο κόραξ, «Συ γινώσκεις τα περί ημάς
ήμες γάρ της όψεως εστερήμεθα, δί ήν υπέστημεν ένδειαν
άλλά δυνάμεθά Ο Οι εξυπηρετήσασθαι, ει υπακούσας ημών
κατάξεις την ημών αναστρεφομένην κάμηλον.» ό δε
λέων οργισθείς είπε, «Βαβαί της άπηνίας και ωμότητος!
ή ουκ οίσθα, ώς συνθήκας και φιλικήν συμφωνίαν προς
αυτήν έποίησα; Ουκ έδει σε βήμασί με τοιούτοις προσε
ρεθίσαι αδύνατόν μο καθέστηκε τούτο.» ό δε κόραξ πάλιν
είπε: «Καλώς ειρηκας, ώ. Βασιλεύς άλλ’ ή μία ψυχή υπέρ
όλου οίκου προδίδεται, και οίκος όλος υπέρ πόλεως, και
πόλις υπέρ κλίματος (επαρχίας), και κλίμα (επαρχία) υπέρ
Βασιλείας. Και ημείς συγκατατρυχόμεθα σήμερον τή τών
αναγκαίων ένδεια, και πώς εύρήσομέν σοι πόρον, ώ τη
ρηθείης πάσης ανώτερος μέμψεως;» Και ταύτα είπών έπα
νήλθε προς τους εταίρους, αναγγείλας αυτούς, όσα είπε τώ
λέοντι, και όσα παρ’ αυτού ήκουσεν.
Οι δε τοιούτον δόλον συνέβαψαν, ώστε ομού πάντες
συντή καμήλω προσελθεν τώ λέοντι, και έκαστον δωρε
σθαι έαυτών προς διατροφήν, και απολογίαν τους λοιπούς
υπέρ εκάστου ποιήσασθαι, πλην της καμήλου και τούτο
σκευωρήσαντες προσήλθον τώ λέοντι. Πρώτος δε ο κόραξ
είπεν «Oρώ σε, ώΒασιλεύ, πάνυ τη νόσω βεβαρημένου
και πολλαί σου εισίναι προς εμέ πρότερον ευποιία άλλ’

ουκ έχωτι, ώνγε προσοίσω σοι, αλλ' ή έμαυτόν κατέσθιε
λοιπόν ανυποστόλως.» Οι δε είπον «Παύσα του λήρου βρα
χύς ει το σώμα και μηδαμινός.» ό δεθώς είπεν: «Αλλ' εγώ
σο, ώΒασιλεύ, ικανή τροφή έσομαι σήμερον» ό δε λύκος
έφη «Παύσα και σύ, δυσώδες γάρσου το σώμα, και προς
τροφήν ανεπιτήδειον μάλλον εγώ προς τούτο εύθετώ
τερος.» ό δε θώς και ο κόραξ απεκρίναντο. «Είτις βούλεται
κυνάγχη περιπεσείν όλως, απογευσάσθω σου των σαρκών.»
Υπέλαβεν ούν ή κάμηλος, ώς και υπέρ αυτής απολογή
σονται, και φησιν «Αλλ' εγώ και σαρκών ευπορώ, και ήδυ
τάτη τώ βουλομένω τροφή εμι.» Οι δε ομού μεγάλως έβό
ησαν «Αληθέτατα είπας, ώ κάμηλε,» και διεσπάραξαν αυ
τήν. Δέδοκα γούν κάγώ, μη ταυτόν τι πάθω τη καμήλω
παραπλήσιον παρά τών του λέοντος υπηκόων, μη βου
λομένου αυτού την εμήν απώλειαν βανς γάρ, φασιν, έν
δελεχούσα κοιλαίνει πέτραν. Αλλ’ έτοιμασθήσομαι λοιπόν
προς αντιπαράταξιν αυτώ ούτε γάρ τοσούτος μισθός
αποταμιεύεται τώ πολλά εύχομένω, ή τώ ιλαροδότη, ή
τώ άσκητή, όσος τώ εαυτόν θανάτου βυσαμένω, κάν προς
μίαν καιρού βοπήν.»
Ο δεΙχνηλάτης είπεν: «Ουδεί τινα κινδυνώδει πράγματι
δι' εαυτού προσπλακήνα και γαρ ο εχέφρων ανήρ, μετά
πάσαν άλλην μέθοδον, τώ πολέμω ύστερον επιχειρεί ου
δει δε καταφρονείν του εχθρού, ει και αδύνατός έστι,
ν -
- ν
-
και μάλιστα, ει συνέσει κατωχύρωτα. Ακουσον δέ μου ευ

νοϊκώτατά σοι προσομιλούντος ο γάρ μη τους νησιφόρους
λόγους παρά των φίλων δεχόμενος, ταυτό πείσεται τη
άλκυόνι, όπερ έπαθε παρά της Νηρηίδος, ήτις κέκλoφε
τους ταύτης νεοσσούς, και πάλιν φοβηθείσα υπέστρεψεν
ν ν ν ν ν ν
ν ν -
δ την προς εκείνην αντιπαράταξιν. Λέγεται

αυτούς διά έ γαρ,
ώς έν τινι αιγιαλώ κατώκει όρνεον, καλούμενον άλκυών,

συν τη συνεύνω ή δε σύνευνος, έγγίσασα τώ τεκεν, είπε
τώ άνδρι αυτής «Eι εύρήσεις ημίν τόπον οχυρών τω φω
λεύσα, και γεννήσαι εν αυτώ, κρείττόν έστι και γάρ φο
βούμαι μήπως, της θαλάσσης οιδουμένης, ελθούσα η Νη
ρης λάβη τους νεοσσούς ημών. «Η δε είπεν Τέκε έν
θάδε ο γάρ τόπος ούτος χλοηφόρος και υδατώδης, και
πάνυ ημίν επιτήδειος.» Λέγει δε αυτώ ή ομόζυγος «Πρό
σεχε τοίνυν ουκ άφόβως γαρ ενθάδε υπο της Νηρηίδος
διάξωμεν.» Ο δε, «Ου τολμήσει, φησιν, εγώμαι, ποιήσαι
τούτο αντιπαραταξώμεθα γάρ αυτή.» Η δε έφη «Ουκ αι
σχύνη ταύτα λέγειν, και απειλεν τη Νηρηίδι; ή ουκ οί
σθα την σην δύναμιν; άλλ’ ούν άκουσόν μου, και μετά
στησον ημάς εκ τούδε του χώρου, ο γάρ μή ακούων του
ευνοϊκώς νουθετούντος, πείσεται το της χελώνης. Λέγεται
γάρ, ώς έν τινι πηγή νήττα έδιαιτώντο δύο, και μία
χελώνη, άλλήλας συμφιλούμενα του δε της πηγής ύδα
τος εκλιπόντος, διενοήθησαν εκείθεν μεταστήναι εφ' έτε
ρον ύδωρ. Ως ούν έμελλον μετακομισθήναι, είπεν αυταίς
ή χελώνη, «Υμίν μεν μέλει ουδέν περί της του ύδατος έκ
λείψεως έμοί δε τη αθλία, πόρον ζωής έτερον ουκ έχού
ση, και πάνυ μελήσει, αλλ' άρατέ με, δέομαι, τών ώδε,
και κομίσατε συν ημίν αυταίς» Αιδε είπον «Ει μη πρότερον
επομόσης ημίν, ως ουδέν φθέγξη παρ’ ημών φερομένη, ουκ
άν σε μετακινήσωμεν, ή μετοικήσωμεν.» Η δε επωμόσατο,
και λαβούσαι αι νήττα ξύλον απευθυσμένον επέτρεψαν
αυτή δακείν το μέσον αυτού, και τούτου γεγονότος, λα
βούσα εκάστη των νηττών το τού ξύλου άκρον, ήραν εις
αέρα δι αυτού την χελώνην. Και τινες τών κάτω έρχομές
νων, ιδόντες την χελώνην ανηρτημένην, και τάς νήττας
πετομένας, έφασαν «ούχ οράτε τέρας; χελώνην μέσον δύο
νηττών επ' αέρος φερομένην;» Η δε τούτο ακούσασα, υπό

φιλοτιμίας, «Ανωτέρη, έφη, ίπταμαι υμών» και άνοιξασα
το στόμα, να το έπος προφέρη, πεσούσα εις την γήν,
συνετρίβη. Τοιαύτα πείσεται και ο μη ακούων αυτώ όμι
λούντι.»
Η δε αλκυών είπεν «Eγνων αλέγεις τέκεδ’ ούν, και

μή φοβού την Νηρηίδα.» Γεννησάσης δε, ήλθεν η Νηρηίς,
και λαβούσα τους νεοσσούς συν τη φωλεά απήλθεν. Η δε
στραφείσα είπε τώ συνεύνω: «Εγώ μεν προέλεγονταύτα, σύ
δε ήπίστες, και διά τούτο ταύτα πεπόνθαμεν.» Η δε άλ
κυωνέφη «Αληθές τούτο ειρηκας, αλλ' είπόνσο ότι, εάν
τι συμβή ημίν τών εναντίων παρ' αυτής, δείξω σοι την
αντιπάθειαν, και άρτι όψη τούτο.» Απελθούσα ούν προς
τους συγγενείς αυτής και φίλους, έγνώρισεν αυτοίς, άπερ
επεπόνθε, παρά της Νηρηίδος και, «Αντιλάβεσθέ μου, έφη,
κατ' αυτής, ώς ομογενείς και όμοιοπαθείς όντες, μή τοτε
ταυτονέμοί πάθοτε και υμείς.» Οι δε είπον αυτή «Ημείς

μεν σύνεργοί σου και επίκουροι έσμέν άλλ’ ούν τι δυνάμεθα
βλάψα αυτήν;» Η δε άλκυών, «Απέλθωμεν πάντες, και δεη
θώμεν τών πετεινών, όπως συνεργήσωσιν ημίν.» Απελθόντες
ούν εκείνοι είπον πάσι τους πετεινούς τα τοιαύτα, τα δε
πετεινά έφησαν «Ημείς μεν μετά προθυμίας, ει μόνον ο
Βασιλεύς βουληθείη, βοηθήσωμεν υμίν.» Τού δε βασιλέως
τή αυτών εξαντος ικεσία, υπέσχοντο βοηθήσαι αυτή, και
ποιήσαι την εκδίκησιν. Ακούσασα δε ταύτα η Νηρηίς, και
φοβηθείσα την Βασιλέως αντιπαράταξιν, απέδωκε τους νεοσ
σούς τη άλκυόνι. Ταύτα ούν διεξήλθόν σου, να γνώς, ότι
ου συμφέρει σοι ή αντιπαράταξις του λέοντος, ουδε συναι
νώ σοι εις ταύτα.» Και ο ταύρος, «Ούχ ούτως αναιδώς
επιχειρήσωτή άπωλεία του λέοντος.» Ο δε Ιχνηλάτης
«Συ δε όταν ήδης οφθαλμούς ήγριωμένους, και ύφαίμους,
και όρμην ακατάσχετον, συνεχή και ταχείαν τού ουραίου

κίνησιν, τότε πληροφορήθητι.»
Eτα εισήλθεν ο ταύρος προς τον λέοντα, ιδών δε τού
τον ήλλοιωμένον, και ά είπεν ο Ιχνηλάτης σημεία φέρον
τα, θυμού πλησθείς ο ταύρος έφη «Κρείττόν έστιν όφει η
Βασιλε συνοικείν αδίκων» και διανέστη προς την του λέον
τος παράταξιν. Ιδών δε ο λέων το τοιούτον, συνεπλάκη
και αυτός τώταύρω, και τούτον απέκτεινε. Παρών δε

την καύτα ο Στεφανίτης τώ Ιχνηλάτη έφη, «Οιδας τον δόλον,
δν συνέβαψας κατά του ταύρου σκόπησον ούν και την
απόβασιν τον γάρ λέοντα κατήσχυνας, τον ταύρον απώ
λεσας, την ομόνοιαν των συστρατιωτών διεσκέδασας. Η
ούκ οίσθα, ώς οι δυνατώτατοι των Βασιλέων πρωτοσύμ
βουλοι ουκ εώσε τούτους πολέμων κατάρξασθαι, καίπερ
δυνατώτεροι έχθρών; ή γάρ φρόνησις τάς των πολλών
χείρας νικά. Εγωγε ούν άει ορών σου την οίησιν, και την
πλεονεκτικήν γνώμην, εκώλυόν σε τούτοιούτου κατατoλ
μήσαι έργου ουδέν γαρ έτερον άπολλύει τους επ’ εξουσίας,
ώς το ακούειν, και δέχεσθαι λόγους παρά τοιούτων, οίος σύ.
Κάμοι μεν γάρ έτι λόγου σύνεσις, ρητορείας, δικαιοσύνης, με
ταδόσεως, ιλαρότητος, πλούτου, και η προς τους δεομέ
νους μετάδοσις, ώς ζωή υγεία και ευφροσύνη, ίσθι δε προς
τούτοις, ώς διά της γνώσεως νήφει μεν ό συνετός, μεθύ

σκεται δε ο ασύνετος καθάπερ πάσχει τά τών νυκτερίδων
όμματα προς το καθ' ημέραν φώς. Και Βασιλεύς ότοι
ούτους έχων περί αυτόν υπηκόους, έρκεν ύδατι πάνυ κα
θαρώ και διαφανεί, κροκοδείλων δε πλήρει, ώ τις άν
πλησιάσειε, καν δίψη καταφλέγοντος συ δε ουδένα ηθέ
λησας πλήν σου οικειωθήναι τώ λέοντι. Αλλ' ή βασιλεία
διά τών περί αυτήν συνίσταται, ώς ή θάλασσα διά των
κυμάτων, εν τούτοις γαρ φοβερά τους πλέουσι καθίστα
ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ, ΤΜΗΜΑ Α΄.
2. -
-- -
ται. Ανόητον δε πάντη το επιπολαίως φιλεν, και το τα

εκότα, τη φιλία μη τηρείν, και το δι' ετέρων βλάβης οι
κείαν επισπάσθαι ώφέλειαν.
ν ν - Ν. -ν -- ν
Προς τούτοις οιδα τοιαύτά σοι παρανούντα, άνηνύτοις

με επιχειρείν φησί γάρ τις τών σοφών «Μη έλεγχε μω
ρόν, να μή σε μισήση, ώσπερ και οι πίθηκκοι μισούντες
απώλεσαν τον ελέγχονται αυτούς κόρακα. Λέγεται γάρ, ώς
ν - ν
λκ - - - -
δέ δ
τινές πίθηκοι έν τινι των ορεινών δένδρων και τόπων,
ν - -- -
καθ’ ώραν χειμερινήν διατρίβοντες, και σφοδρώ τώ κρύει

συσχεθέντες, εύρόντες τινά λίθον στίλβοντα, υπέλαβον πύρ
είναι, και κατεφύσων αυτό ικανώς, Κόραξ δε τούτους
ιδών τούτο ποιούντας, «Μη πλανάσθε, ώ ούτοι, έφη ου
γαρ πύρ το προκείμενον, αλλά λίθος.» Ως δε τούτου ουκ
εν -- -- ν - --
ηκουον, κατήλθεν επ αυτους κατερχομένω διS CLUT ώ Ει Τζον
-
έτερος κόραξ, «Μη μάτην κοπία μηδε επιχείρει τον σκο

λόν ευθύνεν, και τον ασύνετον συνετίζειν, ουδείς γαρ την
εαυτού σπάθην επί πέτρας δοκιμάζει ατόμου.» Ο δε κόραξ,
αποστραφείς τον παρανούντα, προσήγγισε τους πιθήκος
οι δε συλλαβόντες αυτών διεσπάραξαν. Τοιούτον δη καμε
τοιαύτά σοι παρανούντα δοκεί είναι
Αλλά και σύ, τη πονηρία και τη φιλαυτία ήττώμενος,
και ουκ ακούων παραινέσεως, ταυτον πείση τώ πονηρώ
άνδρι, τώ κοινωνώ τού σχολαστικού. Λέγεται γάρ, ώς πο
νηρός τις ανήρ συνάμα σχολαστικώ τιν, κοινωνίαν προς
αλλήλους ποιησάμενοι, και συμπεριπατούντες εύρον χρυ
σίου τάλαντα χίλια και φησιν ο σχολαστικός τώ δυ
στρόπω εκείνω άνδρί: «Διάνειμε το έρμαιον επ’ ίσης.» Κά
κείνος έφη «Ουχί αλλά τανύν αναλάβωμεν, ει δοκεί, όσα
εξ αυτού χρήζομεν το δε λοιπόν υπό γην συγκαλύψωμεν
και όταν δεηθώμεν, ελευσόμεθα, και κατά μικρών το αύ
ταρκες λαμβάνοντες τον θησαυρών εξαντλήσομεν τούτω -
γαρ τω τρόπω ή κοινωνία πολύν ημίν διαρκέσει χρόνον,

και διά της κοινωνίας ή φιλία. Και επείσθη ο σχολαστικός
τή παραινέσει αυτού, και υπό δένδρον μέγα και υψηρεφές
τον χρυσών κρύψαντες άνεχώρησαν, Μετ' ου πολύ δε λάθρα
ο πονηρός έλθών έσφετερίσατο τον θησαυρόν. Καιρού δε
ου πολλού διαστάντος, έφη προς αυτόν ο σχολαστικός
«Απέλθωμεν, είδοκεί, και λάβωμεν το υπό γην χρυσίον»
Πορευθέντες ούν και κατορύξαντες, ώς ουδέν εύρον, ήρ
ξατο ο τούτο κεκλοφώς τίλλεν τάς τρίχας, και τύπτεν
το στήθος, και καταβοάν του σχολαστικού, ώς υποκε
κλοφότος τον θησαυρόν. Του δε, μυρίος τούτο όρκος έπι
βεβαιούντος, ούκ επείθετο, αλλά και προς το κριτήριον ελ
κυσεν. “Ο δε κριτής είπεν: «Ο ενάγων βαρύνεται ταϊς άπο
δείξεσι, και δει σε τό τοιούτο ημίν δείξαι.» Ο δε, «Το δέν
δρον ημίν αυτό μαρτυρήσει την αλήθειαν, ει και άφωνόν
έστι.»
Και προσελθών τώ ιδίω πατρι, ανήγγειλεν αυτώ πάντα,

και ήξίου αυτόν υπεισελθόντα το δένδρον, προς τον μέλ
λοντα ερωτάν άποκρίνασθαι, και λέγειν, ώς ο σχολαστικός
μόνος ανειληφε το χρυσίον. “Ο δε πατήρ έφη: «Εγώ μεν,
ώ τέκνον, τούτο ποιήσω συ δε όρα, μη τας ιδίας πα
γίσι ληφθής, και πάθης όπερ και ο κύκνος πέπονθε. Λέ
γεται γάρ, ώς κύκνος τις, έν τινι χώρα πλησίον όφεως
φωλεύων, έντώ γεννάν αυτών, ο όφις τους νεοσσούς αυτού
κατήσθεν. Ο δε κύκνος, διά την τού χωρίου επιτηδειότητα,
ήκιστα μετοικήσαι έβούλετο. Γνούς ούν ο καρκίνος την αυ
του βλάβην, έφητώ κύκνω «Διατί αδημονείς;» όδ’ ανήγ
γειλεν αυτώ, άπερ επεπόνθει υπό του όφεως. “Ο δε καρκίνος,
δείξας αυτώ οπήν τινα αντικρύ της του όφεως καταδύ
σεως, λέγει αυτών «Eγνως τίνος ή όπη αύτη; » Κάκείνος,
«Νύμφης, έφη». Και ο καρκίνος, «Η νύμφη, φησί, μεγίστην
έχθραν έχει κατά του όφεως ει ούν ιχθύας λαβών θήσεις

μέσον τών οπών, ή μεν εξελθούσα φαγείν τους ιχθύας,
καταντήσει μέχρι της Α, κ.τού όφεως τρώγλης, και εισελθούσα
, αν ν ν - ν - - -- Α
καταπνίξει αυτόν.» Εξελθούσα ούν ή νύμφη τή εξής, κατέ

φαγε τους ιχθύας, και τον όφεν απέκτεινε εύρούσα δε
και τον κύκνον άμα τους νεοσσούς, κατεθοινήσατο. Τούτόν
σο, ώ τέκνον, ειρηκα τον μύθον, να γνώς, ως ο επιβου
- ο - -- -
α
κ.
λεύων τινι αφρόνως, αλίσκεται τη ιδία πονηρία.» Ο δε υιός

ν - ν αν
ν ο αν...» -- ν ν
β
αυτού έφη: «Μη φοβού, πάτερ, του μύθου τούτου ένεκεν
-
ανδριζου δε μάλλον, να ταύτα τα τάλαντα κερδήσω.» Πει

σθείς δε τώ υιώ, απελθών υπεισέδυ το δένδρον. Τού δε
κριτού εκείσε παραγενομένου, και το δένδρον επερωτή
σαντος, φωνή ενεδίδοτο, τον σχολαστικών τούτο κεκλοφ
ν --
φένα φάσκουσα. Ακούσας δε τούτο ο κριτής, και τον

δόλον νοήσας, προσέταξε πυρί το δένδρον άποτεφρωθήναι,
ώς αν μάλλον εποι το αληθές. Τού δε πυρός άναφθέντος
και 2 ν ν
-- ν - -- ν -
ήδη, και επ' αυτών της φλογος άνελθούσης, ανεφώνησεν

ευθύς ο γηραιός, και έκβληθείς τον δόλον καθωμολόγησε.
Τιμωρηθείς ούν παρά τού κριτού συν τώ υιώ, άπαν το
ν ν \ η Ν. Α. - -
χρυσίον άφηρέθησαν, δ και εδόθη μόνω τώ σχοχαστικώ.

Αύτη γούν ή του πονηρού και του μοχθηρού απόβασις.
»Εγώ μεν γάρ άει σου την γλώτταν έπτοούμην, ώς τον
τού όφεως οδόντα, έπει και άμφω ιών αποστάζετον και,
ώς ειρηκενό ειπών «Φευκτέον πονηρούς άνδρας, κάν συγ
γενείς, κάν άγχιστοι εισι» ταυτον γάρ πέπονθας και αυτός
- Σ. ν ν ν α 3/ ν ν ν
δ
τώ έμπόρω. Λέγεται γαρ, ώς έμπορος τις, μέλλων αποδη
μεν, παρακατετίθετό τινι λάμμας σιδήρου έκατόν και ώς
έπανέζευξε, παρεγένετο προς τον την παρακαταθήκην λα
βόντα, απογνόντα ήδη την επάνοδον αυτού, και τον σί
δηρον πωλήσαντα, και είπεν αυτώ «Απόδος, ον παρεθέμήν
σOι
σίδηρον» «Ο δε έφη, «Εν τινι γωνία τούτον της οικίας
γ
3
ΣΤΕΦΑΝΙΤΖΙΣ ΚΑΙ
βαλόντος μου, οι μύες αυτών κατέφαγον μελέτω δέσοι πε

ρί αυτού μηδέν, επειδή σώος προς ημάς επανήλθες, αλλ' ελ
θεσήμερον, συνεστάθητι ημίν μετά περιχαρείας, και τελέ
σωμεν τά εισιτήρια.» Ο δε κατένευσε, και εισελθών ενέ
τυχε τώ υιώ αυτού, και λαβών αυτών, νήπιον όντα, απή
γαγεν έπι τον ίδιον οικον, και κατέκρυψε, και πάλιν υπέ
στρεψεν. Ευρών δε τον πατέρα του παιδός ζητώντα, και
έρωτώνται περί αυτού, «Είδον εγώ, φησιν, ιέρακα, τον σον
υιον εις αέρα φέρονται». Και ως μέγα κράξας τους έκέισε, έφη
«ίδετέποτε, ώ άνδρες, ιέρακα άνδρα εις ύψος φέροντα;» Και
ό τού σιδήρου κύριος υπολαβών
έφη, «Ναί, ένθα μύες σίδηρον
τοσούτονέσθίουσιν, εκείσε και ιέρακες ελέφαντας αίρουσιν.»
Ο δε αισχυνθείς επί τούτω, απέδωκε τον όσον αφελετο,
σίδηρο, και τον οικείον απέβαλε παιδα,
»Ούτως έτι και συ καταισχυνθήση ψευδείς λόγους ούτω
πλαττόμενος. Αλλ' ο κακός ουδέν άλλο, πλην κακός και
γαρ ό πικρός καρπός, καν πολλάκις επιχρισθή μέλιτι, ουκ
είδε μετατρέπειν την οικείαν πικρότητα εις γλυκύτητα. Αν
θεκτέον, ώούτος, της των αγαθών ανδρών συναυλίας, και
φευκτέον τους πονηρούς ώσπερ γαρ μεταλαμβάνει όπνέων
άηρ από της δυσωδίας των δυσωδών, και της ευωδίας των
ευωδών, εφ' ώτίνι άν τύχη τούτων πεπvευκώς, ούτωμε
ταδίδωσιν ή των φαύλων και των πονηρών ανδρών όμιλία
τώ προσομιλούντι. Οίδα δε προς τούτοις, ώς και πάνυ σοι
φορτικός ταυτί παραινών καταφαίνομαι άει γάρ φορτικοί
είσι τους ανοήτοις ανδράσιν οι συνετοί, και τους απαιδεύτοις
οι πεπαιδευμένοι, τους δε φειδωλοίς οι ευμετάδοτοι, και
τους προπετέσιν οι άνεξίκακοι, και τους στρεβλους οι ευθείς.»
Τούτων δε λεγομένων μεταξύ, λέων ο Βασιλεύς τον ταύρον
ανήρηκε, και ευθύς μετεμελήθη έπι τή αυτού αναιρέσει. ό
δε ιχνηλάτης προσελθώντώ λέοντι, και σύννουν αυτόν ιδών,
«Τι, μετάμελος επί τον ταύρον γέγονας, έφη; ή ουκ οίσθια,

ώς ει δηχθή τις υπό έχιδνης, επί το σύμπαν σώμα άνα
δίδοται το δήγμα;». Και ακούσας ο λέων έπίστευσε τους
λόγος αυτού, και παρηγορήθη. «Ούτως ούν, έφη ο φιλόσοφος,
και ο κακός και μοχθηρός ανήρ, ότε μεταξύ δύο τινών αλ
λήλοις αντιφλούντων εαυτών παρεισβάλλει, θορύβους έμ
ποιεί, και τους φίλους διίστησε.»
ΤΜΗΜΑ ΔΕΥΤΕΡΟΝ,
ό δέ Βασιλεύς τω φιλοσόφω έφη «Ανάγγειλαν ούν μο,

πώς έσχε τά κατά τον Ιχνηλάτην έκείνον, μετά την ταύρου
αναίρησιν;
ό δε φιλόσοφος υπολαβών έφη. «Μετά την του ταύρου
αναίρεσιν, μιά τών νυκτών εξελθών ό λεοντόπαρδος, ός ήν
διδάσκαλος τώ λέοντι, και πιστός σύμβουλος, και προσελ
θών τή του Ιχνηλάτου πύλη, και ακροώμενος ήκουσε τού
Στεφανίτου, κατονειδίζοντος τούτον, υπέρ ών εις τον ταύρον
έδρασε, και ώς oύ δεκφυγε τάς τού λέοντος χείρας, μα
θόντος τον συρραφέντα κατ' εκείνου δόλον. όπερ ακούσας
εισήλθε προς την μητέρα του λέοντος, και ανήγγειλεν αυ
τή, όσα δή και ακήκοε. Ημέρας δε ήδη γενομένης, άφι
κετο αύτη προς τον λέοντα και ιδούσα τούτον σκυθρωπών
και κατηφή και μετάμελον επί τη απωλεία του ταύρου,
έφη, «ά τέκνον, ό μετάμελος και ή φροντίς ουδέν άλλο
εργάζονται, αλλ' ή του σώματος τηκεδόνα και της ψυ
χής ζόφωσιν άλλ’
Εξαύδα μη κεύθε νόφ, ένα είδωμεν άμφω. Αλλ' οίδα
και προ του ειπείν σε, ώς διά τον ταύρον άθυμείς, και
γάρ αναιτίως αυτών ανήρηκας και ει δίκαιος ής, έδει σε
πάντως την προς αυτόν σου διάθεσιν τη προς σεαυτόν
3-
εκείνου διακρίναι διαθέσει, λέγεται γαρ, ώς ανταμείβουσιν

άλλήλας αι καρδία. Είπε ούν μο, όπως διέκεισο προς τον
ταύρον.» ό δε λέων είπεν: «Αεί μοι όταύρος φίλος ή, και
επίστευον αυτώ εν πάσι, και τάς αυτού παραινέσεις έδε
χόμη, και ουδεμία μου κατ' αυτού υπόληψις υπέδραμεν
έναντία. Και νύν μεταμεμέλημα έπι τω αυτού θανάτω,
και περίεργός είμ, αισθόμενος, ώσανε αθώον τούτον τών
κατ' αυτού έγκληθέντων κατέκτειναν άλλ' ήπατήθην τους
του δολίου Ιχνηλάτου λόγος και ψευδέσι διαλογισμούς,
Ανάγγειλαν ούν μο, είπερ τι τοιούτον ακήκοας ή γαρ
αληθής υπόληψις διά των έξωθεν έρχομένων βεβαιούται
αγγελιών.»
Η δε του λέοντος μήτηρ φησιν. « Επυθόμην παρά τινος τών
πιστοτάτων, ώς διά φθόνον ό ίχνηλάτης έπι σοι τού ταύ
ρου κατεψεύσατο»–«Και τις έτιν, έφη, ό λέων ο τούτό σοι
αναγγείλας;» Η δε μήτηρ αυτού φησε «Tά των φίλων μυ
στήρια δεί τηρείν, ένθα δε σκοπός έστι της αληθείας ή
φανέρωσις, και τού ήμαρτημένου έκδίκησις, ήκιστα συγ
κατακαλύπτειν χρή το αμάρτημα, ό γάρ δίκαιος Βασιλεύς
ούχ υπολήψει τιμωρεί ουδέν, είτύχοι αμφίβολος ή υπό
HOKK
θεσις δέδοκα γαρ, μήπως τα όμοια μεταμελο και τή του
ταύρου αναιρέσει, και επί του Ιχνηλάτου, υπολαμβάνουσά
σε ενδοιάζειν τα περί εμού» ό δε λέων είπεν «ουκ εν
δοιάζω, αλλά βούλομαι την αλήθειαν εις φως αγαγειν.
Η δε, «Δέδοκά, φησί, μήπως τούτο ποιήσασα, ασυνείδητος,
υποπτευθώ.»
Ταύτα ό λέων ακούσας παρά της μητρός παρέστησεν αυ
τώ τους υπ' αυτόν άπαντας μετεκαλέσατο δε και τον
ιχνηλάτην ος κατηφή ιδών τον λέοντα, «Τί ότι, φησί, προς
τους παρεστώτας, όρώ τον λέοντα στυγνών και κατηφείας
μεστόν;» Υπολαβούσα δε ή του λέοντας μήτηρ έφη «ουδι
-
ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ, ΤΜΗΜΑ Β΄. 37
-
ν » , - ν -
-
έτερόν τι κατήφεια, αλλ ή το μέχρι νύν σε έάσαι τους

ζώσι συμμετρείσθαι, πείσαντα τούτον δόλω και πανουργία
- ν -
ν α -
τον άθλιον ταύρον ανελεϊν.» ό δε Ιχνηλάτης είπεν «Oρώ, ώς

πάς ο βλέπων το συμφέρον, έτοιμός έστι προς υποδοχήν
τών συμφορών μάλλον, ή τών ευποιών έπι τούτο γάρ οι
μαι και τους ασκούντας, χαίρειν είπόντας του τους άν
θρώποις συνδιαιτάσθαι (ασφαλέστερον το) τάς ερήμους διώ
κεν. Εγώ δε, εύνους ώντώ Βασιλε, ανέφεραν αυτώ τα κα
τά τον ταύρου, και εξεφαύλισα την επιβουλήν αυτού. Eι ούν
έτάσει τα παρ' έμού αναχθέντα, εύρήσει πάντως αληθή όντα,
το γαρ ένοικουρούν τους λίθος πύρ, μεθόδω τινί φανερού,
ται, και τα έγλήματα επίσης, εξεταζόμενα, μάλλον απο
καλύπτεται, παραπλησίως τη δυσώδει ύλη ταραττόμενα, ν »
-- ν -- ν ν - ο ν αλ
Eι μεν ούν συνεγινωσκον έμαυτώ αμάρτημά τι, ούκ άν έν
ταύθα προσαφκόμη, αλλ’ έντιν τόπω της ευρείας χθονός
τάς διατριβάς εποιούμην. Αξιώνουν την Βασιλικήν μεγα
λειότητα εξετάσαι ακριβώς τα κατ' εμέ διά τινος δικαιο
τάτου διαιτητού, μή την αλήθειαν παραχαράττοντος, μήτε
μήν πρόσωπον λαμβάνοντος, μήτε προς τους φθονούντάς μοι
1 ης ν ν ν ν -
τά ώτα κλίνοντος, έπει δι

μοι πολλοί πάρεισε τοιούτο, δι,
ην έχει πρός με ό Βασιλεύς αγαθήν διάθεσιν. Ειδεμή τούτο
γένηται, προς τίνα άρα καταφεύξομαι, ει μη προς τον τά
πάντα βλέποντα του Θεού οφθαλμόν; Τον γάρ θάνατον ου
δέδοκα οίδα γαρ τούτον ώρισμένον, και απαραίτητον παν
τι θνητώ
νητα ζώω. Eι και
ω. Eι και μυρίας
μυριας ψυχάς
ψυχας είχον,
είχον, ουκ
ο άν έφεισάμην
φεισαμη
τούτων προς σην άρέσκειαν.»
Υπολαβών δέ τις των στρατιωτών έφη τρος αυτόν. «Ού
ν ν ν ν -
ν
-
έ δ
φθέγγη τα τοιαύτα διά φιλικήν προς τον κρατούντα διά
θεσιν, ούτε μην διά το προς αυτόν σέβας άλλ’ ή διά
σεαυτόν, υπεραπολογούμενος, δι ών παρηνόμησας.» Και ο
- -ν
»
Ιχνηλάτης, «Αφρον, έφη, πώς ούν μεμπτέον εστί το τοι

ούτον έργον, και τι έτερον τώ ζώντι της εαυτού ψυχής

τιμιώτερον; ε γάρ μη υπέρ αυτού απολογήσεται τις,
σχολή γ' άν ετέρου υπερασπίζοντο ώστε έφανέρωσας τον
ενδομυχούντά Ο Οι φθόνον, και ανεγνώρισας πάσιν, ώς άφι
λος εί, και αβέβαιος, Αφες ούν το προσανέχειν τή Βα
σιλική αυλή, ανάξιον γάρ έστιν τοιούτον όντα σε Βα
σλεϊ υπηρετείσθαι.» Τούτων ακούσας εκείνος, εξήλθε κατη
φής. Προς αυτόν αύθις ή του λέοντος μήτηρ έφη, «Αγα
μαι σου το προπετές, ώ Ιχνηλάτα, και όπως τοιούτον
τολμήσας έργον, τοιούτοις ημίν καταναδεύη τους ρήμασι.»
Και ούτος υπολαβών, «ίνα τι με, φησί, δι ενός οράς όμ
ματος; ουκ οίσθα, ώς στρεπτα αί τών εσθιών φρένες
κατά τον ποιητήν; Αλλ' δρώ πάντας άγριωθήναι και ού
δένα την αλήθειαν άσπάζεσθαι, δί αγαθότητος του Βα
σιλέως υπερβολήν, μήτε έκδεματούντος τινά, μήτε έπι
πλήττοντος»Kάκείνη, «όρατε, έφη, τον πονηρότατον και άσε
βέστατον τούτον, πώς τοιαύτα πράξας ανομήματα, και με
γάλος περιπεσών εγκλήμασι, παραχαράττειν επιχειρείς την
αλήθειαν, και συλλογισμούς, μάλλον δε παραλογισμούς ψευ
δέσιν άπατάν άπαντας;» ό δε Ιχνηλάτης έφη, «Τοιούτός έπιν
ό τα μυστήρια έκφαυλίζων, και ο γυναικείος τρόπος ανήρ
χρώμενος, ή άνδρειος χρωμένη γυνή, και ο ξένος ο λέγων
εαυτόν κύριον της οικίας, και ο παρά Βασιλει απολογού
μενος, περί ών ουκ έρωτάται.» Η δε του λέοντος μήτηρ αύ
θς έφη «Ουκ οίδας, ώΙχνηλάτα, οια εργάσω δεινά;» Και
ο Ιχνηλάτης, «Ο δεινά, φησιν, εργαζόμενος ουκ ευνοεί πρός
τινα, ουδ’ αποτρέπει την μέλλουσαν κακίαν.» Της δε, «Μη
υπολάβης, ασεβέστατε, ειπούσης, ως έκφεύξη την εκ της
δίκης τιμωρίαν, διά των ψευδών σου τουτων παραλογι
σμών.» Και αύθις ο Ιχνηλάτης. «Τοιούτοι εισιν οι τα ψεύδη
διαπλαττόμενοι, και το δίκαιον έκκλίνοντες, και μήτε λό
ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ, ΤΜΗΜΑ Β΄. 39)
γοις, μήτε έργος στέργοντες.» Τον γούν λέοντα δούσα μη

δεν προς ταύτα αποκρινόμενον, έφη εν εαυτή, ίσως κατε
ψεύσαντο τούτου οι διαβάλλοντες δοκεί γαρ αληθώς φθέγ–
γεσθαι ο επί μέσου του θεάτρου, Βασιλέως ενώπιον, παρ
βησε ζόμενος, και παρά μηδενός ανατρεπόμενος Προσέταξεν
ούν ο λέων την καύτα τον Ιχνηλάτην καθειρχθήνα και δε
σμευθήνα, άχρις αν εξετάση τα κατ' αυτόν,
Μετά δε το φρουρηθήναι τούτον καθωμολόγησε τώ, λέ
οντι ή μήτηρ τον επόντα, και ώς ο λεοντόπαρδος ήν. Και
όλέων « Εάτε, φησί, τούτον όψεσθε γαρ, α πείσεται.» Νυκτός
δε ο Στεφανίτης παραγενόμενος προς τον Ιχνηλάτην, και
δέσμιον τούτον θεασάμενος έκλαυσε, και έφη «Ταύτά εισιν,
άπερ σοι προϋλεγον συ δε τη οιήσει και τη φιλαυτία νι
κώμενος ου προσεδέχoυ όρα γούν την τούτων απόβασιν.» Ο
δε Ιχνηλάτης, «Αληθώς είπας, έφη, ου γαρ διέλειπες παρα
νών μοι τα συνοίσονται, αλλ' εγώ ουχ υπήκουον, άπληστίαν
νοσών ο άθλιος πέπονθα γάρ ταυτον τους νοσούσιν, οίτινες
ειδότες, ώς βλάπτονται υπό τινος τών εδεσμάτων, ούκ απέ
χονται μέντοι γειτούτου. Και νύνου διέμαυτόν αλύω, άλ
λά περί σού δέδοκα γαρ, μήποτε, διά την μεταξύ ημών
φιλίαν, ληφθής και σύ, και αναγκασθήση ομολογήσαι τα
κατ' εμέ και θάνατόν μου καταψηφίσονται άωρον, και συ
ναναιρεθης μοι τότε και σύ.» Ο δε Στεφανίτης είπε: «Καγώ
τούτο διελογισάμην, αλλά συναινώ σο, άπαν ομολογήσαι
αμάρτημα.» Και ο Ιχνηλάτης, «Ανέξομαι έως δω, όπη καταν
τήσει τα κατ' εμέ.» Τότε ο Στεφανίτης, περίλυπος ομού και
περίδειλος, απαλλαγείς και δηλητήριον πεπωκώς, εξέπνευσε.
Τη δε έπαύριον ο λέων προσεκαλέσατο τον κριτήν, και
τον λεοντόπαρδον, και τον ιχνηλάτην, ώστε επι μέσου κρι
θήνα και συνελθόντων απάντων, είπεν ο Λεοντόπαρδος. «Ο
Βασιλεύς, ώ συστρατιώται, ού διαλείπει φροντίζων περί
-------- ν - ν -- ν - --
της του ταύρου αναιρέσεως λοιπον ουν, είτες εξΣ ημών συ

-
- , ν - - - ν * --- ν ν Α -
β
νοδέτι περί αυτού, αναφερέτω αυτό, ου γαρ βούλεται ανε
ξέταστον την κρίσιν επενεγκεν.» Ο δε κριτής έφη «Καλώς
έφη ούτος, και είτις έγνω τι περί ταύτης της υποθέσεως,
αναγγελάτω πονηρού γαρ ανδρος αναιρεθέντος, συστολή
των κακών γίνεται, και προς συμφέρον όρά το τοιούτον
της πολιτείας.» Οι δε ακούσαντες εσιώπησαν. Ο δε Ιχνηλάτης
αν
- -
α - -- γ -- 2 - - - - Ν. -
επεν, «να τί σιωπάτε, ώ ουτοι; Είτες εξ υμών οιδέ τι
περί εμού, λαλήσάτω, καγώ απολογήσομαι ο γάρ τα ψεύδη
λέγων ταύτα, πείσεται κατά πάντα το του άμαθούς ια
τρού. Λέγεται γαρ, ώς ιατρός τις τοιούτος επεδήμησε πόλει ν -
-- ν κ -
τινι θ έ
την θυγατέρα
ετυχε δε
του της πόλεως εξουσιαστού
νόσω περιπεσείν, και διωρίσατο σοφός της έτερος ιατρός γ
τυφλός, χρήσασθαι ταύτην αδιάντω. Προσεκλήθη ούν οξέ

νος ιατρός, ώστε διακρίναι το αδιαντον εκ της φαρμακο -
- - - - ν - -
φόρου κίστης, και τούτο αγνοών, αντ' αυτού έντεριώνην Ν -- - --
προσελάβετο, και δέδωκε πιεν τη γυναικί πιούσα δε εκεί, ν

νη και δυσεντερ ". α περιπεσούσα ετελεύτησεν. Εβιάσθη ούν
ο άμαθής ιατρός παρά του πατρός της κόρης εκ ταύτης
ν ν - ν -- - ν αν α α
πιειν και πιών περί το ζην εκινδύνευσεν. Ούτως ουν ο ποι

ν αν -- ν Α
ών και λέγων, ά ουκ οίδε, πείσεται.
Αναστάς δε ο πρωτομάγειρος έφη: «Ακούσατε μου, ώ συ
στρατιώται φυσιογνώμων γάρ εμί. Πρόδηλός μοι κατα
« Ην ν ν τη ν ν
δό
φαίνεται ό Ιχνηλάτης δόλιός τε είναι, και μοχθηρότατος,
λέγεται γαρ, ώς ο έχων τον αριστερών οφθαλμών του δεξιού
βραχύτερον, και ευκινητότατον, και τους οφθαλμούς αλ
λήλων όσον διεστηκότας, και εν τώ βαδίζειν την κεφαλήν
κλίνων, συκοφάντης ο τοιούτός έστι, και πονηρότατος τοι
ούτον δρώμεν τον άθλιον Ιχνηλάτην.» Και ό Ιχνηλάτης, «Πάν
τες, φησίν, εσμέν υπό τον ουρανών, και ουδείς ημών υπερ
-- α -- ν γ
βαίνει τούτον και ούτος ο ταύτα λέγων δοκεί σώφρων είναι :

ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ, ΤΜΗΜΑ Β'. 4. Η
Ειούν, ώς έφη, αι ψυχικα δυνάμεις έπονται ταις τού σώ

ματος κράσεσι, τι δεί κολάζεν τους βία παρανομούντας,
ή βραβεία χορηγείν τους ορθώς πολιτευομένους; Ερικάς μοι,
ώ άφρων, την μεν εν τω οφθαλμώ σου δοκών ουχ δράν, το
δε κάρφος το έντώ οφθαλμώ του πλησίον διακρίνειν, ταυ
το πεπονθώς τη άφρον εκείνη γυναικι. Λέγεται γάρ, ώς
δύο γυναίκες μετ' ανδρος, έκ τινος διαδράντες αιχμαλω
σίας γυμναι, συνηυλίζοντο τη χώρα. Θατέρα δε αύταν βά
κει τινι περιτυχούσα, τούτω την ιδίαν περιεκάλυψεν αι
σχύνην. Επιστραφείσα δε προς την ετέραν έφη «Ουκ αι
σχύνη γυμνή βαδίζουσα;» Προς ην ο ανήρ «Κατέλειπες, ώ
ασύνετε, την ιδίαν δράν γυμνησίαν, και ονειδίζεις ταύτην
επί τούτω;» Ούτως ούν και σύ, ώ πρωτομάγειρε, καθέστη
κας, την δίκην του κατ' έμε συμβάματος μεταχειριζόμενος»
Ταύτα ο πρωτομάγειρος άκούσας μετεμελήθη, εφ' οις είπε.
Μαθών δε παρά τινος τα λεχθέντα ο λέων, απέπεμψε του
τον, και εσημειώθη εν γραφή τα της δίκης, και αύθις κα
θείρχθη ο Ιχνηλάτης,
Ετερος δέ τις φίλος του Ιχνηλάτου παρεγένετο προς αυ
τόν, και ανήγγειλεν αυτώ τον του Στεφανίτου θάνατον
εφ' ώ λυπηθείς, και πικρώς κλαύσας, «Τι μοι δε, έφη, ζην
έτι βούλεσθαι, στερηθέντα φίλου τοιούτου, φιλτάτου και
ευγνώμονος; Καλώς ούν έφησεν ο ειπών ώς εν καιρώ πει
ρασμού συρρέει πανταχόθεν τα δεινά.» Eιτα και αύθις πα
ρέστη τώ δικαστηρίω, και ιδών τούτον ο στρατηγός έφη
«Eγνων, ώ Ιχνηλάτα, τα έργα σου, και ού καταλέλειπταίσοι
έτι πρόφασις, ή απολογία και ει μη ή του Βασιλέως επι
είκεια μεγίστη ήν, και άπειρος, ουκ άν σε μέχρι τούδε ζην
ειασεν.» Ο δε Ιχνηλάτης είπεν: «Εί γαρ πολλή και άπειρος ή
εκείνου επιείκεια, νικά Σ' όμως ή ανεξίτητός σου απήνεια
και σκληροκαρδία ορώ γάρ σε, ώ ανδράποδον, τώ σώθε
λήματα προ της καταδίκης μου θάνατον καταψηφιζόμενον,

Και ου μέμφομαι σε τού τρόπου άει γάρ οι φαύλοι τους
σπουδαίος αντίκεινται.» Ο δε κριτής υπολαβών, έφη: «Δεί
τους άρχοντας παρρησιάζεσθαι την αλήθειαν, και ελέγχειν,
και έτμάν τους άπαιδεύτους, αλλά συναινώσοι, ώ Ιχνηλάτα,
προαιρείσθαι σε ενταύθα μάλλον κολασθήναι ή μετά την έν
τεύθεν άποβίωσιν δίκας υφέξειν.»
Ο δε ιχνηλάτης, «Καλώς είπας, φησί, δεί γαρ άπαντα
νουνεχή προσκαίρων προκρίνειν τα αιώνια αλλά αθωός ει
μι τούδε του εγλήματος, και ου δεί με θανάτου κατ' έμαυ
του ψεύσεσθαι. Eι γάρ ο ετέρου καταψευδόμενος θάνατον
ασύνετος, πόσω μάλλον ο καθ' εαυτού τούτο δρών; οράτε
γούν, μήπως μεταμεληθήσεσθε, οπότε ού λυσιτελήσει υμίν
ο μετάμελος και προσέχετε, μη ταυτον πάθοτε τώ άμα
θώς λέγοντ, και, ά μή οίδε, μαρτυρούντι. Λέγεται γαρ, ώς
ιερακάριός τις ηράσθη της γυναικός του κυρίου αυτού ή
δε απεστρέφετο αυτόν. Οργισθείς ούν επί τούτω, έθήρευσε
κίσσας δύο, και εδίδαξε την μεν λέγειν Περσική διαλέκτων
«Είδον την κυρίαν μου μοιχευομένηντώ πυλωρών» την δε ετέ
ραν λέγειν. «Εγώ ουδέν λέγω.» Ετυχε γούν ποτε τον κύριον
αυτού Πέρσας συνδιατάσθαι, οι δε ακούσαντες των κισ–
σών, ήδέσθησαν είτα και αυτά, άπερ αι κίσσα, ανήγγει
λαν. Ο δε ιερακάριος έξωθενέστώς έφη «Καγώ συμμαρτυρώ,
ώς το τοιούτον είδον ουχ άπαξ, αλλά πολλάκις.» ό δε κύ
ριος αυτού, θυμού πλησθείς, έμελλε την ιδίαν αποκτειναι
γυναίκα. Η δε τά του ιερακαρίου τώ, ιδίω ανδρι ανήγγειλε,
και ώς δόλον ο τοιούτος κατ' αυτής συνέβαψε, διά το μη
πεισθήναι αυτώ, και ποιήσαι την αισχρουργίαν και τού
του σημείον, έφασκεν ή γυνή, το μη ειδέναι τάς κίσσας άλ
λην περσικήν λέξιν, πλην ήν εδιδάχθησαν. Και ερωτήσαν
τες οι Πέρσαι περί τίνων ετέρων τας κίσσας, εύρον αυτάς
ν αν -- » ν τη 31 "-
μηδέν έτερον ειδέναι, ει μη ο έμαθαν αίσχιστον από
φθεγμα. Eλθούσα δε η γυνή προς τον ιερακάριον, έφη «Ού
φοβή σύ τον Θεόν, τοιαύτά μου καταμαρτυρών; ούτως έχει
το πράγμα;» όδε έφη «Ναι» Και τούτο αυτού λέγοντος εκεί
νη, άφνω ιέρας επεισπηδήσας, τους οφθαλμούς αυτού εξώ
ρυξεν. Ούτως άρα και υμείς πείσεσθε,ει ψευδώς μου κατα
μαρτυρήσεσθε.»
Μηδενός ούν τον Ιχνηλάτην καταδικάσαι ισχύσαντος έξ
εκείνων, αύθις εφρουρήθη επί ημέρας επτά. Η δε μήτηρ τού
λέοντος έντώ μεταξύ προς τον λέοντα έφη «Eι τον ασεβέ
στατον τούτον του εγλήματος αφήσης, ίσθι, ώς έκαστος των
υπό σε (όπερ κάκείνος βούλεται) άνυποστόλως διαπράξεται
τά όμοια, πληροφορούμενος τώ μή αποτίσαι ευθύνας, ών
ν - Ν. - - - ν ν γν ο ν
ιδί μητρός,
έπραξεν.» Ιδών ού ο λέων την ένστασιν της ιδίας
προσέταξεν αναιρεθήνα τον Ιχνηλάτην. Εται ο φιλόσοφος
--
α
2.
είπε: «Σκοπητέον, και στέον τα τοιαύτα πάς γαρ ο καθ

έτερον δόλον συρράπτων, έαυτώ λέληθε το κακόν άρχιτε
κτονών. »
ΤΜΗΜΑ ΤΡΙΤΟΝ,
4. Ι
Ο δε Βασιλεύς έφη, «Eγνων υποδείγματα λοι τά τοιαύτα
πόν ανάγγειλόν μοί υπόδειγμα τινών αντιφλούντων άλ

λήλους, και τη φιλία άει συστοιχούντων.»
Ο δε φιλόσοφος είπε: «Του όντος φίλου πιστού αντάλ
λαγμα των όντων ουδέν και δείγμα τούτου σαφέστατον το
του κόρακος, μυός, δορκάδος τε, και χελώνης. Λέγεται γαρ,
ώς έν τινι χώρω τόπος ήν προς θήραν επιτήδειος, εις όν
συχνοί παρεγένοντο θήρευταί ήν δε εκείσε και δένδρον μέ
γα, υψηρεφές τε, και ευσκόφυλλον και τούτω ενεφώλευσε
κόραξ, ως ιδών εκ του δένδρου τον θηρευτην, τώ μεν δαν
κτύλω δίκτυο, τη δε χειρί ράβδον κατέχοντα, έδειλίασε

μεν έμμεναι μέντοι γε, έκρινε και θεάσασθαι τον θηρευτην,
τι μέλλει διαπράξασθαι. Tού δε θηρευτού το δίκτυον εξα
πλώσαντος, περιστερά τις των άλλων προκρίτους θεασαμένη
τους κόκκους, έμπέπτωκεν αυτώ μετά των υπ' αυτήν λοι
πών περιστερών. Ησθη ούν ο θηρευτής τη θήρα αι δε περι
στερα ήρξαντο συνταράττεσθαι, και εκάστη την ιδίαν πραγ
ματεύεσθαι σωτηρίαν. Η δε τούτων οδηγός, «Μη θορυβεί
σθε, ώ αύτα, έφη, αλλ' όμου άλλήλας συνασπισώμεθα, εί
στοτε
δυνηθείημεν το δίκτυον.» Ηραν ούν εις τον αέ
ρα το δίκτυον όπερ θηρευτής έθαύμασε μεν, ουκ
απέγνω δέ ηκολούθησε δε μάλλον αυταίς πετομένας, προσ
δοκία, του μη επί πολύ προήκειν αυτάς,
ό ούν κόρας τοιαύτα ιδών, δεν έγνω έψεσθαι ταύτας,
και όψεσθαι, όπη καταντήσωσιν. Η δε προέχουσα των περι
στερών, επόμενον τον θηρευτην δρώσα, έφη προς τας λοιπάς
«Ο θηρευτής ούτος, ώς οράτε, έπεται ημίν και ει κατά πε
δίoν την πτήσιν ποιησόμεθα, ουκ απόσχοντο ακολουθών"
ει δε επ' ορέων και δυσβάτων τόπων, τάχισ’ άν ημών απο
γνώ. Προς δε τούτοις υπο ταύτην την οδον έχω φίλον και
είγ΄ εις τούτον απέλθωμεν, αυτός ήμων τα δεσμά διαρρήξει,
και τούτων ελευθερώσει.» ό γούν θηρευτής απογνούς υπέ
στρεψεν. Ηκολούθει δε άρα ο κόραξ, άμα τον τρόπον της αυτών

σωτηρίας μαθησόμενος, και τον φίλον αυταίς θεασόμενος Ως
ούν επί την του μυός γεγόνασι κατάδυσν, κατήλθον. Ο δε
μύς εξελθών, και ιδών την περιστεράν, ήσθη λίαν, και φη
σι: «Τις σε τοις τοιούτοις, ώ, φιλτάτη, ενέπλεξεδονούς;» Η
δε, «Ουκ οίσθά, φησί, ώς τα αγαθά και τα φαύλα τη πε
πρωμένη υπόκεινται; Η ειμαρμένη τους τοιούτοις περιέ
πλεξε, και προς τους κόκκους ώδήγησε, και τή του δέοντος
αβλεψία περιέπερεν, ώστε με τη δικτύω, συμπεπλέχθαι,
ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ, ΤΜΗΜΑ Γ. 45
ουκ ούν θαυμαστών τοιούτω περιπεσείν με 3,συμπτώματι

η εν
μείζονες γαρ, ή έγωγε, μείζοσι περιέπεσον. Εσθ' ότε γαρ
ήλιος τη σελήνη επισκοτούμενος εκλείπει, και η σελήνη τή
ν ν ν --
- - - - ο ν
βά
σκιά της γης συγκαλύπτεται, και ο θαλάστιος χθύς εκ βά
ε - 2 -
θους του ύδατος αρπάζεται, και τα πετεινά, ή εξ αέρος - ν
-
κατάγεται, ή εις γην όντα συλλαμβάνεται, ότε ορισθή το

τοιούτον, και δί ου πολλάκις ο ασύνετος τυγχάνει τών κατά
σκοπόν.»
Ταύτα λεγούσης της περιστεράς, ήρξατο ο μύς τους δε

- γι -ν
σμούς κατεσθίεν, και λύειν. Η δε περίτερα, «Αρξαι πρωτον,

α ν ν ν
ώ φίλος, έφη, τας υπ έμε ελευθερούν, είτα εμέ» Του δε μυός

λαβόντος τους αυτής λόγους, αλλ' έπιειμένου
και λύοντος αυτήν. «Μή με μέμφη, φησίν, ώ, μύ, υπέρ ών
σου επιτάσσω. Επει γαρ υπ' έμε αυτα τυγχάνουσιν ούσα,
επωφείλεται ταύτας ή παρ' έμού πρόνοια ευγνωμόνως γάρ
μοι υπηρέτησαν, και διά της τούτων συμμαχίας των
του θηρευτού παγίδων ανώτερα γεγόναμεν. Δέδια δε προς
τούτοις, μήπως προτέραν με λύων άπεποις, και τινα τούτων
αν ν
4 ----- - --- - - ν
άλυτον εάσης ε γαρ έγωγε μόνη καταληφθώ, αναγκασθήση

τού δεσμού απολύειν με.» Ο δέιμύς επεν, «Ουτοί σου οι λό
γοι επι πλεόν σε φιλεν τους οικείους, και τους υπό σε διε
ρεθίζουσιν.» Ειπών δε ταύτα έλυσε πάσας, και λυθείσα επε
τάσθησαν.
Ιδών ούν ο κόραξ το πραχθέν, έπι την τού μυός μυω
ξαν παρεγένετο, και έφώνησε τούτον. ό δε μύς έφη «Τις εΐ
φίλτατε;» Του δε, εγώ είμ,ειπόντος, και ιδών σου την προς
τους φίλους διάθεσιν, έδοξε μο φιλιωθήναι σοι, και επί
τούτο προσήλθόν σοι, έφη ο μυς «Τί κοινών εμοί τε και
σου; τον γάρ νουνεχή ου τα αδύνατα επιζητεΐν χρή. Ο γάρ
αδυνάτος επιχειρών, τώ καθ' ύδατος άμαξαν έλκοντι έρικε,
και επί ξηράς πλοιον πώς γάρ σοι έσομαι φίλος, βρώσις
υπάρχων σοι;» Ο δε κόραξ, «Διάκρινον, έφη, τώ λογισμώ τα

εικότα, ουδέν γάρ μοι λυσιτελεί το διά σου τραφήνα με.
Πολύ γάρ μοι ονησιμώτερον το τοις ζώσι συνεναίσε, και
συνεργείν μοι ενάπασιν ουδεί ούν σε κενόν με αποπέμψα
σθαι των ελπίδων. Πεπληροφόρημα γάρ σου την περί τους
φίλους εύνοιαν, καν μη σύ ταύτην μοι υπέδειξας ή γαρ του
σπουδαίου αρετή τή του μόσχου έρικεν ευωδία, ή και
καλυπτομένη διαχείται, και κατάδηλος γίνεται.» Και ο μύς
είπε, «Mεγίστη εστίν η φυσική έχθρα, αύτη δε διττή έστιν
ή μεν αντεριστική λεγομένη, ώς ή του λέοντος και του
ελέφαντος ή δε φευκτήτε και διωκτη, ώς ή της γαλής,
και του μυός. Και ουδεί πιστεύειν εχθρούς το γαρ ύδωρ,
καν πυρ θερμανθή, την οικείαν ουκ αποβάλλει φύσιν, ουδε
ενούται τώ πυρί σβέννυσι γαρ τούτο επιχεόμενον.» Ο δε
κόραξ «Eγνων, φησιν, ά λέγεις, αλλ' ή έμή πρός σε φιλία ου
τοιαύτη γενήσεται παγία δε μάλλον, και στερέμνιος. Ωσπερ
γαρ το χρυσούν σκεύος δυσκέδαστόν έστι, και εύκατασκεύα
στον, το δε οστράκινον εύθρυπτον μεν, δυσανάκτητον δέ ού
τως και η ειλικρινής καρδία και φιλία δυσμετάβλητος και
ευανάδοτος, η δε μη καθαρά εύφθαρτός τε και δυσίατος.»
ό δε μύς, «Δέχομαι σου, φησί, την φιλίαν, έπει ουδέποτέ
τινα τών δεομένων μου κενών απέπεμψα, αλλά τούτοις τους
λόγος έμαυτώ, ήσοι την απολογίαν έποιησάμην. Eι γάρ ποτε

καιρού ανατρέψεις τας ημετέρας συνθήκας, ουκ άν έχος ει
πείν, «ευρών τον μύν ασύνετον, ήπάτησα τούτον, και εδελέα
σα.» Eίτα προκύψαντι της οικείας μυωξίας έφη ο κόραξ,
μη τέλειον εξέρχη πρός με;» ό δε μύς επεν. «Οι εν τω βίω
αναστρεφόμενοι κατά δύο τρόπους αλλήλους αντιφλούσιν οι
μεν κατά την ψυχήν, οι δε κατά την χρείαν. Κατά ψυχήν
μεν φιλούσαν οι ουδι' άλλο τι τον φίλον φλούσιν, ή διά την
αυτού ψυχήν, οι δε καταχρείαν φιλούντες, ένεκά τινος τών
ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ, ΤΜΗΜΑ Γ. ή7
βιωτικών πραγμάτων την φιλίαν συνιστώσα. Και εοίκασιν

ουτοι θηρευτή, ος υπορρίπτει τον στον δέλεαρ τους πετει
νοις, ου φιλοτιμούμενος, αλλ' εαυτώ το συμφέρον θηρώ
μενος. Eγωγε δ’ ούν, ού δι, άλλο τι, ή διά σεαυτόν
ώθην σου και ουδέν έτερον κωλύει με της πρός σε εξελεύ
σεως, αλλ' ή το δεδομένα με τους ομοειδείς και ομοίους
σοι την φύσιν, κατά δε την γνώμην διαλλάττοντας» ό δε
κόραξ έφη. «Μη φοβού τούτων ένεκα της γάρ ειλικρινούς φι
λίας τεκμήριον, το φιλιούσθαι τώ φίλω τού φίλου, και έχ
θραίνεσθαι τώ έχθρώ, αυτού κάμού σε ποθούντος, και οι
μετ' έμού σε ποθήσουσι.» Ταύτα είπόντος του κόρακος, εξήλ
θεν ο μύς, και η φιλία εν αυτοίς επαγιώθη.
Μετά δέ τινας ημέρας έφη ο κόραξ, «Oρώ σου την κατά
δυσν πλησίον της οδού, και δέδοκα, μη δι εμού διαγνω
σθή σου ή κατοίκησις αλλ' οίδα τόπον κεχωρισμένον, έν
ώ ιχθύες πολλοί, και έτερα διατροφα δαψιλείς υπάρχουσιν
εστί δέ μοι κακεί και φίλη χελώνη, και βούλομαι εκείσε
απελθείν και συνδιάγειν.» Ο δε μύς, «Συμπορεύσομαι σοί,
φησε κάγώ, βούλομαι γάρ τον τόπον έκείνον ειδέναι ν',
όταν τούτον εάσω, περί τίνος άλλου διαγωγήν, εις εκείνον
απέλθω.» Λαβών ούν ο κόραξ τον μύν διά της ουράς, άπή
γαγε τούτον επί την πηγή, έν ή η χελώνη διηγεν. Ως ούν
είδεν αυτή τον κόρακα, μύν επιφερόμενον, έδοξεν αλλότριον
τούτον είναι και δειλιάσασα υπεκρύβη τώ ύδατ. Θείς ούν
ο κόραξ, τον μύν επί της γης, ονομαστι την χελώνην προσε
καλέσατο. Η δε την τού φίλου φωνην γνωρίσασα, εξήλθε
προς αυτόν, και ηρώτησε, πόθεν παρεγένετο, ό δε ανήγ
γειλεν αυτή πάντα, και φησε προς τον μύν «Υπέσχου μο,
ότε τα ενταύθα καταλάβωμεν, αναγγελα περί τίνων των
κατά σε.»
Ο δε μύς έφη: «Εγώ την πρώτην εποιησάμην οκησιν

παρά τινι μοναχώ, και ήσθιον λάθρα, ά ήτοίμαζεν εαυτώ

εδέσματα, και κορεννύμενος ελάμβαναν, ά και τους λοιπούς
παρετίθουν μυσι. Και πολλάκις ο μοναχός, άναρτήσας πασ–
σάλω τινί την οικείαν τροφήν, ουκ ηδυνήθη την εξ έμού
φυγείν βλάβη». Ξένος δέ τις καταλύσας παρ' αυτώ, ήρξαντο
άλλήλοις προσομιλεν διά μέσου δε ο μοναχός τας χείρας
έκρότε, έμε δεδιττόμενος, ό δε ξένος ευθύς ήρετο την αι
τίαν τού κρότου των χειρών. Και ο μοναχός έφη «Ερωτάς
με, διήν αιτίαν ποιώ τούτο; Καγώσοι λέγω, ότι εν τη
οικία μου έστί τις μυς, βλάπτων με τα μέγιστα έσθίει γαρ
το βρώμά μου, και διαφθείρει αυτό. «Και ο ξένος, «Πολλοί
εισιν, έφη, οι μύες, ή εις μόνος;» Ο δε μόναχος έφη: «Οι μεν
μύες πολλοί εισιν ενός δ' εγώ βλάπτομαι τα μέγισα»
και ανήγγειλεν αυτώ τά κατ' εμέ.
ό δε ξένος είπε, «Μιά των ημερών εγώ, και τινες άλλοι
κατελύσαμεν εν τη πόλει, και δειπνήσαντες εκοιμήθημεν
ήν δε μεταξύ ημών παραπέτασμα. Ηκουον δε του οικοδε
σπότου προς την γυναίκα αυτού λέγοντος «Βούλομαι
εγώ αύριον καλέσαι τούτους.» Και η γυνή «Πώς δύνασαι,
φησε, τούτο ποιήσαι, μηδέν περισσεύων, μήτε τροφήν έχων
έν τώ οίκω σου, πάντα γάρ καταναλίσκεις;» ό δε ανήρ
έφη «Mή σοι μελέτω περί των δαπανηθέντων, οι γαρ θη
σαυρίζοντες άνθρωποι και πλεονεκτούντες, άπολλύουσιν εαυ
τούς, ώς ο λύκος. Λέγεται γάρ, ώς θηρευτής τις εξήλθε θη
ρεύσων, τόξον φέρων, και βέλη και συναντήσας δορκάδι,
έτρωσεν αυτήν, και άρας ταύτην υπέστρεψεν εις τον οίκον
αυτού. Και πάλιν συναντήσας χοίρω, έρριψε κατ' αυτού το
βέλος, ο δε χοίρος εισπηδήσας έτρωσε καρίως τον θηρευτήν.
Πεσόντες ούν άμφω έτεθνήκασιν έπεσε δε και το τόξον,
ώσπερ ήν μετά της φαρέτρας πλήρες μετά βέλους. Τύχη
δέ τινι λύκος ελθών, και ιδών τούτους τεθνήκότας λιπαρούς
ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ, ΤΜΗΜΑ Γ'. 49
τε πάνυ, και παχείς, είπεν εν εαυτώ μη φανούμαι σήμερον

γαστριμαργος, αλλά φυλάξω τούτους έμαυτώ ταύτα γάρ
τα ευρεθέντα μου βρώματα θησαυρίσω, και άρκεσθώ ταύτη
τη ημέρα μόνη τη τού τόξου χορδή και άψάμενος του τό
ξου, θέλων ταύτην καταφαγείν, απεπήδησε το βέλος, και
έτρωσεν αυτού την καρδίαν, και πεσών απέψυξεν. Ούτως
άρα και οι πλεονέκται διά μόχθων τινών κατατελευτώσιν.
Η δε λέγει αυτών Απελθε λοιπόν, και κάλεσαι πόσους βουλει
έχουσα γαρ ορυζην και σήσαμον, απέρχομαι ευτρεπίσουσα
αυτά. » Καθαρίσασα ούν το σήσαμον εκείνη, ήπλωσεν αυτό
έν τώ ηλίω, τού ξηρανθήνα, ασχολουμένης δε αυτής εφ'
έτερα, ελθών ο κύων ούρησεν εν τω σησάμω. Ιδούσα δε
τούτο ή γυνή έβδελύχθη, και λαβούσα το μη κεκαθαρμένον
σήσαμον, έμιξε μετά τού κεκαθαρμένου επίσης, Εγώ δε
πάντα έβλεπον, παρών εκεϊσε, και ήκουσά τινος τών υπό
τών συν έμοί λέγοντας: «Αύτη ή γυνή διαιτίαντινά κατέμιξε
το καθαρών αυτής σήσαμοντώ μή κεκαθαρμένω.»
Ούτω και ο μύς ούτος ο αναιδής, ουκ άνευ αιτίας των
τοιούτων κατατολμά αλλ’ έρευνήσομεν όμου τα κατ' αυτόν,
και κατορύξωμεν την είσδυσιν αυτού.» Ετυχον δε την καύτα
εγώ έν έτέρα οπή, ακούων των λεγομένων παρ’ αυτού, ήσαν

δε εν τή έμή μυωξία χρυσού νομίσματα χίλια, άτινα υπε
στρώννυον έμαυτώ, και μέγα έπι τούτοις έφρόνουν. Και κα
τορύξαντες εκείνοι την όπην, και ευρόντες τον χρυσών, αφεί
λοντο τούτον, και είπαν «όχρυσός δερέθιζε τον μύν, και
διανίστα των τοιούτων κατατoλμάν και όψη από γε τού
παρόντος, ώς ανίσχυρος όμύς και αδύνατος γενήσεται. Και
ευθέως κατεβλήθη μου ή έπαρσις, και απέλειπέ με ή οίησις,
και κατεφρονήθην υπό των μυών και μέλλων τη εξής είσπη
δήσαι τη χύτρα τών εδεσμάτων, ουκ ηδυνήθην και διά τούτο
αντέστησάνμοι και οι λοιποί μύες, και εχθροί μοι έγένοντο,
Εγώ δε έθαύμαζον, όπως διά των χρυσών και οι φίλοι,

και οι συγγενείς και οι υπήκοοι συνίστανται, αλλ' ουδε αυτή
·ή αγαθή προαίρεσις δείκνυται, ει μη δί αυτού. Και μήν και
όλογισμός, και η ισχύς δι αυτού επιγίνονται ο δε τούτου

άπορώνου δύναται τι των εφετών καταλήψασθαι. Και έμνή
σθηνώς καλώς ειρηκεν ο ειπών ότι δεν χρημάτων, και άνευ
τούτων ουδέν έστι γενέσθαι τών δεόντων και ώς χρή πε
γίην, φεύγοντα, (εαυτόν) εις μεγακήτεαπό τον ρίπτειν και
ότι το ολίγον ύδωρ αδύνατον τον οικείον τόπον, ό έστι την θά
λατταν, καταλαβείν. Ο γάρ πενία συζών, κινδύνων κατα
τολμά, και άμαρτήμασιν επιχειρεί διά πολλάκις απόλ
λυσι και την ένταύθα ζωή, και την εκείσε απόλαυσιν ό
γάρ τών αναγκαίων επιδεής λυπηρός γίνεται, και τοιούτος
γενόμενος μισείται και μισούμενος επί πλέον λυπείται, και
λυπούμενος ουκ ευφρονεί ού φρονών δε εύ, τά συμφέροντα
αυτώ ουκ εργάζεται. Είδονδιότι, όσα παρά τους πλουσίοις εί,
σιν έπαινετά, παρά τους πένησιν όντα τα τοιαύτα μεμπτά,
ειγάρ ό πένης άνδρειος τύχοι ών, θρασύς και ριψοκίνδυνος
όνομάζεται ει δε ευμετάδοτος, άσωτός τε και ευδάπανος,
είδε πράος και προσηνής, αδύνατος είδε και ειδήμων, ηλι
θιος είδε λόγιος, φλύαρος ει δε σιωπηλός, ανόητος. Και
άμεινον του βίου προαπελθεν, ή τον ήλιον και τον επόντα
αιχύνης κτήσασθαι μάρτυρας και μάλιστα, όταν τις πρός τινα
τών εξουσιαστών ποιείται την αίτησιν.
Ταύτα διαλογιζόμενος είδον τον ξένον, ότε την του χρυ
σού εποιείτο διαίρεσιν, έν τινι βαλαντίω το ίδιονέμβαλόντα
μέρος, και υπό τή κεφαλή αποκρύψαντα και δεν ωήθην
τούτο λάθρα έλκύσα, δοκών τούτον τώ ύπνω κατέχεσθαι.
Εκείνος δε έξυπνος ών, λαβών τή χειρί κλάδον τινα αυτού
προκείμενον, έτυψέμε κατά κεφαλής, κακείθεν υπέστρεψα
ειτα πάλιν τού βαλαντίου κατετόλμησα, και πάλιν ιδών έτυ
ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ, ΤΜΗΜΑ Γ'. 5ή
ψέμε τώ κλάδο κατά κεφαλής σφοδρότερον, και ευθύς αίμα

έβύημοι έκτών βινών, και λειποθυμία μοι έγένετο, και μό
λις έλκων έμαυτόν κατέλαβαν την όπην, και άφωνος έκει
ήν ώρας ικανάς. Και έμίσησα τότε τον χρυσόν, ώς μηδε ακού
σαι ανέχεσθαι με μνείαν χρυσού και έγνων, ώς πάντων α

τίον των κακών, των έντώβίω, ή πλεονεκτικωτάτη γνώμη
και ο έχων ταύτην, βάον άν τών τε κατά γήν, τών τε κατά
θάλατταν κατατολμήσειεν, είπερ ό λελογισμένος μόλις έπιχει
ρήσει λαβείν έτοιμον χρυσών προκείμενον. Πεπληροφόρημα

δε,ώς ουκ έστι μείζον της αυταρκείας αγαθών, και ώς εκείνω
μάλιστα ή καρτερία, και η υπομονή έπεται, και έπαινείται,
έν οίς ουκ έστι πόρον, η δίοδον έφευρείν, λέγεται γάρ, ώς
πρώτη τών αρετών ή ελεημοσύνη, και εξαίρετον χρήμα της
φιλίας, το άπλοϊκώς φέρεσθαι, και αρχή φρονήσεως, το γνώνα
τα έσόμενα και μην και προτίστη ευθυμία, το μη αδυνάτος
επιχειρείν. Διά ταύτα μεν μετήμειψα τον βίον τον έμών, άν
ταλλαξάμενος τού ένοικήμασι λαμπρούς την έρημίαν οικείν.
Είχαν δε και φίλην περιστερά», ήτις προτού κόρακος έφιλιώθη
μοι, έπειτα δή ουδεμία τέρψις έστιν εν τω βίω, ώς τα άρ
κούντα επιζητεΐν βάδια γάρ ταύτα τώ βουλομένω παντί,
ώς της μακαρίας φύσεως δαψιλώς προσφερούσης αυτά την
αναγκαίαν φημι τροφήν και το ύδωρ. Eι γάρ υποθώμεθάτινα
τού κόσμου παντός κυριεύσαντα, ουκ άν ούτος τούτων άπάν
των άπώνατο, πλην των ελαχίστων. Ταύτα διαλογιζόμενος
συνοδοιπορήσας, και σε αύθις φίλη» προσελαβόμην Σ)
Η δε χελώνη υπολαβούσα είπεν: «Eγνων, άπερ διεξήλθες
κάλλιστάτε και τελειώτατα, και εδόν σε έναυλον διατη
ρούνται την μνήμην των επιγνομένων σοι δεινών και δει
ΟΕ
ειδέναι, ώς ή πράξις κοσμεί τους λόγους, και ο άρρωστος,
ει μη χρήσεται, οις οίδεν έαυτόν ώφελείσθαι, εις κενών αν
Ε
η ή γνώσις αυτώ, μη δυναμένω ταύτης της νόσου εκεί
4"
κουφισμόν. Mή ούν φρόντιζε του οίκοι πλούτου, ο γάρ μεγα

λόνους ανήρ, και χωρίς τούτου, σεβάζεται παρά πάντων,
ώς ό κοιμώμενος λέων ό δε ασύνετος πλούσιος ατιμάζεται,
και παροράτα, ώσπερ και ο περιδέραια χρυσά περικείμενος
κύων, μήτε περί της ξενιτείας σου διαλογίζου και άλαζω
νεύου, ουδείς γαρ τών συνετών ξένος. Mή ούν μνημόνευετών
προτέρων, λέγων, ώς ής ποτε όλβιος, και γέγονας ήπορη
μένος το γαρ εν γενέσει και φθορά εύροή έστι και άπορ
βοή, καθάπερ τις σφαίρα, τάχιστα μετακινουμένη και μεταβ
ριπτομένη. Λέγεται γάρ, ώς ταύτα τών άλλων αστατώτερα
το του νέου φρόνημα, ή τών μοχθηρών ανδρών ομιλία, ότών
γυναικών έρως, ό ψευδής έπαινος, και ο πλούτος, ό δένου
νεχής και φρόνιμος, ούτε τη τούτου δαψιλεία επιτέρπεται,
ούτε μήναλύει τη ολιγότητα.» Ως ούν ήκουσενό όραξ την
τής χελώνης διάλεξιν, ήσθη επί τούτω, και είπεν: «Ως ουδέν
ήδύτερόν έστι φίλο της των φίλων συναντιλήψεως, και συ
ναγαλλιάσεως ουδείς γάρ έτερος σπουδαίου ανδρός αντέχε
ται, ει μη ο σπουδαίος ώσπερ ουδέν έτερον έγείρει πεσόντα
τον ελέφαντα, ειμή ο ελέφας.»
Ταύτα και τούτοις παραπλήσια του κόρακος λέγοντος,
δορκάς τις άφνω παραγίνεται, η ιδών ο κόραξ έπι δένδρον
ανέπτη, και ή χελώνη τώ ύδατι περιεκαλύφθη υπεισήλθε
δε και ο μύς κατάδυσίντινα. ό δε κόραξ έφ ύψους άρθεις πε
ριεσκόπει, ει πού τι καταδιώκει την δορκάδα θηρίον και
πανταχόθεν περίβλεψάμενος, ώς ουδέν έθεάσατο, κατήλθε, και
την χελώνην και τον μύν εκάλεσεν, αναγνωρίσας, ώς ουδέν
ύποπτεύεται και προς την δορκάδα είπεν, ώς ουδέν τών θη
ρίων είδε». Η δε χελώνη εξελθούσα, και την δορκάδα, του
πείν μή κατατολμώσαν, πείθει ταύτην πιεν και « Πιέ, φησί,
φιλτάτη, ουδείς γάρ ένταύθα νύν σε καταλαμβάνει και ανάγ
γειλόνιμοι πόθεν ήκες.» Η δε δορκάς έφη «Εδιωκόμην μέχρι
τού νυν παρά των θηρευτών, τόπον έκ τόπου αμείβουσα, και

ένταύθα κατήντητο.» Η δε χελώνη είπε, «Θάβει φιλτάτη
ουδέποτε γαρ θηρευτής παρ' ημίν επεδήμησε, και όμοζώει
μεθ' ημών, ιδού γάρ σοι πρόκειται τροφή δαψιλής, και ύδα
τος νάμα διαφανές.» Ηρεσθήσατο ούν ή δορκάς συνδιαιτά
σθαι, και συνδιάγειν μετ' αυτών, και έποιούντο εκάστοτε την
όμιλίαν και πανδαισίαν υπό δένδρω συνηρεφεί,
Ποτέ γούν ο κόραξ, όμως, και ή χελώνη εις ταυτον συ
νελθόντες, είδον την δορκάδα παγίδι περιπεσούσαν. Και ανα
πτάς ό κόρας είδε ταύτην συμπεπλεγμένην σχοινίω παγίδος
θηρευτού, και υποστρέψας ανήγγγειλε το θεατόν. Η δε χε
λώνη προς τον μύν έφη «Εν σοι ή της ημετέρας δορκάδος
σωτηρία κείται.» ό δε μύς μετά τάχους δραμών την δορ
κάδα κατέλαβε, και ο κόραξ, ομού. «Και πώς, έφασαν, ώ
φιλτάτη, τοις τοιούτοις δεινούς σαυτήν περιέπλεξας » Η δε
είπε: «Και τις απόνατο της οικείας συνέσεως, ότε δει το
ώρισμένον τελεσθήναι;» Ταύτα λεγούσης αυτής, έφθασε και
ή χελώνη, και φησε προς αυτήν ή δορκάς «Τί έδρασας, έλ
θούσα ένταύθα ; εγώ γαρ λυθείσα παρά τού μυός τών δε
σμών, διαδράσω, ώσαύτως και ο κόραξ δι αέρος, και ο μύς
ευρήσει κατάδυσιν συ δε μόνη καταληφθείσα τώ θηρευτή
γενήση φεύ! παρανάλωμα.» Η δε υπολαβούσα έφη. « Aβίωτος
ο μετά την τών φίλων στέρησιν βίος, και τις ετέρα έντού
τω τέρψις καταλμπάνεται;» Ταύτα λεγούσης της χελώνης
έπήλθεν ό θηρευτής, άμα τώ την δορκάδα λυθήνα παρά του
μυός, και αποδράσα. Και ο μεν κόραξ εις τον αέρα απέπτη,
ο δε μύς καταδύσει έκρύβη. Ο δε θηρευτής μόνην την χε
λώνην εύρών, και συλλαβών ταύτην κατέδησεν.
ιδόντες δε ό κόραξ, όμύς, και η δορκάς το γεγονός, σφό
δρα περιαλγειν έοίκασε. Και φησιν ό κόραξ, «ίδε πώς τά του
βίου εξετράπη ημίνι καλώς γαρ έφησεν ο ειπών ώς ότε τις
άπαξ προσκόψει, πολλοίς περιπίπτει συμπτώμασιν. Ουκ ήρ

κειμοι το πατρίδος στερεθήνα, συγγενών, και φίλων απο
πεσέϊν, αλλ' έστερήθην, ομοι! και της φιλτάτης χελώνης,
ήτις οίδε θεσμούς φιλίας τηρείν, Αλλ' έρβέτω το θνητών του
σώματος, και μυρίος περιεστοιχισμένον δεινος, και μηδέ
και
ποτε μένον έν ταυτώ, αλλά λυόμενον εις το διηνεκές,
καταβαλλόμενον. Και ώσπερ ο αστήρ ό ανατέλλων, ου
προσμένει τη ανατολή, αλλά περιφερόμενος διά τάχους δύει,
και ό έωος έσπέριος γίνεται, και το έντή ανατολή μέρος
δύει, και το δυνoν ανατέλλει ούτω τα παρ' ημίν εισιν ευ
μετάβλητα. Ανεμνήσθην ούν έγωγε τών προτέρων μου συμ
φορών διά της παρούσης λύπης, καθάπερ ή έκ τραύματος
ένσκιβωθείσα ουλή, ότε επλήγη τις, όμoύτε και της εκ
της πληγής άλγηδόνος επαισθάνεται, και το πρότερον τραύμα
αύθις, ώς έκ τινος αρχής ανακαινίζεται.»
Η δε δορκάς έφη: «Η ημετέρα φιλτάτη άρτι λυπείται, οι
δέσοι περιώδυνοι λόγοι, καίπερ ρητορείας έχοντα, την χε
λώνην ουκ ώφελούσιν, αλλ' έασον ταύτα, και ευρέ πόρον
ζωής και σωτηρίας. Λέγεται γαρ, ώς ό μεν ανδρείος, έν και
ρώ συμπλοκής ετοιμάζεται, ο δε πιστός εν ταις δόσεσε και
λήψεσι, και οι φίλοι έν καιρώ πειρασμού γνωρίζονται » ό δε
μυς, «Εμοι δοκεί, έφη, συμφέρειν σε την δορκάδα απελθέν,
και ώς νεκραν εν μέσω της οδού των θηρευτών πεπτωκένα,
και επιμαρτυρήσαί σοι την νέκρωσιν τον κόρακα, (έντώ) έπι
καθεσθήναί σοι, και υποκρίνεσθαι έσθίεν τάς σάρκας σου. Οι
μαι γάρ, ώς τούτο θηρευτής αποθήσεται το τόξον
αυτού, και την φαρέτρα», και προσελεύσεται σο. ότε ούν
ίδης τούτον προσεγγίζοντα, αναστάσα σχολιαίτερον βάδιζε,
ελπίδι τού καταλαβείν σε αυτόν υποσαίνουσα, και καταλαμ
βάνοντος,χρώ επί πλέον τήτων ποδών ώκύτητι εν γαρ τώ
οδούσι
μεταξύ έγωγε των δεσμών την χελώνην άπολύσω, τους
ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ, ΤΜΗΜΑ Δ. 55
καταφαγών το δίκτυον.» Η δε δορκάς το προσταχθέν έποίησε,

και ούτω λυθείσα παρά τού μυός ή χελώνη, σώοι άπαντες
οίκαδε επανέζευξαν. Ούτως άρα και οι ορθώς φλούντες των
οικείων φίλων αντέχονται,
ΤΜΗΜΑ ΤΕΤΑΡΤΟΝ.
Μετά ταύτα δε ο Βασιλεύς προς τον φιλόσοφον έφη,

(
Eγνων διά τούτου σου του παραδείγματος τά τής ειλικρινούς
ν και η ν ε ν -
δ
φιλίας, Λοιπόν ανάγγειλόν μοι υποδειγματι, δει τινα
πως σε
- ν 9 ν γν α Λ
η --
παρατηρείν τον έχθρών, εύνοιαν

ς και
υποκρινόμενον.» Σ/ -
ό δε φιλόσοφος έφη: «Ο έχθρώ, καταπιστευόμενος πείσεται

το τών γλαυκών. Λέγεται γάρ, ώς έντινιόρε, έν υπερμε
γέθει δένδρω, κόρακες διήγον χίλιοι, παρ’ ένός κυριευόμενοι,
ν ν ν και η ο μ -
--
δώ διακείμενοι.
και προς τας γλαύκας άει έχθρωδώς δ ό γούν
Νυκτός
αίγλαύκες έπελθούσα τούτοις, πολλούς μεν άπέκτειναν,
ν
αν
ο
ετέρους δε έτραυμάτισαν. Έωθεν δε ό κοράκων βασιλεύς τους

φ 9 , η Σ γχο ν α
-4
έδ
υπ' αυτόν έπισυνάζας, και συνέδριον ίδ
ποιήσας, είπεν: «Είδετε,
ο
άτο των γλαυκών γένος εις ημάς έδρασε, και όπως την
ημετέραν δύναμιν κατετροπώσατο, και όσους απέκτειναν,
και έτραυμάτισαν, τά τε πτερά έτλαν ών δή πάντων χει
ριστον, το κατατολμήσαι ημών, και όψεσθαι δε προς τούτοις
και τα επόμενα.» Ησαν δε παρά τω τοιούτω Βασιλε προ
τοσύμβουλοι πέντε, ών ο εις υπολαβών είπεν: «Ουδέν έτε
ρον σώσει ημάς ταύτης της επιδρομής άλλο, ή το φυγείν,
και την ένταύθα διατριβήν καταλιπείν, και τον έπι ξένης
βίον ασπάζεσθαι, μή έξών επί τους πολεμίους αντιπαρατάτ
τεσθαι.»
ό δε
έτερος έφη «Ουκρίνω συμφέρον είναι έπι τοσούτον
υπο μιάς προσβολής ταπεινωθέντας, την πατρίδα καταλιπείν, Σ
ν ν » α Αν
και τον επί ξένης ασπάζεσθαι βίον αλλ' ετοιμάζεσθε, ώφί

λοι, και προς αγώνα αποδύεσθε, και είπoτε οι εχθροί έπε

λεύσονται, συμπλακήνα δεν τούτοις, και φυλάττεσθαι το
εισδύναι τούτους μέσον ήμών. Και ει μεν νικήσωμεν ταύτας,
είτ’ ούν άμεμπτοι περί την πρώτη προσβολήν έσόμεθα.»
ό δε τρίτος είπεν: «Ου καλώς, ώΒασιλε, οι τοιούτοι λέ
γουσιν, αλλά δεν ήμας αναμαθεν, ει βούλονται οι εχθροί
ήμών φιλιωθήναι ήμύν, και σπονδας ειρηνικάς ποιήσασθαι διά
δώρων υπαγόμενοι, άδη και πέμψομεν αυτοίς, και αμεριμνως
βιώσομεν άει γαρ οι Βασιλεις περί των οικείων χωρών δε
δότες, και προς τους εχθρούς αδυνατούντες, αντάλλαγμα
ποιούνται τον χρυσών, δι' ού συντηρούσε τους υπ' αυτούς.»
ό δε τέταρτος έφη, «Ου καλώς βουλεύη, αλλά κρείττόν
έστι τώβίω στενούσθαι και ώδινάσθαι, ή τοσούτον τοις έχ
θροις υποπεσεΐν, ών κρείττονές έσμεν και τιμιώτεροι, Αλλ'
εϊ και τούτο, ο παραινείς, ποιήσομεν, ουκ αρκεσθήσονται
τους ολίγοις, αλλά τα υπέρ δύναμιν επιζητήσουσι. Λέγεται
γάρ, ώς δεί προ της χρείας τους έχθρούς διά μετρίων αφέλ
κεσθαι δώρων προς φιλίαν, μή μην διά πολλών, τούτο γάρ
μεν την έκείνων δύναμιν έπιτείνει, την δ' ημετέραν έκλύσει.
Της γάρ έν ήλιω ισταμένης ράβδου μετρία κλίσης την σκιάν
επιτείνει, ή δε άμετρος ταύτην συστέλλει δει ούν και την
ειρήνην άσπάζεσθαι, και το πολεμεν.»
ό δε πέμπτος είπεν «ου δυνατόν ήμνέστι το πολεμεν,
Α
κ.
επικρατέστερα γαρ ημών αι γλαύκες. Ο γάρ αγνοών, έαυτόν

μάλλον, ή τους έναντίους έβλαψεν εϊ τάχα ό συνετός ουκ
αδύνατόν ποτε λογίζεται τον εχθρό». Eγωγε ούν και νυν τε
και πρότερον τον έχθρον δέδοκα, και προτούτου έδεδοίκειν
ουδείς γάρ έχέφρων ανήρ του ιδίου έχθρού περιφρονεί, ούπερ
διάγει Και ό άριστος στρατηγός, έτέρας μηχανής ουχ
αιρείται το πολεμεν, εν πάσι γαρ τοις άλλοις αι δαπάναι
περί πλούτον, ένδετώ πολέμω περί αυτάς τε ψυχάς» όδε
Βασιλεύς έφη «Eι το πολεμεν ου συναινείς, τι έτερον προ

τρέπεις;» Ο δε είπε: «Δεί σε, ώ βασιλεύ, συμβούλος χρήσα
σθαι τους υπόσε συνετωτάτος ή γαρ άριστη βουλή μυρίων
στρατευμάτων και παρασκευών επικρατεστέρα έστι, και προ
τίθησιν αυτή σκοπούς όνησίμους τώβίω, ώσπερ οι ποταμοί
τώ θαλαττίω ύδατι. Και ουδέποτε νουνεχής την του έχθρού
δύναμιν και πονηρίαν έπι βλάβη επάγεται, και όσα και οια
βούλεται εν τοις προς αυτόν στρατεύμασι χρήσηται, και έπι
τηδείος και παρασκευας. Επει ούν μοί συμβούλω έχρήσω,

ώ Βασιλεύ, βούλομαί σοι δίαιτες και δημοσία προσομιλήσαι,
και δημοσία μεν λέγω σοι, ότι καθάπερ ου συνορώ λυσιτελές
το πολεμεν, ούτως ουδε το φόρους τελεϊν, και υπόπτωσιν
τοιαύτην ασπάζεσθαι ό γάρ μεγαλόνους ανήρ αιρείται μάλ
λον μετά δόξης θάνατον, ή την έν ατιμία ζωήν. Mή ούν άμε
λήσης και αναβάλη περί τα τοιαύτα, άει γαρ αμφιβολοερ
γός ανήρ άτησε παλαίει, κατά τον ποιητήν. Ιδία δέσοι
διαλέξομαι, ότι ακούω τών πάλαι λεγόντων, ώς οι Βασιλείς
τροπαιούχοι γίνονται διά της αρίστης οικονομίας ή δε άρι
στη οικονομία επιγίνεται διά της πολυειδούς βουλής ή δε
βουλή ενεργεστέρα γίνεται, ότε μη έκφαυλισθή Εκφαυλ
ζεται δε τα μυστήρια εξόχως ή παρά του προσκαλούντος
εις την συμβουλήν, ή παρά των καλουμένων, ή διά των ταύτα
συνεργούντων, ή παρά τών εις πρεσβείαν αποστελλομένων,
ή παρά τών τα επόμενα τισ τών προδήλων έργων συντη
ρούντων, ή παρά των ουκ ορθώς συλλογιζομένων, και στο
χαζομένων, ό δε το οικείον μυστήριο, συντηρών κατά δύο
τρόπους ώφελείται ή γάρ τυγχάνει τού έφετού, ή αποτυγ
χάνων, την της ατυχίας μεμψιν έκφεύγει. Ού δει δε τον
προσκαλούνται εις την συμβουλήν, συνετώτατον όντα, τών
προσκαλουμένων τους λόγους περιφρονείν βεβαιούται γαρ,
και προστίθεται δια τούτων ή του λογισμού αυτού άκρίβεια,
58 ΣΤΕΦΑΝΙΤΙΕΣ ΚΑΙ
Eι γαρ ο Βασιλεύς συντηρεί τα οικεία μυστήρια, και ανδράσι

νουνεχέσι προς τας οικονομίας χρήσηται, φοβερός έστα τους
πολλοίς, και την διάνοιαν ακατάληπτος. Και ει την του ευ
νοούντος και ευγνωμονούντος ενέργειαν μη παρορά, μήτε τά
παρά τινος ήμαρτημένα παρατρέχει, ούτως έν άπασιν ευοδω
θήσεται, και κράτιστος έσται. Τάξις δέ έστιν εν τοις μυστη
στηρίοις, τα μεν γαρ δύο, τα δε και επέκεινα ακουστάς έπι
δέχεται. Ενώ δέσο μέλλω αναγγείλα, δεί στομάτων μεν
δύω, ώτα δε τέσσαρα συνδραμένβούλομαι.»
Ταύτα ακούσας ο βασιλεύς ανέστη, και κατά μόνας αυτώ
προσωμίλησε, και ήρώτησε περί της αιτίας της μεγίστης έχ
θρας. “Ο δε πρωτοσύμβουλος έφη, «Η αρχή της ενέξεως τοιά
δε έστί, λέγεται γαρ, ότι πετεινών ποτε γένος τι συναθροι
σθεν ανηγόρευε γλαύκά τινα έαυτος Βασιλέα. Κόραξ δέτις,
έκεσε τυχών, έφη «Ειμή τι, ώς ατιμότερον των πετεινών
παρεωράθη υμίν όταώς, γερανός, και περιστερά, και νήττα,
ουκ έδει υμάς το δυσώδες τούτο ζώον αναγορεύσαι όμού
τεγάρ και το της ψυχής κάλλος αφήρητα, και άνουν έστι,
και ασύνετον, και οργίλον, και άτακτον, και όψεως ημερινής
έστερημένον, και δόλιον, και πανούργον και ό, δή πάντων
χείριστον, ου δύναται τι των πτηνών αυτώ προσεγγίσαι, διά
την αυτού οίησίν τε και υπερηφανία», και πονηρίαν. Και γαρ
ο Βασιλεύς, είτύχοι ασύνετος, οι και πλησιάζοντες
αυτώ, εάν νουνεχείς ώσι και σώφρονες, ή βασιλεία αυτού απα
ράλλακτος μένει, και ευθύνονται τα πράγματα αυτού, ώσπερ
έκείνου τού
λαγωού, τού πορευθέντος αφ' εαυτού προς τους
ελέφαντας εκ προσώπου του φέγγους, και κατορθωκότος τα
πράγματα τού Βασιλέως συν πάσι τους υπ' αυτόν.»
Tών δε, και πώς ήν τούτο; πυθομένων, ο κόραξ έφη
προς αυτούς «Λέγεται, ώς ποτε ανομβρία έγεγόνει μεγίστη,
των πηγέων εκλελοπότων υδάτων, ώστε ξηρανθήνα τα φυτά
πάντα έστενοχωρούντο δε πάντα τα ζώα, εξαιρέτως δε οι

ελέφαντες, και προσελθόντες είπον τώ Βασιλει αυτών «Δέον
έστιν ημάς, ώ Βασιλεύ, μετοικήσαι έν άλλω τινι τόπω χλοη
φόρω και υδατώδει, μήποτε τεθvηξώμεθα ενθάδες». Ο δε Βα
σιλεύς αυτών έπεμψε τινας εξ αυτών του ευρείν έαυτούς
τόπον ανήκοντα. Απελθόντες δε εκείνοι και ευρόντες υπέ
στρεψαν, και ανήγγειλαν τώ Βασιλει, εν τώδε, λέγοντες, τώ
τόπω πηγή ύδατος και χλόη δαψιλής και ευθύς μετοική
σαντες ώκησαν εκεί.
Ησαν δε εν τω τόπω εκείνω οπα λαγωών και προσελ
θόντες οι ελέφαντες κατεπάτησαν εκείσε τους λαγωούς, και
απέκτεινάντινας εξ αυτών. Εν δε τώ υποστρέψαι αυτούς συ
νήχθησαν οι λαγωοί, και ανήγγειλαν τώ Βασιλει αυτών, ά
πεπόνθασε παρά των ελεφάντων, Και ήτήσαντο αυτόν, όπως
γένηται μηχανή τις παρ’ αυτού, του λυτρωθήναι τής έπη
ρείας των ελεφάντων, Αναστάς ούν εις εξ αυτών, έφη: «Εγώ
απελθών προς αυτούς, πείσω τούτους τον ημέτερον έάσαι
χώρον πέμψατε ούν μετ' εμού τινας, ακούσα τους λόγους,
ούς μέλλω ειπείν αυτούς.» Ο δε βασιλεύς των λαγωών είπεν,
«Συ πιστός εί, και ουκ έστιν ημίν χρεία του μετά σου πέμψα
μάρτυρας είδον γάρ την σην προς ημάς εύνοιαν. Απελθε
ούν, και ποιε, και λέγε, άβούλε.» Aνατείλαντος δε του
φέγγους απήλθεν ο λαγωός προς τους ελέφαντας, και φο
βηθείς, μη καταπατηθή αυτών, ανήλθεν έπι τι όρος
υψηλών, και κράξας φωνή μεγάλη έδημηγόρησεν ούτως «ά
Βασιλεύ των ελεφάντων, πρέσβυς πρός σε απεστάλην παρά
του φέγγους συ δε οίδας, ότι ο απεσταλμένος, κάνθρασυ
λογή, αβλαβής μένει. Λέγει σοι το φέγγος άτακτον και
μέμψεως ουκ εκτός, πολεμεν τον δυνατόν τώ αδυνάτων
επαινετότερον δε τον ισοδύναμον τώ ισοδυνάμω. Συ δε ήλθες
έν τώδετώ τόπω, αδικών και βλάπτων τους υπ' έμε λα
γωούς, οι και ασθενέστεροι εισι πάντων των ζώων, και απέ

κτεινας αυτούς, και κατέλυσας αυτών τάς οπας, και έθό
λωσας το ύδωρ, ενώ είμ. Αλλ' ιδού καγώ διά τά ά πε
ποίηκας αυτούς αδίκως, σβεννύω τους οφθαλμούς ύμών και
αποκτενώ υμάς και εντούτοις άπιστες, ώ Βασιλεύ, έλθε
προς την πηγή, και όψει με.» Ακούσας δε ότών ελεφάντων
Βασιλεύς, και οι συν αυτώ πάντες του λαγωού, ώς εκ προ
σώπου του φέγγους, έθαύμασαν και ευθύς αυτός καλέσας τον
λαγων απήλθε συν αυτώ προς την πηγήν. “Ο δε λαγωός
δείξας τώ ελέφαντι το της σελήνης όμοίωμα εν τή πηγή,
«Νίψα, έφη, εκ του ύδατος, και προσεύχου, όπως αξιωθής
της ομιλίας αυτής.» Ο δε Βασιλεύς των ελεφάντων φοβηθείς
είπε: «Μη όργίζου κατ' έμού, Κύριέ μου, ου γαρ έλεύσομαι
έτι ένθάδε, ουδέτις των υπ' εμέ.» Και ούτως απηλλάγησαν
οι λαγωοί της των ελεφάντων βλάβης
Ταύτα υμίν διήλθον διά την οξυθυμίαν και
μεγαλαυχίαν
των γλαυκών, και πονηρίαν αυτών, και ότι ου δύναται τις
προσεγγίσαι αυταίς, ή συμβουλεύσασθαι, ή όμιλήσαι διότι
ουκ εισίν έξ αίματος βασιλικού. Πάλιν δε οι προβάλλοντες
μετά του κακού Βασιλέως διαβολάς τινας, και αδικίας και
πονηρίας, πείσονται το του λαγωού και του σκούρου, παρά
της γαλής.» Τα δε πετεινά είπον «Και πώς ήν τούτο;» Ο δε
κόραξ πάλιν υπολαβών έφη «Εν πλησίον τινος δένδρου όπη
σκούρου ήν δέ μοι ό σκίουρος φίλτατος πάνυ. Συνέβη δε
τον σκίουρον απελθόντα καταλείψα την όπην μόνην, εγώ δε
απελθών εν αυτή, και μη εύρών αυτών, ένεκαρτέρουν και ουχ
υπέστρεφεν, εθλίβην δε μεγάλως περί αυτού. Εξ άλλου δέ
τινος τόπου έλθών λαγωός τις ώκησεν έν τή του σκούρου
οπή. Επανελθών δε εκείνος, και ευρών τον λαγωών, «Εξελθε
μου.» Ο δε λαγωός, μη θέλων εξελθεί,
φησιν, έκι της οικίας
«Ο τόπος ούτος, έφη, έμός ήν το πρώτον, και είβούλε, δικα
Γ ΝΗΛΑΤΗΣγ ΤΜΗΜΑ Δ΄. 64
σθώμεν.» Ο δε έφη. «Εχω επί τούτο μάρτυρας, και πλησίον

ημών έτιν ο δικασής.» Και ο λαγωός, «Και τις έπιν ούτος;»
–«Γαλήτις ασκήτριά, φησινό σκίουρος, παρά τον αιγιαλόν,
ευσεβής και δικαία, μηδέποτέ τίνι όργιζομένη.»– Απέλθωμεν
το γαρούν, φησινό λαγωός, προς αυτήν.» Η δε γαλή τούτους
ιδούσα προς αυτήν έρχομένους, ήρξατο εύχεσθαι και υπο
ψιθυρίζειν, και γονυκλινεν, ότι πανούργος ή», και έβούλετο
7
καταφαγείν αυτούς, ο και έποίησεν. Εγγίσαντες ούν αυτή,

ήρξαντο διαλέγεσθαι και αντιμάχεσθαι. "Ο δε κριτής είπεν
αυτούς «ένα τί, άδελφοι, ούτω μάχεσθε προς αλλήλους; Εγ
γίσατε πρός με, να ακούσωμα υμών, γεγήρακα γαρ, και
τετύφλωμα, και ουκ ακούω. Εγγίσατε πλησίον, και άρατε
τάς φωνάς, όπως νοήσω τα λεχθέντα παρ' υμών.» Οι δε άφρο
νες και τούτο έποίησαν. Ακούσασα δε τα λεχθέντα παρ’ αυ
τών, ήρξατο παραινεν αυτοίς. Οι δε, ακούοντες τις παρα
θαβούντες προσήγγισαν αυτή. Η δε εισπηδήσασα απέ
νέσεις,
κτεινεν αυτούς. Και τούτον τον μύθον έλεξα υμίν, ώ ούτοι,
ότι ή γλαυξ πανούργος τυγχάνει και σαρκοφάγος, και ου
δεί υμάς καταπιστεύσα αυτή.»
Ταύτα ακούσαν το τών πτηνών έκείνο γένος καθείλον
της αρχής την γλαύκα, Καθαιρηθείσα δε ή γλαυξ είπε προς

τον κόρακα «ου σύνοδα έμαυτή, ώκόραξ, ότι έδρασά ποτε
εναντίον τι κατά σου, και διά τί τοιαύτην κατ' έμού έποί
ησας δημηγορίαν και αντεκδίκησιν; Αλλ' ίσθι, ώς το τεμνό
μενον ξύλον διά της αξίνης αύθις έκφύει, και το διά ξίφους
τραύμα πάλιν συνουλούτα, και ένσκιρβούται ή δε της γλώτ
της δηξς ανίατός έστιν, ώς άπτομένης αυτής μέσης της
καρδίας. Και γάρ το πύρ σβέννυσι το ύδωρ, και το δηλη
τήριου φαρμάκος τσιν αντικρούεται, και ο έρως τή επιτυ
χία παύεται, το δε της μνησικακίας πυρ αεί ζωόν έτι, και ο
άνεσπάρη μέσον ήμών και υμών, ώ κόραξ, δένδρον γενήσεται,
62 ΣΤΕΦΑΝΙΤΕΙΣ ΚΑΙ
ουδέποτε έκριζούμενον.» Ταύτα ειπούσα ή γλαυξ απηλλάγη,

θυμού πνέουσα και μετεμελήθη ο κόραξ, ότι κατηναδεύσατο,
Αύτη γούν έστιν ή μεγίστη έχθρα, και ουκ άλλη.»
“Ο δε Βασιλεύς έφη, «Eγνων τα τοιαύτα λοιπόν ούν είπε
περί των προκειμένων ημίν αναγκαίων, και τι δεί έτι ποιείν;»
«Ο δε πρωτοσύμβουλος είπε: «Τα περί του πολέμου ού συ
ναινώ, ουδε προτρέπω εις τούτον. Αλλ' ίσως δυνηθείημέντι
διά τινος κατορθώσαι μηχανής μεγάλα γαρ αύτη δύναται
καθάπερ έμηχανήσαντο και τινες κατά τινος ασκητού. Λέ
γεται γαρ, ώς ασκητής ηγόρασε τράγον, και απηρχετο εις
τον οίκον αυτού. Ιδόντες δε αυτόν τονες, συνεβουλεύσαντο
ν ν -- -
άρα απ’ αυτού τον τράγον διά μηχανής. Εγγίσαντες ούν αυ

α -
τώ, είπεν ο πρώτος αυτών «Οράς, πώς αίρει ούτος ο άσκη

της τον κύνα τον μικρόν;» Ο δε δεύτερος έφη «όρώ μεν άσκη
την, έργον δε ασεβούς ει γαρ ήν ασκητής, ουκ άν έσυρε τον
κύνα.» Ο δε απέλυσεν αυτόν και απελθών έπλυνε τα ιμάτια
αυτού έντώ ποταμώ και εκαθαρίσθη. Και λαβόντες τον τρά
γον έσφαξαν και δε ιερίσαντο έαυτοίς.
Ταύτην την παραβολήν διεξειην υμίν, να επιγνώτε όμο
λογουμένως, ώς άνω μοι είρηται, ότι η μηχανή μεγάλα δύ
ναται ποιήσαι. Κρίνω ούν συμφέρον είναι, οργισθήναι σου
την μεγαλειότητα κατ' έμού, πάντων δρώντων, και προ
στάξα τυφθήνα με αφειδώς επί μέσου, ώστε με αίματω
θήνα τους ώμος" είτα και τα πτερά μου εκτίλασθαι και
την ουράν, και βιφήνα πλησίον τούτου τού δένδρου, Ετα
τούτου γενομένου απάρα σε μετά τών υπό σε, και εάσαι με
κείμενον.» Τούτο ούν ποιήσας ο Βασιλεύς τών κοράκων μετά
των υπ' αυτόν απεδήμησε, Νυκτός δε αι γλαύκες επί το
δένδρον παραγονόμενα ουκ εδόν τινα εν αυτώ, ει μη μόνον
τον τυφθέντα κόρακα κείμενον, και ανήγγειλαν τούτο τώ
(1) Το κείμενον του πρώτου εκδ. φέρει αν οις,
οικείω αυτών Βασιλεί. Ο δε τώ κόρακι προσεγγίσας έπη

ρώτησε, πόθεντε έστι, και όπη οι λοιποί ετράπησαν κό
ρακες; “Ο δε κόραξ, είπεν: «Εγώ ειμι ο δείνα του δείνα.
όπη δε οι κόρακες έπράπησαν, ουκ έπίσταμαι, πώς γάρ
αντά εκείνων είδεην μυστήρια ούτωσι διακείμενος;» Και ο
Βασιλεύς έφη «Τω όντι ούτος ο πρωτοσύμβουλός έστι τού
τών κοράκων αρχηγού έρωτήσατε ούν αυτόν, διά ποίαν
αιτίαν τοσαύτα πέπονθε δεινά;» ό δεκάραξ είπεν: «Η έμή
κακοβουλία τους τοιούτοις με κακούς περιέπλεξεν ότε γάρ
παρ' υμών ηττήθησαν οι κόρακες, βουλευτήριον τούτοις συ
νέστη, και έκαστος, ώς είχε σκέψεως, έφθέγξατο, και συνε
βούλευσεν. ΕγώHVδε
WH επαρρησιάσθην υπέρ υμών, και επον,
ώς δυνατώτεραιέσετών κοράκων, και τώπλήθει υπερβάλλουσα
και διά τούτο δει μή αντιπαρατάξασθαι προς υμάς, αλλά την
ειρήνην επιζητεΐν, και φόρους τελέσαι, είπερ δέχονται, και
VWUJHLQ
σπένδεσθαι, και φέργειν, και χάριτας τούτου ένεκα Θεώ καθο
μολογείν. Tώ γαρ επικρατεστέρω εχθρώ, δεί τον νούν έχοντα
είκειν, και την εκ τούτου βλάβην έκφεύγειν ή ουχ δράτε,
όπως ο σφοδρός άνεμος τα υπερμεγέθη των δένδρων έκρίζοι
και συνθραύει τα δε αδρανή τών φυτών τούτω συμπερι
φερόμενα ου καταβάλλει; Ταύτα ακούσαντες οι κόρακες υπό
πτευόν με, και τινα τρόπον ευνοείν υμίν, και διά τούτο ταύτα
διαλέγεσθαι και θυμού πλησθέντες τοιαύτη με καταδίκη
υπέβαλον, το πολεμεν του ειρήνην άγειν προαιρούμενοι.»
Τούτων ακούσας τών λόγων ο Βασιλεύς, έφη πρός τινα
των αυτού συμβούλων «Τί υμίν δοκεί περί τούτου;»
«Ως τάχιον άναρηθήτω, φησί τρόπαιον γάρ ημίν γενήσεται
μέγιστον ή τούτου αναίρεσις. Απαλλαγησόμεθα γάρ αυτού
των σκευωριών και μηχανών, ας υπέρ των κοράκων συρρά
πτεν ου παύεται ο γαρ περί τι τών αυτώ πρακτέων
- -------- -ν γν -- - - -
άμελών τών λόγου αξίων, εν χερσίν ήδη τούτο έχων, και

άπολέσας, ου βαδίως άλλοτε τεύξεταί τούτου. Και ο τον

εχθρών εν ασθενεία ευρίσκων, και μη αναιρών αυτών, έζνέω
KK
τα μεταμεληθήσεται, P
μη δυνάμενος τότε τούτο ποιήσαι.»
Ετερος δέ τις τών του Βασιλέως πρωτοσυμβούλων
«Ουδε τούτον αναιρεθηναι γέγραπτα γαρ, ώς κάλαμον
LP
συντετριμμένονού κατεάξεις, και λύχνον τυφώμενον ουσβέ
L
σεις μάλλον δε και οίκτείρειν δικαιότατον, ότι τονάςδε υπέ
στη συμφοράς, και τοιαύτα ραπίσματα. Δεί ούν τον τοιού
τον περιέπειν το γαρ διαφέρεσθαι τους εχθρούς προς άλλή
K ημεν εξ αυτού,
λους μέγιστον ευτύχημα, ίσως γάρ ώφεληθεί
ώς ο έμπορος παρά τού κλέπτου. Λέγεται γάρ, ώς έμπορός
τις γηραιώς, πολύολβος ών, και γυναίκα έχων νέαν, έπόθει
αυτήν λίαν ή δε αυτών απεστρέφετο. Μια δε των νυκτών,
κοιμωμένων αυτών, εισήλθε κλέπτης, τού συλήσαι την οι
κίαν ή δε γυνή τούτον δούσα και φοβηθείσα, περιεπλάκη
τώ άνδρι αυτής, και ενηγκαλίσατο το στήθος αυτού, Εξυ
πνος δε γενόμενος ο ανήρ αυτής, «Πόθεν μοι, έφη, τούτο;
-- - - τ,
και τις ούτος ο πόθος;». Και αναβλέψας είδε τον κλέπτην,

» -
και έγνω, ότι δι’ αυτόν έστιν ή αγάπη αύτη της γυναικός
αυτού. Και είπε προς τον κλέπτην « Λάβε εκ του οίκου μου,
όσα βούλε, ακώλυτος, διά το πεποιημένα μο, τουτί το
αγαθόν διά σε γάρ περιεπλάκη μοι ταύτη τή νυκτί η περι
πόθητός μου γυνή πολλά πρότερον μισούσάμε» Ούτως και
ήμες ίσως εξ αυτού ώφεληθώμεν.»
Αλλος δέτις πρωτοσύμβουλος του Βασιλέως είπε «Καλώς
έφη ούτος, ώΒασιλεύ, ο γαρνούν έχων ευρών τον τού εχθρού
αυτού φίλου, τυφθέντα και μαστιχθέντα παρ' αυτού, ευεργε
τεί το κατά δύναμιν, να εξ αυτού ώφεληθή. Ωφεληθήσεται
δε (καθώς) ο εκ του θανάτου, και του δαίμονος (διά κλέ
πτου) βυσθείς άνθρωπος. Λέγεται γάρ, ώς ασκητής τις είχε
δάμαλιν καλλίστην ιδών δε αυτήν έντιν τόπω ο κλέπτων,
ηβουλήθη μετά πανουργίας κλέπτειν αυτήν, όδοιπορούντι δε

αυτώ εφάνη ο διάβολος εν μορφή ανθρώπου, και φησε προς
αυτόν ο κλέπτης «Πόθεν έρχης και που πορεύη; και τι βού
λει ποιήσαι;» Ο δε «Bούλομα, φησί, τον ασκητήν τούτον
αποπνίξαι.» Και ο κλέπτης προς τον διάβολον «Καγώ βού
λομαι την δάμαλιν αυτού κλέψα.» Αμφότεροι δε επορεύθησαν
εις τον οικον του μοναχού, ό δε μοναχός, λαβών την δάμα
λιν εις το οικίδιον αυτού, απήλθε του δειπνήσαι. ό δεκλέ
πτης είπεν εν εαυτώ εάν εισέλθη ο διάβολος πνίξαι τον
άσκητήν, φωνήσει, ίσως, και συναχθέντος του λαού άπο
τύχω του σκοπού. Και ευθέως έφη τω διαβόλω. «Ησύχασον,
έως άν έλθω πρώτος εγώ, και λήψομαι την δάμαλιν, και
έστα ημίν κοινή» Φοβηθείς δε ο διάβολος, μήπως εν τώ ει
σελθείν τον κλέπτην τού λαβείν την δάμαλιννοηθή παρά
των ανθρώπων, και άστοχήσωσιν όμου, είπε τώ κλέπτη,
«Ανέχου, έως άν υπνώσωσι πάντες, και ευθέως ομου τύχωμεν
τού ποθουμένου.» όδεκλέπτης είπεναου τούτο.» Και ήρξαν
το μάχεσθαι προς άλλήλους, έως ού έφώνησεν ο κλέπτης
τον μοναχών, και είπεν: «Μοναχέ, ούτος ο διάβολος βούλε
ται σε πνίξαι.» Και αύθις ο διάβολός φησιτώ μοναχών «Ουτός
έστι κλέπτης, και βούλεται κλέψα σου την δάμαλιν» όδε
άσκητης έξυπνος γενόμενος έδιωξεν αυτούς, και έβρύσθη
εκ θανάτου. Ταύτα υμίν είπον, να γνώτε, ότι δεν τον εχέ
φρονα τιμήσαι και ευεργετήσαι τον φίλον τού εχθρού αυτού,
και ίσως ώφεληθήσεται, ώσπερ και ούτος ο άσκητής.
ό δε την αναίρεσιν αυτού συμβουλεύσας είπεν: «Αναιρε
θήτω τάχιον, ώΒασιλεύ, και μη πιστεύσης τους λόγος αυ
τού τους ψευδέσι και ματαίοις. ό γάρ ευφρονών ού πιστεύει
το ψεύδος, ο δε άνους, ο προσέχων τους ψευδέσι και μα
ταίος (λόγος) όμοιός έστι τέκτονίτιν, απιστήσαντι τους,
α είδε, και ανήκουσε. Λέγεται γαρ, ώς τέκτων τις γυναίκα
5
είχε πάνυ ώραΐαν και περικαλλή, ή δε γυνή εφίλει τον γεί

τονα αυτής. Νοήσαντες δε τούτο οι τού τέκτονος συγγε
νείς, απήγγειλαν αυτώ. ό δε είπεν: «Εάν μή αυτός δω τους
οφθαλμούς μου, ου πιστεύω τούτο.» Και θέλων δοκιμάσαι
την ιδίαν γυναίκα, είπεν αυτή «Βούλομαι απελθεν εις τόν
δέ τινα τόπον, όπως οικοδομήσω οίκον τώΒασιλε έτοί
μασον ούν μοι τάς προς την χρείαν δαπάνας.» Ποιησάσης
δε αυτής τούτο συντόμως, «Κλείσον, φησίν ο ανήρ, την θύ
ραν, και τήρησαν τον οίκόν σου, έως έλθω.» Απελθών δε μι
κρών επανουργεύσατο, και στραφείς έκρύβη υποκάτω της
κλίνης αυτού. Η δε γυνή απέστειλε προς τον φίλον αυτής
λέγουσα «Eλθε τάχιον πρός με ό γάρ ανήρ μου απεδή
μησεν εις τινα τόπον μακράν, διά τινα υπηρεσίαν.» Eλθών
δε εκείνος έμενε παρ’ αυτή όδετέκτων, ακούων και βλέ
πων τά γενόμενα ύπνωσεν, ενώ ήν τόπω, και εξέτεινε
τον πόδα αυτού έξω της κλίνης. Εκείνου δε κοιμωμένου,
στραφείσα ή γυνή, και ιδούσα τον πόδα του ανδρός αυτής
εκτεταμένον, έφητώ μοιχώ «Φωνήσας ερώτησόν με, λέγων
τίνα μάλλον φιλεις, τον άνδρα σου, ή εμές» ό δε έφη
τούτο προς αυτήν. Κάκείνη πάλιν προς αυτόν. «Τις ή χρεία
τού ερωτήματος τούτου; Ουκ οίσθα, ότι κρίνω ουδένα κρείτε
τονα τού έμού ανδρός; ή του ποδός αυτού όντος επί της
γης; Και γάρα γυναίκες εάν κτήσωνται φίλους, διά μι
κράν ηδονήν, και διάχρήματα τούτο ποιούσιν, ο δε νόμιμος
ανήρ κρείττων έστι χιλίων φίλων, ο γάρ κόπος αυτών, και
ο μόχθος ουδέν έστι. Και εγε φιλώ σε, τον τού ποδός μέν
το γε τού έμού άνδρός δάκτυλον όλης της σής προτιμώ
κεφαλής.» Διυπνισθείς δε ο ανήρ αυτής, και άκούσας ταύτα
πάντα, είπεν εν εαυτών «Αληθώς η αγάπη της έμής γυναι
κός πολλή και σταθερά έστι πρός με.» Πρωίας δε γενομέ
νης απήλθεν ο φίλος αυτής ή δε άφύπνωσεν εν τώ κειτών,
αυτής. Αναστάς δε ο ανήρ αυτής, και λαβών βιπίδιον ήρ

ξατο ριπίζειν αυτήν, ότι καύμα ήν. Διυπνισθείσης δε αυτής,
και ιδούσης αυτόν. «Αναπαύου, έφη φιλτάτη.» Διά γάρ την
αφροσύνην αυτού, ά είδεν εις αυτήν αισχρά, και ανήκουσεν,
ουκ επίστευε. Ταύτά σοι διήλθον, ώ. Βασιλεύ, να μη πι
στεύσης τους λόγος του κόρακος, τού λήρου και αναιδούς,
άλλα θάττον αναιρεθήτω.» Ο δε Βασιλεύς των γλαυκών υπ’
άνοιας και μωρίας ουκ ήκουσε τού πρωτοσυμβούλου, αλλά προ
σέταξε διά τιμής άγειν τον κόρακα. Ο δε την αναίρεσιν
αυτού συμβουλεύων έφη: «Επει τούτον ου κατακτείνετε, έσω
εν παραφυλακή, και διαγέτω παρ' ημίν, ως εχθρός παρα
τηρητέος δεινός γάρ ο κόραξ και δόλιος, και ομαι τούτον
διά πανουργίαν και απάτην ενθάδε άφικέσθαι.»
Ηρξατο ούν ο κόραξ τας γλαυξ, προσομιλεν κατά μό
νας, και συνοικειούσθαι ταύτας, και συμφιλιούσθαι. Και
φησί ποτε προς αυτάς «Aκήκοα των πάλαι λεγόντων, ώς εΐ
τις εαυτώ πυρί αφειδώς παρεμβάλη, την καύτα, ο εάν αι"
τήσεται το θείον, δοθήσεται αυτώ. Bούλομαι ούν καγώ τοι
ούτόν τι διαπράξασθαι, και άξιώσαι το θείον μετατρέψα
μου την φύσιν εις γλαύκα, ώς αν τους κόραξι πολεμήσω
μεθ' υμών, και αμύνωμα τούτους, υπέρ ών έδρασαν εις
εμέ.» Παρών δε την καύτα ο την αναίρεσιν αυτού συμβου
λεύσας επεν «όμοιοι εισιν ούτοι σου οι λόγοι πόματι δηλητη
ρίου μεστώ, ούτίς άν γεύσοιτο, ει και δίψη συνέχοντος
ει γάρ και πυρίκαυτόν σε ποιήσωμεν, ουκ άνσου δυνηθείη
μεν την γνώμην μεταβαλεϊν, ή άποβαλείν άλλ' εις το
άρχαιόν σου πλάσμα στραφείση, ώς ή μύς, ή στραφείσα
εις την ιδίαν φύσιν, και συζευχθείσα τώ μυϊ, τώ ομογενεί
αυτής, τόντε ήλιον και τα λοιπά κτίσματα βδελυξα
μένη.»
Ο δε τωνγλαυκών Βασιλεύς τούτο ακούσας, «Αγε είπε ημίν,
και -
φησε, πώς τούτο συνέβη;» ό δε πρωτοσύμβουλος είπε

«Λέγεται, ώς ασκητής της, αρετή συζών, ότατο παρά τον ποτα
μον προσευξόμενος. Και ιδού, νίβλα βαστάζουσα μύν, ελθούσα
έρριψεν αυτόν παρά τους πόδας του ασκητού ημιθανή. Ο δε
λαβών την μύν, και σπλαγχνισθείς, ήτήσατο το κρείττον
μεταβαλείν αυτήν εις κοράσιον και ευθέως εγένετο το αί
τημα αυτού. Και λαβών ταύτην απήλθεν εις το κελλίον
αυτού, και έθρεψεν αυτήν. Αυξηθείσης δε ταύτης, και ήλ
κίας γενομένης εννόμου, ηβουλήθη ταύτην άνδρι συζεύξειν,
και φησε προς αυτήν «Bούλομαι σε άνδρι δούναι, είπε ούν
μοι, τίνι θέλεις συζευχθήνα;» Η δε «Ζεύξαί μέ,φησιν, άνδρι,
δν οίσθαι πάντων κτισμάτων δυνατώτερον.» Ο δε μοναχός
έφη. «Του ήλιου δυνατώτερον ουδέν.» Κάκείνη «Θέλω,» έφη.
Και απελθών προς τον ήλιον ήτήσατο του ζευχθήνα μετ'
αυτής. Ο δε ήλιος είπεν: «Αληθώς δυνατός εμι, πλην το νέ
φος σκεπάζει το φως μου.» Eλθών δε εις τον νέφος, ήκουσε
και παρ' εκείνου, «ότι δυνατόν μέν είμ, άλλ’ ούν ο άνεμος
έμού δυνατώτερός έστι διώκει γάρ και σκορπίζει με.» Ετα
πάλιν έλθών ο μοναχός προς τον άνεμον, ήκουσε και
εκείνου, «ότι δυνατός είμι, πλην το όρος δυνατώτερόν μου
έστι, διότι ουδύναμαι αυτό παρασαλεύσαι.» Eλθών δε και
προς το όρος, ήτει τα όμοια. Το δε αποκριθέν έφη «Δυνα
τον μέν είμ, ο δε μύς έστιν έμού δυνατώτερος κατατρυ
πά με γάρ ένθεν κακείθεν, και της βλάβης αυτού αποφυγείν
ουδύναμα.» Απήλθε δε προς τον μύν, τά παραπλήσια περί
του γάμου της κόρης λέγων. Ο δε μύς έφησεν: «Εγώ είμι
μικρός, αύτη δε μεγάλη έστι την ηλικία, και ουχωρεί
εις την εμήν κατάδυσιν.» Στραφείς δε ο άσκητής προς την
κόρην, ανήγγειλεν αυτή πάντα, όσα ήκουσε παρά των κτι
σμάτων, και τα λεχθέντα παρά του μυός. Η δε είπεν αυτώ
«Λοιπόν αίτησε τον Θεόν, όπως επιστρέψη με εις το παλαιών
και αρχαιόν μου σχήμα» ό δε μοναχός ήτήσατο τον Θεόν,

και μετεστράφη εις την αρχαίαν αυτής φύσιν, και συνέ
ζευξεν αυτήν τω μυϊ. Αλλά ταύτά σοι έφην, ώΒασιλεύ,
να γνώς, ότι κάν τώ πυρί ούτος κατακαυθήσεται, πάλιν
εις την ιδίαν τραφήσεται γνώμην.»
Ο δε Βασιλεύς ουκ ήκουσεν αυτού τοιαύτα λέγοντος,
άλλ’ είασε τον κόρακα εκείσε ταις γλαυξ, συνδιάγειν. Ο
δε κόραξ έμενε κατανοούμενος τα τών γλαυκών άπαντα
και κατανοήσας την αυτών φρόνησιν, και δύναμιν, διέμενεν
αμέριμνος μετ' αυτών, και παχυνθέντι άνεφύη τούτω πτερά,
Και ποτε καιρού δραξάμενος απέδρασε, και προς τους κό
ρακας παρεγένετο, και φησε τώΒασιλεί. «Χαίρε, ώΒασιλεύ,
ιδού σοι τετέλεκα το κατά σκοπόν. Λείπετε ούν διαστήναι
ημάς, και πέρας άϊδιον τη μάχη επιθείναι ιδού γάρ άπασαι
αίγλαύκες τώ άντρω υπεκρύβησαν. Αναλαβέτω ούν
έκαστος ημών έκτήσδε της ύλης, όσα δύναται τών ξυλ
σκων, και περιθήσομεν ταύτα τώ τού άντρου στόματι, και
πυρ επανάψομεν, και τους πτέρυξ τούτο διαφυσήσομεν, ώς
αέριον την φλόγα απεργάζεσθαι. Τούτω γάρ τω τρόπω αι
μεν ένδοθεν τώ καπνώ συμπνιγήσονται αι δε έξω ερχό
μενα καταφλεγήσονται κακαι κακώς» διδή και ποιήσαντες
οι κόρακες, τέλεον τους εχθρούς αυτών εξηφάνισαν και
επανέζευξενο των κοράκων Βασιλεύς τροποιούχος προς την
ιδίαν κατοίκησιν.
Και έφη προς τον κόρακα. «Πώς ήνέσχου της των γλαυ
κών ομιλίας και πονηρίας; (ό δε προτοσύμβουλος έφη) «ό
νουνεχής ανήρ, δεινούς περιπεσών, υπείκει τους ευτελέσιν,
άχρις ου το κατ’ έφεσιν λήψητα.» Και ο Βασιλεύς πάλιν
«έφη «Ανάγγειλόνιμοι τα τών γλαυκών φρονήματα, οιά εί
σιν» ό δε κόραξ είπεν: «Ουκ είδον εν αυταίς συνετωτέραν
της την εμην συμβουλευσάσης αναίρεσιν αι δε λοιπα
7 (;) ΣΤΕΦΑΝΙΤΗΣ ΚΑΙ
πόρρω που του δέοντος εξετρέποντο. Δεί γαρ τους Βασιλείς

τα οικεία τηρείν μυστήρια, και μη εάν αλλότριόν τινα
τας οικείας γραφας πλησιάζειν, ή τώύδατι, ώ μέλλει
άπονίπτεσθαι, ή τη στρωμνή, ή τους ιματιος, ή τους όπλοις,
ή τη βρώσει και πόσει, ή τή συζύγω, ή τους μύροις. Αλλ'
ου δυνατον ή, υπερηφάνους όντας τους ημετέρους εχθρούς,
νικάν, σπανίως γάρ τις τρόπαιον συνιστά τών υπερηφάνων,
όσπανίως αδδηφάγος μέχρι τέλους άνοσος διατελεί, και
δ ιού βαδίως τους άσυνέτοις συμβούλους χρώμενος εκφεύγει
την απώλειαν. Eγωγε ούν υπετάγην και έταπεινώθην τους

εχθρούς, να τύχω τοιούτου κατορθώματος, καθάπερ ο όφις
τώ βατράχω εκείνω έντώ λίμνηδίω υποπεσών.
Λέγεται γάρ, ώς όφις τις παραβεβηκώς και γεγηρακώς,
προς την θήραν ήτόνησε, και της αναγκαίας ήπορείτο τρο
φής, και έρπων, λιμνήδόντι κατέλαβε, βατράχων μεστον,
έξ ού την άρχηνήγρευε. Και σκυθρωπών και κατηφή ταύτης
πλησίον εκτείναντι έαυτόν, βάτραχός τις (ορών) «Τι όφ, φη
σιν, αλύεις ένταύθα και κατηφιάς;» Ο δε, «Και πώς ού σκυ
θρωπάσως έφη από γάρ ταύτης αει της λίμνης τάς προς
το ζήν αναγκαίας ποριζόμενος τροφάς, άνευ κόπου και φρον
τίδος, των ασκητών τινος νυν έπαρασαμένου, αυτώ ουκ
έτι βοηθήσαι δύναμαι. Ανθ’ ότου βούλομαι προς υμάς έλ
θεν, Βασιλείτε υμετέρω υποζύγιος έσεσθαι.» Ταύτα μαθών
ότών βατράχων Βασιλεύς προσελάβετο τούτον, και επέ
βαινεν αυτώ και δύο βατράχους εδίδου αυτώ καθ' εκά
στην ημέραν προς διατροφήν. Ούτω καγώ διά τοιούτον κα
λόν πρόσκαιρα υπέστην άλγεινά.»
ό δε Βασιλεύς έφη «Oρώ την διά υπουλότητος και μη
χανής ευόδωσιν και νίκην κρείττονα της διέριδος και πο
λέμου. Το γαρ πύρ, θερμότατον και οξύτατονόν, μόνα τα
υπέρ γην απόλλυσι, το δε ύδωρ, ψυχρών δν και γαληνών,
και κώτωθεν αυτής διεισδύνει και έκρίζοι τα εν αυτή

Ειρητα γάρ, ώς ου δεί καταφρονείν τινος τουτωνί τών τεστ
σάρων πυρος, έχθρού, νόσου, και χρέους. Τα τοιαύτα φο
βού» ό δεκάραξ είπεν: «όσα κατόρθωτα, ώΒασιλεύ, διά
τής σής ευτυχίας κατώρθωτα. Δύο γάρτινες επιτυγχάνουσι.
τών τροπαίων, ο κρείττων κατά την συνείδησιν των άλ
λων, και ο νουνεχέστερος. Είδε και κατά τούτο παρόμοιοι
εισιν, ο κρειττόνων εύπορων υπηκόων ει δε και κατά του
το σάζουσιν, ο ευτυχέστερος.»
Ο δε Βασιλεύς έφη «Eυρόν σε τους έργος αυτούς την
εύνοιαν επιδεικνύμενον τους δε λοιπούς λόγους μόνον άνοή
τους. Διά σου μεγίστη χάρις ημίν νύν έπεγένετο, και η διά
του δείπνου, ή της τρυφης ηδονή, μεγίστη προσεπορίσθη
ημίν. Λέγεται γάρ, ώς άνεσιν μεγίστην ευρίσκει ο έκ πυρε
τού άνακαλούμενος, και ο βαρύ φορτίον άποτιθείς, και ο
της εξέχθρού βλάβης απαλλαγείς.»
Και αύθις είπεν ο Βασιλεύς: «Πώς έθεάσω την τών γλαυ
κών Βασιλέως διαγωγήν;» Και ο κόραξ, «Μοχθηράν, πονη
ραν, ανώμαλον, και άτακτον και τας υπ' αυτόν όμοιας
αυτώ, έκτος μόνον, τού την εμήν αναίρεσιν συμβουλεύσαν
τοςπρωτοσυμβούλου. Ούτος γαρ πάντων ώφθη μοι συνε
τώτατος». Και ο Βασιλεύς: «Και τι σο, φησίν, έφάνη έκτής
συνέσεως αυτού, και ούτω μεγάλως επαινείς αυτόν;» Ο δε
κόραξ είπεν «Ην, ώ Βασιλεύ, οξύς εις το νοήσα, ταχύς
ειπείν, πεπαιδευμένος ές τα μέγιστα, και πάσης άρετής
πλέος, κάν έμοίγε άγνωμονέστατος.» Ούτως άρα οι μη πα
ρατηρούντες τον εχθρών, την εύνοιαν υποκρινόμενον, τα
--
τών άφρόνων γλαυκών πείσονται,

ΤΜΗΜΑ ΠΕΜΠΤΟΝ.
ό δε Βασιλεύς τώ φιλοσόφω επεν «Eγνωκα το ρηθέν σοι

παράδειγμα, Λοιπόν άνάγγειλόν μο, πώς πολλάκις επιτυ
χών τις τού έφετού, ου καλώς δε το επικτηθεν τηρείν δυ
νάμενος, άπολλύει τούτο;»
Ο δε φιλόσοφος υπολαβών είπε: «Λέγεται, ώς οι πίθηκοι
τον σφών Βασιλέα, παρηβηκότα ήδη, και υπέργηρον γε
γονότα, της αρχής τούτον διά το γήρας έγύμνωσαν, Παν
τελεί δε ούτος συσχεθείς άπορία, επί τινα παράλιον συ
κήν, επί θάλασσαν εξέχουσαν, παρεγένετο και κατώκησεν
έν αυτή, και ήσθε τον ταύτης καρπόν, Εσθίοντος ούν ποτε
του πιθήκου τα σύκα, πέπτωκεν εν εξ αυτών, ο άγριος χε
λώνη λαβούσα κατέφαγεν. Εφ' ώ γελάσας ο πίθηκος, ου
διέλιπε την χελώνην συκίζων. Η δε χελώνη, ήδίστην ευ
ρούσα τροφήν, της ιδίας επελάθετο οικίας. Και διά τούτο
η σύζυγος αυτής, άθυμούσα τα μέγιστα, πόρον εζήτει, πώς
τον πίθηκον αμυνεται, και τον σύζυγον λήψεται. Μιά γούν
των ημερών οίκαδε επανιούσα, και περίλυπον την σύζυγον
εύρούσα, είπε προς αυτήν. «Τι, ότι σκυθρωπην ορώ σε και
νοσεράν;» Η δε, «Νόσω, φησί, δεινή περιπέπτωκα ή ταλα
πωρος, και ούκ έστιν ίασιν ευρείν με, εάν μη καρδίας επι
τύχω πιθήκου, καθάπερ ο ιατρός μου παρήγγειλεν.» Ο δε
σύνευνος αυτής απορήσας καθ' εαυτόν διελογίζετο την τού
ζητουμένου δυσχέρεια, και ώς ούχ ετέραν ευρήσει καρ
δίαν, ει μήγε την του εταίρου αυτού ο και φιλίας πα
ράβασιν είναι διανοούμενος, παντοίος εγένετο τους λογι
σμούς,
Και απελθών προς τον πίθηκον προσεφώνησεν αυτόν.
"Ο δε πίθηκος περί της βραδύτητος την χελώνην ηρώτα
ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ, ΤΜΗΜΑ Ε΄. 73
Η δε, «Ου δι, άλλο τί, φησιν, υστέρησα, ειμή διά την προς
σέ μου αιδώ, μή αξίαν την αντέκτησιν της ευποιίας δυνα
μένη εργάσασθαι.» Ο δε πίθηκος έφη. «Μη υπολάμβανε ΤΟ -
αύτα, ου γαρ έγωγε τοιούτος, οίος αμοιβάς παρά φίλων
ζητεΐν. Μάλλον γάρ σύμοι ευεργέτης έχρημάτισας, τοι
αύτας με περιεστοιχισμένον συμφορας, και της αρχής
έκπτωτον.» Η δε χελώνη είπεν: «Βούλομαι εισέτι παγιω
θήνα την μεταξύ υμών φιλίαν. Συνίσταται δε αύτη και
παγιούται διά τριών διά της εις την του φίλου οικίαν έ
λεύσεως, και της των συγγενών θέας και επισκέψεως, και
της τών όλων κοινωνίας.» Υπολαβών δε ο πίθηκος
«Ου ταύτα συνιστώσιν, ώ αύτη, την άκραιφνή φιλίαν, άλλ’ ή
ειλικρινεστάτη διάθεσης. Το γάρ δράν συγγενείς, τούτο και
τού σκηνίτου, το δε ομοδίαιτόν έστι και πολλοίς τών ά
λόγων ζώων, και ήμιόνων και άλλων τινών ή δε εις την
οικίαν εισέλευσίς έστι και των ληστευομένων.» Η δε χε
λώνη υπολαβούσα είπεν: «Αληθώς έφης δε γάρ τον φίλον
μόνην φιλίαν παρά τών φίλων απαιτείν. "Ο δε δι’ άλλο τι
τών βιωτικών πραγμάτων την φιλίαν συνιστών, επ' άδρα
νεί θεμελίω ταύτην επωκοδόμησεν. Ου γαρ δει παρά των
φίλων τα περιττά ζητεΐν ο γάρ μόσχος, ότε πλέον του
δέοντος την μητέρα θηλάση, παροργίζει αυτήν, ώστε διώ
κεσθαι υπ' αυτής. Εγώ δέ σε βούλομαι ελθείν εις την οι
κίαν μου οικώ γάρ έννήσω τινί ποιηφόρω και χλοηφόρω
και μυρίων πληθoύση των καρπών, εγώ δέ σε επί τών
ώμων φέρουσα έκεσε άπαγάγω.» Πεισθείς ούν ο πίθηκος
επέβη τής χελώνης, και εφέρετο αυτής εν τώ πελάγει.
Η δε χελώνη τώ κλυδωνι μέσω περιπεσούσα, διελογί
ζετο, όπως ποντίση τον πίθηκον. Iδών δε ο πίθηκος την
της χελώνης βραδύτητα, υπόπτευε τάναντία καθ’ εαυτού,
και ελογίζετο λέγων: «Μήποτε κατ’ εμού τι των αποτρο
ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ, ΤΜΗΜΑ σ'. γη
ούν σκέψώμεθα, τι όνομα επιθήσομεν αυτώ;» Υπολαβούσα

δε ή τούτου γυνή έφη προς αυτόν. «Παύσα τού λήρου, ώ
άνερ ήδύς γαρ εί, τα τοιαύτα φθεγγόμενος, και εκείνω
έρικας τώ άνδρι, τώ το μέλι και βούτυρον έπι τον ίδιον
καταχέοντι πώγωνα.
Λέγεται γάρ, ώς πένης τις μέλι τε και βούτυρον έντίνι
άγγείω, ένθα έκάθευδε, πλησίον είχε. Μιά δε των νυκτών
εν εαυτώ ταύτα διελογίζετο Μέλλω το μέλι τούτο και το
βούτυρον πωλήσαι νομίσματος τουλάχιστον, και ωνήσασθαι
αίγας (δέκα), αίτινες αποτέξωσιν ετέρας τοσαύτας, διά πέν
τε μηνών, και διά πέντε ενιαυτών περιστήσονται εις τε
τρακοσίας, ας ώνήσομαι βόας εκατόν, και δι' αυτών άρου
ραν σπερώ. Και εκ των επιγεννημάτων ομού και των καρ
πών, διέτέρων πέντε ετών πλουτισθήσομαι, και οικίανέγε
ρώ τετράροφον και χρυσοφόρον, και δούλους παντοδαπούς
εξονήσομαι, και γυναικι ζευχθήσομαι, ήτις και παιδά μοι
τέξεται, και καλέσω τούτον Πάγκαλον άβην γάρ έσται,
και παιδεύσω τούτον ώς δει. Και είπερ άμελούντα θεά
σομαι, ταύτη τη ράβδω αυτόν ούτωσι τύψω. Και λαβών
την παρακειμένην αυτώ ράβδον, και το αγγείον ταύτη δια
κρούσας, κατέαξεν ές μέσον, το δε μέλι και βούτυροντώ
ιδίω κατέχεε πώγων. Ούτω και σύ, ώς εκείνος ο άνους και
άγνωστος άνηρ, τα τοιαύτα φθέγγη.»
Εται έτεκε παιδα ή τούτου γυνή. Μετά δέ τινας ημέ
ρας είπε προς τον άνδρα αυτής «Πρόσεχέ μοι ένταύθα τώ
παιδί, άχρις ουδιά τιναχρείαν απελθούσα αύθις επανα
κάμψω.» Αυτής δε απελθούσης ήδη, εκλήθη όταύτης ανήρ
παρά του άρχοντος της κώμης. Ετυχε δε την καύτα αυτών
αποδημήσα,όφιν δε επί των παιδα ερπύσαντα, η νύμφη τούτον
εισπηδήσασα κατέκρυψεν. Υποστρέψας δε ο ανήρ, και ταύ
την ιδών θύραθεν τώ τού όφεως ήμαγμένην αματι, έδοξεν
αυτώ τον παιδα ταύτην καθαιμάξα, και μη ανασχόμενος

άχρι της του παιδός θέας, κατά κεφαλής την αυτού νύμφην
τύψας αφειδώς, κατέκτανεν. Εισελθών δε, και σώον τον
παιδα ευρών, τον δε όφεν άνηρημένον, σφόδρα μετάμελος
γέγονε, και έκλαυσε πικρώς.
Ούτως άρα και οι σπεύδοντες περί τα πολλά τών πραγ
μάτων σφάλλονται,
ΤΜΗΜΑ ΕΒΔΟΜΟΝ.
ό δε Βασιλεύς επεν «Eγνωκα και το τοιούτον. Λοιπόν
ανάγγειλόν μοι πώς ένεστι τον Βασιλέα την οικείαν Βασι

λείαν τηρείν; και εν τίνι μάλλον, ανεξκάκω γνώμη, ή τη
αγαθή συνειδήσεις ή τη μεταδόσει αύτη τηρηθήσεται;»
«Ο δε φιλόσοφος υποτυχών έφη «Πάντων κρείττων ή
φρόνησις και η ανοχή, και προς τούτοις ή των αγαθών και
συνετών συμβούλων φρόνησις είτα και η άριστη και φρο
νιμωτάτη γυνή Εστί δε και παράδειγμα τούτων το εις τινα
των Ινδών Βασιλέα συμβάν. Λέγεται γάρ ώς ο Βασίλεις ού
τος οκτώ ποτε ονείρους έντώ καθεύδειν φοβερούς ιδών,
εθροήθη και διυπνισθείς προσεκαλέσατο πάντας τους φιλο
σοφούντας, και δηγήσατο αυτούς, ά κατ' όναρ εθεάσατο.
Εκείνοι δε «Αξιοθαυμάστους, είπαν, ώ. Βασιλεύ, έώρα
κας οπτασίας, και δε ημάς επί επτά ημέρας τα τοι
αύτα σκοπήσα, είποτέ σε δυνηθείημεν της τούτων εξελεν
βλάβης.»
Εξελθόντες δε διελέχθησαν προς αλλήλους λέγοντες. «Ού
πολύς παρώχηκε χρόνος, εξ ού ο Βασιλεύς μυρίους τών ήμο
τέρων ανήρηκε. Nύν ούν το θείον, ημών προνοούμενον, ενέ
βαλε τούτον ταϊς ημετέραις χερσί, και δει ημάς τούτον έκ
μέσου ποιήσασθαι. Ταύτα ούν δε ημάς ξυμφέρειν αυτώ
ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ, ΤΜΗΜΑ Ζ'. 79
ειπείν «να την σην ομευνέτιν αναρήσης, ώ. Βασιλεύ, και

τον υιον αυτής προς τούτοις και τον σον υιόν, και τον σον
πρωτοσύμβουλο, και τον πρωτονοτάριον. Eτι δε και τον
λευκών ελέφαντα, εφ' δν επιβαίνεις, και τους έτέρους σου
δύο μεγίστους ελέφαντας, και τον ίππον, και την κάμηλον,
και το τούτων αίμα έν φιάλη αποθήσης, ώ σε αποπλυνού
μεν, και επάσομενάκεσωδύνους ώδάς, και σε βυσόμεθα τών
μελλόντων σου συμφέρειν άνιαρών.» Ταύτα δε σκεψάμενοι
προσήλθον, και είπον τώ Βασιλεί «Ηρευνήσαμεν τας γραφάς,
και εύρομεν τα τοιαύτα, και ουκ έστι σοι σωτηρίας έτερος
πόρος, ει μη διά τούτων.» Ο δε Βασιλεύς έφη «Bούλομαι
εγώ τούς δε σώους είναι, έμε δ' απολέσθαι» οι δε φιλόσοφοι
προς αυτόν είτον «Μηδέντι της σεαυτού προέλης ψυχής
πάντα γάρ ταύτης υποδεέστερα.»
Τούτων ακούσας τών λόγων ο Βασιλεύς, και περίλυπος
γενόμενος, πέπτωκε πρηνης επί κλίνης, διαλογιζόμενος τό
πρακτέον. Διεδόθη ούν ή φήμη πανταχού, περί της τού Βα
σιλέως άθυμίας. Τούτο δε μαθών ο προτοσύμβουλος αυτού,
και τον δόλον φωράσας, ουκ έγνω δεν τώ Βασίλει περί τού
των αυτοψί διαλεχθήνα, αλλά τη τούτου πρότερον γυναικι.
Τη δε έφη «Όρώ τον Βασιλέα περίλυπον, και δεδοκα, μή
ποτε οι ψευδείς ούτοι φιλόσοφοι δόλον τινά κατ' αυτού συ
νεράψαντο, διά μνησικακίαν τέλεον τούτον εκ μέσου ποιή
σαι προθυμούμενοι. Συ δε την αιτίαν μαθούσα, διήν έπι
τοσαύτας ημέρας άθυμεί ο Βασιλεύς, έμοί ανάφερε.»
Eλθούσα δε η Βασιλίς προς αυτόν, και καθίσασα προς
τη αυτού κεφαλή, «Ανάγγειλόν μο, έφη, ώΒασιλεύ, τι σοι
οι φιλόσοφοι συνεβουλεύσαντο ούτοι;» Ο δε Βασιλεύς
είπεν αυτή «Μη προστίθει τη λύπη μου λύπην, ου γαρ δει
σε τα τοιαύτα ερωτάν.» Και η Βασιλίς, «Ουκ ήλπιζον, φησί,
ποτέ σε μυστήριον έμοιγε κρύψεν, ές τά μάλιστα ευνοού
--
Η
ση σοι ει γάρ έμοί κρύψεις, σχολήγ' άν έτερος πιστεύσεις.»

“Ο δε Βασιλεύς, «Τί με, ώ γύναι, περί της σής πυνθάνη
άπωλείας, και τών έμοί φιλτάτων;» Η δε Βασιλίς, « Εγώ μέν,
φησε, και οι συν έμοιου φευξόμεθα το μή γενέσθαι της σής
ζωής αντάλλαγμα τι γάρ σου ημίν τιμιώτερον; Αλλά δέο
μαι σου, ώ. Βασιλεύ, μετά την εμήν αναίρεσιν, μη πιστεύ
σης έτι των φιλοσόφων τινί, μηδε έτεροντώ θανάτω παρα
δώσης, πριν ή τους υπό σε βούλευμα ανακοινώσα. Η ουκ
οίδας, ώς εχθρωδώς πρός σε οι φιλοσοφούντες διάκεινται,
πλήθη ικανά τούτων έναγχος άνηρήκότα; Mή οιου τούτους
του φόνου επιλελήσθαι. Εδει δέ σε μηδε την αρχήν τούτοις
τον όνειρον διηγήσασθαι. Αλλ' ει έμοί πείθη, ερώτησον τον
παρ' ημίν άσκητήν τά περί τού ονείρου.»
Ακούσας δε τούτο ο Βασιλεύς, μηδέν κατοκνήσας, ίππον
επιβάς απήει προς τον γέροντα, και άπερ καθ’ ύπνους έω
ράκει, τούτω ανήγγειλεν. “Ο δε ασκητής, «Μη φοβού φησιν,
ώ Βασιλεύ, ονείρων τούτων γε ένεκα άνιαρον γάρ σοι συμ
βήσεται ουδέν. Δηλούσε γάρ οι δύο ιχθύες, ους έώρακας, οι
επί των ορέων βαδίζοντες, ώς πρέσβεις σοι ήξουσιν, έκ τινος
των μεγιστάνων, δύο ελέφαντάς σοι κομίζοντες θαύματος
άξιους. Αν δε δύο νήττα, άςπερσυ πετομένας εώρακας, ση
μαίνουσιν, ώς Περσών ήξουσι πρέσβεις, δύο ίππους των γεν
ναίων επιφερόμενοι. Ο δε έρπων επί σοι όφις, δηλοί το ένε
χθήναί σοι σπάθην τινά, οιαν ουδείς έώρακε πώποτε. Το
δεδί αίματος βαπτίζεσθαι, εμφαίνει το πεμφθηναί σοι μά
τον πορφυρούν, λάμπον εν τη σκοτία. Το δε ύδατι, άπο
πλύνεσθαι σε, το διαφόρος στολας δεξιωθήναι δηλοί. Το
δ’ επ’ όρους σε λευκού βεβηκένα, τεκμήριον εναργές, το επί
ελέφαντος λευκού εποχηθήναι σε. Το δε επί της κεφαλής
σου πύρ, προυπογράφει σοι το δεξασθαι σε στέφανον πολυ
τελή παρά τινος των μεγίστων Βασιλέων. Περί δε του, την
-
ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ, ΤΜΗΜΑ Γ'. 8ή
κεφαλήν σου τύπτοντος ορνέου, ουδέν άρτι αποφαίνομαι

δηλοί δέ τίνα μερικήν λύπην και αποστροφήν ποθουμένου
προσώπου. Και ταύτα πάντα γενήσεταί σοι επί ημέρας
έπτά.»
Αδή κατά την έβδόμην οι πρέσβεις ήξασαν, έπιφερό
μενοι πάντα, όσα είπεν ο ασκητής, όπερ ιδών ο Βασιλεύς,
και έκθαμβος γεγονώς, έφη «όνούν έχων παρά
μόνων των
φιλτάτων δέξεται λόγους. »Ετα ιδών τα δώρα έφη. «Ού δεί
μέτι εξ αυτών σφετερίσασθαι, αλλά λάβετε ταύτα υμείς,
άμα τη εύνουστάτη μοί γυναικί τάς γάρ υμετέρας ψυχάς
υπέρ εμού προτεθήκατε. » Ο δε πρωτοσύμβουλος υπολαβών
έφη « Oύ δει τους υπηκόους ημάς τοιαύτα δώρα λαμβάνειν
δικαιότεροι γάρ ταύτα παρά σου λαβείν οι τώ γένει προ
σήκοντες.» Ο δε Βασιλεύς έφη «Συ της έμής προταίτιος γέ
γονας σωτηρίας, και μυρίων άξιος εΐτών ευεργετημάτων.»
Eτα έλαβεν ο Βασιλεύς εαυτώ τον λευκών ελέφαντα, δε
δωκώς και τώ υιώ αυτού ένα των ίππων τώ δε πρωτο
συμβούλω την πολύτιμον σπάθην τώ δε άσκητή πέπομφε
τα λοιπά πολυτελή τών ενδυμάτων τα δε επίλοιπα τούτων
προσέταξε τώ πρωτοσυμβούλω, ώ όνομα Παλάριος, Ησαν δε
ούτοι τώ. Βασιλείφίλτατοι.
Η δε συμβουλεύσασα τώΒασιλεί περί των ονείρων επε
ρωτήσαι τον ασκητήν, εκαλείτο Παλάς ήν δε αυτώ και
εταίρα φιλτάτη. Ο δε προτοσύμβουλος παρέθηκε ταύτας
τον στέφανον και την πορφύραν. Και ο Βασιλεύς προς την
Βασίλισσαν: «Επέλεξα των δύο δ προαιρη, ή το στέμμα, ή
την πορφύραν, ώς αν και η γυνή ή ετέρα λάβη των δώρων
το καταληφθέν.» Η δε Βασιλίς, άπορούσα όποιον προέλοντος
είδε τον πρωτοσύμβουλον. Ο δε ένευσε ταύτη, προκρίνα
τον ιματισμόν. Ετυχε δε την καύτα τον Βασιλέα τον οφθαλ
μόν άρα, και δεν τον πρωτοσύμβουλον νεύονται τη γυ
ναικι, προς το λαβείν τον ιματισμό. Η δε γνούσα, ώς ου
διέλαθε το νεύμα, έλαβε τον στέφανον. Ο δε πρωτοσύμ

βουλος Παλάριος έκτοτε τον οφθαλμών αυτού έκλεινεν επί
έτεσι τεσσαράκοντα, να νομίση ο Βασιλεύς πάθος είναι το
νεύειν εν τώ τού πρωτοσυμβούλου οφθαλμώ, και ού νεύμα
προς την Βασιλίδα άπαξ γεγονός εκινδύνευσε γάρ άν περί
το ζην, μηδράσας τούτο ο Παλάριος,
Συνέβηγούν ποτε ου μετά πολλάς ημέρας την τον στέ
λαβούσαν γυναίκα, τούτω ταινιωθεσαν προσελθεν τώ Βα
σιλει, και κομίσασθαι έδεσμα εν τώ πίνακι, το δε ήν όρυ
ζα. Ιδούσα δε ταύτην ή παλλακίς, την πορφύραν και αυτή
ένδυσαμένη εισήλθε προς τον Βασιλέα, και έπλησε φωτός
τον τόπον εκείνον. Ως ούν είδε ταύτην ο Βασιλεύς, και τον
τόπον λάμποντα, είπε προς την Βασίλισσαν: «Τι παθούσα
την μεν πορφύραν τοιαύτην ούσαν κατέλιπες, τον δε στέ
φανον προύκρινας;» Πλησθείσα δε εκείνη θυμού, τον πίνακα
κατά της κεφαλής του Βασιλέως, ώς είχε το έδεσμα, έβ
βιψε, και επεχύθη τούτω ή όρυζα. Εφ' ώ πάνυ οργισθείς
εκείνος, ταύτην καρατομήσαι τώ πρωτοσυμβούλω επέταξε,
ήκιστα αυτής φεισαμένω. Παραβιβάζων δε ταύτην αυτός,
διελογίζετο καθ' εαυτόν εξελθών, μήποτε άρα μετάμελος
εισέλθη τώ. Βασίλει επί τη ταύτης αναιρέσει. Ανθ’ ότου
ταύτην γυναιξί τισ παραδούς, διά πάσης τιμής άγεσθαι
έκέλευσεν.
ό δε Βασιλεύς σφόδρα μεταμεληθείς, και άναμνησθείς
τής ευνοϊκής διαθέσεως, ήθύμει τα μέγιστα. Eγνω ούν ό
πρωτοσύμβουλος την του Βασιλέως άθυμίαν, και είπε
προς αυτόν. « Ουδεμία όνησις επιγίνεται τινι, έκ φροντίδος
μερίμνης, αλλά σαρκός έκτηξς, ώσπερ τις έφησε τών σO
φών
«Nούς εν μερίμνας, σής βιβρώσκων οστέα.» Παρακλήθητι
ούν, ώ. Βασιλεύ, εφ’ οίς ουκ έστιν ανάκλησις, μή όμοιόν τι
πάθης ταις περιστεράς,
ΙΧΝΗΑΑΤΗΣ, ΤΜΗΜΑ Ζ'. 83
Λέγεται γαρ, ώς άρδην και θήλεια περιστερά τον οικεί

ον ενέπλησαν φωλεών σίτου υγρoτάτου, και συνήλθον άμ
φω, τού μή πρότερον άπογεύσασθαι εκείνου του αποτα
μιευθέντος σίτου, πριν ή τάς θύραθεν έκλεψα διατροφάς,
Θέρους δε καταλαβόντος, και του ηλίου την του σίτου αν
μήσαντος υγρότητα, εις μικρών ό τούτου συνεστάλη όγκος.
Ιδούσα δε τούτο ό άρδην, υπέλαβε την θήλειαν τον στον
καταβεβρωκένα, και διά τούτο ουδιέλειπε ταύτην τύπτων
αφειδώς, άχρις ότου απέκτεινε. Χειμώνος δε επιγεγονότος,
και του σίτου τή υγρότητι όγκωθέντος, έγνω ή περιστερά,
ώς αδίκως την σύζογονέκτεινε, και έθρήνει διηνεκώς, και
υπο της λύπης εξέπνευσεν. Ούτω και οι του θυμού μήκυ
ρεύοντες πείσονται άνθρωποι,
Εβρέθη δε πάλιν, ώς άνθρωπός τις έβάσταζε σάκκον φα
κών πλήρη. Και κοιμηθέντος αυτού, πίθηκός τις κατέκλεψε
των φακών ώσει δράκα μίαν, και ανήλθεν επί το δένδρον,
και ήσθεν. Εσθίοντος δε αυτού πέπτωκεν έκ της χειρός αύ
τού εις κόκκος. Τού δε την χείρα τού λαβείν την φακήν
εξαπλώσαντος, εκπεπτώκασι και οι λοιποί. Και σου τι μέ
λει, ώΒασιλεύ, μιάς γυναικός, έχοντι μυρίων επέκεινα; Εά
σας το τοσαύτας ήδεσθαι κοινώς, την οχομένην οδύρη Χ. Β
νώς.»
Ως ούν ταύτα ήκουσεν ο Βασιλεύς, περίλυπος γέγονε,

μή τι άρα την γυναίκα ανηρήκει Παλάριος, και φησιν «Ού
τω δι' έν μου βήμα μύσος τοσούτον έδρασας;» Και αύθις
ό πρωτοσύμβουλος « ό εις του νουνεχούς λόγος άμετάτρε
πτος.»
Και ο Βασιλεύς προς αυτόν «Περίλυπός εμι της εύνου

στάτης μου γυναικός, ώ. Παλάριε.» Και ο Παλάριος. «Δύο άν
θρώπους οι δε, φησί, λυπείσθαι τον άγαθοποιών, και τον
ουδέποτε αμαρτήσαντα.» θε
67
Και αύθις ο Βασιλεύς «Λελύπημα σφόδρα περί Παλάδος

της έμής, ουκέτι γαρ αυτήν όψομαι.» Και ο Παλάριος προς
αυτόν. «Δύο εισιν οι μή βλέποντες, ο τυφλός, και ό άνους.
άσπερ γαρ ου βλέπει τον ουρανόν ο τυφλός, ουδε γνώσκει
τά πόρρω εκ των έγγυς, ούτως ουδε ό άνους διακρίνει
το πονηρόν έκ τού αγαθού.»
ό δε Βασιλεύς «ουκ έκορέσθην, έφη, της καλής παλά
δος εγώ ποτε.» Και ό Παλάριός φησιν «Δύω άνθρωποι ού
πλησθήσονται ποτε ο φιλάργυρος, και ο ακόλαστος.»
ό δε Βασιλεύς έφη «Μακρυνθήνα με δει από σου.» Και
πάλιν ο Παλάριος «Mακρυνθήνα σε δει από του άσεβούς,
τού μη φρονούντος, μηδε ομολογούντος κρίσιν και αντα
πόδοσιν, και από τούμή κυριεύοντος των ορέξεων, και
των επιθυμιών των αυτού.»
Και ο Βασιλεύς φησιν «Ομοι ο οίκος της Παλάδος μου ι
Και ο Παλάριος: «Τέσσαρές εισιν οι έστερημένοι, ο
άνυδρος ποταμός, ή αβασίλευτος γή, ή άνανδρος γυνή,
και ο μη γινώσκων διακρίναι το αγαθών του πονηρού»
Ο δε Βασιλεύς είπεν αυτώ «Απώλετο ή Παλάς, ώ Παλά
ριε , και άξιος εΐ πολλών πειραν βασάνων λαβείν.» Και
ο Παλάριος. «Οι βασάνων άξιοι τρεις εισιν ο άδικών τον
αναίτιον, ο εισερχόμενος εις δείπνον, μη ών κεκλημένος,
και ο αρπάζων τά μήίδια.»
Και ο Βασιλεύς προς αυτόν «Εδει σε πάντως μακροθυ
μήσαι εις αυτήν.» Ο δε Παλάριος έφη «Τρεις δει μακρο
θυμεν τον μέγιστόντι πράγμα εργαζόμενον, τον επί το
όρος ανερχόμενον, και τον ιχθύας έσθίοντα.»
Και ο Βασιλεύς: «Πολλά μου καταφρονες, φησιν, ώ
Παλάριε, αντιλέγων μοι εις ταύτα και τοσαύτα.» Και ο
Παλάριος. «Οι Βασιλέως καταφρονούντες ούτoί εισιν ο
άκριτόμυθος, ο λαλών εν οις ουκ ερωτάται, ο λέγων,
άπερ ου γινώσκει, και ο πλούσιος δούλος, ο μη περι
ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ, ΤΜΗΜΑ Η΄. 85
ποιούμενος του ιδίου δεσπότου, άμα δε μαχόμενος, και

έλκων ένδικαστηρίων»
ό δε Βασιλεύς «Ληρείς, ώ Παλάριε, ταύτα λέγων» ό
δε Παλάριος έφη «Ληρός έστιν ο διδάσκων μωρών, και
άντιλέγων σοφώ, και ο συστρεφόμενος τους αχρείοις λό
γοις, και μιμούμενος αυτούς ο πιστεύων γυναικι πόρνη,
και ο φανερών το μυστήριον αυτού τώ μή πιστώ.»
Και ο Βασιλεύς πάλιν έφη «Ατάκτως πεποίηκας φονεύ
σας την Παλάδα.» Ο δε Παλάριος απεκρίθη «Ατακτοι ει -
σιν, ο ψεύστης, ο μη ποιών κατά τους λόγους αυτού,
και ο νέος, ο επόμενος τώ θυμώ αυτού, ο έχων έρωτας
έπι παλλακή, και ο νικώμενος υπό της άκρασίας αυτού,
και,
ό
Βασλος οιχεία, πάμα μέγιστον, και μή
συμβουλευόμενος τους εαυτού συμβούλους.»
Ο δε Βασιλεύς έφη αυτώ, «Ου φοβή, ταπεινε Παλάριε,
Βασιλέα;» ό δε έφη «Τέσσαρές εισιν οι φοβούμενοι, εν
οις φόβος ούκ έστιν ο αλέκτωρ, ο υψών τους πόδας
αυτού εις τον ουρανών, μήπως ο ουρανός πέση κατ' αυ
του, ο γερανός ιστάμενος δι’ ενός ποδος, και φειδόμενος,
μήπως δι’ ετέρου γένηται χάσμα εν τη γη ο σκώληξ ο
έσθίων τον χούν, και μη χορταζόμενος εξ αυτού, φο
βούμενος, μήπως έκλειψη ό χούς εκ της γης και η
νυκτερίς πετομένη έννυκτί, εν δε τη ημέρα κρυπτομέ-
νη, μήπως θηρευθή διά το κάλλος αυτής.»

και ο Βασιλεύς: «Ουκ έτι, φησίν, όψομαι έν γυναιξιν
όμοίαν τή Παλάδι.» Και ο Παλάριος έφη" «Τέσσαρές ει
σιν οι μη τρεπόμενοι ή γυνή εθισθείσα εις πολλούς
άνδρας, και πάντας παραβλέπουσα, ώς υπο πάντων μυ
κτηρίζεσθαι ο το ψεύδος εθίσας ανήρ ο υψηλόφρων και
κακογνώμων, ο πονηρός, δόλιος, και συκοφάντης.»
ό δε Βασιλεύς πάλιν έφη. «Ούκ εξέρχεται μου ή λύ
ό δε έ
πη της καρδίας, ώ Παλάριε, διά την Παλάδα.»
86 ΣΤΕΦΑΝΗΤΗΣ ΚΑΙ
φη. «Δεί σε λυπείσθαι, Βασιλεύ, διά γυναίκα ταύτας έ

χουσαν τάς άρετάς σωφρωσύνην, νoυνέχειαν, φειδώ εν
τους λόγος, ευγένειαν, κάλλος, υποταγήν προς τον ί
διον άνδρα, και πόθον προς τον αυτόν.»
“Ο δε Βασιλεύς έφη «Μεγίστην λύπην έφύτευσας εν
τη καρδία μου, και μύσος κατά σου, την εμήν απο
κτείνας Παλάδα.» Ο δέ φησιν. «Οι αληθώς έχθραίνοντες,
ώ Βασιλεύ, ούτοι εισιν ο λύκος τους προβάτος, ή γαλή
τώ μυϊ, ο ιέραξ τή πέρδικι, ο κόραξ, τη γλαυκί, ο καρ
κίνος τώ όφει ώσαύτως και οι εκπεπτωκότες μεγάλης
φιλίας φίλοι. Φιλία γάρ παρωφθείσα γίνεται έχθρα.»
Και ο Βασιλεύς: «Ου πλησθήσομαι έτι ύπνου, διά την
προς την Παλάδα λύπην.» Και ο Παλάριος έφη «όκτώ ει
σιν οι μη υπνούντες, ώ. Βασιλεύ, ο πολύολβος άνθρω
πος, μη έχων πιστών δούλον, ο βουλόμενος τον φίλον
ή των εχθρών αυτού αποκτειναι ο ερών γυναικός, ο
ψεύδη καταλαλών ο άπορος, απαιτούμενος ά μή έχει
ο κοιμώμενος εν ασθενεία δεινή, μη έχων ιατρόν ο
έχων γυναίκα πόρνην ο πλούσιος και φειδόμενος, μη
γένηται πένης και ο ζητών, πράγμα, δ (ού) δύναται
καταλαβείν.»
ο δε Βασιλεύς έφη προς αυτόν. «Από τού νυν ουχ
όμιλήσω σοι έτι.» Και ο Παλάριος. «Οι της ομιλίας ά
νάξιοι ούτοι εισιν ο διά ψεύδος μισών των αδελφών αυτ
του, ο υπερήφανος, ο προκρίνων τον πλούτον της έχυ
τού ψυχής και ο αντιλέγωντώ κυρίω και τώ διδασκάλω

αυτού.»
Και ο Βασιλεύς πάλιν έφη" «Ουδείς εν πάσι τέλειος
το γάρ τέλειον παρ' ουδενί των ανθρώπων εστί»
Μετά γούν τάς πολλάς εκείνας διαλέξεις, και την τού
Βασιλέως περί την Παλάδα απόγνωσιν, στεφανηφορους
σαν αυτό παρήνεγκε την Βασιλίδα ο Παλάριος. Ιδων δε
ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ, ΤΜΗΜΑ Η΄. 87
ταύτην ο Βασιλεύς, και πάνυ περιχαρής γεγονώς, εκεί

νην μεν ήδέως εδέξατο, τον δε Παλάριον πολυτελέσι
δώρος έφιλοτιμήσατο. Τους δε εις αυτόν την μνησικακίαν
μεμελετηκότας φιλοσόφους πάντας, συναγαγών, ενώπιον
αυτού άπέκτεινεν.
ούτως άρα τή φρονήσει, και τη ανοχή, και τήτων
συνετών συμβούλων συνέσει, και τη φρονίμω γυναικι φυ
λάττει ο Βασιλεύς αβλαβή την οικείαν βασιλείαν.
ΤΜΗΜΑ ΟΓΔΟΟΝ.
“Ο δε Βασιλεύς τώ φιλοσόφω είπεν «Eγνωκα δή ταύ

τα ανάγγειλαν δέ μοι προς τούτοις, πώς δύο έχθροί,
εν περιστάσει γεγονότες, φιλιούνται αμφότεροι δε, εκ
των κινδύνων ελευθερωθέντες, πάλιν εχθροί διαμένουσιν.»
Σταθείς πάλιν ο φιλόσοφος έμπροσθεν τού Βασιλέως
έφη ούτως «Ου πάσα, ώ. Βασιλεύ, φιλία συνίστανται
διά την των καιρών απαλλαγήν και αποτροπήν άλλ’ ο
νούν έχων εξετάζει τον καιρό, και εν περιστάσει μεν
διά την εαυτού σωτηρίαν φιλιούται του κινδύνου δε ανώς
τερος γεγονώς, πάλιν τη πρώτη διαμένουσιν αντιπαθεία,
ώς επί της γαλής και τού μυός ιδείν ένεστι.
Λέγετε γάρ, ώς έν τινι τόπω παμμεγεθέστατον ήν
δένδρον έν δε τή αυτού βίζη μυός ήν κατάδυσης, και
πλησίον αυτής οπή γαλής. Μιά δε των ημερών εξήλθε
τις θηρευτής, και ήπλωσε τα δίκτυα αυτού πλησίον του
δένδρου εξελθούσα δε ή γαλή ζητήσαι έαυτή βρώσιν,
περιεπλάκη τους δικτύος. Εξήλθε δε και ο μύς βοσκη
θήνα, και ιδών την γαλήν τους βρόχοις περιπεπλεγ
μένην, ήσθη επί τούτω μεγάλως. Στραφείς δε όπισθεν αό
του ορά, νύμφην καταλαβούσαν την αυτού μυωπίαν εν
δετη κορυφή του δένδρου γλαυκά τινα παρακαθημένην
Φόβω δε μεγάλω συσχεθείς, είπεν εν εαυτώ ει ζητήσω την
κατάδυσίν μου, απολούμαι υπο της νύμφης εί δε πάλιν

δεξιά ή αριστερά έκφύγω, άρπαγήσομαι υπό της γλαυ
κός ει δε και προς την γαλήν απέλθω, βρωθήσομαι υπ'
αυτής. Αλλά σκέψομαι μηχανήν τινα, δι' ής σωθήσομαι
δει γάρ τον νούν έχοντα, εν περιστάσει γενόμενον μη
θροείσθαι. Αλλ' ουχ ορώ πόρον σωτηρίας έτερον, ει μη
διά της προς την γαλήν φιλίας και γαρ και αυτή έν
δεινή έστι περιστάσει, και αγωνίσομαι, είποτε δυνηθώ,
λυτρώσασθαι αυτήν τών τού θηρευτού βρόχων. Ομαι
γαρ τούτου ένεκα ταύτην μεν εκδιώξειν την νύμφηνέκ
της έμής οπής έμε δε σωθήναι, και την ταύτης έξειν
φιλίαν.
Και προσελθών προς την γαλήν όμύς έφη αυτή. «Πώς
διάγεις;» Η δε, «Εν λύπη, φησί, και στενοχωρία, καθώς
σύ θέλεις και ποθείς.» Και ο μύς, «Αληθώς έφης» αλλ'
ούν καγώ συγκοινωνός σοι άρτι γέγονα, έν περιστάσει
πεσών οράς γάρ δήπου και σύ την νύμφην, πώς εις την
κατάδυσίν μου εισήλθε, και την γλαύκα ζητούσάν με άφ
αρπάσα, άμφοτέρος ημίν εχθράς ούσας, Αλλά δει
και ημάς, χαίρειν είπόντας τη έχθρα, διαλλαγήνα και
φιλικάς ποιήσασθαι συνθήκας, όπως καγω διά σου της
αυτών βυσθήσομαι βλάβης, και συ δι' εμού. Εγώ μεν
γαρ έκκόψω τους δεσμούς, οις κατέχη, σύ δεν εκδι
ώξεις της όπης μου την νύμφην.» Ταύτα παρά του
μυός άκούσασα ή γαλή, περιχαρής εγένετο, και φησί προς
αυτόν «Eι τούτο ποιήσεις, μεγάλην χάριν έξεις παρ’ εμού,
μάλλον δε αντάμειψιν.»
Και τοτε προσελθών ο μύς προς αυτήν εποιήσαντο
έν εαυτούς φιλίαν, και ευθύς ο μύς ήρξατο κατεσθίεν
τους δεσμούς αυτής. Και τούτους καταφαγών κατέλιπεν
ένα δεσμών εξεπίτηδες, φοβούμενος, μήπως αθετήση ή γα
λή τους όρκους. Η δε γαλή έφη αυτών «Τι "βραδύνεις,
ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ, ΤΜΗΜΑ Θ. 89
"Η - -- ν τ, ο -- ν - ν ο Α
ώ εταιρε; Mή αράγει ετράπη ή προς εμέ σου φιλία;

ν ν
α
ν Σ/
- Α ν -- ν
ή πρός σε δέ μου φιλία ουκ ετράπη.» Υποτυχών έφη ο

μύς. «Αλλά την σην εγώ δέδια φιλίαν το γάρ εκ φύ
σεως ουκ αφίσταται, εάν δε και αφίσταται, ου μεθίστα
ται, ει δε και μεθίτσατα, ου συνίσταται. Διά τούτο
κατέλιπον τον ένα δεσμών, έως ού εύρω καιρών επιτή
δειον του κατακόψαι και αυτόν.»
Πρωΐας δε γενομένης κατέλαβε και ο θηρευτής τον
τόπον. Ιδών δε αυτών ο μύς μακρόθεν, είπε τη γαλή,
α
«Ο καιρός του πληρωθήναι ημίν τας συνθήκας ήδη πά

ρεστιν άλλ’ εγώ ουκ αθετώ ταύτας.» Και κόψας τον
καταλειφθέντα δεσμών έφυγεν. Η δε γαλή τότε τώ φό
βω τού θηρευτού διώξασα την νύμφην εις το δένδρον
ανήλθε, και ο μύς εισήλθεν εις την κατάδυσιν αυτού. Ο δε
θηρευτής λαβών τα δίκτυα κενά, άνεχώρησεν απ' αυτών.
Oύ μετά πολλάς ούν
ημέρας εξήλθεν ο μύς του βο
σκηθήναι και ιδών την γαλήν μακρόθεν ουκ έθέλησε πλη
σιάσαι προς αυτήν, Η δε προς αυτόν έφη: « Πρόσελθε,
ώ φίλτα ό με, οπως
φιλτατε, προς όπως ανταμείψωμ
ανταμείψωμα σε, περιί ών
ω
έποίησας εις έμε αγαθών.» Και ο μύς είπεν αυτή « Η ή
μετέρα φιλία ου δείται εγγύτητος, πώς γάρ έγγίσω σοι
βρώσις σοιών; ου γάρ δεί που τον αδύνατον πλησιά
ζειν τώ δυνατωτέρω αυτού έχθρώ. Η γούν προλαβούσα
ημών φιλία αναγκαία γέγονε διά την άμφοτέρων σωτη
ρίαν. Από του νυν δε έστω ημών ή φιλία μακρόθεν το
γαρ έγγίσαι με πρός σε αδύνατόν έστι, και ου λυσι
τελεί μοι.»
Ούτως άρα, είπεν ο φιλόσοφος, δύω εχθροί εν περ
στάσει μεν φιλιούνται, ανώτεροι δε των κινδύνων γεγονός
- ν Σ), --
τες εν τή προτέρα πάλιν διαμένουσιν έχθρα.

ΣΤΕΦΑΝΙΤΗΣ ΚΑΙ
ό δε Βασιλεύς τώ φιλοσόφω επεν «Eγνων και τού

το διασαφήνισον δε ημίν, πώς δεί τίνα τάς έχθρας
ευλαβείσθαι, και τάς μνησικακίας παρατηρείν»
Ο δε φιλόσοφος υπολαβών έφη «Βασιλεύς τις ψιττα
κόν έκέκτητο μιμηλών και ώραΐον, έχοντα και οικείον νεοτ
τόν. Τούτον προσέταξεν ο Βασιλεύς, άμα τώ νεοττώ,
τώ οικείω συνδιατάσθαι παιδί. Συνέπαιζον ούν άλλήλοις,
οία εικός, και μετελάμβανον πάντοτε της αυτής τροφής,
ό δε ψιττακός οσημέραι επί το όρος απήρχετο, και δύο
τινάς καινάς οπώρας μετεκόμιζε, και εδίδου την μεν
μίαν τώ οικείω νεοττώ , την δε ετέραν τώ Βασιλέως
παιδί. Αμφότεροι δε ταχέως αυξηθέντες εις ισχύος επίδοσιν
και ηλικίας ήλθον άκμήν. Αποδημούντος ούν τού ψιττακού,
ο τούτου νεοττός επίτι πτηνών, προσφιλές τώ παιδί του
βασιλέως, επεισπηδήσας ετραυμάτισε τούτο. Εφ’ ώ οργι
σθείς δ πας εκείνον απέκτεινεν. Eλθών ούν ο ψιττακός και
ιδών τον οικείον νεοττον άνηρημένον, και πάνυ τη λύπη
συσχεθείς, έφη «Ουαί τοις βασιλεύσι, τοις μήτε συνθήκας
τηρούσι, μήτε φιλίας δεσμούς! Ούαι δε και τους εξυπηρε
τούσιν αυτούς, οι ούτε τιμώσιν, ούτε όρωσίτινας, ει μήγε
πολλάκις επιδεείς αυτών γένωνται! ότε δε ουκ επιδέονται
τούτων, ουδε προσφωνούσιν αυτούς, μη ειδότες αρετής ά
μοιβήν, μήτε συγγνώμην αμαρτημάτων, οι πάν πλημμές
λημα εργαζόμενοι, και
μηδαμώς τούτο λογιζόμενοι.» Ετα,
«Αμυνούμαι έφη, σήμερον τον παλαμναίον και άλτήριον,
και προς οκτον άκαμπή, και της συναυλίας άθετητήν,
και της συνδιαιτήσεως επιλήσμονα.» Και επεισπηδήσας τώ
τού παιδός προσώπω, τους όνυξι τάς κόρας των οφ
θαλμών εξέβαλε. Και τοιούτον ούτος έργον κατατολμή
ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ, ΤΜΗΜΑ ". 94
σας, επί τινα υψηλότατον και οχυρώτατον άνήλθε

τόπον.
ό ούν Βασιλεύς το γενόμενον αναμαθών, και θυμού
πλησθείς, απήλθε προς τον ψιττακών, και προσεκαλείτο
αυτόν. ό δε ψιττακός έφη «Γίνωσκε, ώς ο τών συνθη
κών παραβάτης ευάλωτος τή οικεία παραβάσει γίνεται.
Και ει πρός τινα καιρών άνέξεται τούτου η θεία πρό

νοια, ουκ απολυθήσεται της καταδίκης, αλλ' εις αιώνας
κολασθήσεται διαβαίνει δε κόλασις και επί υιούς και
υιωνούς, και εις το εξής. Ο γούν σος υιός την άντέκτι
σιν της δίκης ταχείαν ειληφεν.»
Ο δε Βασιλεύς υπολαβών έφη «Καλώς ειρηκας, και
ουδέν αμφίβολον καταλέλοπας, κάτελθε λοιπόν ανενδοιά
στως» όδεψιττακός έφη ουδεί με ταύτα ποιήσαι, οι γαρ
εχέφρονες παρανούσιν άει παρατηρείσθαι των μνησίκακον, και
όσον ό τοιούτος υποκολακεύει και υποσάινει, τοσούτον φευ
κτέος και παρορατέος και ουκ άλλως τις εκφεύξεται την εξ
αυτού βλάβην, ει μήγε τή τούτου αποχή και τή των οικείων
σωτηρία. Φασί γάρ, ώς δει τους νούν έχοντας, τους μεν
γονείς λογίζεσθαι φίλων τάξιν επέχειν, τους δε αδελφούς
συνοδοιπόρων, τις δε ομοζύγους συνήθων, τους δε υιούς
μνήμης ένεκα προσείλημμένους, τάς δε
θυγατέρας αντι
δίκους, τους δε συγγενείς δανειστάς και χρεών άπαιτη
τάς, έαυτόν δε μεμονωμένον και πάσης συγγενείας έρη
μον. Κάγώ ούν τή τοιαύτη παραινέσει επόμενος ήδη μεμό
ν
νωμα.» -
ό δε βασιλεύς είπεν «Eι μέν συ πρώτος κατήρξω της

ημετέρας βλάβης, έδει σε ημάς παραφυλάττεσθαι, επειδή
δε η προκάταρξις αφ' ημών γέγονε, τι σοι πάρεστν εμποδών
έντούτοις τού μη πιστεύεινήμν;» όδε ψιτακός έφη «Αίμνησε
κακία μέγιστα πάθη περί την καρδίαν εργάζονται, καίγλώσσα
92 ΣΤΕΦΑΝΙΤΙΤΣ ΚΑΙ
ουκ έμφαίνουσιν αληθέστατα τα των ψυχών διανοήματα, και

των καρδιών υπέρ τάς γλώσσας. Ούτε ούν ή (έμή) καρδία μαρ
τυρεί σου τή γλώττη, ούτε η ση τή έμή μαρτυρεί γλώττη.»
ό δε Βασιλεύς έφη «Ουκ οίσθα, ώ ψιττακέ , ώς ο έ
χέφρων ανήρ οφείλει την μνησικακίαν εκριζώσα μάλλον,
ή αυξήσαι;» ό δε ψιττακός έφη, «Εστιτούτο, ώ Βασιλεύ,
έστι καθώς ειρηκας, αλλ' ουδεί τον εχέφρονα άνδρα υπολαμ
βάνειν, ώς ο εχθρός αυτού της προκειμένης μεταξύ έ
πλέληστα αμφισβητήσεως, αλλά παρατηρείσθαι το ά
πατάσθαι, πολλοί γαρ, μη δυνάμενοι τη βία ηττηθή
ναι, τους απατηλούς έργος και λόγος εάλωσαν, καθά
περ ο άγριος έλεφας διά του ημέρου άλίσκεται.»
ό δε Βασιλεύς επεν, «ό ελευθέριος ανήρ ου μεταλ
λάττει τον τρόπον, ούτε μεν της φιλίας καταφρονεί, ει
περίδειλος περί αυτού γενήσεται τούτο (γάρ) έργον άν
δρών, το φρόνημα χθαμαλών.» Ο δε ψιττακός έφη «Αί
μνησικακία επισφαλέστερα αί εν ταις τών Βα
σιλέων ψυχαίς, οι δη λογίζονται την αντέκτισιν τρό
παιόν τε και καύχημα, Εοικε γαρ η μνησικακία άν
θραξιν έντη καρδία ήμμένος, οίς ότε επιτηδεία ύλη
προς επίκαυσιν προσεγγίση, τον πυρσών αέριον απεργάζε
ται, και την φλόγα δυσκατάληπτον. Ούτε γάρ δυσω
πήσεσιν ο μνησίκακος υπήκει, ούτε ικεσίας μαλθακίζε
ται. Πολλάκις δε ο μνησικακούμενος, δυνάμενος ιάσασθαι
τον μνησίκακον διά τινων εννοιών και ωφελειών, δυνα
μένων απαλείψα τα εν ταις καρδίας σκιβωθέντα, έ
πιστρέφει προς το μνησίκακον αλλ' εγώ αδυνάτως έ
χω τοιούτοις πρός σε χρήσασθαι. Αλλ' ει καθαράν
διάθεσιν προς εμέ διατηρείς, άγνωστον τούτο εμοί, και
περιδεής έσομαι κατά πάντα τον της συναυλίας καιρόν,
Ουδέν ούν άλλο καταλέλειπτα σκοπού έχόμενον ορθού,
ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ, ΤΜΗΜΑ Τ. 93
άλλ' ή το αποσχισθήναι σου, και αποχωρισθήναι, και

» .
άποικισθήναι. Λοιπόν ούν έβρωσό μοι.»

ό δε Βασιλεύς επεν. «Οιδα, ώς αδυνάτως έχει έ
καστος το ώφελεϊν και βλάπτεν, και ώς ουδέν έστι
των όντων, η μείζον ή έλαττον, ο μη κατ’ ειμαρμέ
νην και πεπρωμένην τινά μοιραν γίνεται. Και ώσπερ
ουκ αίτιός τις έστιν της γενέσεως τών γενομένων τους
άνθρώποις, ούτως ουδε της φθοράς των φθειρομένών. Ού
δεν ούν έγκλημα προσάπτεται σοι ένεκα της του υιού
μου πηρώσεως, ουδε εκείνω ένεκεν της του σού νεοτ
τού άναιρέσεως είμαρτο γάρ τάδε γενέσθαι, και συνερ
γοί τινες ήμες τή της ειμαρμένης ανάγκη έχρηματίσα
μεν.» ό δε ψιττακός έφη «Αληθώς είπας περί της ει
μαρμένης, αλλά δει τον νουνεχή παρατηρείν τά έπι
σφαλή, και μη πιστεύειν τη ειμαρμένη, υπέρτερον δε
ταύτης τον οικείον δοξάζειν λογισμόν, Eγωγε ούν οίδα,
ώς η γλώσσα ώμωκεν, ή δε φρήν ανώμοτος. Σύ, ούν
την έμήν ψυχήν ζητες, αι δε ψυχα τον θάνατον ά
παναίνονται. Λέγονται γάρ, ώς ή πενία, και η λύπη,
και ή τών φιλτάτων στέρησις μέγιστα συμφορα εισιν,
και ο ταύτα μαθών, ακριβέστερον οίδε τας των παθόν
των άλγηδόνας, Καγώ ούν έχω τινά παρά τή έμή ψυ
χή υποδείγματα των εν τη σή ψυχή παθημάτων, και
ασύμφορον έσται μοι το συνέπεσθαι σο. όταν γάρ άπο
μνημονεύεις συ το τού υιού σου πάθος, κάγώ το τού
έμού νεοττού, άλλοιωσις μεγίστη περί τάς καρδίας έκα
τέρων γίνεται.»
Ο δε Βασιλεύς έφη «Ουκ αγαθός ο μη δυνάμενος
απαλείψα τα εν τη ψυχή παθήματα, άλλα μνημονεύει
τινών εξ αυτών.» Ο δε ψιττακός έφη «ό τον πόδα αλ
γών, κάν τάχιον βαδίζειν επιτηδεύητα, ουκ ανάλγητος
διατελεί. Και ο οφθαλμών, ει και προς ανέμων άν

τωπήσει πνοάς, πάντως, κάν μή βούλητα, άμβλυω
πήσει. Και ο μνησίκακος, ει προς τον μνησικακούμενον
διαλέξητα, πάθος τω πάθει προστίθησιν. Δεί ούν τον
εχέφρονα πόρον σωτηρίας ευρίσκοντα, μη παρέρχεσθαι
τούτον. Kάμοί δε πολλοί σωτηρίας πρόκεινται πόροι.
Φασί δε και οι φιλόσοφοι, ώς πέντε τινά έθη δοξά,
ζουσι τον άνθρωπον, το μη βλάπτεν, το πεπαιδευμέ
νον είναι, το τάς έναντίας υπολήψεις εκφεύγειν, το προ
σηνές και φιλότιμον εν τοις ήθεσι, και το μεγαλοπρε
πές εν τοις έργος. Και φρόνιμος, όστις δεδοκώς περί
εαυτού, αποσχοινίζεται συγγενών, υιέων, πλούτου, και αυ
της της πατρίδος απάντων γάρ τούτων εύρήσει αντάλ
λαγμα, της δε ψυχής ήκιστα ευρήσει. Είρηται δέ, ώς
χείρων πλούτος των άλλων, ο μη μεταδιδόμενος, και
χείρων σύζυγος, ή τώ άνδρι μη ευνοούσα, και χειρων
πας, ο άπειθής, και χειρων Βασιλεύς, δς προσποιεί
τα άθώος, και χειρων φίλος, ο άπιστος, και χειρονες
πόλεις, αι περίφοβοι και επισφαλείς. Καγώ ούν, είπερ
πεισθήσομαι σοι, άει περίφοβος έσομαι.» Ταύτα ειπών ο
ψιττακός άφιπτάμενος άπηλλάγη.
ούτως άρα χρήτνια, ώς τον ψιττακών, ευλαβείσθαι και
παρατηρείν τάς μνησικακίας,
ΤΜΗΜΑ ΔΕΚΑΤΟΝ,
ό δε Βασιλεύς πάλιν τώ φιλοσόφω είπε: «Το μεν πα

ράδειγμα των προς άλλήλους άπεχθανομένων, ικανώς έ
γνων υποδειγμάτισον δέ μο, όπως δει τους Βασιλείς
επιστρέφειν προς εαυτούς τους οικείους, ους αδίκως
ποτέ λαθόντες ετιμώρησάντε και απεσόβησαν.»
ό δε φιλόσοφος αύθις υπολαβών έφη «Eίρηται, ώς έν
ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ, ΤΜΗΜΑ ". 95
τιν τόπω θώς τις διηγεν. Εν δε άρα ούτος σώφρων

και επιεικής παρά τε τους ομογενέσι, και τας άλώπηξι,
και τους λοιπούς, ουδέποτε ποιών τα αυτών έργα, μή
τε αίμα εκχέων αθώον, μήτε σαρκοφαγών. Εφ' ώ τα
άλλα θηρία οργισθέντα είπον αυτώ «Γίνωσκε, θώς, ώς
άπαρεσκόμεθά σου τη διαγωγή, και τώ βίω, δν προ
είλου λυσιτελούσε γάρ ουδέν σοι αι άρεται, έπει αδύ
νατόν σε ημίν συμβαδίζειν.» Και ο θώς, «Η μεν υμετέ
ρα, φησί, φιλία και συνοδοιπορία, ουδέν μοί αμάρτη
μα προξενεί έπει μηδε οι τόποι και αι συναυλία το
πούσι τα αμαρτήματα, άλλ’ αι καρδία και τα έργα
πλην ει και τώ σώματι υμίν συναυλίζομαι, τη ψυχή
πόρρω απώκισμα.» Επέμενε δε ο τοιούτος θώςτή αρετή
ούτως, και διαβόητος εγένετο επί ταύτη.
Λέων δέ τις των θηρίων Βασιλεύς, μαθών τά κατ'
αυτών, προσεκαλέσατο τούτον, και φησε προς αυτόν
«Μεγάλη μου η δυναστεία, και ευρύχωροι οι τόποι, και
δέομαι πιστοτάτου υπηρέτου ήκουστα γάρ μοι τα
περί σου, και των αρετών σου, και δοξάσαι σε βούλομαι,
και τινα σοι άρχήν έγχειρήσαι μεγάλην.» ό δε θώς
«Χρή τους Βασιλείς έκόντας επιλέγεσθαι τους υπηρέτας,
και τούτοις παραδιδόναι τάς άρχάς έπει είτις άκου
σίως μεταχειρίζεται τι των έργων, ου προθύμως αυτό
μέτεισι, κάγώ ούν τάς εξουσιαστικάς άει αποτρέπομαι
μεταχειρήσεις, άπειρος ώ τών τοιούτων. Καί σοι, ώΒα
σιλεύ, πάρεστε πολλά θηρίων γένη, και περί πάν έργον
προθυμότατα, ά δή σοι εξυπηρετήσει, ώς δε, και έαυτά
ώφελήσει προσηκόντως.»
ό δε λέων είπε προς αυτόν «Αρκεί ου γάρ εάσω σε
τού μη εξυπηρετείσθαι μοι.» ό δε θώς έφη: «Δύο τινες
αν
μόνοι δύνανται τους εξουσιαστας δουλεύειν, ότε δόλιος ά

νήρ, ο συγκαλύπτων τα έργα αυτού διά δώρων και με

ταδόσεων, και ο ηλίθιος, ο και δυσαίσθητος, ο τοσού
τον διά της ηλιθιότητος έκφεύγων τον των κακών φθό
νον. Ο δε σωφρόνως και ευσεβώς υπηρετείσθαι πειρώμε
νος, σπανίως τάς έχθρας έκφεύγει ό,τε γάρ εχθρός τού
εξουσιαστού απεχθάνεται προς τούτον, ώς ευνοούντα

προς αυτόν, και ο φίλος ερίζει, βουλόμενος οικειότερος τού
του έσεσθαι. Ετοιμος ούν έστιν ο τοιούτος διά ταύτα
άπολέσθαι.»
“Ο δε Βασιλεύς έφη «Mή σοι μελέτω τών έμών ύ
πηκόων ένεκα υπέρτερόν σε γάρ τούτων τή τιμή άνα
δείξω.» Και όθώς, « Μεγίστη, έφη, προς έμε ευεργεσία,
το εάσαι με εν ταύτη τη ερήμω άδεώς διατάσθαι,
αρκούμενον τή της χλόης και του ύδατος μεταλήψει ά
κούω γάρ, ώς εν μιά καιρού ροπή, ό τους Βασιλεύσιν
υπηρετών πάσχει τη ψυχή υπό του δέους τοσούτον, ό
σον έτερος παρ' όλην αυτού την ζωήν ουχ υφίσταται.
Και μετρίως ζών και άδεώς, κατά πολύ κρείττων του
έν δόξη και μυρίας φροντίσιν.»
“Ο δε λέων είπεν
«Eγνων, άπερ είπας, φοβείσθαι δέ
σε ού χρή' ανάγκη δέ σε ημίν εξυπηρετήσεσθαι.» Και
ο θώς «Eπει αδύνατόν μου έστι γίνεσθαι το αίτημα, ά
ξώ λοιπόν, εί, τις των υπό σε κατηγορήσει μου, μη
συναρπαχθήναι σε τους τούτου λόγος ευθύς, αλλά ανέ
χεσθαι μετά την έρευναν την κρίσιν επενεγκεν φιλία γάρ
άκαιρος, ισόν εστι τώVNSHL
μισείν. Και βουλευόμενος μετά
τινος τών κατά σε, σκόπει πρώτον, πώς εκείνος τα οι
κεία διώκησεν ο γάρ κακώς υπέρ των οικείων δια
τεθείς, ουδέπω καλώς βουλεύσεται περί των αλλοτρίων.
Και τον προσομιλούντά σοι τρίχή δε σκοπείν, ή ώς
μείζονα, ή ώς ελάττονα, ή ώς ίσον. Και ει μεν μεί
ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ, ΤΜΗΜΑ Ι. 97
ζων σου, δεν ακούειν και πείθεσθαι αυτώ, ε δε ήτ

των, πείθεν, ει δε ίσος, συμφωνείν, και ουδέποτε εμ
πέσης εις φιλονεικίαν.»
ό δε Βασιλεύς, πληροφορήσας περί τούτου τον θώα,
παρέδωκεν αυτώ τα ίδια ταμεία, και πάντων προέκριν
νε, και συμβούλω έχρήτο, και δι’ αιδούς και σεβασμού
τούτον είχεν. Oύ πολύ δε το εν μέσω, και αγανακτή
σαντες οι περί τον λέοντα, και φθόνου πλησθέντες,
πάντα λίθον κεκινήκασιν, να τον τού λέοντος θυμών
δολίως κατά τού θωός διεγείρωση. Και ποτε τροφηνή
δίστην, του λέοντος προστάξαντος εις την αύριον εαυτώ
τηρηθήναι, λαθόντες ταύτην έκλεψαν ήν ο λέων επιζη
τήσας, και μη εύρών, πάνυ έπλήσθη θυμού.
Απήν δε το την καύτα ο θώς μόνοι δε παρησαν οι
τον δόλον συρράψαντες. Θυμώ δε ηττηθέντα τον λέον
τα θεασάμενοι, προς άλλήλους έφασκον «Αναγκαιόν έστιν
ημάς αναγγελα τώ. Βασιλεί τά ώφελούνται τούτον και
βλάπτοντα, κάντινες επί τούτο δυσχεραίνωσιν άνε
μάθομεν γάρ, ώς ο θώς εις την διανοικίαν την τρο
φήν του Βασιλέως εκόμισεν.» Ετερος δε αυτών υπολαβών
έφη «Εοικεν η πράξις αύτη εκείνου υπάρχεν, πλην έρευ
νήσατε ακριβώς περί τούτου.» Αλλος δε είπεν «Eί τοι
ούτόν τι φανήται εργασάμενος, άληθή εισι, πάντα, όσα κατ'
αυτού ελέγοντο.» Ετερος δε έφη «Tώ όντι ουδείς δόλιος
και πανούργος ανηρών, λαθεν δυνήσεται. Μέγα τι έγ
κλημα περί τού τοιούτου ακήκοα θωός άλλ’ ούκ έπίστευαν
τούτω, άχρις ού τον υμέτερον νυν λόγον άκήκοα.» Και
έτερος των συκοφαντών έφη «Ου λέληθέ με δ τοιούτος
άμα τώ θεάσασθαι αυτόν. Πολλάκις τε προς τον δείνα
και δείνα είπον, ώς μόνα υποκρίσεις εισί πάντα τα κατ'
αυτόν.» - «Ει τούτοφανήται αληθές, έτερος έφη, ού κλοπή
γ
έστι μόνον, αλλά και ασέβεια και θρασύτης.» Και άλλος

ούν έφη «Eι ο Βασιλεύς την οικίαν αυτού ψηλαφήση,
πάντως ευρήσει το αληθές.» Και αύθις άλλος «Γενέσθω
τοιγαρούν ή έρευνα.» Και έτερος «Οιδά φησε, ώς ό θώς τή
συνήθει πανουργία χρησάμενος, κενας απολογίας τον Βα
σιλέα πείσει.» Και διελέγοντο ούτωσι προς άλλήλους, άχρις
ού προς θυμόν τον λέοντα εκίνησαν.
Προσκαλεσάμενος δε ο λέων τον θώα, ήρώτα πρώτον
περί του εδέσματος, τί γέγονεν; Ο δε θώς έφη, «Τώδείνα
τούτο επέδωκα, του φυλάξα αυτό.» Εκείνος δε ερωτηθείς
ήρνήσατο έφρόνε γάρ τά τους συκοφάντας εκείνος. Και
δή σταλέντες τινές παρά τού Βασιλέως εις την τού θωός
οικίαν, εύρον εν αυτή το έδεσμα, και λαβόντες αυτό προ
σήνεγκαν τώ Βασιλεί. Παρήν δε εκείσε λύκος τις, άγαθος
τοις άλλοις λογιζόμενος, και δίκαιος, δε, την καύτα προ
σεγγίσας τώ Βασιλε έφη «Ουδείσε, ώ Βασιλεύ, συγγνώ
μην απονείμαι τώ άλτηρίω τούτω ει γάρ ούτος της δί
κης αφεθή, ουδείς έτι τολμήσει δόλον τινός αποκαλύψα
τώ κράτει σου φανερώς.»
Προσέταξε» ούν ο Βασιλεύς τον θώα τηρείσθαι ακριβώς
εν τη φυλακή. Και τις των συγκαθέδρων αυτού έφη: «Θαυ
μάζω πώς λέληθεν ο θώς, τοιούτος ών, άχρι τού νυν την
του λέοντος άγχίνοιαν, πανούργος και δόλου πλήρης ών.»
Ετερος δε είπε: «Τούτο θαυμαστότερον, είχε ερευνήσει μετά
την τού εκγλήματος φανέρωσιν.» Απέστειλεν ούν ό λέων
τινάς επί τον θώα επερωτήσοντας αυτόν, όπως έχει. Οι
δε υποστρέψαντες έπλάσαντό τινας λόγους, ώς άπό τούθωός,
τον λέοντα παροξύναντες, ούς άκηκοώς ο λέων, άναιρε
θήνα παραυτικα τον θώα πορoσέταξεν.

όπερ μαθούσα ή του λέοντος μήτηρ, και γνούσα το
σκευώρημα, άναβαλέσθαι την τούθωός άναίρεσιν διεπράξατο.
ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ, ΤΜΗΜΑ Ι. 99
Και προς τον λέοντα παραγενομένη, «Δι' ήν αιτίαν, ώ

τέκνον, αναιρείς, φησί, τον θώα;» Και ο λέων είπεν αυτή
τα γεγονότα. (Η δε μήτηρ έφη ού καλώς έσπευσας έν
τούτω τέκνον) χρή γάρ τον νουνεχή σπεύδεν έκφεύγειν
τον εις νέωτα μετάμελον, και δει περί τούτου πάντων
μάλιστα ανέχεσθαι και μη σπεύδειν. Είτε γάργυνή διά του
ιδίου ανδρός συνίσταται, και ο πας διά των γονέων, και
ο μαθητής διά του διδασκάλου, και ο στρατός διά του
στρατηγού, και ο βασιλεύς διά των νόμων, και οι νόμοι
διά της φρονήσεως, και η φρόνησις διά της ανοχής. Και
άρχη συνέσεως βασιλέως, το γνώσκειν τους υπ' αυτόν,
και εκάστω την κατ' αξίαν άπονέμειντιμήν, και ειδέναι,
ώς ού παύσονται ούτοι προς άλλήλους ερίζοντες, και άλ
λήλων κατηγορούντες. Και συ ούν έδοκίμασας πολλάκις
τον θώα, και ευρών τούτον πιστότατον, αρτίως δι’ ευ
τελή τροφήν βιοθάνατον απεργάζη, διά κατηγορίαν μοχ
θηρών τινων. Η άγνοείς, ώς οι βασιλείς, ότε ετέροις έπι
τρέψωσιν, ά αυτοί οφείλουσι δι' εαυτών μετέρχεσθαι, από
λυνται; Ούχ οράς τους τον οίνον εξωνουμένους, όπως
άκριβολογούνται περί την χρόαν αυτού και την γεύσιν, και
την οσμήν, μήπως άδικηθώσι; Πόσον γε δε μάλλον τους
βασιλείς ακριβολογείσθαι ένεκα των προκειμένων μεγίστων
έργων; Δεί ούν σε, ώ. Βασιλεύ, διασκέψασθαι περί του
θωός ακριβέστερον θαυμάζω γαρ, πώς ο τοιούτος εν χρό
νω τοσούτω κρεών απεχόμενος, μικρών νυν εαυτώ έσφε
τερίσατο έδεσμα; Πόθενούν οίδας, ει οι κατήγοροι αυ
του το έδεσμα λάθρα έντή αυτού κατέκρυψαν οικία, τώ
φθόνω βαλλόμενοι ; ή ουχ οράς τον γύπα, όταν πτώμα
φέρη, υπό πολλών υπέρ τούτου πτηνών συμπολεμούμενον;
και τον κύνα, όταν δράξητα όστούν, υπό πολλών κυνών
καθυλακτούμενον; Δύο γάρ εισιν αι μέγιστα βλάβα,
τους τε άρχουσι, τους τε άρχoμένος, και μάλιστα τοις άρ

χουσι το άγαθών συμβούλων και φίλων στερηθήναι, και
το πονηρούς έχειν συμβούλους και φίλους, ό ούν θώς, όλος
σοι προσανακείμενος, και μηδέν σοι αποκρύπτων, έργον
φθόνου γέγονε.»
Ταύτα της μητρός του λέοντος δημηγορησάσης, εισήλθε
τις τών πονηρών εκείνων συνομωτών, και ανήγγειλε τώ
λέοντι άπαν το κατά τον αθώον θώα σκευώρημα. Το δε
διαγνούσα ή τού Βασιλέως μήτηρ, έφη προς αυτόν «Επειδή
έγνως τ' αληθές, αποδίωξαν τους άλτηρίους τούτους και
πονηρούς συκοφάντας, και μη καταφρονήσης τούτων, ώς
μηδαμινών ο γάρ ασθενής χόρτος συνδεδεμένος σχοινιον
αποτελεί, δυνάμενον τον παμμεγέθη κατέχειν ελέφαντα.
Οικείωσον δε αύθις τον θώα προς γάρ την προτέραν άπο
καταστήσεταί σοι εύνοιαν.»
Ο δε Βασιλεύς λέων, ενθυμηθείς τών τού θωός βημά
των, ειπόντος αυτών «Ως, είτις κατηγορήσειεν αυτού, μη
άκουσα τους λόγους αυτού, αλλά μετά την έρευναν την
δίκην αποδούναι,» μετεκαλέσατο αυτόν, και υπέσχετο τού
τω, ώς διά τιμής πλειονος αυτόν έξει. Ο δεθώς είπε: «Γι
νωσκε, Βασιλεύ, ώς μέγιστον προτέρημά έστι το άνέχε
σθαι τον άρχοντα του υπηκόου, παρρησίαζομένου την αλή
θειαν. Κάγώ ούν ευνοϊκώς λέγω, ώς oύ χρή με εισέτι σοι HLHWL
υπουργείν δει γάρ τους βασιλείς παρατηρείν τους παρ'
αυτών αδίκως βλαπτομένους, και τους πλούτον ομοίως
άφαιρουμένους, και τους ποτέ οικείους, άναιτίως άπομα
κρυθέντας, και τους στερηθέντας μισθού τινος, και τους
πλεονέκτας και άπλήστους, και λογιζομένους την τών βα
σιλέων ώφέλειαν οικείαν βλάβην, και την εκείνου βλάβην
ιδίαν ώφέλειαν ούτοι γάρ πάντες έχθρών τάξιν επέχουσε,
και φευκτέοι εισί. Και προς τούτοις δέδοκα, μήπως πά
ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ, ΤΜΗΜΑ ΙΑ". Α ΟΑ
λιν το πονηρον τούτο άθροισμα δόλον τινά κατ' έμού

συρράψη, και τη παρούση υπολήψει συνεργώ προς τούτο
σοι χρήσηται» ό δε λέων υπολαβών έφη «Eγνων Ο Ου
την φύσιν, ώς άγαθή έστι και πάσης υπολήψεως άλλοτρία
τον δε αγαθών άνδρα μυρίων επιλαθέσθαι αμαρτημάτων
ευεργεσία μία παρασκευάζει, Λοιπόν προθύμως ημίν υπούρ
γει.» Απεκατεστάθη ούν ο θώς εις την προτέραν αυτού
υπεροχήν και τιμήν.
Ούτω δει τους βασιλείς επιστρέφειν προς αυτούς τους
εαυτών φίλους, ούς αδίκως ποτέ έδιωξάντε και απεσόβησαν
ΤΜΗΜΑ ΕΝΔΕΚΑΤΟΝ.
Ο δε Βασιλεύς τώ φιλοσόφω έφη «Και τούτό σου τό

παράδειγμα έγνων, ανάγγειλόνούν μο, τίνα δει τον Βασι
λέα ευεργετείν, και πώς δεν καταπιστεύεσθαι;»
Αρξάμενος ούν πάλιν ο φιλόσοφος, τοιαύτα τώΒασιλεί
έφασκε βήματα. «Δεί τον Βασιλέα ευεργετείν τους ευχα
ρίστους, και άξιους της ευεργεσίας, και μη προκρίνειν
αυτόν τους συγγενείς αυτού, και φίλους, και πλουσίους,
των δε πενήτων καταφρονείν, αλλά τον νουνεχή και φρό
νιμον ευεργετείν, και προσδέχεσθαι τους ευγνώμονας και
πιστούς, και είπερ εισιν εκ τών άχρηστοτέρων. Και γάρ
ούτοι εν καιρώ ανάγκης ανταμείψονται αυτώ φησί γάρ
που τις των σοφών «Ανθρωπος ανθρώπω την απάντησιν
προσποιείται ανθρώπου δε άχαρίστου μη φείδεσθαι, μηδέ
καταπιστεύειν αυτώ.» Και φέρω σοι εκ των αλόγων ζώων
τοιούτόν τι παράδειγμα
Λέγεται γάρ, ώς ώρυξάν τινες λάκκον τού θηρεύσα
λέοντα, έτυχε δε πεσεν εν αυτώ τινα χρυσοχόον, και
πίθηκον, και δράκοντα, και όφιν. Iδών δέ τις αυτούς έρη
Μ 02 ΣΤΕΦΑΝΙΤΗΣ ΚΑΙ
μίτης, είπεν εν εαυτώ «προξενήσω έμαυτώμισθώναδιον,

λυτρωσάμενος τον άνδρα τούτον εκ της βλάβης των θη
ρίων.» Χαλάσαντος ούν το σχοινίον, πρώτος ανήλθεν ο πι
θηκος. Εκ δευτέρου δε τούτο του ερημίτου χαλάσαντος,
ανήλθεν ο όφις. Τρίτον δε ο δράκων. Ανελθόντα ούν τα
ζώα χάριτας ώμολόγουν τώ τούτων σωτήρι ερημίτη, Ελε
γον δε αυτών «Κατάλειψαν τον άνθρωπον εν τούτω τώ
λάκκω άχάριστος γάρ έστι.»
Και φησιν ο πίθηκος «Εγώ οικώ πλησίον πόλεως Ζάν
ζουρ, και ει συμβή σοι εκείθεν διαπεράσαι, αμείψομαι
σε την εις έμε γενομένην ευεργεσίαν.» Το δε αυτό και
ο όφις, και ο δράκων έφασαν, εν τούς τείχεσε την οικησιν
ποιεσθαι της αυτής πόλεως. Τούτων δε απελθόντων, ού
δένα λόγον της των ζώων συμβουλής ποιησάμενος ο
άσκητής, χαλάσας το σχοινίον, ανήγαγε και τον χρυσο
χόον. Ευχαριστήσας δε και ούτος, και ειπών έντή αυτή
και αυτός εκείν πόλει, απήλθε, παραγγείλας τώ άσκητή,
είπερ ποτέ την διάβασιν εκείθεν ποιήσητα, έρευνήσαι αυτόν,
και έτοιμον είναι την ευποιίαν τώ πεποιηκότι αμείψεσθαι.
Tώ δε ασκητή ικανώς διατρίψαντι εν τη ερήμω, συ
νέβη ποτέ διά της πόλεως εκείνης ελθείν. Διερχομένω δε
συνήντησεν ο πίθηκος, και άσπασάμενος αυτόν, «Επιμενον,
έφη, μικρών έξω τής πόλεως, και ανάσχου, έως επιστρέ
ψω.» Και απελθών προσήνεγκεν αυτώ οπώρας παντοδα
πάς. ό δε μοναχός λαβών τάς οπώρας απήλθε περαι
τέρω, Απερχομένω δε συνήντησε και ο δράκων, και πε
ριχαρής γενόμενος, έφη αυτών «Ανάσχου μικρών, έως ού άπελ
θών ταχέως πρός σε υποστρέψω.» Και απάρας εκείθεν ο
δράκων απήλθε, και απέκτεινε την θυγατέρα του Βασιλέως
και άγαγών τον κόσμον αυτής, δέδωκε τώ ασκητή, Λα
βών δε αυτός τον γυναικείον κόσμον, εισήλθεν εις την
ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ, ΤΜΗΜΑ ΙΑ". 1 03
πόλιν, και ερωτήσας εύρε τον χρυσοχόον. Ο δε υπεδέξατο

αυτόν,
Ιδών δε παρά τώ άσκητή της τού Βασιλέως θυγατρός
τον περιτραχήλειον κόσμον, απήλθε προς τον Βασιλέα, και
φησε προς αυτόν. «Εύρον, ώ. Βασιλεύ, τον αποκτείναντάσου
την θυγατέρα, και λαβόντα τά αυτής περιδέραια, στείλον
ούντινας εις τον οικόν μου του κρατήσαι αυτόν.» Αποσταλέν
τες ούν έκράτησαν αυτόν, και ήγαγον αυτόν ενώπιον αυ
τού. Ιδών δε ο Βασιλεύς τα χρυσεία, προσέταξε τυφθήνα
τούτον. Ξαινόμενος δε έκραζεν. «Εί εγώ τού πιθήκου, και
δράκοντος και τού όφεως ήκουον, ουκ άν τα τοιαύτα νύν
έπασχον.»
Μαθών δε το συμβάν ο όφις, σφόδρα τε λυπηθείς, άπελ
θών έδηξε την χείρα του υιού του Βασιλέως ισχυρώς έλ
θόντες δε οι σοφοί και ιατροί του θεραπεύσαι αυτόν, ουκ
ηδυνήθησαν. Είπε δε προς αυτούς ο Βασιλέως πας «Ου θε
ραπευθήσομαι υπό τινος, ειμή διά της ευχής τού έρημίτου,
ο γάρ πατήρ ο έμός αδίκως αυτόν έτιμωρήσατο.» Τούτο δε
μαθών ο Βασιλεύς, ήγαγε τον ασκητήν προς τον υιον αυτού,
όδε, στις ενώπιον πάντων, δηγήσατο τα κατ' αυτόν την
τών θηρίων ευχαριστίαν, και του χρυσοχόου αχαριστίαν τε
καιπροδοσίαν, και συκοφαντίαν. Και αύθις εύξάμενος ιά
σατο τον παιδα. Ο δε Βασιλεύς τιμήσας, ώς έχρήν, τον
άσκητήν, και χρήματα δούς αυτώ ικανά, απέπεμψε τον
δε χρυσοχόο, ώς συκοφάντη», απέκτεινεν
Eίτα ο φιλόσοφος είπε τώ βασιλεί: «Ούτως άρα δει τους
μεν καλούς ευεργετείν, και πιστεύειν αυτούς τους δε ά
χαρίστους και άπανθρώπους εάν άνευ της οποιασούν ευερ
γεσίας.»
ΤΜΗΜΑ ΔΩΔΕΚΑΤΟΝ.
ό δε Βασιλεύς έφη «Eγνων και τούτο, ανάγγειλόν μοι

λοιπόν, πώς συμβαίνει τινί πλουτεΐν από πτωχείας από
δε ευημερίας δυστυχεΐν;»
ό δε φιλόσοφος τους προλαβούσι ρήμασι προσθείς και ταυ
τα, έφη: «Δυσνόητον πράγμα ήρώτησας, ώ. Βασιλεύς και γάρ
τινες πλουτούσιν από συμβεβηκότος κόπου, και συντυχίας
τινός τινές δε και από πείρας και τέχνης, άλλοι δε
από δυναστείας και πονηρίας, άλλοι από εμπορίας έτε
ροι δε από ασελγείας από ευγενείας άλλοι και άλλοι
από άλλοτρίων κόπων και τινες από ευρημάτων.
Ειρητα γάρ, ώς τέσσαρές τινες άνδρες, άτυχία περιπε
σόντες εν δώ τιν, οΐα συμβαίνει, τούτους γνωσθήναι συ
νέβη ήν δε τούτων ο μεν εις Βασιλέως υιός, ο δε έτερος
εξ ενδόξων ευγενής, και λίαν ευειδής, ο τρίτος δε έμπό,
ρου, και ο τέταρτος γεωργού ήσαν υιοι. όδευόντων δε αυ
τών είπεν ο τού Βασιλέως υιός: «Πάντα τα τού βίου τού
του προωρισμένα εισι, και τη ειμαρμένη υπόκεινται» ό δε
τού εμπόρου υιός, «Η φρόνησις, πάντων κρείττων έστίν.»
ό δε εξ ευγενών ώ», «Το έντώ ανθρώπω κάλλος, φησί,
πάντων, ών είπετε, κρείττόν έστι. » Υπολαβών δε και ο
του γεωργού υιός, «Το πονεν, έφη, και μοχθεί, πάντα υ
περβαίνει.»
Πλησιάσαντες δέ τινι πόλει, και των πρός τροφήν εν α
πορία όντες, έφησαν τώ του γεωργού υιών «Απελθών μοχθή
σας τε και πονήσας προσένεγκε ημίν βρώματα σήμερον.» Α
πελθών δε έν τώ όρει εκείνος, και ξύλα
κομίσας πέπρακεν
εις την αγορά», και διά της τιμής ώνήσατο αυτούς
τροφάς,
και έφαγαν. Και έξελθόντες της πύλης της πόλεως, έγραψαν
έναύτη «Μιας ημέρας μόχθος άνδρας έκόρεσε τέσσαρας,
Τη δε εξής είποντώ υιό του ευγενούς τώ ωραίων «Απελθε

και συ σήμερον, και ένεγκε ημίν διά τού σού κάλλους τρο
φάς, όπως φάγωμεν πεινώμεν γάρ, ώς οίσθα, και ούκ έχο
μέντι φάγωμεν.» Ο δε απελθών διελογίζετο εν εαυτώ λέ
γων «Τέχνηνού γνώσκω, κενός προς τους έμούς υποστρέψα
ερυθρώ.» Εβουλήθη ούν οΐα μη επανακάμψαι πλέον προς αυ
τούς. Διαλογιζόμενον δε τα τοιαύτα, κόρη τις των ευγενών,
ιδούσα έκ της θυρίδος, ήράσθη τούτου, και πέμψασα την
δούλην αυτής, προσεκαλέσατο αυτόν. Διημερεύσασα δε μετ'
αυτού, ήρθε και έπινε συν αυτώ όψίας δε γενομένης, δούσα
αυτώχρήματα ικανά, απέπεμψεν αυτόν. Ο δε λαβών αυτά,
έθρεψε και αυτός τους εταίρους αυτού, γράψας και αυτός έν
τή πύλη της πόλεως. Μιάς ημέρας κάλλος, τροφάς άν
δράσιν έχορήγησε τέσσαρσιν.
Tή δε επιούση είποντώ υιώ του εμπόρου «Απελθών και
σύ σήμερον θρέψον ημάς, γνώσει τε, και φρονήσει τή σή» Ο
δε απελθών προς τον της πόλεως λιμένα, όρά πλοιον ικα
νάς έμπορίας έχον. Eλθόντων δε τών της πόλεως έμπόρων,
και μηδενώνησάντων, έσχατον ήλθε και αυτός, και έτιμή
σατο μετά τού ναυκλήρου την τιμήν πάσης της εμπορίας
εις εαυτόν χίλια νομίσματα. Και λαβών αυτά, απήλθε προς
τους φίλους, και εξελθών έγραψε και αυτός. Η εμπορία μιάς
ημέρας ωφέλησε χίλια νομίσματα. Και έτρύφησαν τή ή
μέρα εκείνη πάνυ καλώς,
Tή δε επαύριον είπον τώ υιώ τού Βασιλέως «Απελθε
καί σοι, και ποίησον το κατά δύναμιν.» Ο δε απελθών εκά
θισε παρά την πύλην της πόλεως περιχαρής, τι διαπράξασθαι
ουκ εδώς. Συνέβη δε τή ημέρα εκείνη τελευτήσαι τον Βα
σιλέα της πόλεως εκείνης άτεκνον, μη καταλιπόντα κληρονό
μον της αυτού Βασιλείας. Εξερχόμενοι δε του κηδεύσα αύ
τόν, δρώσι τον νέον ατάκτως καθήμενον και περιχαρή, και
Α Ο6 ΣΤΕΦΑΝΙΤΗΣ ΚΑΙ
ήρξαντο υβρίζειν αυτόν. Ατιμάσαντες δε, έβαλον αυτόν εις

φυλακήν Κηδεύσαντες δε τον βασιλέα, και υποστρέψαντες
έβουλεύοντο, τίνα καταστήσωσιν εαυτούς βασιλέα. ό δε τού
των προέχων «Αγάγετέ, φησί, πρώτον τον νέον εκείνον, και
έτάσωμεν αυτόν, πόθεν έστι, μήπως κατάσκοπος είη της ή
μετέρας πόλεως.»
Αχθείς ούν και ερωτηθείς παρ' αυτών, είπεν αυτοίς «Εγώ
μένειμι υιός Σανταμάν του βασιλέως, και τελευτήσας ο πα
τήρ μου κατεκράτησε της αυτού βασιλείας ό έμός άδελφός
εγώ δε φοβηθείς απέδρασα απ’ αυτού, και εμιτά νύν έν έχά
τη πενία και κακή ταλαιπωρία.» Ακούσαντες δε ταύτα οι πο
λίται καιγνωρίσαντες τους λόγους αυτού, έστεψαν αυτών βα
σιλέα τής αυτών πόλεως και καθίσαντες αυτών έπι ελέφαν
τος, έποίησαν αυτώ προπομπήν εν πάση τη πόλει εκείνη.
Eλθώνιούν και αυτός έντή πύλη, ιδών τε αναγνωρίσας τών
εταίρων αυτού τας γραφάς, προσέταξε γραφήνα και το
αυτού όνομα. Οι δε γεγράφασιν ούτως Πόνος, κάλλος, γνώ
σες και πάν αγαθόν έκτής του Θεού προνοίας έστίν. Eίτα
άπελθών εις τά βασίλεια, έκαλέσατο τους συνοδοιπόρους
αυτού, και δέδωκεν αυτοίς χρήματα έκτής βασιλείας ικανά,
και μεγάλως τιμήσας αυτούς, απέλυσεν εν ειρήνη. Και έδόξα
σαν τον Θεόν, τον διδόντα και ευεργετούντα έκαστον κατά
την αυτού πρόνοιαν.
Ούτως άρα, ώΒασιλεύ, οι πάντες πλουτούσιν, έκ της
ιδίας τύχης, πόνου, συγγενείας, ευγενείας και γνώσεως, δυ
νάμει τε και Θεού προνοία.
ΤΜΗΜΑ ΔΕΚΑΤΟΝ ΤΡΙΤΟΝ.
ό δε βασιλεύς επεν «Eγνωκα δή και τούτο το υπόδειγμα

λοιπόν ανάγγειλόν μου, πώς επιλανθάνεται τις τής εις ετέρους
ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ, ΤΜΗΜΑ ΙΓ'. 4 07
γενομένης βλάβης, αβλαβής αυτός ών βλαφθείς δε παρα

νεσις και παιδεία αυτώ γίνεται ή δι' έτέρου έπιγενομένη
συμφοράς»
Αρξάμενος δε πάλιν ο φιλόσοφος είπε: «Πας ο επιχειρών
έτερον βλάπτει, να έαυτόν ώφελήση, άφρων έστι και ασύ
νετος. Και εάν εις νούν μή έχη την τού έκδικήματος αντέ
κτισιν, και της τελευταίας ημέρας αντάμειψιν, πάσχει κα
κώς, και μετανοήσας ίσως ώφεληθήσεται ουδέν, και πάλιν
παιδευθήσεται διά της υφ' ετέρων εις αυτόν γενομένης βλά
βης, ώσπεριδή και η λέαινα πέπονθε
Λέγεται γάρ, ώς λέαινά τις είχε δύο σκύμνους και εξελ
θούσα προς θήραν κατέλιπεν αυτούς έν ύλη τινί. Δελθών δε
διά ταύτης ο θηρευτής, και εύρών τούτους άπέκτεινε, και
λαβών τά δέρματα αυτών απήλθεν. Eλθούσα δε ή λέαινα,
και ιδούσα το γεγονός, έλυπήθη σφόδρα, και έκλαιεν άπα,
ραμυθήτως,
Ακούσασα δέ τις άρκαινα τον κοπετόν αυτής, ήλθε τού
παραμυθήσασθαι αυτήν και φησί. «Τί ότι περίλυπος εί; και
τίσοι γέγονεν;» Η δε λέαινα έφη «Και πώς μη κλαύσω; ή μη
θρηνήσω, και κόψομαι, αποβαλούσα τους δύο μου σκύμνους,
ούς έντώ καλαμώνι κεκρυμμένους εασα; Τούτους γάρ ευρών
ό θηρευτής, ομοι! ακέκτεινε, και έκδορήσας ήρε τά αυτών
κώδια, και απήλθεν.»
Η δε άρκαινα έφη προς αυτήν. «Μη λυπού, μήτε κλαίει
και γάρ έπαθες, όπερ έπραττες. Μη θλίβου, και γάρ σύ
πολλούς έθλιψας, και άτέκνους έποίησας, και τώ μέτρω, ώ
έμέτρησας, άντεμετρήθη σου και όπερ έδρασας πέπονθας
και όπερ έσπείρας, τούτο και έθέρισας. Πάς γάριό καθ' έτέ
ρου δόλον συρράπτων, αυτος εις αυτόν έμπεσείται.»
Η δε λέαινα,«Τώτρόπω τούτοφής, έφη;» Η δε «πόσα έτη,

φηση, έχεις;» Και η λέαινα,«Πολλά,» έφη»–«Τίδεήσιες;»
αύθις φησινή άρκαινα. Kάκείνη «Ζώωνσάρκας.»–«Και τις σοι,

φησινή άρκαινα, τάς σάρκας των ζώων εδίδου;» (Κάκείνη)
«Εθήρευον αυτάς έντώόρει.»–«Τί δε τα ζώα ταύτα, υπολα
βούσα έφη ή άρκαινα, ουκ είχαν γονείς;» Η δε, «και μάλα»
–«Και διατί ούχ δρώμεν έκείνα πενθούντά φησιν ή άρκαινα,
ώσπερ συ πενθείς πικρώς τα ίδια;
Τέτλαθι δη παθούσα άπαξ, όπερ πεποίηκας πολλάκις
πέπονθας δε τούτο διά το μή ενθυμείσθαι σε την αντάμει
ψιν.» Ακούσασα δε ταύτα ή λέαινα, και γνούσα, ότι αυτή
εαυτή τοιαύτα προϋξένησεν άτυχήματα, μετάμελος γέγονε
σφόδρα, και χαίρειν ειπούσα τη σαρκοφαγία, έτρέφετο παρ'
όλην αυτής την ζωήν εκ των καρπών των δένδρων.
Eίται ο
φιλόσοφος είπε τώ βασιλεί αό εάσας το βλάπτεν
ετέρους, διά της εις αυτόν γενομένης βλάβης διδαχθήσεται
πράως τάς δυστυχίας υποφέρειν»
ΤΜΗΜΑ ΔΕΚΑΤΟΝ ΤΕΤΑΡΤΟΝ,
“ο δε βασιλεύς τώ φιλοσόφω έφη «Καλώς ειρηκας, και

έγνων ταύτά σου τα παραδείγματα. Λοιπόν υποδειγμάτισόν
μοι, πώς χρή τους βασιλείς ευνοϊκούς συμβούλους προσλαμ
βάνεσθαι, και τίς ή έκ τούτων ώφέλεια»
«Ο δε φιλόσοφος υπολαβών είπε τοιούτον
παράδειγμα περί
τινος πρωτοσυμβούλου των μυών Βασιλέως, συνέσει και άγ
χινοία κεκοσμημένου διό και οικείος τώ βασιλεϊ έχρημάτι
ζεν, ούτας υποθήκας και τας παραινέσεσε τα μέγιστα ότε
Βασιλεύς, και οι υπ' αυτόν πάντες ωφελούντο,
ν Λέγεται γάρ, ώς έν ερήμω τινί πόλις ήν ασφαλώς κατω
χυρωμένη, έν ή ήρχέ τις μύς Τρωγλοδύτης καλούμενος,
Είχε δε τρεις πρωτοσυμβούλους όνομα τώ ένι Τυροφάγος, τώ
δε έτέρω Κρεοβόρος, τώ τρίτω δε όθονοφάγος. Τούτων ο Τυ
ou3n
DSR
ND
SU9
h2mei<V
sunésewV
HIK·
; h6
SH
SUDNWZQ

HWHURQ
soi.
Η 1-0 ΣΤΕΦΑΝΙΤΗΣ ΚΑΙ
Γίνωσκε ούν, ώ κραταιότατε Βασιλεύ, ώς το έργον τούτο

δυσχερές έστι, και διά την τούτου δυσχέρεια, ούτε οι πρό
γονοι ημών, ουθ' έτεροι τούτο επεχείρησαν διαπράξασθαι
άλλ, ώς αδύνατον, είασαν και παρείδον.»
ούτω δει τους βασιλείς τοιούτους έχειν συμβούλους, οιος
ήν ό Τυροφάγος ουτος μύς, και πάνυ ώφεληθήσονται,
ΤΜΗΜΑ ΔΕΚΑΤΟΝ ΠΕΜΠΤΟΝ.
ο δε βασιλεύς τώ φιλοσόφω επεν. « Eγνων και το τοιού

τον παράδειγμα. Λοιπόν έσχατον τούτο ανάγγειλόν μοι.
«Πώς δει τον άνθρωπον μή ζητεΐν, δου δύναται καταλαβείν,
να μή και όπερ έχει απωλέση;»
Εσχατον δε πάντωνό φιλόσοφος ούτως είπε τώ. Βασιλεί
«Hν έντιν τόπω ασκητής τις ευλαβής και φοβούμενος τον
θεόν. Κατέλυσε δε παρ' αυτώ ξένος ανήρ λίαν μωρός. “Ο δε
ασκητής παρέθηκεν αυτώ τράπεζα, και προσέφερεν αυτώ
-
άρτους και φοίνικας και ύδωρ.

“ο δε ξένος έσθίων έλεγε τώ άσκητή, «Γλυκέα μοι φαί
νονται ταύτα ουκ εισί δε έντή ημετέρα χώρα οι φοίνικες
ούτοι. Αλλ’ ούν έχομεν ετέρας οπώρας γλυκέας, οιον ισχά
δας, και σταφίδας, και έτερά τινα, οις αρκούμεθα. Αλλ'
ούτοι ήρεσάν μο, και θέλω εκ τούτων κτήσασθαι.» Ο δε ά
σκητής έφη «Καλώς είπας άλλ’ ή απληστία ακόρεστον
ποιεί τον άνθρωπον, και ουκ αρκείται εν οις έχει, αλλ' έφίε
τα των άλλοτρίων, και διά τούτο κοπιά και μοχθεί απο
κτήσασθαι, άπερ ουκ έχει, και ένεκεν τούτων απόλλυσι, και
ά έχει.»
“Ο δε ξένος τώ μοναχώ έφη «Ηκουσα παρά σου λέξιν
τινάχαλδαϊκή, και θαυμαστή μοι εφάνη. Eι ούν βούλε,
διδαξόνιμοι ταύτην επιθυμώ γαρ αυτήν ειδέναι, και ταχέως
ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ, ΤΜΗΜΑ ΠΕ". 111
μαθεν αυτήν δύναμαι.» Και ό άσκητής προς αυτόν. «Μήβου

ληθής καταλιπείν τα σά, και ζητεΐν έτερα, ά ουδύνασαι
καταλαβείν, και πάθης το τού κόρακος.
Λέγεται γαρ, ώς κόραξτις, ιδών πέρδικα περπατούσαν,
ήβουλήθη μαθεν περιπατέν ώς εκείνη. Γυμνάσας ούν έαυ
τόν, ουκ ηδυνήθη μαθεν αυτό, αλλά και το ίδιον απώλεσε
Διά τούτο κατελείφθη ήπορημένος, μήτε το ίδιον έχων, μή
τε το ζητούμενον παραλαβών. Τούτόσοι διεξείην, να μή, ζη
τών λέξιν, ήν ου δύνασαι καταμαθεν, απωλέσης και την

ιδίαν. Είρηται γάρ, ώς άφρων λογίζεται, ό καταλπών, όπερ
έχει, και ζητών τα μή αυτώ προσήκοντα, και αγωνιζόμενος
κτήσασθαι. άου δύναται καταλαβείν, και ά ουδείς τών έαυ
τού κατέλαβεν, ούτε πατήρ, ούτε πάππος, και οι πρέπον αυτώ
έστιτούτο.
Ούτω δει πάντα άνθρωπον μή ζητεΐν πράγμα, ο ουδύνα

τα καταλαβείν, να μή, όπερ έχει απωλέση.»
Ταύτα ειπών ο σοφός εσίγησε. Μετά δε ταύτα είπε τώ
βασιλείς «Βασιλεύ, εις τον αιώνα ζήθι! ένσοί γάρ πάσα αρετή
και δόξα και τιμή. Εγώ δε περί τών σών έρωτήσεων, και
υποθέσεων απεκρίθη, και ήρμήνευσα κατά την εμήν γνώμην
και γνώσιν. Και νύν προς τούτοις ζητώ την σην θεραπείαν
και την έμοί παρά σού ευεργεσίαν.»
Ταύτα τα ιέ. Τμήματα μετέβαλεν εκ τής "Ινδικής εις
την Περσίδα διάλεκτον όσοφός ιατρός Περζωέ, μετακο

μίσας εκ τής Ινδίας τώ Βασιλεϊ Χοσρόη εκ δε της
Αράβων παρ’ ημών εις την Ελληνίδα, και εισι, παρ'
ήμύν μέχρι τής σήμερον, εις ώφέλειαν τών άναγνω
σκόντων.
------------
ΤΕΛΟΣ

Calila e Dimna: Cuentos de la India en griego

Uploaded by

Document Information

Original Title

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

Calila e Dimna: Cuentos de la India en griego

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

67()$1,7+6.

CALILA E DIMNA.Traducción al castellano por

STEFANITES KAI ICHNELATES

2.-STEFANITES KAI ICHNELATES

Edición griega de D.Galanos, Atenas, 1851,hecha

Prefacio del autor..................................pp.1-6

Prólogos del Calila e Dimna.............pp.5-63

(e1n pararth’mati)................Páginas …....1-111

Stefanítes kaì Ichnelates

Cap.1. El león y el toro y los dos chacales(Stefanites

Cap.2 .Pesquisas contra Ichnelates……......….35-43

Cap.4. Las lechuzas y el Cuervo ....……….....55-71

Cap.5.El Mono, y la tortuga. El león, la zorra y el

Cap.7.Historia de los 8 sueños del Rey, de la reina

Cap.9.El rey y el loro…………………........….90-94

Cap.12.El hijo del rey y sus tres compañeros de

Cap.14.-El Rey de los Ratones y sus tres consejeros

Cap.15.-El monje y su huésped. El cuervo y la

` увит: Ё` Рraeníîde A'

In Auditorio Guůav. Major. D. xxv Оде, мпссъххх.

Prolegomena ad librum Stephanites kai Ichnelates e cod. mscr.

MENTEM ALIT ЕТ ЕХСОНТ

STEFANITES KAI ICHNELATES

edición en griego y latín

TEXTO GRIEGO CON TRADUCCIÓN LATINA

` увит: Ё` Рraeníîde A'

In Auditorio Guůav. Major. D. xxv Оде, мпссъххх.

Editurusc codice manuf'cripto PETR. Possmvs Hi­

Quum igitur benevolentià comm, qui' Acade

'rENTzEL1vs., in Monatlich. Unterred. an. 169g. p.

Amelioríque ferie cohœrentía apparent, quae »Latina

Ашиефшмётшв friis падёт; Summarium praefentis

ехал­о; W98: w¢sAq48s 7m quemdam >in India a peritiS

a'w aa’i/Sçaivro/s‘, 'rois s’v ßíqi dws» & fapientibus, quos Ша tu

d) Perlicas ст: votes падёт Мвншзкг in Thef. L. O. Imvemqm li

munìcare cum illo ûatuit,

до: муфт, то’ (cleat perfpicere fecrcra il.

тог ê'yßoß, er: vrÀêov тэта placuit amicitia, quandoqui

ед?’ ' е‘ЁЁЁОНЗУ ёж, тё песо­Зраза bus malignis 8c alìenìs, fe

tiVias, «Se Suprcm'um Numeri >preeor, velit refofpitem 8c о‘.

'aa'xçr'rs n/.u’oaç ‘та Водомет: me cnlm решит­ tuum ex­`

'niv n‘pcerŕçocv ÄéÄsumv.. Aéiyef ad dimidium regni mei, pro

rrnv ev'yuìim'av, щ vocemus fenatum &\ Coram

Пгеёшё. Koei vrgocmameoœ'psvcs cavit, de'Perzoe quae jus»

«gq frais а'сфвь' щ тес sviiaëas, Convocatis igitur а‘ Rege

pax, ~quie ответ fuperat cogitatione'm , ¿fit .nob'iscum ‚

ìpiêи 'ye'Àcwí 'rel щ ‘ 7rœ'i'fywœ‘ telligentiafubminiůretur, im

Soulan низшую квч ¿is тётя: gull анкет, с1ц1'с11Гсегс ocL

JiÀmi'aar ‘утки: i) ёж 'räv 1:18’ benter cupìente's erudiri 8c

i) Pta: cetcrìl mendnfum liiiiic eÍTe lociiin oppido pater. Deiideran

. тов, @UMa/5x4 , „(и ‘196798” т: ris; e( ne melius uni milii

.vos‘_ 'pgiça'ìuœtg ets' время" Ша гсГеп/аге‚_ quam' cum a.

щ АиВете тау I»M5011 'rs кот: bant humeris, quos ilatim

i'arMmv Tè; gaines aíu‘râîv Ёж jub'es lubenter сигаретам

œ'vvìg oìu'rns гиЭщцСог ‘угубдггос Tum attonìms excilamatlmi'­v

ité­,q „юз­ему хай­туг n_lrmrecro авт, .unaque .adferens char

4'rdv œ’vix'yivwa‘xov'rœ 07m): vos? .bant Ceteri: erraßi =О opti»

‘nmdeuS­/ieea'm щ auveTos 721111 mi fet­vo. .Nimirum opor

S‘çœz'os denon .sv T7] ¿mi œufs perlegerit, intelligete, ut Ша .

duo 7rçœ‘yf4oí'rwv _, 'niv ryvœwv cognitione inih'uatut‘ & рги

щ "rn`v ‘лижем­ш‘ .aíu'rœi 'yate dens evadat. Merito enim

oíweg'yœ'gav'rœi. neme@ To ¿Amay vita duabus rebus, intelligen­ ‚ l 'U

` 'ye'rau ‘уме, ais' ëg‘éáân тает Ti vehit 8c intelligentie Гашиш

Editurusc codice manuf'cripto PETR. Possmvs Hi

ехало; W98: w¢sAq48s 7m quemdam >in India a peritiS

ед?’ ' е‘ЁЁЁОНЗУ ёж, тё песоЗраза bus malignis 8c alìenìs, fe

'aa'xçr'rs n/.u’oaç ‘та Водомет: me cnlm решит tuum ex`

œ'vvìg oìu'rns гиЭщцСог ‘угубдггос Tum attonìms excilamatlmi'v

ité,q „юзему хайтуг n_lrmrecro авт, .unaque .adferens char

‘nmdeuS/ieea'm щ auveTos 721111 mi fetvo. .Nimirum opor

щ "rn`v ‘лижемш‘ .aíu'rœi 'yate dens evadat. Merito enim

oíweg'yœ'gav'rœi. neme@ To ¿Amay vita duabus rebus, intelligen ‚ l 'U

Às'œr 'rë massiv ¿u1nv, ‚лаз/и‘ dem Ша idoneo tempore u

news. Slam@ ‘yong a шве7119 , o riculofam effe cognoverißfes

êu¢çavav7wv` aiaauTws щи a“ ignorans, viëtus ramen cu

Ищауйду , допили игл, mxSà's‘ incidir in {щит ipûus fefa

:mov 'rdv ßv'ov тё 1am Vivendi rationem Биве

yêçav, 'ro‘v de’ ‚идиш т11у vo'` Murium vero duorum‘albus

24 9. Tqßag'o‘reon'ws' тур T3181@ 760719»

_ 1413x0011), e1’ urî‘ye o’c'ço. “гудсайги:

Ватман щгаото сто/‚сват: en s’œ татоу тгоАЁрз

_, детсадовк, (щ, и жует щ Ёифеосищ. _

168 17. тог _111.1% Aéywv

nov, o ¿q1 'rr/1190. сухим: uña0:09001 poleru ос. Кос? fl

216 9. Кои 11 тау 11 ha) 31051810 об; гфщлви,

220 I2. Етшти дн гуду/од s’vrefÃn‘ где/Дао тёдфш ëïìv e’v тш \

23g . 9, 7101110353; xuçœuof/Mj wv n `‚е xo’çœë ти‘. Наш до к

ш щ ngo; 'rœ‘sœ’v ¿regar 10720) ямату, ушат

ne: s’vrsASacrul тв Äê ‘тат vuwrœv тпАЭп 'NTM

актод том: тду кит; O ¿è

272 5'. 70T: 007111110110111 ex та 7m11.915s' тали exnsv’rn’o'eœv

' 46o 8. ê'rlfzn’a'œfo метод тё огтгёкофе аду то? vœuxÀn'çç; ¿7m