A WIFE'S CRY

PROLOGUE

"AND WHO GAVE YOU THE PERMISSION TO LEAVE THIS GOD DAMN HOUSE, HUH?! SINO?! ANSWER
ME VANESSA!"

Halos mabingi ako sa lakas ng sigaw sa'kin ng asawa ko. Nangingilid na rin ang luha
sa mga mata ko dahil sa higpit ng pagkakahila niya sa buhok ko. And I can't even do
anything to stop him!

"Allen...t-tama na. N-sasasaktan ako." pagmamakaawa ko sa kanya habang pilit na

tinatanggal ang pagkakasabunot niya sakin.

Pero parang wala naman siyang naririnig. Galit na galit na naman ang itsura niya na
halos hindi ko na siya makilala.

"YOU DIDN'T ANSWER ME YOU BITCH! I SAID, SINONG NAGSABING PWEDE KANG UMALIS?!
SAGOT!"

Hindi ko na napigilan ang pagbuhos ng mga luha ko. I bursted into tears.

Wala akong pakialam kung ilang beses niya akong saktan o sigawan. But I can't stand
him calling me a bitch. Masakit. Sobrang sakit. Because I am not one. God knows I'm
not!

"ANO, HINDI KA TALAGA SASAGOT?! GUSTO MO PANG NASASAKTAN KA?!" inipit niya ang
pisngi ko kaya naman kumawala ang malakas na hikbi na kanina ko pa pinipigilan.

Pakiramdam ko masusugatan ako dahil sa talim ng mga kuko niya na bumabaon sa

magkabilang pisngi ko.

"I...I'm s-sorry. Nakipagkita lang naman ako kay Leila." sinabi ko ang totoo pero
parang hindi naman ito naniwala.

Pumikit siya nang madiin at pinatikim ako ng isang malakas na sampal.

"SINUNGALING!"

Sumubsob ako sa sahig. Tila nabingi ako sa lakas ng sampal niya at tanging iyak at
paghikbi ko na lamang ang naririnig ko.
Namanhid ang kanang pisngi ko sa sakit, pero mas masakit pa rin ang katotohanang
asawa niya ako pero nagagawa niya sa'kin 'to.

Muli niyang hinila ang buhok ko at pilit akong tinayo. Napasigaw ako sa sakit.
Parang matatanggal na ang mga buhok ko mula sa anit ko.

Hinawakan ko ang braso niya dahil pakiramdam ko babagsak ulit ako. My knees are
getting weak. Parang hindi ko na ata kayang tanggapin ang mga susunod na pananakit
niya.

"ANG SABIHIN MO NAKIPAGKITA KA NANAMAN SA LALAKE MO!" he shouted in front of my

face.

Pinikit ko nang madiin ang mga mata ko dahilan para mas lalong tumulo ang mga luha
ko. Basang-basa ng ang mukha ko. Kelan ba siya titigil?

"HINDI KA PA BA KUNTENTO SA'KIN HA?! WHY DO YOU KEEP FVCKING OTHER GUYS? AM I NOT
ENOUGH?! dagdag pa nito.

Pinilit kong sumagot kahit na ang sakit sakit na, "Ilang beses ko bang sasabihin
sa'yo na wala akong ibang lalake?" I shouted back in between my sobs.

Pero sana hindi ko nalang ginawa. Mas lalo ko kasi siyang nagalit. Natakot ako,
namumula na ang mukha niya para na niya akong susuntukin!

"SUMASAGOT KA NA?! KAYA MO NA 'KONG LABANAN NGAYON HA VANESSA? I DON'T FVCKIN CARE
KUNG ILANG BESES MONG SABIHIN. BECAUSE NO AND NEVER IN MY HELL FVCKIN ENTIRE LIFE
WILL I BELIEVE IN YOUR LIES...AGAIN!!!" gigil na gigil sa sabi niya.

Pakiramdam ko sinaksak ako nang paulit-ulit. Bakit ba hindi niya makalimutan ang
pangyayaring 'yon? Kelan niya ba ako mapapatawad? Ano pa bang dapat kong gawin para
lang bumalik kame sa dati.

Nagulat ako nang bigla niya akong buhatin at ibato sa kama.

I hurriedly grabbed the sheet at tinakpan ang sarili ko dahil alam ko na kung anong
gagawin niya sa'kin.

"Ano'ng ginawa niyo kanina ng lalaki mo ha? Did he fvck you? Is he better than
me?!" he asked through gritted teeth habang inu-unbuckle ang belt ng slacks niya.

Hinigpitan ko ang pagkaka-kapit ko sa kumot. Gusto kong sabihin sa kanyang 'not now
please...not now'.

Nanghihina na ang katawan ko at ramdam ko pa rin ang kirot ng pagkababae ko dahil

hindi niya ako tinigilan kagabi at kaninang umaga.

I panicked nang hilain niya ang paa ko at pilit na tinanggal ang kumot na nakabalot
sa'kin.

"Please Allen, 'wag!" pagmamakaawa ko habang patuloy sa pagbuhos ang mga luha ko.
'Yun lang naman ang kaya kong gawin e. Magmakaawa. Pero wala nanaman siyang
narinig. Sabagay, kelan nga ba niya ako pinakinggan.

Mas lalong lumakas ang pag-iyak ko nang pwersado niya akong pinatuwad sa paanan ng
kama.

Tinaas niya ang palda ko at hinubad ang suot kong underwear. Nagpumiglas ako pero
inipit niya lang ang mga kamay ko sa likuran ko at ginawa ang gusto niya sa katawan
ko.

Wala na akong ibang nagawa kundi umiyak nalang. Umiyak hanggang sa magsawa siya sa
ginagawa niya sa pagkababae ko.

Asawa niya ako, pero kung tratuhin niya ako para niya akong parausan. Bed warmer.
Sex slave. Slut. BITCH, ika nga niya. Sobrang sakit! Sana hiniwalayan niya na lang
ako.

Everything has changed since THAT day. My husband despises me even more now than he
did before. He hates me so much. He only wants my body...and wild, filthy sex.

And that breaks my heart.

"Ahh...shit! Almost...aah...there"

"Hmmm...uhh...oh god, Allen...hurry..."

"Aah y-yea...say my name baby..."

"F-faster Allen...uhh..."

I covered my ears as tightly as I can, habang unti unti akong bumabagsak sa malamig
na sahig. I mourned silently. At 'yon ang pinakamahirap sa lahat, 'yung ang dami
dami kong luhang gustong ibuhos pero pilit kong pinipigilan.

Ayokong maramdaman ng asawa kong nandito ako sa labas ng kwarto at rinig na rinig
ang mga kababuyang ginagawa nila ng isa sa mga babae niya. Pakiramdam ko pinipiga
ang puso ko hanggang sa tumigil ito sa pagtibok. Ganon kasakit! Parang unti unti
akong pinapatay. And I can feel it! I feel like dying minute by minute.

My husband is having sex with another girl, inside our house pero eto ako ngayon,
tahimik na umiiyak. Walang magawa. Naghihintay lang kung kelan sila matatapos.
Ganon nalang ba ako? Kahit saang sulok ako ng bahay magpunta, I can clearly hear
their every moans. Their groans, their pleasurable screams. How they say each
others' names with lust. Sarap na sarap sila. Samantalang ako, hirap na hirap na.

Gusto kong sumigaw! Gusto kong magwala! Gusto ko siyang sampalin at saktan! But I
knew to myself I can't! Tangina ang sakit sakit na! Sinapo ko ang leeg ko pababa sa
dibdib ko, hirap na hirap na akong huminga at nanlalabo na rin ang mata ko sa kapal
ng mga luha ko.

Gustong ko ng kumuha ng kutsilyo para saksakin ang sarili ko para matapos na ang
paghihirap ko. I want to die. NOW! I want to end everything! Ayoko nang makaramdam
ng sakit. Ayoko ng magdusa sa paghihiganting ginagawa niya.

Tumahimik sa loob ng silid. I guess they've already reached their climax. At tumama
ang hula ko nang marinig kong bumukas ang pinto.

Tumayo ako at tinungkod ang isang kamay ko sa pader. My knees are weak. I can't
even make a step backward.

Unang lumabas 'yung babae ni Allen at bakas ang pagkagulat sa mukha niya nang
makita ako sa labas mismo ng kwarto. She stared at me, from head to toe. Gusto ko
siyang sampalin sa inasal niya! Ako dapat ang gumagawa non sa kanya dahil nasa
pamamahay ko siya. At nakikipag-siping siya sa asawa ng may asawa. Nakakadiri siya.
She's the real slut! Not me!

"Oh Allen darling, you didn't tell me you hired a new maid." Wika nito sa kalalabas
lang na si Allen, na siyang kinabigla ko.
Nalipat ang tingin ko sa asawa ko na kasalukuyang zini-zipper ang pantalon niya. He
just gave me a bored look. Umikot ang mga mata nito na para bang naiinis pa siya na
makita ako. Hindi man lang ba siya natakot na nahuli ko sila ng babae niya. Sa
bagay, kelan nga ba siya natakot sa'kin?

Yumuko ako dahilan para muling tumulo ang mga luha ko. Pilit kong pinipigilan ang
mga hikbi ko. Pano niya 'to nagagawa sa'kin. I'm his wife! And new maid? Tiningnan
ko ang suot kong dilaw na bistida. Ganon na ba ang itsura ko? Oo pansin kong
nangayayat ako simula nong magkalabuan kame ni Allen. Pero hindi pa naman ako
mukhang katulong.

"Don't mind her...she's just my wife."

Mula sa pagkakayuko ay napatingin ako sa nagsalitang si Allen.

I felt my heart crushing little by little. I'm JUST his wife? Sa tagalog, asawa
niya lang ako? At pag asawa niya lang, that means pwede siyang makipag-siping sa
iba at mangbabae kahit kelan niya gusto? Ganon ba yon? Namanhid ang mga kamay ko.
Sa sobrang sakit ng sinabi niya, wala na akong maramdaman. Maliban sa pagtulo ng
luha sa pisngi ko.

Dahan-dahan akong humakbang paatras at nang mabawi ko na ang lakas ko ay tumakbo na

ako papunta sa kwarto.

Hindi ko na kaya pang pigilan ang mga hikbi ko. I have to let them out. I want to
scream without them hearing me. Without Allen seeing me hurting, dahil alam kong
tatawanan niya lang ako. 'Yun ang gusto niya e. Yung nasasaktan ako. Pero alam niyo
kung ano yung mas masakit? 'Yung hindi man lang ako sinundan ng asawa ko. He chose
to stay with his girl. THAT KILLS ME!

NAGISING ako sa sunod sunod na pagkalabog ng pinto. Hirap akong idilat ang mga mata
ko dahil magang-maga na ang mga ito. Nakatulog na pala ako sa kaka-iyak. Kahit
papaano ay naibsan ang sakit na nararamdaman ko. Hindi nawala pero kahit papaano
nabawasan. Sinilip ko ang oras, ala-una na ng madaling araw. Muling kumalabog ang
pinto.

"DAMN IT VANESSA! OPEN THIS DOOR!"

Taranta akong napatayo ng kama.

Oh no! Ayaw nga pala ni Allen na naglolock ako ng pinto. Dali dali kong tinungo ang
pintuan para buksan ito kahit na nanghihina pa ang katawan ko at pumipintig ang ulo
ko sa sobrang sakit. Nilagnat na ata ako sa kakaiyak.

"VANESSA! TANGINA ANO BA! I SAID OPEN THIS FUCKIN DOOR! NOW!"

Nanginginig pa ang kamay ko nang buksan ko ang pinto.

Bumulaga sa akin ang isang nag-aapoy sa galit na Allen. Napaatras ako sa talim ng
mga titig niya sa'kin. Mukhang lasing nanaman ito. Ang lakas ng amoy ng pinaghalong
alak at sigarilyo na kumapit sa long-sleeved polo niya.

Sumugod ito sa akin at dinaklot ang magkabilang balikat ko.

"A-allen, aray, nasasaktan ako..." reklamo ko kahit na alam kong hindi niya naman
ako papakinggan.

"ANONG SINABI KO SA'YO HA?!" he shouted.

Napapikit ako. I know magagalit nanaman ito sa'kin. Lagi naman. May kasalanan nga
siya sa'kin kanina pero siya pa rin ang may ganang magalit ngayon.

"DI BA SABI KO DON'T YOU DARE LOCK THE DOOR?!" patuloy niya.

"I...I'm sorry. Nakatulog ako. Nakalimutan kong buksan."

"FVCK DON'T TALK BACK! Bakit ka ba kase nagsasarado ha?! Umiiwas ka?! Ayaw mo 'kong
makita?! Galit ka sa'kin dahil nakikipag-sex ako sa iba?! Ganon ba ha?!"

Pumikit ako nang mariin at hinanda ang sarili ko para sagutin siya. For once I want
to defend myself, "Y-yes Allen. Ayaw kitang makita! How could you do that to me?!
I'm your wife! And yet you're having sex with another girl inside our house!" I
shouted in between my sobs.
Pilit akong kumawala sa pagkaka-kapit niya at hinang-hinang napaupo sa paanan ng
kama.

Tinakpan ko ang bibig ko para sana pigilan ang pag-iyak ko. Pero wala e, hindi ko
rin napigilan at bumuhos muli ang mga luha ko. The pain is coming back again.

Bigla niya naman akong hinigit patayo. "AT IKAW PA ANG MAY GANANG MAGSABI SA'KIN NG
GANYAN NGAYON HA?! ANG BILIS MO NAMAN ATANG NAKALIMUTAN ANG GINAWA MO SA'KEN?!"
gigil na gigil na saad niya.

"FINE!" Tinulak niya ako sa sahig. Napa-aray ako sa sakit dahil natungkod ko ang
tuhod ko. "...Let's talk about having sex with someone else, Vanessa. Sige,
palinisan tayo! Kung umasta ka ngayon parang wala kang kasalanan ah! Sino bang
unang nagloko ha? Ako ba ha? AKO BA?!"

"WAG KANG MAGMALINIS DAHIL HINDI BAGAY SA'YO! KUNG NAKIKIPAG SEX AKO SA IBA, WALA
KANG PAKIALAM! PASALAMAT KA PA NGA AT DITO NAMEN GINAGAWA, PARA MAKITA MO! PARA
ALAM MO! HINDI KATULAD MO, ANG TIBAY NG SIKMURA MONG ITAGO SA'KIN ANG KALANDIAN MO.
DI BA MAS MASAKIT 'YON?!"

Muli niya akong hinila patayo. Para na akong asong hihilain at itutulak niya kung
kelan niya gusto. Umiwas ako ng tingin dahil alam kong hindi naman ako makakalaban
sa kanya. For him, I'm always a loser.

"Ilang beses ko bang kailangang humingi ng tawad sa'yo?" daing ko. Pero ewan ko
kung naintindihan niya dahil hindi na ako makapagsalita nang maayos gawa ng barado
na ang ilong ko.

"I DON'T FVCKIN CARE! BECAUSE I WILL NEVER EVER FORGIVE YOU VANESSA!"

That breaks me! Like he stabbed me a hundred times. Umalingawngaw ang mga hikbi ko
sa loob ng silid. Why Allen? All I want is for him to forgive me.
Tao lang ako. Nagkakamali. Gagawin ko lahat para lang patawarin niya ako.
Tatanggapin ko lahat ng pananakit niya kung yun lang ang paraan para magkaayos
kame.

Binitawan niya ako kaya naman muli akong napaupo sa paanan ng kama. Inis siyang
tumalikod mula sa akin at walang pasabing sinuntok ang nakasarang pinto. He even
cursed.

Napatakip ako sa tenga ko sa sobrang takot. Galit na galit ito. Gusto kong tumakbo
dahil baka ako naman ang isunod niya.

"You have no idea how much you've hurt me Vanessa..." kalmado ang pagkakasabi niya
pero ramdam ko pa din ang galit at diin sa mga salita niya.

"I tried my best to love you...

...I tried to make things work for us. All I was asking was for you to wait
hanggang sa matutuhan kitang mahalin. PERO ANONG GINAWA MO?! You cheated kung kelan
nahulog na 'ko sa'yo. You didn't know how painful it was when I saw you with that
fuckin asshole! SHIT I want to kill you! THE BOTH OF YOU!" muling tumaas ang boses
niya.

Napatakip ako sa mukha ko, patuloy pa rin sa pag-iyak. Hindi na ata hihinto ang mga
luha ko.

Alam kong nagkamali ako. Inaamin ko naman 'yon. That happened a year ago pero
hanggang ngayon I'm still suffering the consequences. Eto ba ang tinatawag nilang
karma? Minsan pinagdarasal kong sana iwan niya nalang ako. Pero alam ko sa sarili
kong hindi ko siya kayang mawala sa'kin.

I love Allen. I love him so much! Ang tanga ko lang talaga non. Nasaktan ko siya.
At ngayon, alam kong hindi na niya talaga ako magagawang mahalin pa. Nandidiri na
siya sa'kin. Nadudumihan. He said I'm a bitch. But that's not true. Wala akong
ibang minahal kungdi siya lang.

I tried to calm myself at nagsalita, "p-please...just give me another chance Allen.

I promise I--"
"HELL NO!"

Natulala ako at natigilan sa sigaw niya. No? I won't take that as an answer.
Lumapit ito sa'kin at hinila ang buhok ko patayo.

"Aray Allen...tama na..." I begged, pero as usual hindi siya nakinig.

Napansin ko ang panginginig ng kaliwang kamao niya.

Natatakot ako baka sapakin nanaman niya ako tulad noong araw na nahuli niya 'ko. At
lalo na ngayong lasing siya, marami siyang pwedeng gawin na hindi ko inaasahan.

"GIVE YOU ANOTHER CHANCE, HUH?!" He yelled and spitted on my face. "Hindi ka
karapat dapat bigyan ng isa pang pagkakataon. YOU'RE A DISGUSTING WOMAN! Ibabalik
ko ang tanong mo sa'yo... how could you do that to me?! I'M YOUR HUSBAND!!!"

"...KUNG ALAM KO LANG NA LALANDI KA AT HINDI KA MAGIGING TAPAT SA'KIN, SANA HINDI
NALANG AKO PUMAYAG NA MAGPAKASAL SA'YO! I SHOULD'VE DROPPED THAT FUCKING ARRANGED
MARRIAGE THING! SANA ITINANAN KO NALANG TALAGA SI LAUREN, AT SIYA NALANG ANG
PINAKASALAN KO, HINDI IKAW!"

"...YOU'RE WORTHLESS VANESSA!!! YOU HEARD ME?! WORTHLESS!"

Pakiramdam ko tumigil sa pag-ikot ang mundo ko.

Wala akong ibang marinig kungdi ang tibok ng puso ko na parang lalabas na mula sa
dibdib ko. Sa sobrang sakit ng mga sinabi niya, kulang nalang dukutin niya ang puso
ko at durugin ito sa harap ko. I cried louder, kahit na alam kong rinding rindi na
siya sa'kin.

Bakit kailangan kong masaktan ng ganito? Hanggang kelan ko kayang magtiis?

Isang pagkakamali lang pero parang habang buhay na niya akong gustong gantihan.

At ngayon naman nagsisisi siyang pumayag siyang magpakasal sa'kin? Ngayon ko lang
ito narinig mula sa kanya. Lagi niya akong sinisigawan at sinasaktan, but this is
the only time na sinangkot niya ang arranged marriage namen at ang ex niyang si
Lauren. I hate it when he compares me to that girl.

Allen never loved me. Umpisa pa lang ayaw na niya sa'kin. We didn't get married
because we love each other. We got married because our parents said so.

Yes, FIXED MARRIAGE. But I was happy then. Dahil gusto ko si Allen. Gustong gusto
ko siya, at nakikita ko ang kinabukasan ko kasama siya. Kahit na hindi niya ako
mahal dahil umaasa pa rin siyang magkakabalikan sila ng ex niya at napilitan lang
talaga siyang magpakasal sa'kin, tinanggap ko 'yon at hinintay na mahalin niya rin
ako tulad ng pagmamahal ko sa kanya.

But months had passed at wala akong naramdamang pagmamahal galing sa kanya. Parang
hindi niya ako nakikita. He was cold. Hanggang sa nagsawa nalang ako sa set up
namen.

Babae lang ako, and I want to be loved. So I gave up on him. But I realized that
was a wrong, childish move. Dapat hinintay ko nalang siya. It's too late now
though. Hindi ko na alam ang gagawin ko para magka-ayos pa kame. But I won't give
up this time. I will wait until he's ready to forgive me. Ganon ko siya kamahal.

Sinubukan kong haplusin ang pisngi niya para sana pakalmahin siya kahit ang sama
sama na ng loob ko, pero tinaboy niya lang ang kamay ko. Mabilis ang bawat paghinga
niya na para bang konti nalang sasabog nanaman siya. Ganon siya kagalit sa'kin.

"Allen...I'm sorry...please. Ano bang gusto mong gawin ko para lang patawarin mo
ako?" I asked, still weeping. Diniinan ko ang mga salita ko para maramdaman niyang
seryoso ako.

Tinulak niya ako nang bahagya mula sa kanya at tinapunan ako ng isang matalim at
nakakatakot na tingin.

"Be my slave...

...And now Vanessa...STRIP!"

I reached over and shut the ringing alarm clock off.

Kanina pa talaga ako gising pero hindi ko kayang bumangon ng kama. I feel weak.
Nangangalay ang buo kong katawan at makirot din ang pagitan ng mga hita ko.

Hindi na naman kasi ako pinatulog ni Allen kagabi. When he said he wanted me to be
his slave, he actually meant sex slave.

Nasasanay na nga ako. We do it almost every night. Every morning. O kung kelan siya
maabutan. Minsan napapagod na talaga ang katawan ko. I don't have the same strength
as he does, that's a fact. Kayang-kaya niya akong ibato sa kama, patuwarin, at
buhatin papatong sa kanya nang walang kahirap-hirap.

Pakiramdam ko tuloy nangayayat na ako at ang gaan gaan ko na. Matagal na naming
ginagawa ang bagay na 'yon, pero I don't know, nasasaktan pa rin ako. I'm not sure
if I'm still tight or he's just too big.

I can't really say he's forcing me to do it, because somehow, I meant sometimes...I
like it too. God knows how much I love this man lying beside me. At kung eto lang
ang tanging paraan para maramdaman ko siya, kakayanin ko.

Allen is a monster in bed.

Hindi naman siya ganito dati. When we got married, he didn't touch me for about a
month. Pakiramdam ko tuloy noon hindi talaga siya interisado o naaakit sa'kin. At
noong gabing ginawa na namin 'yon, he was very gentle. Like he's really respecting
me and body.

But now...he's different. He has changed A LOT. I have never imagined he could be
this...wild in bed. Ewan ko kung saan niya natutunan 'yon. Man's nature, maybe? O
pwede rin namang nagpa-practice siya sa ibang babae. That's possible though,
because reality check, he despises me. And I know he will do everything just to see
me hurting.

SINILIP ko siya sa tabi ko. Tulog na tulog ito. Halatang napagod rin. Nagkumot ako
at binuhat ang sarili ko pataas para mas makita ko siya. His thin, pinkish lips are
slightly opened.

Gwapo ang asawa ko lalo na kapag tulog ito. 'Yon lang kasi ang tanging oras na
hindi ito galit. 'Pag galit siya o kaya'y lasing sa alak, nakakatakot ang itsura
niya. I miss the old him. 'Yong maaliwalas niyang mukha. 'Yong walang reaksyon pero
at least hindi nagagalit.

Natigilan ako nang bahagyang dumilat ang mga mata niya. He looked at me for a
second bago siya umiwas ng tingin.
"What are you lookin' at?" He asked in an annoyed tone.

Binaba ko nalang ang tingin ko at bumalik na sa pagkakahiga. Nairita nanaman siya.

Nang nawala na ang pangungunot ng noo niya at mukhang nakatulog na ulit siya,
umikot ako patagilid at niyakap siya.

I rested my head on his firm chest and listened to his heart beat. Pinapakiramdaman
ko nga kung itutulak niya ako palayo tulad ng parati niyang ginagawa kapag
niyakakap ko siya, pero hindi naman. He stayed still. Siguro pagod talaga siya at
walang lakas manulak. So I decided to use this chance to hug him longer. Hindi ko
'to nagagawa kapag gising siya eh.

Nanatili lang akong nakayakap sa kanya hanggang sa ma-realize kong kailangan ko

nang bumangon dahil ipagha-handa ko pa siya ng almusal.

Dahan dahan akong bumangon ng kama para hindi ko siya magising. I sat on the side
of the bed for a while. My legs are aching but I have to move. Pinulot ko ang mga
damit namen na nagkalat sa sahig at dumireto na sa banyo para maligo.

+++

"VANNIE, help me on this."

Hininto ko ang paghuhugas ng mga pinggan, at lumapit sa kanya para ayusin ang neck
tie niya.

Mukhang nasa good mood siya ngayon dahil tinawag niya ako sa palayaw ko. Maganda
siguro ang gising.

"Ano'ng gusto mong ulam mamaya? I'll cook." sabi ko habang tinatali ang kurbata
niya.

Pansin ko naman na binaba niya ang tingin niya sa'kin at matagal tagal rin bago
siya sumagot.

"Hindi ako dito kakain." tipid na sagot niya.

Nalungkot ako bigla. Lagi niya nalang akong hindi sinasabayan sa pag kain. Kapag
almusal lang...depende pa 'yon kung nasa mood siya.

Minsan kasi hindi na nito pinapansin ang hinahanda ko. Bigla bigla nalang siyang
aalis ng bahay nang walang pasabi. Mag-isa lang tuloy ako palaging kumakain.
Malapit na 'kong mabaliw dito.

"Bakit?" tanong ko sa kanya.

Umikot naman pataas ang mga mata niya, "May dinner meeting ako."

"Ah," I sighed. "Anong oras ka uuwi?"

"Tsk. I don't know. Pwede ba, 'wag ka ngang tanong nang tanong."

Natahimik nalang ako. Nagsisimula na naman siyang mairita. Ayaw niya kasi ng ganon,
'yung tanong ng tanong. Nakukulitan siya.

I finished fixing his tie, at pinlantsa ko gamit ang mga kamay ko ang kaunting
gusot sa long-sleeved polo niya.

Ramdam kong nakatitig siya sa'kin habang humahaplos ang mga palad ko sa damit niya.
Kilalang-kilala ko ang asawa ko. Alam ko ang ibig sabihin ng lahat ng mga tingin
niya. Alam kong may binabalak na naman siyang gawin sa'kin.

And I was right.

He pulled my hair, kaya naman napatingala ako. Siniksik niya ang mukha niya sa leeg
ko at sinimulang halikan at sipsipin ang parteng iyon.

Bago ko pa siya maitulak palayo ay nabuhat na niya ako paupo sa dresser. Mabilis
niyang nahila pababa ang suot kong kamison. He grasped my right breast with one
hand.

"A-allen...ma-lalate ka." paalala ko sa kanya para sana ihinto niya ang ginagawa
niya.

"Just shut up! You're my slave remember?!"

Napapikit nalang ako nang madiin at hinayaan siyang gawin ang gusto niya. Wala rin
naman akong magagawa. If I refused, mas masasaktan lang ako.

INAYOS ko ang kamison ko habang si Allen naman ay nagmamadaling bino-butones ang

polo niya.

Nilapitan ko siya para sana tulungan siyang isara ang mga butones dahil late na
siya sa trabaho, pero tinaboy niya lang ang mga kamay ko at umiwas.

"Ako na. Just bring my laptop to the car." utos niya na sinunod ko naman.

Kinuha ko ang laptop bag na nakapatong sa work desk niya at dumiretso sa sasakyan.
Maya maya lang ay lumabas na rin ito ng bahay. Hinintay ko nalang siya sa tabi ng
kotse. I want to make sure he's all set to leave.

Napansin kong natataranta na siya sa pag-aayos ng neck tie niya, habang naglalakad
palapit. Napailing-iling nalang ako. Kalalaking tao hindi marunong magtali ng
kurbata nang maayos.

"Let me do it." alok ko nang makalapit siya.

Hinayaan niya naman ako at bigla siyang tumingala. I'm not sure kung ginawa niya
'yon para mas matali ko nang maayos ang neck tie niya, o dahil iniiwasan niyang
tumingin sa mukha ko.

"Tsk, make it fast. I'm late."

Nangunot ang noo niya.

Tumango naman ako at binilisan na ang ginagawa ko. Umiral nanaman ang pagiging
mainipin niya. Parang ako pa ang sinisisi niya kung bakit siya na-late ah. Eh
kasalanan niya naman. Ilang beses kong sinabing malalate na siya sa trabaho pero
tinuloy niya pa rin ang gusto niya. Hindi niya talaga ako pinapakinggan.

"Ingat ka sa pagda-drive ha," paalala ko sa kanya habang inaayos ang damit niya.

Nagusot nanaman kasi. Parang bara bara niya na lang sinuot ang polo niya, hindi
niya tuloy napansin ang mga gusot sa bandang manggas noon.
Iritable niyang nilayo ang mga kamay ko, "Of course I will."

Binuksan na niya ang pintuan ng sasakyan. "Don't you dare leave the house. At 'wag
kang magpapasok ng iba." utos niya pa bago tuluyang pumasok sa loob.

Napayuko nalang ako. Kada-umaga nalang 'yan ang sinasabi niya sa'kin. Kabisadong-
kabisado ko na nga pati ang striktong tono ng boses niya. Wala na bang bago? Kelan
niya kaya ako hahalikan sa noo at sasabihan ng I love you bago siya pumasok sa
trabaho?

Pinanood ko siyang makalayo, kumaway pa nga ako sa kanya pero hindi ko alam kung
nakita niya pa. O marahil nakita niya, at sadyang hindi niya lang talaga pinansin.
Nang lumiko na ang sasakyan niya sa kanto ay pumasok na rin ako sa loob ng gate.

"Vanessa..."

I was stunned for a few seconds.

Imposibleng si Allen ang tumawag sa'kin dahil naka-alis na ito.

Lumingon ako sa likuran. Napako ang tingin ko sa lalaking nakatayo sa labas ng

bahay namen. Gusto kong sabihin sa sarili ko na I was just hallucinating things,
pero hindi.

It's really HIM.

Kilalang-kilala ko siya, kahit pa nag-mature nang kaunti ang itsura niya at may
balbas na sa gilid ng mukha niya. His shoulders also got broader, but his aura
remained the same. Pinaghalong gulat at kaba ang naramdaman ko. WHAT IS HE DOING
HERE?!

Isasara ko na sana ang gate para hindi siya makapasok, pero malakas siya at natulak
niya ito pabukas. I stepped backwards pero hinigit niya ang bewang ko palapit sa
kanya at niyakap ako nang mahigpit. Literal na nanigas ang buo kong katawan. I felt
goosebumps!

Pasimple akong sumilip sa labas para masigurong wala na talaga si Allen sa paligid.

I used all my energy to push him away but he didn't let go of me.
"ZIAN! W-what do you think you're doing! B-bakit ka nandito?" Natatarantang tanong
ko.

Bigla niya naman akong nilayo sa kanya, pero hawak hawak pa rin ang magkabilang
balikat ko. Binigyan niya ako ng isang nagtatakang tingin. "Hindi 'yan ang
reaksyong inaasahan ko mula sa'yo. Aren't you happy to see me?"

Napanganga ako sa tanong niya. Hindi ako nakasagot. Kumunot lang ang noo ko. Happy?
Papaano ako magiging masaya kung nasa harapan ko ngayon ang lalaking naging dahilan
kung bakit galit na galit sa'kin ngayon ang asawa ko?

"Anong ginagawa mo rito? At pano mo nalaman kung san ako nakatira?" pag-iba ko sa
usapan.

I guess hindi ko naman kailangang sagutin ang tanong niya. I just wanna know kung
anong ginagawa niya rito, at pano niya nalaman ang bahay namen.

"That's not important. Sumama ka sa'kin. Ilalayo na kita rito."

"W-WHAT?!" My eyes widened in great shock. "N-nababaliw ka na ba?!"

No way! Ano 'to?!

After THAT happening, hindi na kame nagkita at nagka-usap ulit ni Zian. Nawalan na
kame ng koneksyon sa isa't isa. I already forgot about him. At ang alam ko lumipad
na ito papuntang Amerika matapos siyang makalaya mula sa dalawang linggong pagkaka-
kulong. Then now, all of a sudden, bigla siyang lilitaw dito sa tapat ng bahay
namen at sasabihing sumama ako sa kanya? Isang taon ang lumipas at ngayon lang niya
nagawang magpakita?

Naiinis ako. Mas lalo lang niyang papahirapan ang sitwayson ko. I'm working my way
to gain my husband's trust and love back. Pero ngayong nagpakita siya, mas lalo
nanaman kameng magkakagulo.

"I know your situation with Allen. Alam kong sinasaktan ka niya. So come with me
now, Vannie!"

What he said wasn't an offer. It was a demand. Why does he sound so sure na sasama
ako sa kanya?

Tinanggal ko naman ang pagkaka-kapit niya sa'kin. "W-what are you talking about?!
Hindi ako sinasaktan ni Allen! We're living happily together!" pagsisinungaling ko
pero mukhang hindi ko siya napaniwala.

"Come on, you don't need to make stories, Vannie. Sinabi na sa'kin ni Leila ang
lahat."

I tsked in dismay.

Bakit ba naman kasi sinabi ko pa sa pinsan ko. Alam ko namang madulas ang dila
'non! Baka nga siya rin ang nagsabi kay Zian kung saan na kame nakatira. How could
she! Sa dinami-rami ng pagsasabihan niya, bakit si Zian pa! Para namang hindi niya
alam ang nangyari.

Nagulat ako nang bigla akong hilain ni Zian palabas ng gate, "Let's go..."

I gripped my free hand on the bars para hindi niya ako tuluyang mahila. "NO! Ano ba
Zian, hindi ako sasama sa'yo! Hindi ko alam kung anong pinagsasabi sa'yo ni Leila,
but no, I won't come with you! Kaya please..." tinulak tulak ko siya palayo.
"...umalis ka na rito, baka makita ka pa ng asawa ko!"

"I won't leave without you Vanessa. Matagal kong tiniis 'to! Pinilit kong manahimik
at 'wag makialam. But I can no longer take the fact of him, hurting you! That
asshole! You don't deserve that kind of man!"

"ANO KA BA!" tumaas na ang boses ko. "Sinabi na ngang hindi niya ako sinasaktan!
Umalis ka na, parang awa mo na!"

"Then how can you explain this?" tinuro niya ang gilid ng labi ko. Shit! Napansin
niya siguro 'yung maliit kong pasa roon.

Alam kong huling-huli na ako pero pinilit ko pa rin magsinungaling. Tinaboy ko ang
daliri niya. "That's nothing!"

"Vanessa naman!" ginulo niya naman ang buhok niya pahiwatig na naiinis na siya.
"Kung alam ko lang na ganito ang gagawin niya sa'yo, sana hindi nalang kita
hinayaang bumalik sa kanya! I'm a better lover!"
Napahakbang ako paatras nang idikit niya ang katawan niya sa'kin. "And didn't you
miss me? Kasi ako, miss na miss kita!"

Bago pa ako makasagot ay nahila na niya ang mukha ko at siniil ang labi ko. Isang
tao agad ang unang pumasok sa utak ko.

Si Allen.

Mapapatay niya 'ko 'pag nalaman niya 'to! I wanted to push Zian away! I swear I
wanted to! But my body was stunned, lalo na nang gumalaw na ang bibig niya. Mula sa
panglalaki ng mga mata ko ay napapikit ako ng madiin. God, why is he doing this!

Nag-panic ako nang makarinig ako ng tunog nang papalapit na sasakyan.

NO NO, this can't be happening! Nangilid ang luha sa mata ko sa sobrang takot at
kabang nararamdaman ko. I can feel my heart beating so fast! Alam ko kung sino
'yung paparating. Kame lang naman ang tanging nakatira sa street na 'to. Natatakot
ako. Natatakot ako sa pwedeng gawin ng asawa ko kay Zian...at sa akin.

Ang bilis ng pangyayari! Nagulat nalang ako nang mawala na si Zian sa tapat ko, at
nakita ko nalang itong naka-handusay sa kalsada. Duguan ang labi.

"A-ALLEN, NO! STOP!" Tumakbo ako papunta kay Allen at inawat ito bago niya pa
muling masapak sa mukha si Zian. Pero binawi niya lang ang braso niya at tinulak
ako palayo.

"ANO? IPAGTATANGGOL MO 'TONG LALAKING 'TO?!" sigaw niya sa'kin. I was taken aback
dahil nanglilisik sa galit ang mga mata niya. Nakakatakot siya!

Humarap ulit siya kay Zian at tinadyakan ito sa sikmura. Napatakip ako sa bibig ko.
It's like everything flashed back. Gantong-ganto rin ang ginawa niya rito noong
nahuli niya kame ni Zian.

Kinwelyuhan niya ito at hinila patayo, "TANGINA ANG KAPAL NG MUKHA MONG MAGPAKITA
RITO! HINDI MO BA TALAGA TITIGILAN ANG ASAWA KO HA?!"

Zian spitted blood sabay tingin nang masama kay Allen. "NO, I WON'T! AND I SWEAR
I'LL TAKE HER FROM YOU!" Maanghang na tugon nito.

Napamura si Allen at muling pinatikim ng sapak si Zian. I clenched my hair at

napaupo sa semento. Zian naman! Bakit ba kasi kailangan mo pang sumagot!

"GAGO KA! I'LL KILL YOU!" sigaw ni Allen habang nasa ibabaw ni Zian at sunod sunod
itong sinasapak. Tumakbo na ako palapit sa kanya at hinila na siya palayo bago niya
pa mapatay si Zian.

"ZIAN! UMALIS KA NA, PLEASE!" I begged. Hindi dahil sa kinakampihan ko siya o ano.
Natatakot lang ako sa pwedeng gawin sa kanya ng asawa ko.

Galit na galit si Allen. I can feel his entire body trembling at namumula na ang
mga mata niya.

Buti naman at sinunod ako ni Zian. Halos gumapang na siya pabalik sa nakaparadang
sasakyan niya. I am so worried!

Gusto ko sana siyang makitang makalayo man lang just to make sure he could still
drive properly, pero bigla nang hinawakan ni Allen ang buhok ko at hinila ako
papasok sa loob ng bahay.

He shut the door at nangyari na nga ang inaasahan ko. Lumipad ang palad niya sa
pisngi ko. Napasubsob ako sa katabing couch. Sa sobrang lakas ng sampal niya,
kusang tumigil sa pagtulo ang mga luha ko. Natulala nalang ako.

Pinagbabato niya ang mga throw pillows at buong pwersang sinipa ang center table.
Nabasag ang salamin pati na ang malaking vase at ilang figurines na nakapatong
roon. Napatakip ako sa tenga ko dahil sa lakas ng nagawa noong ingay. Nanikip bigla
ang dibdib ko. I started panicking and I breathed through my mouth dahil pakiramdam
ko nauubusan na ako ng hangin.

Allen yelled in anger at hinang-hinang siyang napaupo sa upuan.

He grasped his hair. Kitang kita ko ang panginginig ng mga braso niya. Like he is
going to explode soon. Rinig ko rin ang paghahabol niya ng hininga.

"BULLSHIT! HINDI KO NA ALAM ANG GAGAWIN KO SA'YO VANESSA! BAKIT BA AYAW MONG
SUMUNOD SA'KEN?!" gigil na gigil na tanong niya.

Nagipon ako ng lakas and I ran to him at lumuhod sa harapan niya. Gusto kong
ipaliwanag sa kanya ang nangyari. At alam kong maiintindihan niya 'ko sa oras na
malaman niya ang totoo.

I held his hands, "A-Allen, I swear...hindi ko talaga alam kung pano niya nalaman
kung saan tayo nakatira."
Alam ko naman kasing 'yon ang malaking katanungan sa utak niya. Papano nakarating
dito si Zian. We immediately moved to another city matapos ang pangyayaring 'yon.
Walang ibang nakakaalam sa tinitirhan namen bukod sa mga pamilya namen. And I know
si Leila ang nagsabi kay Zian kung saan kame nakatira.

I waited for his response pero nakatitig lang ito sa ibang direksyon. Kitang kita
ko pa rin ang sobrang galit sa mukha niya. "Please...believe me this time." dagdag
ko pa.

Bigla namang nalipat ang tingin niya sa'kin. His eyes were filled with anger and
hatred. Hinila niya ako sa braso patayo. "HOW COULD I BELIEVE YOU KUNG ANG ALAM MO
LANG GAWIN AY LOKOHIN AKO?!"

Napayuko ako kaya naman tumulo muli ang luha ko. I thought...I thought he'd
understand.

"NOW TELL ME THE TRUTH, VANESSA..." humigpit ang pagkaka-pisil niya sa braso ko.
Napa-aray ako at nagpumiglas dahil sa sakit, parang magkakapasa na naman ako.
"...PALAGI BANG NAGPUPUNTA 'YUNG GAGONG 'YUN DITO 'PAG WALA AKO?! AT ANONG GINAGAWA
NIYO HA?!"

"W-what? N-no! Nagulat na lang din ako nang makita siy--A-ARAY!" he grasped my arm
even tighter. "Allen, please stop, you're hurting me!"

"TALAGANG SASAKTAN KITA! YOU'RE REALLY A BITCH! PARA KANG MAUUBUSAN NG LALAKE! SA
KALSADA PA KAYO NAGHAHALIKAN! BAKET, HINDI NIYO NA KAYANG PIGILAN MGA SARILI NIYO?!
SABIK NA SABIK KAYO SA ISA'T ISA GANON BA HA?!"

Bumuhos ang mga luha ko sa sobrang sakit ng sinabi niya. Hindi ako makapaniwalang
nanggaling ang mga salitang 'yon sa bibig mismo ng asawa ko. Tumingala ako para
pigilan ang mga luha ko at makahinga nang mas maayos.

"BUTI NALANG MAY NAIWAN AKO AT NAPABALIK, KUNG HINDI BAKA KUNG ANO NANAMANG
MAABUTAN KO! ANO BA DAPAT GAGAWIN NIYO NG LALAKE MO KUNG SAKALING HINDI AKO
DUMATING HA?!"

Pumikit ako nang madiin. "N-nothing! Bitiwan mo na nga ako. Wala naman akong
ginagawa eh." depensa ko sa gitna ng mga hikbi ko.
Totoo naman, wala naman talaga akong kasalanan. Bigla nalang sumulpot 'yung Zian na
'yon dito.

"ANONG WALA?! FVCK VANESSA! I SAW YOU KISSING! KITANG-KITA KO! TAPOS SASABIHIN MONG
WALA KANG GINAGAWA?! YOU THINK I'M STUPID?!"

"He was the one who kissed me!" pabalang na sagot ko.

"EH TANGINA BA'T KA PUMAYAG?!"

Bumuntong hininga ako sa sobrang inis.

God, why can't I just die! Hindi ko na alam kung anong sasabihin ko para lang
maintindihan niya 'ko. Napapagod na akong magpaliwanag at depensahan nang paulit
ulit ang sarili ko. He's my husband. At kung merong isang tao na dapat nakaka-
intindi sa'kin at magiging kakampi ko, siya dapat 'yon.

Bakit ayaw niya 'kong paniwalaan? Porke't ba nagkamali ako ng isang beses at niloko
ko siya, hindi na niya ako kayang pagkatiwalaan ulit? Hirap na siyang magtiwala
ulit ganun ba?

Napasigaw ako nang muli niyang hilain ang buhok ko. He whispered in my ear in
gritted teeth. "I SWEAR TO YOU I WILL KILL THAT MAN! IBABALIK KO SIYA SA KULUNGAN
KUNG SAAN SIYA NABABAGAY!"

"A-Allen, ano ba! Kalimutan mo na!"

"NO! AT ANONG IBIG SABIHIN NIYANG HE'LL TAKE YOU AWAY FROM ME?! MAY BINABALAK KAYO
ANO?! AND YOU'LL LEAVE ME FOR THAT FUC**** ASSH***?!"

Sasagot pa lang sana ako pero bigla na siyang sumigaw ulit. "AND YOU THINK PAPAYAG
AKONG MANGYARI 'YON?! HELL NO, I WON'T LET YOU! TRY ME VANESSA! TRY ME!"

Bigla niya akong kinaladkad papasok sa C.R. Hinang-hina na ako at hindi ko na

kayang pumalag pa.

Binuksan niya ang shower at nagising ako nang umagos ang malamig na tubig sa
katawan ko. Mabilis na nabasa ang kamison ko dahil manipis lang ito. He removed his
clothes one by one, at pagkatapos ay damit ko naman ang tinanggal niya. His eyes
were filled with lust habang pinagmamasdan niya ang hubad kong katawan.

Binuhat niya ako paharap sa kanya, with my legs spreaded apart, at sinandal ako sa
malamig na dingding. I groaned in pain when he forcibly went inside me.

I found myself shedding tears in his every thrust between my thighs.

"S-stop Allen! Masakit!" I begged but he didn't listen. He pumped deeper...and

faster!

"AKIN KA LANG VANESSA! YOU UNDERSTAND?! AKIN KA LANG!"

"Sa may itim na gate lang," sabi ko sa taxi driver.

Hindi ako bumaba agad, sinilip ko muna ang bahay namin mula sa bintana ng taxi.
Nakasara pa ang mga draperies sa full glass window. Nakahinga ako nang maluwag. It
only means na hindi pa nakakauwi si Allen galing sa trabaho. Mabuti't naunahan ko
siya. Kapag nalaman niyang umalis ako ng bahay, sampal nanaman ang aabutin ko.

Tuluyan na akong bumaba at dumiretso sa loob ng bahay para mag-ayos. Binuksan ko

ang mga nakasarang kurtina, at hinugasan ang mga pinggang naiwanan ko kanina bago
ako umalis, tapos dumiretso na ako sa C.R para maligo. Ayaw ko nga sana dahil
nilalamig ako. But I have to. Baka maamoy ni Allen na naka-pabango ako, malaman
niya pang umalis ako.

I've been sick for three days. Pabalik balik ang lagnat ko, at inuubo rin ako.
Ayoko namang magpunta sa ospital para magpa-check up. Natatakot ako baka kung ano
pang malaman ko. Minsan maayos ang pakiramdam ko, minsan hindi. Pero iba ngayon.
Siguro dahil naambunan rin ako kanina. My eyes are heavy, and burning. Tamad na
tamad akong kumilos. Lagi rin akong walang ganang kumain. Minsan kahit
nakakadalawang subo pa lang ako, pakiramdam ko masusuka na 'ko. Alam kong iba 'to.
And I really need to consult a physician. Hindi na rin kasi tumatalab ang mga
paracetamol sa'kin. Kaso natatakot talaga ako. Ospital ang isa sa mga lugar na ayaw
na ayaw kong puntahan. I can't bear to see people in pain, people struggling for
life. Ayoko namang magpasama kay Allen. Sasabihin nanaman 'non nag-iinarte ako.

My husband acts more colder now. Hindi niya ako kinikibo simula noong nakita niya
kame ni Zian sa kalsada. Kahit dumaan daan na ako sa harapan niya, wala pa rin.
Nakikita niya lang ako kapag may kailangan siya, o kapag nag-iinit ang katawan
niya. 'Yon nga ata ang dahilan kung bakit hindi na bumaba ang lagnat ko. Lagi
nalang kasing pagod ang katawan ko. He can't get enough of me.
I also tried a hundred times to explain to him na wala naman talaga akong kinalaman
sa biglaang pagsulpot ni Zian noong nakaraang linggo. Pero ayaw niyang maniwala.
Mas pinaniniwalaan niya 'yong akala niyang nakikipag halikan ako sa kalsada. Ewan
ko, hindi niya na ata talaga ako kayang pagkatiwalaan. I already broke his trust,
alam ko 'yun. Pero ginagawa ko naman ang lahat para maayos kung anong nasira ko eh.
Hindi pa ba sapat lahat ng pinag-dadaanan ko ngayon? Kulang pa ba?

Pinatay ko ang aircon sa kwarto bago ako humilata sa kama. Nagtalukbong ako ng
comforter. Nanginginig ang buo kong katawan dahil sa lamig. Parang bale wala nga
lang ang pagsusuot ko ng PJs, at long sleeved top. Tumatagos pa rin ang lamig.
Sumasabay pa ang lakas ng hangin mula sa labas dahil umuulan.

Hindi pa sana ako magigising kung hindi pa padabog na sinara ni Allen ang pintuan
ng kwarto. Pilit kong idinilat ang isang mata ko at sinilip ang wall clock. Alas
siyete na. Ang tagal ko rin palang nakatulog. But it didn't help. Parang mas
bumigat pa nga ata ang pakiramdam ko. Nalipat ang tingin ko sa asawa ko na
kasalukuyang naglalakad papunta sa'kin. Nakakunot ang noo nito, halatang mainit
nanaman ang ulo. Patay nanaman ako nito. Humagod ang lamig sa buo kong katawan nang
bigla niyang hilaan ang kumot na nakabalot sa'kin. Hindi na 'ko pumalag pa, niyakap
ko nalang ang sarili ko para kahit papano hindi ako lamigin.

"WHAT'S THIS VANESSA?! I'm fvc**n' tired from work, tapos pag-uwi ko wala pang
pagkain?! You should have told me para kumain nalang ako sa labas!"

Kakakita pa lang namen pero sermon na agad ang natanggap ko. Hindi na lang ako
umimik. Tinalikuran ko siya at sinubsob ang mukha ko sa kama. Not now, Allen
please. Wala talaga akong lakas para magpaliwanag. Alam kong magagalit siya 'pag
nakita niyang walang nakahaing hapunan sa mesa. Pero anong magagawa ko? Hindi kaya
ng katawan ko. At isa pa, hindi ko naman alam na dito siya mag-hahapunan ngayon.
Ilang araw na kasi siyang umuuwi ng madaling araw.

Naramdaman ko ang pag-upo niya sa gilid ng kama, at bigla niya akong inikot paharap
sa kanya. Mahina lang naman ang pagkakahila niya sa balikat ko, pero pakiramdam ko
nabugbog ako. Ang sakit ng katawan ko.

"YOU LOOK AT ME WHEN I'M TALKING TO YOU!" sigaw nanaman niya. Pinilit kong idilat
nang maayos ang mga mata ko para makita ko siya, pero hindi ko talaga kaya. Kusa
silang nagsasara, kaya pumikit nalang ulit ako.

"Sorry hindi ako nakapagluto, masama kasi ang pakiramdam ko," paliwanag ko sabay
hila sa comforter at binalot ito sa katawan ko. Bakit ganon, patay na nga ang
aircon pero nagch-chill pa rin ako.

Narinig ko naman ang sarkastik niyang tawa. "Ano nanamang drama mo ngayon ha
Vanessa?"

Nakaramdam ako ng kirot sa dibdib ko dahil sa sinabi niya. Halos inaapoy na nga ako
ng lagnat ganyan pa rin siya umasta. Bakit ba kasi hindi pa ako masanay-sanay. Eh
ganyan naman talaga siya. 'Pag may sakit ako, lagi niyang iniisip na nag-dadrama
lang ako. Minsan tuloy iniisip ko, baka kahit nag-aagaw buhay na ako sa harapan
niya papalakpakan niya lang ako at sasabihan ng 'best actress'. He never believes
me. And that hurts. 'Yong kahit totoo na 'yong sinasabi ko ayaw niya pa ring
maniwala. Nakakabaliw 'yong ganon.

Hindi na 'ko nagbalak pang sumagot. Hinigpitan ko nalang ang pagkakapit sa

comforter na nakabalot sa'kin at hinila ito pataas sa leeg ko. Kulang nalang
yakapin ko ang mga tuhod ko para lang maibsan ang lamig. Wala na rin naman akong
narinig mula kay Allen. Nagulat na lang ako nang bigla niyang ilapat ang likuran ng
kamay niya sa noo ko, tapos sa leeg ko. Sinisigurado niya ata kung nilalagnat
talaga ako.

Tumayo siya ng kama at lumabas ng kwarto. Sinundan ko siya ng tingin. San naman
kaya 'yon pupunta? Himala hindi niya ako pinilit na ipaghanda siya ng pagkain.

'Pag balik niya, may dala dala na siyang maliit na palanggana. Pinatong niya ito sa
side table at muli siyang umupo sa tabi ko. Pinagmasdan ko siya habang nilulublob
niya ang puting bimpo sa tubig at piniga ito. Inalalayan niya ako para humiga nang
maayos, tapos nilagay niya ang basang bimpo sa noo ko.

Hindi ko alam kung anong dapat kong ireact sa ginawa niya. I looked straight to his
eyes kahit na nanglalabo ang paningin ko. His face is serious, but I can sense
care. Napangiti ako sa sarili ko. Concerned pa rin pala siya sa'kin kahit papano.

"Don't look at me like that..." sabi niya habang inaayos ang bimpo sa noo ko.
Napansin niya sigurong nakangiti ako habang nakatitig sa kanya. "...This is
nothing. I'm only doing this because I need my slave back."

Nakakalungkot 'yong sinabi niya pero binalewala ko nalang. Para kasing iba 'yong
salita niya sa kinikilos niya. Bumait siya bigla. Kailangan ko pa palang magkasakit
para lang maging mabait siya sa'kin. I gently closed my eyes. Ninamnam ko ang
paghaplos niya sa pisngi ko at paghawi ng ilang hibla ng bangs ko mula sa noo ko.
Kung magiging ganto lang siya sa'kin buong magdamag, sigurado akong bukas magaling
na 'ko.

"I'll be back Vannie. Just stay still."

Dinilat ko ang mga mata ko nang magpaalam siya sa'kin. Pinagmasdan ko lang siya
hanggang sa makalabas siya ng kwarto. Ano nanaman kayang gagawin niya ngayon. I'm
starting to get curious kung bakit ang bait niya. Dahil ba may sakit ako? If that's
it, sana palagi nalang akong may sakit. Para palagi siyang mabait sa'kin. Pati
'yung way ng pagpapaalam niya sa'kin kanina, ang lambing. Kulang na nga lang
halikan niya ako sa noo. Nakakapanibago. Hindi ako sanay na ganito siya.

Pinikit ko ng madiin ang mga mata ko. Naguilty tuloy ako bigla. May nagawa akong
malaking kasalanan. At 'pag nalaman niya 'yon, tiyak akong magwawala nanaman siya
sa galit.

Nakipag-kita ako kay Zian kanina.

"Bakit hindi ka sumunod sa'kin sa New York? I've waited for you Vanessa."

Ramdam kong nagtatampo siya sa tono pa lang ng pananalita niya. Yumuko ako at
ginamit ko ang pagkakataong hindi ko nakikita ang mga titig niya para buohin ang
sagot ko sa utak ko.

"I didn't have the chance. Bantay sarado sa'kin si Allen."

What I said was a lie. Ang totoo, wala talaga akong balak sumunod sa kanya sa New
York noon. Sinabi ko lang 'yon para tigilan niya na 'ko. Dati nagkasundo na kame ni
Zian na lilipad kame sa Amerika sa oras na malaman ni Allen ang tungkol sa lihim
naming relasyon. Pero hindi ako tumupad. I chose to stay with my husband. Hindi
lang dahil na-realize kong siya talaga ang mahal ko, kungdi dahil 'yon ang tama.
Siya ang pinakasalan ko, kaya dapat lang na siya ang piliin ko and not Zian.

"At hindi mo man lang ako nagawang tawagan para sabihing hindi ka makakasunod?"

"Hindi ko alam ang contact number mo."

"That's impossible. I remember I told Leila to give it to you." mabilis na tugon

niya na para bang nabasa na niya kung anong idadahilan ko.

Inabot ko ang tinidor at pinaglaruan ko ang cake na nasa platito ko. "How could I
call you? Alam mo naman pala kung anong lagay ko sa asawa ko. Halos patayin na niya
ako noong mahuli niya tayo. Sa tingin mo ba magagawa pa kitang tawagan?" sabi ko sa
kanya. Binubugbog na nga ako ni Allen, siya pa ba ang iisipin ko? Isa pa, ang buong
akala ko may sarili na siyang buhay. 'Yon kasi ang huling balita sa'kin ni Leila
tungkol sa kanya. May iba na raw siyang kinakasama sa America.

"Yeah. Leila told me everything. G*go talaga 'yang Allen na 'yan. He'll pay for
what he did to you, and to me." gigil na banta niya. Bigla niya namang itinabi ang
plato niya, at pinisil niya ang magkabilang kamay ko. "Alam mo ba ang ginawa sa'kin
ng asawa mo? Binaliktad niya 'ko. Pinakulong niya 'ko sa kasalanang di ko naman
ginawa. He's an as***le! Iba talaga ang nagagawa ng pera ano?"

I can see anger in his eyes. Pero hindi ko siya masisisi kung ganon nalang kalaki
ang galit niya sa asawa ko. Nabalitaan ko nga na pinakulong siya ni Allen. Pero
hindi ko alam ang buong kwento. Pinaghigpitan ako ni Allen noon kaya hindi ko
nagawang puntahan ang mga hearing ni Zian. Nalaman ko nalang na nasa kulungan na
ito. Though I can't also blame my husband. Sobrang laki rin naman kasi talaga ng
kasalanan namin sa kanya. Pasalamat na nga si Zian at pinakulong lang siya nito.
Kilala ko ang asawa ko. Kaya niyang gumawa ng mas higit pa don kung gugustuhin
niya.

Taranta akong napatingin sa pintuan ng restaurant na kinakainan namen nang marinig

kong bumukas ito.

"Relax Vanessa. Sinabi ko naman sa'yong hindi tayo makikita dito ng asawa mo."
paalala ni Zian. Naaalibadbaran na siguro siya dahil panay ang tingin ko sa pintuan
sa tuwing bubukas ito.

Sumandal ako sa upuan at bumuntong hininga, "Hindi talaga ako mapakali. Baka
malaman 'to ni Allen eh." sagot ko. Sampal nanaman ang abot ko 'pag nalaman niyang
nakipag kita ako kay Zian. Ayoko rin naman talagang makipag-kita. But Zian left me
with no choice! He blackmailed me. Pupuntahan niya daw ako sa bahay kapag hindi ako
nakipag kita sa kanya. And I don't want that to happen. Mapapatay na talaga ako ng
asawa ko pag nahuli niya nanaman si Zian na pinupuntahan ako. Mas mabuti nang sa
labas nlang kame magkita. Mas madali akong makakalusot.

"Takot ka na sa kanya ngayon ah." sabi ni Zian na parang natatawa pa. Hindi ko
nagustuhan ang tabas ng dila niya. Does he meant na mahina na ako ngayon? Dahil
dati nagagawa ko pang lokohin ang asawa ko?
Umiwas ako ng tingin. "Oo takot na 'ko....And it's your fault."

Napansin ko ang biglaang pagbabago sa itsura niya. Nagsalubong ang mga kilay niya.
"Why are you blaming me Vanessa? May kasalanan ka din ah." sagot niya.

I sighed. "I know. At pinagsisihan ko 'yon."

Padabog niyang binato ang hawak niyang tinidor sa mesa. "Nagsisi ka kasi nahuli
tayo ng asawa mo. E kung hindi niya tayo nakita, ano na tayo? Tayo pa rin ba
hanggang ngayon?"

Matagal bago ako nakapagsalita. Buo na ang sagot sa utak ko, pero hindi ko masabi
nang diretso.

"I...I don't think so."

I can sense na malapit na siyang mainis. Pero sinabi ko lang naman ang totoo.
Maling mali na pumatol ako sa kanya dati, gayong kasal na ako. It was a wrong move.
Nag-aasam ako ng pagmamahal galing kay Allen, pero hindi nito maibigay sa'kin 'yon.
And then Zian came. Hindi ko naman talaga siya minahal. But I liked him because he
made me feel loved.

"You liar." he said while staring straight to my eyes. "Alam kong sa'kin ka pa rin
hanggang ngayon kung hindi lang tayo nahuli ng asawa mo."

Napapikit ako ng madiin. He really can't get it. Bakit ba hindi niya nalang
tanggapin na we're already over. Tapos na ang lahat sa'min, pero ang dating sa'kin,
parang ipinipilit niya pa rin kame. It has been a year. Nawala na siya sa buhay ko,
pati sa utak ko. Pinaikot ko na ang mundo ko kay Allen. Kay Allen lang. Sa
pagbabalik niya, ginulo niya lang ulit ako eh.

"Vanessa!"

Bumalik ako sa realidad nang marinig ko ang inip na boses ng asawa ko. Sa
pagbabalik tanaw ko sa pinag-usapan namen kanina ni Zian, hindi ko na namalayang
nakatayo na pala sa gilid ko si Allen.
"Uhh, ka-kanina ka pa diyan?" nahihiyang tanong ko sa kanya. Inirapan niya naman
ako, which means his answer is yes.

"Ano bang iniisip mo? Nangangalay na 'ko rito." iritableng tanong niya.

Bumaba naman ang tingin ko sa hawak niyang silver tray. May nakapatong roong
mangkok, isang baso ng tubig, at ilang mga paracetamol. Gusto kong kusutin ang mga
mata ko para lang masiguradong tama ang nakikita ko.

Is this true? My husband brought me food? Hindi ko alam, pero biglang gumuhit ang
ngiti sa labi ko. Sana araw araw na lang may sakit ako. Ang sarap naman palang mag-
alaga ng asawa ko. Bakit ngayon ko lang naramdaman 'to. Bumalik ang tingin ko sa
mukha niya. He's just giving me a bored look. Nilapag niya ang tray sa side table.
Umupo siya sa tabi ko at inabot sa'kin ang mangkok na puno ng mainit na sopas.

"Eat." utos niya.

Binuhat ko ang sarili ko at sumandal sa headboard ng kama. "I-ikaw ba ang nagluto

nito?" tanong ko sa kanya habang kinukuha ang mangkok mula sa kamay niya.

"Malamang. May iba pa bang tao dito?" sarkastik na sagot niya. Dumali nanaman ang
pagiging masungit niya. Kahit normal na usapan tinatabla niya 'ko. Pero binalewala
ko nalang. Ayokong masira ang sandaling ito. Minsan lang ako alagaan ng asawa ko.

Sumubo ako nang kaunti para tikman muna sana kung masarap ang luto niya. Pero
masyado ata akong nagmadali sa pagsubo, at napaso ang dila ko sa init. Nabitawan ko
tuloy ang hawak kong kutsara na siyang kinabigla niya. Agad niyang binawi ang
mangkong mula sa mga kamay ko.

"Ano ka ba! Hindi ka nag-iingat! Hipan mo muna!"

Nanlaki ang mga mata ko. Di ko alam kung matatawa ako o ano sa pinakita niyang
reaksyon. Napaso na nga ang dila ko, pinagalitan niya pa 'ko. Hindi ba talaga siya
marunong maglambing? Pinanood ko siya nang magsalok siya ng kaunting sopas gamit
ang kutsara, at hinipan ito. Tapos tinapat niya ito sa bibig ko. Napaatras naman
ako at tumingin sa mukha niya na may bahid ng pagtataka. Umiwas siya ng tingin,
pero hindi niya pa rin binababa ang kutsara sa harapan ko. Kanina pa siya hindi
makatingin ng diretso sa mga mata ko. Mukhang hindi rin siya sanay na inaalagaan
ako. Pakiramdam ko nga naa-awkwardan siya sa mga pinag-gagawa niya.
"Ano, kakainin mo ba o hinde?"

Kinabahan ako bigla sa matapang na tono ng boses niya kaya naman sinubo ko na ang
laman ng kutsara. Bakit ganon, may kumukurot sa isang bahagi ng puso ko sa simpleng
pag-aalaga lang niya. Parang sa isang iglap lang, nakalimutan ko na lahat ang mga
sampal at pananabunot niya sa'kin. Ang bilis kong bumigay. Ganon ko ba talaga siya
kamahal?

Pinagmasdan ko lang siya habang sinusubuan niya ako. Tahimik lang kame. Ang tanging
naririnig ko lang ay ang pagtama ng kutsara sa babasagin na mangkong 'pag
nagsasalok siya ng sabaw. Hindi pa rin siya makatingin sa mga mata ko. Gusto kong
malaman kung anong iniisip niya. Hindi na ba siya galit sa'ken?

Tumanggi na ako nang muli niyang itapat ang kutsara sa bibig ko.

"Busog na 'ko Allen."

Napansin kong bumaba ang tingin niya sa hawak niyang pagkain. Marahil nagtataka
siya kung papano ako nabusog, gayong hindi ko pa nga nakakalahati ang laman ng
mangkok. Eh anong magagawa ko, hindi na talaga kayang tanggapin ng sikmura ko. 'Pag
pinilit ko baka maduwal na ako. Wala pa rin talaga akong ganang kumain. Mabuti
nga't kahit papano naparami ako ng subo.

"Last one, Vannie."

Tipid akong napangiti. Bakit ang sarap sa pakiramdam na pinipilit niya akong
kumain. Bigla ko naman naalala ang sinabi niya kanina. Na walang ibang ibig sabihin
'to, he just want his slave back. Nakakalungkot na ganon nga lang ang gusto niyang
mangyari. Pero sige. Okay lang sa'kin, basta ba alagaan niya 'ko. Nanamnamin ko ang
pagiging prinsesa ko ngayon kahit panandalian lang. 'Pag gumaling na 'ko, I'm back
to being a slave.

"Hindi ko na talaga kaya." sagot ko at muli na akong bumalik sa pagkakahiga.

Napansin kong umiling-iling nalang siya at binalik ang mangkok ng sopas sa tray.

"Fine."

Hinila niya ang comforter pataas sa leeg ko, at sinigurado niyang walang lamig na
makakapasok. Gulat akong napatitig sa kanya dahil sa ginawa niya. Pero umiwas lang
ulit siya ng tingin. Inabot na niya ang tray at binitbit ito palabas ng kwarto.
Pinagmasdan ko lang ang likuran niya habang naglalakad siya palayo.

Something's wrong with my husband today. Ang bait ng mga kinikilos niya. Lalo tuloy
akong nagu-guilty. Natatakot ako sa maaari niyang gawin sa'kin 'pag nalaman niyang
nakipagkita ako kay Zian. Baka buhusan niya ako ng kumukulong sopas.

Umikot ako patagilid, at hinigpitan ko ang pagkakapit sa comforter. Gusto ko sanang

matuwa sa pinapakita sa'kin ng asawa ko. Pero sa tuwing pumapasok sa isip ko ang
pagbabalik ni Zian, naiiyak ako sa inis. Why does his comeback made things more
complicated?

"Bakit ka pa kasi bumalik dito?"

May halong panunumbat sa salita ko. Hindi ko alam kung saan ako humugot ng lakas
para itanong 'yon sa kanya. Do I already sound na siya talaga ang sinisisi ko sa
lahat? At mukhang 'oo' ang sagot sa tanong ko nang mapansin ko ang pagbabago sa
reaksyon niya. His lips opened like he was surprised.

"Wow. And now I'm the antagonist in you and Allen's love story dahil bumalik ako?"
maanghang na tanong niya.

"It's not that, Zian. What I meant was, okay na 'ko. Konti nalang at alam kong
magiging maayos na kame ni Allen." paliwanag ko, pero parang hindi ata maganda ang
dating ng sinabi ko sa kanya. Nagsalubong ang mga kilay niya. Alam kong konti
nalang mauubos na ang pasensiya niya.

"You're already okay? Well... I'm not Vanessa...

...Ganon nalang ba 'yon? I expected na pwede tayo, tapos 'nung nagka-hulihan na

bigla mo na 'kong nakalimutan? You didn't even fight for me! I don't want to
overthink things, pero bakit pakiramdam ko ginawa mo lang akong panakip butas?"

Kumirot ang puso ko. Bakit parang tinamaan ako sa sinabi niya? Dahil ba totoo? That
I just used him? Huminga ako nang malalim at hinanda ang sarili ko sa maaaring
maging reaksyon niya sa sasabihin ko.
"Tama ka. I didn't love you in the first place, Zian."

Wala na akong narinig na sagot mula sa kanya. Kaya naman mula sa pagkakayuko, ay
inangat ko ang mukha ko para tingnan siya. Tama ang pakiramdam ko, nakatingin nga
siya nang masama sa'kin. Bumalik ako sa pagkakayuko. I felt guilt. Parang masyado
atang masakit ang sinabi ko.

"You're really are a liar." he said in gritted teeth. "Hindi mo 'ko minahal?

...Then why did you do it with me?"

Humagod ang kuryente mula sa mga kamay ko pataas sa mukha ko. Talagang ang diin pa
ng pagkakasabi niya. I knew it. I knew this would come. Darating ang araw na
isusumbat niya sa'kin ang nangyari sa'min.

"That was just a one night stand, Zian."

Kung nagulat siya, mas nagulat ako sa lumabas sa bibig ko. Hindi ako nag-isip nang
maayos. Mali atang sinabi ko 'yun. Nagulat ako nang bigla niyang hampasin ang mesa.
Nakuha tuloy noon ang atensiyon ng ibang customers sa loob ng restaurant.
Nakatingin silang lahat sa table namen.

Pinandilatan ko siya ng mata, "ano ka ba, 'wag ka ngang gumawa ng eksena dito."
suway ko.

Bigla niya namang inabot ang kamay ko at nilapit niya ang mukha niya sa bandang
tenga ko. Tumayo ang mga balahibo ko nang maramdaman ko ang hininga niya sa gilid
ng mukha ko.

"Common Vanessa, we both know that wasn't just a one night stand." he whispered
huskily in my ears.

"...Admit it, you liked it too. Don't you remember? It was you who said you wanted
to do it...with me."
Napamulat ako nang maramdaman ko ang pagtabi ni Allen sa'kin sa kama, at ang
pagyakap niya mula sa likuran ko. Mabuti nalang at bumalik na siya. Kung hindi,
maaalala ko nanaman ang karugtong ng mga sinabi ni Zian kanina. Ayoko ng maalala
ang bagay na 'yon. 'Yon ang dahilan kung bakit nagkanda-letse letse ang buhay
naming mag-asawa.

"Vannie?"

Biglang tumayo ang mga balahibo ko. Ramdam ko ang init ng hininga ni Allen nang
bumulong ito mismo sa tapat ng batok ko. Bagong ligo siya. I can perfeclty smell
the scent of his mouth wash, and his favorite shower gel. Alam ko rin na wala itong
suot na pang-itaas as I can feel the warmth of his body kahit pa nakabalot ako ng
kumot.

"Gising ka ba?" tanong niya.

Tumango naman ako. Tinatamad akong magsalita.

"Magaling ka na?"

Hindi ako agad nakasagot. Pinakiramdaman ko muna ang sarili ko. Medyo gumanda na
nga ang pakiramdam ko kahit papano. Mukhang umepekto ang pag-aalaga niya.

"Uhh, medyo."

"Good." tipid na sagot nito. At biglang dumampi ang malambot na labi niya sa batok
ko. Napasinghap ako. Mukhang may binabalak nanaman siya. Wala talaga siyang
pinipiling oras. At tumama ang hula ko nang magsimulang gumalaw ang bibig niya
papunta sa gilid ng leeg ko.

Dahan dahan niyang hinila pababa ang kumot na nakabalot sa'kin, at kasabay rin non
ay ang pagbaba ng mga malalagkit niyang halik sa balikat ko. I moaned softly as I
whispered his name. Bakit ganon, akala ko gumanda na ang pakiramdam ko, pero bakit
nagsisimula muling uminit ang katawan ko. Ipinasok niya ang isa niyang kamay sa
loob ng pang-itaas ko at hinaplos ang dibdib ko na parang batang nanggigigil. And
that's when I realized...

...I also feel like doing it.

Umikot ako paharap sa kanya. And I see his eyes filled with desire. Hindi na niya
pinatagal pa at hinila na niya ang mukha ko at inangkin ang mga labi ko. Humagod
ang kuryente sa buo kong katawan nang maglaro ang dila niya sa loob ng bibig ko. I
grasped his hair and pulled him closer to me. We do this every day, pero bakit
parang sabik na sabik pa rin siya sa'kin?

Hinigit niya ako sa bewang at pinaibabaw sa kanya. Tumigil ako sa paghalik at umupo
ako sa tiyan niya. Nangunot ang noo niya, nabitin marahil siya dahil pinutol ko ang
pag-iisa ng mga labi namen. I stared at his half naked body. Hindi ko maiwasang
hindi mamangha sa katawan ng asawa ko. His six pack abs look very sexy, and his
chest is so firm. Bihira naman itong mag-gym kaya nagtataka ako kung papaano na
napapanatili ang ganda ng katawan niya. Binalik ko ang tingin ko sa mukha niya.
Nakaangat ang ulo niya at nakatitig sa'kin na para bang may hinihintay siya na
gawin ko.

"What...do you want me... to do?" utal utal na tanong ko.

Hiniga niya ang ulo niya sa unan at pumikit.

"Satisfy me Vanessa."

And without second thoughts, I followed my master.

I started kissing his neck...down to his chest...then I lick down his abs. Sinilip
ko siya. His lips are slighlty opened. My husband looks hot, kaya naman mas lalo
akong ginanahan sa ginagawa ko. I was already biting the hem of his boxers nang
biglang mag-ring ang cellphone ko.

Nanigas ako sa pwesto ko. Nagkatitigan kame bago naming sabay na nilipat ang mga
tingin namen sa tumutunog na cellphone na nakapatong lang sa kalapit na dresser.
Nabuhay ang kaba at takot sa dibdib ko. Iilan lang ang mga taong alam ko na pwedeng
tumawag sa'kin ng ganitong oras. Hindi naman si Allen dahil kasama ko siya ngayon.
Imposible ring si Leila dahil alam kong may raket siya 'pag ganitong oras. Bago ko
pa maisip ang susunod na tao ay itinulak na 'ko ni Allen at mabilis niyang nakuha
ang cellphone ko.

Umupo ako sa gilid ng kama at pigil hiningang inabangan kung sasabihin niya ba
sa'kin kung sino 'yong tumatawag. Pero wala akong ibang narinig sa kanya kundi ang
impit niyang pagmumura. Ang kaninang maamo niyang itsura ay napalitan ng galit.
Namumuti na rin ang kamay niya dahil sa higpit na pagkakakapit niya sa telepono. I
cursed to myself sabay pikit nang madiin. Alam ko na kung sino 'yong tumatawag.
Patay na 'ko. Nabuko na ang kasalanan ko. Inangat ko ang mukha ko dahil pakiramdam
ko tutulo na ang luha ko sa sobrang takot na nararamdaman ko ngayon.

Nagulat ako nang pindutin niya ang cellphone at itinapat ito sa tenga niya. Bakit
kailangan niya pang sagutin? Hindi ko alam kung anong eksatong sinabi ng tao sa
kabilang linya na naging dahilan para tingnan ako ng masama ni Allen. Pero hindi
'yon ang kinatakutan ko. Mas natakot ako nang makita ko ang kamao niya na
nanginginig sa galit. Parang manununtok na siya.

Napatili ako nang ibato niya sa mukha ko ang hawak niyang telepono. At kasabay non
ay ang paghila niya sa taas ng buhok ko. Napatayo ako sa sakit. Pilit kong
tinatanggal ang kamay niya, pero kulang ang lakas ko.

"Aray ko Allen!"

"YOU B*TCH! NAGKITA NANAMAN KAYO?"

"HOW MANY TIMES DO I HAVE TO TELL YOU NOT TO LEAVE THIS FVC**N HOUSE! ANG LAKAS
TALAGA NG LOOB MONG SUWAYIN AKO! ANONG AKALA MO, HINDI KO MALALAMAN?!"

Bigla niya akong tinulak sa pader. Sa lakas ng pwersa niya, tumama ang balikat ko.
Hindi ko na 'to nagawang haplusin pa kahit na pakiramdam ko nabalian ako ng buto
dahil nataranta na ako nang makitang papalapit nanaman sa'kin si Allen. Nawala ang
pagiging meztizo niya dahil namumula na ang mukha niya sa sobrang galit.

Nagmadali akong tumakbo papunta sa pintuan ng kwarto habang humahagulgol. Natatakot

ako, hindi niya ako pwedeng maabutan! He'll kill me! Pero sa sobrang pagpapanic ko,
at panglalabo ng mga mata ko dahil sa luha, hindi ko na alam kung papano ko
pipihitin ang knob ng pinto. Sh*t, bakit ayaw bumukas? Huli na nang mapansin kong
nakasara pala ang door chain sa bandang itaas. Nahila na ni Allen ang buhok ko at
tinapon niya ako sa kama.

Nilibot ko ng tingin ang buong kwarto. I have nowhere to run! Kaya inabot ko nalang
ang malaking unan at ginawa itong panangga. But it didn't help. Hinila niya ang paa
ko pababa kaya naman nahulog ako sa sahig. I screamed in excrusiating pain!
Nabagsakan ko kasi ang balikat ko na tumama sa pader kanina. Nabalian na ata talaga
ako. Gumapang ako palayo kay Allen pero nahigit niya ang buhok ko. Lumuhod siya sa
tabi ko at pinanood niya akong humagulgol.

"SAWA NA 'KONG MARINIG ANG IYAK MO VANESSA! YOU FORCED ME TO DO THIS TO YOU!"
"S-sorry Allen! Hindi ko ginustong makipagkita--A-ARAY!" napasigaw ako nang
humigpit ang kapit niya sa buhok ko.

"TUMAKAS KA PARA LANG MAKIPAG-KITA SA GAG**NG 'YON?" gigil na gigil na sabi niya.
"WHY VANESSA?! BAKET? BAKET HINDI MO KAYANG MAKUNTENTO SA'KIN? BAKET BA HABOL KA PA
RIN NG HABOL SA KANYA?!"

"No, Allen! It's not that! Nag-usap lang naman kame."

"AT ANONG PINAG-USAPAN NIYO HA? INALALA NIYO BA ANG NAKARAAN NIYO? AND WHAT DID THE
BOTH OF YOU DO AFTER REMINISCING?"

"Nothing!" depensa ko.

Nilapit niya ang mukha niya sa tenga ko. "SINUNGALING! WHAT, DID YOU HAVE SE--"

"NO!" pinutol ko ang sasabihin niya sa pamamagitan ng pagsigaw. "Wala kaming ibang
ginawa Allen. Nagusap lang talaga kame, that's all!" I explained in between my
sobs.

"EH TANG**A AKALA KO BA MAY SAKIT KA?!" natahimik ako at hindi ko nagawang sumagot
sa tanong niya. Alam kong mapapansin niya rin 'yon. Lumakas ang pag-iyak ko sa
sobrang takot ko sa kanya. Hindi na nga niya siguro nakikilala ang mukha ko dahil
basa na 'ko ng luha.

"AKALA KO PA NAMAN HINDI MO KAYANG BUMANGON NG KAMA! HINDI MO NA NGA AKO NAASIKASO.
AKO PANG NAG-ASIKASO SA'YO! 'YUN PALA KAYA MO NAMANG KUMILOS! SA AKIN HINANG-HINA
KA, TAPOS PAGDATING SA KANYA MAY LAKAS KA?! GINAGAWA MO 'KONG TANGA VANESSA!"

"No, that's not true, Allen! I'm really sick! Pinilit lang ako ni Zian na
makipagkita sa kanya."

"EH BAKIT BA KASI PAYAG KA NG PAYAG?!" gigil na sigaw niya sa tapat mismo ng tenga
ko. Halos mabingi na nga ako. "LAGI NALANG 'YAN ANG DAHILAN MO! WALA KA NA BANG
IBANG MAISIP HA VANESSA? LAST TIME, YOU SAID HE WAS THE ONE WHO KISSED YOU. AND NOW
YOU'RE TELLING ME NA PINILIT KA LANG NIYANG MAKIPAG-KITA. TANG*NA NAMAN, HINDI KA
BA MARUNONG MAG-ISIP? SUNOD KA RIN KASI NG SUNOD! MALI NA NGA, GINAGAWA MO PA!"
Binitawan niya ang buhok ko at lumakad siya palayo.
Napatakip ako sa tenga ko nang suntukin niya ang full body mirror. Gumawa nang
malakas na ingay ang mga piraso ng salamin na bumagsak sa sahig. Natakot ako, but
at the same time nag-alala rin ako. Hindi nanaman niya mapigilan ang sarili niya.

Pinilit kong kumilos kahit sobrang kirot na ng balikat ko. Lumapit ako sa kanya.
Nakaupo ito sa sahig at naghahabol ng hininga. Nahagip ng mga mata ko ang kamao
niya na nagdudugo. I tried to touch it pero galit niya lang itong iniwas. Hindi ko
magawang magsalita. I don't know the right words to say. Kaya dinaan ko nalang sa
iyak.

"Nasasaktan ako Vanessa."

Mula sa pagkakayuko ay napatingin ako sa kanya. He has calmed down but I can
clearly see him hurting, just like what he said.

"Napaka-importante ba ng pag-uusapan niyo at nagawa mo nanaman akong pag-lihiman?"

Bumigat ang puso ko sa sinabi niya. He sounded so serious, na para bang mas marami
siyang hinanakit kumpara sa akin. Na para bang ang bigat bigat ng mga dinadala
niya.

"I wonder kung anong binibigay niya sa'yo na hindi ko kayang ibigay." patuloy niya.
"Is it Love? If that's it...I can give it to you. Pero unti unti Vanessa. Hindi mo
alam kung gaano ako nasaktan 'nong mahuli ko kayo dati. I'm already in the state of
forgiveness. Pero hindi ako makarating 'don dahil patuloy mo 'kong niloloko."

Bigla siyang tumitig sa'kin. Pero umiwas ako ng tingin. I can't bear to see
him.......with teary eyes. Naguguilty ako. Sobrang kumikirot ang puso ko sa sakit.
At bumalik nanaman ang taas ng lagnat ko. Sana talaga hindi nalang ako nakipag kita
kay Zian. Bakit ba lagi niya nalang ako nilalagay sa kapahamakan.

Tumayo si Allen at hinang-hina niyang tinungo ang pinto. Tumigil siya saglit at
bahagyang lumingon sa'kin.

"You know what Vanessa... I just realized...

...YOU CAN NEVER SATISFY ME."

Impit akong napaiyak. Pakiramdam ko bumagsak ang langit sa'kin. Nabingi ako sa
hapdi ng binitawan niyang salita. Ang tanging nariring ko nalang ay ang lakas ng
tibok ng puso ko na parang lalabas na mula sa dibdib ko. Hinaplos ko ang balikat ko
at pinisil ito ng kaunti. At doon ko lang naramdaman na namamaga na ito. Hindi ko
na alam kung anong mas masakit. Kung 'yung balikat ko ba, 'yung nararamdaman ko
ngayon, o 'yung sinabi niya.

Nag-panic ako nang biglang umikot ang paningin ko.

Then everything turned black.

Idinilat ko ang isa kong mata nang maramdaman kong parang may kumakalabit sa mga
hita ko. Tumambad sa'kin ang puting kisame at mga dingding, at ang kung anu-anong
mga nakatusok sa mga kamay ko.

I tsked and cursed to myself.

I'm here...

...in the place I hate the most. Hindi ko alam kung papaano ako nakarating sa
ospital na 'to, o kung sinong nagdala sa'kin dito. Wala akong ibang maalala bukod
sa biglaang pagdilim ng paligid ko. Binaba ko ang tingin ko. I saw a familiar lady
in an olive green dress, fixing the white sheet covering half of my body. I shut my
eyes tight for a while then opened them again just to make sure if it's really her.
Lumingon ito sa'kin at nakita ko ang maamo nitong mukha. And I was right.

"Leila..."

Halos pabulong na tawag ko pero sapat lang para makuha ang atensiyon niya. Gusto ko
siyang yakapin! Miss na miss ko na siya. We barely see each other simula noong
pumutok ang usapin tungkol sa arranged marriage sa pamilya namen. Pero hinding
hindi siya nawala sa mga oras na kailangan ko siya. Tulad ngayon.

She smiled at lumapit sa'kin sabay haplos sa mukha ko. "O, ano nang nararamdaman
mo? Buhay ka pa?"

Ngumiti rin ako pabalik sa kanya. Wala pa rin siyang pagbabago. She still talks
like a boss. Na sa tono niya pa lang, para bang obiligado akong sagutin ang tanong
niya. Pero hindi ko nagawang magsalita agad. Pinakiramdaman ko muna ang sarili ko.
My head is aching, pero mas nangingibabaw ang sakit ng kaliwang balikat at braso
ko. Kahit na may nakabalot ritong makapal na benda ay alam kong namamaga ito. I can
feel the pain from within.

"Okay na. Pero ang sakit pa rin ng balikat ko." pagsisinungaling ko. Dahil ang
totoo, I'm not yet okay. Ang bigat pa rin ng pakiramdam ko.

Mukha namang kombinsido siya sa sinabi ko dahil hindi na siya nagtanong pa. Muling
nilibot ng mga mata ko ang kabuuan ng kwarto. Walang ibang tao dito kungdi ang
pinsan ko lang at ako.

"Nasan si Allen?" tanong ko sa kanya. Hindi ko maiwasang hindi malungkot. I want to

see him right now, as I am in great pain both physically and emotionally. Pero
bakit wala siya sa tabi ko? Bakit si Leila ang nandito at hindi siya?

Leila's eyes rolled upwards at namaywang, na para bang sinasabi niyang 'tinanong ko
pa'. "Gusto mo ba talagang sagutin ko 'yang tanong mo?" umiling-iling ito. "I'm
sure nambababae na naman 'yon. That's what he always does right?" maanghang na saad
nito sabay alis sa tabi ko.

Tinungo niya ang mesa sa may di kalayuan at sinimulan niyang ilagay roon ang mga
prutas at ibang mga pagkain na galing sa brown paper bag.

Sanay na ako na ganyan ang tabas ng dila niya pagdating kay Allen. Malayo ang loob
niya sa asawa ko. Umpisa pa lang hindi na siya boto rito. At mas lalong tumindi
'yon noong malaman niya ang mga ginagawang pananakit sa'kin ni Allen. Ilang beses
na nga niyang binalak na sugurin si Allen pero hindi niya naman magawa. Nagtatago
kasi ang pinsan ko, at takot siya na baka may makahuli sa kanya.

"Biro lang Vannie," biglang bawi niya naman. "Actually, hindi ko alam kung nasan
siya. Pagbalik ko wala na siya. Sira ulo talaga 'yun! Sinabi ko ng may bibilhin
lang ako eh. Umalis rin ang gag*! Ginawa pa 'kong tagabantay mo! Tama ba 'yun ha
Vannie?! Ewan ko ba diyan sa asawa mo kung anong trip niyan sa buhay." angal niya.

Umiwas lang ako ng tingin. Wala akong magagawa, ganon talaga ang asawa ko. Lalo na
ngayong tumindi nanaman ang galit niya, siguradong wala siyang balak na alagaan
ako.

"Siya ba ang nagdala sa'kin dito?" tanong ko, nag-aasam na sana oo ang sagot niya.
Gusto kong malaman na hindi pa rin ako pinabayaan ng asawa ko sa kabila ng ginawa
ko sa kanya.

Hinila niya naman ang isang upuan papunta sa tabi ng kama ko at umupo doon. "Oo,"
sagot nito. Napangiti ako sa sarili ko. I knew it, alam kong hindi niya talaga ako
kayang tiisin kahit na ano pang mangyari.

"Kaninang madaling araw tinawagan niya 'ko," patuloy niya. "Tarantang taranta
parang tanga! Ba-babaan ko na nga sana ng telepono e. Kaso nabanggit niyang nandito
ka nga raw. Syempre pwede ba naman kitang balewalain."

"E ano na naman ba kasing ginawa sa'yo niyang asawa mo ha?" bigla nang nag-iba ang
tono ng pananalita niya. Kung kanina'y kalmado at parang nang-aasar pa ito, ngayon
ay dumali nanaman ang pagiging matapang niya.

"Kanina ko pa tinatanong 'yang lalaking 'yan pero hindi naman ako sinasagot,"
dagdag pa nito. "Nakaka-ilang walk out na nga 'yan ngayong araw e. I'm sure
kasalanan niya kung bakit ganyan ang itsura mo ngayon ano?" dinuro niya ang balikat
ko na nakabenda. "Nako talaga Vanessa ha! The nerve of that man to hurt my cousin!
Para siyang hindi lalake! Ikaw naman kasi ang kulit mo rin eh, sinabi nang
hiwalayan mo na 'yan! Hindi ka mananalo ng award sa pagiging martyr mo Vannie!"

Napa-buntong hininga na lang ako. Sa totoo lang, pasok sa isang tenga labas sa
kabila na lang ang mga sinasabi niya sa'kin. Sawang-sawa na 'ko. Lagi nalang 'yan
ang sinasabi niya kapag magkasama kame. Pakiramdam ko tuloy hindi siya nakakatulong
sa'kin. Hindi niya kasi sinasabi ang mga bagay na gusto kong marinig.

"You know I can't do that," sagot ko. "Hindi naman ako kasing tapang mo."

"Hindi mo kaya kasi mahal mo?"

Tumango naman ako.

"Mahal mo nga, eh hindi naman kayo masaya. Sayang lang di ba? Nako, ewan ko ba
sa'yo Vanessa!" ginulo gulo nito ang buhok niya na parang nauubusan na ng
pasensiya.
"Bakit kailangan niyong pahirapan ang mga sarili niyo ng ganyan. Maghiwalay nalang
kasi kayo! If you really want it, kayang-kaya niyo namang ipawalang bisa ang kasal
niyo in just a snap! Para saan pa ang pera niyo. Don't tell me pati sa pakikipag-
hiwalay ayaw pumayag niyang asawa mo ah? Parang hindi naman ata ako maniniwala
'don. Ano, seloso na possessive pa?"

Hindi ko na masyadong pinansin ang mga pinagsasabi niya. Dahil bukod sa narinig ko
na ang mga 'yon dati mula sa kanya, ay hindi naman 'yon makakatulong. I don't think
annulment is the right solution to have our lives fixed. I knew to myself darating
ang araw at magiging maayos rin kame. Babalik kame sa dati. And one day, he will
learn to forgive me, and love me.

"Galit sa'kin si Allen."

Ewan ko ba kung ba't bigla nalang lumabas 'yon sa bibig ko. Siguro dahil hindi
mawala wala sa utak ko. Para akong batang nagsusumbong sa pinsan ko, pero binigyan
niya lang ako ng isang blankong tingin. Well what do I expect? Marahil sawang sawa
na rin siyang marinig 'yon mula sa'kin.

"Allen? Allen pa rin? Halos mamatay ka na nga, Allen ka pa rin ng Allen! Ihagis ko
sa ilog pasig 'yang asawa mo eh!" sermon nito, pero binalewala ko nalang.

"I broke Allen's trust once again. Hindi ko alam kung makakaya niya pang patawarin
ako. Galit na galit siya Leila. I can see it in his eyes last night. If only he has
the heart to listen. Kayang kaya ko namang magpaliwanag sa kanya eh. I know mali
ang ginawa ko, hindi dapat ulit ako naglihim. Pero kaya kong ipaintindi sa kanya
ang pagkikita namen ni Zian. Naipit lang naman talaga ako. I had no choice."

"Ang kitid kasi ng pag-uutak niyang asawa mo!" mapait na wika nito. "Ayaw makinig!
Nakaka-irita! Oo nga, nandon na tayo, it was your fault because you had an affair
with Zian. And what's worse, may nangyari pa sa inyo. Pero my god Vannie! That was
almost a year ago! Ang dami ko ng raket na napasukan, kayo nandiyan pa rin sa issue
na 'yan? Why can't he just move on and continue life! Ano ba naman 'yung kalimutan
niya na lang. Kung magtanim siya ng galit akala mo perpekto siya. He makes mistakes
too, right! If I were you, sumunod nalang talaga ako kay Zian sa New York noon eh."

Bumuntong hininga ako. Pakiramdam ko pasan ko lahat ng hinanakit sa mundo. "You

know the whole thing, Lei." sabi ko. "And that's not easy to forget. At least for
his part. Kung nakita mo lang sana ang reaksyon niya noon. Akala ko papatayin na
niya kame eh."

Umiling iling ito na para bang hindi niya na alam kung ano pang dapat niyang
sabihin. "I don't know Van. I don't think I could ever understand your husband.
Hindi ko alam kung ano'ng tumatakbo sa utak niyang asawa mo eh. Umpisa pa lang alam
ko na talagang may attitude problem 'yan. He's a sick man! God! Buti na lang talaga
hindi ako pumayag na magpakasal sa kanya."

I closed my eyes and gave my mind a rest. The way she said the last few lines, it
made me realize how complicated my life is.

Si Leila talaga ang dapat ipapakasal kay Allen at hindi ako. One of us had to marry
the heir of Fajardo's businesses para lang mabuhay ang mga hotels na pagmamay-ari
ng pamilya namen. At dahil siya ang pinaka-matanda sa aming magpi-pinsan, she was
chosen to do it. But Leila's tough in nature. Nag-rebelde ito at tumakas papuntang
Paris para hindi siya tuluyang maipakasal kay Allen.

Maliban sa ayaw niya kay Allen, ay ayaw niyang magpatali. Leila is an eager lady.
Marami itong gustong gawin at maabot sa buhay. At pakiramdam niya, ang pagpapakasal
ang maglalayo sa kanya sa mga bagay na gusto niya. Kaya pinaubaya na niya sa'kin
ang lahat. Nakiusap siya na ako nalang ang magpakasal dahil alam niya namang
gustong-gusto ko na si Allen simula pa noon.

Hindi ko pinagsisihan ang pagpapakasal ko. I really like Allen. Halos magpasalamat
pa nga ako kay Leila noon dahil lumayas siya, at ako ang sumalo sa responsibilidad
na dapat sana ay kanya. Nagdadalawang isip pa sila Mama noon kung itutuloy nila ang
fixed marriage. They thought I was too young back then to enter a married life. I
was just 22 when I married Allen. Kaka-graduate ko pa lang sa college. But they had
no choice. Kailangan nila akong ibenta for the sake of our business. Ganyan sa
mundo namen eh.

"Nagugutom ka ba?" biglang tanong sa'kin ni Leila. Tumingin ako sa kanya. Nakatayo
na pala ito mula sa pagkaka-upo sa tabi ko at seryoso nang naghihiwa ng mansanas.

Umiling lang ako bilang sagot sa tanong niya.

Minsan hindi ko maiwasang hindi mainggit sa pinsan ko. She's free to do anything
she wants, while me...I'm here...stuck in a broken marriage na hindi ko alam kung
maa-ayos pa. Kung kasing tapang niya lang sana ako, aalis rin ako and I'll leave
Allen for good. Pero hindi e. I can't bear to lose Allen. Ni hindi ko nga kayang
makita siya na may kasamang ibang babae.

Matagal bago ako muling nakapagsalita. Gusto ko na nga sanang tumahimik nalang at
umidlip ulit kaso naramdaman kong kumirot nanaman ang balikat ko.
"Leila, a-ano palang sabi ng doktor? Ano raw sakit ko?"

Kanina pa kame magkausap pero ewan ko kung bakit ngayon ko lang nagawang itanong
'to. Siguro dahil mas ramdam ko ang sakit ng puso ko kaysa sa kirot ng balikat ko.

"Katangahan." pabirong sagot ni Leila sabay tawa. Eto pa ang isa sa mga kina-
iinggitan ko sa kanya. She doesn't take things seriously. 'Yon siguro ang dahilan
kung bakit ang dali dali niyang nalalagpasan ang mga problema niya. She just laughs
at them.

"Biro lang Van," bawi naman agad niya. "Over fatigue raw. Alam mo, parang gusto ko
ngang sampalin 'yung doktora nung sinabi niya 'yon eh! Over fatigue?! Nasa bahay ka
lang naman papaano ka na-over fatigue?! Masyado ka talagang pinapagod niyang asawa
mo, ano." Umiling iling pa ito na para bang dismayadong disymado talaga siya sa
diagnosis ng doktor.

Bumaba naman ang tingin ko sa tiyan ko at hinimas himas ito. "Akala ko buntis ako."

That's what I really thought. Pakiramdam ko lumabas ang mga signs ng pregnancy
sa'kin. Kaya takot akong magpa-check up kasi hindi ko alam ang magiging reaksyon ko
kung sakaling tumama ang hinala ko. Hindi ko rin alam kung papano 'yon tatanggapin
ni Allen. Pero syempre mas magiging masaya ako kung magkaka-anak kame. Gusto ko
nang magka-baby kame ni Allen. Kaso hindi pa pala. False alarm.

Narinig ko ang impit na hagikgik ni Leila, kaya't napatingin ako sa kanya.

"Bakit mo 'ko tinatawanan?" kunot noong tanong ko sa kanya.

"Gaga! Pano ka naman mabubuntis? E di ba sabi mo may sakit ka?"

Napairap ako, "magaling na 'ko." mabilis na sagot ko.

Ang alam ko talaga magaling na 'ko. I had hormonal problems before kaya irregular
din ang period ko. 'Yun siguro ang dahilan kung bakit hindi ako nabubuntis noong
mga unang buwan namen ni Allen. But I took pills for 6 months, as advised by my OB.
Regular na ang menstruation ko ngayon kaya alam kong magaling na 'ko at posible na
akong mabuntis.
"Baket? Feeling mo kapag nabuntis ka magiging mabait na sa'yo 'yang asawa mo?"

Matagal bago ako nakasagot. Inisip ko rin kasing maigi ang sinabi niya. "At bakit
naman hindi?" balik ko ng tanong sa kanya.

She tsk-ed. "Ano 'yon, kailangan mo pang mabuntis para lang maging mabait siya?
Sorry for the word ha, but that's bullsh*t! He's your husband. Di ba obligasyon
niyang maging mabait sa'yo?"

Sasagot pa sana ako pero hindi ko na nagawa dahil biglang bumukas ang pintuan ng
silid. Sabay kaming napalingon ni Leila nang iluwa noon ang asawa ko. Umikot pataas
ang mga mata ng pinsan ko, samantalang ako naman ay tumingin rin sa ibang
direksyon. Bakit imbis na matuwa ako dahil nandito na siya, bakit parang nabuhay pa
ang kaba at tensyon sa puso ko. Alam kong galit pa rin siya sa'kin kahit na siya
ang nagsugod sa'kin dito sa ospital.

"Oh, nandito na pala ang magaling mong asawa. Tapos na sigurong mangbabae."

Nanlaki ang mga mata ko sa inasal ni Leila. Kung magsalita siya parang wala si
Allen dito ah. Ako ang natatakot para sa kanya eh. Ang lakas talaga ng loob niya.
How could she say that with my husband around?

"Ayan, mag-usap nga kayong dalawa." utos nito sa amin.

"'Yung matinong pag-uusap Allen ha!" at dinuro duro niya pa ang asawa ko. "Ikaw,
ikaw! Naku, 'pag sinaktan mo nanaman si Vannie ako na talaga ang bubugbog sa'yo!"

Halata ko namang nairita si Allen dahil inis nitong tinabig ang kamay ni Leila.
"Watch your actions lady. Who the hell are you to talk to me like that?!" maanghang
na banat nito.

At kilalang kilala ko ang pinsan ko, alam kong hindi niya uurungan si Allen. She
crossed her arms and raised her eyebrow, "Who am I? Ako lang naman ang tinawagan mo
para bantayan ang asawa mong na-ospital nang dahil sa'yo!"

"Leila!" sumabat na 'ko dahil alam kong wala sa kanila ang magpapatalo. Baka uminit
nanaman ang ulo ng asawa ko at kung ano pang magawa niya. "Sige na, labas ka na
muna. We'll talk," paki usap ko.

Hindi na naman ito nagsalita pa at lumabas na ng silid bitbit ang bag niya. Umismid
pa nga ito kay Allen bago tuluyang umalis. Napailing iling nalang ako. Ang tapang
talaga.

Pinagmasdan ko naman si Allen habang sinusundan niya ng tingin si Leila. Ayaw niya
sa personality ng pinsan ko. Kaya nga hindi siya pumapayag kapag gusto kong
makipag-kita dito. Baka raw mahawa ako sa ugali at kadaldalan nito. Hindi naman
talaga madaldal si Leila eh. Palaban lang ito lalo na kung alam niyang nasa tama
siya.

Pigil hininga ako nang magsimulang lumakad si Allen palapit sa'kin. I locked my
eyes on him, pero hindi siya tumitingin sa'kin. Kunot ang noo nito at nakatitig
lang sa gilid. Napansin ko ang isang kamao niya na nakabalot ng benda. Marahil
malalim ang natamo niyang sugat nang suntukin niya ang salamin namen.

His eyes rolled heavenwards. "Buti naman nagising ka na. I'm gettin' bored here.
Gusto ko ng umuwi." malamig na sabi nito nang makalapit siya sa tabi ng kama.

Ewan ko, pero nakaramdam ako ng lungkot sa sinabi niya. Nakaratay na nga ako dito
sa ospital, ganyan pa rin siya magsalita. Hindi niya man lang ako inisip. Gusto na
niyang umuwi e kitang kita niya naman na hindi pa ako maayos. By the way he talks,
alam kong masama pa rin ang loob niya dahil sa ginawa ko. Pero hindi ko siya
masisisi.

I tried to reach for his hand pero hindi ko nagawa dahil may nakasuksok na swero sa
kamay ko. Masakit kung pipilitin kong idiretso ang braso ko.

"Allen...I...I'm sorry." umpisa ko.

I heard his deep breath na para bang sawa na siyang marinig ang sorry ko. Pero
kasi, 'yun ang alam kong tamang sabihin.

Bigla siyang tumingin sa relos niya, "I'm giving you five minutes to explain..."
pahayag nito, at umupo siya sa upuan na nasa tabi ng kama ko. Itinungkod niya ang
magkabilang siko niya sa mga tuhod niya, at ipinatong niya ang baba niya sa likuran
ng magkahawak na mga kamay niya. Nakatitig lang siya ng diretso, hindi sa akin
kungdi sa dingding na nasa harapan ng kinauupuan niya.

Bumwelo muna ako. Hindi ko alam kung papaano ako magsasalita. Bahala na kung
tanggapin niya o hindi, basta magpapaliwanag ako.

"Allen...pinilit lang ako ni Zian na makipag-kita sa kanya. I didn't know what to

do. Sabi niya 'pag hindi ako nakipag-kita, siya ang pupunta sa'kin sa bahay. Hindi
ko alam kung papano niya nalaman ang number ko, at kung saan na tayo nakatira. I
didn't even know he's already back here in the country. Hindi ko ginustong makipag-
kita Allen, believe me."

"Why didn't you just tell it to me? Bakit kailangan mo pang ilihim?" mapait na
tanong nito nang hindi lumilingon.

"A-alam ko kasing...hindi ka papayag." sagot ko naman.

Tumawa ito na parang nang-aasar. "And how would you know? E kahit kelan hindi mo pa
naman sinubukang magpaalam sa'ken. You always do what you want."

Natahimik ako sa sinabi niya. Hindi naman sa ayaw kong magpaalam, pero kasi, alam
ko naman talagang hindi siya papayag. And besides, noon, wala naman talaga siyang
pakelam sa mga gusto kong gawin. Nasanay na akong hindi nagpapa-alam sa kanya kasi
I know he doesn't care kung anong mga gagawin ko o pupuntahan ko.

"Anong ginawa niyo?" tanong niya. Kalmado pa rin ang pananalita nito gaya kanina.
Kaya naman kailangan kong maging maingat sa mga isasagot ko para hindi ko mapainit
ang ulo niya.

"We just talked." tipid na sagot ko. Tipid nga ba or I'm just playing safe? I don't
know.

"Ano'ng pinag-usapan niyo?"

Hindi ako agad nakasagot. Alam kong itatanong niya 'yon, pero hindi ako nakapag
handa. Hindi ko alam kung papano ko sasabihin na pinag-usapan namen ang mga
nangyari sa'min noon. I don't think na magiging maganda 'yon sa pandinig niya.
"Allen...I...I tried to...naki-usap ako sa kanya na tigilan na 'ko dahil tapos na
ang lahat sa'min...but..."

Naputol ang dapat sana'y sasabihin ko nang bigla siyang lumingon sa'kin, kunot ang
noo nito, "but what?"

Umiwas ako ng tingin, "he said...he doesn't want to. He said he'll take me."

Narinig ko siyang nagmura nang paulit ulit. Napapikit ako nang madiin. Alam kong
ganito ang magiging reaksyon niya. He'll get mad. But I want to tell him the truth
this time.

"I'm sorry Allen..." muli akong tumingin sa kanya at inabot ko ang mukha niya para
sana haplusin ito, pero tinabig niya ang kamay ko at tumayo siya.

Tinungo niya ang pinto. I thought aalis siya, pero hindi pala. Tinungkod niya ang
magkabilang kamay niya sa nakasaradong pinto, and I can see him breathing
heavily...fast...na para bang nagpipigil ito ng galit. I don't know what to do.
Gusto ko siyang lapitan, pakalmahin, at sabihing everything will be alright, pero
ang layo niya sa'kin. At hindi ako makakabangon ng kama.

"TANGINA ANO PA BANG GUSTO NIYA SA'YO!"

" WHY CAN'T HE JUST GET OUT OF OUR LIVES! HE ALREADY RUINED EVERYTHING!" nagsimula
nang tumaas ang boses niya, na siyang ikinatakot ko. I can see his fists trembling.
Siguro hindi na niya kayang pigilan ang sama ng loob niya. Pero hindi ko siya
masisisi. Alam kong magagalit siya ng husto sa sinabi sa'kin ni Zian. Pinilit ko
naman talaga siya na tigilan na 'ko e. Pero ang kulit niya talaga. Ayaw niyang
tanggapin na ayaw ko na sa kanya.

"Allen...that was a year ago. Can we just...forget it? Let's...let's move

on...and...continue life." sinabi ko sa kanya ang sinabi sa'kin ni Leila kanina.
Pero imbis na kumalma, mas lalo ko pa atang napainit ang ulo niya. Lumingon siya
sa'kin at sinamaan ako ng tingin.

"FORGET IT HUH VANESSA?!"

Lumakad siya pabalik sa akin, with his mad eyes locked to mine. Nagsimula akong
kabahan. Sasaktan niya ba 'ko? Sasaktan niya pa rin ba ako kahit na nakikita niya
ang itsura ko ngayon?

"I TRIED! I SWEAR TO YOU I TRIED TO! BUT DAMN...I JUST CAN'T!" gigil na gigil na
sabi nito.

"...IT'S HAUNTING ME! EVERY DAY. EVERY NIGHT. MALAPIT NA 'KONG MABALIW! EVERY TIME
I LOOK AT YOU, HINDI KO NAKIKITA ANG BABAENG IPINAKASAL SA'KIN... INSTEAD... I SEE
YOUR UNFAITHFULNESS TO ME!"

Nang sabihin niya 'yon, kusang tumulo ang luha ko. Napaka-sakit na malaman na hindi
niya na ako nakikita, kungdi ang pagkakamali nalang na nagawa ko sa kanya noon.
Hanggang ngayon may galit pa rin sa puso niya. Hindi pa ba sapat ang isang taon?
Minsan naiisip ko, he's being unfair. Hindi lang naman siya ang nasasaktan ah.

Muli itong umupo sa upuan at hinilamos niya ang mukha niya sa magkabilang palad
niya. Inangat niya ang ulo niya at tumitig sa mga mata ko. Sa buong pag-uusap
namen, ngayong lang niya nagawang tumingin ng diretso sa'kin. Napaka-seryoso ng
itsura niya.

"Hindi mo alam kung gaano mo 'ko nasaktan Vanessa..."

His voice is trembling. At kitang kita ko rin ang panginginig ng mga kilay niya. I
want to hug him. Sabihing tama na, dahil na nandito na 'ko oh. Hindi ko na siya
iiwan. Lalayuan ko na si Zian. Pero sa tuwing magtatangka ako, pakiramdam ko
umiiwas siya. He continued talking, at hinayaan ko lang siya.

"When I caught you and him...

...naked...

...in his bed...

...having s*x...
....IT KILLED ME VANESSA!!!"

Halos pumiyok na siya nang sabihan niya 'yon. Gigil na gigil ito na para bang gusto
na niyang magwala at sipain lahat ng mga bagay na nakikita niya. Napapikit ako nang
madiin, dahilan para mas lalong bumuhos ang mga luha ko. Pakiramdam ko iniipit ang
dibdib ko sa sakit. I feel for him. I can feel my husband's heartache. And it was
all my fault! Hindi niya mararamdaman ang lahat ng 'to kungdi dahil sa'kin.

Hindi ko alam na ganito na pala kabigat ang nararamdaman niya. We didn't have the
chance to talk about it before. Palagay ko umiiwas siya noon. Ayaw niya marahil
maalala. Kaya binubuhos niya lahat ng sama ng loob niya sa pamamagitan ng pananakit
sa'kin. Siguro yun ang dahilan kung bakit hanggang ngayon ganito pa rin kame.
Because we didn't give each other the chance to talk. To disclose our feelings.

"I was hurt Vanessa..." patuloy nito. "and until now...I'm still hurting..."

"I never imagined I could feel this kind of pain, at nang dahil pa sa asawa ko!
SOBRANG SAKIT NA! DITO OH!" dinuro-duro niya ang dibdib niya.

Mas lalo akong naiyak. My tears are running agressively down my face. I bit my
lower lip para sana pigilan ang paghikbi ko, pero hindi 'yon nakatulong. Kumawala
pa rin ang malalakas na hikbi ko. Gusto kong sabihin sa kanyang, 'I'm hurting too,
Allen!' Pero pakiramdam ko wala akong karapatang masaktan dahil ako ang may
kasalanan. Sirang sira na kame. I don't know if time can still heal us.

He then grasped his hair out of frustration and anger. Kulang nalang iuntog niya
ang ulo niya sa pader.

"I still can't believe it happened. How...how could you do that to me Vanessa?!
Zian is my friend!"

"...I FEEL BETRAYED! ALAM MO BA 'YON?!"

And he cursed again. I saw his hands balled into fists, and they're trembling. Kung
hindi nga lang ako nakaratay rito, baka kanina niya pa ako nasaktan. Tumayo siya at
hinampas niya ang katabing mesa. Wala na akong ibang nagawa kungdi umiyak nalang.
Hindi na ako makapagsalita. I don't know what to say. With all the things that he's
saying, alam kong wala akong laban. Bakit ngayon niya lang sinasabi ang lahat ng
'to sa'kin? Bakit kung kelan sobrang bigat na. Kung kelan malabo nang maayos pa.
"And now that ass**le is back again! And he'll take you away from me!" lumingon ito
sa'kin na may pinaghalong galit at takot sa mga mata. "Pano ako makaka-sigurong
hindi ka sasama sa kanya Vanessa?"

Hindi ako agad nakasagot. I was finalizing the answers in my mind, pero bago ko pa
masabi 'yon ay nakarinig ako ng sigawan na nanggagaling mula sa labas ng silid.
Sabay kameng napatingin ni Allen sa pinto nang bumukas ito. Iniluwa noon ang pinsan
kong si Leila na hinihila paatras ang isang lalaking ayaw ko sanang makita sa
pagkakataong ito.

"ZIAN!"

"WHAT THE HELL ARE YOU DOING HERE?!"

Gigil na tanong ng asawa ko, sabay sugod kay Zian at akmang susuntukin ito. Patayo
na sana ako para pigilan siya, pero naunahan ako ni Leila. Pumagitna ito sa dalawa
at hinarangan si Allen.

"Hep hep!" awat niya at idinipensa ang magkabilang kamay niya.

Natigilan naman si Allen. Pero ramdam na ramdam ko pa rin ang tensyon sa pagitan
nilang dalawa. I can hear my heart beating so fast now! Eto na ata ang pangalawang
beses na kinabahan at natakot ako nang ganito. First was when Allen caught me in
Zian's bed. And now, this! Kaming tatlo nanaman. Bakit kasi kailangan pang sumulpot
ni Zian sa mga ganitong pagkakataon? Ano nanamang gusto niya?

Nagpapalipat lipat ang tingin ko sa kanila. I'm so worried sa maaari nilang gawin
sa isa't isa, lalo na ni Allen. Alam kong napaka-lalim pa rin ng galit nito kay
Zian. I want to run into him para pakalmahin siya dahil alam kong pinipigilan niya
nalang ang sarili niya. Halata naman kase sa mga matatalim na titig niya kay Zian,
samahan pa ng panginginig ng mga kamao niya. Kaso natatakot ako eh, baka kasi ako
ang masaktan niya.

Si Zian naman, I can't look straight to his face. Pero bakas ko ang pag-aalala sa
kanya nang tingnan niya ang itsura ko mula ulo hanggang paa. Hindi naman ako
baldado o ano, pero kung tingnan niya 'ko parang awang-awa siya. Na para bang
malubha ang kalagayan ko. Parang balewala nga lang sa kanya ang ginawang pagsugod
sa kanya ng asawa ko.
"Get this asshole out of here! Now!" Madiin na utos ng asawa ko kay Leila.
Nakapikit ng madiin ang mga mata niya na para bang hindi niya maatim na makita ang
dating kaibigan.

"Are you referring to yourself, Allen?"

Nanglaki ang mga mata ko nang sagutin rin siya pabalik ni Zian. He's even smirking
na para bang nang-aasar. God, kailangan niya ba talagang sabihin 'yon? I looked
back at my husband. Mas dumiin ang pagkaka-bilog ng mga kamao nito. I really
thought na tutuluyan na niyang sapakin si Zian this time, pero hindi, kinwelyuhan
niya ito at hinigit.

"TANGINA ANONG SINABI MO?!"

"Allen, stop!" biglang sabat naman ni Leila at hinila palayo ang asawa ko. "Pwede
ba, kung mag-sasapakan kayo, dun kayo sa labas! Dun sa parking lot! Wag dito!
Mahiya naman kayo kay Vanessa oh!" sabay turo niya sa'kin. "Na-ospital na nga
ganyan pa mga asal niyo! Dito pa kayo maglalabas ng mga galit niyo kung san kayo
makikita ni Vannie. Aba't konting hiya at respeto lang pwede?"

Pero tulad ng inaasahan ko, hindi nakinig ang asawa ko. Kung sa'kin nga hindi siya
nakikinig, sa pinsan ko pa kaya? Tinanggal lang nito ang pagkakahawak ni Leila sa
kanya at kasunod noon ay tinulak niya sa dibdib si Zian. Napaatras si Zian ng
bahagya pero bumawi rin ito at tinulak rin ang asawa ko.

"Woah...easy guys!" Muling pumagitna si Leila sa dalawa. Gusto ko nang bumangon

dahil alam kong wala na silang atrasan at gulo na ang abot nito. Pero sa kalagayan
kong 'to, wala akong magawa. Buti nalang talaga nandito ang pinsan ko.

"FUCK, 'WAG KA NGANG MAKIALAM!" bulyaw ni Allen kay Leila. Alam kong nagulat si
Leila dahil hindi ito agad nakapag-salita. Napanganga nga ito na parang hindi
makapaniwalang sinigawan siya ng asawa ko.

"YOU!" tinuro ni Allen si Zian. "GET OUT! Bago pa magdilim ang paningin ko at kung
ano pang magawa ko sa'yo." banta nito.

Pero parang hindi naman na-alarma si Zian. Ngumisi pa nga ito at umiling iling.
Tapos bigla siyang tumingin nang diretso sa'kin, kasabay non ay ang pagduro niya sa
asawa ko. "Eto ba ang lalaking pinili mo, Vanessa?
...Look at you. You're here in this place because of this man!"

Of course lalong uminit ang ulo ng asawa ko. Lalo na nang magsimulang lumakad si
Zian palapit sa kinaroroonan ko. I was stunned for a moment nang magtama ang mga
mata namen. Umiwas ako at nilipat ang tingin ko kay Allen. His eyes were filled
with sadness. Bigla niyang pinikit nang madiin ang mga 'yon. Napansin ko ang
panginginig ng mga kilay niya.

"One more step and I'll kill you." banta nito na siyang nagpatigil kay Zian.

Sinenyasan ko si Leila para pakalmahin ang asawa ko, na ginawa naman niya. Hinila
niya ito sa braso paatras, "tama na Allen." pag-awat nito.

"No Leila. Let him." maangas na sabat naman ni Zian habang nakalingon kay Allen.
"Besides, kahit naman patayin niya 'ko, that won't change the fact that his wife
once left him for me."

Lahat kame nanglaki ang mga mata dahil sa sinabi niya. Kung magaling lang ang
kaliwang balikat ko, ako mismo ang sasampal sa kanya. How could he say that? He's
so insensitive! I then looked at my husband's reaction. He's breathing heavily at
nakatitig nang masama kay Zian. Namumula na rin ang mukha nito sa sobrang galit. I
know he was hurt. Para ngang gusto niya na talagang tuluyan si Zian eh. Kahit ako
mismo nasaktan sa tabas ng dila niya. He has changed. He has never been this
aggressive and war freak before. Kaya hindi na ako nagtaka nang muli siyang higitin
ng asawa ko sa kwelyo.

"YOU'RE REALLY AN ASSHOLE! YOU'RE FULL OF TALK SHITS! LUMABAN KA NG PATAS! LALAKE
SA LALAKE!"

Inalis naman ni Zian ang pagkaka-higit ng asawa ko sa kwelyo niya, at tinulak ito
sa balikat. "FINE! TARA, SA PARKING LOT. ANO?!" hamon rin niya.

"SIGE! ANO, AKALA MO UURUNGAN KITA?!" maanghang na tugon ng asawa ko sabay tulak
kay Zian sa dibdib.

"Oo, tama!" nabigla ako nang sumabat nanaman ang pinsan ko. "Dun kayo sa labas! Ang
tatapang niyo ah? Sige, hala't mag-patayan kayo hangga't gusto niyo! Pero 'wag
dito! Nakakahiya kayo! May mga pasyente sa kabilang kwarto. Sigawan kayo nang
sigawan! Lumabas kayo, LABAS!"

Napahilot nalang ako sa sentido ko. Sumasakit ang ulo ko sa mga pinag-gagawa nila.
Is this really happening? Kung ganito lang pala ang mangyayari sana hindi na muna
ako nagising. They're doing all these in front of me. Parang hindi ako
makapaniwala. Parang hindi totoo.

Si Zian ang unang umatras. Inayos nito ang suot niyang plain black polo shirt at
tsaka dinuro ang asawa ko, "Aantayin kita sa labas."

Sinundan ko lamang siya ng tingin habang naglalakad ito palabas ng silid. Ang
tapang niya para hamunin ang asawa ko ng ganon. I've witnessed them duel many times
before, at kahit kelan hindi siya nanalo kay Allen. My husband is stronger and
tougher than him. Ano'ng nagpapalakas ng loob niya ngayon?

Nalipat ang tingin ko sa asawa ko. Nagitla ako nang makitang ang sama ng titig nito
sa'kin. Like he's thinking of hurting me and yelling at me again. Pero buti't
hinarangan siya ni Leila. Mukhang parehas kame ng naiisip.

"O, anong tingin 'yan ha? Walang kasalanan ang asawa mo pwede ba? Hindi siya ang
kaaway mo! Andun oh!" tinuro niya ang direksyon ng pinto, na ibig sabihin ay nasa
labas na si Zian.

Mukha namang natauhan ang asawa ko. Pumikit ito nang madiin bago muling tumingin
nang diretso sa'kin. Tinuro niya pa nga ako. "YOU. STAY. HERE!" ma-otoridad na
utos niya.

Napatango nalang ako kahit na ang totoo, labag 'yon sa loob ko. Me? Stay here? No
way! Gusto ko sana siyang pigilan, sabihin na 'wag niya nalang sundan si Zian
dahil ayokong may mapahamak sa kanilang dalawa. Kaso baka isipin nanaman niya
kinakampihan ko si Zian. Mas lalo pa siyang magalit sa'kin. Kaya pinabayaan ko na
siya at pinagmasdan nalang siya habang nililisan niya ang silid.

Sumalampak ako sa kama pagkalabas na pagkalabas ni Allen. I tried to calm myself by

inhaling and exhaling slowly pero hindi talaga ako mapakali. Ayaw tumahimik ng utak
ko. Nakalimutan ko na ngang nasa ospital ako at nagpapagaling, at bugbog pa ang
kaliwang braso ko. Mas inaalala ko pa kasi ang magiging lagay ng asawa ko
pagkatapos nito. Kailangan ba 'tong mangyari? Paulit ulit kong tinatanong 'yan sa
sarili ko.

Hindi ko na lang namalayan na napaiyak nanaman ako. Halo halo na kasi ang
nararamdaman ko. Patong patong na. Ang totoo, hindi naman talaga si Zian ang sumira
sa buhay namen ni Allen eh, kungdi ako. Mali naman talaga ako. Dahil lang sa
kasalanan ko kailangang umabot pa sila sa ganito. Humikbi ako, at tsaka ko
naramdamang lumapit si Leila sa'kin at hinaplos niya ang noo ko na parang
pinapatahan ako.

"Relax lang Vannie. Everything will be okay." pahayag nito na para bang siguradong
sigurado siya sa sinabi niya. Gusto ko na lang matawa. Hindi niya kilala ang asawa
ko. Hindi niya alam kung ano'ng kaya nitong gawin.

"Ikaw naman, baket mo naman sila hinayaan? Ikaw pa 'tong naging promotor eh!" inis
na paninisi ko sa kanya.

I don't want to put the blame on her, pero kasi kung ako siya, hindi ganon ang
gagawin ko. Kung may lakas lang ako, hindi ko sila papayagang magsuntukan. They
could just talk, that would help. Ayokong masaktan pa lalo si Allen. He is still my
husband kahit na ano'ng mangyari.

Halata namang nabigla siya sa paninisi ko sa kanya dahil napanganga ito, pero
nakabawi rin agad. "Tss. Hayaan mo nga sila," umismid siya. "Ano bang ineexpect mo?
Na mag-sisigawan lang sila hanggang sa may mag-walk out? Syempre hinde! Mga lalaki
'yung mga 'yun! Magsusuntukan lang 'yon tapos okay na."

Napa-iling iling nalang ako. "You really don't know my husband, Lei. You don't have
any idea on what he can do! Baka mapatay niya si Zian eh! Alam mo naman kung gaano
kagalit 'yun sa kaibigan niya!" medyo tumataas na rin ang boses ko. Hindi kasi
talaga ako mapakali. Kung anu-anong pumapasok sa isip ko sa mga posibleng mangyari.

"Relax ka nga lang Vannie. Kanino ka ba talaga concerned ha, kay Zian o sa asawa
mo?"
Nabigla ako sa tanong niya. Tiningnan ko siya nang may kunot sa noo, "What kind of
question was that?! Syempre sa asawa ko!" pataray na pahayag ko.

"Fine, okay okay!" sagot niya naman at itinaas pa ang magkabilang kamay na para
bang umaarteng suko na siya.

Pumikit na lang ako nang madiin at muling hinilot ang sentido ko. Imbis na gumaling
ako, parang lumala pa ata ang bigat ng pakiramdam ko. I took a deep breath, "Papano
ba kasi nalaman ni Zian na nandito ako? Sinabi mo nanaman ba?" may pagdududang
tanong ko sa kanya. "Ikaw din ba nagbigay ng number ko sa kanya at ng bago naming
address?"

Wala akong narinig na sagot kaya't binalik ko ang tingin ko sa kanya "Ikaw nga
ano?" ulit ko.

Umikot ang mga mata nito, sabay bumuntong hininga, "E ano'ng magagawa ko, ang kulit
kulit niyang Zian na 'yan. Ilang beses ko ring tinanggihan 'yan 'nong hinihingi
niya ang address niyo at number mo eh, kaso ayaw talagang papigil. Did you know
that he even threatened me? Ipapasara niya raw lahat ng kompanyang pinagkukuhanan
ko ng raket. Ganon ba talaga siya ka-obsessed sa'yo, Vannie? GOD HA!"

Medyo nabingi ata ako don.

Threatened?

I can't believe Zian did that. Pero imposible rin namang magsinungaling sa'kin ang
pinsan ko. Kahit ako kasi nagawang i-blackmail ni Zian. Na siyang pinagtataka ko.
He's not like that. Well before. I don't know what happened to him now. Ganon rin
ba siya nasaktan sa mga nangyari sa'min noon? Sa pangbabaliktad sa kanya ng asawa
ko? Naka-kaya niya na ngayong gumawa ng mga bagay na hindi maatim na gawin noon.

Mas lalo tuloy akong nag-alala at kinabahan. Kung ganon na pala ka-lalim at katindi
ang mga galit nila sa isa't isa, mas lalo ko silang dapat pigilan. Tutal, napapa-
paranoid na rin naman ako. Ayokong pumirmis lang dito habang sila nagbabasagan na
ng mukha sa labas. I have to do something to stop them.

"MY GOD VANNIE!" 'Yan ang reaksyon ni Leila nang hilain ko ang swerong nakatusok sa
kamay ko.

"What do you think you're doing!" sabi niya pa habang pinipigilan ako sa pagbangon
mula sa pagkakahiga.

"I can't just lay here! Pupuntahan ko sila!" sagot ko naman.

"Wait, what?! N-nababaliw ka na ba! Di ba sabi ng asawa mo, you stay here!"

"Hindi ako pwedeng manatili lang dito Leila!" pasigaw na sagot ko sa kanya.

Tuluyan na akong bumangon ng
Nakaka-ilang hakbang pa lang
Hindi ka nila kailangan dun,
'yung suot mo? Lalabas ka ng
baliw ka! Dito ka na lang!"
kama at inayos ang suot kong puting hospital gown.
ako nang harangin niya 'ko, "WOAH! Don't you dare!
okay?! Tsaka baka madamay ka pa! At tingnan mo nga
naka-ganyan? Baka habulin ka ng mga nurse, isipin pa

"Akala ko ba kakampi kita?" may halong panunumbat na tanong ko sa kanya. "Bakit mo

'ko pinipigilan? Eh kung samahan mo na lang kaya ako!"
Halata kong nagulat siya sa inasal ko, dahil natigilan ito at hindi agad nakapag-
react. Maya maya lang ay umalis na rin ito sa dadaanan ko, "Fine!" pagsuko niya.

Wala na akong iba pang sinabi at agad na akong lumabas ng kwarto, nakasunod lang
sa'kin si Leila. Patakbo kong tinungo ang parking lot, habang hawak hawak ang
balikat ko. Kumikirot kasi ito 'pag gumagalaw ako. Pero kaya ko namang tiisin ang
sakit.

Wala na akong pakialam sa itsura ko at sa suot ko kung nakikitaan na ako dahil di-
tali lang naman ang likuran ng hospital gown na suot ko. May mangilan-ngilang ding
nurses na napatingin sa'kin, pero siguro sa pagkabigla nila hindi nila ako agad
nasundan. I don't care kung sinong makabangga ko, o sa mga nakatingin sa amin.
Basta kailangan ko nang puntahan ang asawa ko. I'm really freaking out baka mapatay
niya si Zian.

Hindi ko inaasahan ang naabutan ko sa parking lot.

Parang nanigas ang mga tuhod ko. Hindi ako makagalaw! Nakatulala lang ako at wala
akong ibang naririnig kungdi ang mga pagmumura at tama ng mga suntok ni Zian sa
mukha at sikmura ng asawa ko.

"GOD ZIAN! TAMA NA!"

Nahimasmasan lang ako nang marinig ko ang sigaw ni Leila. Nakatakbo na pala ito kay
Zian at hila hila na niya ito paatras. Agad na rin akong tumakbo papunta sa asawa
ko. Sumalampak ako sa sementong sahig at hinagkan ang mukha niya paharap sa'kin.

"A-allen...hey, hey..."
Para akong binuhusan ng malamig na tubig nang makita ko ang itsura niya. Saglit
akong napapikit nang madiin. Hindi ko ata siya kayang tingnan sa ganitong ayos.
Putok ang labi niya at nagdudugo ang mga galos sa mala-adonis niyang mukha.
Nataranta ako. I don't what to do! Takot ako sa dugo! Ni hindi ko nga alam kung
saan ko ipepwesto ang mga kamay ko. Hindi ko alam kung anong una kong hahaplusin.
Kung yung mukha niya ba na puno ng sugat, o 'yung sikmura niya na yakap yakap niya
dahil namimilipit na siya sa sakit.

Hindi ko na kinaya, I bursted into tears. Damn, gusto ko siyang sigawan! Gusto kong
itanong kung bakit hindi siya lumaban! This is not what I expected. Bakit hinayaan
lang niyang bugbugin siya ni Zian ng ganito!

Nilingon ko si Zian sa likod ko na may luha sa mga mata ko, "ANO'NG GINAWA MO! LOOK
AT HIM!"

Nangunot naman ang noo nito, na parang nagulat siya sa inasal ko, na bakit todo
kampi ako kay Allen.

"He deserves that!" pasigaw na sagot niya sa'kin. "Kulang pa nga 'yan! Para sa
lahat ng mga pananakit niya sa'yo!"

"YOU DON'T HAVE TO DO THIS TO HIM! HE'S STILL MY HUSBAND! TIGILAN MO NALANG KASI
KAME, PWEDE BA?!"

"HUSBAND?" natawa ito at umiling iling. "But he never treated you as his wife!"

Natahimik ako. Marahil tinamaan ako sa sinabi niya, pero mali pa rin na ginawa niya
'to sa asawa ko. Naramdaman ko nalang na parang tatayo si Allen, kaya't inalalayan
ko siya. Tinutulak niya 'ko palayo sa kanya pero hindi ako bumibitiw. Baka kasi
bumagsak nanaman siya sa sahig kapag hindi ako umalalay.

"Alam mo ba kung bakit ka pinagpalit ng asawa mo?" akala ko titigil na si Zian pero
hindi pa pala. Dinuro duro pa niya si Allen. Pinipigilan na nga siya ni Leila pero
parang wala siyang naririnig.

"It's because you're boring......and worthless! You can't give her what she wants!
Alam mo ba kung gaano naging miserable ang buhay niya nang ipakasal siya sa'yo?

...Simple lang naman ang gusto niya, pero hindi mo naibigay. You didn't love
her.....and I did! Wala ka naman talagang ibang alam gawin kungdi saktan siya....

...And now you're telling me you love her?! Fvck man, you don't destroy the person
you love!"

"ZIAN, TAMA NA! ANO BA!' sigaw ko sa kanya para tumahimik na siya. Naaawa na 'ko sa
asawa ko. Martir na kung martir pero my husband doesn't deserve this kind of pain.

Allen's entire body is trembling. I can feel it. Halos yakapin ko na nga siya para
kumalma siya "Sshh...tama na." bulong ko sa kanya habang hinahaplos ang balikat
niya.

"Nagsi-sisi nga siyang pinakasalan ka niya," dagdag pa ni Zian. "Know what, she
even told me, na sana ako nalang ang pinakasalan niya at hindi ikaw!"

I heard my husband cursed. Pati ako, gusto kong magmura. Hindi ko sinabi sa kanya
ang mga bagay na 'yon para gamitin niya laban sa asawa ko ngayon. How could he do
this to Allen? To me? Sa ginagawa niya, pati ako sinasaktan niya. Lumipat ang
tingin ko kay Allen nang mapansin kong nakatitig ito sa'kin. Bakas ko ang lungkot
at galit sa mga niya. Na para bang ang bigat bigat ng loob niya.
"Is that true?" Tanong niya na siyang kinabigla ko. Tumingin muna ako kay Zian at
muling binalik ang tingin ko sa kanya. I know he's waiting for my answer, pero
hindi ko alam kung papano sisimulan.

"I...I was...Allen I...I didn't mean it that--"

Hindi na niya ako pinatapos sa pagsasalita. Parang nahulaan na niya na "oo" ang
isasagot ko. Umiwas siya ng tingin at dahan dahan niyang tinanggal ang mga kamay ko
na nakakapit sa kanya. Ang bigat sa pakiramdam na unti unting dumudulas ang mga
kamay ko palayo sa kanya.

"Allen naman..." Halos pumiyok na ako nang sabihin ko 'yon. Kumapit ulit ako sa
kanya pero inilayo niya lang ulit ang mga kamay ko.

"Pagod na 'ko Vanessa...

...If you want to go with him......then go."

And after saying those heart-breaking words...he walked away.

Naiwan akong nakatulala. Matagal bago tuluyang nag sink-in sa utak ko ang sinabi
niya.

And why does it feels like he stabbed me several times! Ngayon ko lang siya nakita
na ganito kalungkot. Ewan ko, pero parang umaasa ako na sana bawiin niya ang sinabi
niya. But he didn't. He left me. Gusto kong maiyak, gusto ko siyang habulin at
yakapin. I tried to call him pero walang lumabas na boses sa bibig ko. Wala na
'kong ibang magawa kundi ang tumitig nalang sa likod niya habang siya naman ay
hinang-hinang naglalakad palayo sa'kin.

Naramdaman kong humaplos si Leila sa likuran ko. She's telling me something, pero
hindi ko na maintindihan. Parang wala na akong naririnig.

Bakit ganto? Bakit pakiramdam ko pinapamigay na 'ko ng asawa ko?

"You know Vannie, pwede ko naman talagang i-cancel ang lakad ko mamaya. Sasamahan
nalang kita dito."

"Kaya ko Leila." walang ganang sagot ko.

Kanina niya pa 'ko kinukulit na samahan dito sa bahay pero isa lang din naman ang
sinasagot ko sa kanya. Na kaya ko. I'm not fine right now, but I will be. Soon I
will be.

Isa pa, ayoko nang kunin nanaman ang oras niya. Siya na nga nagbantay sa'kin mula
nung ma-ospital ako hanggang sa makauwi ako ngayon. That's already enough. Meron
din naman siyang mga personal matters na dapat asikasuhin. And besides, hindi siya
ang kailangan ko sa mga oras na 'to. I need Allen! I need my husband back!

Ni-lock na ni Leila ang sasakyan, at pumasok na kame sa loob ng bahay. Dumiretso

siya sa mahabang sopa para ilapag ang mga gamit at maupo. Samantalang ako naman ay
nagmadaling umakyat papunta sa kwarto namen ni Allen. Ni hindi ko na nga inalala
ang pagod ko dala ng matinding trafik. I even heard Leila calling me para siguro
pag-pahingahin muna ako, pero hindi ko na siya nagawang lingunin pa. Hindi ako
matatahimik eh. I can't just relax, knowing the fact that my husband left me and
decided to give me away.

Ilang minuto na rin akong nakatayo sa labas ng kwarto namen ni Allen. Para na akong
tangang nakatitig sa reflection ko sa door knob. My right knee is shaking.
Pinipigilan ko naman pero ayaw pa ring tumigil sa panginginig. Marahil dahil sa
sobrang laki ng takot sa dibdib ko. Ramdam ko pa ang kuryenteng nakabalot sa mga
palad ko.

Kanina ko pa gustong pasukin 'tong kwartong 'to. Pero natatakot ako. Natatakot ako
sa pwede kong makita. I know Allen's not in the house. Nasiguro ko 'yon nang
mapansing nakasara ang mga draperies sa mga bintana ng bahay. Pero kung dumaan na
ba siya dito kanina, that I'm not sure. I am close to getting paranoid. Pano kapag
wala na ang mga gamit niya? Pano kung kinuha na niya lahat ang mga damit niya at
umalis na talaga siya?

Shit, hindi ko kakayanin! I swear to God hindi ko talaga kaya! I can't lose Allen
just like this! Ang tagal kong nagtiis! Ang tagal kong naghintay na mabalik ang
tiwala niya at makuha ang pagmamahal niya. Tapos ganto? Pagkatapos ng lahat lahat,
sa huli ako pa rin pala ang iiwan? Damn, that hurts! Ang bigat bigat sa dibdib!

Nang ma-realize kong mag ki-kinse minutos na pala akong nakatayo rito, ay pinihit
ko na ang hawakan ng pinto. Agad nilibot ng mga mata ko ang kabuuan ng silid. Wala
namang kakaiba, it's still the same gloomy bedroom, bukod sa mga pira-piraso ng
nabasag na salamin na nagkalat sa sahig. Hindi pa rin pala nalilinis 'tong binasag
ni Allen. He's always like that. Kung hindi sa akin, sa mga gamit namen niya
nilalabas ang init ng ulo niya.

Winalis ko na muna ang mga bubog bago ako dumiretso sa sariling shower room ng
kwarto. I need to check a few things. I opened the small cabinet mounted on the
tiled wall. At parang nabunutan ako ng tinik sa dibdib nang makitang nandoon pa rin
ang shaving cream at paboritong shower gel ng asawa ko.

Sunod kong tinungo ang closet niya. At tulad kanina, matagal rin akong napatitig sa
tapat non. Nagdadalawang-isip ako, bubuksan ko ba o hindi. Kinakabahan ako that I
could even hear my own heart beats. Kailangan kong ihanda ang sarili ko sa pwede
kong makita. 'Pag wala ng laman 'to, kill me.

Nanginginig pa ang mga kamay at tuhod ko nang hilain ko pabukas ang mga pinto ng
aparador. Nakahinga ako nang maluwag, at gumuhit ang mapait na ngiti sa mga labi
ko. My husband's clothes are still here. Ginapang ko ang mga daliri ko sa mga
nakasampay niyang tux at long-sleeved polos just to make sure na totoo ang nakikita
ko at hindi ako namamalik-mata. Yes, his things are still here. Pero bakit parang
hindi pa rin ako kuntento? Ayaw pa ring matahimik nitong utak ko.

Naramdaman ko ang pagpasok ni Leila sa kwarto. Lumapit ito at hinagod ang likuran
ko. Akala niya siguro umiiyak nanaman ako. Hindi ko nalang siya pinansin. Wala
akong ganang makipag-usap sa kahit na sino, bukod siguro sa asawa ko. Umupo nalang
ako sa gilid ng kama. Bakit ba pakiramdam ko kinaka-awaan ako ng pinsan ko. I hate
this kind of feeling. Lalo akong nalulugmok kapag may naaawa sa'kin.

"Vannie..." mahina ang pagtawag niya pero sapat lang para makuha ang atensyon ko.
"Hindi na 'ko magsasalita. Isa lang ang sasabihin ko sa'yo. Si Allen...just give
that man some time. To think, maybe, I don't know. Basta alam ko, babalik 'yun."

Napa-iling iling ako at hinilamos ang magkabilang palad ko sa mukha ko.

"Time? Really, Leila? But I needed time too 'nong mga panahong bugbog ang isip at
katawan ko dahil sa kanya, pero umalis ba 'ko? Pina-ubaya ko ba siya sa iba? Kahit
kelan hindi ako lumayo sa tabi niya. Pinatunayan kong kaya ko lahat ng ganti niya
para lang maayos kame. Pero siya?" He left, just like that.

Huminga ito nang malalim bago sumagot. "Hindi ka naman siguro talaga niya pina-
ubaya, Van. Siguro nasaktan lang talaga 'yon, kaya ganon. Pabugso bugso mag-
desisyon. Parang hindi mo naman kilala mga lalake. Sometimes, they make decisions
without thinking. Naunahan ng galit, ganon."

"What if...hindi ganon? Pano kung...matagal na talaga niyang naiisip na iwan ako?
Lei...kasi...hindi ko kaya. You know how much I wanted Allen."

Pumikit siya saglit, na para bang hindi na niya alam kung papano sasagutin ang
sinabi ko.

"Uh, hindi naman siguro." matipid na tugon niya. Tama nga ako. Hindi na niya alam
kung anong sasabihin. Kung sabagay, hindi naman kasi siya sanay sa mga ganitong
problema. She has her own way of handling problems.

Naramdaman ko na lang ang muling paghagod niya sa likuran ko. And the feeling of
self-pity engulfs me again. God, kanina ko pa gustong umiyak para kahit papano
mailabas ko ang lahat ng sama ng loob ko. Kaso ayaw tumulo ng mga luha ko. Buhat
nang umalis si Allen nakatulala nalang ako. Para akong wala sa sarili. Hindi ako
makaiyak. Mas matindi kasi yung takot na nararamdaman ko dito sa puso ko.

Kahit na anong pang isipin ko, bumabalik at bumabalik pa rin ako sa tanong na, pano
kung hindi na bumalik si Allen? Pano kung pinamigay na niya talaga ako kay Zian.
This is really heart-breaking! Gusto kong magalit sa kanya, pero hindi ko naman
magawa. Alam ko kasing nasasaktan rin siya.

"Alam mo Vannie..." natigilan ako nang magsalita ulit si Leila. "...pansin ko lang
ah. Kung may balak talaga si Allen na iwanan ka, sana ginawa niya na dati pa. 'Yung
sinabi niya kanina...siguro... kalimutan mo na lang 'yun. Baka nadala lang 'yon sa
away nila ni Zian."

Bumuntong hininga ako, "pano ko makakalimutan? Eh nasaktan ako. At hanggang ngayon

nasasaktan ako." pag-amin ko. Mas masakit pa sa mga sampal niya sa'kin.

Hinarap ko siya and I looked straight to her face. "Bakit siya ganon Leila? Hindi
niya ba talaga 'ko mahal? Bakit parang ang dali dali lang sa kanya na iwanan ako.
Na ipamigay at ipa-ubaya ako sa iba. Parang wala lang sa kanya kung mawala ako ah.
Like he doesn't care, and he wouldn't bother. Samantalang ako, hindi ko kakayanin
'pag nawala siya sa'ken. Hindi ko siya kayang ipamigay kasi hindi ko kayang makita
siya na may kasamang iba."

God, I hate myself for feeling this way! This is so unfair! Parang ako lang ang
masasaktan kung sakaling magka-hiwalay kame. Ayokong maramdaman 'yon. Ayokong
umiyak nang umiyak para sa wala, samantalang siya abala sa paghahanap ng ipapalit
sa akin. Napahilot ako sa sentido ko. Iniisip ko palang, nahihirapan na 'ko. I
can't accept the fact na nasa akin na siya, nawala pa.

"Your husband is a mysterious man, Van. Hindi ko alam kung anong tumatakbo sa isip
nun. So I'm not sure kung ganyan nga ang iniisip niya. Though I can sense na hindi
rin naman madali para sa kanya. Alam mo 'yon? Of course he cares. Well feeling ko
lang naman he cares. Kasi kung hindi, hindi naman siya makikipag-bugbugan sa ex mo.
Di ba?

...Tsaka hindi niya 'ko tatawagan ng hating gabi para lang puntahan ka sa ospital,
na para bang nasa bingit ka na ng kamatayan. Over fatigue lang naman pala, ang OA
masyado ng asawa mo. Kaya feeling ko, oo, he cares. Kaya 'wag mong sabihin 'yang
mga 'yan."

"I...I don't know Lei. Hindi kasi ganyan ang nararamdaman ko eh. Kahit kelan hindi
ko naramdamang...he cared." Well once, nung inalagaan niya ako nung may sakit ako.
Pero nabalewala rin naman 'yon. Dahil kay Zian.

Hinaplos niya ang buhok ko. At sa mga paghinga-hinga niya nang malalalim, alam kong
nabo-bore na siya sa drama ko. "You know what, Van. I think you need a rest.
Masyado na kasing maraming tumatakbo diyan sa utak mo. Ako ang napapagod para sa'yo
eh. Give yourself a break. Babalik 'yang asawa mo, okay? Kahit na sa totoo lang,
ayoko na sana siyang bumalik. Dahil gusto ko nang matapos ang pananakit niya sa'yo.
Kaso alam kong eto gusto mo e. Kaya sige, suportahan kita."

Nilingon ko siya sa gilid ko. Ngumiti ito nang mapait sa akin. Paano niya
nagagawang magsalita ng kalmado at kaswal, samantalang ako hirap na hirap nang
maglabas ng mga sama ng loob ko?

But taking a break? That hits me. I guess that's what I really need. I feel so
tired. Walang alinlangan ko siyang niyakap. Aside from being my cousin, Leila also
stands as my sister and my best friend. She understands me. Alam niya kung kelan ko
kailangang ng kausap, at kung kelan ko ayaw ng may kausap.

Tinapik niya ako sa likuran kaya't bumitiw na ako sa pagkakayakap. Tumayo ito at
lumabas ng kwarto. Pagbalik niya, bitbit na niya ang paper bag na inuwi naman
galing ospital. Nilabas niya mula doon ang ilang mga kahon ng gamot ko, at inilapag
ang mga iyon sa side table.
"I'm leaving, so you could spend some time with yourself. Don't forget to take your
medicines. Lalo na 'to," tinuro niya ang kulay asul na kahon. If I'm not mistaken,
pain killers ang laman noon. "'Pag sumakit 'yang balikat mo, uminom ka." bilin
niya. Tumango nalang ako. Sana lang maalala kong inumin 'yun.

Muli siyang lumapit sa'kin at hinaplos ang buhok ko. "I'll go ahead, okay? If you
need anything, you have my number. And please, please 'wag kang gagawa ng bagay na
hindi ko magugustuhan." Napangiti muna ako sa sarili ko bago ako tumango. Ngayon
umaasta na rin siyang nanay ko. Tinapik niya muna ako sa balikat bago siya tuluyang
lumabas ng kwarto. Hindi ko na siya hinatid. Tutal alam na naman niya ang gagawin
dahil madalas siya dito.

Inabot ko ang mga kahon ng gamot na nakapatong sa side table. Balak ko sanang
uminom bago ako magpahinga. Pero napansin ko ang wedding ring ng asawa ko na nasa
tabi ng litrato namin. Gumuhit ang kirot sa dibdib ko habang pinagmamasdan ko ang
singsing sa palad ko.

Hindi na niya sinusuot ang wedding ring namen? Kelan pa?

Bumagsak ako sa kama, and a tear fell from my eye. Parang ngayon lang lumabas lahat
ng sakit na kinimkim ko simula pa noong nag-usap kame sa ospital. Binabale-wala
niya nalang 'to? Ganon ba? This ring, this is not just some kind of a jewelry. This
is a proof that we're married. Na may asawa na siya. Pero bale wala sa kanya.
Kayang-kaya niyang ipa-isang tabi. Parang ako.

And now I realized, na kayang kaya niya pala talaga akong iwan. Dahil hindi niya
nga pinapa-halagahan ang kasal namen eh. Etong singsing na nga lang, hindi niya pa
maisuot. I curled up and hugged my knees. I weeped. And weeped. Saksi ang kwartong
'to sa lahat ng mga hinanakit ko. Sa lahat ng pag-aasam ko na maayos ang relasyon
naming mag-asawa. And I kept on weeping. Hanggang sa hindi ko na kinaya at
naramdaman ko na lang ang pagbigat ng mga mata ko.

Naalimpungatan ako. Sinilip ko ang orasan sa kabilang side table. It's already 12
midnight. Pinilit kong bumangon kahit na hinihila pa ako ng kama. Bumaba ako at
dumiretso sa malawak na sala ng bahay with the hopes of seeing him, but
unfortunately, there are no signs of Allen.

Sumalampak ako sa mahabang sopa. At nagsimula nanamang mangilid ang luha sa mga
mata ko. Allen, asan ka ba? Ano'ng oras na, bakit ba wala ka pa? Matagal tagal rin
akong nakahiga sa sopa. Lahat na ng posisyon nagawa ko na. Lahat na ng sulok ng
bahay natitigan ko na, pero wala pa rin akong naririnig na pagbukas ng gate.

Tumayo na ako nang makaramdam ako ng gutom. Kinain ko 'yung sandwich na binili
sa'kin ni Leila kanina. Uminom na rin ako ng gamot dahil biglang kumirot ang
balikat ko. Muli akong bumalik sa pagkakahiga sa sopa. Tumitig ako sa wall clock.
Para na akong baliw na pinapanood ang bawat pag-galaw ng mga kamay. Inaantok na nga
ako sa tunog na gawa ng orasan kaya bumangon nalang ulit ako. Binuksan ko nalang
ang TV at nanood hanggang sa magsawa ako.

I glanced at the wall clock for the nth time. It's 2:00 AM. Pero wala pa rin ang
asawa ko. Umaatake na ang pagiging paranoid ko. Hindi naman bago sa'kin ang pag-uwi
niya ng madaling araw. Pero kasi, iba ngayon e. There's a possibility na hindi na
talaga siya uuwi sa'kin. Tumayo ako mula sa pagkaka-upo at lumabas ng bahay.
Sinilip ko ang kahabaan ng kalye pero wala akong naaninag na paparating na
sasakyan. Wala nga akong makitang kahit na ano. Madalim dahil patay na ang ilaw sa
mga poste. Allen, umuwi ka na, please.

Naisipan ko na lang na umupo sa porch swing sa hardin namen. Ipinahinga ko ang mga
mata ko habang nilalasap ang paghampas ng malamig na hangin sa mukha ko. Nakaramdam
nanaman ako ng antok kaya humiga na muna ako sa duyan. Nagising nalang ako nang
marinig ang tunog ng makina ng sasakyan mula sa labas ng bahay.

Napabalikwas ako ng tayo. Allen? He's home? Please tell me I'm not dreaming.

Umikot ang paningin ko pagkatayong-pagkatayo ko kaya't napahawak ako sa gilid ng

swing. Nabigla ata ako sa agarang pagbangon ko mula sa pagkakahiga.

Dali dali kong tinungo ang gate para buksan 'yon. Pumarada sa harapan ng bahay
namen ang isang itim na pick-up. Hindi iyon ang sasakyan ng asawa ko. Unang beses
ko ring makita ang sasakyan na 'to sa lugar namen.

Lumabas mula sa driver's area ang isang lalaki, sinundan ko siya ng tingin habang
nagmamadali itong umikot papunta sa passenger's seat. Namumukhaan ko siya, though I
don't know his name. He is Allen's friend. Siya ang madalas na naghahatid kay Allen
dito sa bahay kapag lasing ito. Nilakihan ko ang pagkakabukas sa gate nang makita
kong akay-akay na nito ang asawa ko.

Gusto kong maiyak sa tuwa dahil umuwi si Allen. Pero ang matamis na ngiti sa labi
ko ay napalitan ng lungkot at awa. Halos hindi ko na kasi siya makilala. Bagsak na
bagsak ito sa sobrang kalasingan, dagdagan pa ng mga galos niya sa mukha.

"Ang kulit e. Ayaw makinig. Sinabi ko na ngang umuwi na para magamot mga sugat
niya, ayaw talaga." kwento sa'kin nung lalaki habang inaabot niya sa'kin si Allen.
Umalalay naman ako agad gamit ang isa kong braso, dahil ang kabila hindi ko pa
masyado maigalaw nang maayos.

"Kaya mo ba? Ikaw nang bahala Vanessa ah. Kukunin ko pa kasi 'yung sasakyan niya."
habilin nito. Tumango nalang ako, kahit na medyo nagulat ako dahil alam niya ang
pangalan ko. Siguro'y nababanggit ako ni Allen sa kanya. Marahil alam rin niya kung
ano'ng meron sa amin ng asawa ko, pansin kong may alam siya, pero hindi nalang siya
nagsasalita.

"S-salamat..." sabi ko sa kanya. Ngumiti naman ito ng tipid at umalis na.

Dumiretso na kame sa loob, akay akay ko ang asawa ko. Halos kalahati ng bigat niya
na sa'kin kaya't pa-gewang gewang kaming naglalakad. Inakyat ko siya sa taas, sa
kwarto namen.

Nabigla ako nang itulak niya ako palayo sa kanya. Muntik pa nga akong matumba,
buti't napakapit ako agad sa pader. Dumiretso siya sa shower room. And I heard him
vomiting. Nanghina ang mga tuhod ko sa narinig ko, pero kailangan kong tatagan ang
sikmura ko, kailangan ko siyang alagaan. I followed him, at mas lalong bumigay ang
mga tuhod ko nang makitang halos yakapin niya na ang bowl. Tuloy tuloy ang
pagsusuka niya na para bang hindi na siya matatapos. Nakaramdam ako ng kaunting
kirot sa puso ko. Ako ang nahihirapan para sa kanya eh. 'Yung tipong wala na siyang
nailalabas pero duwal pa rin siya ng duwal. I can't imagine he did this to himself!

Agad akong lumuhod sa tabi niya at hinagod hagod ko ang likuran niya.

"A-allen...hey. Bakit ba kasi nagpaka-lasing ka pa, e hindi mo naman kaya."

Bigla niyang tinaboy ang mga kamay ko.

"Bakit nandito ka pa?" tanong niya sa'kin nang hindi lumilingon. Natahimik ako.
Hindi ko alam kung sasagutin ko ba siya o ano. Syempre nandito pa rin ako. Ano bang
inaakala niya, na sasama talaga ako kay Zian?

Muli siyang yumakap sa bowl at nagsuka. Hinimas ko ulit ang likod niya, "Halika,
pupunasan kita." alok ko, pero imbis na sumunod sa'kin ay tinulak niya lang ako
palayo.
"Tsk 'wag mo 'kong hawakan! Just...just leave me alone!" angil niya sa'kin tapos
bigla siyang tumayo. Kamuntik nanaman nga siyang bumagsak kaya inalalayan ko siya
agad. Pero tinanggal niya lang ulit ang pagkaka-kapit ko sa kanya. Ewan ko bakit
parang iritang-irita siya na hinahawakan ko siya. Nag-aalala lang naman ako sa
kalagayan niya.

Lumabas siya ng shower area at tinungkod niya ang magkabilang kamay niya sa pader
malapit sa closet niya. And he's breathing heavily. Na para bang hirap na hirap
siyang huminga. Kahit na nakatagilid siya mula sa'kin, kitang-kita ko ang mga pasa
at sugat sa mukha niya. Hindi ko mapigilang hindi murahin sa utak ko si Zian. This
is all his fault! How dare he para bugbugin ang asawa ko nang ganito.

"Why Allen? Bakit hindi ka lumaban kay Zian? Bakit hinayaan mo lang siyang--"
natigilan ako nang bigla siyang lumingon sa'kin. Tinapunan niya ako nang isang
matalim na titig na siyang kinatakot ko. I stepped my foot backward nang lapitan
niya ako at higitin ang isa kong braso.

"With all the things he said to me, you think I could still fight back! YOU
THINK?!" he yelled in front of my face.

By the way he deliver those words, para ko na ring naramdaman kung gaano siya
nasasaktan. Hindi ko alam kung ano'ng buong pinag-usapan nila sa parking lot, o
kung ano pang pinagsasabi sa kanya ni Zian para magawa niyang hindi lumaban at
hayaan lang ang sarili niyang mabugbog.

"YOU EVEN SAID YOU'LL MARRY THAT FCKIN MAN! WHY VANESSA?!" dagdag niya pa. Napayuko
nalang ako. 'Yon talaga ang tumatak sa utak niya.

"I...I didn't mean to say that to him Allen..." sagot ko sa kanya.

Oo, totoong sinabi ko 'yun kay Zian dati. Na if given a chance, I'd marry him
instead of Allen. Pero god, we're just joking around back then! Hindi ako seryoso
non! At alam niya 'yun! Alam niyang nagbibiruan lang kame nong pinag-uusapan namin
ang bagay na 'yun. Kaya't hindi ko maintindihan kung bakit sinabi niya 'yun ngayon
sa asawa ko na para bang totoo 'yon.

"AT ANONG IBIG SABIHIN MO 'DUN? TELL ME 'COZ I CAN'T UNDERSTAND!" mas lalong
lumakas ang sigaw niya, at mas lalo ring humigpit ang pagkaka-kapit niya sa braso
ko. Nasasaktan na talaga ako pero binalewala ko nalang.

"I...I was just joking, Allen. At alam ni Zian 'yon."

"JOKING?" halos matawa pa siya. "GINAGAWA MONG BIRO ANG BAGAY NA 'YON? AND WHAT
ELSE HUH? ANO PANG PINAG-UUSAPAN NIYO NG GAG**G 'YON! MAY PROBLEMA KA PALA SA'KIN,
BA'T KAILANGANG SA KANYA MO PA ILABAS? HINDI MO NALANG SA'KIN SABIHIN!"

"AT GUSTO MO PALANG MAGPAKASAL SA KANYA HA? EDI SA KANYA KA NA! LET'S STOP THIS
SHIT VANESSA! I'M FCKIN TIRED! I'M CALLING MY LAWYER!"

Taranta kong pinigilan ang kamay niya nang ilabas niya ang cellphone mula sa bulsa
niya, "No, Allen! 'Wag! Please! Maniwala ka naman sa'kin oh. I really didn't mean
to say that to him. Sinampal ko nga si Zian kanina pag-alis mo eh. I don't know why
he said that. Please naman Allen!"

Binawi niya naman ang kamay niya at galit niyang inihagis ang hawak na cellphone sa
kabilang dako ng silid. "OKAY, FINE! I BELIEVE YOU! BUT IT STILL HURTS VANESSA! YOU
BUILT HAPPY MOMENTS TOGETHER BEHIND MY BACK! WITHOUT ME KNOWING IT! SH*T!"

Tinulak niya ako paatras at napatili ako nang suntukin niya ang pader na
sinasandalan ko. Sa sobrang takot ko napaupo ako sa sahig, I covered my face dahil
bumuhos na ang mga luha ko. Ang akala ko sa mukha ko tatama ang kamao niya. I
really knew he'd punch me pero buti't napigilan niya ang sarili niya at sa pader
niya 'yon pinatama. Nanginginig ako sa takot and I can no longer control my sobs.

Mukhang natauhan rin siya sa ginawa niya. Hinang-hina siyang napaupo sa gilid ng
kama at naghabol ng hininga. I can see his shoulders shaking in anger.

"Umalis ka na lang parang awa mo na..."

Natigilan ako sa narinig ko. Mula sa pagkakayuko ay tumingin ako sa kanya. Namumula
ang mga mata niya. Hindi ko alam kung dahil sa galit, o dahil sa kalasingan. Halos
pabulong niyang sinabi 'yon pero malinaw na malinaw ang pagkaka-dinig ko. His voice
is trembling. At damang dama ko ang pait ng sinabi niya. He is begging for
me.....to leave?

"A-allen naman." Tama na. Masakit na.

"I SAID UMALIS KA NA LANG! I DON'T NEED YOU! I DON'T WANT TO SEE YOUR FACE!
JUST...JUST GO WITH HIM!"
Matagal bago ako tinamaan sa sinabi niya. Ano ba, nahihirapan rin naman ako ah.
Physically and mentally. Pero kinakaya ko para sa kanya. Para sa'min. To save our
marriage. To save what we have started. Ayokong balang araw magsisi ako dahil
bumitiw ako, dahil sumuko ako. But I find this so unfair! Ako ginagawa ko lahat,
pero siya? Alam kong nahihirapan din siya at nasasaktan gaya ko, pero tangina wala
namang sukuan! Bakit ang bilis bilis niya akong i-give up!

Galit kong pinahid ang mga luha ko at tumayo. Hindi lang naman siya ang napapagod.
Ako rin, pagod na pagod na ako!

"ANO PA BANG GUSTO MO ALLEN?" singhal ko sa kanya. "ANDITO NA NGA AKO OH! IKAW NA
NGA PINILI KO! BAKIT MO BA 'KO PINAPAMIGAY SA KANYA, EH IKAW NGA ANG GUSTO KO!
YOU'RE GIVING ME AWAY! AND THAT MEANS YOU REALLY DON'T LOVE ME! YOU DON'T CARE! AKO
NAGTITIIS AKO! PINILIT KONG INTINDIHIN KA KAHIT ANG SAKIT SAKIT NA! I HAVE SO MANY
REASONS TO LEAVE, BUT I DIDN'T! I DIDN'T, ALLEN! BUT YOU...WHY ARE YOU GIVING UP ON
ME?"

Inangat niya ang mukha niya, at nakipag-tagisan siya ng matatalim na titig sa'kin.
"YOU PUSHED ME TO DO THIS, VAN! WHO THE FUCKING SAYS I WANNA GIVE UP?! SHT, I DON'T
WANT TO! BUT I'M TIRED VANESSA! I'M FVCKIN TIRED LIVING LIKE THIS! EVERY DAY! DAPAT
UMPISA PA LANG INIWANAN NA KITA EH. AFTER WHAT YOU HAVE DONE TO ME! NOW TELL ME,
IKAW LANG BA ANG NAGTITIIS? HA?!"

Sinabunutan niya ang sarili niya, patunay nanggagalaiti na ito sa galit. "You also
gave me a reason to leave Vanessa, pero nasan ba 'ko ngayon? Iniwan ba kita? I
can't understand you. Is it that hard to stay faithful to me? Maybe I wasn't able
to give you what you want, but I said I'm trying! Hindi ka ba makapag-hintay?!

"Hintay?" parang gusto kong matawa sa sinabi niya. "Please don't talk to me about
waiting, Allen. Dahil hindi mo alam kung gaano katagal akong nag-hintay sa'yo. I
wanted you since I was little! Masisisi mo ba ako kung mag-hangad ako ng happy,
perfect marriage? Yes, I'm weak. Dahil napagod ako sa pag-aantay sa pagmamahal mo
na wala namang kasiguraduhan kung mabibigay mo."

"SHIT, ANO BANG SINABI KO?! I SAID I'M TRYING!"

"Trying?" ulit ko sa sinabi niya. "I don't want you to try Allen. I want you to do
it! I want you to love me! Kung niloko kita, was it my fault alone? Kung nakaramdam
lang ako ng pag-mamahal, o kahit pag-aalaga man lang galing sa'yo, you think I
would cheat? I can't understand you too! All I want is a second chance, Allen! But
you're also weak to give that to me! You're sick! You're such a sick man!"

Sumugod ito sa akin at akmang sasampalin ako. "SIGE! SLAP ME!!! 'PAG TINULOY MO
'YAN SASAMA NA TALAGA AKO KAY ZIAN!"

Natigilan ito at kitang-kita ko ang pagbabago ng reaksyon sa mukha niya. Napatulala

siya sa'kin, nanginginig ang kamay niya, siguro nagulat siya at hindi siya
makapaniwalang nasabi ko 'yon.

Ito ang unang beses na sinagot ko siya. Hindi ko alam kung saan ako nakakuha ng
lakas ng loob para sabihin lahat ng 'yon. Ayaw ko naman talagang gawin 'to eh. I
knew to myself I can't leave my husband. And never will I go with Zian. Pero sa
sobrang bigat na, hindi ko na na-kontrol ang mga lumabas sa bibig ko. Nabigla rin
ako. Hindi ko na hinintay pa ang isasagot niya sa'kin. Alam ko naman kasing
sasaktan nanaman niya ako.

Patakbo kong tinungo ang pinto ng kwarto habang patuloy sa pagpunas sa mga luha sa
pisngi ko. Pero bago ko pa mapihit ang hawakan ng pinto ay nahigit na ako ni Allen
sa braso at iniharap niya ako sa kanya.

Nanlaki ang mga mata ko sa gulat nang hilain niya ang mukha ko at siniil niya ang
mga labi ko. He kissed me aggresively. Parang mabubura na nga ang bibig ko sa diin
ng halik niya. I tried to pull away pero matindi ang pagkakahawak niya sa'kin.
Natitikman ko ang lasa ng alak at nararamdam ko ang sugat sa gilid ng labi niya.

Tinulak ko siya ng marahan sa dibdib nang magsimulang gumalaw ang bibig niya. Pero
tinanggal niya lang ang mga kamay ko at nilipat sa leeg niya. His kisses deepened
then he pushed me against the wall. Ininda ko ang sakit nang tumama ang kaliwang
balikat ko sa malamig na pader. He's losing control again!

Tumigil ito sa paghalik para hubarin ang suot niyang polo shirt. Then he unbuckled
his belt. Pagkatapos non, damit ko naman ang sinunod niya. Pwersado niyang hinubad
ang suot kong puting button-down dress. Tumalsik ang mga natanggal na butones sa
sahig. Hinigit niya ako sa bewang at sinimulan niyang sipsipin ang leeg ko. Then he
trailed kisses down my cleavage. Napapikit nalang ako at umiyak habang hinahayaan
siyang gawin ang gusto niya. Maya maya lang ay mukhang nagsawa na ito at tinigilan
na niya ang dibdib ko. He pulled away and he stared at me in my underwear.

Nagtaka ako kung bakit bigla siyang umiwas ng tingin at pumikit.

"I...I can't believe he saw this too...

...I can't believe he touched you."

Hinang-hina itong napaupo sa paanan ng kama. He grasped his hair with so much
frustration. "I respected you and your body Vanessa. Tangina kung alam ko lang..."

Halos umusok ang mga pisngi ko sa sobrang kahihiyan. Tinakpan ko ang buo kong
katawan gamit ang mga kamay ko. I'm dirty. 'Yan ang naramdaman ko sa sinabi niya.
Madumi ako dahil dalawa na silang nakatikim sa katawan ko. Hindi ko napigilan,
napaiyak ako. Sagad eh. Akala ko tapos ko nang maramdaman ang pagsisisi na nakipag
make out ako sa iba. Pero heto't bumalik nanaman. And it's more painful now.

Pinulot ko ang damit ko na nasa sahig at sinuot yon, pagkatapos tuluyan na akong
lumabas ng kwarto. Tumakbo ako papunta sa shower room sa ibaba at doon ko binuhos
lahat ng iyak at lahat ng sama ng loob ko. Ang sakit! Tagos sa buto ang sinabi niya
sa'kin.

Ganon na pala talaga ang tingin niya sa'kin ngayon. A slut. Kaya kung galawin niya
ako parang hindi niya ako asawa. Gusto kong magmura nang paulit ulit! Ayoko na!
Pinagbabato ko lahat ng mga gamit namen sa loob ng shower room hanggang sa mapagod
na ako at sumalampak sa malamig na sahig. And I cried...and cried like there's no
tomorrow.

+++

Hindi ko na namalayan na nakaidlip na pala ako. Medyo kumalma na ang pakiramdam ko.
Ngayon nga lang nag-sink in sa utak ko lahat ng mga pinagsasabi ko kay Allen
kanina. Shit, speaking of Allen. Gaano na ba ako katagal dito sa banyo? Baka iniwan
na niya 'ko! Baka umalis na siya! No, please no! Nabigla lang naman ako kanina,
hindi ko dapat sinabi sa kanyang sasama ako kay Zian.

Lumabas ako ng shower room at dali dali akong umakyat sa kwarto namen. Tumambad sa
akin ang asawa ko na nakahiga sa kama. Nakahinga ako nang maluwag. Akala ko umalis
na siya. Natutulog lang pala. Marahil sa sobrang kalasingan at pagod. Lumapit ako
sa kanya at umupo sa gilid ng kama. I stared at his face. Hindi ko maiwasang hindi
maawa sa itsura niya. He looks so fragile. Ngayon ko lang nakita na sobrang dami
pala talaga ng cuts at bruises niya sa mukha, at malaki laki rin ang sugat sa gilid
ng labi niya.

Bukod sa mga 'yon, napansin ko rin na basa ang gilid ng mga mata niya. Napapikit
ako nang madiin at bumuntong hininga. How could I leave this man kung magkasama pa
nga lang kame, ganito na ang nangyayari sa kanya. Sino nalang mag-aalaga sa kanya
'pag umalis ako? He doesn't know how to take care of himself. Iinom siya kung kelan
niya gusto, at pag lasing na siya wala na siyang pakialam kung ano'ng mangyayari sa
kanya. He looks like a man, but he acts like a boy. Tsk, napailing iling nalang
ako.

Lumabas ako ng kwarto para kumuha ng bimpo at maligamgam na tubig. Pagkabalik ko,
ganon pa rin ang ayos niya. Hindi ito gumalaw kahit konti. I can even hear his
light snore. Nilapag ko ang palanggana ng tubig sa side table. Palabas na sana ulit
ako ng kwarto dahil nakalimutan kong dalhin ang first aid kit namen.

"Van.........sa..."

Natigilan ako at nilingon ko si Allen. Akala ko nagising na siya dahil nagsalita

siya, kaya bumalik ako para silipin ang mukha niya, pero tulog na tulog pa rin
naman siya. Pansin ko ang sunod sunod na pagkunot ng noo niya. Nananaginip siguro
kaya niya tinawag ang pangalan ko. I wonder kung ano ang napapanaginipan niya. He
murmured my name again kaya umupo na ako sa kama, sa tabi niya.

"Sshhh...I'm here Allen..." bulong ko sabay haplos sa buhok niya. Mas lalo namang
kumunot ang noo niya. Napangiti ako nang mapait. Naririnig niya kaya ako?

"Van..........."

"Hmm?" sagot ko rin naman, kahit na alam kong nag-ssleep talking lang naman siya.
At hindi niya naman talaga ako kinakausap.

"Van.....please.......don't go."

Hindi ko napigilan, napangiti ako sa sarili ko.

Ang sarap sa tenga. Kahit na sinabi niya lang 'yun unconsciously, napaka-sarap pa
rin sa pakiramdam. It's like all the pain and sadness had vanished. How I wish na
sabihin niya ulit sa'kin 'yun nang gising siya at may malay. Hinalikan ko siya sa
noo tapos humiga ako sa tabi niya. Niyakap ko siya at kasabay non ang pagpatong ng
ulo ko sa hubad niyang dibdib.

No. I won't go, Allen. Dito lang ako...kasama mo.

Chapter is written in third person point of view.

============================================================

ALLEN woke up as he felt someone's weight on his chest. Idinilat niya ang mga mata
niya at saglit na minasahe ang gilid ng kanyang noo, bago nagbaba ng tingin sa
babaeng nakahiga sa dibdib niya.

Bahagya siyang bumangon at hinawi ang buhok na nakaharang sa pisngi ng dilag para
silipin kung ang asawa niya nga iyon. Muli siyang bumalik sa pagkakahiga nang
tumama ang hula niya. Gumuhit ang tipid na ngiti sa kanyang labi habang hinahaplos
ang buhok ni Vanessa. He unconsciously kissed the top of her head. Her hair smelled
like strawberries - sweet and tempting.

Thank you...for staying.

Kinulong niya ang asawa niya sa loob ng isa niyang braso. Mukhang mahimbing ang
tulog nito kaya pwede niyang gawin ang kahit na anong naisin niya. Hindi kasi siya
makapag-pakita ng paglalambing sa asawa kapag gising ito. Hindi siya sanay.
Naiilang siya. At saka, madalas, kapag nakikita niya ito, pinangungunahan siya ng
galit. Imbis tuloy na lambingin ay nasisigawan niya lamang ito. Kaya nga minsan,
mas pinipili niya nalang na iwasan at hindi pansinin ang asawa.

Ang malambot na buhok ni Vanessa ang pinag-diskitahan niya. Pinaglaruan niya ito.
Itinataas niya ang ilang hibla ng buhok nito, at pina-ikot ikot sa hintuturo niya.
Para siyang tangang naa-aliw habang pinapanood na dumudulas ang buhok ng asawa niya
sa pagitan ng mga daliri niya.

Ang buong akala niya talaga ay iniwan na siya ni Vanessa at sumama na ito kay Zian.
'Yon kasi ang laman ng panaginip niya kanina. Na nag-alsa balutan na raw ito at
tuluyan nang nakipag hiwalay sa kanya. Parang totoo lahat.

"Van.....please.....don't go."

'Yan ang paulit ulit niyang ipina-pakiusap sa asawa niya sa loob ng panaginip niya,
pero hindi siya pinakinggan nito. Lumuhod na nga siya't lahat lahat pero hindi niya
pa rin napigilan si Vanessa. She left and his life became miserable. Kaya naman
kahit papaano ay nakahinga siya nang maluwag nang makita ang asawa niya ngayon na
nasa bisig niya.
He didn't mean to give Vanessa away. To give up on her. Nasabi niya lamang 'yon
dahil galit siya. Hindi niya naman talaga sinasadya. He knew to himself he can't
live without his wife. He can't lose her despite of what happened. Hindi niya alam
kung saan siya pupulutin kapag nangyari 'yon. Kaya nga noong sinigawan siya ni
Vanessa at sinabi nitong sasama na ito kay Zian ay talaga namang nanghina ang mga
tuhod niya. Para siyang nabuhusan ng malamig na tubig. Namuo ang takot sa puso niya
na paano nga kung totohanin iyon ng asawa niya. Kakayanin niya ba?

Natigilan siya nang maramdamang kumilos si Vanessa. Ipinatong nito ang isang hita
nito sa crotch area niya. Napakunot siya ng noo. Ginawa siyang tandayan ng asawa
niya.

"Vannie...gising ka na ba?" tanong niya. Pero wala siyang narinig na kahit na anong
sagot mula rito. Kung sabagay, ang himbing ng tulog ng asawa niya. Ewan niya ba
kung bakit nagtanong pa siya e hindi naman siya magagawang sagutin nito.

"Tsk...Van ang bigat mo. Di na 'ko makahinga." reklamo niya habang tinutulak tulak
palayo si Vanessa. Ang totoo, hindi naman talaga siya nabibigatan. He's just
starting to find their positions a bit awkward. Hindi talaga siya sanay eh.
Naiilang siya kapag may sweetness sa pagitan nila. Parang hindi bagay.

Nabigla siya nang kumilos si Vannie. She pulled away, and rolled to her side.
Ngayon ay nakatalikod na sa kanya ang asawa niya. Mas naging malaya siyang
pagmasdan ito, gayong hindi siya nito nakikita. Napako ang tingin niya sa balikat
ni Vanessa na naka-benda. Hahaplusin niya sana iyon pero nagbago ang isip niya.
Baka kasi masaktan ito kapag hinawakan niya.

Napapikit nalang siya nang madiin. Hindi niya maiwasang hindi maawa. It's his damn
fault kung bakit nagka-ganon ang asawa niya. Kung bakit ito nahimatay at na-
ospital. Hindi niya naman talaga sinasadya e. Sa sobrang tindi ng selos at galit
niya noong gabing iyon, napalakas ang pagkakatulak niya kay Vanessa.

Hindi niya naman ginugustong saktan ang asawa niya. Talagang nauunahan lang siya ng
matinding galit. Parang nagdidilim ang paniningin niya at hindi siya nakakapag-isip
nang tama. Matatauhan nalang siya kapag humahagulgol na si Vanessa. That's his
weakness. His soft side. Syempre naaawa rin siya rito. Lalo na kapag umiiyak na
ito. Kaya naman kapag sobrang galit na siya, ay ibinabaling na niya ang sama ng
loob niya sa ibang bagay - sa pader, sa mesa, sa salamin. Bahala na kung anong
masuntok at matadyakan niya.

Kasalanan rin naman kasi ni Vanessa. Bakit ba kasi pilit pa rin itong nakikipag-
kita kay Zian. Nilalayo niya na nga, pero parang hindi naman nakikinig sa kanya ang
asawa niya. Kaya mas lalo siyang nagagalit. Ayaw niya kasi 'pag hindi siya
sinusunod ni Vannie. Para sa kanya, simple lang naman ang hinihiling niya. Ang
pumirmis ito sa loob ng bahay nila at lumayo sa iba, lalong lalo na sa gagong Zian
na 'yon. Pinipilit niya namang maging maayos silang mag-asawa. Kaso habang
tumatagal, parang mas lalo silang nasisirang dalawa.

Sa totoo lang, pagod na pagod na siya. Kung kaya niya lang talagang iwan si Vanessa
matagal na niyang ginawa. But there's something about her that makes him want to
stay. Pero hindi niya pa alam kung ano.

MAKALIPAS ang ilang minutong pag-iisip ay napagtanto niyang kailangan na niyang

bumangon. Baka kasi mahalata na ni Vanessa na kanina pa siya gising at ayaw lang
tumayo, at isa pa, naiihi na rin siya.

Dahan dahan siyang bumangon. Saglit siyang naupo sa gilid ng kama. Ngayon lang niya
naramdaman ang pagkirot ng mga sugat sa mukha niya, at ang sakit ng buong katawan
niya lalo na sa bandang sikmura niya. Hindi niya naiwasang hindi murahin sa utak
niya si Zian. That asshole! Nag-ipon na siya ng lakas at pilit binuhat ang sarili
patayo. Hinang hina niyang tinungo ang shower room sa silid.

Ang tumingin sa salamin ang una niyang ginawa pagka-pasok na pagka-pasok niya.
Napamura siya nang makita ang dami ng pasa sa mukha niya, pati na ang sugat sa
gilid ng labi niya. Ngayon niya lang nakita nang malapitan ang mga sugat na
kagagawan ng dati niyang kaibigan. Para tuloy nagsisisi na siya kung bakit hindi
siya lumaban. Sana pala tinuluyan niya nalang si Zian para tapos na ang problema
niya. Tsk.

Binuksan niya ang gripo at nagsimula siyang maghilamos. Pero napatigil rin siya at
itinungkod ang magkabilang kamay sa lababo nang makaramdam siya ng kirot na dulot
ng pag-agos ng malamig na tubig sa mga sugat niya. Ang hapdi. Gisingin niya nalang
kaya si Vanessa para ito nalang ang gumamot sa mga sugat niya? Gusto niya sana kaso
nauunahan nanaman siya ng ego niya. Kaya niya naman eh, hindi na niya kailangan si
Vanessa.

Tinuloy niya nalang ang paghihilamos at ininda ang kirot ng mga sugat niya. Kung
sabagay, walang wala naman ang mga iyon kumpara sa bigat ng nararamdaman niya
ngayon. Hinubad niya ang pantalon at boxers niya na tanging suot niya, at tumuloy
sa pagligo. Nanglalagkit ang buong katawan niya. Marahil dala ng sobrang kalasingan
niya kagabi.

PAGKALABAS niya ng shower room, tumambad sa kanya ang kagigising lang na si

Vanessa. Nakaupo ito sa gilid ng kama at nakaharap sa direksyon niya. Umiwas siya
ng tingin. Nakangiti kasi sa kanya ang asawa niya, ewan niya kung bakit. Ang
pagkakatanda niya, matindi ang pag-aaway nila kagabi. Kamuntik na nga silang
maghiwalay. Pero bakit nakangiti sa kanya ang asawa niya ngayon. Na para bang
walang nangyari.

"Ba't ka nakangiti? Problema mo?" iritableng puna niya. Napansin niya naman ang
pagbabago sa reaksyon ni Vanessa. Nawala ang ngiti sa labi nito kasabay ng
pagbagsak ng mga balikat nito.

Tumayo si Vanessa at patungo na sana sa shower room, pero hinigit niya ito pabalik.
"Tsk! Shit I'm talking to you! 'Wag mo nga 'kong tinatalikuran!" Ang aga aga
tumataas nanaman ang boses niya. Wala eh, ayaw na ayaw niya kapag hindi siya
pinapansin ng asawa niya.

Napayuko si Vannie at narinig niyang nagpakawala ito ng isang buntong hininga.

"Wala. Hindi mo naman naa-alala. Siguro nga nananaginip ka lang." Malungkot na
sagot nito.

"The hell! Pinagsasabi mo?!" singhal niya.

"Wala..." tipid na tugon ng asawa niya sabay bawi sa braso nito at tuluyan nang
dumiretso sa shower room. Naiwan siyang nakakunot ang noo. Hindi niya naintindihan
ang pinagsasabi ng asawa niya. Ano'ng hindi naa-alala? Tsk, napailing iling nalang
siya. Kahit kailan talaga, ang drama ng asawa niya.

Pababa na sana siya papuntang kusina nang bigla niyang marinig ang pagtunog ng
cellphone ni Vannie. Awtomatik na kumulo ang dugo niya. Fuck! 'Wag niyang sabihing
hindi pa rin tumitigil ang Zian na 'yon sa kakatawag sa asawa niya? Tangina talaga.
Mabilis pa sa alas kwatro niyang hinalungkat ang bag ni Vanessa at inilabas mula
doon ang nagri-ring na cellphone. Hindi niya na sinilip pa kung sino yung
tumatawag, basta sinagot niya nalang.

"Hello? Vannie?"

Boses ng babae. Inilayo niya ang telepono mula sa tenga niya at tiningnan kung sino
ba yung tumatawag. Akala niya si Zian. Si Leila lang pala. Nakahinga siya nang
maluwag.

"Vannie? Hello!" ulit uli ni Leila sa kabilang linya. Gusto nalang sana niyang
ibaba 'yung telepono kaso baka may importanteng sasabihin ang pinsan ng asawa niya.
Kaya sinagot niya nalang kahit na ayaw niya itong makausap.

"O?" walang ganang sagot niya.

"Oy Vannie, ikaw ba 'yan?"

Umikot pataas ang mga mata niya, halatang nababagot. "Wala siya."

"S-sino 'to? Allen?"

"Oo. Ano ba kasing kailangan mo?!" singhal niya.

"Aba himala! Buti naman at umuwi kang gago ka!" nagulat siya nang murahin siya ni
Leila sa telepono. Tangina nitong babaeng 'to ah. Ang lakas ng loob na pagsalitaan
siya ng ganon. Mumurahin niya rin sana pabalik e, kaso tinatamad siyang makipag
talo.

"Nasan si Vannie?" tanong ni Leila.

Nilipat naman niya ang tingin sa nakasarang pintuan ng shower room. Rinig niya ang
ingay ng rumaragasang tubig mula sa loob. "Wala. Naliligo. Baket ba?"

"HELLO?!" inip na sigaw niya nang wala siyang narinig na pagtugon galing kay Leila.

"Oo, nandito pa 'ko, 'wag kang sumigaw!" pabalang na sagot naman ni Leila. "Kamusta
si Van?"

Muling umikot ang mga mata niya. Seriously, magke-kwentuhan talaga sila? "She's
fine." tipid na sagot nalang niya kahit na hindi siya sigurado kung maayos na nga
talaga ang pakiramdam ng asawa niya.

"Good to hear that. Painumin mo siya ng gamot niya ah!"

Nangunot ang noo niya. Aba't ang kapal ng mukha ni Leila para utusan siya. "And why
should I take orders from you?" ma-awtoridad na tugon niya.
"Fucker! Para naman sa asawa mo 'yan! Ayaw mo ba siyang gumaling?"

Ewan niya, pero parang biglang lumambot ang puso niya. Of course I want. Huminga
siya nang malalim bago sumagot, "Anong gamot?"

"Andiyan sa side table. 'Yung kulay blue na box. 'Pag kumirot 'yung balikat niya
painumin mo siya."

Agad naman siyang lumapit sa side table at inabot ang kahon ng gamot na sinasabi ni
Leila. Binasa niya ang mga nakasulat sa labas ng kahon pero wala naman siyang
naintindihan. "Tsk, fine," he sighed. "'O, ano pa?" tanong niya.

"'Yun lang! Hoy Allen! Tangina mo 'wag kang aalis ng bahay niyo ngayon ah? 'Wag
mong iiwan pinsan ko gago ka yari ka talaga sa'kin. Ako bubugbog sa'yo taragis
ka--"

Hindi na niya pinatapos ang panenermon ni Leila. Binabaan na niya ito ng telepono.
Naririndi siya! Pinaka-ayaw niya yung mga babaeng mabunganga. Ang sakit sa tenga!
Parang hindi anak mayaman eh. Puro mura ang lumalabas sa bibig. Laking pasalamat
niya hindi ganon ang asawa niya.

Saktong paglapag niya ng cellphone sa side table ay ang pagbukas naman ng pintuan
ng shower room. Niluwa noon ang asawa niya na nakatapis lang ng tuwalya. Nanlaki
ang mga mata niya kasabay ang pag-init ng mukha niya. Bukod kasi sa iyak ni
Vanessa, isa pa sa mga kahinaan niya ay ang katawan ng asawa niya.

"M-may tumawag ba? Sino?" tanong ni Vanessa sa kanya.

Natauhan siya at napalunok. Binaling niya ang tingin sa ibang direksyon. Kailangan
niyang gawin 'yon, dahil kung hindi, baka hindi nanaman niya mapigilan ang sarili
at kung ano pang magawa niya sa bagong ligong si Vanessa.

"Pinsan mo." tipid na tugon niya.

"Si Leila? A-anong sabi?"

Binalik niya ang tingin niya sa asawa niya. Halatang nag-hihintay ito ng sagot.
Tinitigan niya ito, at ang kaninang pag-iinit ng katawan na nararamdaman niya ay
muling napalitan ng init ng ulo.

Inabot niya ang kahon ng gamot at binato iyon sa tapat ni Vanessa. "'Yan! Inumin mo
raw!" singhal niya niya sabay kuha ng sigarilyo at lighter mula sa isang drawer at
lumabas sa balcony ng silid.

UMUPO si Allen sa isang pahabang silya na gawa sa kahoy, at inis na sinuklay ang
mga kamay niya sa buhok niya.

Tsk, naiinis siya sa sarili niya. Bakit ba kasi hindi niya magawang maging
malambing sa asawa niya. Simpleng pagpapa-inom lang ng gamot hirap pa siya. Hinagis
niya pa yung gamot e pwede niya namang iabot nang maayos. Nahihirapan siya. Sa
totoo lang, hindi na niya alam kung anong gagawin niya.

Minsan gusto niyang alagaan si Vanessa, pero hindi niya alam kung pano ipapakita.
Sa tuwing titingnan niya kasi ito, wala siyang ibang nakikita kungdi ang kasalanan
ng asawa niya. Kaya nga hindi siya makatingin ng diretso kay Vannie eh. Hindi lang
dahil sa naiilang siya, kungdi dahil baka hindi nanaman siya makapag timpi at
masaktan nanaman niya ito. Pinipigilan niya naman, kaso sa tuwing nakakagawa ng
kasalanan si Vannie, kusang nagdidilim ang paningin niya, bumabalik sa kanya ang
nakaraan kaya't napag-bubuhatan niya ng kamay ang asawa.

Maybe it was already a year ago. Pero para kay Allen, parang kahapon lang nangyari
ang lahat. He can't move on. Dahil sa bawat araw na nakikita niya ang asawa niya,
bumabalik sa utak niya ang lahat. Paulit ulit siyang hinahabol ng nakaraan.
Hanggang sa panaginip niya, 'yon ang laman. Para na siyang mababaliw! Buti nga't
hindi nagigising si Vanessa 'pag na-aalimpungatan siya sa madaling araw. It haunts
him! And it kills him!

Gusto niyang maawa sa asawa niya, pero hindi niya magawa dahil pakiramdam niya, mas
nakaka-awa yung sinapit niya. He was betrayed. Okay lang yung pinagtaksilan siya ni
Zian - ang kaibigan niya ng halos limang taon. Kaya niya pang kalimutan 'yon eh.
Pero ang pagtaksilan siya ng sarili niyang asawa? That's a different story.
Natapakan ang pagkalalaki niya! Pakiramdam niya wala siyang kwentang tao dahil
naghanap ng iba ang asawa niya.

Naiiintindihan naman niya si Vanessa. She wanted to be loved. Pinag-aaralan naman

niyang mahalin si Vannie kahit na hindi pa siya totally nakaka-get over kay Lauren.
All he's asking was for Vanessa to wait. Mahirap bang gawin 'yon? Kung tutuusin,
hindi naman mahirap mahalin si Vanessa. Mabait ito at maalaga. Pero gusto ni Allen
na maging sigurado muna siya sa nararamdaman niya bago magpakita ng pagmamahal kay
Vannie. Gusto niyang kalimutan muna ang lahat sa kanila ng dati niyang kasintahan
dahil ayaw niyang masaktan at umasa si Vanessa. He fell in love, pero pakiramdam
niya huli na.

Isang gabi noon ng Disyembre, hinihintay niyang umuwi si Vanessa. Hindi niya alam
kung nasaan ito dahil hindi naman ito nagpapaalam sa kanya. Hindi rin naman niya
tinatanong ang asawa kung saan ang lakad nito, dahil para sa kanya, may personal
rin itong buhay at labas na siya doon. At isa pa, malaki ang tiwala niya sa asawa
niya. Noon.

Tandang-tanda niya pa, madaling araw na noon pero wala pa rin si Vanessa. Nakaka-
ilang tawag na siya kay Leila pero hindi rin nito alam kung nasaan si Vannie. He
decided to go to Zian's place that time para sana makipag-inuman dahil mukhang
hindi naman uuwi si Vanessa noong gabing iyon. Pero tangina. Maling-mali ang
desisyon niya. He saw it in his own eyes! Nakita niya ang asawa niya na nasa kama
ng kaibigan niya. They were both naked. Ang masakit pa, Vanessa was the one on top.

Halos madurog si Allen sa naabutan niya. Hindi niya sukat akalain na makakaramdam
siya ng ganoong klase ng sakit. Sagad! Nagdilim ang paningin niya. Lumabas ang
pagiging demonyo sa kanya. Sinugod niya si Zian at walang tigil itong pinagsasapak.
Shit he wanted to kill him! Break his bones into pieces! Basagin ang mukha nito
hanggang sa wala nang makakilala rito.

Hindi niya tinigilan ang kaibigan. Kahit ang mga sigaw ni Vanessa ay hindi niya na
naririnig. Tuluyan na siyang nawala sa sarili noong mga oras na 'yon. He would not
stop until Zian's not dead. Tangina hindi niya matanggap ang ginawa sa kanya.
Pinagka-isahan siya! Pinag mukha siyang tanga. Wala siyang kaalam alam! He trusted
his wife. He trusted his friend! Dahil lang hindi niya nagawang mahalin si Vanessa
agad agad ay ganoon na ang iginanti nito sa kanya? Hindi naman ata patas 'yon.
Basag na basag ang ego ni Allen. Hanggang ngayon. Ang babaeng nirespeto niya,
natikman rin ng iba.

Hindi niya alam kung paano sila nakauwing mag-asawa noong gabing iyon. 'Yon ang
unang beses na sinaktan niya ang asawa niya. He slapped her in the face, and then
screwed her all night. Hindi na niya alam ang ginagawa niya nong gabing 'yon.

Umapaw ang galit sa puso niya. Hindi niya na alam kung saan niya pa isisingit ang
awa at pagmamahal. Gusto niyang ipakita kay Vanessa na mas magaling siya. Mas
magaling siya kaysa kay Zian. Na kung sex lang pala ang gusto ng asawa niya, fuck
he could do better! Bumaba ang tingin niya kay Vanessa. Nawala ang respeto niya
rito. Hindi niya lubos maisip na ang isang napaka-inosenteng babae na galing sa
magandang pamilya ay kayang gumawa ng ganoon. She's nothing but a slut. A bitch. A
bed warmer.

Ilang beses na siyang nagtangkang umalis pero hindi naman niya matuloy tuloy. Kasal
kasi sila. Ayaw niyang masira lang 'yon nang ganon ganon nalang. And besides, hindi
man niya pinapahalata, espesyal na si Vanessa para sa kanya. Naging parte na ito ng
sistema niya. Pag nawala ito sa kanya, pakiramdam niya hindi na siya buo. May
kulang.

"A-allen..."

Nabalik siya sa realidad nang maramdaman ang presensiya ni Vanessa sa likuran niya.
Nilingon niya ito. Nakabihis na ito at nakasuot ng kulay rosas na kamison. Bumagay
rito ang kulay ng damit niya. Mas lalo itong pumiti. Bumaba ang tingin niya sa
bitbit nitong medicine kit.

"'Lika, gamutin natin 'yang sugat mo." pahayag ni Vanessa.

Hindi naman siya sumagot. Binalik niya lang ang tingin sa harapan sabay kuha ng
isang stick ng sigarilyo at sinindihan ito. He puffed smoke na parang wala si
Vanesssa sa paligid niya.

Napansin niya ang pagtabi sa kanya ng asawa niya pero nagkibit balikat lang siya.

"Patingin ako..." inabot ni Vanessa ang mukha niya pero tinaboy niya lang ang kamay
nito. "Tsk! Ano ba! Can't you see I'm smoking!" Inangat niya pa ang hawak niyang
sigarilyo.

"Pano ko gagamutin kung ayaw mong ipakita sa'kin?" katwiran naman ng asawa niya.
Tinapunan niya ito ng masamang tingin bago sumagot, "Sinabi ko bang gamutin mo?
Just leave! I don't want you here!" singhal niya. Uminit nanaman ang ulo niya.

Narinig niyang nagpakawala ng malalim na hininga ang asawa niya. At nagulat nalang
siya nang tumayo ito at akmang aalis nga. Pinigilan niya naman ito sa pamamagitan
ng paghawak sa kamay nito.

"Van...." he took a deep breath. "Fine! Gamutin mo." Pagsuko niya, at kasabay noon
ay ang pagtapon niya ng sigarilyo niya sa labas ng balcony. Nasayangan pa nga siya.
Hindi pa kasi nangangalahati yon.
Pinanood niya ang asawa niya habang nilalagyan nito ng gamot ang maliit na piraso
ng bulak. Hindi niya maiwasang hindi mapatingin sa mala-anghel na mukha nito.
Maganda ang asawa niya. Kahit sinong lalaki magkakagusto rito. Napaka-inosente ng
mukha nito na para bang hindi ito marunong magalit.

Nag-angat ng mukha si Vanessa at nagtama ang mga mata nila. Agad siyang umiwas ng
tingin. "Tsk, make it fast, will you!" Dinaan niya nalang sa singhal ang pagkailang
na naramdaman niya.

"A-aray!" inilag niya ang mukha niya nang dumikit ang bulak na may gamot sa isa sa
mga sugat niya. "Tangina naman, dahan dahan!" reklamo niya.

Agad naman hinipan ni Vanessa ang sugat niya, "s-sorry...'wag kang magmura." At
dinahan dahan na nito ang pagdadampi ng bulak sa mga galos niya. Magaan ang kamay
ng asawa niya kaya naman hindi na siya masyado nasaktan.

Mga ilang minuto na silang nasa ganoong akto, nagsimula na siyang mainip. Naiilang
na rin siya dahil sobrang lapit ng mga mukha nila sa isa't isa. Hindi siya makapag-
pigil. Naaakit siya sa mapupulang labi ng asawa niya. Kanina niya pa nga iyon
tinitingnan. Baka nahahalata na siya ni Vanessa. There's a part in his mind telling
him to kiss her.

"Tsk, matagal pa ba?" 'Yan ang depensa niya nang mahuli siya ni Vanessa na
nakatingin sa kanya.
"Malapit na. Ang dami mo kasing galos." mabilis na sagot naman nito.

"Sisihin mo 'yung lalake mo!" sabay ikot ng mga mata niya.

Pasimple niyang sinilip si Vanessa pero parang hindi man lang ito nag react sa
sinabi niya. Nanahimik nalang siya. Umatake nanaman ang selos niya. Dati hindi
naman siya nagseselos nang ganito 'pag may umaaligid sa asawa niya. Pero ewan niya
kung bakit ngayon, marinig lang niya na tumunog ang cellphone ni Vannie, kumukulo
na dugo niya.

"Bakit ba kasi hindi ka lumaban?" kaswal na tanong ni Vanessa.

Hindi siya nakasagot. Muliing bumalik sa utak niya ang mga pinagsasabi ni Zian sa
kanya sa parking lot. Inilabas nito sa kanya ang nakaraan nila ni Vanessa. Kung
gaano kasarap magmahal si Vannie. Kung gaano ito kalambing at kagaling mag-alaga.

Imbis na manglaban, ay parang yelong natunaw si Allen noong mga oras na 'yon.
Nilamon siya ng selos at inggit. Inggit na dapat ay siya ang nakakaramdam ng mga
bagay na 'yon at hindi si Zian. Pagod na pagod na siya sa sobrang bigat ng
nararamdaman niya. Na kahit na patayin niya si Zian ay hindi pa rin magiging sapat.
Dagdagan pa ng sinabi nitong papakasalan siya ni Vanessa kung bibigyan ito nang
pangalawang pagkakataon. Tangina! Durog na durog siya non! Hindi niya alam kung
kanino niya ibubuhos ang sama ng loob niya - kung kay Zian o sa asawa niya.

"Tapos na."

Napatingin siya sa nagsalitang si Vanessa. Huminga siya nang malalim, "buti naman."

Inilayo na niya ang mukha niya at muli siyang nagsindi ng sigarilyo. Akala niya
aalis na si Vanessa, pero hindi. Nanatili itong nakaupo sa tabi niya. Naiilang
siya, parang gusto niyang paalisin ang asawa niya.

"Allen..." makalipas ang ilang segundong katahimikan ay tinawag siya ng asawa niya.

Bumuga muna siya ng usok bago sumagot. "What?"

"U-uhm...about yester--"

"Stop." hindi niya pinatapos ang asawa niya. Alam na kasi niya kung anong sasabihin
nito. "Not now, Vanessa. I don't want to talk about it. Nakakapagod na.
Pagpahingahin mo naman ako." pahayag niya.

Wala naman na siyang narinig na kahit na ano mula kay Vannie, bukod sa sunod sunod
na paghinga nito nang malalim.

"A-Allen..." maya maya lang ay nagsalita ito ulit.

"Tsk, I SAID I DON'T WANT TO TALK ABOUT IT VANESSA!"

"No, h-hindi 'yon." malungkot na tugon nito.

Nag-angat siya ng ulo para makahinga nang maayos. "Then what?"

"Allen...

...aalis ako."

Tila nanigas siya sa kinauupuan. Napahinto siya sa paninigarilyo at gulat na

napatingin kay Vanessa. Tama ba ang pagkakarinig niya? Aalis ang asawa niya?

"A-ano?!" nauutal na tanong niya.

Pinanood niya ang asawa niyang sumandal sa upuan at bumuntong hininga, na parang
bang hirap na hirap ito sa sasabihin niya.

"Uhm...uuwi muna ako sa'min. Doon na 'ko magce-celebrate ng birthday ko. Iimbitahin
ko ang mga dati kong kaibigan. Namimiss ko na kasi sila. Tsaka, ano, gusto ko
sanang makita sila Mama."

Napayuko si Allen. Parang biglang bumigat ang pakiramdam niya. Hindi niya na nga
namalayang nahulog na pala sa sahig ang hawak niyang sigarilyo. Ewan niya, pero
nakaramdam siya ng matinding lungkot. Nasaktan siya. Bakit ganon, bakit ang dating
sa kanya parang hindi naman nagpapa-alam ang asawa niya. Parang buong buo na ang
plano nito, at hindi nito hinihingi ang pahintulot niya.

Isa pang nagpabigat ng loob niya, bakit gusto ni Vanessa na sa bahay nalang ng mga
Perez mag-diwang ng kaarawan. Ayaw ba nitong makasama siya sa birthday niya? Ang
sabi nito, iimbitahin nito ang mga dati nitong kaibigan. Does that mean na mas
gusto nitong makasama ang mga 'yon kaysa sa kanya?

Inis siyang tumayo mula sa pagkaka-upo. "Fine! Bahala ka! 'Yan naman talaga ang
gusto mo di ba?" sabi niya sa pinaka-matapang na tono ng boses niya.

Pumasok na siya sa loob at iniwan ang asawa niyang nakaupo sa balcony. Sumalampak
siya ng higa sa kama. Naiinis siya! Pakiramdam niya hindi siya naaalala ng asawa
niya. Hindi man lang nito naisip na baka may plano siya para sa nalalapit nitong
kaarawan. Mas gusto nitong makasama ang mga kaibigan nito kaysa sa kanya. Tsk!
Dumali nanaman ang pagiging seloso niya. Something's weird. Ewan niya ba, gusto
niya sa kanya lang si Vanessa. Gusto niya lahat ng oras nito para sa kanya lang.

Napansin niya ang pagdaan ni Vanessa. Pasimple niya itong sinilip habang tinutungo
nito ang pintuan palabas ng kwarto. Tangina mas lalo siyang nainis! Hindi man lang
siya pinansin ng asawa niya. Dire-diretso lang ito palabas. Hindi man lang siya
pinilit, o tinanong man lang kung payag ba siyang magdiwang ito sa mansion ng mga
Perez.

Bumangon siya at umupo sa gilid ng kama. Inis niyang ginulo ang buhok niya. Anong
problema ng asawa niya! Parang hindi na ito natatakot sa kanya. The last time he
checked, Vanessa was still his slave!

Natuon ang tingin niya sa kahon ng gamot na naka-kalat sa sahig. Biglang may kung
anong pumasok sa isip niya. Hindi niya nagugustuhan, pero gusto niyang subukan.
Tumayo siya at pinulot ang kahon ng gamot, tapos ay bumaba siya at tinungo ang
kusina.

Nakita niya si Vanessa na naghihiwa ng sibuyas. Marahil magluluto ito. Nagkibit

balikat siya at dumiretso sa fridge para kumuha ng tubig. Pagkatapos ay lumapit
siya sa asawa niya.

"T-take this." utos niya sabay lahad ng palad niyang may nakapatong na gamot. Sunod
niyang iniabot ang isang baso ng tubig.

Napaiwas siya ng tingin nang mapansin niyang tumitig sa kanya ang asawa niya.
Siguro'y nagulat ito sa inasal niya. Hindi naman ito nagsalita at inabot lang ang
gamot at tubig mula sa kanya, at ininom iyon.

Hindi na siya nag-dalawang isip pa at niyakap niya si Vanessa mula sa likuran nito
- tulad ng pinlano niya. Ramdam niyang napaiwas ang asawa niya, marahil sa
pagkabigla pero hindi niya nalang pinansin. Siniksik niya ang mukha niya sa leeg ni
Vannie. He could perfectly smell her sweet scent. Amoy baby. Mas lalo niyang
siniksik ang mukha niya.

"Van...

...I want you to spend your birthday with me." Only with me.

Several days have passed, pero hanggang ngayon ramdam na ramdam ko pa rin ang
higpit ng yakap sa akin ni Allen.
I shut my eyes tight and reminsced all the details of what I called 'the happiest
moment in my married life'. Up to now I could still feel the shiver, the warmth of
my husband's embrace. We've been married for almost two years, pero ngayon niya
lang ako niyakap ng ganoon.

Naaalala ko, literal akong nanigas noong mga oras na 'yon. Ang akala ko pa nga
nananaginip lang ako, but the electricity I felt when Allen's lips brushed my neck
told me I'm not. Napapakagat ako ng labi sa tuwing naaalala ko yung init ng hininga
niya sa leeg ko, at yung lagkit ng kamay niya habang kinukurot ang kurba ng bewang
ko. Ah shit! I was supposed to act cold starting that day, pero nabulilyaso ang
plano ko.

Hindi ko maipaliwanag 'yong sayang naramdaman ko 'non! Para akong teenager na

kinikilig dahil sa wakas napansin na rin ako ng crush ko. Kung pwede nga lang,
ayoko nang matapos ang oras na 'yon. Gusto ko ganoon nalang kame. 'Yong nakayakap
lang siya sa'kin na parang maamong bata.

"Vanessa, let's go."

Bigla akong napamulat nang tawagin ako ni Allen.

I glanced at my wrist watch. It's already 10:30 am. Mahuhuli na kame. Bumangon na
ako mula sa pagkakahiga sa sofa, at inabot ang hand bag ko na nakapatong sa center
table.

Dumiretso ako sa sasakyan namen na nakaparada sa labas ng bahay. Papasok na sana

ako sa loob ng itim na Jaguar sports car, pero napatigil ako at napatingin sa
ginagawa ng asawa ko.

"Ilang araw ba talaga tayo doon?"

Inaamin ko, may halong sarcasm sa tanong ko. Nilalagay kasi niya ang isang malaking
luggage sa loob ng compartment ng sasakyan. Nagtataka lang ako, ang sinabi niya
sa'kin tatlong araw lang kameng mawawala, pero bakit 'yong bitbit niyang maleta
parang pang isang linggo?

Yes, I granted his wish to spend my birthday with him. At bakit naman ako hihindi.
Eh 'yon lang naman talaga ang hinihintay ko. Ang ayain niya ako. At isa pa,
pagkatapos ng ginawa niya sa'kin noong araw na 'yon, matapos niya akong yakapin
nang ganon, makaka-hindi pa ba ako?
Hindi niya naman ako sinagot. Ewan ko kung hindi niya ba ako narinig, o wala
nanaman siya sa wisyo para makipag-usap.

Nagkibit balikat nalang ako at pumasok na sa loob ng sasakyan. Binuksan ko ang

bintana at sinilip ko siya sa side mirror. Abalang-abala ito sa pag-aayos ng mga
gamit sa compartment. Medyo nawe-weirdohan na nga ako. Parang ang sipag sipag niya
ngayong araw. Kalimitan, ako ang inuutusan niya 'pag dating sa pag-aayos ng mga
gamit. Pero kanina, inalok ko siya ng tulong pero tinanggihan niya 'ko.

Para siyang natataranta sa mga ginagawa niya. Ewan ko ba kung ano nanamang
tumatakbo sa isip niya. Panay rin nga ang pakikipag-usap niya sa cellphone niya.
Hindi ko alam kung sinong kausap niya, o kung tungkol saan ang pinag-uusapan nila.
Pero marahil tungkol sa trabaho. Ganon naman palagi eh.

Napabuntong hininga nalang ako sa pagka-dismaya. Pati ba naman sa araw na 'to

trabaho pa rin ang inaatupag niya. Ni hindi niya pa nga ako nagagawang batiin eh.
Kanina pa ako nag-aantay, kaso wala.

Dina-daan daanan niya nga lang ako. Minsan may itatanong lang siya, tapos tatahimik
na ulit. Imposible namang nakalimutan niya na birthday ko ngayon, eh siya ang nag-
plano ng lahat ng 'to.

"Put your seatbelt on," utos niya sa'kin nang makapasok siya sa loob ng sasakyan.

"Makakarating ba si Ellie?" pag-iba ko nang tanong sa kanya habang kinakabit ang

seatbelt ko.

"I don't know. That girl has a tight schedule." mabilis na tugon naman niya, at
pinaandar na niya ang sasakyan.

I'm talking about his younger sister, Ellie. Gusto ko sana itong makita mamaya.
Sana makarating siya. I've scheduled an intimate lunch together with my family and
Allen's sa bahay namen. 'Yon ang napag-kasunduan namen ni Allen.

I will only go out with him for a 3-day vacation to celebrate my birthday kung
papayagan niya akong ilaan ang kalahati ng araw ko kasama ang pamilya ko. Laking
gulat ko nga 'nong pumayag siya. Hindi ko inaasahan 'yon. Pero masaya ako. Kahit
'yon na ang regalo niya sa'kin, okay na.

Maluwag ang daloy ng trapiko sa EDSA dahil Sabado ngayon. Siguro wala pang isang
oras ay makakarating na kame sa Fort Bonifacio.

Paminsan-minsan ay napapasulyap ako kay Allen. As usual, hindi niya ako kinakausap
sa byahe. Seryoso lang siyang nagmamaneho - nagpapa-lipat lipat ng tingin sa mga
side mirrors at mahigpit ang pagkakahawak sa manibela.
"What are you staring at?" tanong niya sa'kin nang hindi lumilingon.

Napapansin niya palang nakatingin ako sa kanya. Umiwas nalang ako at tinuon ang mga
mata ko sa labas ng bintana ng kotse.

Umiral nanaman ang katarayan ng asawa ko. Birthday na birthday ko sinusupladahan

niya ako. Napabuntong hininga nalang ako.

Nagulat ako nang ipatong niya ang isang kamay niya sa hita ko. Medyo nakaramdam ako
ng kiliti dahil maikli ang dress na suot ko, kaya naman damang dama ko ang init ng
palad niya. Lumipat ang tingin ko sa kanya. Diretso pa rin ang tingin nito sa
kalsada.

"Vannie..." tawag niya. Hindi ako sumagot, pero hindi ko inalis ang tingin ko sa
kanya. Agad niya namang dinugtungan ang sinabi niya, "have you seen my wedding
ring?"

Matagal bago ako nakasagot. Para kasing may pumasok na kung ano sa isip ko.

"N-no. Why, you lost it?" panghuhuli ko sa kanya.

Napansin ko naman ang pagkunot ng noo niya. "I...I'm not sure. Nilapag ko lang 'yon
sa...tsk..." bigla siyang bumuntong hininga. "Nevermind. I'll just look for it."
bawi niya sabay tanggal ng kamay niya sa hita ko.

Binalik ko ang tingin ko sa labas ng bintana. Ang buong akala ko hindi na niya
mapapansin na wala sa kanya ang singsing niya.

Ang totoo, nasa akin ang wedding ring niya. Ang tagal ng nakatago sa'kin 'non pero
ewan ko ba ba't ngayon niya lang nagawang hanapin. Siguro naisip niya baka mapansin
nila Mama na hindi niya iyon suot-suot at ma-kwestyon pa siya.

Makalipas ang trenta minutos ay nakarating na kame sa tapat ng bahay namin - ng mga
Perez. Hindi agad ako bumaba ng sasakyan. Kinuha ko mula sa hand bag ko ang compact
mirror at tiningnan ko ang itsura ko kung maayos ba.

Ngayon ko nalang ulit makikita ang mga magulang ko simula noong ikasal kame ni
Allen. Kailangan maging maayos ang itsura ko. Ayaw kong mapansin ni Mama na
nangayayat ako at stressed, dahil tiyak akong mag-aalala 'yon. Baka nga pagalitan
niya pa ako. Naglagay ako ng kaunting liquid foundation sa mukha at pinahiran ko
rin ng lip gloss ang labi ko.

Natigilan ako nang mapansing pinapanood pala ako ni Allen. Tumingin ako sa
kanya."Baket?"

Umiling iling naman siya. "Bilisan mo diyan. They're waiting." anito.

Binilisan ko naman na ang pag-aayos, at binalik ang mga make-up ko sa loob ng bag
ko. Palabas na sana kame ng sasakyan nang may bigla akong maalala.

"Allen, sandali." pigil ko sa kanya.

Napabalik naman siya at halata kong nairita siya, "what?!" Inilabas ko mula sa bag
ko ang wedding ring niya at iniabot iyon sa kanya, "please wear this."

Napansin ko ang pagka-bigla sa reaksyon ng mukha niya. Maya maya lang ay kinuha na
niya ang singsing mula sa palad ko at sinuot iyon, "Akala ko ba hindi mo alam? Na
sa'yo naman pala. 'Di mo sinasabi." sermon niya pa bago tuluyang bumaba ng
sasakyan. Ilang segundo lang ay sumunod na rin ako sa kanya.

NILIBOT ng mga mata ko ang lugar kung saan ako nakatira dati. God, how I missed
this place! Ang sarap sa pakiramdam na muling makatungtong sa bahay kung saan ako
lumaki at nagkaisip.

Ang dami nang nagbago. Mas lalong gumanda ang garden ni Mama. Marahil ay naalagaan
ng husto. Dumami na ang mga nakatanim na bulaklak. Nawala na rin ang porch swing na
pinalagay ko noon sa tabi ng medium-sized pool. Siguro inilipat na nila ng pwesto
simula noong umalis ako, dahil wala namang ibang gumagamit 'non maliban sa'kin.

"Mom, they're here!"

Hindi pa kame gaanong nakakalapit sa main door, ay rinig na rinig ko na ang boses
ni Ellie. Masaya ako't nakarating siya, kahit na alam kong busy ito sa pag-aaral.

Lumabas ito mula sa loob ng bahay, bitbit ang isang paper bag at excited na excited
na tumakbo papunta sa'kin. Medyo natawa ako dahil nilagpasan niya lang ang kuya
niya, na parang hindi niya ito nakita.

Sinalubong niya ako ng isang mainit na yakap at inabot sa'kin 'yong hawak niyang
paper bag. "Happy Birthday, Ate Vannie!" masayang bati niya sa akin.

"Salamat!" sagot ko naman sa kanya, at tinanggap ko ang regalo niya.

Malapit kame ni Ellie sa isa't isa. Kasama ko ito sa Business School noon, pero
isang taon lang dahil nag-desisyon itong mag-iba ng kurso. Gusto niya kasing ituloy
ang pagpasok sa Med School. One year lang naman ang tanda ko sa kanya, pero ewan ko
kung bakit ina-ate niya pa rin ako.

Mabait si Ellie. Masayahin ito at hindi nauubusan ng maikkwento. Taliwas na taliwas

sa ugali ng kuya niya.

"Buti't nakarating ka. Wala kang pasok?" tanong ko sa kanya.

"Meron. Pero umabsent ako para lang maka-attend sa lunch party mo."

"H-ha?" Bigla akong nakaramdam ng pagkahiya. "A-ano ka ba Ellie, ba't umabsent ka

pa. S-sayang naman."

Hinampas niya ako nang marahan sa may braso, "Joke lang ate! Hindi ako umabsent"
bigla naman siyang lumapit sa bandang tenga ko at bumulong, "Ang totoo, kinulit ako
ni Kuya na pumunta ngayon."

Natigilan ako sa sinabi niya. Tumingin ako sa kaninang kinatatayuan ni Allen, pero
wala na ito. Marahil ay nauna na sa loob.

Akala ko ba hindi niya alam kung makakapunta ang kapatid niya ngayon. Tapos 'yun
pala kinulit niya ito para maka-attend. Ewan ko tuloy kung maniniwala ako sa sinabi
ni Ellie. Parang imposible. Baka niloloko lang ako nito dahil alam niyang matutuwa
akong marinig 'yon.

"Vannie! My darling!"

Nalipat ang tingin ko kay Mama na kasalukuyang palapit sa akin. Kasunod niya si
Papa, at ang mga magulang nila Allen at Ellie.
Sinalubong ko siya at niyakap nang mahigpit. Hinaplos haplos nito ang likuran ko,
"Happy Birthday my child. It's so good to see you again." At mas lalong humigpit
ang yakap niya sa'kin.

"Thank you, Ma. God, I missed you so much!" halos maiyak ako nang sabihin ko 'yon.
Miss na miss ko na talaga siya.

Magdadalawang taon ko na silang hindi nakikita. Busy rin kasi sila sa negosyo, kaya
naman madalas, si Allen lang ang nakakasama nila. Nag-merge ang Hotel & Casino
business namen, at ang Airlines nila Allen mula noong ikasal kame - as planned. Ni
hindi ko nga nagawang hawakan ang negosyo namen. They had Allen do my part.

Bumitiw na ako sa pagkakayakap at nilapitan ko naman si Papa at hinalikan ito sa

pisngi. "Hi, Pa." bati ko. Ngumiti naman ito nang matamis sa akin. "Happy Birthday,
Vanessa."

"Thanks." tipid na sagot ko.

Nakipag-beso na rin ako sa parents ni Allen.

Hindi ako gaanong malapit sa kanila, pero mabait naman sila sa'kin. Lalo na si Mrs.
Fajardo. Paminsan minsan ay pinapadalhan niya ako ng mga pabango galing France
dahil alam niyang hilig ko ang mga 'yon.

Kinamusta lang nila ako saglit, tapos ay nag-aya na ring pumasok sa loob si Mama.
Lalamig na raw kasi ang pagkain na pinahanda niya.

Dumiretso kame sa pahabang mesa na mayroong higit sa sampung silya. Umupo na kameng
lahat at nagsimulang kumain. Katapat ko si Allen. Ewan ko kung bakit hindi siya
tumabi sa'kin.

Masarap ang mga pinalutong pagkain ni Mama. Buti't hindi niya nakalimutang ihanda
ang paborito kong Kare-Kare. Namiss ko 'yon. Mas lalong sumarap ang kainan dahil
tuloy tuloy rin ang kwentuhan.

Medyo tahimik lang ako dahil wala naman akong baong kwento. Kaya madalas si Ellie
lang ang nagsasalita. Hindi talaga siya nauubusan ng kwento.

Dati rati, si Leila ang maingay 'pag may ganitong mga gathering sa pamilya. Namiss
ko tuloy bigla ang babaeng 'yon. Hindi ko na siya inimbita ngayon dahil alam kong
hindi naman ito pupunta. Hanggang ngayon kasi hindi pa rin siya nagpapakita sa
pamilya niya. Nagtatago pa rin.

Tinawagan niya lang ako kanina para batiin. Gusto nga sanang makipag-kita, pero
sinabi kong may lakad kameng mag-asawa. Inasar pa nga ako ng bruha. Ang bilis ko
raw bumigay.

"By the way, how are you Vanessa? Kamusta kayo ni Allen?" Napatigil ako nang bigla
akong tanungin ni Papa.

Nilunok ko muna ang pagkain na nasa bibig ko, at uminom ng tubig bago sumagot. "O-
okay naman po."

"Good. Hindi ka naman siguro sinasaktan o pinapaiyak ni Allen, ano?"

I was stunned for a moment. Napatingin ako kay Allen. At saktong nakatingin rin
siya sa'kin. Pero agad rin siyang nagbaba ng tingin. I cleared my throat and closed
my eyes for a while, "Uhm...h-hindi po."

Binalik ko ang tingin ko sa asawa ko. Salubong ang mga kilay nito. At hindi ako
sigurado, pero parang batid ko ang lungkot sa mga mata niya. Bumaba ang tingin ko
sa plato niya. Pinaglalaruan niya lang ng tinidor ang salad niya. Hindi siya
kumakain.

Walang kaalam alam ang mga pamilya namen sa problema naming mag-asawa.

Kahit papano ay malaki ang utang na loob ko kay Allen. Hindi niya ako sinira sa
pamilya ko at sa pamilya niya. He kept silent at hindi niya nilabas ang ginawa kong
pagtataksil at pakikipag relasyon sa iba.

'Pag nalaman nila Mama 'yon, hindi ko alam kung ano'ng mangyayari sa'kin. Kaya't
laking pasasalamat ko noon kay Allen dahil inisip niya pa rin ang kalagayan ko
kahit na nasaktan ko siya ng sobra sobra. I know deep inside him, he's a good man.
Kaya ko nga siya mahal.

ILANG oras lang kameng lumagi sa bahay, at nagpaalam na rin kame para umalis.

Ayaw pa ngang pumayag nila Mama dahil gusto pa raw nila kameng maka-kwentuhan, pero
nagsalita na si Allen na kailangan na naming umalis dahil may pupuntahan pa kame.
Eh wala na rin naman silang magagawa dahil nasabi ko ngang after lunch ay hawak na
ng asawa ko ang oras ko.
"Saan ba talaga tayo pupunta?" tanong ko kay Allen habang pinapanood ko ang
magagandang mga tanawin na nadadaanan namen.

Hanggang ngayon kasi hindi ko pa rin alam kung saan kame mag-babakasyon.

"Basta. 'Wag ka ngang tanong ng tanong." At umatake nanaman ang pagiging iritable
niya. Ang ikli talaga ng pasensya. Agad niya naman dinugtungan ang sinabi niya.
"Matulog ka muna. Malayo pa tayo."

Sinandal ko ang ulo ko sa bintana ng sasakyan. Parang nakakaramdam na nga rin ako
ng antok. Ang dami ko kasing nakain kanina. Busog na busog ako.

"Allen, nakita mo ba 'yong regalo sa'kin ni Ellie? Pwede ko bang suotin 'yon?"
tanong ko. Hindi ko alam kung nilingon niya ba ako. Hindi ko nakita dahil nakapikit
ako.

Maya maya lang ay sumagot siya, "Ikaw bahala."

"Kasya kaya 'yon sa'kin? Pumayat na kasi ako eh. Baka hindi na alam ni Ellie ang
sukat ko."

"I don't know. Just try it when we get there." seryoso ang boses niya.

"Allen..." pagtawag ko ulit sa kanya.

"Tsk! Ano ba?!"

"Thank you nga pala." Bulong ko, pero sapat lang para marinig niya.

Bahagya kong idinilat ang mga mata ko, at sinilip ko siya. Nakatingin siya sa'kin
na parang takang-taka. Buti nalang medyo trafik at nakatigil ang sasakyan, kung
hindi baka naka-bangga na kame.

Pinikit ko na ulit ang mga mata ko. "Thank you kasi hindi mo sinabi sa kanila ang
ginawa ko. Baka mapatay ako ni Papa 'pag nalaman niya."
Matagal tagal bago ito nakasagot. "You don't have to say thanks. Of course hindi
kita ila-laglag. You're my wife." Napangiti ako sa sarili ko. He really cares.

"Vanessa, we're here."

Nagising ako nang maramdaman kong may tumatapik sa balikat ko. Hindi ko namalayang
nakatulog na pala ako sa byahe. Pilit kong idinilat ang inaantok ko pang mga mata,
"Nasan tayo?"

"Subic. Sa rest house." mabilis na sagot naman niya.

Napaayos ako nang pagkakaupo, at sumilip sa labas ng bintana ng kotse.

Tanaw na tanaw ko ang asul na dagat sa may di kalayuan. Sa sobrang galak ko, dali
dali akong lumabas ng sasakyan at halos patakbo kong tinungo ang dalampasigan.

Dito ba kame mag-babakasyon ni Allen? What a lovely place - more like a paradise.

Tahimik dahil walang katao-tao. Mas lalo pang gumanda ang tanawin dahil sa sunset.
Unti-unting nagiging kulay kahel ang buong kalangitan. Gusto ko pa sanang hintayin
ang tuluyang paglubog ng araw kaso tinawag na ako ni Allen.

Pinagmasdan ko muna ulit saglit ang dagat, pagkatapos ay sumunod na rin ako sa
kanya. Tinanggal ko pa nga ang suot kong sandals dahil nahihirapan akong maglakad
sa puti, at pinong pino na buhangin.

Pumasok kame sa loob ng isang two-storey house na may pagka-modern ang pagkaka-
disenyo. Halos gawa sa glass ang buong bahay kaya naman kitang kita ang mga nag-
gagandahang furnitures sa loob.

Sinalubong kame ng dalawang babae. Isang nasa mga late 40s siguro, at isang dalaga
- na sa tingin ko'y mga caretakers nitong bahay.

Ngumiti ako sa kanila nang batiin nila kame, tapos ay dumiretso na ako sa loob para
pagmasdan ang buong bahay. Pati sa loob, ay maganda ang pagkakagawa. May dalawang
kwarto sa itaas at isa sa ibaba. Alam kong maraming beach houses ang pamilya ni
Allen. Pero kahit kailan ay hindi pa ako nakapunta sa mga 'yon. Eto ang unang beach
house nila na napuntahan ko.

Napatigil ako at natulala nang marating ko ang dining area. Gusto ko sanang kusutin
ang mga mata ko para makasigurong totoo nga ang nakikita ko.
Ang daming nakahandang pagkain sa mesa! May bote pa nga ng white wine. Pero mas
napansin ko ang hugis puso na cake na nasa gitna.

Lumapit ako para mabasa ko nang maayos 'yung nakasulat sa cake.

'Happy Birthday'.

Napatakip ako sa bibig ko.

Tiningnan ko nang maigi ang cake na nakahain sa mesa. And I know I wasn't dreaming.
Parang gusto kong tumalon sa sobrang tuwa! Nag-abala pa siya para lang ipaghanda
ako ng ganito.

Okay na nga sa akin na pinayagan niya akong dumalaw kila Mama, pero 'yung mag-
effort pa siya para dalhin ako dito sa beach house nila at ipahanda niya ang ganito
karaming pagkain na akala mo'y isang buong pamilya ang kakain - God, this is too
much!

Nilingon ko si Allen sa may likuran ko.

Abalang-abala pa rin ito sa pakikipag-usap doon sa dalawang babae. Siguro'y may

iniuutos siya. Binalik ko na lang ulit ang tingin ko sa cake. Mukhang masarap kaya
pinahid ko ang daliri ko sa icing at tinikman. Sakto lang ang tamis. Alam ni Allen
na hindi ako mahilig sa matamis.

Natigilan ako nang biglang may yumakap sa'kin mula sa likuran ko. Mukhang nawiwili
na siyang yakapin ako nang ganito. Bigla tuloy nag-init ang mga pisngi ko.

"P-para sa'kin ba lahat ng 'to?" tanong ko sa kanya, kahit na nahihirapan akong

magsalita dahil pinipigilan ko ang pag ngiti ko.

I heard him cleared his throat tapos mas lalong humigpit ang yakap niya sa'kin.
Ramdam ko nanaman ang paghinga niya sa leeg ko.

"Y-yes. Nagustuhan mo ba?"

Tumango nalang ako dahil hindi ko na talaga kayang magsalita, ayaw papigil ng ngiti
ko. Baka mapatili ako ng wala sa oras. Para nanaman akong teenager na kinikilig.
"I want to hear your answer." saad naman nito.

Kaya sumagot ako ng "Yes" at hinaplos ko ang mga braso niya na nakapulupot sa
bewang ko.

Sino ba naman ang hindi magugustuhan ang ginawa niya? Hindi ko inakalang gagawin
niya 'to. Sa tipo ni Allen, ang inaasahan kong regalo ay sigaw at sermon. But
this...oh god...this is just really surprising!

"Good." anito. "Now, come here."

Bumitiw siya sa pagkakayakap at inalalayan niya ako papunta sa tapat ng malaking

vanity mirror. Mula sa reflection ng salamin, ay nakita ko siya na may dinukot
galing sa bulsa ng pantalon niya.

Napatigil ako sa paghinga nang ilabas niya mula sa kahon ang isang kwintas at
isinuot niya iyon sa leeg ko. Kitang-kita ko sa repleksyon sa salamin ang panlalaki
ng mga mata ko sa ginawa niya. Binaba ko ang tingin ko sa nakasabit na pendant sa
kwintas.

Isang parisukat na bato na kulay asul, which I think is Sapphire - my birthstone.

Muli niya akong niyakap mula sa likuran ko, at nakaramdam ako ng kiliti nang
dumikit ang bibig niya sa tenga ko.

"Happy Birthday, Vanessa." he whispered in a husky voice.

Napapikit ako nang madiin. Ang lakas ng tibok ng puso ko, parang naririnig ko na
nga. Shit, paano niya nagawang pasayahin ako nang ganito. Hindi ko na napigilan.

Humarap ako sa kanya, at niyakap ko siya nang pagka-higpit higpit. Gusto kong
maiyak sa sobrang tuwa! Parang bigla kong nakalimutan ang mga pinag-daanan naming
dalawa. Ang mga pananakit at bulyaw niya sa'kin. Okay lang pala na hindi niya ako
nagawang batiin kanina. Bawing-bawi naman siya. This is my happiest birthday ever.

Hinigpitan ko ang yakap ko sa kanya, "Thank you, Allen! Thank you!" At hindi ko
namalayang may tumulo na palang luha mula sa kanang mata ko. Tears of joy.

Niyakap niya rin ako pabalik, kaya naman mas naramdaman ko ang init ng dibdib niya.
Malapad ang katawan ng asawa ko, pakiramdam ko tuloy ang liit liit ko. Marahan
niyang hinaplos ang buhok ko, at naramdaman ko ang pagdampi ng labi niya sa ulo ko.
Simpleng halik lang 'yon, pero nagdala 'yon ng kakaibang init sa mukha ko.

"A-are you happy?" tanong niya.

Alam kong nakadikit pa rin ang labi niya sa ulonan ko dahil nararamdaman ko pa rin
ang init ng hininga niya. "Yes. Very happy." sagot ko habang nakaguhit ang malapad
na ngiti sa mga labi ko.

"Uhm, may isa pa. Let's go upstairs." seryosong saad niya.

Bumitiw ako sa pagkakayakap sa kanya.

Tiningnan ko siya sa mukha, pero umiwas siya ng tingin sa'kin. Ano raw, may isa pa?
Hindi pa nga ako masyado nakaka-move on sa ginawa niya, tapos meron pang isa?

SABAY kaming umakyat sa itaas. Pinauna niya akong pumasok sa isa sa mga kwarto, na
sa tingin ko ay ang master bedroom.

Agad na nilibot ng mga mata ko ang kabuuan ng silid. Hinahanap ko 'yong isa niya
pang regalo, pero wala naman akong nakita. Ano ba 'yong sinasabi niyang 'may isa
pa'?

Dumiretso na ako sa loob at umupo sa gilid ng kama.

Maya maya lang pumasok na rin si Allen. Sinundan ko siya ng tingin habang papunta
siya sa mga full glass window at hinila niya pasara ang mga puting draperies.
Madilim naman na sa labas, pero ewan ko kung bakit kailangan niya pang isara ang
mga kurtina. Mas gusto ko sanang nakabukas ang mga 'yon, dahil kahit papano'y tanaw
ko ang dalampasigan.

Nilipat ko ang tingin ko sa suot kong kwintas. Hinawakan ko 'yung pendant. It's
gorgeous. Ito ang unang beses na binigyan ako ni Allen ng regalo. Hindi ako mahilig
sa alahas. But Allen's gift is an exception. Palagi ko itong susuotin, at hindi ako
magsasawa.

"Do you like it?"

"Yes. So much." sagot ko kay Allen na kasalukuyan ng nakaupo sa tabi ko.

Sinilip ko siya, at saka ko lang napansin na wala na pala siyang suot na pang-
itaas.

Umakyat ang kuryente sa mga pisngi ko. Kitang kita ko ang magandang katawan ng
asawa ko. His body is close to perfection. Hindi ko nga maiwasang hindi mapatingin
sa dibdib at sa abs niya. Shit, hindi ko nagugustuhan ang pumapasok sa isip ko.

"Uhm, a-are you hungry? Ihahanda ko na ang mga plato sa baba." pag-iba ko sa
usapan. Tumayo na ako mula sa pagkakaupo sa kama para sana makaiwas sa posibleng
mangyari. Pero nakaka-ilang hakbang palang ako palayo ay bigla niyang hinila ang
kamay ko.

Impit akong napatili dahil napaupo ako sa kandungan niya. Pinulupot niya ang mga
braso niya sa bewang ko, at nilapit niya ako sa kanya para siguro hindi ako
makatayo. Then I felt something hard sa ilalim ng pang-upo ko.

Shit, Allen! Ngayon talaga? Birthday na birthday ko. Pinagdadasal ko na sana

nagkakamali lang ako ng iniisip, pero hindi eh. Pinahiwatig niyang tama ako.

Hinawi niya ang buhok ko, at naramdaman ko na ang pagdikit ng labi niya sa batok
ko. Napasinghap ako. Lalo na nang magsimulang gumalaw ang bibig niya papunta sa
gilid ng leeg ko. Pinaliguan niya ako ng halik sa palibot ng leeg ko. Paminsan-
minsan ay kinakagat niya pa ako.

"Oh God, A-allen!"

Inabot ng isang kamay ko ang buhok niya, at hindi ko na namalayang sinasabunutan ko

na pala siya. Gustong gusto ko yung pakiramdam ng ginagawa niya sa'kin. It feels so
good! Para akong nakikiliti na ewan.

Binaba niya ang isang strap ng dress ko, at kasabay noon ay ang pagbaba rin ng mga
halik niya sa balikat ko. Ang isa niya namang kamay ay naglakbay sa dibdib ko. He
caressed my breast, na parang batang nanggi-gigil.

I bit my lower lip to somehow stop myself from groaning. Parati naman naming 'tong
ginagawa, pero bakit parang first time pa rin ang pakiramdam.

Hindi ko na kaya! Hinarap ko ang mukha ko sa kanya at nagtagpo ang mga labi namen.
Pinulupot ko ang mga braso ko sa leeg niya. He deepened my kisses. Parang mabubura
na ang bibig ko sa diin ng pagkakahalik niya. Parang ngayon lang kame nagkita.
Sabik na sabik siya.

Mukhang hindi niya na rin kayang pigilan ang sarili niya. Tuluyan na niyang hinila
pababa ang suot kong bistida. Then he expertly unhooked my brassiere. He cupped my
breasts once more, before he kissed them.

Napahigpit ang kapit ko sa buhok niya. Why is he so good at this! Nagpapalit-palit

ang bibig niya at ang kamay niya sa dibdib ko. Nagulat ako nang bigla siyang
tumigil. Shit, bakit siya nangbibitin!

Inalalayan niya ako paupo sa gilid ng kama. Tapos tumayo siya sa harapan ko.
Tarantang taranta niyang inu-unbuckle ang sinturon ng pantalon niya. Kaya't
hinawakan ko ang mga kamay niya para pakalmahin siya. "Sshh, hey hey, easy."

" Shit! I...I can't take it anymore. Please, Vanessa."

Ewan ko kung matatawa ba ako dahil nagmama-kaawa siya. Inangat ko ang mukha ko para
silipin siya.

Namumula na siya, lalo na ang tenga niya! Parang ngayon ko lang ata siya nakitang
ganito kasabik. Napangiti ako sa sarili ako.

As you wish, my master.

I continued unbuckling his belt, then I pulled down his pants a bit.

I heard his soft moans when my hand finally reached his manhood. I started stroking
up and down the length of his shaft. Slowly at first, then I went faster as his
groans get louder.

He grabbed the back of my head and he pulled me closer to his.

"Fck I can't wait, Van. I want you!"

I know what he wanted me to do. I wanna do it too! Naunahan niya lang ako.

So I held his waist, then I started kissing his love muscle. My husband is big.
Kahit na anong gawin ko, hindi talaga magkasya sa'kin. Magkabilang kamay na niya
ang nakahawak sa ulo ko. He's guiding my head as he goes in and out of my mouth.

Allen is literally hot. His soft groans before became wilder now. And my god that
turns me on, so I went faster.......and faster.....and FASTER!

"Aah! God damn it, Vanessa!" Humigpit ang pagkakasabunot niya sa buhok ko.
When I felt he's already near his climax, ay biglang may kumatok sa pintuan ng
kwarto. SHIT NAMAN!

"Sir Allen?"

Sa sobrang gulat ay naitulak ako ng asawa ko palayo.

Tumalikod ito mula sa'kin at hindi na siya magkanda-ugaga sa pagsasara sa zipper ng

pantalon niya. I could even hear him cussing. Sorry naman, hindi ko naman kasalanan
na mabitin siya.

Na-realize kong nakababa nga rin pala ang damit ko. Kaya dali dali rin akong
nagtungo sa loob ng banyo para magtago.

Sumandal ako sa malamig na pader, at sinapo ang dibdib ko. Parang nakikipag-
karerahan ang tibok ng puso ko. Ang bilis! Kinabahan kasi ako. Akala ko may makaka-
kita sa'min. Mabuti nalang mabilis kumilos ang asawa ko. Nakapag-bihis agad siya.
Hindi ko maiwasang hindi matawa sa nangyari sa'min.

Lumapit ako sa salamin at muli kong tinitigan 'yong kwintas na binigay sa'kin ni
Allen. Ang ganda pala talaga.

Ngayon ko lang nakita nang malapitan. Kailan niya kaya binili 'to? Parang wala
naman akong napansin na may inuwi siyang ganito. Ang galing niya palang magtago, at
manorpresa. Parang ayaw ko na atang matapos ang araw na 'to. Ang saya saya ko.

Napatili ako nang biglang bumukas ang pintuan ng banyo. Niluwa noon ang asawa ko.
Ang sama ng tingin niya sa'kin.

Napaatras ako at napasandal sa sink. Galit nanaman siya? Bakit? Ano nanamang ginawa
ko? Bigla kong naalala 'yong cellphone ko. Kanina ko pa naririnig na tumutunog 'yon
eh. Baka mamaya nakita ni Allen na may ibang tumatawag sa'kin. God, patay nanaman
ako nito.

Lumapit ito sa'kin, magkasalubong ang mga kilay. Nagsimula akong makaramdam ng
takot. Lalo na nang higitin niya ang braso ko.

"A-aray, Allen! Nasasaktan ako! B-bakit ba?" tanong ko sa kanya.

Nilapit niya naman ang mukha niya sa bandang tenga ko, at gigil siyang bumulong.
"BINITIN MO 'KO!"
Ewan ko kung matatawa ako o ano. Ako talaga ang nangbitin? Bakit hindi niya sisihin
'yong care taker nitong bahay. Eh yun naman talaga ang naging sagabal sa'min.

Binawi ko ang braso ko, at palabas na sana ako ng banyo pero hinigit niya ako sa
bewang at niyakap niya nanaman ako mula sa likuran.

"Where do you think you're going?" tanong niya habang nakasiksik ang mukha niya sa
leeg ko.

"Uhm, sa baba. Kain na tayo. Nagugutom na ako." kaswal na sagot ko naman.

"Ano, tatakasan mo 'ko?" bigla niya akong inikot paharap sa kanya. Nakita ko
nanaman tuloy ang magkasalubong na mga kilay niya. "I won't let you, Vanessa!
Binitin mo 'ko. Ituloy naten!" Hinawakan niya ang magkabilang pisngi ko at inangkin
niya ang mga labi ko.

Knowing my husband, makakahindi ba ako?

Hindi ko alam kung gaano katagal ko nang tinitingnan ang sarili ko sa salamin sa
loob ng shower room.

I'm still wearing the necklace my husband gave me. Pagka-gising ko nga kanina, ito
agad ang una kong kinapa. I wanted to make sure I wasn't dreaming. Na totoo lahat
ng mga nangyari kahapon.

Ang buong akala ko nga hindi ako makakatulog kagabi dahil buhay na buhay pa rin sa
utak ko ang mga nangyari. Pero nagkamali ako, nakatulog ako nang hindi ko
namamalayan. Paano naman kasi, pinagod ako ni Allen kaya bumagsak ang katawan ko.

That man is a beast in bed. Naka-ilang beses nga ba kame kagabi. Hindi ko na
maalala. Ayaw niya 'kong bitiwan. I kept on telling him I'm tired and I wanna go to
rest, at masakit na talaga, but he just can't get enough of me. At ewan ko ba't
parang tinraydor din ako ng katawan ko. Binigay ko rin naman ang sarili ko. I dont
know, pero kapag sinimulan na niya parang hirap na rin akong tumigil.

Hinubad ko na ang kamison ko at binuksan ang shower. Nakaramdam ako ng kaunting

kirot nang daluyan ng malamig na tubig ang pagitan ng mga hita ko. Parang
sinusunog, ang sakit! Hindi ko alam kung nasugatan na ba ako, but I feel sore down
there.

Si Allen naman kasi, halos ihampas na niya ang sarili niya sa'kin kagabi. Kulang
nalang masira 'yong kama. Ang sakit rin tuloy ng balakang ko at nanghihina ang mga
hita ko. Ewan ko kung kakayanin ko pang makatabi siya ulit mamayang gabi. Eh hindi
ko naman pwedeng sabihin na sa ibang kwarto nalang ako matutulog, dahil sigurado
ako magwawala nanaman 'yon.

Though hindi na siya masyadong ganoon ngayon. Hindi na siya madalas sumisigaw at
nagagalit, at naco-control niya na rin ang init ng ulo niya. Nagtataka nga ako.
Nakakapanibago - I guess that's the right term. He's different now. As in really
different. Pati nga 'yong mga ginawa niya kahapon, hanggang ngayon hindi ko pa rin
mapaniwalaan.

Parang malayo sa katotohanan. Hanggang kaninang umaga iniisip ko kung panaginip

lang ba. Baka kasi sa sobrang pagnanais ko na maging maayos ang relasyon naming
mag-asawa, eh napapag-palit ko na ang realidad at ang panaginip.

Kinapa ko ulit ang kwintas ko. Yesterday was the best birthday I ever had. Hindi ko
maitatangging napasaya talaga ako ng asawa ko. At hinding-hindi ko makakalimutan
lahat ng mga ginawa niya. Akala ko hindi na darating ang pagkakataong 'to. Ang
maramdaman ang mga yakap niya nang paulit-ulit, ang marinig ang 'please' niya while
we're doing THAT thing, at ang ngumiti ng abot tenga dahil lang sa mga salitang
"Happy Birthday, Vanessa".

Inangat ko ang ulo ko at hinayaang umagos ang tubig sa mukha ko, pababa sa katawan
ko. God, ang sarap talaga sa pakiramdam sa tuwing naaalala ko lahat ng nangyari.
Posible pala ito - ang mas lalong mahulog sa isang tao kahit paulit-ulit niya pa
'kong nasaktan.

Napatili ako nang biglang bumukas ang pintuan ng shower room. Kasabay 'non ay ang
pagpasok ni Allen sa loob. Shit! Ang tanga ko! Bakit ba kasi nakalimutan kong i-
lock 'yong pinto, eh alam ko namang may ugali ang asawa ko na basta basta nalang
pumapasok at sumasabay sa pagligo ko.

"M-matatapos na 'ko. Hintayin mo nalang ako sa labas." Pag-sisinungaling ko, dahil

ang totoo hindi pa ako nagsisimula.

Ni hindi pa nga ako nakakapag-shampoo. Pero parang hindi niya naman ako narinig.

Hinubad niya ang boxers niya - na siyang tanging suot niya - at lumapit siya sa
direksyon ko na parang isang modelong rumarampa.

Napaatras pa ako nang banggain niya 'ko para agawan sa shower. Sumimple ako ng
irap. Ako nauna dito, ako pa naagawan. Napabuntong hininga nalang ako. Ewan ko ba
kung bakit kailangan dito pa siya maliligo, eh alam ko may bakanteng shower room
naman sa ibaba.
Hindi naman sa ayaw ko siyang makasabay maligo, sanay naman ako dahil naka-ugalian
niya na 'yon. Kaso baka kasi kung ano nanamang gawin niya sa'kin. Hindi pa nga ako
nakakapag-pahinga nang maayos. Ako na lang ang lilipat ng shower room. Para naman
makaligo ako nang matino.

Inabot ko ang towel ko na nakasabit sa gilid at palabas na sana, pero biglang

humarang si Allen sa pinto. Nabitawan ko tuloy 'yong tuwalya sa pagka-gulat ko!

"San ka pupunta?" matapang ang pagkaka-tanong niya.

"Uhm...ano...t-tapos na 'ko." And I lied again.

Eh kasi naman, 'pag sinabi kong lilipat ako ng banyo, baka makatikim nanaman ako.

"No you're not, Vanessa" Nagsalubong ang mga kilay ko sa sinabi niya. Agad niya
namang dinugtungan 'yon, "maliligo ka ulit."

W-What?! Hindi ko na nagawang magsalita pa dahil bigla na niya akong hinila papunta
sa shower. Hirap akong magtaas ng tingin para makita siya dahil pinapasukan ng
tubig ang mga mata ko.

Ang akala ko nga maliligo lang kame, pero mukhang mali ata ako. Hinigit niya ang
katawan ko palapit sa kanya. Hinarang ko nga ang mga kamay ko sa dibdib niya para
hindi kame tuluyang magka-dikit, pero tinanggal niya lang ang mga 'yon at inilipat
sa leeg niya.

Then he pulled my waist more closer to him. Shit! Now I feel his throbbing manhood
on my core! Napasinghap ako. God ano 'to, bakit pakiramdam ko tatraydorin nanaman
ako ng katawan ko. Really, Vanessa? Ganito kaaga?

He clenched my jaw with his left hand, while the other pulled my wet hair up.

Napakagat ako ng labi nang halikan niya ang ibaba ng tenga ko, down to my
neck...then to my collarbone.

"Oh god, Allen.. no stop please..." Damn, paano ko nagawang sabihing tumigil siya,
eh alam ko naman sa sarili kong gusto ko rin 'to.

Inangat niya ang mukha niya at ang labi ko naman ang tinarget niya.

Sinubukan kong iiwas ang mukha ko. Patuloy pa rin kasi ang pag-agos ng tubig mula
sa shower, at hindi na ako makahinga. Pero hinawakan niya lang ang magkabilang
pisngi ko, which means wala na akong kawala.
His kisses became wilder...and hotter. Pakiramdam ko nga anytime bibigay na ang mga
tuhod ko. Mukhang napansin niya naman 'yon, dahil marahan niya akong tinulak
paatras hanggang sa maramdaman ko na ang malamig na pader sa likuran ko.

Nagkaron na 'ko ng pagkakataong tingnan siya. His eyes are filled with so much
desire! Jusko ano bang nangyayari sa kanya? Hindi ba siya napapagod? Kagabi pa siya
ah.

Nilakbay ng kamay niya ang buo kong katawan, until he reached my soft spot. I let
out a soft groan when he expertly slid a finger inside me.

Napasabunot ako sa buhok niya. Damn it, wala man lang pasabi? Hindi ko alam kung
anong mararamdaman ko. Naguguluhan ako! Nasasaktan ako as I'm still sore, pero
hindi ko naman siya magawang patigilin.

Hinawi niya ang basang buhok ko na nakadikit sa pisngi ko, at inipit 'yon sa likod
ng tenga ko, tapos naramdaman ko na lang ang mainit na hininga niya sa gilid ng
mukha ko.

"Do you want me inside you, Vanessa?" he whispered using his husky voice, dahilan
para tumindig ang mga balahibo ko.

Shit naman, kailangan ko ba talagang sagutin 'yon!

"A-allen..." I murmured.

"Yes or no?" inip na tanong niya.

Isa sa mga ayaw niya ay 'yong pinag-hihintay siya. Yumuko nalang ako, at wala sa
sariling tumango-tango. Shit, at pumapayag talaga ako?

"I wanna hear it Vanessa. Say it!" Napapikit ako nang madiin.

God Allen! Bakit mo 'ko pinapahirapan ng ganito! Nahihiya akong um-oo, hindi niya
ba mahalata 'yon.

He then slid another finger. Napaliyad ako sa kakaibang naramdaman ko! Shit, I
can't take this anymore! "Y-yes Allen! P-please! I...I want you!" Pagsuko ko.
Pakiramdam ko namumula na ang mga pisngi ko sa sobrang pagka-hiya.
"Say it again."

"I want you...inside me...please!"

Then I saw his lips form a grin.

NAGISING ako nang makaramdam ako ng gutom.

Naalala ko hindi pa nga pala ako nag-aalmusal, at kaunti lang din ang nakain ko
kagabi. Patayo na sana ako ng kama, pero napabalik rin ulit ako sa pagkakahiga.
Hindi ko kaya.

Tumagilid ako at niyakap ko ang mga tuhod ko. Halos maiyak na ako sa sobrang sakit
ng pagitan ng mga hita ko. I'm sure this time nasugatan na talaga ako.

Narinig kong bumukas ang pinto ng kwarto. Marahil ay si Allen 'yong pumasok.
Imposible namang isa sa mga caretakers dahil pina-alis muna sila ni Allen kagabi.

Gumalaw ang kama at naramdaman ko nalang ang kamay ng asawa ko na humaplos sa braso
ko. "Vannie...ano'ng masakit?"

Mula sa pagkaka-pikit ay nanlaki ang mga mata ko.

A'no'ng masakit?

Tinatanong niya kung ano'ng masakit sa'kin? Sa halos dalawang taon namen bilang
mag-asawa, ngayon lang ata siya nagtanong kung may masakit ba sa'kin. Muli akong
pumikit at napangiti sa sarili ko. Umiling-iling ako bilang sagot sa tanong niya.

Tinanggal niya ang pagkaka-hawak niya at naramdaman kong humiga siya sa tabi ko.
Wala na akong narinig na salita galing sa kanya, at hindi ko na rin siya
nararamdamang kumikilos.

Kaya naman bahagya akong lumingon sa likuran ko para silipin siya. Nakatulala ito
sa kisame. Parang ang lalim lalim ng iniisip niya.
Inayos ko ang kumot na naka-balot sa'kin, tapos umikot ako paharap sa kanya at
niyakap ko siya. Ipinatong ko pa ang isang kong hita sa bewang niya, tulad ng
parati kong ginagawa kapag natutulog siya at walang kamalay-malay.

Hindi niya naman tinanggal ang braso ko, kaya mas lalo kong hinigpitan ang
pagkakayakap ko sa kanya. Pagkakataon ko na 'to. Mukhang hindi naman siya tatanggi.
Siniksik ko ang mukha ko sa hubad niyang dibdib. I breathed in the musky scent of
his favorite shower gel.

My fingertips then played on his upper body. I traced the curve of his firm chest,
sliding down over the mounds of his smooth abs.

"Vanessa..."

Napahinto ako sa ginagawa ko.

Inangat ko ang mukha ko para makita siya. Nakatitig pa rin ito sa kisame. "Hmm?"

Nagbaba ito ng tingin sa akin, pero umiwas rin kaagad. Matagal tagal rin bago niya
nasundan ang sinabi niya. "Natatakot ka ba sa'kin?"

Medyo nagitla ako sa tanong niya. Kalmado naman ang pagkakasabi niya, pero bakit
pakiramdam ko ang dami daming tumatakbo sa isip niya.

Hindi ko nagawang sumagot. Hindi ko kasi alam kung ano'ng gagamiting salita - 'yong
hindi niya ikaka-galit. Yumuko nalang ulit ako at bumalik sa pagkakahiga sa dibdib
niya.

"Tsk Van, sagutin mo 'ko." At dumali nanaman ang pagiging mainipin niya.

Pumikit ako nang madiin bago tumango tango. "Sino ba namang hindi? Nakakatakot ka
kapag lasing ka. Lalo na kapag sumisigaw ka, at kapag...sinasaktan mo 'ko." amin
ko, halos pumiyok pa nga ako 'nong sabihin ko 'yong mga huling salita.

Rinig na rinig ko naman ang pag buntong hininga niya dahil nakapatong ang ulo ko sa
dibdib niya.

Then I felt his fingertips combing my hair. Ang sarap sa pakiramdam ng ginagawa
niya. Feeling ko safe ako, at hindi niya ako sasaktan.
Mas lalo akong lumingkis sa kanya. Pero ilang saglit lang ay niluwagan rin niya ang
pagkakayakap ko. "Tsk not too tight Van, I can't breathe." reklamo pa nito.

Ang taray! Bumitiw ako at umikot patalikod sa kanya.

Maya maya lang ay naramdaman ko nanaman ang pagyakap niya mula sa likod ko. Gusto
ko kapag niyayakap niya ako ng ganito. I feel loved. Though medyo naninibago ako.
Hindi naman kasi talaga ako sanay na nilalambing niya 'ko. But that doesn't mean I
don't like it. Syempre gusto ko. Ang tagal ko kayang hinintay 'to.

I just want to clear things up. Baka kasi ako lang pala ang nag-iisip ng ganito.

Hinaplos ko muna ang braso niya na nakayakap sa bewang, bago ako umikot paharap sa
kanya. Magkatapat na kame, kaya naman nagkaron na 'ko ng pagkakataon na tingnan
siya ng diretso sa mga mata.

Akala ko nga makikipag-titigan rin siya sa'kin, pero hindi. As usual, umiwas siya
ng tingin. Hindi ko alam kung bakit hindi siya makatingin ng diretso sa'kin. Lagi
siyang ganyan.

I cleared my throat, "Allen...are we already...okay?"

Hindi direkta ang tanong ko. Pero sa tingin ko naintindihan niya naman kung ano'ng
ibig kong sabihin. Bumitiw ito sa pagkakayakap sa'kin, at muli siyang tumihaya at
nakipag-titigan sa kisame.

Ako naman, inayos ko ang pagkakabalot ng kumot sa katawan ko, at bahagya akong
bumangon para makita siya.

Nagdadalawang-isip pa 'ko kung hahaplusin ko ba ang buhok niya. Pero bandang huli,
ginawa ko na rin. I want to calm him. Ako ang nagsimula, at alam kong hindi
malabong uminit nanaman ang ulo niya dahil pinaalala ko ang nakaraan namen.

"Why did you do that?"

Natigilan ako sa tanong niya. I looked at him - his eyes are still locked on the
ceiling.

Alam ko kung ano'ng ibig niyang sabihin sa tanong niya. Pero hindi ko magawang
makasagot agad. I have to pick the right words. Dahil 'pag nagkamali ako ng sagot,
I'm sure masisira ko na naman ang araw niya.

Nagulat ako nang tumingin siya sa'kin. Ang tapang pa ng tingin niya. That's a
warning - it means I have to answer him quick.
Bumalik ako sa pagkakahiga, at muli akong lumingkis sa kanya. I could hear his
heart beats - ang bilis! Para siyang kinakabahan.

"Nawalan na kasi ako ng pag-asa sa relasyon naten. Noon. Ayokong maging malungkot
buong buhay ko. You...you have to understand me, Allen." pumikit ako nang madiin.
"I just want you - your time, your attention...your love. Pakiramdam ko kasi hindi
mo na maibibigay sa'ken lahat ng 'yon."

"Kaya ka naghanap ng iba?"

I tsk-ed to myself. "N-no! H-hindi naman ako naghanap. He...he just came in...and
gave me what I wanted."

Narinig kong napamura siya. Mahina lang naman pero tagos pa rin sa'kin.

Hinimas-himas ko ang dibdib niya to calm him. Ayokong uminit ang ulo niya. We need
to talk. We need to understand each other.

"Tell me Vanessa, did I bore you that much?"

Umiling-iling ako. "No Allen. Hindi. Pakiramdam ko lang kasi talaga...wala na akong
pag-asa sa'yo. Na hindi mo naman talaga akong kayang mahalin. Ang tagal ko na
kasing naghihintay sa'yo. You know that. I've been stalking you since I was in High
School. At hindi mo alam kung gaano ako kasaya noong ako na ang ipapakasal sa'yo.
Kahit na alam kong ayaw mo. Umasa ako."

Mas siniksik ko ang mukha ko sa gilid ng dibdib niya. "But I got tired Allen. You
were so...so cold. Ewan ko pero parang nawalan ako ng gana. Gusto ko rin namang
maramdamang may nag-mamahal sa'kin."

Naramdaman kong gumalaw ang ulo niya. Kahit na hindi ko nakikita, alam kong bumaba
ang tingin niya sa'kin. "And why Zian? What's with that asshole?"

Lumunok ako bago sumagot. "H-he cared. Naiintindihan niya ang nararamdaman ko.
Inalagaan niya 'ko. And somehow...I feel loved."

Napansin ko ang biglang panginginig ng kamao niya. Hinawakan ko 'yon hanggang sa

kumalma siya.
"How many times did he do you?"

Sa gulat ko sa tanong niya, napatingala ako sa kanya. His eyes were shut tight. Na
para bang nagtitimpi ito. Yumuko ako, "please Allen...d-don't ask. I don't want to
hurt you again."

Hinila niya pababa ang buhok ko, dahilan para muli akong mapatingin sa kanya.

Natakot ako nang makitang ang sama nanaman ng tingin niya sa'kin. "I want to know,
Vanessa. Answer me!" gigil na sabi niya.

Pumikit ako nang madiin para hindi ko makita ang magiging reaksyon niya sa isasagot
ko.

"Twice."

"Shit!" galit niyang tinanggal ang pagkakayakap ko sa kanya.

Bumangon siya at umupo sa gilid ng kama. Rinig ko ang sunod sunod na pagmumura niya
habang sumasabunot ang magkabilang kamay niya sa buhok niya.

"A-allen..." bumangon rin ako at hahaplusin ko sana ang likod niya, pero bigla
siyang tumayo.

Kinuha niya ang kahon ng sigarilyo at lighter na nakapatong sa dresser, at padabog

niyang tinungo ang balcony.

Napasapo ako sa noo ko. Napainit ko nanaman ang ulo niya. Bakit kasi sumagot pa ako
sa tanong niya. Dapat nanahimik nalang ako.

Pinilit kong bumangon mula sa kama, kahit na ang sakit pa rin talaga ng pagkababae
ko. Sinuot ko ang silk robe ko na nakasabit sa labas ng closet, at sinundan ko siya
sa balcony.

Tinabihan ko siya habang naninigarilyo siya at pinapanood ang mga naglalakihang

alon sa dagat. Makulimlim sa labas. Parang uulan.
"Sorry..." umpisa ko.

Sinilip ko siya dahil hindi niya ako sinagot. Ni hindi niya nga ako magawang
tingnan. Abala siya sa paninigarilyo niya. Nagsalita ako ulit, "h-hindi mo ba
talaga ako kayang patawarin?"

And that caught his attention. Lumingon siya sa'kin. His face is so serious.
Hinagis niya ang hawak niyang stick ng sigarilyo sa labas, at nagulat nalang ako
nang yakapin niya ako gamit ang isa niyang braso.

Napasubsob ako sa dibdib niya.

"Tingin mo ba talaga hindi ko kaya?" seryosong tanong niya.

Nakaramdam ako ng pag-asa sa sinabi niya.

"You don't know the amount of ego I had to swallow just to forgive you," dagdag
niya. "It wasn't easy for me Vanessa. Mahirap. But I tried. Because I realized...

...I can't bear to see you with another man."

Inipit niya ang ilang hibla ng buhok ko sa likod ng tenga ko, at naramdaman ko na
lang ang pagtama ng labi niya sa earlobe ko.

"Nobody can have you. I want you only for me, Vanessa. You understand?" He
whispered huskily.

Sinuklay ko ang buhok niya gamit ang mga daliri ko, at tiningnan ko siya ng
diretso. At ewan ko kung bakit nagawa ko pa siyang ngitian ng todo, eh napaka-
selfish at childish naman ng mga sinabi niya. Ang sarap lang kasi sa pakiramdam na
inaangkin niya 'ko.

After all, this is want I want. This is what I've been longing for - to be under
his "possession".

Napansin kong nakatitig siya sa labi ko. At alam kong may pumapasok nanamang kung
ano sa utak niya. Kabisado ko na siya. Alam ko lahat ng ibig sabihin ng mga kilos
niya.
Pinikit ko ang mga mata ko, at nagpaubaya. I suddenly felt his warm, soft lips
pressed on mine. Nag-uumpisa nanamang bumigay ang mga tuhod ko.

Hinigit niya ang leeg ko gamit ang isa niyang kamay, samantalang ang isa naman ay
kinukurot ang pang-upo ko.

He pushed me, and pinned me againt the full glass sliding door. Nauntog pa nga ako,
ang sakit! He then trailed kisses down my neck - aggressive kisses. Halos bumaon na
nga ang mga kuko ko sa likuran niya.

Mas dumiin ang mga halik niya, he even planted love bites, at mas lalo niya akong
inipit sa pinto. Dahan dahan naman Allen! Nakalimutan mo na bang gawa sa salamin
'tong sinasandalan ko. Baka mabasag!

"Wait, Allen..." tinulak ko siya nang marahan sa dibdib niya.

He inched away, at tinapunan niya 'ko ng masamang tingin. Na para bang binitin ko
nanaman siya. "What?" iritableng tanong niya.

Yumuko ako at kinagat ang lower lip ko. "Does this mean we're okay? A-are you
giving me another chance?"

Inangat ko ang ulo ko dahil hindi ko siya narinig na sumagot. Nakatingin lang siya
pababa sa'kin. Hinaplos ko ang pisngi niya at ngumiti ako nang mapait. "Please
Allen...magsimula tayo ulit. Give me back your trust."

At sa unang pagkakataon, tumingin siya nang diretso sa mga mata ko. "Only if you
promise me you'll stay away from that fuck*** moron. Layuan mo siya, pwede? Ayokong
nagkakaroon kayo ng ugnayan sa isa't isa."

Hindi man direkta ang pagkakasagot niya sa mga sinabi ko, ang saya pa rin sa
pakiramdam.

Ngumiti ako nang matamis sa kanya at tumango tango, "yes, Allen. I promise."

Bigla niya akong niyakap nang mahigpit. I hugged him back. He is so warm, so I
hugged him tighter. Thank you, Allen. Pakiramdam ko sa tinagal-tagal kong tumataya
sa lotto, sa wakas nanalo na rin ako.
Ito ang pinaka-magandang regalo na natanggap ko sa kaarawan ko - the gift of
forgiveness. And I'll treasure it. Alam kong napaka-hirap para sa kanya na
patawarin ako sa kabila ng ginawa ko sa kanya. But still, nagawa niya pa rin akong
patawarin. Nagbunga lahat ng pagtitiis ko. I'm glad na hindi ako sumuko sa kanya.

Hinaplos haplos niya ang buhok ko, tapos naramdaman ko na lang ang paghinga niya sa
bandang tenga ko. Nakiliti ako nang kagatin niya ang earlobe ko, then he whispered
using his 'bossy' voice...

"To the bed. Now!"

Shit. Not again!

I twirled my hair up into a messy bun dahil basang basa ito. Pagkatapos ay humiga
na ako sa sinasakyan kong duyan na gawa sa abaka.

Tumitindig ang mga balahibo ko sa lamig ng tubig ng dagat, sabayan pa ng sunod

sunod na paghampas ng hangin. Sabi ko na nga ba't dapat binitbit ko ang malong ko.
Ngayon tuloy nangangatog ako sa lamig. Ang lakas pa ng loob ko na lumabas ng beach
house na ang tanging suot lang ay ang skimpy, bloody red swim suit na niregalo sa
akin ni Ellie.

Mabuti na lang private ang lugar na ito, kaya walang ibang makakakita sa akin.
Lagot nanaman kasi ako kay Allen kapag nalaman niyang lumabas ako nang ganito lang
ang suot. Sasabihin nanaman 'non binabalandra ko ang katawan ko.

I closed my eyes to give them a rest. Napagod kasi ako sa kakalangoy, kahit na kung
tutuusin, wala pa naman akong kalahating oras na nag-bababad sa tubig. Ewan ko ba
bakit parang ang bilis kong napagod. Siguro dahil hindi pa tuluyang nakakabawi ang
katawan ko sa pinag-gagawa sa'kin ng asawa ko kagabi, kahapon, at noong isang araw.
Naisipan ko nalang ding umahon dahil wala naman akong kasamang mag-swimming. Para
lang akong tanga 'don na pinapanood ang mga maliliit na isdang lumalangoy paikot sa
mga paa ko.

Ang asawa ko kasi, ayon, daig pa ang lasing sa himbing ng tulog. Sa wakas naman at
dinalaw rin siya ng pagod. Ibang klase ang stamina ni Allen - hindi ko masabayan.
Ako hapding-hapdi na, samantalang siya parang nag-uumpisa pa lang. Hay. Napapa-
iling nalang tuloy ako.

Sa ilang araw naming pamamalagi dito sa Subic, wala ata kaming ibang ginawa kung
'di ang mag--. Mabuti nga't naisipan niyang tumigil. Akala ko tuluyan na niyang
nakalimutan ang mga salitang "pagod" at "pahinga". Hihirit pa nga sana ng isa
kaninang madaling araw, tinulugan ko nga. Buti hindi nagwala.
Sinubukan ko siyang gisingin kanina. Para sana may kasama naman akong mag-swimming
at mag-lakad lakad. Pero wala - ayaw talaga. Pagod na pagod! Eh sino ba naman
kasing hindi? Ilang beses kong sinuklay ang buhok niya gamit ang mga daliri ko, at
pinisil pisil pa ang ilong niya, kaso hindi pa rin nagising. Nagkukunot lang ng
noo. O kaya'y mag-iiba ng posisyon ng pagkakahiga, tapos tulog ulit.

Hinayaan ko na nga lang. Tutal, kailangan naman talaga nito ng matinong pahinga
dahil magmamaneho pa ito mamaya pauwi ng Manila.

Tsk oo nga pala, huling araw na ng bakasyon naming mag-asawa. Nakaka-lungkot kung
iisipin. Parang ang bilis bilis lang natapos. Kung ako nga ang papipiliin, ayaw ko
pa sanang umuwi. Gusto kong dito na lang kame, para mas magkaroon kame ng oras at
atensiyon sa isa't-isa. Pero tulad ng sabi nila, lahat may katapusan.

Okay na rin dahil hindi naman nauwi sa wala ang pinlano niyang bakasyon. Ang daming
masasayang nangyari sa amin dito. Ayaw ko na munang alalahanin ulit dahil baka
maiyak nanaman ako sa tuwa. Ang importante, uuwi akong may matamis na ngiti sa labi
ko.

One more thing, kahit na ayaw ko, we really need to go back home dahil alam kong
may mga naiwang trabaho ang asawa ko. Hindi siya pwedeng mawala nang matagal lalo
na kung hindi naman business related ang pupuntahan niya. Ngayon pa nga lang na
ilang araw pa lang itong wala ay panay na ang pagtawag sa kanya ng mga tao niya.
Kaya naman paminsan minsan ay may kausap ito sa telepono. Sekretarya niya siguro.

Ewan ko ba, parang hindi nila kayang magtrabaho nang maayos kapag wala ang asawa
ko. May isang beses nga, nasa gitna kame ng pagsisiping tapos biglang tumawag sa
telepono 'yong isang empleyado niya. Syempre uminit nanaman ang ulo ng mahal na
hari! Bakit daw ba lagi nalang siyang nabibitin. Natatawa nalang ako kapag naaalala
ko.

Humampas nanaman ang malamig na hangin. Nakaka-antok tuloy. Parang bumibigat na ang
mga mata ko.

"Gusto mo ba talagang magkasakit ha?"

Idinilat ko ang isa kong mata only to see my husband standing beside me with his
arms crossed. May sinabi ito sa'kin pero hindi ko masyadong narinig dahil naka-
idlip pala ako.

Kinusot ko ang mga mata ko para makita siya nang maayos.

Bukod sa wala siyang suot na pang-itaas, isa pa sa mga napansin ko ay ang pagtingin
niya sa akin mula ulo hanggang paa. Oo nga pala, naka-two piece swimsuit lang ako.

"Uhm, regalo ni Ellie." inunahan ko na siya, dahil alam kong magtatanong siya
tungkol sa suot ko.

"Yeah, I know." anito sabay ikot ng mga mata na parang sinasabing 'pinakita mo na
sa'kin 'yan, 'di ba?'.

Napansin kong nakatitig ito sa bandang dibdib ko at lumunok pa siya, kaya pasimple
kong tinakpan ang parteng iyon gamit ang kamay ko.

Tube style kasi ang disensyo nang bikini top ko, kaya naman kahit na anong higit
pataas ang gawin ko, ay lumilitaw pa rin talaga ang cleavage ko. Di-tali nga lang
ito sa likuran. 'Yong tipong kaunting hila lang tiyak na litaw na agad ang katawan
ko. Ewan ko ba kung anong pumasok sa utak ni Ellie at ito ang pinili niya.

"It looks good on you." biglang sabi ng asawa ko.

At parang nanigas naman ata ako sa narinig ko.

Inangat ko ang tingin ko sa kanya, at nakita kong nakatuon pa rin ang mga mata niya
sa dibdib ko. It looked good on me daw? Hindi ko nalang pinahalata, pero napangiti
ako. Pakiramdam ko tuloy namumula ang mga pisngi ko.

Mukhang unti unti na talagang bumabait ang asawa ko. Pinupuri niya na kasi ako -
isang bagay na hindi niya naman ginagawa dati.

"Tumayo ka diyan." Bigla namang utos niya.

Ewan ko kung bakit na niya ako pinapatayo, siguro dahil babalik na kame sa bahay
para kumain. Parehas kasi kaming hindi pa nag-aagahan.

Binuhat ko na ang katawan ko at tumayo mula sa pagkakahiga. Ang akala ko papasok na

kame sa beach house, pero napakunot ang noo ko nang bigla siyang humilata sa duyan
kung saan ako nakahiga kanina.

Wow. Ano 'yon, pinaalis niya lang ako para siya naman ang humiga? Napayuko nalang
ako at umiling-iling. My husband is really unpredicatable.

Tinanggal ko mula sa pagkaka-pusod ang buhok ko. Para kasing nagsisimula nang
sumakit ang ulo ko. At dahil halos natuyo na ang buhok ko habang nakatali, ay
kumulot ito na parang natural, big curls.

Napansin kong bumuka ang mga labi ni Allen nang guluhin ko ang itaas ng buhok ko
para makahinga ito mula sa pagkakatali.

"Maghahanda na ako ng agahan." sabi ko sa kanya bilang pagpapa-alam na mauuna na

akong pumasok sa loob.

Pero hindi pa man ako nakaka-isang hakbang, ay hinila na niya ako sa kamay.

Nasigaw ko ang pangalan niya dahil bigla niya akong binuhat papatong sa kanya.
Babangon sana ako pero ang bilis niya akong naikulong sa loob ng braso niya. Halos
isiksik niya pa nga ang mukha ko sa dibdib niya. Tapos bigla niyang kinurot ang
pang-upo ko na parang nanggigigil. Tumayo tuloy mga balahibo sa likod ko!

"Allen, teka...baka may biglang dumating. Makita tayo." pagda-dahilan ko habang

pasimpleng tinatanggal ang kamay niya na naka-kapit sa pang-upo ko.

"Tsk Vanessa, ISA!"

Napapirmis ako na parang batang napagalitan.

Ayan nanaman siya sa pagbibilang niya. Ganyan talaga siya kapag tinatanggihan ko
ang mga gusto niyang gawin. Bibilangan niya ako. 'Pag umabot na siya ng tatlo, yari
na ako. Nagpakawala nalang ako ng buntong hininga at hinayaan siya.

Inilapat ko ang mga kamay ko sa hubad niyang dibdib at ipinatong patagilid ang ulo
ko roon. Mula sa posisyon ko ay kitang kita ko ang mga hampas ng alon sa
dalampasigan.

Maya maya lang ay inangat ko rin ang ulo ko para silipin siya. His eyes are shut
tight. Nakatulog nanaman ba siya? Ang bilis naman. Pagod na pagod talaga siguro.
Well, that's his fault, not mine. Naka-ilan ba naman siya eh.

Binalik ko na ulit ang pagkakapatong ng ulo ko sa dibdib niya at pumikit na rin

ako.

Ang init ng katawan niya. Kaya tuloy kahit na naka-two piece ako ay hindi ako
masyadong nakakaramdam ng lamig. Lalo't nakayakap pa siya sa'kin na para bang ayaw
niya 'kong pakawalan.

Nakakaramdam na ako ng antok nang biglang hawiin ni Allen ang buhok na nakaharang
sa leeg ko.
Tiningnan ko siya, and I saw him staring down at my neck. "Bakit?" tanong ko sa
kanya.

"Where's the necklace?" balik niya ng tanong sa'kin.

Agad naman akong napakapa sa leeg ko. Tsaka ko lang naalala na hinubad ko nga pala
iyon kanina.

"Uhm, nasa bag ko. Hinubad ko--"

"FCK WHAT?!" bulalas nito, sabay tulak pa sa mga balikat ko palayo sa kanya. Hindi
man lang ako pinatapos. "Gusto kong nakikitang suot-suot mo 'yon Vanessa. Where is
it?! WEAR IT!" dagdag niya pa.

Kinagat ko muna ang ibabang labi ko bago ako sumagot, "hinubad ko nga muna kasi
nag-swimming ako. Eh baka kasi mapigtal 'yon. Mawala pa." malumanay na paliwanag ko
naman.

Totoo naman, ilang hikaw na nga ba ang nawala ko sa tuwing nag-swiswimming ako.
Inaalagaan ko lang naman ang regalo niya sa'kin.

Lumambot naman ang ekspresyon ng mukha niya sa dinahilan ko. Muli niya akong hinila
pahiga sa kanya. Sumubsob tuloy mukha ko sa dibdib niya. No, actually, dumikit ang
labi ko sa dibdib niya.

Bigla namang pumulupot ang isang braso niya sa leeg ko. At alam kong may ibubulong
ito sa akin dahil naramdaman ko ang paghinga niya sa bandang tenga ko.

"But I'm serious, Vanessa. I want you to always wear that necklace."

Tumango naman ako. At iginilid ko na ang mukha ko dahil hindi na ako makahinga.

"Allen, ano'ng oras tayo uuwi?" pag-iba ko ng usapan.

Matagal naman bago nito nagawang sumagot, siguro'y nag-isip pa. "Around 3PM maybe.
Ayokong ma-stuck sa traffic. Bakit, ano'ng oras mo ba gusto?"
"Hmm....pwede bang bukas nalang tayo umuwi? Gusto ko pa dito."

Hindi ko man nakikita ang reaksyon niya, sigurado akong magkasalubong nanaman ang
mga kilay niya. Eh tinanong niya na rin lang ako, e di isasagot ko na kung ano
talagang gusto ko. I want to stay here longer. With him.

Kasi naman, 'pag balik namin sa Manila, malamang hindi na kame ganito. Mawawalan
nanaman siya ng oras sa'kin. At hindi ko rin sigurado kung 'pag alis ba namin dito,
ganito pa rin siya makitungo..

"That's not possible, Vannie. I have to work."

Sagot niya naman, dahilan para bumagsak ang mga balikat ko. "O-okay," tumango tango
ako, "pero pwede bang mga 7PM nalang tayo umalis? After dinner? Besides, I want to
watch the sunset, too." paki-usap ko.

Huminga naman ito nang pagka-lalim lalim, "Tsk, fine."

My lips curved into a smile.

Tatlong araw lang kame dito, pero ramdam na ramdam ko na ang pagbabago sa ugali ng
asawa ko. Ngayon, pinapakinggan niya na ang gusto ko. At pinag-bibigyan niya pa
'yon. Iba talaga ang epekto 'pag nawala na ang galit sa puso. Nagagawa na niya ang
mga bagay na hindi niya kayang gawin noon. Hindi ko talaga sasayangin ang
pangalawang pagkakataon na binigay niya sa'kin.

Bigla akong kinilabutan nang maramdaman ko ang daliri niya na naglalaro sa likod
ko. He's tracing the curve of my back. Parang meron din siyang sinusulat sa likod
ko pero hindi ko naman maisip kung ano.

Nakikiliti tuloy ako! Especially when his forefinger begins to travel down the side
of my hips, at paakyat ulit na para bang nanunukso siya. Teka, hindi nga ba?

Napahawak ako nang mahigpit sa braso niya.

Bakit parang nagsisimula na atang mag-iba ang pakiramdam ko? Pinaglalaruan niya na
rin ang buhok ko - sinusuklay niya, ipinapaikot-ikot niya sa daliri niya, at
hinahawi ang ilang hibla ng buhok na nakaharang sa likod ko. Parang may hinahanap
siya na ewan.
At saka ko lang na-realize kung ano 'yon 'nong pumatong na ang kamay niya sa naka-
buhol na tali sa likuran ng suot kong bikini top.

Nanlaki ang mga mata ko! Hindi niya naman siguro....

"GOD! ALLEN!"

Napabalikwas ako, at saktong napaupo sa may crotch area niya, sabay takip ng
magkabilang kamay ko sa hubad kong dibdib.

SHIT! Hinila niya ang tali ng bikini ko! This man's unbelievable! Bigla pa itong
ngumisi nang pilyo. And I know what that grin means, kaya agad na akong bumaba sa
duyan bago niya pa maituloy ang binabalak niya. Kamuntik pa nga akong ma-out of
balance dahil nakatakip pa rin ang mga kamay ko sa dibdib ko.

"Tsk, come back here!" iritang utos nito, sabay higit sa bewang ko pabalik.

Napatili nanaman ako dahil binuhat niya ako papatong sa kanya. Pero ewan ko, sa
sobrang pagpupumiglas ko, nawalan rin siya ng balanse. Bumaliktad ang duyan at
sabay kaming nahulog sa buhanginan.

"Aray! Tangina naman o!" reklamo niya dahil nadaganan ko siya.

Parang nasaktan nga ata talaga siya dahil halos maubo ito nang mabagsakan ko ang
sikmura niya.

"S-sorry! Ikaw kasi, ang harot mo..." sabi ko, pero parang gusto ko nalang ding
bawiin 'yon dahil bigla niya akong sinamaan ng tingin.

"What did you say?!" gigil na anito.

Napailing iling nalang ako. Ang bilis talaga uminit ng ulo ng asawa ko.

"Tsk ang kulit mo Vanessa, kaya tayo nahulog!" sermon pa nito sa'kin.

Ako naman, napanganga. Ako pa may kasalanan? E siya na nga 'tong nanghila ng bikini
top ko at pilit pa 'kong kinarga. I shook my head in disbelief.

Akmang tatayo na sana ako, pero bigla niyang pinag-palit ang pwesto namen at siya
naman ang pumaibabaw sa'kin.

"A-allen..." I called his name as I bit my lower lip. I saw desire in his eyes.
'Yon ang mga titig na hindi ko alam kung dapat ko bang ikatuwa.
Bumaba ang tingin niya sa dibdib ko. Pilit niyang tinanggal ang isang braso ko na
nakatakip doon, pero hindi ko siya pinagbigyan.

Binalik niya ang tingin niya sa'kin at tinapunan niya pa ako ng isang matapang na
tingin na parang sinasabing, 'tatanggalin mo ba o makakatikim ka sa'kin?'.

Pero hindi ako nagpatinag. At ewan ko kung saan ako humugot ng lakas para itulak
ang asawa ko palayo.

Tinakasan ko siya, at tumakbo ako papasok sa loob ng beach house habang takip takip
ang dibdib ko. Narinig ko pa nga siyang nagmura at tinawag ako, pero kunwari nalang
wala akong narinig. Ayaw ko kasing mag-end up kame sa buhanginan. Baka biglang
bumalik 'yong mga caretakers makita pa kame. Nakakahiya.

Agad akong umakyat sa kwarto, at dumiretso sa shower room. Ni-lock ko pa ang

pintuan para masiguradong hindi ako mapapasok ng asawa ko.

I then leaned my back on the tiled wall. Nakahinga rin ako nang maluwag sa wakas.
Katiting lang naman 'yong tinakbo ko pero parang pagod na pagod ata ako. Dinikit ko
ang tenga ko sa nakasarang pinto. Pinapakinggan ko lang kung nasa loob na rin ba ng
kwarto si Allen. Pero mukhang wala pa naman. Kung sabagay, hindi naman 'yon
makikipag habulan sa'kin. Malamang tinamad 'yon.

Binuksan ko nalang ang shower para magbanlaw saglit. Buti nalang meron akong
nakasampay dito na roba. Ayoko kasing lumabas ng shower room na walang saplot.
Mahirap na. Patay nanaman ako sa asawa ko. Hindi pa nga ako masyado nakaka-recover
sa mga pinag-gagawa niya sa'kin nitong mga nakaraan gabi, tapos ngayon heto nanaman
siya.

Matapos kong magbanlaw ay lumabas na rin agad ako sa shower room. Aba himala at
wala pa rin si Allen.

Napansin kong umilaw ang screen ng cellphone ko na nakapatong sa may bedside table.
Inabot ko 'yon, at parang gusto ko atang magmura nang mabasa ko ang isang text
message at makita kung kanino ito galing.

Belated Happy Birthday, Van. Could we meet? I want to talk to you pls.

Zian

Napahilot ako sa sentido ko habang paulit ulit na nagmumura sa sarili ko.

Shit! Ano na naman ba kasing kailangan ng lalaking 'to ngayon at gusto niyang
makipag-kita! 'Pag nalaman 'to ni Allen tiyak ako'ng magwawala nanaman 'yon e!
Tsk, akala ko pa naman titigilan na niya 'ko matapos 'nong naging insidente sa
parking lot. Hindi na kasi niya ako tinext o tinawagan simula noon. Pero hindi pa
rin pala. Mayayari nanaman ako sa asawa ko nito.

Halos mapatalon ako sa kinatatayuan ko nang makaramdam ako ng presensya sa may

likuran ko. Pasimple ko na sanang itatago 'yong hawak kong cellphone, pero ang
bilis 'yong naagaw ni Allen mula sa kamay ko! Shit, shit, shit! Nanlaki ang mga
mata ko sa pinaghalong gulat at kaba! Sinubukan ko ngang kunin 'yon mula sa kanya,
pero inilayo niya lang ito at tinaboy ang mga kamay ko.

"Sino 'to? Bakit namumutla ka?" matapang na tanong niya.

Nagsimula akong lamunin ng takot dahil sa matapang na pagsasalita niya. Kinakabahan

ako that I could even hear my own heart beats!

Napalunok ako, "Uhm, Allen. W-wala. A-akin na..." nauutal na sabi ko habang
nakalahad ang isang kamay ko sa kanya para sana hingin 'yong cellphone ko.

Pero hindi niya naman inabot. Sinamaan niya lang ako ng tingin na siyang lalong
bumuhay ng takot at kaba sa dibdib ko.

Napamura nalang ako sa sarili ko nang sinimulan na niyang basahin ang laman ng text
ni Zian.

Kitang-kita ko kung paano napalitan ng galit ang kaninang maamong mukha niya. Halos
mapipi na nga 'yong telepono dahil sa higpit ng pagkaka-kapit niya.

Nilipat niya ang matatalim niyang titig sa'kin at napaatras ako dahil namumula
nanaman ang mga mata niya sa gigil.

"WALA?! HA VANESSA?! SHIT!" He cussed, at ibinato niya ang cellphone ko sa sahig.

Napapikit ako nang madiin dahil gumawa ng ingay ang nagsi-kalasang parte ng
telepono.

Magsasalita pa lang sana ako para sabihin sa kanyang wala akong kinalaman dito,
pero bigla itong lumayo at gigil na sinuntok ang nakasarang pinto.

Inis akong napasuklay sa buhok ko! Tsk! Kaka-bati lang namen, pero heto nanaman!
Nakakaiyak!
Lumapit ako sa kanya kahit na kinakabahan ako kasi baka sampalin niya nanaman ako.
Hinaplos ko 'yong nanginginig niyang mga balikat, pero tinaboy niya lang ang mga
kamay ko.

Lumayo nanaman siya sa'kin at namaywang, sabay tinangala sa kisame na para bang
nagpipigil ito ng sarili.

"TANGINA, HINDI BA TALAGA TITIGIL 'YAN?!" bulyaw niya nang hindi lumilingon.

Gigil na gigil siya na kahit hindi ko nakikita ang mukha niya ay alam kong kagat
kagat nanaman niya ang mga labi niya. "ANG LAKAS TALAGA NG LOOB NG GAGONG 'YAN,
ANO!" dagdag niya pa.

Napaatras na lang ako nang bigla siyang humarap sa'kin at nilapitan ako. Huli na
nang maisip kong umiwas.

Nahigit na niya ako sa braso. Impit akong napa-aray dahil halos bumaon na ang mga
kuko niya sa balat ko. "SUBUKAN MO LANG MAKIPAG-KITA SA KANYA, VANESSA. MAKAKATIKIM
KA TALAGA SA'KIN. HINDI LANG ITO ANG AABUTIN MO!" gigil na banta nito at mas lalo
niyang hinigpitan ang pagkakapisil sa braso ko.

Gamit ang libre kong kamay ay hinaplos ko ang pisngi niya, at kahit na nangingilid
na ang luha sa mga mata ko ay pinilit ko pa ring ngumiti. "H-hey, 'wag kang mag-
alala. Hindi naman ako makikipag-kita sa kanya."

Madiin itong pumikit at saka ako binitawan. Hinang-hina siyang napaupo sa paanan ng
kama. He grasped his hair with both hands then he stared at the wall facing him.

Tinabihan ko siya. Inabot ko ang isang kamay niya at hinaplos iyon sa pisngi ko,
pero binawi niya lang ito at nag-tsk pa siya, pahiwatig na naiirita siya. Pero
hindi ako sumuko. I embraced him, at dinikit ko ang ilong ko sa gilid ng mukha
niya.

"Allen...trust me. Siguro nga tinext niya ako ngayon para makipag-kita sa kanya,
but that doesn't mean na papayag ako. Hindi na ako makikipag-kita sa kanya. I
promised you that, remember?" paalala ko.

I inched my face away dahil bigla itong tumingala at nagpakawala ng buntong

hininga.

"I trust you now Vanessa...but I don't trust that man." pahayag nito sa gitna ng
mabibilis na paghinga. "I order you to stay away from him. Kung kailangan kitang
bigyan ng bagong SIM para lang tumigil na 'yang hayop na 'yan sa kaka-text sa'yo,
hell I will!" bigla siyang tumingin sa'kin.

Kahit papaano'y naibsan na ang pamumula ng mga mata niya na dulot ng galit.

"Sundin mo 'ko. That's all I'm asking." patuloy niya. "'Pag nahuli kitang nakipag-
kita sa lalaking 'yon...hindi ko na alam kung ano'ng magagawa ko sa'yo."

Pagkatapos niyang sabihin ang mga 'yon ay walang pasabi na itong lumabas ng kwarto.

Inis kong hinilamos ang magkabilang palad ko sa mukha ko. Naiinis ako kay Zian!
Sinira niya ang bakasyon namen ni Allen! Huling araw na nga namin ngayon, ganito
pa!

Why does he seemed so desperate! Siguro nga pinaasa ko siya, iniwan sa ere - kung
'yon ang iniisip niya. But he needs to understand na iba ang sitwasyon namen. Hindi
naman kame single teenagers na pwedeng magkabalikan kahit kailan namin gustohin.

Our affair was a forbidden one. At wala na akong planong ayusin kung ano'ng naging
meron kame noon. Lalo na ngayong okay na kame ni Allen. Masaya na kame eh.

Alam kong mainit pa rin ang ulo ng asawa ko ngayon kahit na nagpaliwanag na ako sa
kanya. Pero hindi ko naman siya masisisi. Hindi ako magtataka kung magagalit pa rin
siya at magseselos sa mga ganitong bagay. Kasi ugali niya na talaga 'yon.

Hindi naman ako natatakot sa kanya, kasi alam kong wala naman talaga akong
kasalanan this time. Pero natatakot ako na dahil lang sa letseng text ni Zian ay
masisira ang araw niya. Nakakainis lang, ang hirap hirap pa naman niyang suyuin.

MAKALIPAS ang ilang minuto ay bumaba na rin ako para sundan siya.

Ayaw kong umuwi ng Manila na ganito kame. Gusto kong umuwi ng masaya. Sayang naman
ang mga ala-ala na binuo namin dito kung ganito rin lang magtatapos ang bakasyon
namen.

Nakita ko siya sa may kusina. Kumukuha siya ng tubig sa dispenser sabay lapit sa
may tapat ng lababo.

Nakaka-ilang lagok pa lang ata siya tapos tinapon na niya 'yong laman ng baso sa
may sink. Itunungkod niya ang magkabilang kamay niya roon, kaya naman nagkaroon ako
ng pagkakataong yakapin siya mula sa likuran - tulad ng ginagawa niya sa'kin 'pag
naglalambing siya.

Pansin kong nagitla siya, pero hindi niya naman tinanggal ang pagkaka-pulupot ng
mga braso ko sa bewang niya.

Sa totoo lang, kahit hindi pa kame ganoon katagal na mag-asawa ni Allen, kahit
papano ay alam ko na ang mga kahinaan niya. Alam ko kung saan siya bumibigay, kung
saan siya tumitiklop. At tulad nga ng sinabi ko kanina, hindi kame uuwi ng Manila
na may sama ng loob ang asawa ko.

Idinikit ko ang katawan ko sa may likod niya. Tanging ang silk robe lamang ang suot
ko, at wala akong undergarments. Kaya naman alam kong nararamdaman niya ang pagtama
ng dibdib ko sa likuran niya. And shit, I can't believe I'm doing this! Nahawa na
ata ako sa asawa ko.

Ipinasok ko ang isa kong kamay sa loob ng puting t-shirt niya, at sinimulan kong
haplusin ang dibdib niya pababa sa tiyan niya.

"Are you teasing me, Vanessa?"

Napangiti ako sa tanong niya. Hindi dahil totoo, pero dahil parang nag-hahabol siya
ng hininga noong itanong niya 'yon. Like he is controlling something.

Ibinaba ko na ang mga kamay ko sa hem ng gray PJs niya. Tatanggalin ko na sana ang
pagkakabuhol ng tali 'non pero pinigilan niya ako, at bigla siyang umikot paharap
sa akin.

Napapikit ako nang hagkan niya ang bewang ko at idikit sa kanya. Shit! Ginusto mo
'to Vanessa eh. Bahala ka diyan!

I could feel him almost inside me dahil wala nga akong suot na underwear. Hindi na
ako nagtaka 'nong hinakawan niya ang panga ko at hinalikan ako.

He kissed me wildy like there's no tomorrow. He played his toungue inside my mouth.
Marahan niyang inangat ang mukha ko, at ang ibaba ng tenga ko naman ang pinag-
diskitahan ng mga labi niya. Sinungaling ako kung sasabihin kong hindi ko
nagugustuhan ang ginagawa niya sa'kin.

Tapos ay naramdaman ko na ang isa niyang kamay sa pang-upo ko. Pinisil pisil niya
iyon na parang batang nanggi-gigil. At mukhang hindi pa siya nakuntento, ipinasok
niya pa ang kamay niya sa ilalim ng roba ko para mas mapisil ang pang-upo ko.

I unconsciously moaned his name. At sa isang iglap lang ay nabuhat na niya ako at
pinaupo sa ibabaw ng sink. Naramdaman kong nabasa ang suot ko dahil sa tubig na
tinapon niya roon kanina. And without any warning, he untied my silk robe and that
revealed me in my nakedness. Parang biglang nag-ningning ang mga mata ng asawa ko
sa nakikita niya.
He then spreads my legs apart...at tuluyan na akong nawala sa sarili.

"Vanessa? Make that fast. I'm hungry." inip na pahayag ni Allen matapos ang sunod
sunod niyang pagkakok sa pintuan ng banyo.

Napa-iling iling nalang ako at binilisan ko na ang pagligo dahil mukhang malapit
nanamang maubos ang pasensya ng mahal kong asawa. At saka isa pa, nagugutom na rin
ako. Hindi pa kame nag-aagahan, eh ano'ng oras na.

Pinili kong isuot ang faded maong shorts ko at puting t-shirt na may kaluwangan.
Ayoko na munang magsuot ng kamison. Baka kasi humirit nanaman ang asawa ko, mahirap
na. Mag mamaneho pa 'yon mamaya, baka mapagod. Sinuot ko na rin ang kwintas na
bigay niya, bago ako tuluyang bumaba sa hapag kainan.

Naabutan ko si Allen na naka-upo at magka-krus ang mga braso.

Tipid ko siyang nginitian, pero inikutan niya lang ako ng mata. Ganyan talaga 'yan
'pag naiinip sa paghihintay sa'kin. Eh kasalanan ko bang napasarap ang pagligo ko.

Paupo pa lang ako sa silyang katapat ng kinauupuan niya nang biglang mag-ring ang
cellphone niya. Mukha ngang wala pa siyang balak sagutin 'yon kung 'di ko pa
sinabing baka importante. Inabot niya ang phone at doon niya sinagot ang tawag sa
labas ng bahay.

Sinandukan ko nalang muna siya ng pagkain sa plato habang hinihintay siyang

bumalik. Pero parang ang tagal naman ata niyang makipag-usap. Nacu-curious tuloy
ako kung sino 'yong kausap niya at kung ano'ng pinag-uusapan nila. Nakaka-inip na
rin.

"S-sino 'yong tumawag? Importante ba?" 'Yan agad ang mga tanong ko sa kanya
pagkabalik na pagkabalik niya.

Napansin kong parang hindi maipinta ang hitsura niya. Nakasimangot ito, ewan ko
kung bakit. Hindi niya rin naman sinagot ang mga tanong ko, kaya hindi na 'ko
nangulit pa. Baka mairita pa e. Siguro nagka-problema sila sa opisina or what.
Hindi ko alam.
Ang tahimik lang tuloy namin habang kumakain.

Pasimple akong sumulyap sa kanya. Magkasalubong ang mga kilay niya habang seryosong
hinihiwa ang steak sa plato. Parang ang lalim lalim ng iniisip niya. Hindi ko tuloy
maiwasan na hindi kabahan. Bakit kaya.

"Vanessa..."

Napatigil ako sa pag-nguya nang tawagin niya 'ko. Tiningnan ko siya pero hindi ako
nagsalita dahil may laman pa ang bibig ko.

"I'm flying to Barcelona." anito.

Ewan ko pero parang nanigas ako sa kinauupuan ko. Matagal bago nag-sink in sa utak
ko ang sinabi niya.

Aalis siya? Uminom ako ng kaunting tubig para mabilis kong malunok ang pagkain sa
loob ng bibig ko. "K-kelan?" nag-aalalang tanong ko.

"Tomorrow morning."

Bukas na agad?! Ba't ang bilis naman! 'Yon ba 'yong dahilan kung bakit ang tagal
niyang nakipag-usap sa telepono kanina, at kung bakit parang pang-biyernes santo
ang hitsura niya ngayon?

Ipinatong ko ang hawak kong tinidor sa plato. Parang bigla ata akong nawalan ng
ganang kumain. Kaka-ayos lang namin tapos aalis naman siya.

"G-gaano ka katagal 'don?" walang gana kong tanong sa kanya.

Hindi siya tumitingin sa'kin, pero pansin kong nangunot ang noo niya.

"One week."

Bumagsak ang balikat ko. Parang gusto ko atang mag-tantrums dahil sa narinig ko.
One week? Ang tagal 'non para sa'kin!

Oo nga, sanay nga akong malimit siyang lumalabas ng bansa, minsan nga dalawa o
tatlong linggo pa siyang nawawala. Pero kasi, iba naman ngayon. Nagka-ayos na kame,
at syempre gusto ko sana siyang makasama ng mas madalas. Kung pwede nga lang, ayaw
ko na siyang papasukin sa trabaho e.

"A-ano bang gagawin mo 'don?" tanong ko nanaman.

I'm sure maya maya lang makukulitan na 'to sa'kin dahil sa kakatanong ko. Pero wala
akong pakialam. I want to know the full details. And I want them to come straight
from him.

Bumuntong hininga ito at umayos ng pagkaka-upo. "I have to meet some possible
partners. Your father is thinking of opening a hotel branch there."

"P-pwede bang sumama nalang ako sa'yo?"

Tumingin siya sa ibang direksyon, pero nagawa ko pa ring mahuli ang pagpikit niya
nang madiin, na parang nahihirapan siyang tugonin ang paki-usap ko.

Nagsisimula na siguro siyang mairita. "Tsk. 'Wag ka ng sumama. Wala ka namang

gagawin 'don. Just stay in Manila...and wait for me there."

Mas lalo akong nalungkot. Siguro nga nahahalata na niyang kanina pa ako
nakasimangot. Ewan ko pero nawala talaga ako sa mood.

Tumayo na ako. Binitbit ko ang plato ko at tinungo ang kusina. I'm sure magwawala
na naman 'yon ngayon dahil nag-walk out ako sa gitna ng tanghalian, at hindi ko man
lang siya hinintay na matapos. Eh anong magagawa ko, nalungkot ako. At saka nawalan
na rin ako ng gana kumain. Hindi ko na nga naubos 'yung pagkain ko.

Tsk, kasi naman. Gusto kong sumama sa kanya. Ayaw kong maiwan mag-isa sa bahay. I
want to be with him. Pero parang ayaw niya naman akong makasama.

Ngayon na nga lang kame makakabawi sa isa't isa dahil ang tagal naming nagkalabuan,
tapos ganito pa. Aalis pa siya. Ayaw niya pa 'kong isama. Eh ano naman kayang
gagawin ko sa bahay? Wala rin naman! Nakakainis! 'Nong siya 'yong nakiusap na i-
celebrate ko 'yong birthday ko kasama siya, pumayag agad ako. Tapos kapag ako na
hihiling, bawal na. Tsk!

Nagitla ako nang bigla siyang humawak sa bewang ko. At inikot niya ako paharap sa
kanya. Inayos niya ang buhok na nakaharang sa pisngi ko, at inipit 'yon sa likod ng
tenga ko.

Yumuko ako. Tapos ngayon babanatan niya ako ng paglalambing niya na 'once in a blue
moon' lang kung lumabas?
"Vanessa..." inangat niya ang baba ko at hinabol ang mga mata ko. "Hindi kita
pwedeng isama. Intindihin mo 'yon."

"Bakit hindi?"

He tsk-ed. "Ang kulit mo na naman." At nakita ko ulit ang pagkunot ng noo niya.

Napayuko nalang ulit ako at huminga nang malalim. Sabi ko na nga ba maiirita na
siya e.

Bigla niya naman akong niyakap gamit ang isang braso niya. Tapos hinalikan niya ako
sa noo na siyang kinabigla ko.

"Magta-trabaho ako 'don. I'll be busy for that entire week, that's for sure. Hindi
kita maa-asikaso. So I just want you stay in our house. Babalik naman ako agad. Do
you understand?"

Hindi ako agad sumagot. Ayoko kasi talagang maiwan lang mag-isa sa bahay. Okay lang
naman kung hindi niya ako maa-asikaso e. Ang importante nakikita ko siya. At
magkasama kame.

"Van?" pagkuha nito sa atensyon ko, siguro dahil hindi ko pa rin siya sinasagot.

Bumuntong hininga ako at tumango tango nalang, kahit na ang totoo, labag sa loob
ko.

"Good. Now, get a new plate at sabayan mo ulit akong kumain." ma-awtoridad na utos
nito sa'kin.

Syempre hindi ko siya kayang suwayin. Kumuha rin naman ako ng bagong plato at
sinundan ko siya sa dining area.

Kahit na nagpaliwanag na siya sa'kin, at binigyan ako ng assurance na babalik rin

naman siya kaagad, hindi pa rin mawala ang lungkot sa dibdib ko. Hindi ko magawang
ngumiti. Nakakainis!

Why am I having this strange feeling? Hindi ko nagugustuhan ang mga pumapasok sa
isip ko.

Halos ibato ko na 'tong cellphone ko!

This is my 5th attempt this morning, pero bigo pa rin ako. Para saan pang binilhan
niya ako ng bagong cellphone at SIM card kung hindi niya rin pala sasagutin ang mga
tawag ko? Kaunti nalang at mababaliw na talaga ako rito.

Pinunasan ko ang magkabilang pisngi ko na basa ng luha at sinubukan kong kumalma.

Tsk, I don't want to do this but I have no choice. Siya lang ang makakasagot sa mga
tanong ko. I searched for his number in my address book and immediately dialed it.
Bahala na.

Medyo awkward 'tong gagawin ko, because reality check, I'm not really in good terms
with him. Hindi sa malayo ang loob ko sa kanya o ano. Sadyang hindi lang talaga
kami malapit sa isa't isa. I don't know how to approach him. Sa pang-apat na ring
ay sumagot na ito. Huminga muna ako nang malalim bago nagsalita. Hindi niya pwedeng
mahalatang galing ako sa iyak.

"Hello...

...Pa?"

Walang nagsalita. Marahil magulo ang linya at hindi niya ako naririnig nang maayos,
kaya nag-'hello' ako ulit.

"V-vanessa? Is that you?" sa wakas ay sumagot na rin ito.

Hindi na nakakagulat kung hindi niya agad nakilala ang tumawag sa kanya. I changed
my number. At hindi ko pa sila nasasabihan ni Mama.

"Y-yes." tipid na tugon ko.

"Hi! How are you? Whose number are you using?"

"Mine. Pa, where are you? Are you still in Barcelona?" pag-iba ko sa usapan.

Hindi ako sanay na nakikipag-kwentuhan sa kanya. At isa pa, hindi naman 'yon ang
dahilan kung bakit ako tumawag.

"Ah, yes. Why? May ipapabili ka ba?" sagot naman nito.

Napahilot ako sa gilid ng noo ko. Wala akong ipapabili. Pero gustong mag-pahanap ng
nawawalang asawa.
"I-is Allen with you?" walang paliguy-ligoy pang tanong ko.

Ilang segundo ang lumipas bago ito nakasagot. Ewan ko kung bakit natagalan. E ang
simple lang naman ng tinatanong ko. I just want to know if my husband is with him.
Alam kong sabay silang lumipad papuntang Barcelona at magkasama silang nagtatrabaho
roon. 'Yon kasi ang sinabi sa'kin ni Allen bago ito umalis.

"Allen?" I could sense wondering in my father's voice. "I thought he already left
for Manila? Wala pa ba siya diyan?"

Tumindig bigla ang mga balahibo ko.

Nakaramdam ako ng kakaibang takot. Hindi ko inaasahan na ganoon ang sagot na

mukukuha ko. Parang gusto ko atang magwala! Imposible. Napaka-imposible!

"Vannie?"

"Pa. I'm still here." Akala niya siguro naputol na ang linya dahil hindi na ako
nakasagot.

Ang totoo, tinatago ko ang paghikbi ko kaya hindi ako makapagsalita. Ayaw kong
marinig niya. Pinahid ko ang mga luha ko. Sinasabi ko na nga ba. Alam kong maiiyak
nanaman ako kapag hindi ko nakuha ang sagot na gusto ko.

"Are you okay, Vannie? Wait...a-are you crying? You want me to call your mo--"

"NO!" putol ko sa kanya. Kahit sa cellphone lang kame magka-usap ay alam kong
nabigla si Papa dahil biglang tumaas ang boses ko. "N-no need Pa. I...I'm fine..."
pagsisinungaling ko.

"I...I thought one week lang kayo diyan?" pinilit ko pa ring kumuha ng iba pang
detalye kahit na naninikip na ang dibdib ko dahil sa nalaman ko.

"Ah, yes. That was the initial plan. But I had to stay here for few more meetings.
Your husband, he's done with his stuff. 'Yon ang alam ko. A-are you sure you're
okay?"

No, I'm not.

"Yes, I am. Don't...don't worry." nag-paalam na ako at hinang-hina kong ibinaba ang
telepono.

Bastos na kung bastos, pero ayaw kong malaman niyang namomroblema ako sa asawa ko.
Baka makarating pa ito kay Mama.

Halos padabog kong nilapag ang cellphone ko sa dining table at muli kong sinubsob
ang mukha ko sa mesa. Hindi ko na alam kung ano'ng gagawin ko! Nalulungkot na
talaga ako!

Sabi ni Allen isang linggo lang siyang mawawala. Pero magda-dalawang linggo na
hindi pa rin siya umuuwi!

Hindi ako naniniwalang bumalik na ito ng Pilipinas. Ewan ko, pero malakas ang kutob
kong nasa Barcelona pa rin ito.

I don't know why am I having this kind of feeling. Pag nagpapadala ako ng messages
sa personal email niya, nag-a-auto reply lang at sinasabing he is out of the
country. Kaya alam kong wala pa rin siya rito.

Hindi ko na alam kung ano'ng nangyari sa kanya! Wala na talaga akong balita. Sabi
niya tatawagan niya ako kapag may libreng oras siya. Pero ni 'ha' ni 'ho', wala na
akong narinig mula sa kanya.

I kept on calling him, sending him emails and text messages. Pero hindi siya
sumasagot. Ano ba naman 'yung tawagan niya ako at kausapin, kahit dalawang minuto
lang. O sige, kahit isang minuto na lang. Hindi naman siguro malaking kawalan 'yon
sa oras niya.

I just want to know if he's fine. Gusto kong malaman kung anong ginagawa niya, at
kung bakit hindi siya umuwi sa araw na ipinangako niya sa'kin. Ang huling tawag
niya ay noon pang pagtapak niya sa Barcelona. Pagkatapos 'non, wala na. Ganoon ba
siya ka-busy at nakalimutan na niyang tawagan ang sarili niyang asawa? Bakit si
Papa, nagawang sagutin ang tawag ko.

Ni hindi ko na alam kung kamusta na ang "business matters" na ipinunta niya roon.
Kung na-close ba nila ni Papa ang deal. Kung anong nangyari bakit hindi niya
sinasagot ang mga tawag ko. Kung bakit hindi niya ako binalitaan at sinabihan na
hindi siya makakauwi after a week. I don't know! Wala akong alam!

Sabi niya one week! One week lang! Sabi niya babalik siya agad. Pero hanggang
ngayon wala pa siya! Halos pumuti na ang mga mata ko rito kakahintay. Where are
you, Allen? Nasan ka na ba!

Inangat ko ang ulo ko at inis na hinilamos ang magkabilang palad ko sa mukha ko.
Hindi ko na talaga alam ang gagawin ko. Nauubusan na ko ng pasensiya! Bakit hindi
siya umuwi! Napaparanoid na 'ko! Ang daming pumapasok sa utak ko na mga posibilidad
pero pilit kong binabale-wala dahil ayaw kong lalong saktan ang sarili ko.

Gusto ko na siyang sundan sa Spain. Noong isang araw ko pa hinanap ang passport ko.
Pero nagdadalawang isip ako kung tutuloy ako. Paano nalang kasi kung magka-salisi
kame? Paano kapag naabutan niyang wala ako rito sa bahay. Magwawala 'yon! Kabilin-
bilinan niya pa naman sa'kin na huwag na huwag akong aalis ng bahay.

Pero kasi, anong gagawin ko? Hindi ko na alam kung anong mararamdaman ko. Kung
magagalit ba ako sa kanya, o mag-aalala ako. Baka kasi kung ano nang nangyari sa
kanya. Baka naaksidente siya kaya hindi siya sumasagot.

SHIT! I'm trying to figure out everything, pero bakit hindi ko mapag-dugtong
dugtong ang mga bagay.

Sabi ko na nga ba, dapat talaga nagpumilit na lang ako na sumama sa kanya. Para
hindi ako napaparanoid nang ganito. Noong madaling araw bago siya umalis, tinanong
ko pa ulit siya kung pwede bang isama niya na lang ako. Pero nainis siya. 'Wag na
raw. Mahihirapan daw siyang mag-trabaho kapag nandoon ako. Baka raw kasi hindi na
siya makalabas ng hotel room at doon nalang kame sa loob buong linggo. Naintindihan
ko naman siya sa bagay na 'yon.

Kilala ko siya, hindi niya napipigilan ang sarili niya 'pag nagsimula na kame. Baka
nga naman imbis na trabaho ang ipinunta niya roon, ay maging honeymoon. I
understand that. Kaya nga pagkatapos non hindi na ulit ako nangulit. Sabi niya rin
kasi sa'kin uuwi naman siya matapos ang isang linggo.

I even asked him if I could just stay in our house, or their house, para naman
kahit papaano ay may makasama ako, at may makausap kahit na mga maids lang. Pero
wag na raw, dahil hindi naman daw siya ganoon katagal mawawala.

E asan na siya ngayon? Hindi ba matagal ang two weeks para sa kanya? Natitiis niya
akong hindi uwian. O kahit makausap man lang! I miss him so bad! Hinahanap hanap ko
'yong mga paglalambing na ginawa niya noong nasa Subic kame.
KAMUNTIK na akong malaglag sa kinauupuan ko nang biglang tumunog ang cellphone.
Pinagdadasal ko na sana number ni Allen ang lumitaw sa screen ng cellphone ko, pero
sadyang malas ata talaga ako dahil hindi.

It's Leila's number. Ayaw ko sanang sagutin dahil wala talaga ako sa mood, pero
baka may nakuha na itong balita tungkol sa asawa ko kaya mas pinili ko nalang na
sagutin ang tawag niya.

"Leila..." walang ganang sabi ko.

"Vannie, open the gate."

Nangunot ang noo ko. Binaba ko ang tawag at muling nilapag ang phone ko sa mesa.
Dali-dali kong pinahid ang basa kong mga pisngi at inayos ang hitsura ko.

Tinungo ko ang sala at dumungaw sa may bintana. Nakita ko ang sasakyan ng pinsan ko
na nakaparada sa labas ng bahay namin.

Lumabas ako para pagbuksan siya ng gate. Makulimlim sa labas. Kaya kahit na alas-
nueve na ng umaga ay parang ala-singko pa rin.

Napansin ko ang bitbit nitong dalawang malalaking brown paper bags. Tinapunan ko
siya ng isang nagtatanong na tingin. Mukha namang alam na niya ang ibig sabihin ng
tingin ko dahil hindi na niya ako pinagsalita. Inunahan na niya ako.

"Ipinag-grocery na kita dahil alam kong wala ka ng makain dito." sabi niya
pagkatapos ay dumiretso na siya sa loob na para bang siya ang may-ari nitong bahay
at hindi ako.

Sumunod nalang din ako sa kanya.

Pumunta kami sa kusina.

Inilapag niya sa marmol na mesa ang mga pinamili niya, tapos ay isa isa niyang
inilabas ang mga laman ng mga brown paper bags at ipinasok ang mga iyon sa loob ng
ref. Pinanood ko lamang siya. Sa ikinikilos niya, parang sanay na sanay na siya
rito sa bahay namin.

"May balita ka na ba kay Allen?"

Tumingin lang siya sa'kin. Tapos narinig ko siyang nagpakawala ng buntong hininga
sabay sara sa ref at sumandal doon.

"Wala nga e. Tinawagan ko na lahat ng kaibigan kong naka-base sa Spain. Pero hindi
raw nila nakikita roon si Allen. May kalakihan ang Barcelona, Vannie. Ang hirap
maghanap 'don." sagot niya sa'kin na parang nawawalan na siya ng pag-asa.

"Are you sure nagka-ayos na kayo ng asawa mo? Hindi ba talaga kayo nag-away bago
siya umalis?"

Hindi ako sumagot. Sa totoo lang, ilang beses ko na siyang sinagot sa tanong niyang
'yan. Nagbago na si Allen. Malambing na siya sa'kin. Okay na kame. Kaya't laking
pagtataka ko kung bakit hindi pa rin siya umuuwi sa akin hanggang ngayon. At hindi
man lang siya nagsabi.

He promised me he will only be gone for one week. He said he'll come back. Hindi
naman kame nagkaproblema bago siya umalis. Medyo nainis lang siya sa'kin 'non kasi
hindi ko siya pinagbigyan ng isa pang round. Pero para sa kanya naman 'yon. Ayaw ko
kasing malate siya sa flight niya. 'Yon lang naman, but we're fine.

Pumunta ako sa bar, di kalayuan sa kusina. Hinila ko ang isang high stool para
maupo. Inis kong sinuklay ang buhok ko gamit ang mga daliri ko.

Naiiyak nanaman ako. Nakakalungkot kasi. Ano pa bang gagawin ko? Gustong-gusto ko
nang sumunod sa Barcelona para ako na mismo ang maghanap sa asawa ko. Pero ano,
makikipag sapalaran ako doon? I can't ask for help from my parents. Ni hindi nga
nila alam na hanggang ngayon hindi pa kame magkasama ni Allen e.

"Vannie, tumigil ka na sa kakaiyak. Wala namang magagawa 'yan. Hindi naman

naririnig ng asawa mo 'yang iyak iyak mo." iritableng utos ng pinsan ko na kaka-upo
lang sa katabing high stool.

Inangat ko ang ulo ko at pinunasan ang gilid ng mga mata ko. "Paano ako hindi
iiyak? Hindi pa umuuwi asawa ko! Tinawagan ko si Papa kanina. Nasa Barcelona pa
siya, pero wala si Allen 'don. Ang akala niya raw bumalik na dito. Paano kapag may
nangyari na palang masama sa asawa ko?" para na 'kong batang nagsusumbong kay
Leila. Tsk.

Bigla naman niyang hinawakan ang balikat ko at hinarap ako sa kanya, "WHAT?! Sht!
Sinasabi ko na nga ba Vannie e. Nang-ba-babae na naman 'yang asawa mo! Tapos na
pala meeting nila 'don, e nasan na 'yang hinayupak na Allen na 'yan?! Pinapag-init
nanaman niya dugo ko ha! Sabi mo nag-kabati na kayo. E parang hindi naman! Akin na
phone mo, ako tatawag!"
Hindi ko siya sinunod. Tinabig ko ang kamay niya na nakahawak sa balikat ko at
tumayo na ako mula sa pagkakaupo. Bumalik ako sa sala at sumalampak ng higa sa
mahabang sopa.

"You're not helping me, Lei." sabi ko nang mapansin kong sinundan niya ako.

Hindi ko siya narinig na sumagot kaya sinilip ko siya. Prente siyang nakatayo sa
tapat ng sopa at magka-krus ang mga braso.

"What?" kunot noo kong tanong sa kanya dahil ang talas ng tingin niya sa'kin.

"I'm just stating the possibilites, Vannie." maanghang na sagot niya sa'kin. "Wala
kasi akong ibang makitang dahilan kung bakit hanggang ngayon hindi pa rin umuuwi
ang asawa mo."

Tinamaan ako 'don.

Mas lalo tuloy bumigat ang pakiramdam ko.

Napapikit ako nang madiin, at dumapa sa sopa. Sa totoo lang, naisip ko na rin 'yon.
Pero ayaw kong pagdudahan si Allen. Hindi 'yon makakabuti sa akin. Sa aming dalawa.
Nalulungkot lang ako sa tuwing naiisip ko kung paano nga kung may iba siyang babae
sa Spain.

Naniniwala akong hindi ako lolokohin ng asawa ko, ngayon pang nagka-ayos na kame?
Hindi niya naman siguro hahayaang masira ulit kame. Ang tagal ata naming nagtiis
para lang maisalba ang relasyon namin.

"Halika, tumayo ka diyan! Mag-mall na lang tayo. Let's shop! I'm sure mamaya,
nandito na 'yon si Allen." alok sa'kin ni Leila.

Inuto pa talaga ako. Napansin niya atang nasaktan ako sa sinabi niya kaya biglang
umamo.

"Ayoko. Hindi ako pwedeng umalis ng bahay." sagot ko nang hindi lumilingon.

"E hindi pa naman umuuwi 'yang asawa mo e. Tara na. At saka nakalimutan ko ring
bumili ng gamot mo. Di ba sabi mo nangangasim tiyan mo?"
Napakapa naman ako sa tiyan. Oo nga, ilang araw nang nangangasim 'tong tiyan ko.
Siguro dahil parati akong nalilipasan ng gutom. Wala kasi ako laging gana na
kumain. Paano naman kasi ako gaganahan, wala akong kasabay.

Nakakatamad naman din magluto dahil ako lang naman ang kakain. Nag-pa-padeliver na
nga lang ako. Kaya puros fast food na 'tong laman ng tiyan ko.

'Pag nalaman 'to ni Allen, papagalitan nanaman ako 'non. Ayaw niya kasi ng mga
pagkain sa mga fast food chains. Hindi raw healthy. Tsk! Namiss ko na nanaman tuloy
siya! Hindi ako sanay na wala siya rito. Hindi ako sanay na walang inaasikaso.

"Ano Vannie? Hindi mo naman ako sinagot." Pagkuha ni Leila sa atensyon ko.

Bumuntong hininga nalang ako sabay angat ng ulo ko para makita siya.

"Ikaw nalang bumili ng gamot ko please. Hindi ako pwedeng umalis. Kabilin-bilinan
'yon sa'kin ni Allen. Baka mamaya, bigla siyang umuwi tapos wala ako rito. Lagot
ako. Dito na lang ako Lei. Hihintayin ko asawa ko." paliwanag ko.

At mukha namang nakuha ko ang loob niya dahil nakita ko na ang pag-ikot ng mga mata
niya, which means suko na siya.

Pumunta siya sa kusina. Siguro para kunin ang bag niya na nilapag niya sa mesa
roon. Maya maya lang ay bumalik na rin ito.

"I'll be back, Van. Bumili ako ng fresh cut fruits. Nilagay ko sa loob ng fridge.
Kumain ka, parang awa mo na. Mamamatay ka talaga sa ginagawa mo. Baka pagbalik ng
asawa mo, hindi ka na makilala dahil dinaig mo pa 'yong skeleton model sa anatomy
class ng kapatid niya."

"Yon lang tapos umalis na siya ng bahay.

Minsan, hindi ko alam kung concerned ba talaga sa'kin ang pinsan ko o hindi.
Problemado na nga ako, siya parang kalmado pa rin. Hindi naman siya nagpapatawa.
Sadyang natural lang talaga sa kanya na ganoon magsalita. Pero minsan nakakainis
na. 'Yung tipong masama na nga loob mo, gaganunin ka pa. Tsk.

Saglit akong naupo sa sopa bago ako tuluyang tumayo.

Kinuha ko ang cellphone ko na naiwan kong nakapatong sa may dining table. Chineck
ko agad dahil baka tumawag na pala si Allen at hindi ko narinig. Pero bigo na
naman. Walang missed calls, maliban sa isang text message na galing kay Papa.

I opened his message, at halos bumigay ang mga tuhod ko nang mabasa ko ang text
niya.

"Vannie. Marco says your husband is in Madrid."

"Well according to his secretary, wala. Hindi ba siya nagsabi sa'yo?"

Pagbasa ko muli sa reply ni Papa sa tinext ko sa kanya kanina.

I asked him kung ano'ng meron sa Madrid, kung may client meeting ba si Allen doon.
Pero hindi ko na naman nagustuhan ang sagot na natanggap ko. Kaya nga matapos kong
mabasa ang reply niya, hindi na ako nag-text back.

Masyado akong nilamon ng lungkot na kahit na mag-thank you man lang kay Papa hindi
ko na nagawa.

I don't know what to feel. Kung matutuwa ba ako o magagalit.

Matutuwa dahil kahit papano'y nakasiguro akong walang masamang nangyari kay Allen.
O magagalit dahil hindi niya man lang ako nagawang sabihan na nagpunta pala siya ng
Madrid at hindi kaagad makakauwi.

Maiintidihan ko naman kung may kailangan siyang asikasuhin kaya siya pumunta doon.
Pero sana man lang sinabihan niya ako para naman hindi ako mukhang tanga na
naghihintay dito. All he need to do is tell me. I'll do my best to understand. Kung
urgent matter ang ipinunta niya 'don, sige, okay lang. Pero bakit kasi kailangan
niya pang itago. Bakit di niya na lang sabihin sa'kin?

Hindi naman siguro ganoon kahirap magpa-alam na pupunta siyang Madrid. Nakalimutan
niya na atang may asawa siyang naghihintay sa kanya.

Hindi ko tuloy maiwasang hindi magduda. Na baka nga totoong may babae siya roon
kaya hanggang ngayon hindi pa siya umuuwi. Eto kasing si Leila, panay din ang
gatong. Mas lalo tuloy akong nahihirapan.

Hindi ko alam kung ano'ng mararamdaman ko, at kung ano'ng mangyayari sa'kin kung
sakaling tama nga ang mga pinagsasabi ng pinsan ko. But I trust Allen. I trust him
so much na kahit na posible ngang namba-babae siya, ay naniniwala pa rin akong
hindi niya 'yon gagawin sa'kin. Not now na maayos na kame. Para saan pa't nagbigay
siya ng effort na sorpresahin ako noong birthday ko and all that kung sa ganito pa
rin pala kame babagsak.

Nakakapagod nang mag-isip isip ng kung anu-ano. Nakaka-paranoid 'yong iniisip ko

kung ano bang ginagawa niya sa Madrid, bakit siya nandoon, sinong kasama niya.
Nakakabaliw, sa totoo lang. Nakatulog na nga lang ako kanina sa pagod ko sa
kakaiyak.

Pero tama si Leila, wala namang mangyayari sa pag iyak iyak ko. Ako lang din naman
ang mahihirapan.

"Good evening Ma'am. Here's your order."

Tipid kong nginitian 'yong waiter habang nilalapag nito ang mga orders kong Caesar
salad at apple juice sa pabilog na mesa.

"Enjoy your meal." sabi pa nito bago umalis.

Alam kong mahaba-habang sermon ang matatanggap ko oras na malaman ni Allen na

umalis ako ng bahay.

Pero kaya ko namang ipaliwanag ang sarili ko sa kanya. Ang tagal niyang umuwi.
Naiinip na ako sa bahay. Pakiramdam ko 'pag nagtagal pa ako ng isang oras 'don,
tuluyan na 'kong mababaliw. Wala akong makausap, wala akong nakikitang ibang tao.
Mamamatay na lang ako 'don sa kaka-iyak.

Kaya kahit na labag sa loob ko, mas pinili ko na lang na sa labas mag-hapunan. I'm
here in one of the best restaurants in Ayala.

Dito kame malimit na kumakain ni Mama noong hindi pa ako nag-aasawa. Although
malungkot pa rin dahil mag-isa pa rin naman ako na kumakain ngayon. Hindi kasi
pwede si Leila. May importante raw siyang aasikasuhin. Ewan ko kung ano.

Hindi rin naman ako magtatagal dito. Pagkatapos kong kumain, maglalakad lakad lang
ako saglit tapos uuwi na rin ako. 'Pag pinagalitan ako ni Allen. Ibabalik ko na
lang siguro sa kanya. May kasalanan din naman siya e. Mas malaki pa nga.
Nakalimutan niyang naghihintay ako rito. Hanggang ngayon nga hindi pa rin siya
nagpaparamdam. Walang tawag, ni text. Nakakalungkot na talaga.
I was about to take another fork full of salad nang makarinig ako ng isang pamilyar
na boses.

Pasimple kong sinilip ang tatlong lalaki na kaka-upo pa lamang sa katabi kong four-
seater. And I almost cussed nang makilala ko kung sino 'yong isa sa kanila.

Bigla akong nilamig kahit na makapal naman ang suot kong cardigan. Hindi niya naman
siguro ako nakita at sinundan dito, ano. Sa dinami-raming restaurants, bakit ba
kasi dito pa nila naisipang kumain. God, naalala ko bigla ang asawa ko. Lagot ako!
Lagot talaga ako! Masasaktan ako 'non. Ilang ulit pa naman niyang binilin sa'kin na
huwag na huwag makikipag-kita kay Zian. Pero hindi naman ako nakipag-kita, di ba.
Aksidente lang talaga 'to. And I could explain that to him kung sakaling malaman
niya 'to.

Dahan dahan kong nilapag ang hawak kong tinidor sa plato para hindi ito gumawa ng
kahit na anong ingay. Ayokong makuha ang atensiyon niya. Hindi niya ako pwedeng
makita! Dahil sigurado ako na pipilitin niya akong makipag-usap sa kanya.

Bahagya akong yumuko para kahit papano'y matakpan ng buhok ko ang gilid ng mukha
ko. Mabuti nalang pala at hindi ako nagtali ng buhok.

Avoiding to make any sound, I slowly grabbed my purse. I pulled out some bills at
nilapag sa mesa, pagkatapos ay dahan dahan na akong tumayo mula sa pagkakaupo para
tumakas.

"V-vannie?"

SH*T! Bumilis ang pagtibok ng puso ko. Please tell me this is not really happening!
Nagkamali ako dahil isang tao lang ang pinagtaguan ko.

Napapikit ako nang madiin. Hindi ko napansing kakilala rin pala ako ng kasama niya.
And it's just now that I noticed that Zian is with his friend na kakilala ko rin.

Hindi ko sila nilingon kahit na huling-huli na niya ako. Dali dali na akong lumabas
sa restaurant kahit na narinig ko pa ang kaibigan niya na tinawag ulit ako.

I am literally shaking habang binabaybay ang Ayala Triangle - kung matatawag pa

bang paglalakad 'tong ginagawa ko. Malas pa dahil medyo may kalayuan ang area kung
saan naka-park ang sasakyan ko. Ang sakit na tuloy ng mga paa ko dahil ang hirap
maglakad nang mabilis kapag naka-high heels.

Natataranta ako! Pakiramdam ko nga pinagpapawisan na ako nang malamig. I used my

hanky para punasan ang gilid ng noo ko, at ang leeg ko. It's cold outside dahil
panay ang pag-ulan kanina, pero ewan ko kung bakit pinagpapawisan pa rin ako.

"VANESSA!"

I cussed to myself at lumingon sa likuran.

Marami-rami ang mga tao, pero nagawa ko pa ring makita si Zian na halos tumakbo na
palapit sa akin. Sh*t! Mas lalo kong binilisan ang paglalakad ko.

Bahala na kung may mabunggo ako, o pagtinginan ako ng mga tao dahil mukha akong
tangang nagmamadali rito. Naiinis ako. Hindi naman 'to mangyayari sa'kin kung umuwi
lang si Allen sa araw na ipinangako niya.

Finally, I reached the parking lot. Ewan ko kung dahil ba sa pagod o matinding
kaba, pero nanginginig ang mga kamay at mga tuhod ko. Para rin akong mauubusan ng
hininga. Hinanap ko agad ang susi ng sasakyan sa loob ng purse ko, pero damn wala!
No way! Don't tell me naiwan ko pa sa restaurant?

Taranta kong kinapa ang magkabilang bulsa ng cardigan ko, and I'm still lucky dahil
nandoon lang pala.

I was about to unlock my car door, pero may biglang humigit sa braso ko. Kamuntik
pa akong mapatalon sa kinatatayuan ko dahil sa gulat.

"Why are you running away from me?" inis na tanong nito habang nakatitig nang
diretso sa mga mata ko.

"L-let me go, Zian! Don't talk to me." angil ko habang pilit na binabawi ang braso
ko, pero hindi niya talaga ako binitawan.

Mas lalo tuloy tumindi ang takot sa dibdib ko. Allen, I'm so sorry!

"Bakit ganyan ka? Vanessa naman. I just want to talk to you. I won't kidnap you for
Christ's sake!"

"N-no. I can't. Hinihintay ako ni Allen." Palusot ko para paalisin na niya ako.
Pero imbis na bitiwan ang braso ko, ay tumingin tingin lamang ito sa paligid na
parang may hinahanap.

"Why, where is he? You're alone?"

Sinadya kong tumingin sa ibang direksyon. Ayokong mabasa niya ang mga mata ko.
Pinikit ko ang mga ito nang madiin. Ano'ng isasagot ko! Ayaw kong sabihin na nasa
Madrid si Allen at wala rito.

"Oh, yeah, I remember. He's in Spain, right?"

Nanlaki ang mga mata ko at binalik ko ang tingin ko sa kanya. "W-what? No! N-
nandito siya. That's why I have to go now. He's waiting." nauutal utal na sabi ko.

Sana lang hindi niya nahalatang nagsisinungaling ako. Sumasakit ang ulo ko! Hindi
ko alam kung paano niya nalaman na wala rito ang asawa ko.

I heard him tsk-ed. "Come on, Van. His friends are still my friends. Alam kong
nandoon siya for business."

Napailing iling ako. Hindi ako makapaniwalang kahit ang bagay na 'yon alam niya pa
rin. Ano pa bang alam niya? Baka alam niya rin kung ano'ng ginagawa ng asawa ko sa
Madrid.

"I called you several times. What happened to your number?"

"I changed it. Nabasa ni Allen ang text mo. Nagalit na naman siya sa'kin, alam mo
ba 'yon? I told you to quit calling and texting me." Nakakainis! Hindi ko maiwasang
hindi magtaray.

"I just want to talk to you. Please, let's talk." pakiusap nanaman nito.

I looked at his face. Kalmado ito, pero halata mo pa rin na seryoso siya sa
sinasabi niya.

"Hindi nga pwede Zian. Ayoko!"

Akala ko titigil na siya, pero laking gulat ko nang agawin niya ang susi ng
sasakyan sa kamay ko. He unlocked my car's door. At nag-panic na ako dahil pilit
niya akong itinulak papasok sa back seat. Sumunod siya sa loob.

Lalabas sana ako sa kabilang pinto pero nahuli niya ang mga kamay ko at hinarap
niya ako sa kanya. God! Napamura ako sa loob loob ko. Pano 'pag nalaman 'to ni
Allen!

"Just give me five minutes. Five minutes lang, Van!" pamimilit nito habang hawak
hawak ang magkabilang balikat ko.

"Ang kulit mo! Ayoko nga sabi! Get out of my car!"

"Huli na 'to. Please. After this...hindi mo na ako makikita ulit."

Sinamaan ko siya ng tingin. Bakit ngayon mo lang naisip gawin 'yan. Matagal ka na
sanang hindi nagpakita. "I don't care, Zian. Magagalit sa'kin si Allen kapag
nalaman niyang nagkita nanaman tayo e. Can't you understand? I don't want you!"

Hindi ko nakikita ang reaksyon ng mukha niya dahil madilim sa loob ng sasakyan gawa
nang tinted ang mga bintana. Pero pansin kong nanghina siya sa sinabi ko dahil
lumuwag ang pagkaka-kapit niya sa mga balikat ko.

"I know. You don't want me anymore..." malungkot na saad nito.

Tuluyan na niyang tinanggal ang mga kamay niya sa balikat ko, at sumandal siya sa
upuan.

"Yes. Kaya 'wag mo na kaming guluhin ni Allen, please."

"Know what, you're selfish Vanessa." maanghang na sabi niya na siyang kinabigla ko.

Tiningnan ko nang diretso ang mukha niya dahil hindi ako makapaniwalang he just
called me 'selfish'.

Ako?
Selfish?

E binibigay ko na nga lahat ng kaya kong ibigay. Halos wala nang matira sa'kin.
Selfish pa ba 'yon?

"Gusto mo lahat nakapabor sa'yo..." patuloy nito.

Umikot pataas ang mga mata ko. Ewan ko kung dapat ba akong matawa sa sinabi niya o
hindi. Hindi ko siya maintindihan.

"Noong mga panahong malamig sa'yo si Allen, tinanggap mo 'ko at halos iwanan mo na
siya. Because you said you feel alone. Tapos 'nong binawi ka niya, sumama ka ulit
at ako naman ang iniwan mo."

Naaninag kong tumingin siya sa'kin. "Pansinin mo Van...pareho mo kaming iniwan sa

ere. Pero kame, nasa iyo kame. Hindi ka naman talaga nawalan."

Hindi ko napigilan, bumagsak ang luha ko. Bakit ang bigat bigat sa pakiramdam? Para
niya na rin akong binaon sa semento dahil sa mga sinabi niya. I looked up and bit
my lower lip para sana pigilan ang pag-iyak ko, pero bigo ako.

Problemado na nga ako dahil hanggang ngayon wala pa rin si Allen. Tapos dadagdagan
niya pa. Wala na ba akong pahinga? Parang pinapamukha niya sa'kin na masama ako, at
ako ang may kasalanan kung bakit nasaktan silang magka-ibigan.

Sht! Sinubukan kong pigilan ang mga hikbi ko. This is too much! Hindi ba pwedeng
isa isa lang? Kailangan ba talagang sabay nila akong papalungkutin?

"W-why Zian? Why are you saying all these to me?" malungkot kong tanong sabay punas
sa basa kong mga pisngi.

Hinawakan niya ang mga kamay ko, pero agad kong binawi ang mga 'yon.
"Because I want you to know what I feel, Van." seryosong sagot nito. "I am broken.
Kaya hindi mo ako masisisi kung kinukuha kita sa kanya, because I had you once."

"Please wag kang magalit sa'kin. It kills me. Dahil ako hindi ako nagalit sa'yo
kahit na pakiramdam ko ginamit mo ako," patuloy niya.

Tumingin ako sa kanya, kahit na hindi ko gaanong makita ang hitsura niya dahil
nanglalabo ang paningin ko gawa ng luha. "Hindi ako galit sa'yo. Galit ako sa
ginagawa mo. Patahimikin mo na kame ni Allen. We're okay now."

Yumuko ito. "Hindi mo ako masisisi," tipid na sabi niya pagkatapos ay huminga siya
nang malalim na para bang nahihirapan siyang magsalita. "But yeah, I'm giving up...

...I realized I really can't have you all for myself. Lalo na't si Allen ang may
hawak sa'yo. Tss, that as***le."

Lumapit siya sa'kin at akmang hahawakan ulit ang mga kamay ko. Pero iniwas ko na
agad. Dismayado siyang bumalik sa pagkakasandal.

"I'm going back to New York..." anunsyo nito, dahilan para mapatahimik ako sa pag-
iyak. "I will stay there for good," dagdag niya pa.

Kumunot ang noo ko. "Are you saying goodbye? You don't have to do t--"

"No," matawa tawang putol nito sa'kin.

At sa tulong ng mga ilaw ng kaka-parada pa lamang na kotse sa tabi ng sa akin, ay

naaninag ko ang mapait na ngiti sa labi ni Zian. "Hindi ako nagpa-paalam sa'yo,"
malungkot na sabi niya. "I just want to let you know para maging maayos na. Ayokong
may maiiiwan ako dito sa Pilipinas. If you...understand what I mean."

Naintindihan ko ang ibig niya, pero hindi na ako sumagot pa. Nakakabingi ang
katahimikan sa loob ng sasakyan. Hindi na rin kasi siya nagsalita ulit. Ewan ko
kung anong tumatakbo sa isip niya.

Pero isa lang ang alam ko, kailangan na niyang umalis dahil lumalaki ang atraso ko
kay Allen. Baka may makakita pa sa amin at malaman na naman ng asawa ko.

Magsasalita pa lang sana ako, pero naunahan niya ako.

"Take care of yourself, Vannie." Paalam niya nang hindi lumilingon. Tapos inabot na
niya ang susi ng sasakyan sa kamay ko, at lumabas na siya ng kotse.

HINDI ko alam kung paano ako nakauwi nang maayos sa bahay.

Buong byahe kasing lumilipad ang utak ko. Wala ako sa sarili. Naapektuhan ako sa
mga sinabi ni Zian laban sa'kin. Gusto kong magalit sa kanya, pero 'pag iniisip ko,
may kasalanan din naman talaga ako sa kanya. Bigla ko siyang kinalimutan noong
nagkahulihan na.

Ni hindi ko man lang siya nagawang dalawin noong pinakulong siya ni Allen. Hindi ko
rin siya nasabihan na hindi na ako makakasunod sa kanya dahil dumoble ang
paghihigpit sa'kin ng asawa ko At saka isa pa, ayaw ko na rin kasing iwan si Allen
noon. Mali ko lang talaga dahil napa-asa ko siya.

Sa kagustuhan kong maibalik ang tiwala ni Allen sa'kin. Nakalimutan ko ng may iba
pa nga pala akong taong nasaktan. Hindi talaga naging maayos ang paghihiwalay namin
ni Zian noon. Hindi ko nasabing tapos na kame, at si Allen na ang pinipili ko. I
believe na magiging okay naman sana kame noon, kaso sadyang wrong timing lang ang
pagbabalik niya ngayon.

Hindi ko man pinahalata sa kanya, pero hanga ako dahil nakaya niyang kalimutan ang
mga nangyari sa amin dati. And I think he's already set for a new life. Alam kong
hindi pa siya buo totally, but sooner or later he will be.

I'm not sure too kung sasabihin ko ba kay Allen na nagka-usap kame ni Zian. Parang
gusto ko lang kasing malaman niya na okay na kame, at nagsabi na si Zian na hindi
na ulit manggulo.

Pero natatakot naman ako baka hindi niya ikatuwa ang aksidenteng pagkikita namen at
ang pag-alis ko ng bahay. Baka pag-awayan na naman namin. Kaya siguro itatago ko
nalang muna. But I will tell it to him kapag naka-move on na siya totally, at kaya
na niyang umintindi nang hindi napipikon. Gusto ko kasing maging tapat sa kanya.
Ayaw kong may tinatago ako. Mabigat sa pakiramdam 'yon.
Pinarada ko na ang sasakyan ko sa garahe, katabi ng naiwang kotse ni Allen.

Hindi pa ako agad bumaba. Sinilip ko muna ang full-glass window ng bahay namin.
Nakasara pa rin ang mga kurtina. I took a deep breath at sinandal ang likod ng ulo
ko sa upuan ng kotse. Wala pa rin siya. Ano ba kasing ginagawa niya sa Madrid.
Hindi na 'to biro, ang tagal tagal na talaga niya. Ang dami ng nangyari sa'kin
dito, pero siya wala pa rin.

Kinuha ko ang phone ko mula sa loob ng purse para tingnan kung tumawag na ba siya,
pero wala pa rin. Nakakadismaya.

Allen, umuwi ka na. Please!

"Mag-kape ka muna, baka antukin ka sa byahe. Ipagtitimpla kita, sandali."

"'Wag na. Mahuhuli na 'ko," pagtanggi nito sa alok ko nang hindi man lamang
lumilingon sa akin. Abalang-abala kasi siya sa paglalagay ng mga polos at tux niya
sa loob ng itim niyang maleta.

Napabuntong hininga na lang ako dahil alam kong wala naman akong magagawa para
mapapayag siya.

Ganyan siya. Pag sinabi niyang ayaw niya, ayaw niya. E nag-aalala lang naman ako
baka manghina siya sa byahe. Ilang oras din 'yon. Sanay pa naman siyang nagkakape
bago pumasok sa trabaho. Lumapit nalang ako sa kanya para tulungan siyang tiklupin
ang mga damit na dadalhin niya sa Barcelona.

Maya maya lang ay pumasok ito sa loob ng shower room, marahil para kuhanin ang mga
gamit pangligo niya roon. Naiwan akong tinatanggal ang iba niya pang polo shirts
mula sa pagkakasampay sa hanger.

Habang abala ako sa pag-e-empake ay hindi ko maiwasang hindi matawa sa hitsura ng

laman ng maleta niya. Ang gulo! Parang initsa niya lang lahat ang mga damit niya.
'Yung iba nakatupi nga, pero hindi naman maayos. Hindi talaga siya marunong magtupi
ng polo.

Tsk, ang kulit kasi e. Sinabi ko na nga kaninang ako na mag-aayos ng mga damit niya
dahil alam kong isasalampak niya lang naman ang mga 'yon sa loob, e ayaw naman
niyang pumayag. Siya na raw. O ngayon, sa akin pa rin naman ang bagsak ng mga 'to.

Sinimulan ko nang ayusin ang pagkakatupi ng mga damit niya sa loob ng maleta dahil
maya maya lang ay alam kong darating na ang cab na pinatawag niya. Magta-taxi na
lang daw siya papuntang airport. Tinatamad daw siyang mag-dala ng sasakyan.

Napatili ako sa gulat nang bigla niya akong yakapin mula sa likuran. Sakto pa
namang nakatuwad ako dahil inaabot ko ang leather shoes niya na nasa sahig. Umikot
ako paharap sa kanya, only to see him without his polo shirt on.

Tsk...tingnan mo 'tong lalakeng 'to, nakabihis na nga, naghubad pa! Male-late 'to
sa pinag-gagawa nito e. Iiwas na sana ako dahil parang nahuhulaan ko na kung ano'ng
gusto niya, pero bago pa ako makahakbang paatras ay naipasok na niya ang kamay niya
sa loob ng pang-itaas ko.

Kinurot niya ako nang marahan sa bewang na nagdulot sa'kin ng kakaibang kiliti.
Bigla tuloy nabuhay dugo ko!

"S-stop, Allen. Male-late ka sa flight mo," paalala ko dahil unti-unti nang

naglalakbay pataas ang kamay niya, at tuluyan na rin niyang dinikit ang dibdib niya
sa'kin. Wala pa naman akong suot na pang-loob!

Pero imbis na tumigil ay bigla niya pa akong itinulak nang bahagya kaya naman
napasandal ako sa nakasarang aparador.

"T-teka, baka biglang dumating 'yung taxi," dahilan ko.

"Tsk, isa lang!" inip na banat naman nito.

Napangisi ako sa loob loob ko. Isa lang daw? Imposible. E hindi tumitigil ang isang
'to hangga't hindi napapagod e.

Sinimulan na niyang buksan ang first two buttons ng pang-itaas ko at akmang

hahalikan na ako sa leeg, pero tinulak ko siya palayo sabay hawak pasara sa damit
ko.

"N-not now. Male-late ka. Baka magalit pa si Papa 'pag hindi ka dumating sa airport
on time. T-tsaka na lang, pag-uwi mo. I promise."

Umatras ito, at alam kong nainis siya sa ginawa kong pag-tanggi dahil nagsalubong
na naman ang mga kilay niya.

Ayaw niya kapag tumatanggi ako, pero para sa kanya naman 'yon. Male-late siya sa
flight niya at ayokong mangyari 'yon, ngayon pa't nalaman ko na magkasabay pala
sila ni Papa papuntang Barcelona. Pangit tingnan kung mahuhuli siya ng dating.

Hindi na siya nagsalita pa. Padabog niyang inabot ang polo shirt niya na nakapatong
sa kama at sinuot iyon, tapos tinungo na niya ang pinto ng kwarto.

Napailing-iling na lang ako. Badtrip na naman 'yon, kaya sinundan ko na agad bago
pa siya makababa ng hagdan.

"Allen..." pagtawag ko, sabay hawak sa kamay niya para pigilan siya.

Binaba niya ang tingin niya sa'kin. Napayuko na lang ako kasi parang ang sama ng
tingin niya.

"Uhm...s-sorry na. E kasi, baka malate ka." patuloy ko.

Inangat ko ang mukha ko para makita kung ano'ng reaksyon niya. Saglit kaming nagka-
titigan bago siya bumuntong hininga at umirap.

"Tsk, fine. 'Wag ka kasing po-po-sisyon ng ganon. Tapos hindi mo naman itutuloy.
Binibitin mo na naman ako, Vanessa." paninisi nito sa'kin, at tuluyan nang bumaba
ng hagdan, papunta sa sala.

Napanganga ako.

'Wag po-po-sisyon ng ganon? Dahil ba sa nakatuwad ako? Bigla tuloy nag-init ang mga
pisngi ko. E hindi ko naman sinasadya, at wala akong balak na akitin siya o ano.
Inaabot ko lang naman 'yung sapatos niya, siya 'tong bigla bigla na lang
nangyayakap.
Sinundan ko na lang din siya sa baba. Gusto ko sana siyang lambingin dahil ayaw ko
naman na umalis siyang may tampo sakin, kaso kapag kasi nilambing ko siya, alam na
alam ko na kung saan ang punta noon. Kaya magtiis na lang muna siya.

"Vannie, I need your help."

Agad akong lumapit sa kanya at tinulungan siyang ayusin ang mga folders niya na
nagkalat sa center table.

Naaawa ako sa kanya. Wala pa kasi siyang matinong pahinga e. Pagkauwi namin kagabi
galing Subic, umidlip lang siya saglit tapos tumapat na sa laptop niya. Pinapatulog
ko na nga. Ayaw naman, ang tigas talaga ng ulo. Sa'kin pa nga nagalit, 'wag ko raw
siyang kulitin. May tatapusin pa raw siya, kakailanganin niya raw sa meeting sa
Barcelona. Hindi rin tuloy ako masyadong nakatulog kasi inaantay ko siyang umakyat.
Sigurado ako aantukin talaga 'to mamaya e.

"Van..."

Napatingin ako sa kanya nang tawagin niya ako. Kasalukuyan niyang ipinapasok ang
laptop niya sa loob ng bag.

"Bakit?"

"'Yung pangako mo, 'wag mong kalimutan."

Hindi ako nakasagot kaagad. Ano'ng pangako?

Ah...siguro yung sinabi ko sa kanya sa Subic na lalayuan ko na si Zian. Hmm...

Akala ko pa naman tapos na siya sa kaka-paalala nun sa'kin sa byahe kagabi. Hindi
pa rin pala.

Palihim akong napangiti habang tuloy pa rin sa pag aayos sa mga work folders niya.
"Oo nga...lalayo ako kay Zian. You don't have to wo--"

"WHAT?!"

Natigilan ako nang biglang tumaas ang boses niya. "B-bakit?" Kunot noong tanong ko.

"That's not what I'm talking about!"

"Uhm, then what?" Hindi ko alam kung saan ako titingin. Ang likot ng mga mata ko.

Namaywang siya at inikutan ako ng mata. Inis na 'yan, kasi hindi ko siya
maintindihan.

Lumapit siya sa'kin at hinila ako sa siko ko. "'Yung sinabi mo...'yung tsaka na
lang, pag-uwi ko."

Hindi ako nakapag-react kaagad sa sinabi niya. Ewan ko kung matatawa ako o ano e.
Akala ko pa naman kung ano na, 'yun lang pala!

'Tong si Allen, hindi pa nga nakaka-alis, pag-uwi na agad ang iniisip. Tumango na
lang ako bilang sagot sa sinabi niya.

Bumalik na naman tuloy ang lungkot sa dibdib ko. I will miss this man, that's for
sure. Parang maiksi lang ang isang linggo, pero para sa'kin ang haba na non. Hindi
ako sanay. Wala akong katabi matulog. Wala akong kasabay kumain.

E kung hayaan ko na lang kaya na ma-late siya sa flight niya? Para hindi na siya
matuloy sa Barcelona, at dito na lang siya kasama ko?

"What are you thinking?"

Nabura lahat ng masasamang pinaplano ko sa utak nang iangat niya ang baba ko.

Umiling lang ako para umiwas sa tanong niya. But he stared at me like he really
wants to know what's running in my mind.

Hinawakan ko ang magkabilang kamay niya. "Allen, hindi ba talaga pwedeng sumama na
lang ako sa'yo?" lakas loob na tanong ko.

Nag-iwas siya ng tingin, pero hindi nakaligtas sa akin ang pagsasalubong ng mga
kilay niya. "I thought we've already talked about this Vanessa? Uulit na naman ba
tayo?" iritableng sagot niya.

Yumuko ako, "I know...but...I want to come with you..."

"You can't come. Hindi nga ako makakapag-trabaho nang maayos kapag nandon ka. How
many times do I have to tell you that? Baka malate lang ako palagi sa mga meetings
ko. Do you know what I mean?"

"Promise, hindi kita guguluhin. Hindi kita papagurin."

"Tsk, ang kulit mo na naman Vanessa! Paulit ulit tayo! You stay here. I said I'll
be back after a week. Just wait."

Para akong batang napagalitan. Narinig ko na naman 'yong naiinis na tono ng boses
niya - ang ikli talaga ng pasensya niya pagdating sa'kin.

Kinagat ko ang ibabang labi ko, at umupo sa kalapit na sofa. "Okay," halos pabulong
na sagot ko. "Pero pwede bang umuwi na lang muna ako sa amin? O sa inyo? Doon na
lang ako maghihintay. Wala naman kasi akong kasama rito, e."

Lumapit naman siya sa'kin. Hinaplos niya ang buhok ko, and to my surprise, he
gently grabbed my arms and put them around his waist.

Naramdaman ko ang matigas niyang six pack sa ilalim ng kulay abo niyang polo shirt.

Hindi ko napigilang hindi mapangiti. Para tuloy mas lalo ko siyang ayaw na
paalisin. I pulled him closer to me. Hahanap-hanapin ko ang mga ganitong
paglalambing niya.
Nakakainis naman kasi, bumabawi pa nga lang kame sa isa't isa, tapos bigla naman
siyang kinailangan ni Papa. Wrong timing.

"'Dito ka na lang maghintay. Hindi naman ako mawawala nang matagal. I'll be back as
soon as possible. Sundin mo 'ko. Gusto kong nandito ka sa bahay pag-uwi ko."
Kalmado naman ang pagkaka-paliwanag niya, pero hindi pa rin nawawala ang pagiging
ma-otoridad ng pananalita niya.

Tumango tango na lang ako. E ano pa nga bang magagawa ko? Ayaw niya akong isama.
Kaya no choice, I will wait here until he comes back.

Hinigpitan ko ang pagkaka-pulupot ng mga braso ko sa bewang niya, at pumikit nang

madiin habang siya naman ay abala sa paglalaro sa dulo ng buhok ko. Ewan ko ba kung
ano'ng meron sa buhok ko, at 'yon ang palagi niyang pinag-iintirisan.

Ganito ang ayos namin hanggang sa marinig na lang namin ang busina ng taxi mula sa
labas. Sabay kaming napabitiw sa isa't isa. Nagmadali siyang umakyat sa itaas,
samantalang ako naman ay kinuha na ang mga folders na inaayos ko kanina.

Nauna na akong lumabas ng bahay. Binitbit ko ang laptop niya at mga folders. Ilang
sandali lang ay sumunod na rin siya sa labas, hila hila ang itim niyang maleta.
Pinanood ko lang siya habang inilalagay niya ang mga gamit niya sa compartment ng
taxi. Nalungkot na naman ako. He's really leaving.

Sinara na niya ang compartment at mabilis siyang lumapit sa tapat ko. Medyo madilim
pa dahil hindi pa sumisikat ang araw kaya't hindi ko gaanong makita ang mukha niya.

"I'm leaving," paalam niya sa'kin.

Napangiti ako nang mapait. Parang naiiyak ako. "Mag-iingat ka 'don. Don't forget to
call me when you get there."

"Okay..." tipid na sagot niya.

Akala ko nga papasok na siya sa loob ng taxi, pero nagulat ako nang bigla niyang
hilain ang mukha ko at hinalikan niya ako sa noo.
Pakiramdam ko bumalik ako sa pagiging teenager. Nag-init ang mga pisngi ko. Ang
sarap sa pakiramdam! Ang tagal kong hinintay na gawin niya 'to. Ang tagal kong
inasam na maramdaman ang halik niya sa noo ko bago siya umalis.

Inatras niya ang mukha niya, pero hindi niya pa rin binibitiwan ang mga pisngi ko.
"Stay here, Vanessa." Bilin niya habang nakatitig sa'kin. "Don't you dare leave our
house. Magagalit ako."

I nodded like a child.

"At 'wag na 'wag kang makikipag-kita sa gag*ng 'yon. 'Pag pinuntahan ka niya, 'wag
mong papapasukin. Don't entertain strangers, Van. Or else..."

"I know what to do, Allen. Don't worry," paniguro ko sa kanya at ngumiti.

Huminga siya nang malalim. "Good." Bumitiw na siya, at tiningnan niya ang kabuuan
ko na parang may hinahanap siya sa'kin. "Where's your phone?" tanong niya.

Agad ko namang kinapa ang bulsa ng PJs ko para i-check kung dala ko ba ang bagong
cellphone na binili niya sa'kin kagabi. "Here..."

"Okay. Contact me if you need anything."

Tumango ako at tipid na ngumiti. "Tawagan mo rin ako, para hindi ako mag-aalala."

"Tatawag ako 'pag wala akong ginagawa."

"MA'AM Vannie? Mam, kumukulo na ho."

Natauhan ako nang biglang kumatok si Ate Edith sa kwarto ko.

Nilipat ko ang tingin ko sa nakasarang pinto.

"Oo, Ate. Bababa na ho ako." sigaw ko para marinig niya ako nang malinaw mula sa
loob ko.

Inubos ko na ang buko juice ko na nakapatong sa pabilog na coffee table, at sinilip

ang relos ko. Ang tagal ko rin pala dito sa loob ng kwarto ko.

Sabi ko magbabasa lang ako ng magazines saglit, pero lumipad na naman ang isip ko.
Bigla kong naalala 'yong mga pinag-usapan namin ni Allen bago siya umalis patungong
Barcelona.

Ang ayos ayos ng usapan namin 'non. Nangako siya sa'kin. At umasa ako. Syempre
asawa niya ako. Magtitiwala ako sa lahat ng sasabihin niya kahit mabigat sa loob
ko. Kung alam ko lang talaga na ganito ang mangyayari, hindi ko na sana siya
tinanggihan noong mga oras na 'yon.

I should've made love to him. Sana pumayag na lang ako. At pipilitin kong sabayan
ang tibay ng stamina niya para makarami kame, at mapagod siya, at malate siya sa
flight niya, at tuluyan na siyang hindi matuloy sa Barcelona - para hindi ako
nalulungkot nang ganito.

Nagpakawala ako ng dalawang buntong hininga. Tinapik ko ang magkabilang pisngi ko

para maalis ang mga bagay bagay sa loob ng utak ko. Ayoko nang mag-isip. Napapagod
na ako.

Binitbit ko na ang baso ng juice ko, at bumaba na ako papunta sa kusina.

"Kumulo na ba, ate?" magiliw na tanong ko kay Ate Edith, na siyang katuwang ko sa
pagluluto, habang isinusuot ang apron ko.

"Oho, mam. Kanina pa nga kumukulo. Baka nadurog na 'yong baboy," biro nito.

Napangiti naman ako. "O sige na ate. Paki-abot na lang ho 'yong sibuyas at
kamatis." utos ko.
I'm here at my parents' place. Umuwi na muna ako. Malapit na kasi akong mabaliw sa
kahihintay at sa kai-iyak.

It has been 2 weeks and 4 days, pero kahit anino ng asawa ko, wala pa rin. Sa totoo
lang, nawawalan na ako ng pag-asa. Parang napapagod na ako sa kahihintay sa taong
hindi ko naman alam kung may balak pa bang umuwi.

Nakakalungkot isipin na hindi niya man lang talaga ako nagawang tawagan. I
regularly checked my email dahil baka doon niya pala ako kinokontak, pero wala
talaga. Hindi ko na mabilang kung naka-ilang tawag na ako, at padala ng text
messages sa kanya. Kahit isa, wala man lang akong natanggap na reply.

Hindi ko na alam kung ano'ng nangyari sa kanya. Kung buhay pa ba siya o ano. Isang
gabi, hindi ko na lang namalayan na nag-eempake na pala ako ng mga gamit ko. I just
texted him, at nag-iwan din ako ng note sa fridge at sa kwarto namin para ipaalam
na nandito lang ako sa bahay nila Mama. Sigurado akong magagalit siya dahil umalis
ako ng bahay. Pero kasalanan niya naman 'yon. Ayoko na doon. Nakakasira ng bait.

Wala rin naman akong masyadong kasama rito sa bahay ng mga Perez. Ang mga maids
lang. Si Papa kasi nasa Barcelona pa. Sumunod naman sa kanya si Mama a couple of
days ago dahil mukhang ma-co-close na ata nila ang deal with their potential
partners.

Gusto ko sanang maging masaya para sa kanila, pero mas nangingibabaw ang lungkot
ko. Pakiramdam ko kasi wala nang balak bumalik sa'kin si Allen. Siguro iniwan na
niya ako. Siguro na-realize niya na hindi niya talaga ako kayang patawarin sa
kasalanan na nagawa ko noon. Ang sakit lang isipin. Kasi naghintay ako, at umasa
ako. Sana sinabi niya na lang nang diretso sa mukha ko na ayaw na niya, para tapos
na paghihirap ko.

"Mam, naa-amoy ko na ang asim ng Sinigang! Mukhang masarap ha? Naku, tiyak na
maligaya na naman ang mga tiyan namin nito." masayang biro sa akin ni ate Edith
habang tinitikman ko ang mainit na sabaw gamit ang sandok.

Hindi ko alam kung talaga bang masarap ang amoy ng niluluto ko, o pinapasaya niya
lang ako dahil alam niyang problemado ako. Ilang beses niya na rin kasi akong
nahuhuli na umiiyak. Lahat na nga ng pagpa-palusot nagawa ko na.

"Ikaw talaga ate, binobola mo na naman ako." natatawang sagot ko.

"Hindi ako nambobola. Amoy pa lang, masarap na talaga," anito sabay kindat.
Napangiti naman ako. "Akin na nga't matikman para magka-alaman na," patuloy nito at
kinuha ang sandok mula sa kamay ko. Pinanood ko lamang siya habang nakapikit na
hinihipan at tinikman ang sabaw ng Sinigang.
"Naku mam Vannie! Walang duda! Mas masarap ka na sa aking magluto ngayon!" magiliw
na saad nito.

Natawa na lang ako. "Talaga ate? Sige, ilagay na natin 'yong mga gulay para matapos
na tayo. Nagugutom na rin kasi ako e."

Malapit ang loob ko kay Ate Edith. Siguro dahil halos siya na ang nag-alaga sa'kin
simula pagkabata. May katandaan na ito, pero kung kumilos, parang batang-bata pa
rin. Napaka-bibbo.

Ihahalo ko na sana ang mga gulay sa niluluto ko, pero napatigil ako dahil parang
may tumatawag sa akin. Lumingon ako sa likuran at nakita si Rica, ang pamangkin ni
Ate Edith na kasambahay rin nila Mama, na kararating lang at mukhang hindi
mapakali.

"Bakit Rica? May tao ba sa labas?" kunot noong tanong ko. Para kasing nakaka-rinig
ako ng tunog ng makina ng sasakyan.

"Meron ho...

...Nandito po ang asawa niyo."

Kamuntik ko nang mabitawan ang hawak kong sandok at plato.

Nanlaki ang mga mata ko, at halos hindi ako makagalaw sa kinatatayuan ko. Bigla
ring nanginig ang mga kamay ko.

Nang makabawi ako ay nilapag ko na muna sa mesa ang mga hawak ko at kumuha ako ng
tubig sa ref at nagsalin sa baso. Parang nanuyo ata ang lalamunan ko.
Sa wakas...mabuti't naisipan na rin niyang umuwi.

Pero bakit sa halip na magalit ako dahil sa ginawa niyang hindi pag-uwi nang
mahigit dalawang linggo, e parang nakakaramdam pa ako ng tuwa at excitement ngayong
dumating na siya.

Saglit kong inayos ang hitsura ko. Sinuklay ko ang buhok ko gamit ang mga daliri
ko, at hinubad ang suot kong apron.

"Ate, ikaw na munang bahala. Pakilagay na 'yong mga gulay." pakisuyo ko kay Ate
Edith, na agad naman nitong sinunod.

Humugot ako ng hininga at lumabas na ng bahay para salubungin ang asawa ko.

This man has a lot of explaining to do.

Naabutan ko siyang pinaparada ang isang kulay maroon na sasakyan sa garahe ng bahay
namin.

Ewan ko kung kanino o saan galing 'yung minamaneho niya. Siguro pinahatid niya lang
galing sa kanila. Ayaw marahil mag-taxi.

Bahagyang nakabukas ang bintana sa driver's area, kaya napansin ko kung paano niya
mabilis na pinatay ang makina ng sasakyan nang makita niyang palapit na ako sa
kinaroroonan niya.

To be honest, gusto ko siyang ngitian at salubungin ng halik at yakap. Gusto kong

umiyak sa bisig niya, mag-sorry dahil umalis ako ng bahay kahit na alam kong
magagalit siya, at tanggapin nang buong-buo ang kung ano mang dahilan na sasabihin
niya.

Pero hindi ko gagawin ang mga 'yon. Not this time. Susundin ko kung ano'ng sinasabi
ng utak ko - masama ang loob ko.

"What happened? Bakit ngayon ka lang?" Magkasunod na tanong ko nang makababa na

siya ng sasakyan.
Pinilit kong maging diretso ang pananalita ko, kahit na ang totoo ay parang
nauubusan ako ng laway dahil naiiyak na naman ako. Naiiyak ako dahil gustong-gusto
kong marinig ang paliwanag niya. Naiiyak ako kasi ang sama ng loob ko sa ginawa
niya.

Hindi niya naman ako sinagot. Parang wala nga siyang narinig. Sinasalubong niya ako
pero nakapako naman ang tingin niya sa ibang direksyon. Ano, hindi siya makatingin
nang diretso sa'kin? Dahil ba guilty siya?

Dudugtungan ko pa lang sana ang mga tanong ko, pero hindi ko na nagawa dahil bigla
niya akong hinila at sinubsob ang mukha ko sa dibdib niya.

Napapigil ako sa paghinga. Ang init niya. Sh*t Vannie, don't tell me lalambot na
kaagad ang puso mo? Nakayakap siya sa'kin nang mahigpit na para bang hindi lamang
mahigit dalawang linggo, kundi tatlong taon kaming hindi nagkita. Sunod kong
naramdaman ang pagdampi ng labi niya sa itaas ng ulo ko, bago niya binaba ang bibig
niya sa bandang tenga ko.

"I'm sorry...may inasikaso lang ako." bulong nito.

Napamura ako sa loob loob ko. Hindi ko yata kayang tanggapin ang dahilan niya.

Marahan kong itinulak ang dibdib niya para makawala mula sa pagkakayakap niya, at
hindi ko napigilang hindi mapairap. Kung kanina naiiyak ako, ngayon naiinis na ako.

May inasikaso?

'Yun lang?

I am expecting for a more definite, longer answer. Hindi sapat ang 'may inasikaso
lang' para sa halos tatlong linggong paghihintay ko.

Tumingin ako sa ibang direksiyon at ikinrus ang mga braso ko. Wala na akong
pakialam kung sitahin niya ako dahil nag-mamaldita ako ngayon. Siya naman ang
nagtulak sa'kin na umasal nang ganito. Akala ko magiging katanggap-tanggap ang
dahilan niya, pero mukhang mali ata ako.
"Come on, let's go home." hihilain na sana niya ako sa braso, pero umiwas ako.

Binalik ko ang tingin ko sa kanya. Inaamin ko, ang talas ng tingin ko ngayon. Go
home? Bakit niya iniba ang usapan? Hindi niya ba talaga ako bibigyan ng maganda-
gandang eksplanasyon? Gusto niyang umuwi na kame e hindi pa nga kami nakakapag-usap
nang maayos.

"Bakit hindi mo ako tinawagan?" diretsong tanong ko sa kanya.

Inaasahan ko na masasagot niya ang tanong ko, 'yung matinong sagot, dahil
napakadali lang naman 'non, pero wala. Umiwas lang ito ng tingin, at nagkunot ng
noo. .

"You...you were gone for almost three weeks, Allen. Hindi naman 'yon ang sinabi mo
sa'kin. Sabi mo isang linggo lang." dugtong ko.

Hindi ako titigil sa kakatanong sa kanya, hangga't hindi niya ako sinasagot nang
matino.

"Pinag-alala mo ako nang sobra, alam mo ba 'yon? Muntik na kitang sundan sa Spain."

"Allen?" pagkuha ko sa atensiyon niya dahil parang hindi naman siya nakikinig
sa'kin.

Naiinis na talaga ako dahil sunod sunod na ang tanong ko, pero ang tanging
sinasagot niya lang sa'kin ay ang paghinga-hinga niya nang malalalim. May mga
pagkakataong namamaywang ito at titingala na para bang naa-alibadbaran siya sa mga
pinagsasabi ko. Para siyang wala sa sarili! Hindi siya mapakali. Parang may iniisip
siyang malalim. Hindi ko tuloy maiwasang hindi magduda.

"Allen?" pagtawag ko ulit sa kanya. "Are you listening to me?"

Binaba niya naman ang tingin niya sa'kin. Ang lalim ng titig niya pero hindi ako
nagpatinag.
"I said I'm sorry. May inasikaso nga lang ako." Iritableng sagot nito sa'kin.

Naginit ang sulok ng mga mata ko. Pakiramdam ko kahit na anong oras tutulo na ang
mga luha ko.

Bakit parang siya pa yata ang galit at mainit ang ulo? Hindi ba dapat ako, dahil
ako ang pinaghintay niya rito? Ni ayaw man lang niyang sagutin nang maayos ang mga
tanong ko. Ano'ng gusto niya, hulaan ko na lang kung ano talagang nangyari sa
kanya?

Tumingala ako saglit at humugot ng lakas ng loob.

"What was it? Ano'ng inasikaso mo?"

Nangunot ang noo niya, "I just finished some stuff, Van."

Tiningnan ko muna siya bago ako nagsalita. Kumirot ang dibdib ko sa sinabi niya.
Gaano ba ka-importante 'yong bagay na inasikaso niya para makalimutan niyang
tawagan ako. Bakit kung magsalita siya parang napaka-gaan ng kasalanan niya. Parang
wala lang ah.

"Bakit hindi mo sinabi sa'kin? You should've called me, Allen. I was worried!"
Pinipilit kong babaan ang boses ko, pero hindi ko na kaya. Napapasigaw na talaga
ako sa inis!

"Bakit hindi ka man lang nag-text? Hindi mo man lang ako sinabihan na hindi ka pala
kaagad makakauwi. Naghihintay ako. Halos mabaliw na ako dahil wala na akong balita
sa'yo. I kept on calling and texting you. Natatanggap mo ba? Bakit hindi ka nag-re-
reply? And what's in Mad--"

"ENOUGH VANESSA! SH*T, I'M TIRED! PAGOD AKO SA BYAHE! CAN WE JUST TALK ABOUT THIS
SOME OTHER TIME?!"

Para akong binuhusan ng malamig na tubig. Sumugat sa'kin ang inasta niya.

Biglang nawala lahat ng emosyon sa mukha ko. Walang kurap ko lang siyang tinitigan.
He did not look away. Nakipag-tagisan siya ng matatalim na titig sa'kin. Pero siya
rin ang unang nag-iwas.

Okay...maybe I was nagging too much, siguro nga mainit ang ulo ko, at sunod sunod
ang pagtatanong ko sa kanya. Pero para sigawan niya ako at patahimikin gayong siya
naman ang may kasalanan dito, that is depressing.

Sinasaktan niya 'ko. Siya pa ang may ganang magalit. Siya pa ang may ganang uminit
ang ulo. Ewan ko kung ano'ng nangyayari sa kanya. O kung ano'ng nangyari sa Spain.
Hindi naman na siya ganito makitungo sa akin noong bago siya umalis. Akala ko okay
na kame. What happened now?

Walang gana ko siyang tinalikuran.

Hindi ko na namalayan na tuluyan na palang tumulo ang mga luha ko. Inis kong
pinunasan ang mga 'yon. Ako na nga naargabyado, ako pa napagalitan. Nakakasama ng
loob. Ayaw niyang sagutin nang maayos ang mga tanong ko. Masyadong pa-play safe ang
mga dahilan niya. Ayaw niya akong diretsuhin. Bahala siya. Napapagod na 'ko.

PALAYO na sana ako mula sa kanya, pero bigla niya akong hinigit sa bewang at
niyakap ako mula sa likuran. Ramdam na ramdam ko ang init ng paghinga niya sa gilid
ng leeg ko.

Hinihintay ko siyang magsalita, pero nanatili lang siyang nakayakap sa'kin at

nakasiksik ang mukha sa leeg ko.

Tsk, heto na naman siya. Sa mga ganitong paglalambing niya, tumitiklop agad ako e.
Nakakainis! Nagagalit talaga ako sa kanya. Lalo na sa inasal niya sa'kin kanina.
Pero mukhang kabisado niya ang kahinaan ko. Konting yakap lang, bumibigay na ako!

Sunod-sunod akong huminga nang malalim hanggang sa pakiramdam ko kumakalma na ako,

at kahit papano'y nawawala na ang init ng ulo ko.

"Please...I want to know everything. Bakit ngayon ka lang umuwi?" Halos pumiyok ako
nang muli akong magtanong sa kanya.

That was a single question. Pero sakop na 'non lahat ng gusto kong malaman mula sa
kanya. I want the full details. At hindi ako matatahimik hangga't hindi ko
nalalaman lahat. Hindi biro ang ginawa niya, at ang pinagdaanan ko. Tinakot niya
ako nang sobra!

Isang buntong hininga ang pinakawalan nito. Parang hirap na hirap siyang sagutin
ang tanong ko.

"I will explain everything, pero 'wag ngayon..."

Napasimangot na naman ako, "bakit hindi pa ngayon?"

"I'm tired, Van. Gusto ko na munang magpahinga. Let's go home. I want to sleep with
you."

"Mam Vannie, luto na--AY N-NAKU..S-SORRY HO!"

Agad na napabitiw si Allen nang biglang dumungaw sa pintuan ng bahay si Ate Edith -
na taranta rin namang napatago sa loob. Nahiya siguro dahil nakita niyang nakayakap
sa'kin ang asawa ko.

"Luto na ba, Ate Edith?" tanging tanong ko na lang.

"O-oho Mam. Ipaghahain ko na ho kayo ni Sir." tugon naman nito mula sa loob ng
bahay.

"What's that?"

Nilingon ko si Allen sa likuran ko.

"Nagluto ako ng Sinigang. Dito na tayo kumain. Mamaya na tayo umuwi."

Tumango lang ito. Nauna na akong pumasok sa loob ng bahay. Tahimik lang siyang
nakasunod sa akin.

+++

"Kaka-kain mo lang. Magpatunaw ka muna." sita ko sa kanya.

Paano naman kasi, pagka-pasok na pagka-pasok pa lang namin dito sa kwarto ko ay

agad na niyang hinubad ang polo niya, at sumalampak ng dapa sa kama. Hindi man lang
ako kinibo. Parang walang narinig.

Napa-iling iling na lang ako. Nilapitan ko siya at sinilip ang mukha niya na
nakaharap sa kabilang gilid. His eyes are closed...his lips, slightly opened.

Nilapat ko ang likod ng kamay ko sa noo niya, pagkatapos sa leeg niya. Sinisinat
kasi. Hindi man lang nagsasabi. Kaya pala mainit ang ulo at wala sa sarili kanina.
May iniinda pala.

Hindi ko pa nga malalaman na masama ang pakiramdam niya kung hindi pa naikwento
sa'kin ni Ate Edith na inutusan siya ni Allen na kumuha ng paracetamol. Eto kasing
asawa ko, hindi nagsasalita sa'kin. Masama na pala ang katawan. Ewan ko bakit hindi
na lang siya sa'kin nanghingi ng gamot.

Nakakainis lang kasi may kasalanan siya sa'kin, pero heto't ako pa rin ang nag-
aasikaso sa kanya. Inunahan niya ako ng mga daing niya, ng sama ng pakiramdam niya.
Tell me, paano ko siya magagawang awayin at hingan ng paliwanag ngayon? Eh hinang-
hina siya.

'Pag nalaman 'to ni Leila sesermonan na naman ako 'non, sabihin hindi ko na naman
inisip ang sarili ko - puro si Allen na lang kahit siya naman may kasalanan.

Umupo ako sa paanan ng kama. Hinubad ko ang sapatos niya para makapag pahinga siya
nang maayos. Mukhang napagod talaga siya dahil sa byahe niya kaya nagkasinat. Kung
sabagay, ang layo nga naman kasi ng binyahe niya. Tapos galing pa siya sa bahay
namin, bago siya pumunta rito. Siya pa ang nag-drive.

Kanina habang kumakain, inalok ko siyang dito na lang muna magpalipas ng araw.
Mamayang gabi na lang kame umuwi, o kaya'y bukas ng umaga. Tutal wala naman ang mga
parents ko rito.
'Nong una ayaw niyang pumayag. Ayaw niya raw dito. Gusto niya sa bahay namin. E
sinabi ko ngang magpahinga na muna siya. Masama na nga pakiramdam gusto pang mag-
drive agad pauwi. Hindi pa nga siya papayag kung hindi ko pa sinabing nahihilo ako
at wala ako sa wisyong bumyahe.

Matapos kong hubarin ang sapatos niya, ay tumayo na ako at pinulot ko naman 'yong
polo niya na initsa niya lang sa sahig. Sinampay ko 'yon sa hanger para hindi
magusot. Baka kasi suotin niya pa mamaya pag-uwi.

Sinilip ko siya. Hindi man lang ito nag-iba ng pwesto. Mukhang mahimbing na ang
tulog. Ang bilis naman.

Kinuha ko na lang mula sa coffee table 'yung magazine na binabasa ko kanina, at

umupo sa couch na malapit sa pintuan ng kwarto.

Sa palagay ko kasi hindi rin naman kami makakapag-usap nang maayos ni Allen dahil
bagsak ito sa kama. Nakakalungkot kasi gusto ko na talaga siyang makausap. I want
to hear his explanations. Pero wala naman siyang lakas na magsalita. Kahit kanina
habang kumakain kame, tipid ang mga sinasabi niya. Kung sabagay, hindi naman talaga
siya mahilig magsalita. Hindi siya makwento.

Pagpapahingahin ko na lang siguro muna siya. Hihintayin kong gumanda na ang

pakiramdam niya, at siya na mismo ang kumausap sa'kin. Kahit na ang bigat bigat ng
loob ko dahil gustong-gusto kong malaman kung ano'ng nangyari sa kanya at kung
ano'ng ginagawa niya sa Madrid. Malaking pala-isipan talaga sa akin 'yon.

Pero sige, I will let him rest for now dahil may sakit siya. Ang importante naman
sa'kin, umuwi na siya. At magkasama na ulit kame.

Napahinto ako sa pagbabasa ng magazine nang mapansin kong kumilos si Allen.

Nagising ata. Nakatingin ito sa direksyon ko. Hindi ko nga alam kung gising na
talaga siya o ano. Bahagya lang kasing nakadilat ang mga mata niya.

Nakasiguro lang ako na gising na talaga siya nang bumangon ito mula sa pagkakahiga,
at lulugo-lugong naglakad palapit sa 'kin. Bitbit bitbit niya pa 'yong pahabang
unan ko.

Tumabi siya sa'kin sa couch. Nilapag ko naman ang hawak kong magazine sa katabing
mesa dahil bigla niyang hiniga ang ulonan niya sa kandungan ko. Hindi pa siya
nakuntento at inabot niya pa ang kanang kamay ko at ipinatong sa hubad niyang
dibdib.

Sus.

Naglalambing...palibhasa may kasalanan.

Itinuloy ko na lang ulit ang pagbabasa. Gamit ang libre kong kamay, nilipat ko sa
susunod na pahina ang magazine na kasalukuyang nakabuklat sa ibabaw ng katabing
mesa.

"Vanessa..."

Natigilan ako, pero hindi ako nagsalita. Sinilip ko lang siya. Nakabaling sa mukha
ko ang mapungay niyang mga mata na halatang galing sa tulog.

"I bought you something...it's in the car." pahayag nito.

Tipid lang akong tumango at binalik ang atensyon ko sa binabasa kong article sa
magazine.

Inis niya namang tinaboy ang kanang kamay ko na nakapatong sa dibdib niya, at
padabog na tumagilid ng posisyon - nakatalikod na siya sa'kin.

Narinig ko pa ngang bumuntong hininga siya. Hindi na nakakagulat kung nainis siya
sa inasal ko. Ang dating kasi e dinedma ko siya, at wala akong interes sa binili
niya para sa'kin - which is true. Wala naman talaga akong interes.

Honestly, wala naman talaga akong pakialam kung mayroon siyang pasalubong sa'kin o
wala. Hindi naman 'yon ang gusto kong matanggap mula sa kanya.

Tsk. Pero martir nga ata talaga ako dahil hindi ko siya matiis. Ewan ko, hindi ko
talaga kayang umiinit ang ulo niya sa'kin.

Tuluyan ko nang sinara ang binabasa kong magazine at sinimulan kong haplusin ang
buhok niya. Humaba na ito kumpara noong bago siya umalis. Lumagpas na nang kaunti
sa tenga niya. Pero bumagay naman sa kanya. Mas lalong naging maamo ang hitsura
niya.

Patuloy lang ako sa paghaplos sa buhok niya hanggang sa maramdaman kong bumibigat
na ang ulonan niya. Nakatulog na siguro ulit.

I felt the muscles in his shoulders moved. Hinaplos ko ang mga iyon para hindi siya
tuluyang magising. He needs to rest para gumanda na ang pakiramdam niya.

Tsk...kahit na pinasama niya ang loob ko dahil sa ginawa niya, hindi ko

maitatangging namiss ko talaga siya. Gusto ko siyang yakapin nang matagal. Gusto ko
siyang gisingin para bigyan ako ng atensyon dahil nangulila talaga ako sa kanya,
kaso sigurado akong magagalit siya sa'kin 'pag ginawa ko 'yon. Ayaw niyang
iniistrobo siya sa pagtulog. Ngayon pang may sakit siya. Nakakainis. Gusto ko
siyang magpahinga, pero parang ayaw ko naman kasi ngayon na nga lang siya umuwi,
tapos ganito pa siya.

I was about to kiss him on his head nang maramdaman kong nag-vibrate ang cellphone
niya sa back pocket niya.

Napatingin ako sa parteng iyon, at muling binalik ang tingin ko sa kanya.

No. Hindi ko nagugustuhan ang pumapasok sa isip ko. Tiyak na magagalit siya kapag
pinakialaman ko ang cellphone niya. Pero ewan ko, parang bigla akong kinutuban nang
masama. Hindi naman ako dating ganito. May bahagi sa utak ko na nagsasabing kunin
ko ang phone niya at alamin kung bakit ito nagvi-vibrate.

Pinutol ko na ang pagdadalawang-isip ko at dahan-dahan ko nang hinugot ang

cellphone niya mula sa bulsa niya. Naririnig ko ang kabog ng dibdib ko. Kinakabahan
ako sa ginagawa ko, pero bahala na.

Naka-ilaw ang screen ng phone kaya naman mas madali kong nakita ang naka-pop up na
notification mula sa personal email account niya.

Muli kong binalik ang tingin ko sa asawa ko.

Mahimbing pa rin ang tulog nito, at mukhang hindi niya naman namalayan na kinuha ko
ang phone niya. I know this is wrong. At hindi ko dapat binabasa ang mga emails
niya, pero parang ang bigat lang talaga ng pakiramdam ko.

The next thing I knew, nabuksan ko na ang email at nakahain na sa harap ng mga mata
ko ang laman ng mensahe.

| Hey Travis, you forgot your watch in my bathroom. |

"Are you hungry?"

Umiling lang ako.

Hindi ko siya nilingon kaya hindi ko alam kung nakatingin ba siya sa'kin nang
magtanong siya. Nakapako lang ang tingin ko sa bintana ng sasakyan.

"Tsk, ikaw naman ba ang may sakit ngayon ha, Vanessa? Kahapon ka pa ganyan. Ano,
hindi mo ba talaga ako kikibuin?"

Nilingon ko na siya dahil narinig ko na 'yong inis na tono ng boses niya. Saglit
siyang tumingin sa'kin, pero umiwas din kaagad at muling ibinaling ang atensiyon sa
pagmamaneho.

Bumuntong hininga ako at muling tumingin sa bintana. "Wala akong sakit. Okay lang
ako," pagsisinungaling ko. Dahil ang totoo. Hindi naman talaga ako okay.

Ang daming tumatakbo sa isip ko. Parang nagpatong-patong na lahat. Isang hamak na
housewife lang naman ako, pero bakit parang mas marami pa ata akong pinoproblema
kumpara sa mga babaeng nagtatrabaho sa labas. Hindi ko alam ang eksaktong
nararamdaman ko, basta ang alam ko, hindi ako masaya.

Una, hindi pa rin nagpapaliwanag nang matino sa'kin ang asawa ko kahit na gumanda
na ang pakiramdam niya. Pangalawa, hindi mawala sa isip ko 'yung email message na
nabasa ko sa cellphone niya kahapon. Nawala talaga ako sa sarili kakaisip 'don.

Kahit kagabi habang nagsisiping kami, 'yon ang laman ng isip ko. Hindi ko tuloy
masyadong naramdaman ang init ni Allen. Kahit na sobrang namiss ko siya, parang
wala akong gana habang ginagawa namin 'yon. Hindi rin ako nakatulog nang maayos
kahit na napagod ang katawan ko. Ngayon nga inaantok ako sa byahe, pero kahit
umidlip man lang hindi ko magawa. Ayaw tumahimik ng utak ko.

Pakiramdam ko sa dami kong iniisip, hindi ko na alam kung saan ko pa isisingit ang
pag-iyak. Ang sakit sakit tuloy ng dibdib ko dahil hindi ko mailabas lahat. Isang
araw siguro, sasabog na lang ako.

The sender of the email called him 'Travis'.

Naisip ko, that person must be personally close to my husband para tawagin niya ito
sa second name nito. Wala akong kakilalang tumatawag sa asawa ko ng 'Travis'. As
far as I know, ayaw niya ngang tinatawag siya sa pangalan na 'yon. Hindi ko alam
kung bakit.

Ang mga business partners niya 'Allen' ang tawag sa kanya. Kahit si Zian na matagal
niyang naging kaibigan, 'Allen' din ang tawag sa kanya . Even his younger sister,
Ellie, and his parents. Kaya nagtataka talaga ako kung sino 'yong nag-email sa
kanya at tinawag siyang ganon.

Hindi ko naman nakita kung sino 'yong sender. Kaya hindi ko alam kung galing ba sa
babae 'yon o hindi. 'Wag naman sanang galing sa babae. Dahil hindi ko na alam kung
saan ako pupulutin kung sakali. Kahit ngayon lang, gusto kong patunayan kay Leila
na mali ang mga paratang niya sa asawa ko.

Bukod sa walang signature sa email message, hindi ko nalaman kung sino 'yong sender
dahil nahuli ako ni Allen. Nagising bigla. Nakatikim tuloy ako ng sermon. 'Wag ko
raw basahin ang mga messages niya. Personal daw 'yon.

Oo nga, alam kong mali naman talaga na pinakialaman ko ang cellphone niya. Pero
bakit siya? Binabasa niya nga ang mga texts sa phone ko e. Nagagalit pa siya sa'kin
'pag may nabasa siyang hindi maganda. Lalo na 'pag galing kay Zian. Hindi patas.
Binalewala ko na nga lang. Hindi na ako nagsalita. Ayaw ko kasing malaman niyang
may nabasa at nalaman ako.

Pinilit ko ngang kalimutan na lang 'yung email. Baka kasi mamaya wala lang 'yon.
Baka masyado lang akong napa-paranoid kaya kung anu-ano ang pumapasok sa isip ko.
Ayaw kong mag-conclude agad. Pero ewan ko, hindi talaga maalis sa utak ko. Hindi
ako matahimik. Ang dami kong tanong.
Ayaw ko siyang pagdudahan, pero hindi ko maiwasan e. Those facts na hindi niya
paguwi agad, 'yong hindi niya pagtawag, 'yong biglaan niyang pagpunta sa Madrid,
'yong mga pa-play safe niyang mga sagot sa'kin, at 'yong email na nabasa ko -
nakakapag-duda lahat.

I'm weighing things out, pero may mali talaga. Hindi naman ako ganoon katanga para
hindi mahalatang may tinatago sa'kin ang asawa ko. At 'yun ang nagpapalungkot
sa'kin ngayon. I could feel he's lying to me. Masakit sa'kin 'yon.

"Vanessa..."

Natauhan ako't napatingin kay Allen. Diretso itong nakatitig sa mga mata ko -
parang mainit na naman ang ulo. Nagkunot ako ng noo. "Bakit?"

"Ayaw mong bumaba?"

Mas lalo namang kumunot ang noo ko. Hindi ko alam kung namimilosopo siya o ano e.
Bakit naman ako bababa? Tumingin ako sa paligid.

Sh*t. Pasimple akong napasapo sa noo ko.

Nandito na pala kame sa tapat ng bahay namin. Hindi ko napansin. Sa kakaisip ko,
hindi ko na namalayang nakauwi na pala kame. Parang ang bilis naman ng byahe namen.
Tinanggal ko na ang seatbelt ko. Akmang bababa na ako ng sasakyan pero muli akong
tinawag ng asawa ko. Tiningnan ko siya, pero hindi ako nagsalita.

"Buong byahe mo 'kong hindi kinausap." anito habang tinatanggal ang seatbelt niya.

Seryoso ang tono ng pananalita niya - 'yong tipong isang pabalang na sagot ko lang,
tiyak magta-tatalak na naman siya.

"Galit ka sa'kin?" Dagdag nito, at tumingin nang diretso sa'kin. Napasandal na lang
ulit ako sa upuan at tumingin sa harapan ko. Hindi ko siya tinitingnan.
"Di ba nag-sorry na 'ko?" patuloy pa niya. "Sabi ko nga may inasikaso lang ako. And
about your question last night...yes, oo, I went to Madrid. Emergency. May
kinailangan akong tapusin...

...I'm sorry kung hindi kita nagawang sabihan. Uuwi naman kasi talaga ako
pagkatapos 'non...

...O, ano pang gusto mong malaman? 'Yong relo ko? Call me stupid pero hindi ko
talaga alam kung nasaan. Baka naiwan ko sa hotel na pinagstayan ko. I...I don't
know."

Sinadya kong hindi magsalita. Bumuntong hininga lang ako. At alam kong narinig niya
'yon.

"Tsk...Vanessa! Pinapainit mo ulo ko. Talk to me! Sh*t!" Hinampas niya ang
manibela.

Pumikit ako nang madiin para itago ang pagkabigla ko. Ayan, nagsisimula na 'yang
mapikon. Tumataas na ang boses kasi hindi ko siya kinikibo.

Wala lang kasi talaga ako sa mood magsalita at makipag-usap. Ang dami kong iniisip.
Tsaka hindi pa rin talaga ako kumbinsido sa mga dahilan niya. Parang may hinahanap
akong sagot, ewan ko.

Isang buntong hininga ulit ang pinakawalan ko. "Okay na 'ko. Let's go." Paganyaya
ko.

Hindi naman na siya nagsalita. Pero naririnig kong bumubulong bulong siya. Tapos
padabog niyang sinara 'yong pinto pagka-baba niya. Badtrip na naman 'yon.

+++
"VANESSA? WHAT'S TAKING YOU SO LONG?! BUKSAN MO NGA 'TO!"

Agad akong lumingon sa kumakalabog na pinto habang ikinakabit ang kapares ng hikaw
ko sa kabilang tenga ko. "Sandali lang. Patapos na ako." pasigaw din na sagot ko.

Ayaw na ayaw niya talaga kapag nagka-kandado ako ng pinto. What's the point daw, e
kaming dalawa lang naman dito. E kasi naman hindi pa ako tapos mag-ayos. Parang
hindi ako kumportable rito sa suot ko.

I'm wearing a peach-colored lace dress na four inches above the knees ang ikli.
Hapit na hapit pa kaya bulag lang ang hindi makakakita sa kurba ng katawan ko.

Ito 'yong pasalubong sa'kin ni Allen galing Madrid. Maganda, bumagay sa kutis ko
ang kulay. Napaka-sophisticated din 'nong bead works sa may bandang balikat. At
walang dudang mamahalin ang telang ginamit. Hindi makati sa balat tulad ng ibang
mga lace dresses.

Ang kaso, masyadong seksi! Agaw pansin ang dibdib, bewang at pang-upo ko. Konting
tuwad ko lang ata makikitaan na ako. Ewan ko kung ano'ng pumasok sa utak ng asawa
ko at ito ang napili niya.

The last time I checked, ayaw nitong nagsusuot ako ng mga damit na halos makita na
ang kaluluwa ko. Pero inaamin ko, nagustuhan ko ang bigay niya. May taste siya.

Ito ang unang beses na binigyan niya ako ng damit. Dati kasi, kapag may out of the
country trips siya, wala siyang binibili para sa'kin. Kahit nga keychain na may
pangalan 'nong bansang pinuntahan niya. Wala.

Humarap lang ulit ako sa salamin. Inayos ko ang pagka-kasuot ko ng kwintas na

regalo niya sa'kin, at tuluyan na akong lumabas ng kwarto bitbit ang bag ko.
Sigurado kasi akong naiinip na ang asawa ko kahihintay sa akin sa ibaba.

Yes, we're going out.

Inalok niya ako kanina na sa labas na lamang kumain. At saka gusto niya raw bumili
ng bagong relo. Ako raw ang pumili. Ayaw ko nga sanang sumama. Tinatamad kasi akong
umalis ng bahay. E kakagaling nga lang namen sa byahe kanina. Tapos ngayon, aalis
na naman.
Pero sa bandang huli, tumiklop din naman ako. 'Pag asawa ko ang kausap ko, wala
akong ibang pwedeng isagot kungdi 'yes'. Pag tumanggi ako, alam ko na kung ano'ng
mangyayari sa'kin. Tsaka pinili ko na ring pumayag na lang. Baka mamaya makapag-
paliwanag na siya nang maayos sa'kin.

Naabutan ko siyang nanonood ng TV sa may sala. Halatang naiinip na ito dahil

nakasahod na ang baba niya sa isang kamay niya, at nangunguyakoy na ang binti niya.

Sinadya kong lakasan ang mga yabag ko pababa sa hagdan para makuha ko ang atensiyon
niya. Agad niya namang pinatay ang TV nang mapansin niyang nakababa na ako. Tumayo
ito at bahagyang lumapit sa'kin. Huling huli ko ang half smirk niya habang
nakatitig siya sa dibdib ko. Hapit nga kasi 'tong suot ko. Pilyo talaga.

"Don't you think this is too revealing?" Nahihiya pang tanong ko nang tumigil ako
sa harapan niya.

Hindi naman siya agad kumibo. Tiningnan niya ang kabuuan ko - mula ulo hanggang
paa. Nahiya tuloy ako bigla.

"No. I think it looks perfect on you. Bakit? Hindi mo ba nagustuhan?" Nagsalubong

ang mga kilay niya.

"Nagustuhan." Ang tanging nasagot ko.

"Good. Now, let's go. Gagabihin na tayo. Ang tagal tagal mong mag-ayos."

Sus. May kasama pang sita. Napairap na lang ako. Buti na lang hindi niya nakita
kasi nakatalikod na siya.
SA BONIFACIO High Street namin napag-pasyahan na pumunta. Sa Ayala Triangle nga
dapat para raw malapit-lapit, kaso umayaw ako.

Ayaw ko 'don. May hindi magandang ala-ala ako doon - 'don kame huling nagkausap ni
Zian. Ayokong maalala. Kaya sa High Street na lang, kahit na parang nag-sayang lang
kame ng gasolina dahil sa Taguig na kami nanggaling kanina, tapos dito rin pala ang
bagsak namin ngayon. Si Allen kasi, sana kanina niya pang umaga naisip na kumain sa
labas para dumiretso na lang kame rito. Hindi na kame umuwi. Napapagod ako sa byahe
nang byahe.

Papasok na sana kami sa isang sikat na Italian restaurant nang biglang napatigil si
Allen sa paglalakad. Napatigil din tuloy ako dahil hawak hawak niya ang kamay ko.

Tiningnan ko siya. Nanlalaki ang mga mata nito na para bang nakakita ito ng multo.

Nagtaka naman ako kaya tiningnan ko rin kung saan siya nakatingin.

Nahagip ng mga mata ko ang dalawang matatangkad na babae na palabas na sa

restaurant na dapat ay papasukan namin.

The one is wearing a loose pink top and a bandage skirt, while the other one is
wearing a simple white dress na tinernohan ng thin, gold belt. Laking pagtataka ko
nang mapatigil din ang mga ito nang makita kame.

"Oh...my...god..." The girl in white dress exclaimed in surprise. "Travis?"

Travis.

Nakaramdam ako ng kuryente sa dibdib ko.

Siningkit ko ang mga mata ko para mas makita nang maayos ang hitsura 'nong babae.
Hindi ko siya pinaligtas sa mapanuring tingin ko. Marami ba silang tumatawag ng
'Travis' sa asawa ko? Is that the name my husband is using now? Hindi ko yata alam.
Huli na yata ako sa balita. Parang nakaka-amoy ako nang hindi maganda.
"WOW!"

Kasalukuyan kong pinagmamasdan ang postura ng babae nang bigla ulit itong mag-
react. Binalik ko ang tingin ko sa mukha niya.

"I didn't expect we would see each other again this soon! So how was your flight?"
Dagdag nito habang humahakbang papalapit sa kinatatayuan namin.

Napaka-friendly ng boses niya. Halatang sanay ito sa pakikipag-usap.

Muli kong tiningnan si Allen. Pinapakiramdaman ko kung sasagot siya o ano. Sinilip
niya ako, pero umiwas rin nang makita niyang nakatitig ako sa kanya. He then
cleared his throat. "Uhm, fine. So...you're here."

"Yes! Fresh from Madrid!" mabilis na sagot naman noong babae, at mahinhin na
tumawa.

Madrid. My hand turned into a fist. Gusto ko atang matawa sa bagay na biglang
pumasok sa utak ko. Come on, Allen. 'Wag mong sabihing...

"And what brought you here?" Kaswal na tanong ulit ng asawa ko.

Tinanggal ko na ang tingin ko sa kanya. Nilipat ko ulit sa babaeng kausap niya.

Para lang akong sira na nagpapalipat lipat ng tingin sa kanilang dalawa. Ni hindi
man lang ako nagawang ipakilala ng asawa ko.

"Hmm...to visit you?" pabirong sagot ng babae.

Gigil kong ipinikit ang mga mata ko. Pinipigilan kong huminga nang mabibigat, pero
hindi ko mapigilan! Pakiramdam ko umakyat lahat ng dugo ko sa utak ko. To visit
him?

Wow ha. Alam ba niya na may asawa na ang kaharap niya?

"Joke lang, Travis." agad na bawi naman nito.

I could already feel my palms sweating. Ganito ako kapag tensyonado. Naiirita ako.
Sino ba kasi 'to! She keeps calling my husband 'Travis'! Ako nga 'Allen' lang ang
tawag ko e. What's with them?! The way she talks to my husband, they seemed so
close to each other!

"Well, may kailangan lang akong puntahan na set design studio na naka-base sa QC,"
patuloy pa nito. "At saka para mag-bakasyon na rin. And oh wait, have you received
my email?"

Gulat akong napamulat mula sa pagkakapikit. Kinunutan ko siya ng noo, pero hindi
niya naman napansin, dahil obviously, tutok siya sa presensiya ng asawa ko.

"Email? What email?" nagtatakang tanong naman ni Allen.

'Yan. Tama. Gusto ko ring malaman kung ano'ng email ang pinagsasabi niya. Sa oras
na tumama ang kutob ko, ewan ko. Baka makasampal ako.

"I knew it! Hindi ko pala talaga na-send," dismayadong pahayag nito. "Well
anyway...I said naiwan mo 'yong relo mo sa bathroom ng unit ko. I'll just return it
to you some other time. Hindi ko kasi dala ngayon, iniwan ko sa hotel."

Nanginig ang kanang kamay ko. Ang balak kong manampal, sh*t parang hindi ko na
magawa! Unti-unti akong nilalamon ng inis. Gusto kong magmura! Ang sakit ng dibdib
ko ngayon, parang nahihirapan akong huminga.

Nilingon ko si Allen, sinamaan ko siya ng tingin. Pero hindi niya magawang lumingon
pabalik sa'kin.

Hindi pala alam kung saan naiwan ha. O ngayon, alam niya na! Naiwan niya sa unit ng
babaeng 'to. Tan*ina! Hindi sa marumi ang isip ko, pero sh*t! Ano'ng ginagawa ng
asawa ko sa bahay niya!

"Oh...wait...siya ba?"
Napalunok ako nang biglang tumingin sa'kin 'yung babae. Kahit na naiiyak na ako sa
sama ng loob, ay pinilit ko pa ring pakitaan siya ng isang maaliwalas na hitsura.

Pansin ko ang pagka-mangha sa mukha nito nang harapin niya ako. Parang tuwang tuwa
siyang makita ako ngayon, samantalang kanina parang hindi ako nag-e-exist sa
kanilang dalawa ng asawa ko.

"Is she your wife?" muling tanong nito kay Allen nang hindi tinatanggal ang tingin
sa'kin.

"Y-yes. She's Vanessa."

"Wow! So it's true! You really are beautiful!" Puri nito sa'kin. "E kaya naman pala
baliw na baliw itong si Travis e. Right, Travis?" At kumindat pa ito sa asawa ko.
Naningkit ang mga mata ko.

Bigla niya namang inabot sa akin ang kaliwang kamay niya. Nakipag-shake hands na
lang din ako at tipid na ngumiti, para naman hindi niya masabing bastos ako. "It's
nice to finally meet you, Vanessa..."

"...by the way, I'm Lauren."

That shoots straight to my heart.

Baon na baon. Gusto kong umiyak at magwala right at this moment, pero kailangan
kong pigilan. Ayokong magmukhang mahina at kahiya-hiya sa paningin nila.

Lauren.

Hindi ko mapigilang hindi mapamura sa loob loob ko. Who would forget that name? She
is my husband ex, for christ's sake!

Kaya pala pamilyar ang mukha niya sa'kin. Kanina ko pa inaalala kung saan ko nga ba
siya nakita, pero hindi ko maisip. Ngayon ko lang naalalang nakita ko na pala siya
sa litrato noong hindi pa ako kasal kay Allen - habang nag-aaral pa lang ako. I
remember I asked help from Leila to stalk her, to give me details about her and my
now husband. Marami-rami rin ang nalaman ko tungkol sa kanya noon, pero hindi ko
nagawang makita siya nang personal.

Inaamin ko, she's more beautiful in person.

Hindi ko tuloy maiwasan na hindi ikumpara ang sarili ko sa kanya. She's an inch
taller than me kahit na naka-heels na ako at naka-flats lang siya. Her legs are
long and fair; her waist, quite thinner than mine. And she has this captivating
smile - halatang palangiti ito. Hindi katulad ko.

Binawi ko na ang kamay ko na kapit niya, dahil ayaw kong maramdaman niya na
nanginginig ako sa galit.

"Oh and look, Travis! She is wearing the dress we bought in Madrid!" bulalas nito.

Gumuhit ang kirot sa dibdib ko. Sasabog na talaga ako. Binalik niya ang galak na
galak niyang tingin sa'kin.

"Bagay na bagay sa'yo Vanessa, I swear! Ako ang pumili niyan. Eto kasing si Travis,
walang taste. Hindi makapili." dagdag pa niya.

I gritted my teeth at binaling ko ang tingin ko sa ibang direksiyon. Hindi ko na

siya kayang tingnan! Baka hindi ko mapigilan at hubarin ko na 'tong damit na suot
ko at isubsob sa mukha niya. Mabait ako kung sa mabait, pero 'wag niya akong
gaguhin!

Tuwang tuwa pa siya na siya ang pumili ng damit na ipinasalubong sa'kin ni Allen?
Seriously? Hindi ba siya marunong makaramdam?

"Uhm, Lauren...s-sorry but we have to go now. My wife is hungry." Bigla namang

sabad ng asawa ko.

Hindi ko siya nilingon nang magsalita siya. Ayoko.

"Oh, o-okay. No problem." mabilis na sagot ng ex niya. "We have to go na rin naman.
We're actually going to meet someone...
...So yeah...bye you two! Enjoy your dinner," magiliw na paalam pa nito sa'min at
lumakad na paalis kasama 'nong isang babaeng hindi niya man lang nagawang
ipakilala. At sa gitna pa talaga namin ni Allen sila dumaan.

Nang sa tingin ko ay nakalayo nasa amin si Lauren, tiningnan ko ang asawa ko na

kasalukuyan pa ring nasa tabi ko. Sinamaan ko siya ng tingin. Pero mukhang bale
wala lang sa kanya.

"Let's go inside. Dumarami na ang tao sa loob." Kaswal na alok nito sa'kin, na para
bang walang nangyari.

Lalong kumulo ang dugo ko.

Hahawakan niya pa nga sana ang kamay ko para siguro alalayan ako papasok sa
restaurant, pero mabilis akong umiwas. "Ayoko na. Uuwi na 'ko!" gigil na sabi ko.

Inirapan ko pa siya at nagsimulang maglakad nang mabilis palayo sa kanya. Gag*

siya! Ginagawa niya talaga akong bobo!

"TSK! VANESSA! COME BACK HERE!" Narinig kong pagtawag niya pero hindi ko siya
nilingon.

Ano'ng inaakala niya? Na okay lang sa'kin ang nangyari, na hindi ako magagalit? Na
tutuloy pa rin akong kumain kasama siya? Bakit, ano'ng tingin niya sa'kin, walang
pakiramdam?!

Ilang beses niya 'kong tinatawag habang nakasunod siya sa'kin. Alam kong maaabutan
niya ako kung maglalakad lang ako kaya tumakbo na ako habang pinupunasan ko ang mga
luha kong walang tigil sa pagtulo. Hindi ko na kayang pigilan e. Kanina ko pa
talaga gustong umiyak at magwala. At ngayon nga bumuhos na. Tang*na! Tagos 'yong
ginawa niya!

How stupid could I be?

Bakit nga ba hindi ko naisip na posibleng pumasok sa eksena ang ex niya? That
Lauren! Akala ko okay na kaming mag-asawa. But he lied to me! Kung hindi pa namin
nakita ang babaeng 'yon, hindi ko pa malalaman lahat ng sagot sa tanong ko.

Hindi ko na mapigilan ang mga hikbi ko. Nakakahiya dahil pinagtitinginan ako ng mga
nakakasalubong ko. Pero wala na akong pakialam. Halos marating ko na ang dulo ng
High Street.

Hinang-hina akong umupo malapit sa isang water fountain. Hindi ko na kayang tumakbo
pa. Baka mag-collapse na ako. Nanglalabo na kasi ang mga mata ko at hindi na rin
ako makahinga nang maayos.

Kinuha ko ang panyo ko mula sa bag ko para punasan ang mga pisngi kong basang-basa
ng luha. Gusto kong humagulgol pero pinipigilan ko dahil nasa pampublikong lugar
ako.

"Vanessa..."

Naramdaman ko ang kamay niya na pumatong sa balikat ko. Agad akong umurong ng upo.

"Siya ba ang inasikaso mo sa Madrid?" gigil kong tanong habang pinupunasan ang
kaka-tulo ko lang na luha. "Magkasama kayo 'don?!"

"Tsk! Halika na. Umuwi na lang tayo kung mag-gaga-ganyan ka rin lang dito." Hinigit
niya ako sa braso patayo.

Pero hindi ako nagpaubaya at padabog kong binawi ang braso ko.

"NO! I DON'T WANT TO GO HOME! ANSWER ME NOW, ALLEN! MAGKASAMA BA KAYO SA MADRID?!
SIYA BA ANG DAHILAN KAYA KA NAGPUNTA ROON?!" Bulyaw ko.

Wala na akong pakialam kung nakuha ko ang atensiyon ng mga namamasyal at nakatambay
dito.

Muli niya akong hinigit sa braso ko. Nasaktan ako dahil ang higpit ng pagkaka-kapit
niya. Parang babaon sa balat ko ang mga kuko niya.

"Pwede ba Vanessa, don't make a scene here! Mahiya ka nga! Ang dami-daming tao oh!"
Mahina pero gigil na gigil na sita niya.
"Let's go! 'Don ka magsisigaw sa bahay. 'Wag dito! Para kang bata!"

Napahikbi ako nang malakas. At ngayon ako pa ang pinahiya niya? Inis akong bumitiw
at muli siyang iniwan.

Walang lakas kong tinungo ang parking area. Pakiramdam ko kaunting lakad pa,
hihimatayin na ako. Ayaw pa rin kasing tumigil sa pagtulo ang mga luha ko. Ang
sakit sakit na ng dibdib ko.

NAUNA akong sumakay sa kotse. Kinabit ko ang seatbelt ko.

Maya maya lang, sumakay na rin siya. Tinanggal niya ang pagkaka-kabit ng seatbelt
ko at marahas akong hinarap sa kanya.

I looked away. Magang-maga na mata ko. Kahit na titigan ko siya, wala rin akong
makikitang maayos dahil puno ng luha ang mga mata ko.

"FOR CHRIST'S SAKE, VANESSA! WILL YOU STOP CRYING! 'WAG MO NGANG IYAKAN 'YON!"

Inipon ko ang tapang ko at nilingon siya. "PAPAANO AKO HINDI IIYAK?! SABIHIN MO
NGA?!" sigaw ko.

"WHY THE HELL ARE YOU YELLING AT ME?! SINO'NG NAGTURO SA'YONG SAGUTIN AKO NANG
GANYAN, HA?!"

"'WAG MO 'KONG PAGALITAN NA PARANG AKO ANG MAY MALI RITO, ALLEN! ALAM MO BA KUNG
ANO'NG KASALANAN MO SA'KIN?! ALAM KO NA! NAHULI KO NA! HULING-HULI KO! BUT STILL,
GUSTO KONG MARINIG GALING MISMO DIYAN SA BIBIG MO! sa unang pagkakataon, dinuro ko
siya, pero tinabig niya lang ang daliri ko.

"SIYA BA TALAGA ANG PINUNTAHAN MO SA MADRID? SI LAUREN BA?!"

Tinitigan ko siya nang diretso sa mga mata niya. Nakatingin lang din siya sa'kin
pero naiinis ako dahil hindi niya ako sinasagot!
"ANSWER ME, ALLEN!" I nagged.

Gamit ang kaunting liwanag na dulot ng mga ilaw sa poste sa parking lot ay napansin
kong pumikit nang madiin ang mga mata niya. Nagpakawala ito ng buntong hininga,
sabay sandal ng likod niya sa upuan.

"Put your seatbelt back on...

...Hindi tayo nagpunta rito para magka-ganyan ka. I want to spend time with you,
Vanessa. Stop being so paranoid. Kung anu-ano'ng iniisip mo tungkol sa'kin."

SH*T!!! Pinadyak ko ang isang paa ko sa sobrang inis ko! Gusto kong magwala,
basagin lahat ng bintana dito sa kotse! Hindi niya na naman sinagot ang tanong ko!
Palagi niyang iniiba ang usapan!

BUONG byahe ko siyang hindi kinibo.

Impit lang akong nag-iiiyak dahil ang sama sama talaga ng loob ko sa kanya. Hindi
lang basta masama ang loob, nagagalit ako sa kanya! Ilang beses niya akong
pinatahimik sa kakaiyak ko dahil naaalibadbaran na siya pero hindi ko siya sinunod.

Pakiramdam ko nasayang lahat e. Nasayang lahat ng pagtitiis ko, namin. Nasayang

'yong mga ala-alang nabuo namin sa Subic, 'yong pagkaka-bati naming dalawa, 'yong
pag-aakala kong magiging masaya na kame. Nasayang lahat dahil sa katarantaduhang
ginawa niya! Hindi niya man lang naisip lahat ng mga pinagdaanan namin para lang
maging maayos kame!

Letse! Unti unti na akong nawawalan ng gana sa kanya! Nawawalan na ako ng pag-asa
na magiging masaya pa kaming dalawa.

PAGKARATING na pagkarating namin sa bahay, nagmadali akong bumaba ng sasakyan.

Dumiretso ako sa kwarto. Initsa ko ang bag ko sa sahig at sumalampak ng dapa sa

kama. Ang bigat bigat ng katawan ko. Sinubsob ko ang mukha ko sa mahabang unan
dahil bumalik na naman lahat ng sakit nararamdaman ko.

I then heard Allen entering the room, pero binalewala ko. Nagagalit ako sa kanya!
"Tumahan ka. Mapapagod ka lang sa ginagawa mo. 'Wag mong pag-aksayahan ng oras
'yon." ma-awtoridad na utos nito sa'kin.

Sinilip ko siya.

Nakatayo ito sa tabi ng kama at nakapamaywang sa akin. Kinukuha niya na naman ako
sa mga matatalim na titig niya. Inirapan ko siya, at hinarap ko ang mukha ko sa
kabilang gilid. Hindi ko siya gustong makita.

"At kailan ka pa naging concerned sa nararamdaman ko?" maanghang na sabi ko.

Umikot ang paningin ko nang bigla niya akong higitin sa magkabilang balikat patayo.

"I don't like the way you talk to me! Bakit ba ang tapang tapang mo?! Will you stop
it?!" bulyaw niya sa'kin nang maiharap na niya ako sa kanya.

"Titigil lang ako kapag sinagot mo na ang mga tanong ko!"

Mahina siyang napamura, pero narinig ko pa rin. "Come on! Palalakihin mo ba talaga
'to?!"

"Hindi ko pinapalaki! I just wanna know the truth straight from you, Allen! Siya ba
ang pinuntahan mo sa Madrid? Tell me!"

Hindi ko inalis ang malalim na tingin ko sa kanya. Hanggang siya na lang mismo ang
sumuko at unang nag-iwas ng tingin.

Pinikit niya nang madiin ang mga mata niya. I heared him breathing heavily, na para
bang hindi niya alam kung saan siya maghahagilap ng isasagot.

Muli niyang binalik ang tingin sa'kin. "Yes."

Sinubsob ko ang mukha ko sa mga kamay ko. Humagulgol ako ng iyak. Umalingawngaw ang
mga hikbi ko sa loob ng kuwarto.

YES?

Yes, yes, yes, yes, yes! Ang ex niya nga talaga ang pinuntahan niya! Hindi niya pa
rin ba nakakalimutan ang babaeng 'yon?! Bakit ba kailangan niya pang puntahan 'yon
doon, e may asawa na siya - ako!

Ang ex niya ang dahilan kung bakit hindi siya umuwi kaagad sa akin, kung bakit
hindi siya nakatawag, kung bakit hindi siya nakapag-text, kung bakit hindi siya
nakapag-send ng kahit na isang blank email, kung bakit kami nagkaka-ganito! Dahil
lahat sa ex niya! Ganoon na lang ba siya kaimportante?! Para kahit ako na asawa
niya, e makalimutan niya?!

Ano, hindi niya ba kayang makuntento sa'kin? O sadyang gusto niya lang talaga akong
saktan para maramdaman ko ang mga naramdaman niya noon. Ano 'to, gantihan? Siya
naman ang nambabae. At ex niya pa? Ano'ng laban 'ko 'don? E alam ko kung gaano nila
kamahal ang isa't-isa noon...baka nga hanggang ngayon e!

This is so unfair! Bakit kailangan kong maramdaman lahat ng 'to. Nagtiwala ako.
Akala ko hindi na ako masasaktan at iiyak ulit dahil maayos na kame. Akala ko wala
ng problema.

Tinanggal ko ang pagkakatakip ko sa mukha ko. Tumingala ako dahil hindi na ako
makahinga at kailangan ko na ng hangin. Inis kong pinagpa-pahid ang mga luha ko.
Parang hindi na sila hihinto sa kakatulo.

I tried my best to stop myself from sobbing dahil kung hindi, malalagutan na ako ng
hininga. Ang sikip sikip ng dibdib ko. Pati ang lalamunan ko, parang nanunuyo na.

Kinalma ko ang sarili ko, kahit na hirap na hirap na akong pigilin ang mga
malalakas na hikbi ko.

"You...you left your watch in her bathroom. W-what does that mean?" utal utal na
tanong ko sa pagitan ng impit na pag-iyak ko.

Ewan ko kung saan ako nakahanap ng lakas ng loob para itanong 'yon sa kanya. E alam
ko namang lalo lang akong masasaktan 'pag hindi ko nagustuhan ang sagot niya.
"Nothing..."

Nothing? Lalo akong nawala sa katinuan. "YOU STAYED IN HER PLACE! BAKIT BA KASI
HINDI MO NA LANG SABIHIN SA'KIN NANG DIRETSO?!"

Nung mabasa ko pa lang ang letseng email na 'yon, kinutuban na talaga ako. Pero
nagsalita ba ako? Hindi! That's because I trust him so much, at alam kong mali
lahat ng pumapasok sa utak ko, at sa utak ng pinsan ko. Pero hindi e! Leila's
right! My instinct was right!

Kinalma ko ang sarili ko at humugot ng tapang. "Tama nga si Leila. Nambabae ka sa

Madrid. I was left here all alone, Allen! Kaya pala hindi ka makatawag sa'kin.
You're too busy shopping with your ex!"

Inis itong tumayo mula sa pagkakaupo sa kama, at pinandilatan ako ng mata. Dinuro
niya pa nga ako. "THAT F*CKI*G GIRL AGAIN! 'Di ba sinabi kong 'wag kang makikinig
diyan sa pinsan mong 'yan! Kaya ka nagkaka-ganyan e!"

Binalewala ko lang ang paninita niya. "AT NGAYONG NAGKITA NA ULIT KAYO NI LAUREN,
WHAT'S NEXT?! LAUREN AND TRAVIS AGAIN, HUH? I HATE IT WHEN SHE CALLS YOU TRAVIS!"

"TUMIGIL KA NA! NAPUPUNO NA 'KO VANESSA!"

"AND THIS DRESS! AKALA KO IKAW ANG PUMILI NITO! BUT NO! IT WAS HER! BAKIT
KAILANGANG SIYA PA? MAGKASAMA KAYONG BUMILI NG DAMIT NA IBIBIGAY MO SA'KIN?"

"PUTA! THAT'S JUST A F*CKIN DRESS! PATI BA NAMAN 'YAN PINOPROBELAMA MO?!"

"NO, ALLEN! THIS IS NOT JUST A DRESS! HINDI MO ALAM KUNG GAANO KO INA-APPRECIATE
LAHAT NG MGA BAGAY NA BINIBIGAY MO SA'KIN!"

"ALAM MO, ANG BABAW MO!" Gigil na gigil na sabi niya.

"NO, I'M NOT!"

"YES, YOU ARE VANESSA! PARANG DAMIT LANG?!"

"FINE! SIGE! MABABAW NA KUNG MABABAW! PERO ANO'NG GINAWA MO SA KANILA AT

NAKALIMUTAN MO PA ANG RELO MO?"

"ISA! VANESSA! YOU'RE NAGGING TOO MUCH! SHUT UP!"

"YOU SLEPT WITH HER, DIDN'T YOU?!"

Inis itong tumalikod mula sa akin at minasahe ang noo niya.

"BAKIT HINDI MO 'KO MASAGOT? BECAUSE IT'S TRUE, RIGHT?! YOU SLEPT WITH YOUR EX,
KAYA NASA BANYO NIYA ANG RELO MO...

...HALOS MABALIW NA AKO RITO KAIISIP AT KAHIHINTAY SA'YO, ALLEN! TAPOS 'YON
PALA...'YON PALA...YOU WERE JUST SPENDING YOUR TIME WITH HER! NI HINDI MO MAN LANG
INISIP NA BAKA HINAHANAP KITA? NA BAKA NAGHIHINTAY AKO SA'YO? O, BAKA NAMAN MAY
IBANG BAGAY KA PANG NAIWANAN SA--"

"TANG*NA NAMAN, VANESSA!" Tinadyakan niya ang bedside table. Iyon ang nagpatahimik
sa akin. Nalaglag ang lamp shade sa sahig. Basag!

Naghabol siya ng hininga pagkatapos 'non, tumingala, at inipit ang pagitan ng

magkabilang mata niya, na para bang may pinipigilan siyang tumulo galing sa mga
'yon.

Sumalakay ang takot sa dibdib ko nang mapansin kong nanginginig sa gigil ang mga
binti niya. Parang maninipa na naman siya. Hindi pa talaga siya tumigil at ibinato
niya pa sa sementong pader ang maliit na alarm clock - na siyang tanging naiwan na
nakapatong sa bedside table.
"GANYAN KA NA PALA KARUMI MAG-ISIP NGAYON!" He yelled in gritted teeth.

Bigla siyang tumingin pababa sa kinauupuan ko.

Napalunok ako dahil ang talas ng titig niya. Halos kainin ako 'non nang buong buo.
Akala ko nga sasampalin na niya ako e. Simula noong magka-ayos kame, hindi ko na
ulit siya nakitang tumingin sa akin nang ganito. Ngayon na lang ulit.

He tightened his jaw, at mas tinalasan niya ang tingin sa'kin. "Nakita ko siya sa
airport, at nalaman ko na sa Madrid na siya nakatira. Sinundan ko siya 'don. Is
that what you want to hear?"

Yumuko ako, at impit na napa-iyak.

"Sinadya kong hindi sabihin sa'yo. I have my own reason. Kung sakaling tinawagan
kita at sinabing kasama ko siya, ano'ng mararamdaman mo? I didn't tell you dahil
baka kung ano pang isipin mo at gawin mo sa sarili mo, and I won't be here...by
your side... to rush you again to the hospital...

...'Wag mo 'kong pag-isipan ng kung anu-ano, Vanessa! Wala akong ginagawa! I'm
trying to have our marriage fixed totally. At hindi ako nangbabae, tulad ng
sinasabi sa'yo niyang pinsan mo! Because if I did, hindi na sana ako umuwi rito. I
would've f*ck*ng stayed in Madrid. And never come back here again!"

Narinig kong nagpakawala siya ng malalim na hininga, at umiling-iling - parang

isang senyales ng pagsuko. "You don't trust me? FINE! Bahala ka."

'Yon lang at bigla na itong lumabas ng kwarto. Binagsakan niya pa ako ng pinto.

Naiwan akong nakatulala sa pintong nakasara. Ni hindi ko man lang nagawang

makasagot ulit sa kanya. Binalot ako ng kuryente. Para na rin niya akong nilamon sa
anghang ng mga sinabi niya. Tagos sa buto ko ang hapdi! Hindi ko na lang namalayan
na tumulo na naman pala ang mga luha ko.

Kinagat ko ang ibabang labi ko para pigilan ang hikbing gusto na namang kumawala.
Hindi na yata talaga kame magiging masaya.

This chapter is written in Narrator's POV.

===============================================

"Gago ka kasi, kaya masama loob."

"G*go ka rin!" Paninisi rin ni Allen pabalik sa kaibigan habang nagsasalin ng

brandy sa basong may lamang yelo. "Sinabi ko na sa'yong 'wag mong ipaalam para
hindi mag-alala."

"Ayos, ah. Ako pa sinisi mo? E sa tinanong ako ni Sir Perez kung nasaan ka.
Malamang sasagot ako! Malay ko bang ang asawa mo pala ang nagpapatanong." Depensa
naman ng kaibigan.

Napailing na lang si Allen sa dami ng iniisip. Ang bigat bigat ng pakiramdam niya.
Diretso niyang ininom ang alak sa baso. Napakunot pa siya ng noo nang maramdaman
ang mainit na hagod ng alak sa lalamunan niya.

"Ano, inaway ka?"

Sinamaan niya ng tingin ang kainuman. Aba't parang inaasar pa siya nito e!

Binaling niya na lang ang atensiyon sa baso ng alak. Ipinaikot ikot niya ang yelo
sa loob noon. Kaya niya nga tinawagan ang kaibigan na pumunta sa bahay nila ngayon
at uminom ay para kahit papano'y makalimutan niya ang pagtatalo nila ng asawa
kanina. Pero heto't dito pa rin ang bagsak niya. Ang magaling niyang kaibigan at
bagong business partner na si Marco, mukhang 'yon pa yata ang gustong pag-usapan.

"Ano na? Inaway ka nga? Galit, ano?" Pangungulit pa nito.

Bumuntong hininga na lang ulit siya at tumango, sabay inom ng alak. Straight ulit!

"Tsk, tsk, tsk!" Iiling-iling na reaksyon ng kaibigan. "Hayaan mo na. Ganyan talaga
mga babae, paranoid 'yang mga 'yan...
...Palamigin mo muna ulo. Namiss ka lang siguro kaya ganyan. Nalulungkot. Patikimin
mo ng matinding sex! Tingnan mo, makakalimutan din niya 'yang problema niyo."

Gustong niyang matawa sa payo ng kaibigan. Nakakaasar na sa kahit ganitong

pagkakataon, lugmok na nga siya, sex pa rin ang laman ng bibig ni Marco.

Hindi naman ganoon kadali 'yon. Sex lang, tapos okay na? Hindi ganoon ang asawa
niya. Hindi ito nakukuha sa ganon. E parang wala ngang gana si Vanessa noong huling
beses nilang ginawa 'yon e. Paano pa kaya ngayon? Baka nga hindi siya tabihan ng
asawa niya sa pagtulog.

Tumayo siya mula sa pagkakaupo sa high stool ng kanilang mini bar, at kumuha ng isa
pang bote ng alak galing sa wine rack.

"Problemado talaga tayo ah? Pang-ilan mo na 'yan! Mukhang ayaw mo yata akong
pauwiin ng buhay nito," natatawa-tawang pahayag ng kaibigan nang makabalik na siya
sa pagkakaupo sa tabi nito.

Hindi naman na siya umimik pa. Naglagay na lang siya ng yelo sa baso, binuksan ang
bagong kuhang alak, at nagsalin.

Oo, problemado siya. Problemadong problemado!

Naiinis siya dahil sa ikinikilos ng asawa niya. Pinag-dududahan siya nito e wala
naman siyang ginagawang masama! Kung anu-anong iniisip tungkol sa kanya. At
sinisigawan pa siya?! Kung umasta ito, parang wala itong nagawang kasalanan noon!

Hindi niya inakalang hahantong ang lahat sa ganito. Ang buong akala niya magiging
mas maayos na silang mag-asawa ngayon dahil natapos na niya ang isyu sa dating
nobya. Akala niya pagbalik niya ng Manila, makakapag-umpisa na silang muli.

Pero hindi pala.

Parang mas lalo pa nga yatang nakasira ang ginawa niya. Sinasaktan siya ng ulo sa
kakaisip! Hindi niya inakalang magagalit nang ganito sa kanya ang asawa niya.
Gumalaw na nga siya, mali pa rin pala!

Oo, alam niyang may kasalanan siya kahit papaano. Pero hindi siguro kasing laki ng
iniisip ni Vanessa tungkol sa kanya. Ang mali niya lang siguro ay hindi niya
sinabi. Hindi niya sinabing sinundan niya si Lauren sa Madrid para kausapin ito.

He was excited to go home that day. Hindi biro ang mawalay sa asawa ng isang
linggo. Hindi siya sanay na walang Vanessa na naghahanda ng kakainin niya, na nag-
aasikaso sa kanya at sa isusuot niya, na nakakatabi niya sa pagtulog. Gustong-gusto
na niyang umuwi!

Pero hindi niya inaasahan na makikita ang dating nobya habang nakapila siya sa loob
ng airport.

Oo, nagulat siya dahil muli niya itong nakita matapos ang ilang taon. Pero kung na-
apektohan ba siya? Hindi. He knew to himself na wala na siyang ibang nararamdaman
para rito. Alam na kasi niya kung sino na talaga ang babaeng gusto niyang makasama
ngayon.

Nagdalawang isip pa siya kung lalapitan niya ba ang dating kasintahan o hindi. Pero
pumasok sa isip niya, kailangan na niyang ayusin ang sira sa kanya habang maaga pa.
Ayaw na niya ng may sagabal. He wants to finish everything.

Gusto niyang maging maayos na ang pagsasama nilang mag-asawa. Gusto na niyang
ibigay ang sarili niya nang buong-buo rito. Pero alam niyang hindi niya magagawa
nang perpekto ang mga 'yon kung may isang bagay pa siyang hindi naaayos sa sarili
niya. At binigyan siya ng pagkakataon ngayon, aayaw pa ba siya? Kaya sinundan na
niya ito para kausapin. Para ayusin at tapusin nang maayos ang lahat. Huli na naman
iyon. Pagkatapos 'non, maayos na.

Ilang araw matapos pumutok ang balita tungkol sa fixed marriage setup niya sa ibang
babae, Lauren broke up with him. Hirap na hirap siyang makalimutan ang mga
pangyayari noong araw na 'yon. Tanda niya pa rin kung paano siya nagmaka-awa sa
babae na huwag siyang iwan. Halos lumuhod na siya rito! Masakit 'yon. Masakit ang
iwanan ng babaeng tanging minahal niya dahil lang kailangan niyang magpakasal sa
iba.
But he had no choice! Kung pwede lang niyang itanan si Lauren para hindi sila
magkahiwalay, gagawin niya. Pero hindi pwede. Kailangan niyang pakasalan ang ibang
babaeng nilaan para sa kanya.

Alam niyang nasaktan din si Lauren sa nangyari. Hindi na sila muling nagkita at
nagkausap pa pagkatapos 'non. Walang pasabing umalis ng bansa ang dalaga. Pero
umasa pa rin siya na babalikan siya nito. Kahit na nga sa mismong araw ng kasal
niya kay Vanessa ay umaasa pa rin siyang babalik ang babae, at magkakatuluyan pa
sila. But there were no signs of Lauren.

At noong nagkita sila sa airport? At the back of his mind alam niyang kailangan
niya itong kausapin. Gusto niyang masigurong maayos na ang lahat sa pagitan nilang
dalawa. Formally. Nang sa gayon, he could totally move on. They could start all
over again - him and his wife.

Iyon ang inasikaso niya sa Madrid. Hindi pangba-babae tulad ng ibinibintang sa

kanya ng asawa niya. Inayos niya ang 'unfinished business' - kung 'yon nga ang
maitatawag niya 'don - nila ng babaeng dati niyang minahal. Dahil gusto na niyang
ibigay lahat sa asawa niya.

Lauren and him are good friends now. Masaya na ito. At siya rin, masaya na. At isa
iyon sa mga senyales na okay na sila, at pareho na silang nakaalis sa nakaraan.
Kumbaga, handa na siya. Kaya na niyang ibigay ang atensiyon niya kay Vanessa -
buong buo.

"Tulala ka na. Lasing ka na yata." Biglang sabad ng kainuman niya.

'Yon ang nagbalik sa kanya sa huwisyo.

Napakunot na lang siya ng noo sabay inom ng alak. Halos tumabang na ang lasa ng
iniinom niya dahil natunaw na ang yelo sa loob ng baso. Ganoon na pala katagal
lumipad ang isip niya.
"Bakit di ka na lang nag-yaya mag bar? Dito mo pa naisipang uminom. Nakakatamad!
Wala akong ibang makausap. Wala akong ibang makita." tila tamad na tamad na pahayag
ni Marco.

Napailing na lang siya. Ganoon na ba siya katahimik at nababagot na ang kaibigan

niya na kasama siya? E sa namomroblema lang talaga siya e.

"Basta ayoko lang lumabas. Baka malasing ako nang sobra, umagahin pa ako nang uwi,"
palusot na lang niya.

"Sus!" Hindi kumbinsidong reaksiyon ng kaibigan. "Parang may bago. E ako naman ang
palaging naghahatid sa'yo rito 'pag lulugo lugo ka na. Sanay na nga 'yang asawa mo
sa mukha ko e. Buti ako hindi niya pinagdududahan?" asar nito.

Napamura na lang si Allen, sabay hilot sa gilid ng noo niya. Ewan niya kung
tinatamaan na ba siya ng espiritu ng alak, o sadyang ang sakit lang talaga ng ulo
niya kakaisip sa problema nilang mag-asawa.

"Ano? Tara na! Labas na lang tayo. Kaya ko pa namang magmaneho."

Sinamaan niya lang ng tingin ang kaibigan. Alam na nga nito ang sitwasyon nilang
mag-asawa, ang lakas pang mag-ayang lumabas.

"Ayoko," tanggi niya. "Baka biglang lumayas si Vannie. Kailangan kong bantayan."

"'Yon!!! E di lumabas din! Takot ka!" Halos matawa tawang banat ni Marco.

Napalunok na lang siya sa nasabi niya. Nadulas sa dila niya e. Inikotan niya ng mga
mata ang kaibigan. Napagtanto niyang hinuhili lang pala siya nito. Hindi niya na
lang binawi. Tutal, 'yon naman talaga ang nararamdaman niya.

Iba ang galit ng asawa niya kanina. Ngayon niya lang ito nakita na ganoon. Tapos
sinabayan niya pa. Nasigawan niya rin ito at nakabasag na naman siya ng gamit.
Nakakainis kasi e! Pinagdududahan siya! Ang dumi mag-isip. E wala naman siyang
ginagawa! Inaayos niya na nga ang relasyon nila, ganito pa natanggap niya. Alam
niyang galit na galit sa kanya si Vanessa. Sa ipinakita nito kanina, sa pagwawala
nito, alam niyang posible itong umalis.

"Suyuin mo na lang," seryosong payo ni Marco. "Magiging maayos din 'yan. Simple
lang naman 'yan kumpara sa nangyari sa inyo dati. Sabihin mo na lang kinausap mo
lang si Lauren. Kwento mo na lang."

"Tsk, she doesn't have to know." Sagot niya naman nang hindi lumilingon. Ayaw niya
naman talagang sabihin. Hindi naman kasi siya guilty. Wala naman siyang ginawa.
Okay na 'yong inayos na niya ang isyu sa kanila ni Lauren.

"Bahala ka. Hindi matatahimik 'yan. E si Lauren pala, kumusta?"

"S-she's fine. She's happy." Mabilis na sagot niya.

"Ah. Tell her to meet us. Nandito naman pala siya sa Pilipinas e."

"Tss. Bat 'di ikaw magsabi?" Iritableng aniya.

"E bakit hindi rin ikaw? Kala ko ba okay na kayo? Don't tell me apektado ka pa rin
'pag nakikita mo siya?"

Napangisi siya. "G*go ka talaga! Hindi ako apektado. We're fine now."

"Aah, alam ko na..." Kumunot ang noo niya nang mapansing hinihimas ng kaibigan ang
baba nito na para bang may naisip na naman na kung ano. "Si Vanessa na naman ang
dahilan?" Hula ni Marco. "Okay, sige na. 'Wag mo nang kausapin si Lauren. Baka
malaman pa ni Vannie. Tiklop ka kasi diyan sa asawa mo e."

Napamura siya nang mahina. "Ang daldal mo! Lasing ka na ba?"

"P*ta, paano ako malalasing? E halos ikaw 'tong umuubos ng alak!"

Agad siyang napatingin sa bote ng alak, tapos sa mga baso nila.

Oo nga, ngayon niya lang napansin na parang siya nga lang ang umiinom nang marami.
Iniisahan yata siya ng kaibigan niya.

"Nakakatawa ka. Dati aayaw ayaw ka pa sa kanya ah. Ngayon ayaw mo nang bitiwan. At
himala natitinag ka na niya...

...You're scared, aren't you? Nilalabanan ka na e. Yari ka diyan. 'Pag di mo sinuyo

'yan iiwan ka niyan. Sasama ulit yan kay Zian." Dire-diretsong pahayag ni Marco na
parang hindi alintana ang bigat ng mga sinabi niya. Natatawa tawa pa nga e.

"Tsk! Isa pa!" banta naman ni Allen sa kainuman.

Bakit kasi kailangan pa nitong ipasok sa usapan ang hinayupak nilang kaibigan -
dati niya palang kaibigan. Nag-aapoy ang ulo niya 'pag naririnig niya ang pangalan
non e! At anong sinasabi ni Marco na iiwan ulit siya ng asawa niya at sasama sa
Zian na 'yon? Hindi 'yon gagawin sa kanya ni Vanessa.

"Seryoso ako! Iiwan ka niyan. Nagawa na niya dati di ba? Kaya niyang ulitin 'yan."

Dumiin ang pagkakakapit niya sa babasaging baso. Halos madurog na nga 'yon. "I
won't let that happen." Pinangako niya sa sarili habang nakatingin sa malayo.

"E sabi mo, masama nga loob sa'yo. Pinatulan mo pa kasi. Mainit na nga ulo,
sinabayan mo pa."

He bowed his head. Nalugmok na naman siya. "I...I don't know. She's not like that
before." Nagtatakang pahayag niya.

Totoo naman, palagi niya namang nasasaktan at napagbubuhatan ng kamay noon ang
asawa. Pero kahit isang beses hindi ito nanglaban nang katulad ng ginawa nito
kanina. Dinuro duro pa siya! Natapakan tuloy ang pagkalalaki niya.
"Malamang, takot pa siya sa'yo dati e."

Nilipat niya ang atensiyon sa katabi at tinalasan ito ng tingin. "What do you
mean?"

"Wala naman. Tagal mong nawala, di ba? Malamang kung anu-ano na pumasok sa isip
'non. Marami nang narealize yon. Baka nawalan na ng gana. Baka napuno na sa'yo."
Seryoso ba ang pinagsasabi ng kaibigan niya o nang-aasar na naman? "O baka meron
lang kaya mainit ulo. O baka buntis?!" Bulalas nito.

Sabay silang natigilan nang may marinig silang mga yabag ng paa.

Biglang dumating ang asawa niya.

Para ngang nagitla ito nang makita silang nag-iinuman sa mini bar. Alam niyang
hindi ito sanay na nagdadala siya ng bisita sa bahay nila. At naglalasing pa sila.

Saglit lang sila nitong tiningnan at dumiretso na ito papunta sa kusina. Napayuko
na lang siya, parang bigla siyang nahiya.

Si Marco naman, napaupo ng tuwid sa bar stool. He cleared his throat. "Uhm, g-good
evening!" Bati nito kay Vanessa.

Sinilip niya ang asawa kung mag-rereact ito. Ngumiti lamang ito nang kimi kay
Marco. Natuwa naman siya kahit papaano. Kahit na halatang problemado at malungkot
ang asawa niya - namumugto pa nga ang mga mata - hindi nito binastos ang kaibigan.
He married an angel.

Pinagmasdan niya lang si Vanessa habang nagsasalin ito ng tubig galing sa pitsel,
hanggang sa umalis na ito at muling umakyat sa kwarto bitbit ang basong may lamang
tubig. Suot pa rin nito ang damit na binigay niya. Marahil nakatulog bigla at hindi
na nakapag-palit.

Napansin niyang bigla namang humaba ang leeg ng katabi niya, at nakahabol ng tingin
sa asawa niya.
"Hindi ka pinansin?" parang nang-aasar pa na anito. "Pero grabe, Vanessa's getting
hotter! Hiyang ba 'yon?"

Gusto niyang sapakin ang kaibigan dahil sa sinabi nito. "You lay one finger on her
and I'll break your face!"

Hindi siya nagbabanta. Nagsasabi siya ng totoo.

Napangisi naman si Marco sabay lagok sa kaunting alak na natira sa baso niya.
"Easy, man. Tingin mo sa'ken? Zian the second?" Natawa ito sa sariling pahayag.
"Siya nga pala, speaking of your 'old friend'..." gumawa pa ito ng quotation marks
sa hangin. "...nabalitaan mo na ba 'yong tungkol kay Zian?"

Umikot ang mga mata ni Allen at bumuntong hininga, parang sinasabing 'binanggit mo
na naman ang hudas na 'yon.'

"Should I give a damn?" Sabi niya na lang.

"Baka lang naman hindi mo pa alam."

"What? Is he dead?" Sarkastikong pahayag niya.

Natawa na lang si Marco. "Hindi pa naman. But he's definitely out of your lives.
Bumalik na siya sa New York...for good."

Isang ngiti ng tagumpay ang gumuhit sa mga labi ni Allen.

"E kumusta naman 'yong engagement party? Saan nga ba ginanap? Sa bahay ni Lauren?"
Pero bigla rin namang nawala ang ngiting 'yon dahil sa tanong ng kainuman. Inis
siyang napasuklay sa buhok niya.

That party! Kung puwede lang, ayaw niyang maalala 'yon. 'Yon ang ipinuputok ng
butsi ng asawa niya e. The fvckin' watch that he left in Lauren's bathroom! E sa
nawala talaga sa isip niya 'yong relo matapos niya itong hubarin para maghugas ng
kamay. Kung anu-ano pa tuloy pumasok sa isip ng asawa niya.

Ewan niya ba kung paano nalaman ni Vanessa 'yong tungkol sa relo. Nagtaka na lang
siya bigla na lang hinanap ng asawa niya ang relo niya. Malay niya bang sa bahay
pala nila Lauren naiwan.

Naiinis tuloy siya. Kaya nataasan niya rin ng boses ang asawa e. Akalain niyang
nakapag-isip pa nang ganoon ang asawa niya? That he slept with his ex? Oh, come on!
His wife didn't know how much he's longing for her body. Almost three weeks, and no
making out? Tigang na nga siya!

"Oy!" Bigla siyang siniko ni Marco. "Nagtatanong ako!"

Nagpakawala na lang siya nang isang malalim na hininga. "Oo, sa bahay nila ginanap.
The party went fine."

Bigla naman niyang napansin ang pagdukot ng kainuman niya sa cellphone nito. Pigil
siyang napangisi. "Ano, hinahanap ka na?" Tanong niya at muling nagsalin ng brandy
sa baso.

Mabilis namang tumayo si Marco mula sa pagkakaupo sa bar stool. Ini-straight nito
ang natitirang alak sa baso na halatang nagmamadali. "Una na 'ko. Tinatawagan na
'ko ni Mariel." Tanging sabi nito at tinungo na ang pinto ng bahay.

Hindi man lang nagawang magpasalamat para sa alak na ininum niya.

Pinanood lang ni Allen ang kaibigan hanggang sa tuluyan na itong makaalis. Tingnan
mo ang isang 'yon, ang lakas makaasar sa kanya na tumitiklop siya kay Vanessa, eh
siya naman itong under! Isang tawag lang, uwi agad?

Napahilot na lang siya sa noo niya. Wala na siyang kainuman. Iniwan na siya. Great.
Ayaw naman niyang maglasing mag-isa, kaya napagpasyahan na lang niyang tumigil na.
Inubos na niya ang laman ng baso, at tumayo na para ilagay ang mga pinag-gamitang
baso sa lalabo. Pero ang tindi yata ng tama ng alak at parang hilong-hilo siya.
Buti na lang napakapit agad siya sa mini bar nang mawalan siya ng balanse.

Mukhang kailangan niya na yatang magpahinga. Masyadong nakakapagod ang mga nangyari
ngayong gabi. Hindi naman naging sagot ang alak para mawala ang mga iniisip niya.

PAGKAPASOK NI ALLEN sa kanilang kuwarto, tumambad sa kanya ang asawa na tulog na

tulog.

Nakadapa ito at yakap ang isang unan. Nakapag-palit na rin ito ng damit, at ang
suot na nito ngayon ay asul na PJs at maluwag na puting pang-itaas. Balot na balot!
Nasaan na ang Vanessa na palaging nakasuot ng manipis na kamison sa tuwing
matutulog sila?

Tumindi ang lungkot sa dibdib niya. Wala na namang gana ang asawa niya. Kung
sabagay, galit ito sa kanya. Ano ba'ng inaasahan niya?

Nilinis niya na lang ang basag na lamp shade na nakakalat sa sahig, at dumiretso na
sa banyo para maligo. Alam niya kasing ayaw ng asawa niya na tumatabi siya sa
pagtulog na amoy alak.

Pagkalabas niya ng banyo, ganoon pa rin ang ayos ni Vanessa. Hindi man lang
gumalaw. Napailing iling na lang siya, at humiga na rin sa kama. Tinamaan na siya
ng espiritu ng alak pero parang hindi pa rin siya nakakaramdam ng antok. Sinilip
niya ang tulog na tulog na asawa na nasa kaliwa niya.

Ilang beses din niyang pinag-isipan, bago siya tuluyang umikot patagilid para
haplosin ang buhok nito.

"Vannie..." Pabulong na tawag niya.

Wala naman siyang natanggap na kahit na anong pagtugon. Tulog na tulog nga yata
talaga ito. Lumapit na lang siya ng higa, at marahang niyakap ang asawa.
Ipinatong niya ang isa niyang braso sa likod nito. "Van...wake up...

...talk to me." Bulong niya sa ulonan nito.

Pero hindi niya nagustuhan ang tugon na binigay ng asawa. Inis nitong tinanggal ang
braso niyang nakayakap, sabay urong ng higa sa pinaka-gilid ng kama.

Nainis siya! Gusto niyang magdabog at hilain ito pabalik. Pero kinalma niya ang
sarili niya. Hindi niya masisisi ang babae kung ganito ito umasta. Galit ito.
Iniiwasan na talaga siya. Lumayo na lang ulit siya ng higa at tumalikod kay
Vanessa.

Hindi yata siya makakatulog. Buhay na buhay pa ang isip niya sa laki ng problema
niya.

Akala niya kasi talaga magiging maayos na ang lahat - totally. Magaan pa naman ang
pakiramdam niya noong umuwi siya sa bansa dahil natanggalan na siya ng tinik sa
lalamunan. Pero inaamin niyang may kaba sa dibdib niya 'non dahil alam niyang nag-
aalala sa kanya si Vanessa.

Oo nga naman kasi, isang linggo lang ang paalam niya. But shit, it took him almost
what? Three weeks! Hindi naman kasi ganoon kadaling makipag usap sa ex. Kailangan
niya ng buwelo at lakas ng loob.

Tatawagan na sana niya si Vanessa 'non para sabihin na lang na na-extend ang
business meeting nila sa Barcelona kaya hindi siya makakauwi agad. Pero bulilyaso
na agad ang plano niya bago niya pa man ito masimulan.

Halos bumigay ang cellphone niya sa dami ng tawag at text ng asawa. Nalaman na
nitong nagpunta siya ng Madrid. Hindi niya alam kung paano nito nalaman. Mas lalo
tuloy siyang nahirapang magsabi kay Vanessa.

Alam niyang magiisip isip ito nang kung anu-ano, at baka kung ano pang gawin nito
sa sarili. Baka lumayas ito, and god he doesn't want that to happen! Kaya sinadya
niyang hindi na lang magsabi. Oo, alam niyang mali 'yon. Wala naman talaga siyang
balak sabihin sa asawa ang lahat. Tinapos na niya. Okay na 'yon. Sasabihin niya na
lang kay Vanessa na may inasikaso siya - na totoo naman. Alam niyang maiintindihan
siya nito.
Pero sh*t, ibang-iba ang nangyari ngayon. Lahat ng excitement na naramdaman niya,
'yong pag-aasam na muling makita ang asawa niya, nawala lahat. Pagkalapag na
pagkalapag niya sa Pinas, at saka niya lang nabasa ang text ng asawa na umalis na
ito at nagpunta sa bahay ng mga magulang nito.

Bumalik sa isip niya kung paano halos manghina ang mga tuhod niya. Doon pa lang
alam na niyang masama talaga ang loob ng asawa niya. Mataas ang tiwala niyang hindi
aalis ang misis niya, pero nagkamali siya. Bumigat ang pakiramdam niya.

Pinili niya pa rin na umuwi. Nagbaka-sakali siyang nagbago ang isip ni Vanessa at
hindi ito tumuloy sa pag-alis. Nangako ito sa kanyang hindi aalis e. Pero
pagkarating niya sa bahay, wala talaga siyang asawa na naabutan. Gusto niyang
magalit, dahil ang inaasahan niya, maaubutan niya si Vanessa sa bahay. Pero
inintindi niya. Nainip ito. 'Yon ang nakasulat sa papel na iniwan nito sa labas ng
ref, at sa kwarto nila.

Kahit na pagod siya 'non sa byahe at pakiramdam niya magkakasakit siya, sinundan
niya pa rin ang asawa sa bahay ng mga magulang nito sa Fort Bonifacio. Iuuwi na
niya ito.

Pero pagkakitang-pagkakita niya pa lang sa asawa ay nanlumo na siya. Bakas na bakas

ang galit at tampo sa mga mata nito noong mga oras na 'yon. Gusto niyang lambingin
ang asawa, pero inaaway at sinisigawan siya nito. Hindi niya inasahan na aasta sa
kanya si Vanessa nang ganoon. Inunahan na siya ng mga sermon ng asawa niya. Sabayan
pa ng pagsama ng pakiramdam niya. Parang nawalan siya bigla ng lakas. Hinang hina
siya - dala na rin siguro ng pagod sa byahe at sa kakaisip.

NAALIMPUNGATAN siya nang makarinig ng pinto na bumukas. Nakatulog na pala siya sa

kaka-isip sa mga nangyari. Hindi niya namalayan.

Kahit na hindi pa maimulat nang maayos ang mga mata, nilingon niya agad si Vanessa
sa likuran niya. Biglang nawala ang antok niya nang makitang wala na ang asawa sa
kama. Taranta siyang napatayo.

It took him seconds to realize her wife is just at their room's balcony.
Nagpapahangin lang pala ito. Akala niya umalis na.

"Vannie...y-you can't sleep?" Maamong tanong niya sa asawa.

Ang tanga lang. Bakit niya nga ba tinatanong. Sino nga naman ba ang makakatulog
nang matino matapos ng mga nangyari.

"Van..." Pagtawag niya muli nang tuluyan na siyang nakalapit sa asawa.

Pero hindi pa rin siya pinapansin nito. Nakatingin lang ito sa malayo.

Tinungkod niya ang magkabilang kamay sa ibabaw ng balustrade. Ninamnam niya ang
paghampas ng malamig na hangin sa mukha niya. Ilang pag-ihip pa ng hangin ang
dumaan bago niya naisipang magsalita na. Kailangan niyang ayusin ang problema
nilang mag-asawa.

"Sorry..." Tipid na sabi niya nang hindi lumilingon kay Vanessa na halos isang
dangkal lang ang lapit sa kanya.

Pero tulad ng inaasahan niya, hindi na naman siya kinibo ng asawa. Tinalikuran lang
siya nito na para bang walang narinig.

Napapikit siya nang madiin. He gripped his hair dahil nag-uumpisa na naman siyang
mainis.

Sinundan niya si Vanessa at hinigit ito sa braso. Napatigil naman ito pero hindi pa
rin siya tiningnan. Parang ayaw siya nitong makita.

"I said I'm sorry..." Pinipigilan niyang hindi pumiyok. "Okay, look, I just
followed her in Madrid because I wanted to talk to her. 'Yon lang. So please...stop
thinking too much. I'm not cheating on you, Vanessa."

Hindi pa rin kumibo ang asawa. Naubusan na naman siya ng pasensiya kaya hinigit na
niya ito sa magkabilang balikat at pilit na iniharap sa kanya.

Umiwas naman ito ng tingin sa kanya. Para ngang wala naman itong pakialam sa mga
sinasabi niya.

"Are you listening? I'm sorry. Pansinin mo na kasi ako. About the watch...don't
think that I slept with her. Because I didn't. She just invited me to a party at
her house." Paliwanag niya, pero wala pa rin talagang imik si Vanessa.

Niyugyog niya ang magkabilang balikat ng asawa, dahilan para sa wakas ay tingnan na
siya nito.

"Sorry na..." he said again with a worried face.

God knows how sincere he is right now. Ano pa bang kailangan niyang gawin? Lumuhod?

Tinitigan naman siya ni Vanessa nang diretso sa mga mata.

"Okay..." kaswal at tipid na pahayag nito.

Inalis na nito ang mga kamay niya, at tuluyan nang pumasok sa loob ng kuwarto.
Iniwan siya nito sa veranda. He was left aching. Ang sikip ng dibdib niya.

Parang gusto na naman niyang magwala! Gusto niyang basagin 'yong salamin na pinto!
Bakit ganoon, his wife already said 'okay', but he is not convinced! 'Okay'? 'Yon
lang? It was like Vanessa didn't really mean it. Pakiramdam niya napilitan lamang
itong sumagot dahil nakukulitan na ito sa kanya. Parang lang matapos na, ganon.
Parang wala na nga itong pakialam sa kung ano mang ipapaliwanag niya. Ayaw na ba
nitong marinig ang mga sasabihin niya?

The way she delivered that word - ang lamig. Walang buhay.

Inis niyang hinilamos ang magkabilang palad sa mukha. Pagkatapos ay muling

tumungkod sa ibabaw ng balustrade.

He gripped his hair. Isa sa mga bagay na hindi niya kayang gawin nang maayos ngayon
bukod sa magpaliwanag? 'Yon ay ang manuyo ng asawang galit.

Naiinis siya! Balik na naman ba sila sa dati? Pakiramdam niya walang ibinunga 'yong
ginawa niya. Masamang masama ang loob sa kanya ng asawa niya. And that cuts him
like a serrated knife!

"Nakikinig ka ba?!" singhal ko kay Leila at tinakpan ang screen ng cellphone na

kasalukuyan niyang dinudutdot.

"Oo, ano ba, nakikinig ako!" Pabalang na sagot naman niya sa'kin sabay bawi rin sa
phone niya at ipinasok na sa loob ng bag niya.

Napasandal na lang ulit ako sa upuan ko at sumubo ng kapirasong apple pie. "Sino ba
kasi 'yang ka-text mo, at parang wala naman ang atensiyon mo sa'kin?"

"Wala! Ang init init kasi ng ulo mo!" Sita niya. "Kahapon ang init ng ulo mo.
Ngayon ang init pa rin ng ulo mo. Kung hindi mo ho napapansin mahal kong pinsan,
ilang linggo ka nang ganyan. Kahit sa telepono, galit ka. Hindi ko alam sa'yo kung
first day mo ba, o buntis ka, o nasa menopausal stage ka na, at parang ayaw paawat
niyang mood swings mo."

Inirapan ko na lang siya at uminom ng frappucino.

Tingnan mo 'tong isang 'to. May gana pa ring mang-asar. Nalulugmok na nga ako
ganyan pa rin umasta.

"You know what, Vannie," bigla namang sumeryoso ang tono ng boses niya. "It's okay
to be jealous. Naiintindihan naman kita e. Ex niya 'yon e, normal lang na magselos
ka. At kung hindi mo siya kayang patawarin nang ganon ganon lang, I also
understand. Pero sana naman babae, ma-realize mo na palagi na lang at sobra sobra
ka nang namomroblema diyan sa asawa mo. Jusko naman! Kailan ba kayo mawawalan ng
away?"

Tumingin ako sa mukha niya na sobrang seryoso, bago ko muling ipinatong ang frap ko
sa pabilog na mesa. Bumuntong hininga ako. "I've already realized that, Lei.
Napapagod na rin naman ako sa paulit-ulit na ganito."

"Ako rin, napapagod na sa inyo." sabat niya. "Hindi mo ba napapansin na sa tuwing

mag-uusap o magkikita tayo, e parati ka na lang lungmok at problemado diyan kay
Allen? Palagi na lang problema niyo ang topic natin. Kung hindi nga lang masarap
'tong kinakain ko, baka kanina pa ako nasuka e. Give yourself a break, Vannie!
Tingnan mo nga 'yang hitsura mo! Matatabunan na ng eye bags mo 'yang mga mata mo
e!"
Napapikit na lang ako nang madiin sabay hinga nang malalim. Ilang segundo rin ang
lumipas bagi ko nagawang makapagsalita ulit.

"I'm so close to giving up, Lei. Nawawalan na ako ng gana," sumbong ko sa kanya.

Narinig ko naman na nagnakaw siya ng buntong hininga. Kinapitan niya ang kaliwang
kamay ko na nakapatong sa mesa. I bowed my head.

"Vannie, eto ha, I am suggesting you two things." Simula niya. "It's either you
fight until you can't fight no more, own him and make sure na hindi na ulit siya
makikipag-kita sa ex niya kung 'yon ang pinoproblema mo, or...

...leave him."

Agad kong inangat ang mukha ko at sinamaan siya ng tingin.

"No, seriously. Leave him." Ulit niya pa. Napayuko na lang ulit ako. Pero niyugyog
niya ang kamay ko kaya napatingin ulit ako sa kanya.

"Alam mo ba kung bakit ka ginaganyan ng asawa mo? Kasi alam niyang hindi mo siya
kayang iwan." Napakagat ako sa ibabang labi ko. I admit, tinamaan ako 'don.

"Leave him, Vanessa." She ordered in a serious tone. "Make him realize kung ano
talaga ang halaga mo. And for you to have a break, too. Because look at you, you're
damaged inside. Simula 'nong nagpakasal kayo, nawalan ka na ng oras at pagmamahal
sa sarili mo. Puro siya na lang nasa isip mo. Nakalimutan mo nang kailangan mo ring
alagaan ang sarili mo." She paused for a while. "Maghiwalay muna kayo. Ibalik mo na
muna 'yong respeto mo sa sarili mo...

...I will help you if you want. May kakilala akong magaling na lawyer. Ano?"
NABALIK ako sa huwisyo nang maramdaman ko na nagvi-vibrate ang phone ko.

It's Allen again. Napabuntong hininga na lang ako at umiling-iling. Kaninang alas-
kuwatro niya pa ako tinatawagan. Nakaka-ilang text na rin siya sa'kin. Nasaan daw
ako.
Kinancel ko na lang ang tawag niya at initsa ang phone sa loob ng bag ko. Wala
akong ganang sagutin ang mga tawag o mga texts niya. Alam ko na naman kasi kung
ano'ng mga sasabihin niya e. Kabisadong-kabisado ko na. Pati nga yata tono ng boses
niya kaya kong gayahin. Pagagalitan niya na naman ako dahil umalis ako ng bahay.
Nakakasawa na. Paulit ulit na lang na ganito. Wala namang bago.

Nakakapagtaka lang bakit ang aga niyang umuwi ng bahay. Kanina pa siyang alas
kuwatro tumatawag. E madalas mga alas-siyete ng gabi pa siya nakaka-uwi.

Sumilip ako sa bintana ng taxi. Malas pa dahil mabagal ang usad ng mga sasakyan.
Mukhang matagal tagal pa ang byahe ko. Sinandal ko na lang ulit ang likod ko sa
upuan at pumikit.

Hanggang ngayon hindi ko pa rin kinikibo si Allen. Mga tatlong araw na kaming
ganito. Gigising lang ako sa umaga para ipagluto siya ng almusal, tapos matutulog
na ulit ako. Pati sa gabi ganoon lang din ang ginagawa ko. Magluluto ako ng
hapunan, maghuhugas ng mga pinggan, tapos matutulog.

Nakakatamad na nga. Sa totoo lang, I'm starting to get bored. Ganito rin naman ang
buhay ko sa kanya dati pa, pero ewan ko kung bakit ngayon parang bigla akong
nawalan ng gana.

Umiiwas ako 'pag pakiramdam ko kakausapin niya na naman ako. Tumatanggi ako kapag
gusto niyang makipag-siping sa gabi. I just don't feel like doing it. At buti nga't
hindi siya nagwawala.

Pansin kong humahaba na ang pasensiya niya ngayon. Dati rati, isang beses ko lang
siyang talikuran at hindi pansinin, sermon ang abot ko. Pero ngayon, hindi. Kapag
hindi ako sumasagot kapag nagtatanong siya, natahimik na lang siya. Siguro
nararamdaman niyang ayaw ko talaga siyang kausapin at kailangan ko ng pahinga sa
mga nangyayari.

He already explained to me everything. Detalyado na. Ilang beses din siyang humingi
ng tawad sa'kin. I appreciate his effort to say sorry, pero kasi, I've been hurt
too much na kahit na nagpaliwanag na siya, hindi ko pa rin siya magawang patawarin.
Pakiramdam ko kasi huli na. Aanhin ko pa ang sorry, e nasaktan na ako.

Hindi na 'non mabubura lahat ng naramdaman ko at pinagdaanan ko 'nong nawala siya

ng halos tatlong linggo, 'yong iniyak ko, 'yong paghihinala ko, 'yong pagkikita-
kita namin ng ex niya. Lahat ng nalaman ko.

His sorry alone can't fix everything. Sobra talaga akong nasaktan. Sa sobrang sakit
na naramdaman ko, unti unti na akong nawawalan ng gana. At malungkot man isipin,
pero pakiramdam ko nababawasan na 'yong pagmamahal ko para sa kanya.

Ganoon yata talaga kapag paulit ulit na nasasaktan. The magic that's pushing me to
fight and love and stay is vanishing little by little.

Siguro tinatanggap ko 'yong sorry niya, pero hindi ko makakalimutan lahat. Lahat
lahat. Hindi niya kasi naiintindihan kung ano'ng pinagdaanan ko. Halos mabaliw ako
kakaisip noon kung nasaan siya at kung bakit hindi pa siya umuuwi. Alalang-alala
ako.

I gave him several chances to explain and tell me everything, pero wala. Ang
masakit pa, kung hindi pa namin nakita si Lauren at hindi ko pa siya inaway, hindi
niya pa sasabihin sa'kin lahat. Nakakalungkot lang na kailangan pa naming mag-away,
kailangan pang umabot sa ganito para lang magsabi siya ng totoo.

Pilit ko ring inintindi 'yong paliwanag niya. 'Yong sinasabi niyang 'own reason'.
Pero parang wala ng halaga sa'kin 'yon. Parang wala na akong pakialam sa dahilan
niya at eksplanasyon niya. Ewan ko kung ako lang, o sadyang kahit saang anggulo ko
tingnan, hindi magandang naglihim siya sa'kin.

Kahit na ba para 'yon sa ikagaganda ng relasyon namin. Siguro dahil nauna na akong
nasaktan bago ko pa nalaman 'yong totoong dahilan - ganoon ba? Kaya ganito ako
ngayon, wala ng epekto sa'kin 'yong paliwanag niya.

And I realized too, na kahit na rin pala magpaalam siya sa'kin umpisa pa lang at
sabihing susundan niya ang ex niya sa Madrid para ayusin ang ano mang meron sa
kanila, ay masasaktan pa rin ako.

Baka nga mas lalo akong naparanoid 'non, at baka hindi na ako nagdalawang isip pa
at sinundan ko na talaga siya sa Spain. Baka kung pinaalam niya pa sa'kin, may
nagawa na akong hindi maganda.

Nakakabaliw 'yon! Yung tatawag siya at sasabihing he'll just talk to his ex? Damn!
Ewan ko nga kung ano na'ng mas okay e. Yung sinabi niya yung totoo, o nilihim niya.
Because either of the two, masasaktan pa rin ako at hindi ko pa rin makakayang
tanggapin.

My reaction and feelings would be the same. The fact na nagkasama sila ng ex niya,
whatever the reason was, nakakasira na ng bait.

Yes, I trust him na gusto niya lang tapusin ang unfinished business nila. Pero they
had been together for two weeks! Ano'ng gusto niyang maramdaman ko? Matuwa? May
tiwala ako sa kanya, pero kay Lauren at sa mga taong nakapaligid sa kanila, wala.

It's not that I hate Lauren as a person. Hindi ko lang talaga gusto kung sino siya
sa buhay naming mag-asawa. She was the reason kung bakit hindi ako nagawang mahalin
ni Allen kaagad. Kung bakit ang lamig lamig niya sa'kin dati. Kung bakit pumatol
ako kay Zian.

Kung wala ang Lauren na 'yon sa buhay ng asawa ko, malamang masaya ako ngayon.
Dahil alam kong kayang kaya akong mahalin ni Allen nang buong buo. Pero dahil nga
may Lauren noon sa buhay niya, balewala lang ako sa kanya. Siya ang problema ko
noon. At ngayon, siya na naman.

Ewan ko, but I don't see myself befriending her or whatever. Kahit na paulit ulit
na sinabi sa'kin ni Allen na hindi ganoon si Lauren, na mabait siya at hindi
katulad ng iniisip ko, ayoko pa rin sa kanya. Hindi ko siya gustong maging
kaibigan. Because first of all, hindi ako plastik.

Hindi ako katulad niya na kayang makipag-usap ng kaswal sa asawa ng dating nobyo
niya. I just find it awkward. Kung umasta siya noong nagkasalubong kame, akala mo
magkakaibigan lang kame na matagal na hindi nagkita.

She's so insensitive. Insensitive na ultimo damit ko, kailangan niya pang

ipaglandakan na siya ang pumili.

"Ma'am? Diretso lang ho o kaliwa?" Biglang tanong ng taxi driver dahilan para
mabalik ako sa huwisyo.

"Uhh, kaliwa ho. Tapos sa may itim na gate," sagot ko.

Inayos ko na ang gamit ko, pati na rin ang paper bag na bitbit ko. Saktong pagsara
ko sa zipper ng bag ko, ay ang paghinto naman ng taxi sa harap ng bahay namin.
Patay ang ilaw sa labas ng bahay, pero napuna kong nakabukas na ang mga kurtina sa
full-glass window. Nakauwi na nga talaga si Allen. Ala-sais pa lang pero nasa bahay
na siya.

Nagbayad na ako sa taxi driver, at nagtuloy tuloy nang pumasok sa loob ng gate.

"San ka galing?"

Napatigil ako. Kinabahan ako bigla. Pero hindi na katulad ng kaba na nararamdaman
ko dati kapag nahuhuli niya ako.

Sinilip ko siya na kasalukuyang nakaupo sa porch swing. Magka-krus ang mga kamay at
tila inip na inip na naghihintay. Kahit na walang ilaw ay kitang kita ko pa rin ang
talas ng mga tingin niya sa'kin. Tumatagos.

As usual, galit na naman siya. Nagkibit-balikat na lang ako at dumiretso na papasok

sa loob ng bahay. Pero napatigil din ako dahil ang bilis niyang nakasunod at
hinigit niya pa ako sa siko.

"I'm asking you, Vanessa. Saan ka galing? Kanina pa ako tawag nang tawag sa'yo.
Didn't I tell you to stay here?"

Kalmado naman ang pagkakasabi niya, pero nandoon pa rin ang awtoridad sa tono ng
pananalita niya.

Ang talas pa rin ng tingin niya sa'kin. Pero hindi ako nagpatinag. Nakipag-tagisan
din ako ng titig sa kanya.

"Bakit ikaw umaalis ka at pinupuntahan ang gusto mong puntahan? Bakit ako bawal?"
diin ko sabay bawi sa braso ko.

Tinalikuran ko na siya. Ayoko na kasing makipag-away. Nakakapagod. Araw araw na

lang.

Initsa ko ang bag ko sa sopa, nilapag ang bitbit kong paper bag sa mesa, at
dumiretso sa kusina. Nakakatuyo ng lalamunan 'yong salubong niya sa'kin.

Nagsasalin ako ng tubig sa baso nang maramdaman kong nasa likuran ko siya. Hindi na
ako kumibo at tumuloy lang sa paginom.

"Could you at least tell me kung saan ka nagpunta?" malambot na pahayag niya.

Aba himala, biglang bumait ang boses niya.

Hindi naman ako sumagot kaagad. Tinapon ko ang natitirang laman ng baso sa lababo,
at tinungkod ang magkabilang kamay ko roon.

"Nagkita lang kame ni Leila," tipid na sagot ko.

"Bakit hindi mo na lang siya pinapunta rito?"

Tiningnan ko siya sa gilid ko. And gave him a bored look. "Dito na naman?"
sarkastikong saad ko. "Gusto ko ring lumabas, Allen. Gusto kong pumasyal. Ayoko na
rito. Ilang linggo akong mag-isa rito sa loob ng bahay. Daig ko pa nga ang preso.
Wala akong ibang nakikita, wala akong nakakausap. Kasi nga 'di ba, hindi ka umuwi?"

Pilosopo na kung pilosopo, pero wala na akong pakialam.

Tatalikuran ko na sana ulit siya pero nahuli na naman niya ang isa kong siko.
Napatingin na lang ako sa kamay niya na nakahawak sa'kin.

"Vannie...s-stop acting like this. Kausapin mo naman ako nang maayos. Hindi ko na
kaya. I already explained everything to you. Nag-sorry na ako. Tama na, pwede ba?"

Pasok sa isang tenga, labas sa kabila. Hindi ko na naintindihan kung ano'ng sinabi
niya. Nakatitig lang kasi ako sa relo na nakasuot sa pulso niya. Namanhid bigla ang
buo kong katawan. Lalo na ang mga kamay ko.

"Nagkita kayo?" usisa ko nang hindi tinatanggal ang pagkakatitig sa relo niya.

Ewan ko ba sa sarili ko kung bakit tinanong ko pa, e obvious naman. Suot niya na
nga 'yong relo 'di ba?

Agad naman siyang napatingin sa pulso niya. Nang napagtanto niya kung ano'ng
tinutukoy ko ay mabilis siyang bumitiw mula sa pagkakapit sa braso ko.

Hinubad niya ang relo at ipinasok sa bulsa ng cotton pants niya.

It took him seconds to answer back.

"D-dumaan siya sa opisina kanina. She just returned my watch. Umalis din naman siya
kaagad," kunot noong paliwanag niya.

Ewan ko, pero parang bigla akong nawalan ng lakas.

Nanginginig ang kalamnan ko. Ano ba kasing meron sa relo na 'yon at kailangan pang
ibalik? God! Kayang-kayang bumili ng asawa ko ng kahit na ilang relo kung
gugustuhin niya! Hindi ba 'yon alam ng babaeng 'yon?

Okay fine, mabait nga kasi siya kaya niya gustong ibalik ang gamit na naiwan sa
bahay niya. But the hell! May asawa na nga 'yong tao e! Hindi ba talaga siya
marunong makiramdam? Hindi niya ba alam 'yong salitang 'respeto'?

Pakiramdam ko kasi gumagawa lang siya ng dahilan para makita si Allen e!

Tiningnan ko lang ang asawa ko nang diretso sa mga mata, tapos tuluyan ko na siyang
tinalikuran. Hinawakan niya pa nga ulit ako sa braso, pero inis na akong tumanggi.

Ayoko nang makipag-talo. Ayoko nang pag-usapan na naman 'yang lintek na relo na
'yan at 'yang ex niya. Sawang sawa na ako.

Kumuha na lang ako ng malilinis na pinggan at kubyertos, at dinala sa hapag kainan.

Nawawala na naman ako sa sarili. Parang sumama bigla ang pakiramdam ko.

Pagkakuha ko ng mga baso, naramdaman kong nakabuntot na naman siya sa'kin. Hindi ko
na lang pinansin. Patuloy lang ako sa paglabas mula sa paper bag ng mga pagkain na
binili ko sa restaurant na kinainan namin ni Leila kanina. Nag-take out na lang
kasi ako dahil tinatamad akong magluto.

"Vanessa..." bigla niyang hinawakan ang mga kamay ko, dahilan para matigil ako sa
ginagawa ko.

Nag-paubaya na lang ako pero hindi ko siya nililingon. Nakatulala lang ako.

"...binalik niya lang naman talaga 'yong relo ko. That's all. Hindi kami nag-usap
nang matagal o ano, kung 'yon ang iniisip mo. I just said thank you then--"
"Wala naman akong sinasabi ah?" maanghang na pagputol ko nang iangat ko ang tingin
ko sa kanya. "Hindi na nga ako nagsalita, 'di ba?"

Kitang-kita ko ang pagbabago sa reaksyon ng mukha niya. Tumapang ito. Umiwas na

lang ako ng tingin dahil alam kong nauubusan na siya ng pasensiya sa'kin. Baka
mamaya masigawan na naman ako.

Bumuntong hininga ako at binawi ang mga kamay ko na kapit niya. "Umupo ka na.
Maghahanda na ako," sabi ko na lang.

Umalis ako para kumuha ng pitsel ng tubig.

Pagkabalik ko, nakaupo na siya at panay ang paghilot sa gilid ng noo niya.

Nilakasan ko ang pagkakalapag ko ng babasaging pitsel sa mesa. Sinandya ko 'yon

para makuha ang atensiyon niya. Halata ko naman nagitla siya sa inasal ko, pero
hindi naman na siya nagsalita pa.

Sinalukan ko siya ng pagkain sa plato, bago ako umupo sa silya katapat ng

kinauupuan niya. Hindi ako tumabi sa kanya katulad ng nakasanayan namin.

I just watched him while he's seriously eating his dinner. Tahimik lang siya at
dire-diretso sa pagsubo. Blanko ang ekspresyon ng mukha. Para ngang ang lalim lalim
nang iniisip niya dahil hindi niya pa napapansing hindi ako kumakain.

Hindi ko alam kung bakit ganito ang nararamdaman ko. Ang init ng ulo ko! Naiinis
ako sa kanya. Hindi na nga siya nagsasalita at nakikipag-taasan ng boses sa'kin,
pero naiinis pa rin ako! Ganoon ba talaga kapag paulit ulit na nasasaktan? Mas
umaangat ang pagkainis kaysa sa pagmamahal? 'Yon kasi ang nararamdaman ko ngayon.

Nasasaktan ako.

Nagseselos ako.

Nahihirapan na ako.

Basta hindi na ako masaya. Tapos.

"Allen..."
Sumilip siya sa'kin pero hindi siya tumigil sa pagkain.

I looked straight to his face. Humugot ako ng lakas ng loob.

"...maybe it's time for us to separate."

Napatigil siya sa pagsubo. Para siyang binuhusan ng yelo.

Walang gana niyang nilapag ang hawak niyang kutsara't tinidor sa ibabaw ng plato.
Mabilis niyang pinunasan ng table napkin ang bibig niya, at walang habas iyong
initsa sa mesa.

Tumayo siya at umalis nang walang sinasabing kahit na isang salita. Napapikit na
nga lang ako nang madiin nang daanan niya ako.

Hindi ako nagsisisi sa sinabi ko. At wala rin akong balak na bawiin 'yon. 'Yon kasi
talaga ang gusto kong mangyari. I want a separation. Ayoko na. Pagod na talaga ako.
Marriage is not for us. It's not working. We, especially me, have tried really hard
to keep this relationship alive. Pero hindi na talaga kaya. Lagi kaming nauuwi sa
ganito.

Bilang na bilang sa mga daliri ko kung ilang beses lang akong ngumiti simula 'nong
ikasal kame. I'm tired of all the hurt. Sa tinagal tagal kong nagtiis, naghintay,
umasa - ngayon ko lang naramdaman na dapat na akong sumuko.

Sinuklay ko ang mga daliri ko sa buhok ko, at tumayo na rin mula sa pagkakaupo.

SINUNDAN ko siya sa labas ng bahay.

Nakaupo na naman siya sa porch swing. Ang layo ng tingin niya. Nakatungkod ang
magkabilang siko niya sa mga tuhod, at ipinapaikot-ikot ang walang sinding stick ng
sigarilyo sa mga daliri.
Tinabihan ko siya. Ilang dangkal lang ang pagitan naming dalawa kaya rinig na rinig
ko ang malalalim na paghinga niya. Hindi na niya kailangang magsalita pa. Ramdam ko
naman na na-apektohan siya sa sinabi ko.

Ilang minuto rin kaming nanatili na ganito. Nakaupo. Tahimik. Walang imik. Para
kaming nagpapakiramdaman kung sino'ng unang magsasalita.

Gamit ang peripheral vision ko, napupuna ko na nakatingin na siya sa'kin, kaya
tiningnan ko rin siya pabalik. Pero agad din akong umiwas. Tsk, hindi ko kayang
makita ang hitsura niya.

I saw his worried face again. Ang lungkot ng mga kilay niya. It's my first time to
see such pain and sadness in his eyes. Walang bahid ng galit. Purong lungkot.

"Is it that hard to forgive me, Van?"

I shut my eyes tight. Pati boses niya ang lungkot din. Ang bigat. Ibang-iba sa
Allen na nakasanayan ko na laging galit at nakasigaw.

"Hindi mo pa rin ba tinatanggap ang paliwanag ko? Did I miss anything? Tell me."

Hindi ko pa rin siya nililingon. Ramdam ko kasing nakapako pa rin ang tingin niya
sa'kin. I inhaled, "hindi lang naman kasi dahil 'don e. Marami pa. Patong patong
na," diin ko. "Lagi na lang tayong may problema. Hindi na tayo naging masaya nang
dire-diretso. Kahit ano'ng pilit natin parang laging may humahadlang. Napapagod na
ako sa paulit ulit na ganito, sa paulit ulit na sakit. I'm sure nararamdaman mo rin
naman 'yon. Our marriage is rotting from the inside out, Allen. 'Wag na nating
lokohin ang mga sarili natin. Umpisa pa lang, sira na tayo. 'Wag na nating
ipagpilitan. Patuloy lang tayong masasaktan at mahihirapan e." Dinahan-dahan ko ang
pagsasalita para maintindihan niya.

"Ikaw lang ang nag-iisip niyan." giit niya naman sa pinaka-malungkot na tono ng
boses niya.

Napayuko na lang ako. Tsk, ang hirap na nga, lalo pang nagiging mahirap.

"Akala mo ba ikaw lang ang nahihirapan?" dagdag niya, sabay tapon sa hawak niyang
stick ng sigarilyo. "Ako rin. Nahihirapan ako sa inaasta mo sa'kin. I don't know
what's happening to you. Bakit bigla kang nagkaka-ganyan. You're hurting me. At
hindi ako sanay sa ganitong klase ng sakit. I'm fighting for this relationship,
Van. Can't you fight with me?"

"I no longer have the strength to do that. Pagod na 'ko." diretsong sagot ko.

Napasuklay siya sa buhok niya. Tapos narinig ko siyang bumuntong hininga. "Do you
really have to do this? Ganoon ba talaga kabigat ang ginawa ko?"

Tumingin ulit siya sa'kin. "Hindi ba ako puwedeng magkamali? I told you I just did
that for the sake of our marriage. Nag-sorry na ako. Nagpaliwanag na ako. Ano pa
kulang?"

Tumingala ako sa langit, at lumasap ng hangin. Hindi niya talaga ako naiintindihan.
Nawala na ata sa isip niya lahat ng hirap ko simula dati pa.

Sa totoo lang, natatangahan na nga ako sa sarili ko. Kung bakit nga ba ngayon ko
lang naisipan na iwanan siya. Dapat noong unang beses pa lang na pinagbuhatan niya
ako ng kamay, umalis na ako. Kaya 'wag niyang sabihing hindi ako lumaban.

"Tumingin ka sa'kin..." Nagulat ako nang bigla niya akong iharap sa kanya.
Tinitigan niya ako nang diretso sa mata, pero umiwas ako.

"I said look at me..." Marahan niyang hinigit ang baba ko kaya napatingin ulit ako
sa kanya.

"Ayaw mo na ba sa'kin?" may bahid ng pag-aalala sa mga mata niya.

"Wala akong sinasabing ganyan."

"Then why are you asking for a separation? Dahil lang sa nagawa ko? Ang babaw
'non!"

"I need it. We need it..." Lumayo ako sa pagkakapit niya.

Hindi ko siya kayang tingnan sa mga ganitong pagkakataon. Nakaka-awa ang hitsura
niya. Umuurong lang ang dila ko e.
Huminga ako nang malalim. "...let us give ourselves a break, Allen," patuloy ko.
"Give me some time to repair myself. Unti-unti na kasing nababawasan ang pagmamahal
ko sa'yo. At natatakot ako na baka isang araw magising na lang ako na hindi na kita
mahal. At wala ng ibang laman 'tong puso ko kung 'di sakit. And I don't want that
to happen, Allen. So please, hayaan mo 'kong isalba 'yong natitirang pagmamahal ko
para sa'yo. Let me find myself again. At ikaw din...ayusin mo na rin kung ano'ng
dapat mong ayusin."

Umiling-iling lang siya at minasahe ang ulo niya na para bang hindi niya kayang
lunukin ang mga sinabi ko. "I can't understand you, Van. Akala ko okay na tayo
tapos--tsk..."

"Magpahinga muna tayo." tanging sabi ko.

"You think that would help?"

Tumango ako. "Hanapin muna ulit natin ang mga sarili natin. We need space to think
and look into things, Allen. Kailangan natin 'to. Hindi ko na kasi alam kung paano
pa tatakbo ang relasyon natin. We're both torn inside. At wala akong nakikitang
ibang paraan para maayos tayo kung hindi ang maghiwalay na muna. Yes, it will
either make us or break us. Pero wala eh. Kaysa naman patuloy tayong magsama tapos
ganito lang din ang eksena araw araw. Lalalim lang ang sama ng loob natin sa isa't-
isa."

Bumuntong hininga siya. "And then what?"

Nag-isip muna ako bago sumagot. "And then...kung maayos na natin ang mga sarili
natin, then we will give our marriage another shot."

"Paano kung hindi natin maayos?" Mabilis na tanong niya.

Nilingon ko siya sa gilid ko. I smiled bitterly. "Then we will find a lawyer for
annulment."

Without mentioning any word, bigla siyang tumayo mula sa pagkakaupo sa swing.

Tinungo niya ang maliit naming hardin, at namaywang. Tumingala pa siya sa langit na
para bang nauubusan na siya ng gagawin at sasabihin. Ramdam kong nahihirapan siya.
Hindi naman kasi mahirap basahin ang asawa ko. Alam ko 'pag galit siya, o 'pag
problemado siya.
Tumayo na lang din ako at sinundan siya.

"Ganyan ka pala talaga," mapait na sabi niya nang makalapit na ako sa kanya.

"'Pag pagod ka na at ayaw mo na, sumusuko ka at iniiwan mo 'ko," dagdag niya.

Napayuko na lang ako.

"Parang dati lang, 'di ba? You said I was cold and heartless, so you somehow left
me and had a secret affair with my friend. At ngayon, eto. Pagod ka na naman. Sawa
ka na naman. Kaya mang-iiwan ka na naman."

Naramdaman kong lumingon siya sa'kin. Pero hindi ko pa rin inaangat ang mukha ko.
Naiinis ako na nalulungkot na naiiyak. Bakit kahit na ako na nga ang nasasaktan,
parang ako pa rin ang may kasalanan?

O, ano pang isusumbat niya sa'kin? Na ako nagawa niyang patawarin sa kasalanan ko
noon, pero bakit siya hindi ko magawang patawarin?

"Sorry kung hindi ko nabibigay ang gusto mo," may hinanakit sa tono ng boses niya.
Ito ang unang beses na narinig ko siya na ganito. "Sorry kung hindi ko napapantayan
ang mga expectations mo sa'kin bilang asawa mo. Sorry din kung napapagod ka na,
kung sinasaktan kita, at kahit kailan hindi kita napasaya. But don't give up.
Because I'm doing my best, Vanessa. Hindi mo siguro nararamdaman, but I'm doing
everything I can to keep our relationship breathing..."

Bumuntong hininga na naman siya, at sinuklay ang buhok niya gamit ang mga daliri
niya. Ganyan siya kapag hindi na niya alam ang gagawin niya.

"...I could give you the space you're asking for," he continued. "Gaano ba katagal
ang gusto mo? Two weeks? Three? S-sorry, pero 'yon lang ang kaya kong ibigay. I
can't give you the separation you want. Humiling ka na ng kahit na ano Vanessa,
'wag lang 'yon...

...because to be honest," inangat niya ang baba ko at tinitigan ako nang diretso sa
mga mata. "...I cannot afford to lose my wife."

Pagkatapos 'non, iniwan na niya ako at bumalik na siya sa loob ng bahay.

Hindi ko na nagawang makapagsalita pa. Nanuot sa'kin ang bawat salitang binitiwan
niya. Nadurog ako, inaamin ko. Nag-uumapaw ang emosyon sa mga salita niya. Pero
hindi 'non nabago ang desisyon ko. Hindi lang naman kasi 'to para sa akin lang.
Para 'to sa aming dalawa.

Ang totoo, hindi nakakapagod magmahal; ang nakakapagod, 'yung paulit-ulit na sakit.

Pinatay ko na ang gripo at pinahid ang basa kong mga kamay sa nakasabit na hand
towel.

Dinungaw ko ulit ang kuwarto namin sa itaas. Kanina pa ako parang tanga na silip
nang silip. Ano'ng oras na kasi pero hindi pa rin siya lumalabas. Gusto pa yatang
malate sa trabaho.

Hinubad ko na ang apron ko at inakyat ko na siya. Ang alam ko may meeting siya
tuwing martes. Ito 'yung araw na mas maaga siyang umaalis ng bahay. Ayaw na ayaw
niya kasi na nalalate, lalo na't ang Papa ko ang ka-meeting niya. Hindi niya naman
siguro nakalimutan na Tuesday ngayon. Nakapag-luto, nakapag-hugas na ako at lahat
lahat, hindi pa rin siya bumabangon.

PAGKABUKAS ko ng pinto ng kuwarto, naroon siya't nakadapa sa kama. Nakatanday pa

ang isang braso niya sa pahabang unan. Aba! Tulog pa rin siya hanggang ngayon?

Lumapit ako at tumayo sa gilid ng kama.

He is playing with his wedding ring. Ipinapaikot-ikot niya iyon sa ibabaw ng unan
gamit ang mga daliri niya. Kusang tumaas ang isang kilay ko. Tingnan mo 'to. Gising
naman na pala, hindi pa bumabangon.

"Papasok ka ba? Malalate ka na sa meeting mo." sabi ko na lang.

Pero hindi siya kumibo. Parang hindi niya nga ako narinig e. Nagbibingi-bingihan na
naman siya. Hindi rin siya tumitingin sa'kin. Nakatulala lang siya sa singsing
niya.

Ilang sandali ko pa siyang tiningnan at naghintay na sagutin niya ako, pero wala.
Para siyang wala sa sarili. Nagkibit-balikat na lang ako at tinungo na ulit ang
pinto palabas.

"Nakahain na 'yong almusal sa baba. Pwede ka nang kumain kung gusto mo," paalala ko
pa bago ako tuluyang lumabas ng kuwarto.

KUMUHA na lang ako ng lumang magazine mula sa rack, at sumalampak ng upo sa

pahabang sopa. Sinandal ko ang likod ko sa gilid at tinuwid ng higa ang mga binti
ko.

Pagkatapos nang nangyari kagabi, ganoon na siya. Wala sa sarili. Hindi na siya
nagsasalita.

Pagka-akyat ko sa kuwarto namin, nakahiga na siya sa kama. Yakap yakap niya lang
'yong unan. Naawa nga ako kasi alam kong hindi talaga siya nakatulog nang maayos
kagabi. Nararamdaman ko kasing panay ang pagkilos niya habang nakahiga. Hindi ko na
rin nabilang kung ilang beses siyang bumangon at lumabas ng kuwarto. Nagpupunta rin
siya madalas sa C.R.

May isang beses nga na sobrang nagtagal siya sa loob. Kakatokin ko na nga dapat
siya, kasi kinabahan na ako 'non baka kung ano nang nangyari sa kanya. E hindi na
kasi siya nagsasalita. Baka kung ano nang ginawa niya sa sarili niya.

Kaso 'nong babangon pa lang ako, sakto namang lumabas na siya. Kaya natulog na lang
ulit ako. Siya hindi talaga nakatulog. Kanina nga 'nong bumangon ako para magluto,
naramdaman kong kumilos siya. So it's either gising na siya, o hindi pa siya
nakakatulog. Kaya ngayon nangangalumata siya e.

Hindi ko naman siya masisisi. Masyado kaming naging emosyonal kagabi. Sa tingin ko
walang mali sa desisyon ko. Para sa amin naman 'yon. Minsan sa buhay ng tao,
darating at darating 'yong araw na aayaw ka na. 'Yong tipong, noong una kinakaya mo
pa. Lumalaban ka pa. Pero dumadagdag yung bigat sa loob mo e, hanggang sa sumabog
ka na lang. Sa tingin ko ganoon 'yung nangyari sa'kin. Hindi ko na kinaya.

Noong ilang linggo na wala siya sa tabi ko, bawat pagpasok ng araw pakiramdam ko
bumibigay ako. Gumigising ako na nag-eexpect na uuwi na siya. Pero sa pagtulog ko,
wala pa ring Allen na dumarating. Sa bawat araw na 'yon, unti unti akong nawawalan
ng gana. Hanggang sa eto na.
"Let's have breakfast."

Hindi ko namalayan na nakatayo na pala siya sa harapan ng sopa. Hindi ko na lang

pinahalata, pero nagulat ako.

"Mauna ka na. Hindi pa ako gutom."

Totoo naman. Wala talaga ako sa mood kumain. Kanina pa akong umaga naduduwal.
Kulang na yata ako sa pahinga dahil sa kakaisip ko.

Hindi naman na siya umapila pa. Bigla na lang siyang umalis. Pumunta siya ng
kusina. Wala na 'kong kibo at binalik ko na lang ang atensiyon ko sa binabasa kong
magazine.

Ilang minuto ang lumipas nang bumalik ulit siya.

Nagkunot ako ng noo nang makita ang bitbit niyang tray ng pagkain. Nilapag niya
iyon sa salamin na center table at saka niya inisod ang mga binti kong relax na
relax na nakahiga sa sopa para makaupo siya kaharap ko.

"You don't have to do that. Mag-ayos ka na. You're late already." sabi ko nang
hindi lumilingon.

"I won't leave for work with you like this."

I looked straight to him only to see his face so serious. Puno ng pag-aalala ang
mga mata niya.

"Now, Vannie... I want you to eat."

Nagsalok siya ng kanin at ulam, at tinapat ang kutsara sa harap ng bibig ko.
Tiningnan ko lang 'yung sinusubo niya sa'kin, sabay sabing "Busog ako, Allen."
"You don't have to finish all, Van. Kahit konti lang." pilit niya.

Napairap ako nang hindi sinasadya. Nakukulitan kasi ako. Ewan ko ba ba't parang ang
dali dali kong mairita ngayon. Hindi naman siya nagpatinag. Binalik niya ang
kutsarang may lamang kanin at kaunting ulam sa plato, at 'yong mushroom soup naman
ang ipinilit niya sa'kin.

Nakulitan na talaga ako. "Tsk, I said I'm not hungry!" Singhal ko at tinabig ko pa
'yung kutsarang nakatapat sa bibig ko. Kaso napalakas yata, hindi ko naman
sinasadya. Natapon ko 'yong sabaw.

"PUT**GINA NAMAN, VANESSA!"

Napatuwid ako ng upo dahil tinaob niya 'yung tray dahilan para matapon lahat ng
laman 'non sa sahig. Pati 'yung bagong labas naming baso, basag!

Bigla niya akong hinigit sa magkabilang balikat ko. Ang sakit! Nag-aapoy na naman
sa galit ang mga mata niya.

"ANO PA BA'NG GUSTO MO, HA?! AKO SAGAD NA SAGAD NA 'KO AH! ANG SAKIT SAKIT NA! I'M
LOSING MY PATIENCE WITH YOU! BAKIT BA KASI ANG TIGAS MO?!"

Uminit ang sulok ng mga mata ko. "Sinigawan mo ako? SINIGAWAN MO NA NAMAN AKO!"

Bumaon ang mga kuko niya sa balikat ko. Galit na galit na siya! "PINO-PROVOKE MO
KASI AKO! FVCK! CAN'T YOU SEE, VANESSA? I'M DOING EVERYTHING TO PLEASE YOU! ANO PA
BA HA?! ANO PA?!"

Sa sobrang takot ko dahil sa lakas ng sigaw niya, tinakpan ko ang mukha ko at

napahagulgol na ako ng iyak. Hindi ko na kaya.
 "I...I'M STARTING TO HATE YOU, ALLEN!" hinanakit ko.

Biglang lumambot ang pagkaka-kapit niya sa mga balikat ko. Matagal bago siya
nakapagsalita ulit.

"N-no. T-that's not true. You're lying, right?" giit niya.

"No, I'm not!" at mas lalong lumakas ang iyak ko.

Gusto ko siyang tingnan, pero natatakot ako. I don't want to see his face. Alam
kong galit siya sa sinabi ko. Baka sampalin na nga niya ako. And I swear that will
hurt me more! Gusto ko nang umalis, tumakbo palayo, umakyat sa taas...kahit saan na
malayo sa kanya! Pero hindi ko magawa. Nanghihina ang mga tuhod ko.

I bit my lower lip to try to stop my sobs, pero hindi naman nakatulong.

"M-maghiwalay na lang kasi tayo," diin ko sa pagitan ng bawat iyak ko.

Hindi ko naman inaasahan ang susunod niyang ginawa. I was expecting he would shout
at me, or push me away, or grip my hair, pero hindi. Hinigit niya ako palapit sa
kanya at niyakap niya ako. Sobrang higpit.

Tinutulak ko siya palayo dahil parang mababali na ang mga buto ko sa higpit ng
yakap niya, pero ayaw niyang bumitiw!

Siniksik niya pa ang mukha niya sa leeg ko. Mas lalo akong naiyak sa ginawa niya.
I tried to push him once again. "Allen, h-hindi ako makahinga. Let go."

Umiling lang siya sa leeg ko, at mas lalo niya pang hinigpitan ang yakap niya
sa'kin na para bang wala siyang pakialam kung malagutan ako ng hininga.

Inangat ko na lang ang mukha ko para makakuha ng hangin. Mas lalo tuloy tumulo ang
mga luha ko. "A-allen, we're not w-working," utal utal na sabi ko. "Parang awa mo
na, pabayaan muna natin ang isa't-isa. I...I don't want us to end up hurting each
other."

Hindi pa rin siya sumagot. Hinila niya ang bewang ko padikit sa kanya, he embraced
me tighter. Mas mahigpit kaysa sa kanina. Siniksik niya nang maigi ang mukha niya
sa leeg ko, at umiling na naman siya.

"P-please...Allen?"

Naiinis ako kasi hindi siya nagsasalita. Hindi ako sanay na hindi siya lumalaban.
Ang tahimik niya. Nakayakap lang siya sa'kin, na para bang anytime mawawala na ako
sa kanya. Ramdam na ramdam ko rin ang sunod sunod na paghinga niya sa leeg ko. Like
he can't breath too dahil sa diin ng pagkakadikit ng mga dibdib namin. I could hear
his heartbeats. Ang bilis! Para siyang kinakabahan.

Naiyak na lang ulit ako. Nahihirapan na ako sa sitwasyon namin. Pareho na kaming
nasasaktan. Ayokong dumating ang isang araw na parehas na lang kaming susuko dahil
hindi na namin kinaya ang sakit.

Bigla ko na lang naramdaman ang paghaplos niya sa likod ko. Pinapatahan niya yata
ako dahil lumakas na naman ang mga hikbi ko.

"I'm so sorry, Van." He whispered against my neck. "D-don't hate me. Bawiin mo
'yung sinabi mo...

...I don't want to hear those words from you. It breaks my heart!"
Hindi na ako nakapagsalita. Hindi ko na alam ang sasabihin ko. Umiyak na lang ako.
Kahit na pagod na pagod na ako sa kakaiyak.

Hinagkan niya naman ang likuran ng ulo ko at inilalayan ako na magpahinga sa leeg
niya. I was able to smell his manly scent na dulot ng paborito niyang shower gel.
Kahit papano'y kumalma ako. Lalo na nang patuloy niyang hinahaplos ang likuran ko.

We stayed like this, in each others arms, for God knows how long. Hindi siya
bumibitiw sa pagkakayakap sa'kin. Hindi niya rin tinatanggal ang pagkakasiksik ng
mukha niya sa leeg ko. Pakiramdam ko nga naubos na ang bango ko dahil sa kaka-amoy
niya. Hindi rin siya tumigil sa paghaplos sa ulo ko at sa likod ko, at sa
pagpapatahan sa'kin. He kept on saying, 'stop crying now.'

And I don't know how it happened, pero pakiramdam ko unti unting nawawala ang mga
sakit na nararamdaman ko. Gumagaan ang pakiramdam ko. Kumakalma ako, hanggang sa
ngayon na tumahan na ako at nagpapahinga na lang ako sa mga bisig niya.

There's love in his arms. At 'yon ang nag-alis ng lahat ng dinadala kong hirap.
Naalala ko bigla kung gaano ko kamahal ang lalaking nakayakap sa'kin ngayon. Kung
ano'ng pagtitiis at problema ang kinaya ko para lang maging maayos kame. 'Yong
lahat ng ginawa niya para sa'kin. How I love this man. At kahit na ano pang-sabihin
ko, alam ko sa sarili ko na hindi ko naman talaga siya kayang mawala sa buhay ko.
My husband is my blood. My life. Without him, I'm incomplete.

Niyakap ko na siya pabalik. "I...I'm sorry, Allen," pagsuko ko. "Kalimutan mo na

lang lahat ng sinabi ko. Hindi kasi ako nag-iisip. Sorry. S-siguro, nalungkot lang
talaga ako 'nong nawala ka kaya ako nagkaka-ganito. I didn't--"

Hindi ko natuloy ang mga sasabihin ko dahil bigla siyang kumalas sa pagkakayakap
namin. He cupped my face and stared deep into my eyes.

"It's okay." 'Yon lang sinabi niya tapos bigla niyang siniil ang mga labi ko.
Napanatag ang loob ko.

We don't need words. A kiss is enough. Because right now, we know exactly what we
feel. We can't bear to lose each other. Hindi namin kakayanin. Bakit nga ba kasi
pinapahirapan pa namin ang mga sarili namin? I love him so much. At kahit hindi
niya sabihin, at hindi niya gaanong pinaparamdam sa'kin, I know he feels the same
way. Hindi nga lang siguro kasing lalim nang nararamdaman ko para sa kanya. Gaya
nga ng sabi niya, he's doing everything he can to keep our relationship breathing.
And I think that's not just caring. That's love.

I won't give up on him. I will fight. I will fight for us until I can't fight no
more. 'Yon ang gagawin ko.

He deepened his kiss. Pumungay ang mga mata ko. I wanted to close them totally
dahil gusto kong damdamin nang maigi ang halik niya. Pero mas pinili kong
manatiling nakasilip dahil mas gusto kong nakikita ang reaksyon ng mukha niya
habang nakahalik siya sa'kin.

His eyes were shut tight. Nakakunot din ang mga noo niya. He looked so fragile,
very delicate. And I don't know if I like him this way.

Pinulupot ko ang mga braso ko sa leeg niya, at mas diniinan ko ang halik namin. And
I think that's the sign he's been waiting for. His lips started moving - licking,
biting my lower lip hanggang sa marahan na akong napanganga dahilan para malaya
niyang malaro ang dila niya sa loob ko.

I gripped a fistful of his hair, kasabay 'non ay ang pag-galaw ng mga labi niya
papunta sa tainga ko. He licked my earlobe, at doon na yata nagsimulang uminit ang
pakiramdam ko. God, how I missed this! To feel this kind of warmth again. Ang init
na tanging siya lang ang nakakapag-bigay sa'kin.

Bumaba ang mga kamay niya sa kurba ng bewang ko. Pinisil niya 'yon. I like it when
he does that. Mas lalo ko tuloy siyang hinila palapit sa akin.

He then trailed kisses down to my neck. Tumingala ako para mas mabigyan siya ng
daan. I could feel his warm, heavy breathing; his teeth nibbling my neck and
leaving loves bites, his soft lips sucking my bare skin. This shit is killing me!

"A-allen..." I groaned, while leading his head down.

I want to feel him more. As in more! At alam kong hindi niya ako tatanggihan.
Kailan nga ba siya tumanggi sa mga ganitong bagay? He's always the one who
initiates. And him hearing me moan? I know he can no longer stop himself. He likes
it when I let out screams, wild noises of pleasure. Sinasabi niya 'yon palagi kapag
nakikipag-niig siya sa'kin. He said no other moans can turn him on except mine.

Hindi nga ako nagkamali. Maya maya lang ay inalalayan na niya ako sa paghiga sa
sopa, at pumaibabaw siya sa'kin.

Medyo nabigla ako. Akala ko kasi iaakyat niya ako sa kuwarto at sa kama namin 'to
gagawin, pero hindi pala. Sa sopa talaga? Oh well, hindi na naman masyadong bago
'to. Dati, we ended up in the bathroom, minsan nga sa sink, o kaya sa kusina.

Hinigit niya pababa ang leegan ng puting t-shirt ko, showing off my bare shoulder.
Sumunggab siya nang maiinit, mabibilis na halik sa parteng iyon. Kinagat ko ang
ibabang labi ko dahil parang lumalakas yata ang mga pag-iyak ko sa pangalan niya.

I then felt his right hand unbuttoning my shorts. Tagumpay niya namang nabuksan
'yon, and the next thing I felt? His fingers inside my lacy panties.

Bibigay na sana ako sa ginagawa niya, kaso biglang may nag-vibrate sa bulsa ng
cotton pants niya.

Maya maya lang ay nakarinig na ako ng cellphone na nagri-ring.

'Nong una hinayaan ko lang. Si Allen din kasi hindi naman din pinapansin. Abalang-
abala siya sa ginagawa niya sa katawan ko. Kaso ayaw tumigil sa pag-ring. Nawawala
tuloy ako sa concentration ko.

"A-allen," marahan ko siyang tinulak palayo. "Sshh, s-stop. Someone's calling you."
anunsyo ko pero hindi siya tumigil sa ginagawa niya.

Binalik niya lang ang halik niya sa mga labi ko, para siguro hindi na ako
makapagsalita ulit. I really wanted to continue what we've started, pero sadyang
hindi ako mapakali. Ang ingay 'nong cellphone, tapos nag-vi-vibrate pa. Hindi na
talaga ako makapag-concentrate!

Inilag ko na ang mukha ko at naghabol ng hininga, "w-wait, answer it first. Baka

importante e."

Alam kong nabitin siya dahil nag-"tsk" siya. Pero ano'ng magagawa ko? E ang kulit
'nong tumatawag sa kanya. Tsaka ko lang naalala na may trabaho nga pala siya
ngayon, at hindi lang siya nakapasok. May meeting pa naman siya.

Sinamaan niya lang ako ng tingin saglit tapos dinukot na niya ang cellphone mula sa
bulsa niya. Sinagot niya ang tawag nang hindi umaalis sa ibabaw ko. And that's
something unusual. Dati rati kasi lumalabas pa siya ng bahay o lumalayo sa'kin 'pag
may kausap siya sa cellphone.

"Hello? Yes, Sir?" Bati niya sa kabilang linya.

Napatingin ako sa mukha niya. Sir? Si Papa?

Umiwas na ako at tumingin sa ibang direksyon. Lagot. Hinahanap na yata siya. Hindi
ko na masyadong pinakinggan 'yong pag-uusap nila. Halata naman kasi sa reaksyon ni
Allen na hindi maganda 'yong topic nila. Buong usapan kasing nakakunot ang noo niya
at hindi na siya makatingin sa'kin.

Maya maya lang ay binaba na niya ang tawag. Nilapag niya 'yong cellphone sa ibabaw
ng center table. Then he took a deep breath.

"Si Papa?" paniguro ko.

Tumango siya. Tapos hinaplos niya ang pisngi ko. "I'm sorry. I have to leave for
work. They badly need me in the meeting. They postponed it to 10AM today para lang
makahabol ako." nakasimangot na paalam niya.

Napangiti na lang ako. "Hey, it's fine. We could...we could do this some other
time." sabi ko na nagpaningning sa mga mata niya. Hindi na talaga siya nagbago.
Sabik pa rin.

He then gave me a quick kiss on the lips.

"Sige na," tulak ko sa kanya. "Go fix youself. Ihahanda ko na ang almusal mo."

"No. You will take a shower with me, instead." bigla siyang tumayo at hinila niya
ako.

Ni hindi man lang niya ako pinasagot o pinag-isip man lang. Napaka-bossy talaga.
'Yon yata ang isang bagay na hindi na magbabago sa kanya. What he wants, he gets.

Nauna akong lumabas ng shower room.

Well, actually, tumakas ako.

Si Allen kasi, gusto na namang humirit ng isa. Ayoko nga. Hinihintay na nga siya ng
mga ka-meeting niya sa opisina, kung ano-ano pa'ng gustong gawin at unahin. Okay
lang sana kung nasa-satisfy siya sa isang beses lang. E hindi naman. Hindi siya
tumitigil hangga't hindi siya nakakaramdam ng pagod, o hangga't hindi ako umaayaw.

Sumimple lang ako ng labas kanina. Hinintay ko munang magsabon siya ng mukha para
hindi niya ako makita, at saka ako umalis. Sa kakamadali ko nga at saka sa taranta
na rin, tuwalya 'yong nahablot ko imbis na 'yong silk robe ko. Ang hirap tuloy
kumilos ngayon dahil nakatapis lang ako. Konting angat lang ng kamay ko, tiyak na
mahuhubaran ako nang wala sa oras.

HINAIN ko na muna 'yong almusal niya sa mesa, bago ako bumalik sa sala para linisin
'yong nabasag niyang baso kanina at natapon na mga pagkain.

Tsk, akala ko pa naman 'yong lampshade na 'yong huling bagay na mababasag niya.
Hindi pa rin pala. Heto't nabawasan na naman kami ng isang baso. Kung hindi niya
maaayos ang ugali niyang 'yon, hindi na ako magtataka kung isang araw, sopa na lang
ang natirang gamit sa bahay namin, dahil nasira na niyang lahat.

Halos patapos na ako sa pagliligpit nang namalayan kong umilaw ang cellphone ni
Allen na nakapatong sa center table.
Sinilip ko ang kuwarto namin sa itaas, bago ko muling ibinalik ang tingin ko sa
cellphone. Nagsimula na naman ako'ng kabahan. Ewan ko ba, pero simula kasi noong
nangyari sa email, palagi na akong napaparanoid 'pag naririnig kong tumutunog 'yong
phone niya. Parang natatakot kasi ako. Ngayon alam ko na kung ano'ng nararamdaman
niya kapag may nagtetext sa'kin, tapos malalaman niyang si Zian pa. Nakakasira nga
naman talaga ng bait.

Ipinatong ko na muna 'yong tray na may lamang mga bubog sa ibabaw ng center table,
at saka ko inabot 'yong phone niya para basahin kung sino 'yong nagtext sa kanya.

The message was from Rex.

Kung hindi ako nagkakamali, he's one of my husband's college friends.

Medyo nakahinga na ako nang maluwag. Mabuti't galing sa lalaki. Akala ko kay Lauren
na naman e. Hindi ko na alam ang gagawin ko sa babaeng 'yon 'pag hindi pa siya
tumigil sa kaka-contact sa asawa ko.

I was about to return the phone sa kaninang kinalalagyan nito, pero bigla akong
nagdalawang isip. Wala naman na akong dapat ipagduda dahil hindi galing sa babae
'yong text, kaso ewan ko. Umaatake na naman ang woman's instinct ko. The next thing
I knew, nabuksan ko na 'yong message.

| Allen. Lauren will be flying back to Madrid in few days. Reunion daw muna! 4PM
mamaya sa Spiral. Ano? |

Namanhid bigla ang mga kamay ko.

Matagal ko pang tinitigan 'yung text bago ako tuluyang natauhan. Punyeta! Magkikita
na naman sila!

Halos pabato kong ibinalik 'yong cellphone sa ibabaw ng center table, bago ko
tinungo ang kusina para uminom ng tubig.
SINANDAL ko ang likuran ko sa pridyider. I then shut my eyes tight. Pinipigilan
kong uminit ang ulo ko, pero letse talaga e! Ano bang gusto ng Lauren na 'yon? Kung
aalis siya, e di umalis siya! Bakit kailangan pang may reunion? Hindi pa ba sapat
na nakasama niya ang asawa ko ng dalawang linggo? At dinaanan pa niya sa opisina
para lang magbalik ng relo?!

Okay fine, naiintindihan ko na they're both from the same set of friends, at
magkaibigan naman talaga sila bago sila naging mag-nobyo. Pero seriously? Kailangan
pa bang isama si Allen sa mga reunion-reunion na 'yan? Akala ko si Lauren lang ang
insensitive e. Hindi pala! Pati mga kaibigan nila! Hindi marunong lumugar! Alam na
ngang may asawa 'yong tao! Tapos iimbitahin pa sa despedida ng ex niya. Tama ba
naman 'yon! Nakaka-kulo ng dugo!

Bigla ko nalang narinig ang mga yabag ng paa ni Allen pababa ng hagdan.

Sinilip ko siya habang paupo siya sa sopa para siguro magsuot ng sapatos. He's
already wearing his office attire - slacks and long-sleeves.

Tsk! Napahilot na ako sa gilid ng noo ko.

And now what? He's leaving for work? Trabaho lang ang pupuntahan niya, Vanessa.
Trabaho lang. Pero sh*t! I can't help myself but to get paranoid! Mamayang alas-
kuwatro ang reunion nila kasama si Lauren. Papaano kung nabasa niya 'yong text at
pumunta nga siya 'don? Magkikita na naman sila! Damn! Bakit nga ba kasi hindi
pumasok sa isip ko na buharin 'yong text. E di sana hindi ako namomroblema ngayon.

Nilipat ko ang tingin ko sa orasan na nakasabit.. It's already 8:15. His meeting is
at 10AM! Nagsabi na siya kay Papa na hahabol siya sa meeting. He can't back out
now. Pero ano'ng gagawin ko, e sa natatakot ako. O napaparanoid, I think that's the
right term.

I do trust Allen. Pero pano 'pag mali pala ako? What if they forced my husband to
come to Spiral? Hindi ko alam kung ano na namang mararamdaman ko 'pag nangyari
'yon. Hindi ko siya kayang makita na may kasamang ibang babae. Especially his ex.
And I think that's the reason why I can't let go of him. Kasi alam kong masasaktan
pa rin ako kapag nalaman ko'ng nakuha siya ng iba. Hindi ko ma-imagine na may ibang
nagmamahal sa kanya, na may ibang nag-aalaga sa kanya, na may-ibang nakikipag-
siping sa kanya. Gusto ko ako lang! Allen is only for me! He's under my property.
Selfish na kung selfish. Pero ganon naman talaga.

Humugot ako ng lakas ng loob at pinuntahan ko siya sa sala. Bahala na. Magalit na
siya sa'kin, o si Papa, o 'yong mga ka-meeting niya, wala na akong pakialam. Basta
hindi ako papayag na umalis siya ng bahay ngayon. Dito lang siya! I need to make
sure na hindi sila magkikita ng babaeng 'yon!

"Allen..." pagtawag ko nang makaharap na ako sa sopa na kinauupuan niya.

Tumigil naman siya sa pagsusuot ng sapatos, at inangat ang mukha niya para makita
ako. "Yes?"

"Pwede bang 'wag ka nang pumasok? Dito ka na lang." diretsong sabi ko.

Pansin kong nabigla siya sa pakiusap ko.

Tsk, sino nga naman ba kasing hindi mabibigla. Kanina ako itong nagsabing mag-ayos
na siya at pumasok, tapos ngayon biglang ayaw ko na. Pero alam ko namang papayag
siya sa hiling ko e. Gusto niyang bumawi sa'kin di ba? Gustong niyang mag-bati na
kami nang tuluyan, 'di ba? Puwes, dapat pumayag siya.

He just made a half smirk, at muling yumuko para ayusin 'yong sapatos niya. "I
can't, Vannie. Your dad is waiting for me in the office."

Bumagsak ang mga balikat ko.

Tinanggihan niya ako!

"Could you just tell them to reschedule your meeting tomorrow? O sa susunod na
araw? O sa isang linggo?" pagpilit ko.

Inangat niya ulit ang mukha niya at tiningnan ako. Magkasalubong na ang mga kilay
niya. Nakukulitan na 'to sa'kin, sigurado ako.

"Why? Is there a problem, Vanessa?" seryosong tanong niya.

I looked to my left. "W-wala naman. I...I just want you to stay here."

Bumuntong hininga siya. "Hindi nga puwede. Uuwi na lang ako nang maaga mamaya kung
gusto mo."

"G-gaano kaaga?"

Matagal bago siya nakasagot. Nag-isip pa marahil. "I'll try to be here at 6PM."

"6? Hindi ba puwedeng mas maaga? Like 3PM?" pag-de-demand ko, pero sinamaan niya
lang ako ng tingin, sabay umiling-iling.

"That's not possible, Van."

Naiinis ako, tsk! Kulang na lang ipadyak ko ang paa ko rito na parang batang
nagmumukmok e. Ayoko nga siyang umalis! Bakit ba hindi niya na lang maintindihan
'yon?

Akmang tatayo na siya, at letse, wala na akong ibang naiisip na paraan kung hindi
ito. Ayaw niyang makuha sa paki-usap ha? Puwes, sa gagawin ko, alam kong hindi siya
makakahindi.

"Stay here, Allen."

"Vanessa, isa! Ang kulit mo--"

Hindi ko siya pinatapos. Mabilis kong hinila ang tuwalyang nakatapis sa katawan ko
at hinayaan iyong bumagsak sa sahig, revealing me in my FULL NAKEDNESS.
Nanglaki ang mga mata niya.

Halatang nagulat siya dahil ito ang unang beses na ako mismo ang nag-alay ng
katawan sa kanya. Desperada na kung desperada, pero kung ito lang ang tanging
paraan para hindi siya umalis ng bahay at mapigilan ko ang pagkikita nila ng ex
niya, I'll do it.

"Take me all day, Allen."

Bigla itong ngumiti nang pilyo. "All day?"

Napalunok ako.

Wait. All day? Did I just say that? Sh*t, wrong choice of words! Pero sige, okay
lang. As long as he says yes to me. Tumango na lang ako bilang sagot sa tanong
niya.

Sinandal niya naman bigla ang likuran niya sa sopa, at kinrus pa ang mga braso niya
na para bang relaxed na relaxed siya.

"Okay. Show me what you've got." pilyong utos niya.

Napasubo yata ako. But there's no turning back now. Nakahubad na ako e. Hindi naman
puwedeng magbihis pa ako at mag-back out. Ginusto ko 'to, paninindigan ko.

Kumandong ako paharap sa kanya with my legs spreaded apart.

Bahagya akong yumuko at sinimulang halikan ang gilid ng labi niya. Naramdaman kong
napatuwid siya ng upo.

Hinaplos niya ang magkabilang-gilid ng bewang ko, at pinisil iyon. Pakiramdam ko

tuloy nabuhay na lahat ng dugo sa katawan ko.

My lips then journeyed down to his neck.

"Sh*t...Van..." he moaned my name. That means I'm doing it right.

So I dug my teeth on his soft neck. He smelled clean dahil galing siya sa paligo. I
sucked him on that part while slowly unbuttoning his long-sleeved polo. I actually
wanted to tease him first. Pero mukhang hindi niya yata kayang tiisin ang kabagalan
ko.

Tinulungan na niya ako sa pagtanggal sa mga butones, at sa isang iglap lang ay

nahubad na niya ang polo niya.

He quickly cupped my face, and kissed me - wild, hot kisses! Parang gusto na nga
niyang burahin ang buong bibig ko sa diin, at bilis ng mga halik niya. Hindi ko
masabayan kaya umiwas ako para sana maghabol ng hininga. Pero ang bilis niyang
nahabol ang bibig ko!

Hinigpitan niya ang pagkaka-kapit sa mukha ko. Hindi na nga ako makahinga!
Nawawalan na rin ako ng balanse dahil nanghihina na ang kalamnan ko. May balak yata
siyang patayin ako e.

Sa wakas at nagsawa na rin siya sa labi ko. His kisses then made their way down to
my collarbone. I felt his right hand gripping my breast, while his other hand is
squeezing my waist. Maya maya lang ay pumalit na ang bibig niya sa kanang kamay
niya.

Nakagat ko ang ibabang labi ko para pigilan sana ang mga daing ko. But he suckled
it so hard na hindi ko na mapigilan ang sarili ko at napalakas na ang mga ungol ko.
Para na akong mauubusan ng hininga!

Napayakap na lang ako sa ulo niya. Sh*t! Siya dapat ang bibigay sa gagawin ko, pero
bakit kabaligtaran yata ang nangyayari ngayon? Balot na balot na ng init at
kuryente ang buong katawan ko. And there's no way to stop myself.

Tuluyan na akong nawala sa sarili. Hindi ko na namalayan ang bilis ng mga

pangyayari! Basta ang alam ko parehas na kaming nakahiga ngayon sa sopa. Wala na
rin siyang suot na damit. I could perfectly feel the heat of his body dahil
nagsisiksikan kami rito sa pahabang sopa. Nakatagilid ako, katapat ng sandalan, at
siya naman ay nakayakap mula sa likuran ko. Maling galaw lang namin, tiyak na
laglag siya sa sahig.

He keeps on sucking, licking, kissing my neck. Kanina pa siya ganyan. Hindi na niya
tinigilan ang leeg ko.
Ang isang kamay niya ay nakapulupot sa'kin, samantalang ang isa naman ay
naglalakbay sa iba't ibang parte ng katawan ko.

Bumaba ang kamay niya sa pang-upo ko. Pinisil niya iyon at marahang pinalo na
parang nanggigigil.

He then raised my left leg, and in one swift motion, he took me from behind. GOD!
Naungol ko nang malakas ang pangalan niya.

"Y-yes, that's it Van. Moan louder!" he ordered in a husky voice and started
slamming himself so hard on me.

Nataranta na ako! Hindi ko na alam kung saan ako kakapit - kung sa sopa ba, o sa
kamay niya, o sa dibdib ko. Then I ended up reaching for the back of his head. I
gripped his hair while he keeps on ramming into me. "Oh god, Allen...aah!"

Nasiraan na yata ako ng bait dahil sa ginagawa niyang pagpapala sa'kin. He thrusted
harder, deeper...and faster. As in so fast, that even our sofa is rocking wild with
us. Jusko, hindi nga siya nakabasag ng gamit, nakawasak naman siya ng sopa! Wala na
talagang matitirang gamit sa'min nito.

Muli niyang pinalo ang pang-upo ko at mas lalo niya pang binilisan ang ginagawa
niya. Humigpit ang pagkakasabunot ko sa kanya.

"S-slow down, A-allen..." Pakiusap ko dahil napapagod na ako. At nasasaktan na ako.

May kakaibang nangyayari sa dibdib ko. Parang nahihirapan akong huminga na ewan.

But as usual, my great husband didn't listen. He pounded more faster, and deeper,
almost reaching my barriers. Umalingawngaw ang mga daing at ungol namin sa buong
bahay. Actually, 'yon na lang ang naririnig ko bukod sa malalalim na paghinga
namin. We're exchanging wild noises of sex!

His hand reached for one heap of my breasts. He squeezed it dahilan para
mapatingala ako kaya mas naisiksik niya nang maigi ang mukha niya sa pawis kong
leeg.
"Y-your breasts seemed bigger now," hinihingal na aniya habang hinihimas ang
hinaharap ko. "...a-are you taking some drug or something?"

Umiling ako. "N-no, I'm not..."

"T-then why is this so? Dati sakto lang sa kamay ko."

"I...I don't k-know..." Napakagat ako sa labi ko.

Seriously, Allen? Tinatanong mo ako nang ganito sa gitna ng ginagawa natin? How
could I answer well if you keep on slamming yourself on me!

"Fvck! I'm so near, Vanessa..." He groaned against my neck. "This is your fault!"

Napapikit na lang ako nang madiin as his pumps get really wilder, and faster...and
FASTER!

"Van!"

And here he is crying my name as we reached the heavens.

Hingal na hingal kami parehas. It was a nerve-wrecking climax! He had my entire

body trembled. God, how I missed this! The feeling of satisfaction.

He withdraws and burried his face on my nape. Dinikit niya ang katawan niya sa'kin
at niyakap ang bewang ko. Hingal na hingal siya, at pawis na pawis. Kung sabagay,
ako nga na naka-steady lang hiningal, siya pa kaya? He was the one who did all the
work!

"That was so great, Van..." puri niya.

Napangiti na lang ako sa loob loob ko. Gusto ko sanang sumagot kaso bigla akong
inantok. Bumibigat na ang mga talukap ko.

"Tsk Van...'wag mo 'kong tulugan."

Pinilit kong imulat ang isa kong mata.

Parang sa saglit na minutong hindi kami nagsalita naka-idlip na ako. "H-hindi ako
tulog," pagsisinungaling ko na lang.

Hinigpitan niya ang pagkakayakap niya mula sa likuran ko. Pansin ko lang, kanina
niya pa ako ayaw bitiwan. Lagi siyang nakalingkis. Nakakapagtaka. He has never been
this showy before.

Lumipat ang isang kamay niya sa tiyan ko. Hinaplos niya ang parteng 'yon.

"Vannie? Bakit ang tagal magka-laman nito?"

Pumungay ang mga mata ko. "M-magka...ano?"

Inaantok na talaga ako, hindi ko na naiintindihan 'yong mga sinasabi niya. Basta
nararamdaman ko lang, nakahaplos siya sa tiyan ko.

"I want to have a baby, Van..." at siniksik niya ang mukha niya sa leeg ko. Ang
init ng hininga niya.

"...a little you. Or a little me...Or both." he whispered huskily.

Napangiti ako nang malapad.

Who would have thought this tough guy knows how to be sweet? Malaki na talaga ang
ipinagbago niya. Hindi ko tuloy maiwasang hindi kiligin. Para na naman akong
teenager.
Hindi ko lang kasi talaga inaasahang lalabas ang mga 'yon sa bibig niya. Sa halos
dalawang taon namin bilang mag-asawa, ngayon ko lang yata narinig na gusto niyang
magka-anak kame. A baby. Of course. Siyempre gusto ko rin. I want to be the mother
of his children. Pangarap ko 'yon. Gusto kong bumuo ng pamilya. Malaking pamilya.
Siguro 'pag dumating ang araw na 'yon, tuluyan na kaming magiging masaya. I can't
wait.

Hinaplos ko ang kamay niya na nakapatong pa rin sa tiyan ko. Hindi ko na nagawang
sumagot. Inaantok na kasi talaga ako. Pinipilit ko na nga lang makinig at magsalita
kahit papaano. Baka kasi magalit siya sa'kin 'pag dinedma ko siya.

Ewan ko ba kung bakit parang ang bilis ko mapagod ngayong mga linggong 'to. Mahina
na yata ang resistensiya ko. Baka kailangan ko nang uminom ng vitamins.

Inabot ko ang likuran ng ulo niya at mas sinubsob ko ang mukha niya sa leeg ko. He
sucked my sensitive skin, leaving me kiss marks.

Napahikab ako, hindi ko napigilan. "I'm sleepy, Allen. C-could we rest for a
while?" paalam ko dahil hindi ko na talaga kaya. Baka makatulog na ako nang
tuluyan. Mainis lang siya.

"No," tanggi niya. "You said 'all day', remember? I want another one, Van. And then
we'll rest."

Gusto kong matawa sa kanya. Grabe, hindi niya talaga nakalimutan 'yung sinabi ko.
Oo nga, sabi ko 'all day', pero wala akong sinabing 'sunod-sunod'.

Saglit kaming natahimik. Pero maya maya lang ay nagsalita na naman siya. "Inaantok
ka ba talaga?"

Tumango na lang ako.

He then took a deep breath. "Fine...I will let you rest."

Kimi akong napangiti. Mabuti naman at pumayag.

 "I love you, Allen." I murmured.

Humigpit ang yakap niya at hinalikan niya ako sa leeg. Sumagot pa yata siya pero
hindi ko na naintindihan kung ano'ng sinabi niya. Tuluyan nang bumagsak ang mga
mata ko.

NAGISING ako nang marinig kong may nagdo-doorbell sa labas. Mabilis kong iminulat
ang mga mata ko at sinilip ang orasan na nakasabit malapit sa bintana

Ala-una na! Ang tagal naming nakatulog! Ni hindi na kame nakakain ng tanghalian ah.
Pero okay lang. Atleast hindi bulilyaso ang plano ko. Napigilan ko ang asawa ko na
umalis ng bahay.

Dahan dahan na akong umikot sa kabilang gilid ko. Ang sakit ng buo kong katawan.
Nangangalay ang mga kamay ko. Naipit marahil dahil hindi kami nag-iba ng puwesto ni
Allen. Kung ano'ng puwesto namin bago ako nakatulog, ganito pa rin ngayon.

Muling tumunog ang doorbell.

Tsk, istorbo 'yon! Marahan kong inalis ang braso ni Allen na nakayakap sa bewang
ko, at hinay hinay akong bumangon mula sa sopa para hindi siya magising. Ang sarap
kasi ng tulog niya e. Parang bata, ang inosente ng mukha. Halatang pagod na pagod.

Sinuot ko na lang 'yong polo niya at saka ako lumabas ng bahay.

I saw a silver car, and a lady in dress behind our gate. Biglang bumilis ang tibok
ng puso ko. Kinabahan ako. I know it's not Leila. Dahil kung ang pinsan ko 'yon,
hindi na 'yon magdo-doorbell. Didiretso na lang 'yon ng pasok sa loob ng bahay.

Binuksan ko na ang gate, at halos kumulo ang dugo ko nang makita kung sino 'yong
nakatayo roon.

P*nyeta talaga! Pinigilan ko na nga ang asawa ko na makapunta sa reunion niyo, heto
ka nama't pumunta pa talaga mismo rito!

Seriously, what do you want, Lauren?

"A-ANO?! T-teka, teka...parang nabingi yata ako sa sinabi mo. INIMBITAHAN NIYA KAYO
SA KASAL NIYA?!"

"Ano ka ba Leila! Ang lakas ng boses mo." sita ko na may kasama pang paniniko.

"S-sorry!" bigla naman niyang hininaan ang boses niya. "Pero seryoso? Inimbitahan
niya kayo?"

"Oo nga. Kakasabi ko lang, e."

Hindi naman na siya sumagot pa. Bigla na lang siyang tumawa. Ang lakas pa, parang
nang-aasar.

"Fvck! Ang awkward 'non!" bulalas niya, natatawa pa rin. "O tapos, after ibigay
'yong inivitation? Ano nang nangyari?"

"E 'di umalis na siya." tipid na sagot ko.

"Umalis na agad? H-hindi niyo man lang pinapasok sa bahay niyo? Hindi mo inalok ng
juice? O coffee? Ganon?"

Parang baliw 'tong si Leila. Sinamaan ko nga ng tingin. "Siyempre hindi na! Ano ka
ba naman! Bakit ko naman siya papapasukin sa bahay namin? Ano naman ang gagawin
namin 'don? Magki-kwentuhan? At saka... ano...isa pa..." napayuko ako. "...ang
kalat kaya sa sala namin. N-nakakahiya."

Natawa na naman siya. Mukhang na-gets niya kung anong ibig kong sabihin. E kasi
totoo naman. Nakakalat kaya 'yong mga pinaghubaran namin ni Allen sa sahig. Parang
ang ang pangit naman tingnan 'pag nakita pa ni Lauren.
"Gaga ka talaga! Mas okay nga 'yon! Ipamukha mo sa kanya na kakatapos niyo lang
mag-sex," at natawa na naman siya.

Inirapan ko nga. 'Tong babeng 'to, kung makabigkas ng sex akala mo ang dami daming
experience. E hindi nga ako sigurado kung nagka-boyfriend na 'to e.

"Eh ano'ng mismong sinabi niya 'nong inabot niya 'yong invitation?" pahabol na
tanong niya.

Hindi talaga 'to titigil hangga't hindi niya nakukuha ang buong detalye e.

"Parang kaswal nga lang siya e," sagot ko naman. "Kung makaimbita akala mo ka-
barkada niya lang ako."

"Grabe, ano? Imagine, pumunta pa talaga sa bahay niyo? Walang messenger? Dukha?"
Natatawang biro niya. "Nako Vannie, I'm pretty sure nagbaka-sakali lang 'yon na
baka maabutan niyang mag-isa si Allen sa bahay niyo. Pero malas niya, nandoon ka."

Napangiti naman ako sa loob loob ko. Oo nga, buti na lang.

Yes, we're talking about Lauren's visit yesteday. Ayaw ko na nga sanang maalala,
pero eto kasing si Leila mapilit. Magkwento raw ako. Nagkwento nga rin naman ako.

Lauren dropped by at our house just to hand out the invitation to her wedding.

"I just passed by to personally give you this." panimula niya sabay abot sa akin ng
isang kulay plum na envelope.

I'm trying to act as normal as I could kahit na kumukulo ang dugo ko. Tinanggap ko
ang inaabot niya at agad sinilip kung ano ang laman.

It's an invitation. A wedding invitation.

"I know it's impossible, but I still hope you and Travis could come," patuloy niya.
Gusto kong matawa sa eksena namin, pero pinipigilan ko.

Is she serious? Gusto niya kaming imbitahin ni Allen sa kasal niya? Wow. Just wow.
Siguro para sa kanya wala lang 'to. Baka nga naka-move on na talaga siya nang
tuluyan. Pero sana naman nilagay niya muna ang sarili niya sa posisyon ko. Parang
hindi naman yata magandang iniimbitahan niya kame, gayong kulang na lang e lumabas
sa dyaryo na ex niya ang asawa ko, at obviously, ako ang dahilan kung bakit hindi
sila nagkatuluyan.

'Yong totoo? Bakit niya ba 'to ginagawa?

"I'm sorry if this seems surprising to you..." At mukhang nabasa niya ang iniisip
ko. "...But I just thought of inviting you, guys. You see, Travis had been my
friend and I would like to--"

"I'll just tell my husband about this." pagputol ko sa kanya.

Halata ngang nagulat siya sa inasal ko dahil marahan siyang napanganga. Alam kong
bastos 'yong ginawa ko. Pero kasi, ayoko nang marinig pa kung ano'ng meron sa
kanila ng asawa ko. Kung ano'ng naging nakaraan nila.

She doesn't have to tell me those things. Alam na alam ko na 'yon. And aside from
that, p*nyeta, I don't want to hear him calling my Allen, 'Travis'.

"Mabuti't hindi ka naligaw papunta rito?" pag-iba ko na lang sa usapan habang

isinisilid 'yong invitation pabalik sa envelope.

Ang totoo, gusto kong itanong kung paano niya nalaman ang bahay naming mag-asawa.
Pero iniba ko na lang ang pagkakatanong para naman hindi masyadong halatang ayaw ko
siyang makita.

"Uhm, I asked your home address from Allen's secretary. Good thing nga she gave me
clear directions kaya naman hindi ako nahirapang pumunta rito." nakangiting
paliwanag niya.
Nakakairita siya. Paano niya nagagawang ngumiti at makipag-usap ng kaswal sa'kin.
Bakit parang confident na confident siya, at parang wala siyang nararamdamang
awkwardness sa pagitan naming dalawa.

Ako lang ba ang nakakaramdam 'non?

"Sabi kasi ng secretary niya, he didn't report to work today?" dagdag niya pa.

"Ah, oo..." bigla namang may pumasok na kademonyohan sa utak ko. "...Ayaw pumasok
sa trabaho e. He said he wanted to stay here with me. Pinipilit ko nga kasi alam
kong may meeting siya ngayon, kaso ayaw talaga."

Okay. Mukhang kailangan ko nang mangumpisal. Puro pagsisinungaling na ako ngayong

araw.

Hindi naman na siya nag-salita. Ngumiti lang ito at nag-"aah".

"D-do you want to talk to him? Gisingin ko siya, gusto mo?" alok ko kunwari sa
kanya. Para kasing wala pa siyang balak umalis e.

May iba pa yata siyang pakay dito. Akala ko ba iaabot niya lang 'tong invitation.
O, nasa akin na. Pwede na siyang umalis.

"No, no, no." kinumpas niya ang mga kamay niya bilang pagtanggi. "I really just
came to here to give you that," tinuro niya 'yung hawak kong invitation.

"Ah, oo," tugon ko. "At saka hindi ko rin pala siya puwedeng gisingin. Ayaw kasi
non 'pag ginigising siya e. Ang sarap pa naman ng tulog 'nun ngayon. Napagod kasi."

Huling huli kong napangiwi siya, at sumimple ulit ng tingin sa suot ko.

Ayan na naman siya. Kanina ko pa napapansin na hini-head to foot niya ako. Hindi na
nga lang ako nagsasalita. Pero siyempre kahit papaano nakakaramdam ako ng hiya.
Tumatagos yung mga tingin niya e.

Polo lang ni Allen ang suot ko. Manipis pa ito at light ang kulay nito kaya
sigurado akong halatang halata niyang wala akong suot na underwear.
Wala namang mali, 'di ba? Asawa ko naman si Allen. Unless may ibang tumatakbo sa
isipan niya.

"Uhm...Vanessa..." may sasabihin pa yata siya sa'kin pero bigla siyang natigilan.

Nabigla na lang din ako dahil mas lumaki ang pagkakabukas ng gate. Naramdaman kong
may tao na sa likuran ko.

I looked to my side and saw my husband.

Gulo gulo ang buhok nito, halatang bagong gising, and he's wearing nothing but his
bluish grey, striped boxers.

Tsk! Naman! Gusto ko siyang itulak papasok sa loob ng bahay e! Tama ba namang
lumabas nang naka-boxers lang? Kung sabagay, eh ano nga palang isusuot niya, e
gamit ko ang polo niya.

Eto namang si Lauren, hindi man lang marunong magtago ng reaksyon. Bwiset, huling
huli ko siyang natulala sa asawa ko e! Napataas tuloy ako ng isang kilay. What?
Don't tell me she's still affected seeing my husband half-naked? Oh, please!

Alam kong gwapo talaga ang asawa ko, lalo na kapag bagong gising ito. 'Yong tipong
ang gulo gulo ng buhok nito at mapungay ang mga mata. It's the hottest shit ever!
Pero wala siyang karapatang tumitig nang ganyan. Ako lang ang pwedeng makakita kay
Allen in his sexiest state.

"Yes?" biglang tanong naman ng asawa ko kay Lauren.

Ang kaswal lang ng pagkakasabi niya. Parang hindi nga siya naa-alarma na nasa tapat
ng bahay namin ang ex niya e. No signs of surprise.

Pasagot na sana ni Lauren pero inunahan ko na. Inabot ko 'yung invitation sa asawa
ko. "She wants us to come to her wedding." kwento ko.

Kinuha naman ni Allen ang envelope mula sa kamay ko. Tiningnan niya muna iyon bago
nagsalita. "I...I thought next year pa?"
Naningkit ang mga mata ko. Ako lang ba, o sadyang parang updated pa rin sila sa
isa't isa? Aba't mukhang ang dami yata nilang napagkwentuhan noong nasa Madrid
sila.

"Ah, yea. That was the initial plan," nakangiting pahayag namin ni Lauren. "But we
moved it much earlier. I don't wanna wear my wedding gown nang malaki na ang tiyan
ko," bigla niya namang hinaplos ang tiyan niya.

Oh. So, she's pregnant.

I didn't know that. May kulang yata sa kinwento sa'kin ni Allen. O baka hindi niya
rin alam? Nakakainggit. Hindi ko maiwasang hindi mainggit. She'll be having a baby
soon. Bigla ko tuloy naalala 'yong sinabi sa'kin ni Allen kanina na gusto niyang
magka-anak na kame. Gusto ko na ring mabuntis at magka-baby.

"I hope you two could attend," dagdag niya. "Alam kong napaka-imposible but I'm
still hoping. I could help you book your flights if you want. J-just tell me."

"Hoy, tulala ka na naman! Okay ka lang?" bigla akong siniko ni Leila. Doon ako
natauhan.

"Oo. Okay lang." sagot ko na lang kahit na medyo nagulat ako sa paniniko niya.

"O, mamaya mo na lang ulit ituloy 'yang kwento mo. Malapit na tayo e."

Ngumiti na lang ako. Mabuti naman at malapit na. Napapagod na ako kakalakad.

Today is Leila's birthday.

She booked a dinner for two sa isang eat-all-you-can restaurant dito sa Bonifacio
Global City. Sinabi ko ngang sana hindi na lang eat-all-you-can dahil alam niya
namang hindi ako big eater. Sayang lang dahil hindi ko naman masyadong mae-enjoy.

At saka isa pa, wala rin sa mood ang tiyan ko nitong mga nakaraang linggo. Palaging
nangangasim. Ewan ko nga kung bakit, e palagi naman akong kumakain kahit na paunti-
unti lang.

Pero siyempre, katulad ni Allen, mapilit din itong pinsan ko. Minsan lang naman
daw. Matagal na rin daw siyang hindi nakakakain sa buffet. Pagbigyan ko na raw
siya, total birthday niya naman. E ano pa nga bang magagawa ko? Siyempre hindi na
ako makakahindi sa kanya.

Masaya naman ako dahil pinili niyang mag-celebrate ng birthday kasama ako. Ako
lang. Walang iba. Knowing Leila, she really has a huge set of friends. Marami
siyang connections. Pero mas ginusto niyang ako lang ang makasama niya sa espesyal
na araw niya. Siyempre natuwa ako. Kahit na medyo naninibago pa rin ako dahil mas
sanay akong kasama ang mga pamilya namin kapag birthday niya.

Before, her parents would even host a big party just for her. Nakakamiss 'yon. Pero
mukhang malabo nang mangyari ulit.

Hanggang ngayon kasi hindi pa rin sila nagka-kaayos ng magulang niya. Simula nang
lumayas siya dahil ayaw niyang magpakasal kay Allen, nawala na 'yong mga masasayang
reunions sa pamilya. Ilang beses ko siyang sinabihan na magpakita na at makipag
ayos, pero ayaw niya talaga. Matigas siya. Lalo tuloy lumalalim ang tampuhan nila
sa isa't isa. Minsan ako na yung naiipit e.

"Oo nga pala," pagbasag ni Leila sa katahimikan. "Tinext ako kanina ng magaling
mong asawa."

"T-talaga?" Nakaramdam naman daw ako ng kaunting excitement. Knowing my husband,

hindi niya hobby ang magtext. Lalo na sa pinsan ko na ayaw na ayaw niya. "Anong
sabi?"

"'Wag daw kita hahayaang umuwi na mag-isa. Ihatid daw kita. Tss! Kung makautos
akala mo amo ko siya e!"

Napangiti ako. Pero binawi ko rin agad dahil bigla akong sinamaan ng tingin ng
pinsan ko.

"O, ano yan? Ngiting-ngiti? Kung kiligin ka para kang virgin ah! Sus! E ano na
namang trip niyang asawa mo at nagiging sweet sa'yo? May pa-text text pang
nalalaman. Kaya niya naman palang maging maalaga, hindi pa ginawa dati. Daig pa ang
babae kung magpa-hard to get e!" Iritableng reklamo na naman niya.

Tumahimik na lang ako. Ayoko na siyang patulan dahil masaya naman ako sa estado
namin ni Allen ngayon. Unti unti na talaga siyang nagbabago.

And speaking of that man...baka naman nagtext din siya sa'kin.

Sinilip ko 'yung phone ko mula sa bulsa ng mini skirt ko. Pero wala naman. Kahit
missed call, wala.

Abala siguro sa trabaho. Mag-o-overtime raw siya ngayon dahil hindi siya nakapasok
kahapon. Ako pa nga ang sinisi. Hindi ko raw kasi siya pinapasok. E sa ayaw ko lang
naman siyang matuloy dun sa reunion e.

Kaninang umaga nga, nalate rin siya. Paano kasi, ayaw magising. Pagod na pagod.
Sineryoso ba naman kasi 'yung "all day".

Pagka-alis na pagka-alis ni Lauren sa bahay, umarangkada na siya. Ni hindi man lang

ako binigyan ng oras para magsalita tungkol sa pagdalaw ng ex niya at sa pagimbita
sa amin sa kasal. Bigla na lang akong binuhat papuntang banyo! Nabinyagan tuloy
nang wala sa oras 'yung bagong linis namin na bath tub. Si Allen kung saan saan na
lang!

Pati nga kaninang madaling araw, humirit pa ng isang round. Hindi naman ako
nakapalag kasi inipit niya ang mga kamay ko sa headboard ng kama. Kulang na lang
ikadena niya ako e! He's really a beast in bed! Kaya ayon, bagsak kaninang umaga.
Nalate ang magaling kong asawa.

Nasungitan na naman tuloy ako. Bakit daw kasi hindi ko siya ginising. Tumahimik na
nga lang ako, para wala ng away. Ako na naman ang may kasalanan. Minsan talaga
hindi ko maintindihan ang timpla ng asawa ko. Minsan sweet, minsan bitter. Pero mas
madalas...hot.

Oh, and yes. Alam niyang may lakad ako ngayon. Nag-paalam ako kanina na magce-
celebrate ng birthday ni Leila. Natuwa naman ako dahil pumayag siya, basta 'wag
lang daw ako magpapagabi. At 'wag na 'wag daw akong uuwi na mag-isa.
Ang saya nga. Pinapayagan na niya ako. Hindi ko na kailangang tumakas at
magsinungaling. Eto nga yata ang unang lakad ko na wala akong iniisip e. 'Yun bang
makakapag-liwaliw ako nang hindi kinakabahan? Legal na legal ako.

Pero teka, parang kanina pa yata kami naglalakad na mag-pinsan. Napapagod na ako.
Kung ganito pala kalayo, e 'di sana nag-park na lang kame sa mas malapit.

I was about to ask Leila, pero paglingon ko sa gilid ko, hindi ko na pala siya
kasabay na naglalakad.

Napahinto na ako at hinanap siya sa likuran ko.

Nakita ko siyang nakatayo sa tapat ng isang restaurant na parang may pinagmamasdan.

Aba tingnan mo yon! Hindi man lang nagsabi! Buti na lang pala hindi ako nagsasalita
dahil magmu-mukha lang akong baliw na nakikipag usap sa hangin. Napa-iling iling na
lang ako at binalikan ko siya.

"Lei, ano ka ba." Marahan ko siyang hinampas sa braso. "Bigla bigla ka na lang
nawawala."

Hindi naman niya ako pinansin. Nakatulala lang siya, kaya kinalabit ko na siya.
"May problema ba?"

Matagal bago siya nakasagot. "V-vannie, akala ko ba nag-usap na kayo ni Allen na

hindi na siya makikipag-kita kay Lauren?" pahayag niya nang hindi lumilingon
sa'kin.

Napakunot ako ng noo. "Oo nga. 'Yon ang siniguro niya sa'kin kagabi at kaninang
umaga e. B-bakit?" Ewan ko, pero parang bigla akong sinalakay ng kaba. Hindi ko
gusto ang nararamdaman ko.
Bigla naman siyang tumuro. Binaling ko agad ang tingin ko sa direksiyon na tinuturo
niya.

I then felt a pain in my chest. Matagal bago tuluyang nanuot sa utak ko kung ano'ng
eksena ang nakikita ko. Para akong nabuhusan ng malamig na tubig.

I'm watching my husband...

...happily eating dinner with his ex.

Nagsimula nang mamanhid ang buo kong katawan. I can no longer feel anything, aside
from the tension and electricity running through my palms.

"V-vannie, come on." Hinila na ako ni Leila sa braso. "Mag-usap na lang kayo
mamayang mag-asawa pagkauwi." payo niya.

But I didn't listen. I don't want to listen. Sa totoo lang, parang wala na nga
akong naririnig. Nabingi na yata ako. Parang ang tanging naririnig ko na lang ay
ang masasayang boses ng asawa ko at ng babae niya. Sila na lang din ang nakikita
ko.

He lied. Sabi niya sa'kin hindi na sila magkikita. Sabi niya sa'kin siya mismo ang
lalayo. Ang buong akala ko rin nag-o-overtime siya sa trabaho ngayon. Then what is
this?

I thought we're already okay. Bakit ba kahit na anong paghihigpit at pangbabakod ko

sa kanya, gumagawa't gumawa pa rin sila ng paraan para makita ang isa't isa? Wala
ba talaga siyang pakialam kung masasaktan ako?

"V-vannie, halika na. 'Wag dito," pabulong na pakiusap sa'kin ng pinsan ko.

Doon ko lang namalayan na nakapasok na pala ako sa loob ng restaurant at nakalapit

na ako sa table nila Allen.

I finally caught their attention.

Mabilis na tumayo ang asawa ko. Kitang kita ko ang pagkagulat sa mga mata niya.
Halos hindi siya makagalaw.

"V-vanessa..." Akmang hahawakan niya ang kamay ko pero umilag ako, at sinampal ko
siya nang malakas.

Natigilan lahat ng tao sa loob ng restaurant, including his bitch ex.

Gago siya! Ang gago gago niya!

"How could you!" I almost yelled in gritted teeth. "Wala ka talagang ibang alam
gawin kung 'di ang saktan ako, ano?!"

Hindi ko na napigilan. A tear fell from my eye.

Inis ko iyong pinahid, at saka ko ulit siya tinitigan nang masama. Pinilit kong
magsalita kahit na nanghihina na ang mga kamay ko, at nangangatog na ang mga tuhod
ko. Pakiramdam ko anytime magco-collapse na ako dito. Sobrang sikip ng dibdib ko.

"Sana pala talaga hiniwalayan na kita...

...You're such a disappointment, Allen." diin ko sa pinaka-matapang na tono ng

boses ko, at nilisan ko ang lugar nang mag-isa.

This chapter is written in 3rd person POV.

==================================

Nanginginig pa ang mga tuhod ni Vanessa nang makarating siya sa isang kilalang bar
sa The Fort.
Hindi na niya alintana ang dami ng tao sa loob, pati na ang pinaghalong amoy ng
alak at sigarilyo. Gusto lang talaga niyang maglabas ng sama ng loob at makalayo sa
anino ng walang kwenta niyang asawa. Siya, sawang sawa na siyang umintindi kay
Allen, sa kakabigay ng pagkakataon dito. Mukha namang hindi niya kayang mawala ang
ex niya. E di punyeta, magsama silang dalawa! Ginagawa niya kung ano'ng gusto
niyang gawin? Puwes, gagawin ko rin ang gusto ko.

Hinubad na niya ang suot niyang cardigan, revealing her in her mini skirt and
spaghetti strapped-top. Nakakaramdam na kasi siya ng init. Halos siksikan sa loob.
Ang daming sumasayaw. Hindi na nga yata siya sanay na nagpupunta sa mga bars dahil
nahihilo na rin siya sa galaw ng mga ilaw. Patay sindi.

She wiped the dried tears on her cheeks and took a sigh.

She was about to go straight to the wine bar counter nang biglang may humawak na
lalaki sa kanya. Babawiin na nga sana niya ang braso niya dahil ang inakala niya ay
babastusin lamang siya, pero hindi niya nagawa.

"V-vanessa?" Ani ng lalaki.

Natigilan siya. How come he knows her?

Siningkit niya ang kanyang mga mata at pilit na kinilala ang lalaking nasa harapan
niya. Pamilyar ang aura nito ngunit hindi niya ito gaanong mamukhaan dahil may
kadiliman sa loob ng lugar.

"W-what are you doing here? Are you with Allen?" Patuloy pa ng lalaki.

"I-I'm sorry? Hindi kita marinig..." Kunot noong tanong naman ni Vanessa dahil
hindi niya ito marinig nang maayos. Bigla kasing nagpalit ng tunog sa bar.

Nagsimulang tumugtog ang club remix ng Starships. Sakto pa namang malapit sila sa
isang speaker. "Who are you?" Pahabol na tanong niya.

Nilapit ng lalaki ang mukha nito sa bandang tenga niya na siyang kinabigla niya.
Napaatras pa siya sa pag-aakalang may gagawing masama ang binata. Bubulong lang
pala. "It's me...Marco. Where's Allen? Alam niya bang nandito ka?"
Shit!

Mabilis niyang binawi ang kanyang braso nang makilala na niya kung sino ang lalaki.
So...it's her husband's loyal drinking buddy.

"Don't you dare tell him I'm here!" Dinuro niya ito at saka tinalikuran.

Tinawag pa siya ni Marco pero hindi na siya lumingon. Pumagitna siya sa mga taong
nagsasayawan at nagkukwentuhan para makapagtago.

Napakamalas nga naman talaga! Nandoon pa yung Marco na 'yon! She's so sure
tatawagan nito ang magaling niyang asawa para mag-sumbong.

Umiling iling na lang siya, at dumiretso na sa wine bar counter. She sat on the
high stool and ordered the strongest drink they could offer. Wala siyang pakialam
kung gumapang na siya pauwi. Well actually, ayaw na nga niyang umuwi. Ayaw na
niyang makita pa ang kanyang asawa.

"Gago siya! Sinabi niya sa'king hindi niya 'ko kayang mawala sa kanya? Puwes, sa
ginawa niya sa'kin ngayon talagang mawawala ako sa kanya!" sigaw niya sa loob loob
niya, sabay straight ng inom sa brandy na nasa kanyang baso.

She gripped a fistful of her hair at tinungkod ang magkabilang siko niya sa mesa.
Hindi niya na naman naiwasang hindi maiyak sa ginawa sa kanya. Sa totoo lang, hindi
na nga yata siya tumigil sa pag-iyak. Sa taxi pa lang kanina ay panay na ang
pagtulo ng luha niya. Ang bigat bigat ng pakiramdam niya. Para siyang napag-
kaisahan.

She really thought her husband has changed already. Akala niya okay na ang lahat
dahil halata niyang bumabait at may takot na sa kanya si Allen. But she was wrong!
Bakit nga ba kasi naniwala pa siya sa pangako nito sa kanya.

Ngayon niya nga lang naisip kung ano ang mga dapat na sinabi at ginawa niya kanina.
Sana pala hindi lang si Allen ang sinampal niya. Dapat pati yung babae nito
pinatikim niya. Sana sinabunutan niya, kinaladkad palabas ng restaurant. Pero shit!
Wala siyang lakas kanina. Ni hindi nga siya nakapag-react nang maayos dahil
naninikip na talaga ang dibdib niya.

Damn you, Allen! Damn you! Yung sampal ko sa 'yo, kulang pa yon! Kung matapang lang
talaga ako, sinipa pa kita. Sinigawan. Sinabi lahat ng hinanakit ko. Pero wala e,
hindi ako nakapagsalita nang matino. Ni hindi ko man lang naipagtanggol ang sarili
ko sa panggagago niyo. Ako pa ang tumakbo palayo! Shit talaga!

Gusto niyang isipin na namamalikmata lang siya kanina at hindi totoo ang nakikita
niya, pero hindi e. Totoong totoo! Kilalang kilala niya ang suot na polo ni Allen.
Siya ang nag-handa 'non kaninang umaga e.

She saw it in her own eyes. They were laughing together. He was laughing. He seemed
so happy, and that kills her. Wala talaga itong pakialam sa kanya. Bakit ba kasi
ang tanga niya at umaasa pa siyang magiging masaya sila. E wala ngang pakialam ang
asawa niya!

His aura was different. The way he laughed, ibang iba. Doon niya lamang ito nakita
na ganoon kasaya. Sa mga panahong magkasama sila bilang mag-asawa, hindi pa niya
ito nakikita na tumawa nang ganoon. And what does that mean? Na mas masaya itong
kasama si Lauren? Ganon ba yon?

Muling tumulo ang luha niya. Hindi lang siya basta nagseselos sa nahuli niya.
Nagagalit siya. Nagagalit siya sa sariling asawa!

Inis niyang pinahid ang mga luha niya at muling nagsalin ng alak sa baso at uminom.

Nakakailang baso pa lang siya pero parang umiikot na ang paningin niya. Hindi naman
kasi talaga siya sanay na umiinom. Gusto niya lang makalimot kahit na papaano.

Napaayos siya bigla ng upo nang maramdaman ang pag-upo ng isang hindi kilalang
lalaki sa katabi niyang bakanteng high stool.

Malakas ang dating ng binata, marahil na rin siguro sa suot nitong fitted plain
black shirt. Litaw na litaw ang katigasan ng dibdib at umbok ng mga biceps nito. No
doubt, he's a total head turner.

Hindi na nga dapat papansinin ni Vanessa pero naiilang siya dahil kanina pa
nakatitig ang binata sa kanya. Sino nga naman ba kasing hindi mapapatingin sa suot
niya? Halos magpakita na siya ng kaluluwa. Pasimple niyang pinahid ang tumulo niya
na luha at inubos ang natitirang alak sa baso.
Nagulat na lang siya nang iurong ng lalaki ang upuan nito at mas lumapit sa tabi
niya. Naglapag ito ng panyo malapit sa basong iniinuman niya na siyang kinagulat
niya.

The guy then whispered near her ear. "You know what, I hate to see such a beautiful
lady crying."

Napasinghap siya at napalingon sa lalaki. Pero agad din siyang napaatras nang
makitang sobrang lapit pala ng mukha nito sa kanya. She could even smell his
breath. Amoy alak. Patunay na lasing na ito. Namumula na rin kasi ang mga pisngi
nito.

"I know a great way for you to forget your problem." dugtong ng binata.

"P-pardon?" Kunot noong tanong naman niya.

Hindi niya masyadong narinig ang sinabi nito dahil saktong may nagsalitang DJ, pero
sigurado siyang nangbabastos ang lalaki. Halata kasi dahil nakangisi ito. Hindi
niya gusto ang kapilyuhan sa mukha nito. He's really drunk.

Patayo na sana siya para lumipat na lang sa ibang puwesto pero nagitla siya nang
haplusin ng lalaki ang binti niya. Ang lagkit ng hawak nito! Halos tumindig lahat
ng balahibo niya.

Napabalikwas siya ng tayo mula sa pagkakaupo at marahang tinulak palayo ang lalaki.
"D-don't touch me!"

Pero imbis na mailayo ang binata, siya pa itong napaatras. Tila naubusan na siya ng
lakas na kahit isang dangkal man lang ay hindi niya ito napagalaw.

Bumilis na ang pagtibok ng puso niya at nataranta na siya nang bigla siya nitong
higitin sa siko. Idinikit nito ang katawan nito sa kanya at bumulong sa gilid ng
kanyang mukha. "Come on, slut! No more acting. There's a vacant room upstairs.
Let's f*ck each other hard. You want that, don't you?"

Nanlaki ang mga mata ni Vanessa sa gulat! Halos mabitawan niya ang kawak na purse
at cardigan. Gusto niyang sampalin ang lalaki sa pagsasalita nito nang bastos, pero
naunahan siya ng takot. Bigla kasi siya nitong hinigit sa bewang. Hindi na siya
makapalag! Ewan niya ba kung dahil ba lasing siya, pero para siyang naging estatwa.
"P*TANGINA!"

Napatili si Vanessa sa sumunod na nangyari. Nawala bigla 'yong lalaki sa harapan

niya.

Nakita niya na lang na nakahandusay na ito sa sahig at pinapaliguan ng sapak ng

kanyang asawa na animo'y leon na nakawala sa hawla.

"G*GO KA! 'WAG NA 'WAG MONG HAHAWAKAN ANG ASAWA KO!" Galit na galit na sigaw ni
Allen sabay bigay ng magkasunod na sapak sa mukha ng lalaking nangbastos kay
Vanessa.

Nakuha nila ang atensiyon ng mga tao. Tumigil ang tugtog at nag-steady ang mga
ilaw.

"Allen! Tumigil ka na!" Pagpigil ni Vanessa at akmang papasok na sa eksena pero

biglang humarang si Marco sa harapan niya.

Tila umakyat lahat ng dugo niya sa ulo niya. Pinanlisikan niya ito ng tingin. "You!
Ikaw ang nagsabi sa kanya, ano?! Bakit ka ba nangingialam sa'min?!" Sigaw niya.

Napayuko na lamang si Marco.

Sinasabi niya na nga ba e! Si Marco ang magsusumbong kay Allen kung nasaan siya!
Peste talaga!

Hindi pa rin tumitigil si Allen sa kakamura at kakasapak sa lalaki. Pinagtitinginan

na nga sila, nakakahiya! Kung hindi pa sumugod 'yung mga bouncers para awatin sila
hindi pa nito lulubayan 'yong lalaki.

Ang daming pumipigil kay Allen pero inis lamang sila nitong tinaboy. Agad itong
lumapit sa kinatatayuan niya at bigla siyang hinila sa braso.

"We're going home. NOW!" Galit na utos nito at sinimulan na siyang kaladkarin
palabas ng bar.
Iritable niyang tinatanggal ang kamay niya sa mahigpit na pagkakahawak ng asawa
pero hindi siya makawala. Punyeta talaga! "Allen, ano ba! Nasasaktan na ako! Wala
ka talagang pakelam sa'kin! Masakit na!"

"TUMIGIL KA, VANESSA! HINDI AKO NATUWA SA GINAWA MO!" singhal nito sa kanya.

Napanganga siya.

Hindi siya makapaniwalang ito pa ang may ganang magalit! Kasalanan niya agad ang
nakita nito, pero yung nangyari sa restaurant kanina, ano? Kalimutan na? Gago pala
talaga siya e! Hindi rin ako natuwa sa ginawa niya!

Tagumpay siya nitong nahila palabas. Nakita pa nga niya sina Leila at ang
walanghiyang ex ng asawa niya na nag-aabang sa labas.

"Hoy Allen! Huwag mo ngang kaladkarin si Vannie! Marunong naman 'yang maglakad e!"
Bulyaw ng pinsan niya pagkadaan nila sa kinatatayuan ng mga ito.

Pero tulad ng dati, walang narinig si Allen.

Halos ihagis na siya ng sariling asawa papasok sa loob ng sasakyan. Binantaan siya
nito na 'wag na 'wag lalabas, bago ito nagmadaling umikot papunta sa driver's seat.

Pagkaupo ni Allen ay inis itong nagsuklay ng buhok gamit ang sariling mga daliri at
saka binuhay ang makina ng sasakyan. Naririnig pa ni Vanessa ang mga pagbulong
bulong at pagmumura nito pero wala siyang pakialam. Magmura siya hangga't gusto
niya. Letse siya!

Buong byahe niya itong hindi kinibo. Hindi rin naman kasi nagsasalita si Allen.
Nakatutok lang ang atensiyon nito sa kalsada - kunot ang noo at nanggigigil sa inis
ang mga kamao.

+++
"WHAT DID I TELL YOU VANESSA! 'DI BA SINABI KONG 'WAG NA 'WAG KANG PUPUNTA SA MGA
GANONG LUGAR?!"

'Yan ang unang sermon sa kanya ni Allen pagkarating na pagkarating nila sa bahay.

Hindi niya na ito pinansin. Sawang sawa na siyang marinig ang mga paratang nito.
Agad siyang umakyat papunta sa kuwarto without saying any word. Nakasunod naman si
Allen.

"VANESSA, SH*T COME BACK HERE! I'M TALKING TO YOU!" Pasigaw na pagtawag nito.

"HINDI KA BA NAG-IISIP? BAKIT KA PUMUNTA 'DON HA?! TANGINA NAMAN! KUNG HINDI AKO
DUMATING BAKA KUNG ANO NA'NG GINAWA SA'YO NG HAYOP NA 'YON! I TOLD YOU NOT TO GO TO
DIRTY PLACES LIKE THAT! AT SAKA TINGNAN MO NGA 'YANG ITSURA MO! BAKIT GANYAN ANG
SUOT MO! WHAT ARE YOU, A WHORE?!"

"ANO BANG PAKIALAM MO?!" Pabalang na sagot naman ni Vanessa. "Wala ka namang
pakialam sakin 'di ba? Kung gusto kong magpakalasing, at magpabastos sa iba, wala
ka na don!"

Akmang pagsisiraduhan na niya ng pinto ng kuwarto ang asawa pero nanlaban ito at
pinigilan ang pagsara ng pinto.

"Fvck! May pakialam ako! I'm your husband!" Tugon rin ni Allen habang pilit na
tinutulak pabukas ang pinto.

Nawalan na ng lakas lumaban si Vanessa kaya't hinayaan na lang niyang makapasok

nang tuluyan ang asawa.

Initsa niya ang kapit kapit na purse at cardigan sa kama, at agad na tinungo ang
luma nilang aparador. Mabilis niyang inilabas ang isang malaking maleta mula roon.

"This marriage is going nowhere," sigaw ng isip niya. "Kung hindi niya ako kayang
mahalin at alagaan, puwes wala siyang karapatang manatili sa buhay ko."
"W-what are you doing?" Halos pumiyok si Allen nang itanong niya iyon.

Nakatayo lamang ito na para bang nabuhusan ng nagyeyelong tubig, at nakatulala sa

misis habang abalang-abala ito sa pag-eempake.

Hindi na nagsalita si Vanessa. Obvious naman kasi na aalis na siya. Does she need
to explain why? Hindi pa ba sapat lahat ng dinanas niya?

"Vanessa, w-what's this?" Tarantang hinawakan ni Allen ang mga kamay niya para
siguro pigilan siya, pero inis niya lang na binawi ang mga 'yon.

Sinamaan niya ng tingin ang asawa. "Ano ba sa tingin mo, Allen? Hindi pa ba
halatang iiwan na kita?" Diin niya at muling ibinalik ang atensiyon sa ginagawa.

Nagmamadali niyang inilabas lahat ng damit niya galing sa dresser at initsa sa loob
ng maleta. Hindi na siya mapipigilan sa pagkakataong ito. She's really ready to
leave him. Tama na. Sobra na. Sagad na sagad na siya.

Tinalikuran na niya ang asawa at papasok na sana sa CR para kuhanin ang mga gamit
niya roon pero bigla siya nitong pinigilan at inikot paharap.

"Y-you can't leave me, Van." sabi nito sa kanya.

Nginisian niya ito. "Yes I can! And I'm doing it now!"

Gamit ang natitirang lakas sa katawan at tinulak niya ito sa dibdib palayo. Akmang
tatalikod na ulit siya pero nagulat siya nang sipain ni Allen yong maleta.

"SH*T! TANGINA NAMAN VANESSA! ANG HIRAP MO NAMANG MAHALIN!"

Natigilan siya at muling hinarap ang asawa. Aminado siyang nakaramdam siya ng takot
nang makita ang nanglilisik sa galit na mga mata nito, pero hindi siya nagpahalata.
Tinapangan niya ang sarili. She has to defend herself. Kahit ngayon lang. Kahit
ngayon lang matuto siyang lumaban para sa sarili niya.
"Why don't you give me time to explain?" May bahid ng paninisi at pagtatampo sa
boses ni Allen. "...Bigla bigla ka na lang aalis! Paano naman ako?"

Napapikit nang madiin si Vanessa. Eto na naman sila sa sisihan.

"I'M TIRED OF YOU AND YOUR EXPLANATIONS, ALLEN!" Gigil na pahayag niya nang
makamulat na siya. "PAULIT ULIT LANG TAYO E. MAG AAWAY, MAGBABATI, TAPOS MAGAAWAY
ULIT. KUNG HINDI KA NAGSASAWA SA TAKBO NG RELASYON NATEN, PWES AKO SAWANG SAWA NA!
WALA NA AKONG PAKIALAM SA MGA PALIWANAG MO! VALID MAN 'YAN O HINDI, YOU STILL LIED!
SABI MO HINDI KA NA MAKIKIPAGKITA! NALINGAT LANG AKO, MAGKASAMA NA NAMAN KAYO!
OVERTIME PALA HA?! IF YOU'RE STILL IN LOVE WITH HER, E 'DI SA KANYA KA NA! I'M DONE
HERE! TIGILAN NA NATIN 'TO, ALLEN. MAAWA KA NAMAN SA'KIN!"

"I DIDN'T WANT TO BE WITH HER!" Laban ni Allen. "'WAG KA NGANG NAG-CO-CONCLUDE
AGAD! YOU DON'T EVEN KNOW WHAT HAPPENED! PAUWI NA AKO 'NON. PINILIT KONG TAPUSIN
NANG MAAGA ANG TRABAHO KO. I JUST BUMPED INTO HER WHILE BUYING SOMETHING FOR YOU!
SHE INVITED ME TO DINNER SINCE SHE'S LEAVING TOMORROW. 'YUN LANG! DID I MISS
SOMETHING, VANESSA?! TELL ME!"

"YOU TOLD ME YOU'LL STOP SEEING HER!"

"I HAD NO CHOICE! NAKI-USAP SIYA. AND BESIDES, IT WAS JUST A DINNER, VAN. JUST A
SIMPLE DINNER! AND ONLY BECAUSE OF THAT, ETO ANG GAGAWIN MO?! PUMUNTA KA PA SA
PUNYETANG LUGAR NA 'YON! PARA ANO? ANO'NG IPINAGMAMALAKI MO? NA KAYA MO ANG SARILI
MO? E P*TA KUNG HINDI AKO DUMATING BAKA KUNG NAPANO KA NA E!"

"'WAG MO NGANG IPUNTA SA'KIN ANG PROBLEMA!" inis na inis na pahayag ni Vanessa.
"AND IT'S NOT ONLY BECAUSE OF THAT, ALLEN! TSK. HINDI MO TALAGA MAINTINDIHAN,
ANO?!" Napahilot siya sa sentido niya.

Hindi na niya alam kung anong paliwanag pa ang gagawin niya para lang maliwanagan
ang asawa niya sa kasalanang nagawa nito sa kanya. Akala ba nito na ang kinakagalit
lang niya e 'yung simpleng pakikipagkita nito kay Lauren? Hell no! Hindi lang 'yon.
Maraming pa. Maraming marami.

Huminga siya nang malalim. At pilit na iniba ang tono ng kanyang pananalita.
"Pasensiya ka na ha? Naniwala lang naman kasi ako sa pinangako mo sa'kin. Akala ko
kasi tutuparin mo. Sorry ah? 'Wag kang mag-alala, hindi na mauulit."

Asar naman siyang hinigit ni Allen sa siko. "STOP IT!"

"I'm sorry. Hindi ko kasi talaga naisip na hindi mo tutuparin ang--"

"ENOUGH WITH YOUR SARCASM, VANESSA!"

Mas bumigat ang pakiramdam niya. Tinitigan niya ito nang masama bago nagsalita.
"You know what, Allen? Imbis na talakan mo ako at sermonan. Why don't you just say
sorry? Hindi mo ba naisip na baka 'yon lang ang hinihintay ko na sabihin mo?"
Malamig na pagkakasabi niya sabay bawi sa siko niya.

"...At pwede ba, 'wag na 'wag mong sasabihin na mahirap akong mahalin! Tingnan mo
muna 'yang sarili mo! Ikaw ang mahirap mahalin!"

Humugot siya muli nang malalim na hangin. Naninikip na naman ang dibdib niya.
Nahihirapan na siyang huminga dahil sa sobrang emosyon sa katawan niya. Ni hindi
siya makaiyak! Mas nangingibabaw ang galit sa puso niya.

Hinigit niya ang suot suot na kwintas na niregalo sa kanya ng asawa, at inis iyong
inihagis sa dibdib ng kabiyak.

"Get out of my life, Allen."

Tuluyan na sana siyang papasok sa loob ng banyo, pero sh*t, hinila na naman siya
nito sa braso.

"BAKIT BA ANG TAPANG TAPANG MO HA?! ANG LAKAS NG LOOB MONG MANG-IWAN AH! KAYA MO NA
AKO, HA VANESSA?! MATAPANG KA NA?!" Dumiin ang pagkakapit nito. Napa-aray siya.
"A-allen! Masakit!"

"GUSTO MONG UMALIS?!" Singhal nito sa mukha niya "FINE! UMALIS KA NA!"

Hinila siya nito, pati na rin ang maleta niya. Halos kaladkarin na siya palabas ng
kuwarto at pababa sa hagdan.

Hindi na niya napigilan. Bumuhos na ang mga luha na kanina pa nangingilid sa sulok
ng mga mata niya.

"A-ALLEN, ANO BA! BITIWAN MO AKO! N-NASASAKTAN NA AKO! HINDI MO NA AKO KAILANGANG
HILAIN!" She shouted between her sobs.

Nasasaktan na siya sa higpit ng pagkaka-kapit ni Allen sa braso niya. Ilang beses

din siyang nawalan ng balanse at natapilok habang kinakaladkad siya pababa sa
hagdan.

"TANGINA UMALIS KA NA! ETO NAMAN TALAGA ANG GUSTO MONG GAWIN DATI PA 'DI BA. SIGE!
LUMAYAS KA! IWAN MO 'KO!"

Tinulak siya nito sa sahig ng sala.

Halos sumubsob ang mukha niya sa semento. Mabuti't natungkod niya ang mga siko niya
kung hindi, tiyak na puputok ang labi niya.

Hindi makapaniwala sa ginawang panunulak sa kanya ng asawa, madiin niyang ipinikit

ang mga mata niya at muling umiyak. She cried silently as her tears fall down on
the tiled floor.

Hindi pa nakuntento si Allen. Lumapit pa ito sa kanya at hinila paangat ang buhok
niya. Napasigaw siya dahil halos mabunot na ang lahat ng hibla ng buhok niya.

"YOU DON'T TRUST ME! ALAM KO KUNG ANO�NG GINAGAWA KO, VANESSA! IKAW �TONG KUNG ANO-
ANO ANG INIISIP!" Sigaw nito sabay bitiw sa ulo niya.
Umikot ang paningin niya.

Hindi na niya kaya pang pigilan, lumakas na ang pag iyak niya. Her tears
aggressively rolled down her cheeks. Halos hindi na siya makilala dahil basang basa
na ang mukha niya, at dumikit na ang ilang hibla ng buhok niya sa pisngi niya.

Allen doesn't really care! Siya ang dehado dito pero ito pa rin ang may ganang
manakit at magalit.

Napatahan siya bigla sa pag-iyak.

Nagpanic siya nang biglang kumirot ang puson niya.

Agad siyang napahawak sa tiyan niya. Kumapit din siya sa kalapit na sopa para sana
itayo ang sarili. Pero god! hindi niya kaya. She ended up lying on the floor and
curling to her side. Impit siyang napasigaw. Sobrang sakit ng puson niya. It was
like extreme dysmenorrhea, or the first phase of dying. Namilipit siya sa sakit.
It's a different kind of pain. Unbearable.

She then felt something coming out from her, rushing down her legs. She looked
down.

Halos mahimatay siya nang makita ang dugo sa mga binti niya.

Literal na nanginig ang buo niyang katawan. She wiped it and was stunned when she
confirmed it was real! Nanginginig niyang inangat ang kamay niya na may bahid ng
dugo at halos hindi siya makapagsalita sa nakikita ng mga mata niya.

Muli siyang napahawak sa tiyan niya. Sumakit ulit, pero mas masakit kaysa kanina.
Para siyang sinasaksak nang paulit ulit! Hindi siya ganoon ka-inosente. Alam na
alam niya kung ano'ng nangyayari sa kanya ngayon.

Napasigaw siya sa sobrang sakit ng sinapit niya! She can't think straight. Right
now, all she wants is for the intense pain to stop. Ayaw tumigil sa pagagos ng dugo
sa mga hita niya. At parang iniipit ang tiyan niya. Hindi na niya kaya!
Nanginginig niyang inabot ang mga kamay ni Allen na kasalukuyang nakatayo sa tabi
niya - nakatulala sa kanya at putlang putla ang mukha.

"Allen...t-tulungan mo 'ko. P-please! Tulungan mo ko!" Pagmamakaawa niya habang

humahagulgol.

She can no longer bear the pain! Ang sakit sakit na! Unti unti na siyang
nanghihina, dinagdagan pa ng matinding takot sa dibdib niya.

The next thing she knew, buhat buhat na siya ni Allen.

"I...I'm sorry Van. Sorry! Hindi ko ginusto. I'm really sorry. Please..." Panay ang
paghingi nito ng tawad sa kanya, pero hindi 'yon ang kailangan niya ngayon.

Mabilis siya nitong naipasok sa loob ng sasakyan. Hiniga siya sa passenger's area
sa likod at nagmadali itong tumungo sa driver's seat.

Napatagilid ng higa si Vanessa sa upuan. Inipit niya nang madiin ang kanyang puson.
Sobrang sakit! Ngayon lamang siya nakaranas ng ganito. Para na siyang mauubusan ng
dugo.

" H-hold on, Vanessa. I promise to drive fast. Please, don't close your eyes. Don't
sleep...

...stay with me." Utal utal na pakiusap ng asawa niya habang natataranta sa
pagbuhay sa makina ng sasakyan.

Lalong bumuhos ang mga luha niya. Napakapit siya sa pagkababae niya para sana
pigilan ang pagtulo ng dugo.

Stay with me?

Why, Allen? Bakit kailangan niyang maramdaman lahat ng ito? Nagmamahal lang naman
siya. At gusto niyang mahalin ng taong mahal niya. Buong-buo. Mahirap bang ibigay
yon? Does she need to feel all these hardships just to get what she wants?

She just needs her husband's full love and attention. Why can't he give it to her?
Bakit kailangan pa niyang maranasan lahat ng ito? Ano pa ha? Ano pang sakit ang
ipaparanas sa kanya ng asawa niya?

She's pregnant, and she didn't even know? How come she didn't know!

'Pag may nangyaring masama sa dinadala ko, hinding hindi kita mapapatawad, Allen.
Tandaan mo 'yan! Hindi kita mapapatawad!

Bumukas ang pinto ng private room kung saan ako naka-admit. Niluwa noon si Allen na
parang balisang-balisa ang hitsura. Nagising bigla ang dugo ko.

Pinilit kong iangat ang sarili ko kahit na hinang hina pa ang katawan ko at may
kaunting kirot pa rin sa puson ko. Nagmadali naman siyang lumapit papunta sa'kin
para pigilan ako sa balak ko. "No, Vanessa. Hindi mo pa kaya."

Pero hindi ako nagpapigil. Kaya ko naman. Kumapit agad ako sa manggas ng t-shirt
niya. "W-what happened?"

Ewan ko kung saan ako nakakuha ng tapang para itanong yun. Natatakot ako, hindi ko
alam kung kakayanin ko kung sakaling hindi ko magustuhan ang sagot niya.

Niyugyog ko ang braso niya. Bakit hindi niya ako sinasagot? He can't even look
straight to my eyes!

"Allen? Ano'ng nangyari? The baby? What happened to our baby? Halos pumiyok pa ako
sa mga tanong ko.

Inabot niya ang magkabilang kamay ko at madiin na hinalikan ang mga 'yon. Natakot
ako bigla. The way he kissed my hands. Bakit nanginginig ang labi at mga kamay
niya? Wala namang nangyaring masama sa baby namin, 'di ba?

"Allen?" Nagsimula nang uminit ang sulok ng mga mata ko. Bakit kasi hindi siya
nagsasalita?
Nilapat niya ang isang kamay ko sa pinsgi niya. He looked at me straightly. I saw
an intense sadness in his eyes.

"I'm so sorry, Van. B-believe me, hindi ko ginusto. I...I didn't know you were
pregnant..."

Hindi ko na nagawang tumingin sa kanya. "W-why are you saying that?

Nagsisinungaling ka na naman ba? Why do you always lie to me? Stop it! Allen!
You're hurting me again!"

Namanhid na ang buo kong katawan. Bakit niya ba ako niloloko? This is not the right
time to crack jokes!

Diniinan niya ang hawak sa kamay ko. He closed his eyes tight. I saw that worried
face again. Kinakabahan ako kapag ganyan ang hitsura niya e.

"I...I'm really sorry. Hindi ko sinasadya. It's...

...it's gone, Van. The baby is gone."

Matagal akong tumitig sa kanya. Hinihintay ko na bawiin niya ang sinabi niya. Pero
hindi.

Kasabay ng pagkirot ng dibdib ko ay ang pagtulo ng luha galing sa mga mata ko.

Napayuko na lang ako, pero inangat niya agad ang mukha ko. "Sshh...please, don't
cry. Don't cry. Ako na, ako may kasalanan. I admit it. Please stop crying. If only
I could do something to have it back--"

"Are you happy now?" Tiningnan ko siya habang patuloy na tumutulo ang mga luha ko.
"You've successfully destroyed me, and our child. Masaya ka na?" I faked a laugh.
Para akong baliw na tumatawa, pero lumuluha.

"...So we're even now huh, Allen. Siguro naman bayad na ako sa naging kasalanan ko
sa'yo."
Hinang hina kong binawi ang mga kamay ko mula sa kanya. Parang bigla akong nawalan
ng lakas. Nawalan ako ng gana. Bakit ba kasi nagising pa ako.

Bumalik ako sa pagkakahiga sa kama at tumagilid. Sinubsob ko ang mukha ko sa dulo

ng unan at doon ako impit na umiyak. I mourn silently.

"Vanessa..."

Hinaplos niya ako sa braso pero umilag ako. "'Wag mo 'kong hawakan."

"Please Van, talk to me. Hindi ako nakikipag-gantihan sa'yo. Matagal na kitang
pinatawad. Maniwala ka sa'kin. I didn't want this to happen. Y-you don't know how
sorry I am. B-bakit hindi mo sinabi sa'kin na buntis ka?"

Mas lalo akong naiyak. Hindi ko na siya sinagot. Ayoko na. Ayoko nang magsalita.
Dahil kahit na ano pang sabihin ko, hindi na mababalik ang nawala sa'kin. Pinahid
ko ang mga luha sa pisngi ko. Bakit hindi sila tumitigil sa pagtulo?!

"Just...leave me alone," pakiusap ko.

Niyakap ko ang sarili ko at bahagyang lumayo - natatakot ako baka saktan niya na
naman ako.

"Hindi ako aalis dito..." Hinaplos niya ulit ako sa braso.

"I said don't touch me!" Umangat na ako at siniksik ang sarili ko sa headboard ng
kama.

Wala na akong pakialam kung mahugot na 'yong kung anu-anong nakatusok sa kamay ko.

Pilit niya akong hinahawakan pero inis kong tinataboy ang mga kamay niya. Ayokong
madikitan ng balat niya! Natatakot ako! Natatakot na ako sa kanya. Baka saktan niya
na naman ako! Baka sampalin na naman niya ako! O baka sabunutan niya ako!
"Vanessa, h-hey hey, calm down please. Makakasama 'to sa'yo. Hindi mo pa kaya. Baka
lalo kang manghina."

Pilit niya akong hinarap sa kanya at kinulong sa mga bisig niya.

"N-no, no! Umalis ka! Umalis ka! Leave me alone!" humagulgol ako at tinulak tulak
siya palayo. "'Wag mo kong hawakan! 'Wag mo sabi akong hawakan!"

"Van, it's okay, it's okay..." hinaplos niya ang mukha ko. Napasigaw ako sa takot!
He will slap me! I know he will slap me!

Pinaghahampas ko siya bago pa niya ako masaktan ulit. Hindi ko na alam kung saan
tumatama ang mga hampas ko. Basta ayoko siyang makadikit sa'kin. "Umalis ka! Leave
me alone!" I cried harder.

"Hindi ako aalis hangga't hindi ka kumakalma. I will call your doc--"

"I DON'T NEED A DOCTOR! UMALIS KA SABI DITO! I HATE YOU, ALLEN! I HATE YOU! I HATE
YOU SO MUCH! BAKIT BA KASI PINAKASALAN PA KITA! BAKIT BA MINAHAL PA KITA! DEMONYO
KA! SANA IKAW NA LANG ANG NAWALA, HINDI ANG BABY KO!" Binuhos ko lahat ng lakas ko.

Napatakip ako sa bibig ko para sana pigilan ang mga hikbi ko, pero masyado silang
malakas. Hinawakan ko ang dibdib ko. Nahihirapan akong huminga!

Muli akong sumiksik sa ulonan ng kama. Niyakap ko ang mga tuhod ko. Umiyak ako nang
umiyak. Ang sakit! Ang sakit sakit!

"Vanessa...d-don't do this to me please. I don't want to see you like this..."

"I hate you..."

"Don't. Don't say that. I'm really sor--"

"Ano pang pagkukulang ko Allen?" I murmured in between my sobs. "Ginawa ko lahat
para makabawi sa nagawa ko sa'yo dati. Tiniis ko lahat ng pananakit mo sa'kin.
Bayad na 'ko sa kasalanan ko. Sobra sobra pa. Bakit kailangan mo 'kong gantihan
nang ganito?"

"V-vannie, no. H-hindi kita ginagantihan. Akala mo ba masaya ako sa nangyari? Ako
rin nawalan, Van. Isipin mo rin naman ako. Hindi lang ikaw ang nasasaktan dito."

Tinakpan ko nang maigi ang mga tenga ko. Ayoko na siyang marinig! "Get out."

"Vannie...'wag ka namang ganyan."

"I said get out!"

"Va--."

"PUTANGINA ALLEN, UMALIS KA NA! I DON'T NEED YOU HERE! LEAVE ME ALONE!" Binato ko
'yong unan sa kanya. Muli akong humagulgol sa mga tuhod ko.

I won't forgive you! I would never ever forgive you! Nagsisisi ako kung bakit
minahal pa kita! Kung alam mo lang lahat ng tiniis ko para sa'yo. Lahat ng
sinakripisyo ko para lang maging maayos tayo. Tapos eto pa igaganti mo sa'kin? How
dare you Allen! How dare you!

Simple lang naman ang hiling ko. 'Wag kang makipagkita sa kanya. Dahil nagseselos
ako. Nagseselos ako! Kung nagkamali man ako at nag-assume, I still don't think I
deserve this kind of pain.

Narinig kong bumukas ang pinto at maya maya lang ay may humawak na naman sa braso
ko. Nataranta ako. Hinarangan ko ang ulo ko. Gagantihan na niya 'ko. Sasabunutan
niya 'ko! "D-don't touch me! Umalis ka na sabi! Umalis ka na!"

"V-vannie, hey hey. It's me..."

Natigilan ako. Sinilip ko 'yong humahawak sa'kin.

"Leila!" Agad ko siyang niyakap. I breakdown in her arms.

"Sshh..." hinagod niya ang likod ko. "M-mabibinat ka. Dapat nagpapahinga ka.
Kailangan mong magpalakas."

Bumitiw ako sa pagkakayakap at hinawakan ko ang mga pisngi niya. "Leila, n-nakunan
ako! Nakunan ako! It's his fault!" Tinuro ko si allen na hindi pa rin pala
lumalabas ng kuwarto. "My baby is gone! He killed our baby! It's his fault!"

Tiningnan niya lang si Allen.

Why? Bakit wala siyang ginagawa? Why doesn't she slap him for me?

"Tama na, Van," kinalma niya ako. "Hindi 'to makakabuti sa'yo e. It would be better
if you calm down. I...I already talked to him. Hindi niya ginusto ang nangya--"

Uminit ang ulo ko. "NO! GINUSTO NIYA 'YON! SINADYA NIYA! GUSTO NIYA AKONG GANTIHAN!
TINULAK NIYA 'KO, LEILA! TINULAK NIYA 'KO SA SAHIG. TAPOS MAY DUGO! MAY DUGO! DITO
SA HITA KO, TAPOS SA KAMAY KO!"

Bigla niya akong niyakap nang mahigpit. Mas lalo akong naiyak. Ayoko na! Nasisiraan
na ako ng bait! Mababaliw na ako!

"Leila...I don't want to see him. Paalisin mo siya! Parang awa mo na, paalisin mo
siya. Ayoko sa kanya!"

At ewan ko kung anong senyas ang ginawa niya para tuluyang mapaalis ang lalaking
'yon sa loob ng kuwarto.
Nang mapansin kong wala na talaga siya, I pulled away and hurriedly grabbed her
arms. "Lei, hindi ko na kaya. Sirang sira na ako. I... I can't face this alone.
Kailangan ko si Mama. P-please tawagan mo si Mama. Papuntahin mo siya rito."

Kumalas siya sa pagkakahawak ko. May kunot sa noo niya. "V-vannie, alam mo
namang--"

"P-please? I...I need my mom." Pagmamakaawa ko sa kanya.

Bumuntong hininga siya. "O-okay. Just for now...

...But promise me you'll take a rest. Mag-palakas ka. Wag ka munang umiyak. Lalo
kang manghihina niyan e. Alalang-alala si Allen sa'yo kagabi. Halos magmakaawa na
siya sa'kin para lang kausapin ka na huwag magalit."

Yumuko ako.

"Please...

...I don't want to hear that name."

Natigilan naman siya. Hinaplos niya ako sa balikat. "Okay. I...I'm sorry. Tatawagan
ko na si Tita. Take a rest now."

NAGISING ako nang maramdaman ko'ng may humahaplos sa ulonan ko.

Napabalikwas ako ng upo sa kama. Is that man back again? Sasaktan niya na naman ba
ulit ako?
"Honey, honey...hey. It's alright, it's just me."

Kumalma na ako. Si Mama pala.

Bumalik ako sa pagkakahiga. Hindi ko namalayan na nakatulog pala ako dahil sa kaka-
iyak. Marahan kong ipinikit ang mga mata ko. Parang bigla kasi akong nahilo sa
mabilisang pagbangon ko. Nanghihina pa talaga ako, lalo na ang mga tuhod ko.

Hinaplos ulit ni Mama ang buhok ko. "H-how are you, Vannie? Ano'ng masakit, ha?"

Dahan dahan ko namang minulat ang mga mata ko.

Tumingin ako sa paligid. Nakita ko si Papa na nakatayo malapit sa paanan ng kama,

katabi si Allen. Hindi ko siya pinansin. Binalik ko ang tingin ko kay Mama. "N-
nasaan si Leila?" tanong ko sa kanya.

"She went somewhere. P-pero babalik din daw siya agad. She called me and told me
what happened. Tulog na tulog ka nang dumating kami e. How are you feeling?"
Hinaplos niya naman ang pisngi ko.

"I...I'm not fine, Ma," amin ko.

Nagkatinginan silang tatlo.

"Ma...could we talk?"

"S-sure honey. What is it?"

"No, I mean...just the two of us."

Kimi na napangiti si Mama. Sinenyasan niya sila Papa, at maya maya lang ay umalis
na rin sila. Hindi ko na sila tiningnan habang papalabas sila ng kuwarto.

Ilang sandali pa bago ako nakapagsalita ulit.

"Mama...I'm sorry."

Pansin kong nagulat siya sa sinabi ko.

"W-why 'sorry', honey?"

Nangilid na ulit ang luha sa mga mata ko.

"Because my marriage is a failure," tipid kong sabi.

Napabuntong hininga siya. "Don't you say that Vanessa. Ma-aayos niyo ang problema
niyo. All you need to do is to talk, and understand each other."

"I hate him, Ma." Kamuntik pa akong pumiyok. "Dahil sa kanya nawala ang baby ko. Ni
hindi ko man lang nga nalaman na buntis pala ako." I bit my lower lip dahil tumulo
na naman ang luha ko. Inabot ko 'yong kumot para punasan 'yon. Nakakahiya. Umiiyak
ako sa harapan ng isang matapang na babae.

Tinulungan niya naman akong pahidin ang luha ko. "Vannie, 'wag kang magtanim ng
sama ng loob sa asawa mo. He is still your husband. Oo, alam ko, masakit ang
nangyari. Pero subukan mo siyang intindihin. Hindi niya rin naman gusto ang
nangyari sa'yo. Nasasaktan din si Allen."

Tiningnan ko siya nang diretso. How come she is capable of saying these things?
Hindi ko siya maintindihan. "Ma, I lost a child. Dahil sa kanya. Hindi ko siya
kayang intindihin."
She took a deep breath. "Van, I know this hurts. Pero wala na tayong magagawa. All
of us should move on. Makakasama sa'yo kung mag-ki-kimkim ka ng galit diyan sa
dibdib mo. Kung nakita mo lang kung gaano ka-seryoso si Allen nang manghingi siya
ng tawad sa amin ng Papa mo kanina, you would know that he really didn't intend
this to happen to you. Nahihirapan siya. Sinisisi niya ang sarili niya sa
nangyari."

Umiwas ako ng tingin. Inis ko ulit na pinahid ang luha ko na tumulo. Bakit
pakiramdam ko wala akong kakampi? Wala bang nakakaintindi sa pinagdadaanan ko?

"I don't care kung nahihirapan siya," sagot ko. "He deserves that. Ang dami kong
tiniis sa kanya, Ma. Pinagbubuhatan niya ako ng kamay. Sinisigawan niya ako. Pero
hindi ako nagsasalita. Hindi ko sinasabi sa inyo. Tiniis ko'ng lahat! Hindi pa rin
siya nakuntento, pati--" hindi ko na natuloy ang sasabihin ko. Naiyak na naman ako.
Ang sakit sakit maalala.

Hinaplos niya ang ulonan ko. Pinilit ko ang sarili kong kumalma. Napapagod na kasi
ako. Halos hindi na nga ako makamulat kasi magang maga na ang mga mata ko.

Muli kong tiningnan si Mama. Sa hitsura niya, alam kong nag-aalala siya sa'kin.

"Ma?"

Ngumiti siya nang mapait.

"May ka-kilalang lawyer si Leila. Let's set an appointment wi--"

"Vanessa! W-what are you talking about?"

Naluha ako. "I...I'm sorry Ma. Sorry kung ako ang magiging dahilan ng pagka-sira ng
partnership niyo sa pamilya nila Allen. But please, hindi ko na kaya. I want an
annulment as soon as possible. Ayoko na, Mama."

Tinakpan ko ang mukha ko dahil tuluyan nang bumuhos ang mga luha ko.

Naramdaman ko ang paglapit ni Mama sa'kin. Niyakap niya ako. Mas lalo tuloy akong
naiyak.
Hindi na siya nagsalita pa. Pero alam ko, ramdam kong tutulungan niya ako sa hiling
ko. Besides, I am her daughter. I know she doesn't want to see me hurting.

+++

PANGATLONG araw ko na ngayon dito sa ospital. Ayoko na dito.

Sinabihan ko na sina Leila at Mama na iuwi na lang ako dahil pakiramdam ko mas lalo
lang ako manghihina dito. Kaso hindi pa raw pwede. Ewan ko kung bakit. E kaya ko na
naman. Medyo umaayos na ang pakiramdam ng katawan ko.

Binuhat ko ang sarili ko paupo sa kama.

Agad na tumayo si Allen para siguro alalayan ako, pero inisnab ko lang siya. Hindi
ko alam kung ano pang ginagawa niya rito. E kahapon ko pa hinabilin kila Leila na
paalisin na siya. Na-aalibadbaran ako 'pag nakikita ko siya. Mamaya saktan niya na
naman ako 'pag kaming dalawa na lang e.

"Leila, nagugutom ako." sabi ko sa pinsan ko na nakaupo sa kalapit na sofa, at may

hawak hawak na tablet.

Siya ang kinakausap ko, pero hetong lalaki sa tabi ko ang kumuha ng pagkain para
sa'kin. Inabot niya 'yong plato ng pagkain galing sa tray na nakapatong table, at
akmang susubuan ako. "Here..."

Hindi ko siya pinansin. Napaurong ako palayo. Natakot kasi ako baka higitin niya
ako bigla sa braso.

"Leila, sabi ko nagugutom ako." ulit ko. Agad namang napatayo si Leila at lumapit
sa'kin.

Bumulong siya kay Allen at inabot niya 'yong plato mula rito.
Nagsalok siya ng kanin na may ulam. Tinapat niya 'yong kutsara sa bibig ko. Pero
ewan ko kung bakit parang bigla akong nawalan ng gana.

"Wala bang iba? Nasusuka na ako sa mga pagkain dito. Walang lasa. Ang tabang.
Mamamatay lang ako sa ginagawa niyo e."

"W-what do you want, Van? I'll request the kitchen to prepare it."

Tiningnan ko si Allen. Bakit ba siya sumasabat? Hindi ko naman siya kinakausap.

Umiwas na ako ng tingin.

"Prutas na lang Leila. Gusto ko ng mansanas." Pakisuyo ko sa pinsan ko.

Pero imbis na si Leila ang gumawa, si Allen ang nag-abot sa'kin 'nong prutas.

Tsk. Wala na. Mas lalo akong nawalan ng gana.

Bumalik na lang ulit ako sa pagkakahiga, at nagbalot ng kumot. "Ayoko nang kumain.
Nagbago na isip ko," malamig na sabi ko.

Saglit na natahimik ang buong kuwarto. Naiirita ako. Gusto ko nang umuwi.
Nakakabaliw dito sa ospital. Alam naman nilang ayaw na ayaw ko sa lugar na 'to,
pero hetot' ayaw pa rin nila akong iuwi!

"Lei...pwede bang paalisin mo siya?"

I'm referring to that guy. At alam kong naintindihihan 'yon ni Leila.

Maya maya lang ay nakarinig na ako nang mabilis na pagbukas at pagsara ng pinto.
Agad kong inalis ang pagkakatalukbong ng kumot nang masiguro kong nakalabas na nga
talaga si Allen.

Nakatingin lang sa'kin ang pinsan ko habang hawak hawak 'yong mansanas at kutsilyo.
Umupo ako sa kama at nagnakaw ng buntong hininga.

"You're being too hard, Van," puna niya. Hindi ko na pinansin.

"Bakit ba kasi nandito pa 'yon? 'Di na lang siya umalis?" Walang ganang tanong ko.

Inabutan niya ako ng isang hiwa ng mansanas. "Paano siya maka-kaalis? E ganyan ka?"

I looked at her in disbelief. "Kampi ka ba sa kanya?"

"Hinde."

"E bakit ka ganyan? Di mo na lang siya paalisin. Siya na nga dahilan kung bakit ako
nandito. Noong huling beses na sinugod ako dito, dahil din sa kanya. Tapos parang
okay lang sayo." Tampo ko at kumagat sa mansanas.

"Hindi okay sa'kin. Nasampal ko 'yon 'nong gabing sinugod ka rito. Namura ko pa.
Mga sampung beses. Gago siya, oo...

...pero Van, nakakaawa siya. Hindi pa natutulog 'yon dahil sa kababantay sayo. Baka
raw kasi bigla kang magising at maghanap ng pagkain."

Gusto ko siyang tawanan. "Hindi lang nakatulog nakakaawa na? E ako, nakunan?"

Kinuha niya 'yong kaunting buto ng mansanas mula sa palad ko, at hinarap niya 'ko
sa kanya. "Van, wag ka ngang ganyan. Parehas lang naman kayong nasasaktan. Nawalan
din siya ng anak, baka nakakalimutan mo. 'Wag mo siya masyadong sisihin. Kinakausap
niya nga ako e. Obvious na nahihirapan siya. Halos magwala na 'yun 'nong nalaman
niyang nawala ang anak niyo, kung alam mo lang. Nasuntok niya pa 'yong pader ng
E.R."
Umiwas ako ng tingin.

"Madaling sabihin 'yan para sa'yo kasi hindi mo naman naranasan yung naranasan ko.
Lahat ng sakit na naramdaman ko." Tsk, naiiyak na naman ako. "Hindi mo alam kung
gaano kasakit. 'Yung kirot ng tiyan ko, sige, kakayanin kong tiisin. Pero 'yung
mawalan ng anak, 'yun yong mahirap tanggapin, Leila. Ni hindi ko man lang nalaman
na buntis ako. Tapos nawala na."

"Van, ano ka ba. Siyempre naiintindihan kita. We're more than just cousins,
remember? Naisip ko lang kasi, nahihi--"

"No. You would never understand. Kasi lahat ng problema mo, dinadaan mo lang sa
biro. Hindi mo maiiintindihan kasi hindi ka naman nagmahal at nawalan."

"Vanessa, hindi ako ang kalaban mo rito ha. 'Wag mo 'kong awayin. Naiintindihan
kita. Will you stop acting like this? Siguro nagugutom ka lang. O, eto pa."

Inabutan niya ulit ako ng isa pang hiwa ng mansanas pero tinanggihan ko.

Humiga na lang ulit ako. "Umalis ka na lang din, Leila. Iwan mo 'ko mag-isa."

"Hindi pwede. Pakiusap ng asawa mo na 'wag kang iiwan na mag-isa."

Napakuyom ako ng kamao.

Bumangon ako ulit. "Pwede ba, 'wag na 'wag mo siyang matawag-tawag na asawa ko. I
despise him! I will get rid of him and our marriage as soon as I get out of this
shit.

...And you being my cousin, will help me do that."

Kumunot ang noo niya, "w-what do you mean?"

"I'm taking your offer."

"What offer?"

"Yung alok mo sa'kin dati na tutulungan mo ako. 'Di ba sabi mo may kakilala kang
lawyer? I already talked to mom. She's okay to set an appointment. Now, I want you
to call that lawyer and--"

"Woah woah! Easy, Van!"

Ako naman ang nangunot ang noo.

Nagtataka na talaga ako. Hindi ganito ang mga reaksyon na naiisip kong matatanggap
ko mula sa kanya. "B-bakit?" tanong ko. "Bakit parang ayaw mo? 'D-di ba dati ikaw
pa 'tong gustong gusto na makipaghiwalay na ako sa kanya? And now I'm doing it.
Bakit ngayon parang ayaw mo na?"

Saglit siyang napahilot sa sentido niya. "Van, just sleep. If you don't want to
eat, then sleep. Magpalakas ka muna. At saka mo na isipin 'yang pinaplano mo."

Napanganga ako. "W-why? You won't help me?"

"I wanted to," mabilis na sagot niya. "I just think that that is not the right
thing to do now. Give him time. Allen is hurt too and--"

"Do you love him, Leila?"

"A-ANO?! A-anong pinagsasabi mo?" Bulalalas niya. Halos mabitawan niya pa nga yung
hawak niyang prutas.

"You seemed so concerned about him that you already forgot what happened to me...
...fine," humiga ako at nagtalukbong ulit ng kumot. "If you don't want to help me,
it's fine. I'll just work on that annulment myself. I don't need you anyway. Umalis
ka na rin. Samahan mo na lang siya. Total, na-aawa ka naman sa kanya e."

Hindi siya agad sumagot. Narinig ko na lang siya na nagpa-kawala ng buntong

hininga.

"Okay. I will let this attitude of yours pass just this time dahil may
pinagdadaanan ka...

...I want you to rest now, and think. Very carefully." Naramdaman ko ang pagdampi
ng labi niya sa ulonan ko. "I love you, you know that, Van. Dito lang ako."

Hindi na ako nagsalita. Tumulo na naman kasi ang luha ko. Inayos ko ang
pagkakabalot ng kumot sa'kin para hindi niya mapansing umiiyak na naman ako. Ayoko
na siyang pakinggan. Kung ano man ang sasabihin niya, wala na akong pakialam. I
don't know kung bakit biglang nag-iba ang ihip ng hangin at pakiramdam ko ayaw na
niya akong tulungan sa pakikipag-hiwalay ko.

Masakit lang na parang wala akong kakampi. Na para bang mas kailangan pa ng
lalaking 'yon ng tulong samantalang ako, nawala na lahat lahat sa'kin. Wasak na
wasak na ako. My heart is filled with coldness and hatred. Hindi ko na nga alam
kung papano ako babangon ulit pagkatapos nito.

But one thing's for sure. Sa oras na makalabas ako rito sa mala-impyernong lugar na
'to, tatapusin ko na ang isang bagay na sana hindi ko na lang hiniling na
masimulan.

"O, ba't nandiyan ka? 'Di ka pumasok sa loob?"

Nagitla si Allen nang biglang dumating at magsalita si Leila. Nag-angat siya ng

tingin pero hindi niya ito nagawang sagutin. Mula sa pagkakasandal sa pader malapit
sa nakauwang na pinto ng silid ng asawa ay naupo na lamang siya sa isang kalapit na
bench.

Inis niyang sinuklay ang buhok niya, at tinungkod ang magkabilang siko sa sariling
mga tuhod. Sa hitsura niya ngayon, kung hindi siya nakasuot ng branded na polo
shirt ay malamang mapagka-kamalan siyang pasyente. His face is as pale as ice, and
his knees, shaking. Para siyang hindi mapakali.
Napatuwid lamang siya ng upo nang maramdaman ang pagtabi sa kanya ni Leila.

"Okay ka lang? Namumutla ka. O, kape, para naman magising ka," alok nito sa kanya
habang inaabot ang cup ng Starbucks coffee.

Tinanggap niya naman ito, pero hindi agad na ininom. Binalot niya ng mga palad ang
paligid ng baso para maramdaman ang init 'non. Kaninang umaga pa kasi masama ang
pakiramdam niya. Ewan niya ba kung dahil sa lamig ng aircon sa ospital o dahil
sadyang wala pa siyang matinong pahinga.

"May nangyari ba sa loob? Ba't ganyan hitsura mo?" Tanong ulit ni Leila.

Umiling lamang siya.

"Sus! Pwede bang wala? E para kang nasalanta ng bagyo diyan? Inaway ka na naman
niya ano, kaya ka nandito sa labas?" Giit pa nito.

Humigop nang kaunting kape si Allen bago sumagot. "Pinalabas niya kami. She wanted
to talk to her mom."

"Ahh," tumango tango si Leila, kasabay ng paghigop ng kape. "E, si Tito?"

"Sa kotse. May kukunin daw."

"So...bakit nga ganyan hitsura mo? May narinig ka sa loob, ano?"

Nagtaka siya sa pahayag ni Leila. He glanced at her with a frown on his face. "What
are you talking about?" maang-maangan niya.

Natawa naman ang dalaga. "Hay nako, Allen. 'Wag na nga tayong maglokohan dito.
Kitang-kita ko na! Pasimple ka pa e halata namang nakikinig ka sa pinag-uusapan
nila sa loob. What was it then? Ano'ng narinig mo?"
Hinilot niya ang pagitan ng magkabilang mata niya. Hindi na siya makakapag-dahilan
pa. Huling huli na pala siya ni Leila.

Yes, he heard everything. Rinig na rinig ng dalawang tenga niya lahat lahat ng
pinag-usapan nina Vanessa at ng mama nito. Rinig na rinig niya kung gaano siya
kinamumuhian ng sariling asawa.

Gusto na nga niyang magwala dahil sa sobrang sakit ng mga lumabas sa mismong bibig
ni Van. Gusto niyang manapak ulit ng pader, pero parang nawawalan na rin siya ng
lakas. Dagdagan pa ng sugat sa kamao niya dulot ng pagsuntok niya sa dingding ng
emergency room. He feels really sorry for what happened. Pero hindi 'yon
nararamdaman ng asawa niya.

Kahit kailan hindi sumagi sa isip niya na mangyayari ito sa kanila. Na aabot sila
sa ganito. Vanessa has nothing to do with this. Wala siyang ibang sinisisi sa
nangyari kung 'di ang sarili niya. Kung hindi sana siya pumayag na sumama kay
Lauren, kung hindi uminit ang ulo niya at naitulak si Vanessa, hindi siya mawawalan
ng anak. This is all his fault. Kung may magagawa lang sana siya para maibalik ang
nawala, gagawin niya. Pero wala, e. God knows how many times he wished for the baby
to survive. Kaso mukhang mahina yata siya sa itaas.

"Ano ngang narinig mo?" Ulit uli ni Leila.

Nagpakawala na lang siya ng isang buntong hininga.

Sa totoo lang, ayaw niya sanang maglabas ng hinanakit kay Leila. He knew to himself
that they're not in good terms. Kailan nga ba sila nagkasundo?

But he had no choice. He needs Leila this time. Alam niyang ito lang ang
makakatulong para maisalba ang relasyon nilang mag-asawa.

"She...hates me." Tipid na sagot niya sa pangungulit ni Leila.

"Tss. Alam ko na 'yan," hindi kumbinsidong pahayag naman ng babae. "What else?"

Muli niyang hinilot ang pagitan ng magkabilang mata niya. Sinandal niya ang likod
ng ulo niya sa pader at madiing pumikit. Doon nagsimulang uminit ang sulok ng mga
mata niya.
"She's asking for annulment."

Gumuhit ang kirot sa dibdib niya nang sabihin niya 'yon. Hindi niya talaga
matanggap. Sa buong oras na nakikinig siya sa pag-uusap nina Van at ng mama nito,
'yon lamang ang nag-iisang bagay na tumatak sa isip niya. And he doesn't know if he
would be able to forget that. Noong una, space lang ang gusto ng asawa niya. Pero
ngayon, annulment na. Sht! Halos lamunin siya ng lungkot. Nag-si-sisi tuloy siya
kung bakit nakinig pa siya. Nasaktan lang tuloy siya.

Pareho silang natahimik. Kahit si Leila na biniyayaan ng kadaldalan ay tila

naubusan din ng sasabihin. Kapansin pansin ang panghihina sa hitsura nito.

Maya maya lang ay nilapag ni Allen ang hawak niyang kape sa upuan at bahagyang
hinarap si Leila. "Leila...i-if Vannie comes to you and asks for help on the
annulment, please, don't say yes."

Kumunot ang noo ng kausap niya. "Oh, teka, teka. B-bakit ako nadamay?"

"She said you know a good lawyer. Pinakiusapan niya si Mama na mag-set ng
appointment. Leila, alam kong hihingi siya ng tulong sa'yo. She always does that.
But please this time, don't help her." Pamimilit niya na para bang mauubusan na
siya ng oras. Kulang na lang lumuhod siya e.

Saglit naman na natigilan si Leila, bago ito ngumisi at umiling iling. Humigop ito
ng kape na para bang wala itong pakialam sa pakiusap niya. "And why would I take
orders from you?" Maanghang na sabi pa nito sa kanya.

Napayuko na lamang si Allen.

He knows that line. Alam niyang sinabi niya ito rito noong inutusan siya nitong
painumin ng gamot si Vanessa. So karma strikes? Siya naman ba ngayon? Kung sabagay,
bakit nga ba siya nanghihingi ng tulong, e alam niya namang hindi susunod sa kanya
ang pinsan ng asawa niya.

"Akala ko ba last na 'yong kagabi? Bakit humihiling ka na naman sa'kin ngayon?"

Biglang sabi ni Leila.

Inis siyang napasuklay ng buhok. Bigla niyang na-alala 'yong usapan nila kagabi.
Kahit na naka-ilang sampal sa mukha niya si Leila at tinadtad pa siya nito ng
malulutong na mura, nagawa pa rin niyang pilitin ito na kausapin si Vanessa na
huwag magalit. Ganoon siya kadesperado, na kahit na alam niyang kampi si Leila sa
pinsan nito, e naglakas loob pa rin siyang makiusap. Sa nangyaring ito kasi, hindi
na siya magtataka kung hindi siya magawang patawrin ng asawa.

"Ano ba kasing gusto mong gawin ko?" Tila pagsuko ni Leila. Siguro naawa na ito sa
kalagayaan niya kaya tumitiklop na ang kilala niyang mala-tigreng dalaga.

Nagtaas siya ng tingin sa kausap. "Kombinsihin mo siyang 'wag ituloy ang annulment.
She listens to you." sagot niya.

"Tss. Hindi na ngayon. Sarado na isip niya. Kahit nga sabihin ko lang na magpahinga
na siya ayaw niyang gawin e. "Yan pa kaya?"

"Just...just try it." Pangungulit niya. Sinamaan tuloy siya ng tingin ni Leila.

"Ganyan ka ba talaga kakulit sa totoong buhay?" Pabirong sabi pa nito sa kanya.

Napasimangot na lang siya at muling sumandal sa upuan. Sumasakit na ang ulo niya sa
kakaisip. "I have nowhere to run to, Leila. Ikaw lang ang alam kong makakatulong
sa'kin." Malungkot na sabi niya.

"You're impossible, Allen." Natatawang sabi naman ng kausap niya. "Ayan ka na naman
e. Nagmama-kaawa ka na naman. Bakit hindi mo na lang kay Vannie sabihin lahat ng
'yan?"

"Tsk. She no longer cares about me. Galit na galit siya sa'kin."

"Ang gago mo kasi."

"I know." Hinilamos niya ang mga palad niya sa mukha niya. Sapol na naman siya.
"But I'm willing to change. Actually, I'm already doing it. Sh*t! Nabigla lang
naman talaga ako kagabi. I didn't mean to push her, and to kill our...tsk! Di ko
sinasadya. Nag-empake na kasi siya. She was really ready to leave me. Tangina
natapakan ako 'don. Bakit siya kaya niya 'kong iwan? Bakit ako hindi ko kaya?"
Napatingala siya sa kisame na para bang may pinipigilan siya.

"Mahal mo naman pala ang pinsan ko e."

Taka siyang napatingin kay Leila. "Hindi niya ba talaga nararamdaman?"

"Hinde," mabilis na tugon naman ni Leila sabay higop ng kape. "Away kasi kayo nang
away e. Nagtataka nga ako ba't di na lang kayo maghiwalay. Ako napapagod sa inyo.
Tapos ngayon ikaw naman pala 'tong kapit na kapit. Hindi ka naman kayang iwan ng
pinsan ko kahit ganyan ka ka-tarantado e. Kaya hindi mo siya kailangan paghigpitan
at pagbuhatan ng kamay. Pero... dati 'yon. Ewan ko lang ngayon." Iinom na sana ulit
ito ng kape pero napatigil ito. "Uy, no offense 'yon ah?" Dagdag nito.

Napailing iling si Allen sa sobrang pagkadismaya. Nahilamos niya na lang ulit ang
magkabilang palad sa kanyang mukha. "Your cousin can't leave me like this. Ayoko
siyang mawala. I'll do everything to make her stay. Kung kailangan ko siyang dalhin
sa ibang bansa, fvck, I'll do it!"

Narinig niya ang impit na pagtawa ni Leila.

"Hindi niya magugustuhan 'yang iniisip mo. Mas lalo lang siyang magagalit sa'yo
'pag pinilit mo siya at inilayo."

"Wala na akong ibang maisip na paraan, Leila. Galit na galit siya sa'kin. Ayaw niya
ngang mahawakan ko siya. She's...she's scared." Napasabunot siya sa buhok niya at
napamura. Naalala niya naman kasi ang takot sa mga mata ni Vanessa. Ang sakit 'non,
'yong nilalayuan siya ng sariling asawa as if he is a monster.

"Kausapin mo siya. Lambingin mo." Payo ni Leila.

Umiling iling lamang siya at pumeke ng tawa. "No. She won't listen. Namura niya na
nga ako kanina. Kahit kelan hindi niya ako minura nang ganon. Shit! Hindi ko naman
ginustong mawalan ng anak! And now I will lose her too. Tangina talaga!"
"O, relax ka lang! Tensyonado ka na naman e." paalala ni Leila. "Inumin mo muna
'yang kape mo at umiinit na naman 'yang ulo mo. Marinig ka ni Vannie, nasa kwarto
lang 'yon, sige ka."

Napakalma naman siya. Inabot niya ang kapeng nakapatong lang sa tabi niya at
uminom. "Di ko na alam gagawin ko." Pag-amin niya kasunod ang isang buntong
hininga.

Matagal naman bago nakasagot si Leila. Huminga rin ito nang malalim. "Kung umpisa
pa lang kasi pinakita mo na sa kanya 'yang nararamdaman mo, e 'di sana, wala tayo
ngayon dito."

"I'm trying. It's just that...she expects too much from me. Pinipilit ko naman na
pantayan siya. Kaso...tsk," napahilot siya sa gilid ng noo niya "...palaging may
nangyayari. Imbis na intindihan niya 'yung sitwasyon, sumusuko siya. 'Di niya
naiisip na nahihirapan din naman ako."

"Well, you can't blame her. If you only showed her how much you care, hindi naman
siya mag-iisip ng kung anu-ano. Siyempre babae 'yon. May hinahanap 'yon sa'yo."

"I know." 'Yon na lang ang nasabi niya.

"Alam mo Allen, ang gara mo."

Sinamaan niya ng tingin ang kausap. "Ano?"

Napailing na lang si Leila. "Wala. Di ko lang kasi alam na ganyan ka." Humigop ulit
ito ng mainit na kape at nagnakaw ng buntong hininga. "Okay fine. I'll help you on
this. Nakakarami ka na ah. Tandaan mo, may kasalanan ka rin sa'kin. Nasira birthday
celebration ko dahil diyan sa katarantaduhan mo...

...Pero sige, pagbibigyan kita ngayon, hindi dahil sa naaawa ako sa hitsura mo,
kung 'di dahil naniniwala akong maaayos niyo pa 'to. I will try my best, but I
can't promise. Mahirap 'tong pinapagawa mo, lalo na ngayong wala siyang
pinapakinggan."
IYON ang bagay na siniguro sa kanya ni Leila noong nasa ospital pa sila, pero
mukhang hindi nagtagumpay ang dalaga.

Heto siya ngayon at nakaupo sa sopa - nakatulala sa mga maleta at ibang gamit ni
Vanessa na nakabalandra sa kanilang sala. Kung itatanong nga sa kanya kung ano ang
pakiramdam nang pinagsakluban ng langit at lupa, tiyak na may maisasagot siya.

Natauhan siya nang marinig ang pagbaba ni Vanessa sa hagdan. Agad siyang napatayo
mula sa pagkakaupo. Malayo man, ay kitang kita niya pa rin ang gulat sa mga mata ng
asawa nang makita siya nito.

Pupuntahan na sana niya ito para kausapin, pero umiwas si Vanessa at nagmadaling
tinungo ang kusina. Sumunod siya. Nakita niya itong naglabas ng cellphone at
tarantang pumindot ng numero.

"H-hello, Leila? N-nasaan ka?" Pabulong ang pagkakasabi nito sa kausap, pero rinig
na rinig pa rin niya.

"A-ano?! Bakit mo 'ko iniwan dito? 'Di ba sabi ko maghintay ka sa labas?"

Napansin niya ang pagbuntong hininga ng asawa na para bang naiirita ito.

"...bumalik ka na dito, okay? Nandito siya. Sasaktan niya na naman ako. Hindi niya
'ko papa-alisin!"

Malungkot na napayuko si Allen. Bakit kailangan niya pang marinig ang bagay na
'yon? Sobra na siyang nasasaktan. Isang malakas na suntok sa kanya ang
katotohanang, natatakot sa kanya ang sarili niyang asawa.

Pero wala na siyang ibang magagawa. He's running out of time. Pasalamat nga siya't
nagawa siyang tawagan ni Leila, dahil kung hindi, hindi niya malalaman na nag-aalsa
balutan na pala si Vanessa.

Sumunod na siya sa kinatatayuan ng asawa niya. Akmang yayakapin niya ito mula sa
likuran, pero tarantang napaiwas ang babae. Nasanggi pa nito 'yong basong
nakapatong sa lababo. Basag! Paatras itong naglakad, at nang makalayo na ito nang
bahagya sa kanya, ay nagmadali na itong tumungo sa sala.
Hindi na siya nag-dalawang isip. Agad na niyang sinundan ang asawa bago pa nito
tuluyang mahila ang maleta palabas ng bahay.

"Vannie...d-don't do this. Don't leave." Pakiusap niya. Hinawakan niya ang kamay ng
asawa para pigilan ito sa paglalakad, pero mabilis itong umiwas.

"Tigilan mo na nga ako, Allen! I don't want you touching me." May kaba sa tono ng
boses nito.

Mas lalong nalungkot si Allen. Ayaw magpahawak ng asawa niya. Ayaw nitong makipag
usap sa kanya. Ano pang gagawin niya?

"What do I need to do for you to stay?"

"Nothing! And stop talking to me!" Taas ng boses ni Vanessa. Sinimulan na nitong
hilain ang malaking maleta. Doon mas lalong nabuhay ang takot sa dibdib ni Allen.

Hindi niya naman sinasadya, nahigit niya pabalik 'yong maleta. Pati si Vanessa
napa-atras.

Agad niyang niyakap ang asawa niya. Nasaktan siya nang sumigaw ito at humingi ng
tulong kay Leila. Her body is shaking. He could even hear her heartbeats. Ang
bilis! Pinaghahampas siya nito pero 'di siya bumitiw.

"S-stop, Van. I won't hurt you. I promise hindi kita sasaktan. Calm down, please!"

"NO! GO AWAY! GO AWAY! LUMAYO KA SA'KIN, YOU FREAK!" Nagumpisa na itong umiyak.
Kinabahan si Allen kaya siya napaatras.

Namaywang siya at pinili na lamang na tumingala sa kisame dahil hindi niya kayang
makita ang hitsura ni Vanessa. Umiiyak na naman ito at nanginginig pa ang mga
kamay.

"I'm sorry," malungkot na sabi niya."Hindi ko ginusto na matakot ka. Wala akong
gagawin sa'yo. Hindi kita itutulak o sasampalin tulad nang iniisip mo. I just
wanted to talk, Van. Pagbigyan mo naman ako."
Umiling iling si Vanessa. "I don't want to talk to you. Just let me leave."

"No. Pasensiya ka na, pero hindi ko magagawa 'yan. Call me selfish, asshole,
stupid, son of a b*tch, but never will I let you leave our house."

Nagawa na niya uling tingnan si Vanessa. Basang basa ng luha ang mukha nito.

"Bakit ka ba ganto?" Ani ni Van. "Bakit hindi mo maintindihan na ayoko na? Ano ba
sa tingin mo ha? Na gugustohin pa rin kita sa kabila ng mga ginawa mo sa'kin?"

"Sabi ko naman sa'yo hindi ko sinasadya," depensa ni Allen. "Hindi ko naman ginusto
'yung nangyari. Sino bang gustong mawalan ng anak? Wala naman, 'di ba?"

"STOP EXPLAINING, ALLEN! WALA NANG MAGAGAWA 'YANG MGA PINAGSASABI MO. NASAKTAN MO
NA AKO! PABAYAAN MO NA LANG AKONG UMALIS PARA OKAY NA."

"No."

"ANO BA! I DON'T WANT TO BE HERE WITH YOU ANYMORE! ANO BANG MAHIRAP INTINDIHIN
'DON? BEING YOUR WIFE IS LIKE LIVING IN HELL, ALLEN!"

Hindi na siya nakasagot. Para siyang natuyuan ng lalamunan. Shit, ganoon ba talaga
siya kasama? Ganoon ba talaga ang pagkamuhi sa kanya ng asawa niya? Para naman
silang walang pinagsamahan.

Muling inabot ni Vanessa ang maleta nito. Doon lang ulit nahimasmasan si Allen.
Pinigilan niya ulit ito sa pamamagitan ng paghila sa maleta pabalik. "No,
Vanessa..."

Hinawakan niya si Vaness sa magkabilang balikat. Ramdam niya na nagulat ang babae
sa ginawa niya. Her shoulders panicked.

"Minsan lang ako hihiling sa'yo, Vannie." Pahayag niya habang nakatitig sa puno ng
galit na mga mata ni Vanessa. "Pakinggan mo naman ako. 'Wag kang umalis. Gagawin ko
lahat ng gusto mo. Gagawin ko lahat para sa'yo."
Hindi niya pinagsalita si Vanessa. Hinawakan niya ang ulo nito at dinikit niya ang
mukha niya sa pisngi ng asawa. Pumalag ito pero hindi siya bumitiw. Kailangan
niyang gawin 'to. Handa siyang tapakan ang pride niya alang-alang sa asawa niya.
Wala na siyang pakialam kung magmukha siyang tanga o ano. Wala na siyang ibang
naiisip na paraan e. Kailangan niyang kumbinsihin ang asawa niya.

"Papayagan na kitang gawin lahat ng gusto mo. Hindi na kita pagbabawalan. I won't
hurt you anymore. Anything you want, Van. Just stay here...with me."

Umiling iling si Vanessa at pilit siyang itinulak palayo. "It's too late, Allen.
Too late. Sana dati pa lang ginawa mo na 'yang mga sinasabi mo. Bakit ngayon lang
kung kelan sirang sira na ako? At wala ng natitirang pagmamahal dito sa puso ko...

...Simple lang naman ang gusto ko e. A happy marriage and a loving husband. 'Yon
lang, Allen, masaya na ako. Pero kahit isa hindi mo naibigay sa'kin."

Mas lalong nasaktan si Allen. Nakaramdam na siya ng kuryente sa mga kamao niya.
Hindi na niya alam kung ano pang sasabihin para lang makumbinsi ang asawa.

Tinitigan niya ito sa mga mata at hinawakan sa magkabilang pisngi. "What do you
want, Van? Tell me. Gusto mong umalis tayo dito? Come, let's go. Pumunta tayo sa
ibang bansa. Let's live there...and be happy. Wala nang mang-gugulo sa'tin. It's
that what you want?

...Or...or...a baby? That's what you want, right? I could give you dozens, Vanessa.
Kahit ilang gusto mo. Bubuo tayo ng malaking pamilya. Or do you want me to get rid
of Lauren? Matagal ko nang ginawa 'yon. I don't like her anymore. Believe me! It's
you that I want now. No, no..." Umiling ito. "Forget that. I don't want you. I love
you."

Inabot niya ang magkabilang kamay ni Vanessa at madiin na hinalikan. "Siguro hindi
ko naiparamdam, hindi ko agad naamin sa sarili ko, pero mahal kita, Vanessa. So
much that losing you would break me."

"Mahal?" Natigilan siya nang marinig niyang tila natawa si Van.

"...oh come on! You don't have the capability to love, Allen...
...Ang alam mo lang, saktan at paiyakin ako. Kahit kelan,

hindi ko naramdaman na mahal mo 'ko. All you need from me is sex. 'Yon lang."

Napailing iling siya. Sagad sa buto 'yong lumabas sa bibig ni Vanessa, pero sige,
tatanggapin niya. Lahat tatanggapin niya. "No. That's not true," giit niya.

"YES, IT IS!" Singhal ni Vanessa at pilit na binawi ang mga kamay nito mula sa
pagkakahawak niya. "Kasi kung mahal mo talaga ako, hindi tayo aabot sa ganito. Tsk,
pwede ba, stop this drama of yours, Allen. It was you who pushed me to do this! My
decision is final. I'm leaving...

...pero 'wag kang mag-alala, babalik naman ako e."

"Y-you will?" Tila nabuhayan siya ng loob sa sinabi ng asawa.

"Yes. Dahil aasikasuhin ko ang annulment natin kapag nakapag-pahinga na ako," diin
nito.

Tuluyan nang hindi nakakibo si Allen. Hinang hina na lamang siyang napasalampak ng
upo sa kalapit na sopa. Napasabunot siya sa buhok niya.

Hindi na niya magawang makapag-isip nang diretso. All he wants right now is for his
wife to stay. Pero nawawalan na siya ng pag-asa. He's not into this. Alam niya sa
sarili niyang hindi siya magaling sa mga ganitong panunuyo. At mas masakit 'yon
dahil pakiramdam niya hindi sapat ang ginagawa niya.

Tinungkod niya ang magkabilang siko sa mga tuhod niya, at yumuko. "Van...gawin mo
na lahat ng gusto mo sa'kin. Sampalin mo ulit ako, murahin mo 'ko...'Wag lang 'to."

Gamit ang mga palad niya ay madiin niyang tinakipan ang mukha niya. He doesn't want
his Vanessa to see him like this. Kahit siya mismo naaawa sa sarili niya.
Tinanggal niya lang ang pagkakatakip sa mukha niya nang maramdaman si Vannie na
nakatayo sa harapan niya.

Inabot nito ang isang kamay niya, at nilapag ang wedding ring nito sa kanyang
palad. "Let's stop hurting each other, Allen. Marriage is not for us. We tried...I
could see that. But it just didn't work out."

Humigpit ang pagkaka-kapit ni Allen sa singsing. "It will work, Van. J-just don't
give up," halos maluha na siya nang sabihin niya 'yon.

"...I know I've been an asshole. Inaamin ko naman lahat ng ginawa ko sa'yo. When
you asked me for a second chance, oo natagalan, but still, I gave it to you. Now it
is me asking you for the same thing. Hindi mo ba kayang ibigay sa'kin?

...I will wait, Van. Maghihintay ako hanggang sa mapatawad mo 'ko. Pero sana sa mga
panahong 'yon, nandito ka lang sa tabi ko. Wag ka namang mang-iwan. Ang hirap na
nga ng sitwasyon natin, aalis ka pa. Let's...let's fix this together. Hindi ko
kayang mawala ka sa'kin. Kasi kung kaya ko, umpisa pa lang binitawan na kita."
Napatingala siya sa kisame dahil pakiramdam niya, may tutulo ng luha mula sa mga
mata niya.

Eto yata ang unang pagkakataon na lumabas ang mga ganitong salita sa bibig niya.
Gusto niya na lang sanang manuntok, magwala, at maglasing para matanggal na lang
lahat ng sakit. But he can't do that. Ayaw niyang mas lalong matakot sa kanya si
Vanessa. Wala siyang ibang maisip na paraan. It's now or never. Kapag hindi niya
nilabas lahat ng nararamdaman niya, alam niyang tuluyan nang mawawala ang asawa
niya sa kanya.

"I understand you, Allen. Pero sana intindihin mo rin ako. I've been hurt since day
one. Gusto ko namang maging masaya. Just let me leave. It's the best thing you
could do for me right now. That would make me happy."

Napailing iling siya at mabilis na hinawakan ang kamay ng asawa niya. "Please
Vannie, don't do this to me. I'm begging."

"You gave me no choice, Allen."

Para na rin siyang sinaksak nang paulit ulit habang unti unting kumakalas si
Vanessa sa pagkakahawak niya.

Hindi na siya humabol. Hindi na niya ito pinigilan. He just watched her as she
walks out of the door, pulling her luggage.

Napatakip siya sa mukha niya nang tuluyan nang makaalis si Vanessa. Hindi niya na
nakayanan ang sakit, bumigay na ang mga luha na kanina pa nangingilid sa mga mata
niya.

Pinahid niya ang mga 'yon. Madiin niyang tinakpan ang mga mata niya para sana
pigilan ang pagluha niya, pero wala pa rin. Mas lalo lang siyang naiyak. Tama nga
ang kaibigan niyang si Marco. 'Pag mahal mo ang isang tao, iiyakan mo.

How he wishes na sana nakikita siya ni Vanessa ngayon; baka sakaling maawa pa ito
sa kanya at hindi na umalis. But no, his wife is gone now. She already left him. At
hindi niya alam kung babalik pa ito sa kanya.

This is the most painful thing he has ever did in his life -- letting go of his
only love because he knows it's for the best.

Nagmamadaling pumasok si Vanessa sa Rioscents, ang perfume shop na pagmamay-ari

niya. In 30 minutes na lang kasi ay mag-uumpisa na ang appointment niya sa kanyang
fragrance chemist.

Dali-dali siyang dumiretso sa maliit na opisina niya sa itaas, initsa ang bag sa
desk, at mabilis na hinubad ang suot na cardigan.

Tinodo niya ang lamig ng aircon at tumapat doon. Nanglalagkit ang buong katawan
niya. Paano ba naman kasi, nasiraan siya ng sasakyan sa gitna ng C5 road. Malas pa
dahil ang init ng simoy ng hangin sa labas kahit na alas-nueve pa lamang ng umaga.
Pasalamat na nga lang siya't mabilis ang towing service sa lugar, dahil kung hindi,
nalate na siya ng dating sa shop. On time pa naman dumarating ang chemist niya.

Kinuha niya ang ipit sa bulsa ng suot niyang skinny maong jeans para ipusod ang
shoulder-length niyang buhok.

Nang mahimasmasan ay tinungo na niya ang kanyang desk. Inayos niya ang mga papers
na kakailanganin para sa meeting, pati na rin ang ibang mga sample perfumes na
nakapatong doon.

It's been 4 years since she left Allen.

Hindi niya na nga namalayang lumipad nang ganoon kabilis ang panahon. Masyado kasi
siyang naging abala sa Rioscents.

Kakauwi niya nga lang ng Pilipinas noong nakaraang buwan. Mahigit tatlong taon din
siyang nanatili sa London. Doon ay nagliwaliw siya, nakipag-kita sa mga dating
kaibigan, namasyal, ginawa lahat ng mga bagay na hindi niya nagagawa noong nasa
puder pa siya ng asawa niya.

And she felt great. Pakiramdam niya nga, ngayon pa lang nag-uumpisa ang pagkadalaga
niya. 'Yung bang, nagagawa niya lahat ng naisin niya at napupuntahan niya lahat ng
gustuhin niya nang walang nagbabawal sa kanya? She's free.

Sa London din niya naisip na magtayo ng sariling negosyo. She took a short course
in making and selling perfumes. 'Yon naman kasi talaga sana ang plano niyang gawin
pagka-graduate niya. Hindi niya lang nagawa dahil nag-asawa siya nang maaga.

Hindi naman tumutol ang mga magulang niya sa plano niyang iyon. Although medyo
nalungkot ang mga ito dahil mas gusto na lang sana nilang doon siya magtrabaho sa
kompanya nila. Pero hindi siya pumayag. Ayaw na kasi niyang magkaroon pa ng kahit
na ano'ng kaugnayan sa asawa niya. Ayaw niyang makatrabaho ito.

"Good morning!"

Napatigil siya sa ginagawa nang biglang pumasok si Claire, ang assistant niya.

Ngumiti siya nang matamis. "Good morning din! Grabe! Not my day! Alam mo bang
nasiraan ako ng sasakyan? Ang hassle! Ang init init pa naman sa labas." reklamo
niya, sabay hawi sa ilang hibla ng buhok niya na nahulog mula sa pagkakapusod.

"Oh, mabuti't hindi ka nahirapan makasakay ng cab? Nasaan na ang sasakyan mo?"

"Ayon, tinawagan ko nga kanina yung nag-tow. Sana lang maayos kaagad dahil ayoko
nang mag-cab pauwi mamaya," tugon niya.

"Ako na lang ang mag-fofollow up mamaya para hindi ka na ma-stress," alok naman ni
Claire. "Oo nga pala, may 150 orders tayo ng Angel's Love. Sa susunod na linggo
kukunin," balita nito.
Umaliwalas naman ang mukha ni Vanessa. "150 orders? S-sinong customer?"

"Mr. James Alarcon."

"Lalake?" Tila hindi makapaniwala na pahayag niya.

Tumango naman si Claire. Eto kasi ang unang pagkakataon na may lalaking umorder ng
pabango sa kanya. At 150 orders pa!

Hindi niya tuloy napigilang isipin kung saan noon gagamitin ang ganoong kadaming
pabango. Marahil ay ipang-reregalo. Big time naman! Hindi naman kasi ganoon ka-
cheap ang mga produkto niya. 'Yong iba talaga'y medyo expensive dahil galing pa sa
ibang bansa. 'Yong iba naman, sila mismo ng chemist niya ang gumawa.

"Bibili lang ako ng coffee. Gusto mo ba?" Tanong ni Claire.

"No, hindi na. Nagkape na ako sa condo. Bilisan mo na lang. At pakitawagan na rin
'yong dalawa. We're opening in 30 minutes pero wala pa sila." pakisuyo niya.

Nang makalabas na ang assistant niya sa opisina, ay muli na niyang ibinalik ang
atensiyon sa pag-aayos sa mga gamit niya. She was piling up some documents nang
biglang may nilipad na parang papel mula roon at nahulog sa tiled floor. Akala niya
nga resibo lang, 'yon pala, litrato nilang dalawa ni Allen noong ikinasal sila.
Marahil ay napasama sa mga papeles na iniuwi niya galing London.

She picked it up. Napangiti siya nang mapait habang nakatingin sa litrato.

When it comes to space and time, sobra sobra na ang nakuha niya. Apat na taon na
rin ang nakalipas. Marami na ang nagbago, including her.

Inaamin niya, noong mga unang buwan matapos niyang iwan si Allen, hirap siya. Ilang
gabi rin siyang umiyak at nagmukmok sa loob ng kuwarto; sa ilalim ng kumot.

Hindi niya pa rin matanggap ang lahat ng nangyari sa kanya - ang mga pinagdaanan
niya sa piling ni Allen, ang pagkawala ng baby niya, her broken marriage, ang
paglayo niya sa mga taong mahal niya na nasa Pilipinas.
Nahirapan siyang mag-move on lalo na't mag-isa lang siya, pero pinilit niyang
gawin. It's for her own good anyway. So, she decided to divert her attention to
other things.

Doon pumasok sa isip niya ang pagtatayo ng Rioscents. Masyado siyang naging busy.
Kahit nga si Leila hindi na niya madalas na nakikita at nakakausap. Pati 'yong
annulment na dapat ay aasikasuhin niya sa oras na maging okay na siya, naisantabi
niya na rin.

Hindi naman din kasi siya masyadong nagmamadali na ma-annulled. Sa ngayon, masaya
siya sa buhay niya. She's contented. Lalo na't maganda ang estado ng Rioscents
kahit na kabubukas pa lamang nito a few weeks ago.

Hindi rin naman siya ginugulo o sinusundan ng asawa niya. Na siyang pinagtataka
niya. Sa kapangyarihan ng pamilya nito at dami ng pera, imposibleng hindi ito
magha-hire ng tao para ipahanap siya.

Naisip niya, marahil may sarili na ring buhay si Allen kaya hindi na siya ginulo at
ipinahanap pa. Nakalimutan na siguro siya. Baka nga may kinakasama na itong iba e.
Knowing her husband, hindi iyon malabong mangyari.

Wala na rin siyang masyadong naririnig na balita tungkol dito. Minsan na lang 'pag
nadudulas ng kwento si Leila. Pero binabalewala niya nalang. Kasi honestly, wala na
sa kanya. Wala na siyang pakialam. She has moved on totally. She's happy now. She
just hopes Allen is happy too.

HALOS mapatalon siya sa kinatatayuan nang biglang mag-ring ang cellphone niya. Dali
dali niyang isinuksok ang hawak hawak na litrato sa loob ng wallet niya, bago
hinugot ang phone mula sa back pocket ng pantalon niya. Baka si Gavin na ang
tumatawag, ang fragrance chemist niya.

At hindi nga siya nagkamali. She cleared her throat before answering the call.

"Hey!" Umpisa niya.

"Good morning, sweetie!"

Napangisi siya sabay iling. "Wrong number ka yata, mister?" biro niya sa kausap.

"Bakit? Ayaw mo ba ng sweetie? Honey na lang? Or babe?"

"Bababaan kita ng telepono!" banta niya kay Gavin. Narinig niya namang natawa ito.

"Easy, woman. Ang aga aga, ang init ng ulo na'tin. I'm just joking."

Napabuntong hininga na lamang siya. "Why did you call? E magkikita naman na tayo in
few minutes?" takang tanong niya, habang panay sa pagipit ng ilang hibla ng buhok
niya sa likuran ng tenga niya.

"Nothing. I just wanna hear your voice. Masama ba 'yon?"

Napaikot siya ng mga mata. Mukhang inaalaska na naman siya ni Gavin. Araw araw na
lang. "Seriously, Gavin, what do you want?" tanong niya. Narinig na naman niyang
natawa ang kausap niya sa kabilang linya.

"Eto naman. Masyadong seryoso. Well, Ms. Vanessa, I would just like to inform you
that I'm postponing our meeting."

Kusang tumaas ang isang kilay niya. Damn! Kung alam lang ni Gavin ang pinagdaanan
niya para lang makarating sa Rioscents on time, tapos biglang postponed? At eto pa
ang may ganang mag cancel ng meeting ha?

"And why is that so, Mr. Trinidad? This has been scheduled two weeks ago. Why
cancel it just now?" maanghang na tanong niya.

"I'm so sorry, Vanessa. Emergency, eh. I have to drive my son to the hospital.
Kagabi pa kasi mataas ang lagnat."

Bigla namang nawala ang inis niya dahil sa balitang narinig. Umupo siya sa swivel
chair at sumandal. "Oh. Sorry to hear that. S-sige, sige, just contact me when
you're okay for the meeting. Pwede naman ako kahit kailan. Just give me a heads
up."
"Okay, then. Will call you again. Bye, honey?"

"Tse!" pagsusuplada niya. Narinig niya pang natawa si Gavin bago tuluyang binaba
ang telepono.

Napailing-iling siya habang ipinapatong ang cellphone sa ibabaw ng mesa. Hindi

naman siya manhid para hindi maramdamang may pagtingin sa kanya ang fragance
chemist niya. Matagal na rin itong ganoon makitungo sa kanya, kahit noong nasa
London pa sila, pero patay malisya na lamang siya. Hindi siya nagpapakita ng
motibo.

Wala na kasi siyang interes sa mga ganoong bagay. Masyado na siyang maraming
iniisip para patulan pa ang mga pangungulit ni Gavin.

Hindi naman sa ayaw niya rito dahil may anak na ito pero hindi kasal. Kung
tutuusin, gwapo ito - lalaking lalaki ang dating. Isang gentleman at mayaman din
ang pamilyang kinalakihan. Pero sadyang ayaw niya lang talagang pumasok ulit sa
isang relasyon. Wala na siyang balak. Masyado siyang na-trauma sa nangyari sa
kanila ni Allen. Ayaw na niya uling masaktan at mahirapan nang ganoon. Nakakabaliw.

And besides, why would she dive into a new romantic relationship? Legally speaking,
she's still married.

"VANNIE!!!"

Halos mahulog lahat ng mga frames na nakasabit sa dingding nang buong pwersang
buksan ni Leila ang pintuan ng opisina niya.

Pinanlakihan si Vanessa ng mga mata sa sobrang pagkagulat. Kulang na lang e

malaglag siya mula sa kinauupuan e! Papaano naman kaya nito nalaman na nakauwi na
siya ng Pinas?

"Walanghiya kang babae ka!" Sermon nito habang papalapit sa kanya. "Since when have
you returned, ha? Bakit naman hindi mo sinabi para naman ako mismo sumundo sa'yo sa
airport."

Napakamot na lamang siya sa batok bago tumayo para salubungin si Leila. Niyakap
niya ito nang mahigpit.

"Shet! Ang ganda mo!" Puri nito. "Parang mas lalo ka yatang sumeksi ngayon kaysa
noong huli tayong nagkita?"

Tipid siyang napangiti. Sexy? At saka niya lang naalala na hinubad niya nga pala
ang cardigan niya. Fitted floral tank top at skinny maong jeans lang ang suot niya.
Bakat na bakat tuloy ang hubog ng katawan niya, especially her breasts. Litaw ang
cleavage niya dahil mababa ang neck line ng pang-itaas niya.

Tapos nakasuot pa siya ng make-up. Mas naging maamo tuloy ang mukha niya.

"Thanks!" sagot niya. "It's good to see you again, cousin. You know what, I was
really planning to surprise you." Na totoo naman. Ang balak niya sana'y puntahan
ito sa condo nito kapag nagka-oras siya.

"Surprise?!" bulalas ni Leila sabay kalas sa pagkakayakap. "Ay successful ka, Van!
Na-surprise talaga ako. Grabe! Kung hindi ko pa nakausap si Tita, hindi ko
malalaman na nandito ka na!"

Natawa na lamang si Vanessa at bumalik sa pagkakaupo sa swivel chair. "I'm really

sorry, Lei. Wala naman talaga akong balak itago sa'yo."

Nagkibit balikat na lamang ang pinsan niya, at umupo rin sa upuan sa tapat ng desk
niya. Tinungkod nito ang mga siko sa mesa at ngumiti nang malapad. "So, how was
your flight? Where are you staying now? Kelan pa nagbukas 'tong Rioscents mo?
Grabe, ang dami kong tanong sa'yo! Magkwento ka namang bruha ka!"

Napatawa siya nang malalas. Grabe! Sobrang namiss niya ang kadaldalan ng pinsan
niya. Ang dami nang nagbago sa kanya, pero si Leila, ganoon pa rin. Walang
pinagbago, bukod siguro sa buhok nito na kulay burgundy na ngayon at sa katawan
nito na pumayat na kumpara dati.

"I'm staying in a condo. Isasama kita roon minsan. The place is perfect! Tahimik.
Walang nanggugulo. Uhm, itong Rioscents, it opened a few weeks ago." kwento niya.
"And you, lady? How are you? It's been four, five months ba nung huli tayong
nagkita? Hindi mo na ulit ako dinalaw sa London," patuloy niya sabay bukas sa
laptop niya na nasa mesa.

"I'm fine. I'm always fine," sagot naman ni Leila habang isa-isang inaamoy 'yong
mga pabango na nakapatong sa mesa. "T-teka, teka nga!" Mabilis nitong ibinalik
'yong isang bote ng pabango sa kinalalagyan noon. "Bakit ba ako tinatanong mo? Ikaw
dapat ang nagki-kwento! How are you?" Diin nito. "Blooming ka talaga ngayon ah?
Ganyan ba talaga ang epekto 'pag nahihiwalay sa asawa?"

Natigilan si Vanessa. Naningkit ang mga mata niya.

"JOKE!" biglang bawi naman ni Leila. "Joke lang! Eto naman, seryoso masyado."

Napangiti na lamang siya. Hindi na talaga nagbago ang pinsan niya. It's the same
old Leila. "Kumusta pala sila Mama?" pag-iba niya na lang sa usapan. "Dumadalaw ka
pa rin ba sa bahay?"

Hindi naman agad nakasagot si Leila. Tumayo ito mula sa pagkakaupo, at sinimulang
libutin ang maliit niyang opisina. "Uhh, they're fine. Busy sila ngayon e, alam mo
ba 'yon? I heard the business is doing good. Malapit na raw matapos 'yong casino na
pinapatayo sa Entertainment City. By next year, magbubukas na 'yon," kwento nito.

"Well, good to hear that." Tipid na sabi naman niya at mas lalong tumutok sa bagong
email na natanggap niya.

Perez and Fajardo's partnership still continues kahit na magkahiwalay na silang

mag-asawa. Hindi niya nga alam kung bakit nagka-ganoon. Ewan niya kung may sinabi
ba o ginawa si Allen para hindi mabuwag ang partnership, o sadyang napagdesisyunan
na lamang ng dalawang pamilya na ituloy ang nasimulan.

Total, ilang taon na rin namang merged ang hotel and casino business nila, at ang
airlines nila Allen.

Kahit busy siya sa London at sa pagpa-plano sa Rioscents, hindi naman siya

nakalimot na maki-balita sa mga magulang niya. Alam niyang nag-expand na ang mga
businesses nila.

Ang balita niya pa nga, most of the credits were given to Allen. Ito raw ang nag-
pursige at kumilos. Masaya naman siya kahit papaano. Umpisa pa lang naman talaga
alam na niyang may ibubuga si Allen. Kaya nga siya ipinakasal dito eh.

"Sino'ng architect mo? Ang ganda ng design ng Rioscents ha. Loft-style," biglang
puri ni Leila. Nag-angat siya ng mukha at nakitang nakadungaw ito sa nakabukas na
pintuan - tinitingnan ang hitsura ng shop sa ibaba.
Hindi naman na siya nakasagot. Palihim siyang napangiti.

Alam ni Leila kung ilang balde ng dugo't pawis ang inilabas niya para lang maitayo
ang Rioscents. Halos lahat ng oras at atensiyon niya binigay niya sa negosyo.

Walang mintis ang palitan nila ng tawag at emails noon para makibalita sa isa't
isa. Natigil lamang iyon noong nakaraang taon dahil naging busy na talaga siya sa
pagpa-plano sa shop, at mukhang may iba na rin namang pinagkaka-abalahan ang pinsan
niya noong mga panahong na 'yon. Pero hindi naman nila nakalimutang makipagkita sa
isa't isa 'pag may libreng oras sila.

"So, wala ka bang ibang kukumustahin bukod sa akin at sa Mama mo?" Nakangising
tanong ni Leila, at muling umupo sa kaninang puwesto nito.

Saglit namang napatigil si Vanessa sa ginagawa niya. Heto na naman ang pinsan niya.
Nag-uumpisa na naman. Alam na alam na niya kung saan pupunta ang usapan nila eh.

"Sino pa ba'ng dapat kong kumustahin?" patay malisyang aniya nang hindi lumilingon.

"Oh, come on, Vannie! Quit acting! Ano, gusto mo ba'ng ako pa mismo ang magsabi
kung sino siya?" hamon ng pinsan niya.

Nagpakawala na lang siya ng buntong hininga. Alam niya na madalas magkita at magka-
usap ang pinsan niya at ang asawa niya. Ang hindi niya lang maintindihan, eh kung
paano naging close ang dalawa, eh ang natatandaan niya, halos ipakulam na ni Leila
si Allen noon.

"Ano? Ako na magsasabi?" pangungulit ni Leila.

"Okay, okay! How is he then?"

"Sino'ng he?" maang-maangan naman nito. Ang kulit talaga!

"Oo na, sige na," pagsuko niya na lang. "How's Allen?"

"Allen? Your husband?" Aba't nang-aasar pa talaga ang loka!

Napaikot na lamang ng mga mata si Vanessa. "Fine! My husband."

"'Yan! Ayaw pang banggitin e!" kantiyaw nito. "...Oh well, the last time I heard
from him...he's dating this girl he met somewhere."

Nag-angat siya ng tingin kay Leila. Mukhang seryoso naman ito at hindi nagbibiro.
Binalik niya na ulit ang atensiyon sa trabaho. "Well, good for him. I'm glad he has
moved on already. Just like me. Mukhang hindi na pala ako mahihirapan sa annulment
namin," confident na confident na pahayag niya.

Tumingin ulit siya kay Leila dahil napansin niyang ang lalim ng titig nito sa
kanya. "Baket?" tanong niya pa.

"You've really changed, huh? The last time we've seen each other, hindi ka pa naman
masyadong ganyan," puna nito.

Napangiti naman si Vanessa. Tumigil siya sa pagta-type sa laptop at sumandal sa

upuan. She took a deep breath. "No. Hindi ako nagbago, Leila. This is still me.
Siguro...naging mas matalino lang ako ngayon. And tougher. At novels at romantic
movies na lang ang iniiyakan ko." natawa siya sa sinabi niya.

"So, itutuloy mo pa rin nga talaga 'yong annulment?" seryoso pa rin si Leila.
Parang hindi nga ito natawa sa huling biro niya.

Ngumiti naman siya at saka bumalik sa pagta-type sa kanyang laptop. "At bakit naman
hindi?" aniya nang hindi lumilingon. "I have my own life now. Kita mo naman, 'di
ba? At based sa sinabi mo sa'kin, mukhang meron na rin naman siyang sariling buhay.
So yeah, as planned, I will still push the annulment. Para naman makalaya na kame
pareho. I'll find a lawyer. Pero hindi pa muna siguro ngayon. Busy pa ako. I have
to monitor Rioscents. Risky ang first few months. Ayokong masayang lahat ng
pinaghirapan ko."

"H-hindi pa ba kayo nagkikita? Hindi mo pa siya pinupuntahan?" tanong ulit ng

pinsan niya. Seryoso pa rin.

"Hindi pa."

"Then what if magkita kayo? Nagkasalubong, ganon? I bet he doesn't know yet na
nakabalik ka na."

"He doesn't have to know," mabilis na sagot naman niya. "Kung magkita kame, e 'di
nagkita. It's that simple. Let's not make that a big deal, Lei." Bigla naman siyang
napatigil sa pagta-type na para bang may naalala siya. Nagtataka siyang tumingin
kay Leila. "W-wait a minute! Bakit ba siya ang pinag-uusapan natin dito, ha? We
should be talking about great things! Ngayon na nga lang ulit tayo nagkita, ano ba!
Why so serious?"

Umaliwalas din naman ang hitsura ni Leila. Natawa ito. "Aba, malay ko sa'yo. Ikaw
'tong nag-umpisa e." bintang pa nito.

Napanganga si Vanessa. "Wow, ha? Leila ha! Ako talaga? Eh ikaw 'tong nagtanong kung
may iba pa ba akong gustong kumustahin. Hinalungkat mo pa ang married life ko na
matagal nang nabulok sa baul."

"E kasi naman, gaga. Curious lang ako sa iba mo pang mga nararamdaman. Kung hindi
mo pa ho kasi alam mahal kong pinsan, apat na taon mo nang bukang bibig 'tong
Rioscents. Tanong ko lang, may social life ka pa ba?"

Natawa na lang siya sa pang-aasar ng pinsan niya. "Siyempre naman meron! Gusto mo
mag-bar hopping pa tayo mamaya e. Ano ha?" hamon niya sabay ngiti na abot hanggang
tenga.

Tila nabuhayan naman ng dugo si Leila. "Alam mo, 'yan ang pinaka-magandang bagay na
sinabi mo ngayon. Game ako!" hinampas pa nito 'yong mesa. "Pero teka teka, pwede ba
kahit ngayong umaga lang e 'wag ka muna masyadong magpaka-busy? We still have a lot
of catching up to do! Tara, let's have breakfast! My treat!" masayang alok nito na
may kasama pang pag-taas baba ng mga kilay.

"Bored ka na ba?"

Napatigil si Allen sa pag-inom ng red wine at lumingon sa babaeng nagsalita. Tipid

niya itong nginitian. "No, I'm fine."

"Buti naman," sagot naman ng babae. "Hindi pa yata kita nakikitang kumain. Sabi
sa'kin ni Marco nag-undertime ka pa raw sa trabaho just to get here? I bet you're
hungry. There's a lot of food inside. Halika?" alok nito sa kanya.

Umiling siya. "No. Uhm, I'm good. Thanks." aniya sabay baba ng tingin sa naka-umbok
na tiyan ng babae.
Palihim siyang napangiti. "C-can I?" paalam niya.

"Sure." Inabot naman ng babae ang kamay niya at ipinatong sa tiyan nito.

Nailang siya sa umpisa, pero inalalayan naman ng babae ang kamay niya sa paghaplos
doon kaya't naging kumportable na siya.

"D-does it hurt?" curious na tanong niya.

"Uhm, minsan. 'Pag sumisipa. Pero kaya ko naman. Kinakausap ko lang siya na 'wag
malikot kasi nasasaktan si mommy, tapos ayon, okay na ulit."

Hindi napigilan ni Allen, napangiti siya. "He hears you?" Parang di pa siya
makapaniwala.

"She," pagtama ng babae. "Somehow, yes. Hindi ko nga alam kung paano nangyayari
'yon eh. Basta pakiramdam ko naririnig niya ako. Kasi sumusunod siya sa'kin. We
have this mother and daughter connection na kame lang ang nakakaintindi." Kwento
nito sabay tawa.

"Mariel..."

Tinanggal ni Allen ang kanyang kamay sa tiyan ng babae nang biglang dumating ang
kaibigan niyang si Marco.

Lumapit ito sa kinatatayuan nila, at niyakap ang babae mula sa likuran nito. "Get
inside. Nagdidilim na. Baka lamigin ka."

"Okay," tugon naman ni Mariel. "Allen, 'pag nagutom ka may pagkain sa loob ha?
Hon," balik nito ng tingin kay Marco. "Pakainin mo siya. Malayo yata ang binyahe
niyan."

Napangiti naman nang nakakaloko si Marco sabay tingin kay Allen. "Oh, narinig mo
misis ko. Kumain ka raw. 'Wag puro alak."
Nagtawanan silang tatlo.

Maya maya ay pumasok na rin sa loob si Mariel. Naiwan silang magkaibigan na

nakatayo sa maliit na gazebo, at pinapanood ang ibang mga bisita na nagtatampisaw
sa pool.

Narito siya sa baby shower nina Marco and Mariel na ginanap sa sariling bahay ng
mag-asawa sa Ayala Alabang.

"Upo tayo. Nangangalay ako sa'yo." Alok ni Marco.

Dumiretso sila sa magkatabing pool lounge chair at doon naupo.

"Teka, kuha akong beer. 'Di ka malalasing diyan sa iniinom mo." natatawang paalam
naman agad ni Marco sabay tayo.

"G*go. Hindi ako maglalasing. Magda-drive pa ako pauwi." ganting sagot ni Allen
pero hindi siya nilingon ng kaibigan. Hinayaan niya na lang.

Pinagmasdan niya si Marco habang naglalakad ito papunta sa bahay. Sinalubong ito ni
Mariel ng yakap sa baywang at sabay silang pumasok sa loob.

Sumibol ang isang kimi na ngiti sa labi niya.

Pag-ibig nga naman. Sino'ng mag-aakala na magiging ganito kasaya ang dalawa? The
two got married three years ago. Pero ngayon lamang nabuntis si Mariel. She was
diagnosed with a hormonal disorder months after their wedding. Kamuntik pa ngang
maghiwalay ang dalawa noon dahil sa problemang iyon. But good thing both of them
fought to have their so-called happily ever after.

Nag-iwas na siya ng tingin. Hindi niya kasi maiwasang hindi mainggit.

Kung nag-work out lang sana ang marriage niya, at walang sumuko sa kanila, malamang
masaya rin siya ngayon. At bakit naman hindi? He's married to the most beautiful,
most loving woman in the world. Sadyang g*go lang talaga siya noon kaya nawala ang
babaeng mahal niya sa kanya.

NAGITLA siya nang maramdaman ang pag-vibrate ng cellphone niya.

Agad niya iyong hinugot mula sa bulsa ng suot niyang slacks. Ang akala niya nga ang
sekretarya niya ang nagtext, baka nagkaproblema sa opisina. But he was wrong. It's
Leila.

Nangunot ang noo niya. Hindi niya alam kung babasahin niya ba o 'wag na lang. Alam
niya naman kasing walang kwenta na naman ang sasabihin ng babaeng iyon eh.

Nangako itong tutulungan siya kay Vanessa, pero nitong mga nakaraang buwan, wala na
siyang narinig na matinong balita mula rito. Ewan niya ba kung ano'ng pinagkaka-
abalahan ng babaeng 'yon.

Sa bandang huli naman, binuksan niya pa rin 'yong text. Baka kasi this time,
importante na ang laman nito.

Pero hindi niya pa nababasa nang buo ang mensahe ay isinara na niya at agad na
ibinalik ang cellphone sa bulsa niya. Tinanong lamang ni Leila kung nasaan siya.
Oo, 'yon lang. Napa-iling iling na lang siya. Yeah, right. So, what does he expect?
Na may sasabihing magandang balita si Leila tungkol kay Vanessa? Hindi na yata siya
umaasa.

Yes, he never lost track of his wife.

Alam niya kung ano'ng mga pinagkaka-abalahan nito. Kung saang mga bansa ang
pinupuntahan nito. Lahat. Para saan pa't may pera siya at connections?

He hired a man before to help him monitor his wife in London without her knowing
it. Ayaw niya kasing mabigla ito at matakot, baka mas lalo lamang itong umiwas. At
'yon din kasi ang payo ni Leila sa kanya noon. Na hayaan na muna si Vanessa. Give
her a break hanggang sa makalimutan nito ang mga nangyari.

Ilang beses nga ba siyang lumipad ng London para siya mismo ang sumubaybay sa
asawa.

There's this one time he followed her in a fancy restaurant in the downtown of
London. About 3 years ago 'yon. Nag-lalaptop ito habang kumakain. Halatang abalang-
abala ito sa ginagawa kaya siguro hindi siya nito napansin.

Hindi niya nga alam kung matutuwa siya o hindi noong araw na 'yon. Matutuwa dahil
nakikita niyang mukhang maayos naman si Vanessa, o malulungkot dahil hindi man lang
talaga siya nito naalala. Hindi na ito umuwi ng Pilipinas. Walang tawag o email.

Ganoon ba talaga kalaki ang galit nito sa kanya kaya't wala na itong pakialam? O
sadyang busy lamang ito? He hopes it's the latter. Mas katanggap tanggap 'yon.

Hindi naman niya ito nilapitan noong araw na iyon kahit na pilit na siyang hinihila
ng katawan niya. Hindi niya pa kasi kayang harapin ang asawa noong mga panahong
iyon.
He had to fix himself first. Ayaw niyang makita siya ni Vanessa na ganoon pa rin
siya - an asshole, cold and selfish husband na walang ibang alam gawin kung 'di ang
sumigaw at manakit.

Nahinto lamang ang pagta-track niya sa asawa noong nasubsob na siya sa trabaho. Mas
naging workaholic siya. Wala siyang ibang pinagka-abalahan kung 'di meetings,
pagsagot sa mga emails, at pag-gawa ng mga presentations.

Minsan nga'y nauuwi na niya ang laptop niya sa condo para doon ituloy ang pagta-
trabaho. And he guessed those were his ways to move on little by little. Siya pa
ang napiling mamuno sa pagpapatayo ng bagong casino nila sa Entertainment City.

Paminsan minsan na lamang siya nakikibalita tungkol kay Vanessa. Ang huling nalaman
niya nga, ay ang plano nitong magbukas ng sariling negosyo, pero hindi niya alam
kung saan. Si Leila pa ang nagkwento noon sa kanya.

"O, ilang pangarap na nabuo mo?"

Nabalik ang diwa niya sa biro ni Marco.

Nagangat siya ng tingin at tinanggap ang bote ng alak na inaabot nito sa kanya.

"Fcking dreams," iiling-iling na sabi na lang niya. "Ba't ang tagal mo?"

Napangisi naman si Marco. "Siya sisihin mo."

Tumingin si Allen sa direksyon na tinuturo ng kaibigan. Agad siyang napamura sa

isipan niya nang makita kung sino 'yong babaeng papalapit sa pwesto nila.

Sinamaan niya ng tingin si Marco. "The hell! You invited her?" singhal niya.

He's talking about Cindy. Ang babaeng nakilala nila sa isang bar kamakailan lang,
na daig pa ang linta kung makadikit sa kanya.

Huli na naman para makapag-dahilan pa si Marco. Tuluyan na kasing nakalapit si

Cindy sa kanila.
Agad pa itong tumabi sa pool lounge chair kung saan siya nakaupo.
"Hey! I didn't know you'll be here too!" Kunwari pa itong nabigla, pero halatang
halata naman ni Allen na umaarte lamang ito. Girls. What does he expect?

Napapikit nalang siya nang madiin.

Hanggang sa baby shower ba naman nakabuntot pa rin ito sa kanya? Damn! At kunwari
pa itong hindi alam na nandito siya. Yeah, right! E may lahing detective yata ang
babaeng iyon dahil alam na alam palagi kung nasaan siya eh!

Hindi na siya nagdalawang isip, agad siyang tumayo. "C.R lang ako," palusot niya
kay Marco para lang makaiwas.

Sumunod din naman ng tayo si Cindy. "Hey! Hindi ka man lang nag-hi sa'kin?" Tila
nagtatampo pa ang boses nito.

Sinilip niya ito. Magha-hi na sana siya pabalik para naman hindi siya magmukhang
bastos, pero biglang nagbago ang isip niya.

Naalibadbaran kasi siya sa hitsura nito. Maganda kung sa maganda ang babae. Pero
ang suot nito? A black halter top, at red leather shorts na sobrang ikli, and a
pair of red wedges. Hindi kaya ito pulmonyahin? Naka makapal na make-up pa ito.
Pulang-pula ang mga labi!

Sa isip isip ni Allen, sinong matinong babae ang magsusuot ng ganoon sa baby
shower? Ano ba'ng tingin nito sa bahay nila Marco at Mariel, bar? His Vanessa would
never dress like that.

Hindi na lang siya nagsalita. Tuluyan na niyang iniwan si Cindy at ang kaibigan
niya.

Pero hindi pa siya gaanong nakakalayo ay naramdaman na niyang nakasunod sa kanya si

Marco.

"Bakit ba 'pag nakikita mo si Cindy, umiinit ulo mo? Chicks naman 'yon ah? Sexy pa.
Malaki boobs." Kantiyaw ng kaibigan niya sa kanya habang patungo sila sa loob ng
bahay.

Kunot-noo niya itong tiningnan. Ang pinaka-ayaw niya e 'yong inaasar siya nito sa
babaeng iyon. Kulang na nga lang ay itulak niya 'yon para lang lumayo sa kanya eh.

"That girl? Dikit nang dikit! Ang kulit!" Iritableng sagot niya sabay tungga sa
bote ng alak na bitbit bitbit niya. "Ilang beses ko nang sinabing may asawa ako.
Ayaw pa ring tumigil."
Natawa na lang si Marco. "You're separated anyway."

"I'm still married in papers. At isa pa, I would never ever entertain a woman like
that. She's nothing compared to Vanessa. Walang wala," paniguro niya at muling
tumungga ng alak.

"Vanessa pa rin? Tss. Okay. Gusto mo 'yan e."

'Yon na lang ang narinig niyang sagot galing kay Marco dahil tuluyan na siyang
pumasok sa loob ng banyo.

Vanessa pa rin?

Hell, of course! It's always been her. And it will always be her.

PINATONG niya ang bote ng alak sa maliit na table, at tinungkod ang magkabilang
kamay sa sink. Damn! Naalala niya na naman tuloy si Vanessa. Titigil ang Cindy na
'yon sa kakadikit sa kanya kung may asawa lang sana siyang ipapakilala eh.

Sh*t how he misses his wife! Matagal na panahon na ang apat na taon kung tutuusin.
Pero hindi niya masasabing naka-move on na siya totally.

Hanggang ngayon nalulungkot pa rin siya. Wala nga yatang araw na hindi sumagi sa
isip niya ang asawa niya. He felt alone. Sobrang hinahanap-hanap na niya si
Vanessa. Ang pag-aasikaso nito sa kanya, ang mga masasarap na luto nito, lalong
lalo na 'yong paborito niyang Mechado; ang mga maiinit na yakap nito sa kanya kapag
gabi, ang maamo nitong mukha, even the way she looks at him...lahat.

Ilang buwan matapos siyang iwanan ni Vanessa, ni hindi niya alam kung paano siya
babangon ulit. Kung papaano maguumpisa ulit. Pakiramdam niya, may isang malaking
parte sa katawan niya na nawala kaya't hindi siya makagalaw.

Tinamad na siyang magtrabaho noon. Malimit siyang mag-undertime at mag-leave. Sa

isip niya, para saan pa't nagtatrabaho siya, e wala na naman na siyang binubuhay.

Nawalan din siya ng social life. Hindi na siya lumalabas at nakikipag-inuman. Pati
sa mga babae, nawalan siya ng interes. Ilang beses siyang sinabihan ng mga kaibigan
niya na makipag-date sa iba para naman kahit papano'y maibsan ang pagkatamad niya.
Pero sadyang wala siyang gana. Si Vanessa lang ang gusto niya, at para kay Vanessa
lang siya.
Naghintay siya, at umasa na babalik agad ang asawa. Pero lumipas ang linggo, buwan,
wala pa rin. Hindi niya masasabing sumuko siya. He just realized that life still
goes on and he has to move on.

Kaya nga makalipas ang ilang buwan, siya naman ang nag-alsa balutan. Umalis siya sa
dating bahay nila ni Vanessa at lumipat sa isang condo unit sa Makati. Hindi na
kasi niya kinaya. Mas lalo siyang nahihirapan kapag nakikita ang bahay nila.
Naaalala niya lang ang asawa niya. Kung paano nito binigyan ng buhay ang tahanang
iyon.

Isa pa, kung sakaling babalik man si Vanessa, ayaw niyang makita siya nito sa
ganoong estado - broken and hopeless. Kailangan niyang maging katanggap tanggap.
Kailangan niyang ayusin ang sarili niya para balikan siya nito.

MULING nag-vibrate ang cellphone niya. 'Yon ang nagpabalik sa kanya sa huwisyo.
Hinugot niya iyon mula sa bulsa niya.

It's Leila again. What is it this time?

"What do you want?" Agad na tanong niya pagkasagot na pagkasagot sa tawag.

"HOY LALAKE!"

Sh*t! Inis niyang nailayo yong telepono mula sa tenga niya. Tama ba naman kasing
sumigaw?

"Tsk. Ang lakas ng boses mo." Sita niya sa kausap.

"Ay sorry naman! Na-excite lang ako. Nasaan ka ngayon? Hindi ka nagrereply sa'kin!"

Hindi siya agad sumagot. Lumabas na muna siya sa CR. Mainit sa loob. Naka long-
sleeved polo pa naman siya. Sira yata ang exhaust fan. O hindi niya lang nabuksan?

Sinilip niya muna ang kaibigan niya na nasa living room at umiinom ng alak. Kasama
na nito ang asawang si Mariel at ilang mga bisita.

"I'm in Marco and Mariel's baby shower. Bakit ba?" sagot niya kay Leila.

"Ihanda mo na ang cheke ko."

Napangisi naman siya. "And why?" Pagsakay niya sa biro nito.

"May balita ako sa'yo."

Napasuklay siya sa buhok niya. "Come on, Leila. Just make sure that's worth my
time."

"Of course! Kelan pa ba nawalan ng worth sa'yo ang pinsan ko?"

Tila nabuhay ang dugo ni Allen. Agad siyang naupo sa kalapit na high stool. Bahagya
niyang tinakpan ang bibig niya para hindi siya marinig ng mga bisita na biglang
dumaan sa pwesto niya.

"W-what about her? H-how is she?" Magkasunod na tanong niya na para bang hindi na
siya makapag-hintay sa mga isasagot ni Leila.

"Leila?" Pagtawag niya dahil parang naputol ang linya.

"Oo, nandito pa ako! Teka, nagluluto kasi ako!"

"Tsk! Ano na nga?"

"Well, Allen...your wife is back."

HALOS takbuhin na niya ang daan papunta sa pinag-pa-parkan ng kotse niya. Ni hindi
na nga siya nakapag-paalam nang maayos kina Marco at Mariel. Nagmamadali na kasi
siya.

Nanginginig pa ang mga kamay niya habang binubuhay ang makina ng sasakyan. Hindi
niya alam kung ano'ng mararamdaman niya, kung matutuwa ba siya o kakabahan. She's
here. She's back. Does that mean na aayusin na nito ang annulment nila? Damn! 'Wag
naman sana. Sana hindi iyon ang dahilan ng pagbabalik ng asawa niya.
Mabuti na lang at maluwag ang trafik sa kalsada. Mabilis siyang nakarating sa isang
seafood restaurant sa Greenbelt. Doon raw magpupunta si Vanessa ngayong gabi, ayon
sa kwento ni Leila.

Nang makarating, ay agad siyang pumasok sa loob ng resaurant. Hindi niya na nga
pinansin 'yung waitress na bumati sa kanya. Nilibot ng mga mata niya ang kabuuan ng
kainan pero wala siyang Vanessa na nakita. Bigla tuloy siyang nagduda. Hindi kaya
ginu-goodtime lamang siya ni Leila?

Naupo na lang muna siya sa isang two seater table. Sinadya niyang pumwesto malapit
sa pinto para mabilis niyang makikita ang asawa 'pag dumating na ito.

ALMOST half an hour has passed, pero wala pa rin si Vanessa.

Hindi na siya mapakali. Ramdam niya ang tensyon sa mga palad niya. He then decided
to go to the men's room.

Doon ay naabutan niya ang isang batang lalaki, nasa apat na taong gulang siguro.
Parang hirap na hirap ito sa pagbubukas sa suot nitong pantalon.

Napangisi siya. He found the little boy cute dahil parang natataranta na ito. Hindi
na nga siya nakatiis at tinulungan niya na ang bata.

"Here, let me help you." Alok niya.

Sa una'y nahiya pa ang bata, pero pumayag na rin itong magpatulong sa pagbukas. Na-
stuck pala ang zipper ng pantalon nito kaya hindi mahila pababa.

"Where's your dad? He should be the one helping you now." aniya.

"Uhm...outside? He's talking to...uhm...I don't know who he's talking to."

Natawa siya sa sagot ng bata. Bibbo ito. Mukhang masarap kausap.

"Where's your mom then? She could accompany you to the ladies room instead."
"No to ladies room! I'm a big boy! I can pee myself!" mayabang na sabi ng bata bago
nagsimulang umihi.

Natawa si Allen sa loob loob niya. Big boy daw? E kayang kaya niya nga yata itong
buhatin pataas sa ere ng isang kamay lang e!

Damn, how he wanted a little boy! Kung hindi lang sana nakunan si Vanessa, malamang
ay ganito rin kagiliw ang magiging anak nila. He's sure magmamana ito sa
kalambingan ng asawa niya.

"Finish!" bulalas ng bata nang matapos na itong umihi. Tinaas pa nito ang
magkabilang kamay sa ere.

"Good. You still need my help?" tanong niya dahil baka hindi pa rin nito kayang
isara ang zipper ng pantalon.

"No!" maligalig na sagot naman ng bata sabay karipas ng takbo palabas ng banyo.
Aba't hindi man lang talaga ito nag-thank you? Napailing-iling na lamang si Allen.

Ilang segundo lang ay lumabas na rin siya.

Narinig niya ang bata na parang may kausap sa labas. He pulled the door of the
men's room. Naabutan niya ito na nakatalikod mula sa kinatatayuan niya, kausap ang
isang babae na nakaluhod sa harapan nito. Maybe she's his mom.

"Why did you run? Di ba sabi ko hintayin mo ako?" tanong nung babae.

"It's okay! A mister helped me!"

"Mister? Who?"

Nangunot ang noo ni Allen. Sisilipin na sana niya kung sino 'yong babaeng kausap ng
bata dahil pamilyar sa kanya ang boses nito. Pero biglang humarap ang bata sa kanya
at tinuro siya.

"Oh! Him! Mister!" bulalas nito.

Nanglaki ang mga mata niya nang tuluyan na niyang makita kung sino 'yong babae.
Biglang naging kaka-iba ang pagtibok ng puso niya.

God! He deeply stared at her, like he's memorizing all the features of her face.
Parang hindi pa siya makapaniwala sa nakikita ng sariling mga mata.

Nagulat man ay bakas pa rin sa mukha niya ang tuwa. Para siyang nabunutan ng tinik
sa dibdib. After four years. Ang akala niya nga'y hindi niya pa ito makikita
ngayong gabi eh.

"Vanessa..." he murmured with so much joy in his eyes.

Pero bigla siyang nagtaka dahil parang hindi man lang nagpakita ng kahit na anong
reaksyon si Vanessa. Tumayo ito at inayos ang suot na asul na peplum skirt.

"Oh, it's you. Small world talaga, ano?" Kaswal na anito. "I'm sorry we have to
go." Kinarga nito ang bata. "Come on, Sage. Your daddy is waiting," sabi nito sa
bata at saka nagsimulang lumakad palayo.

Para namang nabuhusan ng malamig na tubig si Allen. Nawala ang kaninang saya na
nararamdaman niya. Napatulala lang siya.

Sh*t! Oo, inaasahan na niyang magiging malamig ang pakikitungo ni Vanessa sa kanya
pagkatapos ng mga nangyari. But what was that? That child! The 'daddy' she just
mentioned. Don't tell him...damn!

Halos makalayo na si Vanessa nang napagtanto niyang kailangan niyang kumilos.

Kulang na lang ay tumakbo siya para lang maabutan ang asawa. Hindi naman niya ito
matawag nang malakas dahil ayaw niyang makuha ang atensyon ng mga kumakain doon.

Nakalabas na ito ng restaurant nang maabutan niya. Agad siyang humarang sa harapan
nito.

"V-van...I...uhh...c-could we talk? Please." utal utal na pakiusap niya.

Fvck! Ang buong akala niya'y handa na siya at alam na niya ang mga sasabihin sa
oras na magkita na ulit sila. Pero bakit ngayon ay tila umurong ang dila niya?

"I can't," mabilis na sagot naman ni Vanessa. Parang hindi man lang nga ito nag-
isip. "Can't you see?" Pinakita pa nito ang buhat buhat na bata.

"Oh! There's daddy!" excited na sigaw bigla ng bata.

Nangunot ang noo ni Allen habang pinapanood ang bata na nagpumilit na bumaba mula
sa pagkaka-karga ni Vanessa, at sabay tumakbo papunta sa isang lalaking nakasuot ng
business suit.

Ito naman ang masayang bumuhat sa bata. Tapos ay lumapit sa ngayo'y kinatatayuan
nila.

"Hey sweetie, why did you go out?" nagtatakang tanong nito kay Vanessa.

Kumuyom ang isang kamao ni Allen. Nasaktan siya sa narinig niya. Sweetie? Hell, ano
'yon? Who's this sh*t at ang lakas naman ng apog para tawagin si Vanessa na
'sweetie'. Gusto niya itong sapakin o itulak palayo, pero pinigilan niya ang sarili
niya. He just stood there, gritting his teeth.

Nilipat niya ang tingin sa asawa. Wala pa rin itong reaksyon.

"Yes?" biglang tanong ng lalaki sa kanya.

Marahil ay napansin nitong sobrang lapit niya sa kanila. Pero hindi niya ito
sinilip o ano. Nanatiling nakapako ang tingin niya kay Vanessa.

"You know him, Vanessa?" tanong naman nito sa asawa niya.

Tiningnan siya ni Vanessa. Looking at her eyes, parang ibang tao na ang nasa
harapan niya. He can no longer see those eyes filled with innocence and love. Ang
lamig na ng titig nito ngayon. Sinalakay tuloy siya ng lungkot.

Huminga si Vanessa nang malalim. "Yes, I know him." anito sa kasamang lalaki.
"Gavin, this is Allen Fajardo. Allen, si Gavin." pagpapa-kilala nito sa kanya.

Kaswal namang nag-abot ng kanang kamay sa kanya ang lalaki. Parang hindi nga nito
pinansin ang pangalang 'Allen Fajardo'. Does that mean na hindi man lang siya
naiiki-kwento ni Vanessa?

"Gavin, could we just eat somewhere else?" biglang pahayag naman ni Vanessa matapos
ang nangyaring kamayan.

"Uhh, why? Don't you like the menu? I thought you're craving for seafood?" balik na
tanong ni Gavin.

"Lipat na lang tayo sa iba. I just don't feel like staying here."

"Oh, o-okay. Sige, hintayin niyo na lang ako sa kotse. I'll just get the perfume
sample left on the table."

"Wag na," pigil naman ni Vanessa. "Hayaan mo na. Marami pa ako sa shop. Let's go."
maotoridad na anito at nagsimula nang lumakad palayo.

Parang naging sunod-sunuran naman si Gavin. Bumuntot lang ito kay Vanessa, buhat
buhat ang bata. Nilagpasan nga lamang si Allen ng mga ito na para bang hindi siya
nage-exist. Hindi man lang nagpa-alam sa kanya.

Allen didn't see this coming. Bumigat ang pakiramdam niya. Parang bumalik na naman
sa kanya lahat ng mga naramdaman niya noong iniwan siya ni Vanessa.

HINAMPAS niya ang manibela ng sasakyan at bumusina ng dalawang beses. Tama ba naman
kasing unahan siya ng isa pang kotse palabas ng parking lot? At talagang ang tagal
tagal pa nitong magbayad ng parking fee ha?

Ngayon pa siya minalas kung kailan nagmamadali siya para sundan kung saan pupunta
ang asawa niya at ang lalaking kasama nito. Buhay nga naman!

Muli niyang dinial ang numero ni Leila. Kanina pa niya ito sinusubukang kontakin
pero hindi talaga ito sumasagot. In his 5th attempt, wala pa ring sagot si Leila.
Sa inis niya, binato niya ang cellphone sa katabing upuan.

Sh*t! Napasuklay siya sa buhok niya. Sana mali ang nakita niya. Sana hindi totoo
ang naiisip niyang may kinakasama ng iba ang asawa. At ang bata...ewan niya. Hindi
niya yata kakayanin. Makita pa lang niya ito na may kasamang iba, nasasaktan na
siya. After 4 years of agony, eto pa ang matatanggap niya?

Sinubukan niyang kalmahin ang sarili sa pamamagitan ng paghilot sa pagitan ng

magkabilang mata niya.

Imposible. Alam niyang hindi naman iyon magagawa ng asawa niya. He trusts her.
Sigurado siyang hindi nito kayang makipag-relasyon sa iba dahil kasal pa rin sila.
Baka nagkakamali lang siya ng pagkakaintindi sa nangyari. He will just ask Vanessa
kapag nagkausap na sila.

Maya maya lang ay nag-ring ang telepono niya.

It's a call back from Leila. Hindi na niya pinatagal pa at sinagot na niya iyon.
In-on niya ang speakerphone at sinabit ang telepono sa car phone holder.

"Leila."

"Oh? Hindi ko nasagot tawag mo. 'Di ko narinig. Ano, nagkita na kayo?"

"Sh*t! Yeah. She's with someone else! Hindi mo 'yon sinabi sa'kin. Who's that guy?
And the kid? Why were they together?" Sunod sunod na tanong niya sa kausap habang
nakikipag-gitgitan sa ibang mga sasakyan sa kalsada.

"Sino'ng lalaki? Hindi ko alam. Ano'ng pangalan?"

"Alvin."

"Alvin?" takang ulit ni Leila sa kabilang linya. Matagal bago ulit ito nakapag-
react. "Baka Gavin?"

Saglit na napapikit nang madiin si Allen. "Y-yeah, Gavin. You know that guy? Sino
'yon? Hindi mo siya nababanggit sa'kin."

Hinigpitan niya ang pagkaka-kapit sa manibela. Kung buhay nga lang ito baka kanina
pa ito nalagutan ng hininga dahil sa gigil niya e.

Bakit nga ba kasi hindi niya man lang nalaman ang tungkol sa lalaking 'yon, at sa
bata. Ganoon na ba siya ka-busy sa trabaho?

"Hay nako, Allen. Fragrance chemist 'yon ng asawa mo. Alam ko nga nangliligaw 'yon,
pero hindi yata feel ni Vannie dahil may anak na raw." kwento ni Leila.

"S-so the little boy's not hers?" Tila bigla siyang nagkaroon ng pag-asa.
"Of course not! Relax ka lang! Nagseselos ka na naman eh. So, ano pa nangyari?
Pinansin ka ba niya? Ano sinabi? Ay oo nga pala, may nakalimutan akong sabihin
sa'yo."

"What?" mabilis na aniya.

"Uhh, sinabi ko kay Vannie na may dine-date ka ng iba," pag-amin ni Leila sabay
halakhak na parang nang-aasar pa.

"FCK, WHAT?!" tumaas ang boses niya. "Leila! You're not helping! Sinong dine-date?
Alam mong hindi totoo 'yan! It's only her that I want!" Hinampas niya ulit ang
manibela sa sobrang inis.

Mainit na ang ulo niya, pero ang kausap niya, aba't nagagawa pang tumawa!

"Sorry naman! Oo, alam ko! Ang pinsan ko lang ang gusto mo. Eh tiningnan ko lang
naman kung ano'ng magiging reaksyon niya. Para sa'yo rin naman 'yon, tanga!"

"Damn it! You're really impossible." tanging sabi niya sabay baba sa tawag.
Nahampas na naman niya ang manibela. Si Leila talaga! Wala nang nagawang matino!

Sa wakas ay lumuwag na rin ang trafik. Pinaharurot niya ang kotse, at kahit na
malayo siya ay hindi niya inalis ang sinasakyan ni Vanessa sa paningin niya.

Hindi niya hahayaang masayang lahat ng pagtitiis niya. Hindi siya papayag na mauuwi
lang lahat sa ganito. Tama na ang apat na taon na pangungulila kay Vanessa. He'll
make a move now. He will fight for her this time. Kung kailangan niyang makipag-
patayan sa chemist na 'yon, gagawin niya. He will do anything just to have his wife
back.

[VANESSA'S POV]

"Sir...s-sorry ho pero hindi ho talaga kayo pwedeng pumasok nang basta basta."

Nahinto ako sa pagta-type sa laptop ko nang marinig ko na parang may nagbabangayan

sa labas.

Bago pa ako makatayo para sana tingnan kung ano'ng nangyayari ay bigla nang bumukas
ang pinto nang opisina ko.
Niluwa noon ang aking assistant na si Claire na pilit pinipigilan si Allen sa
pagpasok.

"M-miss Vanessa, nagpupumilit po siyang pumasok e." sumbong pa nito sa'kin.

"Hindi ako manggugulo. I just want to talk to my wife!" singhal naman ni Allen na
siyang nagpatigil kay Claire.

Gulat itong napatingin sa'kin. Parang sinisigurado niya kung totoo nga ang sinasabi
ni Allen.

Napahaplos na lang ako sa batok ko. Tsk! I knew this would happen. Inaasahan ko na
talagang pupuntahan niya ako matapos ang pagkikita namin kagabi.

Bumuntong hininga ako. "It's okay, Claire. Let him in."

Agad namang bumitiw si Claire sa pagkaka-kapit sa braso ni Allen at nahihiyang

umalis. "O-okay. I'm sorry." sabi pa nito.

RAMDAM ko ang mga titig ni Allen na nakapako sa'kin habang papalapit ito sa mesa
ko. Pero hindi ko pinansin. Nagpatuloy lang ako sa pagta-type.

"How are you, Allen? Hindi ka na ba makapag-hintay na maayos ang annulment natin
kaya ikaw na mismo ang pumunta rito?" maangas na sabi ko nang hindi lumilingon.
"Don't worry, naghahanap na ako ng lawyer. Babalitaan na lang kita sa progress."
Dagdag ko pa.

Hindi naman siya agad sumagot. Mabilis siyang nakalapit. Tinungkod niya ang
magkabilang kamay niya sa mesa ko. Pansin kong malalim pa rin ang tingin niya
sa'kin, pero hindi ako nagpa-apekto.

"I didn't come here for that, Vanessa." aniya.

"Then what for? 'Wag mo sabihing gusto mo lang akong makita?"

"And what if I say yes?"

Napatigil ako sa ginagawa ko at nag-angat ng tingin sa kanya. "Stop wasting my
time, Allen. What do you want? Tell it to me straight."

"I want to talk to you." mabilis na sagot naman niya.

Napangiwi ako. "Talk about what? Kung hindi 'yan tungkol sa annulment, the door is
open. Leave."

Bumalik na ako sa ginagawa ko. Narinig ko namang nagnakaw siya ng isang buntong
hininga.

"I don't want to go in circles here. I want to talk about us, Van. I want to know
what happened. It's been a long time."

"Sa tingin ko naman wala na tayong dapat pag-usapan, Allen." Maanghang na pahayag
ko. "I thought nasabi ko na lahat sa'yo noon? And yeah, you're right. It's been a
long time. May kanya kanya na tayong buhay. Kaya nga hindi ko maintindihan kung
bakit nandito ka."

Hindi ko siya nililingon. Marami akong ginagawa para makipag-titigan pa sa kanya.

Pasagot na yata siya pero biglang bumukas ang pinto ng opisina ko. Sabay kaming
napatingin nang pumasok si Gavin. And as always, may bitbit na naman itong box ng
cake.

Ilang hakbang pa lang ay natigilan na ito. Malamang nabigla siya na makakita ng

ibang lalaki sa loob ng opisina ko.

"Oh, I'm sorry. Hindi ko alam na may bisita ka pala." sabi pa nito habang
nakatingin kay Allen.

Napaayos ako bigla nang upo. "It's okay, Gavin. Come on--"

"Could you get out? I'm trying to talk to my wife." Biglang sabat ni Allen. Nabigla
ako 'don! Damn!

Agad akong tumayo mula sa swivel chair at marahan siyang hinampas sa braso. "Ano ka
ba?" sita ko sa kanya, pero kinunutan niya lang ako ng noo. Bastos pa rin siya
hanggang ngayon. Tsk.
"Your...wife?" Pagulit naman ni Gavin.

Halatang hindi siya makapaniwala. Siyempre naman magugulat siya. Hindi ko naman
kasi naiki-kwento sa kanya ang tungkol kay Allen.

"Yes. My wife. What, didn't she tell you she's married?" Ganting sagot pa nitong si
Allen. Ang tapang talaga!

"Hey hey, easy." pag-awat ko na lang. Etong si Gavin kasi, isa rin 'tong hindi
nagpapatalo e.

Nilapitan ko na siya, at inabot ang box ng cake na hawak niya. "I'm sorry, Gav.
I'll just call you."

Napangisi ito. Parang hindi siya makapaniwalang pinapaalis ko siya. "I thought
we'll be talking about the new collection?" paalala niya naman sa'kin.

"She said she'll just call you." Sabat na naman ni Allen. Sinamaan ko nga ng
tingin!

Mabuti't hindi na pinatulan ni Gavin.

"Who's that guy?" seryosong tanong na lang nito sa'kin.

"I'm Vanessa's husband."

At bakit ba siya ang sumasagot para sa'kin? Tiningnan ko ulit siya. Magka-krus na
ang mga braso niya at masama ang tingin kay Gavin.

"You mean soon-to-be-ex husband?" Pagtabla ko. Nakataas pa ang isang kilay ko.

Napansin ko namang nag-iba ang hitsura ng mukha niya. Para siyang nanghina.

"Oh, I...I see." biglang sabad ni Gavin. Mukhang na-gets na nito ang sitwasyon
namin. Matalino talaga.

"Okay, then. Just call me when you need me." Dagdag pa nito.

Nginitian niya ako nang matamis bago nilisan ang silid. Hindi na ako nagsalita pa.
Ngumiti na lang rin ako.
PAGKAALIS na pagka-alis niya, tiningnan ko ulit si Allen. Nakatingin din siya
sa'kin. Inirapan ko na lang siya at lumakad na pabalik sa desk ko. Nilapag ko ang
box ng cake roon.

"Are you and him together, Vanessa?" Biglang tanong niya.

I looked at him. Napaka-seryoso ng mukha niya. 'Yong tipong hindi siya titigil
hangga't hindi ko sinasagot ang tanong niya.

Huminga ako nang malalim at bumalik na sa pagkaka-upo sa swivel chair. "If I say
yes, wala namang masama roon, di ba? I'm separated. At hindi ko naman na
patatagalin ang pag-aasikaso sa annulment natin."

Muli siyang tumungkod sa mesa ko. "So, ganoon na lang 'yon, Van?" may halong
panunumbat sa tono ng pananalita niya.

Inangat ko ang mukha ko at tiningnan siya. "What do you mean by that? Ano ba'ng
ineexpect mo? Na ikaw pa rin?"

Napayuko siya. Narinig ko pa siyang bumuntong hininga. "So you're dating him? 'Yun
ba? And he's calling you sweetie, huh? And the kid I saw last night, who's that?"

"Sa tingin ko hindi ko naman kailangang magpaliwanag sa'yo." Sagot ko. "Pinaka-
ayoko na ngayon eh 'yung nagpapaliwanag."

"I'm not asking you to explain everything. I...I just want to know."

Tinalasan ko ang tingin ko sa kanya. Ma-awtoridad pa rin pala siya hanggang ngayon.

Ako naman ang bumuntong hininga this time. "I'm not dating anybody. Masyado na
akong busy para sa mga ganoon. The kid. He's Gavin's only son. Oh, ano pa'ng gusto
mong marinig?

"...And besides, if ever I'm really dating another guy, patas lang naman tayo.
You've been dating other girls too, hindi ba?" Pahayag ko. Naalala ko lang kasi
'yong binalita sa'kin ni Leila.

"That's not true." Kunot noong sagot naman niya. "Don't believe Leila. She's lying.
Wala akong ibang dinate. I've been faithful to you."
Nginisian ko siya. "I didn't tell you to be faithful, honey. So...alam mo pala ang
tungkol sa sinabi ng pinsan ko. Are you two making fun of me?"

"N-no." Mabilis na sagot niya.

Binalik ko na lang ulit ang atensiyon ko sa trabaho ko. "You can leave now, Allen.
You're wasting my time." malamig na sabi ko.

"I won't leave hangga't hindi ka nakikipag-usap nang maayos sa'kin."

"Maayos naman ang pakikipag-usap ko sa'yo ah. Ano'ng klaseng pakikipag-usap ba ang
gusto mo?"

"'Yong katulad ng dati."

Natawa ako. Muli ko siyang tiningnan. "Oh, Allen. Things would never be the same
again. There's this thing called 'change', honey. Have you heard about it?"
Sarkastikong pahayag ko.

"Hindi pa rin ako aalis. Let's have dinner... now."

"Dinner?" Tiningnan ko ang oras sa suot kong relo. "Alam mo ba kung ano'ng oras pa
lang Mr. Fajardo? Alas-singko pa lang."

"Okay then. I will wait for you until dinner time." giit nito.

Napapikit na lang ako nang madiin. Ang kulit!

"Hindi ako makakapag-out nang maaga. Can't you see? I'm busy. Marami akong dapat
tapusin. Hindi ko na nga magawa nang maayos dahil ginugulo mo ako. Umalis ka na.
Istorbo ka sa trabaho ko eh." Pagtataray ko, pero parang hindi man lang siya
natinag.

"I said I will wait." Pagpilit pa rin niya.

Bumuntong hininga ako. "Baka alas-otso pa ako matapos. Maiinip ka lang. Umuwi ka
na."

Nagtaka ako nang bigla siyang umalis mula sa pagkakatungkod sa mesa ko, at umupo sa
two-seater sofa na malapit sa cabinet ko ng mga pabango. Sumandal pa siya na para
bang relaxed na relaxed siya.

"Nakapag-hintay ako ng apat na taon, Vanessa. Ano ba naman 'yong ilang oras lang?"
Aniya.

Nasingkit ko ang mga mata ko. Sinusumbatan niya ba 'ko? Tsk. Tinuon ko na lang ulit
ang atensiyon ko sa laptop ko. "Bahala ka." Tanging sabi ko na lang.

Tingnan natin kung hanggang saan ang itatagal mo. Knowing him, ayaw na ayaw niyang
pinaghihintay siya. Baka ilang minuto nga lang ay magreklamo na 'yan na naiinip
siya eh.

INAAMIN ko, hindi ako komportable na nandito siya ngayon. Bakit ba kasi hindi na
lang siya umaalis? Naiirita ako. Ayoko siyang makita! Etong si Leila, makakatikim
'yon sa'kin e. I'm sure siya ang nagbalita kay Allen na nakabalik na ako at kung
saan nakapwesto ang Rioscents. Malamang siya rin ang nagsabi rito kung nasaan ako
kagabi. Ang hilig niyang mangialam! E alam na nga niyang ayoko na.

Hindi ko rin maintindihan kung bakit gusto pang makipag-usap nitong lalaking 'to. I
mean, ano pa bang dapat pag-usapan. Natatandaan ko, wala naman akong nakalimutan
sabihin noong araw na umalis ako. Akala ko'y malinaw na sa amin na tapos na kame.
Na annulment na ang bagsak namin. Ano bang sinasabi niyang he wants us to talk
about 'us'.

Kung may gusto akong pag-usapan kasama siya, 'yon ay tungkol lang sa annulment.
Wala akong planong makipag balikan. Hell, none!

Masaya na ako sa buhay ko ngayon. Matagal ko ng limot ang mga nangyari sa amin
noon. Matagal ko nang tinanggap. Hindi ko na siya kailangan. Dapat nga noon pa
lang, na-realize ko na na hindi ko naman talaga siya kailangan para maging masaya.
Pakiramdam ko kasi masyado pa akong bata noon. Pinaikot ko ang oras at buhay ko sa
kanya. Sa kanya lang.

Ngayon masasabi kong matured na akong mag-isip. Kung may natutunan man ako sa
nangyari sa akin noon, 'yon ay ang 'wag ibigay ang lahat. Kailangan mong magtira
para sa sarili mo. So if everything fails, meron ka pa ring paghuhugutan para
maayos ang sarili mo.

Noong nasa London ako, ni hindi ko alam kung saan ako huhugot ng lakas para mag-
move on. Pakiramdam ko sirang-sira ako, na wala na akong pag-asang mabuo. Buti na
lang tinapangan ko ang loob ko. Naging kakampi ko ang sarili ko. Dahil kung hindi,
baka hanggang ngayon iyakin pa rin ako.
PASIMPLE kong sinilip si Allen. Hawak hawak nito ang cellphone niya. May ka-text
marahil. Nagkaroon tuloy ako ng pagkakataon na matingnan siya nang maayos.

Marami ring nagbago sa hitsura niya. He looks more mature now. Medyo lumapad ang
katawan niya, mas umumbok ang mga muscles niya sa braso na bakat dahil fitted ang
naka-rolled up na long-sleeved polo niya. Hindi siya nakasuot ng neck tie.
Nakabukas ang first button ng suot niyang maroon na polo. Napangisi tuloy ako.
Don't tell me hindi pa rin siya marunong magtali ng kurbata nang maayos?

Mas naging matapang ang facial features niya ngayon. Sa tagal ba naman ng panahon
na lumipas. Humaba na rin ang buhok niya. Halos matakpan na nga ang mga mata niya.
Mukhang hindi na niya hilig ang clean cut ngayon.

All in all, lalaking lalaki pa rin ang dating niya. Gwapo? Oo. Kung bata pa rin ang
edad ko, malamang sasabihin kong mas gumwapo siya ngayon at mas lumakas ang sex
appeal. Pero hindi na ako bata. Tapos na ako sa mga pag-iinit ng mga pisngi at
kilig kilig na 'yan.

BIGLA siyang tumingin sa direksyon ko. Agad akong nagbaba ng tingin sa laptop at
napahaplos sa batok ko.

"May gusto ka bang sabihin?" Tanong niya. Siguro dahil nahuli niya akong nakatingin
sa kanya.

Nagpatay malisya na lang ako. I cleared my throat. "Wala naman. Hindi ka pa ba

aalis? Baka naiinip ka na."

"I'm fine. Take your time." sabi nito sabay tayo mula sa sofa.

Sinimulan nitong libutin ang maliit kong opisina.

Inuna niyang tingnan ang mga frames na nakasabit sa dingding. Nagtatanong siya ng
kung anu-ano sa akin. Mga tungkol sa Rioscents. Kung ano'ng sinabi nila Mama
tungkol sa pag-nenegosyo ko nang mag-isa, kung kumusta ang sales and marketing.
Sinasagot ko naman. Pero tipid lang.

Sinunod niya namang tingnan 'yong mga perfume samples ko na naka-display sa cabinet
na katabi ng sofa. Daig niya pa ang inspector e. Inaamoy niya isa-isa 'yong mga
pabango.

"This smells good." puri niya doon sa isang bote ng pabango.

Ayaw niya pa ngang tigilan. Ilang ulit niyang dinikit sa ilong niya.

"Really? That's made by Gavin." sabi ko. Na totoo naman.

Bigla naman siyang natigilan. Walang gana niyang ibinalik 'yong bote ng pabango sa
kinalalagyan noon.

"Hindi pala mabango." Bulong niya pero narinig ko pa rin. Napangisi na lang ako.

Bumalik siya sa pagkaka-upo sa sofa. Kumuha siya ng mababasa mula sa magazine rack
sa tabi. Palihim akong natawa. Now he seems bored. Wala na siyang magawa, kaya ang
mga magazines na ang napag-intirisan niya.

Hindi naman siya mahilig magbasa ng mga ganoon. Dati nga'y pinagagalitan niya ako
kapag nagpapabili ako ng bagong magazine. Kalat lang daw 'yon.

Damn! Pinilig ko ang ulo ko. Bakit nga ba inaala ko pa ang nakaraan. Bago na ang
buhay ko ngayon.

Binalik ko na lang ulit ang atensiyon ko sa ginagawa ko. I have to focus.

"Kelan pa nagbukas 'to?" Biglang tanong niya.

Sinilip ko siya. Abala siya sa pagbabasa ng magazine.

"A few weeks ago."

"Matagal ka na palang nakabalik. Bakit hindi mo ako pinuntahan?" Nakatingin na siya

sa'kin. Umiwas ako.

"Bakit? Kailangan ba kitang puntahan?" Maanghang na tanong ko at muling binaba ang

tingin ko sa laptop.

"I just thought..."

Hindi niya natuloy ang sasabihin niya. I heard him took a deep sigh. "...I've
waited for you, Vanessa."

Umikot pataas ang mga mata ko. Heto na naman kame. Drama and other shit.

"Should I say sorry to you? Wala yata akong naaala na sinabi kong maghintay ka."

"Hindi mo naman kailangang sabihin. I know what to do." Ganting sagot niya sa'kin
sabay tayo.
Lumapit siya sa table ko. Hinawakan niya bigla ang kamay ko na kasalukuyang
nakapatong sa mouse. Agad akong umiwas, at sumandal sa swivel chair. Uminit bigla
ang ulo ko!

Tiningnan ko siya nang diretso. "'Wag na nga tayo magpaligoy-ligoy pa rito, Allen.
What do you really want? Diretsuhin mo 'ko."

"I want you back." Mabilis na sagot niya.

Natawa ako. As in natawa talaga ako. "Narinig mo ba kung ano'ng sinabi mo, Allen?
You want me back? Hindi mo ba nakikita kung ano na ako ngayon? Kung ano nang meron
ako? I'm happy now. Bakit pa ako babalik sa'yo?"

Napasimangot ito. I saw him grit his teeth bago niya nagawang sumagot ulit. "Stop
pretending, Van. I know you still want me."

Tinaasan ko siya ng kilay. Hindi pa rin pala siya nagbabago. Mayabang pa rin siya.
"Really? At paano ka naman nakakasigurado?"

"I could feel it." seryosong sagot niya. "Nagtatapang-tapangan ka lang. You're
trying to act tough. That's your defense mechanism."

Tumuwid ako nang upo. Hindi ko kailangang magpa-apekto sa mga sinasabi niya dahil
alam kong hindi naman 'yon totoo.

"Kung wala ka ng ibang sasabihin, pwede ka nang umalis."

"I'm not leaving." Laban nito.

Nakipag-tagisan ako ng tingin sa kanya. "Leave, Allen. O gusto mong pagbuksan pa

kita ng pinto?" akmang tatayo na sana ako para ituloy ang sinabi ko pero bigla niya
akong hinawakan sa kamay.

"Okay, okay, I'm sorry. I won't open up that topic again." Saglit niyang ipinikit
nang madiin ang mga mata niya. Na para bang hindi niya sinasadya ang mga lumabas sa
bibig niya.

"...But remember this Vanessa," patuloy niya. "...Soon, you will be mine again. I
swear I will win you back."

Binawi ko ang kamay ko at maangas ko siyang nginisian. "Try me, Allen. Try me."
Pagtanggap ko sa hamon niya.
UMAYOS na ako nang pagkakaupo sa swivel chair.

Ang buong akala ko nga ay aalis na siya, pero mukhang matibay ang isang 'to at
nanatili pa rin dito. Hinila pa nito ang isang swivel chair na nasa tapat ng desk
ko, at dinala mismo sa tabi ko. Doon siya naupo.

"W-what are doing?" Kunot noong tanong ko.

"I wanna watch you work. I want to know how you run your business."

Nag-iwas ako ng tingin. Inayos ko 'yong mga documents ko na nakapatong sa gilid ng

desk. "Hindi ko kailangan ng audience. 'Don ka na lang sa sofa. O kaya umalis ka
na. Masyado kang malapit sa'kin. Hindi ako makakapag-concentrate."

Napansin ko namang napangiti siya. "Why, Vanessa? Still affected by your husband's
presence?" Hambog na pahayag nito.

Napatigil ako sa ginagawa ko at hinarap ko siya. "Hindi ka pa rin pala nagbabago,

ano? You're still the same Allen I left. Assuming. Ano'ng palagay mo? Na kinikilig
pa rin ako sa'yo? Oh, come on!"

Nag-iwas lang siya ng tingin at saka sumandal sa swivel chair. O, 'di ba, natahimik
siya. Napakayabang niya. Nakikipag-asaran siya sa'kin? Hindi ko siya uurungan.

Bumalik na lang ulit ako sa ginagawa ko. Maya maya lang ay mas dinikit na niya ang
upuan niya sa tabi ko. Naamoy ko tuloy siya. Hindi pa rin pala siya nagbabago ng
brand ng pabango.

Tinungkod niya ang magkabilang braso niya sa desk ko. Napansin niya 'yong box ng
cake na nakapatong sa harapan niya. 'Yong binigay ni Gavin. Sinilip niya pa 'yon.
Parang inaalam niya kung anong flavor.

"Palagi ka ba niyang binibigyan nito?"

Sinilip ko siya. "Oo. Kapag nagpupunta siya rito."

"How often does he visit you?"

"Depende sa schedule."
"D-do you like him, Van?"

Natigilan ako. Matagal bago ako nakasagot. Inisip ko pa rin kasi kung ano'ng
sasabihin ko. "Hindi naman siya mahirap magustuhan. He's kind. And a gentleman.
Mataas ang respeto niya sa mga babae." Kwento ko.

"So...gusto mo nga siya?"

Napangiti ako. "Ayokong magsalita nang tapos. And why are you asking anyway?"

"Nothing. I just want to know. Masama ba?" napansin kong nakatingin na siya sa'kin.

Nilipat ko rin ang tingin ko sa kanya. Pero hindi ko siya sinagot. Inikutan ko lang
siya ng mga mata. Masama? Oo. Kasi wala na siyang karapatang magtanong sa personal
kong buhay. Kaya nga ako nakikipag-hiwalay para hindi ko na kailangang ipaliwanag
lahat ng ginagawa ko sa kahit na kanino.

Hindi naman niya ako kinulit pa. Buti't nahalata niyang wala akong balak na sagutin
siya.

NANGALUMBABA siya sa mesa ko. Parang napakalalim ng iniisip niya. Ilang sandali
lang ay sinubsob na niya ang mukha niya sa ibabaw ng mga braso niya. Inantok na
yata kakahintay.

Umiling-iling na lang ako. At talagang diyan lang siya ha? Pwede naman kasing doon
na lang siya sa sofa. Papaano kaya ako makakapagtrabaho nang maayos e sinakop na
niya ang mesa ko.

"I'm tired Van. Tinambakan nila ako ng trabaho." Parang nagsusumbong ito.

Nagbaba naman ako ng tingin sa kanya. Bakit niya sinasabi sakin 'yon na para bang
nanghihingi siya ng lambing? Like I care, right?"

"Pagod ka na pala. Bakit di ka pa umuwi?"

Umiling-iling siya. "I will wait. Kahit tagalan mo, it's fine."

Nangunot ang noo ko. Bakit ang kulit niya? 'Di niya na lang kasi maramdaman na ayaw
ko siyang nandito.

Nalipat ang tingin ko sa kamay niya. Nagulat ako. He's still wearing our wedding
ring. Well I didn't expect that. Bakit hindi niya hinubad? Ang inaasahan ko,
sasamantalahin niya ang paghihiwalay namin para makapang-babae siya at magawa niya
lahat ng gusto niya.

"Why are you still wearing your wedding ring?" Tinanong ko na. Hindi ko na natiis.

Nag-angat naman siya ng mukha at sinilip ang daliri niya. "And why not? I'm
married." Tipid na sagot niya.

Umiwas na ako ng tingin at bumalik sa pag-bo-browse sa internet.

"Sanayin mo na ang sarili mong hindi suot 'yan."

Narinig ko siyang bumuntong hininga at nag-tsk. "Gustong-gusto mo na talaga akong

hiwalayan, ano?" Umayos na siya ng pagkaka-upo.

Sinilip ko siya. Nakatingin na siya sa ibang direksyon at marahang kinukurot ang

labi niya. Naiinis na yata 'tong isang 'to.

"Yes." Sagot ko sa tanong niya. "That was our real plan, right?"

"Plano mo lang 'yon. Not mine." Binalik niya ang tingin niya sa'kin. "When did I
say I want to separate? Wala yata akong naaalala." seryoso ang mukha niya. Parang
hindi na nga siya natutuwa sa mga sinasabi ko. Konti na lang parang magwawala na
siya.

Nagiwas na ako ng tingin. "Ako na ang kikilos para sa annulment kung gusto mo. Okay
lang naman sa'kin, para rin hindi ka na ma-hassle."

Hindi naman na siya sumagot.

Pansin kong nakatingin lang siya sa'kin. Naiilang tuloy ako, sht. Kanina pa ako
nakaharap sa isang article sa internet, pero ang totoo, hindi ko naman
naiiintindihan ang laman 'non. Hindi ako makapag-concentrate sa pagbabasa.

"You cut your hair?" bigla niyang iniba ang usapan.

Ineexpect ko naman 'yon. Halata naman kasing ayaw niyang pag-usapan ang
paghihiwalay.

Inipit ko ang ilang hibla ng buhok ko sa likod ng tenga ko.

Hindi na ako long hair katulad ng nakasanayan niya. Weeks after flying to London, I
had my hair cut. Hindi na ako nagpahaba ng buhok simula noon. For a change lang.
Noong unang beses nga na nakita ako ni Leila na ganito, sabi niya bagay daw sa'kin.
Nag-mature raw ako. 'Yon din ang sinabi ni Mama noong dinalaw niya ako dati sa
London.

"It looked good on you." Puri ng nasa tabi ko. "Bakit mo naisipan na magpagupit?"
Dagdag niya pa.

"I just wanted to get rid of everything that reminds me of you." Sinabi ko ang
totoo. Walang paligoy-ligoy.

Hindi ko nga siya nililingon. Pero sa peripherals ko, napansin kong napasimangot
siya sa sinabi ko.

Ilang sandali lang ay bigla na siyang tumayo. Pasimple ko siyang sinundan ng

tingin. Humarap siya sa full glass window sa likuran. Ang lakas ng pagbuntong
hininga niya, rinig na rinig ko. Parang nauubos na pasensiya niya sa'kin. Which I
expected. Hindi naman yata siya nagbago. Mainitin pa rin ulo niya.

Nagkaroon naman ako nang pagkakataon na makahinga nang maluwag. Sumandal ako sa
swivel chair and I rested my eyes.

Nase-stress ako. Hindi na ako sanay na nakikita at nakakasama siya. Okay na sana
ako. May sarili na akong buhay. Pero heto nanaman siya. Kung hindi lang talaga mura
ang property dito sa Pilipinas, hindi ko dito itatayo ang Rioscents. Inaasahan ko
naman na magkikita't magkikita talaga kame. Ang hindi ko inaasahan ay 'yong
magiging ganito siya. I thought we're already over. Dahil sa buong apat na taon ko
sa London, ni hindi niya man lang nagawang sundan. So, ano 'to? Parang ang gusto
niyang mangyari, bumalik ako sa kanya ng ganon ganon na lang. Nakalimutan niya na
yata ang mga ginawa niya sa'kin.

Nagpakawala ako ng buntong hininga. Bakit ko nga ba siya pinoproblema. Soon, maa-
annulled na kame nang tuluyan. Then I will completely be free.

NAISIPAN ko nang patayin ang laptop ko. Total, mukhang hindi rin naman ako
makakapagtrabaho nang maayos kung nasa palagid ko siya. Gusto ko na lang matapos
'tong araw na 'to.

Aanyayahan ko na sana siyang umalis na nang biglang na namang bumukas ang pinto ng
opisina ko. It's Leila this time.

"Surprise!!!" Galak na galak pa ito.

Pero agad din siyang natigilan nang makita niyang nandito rin si Allen. Halos
mapanganga pa nga siya sa kinatatayuan niya.
"Ay! S-sorry. Wrong timing yata ako."

'Yon lang sinabi niya tapos dali dali na siyang lumabas ng opisina.

Napatingin ako kay Allen na nasa likuran ko. Saktong napatingin din siya sa'kin. He
then make a half smirk. Ewan ko kung natawa siya sa pagsulpot ni Leila o ano e.
Hindi ko na lang siya pinansin.

Ilang sandali lang ay nakatanggap ako ng text. Inabot ko ang phone ko na nakapatong
sa desk. It's from my great cousin.

| Good luck! ;) |

Napailing-iling na lang ako sabay pasok ng phone ko sa loob ng bag ko. Good luck?
What does she mean by that? Makakatikim talaga sa'kin 'yong babaeng 'yon eh!

Tumayo na ako mula sa swivel chair at sinimulan ko nang ayusin ang mga gamit ko.

"A-are we leaving already?" tanong sa'kin ni Allen.

Hindi ko siya nilingon. Bumuntong hininga ako. "Yes. Hindi na rin naman ako
makakapagtrabaho nang maayos e. At saka para matapos na."

"I...I'm sorry, Van. I didn't mean to disturb you. I just want to talk to you. I
told you I could wait."

Natigilan naman ako sa pag-aayos sa gamit ko. Ilang beses na siyang nag-sosorry.
Hindi ako sanay na ganyan siya. 'Yong konting mali, sorry.

"Okay lang," sabi ko na lang. "Let's go." Anyaya ko at binitbit ko na ang bag ko
pati na ang box ng cake na nasa table ko.

"You're bringing that?" Ang cake ang tinutukoy niya.

Nilingon ko siya. "Of course. Lalanggamin 'to rito 'pag iniwan ko."

Hindi naman na siya nag-react. Inunahan na niya ako papunta sa pintuan at

pinagbuksan ako.

Nagkibit balikat na lang ako at lumabas na. So...since when had he become a
gentleman?
+++

DUMIRETSO kami sa isang restaurant na malapit lapit lang sa Rioscents. Sinabi ko sa

kanyang ayaw ko nang lumayo pa. Hindi naman siya umangal. Para siyang biglang
naging genie, my wish is his command.

Pagpasok namin ay napansin ko agad ang isang babae na nakatingin sa gawi namin.
Titig na titig siya. Minukhaan ko nga, baka kasi kakilala ko, pero hindi naman.

Inangat ko ang tingin ko kay Allen na kasalukuyang naghahanap ng waitress na

mapagtatanungan ng vacant seats.

"She's looking at you. You know her?" Pagkuha ko sa atensyon niya.

Agad naman siyang napatingin sa babaeng tinutukoy ko. At mukhang magkakilala nga
sila dahil biglang umaliwalas 'yong mukha noong babae nung tumingin sa kanya si
Allen. Tumayo pa ito para yata lumapit sa amin.

Ewan ko kung ano'ng meron at bigla akong hinigit ni Allen sa bewang.

Napasinghap ako dahil marahan pa akong napasubsob sa gilid ng dibdib niya. Naamoy
ko na naman tuloy siya. His very manly scent. Sht!

Tatanggalin ko na sana ang kamay niyang nakakapit sa bewang ko para umiwas, pero
hindi siya bumitiw. Bumulong pa siya sa tenga ko. "Kahit ngayon lang."

Damn! Tumindig yata lahat ng balahibo ko. Ano raw?

"Hey, Allen!" Bati nung babae nong nakalapit na ito sa'min.

So magkakilala nga sila.

"What happened to you? Bigla mo na lang akong iniwan kila Marco kagabi." dagdag pa
nito.

Naningkit mga mata ko. Babae niya ba 'to?

Bago pa ako mag-angat ng tingin kay Allen ay sumagot na ito.

"Emergency. I had to attend to something. By the way Cindy, I'd like you to meet
Vanessa. My wife."

Nanglalaki ang mga mata nung Cindy nang tumingin ito sa'kin. Kahit ako kamuntik
nang manlaki ang mata, pero di ko pinahalata. Tipid akong ngumiti.

Bakit ba pinapaglandakan pa ng lalaking0' to na asawa niya ako? We're separating

soon for Pete's sake!

"Y-your wife?" Tila gulat na pahayag nung Cindy.

Nagbalik ito ng tingin kay Allen. "S-so she's back galing sa trabaho niya sa
London?"

Nagkatinginan kami ni Allen, bago niya sinagot 'yong tanong ng babae.

"Yes, she is. And she's staying here with me for good."

Parang gusto ko yata siyang itulak palayo dahil sa sinabi niya. Staying with him
for good? Hell, hindi mangyayari yon! Tsaka ano'ng trabaho sa London? Why is he
saying all these, anyway?! Nagsisinungaling pa siya! Ang kapal ng mukha!

Napairap ako nang hindi ko sinasadya. Buti nalang hindi nakita nitong si Cindy.

"Oh, I...I see. Uhm, sige. See you around. I'm with some friends." paalam nito sa
amin, at bumalik na sa table nila.

Agad ko namang tinanggal ang braso ni Allen na nakapulupot sa bewang ko pagka-alis

na pagka-alis ni Cindy. Hindi ako kumportable. Kinikilabutan ako!

"And what was that, Allen? Ano'ng pinagsasabi mo?" Mahinang singhal ko. Inunahan ko
na siyang pumunta sa table namin sa bandang likod.

"I'm sorry. Gusto ko lang malaman niyang may asawa talaga ako. Ayaw niya 'kong
tigilan." kwento niya habang pasimpleng humahabol sa'kin.

"So, was that a sort of a show or something?" pagtataray ko at umupo na sa upuan.

May pa-higit higit pa siya sa bewang at bulong bulong na nalalaman.

"Sorry na." sabi niya na lang at umupo na rin sa tapat ng kinauupuan ko.

Hindi na ako nagsalita.

Maya maya lang ay may lumapit na sa aming waiter. Inabutan kame nito ng tig-isang
menu book.

I was turning the pages nang mapansin ko si Cindy na nakalingon kay Allen. Naka-
focus yata siya masyado kaya hindi niya napapansing nakatingin ako sa kanya.
Bumuntong hininga na lang ako at binalik ang atensiyon ko sa pag-hahanap ng ma-o-
order.

"She's pretty. Ayaw mo ba sa kanya?" Tanong ko kay Allen.

Pasimple ko siyang sinilip para makita ang reaksyon niya.

Mukhang naintindihan niya naman ang sinabi ko. Agad siyang napatingin sa pwesto
nila Cindy. Tapos nagbalik ng tingin sa'kin. Nakakunot na ang noo niya.

"Ayaw mo na ba talaga sa'kin kaya pinapamigay mo na 'ko?"

Ewan ko kung nagbibiro siya. Seryoso kasi ang tono ng pananalita niya. Parang
nagpipigil na lang siya.

Nilipat ko ang pahina ng menu book. "Gusto ko lang na magkaroon ka ng ibang buhay.
'Wag mo sanang masamain. Kasi ako, okay na ako."

"Who says I want a new life? Sanay ako na may asawa."

Napangisi ako at muli siyang sinilip. "Don't lie. Hiwalay na tayo. Matagal na.
Paanong sanay ka?"

Nag-iwas lang siya ng tingin. "Basta ayoko sa kanya. Tapos." He's now referring to
Cindy. Iniiba talaga niya ang topic kapag ayaw niyang pag-usapan.

"I like her. She looks nice. Hindi ba?"

"Stop it, Van."

"Why?"

Hindi niya ako sinagot. Tiningnan niya lang ako. Tapos huminga siya nang malalim.
"Pumili ka na ng gusto mo, so we could start eating. Then I'll drive you home."
seryosong aniya.
"I can go home alone. May sasakyan ako. Nakapark malapit sa Rioscents."

"Ihahatid pa rin kita. I want to make sure you're safe."

Natawa ako sa loob loob ko. "Really? Kelan ka pa naging concerned?"

Nilaliman niya ang tingin niya sa'kin. What, Allen? Nasasagad na ba kita?

"Dati pa. Hindi mo lang napapansin." Seryoso pa rin siya.

Binaba ko na ulit ang tingin ko sa menu. "Maybe you meant, hindi ko naramdaman?"
ganti ko sa kanya.

Sinilip ko siya. Nakasimangot na talaga siya.

"'Wag mo na akong ihatid. Kaya ko." pahabol ko na lang at tumawag na ako ng waiter.

Hindi naman na siya umapila pa. Pero napansin kong napailing siya. Ayoko lang kasi
talagang magpahatid. Sanay na akong gumagalaw nang mag-isa. At mas gusto ko 'yon.
Ayoko ng maging attached sa kahit na kanino.

TAHIMIK lang kaming kumain. Paminsan minsan ay tinatanong niya ako ng kung anu-ano.
Tipid naman ako na sumasagot. Sa totoo lang, hindi ako nakakaramdaman ng
awkwardness habang kumakain kami kahit na alam kong malalim at masakit ang mga
pinagdaanan namin noon. Especially sa part ko. Pero hindi ko rin masasabing
kumportable ako. Sakto lang.

Mabuti na rin 'yung ganto. Ayoko naman na maghiwalay kaming may ilangan sa isa't
isa. Dahil sigurado ako, magkikita't magkikita pa rin kame. Knowing na hawak pa rin
niya ang business namin at may communication sila ng pinsan ko.

I just want us to be civil. Pero not to the point na kailangan niya akong puntahan
sa shop, ayain kumain, at ihatid. Ayoko na ng ganon. Mas gusto ko ang buhay single.
I could do whatever I want. No pressure.

HINDI na rin kame nagtagal sa restaurant. Pagkatapos naming kumain, nagpahinga lang
kame saglit, pagkatapos ay umuwi na rin. Ayoko na kasing gumugol pa ng mas maraming
oras kasama siya.
Kinulit niya pa nga ulit ako. Gusto niya raw talaga akong ihatid. Pero hindi ako
pumayag. Dinahilan ko na ayaw kong maiwan ang kotse ko dahil wala akong gagamitin
bukas. Bigla niya namang sinabing susunduin niya na lang rin ako bukas nang umaga
para ihatid sa Rioscents. Eh mas lalong ayaw ko non! Malalaman niya pa kung saan
ako nakatira. Hindi ko talaga siya pinagbigyan. Siya na lang ang sumuko. Hanggang
sa shop niya lang ako hinatid ngayon.

Ayoko nang ganito. Ayokong magkaroon pa ng kahit na anong kaugnayan sa kanya. Huli
na 'to. Hindi na ulit ako papayag na sumama sa kanya. Ayoko na kasing bumalik sa
dati. I like my new life now. 'Yong wala siya. Tsk. So, mukhang kailangan ko na
talagang kumilos.

I need to end this. Bukas na bukas din aasikasuhin ko na ang annulment namin. At
hindi niya 'ko mapipigilan.

Inis kong initsa ang phone ko pabalik sa loob ng bag ko at saka binuhay ang makina
ng sasakyan.

Tsk. Damn this! Leila's being unreliable these past few days. Ano ba kasing
pinagkaka-abalahan ng babaeng 'yon? Ang simple simple lang naman ng hinihingi ko sa
kanya. I just want to know kung saan nakatira si Allen. Pero hindi niya ako masagot
nang diretso. Basta raw sa Makati. Eh ang daming condominiums sa Makati! Gusto niya
pa yatang isa-isahin ko lahat 'yon! Tsk! Ite-text niya na lang raw ang complete
address 'pag wala na siyang ginagawa. Ang labo talaga. Kausap ko na nga siya hindi
pa ibinigay. Paghihintayin pa talaga ako.

Dumaan ako sa opisina ni Allen. Pero wala siya roon. Naka-leave raw sabi ng
sekretarya niya. Hindi ko na matiis. Kating-kati na akong maasikaso ang annulment
namin ngayon. Kaya heto't ako na mismo ang pupunta sa condo unit niya para i-
discuss 'yon. Hindi ko naman kailangan o hinihingi ang pagsang-ayon niya rito, ang
gusto ko lang, malaman niyang kumikilos na ako.

Nakapag-consult na kasi ako sa isang abogado kanina. At sht! Hindi ko inakalang

ganoon kahirap ang pakikipag-annul. Mas mahirap pa nga yata kaysa sa mag-asikaso ng
kasal! Nawindang ako sa haba ng proseso! Ang akala ko basta makakuha ako ng
magaling na abogado at makapag-file ng petition for annulment, 'yon na 'yon. Eh
'yong pag-gawa pa nga lang ng petition, matrabaho na. Tapos diyos ko, kailangan pa
pala ng psychological evaluation at umatend ng ilang court trials.

Ni hindi ko na nga maintindihan masyado 'yong ibang sinasabi sa'kin ng abogado

kanina. Parang biglang umikot ang mundo ko. Tsk. Ang mahirap pa, wala naman akong
makukuhang matinong witnesses na ihaharap ko sa sinasabi nitong trials. Isa lang
naman kasi ang taong nakaka-alam ng history naming mag-asawa: ang pinsan ko. Ang
kaso, alam kong hindi niya ako tutulungan sa bagay na 'to. Etong simpleng
pagbibigay nga lang ng address ni Allen hindi niya maibigay bigay nang maayos e.
Palibhasa nalaman niyang kaya ako pupunta roon ay para i-discuss ang tungkol sa
annulment. Ang dami na niyang dinadahilan pagkatapos. Na busy raw siya at may
importanteng ginagawa. Pero obvious namang ayaw niya lang akong makipag-hiwalay.
'Di ko talaga siya maiintindihan. These past few years, pansin kong wala na ang
loyalty niya sa'kin. I wonder kung ano'ng pinakain ni Allen para makuha nito ang
simpatya ng pinsan ko. Tsk!

INABOT ko ang cellphone ko nang bigla iyong mag-ring. Akala ko nga si Leila na ang
tumatawag. Pero hindi. It's Claire. Sinagot ko naman agad ito at in-on ang
speakerphone. Nagda-drive kasi ako. Ayokong mahuli.

"Yes, Claire?" umpisa ko.

"Uhm, Miss Vanessa, may cake ho ulit kayo rito. Kakadeliver lang." sagot naman nito
sa kabilang linya.

Napabuntong hininga ako sabay ikot ng mga mata. "Kanino na naman galing 'yan? Kay
Gavin ba?"

"H-hindi ho. Sa asawa niyo ho. 'Yon ang nakasulat sa card e."

Saglit akong napahilot sa sentido ko. Tsk! 'Di ba talaga siya titigil? Ano ba
kasing pinapatunayan niya? Sinasaktan ako ng ulo sa kanya eh! "S-sige. Babalik
naman ako diyan mamaya. Ikaw na munang bahala diyan ha? Call me if there's a
problem." sabi ko na lang kay Claire.

"Sige ho, Miss Vanessa." 'Yon na lamang ang sinagot nito at binaba na ang tawag.

Muli kong initsa ang phone ko sa loob ng bag ko. Grabe na talaga ang Allen na 'yan.
Nakukulitan na ako sa totoo lang. Sa ginagawa niyang, lalo niya lang akong
tinutulak na asikasuhin nang maigi 'tong annulment eh.

It's been a week. Hindi na nasundan ang dinner namin noon, pero hindi niya pa rin
talaga ako tinigilan. He's been constantly giving cakes to me. Minsan pinapa-
deliver niya sa Rioscents. Minsan naman, siya mismo ang nagpupunta roon. Hindi
naman siya nagtatagal, dinadaan niya lang talaga 'yon. And I don't know what's
pushing him to do that. Basta ang napansin ko, simula noong nabanggit ko na madalas
akong dinadalhan ni Gavin ng cake, pati siya nagbibigay na rin. Ewan ko kung
nakikipag-kompitensiya siya o ano. Naiirita na nga ako. 'Di ko naman kasi sinabing
gawin niya 'yon. I told him to stop, pero ang tigas talaga niya. Ano bang tingin
niya, na makukuha niya ako sa cake? Hell no! May balak pa yata siyang patabain ako
eh! Tsk.
Akala ko nga na nagsawa na siya. Hindi na kasi ako nakatanggap kahapon at noong
isang araw. I thought tapos na. Pero ngayon...tsk! Meron na naman! I don't know
what's into him.

Inabot ko ang phone ko dahil tumunog na naman. It's Leila this time. Sa wakas ay
tinext niya na rin ang address ni Allen. Namuti na yata ang mata ko sa kahihintay!

BINILISAN ko na ang pagda-drive. Buti nalang walang trafik palabas ng Global dahil
patay oras ngayon. I just wish na naroon siya sa unit niya. Ayoko na kasing ipag-
pabukas pa 'to. Gusto ko na siyang makausap ngayon tungkol dito.

Wala pa yatang kalahating oras nakarating na ako ng Makati. Hindi naman ako
nahirapan na matunton ang condominium na tinitirhan ni Allen. Agad na akong umakyat
sa unit niya. Hindi na ako nagdalawang isip pa at pinindot na ang nag-doorbell.
Ngayon pa ba ako aayaw, eh nandito na ako? Sayang naman ang pakikipag-tarayan ko
kay Leila sa telepono kung panghihinaan din pala ako ng loob.

Nag-doorbell ulit ako kasi ang tagal niya akong pagbuksan. Tsk. Ano bang ginagawa
niya sa loob? Kakatok na lang sana ako, pero hindi ko na natuloy dahil bigla nang
bumukas ang pinto.

Pansin na pansin ko ang pagkagulat sa hitsura niya nang makita ako. Hindi niya yata
talaga inaasahan na pupuntahan ko siya rito.

"V-vanessa..." Utal utal pa siya.

Nag-iwas naman ako ng tingin at hinigpitan ang pagkaka-kapit sa bitbit kong brown
envelope. "I'm sorry, naistorbo ba kita?" medyo nahihiya na tanong ko. Parang
nagising ko kasi yata siya. Gulo gulo kasi ang buhok niya, at boxers at puting t-
shirt lamang ang suot niya.

"N-no, it's okay. Pasok ka," alok niya at nilakihan ang pagkakabukas ng pinto.

Pumasok naman ako. Narinig ko siyang umubo nang mahina at suminghot pagka-daan ko.
Napatingin tuloy ako sa kanya. "You're sick?" Tanong ko pa kahit na parang obvious
naman. Ngayon ko lang kasi napansin na namumula rin pala siya.

"Yeah. Sinat lang 'to. Pero okay na 'ko ngayon," deklara niya. "Have a seat. Y-you
want anything? Coffee, tea, juice? S-sorry wala akong softdrinks."

Napangisi ako sa loob loob ko. O, bakit
pala hindi pa rin siya pala-softdrinks.
ako magtatagal." pag-awat ko na lang at
ang envelope sa kandungan ko. Maikli at
ko. Makikitaan ako.
parang natataranta siya? At hanggang ngayon
"'Wag ka nang mag-abala. Hindi rin naman
umupo na sa kalapit na couch. Ipinatong ko
hapit na hapit kasi ang long-sleeved dress

Si Allen naman, hindi nagpaawat. Sinabi ko na ngang 'wag mag-abala pero hayun at
tumuloy pa rin sa kusina para magtimpla ng maiinom. Napailing-iling na nga lang
ako. Bahala siya.

Habang wala pa siya, nagawa munang libutin ng mga mata ko ang kabuuan ng unit niya.
Katulad pa rin pala siya ng dati. Organized at malinis pa rin sa mga gamit. Ayaw na
ayaw niya talaga 'yong makalat.

Ilang sandali lang ay dumating na siya at naglapag ng isang baso ng Orange juice sa
center table. Umupo siya sa couch na katapat ng akin.

"Thanks," sabi ko, pero hindi ko ginalaw ang juice. Tiningnan ko lang. Hindi naman
kasi ako nauuhaw.

Tipid naman siyang ngumiti. "Have you received the cake? I'm sorry, I would really
like to give it personally, but I'm on sick leave."

"Oo, natanggap ko. Itinawag sa akin ni Claire. I already told you you don't have to
do that."

"You're welcome. And you're here for?" Pag-iba naman niya sa usapan.

Hinayaan ko na nga lang at nagpakawala na lang ako nang malalim na hininga.

Okay...fine. Hindi na ako magpapaligoy-ligoy pa. Nilapag ko na sa center table ang
bitbit kong envelope.

Pansin ko agad ang pagbabago sa reaksiyon ng mukha niya. "What's that?" tanong niya
pa.
"Tingnan mo." tipid na sagot ko.

Saglit siyang pumikit nang madiin bago tuluyang inabot ang envelope na nasa mesa.
Parang may ideya na siya. Sinimulan niyang basahin ang mga laman 'non.

"I already consulted an attorney this morning. Gumawa rin ako ng research tungkol
sa kanya just to make sure she's really reliable. Nandiyan na lahat. Pati sample ng
petition for annulment. Ako na ang gagawa at magfa-file. Kailangan ko lang ng ibang
supporting documents." Detalye ko habang pinapanood siya sa pag-usisa sa mga papel.

Hinihintay kong sumagot siya, pero ang tagal. Hindi niya yata naintindihan ang mga
sinabi ko. I did try my best to explain it na hindi siya maguguluhan.

Maya maya lang ay walang gana na niyang nilapag ang mga papel pabalik sa mesa. Ni
hindi niya nga yata binasa 'yong ibang documents eh. Hinilot niya bigla ang gilid
ng noo niya. Mukha hindi lang pala ako ang sinaktan ng ulo sa proseso.

"The process is quite complicated. I know--"

"Pumunta ka pa talaga rito para lang diyan?" Biglang putol niya sa'kin.

Napaiwas naman ako ng tingin dahil bigla niya akong tinitigan nang masama. "Yes,"
walang alinlangang sagot ko. "Gusto ko lang malaman mo na inaasikaso ko na ang
annulment. Ayoko naman kasing magulat ka na lang na nakapag-file na pala ako ng
petition sa regional trial court. You should even thank me for this. Dahil iniisip
pa rin kita."

"Why are you doing this to me, Vanessa?" seryoso ang pagkakatanong niya kaya
binalik ko ang tingin ko sa kanya. Nakipag-tagisan ako ng titig.

"You know the reasons, Allen. 'Wag mo nang hayaang ikwento ko pa sa'yo mula umpisa
dahil ayaw ko nang maalala. I just want to end this. Be free."

Napayuko naman siya at umiling-iling. Hindi naman siya ganoon kalayo mula sa'kin
kaya naman rinig ko ang paghinga-hinga niya nang malalalim. He even sniffed.

"Hindi ko alam kung bakit ka pa pumunta rito, alam mo namang kahit kailan hindi
kita sasang-ayunan sa bagay na 'yan." matapang na sagot niya nang di lumilingon
sa'kin.

I rolled my eyes "I don't need your approval. I just want you to know. Dahil
sumang-ayon ka man o hindi, itutuloy ko pa rin 'to. I'll file a petition first
thing in the morning tomorrow." sabi ko kahit na hindi naman ako sigurado kung
matatapos ko nga agad agad ang pag-gawa ng petition.

Narinig ko ulit siyang bumuntong hininga. Tinungkod niya ang mga siko niya sa
magkabilang tuhod niya at nag-angat ng tingin sa'kin. Ang lalim ng tingin niya.
"Bakit ba gustong-gusto mong ma-annul ang kasal natin? Alam mo ba kung ano'ng gusto
mong mangyari ha, Vanessa? You want our marriage to be erased! Sa tingin mo ba
papayag akong mangyari 'yon?"

"Of course I know what I'm doing." laban ko. "Ayoko nang maging asawa mo. All I'm
asking is for us to go in separate ways."

Inis siyang napasuklay sa buhok niya. Tsk. Ramdam kong naiirita na siya at
naguguluhan. Pero ito ang gusto kong mangyari. I want a separation.

"Ginagawa mo ba 'to para lang magawa mo na ang mga bagay na gusto mo? If that's the
reason, Van...papayagan naman na kita sa lahat ng gusto mo. Hindi na kita
pagbabawalan. You could do anything you want. You don't have to do this."

Ako naman ang napabuntong hininga. "Hindi mo talaga naiintindihan ang sitwasyon
natin, ano? Kailangan ko pa bang isa-isahin lahat ng nangyari sa'tin para lang
maintindihan mo kung bakit ako nakikipaghiwalay? Gusto ko lang na matapos 'to.
Ayoko na ng kahit na anong kaugnayan sa'yo. Pwede ba Allen, hayaan na natin ang
isa't isa?"

Sinamaan niya ako ng tingin.

"Walang annulment na mangyayari, Vanessa. 'Wag mo 'kong subukan. You may leave
now." ma-awtoridad na pahayag niya at padabog na tumayo mula sa couch.

Napataas ako ng isang kilay. Hinabol ko siya ng isang nanlilisik na tingin. Fine!
Ayoko nang namimilit ng ayaw.

Sinimulan ko nang ibalik ang mga papeles sa loob ng envelope. Binitbit ko na ang
shoulder bag ko at tumayo na rin.
"You know what, Allen, tama ka. Bakit nga ba kasi pumunta punta pa ako rito. Alam
ko namang wala akong mapapala sa'yo. Fine! I don't need your support anyway. I can
do this alone. I don't need you." mataray na sabi ko. Inirapan ko pa siya. Ang
tigas tigas ng mukha niya. Pasalamat nga siya sinabi ko pa sa kanya 'tong mga plano
ko. Mas masasaktan siya kung makikita niya na lang bigla sa mga dyaryo ang petition
ko.

AKMANG lalabas na sana ako ng pinto nang mapansin ko siya sa may likuran ko.
Biglang nag-iba ang pakiramdam ko.

Mabilis niya akong niyakap nang mahigpit mula sa likuran. Napapikit ako nang
madiin. Sht! Tumindig pa yata lahat ng balahibo ko lalo na nang halikan niya ang
buhok ko.

"Bitiwan mo 'ko." Maayos ang paki-usap ko pero hindi niya ako nagawang pakinggan.

Ako na ang gumawa ng hakbang. Sinubukan kong tanggalin ang mga braso niyang
nagkukulong sa akin, pero hindi niya ako hinayaan. Siniksik niya pa ang mukha niya
sa leeg ko. Naramdaman ko tuloy ang init ng hininga niya. Napamura ako sa loob loob
ko. Binitawan ko na nga 'yong hawak kong envelope para malibre ang mga kamay ko.
"Ano ba! I said let me go! You told me to leave, right?!" Singhal ko na at tuluyan
ng nagpumiglas. Hindi ako natutuwa sa ginagawa niya! Kinikilabutan ako!

"I'm sorry. I changed my mind. Don't leave." Malumanay na sabi niya at mas
hinigpitan niya ang yakap sa'kin. Parang mababali na mga buto ko!

Nainis na talaga ako. Ginamit ko ang buong lakas ko at tinanggal ang mga braso
niyang nakapulupot sa'kin. Umikot ako paharap sa kanya at sinampal siya. G*go siya!

He slightly licked the side of his lips sabay sapo sa pisngi niya.

"And what was that, huh?" I asked in gritted teeth. "Niyayakap mo ako, para ano?
Ha? Na baka sakaling mapag-bago mo ang isip ko? Ganon ba ha?" I faked a laugh.
"Pasensiya ka na, hindi na ako katulad ng dati. Hindi mo na ako makukuha sa mga
paganyan-ganyan mo..."

"...Ang gusto ko lang sana, makipag-usap nang maayos sa'yo. Pero pinainit mo ang
ulo ko."

Pinulot ko na ang envelope na nahulog sa sahig. Tatalikuran ko na sana siya para

buksan ang pinto, pero bigla niya akong hinawakan nang mahigpit sa magkabilang
balikat.

"Tell me, Van. Ano'ng gusto mong gawin ko para lang hindi mo ituloy 'to?" he asked
while looking straight to my eyes.

Pumikit ako. "Wala. Hindi mo 'ko mapipigilan. Desedido na ako. Akala ko tanggap mo
na 'yon simula noong iniwan kita."

Niyugyog niya ang magkabilang balikat ko. "Look at me..."

Nagmulat naman ako ng mga mata. I saw his eyes full of sincerity.

"...I don't want us to separate," patuloy niya. "Alam mong ayaw ko. Hindi ako
papayag na hiwalayan mo 'ko. Please Van, tigilan mo na 'to."

Nginisian ko siya. Parang nagmamakaawa na siya sa'kin. "Kaya mo ba ako niyayakap?

Bakit, wala ka na bang ibang maisip na paraan para mapigilan ako?" hamon ko sa
kanya.

Tumapang naman ang tingin niya sa'kin. Mukhang napipikon na siya.

"Actually, marami pa. But I choose to do the easiest." Maangas na sabi niya at
bigla niyang hinila ang mukha ko palapit sa kanya.

Alam kong hahalikan niya ako kaya pilit kong iniwas ang mukha ko. "Don't you da--"
Pero damn, mas malakas siya sa'kin! Tagumpay niyang nasiil ang mga labi ko. God!
Napapikit na lang ako nang madiin. Nabitawan ko na rin ang mga bitbit ko.
Pakiramdam ko umakyat lahat ng dugo ko sa mukha ko!

Nagpumiglas ako. Marahan ko siyang pinaghahampas sa dibdib niya, pero mabilis

niyang nahablot ang mga kamay ko. Sht, hindi pwede 'to! Hindi ako magpapadala sa
kanya! Hindi niya pwedeng gawin sa'kin 'to! Nag-ipon ulit ako ng lakas at kumawala
mula sa paghalik niya sa'kin. Gusto ko siyang sampalin ulit pero parang nawalan na
ako ng lakas. Tumalikod na lang ako at tatakbo na sana palabas, pero niyakap niya
ako sa bewang!

"Where do you think you're going, my wife?" mapang-akit ang tono ng boses niya.
Lalo tuloy akong kinilabutan!

"Damn you, Allen! Let me go! Bastos ka talaga!" sigaw ko. Napapatuwad na nga ako
dahil nahihirapan na akong tanggalin ang mga braso niya!

"You can't get away from me again."

"Y-yes I can!" laban ko habang nagpupumiglas pero hindi niya talaga ako binitawan.
Hinigpitan niya pa ang pagkakayakap sa'kin. Damn it! Napapagod na ako! I'm losing
energy!

"Don't fight me on this, Van. Please, let me."

"Ayoko! You're just forcing me to hate you more! Let me go!"

Pilit na naman niya akong inikot paharap sa kanya. Sasampalin ko na sana ulit siya
this time pero napigilan niya ang kamay ko. "Let's stop hurting each other,"
seryosong pahayag niya at hinalikan na naman niya ako! Napasinghap ako at napapikit
ulit. Mas madiin ang halik niya ngayon kaysa kanina.

Nilipat niya ng hawak ang isang kamay niya sa batok ko. Ang isa naman ay ginamit
niya para higitin ako palapit sa kanya. "A-allen!" Sinadya niya talagang idikit ako
sa crotch area niya. NO! No way! I could feel him! Hard! Hindi ako pwedeng bumigay!
Hinarang ko ang mga kamay ko sa dibdib niya para hindi kame patuloy na magkadikit.

He slid his tongue inside my mouth. Doon na ako tuluyang nawalan ng kontrol. Ni
hindi ko na rin siya magawang itulak dahil napagod na ako sa kakapumiglas kanina.
Madali niya tuloy akong naisandal sa nakasarang pinto. Inipit niya ako roon. He
rubbed his body against mine.

"S-stop..." Sumamo ko. I tried to escape from his wet, wild kisses pero ayaw niya
akong pakawalan! Ni hindi ko nga siya ginagantihan ng halik!

The next thing he did, binuhat niya ako paharap sa kanya. "Don't..." He had my legs
circled around his waist. Umangat tuloy ang ibabang parte ng dress ko pataas sa
bewang ko dahil fitted 'yon. Lantad na ang panties ko! Shit! Natanggal na rin ang
suot kong sapatos. What is he doing? Trying to rape me?! Sinubukan kong pumalag
ulit kahit na ang totoo, wala na talaga akong lakas. Hinang-hina na ako. Pero mas
diniinan niya lang ang mga halik sa'kin. Rinig na rinig kong hinihingal na rin
siya. Para niya akong kinakain nang buo!

Sinalakay na ako nang sobrang kaba nang ihiga na niya ako sa carpeted na sahig.

"Shit Allen, n-no! You can't do this to me!" Reklamo ko at nagpumiglas pero hindi
siya natinag.

Bahagya kong inangat ang sarili ko. Nasa pagitan siya ng mga hita ko nang mabilis
niyang hinila pataas ang suot niyang t-shirt. I could see desire in his eyes.
Nakakatakot. Shit! Please, no!

Then I notice a tattoo malapit sa collarbone niya. I was about to touch it pero
pinigilan niya ang kamay ko at inipit iyon sa sahig. Tapos hinigit niya ang
balakang ko palapit sa kanya. "God, Allen!"

Pumatong na siya sa'kin, then he started kissing me again! Tumingin ako sa ibang
direksyon as he sucks and bites my lips. Parang masusugatan yata ang labi ko! Ang
isang kamay niya nakahawak sa bewang ko. Pinipisil pisil niya iyon na parang nang-
gigigil! I could hear his hard, deep breathing na para bang naa-adik siya sa
ginagawa niya sa'kin. Na para bang hindi na niya kayang tumigil.

I'm not kissing him back. Hell hindi ko gagawin 'yon! Hindi ako nagpapakita ng
kahit na anong pagtugon. Hinayaan ko lang siya sa ginagawa niya. Nakahiga lang ako
at nakatingin sa malayo habang siya ay abalang-abala. Hihintayin ko na lang siyang
magsawa sa ginagawa niya.

Kasabay ng paglipat ng isang kamay niya sa likod ko, ay ang pagbaba naman ng mga
halik niya sa leeg ko. Kinagat niya at sinipsip ang parte na 'yon. Tapos bahagya
niyang inangat ang likuran ko. Napasinghap na lang ako nang ibaba na niya ang
zipper sa likod ng dress ko. Humagod ang lamig sa likuran ko. Kinakabahan na talaga
ako. My heart's beating so fast now, at imposibleng hindi niya naririnig 'yon. Alam
kong sa isang iglap lang, kayang kaya niya akong hubaran dito mismo sa sahig.
Papaano kapag hindi siya tumigil? Paano kung hindi siya magsawa?

Sinubukan kong lumayo pero hinigit niya ulit ako pabalik. Sobrang init niya. Hindi
ko alam kung dahil ba may sakit siya, o dahil sa ginagawa niya sa'kin. He then
ground against me! Like we're having sex with clothes on! Ramdam na ramdam ko siya
dahil manipis lang naman ang undies ko at naka-boxers lang siya. And he's so damn
hard! Parang gustong-gusto nang kumawala. Ayokong pumikit! Ayoko siyang maramdaman!
Pero shit, konti nalang alam kong tatraydurin na ako ng katawan ko.
I controlled my body. Pinilit kong kalmahin ang paghinga ko. Gustong-gusto ko nang
iyakap ang mga binti ko sa bewang niya, pero pinipigilan ko. No! He's just seducing
me para hindi ko ituloy ang annulment. This is just his trap! I can't just fall for
this one!

Malagkit niyang hinimas himas ang isang hita ko. He rammed his half-naked body
against mine while sucking the other side of my neck. Inis kong pinilig ang mukha
ko sa ibang direksyon. Tigang na tigang siya. I hate him! He's such a disgusting
sex machine!

Siguro naramdaman na niyang ayoko at wala siyang mapapala sa'kin.

Tumigil na siya sa ginagawa niya at bahagyang bumangon mula sa pagkakapatong

sa'kin. Hinabol ko muna ang hininga ko bago ko binalik ang tingin ko sa kanya. I
gave him a bored look. Samantalang siya'y nagtatakang nakatitig sa'kin.

"Ano, tapos ka na?" Malamig na tanong ko.

Pinilig niya ang ulo niya sa ibang direksyon. Pagkatapos ay tuluyan na siyang
umalis sa pagkakaibabaw sa'kin, at umupo sa tabi ko.

Marahan siyang napasabunot sa buhok niya. "I...I'm sorry. Hindi ko sinasadya."

hinihingal at halos pabulong ang pagkakasabi niya.

Umupo na rin ako sa sahig. Binaba ko ang ibabang parte ng dress ko para matakpan
ang mga hita ko. Tsk. Ano na bang hitsura ko? Sinubukan kong isara ang zipper sa
likod ng damit ko, pero hindi ko gaanong maabot. Nagitla ako nang tulungan niya
akong isara 'yon. Umiwas agad ako. Tsk! "Kaya ko!" reklamo ko at tinuloy na ang
pagsasara sa zipper.

"You seemed so sex-starved, Allen. Naging mas masahol ka pa yata ngayon kumpara
dati. Mas lalo mo lang pinalaki ang sama ng loob ko sa'yo." I said in gritted teeth
at akmang tatayo na sana, pero pinigilan niya ako sa pamamagitan ng paghawak sa
siko ko.

Bumuntong hininga siya. "I'm really sorry, Van. This won't happen again. I promise.
Please. I just missed you so much. Miss na miss na kita. Hindi ko na alam ang
gagawin ko." Halos pumiyok na siya nang sabihin niya 'yon.

Lumingon ako sa kanya. Nakataas ang isang kilay ko. "Kaya pinilit mo 'kong gawin
'to ngayon? Bakit, akala mo makukuha mo ako sa ganito? Akala mo bibigay ako? Well
surprise Allen, you're wrong. Hindi ka pa rin pala nagbabago. Ito pa rin ang alam
mong paraan para makuha ang gusto mo."

"No, t-that's not true."

Mula sa pagkakayuko ay nag-angat siya ng tingin sa'kin. "Van...I want to be honest

to you." Tinitigan niya ako nang diretso sa mga mata. Hindi ako umiwas. Gusto
niyang makipag-titigan? Fine!

"...Gusto kong malaman mo na nahihirapan ako sa ginagawa mo sa'kin ngayon..."

Patuloy niya. "Ayoko ng paraan ng pakikitungo mo sa'kin. I'm trying my best yet you
still act cold. I don't want you being like this. Sinasaktan mo 'ko."

"You pushed me to be like this, Allen."

Napayuko na naman siya. "I'm sorry. Ano pa bang gusto mong gawin ko? I already gave
you the space you need. Hindi kita ginulo. Hindi pa ba sapat 'yon para mapatawad mo
'ko?"

Binalik niya ang tingin niya sa'kin. Umiwas naman ako at tumingin sa ibang
direksyon.

"Give me another chance. That's all I'm asking." Dagdag niya. "I know it's hard for
your part, but I swear hindi ko sasayangin. I will be the husband you wanted me to
be."

Hinawakan niya ang pisngi ko at hinarap ang mukha ko sa kanya. "'Yong sinabi kong
mahal kita noong araw na umalis ka, that's true. And I could say it to you again
now if you want. Araw araw kong sasabihin hanggang sa magsawa ka at patahimikin mo
'ko."

Inabot niya ang kamay ko at inihaplos sa pisngi niya. Tsk. Naglalambing na naman.
"I'm really sorry for what I did a while ago. Sorry kung napilit kita, o kung
natakot man kita. You know the reason why I did it. 'Wag mong ituloy ang annulment.
Give me a chance to prove myself. I...I can't say I'm a better man now. Dahil ikaw
lang ang makakapag-sabi noon. Pero maniwala ka man o hindi, I tried to change
myself. Just for you. So you could accept me again. Hindi na ako ang gagong
lalaking ipinakasal sa'yo noon."

Napairap ako at bumuntong hininga. Bakit niya ba ginagawang komplikado to? Tsk.
Pinapahirap niya lang lalo ang sitwasyon eh! Ayoko na nga! Sa paanong paraan ko ba
sasabihin para lang maintindihan niya. Wala namang kwenta 'tong mga sinasabi niya
eh.

Binawi ko na ang kamay ko mula sa pagkakahawak niya. Tuluyan na akong tumayo.

Sumunod din naman siya sa pagtayo at hinawakan ulit ang kamay ko. "Van...please.
Gusto mo bang lumuhod pa ako sa harapan mo? I'll do it. Anything you want, Van.
Just...just be mine again."

Nilingon ko siya. He looks so hopeless.

Umiling iling ako. "You don't have to." Huminga ako nang malalim. "I'm sorry,
Allen. But it's gone. Wala na. I already fell out of love from the moment I left
you..."

"...Kahit pigain mo pa ako ngayon, wala na akong pagmamahal na maibibigay sa'yo.

Ubos na. Naibigay ko na lahat noon. Pero hindi mo pinahalagahan, 'di ba? Just set
me free, Allen. Malulungkot lang ako kapag nanatili akong hawak hawak ang apelyido
mo. Buo na ang desisyon ko. I'm doing this."

Babawiin ko na sana ang kamay ko, pero hinigpitan niya ang pagkaka-kapit doon.
Ramdam na ramdam ko ang panginginig ng katawan niya, like he will breakdown soon.
At ewan ko kung ako lang ba, pero parang mas uminit siya ngayon.

"Hindi ako susuko sa'yo." Giit niya naman habang madiing nakapikit.

Saglit din akong napapikit nang madiin. Nauubos na pasensiya ko.

"Bakit ba ang kulit mo?"

Tumingin siya nang diretso sa'kin. "Gusto ko lang maibalik kung ano ang akin."

"Allen naman! Itigil na natin 'to, pwede ba? I'm tired of the same old shits. Hindi
na tayo natapos tapos!"

"Hindi ako titigil," maotoridad na sabi niya. "Ibabalik ko lahat ng nawala sa'yo,
Van. I will make you whole again. Then you'll be able to love me again." Yumuko
siya, hawak hawak pa rin ang kamay ko. "Tsk. Sorry, wala na akong pakialam kung
magalit ka lalo sa'kin. Kung mainis ka. Kung sigawan mo ko, o sampalin ulit. I
don't care. I really don't care. I won't let you slip away from me again, Vanessa.
Mark my word."

Inis kong binawi ang kamay ko mula sa pagkakahawak niya. Naiirita na talaga ako.
"Bahala ka na nga! Ang kulit kulit kulit mo!" singhal ko. "Gawin mo kung ano'ng
gusto mong gawin. Total, ikaw din naman ang mapapagod at mahihirapan eh. Inuunahan
na kita, Allen. Hinding hindi na ako babalik sa'yo. I'll file my petition tomorrow
morning...

...sa korte na ang susunod nating pagkikita." deklara ko at tinalikuran na siya.

Inayos ko ang sarili ko. Kasalukuyan kong isinusuot ang sapatos ko nang bigla na
namang magsalita si Allen.

"C-could you at least stay here until Lunch?"

Natigilan ako at nilingon siya. This man's really unbelievable! 'Yong hitsura niya
para nang nalugi. Nakakaawa na. Parang desperado na siya na hindi maintindihan. I
took a deep breath. Kinalma ko ang sarili ko. "At ano namang gagawin ko rito? Mag-
aaway na naman tayo?"

"Ikaw lang naman 'tong nakikipag-away. Inaaway mo 'ko."

Tinaasan ko siya ng isang kilay. "Ako pa? Kung hindi mo pinainit ang ulo ko, hindi
naman ako makikipag-bangayan. Sino ba namang may ayaw na makipag-usap nang maayos?"
Bumuntong hininga ulit ako. "O, so ano ngang gagawin ko rito?"

"H-help me cook lunch. I'm hungry. And I'm sick."

Aba, ginawa pa akong katulong! If I know, may masama na naman siyang balak sa'kin.
Baka ikadena na nga niya ako this time para hindi na ako makahindi sa gusto niya.
Inipit ko ang ilang hibla ng buhok ko sa likod ng tenga ko. "Hindi pwede. Kailangan
ko nang bumalik sa Rioscents. Kaninang umaga pa ako wala roon."

Lumapit siya sa'kin. Bahagya naman akong napaatras.

"Sige na, Van. Kahit ngayon lang. Spend some quality time with me. Kahit bago man
lang tayo maghiwalay."

Nanlaki ang mga mata ko. Nagulat ako sa sinabi niya. "S-so...pumapayag ka na?"
Bulalas ko.

Hindi ako makapaniwala! Sumasang-ayon na siya sa annulment namin. Mabubunutan na

rin ako ng tinik sa dibdib sa wakas! Hinintay ko siyang sagutin ang tanong ko, pero
tumingin lang siya sa ibang direksyon. Parang biglang lumalim ang iniisip niya.
Teka, 'wag niyang sabihing babawiin na niya agad ang sinabi niya?

Nagkaroon naman ako ng pagkakataon na tingnan nang mas maayos ang tattoo sa may
bandang collarbone niya. Kailan pa kaya siya nahilig sa tattoo? Hinaplos ko iyon.
Napatingin naman siya sa parteng 'yon. It's my name. Vanessa. He had my name
tattoed on his body.

"Why did you do this?" tanong ko, hindi pa rin tumitigil sa paghaplos.

"Bakit nagtataka ka pa? You're a part of me, Van. Kayang-kaya kong punoin ang
katawan ko ng pangalan mo. Kung gusto mo, kaya kong ipaguhit ang mukha mo sa dibdib
ko. I'm addicted."

Napairap ako nang hindi sinasadya. "Oh come on! Quit acting so sweet, Honey. Hindi
bagay sa'yo." laban ko.

Pero ewan ko kung bakit bigla siyang napangisi. Nagtaray na nga ako. "What?" tanong
ko dahil parang mas lumapad yata ang pagngisi niya.

"You unconsciously just called me 'sweet'."

I gave him a bored look. Tapos saglit akong pumikit nang madiin. "Bahala ka sa
gusto mong isipin. Wala akong pakialam," pahayag ko at pinulot ko na ang bag ko at
ang brown envelope na nahulog ko kanina sa sahig.

Tinalikuran ko na siya at akmang pipihitin na ang door knob nang magsalita na naman
siya. Hinawakan niya pa ang siko ko. Tsk! Ano bang problema ng lalaking 'to? Pigil
nang pigil! Hindi na ba ako makakaalis nang tuluyan?

"How about lunch? Gutom na ako."

Nilingon ko ulit siya. Nilaliman ko ang tingin ko. "I said I can't."

Yumuko siya. Inabot niya ang isang kamay ko at nilapat sa leeg niya. Tsk. Literal
na ang init niya. "Just for this time, Van." pakiusap niya pa.

Napaiwas ako ng tingin. At ngayon parang nagmamaka-awa na naman siya sa'kin.

Ginagamit niya pa ang sakit niya para lang makuha ang loob ko, ganon? Pairap kong
binalik ang tingin ko sa kanya. Tapos bumuntong hininga ako. "Fine, oo na. Pero
aalis din ako agad pagkatapos mananghalian. Hindi ako pwedeng magtagal."

Napansin ko ang biglang pag-aliwalas ng mukha niya. Tipid siyang napangiti sa'kin.

"O? Bakit parang biglang nawala ang sakit mo?" Puna ko.

Bumalik naman sa pagkakalugmok ang hitsura niya. Tss. Napangisi ako. Umaarte lang
yata 'tong isang to eh. Napailing iling nalang ako. Lumayo na ako at nilapag ang
mga gamit ko sa couch niya. Siya naman ay dumiretso sa kusina.

"WHAT will you cook?" tanong niya.

"Ano ba'ng gusto mo?"

"Gusto ko may sabaw. Nilalamig ako."

Palihim akong natawa. Tingnan mo 'tong lalaking 'to. Paano naman kaya siya hindi
lalamigin eh wala siyang suot na pang-itaas? Dinampot ko na lang ang puting t-shirt
niya na nakakalat sa sahig at initsa sa kanya. "Oh! Suotin mo kasi."

Agad niya namang iyong sinuot. Tapos lumapit siya sa fridge at binuksan 'yon.
"Hindi pa ulit ako nakaka-pamili. I hope what I have here are fine."

Lumapit ako sa kinatatayuan niya. "Sige na, ako na rito. Magpahinga ka na."

"No. I'll help you. Let's prepare lunch together."

Tiningnan ko siya. Hindi ko na maintindihan kung ano ba talagang gusto niya. Sabi
niya masama pakiramdam niya. Kaya niya naman palang magluto e, pinag-stay niya pa
ako. Napailing-iling na lang ako. "Bahala ka na nga. Ang gulo gulo mo! Hindi ka
gagaling sa ginagawa mo eh." Halos pabulong ko na binanggit yung mga huling salita.
Baka kasi sabihin niya inaaway ko na naman siya.

NAGSIMULA na kaming mag-handa ng iluluto. Napili kong magluto ng Nilaga. Gusto niya
raw may sabaw. Eh 'di bigyan ng sabaw.

Kasalukuyan kong pinapalambot ang baboy, habang siya naman ay binabalatan ang mga
patatas sa may counter.

Pasimple ko siyang pinanood sa ginagawa niya. Napangisi ako sa sarili ko. Mabuti
naman at kaya na niyang magluto ngayon. Marunong na siyang magbalat ng patatas nang
maayos. Dati kasi naalala ko, nagpatulong akong magluto sa kanya dahil masama ang
pakiramdam ko. Inutusan ko siyang magbalat ng patatas, kasi madali lang naman 'yon.
Hindi siya mahihirapan knowing that he doesn't cook. Kaso kahit simpleng
pagbabalat, di niya kaya. Halos wala nang natira sa patatas dahil sa kapal ng
pagbabalat niya!

Pinagsabihan ko nga siya non. Sabi ko hindi ganon ang tamang pagbabalat. Kaso ayon,
nagalit. 'Wag ko raw siyang turuan. Padabog niya pang binato 'yong patatas sa sahig
sabay walk-out. Nakakatawa siya. Ngayon, nag-improve na siya. Natutuwa ako kahit na
papaano.

"Why are you looking? Mali pa rin ba pagbabalat ko?" biglang tanong niya. 'Yon ang
nagpabalik sakin sa huwisyo. Nahuli na niya pala akong pinapanood siya.
Napangiti ako at umiling-iling. "Hindi. Ang galing mo na nga eh. Sino'ng nagturo
sa'yo?" tanong ko at binalik ko na ang atensiyon ko sa ginagawa ko.

"Wala. Ako lang. I need to learn or else I'll die in hunger."

"Buti naman. O, bilisan mo na diyan, kasi malambot na ito." Ang baboy ang
tinutukoy ko.

"I'm done actually." sagot niya naman sabay umubo.

Agad ko siyang nilapitan at inagaw 'yong mangkok ng mga hilaw na patatas na nasa
harapan niya. "'Wag mong ubuhan 'yong gulay! Mahahawa ako sa'yo eh." sita ko. Pero
hindi naman ako masyadong seryoso roon. "Just take your rest. Doon ka na sa kama
mo. I'll just call you when it's ready. Mabilis lang 'to." Dagdag ko pa.

Inirapan niya ako. Aba, bastos 'to ah! "Para naman akong may malubhang sakit sa
ginagawa mo sa'kin. I'm fine. I said I wanna help you cook." Giit niya pa.

"You're not fine, Allen. Kanina ka pa ubo nang ubo at singhot nang singhot diyan.
Humiga ka na 'don. Tatawagin na lang kita." pagtataray ko.

Inirapan niya lang ulit ako at tinungo na niya ang kwarto niya. Natawa nalang ako
sa loob loob ko. Susunod din naman pala, mang-iirap pa.

WALA pang kalahating oras luto na rin ang Nilagang Baboy. Hinanda ko na muna ang
two-seater table niya. Naghain na ako ng kanin at Lemon Iced Tea para wala na
siyang problema, kakain na lang siya. I then glanced at my wrist watch. Kailangan
ala-una wala na ako rito. Hindi na ako pwedeng magtagal. Madami pa akong gagawin sa
Rioscents.

Pinuntahan ko na siya sa kwarto. Bahagya ko siyang niyugyog para magising siya.

"Allen?" Pagtawag ko pa. Pero ang hirap niyang magising. Nilapat ko ang likod ng
kamay ko sa noo niya. Parang tumataas yata ang lagnat niya ah. Hindi naman siya
ganito kainit nong nahawakan ko siya kanina.
Umayos ako ng tayo at namaywang. Huminga ako nang malalim. Now, what will I do with
this man? Ano ba kasing pinag-gagawa nito sa buhay at nagkasakit. Binigyan niya pa
ako ng dagdag na gawain. Tsk.

Maya maya lang ay napansin kong pumungay na ang mga mata niya. Gising na yata.

"Hey, lunch is ready." Deklara ko.

Napangiti naman siya. "Okay." Tapos biglang pumikit ulit.

Napanganga ako. Aba! Ano, matutulog ulit siya? Marahan ko ulit siyang niyugyog.
"Allen, come on. Gumising ka na. Kailangan mong kumain."

"Yes. Babangon na ako." sagot niya. Tsk. Babangon na raw. Eh nakapikit pa!

Napailing iling na lang ako at lumakad na palabas ng kwarto. "Bahala ka diyan.

Lalamig na 'yong sabaw mo."

Ilang sandali lang ay narinig ko na siyang bumangon ng kama. Inunahan niya pa nga
ako sa pag-upo sa bangko. Bigla niyang hinilot ang gilid ng noo niya.

"Oh, masakit ulo mo?" tanong ko at umupo na rin sa upuan katapat ng kanya.

Tumango naman siya. Nagpakawala ako ng buntong hininga. "Uminom ka ng gamot

pagkatapos mo kumain. Tapos matulog ka na nang diretso. I will leave after lunch."

Napatingin siya sa'kin. "Can't you stay longer?"

Umaabuso 'to ah! "I already stayed until lunch, Allen. May iba rin akong ginagawa,
baka nakakalimutan mo."

Saglit siyang napayuko. Tapos nagsandok na ng pagkain. Plato ko ang unang nilagyan
niya. "I still need you here, Van. Walang mag-aalaga sa'kin." malungkot na sabi
niya.
Ewan ko kung matatawa ako. Ano'ng tingin niya sa'kin? Yaya? And the last time I
checked, hindi ko na obligasyon na alagaan siya. "Malaki ka na. Hindi mo na
kailangan ng mag-aalaga sa'yo." Sabi ko na lang at nag-umpisa nang kumain.

"So you'll leave me like this?" Parang nangongonsensya pa siya. Tsk.

"Kaya mo naman ang sarili mo."

"Please stay a little longer here, Van. Hanggang sa makapag-pahinga lang ako. Then
I'll be the one to drive you to Rioscents."

Napatigil ako sa pagkain at sumandal sa upuan. Ang gulo talaga ng taong 'to!
"Kanina sabi mo hanggang lunch lang? Ngayon hanggang sa makapag-pahinga ka na. May
balak ka pa bang pauwiin ako?" sarkatikong pahayag ko.

Kimi naman siyang napangisi sabay higop ng sabaw. Napairap ako. Sa ngiti niyang
'yon parang sinasabi niya na ring tama ako eh. Tsk.

"So, are you staying?" Tanong niya pa.

Napailing-iling ako bago bumalik sa pagkain. "No. Bakit hindi na lang si-- what's
the name of that girl again? 'Yong nakita natin nong nag-dinner tayo? Siya na lang
ang papuntahin mo. I'm sure she's willing to take care of you."

Bigla namang pumait ang hitsura niya. Siya naman ang napatigil sa pagkain. Tapos
tinungkod niya ang mga siko niya sa ibabaw ng mesa.

"What?" tanong ko. Ang lalim kasi ng titig niya sa'kin.

"Are you talking about Cindy?"

"Oo. Siya nga."

"I don't like her. Okay? 'Wag mo 'kong asarin sa kanya."

Natawa ako. "Hindi ako nang-aasar. It was just a suggestion."

"You're jealous of her? Hinuhuli mo ba ako, Vanessa?" mahanging pahayag niya.

Tinaasan ko siya ng isang kilay. Nagpapatawa yata siya. "And why would I be
jealous? Wala akong pakialam kung magsama kayong dalawa. I would even be happy for
you."

"Right."

Parang hindi siya naniniwala sa'kin.

"Oo nga! Tulungan ko pa kayo." giit ko naman.

Ngumisi siya. "Ok then. I'll start dating her tomorrow."

Nagulat ako sa sinabi niya. Siningkit ko ang mga mata ko. Mukhang seryoso naman
siya. Baka nga seryoso siya. Kung sabagay, tanggap niya na nga na maghihiwalay na
kame eh. Sinabi niya kanina. Nagkibit balikat nalang ako, at kumuha ng dagdag na
sabaw mula sa mangkok.

"Van?" biglang pagtawag niya.

"Hmm?" Hindi ko siya nililingon. Abala lang ako sa pagsubo.

"I was just joking. Don't worry, I won't date other women."

Inangat ko ang tingin ko sa kanya. "Okay lang naman kahit totohanin mo eh. I don't
care. Really."

Kumunot ang noo niya. Tapos non, matagal na ulit bago siya nagsalita. Panay singhot
at mahinang pag-ubo na lamang ang naririnig ko mula sa kanya.
"By the way..." basag niya sa katahimikan. "It's my parents anniversary next week.
They will hold a big party. Imbitado lahat ng ka-sosyo sa negosyo at mga kaibigan.
I hope you could come. Inaasahan ka nila. They already heard you're back."

Tinapos ko na muna ang pag-inom ko ng juice bago ko siya sinagot. "Bakit? Hindi rin
ba nila narinig na hiwalay na tayo?"

"Alam nila. But we're still legally married. Please come. Your parents will be
there. Even Leila."

Bumuntong hininga ako. "I'm not sure. Iche-check ko pa muna ang schedule ko."

"I want you to be there, Van. Gusto kitang ipakilala sa kanilang lahat."

"As what?"

"As my wife, of course. Ano pa ba?"

Natawa ako. "Come on, Allen. Lolokohin lang natin ang mga tao 'don. You know we're
not living as husband and wife. We never did, actually."

Napasimangot siya. Matagal bago siya nakabawi. "I still hope you could come. I
would be very happy. At matutuwa rin si Ellie. She's been constantly asking me
about you."

"Ayokong mangako. Pero susubukan ko."

"Call me then. Para ako na ang susundo sa'yo."

"Hindi na. Pupunta naman kamo si Leila. Sa kanya na lang ako sasabay kung sakali.
Hindi pa rin naman ako sigurado."

"O-okay. Whatever you want. Basta makapunta ka." tipid na sagot niya at inubos na
ang laman ng baso niya.

PAGKATAPOS naming mananghalian, nagpahinga lang kame saglit. Nagkwentuhan. Nagpa-

kwento siya sa'kin kung ano'ng mga ginawa at pinagkaabalahan ko noong nasa ibang
bansa ako. Kung paano ako nag-celebrate ng birthday, pasko, at bagong taon.
Nakakatawa kasi tinanong niya rin kung maraming nangliligaw sa akin doon. Sinagot
ko, 'oo marami'. Pero hindi naman 'yon totoo. Sinabi ko lang kasi gusto kong
malaman kung anong magiging reaksyon niya. Kung sisigawan niya ba ako tulad ng
dati. Pero hindi naman. Tahimik lang siya. Pero pansin kong naging pang-biyernes
santo ang mukha niya.

Pagkatapos ko, siya naman ang nag-kwento. Parang bigla ngang nawala ang sakit niya.
Ang dami dami niyang sinasabi. Pansin kong masaya siya habang nagki-kwento dahil
maaliwalas ang mukha niya. Pati 'yong tattoo niya napag-usapan namin. Kakilala raw
ni Leila ang nag-tattoo sa kanya. Inasar ko nga siya eh. Sabi ko himala at
nagkakasundo sila. Samantalang dati kulang nalang gumawa siya ng kontrata na bawal
ako makipagkita kay Leila. Natawa naman siya. Hindi niya rin daw inaasahang
magkakasundo sila. Kahit na sa tuwing nagkakausap daw sila, imposibleng hindi siya
makakatanggap ng mura. Nababawasan na nga raw pagkalalaki niya eh. Natawa rin tuloy
ako.

Marami pa siyang kinwento. Mga ginawa niya sa loob ng apat na taon na nagkahiwalay
kame. Wala naman pala siyang ibang pinag-kaabalahan. Puro trabaho lang.

Honestly, iba ang pakiramdam ko ngayon. It's like...we've just met each other. Na
para bang kahapon lang kame nagkita. At nasa getting-to-know-each-other stage kame
ngayon. Inaalam ang kung anu-ano sa isa't isa. Magaan sa pakiramdam. Sa tingin ko,
ito ang kulang sa amin noon. Hindi kame nakakapag-usap ng katulad ng ganito. Hindi
naman kasi niya ako pinapansin noong bagong kasal kame. Parang hangin lang ako para
sa kanya. Ako na nga lang ang gumagawa ng paraan noon para mas makilala ko siya.
Siya naman, ewan ko kung kinikilala niya rin ako. Tsaka parati kasi siyang
nakasinghal dati. Ngayon, kalmado na siya. Ang amo amo na nga niya.

Nahinto ako sa pag-iisip nang umubo na naman siya.

"Magpahinga ka na. Ako na magliligpit nito." pag-ako ko. Tumayo na ako at

sinimulang ayusin ang pinagkainan namin.
"No need, Van. Just leave it there. Mapapagod ka na. Kanina mo pa ako inaasikaso."
pigil niya sakin.

Hindi naman ako huminto sa ginagawa ko. Binitbit ko pa 'yong mga plato sa lababo.
"It's okay. Pagkatapos ko naman maghugas, aalis na rin ako."

"Dito ka muna." pakiusap niya.

Sinilip ko siya saglit. "Hindi nga pwede. Nagtext pa sa'kin si Claire kani-kanina
lang. May oorder daw ng isang set ng perfumes. Dadaan sa Rioscents ngayon. So I
need to go back."

Naramdaman ko siya bigla sa may likuran ko. Pinatong niya pa ang magkabilang kamay
niya sa balikat ko. Napatigil tuloy ako sa paghuhugas.

Bumuntong hininga ako at pumikit nang madiin. Alam ko ng pakikiusapan niya ako e,
kaya uunahan ko na siya. "I can't stay, Allen. Pinagbigyan na nga kita sa hiling mo
kanina eh. Kailangan ako sa shop ko."

"Please?"

"Sorry. I really can't."

"Kahit isang oras lang."

Napa-tsk ako. "Ang kulit kulit mo, Allen!"

Siya naman ang bumuntong hininga. "Ok. Ang hirap naman maglambing sa'yo." 'Yon lang
sinabi niya tapos tinanggal na niya ang pagkakahawak sa mga balikat ko at umalis
na.

Hinabol ko siya ng tingin. Naubos ko na yata ang pasensiya niya. Binilisan ko na

lang ang paghuhugas ko ng mga pinggan, dahil ano'ng oras na. Hindi na nga yata
matuturing na half-day kung sakaling bumalik pa ako sa Rioscents eh.

Pagkatapos ko, inayos ko na ang sarili ko at ang mga gamit ko. Bitbit ko na ang bag
ko at ang brown envelope nang pumasok ako sa kwarto ni Allen.

Nakadapa ito sa kama. Napailing-iling na lang ako habang papalapit ako sa kanya.
"Magpatunaw ka muna bago ka matulog." sabi ko. Pero hindi niya ako pinansin.
Pinilig niya pa nga ang ulo niya paharap sa kabilang side para yata hindi ako
makita.

Napaikot na lang ako ng mga mata. "Aalis na ako. Iiwan ko 'tong envelope rito para
kung sakaling gusto mong aralin..."

"...at saka may natira pa pa lang pagkain. Initin mo na lang mamaya 'pag nagutom
ka." dagdag ko pa.

Gusto ko sanang sumagot man lang siya ng 'okay' bago ako umalis, pero wala. Hindi
niya talaga ako sinasagot. Hinayaan ko na nga lang.

Akmang lalakad na sana ako palayo pero hinawakan niya ang kamay ko. Bigla niya
akong hinila! "A-Allen!" Impit akong napatili kasi nawalan ako ng balanse dahil sa
suot kong heels. Napaupo tuloy ako sa bandang ulonan ng kama! Nabitawan ko pa bag
ko at 'yong envelope!

Tatayo na rin sana agad ako, pero laking gulat ko nang humiga siya sa kandungan ko.
Niyakap niya pa ang isang braso niya sa bewang ko! Napatingala na lang ako sa
kisame at nagpakawala ng malalim na hininga. Diyos ko naman! Hindi niya ba talaga
ako papaalisin?

Sinubukan ko ngang tanggalin ang kamay niya, pero ayaw niya. Siniksik niya pa nang
maigi ang mukha niya sa bandang puson ko na para bang ayaw niya akong makatayo.
Tsk.

"Allen naman. I need to go. Tatawagan na lang kita kung gusto mo. Kailangan ko nang
bumalik sa shop. Mata-trafik na ako oh. Ano'ng oras pa ako makakarating don." sabi
ko pero parang wala siyang narinig.

"Tsk. I'll call you. O babalikan na lang kita bukas. O sa susunod na araw. Basta
kung kelan ako libre. Kailangan ko nang umalis."
Lahat na yata ng pangako sinabi ko para lang paalisin niya ako, pero wala talaga.
Para lang akong nakikipag-usap sa hangin. Wala na akong pag-asa nito.

Hinawi ko ang buhok na nakaharang sa mga mata niya para masilip siya. Tulog na
yata. I could hear his soft breathing. Tsk. Kaya pala hindi na sumasagot eh.
Hanggang ngayon pala ang bilis niya pa ring makatulog. Konting higa, tulog.

Sumandal na lang ako sa headboard ng kama. Pinatong ko ang isang kamay ko sa

balikat niya. Wala na. Hindi na talaga ako makakaalis. Na-corner ako. Shit! Hindi
ko pa naman maabot 'yong bag ko na nalaglag sa lapag. Andun pa naman phone ko. I
need to call Claire para sabihing hindi na ako makakabalik sa shop.

Maya maya lang ay naramdaman kong kumilos na 'tong lalaking 'to. Nangangalay na
siguro siya sa posisyon niya. Nakadapa kasi siya sa mga hita ko. Bahagya siyang
nag-angat ng mukha at tumingin sa'kin. Tipid niya lang akong nginitian, tapos
bumalik na ulit sa pagkakahiga sa mga hita ko.

Aba't talagang wala pa siyang balak na patayuin ako ah?

"I'm happy you're here, Van." Biglang bulong niya.

Hindi ko inalis ang tingin ko sa kanya. Pero hindi ako sumagot. Hindi ko kasi alam
ang isasagot ko. I can't say that I'm happy too. Ang totoo, hindi ko nga alam kung
ano'ng nararamdaman ko ngayon. Ewan ko, parang iba. O baka naa-awa lang ako sa
kanya kasi may sakit siya.

Sinuklay ko na lang nang maraming beses ang buhok niya para makatulog na ulit siya.
Ganon ang ginagawa ko hanggang sa maramdaman kong relaxed na ulit ang katawan niya.
Malamang nakatulog na ulit siya nang mahimbing. Sinilip ko ang mukha niya. He
looked so innocent and so fragile when asleep. Mukha siyang anghel - hindi kayang
manakit. Habang pinapanood ko nga siyang matulog, ni hindi ko maimagine na ang
lalaking 'to ang dahilan ng mga paghihirap ko noon. Na nagawa niya akong pagbuhatan
ng kamay, at paiyakin gabi gabi. Na siya ang dailan kung bakit ganito ako ngayon.

I shook my head and cleared my mind. Ano ba 'tong mga pinag-iisip ko? Tsk. Sinandal
ko na lang ang ulonan ko sa headboard ng kama at pumikit. Parang nakakaramdam na
rin ako ng antok.
NAGISING ako nang marinig kong tumutunog ang cellphone ko. Nang tumigil ito, at
saka ko lang naisipan na magdilat ng mga mata. Tinatamad akong sagutin dahil medyo
inaantok pa ako. Mukhang napasarap ang tulog ko.

Sinilip ko naman agad si Allen na ngayon ay katabi ko na sa kama. Ang himbing pa

rin ng tulog niya. Ang sarap pa nga ng pagkakahiga niya sa ibabaw ng dibdib ko.
Nakayakap pa siya sa bewang ko na para bang kahit anong oras mawawala ako. Hinaplos
ko ang noo niya para ma-check kung may lagnat pa siya. Medyo mainit pa rin siya,
pero hindi na katulad ng kanina.

Kumilos ako nang kaunti para ayusin ang ibaba ng dress ko na halos umangat na.
Nakikita na kasi yata ang underwear ko. Maya maya lang tumunog na naman ang phone
ko. Napaisip tuloy ako kung kanina pa ba iyon nag-riring. Mabuti't hindi nagigising
'tong isa rito.

Hindi ko na nga sana kukunin yong phone kasi hindi rin naman ako makabangon. Kaso
ayaw tumigil sa pagtunog eh. Baka importante. Dahan dahan ko na lang inangat ang
sarili ko para hindi ko magising si Allen. Hinila ko 'yong bag ko sa strap noon
papalapit sa akin. Kaso kulang yata ang pwersa ko, kaya inangat ko pa nang kaunti
ang katawan ko.

Bigla namang gumalaw si Allen. Hala, nagising ko yata. Hinigpitan niya ang
pagkakayakap niya sa bewang ko at mas sumiksik sa dibdib ko. Akala niya yata aalis
ako.

"T-teka sandali," sabi ko habang tina-tap ang likod niya. "May tumatawag kasi
sa'kin."

Medyo niluwagan niya naman ang yakap niya. Kaya tuluyan ko nang nakuha ang phone ko
na nakasilid sa likurang bulsa ng bag ko. Tiningnan ko muna kung sino 'yong
tumatawag.

Tsk. Si Leila pala. Akala ko pa naman si Claire. Bumalik na muna ako sa pagkakahiga
bago ko sinagot ang tawag.

"Hello?" Mahinang bati ko. Tinakpan ko pa ng kamay ko ang mouthpiece para hindi
masyadong marinig ni Allen. Baka magising.
"Vannie!!! Sorry ang labo ko kausap kanina. Eh kasi may ginagawa ako. May
pupuntahan akong art exhibit mamayang gabi. Kaya 'yon. Ano, natuloy ka ba kay
Allen?"

"Ah, okay lang. Oo natuloy ako." tipid na sagot ko. Hindi ako pwedeng magsalita
nang marami eh.

"Hoy! Galit ka ba? Nag-sorry na nga ako! Bawi ako! Dinner tayo mamaya, ano?"

Napapikit ako nang madiin. "Hindi ako galit, ano ba. Uhm, hindi ako pwede mamaya.
May gagawin ako." Totoo naman. Aayusin ko pa kasi 'yong petition.

"A-ano? Hindi kita masyadong maintindihan! T-teka nga! Nasaan ka ba ha? Bakit ang
hina hina ng boses mo?" Singhal nito.

Saglit kong sinilip si Allen bago ako sumagot. "Natutulog kasi si Allen. Baka
magising." Sagot ko.

"AHA!!!" Bulalas niya. Bahagya ko tuloy nailayo ang phone mula sa tenga ko. Tsk!
"Malandi ka! Sinasabi ko na nga ba eh! Bumigay ka, ano?! May pa-moved on moved on
ka pang nalalaman diyan!" kantiyaw pa nito sabay tawa nang malakas.

"Tsk. Tumigil ka." sita ko sa kanya.

Hindi naman siya huminto sa kakatawa. Rinig na rinig ko eh. Ang saya saya niya
masyado. "Ano ha, nagkabalikan na ba ulit kayo? Akala ko ba idi-discuss mo lang ang
annulment kaya ka pumunta diyan? Eh parang may iba pa yata kayong ginawa ah." At
tumawa na naman ito.

Natawa rin ako sa loob loob ko. Ang dumi mag-isip nitong babaeng 'to. "Stop it,
Lei. 'Wag mo 'kong simulan. Walang nangyari, okay?" sabi ko na lang.

"Sus! Maniwala ako sa inyo!"

"Wala nga sabi! Tumigil ka nga!" impit na singhal ko.

"Okay, okay fine! Galit agad? Halatang defensive," tumawa na naman siya. "Hoy pero
seryoso ako sa sinabi ko ha? Let's have dinner later. Tapos samahan mo ako, diretso
tayo dun sa exhibit. I accept no excuses, dear."

Napailing-iling ako. Bossy talaga. "Hindi nga ako pwede. Madami akong gagawin
mamaya."

"Eh ano bang gagawin mo? Mas importante ba 'yan kaysa sa sarili mong pinsan? 'Di ba
pwedeng ipagpabukas mo na lang yan?" Pagtataray niya.

Napahinga ako nang malalim. Tsk. Ipagpapabukas ko na naman. Masyado na akong

nadedelay sa pag-aasikaso ng annulment eh.

"Ano na? Sunduin kita sa condo mo."

Huminga na lang ulit ako nang malalim. "Oo na. Sige na! Ang kulit mo!" Para kang si
Allen!

"Okay! Great! O sige na, babye na!"

"Okay, bye."

Ibaba ko na sana ang phone, pero humabol pa ulit siya. "Vannie!"

"Oh?"

"Naka-ilang round kayo?" asar nito sabay halakhak.

"Tse!" pagsuplada ko at tuluyan nang binaba ang tawag.

Bastos talaga 'yong babaeng yon! Saan niya naman kaya natutunan 'yon? Tsk. Siguro
may lalaki na 'yon ngayon, hindi lang nagki-kwento. Malahim yung babaeng 'yon eh.
Napailing na lang ako at pinatong na ang phone ko sa katabing maliit na mesa.

"Who's that?" biglang tanong ni Allen. Nagitla nga ako. Gising na pala siya.

"Wala. Si Leila lang. Nag-aaya mag-dinner mamaya. Babangon ka na ba?"

"Mamaya na konti." sagot niya naman ang hinigpitan ang yakap sa bewang ko.

Nabibigatan na talaga ako sa kanya. Di ko lang sinasabi. "Kumusta pakiramdam mo?"

tanong ko ulit.

"Better." tipid na sagot niya. Napansin kong napangiti siya nang sabihin niya 'yon.

"Good. Bangon ka na. Kailangan ko nang umalis. Siguro naman papayagan mo na ako.
Sobra sobra na ka na."

"Hahatid kita." Maotoridad na aniya nang hindi lumilingon. 'Yong tono niya, 'yong
tipong bawal humindi eh.

"Wag na. Kaya ko naman umuwi mag-isa. Magpahinga ka na lang."

"I want to drive you home."

My eyes rolled heavenwards. Eto na naman ho kame. "Wag ka ngang makulit, Allen!
Mabibinat ka lang eh! Dito ka na lang!"

Nag-angat siya ng mukha. Kinunutan niya pa ako ng noo. "Bakit mo 'ko sinisigawan?"

"Hindi kita sinisigawan. Ang kulit mo kasi. Magpahinga ka na lang."

Inirapan niya lang ako. Maya maya lang ay umalis na siya sa pagkakahiga sa ibabaw
ng dibdib ko, at umupo na sa kama. Nakahinga naman ako nang maluwag. Ang bigat
niya. Nahirapan tuloy ako huminga.
Tumayo na ako mula sa kama. Pasimple akong nag-inat. Nangalay katawan ko don.
Inayos ko na ang mga gamit ko at ang sarili ko. Nagsuklay ako ng buhok at nagsuot
na ng sapatos. Napansin ko siyang pinapanood lang ako.

"Kelan ulit tayo magkikita?" biglang tanong niya.

"I don't know. Babalitaan na lang kita. Makikipag-harap pa ulit ako sa abogado eh."

"Hindi tungkol doon ang sinasabi ko."

Sinilip ko siya. Malungkot na naman ang mukha niya. Napabuntong hininga na lang
ako. "Akala ko ba okay na sa'yo na maghiwalay tayo? Hindi ko nakalimutan ang sinabi
mo sa'kin kanina ha."

"Pupuntahan kita sa Rioscents bukas. Then we'll have dinner together. Then I'll
drive you home." pag-iba niya sa usapan.

Di ko na lang pinansin. Binitbit ko na ang shoulder bag ko. Tumayo ako nang tuwid
sa harapan niya. "You don't have to do those things, Allen. Ayoko nang na-oobliga
kang gawin ang mga bagay na 'yon. Let's just live the way we lived noong
magkahiwalay tayo. Hindi natin kailangang umaktong ganito. You understand? I want
no commitments. No obligations."

"Paano kung gusto kong gawin? Babawi ako sa'yo."

"Hindi na kailangan." tipid kong sagot.

Kumunot ang noo niya. "I can't understand you, Van. Akala ko okay na tayo. Bakit
tinutulak mo pa rin ako palayo?"

"I'm just doing what is right. At saka isa pa, nakiusap ka lang sa'kin na bantayan
ka at ipagluto ng tanghalian dahil may sakit ka. I just did you a favor, Allen.
'Wag mong bigyan ng ibang meaning 'yon." Malumanay na sagot ko.

"Ginusto mo rin naman 'yon. Ayaw mo lang aminin. And Van, I can't see anything
wrong kung magsasama ulit tayo. Like real husband and wife."

Sinamaan ko siya ng tingin. Napaka-assuming niya naman. Nagmagandang loob na nga

ako sa kanya. Damn! Pinapainit na naman niya ulo ko. Lumamig na nga eh.

"Sa'yo siguro wala," sagot ko sa huling sinabi niya. "I wanted to live alone,
Allen. 'Yong walang ibang iniisip. 'Yong walang ibang taong pinoproblema. Let's get
this over and done. We could be friends if you want." At ewan ko kung bakit ko
nasabi 'yon.

Natawa siya sa narinig niya. Umiling-iling pa siya. "Friends? Hindi ko nakikita ang
sarili ko na maging kaibigan mo lang, Vanessa. Kahit yata sa panaginip hindi ako
papayag na mangyari 'yon."

Inayos ko ang pagkakabitbit ko sa shoulder bag ko bago ko siya matapang na sinagot.

"Oh, well. Hindi ko na problema 'yan."

Tumalikod na ako at tinungo na ang pinto ng kwarto. Naramdaman ko naman siyang

nakasunod agad sa akin.

"Ihahatid kita. Kahit hanggang sa parking lot lang."

Hindi ko siya nilingon. Dire-diretso lang ako. "Bahala ka."

At hindi nga siya nagpaawat. Talagang tumuloy pa rin siya. Hinatid niya ako sa
pinag-paparadahan ng sasakyan ko. Wala siyang pakialam kung pinagtitinginan kame ng
ilang mga dalagita sa elevator. Paano naman kasi, naka-boxers at t-shirt lang siya.
Hindi man lang nagpalit. Siyempre alam ko kung anong iniisip ng mga kasabay namin.

Hindi ko siya kinakausap hanggang sa makarating ako sa sasakyan ko.

"Ingat ka." Siya ang unang nagsalita.

Nginitian ko naman siya nang tipid. "Okay." Tapos umiwas na ako ng tingin. "'Yong
gamot mo, inumin mo."

Napansin kong napangiti rin siya, pagtapos non, walang pasabi niya akong hinalikan
sa labi. It was a chaste kiss. At naramdaman ko 'yon. Bumulong pa siya sa tenga ko
pagkatapos...

"Thanks for taking care of me. I'll see you soon, my wife."

"Akala ko i-indianin mo na talaga ako nang bonggang bongga eh." pangbungad ni Leila
bago nakipag-beso sa akin.

"I'm sorry. Eto na nga, pumunta pa rin naman ako ah." dahilan ko sa kanya. Halata
ko kasi sa kanyang nagtatampo siya. Kilala ko siya eh.

Kasalanan ko naman kasi. Tsk. Nakatulog ako kanina pagka-uwi ko sa condo ko. Gabi
na ako nagising kaya hindi na kame nakapag-dinner. Pumayag na lang ako na samahan
siya ngayon sa art exhibit para naman mawala ang inis niya sa'kin kahit na papaano.
Sa sobrang pagmamadali ko pa nga kanina, ni hindi na ako nakapag-suot nang maganda
ganda. Right now I'm just wearing skinny jeans and a white long-sleeved top.

"Tsk tsk tsk," umiling iling naman si Leila. "At pasalamat pa pala ako? Naku!
Sapakin ko 'yang Allen na 'yan eh! I'm sure pinagod ka niya kaya bagsak ka pag-uwi
mo."

Napanganga ako. Marahan ko tuloy siyang nahampas sa braso at napanlakihan ng mga

mata. "Ano ka ba! Wala ngang nangyari sa'min!" Pabulong ko lang sininghal sa kanya
kasi maraming tao sa loob ng tent kung saan ginaganap ang exhibit. Baka mamaya may
makarinig pa sa akin.

Inikutan niya lang naman ako ng mga mata. Tapos nagsimula na siyang maglibot libot.
Sumunod naman ako.

"Sus, Vannie! Lokohin mo lelang mo! Wala raw! Hindi nagsisinungaling ang katawan."
pahayag niya habang hinahanda ang digital SLR niya.

Nangunot naman ang noo ko. "A-ano'ng katawan?"

Napatigil siya saglit sa paglalakad at tumuro sa leeg ko. "Oh, eh ano 'yan? Kagat
ng lamok? Ang laking lamok naman niyan! Alam ko pangalan ng lamok na 'yan. Allen
ba, ha?" Tumawa pa siya. 'Yong tawa na nakakainis.

Dali dali ko namang kinuha ang salamin ko mula sa hand bag ko at tiningnan ang leeg
ko. Shit! Saglit akong napapikit nang madiin. I've got a love bite! Damn! Bakit
hindi ko 'to napansin kanina noong naliligo ako? Ang malas pa dahil pinusod ko ang
buhok ko. Kitang-kita tuloy. Nakakahiya!

"Wala raw..." Narinig kong bulong pa ni Leila, tapos nag-umpisa na siyang kumuha ng
mga litrato.

Binalik ko na ang salamin ko sa bag ko. Tapos tinabihan ko siya. "Hoy! Wag ka ngang
mag-isip ng kung anu-ano. Wala ngang nangyari."

Tumawa siya. "Kaya pala bagsak ka ha. Napagod kayo?" Kantiyaw niya pa.

Siniko ko siya. "Tumigil ka na. Baka may makarinig sa'yo, ang daming tao!"

Kumuha siya ng isa pang litrato bago nilipat ang tingin sakin. "Ang daya mo. Bakit
ba ayaw mong aminin sa'kin? Ano bang tingin mo sa'kin, teenager? Wala naman akong
pakialam kung mag-yugyugan kayo diyan sa condo niya buong araw eh. Pero ano ba,
nagkabalikan na ba kayo ulit? Ha? Ha? Pinatawad mo na ba siya?" Siniko siko niya pa
ako na parang dalagitang nantutukso.

Aba't sinamaan ko nga ng tingin. "Wala akong balak makipag-balikan sa kanya.

Tigilan mo nga ako."

"Wala? Eh ano'ng plano mo? Sex sex lang ganon? Painit lang ng katawan? Gaga ka!
Mabuntis ka diyan, laking tuwa ko."

Mabilis ko siyang hinampas sa braso. Ang lakas kasi ng pagkakasabi niya. "Ano ba!
Tumahimik ka nga, ang lakas ng boses mo!" Sita ko sa kanya. Nakakahiya 'tong
babaeng 'to. Napalingon tuloy ako sa palagid ko. Napansin kong may isang couple na
natawa sa amin. Tsk!
Binalik ko na ang tingin ko sa pinsan ko. "Walang nangyari, okay? Muntik lang. Buti
napigilan ko sarili ko." diin ko sa kanya.

"Okay." Sagot niya na lang pero alam kong hindi siya kumbinsido sa sinabi ko.

Hinayaan ko na lang siya. Hindi ko naman siya kailangang pilitin kung ayaw niyang
maniwala. Inenjoy ko na lang ang pagtingin-tingin sa mga naka-display na paintings.

Ang totoo, hindi ako mahilig magpunta sa mga ganitong klase ng events. Hindi rin
naman kasi ako pinapayagan ni Allen dati. Bilang na bilang ko nga kung ilang beses
lang ako nakapunta sa mga art exhibits. Si Leila lang ang nagsasama sa akin. Siya
ang mahilig sa mga ganito.

Leila works as a freelance photographer - isang bagay na hindi sinasang-ayunan noon

ng pamilya niya. Kaya nga rin siya bumukod. Gusto niyang gawin ang gusto niya eh.
Ako nakasuporta lang naman. Kahit na medyo nanghihinayang ako, dahil matalino naman
siya at sayang nga naman talaga ang pinag-aralan niya. Kaso wala eh. Ayaw niya raw
ng office work, tulad ng ginagawa ng mga magulang niya at kapatid niya. She finds
it boring. Hindi niya raw nakikita ang sarili niyang naka-upo lang at nakatutok sa
tapat ng computer. Eto 'yong gusto niya. 'Yong nagpupunta sa iba't ibang lugar.

Mabuti nga't nagka-ayos na sila ngayon ng pamilya niya. Legal na niyang nagagawa
ang mga gusto niya. Hindi naman niya na-ikwento sa akin nang buo kung paano sila
nagka-bati na pamilya, basta okay na raw sila. Hindi naman kasi siya mahilig mag-
kwento ng mga ganoong bagay eh.

NAPATIGIL kame ni Leila sa isang naka-display na oil painting. Maraming tumitingin

at kumuha ng litrato dito, including my cousin, kaya nakitingin na rin ako. Imahe
ng isang nakahubad na babaeng mataba ang nasa painting. Humanga ako sa talino nang
pagkakagawa kaya hinanap ko 'yong pangalan ng artist sa ibabang parte ng frame.
Carla Sy-Robles.

Napangiti ako sa loob loob ko. Marami akong kakilalang Robles, pero isa lang ang
taong tumatatak sa isip ko. Si Zian. Bigla ko tuloy siyang naalala. Hindi ko na
siya nakita pagkatapos noong araw na nag-paalam siya sa'kin. Wala na rin akong
balita sa kanya. Kumusta na kaya siya?

Nabigla naman ako nang higitin ako ni Leila sa braso paatras.

Pinakita niya sa'kin 'yong kuha niya sa painting. "Hey look, ang ganda nito oh.
Gusto kong makilala 'yong artist. Baka pwede kong kuhaan lahat ng gawa niya."
"Maybe she's here. Bakit 'di mo itanong kung nasaan siya." suhestiyon ko sa kanya.

Tumango tango naman siya. "Ay oo nga. Dakila ka talaga. Sige, magtatanong lang ako
sa organizer. Maglibot libot ka muna." Aniya at iniwan na ako bigla bigla.

Tingnan mo 'yung babaeng yon. Hindi nalang ako isinama. Iniwan pa talaga ako mag-
isa. Alam niya namang hindi ito ang lugar ko. Tsk. Napailing iling na lang ako.
Lumayo na lang din ako para magtingin tingin sa iba. Hindi naman kalakihan itong
tent. Halos nakita ko na nga yata lahat ng mga paintings na naka-display eh.

Hinanap ko si Leila sa paligid pero hindi ko na siya nakita. Hindi naman siguro
magtatagal 'yong babaeng 'yon. Naisipan ko na lang muna na maupo sa mga nakahandang
upuan. Makikita naman ako ni Leila kung sakaling bumalik na siya. Nilabas ko na
lang ang phone ko. Naalala ko kasing hindi ko pa pala natatawagan si Claire.
Makikibalita ako dahil hindi na nga ako nakabalik sa shop kanina.

Magda-dial na sana ako sa phone ko nang biglang may umupong lalaki malapit sa
kinauupuan ko. May kausap ito sa telepono. Sinundan ko ito ng tingin dahil parang
pamilyar ang presensiya niya. Siningkit ko pa nga ang mga mata ko. Mas lumapad lang
ang katawan niya ngayon, pero malakas ang pakiramdam ko na siya 'to eh.

Siguro napansin niyang nakatingin ako kaya napatingin din siya sa'kin. Doon ko siya
tuluyang nakilala. Pakiramdam ko saglit na huminto sa pagtibok ang puso ko. Siya
nga! Kimi na lang akong napangiti, samantalang siya'y nanglalaki ang mga mata sa
pagka-sorpresa. Pagkakataon nga naman. Kanina lang iniisip ko kung kumusta na siya.
And now he's here.

Nilaparan ko na ang ngiti ko. Hindi ko naman siya pwedeng hindi pansinin, eh
magkaharap na kame.

"Zian..." umpisa ko.

Nawala naman na ang panglalaki ng mga mata niya at tipid siyang ngumiti sa'kin.
Nagpaalam siya sa kausap niya sa telepono at ipinasok ang phone niya sa bulsa ng
pantalon niya.

Lumipat siya ng upo sa silyang katabi ng sa akin. "Hello, Vanessa. Long time no
see. How are you?"

Hindi ako agad nakasagot. Medyo nalungkot kasi ako sa tono ng boses niya. Hindi na
ito katulad ng dati. Wala na 'yong galak kapag nagha-hi siya sa akin. Para lang
kaming magka-schoolmate na matagal na hindi nagkita. Oh well, what do I expect?

Ngumiti na lang ako. "Oo nga eh. Ang tagal na. I'm doing good. Ikaw, kumusta ka na?
Kelan ka pa naka-balik ng Pilipinas?" Tanong ko.

Sana lang hindi niya mapansing pinapakaswal ko lang ang tono ng boses ko. Naiilang
kasi ako. Basta parang naiilang ako sa kanya. Parang iba na kasi siya. 'Yong dating
niya, 'yong tingin niya. Pakiramdam ko may malaking harang sa pagitan namin at
hindi ako maka-akto nang natural. Hindi ko rin naman inaasahan na magkikita ulit
kame kaya hindi ako nakapag-handa ng mga sasabihin.

"Two days ago lang," sagot niya. "Hindi naman ako magtatagal dito. I'm just here
to support my wife. Babalik din kami sa New York pagkatapos nitong exhibit."

Nangunot ang noo ko. "Y-your wife?"

Tipid siyang ngumiti at pinakita ang suot niyang singsing. "Yes. I'm married."

Bahagya akong napanganga pero binawi ko rin. Tumango na lang ako at ngumiti rin.
Hindi ko alam kung ano'ng isasagot ko. I find this moment so awkward. "Uhm, good to
hear that. I'm happy for you." Sabi ko na lang. Pero totoo naman 'yon. Masaya ako
para sa kanya dahil nakatagpo na siya ng babaeng magmamahal sa kanya nang buong-
buo. 'Yong walang kahati.

"Thanks," sagot niya naman. "Kayo? Kumusta kayo ni Allen?"

Doon ako napaiwas ng tingin. Sumandal ako sa upuan. So...hindi niya pala nabalitaan
ang nangyari sa'min? Huminga muna ako nang malalim bago sumagot. "Uhm. Wala na.
Matagal na kaming hiwalay."

Pasimple ko siyang sinilip saglit. Bakas kong nabigla siya sa sinabi ko. Parang
hindi nga siya makapaniwala eh. Nangunot ang noo niya. "W-what? Why?"

Pinilit kong mapatawa. "Naku, mahabang storya. Baka antukin ka lang." Biro ko na
lang pero ang totoo, ayaw ko lang talagang ikwento. Ayaw kong malaman niya kung
ano'ng mga nangyari sa'kin. Nahihiya ako. Baka pagtawanan niya ako at sabihang
'karma mo 'yan kasi hindi ako ang pinili mo'.
Narinig ko naman siyang bumuntong hininga. "Maghihiwalay pala kayo. Ano'ng nangyari
sa pinaglalaban mo dati? Sumuko ka? O siya ang sumuko?"

Hindi ako makatingin sa kanya. Parang bigla akong nakaramdam ng hiya. Nahihiya ako
dahil sa ganito lang nauwi ang lahat. Samantalang siya, mukhang masaya siya sa
buhay niya ngayon.

"You're separated, as in legally?" tanong niya ulit.

Umiling ako. "Hindi pa. Inaasikaso ko pa ang annulment namin."

Sinilip ko ulit siya. Nakapatong na ang magkabilang siko niya sa mga tuhod niya.
Parang hindi talaga siya makapaniwala sa narinig niya.

"All this time... I...I thought you're happy, Vannie."

"B-bakit, hindi ba ako mukhang masaya ngayon?" pabirong sabi ko. I'm just trying to
lighten up the mood. Para kasing masyado kaming seryoso gayong ngayon na nga lang
ulit kami nagkita. "Masaya naman ako ngayon ah," diin ko pa. "You know, I'm running
my own perfume shop now. Marami na akong pinagkaka-abalahan. Kaya masaya ako."
Hinarap ko na siya. "Oh hey, why don't you visit my shop while you're here? Isama
mo ang--"

Hindi ko na natuloy ang dapat na sasabihin ko dahil may babaeng biglang lumapit kay
Zian.

Mabilis naman na tumayo si Zian at hinalikan ang babae sa pisngi. Ito marahil ang
asawa niya. "Hey, why are you here? You should be entertaining your fans." sabi
niya rito. Maganda ang babae. Makinis ang kutis. Halatang laki sa yaman.

"I've been looking for you." Sagot naman ng babae sabay lipat ng tingin sa'kin.

Napatayo din naman ako. Ngumiti ako sa kanya at nag-hi.

"Uhm, baby, this is Vanessa." Pagpapakilala sa akin ni Zian.

I offered my right hand. Medyo matagal bago niya tinanggap ang kamay ko. Nakatingin
lang siya. Parang pinag-isipan niya pa yata kung makikipag-kilala siya o hindi.
Nahiya tuloy ako lalo. "Hi. I'm Carla. I'm Zian's wife," malamig na pagpapakilala
niya sa sarili. "So...you're Vanessa. It's good to finally meet you."

Nagulat ako sa sinabi niya. Bukod sa pangalan niya, nabigla ako na parang kilalang
kilala niya ako. 'Finally meet you' daw eh.

Napaiwas tuloy ako ng tingin at binawi ko na ang kamay ko. Hindi ko gusto ang
dating niya. Nakangiti siya pero parang hindi siya masaya. Parang may galit siya
sa'kin sa way pa lang ng tingin niya at pagsasalita niya. Marahil alam niya ang
kwento namin ni Zian. Hindi ko naman siya masisisi kung ganoon nga ang nararamdam
niya.

"Baby, I'm hungry. Could I take a break?" malambing na sabi nito kay Zian.

Napatingin sa'kin si Zian. Parang magpapaalam na siya kaya inunahan ko na. "Oh,
sure. It's okay. Good to see you again. I...I need to go as well." sabi ko at ako
na ang unang tumalikod. Nahihiya kasi ako. Napapaikit ako nang madiin pagkatalikod
na pagkatalikod ko. Sht! Hindi ko inaasahan na mangyayari 'to.

Tsk! Ilang saglit lang nakita ko na ulit si Leila.Nagmamadali siyang lumapit

sa'kin.

"Hoy saan ka ba nagsusu-suot? Hinahanap kita! Nakilala ko na 'yong painter!" balita

niya.

Napalingon naman ako sa direksyon nila Zian. Pero wala na sila roon. "Nakilala ko
na rin." Tipid na sabi ko na lang kay Leila nang hindi lumilingon.

"Vanessa, hey..."

Natauhan ako nang kalabitin ako ni Gavin. "H-ha? B-bakit?" nauutal na mga tanong ko
sa kanya. May sinasabi kasi yata siya, pero hindi ko narinig.

Napatawa naman siya sabay iling. "Ano na naman ba'ng iniisip mo?"

Napaiwas ako ng tingin. "W-wala. May naalala lang ako," sabi ko.
Tsk. Ano nga ba kasing nabanggit nito ni Gavin at biglang bumalik sa isip ko 'yong
nangyari sa art exhibit? Nakalimutan ko na nga 'yon eh. Hindi ko rin ikinwento kay
Leila na nakita ko si Zian. Baka kasi kulit-kulitin niya pa ako at pagta-tanungin.

Ilang sandali lang ay tumunog na naman ang cellphone ko na kasalukuyang nakapatong

sa center table. Pinagmasdan ko lamang ito.

"Ano, wala ka ba talagang balak sagutin 'yan? Ako na lang kaya sumagot?" pangloloko
ni Gavin.

Nilingon ko siya. Siguro naa-alibadbaran na siya dahil kanina pa 'yon tunog nang
tunog at hindi ko sinasagot. Napabuntong hininga nalang ako at umiling iling.
Ngayon si Mama na ang tumatawag. Sino na kaya ang tatawag sa akin mamaya? "Hayaan
mo sila. Magsasawa rin 'yang mga 'yan." sabi ko na lang. Binalik ko na ang
atensiyon ko sa ginagawa ko.

Narinig ko naman siyang nag-pigil ng tawa. "Talagang paghihintayin mo siya ha."

pangongonsensiya pa niya.

Tsk. Inirapan ko na nga lang. "Hindi naman kasi ako nagsabing pupunta ako. Wala
akong ipinangako." pagpapa-alala ko sa kanya. Ilang saglit lang ay tumigil na rin
sa pagtunog ang phone ko.

Nagulat naman ako nang simulan nang iligpit ni Gavin ang laptop niya at ibang mga
files. Nag-angat ako ng tingin sa kanya. "Wait, w-what? We're done?" Nagtatakang
tanong ko.

Tumayo na siya mula sa pagkakaupo sa couch ko at nag-inat. "You know what Vanessa,
at saka na lang natin ituloy 'to. It seems like you have a more important thing to
do." anito.

Napanganga ako. "A-are you serious? I told you I'm not going anywhere."

Natawa ito at ipinasok na ang laptop niya sa bag. "Ang sarili mo maloloko mo, pero
ako hindi." kantiyaw pa niya.

Napasandal na lang ako sa kinauupuan ko. "Ayaw ko naman talagang pumunta doon.
Bakit ba ayaw mong maniwala?" Kinrus ko pa ang mga braso ko.
"Gusto mo. Magaling akong mangbasa ng tao, baka nakakalimutan mo." at natawa na
naman ito. Binitbit na niya ang laptop bag niya. Handang handa na talaga siyang
umalis. "Come on Vanessa, go fix yourself. Your husband is waiting. Alam mo naman
sa sarili mong hindi mo siya matitiis. Dahil kung kaya mo siyang tiisin, e 'di sana
tinuloy mo na 'yong pagpa-file ng petition. Umuwi ka pa nga nang maaga ngayon, kasi
alam mong gusto mo rin naman talagang pumunta doon."

Tiningnan ko siya nang masama. Tsk, tingnan mo 'to. Hindi ko naman 'yon kinwento sa
kanya para gamitin niya sa'kin ngayon. Nilipat ko na lang ang tingin ko sa ibang
direksiyon. "Alam mo rin, kung pupunta man ako doon, 'yon ay dahil anniversary ng
parents niya. Hindi dahil sa kanya."

Nahuli ko naman siyang ngumisi nang nakakaloko. Parang hindi siya naniniwala
sa'kin. "Ok, sabi mo eh. Pero aminin mong gusto mo rin siyang makita. Kanina ka pa
hindi mapakali. Wala nga atensiyon mo sa ginagawa na'tin. Kung saan saan lumilipad
'yang utak mo. Wala rin naman tayong matatapos ngayon, kaya sige na, mag-ayos ka na
at pumunta ka na 'don. He's waiting."

Binalik ko ang tingin sa kanya. Halatang nang-aasar lang siya eh. "Sinabi na ngang
hindi ako pupunta 'don? Bakit ba ang kulit mo?" Inirapan ko siya.

Tumawa naman siya. "'Di ako makulit. Ikaw kaya makulit. You better go there,
Vanessa. Baka sa huli, pagsisihan mo pa na hindi ka pumunta." pilit na naman nito
at may kasama pang kindat.

"Tse!"

"Gusto nga sana kitang ihatid doon, kaso alam kong masama timpla sa'kin ng asawa
mo. Baka sapakin pa ako non, masira pa gwapo kong mukha."

Napangisi ako. Aba, at nagyabang pa talaga. Magsasalita pa sana ulit ako pero
tumunog na naman ang telepono ko.

"O, ayan na naman. Hala ka! 'Di ka titigilan niyan. Pumunta ka na." pangloloko pa
niya. Sinamaan ko nga ng tingin. Tumawa lang naman siya at nilabas na ang susi ng
sasakyan niya mula sa bulsa niya.

"Ano? Kailangan mo pa ng driver? Hahatid kita."

Tsk. Medyo makulit din ang isang 'to. Napailing iling na lang ako at inabot 'yong
phone ko para icancel 'yong tawag. Binalik ko ang tingin ko kay Gavin. "Sige na,
umalis ka na. Mag-aayos na ako."

"Yan! That's my girl! Ano, hatid pa kita?"

Napangiti ako. "Wag na. Baka magkagulo pa doon 'pag nakita ni Allen."

"Okay, mabuti naman. Ayaw ko ring pumunta doon dahil baka pagkaguluhan pa ako ng
mga babae."

Napataas ako ng isang kilay. "Ang hangin, Gavin." Asar ko pa sabay tayo. "Sige na,
alis na! Ang dami dami mo pang sinasabi eh." pagtataboy ko.

"Okay. See you tomorrow. Bye, sweetie?"

"Ewan ko sa'yo!"

Tumawa na naman siya. "Wala naman dito ang asawa mo, kaya pwede kitang tawaging
'sweetie'." pahabol pa niya sabay kindat. Alam ko namang nagbibiro lang siya kaya
hindi na ako sumagot. Hinayaan ko na lang.

Ayaw kong maging bastos sa paningin niya, kaya kahit na sanay naman siyang
nagpupunta rito sa condo unit ko ay hinatid ko pa rin siya hanggang sa labas ng
pinto. Hinalikan niya pa ako sa kamay bago tuluyang umalis. Napaka-gentleman niya
talaga. Kaunti na lang yata ang lalaki ngayon na humahalik pa rin sa kamay ng
babae. Napakaswerte ng taong mamahalin ulit niya.

BUMALIK na ako sa loob ng unit ko. Niligpit ko na ang mga baso at platito na
ginamit namin kanina noong nag-miryenda kame at dinala sa lababo. Maghuhugas na
muna ako bago maligo.

Hindi naman kasal si Gavin. I don't know his whole love story, pero nabanggit niya
sa akin noon na iniwan siya ng babaeng mahal na mahal niya. Iniwan sila ng anak
niya. Hindi niya naman nasabi sa akin kung bakit. Kaya nga noong ikinwento ko na sa
kanya ang lahat tungkol sa amin ni Allen, kung ano'ng kalagayan namin ngayon, siya
na 'tong todo paliwanag kung gaano nakaka-baliw ang mahiwalay sa taong minsang
minahal mo. Parang bigla ngang nawala 'yong kaunting tampo niya sa'kin na nag-
umpisa dahil hindi ko na-ikwentong kasal pala ako. Naging interisado siya sa mga
inilabas ko. Ilang beses niyang ipinasok sa utak ko na kung kayang ayusin, ayusin.
Okay lang daw sana kung may divorce sa Pilipinas. Pirmahan lang, okay na. But we're
talking about annulment here. Hindi basta basta ang pakikipag-annul. Mas ma-trabaho
'yon. Mas mahaba ang proseso. Hahalughugin lahat ng baho naming mag-asawa. At mas
magastos. Kaya isipin ko raw munang mabuti.

Ewan ko ba. Bigla na akong naguguluhan sa mga nangyayari. Alam ko naman talaga kung
ano'ng gusto ko. Mula noong iniwan ko si Allen, hanggang sa makabalik ako ulit ng
bansa, isa lang naman ang gusto kong mangyari - ang ma-annul ang kasal namin. Pero
nitong mga nakaraang mga araw. Parang biglang gumulo ang mga desisyon ko sa buhay.

Nakikita ko kasing nag-e-exert ng effort si Allen. Hindi ko siya naramdaman na

ganito dati. Noong gumaling na siya, palagi na niya ulit akong dinadalaw sa shop.
Dinadalhan niya ako ng kung anu-ano. Daig niya pa nga ang binatang nangliligaw.
Like going back to basics.

Minsan nagugulat na lang ako bigla bigla na lang siyang pumapasok sa opisina ko.
Isang beses, may bitbit pa siyang white long-stemmed roses. Ewan ko kung nabanggit
ko ba sa kanya dati na paborito ko 'yon. Minsan naman tinatawag na lang ako ni
Claire. May bisita raw ako sa labas. Pagbaba ko naman, nakikita ko siyang nag-
hihintay sa labas ng kotse niya. May dala siyang pagkain. Tapos kakain kame sa loob
ng sasakyan niya habang nagki-kwento siya sa'kin ng kung anu-ano. Kalimitan,
tungkol sa trabaho niya.

Kakaibang experience nga. We've never done those things before. Para tuloy kaming
mga teenagers.

Medyo nag-aalala nga ako sa kanya, kasi inaaraw-araw na talaga niya ako. Naisip ko
'yong trabaho niya. Baka napapabayaan na niya kasi inuuna niya ako. May isang beses
pa, hinatid niya ako sa condo ko dahil nasiraan na naman ako ng sasakyan. Nalaman
na niya tuloy kung saan ako nakatira. Ayoko nga sanang pumayag non, sabi ko magta-
taxi na lang ako, kaso ang kulit niya. Hindi niya ako tinantanan. Kaya sa huli,
pumayag na lang din ako. Pinaghanda ko siya ng hapunan non kasi namiss niya raw ang
luto ko. Sakto naman kasi kaka-grocery ko lang kaya ginanahan din akong magluto.

Sa unit ko siya nagpalipas ng gabi non. Pero walang nangyari sa amin. Natulog lang
kami. Hindi nga ako gaanong naka-tulog noon dahil kinakabahan ako baka galawin niya
ako. Pero hindi naman. Siguro natauhan na siya doon sa nangyari sa amin sa condo
niya. Natakot yata baka magalit na naman ako.

'Yon ang mga dahilan kung bakit naisantabi ko na naman 'yong pagfa-file ng petition
for annulment. Bigla akong naguluhan. Nahihirapan ako. Natatakot. Basta ang daming
tanong sa isip ko. I could see changes in him. Iba na talaga siya. Malimit ko na
rin siyang nahuhuling nakangiti at nakatitig sa'kin. Nilalambing niya pa rin ako
kahit na madalas tinatarayan ko siya.

Pero paano pala kapag sa umpisa lang ganito? Natatakot ako baka bumigay ako. Baka
mahulog na naman ako. Ayoko na ulit masaktan. Gusto ko sana 'yong ganito lang kame
eh. 'Yong walang pressure. 'Yong walang obligasyon sa isa't isa. Pero alam kong
ayaw niya. Hindi siya papayag nang ganito lang. He said he wants me back. Gusto
niyang magkabalikan kame.

Tsk. Iniling iling ko na lang ang ulo ko. Tinapos ko na ang paghuhugas at pinatay
na ang gripo.

Bago pa ako makapasok sa loob ng banyo para sana maligo ay nag-ring na naman ang
cellphone ko. Nagkibit-balikat na lang ako. 'Di ko sinagot. Tumuloy na ako sa
pagligo. Alam ko naman na kasi kung sino 'yon eh. Eto na nga, mag-aayos na nga ako!
Ang kulit kulit kasi nila.

Kaninang umaga pa ako tinatawagan nitong si Leila. Kinukulit ako. Today is Allen's
parents' anniversary. Umatend daw ako. Gusto raw ni Allen nandoon ako. Tsk. Ang
pagkakatanda ko, wala naman akong sinabi sa kanyang pupunta ako. Ang sabi ko, iche-
check ko ang schedule ko. Pero heto, kung kulitin nila ako akala mo naman
nakapangako ako. Hindi naman kasi porke't gusto niyang pumunta ako, e pupunta na
ako.

Kung ako ang tatanungin, ayoko talagang pumunta doon sa party. Pakiramdam ko
pagtitinginan lang ako ng mga tao. At saka hindi ko alam kung papaano ako haharap
sa mga magulang niya. Paano ako babati ng "happy anniversary po", eh nabalitaan na
lang yata nila na iniwan ko na ang anak nila. Tsk. Sabi naman ni Allen,
iniimbitahan ako ng parents niya. Pero kahit na! I still find it awkward.

Binilisan ko na lang ang pagsho-shower ko dahil ano'ng oras na. Nung chineck ko ang
oras kanina, alas-siyete na. At ang umpisa ng party ay alas-siyete rin! Diyos ko
po! Magmumukha tuloy akong VIP nito dahil late ako darating.

PAGKALABAS ko ng shower, naabutan ko na namang nagri-ring ang cellphone ko.

Napabuntong hininga na lang ako. Ang kulit talaga! Sinagot ko na nga para matapos
na. Tinataranta lang nila ako eh!

"FINALLY! SUMAGOT KA NA RIN!"

'Yan agad ang bulyaw sa'kin ng pinsan ko pagkasagot na pagkasagot ko ng tawag niya.

"Nag-aayos na ako." balita ko na agad sa kanya para tumahimik na siya. Alam kong
tatalakan ako nito eh.

"Mabuti naman! Walanghiya ka! Pupunta ka naman pala hindi ka nagsasabi! Mababasag
na screen ng phone ko kakatawag sayo. Suplada ka ayaw mong sumagot!"

Napapikit ako nang madiin at huminga nang malalim. "Sige na, sige na. Mag-aayos na
nga ako. Istorbo ka. Teka, nag-umpisa na ba?" tanong ko. Maingay na kasi sa linya
na. Baka nag-umpisa na 'yong program.

"Malapit na," sagot niya naman. "Bilisan mo! Paliparin mo sasakyan mo kung kina-
kailangan. Dahil 'yong lalake mo rito, hindi na maipinta ang mukha. Kanina pa
nagta-tantrums. Nasaan ka na raw ba. Kung sumagot ka na raw ba. Fvcking sht talaga
'yon! Kung makatanong akala mo hanapan ako ng nawawalang Vanessa eh. Sus!
Magpapakamatay ata 'yon pag di ka nakita ngayong gabi! Ang landi lande! Kaya pwede
ba, Vannie, pakibilisan? Hinaharas ako ng asawa mo!"

Natawa ako at napahilot na lang sa ulo ko. "Paki-sabi na lang sa kanya pupunta na
ako. Sige na, magbibihis na ako. Nilalamig na ako, kakatapos ko lang maligo." sabi
ko na lang. Ang lakas talaga mang-alaska nitong babaeng 'to.

"Okay, sige. Buti naman pupunta ka. Sabihan mo ako 'pag malapit ka na ha? Aabangan
kita sa gate para naman 'di ka masyado pagtinginan ng mga tao. Late ka kasi, gaga
ka talaga."

Tsk. Na-gaga pa tuloy ako. Bakit ba kasi napaka-big deal kung pupunta man ako o
hindi. Napailing iling na lang ako. Nag-babye na rin ako sa kanya at pinatay na ang
tawag. Initsa ko ang phone ko sa ibabaw ng kama at nagsimula nang magbihis.

SIMPLE lang ang suot ko. A plain black dress na asymmetrical ang neckline at may
silver zipper sa likuran. Tinernohan ko ng pearl accessories at black wedge shoes.
Sa garden daw kasi ng bahay ng mga magulang ni Allen gaganapin ang party. Babaon
ako sa lupa 'pag nagsuot ako ng stilettos. Ayaw kong mag-bihis nang masyadong
bongga, pero gusto ko pa rin namang magmukhang disente at classy. Naglagay din ako
ng make-up. Medyo kinapalan ko kasi gabi.

I then grabbed my silver purse at mabilis na kinuha ang car keys na nakasabit sa
pintuan ng closet ko. Nagmamadali kong tinungo ang parking lot ng condominium. Sana
lang hindi ako maipit sa trafik para naman hindi ako malate nang sobra. Nakakahiya.

LAGPAS alas nueve na nang makarating ako sa bahay ng parents ni Allen, kung saan
ginaganap ang party.

Hindi ko nga alam kung tutuloy pa ako o 'wag na lang. Ano'ng oras na kasi. Hindi
natupad ang hiling ko kanina. Na-stuck ako sa trafik. Bakit nga ba kasi nawala sa
isip ko na Friday ngayon, at payday pa ng karamihan. Pero nandito na rin naman ako.
I have no choice. Dumiretso na lang ako sa loob.

Sinalubong ako ng malakas na musika at makukukay na mga ilaw. Well, hindi naman na
ako nagulat sa laki ng party at sa dami ng mga tao na nag-sidalo.

Hindi ito ang unang beses na nakapunta ako sa anniversary party ng parents ni
Allen. Dinadala niya ako rito dati noong magkasama pa kami. Pero hindi naman niya
ako pinapakilala sa mga business partners nila o ano. Nakaupo lang kame. Ako lang
pala. Kasi siya nakikipag-usap sa kung sino-sino.

Ngayon, masasabi kong mas malaki ang party na ito kumpara sa mga napuntahan ko
noon. Siguro dahil nag-expand na talaga ang negosyo at mas marami na silang naging
mga business partners at mga kaibigan.

Maraming tao, lahat naka-formal attire, pero hindi naman nag-mukhang masikip ang
lugar. Saglit lang akong naglakad-lakad at nakita ko na rin ang table kung nasaan
si Leila. Kasama nito sina Mama. Gumaan naman ang pakiramdam ko. Nakaka-excite na
makita sila.

Napansin agad ako ni Leila na palapit sa pwesto nila. Tumayo siya at nakangiti
akong sinalubong. "O? Sabi ko tawagan mo ako 'di ba, para susunduin kita sa gate."
umpisa niya at nakipag-beso beso sa'kin.

"Okay lang. Wala naman yatang nakapansin na gate crasher ako." biro ko.

"Gate crasher ka diyan! Kurutin kita sa singit eh! Hoy, ang tagal mo grabe ha.
Akala ko 'di ka na talaga matutuloy."

Inipit ko ang buhok ko sa likod ng tenga ko. "Sorry. Ang traffic eh. Pero nakapunta
pa rin naman ako 'di ba. Sobrang late nga lang."

"Oo nga. Sobra! Tapos na kaya 'yong program kanina pa! Sayang, hindi mo naabutan.
Kumanta si Allen!"
Hindi ko napigilan, natawa ako. Nawala nga yata ako sa poise eh. "S-seryoso?" Hindi
ko yata lubos na maisip.

Natawa rin naman siya. Marahan niya pa akong hinampas sa braso. "Eto naman! Joke
lang! 'Yong lalaking 'yon? Kakanta? Naku, Vannie! Magpapa-gang rape ako 'pag
nangyari 'yon." loko niya pa. Mas lalo tuloy akong natawa.

Napansin ko namang bigla niya akong tiningnan mula ulo hanggang paa. Hinarap niya
pa ako nang maagi sa kanya. "Shit! Ang ganda mo! Tinalo mo ako ha. Sigurado ka ba
talagang wala ka dapat balak na pumunta? Eh bakit parang prepared na prepared ka?"

Nagpigil ako ng ngiti. "Thank you. Pero mas maganda ka." puri ko.

Totoo naman kasi. Bagay na bagay sa kanya ang suot niyang tube dress na kulay royal
blue yata. Pumuti siya lalo. At saka, minsan ko lang kasi siyang nakikitang
nagsusuot ng dress. Kaya palagi akong naninibago 'pag nakikita ko siyang naka-
ganito.

"Oo alam ko, maganda talaga ako," pagbubuhat niya ng bangko. "Halika, punta muna
tayo kila Tita bago mo hanapin 'yang Allen mo." alok niya pagkatapos.

Napailing-iling na lang ako tapos sumunod na rin sa kanya papunta sa table. Tumayo
si Mama at Papa para batiin ako at halikan sa pisngi.

"Hello, honey. We're so glad you made it." sabi pa sa'kin ni Mama at niyakap ako.

Tipid akong ngumiti. "I was invited. Nakakahiya naman kung hindi ako pupunta."

Kumalas ito mula sa pagkakayakap sa'kin. Kinilatis niya ang suot ko. "You're really
getting prettier, anak. Mukhang hiyang ka talaga sa pagtatrabaho ha."

I rolled my eyes heavenwards. Si Mama talaga. Siyempre sasabihin niya 'yon dahil
anak niya ako. Nakita ko sila last week, dumalaw sila sa Rioscents. At 'yon na 'yon
din ang sinabi niya sa'kin. Na gumaganda raw ako.
"Thank you, Ma." sagot ko na lang.

Nakipag-beso rin ako sa mga magulang ni Leila na nandito rin pala at kasama nila sa
table. Oo nga pala, tumutulong din nga pala ang Papa niya sa pagpapatakbo ng
negosyo. Pati ang nakakatandang kapatid ni Leila na si Jerome nandito rin!

Nagulat nga ako. Hindi naman 'to madalas na nagpapakita sa mga ganitong events
dahil sa Amerika ito nakatira. At saka, tamad ito sa mga ganitong bagay. Halos
makalimutan ko na ngang may kapatid nga pala si Leila eh. 'Di ko naman agad siya
namukhaan kanina. Akala ko ibang tao lang. Si Jerome na pala. Mamang mama na.
Palibhasa malaki na ang pamilya.

"Long time no see. How are you?" Tanong pa nito sabay tayo at halik sa pisngi ko.

"Long time no see talaga! I'm okay. I'm running my own business now. And you?"
Balik ko ng tanong sa kanya.

"Good. I'm good." Tipid na sagot niya naman at umupo na ulit.

Grabe, matagal kong hindi nakita 'tong lalaking to eh. Noong kasal ko pa yata ang
huli naming pagkikita. Hindi naman kami ganoon ka-close. 'Di katulad namin ng
kapatid niya. Pero hindi rin naman kame ganoon ka-layo sa isa't isa. Sakto lang.

"So, nagkita na ba kayo ni Allen?" biglang sabad naman ni Papa.

"Uhm, hindi pa." Hindi ko magawang tumingin nang diretso sa kanya.

"He's been waiting for you. Hindi 'yon mapakali kanina pa." Dagdag niya pa.

"Sasamahan ko na lang siya, Tito." Pagprisinta naman ni Leila.

Alam kasi ni Leila ang estado namin ni Papa. Hindi ito masyadong sang-ayon sa pang-
iiwan ko kay Allen, at sa pakikipag hiwalay ko. Kasal daw kame. Sana raw ay pinag-
usapan na muna namin nang masinsinan. Pero kahit naman anong gawin at sabihin niya,
alam niyang wala naman siyang magagawa. Kaya hinayaan niya na lang ako. Pero ramdam
kong labag talaga sa loob niya.
Nag-paalam na muna ako kina Mama. Nag-excuse me na rin ako sa ibang kasama nila sa
table, particularly sa parents ni Leila.

"ALAM MO sa totoo lang, hindi ko na alam kung saan na nagsuot 'yong si Allen eh.
Kanina pakalat kalat lang 'yon dito, tapos biglang nawala." Kwento ni Leila habang
nag-lalakad kame. Ewan ko kung saan kame pupunta. Eh hindi niya naman pala alam
kung nasaan si Allen. "Tsk. Mainit kasi ulo 'non eh. Hindi kaya umuwi na sa condo
niya?" Dagdag niya pa.

Napatigil naman ako sa paglalakad. Nagkunot ako ng noo. "W-wait. W-what do you
mean? Hindi mo ba sinabi sa kanya na papunta na ako?"

Hindi naman niya sinagot ang tanong ko. Bigla na lang siyang tumingin sa ibang
direksyon. "Ay! Ayun sina Marco. Baka nakita nila si Allen."

Sus! Lumusot pa! Halatang umiwas siya sa tanong ko eh. 'Tong babaeng to. Hindi nga
yata talaga sinabi kay Allen na pupunta ako.

Dumiretso na kami sa isang table. Dalawang tao lang ang naroon. Si Marco 'yong isa.
Naa-alala ko siya, siyempre. Kahit na balbas sarado na siya ngayon. May kasama
siyang babae. Maganda ito. Morena.

Agad na tumayo si Marco pagkalapit na pagkalapit namin sa pwesto nila. "Hi,

Vanessa." bati nito at nakipag-kamay pa.

Ngumiti naman ako at tinanggap ang pakikipag-kamay niya. "Hello. Kumusta?"

"I'm fine. Buti naman nakapunta ka. Akala namin hindi ka na tutuloy eh."

Mahinhin akong natawa. "Natraffic kasi ako."

Napangiti siya. "By the way, this is Mariel, my wife..." pinatong niya ang mga
kamay niya sa magkabilang balikat nong babaeng nakaupo. "...Honey, this is
Vanessa..." Pagpapakilala niya sa'kin tapos bigla niya itong binulungan sa tenga.
Ewan ko kung ano'ng binulong ni Marco at biglang umaliwalas ang tingin sakin nung
Mariel. Binuhat nito ang sarili patayo para makipag-beso beso sa akin. Doon ko lang
napansing buntis pala siya. Ang ganda niyang buntis.

"Hi, Vanessa. Nice to meet you. Uhm, dito ka na ba mags-stay? Hindi ka na babalik
sa London?"

"O-oh, y-yes. I...I have my own business here." Sagot ko naman kahit na nagtataka
ako.

Bakit niya alam na galing akong London? Pinag-uusapan ba nila ako? At mukhang alam
ko na kung ano'ng binulong sa kanya ni Marco.

"Oo nga pala, hinahanap niya si Allen." Sabay silang napatingin kay Leila nang
sumabat ito.

"Si Allen? Nandito lang 'yon kanina ah." pahayag ni Marco habang palinga linga sa
paligid. "Pasukin mo na lang sa loob ng bahay, Vanessa." suhestiyon niya. "Baka
nagmu-mukmok lang 'yon sa kwarto. Kanina pa mainit ulo non. Eto kasing pinsan mo
hindi sinabi kay Allen na pupunta ka na."

Agad kong nilipat ang tingin ko kay Leila. Gusto ko siyang kurutin sa braso eh.
Tsk! Salbahe! "Bakit 'di mo sinabi?"

Hindi naman siya makatingin sakin. Pero nahuli ko siyang nakangiti. "Eh, para may
thrill." sabi niya pa.

Natawa naman sina Marco at Mariel. Ako, napailing-iling na lang. Malala na itong si
Leila. Ang hilig hilig niya sa mga ganitong pakulo. Ginagawa niyang biro lahat ng
bagay. May pa-thrill thrill pa siyang nalalaman. Para siyang 13-years old kung
umasta. Tsk.

"Puntahan mo na lang siya, Vanessa."

Nalipat naman ang tingin ko sa nagsalitang si Mariel. Ang lumanay ng boses niya.
Hindi na nakakapag-taka kung bakit siya nagustuhan ni Marco. Ilang minuto pa lang
kaming magkakilala, pero batid kong mabait siya. She looks innocent.
"Uhm, s-sige. Susunduin ko na lang siya. Thank you." paalam ko at akmang lalakad na
sana palayo kaso tinawag ako ni Leila.

"Hoy! Bumalik kayo agad ha? Baka kung anu-ano pang gawin niyo."

Natawa na lang ako at tumuloy na. Hindi niya pa rin talaga makalimutan 'yong
pagtulog ko sa unit ni Allen. Ayaw maniwalang walang nangyari eh.

NANGLALAMIG ang mga kamay ko habang naglalakad sa isang pasilyo ng bahay ng pamilya
ni Allen. Kinakabahan ako baka may makakita sa akin at sabihing nag-gagala ako rito
sa loob.

Sa totoo lang, hindi ko alam kung saan ko makikita si Allen. Nakapasok na ako rito
dati pero kahit isang beses, hindi niya ako nagawang dalhin sa kwarto niya. Wala
rin naman akong mapagtanungan na mukhang may alam dahil halos lahat ng mga tao ay
nasa labas at ine-enjoy ang party.

Bakit nga ba kasi hindi ko naisip na magpasama kay Leila? Nagmamagaling ako
masyado.

Pababa na sana ako ng hagdan para balikan na lang ang pinsan ko nang mapansin ko
ang pintuan ng isang kwarto na bahagyang nakabukas. Hindi naman sa nagmamagaling na
naman ako, pero parang kinutuban kasi ako na 'yon ang kwarto ni Allen. Hindi na ako
tumuloy sa pagbaba at tinungo na lang ang sinasabi kong kwarto.

Sumilip na muna ako sa munting siwang ng pinto para makasiguro. At tama naman nga
ang hula ko.

This is his room. Naaninag ko siya na nakadapa sa kama. Patay ang ilaw sa loob.
Lampshade lang ang nakabukas, pero pansin ko na walang siyang suot na pang-itaas.
Natutulog siguro. Pumasok na ako sa loob ng kwarto at nilapitan siya.

Grabe, tulog na tulog siya!

Napa-iling iling na lang ako. He's unbelievable. 'Yong mga tao nag-eenjoy sa party
sa ibaba, tapos siya na mismong anak ng mga nag-cecelebrate ay narito't mahimbing
ang tulog. Ibang klase. Ano na naman bang nangyari't mukhang pagod na pagod na
naman 'tong lalaking 'to? Tsk.

Umupo ako sa kama niya at dahan-dahang sinuklay ang buhok niya. Mukha talaga siyang
mabait kapag natutulog. Maya maya lang ay bahagya nang dumilat ang mata niya.
Nagising na yata.

"Hey..." bati ko na may kasamang tipid na ngiti.

Bigla namang bumilog ang kaninang mapupungay niyang mga mata. Napabalikwas siya ng
upo sa kama.

Hinawakan ko naman siya agad, kasi naman kamuntik na siyang mawalan ng balanse.
Tsk! Bigla bigla kasing bumabangon eh! Oh, ayan! Tapos ngayon kakapit-kapit siya sa
ulo niya. Malamang sumakit.

"Oh, okay ka lang?" tanong ko pa.

Tumingin naman siya sa'kin. Matagal siyang nakatitig. Pinipigilan ko ngang

mapangiti. 'Yong tingin niya kasi, parang sinisigurado niya talaga kung ako nga
'yong nasa harapan niya. Ang inosente ng mukha niya. Inaantok pa yata 'to eh.

"Sorry, late ako. Traffic kasi." Sabi ko na lang.

Bigla naman siyang ngumiti nang matamis, tapos nagulat na lang ako nang higitin
niya ako palapit sa kanya para yakapin.

Napasubsob pa nga ako sa dibdib niya. Nakaka-ilang kasi wala nga siyang suot na
pang-itaas. Ramdam ko tuloy 'yong maninipis na balahibo niya sa dibdib. Amoy alak
pa siya. Lasing na naman siguro 'to.

"Akala ko hindi ka na pupunta. I'm really happy you're here." Bulong niya sa gilid
ng mukha ko tapos mas hinigpitan niya pa ang pagkakayakap sa'kin. Para naman akong
mawawala sa higpit ng yakap niya. Hinayaan ko lang siya pero hindi ko siya
niyayakap pabalik.

Pero ilang saglit lang din ay nilayo ko na ang sarili ko mula sa kanya. Hindi ako
kumportable dahil nararamdaman ko na ang init ng katawan niya. "Pupunta naman ako.
Si Leila kasi hindi pala sinabi sa'yo," dahilan ko.

Nangunot naman ang noo niya sa narinig. Pero ngumiti rin siya pagkatapos. Iba na
talaga siya ngumiti ngayon. Parang ang saya saya niya. "Baliw talaga." bansag niya
pa kay Leila. Natawa na lang ako.

"Kanina ka pa ba dumating?" Pag-iba niya sa usapan.

Umiling ako. "No. Kararating ko lang. Hindi alam nila Marco kung nasaan ka eh. Sabi
nila hanapin na lang daw kita rito. Hinulaan ko nga lang kung ito nga ang kwarto
mo."

"I'm sorry. Nakatulog ako." sagot niya naman sabay ipit ng ilang hibla ng buhok ko
sa likuran ng tenga ko. Hinaplos niya pa ang isang pisngi ko pagkatapos. Nailang
ako kaya napatingin na lang ako sa ibang direksyon.

"You're beautiful." he said in a sexy voice.

Hindi pa nga siya nakuntento at hinaplos niya pa talaga pababa ang bare shoulder
ko. Asymmetrical nga kasi ang neckline ng damit ko kaya litaw na litaw ang isa kong
balikat. Tumaas naman ang mga balahibo ko dahil sa lagkit ng haplos niya, pati nga
ata 'yong tingin niya sa'kin malagkit din.

Marahan ko na lang siyang hinampas sa dibdib. Baka kung ano pang sunod niyang gawin
eh. Kaming dalawa lang dito sa loob ng kwarto. Mahirap na. "Halika na," pag-aya ko.
"Sabi ni Leila bumalik daw tayo agad. Magbihis ka na."

Tumayo na ako mula sa pagkakaupo sa gilid kama. Sumunod din naman siya sa'kin.

"Hintayin mo 'ko." Pakiusap niya tapos pumasok siya sa sariling C.R ng kwarto.

Uupo na lang sana ako sa kalapit na couch para hintayin siya, pero wala pa yata
siyang ilang segundo sa loob ng banyo ay lumabas na agad siya. Teka, tapos na ba
agad siya?

Laking gulat ko na lang nang lapitan niya ako at hilain sa braso para isama sa
loob. Hala! Ang bilis ng pangyayari na hindi ko na nagawang makapalag pa!

Hinampas ko agad siya sa braso pagka-lock na pagka-lock niya ng pinto ng C.R. "A-
ano ka ba! What do you think you're doing!"

Ano ba kasing problema ng lalaking to at isinama pa ako sa loob?

"Baka kasi bigla kang umalis. Dito ka kung saan nakikita kita." sagot niya sa'kin.
Ako naman ay halos mapanganga sa sinabi niya. What did he just said? Sinama niya pa
talaga ako dito sa loob para lang masiguradong hindi ako aalis? Jesus! Napailing
iling na lang ako. Ano na bang nangyayari sa lalaking 'to?

"Wala naman akong balak umalis ah." depensa ko.

Eh sa wala naman talaga. Uupo pa nga ako para hintayin siya eh!

Hindi niya naman na ako sinagot. Nanglaki na lang ang mga mata ko nang i-unbuckle
niya ang belt niya pagkatapos ay binaba ang zipper ng suot niyang slacks para
umihi.

Damn! Napatalikod ako agad! Napaka-walanghiya ng lalaking 'to! Kailangan ba talaga

niyang ipakita sa'kin? Ngayon naririnig ko na siya na umiihi. Sht!

"Bakit ka nakatalikod?" Nagtanong pa talaga siya. Tsk.

"At bakit naman hindi ako tatalikod? What, you want me to watch you while doing
that?" laban ko. Hindi ko pa rin siya hinaharap.

"What's wrong, Vanessa? As if you haven't seen me doing this before."

Napairap ako, buti hindi niya nakikita. Bastos talaga. Lalabas na nga lang sana ako
ng C.R kaso ang bilis niya't nahawakan niya agad ako sa siko. "Dito ka lang.
Nagbibiro lang ako." pigil niya.

Hindi ko naman siya pinansin. Hindi ko nga siya matingnan nang diretso. Paano ba
naman kasi, kasalukuyan niya pang sinasara 'yong zipper ng slacks niya. Binawi ko
na ang siko ko. Siya naman ay nag-umpisa nang maghugas ng kamay pagkatapos ay
naghilamos ng mukha.

"Bakit kasi kailangan kasama mo pa ako rito sa loob? Gusto mo lang naman pala na
panoorin kita eh."

Inabot niya ang nakasampay na puting tuwalya. Nagpunas muna siya ng mukha bago
tumingin sa'kin at sumagot.

"I just want to make sure you won't leave me, Van. Ang hirap hirap mo kasing
tawagan. Hindi ka sumasagot."
Napatingin ako sa ibang direksyon. Sinasabi ko na nga ba't ipang-tatapat niya sakin
'yong hindi ko pagsagot sagot sa mga tawag eh. "Sorry. Busy kasi ako kanina kaya
hindi ko kayo masagot."

"Busy? Saan? Sa Rioscents? My source said you left your shop early today."

Tipid akong natawa. Source talaga ha? "At sino namang source mo, ha?"

Hindi siya agad sumagot. Parang nag-isip pa siya. "That's a secret." pa-play safe
na sagot niya tapos inalalayan na niya ako palabas ng C.R.

Natawa na lang ako sa loob loob ko. Aba, at may pa-secret secret pa siyang
nalalaman ngayon. Sus. Malamang naman si Leila lang 'yong sinasabi niyang source
eh. Wala namang iba.

Binuksan na niya ang ilaw ng kwarto. Buti naman dahil nadidiliman ako kahit na
maliwanag naman ang ilaw na galing sa lampshade.

"So, what made you busy today?" Tanong niya ulit.

'Di na naman siya titigil hangga't wala siyang nakukuhang sagot galing sa'kin.

"Si Gavin kasi--"

Hindi ko natuloy ang dapat sasabihin ko kasi naman, pagkarinig na pagkarinig pa

lang niya ng pangalan ni Gavin, nakita kong umikot na pataas ang mga mata niya.
Nakakatawa. Halatang kumukulo ang dugo niya kay Gavin eh.

"And what about that chemist?" usisa niya pa. Ngayon naman ay binuksan niya na ang
closet niya at nagtingin-tingin ng mga damit sa loob noon.

"Nasa condo ko siya kanina," sagot ko sa tanong niya. "May inayos lang kame. We're
scheduled to go to Singapore tomorrow afternoon."
Napatigil agad siya sa ginagawa niya at tumingin sa'kin. Magkasalubong ang mga
kilay niya. "Magba-bakasyon kayo?"

Napangisi ako. Naupo na muna ako sa gilid ng kama niya bago sumagot. "Ah, hindi.
May pupuntahan kaming training."

"What training?"

"About handling businesses." Tipid na sagot ko.

"How long will you stay there?"

"2 weeks."

"2 weeks? T-that's long. Kayong dalawa lang?"

Tinitigan ko na siya nang malalim. Bakit sunod sunod na yata ang mga tanong niya?
Nawiwili siya ha. Pakiramdam ko tuloy nasa hot seat ako.

Napabuntong hininga ako. "Oo, kaming dalawa lang. What's with the hundred
questions, anyway? Bilisan mo na lang diyan at baka hinihintay na tayo nina Leila."

Hindi naman na siya sumagot pa. Inirapan niya lang ako tapos nag-suot na siya ng
bagong long-sleeved polo. Nilipat ko naman ang tingin ko sa isa pang polo na
nakabalandra sa kalapit na couch Iyon siguro ang suot niya kanina. Aba't nag-change
outfit pa talaga siya ha.

Umayos ako ng upo nang mapansin kong palapit siya sa pwesto ko. Tumingala ako sa
kanya. Tumapat siya sa'kin at tinuro ang mga butones ng suot niya na polo.

"Help me on these, please?"

Tinaasan ko siya ng isang kilay. Magsa-sarado lang ng butones kailangan ako pa?
Tsk.

Ayaw ko na nang mahabang usapan, kaya tumayo na lang din ako para gawin ang
pinapagawa niya. Sinimulan ko na ang pagsasara sa mga butones ng kulay abo niyang
polo. Sinimulan ko sa pinaka-ibaba, pataas.
"This fits you perfectly. Pinasadya mo ba 'to?"

Ang damit niya ang tinutukoy ko. Ang ganda kasi ng fit sa katawan niya. Lalo na sa
bandang braso at dibdib. Litaw na litaw ang muscles niya.

"No. It's a gift from Ellie"

"Ah. How's Ellie, by the way?" tanong ko.

"She's fine. She volunteers in medical missions. Gusto niya raw mag-ipon ng
experience. I told her I could just help her enter into one of the top hospitals.
Or maybe support her to run her own clinic. Pero ayaw niya."

Ngumiti ako. "Hayaan mo na siya. 'Yon ang gusto niyang gawin eh. Suportahan mo na
lang. Hayaan mo siyang matuto nang sarili niya. Experience is the best teacher, 'di
ba?"

Pinlantsa ko na ng mga palad ko ang polo niya pagkatapos kong isara ang mga
butones. May kaunting mga gusot kasi. Nag-angat ako bigla ng tingin sa kanya kasi
parang kanina ko pa nararamdamang nakatitig siya sa'kin. Pati 'yong paghinga niya,
ramdam ko sa bandang ulonan ko. Mainit. Ganoon na ba kame kalapit sa isa't isa?

Akala ko nga iiwas siya ng tingin nung magtama ang mga mata namin, katulad ng
ginagawa niya dati, umiiwas siya, pero hindi naman. Mas nilaliman niya pa nga
tingin niya sa'kin. Nakakailang tuloy. Para niya kasi akong hinuhubaran. "Bakit?"
Tinanong ko na.

"What time is your flight tomorrow? Ihahatid kita."

nayos ko na muna ang kwelyo ng polo niya bago ako sumagot. "'Wag na. Hindi mo
responsibilidad 'yon. At saka isa pa, susunduin na ako ni Gavin sa condo ko."

Narinig ko siyang bumuntong hininga. Parang ang lalim lalim pa nga ng pinaghugutan
niya eh.

"Kailangan ba talagang kasama mo 'yong lalaking 'yon? Iba na lang ang isama mo.
Your assistant." giit niya.

Inangat ko ulit ang tingin ko sa kanya. "Hindi ko pwedeng isama si Claire. Walang
magbabantay sa shop. At gusto rin namang umatend ni Gavin sa training."

Nabigla ako nang abutin niya ang mga kamay ko at pinatong iyon paikot sa leeg niya.
Tapos ay kumapit siya sa bewang ko. "I want to attend, too," diretsong sabi niya.

Mahinhin akong napatawa sabay tingin sa ibang direksiyon. Hindi ko kayang makipag-
face to face sa kanya. Ang lalim ng tingin niya eh. Ang lapit lapit niya pa. "Hindi
mo na kailangang umatend don. Magaling ka na. Baka nga alam mo na kung ano'ng mga
ituturo doon eh. At isa pa, may trabaho ka rito. Ano, iiwanan mo?"

"Yes."

"Wag na, Allen."

"I want to come with you."

Saglit ko siyang tiningnan bago ko inalis ang mga kamay ko sa leeg niya. Inayos ko
naman ang magulo niyang buhok. Masyado ng talagang mahaba ang bangs niya. Halos
matakpan na ang mga mata niya.

"'Wag na nga sabi," tipid na sagot ko.

Narinig ko siyang nag-tsk, tapos sumimangot na 'yong hitsura niya. Bumitiw na siya
sa pagkakahawak sa bewang ko. "'Wag mo na kasing isama 'yong Gavin na 'yon." Diin
niya na may kasama pang irap.

"'Wag mo ngang ipilit ang gusto mo, Allen. Sasama nga siya." Medyo naiinis na ako
kasi kung makautos siya, akala niya naman kami pa rin. Ayaw na ayaw ko na ngang
pinagbabawalan ako. Gusto niya na naman siya 'yong masusunod.

"And you will be staying in the same hotel?" Tanong niya pa ulit.

Nagpakawala ako ng malalim na hininga tapos tumigil na ako sa pag-aayos sa buhok

niya. "Yes. May problema ba don?"

"Same room?" parang nabigla pa siya nung nagtanong siya.

Napangisi ako. "Siyempre hindi. Teka, bakit ba ganyan ang mga tanong mo sa'kin?
Daig mo pa ang asawa ko kung makapag-tanong ka." sabi ko sabay irap sa kanya.
Umatras din ako nang kaunti.
Nangunot naman ang noo niya. "Asawa mo nga ako."

Tinaasan ko siya ng isang kilay. "Baka may nakakalimutan ka, Allen." Paalala ko sa
kanya.

Tumingin siya sa ibang direksiyon. "Hindi ko nakakalimutan." mahinang sagot niya.

"Good."

"So..." he paused for a while. Para bang hindi niya kayang banggitin ang mga
susunod niyang sasabihin. "How's the annulment thing going?"

Napatitig ako sa kanya. Ah, kaya pala mukhang nahihirapan siyang itanong. Tungkol
pala sa annulment. Bumuntong hininga na muna ako. "Hindi pa ako nakakapag-file ng
petition. Marami kasi akong ginagawa. Baka pagbalik ko na lang galing Singapore.
Bakit, hindi ka na ba makapag-hintay? Gusto mo ba madaliin ko na?"

Napaiwas ako. Bigla niya kasi akong tiningnan nang masama. Parang nainis siya sa
sinabi ko. Eh wala naman akong balak na inisin siya o ano. Nagtanong siya, eh di
sinagot ko. Mali ba ako?

Hindi na siya nagsalita pagkatapos noon. Kaya inayos ko na lang ang manggas ng
damit niya.

"Bakit parang ang layo layo mo pa rin sa'kin, Van?"

"Ha?" Sinilip ko ang mukha niya na nakapilig na ulit sa ibang direksyon. May
binulong kasi siya pero hindi ko narinig nang maayos.

Hindi naman na niya inulit ang sinabi niya. Umiling lang siya. Basta pansin kong
malungkot na ang hitsura niya.
"Where's your coat and tie?" Tanong ko na lang. Medyo naging tahimik na kasi.

Tinuro niya ang paanan ng kama niya. Nakabalandra lang doon 'yong coat niya katabi
ang neck tie. Pinuntahan ko naman at kinuha ang mga 'yon.

Pinagmamasdan niya ako habang naglalakad ako pabalik sa kanya. "Do I still have to
wear those?" tanong niya.

Nangunot ang noo ko. "Bakit, ayaw mo ba?"

"Mainit."

Natawa ako sa sinagot niya. 'Yong hitsura niya pa kasi parang nanglalagkit na siya
kahit hindi niya pa naman sinusuot. Hindi naman mainit ah. Nilalamig nga ako. O
siguro dahil lang sa suot ko.

"Sige na, isuot mo na. Nakakahiya sa parents mo." payo ko.

Eh kasi 'yong mga bisita sa baba naka-coat and tie. Tapos siya na naturingang anak,
naka-smart casual lang.

"Have they seen you already?" tanong niya naman habang tinatali ko ang kurbata sa
leegan ng polo niya.

"Hindi pa. Hindi ko sila nakita kanina eh."

Inipit na naman niya ang buhok ko sa likod ng tenga ko. Bakit ba? Iniisip ko tuloy
kung magulo na ba ang buhok ko. Kinulot ko kasi ang bandang ibaba kanina. Baka
bumuhaghag na.

"I'll accompany you. Batiin mo sila." he said.

Tinapos ko na muna ang pagtatali sa kurbata niya bago ako tumingin sa ibang
direksyon. "N-nahihiya ako."

Totoo naman. Nakakahiya talaga. Hiwalay kami ng anak nila tapos ang kapal ng mukha
ko at nandito ako. Hindi ko pa nga sila ulit nakikita pagkatapos ng mga nangyari.

"Don't be. It's okay. Matutuwa sila 'pag nakita ka. They've been expecting you to
come, actually." pahayag niya.

Hindi pa rin talaga siya tumitigil sa pag-ayos sa buhok ko. Ewan ko kung bakit
parang hanggang ngayon trip na trip niya pa rin ang buhok ko. Pinaiklian ko na nga.

"Magulo na ba?" Tinanong ko na.

Napangiti naman siya. "No. Natutuwa lang ako. Ang iksi."

Maiksi? Shoulder length lang naman. "Pangit ba?"

Umiling siya. "Maganda."

Tipid lang akong ngumiti. Tapos tinuro ko ang laylayan ng polo niya. "O, i-tuck-in
mo na 'yan. 'Don't tell me pati 'yan ako pa rin ang gagawa?"

Hindi naman sa nagtataray ako. Sinasabi ko lang. Napangisi naman siya. Ewan ko pero
napilyuhan ako sa ginawa niya. Parang may bigla siyang naisip na iba eh.

"Okay lang sa'kin kung gusto mong ikaw na rin ang gumawa." sagot niya sa mapang-
akit na tono ng boses niya.

Aba't inirapan ko nga! Sinasabi ko na nga ba't may ibang kahulugan 'yong ngisi niya
eh! Sineswerte yata siya. Mamaya kung ano pang mahawakan ko. "Lasing ka ba?"
Pabirong tanong ko na lang sa kanya.

"Hindi pa." Sagot niya naman.

"Akala ko kasi lasing ka na. Kung anu-ano nang sinasabi mo eh."

"Why, Vanessa? Ikaw naman ang gumagawa nito sa'kin dati, 'di ba?"
"That was before, Allen. Baka nakakalimutan mong hindi na ako katulad ng dati.
Tumigil ka na diyan. Hindi ako natutuwa." pagsusuplada ko.

Natahimik naman siya. Inirapan pa nga ako bago niya sinimulang i-tuck in ang pang-
itaas niya. Tingnan mo, gagawin niya rin pala. Gusto niya pang natatarayan eh.

Pagkatapos niya, tinulungan ko na siyang isuot ang coat niya. Tsk. Masyado na
kaming nagtatagal dito sa kwarto niya. Malamang hinahanap na kami nina Leila. Baka
kung ano na namang iniisip non.

"Kumain ka na ba?" Biglang tanong ni Allen.

"Uhh, hindi pa. Pero okay lang, hindi pa naman ako masyadong nagugutom." Sagot ko.
Sinarado ko na ang butones sa harapan ng coat niya.

Tumalikod naman na siya at tinungo na ang pinto. Oh, tingnan mo 'yon. Bigla biglang
tatalikod. Hindi ko pa nga tapos isara 'yong coat niya.

Binuksan niya nang maluwag ang pinto. "Come on, let's eat. Hindi pa rin ako
kumakain."

Inabot ko na ang bag ko na nakapatong sa kama. Lumabas na muna ako ng kwarto niya
bago ako sumagot. "At bakit hindi pa?"

"Hinihintay kita." sagot niya.

Napalingon ako sa kanya habang bumababa kami sa hagdan. "Hinihintay mo ako? Eh

paano kung hindi ako dumating? Eh 'di namatay ka na sa gutom."

Hindi naman siya sumagot. Iniisip niya siguro inaaway ko na naman siya. Eh mali
kasi. Ayaw kong dumedepende siya sa'kin. Dapat gumagawa pa rin siya ng mga bagay
bagay kahit na wala ako. "So ano'ng laman ng tiyan mo? Alak?" pabirong sabi ko sa
kanya pero ang loko, inirapan na naman ako.
"Hinintay na nga kita." Bulong na naman niya. Pero this time, narinig ko na.

"Hindi ko naman kasi sinabing hintayin mo ako. 'Di ba sabi ko nung huli tayong nag-
usap, hindi ako sure kung makakapunta ako?" paalala ko sa kanya, pero hindi na ulit
siya nagsalita. Hinihintay ko nga baka bumulong bulong na naman siya, pero wala
naman.

TAHIMIK lang kami hanggang sa makalabas na kami ng bahay. Marami pa ring bisita sa
labas. Parang hindi nga yata nabawasan. Nagulat ako nang biglang hilain ni Allen
ang kamay ko. Papunta kami sa isang table. Huli na nang marealize ko na mesa pala
kung saan naroon ang parents niya ang nilalapitan namin.

Sht! Kinabahan ako bigla. Aagawin ko sana ang kamay ko, pero hindi niya binitawan.
Hinigit niya pa ako sa bewang tapos bumulong siya sa bandang tenga ko. "Relax, Van.
It's okay."

Sinunod ko naman siya. Saglit akong pumikit nang madiin sabay hinga nang malalim.
Napansin kong tumayo na ang Mama niya, sumunod ang Papa niya. Nakangiti sila sa
akin.

Bumeso ako sa kanila nang makalapit na kami. "H-happy anniversary ho," bati ko.

Hinawakan naman ng Mama niya ang magkabilang balikat ko. "It's good to see you
again, hija. We're glad you've accepted our invitation." Nakangiting sabi nito
sa'kin.

Napangiti na lang rin ako. "I...I'm sorry, I'm late. Hindi ako nakaabot sa
program."

"It's okay. Ang importante nakarating ka. And oh, nagkita na ba kayo ni Ellie?
She's been waiting for you."

Tumingin ako kay Allen.

"Not yet." Siya na ang sumagot para sa'kin.

Mabuti't nahalata niyang nahihiya na akong sumagot. 'Yong ibang kasama kasi nila sa
table, napansin kong nakatingin sa'kin. Parang nagtataka sila kung sino ako at kung
bakit kasama ako ni Allen.

"We will just look for her later. Excuse us for now, hindi pa kumakain si Vanessa."
Dagdag pa ni Allen.

Kitang kita ko naman ang pagkagulat sa mga mukha ng Mama niya. Napayuko na lang
ako. Si Allen! Kailangan pa talagang sabihin?

"Oh! Go, go ahead." Utos naman ng Mama niya. "Naku, baka nagugutom na 'tong si
Vanessa. Sige na, pakainin mo na siya, Allen." Concerned na corcerned ito. Nahihiya
tuloy ako lalo. Parang hindi nagbago ang pakikitungo nila sa akin sa kabila ng mga
nangyari.

Bumeso nalang ulit ako sa kanila at bumati, tapos nagpaalam na ako. Sinabihan pa
nga ako ng Papa niya na mag-enjoy sa party. Akala ko hindi ako nito kakausapin.
Hindi kasi nagsasalita eh, nakangiti lang nang tipid sa'kin.

Naglakad na ulit kame. Sinabihan niya ang isang waiter na nakasalubong namin na
kumuha ng pagkain.

"T-teka, puntahan muna natin sina Leila." sabi ko pagka-alis na pagka-alis nung
waiter.

Lumingon naman siya sa'kin. "Ayaw mo pang kumain?"

"Uhh, mamaya na. Hanapin muna natin sila. O nagugutom ka na?"

Umiling siya at ngumiti. "Kaya ko pa naman. Ikaw ang iniisip ko."

Napaiwas ako ng tingin. Tumalikod na ako at hinigit siya sa siko. "Halika na."

Hindi naman na siya nagsalita. Alam ko na kung saan naka-pwesto sina Leila kaya
hindi na kami nahirapan na hanapin sila. Kitang kita ko pa nga ang lapad ng ngiti
ng pinsan ko habang papalapit na kami sa kanila eh. Nakita ko ring bumulong na
naman si Marco sa asawa niya.

"Oh ano, masaya ka na?" Pang-aasar ni Leila kay Allen pagkalapit na pagkalapit
namin.

Tumawa naman 'yong mag-asawa. Sinilip ko nga si Allen kung ano'ng iaasta niya, pero
pinilig niya lang ang ulo niya sa ibang direksyon. 'Di ko tuloy nakita.

"Kanina pang-biyernes santo 'yang mukha mo, tapos ngayon ngiti ngiti ka diyan!" Si
Leila. Ayaw talagang tantanan. Natatawa na rin tuloy ako. Buti hindi siya
pinapatulan ni Allen kahit ganyan siya umasta.

"Kayong dalawa ba eh kumain na, ha?" pahabol na tanong niya pa.

"Hindi pa. Kakain pa lang. Pinuntahan muna namin kayo." sagot ko naman.

"Oh, kumain na kayo. Kasi 'yang katabi mo, kanina pa niyan ayaw kumain. Puro alak
lang 'yan. Hintayin ka raw niya. Magpapasubo yata sa'yo."

Hindi ko napigilan. Nakitawa na ako kila Marco. Pero tumigil rin ako agad, eto
kasing si Allen napansin kong sumama ang tingin sa'kin.

Bigla na niya akong hinawakan sa balikat ko. "Excuse us. Kakain na kami." Tipid na
deklara niya kila Leila.

"Sige." Si Marco na ang sumagot.

Pagkatapos non, inalalayan na niya ako para lumayo na. Ni hindi niya na nga
hinintay kung sasabat na naman si Leila. Nabadtrip na siguro. Ang lakas din kasing
mang-alaska ng pinsan ko eh. Parang hindi babae.
NAUPO na kami sa isang bakanteng mesa.

Maya maya lang ay dumating na rin ang pagkain na ipinakuha ni Allen. Nagpalitan
lang kami ng mga kwento habang kumakain. As usual, nagkwento na naman siya tungkol
sa trabaho niya. Panay nga ang reklamo. Pagod na raw siya. Parang naglambing na
naman nga, wala raw kasing nag-aalaga sa kanya. Tahimik na lang ako. Siyempre hindi
naman ako tanga para hindi maintindihan ang ibig niyang sabihin.

Pagkatapos namin kumain, ipinakilala na niya ako sa mga business partners nila at
ilang mga kaibigan. Medyo nakaramdam nga ako ng pagka-ilang kasi ipinakilala niya
ako bilang asawa niya. Hindi na nga lang ako nagsasalita. Hinayaan ko na lang siya.

Ayaw ko naman kasi siyang ipahiya. Nag-pasalamat na lang ako sa kanya pagkatapos
kasi sa wakas, nagawa niya akong ipakilala. 'Di niya kasi 'yon ginagawa dati.

MAG-AALAS DOSE na noong napag-pasyahan ko na umuwi na.

Ayaw pa nga akong payagan nina Leila dahil napapasarap na ang kwentuhan namin.
Tinamaan na kasi ng alak 'yong babaeng 'yon kaya ayun! Mas lalong dumaldal.
Sinabayan pa ng kapatid ni Allen na nakasama na rin namin sa table. Isa pa 'yong
maraming baon na kwento eh.

Kaso kinailangan ko na talagang umuwi. Ano'ng oras na kasi, at may kailangan pa

akong asikasuhin pagka-uwi ko. Mag-aayos pa nga ako ng mga damit na dadalhin ko sa
Singapore.

Inalok ako ni Allen na sa bahay na lang nila matulog, dahil total, nandoon na rin
naman daw ako. Ihahatid na lang daw niya ako bukas ng umaga sa condo ko. Pero hindi
ako pumayag. Ayoko, nahihiya ako. Ayaw ko nga rin sanang payagan siya na ihatid ako
pauwi dahil marami rami rin ang nainom niya, delikado. Kaso ang kulit eh.

Nagdahilan na nga ako. Sabi ko dadaan pa ako sa Rioscents dahil kukunin ko 'yong
laptop ko. Totoo naman. Ang dami ko kasing iniisip kanina kaya nakalimutan ko na
kailangan ko nga palang iuwi 'yong work laptop ko dahil 'yon ang dadalhin ko sa
training.

Pero ayaw niya talagang paawat. Kahit marami pa raw akong daanan, okay lang.
Ihahatid niya pa rin daw ako. 'I want to make sure your safe', 'yan ang sabi niya
sa'kin.
Kaya heto, we're now on our way to Rioscents.

Kotse ko ang gamit namin. Mag-ca-cab na lang daw siya pauwi. Pero baka hindi rin
ako pumayag na gawin niya 'yon. Baka kung mapano pa siya. Ano'ng oras na kasi. Ang
dami ko pa namang nababalitaan tungkol sa mga taxi drivers na nangbibiktima ng
pasahero. Siguro patutulugin ko na lang ulit siya sa condo ko. Total, Sabado naman
bukas. Wala siyang pasok.

MABILIS kaming nakarating sa Rioscents. Maluwag na kasi ang trafik sa kalsada dahil
late na.

Tinulungan niya akong buksan ang shop. Sinabihan ko nga siya na maghintay na lang
sa kotse dahil saglit lang naman ako, pero nagulat ako dahil nakasunod pa rin pala
siya sa'kin hanggang sa makapasok ako sa opisina ko. Hinayaan ko na nga lang. Ang
kulit niya eh.

Binuksan ko ang ilaw. Pero hindi ko nilahat. 'Yong doon lang malapit sa desk ko.
Hindi naman kasi ako magtatagal. Sayang lang sa kuryente.

Nilapag ko ang bag ko sa desk at binuhay ang laptop ko. Ang alam ko kasi hindi ko
ito na-shutdown nang maayos kahapon noong umuwi ako. Naka-sleep lang. Habang naglo-
load, napasilip ako kay Allen na kakapasok lang sa opisina ko. Tinanggal niya ang
necktie niya pagkatapos ay binuksan ang first two buttons ng polo niya.

"Naiinitan ka ba? Gusto mong buksan ko 'yong aircon?" Tanong ko sa kanya at binalik
na ang atensiyon ko sa laptop.

"Hindi na. Saglit ka lang naman 'di ba?"

Tumango ako. "Oo. Saglit lang. Maupo ka muna." Sabi ko na ginawa niya naman. Umupo
siya sa one-seater ko na sofa.

Binilisan ko na ang pagpa-patay sa laptop ko. Tinanggal ko na rin ito sa pagkaka-

lock sa desk ko at ipinasok na sa bag na nakatago sa pedestal.

"Okay na ako. Tara?" Pagkuha ko sa atensiyon niya.

Nakatitig kasi siya sa mga pabango ko na naka-display sa cabinet. Naisip ko tuloy
kung ano'ng tinitingnan niya doon. Napatingin din tuloy ako.

At saka ko lang naalala na nailagay ko nga pala doon 'yong isang pabango na nabili
ko dati. Namumukod-tangi ito kasi ito lang ang nakalagay pa sa box. Bagong-bago.
'Yong iba kasi, hindi na naka-box at kalahati na lang ang laman dahil mga testers
lang naman ang mga 'yon.

Pumunta ako sa cabinet para kunin 'yong pabango. Tapos lumapit ako sa kanya. Umupo
ako sa hawakan ng sofa na kinauupuan niya.

"Here, take this." Inabot ko sa kanya 'yong box ng pabango.

Kinuha niya naman tapos kumunot ang noo niya. Napangiti ako sa naging reaksyon
niya. "Nabili ko 'yan noong nagbakasyon ako sa Paris. Nabanguhan ako kaya kinuha ko
na kahit na alam kong hindi ko naman magagamit. Panglalaki kasi." Kwento ko.

Napangiti siya nang matamis. It's that different smile again. Binuksan niya 'yong
kahon tapos nag-spray siya nang kaunting pabango sa pulso niya.

"Mabango ba? Nagustuhan mo?" Masayang tanong ko.

Tumango naman siya. "Yes, of course. It's from you. Thanks." malumanay na sabi
niya.

Natuwa naman ako kasi bakas na bakas talaga sa mukha niya na nasiyahan siya.

Tumayo na ako. "So...let's go?" Tanong ko at akmang tatalikod na sana pero bigla
niya akong hinigit sa siko. Napakandong tuloy ako sa kanya. Shit! Buti nasalo niya
ako nang maayos.

Sinubukan ko ngang tumayo pero 'di niya ako hinayaan. "Dito ka lang." Sabi niya pa.

Nilapag niya 'yong hawak niyang pabango sa carpeted na sahig. Tapos niyakap niya
ako sa bewang. Sinandal niya pa ang noo niya sa kanang balikat ko. Napapikit ako
saglit. Ano na namang ginagawa niya? Naglalambing na naman ba siya?

"Hey..." tawag ko.

Hindi siya sumagot. Tanging paghinga niya lang ang naririnig ko kaya hinaplos ko
siya sa buhok niya. "A-are you okay? Nahihilo ka na ba? Ang dami mo kasing nainom
eh. Ako na lang ang magda-drive pauwi." Sabi ko.

Humigpit naman ang yakap niya sa bewang ko. Nagpakawala siya ng dalawang malalalim
na hininga. "Van... okay na ba tayo? A-are you coming back to me now?"

Napatigil ako sa paghaplos sa buhok niya at napayuko. Tsk. Ito ang kinakatakutan ko
eh. Ang mag-open up na naman siya tungkol dito. I sighed. "Allen, please. 'Wag muna
nating pag-usapan. Masaya ako na ganito lang tayo. 'Yong relaxed lang. Nagkikita pa
rin naman tayo, 'di ba? At nag-uusap."

"I want to know." Pansin kong nag-angat na siya ng mukha sa akin. Inabot niya pa
ang isa kong kamay at hinalikan. "Gusto kong malaman kung ano na ako sa'yo. Kung
ano nang nararamdaman mo. G-galit ka pa rin ba sa'kin?"

Hindi ako makatingin sa kanya. Nakayuko lang ako. "Ewan ko. Hindi ko rin alam.
Basta gusto ko ganito lang tayo."

Hinawakan niya ako sa baba ko at hinarap ako sa kanya. Hindi na yata niya matiis na
nakayuko lang ako. "I want you back, Van. Completely." Kitang kita ko ang
sinseridad sa mga mata niya. "Alam mong hindi ako papayag na ganito lang tayo.
Gusto ko buo kang sa akin. L-let's start all over again."

Umiwas ako ng tingin. "I don't know, Allen. 'Wag mo muna akong madaliin. 'Wag mo
'kong kulitin."

Ewan ko ba, naguguluhan ako. Hindi ko alam mga isasagot ko sa kanya. Halata ko
naman na seryoso talaga siya sa mga sinasabi niya. At ramdam ko rin. I appreciate
all his efforts. I could feel his love.

Pero kasi, parang natatakot ako sa mga pwedeng mangyari. Paano kung masyado lang
akong nabibilog ng mga ginagawa niya? Ayokong magpa-dalos dalos. Hindi sa
nagpapakipot ako o ano, I just want to be sure and safe. Hindi pa kasi talaga ako
handang masaktan ulit. Ayoko nang masaktan, sa totoo lang. Kaya hangga't maaari,
gusto ko sanang umiwas sa mga bagay na alam kong magdadala lang ng sakit at
problema sa'kin.

"So...itutuloy mo pa rin talaga 'yong annulment?"

Tiningnan ko ulit siya nang itanong niya 'yon. Pansin kong wala na 'yong saya na
kaninang nasa mga mata niya. Wala na rin 'yong matamis na ngiti sa labi niya.

Napayuko ulit ako. "Siguro. H-hindi ko alam. Hayaan mo na muna ako, Allen.
Naguguluhan pa talaga ako. Natatakot kasi ako."

"I can't blame you for feeling this way. Kasalanan ko. Pero sana bigyan mo ako ng
pagkakataong patunayan na kaya na kitang pasayahin ngayon, Van."

Hindi na ako nakasagot. Wala kasi akong maisip na sasabihin. Tiningnan ko na lang
siya.

Ngumiti nalang din naman siya nang mapait sa'kin. Siguro na-realize niyang hindi na
ako makasagot. Pagkatapos non, sumandal na lang siya sa upuan. Sinama niya pa ako
kaya halos napahiga ako sa dibdib niya.

"Okay lang kung ayaw mo akong sagutin. But let me tell this to you, Van... I will
wait. I will still wait. Hanggang sa maging handa ka nang ibigay ulit sa'kin
lahat." 'Yon na lang ang sinabi niya tapos madiin niya akong hinalikan sa noo ko.

Napapikit ako. Simpleng halik lang naman 'yon na nagtagal lang ng ilang segundo,
pero bakit parang iba ang dating sa akin?

Maya maya lang ay hinawi na niya ang buhok ko na nakaharang sa pisngi ko at sa

parteng iyon naman dumampi ang labi niya. Ang init ng halik niya. Pati ng hininga
niya. Dala na siguro ng tama ng alak.

Umakyat ang isang kamay niya sa batok ko. Napasinghap ako nang hawakan na niya ang
isang pisngi ko para halikan ako sa bibig. God! Umiwas ako agad pagka-dikit na
pagka-dikit ng labi niya sa'kin.

Pinilit kong tumayo mula sa kandungan niya na para bang walang nangyari. Kaswal
lang. Inayos ko pa nga ang laylayan ng damit ko. Kailangan kong gawin 'to para
makaiwas ako. Mahirap na. Natatakot akong baka sa pagkakataong ito, hindi na ako
makahindi. Baka hindi ko na mapigilan ang sarili ko.

Pansin ko naman na nagulat siya sa ginawa ko. 'Yong hitsura niya kasi, parang may
malaking question mark sa harapan niya.

"U-uhm, halika na. Ihatid mo na ako." Patay malisya na lang ako tapos tumalikod na
ako papunta sa desk ko para kunin na ang bag ko at ang laptop.

Naramdaman ko namang nakasunod na siya agad sa akin. Aabutin ko na nga sana ang bag
ko pero pinigilan niya ang kamay ko.

"Mamaya na, Van. Dito muna tayo."

Inipit niya ako sa gilid ng mesa. Hindi ako makagalaw. Napapikit ako nang madiin at
napakagat ng labi. Shit naman! I could feel his sex from my rear! Alam kong sinadya
niya talagang iparamdam sa'kin 'yon eh.

"A-allen...umuwi na tayo."

Parang hindi niya naman narinig ang sinabi ko. Tinaas niya pa ang buhok ko na
nagtatakip sa batok ko. "I missed you so much, Vanessa. So much..." bulong niya
bago siya nagdampi ng isang mainit na halik sa parteng 'yon.

Napahawak ako nang mahigpit sa bag ko na nakapatong sa mesa.

Oh, God! That feeling! That very familiar feeling na siya lang ang may kayang
magbigay sa'kin! Tumayo yata lahat ng balahibo ko. Kinakabahan na ako. Nilipat niya
ang paghalik niya sa gilid ng leeg ko. Kinagat niya ang balat ko bago sinipsip.
Damn this! Allen naman!

Mukhang hindi pa talaga siya titigil. Lasing eh. Mas dinikit niya pa ang harapan
niya sa pang-upo ko.

Ang isang kamay niya ay nakapulupot na sa tiyan ko - senyales na hindi na ako

makakatakas mula sa kanya. Ang isa naman ay mabilis na naglalakbay sa buo kong
katawan. He gripped and squeezed my waist, bago malagkit na humaplos pababa sa
kanang hita ko. Napasinghap na ako! Lalo na nang bumaba na ang mabibilis niyang mga
halik sa hubad kong balikat. Amoy ko ang amoy ng alak na naiiwan sa balat ko.

Mas dumiin ang pagkakapikit ko sa bag ko nang pumasok na ang kamay niya sa ilalim
ng damit ko. "Allen..." Napa-pikit ako nang mas madiin. Pakiramdam ko, ito ang
unang beses na ginawa niya 'to sa'kin.

Hinimas himas niya ang itaas na parte ng hita ko, kulang na nga lang ay ipasok na
niya nang tuluyan ang kamay niya sa loob ng underwear ko eh!

"V-van...I want you..." he murmured in between his aggressive kisses. Tapos mas
hinigit niya pa ako palapit sa kanya.

Hindi ko alam kung ano nang nangyayari at parang nakikipag-karera na ang tibok ng
puso ko. Dahil ba sa tono ng pagkakasabi niya na gusto niya ako? O dahil bumalik na
ang mga halik niya sa leeg ko? And now he's already kissing the back of my ear!

Ramdam na ramdam ko ang pagtama ng mga ngipin niya habang nginangatngat niya ang
parte kong iyon. Pakiramdam ko tuloy malapit na akong mawala sa katinuan.
Pakiramdam ko, kahit ano'ng oras bibigay na ako. Namamanhid na kasi ang mga pisngi
ko.

Shit! Ipinasok na niya ang dulo ng mga daliri niya sa gilid ng underwear ko.
Nahawakan na niya ako!

Wala na, nataranta na ako. Doon na tuluyang bumigay ang mga tuhod ko. I reached for
the back of his head para kumuha ng suporta. Napatingala ako at napasabunot sa
buhok niya. Akala ko hindi na niya itutuloy, pero mali ako! His warm fingers
already reached my wet spot. He started rubbing it!

"G-god...Allen!" Hinihingal pa ako.

Bigla naman siyang tumigil sa ginagawa niya. I could feel his heavy, ragged
breathing against my neck.

"Sabihin mo lang sa'kin kung ayaw mo, titigil ako."

"Are you sure ayaw mong ihatid kita paakyat sa unit mo?"

"It's okay, I'm fine. I can take it from here," nakangiting sagot ko kay Gavin na
kasalukuyang binababa ang maleta ko mula sa trunk ng sasakyan niya.
Ngumiti rin siya sa'kin sabay sara sa trunk. "Will you still go to Rioscents
today?" Sumunod na tanong niya.

"Uhm, baka hindi na," tugon ko. "I'll take a leave today to have some rest. Napagod
ako sa byahe natin eh. Nandoon naman si Claire. I'm sure she could handle
everything."

"Right decision," pagsang-ayon niya naman sa'kin. "Okay, you go ahead now para
makapag-pahinga ka na. Susunduin ko pa si Sage sa Lola niya. Nakapangako akong
mamamasyal kami pagka-balik natin eh. Baka magtampo na naman 'yon 'pag nalate ako."
Napahaplos pa siya sa batok niya.

Palihim akong natawa. 'Yan kasi ang palaging problema niya eh. 'Pag nagtatampo ang
anak niya sa tuwing nale-late siya sa gala nilang mag-ama. Tumango na nga lang ako
at hinawakan na ang handle ng maleta ko.

"Sige. Mag-enjoy kayo ni Sage ha. I'm sure namiss mo siya. 'Wag mo pa lang
kalimutang ibigay 'yong pasalubong ka para sa kanya," paalala ko pa.

"H-ha? Ano'ng pasalubong?"

Nangunot pa talaga ang noo niya na para bang hindi niya talaga na-aalala 'yong
binili naming isang set ng action figures sa Singapore para kay Sage. Marahan ko
nga siyang hinampas sa braso para matigil na siya sa pag-arte arte niya. "'Yong
pasalubong ko! Ikaw talaga!"

Natawa naman siya habang sinasapo ang braso niya. "Oo na. I won't forget.
Magugustuhan niya 'yon, I'm sure. Oh, sige na, pumasok ka na."

"Okay. Ingat ka sa pagda-drive." paalam ko na may kasama pang ngiti.

"Bye. See you again, Vanessa," paalam din niya. Humalik pa siya sa pisngi ko bago
pumasok sa loob ng sasakyan.

Aba't parang nawiwili siya sa paghalik-halik sa pisngi ko ha? Hinayaan ko na nga

lang. Tipid na lang akong ngumiti. Hinintay ko na muna siya na makaalis sa tapat ng
condominium na tinitirhan ko bago ko hinila ang maleta ko papasok.
WE JUST came straight from the airport. Tapos na ang 2-week training namin ni Gavin
sa Singapore. Nag-enjoy naman ako kahit na sobrang nakakapagod.

Pagkapasok ko sa unit, saglit muna akong nagpahinga bago naligo, at pagkatapos ay

sumalampak na ng higa sa kama. Inabot ko ang cellphone ko na nakapatong sa katabing
maliit na mesa. As usual, may missed call at text na naman si Leila. Tinatanong
kung nakabalik na ba ako ng bansa. 'Yong babae talaga na 'yon, daig pa ang amo ko
kung makapag-tanong kung nasaan ako eh. Tsk. Mamaya ko na lang siguro siya re-
replyan. Or I'll just call her later. Tinatamad pa kasi akong kausapin siya ngayon.

Napagpasyahan ko na lang na magbukas ng personal email ko sa phone.

Bukod sa mangilan-ngilang newsletters at seminar invitations, wala na akong ibang

bagong emails. At the back of my mind, I am hoping na sana may message na ulit
sa'kin si Allen. Pero wala. Kaya binasa ko na lang ulit 'yong pinaka-huling email
niya sa'kin.

Pinadala niya 'to three days after we arrived in Singapore. Ang sabi niya, susunod
daw siya sa'kin. Alam niya raw kung saang hotel kami naka-check in. Hindi ko naman
nagawang makapag-reply sa kanya noon. Hindi ko tuloy alam kung tumuloy ba siya.
Kung talagang sumunod siya sa'kin sa Singapore. Wala na kasi akong natanggap na
emails o tawag galing sa kanya pagkatapos non.

Tinawagan ko nga si Leila that time para itanong kung umalis nga ba talaga ng bansa
si Allen, pero sabi niya, hindi niya raw alam. Hindi pa raw kasi sila nag-uusap
nang matino ni Allen. Basta ang alam niya lang, hinahanap daw ako ni Allen.

I also called my assistant, Claire. Base kasi sa email ni Allen, nabanggit niyang
alam niya kung saang hotel kami naka-check in ni Gavin. Eh ang pagkakatanda ko, kay
Claire ko lang naman sinabi lahat ng tungkol sa pag-alis namin. Pati 'yong venue
kung saan gaganapin 'yong training, alam niya. Sigurado akong siya ang nagsabi kay
Allen.

Naisip ko nga na baka si Claire rin ang sinasabi ni Allen na 'source' niya eh.

Noong nabasa ko 'yong huling email niya, kahit kaunti ay umasa ako na makikita ko
siya roon sa Singapore. Na susunod talaga siya sa'kin. Pero wala naman siya. Kahit
nga yata anino niya hindi ko naaninag eh.

I was worried.

Hanggang ngayon, actually, nag-aalala ako. Kahit na hindi naman dapat ako nag-
aalala, dahil first of all, wala na dapat akong pakialam sa kanya. Pero ewan ko.
I'm really worried. Alam ko kasing nagtatampo siya sa'kin. Mula sa pinaka-unang
email niya, hanggang sa pinaka-huli, ramdam kong malungkot siya. Panay kasi ang
pagtatanong niya kung nasaan daw ba ako; kung bakit ko raw siya iniwan; hindi man
lang raw ako nagpa-alam.

Kahit na isang beses, hindi ko man lang siya nagawang replyan.

I knew during those times na naiinis na siya. Na-imagine ko na nga 'yong mukha
niya, nakakunot na ang noo. Baka nga nagdadabog na rin 'yon eh. 'Yon nga kasi 'yong
reklamo niya sa'kin, 'yong ang hirap kong hagilapin. Ilang beses din siyang
tumawag, pero hindi ko sinagot. Tsk. Ang gulo na kasi ng utak ko noon.

Ngayon, hindi ko pa rin alam kung ano nang nangyari sa kanya. Kung sumunod nga ba
talaga siya. Kung oo, nakabalik na kaya siya rito sa Pilipinas? Hindi na niya ako
tinawagan at pinadalhan ulit ng email. Mga ilang araw nang ganito.

Tsk! D*mn it! It was all my fault anyway! Iniwan ko kasi siya nang hindi man lang
nagpapa-alam.

After what happened to us in Rioscents, inuwi niya ako noong madaling araw na 'yon
sa dati naming bahay.

Ang akala ko nga sa condo ko niya ako iuuwi, but I was wrong. We had our second
round of nerve wrecking sex on our old bed, inside our old room. Medyo wala na ako
sa katinuan noon dahil sa ginagawa namin. I reached the heaven several times. May
mga sinasabi siya sa'kin habang nasa kalagitnaan kami ng pagsi-siping, pero hindi
ko na matandaan lahat.

Dalawa lamang ang tumatak sa utak ko. Una, 'yong paulit ulit niyang pagsasabi ng 'I
love you' at 'Come back to me, please'. Pangalawa, 'yong ayaw niya akong tumuloy sa
Singapore nang hindi siya kasama.

Natakot ako non na baka hindi niya nga talaga ako paalisin. Pakiramdam ko kasi may
balak siyang pagurin ako buong madaling araw para lang hindi ako matuloy sa pag-
alis eh.

Ayoko ng ganoon. Hindi ko gusto 'yong pinagbabawalan niya ako. Kaya nga ayaw ko na
ulit bumalik sa kanya, 'di ba? Ayoko nung hindi ko magagawa ang mga bagay na gusto
ko dahil lang ayaw niya.

Hindi naman talaga sa pinagbabawalan niya akong tumuloy sa Singapore.

He actually gave me two options. It's either hindi ko isama si Gavin, or payagan ko
siyang sumama sa amin. 'Yong dalawang options niya, parehong naka-pabor sa kanya
eh. And I don't like that idea. Kaya pinilit kong bumangon nang sobrang aga non
kahit na nang-lalagkit ang katawan ko at makirot pa ang pagitan ng mga hita ko. I
was so sore that morning. Sinadya ko talaga siyang hindi gisingin para hindi niya
ako mapigilan. Iniwan ko siyang tulog na tulog.

Alam ko sa sarili ko na mali ang ginawa ko. Sana man lang nagpaalam ako, 'di ba?
Tapos dinala ko pa 'yong sasakyan. Tsk! Malamang todo hanap siya sa'kin sa buong
bahay non.

Pero, ang gulo kasi talaga ng utak ko nung araw na 'yon. Basta magulo. May takot na
rin kasi sa dibdib ko eh. May nararamdaman na akong hindi ko dapat maramdaman.
Gusto ko lang naman na umiwas.

I really wanted to send him an email those times. Gusto ko siyang tawagan. Pero
hindi ko nagawa. Bukod kasi sa tutok kami ni Gavin sa training, ayaw kong
magmukhang naghahabol na naman sa kanya. At saka isa pa, kailangan ko pa bang
tumawag? Responsibilidad ko ba 'yon?

PINIKIT ko na muna ang mga mata ko.

Masyado na yata akong maraming iniisip, kaya hindi ako makatulog kahit na sinasabi
kong pagod ako at inaantok eh. Kahit noong nasa Singapore nga kami, hindi rin ako
nakatulog nang matino. Madalas ko pang pinapapunta si Gavin sa hotel room ko para
may kakwentuhan ako hanggang sa makatulog ako. Ang dami daming tumatakbo sa isip
ko. At kasama roon si Allen.

Bigla ko namang naalala 'yong suot suot kong kwintas. Kinapa ko ito. Hindi ko pala
nahubad kanina nong naligo ako.

Yes, I'm wearing his birthday gift to me again. The necklace with the sapphire
stone pendant na binigay niya noong nag-Subic kami. Sinuot niya 'to sa'kin noong
madaling araw na 'yon eh. Hindi ko nga inaasahan na nasa kanya pa pala. Nakalimutan
ko na kasi ang tungkol dito. Hindi ko naman na nahubad nong umagang 'yon dahil nga
nagmamadali na akong umalis.

I gripped the pendant at napapikit nang madiin.

It's already been two weeks, pero tandang tanda ko pa rin ang pagsuko na ginawa ko
sa kanya sa Rioscents. Palagay ko nga, kayang kaya kong ikwento ang nangyari sa'min
nang paulit ulit na walang nakakalimutan na kahit na isang detalye.

Up to now, I could still remember the chills, the goosebumps, the feeling of having
him inside me again. Ewan ko ba, ginagawa naman namin 'yon dati pa, pero 'yong
nangyari sa Rioscents? It's different. May naramdaman akong kakaiba sa kanya na
hindi ko pa naramdaman dati tuwing nagsisiping kami. It was like our first time.

Noong sinabi niya sa'kin na sabihin ko lang daw kung ayaw ko, at titigil siya?
Hindi ako nakasagot.

Tsk. I swear to myself gusto ko talagang humindi. Dahil hindi ako dapat bumigay sa
kanya nang ganon ganon na lang. Pero sh*t naman kasi! Paano ko magagawang humindi
eh sinimulan na niya ako? I already got that sexually aroused kind of feeling,
tapos itatanong niya kung gusto ko bang ituloy o hindi? Oh, Lord! Anong sagot ba
ang inaasahan niyang matanggap?

Nong napansin niya sigurong ang tagal kong sumagot at naghahabol na lang ako ng
hininga, ayon na! Inassume na niya na pumapayag ako. He already transformed into a
beast. A hot beast!

Mabilis niya akong inikot paharap sa kanya.

Kinulong niya ang mukha ko ng mga kamay niya, at siniil niya ang mga labi ko.
Napaiwas pa nga ako nang kaunti non kasi tumama ang ngipin niya sa labi ko. Buti
nga hindi ako nasugatan eh. He sucked my soft lips so hard na para bang nginunguya
niya iyon. Damn that tingly excited feeling!

Inaamin ko, kinakabahan talaga ako non. Kasi naman, sa shop talaga?

Gusto ko sana siyang sabihan na umuwi na lang muna kami sa condo, kaso wala na eh.
Kahit ako, hindi ko na rin alam kung papaano pa ako makakaalis sa ganoong estado.
Nakasuko na ako sa kanya. I'm sure hindi na siya papayag na maudlot pa 'yon. Baka
makatanggap lang ako ng malutong na mura.

That time, wala na akong takas sa kanya. Ang higpit kasi ng pagkakahawak niya sa
mukha ko. 'Yong tipong kahit lumayo man lang kahit na kaunti para huminga, bawal.
Akala ko nga babawian na ako ng buhay non! Siya kasi. Hirap na hirap na nga akong
huminga, ayaw pang pakawalan bibig ko.

Hanggang sa hinigit na niya ako sa bewang.

Hinila niya ako papunta sa one-seater sofa without breaking our wet, torrid kisses.
Umupo siya roon, kinandong niya ako. We're still kissing hastily na para bang wala
ng bukas para sa amin. Namanhid na nga bibig ko. Ni hindi ko na rin alam kung saan
ko ipipilig ang ulo ko non, kung sa kanan ba o sa kaliwa.

I slightly opened my eyes that moment to watch him while he's torridly kissing me.
His eyes were shut tight, tanda ko pa. Parang ninanamnam niya talaga ako noong mga
oras na 'yon. Pagkatapos non...

NAPAPIKIT na ulit ako nang maramdaman ko na ang dila niya na pumasok at naglaro sa
loob ng bibig ko.

Napasabunot ako sa buhok niya dahil sa tindi ng sensasyon na dulot ng ginagawa niya
sa'kin. Ang bilis ng mga halik niya! He's really a great kisser. Parang mas
gumaling pa nga yata siya ngayon. Tahimik pa sa loob ng opisina kaya naman rinig na
rinig ko ang bawat malalalim namin na paghinga. Lalo na siya. Sabik na sabik siya,
nararamdaman ko.

Pasimple kong sinilip ang pinto ng opisina ko. Bukas na bukas ito. Wala naman
sigurong papasok? Kinandado naman namin ang pinto sa ibaba eh.

Nabalik ulit ang atensiyon ko sa kanya nang maglakbay na ang isang kamay niya
pababa sa isang umbok ng dibdib ko. Napatigil ako sa paghalik nang simulan niya
iyong pisilin. Sh*t! Tapos bumaba na ang mga halik niya sa gitna ng leeg ko.
Tumingala ako para mas mabigyan siya ng daan. He wildly licked my neck down to my
collarbone, and then to the upper part of my breasts. Napakagat ako sa labi ko. Mas
nadiinan ko ang pagkakasabunot ko sa kanya. H*ly!

"A-allen..."

'Di ko na napigilan. Napaungol na ako. I just missed this feeling. Na-eexcite ako
sa mga susunod niyang gagawin sa'kin.

Mula sa pagkakapit sa mukha ko, binaba niya ang kabilang kamay sa binti ko. Hinimas
himas niya ang parte na iyon while his other hand caressing one heap of my breast.
Hindi pa siya nakuntento at inangat niya pa talaga ang hawak niya malapit sa pang-
upo ko. Pinanggigilan niya iyon. Napasinghap ako.!

Binaba ko ang mukha ko sa kanya at inangkin muli ang mga labi niya. Bumalik naman
ang mga kamay niya sa pagkakahawak sa mukha ko. Sumandal siya sa sofa, at ako
nama'y halos pumaibabaw na sa kanya.

Mabilis kong inalis ang pagkaka-tuck ng long-sleeved polo niya. Pinasok ko ang mga
kamay ko sa loob non at hinaplos ang tiyan at dibdib niya. Ang init niya, sh*t!
Pawis na siya. Dapat pala binuksan ko muna 'yong aircon.

Hinawakan niya naman ako sa batok, habang ang isang kamay niya ay pumasok na sa
pang-itaas ko para abutin ang dibdib ko. Pinanggigilan din niya iyon, and that
turned me on! Kaya tumigil ako sa paghalik para simulan nang isa-isahin ang
pagbubukas sa butones ng polo niya.

Natataranta nga ako sa pagbubukas na para bang anytime, may makakahuli sa amin.
Kahit na wala naman.

Hindi na rin yata siya nakatiis at tinulungan na niya akong buksan ang mga
natitirang butones. Lumantad na sa'kin ang katawan niya. His hard abs. Sh*t! Ang
pawisan niyang dibdib. Jesus! Palihim pa akong napangiti nang makita ko na naman
ang pangalan ko na naka-tattoo sa bandang collarbone niya.

"Y-you're smiling. Do you like what you're seeing?" tanong niya.

Nahuli niya pala ako! Di na lang ako nagsalita.

Ninakawan ko siya ng isang halik sa labi bago ako nagpaligo ng mga halik sa leeg
niya. Binalik ko sa kanya ang mga ginagawa niya sa'kin. I bit his skin and sucked
it hard.

"Sh*t...Van..." He groaned as he gripped my waist.

Tinuloy ko lang ang ginagawa ko.

This time, I trailed kisses down his chest. Hinalikan ko 'yong tattoo niya tapos
sinilip ko siya para makita kung ano'ng magiging reaksyon niya. Matamis siyang
ngumiti sa'kin tapos ay pumikit at tumingala. At ang ibig sabihin non ay kailangan
ko nang magpatuloy.

Tinuloy ko ang mabibilis kong paghalik hanggang sa makarating ako sa tiyan niya. I
licked his abs down to the side of his V line. I heard him moan my name again.
Gustong gusto ko 'yon!

Umangat na ulit ako.

Hinila niya ako sa batok at madiin na naman niya akong hinalikan. Halos nakapatong
na naman ako sa kanya. He then slid his tongue again. Sht! Bakit ba nanghihina ako
sa tuwing ginagawa niya 'to sakin?

Ewan ko kung bakit, pero nakaramdam ako ng excitement nang marinig kong ina-
unbuckle na niya ang belt niya. Lalo na nang buksan na niya ang zipper ng slacks
niya. Bumilis yata pagtibok ng puso ko! Saglit siyang tumigil sa paghalik para
abutin ang isang kamay ko. He seductively sucked two of my fingers bago niya
ginabayan ang kamay ko pababa.

"T-touch me, Van." He ordered in a low, sexy voice.

Sinunod ko naman siya. I kissed him again then I slid my hand inside his boxer
shorts and carefully pulled his love muscle out. Naramdaman kong napadiin ang
pagkakapit niya sa bewang ko nang mahawakan ko na siya.

I stroke him up and down. Slowly at first. Sinasabay ko sa paghalik namin. Then I
went faster...faster...and faster.

He quickly pulled away from our deep kisses just to let out a moan. "Aahh,
Vanessa!" Grabe! That was hot!

Sinandal niya ang ulo niya sa sofa. Hingal na hingal siya! Pinagbutihan ko lalo ang
ginagawa ko. I love seeing him like this - his eyes shut and his lips slightly
opened. Wala nga akong ibang naririnig kungdi ang paghinga niya nang malalalim.
Paminsan minsan ay naririnig ko rin siyang inuungol ang pangalan ko.

Mas binilisan ko pa ang trabaho ko.

"D-d*mn it, fck...Van... S-slow down. I don't want this to end so fast. Please..."
Hinihingal na pakiusap niya. Nakita ko pang may tumulong pawis sa gilid ng noo
niya.

Nagtaka naman ako nang bigla niyang hugutin ang kamay ko mula sa boxers niya.
Nangunot ang noo ko. Ayaw niya na ba?

Inalalayan niya ako sa pagtayo. Pinwesto niya ako sa pagitan ng mga hita niya.
Naghahabol pa rin kami ng hininga.

Nagulat na lang ako sa sumunod niyang ginawa. Ipinasok niya ang mga kamay niya sa
ilalim ng damit ko then he slowly pulled my panties down while staring seductively
up at me. Napakagat ako sa labi ko habang pinapanood ko siya. Why does he look so
hot while doing it?

Tagumpay niyang nahubad ang underwear ko. Bumalik siya sa pagkakasandal sa sofa at
sinenyasan ako na kumandong paharap sa kanya. Agad ko namang sinunod. Impit pa
akong napaungol nang maramdaman ko na siya sa ilalim ko. Goodness he's so hard!

"V-van..." tawag niya sa'kin pero hindi ko pinansin.

I want him inside me right now. Not later, as in right now! So I did the move.
Akala ko madali lang, pero, "Oh, G-god!" Napahalinhing ako nang mahina.

Ang sakit! Pumikit ako at sinandal ang noo ko sa noo niya. Naghabol ako ng hininga.
Bakit ganon, para ulit akong pinupunit? Dahil ba matagal na akong walang ganito?
Hindi na ba ako sanay? O sadyang he just got bigger?
Sinubukan ko ulit. I pushed a little bit deeper pero napatigil ulit ako. Napayakap
na ako sa leeg niya at naghabol ng hininga sa gilid ng mukha niya. Niyakap niya
naman ako sa bewang ko sabay halik sa'kin sa pisngi.

"D-don't force yourself. I don't want you to get hurt." He whispered huskily.

Pero hindi ako pumayag. "K-kaya ko..." Sabi ko pa.

"O-ok. I'll help you." Bulong niya at kinapitan niya ang balakang ko para alalayan
ako. I could feel him pushing himself hard into me.

Napakagat ako sa labi ko at napakalmot sa leeg niya. God! Ang hapdi! "A-allen!"

"Now...move slowly, Van..."

Sumunod naman ako kahit na nakakaramdam ako ng kirot. Parang hindi ko na yata
kayang ituloy, pero hindi ko na rin naman kayang tumigil. Sht! I start thrusting
slowly, enjoying every inch of him. I let out sounds of pleasure as I smoothly go
in and out. At ganoon din siya. Nagpapalitan kami ng ungol, ng ingay ng pag-iisa.

Humigpit ang kapit niya sa balakang ko. Parang nanggigil na siya sa'kin. "P-pump f-
faster now...M-make me come..."

Sumunod ulit ako sa utos niya. He guided my hips as I pump higher, and faster.
Hindi ko na alam kung ano'ng nangyayari sa katawan ko. Nararamdaman ko na naman ang
sarap na siya lang ang may kayang makapag-bigay sa akin.

Napatingala na ako sa kisame. Inayos niya naman ang buhok ko na nagulo na. Pawis na
pawis na ako! Pati rin siya! "Y-you're hot..." Nagawa niya pa akong purihin kahit
na hinihingal na siya.

I pumped higher...and faster.

"Ah, sh*t! Y-you're killing me, Vanessa!"

Oh, Allen, you're killing me too! Grabe, nawawala na yata ako sa katinuan! Parang
natutuyuan na rin ako ng lalamunan. I rolled my hips and pumped even higher.

"Y-yeah, that's it... Don't stop." Parang nag-eenjoy siya sa ginagawa ko.

Dinikit ko ang dibdib ko sa kanya. Nilipat niya naman ang isang kamay niya sa likod
ng ulo ko at hinila ako para halikan. Pero hindi siya mapakali. He eventually
pulled away from our kisses and groaned. Hindi na yata niya alam kung hahalikan
niya ba ako o hahalinhing na lang siya.

Dumiin ulit ang pagkakapit niya sa balakang ko.

Pinalo niya ang pang-upo ko at nagsimula na rin siyang sumabay sa'kin. I meet his
every deep thrust. Napadiin ang kapit ko sa balikat niya. Bumabaon na nga yata ang
mga kuko ko eh! "Oh, Allen..." D*mn it! Mamamatay na yata talaga ako.

Sinubsob niya ang mukha niya sa dibdib ko. Pagkatapos binaba na niya ang zipper sa
likod ng damit ko. Hinila niya pababa ang itaas na bahagi ng suot ko. He expertly
unhooked my strapless bra and quickly sucked one heap of my breast. He caressed the
other one, while the other part of his body is busy somewhere.

Napatigil siya. "G-god d*mn it, Van! I'm near...I can't hold it anymore." deklara
niya at nagulat na lang ako nang patayuin na niya ako mula sa ibabaw niya. Wala man
lang pasabi!

Mabilis din siyang tumayo. Hinila niya pababa ang slacks niya kasama ang boxers
niya. Inikot niya ako patalikod sa kanya at pinatungkod sa sofa. He pulled my
little waist closer to him. Tinaas niya ang damit ko. He aimed for my center, and
just like that, he took me from behind.

NAPABALIKWAS ako ng upo sa kama nang mag-ring ang phone ko na nakapatong malapit sa
tenga ko. Diyos ko! Kamuntik pa yata akong atakihin ah! Napapahid pa ako sa noo ko.
Pinagpawisan ako sa mga naalala ko.

Inis kong inabot 'yong nagri-ring na telepono para tingnan kung sino 'yong
tumatawag nang bigla bigla. Tsk. Si Leila lang pala. Sinagot ko na. Hindi talaga
'to titigil hangga't di ako sumasagot eh. Naistorbo pa tuloy ako.
"Hello?" Iritableng bati ko.

"Vannie! Walanghiya ka talaga! Wala ka ba talagang balak sabihin sa'kin na nandito

ka na, ha?"

Napapikit ako nang madiin. Kailan kaya siya makikipag usap nang hindi sumisinghal?

"Sasabihan naman kita. Matutulog sana muna kasi ako kasi ho pagod ako sa byahe."
sagot ko na lang.

"Sus! Talaga lang ha? Sa byahe ka ba talaga napagod? O kay Allen?"

Natawa ako. "Sa byahe nga. Hindi pa nga ulit kami nagkikita ni Allen." Ayan na
naman siya eh. Palibhasa, nabanggit ko sa kanya non na sa dating bahay namin kami
natulog ni Allen. Ayon, nabuhay na naman ang dugo ng loka.

"Ay t-teka, oo nga pala, alam mo na ba kung nasaan siya?" Buti na lang naalala kong
itanong.

"Ah, akala ko nagkita na kayo. Hindi ka ba niya sinundo sa airport? Nako, 'yong
lalaki talagang 'yon! Nasa office 'yon ngayon. Tinawagan ko 'yong hinayupak na 'yon
kanina eh."

Para naman akong nabunutan ng tinik sa dibdib dahil sa narinig. Napa-ayos ako ng
upo sa kama. "Really? You mean nandito lang siya sa Pilipinas? Hindi ba talaga siya
sumunod sa'kin?"

"Ay, 'yan ang hindi ko nalaman. Tinanong ko siya tungkol diyan eh. 'Di naman ako
sinagot. Badtrip siguro. Gaga ka kasi. Iniwan mo na naman!"

Napahilot ako sa noo ko. "Oo na, alam ko. Eh kasi, alam mo naman kung bakit. Ang
gulo kasi Lei. Oh siya, baka sadyain ko na lang siya sa opisina niya. Total hindi
naman ako papasok sa shop ngayon eh."

"'Yan! Tama 'yan. Puntahan mo 'yong gunggong na 'yon para lumamig lamig naman ang
ulo. Panay ang hanap sa'yo eh. 'Yong totoo nga Vannie? Ano ka ba talaga ni Allen?
Asawa o nanay?" Pang-aasar nito sabay tawa nang malakas.

Natawa na lang din tuloy ako. "Ikaw talaga. Oh sige na, mag-aayos na muna ako.
Teka, sigurado ka talagang nasa office siya?" paninigurado ko.

"Oo, 'yon sabi niya eh. Workaholic siya kunwari. Eh marami raw siyang gagawin kaya
mag-oovertime."

Tumango tango ako "Ah, sige. Oh sige na, I'll just call you again."

"Oy teka, Van!" Pigil niya naman. Mabuti na lang hindi ko pa nabababa 'yong tawag.
"Wala ka bang iki-kwento sa'kin?" tanong niya.

Ngumisi ako. "Ano'ng kwento na naman?"

"Eh 'yong nangyari sa inyo sa bahay? Ano ha? Naka-ilang round kayo? Kwento ka dali!
Nae-excite ako!"

Napahilot na naman ako sa ulo ko. Sus, si Leila talaga. Para na namang dalagitang
kinikilig. Para namang may alam siya sa mga ganon.

"Walang nangyari. Tumigil ka diyan." Pagsisinungaling ko.

"Sus! Di mo na ako maloloko, ano! Nadulas na sa'kin 'yang asawa mo. Akala mo ha!"

Halos mapanganga ako sa pagkabigla. "S-seriously? I-inamin niya sa'yo na may

nangyari sa'min?"

"AHA! HULI KA!" at tumawa ito nang pagkalakas lakas. "So may nangyari na nga! Oh my
God, Vannie! Bumigay ka! I'm so proud of you--"

Hindi ko na narinig ang mga sumunod na sinabi niya. Nilayo ko na kasi ang phone
mula sa tenga ko. Tinitigan ko na lang habang tumatakbo ang minuto ng tawag.

Napaka-walang hiya talaga nitong pinsan ko. Hinuhuli lang pala ako. Tsk! Bakit ba
kasi hindi ko naisip agad na imposibleng ikwento 'yon ni Allen sa kanya. Sh*t
talaga!

Maya maya lang ay binaba ko na rin ang tawag. Initsa ko ang phone sa kama at
sumalampak ulit ako ng higa. Pumikit ako sabay hilot sa pagitan ng mga mata ako.
Masisiraan ako ng bait kay Leila eh. Kung anu-anong pinag-gagawa sa buhay. Siya
'yong isang tao na hinding hindi mo mapaglilihiman. Gagawa't gagawa siya ng paraan
para malaman ang sikreto mo.

Tsk. Naka-ilang round daw? Napailing iling ako. Gusto ko na lang matawa 'pag
naaalala ko eh.

Sa pagkakatanda ko naman, dalawa lang. Isa sa Rioscents, isa sa bahay nong

pagkarating namin. Pero muntik na 'yon maging tatlo. Si Allen kasi, ayaw akong
tantanan sa shop. Palabas na kami ng opisina ko non panay pa rin ang pagkurot kurot
niya sa bewang ko at paghalik halik sa leeg ko.

Nong makarating na nga kami sa pinto ng shop, imbis na lalabas na lang kami, inipit
niya pa ako sa pinto. Hinalikan na naman niya ako sa leeg at balikat.

Ang likot likot niya! Nasanggi tuloy namin 'yong isang naka-display na vase. Basag!
Kung hindi pa nga yata kami nakabasag hindi niya pa ako tatantanan eh! Natawa na
lang kami sa nagawa namin, pero inaamin kong napaisip din ako non kung paano ko
ipapaliwanag kila Claire kung bakit nabasag 'yong vase. Tsk. Binigyan niya pa ako
ng problema.

What he did to me in our old house was ecstatic. Pero mas hindi ko makakalimutan
'yong ginawa namin sa shop. That was our first time. 'Yong sa office namin 'yon
ginawa and we ended up on the floor. Tandang tanda ko pa rin nga kung paano kami
nagtapos.

HINAWAKAN niya ako sa balakang. Then he started pounding me.

Napakapit ako nang madiin sa sofa. Parang mapupunit ko na nga yata eh. Wala na
akong magawa kungdi umungol na lang. Hindi ko na maintindihan kung ano'ng
nararamdaman ko! Basta para akong lumulutang.

Pinalo niya ang pang-upo ko at mas lalo siyang bumilis. I could feel him reaching
my walls. Napakapit ako sa isang kamay niya na nasa balakang ko. Hinawakan niya rin
naman ako. Nanghihina na mga tuhod ko. Lalo na nang mas ihampas niya pa ang sarili
sa'kin. Nasigaw ko na naman ang pangalan niya.
Mas bumilis pa siya. The sofa is rocking with us too! Halos sumubsob na nga ako sa
sandalan. Hindi ko na rin alam kung saan ako hahawak.

Napatingala na lang ako para makalasap ako ng hangin. Pawis na pawis na ako.
Nararamdaman kong tumutulo na ang pawis ko sa noo at sa dibdib ko.

"Ah fvck sht malapit na 'ko. M-moan for me, Vanessa. I...I wanna hear you."
naghahabol hiningang utos niya while ramming himself deeper into me.

"I...I'm near too! H-hurry, Allen, please!" I cried out in ecstacy. Napahigpit ako
ng hawak sa kamay niya. Hindi ko na kaya!

Sinunod niya naman ako. Mas lalo siyang bumilis. Halos sumubsob na nga ako sa sofa
na tinutungkuran ko. Napapaluhod na rin ako. Paano niya nagagawang iparamdam sa
akin ang ganito? Humigpit ang hawak niya sa balakang ko. Napasigaw na naman ako
nang maramdamang lumalalim at mas bumibilis siya.

He gave me one more deep thrust, then he screamed my name. And that's my sign that
he has already reached his happy ending.

I bit my lower lip to suppress my moans as his hot liquid bursts into me, filling
me. Nanginginig ang buo kong katawan, grabe! Lalo na ang mga tuhod ko. That was a
nerve wrecking orgasm!

Napayakap siya sa bewang ko. Nagpahinga siya saglit. After a minute or two, he
finally withdraws. Hinang hina siyang napahiga sa carpeted na sahig, hinila niya pa
ako. At dahil nanghihina na ang katawan ko, madali niya akong naisubsob sa hubad
niyang dibdib. Hinalikan niya ang pawis kong noo. Hingal na hingal siya. At ako
rin! Naririnig ko nga ang lakas ng tibok ng mga puso namin.

Pumikit ako. Napagod ako sa ginawa namin. Parang inaantok tuloy ako. Napamulat na
lang ulit ako nang higitin niya ako sa bewang. Dinikit niya ako sa kanya at muli
akong hinalikan sa noo.

"I love you so much, Vanessa...

...Let's go home now. I want to make love to you again. I want to own you again."
TINOTOO niya nga naman talaga yong "make love to you again" niya. And it was
literally 'make love' as well. Not sex, but love making.

Hindi niya ako pinwersa o ano. Ibang iba na siya. Kung dati hindi niya ako
tinitigilan basta gusto niya pa at hindi pa siya nagsasawa, that dawn, it was
different.

Noong narinig niya na akong umaaray at bahagya ko na rin siyang tinutulak tulak
paalis sa ibabaw ko, tumigil na agad siya. Parang natakot pa nga siya non, halata
kasi sa itsura niya. Siya na mismo ang umalis mula sa ibabaw ko. Hinalikan niya pa
nga ako sa noo ko, tapos nag-sorry siya. 'Di na raw mauulit. He said he'd stop.

Nagsisinungaling ako kung sasabihin kong hindi ako natuwa sa ginawa niyang 'yon.

I feel loved. Respected. Hindi na ulit siya nangtangka pagkatapos non. He just
rolled to my side, hugged me by the waist, and sincerely said "you don't have any
idea how happy I am right now", and then we fell asleep.

Doon na mas lumaki ang takot ko. Pakiramdam ko, pinapaasa ko lang siya sa wala. At
nilalagay ko lang din sa panganib ang sarili ko. That time, naguluhan na talaga
ako. Basta isa lang alam ko non eh, ayaw ko ng masaktan ulit.

NAG-RING na naman ang cellphone ko.

Tsk. Ang kulit talaga nitong si Leila. Ayaw ring tumigil eh. Pinatay ko na nga lang
ang telepono ko para hindi na niya ako maistorbo ulit.

Pumikit lang ako saglit tapos bumangon na ako ng kama. Mag-aayos na ako. Gusto kong
puntahan si Allen sa opisina niya. I want to make sure he's fine. Hindi yata ako
matatahimik gayong alam kong may nagawa akong hindi maganda sa kanya. I just hope
he's fine.

Dumiretso si Vanessa sa concierge area pagkarating na pagkarating sa building na

pagmamay-ari ng pamilya nila at pamilya ni Allen.

"Hi, excuse me, where's Allen Fajardo's office?" Tanong niya sa isang babae na
naroon.

Mula naman sa pagkakatapat sa flat screen monitor, ay nag-angat ng tingin ang babae
sa kanya at ngumiti nang matamis.
"Good afternoon, ma'am. May I ask if you have a scheduled appointment with him?"

Naningkit ang mga mata ni Vanessa. Kailangan pa ba niyang mag-set ng appointment?

She's both a Perez and a Fajardo. Kung sabagay, hindi naman siya kilala ng mga
empleyado dahil kahit isang beses ay hindi siya nagpakita sa mga conferences at
gatherings.

"Uhm, I don't have. Hindi naman ako magtatagal. I just need to see him." sagot niya
na lang.

"I'm sorry, ma'am. But Mr. Fajardo doesn't accept visitors without scheduled
appointments."

Napangiwi si Vanessa.

Ang gusto niya sana ay huwag nang magpakilala at manatiling low ang profile, pero
nagbago na ang isip niya. Dumukot siya ng isang valid ID mula sa kanyang pitaka at
inabot iyon sa babae, para tapos na ang usapan. Nakakapagod lang magpaliwanag.

"Could you just tell me where his office is?" Pataray na tanong pa niya nang
tanggapin na ng kausap ang kanyang ID.

Parang namutla naman ang hitsura ng babae sa nakita. And who wouldn't? Eh apelyido
ng 'Mr. Fajardo' nito ang gamit niya. Ngumiti ito nang matamis sa kanya, siguro
para makabawi. Parang napahiya niya yata eh, hindi niya naman sinasadya.

"I...I'm sorry ma'am. I didn't know," anito kasabay ng pagbalik sa ID niya. "Mr.
Fajardo's office is at the 10th floor."

Tinanggap naman niya 'yong ID at pinasok na ulit sa kanyang pitaka. "Thank you,"
sagot niya pagkatapos.

"You want me to have someone to accompany you, Ma'am?"

Vanessa waved her hand to the lady as a sign of no. "Hindi na. I could manage."

"Oh, okay. I'm sorry again, Ma'am. Go to the 10th floor. His office is at the third
door on the right." Turo pa ulit nito sa kanya.

Hindi na siya nagsalita pa. Ngumiti na lamang siya nang tipid, pagkatapos ay
tinungo na ang elevator at sumakay.

VANESSA is feeling uncomfortable.

Namamawis ang mga kamay niya habang nakasakay sa elevator. The last time she
checked, hindi naman siya pasmado. Ewan niya ba kung bakit, basta parang
kinakabahan siya. Hindi siya sigurado kung dahil ba sa may nagawa siyang kasalanan
kay Allen, o dahil ngayon niya na lang ulit ito pinuntahan sa opisina na sigurado
siyang narito na talaga ito.

Noon kasing pinuntahan niya ito dati para ianunsyo 'yong tungkol sa annulment,
hindi niya ito nakita dahil naka-leave pala ito. At isa pa, hindi ganito ang
pakiramdam niya nung araw na 'yon. Ang tapang pa nga ng loob niya non eh.

This time, parang nakakaramdam siya ng kakaiba sa tiyan niya.

Lumuluwag tuloy ang hawak niya sa dala dalang paper bag. Pasalubong niya para kay
Allen ang laman noon. Nakakita siya ng magandang long-sleeved polo sa Singapore. Sa
tingin niya babagay kay Allen kaya hindi na siya nagdalawang isip na bilhin.

Medyo natagalan siyang makarating sa floor kung saan naroon ang opisina ni Allen.
Kasi naman, ang dami pang hinintuan ibang floors nong elevator. Hindi naman siya
nahirapang makita 'yong opisina dahil may label na nakalagay sa pinto nito.

HUMINGA na muna siya nang malalim nang makatapatan ang pinto.

Kumatok siya ng tatlong beses. Naghintay siya ng sagot, pero wala. Kaya
napagpasyahan niya na pumasok na lang nang diretso sa loob. Akmang pipihitin na
sana niya ang door knob, pero natigilan siya nang bigla na itong bumukas.
Napahakbang pa nga siya paatras dahil si Allen mismo ang niluwa ng bumukas na
pinto. May bitbit itong laptop.

Hindi niya na lang pinahalata, pero totoong nagulat siya. Nginitian niya ito nang
matamis at binati. "H-hi!"

Pero laking pagtataka niya na imbis na ngumiti at mag-hi rin ito pabalik sa kanya,
ay inip lamang siya nitong tiningnan. Seryosong seryoso pa ang hitsura.
"What are you doing here?" malamig na tanong nito. Ni hindi man nga lang nagbago
ang ekspresyon nito sa mukha.

Nangunot ang noo ni Vanessa sa klase at paraan ng pagkakatanong ni Allen.

Pakiramdam niya pa nga, napahinto sa pagtibok ang puso niya.

Ano raw ang ginagawa niya rito? Hindi ba halatang dinadalaw niya ito para humingi
ng paumanhin sa nagawa niya? Kung makapagtanong ito sa kanya parang ayaw siya
nitong makita ah. Para bang hindi siya nito kakilala.

Hindi kasi 'yon ang inaasahan niyang magiging reaksyon ni Allen. Ang iniisip niya,
magugulat ito dahil sa biglaang pagdalawa niya, na yayakapin siya nito, at
tatawagin sa palayaw niya. Pero nagkamali siya.

Binuka niya ang bibig para subukang magsalita ulit, pero walang boses na lumabas
mula sa kanya. Parang bigla niya yatang nalunok ang sariling dila.

"Allen, hintayin mo 'ko. " Sabi ng boses na nanggaling mula sa loob ng opisina.

Halos humaba naman ang leeg ni Vanessa masilip lang kung sino ang nagmamay-ari ng
boses na tila pamilyar sa kanyang pangdinig.

Nanglaki na lang ang mga mata niya nang makita na kung sino ito. It's Cindy.
Pumulupot pa ito ng hawak sa braso ni Allen, pero agad ding bumitiw nang makita na
siya.

And what was that? Ang akala niya ba hindi tumatanggap si Allen ng mga bisitang
walang scheduled appointments? Then what is this woman doing here? Don't tell her
may appointment ang Cindy na 'to kay Allen?

Binalik niya ang tingin kay Allen. Alam niyang wala siyang karapatang magtanong,
pero kahit papaano gusto niyang malaman. Ano'ng meron at bakit sila magkasama?

Susubukan na sana ulit niyang magsalita, pero naunahan naman siya ni Allen.

"I have a meeting. May kailangan ka ba? Kung wala, makakaalis ka na. I don't want
to see you," maanghang na pahayag nito.
Parang binuhusan ng nag-yeyelong tubig si Vanessa dahil sa narinig. Nanghina bigla
ang mga tuhod niya.

Napahiya siya don. Gusto na sana niyang mag-walk out na lang. Eh hindi naman pala
siya gustong makita ng taong pinuntahan niya eh. Ang kaso, nanigas na siya sa
kinatatayuan at hindi na magawang makahakbang pa.

Tinitigan niya nang malalim sa mga mata si Allen, kahit na nahihiya siya. Hinintay
niyang magsalita ulit ito, baka sakaling bawiin nito ang mga masasakit na sinabi,
pero hindi eh, nakatingin lamang din ito nang walang gana sa kanya. Inip na inip
ang hitsura nito.

Yumuko na lang siya at pumikit nang madiin. May kung anong kumurot sa kanyang
dibdib, hindi niya maintindihan. Halos lumuwag na ang pagkakapit niya sa bitbit na
paperbag, at dumudulas na rin ang bag niya na nakasabit sa kanyang balikat.

Napamulat na lang ulit siya nang marinig na nagsara na ang pinto, at maramdamang
dumaan na sina Allen at Cindy sa gilid niya nang wala man lang sinasabing kahit na
ano. Para lang siyang tutang dinaanan lang.

Sinundan niya ng tingin ang dalawa. Napanood niya pa kung paano lumingkis si Cindy
sa braso ni Allen. Nabalot bigla ng kuryente ang mga palad niya, umakyat hanggang
sa mga braso niya.

"Ihahatid mo ba ulit ako sa sakayan ng bus?" Rinig niya pang tanong ni Cindy.

Tumingin dito si Allen at sumagot din. "Gusto mo ba?" Sabay higit nito at kurot sa
bewang ng tumangong si Cindy.

"Okay. Anything you want," sagot ni Allen.

Doon na tuluyang namanhid ang buong katawan ni Vanessa.

Natulala siya at walang ganang napakapit sa nakasarang pinto. Kahit na anong oras
yata ay mapapaupo siya sa sahig eh.
Sinapo niya pa ang kaliwang parte ng dibdib gamit ang isang palad, tulala pa rin.
Kinabahan siya nang may gumuhit na kirot sa parteng iyon. Hindi niya alam kung
anong nangyayari, pero pakiramdam niya bumalik ang isang pamilyar na sakit. Isang
sakit na ayaw na sana niyang maramdaman muli. Parang nag-flashback lahat sa utak
niya eh.

Bigla niyang naalala ang dahilan kung bakit siya sumuko, kung bakit siya lumayo,
kung bakit siya nang-iwan.

Wala siyang ibang nakikitang dahilan sa inasal ni Allen ngayon kung 'di ang hindi
niya pagpapa-alam dito noong umagang 'yon. Siguro nga masama ang loob nito sa kanya
dahil sa pag-alis niya at pang-iiwan nang walang pasabi. Pero 'yong ginawa nito sa
kanya kani-kanina lang? Napahiya siya don. Pahiyang pahiya siya. Daig niya pa ang
nadulas sa harap ng maraming tao.

Sinadya pa naman talaga niya ito sa opisina, 'yon pala, ayaw siya nitong makita.
Kung sabagay, may iba na itong babaeng kasama. Ano nga bang inaasahan niya? So, are
they together now? Cindy at Allen na ba ngayon? Hindi niya maiwasang hindi isipin.

Kinalma niya na lang ang sarili. Mas mabuti pang umalis na lamang siya, total,
halata namang galit sa kanya si Allen eh. Pinilit niyang pahintuin ang panginginig
ng mga tuhod niya, kahit na natagalan.

After all those years, she can't believe na may epekto pa rin pala sa kanya ang mga
ganito, na may epekto pa rin sa kanya ang asawa.

She took a deep breath. Pahakbang na sana siya, pero napatigil din at nagulat pa
dahil may taong biglang humawak sa braso niya.

Hinila siya nito papasok sa loob ng opisina. Nanlalabo yata ang mga mata niya kaya
huli na nang ma-realize niyang si Allen pala ang humila sa kanya.

Nilapag nito ang bitbit na laptop sa kalapit na desk, at mabilis siyang niyakap
nang mahigpit. Naramdaman na niyang uminit ang sulok ng kanyang mga mata. Hindi
niya maintindihan. Ano bang nangyayari? Kanina lang ay halos ipagtabuyan siya nito
paalis, tapos ngayon naman, ang higpit nito kung makayakap.
"I'm sorry, Vannie..." Sabi nito sa kanya at hinalikan pa siya sa buhok, tapos
niyakap pa siya nang mas mahigpit kaysa kanina.

"Kalimutan mo 'yong ginawa ko kanina. Wala 'yon. I...I didn't mean to say those
things. Hindi totoong ayaw kitang makita. Sorry." Dagdag pa nito.

Hindi niya alam kung paano magre-react sa nangyayari. Sa pag-suyong ginagawa ni

Allen sa kanya. Ang totoo, wala na siyang maramdaman. Nakatulala lang siya, manhid
at walang emosyon. She's not even hugging him back. Para lang siyang tuod.

Tumagal pa ng ilang segundo ang yakapan nila, but still, she's not talking.

"Vanessa, come on, say something." tila desperadong sabi ni Allen habang nakasubsob
sa gilid ng mukha niya.

Pumikit si Vanessa nang madiin - pilit na pinipigilan ang panginginig ng kanyang

katawan para hindi iyon maramdaman ni Allen. Nagnakaw siya ng isang buntong
hininga. At ilang sandali lamang ay pumalag na siya para kumawala sa mahigpit na
yakap ng lalaki.

Nakayuko niyang inabot sa dibdib ni Allen ang bitbit na paper bag na dapat sana'y
pasalubong niya para rito.

"It's okay. Hindi mo kailangang humingi ng tawad." Walang emosyong sabi pa niya.

Hindi na niya hinintay pang sumagot si Allen. Hinang hina na niyang tinungo ang
pintuan ng opisina at lumabas.

Narinig niya pang tinawag siya nito. Alam niyang susunod ito kaya nilakihan na niya
ang mga hakbang, hanggang sa hindi na niya namamalayang tumatakbo na pala siya
patungo sa elevator.

"Vanessa, wait. Please!" Tawag pa ulit ni Allen pero hindi siya lumingon.
Swerte naman dahil pagka-pindot niya sa button ng elevator, may bumukas na kaagad.
Sumakay na siya. Nakahabol pa si Allen at sinubukang harangin ang pasarang pinto
pero hindi ito nagtagumpay. Hindi nito nagawang makasakay.

Kahit na nanginginig ang buong katawan, hindi niya tinantanan ang pagkaka-pindot sa
close button sa loob para wala ng hintuan na iba pang floors. Napasapo siya sa
kanyang dibdib na muli na namang kumirot. Sinasabi niya na nga ba. Eto na naman ba
siya? Babalik na naman ba siya sa dating siya?

Alam niyang hindi dapat, pero nasasaktan siya.

Alam niya ring wala siyang karapatan, pero gustong gusto niyang malaman kung bakit
sila magkasama.

At mas lalong alam niyang hindi niya dapat itanong, pero ano'ng ginawa nila at
bakit parang napansin niyang inaayos ni Cindy ang strap ng damit niya habang
papalapit kanina kay Allen?

NANG bumukas ang elevator, nasa parking level na siya. Nagmadali na siyang lumabas
para puntahan ang naka-paradang sasakyan sa may di kalayuan. Pero saglit siyang
natigilan nang bumukas din ang pinto ng katabing elevator. Niluwa noon si Allen na
tila naghahanap.

Sinubukan niyang makalayo kaagad, pero mas mabilis maglakad si Allen kaya hindi
siya nakawala. Naabutan siya nito. Hinila pa talaga siya sa braso.

"Van, c-come on, let's talk."

Hindi sumagot si Vanessa. Malungkot niya lamang itong tiningnan sa mga mata.
Nagtaka na lamang siya nang biglang pumikit si Allen at hinain pa ang kaliwang
pisngi nito sa kanya.

"Sige, sampalin mo na lang ako para makaganti ka." Prisinta nito.

Hindi pa rin siya sumagot. Pero hindi niya ipagka-kailang kumirot na naman ang
dibdib niya sa sinabi ni Allen.
Kung kaya niya lang, gusto niya itong sundin. Gusto niya itong sampalin, pero
paano? Ni hindi niya na nga maigalaw ang kamay niya. At isa pa, ano'ng karapatan
niya? Maling mali na nga na nasasaktan siya ngayon. Ang dating, parang kinain niya
lang ang mga pinaglalaban niya noon.

Na totoo naman. Kinain niya nga naman talaga. Bakit nga ba kasi kailangan niya pang
makaramdam ulit ng ganitong klase ng sakit para lang mapagtanto niya sa sarili
niyang mahal niya pa rin si Allen? Na kahit na anong pagkakaila ang gawin niya, may
lugar pa rin ito sa puso niya.

Madiin na lamang siyang pumikit at humugot ng lakas ng loob para talikuran si

Allen.

Nagmadali siyang sumakay sa kotse niya. Initsa niya ang bitbit na bag sa lapag at
agad na ni-lock ang mga pinto dahil alam na alam na niyang susundan siya ng asawa.

Hindi naman siya tumakbo nang sobrang bilis, pero bakit parang hinang-hina siya.
Sumandal siya sa upuan at pumikit para makapagpahinga kahit saglit lang.

Naiiyak siya sa sobrang lungkot, pero wala namang lumalabas na luha sa mga mata
niya. Pakiramdam niya magba-blackout na lang siya bigla sa sobrang sikip ng dibdib
niya eh. Ito na ba ang tinatawag nilang karma? Dahil ba ayaw niyang pagbigyan si
Allen sa hiling nitong pakipag-balikan, kaya ngayon siya ang nasasaktan?

Ilang saglit lang ay naisip na niyang kuhain ang susi ng sasakyan mula sa shoulder
bag niya. Nanginginig pa ang mga kamay niya habang sinusubukang ipasok ang susi.
Hindi niya tuloy maipasok-pasok nang tama! Damn it!

Sa sobrang pagkadismaya, inis niya na lamang na binato 'yong susi sabay hampas sa
manibela. Sumubsob siya roon at naghabol ng hininga.

Narinig niyang kinakatok na siya ni Allen sa bintana. Hindi niya masyadong

naiintindihan ang sinisigaw nito pero alam niyang paulit ulit nitong tinatawag ang
pangalan niya para buksan ang mga pinto. Hindi naman niya ito pinapansin.

Inangat na niya ang mukha at sinandal ang likod ng ulo sa headrest. Wala na siyang
ibang naririnig kung di ang sunod sunod na pagkatok ni Allen, at ang mabilis na
tibok ng puso niya na parang nakikipag-karera.
She glanced at him. Hindi siya nito nakikita dahil heavy tinted ang mga bintana ng
sasakyan niya. Pero si Allen, kitang kita niya. Ang mukha nito. Ang buka ng bibig
nito. Parang nababasa niya na nga ang mga sinasabi nito. Para na itong nagma-
makaawa na pagbuksan.

Napapikit na lang ulit siya nang madiin.

Bakit, Allen? Nasasaktan siya. Nasasaktan siya kahit na alam niyang hindi na dapat
dahil matagal ka na niyang kinalimutan. Akala niya okay na siya. Akala niya kaya na
niya. Pero heto na naman siya eh, nasasaktan na naman.

She expected this. She knew this would happen. Buti na lang talaga hindi pa siya
bumibigay nang tuluyan. Dahil kung sakali, hindi na niya talaga alam kung saan siya
pupulutin.

Huminga na muna siya nang malalim bago napag-pasyahang buksan na ang mga pinto.
Alam niyang kahit na papaano, kahit na wala siyang gana, kailangan nilang mag-usap
na dalawa. Kailangan na niya talagang itigil 'to, para wala ng masasaktan. She
closed her eyes once more, at ang sumunod na lamang niyang narinig ay ang pagpasok
ni Allen sa kabilang pinto.

Napamulat na siya ng mga mata nang yakapin na naman siya nito nang mahigpit.
Sobrang higpit na hindi na siya makahinga.

"Van. I'm really sorry for acting that way. Hindi ko dapat ginawa 'yon sa'yo. Mali
ako. 'Wag ka ng magalit." Halos pagma-makaawa na ni Allen habang nakasiksik sa leeg
niya.

Gusto na niyang maiyak. Gusto na niya itong yakapin pabalik. Pero hangga't kaya
niya, pipigilan niya. This is it, she's done here. Tama na kasi, Allen.

She tried to push him away kahit na wala siyang lakas. Pero hindi ito pumayag.

"'Wag mo 'kong palayuin. Kalimutan mo 'yong kanina. Sumama lang talaga loob ko kaya
ko nagawa 'yon. I...I'm sorry."

Hindi pa rin siya sumagot.

Pinilit niya pa ring kumawala mula sa yakap ni Allen, at nagtagumpay naman siya.
Sumandal na ulit siya pagkatapos, tahimik pa rin. Wala siyang ganang makipag-usap,
o kahit sumagot man lang nang tipid.
"Van? Talk to me." Desperado na ito.

Humarap na siya rito. Pumeke siya ng ngiti. "I said it's okay. 'Wag kang
magpaliwanag sa'kin. Hindi mo trabaho 'yon.

"The look on your face tells me otherwise. It's not okay. Galit ka." sagot naman
ni Allen habang nakatingin nang diretso sa mga mata niya.

Binaling na ulit niya ang mukha sa ibang direksyon. Hindi na yata niya kayang
makipag-tinginan. Para siyang nilalamon ng seryosong titig ni Allen.

"Bakit naman ako magagalit? That's your life. Do whatever you want. Be with whoever
you want. Say whatever you like. Hindi mo kailangang ipaliwanag sa'kin lahat."
aniya sa boses na halatang pinakaswal lang.

Damn! Paano niya nagawang sabihin ang mga 'yon? Para siyang sinaksak sa bawat
kasinungalingang lumabas sa bibig niya.

Napansin niyang napayuko si Allen. Hindi naman siya nakaharap dito, pero tagos na
tagos pa rin sa balat niya ang lungkot sa presensiya nito. Nanginginig pa ang mga
kamay nito na para bang may gusto itong gawin, pero pilit na nagpipigil.

"Bakit, Vanessa? You're obvious. Bakit ba ayaw mo pa ring aminin sa'kin?"

"Aminin na ano?" Tanong niya rin pabalik kahit na alam niya naman kung ano'ng ibig
nitong sabihin.

"That you're jealous. Na nasasaktan ka." Mabilis na sagot nito.

Gusto niyang matawa sa narinig. Tiningnan niya ulit ito nang maayos. Nag-angat din
naman ng tingin sa kanya si Allen.

"Wala akong dapat aminin. Hindi ako nasasaktan," walang gana niyang sabi.
"Sinungaling ka."

"No, I'm not. By the way, may libreng oras na ako. Maaasikaso ko na ang annulment
natin." Sinadya niya talagang dalhin doon ang usapan.

Napabuntong hininga naman si Allen. Parang nainis ito dahil pinaalala na naman niya
ang tungkol sa bagay na 'yon.

"You won't push that anymore. Pagkatapos ng nangyari sa'tin, hindi mo na 'yon
kaya," sabi nito na para bang siguradong sigurado ito.

Tinitigan niya itong nang matagal bago sumagot. "Paano kung kaya ko?"

"I'm not assuming. But your actions show you still love me, Vanessa."

Hindi siya nagpakita ng kakaibang reaksyon. Pinilit niyang magmukhang kaswal kahit
na ang totoo, tinamaan siya. Dahil alam niya sa sarili niyang totoo ang sinabi ni
Allen. That she still loves him. Pero hanggang doon na lamang 'yon.

"Kung ang basehan mo ay ang nangyari sa'tin sa Rioscents two weeks ago. Wala 'yon.
Kalimutan mo na. Nag-enjoy naman ako sa ginawa natin. Sige na, bumaba ka na."

"Nag-enjoy? Wow!" Sarkastikong tumawa si Allen. Napailing-iling pa ito, halatang

hindi nagustuhan ang lumabas sa bibig niya.

"Ano'ng tingin mo sa nangyari sa'tin, ha? One night stand? For Pete's sake,
Vanessa, we didn't do that just to have fun!" Tumaas na ang boses nito. "I wanted
you to feel me, my love for you. Pero mukha namang nabigo ako, dahil iniwan mo pa
rin ako nong umagang 'yon. Bakit, Vanessa? Napakahirap ba para sayo na gisingin ako
para magpa-alam man lang?"

May bahid ng pagtatampo sa tono ng pananalita nito. Sa wakas, lumabas na rin ang
ikinasasama ng loob nito. Pero 'yon nga lang ba talaga ang dahilan?

Lumingon ito sa ibang direksyon marahil sa sobrang inis. His hand even balled into
a fist. Parang gusto na nga nitong mag-hagis ng gamit sa loob ng sasakyan.
"I kept on calling you, sending you emails. But you never answered back," patuloy
pa nito. "Naghahanap ako sa'yo. Hindi mo man lang ako naisip."

Tumingin din si Vanessa sa ibang direksyon. "Kailangan ba?" Malamig na sabi pa

niya.

Napansin niya namang binalik na ni Allen ang tingin nito sa kanya. Sinilip niya
ito. Ang seryoso ng mukha nito. Nakakatakot.

"Oo nga pala, hindi mo nga pala responsibilidad na sagutin ang mga tawag at emails
ko," tampo nito. "Pero gusto kong malaman mong hinanap kita, Vanessa. Halos
baliktarin ko na ang bahay makita ka lang. Ilang beses ko ring tinawagan ang pinsan
mo at ang assistant mo. Sht, I even followed you in Singapore...na sana hindi ko na
lang ginawa."

"What did you say?" Kunot noong tanong ni Vanessa dahil hindi niya gaanong narinig
ang huling sinabi ni Allen. Pabulong kasi.

"Ginagamit mo ba laban sa'kin ang ginawa ko?" Dagdag niya pa. "Sa tingin ko hindi
ko naman kailangang magpa-alam sa'yo. You're not my mother. You're just my soon-to-
be-ex-husband, remember?"

"Hindi ako nanunumbat, Van." Nagawa namang sumagot kaagad ni Allen, kahit na bakas
sa mukha nito ang pagkalugmok dahil sa narinig.

Saglit nitong hinilot ang gilid ng noo bago tumuloy sa pagsasalita. "Fine. Sige na,
hindi na kita ki-kwestyunin tungkol sa bagay na 'yon. Kakalimutan ko na lang."

"You said you followed me in Singapore? Wala akong naa-alalang sinabi kong sumunod
ka." Pahabol na sabi naman ni Vanessa.

"I don't need orders. Ikaw na nga ang nagsabi, pwede kong gawin kahit na anong
gusto kong gawin." Pananabla naman nito sa kanya.

"Well, I didn't see you there. Hindi mo naman ako pinuntahan sa hotel."
Napayuko si Allen. Natagalan bago ito nakasagot.

"Vanessa..." Bulong nito, tapos huminga nang malalim bago nagsalita ulit. "I...I
did follow you. Pero umuwi rin ako kaagad. I can't bear to see you and that fvcking
chemist together..."

Tiningnan na ulit siya nito. Mata sa mata. "...Nagseselos ako. Selos na selos ako,
Vanessa! Ni hindi mo man lang namalayang naka-check in ako sa tapat mismo ng kwarto
mo. Kitang kita ko pa kung paano mo pinapa-pasok ang Gavin na 'yon sa unit mo.
Bakit? Ano bang ginagawa niyong dalawa ng alas-onse ng gabi?"

Napanganga si Vanessa, tila hindi makapaniwala sa isiniwalat sa kanya.

"W-what? P-pinagisipan mo nang masama 'yon?" utal utal na tanong pa niya.

Napapikit naman nang madiin si Allen. Para bang kinakalma nito ang sarili para
hindi makapag-salita nang masakit.

"Ano bang gusto mong isipin ko? He likes you. At sinabi mo sa'kin dati na hindi rin
siya mahirap magustuhan."

Walang ganang napabalik si Vanessa sa pagkakasandal sa upuan. Hinilot hilot niya

ang kanyang noo.

She can't believe na nag-isip si Allen nang masama tungkol sa pagpapasok niya kay
Gavin. Eh nagki-kwentuhan lang naman sila. At hindi niya naman talaga napansin na
katapat niya lang pala ng hotel room si Allen.

She cleared her mind at nagpakawala ng buntong hininga.

"Wala kaming ginawang iba. Gusto ko lang ng ka-kwentuhan dahil hindi ako makatulog
kaya pinapapasok ko siya," mahinahon na paliwanag niya.

Natigilan naman si Allen. Napaisip ito, at maya maya lang ay bahagya na itong
lumapit sa kanya at inipit ang ilang hibla ng buhok niya sa likod ng tenga niya.
"I...I'm sorry. I just got paranoid. Alam ko namang hindi mo na magagawa 'yon
ngayon. Ayoko lang kasing may iba kang naka-kasama sa isang kwarto." kalmadong
anito.

Iniwas naman ni Vanessa ang mukha niya. "I'm not under your property, Allen. Bumaba
ka na. Lubayan mo na ako. Just...just go with that Cindy. Mas nararapat siya para
sa'yo."

Napailing-iling si Allen. He even tsked. "'Wag mo kasi akong ipamigay. I don't want
her. Ginamit ko lang naman talaga siya. I will get rid of her if that's what you
want."

"Hindi na kailangan," walang ganang sagot ni Vanessa.

"Vanessa naman...'wag ka namang ganyan. I'm saying sorry now. Nagselos lang kasi
talaga ako kaya--"

"Okay," putol niya sa dapat sanay sasabihin ni Allen. "Hindi mo naman ako
kailangang piliting maniwala. Naniniwala ako sa'yo. Sumama lang loob mo? Okay.
Nagselos ka? Okay. Ayaw mo kay Cindy? Fine. Naiintindihan ko naman eh."

Napayuko ulit si Allen. Ilang sandali lang ay inabot na nito ang kamay niya at
madiin iyong hinalikan.

Uminit na naman ang sulok ng mga mata niya dahil sa ginawa ng asawa. Hindi na yata
niya kayang pigilan pa. Acting like she doesn't care hurts so much!

"Stop it, Van," pabulong na wika ni Allen. "You're acting cold again. And it hurts
me. I want to explain because I want to be honest. I want to tell you everything.
'Wag mo akong kausapin nang ganito."

Binawi niya ang kamay niya. "Okay. I get you. You may leave now, Allen. May
pupuntahan pa kasi ako."

Pero hindi talaga nagpatinag si Allen. Inabot ulit nito ang kamay niya. And this
time, hinaplos na iyon sa pisngi nito na parang batang naglalambing.
Saglit namang napapikit nang madiin si Vanessa.

"Van...I know you're hurt. It shows. I'm sorry." panghingi ulit ng tawad ni Allen
sa kanya. Kailan kaya ito titigil sa kaka-sorry?

Yumuko siya. "Hindi nga ako galit. Wala akong pakialam sa kung ano'ng gusto mong
gawin. Bumaba ka na parang awa mo na." Malungkot na utos niya.

"Hindi ako bababa hangga't hindi tayo maayos."

"We won't be okay anymore. Let's face it, Allen."

"Of course, we will be. Don't say that," anito. "Alam kong mahal mo pa rin ako. I
felt it when we were making love that night. Aminin mo lang sa'kin, Vanessa, at
aangkinin kita ulit."

Binawi na ulit niya ang kamay at muling sumandal sa upuan.

Sumasakit na ang ulo niya. Pati ang dibdib niya, hindi pa rin nawawala ang kirot.
She took a series of deep breath. Natagalan bago siya nakapagsalita ulit. Inisip
niya pa kasing mabuti ang mga sasabihin niya. She wants to be honest. Gusto niyang
ipaintindi kay Allen kung ano talagang gusto niya.

"Allen...I'm sorry. But you have to stop this right now. Tama na, tigilan mo na.
Wala kang mapapala sa'kin. Kahit anong gawin natin, hindi na maaalis ang takot
dito," kinapa niya ang dibdib niya "...at dito," turo niya sa isip niya.

Naluluha niyang tiningnan si Allen. "Hindi ko na talaga kayang masaktan ulit.

Mahirap kasi, Allen, eh. Hindi mo 'yon maiintindihan dahil hindi mo nakita ang mga
pinagdaanan ko. Hindi mo alam kung ano'ng mga ginawa ko sa London para lang
makalimutan ka at ang lahat ng mga nangyari sa'tin. Sorry, pero hindi ko na kayang
magmahal ulit nang buong buo."

Para namang nabagsakan ng langit si Allen. Bakas na bakas na ang pagkatamlay sa

mukha nito.
"Van, hindi ko naman maipa-pangako sa'yo na hindi ka na masasaktan ulit," malungkot
na anito. "Being h

kong walang magagawa ang sorry ko. Pero sana tanggapin mo."

Napansin na niya ang pagtaas baba ng mga balikat ni Vanessa. Wala na, umiiyak na
naman ito. He caressed her hair para patahanin ito, pero parang mas lalo niya pa
yata itong napaiyak. Rinig na niya ang mahihina nitong pag-hikbi.

Jesus! Pakiramdam niya pati siya nasapak sa mukha. Gusto niya itong yakapin. Gusto
niya itong patahanin sa mga bisig niya. He wants to make her feel protected. Pero
sobrang layo na ng loob nito sa kanya.

"Stop crying, please. I don't want to see you like this," pakiusap niya, patuloy pa
rin sa paghagod sa likuran ni Vanessa.

Napatigil na lang siya nang gumalaw na ito. Umangat ito at muling sumandal sa
swivel chair - nakapikit ang mga mata.

Tumambad sa kanya ang basang basa nitong mga pisngi. Lumapit siya para pahidin ang
mga iyon, pero umilag si Vanessa. Pinilig nito ang mukha sa ibang direksyon.
Halatang ayaw siya nitong tingnan. Napayuko na lamang siya. Ano pa bang pwede
niyang gawin?

"Vanessa? Magsalita ka naman. Talk to me."

Hinihintay niya itong sumagot. Pero wala talaga siyang ibang narinig kungdi ang
sunod sunod lamang nitong paghikbi nang tahimik. Nakatingin ito sa malayo na para
bang lumilipad na ang isip nito.

He grabbed her hand. He intertwined his fingers with hers. Hinigpitan niya nang
kaunti ang pagkakahawak para masigurong hindi nito babawiin ang kamay.

"I...I know this is not the right time to talk about this but..." Napatigil siya.
Huminga muna siya nang malalim bago nagpatuloy. Bahala na kung magmukhang tanga.
"...about the annulment. Nakikiusap na 'ko sa'yo. Iurong mo ang petition. H-Hindi
ko kayang makipaghiwalay sa'yo, Van. Alam mo 'yan."

Nanginginig pa ang kamay niya habang sinasabi 'yon. Kinakabahan siya. Paano kung
hindi ito pumayag? Ngayon pa na may nagawa na naman siyang kasalanan at napaiyak na
naman niya ito.

Hindi pa rin nagsasalita si Vanessa. Diniinan niya na ang pagkakahawak sa kamay

nito para makuha ang atensiyon nito. Sa wakas naman ay tumingin na rin ang asawa sa
kanya. Pero parang bigla siyang nagsisi na pinilit niya pang paharapin ito sa
kanya. Nakita niya lang tuloy ang magang maga nitong mga mata. Damn.

Umiwas siya ng tingin. Awang awa na talaga siya. Parang hindi na nga ito makamulat
nang maayos.

"Hindi ka ba talaga titigil?" walang ganang tanong nito sa kanya. Napansin niya
pang may tumulo na namang luha mula sa mata nito.

He bowed his head. Napakahirap naman sagutin ang tanong na 'yon, dahil ang totoo,
wala siyang balak tumigil. Hangga't kaya niya pa, hindi siya titigil hanggang sa
bumalik sa kanya si Vanessa. He's dying for her.

Binawi na nito ang kamay nito mula sa pagkakahawak niya. Hinayaan niya na lang.
Total, nanghihina na rin kasi siya. At ayaw niyang maramdaman nito ang panginginig
ng mga kamay niya. Baka mas lalo lamang itong matakot.

Pasimple niya itong sinilip. Malungkot lamang itong nakatingin sa kanya, patuloy pa
rin sa pag-luha nang walang tunog.

"Ano pa ba, Allen? Anong klaseng sakit pa ba ang kaya mong ibigay sa'kin? Wala ka
talagang awa. Pati pinsan ko at sila Gavin nadamay na. Tama na. Sobra sobra na.
Pakawalan mo na lang ako."

Bumigat ang dibdib niya. Parang may malaking batong nakadagan doon. Ang sakit lang
na parang nagma-makaawa na si Vanessa na bumitiw na siya. Kung kaya niya lang naman
talaga matagal na niyang ginawa.

Sinubukan niya itong yakapin dahil napaiyak na naman ito, pero umiwas ito. Sumubsob
ito sa mesa at doon binuhos ang pag-iyak.

Nataranta na siya.

Sumandal siya sa upuan at hinilamos ang mga palad sa kanyang mukha, pagkatapos ay
inis na sinuklay ang buhok. Balot na balot na ng kuryente ang mga kamay niya. Hindi
siya sanay sa ganitong klase ng sakit. Paano kung tuluyan na rin siyang bumigay?
Sino nang lalaban para sa kanila?

Kinalma niya ang sarili. Ilang beses siyang nagpakawala ng malalalim na hininga
para maging maayos ang pag-iisip niya. Nang maramdamang kaya na niya, at bahagya na
ring humihina ang pag-iyak ni Vanessa, ay lumapit siya rito.

Hinawakan niya ang braso nito, at ipinatong ang baba sa balikat nito. Pumikit siya.

"Van--"

Pero hindi niya natuloy ang dapat na sasabihin dahil bigla na itong bumangon mula
sa pagkakasubsob sa mesa.

Napatuwid na rin siya ng pagkaka-upo.

"Tama na sabi. Tantanan mo na ako, pwede ba?" anito.

Hindi siya sumagot kaagad. Umiling iling lang siya.

Magsasalita na sana ulit siya nang biglang mag-ring ang cellphone ni Vanessa na
kasalukuyang nakapatong sa mesa. Inabot iyon ni Vannie, tiningnan kung sino ang
tumatawag, at mabilis na sinagot. Sa isip niya, sino naman kaya ang tumatawag at
tarantang taranta ito na sagutin iyon.

"H-hello, Gavin?"

Nagkuyom siya ng kamao. Si Gavin pa rin pala?

"N-nasaan ka?" dagdag pa ni Vanessa. "Si Sage, kumusta? P-pupuntahan kita."

Nabigla siya nang tumayo na ito mula sa swivel chair. So ano, aalis na lang ito
nang ganon ganon na lang? Pupuntahan naman nito si Gavin. And how about him? Tumayo
na rin siya at sinundan ito.

Hinawakan niya ito sa siko para pigilan. "Van, 'wag mo siyang puntahan. Nandito
ako, o."

Hinarap naman siya nito, namumugto pa rin ang mga mata. "Kailangan nila ako doon."

"Pero kailangan din kita dito."

Napayuko na lamang ito. "C-come on, Allen. Kailangan ko pa bang lumuhod? Just let
me go. Ano pa bang gusto mo? Tumigil ka na. Na-file ko na ang petition. Wala ka ng
magagawa."

Matagal bago siya nakasagot. Nanuot sa kanya ang mga binitawang salita ni Vanessa.

Kung pwede lang ay ayaw na sana niyang ipaalam dito ang tungkol sa isa niya pang
pinoproblema dahil kaya niya namang gawan iyon ng paraan. Pero wala na siyang
choice. He's losing hope and time. Kailangan na niya itong sabihin. Umaasa siyang
baka mapagbago noon ang isip ni Vanessa at hindi na nito ituloy ang annulment.

Humugot siya ng lakas ng loob.

"Vanessa. Baka hindi mo na ulit ako makita," umpisa niya.

Tumingin ito sa kanya.

"I...I might be gone. For a year or two, I...I don't know," patuloy niya. "Babalik
ako sa Barcelona. Your father wants me to lead the new project. I might be based in
Spain soon, Van. Matagal tayong hindi magkikita."

Pinilig niya ang ulo sa ibang direksiyon para patagong pahirin ang pagitan ng
kanyang mga mata.

Ayaw niyang malayo sa asawa. And now he feels like he will breakdown soon. Pero ang
mas masakit doon ay hindi man lang talaga nagsalita si Vanessa. Parang bale wala
lang dito kung aalis siya.

"Van, p-pwedeng pwede ko namang hindian 'yon. Sabihin mo lang. Kung gusto mong dito
lang ako, dito lang ako," sabi niya.

Desperado na kung desperado. Ibibigay na niya lahat. Lahat lahat. Tatanggapin niya
lahat ng sakit, kahit na nilalamon na noon ang buong sistema niya.

Binalik na niya ang tingin kay Vanessa. He saw her looking at him with so much
gloomness in her eyes.

"'Wag mong hindian. Take it. Para makalayo ka na sa'kin. Para makalimutan mo na
ako."

Tiningnan niya ito nang diretso sa mga mata. 'Yon ba talaga ang gusto nitong
mangyari? Hindi man lang talaga siya nito pinigilan.

Sa buong buhay niya, kahit kailan hindi siya nagmakaawa nang sobra para lang makuha
ang gusto niya. Kahit kailan hindi siya humingi ng tulong sa iba. Hindi siya
magaling sa panunuyo. Hindi siya marunong magtiis. Pero para kay Vanessa, hell he
will do everything! Kahit na magmukha na siyang tanga. Kahit na sinasabi na ng utak
niyang tama na, awat na. He won't let go of her. Never.

Without saying a word, he swallowed all his pride at lumuhod sa harapan ni Vanessa.

"N-no, Allen. Stop it. Don't do this to yourself." Pigil naman nito at sinubukan
siyang patayuin.

Pero hindi siya nakinig. Nakatulala lamang siya sa sahig. "Van, huli na 'to. I'm
begging you. Please, withdraw the petition."

Halos tawagin na niya lahat ng santong kakilala niya makuha lamang ang sagot na
gusto niya. Hindi siya kumukurap, hindi na nga rin yata siya humihinga. Kabadong
kabado siya sa maaaring isagot ni Vanessa. All he needs is that one answer from
her. 'Yon lang, at itutuloy niya ang laban para sa kanila. Hihindian niya ang
project sa Barcelona makasama lang si Vanessa.

Kumakapit siya sa kaunting pag-asang mayroon siya ngayon. Pero nang humakbang si
Vanessa paatras, parang 'yong katiting na pag-asang 'yon ay nawala na rin.

He looked up at her. Basa na ang sulok ng mga mata niya. Hindi na rin niya alam
kung ano ng hitsura ng mukha niya. Malungkot niyang tinitigan ang asawa.

Please, say yes.

Please, say yes.

Please.

"No, Allen. I...I'm really sorry, but I won't withdraw the petition."

Para na rin siyang naparalisa sa narinig. Namanhid ang katawan niya - nag-umpisa
mula sa mga tuhod, paangat sa mukha niya. He could even hear his heart break every
minute.

Tinalikuran na siya ni Vanessa at tuluyan ng lumabas sa opisina.

And he was left alone - devastated and deeply wounded, like he was shot straight in
the heart.

"M-miss Vanessa? O-okay ka pa ba diyan?"

Pang-ilang tawag na iyon ni Claire habang sunod sunod na kinakatok ang pinto ng CR
sa opisina, pero binalewala lamang ulit 'yon ni Vanessa.

Nawalan na yata siya ng pangdinig. Hinang-hina na lamang siyang napatungkod sa

lababo, yumuko, at madiing pumikit hanggang sa maramdaman niyang may tumulo na lang
na luha mula sa mga mata niya. Sht! Bakit ba ngayon pa ito nangyari?

For the third time, muli niyang tiningnan ang home pregnancy test na hawak hawak
niya. Gusto niyang ipasok sa isip niya na nama-malikmata lamang siya, pero hindi,
malinaw na malinaw ang resulta, e. She's pregnant. At walang duda kung sino ang
ama.

Tumingala siya sa kisame para subukang pigilan ang pagtulo ng mga luha niya,
subalit hindi 'yon nakatulong. Naiiyak pa rin siya. Bakit kailangan pang mangyari
'to? Sinusubok ba talaga ng panahon kung hanggang saan ang kakayanin niya?

Inis niyang pinahid ang basa niyang mga pisngi.. Hindi 'to pwedeng mangyari. Why
now? Hindi siya pwedeng mabuntis! Ngayon pa na nakahain na ang petisyon niya para
sa annulment. Ngayon pa na malapit na ang pre-trial nila sa korte. Damn!
Maghihiwalay na nga lang sila, hinahabol pa rin siya ng problema!

Napaupo siya sa naka-saradong toilet bowl. She covered her face with her hands.

Malakas na talaga ang kutob niyang buntis siya. Ayaw niya lang aminin. Napansin
niya kasing ang tagal na niyang hindi dinadatnan. Ang akala niya nga delayed lang
siya dahil stressed siya sa tabaho at sa kakaiisip sa annulment. Inabangan niya ang
dalaw niya, naghintay siya ng ilan pang mga linggo, pero wala pa rin.

Nag-umpisa na siyang ma-paranoid. Lalo na nong mapansin niyang parang nagiging

emotional siya, at napapadalas ang pagkahilo niya. Isang beses pa ay nagsuka siya.
Pero hindi niya sigurado kung dahil ba iyon sa pagdadalang tao niya, o dahil kumain
siya ng maasim noong araw na iyon.

Ngayon lamang nga siya nagkaroon ng lakas ng loob na bumili ng pregnancy test kit
para makasigurado.

At eto na nga. Hindi nga siya nagkamali. She's now bearing the child of Allen - ang
lalaking pilit niyang inaalis sa buhay niya. Dala dala niya ang laman at dugo nito.
Damn, nagulo na naman ang mundo niya! Inis niyang sinuklay ang buhok niya at muling
pinahid ang kakatulo lang na luha galing sa mata niya. Pinapahirapan talaga siya.
Bakit ba ayaw siyang lubayan ng problema?

Tiningnan niya pa ulit 'yong pregancy test. Wala. Positive talaga.

NAPATAHAN na lamang siya nang tuluyan nang kumatok na ulit si Claire sa pinto.

"M-miss Vanessa? K-kumusta ka na diyan? Buksan mo nga 'to."

Mabilis niyang pinahid ang mga luha.

Tumayo na siya at saka pinagbuksan ng pinto ang assistant. Nakayuko niya itong
hinarap. Hindi siya pwedeng magpakita ng kahinaan. Oo nga't malapit sila sa isa't
isa, pero siya pa rin ang boss nito.

"M-may kailangan ka pa ba? Tubig?" Sumunod na tanong ni Claire.

Hindi siya humaharap. Pero malamang naman kahit na itago niya ang mukha niya,
napansin pa rin nito na galing siya sa iyak. Umiling iling na lamang siya at
lumabas na ng banyo, hawak pa rin ang pregnancy test kit.

Walang gana siyang umupo sa sofa.

Humila naman ng swivel chair si Claire at umupo katapat niya.

"Anong resulta?" nag-aalalang tanong nito.

Huminga siya nang malalim, at saka inabot kay Claire ang pregnancy test.

Alam nito ang tungkol sa nararamdaman niya nitong mga nakaraang linggo - 'yong
madalas niyang pagkahilo at pagsusuka. Si Claire nga ang kasama niya sa pagbili ng
kit sa botika kanina. Hindi siya nag-dalawang isip na sabihin dito dahil babae rin
naman ito. At isa pa, maaga itong nabuntis kaya alam niyang maiintindihan nito ang
kalagayan niya.

Tinanggap ni Claire ang kit at saglit na tiningnan ang resulta.

"W-what will I do now?" humihikbing tanong niya.

Magulong-magulo na ang utak niya. Desidido na kasi siya sa mga dapat gawin, e.
Tapos dumating 'to. Ano nang gagawin niya ngayon? Ipapalaglag niya ang bata? Hell
no! Alam niya ang pakiramdam ng mawalan ng anak. She experienced it the hard way!

Bubuhayin niya? Paano? Mag-isa lang siya. Kahit kailan hindi niya nakita ang sarili
niyang maging single parent. She always dreamed of having a complete family of her
own.

Hinaplos ni Claire ang buhok niya, at saka ibinalik ang pregnancy test. Inilapag
niya iyon sa kandungan niya.

"'Wag kang umiyak," payo nito. "Hindi maganda ang maidudulot niyan sa bata. Mag-
relax ka muna."

Tinamaan naman siya sa sinabi nito. Agad niyang pinahid ang mga luha niya at
pinatahan ang sarili. Hindi niya idadamay ang dinadala niya sa problema nilang mag-
asawa. Tama na ang nawalan siya noon dahil sa kapabayaan nila.

Sumandal siya sa sofa at sa ganoong posisyon niya kinalma ang sarili.

"Sasabihin mo ba sa kanya?"

Tiningnan niya si Claire nang magtanong ulit ito.

"H-hindi ko alam. Naguguluhan ako." sagot niya.

"Well, I think you have to tell him. After all, he's the father. May karapatan
siya."

Napaiwas siya ng tingin.

Alam niya naman 'yon eh. Alam niyang karapatan ni Allen malaman ang tungkol sa
dinadala niya. Pero paano ang annulment? Nakapagsampa na siya ng petisyon. Ilang
buwan pa at malapit na silang maghiwalay. Kaso dahil buntis siya, hindi na niya
alam kung tama pa bang ituloy niya ang kaso.

Ilang linggo nang hindi nagpa-paramdam si Allen. Wala na siyang balita rito. Hindi
pa rin kasi sila nagkaka-ayos ni Leila kaya wala siyang mapagtanungan. Si Claire
naman, wala ring alam dahil hindi na rin daw nag-tetext si Allen sa kanya. Hindi
naman na nakakagulat kung mawawalang parang bula na lamang si Allen. After what
happened in Rioscents, ano pa bang inaasahan niya?

"Gusto mo bang tawagan ko siya?"

Nakuha ang atensiyon niya ng tanong ni Claire. Napaayos siya bigla ng upo. "N-no!
'Wag mong gagawin 'yan."

Tumango tango naman si Claire. "O-okay. I'm sorry. Hindi ko naman gustong makialam.
I'm just trying to help."

Muli siyang sumandal sa sofa. Hinilot niya ang gilid ng noo niya. Parang nahihilo
na naman siya.

"So hindi mo nga sasabihin sa kanya? Itatago mo 'yan?" Tanong ulit ni Claire.

Matagal bago siya nakasagot. Napaisip rin kasi siya.

"Hindi ko naman matatago 'to habang buhay," sagot niya sabay lingon sa kausap.
"Pero...kasi...natatakot ako...sa mga pwedeng mangyari. At saka, paano 'yong
annulment?"

Napayuko si Claire. Bumuntong hininga ito bago nagsalita.

"Hindi ko kasi alam ang history ninyong mag-asawa. At wala naman akong karapatang
itanong kung ano'ng nangyari at nakikipag-hiwalay ka. Sa tingin ko lang, e, may
malaking kasalanan sa iyo si Sir Allen kaya ganito. Pero kung dahil nga doon, uhm,
'wag ka sanang magagalit sa'kin, but I guess somehow, he deserves your forgiveness.
Hindi ako sigurado kung gaano kabigat ang kasalanan niya, pero pansin ko namang
nage-effort talaga siya para makuha ka ulit, e. I'm sure nahihirapan din siya at
nasasaktan."

Tumingin siya sa ibang direksyon. Parang tumatagos sa balat niya ang mga sinasabi
ni Claire. Tinatamaan siya.
"H-hindi ko naman talaga gustong makasakit," depensa niya. "Ginawa ko naman lahat
ng makakaya ko para ipaliwanag at ipaintindi sa kanya na tama na. Na ayaw ko na.
Pero ang tatag niya talaga, e."

"Siguro dahil ayaw ka talaga niyang mawala?"

Natahimik siya.

Ang totoo, na-appreciate niya naman talaga lahat ng mga pinapakita at ginagawa ni
Allen. Pero sadyang natatakot siya, e. Duwag na kung duwag pero hindi na talaga
niya kaya pang magmahal at masaktan ulit. Kung alam niya lang na aabot sa ganito,
sana pala dati pa lang ay inasikaso na niya ang annulment.

Ang mali niya pa ay inentertain niya rin kasi si Allen.

Binigyan niya pa ito ng kaunting pag-asa. Para sa kanya, hindi naman talaga niya
ito pinaasa nang ganon lang, e. Somehow, sa sarili niya, nagkaroon din siya ng pag-
asang baka nga maayos pa. Kaso noong nasaktan ulit siya dahil sa inasal ni Allen.
Bumalik lahat ng takot niya. Naalala niyang, hindi niya pala talaga kaya, kaya nga
siya nakikipag-hiwalay.

Naalala niya tuloy noong lumuhod si Allen sa harapan niya. She swears hindi niya
ito kayang tingnan nong mga oras na 'yon. Bakit pa nito kailangang lumuhod?
Nakiusap naman siya rito na tumigil na, e. Ano bang hindi nito maintindihan?
Nasaktan din siya dahil kailangan pang gawin 'yon ni Allen. Pinapatayo niya naman
ito, pero ayaw. She doesn't want to get his hopes up again.

Tanggap na niyang hindi naman talaga sila para sa isa't isa.

Umpisa pa lang, sirang sira na ang relasyon nila. She wanted to fight, pero hindi
niya alam kung saan siya huhugot ng tapang gayong puro takot at pangamba ang laman
ng puso niya. Siguro nga matagal na panahon na ang lumipas. Pero para sa kanya,
hindi sapat ang apat na taon para tuluyan niyang makalimutan lahat ng sakit.

"Vanessa," pagkuha ulit ni Claire sa atensiyon niya.

Tiningnan niya naman ito.

"Alam mo ba? Binigay niya pa talaga ang number niya sa'kin para raw may magbabalita
sa kanya kung ano nang ginagawa mo," patuloy nito. "Madalas siyang tumatawag,
tinatanong kung nasa shop ka na raw ba, kung kumain ka na, kung nakauwi ka na, o
kung marami kang ginagawa. Minsan nga tinatanong niya pa kung dinadalaw ka ba ni
Sir Gavin dito. Basta lahat tungkol sa'yo. Sorry ha, kung nilihim ko sa'yo ang
tungkol dito, sabi niya kasi sa'kin 'wag ko raw sasabihin kasi baka magalit ka.
Vanessa, hindi ako ikaw. Pero sa tingin ko, he's doing everything he can. Ako,
hindi ako nakaranas ng sobrang pagmamahal dahil iniwan ako ng tatay ng anak ko.
Kaya 'yong efforts ni Sir Allen. Ramdam ko 'yon, kahit na hindi 'yon para sa'kin.
Wala naman akong kinakampihan sa inyo. Ang gusto ko lang, maging maayos kayo. Para
naman kayong walang pinagsamahan..."

"...Vanessa, 'yong totoo. Ano ba talagang nararamdaman mo? Mahal mo pa siya?"

Napayuko siya.

Naramdaman niya na lang na may tumulo na namang luha sa mga mata niya. Nakaka-gago
isipin, pero 'yon ang totoo.

Kinalma niya ang sarili bago tumango tango. "M-mahal ko naman siya eh. Kaso...ang
hirap kasi."

"Wala namang madali eh. Lahat kailangan mong paghirapan. Ano, natatakot ka?"

Tumango ulit siya, pagkatapos ay napatakip siya sa mukha dahil hindi na niya talaga
napigilan pa ang pag-hikbi. Hinaplos haplos naman siya ni Claire sa balikat para
patahanin siya.

No one could ever understand what she experienced in the hands of her husband. Nag-
iwan 'yon ng matinding takot sa puso niya.

Tiniis niyang lahat noon para lang mapatawad siya ni Allen sa kasalanang nagawa
niya. Halos maging alipin siya nito. Hindi na nga niya naramdaman ang pagiging
asawa. It was too much. Noong nabigay na nito ang pagpa-patawad na hinihingi niya,
akala niya magiging masaya na sila. But the past just kept coming back. Hindi sila
tinigilan.

Paminsan minsan ay bumabalik sa kanya ang mga sampal at murang natanggap niya
galing sa sariling asawa. Pilit niya naman kinakalimutan, e, pero kusang bumabalik.
Kaya kung hindi niya magawang patawarin si Allen, kung takot siya at duwag, was it
her fault? Babae lang siya. At hindi lahat ng babae ay kayang magbigay ng isa pang
pagkakataon. Minsan, sadyang nakakapagod na talaga.

Sunod sunod niyang pinahid ang mga luha niya. Nakakahiya, she's breaking down in
front of his assistant.

Patuloy pa rin naman si Claire sa pagpapatahan sa kanya.

"Alam mo, hangga't natatakot ka, hindi ka magiging masaya," sabi pa nito. "Sa
tingin ko naman, kung ano man yung kasalanan niya, hindi na niya ulit uulitin 'yon.
Hindi ka naman siguro niya susuyuin kung hindi ka niya kayang pasayahin, 'di ba?
Mahal mo pa rin naman pala siya eh. Mahal ka rin niya. Bakit niyo pinapahirapan mga
sarili niyo?"

Suminghot siya sabay punas sa ilong niya. Oo nga naman, bakit nga ba niya
pinapahirapan ang mga sarili nila? She's making things complicated, kahit na kung
tutuusin, kayang kaya naman nila iyong ayusin.

"Vanessa, I suggest you take the risks," dagdag ni Claire. "Maging matapang ka.
'Yong pagsuko kasi, madali lang 'yan. Lahat ng tao, pag 'di na kaya, diyan na
bumabagsak, e - sa pagsuko. Pero 'di ba mas masarap sa pakiramdam 'yong halos lahat
na ng tao inaasahan na susuko ka na, pero ikaw lumaban pa rin?"

Natahimik siya.

"...Kung hindi kayo nagwork out, then rest. Move on. Tapos laban ulit. Hangga't
kaya mo pa," payo pa nito. "Hindi ko sinasabi ang mga 'to para guluhin ang isip mo
ha? Ikaw pa rin naman kasi talaga ang masusunod dito. Ayoko lang kasi na sa bandang
huli, pagsisihan mo ang desisyon mo. Wala namang ibang humadlang sa inyo eh. Hindi
katulad ng iba diyan, ang dami daming conflicts. E, sa inyo, kayo lang ang gumagawa
ng harang sa pagitan niyo. Minsan kasi, Vanessa, hindi maganda 'yung palaging
matapang."

May idurugtong pa sana si Claire pero natigilan sila nang may kumatok sa pinto ng
opisina.

Bumukas ito at dumungaw ang isa pang staff niya sa Rioscents.

"Miss Vanessa. May bisita po kayo," bungad nito.

Mabilis naman niyang pinunasan ang basa niyang mga pisngi at inayos ang kanyang
sarili.

"W-who?" Tanong niya.

Nanglaki na lamang ang mga mata niya nang biglang pumasok si Cindy sa loob ng
opisina niya.

Agad siyang nag-iwas ng tingin. Now what does she want?

Tinapik siya ni Claire sa tuhod. Tiningnan niya ito at nakitang nakangiti ito sa
kanya. "Malalagpasan mo rin 'yan," pabulong na anito at saka tumayo.

Hinabol niya ito ng tingin hanggang sa makalabas ito ng opisina, kasama ang isa
niya pang staff. Si Cindy na ang umalalay sa pagsara ng pinto.

"What do you want?" Matigas na tanong niya rito nang silang dalawa na lamang ang
nasa loob.

Maglalakad na sana siya papunta sa mesa niya para doon ito kausapin. Pero saktong
pagkatayo niya, ay nahulog naman sa sahig ang pregnancy test kit na nakapatong nga
pala sa kandungan niya.

Taranta niya iyong dinampot at palihim na itinago sa bulsa ng cardigan niya. Hindi
siya tumitingin kay Cindy, pero sigurado siyang nakita nito kung ano 'yong nahulog.
Tuluyan na lang siyang pumunta sa mesa niya na para bang walang nangyari.

Umupo siya sa swivel chair. Nakita niya si Cindy na nakatitig sa lugar kung saan
nahulong 'yong pregnancy test kit. Kinabahan siya, pero hindi niya pinahalata.
Nakita kaya talaga nito?

Patago niyang pinahid ang mga mata niya dahil baka basa pa, pagkatapos ay kinlaro
niya ang lalamunan niya.

"Ano'ng kailangan mo?" tanong niya ulit kay Cindy.

Sa wakas naman ay nabaling na sa kanya ang atensiyon nito. Lumapit ito sa kanya at
tumayo sa tapat ng kanyang mesa.

"'Yong nahulog, pregnancy test ba 'yon? Buntis ka ba?" tanong rin nito sa kanya.

Napayuko siya. Maya maya lamang ay binuksan niya ang laptop niya para magkunwaring
may ginagawa.

"Bakit hindi mo 'ko sinasagot?"

"I don't know you that much to answer your question," laban niya nang hindi
lumilingon.
She heard her clear her throat. "Hindi naman ito ang unang pagkikita natin. Kaya
sigurado akong kahit papaano kilala mo na ako. Pero kung hindi, sige, magpapakilala
ako. I'm Cindy Diaz. And you're Vanessa, Allen's wife. O, pwede mo na bang sagutin
ang tanong ko ngayon?"

Tiningnan niya ito.

Kinilatis niya ang mukha at katawan. Bukod sa taklesa ito kung magsalita, ay ang
kapal rin ng make-up nito. At ang suot? Tss, kinulang yata sa tela. Hindi niya alam
kung saang lugar ito nanggaling. Halatang bata pa, pero nagmumukhang matanda dahil
sa ayos nito.

Binalik niya na ulit ang atensiyon sa laptop. "Pumunta ka ba dito para maki-
tsismis?" tanong niya.

"Hinde. Nagtatanong lang naman ako dahil alam ko kung ano'ng nakita ko."

"Nakita mo naman pala. Bakit hindi ka na lang manahimik?"

Natigilan ito. Pero matapang ang personalidad nito kaya ilang sandali lamang ay
nakabawi rin. Narinig niya itong bumuntong hininga.

"So, buntis ka nga. Nakabuo pala kayo ni Allen? Alam mo, wala naman talaga akong
balak makipag-away, kung 'yon ang iniisip mo. Gusto lang sana kitang makausap
tungkol kay Allen."

Siya naman ang natigilan.

"And what about him?" tanong niya.

"Balikan mo siya."

Napatingin ulit siya rito. Nagkunot siya ng noo. Hindi yata 'yon ang inaasahan
niyang marinig.

"Inutusan ka ba niyang gawin 'to?" Tanong niya ulit.

"Hinde. Wala siyang kaalam-alam dito."

"Then why are doing this?"

"Dahil nahihirapan na siya? Hindi mo alam kung ano'ng pinagdaanan niya noong wala
ka."

Hindi niya napigilan, napangisi siya. "At ikaw, alam mo?"

"Kahit papaano, alam ko. Madalas ko silang nakikita ni Marco dati sa bar na
pinagta-trabahoan ko. At sa mga araw na 'yon, kahit kailan hindi ko siya nakitang
ngumiti. Alam kong may pinagdadaanan siya. At nalaman ko ang buong kwento nang
nakakasama ko na sila."

"Hindi ko alam kung ano'ng pinaglalaban mo rito," sabat niya habang umiiling iling.

Hindi niya lang kasi maintindihan kung bakit sinasabi ni Cindy ang mga 'yon. Ano
bang gusto nitong mangyari?

Tumuwid naman ng tayo si Cindy. Inayos nito ang pagkakabitbit sa dalang shoulder
bag. Mas tumapang ang mukha nito.

"Prangka akong tao, Vanessa. Hindi na ako magpa-paligoy ligoy pa. I like Allen. A
lot. Hindi mo siya babalikan? Sige. Akin na siya."

Nanggigil siya. Parang nangati yata ang kamay niya at bigla niyang gustong
manampal. What a bitch!

"Kung ikaw, kaya mong makitang nahihirapan siya, ako hindi," dagdag pa nito.
"Minsan lang kami nagkakasama. 'Yon ay kapag wala ka at kailangan niya ako. Pero
masaya ako sa mga katiting na oras na binibigay niya sa'kin. Marunong kasi akong
makuntento. Samantalang ikaw, lahat ng oras at panahon niya handa niyang ibigay
sa'yo. Ibabalik ko ang tanong mo sa'yo, ano ba'ng pinaglalaban mo?"
Napatayo na siya. Hindi niya na kaya pang tumanggap nang masasakit na salita. She
already had enough. Gigil niyang dinuro ang pinto. "Get out."

"Bakit, hindi mo kayang marinig? Masakit, ano? Tapos buntis ka pa."

"I SAID GET OUT! You don't know the real story. Kung nagpunta ka rito para lang
mang-away na para bang kabit ka ng asawa ko, umalis ka na."

"Asawa mo? O, akala ko nagsampa ka na ng annulment? At saka hindi ako nang-aaway.

Gusto ko lang malaman mo kung ano'ng ginagawa mo. Kung ano'ng pwedeng mawala sa'yo.
Ayaw mo na sa kanya? Okay. Wala akong balak mamilit. Mas pabor pa nga 'yon sa'kin
eh. Hindi na ako mahihirapang makuha siya. Sige, bye."

Dire-diretso na itong lumabas ng pinto. Inirapan pa siya!

Hinang hina naman siyang napabalik sa pagkakaupo. Punyeta naman, o. Paano ba

nalaman ng Cindy na 'yon ang tungkol sa kanila ni Allen? Sa annulment?

Tinungkod niya ang mga siko sa mesa at tinakpan ang kanyang mukha. Wala na.
Napaiyak na naman siya. Grabe na. Bakit ba hindi na lang siya tigilan ng mga tao sa
paligid niya? Bakit ba ang dami dami nang nakiki-alam?

Tumatak sa utak niya ang huling sinabi ni Cindy. Na 'pag hindi siya bumalik, madali
na nitong makukuha si Allen. Pag nangyari 'yon, paano na ang dinadala niya?

Bago niya pa masagot ang sariling tanong, ay napagtanto na niya kung ano'ng dapat
gawin.

Tumuwid siya ng upo at inayos na ang sarili. Inabot niya ang bag niya para ilabas
ang make-up kit niya. Pinunasan niya ang kanyang mukha at nagpahid ng liquid
foundation. Naglagay siya ng concealer sa ilalim ng mga mata para matago ang
pamumugto ng mga iyon. Naglagay din siya nang kaunting lip gloss. Pagkatapos non ay
inayos na niya ang gamit niya.

Tumayo siya. Binitbit ang bag niya at tuloy tuloy na lumabas.

"V-Vanessa," pagtawag ni Claire nang makitang paalis siya ng Rioscents.

Nilingon niya naman ito.

Lumapit ito sa kanya. "A-ano'ng nangyari sa itaas? Okay ka lang ba?

Umiling siya. "Hindi."

Nag-alala ang mukha ni Claire. Tinapik siya nito sa balikat. "Kaya mo 'yan.
Pupuntahan mo ba siya?"

Tinitigan niya ito bago tumango tango. "B-bahala na...kung ano'ng mangyari."

Ngumiti naman ito. "That's good. Be brave."

Gumanti siya ng isang mapait na ngiti.

"Magta-taxi na lang ako, hindi ko yata kayang mag-drive."

"Ah, sige. Itatawag kita ng taxi," sabi ni Claire at inunahan na siyang lumabas ng
Rioscents para pumara ng cab.

Ang totoo, hindi na niya alam kung ano'ng ginagawa niya, kung saan siya pupunta.
Basta parang may biglang bumulong sa kanya kung ano'ng tama. Na-apektohan yata siya
nang sobra sobra sa mga pinayo ng assistant niyang si Claire, at sa mga paratang ni
Cindy. Hindi niya matanggap.

Ngayon, isa lamang ang alam niya - kailangan niyang puntahan ang ama ng dinadala
niya.

HINANDA na agad ni Vanessa ang ID niya pagkapasok na pagkapasok sa building kung

saan naroon si Allen.

Inabot niya iyon sa parehong babae sa concierge area na nakausap niya noon. Pero
hindi na nito tinanggap pa ang ID. Marahil ay nakilala na siya. Ngumiti na lamang
ito nang matamis.

"Okay na, Ma'am. 10th floor ho," sabi nito.

Ngumiti na lang din siya at binalik na ang ID sa bag niya, at saka tinungo ang
elevator.

Tulad ng huling punta niya roon, kinakabahan na naman siya. Sigurado naman ng wala
na siyang ma-aabutang ibang babae sa opisina ni Allen, dahil kagagaling lang ni
Cindy sa kanya, pero iba pa rin ang pakiramdam niya. She's still expecting the
unexpected.

Matagal ng hindi nagpapakita si Allen, at hindi na niya alam kung ano na ang
tumatakbo sa isip nito ngayon. Siguradong galit ito, o tuluyan ng sumuko. May
posibilidad ding hindi siya nito pansinin. Pero bahala na. Sa totoo lang, hindi na
nga niya gaanong iniisip ang mga posibleng mangyari. Nagsara na ang isip niya sa
mga bagay na 'yon. Basta gagawin niya na lang 'to. Hindi lang para sa kanya, kungdi
para sa dinadala niya.

Tama si Claire, baka pagsisihan niya lamang ang naging desisyon niya sa huli.

Nanginginig ang mga kamay niya nang makatapatan na niya ang pinto ng opisina ni
Allen. Mag-iilang minuto na siyang nakatayo roon. Nagdadalawang isip kasi siya kung
pipihitin niya na ba ang door knob o hindi.

"O, bakit hindi ka pumasok?"

Gulat siyang napalingon sa kanan niya. Nakita niya si Marco na papalapit sa

kinatatayuan niya.

"Nandiyan sa loob si Allen. Alam niya bang pupunta ka?" tanong nito.

Umiling naman siya at yumuko. Bahagya pa siyang napaatras nang nanguna na si Marco
sa pagbukas ng pinto.

"Ah. Surprise ba?" tanong ulit nito bago kumatok ng dalawang beses sa pinto at saka
iyon binuksan.

Sinenyasan siya nito na sumunod sa kanya.

Huminga na muna siya nang malalim at sinilip kung naroon nga si Allen sa loob.
Nakita niya itong pumipirma ng mga papeles, may kasama itong babae sa loob.
Sekretarya nito marahil.

"Allen, may bisita ka." Bungad ni Marco pagkapasok nila.

Napalunok naman siya nang mag-angat ng tingin si Allen para makita kung sino 'yong
tinutukoy na bisita ni Marco. Nagtama ang mga mata nila, pero agad ding umiwas si
Allen at nagpatuloy sa ginagawa nito.

Doon pa lang ay naramdaman na niyang hindi siya welcome sa opisina. At mukhang

mahihirapan yata talaga siyang makipag-usap.

Nakasunod lamang siya sa likuran ni Marco.

Nilapag nito ang bitbit na folder sa mesa ni Allen. "Paki-review. We need your
approval by end of day."

Hindi naman nagsalita si Allen. Tiningnan lamang nito ang folder, at bumalik muli
sa pagpipirma. Maya maya lang ay tumalikod na rin si Marco. Mukhang 'yon lang yata
ang pakay nito doon.

"Maupo ka, Vanessa. Antayin mo, busy lang 'yang asawa mo," sabi nito sa kanya.

Tipid niya naman itong nginitian at tumango. Ngumiti rin si Marco, at umalis na.
Sinundan niya pa ito ng tingin habang naglalakad ito palabas ng opisina.

Nang magsara ang pinto, nalipat naman ang tingin niya sa sekretaryang nakatayo sa
tapat ng mesa. Hinihintay yata nitong matapos ang mga pinipirmahan ni Allen. Ilang
sandali lang naman ay natapos na rin si Allen at inabot na ang mga papeles sa
babae.

"Thank you, Sir," anito. "By the way, remind ko lang po kayo, you have an update
meeting at 3 PM."

"Yes. I know," masungit na sagot naman ni Allen, nakakunot pa ang noo.

Napayuko na lang ang sekretarya at saka tumalikod at lumabas na ng opisina.

Naiwan na silang dalawa ni Allen sa loob. Nagsimula na naman tuloy siyang atakihin
ng kaba.
Tahimik sa loob ng opisina ni Allen.

Parang nagpa-pakiramdaman ang dalawa kung sino'ng unang magsasalita. Mas lalo tuloy
tumindi ang kabang nararamdaman ni Vanessa. Hindi na nga nawala ang panginginig ng
mga kamay niya simula pa kanina.

She looked at Allen. Iba ang hitsura nito ngayon. Halatang stressed na stressed at
kulang sa tulog. Humaba na nga ang facial hair nito, e. Sinadya kaya nitong
magpahaba o tinamad lamang itong mag-ahit? Ang alam niya kasi, ayaw na ayaw nitong
nagpa-pahaba ng balbas. What happened now? Humaba na rin nang kaunti ang buhok nito
ngayon, ang gulo gulo pa.

At ang suot nito? A plain black, fitted, v-neck shirt. Malayong malayo sa long-
sleeved polo at neck tie na sinusuot nito sa tuwing papasok sa opisina. Tsk, parang
nagpabaya ito sa sarili.

Hindi pa rin nagsasalita si Allen. Tutok na tutok ito sa pagta-type sa laptop,

magkasalubong pa rin ang mga kilay. Halatang wala ito sa mood.

Napayuko na lang siya. Ang tahimik talaga. Wala nga siyang ibang naririnig kungdi
'yong tunog lamang ng keyboard habang nagta-type si Allen, e. Mas lalo tuloy siyang
sinalakay ng kaba. Para ng nakikipag-habulan sa bilis ang tibok ng puso niya.

Gusto niya sanang maunang magsalita para basagin na ang katahimikan. Pero sa tuwing
ibubuka niya ang bibig niya, wala namang lumalabas na boses. Hindi siya
makapagsalita. Nag-angat na lang ulit siya ng tingin at muling tinitigan si Allen.
Hindi pa rin 'to tumitingin sa kanya. Para tuloy wala siya roon. Parang hangin lang
siya.

"'Wag mo 'kong tingnan na para bang awang awa ka sa'kin," biglang sabi ni Allen
nang hindi lumilingon.

Padabog nitong sinara ang laptop. Tumayo ito at humarap sa full glass window sa may
likuran. Ipinasok pa nito ang magkabilang kamay sa bulsa ng suot na maong pants.

"Ano'ng kailangan mo?" tanong nito.

Sa tono pa lamang ng pananalita nito, halatang halata na galit ito at may sama ng
loob. Pero hindi niya naman ito masisisi. She pushed him to act like this.

Inaamin niya, pinanghihinaan na naman siya ng loob ngayon. Pero wala namang
mangyayari 'pag nagpalamon na naman siya sa takot. Nilakasan niya na lang ang loob
at tumayo na rin. Tumabi siya kay Allen Pasimple niya itong sinilip. Nakakunot ang
noo nito habang pinapanood ang mga nangyayari sa labas.

Napayuko ulit siya at bumuntong hininga.

"Tinatanong kita, ano'ng kailangan mo?" Ulit ni Allen, hindi pa rin lumilingon.
"May nakalimutan ka bang sabihin kaya ka nandito? Kung tungkol pa rin sa annulment,
'wag mo nang ituloy. Umalis ka na lang. Sagad na sagad na 'ko, Vanessa. Hindi ko na
alam kung papaano ko pa lulunukin 'yang mga sasabihin mo."

'Yon ang mga binitawan nitong salita at saka tumalikod.

Hinabol niya ito ng tingin habang papasok sa sariling banyo sa loob ng opisina.
Napakagat siya ng labi, pilit na nagpipigil ng mga luhang malapit na namang tumulo
mula sa mga mata niya. Hindi siya pwedeng panghinaan ng loob. No, not now. Alam
niyang walang mangyayari kung tatayo lamang siya, kaya napag-asyahan na niyang
sundan ito.

Maswerte siya at hindi kinandado ni Allen ang pinto. Dumiretso siya ng pasok sa
loob ng banyo. Naabutan niya ito na nakatungkod ang mga kamay sa lababo at
nakayuko.

"A-Allen..." mahinang pagtawag niya.

Sinilip naman siya nito sa repleksyon sa katapat na salamin. Pero agad ring nagbawi
ng tingin. Parang hindi ito makaharap nang diretso sa kanya, e.

Napayuko na lamang ulit siya. Hinanda niya na lang ang sarili sa pamamagitan ng
pagbuntong-hininga nang ilang beses. Naluluha ang mga mata niyang tiningnan si
Allen sa salamin.

"Allen, I...I'm sorry. A-alam kong galit ka sa'kin. Alam kong kinamumuhian mo ako.
Alam ko ring ayaw mo akong makita ngayon. P-pero, hindi ko planong makipag-away o
ano. Wala akong balak na makipag-sagutan sa'yo. H-hindi tungkol sa annulment ang
ipinunta ko rito...

...Allen, buntis ako."

Agad nag-angat ng tingin si Allen. Hinarap siya nito at tiningnan na para bang ang
dami dami nitong tanong sa utak.

Napayuko na lang siya. Ito kasing si Allen, parang biglang napipi. Hindi man lang
nagsalita. Nanigas yata sa kinatatayuan.

Nabigla na lamang siya nang higitin siya nito sa siko at inalalayan palabas ng
banyo. Pinaupo siya sa swivel chair kung saan siya nakaupo kanina, pagkatapos ay
hinila nito ang isa pang upuan papunta sa tapat niya at doon naman naupo.
He leaned forward to her. Sa sobrang lapit at lalim ng titig nito, parang gusto na
niyang umiwas ng tingin. Hinawi pa nito ang ilang hibla ng buhok niya na nakaharang
sa pisngi niya.

"Y-you're what?"

Saglit niya itong sinilip. Pinaulit pa talaga sa kanya. Para namang hindi nito
narinig kung ano'ng inanunsiyo niya kanina. Huminga siya nang malalim. "Buntis ako,
Allen. Y-you've got me pregnant," sabi ulit niya.

Napansin niyang napalitan na ng saya ang kaninang galit na mukha ni Allen. Bakas sa
hitsura nito ang pinag-halong pagkagulat at pagkamangha.

"H-have you already visited a doctor?" tanong pa nito.

Umiling siya. "Hindi pa. Nag-pregnancy test ako kanina. Positive."

Hinawakan na siya nito sa kamay para anyayahan siyang tumayo. "Come on, you have to
visit a doctor. Sasamahan kita," anito.

Pinigilan niya naman ito nang mapansing lalabas na sila ng opisina, "A-Allen, t-
teka..."

Natigilan si Allen. Agad siya nitong nilingon.

She bowed her head. "'Y-yong tungkol sa nangyari sa Rioscents--"

Hindi niya natuloy ang dapat na sasabihin dahil tumapat sa kanya si Allen. Inangat
nito ang baba niya dahilan para magka-tinginan sila. "'Wag mo nang isipin 'yon,
pwede ba? Mas importante 'to." Hinawakan nito ang tiyan niya.

Muli siyang napayuko. Tutulo na yata nang tuluyan ang mga luha niya. She bit her
lower lip para sana pigilan ang paghikbi niya pero hindi 'yon nakatulong. Kumawala
pa rin ang mahihinang mga hikbi na kanina niya pa kinikimkim. Tinakpan niya agad ng
mga kamay ang kanyang mukha nang mapaiyak na siya. Nakakahiya. She's breaking down
again.

Inalis naman ni Allen ang pagkakatakip niya sa mukha, at inilipat ang mga braso
niya paikot sa bewang nito. Niyakap siya nito nang mahigpit, hinalikan sa ulo,
sabay haplos sa buhok niya.
Shit, mas lalo tuloy siyang napaiyak.

"A-Allen... I'm sorry. Sorry, sorry, sorry," pahayag niya, umiiyak pa rin. "Ayaw
kong saktan ka. Natatakot lang kasi ako. Natatakot ako na baka maulit sa'kin ang
mga nangyari noon. Pero hindi na naman, 'di ba? Sorry kung naging manhid ako, kung
hindi kita pinagbigyan, at kung sinara ko ang utak at puso ko...

...S-sorry kung nasagad kita at kinailangan mo pang lumuhod sa harapan ko. B-

believe me, Allen, hindi ko ginustong umabot ka sa ganoon. Oh God, I'm really
sorry. Allen, t-tinatanggap na kita ulit. 'Wag ka nang magalit sa'kin, please?

...Na-realize ko...hindi rin pala talaga kita kayang mawala nang tuluyan sa buhay
ko. I...I still love you, Allen. Walang nagbago. God! I missed you so much!" pag-
amin niya sa pagitan ng bawat pag-hikbi niya.

Inangat naman ni Allen ang mukha niya. Pinahid nito ang basang basa niyang mga
pisngi. "Tahan na. Hindi naman ako galit."

She then felt guilty. Hindi ito galit? Hindi man lang ito nagalit? Pagkatapos ng
ginawa niya rito, nagawa pa rin nitong intindihin siya. Doon lamang niya
napatunayang sobra pala talaga ang pagmamahal ni Allen para sa kanya. Handa itong
magpatawad at lumaban.

Suminghot siya at ngumiti nang mapait. "T-thank you, Allen. Natakot ako, baka hindi
mo na ako tanggapin ulit matapos ng mga ginawa ko sa'yo. A-akala ko hindi na kita
makikita pa." Naiyak na naman siya, hindi niya talaga mapigilan ang sobrang emosyon
sa dibdib niya.

Muli siyang niyakap ni Allen. Mas mahigpit kaysa kanina.

"Hindi ako mawawala sa'yo, Vanessa. Naiintindihan mo ba 'yon? Ang sinabi ko lang,
malapit na akong sumuko, pero hindi ko sinabing itutuloy ko. I'm just here, waiting
for my wife to come back to me."

Lalo pa yata siyang naiyak sa sinabi nito. Tumango tango na lamang siya. "P-pero
Allen, 'y-yong annulment..." pahabol niya pa.

Kumalas naman si Allen sa pagkakayakap nila at hinawakan siya sa magkabilang

pisngi. Nagtaka siya. Bakit ito nakangiti, tapos siya umiiyak?
"At saka mo na isipin 'yong annulment. Wala naman akong pakialam don. Let's go to
the doctor first, okay?"

Tumango tango ulit siya at binigyan din si Allen ng matamis na ngiti. Pinahid ulit
nito ang luha sa ilalim ng mga mata niya, hinalikan siya nito nang matagal sa noo,
bago siya muling inalalayan palabas ng opisina.

HAWAK HAWAK ni Allen ang isang kamay niya habang nakasakay sa elevator.

Hindi tuloy sila nakaligtas sa mga mata ng ibang mga empleyado na kasabay nila
roon. 'Yong iba nga ay nagbubulungan pa. Eh naririnig niya naman. Hindi yata alam
ng mga ito na may asawa na ang kanilang "Mr. Fajardo". Ang nakakahiya lang, galing
siya sa iyak. Sigurado siyang napansin ng mga ito ang namumugto niyang mga mata.

"Paano ang trabaho mo?" Tanong niya na lang kay Allen nang silipin niya ito. "May
meeting ka raw sabi ng secretary mo."

Bumukas na ang elevator. Lumabas na muna sila bago siya nito nagawang sagutin.

"I'll take care of it, don't worry. Ayaw kong isip ka nang isip diyan."

Napayuko na lamang siya, samantalang si Allen naman ay hinugot ang phone sa bulsa
ng maong na pantalon at nag-dial ng numero. The next thing she noticed, nakikipag-
usap na ito. Perhaps he's talking to his secretary. Narinig niya kasi na nabanggit
nito 'yong tungkol sa meeting.

Palapit na sila sa sasakyan ni Allen nang matapos ito sa pakikipag-usap.

"Where did you park your car?" Tanong nito sa kanya habang sinusuksok ang cellphone
pabalik sa bulsa.

"Wala akong dalang sasakyan," tugon niya. "Nag-taxi ako. Nahihilo kasi ako kanina,
hindi ko kayang mag-drive."
Pinag-buksan siya nito ng pinto nang marating na nila ang nakaparadang kotse.

"Palagi ka bang nahihilo?"

Hindi naman siya nakasagot sa tanong dahil isinara na nito ang pinto ng kotse.
Nagnakaw na lamang siya ng isang buntong hininga habang pinapanood si Allen na
nagmamadaling maglakad papunta sa driver's seat.

Pagkasakay na pagkasakay, agad itong humilig palapit sa kanya. Iniharap nito ang
mukha niya at inayos ang nagulong bangs niya. "Tinatanong ko kung palagi ka bang
nahihilo."

Tipid naman siyang ngumiti bago tumango. "Madalas. Lalo na 'pag umaga."

"Don't worry now, Vanessa. I'm here," anito. "Ako ang mag-aalaga sa'yo."

Napaiwas siya ng tingin.

Para siyang nakaramdam ng pag-iinit sa mga pisngi, e. Buntis na siya't lahat lahat,
kinikilig pa rin siya. Hindi niya pa kasi iyon nararanasan nang buong buo noon.
Hindi niya alam kung ano'ng pakiramdam. Paano nga ba mag-alaga ang isang Allen
Fajardo?

Ito na ang nagkabit ng seatbelt niya para sa kanya. Saglit pa nitong hinaplos ang
tiyan niya at sinabing, "Hold on baby," bago binuhay ang makina ng sasakyan.

Palihim naman siyang napangiti. Baby daw? Ni hindi niya pa nga sigurado, baka dugo
pa lang ang nasa sinapupunan niya.

ANG tagal ng biyahe nila papuntang ospital.

Hindi naman mabigat ang trafik. Pero eto kasing si Allen, binagalan ang
pagmamaneho. Ingat na ingat! Baka raw kasi kung ano'ng mangyari sa kanya.

Panay nga ang tanong nito kung kumusta ba siya, kung nahihilo ba ulit siya, o kung
may masakit sa kanya. Ilang beses na man siyang sumagot na okay lang siya, pero
parang ayaw maniwala ni Allen. Dinahan-dahan pa rin talaga nito ang pagmamaneho.
Binubusinahan na nga sila ng ibang sasakyan na nasa likuran nila, pero wala itong
paki. Masyadong napaparanoid.

Swerte nila't pagkarating sa ospital ay wala pa gaanong pasyente ang OB Gyne. Siya
na agad ang tinawag.

Gusto pa nga sanang sumama ni Allen sa loob. Hindi niya na lang pinayagan. Wala
naman kasi itong gagawin doon. Baka mainip lang ito dahil hindi naman nito
maiintindihan ang mga pag-uusapan nila ng doktor.

Wala pa yatang sampung minuto ay lumabas na siya sa silid ng doktor. Nagulat pa nga
si Allen na naghihintay sa labas dahil parang ang bilis niya.

"T-that's it?" Tanong nito. Nakakunot pa talaga ang noo. "W-what did the doctor
say?"

Pinakita niya ang hawak na maliit na papel. "I need to undergo a test. Hintayin mo
na lang ako dito."

Tumango naman ito.

Umalis na siya at tinungo ang laboratory station. Kailangan niyang mag-blood test
para masigurong buntis nga talaga siya. Madalas daw kasi ay hindi accurate ang home
pregnancy tests. Pero ramdam naman niya sa sarili niyang buntis talaga siya, e.

Bumalik na agad siya kay Allen pagkatapos niyang makuhaan ng dugo. Napatayo nga
agad ito pagkakitang pagkakita sa kanya.

"So, how was it?" Agad na tanong nito.

Nagpigil siya ng ngiti.

Nakakatawa dahil parang tarantang taranta ito palagi kapag nagtatanong. Parang may
masamang mangyayari sa kanya, e, nagpa-blood test lang naman siya. Kung sabagay,
hindi niya naman ito masisisi. Nawalan na sila ng anak noon. Kaya't normal lang na
maging sobrang ingat nito ngayon.

"Isang oras pa raw makukuha ang resulta. Balikan na lang natin," sagot niya rito.

Parang nakahinga naman nang maluwag si Allen. Kinapitan siya nito sa kamay. "Okay
then. Let's eat first. Are you hungry?"
Tumango siya. "Gusto ko ng mainit."

"W-why, are you sick?" Nilapat agad nito ang likuran ng palad sa leeg niya.

"I...I'm fine, Allen." Hindi niya alam kung matatawa siya o ano e. Ginagawa siyang
bata ni Allen. Seriously, she's fine. She's fine now because he's with her.

Napangiti na lang si Allen. "Okay. Nag-aalala lang naman ako sa asawa ko."

Inalalayan na siya nito pasakay sa elevator ng ospital. Nasa second floor lang
naman ang clinic ng OB niya, pero si Allen kasi ayaw na gumamit sila ng hagdan.
Mahirap na raw.

DUMIRETSO sila sa isang restaurant na hindi kalayuan sa ospital. Ginabayan sila ng

isang waitress papunta sa bakanteng two-seater table.

"Pumili ka na ng gusto mo. I'll just go to the men's room," paalam sa kanya ni
Allen.

Tumango naman siya at kinuha ang isang menu book.

Habang naghahanap ng masarap na noodles ay biglang pumasok sa isip niya 'yung

bitbit na pregnancy test. Bakit nga ba hindi niya nagawang ipakita 'yon kay Allen?
Kinapa niya muna ang bulsa ng cardigan bago inilabas mula roon ang home pregnancy
test para tingnan.

Bigla namang nalipat ang atensiyon niya sa isang foreigner na batang lalaki na
kumaripas ng takbo papunta sa bakanteng mesa 'di kalayuan mula sa kanila. Kamuntik
pa itong madapa, ang likot kasi! Mabuti't nakakapit agad ito sa isang silya roon.
Ibinalik niya na muna kit sa bulsa bago hinanap kung sino ang magulang ng bata.

Napansin niya ang isang papalapit na babae. Nakapusod ang buhok nito, nakasuot ng
bistidang mahaba, at may karga-kargang bata. Sinuway nito ang batang lalaki bago
umupo sa silyang halos katapat ng pwesto nila.

She squints her eyes. Pamilyar ang mukha ng babae. Tumaba lang ito nang kaunti,
pero parang kilala niya kung sino ito. Marahil ay napansin na siya ng babae na
nakakatitig kaya't naglipat ito bigla ng tingin sa kanya. Noong magtama ang
kanilang mga mata, nakasiguro na siya.

It's Lauren.

Nandito pala ito sa Pilipinas?

Ngumiti ito nang matamis sa kanya nang makilala na rin siya nito. Ngingiti na rin
nga sana siya pabalik, pero napa-angat na siya ng tingin nang bigla ng dumating si
Allen.

"Nakapili ka na ba ng gusto mo?" Tanong nito, na hindi niya naman agad nasagot.

Pasimple niya kasi ulit sinilip si Lauren. Nakita niya itong nagpapa-lipat lipat ng
tingin sa kanila ni Allen.

Siguro naman ay pare-pareho na nilang nakalimutan ang nangyari noon. At mukhang

masaya na rin si Lauren sa buhay nito ngayon.

Hinawakan niya ang kamay ni Allen bago ito umupo. Natigilan naman ito.

"S-si Lauren," anunsiyo niya.

Napatingin din naman si Allen sa direksyon na tinuro ng mga mata niya.

Inabangan niya nga kung ano'ng magiging reaksyon nito. Ngumiti lang naman ito nang
tipid kay Lauren, pagkatapos ay tuluyan ng umupo sa silyang katapat ng kanya.

Hinawakan agad nito ang kamay niya. "You want to eat somewhere else?"

Nagtaka siya. Akala siguro nito hindi siya kumportable dahil kasama nila sa iisang
restaurant si Lauren. Pero wala na naman iyon sa kanya. Ngumiti na lang siya at
umiling. "It's okay. I'm fine."

Ngumiti rin pabalik si Allen, at ibinaling na ang atensiyon sa menu book.

Siya naman, muling napalingon sa pwesto nila Lauren. Nakita niya itong sinalubong
ng halik sa labi ang isang foreigner na lalaki na kakarating lamang sa mesa. 'Yon
marahil ang asawa nito. Gwapo ito kung sa gwapo. At malapad ang katawan. Kinarga
nito ang buhat buhat na bata ni Lauren, saglit na nilaro, at saka inupo sa high
chair.
Napangiti siya sa loob loob niya. Nakaka-inggit. Gusto niya ring magkaroon ng
sariling pamilya. 'Yong malaki, at masaya.

Nagitla naman siya ng biglang hinila ni Allen ang upuan nito at tumabi sa kanya.
Sinadya talaga nitong harangin ang pagkakatanaw niya sa pwesto nila Lauren, e.

Ipinatong pa nito ang kamay sa ibabaw ng isang hita niya. "Kung saan saan ka naman
tumitingin, Vanessa. Tell me if you're not okay," anito habang nakatitig nang
malalim sa kanya.

Binalik niya na lang ang atensiyon sa menu book. "Okay lang ako," sagot niya.

"Then why are you looking at them? Sa'kin mo lang ibigay lahat ng atensiyon mo,
pwede ba?"

Palihim siyang napangiti. Bumabalik yata ang pagiging demanding ng asawa niya.
"Nakakatuwa lang. May pamilya na siya," sabi niya na lang.

Mas lumapit naman ito sa kanya. Naki-tingin pa sa menu book na tinitingnan niya.
"'Wag kang mag-alala. Magkakaroon din tayo ng ganoon. Mas malaki pa. Here, this
looks delicious." Bigla nitong tinuro ang picture ng isang klase ng noodles. "You
want to try?"

Binasa niya muna kung ano'ng mga nakahalo roon. Humindi naman agad siya nang makita
ang salitang "spicy".

"Oh, this." Sunod naman nitong tinuro ang noodles na seafood ang flavor. "Alam kong
gusto mo 'to," anito.

Ngumiti siya at tumango. "Sige. 'Yan na lang."

Tumawag na agad si Allen ng waitress para umorder.

"Masarap ba?"

'Yon agad ang tanong ni Allen nang magsimula na silang kumain.

Pinunasan ni Vanessa ang bibig gamit ang table napkin bago sumagot, "oo, masarap.
Gusto mo bang tikman?"

Ngumiti naman si Allen at sumenyas ng oo.

Nagsalok siya ng sabaw sa kutsara. Saglit niya iyong hinipan bago sinubuan si
Allen. Pinanood niya ito habang ninanamnam ang pagkain.

"Ano, masarap 'di ba?"

Nakangiti itong tumango. Kung pagmamasdan, para silang dalagita't binatilyo na

magkasintahan, at ito ang una nilang date. Pero hindi, sila'y mag-asawa na galing
sa isang mapait na karanasan.

Ipinatong ni Vanessa ang kutsara sa platong pinagpapatungan ng mangkong, pagkatapos

ay sinuklay suklay ang gulo gulong buhok ni Allen. Hinaplos niya rin ang pisngi
nito at baba.

"Bakit ka naman nagpa-haba nang ganito?" She's referring to his facial hair.

Nangunot ang noo ni Allen. "Hindi ko 'yan sinadya. Nawalan lang ako ng oras mag-
ahit. Ayaw mo ba?"

Hindi naman siya nakasagot. Pinagmasdan niya lang ito.

Sa totoo lang, bagay naman kay Allen, e. Ngayon niya lang napansin, pero mas naging
mature ang features nito dahil sa balbas. Mas naging lalaking lalaki. Mas naging
hot sa paningin niya. Attracted din pala siya sa mga lalaking balbas sarado.

Bigla namang iniwas ni Allen ang kanyang mukha. Umirap pa ito. "Fine. I'll have
this shaved later."

Napanganga siya. Dumali na naman ang pag irap irap nito. Akala siguro hindi niya
nagustuhan dahil hindi siya sumagot. Ngumiti na lang siya at muling sinuklay ang
buhok nito. "Ano ka ba, gusto ko. Bagay nga, e. Nagmukha ka ng tatay," biro niya.
He made a half-smirked. "Tatay naman na talaga ako." Hinaplos nito ang tiyan niya
bago tumuloy sa sinasabi. "Bilisan na na'tin. Gusto ko nang marinig ang results ng
test mo."

Tumango na lang siya at bumalik na sa pagkain.

"Van, pwede na ba akong sumama sa loob ng clinic mamaya?" tanong ni Allen sa kanya
matapos niyang humigop ng sabaw.

"'Wag na," mabilis naman na sagot niya. "Wala ka ngang gagawin 'don. At saka, n-
nahihiya ako."

Nagsalubong ang mga kilay nito. "Bakit ka mahihiya? I'm your husband, and the
father of your child anyway."

"Iki-kwento ko na lang sa'yo kung ano'ng sasabihin ng OB."

"But I want to hear them myself, Vanessa," giit nito.

Tiningnan niya ito. Parang wala itong balak magpatalo e, kaya sige, pagbibigyan
niya na lang. Ayaw na niyang pakipag-debate pa. Whatever her husband wants, she'll
give it.

"Okay. Kung 'yon ang gusto mo," nakangiting aniya.

HINDI na sila nagtagal pa sa restaurant. Matapos kumain ay agad na silang umalis

para bumalik sa ospital.

Tinupad ni Vanessa ang ipinangako kay Allen na isasama ito sa loob ng silid ng OB.
Hindi nga maipaliwanag ang saya sa mukha nito nang icongratulate sila ng doktora.
It was confirmed, she's pregnant.
Hindi naman na siya nagulat doon dahil expected naman na niya talaga. Itong si
Allen ang halatang tuwang tuwa. Abot tenga ang ngiti, e. Imbis nga na siya ang
magtanong sa doktora tungkol sa kung anu ang bawal at pwede sa kanya, ay inunahan
na siya ni Allen. Parang ito ang buntis! Napapangiti na nga lang siya. Hindi nga
rin halatang excited ito dahil tinanong na agad nito sa doktora kung kailan nila
malalaman kung babae o lalaki ang anak nila. Napapailing-iling na lang siya habang
natatawa eh. God, Allen. Nawala yata ang pagiging seryosong lalaki nito.

Pagkatapos ng appointment, umuwi na sila sa condo unit niya. Doon na raw muna
magpapalipas ng gabi si Allen para mabantayan siya nito. Pumayag naman kaagad siya.
Gusto niya rin kasing makasama ang asawa. Gusto niya itong mayakap nang matagal, at
makatabi sa pagtulog.

"I'll fix my schedule. Para masamahan kita sa mga check-ups mo," sabi ni Allen
habang papasok sila sa unit niya.

Nakangiti siyang tumango tango. Kita mo na, pati 'yong bilin ng doktora na dapat ay
may regular check-up siya, tumatak din sa isip nito. Malamang pati 'yong mga dapat
niyang kainin eh natatandaan din nito.

Nilapag niya ang bitbit na bag sa couch at dahan-dahang umupo roon. Hindi man
sabihin ni Allen, ay alam niyang kailangan niya ring mag-doble ingat. Ayaw na
niyang mawalan ulit sila.

"Gusto mo nang kumain?" Tanong ni Allen.

Nilipat niya ang tingin dito. Kasalukuyan itong nasa kusina at inaayos sa
countertop ang pagkaing binili nila kanina bago umuwi.

"Prutas na lang," sagot niya.

Ngumiti si Allen. Kumuha ito ng isang pirasong mansanas mula sa brown paper bag, at
kutsilyo, bago lumapit at tumabi sa kanya.

Hiniwa nito sa apat ang mansanas, tinanggal pa ang mga buto. Kinuha nito ang isang
hiwa, at ang tatlo'y inabot sa kanya. "Ubusin mo lahat 'yan," utos pa nito.

Tumango naman siya. Kumagat siya sa isang hiwa bago sumandal sa couch para ipahinga
ang likod niya. Sumandal din si Allen, at ipinatong pa nga ang ulo sa balikat niya.
Sus. Naglalambing na naman.

She finished eating the apple slices, then glanced at him.

His eyes are closed. Napagod marahil. Baka marami na namang trabaho sa opisina
kanina, tapos sinamahan pa siya nito sa ospital. Kinuha niya na lang 'yong hawak
nitong hiwa ng mansanas at ipinatong sa katabing maliit na mesa. Baka kasi
makatulog ito bigla at mahulog pa sa sahig 'yong prutas. Knowing his husband, ang
bilis bilis pa naman nitong makatulog.

Tiningnan niya ulit ito. Kahit papaano naman ay umaliwalas na ang hitsura nito
ngayon, hindi katulad nang maabutan niya ito sa opisina kanina, parang pasan na
nito ang buong daigdig, e. Pinagmasdan niya lamang ito - ang nakasarang mga mata
nito, ang ilong, ang manipis na labi.

'Yon ang ginagawa niya nang maisipan niyang magbukas ng bagong mapag-uusapan.

"Allen? Gising ka?"

Bahagya itong nagmulat ng isang mata para silipin siya. "Yes. Why?"

"Nagkausap na ba kayo ni Leila? Galit ba siya sa'kin?" diretsong tanong niya.

Hanggang ngayon kasi hindi pa rin nagpaparamdam ang pinsan niya. Madalas naman
silang nagkaka-tampuhan noon, pero kaagad din silang nagkaka-bati. Pero ngayon, iba
e. Hindi man lang siya nakatanggap ng kahit blank message mula rito. May ilang gabi
tuloy na hindi siya makatulog nang maayos kakaisip kay Leila.

Bumuntong hininga naman si Allen bago sumagot. "Oo, nagka-usap na kami. 'Wag kang
mag-alala. Hindi niya kayang magalit sa'yo. She's just busy. May bago yatang
pinagkaka-abalahan."

Napanatag naman ang loob niya kahit na papaano. Siya na lang siguro ang tatawag
dito kapag nagkaroon siya ng libreng oras.

Hindi na siya ulit nagtanong ng tungkol doon. Saglit siyang natahimik bago muling
nagsalita.

"Allen?"

"Hmm?"
"I...I'll go to my lawyer tomorrow. Iuurong ko na ang petition."

Napabangon kaagad si Allen. Tiningnan siya nito na may matamis na ngiti sa mga
labi. Pagkatapos ay hinaplos ang isa niyang pisngi.

She smiled.

"O-okay. Ihahatid kita," sabi ni Allen.

Umiling siya. "Uhh, 'wag na. 'Di ba may trabaho ka? Narinig ko kanina pinalipat mo
ang meeting mo bukas."

"It's fine, Vanessa. My meeting's scheduled at 2PM. I'll drive you to your lawyer's
office tomorrow morning. Gusto mo ba 'yon?"

Tumango siya, "s-sige Pero 'wag kang magpapakita sa abogado ko, ha? Baka kasi
isipin non tinakot mo 'ko kaya ko inurong ang kaso." Pabirong aniya.

Napangisi naman si Allen. "Tinakot ba kita? Ako nga ang tinakot mo." Naging seryoso
bigla ang awra nito. "I thought I would lose you forever, Vanessa."

Yumuko siya. She then bit her lower lip. "S-sorry. I'm really sorry for being too
hard."

Hindi niya narinig na nagsalita si Allen. Nabigla na lamang siya ng higitin siya
nito padikit sa dibdib para yakapin. Madiin siya nitong hinalikan sa noo, bago
siniksik ang mukha sa may bandang tenga niya.

"Sshh...tama na. Okay na. Ayoko ng maalala," bulong nito. "Enough with saying
sorry. It's over now, right?"

Tumango siya.

"We're okay now?"

Tumango ulit siya.

Mas humigpit ang yakap nito. Inamoy pa nga ang pisngi niya.

"Thank you, Vanessa. For giving your heart to me again. Ilang beses kong sinabi sa
sariling kong susuko na ako, na bibitawan na kita. Pero 'di ko talaga magawa. 'Di
ko kayang kalimutan ka tulad ng gusto mo. 'Di ko kayang malayo sa'yo. Lagi kitang
naiisip. I...I even said no to the project in Barcelona."

Nang marinig ang huling sinabi nito, doon siya kumalas sa pagkakayakap. Nanglalaki
ang mga mata niya itong tiningnan. "Y-you said no?"

Tumango ito. "Yes. Ngayon pa, magiging tatlo na tayo. Mas lalo mo akong binigyan ng
dahilan para hindi umalis."

Palihim siyang napangiti.

Masaya siya dahil hindi ito tutuloy sa pag-alis. Kanina niya pa sana iyon gustong
itanong pero hindi niya alam kung paano sisimulan. Natatakot kasi siya baka hindi
niya magustuhan ang isasagot nito. Baka hindi niya kayanin. She's happy that he's
staying.

Oo, noong una mas gusto niyang tanggapin nito ang project. 'Yon kasi ang naisip
niyang paraan para makapag move on na ito sa kanya. But now, her heart has changed.
Siya naman ang handang lumuhod ngayon kung kinakailangan 'wag lamang umalis si
Allen. She needs him. Their child needs him.

"What are you thinking? Bakit ka nakangiti?" Biglang tanong ni Allen at inayos na
naman ang nakalugay niyang buhok.

Umiling siya. "Wala. Masaya lang ako. I...I feel contented. With you. And with
him." Hinaplos niya ang kanyang tiyan.

Impit na lamang siyang napatili nang bigla siyang yakapin ni Allen at sinabay siya
sa paghiga sa couch. Napasubsob tuloy siya sa dibdib nito.

Marahan niya itong hinampas sa balikat. "A-allen! T-teka, baka mahulog tayo."
Eh kasi naman, masikip sa couch! Tapos eto pang si Allen talagang nakipag-palitan
pa ng pwesto. Pumatong ito sa ibabaw niya at pinatikim siya ng matamis na halik sa
labi. Nag-init tuloy ang mga pisngi niya. Parang 'yon ang unang beses na hinalikan
siya nito.

She could now feel his full weight on her. Tinulak niya ito nang bahagya sa dibdib.
"A-ang bigat mo. 'Yung tiyan ko naiipit," reklamo niya.

Umatras naman nang kaunti si Allen. At saka lang siya nakahinga nang maluwag.
Bumaba ito at sumiksik sa ibabaw ng dibdib niya. Ang isa nitong kamay ay pumalibot
sa leeg niya, samantalang ang isa naman ay pumatong sa may tiyan niya. Ramdam niya
ang init ng paghinga nito. Parang inaamoy nga siya.

Sa sobrang lapit nila sa isa't isa, ngayon lamang niya napansin ang gamit nitong
pabango.

"Parang kilala ko kung sino'ng nagbigay ng pabangong 'to," aniya.

"Yeah. My wife," sagot naman ni Allen nang hindi lumilingon.

"Palagi mo bang ginagamit?"

Tumango ito, nakasiksik pa rin sa ibabaw ng dibdib niya. "Always. Bakit, ngayon mo
lang napansin?"

Tumango rin siya.

Natahimik na sila pagkatapos noon. Nag-uumpisa na ngang bumagsak ang katawan niya.
Pumikit na lamang siya. Ngayon lang yata siya nakaramdam ng pagod. Ilang gabi na
rin kasi siyang puyat, tapos nagii-iyak pa siya kanina.

Ipinalibot niya ang braso niya sa leeg ni Allen, at hinalikan ang buhok nito. They
stayed like that for God knows how long. Hanggang sa naalala niya 'yong nangyari sa
Rioscents kanina.

Sinilip niya ang mukha ni Allen. Nakapikit ito, pero malakas ang kutob niyang hindi
pa ito tulog. Tinapik niya ito sa balikat.. "Allen?"

Pumungay naman ang mga mata nito. "Hmm?"

Hindi naman siya nakasagot kaagad. Pinag-isipan niya kasi muna kung ioopen up niya
ba 'yon, o 'wag na lang. Pero sa bandang huli, napagpasyahan niyang sabihin na
lang. Gusto niyang maging open na ang communication nila simula ngayon.

"Uhm, may ipapakiusap ako sa'yo. Pwede ba?" Aniya.

Napangisi ito. "Let me hear it first before I say yes. Baka kung ano'ng ipagawa mo
sa'kin. Kakaiba ka pa naman humiling."

"Pwede ba'ng layuan mo 'yong Cindy na 'yon?"

Doon napamulat ng mga mata si Allen. Kunot noo itong nag-angat ng tingin sa kanya.

"Why? May ginawa ba siya sa'yo?"

"Sumugod 'yon sa Rioscents kanina. Kung anu ano'ng pinagsasabi."

"Like, what?"

"Na kuntento na raw siya sa kaunting oras na binibigay mo sa kanya. Kailangan mo

raw siya 'pag wala ako," sumbong niya.

Napangisi si Allen sabay balik sa pagkakahiga sa ibabaw ng dibdib niya. "Before,

she was acting like my girlfriend, now she's acting like a mistress," bulong bulong
nito.

Natawa na lang siya. Pareho silang ng naisip. Na umaarte ang Cindy na 'yon na
parang kabit.

"Saan mo ba kasi napulot 'yon?" biro niya na lang.

Natawa rin si Allen. "Marco and I met her in a bar."

"Ano'ng ginagawa niya sa bar? Nagpa-party?"

Napansin niya ang pagkunot ng noo ni Allen. "'Wag mo nang alamin, Vanessa. 'Wag na
'wag kang tutulad sa kanya," sagot nito.

Hindi na ulit siya nagtanong pagkatapos noon dahil parang nahulaan na niya kung
ano'ng ibig sabihin ni Allen. 'Yon din kasi ang unang tingin niya kay Cindy. Sa
kapal ng make-up nito sa mukha, at ikli ng suot, hindi naman mahirap hulaan kung
ano'ng klaseng babae ito.

Natahimik na ulit sila. Bumalik siya sa pagkakapikit.

Maya maya lang ay si Allen naman ang nagsalita.

"Van, ako naman ang may paki-usap sa'yo."

Tipid siyang napangiti.

"Alam ko na 'yan. Tungkol ba kay Gavin?" Hula niya. "Don't worry, I don't like him.
I just found a friend in him. And Sage is like a little brother to me. 'Wag ka ng
magseselos ulit sa kanya."

"Tsk. Hindi 'yon. 'Wag mo nga siyang ipa-alala sa'kin," mabilis na sagot naman ni
Allen. Hindi niya nakita ang reaksyon nito, but for sure napairap na naman ito.

Natahimik na lang siya. Mali pala. Parang napahiya pa tuloy siya. Kung hindi si
Gavin, "then what?"

Nag-angat ulit ito ng tingin sa kanya. Sumeryoso ang hitsura nito. "Van...kung
sakali mang may mali ulit akong magawa sa'yo, sana mas mabilis mo akong mapatawad.
Sana 'wag mo 'kong sukuan kaagad."

Hindi niya napigilan, nalungkot ang mga kilay niya. "A-Allen naman..."

Humiga ulit ito sa ibabaw ng dibdib niya. "Ang hirap hirap mo kasing suyuin. Hindi
ka nakikinig."
Hinaplos niya naman ang buhok nito at muling hinalikan sa ulo. "D-don't worry.
Hindi na ako magiging ganon ulit. Hindi na mauulit lahat ng iyon. Let's forget
about the past. We'll start a new life now."

Tumango si Allen. Niyakap na siya nito at mas sumiksik pa sa ibabaw ng dibdib niya.
Mas lalo tuloy siyang nakaramdam ng antok. She feels so safe with her husband by
her side.

"Vanessa," bulong nito. "I love you. Very much that I'm willing to give up
everything just for you and our future children...

...and now that I've won you back, hindi ka na ulit makakatakas sa'kin. Tandaan mo
'yan."

Those were his last words before they fell asleep - caged in each other's arms,
locked in each other's devoted love.

"Julia! No!"

Taranta akong napalingon sa mag-ama ko na katabi ko lang sa mesa. Maingay sa lugar

dahil sa lakas ng musika pero nangibabaw pa rin talaga ang boses ng asawa ko. "O,
bakit, ano na naman ang ginawa?" tanong ko sa kanya.

Hindi ko kasi napansin kung ano na namang ginawa ng anak namin dahil nawiwili ako
sa panonood sa mga international dancers na nagpe-perform sa may gitna.

"Nakita na naman 'yong cellphone ko," sagot naman niya sabay tago ng cellphone sa
bulsa ng kanyang itim na slacks.

Tumayo siya para buhatin si Julia. Iniharap niya ito sa mga nagsasayaw sa gitna
para siguro roon mabaling ang atensiyon nito. Napa-iling iling na nga lang ako at
tumayo na rin para lapitan sila. Siguro sinubo na naman ni Julia 'yong cellphone.
Tsk. Naglilikot na naman kasi, lahat nang makita gustong hawakan.

"Sabi ko kasi itago mo na 'yan, dahil hindi 'yan tatantanan ng anak mo," sita ko
kay Allen habang inaayos ang umangat na gown ni Julia.
"I'm waiting for Leila's text," depensa niya naman.

"Bakit? Hindi pa rin ba nagpaparamdam hanggang ngayon?"

Umiling siya, pagkatapos ay sinimulan niyang ihele si Julia.

"Baka naman na-trafik lang?" hula ko.

"I don't know. I'll try to call her again later."

Umupo na ulit siya.

Kinandong niya si Julia at saka nilaro. Pinanggigilan niya sa kamay at pisngi,

paano naman kasi, nag-umpisa na naman siya nitong hawakan sa mukha - tuwang tuwa
'to sa balbas niya, e. Ganyan talaga 'yang dalawang 'yan. Malapit sila sa isa't
isa. Minsan nga nakakalimutan na ni Allen na nandito ako. Palagi silang may
sariling mundo ng anak niya.

Hinila ko na lang ang silya ko para tabihan sila. Hinaplos ko si Allen sa buhok,
pababa sa bandang tenga niya. Hinuli niya naman ang kamay ko sabay hinalikan. "Are
you enjoying the show?" tanong niya pa.

Ngumiti ako at tumango. Pagkatapos ay binawi ko na ang kamay ko at ibinalik na ang

atensiyon ko sa panonood sa mga nagpe-perform sa gitna.

It's been a couple of years.

Ang bilis nga, ni hindi ko man lang naramdaman ang paglipad ng mga araw. Masyado
kasi akong naging masaya sa pag-aasikaso sa pamilya ko. Ang dami ng nagbago sa amin
ni Allen simula nong dumating sa amin si Julia. Our daughter is one year and a half
old now. Proud naman ako dahil napapalaki namin siya nang maayos.

Ngayon, nandito kami sa unang anibersaryo ng bagong casino ng mga Perez at Fajardo.
Ito 'yung bunga ng paghihirap ng asawa ko sa loob ng apat na taon na nawala ako
noon. Siya ang nag-asikaso nito, e. From planning up to building and soft opening.
Kaya naman pala lagi siyang pagod dati. Masyado niyang sinubsob ang sarili niya
rito.

Supposedly, narito rin dapat si Leila, pero ewan ko bakit hanggang ngayon wala pa
ang magaling kong pinsan.

Ano'ng oras na! Mag-aalas nueve na ng gabi. Tapos na nga 'yong program, e. Puro
performances na lamang ang nagaganap at kainan. 'Yong babae talaga na 'yon. Ang
ayos ayos ng usapan namin kahapon na pupunta nang maaga, tapos late pa rin pala
siya. Ganyan 'yon these past few months. Parang palaging wala sa sarili. Ewan ko
kung bakit, basta napansin ko lang, palagi niyang kasa-kasama 'yong tattoo artist
na nag-tattoo sa dibdib ni Allen dati.

TUTOK lang kami sa panonood nang biglang umiyak si Julia. Nataranta tuloy kami!
Inayos naman kaagad ni Allen ang pagkakaupo nito sa kandungan niya at saka
pinatahan. Naku, nagta-tantrums na naman.

"Baka naiingayan. O baka inaantok na," sabi ko kay Allen habang pinipikpik ang
balikat ni Julia.

Tumayo na ulit siya at pinayakap si Julia sa leeg niya. Hinaplos haplos niya ang
likod nito, at doon lamang tumahan ang anak niya. "You want to go outside, baby?"
pakikipag-usap niya pa rito, tapos nilingon niya ako. "Doon muna kami sa balcony.
Dito ka na lang. Manood ka."

"K-kaya mo ba?"

Ngumiti naman siya at tumango.

Hinalikan niya ako nang madiin sa ulonan ko bago sila lumakad paalis.

Sinundan ko sila ng tingin habang paakyat sila ng hagdan sa main lobby ng casino --
kung saan ginaganap ang celebration. Kinawayan ko pa nga si Julia kasi nakita ko
itong nakatingin sa'kin. Nahuli ko na naman tuloy 'yung titig nito na puno ng
pagtataka. Ang anak ko kasi, kung tumingin, parang palaging curious na curious.

Sabi nga ni Leila ang ganda raw ng mga mata ni Julia. Parang si Allen daw, malalim
kung tumitig.

Sinang-ayunan ko naman siya sa bagay na 'yon. Noong mga first few months ni Julia,
may mga features itong katulad ng sa akin. Pero habang lumalaki siya, mas nagiging
kamukha na siya ng daddy niya. Sabi pa tuloy ni Leila, wala raw duda, si Allen daw
talaga ang ama. Nakakatawa. Para kasi talaga silang pinagbiyak na bunga. Lalo na
kapag sumimangot si Julia? Naku, Allen na Allen!

NANG maka-alis na ang mag-ama ko, bumalik na ulit ako sa panonood.

Mabuti na lang talaga't pumipirmis kaagad si Julia kapag inaasikaso na siya ni

Allen. Ang asawa ko kasi, pinagsasabihan niya si Julia kapag makulit. Para raw
hindi lumaking matigas ang ulo. Kaya ayon, nasasanay na siguro ang anak namin.

Ang alam ko nga, ako dapat ang gumagawa non, kasi ako ang nanay. Pero malapit kasi
talaga sa kanya si Julia. Palagi itong nagpapa-karga sa kanya, palaging nakayakap
sa leeg niya habang buhat buhat niya. Kaya tuwang tuwa si Allen, e. Sa amin pa lang
daw ni Julia, tanggal na ang pagod niya.

Sa pagtulog nga, gusto niyang nasa gitna namin ang anak namin. Tapos pagkagising
ko, napapangiti na lang ako kasi si Julia nakadapa na sa ibabaw ng dibdib niya. Ang
sarap sarap nilang pagmasdan. Buo na agad ang araw ko sa simpleng ganoon lang.

I've never imagined Allen becoming such a loving father and husband. Nalaman ko na
kung paano mag-alaga ang isang Allen Fajardo.

Si Julia nga, kada linggo yata may uwi siyang pasalubong para rito. Kung hindi
damit, laruan. Ang sabi ko nga sa kanya, 'wag niyang sanayin. At isa pa, hindi pa
naa-appreciate ni Julia ang mga ganoong bagay. Ang bata bata pa nito. Lambing lang
ang gusto nitong makuha sa ngayon.

E hindi naman nakinig ang asawa ko. He said he wanted to give everything to his
daughter. Tinawanan ko nga siya non e, sabi ko, 'ayaw mong lumaking matigas ang
ulo, pero okay lang sa'yong lumaking spoiled?'. Ayon, nginitian lang ako. Ganon
naman 'yon, tumatahimik na lang siya ngayon 'pag alam niyang tama ang sinasabi ko.

NILIPAT ko ang tingin ko sa pamilya ko at pamilya ni Allen na nakapwesto sa pinaka-

unahan. Mukhang nag-eenjoy din sila sa party. Kasama rin nila ang parents ni Leila.
Napapangisi na lang ako pag-naalala kong hanggang ngayon wala pa rin si Leila, e.
Ang dami na niya ng na-miss.

Hindi rin nga ako sanay na wala sina Marco at Mariel. Parang kulang kami. Si Marco
kasi, siya ang tumanggap nung project sa Barcelona na dapat ay kay Allen. He's
already based in Spain now, together with his wife, Mariel, and their only
daughter, Sidney. Sinabihan sila ng asawa ko na mag-bakasyon dito para nga maka-
attend sila sa anniversary party ngayon, kaso mukhang marami rin yatang inaasikaso
si Marco roon, kaya hindi na nakadalo.

My chemist, Gavin, was also invited. Ang kaso, busy ito sa personal matters. Yes,
Gavin and my husband are in good terms already. Maayos na ang pakikitungo nila
ngayon sa isa't isa. Pero minsan, hindi pa rin nawawala kay Allen ang magselos lalo
na kapag madalas kaming nagkakasama ni Gavin. Pero normal na 'yon para sa'kin.
Ganoon na talaga ang asawa ko, e. Gusto niya lang naman akong protektahan. Lalo na
ngayon, may Julia na kami.

PAGKATAPOS ng isang performance, naisipan kong tumayo na rin at umalis. Gusto kong
sundan ang mag-ama ko. Namiss ko sila, e.

Pinuntahan ko sila sa balcony sa ikalawang palapag. Medyo malayo na ako sa pinag-

gaganapan ng event, pero naririnig ko pa rin 'yong tugtog.

Hindi muna ako agad nagpakita kay Allen. Pinanood ko muna siya habang nilalaro si
Julia. Ina-angat angat niya sa ere. Rinig na rinig ko tuloy ang hagikgik ng anak
ko, at kitang kita ko ang masayang mukha ng asawa ko. Hindi ko talaga inakalang may
ganoong side si Allen - 'yong masaya at palangiti.

Tama nga talaga ang sinabi sa'kin ni Mama noon. Iba ang naidudulot ng anak.

Since the day I told Allen I'm pregnant, ibinuhos na nito ang buong atensiyon niya
sa'kin. Ako ang naging priority niya at hindi na ang trabaho niya. Ramdam na ramdam
ko ang pagmamahal niya sa'kin. Hindi niya ako inaway o sinigawan. Alagang-alaga
talaga ako sa kanya.

Noong pinagbubuntis ko si Julia, sobrang selan ko. Kung anu-anong hinahanap ko at

gustong kainin. Si Allen naman, bigay agad. Nanibago nga ako. Para kasing hindi
siya 'yong Allen na ipinakasal sa akin. Sa sobrang bait, wala na akong masabi.

Kapag inaatake ako ng morning sickness, palagi siyang nasa tabi ko para hagurin ang
likod ko. Nakakatawa nga, kasi natataranta siya kapag naririnig niya akong
nagsusuka. Dati kasi, kahit tubig, isinusuka ko. Hindi siya mapakali 'pag ganon,
dadalhin na raw niya ako sa ospital. Oo, ospital kaagad. Imbis tuloy na mag-
concentrate ako sa pagsusuka, tinatawanan ko siya.

Sabi ko kaya ko naman, at normal lang 'yon. Minsan nga hindi siya nakakapasok sa
trabaho, e. Kahit na sinasabi kong pumasok siya, ang tigas ng ulo, ayaw. 'Di niya
raw ako pwedeng iwan kasi walang magbabantay sa'kin. Papaano na lang daw kung
himatayin ako? Basta, kung anu-anong naiisip niya. Pinatigil niya nga muna ako noon
sa pagpasok sa Rioscents. Mag-work from home na lang daw muna ako. Mahirap na raw
kasi. At saka 'yon din ang pinayo ng OB ko nang mapansin nitong medyo mahina nga
ang kapit ni Julia.

Siyempre si Allen, sobrang kinabahan. Maya't maya ang tawag sa'kin kung kumusta raw
ako. Kung nagsusuka na naman daw ako. Pinakiusapan niya pa si Leila na sa amin muna
tumuloy para raw may magbabantay sa'kin kapag wala siya. E, si Leila, hindi naman
mahirap pakiusapan 'yon. Kaya ang pinsan ko ang kasa-kasama ko noong mga first few
months ng pregnancy ko.

May mga panahon noon na ang init init talaga ng ulo ko.

Hindi ko naman sinasadya, pero minsan natatarayan ko si Allen. Naaaway ko talaga

siya. Minsan umiiyak pa ako kahit wala namang mabigat na dahilan. Basta sobrang
emosyonal ko. Lalo na nung napapansin kong parang tumataba ako. Sabi ni Allen,
hindi naman daw. Sexy pa rin daw ako. Pero hindi ako naniwala sa kanya, siyempre
kilala ko ang katawan ko. Sinasabi niya lang yata 'yon para hindi ako ma-depress.

Buti na lang nga't humaba na ang pasensiya ng asawa ko. Tatahimik na lang 'yon 'pag
nag-aamok na ako. Hihintayin niyang lumamig ang ulo ko. Magso-sorry naman ako sa
kanya pagkatapos, then okay na ulit kami. Naiintindihan niya naman kung bakit ako
ganon kasi nga buntis. Pinaliwanag din naman sa kanya ng OB ko.
Noong mga limang buwan na akong buntis, bumubuti na ang lagay ko. Ang sarap sa
pakiramdam kasi parang nararamdaman ko na ang bata sa tiyan ko. Tuwang tuwa kami
nung nalaman naming babae ang anak namin, kahit na gusto sana ni Allen ay lalaki.
Sabi niya next time na lang daw. Nakakatawa, may next pa talaga siyang nalalaman.

Kahit na kaya na ng katawan ko, hindi pa rin ako pinabayaan ng asawa ko.

Hatid sundo niya ako noong bumalik na ako sa pagpasok sa Rioscents. Kaya nga
madalang siyang mag-overtime non kasi ayaw niya raw akong paghintayin. Sa umaga at
gabi, siya na ang nag-aasikaso sa bahay. Ayaw niya raw akong mapagod. Pero makulit
ako, kaya tumutulong pa rin ako sa kanya. Wala naman siyang magagawa, e. Pero 'yung
mga magagaan na trabaho lang binibigay niya.

Ingat na ingat talaga siya, lalo na nung kabuwanan ko na. Imbis nga na ako lang ang
mag-leave sa trabaho kasi ako naman ang manganganak, pati siya nag-leave na rin.
Panay ang haplos niya sa tiyan ko. Tanong pa nang tanong kung lalabas na raw ba.
Nakakatawa siya. Ang sabi ko sa kanya, wag siyang mag-alala. Dahil mararamdaman ko
naman kung manganganak na ako.

"Vanessa," biglang pagtawag ni Allen. "Bakit nandiyan ka?"

'Yon ang nagpabalik sa'kin sa huwisyo. Kanina niya pa kaya ako napansing nakatayo
rito? Napangiti na lang ako.

Sinenyas niya ang ulo niya para palapitin ako, "come here."

I don't need to be asked again. Lumapit na agad ako. Sinalubong niya ako ng
mahigpit na yakap sa balikat gamit ang isa niyang braso, tapos hinalikan niya ako
sa buhok ko. Inamoy ko naman siya sa dibdib bago ko kinuha si Julia mula sa kanya
para ako naman ang bumuhat.

Yumakap si Julia sa leeg ko at sumiksik doon. Nako, ganito 'to kapag inaantok na,
e. Hinele ko na lang ito habang pinipikpik sa likod para makaidlip kahit papaano.
Napapagod na 'to. Kanina pa rin kasi nilalaro ni Allen.

"Ako na, Van. Mabigat," alok naman ng asawa ko.

Nginitian ko siya, "okay lang. Kaya ko naman."

Ngumiti na lang siya. Oo, totoong bumibigat na nga si Julia kumpara noon. Kaya nga
mas madalas, siya na ang bumubuhat dito. Pero kayang kaya ko pa rin naman siyang
buhatin. Eto lang talagang si Allen ang palaging nag-aalala.
Pinapwesto niya ako sa harapan niya, pagkatapos ay niyakap niya ako mula sa
likuran. At dahil nakapusod ang buhok ko, madali niya pa akong nahalikan sa batok.
Kinagat niya pa 'yung kwintas ko - 'yung regalo niya sa'kin dati - bago siya
sumiksik sa gilid ng mukha ko. Napailag nga ako nang bahagya. Nakiliti na naman
kasi ako sa balbas niya. Bihira na kasi siyang mag-ahit ngayon, kaya mas lalo
siyang nag-mukhang tatay. Bagay nga, e. Tumindi tuloy ang pagpapantasya ko sa
kanya.

Hindi naman dahil sa asawa ko siya, pero totoong mas lumakas ang sex appeal ni
Allen ngayon. His body gets more broader now. Para tuloy ang payat payat ko kapag
magkatabi kami. Mamang mama na talaga siya. At ang mga muscles niya sa braso at
dibdib? Mas umumbok at tumigas na rin ngayon kumpara noon. Siguro dahil sa
kakabuhat niya kay Julia. Nae-exercise kumbaga.

'Pag sabay nga kaming naliligo, hindi ko maiwasang panoorin siya. His entire body's
close to perfection.

"Do you want to go home? Para makapagpahinga na rin si Julia," biglang bulong niya.

"Mamaya na nang kaunti," sagot ko naman. "Magpa-hangin muna tayo rito. Ang daming
tao sa loob, e."

Naramdaman ko naman ang pagtango niya.

"Vanessa?"

Sinilip ko siya nang muli siyang magsalita, "hmm?"

"Kelan na'tin susundan si Julia?"

Kung hindi lang natutulog ang anak ko, malamang tumawa na ako nang malakas. Si
Allen! Hindi na niya talaga ako tinigilan sa hiling niyang 'yan.

Matapos ko kasi ipanganak si Julia, sinabihan ko siyang ayaw ko na munang magbuntis

agad. Gusto ko kasi malalaki ang agwat sa edad ng mga anak namin. Two to three
years, mga ganoon. Kaya maingat kami ni Allen.

He didn't allow me to take pills again or take shots. Pipilitin niya na lang daw
mag-withdrawal kahit na mahirap. Natawa ako sa kanya nong sinasabi niya 'yon
sa'kin. Nakasimangot kasi 'yung hitsura niya. Parang labag na labag talaga sa loob
niya ang gagawin niya, e. Pinaliwanag ko naman kung bakit, at naintindihan niya rin
naman. Kaso sadyang mahirap lang daw talagang magpigil kapag nandoon na. Totoo
naman. Ako nga minsan nahihirapan din akong magpigil. Napakahirap naman kasi
talagang tanggihan ang init ng katawan ng asawa ko. Pero kailangan, e.

INABOT ko ang buhok niya at marahan 'yong ginulo-gulo. "'Di ba sabi ko hintayin
muna na'tin tumanda nang kaunti si Julia. Mahirap mag-alaga," sagot ko na lang sa
tanong niya.

"Ako naman ang mag-aalaga," laban niya.

"Ikaw nga. E, ako naman ang magbubuntis at manganganak."

O, e 'di natawa siya?

"Okay," sabi niya. "But when Julia turns two, I'll get you pregnant again. Hindi na
'ko papayag na itulak mo ako palayo 'pag malapit na 'ko."

This time, ako naman ang natawa. At talagang pinlano na niya, ha? May balak na.
Napailing iling na lang ako pagkatapos hinaplos ko ang pisngi niya.

"Oo na. When Julia turns two." Hinalikan ko sa gilid ng ulo si Julia.

Mas sumiksik naman si Allen sa gilid ng mukha ko nang tiniyak ko 'yon sa kanya.

Nanatili lang kaming tatlo sa ganitong posisyon - buhat buhat ko ang anak ko,
habang nakayakap sa'kin ang asawa ko. I close my eyes and feel the cold breeze
brushing gently against my skin.

Wala na akong mahihiling pang iba. Kuntentong kuntento na ako sa kung ano'ng meron
ako ngayon. I have a sweet daughter and a loving husband.

EPILOGUE

Minsan nga naiisip ko, kung sakaling tuluyan kong pinakawalan si Allen noon, ano
kayang magiging buhay ko ngayon? Magiging ganito kaya ako kasaya? I don't think so.
Kasi, na-realized ko, walang ibang kayang magpasaya sa'kin kung 'di si Allen, at
ang anak namin.

I am really thankful I didn't quit, that I took the risks.

Akala ko kahit kailan hindi ko na mararanasan ang pakiramdam ng pagiging asawa.

Pero si Allen, binibigay niya 'yon sa'kin ngayon. My dream of having a happy
marriage and a loving husband? Nakuha ko na. Bawing bawi na siya sa mga taong
malayo ang loob namin sa isa't isa, sa mga panahong nananakit siya. Pakiramdam ko
tuloy, successful na ako bilang isang babae.

Ilang beses kaming sinubok ng panahon, pero heto pa rin kami, magkasama. Sa huli
kami pa rin. Ayaw yata talaga kaming paghiwalayin, e.

Noon kasing iniwan ko siya papuntang London, matagal kaming nagkahiwalay, pero
naipit ako at kinailangan kong bumalik ng Pilipinas para itayo ang negosyo ko, kaya
nagkita na naman kami. Noong nasampa naman ako ng petisyon para sa annulment,
nabuntis naman ako, at doon ko napagtanto na tama na ang pagiging mahina, tama na
ang pagiging duwag. Kailangan ko na ulit lumaban para sa amin. Sumuko na talaga ako
noon, pero meron at meron pa rin talagang naging dahilan para bumalik kami sa isa't
isa.

Naniniwala na tuloy ako na may dahilan talaga lahat ng mga bagay.

Sa tingin ko, noong pumutok pa lang ang isyu sa arranged marriage ay nag-umpisa na
ang kwento namin ni Allen. Maraming beses kong naramdaman na hindi talaga kami para
sa isa't isa, pero ilang beses din akong nakahanap ng dahilan para patunayang hindi
totoo ang mga 'yon.

HUMIGPIT ang yakap ni Allen sa bewang ko. Sinandal ko naman ang pisngi ko sa gilid
ng mukha niya.

Kapag tinitingnan ko ang asawa ko ngayon, hindi ko na naa-alala ang Allen na

nananakit at nagpapaiyak sa akin noon. Wala na 'yung bakas ng pagiging malupit
niya. Ibang iba na siya ngayon. And I guess this is the real him. Kasabay ng mga
pagsubok na pinagdaanan namin, ay ang pagbabago niya para maging isang mabuting tao
- 'yong may respeto sa babae.

Hindi perpekto si Allen. Gwapo siya, walang duda. Pero may mga ugali siyang aayawan
mo. Kung tutuusin, he's not every woman's dream man.

Sino ba naman kasing gustong makapag-asawa ng cold, boring man? Sino bang gustong
makasama sa iisang bahay ang isang taong mahigpit at nananakit? Totoo, dati, ang
dami dami kong hinahanap kay Allen. I want him to be the perfect husband. Pero
hindi niya kaya, dahil hindi siya ganon.

Ngayon, I can't say that he's already close to perfection. Pero kuntento na ako.
Kuntento ako sa kung sino siya.

Sa tingin ko nga, 'yon ang isa sa mga aral na natutunan ko sa mga pinagdaanan namin
ni Allen - ang makuntento. Minsan, ang dami dami nating hinahanap sa taong mahal
natin, kahit na ang totoo, 'yong pakiramdam lang na nasa tabi mo siya sa lahat ng
oras, sapat na dapat 'yon.

Kaming dalawa ni Allen, pinatatag kami ng mga problema. And now...

...we're strong. No one can hurt us, nothing can break us, especially with our
Julia around.

Nakakatuwang isipin na noon, halos patayin na namin ang isa't isa sa sakit...

...nalunod kami sa lungkot, nilamon kami ng galit at takot. Pero gumapang pa rin
kami pabalik sa isa't isa.

At isa 'yon sa mga ipinagmamalaki ko at ipagmamalaki ko...

...na minsan...

...sa buhay ko...

...lumaban ako para sa amin ng taong mahal ko.

This is me, Vanessa Rio Perez-Fajardo. And this is my cry. My cry of infinite
happiness.

- THE END -