‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬

‫ُ‬
‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮا ِﯾﻦ‬

‫آراز ﺑﺎرﺳﻘﯿﺎن‬
 ‫ﺧﻮاﻧﻨﺪهی ﻣﺤﺘﺮم‪،‬‬
‫اﯾﻦ ﮐﺘﺎب ﺑﻪﺻﻮرت آزاد در اﺧﺘﯿﺎر ﺷﻤﺎ ﻗﺮارﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺷﻤﺎ ﻧﯿﺎزی ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺮای ﺧﻮاﻧﺪن اﯾﻦ ﮐﺘﺎب ﻣﺒﻠﻐﯽ ﺑﻪ ﺷﺨﺺ ﯾﺎ‬
‫ﮔﺮوه ﺧﺎﺻﯽ ﭘﺮداﺧﺖ ﻧﻤﺎﯾﯿﺪ‪ .‬ﻣﺘﺮﺟﻢ اﯾﻦ اﺛﺮ را ﺑﺪون ﻫﯿﭻ واﺑﺴﺘﮕﯽ ﺑﻪ ﮔﺮوه ﯾﺎ ﺷـﺨﺺ ﺧﺎﺻـﯽ در اﺧﺘﯿـﺎر ﺷـﻤﺎ‬
‫ﻗﺮار داده وﻟﯽ اﮔﺮ ﺷﻤﺎ از ﺧﻮاﻧﺪن ﮐﺘﺎب ﻟﺬت ﺑﺮدﯾﺪ و دوﺳﺖ داﺷﺘﯿﺪ‪ ،‬ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﺪ ﻣﺒﻠﻎ ﻫﻔﺖ ﻫﺰار ﺗﻮﻣـﺎن )‪۷۰٫۰۰۰‬‬
‫رﯾﺎل( ﺑﻪ ﺷﻤﺎرهﺣﺴﺎب ﺑﺎﻧﮏ ﭘﺎﺳﺎرﮔﺎد ‪ ۲۰۱۸۰۰۰۱۱۳۳۱۰۲۴۱‬و ﯾﺎ ﺷـﻤﺎره ﮐـﺎرت ‪ ۵۰۲۲۲۹۱۰۲۶۳۵۷۲۲۶‬ﺑﺎﻧـﮏ‬
‫ﭘﺎﺳﺎرﮔﺎد ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﺘﺮﺟﻢ وارﯾﺰ ﮐﺮده و در اداﻣﻪی راﻫﯽ ﮐﻪ در ﭘﯿﺶﮔﺮﻓﺘﻪ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﯿﺪ‪.‬‬
‫و ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﺪ ﺑﺎ ﻣﺘﺮﺟﻢ از راهﻫﺎی زﯾﺮ در ارﺗﺒﺎط ﺑﺎﺷﯿﺪ‪:‬‬
‫‪www.instagram.com/arazbr‬‬
‫‪www.facebook.com/araz.barseghian‬‬
‫‪Araz57@yahoo.com‬‬

‫ﺑﺎ ﺳﭙﺎس‬
‫آراز ﺑﺎرﺳﻘﯿﺎن‬

‫‪۳‬‬
‫اﯾﻦ ﮐﺘﺎب ﺗﻘﺪﯾﻢ ﻣﯽﺷﻮد ﺑﻪ ﯾﺎد و ﺧﺎﻃﺮهی ﻣﺮدان ﮔﺮوﻫﺎن آﻟﻔﺎ‪ ،‬ﺑﻪﺧﺼﻮص‬
‫ﺟﯿﻤﯽ ﮐﺮاس و ﻧﻮرﻣﻦ ﺑﺎﮐﺮ و َرت ﮐﺎﯾﻠﯽ و ﻣﯿﭽﻞ َﺳﻨﺪرس و ﻫﻨﺮی داﺑﯿﻨﺰ و ﮐﺎﯾﻮوا‪.‬‬
‫ـ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه‬

‫ﺑﻪ ﻋﻤﻮ ﺑﻬﺮوز ﻣﺘﯿﻦﺻﻔﺖ و ﺗﻤﺎم ﺗﺮﮐﺶﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاه دارد‬

‫و ﭘﯿﻤﺎن ﺧﺎﮐﺴﺎر ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﯽﮔﻔﺖ ﭼﺮا ﺳﺮاغ ادﺑﯿﺎت داﺳﺘﺎﻧﯽ ﻧﻤﯽروم؟‬
‫ـ ﻣﺘﺮﺟﻢ‬
 ‫ُ‬
‫ﻣﻘﺪﻣﻪ‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫ﻣﻘﺪﻣﻪ‬

‫ﻧﻤﯽﺧﻮاﻫﻢ ﻧﻘﺶ ﮐﻼهﺑﺮدار ﻓﺮﻫﻨﮕﯽای را ﺑﺎزی ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺳﻌﯽ دارد ﮔﻮﻧﻪای از ادﺑﯿﺎت را ﺑﻪ ﻧﺎم ﮔﻮﻧﻪای دﯾﮕﺮ ﺑﺮاﯾﺘﺎن ﺟـﺎ ﺑﺰﻧـﺪ‪.‬‬
‫ﻧﻤﯽﺧﻮاﻫﻢ آدﻣﯽ ﺑﺎﺷﻢ ﮐﻪ داﺳﺘﺎن ﮐﻮﺗﺎه و ﺧﺮده داﺳﺘﺎن را ﺑﻪﺟﺎی رﻣﺎن ﺑﻬﺘﺎن ﻣﯽدﻫﺪ‪ .‬ﻗﺼﺪم اﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ وﻟﯽ ﻧﺘﯿﺠـﻪی ﮐـﺎرم‬
‫ﻫﻤﯿﻦ ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬ﻣﺮا ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ‪.‬‬
‫ُ‬
‫ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ ﮐﺎر آﻗﺎی ﺗﯿﻢ اﺑﺮ ِاﯾﻦ را ﺑﺨﻮاﻧﻢ و ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺑﮕﻮﯾﻢ داﺳﺘﺎن ﮐﻮﺗﺎه ﺧﻮاﻧﺪم‪ .‬ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ داﺳﺘﺎن ﺑﻪﻫﻢﭘﯿﻮﺳﺘﻪ‬
‫ﻫﻢ ﺑﺮاﯾﺶ ﮐﻢ اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﺸﮑﻞ اﯾﻦﺟﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻦ ﻧﺎم رﻣﺎن ﻫﻢ روی اﯾﻦ اﺛﺮ ﺳﺨﺖ و دﺷﻮار و ﺑﺴﯿﺎر ﺧﻄﺮﻧـﺎک اﺳـﺖ‪.‬‬
‫اولاﻧـﺪ ﻫﻤـﻪﺟﺎی دﻧﯿـﺎ اﯾــﻦ ﮐﺘـﺎب را در ﺷـﺎﺧﻪی داﺳــﺘﺎن ﮐﻮﺗﺎهﻫـﺎی ﺟﻨﮕـﯽ ﻣﯽﺷﻨﺎﺳـﻨﺪ و آن را ﺣﺘــﯽ ﺗـﺎ ﻣﯿـﺰان زﯾــﺎدی‬
‫ﺧﻮدزﻧﺪﮔﯽﻧﻮﺷﺖ ﻫﻢ ﻣﯽداﻧﻨﺪ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﻫﻢ اﮔﺮ ﺑﺨﻮاﻧﯿﺪ در ﺟﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪی اﯾﻦ ﻃﺒﻘﻪﺑﻨﺪی ﻣﯽﺷﻮﯾﺪ‪ .‬ﮐﺘﺎب ﻫﻤﯿﻦ اﺳﺖ و ﻧﻤﯽﺷﻮد‬
‫ﮐﺎرﯾﺶ ﮐﺮد‪ .‬ﺧﺼﻮﺻﯿﺖ ﯾﮏ رﻣﺎن را ﻧﺪارد‪ .‬ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ داﺳﺘﺎن ﮐﻮﺗﺎه ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﭼﻮن از ﻫﺮ دری ﺳﺨﻨﯽ ﻧﮕﻔﺘﻪ و داﺳـﺘﺎنﻫﺎی‬
‫در ژاﻧﺮﻫﺎ و ﮔﻮﻧﻪﻫﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ ﭼﺮخ ﻧﻤﯽﺧﻮرد‪ .‬ﺑﻠﮑﻪ ﻫﻤﮕﯽ از ﯾﮏ ﻓﻀﺎی ﺛﺎﺑﺖ ﻣﯽآﯾﺪ‪ .‬داﺳﺘﺎنﻫﺎی ﺑﻪﻫﻢﭘﯿﻮﺳﺘﻪ ﻧﺰدﯾﮏﺗﺮﯾﻦ‬
‫ﺗﻌﺒﯿﺮش اﺳﺖ‪ .‬وﻟﯽ اﯾﻨﺠﺎ ﻣﺮزش ﮐﻤﯽ ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺘﻪ‪ .‬ﺑﺎز ﺗﻮ اﯾﻦ ﭘﯿﻮﺳﺘﮕﯽ داﺳﺘﺎﻧﯽ ﺷﻤﺎ ﺗـﮏﺧﻄﯽ ﭘـﯿﺶ ﻧﻤﯽروﯾـﺪ‪ .‬ﯾﻌﻨـﯽ در‬
‫ُ‬ ‫ً‬
‫ﯾﮏزﻣﺎن ﻣﺸﺨﺺ ﺑﺎ ﺷﺨﺼﯿﺖ داﺳﺘﺎن ﻫﻤﺮاه ﻧﻤﯽﺷﻮﯾﺪ و در ﺧﯿﻠﯽ از داﺳﺘﺎنﻫﺎ اﺻﻼ ﺧـﻮد ﺷﺨﺼـﯿﺖ ﺗـﯿﻢ اﺑـﺮ ِاﯾﻦ ﮐـﻪ در‬
‫داﺳﺘﺎن آﻣﺪه ﻧﻘﺶ اﺻﻠﯽ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﯾﻌﻨﯽ داﺳﺘﺎن درﺑﺎرهی آدمﻫﺎی دﯾﮕﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﺣﺎﻟﺖ ﺷﺪﯾﺪ ﻣﺴﺘﻨﺪوارش ﻫﻢ ﺑﻬﺶ اﺿﺎﻓﻪ ﮐﻨﯿﺪ‬
‫ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﯿﺪ ﺧﯿﻠﯽ راﺣﺖ ﺧﻂ ﺑﺎرﯾﮑﯽ ﺑﯿﻦ داﺳﺘﺎن و ﻣﺴﺘﻨﺪ )ﻫﻤﺎن واﻗﻌﯿﺖ( ﺑﮑﺸﯿﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻠﻪ ﻃﺒﻘﻪﺑﻨﺪی ﮐﺎر آﺳﺎﻧﯽ اﺳﺖ ﺣﺘﯽ ﺑﺮای ﮐﺘﺎﺑﯽ ﮐﻪ زﯾﺎد دوﺳﺖ ﻧﺪارد ﺗﻮ ﻗﻔﺴﻪی ﺧﺎﺻـﯽ از ﮐﺘﺎبﻫـﺎی ﮐﺘﺎبﻓﺮوﺷـﯽ‬
‫ﻗﺮار ﺑﮕﯿﺮد‪ .‬دوﺳﺖ ﻧﺪارد ﺗﻮ ﺑﺨﺶ ﺧﺎﻃﺮات ﯾﺎ داﺳﺘﺎنﻫﺎی ﮐﻮﺗﺎه ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬وﻟﯽ ﺗﻮ ﺑﺨﺶ رﻣﺎن ﻫﻢ ﺟﺎﯾﯽ ﻧﺪارد‪ .‬اﻣﺎ درﻧﻬﺎﯾﺖ ﺑـﻪ‬
‫ﻧﻈﺮم ﺑﺮای ﮐﺘﺎب ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﺗﻮ ﮐﺪام ﻗﻔﺴﻪی ﮐﺘﺎبﻓﺮوﺷﯽ ﺟﺎﮔﯿﺮ ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬ﻣﻬﻢ‪ ،‬ﻣﻬﻢ ﺑﻮدن ﺧﻮد ﮐﺘﺎب اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻬﻢ اﯾﻦ اﺳﺖ‬
‫ﮐﻪ ﯾﮑﯽ از ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﮐﺘﺎبﻫﺎﯾﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ درﺑﺎرهی ﺟﻨﮓ وﯾﺘﻨﺎم ﻧﻮﺷﺘﻪاﻧﺪ‪ .‬اﻫﻤﯿﺘﺶ ﻧﻪ ﺗﻮ اﯾﻨﮑﻪ دارد وﻗـﺎﯾﻊ ﺟﻨﮕـﯽ را ﺑﺎزﻧﻤـﺎﯾﯽ‬
‫ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﯾﺎ ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ ﺗﺎرﯾﺦ ﯾﮏ ﺟﻨﮓ را ﺑﮕﻮﯾﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺗﻮ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﻪﺷﺎن را ﺑﺎ زﺑﺎﻧﯽ داﺳﺘﺎﻧﯽ ﺑﯿﺎن ﮐﺮده و داﺳﺘﺎنﻫﺎﯾﯽ‬
‫ﮐﻪ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺣﺪ زﯾﺎدی ﺗﺮﺳﻨﺎک و دلﺧﺮاش ﻫﺴﺘﻨﺪ و دل آدم را ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺑﻪ ﻟﺮزه ﻣﯽاﻧﺪازﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺗﺮﮐﯿﺐ اﯾـﻦ ﻓﻀـﺎی‬
‫ً‬
‫داﺳﺘﺎن ﺑﺎ وﻗﺎﯾﻊ ﻣﺴﺘﻨﺪ ﺑﺴﯿﺎر ﺷﯿﺮﯾﻦ اﺳﺖ و ﺧﺎص‪ .‬ﻣﺴﻠﻤﺎ او اوﻟﯿﻦ ﻧﻔﺮی ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ داﺳﺘﺎن‪/‬ﻣﺴﺘﻨﺪ را ﺗﺮﮐﯿﺐ ﮐﺮده و ادﻋـﺎﯾﯽ‬
‫ﻫﻢ ﺑﺮای اﺑﺪاع ﺷﯿﻮهای ﻧﻮﯾﻦ در داﺳﺘﺎنﺳﺮاﯾﯽ ﻧﺪارد وﻟﯽ ﮐﺎرش در اﯾـﻦ زﻣﯿﻨـﻪ ﺟـﺰو ﺑﻬﺘﺮﯾﻦﻫﺎﺳـﺖ و آدم را ﺣﺴـﺎﺑﯽ ﻣﺘـﺄﺛﺮ‬
‫ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪﻋﻨﻮان ﻣﺘﺮﺟﻢ ﻧﮕﺎه »داﺳﺘﺎن ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ« ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﺘﺎب را ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻢ‪ .‬ﭼﺸﻢ ﺑﺴﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ دارم ﯾـﮏ رﻣـﺎن ﻣﯽﺧـﻮاﻧﻢ و‬
‫ذﻫﻨﻢ را ﺑﺮای اﻧﻮاع و اﻗﺴﺎم ﭘﺮشﻫﺎ و رﻓﺖوﺑﺮﮔﺸﺖﻫﺎی زﻣﺎﻧﯽ آﻣﺎده ﮐﺮدم و ﺳﻌﯽ ﻧﮑﺮدم آدمﻫﺎی ﮐﺘﺎب را ﮔﻢ ﮐﻨﻢ و ﺑﮕـﻮﯾﻢ‬
‫ﻧﻮﺷﺘﻪای اﺳﺖ ﻣﻐﺸﻮش‪ .‬اﯾﻦﻃﻮری ﺑﺎﻫﺎش ﻫﻤﺮاه ﺷﺪم و ﺗﺎ آﺧﺮش رﻓﺘﻢ‪.‬‬
‫ً‬
‫دﻗﯿﻘﺎ ﺗﻮ ﺗﺮﺟﻤﻪ و ﺣﺘﯽ ﺗﻮ ﭼﯿﻨﺶ ﺻﻔﺤﻪﻫﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺧﻮدم ﺑﺮای ﺧـﻮدم اﻧﺠـﺎم دادم ﻃـﻮری رواﯾﺖﻫـﺎ را ﭘﺸـﺖ ﺳـﺮ ﻫـﻢ‬
‫ﻗﺮاردادم ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺮای ﻫﺮﮐﺪام ﻣﺠﺒﻮر ﻧﺒﺎﺷﯿﺪ ﮐﺘﺎب را ورق ﺑﺰﻧﯿﺪ و ﻫﻤﯿﻦﻃﻮری ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ ﺑﺨﻮاﻧﯿﺪﺷﺎن ﺗﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﯾﮏ ﮐﻠﯿﺖ‬
‫از ﻓﻀﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه ﻣﺪﻧﻈﺮش ﺑﻮده ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﯿﺎﯾﺪ‪ .‬وﻟﯽ از آنﻃﺮف ﯾﮏ ﺗﻨﺎﻗﻀـﯽ ﺑﺮاﯾﺘـﺎن ﺑـﺎﻗﯽ ﮔﺬاﺷـﺘﻢ‪ .‬در ﺻـﻔﺤﻪﺑﻨﺪی‬

‫‪۵‬‬
 ‫ُ‬
‫ﻣﻘﺪﻣﻪ‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫ﮐﺘﺎب ﺣﺮﮐﺘﯽ ﮐﻨﺎﯾﯽ اﻧﺠﺎم دادم‪ .‬داﺳﺘﺎنﻫﺎ ﻫﻤﮕﯽ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ آﻣﺪهاﻧﺪ و ﺟﺪا ﻧﻤﯽﺷﻮد و ﺷﺮوع ﻫﺮﮐﺪام از اﺑﺘﺪای ﺻﻔﺤﻪای‬
‫ً‬ ‫ً‬
‫دﯾﮕﺮ ﻧﯿﺴﺖ وﻟﯽ درﻋﯿﻦﺣﺎل ﮐﺘﺎب »ﻓﻬﺮﺳﺖ« دارد‪ .‬اﺻﻮﻻ ﻫﯿﭻ »رﻣﺎﻧﯽ« ﻓﻬﺮﺳﺖ ﻧﺪارد و ﻣﻌﻤﻮﻻ ﭼﯿﻨﺶ ﻓﺼﻞﻫﺎﯾﺶ ﭘﺸﺖ‬
‫ً‬
‫ﺳﺮ و ﺑﺎ ﮐﻤﺘﺮﯾﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻌﻤﻮﻻ اﮐﺜﺮﯾﺖ داﺳﺘﺎن ﮐﻮﺗﺎهﻫﺎ »ﻓﻬﺮﺳﺖ« دارﻧﺪ و ﻫﺮ داﺳـﺘﺎن از ﺻـﻔﺤﻪای ﺗـﺎزه و ﺟﺪاﮔﺎﻧـﻪ‬
‫ﺷﺮوع ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬اﯾﻦ »اﯾﺮاد« ﺻﻔﺤﻪﺑﻨﺪی ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬اﯾﻦ ﮐﻨﺎﯾﻪی ﮐﺎر اﺳﺖ‪.‬‬
‫دوﺳﺖ ﻧﺪارم ﮐﺘﺎب را ﺗﻮ ﻗﻔﺴﻪی ﮐﺘﺎبﻫﺎی داﺳﺘﺎن ﮐﻮﺗﺎه ﯾﺎ ﺧﺎﻃﺮات ﺑﺒﯿﻨﻢ‪ .‬ﻣﯽداﻧﻢ اﯾﺴﺘﺎدﻧﺶ ﮐﻨﺎر رﻣﺎنﻫـﺎی ﺟﻨﮕـﯽ‬
‫ﺑﺰرگ ﺗﺎرﯾﺦ ﺷﺎﯾﺪ ﯾﮏﮐﻢ در ﭼﺸﻢ ﺷﻤﺎ )و ﺧﻮدم ﺣﺘﯽ( ﻏﯿﺮﻣﻨﺼﻔﺎﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ وﻟﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم اﮔﺮ ﺑﺎ دﻗﺖ ﮐﺘﺎب را ﺑﺨﻮاﻧﯿﺪ آنوﻗﺖ‬
‫ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎﻫﺎم ﻣﻮاﻓﻖ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﮐﻪ ﮐﺘﺎب ﻟﯿﺎﻗﺖ اﯾﺴﺘﺎدن ﮐﻨﺎر آن آﺛﺎر را دارد‪.‬‬
‫ُ‬
‫ﻓﻘﻂ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ ﯾﮏ ﺗﺬﮐﺮ درﺑﺎرهی اﺳﻢ ‪ .Tim O'Brien‬اﮔﺮ ﺷﻤﺎ "‪ "e‬آﺧﺮ اﺳﻤﺶ را ﺑﺨﻮاﻧﯿﺪ آنوﻗﺖ ﺑﺎﯾﺪ ﮔﻔﺖ اﺑﺮﯾﻦ‪ .‬در‬
‫ً‬ ‫ُ‬ ‫ُ‬
‫ﻧﺴﺨﻪی ﺻﻮﺗﯽ ﮐﺘﺎب‪ ،‬وﻗﺘﯽ ﻓﺮد ﺧﻮدش را ﻣﻌﺮﻓﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ اﺑﺮ ِاﯾﻦ‪ .‬و ﺧﺐ ﻗﺎﻋﺪﺗﺎ ﻫﯿﭻﮐـﺪام از ﻣـﺎ‪ ،‬ﺑـﻪﺟﺰ ﺧﻮدﻣـﺎن‬
‫ُ‬
‫ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ اﺳﻤﻤﺎن را درﺳﺖﺗﺮ از دﯾﮕﺮان ﻫﺠﯽ ﮐﻨﯿﻢ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﮐﻪ ﺗﻠﻔﻆ اﺑﺮاﯾﻦ ﻫﻢ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﺷﻮد ﻧﮑﺘﻪای اﺳﺖ ﮐﻪ‬
‫ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻬﺶ دﻗﺖ ﺷﻮد‪.‬‬
‫و اﻟﺒﺘﻪ ﯾﮏ اﻋﺘﺮاف‪ .‬ﻣﺘﺮﺟﻢ اﻋﺘﻘﺎد دارد ﺗﺮﺟﻤﻪ‪ ،‬ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﻧﻮﻋﯽ اﻗﺘﺒﺎس اﺳﺖ‪ .‬ﺻﺒﺮ ﮐﻨﯿﺪ‪ .‬ﻧﻪ اﻗﺘﺒﺎسﻫـﺎی وﻟﻨﮕـﺎر‬
‫ﺗﺌﺎﺗﺮﻫﺎی اﯾﻦ روزﻫﺎی ﮐﺸﻮرﻣﺎن‪ .‬ﻧﻪ‪ .‬ﺑﻪﻧﻮﻋﯽ اﻗﺘﺒﺎس زﺑﺎﻧﯽ اﺳﺖ‪ .‬ﮐﻠﻤﻪ ﺑﻪ ﮐﻠﻤﻪ‪ .‬ﺟﻤﻠﻪ ﺑﻪ ﺟﻤﻠـﻪ‪ .‬ﺗﺒـﺪﯾﻞ ﮐـﺮدﻧﺶ ﺑـﻪ زﺑـﺎن‬
‫ً‬
‫ﻣﻘﺼﺪ‪ .‬ﺷﻤﺎ اﻗﺘﺒﺎس را ﺑﺨﻮاﻧﯿﺪ ﺑﺮﮔﺮدان‪ .‬اﯾﻦ ﺗﻤﺎم ﺳﻌﯽ ﻣﺘﺮﺟﻢ ﺑﻮده و ﻫﺴﺖ و ﺣﺘﻤﺎ در ﻣﻮاردی ﻧﺎﻣﻮﻓﻖ‪ .‬ﻧﺎ ﻣﻮﻓﻘﯿﺖﻫـﺎﯾﺶ را‬
‫ﺑﻬﺶ ﺗﺬﮐﺮ دﻫﯿﺪ و اﮔﺮ ﻟﺬﺗﯽ از ﮐﺎر ﺑﺮدﯾﺪ‪ ،‬ﺑﺮای ﺧﻮدﺗﺎن ﮐﻨﺎرش ﺑﮕﺬارﯾﺪ‪.‬‬
‫اﻣﯿﺪوارم از ﺧﻮاﻧﺪﻧﺶ ﻟﺬت ﺑﺒﺮﯾﺪ‪.‬‬

‫آراز ﺑﺎرﺳﻘﯿﺎن‬
‫اردﯾﺒﻬﺸﺖﻣﺎه ‪۱۳۹۴‬‬

‫‪۶‬‬
 ‫ُ‬
‫وﺳﺎﯾﻞ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫وﺳﺎﯾﻞ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن‬

‫ﺳﺘﻮان ﯾﮑﻢ ﺟﯿﻤﯽ ﮐﺮاس ﻧﺎﻣﻪﻫﺎی دﺧﺘﺮی ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﺎرﺗﺎ ﻫﻤﺮاﻫﺶ ﺑﻮد‪ .‬داﻧﺸﺠﻮی ﺳﺎل ﺳﻮم ﺗﻮ ﮐﺎﻟﺞ ﻣﺎﻧﺖ ﺳﺒﺎﺳﺘﯿﻦ ﻧﯿﻮﺟﺮﺳﯽ‪.‬‬
‫ِ‬
‫ﻧﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﻧﺎﻣﻪﻫﺎی ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﻧﻪ‪ .‬اﻣﺎ ﺳﺘﻮان ﮐﺮاس اﻣﯿﺪی ﺑﻪ آﯾﻨﺪه داﺷﺖ و آنﻫﺎ را ﺗﻮ ﭘﻮﺷﻪای ﭘﻼﺳﺘﯿﮑﯽ ﮐﺮده ﺑﻮد ﮔﺬاﺷﺘﻪ‬
‫ﺑﻮد ﺗﻪ ﮐﻮﻟﻪﭘﺸﺘﯽاش‪ .‬روز ﮐﻪ داﺷﺖ ﺗﻤﺎم ﻣﯽﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻌﺪ از ﭘﯿﺸﺮوی ﺳﻨﮕﯿﻦ و ﺑﺎ ﮐﻠﯽ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﺳﻨﮕﺮ اﻧﻔـﺮادیاش را ﺗـﻮ زﻣـﯿﻦ‬
‫ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﻗﻤﻘﻤﻪاش دﺳﺖ ﻣﯽﺷﺴﺖ و ﻧﺎﻣﻪﻫﺎ را ﺑﺎز ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬از ﻧﻮک اﻧﮕﺸﺖ ﻣﯽﮔﺮﻓﺘﺸﺎن و ﻫﻤﺎن اﻧﺪک روﺷﻨﺎﯾﯽ ﻣﺎﻧـﺪه را‬
‫ﻫﻢ ﺧﺮج ﻧﺎﻣﻪﻫﺎﯾﯽ ﻣﯽﮐﺮد ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﻧﺒﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﺮای ﺧﻮدش ﮐﻤﭗ زﻧﯽﻫﺎی ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪای را ﺗﻮ ﺳﻔﯿﺪﮐﻮهﻫﺎی ﻧﯿﻮ ﻫﻤﭙﺸـﺎﯾﺮ ﺑـﺎ‬
‫ﻣﺎرﺗﺎ ﺗﺨﯿﻞ ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬ﮔﺎﻫﯽ زﺑﺎﻧﺶ را ﻣﯽﭼﺴﺒﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﭼﺴﺐ درﭘﻮش ﻧﺎﻣﻪﻫﺎ ﺗﺎ ﯾﺎد ﻣﺎرﺗـﺎ ﺑﯿﺎﻓﺘـﺪ‪ .‬اﻣـﺎ ﺑﯿﺸـﺘﺮ از ﻫﻤـﻪﭼﯿﺰ دﻟـﺶ‬
‫ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﻣﺎرﺗﺎ ﺑﻬﺶ ﻋﺸﻖ ﺑﻮرزد‪ ،‬ﻋﯿﻦ ﺧﻮدش‪ .‬وﻟﯽ ﺗﻮ ﻧﺎﻣﻪﻫﺎ ﺧﺒﺮی از ﺣﺮفﻫﺎی ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﺧﻮشوﺑﺶﻫﺎﯾﯽ ﺳـﺎده‬
‫ً‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮد ﻣﺎرﺗﺎ ﻫﻨﻮز دﺧﺘﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻮ ﮐﺎﻟﺞ داﻧﺸﺠﻮی زﺑﺎن اﻧﮕﻠﯿﺴﯽ ﺑﻮد و زﺑﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻧﺎﻣﻪﻫﺎش ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﯽﺑﺮد‬
‫ﺑﺴﯿﺎر دلﻧﺸﯿﻦ ﺑﻮد‪ .‬ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺒﺎ از ﻫﻤﮑﻼﺳﯽﻫﺎ و اﺳﺘﺎدﻫﺎ و اﺣﺘﺮام ﺑﻪ ﭼﺎرﻟﺰ ﭼﺎﺳﺮ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه ﻣﯽﻧﻮﺷﺖ و از ﻋﻼﻗﻪی ﻋﻤﯿﻘﺶ‬
‫ﺑﻪ وﯾﺮﺟﯿﻨﯿﺎ ووﻟﻒ ﻣﯽﮔﻔﺖ‪ .‬ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻮاﻗﻊ ﺗﻮ ﻧﺎﻣﻪﻫﺎﯾﺶ ﻗﻄﻌﻪ ﺷﻌﺮ ﻣﻌﺮوﻓﯽ ﻣﯽآورد‪ .‬وﻟﯽ ﺣﺮﻓﯽ از ﺟﻨﮓ ﻧﻤـﯽزد‪ ،‬اﺷـﺎرهای‬
‫ﻫﻢ ﻧﻤﯽﮐﺮد‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻣﯽﻧﻮﺷﺖ ﺟﯿﻤﯽ از ﺧﻮدت ﻣﺮاﻗﺒﺖ ﮐﻦ‪ .‬ﻧﺎﻣﻪﻫﺎ رو ﻫﻢ ‪ ۱۲۰‬ﮔﺮم ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬ﻣﺎرﺗﺎ زﯾﺮ ﺗﻤﺎﻣﺸﺎن ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﺑـﺎ‬
‫ﻋﺸﻖ‪ ،‬وﻟﯽ ﺳﺘﻮان ﮐﺮاس ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮد اﯾﻦ ﻓﻘﻂ ﻟﺤﻨﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎرﺗﺎ ﺑﺮای اﻣﻀﺎی ﺗﻤﺎم ﻧﺎﻣﻪﻫﺎﯾﺶ اﻣﻀﺎ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻣﻨﻈﻮرش از‬
‫ﻋﺸﻖ‪ ،‬ﻋﺸﻖ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﯽرﻓﺖ‪ ،‬او ﻫﻢ ﻧﺎﻣﻪﻫﺎ را ﻣﻨﻈﻢ و ﻣﺮﺗﺐ ﺑﺮﻣﯽﮔﺮداﻧﺪ ﺗﻮ ﮐﻮﻟﻪاش‪ .‬آرام و اﻟﺒﺘﻪ ﯾﮑﻢ ﻧﺎاﻣﯿﺪ‪ ،‬ﭘﺎ‬
‫ﻣﯽﺷﺪ ﺑﺎ ﻧﻔﺮاﺗﺶ ﺑﺮود اﻃﺮاف را ِﭼﮏ ﮐﻨﺪ ﺑﻌﺪ ﮐﻪ ﻫﻮا ﺗﺎرﯾﮏ ﻣﯽﺷﺪ ﺑﺮﮔﺮدد ﺗﻮ ﺳﻨﮕﺮ ﺗﮑﺶ و ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺷﺐ ﻧﮕـﺎه ﮐﻨـﺪ و از‬
‫ﺧﻮدش ﺑﭙﺮﺳﺪ آﯾﺎ ﻣﺎرﺗﺎ ﺑﺎﮐﺮه ﺑﻮد؟‬
‫وﺳﺎﯾﻞ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد ﻫﻤﻪ از ﻣﻠﺰوﻣﺎت ﺑﻮدی ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﻫﻤـﺮاه ﻧﺪاﺷـﺘﻪ ﺑﺎﺷـﻨﺪ‪ .‬ﻣﯿـﺎن اﯾـﻦ ﻣﻠﺰوﻣـﺎت ﯾـﺎ ﻧﯿﻤـﻪ‬
‫ﻣﻠﺰوﻣﺎت ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻗﻮﻃﯽ ﺑﺎزﮐﻦ‪ ،‬ﭼﺎﻗﻮ ﺟﯿﺒﯽ‪ ،‬رو ﮔﺎزی‪ ،‬ﺳﺎﻋﺖ ﻣﭽﯽ‪ ،‬ﭘﻼک ﻫﻮﯾﺖ‪ ،‬ﻣﮕﺲﮐﺶ‪ ،‬آداﻣﺲ‪ ،‬ﺷﮑﻼت‪ ،‬ﺳﯿﮕﺎر‪،‬‬
‫ﻗﺮص ﻧﻤﮏ‪ ،‬ﻟﻮازم ﮐﻤﮏﻫﺎی اوﻟﯿﻪ‪ ،‬ﻓﻨﺪک‪ ،‬ﮐﺒﺮﯾﺖ‪ ،‬ﻧﺦ ﺳﻮزن‪ ،‬ﻓﯿﺶ ﺣﻘﻮﻗﯽ‪ ،‬ﺟﯿـﺮهی اﻧﻔـﺮادی و دو ﺳـﻪ ﻗﻤﻘﻤـﻪ آب ﺑـﻮد‪.‬‬
‫ﺗﻤﺎﻣﺸﺎن رو ﻫﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﯿﺰان ﺳﻮﺧﺖوﺳﺎز ﺑﺪن ﻫﺮ ﻧﻔﺮ ﯾﺎ ﻋﺎدات ﺷﺨﺼﯽاش ﭼﯿﺰی ﺑﯿﻦ ‪ ۵‬ﺗﺎ ‪ ۸‬ﮐﯿﻠﻮ ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬ﻫﻨـﺮی داﺑﯿﻨـﺰ‬
‫درﺷﺖﺗﺮ از ﺑﻘﯿﻪ ﺑﻮد و ﺟﯿﺮهی اﻧﻔﺮادی ﺑﯿﺸﺘﺮی ﻫﻤﺮاه داﺷﺖ؛ ﻋﻼﻗﻪای ﻋﺠﯿﺒﯽ ﺑﻪ ﮐﻨﺴﺮو ﻫﻠﻮ رو ﮐﯿﮏ داﺷﺖ‪ .‬دﯾﻮ ﺟﻨﺴﻦ ﮐﻪ‬
‫زﯾﺎدی وﺳﻮاﺳﯽ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺴﻮاک و ﻧﺦ دﻧﺪان ﻃﺒﯽ و ﭼﻨﺪﺗﺎﯾﯽ ﺻﺎﺑﻮن ﺳﻔﺮی ﮐﻪ از ﻫﺘﻠﯽ ﺗﻮ ﺳﯿﺪﻧﯽ اﺳﺘﺮاﻟﯿﺎ ﮐﺶ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻫﻤـﺮاه‬
‫َ‬
‫داﺷﺖ‪ِ .‬ﺗﺪ ﻟﻮﻧﺪر ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﯽﺗﺮﺳﯿﺪ‪ ،‬ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺶ آرامﺑﺨﺶ داﺷﺖ‪ .‬ﯾﮏ روز اواﯾﻞ ﺑﻬﺎر ﺑﯿﺮون دﻫﮑﺪهی ﺗـﺎن ﮐـﯽ ﺗﯿـﺮ‬
‫ﺧﻮرد‪ .‬ﻫﻢ از رو ﻧﯿﺎز و ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺷﺮاﯾﻂ ﺟﻨﮕﯽ‪ ،‬ﻫﻤﮕﯽ ﮐﻼهﺧﻮدﻫﺎی ﻓﻠﺰی ﻫﻤﺮاه داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬وزﻧﺶ ﺑﺎ اﺣﺘﺴﺎب اﺳﺘﺘﺎر و‬
‫ﺧﻂﮐﺸﺶ ﻣﯽﺷﺪ ‪ ۲‬ﮐﯿﻠﻮ و ‪ ۲۰۰‬ﮔﺮم‪ .‬ﻟﺒﺎسﻫﺎی ﺗﻨﺸﺎن ﻫﻤﺎن ﻓﺮﻧﭻ ﺳﺮﺑﺎزی و ﺷﻠﻮارﻫﺎی ﺟﻨﮕﺎل ﻋﺎدی ﺑـﻮد‪ .‬ﮐﻤﺘـﺮ ﮐﺴـﯽ‬
‫ً‬
‫زﯾﺮﭘﻮش ﻫﻤﺮاه داﺷﺖ‪ .‬ﺗﻮ ﭘﺎ ﻫﻢ ﭘﻮﺗﯿﻦﻫﺎی ﻣﺨﺼﻮص ﺟﻨﮕﻞ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ‪ ۱‬ﮐﯿﻠﻮ ﻣﯽﺷﺪ و دﯾﻮ ﺟﻨﺴﻦ ﺑﺎ ﺧﻮدش ﺳﻪ ﺟﻔـﺖ‬
‫َ‬
‫ﺟﻮراب اﺿﺎﻓﻪ و ﻗﻮﻃﯽ ﭘﻮدر ﺿﺪ ﺣﺴﺎﺳﯿﺖ ﭘﺎ داﺷﺖ‪ .‬ﺗﺎ ﺗﺪ ﻟﻮﻧﺪر ﻧﻤﺮده ﺑﻮد ﺑﺎ ﺧﻮدش ‪ ۱۸۰ ۱۷۰‬ﮔـﺮم ﻣﺘـﺎی ﺧـﻮب ﻫﻤـﺮاه‬
‫ﻨﺪرس ﻣﺨﺎﺑﺮاتﭼﯽ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﮐﺎﭘﻮت ﻫﻤـﺮاﻫﺶ ﺑـﻮد‪ .‬ﻧـﻮرﻣﻦ ﺑـﺎﮐﺮ دﻓﺘـﺮ ﺧـﺎﻃﺮات‬ ‫َ‬
‫داﺷﺖ ﮐﻪ ﺟﺰو ﻣﻠﺰوﻣﺎﺗﺶ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﯿﭽﻞ ﺳ ِ‬
‫داﺷﺖ‪َ .‬رت ﮐﺎﯾﻠﯽ ﮐﺘﺎب ﻣﺼﻮر‪ .‬ﮐﺎﯾﻮوای ﺳﺮخﭘﻮﺳﺖ‪ ،‬از آن َﺑﺒﺘﯿﺴﺖﻫﺎی ﺳﻔﺖوﺳﺨﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑـﺎ ﺧـﻮدش ﮐﺘـﺎب ﻣﻘـﺪس‬
‫ﻋﻬﺪ ﺟﺪﯾﺪ ﺗﺼﻮﯾﺮﺳﺎزی ﺷﺪهای ﻫﻤﺮاه داﺷﺖ ﮐﻪ ﭘﺪرش ﺑﻬﺶ ﮐﺎدو داده ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺪرش ﮐﺸﯿﺶ ﻣﺪرﺳﻪای ﻣﺬﻫﺒﯽای ﺗـﻮ ﺷـﻬﺮ‬

‫‪۷‬‬
 ‫ُ‬
‫وﺳﺎﯾﻞ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬
‫ُ‬ ‫ُ‬
‫ﮐﻼﻫﺎﻣﺎی اﯾﺎﻟﺖ اﮐﻼﻫﺎﻣﺎ ﺑﻮد‪ .‬اﯾﻦ را داﺷﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺗﻮ ﻣﻮاﻗﻊ ﻧﺎﺟﻮر ﺑﻬﺶ ﭘﻨﺎه ﺑﺒﺮد‪ .‬اﯾﻦ ﺑﻮد ﺑﻪﻋﻼوهی اﻋﺘﻘﺎد ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﺶ‬
‫ِ‬ ‫ا‬
‫ﺑﺮ ﻋﺪم اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ آدم ﺳﻔﯿﺪﭘﻮﺳﺖﻫﺎ و اﻟﺒﺘﻪ ﺗﺒﺮ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺑﺎﺑﺎﺑﺰرﮔﺶ‪ .‬ﻣﻠﺰوﻣﺎت از ﺑﺎﻻ زور ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﭼـﻮن زﻣـﯿﻦ ﻣﯿﻦﮔـﺬاری‬
‫ﺑﻮد و ﭘﺮ ﺑﻮد از دام‪ ،‬ﺑﺮای ﻫﺮ ﻧﻔﺮ ﻣﻠﺰوم ﺑﻮد ﺑﺎ ﺧﻮدش ﺟﻠﯿﻘﻪی ﺿﺪﮔﻠﻮﻟﻪی ﻧﺎﯾﻠﻮﻧ ِﯽ ِﺗﻮ ﻓﻠﺰی داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷـﺪ‪ .‬وزﻧـﺶ ﻣﯽﺷـﺪ ‪۳‬‬
‫ﮐﯿﻠﻮ‪ ،‬اﻣﺎ روزﻫﺎی ﮔﺮم‪ ،‬ﺳﻨﮕﯿﻦﺗﺮ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﺪ‪ .‬ازآﻧﺠﺎﯾﯽﮐﻪ ُﻣﺮدن ﺳﺮﯾﻊﺗﺮ از ﻫﺮ ﭼﯿﺰی ﺑﻮد‪ ،‬ﻫﺮ ﻧﻔـﺮ ﺣـﺪاﻗﻞ ﺑـﺎ ﺧـﻮدش‬
‫ً‬
‫ﯾﮑﯽ ﯾﮏ ﺑﺎﻧﺪ ﮐﻤﭙﺮس داﺷﺖ ﮐﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻ ﻫﻢ ﻣﯽﮔﺬاﺷﺖ زﯾﺮ ﮐﻼﻫﺶ ﮐﻪ زودﺗﺮ ﺑـﺮش دارد‪ .‬ﭼـﻮن ﺷـﺐﻫﺎ ﺳـﺮد ﺑـﻮد و ﺑـﺎد‬
‫ﻣﻮﺳﻮﻣﯽ ﺑﺎ ﺧﻮدش ﻗﻄﺮات آب ﻣﯽآورد‪ ،‬ﻫﺮﮐﺪام ﺑﺎ ﺧﻮدﺷﺎن ﯾﮑﯽ ﯾﮏ ﭘﺎﻧﭽﻮی ﭘﻼﺳﺘﯿﮑﯽ ﺳﺒﺰ داﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻫﻢ ﺑﺎراﻧﯽ ﺑﻮد‪ ،‬ﻫﻢ‬
‫ً‬
‫زﯾﺮ اﻧﺪازد ﻫﻢ ﭼﺎدر ﻣﻮﻗﺖ‪ .‬ﭘﺎﻧﭽﻮ ﺑﺎ ﺧﻂ دوﺧﺘﺶ ﻣﯽﺷﺪ ﯾﮏ ﮐﯿﻠﻮ ﮐﻪ ﮔﺮمﺑﻪﮔﺮﻣﺶ ﺑﺎارزش ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺜﻼ ﺗﻮ ﺑﻬﺎر‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﻣﻮﻗـﻊ‬
‫ﮐﻪ ِﺗﺪ ﻟﻮﻧﺪر ﺗﯿﺮ ﺧﻮرد‪ ،‬ﭘﯿﭽﯿﺪﻧﺶ ﺗﻮ ﭘﺎﻧﭽﻮﯾﺶ و ﺑﺮﻧﺪش آنﻃﺮف ﻣﺰرﻋﻪ ﺑﺮﻧﺞ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪش ﺗﻮ ﻫﻠﯿﮑﻮﭘﺘﺮ ﮐﻪ ﺑﺒﺮدش‪.‬‬
‫اﯾﻦﻫﺎ ﺳﺮﺑﺎز ﺑﻮدﻧﺪ دﯾﮕﺮ‪.‬‬
‫ﻗﻮز ﻣﺎرﺗﺎ ﻋﺸﻘﺶ‪ ،‬داﺷﺖ ﺗﭙﻪﻫﺎ را ﺑﺎﻻ‬
‫وﺳﯿﻠﻪ ﻫﻤﺮاه داﺷﺘﻦ‪ ،‬ﯾﻌﻨﯽ ﻗﻮز ﮐﺮدن‪ .‬درﺳﺖ ﻋﯿﻦ وﻗﺘﯽﮐﻪ ﺳﺘﻮان ﺟﯿﻤﯽ ﮐﺮاس ﺑﺎ ِ‬
‫ﻣﯽرﻓﺖ و از ﺗﻮ ﻣﺮدابﻫﺎ ﻣﯽﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﻗﻮز ﮐﺮدن از ﻣﻠﺰوﻣﺎت ﺑﻮد‪ .‬ﻗﻮز ﮐﺮدن ﯾﻌﻨﯽ راه رﻓﺘﻦ‪ ،‬ﯾﺎ ﭘﯿﺸﺮوی وﻟـﯽ ﯾﻌﻨـﯽ ﺗﺤﻤـﻞ‬
‫ﭼﯿﺰای ﻓﺮای ﻣﻠﺰوم ﺑﻮدن‪.‬‬
‫ً‬
‫ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻫﻤﻪ ﻋﮑﺴﯽ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ دارﻧﺪ‪ .‬ﺳﺘﻮان ﮐﺮاس ﺗﻮ ﮐﯿﻒ ﭘﻮﻟﺶ دوﺗﺎ ﻋﮑﺲ از ﻣﺎرﺗﺎ داﺷﺖ‪ .‬اوﻟﯽ ﻋﮑﺴﯽ رﻧﮕﯽ ﺑﻮد‬
‫ﮐﻪ اﻣﻀﺎﺷﺪه ﺑﻮد »ﺑﺎ ﻋﺸﻖ«‪ .‬از ﻫﻤﺎن »ﺑﺎ ﻋﺸﻖﻫﺎﯾﯽ« ﮐﻪ »ﺑﺎ ﻋﺸﻖ« واﻗﻌﯽ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻣﺎرﺗﺎ ﺑـﻪ دﯾـﻮاری آﺟـﺮی ﺗﮑﯿـﻪ داده ﺑـﻮد و‬
‫ﻋﮑﺲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺶ آﺑﯽﺧﺎﮐﺴﺘﺮی ﺑﻮد و ﺧﺎﻟﯽ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﮕﺎه ﻣﺴﺘﻘﯿﻤﺶ ﺑﻪ دورﺑﯿﻦ دﻫﺎﻧﺶ ﯾﮏﮐﻢ ﺑﺎز ﺷـﺪه ﺑـﻮد‪.‬‬
‫ﮔﺎﻫﯽ ﺷﺐﻫﺎ ﺳﺘﻮان ﮐﺮاس از ﺧﻮدش ﻣﯽﭘﺮﺳﯿﺪ ﮐﯽ اﯾﻦ ﻋﮑﺲ را ازش ﮔﺮﻓﺘﻪ؟ ﭼﻮن ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﻣﺎرﺗﺎ دوﺳﺖﭘﺴﺮﻫﺎی زﯾﺎدی‬
‫داﺷﺘﻪ‪ ،‬ﭼﻮن او را ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ داﺷﺖ و ﭼﻮن ﺳﺎﯾﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﻋﮑﺎس اﻓﺘﺎده ﺑﻮد رو دﯾﻮار آﺟﺮی‪ .‬ﻋﮑﺲ دوم از ﺗﻮ ﮐﺘﺎب آﺧﺮ ﺳـﺎل‬
‫‪ ۱۹۶۸‬ﮐﺎﻟﺞ ﻣﺎﻧﺖ ﺳﺒﺎﺳﺘﯿﻦ درآﻣﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺎرﺗﺎ ﺗﻮ ﺣﯿﻦ ﺑﺎزی واﻟﯿﺒﺎل ﺑﻮد‪ .‬ﺧﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد رو زﻣﯿﻦ و ﻣﭻ دﺳﺘﺶ را دراز ﮐﺮده ﺑﻮد‬
‫ﺗﺎ ﺿﺮﺑﻪای ﻣﺤﮑﻤﯽ ﺑﺰﻧﺪ‪ .‬ﺣﺎﻟﺖ ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ و ﺑﺎزی ﺑﻪ ﺧﻮدش ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺗﻮ ﻋﮑﺲ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد ﻋﺮق ﮐﺮده‪ .‬ﮔﺮمﮐﻦ ﺳﻔﯿﺪ ﭘﻮﺷﯿﺪه‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﺳﺘﻮان ﮐﺮاس ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮد اﯾﻦ ﭘﺎﻫﺎ‪ ،‬ﭘﺎﻫﺎی دﺧﺘﺮی اﺳﺖ دﺧﺘﺮ‪ ،‬ﻣﺮﺗﺐ و ﺗﻤﯿﺰ‪ .‬وزﻧﺶ ﻫﻢ ﻫﻤـﻪ اﻓﺘـﺎده رو زاﻧـﻮی ﭼـﭙﺶ‪.‬‬
‫ﻫﻤﻪی ‪ ۵۲‬ﮐﯿﻠﻮ وزﻧﺶ‪ .‬ﺳﺘﻮان ﮐﺮاس ﯾﺎد ﻫﻤﺎن زاﻧﻮی ﭼﭗ اﻓﺘﺎد‪ .‬ﯾﺎد آن ﺳﺎﻟﻦ ﺳﯿﻨﻤﺎی ﺗﺎرﯾﮏ اﻓﺘﺎد‪ ،‬وﻗﺘﯽ ﻣﺸـﻐﻮل ﺗﻤﺎﺷـﺎی‬
‫ﻓﯿﻠﻢ ﺑﺎﻧﯽ و ﮐﻼﯾﺪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺗﻮ ﺻﺤﻨﻪی آﺧﺮ ﺑﻮد ﮐﻪ زاﻧﻮ را ﺣﺲ ﮐﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺎرﺗﺎ ﺑﻬﺶ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﻣﺘﯿﻦ و ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻬﺶ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد‬
‫ﮐﻪ ﻣﺠﺒﻮر ﺷﻮد دﺳﺘﺶ را دور ﮐﻨﺪ‪ .‬وﻟﯽ ﻫﯿﭻوﻗﺖ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ اﺣﺴﺎﺳﯽ ﮐﻪ آن ﻟﺤﻈﻪ در ﺳﯿﻨﻤﺎ داﺷﺘﻪ را ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻫﻤﺎن‬
‫ُ‬
‫ﻟﺤﻈﻪ ﮐﻪ ﺑﺎﻧﯽ و ﮐﻼﯾﺪ را ﺗﻮ ﻓﯿﻠﻢ ﺑﻪ ﮔﻠﻮﻟﻪ ﺑﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﺮگ ﺑﺎﻧﯽ و ﮐﻼﯾﺪ ﺷﺮمآور ﺑـﻮد‪ ،‬ﮐﻨـﺪ ﺑـﻮد و ﻧﺎراﺣﺖﮐﻨﻨـﺪه‪ .‬ﯾـﺎد ﻟﺤﻈـﻪی‬
‫ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﺑﺎ ﻣﺎرﺗﺎ ﮐﻨﺎر ﺧﻮاﺑﮕﺎه اﻓﺘﺎد‪ .‬ﻫﻤﺎنﺟﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدش ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎﯾﺪ ﯾﮑﻢ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﺧﺮج دﻫـﺪ‪ .‬ﺑـﺎ ﻫﻤـﺮاﻫﺶ‬
‫ﺑﺮود ﺗﻮ اﺗﺎق و ﻫﻤﺎنﺟﺎ ﺑﺎﻫﺎش ﺑﻤﺎﻧﺪ‪ ،‬ﮐﻨﺎر زاﻧﻮی ﭼﭙﺶ ﺑﺨﻮاﺑﺪ‪ .‬ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻄﺮ ﻣﯽﮐﺮد ﮐﻪ ﻧﮑﺮد‪ .‬ﻫﺮ ﺑﺎر ﺑﻪ ﻋﮑﺲﻫﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮد‪،‬‬
‫ﺑﻪ ﮐﺎرﻫﺎی ﺟﺪﯾﺪی ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ اﻧﺠﺎم دﻫﺪ وﻟﯽ ﻧﺪاده ﺑﻮد ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬
‫***‬
‫وﺳﺎﯾﻞ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﻫﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻧﯿﺎزﺷﺎن ﺗﻮ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻫﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ درﺟﻪ و ﺟﺎﯾﮕﺎﻫﺸﺎن‪.‬‬
‫ﺟﯿﻤﯽ ﮐﺮاس ﺑﻪﻋﻨﻮان ﺳﺘﻮان اول و ﻣﺴﺌﻮل ﺟﻮﺧﻪ ﻗﻄﺐﻧﻤﺎ و ﻧﻘﺸﻪ و دﻓﺘﺮﭼﻪﻫﺎی رﻣﺰ و دورﺑﯿﻦ و ﻫﻔـﺖﺗﯿﺮ ﮐـﺎﻟﯿﺒﺮ ‪۴۵‬‬
‫ﻫﻤﺮاﻫﺶ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﮔﻠﻮﻟﻪﻫﺎﯾﺶ وزﻧﺶ ﻣﯽﺷﺪ ‪ ۱‬ﮐﯿﻠﻮ و ‪ ۳۰۰‬ﮔﺮم‪.‬‬
‫ﻨﺪرس ﻣﺨﺎﺑﺮاتﭼﯽ ﺑﺎ ﺧﻮدش ﺑﯽﺳﯿﻢ ﭘﯽآرﺳﯽ ‪ ۲۵‬ﻫﻤﺮاه داﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑـﺎﻃﺮیاش ﻣﯽﺷـﺪ ‪ ۱۱‬ﮐﯿﻠـﻮ‪ .‬ﺧﯿﻠـﯽ‬ ‫َ‬
‫ﻣﯿﭽﻞ ﺳ ِ‬
‫ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮐﺎﯾﻠﯽ دﮐﺘﺮ‪َ ،‬ﭘﮏ اﺳﺘﯿﻠﯽ ﻫﻤﺮاﻫﺶ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗـﻮش ﻣـﻮرﻓﯿﻦ داﺷـﺖ و ﺗﻨﺴـﻮﭘﻼس و ﻗـﺮص ﺿـﺪ ﻣﺎﻻرﯾـﺎ و ﭼﺴـﺐ‬ ‫ِ‬ ‫َرت‬
‫ﺟﺮاﺣﯽ‪ .‬اﯾﻦﻫﺎ ﺑﻮد ﺑﻪﻋﻼوهی ﮐﺘﺎب ﻣﺼﻮر و ﺧﺮتوﭘﺮتﻫﺎﯾﯽ دﯾﮕﺮ‪ ،‬ﻣﺜﻞ اﺳﻤﺎرﺗﯿﺰ ﮐﻪ ﭘﺰﺷﮏ ﺑﺎﯾـﺪ ﻫﻤـﺮاه ﺧـﻮدش داﺷـﺘﻪ‬

‫‪۸‬‬
 ‫ُ‬
‫وﺳﺎﯾﻞ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻪﺧﺼﻮص وﺳﺎﯾﻞ ﭘﺎﻧﺴﻤﺎن و ﺿﺪﻋﻔﻮﻧﯽ ﺑﺮای زﺧﻢﻫﺎی ﻧﺎﺟﻮر‪ .‬ﻫﻤﻪ رو ﻫﻢ ﻣﯽﺷﺪ ‪ ۸‬ﮐﯿﻠﻮ‪.‬‬
‫ً‬ ‫َ‬
‫داﺑﯿﻨﺰ ﻏﻮلﺗﺸﻦ‪ ،‬ﺷﺪه ﺑﻮد رﮔﺒﺎرﭼﯽ‪ .‬ﺑﺎ ﺧﻮدش ام‪ ۶۰‬داﺷﺖ ﮐﻪ ﺧﺎﻟﯿﺶ ﻣﯽﺷﺪ ‪ ۱۰‬ﮐﯿﻠﻮ وﻟﯽ ﺗﻘﺮﯾﺒـﺎ ﻫﻤﯿﺸـﻪ ُﭘـﺮ‬ ‫ِﻫﻨﺮی ِ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪﻋﻼوه ﻫﻤﯿﺸﻪ ‪ ۴‬ﺗﺎ ‪ ۶‬ﮐﯿﻠﻮ ﺧﺸﺎب و ﻓﺸﻨﮓ ﺑﻪ ﺳﺮ و ﮐﻮﻟﺶ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻘﯿﻪی اﻓﺮاد ﮐﻪ ﻫﻤﮕﯽ ﺳﺮﺑﺎز ﺗﺎزه ﺑﻮدﻧﺪ و درﺟـﻪای ﺑـﺎﻻﺗﺮ از ﺳـﺮﺟﻮﺧﻪ ﻧﺪاﺷـﺘﻨﺪ‪ ،‬اﮐﺜﺮﯾـﺖ ام‪ ۱۶‬ﮔـﺎز اﻧـﺪاز داﺷـﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺧﺎﻟﯽاش ‪ ۳‬ﮐﯿﻠﻮ و ﻧﯿﻢ ﺑﻮد و ﭘﺮش ﺑﺎ ﺧﺸﺎب ‪ ۲۰‬ﺗﯿﺮی ﻣﯽﺷﺪ ‪ ۳‬ﮐﯿﻠﻮ و ‪ ۷۰۰‬ﮔﺮم‪ .‬ﺑﺴﺘﻪ ﺑـﻪ ﻣـﻮارد ﻣﺨﺘﻠﻔـﯽ ازﺟﻤﻠـﻪ ﺗـﻮان‬
‫ً‬
‫ﻓﯿﺰﯾﮑﯽ ﯾﺎ ﺷﺮاﯾﻂ ﻣﺤﯿﻄﯽ ﻫﺮ ﺳﺮﺑﺎز ﺑﯿﻦ ‪ ۱۲‬ﺗﺎ ‪ ۲۰‬ﺧﺸﺎب ﻫﻤﺮاه داﺷﺖ‪ .‬ﻣﻌﻤﻮﻻ ﻫﻤﻪ را ﺗﻮ ﺟﺎ ﺧﺸﺎﺑﯽ ﻣﯽﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﺣﺪاﻗﻞ‬
‫وزﻧﺶ ‪ ۳‬ﮐﯿﻠﻮ و ﻧﯿﻢ ﻣﯽﺷﺪ و ﺣﺪاﮐﺜﺮش ﻣﯽﺷﺪ ‪ ۶‬ﮐﯿﻠﻮ و ‪ ۳۰۰‬ﮔﺮم‪ .‬ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﻮﺟﻮد ﺑﻮدن‪ ،‬وﺳﺎﯾﻞ ﺗﻌﻤﯿﺮ و ﻧﮕﻬﺪاری ام‪ ۱۶‬را‬
‫ﻫﻢ ﻣﯽﺑﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﯿﻠﻪ و ﻟﻮﻟﻪ ﺗﻤﯿﺰ ﮐﻦ و اﺳﻔﻨﺞ ﭘﺎکﮐﻦ و ﺑﺴﺘﻪﻫﺎی ﮐﻮﭼﮏ روﻏﻦ ﻣﺨﺼﻮص ﮐﻪ رو ﻫﻢ ﻧﯿﻢ ﮐﯿﻠﻮ ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬ﻫﻤﺮاه‬
‫ً‬ ‫ِ‬
‫ﻋﺪهای ﻧﺎرﻧﺠﮏ اﻧﺪازد ام‪ ۷۹‬ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﺎﻟﯽاش ﻣﯽﺷﺪ ‪ ۲‬ﮐﯿﻠﻮ و ﻧﯿﻢ‪ .‬ﺳﻼح ﻣﻨﻄﻘﺎ ﺳﺒﮑﯽ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﻣﻬﻤﺎﺗﺶ‪ ،‬ﻣﻬﻤﺎﺗﯽ ﮐﻪ‬
‫َ‬
‫وزﻧﺶ ﺑﺎﻻ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﺮ داﻧﻪ ﻧﺎرﻧﺠﮏ ‪ ۳۰۰‬ﮔﺮم ﻣﯽﺷﺪ و ﺗﻮ ﻫﺮ ﻗﺒﻀﻪ ‪ ۲۵‬داﻧﻪ ﻧﺎرﻧﺠﮏ ﻣﯽرﻓﺖ‪ .‬وﻟﯽ ِﺗـﺪ ﻟ ِﻮﻧـﺪر از رو ﺗـﺮس ﺑـﺎ‬
‫ﺧﻮدش ‪ ۳۴‬داﻧﻪ ﻫﻤﺮاه داﺷﺖ و ﻫﻤﯿﻦ ﺷﺪ ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﺗﻮ ﺑﯿﺮون روﺳﺘﺎی ﺗﺎن ﮐﯽ ﺗﯿﺮ ﺧﻮرد‪ ،‬وزﻧﺶ زﯾﺎدی ﺑﺎﻻ رﻓﺖ‪ .‬ﻓﻘـﻂ وزن‬
‫ﻣﻬﻤﺎﺗﺶ ‪ ۹‬ﮐﯿﻠﻮ ﺑﻮد‪ .‬اﯾﻦ را اﺿﺎﻓﻪ ﮐﻨﯿﺪ ﺑﻪ ﺟﻠﯿﻘﻪی ﺿـﺪﮔﻠﻮﻟﻪ و ﮐﻼهﺧـﻮد و ﺟﯿـﺮه و آب و دﺳـﺘﻤﺎل ﺗﻮاﻟـﺖ و َﻣﺘـﺎع و ﺑﻘﯿـﻪ‬
‫ﺧﺮتوﭘﺮتﻫﺎ و ﺻﺪ اﻟﺒﺘﻪ وزن ﻏﯿﺮﻗﺎﺑﻞ ﻣﺤﺎﺳﺒﻪی ﺗﺮس‪ .‬ﺗﯿﺮ ﮐﻪ ﺧﻮرد‪ ،‬وزﻧﺶ ﮐﺸﯿﺪش زﻣﯿﻦ‪ .‬ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدش ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻧـﻪ‬
‫ﺷﮑﺴﺘﮕﯽ داﺷﺖ‪ .‬ﮐﺎﯾﻮوا ﮐﻪ ﺷﺎﻫﺪ ﺑﻮد ﻣﯽﮔﻔﺖ ﻋﯿﻦ ﺗﮑﻪ ﺳﻨﮕﯽ اﻓﺘﺎد زﻣﯿﻦ‪ .‬ﺗﮑﻪ ﺳﻨﮓ ﯾﺎ ﮐﯿﺴﻪﺷﻦ ﯾﺎ ﻫﺮ ﭼﯽ؛ ﺗﺎﻻﭘﯽ اﻓﺘﺎد‪،‬‬
‫ً‬
‫ﺗﻤﺎم‪ .‬اﺻﻼ ﺷﺒﯿﻪ اﯾﻦ ﻓﯿﻠﻢﻫﺎ ﮐﻪ ﻧﺸﺎن ﻣﯽدﻫﻨﺪ ﻃﺮف ﻏﻠﺖ ﻣﯽﺧﻮرد و رو زﻣﯿﻦ ﻣﯽﭼﺮﺧﺪ و ﻣﯽﺧﻮرد ﺑﻪ ﮐﺘـﺮی ﭼـﺎی ﻧﺒـﻮد‪.‬‬
‫ﮐﺎﯾﻮوا ﻣﯽﮔﻔﺖ ﺑﻨﺪه ﺧﺪا ﺗﺎﻻﭘﯽ اﻓﺘﺎد ﺗﻤﺎم‪ِ .‬ﺗ ِﻠﭗ‪ .‬ﻫﻤﯿﻦ‪ .‬ﻧﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ‪ .‬ﺗﻮ ﺻﺒﺤﯽ آﻓﺘﺎﺑﯽ‪ ،‬اواﯾﻞ ﺑﻬﺎر ﺗﻤﺎم ﮐﺮد‪ .‬ﺳﺘﻮان ﮐﺮاس درد‬
‫َ‬
‫را ﺑﺎ ﺟﺎنودل ﺣﺲ ﮐﺮد‪ .‬ﺧﻮدش را ﻣﻘﺼﺮ ﻣﯽداﻧﺴﺖ‪ .‬ﻣﻬﻤﺎت و وﺳﺎﯾﻞ ﻫﻤﺮاه ﻟ ِﻮﻧﺪر را ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﺗﻤﺎم وزﻧﺶ را ازش ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫آﻧﺠﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ َرت ﮐﺎﯾﻠﯽ ﻣﺮﮔﺶ را ﺗﺄﯾﯿﺪ ﮐﺮد و ﻣﯿﭽﻞ َﺳﻨﺪرس از ﺗـﻮ رادﯾـﻮ ﺧﺒـﺮ ﻣـﺮگ ﺳـﺮﺑﺎزی آﻣﺮﯾﮑـﺎﯾﯽ را داد و ﺗﻘﺎﺿـﺎی‬
‫َ‬
‫ﻫﻠﯿﮑﻮﭘﺘﺮ ﮐﺮد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻟ ِﻮﻧﺪر را ﭘﯿﭽﯿﺪﻧﺪ ﺗﻮ ﭘﺎﻧﭽﻮاش‪ .‬ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﺮدﻧﺪ ﺗﻮ ﺷﺎﻟﯿﺰاری ﺧﺸﮏ‪ ،‬ﺳﻨﮕﺮ زدﻧـﺪ و از ﻣﺘـﺎع ُﻣـﺮده دود‬
‫ﻧﺮم ﻣﺎرﺗﺎ را ﺗﺠﺴﻢ ﮐﺮد‪ .‬ﻣﯽﮔﻔﺖ او را از ﻫـﺮ‬ ‫ﮐﺮدﻧﺪ ﺗﺎ ﻫﻠﯿﮑﻮﭘﺘﺮ رﺳﯿﺪ‪ .‬ﺳﺘﻮان ﮐﺮاس ﺑﺎ ﺧﻮدش ﺧﻠﻮت َﮐﺮد‪ .‬ﺻﻮرت ﺟﻮان و ِ‬
‫ﭼﯿﺰی ﺑﯿﺸﺘﺮ دوﺳﺖ دارد‪ ،‬از ﻧﻔﺮاﺗﺶ ﻫﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ و ﺣﺎﻻ ِﺗﺪ ﻟﻮﻧﺪر ُﻣـﺮده ﭼـﻮن او ﻣﺎرﺗـﺎ را ﺧﯿﻠـﯽ دوﺳـﺖ دارد و ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧـﺪ از‬
‫َ‬
‫ﻏـﺮوب‬
‫ِ‬ ‫ﺗـﺎ‬ ‫‪.‬‬‫ﮐﺸـﯿﺪﻧﺪ‬ ‫آﺗـﺶ‬ ‫ﺑـﻪ‬ ‫ا‬
‫ر‬ ‫ﮐﯽ‬ ‫ﺗﺎن‬ ‫ی‬ ‫دﻫﮑﺪه‬ ‫ﺑﻌﺪ‬ ‫ﺗﻮش‪.‬‬ ‫ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ‬ ‫ا‬
‫ر‬ ‫ﻧﺪر‬‫ﻮ‬‫ﻓﮑﺮش ﺑﯿﺮون ﺑﯿﺎﯾﺪ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﻫﻠﯿﮑﻮﭘﺘﺮ رﺳﯿﺪ‪ِ َ ،‬‬
‫ﻟ‬
‫آﻓﺘﺎب ﭘﯿﺸﺮوی ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﺳﻨﮕﺮ اﻧﻔﺮادی ﮐﻨﺪﻧﺪ و ﺗﻤﺎم ﺷﺐ ﮐﺎﯾﻮوا ﺑﺮاﺷﺎن ﻣﯽﮔﻔﺖ ﮐﺎش ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﯽدﯾﺪﻧﺪ ﭼﻘﺪر ﻫﻤﻪﭼﯿﺰ‬
‫ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻮد‪ .‬ﭼﻄﻮر ﺑﻨﺪه ﺧﺪا اﻓﺘﺎد رو زﻣﯿﻦ ﺗﻤﺎم ﮐﺮد‪ِ .‬ﺗ ِﻠﭗ‪ ،‬ﺗﻤﺎم‪ .‬ﺑﻪ ﻗﻮل ﮐﺎﯾﻮوا اﻧﮕﺎری ﺳﯿﻤﺎن ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯽاﻓﺘﺎد زﻣﯿﻦ‪.‬‬
‫***‬
‫ﺑﻪﻋﻼوهی ﺳﻪ اﺳﻠﺤﻪی ﺳﺎزﻣﺎﻧﯽ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ‪ ،‬ﯾﻌﻨﯽ ام‪ ۶۰‬و ام‪ ۱۶‬و ام‪ ۷۹-‬ﺑﺎ ﺧﻮدﺷﺎن ﻫﺮ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻧﺸـﺎﻧﯽ داﺷـﺖ از آﻟـﺖ‬
‫ﻗﺘﺎﻟﻪ و ﯾﺎ وﺳﯿﻠﻪای ﺑﺮای زﻧﺪه ﻣﺎﻧﺪن‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﯽ دم دﺳﺘﺸﺎن ﻣﯽرﺳﯿﺪ ﻫﻤﺮاه داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﺗـﻮ ﻣـﻮارد ﻣﺨﺘﻠـﻒ‪ ،‬ﺗـﻮ‬
‫ُ‬
‫ﻣﻮﻗﻌﯿﺖﻫﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ‪ ،‬ام‪ ۱۴‬و ﮐﻠﺖ ﮐﻤﺎﻧﺪو ﯾﯽ و ﻣﺴﻠﺴﻞ ﺳﻮﺋﺪی و روﻏﻦ زن ﺗﻔﻨﮓ و ﮐﻼﺷﯿﻨﮑﻒﻫﺎ و آرﭘﯽﺟﯽﻫﺎ و ﺗﻔﻨﮓ‬
‫ﺳﯿﻤﻮﻧﻮف و ﺳﻼحﻫﺎی ﭼﯿﻨﯽﮐﻤﻮﻧﯿﺴـﺘﯽﻫﺎی ﻏﻨﯿﻤﺘـﯽ و ﯾﻮزیﻫـﺎ و ﻫﻔﺖﺗﯿﺮﻫـﺎی اﺳـﻤﯿﺖ و وﺳـﻮن ﮐـﺎﻟﯿﺒﺮ ‪ ۳۸‬و دوﺷـﮑﺎ‬
‫‪۶۶‬ﻣﯿﻠﯽ و ﺷﺎﺗﮕﺎن و ﺻﺪاﺧﻔﻪﮐﻦ و ﺑﺎﻃﻮم و ﺳﺮﻧﯿﺰه و ﺑﻤﺐﻫﺎی ﺳﯽ‪ ۴‬ﺑﺎزار ﺳﯿﺎه‪ .‬ﻟﯽ اﺳﺘﺮاﻧﮏ ﺑﺎ ﺧـﻮدش ﺗﯿﺮﮐﻤـﺎن داﺷـﺖ؛‬
‫اﺳﻤﺶ را ﻫﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﺳﻼح آﺧﺮاﻟﺰﻣﺎن‪ .‬ﻣﯿﭽﻞ َﺳﻨﺪرس ﭘﻨﺠﻪﺑﻮﮐﺲ داﺷﺖ‪ .‬ﮐﺎﯾﻮوا ﺗﺒﺮ َﭘﺮدار ﺑﺎﺑﺎﺑﺰرﮔﺶ را ﻫﻤﺮاه داﺷﺖ‪.‬‬
‫ﻧﻔﺮ ﺳﻮم ﯾﺎ ﭼﻬﺎرم ﻫﺮ ﮔﺮوﻫﺎن ﺑﺎ ﺧﻮدش ﻣﯿﻦ ﺿﺪﻧﻔﺮ داﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﺎﺳﻮرهاش ﻣﯽﺷﺪ ‪ ۱‬ﮐﯿﻠﻮ و ﻧﯿﻢ‪ .‬ﻫﻤﮕﯽ ﻧﺎرﻧﺠـﮏ دﺳـﺘﯽ‬
‫ﻫﻤﺮاه داﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ وزﻧﺶ داﻧﻪای ‪ ۴۰۰‬ﮔﺮم ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﮕﯽ ﺣﺪاﻗﻞ ﺑﺎ ﺧﻮدﺷﺎن ﯾﮑﯽ ﯾﮏ ﻧﺎرﻧﺠﮏ دودزا رﻧﮕﯽ ام‪ ۱۴-‬داﺷـﺘﻨﺪ ﮐـﻪ‬
‫وزﻧﺶ ‪ ۷۰۰‬ﮔﺮم ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﻀﯽﻫﺎ ﻫﻢ ﮔﺎز اﺷﮏآور ﻫﻤﺮاه داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﻋﺪهای ﻫﻢ ﻧﺎرﻧﺠﮏﻫﺎی ﻓﺴﻔﺮی ﺳﻔﯿﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ‬
‫ﻫﻤﺮاه داﺷﺘﻨﺪ و ﺑﻌﻀﯽﻫﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﯿﻤﯽ ﺧﻔﺘﻪ از ﻗﺪرت ﺧﺎﻧﻪﻣﺎن ﺳﻮز اﯾﻦﻫﻤﻪ وﺳﯿﻠﻪای ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪۹‬‬
 ‫ُ‬
‫وﺳﺎﯾﻞ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬
‫َ‬
‫ﻫﻔﺘﻪی اول آورﯾﻞ‪ ،‬ﻗﺒﻞ از ﻓﻮت ﻟ ِﻮﻧﺪر‪ ،‬ﮔﺮدﻧﺒﻨﺪ ﺧﻮشﺑﯿﺎریای از ﻃﺮف ﻣﺎرﺗﺎ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺳﺘﻮان ﺟﯿﻤﯽ ﮐﺮاس رﺳﯿﺪ‪ .‬ﺗﮑﻪ‬
‫ﺳﻨﮕﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ وزﻧﺶ ﺑﻪزور ‪ ۱۰۰‬ﮔﺮم ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬دﺳﺖ ﮐﺸﯿﺪن روش ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺎل ﻣﯽدﻫـﺪ‪ .‬ﺳـﻨﮓ ﺑﯿﻀـﯽ ﺷـﯿﺮیرﻧﮓ ﺑـﻮد ﺑـﺎ‬
‫رﮔﻪﻫﺎی ﻧﺎرﻧﺠﯽ و ﺑﻨﻔﺶ‪ .‬ﺷﺒﯿﻪ ﺗﺨﻢﻣﺮﻏﯽ رﯾﺰ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﺮاﻫﺶ ﻧﺎﻣﻪای ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺎرﺗﺎ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد آن را از ﮐﻨﺎر ﺳﺎﺣﻞ ﺟﺮﺳـﯽ ﭘﯿـﺪا‬
‫ﮐﺮده‪ .‬ﻫﻤﺎنﺟﺎ ﮐﻪ ﻣﻮج درﯾﺎ ﺑﻪ ﺷﻦﻫﺎ ﻣﯽرﺳﺪ‪ .‬درﺳﺖ ﻫﻤﺎنﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﻪﭼﯿﺰ ﺑﺎ ﻫﻢ ﯾﮑﯽ ﻣﯽﺷﻮد و اﻣﺎ ﺗﻮ ﭼﺸﻢ ﺑﻬﻢ زدﻧـﯽ‬
‫ﺳﺒﮏ ﺑـﯽوزن را ﺑـﺮدارد و ﭼﻨـﺪ‬
‫از ﻫﻢ ﺟﺪا ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد اﯾﻦ ﺷﺮاﯾﻂ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻮدن و ﻧﺒﻮدن ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ اﯾﻦ ﺗﮑﻪ ﺳﻨﮓ ِ‬
‫روز ﺗﻮ ﺟﯿﺐ ﭘﯿﺮاﻫﻨﺶ ﺑﮕﺬارد و ﺑﻌﺪ ﭘﺴﺖ ﻫﻮاﯾﯽاش ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻧﻤﺎدی از ﺣﺲ ﺧﺎﻟﺼﺎﻧﻪاش ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺟﯿﻤﯽ اﺳﺖ‪ .‬ﺳﺘﻮان ﮐﺮاس‬
‫ً‬
‫ﺣﺲ ﻣﺜﺒﺖ و ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪای ﺑﻬﺶ دﺳﺖ داده ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ دوﺳﺖ داﺷﺖ ﺑﺪاﻧﺪ اﯾﻦ ﺣﺲ ﺧﺎﻟﺼﺎﻧﻪی ﻣﺎرﺗﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻬﺶ دﻗﯿﻘﺎ ﭼﯿﺴﺖ‬
‫و ﻣﻨﻈﻮرش از ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻮدن و ﻧﺒﻮدن ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟ دوﺳﺖ داﺷﺖ ﺑﺪاﻧﺪ ﻣﻮجﻫﺎ و ﺟـﺰر آب ﻋﺼـﺮ آن روز ﮐﻨـﺎر ﺳـﺎﺣﻞ ﺟﺮﺳـﯽ‬
‫ﭼﻄﻮر ﻧﻘﺸﯽ ﺑﺎزی ﮐﺮدهاﻧﺪ ﮐﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﺎرﺗﺎ را اﻧﺪاﺧﺘﻪاﻧﺪ ﺑﻪ آن ﺳﻨﮓ و او را ﺧﻢ ﮐﺮدهاﻧﺪ ﺗﺎ از دل زﻣﯿﻦ ﻧﺠﺎﺗﺶ دﻫﺪ‪ .‬ﻣﺎرﺗـﺎی‬
‫ﭘﺎﺑﺮﻫﻨﻪ را ﺗﺼﻮر ﮐﺮد‪ .‬ﻣﺎرﺗﺎ ﺷﺎﻋﺮ ﺑﻮد‪ ،‬ﺣﺲ ﺷﺎﻋﺮاﻧﻪ داﺷﺖ و ﭘﺎﻫﺎﯾﺶ ﺧﻮشرﻧﮓ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻧﺎﺧﻦﻫـﺎی ﭘـﺎﯾﺶ ﻻک ﻧﺨـﻮرده‪.‬‬
‫ﭼﺸﻢﻫﺎی ﺳﺮد و ﻣﺤﺰوﻧﺶ ﺷﺒﯿﻪ اﻗﯿﺎﻧﻮس ﺗﻮ اواﯾﻞ ﺑﻬﺎر اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﻪی اﯾﻦﻫـﺎ ﺑـﻪﻋﻼوهی ﻓﮑـﺮ دردﻧـﺎک اﯾﻨﮑـﻪ ﻣﺎرﺗـﺎ آن روز‬
‫ﻏﺮوﺑﯽ ﺑﺎ ﮐﯽ ﮐﻨﺎر درﯾﺎ ﺑﻮده‪ .‬ﺟﻔﺖ ﺳﺎﯾﻪای را ﺗﺼﻮر ﮐﺮد اﻓﺘﺎده روی ﺷﻦﻫﺎ‪ .‬ﺳﺎﯾﻪ رو ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﻪﭼﯿﺰ ﺑﻬﻢ ﻣﯽﭘﯿﻮﻧـﺪد و از‬
‫ﻫﻢ ﺟﺪا ﻣﯽﺷﻮد اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪ .‬ﺣﺴﺎدﺗﯽ ﺷﺒﺢوار ﺑﻮد و ﺧﻮدش ﻫﻢ ﻣﯽداﻧﺴﺖ‪ ،‬وﻟﯽ ﭼﻪﮐﺎرش ﻣﯽﮐﺮد؟ ﻋﺎﺷـﻖ ﻣﺎرﺗـﺎ ﺑـﻮد‪ .‬ﺗـﻮ‬
‫ﭘﯿﺸﺮویﻫﺎی روزﻫﺎی ﮔﺮم اواﯾﻞ آورﯾﻞ‪ ،‬ﺳﻨﮓ را ﻣﯽﮔﺬاﺷﺖ ﺗﻮ دﻫﺎﻧﺶ‪ ،‬ﺑﺎ زﺑﺎﻧﺶ ﺑﺎﻻ ﭘﺎﯾﯿﻨﺶ ﻣﯽﮐﺮد ﺗﺎ ﻣﺰهی ﻧﻤﮏ درﯾـﺎ و‬
‫رﻃﻮﺑﺖ را ﺣﺲ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺣﻮاﺳﺶ ﺑﻪ ﮔﺮوﻫﺎﻧﺶ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺑﻪزور ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺣﻮاﺳﺶ را ﺟﻤﻊ ﺟﻨﮓ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺗﻮ ﻣﻮاﻗﻌﯽ ﺳﺮ ﻧﻔﺮاﺗﺶ داد‬
‫ﻣﯽزد ﺳﺘﻮن ﺷﻮﻧﺪ و ﺣﻮاﺳﺸﺎن ﺟﻤﻊ ﺑﺎﺷﺪ وﻟﯽ ﺑﺎز دوﺑﺎره ﻣﯽرﻓﺖ ﺗﻮ رؤﯾﺎ‪ ،‬ﺧﻮدش را ﻣﯽدﯾﺪ ﭘﺎﺑﺮﻫﻨﻪ ﮐﻨﺎر ﺳﺎﺣﻞ راه ﻣﯽرود‪،‬‬
‫ﮐﻨﺎر ﻣﺎرﺗﺎ‪ ،‬ﻫﯿﭽﯽ ﻫﻢ ﻫﻤﺮاﻫﺶ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﻓﺮض ﻣﯽﮐﺮد دارد از رو زﻣﯿﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬ﺧﻮرﺷﯿﺪ و ﻣﻮج و ﻧﺴﯿﻢ؛ ﻋﺸـﻖ ﺑـﻮد و‬
‫ﺳﺒﮑﯽ‪.‬‬

‫وﺳﺎﯾﻞ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﻣﺄﻣﻮرﯾﺖ ﺑﻪ ﻣﺄﻣﻮرﯾﺖ ﻓﺮق داﺷﺖ‪.‬‬

‫وﻗﺘﯽ ﻣﺄﻣﻮرﯾﺖ داﺷﺘﻨﺪ ﺑﺮوﻧﺪ ﺗﻮ ﮐﻮﻫﺴﺘﺎن‪ ،‬ﻣﺎﭼﺎﺗﻪ و ﭘﺸﻪﺑﻨﺪ و زﯾﺮاﻧﺪاز ﺑﺮزﻧﺖ و ﮐﺮم ﺿﺪ ﭘﺸﻪی اﺿﺎﻓﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‪.‬‬
‫اﮔﺮ ﻣﺄﻣﻮرﯾﺖ زﯾﺎدی ﺧﻄﺮﻧﺎک ﺑﻮد و ﯾﺎ ﺗﻮ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ از ﻗﺒﻞ ﻣﯽداﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﺪ اﺳﺖ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻪ دﺳﺘﺸـﺎن ﻣﯽرﺳـﯿﺪ ﻫﻤـﺮاه‬
‫ﻣﯽآوردﻧﺪ‪ .‬در ﻣﻨﺎﻃﻖ ﻋﻤﻠﯿﺎﺗﯽ ﻣﺸﺨﺼﯽ ﮐﻪ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﻣﯿﻦﮔﺬاری ﺑﻮد و ﭘﺮ ﺑﻮد از ﻣﯿﻦ اﻧﻔﺮادی و دام ﻣﺨﻔﯽ ﺑﺎ ﺧﻮدﺷﺎن ﻧـﻮﺑﺘﯽ‬
‫ﻣﯿﻦﯾﺎﺑﯽ ‪ ۱۲‬ﮐﯿﻠﻮﯾﯽ ﻫﻤﺮاه داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬دﺳﺘﮕﺎه ﺑﺎ آن ﻫﺪﻓﻮن و ﺳﯿﻨﯽ ﺣﺲﮔـﺮ ﺑـﺰرﮔﺶ‪ ،‬وزﻧـﺶ ﻣﯽاﻓﺘـﺎد رو ﺷـﺎﻧﻪ و ﮐﻤﺮﺷـﺎن و‬
‫ً‬
‫ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺑﻬﺸﺎن اﺳﺘﺮس ﻣﯽداد‪ .‬ﺟﻤﻊﮐﺮدن ﮐﺎر ﺳﺨﺘﯽ ﺑﻮد و ﻣﻌﻤﻮﻻ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧـﺎﻃﺮ ﺗﺮﮐﺶﻫـﺎی ﺗـﻮ ﺧـﺎک ﭼﯿـﺰی را درﺳـﺖ‬
‫ﺗﺸﺨﯿﺺ ﻧﻤﯽداد وﻟﯽ آنﻫﺎ ﻫﻤﺮاه داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻣﻨﯿﺖ و ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻮﻫﻢ اﻣﻨﯿﺖ‪.‬‬
‫ﺗﻮ ﮐﻤﯿﻦﻫﺎ ﯾﺎ ﻣﺄﻣﻮرﯾﺖﻫﺎی ﺷﺒﺎﻧﻪ دﯾﮕﺮ‪ ،‬ﺧﺮتوﭘﺮتﻫﺎی رﯾﺰهی از ﻗﺒﻞ ﻣﻌﻠﻮﻣﯽ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‪ .‬ﮐﺎﯾﻮوا ﻫﻤﯿﺸﻪ ﮐﺘـﺎب‬
‫ﻋﻬﺪ ﺟﺪﯾﺪش را داﺷﺖ و ﯾﮏ ﺟﻔﺖ ﮐﻔﺶ راﺣﺘﯽ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺗﻮ ﺳـﮑﻮت ﻗـﺪم ﺑـﺮدارد‪ .‬دﯾـﻮ ﺟﻨﺴـﻦ ﻫﻤـﺮاﻫﺶ وﯾﺘﺎﻣﯿﻦﻫـﺎ‬
‫ﺗﻘﻮﯾﺘﯽ ﺷﺐ داﺷﺖ‪ .‬ﻟﯽ اﺳﺘﺮاﻧﮏ ﺗﯿﺮﮐﻤﺎن ﻫﻤﺮاﻫﺶ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﯽﮔﻔﺖ ﺗﻨﻬﺎ ﺳﻼﺣﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻬﻤﺎﺗﺶ ﻫﻤﻪﺟﺎ ﭘﯿﺪا ﻣﯽﺷﻮد‪َ .‬رت‬
‫َ‬
‫ﮐﺎﯾﻠﯽ ﺑﺮﻧﺪی و اﺳﻤﺎرﺗﯿﺰ داﺷﺖ‪ِ .‬ﺗﺪ ﻟ ِﻮﻧﺪر ﺗﺎ ﻗﺒﻞ از ﻣﺮگ دورﺑﯿﻦ اﺳﻠﺤﻪ ﻫﻤﺮاه داﺷﺖ‪ .‬وزﻧﺶ ﺳﺮ ﺟﻤﻊ ﺑﺎ ﮐﯿﺲ آﻟﻮﻣﯿﻨﯿﻮﻣﺶ‬
‫ﻣﯽﺷﺪ ‪ ۲‬ﮐﯿﻠﻮ و ‪ ۸۰۰‬ﮔﺮم‪ .‬ﻫﻨﺮی داﺑﯿﻨﺲ ﯾﮏﺗﮑﻪ از ﻟﺒﺎس ﻧﺎﻣﺰدش را دور ﮔﺮدﻧﺶ آوﯾﺰان ﮐﺮده ﺑﻮد ﺗﺎ اﺣﺴﺎس راﺣﺘﯽ ﮐﻨـﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻤﮕﯽ ارواﺣﯽ ﻫﻤﺮاه داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﺷﺐﻫﺎ‪ ،‬ﺗﻮ ﺗﺎرﯾﮑﯽ از ﮐﻨﺎر ﻋﻠﻔﺰارﻫﺎ و ﺷﺎﻟﯿﺰارﻫﺎ ﻣﯽﮔﺬﺷﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﻨﻄﻘﻪی ﺷﺒﯿﺨﻮن ﺑﺮﺳﻨﺪ‪ .‬آﻧﺠﺎ‬
‫ﺗﻮ ﺳﮑﻮت ﻣﯿﻦﻫﺎﯾﺸﺎن را ﻣﯽﮐﺎﺷﺘﻨﺪ و ﺳﯿﻨﻪﺧﯿﺰ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ و ﺷﺐ را ﺑﻪ اﻧﺘﻈﺎر ﻣﯽﻣﺎﻧﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺄﻣﻮرﯾﺖﻫﺎی دﯾﮕﺮ ﭘﯿﭽﯿﺪهﺗﺮ ﺑﻮد و ﻣﻠﺰوﻣﺎت ﺧﺎصﺗﺮی ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ‪ .‬اواﺳﻂ آورﯾـﻞ ﻣﺄﻣﻮرﯾـﺖ داﺷـﺘﻨﺪ ﺗﻮﻧﻞﻫـﺎ زﯾـﺮ‬
‫ﮔﺬری ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﺨﺶ ﺟﻨﻮﺑﯽ ﭼﻮ ﻻی ﺑﻮد را ﮐﻔﺶ و ﻧﺎﺑﻮد ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﺟﻨﻮب ﭼﻮ ﻻی ﻣﯽﺷﺪ ﺗﺎن ﮐﯽ‪ .‬ﺑﺮای ﺗﺨﺮﯾﺐ ﻫﺮ ﺗﻮﻧـﻞ‪ ،‬ﺑﺎﯾـﺪ‬

‫‪۱۰‬‬
 ‫ُ‬
‫وﺳﺎﯾﻞ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫ﺗﮑﻪﻫﺎی ﻧﯿﻢ ﮐﯿﻠﻮی ﻣﺎدهی ﻣﻨﻔﺠﺮه ﻫﻤﺮاه داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﻧﻔﺮ ﭼﻬﺎر ﺗﮑﻪ ﮐﻪ رو ﻫﻢ ﻣﯽﺷﺪ ‪ ۳۰‬ﮐﯿﻠـﻮ‪ .‬ﺳـﯿﻢ و ﭼﺎﺷـﻨﯽ و دﮔﻤـﻪی‬
‫ً‬
‫اﻧﻔﺠﺎر ﻫﻤﺮاه داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬دﯾﻮ ﺟﻨﺴﻦ ﮔﻮشﮔﯿﺮ ﻫﻤﺮاه داﺷﺖ‪ .‬اﮐﺜﺮا ﻗﺒﻞ از ﺗﺨﺮﯾﺐ ﺗﻮﻧﻞ‪ ،‬ﺑﻪ ﻓﺮﻣﻮده ﺗﻮ ﺗﻮﻧﻞ را ﻣﯽﮔﺸﺘﻨﺪ‪ .‬دﺳـﺘﻮر‬
‫ﺧﻮﺑﯽ ﻧﺒﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﻫﻤﮕﯽ ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و اﻧﺠﺎﻣﺶ ﻣﯽدﻫﺪ‪ .‬ﭼﻮن ﻫﻨﺮی داﺑﯿﻨﺰ درﺷﺖ ﺑﻮد‪ ،‬از اﯾﻦ اﻣـﺮ ﻣﺴـﺘﺜﻨﺎ ﺑـﻮد‪ .‬ﺑﻘﯿـﻪ ﭘـﭻ‬
‫َ‬
‫ﻣﯽاﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ‪ .‬ﺗﺎ ﻟ ِﻮﻧﺪر زﻧﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺟﻮﺧﻪﺷﺎن ﻫﻔﺪه ﻧﻔﺮ داﺷﺖ و ﻫﺮ ﮐﯽ ﻧﻔﺮ ﻫﻔﺪﻫﻢ ﻣﯽﺷﺪ‪ ،‬وﺳﺎﯾﻠﺶ را ﮐﻨﺎر ﻣﯽﮔﺬاﺷﺖ و ﺑـﺎ‬
‫ﯾﮏ ﭼﺮاغﻗﻮه و ﻫﻔﺖﺗﯿﺮ ﮐﺎﻟﯿﺒﺮ ‪ ۴۵‬ﺳﺘﻮان ﮐﺮاس ﻣﯽﺧﺰﯾﺪ ﺗﻮ ﺗﻮﻧﻞ‪ .‬ﺑﻘﯿﻪ ﺑﯿﺮون ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﯽ ﻣـﯽدادﻧـﺪ‪ .‬ﯾـﺎ ﻣﯽﻧﺸﺴـﺘﻨﺪ ﯾـﺎ زاﻧـﻮ‬
‫ﻣﯽزدﻧﺪ‪ .‬ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺗﻮﻧﻞ ﻧﮕﺎه ﻧﻤﯽﮐﺮد‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﺣﻮاﺳﺸﺎن ﺟﻤﻊ ﺻﺪای زﯾﺮ ﭘﺎﯾﺸﺎن ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﺗﺎرﻋﻨﮑﺒﻮتﻫﺎ و ارواح ﺑﻮدﻧﺪ‪،‬‬
‫ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻫﺮ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد آن ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻓﮑﺮ دﯾﻮارﻫﺎی ﺗﻨﮓ ﺗﻮﻧﻞ‪ ،‬ﭼﺮاغﻗﻮهای ﮐﻪ ﺗﻮ دﺳﺖ زﯾﺎدی ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﻣﯽﮐﺮد‬
‫و ﻫﻤﻪﭼﯿﺰ را‪ ،‬ﺣﺘﯽ زﻣﺎن را‪ ،‬ﯾﮑﺠﺎ ﺟﻤﻊ ﻣﯽﮐﺮد و ﺧﻔﻪ‪ .‬ﺑﻪ ﻓﮑﺮ اﯾﻦ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﭼﻄﻮر ﺗﻤﺎم ﻣﺪت آدم ﺗﻮ آن ﺗﻮﻧﻞ ﺗﻨﮓ ﺑﺪﻧﺶ را‬
‫ً‬
‫ﺗﮑﺎن ﻣﯽدﻫﺪ و ﭘﯿﺸﺮوی ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﯾﮑﻬﻮ ﺧﻮدش را ﺗﻮ اﻓﮑﺎر ﻋﺠﯿﺒﯽ ﻏﺮق ﻣﯽﮐﻨـﺪ‪ .‬ﻣـﺜﻼ اﯾﻨﮑـﻪ آﯾـﺎ ﭼﺮاغﻗـﻮه ﺑـﺎﻃﺮی ﺧـﺎﻟﯽ‬
‫ﻣﯽﮐﻨﺪ؟ آﯾﺎ ﻣﻮشﻫﺎ ﺑﯿﻤﺎری ﻫﺎری دارﻧﺪ؟ اﮔﺮ داد زدی‪ ،‬ﺻﺪات ﺗﺎ ﮐﺠﺎ ﻣﯽرﺳﺪ؟ رﻓﻘﺎﯾﺖ ﻣﯽﺷﻨﻮﻧﺪ؟ ﺟﺮﺋﺖ ﻣﯽﮐﻨﻨـﺪ از آن‬
‫ﺗﻮ ﺑﯿﺮون ﺑﮑﺸﻨﺪت؟ از ﺟﻬﺎﺗﯽ‪ ،‬ﻧﻪ ﻫﺮ ﺟﻬﺘﯽ‪ ،‬وﻟﯽ از ﺟﻬﺎﺗﯽ ﺻﺒﺮ ﮐﺮدن‪ ،‬ﺑﺪﺗﺮ از ﺗﻮ ﺗﻮﻧﻞ رﻓﺘﻦ ﺑـﻮد‪ .‬ﺗﺨﯿـﻞ آدم‪ ،‬ﺑﺰرگﺗـﺮﯾﻦ‬
‫ﻗﺎﺗﻠﺶ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺷﺎﻧﺰدﻫﻢ آورﯾﻞ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺷﻤﺎرهی ﻫﻔﺪه ﺑﻪ ﻟﯽ اﺳﺘﺮاﻧﮏ اﻓﺘﺎد‪ .‬ﺧﻨﺪﯾﺪ و زﯾﺮ ﻟﺐ ﭼﯿﺰﮐﯽ ﮔﻔﺖ و ﺗﻨﺪی رﻓﺖ ﺗﻮ ﺗﻮﻧﻞ‪ .‬ﺻﺒﺢ‬
‫ﮔﺮﻣﯽ ﺑﻮد و ﻫﻮا ﺳﻨﮕﯿﻦ‪ .‬ﮐﺎﯾﻮوا ﮔﻔﺖ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ورودی ﺗﻮﻧﻞ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺷﺎﻟﯿﺰار ﺧﺸـﮑﯽ ﮐـﻪ ﻣﯽرﻓـﺖ‬
‫ﺳﻤﺖ دﻫﮑﺪهی ﺗﺎن ﮐﯽ‪ .‬ﻫﯿﭽﯽ ُﺟﻢ ﻧﻤﯽﺧﻮرد‪ .‬ﻧﻪ اﺑﺮی‪ ،‬ﻧﻪ ﭘﺮﻧﺪهای‪ ،‬ﻧﻪ آدﻣﯽ‪ .‬ﻫﻤﺎنﻃﻮر ﺑـﻪ اﻧﺘﻈـﺎر ﺳـﯿﮕﺎر ﻣﯽﮐﺸـﯿﺪﻧﺪ و‬
‫ﻧﻮﺷﯿﺪﻧﯽ ﻣﻘﻮی ﻣﯽزدﻧﺪ‪ ،‬ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻫﻤﮕﯽ ﻧﮕﺮان ﻟﯽ اﺳﺘﺮاﻧﮏ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺗﻪ دﻟﺸﺎن ﺧﻮﺷـﺤﺎل ﻫـﻢ ﺑﻮدﻧـﺪ ﮐـﻪ ﺟـﺎش‬
‫ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﯿﭽﻞ َﺳﻨﺪرس درآﻣﺪ ﮐﻪ ﮔﺎﻫﯽ ﻣﯽ َﺑﺮی ﮔﺎﻫﯽ ﻣﯽﺑﺎزی‪ ،‬ﮔﺎﻫﯽ ﻫﻢ ﻣﯽﻣﺎﻧﯽ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻧﻮﺑﺖ‪ .‬ﺷـﻮﺧﯽ ﺑﯽﻣـﺰهای ﺑـﻮد و‬
‫ﻫﯿﭻﮐﺲ ﻧﺨﻨﺪﯾﺪ‪.‬‬
‫َ‬
‫ﻫﻨﺮی داﺑﯿﻨﺰ ﯾﮏﺗﮑﻪ ﺷﮑﻼت اﺳﺘﻮاﯾﯽ ﮔﺎز زد‪ِ .‬ﺗﺪ ﻟ ِﻮﻧﺪر آرامﺑﺨﺶ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ و رﻓﺖ دﺳﺖﺑﻪآب‪.‬‬
‫ﭘﻨﺞ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﺳﺘﻮان ﺟﯿﻤﯽ ﮐﺮاس رﻓﺖ ﺳﻤﺖ ﺗﻮﻧﻞ‪ .‬ﺧﻢ ﺷﺪ‪ .‬ﺗﻮ ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﭼﺸﻢ ﮔﺮداﻧﺪ‪ .‬ﺧﯿﺎل ﮐـﺮد ﺷـﺎﯾﺪ ﺗـﻮ دردﺳـﺮ‬
‫اﻓﺘﺎده ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﺷﺎﯾﺪ ﺗﻮﻧﻞ رﯾﺰش ﮐﺮده ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﯾﮑﻬﻮ ﺑﯽاﺧﺘﯿﺎر ﯾﺎد ﻣﺎرﺗـﺎ اﻓﺘـﺎد‪ .‬اﺳـﺘﺮس و ﺷﮑﺴـﺘﻦ اﺳـﺘﺨﻮان‪ ،‬رﯾـﺰش ﺗﻮﻧـﻞ‪،‬‬
‫دوﺗﺎﯾﺸﺎن زﯾﺮ آن ﻫﻤﻪ ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ زﻧﺪهﺑﻪﮔﻮر ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﻫﻮار ﻋﺸﻖ رﯾﺨﺖ رو ﺳﺮﺷﺎن‪ .‬ﻫﻤﺎنﻃﻮر زاﻧﻮ زده ﺑﻮد و ﺑﻪ دل ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﺧﯿﺮه‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬زور زد ﺣﻮاﺳﺶ را ﺟﻤﻊ ﻟﯽ اﺳﺘﺮاﻧﮏ و ﺟﻨﮓ و ﺧﻄﺮات ﺑﯽﭘﺎﯾﺎن ﮐﻨﺪ وﻟﯽ ﻋﺸﻘﺶ ﺑﺮاﯾﺶ از ﻫـﺮ ﭼﯿـﺰی ﻣﻬﻢﺗـﺮ ﺑـﻮد؛‬
‫ﻋﺸﻖ ﻓﻠﺠﺶ ﮐﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮود ﺗﻮ رگﻫﺎی ﻣﺎرﺗﺎ ﺑﺨﻮاﺑﺪ و ﺑﻮی ﺧﻮﻧﺶ را ﺣﺲ ﮐﻨﺪ و ﻫﻤﺎنﺟﺎ زﻧـﺪﮔﯽاش را ﺗﻤـﺎم‬
‫ﮐﻨﺪ‪ .‬ﻫﻢ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﻣﺎرﺗﺎ دﺧﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﻫﻢ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺸﻨﺎﺳﺪش‪ .‬زﯾﺮوﺑﻤﺶ را ﺑﺪاﻧﺪ؛ ﭼﺮا ﺷـﻌﺮ؟ ﭼـﺮا ﻏـﻢ؟‬
‫ﭼﺮا ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ ﺳﺮد؟ ﭼﺮا اﯾﻦﻗﺪر ﺗﻨﻬﺎ؟ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺳﻮار دوﭼﺮﺧﻪاش ﺗﻮ ﭘﺮدﯾﺲ ﮐﺎﻟﺞ ﯾﺎ ﺗﻮ ﮐﺎﻓﻪﺗﺮﯾﺎ ﺑﺮای ﺧﻮدش‪ ،‬ﺗﻨﻬـﺎ ﺑـﺎ‬
‫ﺧﻮدش ﺗﻮ ﭘﯿﺴﺖ‪ ،‬ﺣﺘﯽ آﻧﺠﺎ ﻫﻢ ﺗﻨﻬﺎ‪ .‬ﻫﻤﯿﻦ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻣﺎرﺗﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ او را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬و ﺑﻌﺪﺗﺮ ﮐﻪ ﺑﻬﺶ رﺳﯿﺪ و ﮐﻨـﺎرش اﯾﺴـﺘﺎد و‬
‫ﺧﻮدش را ﺑﻬﺶ ﻧﺰدﯾﮏ ﮐﺮد‪ ،‬او در ﺟﻮاﺑﺶ ﺣﺮﮐﺘﯽ ﻧﮑﺮد و ﭼﺸﻤﺎن ﺗﻤﺎم ﺑﺎز و ﺑﯽﺑﺎﮐﺶ‪ ،‬ﭼﺸـﻤﺎﻧﯽ ﺑـﻮد ﺗﺨـﺖ و ﺑـﯽروح و‬
‫ﺑﺪون ذرهای ﺣﺲ ﺑﻪ ﺟﯿﻤﯽ ﮐﺮاس‪.‬‬
‫ﺳﺘﻮان ﮐﺮاس ﭼﺸﻤﺶ ﺧﯿﺮهی ﺗﻮﻧﻞ ﺑﻮد و روﺣﺶ آﻧﺠﺎ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺑﺎ ﻣﺎرﺗﺎ زﯾﺮ ﺷﻦﻫﺎی ﺳﻔﯿﺪ ﺳﺎﺣﻞ ﺟﺮﺳﯽ ﺧﺎک ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮐﻨﺎر ﻫﻢ‪ .‬آن ﺗﮑﻪ ﺳﻨﮓ ﺗﻮ دﻫﺎﻧﺶ ﯾﺎدآور ﻣﺎرﺗﺎ ﺑﻮد‪ .‬ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻪ ﻟﺐ داﺷﺖ‪ .‬ﻫﻤﯿﻦﻃﻮری ﻣﺘﻮﺟﻪی آرام ﺑﻮدن روز ﺷﺪ‪ ،‬ﻣﺘﻮﺟﻪی‬
‫ﺷﺎﻟﯿﺰارﻫﺎی ﺧﺸﮏﺷﺪه‪ ،‬وﻟﯽ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ او را ﻧﮕﺮان اﻣﻨﯿﺖ ﺟﻮﺧﻪاش ﮐﻨﺪ‪ .‬ﮐـﺎرش از اﯾـﻦ ﺣﺮفﻫـﺎ ﮔﺬﺷـﺘﻪ ﺑـﻮد‪.‬‬
‫ﭘﺴﺮﮐﯽ ﺑﻮد ﻋﺎﺷﻖﭘﯿﺸﻪ آﻣﺪه ﺑﻪ ﺟﻨﮓ‪ .‬ﺑﯿﺴﺖوﭼﻬﺎر ﺳﺎل ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬دﺳﺖ ﺧﻮدش ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫َ‬
‫ﯾﮏﮐﻢ ﮔﺬﺷﺖ ﺗﺎ ﻟﯽ اﺳﺘﺮاﻧﮏ ﺳﯿﻨﻪﺧﯿﺰ از ﺗﻮﻧﻞ ﺑﯿﺮون آﻣﺪ‪ .‬ﻧﯿﺸﺨﻨﺪ ﻣﯽزد‪ ،‬ﮐﺮﮐﺜﯿﻒ ﺷﺪه ﺑﻮد وﻟﯽ زﻧﺪه‪ .‬ﺳﺘﻮان ﮐـﺮاس‬
‫ﺑﺮاﯾﺶ ﺳﺮ ﺗﮑﺎن داد و ﺣﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﻘﯿﻪ داﺷﺘﻨﺪ ﭘﺸﺖ ﺧﺎﮐﯽ اﺳﺘﺮاﻧﮏ را ﻣﯽﺗﮑﺎﻧﺪﻧـﺪ و ﺑـﻪ ﺷـﻮﺧﯽ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨـﺪ ﻣـﺮگ را دور زده‪،‬‬

‫‪۱۱‬‬
 ‫ُ‬
‫وﺳﺎﯾﻞ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫ﭼﺸﻢ ﺑﺴﺖ‪.‬‬
‫َرت ﮐﺎﯾﻠﯽ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺖ ﮐﺮمﻫﺎ از ﺗﻮ ﮔﻮر ﺑﯿﺮون ﻣﯽآﯾﻨﺪ و اﻟﺒﺘﻪ زاﻣﺒﯽﻫﺎ‪.‬‬
‫ﻫﻤﮕﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪﻧﺪ‪ .‬ﺟﻤﻊ ﻧﻔﺲ راﺣﺘﯽ ﮐﺸﯿﺪ‪.‬‬
‫ﻣﯿﭽﻞ َﺳﻨﺪرس ﮔﻔﺖ ﺷﻬﺮ ارواح اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻟﯽ اﺳﺘﺮاﻧﮏ ﺑﻪ ﺷﻮﺧﯽ از ﺧﻮدش ﺻﺪای روح درآورد ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺒﯿﻪ ﻧﺎﻟﻪای ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﻨﺘﻬﺎ ﻧﺎﻟﻪای ﺷﺎد‪ ،‬زﯾﺎدی ﺷﺎد‪ ،‬درﺳﺖ‬
‫َ‬
‫ﻫﻤﺎن ﻣﻮﻗﻌﯽ ﮐﻪ آﻫﻮووووی زﯾﺎدی ﺧﻮﺷﺤﺎل َﺳﻨﺪرس ﻫﻮا ﮔﻠﻮﻟﻪای ﺧﻮرد ﺑـﻪ ﺳـﺮ ِﺗـﺪ ﻟ ِﻮﻧـﺪری ﮐـﻪ داﺷـﺖ از دﺳـﺖﺑﻪآب‬
‫ُ‬
‫ﺑﺮﻣﯽﮔﺸﺖ‪ .‬ﺑﺎ دﻫﺎن ﺑﺎز اﻓﺘﺎد زﻣﯿﻦ‪ .‬دﻧﺪانﻫﺎﯾﺶ ﺷﮑﺴﺖ‪ .‬رد ﺳﯿﺎﻫﯽ زﯾﺮ ﭼﺸﻢ ﭼﭙﺶ اﻓﺘﺎد‪ .‬اﺳﺘﺨﻮان ﮔﻮﻧـﻪاش ﺧـﺮد ﺷـﺪ‪.‬‬
‫َرت ﮐﺎﯾﻠﯽ ﻓﻘﻂ ﮔﻔﺖ وای ﺧﺪای ﻣﻦ ﻃﺮف ُﻣﺮد‪ .‬ﻣﺪام ﻣﯽﮔﻔﺖ ﻃﺮف ُﻣﺮد‪ ،‬ﻃﺮف ُﻣﺮد ــ اﯾﻦ ُﻣﺮد‪ .‬ﺑﺎور ﮐﻨﯿﺪ ُﻣﺮد‪.‬‬

‫ﺑﻌﻀﯽ وﺳﺎﯾﻞ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن از رو ﺧﺮاﻓﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺳﺘﻮان ﮐﺮاس ﺳﻨﮓ ﺧﻮشﺷﺎﻧﺴﯽاش را داﺷﺖ‪ .‬دﯾﻮ ﺟﻨﺴﻦ ﭘﺎی ﺧﺮﮔﻮش داﺷﺖ‪.‬‬
‫ﻧﻮرﻣﻦ ﺑﺎﮐﺮ ﮐﻪ ﺻﺪ اﻟﺒﺘﻪ آدم ﻣﺤﺘﺮم و ﻣﺆدﺑﯽ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﻮدش اﻧﮕﺸﺖ ﺷﺼﺘﯽ ﻫﻤﺮاﻫﺶ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯿﭽﻞ َﺳـﻨﺪرس ﺑﻬـﺶ ﻫﺪﯾـﻪ‬
‫داده ﺑﻮد‪ .‬ﺷﺼﺖ ﻗﻬﻮهای ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬دﺳﺖ ﻣﯽزدی ﻻﺳﺘﯿﮑﯽ ﺑﻮد و ‪ ۸۵‬ﮔﺮم ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﻤﯽﺷﺪ‪ .‬ﺷﺼﺖ ﭘﺴـﺮک ُﻣـﺮدهی ﭘـﺎﻧﺰده‬
‫ﺷﺎﻧﺰدهﺳﺎﻟﻪی وﯾﺘﮑﻮﻧﮕﯽ ﺑﻮد‪ .‬ﺗﻪ راهآﺑﯽ ﮐﺸﺎورزی ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﺸﻢ و دﻫﻦ ﭘﺮ ﺑﻮد از ﭘﺸﻪ‪ .‬ﺷﻠﻮارک‬
‫ﺳﯿﺎه ﭘﺎ داﺷﺖ و ﺻﻨﺪل‪ .‬ﻣﻮﻗﻊ ﻣﺮگ ﯾﮏﻣﺸﺖ ﺑﺮﻧﺞ‪ ،‬ﻣﺴﻠﺴﻞ و ﺳﻪ ﺧﺸﺎب ُﭘﺮ ﻫﻤﺮاﻫﺶ ﺑﻮده‪.‬‬
‫ﻣﯿﭽﻞ َﺳﻨﺪرس ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻧﻈﺮش درس اﺧﻼﻗﯽ واﺿﺤﯽ داﺷﺖ‪.‬‬
‫ً‬
‫دﺳﺖ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد رو ُﻣﭻ ﭘﺴﺮک‪ .‬ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬اﻧﮕﺎری دارد ﻧﺒﺾ او را ﻣﯽﮔﯿﺮد‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺎﻧﻪ دﺳﺖ زده ﺑﻮد‬
‫َ‬
‫ﺑﻪ ﺷﮑﻤﺶ و ﺑﺎ ﺗﺒﺮ ﺷﮑﺎر ﮐﺎﯾﻮوا ﺷﺼﺖ ﭘﺴﺮک را ﮐﻨﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻫﻨﺮی داﺑﯿﻨﺲ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺪاﻧﺪ درس اﺧﻼﻗﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﭼﯿﺴﺖ؟‬
‫درس اﺧﻼﻗﯽ؟‬
‫درﺳﺖ ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮد‪ .‬درس اﺧﻼﻗﯽ‪.‬‬
‫َﺳﻨﺪرس ﺷﺼﺖ را ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺑﻮد ﺗﻮ دﺳﺘﻤﺎل ﺗﻮاﻟﺖ داده ﺑﻮدش ﺑﻪ ﻧﻮرﻣﻦ ﺑﺎﮐﺮ‪ .‬ﺧﻮﻧﺶ ُﻣﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺧﻨﺪان ﻟﮕﺪی ﺑﻪ ﺳﺮ ﭘﺴﺮ‬
‫زده ﺑﻮد و ﻣﮕﺲﻫﺎ ﮐﻪ ﻓﺮار ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﺮده ﺑﻮد و ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺷﺒﯿﻪ ﯾﮑﯽ از اﯾـﻦ ﺳـﺮﯾﺎلﻫﺎی ﻗـﺪﯾﻤﯽ ﺗﻠﻮﯾﺰﯾـﻮن اﺳـﺖ‪.‬‬
‫ﺳﺮﯾﺎل ﺗﺎ اﺳﻠﺤﻪات ُﭘﺮ اﺳﺖ‪ ،‬ﺳﻔﺮ ﻫﻢ در ﭘﯿﺶ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻫﻨﺮی داﺑﯿﻨﺰ ﯾﮑﻢ ﻓﮑﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد‪.‬‬
‫آﺧﺮﺳﺮ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد درﺳﺖ اﺳﺖ وﻟﯽ او ﻫﯿﭻ درس اﺧﻼﻗﯽ ﻧﻤﯽﺑﯿﻨﺪ‪.‬‬
‫ﭼﻄﻮر اﯾﻦ ﭼﯿﺰ ﺑﻪ اﯾﻦ واﺿﺤﯽ را ﻧﻤﯽدﯾﺪ؟‬
‫ﻧﻪ َﺳﻨﺪرس اﺷﺘﺒﺎه ﻣﯽﮐﺮد درس اﺧﻼﻗﯽای در ﮐﺎر ﻧﺒﻮد‪.‬‬

‫ﻫﻤﮕﯽ ﺑﺮﭼﺴﺐﻫﺎی ﮐﻠﻮپ اﻓﺴﺮان و ﮐﺎﻏﺬ و ﻗﻠﻢ ﻫﻤﺮاه داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﻗﻮﻃﯽ ﻧﻔﺖ ﻓﻮری‪ ،‬ﺳﻨﺠﺎقﻗﻔﻠﯽ‪ُ ،‬ﻣﻨﻮر زﻣﯿﻨﯽ‪ُ ،‬ﻣﻨﻮر ﻫﻮاﯾﯽ‪،‬‬
‫ُ‬
‫ﻣﺪاد روﻏﻨﯽ‪ ،‬ﭘﺮﭼﻢ اﻣﺮﯾﮑﺎ‪ ،‬ﻧﺎﺧﻦﮔﯿـﺮ‪،‬‬
‫ﭼﻨﺪ ﺗﻮپ ﺳﯿﻢ‪ ،‬ﺗﯿﻎ رﯾﺶﺗﺮاﺷﯽ‪ ،‬ﺗﻨﺒﺎﮐﻮی زﯾﺮ دﻧﺪاﻧﯽ‪ ،‬ﻋﻮد و ﺟﺎ ﻋﻮدی ﺑﻮدا‪ ،‬ﺷﻤﻊ‪ِ ،‬‬
‫ﺑﺮوﺷﻮر ﻣﺄﻣﻮرﯾﺖﻫﺎ‪ ،‬ﻋﺮﻗﭽﯿﻦ ﻟﺒﻪﺑﻠﻨﺪ‪ ،‬ﭼﺎﻗﻮ ﯾﮏ ﻟﺒﻪ و ﮐﻠﯽ وﺳﺎﯾﻞ دﯾﮕﺮ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻔﺘـﻪای دو ﺑـﺎر وﻗﺘـﯽ ﻫﻠﯿﮑـﻮﭘﺘﺮ‬
‫ﺷﺎرژ ﻣﻬﻤﺎت ﻣﯽآﻣﺪ‪ ،‬ﻇﺮفﻫﺎی آﺑﮕﺮم ﺗﻮ ﺟﻌﺒﻪﻫﺎی ﺳﺒﺰ ﺑﺰرگ ﻫﻤﺮاﻫﺶ ﻣﯽآﻣﺪ و آنﻫﺎ ﮐﻨـﺎرش ﮐﻮﻟـﻪﻫﺎی ﮐﺮﺑﺎﺳـﯽ ﭘـﺮ از‬
‫ُ‬
‫ﺳﻮدای ﺧﻨﮏ ﺑﺮﻣﯽداﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﻣﺨﺰنﻫﺎی ﭘﻼﺳﺘﯿﮑﯽ دو ﮔﺎﻟﻨﯽ آب ﻣﯽﺑﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﯿﭽﻞ َﺳﻨﺪرس ﻫﻤﺮاﻫﺶ ﯾـﮏ دﺳـﺖ‬
‫ﻣﺎرک َﺑﻠﮏ ﻓﻠﮓ داﺷﺖ‪ .‬دﯾﻮ ﺟﻨﺴﻦ ﮔﻮﻧﯽﻫﺎی ﺧﺎﻟﯽ ﻫﻤﺮاه‬ ‫ﻓﺮﻧﭻ ﺟﻨﮕﺎل داﺷﺖ ﺑﺮای ﻣﻮارد ﺧﺎص‪ .‬ﻫﻨﺮی داﺑﯿﻨﺲ ﺣﺸﺮهﮐﺶ ِ‬
‫داﺷﺖ ﺗﺎ ﺷﺐﻫﺎ ﭘﺮ ﮐﻨﺪ و ﺳﻨﮕﺮش را ﻣﺴﺘﺤﮑﻢﺗﺮ‪ .‬ﻟﯽ اﺳﺘﺮاﻧﮏ ﮐﺮم ﺿﺪ آﻓﺘﺎب داﺷﺖ‪ .‬ﯾﮏ ﺳﺮی ﭼﯿﺰﻫﺎ ﻫﻢ ﺑﯿﻨﺸﺎن ﻣﺸﺘﺮک‬

‫‪۱۲‬‬
 ‫ُ‬
‫وﺳﺎﯾﻞ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫ﺑﻮد‪ .‬ﺑﯽﺳﯿﻢ ﭘﯽآرﺳﯽ ‪ ۷۷‬را ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﺎﻃﺮیاش ‪ ۱۳‬ﮐﯿﻠﻮ ﻣﯽﺷﺪ ﻧﻮﺑﺘﯽ ﻣﯽﺑﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻫﻤﮕﯽ وزن ﺧﺎﻃﺮاﺗﺸﺎن را ﺗﻘﺴﯿﻢ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻫﺮ ﭼﻪ را ﮐﻪ دﯾﮕﺮی ﺗﺤﻤﻞ ﻧﺪاﺷﺖ‪ ،‬ﯾﮑﯽ دﯾﮕﺮ ﻣﯽﺑﺮد‪ .‬ﮔﺎﻫﯽ ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ را ﻣﯽﮐﺸﯿﺪﻧﺪ‪ ،‬ﮔﺎﻫﯽ ﻣﺠﺮوﺣـﯽ‪ ،‬ﮔـﺎﻫﯽ ﺧﺴـﺘﻪای‪.‬‬
‫ﮔﺎﻫﯽ ﻫﻢ ﻋﻔﻮﻧﺖ‪ .‬ﺑﺴﺎط ﺷﻄﺮﻧﺞ و ﺗﻮپ ﺑﺴﮑﺖ و ﻟﻐﺖﻧﺎﻣﻪﻫﺎی وﯾﺘﻨﺎﻣﯽ ﺑﻪ اﻧﮕﻠﯿﺴﯽ و ﻣﺪالﻫﺎی اﻓﺘﺨﺎرﺷﺎن‪ ،‬ﻣﺪال ﺳﺘﺎرهی‬
‫ُﺑﺮﻧﺰی و ﻣﺪال ﺷﺠﺎﻋﺖ ﺑﻨﻔﺶرﻧﮓ‪ ،‬ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‪ .‬ﺑﯿﻤﺎری را ﻣﯽﮐﺸﯿﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺎﻻرﯾﺎ و اﺳﻬﺎل از ﻫﻤﻪ ﺷﺎﯾﻊﺗﺮ ﺑﻮد‪ .‬زاﻟﻮ و ﻗﺎرچ‬
‫و ﺷﭙﺶ و ﮐﻠﯽ رﯾﺸﻪی ﻋﻠﻒ ﻫﺮز و ﮐﭙﮏ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‪ .‬ﺧﻮد ﺧﺎک ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‪ ،‬ﺧﺎک وﯾﺘﻨﺎم‪ ،‬ﺧـﺎک ﻗﺮﻣﺰﻧـﺎرﺟﯽ ﮐـﻪ‬
‫ﻣﯽﺷﺴﺖ رو ﭘﻮﺗﯿﻦﻫﺎ و ﺻﻮرت ﮐﻮﻓﺘﮕﯽﻫﺎی ﺗﻨﺸﺎن‪ .‬آﺳﻤﺎن ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑـﻮد‪ .‬آن ﻓﻀـﺎ ﻫﻤﺮاﻫﺸـﺎن ﺑـﻮد‪ ،‬رﻃﻮﺑـﺖ‪ ،‬ﺑﺎدﻫـﺎی‬
‫ﻣﻮﺳﻤﯽ‪ ،‬ﺑﻮی ﭘﻮﺳﯿﺪﮔﯽ و ﻗﺎرچ‪ ،‬ﺗﻤﺎﻣﺶ‪ ،‬ﺟﺎذﺑﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‪ .‬ﻋﯿﻦ ﻗﺎﻃﺮ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬روزﻫﺎ از ﺗﯿﺮﻫﺎی ﺗﮏﺗﯿﺮاﻧﺪازﻫﺎ ﻣﯽ ُﻣﺮدﻧﺪ‪،‬‬
‫ﺷﺐﻫﺎ از ﺧﻤﭙﺎره‪ ،‬وﻟﯽ از ﻧﺒﺮد ﺧﺒﺮی ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﭘﯿﺸﺮوی ﺑﯽﭘﺎﯾـﺎن از اﯾـﻦ دﻫﮑـﺪه ﺑـﻪ آن دﻫﮑـﺪه‪ ،‬ﺑﯽﻫـﺪف‪ ،‬ﻧـﻪ ﻣﯽﺑﺮدﻧـﺪ‪ ،‬ﻧـﻪ‬
‫ُ‬
‫ﻣﯽﺑﺎﺧﺘﻨﺪ‪ .‬ﭘﯿﺸﺮوی ﺑﻮد ﺑﺮا ﺧﺎﻃﺮ ﻧﻔﺲ ﭘﯿﺸﺮوی‪ .‬آرام و ﮔﻨﮓ ﻣﯽرﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻘﺎﺑﻞ ﮔﺮﻣﺎ ﮐﻤﺮ ﺧﻢ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻓﮑـﺮ ﻧﻤﯽﮐﺮدﻧـﺪ‪،‬‬
‫ﻫﻤﻪاش ﺧﻮن ﺑﻮد و اﺳﺘﺨﻮان‪ .‬ﺳﺮﺑﺎزان ﺳﺎده‪ ،‬ﺳﺮﺑﺎزی ﺑﺎ ﭘﺎ‪ .‬ﺑﺎﻻ رﻓـﺘﻦ رﻧﺠـﻮر از ﺗﭙـﻪﻫﺎ‪ ،‬رﻓـﺘﻦ ﺑـﻪ دل ﺷـﺎﻟﯿﺰارﻫﺎ و ﻋﺒـﻮر از‬
‫رودﺧﺎﻧﻪ و ﺑﺎﻻ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﺮدن ﻣﻨﻄﻘﻪ‪ ،‬ﺑﺎ ﻗﻮز و ﻗﺪم ﻗﺪم و ﺑﻌﺪ ﻣﺤﻞ ﺑﻌﺪی و ﻫﻤﯿﻦﻃﻮر ﻣﺤﻞ ﺑﻌﺪی؛ اﻣﺎ ﺑﯽاراده‪ ،‬ﺑﯽ ﻗﺼﺪ‪ ،‬ﻓﻘﻂ‬
‫ﻋﻤﻠﯽ ﻣﺎﺷﯿﻨﯽ ﺑﻮد‪ ،‬ﻗﺎﻟﺒﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮش رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺟﻨﮕﯽ ﮐﻪ ﺗﻤـﺎﻣﺶ دوﻻدوﻻ راه رﻓـﺘﻦ ﺑـﻮد‪ ،‬ﻗـﻮز ﯾﻌﻨـﯽ ﻫﻤـﻪﭼﯿﺰ‪ ،‬ﺟﺒـﺮ‬
‫ُ‬
‫ﺟﻐﺮاﻓﯿﺎ‪ ،‬ﭘﻮﭼﯽ و ﻣﺄﯾﻮﺳﯽ‪ ،‬ﮐﻨﺪی ﻣﯿﻞ و ﺷﻌﻮر و ﺧﻮدآﮔﺎﻫﯽ و اﻣﯿﺪ و اﺣﺴﺎﺳﺎت اﻧﺴـﺎﻧﯽ‪ .‬اﻧﻀﺒﺎﻃﺸـﺎن ﺗـﻮ ﭘﺎﻫﺎﯾﺸـﺎن ﺑـﻮد‪.‬‬
‫ﺣﺴﺎب ﻗﺪمﻫﺎ ﻏﺮﯾﺰی ﺑﻮد‪ .‬ﻧﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪای داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻧﻪ ﻣﺄﻣﻮرﯾﺘﯽ‪ ،‬ﻧﻪ اﺳﺘﺮاﺗﮋیای‪ .‬دﻫﮑﺪهﻫﺎ را ﻣﯽﮔﺸﺘﻨﺪ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻫـﯿﭻ‪ .‬ﻫﯿﭽـﯽ‬
‫ﺑﺮاﯾﺸﺎن ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﺧﻤﺮهﻫﺎی ﺑﺮﻧﺞ را ﻣﯽﺷﮑﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﭘﯿﺮان و ﮐﻮدﮐﺎن را ﺧﺎﻟﯽ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻮﻧﻞﻫﺎ را ﮐﻮر ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﮔﺎﻫﯽ آﺗـﺶ‬
‫ﻣﯽزدﻧﺪ‪ ،‬ﮔﺎﻫﯽ ﻧﻤﯽزدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﺟﻤﻊ ﻣﯽﺷـﺪﻧﺪ و ﻣﯽرﻓﺘﻨـﺪ دﻫﮑـﺪهی ﺑﻌـﺪی و دﻫﮑـﺪهی ﺑﻌـﺪی و ﻫﻤـﺎن ﮐﺎرﻫـﺎ را ﺗﮑـﺮار‬
‫ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮدﺷﺎن ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‪ .‬ﻓﺸﺎر زﯾـﺎدی ﺗﺤﻤـﻞ ﻣﯽﮐﺮدﻧـﺪ‪ .‬ﺗـﻮ ﮔﺮﻣـﺎی اول ﺻـﺒﺢ‪ ،‬ﮐﻼهﺧﻮدﻫـﺎ و ﺟﻠﯿﻘـﻪ‬
‫ً‬
‫ﺿﺪﮔﻠﻮﻟﻪﻫﺎﯾﺸﺎن را درﻣﯽآورﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺎ ﻟﺨﺖ ﻣﯽرﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﺧﻄﺮﻧﺎک ﺑﻮد وﻟﯽ از ﻓﺸﺎر روﯾﺸﺎن ﮐﻢ ﻣﯽﮐـﺮد‪ .‬ﻋﻤﻮﻣـﺎ ﺗـﻮ ﭘﯿﺸـﺮویﻫﺎ‬
‫ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ دور ﻣﯽرﯾﺨﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﯿﺸـﺘﺮ ﺑـﺮای آراﻣـﺶ ﺧـﺎﻃﺮ ﺑـﻮد ﮐـﻪ ﺟﯿـﺮهﺷـﺎن را ﻣﯽاﻧﺪاﺧﺘﻨـﺪ و ﻧﺎرﻧﺠﮏﻫـﺎ و ﻣﯿﻦﻫﺎﯾﺸـﺎن را‬
‫ﻣﯽﺗﺮﮐﺎﻧﺪﻧﺪ‪ .‬ﻓﺮﻗﯽ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺸﺎن ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﺷﺐﻫﺎ ﻫﻠﯿﮑﻮﭘﺘﺮﻫﺎی ﻣﻬﻤﺎت از راه ﻣﯽرﺳﯿﺪﻧﺪ و ﺑﯿﺸﺘﺮش را ﺑﻬﺸﺎن ﻣﯽدادﻧـﺪ‪ .‬ﺑﻌـﺪ‬
‫ﯾﮑﯽ دو روز ﺑﻌﺪ ﺑﺎز ﺑﺮاﯾﺸﺎن ﻣﻬﻤﺎت و ﻣﻮاد ﻣﯽآوردﻧﺪ‪ .‬ﻫﻨﺪواﻧﻪی ﺗﺎزه و ﻓﺸﻨﮓ و ﻋﯿﻨـﮏ دودی و ﻋﺮقﮔﯿﺮﻫـﺎی اﺑﺮﯾﺸـﻤﯽ و‬
‫ﻣﻨﺎﺑﻊ ﻋﺎﻟﯽ دﯾﮕﺮی ﮐﻪ ﭘﺮ ﺑﻮد ﺑﺮاﯾﺸﺎن از ﻓﺸﻔﺸﻪ ﺑﺮای ﺟﺸﻦ ﭼﻬﺎرم ﺟﻮﻻی و ﺗﺨﻢﻣـﺮغ رﻧﮕـﯽ ﻋﯿـﺪ ﭘـﺎک؛ ﺗﻤـﺎﻣﺶ ﯾـﺎدآور‬
‫ﮐﺸﻮرﺷﺎن ﺑﻮد‪ ،‬ﯾﺎدآور ﻗﻄﺎرﻫﺎ و ﻣﯿﻮهﻫﺎ و ﮐﻨﺴﺮوﺳﺎزیﻫﺎ و زرادﺧﺎﻧﻪی ﻫﺎرﺗﻔﻮرد و ﺟﻨﮕﻞﻫﺎی ﻣﯿﻨﻪﺳﻮﺗﺎ و ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻓﺮوﺷﯽﻫﺎ و‬
‫ﻣﺰارع وﺳﯿﻊ ﮔﻨﺪم و ذرت؛ ﺗﻤﺎﻣﺶ را ﻫﻤﭽﻮن ﻗﻄﺎر ﻫﻤﺮاه داﺷﺘﻨﺪ؛ ﭘﺸﺘﺸﺎن ﺑﻮد‪ ،‬رو ﮔﺮدﻧﺸﺎن ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻤﺎم اﺑﻬﺎﻣﺎت و‬
‫ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪﻫﺎ و رازﻫﺎی وﯾﺘﻨﺎم ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺪاﻗﻞ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدﻧﺪ ﻫﯿﭻوﻗﺖ ﺧﺪا ﺷﮏ ﻧﻤﯽﮐﻨﻨﺪ وﺳﺎﯾﻞ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن را ﻣﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑـﺮای‬
‫ﻟﺤﻈﻪای ﻫﻢ ﮐﻪ ﺷﺪه از ﺧﻮد دور ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬

‫َ‬
‫ﻫﻠﯿﮑﻮﭘﺘﺮ ﮐﻪ ﻟ ِﻮﻧﺪر را ﺑﺮد‪ ،‬ﺳﺘﻮان ﺟﯿﻤﯽ ﮐﺮاس ﻣﺮداﻧﺸﺎن را ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ دﻫﮑـﺪهی ﺗـﺎن ﮐـﯽ‪ .‬ﻫﻤـﻪﺟﺎ را آﺗـﺶ زدﻧـﺪ‪ .‬ﻣﺮغﻫـﺎ و‬
‫ﺳﮓﻫﺎ را ﮐﺸﺘﻨﺪ‪ ،‬ﭼﺎه را ﮐﻮر ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬از ﮔﺮوﻫﺎن زرﻫﯽ درﺧﻮاﺳﺖ آﺗﺶﺑﺎر ﮐﺮدﻧﺪ و ﻧﺎﺑﻮدی دﻫﮑﺪه را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌـﺪ ﺗـﻮ‬
‫َ‬
‫ﻣﺮگ ﻟ ِﻮﻧﺪر را ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯽﮐـﺮد‪ ،‬ﺳـﺘﻮان دﯾـﺪ‬‫ﻫﻮای ﮔﺮم ﻋﺼﺮ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﭘﯿﺸﺮوی ﮐﺮدﻧﺪ و ﻏﺮوﺑﯽ‪ ،‬ﻣﻮﻗﻌﯽ ﮐﻪ ﮐﺎﯾﻮوا داﺷﺖ ِ‬
‫دارد ﺑﻪ ﺧﻮدش ﻣﯽﻟﺮزد‪.‬‬
‫َ‬
‫ﺟﻠﻮی ﺧﻮدش را ﮔﺮﻓﺖ ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﺑﯿﻞ اﻧﻔﺮادیاش ﯾﮑﻢ از ‪ ۲‬ﮐﯿﻠﻮ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻮد‪ ،‬زﻣﯿﻦ را ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫َ‬
‫ﺷﺮﻣﻨﺪه ﺑﻮد‪ .‬از ﺧﻮدش ﻓﺮاری‪ .‬ﻣﺎرﺗﺎ را ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻧﻔﺮاﺗﺶ دوﺳﺖ داﺷﺖ و ﻧﺘﯿﺠﻪاش ﻫﻤﯿﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﻟ ِﻮﻧﺪر دﯾﮕﺮ ﻧﺒـﻮد‬
‫و رﻧﺠﺶ را ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺎ ﭘﺎﯾﺎن ﺟﻨﮓ‪ ،‬ﺳﻨﮓ ﻣﯽﮐﺮد ﺗﻮ ﮔﻠﻮﯾﺶ‪.‬‬
‫َ‬
‫ﻓﻘﻂ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ زﻣﯿﻦ را ﺑﮑﻨﺪ‪ .‬ﺑﯿﻞ اﻧﻔﺮادی را ﻋﯿﻦ ﺗﺒﺮ ﺑﻪ ﮐﻤﺮ زﻣﯿﻦ ﻣﯽﮐﻮﺑﯿـﺪ‪ ،‬ﻫـﻢ ﻋﺎﺷـﻖ ﺑـﻮد و ﻫـﻢ ﻣﺘﻨﻔـﺮ‪ .‬وﻗـﺖ‬

‫‪۱۳‬‬
 ‫ُ‬
‫وﺳﺎﯾﻞ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬
‫َ‬
‫ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﻫﻮا ﺗﻪ ﭼﺎﻟﻪاش ﻧﺸﺴﺖ ﺑﻪ ﻫﻖﻫﻖ‪ .‬ﻫﻖﻫﻘﺶ ﻗﻄﻊ ﻧﺸﺪ‪ .‬ﺑﺨﺸﯿﺶ ﻋﺰای ِﺗﺪ ﻟ ِﻮﻧﺪر ﺑﻮد وﻟﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮش ﻋﺰای ﻣﺎرﺗـﺎ ﺑـﻮد‪،‬‬
‫ﻋﺰای ﺧﻮدش‪ .‬ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﻣﺎرﺗﺎ ﻣﺎل دﻧﯿﺎی دﯾﮕﺮی اﺳﺖ‪ ،‬دﻧﯿﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ راﺳﺖ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﻣﺎرﺗﺎ ﺳـﺎل ﺳـﻮم ﮐـﺎﻟﺞ‬
‫ﻣﺎﻧﺖ ﺳﺒﺎﺳﺘﯿﻦ ﻧﯿﻮﺟﺮﺳﯽ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﺷﺎﻋﺮ اﺳﺖ و دﺧﺘﺮ و ﺗﻨﻬﺎ‪ .‬ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﻣﺎرﺗﺎ ﻋﺎﺷﻘﺶ ﻧﯿﺴﺖ و ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ِ‬

‫ﮐﺎﯾﻮوا ﺗﻮ ﺗﺎرﯾﮑﯽ زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮد ِﺗﺪ ﻟﻮﻧﺪر ﻋﯿﻦ ﺳﯿﻤﺎن اﻓﺘﺎد‪ .‬ﺧﺪا ﺷﺎﻫﺪ ﺑﻮد ﺑﯽﺣﺮف اﺿﺎﻓﻪ‪ ،‬ﺗﺎﻻﭘﯽ اﻓﺘﺎد‪.‬‬
‫ﻧﻮرﻣﻦ ﺑﺎﮐﺮ از ﺷﻨﯿﺪن اﯾﻦ ﺣﺮف ﺗﮑﺮاری ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻫﻨﻮز زﯾﭗ ﺧﻮدش را ﺑﺎﻻ ﻧﮑﺸﯿﺪه ﺑﻮد‪ .‬زﯾﭙﺶ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﻮد زرﺗﺶ ﻗﻤﺼﻮر ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﮐﺎﯾﻮوا ﺑﺲ ﻧﻤﯽﮐﺮد‪ .‬آنﻫﺎ ﻫﻤﮕﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺷﺎﻫﺪ آن ﺻﺤﻨﻪ ﻣﯽﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻃﺮف ﻋﯿﻦ ــ‬
‫ِ‬
‫ﻫﺰار ﺑﺎر ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻃﺮف ﻋﯿﻦ ﺳﯿﻤﺎن اﻓﺘﺎد‪ .‬ﭼﺮا دﯾﮕﺮ ﺧﻔﻪ ﻧﻤﯽﺷﺪ؟‬
‫ﮐﺎﯾﻮوا ﻧﺎراﺣﺖ ﺳﺮ ﺗﮑﺎن داد و ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺣﻔﺮهای ﮐﻪ ﺳﺘﻮان ﺟﯿﻤﯽ ﮐﺮاس ﺑﺮای ﺧﻮدش ﮐﻨﺪه ﺑﻮد و داﺷـﺖ از ﺗـﻮش ﺑـﻪ‬
‫آﺳﻤﺎن ﺷﺐ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮد اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﻫﻮا ﺧﻔﻪ ﺑﻮد و ﻣﺮﻃﻮﺑﺖ‪ .‬ﻣﻪ ﻏﻠﯿﻆ داﻏﯽ ﺗﻮ ﺷﺎﻟﯿﺰارﻫﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و اﯾـﻦ ﺳـﮑﻮن ﭘـﯿﺶ از‬
‫ﺑﺎران ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮔﺬﺷﺖ‪ .‬ﮐﺎﯾﻮوا آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮد ﺳﺘﻮان ﺣﺴﺎﺑﯽ ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪه‪ .‬ﭼﻮنﮐﻪ او داﺷﺖ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬اﯾﻦﻃﻮر ﻧﺒﻮد ﺑﻪ روی ﺧﻮدش ﻧﯿﺎورد‪ ،‬دروﻏـﯽ‬
‫ﻧﺒﻮد‪ ،‬وﻇﯿﻔﻪی ﺧﻄﯿﺮی داﺷﺖ و آدﻣﯽ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺑﯽﺧﯿﺎل ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻧﻮرﻣﻦ ﺑﺎﮐﺮ ﺣﺮﻓﺶ را ﺗﺄﯾﯿﺪ ﮐﺮد‪.‬‬
‫آنﻫﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ دﻟﺸﺎن ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﮕﻮﯾﻨﺪ وﻟﯽ ﮐﺎﯾﻮوا ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮد ﺳﺘﻮان آدم ﺑﯽﺧﯿﺎﻟﯽ ﻧﯿﺴﺖ‪.‬‬
‫ﻫﻤﻪﺷﺎن اﯾﺮاد داﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫َ‬
‫ﻫﻤﻪ ﺟﺰ ﻟ ِﻮﻧﺪر‪.‬‬
‫ﺑﺎﮐﺮ ﺗﺄﯾﯿﺪش ﮐﺮد‪ .‬اﻣﺎ ازش ﮐﺎری ﺧﻮاﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺧﻔﻪ ﺷﻮد؟‬
‫ﺑﺎﮐﺮ ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﮐﺎﯾﻮوا ﺳﺮخﭘﻮﺳﺖ ﺑﺎﻫﻮﺷﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﺑﺎﯾﺴﺖ ﺧﻔﻪ ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﮐﺎﯾﻮوا ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ و ﭘﻮﺗﯿﻦ از ﭘﺎ درآورد‪ .‬ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﮕﻮﯾﺪ‪ ،‬ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺧﻮاﺑﺶ ﺳﺒﮏ ﺷﻮد وﻟـﯽ ﮐﺘـﺎب‬
‫َ‬ ‫ُ‬
‫ﺑﺎز ﮐﺮد و ﮔﺬاﺷﺖ ﺟﺎی ﺑﺎﻟﺸﺖ زﯾﺮ ﺳﺮش‪ .‬ﻣﻪ ﻫﻤﻪﭼﯿﺰ را ﺧﺮد ﮐﺮده ﺑﻮد و وﺿﻮح را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺳﻌﯽ ﮐﺮد ﺑﻪ ِﺗﺪ ﻟ ِﻮﻧـﺪر ﻓﮑـﺮ‬
‫ﻧﮑﻨﺪ وﻟﯽ ﯾﮑﻬﻮ ﻓﮑﺮ ﮐﺮد ﭼﻘﺪر ﻫﻤﻪﭼﯿﺰ ﺳﺮﯾﻊ رخ داد‪ .‬اﻟﮑﯽ ﺷﻠﻮغ ﻧﺸﺪ‪ .‬اﻓﺘﺎد و ُﻣﺮد‪ .‬ﺣﺴﯽ ﻫﻢ ﺑـﻪ آدم ﺟـﺰ ﺣـﺲ ﺗﻌﺠـﺐ‬
‫ﻧﺪاد‪ .‬ﻣﺮﮔﯽ ﺧﻼف آﻣﻮزهﻫﺎ ﺑﻮد‪ .‬دﻟﺶ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ اﻧﺪوﻫﯽ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﺪ‪ ،‬اﻧﺪوه ﯾﺎ ﺧﺸﻢ وﻟﯽ ﺧﺒـﺮی از اﯾـﻦ اﺣﺴﺎﺳـﺎت‬
‫ﻧﺒﻮد و ﮔﻨﺎﻫﺶ ﻫﻢ ﭘﺎی او ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﻮدش زﻧﺪه ﻣﺎﻧﺪه‪ .‬ﺑﻮی ﮐﺘﺎب زﯾﺮ ﮔﻮﻧﻪاش را دوﺳﺖ داﺷـﺖ‪ ،‬ﺑـﻮی‬
‫ﭼﺮم ﺟﻠﺪ و ﻣﺮﮐﺐ ﭼﺎپ و ﭼﺴـﺐ ﺻـﺤﺎف و ﮐﺎﻏـﺬ‪ .‬ﺗﻤـﺎم اﺟـﺰای ﺷـﯿﻤﯿﺎﯾﯽ را‪ .‬دوﺳـﺖ داﺷـﺖ ﺻـﺪای ﺷـﺐ را‪ .‬ﺣﺘـﯽ‬ ‫ِ‬
‫ُ‬
‫ﮐﻮﻓﺘﮕﯽﻫﺎﯾﺶ ﻫﻢ اﻻن آراﻣﺶ داﺷﺖ‪ .‬ﻋﻀﻠﻪﻫﺎی ﮐﻮﻓﺘﻪ و زﺧﻢ و ﺧﺮاشﻫﺎی رو ﺗﻨﺶ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﺷﻨﺎورش ﮐـﺮده ﺑـﻮد‪ .‬از ﻧﻤـﺮدن‬
‫ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﺎنﺟﺎ دراز ﮐﺸﯿﺪ ﺑﻮد و ﻗﺪرت ﻏﻢﺧﻮاری ﺳﺘﻮان ﺟﯿﻤﯽ ﮐﺮاس را ﺳﺘﺎﯾﺶ ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﯾﮑـﻢ از درد‬
‫َ‬
‫او را ﺧﻮدش ﺑﭽﺸﺪ‪ ،‬ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﻋﯿﻦ ﺟﯿﻤﯽ ﮐﺮاس‪ ،‬اﻓﺮادش ﺑﺮاﯾﺶ ﻣﻬﻢ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺗﺎ ﭼﺸﻢ ﺑﺴﺖ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﻟ ِﻮﻧﺪر را دﯾﺪ‬
‫ﺧـﺎک ﻣﺮﻃـﻮب و ﺑـﻮی‬ ‫ِ‬ ‫ﮐﻪ ِﺗ ِﻠﭗ اﻓﺘﺎد و ُﻣﺮد و ﻓﻘﻂ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺣﺲ ﺧﻮب درآوردن ﭘﻮﺗﯿﻦﻫﺎ و ﻣﻪای ﮐﻪ دورش ﻣﯽﭘﯿﭽﯿـﺪ و‬
‫ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪﺳﺶ و آراﻣﺶ ﻣﺨﻤﻠﯽ ﺷﺐ را ﺗﻮ ﺧﻮدش ﺟﻤﻊ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫دﻗﯿﻘﻪای ﺑﻌﺪ ﻧﻮرﻣﻦ ﺑﺎﮐﺮ ﺗﻮ ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﭘﺎ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺮاﯾﺶ ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد‪ ،‬اﮔﺮ ﮐﺎﯾﻮوا ﺣﺮﻓﯽ داﺷﺖ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ او ﺑﺰﻧﺪ‪.‬‬

‫‪۱۴‬‬
 ‫ُ‬
‫وﺳﺎﯾﻞ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫ﮐﺎﯾﻮوا ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪاﺷﺖ و ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد ﺑﯽﺧﯿﺎل ﺷﻮد‪.‬‬

‫ﻧﻪ آﻗﺎ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽﮔﻔﺖ‪ .‬ﺑﺎﮐﺮ از ﺳﺮخﭘﻮﺳﺘﯽ ﺳﺎﮐﺖ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺑﯿﺸﺘﺮ راه ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن وﻗﺎر داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻧﻮﻋﯽ ﺷﺄن‪ .‬ﻫﺮازﮔﺎﻫﯽ ﺗﺮس ﻣﯽآﻣﺪ ﺳﺮاﻏﺸﺎن؛ داد ﻣﯽزدﻧﺪ ﯾﺎ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ داد ﺑﺰﻧﻨﺪ‪ ،‬وﻗﺘﯽ‬
‫ﺗﯿﺮ ﻣﯽﺧﻮردﻧﺪ و ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﻧﺎﻟﻪ ﮐﻨﻨﺪ و ﺳﺮﻫﺎﯾﺸﺎن را ﻣﯽﭘﻮﺷﺎﻧﺪﻧﺪ و ﯾﺎ ﻣﺴﯿﺢ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ و رو زﻣـﯿﻦ ﻣﯽاﻓﺘﺎدﻧـﺪ و ﺑﯽﻫـﺪف‬
‫ُ‬
‫ﺷﻠﯿﮏ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و داد ﻣﯽزدﻧﺪ و اﺷﮏ ﻣﯽرﯾﺨﺘﻨﺪ و ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺻﺪا ﻗﻄﻊ ﺷﻮد و ﺧﻞ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ و ﻗﻮلﻫﺎی اﻟﮑﯽ‬
‫ﺑﻬﻢ و ﺧﺪاﯾﺸﺎن و ﻣﺎدرﺷﺎن و ﭘﺪرﺷﺎن ﻣﯽدادﻧـﺪ‪ ،‬آرزو ﻣﯽﮐﺮدﻧـﺪ ﻧﻤﯿﺮﻧـﺪ‪ .‬اﯾـﻦ اﺗﻔـﺎق ﮐﻢوزﯾـﺎد ﺑـﺮای ﺗﻤﺎﻣﺸـﺎن ﻣﯽاﻓﺘـﺎد‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪازاﯾﻨﮑﻪ ﺗﯿﺮاﻧﺪازی دﺷﻤﻦ ﺗﻤﺎم ﻣﯽﺷﺪ ﭘﻠﮏ ﻣﯽزدﻧﺪ و از ﺟﺎ ﭘﺎ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﻮدﺷﺎن دﺳﺖ ﻣﯽزدﻧﺪ ﺑﺒﯿﻨﺪ ﺳﺎﻟﻢ ﻫﺴـﺘﻨﺪ؟‬
‫ﺷﺮﻣﻨﺪه ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ و ﺗﻨﺪی ﭘﻨﻬﺎﻧﺶ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺧﻮدﺷﺎن را ﻣﺠﺒﻮر ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ ﺑﻪ راﻫﺸﺎن اداﻣﻪ دﻫﻨﺪ‪ .‬اﻧﮕﺎری ﻓﯿﻠﻤﯽ را ﻧﻤﺎ ﺑﻪ ﻧﻤﺎ‬
‫ُ‬
‫ﮐﻨﺪ ﮐﺮدهاﯾﻢ‪ ،‬دﻧﯿﺎ ﺑﻪ ﻣﻨﻄﻖ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺧﻮدش ﺑﺮﻣﯽﮔﺸﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻨﻄﻖ ﺳﮑﻮت ﻣﻄﻠﻖ‪ ،‬ﭘﺸﺖﺑﻨﺪش ﺑﺎد‪ ،‬ﺑﻌﺪ آﻓﺘﺎب و ﺑﻌﺪ ﺻـﺪاﻫﺎ‪.‬‬
‫اﯾﻦ وزن زﻧﺪه ﻣﺎﻧﺪن ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺮدان ﻧﺎﺷﯿﺎﻧﻪ ﺧﻮدﺷﺎن را ﺟﻤﻊوﺟﻮر ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﮐﯽ ﺧﻮدش را اول ﺟﻤﻊ ﻣﯽﮐـﺮد و ﺑﻌـﺪ ﮔـﺮوه‬
‫ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ‪ .‬دوﺑﺎره ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ ﺳﺮﺑﺎز‪ .‬اﺷﮏ ﭼﺸﻢ ﻣﯽﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﯽدﯾﺪﻧﺪ زﺧﻤﯽ دارﻧﺪ ﯾﺎ ﻧﻪ‪ ،‬ﻫﻠﯿﮑﻮﭘﺘﺮ ﺧﺒـﺮ ﻣﯽﮐﺮدﻧـﺪ‪ ،‬ﺳـﯿﮕﺎر‬
‫َ ُ‬
‫ﻣﯽﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪزور ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽزدﻧﺪ‪ ،‬ﮔﻠﻮ ﺻﺎف ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و اخ ﺗﻒ ﻣﯽاﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ و اﺳﻠﺤﻪ ﺗﻤﯿﺰ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﮐﻤـﯽ ﻣﯽﮔﺬﺷـﺖ و‬
‫ﯾﮑﯽ ﺳﺮ ﺗﮑﺎن ﻣﯽداد ﮐﻪ ﺑﯽﺗﻌﺎرف ﺧﻮدش را ﺧﺮاب ﮐﺮد و ﯾﮑﯽ ﺑﻬﺶ ﻣﯽﺧﻨﺪﯾﺪ و ﻫﻤﯿﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪ ﺑﻮد‪ .‬وﻟـﯽ آن ﺑﺎﺑـﺎﯾﯽ ﮐـﻪ‬
‫ً‬
‫ﻣﯽﺧﻨﺪد ﺧﻮدش را ﺧﺮاب ﻧﮑﺮده‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﯿﻦ آنﻗﺪر ﺿﺎﯾﻊ ﻧﯿﺴﺖ و ﺿﻤﻨﺎ ﻫﯿﭻﮐﺲ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﮐﺎری ﺑﻮد و ﺑﻌﺪ ﺑﯿﺎﯾﺪ‬
‫ً‬
‫اﻋﺘﺮاف ﮐﻨﺪ‪ .‬ﻫﻤﮕﯽ ﻣﯽرﻓﺘﻨﺪ زﯾﺮ ﻧﻮر ﺳﻨﮕﯿﻦ و ﻏﻢﺑﺎر آﻓﺘﺎب‪ .‬اﺣﺘﻤﺎﻻ ﺑﺮای دﻗﺎﯾﻘﯽ ﺗﻮ ﺳﮑﻮت ﻣﯽرﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺳﯿﮕﺎری ﻣﯽﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‬
‫و دﺳﺖﺑﻪدﺳﺘﺶ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و ﺑﺎ ﺗﺤﻘﯿﺮ ﻫﺮﮐﺪام ازش ﮐﺎم ﻣﯽﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ ﯾﮑﯽﺷﺎن ﻣﯽﮔﻔﺖ وﺿﻌﯿﺖ ﺗﺮﺳـﻨﺎﮐﯽ اﺳـﺖ‪ .‬اﻣـﺎ‬
‫ﻫﻤﺎن ﻣﻮﻗﻊ ﯾﮑﯽ ﻧﯿﺸﺨﻨﺪی ﻣﯽزد ﯾﺎ اﺑﺮو ﺑﺎﻻ ﻣﯽاﻧﺪاﺧﺖ و ﻣﯽﮔﻔﺖ آدم ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎﻫﺎش راﺣﺖ ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬ﻣﻤﮑﻦ ﺑـﻮد ﻫﺰارﺗـﺎ ﺑـﻼی‬
‫دﯾﮕﺮ ﺳﺮ آدم ﺑﯿﺎﯾﺪ‪ ،‬ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد اﻟﺒﺘﻪ‪.‬‬
‫َ‬
‫ﭼﻨﯿﻦ ﻣﻮاردی ﺑﯽﺷﻤﺎر ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﻀﯽﻫﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ آﻣﺎدهی ﺗﻦ دادن ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻘﯿﻪ ﻏﺮور داﺷﺘﻨﺪ ﯾﺎ اﻧﻀﺒﺎط ﻓﺮدی ﺳﻔﺖوﺳﺨﺘﯽ‬
‫ﯾﺎ اﻫﻞ ﺷﻮﺧﯽ ﺑﻮدﻧﺪ و ﯾﺎ ﺷﻮﻗﯽ ﻣﺮداﻧﻪ‪ .‬ﻫﻤﻪ از ﻣﺮگ ﻣﯽﺗﺮﺳﯿﺪﻧﺪ وﻟﯽ از ﻧﺸﺎن دادﻧﺶ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯽﺗﺮﺳﯿﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ُﺟﮏ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ وﻗﺖ ﺑﮕﺬرد‪.‬‬
‫ً‬
‫از واژﮔﺎﻧﯽ ﺳﻨﮕﯿﻦ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ ﺗﺎ ﺟﻠﻮی ﻧﺮﻣﯽ ﻏﯿﺮﻗﺎﺑﻞﺗﺤﻤﻞ ﺑﮕﯿﺮﻧﺪ‪ .‬ﺟﺎی ُﻣﺮد ﻣﺜﻼ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ ﭼﻠﻮ ﺷـﺪ‪ ،‬ﺗﺮﮐﯿـﺪ‪،‬‬
‫ﺳﻮﺧﺖ‪ ،‬زرﺗﺶ ﻗﻤﺼﻮر ﺷﺪ‪ .‬از رو ﺑﺪﺟﻨﺴﯽ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺷﺮاﯾﻂ ﺻﺤﻨﻪای ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮش ﺑﺎزی ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬آنﻫﺎ ﺑـﺎزﯾﮕﺮ ﺑﻮدﻧـﺪ‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﮐﺴﯽ ﻣﯽ ُﻣﺮد‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺧﻮد ُﻣﺮدن ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﯾﮏﻃﻮرﻫﺎﯾﯽ اﻧﮕﺎری ﺻﺤﻨﻪ را از ﻗﺒﻞ ﻧﻮﺷﺘﻪاﻧﺪ و ﭼﻮن اﮐﺜـﺮ دﯾﺎﻟﻮگﻫﺎﯾﺸـﺎن را از‬
‫ﻗﺒﻞ ﺣﻔﻆ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﮐﻨﺎﯾﻪی ﺻﺤﻨﻪ ﺑﺎ ﺗﺮاژدی ﺗﺮﮐﯿﺐ ﻣﯽﺷﺪ و ﭼﻮن ﻣﺮگ را ﺑﺎ اﺳﺎﻣﯽ دﯾﮕﺮی ﻣﯽﮔﻔﺘﻨـﺪ‪ ،‬اﻧﮕـﺎری ﻣﯽﺧﻮاﺳـﺘﻨﺪ‬
‫َ‬ ‫َ‬
‫ﺷﺼـﺖ ُﻣـﺮده ﻣﯽﮐﻨﺪﻧـﺪ‪ .‬زﺑـﺎن ﺳـﺮﺑﺎزی‬
‫ِ‬ ‫واﻗﻌﯿﺖ و ﻣﺎﻫﯿﺖ ﺧﻮد ﻣﺮگ را ﻣﺤﺒﻮس و ﻧﺎﺑﻮد ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺟﻨﺎزهﻫـﺎ ﻟﮕـﺪ ﻣﯽزدﻧـﺪ‪.‬‬
‫َ‬
‫ﺧﻮدﺷﺎن را داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬داﺳﺘﺎنﻫﺎﯾﯽ از آرامﺑﺨﺶﻫﺎی ِﺗﺪ ﻟ ِﻮﻧﺪر ﻣﯽﺑﺎﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬از اﯾﻦ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﭼﻄﻮر ﺑﻨﺪه ﺧﺪا ﯾـﮏذره درد ﻫـﻢ‬
‫ﺣﺲ ﻧﮑﺮد و ﭼﻘﺪر آراﻣﺸﺶ زﯾﺎد ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻣﯿﭽﯿﻞ َﺳﻨﺪرس ﮔﻔﺖ ﮐﻪ اﯾﻨﺠﺎ درس اﺧﻼﻗﯽای ﻫﺴﺖ‪.‬‬
‫َ‬
‫ﻫﻤﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدﻧﺪ ﻫﻠﯿﮑﻮﭘﺘﺮ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﻟ ِﻮﻧﺪر را ﺑﺒﺮد‪.‬‬
‫َﺳﻨﺪرس ﺗﺄﮐﯿﺪ ﮐﺮد درﺳﺶ ﺑﺴﯿﺎر واﺿﺢ اﺳﺖ و ﭼﺸﻤﮏ زد‪ .‬آدم ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻤﯿﺸﻪ از آرامﺑﺨﺶ و اﯾﻦﻃﻮر ﭼﯿﺰﻫﺎ دور ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺷﻮﺧﯽ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﻫﻤﯿﺸﻪ روزت را ﺧﺮاب ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻨﺮی داﺑﯿﻨﺰ ﺑﻪ ﺷﻮﺧﯽ ﮔﻔﺖ درﺳﺖ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ُ‬
‫ذﻫﻦ آدم را ﻣﺨﺪوش ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬درﺳﺖ اﺳﺖ؟ ﺧﻠﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﺟﺰ ﺧﻮن و ﻣﻐﺰ آدم ﭼﯿﺰی ازش ﻧﻤﯽﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬

‫‪۱۵‬‬
 ‫ُ‬
‫وﺳﺎﯾﻞ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫ﻫﻤﮕﯽ زورﮐﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺣﺮف ﺧﻨﺪﯾﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻫﻤﯿﻦ اﺳﺖ دﯾﮕﺮ‪ ،‬ﻫﻤﯿﻦ‪ .‬ﺑﺎرﻫﺎ ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ ـ دوﺳﺘﺎن ﻫﻤﯿﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺰار ﺑﺎر ﺧﻮدش را ﺗﮑﺮار ﮐﺮده‪ .‬ﺗﻌﺎدل آدم ﻫﻤﯿﻦ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ً‬
‫ﺗﻌﺎدل ﺑﯿﻦ دﯾﻮاﻧﮕﯽ و ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ دﯾﻮاﻧﮕﯽ‪ ،‬داﻧﺴﺘﻦ ﺑﺪون داﻧﺴﺘﻨﺶ ﮐﻪ ﯾﻌﻨﯽ ﺧﻮﻧﺴﺮدی‪ ،‬ﮔﺬاﺷﺘﻦ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻮ وﺟﻮد آدم‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ‬
‫اﯾﻨﮑﻪ آره‪ ،‬آدم ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﭼﯿﺰی را ﮐﻪ ﺗﻐﯿﯿﺮﻧﺎﭘﺬﯾﺮ اﺳﺖ ﺗﻐﯿﯿﺮ دﻫﺪ‪ ،‬ﻫﻤﯿﻦ اﺳﺖ‪ ،‬ﻫﻤﻪاش ﻫﻤﯿﻦ اﺳﺖ‪ ،‬ﻫﻤﯿﻦ و ﻫﻤﯿﻦ و ﻫﻤﯿﻦ‬
‫رﻓﺘﻦ‪.‬‬
‫آنﻫﺎ ﺑﻪ روی ﺧﻮدﺷﺎن ﻧﻤﯽآوردﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻤﮕﯽ اﺣﺴﺎﺳﺎت آدمﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ دارﻧﺪ ﻣﯽﻣﯿﺮﻧﺪ را ﻫﻤﺮاه داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﻏﻢ و ﺗﺮس و ﻋﺸﻖ و آرزو‪ .‬اﯾﻦﻫﺎ را ﻧﻤﯽﺷﺪ ﻟﻤﺲ ﮐﺮد‬
‫وﻟﯽ ﻫﻤﯿﻦﻫﺎ درد و ﺟﺎذﺑﻪی ﺧﺎص ﺧﻮدﺷﺎن را داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬وزن ﻗﺎﺑﻞﻟﻤﺲ ﺧﻮدﺷﺎن را داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﺧﺎﻃﺮات ﺷﺮمآوری ﻫﻤﺮاﻫﺸـﺎن‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﮕﯽ راز ﻣﺸﺘﺮک ﺑﺰدﻟﯽ ﻧﯿﻤﻪ ﻣﻬﺎر ﺷﺪه ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‪ .‬ﻏﺮﯾﺰهی ﯾﺎ ﻓﺮار ﯾﺎ ُﺟﻢ ﻧﺨﻮردن ﯾﺎ ﻗﺎﯾﻢ ﺷﺪن و از ﺧﯿﻠﯽ ﺟﻬﺎت‬
‫اﯾﻦ ﺳﻨﮕﯿﻦﺗﺮﯾﻦ ﺑﺎری ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﻤﺮاه داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﻤﮑﻦ ﻧﺒﻮد ﺑﺸﻮد اﯾﻦ ﺑﺎر را زﻣﯿﻦ ﮔﺬاﺷﺖ‪ ،‬ﺗﻌﺎدل زﯾﺎدی ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ و وﺿﻌﯿﺖ‬
‫ﺗﺮس ﺷـﺮﻣﻨﺪﮔﯽ‪ .‬ﻧﻔـﺮات ﻣﯽﮐﺸـﺘﻨﺪ و‬ ‫ﺑﺪﻧﯽای ﻣﻨﺎﺳﺒﯽ‪ .‬آﺑﺮوﯾﺸﺎن ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺰرگﺗﺮﯾﻦ ﺗﺮس ً ﻫﺮ ﺳﺮﺑﺎزی ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن؛ ِ‬
‫ﻣﯽ ُﻣﺮدﻧﺪ؛ ﭼﻮن ﻧﮑﺸﺘﻦ ﯾﺎ ﻧﻤﺮدن ﺷﺮﻣﻨﺪهﺷﺎن ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬اﺻﻼ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﯿﻦ آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﺟﻨﮓ‪ .‬ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻓﮑﺎر ﻣﺜﺒﺖ‪ ،‬ﻧـﻪ‬
‫ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﯿﺎل ﻓﺨﺮ و اﻓﺘﺨﺎر‪ .‬دﻟﯿﻠﺸﺎن ﻓﻘﻂ ﻧﻨﮓ ﺷﺮم ﺑﻮد‪ .‬ﻣﯽﻣﺮدﻧـﺪ ﮐـﻪ از ﺷـﺮﻣﻨﺪﮔﯽ ﻧﻤﯿﺮﻧـﺪ‪ .‬ﺗـﻮ ﺗﻮﻧﻞﻫـﺎ ﻣﯽﺧﺰﯾﺪﻧـﺪ و‬
‫ﺑﻪﻃﺮف ﻣﻨﺎﻃﻖ ﻣﺸﺨﺺ ﻣﯽرﻓﺘﻨﺪ و ﭘﯿﺸﺮویﺷﺎن را زﯾﺮ آﺗﺶ ﮔﻠﻮﻟﻪ اداﻣﻪ ﻣﯽدادﻧﺪ‪ .‬ﻫﺮ روز ﺻﺒﺢ ﻣﯽداﻧﺴﺘﻨﺪ ﻧﻤﯽداﻧﻨـﺪ ﭼـﻪ‬
‫ﭘﯿﺶ ﻣﯽآﯾﺪ‪ ،‬وﻟﯽ ﺑﻪ راﻫﺸﺎن اداﻣﻪ ﻣﯽدادﻧﺪ‪ .‬ﻓﻀﺎ را ﺗﺤﻤﻞ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﻗﻮز اداﻣﻪ ﻣﯽدادﻧﺪ‪ .‬ﻫﯿﭻوﻗﺖ ﺳﺮاغ راهﺣﻞ ﺟﺎﯾﮕﺰﯾﻦ‬
‫ﻧﻤﯽرﻓﺘﻨﺪ؛ ﻫﯿﭻﮐﺪام ﭼﺸﻢ ﻧﻤﯽﺑﺴﺘﻨﺪ و ﻓﺮو ﻧﻤﯽاﻓﺘﺎدﻧﺪ‪ .‬اﯾﻦ ﮐﺎری ﺑﻮد ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺎده‪ .‬ﻟﻨﮕﯿﺪن و زﻣﯿﻦ ﺧـﻮردن و ﻋﻀـﻼت را‬
‫رﻫﺎ ﮐﺮدن و آنﻗﺪر ﺣﺮف ﻧﺰدن و ﺗﮑﺎن ﻧﺨﻮردن ﺗﺎ ﯾﮑﯽ از ﻫﻢﻗﻄﺎرﻫﺎ ﺑﺮﺷﺎن دارد و ﺑﺒﺮدش ﺑﯿﻨﺪازدش ﺗﻮ ﻫﻠﯿﮑﻮﭘﺘﺮ ﺗﺎ دﻣﺎﻏﻪاش‬
‫را ﺑﺎﻻ ﺑﮕﯿﺮد و ﺑﺮش ﮔﺮداﻧﺪ ﺑﻪ آﻏﻮش دﻧﯿﺎ‪ .‬اﯾﻦ ﻫﻢ دﻟﯿﻠﯽ ﺑﻮد ﺑﺮای ﺧﻮدش‪ ،‬وﻟﯽ ﻫـﯿﭻﮐﺲ اﻧﺠـﺎﻣﺶ ﻧﻤـﯽداد‪ .‬ﮐـﺎری ﻧﺒـﻮد‬
‫ُ‬
‫ﺷﺠﺎﻋﺎﻧﻪ ﺧﺐ؛ آدﻣﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر را ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺷﺠﺎع ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﺑﻠﮑﻪ ﺗﺮﺳﻮﺗﺮ از آﻧﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﺗﺮﺳﻮ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫رویﻫﻢرﻓﺘﻪ اﯾﻦﻫﺎ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮ وﺟﻮدﺷﺎن ﻫﻤﺮاه داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬اﯾﻦﻫﺎ ﺑﻪﻋﻼوهی ﺻﻮرﺗﮏﻫﺎی ﺧﻮﻧﺴﺮدی‪ .‬ﺑﻪ ﻣﺮﯾﻀـﯽ‬
‫زدن ﺧﻮدﺷﺎن‪ ،‬ﺧﻨﺪهدار ﺑﻮد‪ .‬از آدمﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺮای ﻓﺮار از ﺧﺪﻣﺖ اﻧﮕﺸﺖ دﺳﺖ ﯾﺎ ﭘﺎﯾﺶ را ﺑﺎ ﮔﻠﻮﻟﻪ زده ﻧﺎﻗﺺ ﮐﺮده‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻠﺨﯽ‬
‫ﯾﺎد ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬آنﻫﺎ ﺗﺮﺳﻮ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﺪﺑﺨﺖ‪ .‬ﺻﺤﺒﺖ درﺑﺎرهی آنﻫﺎ ﻃﻨﺰ و ﺷﻮﺧﯽﺷﺎن ﺑﻮد و ﺗﻮ ﺻﺪاﯾﺸﺎن ﻓﻘﻂ ﯾﮑﻢ ﺣﺴـﺎدت‬
‫ﺑﻮد و ﺗﺮس‪ ،‬وﻟﯽ درﻫﺮﺻﻮرت ﺗﺼﻮر آن ﺳﺮﺑﺎز ﻫﻤﯿﺸﻪ ﭘﺸﺖ ﭼﺸﻤﺎﻧﺸﺎن ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻧﻮک ﻟﻮﻟﻪ ﺗﻔﻨﮓ را روی ﮔﻮﺷﺖ ﺑﺪن ﺗﺼﻮر ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﮐﺎر ﺳﺎدهای ﺑﻮد ﭼﮑﺎﻧﺪن ﻣﺎﺷﻪ و ﭘﺮاﻧـﺪن ﺷﺼـﺖ ﭘـﺎ‪ .‬ﺗﺼـﻮرش‬
‫ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺗﻨﺪی ﺗﺼﻮر ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪش‪ ،‬آن درد ﺷـﯿﺮﯾﻦ را‪ ،‬ﺑﻌـﺪ اﻋـﺰام ﺑـﻪ ژاﭘـﻦ‪ ،‬ﺑﻌـﺪ ﺑﯿﻤﺎرﺳـﺘﺎﻧﯽ ﺑـﺎ ﺗﺨﺖﻫـﺎی ﮔﺮموﻧـﺮم و‬
‫ﭘﺮﺳﺘﺎرﻫﺎی ژاﭘﻨﯽ دلﭼﺴﺐ‪.‬‬
‫و اﯾﻦﻃﻮری رؤﯾﺎی ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن رﻫﺎ را ﻣﯽدﯾﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫َ‬
‫ﺷﺐﻫﺎ وﻗﺖ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﯽ‪ ،‬وﻗﺘﯽ ﺧﯿﺮهی ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻣﯽدﯾﺪﻧﺪ ﺟﻤﺒﻮ ﺟﺖﻫﺎ آنﻫﺎ را ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﺮدهاﻧﺪ‪ .‬ﺣـﺲ ﭘـﺮواز و‬
‫ﮐﻨﺪه ﺷﺪن از زﻣﯿﻦ را ﻣﯽﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ .‬دادﺷﺎن ﻣﯽرﻓﺖ ﻫﻮا ﮐﻪ رﻓﺘﯿﻢ! ﺗﻤﺎم ﺷﺪ! ﺑﻌﺪ ﺳﺮﻋﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯽﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺎلﻫﺎ و ﻣﻮﺗﻮرﻫـﺎی‬
‫ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎ‪ ،‬ﻟﺒﺨﻨﺪ دلﻧﺸﯿﻦ ﻣﻬﻤﺎﻧﺪار‪ .‬وﻟﯽ اﯾﻦ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎی ﺧﺎﻟﯽ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﭘﺮﻧﺪهای ﺑﻮد واﻗﻌﯽ‪ ،‬ﭘﺮﻧﺪهی ﺑﺰرگ ﻧﻘﺮهای ﺑﺮاق ﺑﺎ‬
‫ﺑﺎلﻫﺎ و ﭼﻨﮕﺎلﻫﺎ و ﺟﯿﻎ ﺑﻠﻨﺪش‪ .‬ﭘﺮواز ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬وزﻧﺸﺎن ﮐﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد؛ ﭼﯿﺰی ﻧﺒﻮد ﺗﺤﻤـﻞ ﮐﻨﻨـﺪ‪ .‬ﻣﯽﺧﻨﺪﯾﺪﻧـﺪ و ﻣﺤﮑـﻢ‬
‫ﺻﻨﺪﻟﯽ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ؛ ﺳﯿﻠﯽ ﺳﺮد ﺑﺎد و ﺑﻠﻨﺪی آﺳﻤﺎن و ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻦ را ﺣﺲ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ‪ .‬ﻣﻦ رﻓﺘﻢ! ـ ﺑﯽوزن‬
‫وزﻧﯽ وزن‪ ،‬ﺗﻮ ﺳﺮﺷﺎن ﻫﻠﯿﻮم آزاد ﻣﯽﺷﺪ‪ ،‬ﺗـﻮ رﯾﻪﻫﺎﺷـﺎن‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ‪،‬آزاد و رﻫﺎ‪ ،‬ﺳﺒﮏ‪ .‬ﺳﺒﮑﯽ و روﺷﻨﺎ ﺑﻮد و ﺗﯿﺰی و ﺷﻨﺎوری و ﺑﯽ ِ‬
‫ﺣﺴﯽ از ﺷﻮق و ﺧﻮﺷﯽ‪ .‬رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﻓﺮای ﺟﺎذﺑﻪ و رﯾﺎﺿﺖ و ﮔﺮﻓﺘﺎری ﺟﻬﺎﻧﯽ ـ داد ﻣﯽزدﻧﺪ ﺑﺒﺨﺸﯿﻦ! ﺑﺒﺨﺸﯿﻦ ﻣﺎدرﺑﻪﺧﻄﺎﻫﺎ‬
‫وﻟﯽ دﯾﮕﻪ رﻓﺘﻢ ﮐﻪ رﻓﺘﻢ‪ ،‬زدم ﺑﻪ ﭼﺎک‪ ،‬ﺳﻮار ﻓﻀﺎﭘﯿﻤﺎ‪ ،‬دارم ﻣﯽرم ﻓﻀﺎ! ﺑﺎی ﺑﺎی! و اﯾﻦ ﺣﺲ ﺳﺒﮏ و آراﻣﺶﺑﺨﺸﯽ داﺷـﺖ‪.‬‬

‫‪۱۶‬‬
 ‫ُ‬
‫وﺳﺎﯾﻞ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫ﻫﻤﯿﻦ ﺳﻮار ﺷﺪن ﺑﺮ ﻣﻮجﻫﺎی ﺳﺒﮏ‪ ،‬آﻣﺪن ﺑﺎ آن ﭘﺮﻧﺪهی ﺑﺰرگ ﻧﻘﺮهای از رو ﮐﻮﻫﺴﺘﺎنﻫﺎ و اﻗﯿﺎﻧﻮسﻫـﺎ‪ ،‬از رو اﻣﺮﯾﮑـﺎ‪ ،‬از رو‬
‫ﺑﺰرگ ﺧﻔﺘﻪ و ﮔﻮرﺳﺘﺎنﻫﺎ و ﺑﺰرﮔﺮاهﻫﺎ و ﻗﻮسﻫﺎی ﻃﻼﯾﯽ "‪ "M‬ﻓﺴﺖﻓﻮد َﻣﮏدوﻧﺎﻟﺪ‪ ،‬ﺳﺒﮏ ﺑﻮد و آرامﺑﺨﺶ‪.‬‬ ‫ﻣﺰارع و ﺷﻬﺮﻫﺎی ِ‬
‫ﭘﺮوازی ﺑﻮد ﺑﺎ ﺣﺴﯽ ﺧﺎص‪ ،‬ﺣﺲ ﺳﻘﻮط‪ ،‬ﺳﻘﻮط ﺑﻪ اوج و اوج‪ ،‬رﺳﺘﻦ از ﻣﺮز زﻣﯿﻦ و رﻓﺘﻦ ﺑﻪ دل ﺧﻮرﺷﯿﺪ‪ ،‬رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻧﺎﺣﯿﻪای‬
‫ﭘﻬﻨﺎور و ﺧﻼﺋﯽ ﺳﺎﮐﺖ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﻣﺮزی ﻧﺪاﺷﺖ و ﻫﻤﻪ ﭼﯽ وزﻧﺶ ﺻﻔﺮ ﺑﻮد‪ .‬داد ﻣﯽزدﻧﺪ ﻣﺎ رﻓﺘﯿﻢ! ﻣﺘﺄﺳﻔﯿﻢ ﺑﺮاﺗﻮن وﻟﯽ رﻓﺘﯿﻢ‬
‫ً‬
‫ﮐﻪ رﻓﺘﯿﻢ! و ﺷﺐﻫﺎ ﮐﻪ ﺧﻮاﺑﺸﺎن اﺻﻼ رؤﯾﺎ ﻧﺪاﺷﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﻮدﺷﺎن اﯾﻦ ﺳﺒﮑﯽ را ﻣﯽدادﻧﺪ‪ ،‬ﻣﯽﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ ﻫﻤﺮاه ﺳـﺒﮑﯽ ﺑﺎﺷـﻨﺪ‪،‬‬
‫ﺗﻤﺎم وﺟﺪان در ﺧﻮاب ﻫﻤﺮاه اﯾﻦ ﺳﺒﮑﯽ ﺑﻮد‪.‬‬

‫َ‬
‫ﺻﺒﺢ ﻓﺮداﯾﯽ ﮐﻪ ِﺗﺪ ﻟ ِﻮﻧﺪر رﻓﺖ‪ ،‬ﺳﺘﻮان اول ﺟﯿﻤﯽ ﮐﺮاس ﺗﻮ ﺳﻨﮕﺮ اﻧﻔﺮادیاش زاﻧﻮ زد و ﻧﺎﻣـﻪﻫﺎی ﻣﺎرﺗـﺎ را ﺳـﻮزاﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌـﺪ دو‬
‫ﻋﮑﺲ ﻣﺎرﺗﺎ را ﻫﻢ‪ .‬ﺑﺎران ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﻫﻤﯿﻦ ﮐﺎرش را ﺳﺨﺖ ﻣﯽﮐﺮد و وﻟﯽ از آﺗﺶ روﺷﻦ ﮐﻦ و ﺑﻨﺰﯾﻦ ﻓﻮری اﺳﺘﻔﺎده ﮐـﺮد ﺗـﺎ‬
‫آﺗﺸﮑﯽ راه ﺑﯿﻨﺪازد‪ ،‬ﺑﺪﻧﺶ را روش ﺣﺎﺋﻞ ﮐﺮد ﮐﻪ آﺗﺶ ﺧﻮب ﺑﮕﯿـﺮد‪ ،‬ﺑﻌـﺪ ﻋﮑﺲﻫـﺎ را ﻣﺤﮑـﻢ از ﻧـﻮک اﻧﮕﺸـﺖ ﮔﺮﻓـﺖ رو‬
‫ﺷﻌﻠﻪﻫﺎی آﺑﯽ‪.‬‬
‫ﻓﻬﻤﯿﺪ اﯾﻦ ﮐﺎرش ﻓﻘﻂ ادا درآوردن اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﻮدش ﮔﻔﺖ ﮐﺎر اﺣﻤﻘﺎﻧـﻪای اﺳـﺖ‪ ،‬ﮐـﺎری ﺳـﺎﻧﺘﯽﻣﺎﻧﺘﺎل‪ ،‬وﻟـﯽ ﺑﺴـﯿﺎر‬
‫اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ‪.‬‬
‫َ‬
‫ﻟ ِﻮﻧﺪر رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺳﺮزن ﺳﻮزاﻧﺪﻧﯽ ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫ﺗﺎزه‪ ،‬ﻧﺎﻣﻪﻫﺎ را ﺣﻔﻆ ﺑﻮد‪ .‬و ﺣﺘﯽ ﺣﺎﻻ ﺑﺪون ﻋﮑﺲﻫﺎ ﻫﻢ ﺳﺘﻮان ﮐﺮاس ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻣﺎرﺗـﺎ را در ﺣـﺎل ﺑـﺎزی واﻟﯿﺒـﺎل ﺑـﺎ‬
‫ﻫﻤﺎن ﻟﺒﺎسﻫﺎ ﺑﺒﯿﻨﺪ‪ .‬ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ زﯾﺮ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﺎران ﻫﻢﺑﺎزیاش ﺑﺒﯿﻨﺪش‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ آﺗﺶ ﺧﺎﻣﻮش ﺷﺪ‪ ،‬ﺳﺘﻮان ﮐﺮاس ﭘﺎﻧﭽﻮﯾﺶ را اﻧﺪاﺧﺖ رو ﺷﺎﻧﻪ و از ﺗﻮ ﻗﻮﻃﯽ ﺟﯿﺮه‪ ،‬ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺧﻮرد‪.‬‬
‫ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ رﺳﯿﺪ ﮐﻪ راز ﺑﺰرﮔﯽ در ﻣﯿﺎن ﻧﯿﺴﺖ‪.‬‬
‫ﺗﻮ آن ﻧﺎﻣﻪﻫﺎی ﺳﻮزاﻧﺪه ﺷﺪه ﻣﺎرﺗﺎ ﻫﯿﭻوﻗﺖ ﮐﻤﺘﺮﯾﻦ اﺷﺎرهای ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﻧﮑﺮده ﺑﻮد ﻣﮕﺮ آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻔﺖ ﺟﯿﻤﯽ ﻣﻮاﻇﺐ‬
‫ﺧﻮدت ﺑﺎش‪ .‬ﻣﺎرﺗﺎ درﮔﯿﺮ ﺟﻨﮓ ﻧﺒﻮد‪ .‬درﮔﯿﺮ او ﻧﺒﻮد‪ .‬اﻣﻀﺎ ﻣﯽﮐﺮد "ﺑﺎ ﻋﺸﻖ" وﻟﯽ ﺑﻬﺶ ﻋﺸـﻘﯽ ﻧﺪاﺷـﺖ‪ ،‬اﯾـﻦ ﻓﻘـﻂ ﻟﺤـﻦ و‬
‫اﻣﻀﺎﯾﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬دﺧﺘﺮ ﺑﻮدﻧﺶ دﯾﮕﺮ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻧﺒﻮد‪ .‬ازش ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻠﻪ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﻮد‪ .‬از ﻣﺎرﺗﺎ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﻮد‪ .‬ﻋﺎﺷـﻘﺶ‬
‫ﻫﻢ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﻨﺘﻬﺎ ﺗﻨﻔﺮی ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪی ﺳﻔﺖوﺳﺨﺘﯽ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺻﺒﺢ ﻧﻤﻨﺎک ﺑﻮد و ﻣﻪآﻟﻮد‪ .‬ﻫﺮ ﺗﮑﻪای ﺑﺨﺸﯽ از ﺗﮑﻪای دﯾﮕﺮ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺎرﺗﺎ و ﻣﻪ و ﺑﺎران ﺑﯽﭘﺎﯾﺎن‪.‬‬
‫او ﻫﻢ درﻧﻬﺎﯾﺖ ﺳﺮﺑﺎز ﺑﻮد‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﺳﺮﺑﺎز‪.‬‬
‫ﺳﺘﻮان ﺟﯿﻤﯽ ﮐﺮاس ﻧﯿﻤﻪ ﺧﻨﺪان ﻧﻘﺸﻪﻫﺎﯾﺶ را درآورد‪ .‬ﺟﺪی ﺳﺮ ﺗﮑﺎن داد‪ ،‬اﻧﮕﺎری ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﻓﮑﺮش را ﭘـﺎک ﮐﻨـﺪ‪،‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﺧﻢ ﺷﺪ و ﻣﺴﯿﺮ ﭘﯿﺸﺮوی روز را ﻣﺸﺨﺺ ﮐﺮد‪ .‬ﺗﻮ ده‪ ،‬ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﺑﯿﺴﺖ دﻗﯿﻘﻪ ﻧﻔﺮاﺗﺶ را ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽﮐﺮد و وﺳﺎﯾﻠﺸﺎن را ﺟﻤﻊ‬
‫ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و ﻣﯽرﻓﺘﻨﺪ ﻏﺮب‪ .‬ﻏﺮب ﺟﺎﯾﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ رو ﻧﻘﺸﻪ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪ ،‬ﺟﺎﯾﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ رو ﻧﻘﺸﻪ ﺳﺒﺰ ﺑﻮد و ﺗﻌﺎرﻓﺸﺎن ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬ﮐـﺎر‬
‫ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ را اﻧﺠﺎم ﻣﯽدادﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎران ﺷﺎﯾﺪ ﮐﻤﯽ وزﻧﺸﺎن را ﺑﺎﻻﺗﺮ ﻣﯽﺑﺮد وﻟﯽ ﭼﯿﺰی ﻧﺒﻮد؛ ﭼﯿﺰی ﻧﺒﻮد ﺟـﺰ ﯾـﮏ روز دﯾﮕـﺮ ﮐـﻪ‬
‫ﻣﯽﻧﺸﺴﺖ رو ﺗﻤﺎم روزﻫﺎی ﻗﺒﻠﺸﺎن‪.‬‬
‫ﺳﺘﻮان ﮐﺮاس ﺗﻮ اﯾﻦ ﻣﻮرد ﺑﺴﯿﺎر واﻗﻊﺑﯿﻦ ﺑﻮد‪ .‬ﺗﻮ ﮔﻠﻮﯾﺶ ﺣﺴﯽ ﺗﺎزه ﺑﻮد‪ ،‬ﺳﻔﺘﯽای ﺣﺲ ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬ﻋﺎﺷﻖ ﻣﺎرﺗﺎ ﺑـﻮد وﻟـﯽ‬
‫ازش ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺧﻮدش ﮔﻔﺖ ﺧﯿﺎلﺑﺎﻓﯽ ﺑﺲ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﯿﻦ وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﺎرﺗﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ﻓﮑﺮش اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺎرﺗﺎ ﻣﺎل دﻧﯿﺎی دﯾﮕﺮی اﺳﺖ‪ .‬از ﺧﯿﺎلﺑﺎﻓﯽ دﺳﺖ ﮐﺸﯿﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺎﻧﺖ ﺳﺒﺎﺳﺘﯿﻨﯽ در ﮐﺎر ﻧﺒﻮد‪ ،‬آﻧﺠﺎ دﻧﯿﺎی دﯾﮕﺮی ﺑﻮد‪ .‬اﯾﻨﺠﺎ ﻧﻪ ﺷﻌﺮﻫﺎی ﺧﻮشآﻫﻨﮓ ﺑﻮد ﻧﻪ اﻣﺘﺤﺎن ﻧﯿﻢ ﺗﺮم‪ .‬اﯾﻨﺠﺎ آدمﻫـﺎ ﺑـﺮ‬
‫ﺳﺮ ﺑﯽﻣﺒﺎﻻﺗﯽ و ﺣﻤﺎﻗﺖ ﺑﯽﻣﻮرد ﺟﺎن ﻣﯽﺑﺎﺧﺘﻨﺪ‪ .‬ﮐﺎﯾﻮوا ﺣﻖ داﺷﺖ‪ِ .‬ﺗ ِﻠﭗ‪ ،‬ﺗﻤﺎم‪ .‬ﻫﻤﯿﻦﻃﻮری آدم ﻣﯽ ُﻣﺮد و ﮐﺴـﯽ ﺗـﺎ ﮐﻨـﺎر‬

‫‪۱۷‬‬
 ‫ُ‬
‫وﺳﺎﯾﻞ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫ﻣﺮگ ﻧﻤﯽرﻓﺖ؛ آدم در ﺟﺎ ﻣﯽ ُﻣﺮد‪.‬‬

‫ﺳﺘﻮان ﮐﺮاس ﺗﻮ ﺑﺎران ﺑﺮای ﻟﺤﻈﻪای ﭼﺸﻢﻫﺎی ﺧﺎﮐﺴﺘﺮی آﺑﯽ ﻣﺎرﺗﺎ را دﯾﺪ ﮐﻪ ﺧﯿﺮهاش ﺷﺪهاﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻓﻬﻤﯿﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺧﻮدش ﮔﻔﺖ ﺗﻠﺦ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﺮدان ﺗﻮ وﺟﻮدﺷﺎن ﻫﻤﺮاه دارﻧﺪ ﺗﻠﺦ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮ آﻧﭽﻪ ﻣﺮدان اﻧﺠﺎم ﻣﯽدﻫﻨﺪ ﯾـﺎ ﻓﻘـﻂ‬
‫ﺣﺲ اﻧﺠﺎﻣﺶ را دارﻧﺪ ﺗﻠﺦ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮد ﺑﺮای ﻣﺎرﺗﺎ ﺳﺮ ﺗﮑﺎن دﻫﺪ ﮐﻪ ﻧﺪاد‪.‬‬
‫ﻋﻮﺿﺶ ﺳﺮ اﻧﺪاﺧﺖ رو ﻧﻘﺸﻪﻫﺎ‪ .‬ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ وﻇﺎﯾﻒ ﺧﻮدش را درﺳﺖ و ﺑﯽ ﻗﺼﻮر اﻧﺠﺎم دﻫـﺪ‪ .‬ﻣﯽداﻧﺴـﺖ ﺑـﻪ ﮐـﺎر‬
‫َ‬
‫ﻟ ِﻮﻧﺪر ﻧﻤﯽآﯾﺪ وﻟﯽ از ﻫﻤﯿﻦﺟﺎ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻧﻘﺶ اﻓﺴﺮی واﻗﻌﯽ را ﺑﺎزی ﮐﻨﺪ‪ .‬آن ﺳـﻨﮓ ﺧﻮشﺷﺎﻧﺴـﯽ را دور ﺑﯿﻨـﺪازد‪.‬‬
‫ﺷﺎﯾﺪ ﻏﻮرﺗﺶ دﻫﺪ‪ ،‬ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﺗﯿﺮﮐﻤﺎن ﻟﯽ اﺳﺘﺮاﻧﮏ ﺳﻮﺗﺶ ﮐﻨﺪ ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﺳﺮ راه ﺑﯿﻨﺪازدش زﻣﯿﻦ‪ .‬ﺗﻮ ﻣﺴﯿﺮ ﭘﯿﺸﺮوی ﺗﻤﺎم اﺻﻮل و‬
‫ﻗﻮاﻋﺪ را رﻋﺎﯾﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ دﻗﺖ ﻧﮕﻬﺒﺎنﻫﺎ را ﻣﯽﭼﯿﻨﺪ ﺗﺎ درﮔﯿـﺮی و ﭼﻨﺪدﺳـﺘﮕﯽ ﻧﺸـﻮد ﺗـﺎ ﻧﻔـﺮاﺗﺶ را ﺑـﺎ ﻧﻈﻤـﯽ درﺳـﺖ و‬
‫ً‬ ‫َ‬
‫ﻓﺎﺻﻠﻪای ﻣﺸﺨﺺ ﭘﯿﺶ ﺑﺒﺮد‪ .‬ﺑﻬﺸﺎن ﺗﺄﮐﯿﺪ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺳﻼحﻫﺎﯾﺸﺎن ﺗﻤﯿـﺰ ﺑﺎﺷـﺪ‪ .‬ﺑـﺎﻗﯽ ﻣﺘـﺎع ﻟ ِﻮﻧـﺪر را ﺿـﺒﻂ ﻣﯽﮐﻨـﺪ‪ .‬ﺑﻌـﺪا‪،‬‬
‫َ‬
‫وﺳﻂﻫﺎی روز ﻣﺮدان را دور ﻫﻢ ﺟﻤﻊ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺎﻫﺎﺷﺎن ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﻣﯽﭘﺬﯾﺮد ﻣﻘﺼﺮ ﻣﺮگ ﺗﺪ ﻟ ِﻮﻧﺪر اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺮداﻧﻪ ﺑﺮﺧﻮرد‬
‫ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺸﺎن ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﭼﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ ﻣﯽدﻫﺪ ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ آرام و ﻏﯿﺮﺷﺨﺼـﯽ ﺑﺮاﯾﺸـﺎن ﻣﺄﻣﻮرﯾﺘﺸـﺎن را دوﺑـﺎره ﺷـﺮح‬
‫ﻣﯽدﻫﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺳﺘﻮانﻫﺎ ﺣﺮف ﻣﯽزﻧﺪ و ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮای ﮔﻼﯾﻪ و ﺑﺤﺚ ﻧﻤﯽﮔﺬارد‪ .‬ﻫﻤﺎن ﺷﺮوع ﺣﺮفﻫﺎﯾﺶ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ دﯾﮕﺮ ﺣﻖ‬
‫ﻧﺪارﻧﺪ وﺳﺎﯾﻠﺸﺎن را ﺗﻮ ﭘﯿﺸﺮویﻫﺎ دور ﺑﯿﻨﺪازﻧﺪ‪ .‬ﺣﻮاﺳﺸﺎن ﺑﻪ رﻓﺘﺎرﺷﺎن ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﻫﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﺑـﺎ ﻫـﻢ ﻣﯽﻣﺎﻧﻨـﺪ و ﮐﺎرﺷـﺎن را‬
‫ﻣﺮﺗﺐ و ﻣﻨﻈﻢ و از رو ﻗﺎﻋﺪه اﻧﺠﺎم ﻣﯽدﻫﺪ‪.‬‬
‫ﺳﺴﺘﯽ ﺑﺮاﯾﺶ ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻨﯽ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﻗﺪرت ﺧﻮدش را ﻗﺎﻟﺐ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺮ اﺳﺎس ﺳﻠﺴﻠﻪﻣﺮاﺗﺐ ﺑﺎﻫﺎﺷﺎن رﻓﺘﺎر ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ُ‬ ‫ً‬
‫ﺣﺘﻤﺎ ﺑﯿﻨﺸﺎن ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻏﺮ ﺑﺰﻧﻨﺪ‪ ،‬ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﺑﺪﺗﺮ‪ ،‬ﺷﺎﯾﺪ روزﻫﺎﯾﺸﺎن ﻃﻮﻻﻧﯽﺗﺮ ﺑﮕﺬرد و ﺑﺎرﺷـﺎن ﺳـﻨﮕﯿﻦﺗﺮ‬
‫ﺑﺎﺷﺪ وﻟﯽ ﺳﺘﻮان ﺟﯿﻤﯽ ﮐﺮاس ﯾﺎدش اﻓﺘﺎد ﮐﻪ وﻇﯿﻔﻪاش ﻣﺤﺒﻮب ﺑﻮدن ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ درﺳﺖ رﻫﺒﺮی ﮐـﺮدن اﺳـﺖ‪ .‬ﺧـﻮد را از‬
‫ُ‬
‫ﻋﺸﻖ ﻣﻌﺎف ﮐﺮده ﺑﻮد؛ ﻋﺸﻖ دﯾﮕﺮ ﺑﺮاﯾﺶ اﻫﻤﯿﺖ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﻫﻢ ﮐﺴﯽ ﻏﺮ زد و دﻋﻮا راه اﻧﺪاﺧﺖ‪ ،‬دﻫﺎن ﻣﯽﺑﻨﺪﻧﺪ و ﻓﯿﺰﯾﮏ‬
‫را ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻓﯿﺰﯾﮏ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﯽ آﻣﺎدهی ﻓﺮﻣﺎن‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ ﺳﺮﮐﯽ ﺗﮑﺎن داد در ﺗﺄﯾﯿﺪ‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﻧﺪاد‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ ﻓﻘﻂ ﺷﺎﻧﻪای ﺑـﺎﻻ ﺑﯿﻨـﺪازد و‬
‫ﻏـﺮب ﺗـﺎن‬
‫ِ‬ ‫ﺑﮕﻮﯾﺪ اداﻣﻪ دﻫﻨﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻫﻢ آنﻫﺎ ﻫﻤﮕﯽ ﺟﻤﻊوﺟﻮر ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و ﺑﻪ ﺧﻂ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ و ﻣﯽروﻧﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ دﻫﮑﺪهﻫﺎی‬
‫ﮐﯽ‪.‬‬

‫ﻋﺸﻖ‬

‫ﺳﺎلﻫﺎ از ﺟﻨﮓ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺟﯿﻤﯽ ﮐﺮاس آﻣﺪ ﺧﺎﻧﻪام ﺗﻮ ﻣﺎﺳﺎﭼﻮﺳﺖ‪ .‬ﺗﻤﺎم روز ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ ﺑﻪ ﺳﯿﮕﺎر ﮐﺸﯿﺪن و ﻗﻬﻮه ﺧﻮردن‬
‫و ﺣﺮف زدن از دوراﻧﯽ ﮐﻪ ِان ﺳﺎل ﭘﯿﺶ ﺑﺎ ﻫﻢ ﮔﺬراﻧﺪﯾﻢ‪ ،‬از ﺗﻤﺎم ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮔﻔﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯽ ﻫﻤﺮاﻫﻤـﺎن ﺑـﻮد‪ .‬رو‬
‫ً‬
‫ﻣﯿﺰ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺻﺪﺗﺎﯾﯽ ﻋﮑﺲ ﭘﻬﻦ ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ‪ .‬ﻋﮑﺲﻫﺎی َرت ﮐﺎﯾﻠﯽ و ﮐﺎﯾﻮوا و ﻣﯿﭽﻞ َﺳﻨﺪرس و ﺑﻘﯿﻪﻣﺎن ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤـﻪ‬
‫َ‬
‫ﺟﻮان ﺑﻮدﯾﻢ و ﺧﺒﺮی از ﭼﯿﻦوﭼﺮوک ﻧﺒﻮد‪ .‬ﯾﺎدم اﺳﺖ وﺳﻂ ﺧﺎﻃﺮه ﺑﺎزیﻫﺎ رو ﻋﮑﺲ ﻓﻮری ِﺗﺪ ﻟﻮﻧﺪر ﻣﮑﺚ ﮐﺮدﯾﻢ و ﺑﻌـﺪش‬
‫َ‬
‫ﺟﯿﻤﯽ ﭼﺸﻢ ﻣﺎﻟﯿﺪ و ﮔﻔﺖ ﺧﻮدش را ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺎﺑﺎت ﻣﺮگ ﻟ ِﻮﻧﺪر ﻧﺒﺨﺸﯿﺪه‪ .‬ﺑﻌﺪ آرام ﮔﻔﺖ ﻫﯿﭻوﻗﺖ ﻓﺮاﻣﻮﺷﺶ ﻧﻤﯽﺷـﻮد و ﻣـﻨﻢ‬
‫ﺗﺄﯾﯿﺪش ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺗﻮ ﺑﻌﻀﯽ ﻣﻮارد ﻫﻤﭽﯿﻦ ﺣﺴﯽ دارم‪ .‬ﺑﻌﺪ دﯾﮕﺮ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ و ﺧﯿﻠـﯽ ﻫﻤﯿﻦﻃـﻮری‬

‫‪۱۸‬‬
 ‫ُ‬
‫ﻋﺸﻖ‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫ﺳﺎﮐﺖ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﯿﻦ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ ﻓﻀﺎ را از ﻗﻬﻮه ﺧﻮردن ﺳﻨﮕﯿﻦﺗﺮ ﮐﻨﯿﻢ ﺗﺎ ﺣﺎﻟﻤﺎن ﺑﻬﺘﺮ ﺷﻮد و ﻫﻤﯿﻦﻃﻮر ﻫـﻢ‬
‫ﺷﺪ‪ .‬ﯾﮑﻬﻮ ﺳﺮ ﻣﺴﺨﺮهﺑﺎزیﻫﺎی ﮔﺮوﻫﺎن زدﯾﻢ زﯾﺮ ﺧﻨﺪه و دوﺑﺎره ﮔﺮم ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ‪ .‬ﺳﺮ اﯾﻨﮑﻪ ﭼﻄﻮر ﻫﻨـﺮی داﺑﯿﻨـﺰ ﺗﯿﮑـﻪ ﺟـﻮراب‬
‫ﻧﺎﻣﺰدش را ﺑﺮای آراﻣﺶ داﺷﺘﻦ دور ﮔﺮدﻧﺶ آوﯾﺰان ﮐﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺳﺮ ﮐﻔﺶﻫـﺎی راﺣﺘـﯽ ﮐـﺎﯾﻮوا و ﺗﺒـﺮ ﺷـﮑﺎریاش‪ .‬ﺳـﺮ ﮐﺘـﺎب‬
‫ً‬
‫ﻣﺼﻮرﻫﺎی َرت ﮐﺎﯾﻠﯽ‪ .‬ﻧﺼﻔﻪﺷﺐ ﮐﻪ ﺷﺪ ﺳﺮﻣﺎن ﮔﺮم ﺑﻮد و دﯾﺪم ﺿﺮری ﻧﺪارد اﮔﺮ از ﻣﺎرﺗﺎ اﺣﻮاﻟﯽ ﺑﮕﯿﺮم‪ .‬ﯾﺎدم ﻧﯿﺴﺖ دﻗﯿﻘـﺎ‬
‫ﺳﺆال را ﭼﻄﻮر ﭘﺮﺳﯿﺪم ﻓﻘﻂ ﯾﺎدم اﺳﺖ ﺳﺆاﻟﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺟﯿﻤﯽ ﮐﺮاس ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺳﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد‪» .‬ﺷﻤﺎ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه ﺟﻤﺎﻋـﺖ ﻋﺠـﺐ‬
‫ﺣﺎﻓﻈﻪای دارﯾﻦ‪ «.‬ﺑﻌﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪ زد و ﻋﺬرﺧﻮاﻫﯽ ﮐﺮد و رﻓﺖ اﺗﺎق ﻣﻬﻤﺎن و ﺑﺎ ﻋﮑﺴﯽ ﻗﺎب ﺷﺪه ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬ﻫﻤـﺎن ﻋﮑـﺲ ﺑـﺎزی‬
‫واﻟﯿﺒﺎل از ﻣﺎرﺗﺎ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﭘﺮﺳﯿﺪ »اﯾﻨﻮ ﯾﺎدﺗﻪ؟«‬
‫ﺳﺮ ﺗﮑﺎن دادم ﮐﻪ ﯾﺎدم اﺳﺖ و ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ از دﯾﺪﻧﺶ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺷﺪم‪ .‬ﺧﯿﺎل ﮐﺮدم ﺳﻮزاﻧﺪدش‪.‬‬
‫ُ‬
‫ﺟﯿﻤﯽ ﻟﺒﺨﻨﺪ از ﻟﺒﺶ ﻧﻤﯽاﻓﺘﺎد‪ .‬ﺧﯿﺮهی ﻋﮑﺲ ﺷﺪه‪ ،‬ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺶ روﺷﻦ ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ ﮐﻪ »ﺧـﺐ آره ـــ‬
‫َ‬
‫ﺳﻮزﻧﺪه ﺑﻮدﻣﺶ‪ .‬ﻟ ِﻮﻧﺪر ﮐﻪ ُﻣﺮد ﺳﻮزوﻧﺪﻣﺶ‪ .‬ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﺴﺘﻢ‪ ...‬اﯾﻦ ﯾﮑﯽ ﺗﺎزهﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎرﺗﺎ ﺧﻮدش ﺑﻬﻢ دادش‪«.‬‬
‫ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮد ﺳﺎل ‪ ۱۹۷۹‬ﺗﻮ ﯾﮑﯽ از ﮔﺮدﻫﻤﺎﯾﯽﻫﺎی ﮐﺎﻟﺞ ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ را دﯾﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻫﯿﭽﯽ ﻓﺮق ﻧﮑﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻨﻮز ﻣﺎرﺗـﺎ را‬
‫دوﺳﺖ داﺷﺖ‪ .‬ﻫﺸﺖ ﻧﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻤﺎم را ﺑﺎ ﻫﻢ ﮔﺬراﻧﺪﻧﺪ‪ .‬ﺑﺴﺎط ﺳﻮر و ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﺑﻮده و ﺑﻌﺪش رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﻮ ﮐـﻮی ﮐـﺎﻟﺞ و از‬
‫زﻧﺪﮔﯽﺷﺎن ﺣﺮف زده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﺎرﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻣﺒﻠﻎ ﻣﺬﻫﺒﯽ ﻟﻮﺗﺮی ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺮﺳﺘﺎری ﺗﻌﻠﯿﻢ دﯾﺪه ﮐﻪ اﻟﺒﺘـﻪ ﻫـﺪﻓﺶ ﭘﺮﺳـﺘﺎر ﺑـﻮدن‬
‫ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺗﻮ اﺗﯿﻮﭘﯽ و ﮔﻮاﺗﻤﺎﻻ و ﻣﮑﺰﯾﮏ ﺧﺪﻣﺖ ﮐﺮده ﺑﻮد‪ .‬ازدواج ﻧﮑﺮده ﺑﻮد و ﻗﺮار ﻫﻢ ﻧﺒﻮد ازدواج ﮐﻨﺪ‪ .‬دﻟﯿﻠﺶ را ﻧﻤﯽداﻧﺴﺖ‪.‬‬
‫وﻟﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺶ ﮐﻤﯽ از ﻫﻢ اﻧﺤﺮاف دارﻧﺪ و ﻫﻤﺎنﺟﺎ ﺟﯿﻤﯽ ﮐـﺮاس ﻓﻬﻤﯿـﺪه ﺑـﻮد ﮐـﻪ ﭼﯿﺰﻫـﺎﯾﯽ زﯾـﺎدی از ﻣﺎرﺗـﺎ‬
‫ﻧﻤﯽداﻧﺪ‪ .‬ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺶ آﺑﯽ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮی ﺑﻮدﻧﺪ و ﺧﻨﺜﯽ‪ .‬ﺑﻌﺪﺗﺮ دﺳـﺘﺶ را ﮔﺮﻓﺘـﻪ ﺑـﻮد وﻟـﯽ او ﺣﺴـﯽ ﻧﺪاﺷـﺘﻪ‪ ،‬ﺑﻌـﺪﺗﺮش ﻣﻮﻗـﻊ‬
‫ﭘﯿﺎدهروی ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻫﻨﻮز ﻋﺎﺷﻘﺶ اﺳﺖ و ﻣﺎرﺗﺎ ﻫﻤﯿﻦﻃﻮری راه رﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺣﺮﻓـﯽ ﻧـﺰده ﺑـﻮد و ﺑﻌـﺪ از ﭼﻨـﺪ دﻗﯿﻘـﻪ ﺑـﻪ‬
‫ﺳﺎﻋﺘﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ دﯾﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﺗﺎ ﺧﻮاﺑﮕﺎه ﺑﺮده ﺑﻮدش‪ .‬ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪای ﺑﻪ دﻋﻮت ﮐﺮدﻧﺶ ﺗﻮ اﺗـﺎق ﻓﮑـﺮ ﮐـﺮده ﺑـﻮد‪ .‬وﻟـﯽ‬
‫ﻋﻮﺿﺶ ﺧﻨﺪﯾﺪه ﺑﻮد و ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﭼﻄﻮری وﻗﺘﯽ ﺗﻮ ﮐﺎﻟﺞ ﺑﻮده ﮐﺎری ﺷﺠﺎﻋﺎﻧﻪ اﻧﺠﺎم داده‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﺗﻤﺎﺷﺎی ﻓﯿﻠﻢ ﺑﺎﻧﯽ و ﮐﻼﯾـﺪ‪،‬‬
‫درﺳﺖ ﻫﻤﺎنﺟﺎﯾﯽ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ اﻻن ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ دﻟﺶ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺶ ﺑﺒﺮدش ﺗﻮ اﺗـﺎق و ﺗﻤـﺎم ﺷـﺐ را‬
‫ﺑﺎﻫﺎش ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﯾﻦ ﭼﯿﺰی ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻪ‪ ،‬ﺷﺠﺎﻋﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﮐﺎری ﮐﻪ ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮده اﻧﺠﺎم دﻫـﺪ‪ .‬ﻣﺎرﺗـﺎ‬
‫ﭼﺸﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮده‪ .‬دﺳﺖ ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮده ﺑﻮد دور ﺧﻮدش‪ ،‬اﻧﮕﺎر ﺳﺮدش ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺗﮑﺎنﺗﮑﺎن ﺧﻮرده ﺑﻮد ﺑﻌﺪش ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻧﮑﺮده ﺑـﻮد و‬
‫ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﭼﻘﺪر ﺧﻮﺷﺤﺎل اﺳﺖ ﺟﯿﻤﯽ ﮐﺮاس آن ﻣﻮﻗﻊ ﺣﺮﮐﺘﯽ ﻧﮑﺮده‪ .‬او ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﻤﯽﺷﺪ ﭼﻄﻮری ﻫﻤﭽـﯿﻦ ﮐﺎرﻫـﺎﯾﯽ از ﻣـﺮد‬
‫ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬وﻗﺘﯽ ازش ﭘﺮﺳﯿﺪ ﺑﻮد ﭼﻄﻮر ﮐﺎرﻫﺎﯾﯽ؟ ﺟﻮاب داده ﺑﻮد ﻫﻤﯿﻦ ﮐﺎرﻫـﺎ دﯾﮕـﺮ‪ .‬ﺟﯿﻤـﯽ ﮐـﺮاس ﺑـﺎ ﺳـﺮ‬
‫ﺗﺄﯾﯿﺪش ﮐﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﺎنﺟﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻣﻨﻈﻮرش ﭼﯿﺴﺖ‪ .‬ﻓـﺮدا ﺻـﺒﺢ ﺳـﺮ ﺻـﺒﺤﺎﻧﻪ از ﺟﯿﻤـﯽ‬
‫ﮐﺮاس ﻋﺬرﺧﻮاﻫﯽ ﮐﺮد‪ .‬ﺗﻮﺿﯿﺢ داده ﺑﻮد ﮐﺎری از دﺳﺘﺶ ﺑﺮﻧﻤﯽآﯾﺪ و ﺟﯿﻤﯽ ﮐﺮاس ﻫﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻣﺘﻮﺟﻪ اﺳـﺖ و در ﺟﺎﻣﺎرﺗـﺎ‬
‫ﺧﻨﺪﯾﺪه ﺑﻮد و ﻋﮑﺲ را ﺑﻬﺶ داده ﺑﻮد و ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد اﯾﻦ ﯾﮑﯽ را دﯾﮕﺮ ﻧﺴﻮزاﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺟﯿﻤﯽ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺗﺄﺳﻒ ﺗﮑﺎن داد‪ .‬آﺧﺮ ﮔﻔﺖ »ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻋﺎﺷﻘﺶ ﺑﻮدم‪«.‬‬
‫ﺑﻌﺪش دﯾﮕﺮ ﻣﻦ ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﺮدم ﺣﺮفﻫﺎ را از ﻣﺎرﺗﺎ دور ﮐﻨﻢ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ آﺧﺮش‪ ،‬ﻣﻮﻗﻊ رﻓﺘﻦ ﮐﻨﺎر ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﯾﮏ ﺳﺮی‬
‫از اﯾﻦ ﭼﯿﺰﻫﺎ را داﺳﺘﺎن ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ .‬ﺟﯿﻤﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪی ﺗﺤﻮﯾﻠﻢ داد ﮐﻪ »ﭼﺮا ﻧﮑﻨـﯽ؟ ﺷـﺎﯾﺪ ﺑﺨﻮﻧـﻪ و ﭘﺸـﯿﻤﻮن ﺷـﻪ‬
‫ﺑﺮﮔﺮده‪ .‬آدم ﻧﺒﺎﯾﺪ اﻣﯿﺪ ﺧﻮدﺷﻮ از دﺳﺖ ﺑﺪه درﺳﺘﻪ؟«‬
‫ﮔﻔﺘﻢ درﺳﺖ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺗﺎ ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺷﺪ ﺷﯿﺸﻪاش را ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﺸﯿﺪ ﮐﻪ »ﺑﺒﯿﻦ ﻣﻨﻮ آدم ﺧﻮﺑﻪ ﺑـﺬاریﻫﺎ‪ ،‬ﺑﺎﺷـﻪ؟ آدم ﺷـﺠﺎﻋﻪ و ﺧﻮﺷـﺘﯿﭙﻪ و اﯾـﻦ‬
‫ﺣﺮفﻫﺎ‪ .‬ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪهی ﺟﻮﺧﻪ ﺗﻮ ﮐﻞ ﺟﻨﮓ‪ «.‬ﻟﺤﻈﻪای ﻣﺮدد ﻣﺎﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻌﺪ اداﻣﻪ داد »و ﯾﻪ ﻟﻄﻔﯽ ﮐﻦ ﺑﯽزﺣﻤﺖ از اون ﻣﻮرد‬

‫‪۱۹‬‬
 ‫ُ‬
‫ﻋﺸﻖ‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫ﻧﻨﻮﯾﺲ ــ«‬
‫ً‬
‫»ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﺣﺘﻤﺎ ﭼﯿﺰی ﻧﻤﯽﻧﻮﯾﺴﻢ‪«.‬‬

‫ﭼﺮﺧﯿﺪن‬

‫ً‬
‫ﺟﻨﮓ ﻓﻘﻂ ﺗﺮس و ﺧﺸﻮﻧﺖ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﮔﺎﻫﯽ ﻫﻢ ﺣﺘﯽ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺎﺣﺎل ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﺜﻼ ﻫﻤـﺎن ﺑـﺎری ﮐـﻪ ﭘﺴـﺮﮐﯽ را دﯾـﺪم ﺑـﺎ ﭘـﺎﯾﯽ‬
‫ﭘﻼﺳﺘﯿﮑﯽ‪ .‬ﯾﺎدم اﺳﺖ ﻟﻨﮓﻟﻨﮕﺎن آﻣﺪ ﻃﺮف ِاﯾﺰار و ازش ﯾﮏﺗﮑﻪ ﺷﮑﻼت ﺧﻮاﺳﺖ‪ .‬ﭘﺴﺮک ﺑﻬـﺶ ﮔﻔـﺖ »ﺑﻬﺘـﺮﯾﻦ ﺳـﺮﺑﺎز«‪.‬‬
‫ِاﯾﺰار ﻫﻢ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﺑﻬﺶ ﺷﮑﻼت داد‪ .‬وﻗﺘﯽ ﭘﺴﺮ ﻟﻨﮓﻟﻨﮕﻮ رﻓﺖ‪ِ ،‬اﯾﺰار ﺑﺎ زﺑﺎن ﺻﺪاﯾﯽ درآورده ﺑﻮد و ﮔﻔﺘـﻪ ﺑـﻮد »ﺑﺴـﻮزه ﭘـﺪر‬
‫ً‬
‫ﺟﻨﮓ‪ «.‬ﺑﻌﺪ ﻧﺎراﺣﺖ ﺳﺮ ﺗﮑﺎن داده ﺑﻮد ﮐﻪ »ﺑﺒﯿﻦ ﺑﭽﻪ ﯾﻪ ﭘﺎ داره‪ .‬ﺣﺘﻤﺎ ﯾﺎرو ﮐﻪ زدﺗﺶ ﺗﯿﺮاش ﺗﻪ ﮐﺸﯿﺪه ﺧﻼﺻﺶ ﮐﻨﻪ‪«.‬‬
‫ﯾﺎد ﻣﯿﭽﯿﻞ َﺳﻨﺪرس ﻣﯽاﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﺳﺎﮐﺖ زﯾﺮ ﺳﺎﯾﻪی دﺧﺘﺮ اﻧﺠﯿﺮ ﭘﯿﺮی ﻧﺸﺴـﺘﻪ ﺑـﻮد‪ .‬داﺷـﺖ ﺑـﺎ ﻧـﺎﺧﻨﺶ ﺷـﭙﺶﻫﺎﯾﺶ را‬
‫ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﻓﺲﻓﺲ ﮐﺎر ﻣﯽﮐﺮد و ﻣﻨﻈﻢ ﻣﺮﺗﺐ ﺷﭙﺶﻫﺎ را ﻣﯽاﻧﺪاﺧﺖ ﺗﻮ ﭘﺎﮐﺖ آﺑﯽ ﻧﺎﻣﻪ‪ .‬ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺶ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬دو ﻫﻔﺘـﻪ‬
‫ﯾﮏﺿﺮب ﺗﻮ ﮔﻞ و ﺷﻞ ﺑﻮدﯾﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪ از دو ﺳﺎﻋﺖ در ﭘﺎﮐﺖ را ﺑﺴﺖ و ﺑﺎﻻی ﭘﺎﮐﺖ‪ ،‬ﺳﻤﺖ راﺳﺖ ﻧﻮﺷﺖ ﻣﺠﺎﻧﯽ و ﭘﺴﺘﺶ ﮐﺮد‬
‫ﻧﯿﺮوی اﯾﺎﻟﺖ اوﻫﺎﯾﻮ‪.‬‬
‫ِ‬ ‫ﻣﺮﮐﺰ ﺗﻘﺴﯿﻢ‬
‫ﮔﺎهﮔﺪاری ﺟﻨﮓ ﺷﺒﯿﻪ ﺗﻮپ ﭘﯿﻨﮓﭘﻮﻧﮓ ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬آدم ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﺎزی ﺑﭽﺮﺧﺪ و ﺑﺮای ﺧﻮدش ﻏﺮ ﺑﺪﻫﺪ‪.‬‬
‫ﻧﻮرﻣﻦ ﺑﺎﮐﺮ و ﻫﻨﺮی داﺑﯿﻨﺰ ﻏﺮوبﻫﺎ ﺗﺎ آﻓﺘﺎب ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﯾﮏ دﺳﺖ ﭼﮑﺮز ﻣﯽزدﻧﺪ‪ .‬ﺗﺎ ﺑﺎزی ﻧﻤﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬روزﺷـﺎن ﺗﻤـﺎم‬
‫َ‬
‫ﻧﻤﯽﺷﺪ‪ .‬ﺳﻨﮕﺮ رو زﻣﯿﻦ ﻣﯽﮐﻨﺪﻧﺪ و ﺑﺴﺎط ﺑﺎزی راه ﻣﯽاﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ و ﺑﺎ ﻫﻢ ﺗﻮ ﺳﮑﻮت زﯾﺮ آﺳـﻤﺎﻧﯽ ﮐـﻪ از ﺻـﻮرﺗﯽ ﺑـﻪ ﺑـﻨﻔﺶ‬
‫ﻣﯽرﻓﺖ ﺑﺎزی ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻘﯿﻪ ﻫﺮ وﻗﺖ از ﺑﺎﻻﺳﺮﺷﺎن رد ﻣﯽﺷﺪﯾﻢ‪ ،‬ﻧﮕﺎﻫﯽ ﻣﯽاﻧﺪاﺧﺘﯿﻢ‪ .‬ﺣﺲ آراﻣﺶ داﺷﺖ‪ ،‬ﻧﻈﻢ داﺷـﺖ و‬
‫ﺑﻪ آدم ﻗﻮت ﻗﻠﺐ ﻣﯽداد‪ .‬ﯾﮏ ﻃﺮف ﻣﻬﺮهﻫﺎی ﻗﺮﻣﺰ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﯾﮏ ﻃﺮف ﺳﯿﺎه‪ .‬زﻣﯿﻦ ﺑﺎزی ﻫﻤﺎنﺟﺎ ﺟﻠﻮ رو آدم ﺑﻮد؛ ﺧﺒﺮی ﻫـﻢ‬
‫از ﺗﻮﻧﻞ و ﮐﻮه و ﺟﻨﮕﻞ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﺑﺎزیات ﭼﯿﺴﺖ‪ .‬اﻣﺘﯿﺎزت ﭼﻘﺪر اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻤﺎم ﻣﻬﺮهﻫﺎ رو ﺻﻔﺤﻪ ﺑـﻮد‪ ،‬دﺷـﻤﻦ ﺟﻠـﻮ‬
‫روت‪ .‬ﻣﯽدﯾﺪی ﭼﻄﻮر ﺗﺎﮐﺘﯿﮏﻫﺎی ﮐﻮﭼﮏ‪ ،‬ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ اﺳﺘﺮاﺗﮋیﻫﺎی ﻣﻬﻢ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﺑﺮﻧﺪه داﺷﺘﯽ و ﺑﺎزﻧﺪه‪ .‬ﻗﺎﻧﻮن داﺷﺘﯽ‪.‬‬
‫ﺳﯽوﭼﻬﺎر ﺳﺎﻟﻢ ﺷﺪه و ﻧﻮﯾﺴﻨﺪهام و ﺟﻨﮓ ﻫﻢ ﻣﺪتﻫﺎ ﭘﯿﺶ ﺗﻤﺎم ﺷﺪه‪ .‬ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﺶ را ﻓﺮاﻣـﻮش ﮐـﺮدم‪ .‬ﻣﯽﺷـﯿﻨﻢ‬
‫ﭘﺸﺖ ﻣﺎﺷﯿﻦﺗﺤﺮﯾﺮ و ﺧﯿﺮهی ﮐﻠﻤﺎت ﻣﯽﺷﻮم و ﮐﺎﯾﻮوا را ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ زﻣﯿﻨﯽ ﭘﺮ از ﮐﻮد و ﮐﺜﺎﻓﺖ ﻓﺮو ﻣﯽرود‪ِ ،‬ﮐـﺮت ِﻟ ِﻤـﻦ را‬
‫ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﺪن ﺗﮑﻪﺗﮑﻪاش رو درﺧﺖ آوﯾﺰان ﺷﺪه و وﻗﺘﯽ اﯾﻦﻫﺎ را ﻣﯽﻧﻮﯾﺴﻢ ﯾﺎدآوریﺷﺎن ﺑﺮاﯾﻢ ﯾﻌﻨﯽ ﺗﮑﺮار و ﺗﮑﺮار دوﺑﺎرهی‬
‫اﺗﻔﺎق‪ .‬ﮐﺎﯾﻮوا ﺳﺮم داد ﻣﯽزﻧﺪ‪ِ .‬ﮐﺮت ِﻟ ِﻤﻦ از زﯾﺮ ﺳﺎﯾﻪ ﻣﯽرود زﯾﺮ ﻧﻮر آﻓﺘﺎب‪ ،‬ﺻﻮرﺗﺶ آﻓﺘﺎبﺳﻮﺧﺘﻪ اﺳﺖ و روﺷﻦ ﻣﯽﺷﻮد و‬
‫ﺑﻌﺪ ﻣﯽﺑﯿﻨﻤﺶ ﮐﻪ رو درﺧﺖ ﺗﮑﻪﺗﮑﻪ آوﯾﺰان ﺷﺪه‪ .‬اﺗﻔﺎﻗﺎت ﺑﺪ‪ ،‬دﺳﺖ از ﺗﮑﺮار ﺑﺮﻧﻤﯽدارﻧﺪ؛ ﺗﻮ ُﺑﻌﺪ ﺧﻮدﺷﺎن ﭘﺸﺖ ﺳـﺮ ﻫـﻢ‬
‫ﺗﮑﺮار و ﺗﮑﺮار ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬
‫ُ‬
‫وﻟﯽ ﺧﺐ ﺟﻨﮓ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﻢ اﯾﻦﻃﻮری ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫َ‬
‫ﻣﺜﻞ وﻗﺘﯽ ِﺗﺪ ﻟ ِﻮﻧﺪر زﯾﺎدی ﻣﯽزد‪ .‬اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ازش ﻣﯽﭘﺮﺳﯿﺪ اﻣﺮوز از ﺟﺒﻬﻪ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ آﻗـﺎ ﺧﯿﻠـﯽ ﺧـﻮشﺧﯿـﺎل ﻧﮕـﺎﻫﺶ‬
‫ﺧﻮب ﻣﻠﻮی ﻣﻠﻮ داﺷﺘﯿﻢ‪«...‬‬
‫ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻏﺮﯾﺒﯽ ﺑﻬﺶ ﻣﯽزد و ﻣﯽﮔﻔﺖ »ﻣﻠﻮی ﻣﻠﻮ رﻓﯿﻖ‪ .‬اﻣﺮوز ﯾﻪ روز ﺟﻨﮕﯽ ِ‬
‫ﯾﺎ ﻣﺜﻞ آن ﺑﺎری ﮐﻪ ﯾﮑﯽ از اﯾﻦ وﯾﺘﻨﺎﻣﯽ ﭘﯿﺮﻫﺎ را ﮔﺬاﺷﺘﯿﻢ ﺗﻮ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻣﯿﻦﮔﺬاری ﺷﺪهی ﺑﺎﺗﺎﻧﮕﺎ ﭘﻨﯿﻨﺴﻮﻻ راﻫﻨﻤﺎﯾﻤﺎن ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﭘﯿﺮ ﻣﺮده ﯾﮏﮐﻢ ﻣﯽﻟﻨﮕﯿﺪ‪ ،‬آرام راه ﻣﯽرﻓﺖ و ﮔﺎﻫﯽ ﻫﻢ ﻣﯽﻟﻐﺰﯾﺪ‪ ،‬وﻟﯽ درﻧﻬﺎﯾﺖ ﺟﺎی اﻣﻦ را ﺑﻠﺪ ﺑﻮد و ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﮐﺠﺎ ﺑﺎﯾـﺪ‬
‫ﺣﻮاﺳﻤﺎن ﺑﺎﺷﺪ و ﮐﺠﺎی راه ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﺣﻮاﺳﺖ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎز درﻧﻬﺎﯾﺖ ﻋﯿﻦ ُﭼﺲﻓﯿﻠﯽ ﻣﯽﺷﻮی ﮐﻪ از ﺗـﻮ ﻇـﺮف ﭘﺨـﺶ ﺷـﺪه‬
‫ﺑﯿﺮون‪ .‬زﯾﺮ ﭘﺎﯾﺶ ﮐﻪ راه ﻣﯽرﻓﺖ ﻃﻨﺎب ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻃﻨﺎب ﻣﯽﮔﺮﻓﺖ ﺑﻪ زﻣﯿﻦ‪ ،‬از ﻫﻤﺎنﺟﺎ ﻣﯽﻓﻬﻤﯿﺪ ﮐﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﺧﺒﺮی اﺳـﺖ ﯾـﺎ‬

‫‪۲۰‬‬
 ‫ُ‬
‫ﭼﺮﺧﯿﺪن‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﻫﺮ روز ﺻﺒﺢ دﺷﺘﺒﺎن ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ ﺧﻂ ﻣﯽﺷﺪﯾﻢ و ﭘﯿﺮی ﻣﯽﺷﺪ اول ﺻﻒ و ﺗﻤﺎم روز دﻧﺒﺎﻟﺶ ﻣﯽرﻓﺘﯿﻢ‪ ،‬ﺟﺎ ﭘـﺎﯾﺶ‬
‫ﻣﯽﺷﺪ ﺟﺎ ﭘﺎی ﻣﺎ و ﻫﻤﻪ ﺗﻦ ﻣﯽدادﯾﻢ ﺑﻪ ﺑﺎزی ﺣﺴﺎس و ﻇﺎﻟﻤﺎﻧﻪی ﭘﯿﺮوی ﮐـﻦ ﺧـﻂ رﻫﺒـﺮت را‪َ .‬رت ﮐـﺎﯾﻠﯽ ﺑـﺮای ﺧـﻮدش‬
‫ﺷﻌﺮی درﺳﺖ ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﻣﯽﺷﺴﺖ و ﻫﻤﮕﯽ زﯾﺮ ﻟﺐ ﺗﮑﺮار ﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ؛ زدی ﺗﻮ ﺧﺎﮐﯽ‪ ،‬ﻃﻌﻤﻪی آﺑﯽ؛ ﺳﺮﺑﻪراه‬
‫ﺑﺎﺷﯽ‪ ،‬ﺑﺮای ﺧﺎﮐﯽ‪ .‬دوروﺑﺮﻣﺎن ﭘﺮ ﺑﻮد از ﻣﯿﻦﻫﺎی زﻣﯿﻨﯽ‪ ،‬اﻣﺎ ﺗﻮ آن ﭘﻨﺞ روزی ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﻨﻄﻘـﻪ ﺑـﻮدﯾﻢ‪ ،‬ﻫـﯿﭻﮐﺲ ﺧـﺮاش ﻫـﻢ‬
‫ﺑﺮﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﭘﯿﺮﻣﺮد ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺎل ﮐﺮدﯾﻢ‪ .‬ﻫﻤﻪ دوﺳﺘﺶ داﺷﺘﯿﻢ‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﻫﻠﯿﮑﻮﭘﺘﺮ آﻣﺪ ﺑﺒﺮدﻣﺎن وﺿﻌﯿﺖ ﻏﻢاﻧﮕﯿﺰ ﺑﻮدی‪ .‬ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﭘﯿﺮﻣﺮد ﻋﺎدت ﮐﺮده ﺑﻮدم‪ .‬ﺟﯿﻤﯽ ﮐﺮاس ﺑﻐﻠﺶ ﮐﺮد‪ .‬ﻣﯿﭽﻞ‬
‫ﺳﻨﺪرس و ﻟﯽ اﺳﺘﺮاﻧﮏ ﻫﺮ ﭼﯽ ﺟﯿﺮه داﺷﺘﻨﺪ ﺑﺎرش ﮐﺮدﻧﺪ ﺑﺎ ﺧﻮدش ﺑﺒﺮد‪.‬‬
‫ﺗﻮ ﭼﺸﻢﻫﺎی ﭘﯿﺮﻣﺮد اﺷﮏ ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﺗﮏﺗﮑﻤﺎن ﮔﻔﺖ »ﺳﺮﺑﻪراه ﺑﺎﺷﯽ‪ ،‬ﺑﺮای ﺧﺎﮐﯽ‪«.‬‬
‫ﺗﻮ ﺟﻨﮓ ﯾﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﻗﻮزی ﭘﯿﺶ ﻣﯽرﻓﺘﯽ ﯾﺎ ﺻﺒﺮ ﻣﯽﮐﺮدی‪ .‬ﺷﺪه ﺑﻮد ﭼﺮﺧﻪی ﺗﮑﺮاری‪ .‬ﺳﻨﮕﺮ زﻣﯿﻨﯽ ﺑﮑﻦ‪ .‬ﭘﺸﻪ ﺑﮑﺶ‪ .‬ﮔﺮﻣﺎ‬
‫و ﺧﻮرﺷﯿﺪ و ﺷﺎﻟﯿﺰارﻫﺎی ﺑﯽﭘﺎﯾﺎن را ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻦ‪ .‬ﺣﺘﯽ وﻗﺘﯽ ﺗﻮ ﻋﻤﻖ ﺟﻨﮕﻞ ﺑﻮد‪ ،‬ﯾﻌﻨﯽ درﺳﺖ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد ﻫـﺮ ﻃـﻮر‬
‫ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻤﯿﺮی ﻫﻢ ﺑﺎز ﺟﻨﮓ ﺑﻪ ﻃﺮز ﻧﺎراﺣﺖ ﮐﻨﻨﺪه و ﺗﻮ ذوق زﻧﻨﺪهای ﮐﺴﺎﻟﺖﺑﺎر ﺑﻮد‪ .‬وﻟﯽ ﻣﻼﻟﺖ ﻋﺠﯿﺒﯽ ﺑـﻮد‪ .‬ﻣﻼﻟﺘـﯽ ﮐـﻪ‬
‫ﮔﺎﻫﯽ ﭘﯿﭻ ﻣﯽﺧﻮرد‪ ،‬از آن ﻣﺪلﻫﺎ ﮐﻪ دلورودهی آدم را ﺑﻬﻢ ﻣﯽرﯾﺰد‪ .‬ﻧﺸﺴﺘﯽ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮﯾﻦ ﺟﺎی ﺗﭙﻪ‪ ،‬ﺷﺎﻟﯿﺰارﻫﺎی ﺧـﺎﻟﯽ زﯾـﺮت‬
‫ﻫﻤﯿﻦﻃﻮر ﭘﻬﻦ ﺷﺪهاﻧﺪ و روزت آرام اﺳﺖ و ﮔﺮم و ﭘـﺮ از ﺑﯿﮑـﺎری و داری از اﯾﻦﻫﻤـﻪ ﻣﻼﻟﺘـﯽ ﮐـﻪ ﺑﻬـﺖ دﺳـﺖ داده ﺧﻔـﻪ‬
‫َ‬
‫ﻣﯽﺷﻮی و اﻧﮕﺎری دروﻧﺖ ﭼﯿﺰی ﻧﺸﺖ ﮐﺮده‪ .‬اﯾﻦ ﻣﻼﻟﺖ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﺸﺘﯽ داده‪ .‬ﺷﺒﯿﻪ آب ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻧﺸﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﺷﺒﯿﻪ اﺳﯿﺪ‬
‫َ‬
‫اﺳﺖ‪ ،‬اﺳﯿﺪی ﻗﻄﺮه ﻗﻄﺮهاش ﻣﻬﻢﺗﺮﯾﻦ اﻋﻀﺎی ﺑﺪﻧﺖ را ﻣﯽﺧﻮرد‪ .‬ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﯽ آرام ﺑﺎﺷﯽ و ﺧﺴﺘﮕﯽ در ﮐﻨﯽ‪ .‬ﻣﺸـﺖﻫﺎﯾﺖ‬
‫را از ﻫﻢﺑﺎزی ﻣﯽﮐﻨﯽ و اﻓﮑﺎر ﺑﺪ را ﻣﯽﺧﻮاﻫﯽ از ﺧﻮدت دور ﮐﻨﯽ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﻮدت ﻣﯽﮔﻮﯾﯽ اﯾﻦﻗﺪرﻫﺎ ﻫﻢ ﺑﺪ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪ‬
‫ﺻﺪای ﺗﯿﺮاﻧﺪازی از ﭘﺸﺖ ﺳﺮت ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽﺷﻮد و ﻣﻐﺰت ﻣﯽآﯾﺪ ﺗﻮ دﻫﻨﺖ و داد ﻣﯽرود ﻫﻮا‪ .‬ﻣﻨﻈﻮر ﻫﻤﭽﯿﻦ ﻣﻼﻟﺘﯽ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﮔﺎﻫﯽ اﺣﺴﺎس ﮔﻨﺎه ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ .‬ﭼﻬﻞوﺳﻪ ﺳﺎﻟﻢ اﺳﺖ و ﻫﻨﻮز ﮐﻪ ﻫﻨﻮز اﺳﺖ دارم داﺳﺘﺎنﻫﺎی ﺟﻨﮕـﯽ ﻣﯽﻧﻮﯾﺴـﻢ‪ .‬دﺧﺘـﺮم‬
‫ﮐﺎﺗﻠﯿﻦ ﺑﻬﻢ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ دﻏﺪﻏﻪام ﺟﻨﮓ اﺳﺖ وﻟﯽ ﺑﺎﯾﺪ درﺑﺎرهی دﺧﺘﺮ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮﯾﯽ ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ ﮐـﻪ ﯾـﮏﻣﯿﻠﯿﻮن دﻻر ﭘﯿـﺪا ﻣﯽﮐﻨـﺪ و‬
‫ﺗﻤﺎﻣﺶ را ﺧﺮج اﺳﺒﭽﻪی ِﺷﺘﻠﻨﺪی ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﯾﮏﻃﻮرﻫﺎﯾﯽ دﺧﺘﺮم ﺣﻖ دارد؛ دﯾﮕﺮ ﺟﻨﮓ ﺑﺲ اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ دﻟﯿﻞ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ‬
‫آوردن ﻫﻤﯿﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ آدم ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﮑﻨﺪ‪ .‬آدم ﻣﺼﺎﻟﺢ ﻧﻮﺷﺘﻨﺶ را از ﻫﻤﺎنﺟﺎﯾﯽ ﻣﯽآورد ﮐﻪ ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﺪ‪ ،‬از ﻫﻤﺎن ﺗﺠﺮﺑﻪای ﮐﻪ‬
‫زﻧﺪﮔﯽاش ﮐﺮده‪ ،‬از ﭼﻬﺎرراﻫﯽ ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ و ﺣﺎل را ﺑﻬﻢ ﮔﺮه ﻣﯽزﻧﺪ‪ .‬راهﺑﻨﺪان ﺧﺎﻃﺮات ﻣﺪام ﺗﻮ ﺳﺮت ﻣﯽﭼﺮﺧﻨﺪ‪ ،‬آﻧﺠـﺎ ﻫـﯽ‬
‫دور ﻣﯽزﻧﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﺗﻨﺪی ﺗﺨﯿﻠﺖ رﻫﺎ ﻣﯽﺷﻮد و راهﺑﻨﺪان ذﻫﻨﺖ ﺑﺎز ﻣﯽﺷﻮد و ﺑـﻪ ﻫـﺰار ﺧﯿﺎﺑـﺎن ﻣﺨﺘﻠـﻒ ﻣﯽرﯾـﺰد‪ .‬ﺗـﻮ ﻟﺒـﺎس‬
‫ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺎرﺗﺎن اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﯿﺎﺑﺎﻧﯽ را اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻨﯿﺪ و ﺗﻮش ﺑﺮاﻧﯿﺪ و ﻫﺮ ﭼـﻪ ﺗـﻮ ﻓﮑﺮﺗـﺎن ﻣﯽآﯾـﺪ را ﭘﯿـﺎده ﮐﻨﯿـﺪ‪.‬‬
‫دﻏﺪﻏﻪی واﻗﻌﯽ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ اﺳﺖ؛ ﭘﯿﺎده ﮐﺮدن ﺗﻤﺎم آن داﺳﺘﺎنﻫﺎ‪.‬‬
‫ً‬
‫ﻧﻪ ﻟﺰوﻣﺎ داﺳﺘﺎنﻫﺎی ﺧﺸﻦ‪ .‬داﺳﺘﺎنﻫﺎی ﺷﺎدی ﻫﻢ دارﯾﺪ‪ ،‬ﺷﺎﯾﺪ ﭼﻨﺪﺗﺎﯾﯽ ﻫﻢ داﺳﺘﺎن درﺑﺎرهی ﺻﻠﺢ ﻧﻮﺷﺘﯿﺪ‪.‬‬
‫***‬
‫ُ‬
‫وﺟﻮر ﺻﻠﺢ‪:‬‬
‫داﺳﺘﺎن ﺟﻤﻊ ِ‬
‫ِ‬ ‫ﺧﺐ ﺣﺎﻻ ﯾﮏ‬
‫ﯾﮑﯽ ﻧﺤﺴﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﻣﻌﻠﻮم ﻣﯽﺷﻮد رﻓﺘﻪ ﺳﺮ وﻗﺖ ﯾﮑﯽ از اﯾﻦ ﭘﺮﺳﺘﺎرﻫﺎی ﺻﻠﯿﺐ ﺳﺮخ‪ .‬ﺑﻬﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮش ﻣﯽﮔﺬرد‪.‬‬
‫ﭘﺮﺳﺘﺎر ﺧﯿﻠﯽ ازش ﺧﻮﺷﺶ ﻣﯽآﯾﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﯽ ﻫﻢ ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ در اﺧﺘﯿﺎرش اﺳﺖ‪ .‬ﻃﺮف ﺑﻪ ﺧﻮدش ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﺟﻨﮓ ﺗﻤﺎم ﺷـﺪ و‬
‫از ﺣﺎﻻ ﻓﻘﻂ ﺧﻮشﮔﺬراﻧﯽ‪ .‬وﻟﯽ ﯾﮏ روز دوﺑﺎره ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدد ﭘﯿﺶ ﮔﺮوﻫﺎﻧﺶ‪ .‬ﺗﺎب دوری را ﻧﺪاﺷﺘﻪ‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮه ﯾﮑﯽ از ﻫﻢﻗﻄﺎرﻫﺎ‬
‫ازش ﻣﯽﭘﺮﺳﺪ ﺟﺮﯾﺎن ﭘﺮﺳﺘﺎر ﭼﯽ ﺷﺪ و ﭼﺮا اﯾﻦﻗﺪر دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﺑﺠﻨﮕﺪ؟ ﻃـﺮف ﻣﯽﮔﻮﯾـﺪ ﺻـﻠﺢ و آراﻣـﺶ زﯾـﺎدی‬
‫ﺑﺮاﯾﺶ ﺧﻮب ﺑﻮده و دلزدهاش ﮐﺮده‪ .‬او ﻫﻢ دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺟﻮاب دﻟﺶ را ﺑﺪﻫﺪ‪.‬‬
‫ﯾﺎدم اﺳﺖ ﻣﯿﭽﯿﻞ َﺳﻨﺪرس ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ داﺳﺘﺎن را ﺑﺮاﯾﻢ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮد‪ .‬ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﻧﺼﻔﺶ را از ﺧﻮدش درآورده ﺑـﻮد‪ ،‬وﻟـﯽ ﺗـﻮ‬
‫ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻟﯽﺑﻨﺪیاش ﻫﻢ ﮐﻤﯽ واﻗﻌﯿﺖ ﭼﺎﺷﻨﯽ داﺷﺖ‪ .‬ﭼﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺮاﯾﻢ ﻣﻨﻄﻘـﯽ ﺑـﻮد‪ .‬ﻓﮑـﺮ ﮐﻨﯿـﺪ آدم وﺳـﻂ ﯾـﮏ ﺳـﻮراخ‬

‫‪۲۱‬‬
 ‫ُ‬
‫ﭼﺮﺧﯿﺪن‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫ﮐﺮوﮐﺜﯿﻒ ﮔﯿﺮ اﻓﺘﺎده‪ .‬ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻧﺸﺴﺘﯽ ﺗﺎ ﻣﺮگ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﺳﺮاﻏﺖ وﻟﯽ ﯾﮏ آن ﻫﻤﻪﺟﺎ آرام ﻣﯽﺷﻮد و ﺳـﺮ ﺑﻠﻨـﺪ ﻣﯽﮐﻨـﯽ ﺧﻮرﺷـﯿﺪ را‬
‫ﻣﯽﺑﯿﻨﯽ و ﭼﻨﺪ ﺗﮑﻪ اﺑﺮ ﭘﻔﮑﯽ ﺳﻔﯿﺪ‪ ،‬آراﻣﺶ ﺑﯽﭘﺎﯾﺎن ﺟﻠﻮی ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ رژه ﻣﯽرود‪ ،‬دﻧﯿﺎ ﺑﻪ روال ﻣﯽﺷﻮد و ﺣﺘﯽ اﮔﺮ وﺳﻂ دل‬
‫ﺟﻨﮓ و ﮔﻠﻮﻟﻪ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﯽ ﺧﻮدت را ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺗﻮ آراﻣﺶ و ﺻﻠﺢ ﻣﯽﺑﯿﻨﯽ‪.‬‬
‫ً‬
‫ﻣﻌﻤﻮﻻ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﯽﻣﺎﻧﻨﺪ‪ ،‬ﺧﺎﻃﺮات ﺧﺮدهرﯾﺰی ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺳﺮوﺗﻪ ﻧﺪارﻧﺪ‪.‬‬
‫ُ‬ ‫ً‬
‫ﻣﺜﻼ ﻧﻮرﻣﻦ ﺑﺎﮐﺮ ﯾﮏﺷﺐ دراز ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد داﺷﺖ ﺳﺘﺎرهﻫﺎ را ﻣﯽدﯾﺪ ﮐﻪ زﯾﺮ ﮔﻮﺷﻢ زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮد‪» .‬اﺑﺮ ِاﯾﻦ ﯾﻪ ﭼﯿـﺰی ﺑﻬـﺖ‬
‫ﺑﮕﻢ؟ اﮔﻪ ﻓﻘﻂ ﺣﻖ ﯾﻪ آرزو داﺷﺘﻢ‪ ،‬ﺣﺎﻻ ﻫﺮ آرزوﯾﯽﻫﺎ‪ ،‬آرزو ﻣﯽﮐﺮدم ﺑﻪ ﺑﺎﺑﺎم ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻨﻮﯾﺴـﻢ ﺑﮕـﻢ اﮔـﻪ ﻣـﺪاﻟﯽ ﻧﺒـﺮدم ﺧﯿﻠـﯽ‬
‫ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺸﯿﻦ‪ .‬ﺑﺎﺑﺎم ﻫﻤﻪش دوﺳﺖ داره ﻣﺪال ﺑﮕﯿﺮم‪ .‬اﮔﻪ ﺑﺪوﻧﯽ ﭼﻘﺪر ﭼﺸﻢﺑﻪراه اﯾﻦ ﻣﺪالﻫﺎی ﻣﻨﻪ ﮐﻪ ﻧﮕﻮ‪«.‬‬
‫***‬
‫ً‬
‫ﯾﺎ ﻣﺜﻼ وﻗﺘﯽ ﮐﺎﯾﻮوا داﺷﺖ ﺑﻪ َرت ﮐﺎﯾﻠﯽ و دﯾﻮ ﺟﻨﺴﻦ رﻗﺺ ﺑﺎران ﯾﺎد ﻣﯽداد‪ .‬ﻫﺮ ﺳـﻪﺗﺎ ﻫﻮﻫـﻮ ﻣﯽﮐﺮدﻧـﺪ و ﭘﺎﺑﺮﻫﻨـﻪ دور ﻫـﻢ‬
‫ﺣﻠﻘﻪ زده ﺑﻮدﻧﺪ و ﯾﮏ ﺳﺮی روﺳﺘﺎﯾﯽ ﺑﺎ ﺧﻨﺪهﻫﺎی رﯾﺰ ﺗﺮﺳﯿﺪه و ُﺑﻬﺖ ﻧﮕﺎهﺷﺎن ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ دﯾﻮاﻧﻪﻫﺎ ﭼﻪ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ؟ ﯾﮑﻢ‬
‫ُ‬
‫ﮔﺬﺷﺖ ﺑﻌﺪ َرت ﭘﺮﺳﯿﺪ ﭘﺲ ﺑﺎراﻧﺶ ﭼﻪ ﺷﺪ؟ ﮐﺎﯾﻮوا ﻫﻢ ﮔﻔﺖ »زﻣﯿﻦ ﮐﻨﺪ ﺷﺪه‪ ،‬وﻟﯽ ﺑﻮﻓﺎﻟﻮ ﺑﺎﯾﺪ ﺻﺒﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ‪َ «.‬رت ﻓﮑﺮ‬
‫ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ »آره وﻟﯽ ﮐﻮ ﺑﺎرون؟«‬
‫َ‬
‫ﯾﺎ وﻗﺘﯽﮐﻪ ِﺗﺪ ﻟ ِﻮﻧﺪر ﺣﻀﺎﻧﺖ ﻫﺎﭘﻮی ﯾﺘﻤﯽ را ﭘﺬﯾﺮﻓﺖ‪ .‬ﺑﻬﺶ از ﻗﺎﺷﻘﯽ ﭘﻼﺳﺘﯿﮑﯽ ﻏﺬا ﻣﯽداد و ﺗﻮ ﮐﻮﻟﻪاش اﯾﻦ ﺑﺮ آن ﺑﺮ‬
‫ﻣﯽﺑﺮدش‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮه ِاﯾﺰار ﺗﺤﻤﻞ ﻧﮑﺮد و ﻫﺎﭘﻮ را ﺑﺴﺖ ﺑﻪ ﯾﮑﯽ از اﯾﻦ ﻣﯿﻦﻫﺎی ﺿﺪﻧﻔﺮ و ﻓﺮﺳﺘﺎدش ﻫﻮا‪.‬‬
‫ﻣﯿﺎﻧﮕﯿﻦ ﺳﻦ ﺟﻮﺧﻪی ﻣﺎ ﮔﻤﺎﻧﻢ ﺑﯿﻦ ﻧﻮزده و ﺑﯿﺴﺖ ﺑـﻮد و ﻧﺘﯿﺠـﻪاش اﯾـﻦ ﺑـﻮد ﮐـﻪ ﻫﻤﯿﺸـﻪ ﻓﻀـﺎی ﺧﻨـﺪه و ﺷـﻮﺧﯽ و‬
‫ﺑﺎزﯾﮕﻮﺷﯽ ﺑﯿﻨﻤﺎن ﺟﺮﯾﺎن داﺷﺖ‪ .‬اﻧﮕﺎری ﺗﻮ ﻣﺪرﺳـﻪای ﺷـﺒﺎﻧﻪروزی ﻋﺠﯿﺐﻏﺮﯾـﺐ ﻣﺴـﺎﺑﻘﻪی ورزش ﮔﺬاﺷـﺘﻪاﻧﺪ‪ .‬ﻣﺴـﺎﺑﻘﻪ‬
‫ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ آدم را ﺗﺎ ﭘﺎی ﻣﺮگ ﺑﮑﺸﺎﻧﺪ‪ ،‬وﻟﯽ از ﻃﺮﻓﯽ ﻫﻢ ﻓﻀﺎی ﮐﻮدﮐﺎﻧﻪ داﺷﺖ و ﭘﺮ از ﺷﻮﺧﯽ ﺧﺮﮐﯽ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺜﺎﻟﺶ ﻫﻢ ﻫﻤﺎن‬
‫َ‬
‫ﺗﺮﮐﺎﻧﺪن ﻫﺎﭘﻮی ِﺗﺪ ﻟ ِﻮﻧﺪر‪ِ .‬اﯾﺰار ﮔﻔﺖ »ﭼﯿﻪ ﻧﺎراﺣﺘﯿﻦ؟ ﭼﯿﮑﺎر ﮐﻨﻢ دﯾﮕﻪ‪ ،‬ﺑﭽﻪ‪ ،‬ﺷﯿﻄﻨﺖ ﮐﺮده‪«.‬‬
‫اﯾﻦﻫﺎ رو ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ دارم‪.‬‬
‫ﮐﯿﺴﻪی ﺧﺎﻟﯽ ﻣﺮﻃﻮب ﺟﺴﺪﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻮی ﮐﭙﮏ ﻗﺎرچ ﻣﯽداد‪.‬‬
‫ﻫﻼل ﻣﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﺷﺐﻫﺎ ﺑﺎﻻی ﺷﺎﻟﯿﺰارﻫﺎ ﻣﯽدرﺧﺸﯿﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻨﺮی داﺑﯿﻨﺰ ﺗﻮ ﻫﻮای ﮔﺮگوﻣﯿﺶ ﻣﯽﺷﺴﺖ و درﺟﻪی ﺗﺎزهی ﮔﺮوﻫﺒﺎﻧﯽاش را ﻣﯽدوﺧﺖ و زﯾﺮ ﻟـﺐ ﻣﯽﺧﻮاﻧـﺪ‪» .‬ﺳـﺒﺪ‬
‫ﺳﺒﺪ‪ ،‬ﺳﺒﺪ ﺳﺒﺰ و زرد‪«.‬‬
‫دﺷﺘﯽ ﭘﺮ از ﺳﺒﺰهﻫﺎی ﺑﻠﻨﺪی ﮐﻪ ﺑﺎد ﺧﻤﺸﺎن ﮐﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﺧﻢ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ زﯾﺮ ﺑﺎد ﺗﯿﻐـﻪی ﻫﻠﯿﮑـﻮﭘﺘﺮ‪ ،‬ﺳـﺒﺰﻫﺎﯾﯽ ﺗﺎرﯾـﮏ و‬
‫دون‪ ،‬ﺗﺎ ﺷﺪه ﺗﺎ ﮐﻤﺮ ﮐﻪ ﺑﺎ دور ﺷﺪن ﻫﻠﯿﮑﻮﭘﺘﺮ دوﺑﺎره ﻗﺪ راﺳﺖ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮐﯽ‪.‬‬
‫ِرد ﺧﺎک ﻗﺮﻣﺰ ﺑﯿﺮون دﻫﮑﺪهی ﻣﯽ ِ‬
‫ﻧﺎرﻧﺠﮏ‪.‬‬
‫ﺟﺴﺪ ﻣﺮد ﺟﻮان ﻻﻏﺮ ﻇﺮﯾﻒ ﺑﯿﺴﺖوﯾﮑﯽ دو ﺳﺎﻟﻪای‪.‬‬
‫ﮐﺎﯾﻮوا ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻔﺖ »ﺗﯿﻢ ﺑﯽﺧﯿﺎل‪ .‬ﭼﯽ ﮐﺎر ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽﮐﺮدی؟«‬
‫ﮐﺎﯾﻮوا ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻔﺖ »ﻫﺎن؟«‬
‫ﮐﺎﯾﻮوا ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻔﺖ »ﺣﺮف ﺑﺰن دﯾﮕﻪ‪«.‬‬
‫ﭼﻬﻞوﺳﻪ ﺳﺎﻟﻢ ﺷﺪه و ﺟﻨﮓ ﺑﯿﺴﺖوﺧﺮدهای ﺳﺎل ﭘﯿﺶ ﺗﻤﺎم ﺷﺪه وﻟﯽ ﻫﻤﻪﭼﯿﺰ اﻧﮕﺎر ﻫﻤﯿﻦ اﻻن اﺳﺖ‪ .‬و ﮔﺎﻫﯽ ﻫﻤﯿﻦ‬
‫ً‬
‫ﻣﯽﺑﺮدت ﺳﺮ وﻗﺖ داﺳﺘﺎﻧﯽ‪ ،‬داﺳﺘﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﺎﻃﺮهات را اﺑﺪی ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬اﺻﻼ ﮐﺎرﮐﺮد داﺳﺘﺎن ﻫﻤﯿﻦ اﺳـﺖ‪ .‬ﺑـﺮای ﻫﻤـﯿﻦ وﺟـﻮد‬
‫دارﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮای وﺻﻞ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻪ آﯾﻨﺪه‪ .‬داﺳﺘﺎن ﺑﺮای آن ﺳﺎﻋﺖﻫﺎﯾﯽ از ﺷﺐ اﺳﺖ ﮐﻪ ﯾﺎدت ﻧﻤﯽآﯾﺪ ﭼﻄﻮری از آﻧﺠﺎ رﺳـﯿﺪی ﺑـﻪ‬
‫اﯾﻨﺠﺎ‪ .‬داﺳﺘﺎنﻫﺎ اﺑﺪیاﻧﺪ و ﺑﺮای اﺑﺪﯾﺖ‪ .‬ﺑﺮای وﻗﺘﯽﮐﻪ ﺣﺎﻓﻈﻪ ﭘﺎک ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬ﺑﺮای وﻗﺘﯽﮐﻪ ﭼﯿﺰی ﯾﺎدت ﻧﻤﯽآﯾﺪ ﺑﻪﺟﺰ داﺳﺘﺎن‪.‬‬

‫‪۲۲‬‬
 ‫ُ‬
‫روی ﺑﺎران رود‬
‫ِ‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫رو ِی ﺑﺎران رود‬

‫اﯾﻦ داﺳﺘﺎن را ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻧﮑﺮدم‪ .‬ﺑﺮای ﻫﯿﭻﮐﺲ ﺗﻌﺮﯾﻔﺶ ﻧﮑﺮدم‪ .‬ﻧﻪ ﺑﺮای ﭘﺪر ﻣﺎدرم‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﺮادر ﺧﻮاﻫﺮم و ﻧﻪ ﺣﺘﯽ ﻫﻤﺴﺮم‪.‬‬
‫ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﯽﮔﻢ ﺗﻌﺮﯾﻔﺶ ﯾﻌﻨﯽ ﺑﻪ ﺟﺎن ﺧﺮﯾﺪن ﯾﮏ دﻧﯿﺎ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺑﺮای ﻫﻤﻪﻣﺎن‪ ،‬ﺗﻌﺮﯾﻔﺶ ﯾﻌﻨﯽ ﺣﺲ ﻓـﺮار‪ ،‬ﮐـﻪ در اﺻـﻞ ﻓـﺮار‬
‫ﺳﺎدهﺗﺮﯾﻦ ﻋﮑﺲاﻟﻌﻤﻞ ﺑﻪ وﺿﻌﯿﺘﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﻮش ﻣﯽﺧﻮاﻫﯿﺪ اﻋﺘﺮاف ﮐﻨﯿﺪ‪ .‬ﺣﺘـﯽ اﻻﻧـﺶ ﻫـﻢ ﻗﺒـﻮل دارم داﺳـﺘﺎن ﻧـﺎراﺣﺘﻢ‬
‫ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﺑﯿﺴﺖ ﺳﺎل ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎﻫﺎش ﮐﻨﺎر ﻣﯽآﻣﺪم‪ ،‬ﺑﺎ ﺷﺮﻣﺶ‪ .‬ﺑﺎﯾـﺪ از ﺧـﻮدم دورش ﻣﯽﮐـﺮدم‪ .‬ﭘـﺲ اﯾـﻦ ﻋﻤـﻞ ﺑـﻪ ﯾـﺎدآوری‪،‬‬
‫ً‬
‫ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ﯾﺎدآوریای ﮐﻪ ﺑﻪﺻﻮرت ﻣﮑﺘﻮب اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﻧﮑﺘﻪی اﻣﯿﺪواریاش ﺑﺮاﯾﻢ ﺧﺎﻟﯽ ﮐﺮدن ﻓﺸﺎر رواﻧﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﺐﻫﺎ‬
‫ﻣﻮﻗﻊ ﺧﻮاب ﺑﻪ ﺳﺮاﻏﻢ ﻣﯽآﯾﺪ‪ .‬ﻫﻨﻮز ﮐﻪ ﻫﻨﻮز اﺳﺖ ﺗﻌﺮﯾﻔﺶ ﺳﺨﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﮔﻤﺎﻧﻢ ﻫﻤﮕﯽ دوﺳﺖ دارﯾﻢ رﻓﺘﺎر اﺧﻼﻗﯽ ﺧﺎﺻﯽ‬
‫ً‬
‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﺗﻮ دوران ﺟﻮاﻧﯽ ﻋﯿﻦ ﻗﻬﺮﻣﺎنﻫﺎ ﺑﻮدﯾﻢ‪ ،‬ﺷﺠﺎع ﺑﻮدﯾﻢ و ﺑﻪ ﻫﺪف‪ ،‬اﺻﻼ ﻣﻤﮑﻦ ﻧﺒﻮد ﺑﺪﻧﺎﻣﯽ و ﺧﺪﺷﻪای‬
‫ُ‬
‫ﺗﻮ ﺷﺨﺼﯿﺖ ﻣﻐﺮورﻣﺎن ﺟﺰو ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻣﺎن ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﯾﻦ ﺗﻮ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ‪ ۱۹۶۸‬ﺟﺰ ﻣﻬﻢﺗﺮﯾﻦ اﺻﻮﻟﻢ ﺑﻮد‪ .‬ﺗﯿﻢ اﺑـﺮ ِاﯾﻦ ﻗﻬﺮﻣـﺎﻧﯽ ﻣﺨﻔـﯽ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﯾﮑﻪﺳﻮار‪ .‬اﮔﺮ اوﺿﺎع ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﻢ ﻣﯽرﯾﺨﺖ‪ ،‬اﮔﺮ ﺷﯿﻄﺎن‪ ،‬ﺷﯿﻄﺎﻧﯽ ﺑﺰرگ ﺑﻮد‪ ،‬اﮔﺮ آدم ﺧﻮبﻫﺎ‪ ،‬ﺧﻮب ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬آنوﻗﺖ ﺑﻮد‬
‫ﮐﻪ ﻣﯽرﻓﺘﻢ ﺳﺮ ﻣﯿﺰ ﺟﻤﺎﻋﺘﯽ ﮐﻪ ﺳﺎلﻫﺎ ﺗﻮ وﺟﻮدم آﻣﺎدهاش ﮐﺮده ﺑﻮدم ﻣﯽﻧﺸﺴﺘﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﺷـﺠﺎﻋﺖ ﻫﻤﯿﺸـﻪ ﺧـﻮدش را در‬
‫ﺗﻌﺪادی ﻣﺤﺪود ﻋﺮﺿﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬اﻧﮕﺎری ﺷﺠﺎﻋﺖ ﯾﮏﻃﻮر ارث اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺮم و آرام وﺟﺪان ﺧﻮدﻣﺎن را در ﻣﻘﺎﺑـﻞ اﯾـﻦ‬
‫ارﺛﯽ ﮐﻪ دارد ﺑﻬﻤﺎن ﻣﯽرﺳﯿﺪ آﻣﺎده ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻮﻗﻌﯿﺘﯽ ﻫﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ زﻣﯿﻨﺶ ﺑﺰﯾﻨﻢ‪ .‬ﺗﺌﻮری آرامﺑﺨﺸﯽ اﺳﺖ‪ ،‬ﺧﯿـﺎل آدم را‬
‫راﺣﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﺗﻤﺎم رﻓﺘﺎرﻫﺎی دردﺳﺮﺳﺎز ﺷﺠﺎﻋﺎﻧﻪ ﮐﻮﭼﮏ روزﻣﺮه از ﺑﯿﻦ ﻣﯽرود‪ .‬ﺑﻪ ﺑﺰدﻟﯽﻫﺎی ﻣﮑﺮر آدم ﺣﺎﻟﺘﯽ از اﻣﯿـﺪ‬
‫و ﻓﯿﺾ ﻣﯽدﻫﺪ؛ ﮔﺬﺷﺘﻪات را ﻣﻮﺟﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ و آﯾﻨﺪهات را از ﺑﯿﻦ ﻣﯽﺑﺮد‪.‬‬
‫اواﯾﻞ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ‪ ۱۹۶۸‬ﺑﻮد‪ ،‬درﺳﺖ ﯾﮏ ﻣﺎه ﺑﻌﺪ از ﻓﺎرغاﻟﺘﺤﺼﯿﻠﻢ از ﮐﺎﻟﺞ ﻣﮏﮐﺎﻟﺴﺘﺮ‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﻨﮕﯽ اﻋـﺰام ﺷـﺪم ﮐـﻪ ازش‬
‫ً‬
‫ﺗﻨﻔﺮ داﺷﺘﻢ‪ .‬ﺑﯿﺴﺖوﯾﮏ ﺳﺎل ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬ﺑﻠﻪ ﺟﻮان ﺑﻮدم و ﻫﻨﻮز ذﻫﻨﯿﺖ ﺳﯿﺎﺳﯽام ﮐﺎﻣﻼ ﭘﺨﺘﻪ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد وﻟﯽ ﺣﺘﯽ ﺑﺎ وﺟﻮد‬
‫ﻫﻤﯿﻦ دوﺗﺎ ﻧﻘﯿﺼﻪ ﻫﻢ ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ ﺟﻨﮓ آﻣﺮﯾﮑﺎ ﺗﻮ وﯾﺘﻨﺎم اﺷﺘﺒﺎه اﺳﺖ‪ .‬آدمﻫﺎی زﻧﺪه داﺷﺘﻨﺪ ﺑﺮای ﻫﯿﭽﯽ ﺟﺎن ﻣﯽدادﻧﺪ‪ .‬ﻫﺪف‬
‫ﻣﺸﺨﺼﯽ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺟﻨﮓ ﻧﻤﯽدﯾﺪم‪ ،‬ﺟﻨﮕﺸﺎن رﺑﻄﯽ ﺑﻪ ﻣﺴﺌﻠﻪای ﻓﻠﺴﻔﯽ ﯾﺎ ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ﯾﺎ ﺗﺎرﯾﺨﯽ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺳﺆالﻫﺎﯾﯽ واﻗﻌـﯽ‬
‫ً‬
‫ﺟﻮابﻫﺎﯾﯽ ﻧﺎﻣﺸﺨﺺ داﺷﺘﻨﺪ؛ ﻣﺜﻼ آﯾﺎ اﯾﻦ ﺟﻨﮕﯽ داﺧﻠﯽ ﺑﻮد؟ ﺟﻨﮓ ﺳﺮ آزادی ﮐﺸﻮر ﺑﻮد ﯾﺎ ﻓﻘﻂ ﺣﻤﻠﻪای ﯾﮏﻃﺮﻓﻪ؟ ﮐﺪام‬
‫ﻃﺮف ﺷﺮوع ﮐﺮده ﺑﻮد؟ ِﮐﯽ؟ ﭼﺮا؟ ﺗﻮ ﺗﺎرﯾﮑﯽ آن ﺷﺐ ﺗﻮ ﺧﻠﯿﺞ ﺗﻮﻧﮑﯿﻦ ﭼﻪ ﺑﻼﯾﯽ ﺳﺮ ﻧﺎو ﯾﻮاساس ﻣـﺎدوﮐﺲ آﻣـﺪ؟ آﯾـﺎ ﻫـﻮ‬
‫ﭼﯽ ﻣﯿﻦ‪ ،‬آﻟﺖ دﺳﺖ ﮐﻤﻮﻧﯿﺴﺖﻫﺎ اﺳﺖ ﯾﺎ ﻣﯿﻬﻦﭘﺮﺳـﺘﯽ ﮐـﻪ ﻣﯽﺧﻮاﻫـﺪ ﮐﺸـﻮرش را ﻧﺠـﺎت دﻫـﺪ ﯾـﺎ ﻫـﺮ دوی آنﻫـﺎ؟ ﯾـﺎ‬
‫ﻫﯿﭻﮐﺪام؟ ﮐﻨﻮاﻧﺴﯿﻮن ژﻧﻮ ﭼﯽ؟ ﺟﻨﮓ ﺳﺮد ﭼﻄﻮر؟ اﯾﻦ ﺑﺎزی دوﻣﯿﻨﻮ ﻧﺒﻮد؟ ﮐﺸﻮر ﺳﺮ اﯾﻦ ﺳـﺆالﻫﺎ ازﻫﻢﭘﺎﺷـﯿﺪه ﺑـﻮد‪ ،‬اﯾـﻦ‬
‫ً‬
‫ﺳﺆالﻫﺎ ﺑﻪﻋﻼوه ﮐﻠﯽ ﻣﺴﺌﻠﻪی دﯾﮕﺮ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻫﻤﻪﺟﺎ ﺑﺤﺚ اﯾﻦ ﺣﺮفﻫﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ﺗﻮ ﺻﺤﻦ ﻋﻠﻨـﯽ ﺳـﻨﺎی‬
‫اﯾﺎﻟﺖ ﻣﺘﺤﺪه و اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻮﭼﻪﺑﺎزار ﮐﺸﻮر‪ ،‬آدمﻫﺎی ﺑﺎﻫﻮش ﮐﺸﻮر ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺳﺮ اﺳﺎﺳﯽﺗﺮی ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺳﯿﺎﺳﺖ ﮐﻼن ﮐﺸـﻮر ﺑـﺎ‬
‫ﻫﻢ ﺗﻮاﻓﻖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ آن ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن از ﻫﺮ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮی ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﯽﺧﻮرد و ﻣﯽﺷﺪ ﺑﻬﺶ اﻋﺘﻤـﺎد ﮐـﺮد در‬
‫ﻫﻢ و ﺑﺮ ﻫﻢ ﺑﻮدن اﺧﻼق و وﺟﺪان ﻣﺎ ﺑﻮد‪ .‬آن روزﻫﺎ ﺑﻪ ﻣﺎﺟﺮا اﯾﻦﻃﻮری ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮدم‪ ،‬ﻫﻨﻮز ﻫـﻢ اﯾﻦﻃـﻮری ﻧﮕـﺎه ﻣـﯽﮐﻨﻢ‪،‬‬
‫اﻋﺘﻘﺎد دارم آدم ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﺪون دﻟﯿﻞ ﺟﻨﮓ راه اﻧﺪازد‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ داﻧﺶ و ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻫﯿﭻوﻗﺖ ﮐﺎﻣﻞ ﻧﯿﺴﺖ وﻟﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم وﻗﺘﯽ ﮐﺸﻮری‬
‫ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﻣﯽرود ﺑﺎﯾﺪ اﻋﺘﻤﺎد ﻣﻨﻄﻘﯽای ﺑﻪ اﻋﺘﺪال و ﺿﺮورﺗﯽ ﮐﺎری ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ ﺑﮑﻨﺪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷـﺪ‪ .‬اﺷـﺘﺒﺎﻫﺎت را ﻧﻤﯽﺷـﻮد‬
‫ﺟﺒﺮان ﮐﺮد‪ .‬ﻫﯿﭻ ُﻣﺮدهای را ﻧﻤﯽﺷﻮد دوﺑﺎره ﺟﺎن داد‪.‬‬
‫ﺣﺎﻻ ﻫﺮ ﭼﻪ ﮐﻪ ﺑﻮد‪ ،‬اﯾﻦﻫﺎ دﻻﯾﻞ ﻣﻦ ﺑﻮد و وﻗﺘﯽ ﺗﻮ ﮐﺎﻟﺞ ﺑﻮدم ﺣﺴﺎﺑﯽ ﻋﻠﯿﻪ ﺟﻨﮓ ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ ﻣﯽﮐﺮدم‪ .‬ﻧﻪ اﯾﻨﮑﻪ رادﯾﮑـﺎل‬
‫ﺑﺎزی درﺑﯿﺎرم و ﺑﯽﺧﻮدی ﺷﻠﻮغ ﮐﻨﻢ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﻣﯽرﻓﺘﻢ دم در ﺧﺎﻧﻪﻫﺎی ﻣﺮدم و ﺑـﺮای ﯾـﻮﺟﯿﻦ ﻣﮏﮐـﺎرﺗﯽ رأی ﺟﻤـﻊ ﻣﯽﮐـﺮدم و‬

‫‪۲۳‬‬
 ‫ُ‬
‫روی ﺑﺎران رود‬
‫ِ‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫ﮐﻮی ﮐﺎﻟﺞ ﻧﻮﺷﺘﻢ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ راﺳﺘﺶ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻓﻌﺎﻟﯿﺘﯽ روﺷﻨﻔﮑﺮی ﺑﻮد‪ .‬از ﺧﻮدم‬ ‫ﭼﻨﺪﺗﺎﯾﯽ ﺳﺮﻣﻘﺎﻟﻪی ﺑﯽﻣﺰه و ﺧﺸﮏ ﺑﺮای روزﻧﺎﻣﻪی ِ‬
‫ﮐﻠﯽ اﻧﺮژی ﮔﺬاﺷﺘﻢ وﻟﯽ اﯾﻦ اﻧﺮژی ﺑﺎ ﺗﻼﺷﯽ ﺑﯽﻣﻮرد و دﯾﺪه ﻧﺸﺪﻧﯽ ﻫﻤﺮاه ﺑﻮد‪ ،‬ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻦ ﻫﯿﭻ ﺧﻄـﺮی رو از ﻧﺰدﯾـﮏ ﺣـﺲ‬
‫ﻧﻤﯽﮐﺮد‪ ،‬اﺣﺴﺎس ﻧﻤﯽﮐﺮدم ﺗﻬﺪﯾﺪ ﺑﯿﺦ ﮔﻮش زﻧﺪﮔﯽام اﺳـﺖ و ﻫﻤﯿﺸـﻪ از واﻗﻌﯿـﺖ اﺻـﻠﯽ دور ﺑـﻮدم‪ .‬ﻣﺘﺄﺳـﻔﺎﻧﻪ ﺑـﻪ ﻃـﺮز‬
‫اﺣﻤﻘﺎﻧﻪای ﺑﺎ ﺧﻮدﺑﯿﻨﯽای ﮐﻪ داﺷﺘﻢ ﻋﻤﻖ ﻓﺎﺟﻌﻪ را ﻧﻤﯽدﯾﺪم‪ .‬ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدم ﮐﺸﺘﻦ و ُﻣﺮدن درﻧﻬﺎﯾﺖ رﺑﻂ ﻣﺴﺘﻘﯿﻤﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭘﯿﺪا‬
‫ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺮﮔﻪی اﻋﺰام ﻫﻔﺪﻫﻢ ژوﺋﻦ ‪ ۱۹۶۸‬آﻣﺪ‪ .‬ﺧﻮب ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮم ﻣﺎﻧﺪه‪ .‬ﻏﺮوﺑﯽ ﻧﻤﻨﺎک ﺑﻮد‪ ،‬اﺑﺮی ﺑﻮد و ﺳﺎﮐﺖ‪ .‬از ﺑـﺎزی ﮔﻠـﻒ‬
‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮدم‪ .‬ﭘﺪر و ﻣﺎدرم داﺷﺘﻨﺪ ﺗﻮ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻏﺬا ﻣﯽﺧﻮردﻧﺪ‪ .‬ﯾﺎدم اﺳﺖ ﻧﺎﻣﻪ را ﺑﺎز ﮐﺮدم و ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﺧـﻂ اوﻟـﺶ را ﺧﻮاﻧـﺪم‬
‫ﺧﻮن دوﯾﺪ ﺑﻪ ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﻢ‪ .‬ﺻﺪاﯾﯽ ﺗﻮ ﺳﺮم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﻧﻪ ﺻﺪای ﻓﮑﺮم ﻧﺒﻮد‪ ،‬زوزهای ﺳﺎﮐﺖ ﺑﻮد‪ .‬ﯾﮏﻣﯿﻠﯿﻮن ﻓﮑﺮ رﯾﺨﺖ ﺗﻮ ﺳﺮم‬
‫ـ ارزﺷﻢ از اﯾﻦ ﺟﻨﮓ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎﻫﻮشﺗﺮ و ﻣﻬﺮﺑﺎنﺗﺮ و ﻫﻤﻪﭼﯽﺗﺮ‪ .‬ﻧﺒﺎﯾﺪ اﺗﻔـﺎق ﻣﯽاﻓﺘـﺎد‪ .‬ﻣـﻦ ﺑـﺎﻻﺗﺮ از اﯾـﻦ ﺟﻨـﮓ ﺑـﻮد‪.‬‬
‫ﺟﺎﯾﺰهی ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ داﻧﺸﺠﻮی ﮐﺸﻮر را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﮐﻠﯽ اﻓﺘﺨﺎر دﯾﮕﻪ داﺷﺘﻢ و رﺋﯿﺲ اﻧﺠﻤﻦ داﻧﺸـﺠﻮﯾﺎن ﺑـﻮدم اﻣﮑـﺎن اداﻣـﻪی‬
‫ﺗﺤﺼﯿﻞ ﺑﻮرﺳﯿﻪ ﺗﻮ داﻧﺸﮕﺎه ﻫﺎروارد را داﺷﺘﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ اﯾﻦ اﺷﺘﺒﺎﻫﯽ ﭘﺴﺖ ﺷـﺪه‪ ،‬اﺷـﺘﺒﺎﻫﯽ اداری اﺳـﺖ‪ .‬ﻣـﻦ ﺳـﺮﺑﺎز‬
‫ﻧﯿﺴﺘﻢ‪ .‬ﺗﻮ ﭘﯿﺸﺎﻫﻨﮕﯿﻢ ﻫﻢ ﻧﺸﺎن دادم ﭼﻘﺪر ﺑﺪ ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬از ﮐﻤﭗ زدن ﻣﺘﻨﻔﺮم‪ .‬از ﺧﺎک و ﭼﺎدر و ﭘﺸﻪ ﻣﺘﻨﻔﺮم‪ .‬رﻧﮓ ﺧﻮن از دور‬
‫ﻫﻢ ﺣﺎﻟﻢ را ﺑﺪ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﺑﻪﻫﯿﭻوﺟﻪ زﯾﺮ ﺑﺎر ﺣﺮف ﮐﺴﯽ ﻧﻤﯽروم و ﻓﺮق ﺗﻔﻨﮓ را ﺑﺎ ﺗﯿﺮﮐﻤﺎن ﻧﻤﯽداﻧﻢ‪ .‬ﻣـﻦ ﻟﯿﺒـﺮال را ﭼـﻪ ﺑـﻪ‬
‫ِ‬
‫ﺟﻨﮓ؟ اﮔﺮ ﮔﻮﺷﺖ دم ﺗﻮپ ﻣﯽﺧﻮاﻫﻨﺪ ﭼﺮا ﯾﮏﻣﺸﺖ از اﯾﻦ آدمﻫﺎی ﻋﻘﺐﻣﺎﻧﺪهی ﺳﻨﺘﯽ را ﻧﻤﯽﻓﺮﺳﺘﻨﺪ ﺟﻨﮓ؟ ﯾﺎ ﯾﮏ ﺳﺮی‬
‫از ﺟﻮﺟﻪ ﻓﮑﻮﻟﯽﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ رو ﮐﻪ از اﯾﻦ ﺗﮓﻫﺎی »ﻫﺎﻧﻮی را ﺑﻤﺒﺎران ﮐﻨﯿﺪ« ﺑﻪ ﮔﺮدﻧﺸﺎن آوﯾﺰان اﺳﺖ ﻧﻤﯽﻓﺮﺳﺘﻨﺪ؟ ﯾﺎ دﺧﺘﺮﻫﺎی‬
‫َ‬
‫ﺧﻮﺷﮕﻞ رﺋﯿﺲﺟﻤﻬﻮر ﺟﺎﻧﺴﻮن ﻋﺰﯾﺰﺷﺎن را؟ ﯾﺎ اﯾﻞوﺗﺒﺎر ﺧﺎﻧﻮادهی وﺳﺘﻤﻮرﻟﻨﺪس را؟ آن ﻫﻤﻪ ﻋﻤﻮ و ﻋﻤﻪ زاده و ﻧﻮه ﺑـﻪ ﭼـﻪ‬
‫ﮐﺎر ﻣﯽآﯾﺪ؟ ﮔﻤﺎﻧﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ وﺿﻊ ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬آن ﻗﺎﻧﻮن ﻫﻢ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ اﮔﺮ ﺷﻤﺎ از ﺟﻨﮓ ﺣﻤﺎﯾﺖ ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ‪ ،‬اﮔﺮ ﻓﮑـﺮ ﻣﯽﮐﻨﯿـﺪ‬
‫ُ‬
‫ﻣﯽارزد‪ ،‬ﺧﺐ اﯾﺮادی ﻧﺪارد‪ ،‬ﻟﻄﻒ ﮐﻨﯿﺪ ﺧﻮدﺗﺎن را ﺟﻤﻊ ﮐﻨﯿﺪ ﺑﺮوﯾﺪ ﺟﻨﮓ‪ .‬ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮوﯾﺪ ﺧﻂ ﻣﻘﺪم و ﺗﻮ ﮔﺮوان زرﻫﯽ ﺑﺎﺷﯿﺪ و‬
‫آدم ﺑﮑﺸﯿﺪ‪ .‬ﺗﺎزه ﺑﺎﯾﺪ زن و ﺑﭽﻪﻫﺎ و ﻣﻌﺸﻮقﻫﺎﯾﺘﺎن را ﻫﻢ ﺑﯿﺎورﯾﺪ‪ .‬اﯾﻦ ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ وﺿﻊ ﻣﯽﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺑـﺪون دود ﺑـﺮای ﺧـﻮدم‪.‬‬‫ِ‬ ‫ﺧﺸﻤﻢ را ﻫﯿﭻوﻗﺖ ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﺧﺸﻤﯽ ﮐﻪ ﻋﻮض ﺗﺒﺪﯾﻠﺶ ﺑﻪ ﮐﺮﺧﺘﯽ‪ ،‬ﺷﺪ دل ﺳﻮﺧﺘﻦ‬
‫ﺳﺮ ﺷﺎم آن ﺷﺐ ﭘﺪرم ازم ﭘﺮﺳﯿﺪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪام ﭼﯿﺴﺖ؟ ﻣﻨﻢ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﻫﯿﭽﯽ ﺟﺰ اﯾﻨﮑﻪ ﺻﺒﺮ ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ورﺗﯿﻨﮕﺘﻮن اﯾﺎﻟﺖ ﻣﯿﻨﻪﺳﻮﺗﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ‪ .‬ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن آن ﺳﺎل را ﺗﻮ ﮐﺎرﺧﺎﻧﻪی ﺑﺴـﺘﻪﺑﻨﺪی ﮔﻮﺷـﺖ آرﻣـﻮر ﮐـﻪ ﺗـﻮ‬
‫ِ‬ ‫ﻣﺎ ﺗﻮ‬
‫ﺷﻬﺮﻣﺎن ﮐﺎر ﮐﺮدم‪ .‬ﮐﺎرﺧﺎﻧﻪ وﯾﮋهی ﻣﺤﺼﻮﻻت ﮔﻮﺷﺘﯽ ﺑﻮد و روزی ﻫﺸﺖ ﺳﺎﻋﺖ ﯾﮏ ﭘﺎ ﭘﺸﺖ ﺧﻂ ﺗﻮﻟﯿﺪ ﻣﯽاﯾﺴـﺘﺎد‪ .‬اﻟﺒﺘـﻪ‬
‫درﺳﺘﺶ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﭘﺸﺖ ﺧﻂ ﺗﯿﮑﻪ ﮐﺮدن ﻣﯽاﯾﺴﺘﺎدم‪ .‬ﮐﺎرم اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻟﺨﺘـﻪ ﺧﻮنﻫـﺎی رو ﮔـﺮدن را ﺑﮕﯿـﺮﯾﻢ‪ .‬ﮔﻤـﺎﻧﻢ‬
‫اﺳﻤﯽ ﮐﻪ رو ﮐﺎرم ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ »دﯾﮑﻼﺗﻮر« ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪازاﯾﻨﮑـﻪ دام را ﻣﯽﮐﺸـﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺳﺮﺷـﺎن را ﻣﯽﺑﺮﯾﺪﻧـﺪ و ﺷﮑﻤﺸـﺎن را ﺟـﺮ‬
‫ﻣﯽدادﻧﺪ‪ ،‬روده و اﺣﺸﺎﻣﺶ را ﺧﺎﻟﯽ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و آوﯾﺰاﻧﺸﺎن ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ رو ﻗﻼبﻫﺎی آﻫﻨـﯽ وﺻـﻞ رو ﻧـﻮار ﻧﻘﺎﻟـﻪﻫﺎﯾﯽ ﮐـﻪ از‬
‫ﺳﻄﺢ زﻣﯿﻦ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺑﻮد‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺟﺴﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽرﺳﯿﺪ‪ ،‬ﺧﻮﻧﺶ ﺧﺸﮏﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻫﻤـﻪﭼﯿﺰش ﺟـﺰ ﻟﺨﺘـﻪ ﺧﻮنﻫـﺎی رو ﮔـﺮدن و‬
‫ﻗﺴﻤﺖ ﺑﺎﻻﯾﯽ ﺷﺎﻧﻪ‪ ،‬ﺧﺸﮏ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺮای درآوردن آنﻫﺎ ﺑﺎﯾﺪ از ﯾﮏﺟﻮر ﺗﻔﻨﮓ آﺑﯽ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬دﺳﺘﮕﺎه ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﻤﺎﻧﻢ‬
‫‪ ۳۶‬ﮐﯿﻠﻮ ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬دﺳﺘﮕﺎه از ﺳﻘﻒ ﺑﺎ ﺳﯿﻢ ﻻﺳﺘﯿﮑﯽ ﮐﻠﻔﺘﯽ آوﯾﺰان ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎﻻ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽرﻓﺖ‪ ،‬ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺑﻮد و ﺑﺮای اﯾﻨﮑـﻪ ﺑﺘـﻮاﻧﯽ‬
‫ﮐﻨﺘﺮﻟﺶ ﮐﻨﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﺑﺪﻧﺖ ﺗﮑﺎﻧﺶ ﻣﯽدادی‪ ،‬ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ دﺳﺘﺖ ﻣﯽﮔﺮﻓﺘﯿﺶ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ ﻟﻮﻟﻪی ﻻﺳﺘﯿﮑﯽاش را ﻣﯽﮔﺮﻓﺘـﯽ ﺗـﺎ‬
‫ﺧﻮدش ﮐﺎرش را درﺳﺖ اﻧﺠﺎم دﻫﺪ‪ .‬ﯾﻪ ﺳﺮش دﮔﻤﻪی ﻓﺸﺎریاش ﺑﻮد؛ ﭘﻮزهاش ﻫﻢ ﯾﮏ ﺳﺮ ﻟﻮﻟﻪی ﮐﻮﭼـﮏ ﺑـﺎ ﺑﺮﺳـﯽ ﮔـﺮد‬
‫ﻓﻠﺰیای ﺑﻮد‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺟﺴﺪ از ﮐﻨﺎر رد ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﻟﻮﻟﻪ را ﺟﻠـﻮ ﻣـﯽآوردی ﺳـﺮش را ﻣﯽﮔﺮﻓـﺖ رو ﮔﻮﺷـﺖ و دﮔﻤـﻪاش را ﻓﺸـﺎر‬
‫ﻣﯽدادی‪ ،‬ﺑﺎ ﯾﮏ ﺣﺮﮐﺖ ﺳﺮ ﻟﻮﻟﻪ ﻣﯽﭼﺮﺧﯿﺪ و آب ازش ﺑﺎ ﻓﺸﺎر ﺑﯿﺮون ﻣﯽآﻣﺪ و ﺗﻮ ﺻﺪای ﭼﻠﭗﭼﻠﭗ ﺗﻨﺪ ﮐﻨـﺪه ﺷـﺪن ﺗﮑـﻪ‬
‫ً‬
‫ﺧﻮنﻫﺎ را ﻣﯽﺷﻨﯿﺪی ﮐﻪ ﺑﺎ ﻓﺸﺎر آب ﺗﺒﺪﯾﻞ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻪ ﻗﺮﻣﺰرﻧﮓ رو ﻫﻮا‪ .‬ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ دﯾﮑﻼﺗﻮر‪ .‬اﺻﻼ ﮐﺎر دلﭼﺴﺒﯽ‬
‫ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺑﺎﯾﺪ ﻋﯿﻨﮏ ﻣﺨﺼﻮص ﻣﯽزدی و ﭘﯿﺶﺑﻨﺪی ﻻﺳﺘﯿﮑﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدت ﻣﯽﺑﺴﺘﯽ وﻟﯽ ﺣﺘﯽ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم اﯾﻦﻫﺎ ﺑﺎز ﻫﻢ ﺷﺒﯿﻪ اﯾﻦ ﺑـﻮد‬

‫‪۲۴‬‬
 ‫ُ‬
‫روی ﺑﺎران رود‬
‫ِ‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫ﮐﻪ روزی ﻫﺸﺖ ﺳﺎﻋﺖ زﯾﺮ دوش وﻟﺮم ﺧﻮن واﯾﺴﺘﺎدی‪ .‬ﺷﺐﻫﺎ ﺑﻮی ﻻﺷﻪ ﻣﯽدادی‪ .‬ﺑﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﯽرﻓﺖ‪ .‬ﺣﺘﯽ اﮔـﺮ ﻣﯽرﻓﺘـﯽ‬
‫زﯾﺮ دوش آب داغ‪ ،‬ﺧﻮدت را ﺣﺴﺎﺑﯽ ﭼﻨﮓ ﻫﻢ ﻣﯽزدی‪ ،‬آن ﺑﻮی ﮔﻨﺪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺖ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻮی ﺳﻮﺳﯿﺲ‪ ،‬ﺑﯿﮑﻦ ﯾﺎ ﮔﻮﺷـﺖ‬
‫ﭼﺮبوﭼﯿﻠﯽ ﻣﺎﻧﺪه ﺗﻮ ﭘﻮﺳﺖ و ﻣﻮی آدم ﻣﯽرﻓﺖ و ﺑﯿﺮون ﻧﻤﯽآﻣﺪ‪ .‬اﯾﻦ را ﻫﻢ ﯾﺎدم اﺳﺖ ﮐﻪ آن ﺳﺎل ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺧﯿﻠـﯽ‬
‫راﺣﺖ دوﺳﺖ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ‪ .‬اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﺮدم ﯾﮑﺠﺎ زﻧﺪاﻧﯽام؛ اﮐﺜﺮ ﻣﻮاﻗﻊ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮدم‪ .‬ﺗﺎزه ﻣﻨﻬﺎی اﯾﻦﻫﺎ ﺑﺮﮔﻪی اﻋـﺰام ﺑـﻪ ﺧـﺪﻣﺘﻢ‬
‫ﻫﻢ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺗﻮ ﮐﯿﻒ ﭘﻮﻟﻢ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻏﺮوبﻫﺎ ﮔﺎﻫﯽ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﺪرم را ﻗﺮض ﻣﯽﮐﺮدم و ﺑﯽﻫﺪف ﺗﻮ ﺷﻬﺮ ﺑﺮای ﺧﻮدم ﻣﯽﮔﺸﺘﻢ‪ .‬دﻟﻢ ﺑﻪ ﺣﺎل ﺧﻮدم ﻣﯽﺳﻮﺧﺖ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺟﻨﮓ و ﮐﺎرﺧﺎﻧﻪی ﮔﻮﺷﺖ و زﻧﺪﮔﯽام ﮐﻪ داﺷﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺗﮑﻪﺗﮑﻪ ﺷﺪن ﻣﯽرﻓﺖ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐـﺮدم‪ .‬اﺣﺴـﺎس ﻣﯽﮐـﺮدم ﻓﻠـﺞ‬
‫ﺷﺪم‪ .‬دوروﺑﺮم اﻧﺘﺨﺎبﻫﺎ ﻣﺤﺪود ﻣﯽﺷﺪ‪ ،‬اﻧﮕﺎری دارم ﺑﻪﻃﺮف ﻗﯿﻒ ﺗﺎرﯾﮏ ﺑﺰرﮔﯽ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ .‬ﻫﻤﻪی دﻧﯿﺎ ﺟﻠـﻮ روﯾـﻢ‬
‫ﺑﺴﺘﻪ و ﮐﻮﭼﮏ ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬راه ﻓﺮاری ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺷﺎدم ﮐﻨﺪ‪ .‬دوﻟﺖ ﺗﻤﺎم راهﻫﺎ را ﺑﺮای رﻓﺘﻦ ﺑﻪ داﻧﺸﮕﺎهﻫﺎ را ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد؛ ﻟﯿﺴـﺖ‬
‫اﻧﺘﻈﺎر ﺑﺮای رزرویﻫﺎ و ﮔﺎرد ﻣﺤﺎﻓﻆ ﻣﻠﯽ ﺑﺴﯿﺎر ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺑﻮد و رﻓﺘﻦ ﺗﻮ آن ﻟﯿﺴﺖﻫﺎ ﻣﺤﺎل؛ ﺣﺎل ﻓﯿﺰﯾﮑﯽام ﻫـﻢ ﺧـﻮب ﺑـﻮد؛‬
‫ً‬
‫اﺻﻼ ﻣﻌﺎف از رزم ﻧﺸﺪم‪ ،‬اﻣﮑﺎن اﯾﻦ را ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻢ اﻋﺰام ﻧﺸﻮم‪ ،‬ﯾﻌﻨﯽ ﻧﻪ ﭘﺲزﻣﯿﻨﻪی ﻣﺬﻫﺒﯽ داﺷﺘﻢ‪ ،‬ﻧﻪ ﺑـﻪﻋﻨﻮان ﺻـﻠﺢﻃﻠﺐ‬
‫ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﺷﻮم‪ .‬ﺑﺪﺗﺮ اﯾﻨﮑﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺼﺎﻟﺢ ﻋﻤﻮﻣﯽ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﺿﺪ ﺟﻨﮓ ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﺷﺮاﯾﻄﯽ ﻫﺴـﺖ‬
‫ً‬
‫ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﮐﺸﻮری ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻣﯽﮔﯿﺮد از ﻧﯿﺮوی ﻧﻈﺎﻣﯽ ﺑﺮای ﭘﯿﺮوزی اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﺜﻼ ﺷﯿﻄﺎﻧﯽ ﻣﺜﻞ ﻫﯿﺘﻠﺮ ﯾـﺎ ﻓـﺮدی ﺗـﻮ ﻫﻤـﺎن‬
‫ُ‬
‫ﻣﺎﯾﻪﻫﺎ را ﺳﺮ ﺟﺎﯾﺶ ﺑﺸﺎﻧﺪ‪ ،‬ﺧﺐ آدﻣﯽ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺗﻮ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﻣﻮﻗﻌﯿﺘﯽ داوﻃﻠﺐ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽﺷﻮد ﻣـﯽرود ﺟﻨـﮓ‪ .‬اﻣـﺎ ﻣﺸـﮑﻞ‬
‫اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮔﺰﯾﻨﺶ ﺑﺮای اﻋﺰام‪ ،‬ﺑﻬﺖ اﺟﺎزه و اﺧﺘﯿﺎر اﻧﺘﺨﺎب ﺟﻨﮕﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﻫﯽ ﺷﺮﮐﺖ ﮐﻨﯽ را ﻧﻤﯽداد‪.‬‬
‫ً‬
‫در ﺿﻤﻦ از ﻫﻤﻪ ﻣﻬﻢﺗﺮش ﺗﺮﺳﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ داﺷﺘﻢ‪ .‬دﻟﻢ ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻤﯿﺮم‪ .‬اﺻﻼ ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ‪ .‬ﻧﻪ اﯾﻨﮑﻪ از ﻣﺮگ ﺑﺘﺮﺳـﻢ‪.‬‬
‫وﻟﯽ اﯾﻦ ﺷﺮاﯾﻂ‪ ،‬ﺗﻮ آﻧﺠﺎ‪ ،‬ﺗﻮ وﺳﻂ ﺟﻨﮕﯽ اﺷﺘﺒﺎه ﻧﻪ ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ‪ .‬ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻦ از ﺧﯿﺎﺑـﺎن اﺻـﻠﯽ ﻣﯽﮔﺬﺷـﺘﻢ‪ ،‬از ﮐﻨـﺎر ﮐـﺎخ‬
‫دادﺳﺘﺎﻧﯽ‪ ،‬ﻣﻐﺎزهی زﻧﺠﯿﺮهی ﺑﻦ ﻓﺮاﻧﮑﻠﯿﻦ و ﮔﺎﻫﯽ ﺗﺮس ﻋﯿﻦ ﻋﻠﻒﻫﺎی ﻫﺮز ﺗﻮ وﺟﻮدم رﯾﺸﻪ ﻣﯽدواﻧﺪ‪ .‬ﺧﻮدم را ُﻣﺮده ﺗﺠﺴـﻢ‬
‫ﻣﯽﮐﺮدم‪ .‬ﺧﻮدم را ﺗﻮ ﺷﺮاﯾﻄﯽ ﻣﯽدﯾﺪم ﮐﻪ ﺗﺼﻮرش ﺳﺨﺖ ﺑﻮد؛ ﻣﯽدﯾـﺪم دارم ﻣـﯽروم ﻃـﺮف دﺷـﻤﻦ و ﺗﻔـﻨﮕﻢ را ﺑـﻪﻃﺮف‬
‫اﻧﺴﺎﻧﯽ دﯾﮕﺮ ﻧﺸﺎﻧﻪ رﻓﺘﻪام‪.‬‬
‫ﺗﻮ اواﺳﻂ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﺑﻮد ﮐﻪ ﺟﺪیﺟﺪی ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻓﺮار ﺑﻪ ﮐﺎﻧﺎدا اﻓﺘﺎدم‪ .‬ﻣﺮز دوﯾﺴﺖ ﺳﯿﺼﺪ ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮی ﺗـﺎ ﻣـﺎ ﺑﯿﺸـﺘﺮ ﻓﺎﺻـﻠﻪ‬
‫ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻫﺸﺖ ﺳﺎﻋﺖ راﻧﻨﺪﮔﯽ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ‪ .‬ﻫﻢ ﺧﻮدآﮔﺎﻫﻢ‪ ،‬ﻫﻢ ﻏﺮﯾﺰهام ﺑﻬﻢ ﻣﯽﮔﻔـﺖ وﺳـﺎﯾﻠﻢ را ﺑـﺮدارم و ﺑـﺪوم ﺑـﺮوم و‬
‫ﭘﺸﺖ ﺳﺮم را ﻫﻢ ﻧﮕﺎه ﻧﮑﻨﻢ‪ .‬اوﻟﺶ ﻓﮑﺮ ﺧﯿﻠﯽ دور از ذﻫﻨﯽ ﺑﻮد‪ .‬اﺳﻢ »ﮐﺎﻧﺎدا« ﺗﻮ ذﻫﻨﻢ ﺣﮏ ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬ﻫﻤﯿﻦ‪ .‬وﻟﯽ ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ‬
‫ﺑﺎری ﮐﻪ ﺗﺼﻮرم از آﯾﻨﺪه و وﺿﻌﯿﺘﻢ آﻣﺪ ﺟﻠﻮی ﺻﻮرﺗﻢ ﺑﯽﺧﯿﺎﻟﺶ ﺷﺪم‪ ،‬وﺿﻌﯿﺖ ﻏﻤﻨﺎﮐﯽ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎﯾـﺪ ﺗـﻮ ﻫﺘﻠـﯽ ﺗـﻮ وﯾﻨﯿﭙـﮓ‬
‫ﻣﯽرﻓﺘﻢ‪ ،‬ﺑﺎ ﭼﻤﺪاﻧﯽ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺑﻪ دﺳﺘﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﭘﺪرم ﻣﯽاﻓﺘﺎدم‪ .‬ﭼﺸﻢﻫﺎی ﭘﺪرم‪ .‬آن ﻫﻢ درﺳﺖ وﻗﺘﯽ ﭘﺎی ﺗﻠﻔﻨﯽ اﯾﺴـﺘﺎدهام‬
‫و دارم ﺧﻮدم را ﺑﺮاﯾﺶ ﺗﻮﺟﯿﻪ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ .‬ﺣﺘﯽ ﺻﺪاﯾﺶ را ﻣﯽﺷﻨﯿﺪم‪ ،‬ﺻﺪای او و ﻣـﺎدرم‪ .‬ﺑـﻪ ﺧـﻮدم ﻣـﯽﮔﻔـﺘﻢ ﻓـﺮار ﮐـﻦ‪ .‬ﺑﻌـﺪ‬
‫ﻣﯽﮔﻔﺘﻢ ﻣﺤﺎل اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻌﺪ دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻣﯽﮔﻔﺘﻢ ﺑﺰن ﺑﻪ ﭼﺎک‪.‬‬
‫از ﻧﻈﺮ اﺧﻼﻗﯽ دو ﺗﮑﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدم‪ .‬ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻓﮑﺮم را ﺟﻤﻊوﺟﻮر ﮐﻨﻢ‪ .‬درﺳﺖ اﺳﺖ ﮐﻪ از ﺟﻨـﮓ ﻣﯽﺗﺮﺳـﯿﺪم‪ ،‬اﻣـﺎ از‬
‫ﺗﺒﻌﯿﺪ ﻫﻢ ﻣﯽﺗﺮﺳﯿﺪم‪ .‬دور ﺷﺪن از زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮدم ﻣﯽﺗﺮﺳﺎﻧﺪم‪ .‬دور ﺷﺪن از ﺧﺎﻧﻮاده و دوﺳﺘﺎن و ﮔﺬﺷﺘﻪ و ﻫﺮ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺑـﺮاﯾﻢ‬
‫ﻣﻬﻢ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﯽﺗﺮﺳﯿﺪم از ﭼﺸﻢ ﭘﺪر ﻣﺎدر ﺑﯿﺎﻓﺘﻢ‪ .‬از ﻗﺎﻧﻮن ﻣﯽﺗﺮﺳﯿﺪم‪ .‬از ﺳﺮزﻧﺶ و اﺳﺘﻬﺰای دﯾﮕﺮان ﻣﯽﺗﺮﺳﯿﺪم‪ .‬ﺷﻬﺮ ﻣﺎ‪ ،‬ﺟﺎی‬
‫آدمﻫﺎی ﻣﺤﺎﻓﻆ ﮐﺎر ﺑﻮد‪ .‬ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻨﺖﻫﺎ ارزش ﻣﯽذاﺷﺘﻦ و ﺗﺼﻮر اﯾﻨﮑﻪ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺗﻮ ﮐﺎﻓﻪی ﻗـﺪﯾﻤﯽ ﮔـﻮﻟﺒﺮ ﺗـﻮ ﺧﯿﺎﺑـﺎن‬
‫ُ‬
‫اﺻﻠﯽ ﻧﺸﺴﺘﻪاﻧﺪ و دارﻧﺪ ﻗﻬﻮه ﻣﯽﺧﻮرﻧﺪ و ﭘﺸﺖ ﺳﺮ اﺑﺮ ِاﯾﻦ ﺟﻮان ﺑﭽﻪﺳﺎﻟﯽ ﺣﺮف ﻣﯽزﻧﻨﺪ ﮐﻪ از رو ﺗﺮس و ﺳﻮﺳﻮﻟﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻪ‬
‫ً‬
‫ﻓﺮار ﮐﺮده ﮐﺎﻧﺎدا اﺻﻼ ﺳﺨﺖ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻣﻮاﻗﻌﯽ ﮐﻪ ﺷﺐﻫﺎ ﺧﻮاﺑﻢ ﻧﻤﯽﺑﺮد‪ ،‬ﺗﻮ ﺗﺨﺘﺨﻮاﺑﻢ ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﺮدم ﺟـﻮاب اﯾـﻦ ﺟﻤﺎﻋـﺖ را‬
‫ﺑﺪﻫﻢ‪ .‬ﺳﺮﺷﺎن داد ﻣﯽزدم‪ ،‬از ﮐﻮریﺷﺎن ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮدم‪ ،‬ﻣﯽﮔﻔﺘﻢ آدمﻫـﺎی ﺑﯽﻓﮑـﺮی ﻫﺴـﺘﻨﺪ و ﻓﻘـﻂ اﺗﻮﻣـﺎت ﺑـﻪ ﻫﻤـﻪﭼﯿﺰ‬
‫رﺿﺎﯾﺖ ﻣﯽدﻫﻨﺪ و ﻣﯿﻬﻦﭘﺮﺳﺖاﻧﺪ‪ ،‬درﺳﺖ وﻟﯽ آدمﻫﺎی ﺑﯽﻓﮑﺮی ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﻏﺮوری از رو ﻧﺎداﻧﯽ دارﻧﺪ‪ .‬اﯾﻦ ﻧﻈﺮ ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ‬

‫‪۲۵‬‬
 ‫ُ‬
‫روی ﺑﺎران رود‬
‫ِ‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫ﯾﺎ ﻋﺎﺷﻖ ﮐﺸﻮرت ﺑﺎش ﯾﺎ ﺑﯽﺧﯿﺎﻟﺶ ﺷﻮ ﺑﺴﯿﺎر ﭘﯿﺶﭘﺎاﻓﺘﺎده اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻄﻮری اﯾﻦ ﺟﻤﺎﻋﺖ دارﻧـﺪ ﺑـﺎ ﻫﻤـﯿﻦ اﻓﮑﺎرﺷـﺎن وادارم‬
‫ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﺑﻪ ﺟﻨﮕﯽ ﺑﺮوم ﮐﻪ ازش ﺳﺮ درﻧﻤﯽآورﻧﺪ و ﻧﻤﯽﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻫﻢ درآورد‪ .‬ﮔﻨﺎﻫﺶ ﮔﺮدن ﺧﻮدﺷـﺎن اﺳـﺖ‪ .‬ﺑـﻪ ﺧـﺪا ﻗﺴـﻢ‬
‫ﮔﻨﺎﻫﺶ ﮔﺮدن آنﻫﺎﺳﺖ‪ .‬ﮔﺮدن ﯾﮏﺑﻪﯾﮑﺸﺎن‪ .‬ﻫﺮﮐﺪاﻣﺸﺎن ﺷﺨﺺ و ﻓـﺮدان ﺑﺎﯾـﺪ ﭘﺎﺳـﺨﮕﻮ ﺑﺎﺷـﻨﺪ‪ .‬ﺗﻤـﺎم اﯾـﻦ ﮐﺸـﺎورزﻫﺎ و‬
‫ﺗﺎﺟﺮﻫﺎ‪ ،‬ﮐﻠﯿﺴﺎ ﺑﺮوﻫﺎی ﭘﺮﻫﯿﺰﮐﺎر‪ ،‬زنﻫﺎی ﺧﺎﻧﻪدار ﭘﺸﺖﻫﻢاﻧﺪاز‪ ،‬اﯾﻦ ﮐﺸﺎورزﻫﺎی ﺟﻮاﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺰرﻋﻪﺷﺎن ﭼﺴﺒﯿﺪهاﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻤﺎم‬
‫اﻋﻀﺎی اﻧﺠﻤﻦ اوﻟﯿﺎ و ﻣﺮﺑﯿﺎن ﮐﺎﻧﻮن ﺑﺎزﻧﺸﺴﺘﮕﺎن ﺟﻨﮓﻫﺎی ﺧﺎرﺟﯽ و ﺗﻤﺎم آن آدم ﺑﺎادبﻫـﺎﯾﯽ ﮐـﻪ ﺗـﻮ ﮐﻠﻮپﻫـﺎی ﻣﺤﻠـﯽ‬
‫رﻓﺖوآﻣﺪ دارﻧﺪ‪ .‬اﯾﻦ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻓﺮق ﺑﺎو دای را از ﻧﯿﻞ آرﻣﺴﺘﺮاﻧﮓ ﻧﻤﯽدادﻧﺪ‪ .‬ﻫﯿﭽﯽ از ﺗﺎرﯾﺦ ﻧﻤﯽدادﻧﺪ‪ .‬ﻫﯿﭽﯽ از ﺣﮑﻮﻣـﺖ‬
‫ﺳﺘﻤﮕﺮ وﯾﺘﻨﺎم ﺟﻨﻮﺑﯽ ﻧﻤﯽداﻧﻨﺪ‪ ،‬ﺣﺘﯽ از ﻣﺎﻫﯿﺖ ﻣﻠﯽﮔﺮاﯾـﯽ وﯾﺘﻨـﺎﻣﯽ ﻫـﻢ ﺑﯽﺧﺒﺮﻧـﺪ‪ .‬از اﺳـﺘﺜﻤﺎر ﻓﺮاﻧﺴـﻮیﻫﺎ ﻫـﻢ ﭼﯿـﺰی‬
‫ﻧﻤﯽدادﻧﺪ‪ .‬داﻧﺴﺘﻦ ﺗﻤﺎم اﯾﻦﻫﺎ ﯾﮑﺠﺎ ﮐﺎر ﭘﯿﭽﯿﺪهای اﺳﺖ و ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮاﯾﺶ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﻧﻤﯽﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﺮای اﯾﻦﻫﺎ ﻓﺮﻗﯽ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ‪،‬‬
‫ﻓﻘﻂ ﺳﺎده و ﺳﺮراﺳﺖ ﻣﯽداﻧﻨﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﺟﻠﻮی ﮐﻤﻮﻧﯿﺴﺖﻫﺎ را ﮔﺮﻓﺖ و اﯾﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰی اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮاﯾﺸﺎن اﻫﻤﯿـﺖ دارد و اﮔـﺮ ﺗـﻮ‬
‫اﯾﻦ ﮐﺎر را ﻧﮑﻨﯽ و ﺑﻪ ﮐﺸﺘﻦ آنﻫﺎ ﯾﺎ ُﻣﺮدن در راه ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎﻫﺎﺷﺎن ﺷﮏ ﮐﻨﯽ ﭼﯿﺰی ﻧﯿﺴﺘﯽ ﺟﺰ ﯾﮏ آدم ﺗﺮﺳﻮی ﺑﺰدل‪.‬‬
‫آره ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮدم‪ .‬اﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﺤﺚ ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﻧﺒﻮد‪ .‬اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﻢ از ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﻣﯽرﺳﯿﺪ ﺑﻪ ﺗﺮس و از ﺗﺮس ﻣﯽرﺳﯿﺪ‬
‫ﺑﻪ ﺳﺮدرﮔﻤﯽ و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ اﺣﺴﺎس ﮔﻨﺎه و ﻏﺼﻪ و دوﺑﺎره ﺑﺮﻣﯽﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﻋﺼـﺒﺎﻧﯿﺖ اول‪ .‬ﺗـﻮ ﺗﻤـﺎم وﺟـﻮدم ﺑﯿﻤـﺎری ﺣـﺲ‬
‫ﻣﯽﮐﺮدم‪ .‬ﯾﮏ ﻣﺮﯾﻀﯽ ﺟﺪی‪.‬‬
‫ً‬ ‫ُ‬
‫ﺧﺐ ﺑﯿﺸﺘﺮ اﯾﻦ ﺣﺮفﻫﺎ را ﻗﺒﻼ ﻫﻢ زدهام‪ ،‬ﯾﺎ ﺣﺪاﻗﻞ ﺑﻬﺸﺎن اﺷﺎره ﮐﺮدهام وﻟﯽ ﺗﻤﺎم واﻗﻌﯿﺖ آن ﻣﺎﺟﺮا را ﻧﮕﻔﺘﻪام‪ .‬ﺗﻌﺮﯾﻒ‬
‫ﻧﮑﺮدم ﭼﻄﻮری ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺘﻢ‪ .‬ﭼﻄﻮری ﯾﮏ روز ﺻﺒﺢ ﺳﺮ ﮐﺎر‪ ،‬ﻣﻮﻗﻊ ﺷﺴﺘﻦ ﮔﻮﺷﺖﻫﺎ‪ ،‬اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺳـﯿﻨﻪام ﺷـﮑﺎﻓﺘﻪ ﺷـﺪه‪.‬‬
‫ﻧﻤﯽداﻧﻢ ﭼﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﺮﮔﺰ ﻫﻢ ﻧﻤﯽﻓﻬﻤﻢ ﭼﻪ ﺑﻮد‪ .‬وﻟﯽ ﻫﻤﯿﻦﻗﺪر ﻣﯽداﻧﻢ ﺣﺴﯽ واﻗﻌﯽ ﺑﻮد‪ .‬ﺑـﺪﻧﻢ ﻓﺮوﭘﺎﺷـﯿﺪ ـ اﺣﺴـﺎس ﮐـﺮدم‬
‫ﺟﺎﯾﯽ ﺗﻮ وﺟﻮدم ﺑﺎز ﺷﺪ و ﺧﻮﻧﻢ رﯾﺨﺘﻪ ﺷﺪم‪ .‬ﯾﺎدم اﺳﺖ ﻟﻮﻟﻪی ﺷﻠﻨﮓ آب را رو زﻣﯿﻦ ول ﮐـﺮدم‪ .‬ﺑـﺪون ﻫـﯿﭻ ﻓﮑـﺮی و ﺗﻨـﺪ‬
‫ﭘﯿﺶﺑﻨﺪم را درآوردم و از ﮐﺎرﺧﺎﻧﻪ زدم ﺑﯿﺮون و راﻧﺪم ﻃﺮف ﺧﺎﻧﻪ‪ .‬ده ﯾﺎزدهی ﺻﺒﺢ ﺑﻮد‪ .‬ﺧﺎﻧﻪﻣﺎن ﮐﺴﯽ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻫﻨﻮز ﺗـﻮ ﺳـﯿﻨﻪام‬
‫آن ﺣﺲ ﭘﺎره ﺷﺪه و ﺑﯿﺮون رﯾﺨﺘﻦ ﻫﻤﻪﭼﯿﺰم را داﺷﺘﻢ‪ .‬ﻣﺎﯾﻪای ﮐﻪ ازم ﻣﯽآﻣﺪ ﮔﺮم ﺑﻮد و ﻗﺸﻨﮓ ازم ﺑﯿـﺮون ﻣﯽرﯾﺨـﺖ و ﺗﻤـﺎم‬
‫ﺑﺪﻧﻢ را از ﺧﻮن و ﺑﻮی ﻻﺷﻪ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه ﺑﻮد و ﺧﯿﻠﯽ ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ ﺗﺎ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺧﻮدم را ﺟﻤﻊوﺟﻮر ﮐﻨﻢ‪ .‬ﯾﺎدم اﺳﺖ رﻓﺘﻢ زﯾـﺮ دوش‬
‫آب ﮔﺮم و زﯾﺮش ﻣﺎﻧﺪم‪ .‬ﯾﺎدم اﺳﺖ وﺳﺎﯾﻠﻢ را ﺗﻮ ﭼﻤﺪان رﯾﺨﺘﻢ و ﺑﺮدﻣﺶ ﺗﻮ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ و ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪای ﻫﻤﯿﻦﻃﻮری ﺑﻪ اﻃﺮاف‬
‫ُ‬
‫ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم‪ .‬ﺑﻪ ﺗﻤﺎم وﺳﺎﯾﻞ آﺷﻨﺎی ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎ دﻗﺖ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم‪ .‬ﺗﺴﺘﺮ ﮐﺮوم رﻧﮓ ﻗـﺪﯾﻤﯽ‪ ،‬ﺗﻠﻔـﻦ‪ ،‬ﭘﻼﺳـﺘﯿﮏ ﺻـﻮرﺗﯽ و ﺳـﻔﯿﺪ رو‬
‫ﮐﺎﺑﯿﻨﺖﻫﺎی آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ‪ .‬ﻧﻮر ﺧﻮرﺷﯿﺪ اﺗﺎق را روﺷﻦ ﮐﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﻪﭼﯿﺰ ﻣﯽدرﺧﺸﯿﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ ﺧﺎﻧـﻪام‪ ،‬زﻧـﺪﮔﯽام ﺗﻤـﺎم‬
‫ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬ﯾﺎدم ﻧﯿﺴﺖ ﭼﻘﺪر آﻧﺠﺎ واﯾﺴﺘﺎدم وﻟﯽ ﻣﯽداﻧﻢ ﺑﺮای ﭘﺪر ﻣﺎدر ﯾﺎدداﺷﺖ ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﻧﻮﺷﺘﻢ‪.‬‬
‫دﻗﯿﻘﺶ ﯾﺎدم ﻧﻤﯽآﯾﺪ ﭼﯽ ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺮوز ﺑﺮاﯾﻢ ﻣﺒﻬﻢ اﺳﺖ‪ .‬اﯾﻦﻫﺎﯾﺶ ﯾﺎدم ﻣﺎﻧﺪه ﮐﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮدم دارم ﻣﯽروم و زﻧﮓ ﻣﯽزﻧﻢ و‬
‫دوﺳﺘﺸﺎن دارم‪.‬‬

‫زدم ﺳﻤﺖ ﺷﻤﺎل‪ .‬ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﺎن ﻣﻮﻗﻊ اﯾﻦ ﺣﺮﮐﺘﻢ ﺑﺮاﯾﻢ واﺿﺢ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺳﺮﻋﺖ رﻓﺘﺎر و اﺣﺴﺎس ﻓﺮﻣﺎن ﻣﺎﺷﯿﻨﯽ ﮐﻪ‬
‫ﺗﻮ دﺳﺖﻫﺎﯾﻢ ﺑﻮد در ذﻫﻨﻢ ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﻋﯿﻦ دﯾﻮاﻧﻪﻫﺎ ﻣﯽراﻧﺪم‪ .‬ﮔﯿﺞ ﺑﻮدم‪ ،‬ازﯾﮏﻃﺮف ﻣﯽﮔﻔﺘﻢ ﻓﺮارم ﺑﻪﻧﻮﻋﯽ رؤﯾﺎی ﻣﺤﺎل اﺳـﺖ‪،‬‬
‫ﺷﺒﯿﻪ دوﯾﺪن ﺗﻮی ﻫﺰارﺗﻮ ﯾﯽﻫﺎی ﺑﻦﺑﺴﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ راه ﺑﯿﺮون آﻣﺪن ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ ،‬ﭘﺎﯾﺎن ﺧﻮﺷﯽ ﻫﻢ در ﮐﺎر ﻧﺒﻮد وﻟﯽ ﺗﺤﺖ ﻫﺮ ﺷـﺮاﯾﻂ‬
‫اﻧﺠﺎم ﻣﯽدادﻣﺶ‪ ،‬ﭼﻮن ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﮐﺎری ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ اﻧﺠﺎم دﻫﻢ‪ .‬ﭘﺮوازی آزاد‪ ،‬ﺗﻨﺪوﺗﯿﺰ و ﻓﮑﺮ ﻧﺸـﺪه‪ .‬ﻧﻘﺸـﻪای ﻧﺪاﺷـﺘﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺮﻧﺎﻣﻪای ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬ﮔﺎزش را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﺳﻤﺖ ﻣﺮز و ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ ازش رد ﺑﺸﻢ و ﻫﻤﯿﻦﻃﻮری ﺑﻪ راﻫﻢ اداﻣﻪ دﻫﻢ‪ .‬ﻧﺰدﯾﮏﻫﺎی‬
‫ﻏﺮوب از ﺑﯿﻤﯿﺠﯽ رد ﺷﺪم‪ ،‬ﺑﻌﺪ رﻓﺘﻢ ﺷﻤﺎل ﺷﺮق‪ ،‬ﻃـﺮف آﺑﺸـﺎرﻫﺎی ﺑﯿﻦاﻟﻤﻠﻠـﯽ‪ .‬ﺷـﺐ ﻣﺎﺷـﯿﻦ را ﭘﺸـﺖ اﯾﺴـﺘﮕﺎه ﺗﻌﻄﯿـﻞ‬
‫ﭘﻤﭗﺑﻨﺰﯾﻦ ﮐﻪ ﻫﺸﺖ ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮی ﺑﺎ ﻣﺮز ﻓﺎﺻﻠﻪ داﺷﺖ ﭘﺎرک ﮐﺮدم و ﺗﻮش ﺧﻮاﺑﯿﺪم‪ .‬ﺻﺒﺢ‪ ،‬ﺑﻨﺰﯾﻦ زدم و اﻧﺪاﺧﺖ ﻏـﺮب ﻃـﺮف‬
‫ﺑﺎران رود ﮐﻪ درﺳﺖ ﻣﺮز ﺑﯿﻦ ﻣﯿﻨﻪﺳﻮﺗﺎ و ﮐﺎﻧﺎدا ﺑﻮد‪ .‬رودی ﮐﻪ زﻧﺪﮔﯽام را دو ﺑﺨﺶ ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺟﺎﻫﺎﯾﺶ ﻏﯿﺮﻣﺴﮑﻮﻧﯽ ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪۲۶‬‬
 ‫ُ‬
‫روی ﺑﺎران رود‬
‫ِ‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫ﮔﺎهﮔﺪاری از ﺟﻠﻮی ُﻣﺘﻠﯽ‪ ،‬ﻓﺮوﺷﮕﺎه وﺳﺎﯾﻞ ﻣﺎﻫﯿﮕﯿﺮیای رد ﻣﯽﺷﺪم‪ ،‬ﺟﺰ اﯾﻦﻫﺎ آن ﺑﺨﺶ ﭼﯿﺰی ﻧﺪاﺷﺖ ﺟﺰ ﮐﻠـﯽ ﺑﯿﺸـﻪی‬
‫درﺧﺖ ﮐﺎج و ﺗﻮس و ﺳﻤﺎق‪ .‬ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﻫﻨﻮز وﺳﻂ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﺑﻮدﯾﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﺣﺲ و ﺣﺎل‪ ،‬ﺣﺲ و ﺣﺎل ﭘﺎﯾﯿﺰ ﺑﻮد‪ ،‬ﻓﺼﻞ ﻓﻮﺗﺒﺎل‪ ،‬ﻓﺼﻞ‬
‫ﺑﺮگﻫﺎی زرد و ﻗﺮﻣﺰ درﺧﺖﻫﺎ‪ ،‬ﻓﺼﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﻪﭼﯿﺰ ﻣﺮﺗﺐ و ﺗﻤﯿﺰ و ﻣﻨﻈﻢ اﺳﺖ‪ .‬آﺳﻤﺎن آﺑﯽاش ﺗﻮ ذﻫﻨﻢ ﺣﮏ ﺷـﺪه‪ .‬ﺳـﻤﺖ‬
‫راﺳﺘﻢ ﺑﺎران رود ﺑﻮد‪ ،‬ﯾﮑﺠﺎﻫﺎﯾﯽ آنﻗﺪر ﭘﻬﻦ ﻣﯽﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ درﯾﺎﭼﻪ ﻣﯽزد و آنﻃﺮﻓﺶ ﮐﺎﻧﺎدا‪.‬‬
‫ﻫﻤﯿﻦﻃﻮری ﺑﯽﻫﺪف راﻧﺪم‪ ،‬ﺑﻌﺪ ده ﯾﺎزدهی ﺻﺒﺢ دﻧﺒﺎل ﺟﺎﯾﯽ ﮔﺸﺘﻢ ﯾﮑﯽ دو روز ﺗﻮش ﺳﺮ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و ﻋﯿﻦ ﭼﯽ‬
‫ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮدم و ﺣﻮاﻟﯽ ﻇﻬﺮ ﮐﻨﺎر اﺳﺘﺮاﺣﺘﮕﺎه ﻣﺨﺼﻮص ﻣﺎﻫﯿﮕﯿﺮاﻧﯽ ﺑﻪ ﻧﺎم ﮐﻠﺒﻪی ﺗﯿﭗﺗﺎپ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻢ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﺧﺒﺮی از‬
‫ﮐﻠﺒﻪ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﻫﺸﺖ ﻧﻪ ﺗﺎ ﮐﺎﺑﯿﻦ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮی زرد ﺑﻮد ﮐﻪ وﺳﻂ ﭘﯿﺸﺮﻓﺘﮕﯽ ﺧﺎک رودﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺷﻤﺎل ﺗﻮ ﻫﻢ ﺗﻮ ﻫﻢ ﺳﺎﺧﺘﻪ‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺟﺎی داﻏﺎﻧﯽ ﺑﻮد‪ .‬اﺳﮑﻠﻪی ﭼﻮﺑﯽاش ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻓﺮو ﺑﺮﯾـﺰد‪ ،‬ﯾـﮏ ﺣﻮﺿـﭽﻪی ﻗـﺪﯾﻤﯽ ﻣـﺎﻫﯽ ﮐﭙـﻮر‬
‫داﺷﺖ و ﮐﻨﺎر ﺳﺎﺣﻞ‪ ،‬اﺗﺎﻗﮏ ﻣﺨﺼﻮص ﻗﺎﯾﻘﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﻘﻔﺶ روﮐﺸﯽ ﺷﻞوول‪ .‬ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن اﺻﻠﯽ درﺳﺖ وﺳﻂ ﮐﻠﯽ درﺧـﺖ‬
‫ﮐﺎﺟﯽ ﮐﻪ ﺳﻄﺤﺸﺎن از ﺑﻘﯿﻪ زﻣﯿﻦ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺑﻮد ﻗﺮار داﺷﺖ‪ .‬ﺣﺎﻟﺖ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻫﻢ ﻃﻮری ﺑﻮد اﻧﮕﺎری ﺑﻪ ﯾﮏور ﺧﻢ ﺷـﺪه‪ ،‬ﺷـﺒﯿﻪ‬
‫آدم ﻟﻨﮓﻫﺎ‪ ،‬ﺧﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﮐﺎﻧﺎدا‪ .‬ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ ﺑﯽﺧﯿﺎل ﺷﻮم و ﺑﺮﮔﺮدم‪ .‬اﻣﺎ از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده ﺷـﺪم و رﻓـﺘﻢ‬
‫ﺟﻠﻮی در ورودی‪.‬‬
‫ﮐﺴﯽ ﮐﻪ در ﺑﺎز ﮐﺮد‪ ،‬دﯾﮕﺮ ﺷﺪ ﻗﻬﺮﻣﺎن زﻧﺪﮔﯽام‪ .‬ﻧﻤﯽداﻧﻢ ﭼﻄﻮر ﺑﻬﺘﺎن ﺑﮕﻮﯾﻢ ﺧﯿﺎل ﻧﮑﻨﯿﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﻟﻮس اﺳﺖ؟ ﺑﮕﺬارﯾﺪ‬
‫راﺣﺖ ﺑﮕﻮﯾﻢ؛ اﯾﻦ ﻣﺮد زﻧﺪﮔﯽام را ﻧﺠﺎت داد‪ .‬ﻫﻤﺎﻧﯽ را ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑـﺪون ﻫـﯿﭻ درﺧﻮاﺳـﺘﯽ از ﻃـﺮف ﻣـﻦ در اﺧﺘﯿـﺎرم‬
‫ﮔﺬاﺷﺖ‪ ،‬ﻧﻪ ازم ﭘﺮﺳﯿﺪ ﭼﺮا‪ ،‬ﻧﻪ ﺣﺮﻓﯽ زد‪ .‬راﻫﻢ داد آن ﻫﻢ درﺳﺖ ﺗﻮ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﻣﻨﺎﺳﺐ‪ ،‬ﺗﻮ ﻣﻮﻗﻌﯿﺘﯽ ﮐﻪ آدﻣﯽ ﺑﻮد ﺳـﺎﮐﺖ اﻣـﺎ‬
‫ُ‬
‫ﻣﺮاﻗﺐ‪ .‬ﺷﺶ روز ﺑﻌﺪ‪ ،‬راه درﺳﺘﯽ ﭘﯿﺪا ﻧﻤﯽﮐﺮدم ﺑﺘﻮاﻧﻢ ازش ﺗﺸﮑﺮ ﮐﻨﻢ‪ ،‬ﻫﯿﭻوﻗﺖ ﻫﻢ ﭘﯿﺪا ﻧﮑﺮدم‪ ،‬ﺧﺐ ﺷـﺎﯾﺪ اﻻن ﺑﯿﺴـﺖ‬
‫ﺳﺎل دﯾﺮ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮای ﺗﻌﺮﯾﻔﺶ وﻟﯽ ﻫﻤﯿﻦ داﺳﺘﺎن ﺑﺨﺸﯽ از ﻗﺪرداﻧﯽام اﺳﺖ از اﯾﻦ ﻣﺮد‪.‬‬
‫ﺣﺘﯽ اﻣﺮوز ﻫﻢ ﺑﻌﺪ از ﮔﺬﺷﺖ دو دﻫﻪ‪ ،‬ﺑﺎز ﭼﺸﻢ ﻣﯽﺑﻨﺪم و ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدم ﺑـﻪ اﯾـﻮان آن اﺳـﺘﺮاﺣﺘﮕﺎه‪ .‬آنوﻗـﺖ ﭘﯿﺮﻣـﺮدی را‬
‫ً‬
‫ﺑﺮدال ﻫﺸﺘﺎدو ﯾﮏﺳﺎﻟﻪ‪ ،‬ﻻﻏﺮ و آب رﻓﺘﻪ و ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺑﯽﻣﻮ‪ .‬ﭘﯿﺮاﻫﻦ اﺑﺮﯾﺸﻤﯽ ﭘﻮﺷﯿﺪه ﺑﻮد و ﺷﻠﻮار‬
‫ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﺧﯿﺮهام ﺷﺪه‪ِ .‬اﻟﺮوی ِ‬
‫ﻗﻬﻮهای ﮐﺎر ﭘﺎش ﺑﻮد‪ .‬ﯾﺎدم اﺳﺖ ﺳﯿﺒﯽ ﺳﺒﺰ ﺗـﻮ دﺳـﺘﺶ ﺑـﻮد و ﺗـﻮ دﺳـﺖ دﯾﮕـﺮ ﮐـﺎرد آﺷـﭙﺰﺧﺎﻧﻪ‪ .‬رﻧـﮓ ﭼﺸـﻢﻫﺎﯾﺶ آﺑـﯽ‬
‫ﺧﺎﮐﺴﺘﺮیای ﺑﻮد ﮐﻪ ﺷﻤﺎ رو ﺗﯿﻎ رﯾﺶﺗﺮاﺷﯽ ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﺪ‪ .‬درﺳﺖ ﻋﯿﻦ ﺑﺮﻗﯽ ﮐﻪ ﺟﻼ ﺳﻨﺞ دارد‪ .‬و وﻗﺘﯽ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ﺧﯿﻠﯽ راﺣﺖ‬
‫ﺗﯿﺰی ﻧﮕﺎه و درﻋﯿﻦﺣﺎل ﺣﺲ ﺑﺮﻧﺪﮔﯽ ﺳﺮد ﺗﯿﻎ ﻧﮕﺎﻫﺶ را ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬اﻧﮕﺎری ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﺮا دو ﺗﯿﮑﻪ ﮐﺮد‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺨﺸﯿﺶ ﺑﯽﺷﮏ‬
‫ﺣﺲ ﮔﻨﺎه ﺧﻮدم ﺑﻮد وﻟﯽ ﺑﺎز ﻫﻢ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﭘﯿﺮﻣﺮد ﺗﻮ ﻫﻤﺎن ﻧﮕﺎه اول ﺻﺎف ﻗﻠﺒﻢ را ﺷﮑﺎﻓﺖ و اﺻﻞ ﻣﻄﻠﺐ را ﻓﻬﻤﯿﺪ و ﮔﻔﺖ اﯾﻦ‬
‫ﭘﺴﺮه ﺗﻮ دردﺳﺮ اﻓﺘﺎده‪ .‬وﻗﺘﯽ ازش اﺗﺎق ﺧﻮاﺳﺘﻢ زﯾﺮ ﻟﺐ ﺻﺪاﯾﯽ درآورد‪ .‬ﺳﺮ ﺗﮑﺎن داد و ﺑﺮدم ﺟﻠﻮی ﯾﮑﯽ از ﮐﺎﺑﯿﻦﻫﺎ‪ ،‬ﮐﻠﯿﺪش‬
‫را ﮔﺬاﺷﺖ ﮐﻒ دﺳﺘﻢ‪ .‬ﯾﺎدم اﺳﺖ ﺑﻬﺶ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽزدم‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﯾﺎدم ﻫﺴﺖ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺑﻬﺶ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬ﭘﯿﺮﻣﺮد ﺳﺮی ﺗﮑﺎن‬
‫داد ﯾﻌﻨﯽ ﻧﯿﺎزی ﻧﯿﺴﺖ ﺑﯽﺧﻮدی زور ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺰﻧﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ »ﺷﺎم ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻨﺞوﻧﯿﻤﻪ‪ .‬ﻣﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮری؟«‬
‫ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﯽﺧﻮرم‪.‬‬
‫ﺻﺪای ﺧﺮﺧﺮی از ﺧﻮدش درآورد و ﮔﻔﺖ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮد ﻫﺮ ﭼﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﯽﺧﻮرم‪.‬‬

‫آﻧﺠﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺷﺶ روز ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻦ و او‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎی ﺗﻨﻬﺎ‪ .‬ﻓﺼﻞ ﺗﻮرﯾﺴﺖ ﺗﻤﺎم ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺧﺒﺮی از ﻗـﺎﯾﻖ رو رودﺧﺎﻧـﻪ ﻧﺒـﻮد و ﻃﺒﯿﻌـﺖ‬
‫اﻃﺮاف ﻫﻢ اﻧﮕﺎری ﺗﻮ ﺑﯽﺟﺎﻧﯽ اﺑﺪیای ﻓﺮو رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬در ﻃﻮل آن ﺷﺶ روز ِاﻟﺮوی ﺑﺮدال و ﻣﻦ اﮐﺜﺮ وﻋﺪهﻫﺎی ﻏﺬاﯾﯽ را ﺑﺎ ﻫﻢ‬
‫ﺧﻮردﯾﻢ‪ .‬ﺻﺒﺢﻫﺎ ﮔﺎﻫﯽ ﻣﯽرﻓﺘﯿﻢ ﺟﻨﮕﻞ ﭘﯿﺎدهرویﻫﺎی ﻃﻮﻻﻧﯽ و ﺷﺐﻫﺎ ﯾﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﮐﻠﻤـﻪ ﺑـﺎزی ﻣﯽﮐـﺮدﯾﻢ ﯾـﺎ آﻫﻨـﮓ ﮔـﻮش‬
‫ﻣﯽدادﯾﻢ ﯾﺎ ﺟﻠﻮی ﺷﻮﻣﯿﻨﻪی ﺳﻨﮕﯽ ﺑﺰرﮔﺶ ﻣﯽﺷﺴﺘﯿﻢ ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﺪن‪ .‬ﮔﺎﻫﯽ اﺣﺴﺎس ﻣﺰاﺣﻤﯽ را داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺧﻠﻮت ﮐﺴﯽ را ﺑﻬﻢ‬
‫زده وﻟﯽ ِاﻟﺮوی ﺑﺪون ﺷﻠﻮغ ﮐﺮدن و ﻣﺮاﺳﻤﯽ ﺧﺎﺻﯽ وارد روﻧﺪ ﻋﺎدی زﻧﺪﮔﯽاش ﮐﺮده ﺑﻮد‪ .‬اﻧﮕﺎری ﺣﻀـﻮر ﻣـﻦ از اول ﻫـﻢ‬

‫‪۲۷‬‬
 ‫ُ‬
‫روی ﺑﺎران رود‬
‫ِ‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫ﻣﺤﺴﻮس ﻧﺒﻮده‪ ،‬اﻧﮕﺎری ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﮔﺮﺑﻪای ﺑﯽﺧﺎﻧﻪﻣﺎن ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬ﻧﻪ اﻟﮑﯽ دل ﺑﻪ ﺣـﺎﻟﻢ ﻣﯽﺳـﻮزاﻧﺪ ﻧـﻪ آه ﺑﯽﺧـﻮد ﻣﯽﮐﺸـﯿﺪ و‬
‫ﻫﯿﭻوﻗﺖ ﺣﺮﻓﺶ را ﻫﻢ ﻧﻤﯽزد‪ .‬ﺑﺮﻋﮑﺲ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﯿﺸـﺘﺮ ﭼﯿـﺰی ﮐـﻪ ازش ﺑـﻪ ﺧـﺎﻃﺮم ﻣﺎﻧـﺪه ﺳـﮑﻮت ﺧﻮدﺧﻮاﺳـﺘﻪ و ﺑﻪﺷـﺪت‬
‫ﺑﯽرﺣﻤﺎﻧﻪاش ﺑﻮد‪ .‬ﺗﻤﺎم ﻣﺪﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻮدﯾﻢ‪ ،‬آن ﻫﻤﻪ ﺳﺎﻋﺖ‪ ،‬ﯾﮏ ﺑﺎر ﻧﺸﺪ ازم ﺑﭙﺮﺳﯿﺪ ﭼﺮا آﻧﺠﺎم؟ ﭼﺮا ﺗﻨﻬﺎم؟ ﭼﺮا اﯾﻦﻗﺪر‬
‫ﭘﺮﯾﺸﺎﻧﻢ؟ اﮔﺮ ﻫﻢ دوﺳﺖ داﺷﺖ ﺑﺪاﻧﺪ و ﺑﺮاﯾﺶ ﺟﺎﻟﺐ ﻫﻢ ﺑﻮد ﺣﺘﯽ‪ ،‬ﺑﺎز ﺑﻪ زﺑﺎن ﻧﻤﯽآورد‪.‬‬
‫ُ‬
‫ﺷﮑﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺑﻮد ﺧـﻮدش ﻣﯽداﻧـﺪ‪ .‬ﺗﻤـﺎﻣﺶ را ﻫـﻢ ﻧـﺪاد‪ ،‬ﯾـﮏﮐﻤﺶ را ﻣﯽداﻧـﺪ‪ .‬ﺧـﺐ ‪ ۱۹۶۸‬ﺑـﻮد و ﺧﯿﻠﯽﻫـﺎ ﺑﺮﮔـﻪ‬
‫اﻋﺰامﻫﺎﯾﺸﺎن را ﻣﯽﺳﻮزاﻧﺪﻧﺪ و از اﯾﻨﺠﺎ ﺗﺎ ﮐﺎﻧﺎدا ﻫﻢ ﺧﺮﺟﺶ ﯾﮏ ﻗﺎﯾﻖﺳﻮاری ﺑﻮد‪ِ .‬اﻟﺮوی ﺑﺮدال ﻫﺮ ﭼﯽ ﺑﻮد اﺣﻤﻖ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﯾﺎدم‬
‫اﺳﺖ اﺗﺎقﺧﻮاﺑﺶ ﭘﺮ ﺑﻮد از ﮐﺘﺎب و روزﻧﺎﻣﻪ‪ .‬ﺗﻮ ﺑﺎزی ﺟﻤﻠﻪﺳﺎزی ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﺧﯿﻠﯽ دل ﺑﺪﻫﺪ ﻣﻦ را ﻣﯽﺧﻮرد و ﻫﺮ وﻗﺖ ﮐﻪ‬
‫وﻗﺖ زدن ﺣﺮﻓﯽ ﻣﻬﻢ ﺑﻮد‪ ،‬ﺣﺮﻓﺶ را ﺧﻼﺻﻪ ﻣﯽﮐﺮد ﺗﻮ زﺑﺎن ﻣﺮﻣﻮز و ﺟﻤﻊوﺟﻮرش‪ .‬ﯾﮏ ﺑﺎر ﻏـﺮوب‪ ،‬درﺳـﺖ ﻣﻮﻗـﻊ رﻓـﺘﻦ‬
‫ُ‬
‫آﻓﺘﺎب‪ ،‬ﺑﻬﻢ ﺟﻐﺪی را ﮐﻪ ﺑﺎﻻ ﺳﺮ ﺟﻨﮓ ﺑﻨﻔﺶروﺷﻦ ﺳﻤﺖ ﻏـﺮب ﭘـﺮواز ﻣﯽﮐـﺮد ﻧﺸـﺎن داد و ﮔﻔـﺖ »ﻫـﯽ اﺑـﺮ ِاﯾﻦ‪ ،‬اون رو‬
‫ِ‬
‫ﻣﯽﺑﯿﻨﯽ؟ ﻣﺴﯿﺤﻪ‪ «.‬آدم دﻗﯿﻘﯽ ﺑﻮد ــ زﯾﺎد ﺣﺮف ﻧﻤﯽزد‪ .‬آن ﭼﺸﻢﻫﺎی ﺗﯿﺰ و ﺑﺮﻧﺪهاش را ﻫﻢ ﺑﻪ ﻟﺤﻨﺶ اﺿﺎﻓﻪ ﮐﻨﯿﺪ‪ .‬ﻫﺮازﮔﺎﻫﯽ‬
‫ﭼﺸﻢﻫﺎش ﻣﻦ را ﮐﻪ ﺧﯿﺮهی ﺳﺎﺣﻞ آنﻃﺮف رودﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮدم ﻣﯽﮔﺮﻓﺖ و در ﺟﺎ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺻﺪاﻫﺎﯾﯽ ﺗﻮ ﺳﺮش را ﺑﺸﻨﻮم‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ‬
‫ﻫﻢ اﺷﺘﺒﺎه ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ ،‬وﻟﯽ ﮔﻤﺎﻧﻢ ﻧﻪ اﺷﺘﺒﺎه ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﺑﻮدم ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﺗﻮ ﺑﺪ دردﺳﺮی ﮔﯿﺮ اﻓﺘﺎدهام‪ .‬اﯾﻦ را ﻫﻢ ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬ﯾـﮏ ﮐﻠﻤـﻪی ﭼـﭗ‪،‬‬
‫ﯾﮏ ﮐﻠﻤﻪ راﺳﺖ‪ ،‬رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم‪ .‬ﻋﺼﺒﯽ و ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮدم‪ .‬ﭘﻮﺳﺘﻢ ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﯾﮏ ﺑﺎر ﻋﺼﺮ ﺑﻌﺪ از ﺷﺎم ﺑﺎﻻ آوردم و ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ‬
‫ﮐﺎﺑﯿﻨﻢ و ﯾﮑﻢ دراز ﮐﺸﯿﺪم و ﺑﺎز دوﺑﺎره ﺑﺎﻻ آوردم‪ .‬ﯾﮏ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ وﺳﻂﻫﺎی ﻇﻬﺮ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﻤﯿﻦﻃﻮری ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﻋﺮق رﯾﺨﺘﻦ‬
‫و ﻋﺮﻗﻢ ﻗﻄﻊ ﻧﺸﺪ‪ .‬ﺗﻤﺎم روزﻫﺎ را ﺑﺎ ﻏﺼﻪ ﻣﯽﮔﺬراﻧﺪم و ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮدم‪ .‬ﺷﺐﻫﺎ ﺧﻮاﺑﻢ ﻧﻤﯽﺑﺮد؛ ﺑﯿﺪار ﻫﻢ رو ﺗﺨﺘﻢ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ‬
‫ﺑﻤﺎﻧﻢ‪ .‬ﻣﺪام ﻏﻠﺖ ﻣﯽﺧﻮردم‪ ،‬ﻧﯿﻤﻪ ﺑﯿﺪار و ﻧﯿﻤﻪﺧﻮاب‪ ،‬ﺗﺼﻮر ﻣﯽﮐﺮدم ﺑﺮوم ﺳﻤﺖ رودﺧﺎﻧﻪ و ﺗﺎ ﮐﺎﻧﺎدا را ﭘﺎرو ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬ﻣـﻮاﻗﻌﯽ‬
‫ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻣﯽﮔﻔﺘﻢ دارم دﯾﻮاﻧﻪ ﻣﯽﺷﻮم‪ .‬ﻫﯿﭽﯽ ﺑﺮاﯾﻢ ﻓﺮﻗﯽ ﻧﺪاﺷﺖ‪ ،‬داﺷـﺘﻢ ﺳـﻘﻮط ﻣﯽﮐـﺮدم و ﻧﺼﻔﻪﺷـﺐﻫﺎ دراز ﮐـﻪ‬
‫ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮدم ﺗﺼﺎوﯾﺮ ﻋﺠﯿﺐﻏﺮﯾﺒﯽ ﺗﻮ ﺳﺮم ﭼﺮخ ﻣﯽزد‪ .‬ﻣﯽدﯾﺪم ﭘﻠﯿﺲ ﻣﺮز ﮔﺬاﺷﺘﻪ دﻧﺒﺎﻟﻢ‪ ،‬ﮐﻠﯽ ﻫﻠﯿﮑﻮﭘﺘﺮ و ﻧﻮر ﭼﺮاغﻗـﻮه و‬
‫ﺳﮓﻫﺎی ﻣﺨﺼﻮص دﻧﺒﺎﻟﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ دارم ﺗﻮ ﺟﻨﮕﻞ ﻣﯽدوم‪ ،‬ﭼﻬﺎر دﺳﺖ و ﭘﺎ رو زﻣﯿﻦ ﻣﯽزﻧﻢ و آدمﻫـﺎ از ﭘﺸـﺖ ﺳـﺮ‬
‫ﺻﺪام ﻣﯽزﻧﻨﺪ‪ .‬دارﻧﺪ ﮔﯿﺮم ﻣﯽاﻧﺪازد‪ .‬ﻫﻤﻪ‪ .‬ﻣﺴﺌﻮلﻫﺎی اﻋﺰام ﺷﻬﺮم و افﺑﯽآی و ﭘﻠﯿﺲ ﺳﻠﻄﻨﺘﯽ ﮐﺎﻧـﺎدا‪ .‬اﯾـﻦ ﻓـﺮار ﺑـﻪ ﻧﻈـﺮم‬
‫اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ و ﻏﯿﺮﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻦ ﺑﯿﺴﺖوﯾﮏ ﺳﺎﻟﻪ‪ ،‬ﻣﻦ ﻋﺎدی‪ ،‬ﺑﺎ رؤﯾﺎﻫﺎ و اﻣﯿﺎﻟﯽ ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰی ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ ﯾﮏ زﻧـﺪﮔﯽ‬
‫ِ‬ ‫ِ‬
‫ﺳﺮراﺳﺖ و ﺳﺎده ﺑﻮد؛ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﯿﺲﺑﺎل ﺑﻮدم و ﻫﻤﺒﺮﮔﺮ و ﻧﻮﺷﺎﺑﻪی ﻃﻤﻊدار وﻟﯽ ﺣﺎﻻ داﺷﺘﻢ ﺧﻮدم را ﺑـﻪ ﻣـﺮز آدﻣـﯽ ﺗﺒﻌﯿـﺪی‬
‫ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﯽﮐﺮدم‪ ،‬آدﻣﯽ ﮐﻪ ﺗﺎ اﺑﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺮک ﮐﺸﻮر ﮐﻨﺪ‪ .‬اﯾﻦﻫﺎ ﻫﻤﻪ از ﻧﻈﺮم ﺑﺴﯿﺎر ﻣﻀﺤﮏ و وﺣﺸﺘﻨﺎک و ﻧﺎراﺣﺖ ﮐﻨﻨﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﭼﯽ ﺷﺪ آن ﺷﺶ روز از ﺳﺮم ﮔﺬﺷﺖ‪ .‬ﭼﯿﺰﻫـﺎی زﯾـﺎدی ازش ﯾـﺎدم ﻧﻤﺎﻧـﺪ‪ .‬دو ﺳـﻪ ﺑـﺎر ﻋﺼـﺮﻫﺎ ﺑـﺮای‬
‫وﻗﺖﮔﺬراﻧﯽ ﺑﻪ ِاﻟﺮوی ﮐﻤﮏ ﮐﺮدم آﻧﺠﺎ را ﺑﺮای زﻣﺴﺘﺎن آﻣﺎده ﮐﻨﺪ‪ .‬ﮐﺎﺑﯿﻦ ﺗﻤﯿﺰ ﮐﺮدن و ﻗﺎﯾﻖ ﺟﻤﻊ ﮐﺮدن‪ .‬ﮐﺎرﻫـﺎﯾﯽ ﮐـﻪ ﻓﻘـﻂ‬
‫ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪﺷﺎن زﻧﺪه ﺑﻤﺎﻧﻢ‪ .‬روزﻫﺎ ﻫﻮا ﺧﻨﮏ ﺑﻮد و آﻓﺘﺎﺑﯽ‪ .‬ﺷﺐﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﺎرﯾﮏ ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬ﯾﮏ روز ﺻﺒﺢ ﭘﯿﺮﻣﺮد ﺑﻬﻢ ﻧﺸـﺎن‬
‫داد ﭼﻄﻮری ﭼﻮب ﺗﮑﻪ ﮐﻨﻢ و ﭼﻄﻮری ﻫﯿﺰم درﺳﺖ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺑﯿﺮون ﺧﺎﻧﻪ ﺗﻮ ﺳﮑﻮت ﮐﺎر ﮐﺮدﯾﻢ‪ .‬ﯾﺎدم ﻣﯽآﯾﺪ وﺳـﻂ‬
‫ﮐﺎر ِاﻟﺮوی ﺗﺒﺮش را ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺖ و ﺧﯿﺮهام ﺷﺪ‪ .‬ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد دارد زور ﻣﯽزﻧﺪ ﺳـﺆاﻟﯽ ﺳـﺨﺘﯽ ازم ﺑﭙﺮﺳـﺪ اﻣـﺎ ﺳـﺮ ﺗﮑـﺎن داد و‬
‫ً‬
‫دوﺑﺎره ﻣﺸﻐﻮل ﮐﺎرش ﺷﺪ‪ .‬واﻗﻌﺎ ﮐﻨﺘﺮﻟﯽ ﮐﻪ رو ﺧﻮدش داﺷﺖ ﺑﯽﻧﻈﯿﺮ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﯿﭻوﻗﺖ ﻓﻀﻮﻟﯽ ﻧﻤﯽﮐﺮد‪ .‬ﻫﯿﭻوﻗﺖ ﺗﻮ ﻣﻮﻗﻌﯿﺘﯽ‬
‫ﻧﺬاﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﺸﻮم دروغ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﯾـﺎ اﻟﮑـﯽ ﻧـﻪ ﺑﮕـﻮﯾﻢ‪ .‬اﻟﺒﺘـﻪ اﯾـﻦ ﮐﻢﺣﺮﻓـﯽاش ﻫـﻢ راﺳـﺘﺶ ﺑﺨﺸـﯽ از آداب اﻫـﺎﻟﯽ‬
‫ً‬
‫ﻣﯿﻨﻪﺳﻮﺗﺎﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻮن آﻧﺠﺎ ﺑﺮای ﺣﯿﻄﻪی ﺧﺼﻮﺻﯽ آدم ارزش ﻗﺎﺋﻞ ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺳﺮ وﺿـﻊ ﻧـﺎﺟﻮری ﺑـﻮدم‪ ،‬ﻣـﺜﻼ‬
‫ﭼﻬﺎرﺗﺎ دﺳﺖ داﺷﺘﻢ و ﺳﻪﺗﺎ ﺳﺮ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﭘﯿﺮﻣﺮد ﺑﺎﻫﺎم از ﻫﺮ دری ﺣﺮف ﻣﯽزد ﺟﺰ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﭙﺮﺳﺪ ﺟﺮﯾﺎن اﯾﻦ دﺳﺖﻫﺎ و ﺳﺮﻫﺎی‬
‫اﺿﺎﻓﻪ ﭼﯿﺴﺖ‪ .‬ﺑﺨﺶ دﯾﮕﺮش ﻫﻢ ادب اﯾﻦ آدم ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﯾﻦﻫﺎ‪ ،‬اﯾﻦ آدم ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﻮد ﮐﻼم ﮐﻤﮑـﯽ ﻧﻤﯽﮐﻨـﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺸﮑﻠﯽﻣﺎن ﺑﺎ ﺣﺮف ﺣﻞ ﻧﻤﯽﺷﺪ‪ .‬ﺗﻮ آن ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺑﺎرﻫﺎ ﺟﺮوﺑﺤﺚ ﮐﺮده ﺑﻮدم‪ ،‬ﺣﺮفﻫﺎم ﻣﺨﺎﻟﻒ و ﻣﻮاﻓﻖ زﯾﺎد داﺷﺖ‬

‫‪۲۸‬‬
 ‫ُ‬
‫روی ﺑﺎران رود‬
‫ِ‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫و ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻣﺴﺌﻠﻪی ﻣﻦ ﻣﻮردی ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺑﺸﻮد ﺟﻮاﺑﺶ را ﺑﺎ ﻣﻨﻄﻖ ﮐﺎﻣﻞ داد‪ .‬اﺣﺴﺎﺳﺎت ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻏﺎﻟﺐ ﺷـﺪه ﺑـﻮد‪ .‬ﺧﻮدآﮔـﺎﻫﻢ‬
‫ﺑﻬﻢ ﻣﯽﮔﻔﺖ ﻓﺮار ﮐﻨﻢ وﻟﯽ ﻧﯿﺮوی ﻏﯿﺮﻣﻨﻄﻘﯽای ﺗﻮ وﺟﻮدم ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻧﺸﺎن ﻣﯽداد‪ .‬اﻧﮕﺎری وزﻧﺶ داﺷـﺖ ﻣﯽﮐﺸـﯿﺪم ﺳـﻤﺖ‬
‫ﺟﻨﮓ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺧﻮب ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدی ﻣﯽدﯾﺪی ﭼﯿﺰی ﻧﯿﺴﺖ ﺟﺰ اﺣﺴﺎس ﻣﺴﺨﺮهی ﮔﻨﺎه‪ .‬اﺣﺴﺎس ﭘﺮﺷﻮر و ﻣﺴﺨﺮهی ﮔﻨﺎه‪ .‬دﻟﻢ‬
‫ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺖ ﻣﺮدم ﻓﮑﺮ ﺑﺪ ﺑﮑﻨﻨﺪ‪ .‬ﻧﻪ ﭘﺪرﻣﺎدرم‪ ،‬ﻧﻪ ﺧﻮاﻫﺮ ﺑـﺮادرم و ﻧـﻪ ﺣﺘـﯽ ﺧﺎﻟـﻪزﻧﮏﻫﺎی ﺗـﻮ ﮐﺎﻓـﻪ ﮔـﻮﺑﻠﺮ‪ .‬از ﺑـﻮدن ﺗـﻮ‬
‫اﺳﺘﺮاﺣﺘﮕﺎه ﭘﯿﺮﻣﺮد ﺷﺮﻣﻨﺪه ﺑﻮدم‪ .‬از ﺧﻮدآﮔﺎه ﺧﻮدم ﺷﺮﻣﻨﺪه ﺑﻮدم‪ ،‬از اﯾﻨﮑﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﮐﺎر درﺳﺖ را ﺑﮑﻨﻢ ﺷﺮﻣﻨﺪه ﺑﻮدم‪.‬‬
‫ً‬
‫ِاﻟﺮوی ﺣﺘﻤﺎ ﯾﮏ ﺳﺮی از اﯾﻦ ﭼﯿﺰﻫﺎ را ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮد‪ .‬دﻗﯿﻖ و ﺟﺰ ﺑﻪﺟﺰ ﻧﻪ‪ ،‬وﻟﯽ ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﺗﻮ ﺑﺤﺮاﻧﻢ‪.‬‬
‫اﻟﺒﺘﻪ ﭘﯿﺮﻣﺮد ﻫﯿﭻوﻗﺖ ﺗﻮ روﯾﻢ ﻧﺰد‪ ،‬اﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﻣﻮرد ﭘﯿﺶ آﻣﺪ ﮐﻪ ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮد ﺣﺮﻓﺶ را راﺣﺖ ﺑﺰﻧﺪ‪ .‬دم دمﻫﺎی ﻏﺮوب‬
‫ﺑﻮد و ﺷﺎم زده ﺑﻮدﯾﻢ و ﻣﻮﻗﻊ ﻗﻬﻮه و دﺳﺮ ازش ﭘﺮﺳﯿﺪم ﭼﻘﺪر ﺑﻬﺶ ﺑﺪﻫﮑﺎرم ﺗﺎ اﯾﻨﺠﺎ‪ .‬ﭘﯿﺮﻣـﺮد ﻋـﻮض ﺟـﻮاب‪ ،‬ﺑـﺮای ﻣـﺪﺗﯽ‬
‫ﻃﻮﻻﻧﯽ ﻫﻤﯿﻦﻃﻮری ﺧﯿﺮهی روﻣﯿﺰی ﺷﺪه‪.‬‬
‫ُ‬
‫آﺧﺮ ﮔﻔﺖ »ﺧﺐ ﻣﻌﻤﻮﻟﺶ ﺷﺒﯽ ﭘﻨﺠﺎه دﻻره‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺪون ﭘﻮل ﻏﺬا‪ .‬اﻻن ﺷﺐ ﭼﻬﺎرﯾﻢ دﯾﮕﻪ درﺳﺘﻪ؟«‬
‫ﺑﺎ ﺳﺮ ﺣﺮﻓﺶ را ﺗﺄﯾﯿﺪ ﮐﺮدم‪ .‬ﺳﯽ ﺻﺪوﺑﯿﺴﺖ دﻻر ﺗﻮ ﮐﯿﻒ ﭘﻮﻟﻢ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ُ‬
‫ِاﻟﻮری از رو ﻣﯿﺰ ﭼﺸﻢ ﺑﺮﻧﻤﯽداﺷﺖ‪» .‬ﺧـﺐ اون ﻗﯿﻤـﺖ ﻓﺼـﻠﻪ‪ .‬راﺳـﺘﺶ ﻣﯽﺷـﻪ ﯾﮑـﻢ ﺗﺨﻔﯿـﻒ دادن اﻻن‪ «.‬ﺑﻌـﺪ ﺑـﻪ‬
‫ﺻﻨﺪﻟﯽاش ﺗﮑﯿﻪ داد‪» .‬ﺧﻮدت ﺑﻪ ﻧﻈﺮت ﭼﻘﺪر ﺧﻮﺑﻪ؟«‬
‫»ﻧﻤﯽدوﻧﻢ‪ .‬ﭼﻬﻞﺗﺎ؟«‬
‫»ﭼﻬﻞﺗـﺎ ﺧﻮﺑــﻪ‪ .‬ﺷــﺒﯽ ﭼﻬﻞﺗــﺎ‪ .‬ﺑﻌــﺪ وﻋــﺪهﻫﺎی ﻏــﺬاﯾﯽ ﮐـﻪ ﺑﮕﯿــﺮﯾﻢ رو ﻫــﻢ ﺻــﺪ دﻻر ﺧﻮﺑــﻪ؟ ﺳــﺮ ﺟﻤــﻊ ﻣﯽﺷــﻪ‬
‫دوﯾﺴﺖوﺷﺼﺖ دﻻر؟«‬
‫»ﮔﻤﻮﻧﻢ‪«.‬‬
‫اﺑﺮو ﺑﺎﻻ داد‪» .‬ﺧﯿﻠﯽ ﻧﯿﺴﺖ؟«‬
‫»ﻧﻪ ﺧﻮﺑﻪ‪ .‬ﻣﻨﺎﺳﺒﻪ‪ .‬ﻓﺮدا ﮔﻤﻮﻧﻢ‪ ...‬ﮔﻤﻮﻧﻢ ﻓﺮدا دﯾﮕﻪ ﺑﺮم‪«.‬‬
‫ِاﻟﺮوی ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺟﻤﻊ ﮐﺮدن ﻣﯿﺰ‪ .‬درﮔﯿﺮ ﺟﻤﻊوﺟﻮر ﮐﺮدن ﺑﺸﻘﺎبﻫﺎ ﺷﺪ و ﺑـﺎ ﺧـﻮدش ﺳـﻮت زد‬
‫اﻧﮕﺎری ﻣﺸﮑﻞ ﺣﻞ ﺷﺪه‪ .‬ﺛﺎﻧﯿﻪای ﺑﻌﺪ دﺳﺖﻫﺎﯾﺶ را ﺑﻬﻢ زد‪» .‬ﻣﯽدوﻧﯽ ﭼﯽ ﯾﺎدﻣﻮن رﻓﺖ؟ ﭘﻮل ﮐﺎرت‪ .‬ﭘﻮل ﮐﺎراﯾﯽ ﮐﻪ ﺑـﺮام‬
‫ُ‬
‫ﮐﺮدی‪ .‬ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺸﯿﻨﯿﻢ ﺑﺒﯿﻨﻢ وﻗﺘﺖ ﭼﻘﺪر ﻣﯽارزه‪ .‬ﺧﺐ ﺑﮕﻮ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﺗﻮ آﺧﺮﯾﻦ ﺷﻐﻠﺖ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﭼﻘﺪر ﮔﺮﻓﺘﯽ؟«‬
‫»ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺒﻮد‪«.‬‬
‫»ﺷﻐﻠﺖ ﺑﺪ ﺑﻮد؟«‬
‫»آره‪ .‬اﻓﺘﻀﺎح ﺑﻮد‪«.‬‬
‫ﻫﻤﯿﻦ ﺷﺪ ﮐﻪ آرام و ﺑﺪون ﻫﯿﭻ زﻣﯿﻨﻪﭼﯿﻨﯽ ﺑﯽﻣﻮرد داﺳـﺘﺎن روزﻫـﺎﯾﻢ ﺗـﻮ ﮐﺎرﺧﺎﻧـﻪ را ﮔﻔـﺘﻢ‪ .‬اوﻟـﺶ ﻓﻘـﻂ ﺗﻮﺿـﯿﺤﺎت‬
‫واﺿﺤﺎت ﺑﻮد وﻟﯽ ﯾﮑﻬﻮ دﯾﺪم ﻫﻤﯿﻦﻃﻮری دارم از ﺗﮑﯿﻪﻫﺎی ﺧﻮﻧﯽ و آبﭘﺎش ﻓﺸﺎری و ﺑﻮی ﮔﻮﺷﺖ ﮔﻨﺪ ﮐﻪ ﺗﺎ ﻣﻐﺰ اﺳﺘﺨﻮاﻧﻢ‬
‫ﻣﯽرﻓﺖ و ﺑﯿﺮون ﻧﻤﯽآﻣﺪ ﻣﯽﮔﻔﺘﻢ‪ .‬ﺑﺮاﯾﺶ ﮐﻠﯽ ﺣﺮف زدم‪ .‬ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﺷﺐﻫﺎ ﮔﺮازﻫﺎی وﺣﺸﯽ ﺑﻪ ﺧـﻮاﺑﻢ ﻣﯽآﯾﻨـﺪ‪ ،‬ﺻـﺪای‬
‫ﺳﻼﺧﯽ و ﺳﻼخ ﺧﺎﻧﻪ ﺗﻮ ﮔﻮﺷﻢ اﺳﺖ و وﻗﺘﯽ از ﺧﻮاب ﻣﯽﭘﺮم ﺑﻮی ﮔﻮﺷﺖ ﻣﺎﻧﺪه ﺗﻮ ﮔﻠﻮﯾﻢ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ُ‬
‫وﻗﺘﯽ ﺣﺮفﻫﺎﯾﻢ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ ِاﻟﺮوی ﺳﺮی ﺗﮑﺎن داد‪» .‬ﺧﺐ راﺳﺘﺶ‪ ،‬وﻗﺘﯽ اوﻟﺶ اوﻣﺪی دوﺳﺖ داﺷـﺘﻢ ازت ﺑﭙﺮﺳـﻢ اﯾـﻦ‬
‫ﺑﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽدی ﻣﺎل ﭼﯿﻪ‪ .‬ﺑﻮی ﮔﻮﺷﺖ ﻣﻮﻧﺪه ﻣﯽدادی‪ «.‬ﭘﯿﺮﻣﺮد ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺶ ﻟﺒﺨﻨﺪ زد‪ .‬ﺧﺮﺧﺮی ﮐﺮد ﺑﻌﺪ ﻧﺸﺴـﺖ و ﮐﺎﻏـﺬ‬
‫ُ‬
‫ﻗﻠﻤﯽ ﺑﺮداﺷﺖ‪» .‬ﺧﺐ اﯾﻦ ﺷﻐﻞ ﺑﺎﮐﻼس ﺷﻤﺎ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﭼﻨﺪ ﺑﻮد؟ ﺳﺎﻋﺘﯽ ده دﻻر؟ ﭘﻮﻧﺰده دﻻر؟«‬
‫»ﮐﻤﺘﺮ‪«.‬‬
‫ُ‬
‫ِاﻟﺮوی ﺳﺮی ﺗﮑﺎن داد‪» .‬ﺧﺐ‪ ...‬ﻣﯽﮔﯿﺮم ﭘﻮﻧﺰده دﻻر‪ .‬ﺑﯿﺴـﺖوﭘﻨﺞ ﺳـﺎﻋﺖ ﮐﻢﮐﻤـﺶ اﯾﻨﺠـﺎ ﮐـﺎر ﮐـﺮدی‪ .‬ﮐـﻪ ﻣﯽﺷـﻪ‬
‫ﺳﯿﺼﺪوﻫﻔﺘﺎدوﭘﻨﺞ دﻻر‪ .‬ﻣﻨﻬﺎی ﭘﻮﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻬﻢ ﺑﺪی ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﺻﺪوﭘﻨﺠﺎه دﻻر ﺑﻬﺖ ﺑﺪﻫﮑﺎرم‪«.‬‬

‫‪۲۹‬‬
 ‫ُ‬
‫روی ﺑﺎران رود‬
‫ِ‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫ﭼﻬﺎرﺗﺎ ﭘﻨﺠﺎهدﻻری از ﺟﯿﺐ ﭘﯿﺮاﻫﻨﺶ درآورد و ﮔﺬاﺷﺘﺸﺎن رو ﻣﯿﺰ‪.‬‬

‫»اﯾﻨﻢ ﮔﺮدش ﮐﺮدم‪ ،‬زوج ﺑﻤﻮﻧﻪ‪«.‬‬
‫»ﻧﻪ‪«.‬‬
‫»ﺑﺮش دار‪ .‬ﺑﺮو ﻣﻮﻫﺎﺗﻮ ﺑﺰن‪«.‬‬
‫ﺑﻘﯿﻪ ﻏﺮوب ﭘﻮل ﻫﻤﯿﻦﻃﻮری رو ﻣﯿﺰ ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﻫﻢ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﮐﺎﺑﯿﻨﻢ ﻫﻤﺎنﺟﺎ ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻤﺎﻧﻢ ﺻﺒﺢ ﺑﻮد ﮐﻪ دﯾﺪم ﭘﺎﮐﺘﯽ ﺑـﻪ در‬
‫اﺗﺎﻗﻢ آوﯾﺰان اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻮش ﭼﻬﺎرﺗﺎ ﭘﻨﺠﺎهدﻻری ﺑﻮد و دو ﮐﻠﻤﻪ؛ ﺗﻮﺷﻪی راه‪.‬‬
‫ِاﻟﺮوی ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ اﺳﺖ‪.‬‬
‫***‬
‫ُ‬
‫ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از ﺑﯿﺴﺖ ﺳﺎل ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدم ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮔﺎﻫﯽ از ﺧﻮدم ﻣﯽﭘﺮﺳﻢ ﭼﯽ ﻣﯽﺷﺪ اﮔﺮ وﻗﺎﯾﻊ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن آن ﺳﺎل در ﺑﻌﺪی‬
‫دﯾﮕﺮ رخ ﻣﯽداد‪ ،‬ﺗﻮ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻗﺒﻞ از ﺑﻮدﻧﺖ ﻫﻢ ﺟﺮﯾﺎن داﺷﺖ و ﺑﻌﺪ از ﻧﺒﻮدﻧﺖ ﻫﻢ ﺑﺎز اداﻣﻪ داﺷﺖ‪ .‬ﻫﯿﭻ ﮐﺠﺎش ﺑـﻪ‬
‫واﻗﻌﯿﺖ ﻧﻤﯽﺧﻮرد‪ .‬ﺗﻮ آن ﺷﺶ ﻫﻔﺖ روز اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﺮدم از ﺧﻮدم ﺑﯿﺮون آﻣﺪهام‪ ،‬ﭼﻨﺪ ﻗـﺪم ﺑـﺎ ﯾﻮﯾـﻮی دربوداﻏـﺎﻧﯽ ﮐـﻪ‬
‫ﺻﻮرت و اﺳﻢ ﻣﻦ روش ﻧﻘﺶ ﺷﺪه دارم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ آﯾﻨﺪهای ﻣﯽروم ﮐﻪ ﻧﻪ درﮐﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻧـﻪ ﻣﯽﺧـﻮاﻫﻤﺶ‪ .‬ﺣﺘـﯽ اﻣـﺮوز ﻫـﻢ‬
‫ﺧـﻮد ﺟـﻮان و ﻻﻏـﺮ و‬
‫ﭼﻨﯿﻦ ﺣﺴﯽ را ﺗﻮ ﺧـﻮدم دارم‪ .‬اﻧﮕـﺎری دارم ﺑـﻪ ﻓﯿﻠﻢﻫـﺎی آﭘـﺎراﺗﯽ ﻗـﺪﯾﻤﯽ ﺧـﺎﻧﮕﯽ ﻧﮕـﺎه ﻣـﯽﮐﻨﻢ؛ ِ‬
‫آﻓﺘﺎبﺳﻮﺧﺘﻪام‪ .‬ﻣﻮ دارم‪ ،‬ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﻣﻮ دارم‪ .‬ﻧﻪ ﺳﯿﮕﺎر ﻣﯽﮐﺸﻢ ﻧﻪ زﯾـﺎدی ﻣﯽﻧﻮﺷـﻢ‪ .‬ﺷـﻠﻮار ﺟـﯿﻦ آﺑـﯽ رﻧـﮓ و رو رﻓﺘـﻪای‬
‫ﻣﯽﭘﻮﺷﻢ و ﺗﯽﺷﺮﺗﯽ آﺳﺘﯿﻦ ﮐﻮﺗﺎه‪ .‬ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ ﮐﻨﺎر رو اﺳﮑﻠﻪی ِاﻟﺮوی ﺑﺮداﻫﺎل ﻧﺸﺴﺘﻪام‪ ،‬ﻏﺮوب اﺳﺖ و آﺳﻤﺎن را ﻣﻮج ﺻـﻮرﺗﯽ‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﻧﺎﻣﻪی ﭘﺪر و ﻣﺎدرم را ﺗﻤﺎم ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ .‬دارم ﺑﺮاﯾﺸﺎن ﻣﯽﻧﻮﯾﺴﻢ اوﺿﺎع در ﭼﻪ ﺣﺎﻟﯽ اﺳﺖ و ﭼـﺮا اﯾـﻦ ﮐـﺎر را ﻣـﯽﮐﻨﻢ و‬
‫ﭼﻘﺪر ﻣﺘﺄﺳﻔﻢ از اﯾﻦ ﺑﺎﺑﺖ ﮐﻪ ﻫﯿﭻوﻗﺖ ﺟﺮﺋﺖ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدن ﺑﺎﻫﺎﺷﺎن را ﭘﯿﺪا ﻧﮑﺮدم‪ .‬ازﺷﺎن ﻣﯽﺧـﻮاﻫﻢ ﻋﺼـﺒﺎﻧﯽ ﻧﺒﺎﺷـﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﻢ اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﻢ را ﺗﻮﺿﯿﺢ دﻫﻢ وﻟﯽ ﭼﯿﺰی ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﮐﻠﻤﺎت اﺣﺘﯿﺎج دارم و ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻬﺸﺎن ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ ﻣﺠﺒـﻮر‬
‫ﺑﻪ ﮐﺎرم‪ .‬در اﻧﺘﻬﺎی ﻧﺎﻣﻪ‪ ،‬از ﺗﻌﻄﯿﻼﺗﯽ ﮐﻪ در ﺷﻤﺎل ﮐﺸﻮر ﻣﯽﮔﺬراﻧﺪﯾﻢ ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ‪ ،‬از ﺟﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﻧﺎم درﯾﺎﭼﻪی واﯾﺖﻓﯿﺶ‪ .‬از اﯾﻦ‬
‫ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ اﯾﻦﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﻻن ﻫﺴﺘﻢ ﭼﻘﺪر ﻣﻨﻈﺮهاش ﻣﺮا ﯾﺎد آن روزﻫﺎی ﺧﻮش ﻣﯽاﻧﺪازد‪ .‬ﺑﻬﺸﺎن ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮب اﺳـﺖ‪.‬‬
‫ﺑﻬﺸﺎن ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ ﺑﻌﺪﺗﺮ از ﺗﻮ وﯾﻨﯿﭙﯿﮓ ﯾﺎ ﻣﻮﻧﺘﺮﺋﺎل ﯾﺎ ﻫﺮﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺮوم‪ ،‬ﻧﺎﻣﻪ ﻣﯽدﻫﻢ‪.‬‬

‫ﺗﻮ آﺧﺮﯾﻦ روزی ﮐﻪ آﻧﺠﺎ ﺑﻮدم‪ ،‬ﯾﻌﻨﯽ روز ﺷﺸﻢ‪ ،‬ﭘﯿﺮﻣﺮد ﺑﺮدم ﻣـﺎﻫﯿﮕﯿﺮی رو رودﺧﺎﻧـﻪ‪ .‬ﻋﺼـﺮ ﺧﻨـﮏ و آﻓﺘـﺎﺑﯽای ﺑـﻮد‪ .‬ﺑـﺎد‬
‫ﺗﻨﺪوﺗﯿﺰی از ﺷﻤﺎل ﻣﯽوزﯾﺪ و ﺧﻮب ﯾﺎدم ﻣﺎﻧﺪه ﭼﻄﻮر ﻗﺎﯾﻖ ﭼﻬﺎر ﻣﺘﺮی ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﺗﻮ آن ﺑﺎد ﺑﻪ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﺴـﺘﻘﯿﻢ ﺧـﻮدش اداﻣـﻪ‬
‫ﻣﯽداد و ﻣﺎ را از اﺳﮑﻠﻪ دور ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬ﺟﺮﯾﺎن آب ﺗﻨﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﺣﺴﺎﺑﯽ دورﻣﺎن را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﯽدﯾﺪم ﻣﺤﯿﻂ اﻃﺮاف ﭼﻘﺪر وﺳﻌﺖ‬
‫دارد‪ ،‬ﻣﺤﯿﻄﯽ ﺑﺪون ﺑﻨﯽ ﺑﺸﺮ و ﺑﮑﺮ‪ ،‬ﻓﻘﻂ درﺧﺖﻫﺎ و آﺳﻤﺎن و آب ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﮐﺠﺎآﺑﺎد ﻣﯽرﺳﺎﻧﺪﻣﺎن‪ .‬ﻫﻮا‪ ،‬ﻫﻮای اواﺧﺮ ﭘﺎﯾﯿﺰ‬
‫ﺑﻮد‪.‬‬
‫ده ﭘﺎﻧﺰده دﻗﯿﻘﻪای ِاﻟﺮوی ﻣﺴﯿﺮ را ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺑﺎﻻ رﻓﺖ‪ ،‬رودﺧﺎﻧﻪ ﻣﻮجﻣﻮج ﺑﻮد و ﺧﺎﮐﺴﺘﺮی ﻧﻘﺮهای‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ اﻧـﺪاﺧﺖ‬
‫ﺳﻤﺖ ﺷﻤﺎل و ﺳﺮﻋﺖ ﻣﻮﺗﻮر را ﮔﺬاﺷﺖ رو ﺣﺪاﮐﺜﺮ‪ .‬زﯾﺮ ﭘﺎﯾﻢ اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﺮدم ﭼﯿﺰی ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪه‪ .‬اوﻟﺶ زﯾﺎد ﺗﻮﺟﻬﯽ ﻧﮑﺮدم‪،‬‬
‫ﻓﻘﻂ ﺳﺮﻣﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ ﺳﯿﻠﯽ ﻣﯽزد‪ ،‬ﺑﻌﺪ وﺳﻂﻫﺎی راه ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم وارد آبﻫﺎی ﮐﺎﻧﺎدا ﺷﺪﯾﻢ‪ ،‬ﯾﻌﻨﯽ درﺳﺖ‬
‫از روی ﻫﻤﺎن ﻧﻘﻄﻪﭼﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺗﻮ ﻧﻘﺸﻪﻫﺎ ﻣﻌﻨﯽ دارد و دو دﻧﯿﺎ را از ﻫﻢ ﻣﺘﻤﺎﯾﺰ ﻣﯽﮐﺮد رد ﺷﺪهاﯾﻢ‪ .‬ﻫﻤﺎنﺟﺎ ﺑﻮد ﮐـﻪ ﻧﻔﺴـﻢ‬
‫ﺗﻨﮓ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﻧﮕﺎه ﮐﺮده ﺑﻮدم و دﯾﺪه ﺑﻮدم از ﺳﺎﺣﻞ ﭼﻘﺪر ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪاﯾﻢ‪ .‬اﯾﻦ دﯾﮕﺮ ﺧﯿﺎﻟﺒﺎﻓﯽ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻣﻠﻤﻮس ﺑﻮد و‬
‫واﻗﻌﯽ‪ .‬ﻧﺰدﯾﮏ ﺳﺎﺣﻞ آنﻃﺮف ﮐﻪ ﺷﺪﯾﻢ ِاﻟﺮوی ﻣﻮﺗﻮر را ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮد و ﮔﺬاﺷﺖ ﻗﺎﯾﻖ ﺗﻮ ﻫﯿﺠﺪهﻣﺘﺮی ﺧﺸﮑﯽ ﺷﻨﺎور ﺑﻤﺎﻧـﺪ‪.‬‬
‫ﭘﯿﺮﻣﺮد ﻧﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ﻧﻪ ﺣﺮﻓﯽ زد‪ .‬ﺧﻢ ﺷﺪ رو ﺻﻨﺪوﻗﺶ و ﺧﻮدش را ﻣﺸﻐﻮل ﻗﻼب و ﻧﺦ ﻣﺎﻫﯿﮕﯿﺮیاش ﮐـﺮد و ﺗﻤـﺎم ﻣـﺪت‬
‫زﯾﺮﻟﺐ آواز ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻧﻤﯽﮐﺮد‪.‬‬

‫‪۳۰‬‬
 ‫ُ‬
‫روی ﺑﺎران رود‬
‫ِ‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫ﻫﻤﺎنﺟﺎ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﻧﻘﺸﻪ ﮐﺸﯿﺪه‪ .‬درﺳﺖ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻫﯿﭻوﻗﺖ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﺒﻮدم‪ ،‬وﻟﯽ ﺣﺪس ﻣﯽزدم ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺨﻮاﻫـﺪ ﻣـﺮا ﺑـﺎ‬
‫واﻗﻌﯿﺖ ﻣﻮاﺟﻪ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ آنﻃﺮف رودﺧﺎﻧﻪ راﻫﻨﻤﺎﯾﯽام ﮐﻨﺪ و ﺑﺒﺮدم ﮐﻨﺎر ﺳﺎﺣﻞ و ﻋﯿﻦ ﻣﺮاﻗﺐﻫﺎ واﯾﺴﺘﺎد ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻢ راه زﻧﺪﮔﯽام را‬
‫اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ﯾﺎدم ﻣﯽآﯾﺪ ﺧﯿﺮهاش ﺑﻮدم‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﺧﯿﺮهی دﺳﺖﻫﺎﯾﻢ ﺷﺪم و ﺑﻌﺪ ﺧﯿﺮهی ﮐﺎﻧﺎدا‪ .‬ﮐﻨﺎر ﺳﺎﺣﻞ ﭘﺮ ﺑـﻮد اﻟـﻮار و ﻋﻠـﻒ‪ .‬ﺧـﻂ‬
‫ﺑﺎرﯾﮏ ﻗﺮﻣﺰ ﻣﺮز را روی ﻋﻠﻒﻫﺎ ﻣﯽدﯾﺪم‪ .‬ﺳﻨﺠﺎﺑﯽ را ﻣﯽدﯾﺪم ﮐﻪ از ﺷﺎﺧﻪی درﺧﺘﯽ دارد ﺗﻤﺎﺷﺎﯾﻢ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﮐﻼغ ﺑﺰرﮔـﯽ از‬
‫روی ﺗﺨﺘﻪﺳﻨﮕﯽ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻫﯿﺠﺪهﻣﺘﺮ و ﺑﺮگﻫﺎی ﻣﺸﺒﮑﯽ ﮐﻪ ﺟﻠﻮی روﯾﻢ ﺑـﻮدم‪ ،‬ﺑﺎﻓـﺖ ﺧـﺎک زﻣـﯿﻦ‪ ،‬ﺑﺮگﻫـﺎی‬
‫ﺳﻮزﻧﯽ ﻗﻬﻮهای ﮐﺎجﻫﺎ‪ ،‬ﺟﻮر درآﻣﺪن ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﺟﻐﺮاﻓﯿﺎﯾﯽ و ﺗﺎرﯾﺦ ﺑﺸﺮ‪ .‬ﻫﯿﺠﺪه ﻣﺘﺮ‪ .‬ﻣﻦ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ‪ .‬ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ آب ﺑـﺰﻧﻢ‬
‫و ﺑﺎ ﺷﻨﺎ ﺧﻮدم را از ﻫﻤﻪﭼﯿﺰ ﻧﺠﺎت دﻫﻢ‪ .‬ﺑﺎ ﺗﻤﺎم وﺟﻮد اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﺮدم ﻓﺸﺎر ﻟﻪ ﮐﻨﻨﺪهای روﯾﻢ اﺳﺖ‪ .‬ﺣﺘﯽ اﻣﺮوز ﻫـﻢ ﮐـﻪ‬
‫دارﯾﻢ اﯾﻦ ﺣﺮفﻫﺎ را ﻣﯽﻧﻮﯾﺴﻢ‪ ،‬ﺗﺤﻤﻞ ﻓﺸﺎرش ﺑﺮاﯾﻢ ﺳﺨﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﻫﺎم ﻫﻤﺮاه ﺷﻮﯾﺪ‪ .‬ﺑﺎد از رودﺧﺎﻧـﻪ‬
‫ﻣﯽزد‪ ،‬ﻣﻮج ﻣﯽآﻣﺪ و ﺑﻌﺪ ﺳﮑﻮت و ﺟﻨﮕﻞ ﭘﻬﻨﺎور‪ .‬ﺷﻤﺎ ﻟﺒﻪی ﻗﺎﯾﻘﯽ ﻫﺴﺘﯿﺪ رو ﺑﺎران رود‪ .‬ﺑﯿﺴﺖو ﯾﮏﺳﺎﻟﻪاﯾﺪ و ﺗﺮﺳﯿﺪه و رو‬
‫ﻗﻔﺴﻪی ﺳﯿﻨﻪﺗﺎن ﻓﺸﺎر زﯾﺎدی اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺟﺎی ﻣﻦ ﺑﻮدﯾﺪ ﭼﻪ ﻣﯽﮐﺮدﯾﺪ؟‬
‫ﻣﯽزدﯾﺪ ﺑﻪ آب؟ دﻟﺘﺎن ﺑـﻪ ﺣـﺎل ﺧﻮدﺗـﺎن ﻣﯽﺳـﻮﺧﺖ؟ ﺑـﻪ ﺧـﺎﻧﻮاده و دوران ﮐـﻮدﮐﯽ و رؤﯾﺎﻫـﺎ و ﻫـﺮ ﭼﯿـﺰی ﮐـﻪ ﺟـﺎ‬
‫ﻣﯽﮔﺬاﺷﺘﯿﺪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدﯾﺪ؟ آزارﺗﺎن ﻣﯽداد؟ ﺣﺲ ﻣﺮگ ﻣﯽﮔﺮﻓﺘﺘﺎن؟ ﻋﯿﻦ ﻣﻦ ﺑﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽاﻓﺘﺎدﯾﺪ؟‬
‫ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﮔﺮﯾﻪام را ﺑﺨﻮرم‪ .‬ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺑﺨﻨﺪم‪ ،‬اﻣﺎ زدم زﯾﺮ ﮔﺮﯾﻪ‪.‬‬
‫ﺣﺎﻻ ﺷﺎﯾﺪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﯿﺪ ﭼﺮا اﯾﻦ داﺳﺘﺎن را ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻧﮕﻔﺘﻢ‪ .‬ﻧﻪ اﯾﻨﮑﻪ از اﺷﮏ رﯾﺨﺘﻦ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺑﮑﺸﻢ‪ .‬ﺑـﺪون ﺷـﮏ‬
‫ﺑﺨﺸﯿﺶ ﻫﻤﯿﻦ اﺳﺖ وﻟﯽ از اﯾﻦ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ آزارم ﻣﯽدﻫﺪ ﻓﻠﺞ ﺷﺪن ﻗﻠﺒﻢ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮدم ﺑﺎ وﺟﺪاﻧﻢ ﭼﻪ ﮐﻨﻢ؛‬
‫ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﮕﯿﺮم‪ ،‬ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﮐﺎری ﺑﮑﻨﻢ‪ ،‬ﺑﻪﻫﯿﭻوﺟﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺗﻈﺎﻫﺮ ﮐﻨﻢ اﻧﺴﺎﻧﯽ ﺑﺰرﮔﻮار ﻫﺴـﺘﻢ و ﻣﯽﺗـﻮاﻧﻢ‬
‫ﮐﺎری ﺑﮑﻨﻢ‪.‬‬
‫اﺷﮑﻢ ﺑﻨﺪ ﻧﻤﯽآﻣﺪ‪ .‬ﺑﯽﺳﺮوﺻﺪا ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽﮐﺮدم‪ ،‬ﻫﻖﻫﻖ‪.‬‬
‫ﺗﻪ ﻗﺎﯾﻖ‪ِ ،‬اﻟﺮوی ﺑﺮداﻫﺎل ﺧﻮدش را زده ﺑﻮد ﺑﻪ آن راه‪ .‬ﻗﻼب ﻣﺎﻫﯿﮕﯿﺮی ﺑﻪ دﺳﺖ ﺳﺮ ﺧﻢ ﮐﺮده ﺑﻮد ﺗﺎ ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺶ ﻣﻌﻠـﻮم‬
‫ﻧﺸﻮد‪ .‬زﯾﺮ ﻟﺐ آرام ﺑﺮای ﺧﻮدش آوازی ﯾﮏﻧﻮاﺧﺖ ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ‪ .‬از ﺗﻤﺎم ﻣﺤﯿﻂ اﻃﺮاف‪ ،‬درﺧﺖﻫﺎ و آب و آﺳﻤﺎن‪ ،‬از ﻫﻤـﻪﺟﺎ‪،‬‬
‫اﻧﺪوﻫﯽ ﺑﯽﭘﺎﯾﺎن ﻣﯽرﯾﺨﺖ رو ﺳﺮم‪ ،‬ﻏﻤﯽ ﺑﯽﭘﺎﯾﺎن‪ ،‬ﻏﻤﯽ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻧﭽﺸﯿﺪه ﺑﻮدﻣﺶ‪ .‬ﻫﻤﺎنﺟﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﺎﻧﺎدا دﯾﮕـﺮ‬
‫ﭼﯿﺰی ﻧﯿﺴﺖ ﺟﺰ رؤﯾﺎﯾﯽ واﻫﯽ‪ .‬اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ و ﻧﺎاﻣﯿﺪاﻧﻪ‪ .‬دﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽﺷﺪ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺖ اﻣﮑﺎن‪ .‬ﻫﻤﺎنﺟﺎ‪ ،‬ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻪ ﺳﺎﺣﻞ‪ ،‬ﻓﻬﻤﯿـﺪم‬
‫ﮐﺎری ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ را ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ‪ .‬از ﺷﻬﺮ و ﮐﺸﻮر و زﻧﺪﮔﯽام ﺷﻨﺎﮐﻨﺎن ﻓﺮار ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ‪ .‬ﺷﺠﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﺧﺮج ﻧﻤﯽدﻫﻢ‪ .‬آن ﺗﺼﻮﯾﺮ ﻗـﺪﯾﻤﯽ‬
‫از ﺧﻮدم‪ ،‬آن ﻗﻬﺮﻣﺎن ﺣﻮاسﺟﻤﻊ و ﺑﯽﺑﺎک‪ ،‬دود ﺷﺪ رﻓﺖ ﻫﻮا‪ .‬رو ﺑﺎران رود‪ ،‬ﺑﺎ ﺗﮑﺎنﻫﺎی ﻣﻮج‪ ،‬اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم ﺧﯿﺮهی ﺳﺎﺣﻞ‬
‫ﻣﯿﻨﻪﺳﻮﺗﺎ‪ .‬ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ و ﺑﯿﭽﺎرﮔﯽ آوارم ﺷﺪ‪ ،‬داﺷﺘﻢ ﺧﻔﻪ ﻣﯽﺷﺪم‪ ،‬ﻏﺮق‪ .‬اﻧﮕﺎری از رو ﻗـﺎﯾﻖ اﻓﺘـﺎدم ﺗـﻮ آب و ﻣﻮجﻫـﺎی ﻧﻘـﺮهای‬
‫دارﻧﺪ ﻣﯽﺑﺮﻧﺪم‪ .‬ﺑﺮﯾﺪه ﺧﺎﻃﺮات ﮔﺬﺷﺘﻪام آﻣﺪ ﺟﻠﻮ روﯾﻢ‪ .‬ﭘﺴﺮک ﻫﻔﺖﺳﺎﻟﻪای را دﯾﺪم ﮐﻼه ﮐﺎﺑﻮی ﺑﻪ ﺳﺮ و ﻣﺎﺳـﮏ ﯾﮑﻪﺳـﻮار‬
‫ﺑﻪ ﭼﺸﻢ و ﯾﮏ ﻫﻔﺖﺗﯿﺮ اﺳﺒﺎبﺑﺎزی ﺗﻮ دﺳﺖ؛ ﭘﺴﺮ دوازدهﺳﺎﻟﻪای را دﯾﺪم ﻣﺸﻐﻮل ﺑﺎزی ﺑﯿﺲﺑـﺎل و ﻣﻨﺘﻈـﺮ ﻧﻮﺑـﺖ؛ ﻧﻮﺟـﻮان‬
‫ﺷﺎﻧﺰدهﺳﺎﻟﻪای آﻣﺎدهی رﻓﺘﻦ ﺑﻪ اوﻟﯿﻦ ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ دﺑﯿﺮﺳﺘﺎن‪ ،‬ﺗﻮ ﺗﺎﮐﺴـﯿﺪوی ﺳـﻔﯿﺪ و ﭘـﺎﭘﯿﻮن ﺳـﯿﺎه زده‪ ،‬ﻣﻮﻫـﺎﯾﺶ را ﻣﺮﺗـﺐ زده و‬
‫ﺧﻮاﺑﺎﻧﺪه و ﮐﻔﺶﻫﺎﯾﺶ را ﻗﺸﻨﮓ واﮐﺲ زده‪ .‬ﺗﻤﺎم زﻧﺪﮔﯽام رﯾﺨﺖ رو رودﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬ازم دور ﺷﺪ؛ ﻫﺮ ﭼﯽ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺎﺷﻢ و ﺗﺎ‬
‫ﻗﺒﻠﺶ ﺑﻮدم‪ .‬ﻧﻔﺴﻢ ﺑﺎﻻ ﻧﻤﯽآﻣﺪ؛ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺷﻨﺎور ﺑﻤﺎﻧﻢ؛ ﻧﻤﯽداﻧﺴﺘﻢ ﮐﺪام ﺑﺮی ﺷﻨﺎ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﮔﻤﺎﻧﻢ ﺗﻮﻫﻤﯽ ﺑـﯿﺶ ﻧﺒـﻮد؛ وﻟـﯽ‬
‫ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﺮ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮی ﺑﺮاﯾﻢ واﻗﻌﯽ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﯽدﯾﺪم ﭘﺪر ﻣﺎدرم دارﻧﺪ از آن ﺳﻮی ﺳﺎﺣﻞ ﺻﺪاﯾﻢ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﺧﻮاﻫﺮ ﺑﺮادرم‪ ،‬اﻫﺎﻟﯽ‬
‫ﺷﻬﺮ‪ ،‬ﺷﻬﺮدار و ﻣﺴﺌﻮلﻫﺎی اداری ﺷﻬﺮ و ﻣﻌﻠﻢﻫﺎی ﻗﺪﯾﻤﯽ و دوﺳﺖﻫﺎ و رﻓﻘﺎی ﻣﺪرﺳﻪ‪ .‬ﺷﺪه ﺑﻮد درﺳﺖ ﻋﯿﻦ ﻣﺴـﺎﺑﻘﻪﻫﺎی‬
‫ورزﺷﯽ ﻋﺠﯿﺐ ﻏﺮﯾﺐ؛ ﻫﻤﮕﯽ از ﮔﻮﺷﻪﻫﺎی زﻣﯿﻦ ﺳﺮوﺻﺪا راه اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻋﯿﻦ ﻣﻮج ﺻﺪا ﺗﻮ اﺳﺘﺎدﯾﻮم ﺑﻮد‪ .‬ﻫـﺎتداگ و‬

‫‪۳۱‬‬
 ‫ُ‬
‫روی ﺑﺎران رود‬
‫ِ‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫ُﭼﺲﻓﯿﻞ ﻣﯽﻓﺮوﺧﺘﻨﺪ؛ ﺑﻮی اﺳﺘﺎدﯾﻮم ﻣﯽآﻣﺪ‪ ،‬ﺷﻮر اﺳﺘﺎدﯾﻮم ﻣﯽزد‪ .‬ﮐﻠﯽ ﭼﯿﺮﻟﯿﺪر ﮐﻨﺎر ﺳﺎﺣﻞ ﺑﺎران رود ﺗﺸﻮﯾﻘﻢ ﻣﯽﮐﺮدﻧـﺪ؛‬
‫ﺑﻠﻨﺪﮔﻮ دﺳﺘﺸﺎن ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺟﻤﻌﯿﺖ ﭼﭗ و راﺳﺖ ﻣﯽرﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﮔﺮوه ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ارﺗﺶ ﺑﺮاﯾﻢ ﻃﺒﻞ رزم ﻣﯽزدﻧﺪ‪ .‬ﻋﻤﻮﻫﺎ و ﺧﺎﻟﻪﻫﺎ‬
‫ﻫﻤﮕﯽ آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ؛ آﺑﺮاﻫﺎم ﻟﯿﻨﮑﻠﻦ و ﺳﻨﺖ ﺟﻮرج و دﺧﺘﺮ ﻧﻪﺳﺎﻟﻪای ﺑﻪ ﻧﺎم ﻟﯿﻨﺪا ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﮐﻼس ﭘﻨﺠﻢ ﺑﻮدﯾﻢ از ﺗﻮﻣﻮر ﻣﻐـﺰی‬
‫ُﻣﺮد و ﭼﻨﺪﺗﺎﯾﯽ از ﻧﻤﺎﯾﻨﺪهﻫﺎی ﺳﻨﺎی آﻣﺮﯾﮑـﺎ و ﺷـﺎﻋﺮ ﻧﺎﺑﯿﻨـﺎﯾﯽ ﮐـﻪ داﺷـﺖ ﻣﯽﻧﻮﺷـﺖ و رﺋﯿﺲﺟﻤﻬـﻮر ﻟﯿﻨـﺪون ﺟﺎﻧﺴـﻮن و‬
‫َ‬
‫ﻫﺎﮐﻠﺒﺮی ﻓﯿﻦ و اﺑﯽ ﻫﺎﻓﻤﻦ و ﺗﻤﺎم ﺳﺮﺑﺎزﻫﺎی ﻣﺮدهای ﮐﻪ از ﺗﻮ ﻗﺒﺮ درآﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﭼﻨﺪﺻـﺪﻫﺰارﺗﺎﯾﯽ ﮐـﻪ ﺑﻌـﺪﺗﺮ ﻣﯽ ُﻣﺮدﻧـﺪ و‬
‫روﺳﺘﺎﯾﯽﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺳﻮﺧﺘﻨﺪ و ﮐﻮدکﻫﺎﯾﯽ ﺑﺪون دﺳﺖ و ﭘﺎ و ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﻣﺴﺌﻮل ﺳﺘﺎد ﻣﺸﺘﺮک ارﺗﺶ ﻫﻢ ﺑﻮد‪ ،‬دو ﺗﺎ ﭘﺎپ ﻫﻢ ﺑﻮدﻧﺪ‬
‫و ﺳﺘﻮان ﯾﮑﻢ ﺟﯿﻤﯽ ﮐﺮاس و آﺧﺮﯾﻦ ﮐﻬﻨﻪ ﺳﺮﺑﺎزﻫﺎی ﺑﺎزﻣﺎﻧﺪه از ﺟﻨﮓ داﺧﻠـﯽ اﻣﺮﯾﮑـﺎ و ﺟـﯿﻦ ﻓﻮﻧـﺪا ﺗـﻮ ﻟﺒـﺎس ﺑﺎرﺑـﺎرﻻ و‬
‫َ‬
‫ﭘﯿﺮﻣﺮدی وﻟﻮ ﺷﺪه ﮐﻨﺎر آﻏﻞ ﺧﻮکﻫﺎ و ﭘﺪرﺑﺰرﮔﻢ و ﮔﺮی ﮐﻮﭘﺮ و زن ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﺑﺎ ﭼﺘﺮی در ﯾﮏ دﺳﺖ و ﺟﻤﻬﻮری اﻓﻼﻃﻮن در‬
‫دﺳﺖ دﯾﮕﺮش و ﻣﯿﻠﯿﻮنﻫﺎ ﺷﻬﺮوﻧﺪ ﺗﺮﺳﯿﺪه ﮐﻪ دارﻧﺪ ﭘﺮﭼﻢﻫﺎی ﺑﺰرگ و ﮐﻮﭼﮏ و رﻧﮓووارﻧﮕﯽ را ﺗﮑﺎن ﻣﯽدﻫﺪ و آدمﻫﺎﯾﯽ ﺑﺎ‬
‫ﮐﻼه ﻣﺤﺎﻓﻆ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﯽ و ﺳﺮﺑﻨﺪ ﺑﻪ ﺳﺮ؛ ﻫﻤﮕﯽ داﺷﺘﻨﺪ ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ دارد ﻣﯽزدﻧﺪ و ﺳﺮود ﻣﯽﺧﻮاﻧﻨﺪ و ﺗﺸﻮﯾﻘﻢ ﻣﯽﮐﺮدﻧـﺪ‬
‫ﯾﺎ ﺑﺮوم اﯾﻦ ﺑﺮ ﺳﺎﺣﻞ ﯾﺎ آن ﺑﺮش‪ .‬ﮔﺬﺷﺘﻪ و آﯾﻨﺪهی دورم را ﯾﮏﺟﺎ ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ‪ .‬ﻫﻤﺴﺮم آﻧﺠﺎﺳﺖ‪ .‬دﺧﺘـﺮ ﺑـﻪ دﻧﯿـﺎ ﻧﯿﺎﻣـﺪهام ﺑـﺮاﯾﻢ‬
‫دﺳﺖ ﺗﮑﺎن ﻣﯽدﻫﺪ و دو ﺗﺎ ﭘﺴﺮﻫﺎم رو زﻣﯿﻦ ورﺟﻪورﺟﻪ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و ﮔﺮوﻫﺒﺎن آﻣﻮزﺷﯽ ﺑﻠﯿﺘﻮن ﻧﯿﺸـﺨﻨﺪی ﻣﯽزﻧـﺪ و اﻧﮕﺸـﺖ‬
‫ُ‬
‫ﺧﻮدش را ﺑﺎ ﺗﯿﺮ ﻧﺎﮐﺎر ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﺳﺮ ﺗﮑﺎن ﻣﯽدﻫﺪ‪ .‬ﮔﺮوه ﮐﺮی ﺗﻮ ردای ﺑﻨﻔﺶ ﺑﻠﻨـﺪ‪ ،‬آوازی ﻣﯽﺧﻮاﻧﻨـﺪ‪ .‬از ﻧﯿﻮﯾـﻮرک ﺗﺎﮐﺴـﯽ‬
‫آﻣﺪه‪ .‬ﻣﺮد ﺟﻮان ﻻﻏﺮوﯾﯽ ﻧﺎرﻧﺠﮏ ﺑﻪ دﺳﺘﯽ دﯾﺪم‪ .‬ﺧﻮدم را دﯾﺪم ﺑﯿﺮون دﻫﮑﺪهی ﻣﯽ ﮐﯽ‪ ،‬رو ﺧﺎکﻫﺎی ﺳﺮخ ﺑﯿﺮون دﻫﮑﺪه‪.‬‬
‫ﻣﺮد ﺟﻮان را ﻣﯽﮐﺸﻢ‪.‬‬
‫ﻗﺎﯾﻖ ﮐﻮﭼﮏ آﻟﻮﻣﯿﻨﯿﻮﻣﯽ زﯾﺮ ﭘﺎﯾﻢ آرام ﺗﮑﺎنﺗﮑﺎن ﻣﯽﺧﻮرد‪ .‬ﺑﺎد ﺑﻮد و آﺳﻤﺎن‪.‬‬
‫ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺧﻮدم را روی ﻋﺮﺷﻪ ﻧﮕﻪ دارم‪.‬‬
‫ﻟﺒﻪی ﻗﺎﯾﻢ را ﻣﯽﮔﯿﺮم و ﺧﻢ ﻣﯽﺷﻮم و ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ اﻵنوﻗﺘﺶ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم‪ .‬ﻏﯿﺮﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻧﮕﺎهﻫﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻮد‪ ،‬آدمﻫﺎی ﺷﻬﺮ‪ ،‬آدمﻫﺎی دﻧﯿﺎ و ﺟﺮﺋﺖ ﭘﺬﯾﺮش ﺷﺮﻣﻨﺪﮔﯽ را ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬اﻧﮕﺎری زﻧﺪﮔﯽام ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮ‬
‫ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﮐﻠﯽ آدم ﮐﻨﺎر رودﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺗﻮ ﺳﺮم ﺻﺪاﻫﺎﯾﺸﺎن را ﻣﯽﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ داد ﻣﯽزدﻧﺪ ﺳﺮم ﺧﺎﺋﯿﻦ! ﺗﺮﺳﻮ! ﺑﯽﻏﯿﺮت!‬
‫از ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺳﺮخ ﺷﺪم‪ .‬ﺗﺤﻤﻠﺶ را ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻣﺴﺨﺮه ﺷﺪن را ﺗﺎب ﺑﯿﺎرم‪ ،‬ﺧﻔﺖ رو ﻫﻢ‪ ،‬رﯾﺸﺨﻨﺪ ﺷﺪن ﺑﻪ دﺳـﺖ‬
‫ﻣﻬﯿﻦﭘﺮﺳﺖ را ﻫﻢ‪ .‬ﺣﺘﯽ ﺗﻮ ﺗﺼﻮرم ﻫﻢ ﺳﺎﺣﻞ ﻫﯿﺠﺪهﻣﺘﺮ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻧﺪاﺷﺖ وﻟﯽ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺗﺼﻮری از ﺷﺠﺎﻋﺖ ﺧﻮدم‬
‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬رﺑﻄﯽ ﺑﻪ وﺟﺪان ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﺗﻤﺎﻣﺶ از ﺧﺠﺎﻟﺘﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯽﮐﺸﯿﺪم‪.‬‬
‫ﻫﻤﺎن ﻣﻮﻗﻊ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﻣﯽروم ﺟﻨﮓ‪ ،‬ﯾﺎ ﻣﯽﻣﯿﺮم ﯾﺎ ﻣﯽﮐﺸﻢ؛ ﭼﻮن ﺗﺤﻤﻞ زﯾﺮ ﺑﺎر ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﺎﻧﺪﻧﺶ را‬
‫ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬ﻏﻢاﻧﮕﯿﺰش ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﯿﻦ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﺗﻮ ﻗﺎﯾﻖ ﺑﻪ ﮔﺮﯾﻪ‪ .‬اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ‪ .‬ﻫﻖﻫﻖﻫﺎی ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺎ ﮐﻠـﯽ‬
‫اﺷﮏ‪ِ .‬اﻟﺮوی ﺑﺮداﻫﺎل ﺳﺎﮐﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺎﻫﯿﮕﯿﺮی ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬ﺑﺎ ﻧﻮک اﻧﮕﺸﺖ ﻧﺦ ﻣﺎﻫﯿﮕﯿﺮیاش را ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ‪ ،‬آرام ﺑﻮد‪ .‬ﻗﻼب‬
‫ﻣﺎﻫﯿﮕﯿﺮی ﺳﻔﯿﺪ و ﻗﺮﻣﺰش را ﺑﺎ ﺧﯿﺎل راﺣﺖ روی ﺑﺎران رود رﻫﺎ ﮐﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺶ از اﺣﺴﺎس ﺧـﺎﻟﯽ ﺑـﻮد و ﺧﻮﻧﺴـﺮدی‬
‫ازش ﻣﯽرﯾﺨﺖ‪ .‬ﺣﺮف ﻧﻤﯽزﻧﺪ‪ .‬ﻫﻤﺎنﺟﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻋﯿﻦ رودﺧﺎﻧﻪ و ﺧﻮرﺷﯿﺪ آﺧﺮ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن‪ .‬اﻣﺎ ﻫﻤـﯿﻦ ﺣﻀـﻮرش‪ ،‬ﻫﻤـﯿﻦ‬
‫ﻣﺮاﻗﺒﺖ ﺑﯽﮐﻼﻣﺶ‪ ،‬واﻗﻌﯽاش ﻣﯽﮐﺮد و ﺗﺄﺛﯿﺮﮔﺬار‪ .‬او ﺷﺎﻫﺪ ﺑﻮد‪ ،‬درﺳﺖ ﺷﺒﯿﻪ ﺧﺪا‪ ،‬ﺷﺒﯿﻪ ﺧﺪاﯾﺎن‪ .‬ﻫﻤﺎنﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ در ﺳﮑﻮت‬
‫ﻣﺤﺾ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ در ﺟﺮﯾﺎن ﻣﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺎﯾﯽ اﻧﺘﺨﺎب ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ﯾﺎ ﻧﺎﻣﻮﻓﻘﯿﻢ در اﻧﺘﺨﺎب ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ »ﮐﺎﺳﺐ ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ‪«.‬‬
‫ﺑﻌﺪ از دﻗﯿﻘﻪای ﺑﺴﺎﻃﺶ را ﺟﻤﻊ ﮐﺮد و ﺳﺮ ﻗﺎﯾﻖ را ﮔﺮﻓﺖ ﻃﺮف ﻣﯿﻨﻪﺳﻮﺗﺎ‪.‬‬

‫ﯾﺎدم ﻧﻤﯽآﯾﺪ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدم‪ .‬ﺷﺐ آﺧﺮ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺷﺎم ﺧﻮردﯾﻢ و ﻣﻦ زود رﻓﺘﻢ ﺑﺨﻮاﺑﻢ و ﺻﺒﺢ اول وﻗﺖ ﺑﺮاﯾﻢ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ درﺳﺖ‬

‫‪۳۲‬‬
 ‫ُ‬
‫روی ﺑﺎران رود‬
‫ِ‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫ﮐﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﻣﯽروم ﺳﺮﺗﮑﺎن داد؛ اﻧﮕﺎر ﻣﯽداﻧﺴﺖ و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﻣﯿﺰ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﻟﺒﺨﻨﺪ زد‪.‬‬
‫از ﺻﺒﺢ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ اﻣﮑﺎﻧﺶ ﭘﯿﺶ آﻣﺪ ﺑﺎ ﻫﻢ دﺳﺖ ﺑﺪﻫﯿﻢ اﻣﺎ ﻧﺸﺪ‪ .‬ﯾﺎدم ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬وﻟﯽ ﻣﯽداﻧﻢ آنوﻗﺘﯽﮐـﻪ وﺳـﺎﯾﻠﻢ را‬
‫ﺟﻤﻊ ﮐﺮدم ﭘﯿﺮﻣﺮد را ﻧﺪﯾﺪم‪ .‬ﺣﻮاﻟﯽ ﻇﻬﺮ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭼﻤﺪان را ﺗﻮ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﮔﺬاﺷﺘﻢ دﯾﺪم واﻧﺖ ﺳﯿﺎه ﻗﺪﯾﻤﯽاش دﯾﮕﺮ ﺟﻠﻮی ﮐﺎﺑﯿﻦ‬
‫اﺻﻠﯽ ﭘﺎرک ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬رﻓﺘﻢ ﺗﻮ و ﯾﮑﻢ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎﻧﺪم وﻟﯽ ﯾﮏﻃﻮرﻫﺎﯾﯽ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷـﺪم ﺑﺮﻧﻤﯽﮔـﺮدد‪ .‬ﯾﮏﻃﻮرﻫـﺎﯾﯽ ﻫـﻢ ﺑـﻪ ﻧﻈـﺮم‬
‫ﻣﻨﻄﻘﯽ ﺑﻮد‪ .‬ﻇﺮفﻫﺎی ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ را ﺷﺴﺘﻢ‪ ،‬دوﯾﺴﺖ دﻻری ﮐﻪ ﺑﻬﻢ داده ﺑﻮد را روی ﮐﺎﺑﯿﻨﺖ ﮔﺬاﺷﺖ و رﻓﺘﻢ ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺷﺪم‬
‫و راﻧﺪم ﻃﺮف ﺧﺎﻧﻪ‪.‬‬
‫ﻫﻮا اﺑﺮی ﺑﻮد‪ .‬از ﮐﻨﺎر ﺷﻬﺮﻫﺎی آﺷﻨﺎ رد ﺷﺪم‪ ،‬از ﺟﻨﮕﻞﻫﺎی ﮐﺎج رد ﺷﺪم‪ ،‬از ﮐﻨﺎر ﻣﺰارع ﮔﺬﺷـﺘﻢ و ﺑﻌـﺪ رﻓـﺘﻢ وﯾﺘﻨـﺎم؛‬
‫آﻧﺠﺎ ﺳﺮﺑﺎز ﺷﺪم‪ ،‬ﺑﻌﺪ دوﺑﺎره ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺧﺎﻧﻪ‪ .‬زﻧﺪه ﻣﺎﻧﺪم وﻟﯽ داﺳﺘﺎﻧﻢ ﭘﺎﯾﺎن ﺧﻮﺷﯽ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﺗﺮﺳﻮ ﺑﻮدم ﮐﻪ رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ را‬
‫اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮدم‪.‬‬

‫دﺷﻤﻨﯽ‬

‫ﮐﻨﺎر الزی ﮔﯿﺘﻮر ﮔﺸﺘﯽ ﺑﻮدﯾﻢ‪ ،‬ﻟﯽ اﺳﺘﺮاﻧﮏ و دﯾﻮ ﺟﻨﺴﻦ ﺳﺮ ﻫﯿﭻ و ﭘﻮچ اﻓﺘﺎدﻧـﺪ‬‫ﯾﮏ روز ﺻﺒﺢ‪ ،‬اواﯾﻞ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن‪ ،‬وﻗﺘﯽ ﻫﻨﻮز ِ‬
‫ﺑﻪ ﺟﺎن ﻫﻢ‪ .‬ﭼﺎﻗﻮﯾﯽ ﮔﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬وﻟﯽ دﻋﻮا ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬اول ﻣﭻ ﺑﻪ ﻣﭻ ﺑﻮدﻧﺪ وﻟﯽ دﯾﻮ ﺟﻨﺴﻮن ﭼﻬﺎرﺷﺎﻧﻪﺗﺮ و ﻗـﻮیﺗﺮ ﺑـﻮد و‬
‫دﺳﺖ اﻧﺪاﺧﺖ دور ﮔﺮدن اﺳﺘﺮاﻧﮏ و ﺧﻮاﺑﺎﻧﺪش زﻣﯿﻦ و ﻫﯽ زد ﺗﻮ دﻣﺎﻏﺶ‪ .‬ﻣﺤﮑﻢ ﻣﯽزدش‪ .‬اﻣﺎن ﻧﻤﯽداد‪ .‬دﻣـﺎغ اﺳـﺘﺮاﻧﮏ‬
‫ﺻﺪای ﻧﺎﺟﻮری از ﺧﻮدش درآورد‪ ،‬ﻋﯿﻦ ﺗﺮﻗﻪ‪ ،‬وﻟﯽ ﺟﻨﺴﻦ ﺑﯽﺧﯿﺎل ﻧﻤﯽﺷﺪ و ﻫﻤﯿﻦﻃﻮری ﻣﺸﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻬﺶ ﻣﯽزد‪ .‬ﺳﻪ ﻧﻔﺮ‬
‫ﺷﺪﯾﻢ ﺗﺎ ﺗﻮاﻧﺴﺘﯿﻢ ﺟﺪاﯾﺶ ﮐﻨﯿﻢ‪ .‬وﻗﺘﯽ دﻋﻮا ﺗﻤﺎم ﺷﺪ‪ ،‬اﺳﺘﺮاﻧﮏ را ﺑﺎ ﻫﻠﯿﮑﻮﭘﺘﺮ ﺑﺮدﻧﺪ ﻣﺮﮐﺰ ﭘﺸﺘﯿﺒﺎﻧﯽ ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﺪ دﻣﺎﻏﺶ ﻃﻮرﯾﺶ‬
‫ﻧﺸﺪه و دو روز ﺑﻌﺪ ﺑﺎ آﺗﻞ و ﮐﻠﯽ ﮔﺎزاﺳﺘﺮﯾﻞ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪.‬‬
‫ﺗﻮ ﻫﺮ ﺷﺮاﯾﻂ دﯾﮕﺮی ﻫﻢ ﺑﻮدﯾﻢ ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد ﺗﻬﺶ ﻫﻤﯿﻦ ﺷﻮد‪ .‬وﻟﯽ اﯾﻨﺠﺎ وﯾﺘﻨﺎم ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﭽﻪﻫﺎ اﺳﻠﺤﻪ ﻫﻤﺮاه داﺷﺘﻨﺪ و ﻫﻤﯿﻦ‬
‫ﺷﺪ ﮐﻪ دﯾﻮ ﺟﻨﺴﻦ را ﻧﮕﺮان ﮐﺮد‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﺮس ذﻫﻨﯽ ﺑﻮد‪ .‬ﮐﺴﯽ ﮐﺴﯽ رو ﺗﻬﺪﯾﺪ ﻧﮑﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﮐﺴﯽ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﻼﻓﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪،‬‬
‫ﻓﻘﻂ ﺑﯿﻨﺸﺎن ﺗﻨﺶ ﺑﯽﮐﻼﻣﯽ ﺟﺮﯾﺎن داﺷﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺟﻨﺴﻦ را وادار ﺑﻪ رﻋﺎﯾـﺖ اﺣﺘﯿـﺎط ﻣﯽﮐـﺮد‪ .‬ﺗـﻮ ﮔﺸـﺖ زﻧـﯽﻫـﺎ ﻣـﺪام‬
‫ﺣﻮاﺳﺶ ﺑﻪ اﺳﺘﺮاﻧﮏ ﺑﻮد‪ .‬ﺳﻨﮕﺮ اﻧﻔﺮادیاش را روی زﻣﯿﻦ دور از ﺑﻘﯿـﻪ ﻣﯽﮐﻨـﺪ ﺗـﺎ ﺑﺘﻮاﻧـﺪ ﭘﺸـﺖ ﺳـﺮش را داﺷـﺘﻪ ﺑﺎﺷـﺪ؛ از‬
‫ﻣﻮﻗﻌﯿﺖﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد دوﺗﺎﯾﺸﺎن ﺗﻮش ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﻨﺪ اﺟﺘﻨﺎب ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ اﯾﻦﻃـﻮری ﮔﺬﺷـﺖ و ﺑﻌـﺪ ﻣﺸـﮑﻼت رو‬
‫ﺷﺪ‪ .‬ﺟﻨﺴﻦ آرام ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻣﯽﮔﻔﺖ اﻧﮕﺎری ﺗﻮ دو ﺟﺒﻬﻪ ﻣﯽﺟﻨﮕﺪ‪ .‬ﺣﺎﺷﯿﻪی اﻣﻨﯿـﺖ ﻧـﺪارد‪ ،‬دﺷـﻤﻦ ﻫﻤـﻪﺟﺎ ﻫﺴـﺖ‪ .‬ﭘﺸـﺖ‬
‫ﺳﺮش اﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﺷﺐﻫﺎ ﺑﻪ ﺑﯽﺧﻮاﺑﯽ ﻣﯽاﻓﺘﺪ‪ ،‬ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮد و ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﻮد‪ ،‬ﺗـﻮ ﺗـﺎرﯾﮑﯽ ﺻـﺪاﻫﺎی ﻏﺮﯾﺒـﯽ ﻣﯽﺷـﻨﯿﺪ‪،‬‬
‫ﺧﯿﺎل ﻣﯽﮐﺮد ﯾﮏ ﻧﺎرﻧﺠﮏ ﻣﯽاﻓﺘﺪ ﺗﻮ ﺳﻨﮕﺮش ﯾﺎ ﭼﺎﻗﻮﯾﯽ ﻣﯽآﯾﺪ ﮐﻨﺎر ﮔﻮﺷﺶ‪ .‬ﻣﺮز ﺑﯿﻦ آدم ﺧﻮبﻫﺎ و ﺑـﺪﻫﺎ ﺑـﺮاﯾﺶ ﻣﺨﺘـﻞ‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺣﺘﯽ ﺗﻮ ﻣﻮاﻗﻌﯽ ﮐﻪ اﻣﻨﯿﺖ ﻧﺴﺒﯽ ﺣﺎﮐﻢ ﺑﻮد و ﺑﻘﯿﻪ داﺷﺘﯿﻢ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ‪ ،‬ﺟﻨﺴﻦ ﻃﻮری ﻣﯽﺷﺴﺖ ﮐﻪ ﭘﺸﺘﺶ‬
‫ﺑﻪ دﯾﻮار ﺳﻨﮕﯽ ﺑﺎﺷﺪ و اﺳﻠﺤﻪاش ﻻی ﭘﺎﯾﺶ ﺑﻮد و ﭼﺸﻢ از ﻟﯽ اﺳﺘﺮاﻧﮏ ﺑﺮﻧﻤﯽداﺷﺖ‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮه ﮐﺎر ﺑﻪﺟﺎﯾﯽ رﺳﯿﺪ ﮐـﻪ ﻗـﺎﻃﯽ‬
‫ً‬
‫ﮐﺮد‪ .‬اﺣﺘﻤﺎﻻ ﺳﻮزﻧﺶ ﺳﺮ اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﮔﯿﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﯾﮏ روز ﻏﺮوب ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺷـﻠﯿﮏ ﻫـﻮاﯾﯽ‪ ،‬اﺳـﻢ اﺳـﺘﺮاﻧﮏ را ﺻـﺪا زد‪،‬‬
‫ﺷﻠﯿﮏ ﻣﯽﮐﺮد و اﺳﺘﺮاﻧﮏ رو ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ و ﺗﺎ ﯾﮏ ﺧﺸﺎب ﮐﺎﻣﻞ ﺗﻤﺎم ﻧﮑﺮد ﺑﯽﺧﯿﺎل ﻧﺸﺪ‪ .‬ﻫﻤﮕﯽ ﭼﺴﺐ زﻣﯿﻦ ﺷﺪه ﺑـﻮدﯾﻢ‪.‬‬
‫ﻫﯿﭻﮐﺲ ﺟﺮﺋﺖ ﻧﺪاﺷﺖ ﺑﻬﺶ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﻮد‪ .‬ﺟﻨﺴﻦ دوﺑـﺎره ﺗﻔﻨـﮓ ﭘـﺮ ﮐـﺮد‪ ،‬وﻟـﯽ ﯾﮑﻬـﻮ ﻧﺸﺴـﺖ و ﺳـﺮش را ﮔﺮﻓـﺖ ﻣﯿـﺎن‬
‫دﺳﺖﻫﺎﯾﺶ و ُﺟﻢ ﻧﺨﻮرد‪ .‬دو ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﻫﻤﯿﻦﻃﻮری ﻧﺸﺴﺖ‪.‬‬
‫وﻟﯽ اﯾﻦ ﻋﺠﯿﺒﺶ ﻧﺒﻮد‪.‬‬

‫‪۳۳‬‬
 ‫ُ‬
‫دوﺳﺘﯽ‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫از آنﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺎن ﺷﺐ‪ ،‬ﺗﻔﻨﮕﯽ ﻗﺮض ﮐﺮده ﺑﻮد‪ ،‬از ﻗﻨﺪاق ﮔﺮﻓﺘﺶ و ﻋﯿﻦ ﭼﮑﺸﺶ ﮐﺮد ﺑﺰﻧﺪ دﻣﺎﻏﺶ را ﺑﺸﮑﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪش رﻓﺖ ﻃﺮف ﺳﻨﮕﺮ اﻧﻔﺮادی ﻟﯽ اﺳﺘﺮاﻧﮏ‪ .‬ﺑﻬﺶ ﻧﺸﺎن داد ﭼﻪ ﮐﺮده و ازش ﭘﺮﺳﯿﺪ ﺑﯿﻨﺸﺎن ﺻﻠﺢ ﺑﺮﻗﺮار اﺳﺖ ﯾﺎ ﻧﻪ؟‬
‫اﺳﺘﺮاﻧﮏ ﺳﺮ ﺗﮑﺎن داده ﺑﻮد و ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻫﻤﻪﭼﯿﺰ ﺣﻞ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ُ‬
‫وﻟﯽ ﺳﺮ ﺻﺒﺤﯽ دﯾﺪﯾﻢ ﻟﯽ اﺳﺘﺮاﻧﮏ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺟﻠﻮی ﺧﻨﺪهاش را ﺑﮕﯿﺮد‪ .‬ﻣﯽﮔﻔﺖ »ﯾﺎرو ﺧﻠﻪ‪ .‬ﺧﻮدم ﭼﺎﻗﻮی ﮐﻮﻓﺘﯿﺶ رو‬
‫دزدﯾﻢ‪«.‬‬

‫دوﺳﺘﯽ‬

‫دﯾﻮ ﺟﻨﺴﻦ و ﻟﯽ اﺳﺘﺮاﻧﮏ از ﻫﻤﺎن اوﻟﺶ ﺑﺎ ﻫﻢ رﻓﯿﻖ ﻧﺒﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﯾﻮاشﯾﻮاش ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﺑﻬﻢ اﻋﺘﻤﺎد ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎه ﺑﻌﺪ اﮐﺜﺮﯾﺖ ﺑﺎ ﻫـﻢ‬
‫ﻣﯽرﻓﺘﻨﺪ ﻣﺄﻣﻮرﯾﺖ و ﺗﯿﻢ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﻣﻮﻗﻊ ﮔﺸﺘﯽ ﻫﻮای ﻫﻢ را داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﻫﻢ ﯾﮏ ﺳﻨﮕﺮ ﻣﯽزدﻧﺪ و ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﯽ را ﺑﯿﻨﺸـﺎن ﺗﻘﺴـﯿﻢ‬
‫ً‬
‫ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬اواﺧﺮ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻬﻢ ﻗﻮل دادﻧﺪ اﮔﺮ ﻫﺮﮐﺪام ﺑﻼﯾﯽ ﺳﺮﺷﺎن ﺑﯿﺎﯾﺪ‪ ،‬ﻣﺜﻼ ﻣﺠﺒـﻮر ﺷـﻮد روی وﯾﻠﭽـﺮ ﺑﺸـﯿﻨﺪ‪ ،‬آن‬
‫ﺑﮕﺮدد راﻫﯽ ﺑﺮای ﺗﻤﺎم ﮐﺮدن ﮐﺎرش ﭘﯿﺪا ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺗﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻣﯽدﯾﺪﯾﻢ‪ ،‬ﻫﺮ دوﺗﺎ ﺟﺪی ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬رو ﮐﺎﻏﺬ ﻫﻢ ﻧﻮﺷﺘﻨﺪ و اﻣﻀﺎش‬
‫ﮐﺮدﻧﺪ و ﯾﮏ ﺳﺮی ﺑﭽﻪﻫﺎ را ﻫﻢ ﺷﺎﻫﺪ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ اﮐﺘﺒﺮ ﻧﺸﺪه ﭘﺎی ﻟﯽ اﺳﺘﺮاﻧﮏ رﻓﺖ روی ﯾﮏ ﺧﻤﭙﺎرهی ﻋﻤﻞ ﻧﮑﺮده‪ .‬ﭘـﺎی‬
‫راﺳﺘﺶ ﺗﺎ زاﻧﻮ رﻓﺖ‪ .‬اوﻟﺶ ﺧﻮاﺳﺖ ﯾﮑﻢ ﺑﺎ ﻣﺴﺨﺮهﺑﺎزی ﻗﺪم ﺑﺮدارد و ﻟﻨﮓﻟﻨﮓ ﺑﺮود‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﭼﺮﺧﯿﺪ ﻃﺮﻓﯽ و اﻓﺘـﺎد زﻣـﯿﻦ‪ .‬ﯾـﺎ‬
‫ﺧﺪاﯾﯽ ﮔﻔﺖ‪ .‬ﻣﺪام ﺗﮑﺮار ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬ﻫﻤﭽﯿﻦ ﻣﯽﮔﻔﺖ اﻧﮕﺎر ﺷﺼﺖ ﭘﺎش ﺧﻮرده ﺟﺎﯾﯽ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺗﺮس ﺑﺮش داﺷﺖ‪ .‬ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻠﻨـﺪ‬
‫ﺷﻮد و ﺑﺪود وﻟﯽ ﭼﯿﺰی ﻧﺪاﺷﺖ ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﺑﺎﻫﺎش ﺑﺪود‪ .‬ﻣﺤﮑﻢ ﺧﻮرد زﻣﯿﻦ‪ .‬ﭘﺎی راﺳﺘﺶ ﭘﯿﭻ ﺧـﻮرد‪ .‬اﺳـﺘﺨﻮان ﺳـﻔﯿﺪش زد‬
‫ﺑﯿﺮون و ﺧﻮن ﻋﯿﻦ آﺑﯽ ﮐﻪ از ﺗﻠﻤﺒﻪ در ﻣﯽآد ﺳﺮازﯾﺮ ﺷﺪ‪ .‬ﮔﯿﺞ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺧﻢ ﺷﺪ ﭘﺎی ﮐﻨﺪه ﺷﺪهاش را ﻣﺎﺳﺎژ دﻫﺪ‪ ،‬ﺑﻌـﺪ ﭘـﺲ‬
‫اﻓﺘﺎد و َرت ﮐﺎﯾﻠﯽ ﭘﺎﯾﺶ را ﺑﺴﺖ ﺧﻮن ﺑﯿﺸﺘﺮی ﻧﺮود و ﺑﻬﺶ ﻣﻮرﻓﯿﻦ زد و روش آب ﭘﻼﺳﻤﺎ رﯾﺨﺖ‪.‬‬
‫ﮐﺎری ﻧﻤﯽﺷﺪ ﮐﺮد ﺟﺰ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﺑﻪ اﻧﺘﻈﺎر ﻫﻠﯿﮑﻮﭘﺘﺮ‪ .‬ﺑﻌﺪازاﯾﻨﮑﻪ ﻣﺤﻞ ﻧﺸﺴﺘﻦ اﻣﻨﯽ ﺑﺮای ﻫﻠﯿﮑﻮﭘﺘﺮ درﺳﺖ ﮐـﺮدﯾﻢ‪ ،‬دﯾـﻮ‬
‫ً‬
‫ﺟﻨﺴﻦ رﻓﺖ و ﮐﻨﺎر اﺳﺘﺮاﻧﮏ زاﻧﻮ زد‪ .‬ﺟﺎی ﺑﺮﯾﺪﮔﯽاش دﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽﻟﺮزﯾﺪ‪ .‬ﺑﭽﻪﻫﺎ اوﻟﺶ ﭘﺮﺳﯿﺪﻧﺪ اﺻﻼ زﻧﺪه ﻣﺎﻧﺪه وﻟﯽ ﭼﺸـﻢ‬
‫ﺑﺎز ﮐﺮد و ﺑﻪ دﯾﻮ ﺟﻨﺴﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪ .‬ﻣﺴﯿﺢ را ﺧﻮاﺳﺖ و ﻧﺎﻟﻪ ﮐﺮد و ﺳﻌﯽ ﮐﺮد دور ﺷﻮد و ﮔﻔﺖ ﺗﻮ را ﺑﻪ ﺧﺪا ﻧﮑﺸﻨﺶ‪.‬‬
‫ﺟﻨﺴﻦ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺑﻬﺶ دﻟﮕﺮﻣﯽ داد‪.‬‬
‫ﻟﯽ اﺳﺘﺮاﻧﮏ ﺳﺴﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﮔﯿﺞ‪ .‬ﺑﺮای دﻗﯿﻘﻪای ﻫﻤﺎنﻃﻮری ﻣﺎﻧﺪ و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺶ اﺷـﺎره ﮐـﺮد ﮐـﻪ »ﺧﯿﻠـﯽ ﻫـﻢ ﺑـﺪ‬
‫ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﭼﯿﺰی ﻧﺸﺪه‪ .‬آﻫﺎی ﭼﯿﺰی ﻧﯿﺴﺖ ـ ﻣﯽﺗﻮﻧﻦ ﺑﺬارﻧﺶ ﺳﺮ ﺟﺎش‪ .‬ﭼﯿﺰی ﻧﯿﺴﺖ‪«.‬‬
‫»آره ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﻣﯽﺗﻮﻧﻦ‪«.‬‬
‫»ﻣﻄﻤﺌﻨﯽ؟«‬
‫»آره ﭘﺲ ﭼﯽ‪«.‬‬
‫اﺳﺘﺮاﻧﮏ رو ﺑﻪ آﺳﻤﺎن اﺧﻢ ﮐﺮد‪ .‬دوﺑﺎره از ﺣﺎل رﻓﺖ و ﺑﺎز ﭘﺎﺷﺪ و ﮔﻔﺖ »ﻣﻨﻮ ﻧﮑﺶ‪«.‬‬
‫ﺟﻨﺴﻦ ﮔﻔﺖ »ﻧﻤﯽﮐﺸﻤﺖ‪«.‬‬
‫»ﺑﯽﺷﻮﺧﯽ‪«.‬‬
‫»ﺑﯽﺷﻮﺧﯽ‪«.‬‬
‫»وﻟﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻬﻢ ﻗﻮل ﺑﺪی‪ .‬ﻗﺴﻢ ﺑﺨﻮر ـ ﻗﺴﻢ ﺑﺨﻮر ﻣﻨﻮ ﻧﻤﯽﮐﺸﯽ‪«.‬‬
‫ﺟﻨﺴﻦ ﺑﺎ ﺳﺮ ﺗﺄﯾﯿﺪ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ ﻗﺴﻢ ﻣﯽﺧﻮرد و ﺑﻌﺪﺗﺮش ﻣﺎ اﺳﺘﺮاﻧﮏ را ﻫﻤﺮاﻫﻤﺎن ﺑﺮدﯾﻢ ﮔﺬاﺷﺘﯿﻢ ﺗﻮ ﻫﻠﯿﮑﻮﭘﺘﺮ‪ .‬ﺟﻨﺴﻦ‬

‫‪۳۴‬‬
 ‫ُ‬
‫ﭼﻄﻮری داﺳﺘﺎن ﺟﻨﮕﯽ واﻗﻌﯽای ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻨﯿﻢ؟‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫دﺳﺖ ﮔﺬاﺷﺖ رو ﭘﺎی ﺳﺎﻟﻤﺶ‪» .‬ﺣﺎﻻ ﺑﺮو دﯾﮕﻪ‪ «.‬ﺑﻌﺪﺗﺮ ﺷﻨﯿﺪم اﺳﺘﺮاﻧﮏ ﯾﮑﺠﺎﯾﯽ ﺗﻮ ﭼﻮ ﻻی ُﻣﺮده‪ .‬ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺒﺮ ﺑﺎر زﯾﺎدی از‬
‫دوش دﯾﻮ ﺟﻨﺴﻦ ﺑﺮداﺷﺖ‪.‬‬

‫ﭼﻄﻮری داﺳﺘﺎن ﺟﻨﮕﯽ واﻗﻌﯽای ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻨﯿﻢ؟‬

‫اﯾﻦ راﺳﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻮ وﯾﺘﻨﺎم دوﺳﺘﯽ داﺷﺘﻢ اﺳﻤﺶ ﺑﺎب ﮐﺎﯾﻠﯽ ﺑﻮد وﻟﯽ ﻫﻤﻪ ﺻﺪاش ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ َرت‪.‬‬
‫ﯾﮑﯽ از دوﺳﺘﺎش ُﻣﺮد و ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻌﺪ ﻧﺸﺴﺖ ﺑﺮای ﺧﻮاﻫﺮ ﻃﺮف ﻧﺎﻣﻪ ﻧﻮﺷﺖ‪َ .‬رت ﺑﺮاش ﻧﻮﺷﺖ ﭼﻪ ﺑـﺮادر درﺟـﻪ ﯾﮑـﯽ‬
‫ﺳﺮﺑﺎز ﺳﺮﺑﺎزﻫﺎ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ داﺳـﺘﺎن ﻫـﻢ ﺗﻌﺮﯾـﻒ ﮐـﺮد ﮐـﻪ‬
‫ِ‬ ‫داﺷﺘﻪ و ﭼﻘﺪر رﻓﯿﻖ ﮔﺮﻣﺎﺑﻪ و ﮔﻠﺴﺘﺎن ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻧﻮﺷﺖ ﺑﺮادرش‬
‫ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺣﺮﻓﺶ را ﻣﻨﻄﻘﯽ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﻧﻮﺷﺖ ﺑﺮادرش داوﻃﻠﺐ ﮐﺎرﻫﺎﯾﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﯿﭻ آدم ﻋﺎدیای ﻋﻤﺮی ﺣﺎﺿﺮ ﻧﻤﯽﺷﺪ داوﻃﻠﺒﺶ‬
‫ُ‬
‫ﺷﻮد‪ .‬ﮐﺎرﻫﺎی ﺧﻄﺮﻧﺎﮐﯽ ﻣﺜﻞ ﺷﻨﺎﺳﺎﯾﯽ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﯾﺎ ﮔﺸﺖﻫﺎی ﺷﺒﺎﻧﻪی ﻧﺎﺟﻮر‪ .‬ﻧﻮﺷﺖ ﺑﺮادرش ﻣﺮدی ﺑﻮد ﻣﺮد‪ .‬اﻟﺒﺘـﻪ ﯾﮑـﻢ ﺧـﻞ‬
‫ُ‬
‫ﻣﯽزد‪ ،‬وﻟﯽ ﺧﻞ ﺧﻮب‪ .‬آدم ﮐﻠﻪﺧﺮی ﺑﻮد و ﻫﻤﯿﺸﻪ آﻣﺎده ﺑﻮد ﺧﻮدش را اﻣﺘﺤﺎن ﮐﻨـﺪ و ﺑـﻪ ﭼـﺎﻟﺶ ﺑﮑﺸـﺪ و ﺑـﯽﻫﯿﭻ ﺗﺮﺳـﯽ‬
‫ِ‬
‫ﯾﮏ ﯾﮑﯽ ﺑﻮده‪.‬‬ ‫درﺟﻪ‬ ‫آدم‬ ‫ادرش‬‫ﺮ‬‫ﺑ‬ ‫ﻧﻮﺷﺖ‬ ‫ت‬ ‫ر‬‫ﻣﯽرﻓﺖ ﺗﻮ ﺷﮑﻢ وﯾﺘﻨﺎﻣﯽﻫﺎ‪َ .‬‬
‫ِ‬
‫َ‬ ‫ُ‬
‫ﺧﺐ ﻧﺎﻣﻪی ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﯽ ﻧﻮﺷﺖ‪ ،‬از ﺗﻪ دل ﺑﻮد و روی آدم ﺗﺄﺛﯿﺮ ﻣﯽﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬رت ﻣﻮﻗﻊ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺣﺘﯽ ﮔﺮﯾﻪاش ﻫﻢ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ داﺷﺖ از روزﻫﺎی ﺧﻮﺷﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ داﺷﺘﻨﺪ ﻣﯽﻧﻮﺷﺖ اﺷﮑﺶ درآﻣﺪ‪ .‬ﻧﻮﺷـﺖ ﺑـﺮادرش ﭼﻄـﻮر ﺟﻨـﮓ را ﻗﺎﺑـﻞ ﺗﺤﻤـﻞ‬
‫ﻣﯽﮐﺮد و ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻧﻔﺮ اوﻟﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ دﻫﮑﺪهﻫﺎ را آﺗﺶ ﻣﯽزد و دود ﻫﺮ ﻃﺮف راه ﻣﯽاﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬از ﺷﻮخ ﺑﻮدﻧﺶ ﻫﻢ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬از‬
‫آن ﺑﺎری ﮐﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎ ﯾﮏ ﺑﻐﻞ ﻧﺎرﻧﺠﮏ دﺳﺘﯽ رودﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎﻫﯿﮕﯿﺮی ﮐﻨﺪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪َ .‬رت ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد اﯾﻦ ﮐﺎرش ﺧﻨـﺪهدارﺗﺮﯾﻦ‬
‫ﮐﺎر ﺗﻮ ﮐﻞ ﺗﺎرﯾﺦ ﺑﺸﺮ ﺑﻮد‪ .‬ﯾﮏﻣﯿﻠﯿﻮن ﻣﺎﻫﯽ آﺳﯿﺎﯾﯽ ﻟﺖوﭘﺎر ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﺑﺮادرش ﻃﺮز ﻓﮑﺮ درﺳﺘﯽ داﺷـﺘﻪ‪ .‬ﻣﯽداﻧﺴـﺖ ﭼﻄـﻮری‬
‫ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻬﺶ ﺧﻮش ﺑﮕﺬرد‪ .‬ﺗﻮ ﺷﺐ ﻫﺎﻟﻮوﯾﻦ‪ ،‬ﮐﻪ ﻫﻮا ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﮔﺮم ﺑﻮد ﻃﺮف ﮐﻞ ﺑﺪﻧﺶ رو رﻧﮓووارﻧﮓ ﮐﺮده ﺑـﻮد و ﻣﺎﺳـﮏ‬
‫ارواح زده ﺑﻮد و ﻫﻤﺎنﻃﻮر ﭘﻮﺗﯿﻦ ﺑﻪ ﭘﺎ و ام‪ ۱۶‬ﺑﻪ ﮔﺮدن رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﻮ ﯾﮑﯽ از دﻫﮑﺪهﻫﺎ ﻗﺎﺷﻖ زﻧﯽ‪َ .‬رت ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﻃـﺮف اﻧﺴـﺎن‬
‫ُ‬
‫ﺑﺰرﮔﯽ ﺑﻮد‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﮔﺎﻫﯽ ﺧﻞ ﻣﯽﺷﺪ وﻟﯽ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﯽ ﺟﺎﻧﺖ را ﺑﺴﭙﺎری دﺳﺘﺶ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﻧﺎﻣﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺪی ﻣﯽﺷﺪ و ﺗﻠﺦ‪َ .‬رت ﺳﻔﺮهی دل ﺑﺎز ﮐﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﻋﺎﺷﻘﺶ ﺑﻮده‪ .‬ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ دوﺳـﺘﺶ ﺗـﻮ ﺗﻤـﺎم‬
‫دﻧﯿﺎ ﺑﻮده‪ .‬ﯾﮏ روح در دو ﺑﺪن‪ ،‬دوﻗﻠﻮ ﯾﺎ ﭼﯿﺰی در ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺪود‪ .‬اﺷﺘﺮاﮐﺎت زﯾﺎدی ﺑﺎ ﻫـﻢ داﺷـﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑـﺮای ﺧـﻮاﻫﺮش ﻧﻮﺷـﺖ‬
‫ﺟﻨﮓ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ ﻣﯽآﯾﺪ ﺑﺒﯿﻨﺪش‪.‬‬
‫ُ‬
‫ﺧﺐ ﭼﯽ ﺷﺪ؟‬
‫َ‬
‫اﺣﻤﻖ ﻣﺸﻨﮓ ﻫﯿﭻوﻗﺖ ﺟﻮاب ﻧﺪاد‪.‬‬ ‫ِ‬ ‫َرت ﻧﺎﻣﻪ را ﭘﺴﺖ ﮐﺮد‪ .‬دو ﻣﺎه ﺻﺒﺮ ﮐﺮد‪ .‬دﺧﺘﺮهی‬

‫داﺳﺘﺎن واﻗﻌﯽ ﺟﻨﮕﯽ ﻫﯿﭻوﻗﺖ ﻧﺒﺎﯾﺪ اﺧﻼﻗﯽ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻧﺒﺎﯾﺪ دﺳﺘﻮراﻟﻌﻤﻞ ﺑﺪﻫﺪ ﯾﺎ ﺗﻘﻮای ﺷـﻤﺎ را ﺗﺤﺮﯾـﮏ ﮐﻨـﺪ‪ ،‬ﻧﺒﺎﯾـﺪ ﺑﺮاﯾﺘـﺎن‬
‫اﻟﮕﻮﻫﺎی رﻓﺘﺎر درﺳﺖ اﻧﺴﺎﻧﯽ ﺑﺘﺮاﺷﺪ‪ ،‬ﻧﺒﺎﯾﺪ آدمﻫﺎ را از اﻧﺠﺎم ﮐﺎری ﮐﻪ دﯾﮕﺮان ﻫﻤﯿﺸﻪ اﻧﺠﺎم ﻣﯽدﻫﻨﺪ ﻣﻨﻊ ﮐﻨﺪ‪ .‬اﮔﺮ داﺳﺘﺎﻧﯽ‬
‫اﺧﻼﻗﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ آﻣﺪ‪ ،‬ﺑﺎورش ﻧﮑﻨﯿﺪ‪ .‬اﮔﺮ آﺧﺮ داﺳﺘﺎﻧﯽ ﺟﻨﮕﯽ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدﯾﺪ دارﯾﺪ زﯾﺎدی ﺟﻮ ﮔﯿﺮ ﻣﯽﺷﻮﯾﺪ و ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻪاﯾﺪ ﯾـﺎ‬
‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدﯾﺪ ذرهای‪ ،‬ﺣﺘﯽ ذرهای از ﻋﺪاﻟﺖ و ﺻﺤﺖ ﮐﻪ وﺟﻮد داﺷﺖ از دل ﺧﺎﮐﺮوﺑـﻪای ﻋﻈـﯿﻢ ﺑـﻪ رﺳـﺘﮕﺎری رﺳـﯿﺪه‪،‬‬
‫ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ دروﻏﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻬﻨﻪ و ﻧﺎﺟﻮر ﺷﺪهاﯾﺪ‪ .‬ﻋـﺪاﻟﺘﯽ وﺟـﻮد ﻧـﺪارد‪ .‬ﺗﻘـﻮاﯾﯽ وﺟـﻮد ﻧـﺪارد‪ .‬ﺑـﻪﻋﻨﻮان ﻗـﺎﻧﻮﻧﯽ‬
‫ً‬
‫ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﻪ ﻟﺰوﻣﺎ درﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺪاﻧﯿﺪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﺪ داﺳﺘﺎﻧﯽ ﺟﻨﮕﯽ را ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﺗﺎﺑﻌﯿﺖ ﺧﺎﻟﺺ و ﻗﻄﻌﯽاش ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ زﺷﺘﯽ و‬
‫َ‬
‫وﻗﺎﺣﺖ و ﺷﺮ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻨﯿﺪ‪ .‬ﮔﻮش دادن ﺑﻪ ﺣﺮفﻫﺎی َرت ﮐﺎﯾﻠﯽ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻮد‪ .‬او ﺑﻪ ﺧﻮاﻫﺮ دوﺳﺘﺶ ﻣﯽﮔﻔﺖ ﻣﺸﻨﮓ‪ .‬ﻧﻤﯽﮔﻔﺖ‬

‫‪۳۵‬‬
 ‫ُ‬
‫ﭼﻄﻮری داﺳﺘﺎن ﺟﻨﮕﯽ واﻗﻌﯽای ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻨﯿﻢ؟‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫ﻫﺮزه‪ .‬ﺣﺘﯽ ﺑﻬﺶ ﻧﻤﯽﮔﻔﺖ زن ﯾﺎ دﺧﺘﺮ‪ .‬ﻣﯽﮔﻔﺖ ﻣﺸﻨﮓ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺗﻒ ﻣﯽﮐﺮد و ﺧﯿـﺮه ﻣﯽﺷـﺪ‪ .‬ﻧـﻮزده ﺳـﺎﻟﺶ ﺑـﻮد؛ ﺟﻨـﮓ از‬
‫اﺣﺖ آر ِام آﻣﺎدهی ﮐﺸـﺘﺎر ﻧﮕﺎﻫـﺖ ﮐﻨـﺪ و ﺑﮕﻮﯾـﺪ‬
‫درﺷﺖ ﻧﺎر ِ‬
‫ِ‬ ‫ﺣﺪودش ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﯿﻦ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺎ آن ﭼﺸﻢﻫﺎی‬
‫ﻣﺸﻨﮓ ﭼﻮن دوﺳﺘﺶ ُﻣﺮده ﺑﻮد و اﯾﻦ واﻗﻌﯿﺖ ﺑﺴﯿﺎر ﻣﻠﻤﻮس و ﻏﻢاﻧﮕﯿﺰ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﻮاﻫﺮش ﻫﯿﭻوﻗﺖ ﺟﻮاﺑﯽ ﺑﺮاﯾﺶ ﻧﻨﻮﺷﺘﻪ‪.‬‬
‫داﺳﺘﺎن ﺟﻨﮕﯽای ﮐﻪ ﺧﺠﺎﻟﺖ زدهات ﻫﻢ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺸﺨﯿﺺ اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﻧﮕﺮان ﻗﺒﺎﺣﺘﺶ ﻧﺒﺎﺷﯽ‪ ،‬ﻧﮕﺮان ﺣﻘﯿﻘـﺖ ﻫـﻢ‬
‫ﻧﯿﺴﺘﯽ؛ اﮔﺮ ﻧﮕﺮان ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻧﯿﺴﺘﯽ‪ ،‬آنوﻗﺖ رأیات ﻣﺸﺨﺺ اﺳﺖ‪ .‬آدمﻫﺎ را ﺑﻔﺮﺳﺖ ﺟﻨﮓ و وﻗﺘﯽ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ ﺑﺒﯿﻦ ﭼﻄﻮر ﺗﻐﯿﯿﺮ‬
‫ﻟﺤﻦ دادهاﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺮف زدن َرت؛ »ﺧﺪای ﺑﺰرگ‪ ،‬ﯾﻪ ﻧﺎﻣﻪی ﮐﺜﺎﻓﺖ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﻣﺎﻣﺎﻧﯽ ﻧﻮﺷﺘﻢ‪ ،‬ﺟﻮن ﮐﻨـﺪم ﺑﻨﻮﯾﺴـﻤﺶ ﺑﻌـﺪش ﭼـﯽ‬
‫ﺷﺪ؟ ﻣﺸﻨﮓ اﺣﻤﻖ ﺟﻮاﺑﻢ رو ﻧﺪاد‪«.‬‬

‫اﺳﻢ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ُﻣﺮد ِﮐﺮت ِﻟ ِﻤﻦ ﺑﻮد‪ .‬ﺟﺮﯾﺎﻧﺶ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ از رودﺧﺎﻧﻪی ﮔﻠﯽ رد ﻣﯽﺷﻮﯾﻢ و ﭘﯿﺶ رو ﯾﻤﺎن ﺑـﻪ ﺳـﻤﺖ‬
‫ﻏﺮب ﺑﻮد؛ ﮐﻮﻫﺴﺘﺎن‪ .‬روز ﺳﻮم ﺳﺮ دوراﻫﯽای ﺗﻮ اﻋﻤﺎق ﺟﻨﮕﻞ اﺳﺘﺮاﺣﺖ زدﯾﻢ‪ .‬ﻫﻤﺎن ﻣﻮﻗﻊ ِﻟ ِﻤﻦ و َرت ﮐـﺎﯾﻠﯽ ﺷﻮﺧﯽﺷـﺎن‬
‫ً‬
‫ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬اﺻﻼ ﺣﻮاﺳﺎن ﻧﺒـﻮد ﺧﻄـﺮ ﻫﺴـﺖ‪ .‬ﺑﭽـﻪ ﺑﻮدﻧـﺪ دﯾﮕـﺮ؛ ﻓﻘـﻂ ﻇﺎﻫﺮﺷـﺎن ﻧﺸـﺎن ﻧﻤـﯽداد‪ .‬ﻓﮑـﺮ ﻣﯽﮐﺮدﻧـﺪ آﻣﺪهاﻧـﺪ‬
‫ﻃﺒﯿﻌﺖﮔﺮدی‪ ،‬ﻧﻤﯽﻓﻬﻤﯿﺪﻧﺪ ﺟﻨﮓ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﯿﻦ رﻓﺘﻨﺪ ﭘﺸﺖ درﺧﺖﻫﺎی ﺑﺰرﮔﯽ ﮐﻪ ﺷﺎﺧﻪﻫﺎﯾﺸﺎن ﻗﺸﻨﮓ ﺳﺎﯾﻪﺑـﺎﻧﯽ‬
‫درﺳﺖ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ و ﻧﻤﯽﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ ﻧﻮر ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﺑﻪ زﻣﯿﻦ ﺑﺮﺳﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﻫﻢ ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و ﺳﺮﮔﺮم ﺑﺎزی ﻣﺴﺨﺮهای ﺑﻮدﻧـﺪ ﮐـﻪ‬
‫دوﺗﺎﯾﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ درﺳﺖ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎزی اﯾﻦﻃﻮری ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻧﺎرﻧﺠﮏﻫﺎی دودزا ﻣﯽاﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ‪ .‬اﯾﻦﻫﺎ ﺑﻪﺧﻮدیﺧﻮد ﺗﺎ وﻗﺘـﯽ‬
‫ﻣﺴﺨﺮهﺑﺎزی ﮐﺴﯽ در ﻧﯿﺎورد ﺑﯽﺧﻄﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﮐﺎرﺷﺎن اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺿﺎﻣﻨﺶ را ﺑﮑﺸﻨﺪ و از ﻫﻢ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﮕﯿﺮﻧـﺪ و ﺑـﺮای ﻫﻤـﺪﯾﮕﺮ‬
‫ﭘﺮﺗﺶ ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬اﯾﻦ ﺑﺎر زﯾﺮ درﺧﺖﻫﺎی ﺑﺰرگ واﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﮐﯽ ﻓﺮار ﻣﯽﮐﺮد ﺗﺮﺳﻮ ﺑﻮد‪ .‬اﮔﺮ ﻫﻢ ﮐﺴﯽ ﻓﺮار ﻧﻤﯽﮐﺮد ﻧﺎرﻧﺠﮏ‬
‫ﺻﺪای آراﻣﯽ در ﻣﯽﮐﺮد و ﻫﺮ دوﺗﺎﺷﺎن دودی ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ و ﻣﯽﺧﻨﺪﯾﺪﻧﺪ و دوﺑﺎره ﺗﮑﺮارش ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺗﻤﺎم اﯾﻦ داﺳﺘﺎن واﻗﻌﯿﺖ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﯿﺴﺖ ﺳﺎل ﭘﯿﺶ اﯾﻦ اﺗﻔﺎق ﺑﺮام اﻓﺘﺎده و ﻫﻨﻮز ﻫﻢ آن دوراﻫﯽ وﺳﻂ ﺟﻨﮕـﻞ و آن درﺧﺖﻫـﺎی ﺑـﺰرگ و ﺻـﺪای ﭼﮑـﻪی‬
‫ﻧﺮﻣﯽ از ﭘﺸﺖ درﺧﺖ ﻣﯽآﻣﺪ را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ دارم‪ .‬ﺑﻮی ﺧﺰهﻫﺎ ﺗﻮ ﻣﺸﺎﻣﻢ اﺳﺖ‪ .‬ﺑـﺎﻻی ﺳـﺎﯾﻪﺑﺎن درﺧﺖﻫـﺎ ﺷـﮑﻮﻓﻪﻫﺎی ﺳـﻔﯿﺪ‬
‫ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ زده ﺑﻮد وﻟﯽ ﺧﺒﺮی از آﻓﺘﺎب ﻧﺒﻮد و ﯾﺎدم اﺳﺖ ﺳﺎﯾﻪﻫﺎی ﻫﻤﯿﻦﻃﻮری زﯾﺮ درﺧﺘﯽ ﮐﻪ ِﮐﺮت ِﻟ ِﻤﻦ و َرت ﮐﺎﯾﻠﯽ داﺷﺘﻨﺪ‬
‫ﺑﺎزی ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ ﭘﻬﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻣﯿﭽﻞ َﺳﻨﺪرس داﺷﺖ ﺑﺎ ﯾﻮﯾﻮﯾﺶ ﺑﺎزی ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬ﻧﻮرﻣﻦ ﺑـﺎﮐﺮ و ﮐـﺎﯾﻮوا و دﯾـﻮ ﺟﻨﺴـﻦ ﭼـﺮت‬
‫ﺳﺒﺰ ﻧﺎﻫﻤﻮار ﺑﻮدﯾﻢ‪.‬‬
‫ﻣﯽزدﻧﺪ‪ ،‬ﻧﯿﻤﻪ ﭼﺮت ﺷﺎﯾﺪ و ﻫﻤﮕﯽﻣﺎن دور ﮐﻮهﻫﺎی ِ‬
‫ﺑﻪﺟﺰ ﺻﺪای ﺧﻨﺪه‪ ،‬ﺧﺒﺮ دﯾﮕﺮی ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫ً‬
‫ﯾﺎدم ﻣﯽآﯾﺪ ﻣﯿﭽﻞ َﺳﻨﺪرس ﺳﺮ ﮔﺮداﻧﺪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد‪ .‬ﻧﻤﯽﮔﻮﯾﻢ ﺳﺮ ﺗﮑﺎن ﻣﯽداد ﮐﻪ ﻣـﺜﻼ ﺑﮕﻮﯾـﺪ ﺣﻮاﺳـﻢ ﺟﻤـﻊ ﭼﯿـﺰی‬
‫َ‬
‫ﺑﺎﺷﺪ وﻟﯽ ﯾﮏﮐﻢ ﺑﻌﺪ ﯾﻮﯾﻮﯾﺶ را ﺟﻤﻊ ﮐﺮد و راه اﻓﺘﺎد‪.‬‬
‫ﺗﻌﺮﯾﻒ ﺑﻘﯿﻪاش ﮐﺎر ﺳﺨﺘﯽ اﺳﺖ‪.‬‬
‫دوﺗﺎﯾﯽ داﺷﺘﻨﺪ ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺻﺪاﯾﯽ آﻣﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﺻﺪای ﭼﺎﺷﻨﯽ ﺑﻤﺐ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﯿﻦ ﺳﺮ ﮔﺮداﻧﺪم و ِﻟ ِﻤﻦ را‬
‫ً‬
‫دﯾﺪم دادم ﮐﻪ از زﯾﺮ ﺳﺎﯾﻪ درﺧﺖﻫﺎ آﻣﺪ ﺗﻮ آﻓﺘﺎب‪ .‬ﺻﻮرت ﯾﮑﻬﻮ آﻓﺘﺎبﺳـﻮﺧﺘﻪ و روﺷـﻦ ﺷـﺪ‪ .‬ﺣﻘـﺎ ﭘﺴـﺮ ﺧـﻮشﺗﯿﭙﯽ ﺑـﻮد‪.‬‬
‫ً‬
‫ﭼﺸﻢﻫﺎی ﺧﺎﮐﺴﺘﺮی ﺗﯿﺰی داﺷﺖ‪ ،‬ﮐﻤﺮ ﺑﺎرﯾﮏ و ﺗﺮﮐﻪای ﺑﻮد و وﻗﺘﯽ ُﻣﺮد ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺗﻮ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ زﯾﺒﺎﯾﯽ ﻗﺮار داﺷﺖ‪ .‬آﻓﺘﺎب دورش‬
‫درﺧﺖ ُﭘﺮ از ﺧﺰه و ﺗﺎک و ﺷﮑﻮﻓﻪﻫﺎی ﺳﻔﯿﺪ‪.‬‬
‫ِ‬ ‫را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺮدش ﺑﺎﻻ و ﻣﮑﯿﺪش ﺑﺎﻻی‬

‫ً‬
‫ﺗﻮ ﻫﺮ داﺳﺘﺎن ﺟﻨﮕﯽای‪ ،‬ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ﺗﻮ واﻗﻌﯽﻫﺎﯾﺶ‪ ،‬ﺗﻤﯿﺰ دادن آﻧﭽﻪ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎد و آﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎد ﺳﺨﺖ اﺳﺖ‪ .‬آﻧﭽﻪ‬
‫ﺑﻪ ﻧﻈﺮ رﺳﯿﺪ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎده ﻣﯽﺷﻮد واﻗﻌﻪای ﺑﺮای ﺧﻮد و ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻤﺎنﻃﻮری ﺗﻌﺮﯾﻒ ﺷﻮد‪ .‬زاوﯾـﻪ دﯾـﺪﻫﺎ ﻣﺘﻔـﺎوت اﺳـﺖ‪ .‬وﻗﺘـﯽ‬

‫‪۳۶‬‬
 ‫ُ‬
‫ﭼﻄﻮری داﺳﺘﺎن ﺟﻨﮕﯽ واﻗﻌﯽای ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻨﯿﻢ؟‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫ﺗﻠﻪای ﺿﺪﻧﻔﺮ ﻣﻨﻔﺠﺮ ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﭼﺸﻢ ﻣﯽﺑﻨﺪی و از ﺗﻮ وﺟﻮد ﺧﻮدت رﻫﺎ ﻣﯽﺷﻮی و ﻏﺮق‪ .‬وﻗﺘﯽ ﮐﺴﯽ ﻣﯽﻣﯿـﺮد‪ ،‬ﻋـﯿﻦ ِﮐـﺮت‬
‫ِﻟﻤﻦ‪ ،‬ﭼﺸﻢ ﻣﯽﮔﯿﺮی و ﺑﻌﺪ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﯽ و دوﺑﺎره ﭼﺸﻢ ﻣﯽﮔﯿﺮی‪ .‬ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺑﺮﻓﮑﯽ ﻣﯽﺷﻮد؛ ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫـﺎ را ﻧﻤـﯽﺑﯿﻨـﯽ‪ .‬اﻣـﺎ‬
‫ﺑﻌﺪش‪ ،‬وﻗﺘﯽ ﺗﻌﺮﯾﻔﺶ ﻣﯽﮐﻨﯽ‪ ،‬اﻧﮕﺎری داری ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﺳﻮرﺋﺎل ﺑﻪ ﻧﻈﺮ واﻗﻌـﯽای رو ﺗﻌﺮﯾـﻒ ﻣﯽﮐﻨـﯽ‪ ،‬ﻫﻤـﯿﻦ داﺳـﺘﺎﻧﺖ را‬
‫ﻣﺼﻨﻮﻋﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ وﻟﯽ درﻋﯿﻦﺣﺎل دارد واﻗﻌﯿﺖ ﻣﺤﮑﻢ و دﻗﯿﻘﯽ را ﺑﺎ ﺧﻮدش اراﺋﻪ ﻣﯽدﻫﺪ‪.‬‬

‫از ﺧﯿﻠﯽ ﺟﻬﺎت داﺳﺘﺎن واﻗﻌﯽای ﺟﻨﮕﯽای را ﻧﻤﯽﺷﻮد ﺑﺎور ﮐﺮد‪ .‬اﮔﺮ ﺑﺎورش ﮐﺮدﯾﺪ ﺷﮏ ﮐﻨﯿﺪ‪ .‬ﺑﺤﺚ اﻋﺘﺒﺎر ﻣﻄـﺮح اﺳـﺖ‪.‬‬
‫ً‬
‫ﻣﻌﻤﻮﻻ ﭼﯿﺰﻫﺎی ﻏﯿﺮﻗﺎﺑﻞ ﺑﺎور واﻗﻌﯿﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﭼﯿﺰﻫﺎی ﻋﺎدی ﻧﻪ‪ ،‬ﭼﻮن اﯾﻦ ﻋﺎدیﻫﺎی ﻻزماﻧﺪ ﺗﺎ اﺟﺎزه دﻫﻨﺪ ﺷﻤﺎ ﭼﯿﺰﻫـﺎی‬
‫ﻏﯿﺮﻋﺎدیای ﮐﻪ ﻣﯽﺷﻨﻮﯾﺪ را ﺑﺎور ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺟﺰ اﯾﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﯿﺪ داﺳﺘﺎن واﻗﻌﯽ ﺟﻨﮕﯽ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻨﯿﺪ‪ .‬ﮔﺎﻫﯽ ﻫﻢ ﮔﻔﺘﻨﺶ ﻣﻤﮑﻦ ﻧﯿﺴﺖ‪.‬‬
‫ً‬
‫ﻣﺜﻼ ﻫﻤﯿﻨﯽ ﮐﻪ از ﻣﯿﭽﻞ َﺳﻨﺪرس ﺷﻨﯿﺪم‪ .‬دم ﻏﺮوب ﺑﻮد و ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑـﻮدﯾﻢ ﮐﻨـﺎر ﺳـﻨﮕﺮ اﻧﻔـﺮادیام ﮔﻮﺷـﻪی رودﺧﺎﻧـﻪی‬
‫ﻋﺮﯾﺾ ﮔﻠﯽ ﺗﻮ ﻃﺮف ﺷﻤﺎل ﺷﻬﺮ ﮐﻮاﻧﮓ ﻧﺎﮔﺎی‪ .‬ﻏﺮوﺑﯽ آراﻣﯽ ﺑﻮد‪ .‬رد ﺳﺮخ و ﺻـﻮرﺗﯽای رو رودﺧﺎﻧـﻪ ﭘﻬـﻦ ﺷـﺪه ﺑـﻮد ﮐـﻪ‬
‫ِ‬
‫ﺑﯽﺻﺪا ﺑﺎ ﺟﺮﯾﺎن آب ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽﮐﺮد و ﺻﺒﺤﺶ ﻗﺮار ﺑﻮد از رودﺧﺎﻧﻪ رد ﺷﻮﯾﻢ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻏﺮب ﭘﯿﺸﺮوی ﮐﻨﯿﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﮐﻮﻫﺴﺘﺎن‬
‫ﺑﺮﺳﯿﻢ‪ .‬ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ داﺳﺘﺎن ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣﯿﭽﻞ َﺳﻨﺪرس ﮔﻔﺖ »ﺧﺪا ﺷﺎﻫﺪه ﻋﯿﻦ واﻗﻌﯿﺘﻪ‪ .‬ﯾﻪ ﮔﺮوه ﮔﺸﺘﯽ ﺷﯿﺶ ﻧﻔﺮه ﻣﯽرن ﮐﻮﻫﺴﺘﺎن ﯾـﻪ ﻋﻤﻠﯿـﺎت ُﭘﺴـﺖ ﺷـﻨﻮد‬
‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻦ‪ .‬ﻗﺮار ﺑﻮده ﯾﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻤﻮﻧﻦ؛ ﻓﻘﻂ دراز ﺑﮑﺸﻦ و ﺣﺮﮐﺎت دﺷﻤﻦ رو ﮔﻮش ﮐﻨﻦ‪ .‬ﯾﻪ رادﯾﻮ ﺑﺎ ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽﺑﺮدن ﮐﻪ‬
‫اﮔﻪ ﭼﯿﺰ ﻣﺸﮑﻮﮐﯽ ﺷﻨﯿﺪن‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﯿﺰیﻫﺎ‪ ،‬ﺗﻨﺪی ﺗﻮﭘﺨﻮﻧﻪ ﯾﺎ ﻧﯿﺮوی ﻫﻮاﯾﯽ و اﯾﻨﺎ رو ﺧﺒﺮ ﮐﻨﻦ‪ .‬ﻏﯿﺮازاﯾﻦ ﺑﺎﯾـﺪ ﻫﻤﯿﻦﻃـﻮری ﺳـﺮ‬
‫ﺟﺎﺷﻮن ﻣﯽﻣﻮﻧﺪن‪ .‬ﺗﻮ ﺳﮑﻮت ﻣﺤﺾ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﮔﻮش ﻣﯽدادن‪«.‬‬
‫َﺳﻨﺪرس ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻬﻢ اﻧﺪاﺧﺖ ﺗﺎ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﻮد ﻣﺎﺟﺮا را ﺧﻮب ﮔﺮﻓﺘﻪام‪ .‬داﺷﺖ ﺑﺎ ﯾﻮﯾـﻮاش ﺑـﺎزی ﻣﯽﮐﻨـﺪ‪ ،‬ﻣﯽاﻧـﺪاﺧﺘﺶ‬
‫ﺟﻠﻮ و ﻃﻨﺎﺑﺶ را ﺑﻪ دﺳﺘﺶ ﻣﺤﮑﻢ ﮐﺮده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺻﻮرﺗﺶ ﺑﯽﺣﺎﻟﺖ ﺑﻮد‪.‬‬
‫»دارم از ﻗﺎﻋﺪه ﻣﯽﮔﻢ‪ ،‬ﯾﻌﻨﯽ درﺳﺖ ﻣﻮﺑﻪﻣﻮ ﺑﺮ اﺳﺎس اﻧﻀﺒﺎط ارﺗﺶ‪ .‬اﯾﻦ ﺷﯿﺶﺗﺎ آدم ﺗﻮ ﯾﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﺟﯿﮑﺸـﻮن در ﻧﯿﻮﻣـﺪ‪.‬‬
‫اﻧﮕﺎر زﺑﻮن ﻧﺪاﺷﺘﻦ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﮔﻮش ﺑﻮدن‪«.‬‬
‫ُ‬
‫»ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺐ‪«.‬‬
‫»ﻣﺘﻮﺟﻪای ﮐﻪ؟«‬
‫»آره ﻧﺎﻣﺮﺋﯽ ﺷﺪه ﺑﻮدن‪«.‬‬
‫َﺳﻨﺪرس را ﺳﺮ ﺗﺎﯾﯿﺪم ﮐﺮد‪.‬‬
‫ً‬
‫»دﻗﯿﻘﺎ ﻧﺎﻣﺮﺋﯽ ﺷﺪه ﺑﻮدن‪ .‬ﺣﺎﻻ ﭼﯽ ﺷﺪ؟ اﯾﻨﺎ ﺗﻮ ﺟﻨﮕﻞ ﺑﻮدن‪ ،‬اﺳﺘﺘﺎر داﺷﺘﻦ و دراز ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮدن ﻣﻨﺘﻈﺮ و ﻫﻤﯿﻦ ﮐﺎرﺷﻮن‬
‫ﺑﻮدن‪ .‬ﮐﺎر دﯾﮕﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻦ‪ .‬ﻫﻔﺖ روز ﻫﻤﯿﻦﻃـﻮری دراز ﮐﺸـﯿﺪه ﺑـﻮدن و ﮔـﻮش ﻣـﯽدادن‪ .‬ﺑـﺎور ﮐـﻦ ﺧﯿﻠـﯽ ﺗﺮﺳـﻨﺎﮐﻪ‪ .‬اﯾﻨﺠـﺎ‬
‫َ‬
‫ﮐﻮﻫﺴﺘﺎﻧﻪ‪ .‬ﺗﺎ ﺧﻮدت ﻧﺮی ﺗﻮ ﺟﻨﮕﻞ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﻤﯽﺷﯽ ﭼﯽ ﻣﯽﮔﻢ‪ .‬ﺟﻨﮕﻠﻪ‪ .‬ﯾﻪ ﻃﻮراﯾﯽ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﻮ دل اﺑﺮ و ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣـﻪ داﺷـﺖ‪.‬‬
‫ﻋﯿﻦ ﺑﺎرون ﺑﻮد وﻟﯽ ﺧﺒﺮی از ﺑﺎرون ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﭼﯽ ﺧﯿﺲ ﺑﻮد و ﭘﯿﭻ داﺷﺖ و ﺗﻮ ﻫـﻢ ﺑـﻮد و ﻫﯿﭽـﯽ ﻧﻤﯽدﯾـﺪی‪ .‬ﺣﺘـﯽ ﺑـﻮل‬
‫ً‬
‫ﺧﻮدﺗﻢ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﺴﺘﯽ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﯽ ﺑﺮی ﺧﻼ‪ .‬اﻧﮕﺎری اﺻﻼ ﺑﺪن ﻧﺪاری‪ .‬ﺧﯿﻠﯽ ﺗﺮﺳﻨﺎک ﺑﻮد‪ .‬آدم ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﻣﻪ ﺟﻠﻮ ﻣﯽرﻓﺖ ـ ﻣﻪ ﺑـﻮد‬
‫ﮐﻪ رات ﻣﯽﺑﺮد‪ ...‬و اﻟﺒﺘﻪ ﺻﺪاﻫﺎ‪ .‬ﺻﺪاﻫﺎ ﺗﺎ اﺑﺪ ﺗﻮ ﮔﻮﺷﺖ ﺑﻮدن‪ .‬ﺻﺪاﻫﺎﯾﯽ ﻣﯽﺷﻨﯿﺪی ﮐﻪ ﻫﯿﭻﮐﺲ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﺴﺖ ﺑﺸﻨﻮه‪«.‬‬
‫َﺳﻨﺪرس ﻟﺤﻈﻪای ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪه و ﯾﻮﯾﻮﺑﺎزی ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﺑﻬﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪ زد‪.‬‬
‫ُ‬
‫»ﺧﺐ ﺑﻌﺪ از دو روز ﯾﮑﻬﻮ ﻫﻤﻪﺷﻮن ﺑﺎ ﻫﻢﺻﺪای ﻣﻮزﯾﮏ ﺷﻨﯿﺪن‪ .‬ﺻﺪای ﻏﺮﯾﺒﯽ ﺑﻮد‪ .‬ﻃﻨﯿﻦ ﻣﯽﭘﯿﭽﯿﺪ ﺗﻮ ﺟﻨﮕﻞ‪ .‬ﻋـﯿﻦ‬
‫ﺻﺪای رادﯾﻮ ﻣﯽﻣﻮﻧﺪ‪ ،‬وﻟﯽ رادﯾﻮ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﻣﺴﺨﺮهی وﯾﺘﻨﺎﻣﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ از ﺗﻮ دل ﺳﻨﮕﺎ ﻣﯽاوﻣﺪ‪ .‬ﻫﻤﻮن ﻗﺪر ﮐﻪ ازﺷﻮن دور‬

‫‪۳۷‬‬
 ‫ُ‬
‫ﭼﻄﻮری داﺳﺘﺎن ﺟﻨﮕﯽ واﻗﻌﯽای ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻨﯿﻢ؟‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫ﺑﻮد ﻧﺰدﯾﮑﺸﻮن ﻫﻢ ﺑﻮد‪ .‬ﺳﻌﯽ ﮐﺮدن ﺟﺪﯾﺶ ﻧﮕﯿﺮن‪ .‬وﻟﯽ ُﭘﺴﺖ ﺷﻨﻮد ﺑﻮدن دﯾﮕﻪ ﻧﻪ؟ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﯿﻦ ﮔﻮش دادن‪ .‬ﻫﺮ ﺷﺐ ﺑـﻪ‬
‫اﯾﻦ ﮐﻨﺴﺮت ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﺷﺮﻗﯽ ﮔﻮش ﻣﯽدادن‪ .‬ﭘﺮ ﺑﻮد از ﺻﺪای ﭼﺎﯾﻤﺰ و ﺳﻨﺘﻮر ﭼﻮﺑﯽ‪ .‬آﺧﻪ آدم ﺗـﻮ اون ﻃﺒﯿﻌـﺖ ﻣﮕـﻪ ﻣﯽﺷـﻪ‬
‫ُ‬ ‫ً‬
‫ﻫﻤﭽﯿﻦ ﭼﯿﺰی ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬اﺻﻼ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﺴﺘﻦ ﺑﺎور ﮐﻨﻦ واﻗﻌﯿﻪ‪ .‬وﻟﯽ ﺧﺐ دﯾﮕﻪ وﺳﻂ ﮐﻮﻫﺴﺘﺎن ﺑﺮاﺷﻮن رادﯾﻮ ﻫﺎﻧﻮی روﺷـﻦ ﮐـﺮده‬
‫ً‬
‫ﺑﻮدن‪ .‬ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻋﺼﺒﯽ ﺑﺸﻦ‪ .‬ﯾﮑﯽﺷﻮن ﻣﯿﻮهی ﮐﻤﭙﻮت رو ﮔﺬاﺷﺖ ﺗﻮ ﮔﻮﺷﺶ ﮐﻪ ﭼﯿﺰی ﻧﺸﻨﻮه‪ .‬ﯾﮑﯽﺷﻮن ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ داﺷﺘﻦ‬
‫ﺑﯽﻫﻮش ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬ﻣﺴﺌﻠﻪ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ اﯾﻨﻮ ﻧﻤﯽﺷﺪ ﺣﺘﯽ ﮔﺰارش ﮐﺮد‪ .‬ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﺴﺘﻦ ﮔﻮﺷﯽ رو ﺑﺮدارن ﺑـﻪ ﻗﺮارﮔـﺎه ﺧﺒـﺮ ﺑـﺪن ﮐـﻪ‬
‫اک ﻣﺴﺨﺮهی وﯾﺘﻨﺎﻣﯽ رو ﺑﺘﺮﮐـﻮﻧﯿﻢ‪ ".‬ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﺴـﺘﻦ اﯾـﻦ ﮐـﺎرو ﺑﮑـﻨﻦ‪.‬‬ ‫"آﻫﺎی ﻣﺎ آﺗﯿﺶ ﺑﺎر ﻣﯽﺧﻮای ﭼﻮن ﺑﺎﯾﺪ ﯾﻪ ﺳﺮی ﮔﺮوه ر ِ‬
‫اﯾﻦﻃﻮری ﻧﻤﯽﺷﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﯿﻦ ﺗﻮ ﻣﻪ دراز ﮐﺸﯿﺪن و دﻫﻦﻫﺎﺷﻮن رو ﺑﺴﺘﻦ‪ .‬ﭼﯿﺰی ﮐﻪ دوﺑﻠﻪ ﺑﺪش ﻣﯽﮐﺮد اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻨﺪه‬
‫ﺧﺪاﻫﺎ ﺣﺘﯽ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﺴﺘﻦ از ﺟﺎﺷﻮن ﺗﮑﻮن ﺑﺨﻮرن‪ .‬ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﺴﺘﻦ ﺷﻮﺧﯽ ﮐﻨﻦ‪ .‬ﺣﺘﯽ ﺣﺮف ﻫﻢ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﺴﺘﻦ ﺑﺰﻧﻦ‪ ،‬ﺑﺎﯾـﺪ زﻣﺰﻣـﻪ‬
‫ﻣﯽﮐﺮدن‪ .‬ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻮﺗﺎه ﺣﺮﻓﺸﻮن رو ﻣﯽزدن و ﮐﺸﺶ ﻧﻤﯽدادن‪ .‬ﮐﺎر اﺻﻠﯽﺷﻮن ﮔﻮش دادن ﺑﻮد‪«.‬‬
‫ﺑﺎز ﺳﮑﻮت ﺷﺪ و ﺑﻪ رودﺧﺎﻧﻪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪ .‬دﯾﮕﺮ داﺷﺖ ﺗﺎرﯾـﮏ ﻣﯽﺷـﺪ و ﻣﯽدﯾـﺪم ﮐـﻪ ﺳـﻤﺖ ﻏـﺮب ﮐﻮﻫﺴـﺘﺎن داﺷـﺖ‬
‫ﻧﯿﻤﻪﺗﺎرﯾﮏ ﻣﯽﺷﺪ و ﺗﻤﺎم راز و رﻣﺰ و ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪﻫﺎﯾﺶ را ﺑﻪ ﺗﯿﺮﮔﯽ ﻓﺮو ﻣﯽﺑﺮد‪.‬‬
‫َﺳﻨﺪرس آرام ﮔﻔﺖ »ﺑﻘﯿﻪی داﺳﺘﺎﻧﻮ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﯽ ﺑﺎور ﮐﻨﯽ‪«.‬‬
‫ً‬
‫»آره ﺣﺘﻤﺎ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻢ‪«.‬‬
‫»ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﯽ‪ .‬ﻣﯽدوﻧﯽ ﭼﺮا؟« ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮐﺶدار ﺧﺴﺘﻪای زد‪» .‬ﭼﻮن واﻗﻌﯽ ﺑﻮده‪ .‬ﭼﻮن ﻫﺮ ﮐﻠﻤﻪای ﮐـﻪ ﺑﻬـﺖ ﻣـﯽﮔﻢ ﻋـﯿﻦ‬
‫واﻗﻌﯿﺘﻪ‪«.‬‬
‫ً‬
‫َﺳﻨﺪرس ﺻﺪاﯾﯽ از ﺗﻮ ﮔﻠﻮﯾﺶ درآورد‪ ،‬ﻋﯿﻦ آﻫﯽ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻣﺜﻼ ﺑﮕﻮﯾﺪ ﺑﺮاﯾﺶ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﺑـﺎور ﻣﯽﺷـﻮد ﯾـﺎ ﻧـﻪ‪ .‬وﻟـﯽ‬
‫ﻗﺪرت اﺣﺴﺎس‪ ،‬ﺑﺎورش ﮐﻨﻢ‪ .‬ﻧﺎراﺣﺖ ﺑـﻪ‬ ‫ﺑﺮاﯾﺶ ﻣﻬﻢ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ واﻗﻌﯿﺖ رو ﺣﺲ ﮐﻨﻢ‪ ،‬ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎ ﺣﺲ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ و ِ‬
‫ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ‪.‬‬
‫»اﯾﻦ ﺷﯿﺶ ﻧﻔﺮ دﯾﮕﻪ ﺧﻮﻧﺸﻮن ﺑﻪ ﺟﻮش اوﻣﺪه ﺑﻮد و ﯾﻪ ﺷﺐ دو ﺑﺎره ﺻﺪاﻫﺎ رو ﺷﻨﯿﺪن‪ .‬اﻧﮕـﺎری ﻣﻬﻤـﻮﻧﯽ ﺑـﻮد‪ .‬ﺻـﺪای‬
‫ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﺑﻮد و اﻧﮕﺎری ﯾﻪ ﻋﺎﻟﻤﻪ آﺳﯿﺎﯾﯽ ﮐﻮﮐﺘﻞ ﭘﺎرﺗﯽ ﮔﺮﻓﺘﻦ وﺳـﻂ ﻣـﻪ‪ .‬ﻣﻮﺳـﯿﻘﯽ و ﺻـﺪای ﻣﻬﻤﻮﻧـﺎ و اﯾﻨـﺎ‪ .‬ﻣﺴـﺨﺮه اﺳـﺖ‬
‫ﻣﯽدوﻧﻢ‪ .‬وﻟﯽ ﺣﺘﯽ ﺻﺪای ﺑﻄﺮی ﺑﺎز ﮐﺮدﻧﺸﻮ ﻫﻢ ﺷﻨﯿﺪن‪ .‬ﺻﺪای ﻟﯿﻮان ﻣﯽاوﻣﺪ‪ .‬اﻧﮕﺎری ﯾـﻪ ﻣﻬﻤـﻮﻧﯽ ﻣﺘﻤﺪﻧﺎﻧﻪﺳـﺖ و آدﻣـﺎ‬
‫ﻣﺘﻤﺪن ﻫﺴﺖ وﻟﯽ اوﻧﺎ ﯾﻪ دﻧﯿﺎ ﺑﺎ ﺗﻤﺪن ﻓﺎﺻﻠﻪ داﺷﺘﻦ‪ .‬اوﻧﺎ وﺳﻂ وﯾﺘﻨﺎم ﺑﻮدن‪ .‬ﺧﻼﺻﻪ اﯾﻨﺎ ﺳﻌﯽ ﮐﺮد ﺑﻪ روی ﺧﻮدﺷﻮن ﻧﯿـﺎرن‪.‬‬
‫ﻫﻤﻮﻧﺠﺎ ﺗﻮ ﺟﻨﮕﻞ دراز ﮐﺸﯿﺪن و ﯾﮑﻢ ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺖ ــ اﯾﻨﻮ ﺑﺎرو ﻧﻤﯽﮐﻨﯽ‪ ،‬ﺻﺪای ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﻣﺠﻠﺴﯽ ﺷﻨﯿﺪن‪ .‬ﺻـﺪای وﯾـﻮاﻟﻦ و‬
‫ُ‬ ‫ُ‬
‫ﭼﻠﻮ ﺷﻨﯿﺪن‪ .‬ﺗﺎزه ﺻﺪای ﯾﻪ ﺳﻮﭘﺮاﻧﻮ وﯾﺘﻨﺎﻣﯽ ﻫﻢ ﺷﻨﯿﺪن‪ .‬ﺑﻪ ﯾﻪ اﭘﺮای آﺳﯿﺎﯾﯽ ﻫﻢ ﺷﻨﯿﺪن و ﺻﺪای ﮔﺮوه ﮐﺮ ﭘﺴﺮا رو ﻫﻢ ﺷﻨﯿﺪن‬
‫و ﯾﻪ ﮐﻮراﺗﺖ ﻫﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ آﻫﻨﮓ ﻣﯽزد و ﯾﻪ ﺳﺮی از اﯾﻦ آﻫﻨﮕﺎی ﺑﻮداﺋﯽﻫﺎ ﻫﻢ ﻗﺎﻃﯽ ﺻﺪاﻫﺎ ﺑﻮد‪ .‬ﺗﻤـﺎم ﻣـﺪت ﺗـﻮ ﭘـﺲزﻣﯿﻨـﻪ‪،‬‬
‫ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﻫﻢ اداﻣﻪ داﺷﺖ‪ .‬ﮐﻠﯽ ﺻﺪای ﻣﺨﺘﻠﻒ ﮔﻮﺷﺸﻮن رو ﭘﺮ ﮐﺮد‪ .‬ﻫﺮ ﺻﺪاﯾﯽ ﺟﺰ ﺻﺪای آدﻣﯿﺰاد‪ .‬ﭼﻮن وﺳـﻂ ﮐﻮﻫﺴـﺘﺎن‬
‫ﺑﻮدن‪ .‬ﮔﻮﺷﺖ ﺑﺎ ﻣﻨﻪ؟ ﺳﻨﮕﺎ ﺣﺮﻓﺸﻮن ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻪ و ﭼﻤﻦﻫﺎ و ﻣﯿﻤﻮن ﭘﻮزه درازا ﻫﻢ ﺑﻪ ﺣﺮف اﻓﺘﺎده ﺑﻮدن‪ .‬ﻫﻤﻪ ﭼـﯽ ﺣـﺮف‬
‫ﻣﯽزد‪ .‬درﺧﺖﻫﺎ از ﺳﯿﺎﺳﺖ ﻣﯽﮔﻔﺘﻦ‪ ،‬ﻣﯿﻤﻮﻧﺎ از اﯾﻤﻮن‪ .‬ﮐﻞ ﮐﺸﻮر ﺣﺮف ﻣﯽزد‪ .‬وﯾﺘﻨﺎم ﺣﺮف ﻣـﯽزد‪ .‬اوﻧﺠـﺎ ﺣـﺮف ﻣـﯽزد‪.‬‬
‫ﺣﺮف ﻣﯽزد‪ .‬ﻣﺘﻮﺟﻪای؟ وﯾﺘﻨﺎم ـ ﺟﺪیﺟﺪی ﺑﻪ ﺣﺮف اوﻣﺪه ﺑﻮد‪ .‬دﯾﮕﻪ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻦ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻦ‪ .‬ﻗﺎﻃﯽ ﮐﺮدن‪ .‬رﻓﺘﻦ ﭘﺎی ﺑﯽﺳـﯿﻢ‬
‫و ﮔﻔﺘﻦ دﺷﻤﻨﺖ ﺗﺤﺮک داره‪ .‬ﮔﻔﺘﻦ ﯾﻪ ارﺗﺶ ﺑﺰرﮔﻪ‪ .‬دﺳﺘﻮر آﺗﺶﺑﺎر ﮔﺮﻓﺘﻦ‪ .‬ﻫﻠﯿﮑﻮﭘﺘﺮ و ﮔﺮوﻫﺎن زرﻫـﯽ رو ﺧﻮاﺳـﺘﻦ‪ .‬ﻧﯿـﺮوی‬
‫ُ‬
‫ﻫﻮاﯾﯽ ﻫﻢ ﺧﻮاﺳﺘﻦ‪ .‬و ﺧﺐ زدن ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ رو ﻧﺎﺑﻮد ﮐﺮدن‪ .‬ﺗﻤﺎم ﺷﺐ ﮐﻮﻫﺴﺘﺎن ﺑﻪ آﺗﯿﺶ ﮐﺸﯿﺪن‪ .‬روﻏﻦ ﺟﻨﮕﻠـﻮ درآوردن‪ .‬ﻫـﺮ‬
‫ﭼﯽ درﺧﺖ ﻣﺮﺧﺖ ﺑﻮدوﻧﺒﻮد از ﺑﯿﻦ ﺑﺮدن‪ .‬ﻧﺎﺑﻮدی ﻣﺤﺾ‪ .‬ﻫﻤﻪﺟﺎ رو ﺑﻤﺐ آﺗﯿﺶ زا زدن‪ .‬اف‪ ۴‬و ﮐﺒـﺮا ﺧﺒـﺮ ﮐـﺮدن‪ .‬ﺣـﻮاﻟﯽ‬
‫ﻏﺮوب ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻫﻤﻪ ﭼﯽ ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪ‪ .‬ﺳﮑﻮت ﻣﻄﻠﻖ ﺑﺮﻗﺮار ﺷﺪ‪ .‬ﯾﮑﯽ از اون روزا ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﻮا ﻣﻪ ﻏﻠﯿﻆ داﺷﺖ ـ ﻫﻤﻪش‬
‫اﺑﺮ ﺑﻮد و ﻣﻪ‪ .‬اوﻧﺎ ﻫﻢ ﺗﻮ اﯾﻦ ﻣﻨﻄﻘﻪی وﯾﮋه ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮدن‪ .‬از ﮐﻮﻫﺴﺘﺎن ﻫﯿﭻ ﺻﺪاﯾﯽ در ﻧﻤﯽاوﻣﺪ‪ .‬اﻧﮕﺎر ﻫﻤﻪ ﭼﯽ ﻣﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﻋـﯿﻦ‬
‫اون دﻫﮑﺪه اﺳﮑﺎﺗﻠﻨﺪﯾﻪ ﺑﻮد ﺗﻮ اون ﻣﻮزﯾﮑﺎﻟﻪ‪ .‬ﻋﯿﻦ ﺑﺮﯾﮕﺎدون ـ ﻫﻤﻪ ﭼﯽ آروم آروم‪ .‬ﻣﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯽ رو ﺑﻠﻌﯿﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻫﯿﭻ ﺻـﺪاﯾﯽ‬

‫‪۳۸‬‬
 ‫ُ‬
‫ﭼﻄﻮری داﺳﺘﺎن ﺟﻨﮕﯽ واﻗﻌﯽای ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻨﯿﻢ؟‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫در ﻧﻤﯽاوﻣﺪ ﺟﺰ ﻫﻤﻮن ﺻﺪاﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ از ﻗﺒﻞ ﻣﯽاوﻣﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﻤﻊ ﮐـﺮدن راه اﻓﺘـﺎدن‪ .‬از ﮐﻮﻫﺴـﺘﺎن ﭘـﺎﯾﯿﻦ اوﻣﺪﻧـﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ ﮐﻤﭗ اﺻﻠﯽ و وﻗﺘﯽ رﺳﯿﺪن ﯾﻪ ﮐﻠﻤﻪ ﺣﺮف ﻧﺰدن‪ .‬ﻫﯿﭽﯽ ﻧﮕﻔﺘﻦ‪ .‬ﺟﯿﮑﺸﻮن در ﻧﯿﻮﻣﺪ‪ .‬اﻧﮕﺎری ﮐﺮ و ﻻﻟﻦ‪ .‬ﯾﻪﮐـﻢ ﮐـﻪ‬
‫ﮔﺬﺷﺖ ﯾﻪ ﺳﺮﮔﺮد ﭼﺎﻗﺎﻟﻮی ﮔﻨﺪه اوﻣﺪ ﺳﺮاﻏﺸﻮن و ﺑﺎزﺧﻮاﺳﺘﺸﻮن ﮐﺮد‪ .‬ﭘﺮﺳﯿﺪ ﭼﯽ ﺷﻨﯿﺪن؟ ﭼﺮا اﯾﻦﻫﻤﻪ آﺗﯿﺶ ﺑﺎر ﺧﻮاﺳﺘﻦ؟‬
‫ُ‬
‫ﯾﺎرو ﺳﺮﮔﺮده ﺑﺪﺟﻮری ﮐﻠﯿﺪ ﮐﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺧﺐ ﺣﻖ ﻫﻢ داﺷﺘﻦ ﺷﯿﺶ ﻣﯿﻠﯿﺎرد دﻻر ﻣﻬﻤﺎت رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮدن اوﻧﺠﺎ و ﻫﯿﭻ ﺧﺒﺮی ﻧﺸﺪه‬
‫ﺑﻮد و اون ﺳﺮﮔﺮد ﺷﯿﮑﻢ ﮔﻨﺪه ﺟﻮاب ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ‪ .‬ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺪوﻧـﻪ ﭼـﻪ ﺧﺒـﺮه وﻟـﯽ اوﻧـﺎ ﻫـﯿﭻ ﮐـﺪوم ﻫﯿﭽـﯽ ﻧﻤـﯽﮔﻔﺘﻦ‪.‬‬
‫دﻫﻨﺎﺷﻮن ﮐﯿﭗ ﺑﻮد‪ .‬ﻧﮕﺎش ﮐﺮدن‪ .‬ﯾﻪ ﻃﻮراﯾﯽ ﺗﻮ ﻧﮕﺎﻫﺸﻮن ﺗﻤﺴﺨﺮ و ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻮد و اﻧﮕﺎری ﺗﻤﺎم ﺟﺮﯾﺎن ﺟﻨﮓ ﺗﻮ ﻫﻤﻮن ﻧﮕـﺎه‬
‫ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻫﺮ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺷﺪ زد‪ .‬ﻧﮕﺎﻫﺸﻮن ﺑﻬﺶ ﻣﯽﮔﻔﺖ ﺗﻮ ﮔﻮﺷﺎش ﻣـﻮم رﯾﺨﺘـﻪ ﮐـﻪ ﭼﯿـﺰی ﻧﺸـﻨﻮه‪ .‬ﻣﯽﮔﻔـﺖ‬
‫ً‬
‫ﺑﺪﺑﺨﺖ ﺑﯿﭽﺎره ﻫﯿﭻوﻗﺖ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﻤﯽﺷﯽ ﭼﻮن اﺻﻼ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﯽ ﭼﯿﺰی رو ﮐﻪ ﻣﺎ ﺷﻨﯿﺪﯾﻢ ﺑﺸﻨﻮی‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﺮای ﯾﺎرو ﻋﻮﺿﯽ اﺣﺘﺮام‬
‫ﻧﻈﺎﻣﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻦ و رﻓﺘﻦ ﭼﻮن ﯾﻪ ﺳﺮی داﺳﺘﺎﻧﺎ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺷﻪ ﺑﺮای ﮐﺴﯽ ﺗﻌﺮﯾﻔﺶ ﮐﺮد‪«.‬‬

‫ﯾﮏ داﺳﺘﺎن واﻗﻌﯽ ﺟﻨﮕﯽ را ﻣﯽﺷﻮد ﻃﻮری ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮد ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﻫﯿﭻ ﭘﺎﯾﺎﻧﯽ ﻧﺪارد‪ .‬ﻧﻪ آن ﻟﺤﻈﻪ ﭘﺎﯾﺎﻧﯽ داﺷﺘﻪ و ﻧﻪ ﻗﺮار اﺳﺖ‬
‫ً‬
‫اﺻﻼ ﭘﺎﯾﺎﻧﯽ ﺑﮕﯿﺮد‪ .‬ﯾﻌﻨﯽ ﻧﻪ ﺣﺘﯽ وﻗﺘﯽ ﻣﯿﭽﻞ َﺳﻨﺪرس ﭘﺎﺷﺪ و ﺗﻮ ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﮔﻢ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺗﻤﺎم اﯾﻦﻫﺎ اﺗﻔﺎق ﻣﯽاﻓﺘﺪ‪.‬‬
‫ﺣﺘﯽ اﻻن‪ ،‬ﺗﻮ ﻫﻤﯿﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﻢ آن ﯾﻮﯾﻮ را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﯽآورم‪ .‬ﯾﮏﻃﻮرﻫﺎﯾﯽ ﻻزم اﺳـﺖ ﺧـﻮدت آﻧﺠـﺎ ﺑﺎﺷـﯽ و ﺧـﻮدت‬
‫داﺳﺘﺎن را ﺑﺸﻨﻮی وﻟﯽ راﺳﺘﺶ َﺳﻨﺪرس ﺑﺪﺟﻮری دﻟﺶ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ اﯾﻦ داﺳﺘﺎن را ﺑـﺎور ﮐـﻨﻢ‪ ،‬از اﯾﻨﮑـﻪ ﺟﺰﯾﯿـﺎت را درﺳـﺖ‬
‫ﻧﻤﯽﮔﻔﺖ ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻣﺎﺟﺮا را ﮐﺎﻣﻞ ﺑﮕﻮﯾﺪ‪.‬‬
‫ﯾﺎدم ﻣﯽآﯾﺪ آن ﺷﺐ ﺗﻮ ﺳﻨﮕﺮ اﻧﻔﺮادیام ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و داﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﺳـﺎﯾﻪﻫﺎﯾﯽ ﮐـﻪ از ﮐﻮآﻧـﮓ ﻧﺎﮔـﺎی اﯾـﻦﻃـﺮف آنﻃـﺮف‬
‫ﻣﯽرﻓﺖ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮدم و ﺑﻪ ﻓﮑﺮﻫﺎی روزﻫﺎی آﯾﻨﺪه ﺑﻮدم و ﻣﯽﮔﻔﺘﻢ ﭼﻄﻮری ﻗﺮار اﺳﺖ از رودﺧﺎﻧﻪ رد ﺷﻮﯾﻢ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻏﺮب‬
‫ﺑﺮوﯾﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﮐﻮﻫﺴﺘﺎن ﺑﺮﺳﯿﻢ و ﺗﻮ ﺗﻤﺎم راه ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺟﺎﻧﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﻮد و ﮐﻠﯽ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﻮد ﮐﻪ درﮐﺶ ﺑﺮاﯾﻢ ﺳﺨﺖ‬
‫ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻧﯿﻤﻪﻫﺎی ﺷﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯿﭽﻞ َﺳﻨﺪرس آﻣﺪ دﺳﺖ ﮔﺬاﺷﺖ رو ﺷﺎﻧﻪام و زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮد »ﻫﻤﯿﻦ اﻻن ﺑﻪ ذﻫﻨﻢ رﺳﯿﺪ‪ .‬ﻣﻨﻈـﻮرم‬
‫ﻗﻀﯿﻪ اﺧﻼﻗﯽ ﻣﺎﺟﺮاﺳﺖ‪ .‬ﻧﮑﺘﻪاش ﺗﻮ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﮔﻮش ﻧﻤﯽده‪ .‬ﻫﯿﭽﮑﯽ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﻤﯽﺷـﻨﻮﻧﻪ‪ .‬درﺳـﺖ ﻋـﯿﻦ ﻫﻤـﻮن ﺳـﺮﮔﺮد‬
‫ﺷﯿﮑﻢ ﮔﻨﺪه‪ .‬ﺳﯿﺎﺳﺖﻣﺪارا ﮔﻮش ﻧﻤﯽدن‪ .‬ﺗﻤﺎم اوﻧﺎﯾﯽ ﮐﻪ ادای آدم ﻣﺘﻤﺪﻧﺎ رو در ﻣﯽآرن‪ .‬ﻧﺎﻣﺰدت‪ .‬ﻧـﺎﻣﺰدم‪ .‬ﻫﻤـﻪی ﻧـﺎﻣﺰدای‬
‫ﻧﺎزﻧﺎزی ﺑﭽﻪﻫﺎ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻻزﻣﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﯿﺮون ﺑﺎﺷﯿﻢ‪ .‬ﮔﻮش دادن ﺑﻪ ﻣﻪ‪ .‬ﮔﻮش دادن ﺑﻪ ﺳﻨﮕﺎ و درﺧﺘﺎ ـ ﻣﺎ ﺑﺎﯾـﺪ ﺑـﻪ ﺻـﺪای دﺷـﻤﻦ‬
‫ﮔﻮش ﺑﺪﯾﻢ‪«.‬‬

‫اﻣﺎ ﺑﺎز ﺻﺒﺢ ﮐﻪ ﺷﺪ َﺳﻨﺪرس ﺳﺮوﮐﻠﻪاش ﭘﯿﺪا ﺷﺪ‪ .‬ﺗﻤﺎم ﺟﻮﺧﻪ آﻣﺎدهی ﺣﺮﮐﺖ ﺑﻮد‪ ،‬داﺷﺘﯿﻢ اﺳﻠﺤﻪﻫﺎ را اﻣﺘﺤﺎن ﻣﯽﮐـﺮدﯾﻢ و‬
‫ﻫﻤﺎن ﮐﺎرﻫﺎی روﺗﯿﻦ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ را از ﺳﺮ ﻣﯽﮔﺮﻓﺘﯿﻢ‪ .‬ﮔﺮوه ﭘﯿﺶ‪ ،‬زودﺗﺮ از رودﺧﺎﻧـﻪ رد ﺷـﺪه ﺑـﻮد و رﻓﺘـﻪ ﺑـﻮد ﻃـﺮف ﻏـﺮب‪.‬‬
‫َﺳﻨﺪرس ﮔﻔﺖ »ﻣﯽﺧﻮام ﯾﻪ اﻋﺘﺮاﻓﯽ ﺑﮑﻨﻢ‪ .‬دﯾﺸﺐ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ از ﺣﺮﻓﺎ را از ﺧﻮدم درآوردم‪«.‬‬
‫»اﯾﻨﻮ ﻓﻬﻤﯿﺪم‪«.‬‬
‫»اوﻧﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺻﺪای ﮔﺮوه ﺳﺮود ﺑﻮد‪ .‬اﻟﮑﯽ ﮔﻔﺘﻢ‪«.‬‬
‫ُ‬
‫»ﺧﺒﺮی ﻫﻢ اﭘﺮا ﻧﺒﻮد‪«.‬‬
‫»ﺑﺎﺷﻪ ﺑﯽﺧﯿﺎل‪«.‬‬
‫»آره وﻟﯽ ﺑﺒﯿﻦ ﺑﺎزم ﺣﺮﻓﻢ راﺳﺖ ﺑﻮد‪ .‬اون ﺷﯿﺶ ﻧﻔﺮ ﺗﻤﺎم اون ﺻﺪاﻫﺎ رو ﺷﻨﯿﺪن‪ .‬ﺑﺎور ﮐﻦ اوﻧﺎ ﻫﻤﻪ ﺻـﺪا رو ﺷـﻨﯿﺪﯾﻦ‪«.‬‬
‫ﮐﻮﻟﻪاش را اﻧﺪاﺧﺖ رو دوﺷﺶ‪ ،‬ﻟﺤﻈﻪای ﭼﺸﻢ ﺑﺴﺖ و آﻫﯽ ﮐﻮﺗﺎه و ﮔﻠﻮ ﺻﺎف ﮐﻦ ﮐﺸﯿﺪ‪ .‬ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ ﭼﻪ ﺑﮕﻮﯾﺪ‪.‬‬

‫‪۳۹‬‬
 ‫ُ‬
‫ﭼﻄﻮری داﺳﺘﺎن ﺟﻨﮕﯽ واﻗﻌﯽای ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻨﯿﻢ؟‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬
‫ُ‬
‫ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ »ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺐ ﺣﺎﻻ ﻧﮑﺘﻪی اﺧﻼﻗﯿﺶ ﭼﯿﻪ؟«‬
‫»ﺑﯽﺧﯿﺎل‪«.‬‬
‫»ﻧﻪ ﺑﮕﻮ دﯾﮕﻪ‪«.‬‬
‫ﻣﺪﺗﯽ ﺣﺮف ﻧﺰد‪ ،‬ﻧﮕﺎﻫﺶ را ﮔﺮﻓﺖ ﻃﺮﻓﯽ و آنﻗﺪر ﻟﻔﺘﺶ داد ﮐﻪ دﯾﮕﺮ ﺧﻮدش ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ و‬
‫ﻫﻤﭽﯿﻦ ﺧﯿﺮهام ﺷﺪ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم روز ﻧﮕﺎﻫﺶ را ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ از ذﻫﻨﻢ ﭘﺎک ﮐﻨﻢ‪ .‬ﮔﻔﺖ »اون ﺳـﮑﻮﺗﻮ ﺷـﻨﯿﺪی؟ اون ﺳـﮑﻮت ـ ﮔـﻮش‬
‫ﮐﻦ‪ .‬ﻧﮑﺘﻪی اﺧﻼﻗﯿﺖ ﻫﻤﻮن ﺟﺎﺳﺖ‪«.‬‬

‫ً‬
‫ﺑﺮای ﺗﻌﺮﯾﻒ داﺳﺘﺎن واﻗﻌﯽ ﺟﻨﮕﯽ‪ ،‬اﻟﺒﺘﻪ اﮔﺮ ﻧﮑﺘﻪای اﺧﻼﻗﯽ اﺻﻼ دارد‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ داﺳﺘﺎن ﻋﯿﻦ ﻧﺨﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﻟﺒﺎﺳﯽ ازش درﺳﺖ‬
‫ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﯿﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﺶ ﺑﺮﯾﺰﯾﺪ‪ .‬ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﯿﺪ ﻣﻌﻨﺎﯾﯽ را ﺑﺪون درآوردن ﻣﻌﻨﺎﯾﯽ ﻋﻤﯿﻖﺗﺮ ازش‪ ،‬رو ﮐﻨﯿﺪ‪ .‬در ﻧﻬﺎﯾﺘﺶ ﺣـﺮف‬
‫زﯾﺎدی درﺑﺎرهی داﺳﺘﺎن واﻗﻌﯽ ﺟﻨﮕﯽ ﻧﻤﯽﺷﻮد زد ﻣﮕﺮ اﯾﻨﮑﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﮕﻮﯾﻢ »اوخ‪«.‬‬
‫داﺳﺘﺎن واﻗﻌﯽ ﺟﻨﮕﯽ ﮐﻠﯽﺑﺎﻓﯽ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﻧﻤﯽﺷﻮد ﺗﻮ ﭼﮑﯿﺪهای ﺧﻼﺻﻪاش ﮐﺮد ﯾﺎ ﺗﺤﻠﯿﻞ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ً‬ ‫ً‬
‫ﻣﺜﻼ ﺑﮕﻮﯾﺪ ﺟﻨﮓ ﺟﻬﻨﻢ اﺳﺖ‪ .‬اﯾﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻪﻋﻨﻮان ﺑﯿﺎﻧﻪای اﺧﻼﻗﯽ و ﻣﺒﺘﺬل ﮐﺎﻣﻼ درﺳﺖ و دﻗﯿﻖ اﺳﺖ اﻣﺎ ﮐﻠﯽ اﺳـﺖ و‬
‫ﺧﻼﺻﻪای اﺳﺖ از ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ‪ .‬ﭼﺮا؟ ﭼﻮن دﭼﺎر ﮐﻠﯽﮔﻮﯾﯽ ﺷﺪه‪ .‬از ﺗﻪ دل ﻧﻤﯽﺷﻮد ﺑـﺎورش ﮐـﺮد‪ .‬ﮐﻼﻣـﺶ ﺷـﻤﺎ را ﺑـﻪ‬
‫ﺗﺤﺮک درﻧﻤﯽآورد‪.‬‬
‫ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻏﺮﯾﺰهای دروﻧﯽ ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدد‪ .‬ﯾﮏ داﺳﺘﺎن واﻗﻌﯽ ﺟﻨﮕﯽ اﻟﺒﺘﻪ اﮔﺮ واﻗﻌﯽ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﺷﻮد ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽﺷﻮد ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﺗﻤـﺎم‬
‫وﺟﻮد ﺑﺎورش ﮐﻨﯿﺪ‪.‬‬

‫ً‬
‫اﯾﻦ داﺳﺘﺎن ﺑﺮای ﻣﻦ ﺟﻮاب داد‪ .‬ﻗﺒﻼ ﻫﻢ ﺑﺎرﻫﺎ ﮔﻔﺘﻪام و ﻧﺴﺨﻪﻫﺎی ﻣﺨﺘﻠﻔﯽ ازش ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮدم وﻟﯽ اﺻﻠﺶ اﯾﻨـﯽ اﺳـﺖ ﮐـﻪ‬
‫ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ ﺑﮕﻮﯾﻢ‪.‬‬
‫از رودﺧﺎﻧﻪ ﮔﺬﺷﺘﯿﻢ و رﻓﺘﯿﻢ ﺳﻤﺖ ﻏﺮب ﺑﻪ دل ﮐﻮﻫﺴﺘﺎن‪ .‬روز ﺳﻮم ﺑﻮد ﮐﻪ ِﮐﺮت ِﻟ ِﻤـﻦ ﭘـﺎﯾﺶ رﻓـﺖ رو ﻣـﯿﻦ ﺿـﺪﻧﻔﺮ‪.‬‬
‫ً‬
‫داﺷﺖ ﺑﺎ َرت ﮐﺎﯾﻠﯽ ﺑﯿﺲﺑﺎل ﺑﺎزی ﻣﯽﮐﺮد و ﻣﯽﺧﻨﺪﯾﺪ و ﺑﻌﺪ ُﻣﺮد‪ .‬درﺧﺖﻫﺎ ﺗﻨﻮﻣﻨﺪی ﺑﻮد و ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ ﺗﺎ‬
‫ﻣﻨﻄﻘﻪی ﻧﺸﺴﺘﻨﯽ ﺑﺮای ﻫﻠﯿﮑﻮﭘﺘﺮ درﺳﺖ ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪﺗﺮ ﺑﺎﻻﻫﺎی ﮐﻮﻫﺴﺘﺎن رﺳﯿﺪﯾﻢ ﺑﻪ ﯾﮏ ﮔﺎوﻣﯿﺶ ﺑﭽﻪی وﯾﺘﮑﻮﻧﮕﯽ ﺑﺮﺧﻮردﯾﻢ‪ .‬ﻧﻤﯽداﻧﻢ ﺗﻮ آﻧﺠﺎی ﺑﯽ ﻣﺰرﻋﻪ و ﺷﺎﻟﯿﺰار‬
‫ﭼﻪ ﮐﺎر ﻣﯽﮐﺮد؟ وﻟﯽ دﻧﺒﺎﻟﺶ ﮐﺮدﯾﻢ و دور ﮔﺮدﻧﺶ ﻃﻨﺎب اﻧﺪاﺧﺘﯿﻢ و ﺑﺮدﯾﻤﺶ ﺑﻪ دﻫﮑﺪهای ﻣﺨﺮوﺑﻪ و ﺷﺐ ﻫﻤﺎنﺟﺎ ﮐﻤـﭗ‬
‫زدﯾﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﺷﺎم َرت ﮐﺎﯾﻠﯽ رﻓﺖ و دﻣﺎﻏﺶ را ﺑﺮﯾﺪ‪ .‬ﯾﮑﯽ از ﺟﯿﺮهﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺎز ﮐﺮد و ﺑﻪ ﮔﺎوﻣﯿﺶ ﺗﻌﺎرف ﮐﺮد‪ .‬وﻟﯽ ﺧﻮﺷـﺶ‬
‫ﻧﯿﺎﻣﺪ‪َ .‬رت ﻫﻢ ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﯾﮏ ﻗﺪم ﻋﻘﺐ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺗﻮ ﭘﺎی راﺳﺘﺶ ﺗﯿﺮ ﺧﺎﻟﯽ ﮐﺮد‪ .‬ﺣﯿﻮان ﺻﺪاﯾﯽ از ﺧﻮدش در‬
‫ﻧﯿﺎورد وﻟﯽ ﺑﺪﺟﻮری زﻣﯿﻦ ﺧﻮرد و ﺑﺎز دوﺑﺎره ﭘﺎ ﺷﺪ و َرت ﻫﺪف ﮔﺮﻓﺖ ﮔﻮﺷﺶ را زد‪ .‬ﺑﻌﺪ راﻧﺶ را زد و ﯾﮑﯽ ﻫﻢ ﺗﻮ ﮐﻮﻫـﺎن‬
‫ﮐﻮﭼﻮﻟﻮی ﭘﺸﺘﺶ ﺧﺎﻟﯽ ﮐﺮد‪ .‬دو ﺗﺎ ﻫﻢ ﺗﻮ ﭘﻬﻠﻮﻫﺎﯾﺶ زد‪ .‬ﻧﻤﺮد وﻟﯽ ﺧﯿﻠﯽ دردش آﻣﺪ‪ .‬اﺳﻠﺤﻪ را ﮔﺮﻓﺖ ﺟﻠﻮ دﻫﺎﻧﺶ و ﻓﮑـﺶ‬
‫را زد‪ .‬ﮐﺴﯽ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﻤﯽزد‪ .‬ﮐﻞ ﺟﻮﺧﻪ اﯾﺴﺘﺎده ﻧﻈﺎرهﮔﺮ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﺣﺴﯽ داﺷﺖ وﻟﯽ ﮐﺴـﯽ ﺧﯿﻠـﯽ دﻟـﺶ ﺑـﻪ ﺣـﺎل ﺑﭽـﻪ‬
‫ﮔﺎوﻣﯿﺶ ﻧﻤﯽﺳﻮﺧﺖ‪ .‬ﮐﺮت ِﻟ ِﻤﻦ ُﻣﺮده ﺑﻮد‪َ .‬رت ﮐﺎﯾﻠﯽ رﻓﯿﻖ ﻓﺎﺑﺮﯾﮑﺶ را از دﺳﺖ داده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌـﺪﺗﺮ ﺗـﻮ ﻫﻤـﺎن ﻫﻔﺘـﻪﻧﺎﻣـﻪای‬
‫ﺧﯿﻠﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ و ﺷﺨﺼﯽ ﺑﻪ ﺧﻮاﻫﺮ ﻃﺮف ﻧﻮﺷﺖ‪ .‬ﻧﺎﻣﻪای ﮐﻪ ﺟﻮاﺑﺶ را ﻧﺪاد‪ .‬وﻟﯽ وﻗﺘﯽ داﺷﺖ ﮔﺎوﻣﯿﺶ را ﻣﯽزد ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺧﺎﻟﯽ‬
‫ﮐﺮدن زﺟﺮش ﺑﻮد‪ُ .‬دﻣﺶ را ﻫﻢ زد‪ .‬ﮔﻮﺷﺖﻫﺎی زﯾﺮ دﻧﺪهاش را ﻫﻢ زد‪ .‬دورﻣﺎن ﭘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد از ﺑﻮی دود و ﮐﺜﺎﻓﺖ و ﻋﻠﻒﻫﺎﯾﯽ‬
‫ﮐﻪ ﺗﻮ ﺷﮑﻤﺶ ﮔﺎوﻣﯿﺶ ﺑﻮد و ﻏﺮوب ﻧﻤﻨﺎک و زﯾﺎدی داﻏﯽ ﺑﻮد‪َ .‬رت دﯾﮕﺮ ول ﮐﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﯿﻦﻃﻮری ﺗﯿﺮ ﻣـﯽزد و ﺑﯽﻫـﺪف‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬ﮐﻞ ﺷﮑﻢ و ﺑﺎﺳﻦ ﮔﺎوﻣﯿﺶ را ﺳﻮراخﺳﻮراخ ﮐﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ اﺳﻠﺤﻪ را دوﺑﺎره ﭘﺮ ﮐﺮد و ﺗﯿﺮ ﺧﺎﻟﯽ ﮐﺮد ﺗﻮ زاﻧﻮی ﺳﻤﺖ ﭼﭗ‬
‫ﺣﯿﻮان‪ .‬ﺑﺎز ﻣﺤﮑﻢ زﻣﯿﻦ ﺧﻮرد و ﺳﻌﯽ ﮐﺮد ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮد وﻟﯽ دﯾﮕﺮ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ‪ .‬ﻟﻨﮕﯿﺪ و از ﭘﻬﻠﻮ وﻟﻮی زﻣـﯿﻦ ﺷـﺪ‪َ .‬رت ﺗﯿـﺮ زد ﺑـﻪ‬

‫‪۴۰‬‬
 ‫ُ‬
‫ﭼﻄﻮری داﺳﺘﺎن ﺟﻨﮕﯽ واﻗﻌﯽای ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻨﯿﻢ؟‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫دﻣﺎﻏﺶ‪ .‬ﺧﻢ ﺷﺪ و اﻧﮕﺎری ﮐﻪ ﺣﯿﻮان ﺧﺎﻧﮕﯽاش ﺑﺎﺷﺪ زﯾﺮ ﮔﻮﺷﺶ ﭼﯿﺰی زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﺗﯿﺮی ﺗـﻮ ﮔﻠـﻮﯾﺶ ﺧـﺎﻟﯽ ﮐـﺮد‪.‬‬
‫ً‬
‫ﺗﻤﺎم ﻣﺪت ﺟﯿﮏ ﺣﯿﻮان در ﻧﯿﺎﻣﺪ‪ ،‬ﻓﻘﻂ از ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻗﺒﻼ دﻣﺎﻏﺶ ﺑﻮد و ﺣﺎﻻ ﺑﺮﯾﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد ﺻﺪاﻫﺎی ﺧﺮﺧﺮی درﻣﯽآﻣـﺪ‪ .‬از‬
‫ﺟﺎﯾﺶ ﺟﻢ ﻧﻤﯽﺧﻮرد‪ .‬ﻫﯿﭽﯽ ﺑﻪﺟﺰ ﭼﺸﻢﻫﺎی زﯾﺎدی درﺷﺖ و ﺳﯿﺎه ﺑﺮاق و ﭘﺮ از ﺟﻬﺎﻟﺘﺶ ﺗﮑﺎن ﻧﻤﯽﺧﻮرد‪.‬‬
‫َرت ﮐﺎﯾﻠﯽ اﺷﮏ ﻣﯽرﯾﺨﺖ‪ .‬ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﺪ وﻟﯽ اﺳﻠﺤﻪاش را ﺟﻤﻊ ﮐﺮد و ﮔﺬاﺷﺖ رﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺑﻘﯿﻪﻣﺎن ﻫﻤﯿﻦﻃﻮری دور ﺑﭽﻪ ﮔﺎوﻣﯿﺶ ﻣﺎﻧـﺪه ﺑـﻮدﯾﻢ‪ .‬ﺑـﺮای ﻣـﺪﺗﯽ ﻫﯿﭽﮑـﯽ ﺣﺮﻓـﯽ ﻧـﺰد‪ .‬ﻣـﺎ ﺷـﺎﻫﺪ ﭼﯿـﺰی ﺧـﺎص‬
‫ﺑﻮدﯾﻢ‪،‬ﭼﯿﺰی ﺗﺎزه و ﻋﻤﯿﻖ‪ ،‬ﭼﯿﺰی ﮐﻪ آنﻗﺪر ﺧﯿﺮهﮐﻨﻨﺪه و ﻣﺘﺤﯿﺮﮐﻨﻨﺪه ﺑﻮد اﺳﻤﯽ ﻫﻨﻮز ﺑﺮاﯾﺶ ﭘﯿﺪا ﻧﺸﺪه‪.‬‬
‫ﯾﮑﯽ ﺑﻪ ﺣﯿﻮان ﻟﮕﺪی زد‪ .‬ﻫﻨﻮز زده ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪزور زﻧﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ زﻧﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫دﯾﻮ ﺟﻨﺴﻦ ﮔﻔﺖ »ﻋﺎﻟﯿﻪ‪ .‬ﺗﻮ ﺗﻤﺎم ﻋﻤﺮم ﻫﻤﭽﯿﻦ ﭼﯿﺰی ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدم‪«.‬‬
‫»ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدی؟«‬
‫»ﻧﻪ ﻫﯿﭻوﻗﺖ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﭼﯿﺰی ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدم‪«.‬‬
‫ﮐﺎﯾﻮوا و ﻣﯿﭽﻞ َﺳﻨﺪرس ﺣﯿﻮان را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬آن را ﮐﺸﯿﺪﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﯿﺪاﻧﮕﺎه و ﺑﺎﻻ ﺑﺮدﻧﺶ و ﭘﺮﺗﺶ ﮐﺮدﻧﺪ ﺗﻮ ﭼﺎه دﻫﮑﺪه‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ آنﻗﺪر ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ ﺗﺎ َرت ﺧﻮدش را ﺟﻤﻊوﺟﻮر ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫دﯾﻮ ﺟﻨﺴﻦ ﻣﺪام ﺗﮑﺮار ﻣﯽﮐﺮد‪» .‬ﻋﺎﻟﯿﻪ‪ .‬ﯾﻪ ﻣﺎﻧﻮر ﺟﺪﯾﺪ ﻧﻈﺎﻣﯿﻪ‪ .‬ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدم‪«.‬‬
‫ُ‬
‫ﻣﯿﭽﻞ َﺳﻨﺪرس ﯾﻮﯾﻮﯾﺶ را درآورد‪» .‬ﺧﺐ وﯾﺘﻨﺎﻣﻪ دﯾﮕﻪ‪ .‬ﺑﺎغ ﺷﯿﻄﺎن‪ .‬اﯾﻨﺠﺎ ﻫﺮ ﮔﻨﺎﻫﯽ ﺗﺎزه و اﺻﯿﻠﻪ و ﺗﮑﺮار ﻧﺸﺪه‪«.‬‬
‫ِ‬

‫ﭼﻄﻮری ﮐﻠﯽﮔﻮﯾﯽ ﻣﻤﮑﻦ ﻣﯽﺷﻮد؟‬

‫ﮔﻔﺘﻦ اﯾﻨﮑﻪ ﺟﻨﮓ ﯾﻌﻨﯽ ﺟﻬﻨﻢ ﻧﺼﻒ ﺣﻖ ﻣﻄﻠﺐ را ﻫـﻢ ﺑﯿـﺎن ﻧﻤﯽﮐﻨـﺪ ﭼـﻮن ﺟﻨـﮓ درﻋﯿﻦﺣـﺎل ﯾﻌﻨـﯽ رﻣـﺰ و وﺣﺸـﺖ و‬
‫َ‬
‫ﻣﺎﺟﺮاﺟﻮﯾﯽ و ﺷﺠﺎﻋﺖ و ﮐﺸﻒ و ﺗﻘﺪس و ﻧﺎاﻣﯿﺪی و اﻓﺴﻮس و اﺷﺘﯿﺎق و ﻋﺸﻖ‪ .‬ﺟﻨﮓ ﮔﻨﺪ اﺳﺖ؛ ﺟﻨﮓ ﺳـﺮﮔﺮﻣﯽ اﺳـﺖ‪.‬‬
‫ﺟﻨﮓ ﻫﯿﺠﺎناﻧﮕﯿﺰ اﺳﺖ؛ ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﺟﺎن ﮐﻨﺪن زﯾﺎد دارد‪ .‬ﺟﻨﮓ ﻣﺮدﺗﺎن ﻣﯽﮐﻨﺪ؛ ﺟﻨﮓ ُﻣﺮدهﺗﺎن ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ً‬
‫ﺣﻘﯿﻘﺖ ﭘﺮ از ﺗﻨﺎﻗﺾ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﯽﺷﻮد ﺳﺮش ﺑﺤﺚ ﮐﺮد‪ .‬ﻣﺜﻼ ﻣﯽﺷﻮد ﮔﻔﺖ ﺟﻨﮓ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﮔﺮوﺗﺴﮏ اﺳﺖ‪ .‬وﻟﯽ واﻗﻌﯿﺖ‬
‫اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺟﻨﮓ زﯾﺒﺎ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ‪ .‬ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﯿﺪ راﻫﯽ ﺑﺮای ﺟﻠﻮﮔﯿﺮی از وﺣﺸﺘﯽ ﮐﻪ ﺑـﻪ ﺷـﻤﺎ ﻣﻨﺘﻘـﻞ ﻣﯽﮐﻨـﺪ ﺑﮕﯿﺮﯾـﺪ و ﻓﻘـﻂ‬
‫ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﺪ ﺑﺎ دﻫﺎﻧﯽ ﺑﺎز ﺧﯿﺮهی ﺑﺪی و وﺣﺸﺖ ﺑﯽﭘﺎﯾﺎن ﻧﺒﺮد ﺷﻮﯾﺪ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﺧﯿﺮهی ﻣﻨﻮرﻫﺎﯾﯽ ﻣﯽﺷﻮ ﯾﺪ ﮐﻪ رو آﺳﻤﺎن ﺷﺐ روﺑﺎن‬
‫ﻗﺮﻣﺰی ﻣﯽﮐﺸﻨﺪ و روﺷﻨﺶ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﻣﻮﻗﻊ ﮐﻤﯿﻦ ﻫﻤﭽﯿﻦ آرام رو زﻣﯿﻦ ﻣﯽﺧﯿﺰد ﮐﻪ اﻧﮕﺎرﻧﻪاﻧﮕﺎر‪ .‬درﺳﺖ ﻋﯿﻦ ﻣﺎه ﻣﯽﺷـﻮ ﯾﺪ‬
‫ﮐﻪ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺷﺎﻟﯿﺰارﻫﺎ را روﺷﻦ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﻧﻈﻢ و اﻧﻀﺒﺎط ﻧﯿﺮوﻫﺎ را ﻣﻮﻗﻊ ﺣﺮﮐﺖ‪ ،‬ﻫﻤﺎﻫﻨﮕﯽ ﺻﺪا و ﺣﺎﻟﺖ و ﺗﻨﺎﺳﺒﺸﺎن‪ ،‬ﻣﻨﻮرﻫـﺎی‬
‫ﺷﺒﺎﻧﻪ‪ ،‬ﻓﺴﻔﺮﻫﺎی ﺳﻔﯿﺪ‪ ،‬درﺧﺸﺶ ارﻏﻮاﻧﯽ ﻧﺎرﻧﺠﯽ ﺑﻤﺐ آﺗﺶزا‪ ،‬ﺷﻌﻠﻪی ﺳﺮخ ﻣﻮﺷﮏﻫﺎ‪ .‬ﻧﻪ ﭼﺸـﻢﻧﻮاز ﻧﯿﺴـﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﯿﺦﮐـﻮب‬
‫ﮐﻨﻨﺪهاﻧﺪ‪ .‬ﭼﺸﻤﮕﯿﺮﻧﺪ‪ .‬ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ آﻧﯽ ﺗﺤﺖ ﻓﺮﻣﺎن ﺧﻮدﺷﺎن درﻣﯽآورﻧﺪ‪ .‬درﺳﺖ اﺳﺖ ﮐﻪ ازش ﻣﺘﻨﻔﺮﯾﺪ وﻟـﯽ ﭼﺸـﻤﺘﺎن ازش‬
‫ﺧﺴﺘﻪ ﻧﻤﯽﺷﻮد‪ .‬ﻋﯿﻦ آﺗﺸﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﺎن ﺟﻨﮕﻞ اﻓﺘﺎده‪ ،‬ﻋﯿﻦ ﺳﺮﻃﺎﻧﯽ ﮐﻪ زﯾﺮ ذرهﺑﯿﻦ ﻣﯿﮑﺮوﺳﮑﻮپ ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﺪ‪ ،‬ﻫﺮ ﻧﺒﺮد ﯾﺎ ﺣﻤﻼت‬
‫ﻫﻮاﯾﯽ ﯾﺎ ﺗﻮپﺧﺎﻧﻪای زﯾﺒﺎﯾﯽﺷﻨﺎﺳﯽ ﺧﺎﻟﺼﯽ دارد از ﺑﯽﺗﻔﺎوت اﺧﻼﻗﯽ و ﺑﯽوﺟﺪاﻧﯽ ﮐﺎﻣﻞ ـ ﻫﻤﯿﻦ زﯾﺒﺎﯾﯽ ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪ و ﺑـﺪون‬
‫ﺟﺎﯾﮕﺰ ﯾﻨﯽ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽدﻫﺪ و داﺳﺘﺎن واﻗﻌﯽ ﺟﻨﮕﯽ ﻣﻮﻇﻒ اﺳﺖ واﻗﻌﯿﺖ ﻫﻤﯿﻦﻫﺎ را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﮕﻮﯾﺪ وﻟﻮ واﻗﻌﯿﺖ ﺗﻠﺦ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ً‬ ‫ً‬
‫ﮐﻠﯽﮔﻮﯾﯽ ﮐﺮدن درﺑﺎرهی ﺟﻨﮓ ﻋﯿﻦ ﮐﻠﯽﮔﻮﯾﯽ درﺑﺎرهی ﺻﻠﺢ اﺳﺖ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻫﻤﻪ ﭼﯽ ﺗﻮش درﺳﺖ اﺳﺖ‪ .‬و ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ‬
‫ُ‬
‫ﻫﻤﻪﭼﯿﺰش ﻏﻠﻂ‪ .‬ﺧﺐ ﺗﻮ ﻣﺎﻫﯿﺖ وﺟﻮدیاش ﺟﻨﮓ اﺳﻢ دوم ﻣﺮگ اﺳﺖ وﻟﯽ ﺑـﺎز ﻫـﻢ ﻫـﺮ ﺳـﺮﺑﺎزی از راه ﻣﯽرﺳـﺪ ﺑﻬﺘـﺎن‬
‫ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ اﯾﻦ ﻧﺰدﯾﮑﯽ ﺑﻪ ﻣﺮگ ﻣﺴﺎوی و ﻫﻤﭙﺎی ﻧﺰدﯾﮑﯽ اﺳﻢ ﺟﻨﮓ ﺑﺎ زﻧﺪﮔﯽ اﺳﺖ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ اﮔﺮ ﺑﻬﺘﺎن راﺳﺘﺶ را ﺑﮕﻮﯾﺪ‪ .‬ﺑﻌـﺪ از‬
‫ﺑﺮد ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﻫﻢ ﺷﻤﺎ اﯾﻦ ﺣﺲ ﺳﺮﺧﻮﺷﺎﻧﻪ را دارﯾﺪ ﮐﻪ زﻧﺪه ﻣﺎﻧﺪهاﯾﺪ و ﻫﻤﻪﭼﯿﺰ زﻧـﺪه اﺳـﺖ‪ .‬درﺧﺘـﺎن و ﭼﻤﻦﻫـﺎ و ﺧـﺎک و‬

‫‪۴۱‬‬
 ‫ُ‬
‫ﭼﻄﻮری ﮐﻠﯽﮔﻮﯾﯽ ﻣﻤﮑﻦ ﻣﯽﺷﻮد؟‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫ﻫﻤﻪﭼﯿﺰ اﻃﺮاﻓﺘﺎن ﻫﻢ زﻧﺪه اﺳﺖ‪ .‬اﻃﺮاﻓﺘﺎن ﻫﻤﻪﭼﯿﺰ دارد زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﺷﻤﺎ ﺧﻮدﺗﺎن ﻣﯿﺎﻧﺶ ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﻫﻤﯿﻦ زﻧﺪه ﺑﻮدن ﺑـﻪ‬
‫دﻟﺘﺎن ﻟﺮزه ﻣﯽاﻧﺪازد و ﺑﺎ ﺗﻤﺎم وﺟﻮد اﺣﺴﺎس زﻧﺪه ﺑﻮدن ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ ـ ﺧﻮد ﺣﻘﯿﻘﯽﺗﺎن ﻣﯽآﯾﺪ ﺟﻠـﻮ ﭼﺸـﻤﺘﺎن‪ .‬ﻫﻤـﺎن اﻧﺴـﺎﻧﯽ را‬
‫ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﯿﺪ ﺑﺎﺷﯿﺪ و ﺑﻌﺪ ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﺪ ﺑـﺎ ﻫﻤـﺎن ﻓﺸـﺎری ﮐـﻪ ﺑـﻪ ﺧﻮدﺗـﺎن وارد ﮐﺮدهاﯾـﺪ ﭼـﻪ ﺷـﺪهاﯾﺪ‪ .‬در اوج ﺷـﺮ‬
‫ﻣﯽﺧﻮاﻫﯿﺪ ﻣﺮدی ﺧﻮب ﺑﺎﺷﯿﺪ‪ .‬ﻣﯽﺧﻮاﻫﯿﺪ ﻧﺠﯿﺐ ﺑﺎﺷﯿﺪ‪ .‬ﻋﺪاﻟﺖ و ﺗﻮاﺿﻊ و ﭘﯿﻤﺎن اﻧﺴﺎﻧﯽ ﻣﯽﺧﻮاﻫﯿـﺪ و اﯾﻦﻫـﺎ ﭼﯿﺰﻫـﺎﯾﯽ‬
‫اﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻧﻤﯽداﻧﺴﺘﯿﺪ ﻣﯽﺧﻮاﻫﯿﺪ‪ .‬اﯾﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻪﺗﺎن ﭘﺮ از ﺑﺰرﮔﻮاری اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻮﻋﯽ ﺣﺲ ﻣـﺎﻓﻮق ﺑﺸـﺮی و از ﺑـﺎﻻ ﺗـﻮش‬
‫ﻫﺴﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﺣﺲ ﻏﺮﯾﺒﯽ دارد وﻟﯽ درﻋﯿﻦﺣﺎل ﺑﯿﺸﺘﺮ از آن ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻓﮑﺮش را ﺑﮑﻨﯿﺪ اﺣﺴﺎس زﻧـﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﯿـﺪ‪ .‬ﻣﺘﻮﺟـﻪ‬
‫ﻣﯽﺷﻮﯾﺪ ارزشﻫﺎ در ﭼﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﻫﻢ ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﺎﺷﺪ دﭼﺎر ﭼﻨﯿﻦ اﺣﺴﺎﺳﯽ ﻣﯽﺷﻮد ﯾﮑﻬﻮ ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﺪ ﺗﻤﺎم ﭼﯿﺰی ﮐـﻪ‬
‫ﺗﻮ وﺟﻮد ﺧﻮدﺗﺎن و دﻧﯿﺎی اﻃﺮاﻓﺘﺎن از ﻫﻤﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ دوﺳـﺖ ﻣﯽدارﯾـﺪ در ﺟـﺎ ﮔـﻢ ﻣﯽﺷـﻮد‪ .‬ﻣﻮﻗـﻊ ﻏـﺮوب آﻓﺘـﺎب ﺗـﻮ ﺳـﻨﮕﺮ‬
‫اﻧﻔﺮادیﺗﺎن ﻧﺸﺴﺘﻪاﯾﺪ و دارﯾﺪ ﺑﻪ رودﺧﺎﻧﻪی ﮐﻪ ﺳﺮﺧﺎﺑﯽ ﻣﯽﺷﻮد ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﮐﻮﻫﺴﺘﺎن ﭘـﺲ رودﺧﺎﻧـﻪ و ﺑـﺎ اﯾﻨﮑـﻪ‬
‫ﻣﯽداﻧﯿﺪ ﺻﺒﺢ ﺑﺎﯾﺪ از رودﺧﺎﻧﻪ رد ﺷﻮﯾﺪ و ﺑﻪ دل ﮐﻮﻫﺴﺘﺎن ﺑﺮوﯾﺪ و ﮐﺎرﻫﺎی ﻧﺎﺟﻮری ﺑﮑﻨﯿﺪ و ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﺣﺘﯽ ﻣﺮگ ﻣﻨﺘﻈﺮﺗـﺎن‬
‫ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎز ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﺪ دارﯾﺪ آن رﻧﮓﻫﺎی زﯾﺒﺎی روی رودﺧﺎﻧﻪ را ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ و در ﺗﻌﺠـﺐ و ﺗﺤﯿـﺮ زﯾﺒـﺎﯾﯽ ﺧﻮرﺷـﯿﺪ در ﺣـﺎل‬
‫ﻏﺮوب ﻣﯽروﯾﺪ و اﯾﻦﻃﻮری اﺳﺖ ﮐﻪ ﺣﺲ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪی ﺣﺴﺎﺑﯽ و ﺗﺤﺮﯾﮏ ﮐﻨﻨﺪهای ﭘﯿﺪا ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ از اﯾﻨﮑﻪ دﻧﯿﺎ ﭼﻄﻮر ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ‬
‫ﺑﺎﺷﺪ و ﻗﺮار ﺑﻮده ﭼﻄﻮر ﺑﺎﺷﺪ وﻟﯽ ﺣﺎﻻ دﯾﮕﺮ ﻧﯿﺴﺖ‪.‬‬
‫ﻣﯿﭽﻞ َﺳﻨﺪرس ﺣﻖ داﺷﺖ‪ .‬ﺟﻨﮓ ﺣﺪاﻗﻠﺶ ﺑﺮای ﺳﺮﺑﺎزﻫﺎی ﻋﺎدی ﺣﺲ ﻣﻪ ﻓﺮاﮔﯿﺮی را دارد ﮐﻪ آدم ﺗﻮش ﮔﻢ ﻣﯽﺷـﻮد‪،‬‬
‫ﻣﻪ ﻏﻠﯿﻆ و ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻬﺶ ُﺑﻌﺪ ﻣﻌﻨﻮی ﺑﺪﻫﯿﺪ ﺗﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﻣﺘﻮﺟﻪی ﻣﻨﻈﻮرم ﺷﻮﯾﺪ‪ .‬ﺗﻮ آن ﻣﻪ ﻫﯿﭽﯽ واﺿﺢ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﻫﻤﻪ‬
‫ﭼﯽ در ﮔﺮدش اﺳﺖ‪ .‬دﯾﮕﺮ ﻗﻮاﻧﯿﻦ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﭘﺎﺳﺦﮔﻮ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬واﻗﻌﯿﺖﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ از ﻗﺒﻞ ﻣﯽداﻧﺴﺘﯿﺪ دﯾﮕﺮ واﻗﻌﯿﺖ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﯿﺰ‬
‫درﺳﺘﯽ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﻣﯽﺷﻮد ﺑﻪ ﻏﻠﻂ‪ .‬دﺳﺘﻮرات ﺑﻪ آﺷﻮب ﺗﺒﺪﯾﻞ ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﻋﺸﻖ ﻣﯽﺷﻮد ﻧﻔﺮت‪ ،‬زﺷﺘﯽ زﯾﺒﺎﯾﯽ ﻣﯽﺷـﻮد‪ ،‬ﻗـﺎﻧﻮن ﺑـﻪ‬
‫ﺑﯽﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﺗﻤﺪن ﺑﻪ ﺗﻮﺣﺶ ﻣﯽرﺳﺪ‪ .‬ﻣﻪ ﺷﻤﺎ را ﻣﯽﺑﻠﻌﺪ‪ .‬ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﯿﺪ ﺗﺸﺨﯿﺺ دﻫﯿﺪ ﮐﺠﺎ ﻫﺴﺘﯿﺪ ﯾﺎ ﭼـﺮا اﯾﻨﺠـﺎ‬
‫ﻫﺴﺘﯿﺪ و ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰ واﺿﺢ اﺑﻬﺎﻣﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻟﺤﻈﻪﺑﻪﻟﺤﻈﻪ رو ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺗﻮ ﺟﻨﮓ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﯿﺪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻫﯿﭻﭼﯿﺰی ﻗﻄﻌﯽ ﻧﻈﺮ دﻫﯿﺪ‪ ،‬ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ واﻗﻌﯿﺖ دﭼﺎر ﺷﮏ ﻣﯽﺷﻮﯾﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﯿﻦ‬
‫ﻣﯽﺷﻮد ﮔﻔﺖ ﮐﻪ در داﺳﺘﺎن واﻗﻌﯽ ﺟﻨﮕﯽ ﻫﯿﭽﯽ واﻗﻌﯿﺖ ﻣﻄﻠﻖ ﻣﺤﺴﻮب ﻧﻤﯽﺷﻮد‪.‬‬

‫ً‬
‫ﻣﻌﻤﻮﻻ در داﺳﺘﺎن واﻗﻌﯽ ﺟﻨﮕﯽ ﻫﺪف و ﻧﮑﺘﻪای وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ ،‬اﮔﺮ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ﺑﯿﺴﺖ ﺳﺎل ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﻣﻮﻗﻊ ﺧﻮاب ﺧﻮدش را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ‬
‫ﻧﺸﺎن ﻣﯽدﻫﺪ و ﺑﯿﺪارﺗﺎن ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﺴﺮﺗﺎن را ﺑﯿﺪار ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ و داﺳﺘﺎن را ﺑﺮاﯾﺶ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ وﻟﯽ وﻗﺘﯽ ﺑـﻪ آﺧـﺮ‬
‫داﺳﺘﺎن ﻣﯽرﺳﯿﺪ ﺑﺎز ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﻧﮑﺘﻪ و ﻣﻨﻈﻮر داﺳﺘﺎن ﻓﺮاﻣﻮﺷﺘﺎن ﺷﺪه‪ .‬آﻧﺠﺎﺳﺖ ﮐـﻪ دراز ﻣﯽﮐﺸـﯿﺪ و دوﺑـﺎره داﺳـﺘﺎن را ﺗـﻮ‬
‫ﻓﮑﺮﺗﺎن ﻣﺮور ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺻﺪای ﻧﻔﺲﻫﺎی ﻫﻤﺴﺮﺗﺎن ﮔﻮش ﻣﯽدﻫﯿﺪ‪ .‬ﺟﻨﮓ ﺗﻤﺎم ﺷﺪه‪ .‬ﭼﺸﻢ ﻣﯽﺑﻨﺪﯾﺪ‪ .‬ﺳـﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﯿـﺪ‬
‫ﺗﻮ ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدﺗﺎن ﺳﯿﻠﯽ ﺑﺰﻧﯿﺪ و ﺑﭙﺮﺳﯿﺪ ﺧﺪاﯾﺎ ﻧﮑﺘﻪی داﺳﺘﺎن ﭼﯽ ﺑﻮد؟‬

‫اﯾﻦ داﺳﺘﺎن ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﻮاب را ازم ﻣﯽﮔﯿﺮد‪.‬‬

‫آن روز ﺗﻮ ﮐﻮﻫﺴﺘﺎن ﻣﻦ ِﻟ ِﻤﻦ را دﯾﺪم ﮐﻪ رو ﮔﺮداﻧﺪ‪ .‬دﯾﺪم ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﺑﻪ َرت ﮐﺎﯾﻠﯽ ﭼﯿﺰی ﮔﻔﺖ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻧﯿﻢ ﻗﺪﻣﯽ ﺑﺮداﺷﺖ‪،‬‬
‫از ﺗﻮ ﺳﺎﯾﻪ ﭘﺎ ﮔﺬاﺷﺖ ﺗﻮ آﻓﺘﺎب و ﺑﻤﺐ ﺿﺪﻧﻔﺮ ﻣﺪل ‪ ۱۰۵‬زﯾﺮ ﭘﺎش ﺗﺮﮐﯿﺪ و ﭘﺨﺸﺶ ﮐﺮد رو درﺧﺖ‪ .‬ﺗﯿﮑﻪﻫﺎﯾﺶ ﻫﻤﺎنﻃﻮری‬
‫ﺳﻔﯿﺪ دﺳـﺘﺶ را‬
‫اﺳﺘﺨﻮان ِ‬
‫ِ‬ ‫رو درﺧﺖ آوﯾﺰان ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﻣﻦ و دﯾﻮ ﺟﻨﺴﻦ دﺳﺘﻮر دادﻧﺪ ﺑﺮوﯾﻢ ﺗﯿﮑﻪﻫﺎﯾﺶ را از رو درﺧﺖ ﺑﭽﯿﻨﯿﻢ‪.‬‬
‫ﯾﺎدم اﺳﺖ‪ .‬ﺗﮑﻪﻫﺎی ﭘﻮﺳﺘﺶ را ﯾﺎدم اﺳﺖ و ﭼﯿﺰی ﺧﯿﺲ و زرد ﮐﻪ ﻻﺑﺪ رودهاش ﺑﻮد‪ .‬ﺧﻮﻧﺶ ﻫﻤﻪﺟﺎ ﭘﺎﺷﯿﺪه ﺑﻮد و ﺻﺤﻨﻪای‬
‫درﺳﺖ ﮐﺮده ﺑﻮد زﺷﺖ و ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﺸﺪﻧﯽ‪ .‬وﻟﯽ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺑﯿﺴﺖ ﺳﺎل ﺑﻌﺪ از ﺧﻮاب ﭘﺮاﻧﺪم ﺻﺪای دﯾﻮ ﺟﻨﺴﻦ ﺑـﻮد ﮐـﻪ ﻣﻮﻗـﻊ‬
‫ﺟﻤﻊ ﮐﺮدن ﺗﮑﻪﻫﺎی ِﻟ ِﻤﻦ داﺷﺖ آواز »درﺧﺖ ﻟﻤﻮن« را ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ‪.‬‬

‫‪۴۲‬‬
 ‫ُ‬
‫ﭼﻄﻮری ﮐﻠﯽﮔﻮﯾﯽ ﻣﻤﮑﻦ ﻣﯽﺷﻮد؟‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫ً‬
‫ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﺪ داﺳﺘﺎن واﻗﻌﯽ ﺟﻨﮕﯽای را ﺑﺎ ﺳﺆالﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﭘﺮﺳﯿﺪ ﭘﺎﺳﺦ دﻫﯿﺪ‪ .‬ﯾﮑـﯽ داﺳـﺘﺎﻧﯽ ﻣﯽﮔﻮﯾـﺪ و ﺷـﻤﺎ ﻣـﺜﻼ ﺑﻌـﺪش‬
‫ﻣﯽﭘﺮﺳﯿﺪ »واﻗﻌﯿﺖ داﺷﺖ؟« و اﮔﺮ ﺟﻮاﺑﺶ ﻣﻬﻢ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﭘﺎﺳﺨﺘﺎن را ﮔﺮﻓﺘﻪاﯾﺪ‪.‬‬
‫ً‬
‫ﻣﺜﻼ اﯾﻦ داﺳﺘﺎن ﮐﻠﯿﺸﻪای ﮐﻪ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﮔﺸﺖ و ﯾﮑﻬﻮ ﯾـﮏ ﻧﺎرﻧﺠـﮏ ﻣﯽاﻓﺘـﺪ ﺟﻠﻮﺷـﺎن و ﯾﮑـﯽ ﻣﯽﭘـﺮد رو‬
‫ﻧﺎرﻧﺠﮏ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺗﺮﮐﯿﺪن ﺧﻮدش ﺟﺎن ﺳﻪ رﻓﯿﻘﺶ را ﻧﺠﺎت دﻫﺪ‪.‬‬
‫اﯾﻦ داﺳﺘﺎن واﻗﻌﯽ اﺳﺖ؟‬
‫ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺟﻮاﺑﺶ دارد‪.‬‬
‫اﮔﺮ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﺎﺟﺮای اﺗﻔﺎق ﻧﯿﻔﺘﺎده ﺑﺎﺷﺪ اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ رو دﺳﺖ ﺧﻮردﯾـﺪ‪ .‬ﺑـﺪون اﯾﺠـﺎد زﻣﯿﻨـﻪی واﻗﻌـﯽ اﯾـﻦ‬
‫داﺳﺘﺎن ﻓﻘﻂ رواﯾﺘﯽ ﭘﯿﺶﭘﺎاﻓﺘﺎده و ﺗﺒﻠﯿﻐﺎﺗﯽ و ﻫـﺎﻟﯿﻮودی اﺳـﺖ و ﭼﯿـﺰی ﻧﯿﺴـﺖ ﺟـﺰ ﺗﻤـﺎم داﺳـﺘﺎنﻫﺎی ﻏﯿﺮواﻗﻌـﯽای ﮐـﻪ‬
‫ُ‬
‫ﺑﯽﺗﻌﺎرف‪ ،‬اﻟﮑﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬وﻟﯽ ﺧﺐ اﮔﺮ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎده ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ اﯾﻦﻃﻮر ﺑﺎﺷﺪ ـ ﻫﺮ ﭼﯿﺰی ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺑﺎﻻﺧﺮه ـ آنوﻗـﺖ‬
‫ﺑﺎز ﻫﻢ ﻣﯽداﻧﯿﺪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ درﺳﺖ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻮن داﺳﺘﺎن واﻗﻌﯽ ﺟﻨﮕﯽ واﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﭼﻨـﯿﻦ واﻗﻌﯿﺘـﯽ ﻧﯿﺴـﺖ‪ .‬رﺧـﺪاد ﻣﻄﻠـﻖ ﺑﺴـﯿﺎر‬
‫ﻧﺎﻣﺮﺑﻮﻃﯽ‪ .‬ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ اﺗﻔﺎﻗﯽ رخ دﻫﺪ و دروغ ﻣﺤﺾ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﻫﻢ ﭼﯿﺰی رخ ﻧﺪاده ﺑﺎﺷﺪ و از واﻗﻌﯿﺖ‪ ،‬واﻗﻌﯽﺗﺮ‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﺮای ﻣﺜﺎل ﭼﻬﺎر ﺳﺮﺑﺎز ﻣﯽروﻧﺪ ﮔﺸﺖ‪ .‬ﻧﺎرﻧﺠﮑﯽ ﺟﻠﻮ ﭘﺎﯾﺸﺎن ﻣﯽاﻓﺘﺪ‪ .‬ﯾﮑﯽ ﻣﯽﭘﺮد روش و ﺧﻮدش را ﻣﯽﺗﺮﮐﺎﻧﺪ وﻟـﯽ‬
‫ﻗﺪرت ﻧﺎرﻧﺠﮏ ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮفﻫﺎ ﺑﻮده و ﺳﻪ ﻧﻔﺮ دﯾﮕﺮ ﻫﻢ ﻣﯽﻣﯿﺮﻧﺪ‪ .‬ﻗﺒﻞ از اﯾﻦ اﺗﻔﺎق ﯾﮑﯽﺷﺎن از آن ﺑﺎﺑﺎ ﻣﯽﭘﺮﺳـﺪ ﺑـﺮای‬
‫ﭼﻪ اﯾﻦ ﻏﻠﻂ را ﮐﺮده و آن ﺑﺎﺑﺎ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﻫﻤﯿﻦ اﺳﺖ دﯾﮕﺮ دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ و دﯾﮕﺮان ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽزﻧﻨﺪ وﻟﯽ او دﯾﮕﺮ ﻧﯿﺴﺖ ﮐـﻪ اﯾـﻦ‬
‫ﻟﺒﺨﻨﺪ دوﺳﺘﺎﻧﺶ را ﺑﺒﯿﻨﺪ‪ .‬اﯾﻦ ﻫﻢ داﺳﺘﺎن واﻗﻌﯽای اﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﯿﭻوﻗﺖ اﺗﻔﺎق ﻧﯿﻔﺘﺎده‪.‬‬

‫ﺑﯿﺴﺖ ﺳﺎل ﺑﻌﺪ ﻫﻨﻮز ﻧﻮر ﺧﻮرﺷﯿﺪ را روی ﺻﻮرت ِﻟ ِﻤﻦ ﻣﯽدﯾﺪ‪ .‬ﻣﯽدﯾﺪم رو ﮔﺮداﻧﺪه و ﺑـﻪ َرت ﮐـﺎﯾﻠﯽ ﻧﮕـﺎه ﻣﯽﮐﻨـﺪ و ﺑﻌـﺪ‬
‫ﺧﻨﺪﯾﺪه و ﻧﯿﻢ ﻗﺪﻣﯽ ﺑﻪ دل ﻧﻮر آﻓﺘﺎب ﺑﺮﻣﯽدارد و ﺻﻮرﺗﺶ ﯾﮑﻬﻮ ﻗﻬﻮهای و ﻧﻮراﻧﯽ ﻣﯽﺷﻮد و در ﻟﺤﻈﻪای ﮐﻪ ﭘﺎﯾﺶ ﺑـﻪ زﻣـﯿﻦ‬
‫ﻣﯽرﺳﺪ ﺑﺎ ﺧﻮدش ﺧﯿﺎل ﮐﺮده اﯾﻦ اﺷﻌﻪی ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﺑﻮده ﮐﻪ ﮐﺸﺘﺪش‪ .‬اﻣﺎ اﺷﻌﻪی ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﯾﮏ ﺗﻠﻪی ﺿﺪﻧﻔﺮ ‪ ۱۰۵‬ﺑﻮد‪.‬‬
‫وﻟﯽ اﮔﺮ ﺑﺘﻮاﻧﻢ داﺳﺘﺎن را درﺳﺖ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻨﻢ و ﻧﺸﺎن دﻫﻢ ﻧﻮر ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﭼﻄﻮری اﺣﺎﻃﻪاش ﮐﺮده و ﺑﺎﻻ ﺑﺮدش و ﭼﺴـﺒﺎﻧﺪش‬
‫رو دﯾﻮار ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪم داﺳﺘﺎﻧﯽ واﻗﻌﯽ ﺑﮕﻮﯾﻢ‪ .‬اﮔﺮ ﺑﺘﻮاﻧﻢ آن ﺳﻔﯿﺪی ﻣﻬﻠﮏ ﻧﻮر ﺧﻮرﺷﯿﺪ را ﺑﺎزﺳﺎزی ﮐﻨﻢ‪ ،‬آن ﺗﺎﺑﺶ ﺗﯿﺰ‪ ،‬ﻋﻠﺖ و‬
‫ﻣﻌﻠﻮل داﺳﺘﺎن را‪ ،‬آنوﻗﺖ ﺷﻤﺎ ﻫﻤﺎن ﭼﯿﺰی را ﺑﺎور ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﮐﺮت ِﻟ ِﻤﻦ ﺑﺎور ﮐﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺑـﺮاﯾﺶ آﺧـﺮﯾﻦ واﻗﻌﯿـﺖ‬
‫زﻧﺪﮔﯽاش ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﻫﺮازﮔﺎﻫﯽ وﻗﺘﯽ اﯾﻦ داﺳﺘﺎن را ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﯾﮑﯽ ﺳﺮاﻏﻢ ﻣﯽآﯾﺪ و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ از داﺳﺘﺎن ﺧﻮﺷﺶ آﻣﺪ‪ .‬ﮔﻮﯾﻨـﺪهی اﯾـﻦ ﺣـﺮف‬
‫ً‬
‫ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﺎﻧﻢﻫﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﻌﻤﻮﻻ ﻫﻢ زﻧﯽ ﻣﺴﻦ و ﻣﻬﺮﺑﺎن و ﺧﻮشاﺧﻼق و اﻫﻞ آداب‪ .‬ﺑﺮاﯾﻢ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯽدﻫﺪ ﺑﻨـﺎ ﺑـﻪ ﻗﺎﻋـﺪهی‬
‫ﺧﻮدش از داﺳﺘﺎنﻫﺎی ﺟﻨﮕﯽ ﻣﺘﻨﻔﺮ اﺳﺖ و ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ درک ﮐﻨﺪ ﭼﺮا ﻣﺮدم اﯾﻦﻗﺪر دوﺳﺖ دارﻧﺪ ﺗﻮ ﺧﻮن و ﺧﺸـﻮﻧﺖ ﺑﻐﻠﺘﻨـﺪ‪.‬‬
‫وﻟﯽ از اﯾﻦ داﺳﺘﺎن ﺧﻮﺷﺶ آﻣﺪ‪ .‬دﻟﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻪ ﺣﺎل آن ﺑﭽﻪ ﮔﺎوﻣﯿﺶ ﺑﯿﭽﺎره ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺣﺘﯽ ﺟﺎﻫـﺎﯾﯽ از داﺳـﺘﺎن اﺷـﮑﺶ‬
‫ﻫﻢ درآﻣﺪه‪ .‬ﺑﻬﻢ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺟﺮﯾﺎﻧﺶ را ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﻨﻢ و ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﺧﻮدم ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬داﺳﺘﺎنﻫﺎﯾﯽ ﺗﺎزهای ﺑﺮای ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮدن ﭘﯿﺪا‬
‫ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ُ‬
‫ﺑﻬﺶ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﻤﯽزﻧﻢ وﻟﯽ ﺧﺐ ﺑﻪ ﺣﺮفﻫﺎﯾﺶ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺻﻮرت َرت ﮐﺎﯾﻠﯽ را ﺟﻠﻮ ﭼﺸﻤﻢ ﻣﯽآورم‪ ،‬ﻏﺼﻪاش را‪ .‬ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ زﻧﯿﮑﻪی اﺣﻤﻖ‪.‬‬
‫ﭼﺮا؟ ﭼﻮن ﺧﻮب ﮔﻮش ﻧﺪاده ﺑﻮد‪.‬‬
‫اﯾﻦ داﺳﺘﺎﻧﯽ ﺟﻨﮕﯽ ﻧﺒﻮد‪ .‬اﯾﻦ داﺳﺘﺎﻧﯽ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪۴۳‬‬
 ‫ُ‬
‫ﭼﻄﻮری ﮐﻠﯽﮔﻮﯾﯽ ﻣﻤﮑﻦ ﻣﯽﺷﻮد؟‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫وﻟﯽ اﯾﻦ را ﻧﻤﯽﺷﻮد ﮔﻔﺖ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯽ داﺳﺘﺎن را ﯾﮏ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺑﺎ آراﻣﺶ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﺑﮑﻨـﯽ‪ .‬ﭼﯿﺰﻫـﺎﯾﯽ ﮐﻢوزﯾـﺎد ﮐﻨـﯽ و‬
‫ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﭼﯿﺰ از ﺧﻮدت در ﺑﯿﺎوری ﺗﺎ ﺑﻪ واﻗﻌﯿﺖ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﻮد‪ .‬ﺑﻪ زن ﻣﯽﮔﻮﯾﯽ ﻣﯿﭽﻞ َﺳﻨﺪرس در ﮐﺎر ﻧﺒـﻮد‪ .‬ﺧﺒـﺮی از ِﻟ ِﻤـﻦ و‬
‫َرت ﮐﺎﯾﻠﯽ ﻧﺒﻮد‪ .‬دوراﻫﯽ وﺳﻂ ﺟﻨﮕﻞ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺑﭽﻪ ﮔﺎوﻣﯿﺸﯽ در ﮐﺎر ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺧﺰه و ﺗﺎک و ﺷﮑﻮﻓﻪﻫﺎی ﺗﺎزهای در ﮐﺎر ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺑﻬـﺶ‬
‫ً‬
‫ﻣﯽﮔﻮﯾﯽ از اول ﺗﺎ آﺧﺮش را ﭼﺎﺧﺎن ﮐﺮدی‪ .‬ﺗﻤﺎم ﺟﺰﯾﯿﺎت ﻣﺴﺨﺮهی داﺳﺘﺎن اﻟﮑﯽ ﺑﻮد‪ .‬ﮐﻮهﻫﺎ و رودﺧﺎﻧﻪ و ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ آن ﺑﭽﻪ‬
‫ﮔﺎوﻣﯿﺶ زﺑﺎنﺑﺴﺘﻪی ﺑﯿﭽﺎره‪ ،‬اﻟﮑﯽ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﯿﭻﮐﺪاﻣﺶ رخ ﻧﺪاد‪ .‬ﻫﯿﭻﮐﺪام‪ .‬ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﻫﻢ رخ داده ﺗﻮ ﮐﻮﻫﺴﺘﺎن رخ ﻧﺪاد‪ .‬داﺳﺘﺎن‬
‫ﺗﻮ دﻫﮑﺪهی ﮐﻮﭼﮑﯽ ﺗﻮ ﺑﺎﺗﺎﻧﮕﺎ ﭘﻨﯿﺴﻮﻻ ﮔﺬﺷﺘﻪ و داﺷﺘﻪ ﺑﺎران ﻣﯽآﻣﺪ و ﯾﮏ ﺷﺐ ﯾﺎروﯾﯽ ﺑـﻪ ﻧـﺎم اﺳـﺘﯿﮏ ﻫـﺮﯾﺲ ﯾـﮏ زاﻟـﻮ‬
‫ﻣﯽاﻓﺘﺪ رو زﺑﺎﻧﺶ و ﺟﯿﻎﮐﺸﺎن از ﺟﺎﯾﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬آدم راﺣﺖ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ داﺳﺘﺎن واﻗﻌـﯽ ﺟﻨﮕـﯽای ﺑﮕﻮﯾـﺪ‪ .‬ﮐـﺎﻓﯽ اﺳـﺖ‬
‫ﻫﻤﯿﻦﻃﻮری ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻨﯽ ﺗﺎ ﺑﺸﻮد داﺳﺘﺎﻧﯽ واﻗﻌﯽ‪.‬‬
‫ُ‬
‫ﺧﺐ اﻟﺒﺘﻪ آﺧﺮش داﺳﺘﺎن ﺟﻨﮕﯽ واﻗﻌﯽ ﻫﯿﭻوﻗﺖ درﺑﺎرهی ﺧﻮد ﺟﻨﮓ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬درﺑﺎرهی ﻧﻮرد ﺧﻮرﺷﯿﺪ اﺳـﺖ‪ .‬درﺑـﺎرهی‬
‫آن ﺗﺎﺑﺶ زﯾﺒﺎی ﺧﻮرﺷﯿﺪ روی رودﺧﺎﻧﻪ اﺳﺖ ﻣﻮﻗﻊ ﻏﺮوب‪ .‬ﯾﻌﻨﯽ درﺳﺖ وﻗﺘﯽﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ از روﯾﺶ رد ﺷﻮی و ﺑﺮوی ﺑـﻪ ﺳـﻤﺖ‬
‫ﮐﻮﻫﺴﺘﺎن و ﮐﺎرﻫﺎﯾﯽ ﺑﮑﻨﯽ ﮐﻪ از اﻧﺠﺎﻣﺸﺎن ﺗﺮس داری‪ .‬داﺳﺘﺎن واﻗﻌﯽ ﺟﻨﮕﯽ درﺑﺎرهی ﻋﺸﻖ و ﺧﺎﻃﺮه اﺳـﺖ‪ .‬درﺑـﺎرهی ﻏـﻢ‬
‫اﺳﺖ‪ .‬درﺑﺎرهی ﺧﻮاﻫﺮﻫﺎی ﺳﺮﺑﺎزﻫﺎی ُﻣﺮدهای اﺳﺖ ﮐﻪ ﺟﻮاب ﻧﺎﻣﻪی ﻫﻢﻗﻄﺎر ﺑﺮادرﺷـﺎن را ﻧﻤﯽدﻫﻨـﺪ و درﺑـﺎرهی آدمﻫـﺎﯾﯽ‬
‫اﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﯿﭻوﻗﺖ ﺑﻪ ﺻﺪای ﻣﺤﯿﻂ اﻃﺮاﻓﺸﺎن ﺧﻮب ﮔﻮش ﻧﻤﯽﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬

‫دﻧﺪانﭘﺰﺷﮏ‬

‫وﻗﺘﯽ ﮐﺮت ِﻟ ِﻤﻦ ُﻣﺮد دﯾﺪم ﻋﺰاداری ﺑﺮاﯾﺶ ﺳﺨﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﺧﯿﻠﯽ ﻧﻤﯽﺷـﻨﺎﺧﺘﻤﺶ و ﺷـﻨﺎﺧﺘﻢ ازش زﯾـﺎد ﻣﺜﺒـﺖ ﻧﺒـﻮد‪ .‬ﻋـﺎدت‬
‫ﻏﺮﯾﺒﯽ داﺷﺖ ﻧﻘﺶ ﺳﺮﺑﺎز ﻗﻠﺪرﻫﺎ را در ﺑﯿﺎورد‪ ،‬ﻫﻤﯿﺸﻪ ﭘﺰ ﻣﯽﮔﺮﻓﺖ و ﺧﻮدش را ﺑﺎد ﻣﯽﮐﺮد و ﯾﮑﺠـﺎﯾﯽ دﯾﮕـﺮ ﺧﯿﻠـﯽ زﯾـﺎده‬
‫ً‬
‫روی ﮐﺮد‪ .‬درﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﮐﻠﻪﺧﺮ ﺑﺎزی در ﻣﯽآورد و ﺣﺘﯽ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﻫﻢ اﯾﻦ ﮐﺎرﻫﺎﯾﺶ دﯾﮕﺮ زﯾﺎدی روی ﺑﻮد ـ ﻣﺜﻼ آن ﺑﺎری‬
‫ﮐﻪ ﺗﻮ ﻫﺎﻟﻮوﯾﻦ ﺑﺪﻧﺶ را ﻧﻘﺎﺷﯽ ﮐﺮد و ﻣﺎﺳﮏ ارواح ﺑﻪ ﺧﻮدش زد و رﻓﺖ ﻗﺎﺷﻖ زﻧﯽ‪ .‬ﺑﻌﺪش ﻣﺪام ﻻف اﯾﻦ ﮐﺎرش را ﻣـﯽزد‪.‬‬
‫ﻣﺪام ﺷﯿﺮﯾﻦﮐﺎریﻫﺎﯾﺶ را ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﮐﻠﯽ ﺧﺮدهرﯾﺰی ﺑﺎر ﮐﺎرﻫﺎﯾﺶ ﻣﯽﮐﺮد ﮐﻪ اﻧﺠﺎم ﻧﺪاده ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻤﺎﻧﻢ ﺗﻮﻫﻢ ﺧـﻮدش‬
‫اﺳﺖ و ﺗﻮﻫﻤﺶ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ زﯾﺎدی از ﺣﺪ آدم ﺑﺎﺣﺎﻟﯽ اﺳﺖ‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ درﺳﺖ ﻋﮑﺲ اﯾﻦ را ﻣﯽدﯾﺪ‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ اﯾﻦﻗﺪر ﺧـﻮدش را‬
‫ﮐﻮﭼﮏ ﻣﯽدﯾﺪه ﮐﻪ ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﺮد از اﯾﻦ رﻓﺘﺎرﻫﺎ ﺑﮑﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺣﺎﻻ ﻫﺮ ﭼﻪ‪ .‬ﻣﯽداﻧﯿﺪ ﮐﻪ اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﯽ ﺷﺪن درﺑﺎرهی ﻣﺮگ دﯾﮕﺮان ﮐﺎر ﺳـﺎدهای اﺳـﺖ و ﺑـﺮای ﻫﻤـﯿﻦ ﻣﯽﺧـﻮاﻫﻢ ﯾـﮏ‬
‫داﺳﺘﺎن ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ از ﮐﺮت ِﻟ ِﻤﻦ ﺑﺮاﯾﺘﺎن ﺑﮕﻮﯾﻢ ﺗﺎ ﻋﮑﺲ اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﯽ ﺷﺪن ﻋﻤﻞ ﮐﺮده ﺑﺎﺷﻢ‪.‬‬
‫ﻓﻮرﯾﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﻨﻄﻘﻪای ﻣﺄﻣﻮرﯾﺖ داﺷﺘﯿﻢ‪ .‬اﺳﻢ ﻣﻨﻄﻘﻪ را ﻫﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ راﮐﺖ ﺟﯿﺒﯽ‪ .‬ﭼﺮاﯾﺶ ﺑـﺮای اﯾـﻦ ﺑـﻮد ﮐـﻪ‬
‫دﺷﻤﻦ ﺣﻤﻼت ﻣﻮﺷﮑﯽای روی ﻓﺮودﮔﺎه ﺗﻮ ﭼﻮ ﻻی اﻧﺠﺎم ﻣﯽداد‪ .‬وﻟﯽ ﺑﺮای ﻣﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺒﯿﻪ ﺗﻌﻄﯿﻼﺗﯽ دو ﻫﻔﺘﻪای ﺑﻮد‪ .‬ﮐﻤﭙﯽ‬
‫ﮐﻨﺎر ﺑﺨﺶ ﺟﻨﻮﺑﯽ درﯾﺎﯾﯽ ﭼﯿﻦ زده ﺑﻮدﯾﻢ و ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﺮ ﭼﯿﺰی ﺷﺒﯿﻪ ﭘﺎﺗﻮﻗﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺳﺎﺣﻞ ﺟﻠﻮ ﭼﺸﻤﻤﺎن ﺑﻮد و ﮐﻠـﯽ‬
‫ﻧﺨﻞ داﺷﺖ و آدمﻫﺎی دﻫﮑﺪهﻫﺎی ﮐﻮﭼﮏ اﻃﺮاﻓﺶ رﻓﺘﺎری دوﺳﺘﺎﻧﻪ داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬روزﻫﺎی آراﻣﯽ داﺷﺘﯿﻢ‪ .‬ﻧﻪ ﮐﺴﯽ زﺧﻤﯽ ﻣﯽﺷﺪ‬
‫و ﻧﻪ ﮐﺴﯽ ﻣﺄﻣﻮرﯾﺘﯽ ﻣﯽداد‪ .‬ﻋﯿﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﻘﺎﻣـﺎت ﺑﺎﻻدﺳـﺘﯽ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴـﺘﻨﺪ دﺳـﺖ از ﺳـﺮﻣﺎن ﺑﺮدارﻧـﺪ و ﯾـﮏ روز ﻏﺮوﺑـﯽ‬
‫دﻧﺪانﭘﺰﺷﮏ ارﺗﺶ را ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ دﻧﺪانﻫﺎﯾﻤﺎن را ﭼﮑﺎب ﮐﻨﺪ و ﯾﮏ ﺳﺮی ﺧﺮدهﮐﺎری روﯾﺸﺎن اﻧﺠﺎم دﻫﺪ‪ .‬دﮐﺘﺮ ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﻻﻏﺮی‬
‫ﺑﻮد ﮐﻪ دﻫﺎﻧﺶ ﻫﻢ ﺑﻮ ﺑﺪ ﻣﯽداد‪ .‬ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺮاﯾﻤﺎن ﺳﺨﻨﺮاﻧﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ ﭼﻄﻮری ﺑﺎﯾﺪ از دﻧﺪانﻫﺎﯾﻤﺎن ﻣﺮاﻗﺒـﺖ ﮐﻨـﯿﻢ و از ﻧـﺦ‬
‫دﻧﺪان اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﯿﻢ و روشﻫﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻣﺴﻮاک زدن را ﯾﺎدﻣﺎن داد‪ .‬ﺑﻌﺪش ﺑﺴﺎﻃﺶ را ﺗﻮ ﭼﺎدری ﮐﻮﭼﮏ ﺑﺎز ﭘﻬﻦ و ﻫﻤﮕﯽ‬

‫‪۴۴‬‬
 ‫ُ‬
‫دﻧﺪاﻧﭙﺰﺷﮏ‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫ﺑﻪ ﻧﻮﺑﺖ رﻓﺘﯿﻢ ﭼﮏ آپ دﻧﺪان‪ .‬ﺗﻮ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺷﺮاﯾﻄﺶ ﻫﻢ ﺑﺴﺎﻃﯽ ﮐﻪ ﭘﻬﻦ ﮐﺮده ﺑﻮد ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ اﺑﺘﺪاﯾﯽ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻣﺘﻪای ﻣﺨﺼﻮص دﻧﺪان داﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﻃﺮی ﺧﻮر ﺑﻮد‪ .‬ﺗﺨﺖ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎﻧﯽ ﺗﺎﺷﻮ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﯾـﮏ ﺳـﻄﻞ آب درﯾـﺎ ﺑـﺮای‬
‫دﻫﻦ ﺷﺴﺘﻦ و ﭼﻤﺪاﻧﯽ ﻓﻠﺰی ﭘﺮ از اﺑﺰار ﻣﺨﺘﻠﻒ دﻧﺪانﭘﺰﺷﮑﯽ‪ .‬ﻋﻤﺪهﺗﺮﯾﻦ ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﺟﻨﺎب دﻧﺪانﭘﺰﺷﮏ ﺟـﻮان ﻋـﻮض اﯾﻨﮑـﻪ‬
‫ﮐﺎر ﮐﺮدن و درﺳﺖ ﮐﺮدن دﻧﺪانﻫﺎی ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻋﻘﺮﺑﻪﻫﺎی ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ زودﺗﺮ ﺑﮕﺬرد و ﺑﺮود ﭘﯽﮐﺎرش‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻧﻮﺑﺘﻤﺎن ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﺮت ِﻟ ِﻤﻦ ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺖ‪ .‬ﺑﯽﻗﺮار ﺷﺪه ﺑﻮد و داﺷﺖ ﺑﺎ ﭘﻼﮐﺶ ور ﻣﯽرﻓـﺖ‪ .‬ﺑـﺎﻻﺧﺮه ﯾﮑـﯽ از‬
‫ﭘﺮﺳﯿﺪ ﭼﺶ ﺷﺪه و او ﻫﻢ ﺧﯿﺮهی دﺳﺖﻫﺎﯾﺶ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ ﺗﻮ دﺑﯿﺮﺳﺘﺎن ﮐﻪ ﺑﻮده ﺧﺎﻃﺮهی ﺧﻮﺷـﯽ از دﻧﺪانﭘﺰﺷـﮏﻫﺎ ﻧـﺪارد‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎﻫﺎش ﺳﺎدﯾﺴﻤﯽ ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﯽﮔﻔﺖ اﺑﺰار دﻧﺪانﭘﺰﺷﮏﻫﺎ اﺑﺰار ﺷﮑﻨﺠﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻧﻪ اﯾﻨﮑﻪ از ﺧﻮن ﯾـﺎ دردش‬
‫ﺑﺘﺮﺳﺪ ﭼﻮن آﻗﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ از ﺟﻨﮕﯿﺪن ﺧﻮﺷﺶ ﻣﯽآﻣﺪ؛ اﻣﺎ دﻧﺪانﭘﺰﺷﮏ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﭼﯿﺰی ﺗﻮ وﺟﻮدش دارد ﮐﻪ او را ﻣﯽﺗﺮﺳـﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﭼﺎدر دﻧﺪانﭘﺰﺷﮏ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ »راه ﻧﺪاره‪ .‬ﻣﻨﻮ ﺑﯽﺧﯿﺎل ﺷﯿﻦ‪ .‬ﻫﯿﭽﮑﯽ دﺳﺘﺶ ﺑﻪ اﯾﻦ دﻧﺪوﻧﺎ ﻧﻤﯽرﺳﻪ‪«.‬‬
‫وﻟﯽ ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪی ﺑﻌﺪ وﻗﺘﯽ دﻧﺪانﭘﺰﺷﮏ اﺳﻤﺶ را ﺧﻮاﻧﺪ آﻗﺎ ﭘﺎﺷﺪ رﻓﺖ ﺗﻮ ﭼﺎدر‪.‬‬
‫ﮐﺎرش ﺗﻨﺪی ﺗﻤﺎم ﺷﺪ ﭼﻮن ﺗﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد رو ﺗﺨﺖ از ﺣﺎل رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮﻣﺎن ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ ﺑﻠﻨﺪش ﮐﺮدﯾﻢ و رو ﺗﺨﺖ درازش ﮐﺮدﯾﻢ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻫﻮش آﻣﺪ ﻗﯿﺎﻓﻪاش ﻃﻮر دﯾﮕﺮی ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎﻣﺰه‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮد اﻧﮕﺎری ﻣﭽﺶ را ﻣﻮﻗﻊ اﻧﺠﺎم ﺟﺮﻣﯽ ﺑﺴﯿﺎر ﺳﻨﮕﯿﻦ ﮔﺮﻓﺘﻪاﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﺣﺮف ﻧﻤﯽزد‪ .‬ﺑﻘﯿﻪی روز را زﯾـﺮ‬
‫درﺧﺘﯽ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺗﻮ ﺧﻮدش ﻓﺮو رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻫﻤﯿﻦﻃﻮری ﺧﯿﺮهی ﭼﺎدر دﻧﺪانﭘﺰﺷﮑﯽ ﺑﻮد‪ .‬ﮔﯿﺞ ﻣﯽزد‪ .‬ﻫﺮازﮔﺎﻫﯽ ﺻﺪا‬
‫ﻓﺤﺶﻫﺎﯾﺶ را ﻣﯽﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﻧﺜﺎر ﺧﻮدش ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﺟﺰ ﮐﺮت ِﻟ ِﻤﻦ ﺑﻮد اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ را ﺑﻪ ﺧﻨﺪه ﺑﺮﮔﺰار ﻣﯽﮐﺮد وﻟـﯽ او‬
‫ﻧﻪ‪ .‬ﺧﺠﺎﻟﺖ زده ﺷﺪﻧﺪش ﺟﻠﻮی ﻣﺎ اﻋﺼﺎﺑﺶ را ﺧﻮرد ﮐﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﻧﺼﻔﻪﺷﺐ ﻗﺎﯾﻤﮑﯽ رﻓﺖ ﺗﻮ ﭼـﺎدر دﻧﺪانﭘﺰﺷـﮏ‪ .‬ﭼﺮاغﻗـﻮه‬
‫اﻧﺪاﺧﺖ ﯾﺎرو را ﺑﯿﺪار ﮐﺮد و ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺖ دﻧﺪاﻧﺶ ﻋﯿﻦ ﭼﯽ درد ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺖ دارد از درد ﻣﯽﮐﺸﺪش؛ اﻧﮕﺎری ﺳـﻮزﻧﯽ‬
‫ﻓﺮو ﮐﺮدهاﻧﺪ ﺗﻮ ﻓﮑﺶ‪ .‬دﻧﺪانﭘﺰﺷﮏ ﻣﻌﺎﯾﻨﻪاش ﮐﺮد و ﭼﯿﺰی ﻧﺪﯾﺪ وﻟﯽ ِﻟ ِﻤﻦ اﺻﺮار داﺷﺖ ﮐﻪ درد ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﺑﺎﻻﺧﺮه دﮐﺘﺮه ﺷﺎﻧﻪ‬
‫ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﻬﺶ ﻧﻮاﮐﯿﻦ ﺗﺰرﯾﻖ ﮐﺮده ﺑﻮد و دﻧﺪاﻧﯽ ﺑﺴﯿﺎر ﺳﺎﻟﻢ را از ﺑﯿﺦ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ دردش آﻣﺪه ﺑﻮد ﺻﺒﺢ اول‬
‫وﻗﺖ ﮐﺮت ِﻟ ِﻤﻦ ﭼﻨﺎن ﻟﺒﺨﻨﺪی ﺑﻪ ﻟﺒﺶ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﮕﻮ‪.‬‬

‫ﻋﺰﯾﺰ ﺳﺎﻧﮓ ﺗﺮا ﺑﺎﻧﮕﺎﯾﯽ‬

‫ِ‬
‫َ‬
‫وﯾﺘﻨﺎم ﭘﺮ ﺑﻮد از داﺳﺘﺎنﻫﺎی ﻋﺠﯿﺐ؛ ﯾﮑﯽ ﺳﺮیﺷﺎن ﺑﻌﯿﺪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﯾﮏ ﺳﺮی ﻫﻢ ﺑﻌﯿﺪﺗﺮ از ﺑﻌﯿﺪ وﻟﯽ داﺳﺘﺎنﻫﺎی وﯾﺘﻨﺎم ﺗﺎ اﺑﺪ‬
‫ﺑﯿﻦ ﻣﺮز ﺑﯽاﻫﻤﯿﺘﯽ و دﯾﻮاﻧﮕﯽ در رﻓﺖ و آﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬داﺳﺘﺎنﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺮز ﺑﯿﻦ دور از ذﻫﻦ ﺑﻮدن و واﻗﻌﯽ و ﺧﺎﮐﯽ ﺑﻮدﻧﺶ ﻣﻌﻠـﻮم‬
‫ُ‬
‫ﻧﻤﯽﺷﺪ‪ .‬اﯾﻦ داﺳﺘﺎن ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺗﻮ ذﻫﻨﻢ ﻣﺎﻧﺪه‪ .‬از َرت ﮐﺎﯾﻠﯽ ﺷﻨﯿﺪم‪ .‬ﺧﻮدش ﮐﻪ ﻗﺴﻢ ﻣﯽﺧﻮرد ﻋﯿﻦ واﻗﻌﯿﺖ اﺳـﺖ‪ .‬اﻣـﺎ ﺧـﺐ‬
‫درﻧﻬﺎﯾﺖ ﻣﻦ ﯾﮑﯽ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑﻬﺘﺎن ﺗﻀﻤﯿﻦ ﺻﺤﺖ داﺳﺘﺎن را ﺑﺪﻫﻢ‪ .‬ﺑﯿﻦ ﺳﺮﺑﺎزﻫﺎی ﮔﺮوﻫﺎن آﻟﻔﺎ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺑﻮدﯾﻢ‪َ ،‬رت ﺷﻬﺮه ﺑـﻮد‬
‫ﺑﻪ اﻏﺮاق و اﮔﺰﺟﺮه ﮐﺮدن ﻣﺎﺟﺮاﻫﺎ و ﻫﻤﯿﺸﻪ وﺳﻮاس ﻋﺠﯿﺒﯽ ﺗﻮ اﺿﺎﻓﻪ ﮐﺮدن ﺑﻪ واﻗﻌﯿﺖ داﺷﺖ و ﺑﺮای ﺑﯿﺸﺘﺮﻣﺎن اﯾـﻦ رﻓﺘـﺎرش‬
‫ً‬
‫ﻋﺎدی ﺑﻮد و ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﻮدﻣﺎن ﺷﺼﺖ ﻫﻔﺘﺎد درﺻﺪ از اﻏﺮاﻗﺶ را ﺑﺮای ﺧﻮدﻣﺎن ﮐﻢ ﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ‪ .‬ﻣﺜﻼ اﮔﺮ ﻣﯽﮔﻔﺖ ﺷﺐ ﻗﺒـﻞ ﺑـﺎ‬
‫ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ ﺣﺎل ﮐﺮده ﺑﻮده ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻮد ﻣﯽﮔﻔﺘﯿﺪ ﺑﺎ ﯾﮏوﻧﯿﻢ ﻧﻔﺮ ﺑﻮده ﺗﻤﺎم‪ .‬ﺑﺤﺚ ﮔﻮل زدن ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺑـﺮﻋﮑﺲ؛ ﻓﻘـﻂ ﺳـﻌﯽ داﺷـﺖ‬
‫ﻫﻤﻪﭼﯿﺰ را آبوﺗﺎب ﺑﺪﻫﺪ و آنﻗﺪر ﭘﯿﺎزداﻏﺶ را زﯾﺎد ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺣﺴـﺶ ﺗـﻮ ﯾـﮏ ﻃـﻮل ﻣـﻮج ﻗـﺮار ﺑﮕﯿﺮﯾـﺪ‪ .‬ﮔﻤـﺎﻧﻢ‬
‫واﻗﻌﯿﺖﻫﺎ‪ ،‬از ﻃﺮﯾﻖ اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﺶ ﺷﮑﻞ ﻣﯽﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﺷﻤﺎ در ﻣﻘـﺎﺑﻠﺶ ﺑﺎﯾـﺪ ﻣﯽدﯾﺪﯾـﺪ ﺧﯿﻠـﯽ زود دارﯾـﺪ رو ﻣﯿـﺰان ﺻـﺤﺖ‬
‫ﺣﺮفﻫﺎﯾﺶ را ﺣﺴﺎب ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ و آنﻫﺎ را ﻣﻨﻬﺎی ﻣﺒﺎﻟﻐﻪﻫﺎﯾﺶ ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ و ﺑﻌﺪ ﺑـﺎ واﻗﻌﯿـﺖ ﻣﻮﺟـﻮد اﻧـﺪازهاش ﻣﯽﮐﻨﯿـﺪ و آن را‬
‫ﺿﺮﺑﺪر ﺷﺎﯾﺪﻫﺎی ﺧﻮدﺗﺎن ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ‪.‬‬

‫‪۴۵‬‬
 ‫ُ‬
‫ﻋﺰﯾﺰ ﺳﺎﻧﮓ ﺗﺮاﺑﺎﻧﮕﺎﯾﯽ‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫اﻣﺎ اﯾﻦ داﺳﺘﺎﻧﯽ ﮐﻪ اﻻن ﻗﺮار اﺳﺖ ﺑﺸﻨﻮﯾﺪ را َرت ﻫﯿﭻوﻗﺖ ﺳﺮش ﮐﻮﺗﺎه ﻧﯿﺎﻣﺪ‪ .‬ادﻋﺎ ﻣﯽﮐﺮد ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن ﺧـﻮدش ﺷـﺎﻫﺪ‬
‫اﯾﻦ واﻗﻌﻪ ﺑﻮده و ﯾﺎدم اﺳﺖ ﯾﮏ روز ﺻﺒﺢ وﻗﺘﯽ ﻣﯿﭽﻞ َﺳﻨﺪرس ﺑﻬﺶ ﮔﯿﺮ داد ﮐﻪ داﺳﺘﺎﻧﺶ از ﭘﺎﯾﻪ اﯾﺮاد دارد‪ ،‬ﭼﻘﺪر ﻧﺎراﺣـﺖ‬
‫ﺷﺪ‪.‬‬
‫َﺳﻨﺪرس ﮔﻔﺖ »اﻣﮑﺎن ﻧﺪاره‪ .‬ﻫﯿﭽﮑﯽ ﻧﺎﻣﺰدش رو ﺑﺎر ﻧﻤﯽﮐﻨـﻪ ﺑﯿـﺎره ﺗـﻮ و ﯾﺘﻨـﺎم‪ .‬ﺧـﺎﻟﯽﺑﻨـﺪی ﻣﺤﻀـﻪ‪ .‬آدم ﻧﻤﯽﺗﻮﻧـﻪ‬
‫ﻫﻤﯿﻦﻃﻮری ﻧﺎﻣﺰدش رو وارد ﯾﻪ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﮑﻨﻪ‪«.‬‬
‫َرت ﺳﺮ ﺗﮑﺎن داد ﮐﻪ »ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎی ﺧﻮدم دﯾﺪم ﺑﺎﺑﺎ‪ .‬اوﻧﺠﺎ ﺑﻮدم‪ .‬ﯾﺎرو اﯾﻦ ﮐﺎرو ﮐﺮد‪«.‬‬
‫»ﻧﺎﻣﺰدﺷﻮ آورد؟«‬
‫»آره ﺑﺎﺑﺎ‪ .‬آورد‪ .‬ﺑﺎور ﮐﻦ‪ «.‬ﺻﺪاش ﯾﮏﮐﻢ رﻓﺖ ﺑﺎﻻ‪ .‬ﻣﮑﺚ ﮐﺮد و ﺑﻪ دﺳﺖﻫﺎﯾﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪» .‬ﺑﺒﯿﻦ اﯾﻦ ﺑﺎﺑـﺎ ﺑـﺮاش ﭘـﻮل‬
‫دﺧﺘﺮ ُﺑﻠﻮﻧﺪ ﺧﻮﺷﮕﻠﯽ ﺑﻮد ـ ﺑﭽﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺗﺎزه درس دﺑﯿﺮﺳﺘﺎﻧﺶ ﺗﻤﻮم ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ ﯾﻪ ﭼﻤﺪون و‬ ‫ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺗﺎ اﯾﻨﺠﺎ رو ﺑﺎ ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎ ﺑﯿﺎد‪ِ .‬‬
‫ﮐﯿﻒ ﭘﻼﺳﺘﯿﮑﯽ آراﯾﺶ اوﻣﺪ‪ .‬ﯾﻪ ﺿﺮب اوﻣﺪ ﺗﻮ ﺟﻨﮕﻞ‪ .‬ﺧﺪا ﺷﺎﻫﺪه داﻣﻦ ﮐﻮﺗـﺎه ﭘـﺎش ﺑـﻮد‪ .‬داﻣـﻦ ﺳـﻔﯿﺪ و ﯾـﻪ ﺳﻮﯾﺘﺸـﺮت‬
‫ﺻﻮرﺗﯽ ﺧﻮﺷﮕﻞ‪ .‬ﺑﺎ ﻫﻤﯿﻦ رﯾﺨﺖ و ﻗﯿﺎﻓﻪ اوﻣﺪ‪«.‬‬
‫ﯾﺎدم اﺳﺖ ﻣﯿﭽﻞ َﺳﻨﺪرس دﺳﺖﺑﻪﺳﯿﻨﻪ ﺷﺪ‪ .‬ﻟﺤﻈﻪای ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪ ،‬ﻧﻪ ﻧﯿﺸﺨﻨﺪی زد ﻧﻪ ﺣﺮﻓﯽ وﻟـﯽ از ﭼﺸـﻢﻫﺎﯾﺶ‬
‫ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪم ﻫﻮس ﺷﯿﻄﻨﺖ ﮐﺮده‪.‬‬
‫َرت ﻫﻢ اﯾﻦ را ﻓﻬﻤﯿﺪ‪ .‬ﻏﺮﻏﺮ ﮐﺮد ﮐﻪ »دروغ ﻧﻤﯽﮔﻢ‪ .‬داﻣﻦ ﭘﺎش ﺑﻮد‪«.‬‬

‫َرت وﻗﺘﯽ ﭘﺎش ﺑﻪ وﯾﺘﻨﺎم رﺳﯿﺪه ﺑﻮد ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﮔﺮوﻫﺎن آﻟﻔﺎ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﻣﺄﻣﻮر ﺷـﺪه ﺑـﻮد ﺑـﺎ ﮔـﺮوه ﭘﺰﺷـﮑﯽ ﺟﻤﻊوﺟـﻮری ﺗـﻮ‬
‫ﮐﻮﻫﺴﺘﺎن ﻏﺮﺑﯽ ﭼﻮ ﻻی ﻧﺰدﯾﮏ دﻫﮑﺪهی ﺗﺮا ﺑﺎﻧﮓ ﺧﺪﻣﺖ ﮐﻨﺪ‪ .‬آﻧﺠﺎ ﺑﺎ ﻫﺸﺖ داوﻃﻠﺐ دﯾﮕـﺮ اﯾﺴـﺘﮕﺎه ﭘﺰﺷـﮑﯽای را اداره‬
‫ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و ﺑﺮای زﺧﻤﯽﻫﺎ درﻣﺎنﻫﺎی اورژاﻧﺴـﯽ اوﻟﯿـﻪ و ﻣﺮاﻗﺒﺖﻫـﺎی ﻋـﺎدی اﻧﺠـﺎم ﻣﯽدادﻧـﺪ‪ .‬زﺧﻤﯽﻫـﺎ را ﺑـﺎ ﻫﻠﯿﮑـﻮﭘﺘﺮ‬
‫ﻣﯽآوردﻧﺪ و ﮐﺎرﻫﺎی اوﻟﯿﻪ روﯾﺸﺎن اﻧﺠﺎم ﻣﯽﺷﺪ و ﺑﻪ ﺷﺮاﯾﻂ ﻣﻨﺎﺳﺒﯽ ﻣﯽرﺳﺎﻧﺪﺷﺎن و ﺑﻌـﺪ از آﻧﺠـﺎ ﻣﻨﺘﻘﻠﺸـﺎن ﻣﯽﮐﺮدﻧـﺪ ﺑـﻪ‬
‫َ‬
‫ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎنﻫﺎی ﭼﻮ ﻻی ﯾﺎ ِدﻧﻨﮓ‪َ .‬رت ﻣﯽﮔﻔﺖ ﮐﺎر ﭘﺮ ﺧﻮن و ﭼﺮﮐﯽ ﺑﻮد وﻟﯽ ﻗﺎﺑﻞ ﭘﯿﺶﺑﯿﻨﯽ ﺑﻮد و ﺑﻌﺪ از ﯾﮏ ﻣـﺪت ﻋـﺎدی‬
‫ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻓﻠﺠﯽ و ﻗﻄﻌﯽ ﭘﺎﻫﺎ و دﺳﺖﻫﺎ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺑﻪ ﺷﺪت ﻣﯿﻦﮔﺬاری ﺑﻮده و ﮐﻠﯽ ﺑﻤﺐﻫﺎی ﺿﺪﻧﻔﺮ دﺳﺖﺳـﺎز ﮐـﺎر‬
‫ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﺮای ﭘﺰﺷﮑﯽ ﮐﻪ آﻧﺠﺎ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﯽﮐﺮد اﯾﻦ ﮐﺎر اﯾـﺪﺋﺎلﺗﺮﯾﻦ ﮐـﺎر ﻣﻤﮑـﻦ ﺑـﻮد و َرت ﺧـﻮدش را ﺧﻮشﺷـﺎﻧﺲ‬
‫ﺣﺴﺎب ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬روزی ﺳﻪ وﻋﺪه ﻏﺬا و ﻧﻮﺷﯿﺪﻧﯽ ﺧﻨﮏ و ﺳﻘﻔﯽ ﺑﺎرﯾﮏ ﺑﺎﻻ ﺳﺮﺷﺎن‪ .‬ﻻزم ﻧﺒﻮد ﻗﻮز ﮐﻨﻨﺪ و ﺗﻮ ِﮔﻞﻫﺎ راه ﺑﺮوﻧﺪ‪.‬‬
‫اﻓﺴﺮ ﻣﺎﻓﻮق ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﻣﻮ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﻨﻨﺪ و ﭘﻮﺗﯿﻦ واﮐﺲ ﻧﺰﻧﻨﺪ و ﺑﯽﺧﻮدی اﺣﺘﺮام ﻧﻈﺎﻣﯽ ﻧﺬارﻧﺪ و ﻣﺠﺒﻮر ﻧﺒﻮدﻧﺪ ﻣـﺪام‬
‫ﻧﮕﺮان ﺳﻠﺴﻠﻪﻣﺮاﺗﺐ ﻧﻈﺎﻣﯽ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎﻻﺗﺮﯾﻦ ﻣﻘﺎم آﻧﺠﺎ ﮐﺴﯽ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻧﺎم ِادی داﯾﻤﻮﻧﺪ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﻟﺬﺗﺶ ﺗـﻮ اﺳـﺘﻔﺎده از داروﻫـﺎی‬
‫روانﮔﺮدان و ﻋﻠﻒ ﺑﻮد و ﺗﻮ ﮔﺮوﻫﺎﻧﺸﺎن ﮐﺎر ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻈﺎﻣﯽاش ﻓﻘﻂ ﮔﺸﺖ زﻧﯽ ﻣﻨﻄﻘﻪای ﺑﻮد ﮐﻪ آن ﻫﻢ دﯾﺮﺑﻪدﯾﺮ ﭘﯿﺶ ﻣﯽآﻣـﺪ و‬
‫ﺧﺒﺮی از ﻧﻈﻢ و اﻧﻀﺒﺎط ﻧﻈﺎﻣﯽ ﻫﻢ ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫اﯾﻦﻃﻮر ﮐﻪ َرت ﻣﯽﮔﻔﺖ ﻣﻘﺮﺷﺎن ﺟﺎﯾﯽ ﺑﻮد ﺑﺎﻻی ﺗﭙﻪای ﺗﺨﺖ ﮐﻨﺎر ﺣﻮﻣﻪی ﺷﻤﺎﻟﯽ ﺗﺮا ﺑﺎﻧﮓ‪ .‬ﯾﮏ ﺳﺮش ﻣﯽﺧﻮرد ﺑـﻪ‬
‫ً‬
‫ﻣﺤﻞ ﺧﺎﮐﯽ ﻓﺮود ﻫﻠﯿﮑﻮﭘﺘﺮ و ﯾﮏ ﺳﺮ دﯾﮕﺮ ﮐﻪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻧﯿﻢ داﯾﺮهای ﺑﻮد ﻣﯽﺷﺪ ﺳﺎﻟﻦ ﻏﺬاﺧﻮریﺷﺎن و درﻣﺎﻧﮕﺎه ﺻﺤﺮاﯾﺸﺎن و‬
‫ﻣﻨﻈﺮهاش ﻫﻢ ﻣﯽﺧﻮرد ﺑﻪ رودﺧﺎﻧﻪای ﺑﻪ ﻧﺎم ﺳﺎﻧﮓ ﺗﺮا ﺑﺎﻧﮓ‪ .‬دورﺗﺎدورش را ﻫﻢ ﺳﯿﻢﺧﺎرداریﻫﺎی ﺗﺎﺷﻮی ﺗﻮ ﻫـﻢ ﺗـﻮ ﻫﻤـﯽ‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﭘﺮ ﺑﻮد از ﺳﻨﮕﺮ و ﺳﻼحﻫﺎی ﺛﺎﺑﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻓﻮاﺻﻠﯽ ﻣﻌﯿﻦ از ﻫﻢ ﭼﯿﺪه ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و اﻣﻨﯿﺖ ﻗﺮارﮔﺎﻫﺸﺎن را ﺗﺮﮐﯿﺒـﯽ از‬
‫ﻧﯿﺮوﻫﺎی ﻧﻈﺎﻣﯽ ﺟﻤﻬﻮری وﯾﺘﻨﺎم و ﻧﯿﺮوﻫﺎی ﺧﻮدﺟﻮش ﻣﺮدﻣـﯽ آﻧﺠـﺎ ﺗـﺄﻣﯿﻦ ﻣﯽﮐﺮدﻧـﺪ‪ .‬وﯾﺘﻨﺎﻣﯽﻫـﺎ ﺗـﻮ ﻧﻘـﺶ ﺳـﺮﺑﺎزﻫﺎی‬
‫ً‬
‫ﮐﺸﻮرﺷﺎن‪ ،‬رﺳﻤﺎ ﺑﯽﺧﺎﺻﯿﺖ ﺑﻮدﻧﺪ و از ﻫﻤﻪ ﺧﻄﺮﻧﺎکﺗﺮ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺣﺘﯽ وﻗﺘﯽ ﻧﯿﺮوﻫﺎی ﺧﻮﺑﯽ ﻫﻢ ﻣﯽآوردﻧﺪ ﺑﺎز ﻫـﻢ آﻧﺠـﺎ‬
‫ً‬
‫اﺻﻼ ﻗﺎﺑﻞ دﻓﺎع ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺳﻤﺖ ﺷﻤﺎل و ﻏﺮب ﮐﺸﻮر را دﯾﻮارﻫﺎی ﻃﺒﯿﻌﺖ ﭘﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺟﻨﮕﻞﻫﺎی ﺳﻪ ﻃﺒﻘﻪ رو ﻫـﻢ و ﮐﻮهﻫـﺎﯾﯽ‬
‫ﮐﻪ ﺑﻪ دل ﮐﻮهﻫﺎﯾﯽ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﻣﯽرﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﻫﻤﻪﺟﺎ ﭘﺮ ﺑﻮد از ﺗﻨﮕﻪ و ﮔﻠﻮﮔﺎه و رودﺧﺎﻧﻪﻫﺎﯾﯽ ﺑﺎ ﺟﺮﯾﺎن ﺳﺮﯾﻊ آب و آﺑﺸﺎر و ﭘﺮواﻧﻪﻫﺎی‬

‫‪۴۶‬‬
 ‫ُ‬
‫ﻋﺰﯾﺰ ﺳﺎﻧﮓ ﺗﺮاﺑﺎﻧﮕﺎﯾﯽ‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫ﺑﺴﯿﺎر زﯾﺒﺎ و ﺻﺨﺮهﻫﺎﯾﯽ ﺷﯿﺐدار و دﻫﮑﺪهﻫﺎی ﮐﻮﭼﮑﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ اﺟﺎق ﺧﺎﻧﻪﻫﺎﯾﺸﺎن روﺷﻦ ﺑـﻮد و درهﻫـﺎی ﺑـﺰرگ ﭘـﺮ از‬
‫ﺑﺎﻣﺒﻮ و ﻋﻠﻔﺰارﻫﺎی ﺑﻠﻨﺪ‪ .‬در اواﯾﻞ دﻫﻪی ﺷﺼﺖ ﻣﯿﻼدی آﻧﺠﺎ ﻣﺤﻠﯽ ﺑﻮده ﺑﺮای ﻋﻤﻠﯿﺎت ﻧﯿﺮوﻫﺎی وﯾﮋه و وﻗﺘﯽ ﺣﺪود ده ﺳﺎل‬
‫ﺑﻌﺪ َرت ﮐﺎﯾﻠﯽ ﭘﺎﯾﺶ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﺑﺎز ﻣﯽﺷﻮد ﮔﺮوه ﺷﺶ ﻧﻔﺮه از ﮐﻼه ﺳﺒﺰﻫﺎ ﻫﻨـﻮز از آﻧﺠـﺎ ﺑـﻪﻋﻨﻮان ﻣﻘـﺮ ﻋﻤﻠﯿﺎﺗﯽﺷـﺎن اﺳـﺘﻔﺎده‬
‫ً‬
‫ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﮐﻼه ﺳﺒﺰﻫﺎ اﺻﻼ ﺣﯿﻮاﻧﺎﺗﯽ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻗﻮل َرت ﻓﻘﻂ ﺣﯿﻮاﻧـﺎﺗﯽ ﺑﻮدﻧـﺪ دور از اﺟﺘﻤـﺎع‪ .‬آﺳﺎﯾﺸﮕﺎﻫﺸـﺎن‬
‫درﺳﺖ دورﺗﺮﯾﻦ ﻧﻘﻄﻪ از ﺑﻘﯿﻪ ﺑﻮد و دورش ﻫﻢ ﮐﻠﯽ ﮐﯿﺴﻪ ﺷﻦ و ﺣﻔﺎظ ﻓﻠﺰی ﮔﺬاﺷـﺘﻪ ﺑﻮدﻧـﺪ و ﺑـﻪﺟﺰ ﻣـﻮاردی ﻧـﺎدر اﻣﮑـﺎن‬
‫ﻧﺪاﺷﺖ ﻫﯿﭻﮔﻮﻧﻪ ﺗﻤﺎﺳﯽ ﺑﺎ ﺗﯿﻢ ﭘﺰﺷﮑﯽ آﻧﺠﺎ ﺑﮕﯿﺮﻧﺪ‪ .‬آدمﻫﺎﯾﯽ ﺑﻮدﻧﺪ ﭘﺮ راز و رﻣﺰ و ﻣﺸﮑﻮک و ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﻃﺒﯿﻌﺘﺸﺎن ﺑﺴﯿﺎر ﺗﻨﻬـﺎ و‬
‫ﯾﮑﻪ‪ .‬اﯾﻦ ﺷﺶ ﮐﻼه ﺳﺒﺰ ﮔﺎﻫﯽ ﻣﯽﺷﺪ ﺗﺎ روزﻫﺎ ازﺷﺎن ﺧﺒﺮی ﻧﺒﻮد‪ .‬ﮔﺎﻫﯽ ﻫﻢ ﻫﻔﺘﻪﻫﺎ و ﺑﻌﺪ ﯾﮑﻬﻮ ﻧﺼﻔﻪﺷﺒﯽ ﺑﻪ ﻃﺮز ﺟﺎدوﯾﯽ‬
‫ﺳﺮ و ﮐﻠﻪﺷﺎن ﭘﯿﺪا ﻣﯽﺷﺪ و ﻋﯿﻦ روح زﯾﺮ ﻧـﻮر ﻣـﺎه راﻫﺸـﺎن را ﭘﯿـﺪا ﻣﯽﮐﺮدﻧـﺪ و در ﺳـﮑﻮت ﻣﺤـﺾ از دل ﺟﻨﮕـﻞ ﺑـﺎراﻧﯽ‬
‫ﻣﯽﮔﺬﺷﺘﻨﺪ و ﻣﯽرﻓﺘﻨﺪ ﺳﻤﺖ ﻏﺮب‪ .‬ﭘﺰﺷﮏﻫﺎ اﯾﻦ رﻓﺘﺎرﺷﺎن را ﺑﻪ ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯽﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬وﻟﯽ ﻫﯿﭻﮐﺲ ازﺷـﺎن ﻧﻤﯽﭘﺮﺳـﯿﺪ ﭼـﻪ‬
‫ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫َرت ﻣﯽﮔﻔﺖ ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻘﺮﺷﺎن ﺑﺴﯿﺎر ﺑﺴﺘﻪ و درﻋﯿﻦﺣﺎل آﺳﯿﺐﭘﺬﯾﺮ ﺑﻮد وﻟﯽ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﯾﮏ اﻣﻨﯿﺖ ﺧـﺎﻃﺮی ﺗـﻮش وﺟـﻮد‬
‫داﺷﺖ‪ .‬اﺗﻔﺎق ﺧﺎﺻﯽ ﻧﻤﯽاﻓﺘﺎد‪ .‬ﻫﯿﭻوﻗﺖ ﺗﻮش ﺧﻤﭙﺎرهای ﻧﻤﯽاﻓﺘﺎد‪ ،‬زﯾﺮ آﺗﺶﺑﺎر ﻧﻤﯽرﻓﺖ و آﻧﺠﺎ ﺟﻨﮓ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ‬
‫دور ﺑﻮد‪ .‬ﮔﺎﻫﯽ وﻗﺘﯽ زﺧﻤﯽﻫﺎ ﻣﯽآﻣﺪﻧﺪ ﻓﻌﺎﻟﯿﺘﮑﯽ ﻣﯽﺷﺪ وﮔﺮﻧﻪ روزﺷﺎن ﺑﯽ ﺣﺎدﺛﻪ و ﺗﺮ ﺗﻤﯿﺰ و آرام ﻣﯽﮔﺬﺷﺖ‪ .‬اﮐﺜﺮ ﺻﺒﺢﻫﺎ‬
‫واﻟﯿﺒﺎل ﻣﯽزدﻧﺪ‪ .‬ﺗﻮ اوج ﮔﺮﻣﺎی ﻧﯿﻤﺮوز ﻫﻤﮕﯽ زﯾﺮ ﺳﺎﯾﻪ ﻣﯽرﻓﺘﻨﺪ و ﺗﻤﺎم ﻋﺼـﺮﻫﺎی ﻃـﻮﻻﻧﯽ را ﭘـﺎ دراز ﻣﯽﮐﺮدﻧـﺪ و ﺑﻌـﺪ از‬
‫ﻏﺮوب ﻫﻢ ﻓﯿﻠﻢ ﻣﯽدﯾﺪﻧﺪ و ﺑﺎزی ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و ﮔﺎﻫﯽ ﺗﻤﺎم ﺷﺐ را ﺑﻪ ﻧﻮﺷﯿﺪن ﻣﯽﮔﺬراﻧﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺗﻮ ﯾﮑﯽ از ﻫﻤﯿﻦ آﺧﺮ ﺷﺐﻫﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ِادی داﯾﻤﻮﻧﺪ اوﻟﯿﻦ ﺗﺨﻢ ﻟﻖ را ﮐﺎﺷﺖ‪ .‬ﺣﺮﻓﺶ از رو ﺑﺨﺎر ﻣﻌﺪه ﺑﻮده‪ .‬ﻓﻘـﻂ ﭘﺮاﻧـﺪه‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻣﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ ﮐﻤﯽ ﭘﻮل رو ﮐﻨﻨﺪ و ﭼﻨﺪﺗﺎﯾﯽ ﺧﺎﻧﻢ از ﺳﺎﯾﮕﺎن ﺑﯿﺎورﻧﺪ اﯾﻨﺠﺎ ﺳﺮ و ﺷﮑﻠﯽ ﺑﮕﯿـﺮد و ﺑﻌـﺪ اﯾـﻦ ﺣـﺮف‬
‫ﻫﻤﮕﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﯾﮑﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد آره ﻣﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ ﮐﻠﻮپ ﺧﺼﻮﺻﯽ ﺧﻮدﺷﺎن را راه ﺑﻨﺪازﻧﺪ و ﯾﮑﯽ ﻫﻢ ﮔﻔﺘـﻪ ﺑـﻮد ﺧﻮدﺷـﺎن‬
‫ﻓﮑﺮ ﮐﺎرﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ‬
‫ﻣﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺧﺮج ﮐﻠﻮﭘﺸﺎن را ﺑﺪﻫﻨﺪ‪ .‬در ﮐﻞ ﺣﺮف ﺟﺪیای ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻓﻘﻂ وﻗﺖﮔﺬراﻧﯽ ﺑﻮد و ور رﻓﺘﻦ ﺑﺎ ِ‬
‫اﻧﺠﺎم دﻫﻨﺪ و ﻫﻤﯿﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ از ﺧﯿﺮ اﯾﻦ ﻓﮑﺮ دﯾﺮﺗﺮ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ و ﺣﺘﯽ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﭼﻪ ﮐﻨﻨـﺪ اﻓﺴـﺮﻫﺎی ارﺷـﺪ ﻧﻔﻬﻤﻨـﺪ و‬
‫ﺻﺪاﯾﺶ در ﻧﯿﺎﯾﺪ و ﮐﺴﯽ راﭘﺮت ﻧﺪﻫﺪ و ﺑﻌﺪش دﯾﮕﺮ ﺑﯽﺧﯿﺎل اﯾﻦ ﺣﺮف ﺷﺪﻧﺪ و رﻓﺘﻨﺪ ﺳﺮ ﺑﺤﺚ ﻣﺎﺷﯿﻦ و ﺑﯿﺲﺑﺎل‪.‬‬
‫آن ﺷﺐ دﯾﺮ وﻗﺖ ﭘﺰﺷﮑﯽ ﺟﻮان ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﺎرک ﻓﺎﺳﯽ دوﺑﺎره ﮔﯿﺮ داد ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻮﺿﻮع‪ .‬ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد »اﮔـﻪ ﺧـﻮب ﺑﻬـﺶ ﻓﮑـﺮ‬
‫ﮐﻨﯿﻦ ﻣﯽﺑﯿﻨﻦ دور از ذﻫﻦ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﻣﯽﺷﻪ اﻧﺠﺎﻣﺶ داد‪«.‬‬
‫َرت ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﭼﯽ ﻗﺎﺑﻞ اﻧﺠﺎم اﺳﺖ؟‬
‫»ﻫﻤﯿﻦ دﺧﺘﺮ آوردن اﯾﻨﺠﺎ دﯾﮕﻪ‪ .‬ﭼﻪ ﻣﺎﻧﻌﯽ ﻫﺴﺖ؟ ﻫﺎن؟«‬
‫َرت ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ »ﻫﯿﭽﯽ‪ .‬از ﺟﻨﮓ ﻣﺎﻧﻊ ﺑﯿﺸﺘﺮ؟«‬
‫ُ‬
‫»ﺧﺐ ﺑﺒﯿﻦ ﺑﺤﺚ ﻫﻤﯿﻨﻪ دﯾﮕﻪ‪ .‬اﯾﻨﺠﺎ ﺟﻨﮕﯽ در ﮐﺎر ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﻣﯽﺷﻪ ردﯾﻔﺶ ﮐﺮد‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاد ﯾﻪ ﺟﻔﺖ ﺗﺨـﻢ‬
‫آﻫﻨﯿﻪ ﮐﻪ آدم داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ‪«.‬‬
‫ﺑﻬﺶ ﺧﻨﺪﯾﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ادی داﯾﻤﻮﻧﺪ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺧﻮدش و دﺳﺘﺶ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ وﻟﯽ ﻓﺎﺳﯽ اﺧﻢ ﮐـﺮده‬
‫ﺑﻮد و ﯾﮑﻢ ﺑﻪ ﺳﻘﻒ ﻧﮕﺎه ﮐﺮده ﺑﻮد و رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻧﺎﻣﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺷﺶ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻌﺪ ﺳﺮوﮐﻠﻪی ﻧﺎﻣﺰدش ﭘﯿﺪا ﺷﺪ‪.‬‬
‫اﯾﻦﻃﻮر ﮐﻪ َرت ﻣﯽﮔﻔﺖ ﻃﺮف ﺑﺎ ﻫﻠﯿﮑﻮﭘﺘﺮی آﻣﺪ ﮐﻪ ﺟﯿﺮهی روزاﻧﻪ را از ﭼﻮ ﻻی ﻣﯽآورده‪ .‬دﺧﺘـﺮی ﺑـﻮده ﻣـﻮﻃﻼﯾﯽ و‬
‫اﺳﺘﺨﻮان درﺷﺖ و ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪ‪َ .‬رت ﻣﯽﮔﻔﺖ ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺮش ﻣﯽﺧﻮرد ﻫﻔﺪه ﺳﺎﻟﺶ ﺑﺎﺷﺪ و اﻧﮕﺎری ﻫﻤﯿﻦ دﯾﺮوز از دﺑﯿﺮﺳﺘﺎن ﮐﻠﯿﻮﻟﻨﺪ‬
‫ﻫﺎﯾﺘﺲ ﻓﺎرغاﻟﺘﺤﺼﯿﻞ ﺷﺪه‪ .‬ﭘﺎﻫﺎی ﺑﻠﻨﺪ ﺳﻔﯿﺪی داﺷﺖ و ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﯽ آﺑﯽ و رﻧﮓ ﺻﻮرﺗﺶ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺑﺴﺘﯽ ﺗﻮتﻓﺮﻧﮕﯽ ﻣﯽﺧﻮرد‪.‬‬
‫آدم ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﻧﮕﺮﻣﯽ ﻫﻢ ﺑﻮده‪.‬‬

‫‪۴۷‬‬
 ‫ُ‬
‫ﻋﺰﯾﺰ ﺳﺎﻧﮓ ﺗﺮاﺑﺎﻧﮕﺎﯾﯽ‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫ﻫﻤﺎن ﺻﺒﺢ ﺗﻮ ﺳﮑﻮی ﻫﻠﯿﮑﻮﭘﺘﺮ ﻣﺎرک ﻓﺎﺳﯽ ﻧﯿﺸﺨﻨﺪی زده ﺑﻮد و رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻃﺮﻓﺶ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﺒﯿﻨﺪ اﯾﻦ دوﺳـﺘﺶ ﻣـﺎریآن‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬
‫دﺧﺘﺮ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮده و ﯾﮏ ﺧﻮرده ﮔﯿﺞ وﻟﯽ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽزده‪.‬‬
‫ﻫﻤﻪ ﺳﮑﻮت ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ادی داﯾﻤﻮﻧﺪ ﮐﻪ از ﻫﻤﻪ ارﺷﺪﺗﺮ ﺑﻮده دﺳﺘﺶ را ﺑﺎﻻ ﺑﺮده ﺑﻮد و ﯾﮏ ﺳﺮی دﯾﮕﺮ زﯾﺮ ﻟﺐ ﯾﮑﯽ دو‬
‫ﮐﻠﻤﻪای ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﻌﺪ ﻣﺎرک ﻓﺎﺳﯽ را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﭼﻄﻮری ﭼﻤـﺪاﻧﺶ را ﺑﺮداﺷـﺘﻪ و ﺑـﺮدش ﺗـﻮ آﺳﺎﯾﺸﮕﺎﻫﺸـﺎن‪.‬‬
‫ﻫﯿﭻﮐﺪام از ﺳﺮﺑﺎزﻫﺎ ﺗﺎ ﻣﺪﺗﯽ ﺣﺮف ﻧﺰده ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺎ اﯾﻨﮑﻪ آﺧﺮ ﺳﺮ ﯾﮑﯽﺷﺎن ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد ﻓﺤﺶ داده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻣﻮﻗﻊ ﻏﺬای ﻏﺮوب ﻣﺎرک ﻓﺎﺳﯽ ﺑﺮاﯾﺸﺎن ﺗﻮﺿﯿﺢ داده ﺑﻮد ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ را ﭼﻄﻮر ردﯾﻒ ﮐﺮده‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ اﻋﺘﺮاف ﻫﻢ ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫـﻢ‬
‫ﮔﺮان ﺗﻤﺎم ﺷﺪه و ﻫﻢ ردﯾﻒ ﮐﺮد ﻣﺴﯿﺮ ﮐﺎر ﺳﺨﺘﯽ ﺑﻮده وﻟﯽ درﻧﻬﺎﯾﺖ ﺳﻔﺮ ﺑﻪ ﮐﺮهی ﻣﺎه ﻧﺒﻮده ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺎن ﺑﮕﯿﺮد‪ .‬از ﮐﻠﯿﻮﻟﻨﺪ‬
‫ﻧﻔﺮﺑﺮ ﺑﺰرگ ﻧﯿﺮوی ﻫﻮاﯾﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد آﻣﺪه‬ ‫ﺑﻪ ﻟﺲآﻧﺠﻠﺲ و از آﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﺑﺎﻧﮑﻮک و از ﺑﺎﻧﮑﻮک ﺑﻪ ﺳﺎﯾﮕﺎن‪ .‬آﻧﺠﺎ ﻫﻢ ﺳﻮار ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎی َ‬
‫ﺑﻮد ﺗﺎ ﭼﺎی ﻻی و ﺷﺐ را ﺗﻮ ﯾﮑﯽ از ﻣﻘﺮﻫﺎی ﻣﺨﺼﻮص آﻣﺮﯾﮑﺎﯾﯽﻫﺎ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد و ﻓﺮدا ﺻﺒﺤﺶ ﺑﺎ ﻫﻠﯿﮑﻮﭘﺘﺮ ﺣﻤﻞ ﺟﯿﺮه آﻣـﺪه‬
‫ﺑﻮد ﻏﺮب‪.‬‬
‫ﻓﺎﺳﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد راه ﻣﻄﻤﺌﻨﯽ ﺑﻮده و ﺧﯿﺮهی ﻧﺎﻣﺰد زﯾﺒﺎﯾﺶ ﺷﺪه ﺑﻮد‪» .‬ﻧﮑﺘﻪاش ﻓﻘﻂ ﺗﻮ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ آدم ﺑﺎﯾﺪ اراده ﮐﻨـﻪ ﺑﻘﯿـﻪاش‬
‫ﺣﻠﻪ‪«.‬‬
‫ﻣﺎریآن ﺑﻞ و ﻣﺎرک ﻓﺎﺳﯽ از دوران اﺑﺘﺪاﯾﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬از ﮐﻼس ﺷﺸﻢ ﻋﯿﻦ روز ﺑﺮاﯾﺸﺎن ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮد ﮐﻪ روزی ﺑﺎ ﻫﻢ‬
‫ازدواج ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و ﺗﻮ ﺧﺎﻧﻪی زﻧﺠﺒﯿﻠﯽ رﻧﮓ ﺧﻮﺷﮕﻠﯽ ﮐﻨﺎر درﯾﺎﭼﻪی اﯾﺮی زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و ﺳﻪ ﺗﺎ ﺑﭽﻪی ﻣﻮ ﻃﻼﯾﯽ ﺧﻮﺷﮕﻞ‬
‫ﻣﯽآورﻧﺪ و ﺑﻪ ﭘﺎی ﻫﻢ ﭘﯿﺮ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ و ﺷﮏ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ ﮐﻨـﺎر ﻫـﻢ ﻓـﻮت ﻣﯽﺷـﻮﻧﺪ و ﺟﻔﺘﺸـﺎن را ﺗـﻮ ﯾـﮏ ﺗـﺎﺑﻮت ﭼـﻮب ﮔـﺮدو‬
‫ﻣﯽﮔﺬارﻧﺪ‪ .‬ﻧﻘﺸﻪﺷﺎن اﯾﻦ ﺑﻮد‪ .‬ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺎﺷﻖ ﻫﻢ ﺑﻮدﻧﺪ و ﯾﮏ ﻋﺎﻟﻢ رؤﯾﺎ داﺷﺘﻨﺪ و ﺗﻮ آن زﻧﺪﮔﯽ ﺳﺎده و ﻣﻌﻤﻮﻟﺸﺎن اﯾﻦ ﺳـﻨﺎرﯾﻮ‬
‫ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد اﺟﺮا ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺷﺐ اول ﺗﻮ ﯾﮑﯽ از ﺳﻨﮕﺮﻫﺎی ﻣﻮازات ﺣﺼﺎرﻫﺎی اردوﮔﺎه‪ ،‬ﻧﺰدﯾﮏ آﺳﺎﯾﺸﮕﺎه ﻧﯿﺮوﻫﺎی وﯾﮋه رﻓﺘﻨﺪ و ﺗﺎ دو ﻫﻔﺘﻪ ﻋﯿﻦ دوﺗﺎ‬
‫ﺑﭽﻪ دﺑﯿﺮﺳﺘﺎﻧﯽ از ﻧﺦ ﻫﻢ ﺑﯿﺮون ﻧﯿﺎﻣﺪﻧﺪ‪َ .‬رت ﻣﯽﮔﻔﺖ دﯾﮕﺮ ﺧﯿﻠﯽ ﺿﺎﯾﻊ ﺷﺪه ﺑﻮد وﻟﯽ آن دو ﻣﺪام دﺳﺖ ﺗﻮ دﺳﺖ ﻫﻢ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺗﻮ ﻫﻤﯿﻦ وﺿﻌﯿﺖ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﺎ ﻫﻢ ﺷﻮﺧﯽﻫﺎی ﺷﺨﺼﯽ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻗﻮل َرت ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﺟﻔﺖ ﻟﺒـﺎس ﺷـﺒﯿﻪ ﺑﻬـﻢ ﮐـﻢ‬
‫داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﯿﻦ ﭘﺰﺷﮏﻫﺎ ﺣﺴﻮدی اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻫﯿﭽﯽ ﻧﺒﺎﺷﺪ وﯾﺘﻨﺎم ﺑﻮد و ﻣـﺎریآن ﺑـﻞ ﻫـﻢ دﺧﺘـﺮی ﺟـﺬاب‪ .‬ﺷـﺎﯾﺪ‬
‫ً‬
‫ﺷﺎﻧﻪﻫﺎی زﯾﺎدی ﭘﻬﻨﯽ داﺷﺖ وﻟﯽ ﭘﺎﻫﺎی ﺧﻮشﺗﺮاﺷﯽ داﺷﺖ و ﺑﺴﯿﺎر ﺧﻮن ﮔﺮم ﺑﻮد و ﻟﺒﺨﻨﺪی داﺷﺖ دلﻧﺸﯿﻦ‪ .‬ﻣﺮدﻫﺎ اﺻﻮﻻ‬
‫ازش ﺧﻮﺷﺸﺎن ﻣﯽآﻣﺪ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺑﺎ آن ﺳﺮووﺿﻊ ﻣﯽآﻣﺪ زﻣﯿﻦ واﻟﯿﺒﺎل ﻫﻤﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و ﻏﺮوبﻫﺎ ﻫﻢ ﮐﻠﯽ ﺑﺎ آﻫﻨﮓﻫـﺎی‬
‫ﻧﻮار ﭼﺮﺧﺎن ﻗﺎﺑﻞﺣﻤﻞ َرت ﺣﺎل ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬وﺟﻮد ﺗﺎزﮔﯽای ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه داﺷﺖ و ﺑﺮای روﺣﯿﻪی ﻫﻤﻪ ﺧﻮب ﺑﻮد‪ .‬ﮔﺎﻫﯽ اﯾﻦ اﻧـﺮژی‬
‫را اﻟﻘﺎء ﻣﯽﮐﺮد ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﯿﺎﯾﻨﺪ ﺟﺬﺑﺶ ﺷﻮﻧﺪ وﻟﯽ ﻫﯿﭻوﻗﺖ اﯾﻦ ﺣﺲ ﻣﺎرک ﻓﺎﺳﯽ را اذﯾﺖ ﻧﮑﺮد‪ .‬ﺗﺎزه ﺧﻮﺷﺶ ﻫﻢ ﻣﯽآﻣﺪ‪ .‬در‬
‫اﯾﻦﻃﻮر ﻣﻮارد ﻓﻘﻂ ﻧﯿﺸﺨﻨﺪی ﻣﯽزد‪ .‬دﻟﯿﻠﺶ ﻫﻢ ﻋﺸﻖ ﺑﯽﺣﺪش ﺑﻪ ﻣـﺎریآن ﺑـﻮد و ﺿـﻤﻦ اﯾﻨﮑـﻪ ﭼﻨـﯿﻦ ﻧﻤﺎﯾﺸـﯽ از ﻃـﺮف‬
‫دﺧﺘﺮی ﺑﺮای ﻧﺎﻣﺰدش ﮔﺎﻫﯽ ﻣﻌﻨﯽ ﺳﺮﮔﺮﻣﯽ و اﻟﺒﺘﻪ آﻣﻮزش داﺷﺖ‪.‬‬
‫َرت ﻣﯽﮔﻔﺖ ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺎریآن ﺑﻞ ﺟﻮان ﺑﻮد وﻟﯽ از اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﮐﻤﺮوﻫﺎ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺗﻮ ﻫﻤـﻪ ﭼـﯽ از ﺧـﻮدش ﮐﻨﺠﮑـﺎوی ﻧﺸـﺎن‬
‫ً‬ ‫ً‬
‫ﻣﯽداد‪ .‬ﻫﻤﺎن اوﻟﯿﻦ روزﻫﺎی ﮐﻪ ﭘﺎﯾﺶ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﺑﺎز ﺷﺪه ﺑﻮد دوره اﻓﺘﺎده ﺗﻮ اردوﮔﺎه و ﻣﺜﻼ ﻣﯽﭘﺮﺳـﯿﺪ ﻣﻮﺷـﮏ ﻣﻨـﻮر دﻗﯿﻘـﺎ ﭼـﻪ‬
‫ﭘﺲ آن ﮐﻮﻫﺴﺘﺎن ﺗﺮﺳﻨﺎک ﺳﺮﺳﺒﺰ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻏﺮب ﭼﯿﺴﺖ؟ ﺑﻌﺪ ﭼﺸﻢ رﯾﺰ‬ ‫ﮐﺎرﮐﺮدی دارد؟ ﻣﯿﻦ ﺟﻬﻨﺪه ﭼﻄﻮری ﮐﺎر ﻣﯽﮐﻨﺪ؟ ِ‬
‫ً‬
‫ﻣﯽﮐﺮد و ﺑﺎ دﻗﺖ ﺑﻪ ﺗﻮﺿﯿﺤﺎت دﯾﮕﺮان ﮔﻮش ﻣﯽداد‪ .‬ذﻫﻨﺶ ﮔﯿﺮاﯾﯽ ﺑﺎﻻی داﺷﺖ‪ .‬دﻗﺖ ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬ﻣﻌﻤﻮﻻ ﺗﻮ ﻏﺮوبﻫﺎی ﮔـﺮم‬
‫وﻗﺖ ﺧﻮدش را ﺑﺎ ﻧﯿﺮوﻫﺎی ﻧﻈﺎﻣﯽ وﯾﺘﻨﺎﻣﯽ ﺑﯿﺮون ﻣﺤﻮﻃﻪ ﻣﯽﮔﺬراﻧﺪ و ﺟﻤﻼت ﮐﻮﺗـﺎه وﯾﺘﻨـﺎﻣﯽ ﯾـﺎد ﻣﯽﮔﺮﻓـﺖ و ﺑﻠـﺪ ﺷـﺪ‬
‫ﭼﻄﻮری رو ﻗﻮﻃﯽ ﺑﺮﻧﺞ دم ﮐﻨﺪ و ﭼﻄﻮری ﺑﺎ دﺳﺖﻫﺎﯾﺶ ﻏﺬا ﺑﺨﻮرد‪ .‬ﺑﭽﻪﻫﺎ ﮔﺎﻫﯽ دوﺳـﺖ داﺷـﺘﻨﺪ ﺑﺎﻫـﺎش ﺳـﺮ ﻫﻤﯿﻦﻫـﺎ‬
‫ﺷﻮﺧﯽ ﮐﻨﻨﺪ و ﯾﺎ ﯾﮑﻢ ﺣﺘﯽ ﻣﺴﺨﺮهاش ﻫﻢ ﺑﮑﻨﻨﺪ وﻟﯽ ﻣﺎریآن ﺟﻮاﺑﺸﺎن را ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪی ﻣﯽداد و زﺑـﺎن ﺑﺮاﯾﺸـﺎن در ﻣـﯽآورد و‬

‫‪۴۸‬‬
 ‫ُ‬
‫ﻋﺰﯾﺰ ﺳﺎﻧﮓ ﺗﺮاﺑﺎﻧﮕﺎﯾﯽ‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫ﻣﯽﮔﻔﺖ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ اﯾﻦﺟﺎﺳﺖ ﭼﻪ ﺧﻮب ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﯾﺎد ﺑﮕﯿﺮد‪.‬‬

‫ﺟﻨﮓ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺷﯿﻔﺘﻪاش ﮐﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺧﻮد ﻣﻨﻄﻘﻪ و رﻣﺰ و راز آﻧﺠﺎ ﻫﻢ ﺷﯿﻔﺘﻪاش ﮐﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﺎن ﻫﻔﺘﻪی دوم ﮐﻪ آﻣﺪه ﺑـﻮد‬
‫ﻣﺪام ﺳﺮ ﻣﺎرک ﻓﺎﺳﯽ ﻏﺮ زده ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮدش ﺑﺒﺮدش دﻫﮑﺪهی ﭘﺎی ﮐﻮه‪ .‬ﻣﺎرک ﻓﺎﺳﯽ ﻫﻢ ﺻﺒﻮر‪ ،‬ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﺧﯿﻠـﯽ آرام ﺳـﻌﯽ‬
‫ﮐﺮده ﺑﻮد ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻮﯾﺪ ﻓﮑﺮ ﺧﻮﺑﯽ ﻧﯿﺴﺖ و زﯾﺎدی ﺧﻄﺮﻧﺎک اﺳﺖ وﻟﯽ ﻣﺎریآن ﺑﺎﻫﺎش رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺒﯿﻨﺪ ﻣﺮدم آﻧﺠﺎ‬
‫ً‬
‫ﭼﻄﻮری زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و ﺑﻮﯾﺸﺎن را از ﻧﺰدﯾﮏ ﺣﺲ ﮐﻨﺪ و ﻟﺒﺎسﻫﺎﯾﺸﺎن را ﺗﻤﺎﺷﺎ‪ .‬اﺻﻼ ﺑﺮاﯾﺶ ﻣﻬﻢ ﻧﺒـﻮد ﮐـﻪ وﯾﺘﮑﻮﻧﮓﻫـﺎ‬
‫آﻧﺠﺎ ﺣﻀﻮر دارﻧﺪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد »ﺑﺒﯿﻦ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺎﺟﻮر ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬اوﻧﺎ ﻫﻢ آدﻣﻦ دﯾﮕﻪ ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟ ﻋﯿﻦ ﺑﻘﯿﻪن درﺳﺘﻪ؟«‬
‫ﻓﺎﺳﯽ ﺑﺎ ﺳﺮ ﺗﺄﯾﯿﺪش ﮐﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﻓﺎﺳﯽ ﻋﺎﺷﻘﺶ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺻﺒﺤﯽ ﻣﺮای آن و ﻣﺎرک ﺑﺎ َرت ﮐﺎﯾﻠﯽ و دوﺗﺎ ﭘﺰﺷﮏ دﯾﮕﺮ ﺑﻪﻋﻨﻮان ﻧﯿﺮوی ﻣﺤﺎﻓﻆ ﻋﯿﻦ دو ﺗﺎ ﺗﻮرﯾﺴﺖ دوره اﻓﺘﺎده ﺑﻮدﻧـﺪ‬
‫ً‬ ‫ً‬
‫ﺗﻮ دﻫﮑﺪه‪ .‬ﻣﺎریآن اﮔﺮ ﻋﺼﺒﯽ ﻫﻢ ﺑﻮده اﺻﻼ رو ﻧﻤﯽﮐﺮده‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪه ﺧﯿﻠﯽ آرام اﺳﺖ و اﺻـﻼ ﺧﯿـﺎل ﻣﯽﮐﻨـﺪ ﺷـﻬﺮ‬
‫ً‬
‫ﺧﻮدﺷﺎن اﺳﺖ؛ ﺟﻮ ﻣﻨﻔﯽ و ﺧﺼﻤﺎﻧﻪی دﻫﮑﺪه را اﺻﻼ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﻤﯽﺷﺪه‪ .‬ﺗﻤﺎم ﺻﺒﺢ ﻣﺎریآن ﻣـﺪام از ﻋﺠﯿـﺐوﻏﺮﯾﺒﯽ آﻧﺠـﺎ‬
‫ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد و از اﯾﻨﮑﻪ ﭼﻘﺪر از ﺳﻘﻒﻫﺎی ﮐﺎهﮔﻠﯽ ﺧﺎﻧﻪﻫﺎ و ﺑﭽﻪﻫﺎی ﺑﯽﻟﺒﺎس و ﺳـﺎدﮔﯽ ﺷـﮕﻔﺖاﻧﮕﯿﺰی زﻧـﺪﮔﯽ ﺗـﻮ دﻫﮑـﺪه‬
‫ﺧﻮﺷﺶ آﻣﺪه‪َ .‬رت ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻔﺖ ﺷﻨﯿﺪن اﯾﻦ ﺣﺮفﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﻏﺮﯾﺐ ﺑﻮد‪ .‬اﯾﻦ دﺧﺘﺮ ﻫﻔﺪهﺳﺎﻟﻪی زﯾﺒـﺎ ﺑـﺎ آن ﺻـﻮرت دلﻧﺸـﯿﻦ‬
‫ﺷﺒﯿﻪ اﯾﻦ دﺧﺘﺮﻫﺎی ﻣﺴﺌﻮل ﺗﺸﻮﯾﻖ ﺗﯿﻢﻫﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ دارد رﺧﺖﮐﻦ ﺗﯿﻢ ﺣﺮﻓﯿﺶ را ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﭼﺸﻢﻫﺎی زﯾﺒـﺎی آﺑـﯽاش‬
‫ً‬
‫ﻣﯽدرﺧﺸﯿﺪﻧﺪ‪ .‬اﺻﻼ اﻧﮕﺎر ﺧﺴﺘﻪ ﻧﻤﯽﺷﺪ‪ .‬ﺗﻮ راه ﺑﺮﮔﺸﺘﺸﺎن ﻧﮕﻬﺪاﺷﺖ ﺑﺮود ﺗﻮ ﺳﺎﻧﮓ ﺗﺮا ﺑﺎﻧﮓ ﺷﻨﺎ و ﻓﺎﺳـﯽ ﻫـﻢ ﻫﺮﭼﻘـﺪر‬
‫ﺑﺮاﯾﺶ ﺗﻮﺿﯿﺢ داده ﺑﻮد ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺗﮏﺗﯿﺮاﻧﺪاز اﻃﺮاف ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﻬﺸﺎن ﺷﺒﯿﺨﻮن ﺑﺰﻧﻨﺪ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﺶ ﻧﺮﻓﺘـﻪ ﺑـﻮد‪ .‬ﺣﺘـﯽ ﺗﻮﺿـﯿﺢ‬
‫ﻓﺎﺳﯽ از ﻗﺪرت ﮐﻼﺷﯿﻨﮑﻒ ﻫﻢ ﻧﺘﺮﺳﺎﻧﺪه ﺑﻮدش‪.‬‬
‫از آنﻃﺮف ﺑﻘﯿﻪ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮدﻧﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺸﺎن آﻣﺪه ﺑﻮد‪ .‬ادی داﯾﻤﻮﻧﺪ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑـﻮد دﺧﺘـﺮه ﺑـﺮای ﺧـﻮدش ﺑﺒـﺮی‬
‫اﺳﺖ‪» .‬ﺑﺮ ﻋﮑﺲ ﻫﻤﻪ‪ ،‬ﻣﺨﺶ اﻧﺪازهی ﺳﯿﻨﻪﻫﺎﺷﻪ‪«.‬‬
‫ﯾﮑﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎﻻﺧﺮه ﯾﺎد ﻣﯽﮔﯿﺮد‪ .‬ادی داﯾﻤﻮﻧﺪ ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺪی ﺳﺮ ﺗﮑﺎن داده ﺑﻮد ﮐﻪ »ﺗﺮﺳﻨﺎﮐﺶ ﻫـﻢ ﻫﻤﯿﻨـﻪ‪ .‬ﺑﻬﺘـﻮن‬
‫ﻗﻮل ﻣﯽدم اﯾﻦ دﺧﺘﺮ ﯾﺎد ﻣﯽﮔﯿﺮه‪ ،‬ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺧﻮب ﯾﺎد ﻣﯽﮔﯿﺮه‪«.‬‬

‫اﯾﻦ داﺳﺘﺎن ﯾﮑﺠﺎﻫﺎﯾﺶ داﺳﺘﺎﻧﯽ ﺑﺎﻣﺰهای ﻣﯽﺷﻮد وﻟﯽ وﻗﺘﯽ َرت ﮐﺎﯾﻠﯽ ﺑﺮاﯾﺘﺎن ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺷﻤﺎ ﺧﯿﺎل ﻣﯽﮐﻨﯿـﺪ داﺳـﺘﺎﻧﯽ‬
‫ﺑﺴﯿﺎر ﺟﺪی و ﺗﺮاژﯾﮏ اﺳﺖ‪ .‬ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻧﻤﯽزﻧﺪ‪ .‬ﻣﺴﺨﺮهﺑﺎزی ﻫﻢ درﻧﻤـﯽآورد‪ .‬ﻫﻤﯿﺸـﻪ ﻧﮕـﺎﻫﯽ ﺗﻠـﺦ و ﺑﺴـﯿﺎر دور از ﺷـﻤﺎ ﺗـﻮ‬
‫ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺶ ﻣﯽﻧﺸﯿﻨﺪ‪ .‬ﯾﮏﻃﻮر ﻏﻢ‪ .‬اﻧﮕﺎری ﭼﯿﺰی زﯾﺮ ﻣـﺘﻦ داﺳـﺘﺎن دارد ﺧﯿﻠـﯽ آزارش ﻣﯽدﻫـﺪ‪ .‬ﯾـﺎدم ﻣﯽآﯾـﺪ ﻫـﺮ وﻗـﺖ‬
‫ﻣﯽﺧﻨﺪﯾﺪم آﻫﯽ ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ و ﺻﺒﺮ ﻣﯽﮐﺮد ﺧﻨﺪهﻣﺎن ﻗﻄﻊ ﺷﻮد وﻟﯽ ﯾﮏ ﭼﯿﺰ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﺤﻤﻠﺶ را ﻧﺪاﺷﺖ و آن اﯾـﻦ ﺑـﻮد ﮐـﻪ ﻣـﺎ‬
‫داﺳﺘﺎﻧﺶ را ﺑﺎور ﻧﮑﻨﯿﻢ‪ .‬اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺟﺰﯾﯿﺎت داﺳﺘﺎن را زﯾﺮ ﺳﺆال ﻣﯽﺑﺮد زودی ﻋﺼﺒﯽ ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬ﯾﮑﻬﻮ ﻣﯽﮔﻔﺖ »دﺧﺘﺮه اﺣﻤـﻖ‬
‫ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻣﻦ ﮐﯽ ﮔﻔﺘﻢ؟ ﻓﻘﻂ ﮔﻔﺘﻢ ﺟﻮون ﺑﻮد‪ .‬ﻋﯿﻦ ﺧﻮدت و ﺧﻮدم‪ .‬ﻓﻘﻂ دﺧﺘﺮ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﯿﻦ ﻓﺮﻗﻮ داﺷﺖ‪ .‬ﺗﺎزه ﺑﺒﯿﻦ ﻫﻤﭽـﯿﻦ ﻓـﺮق‬
‫دﯾﮕﻪای ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﯾﻌﻨﯽ وﻗﺘﯽ ﻫﻤﻪﻣﻮن رﺳﯿﺪﯾﻢ اﯾﻨﺠﺎ‪ ،‬آره ﻫﻤﻪﻣﻮن‪ ،‬ﺟﻮون ﺑﻮدﯾﻢ و ﭘﺮ از ﺗﺨﯿﻼت رﻣﺎﻧﺘﯿﮏ و ﻣﻌﺼﻮﻣﯿﺖ‪.‬‬
‫وﻟﯽ ﺧﯿﻠﯽ زود ﻓﻬﻤﯿﺪﯾﻢ ﭼﯽ ﺑﻪ ﭼﯿﻪ‪ .‬ﻣﺎریآن ﻫﻢ زودی ﻓﻬﻤﯿﺪ‪«.‬‬
‫ُ‬
‫َرت ﺧﯿﺮهی دﺳﺖﻫﺎﯾﺶ ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬ﺳﺎﮐﺖ‪ .‬ﻣﺘﻔﮑﺮ‪ .‬ﺑﻌﺪ از دﻗﯿﻘﻪای دوﺑﺎره ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽﺷﺪ ﮐﻪ »ﺑـﺎورﺗﻮن ﻧﻤﯽﺷـﻪ ﻧـﻪ؟ ﺧـﺐ‬
‫ﻧﺸﻪ‪ .‬وﻟﯽ ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ذات اﻧﺴﺎن رو ﻧﻤﯽﺷﻨﺎﺳﯽ‪ .‬ﻫﯿﭽﯽ از وﯾﺘﻨﺎم ﻧﻤﯽدوﻧﯽ‪ «.‬ﺑﻌﺪ ﻣﯽﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺧـﻮب ﺑـﻪ ﺣﺮفﻫـﺎﯾﺶ ﮔـﻮش‬
‫ﮐﻨﯿﻢ‪.‬‬

‫َرت ﻣﯽﮔﻔﺖ ذﻫﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻮﺷﻤﻨﺪی داﺷﺖ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ درﺳﺖ ﮐﻪ ﮔﺎﻫﯽ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻣﺸﻨﮓ ﺷﻮد وﻟﯽ ﺗﻨﺪی ﯾﺎد ﻣﯽﮔﺮﻓـﺖ‪ .‬آﺧـﺮ‬
‫ً‬
‫ﻫﻔﺘﻪی دوم وﻗﺘﯽ ﭼﻬﺎرﺗﺎ زﺧﻤﯽ رﺳﯿﺪه ﺑﻮد ﻣﺎریآن رﻓﺘﻢ ﺑﻮد ﺑﺎﻻ ﺳﺮﺷﺎن و اﺻﻼ ﻧﮕﺮان ﺧﻮن و ﭼـﺮک ﺳـﺮﺑﺎزﻫﺎ ﻧﺒـﻮده‪ .‬ﺗـﺎزه‬

‫‪۴۹‬‬
 ‫ُ‬
‫ﻋﺰﯾﺰ ﺳﺎﻧﮓ ﺗﺮاﺑﺎﻧﮕﺎﯾﯽ‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫ﮔﺎﻫﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﻣﺠﺬوﺑﺸﺎن ﻣﯽﺷﺪه‪ .‬ﻧﻪ اﯾﻨﮑﻪ از ﺧﻮن زﺧﻢﻫﺎ ﺧﻮﺷﺶ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﻧﻪ ﺑﻠﮑﻪ آن ﺷﻮر و ﺣﺎل و ﺷﻠﻮﻏﯽ ﻣﻮﻗﻊ ﮐﺎر‪ ،‬آن‬
‫ﺧﻮﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ رگﻫﺎ ﻣﯽدود وﻗﺘﯽ ﻫﻠﯿﮑﻮﭘﺘﺮﻫﺎ ﻣﯽﻧﺸﯿﻨﺪ و ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻨﺪوﺗﯿﺰ و درﺳﺖ ﮐﺎرت را ﺑﮑﻨﯽ‪ .‬وﻗﺖ ﻧﯿﺴﺖ آدم ﺑـﻪ اﻣﮑﺎﻧـﺎت‬
‫ً‬
‫ﭘﯿﺶ روﯾﺶ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﺪ‪ ،‬اﺻﻼ وﻗﺖ ﻓﮑﺮ ﮐﺮد ﻧﺪارد؛ ﻣﯽروﯾﺪ ﺑﺎﻻ ﺳﺮ زﺧﻤﯽ و ﮐﺎرﺗﺎن را ﺷﺮوع ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﺗﻮ ﯾﮑﯽ دو روز ﺑﻌﺪش‬
‫وﻗﺘﯽ زﺧﻤﯽﻫﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺪﻧﺪ ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺖ ﭼﻄﻮری رگﻫﺎ را ﮐﻮر ﮐﻨﺪ و آﺗﻞ ﺑﺒﻨﺪد و ﻣﻮرﻓﯿﻦ ﺗﺰرﯾﻖ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺗﻮ ﻣﻮاﻗﻊ ﮐـﺎر ﭼﻬـﺮهاش‬
‫ﺷﮑﻞ ﻋﻮض ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬آراﻣﺶ و اﻋﺘﻤﺎدﺑﻪﻧﻔﺴـﯽ ﺗـﺎزه روش ﻣﯽﻧﺸﺴـﺖ‪ ،‬ﺑﺴـﯿﺎر ﻣﺘـﯿﻦ ﻣﯽﺷـﺪ و آن ﭼﺸـﻢﻫﺎی آﺑـﯽ ﻫﻤﯿﺸـﻪ‬
‫ﺧﻮابدار ﺑﺴﺘﻪ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ و ﺗﻤﺮﮐﺰی ﻫﻮﺷﻤﻨﺪاﻧﻪ ﭘﯿﺪا ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﺎرک ﻓﺎﺳﯽ در اﯾﻦﻃﻮر ﻣﻮارد ﻧﯿﺸﺨﻨﺪ ﻣـﯽزد ﮐـﻪ ﺑﺒﯿﻨـﺪ ﭼـﻪ‬
‫ﻧﺎﻣﺰدی دارم‪ .‬اﺣﺴﺎس ﻏﺮور ﻣﯽﮐﺮد و درﻋﯿﻦﺣﺎل ازش ﻣﺘﻌﺠﺐ ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ آدم دﯾﮕﺮی ﻣﯽﺷﺪ وﻟﯽ ﻓﺎﺳـﯽ ﻧﻤﯽداﻧﺴـﺖ‬
‫ﭼﻄﻮر آدﻣﯽ‪.‬‬
‫ﻣﻮارد دﯾﮕﺮی ﻫﻢ ﺑﻮد‪ .‬اﯾﻨﮑﻪ ﭼﻘﺪر زود ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺖ ﺧﻮدش ﺑﺎﺷـﺪ‪ .‬آراﯾـﺶ ﻧﮑﻨـﺪ و ﻧـﺎﺧﻦ رﻧـﮓ ﻧﮑﻨـﺪ‪ .‬دﯾﮕـﺮ ﮔﺮدﻧﺒﻨـﺪ‬
‫ﻧﻤﯽﺑﺴﺖ‪ .‬ﻣﻮ ﮐﻮﺗﺎه ﮐﺮد و ﺳﺮﺑﻨﺪ ﺳﺒﺰ ﺗﯿﺮه ﺳﺮش ﺑﺴﺖ‪ .‬دﯾﮕﺮ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺑﻬﺪاﺷﺖ ﺑـﺮاﯾﺶ ﮐﻤﺘـﺮ از ﻗﺒـﻞ اﻫﻤﯿـﺖ داﺷـﺖ‪ .‬ﺗـﻮ‬
‫ﻫﻔﺘﻪی دوﻣﯽ ﮐﻪ آﻧﺠﺎ ﺑﻮد ادی داﯾﻤﻮﻧﺪ ﺑﻬﺶ ﯾﺎد داده ﺑﻮد ﭼﻄﻮری اﺳﻠﺤﻪی ام‪ ۱۶‬را ﺑﺎز ﮐﻨﺪ‪ .‬ﻃﺮز ﮐﺎر ﻗﻄﻌﺎﺗﺶ را ﺑﻬﺶ ﻧﺸﺎن‬
‫داده ﺑﻮد و از آﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﻃﺒﯿﻌﯽ اﻓﺘﺎده ﺗﻮ ﺧﻂ اﯾﻨﮑﻪ ﭼﻄﻮر از اﺳﻠﺤﻪ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﺪ‪ .‬ﮔﺎﻫﯽ ﺳﺎﻋﺖﻫﺎی ﻃﻮﻻﻧﯽ وﻗﺘﺶ را‬
‫ﺑﺎ ﺷﻠﯿﮏ ﺑﻪ ﻗﻮﻃﯽﻫﺎی ﺟﯿﺮه ﻣﯽﮔﺬارﻧﺪ‪ .‬ﺧﻮدش ﺑﻪ ﺧﻮدش زﯾﺎد ﺗﻮ ﺗﯿﺮاﻧﺪازی ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﺒﻮد وﻟﯽ ﻣﻌﻠـﻮم ﺷـﺪ ﺗﯿﺮاﻧـﺪاز ﺧـﻮﺑﯽ‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﺻﺪاﯾﺶ اﻋﺘﻤﺎدﺑﻪﻧﻔﺲ ﺗﺎزهای ﭘﯿﺪا ﮐﺮد‪ .‬ﻗﺪرﺗﯽ ﺗﻮ ﺻﺪاﯾﺶ ﭘﯿﺪا ﺷﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘـﻪ از ﺧﯿﻠـﯽ ﺟﻬـﺎت ﻫﻤﭽﻨـﺎن آدم ﺿـﻌﯿﻒ و‬
‫ُ‬
‫ﻧﺎﺑﺎﻟﻐﯽ ﺑﻮد‪ ،‬ﻫﻨﻮز ﺳﻨﺶ ﮐﻢ ﺑﻮد وﻟﯽ ﺧﺐ ﺷﻬﺮ ﮐﻠﯿﻮﻟﻨﺪ ﻫﺎﯾﺘﺲ ﺣﺎﻻ دﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﻓﺮاﻣﻮﺷﯽ ﺳﭙﺮده ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﯾﮑﯽ دو ﺑﺎر ﻣﺎرک ﻓﺎﺳﯽ ﺧﯿﻠﯽ آرام ﺑﻬﺶ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد داد ﺷﺎﯾﺪ وﻗﺘﺶ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮﮔـﺮدد ﺧﺎﻧـﻪ وﻟـﯽ ﻣـﺎریآن ﺧﻨﺪﯾـﺪه ﺑـﻮد ﮐـﻪ‬
‫ﺑﯽﺧﯿﺎل‪ .‬ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ ﻫﻤﯿﻦﺟﺎ ﭘﯿﺪا ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺧﻮدش را ﺑﻪ ﻓﺎﺳﯽ ﻧﺰدﯾﮏ ﮐﺮده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺗﻮ ﯾﮏ ﻣﻮرد ﻫﻤﻪﭼﯿﺰ ﻋﯿﻦ ﻗﺒﻞ ﺑﻮد‪ .‬از ﻫﻢ ﺟﺪا ﻧﻤﯽﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺑﺮای ﺑﻌﺪ از ﭘﺎﯾﺎن ﺟﻨـﮓ ﻧﻘﺸـﻪ ﻣﯽرﯾﺨﺘﻨـﺪ‪ .‬وﻟـﯽ‬
‫دﯾﮕﺮ ﻣﺎریآن وﻗﺘﯽ درﺑﺎرهی ﻣﻮﺿﻮﻋﺎت ﻣﺸﺨﺼﯽ ﺣﺮف ﻣﯽزد ﻟﺤﻦ ﺗﺎزهای ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﻣﯽﮔﻔﺖ دﯾﮕـﺮ ﻻزم ﻧﯿﺴـﺖ ﺳـﻪ‬
‫ﺑﭽﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﻻزم ﻧﯿﺴﺖ ﺧﺎﻧﻪای ﮐﻨﺎر درﯾﺎﭼﻪی اﯾﺮی داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﺑﻬﺶ ﻣﯽﮔﻔﺖ »اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﺑﺎ ﻫﻢ ازدواج ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ‬
‫وﻟﯽ ﻻزم ﻧﯿﺴﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺠﻠﻪ ﮐﻨﯿﻢ‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ اوﻟﺶ ﺑﺎ ﻫﻢ رﻓﺘﯿﻢ ﻣﺴﺎﻓﺮت‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﻫﻢ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮدﯾﻢ‪ .‬ﻫﻤﻪ اﯾﻨﺎ ﺑﺮای اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﻫﻤـﻮ‬
‫اﻣﺘﺤﺎن ﮐﻨﯿﻢ‪ ،‬ﺑﺎﺷﻪ؟«‬
‫ﻣﺎرک ﻓﺎﺳﯽ ﺑﺎ ﺳﺮ اﯾﻦ ﺣﺮف را ﺗﺄﯾﯿﺪ ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬ﺣﺘﯽ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻫﻢ ﻣﯽزد وﻟﯽ اﯾﻦ ﺣﺮفﻫﺎ ﻧـﺎراﺣﺘﺶ ﻣﯽﮐـﺮد‪ .‬ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴـﺖ‬
‫درﮐﺶ ﮐﻨﺪ‪ .‬دﯾﮕﺮ ﻣﺎریآن ﺑﺮاﯾﺶ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺷﺌﯽ ﺧﺎرﺟﯽ و دور از او‪ .‬ﯾﻌﻨﯽ ﺟﺎﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻗﺪﯾﻢ از در دروازه ﺗﻮ ﻣﯽرﻓـﺖ دﯾﮕـﺮ‬
‫ﻧﻤﯽرﻓﺖ و ﻋﻮض ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬آن ﺟﻮشوﺧﺮوش ازش رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬آن ﺧﻨﺪهﻫﺎی ﻋﺼﺒﯽ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦﻃﻮر‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺑﻪﻧﺪرت ﻣﯽﺧﻨﺪﯾﺪ‪.‬‬
‫ً‬
‫ﯾﻌﻨﯽ وﻗﺘﯽ ﻣﯽﺧﻨﺪﯾﺪ ﮐﻪ ﺣﺮﻓﯽ واﻗﻌﺎ ﺧﻨﺪهدار ﺷﻨﯿﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺻﺪاﯾﺶ ﯾﮏ ﭘﻠﻪ از ﻣﻌﻤﻮل ﭘﺎﯾﯿﻦﺗﺮ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد و زﯾﺮﺗﺮ ﺗﻨﻈﯿﻢ ﺷـﺪه‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﻏﺮوبﻫﺎ وﻗﺘﯽ اﻓﺮاد ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺎزی ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ او ﻣﯽرﻓﺖ ﮔﻮﺷﻪای و در ﺳﮑﻮﺗﯽ ﻋﻤﯿﻖ و ﻃـﻮﻻﻧﯽ ﻓـﺮو ﻣﯽرﻓـﺖ‪ .‬ﭼﺸـﻤﺶ‬
‫ﺧﯿﺮهی ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﻣﯽﺷﺪ و دﺳﺖﻫﺎﯾﺶ را ﺑﻬﻢ ﮔﺮه ﻣﯽزد و ﺧﻮردن ﭘـﺎﯾﺶ روی زﻣـﯿﻦ ﭘﯿـﺎم ﺗﻠﮕﺮاﻓـﯽای ﺑـﻮد رﻣـﺰی‪ .‬ﯾﮑـﯽ از‬
‫ﻏﺮوبﻫﺎ ﻓﺎﺳﯽ ازش ﭘﺮﺳﯿﺪ ﺟﺮﯾﺎن اﯾﻦ ﺗﻠﮕﺮاﻓﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭘﺎﯾﺶ ﻣﯽزﻧﺪ ﭼﯿﺴﺖ و ﻣﺎریآن ﻫﻤﯿﻦﻃﻮری ﺧﯿﺮهاش ﺷـﺪه و ﺑﻌـﺪ از‬
‫ً‬
‫ﮔﺬﺷﺖ ﻣﺪﺗﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ ﮐﻪ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬اﺻﻼ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﯿﺴـﺖ‪» .‬راﺳـﺘﺶ ﺑـﻪ ﻋﻤـﺮم اﯾﻦﻗـﺪر ﺧﻮﺷـﺤﺎل و‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﻧﺒﻮدم‪ .‬ﻫﯿﭻوﻗﺖ اﯾﻦﻃﻮری ﻧﺒﻮدم‪«.‬‬
‫ً‬
‫دو ﺑﺎر ﺷﺐ دﯾﺮ آﻣﺪ‪ .‬ﺧﯿﻠﯽ دﯾﺮ‪ .‬ﯾﮏ ﺷﺐ ﻫﻢ ﮐﻪ اﺻﻼ ﭘﯿﺪاﯾﺶ ﻧﺸﺪ‪.‬‬
‫َرت ﮐﺎﯾﻠﯽ اﯾﻦ را از ﺧﻮد ﻓﺎﺳﯽ ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﯾﮏ ﺷﺐ ﻗﺒﻞ از ﻃﻠﻮع ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﭘﺴﺮه آﻣﺪه ﺑﻮد ﺑﯿﺪارش ﮐﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺘﻪ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﺻﺪاﯾﺶ ﻣﯽﻟﺮزﯾﺪ و ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺧﺮﺧﺮ ﻣﯽﮐﺮده‪ .‬ﻋﯿﻦ اﯾﻨﮑﻪ ﻧﺎﺟﻮر ﺳﺮﻣﺎ ﺧﻮرده ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﭼﺮاغﻗﻮهاش ﺗﻮ دﺳﺘﺶ ﺑﻮده‬
‫و ﻣﺪام ﺧﺎﻣﻮش روﺷﻨﺶ ﻣﯽﮐﺮده‪.‬‬

‫‪۵۰‬‬
 ‫ُ‬
‫ﻋﺰﯾﺰ ﺳﺎﻧﮓ ﺗﺮاﺑﺎﻧﮕﺎﯾﯽ‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫آرام ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮده »ﻣﺎریآن رو ﭘﯿﺪا ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ‪«.‬‬

‫َرت ﭘﺎ ﺷﺪه ﺑﻮده و ﭼﺸﻢ ﻣﺎﻟﯿﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺣﺘﯽ ﺗﻮ آن ﻧﻮر ﮐﻢ ﻫﻢ ﻣﯽﺷﺪ ﺣﺪس زد ﭘﺴﺮه ﺗﻮ ﺷﺮاﯾﻂ ﺑﺪی ﺑﻮده‪ .‬زﯾﺮ ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺶ‬
‫ً‬
‫ﺳﯿﺎﻫﯽ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﮐﺎﻣﻼ ﻗﯿﺎﻓﻪی آدﻣﯽ را داﺷﺘﻪ ﮐﻪ ﻣﺪﺗﯽ ﺑﻮده ﻧﺨﻮاﺑﯿﺪه‪.‬‬
‫ﻓﺎﺳﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد »ﮔﻢ ﺷﺪه‪َ .‬رت ﺑﺒﯿﻦ ﺑﺎ ﯾﮑﯽ رﻓﺘﻪ‪ .‬دﯾﺸﺐ ﺣﺘﯽ ﻧﮑﺮد‪ ...‬ﻧﻤﯽدوﻧﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ‪«.‬‬
‫ﺑﻌﺪ اﻧﮕﺎری ﻓﺎﺳﯽ ﯾﮑﻬﻮ ﮐﻢ آورد ﺧﻮرد زﻣﯿﻦ‪ .‬ﻧﺸﺴﺖ رو زاﻧﻮ وﻟﯽ ﻫﻨـﻮز ﭼﺮاغﻗـﻮهاش را ﺧـﺎﻣﻮش روﺷـﻦ ﻣﯽﮐـﺮد‪ .‬او‬
‫ﻫﻤﻪاش ﻫﯿﺠﺪه ﺳﺎﻟﺶ‪ .‬ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪ و ﻣﻮ ﻃﻼﯾﯽ‪ .‬ورزﺷﮑﺎری ﺧﻮب‪ ،‬ﭘﺴﺮی ﺧﻮب؛ ﻣﺆدب و ﺧﻮشﻗﻠـﺐ‪ .‬ﻫـﺮ ﭼﻨـﺪ ﮐـﻪ ﺗـﻮ آن‬
‫ﻟﺤﻈﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺪام از اﯾﻦ ﺧﺼﻮﺻﯿﺎت ﺧﻮب ﺑﻪ ﮐﺎرش ﻧﻤﯽآﻣﺪه‪.‬‬
‫ﻣﺪام ﭼﺮاغﻗﻮه را ﺧﺎﻣﻮش روﺷﻦ ﻣﯽﮐﺮد‪َ .‬رت ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد »ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب از اوﻟﺶ ﺷﺮوع ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ‪ .‬ﺧﯿﻠﯽ آروم و ﻗﺸﻨﮓ ﺑﮕﻮ‬
‫ﺑﺒﯿﻨﻢ ﺑﺎ ﮐﯽ رﻓﺘﻪ؟«‬
‫»ﻧﻤﯽدوﻧﻢ‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ ادی داﯾﻤﻮﻧﺪ‪«.‬‬
‫»ادی؟«‬
‫»ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻤﻮن ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﯾﺎور ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﻮدﺷﻮ آوﯾﺰوﻧﺶ ﻣﯽﮐـﺮد‪َ «.‬رت ﺳـﺮ ﺗﮑـﺎن داده ﺑـﻮد ﮐـﻪ »ﭼـﻪ ﻣـﯽدوﻧﻢ ﭼـﯽ ﺑﮕـﻢ‪.‬‬
‫اﯾﻦﻃﻮری ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﺑﺎ ادی ﻧﻪ‪«.‬‬
‫»آره وﻟﯽ اون ادی ــ«‬
‫َرت دﺳﺘﺶ را دراز ﮐﺮده ﺑﻮد رو ﺷﺎﻧﻪی ﭘﺴﺮه ﮐﻪ »آروم ﺑﺎش‪ .‬ﺑﯿﺎ ﺑﺮﯾﻢ آﺳﺎﯾﺸﮕﺎهﻫﺎ رو ﺑﺒﯿﻨﻢ ﺑﺎﺷﻪ؟ ﻣﺎ ﻧﻪ ﻧﻔﺮﯾﻢ‪ .‬ﻣﻦ و ﺗـﻮ‬
‫ﮐﻪ ﻫﯿﭽﯽ ﻣﯽﺷﯿﻢ ﻫﻔﺖ ﻧﻔﺮ‪ .‬ﻣﯽرم ﺑﺒﯿﻨﻢ ﮐﯽ ﺑﻪ ﮐﯿﻪ‪«.‬‬
‫ﻓﺎﺳﯽ ﻣﺮدد ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ »وﻟﯽ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻢ‪ ...‬اﮔﻪ ﻣﺎریآن اوﻧﺠﺎ ﺑﺎﺷﻪ ـ ﯾﻌﻨﯽ اﮔﻪ ﮐﻨﺎر ــ«‬
‫»وای ﺧﺪا ﺑﺲ ﮐﻦ‪«.‬‬
‫َرت ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﯿﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﭼﺮاغﻗﻮه را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و زﯾﺮ ﻟﺐ ﻏﺮ زده ﺑﻮد و ﺑﻌﺪ رﻓﺘﻪ ﺗﻮ ﺗﻪ آﺳﺎﯾﺸﮕﺎه‪ .‬اﻓﺮاد ﺑﺮای اﯾﻨﮑـﻪ ﻣﺤـﯿﻂ‬
‫ﺧﺼﻮﺻﯽ ﺧﻮدﺷﺎن را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ دور ﺗﺨﺖﻫﺎﯾﺸﺎن ﭘﺮده زده ﺑﻮدﻧﺪ و اﯾﻦﻃـﻮری اﺗـﺎقﺧﻮاب ﺟﻤﻊوﺟـﻮری درﺳـﺖ ﮐـﺮده‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ‪َ .‬رت ﺗﻮ ﺗﺎرﯾﮑﯽ از اﯾﻦ اﺗﺎق ﺑﻪ آن اﺗﺎق رﻓﺖ و ﻧﻮر ﭼﺮاغﻗﻮه اﻧـﺪاﺧﺖ رو ﺻـﻮرتﻫﺎی اﻓـﺮاد‪ .‬ادی داﯾﻤﻮﻧـﺪ ﻋـﯿﻦ ﭼـﯽ‬
‫ﺧﻮاب ﺑﻮد ـ ﺑﻘﯿﻪ ﻫﻢ ﻫﻤﻪ ﺧﻮاب ﺑﻮدﻧﺪ‪َ .‬رت ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ دوﺑﺎره ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﻮد از ﻧﻮ ﭼﮏ ﮐﺮده ﺑﻮد‪ .‬اﯾﻦ ﺑﺎر ﺧﯿﻠـﯽ ﻣﺤﺘـﺎطﺗﺮ و‬
‫ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻓﺎﺳﯽ ﮔﺰارش داده ﺑﻮد‪.‬‬
‫»آدم اﺿﺎﻓﻪ ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن ﻧﺒﻮد‪«.‬‬
‫»ﺑﺎ ادی ﭼﯽ؟«‬
‫»آﻗﺎ ﻫﻔﺖ ﭘﺎدﺷﺎه رو ﺧﻮاب دﯾﺪه ﺑﻮد‪َ «.‬رت ﭼﺮاغﻗﻮه را ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮده ﺑﻮد و ﺳﻌﯽ ﮐﺮده ﺑﻮد ﻓﮑـﺮ ﮐﻨﻨـﺪ ﺑﺒﯿﻨـﺪ ﭼـﻪ ﺧﺒـﺮ‬
‫اﺳﺖ‪» .‬ﺷﺎﯾﺪ اون ـ ﻧﻤﯽدوﻧﻤﺎ وﻟﯽ ﺷﺎﯾﺪ اﻣﺸﺐ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﯿﺮون ﻣﯽﺧﻮاﺑﻪ‪ .‬زﯾﺮ ﻧﻮر ﺳﺘﺎره و آﺳﻤﻮن‪ .‬ﻣﺤﻮﻃﻪ رو ﮔﺸﺘﯽ؟«‬
‫»آره ﮐﻪ ﮔﺸﺘﻢ‪«.‬‬
‫ُ‬
‫»ﺧﺐ ﺑﯿﺎ ﺑﺮﯾﻢ ﯾﻪ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﺑﮕﺮدﯾﻢ‪«.‬‬
‫ﺑﯿﺮون ﻧﻮر ﺑﻨﻔﺶ ﻣﻼﯾﻤﯽ رو ﺗﭙﻪﻫﺎی ﺳﻤﺖ ﺷﺮق اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪ .‬دو ﺳﻪ ﺗﺎ ﺳﺮﺑﺎزﻫﺎی ارﺗﺶ ﺟﻤﻬﻮری وﯾﺘﻨـﺎم داﺷـﺘﻨﺪ ﺑـﺮای‬
‫ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ آﺗﺶ درﺳﺖ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ وﻟﯽ ﺑﻘﯿﻪ ﺟﺎﻫﺎ آرام ﺑﻮد و ﺗﺤﺮﮐﯽ دﯾﺪه ﻧﻤﯽﺷﺪ‪ .‬اوﻟﺶ رﻓﺘﻨﺪ ﻣﺤـﻞ ﻧﺸﺴـﺖ ﻫﻠﯿﮑـﻮﭘﺘﺮ ﺑﻌـﺪ‬
‫ﺳﺎﻟﻦ ﻏﺬاﺧﻮری و اﻧﺒﺎر ﺟﯿﺮه را ﮔﺸﺘﻨﺪ و ﺑﻌﺪش ﮐﻞ ﻣﺤﻮﻃﻪی ﺷﺶﺻﺪ ﻣﺘﺮی را‪.‬‬
‫َرت آﺧﺮش ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪ اﻏﺮاق ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺸﮑﻞ ﺑﺮﺧﻮردهاﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺑﺎر اوﻟﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ داﺳﺘﺎن ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ رﺳﯿﺪ‪َ ،‬رت ﻣﮑﺚ ﮐﺮد و ﯾﮏﮐﻢ ﺑﻪ ﻣﯿﭽﻞ َﺳﻨﺪرس ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪.‬‬

‫‪۵۱‬‬
 ‫ُ‬
‫ﻋﺰﯾﺰ ﺳﺎﻧﮓ ﺗﺮاﺑﺎﻧﮕﺎﯾﯽ‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬
‫ُ‬
‫»ﺧﺐ ﺑﮕﻮ ﺑﺒﯿﻨﻢ دﺧﺘﺮه ﮐﺠﺎ ﺑﻮده؟ ﻣﯽﺗﻮﻧﯽ ﺣﺪس ﺑﺰﻧﯽ؟«‬
‫»ﭘﯿﺶ ﮐﻼه ﺳﺒﺰا ﺑﻮده دﯾﮕﻪ‪«.‬‬
‫»آﻫﺎن؟«‬
‫َﺳﻨﺪرس ﭘﻮزﺧﻨﺪ زﯾﺮﮐﺎﻧﻪای زده ﺑﻮد ﮐﻪ »اﻣﮑﺎن دﯾﮕﻪای ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬اون ﺣﺮﻓﺎ ﮐﻪ درﺑﺎرهی ﻧﯿﺮوﻫﺎی وﯾﮋه ﮔﻔﺘﻪ ﻫﻤﯿﻨﻪ ﻣﯽﺷـﻪ‬
‫دﯾﮕﻪ ـ ﻫﻤﻪﺷﻮن از اوﻧﺠﺎ ﺑﻪﻋﻨﻮان ﻣﻘﺮ اﺻﻠﯽ ﻣﺄﻣﻮرﯾﺘﺸﻮن اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﮐﺮد و ﺗﻮش ﺟﻤﻊ ﻣﯽﺷﺪ و ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ داﺷﺖ ـ اﯾﻨـﺎﯾﯽ ﮐـﻪ‬
‫ﮔﻔﺘﯽ اﻟﮑﯽ ﻧﺒﻮد دﯾﮕﻪ‪ .‬داﺳﺘﺎن ﯾﻌﻨﯽ ﻫﻤﯿﻦ‪ .‬ﺑﺎﯾﺪ از ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺶ اﺳﺘﻔﺎده ﺑﺸﻪ‪«.‬‬
‫ً‬
‫َرت ﻓﮑﺮ ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ‪» .‬آره درﺳﺘﻪ ﭘﯿﺶ اوﻧﺎ ﺑﻮده‪ .‬وﻟﯽ اﺻﻼ ﻣﺎﺟﺮا ﭼﯿﺰی ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﻓﺎﺳﯽ ﻓﮑﺮﺷـﻮ ﮐـﺮده‬
‫ً‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺳﺮوﻗﺖ اوﻧﺎ‪ .‬ﯾﻌﻨﯽ دﻗﯿﻘﺎ اﯾﻦ ﮐﺎرو ﻧﮑﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺒﯿﻦ ﯾﻌﻨﯽ راﺳﺘﺶ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺳﺮاغ ﻫﻤﻪﺷﻮﻧﺎ ﭼﺮا وﻟﯽ ﺟﺮﯾﺎن ﻓﻘـﻂ‬
‫ﯾﻪ ﻫﻮس ﺑﺎزی ﻧﺒﻮده‪ .‬اﺻﻠﺶ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﻫﻤﻪﺷﻮن ﺑﺎ ﻫﻢ‪ ،‬ﯾﻌﻨﯽ ﻣﺎریآن و اون ﺷﯿﺶﺗﺎ ﮐﻼه ﺳﺒﺰ ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻮدن‪«.‬‬
‫»ﻣﻨﻈﻮرت ﭼﯿﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻮدن؟«‬
‫»ﯾﻌﻨﯽ ﺑﻮدن‪«.‬‬
‫»ﺑﮕﻮ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﻣﻨﻈﻮرت ﭼﯿﻪ؟«‬
‫َرت ﻟﺒﺨﻨﺪ زده ﺑﻮد ﮐﻪ »ﻫﻤﻪ ﮐﻤﯿﻦ زده ﺑﻮدن‪ .‬ﺗﻤﺎم ﺷﺐ ﻣﺎریآن ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻤﯿﻦ‪«.‬‬
‫***‬
‫َرت ﮔﻔﺖ درﺳﺖ ﺑﻌﺪ از ﻃﻠﻮع ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﻣﺎریآن از ﺑﯿﻦ ﺳﯿﻢﺧﺎردارﻫﺎ ﺳﺮوﮐﻠﻪاش ﭘﯿﺪا ﺷﺪه ﺑـﻮد‪ .‬ﺧﺴـﺘﻪ ﺑـﻮده وﻟـﯽ ﺧﯿﻠـﯽ‬
‫ﺧﻮﺷﺤﺎل‪ .‬وﺳﺎﯾﻠﺶ را رو زﻣﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺎ ﻣﺎرک ﻓﺎﺳﯽ اﺣﻮالﭘﺮﺳﯽ ﮔﺮﻣﯽ ﮐﺮده ﺑﻮد‪ .‬آن ﺷﺶ ﮐﻼه ﺳـﺒﺰ ﺻﺪاﯾﺸـﺎن در‬
‫ﻧﯿﺎﻣﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﯾﮑﯽﺷﺎن ﺑﺮای ﻣﺎریآن ﺳﺮ ﺗﮑﺎن داده ﺑﻮد و ﺑﻘﯿﻪ ﻫﻤﯿﻦﻃﻮری ﺧﯿﺮهی ﻓﺎﺳﯽ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﻌـﺪش رﻓﺘـﻪ ﺑﻮدﻧـﺪ ﺗـﻮ‬
‫آﺳﺎﯾﺸﮕﺎﻫﺸﺎن ﮐﻪ ﻣﯽﺷﺪ اﻧﺘﻬﺎی ﻣﺤﻮﻃﻪ‪.‬‬
‫ﻣﺎریآن ازش ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮد ﭼﯿﺰی ﻧﭙﺮﺳﺪ‪.‬‬
‫ً‬
‫ﻓﺎﺳﯽ ﻫﻢ ﻧﯿﻢ ﻗﺪم ﺟﻠﻮ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد وﻟﯽ ﻣـﺮدد ﻣﺎﻧـﺪه ﺑـﻮد‪ .‬اﻧﮕـﺎری اﺻـﻼ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴـﺘﻪ ﻣـﺎریآن را ﺑﺸﻨﺎﺳـﺪ‪ .‬او ﮐـﻼه‬
‫ﻣﺨﺼﻮص اﺳﺘﺘﺎر ﺳﺮ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﻟﺒﺎس ﺳﺒﺰ ﻟﺠﻨﯽ ﺗﻨﺶ ﺑﻮده؛ ﯾﮏ ام‪ ۱۶‬اﺗﻮﻣﺎﺗﯿﮏ ﻫﻢ ﻫﻤﺮاﻫﺶ ﺑـﻮده و ﺻـﻮرﺗﺶ را ﻫـﻢ‬
‫ﺳﯿﺎه ﮐﺮده ﺑﻮده‪.‬‬
‫ً‬
‫ﻣﺎریآن اﺳﻠﺤﻪ را ﺑﻬﺶ داده ﮔﻔﺘﻪ »ﺧﺴﺘﻪام‪ .‬ﺑﻌﺪا ﺣﺮف ﻣﯽزﻧﯿﻢ‪«.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﻧﯿﻢ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ آﺳﺎﯾﺸﮕﺎه ﻧﯿﺮوﻫﺎی وﯾﮋه اﻧﺪاﺧﺘﻪ و ﺑﻌﺪ رو ﮔﺮداﻧﺪه و آرام رﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﺳـﻤﺖ آﺳﺎﯾﺸـﮕﺎه ﺧـﻮدش‪ .‬ﻓﺎﺳـﯽ‬
‫ﻫﻤﯿﻦﻃﻮری ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪای ﺧﺸﮑﺶ زده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﮔﯿﺞ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ از دﻗﯿﻘﻪای ﻓﮑﺶ را ﺟﻤﻊ ﮐـﺮده ﺑـﻮده و ﺑـﺎ ﻗـﺪمﻫﺎﯾﯽ‬
‫ﻣﺤﮑﻢ دﻧﺒﺎل ﻣﺎریآن رﻓﺘﻪ ﺑﻮد و داد زده ﺑﻮد »آﻫﺎی‪ ،‬ﺑﻌﺪﻧﯽ در ﻧﯿﺴﺖ! ﻫﻤﯿﻦ اﻻن!«‬
‫َرت ﻣﯽﮔﻔﺖ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺸﺪ ﺑﯿﻨﺸﺎن ﭼﯽ ﭘﯿﺶ آﻣﺪه‪ .‬اﻣﺎ آن روز ﻏﺮوﺑﯽ ﺗﻮ ﻏﺬاﺧﻮری ﻣﻌﻠﻮم ﺷـﺪه ﻫـﺮ دو ﺑـﻪ ﯾـﮏ ﺗـﻮاﻓﻘﯽ‬
‫رﺳﯿﺪهاﻧﺪ‪ .‬ﯾﺎ اﻟﺒﺘﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺒﯿﻪ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻗﻮاﻧﯿﻦ ﺗﺎزهای ﺑﺮای ﺧﻮدﺷﺎن وﺿﻊ ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﺎریآن ﺣﺴﺎﺑﯽ ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ را ﺗﻤﯿـﺰ ﮐـﺮده‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﭘﯿﺮاﻫﻨﯽ ﺳﻔﯿﺪ و داﻣﻦ ﻣﺨﺼﻮص ﻧﯿﺮوی درﯾﺎی ﺗﻦ ﮐﺮده ﺑﻮد و ﮐﻔﺶﻫﺎی ﺗﺨﺖ ﺳﯿﺎه ﭘﺎش ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻮﻗﻊ ﺷﺎم ﻣﺪام ﭼﺸﻤﺶ‬
‫ﺑﻪ ﻏﺬاﯾﺶ ﺑﻮد و ﺑﺎﻫﺎش ﺑﺎزیﺑﺎزی ﻣﯽﮐﺮد و ﻫﻤﻪﭼﯿﺰا را ﺑﻪ ﺳﮑﻮت ﻣﯽﮐﺸﺎﻧﺪ‪ .‬ادی داﯾﻤﻮﻧﺪ و ﯾﮏ ﺳـﺮی دﯾﮕـﺮ ﺳـﻌﯽ ﮐـﺮده‬
‫ً‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ ازش ﺳﺆال ﺑﭙﺮﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﮐﻤﯿﻦ دﯾﺸﺐ ﭼﻄﻮری ﺑﻮد؟ ﭼﻪ ﺣﺎﻟﯽ داﺷﺘﻪ؟ دﻗﯿﻘﺎ ﭼﯽ دﯾﺪه و ﭼﯽ ﺷﻨﯿﺪه؟ وﻟﯽ اﯾـﻦ ﺳـﺆالﻫﺎ‬
‫اﻧﮕﺎری آزردهاش ﮐﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻓﺎﺳﯽ ﻧﮕﺎه ﮐﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﻟﺤﻈﻪای ﺻﺒﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد ﺗﺎ از ﻃـﺮف او ﺣﺮﻓـﯽ ﺑﺸـﻨﻮد‬
‫وﻟﯽ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﺸﻨﯿﺪه ﺑﻮد و او ﻫﻢ ﺳﺮ ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد و زﯾﺮ ﻟﺐ ﯾﮑﯽ دو ﮐﻠﻤﻪی ﺗﻮ دﻣﺎﻏﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﯿﭻ ﺟﻮاب درﺳﺘﯽ ﺑـﻪ‬
‫آنﻫﺎ ﻧﺪاده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻣﺎرک ﻓﺎﺳﯽ ﻫﻢ ﺣﺮف زﯾﺎدی ﺑﺮای زدن ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬آن ﺷﺐ ﺑﻪ َرت ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﻣﺮﺑﻮط ﻧﻤﯽﺷـﻮد و ﻣـﻦ ﺑﻌـﺪ‬

‫‪۵۲‬‬
 ‫ُ‬
‫ﻋﺰﯾﺰ ﺳﺎﻧﮓ ﺗﺮاﺑﺎﻧﮕﺎﯾﯽ‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫ﺧﺒﺮی از ﮐﻤﯿﻦ ﻧﯿﺴﺖ و دﯾﮕﺮ ﮐﺴﯽ ﺷﺐﻫﺎ دﯾﺮ ﻧﻤﯽآﯾﺪ‪.‬‬

‫»ﺧﻮدت اﯾﻦ ﻗﺎﻧﻮن رو ﮔﺬاﺷﺘﯽ؟«‬
‫»ﻣﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺗﻮاﻓﻖ ﮐﺮدﯾﻢ‪ .‬ﯾﻌﻨﯽ ﺑﻪ ﯾﻪ زﺑﻮن دﯾﮕﻪ از اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻧﺎﻣﺰد رﺳﻤﯽ ﻫﺴﺘﯿﻢ‪«.‬‬
‫ُ‬
‫َرت ﻣﺸﮑﻮک ﺳﺮ ﺑﻪ ﺗﺄﯾﯿﺪ ﺣﺮﻓﺶ ﺗﮑﺎن داده ﺑﻮد و ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد »ﺧﺐ ﭼﯽ ﺑﮕﻢ ﻋﺮوس از اﯾﻦ ﻧﺎزﺗﺮ ﮔﯿـﺮ آدم ﻧﻤـﯽآد‪ .‬ﻧـﺎز و‬
‫آﻣﺎدهی رزم‪«.‬‬

‫ً‬
‫ﺑﺮای ﭼﻨﺪ روز ﺑﻌﺪ ﺷﺮاﯾﻂ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻋﺎدی ﺷﺪ‪ .‬آن دو ﺑﺎ اﻧﮕﺎری ﮐﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ زﺧﻢﻫﺎی ﻫﻢ را درﻣـﺎن ﮐﻨﻨـﺪ ﺑـﺎ ﻫـﻢ ﺑﺮﺧـﻮرد‬
‫ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و درﺳﺘﯽ ﻋﺠﯿﺒﯽ ﺗﻮ راﺑﻄﻪﺷﺎن اﯾﺠﺎد ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﻧﺸﺎﻧﻪی اﻋﻤﺎل ﻣﮑﺮر ﻗﺪرت ﻃﺮﻓﯿﻦ ﺑﻮد‪َ .‬رت ﻣﯽﮔﻔﺖ از دور‬
‫ﮐﻪ ﻧﮕﺎﻫﺸﺎن ﻣﯽﮐﺮدی ﻣﯽﮔﻔﺘﯽ دوﺗﺎ از ﺧﻮﺷﺒﺨﺖﺗﺮﯾﻦ آدمﻫﺎی روی ﮐﺮهی زﻣﯿﻦاﻧـﺪ‪ .‬ﻏﺮوبﻫـﺎی ﮔـﺮم ﻃـﻮﻻﻧﯽ را ﺑـﺎ ﻫـﻢ‬
‫َ‬
‫آﻓﺘﺎب ﻣﯽﮔﯿﺮﻧﺪ و رو ﺳﻘﻒ آﺳﺎﯾﺸﮕﺎهﻫﺎ ﭘﺎ دراز ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﯾﺎ زﯾﺮ ﺳﺎﯾﻪی درﺧﺖ ﻧﺨﻞ ﺑﺮگ ﭘﻬﻦ اردوﮔﺎه ﻧﺮد ﺑﺎزی ﻣﯽﮐﻨﻨـﺪ و ﯾـﺎ‬
‫ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺎﮐﺖ ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ﻣﯽﻧﺸﯿﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ اﯾﻦ ﻫﻢ ﻧﻮﻋﯽ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ دو ﻃﺮﻓﻪ ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ اﮔﺮ ﺑﻬﺸﺎن ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﯽﺷﺪﯾﺪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﯿﺪ‬
‫ﺗﻨﺶ را در ﭼﻬﺮهی ﻫﺮ دوﯾﺸﺎن ﺑﺒﯿﻨﺪ‪ .‬ﻫﺮ دو زﯾﺎدی ﻣﺆدب و ﻓﮑﺮی ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﺎرک ﻓﺎﺳﯽ ﻣﺪام ﺳـﻌﯽ داﺷـﺖ ﻗﯿﺎﻓـﻪی آدمﻫـﺎی‬
‫ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻪ ﺧﻮد را ﺑﮕﯿﺮد و ﻃﻮری رﻓﺘﺎر ﮐﻨﺪ اﻧﮕﺎری ﺑﯿﻨﺸﺎن ﻫﯿﭽﯽ ﭘﯿﺶ ﻧﯿﺎﻣـﺪه و ﻧﺨﻮاﻫـﺪ آﻣـﺪه وﻟـﯽ اﯾـﻦ رﻓﺘـﺎرش ﻫـﺮ آن‬
‫ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻓﺮوﺑﭙﺎﺷﺪ‪ .‬ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻮد ﻟﺤﻈﻪای ﻣﺎریآن ﭼﻨﺪ ﻗﺪم ازش دور ﺷﻮد‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺛﺎﻧﯿـﻪای ﺣﺘـﯽ آنوﻗـﺖ آﻗـﺎ ﻣـﺪام ﺟﻠـﻮی‬
‫ﺧﻮدش را ﻣﯽﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ دﻧﺒﺎﻟﺶ ﻧﮕﺮدد اﻣﺎ ﺑﻪ ﺛﺎﻧﯿﻪای ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﯽﮔﺮداﻧﺪ دﻧﺒﺎﻟﺶ‪.‬‬
‫اﻟﺒﺘﻪ ﺟﻠﻮی ﺑﻘﯿﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﻮب ﺗﻈﺎﻫﺮ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺳﺮ ﻫﺮ وﻋﺪه ﻏﺬا از ﺑﺮﻧﺎﻣﻪی ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻣﺮاﺳﻢ ﺑﺰرگ ﻋﺮوﺳﯽ ﺗـﻮ ﮐﻠﯿﻮﻟﻨـﺪ‬
‫ﻫﺎﯾﺘﺲ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ؛ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ داﺷﺘﻨﺪ دو روز ﻋﺮوﺳﯽ ﺑﺎﺷﺪ و ﻫﻤﻪﺟﺎ را ﭘﺮ از ﮔﻞ ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻮﻗﻊ ﺗﻌﺮﯾﻒ اﯾﻦﻫﺎ ﻫﻢ ﺑﺎز ﻟﺒﺨﻨﺪﺷـﺎن‬
‫ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ ﻫﺮ ﺷﻮﺧﯽﺷﺎن ﺧﯿﻠﯽ زود ﺑﻪ وﺟﻮد ﻣﯽآﻣﺪ و ﺗﻨﺪی دﺳﺖ ﻫﻢ را ﻣﯽﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺒﺎدا اﯾﻦ ﺧﻮﺷﯽ زودﮔﺬر از ﺑﯿﻦ‬
‫ﺑﺮود‪.‬‬
‫ُ‬
‫ﺑﺎﯾﺪ راﺑﻄﻪ ﺗﻤﺎم ﻣﯽﺷﺪ و ﺧﺐ ﺷﺪ‪.‬‬
‫اواﺧﺮ ﻫﻔﺘﻪی ﺳﻮم ﺑﻮد ﮐﻪ ﻓﺎﺳﯽ ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ رﯾﺨﺘﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪی ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺶ‪َ .‬رت ﻣﯽﮔﻔﺖ اوﻟﺶ ﺑـﻪ ﻧﻈـﺮ رﺳـﯿﺪ ﻣـﺎریآن‬
‫ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻪ وﻟﯽ ﯾﮑﯽ دو روز ﺑﻌﺪ ﺑﯽﻗﺮار ﺷﺪ و ﻧﺎراﺣﺖ‪ .‬رﻓﺖ ﮐﻨﺎر ﺣﻔﺎظﻫﺎی اردوﮔﺎه ﺑﺮای ﺧﻮدش ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﺣـﺮف‬
‫ﻧﻤﯽزد و ﺷﺎﻧﻪ ﺧﻢ ﻣﯽﮐﺮد و ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ آﺑﯽ ﻣﺎﺗﺶ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ ﺗﻮ درون ﺧﻮدش ﮔﻢ ﺷﺪهاﻧﺪ‪ .‬دو ﺑﺎر ﻓﺎﺳﯽ رﻓﺖ ﻃﺮﻓﺶ و‬
‫ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎﻫﺎش ﺣﺮف ﺑﺰﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺎریآن ﻋﻮض ﺟﻮاب ﺧﯿﺮهی ﮐﻮﻫﺴﺘﺎن ﺳﺒﺰ ﺗﯿﺮهی ﻏﺮب ﺷﺪ‪ .‬اﻧﮕﺎری ﻃﺒﯿﻌﺖ وﺣﺸـﯽ او را‬
‫ﺗﻮ ﺧﻮدش ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ‪َ .‬رت ﻣﯽﮔﻔﺖ ﺗﻮ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺟﻦ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪ .‬ﻧﯿﻤﺶ وﺣﺸﺖ زده ﺑﻮد و ﻧﯿﻢ دﯾﮕﺮ ﻧﮕـﺎﻫﺶ ﺧﻠﺴـﻪ‪ .‬اﻧﮕـﺎری‬
‫درﺳﺖ رﺳﯿﺪه ﺑﻪ ﻣﺮز ﭼﯿﺰی‪ ،‬اﻧﮕﺎری ﺗﻮ ﻧﺎﮐﺠﺎآﺑﺎدی ﺑﯿﻦ ﮐﻠﯿﻮﻟﻨﺪ اﯾﺘﺰ و ﺟﻨﮕﻞ ﺑﺰرگ ﮔﯿﺮ اﻓﺘﺎده‪ .‬ﻫﻔﺪه ﺳﺎﻟﺶ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﭽﻪای ﺑﻮد‬
‫ُ‬
‫ﻣﻮ ﻃﻼﯾﯽ و ﻣﻌﺼﻮم وﻟﯽ ﺧﺐ ﻫﻤﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻮدﻧﺪ ﻣﮕﺮ ﻧﻪ؟‬
‫ﻓﺮدا ﺻﺒﺤﺶ ﻏﯿﺒﺶ زد‪ .‬آن ﺷﺶ ﮐﻼه ﺳﺒﺰ ﻫﻢ ﻏﯿﺒﺸﺎن زده ﺑﻮد‪.‬‬
‫َرت ﻣﯽﮔﻔﺖ ﻓﺎﺳﯽ ﯾﮏﻃﻮرﻫﺎﯾﯽ اﻧﺘﻈﺎرش را داﺷﺖ وﻟﯽ اﯾﻦ اﻧﺘﻈﺎر دﻟﯿﻞ ﻧﻤﯽﺷﺪ زﺟﺮ ﻧﮑﺸﺪ‪ .‬ﭘﺴﺮه دﯾﮕﺮ ﮐـﺎری ازش‬
‫ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻏﺼﻪ ﮔﻠﻮﯾﺶ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﯽﻓﺸﺎرد و وﻟﺶ ﻧﻤﯽﮐﺮد‪.‬‬
‫زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮده ﺑﻮد »دﺧﺘﺮه ﮔﻢ ﺷﺪ‪«.‬‬

‫ً‬ ‫ً‬
‫ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺳﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬وﻟﯽ اﯾﻦ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺶ اﺻﻼ ﺷﺒﯿﻪ »ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ« ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺑﺎ ﺗﻤﺎم وﺟﻮد ﺑﺮﻧﮕﺸﺖ‪ ،‬ﺗﻤﺎﻣﺶ ﺑﺮﻧﮕﺸﺖ‪.‬‬
‫َرت ﻣﯽﮔﻔﺖ ﺷﺎﻧﺴﯽ ﺑﯿﺪار ﺑﻮده و ﺧﻮدش اﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ را دﯾﺪه‪ .‬ﺷﺐ ﻧﻢ زدهی ﻣﻪآﻟﻮدی ﺑﻮد و ﺧﻮاﺑﺶ ﻧﻤﯽﺑﺮده‪ .‬رﻓﺘﻪ ﺑﻮده‬
‫ﺳﯿﮕﺎر ﺑﮑﺸﺪ ﺑﺮﮔﺮدد‪ .‬ﻣﯽﮔﻔﺖ ﻫﻤﺎنﺟﺎ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮده و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﻪ ﻣﺎه ﺑﻮد و ﺑﻌﺪ ﺳﺮ ﮔﺮداﻧﺪه ﺑﻮد ﺳـﻤﺖ ﻏـﺮب و دﯾـﺪه ﺑـﻮده‬

‫‪۵۳‬‬
 ‫ُ‬
‫ﻋﺰﯾﺰ ﺳﺎﻧﮓ ﺗﺮاﺑﺎﻧﮕﺎﯾﯽ‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫ﺻﻒ ﺳﯿﺎهرﻧﮕﯽ از دل ﺟﻨﮕﻞ ﭘﺪﯾﺪار ﺷﺪه‪ .‬ﺻﻒ آدمﻫﺎی ﺳﯿﺎه در ﭘﺲزﻣﯿﻨﻪی روﺷﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﺮزی ﺟـﺎدوﯾﯽ ﭘﯿﺪاﺷـﺎن ﺷـﺪه‬
‫ﺑﻮد‪ .‬اوﻟﺶ ﻣﺎریآن را ﺗﺸﺨﯿﺺ ﻧﺪاده ﺑﻮد‪ .‬او ﺳﺎﯾﻪای ﮐﻮﭼﮏ ﺑﻮده ﺑﯿﻦ ﺷﺶ ﺳـﺎﯾﻪی دﯾﮕـﺮ‪ .‬ﺻﺪاﯾﺸـﺎن در ﻧﻤﯽآﻣـﺪ‪ .‬ﺟﺴـﻢ‬
‫ﻣﺎدیای ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ اﻧﮕﺎر‪ .‬اﯾﻦ ﺳﺘﻮن ﺳﯿﺎه اﻧﮕﺎری داﺷﺘﻨﺪ ﺑﺎﻻﺗﺮ از ﺳﻄﺢ زﻣﯿﻦ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻋﯿﻦ ارواح ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻮ ﻣـﻪ‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ و ﻏﯿﺮواﻗﻌﯽ‪َ .‬رت ﻣﯽﮔﻔﺖ ﺗﻤﺎﺷﺎی آنﻫﺎ اﯾﻦ ﺗﺼﻮر را ﺑﻬﺶ داد ﮐﻪ ﻣﺒـﺎدا ﺗـﻮﻫﻢ زده ﺑﺎﺷـﺪ‪ .‬آنﻫـﺎ ﺑـﺪون اﯾﻨﮑـﻪ ﺗﮑـﺎن‬
‫ﺑﺨﻮرﻧﺪ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﯾﮏﺑﻪﯾﮏ در ﺳﮑﻮت از ﺗﭙﻪ ﺑﺎﻻ آﻣﺪﻧﺪ و از ﺳﯿﻢﺧﺎردارﻫﺎ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ و رﻓﺘﻨﺪ ﺗﻮ دل آﺳﺎﯾﺸﮕﺎﻫﺸﺎن ﮐﻪ‬
‫آنﻃﺮف ﻣﺤﻮﻃﻪ ﺑﻮد‪ .‬آن ﻟﺤﻈـﻪ ﺑـﻮده ﮐـﻪ ﺗـﺎزه ﭼﺸـﻤﺶ ﺑﻪﺻـﻮرت ﻣـﺎریآن اﻓﺘـﺎده ﺑـﻮد‪ .‬ﭼﺸـﻢﻫﺎﯾﺶ اﻧﮕـﺎر ﺗـﻮ ﺗـﺎرﯾﮑﯽ‬
‫ﻣﯽدرﺧﺸﯿﺪﻧﺪ‪ .‬ﻧﻪ ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ آﺑﯽ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﻧﻪ‪ ،‬رﻧﮓ ﺳﺒﺰ ﺟﻨﮕﻞ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮ آن ﺗﺎرﯾﮑﯽ روﺷﻦﺗﺮ از ﻫﻤـﻪﭼﯿﺰ ﺗـﻮ ﭼﺸـﻤﺎﻧﺶ‬
‫ﻣﯽدرﺧﺸﯿﺪ‪ .‬ﺟﻠﻮی آﺳﺎﯾﺸﮕﺎه ﻓﺎﺳﯽ ﺗﻮﻗﻒ ﻧﮑﺮده ﺑﻮد‪ .‬اﺳﻠﺤﻪاش را از اﯾﻦ ﺷﺎﻧﻪ ﺑـﻪ آن ﺷـﺎﻧﻪ ﮐـﺮده ﺑـﻮد و رﻓﺘـﻪ ﺑـﻮد ﻃـﺮف‬
‫ﻧﯿﺮوﻫﺎی وﯾﮋه و دﻧﺒﺎل ﺑﻘﯿﻪ ﺗﻮ آﺳﺎﯾﺸﮕﺎﻫﺸﺎن رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻟﺤﻈﻪای ﮐﻮﺗﺎه ﻧﻮری روﺷﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﯾﮑﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪه ﺑﻮد و ﺑﻌﺪ دوﺑﺎره آﺳﺎﯾﺸﮕﺎﻫﺸﺎن ﺗﺎرﯾﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﻫﺮ ﺑﺎر داﺳﺘﺎن َرت ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﻣﯽرﺳﯿﺪ ﻣﮑﺚ ﻣﯽﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﺟﻠﻮ روﻧﺪ داﺳﺘﺎن را ﺑـﺎ ﺗﻮﺿـﯿﺢ واﺿـﺤﺎت ﯾـﺎ ﺗﺤﻠﯿﻞﻫـﺎی رﯾـﺰ و‬
‫ﻧﻈﺮات ﺷﺨﺼﯽ ﻣﯽﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻗﻮل ﻣﯿﭽﻞ َﺳﻨﺪرس ﻋﺎدت ﺑﺪی ﺑﻮد ﭼﻮن ﺗﻤﺎم ﻧﮑﺘﻪی داﺳﺘﺎن ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎم ﺑﻮدن ﺣﺮفﻫـﺎ ﺑـﻮد‪.‬‬
‫ﺧﻮد ﻣﺎﺟﺮا ﻣﻬﻢ ﺑﻮد و ﻧﺒﺎﯾﺪ آن را ﺑﺎ ﺗﻮﺿﯿﺤﺎت ﻧﭙﺨﺘﻪی ﺧـﻮدت ﺧـﺮاب ﻣﯽﮐـﺮدی‪ .‬اﯾـﻦ ﺣﺮفﻫـﺎ ﺣـﺲ و ﺣـﺎل داﺳـﺘﺎن را‬
‫ﻣﯽﺑﺮﯾﺪ‪ .‬ﺟﺎدوﯾﺶ را از ﺑﯿﻦ ﻣﯽﺑﺮد‪ .‬ﺑﻪ ﻗﻮل َﺳﻨﺪرس ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻮد ﺑﻪ داﺳﺘﺎﻧﺶ اﻋﺘﻤﺎد ﮐﺎﻣﻞ داﺷﺖ‪ .‬ﺧﻮدش را از ﺳﺮ راه داﺳـﺘﺎن‬
‫ﮐﻨﺎر ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ و ﻣﯽﮔﺬاﺷﺖ رواﯾﺖ ﺧﻂ ﺧﻮدش را دﻧﺒﺎل ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫وﻟﯽ َرت ﮐﺎﯾﻠﯽ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺟﻠﻮی ﺧﻮدش را ﺑﮕﯿﺮد‪ .‬دﻟﺶ ﻣﯽﺧﻮاﺳـﺖ ﻣـﺪام ﺗـﻮ داﺳـﺘﺎﻧﺶ ﭘﺮاﻧﺘـﺰ ﺑـﺎز ﮐﻨـﺪ‪ .‬ﺑﻬﻤـﺎن‬
‫ً‬
‫ﻣﯽﮔﻔﺖ »ﻣﯽدوﻧﻢ ﺧﯿﻠﯽ دور از ذﻫﻨﻪ وﻟﯽ اﯾﻦﻃﻮری ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻏﯿﺮﻣﻤﮑﻦ ﺑﺎﺷﻪ اﺻﻼ‪ .‬ﻣﺎ ﻫﻤـﻪ ﯾـﻪ ﻋﺎﻟﻤـﻪ داﺳـﺘﺎن ﻋﺠﯿـﺐ‬
‫ﺷﻨﯿﺪﯾﻢ‪ .‬ﯾﮑﯽ از ﮔﺸﺖ ﺑﺮﻣﯽﮔﺮده و ﺑﻬﺖ ﻣﯽﮔﻪ وﺳﻂ ﺟﻨﮕﻞ ﻣﺮﯾﻢ ﻣﻘﺪس رو دﯾﺪه ﮐﻪ ﺳﻮار ﯾـﻪ ﻏـﺎز ﺑـﻮده‪ .‬ﻫﻤـﻪ ﻫـﻢ ﻗﺒـﻮل‬
‫ﻣﯽﮐﻨﻦ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﻣﯽﺧﻨﺪن و ازش ﻣﯽﭘﺮﺳﻦ راﺳﺘﺸﻮ ﺑﮕﻪ ﻣﺮﯾﻢ ﻣﻘﺪس داﺷﺘﻪ ﺑﺎ ﭼﻪ ﺳﺮﻋﺘﯽ ﻣﯽرﻓﺘﻪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺗﺮﮐﻪ ﺑﻪ ﻏﺎزه ﻫﻢ ﻣـﯽزده؟‬
‫ُ‬
‫ﺧﺐ اﯾﻦ ﯾﮑﯽ اﯾﻦﻃﻮری ﻧﺒﻮد‪ .‬اﯾﻦ ﻣﺎریآن ﻣﺎ اﯾﻨﺠﺎ ﻣﺮﯾﻢ ﻣﻘﺪس ﻧﺒﻮد وﻟﯽ واﻗﻌﯽ ﺑﻮد‪ .‬ﺧﻮدم دﯾﺪم‪ .‬وﻗﺘﯽ اون ﺷـﺐ از ﮐﻨـﺎر‬
‫ﺳﯿﻢﺧﺎردار رد ﺷﺪ ﻫﻤﻮﻧﺠﺎ ﺑﻮدم و ﺟﻔﺖ ﭼﺸﻤﺎﺷﻮ دﯾﺪم‪ .‬دﯾﺪم دﯾﮕﻪ ﭼﻄﻮری ﺣﺘﯽ ﻫﻤﻮن آدم ﻗﺒﻠـﯽ ﻫـﻢ ﻧﯿﺴـﺖ‪ .‬ﭼﯿـﻪ ﮐـﻪ‬
‫ً‬
‫درﮐﺶ ﺑﺮاﺗﻮن ﺳﺨﺘﻪ؟ ﭼﻮن ﻓﻘﻂ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﻮده؟ ﯾﻌﻨﯽ اﮔﻪ ﭘﺴﺮ ﺑﻮد ﻫﻤﮕﯽ ﻣﯽﮔﻔﺘﯿﻦ اﺻﻼ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﯿﺴﺖ و ﺗﻮ ﺟﻮ وﯾﺘﻨـﺎم ﮔﯿـﺮ‬
‫ﮐﺮده و ﮐﻼه ﺳﺒﺰا ﮔﻮﻟﺶ زدن‪ .‬ﻣﯽﮔﯿﺮن ﻣﻨﻈﻮرﻣﻮ؟ ﺷﻤﺎ ﺳﺮ زﻧﺎ ﮐﻪ ﻣﯽرﺳﻪ ﮐﻮر ﻣﯽﺷﯿﻦ‪ .‬ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣـﯽﮔﯿﻦ ﭼﻘـﺪر آروم و اﻫـﻞ‬
‫ﺻﻠﺤﻦ‪ .‬اون ﺣﺮف ﭼﺮﻧﺪم ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻦ اﮔﻪ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺧﻮب ﺑﺮای رﺋﯿﺲﺟﻤﻬﻮر ﺑﺒﺮی ﺟﻨﮓ ﺗﻤﻮم ﻣﯽﺷﻪ رو ﻣﺎ ﺧﻮدﻣﻮن ﺳﺎﺧﺘﯿﻢ‪.‬‬
‫ﭼﺮت ﻣﺤﻀﻪ‪ .‬ﺑﺎﯾﺪ ﯾﮑﻢ اﯾﻦ ﻧﮕﺎه ﺟﻨﺴﯿﺘﺘﻮن رو ﻋﻮض ﮐﻨﯿﻦ‪«.‬‬
‫َرت ﻫﻤﯿﻦﻃﻮری اداﻣﻪ داد ﺗﺎ دﯾﮕﺮ ﺗﺤﻤﻞ ﻣﯿﭽﻞ َﺳﻨﺪرس ﺗﻤﺎم ﺷﺪ‪ .‬دﯾﮕﺮ ﺑﻬﺶ ﺑﺮﻣﯽﺧﻮرد و ﻣﯽﮔﻔﺖ »داﺳﺘﺎﻧﻮ ﺑﮕﻮ ﺗﻮ‬
‫ﻓﻘﻂ‪ .‬ﺗﻮ داری ﻟﺤﻦ داﺳﺘﺎﻧﺘﻮ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎ ﺧﺮاب ﻣﯽﮐﻨﯽ‪«.‬‬
‫»ﻟﺤﻦ؟«‬
‫»ﺻﺪای داﺳﺘﺎن‪ .‬ﺑﺎﯾﺪ ﺻﺪای داﺳﺘﺎﻧﺘﻮ ﯾﻪ دﺳﺖ ﻧﮕﻪ داری‪ .‬ﺗﻨﺪش ﮐﻨﯽ ﮐﻨﺪش ﮐﻨﯽ‪ ،‬ﻃﻨﺰش ﮐﻨـﯽ و ﻏﻢاﻧﮕﯿـﺰش ﮐﻨـﯽ‪.‬‬
‫اﯾﻦﻫﻤﻪ ﭘﺮت زدن ﻓﻘﻂ داﺳﺘﺎﻧﺘﻮ ﺧﺮاب ﻣﯽﮐﻨﻪ‪ .‬ﺑﻬﺘﺮه ﺧﻮد داﺳﺘﺎﻧﻮ ﺑﮕﯽ و از ﺧﻂ ﺑﯿﺮون ﻧﺰﻧﯽ‪«.‬‬
‫َ‬
‫اﺧﻢ َرت ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺴﺖ‪ .‬ﻣﯽﮔﻔﺖ »ﻟﺤﻦ داﺳﺘﺎن ﻫﺎن؟ ﻧﻤﯽدوﻧﺴﺘﻢ اﯾﻦﻗـﺪر ﭘﯿﭽﯿﺪهﺳـﺖ‪ .‬ﻫﯿﭽـﯽ دﯾﮕـﻪ دﺧﺘـﺮه‬
‫ﻋﻀﻮ ﺑﺎغوﺣﺶ ﺷﺪ‪ .‬ﺷﺪ ﯾﻪ ﺣﯿﻮون دﯾﮕﻪ ـ ﻫﻤﯿﻦ‪«.‬‬
‫»ﻣﯽدوﻧﻢ ﻫﻤﯿﻨﻪ وﻟﯽ درﺳﺖ ﺗﻌﺮﯾﻔﺶ ﮐﻦ‪«.‬‬

‫‪۵۴‬‬
 ‫ُ‬
‫ﻋﺰﯾﺰ ﺳﺎﻧﮓ ﺗﺮاﺑﺎﻧﮕﺎﯾﯽ‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫ﻓﺮدا ﺻﺒﺢ اول وﻗﺖ ﺗﺎ ﻣﺎرک ﻓﺎﺳﯽ ﺷﻨﯿﺪ ﻣﺎریآن ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ رﻓﺖ ﺑﺴﺖ ﻧﺸﺴﺖ ﭘﺸﺖ ﻧﺮدهﻫﺎی ﻣﻘﺮ ﻧﯿﺮوﻫﺎی وﯾﮋه‪ .‬ﺗﻤﺎم ﺻﺒﺢ را‬
‫ﻣﻨﺘﻈﺮش ﻧﺸﺴﺖ؛ ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ را ﻫﻢ‪ .‬اواﺧﺮ ﻏﺮوب ﺑﻮد ﮐﻪ َرت ﺑﺮاﯾﺶ ﻏﺬا ﺑﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﻓﺎﺳﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪» .‬ﺑﺎﯾﺪ ﺑﯿﺮون ﺑﯿﺎد‪ .‬دﯾـﺮ ﯾـﺎ‬
‫زود ﺑﯿﺮون ﻣﯽآد‪«.‬‬
‫ُ‬
‫َرت ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪» .‬ﺧﺐ اﮔﻪ ﻧﯿﻮﻣﺪ؟«‬
‫»ﺧﻮدم ﻣﯽرم ﻣﯽآرﻣﺶ‪«.‬‬
‫َرت ﺳﺮ ﺗﮑﺎن داده ﺑﻮد ﮐﻪ »ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺧﻮدﺗﻪ‪ .‬اﮔﻪ ﻣﻦ ﺟﺎت ﺑﻮدم ﻋﻤﺮی ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﻼه ﺳـﺒﺰا ﺷـﻮﺧﯽ ﻣﯽﮐـﺮدم‪ .‬ﺳـﺮ ﻫﯿﭽـﯽ‬
‫ﻧﻤﯽرﻓﺘﻢ ﺳﺮاﻏﺸﻮن‪«.‬‬
‫»ﻣﺎریآن اون ﺗﻮﺋﻪ‪«.‬‬
‫»آره ﻣﯽدوﻧﻢ‪ .‬ﻓﺮﻗﯽ ﻧﺪاره‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﯽ ﺑﻮد ﻣﻦ ﻋﯿﻦ ﭼﯽ ﺳﺎﮐﺖ و ﻣﺆدب ﻣﯽﺷﺪم ﺟﯿﮑﻢ در ﻧﻤﯽاوﻣﺪ‪«.‬‬
‫ﺣﺘﯽ ﺑﺎ ﺧﻨﮏ ﺷﺪن ﻫﻮای ﺷﺐ ﻫﻢ ﺻﻮرت ﻓﺎﺳﯽ ﺧﯿﺲ ﻋﺮق ﺑﻮد‪ .‬اﻧﮕﺎری ﻣﺮﯾﺾ ﺑﻮد‪ .‬ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺶ ﮐﺎﺳﻪی ﺧﻮن ﺑﻮد؛‬
‫ﭘﻮﺳﺘﺶ ﻋﯿﻦ ﮔﭻ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺑﯽرﻧﮓ‪ .‬ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪای َرت ﺑﺎﻫﺎش ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ و ﺗﻮ ﺳﮑﻮت ﺑﻪ آﺳﺎﯾﺸﮕﺎه ﮐﻼه ﺳﺒﺰﻫﺎ ﻧﮕـﺎه ﻣﯽﮐﻨـﺪ‬
‫ﺑﻌﺪ ﻣﯽزﻧﺪ رو ﺷﺎﻧﻪی ﭘﺴﺮه و ﺗﻨﻬﺎﯾﺶ ﻣﯽﮔﺬارد‪.‬‬
‫ﻧﺼﻔﻪﺷﺐ ﺑﺎ ادی داﯾﻤﻮﻧﺪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺎﻻ ﺳﺮش‪ .‬ﺷﺐ ﺳﺮد و ﻣﻪآﻟﻮدی ﺑﻮده و ﻣﻪ داﺷﺘﻪ از ﮐﻮﻫﺴﺘﺎن ﻣﯽآﻣﺪ ﻃﺮﻓﺸـﺎن و‬
‫ً‬
‫ﺗﻮی ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﺻﺪای ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﻣﯽآﻣﺪه‪ .‬ﻧﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻮده و ﻧﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻢ‪ .‬ﺻﺪای ﻧﺎﻣﺸﺨﺺ و ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺘﻪای داﺷـﺘﻪ و ﺗﻘﺮﯾﺒـﺎ‬
‫ﻏﯿﺮ ﻣﻮﺳﯿﻘﯿﺎﯾﯽ ﺑﻮده‪ ،‬ﻧﻪ رﯾﺘﻢ داﺷﺘﻪ ﻧﻪ ﺿﺮبآﻫﻨﮓ ﻧﻪ ﺣﺘﯽ ﭘﯿﺶ ﻣﯽرﻓﺘﻪ‪ .‬درﺳﺖ ﻋﯿﻦ ﺻﺪاﻫﺎی ﻣﻮﺟﻮد ﺗﻮ ﻃﺒﯿﻌﺖ‪ .‬اﻧﮕـﺎری‬
‫ُ‬
‫ﺳﯿﻨﺘﯿﺴﺎﯾﺰر ﺑﺎﺷﺪ ﯾﺎ ارﮔﯽ ﺑﺮﻗﯽ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺗﻮ ﭘﺲزﻣﯿﻨﻪ ﺻﺪای زﻧﯽ ﺷﻨﯿﺪه ﻣﯽﺷﺪه ﮐﻪ ﻧﯿﻤﻪ آوازوار ﺳﺮود ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪه وﻟـﯽ اﻧﮕـﺎری‬
‫زﺑﺎن ﺗﺮاﻧﻪاش ﺧﺎرﺟﯽ ﺑﻮده‪.‬‬
‫دﯾﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﻓﺎﺳﯽ رﻓﺘﻪ ﻧﺰدﯾﮏ ورودی ﻣﻘﺮ ﻧﯿﺮوﻫﺎی وﯾﮋه‪ .‬ﺳﺮ ﺧﻢ ﮐﺮده و داﺷﺘﻪ ﺑﺎ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﺗﮑﺎن ﻣﯽﺧـﻮرده‪ .‬ﺻـﻮرﺗﺶ‬
‫ﺧﯿﺲ آب ﺑﻮده و ﻣﯽدرﺧﺸﯿﺪه‪ .‬وﻗﺘﯽ ادی ﮐﻨـﺎرش ﺧـﻢ ﻣﯽﺷـﻮد ﭘﺴـﺮه ﭼﺸـﻢ ﻣﯽﮔﺮداﻧـﺪ ﻃـﺮﻓﺶ‪ .‬ﭼﺸـﻢﻫﺎﯾﯽ ﮐـﻪ ﺧﯿﻠـﯽ‬
‫ﺣﻮاﺳﺸﺎن آﻧﺠﺎ ﻧﺒﻮده و ﺑﻪ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮی ﻣﯽزدﻧﺪ و روﯾﺸﺎن ﮔﺮد ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮده‪ .‬زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮده ﺑـﻮد ﮐـﻪ »ﻣﯽﺷـﻨﻮی؟ اﯾﻨـﻮ ﺷـﻨﯿﺪی؟‬
‫ﺻﺪای ﻣﺎریآﻧﻪ‪ «.‬ادی داﯾﻤﻮﻧﺪ دﺳﺘﺶ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪» .‬ﺑﯿﺎ ﺑﺮﯾﻢ ﺗﻮ‪ .‬ﭼﯿﺰی ﻧﯿﺴﺖ رادﯾﻮ ﮐﺴﯿﻪ‪ .‬راه ﺑﯿﻔﺖ ﺑﺮﯾﻢ‪«.‬‬
‫»ﻣﺎریآﻧﻪ‪ .‬ﮔﻮش ﮐﻦ‪«.‬‬
‫»آره وﻟﯽ ــ«‬
‫»ﮔﻮش ﮐﻦ!«‬
‫ﻓﺎﺳﯽ ﯾﮑﻬﻮ ﺧﻮدش را ﻋﻘﺐ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد و ﻏﻠﺘﯿﺪه ﺑﻮد و اﻓﺘﺎده ﺑﻮد رو در ورودی‪ .‬ﻫﻤﯿﻦﻃﻮری ﭼﺸﻢ ﺑﺴﺘﻪ رو زﻣﯿﻦ ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ـ ﯾﺎ ﭼﻪ ﻣﯽداﻧﻢ ﺻﺪا ـ از آﺳﺎﯾﺸﮕﺎه ﭘﺸﺖ ﺣﻔﺎظﻫﺎ ﻣﯽآﻣﺪ‪ .‬آﻧﺠﺎ ﺗﺎرﯾﮏ ﺑﻮد و ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻮرش ﻧﻮری ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮ ﭘﻨﺠـﺮهای‬
‫ﮐﻮﭼﮏ ﻣﯽﺗﺎﺑﯿﺪ ﮐﻪ ﻧﯿﻤﻪﺑﺎز ﺑﻮد و ﺗﮑﻪ ﻧﻮرﻫﺎی روﺷﻦ ﻗﺮﻣﺰ و زرد روش اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪ ،‬اﻧﮕﺎری ﺷﯿﺸـﻪ آﺗـﺶ ﮔﺮﻓﺘـﻪ ﺑﺎﺷـﺪ‪ .‬ﺣـﺎﻻ‬
‫ُ‬
‫ﺳﺮود ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﺸﺎن ﻣﯽﺧﻮرد‪ .‬درﻧﺪهﺗﺮ ﻫﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺗﻨﺶ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎﻻ‪.‬‬
‫ﻓﺎﺳﯽ ﺧﻮدش را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد‪ .‬ﻟﺤﻈﻪای ﺑﻪ ﺧﻮدش ﺗﺮدﯾﺪ ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ در ورودی را ﺑﺎ ُﻫﻞ ﺑﺎز ﮐﺮد‪ .‬ﮔﻔـﺖ اﯾـﻦ ﺻـﺪا ﺻـﺪای‬
‫ﻣﺎریآن اﺳﺖ‪.‬‬
‫َرت ﯾﮏ ﻗﺪم ﺟﻠﻮ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﮕﯿﺮدش وﻟﯽ ﻓﺎﺳﯽ ﺗﻨﺪی رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻃﺮف آﺳﺎﯾﺸﮕﺎه‪ .‬ﯾﮏ ﺑﺎر ﭘﺎﯾﺶ ﻟﻐﺰﯾـﺪه ﺑـﻮد وﻟـﯽ‬
‫ﺧﻮدش را ﺟﻤﻊ ﮐﺮد و در را ﺑﺎ دو دﺳﺘﺶ ﻣﺤﮑﻢ ﺑﺎز ﮐﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺻﺪاﯾﯽ آﻣﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺻﺪای ﮐﻮﺗﺎه ﺟﯿﺮ ﮐﺸﯿﺪن ﭼﯿﺰی‪ ،‬ﻋﯿﻦ ﮔﺮﺑﻪ‪.‬‬
‫در ﮐﻪ ﺑﺎز ﺷﺪه ﺑﻮد ﻓﺎﺳﯽ ﻟﺤﻈﻪای ﻫﻤﯿﻦﻃﻮر ﺑﺎ آن دو دﺳﺖ ﮐﺸﯿﺪه ﺷﺪهاش ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد و ﺑﻌﺪش رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﻮ‪ .‬ﺑﻌﺪ از دﻗﯿﻘـﻪای‬
‫َرت و ادی ﻫﻢ آرام رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ دﻧﺒﺎﻟﺶ‪ .‬ﺗﻮ ﮐﻪ رﻓﺘﻨﺪ ﻓﻬﻤﯿﺪﻧﺪ ﻓﺎﺳﯽ رو ﯾﮏ زاﻧﻮ ﺧﻢ ﺷﺪه و از ﺟﺎﯾﺶ ﺟﻢ ﻧﻤﯽﺧﻮرد‪.‬‬
‫آنﻃﺮف اﺗﺎق دو ﺟﯿﻦ ﺷﻤﻊ رو زﻣﯿﻦ ﮐﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮه ﻣﯽﺳﻮﺧﺘﻨﺪ‪ .‬آﻧﺠﺎ اﻧﮕﺎری ﻃﻨﯿﻨﯽ ﻣﯽداد از ﺻـﺪای ﻃﺒﯿﻌـﺖ وﺣﺸـﯽ ـ‬

‫‪۵۵‬‬
 ‫ُ‬
‫ﻋﺰﯾﺰ ﺳﺎﻧﮓ ﺗﺮاﺑﺎﻧﮕﺎﯾﯽ‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫ﺻﺪای ﻗﺒﯿﻠﻪﻫﺎ ﺑﺎ آن ﻓﻠﻮتﻫﺎی ﺑﺎﻣﺒﻮ و درام و ﭼﺎﯾﻤﺰ‪ .‬وﻟﯽ َرت ﻣﯽﮔﻔﺖ اوﻟﯿﻦ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻮ ذوق ﻣﯽزد ﺑﻮی آﻧﺠﺎ ﺑـﻮد‪.‬‬
‫دو ﺟﻮر ﺑﻮ ﻣﯽآﻣﺪ‪ .‬ﺑﻮی اوﻟﯽ ﺑﻮی ﺑﺨﻮر و ﻋﻮد ﺑﻮد‪ ،‬اﻧﮕﺎری ﭘﺎ ﮔﺬاﺷﺘﯽ ﺗﻮ دﺑﺎﻏﯽای ﺗﺮ ﺗﻤﯿﺰ‪ .‬اﻣﺎ زﯾﺮ اﯾﻦ ﺑﻮد ﺑـﻮی ﻗـﻮیﺗﺮ و‬
‫ﻣﻮﻧﺪهﺗﺮی ﻣﯽآﻣﺪ‪َ .‬رت ﻣﯽﮔﻔﺖ ﺗﻮﺻﯿﻒ ﺑﻮ ﻣﻤﮑﻦ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺷﺶﻫﺎﯾﺖ را از ﮐﺎر ﻣﯽاﻧـﺪاﺧﺖ‪ .‬ﻏﻠـﯿﻆ ﺑـﻮد و ﮐﺮﺧﺘـﺖ ﻣﯽﮐـﺮد‬
‫اﻧﮕﺎری ﭘﺎ ﮔﺬاﺷﺘﯽ ﺗﻮ ﻏﺎر ﺟﺎﻧﻮری‪ .‬ﺗﺮﮐﯿﺒﯽ ﺑﻮد از ﺑﻮی ﺧﻮن و ﻣﻮی ﺳﻮﺧﺘﻪ و ﻣﺪﻓﻮع و ﺑﻮی ﺗﻠـﺦ و ﺷـﯿﺮﯾﻦ ﮔﻮﺷـﺖ ﻣﺎﻧـﺪه ـ‬
‫ﺑﻮی ﻻﺷﻪ‪ .‬وﻟﯽ ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﺧﺘﻢ ﻧﻤﯽﺷﺪ‪ .‬رو ﻣﯿﻠﻪای ﺗﻮ اﻧﺘﻬﺎی اﺗﺎق ﺳﺮ ﺑﺮﯾـﺪه ﺷـﺪهی ﭘﻠﻨـﮓ ﺳـﯿﺎه ﺑﺰرﮔـﯽ آوﯾـﺰان ﺑـﻮد؛ ﺗﮑـﻪ‬
‫ﭘﻮﺳﺖﻫﺎی زرد و ﻗﻬﻮهایاش ﻫﻢ ﺑﺎﻻی ﺳﻘﻒ ﺑﻮد‪ .‬و اﻟﺒﺘﻪ اﺳﺘﺨﻮان‪ .‬ﯾﮏ ﻋﺎﻟﻤﻪ اﺳﺘﺨﻮان از ﻫﺮ ﺟﺎﻧﻮری‪ .‬ﯾﮏ ﺑﺮ‪ ،‬ﮐﻨﺎر دﯾﻮار‬
‫ﭘﻮﺳﺘﺮ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﺣﺮوف درﺷﺖ ﺳﯿﺎه ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ :‬وﯾﺘﻨﺎﻣﯽ ﺧﻮدﺗﺎن را ﺑﺴﺎزﯾﺪ!! ﺗﻮﺿﯿﺢ آزادش را ﺑﺨﻮاﻧﯿﺪ!! َرت ﻣﯽﮔﻔﺖ‬
‫ًِ‬
‫ﺗﺼﺎوﯾﺮی ﮐﻪ ﺑﺮای ﺗﻮﺿﯿﺢ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﻫﻢ ﺑﻮد و اﺻﻼ راه ﻧﺪاﺷﺖ آدم ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ آن ﮐﺎر را ﺑﮑﻨﺪ‪ .‬آنﻃﺮف ﺗﻮ ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﭼﻨﺪ‬
‫ﻧﻔﺮی ﺗﻮ ﻧﻨﻮ ﯾﺎ ﺗﺨﺖ ﺳﻔﺮی ﺑﺮای ﺧﻮدﺷﺎن داﺷﺘﻨﺪ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ وﻟﯽ ﻫﯿﭻﮐﺪاﻣﺸﺎن ﻧﻪ ﺗﮑـﺎن ﻣﯽﺧﻮردﻧـﺪ و ﻧـﻪ ﺣـﺮف‬
‫ﻣﯽزدﻧﺪ‪ .‬ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺷﻨﯿﺪﻧﺪ از ﻧﻮار ﭼﺮﺧﺎﻧﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐﻨﺎر ﺣﻠﻘﻪی ﺷﻤﻊﻫﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧـﺪ و آن ﺻـﺪای ﺑﻠﻨـﺪ ﻫﻢﺻـﺪای‬
‫ﻣﺎریآن ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻣﺎرک ﻓﺎﺳﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮد وﻟﯽ ﺧﺸﮑﺶ زد‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪» .‬ﻣﺎریآن؟«‬
‫ﻣﺎریآن ﺑﻪ آراﻣﯽ از ﺗﻮ ﺳﺎﯾﻪ ﺑﯿﺮون آﻣﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺮای ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺷﺪه ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﻫﻤﺎن دﺧﺘﺮ زﯾﺒﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ‬
‫ﻫﻔﺘﻪ ﭘﯿﺶ آﻣﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺎﺑﺮﻫﻨﻪ ﺑﻮد و ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﺻﻮرﺗﯽاش ﺗﻨﺶ ﺑﻮد و روش ﺑﻠﻮز ﺳﻔﯿﺪ ﭘﻮﺷﯿﺪه ﺑﻮد و ﺷﻠﻮار ﮐﺘﺎب ﺳـﺎدهای ﺑـﻪ ﭘـﺎ‬
‫داﺷﺖ‪.‬‬
‫دﺧﺘﺮ ﻫﻤﯿﻦﻃﻮری ﺑﯽﻫﺪف ﺧﯿﺮهی ﻓﺎﺳﯽ ﺷﺪ‪ .‬ﺗﻮ آن ﻧﻮر ﺷﻤﻊﻫﺎ ﺻﻮرﺗﺶ ﺣﺎﻟﺖ ﮐﺴـﯽ را داﺷـﺖ ﮐـﻪ اﻧﮕـﺎر ﺑـﺎ ﺗﻤـﺎم‬
‫وﺟﻮدش ﺑﻪ آراﻣﺶ رﺳﯿﺪه‪َ .‬رت ﻣﯽﮔﻔﺖ ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ ﺗﺎ اﯾﻦ روﻧﺪ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﻠـﯽ را در دﺧﺘـﺮه ﺑﺒﯿﻨـﺪ‪ .‬ﺑﯿﺸـﺘﺮ ﺗﻐﯿﯿـﺮ ﺗـﻮ‬
‫ﭼﺸﻢﻫﺎ رخ داده ﺑﻮد؛ ﺗﺨﺖ ﺷﺪه و ﺑﯽﺗﻔﺎوت‪ .‬ﺗﻮ ﻧﮕﺎه ﺧﯿﺮهاش ﻫﯿﭻ ﺣﺴﯽ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﻫﯿﭻ ﺣﺴﯽ از وﺟـﻮد ﺑﯿـﺮون ﻧﻤﯽرﯾﺨـﺖ‪.‬‬
‫وﻟﯽ َرت ﻣﯽﮔﻔﺖ ﺑﺨﺶ وﺣﺸﺘﻨﺎﮐﺶ ﮔﺮدﻧﺒﻨﺪش ﺑﻮد‪ .‬رو ﮔﺮدن دﺧﺘﺮه ﮔﺮدﻧﺒﻨﺪی ﺑﻮد از زﺑﺎن اﻧﺴـﺎن‪ .‬دراز و ﺑﺎرﯾـﮏ درﺳـﺖ‬
‫ﻋﯿﻦ ﺗﮑﻪ ﭼﺮمﻫﺎی ﺳﯿﺎه اﯾﻦ زﺑﺎنﻫﺎ روی ﺳﯿﻢ ﻧﻘﺮهای ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﻫﺮﮐﺪام از زﺑﺎنﻫﺎ روی دﯾﮕﺮی اﻓﺘﺎده ﺑـﻮد و‬
‫ﻧﻮﮐﺸﺎن ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد؛ اﻧﮕﺎری در ﺣﯿﻦ ﮔﻔﺘﻦ آﺧﺮی ﻫﺠﺎی ﺗﯿﺰ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬
‫ً‬
‫ﻓﻘﻂ ﺑﺮای ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ دﺧﺘﺮه ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺗﺤﻘﯿﺮ ﺑﺎری ﺑـﻪ ﻣـﺎرک ﻓﺎﺳـﯽ اﻧﺪاﺧﺘـﻪ ﺑـﻮد‪ .‬ﺑﻬـﺶ ﮔﻔﺘـﻪ ﺑـﻮد‪» .‬ﺣـﺮف زدن‬
‫ﺑﯽﻓﺎﯾﺪهﺳﺖ‪ .‬ﻣﯽدوﻧﻢ ﭼﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯽ وﻟﯽ ﻧﻪ‪ ...‬ﺑﺪ ﻧﯿﺴﺖ‪«.‬‬
‫ﻓﺎﺳﯽ زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺪ؟‬
‫»ﺑﺪ ﻧﯿﺴﺖ‪«.‬‬
‫از ﺗﻮ ﺳﺎﯾﻪ ﺻﺪای ﺧﻨﺪه آﻣﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﯾﮑﯽ از ﮐﻼه ﺳﺒﺰﻫﺎ ﭘﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺳﯿﮕﺎر ﮔﯿﺮاﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻘﯿﻪ ﺗﻮ ﺳﮑﻮت دراز ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﺎریآن آرام ﮔﻔﺘﻪ ﺑـﻮد »ﺗـﻮ ﭘـﺎﺗﻮ‬
‫ﮔﺬاﺷﺘﯽ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺟﺎت ﻧﯿﺴﺖ‪«.‬‬
‫دﺳﺘﺶ را ﻃﻮری ﺗﮑﺎن داده ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻨﻈﻮرش آﺳﺎﯾﺸﮕﺎه ﺑـﻮده‪ ،‬ﺑﻠﮑـﻪ ﻣﻨﻈـﻮرش ﺗﻤـﺎم اﯾـﻦ ﺟﻨـﮓ و ﮐﻮﻫﺴـﺘﺎن و‬
‫دﻫﮑﺪهﻫﺎی ﮐﻮﭼﮏ و ﺑﺎرﯾﮑﻪ راهﻫﺎ و درﺧﺖﻫﺎ و رودﺧﺎﻧﻪﻫﺎ و درهﻫﺎی ﭘﺮ از ﻣﻪ ﺑﻮده‪ .‬ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد »ﺗﻮ ﻫﯿﭽـﯽ ﻧﻤﯽدوﻧـﯽ‪.‬‬
‫ﺧﻮدﺗﻮ ﺗﻮ اﯾﻦ ﻗﻠﻌﻪی ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﻗﺎﯾﻢ ﮐﺮدی‪ .‬ﺧﻮدﺗﻮ ﭘﺸﺖ ﺳﯿﻢﺧﺎردار و ﮐﯿﺴﻪﺷﻦ ﻗﺎﯾﻢ ﮐﺮدی و ﻧﻤﯽدوﻧﯽ‪ ...‬ﮔﺎﻫﯽ دوﺳﺖ دارم‬
‫ﻫﻤﻪی اﯾﻨﺠﺎ رو ﺑﺨﻮرم‪ .‬ﮐﻞ اﯾﻦ ﮐﺸﻮر رو ـ ﺧﺎﮐﺸﻮ‪ ،‬ﻣﺮﮔﺸﻮ ـ ﻣﯽﺧﻮام ﺑﺒﻠﻌﻤﺶ و ﺗﻮ ﺧﻮدم ﻧﮕﻬﺶ دارم‪ .‬ﺣﺴـﻢ ﺑﻬـﺶ اﯾﻨـﻪ‪.‬‬
‫ً‬
‫اﻧﮕﺎری وﯾﺎرﺷﻮ ﮐﺮدم‪ .‬ﮔﺎﻫﯽ ﻣﯽﺗﺮﺳﻢ ـ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻮارد ﻣﯽﺗﺮﺳﻢ وﻟﯽ اﺻﻼ ﺑﺪ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﻣﯽدوﻧـﯽ ﺑـﺎ ﺧـﻮدم اﺣﺴـﺎس ﻧﺰدﯾﮑـﯽ‬
‫ﺑﯿﺸﺘﺮی ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺷﺒﺎ ﻣﯽرم ﺑﯿﺮون ﺑﺎ ﺟﺴﻢ ﺧﻮدم اﺣﺴﺎس ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮدن ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ .‬ﺟﺮﯾﺎن ﺧﻮﻧﻤﻮ ﺣﺲ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ .‬ﭘﻮﺳـﺖ و‬

‫‪۵۶‬‬
 ‫ُ‬
‫ﻋﺰﯾﺰ ﺳﺎﻧﮓ ﺗﺮاﺑﺎﻧﮕﺎﯾﯽ‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫ﻧﺎﺧﻦﻫﺎی دﺳﺘﺎم‪ ،‬ﻫﻤﻪﺟﺎم رو ﺣﺲ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ .‬اﻧﮕﺎری ﭘﺮ از اﻟﮑﺘﺮﯾﺴﯿﺘﻪ ﻫﺴﺘﻢ و ﺷﺒﺎ ﺗـﻮ ﺗـﺎرﯾﮑﯽ ﻫﻤـﯿﻦ ﻣﻨـﻮ ﻣﯽدرﺧﺸـﻮﻧﻪ ـ‬
‫ُ‬
‫اﻧﮕﺎری ﮔﺮ ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ ،‬ﺗﻮ ﻫﯿﭽﯽ ﻣﯽﺳﻮزم وﻟﯽ اﯾﺮادی ﻧﺪاره ﭼﻮن ﻣـﯽدوﻧﻢ ﮐـﯽام‪ .‬ﻫـﯿﭻ ﺟـﺎی دﯾﮕـﻪ ﻣﻤﮑـﻦ ﻧﯿﺴـﺖ ﻫﻤﭽـﯿﻦ‬
‫اﺣﺴﺎﺳﯽ رو ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﻨﯽ‪«.‬‬
‫ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺣﺮفﻫﺎ را ﺑﺪون ﻫﯿﭻ آبوﺗﺎﺑﯽ ﻣﯽﮔﻔﺖ‪ .‬اﻧﮕﺎری ﺑﺎ ﺧﻮدش ﺣﺮف ﻣﯽزﻧـﺪ‪ .‬ﺻـﺪاﯾﺶ آروم ﺑـﻮده و ﺑـﯽﺣﺲ‪.‬‬
‫ً‬
‫اﺻﻼ ﺳﻌﯽ ﻧﺪاﺷﺖ ﺑﻪ ﮐﺎری ﺗﺮﻏﯿﺒﺶ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪای ﻫﻤﯿﻦﻃﻮری ﺧﯿﺮه ﻣﺎرک ﻓﺎﺳﯽای ﮐﻪ آب ﺷﺪه ﺑـﻮد ﺷـﺪ و ﺑﻌـﺪ رو‬
‫ﮔﺮداﻧﺪ دوﺑﺎره رﻓﺖ ﺗﻮ ﺗﺎرﯾﮑﯽ‪.‬‬
‫ﮐﺎری ﻧﻤﯽﺷﺪ ﮐﺮد‪.‬‬
‫َرت دﺳﺖ ﻓﺎﺳﯽ را ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻤﮑﺶ ﮐﺮد ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮد و ﺑﺮدش ﺑﯿﺮون‪ .‬ﺗﻮ ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﺻﺪای ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﻗﺒﯿﻠﻪای ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻣﯽآﻣﺪ و‬
‫اﻧﮕﺎری از ﺧﻮد زﻣﯿﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽﺷﺪ‪ ،‬اﻧﮕﺎری از اﻋﻤﺎق ﺟﻨﮕﻞ ﺑﺎراﻧﯽ ﻣﯽآﻣﺪ و ﺻﺪای زﻧﯽ ﮐﻪ آوازی ﻓـﺮای ﺗﺮﺟﻤـﻪ ﻣﯽﺧﻮاﻧـﺪ‪،‬‬
‫ﺑﺎﻻ ﻣﯽرﻓﺖ‪.‬‬
‫ﻣﺎرک ﻓﺎﺳﯽ ﺧﺸﮏﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮده ﺑﻮد »ﯾﻪ ﮐﺎری ﺑﮑﯿﻨﻦ‪ .‬ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻢ ﻫﻤﯿﻦﻃﻮری وﻟﺶ ﮐﻨﻢ‪«.‬‬
‫َرت ﯾﮏﮐﻢ ﺑﻪ ﺻﺪا ﮔﻮش داده ﺑﻮد و ﺑﻌﺪ ﺳﺮ ﺗﮑﺎن داده ﺑﻮد ﮐﻪ »ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﮐﺮ ﺷﺪی‪ .‬اون دﯾﮕﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﺮﻧﻤﯽﮔﺮده‪«.‬‬

‫ً‬
‫َرت ﮐﺎﯾﻠﯽ ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﮐﻪ رﺳﯿﺪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ وﺳﻂ ﺟﻤﻠﻪاش ﻗﻄﻊ ﮐﺮد و ﻫﻤﯿﻦ ﺳﻨﺪرس رو ﺑﻪ ﻫﻢ رﯾﺨﺖ‪.‬‬
‫ُ‬
‫»ﺧﺐ ﺑﻌﺪش ﭼﯽ؟«‬
‫»ﺑﻌﺪش؟«‬
‫»دﺧﺘﺮه‪ .‬ﭼﻪ ﺑﻼﯾﯽ ﺳﺮ دﺧﺘﺮه اوﻣﺪ؟«‬
‫َرت ﺧﯿﻠﯽ رﯾﺰ و از رو ﺧﺴﺘﮕﯽ ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ ﮐﻪ »ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﭼﯽ ﺷﺪ‪ .‬ﺳﻪ ﭼﻬﺎر روز ﺑﻌﺪش ﻣﺄﻣﻮرﯾﺖ ﮔـﺮﻓﺘﻢ‬
‫ﺑﯿﺎم ﺧﻮدﻣﻮ ﺑﻪ ﮔﺮوﻫﺎن آﻟﻔﺎ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﻣﻨﻢ ﺳﻮار اوﻟﯿﻦ ﻫﻠﯿﮑﻮﭘﺘﺮ ﺷﺪم و دﯾﮕﻪ ﭼﺸـﻤﻢ ﺑـﻪ اوﻧﺠـﺎ ﻧﯿﻔﺘـﺎد‪ .‬ﻣـﺎریآن رو ﻫـﻢ‬
‫ﻧﺪﯾﺪم‪«.‬‬
‫ﻣﯿﭽﻞ ﺳﻨﺪرس ﺧﯿﺮهاش ﺷﺪ‪» .‬اﯾﻦ ﺑﯽرﺣﻤﯿﻪ‪«.‬‬
‫»ﭼﯽ ﺑﯽرﺣﻤﯿﻪ؟«‬
‫»ﺧﺪاﯾﺎ اﯾﻦ ﺧﻼف ﻗﺎﻋﺪهﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ دور از آدﻣﯿﺘﻪ‪ .‬آدم ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻪ ﺑﺮای ﯾﻪ ﻫﻤﭽﯿﻦ داﺳﺘﺎن ﺣﺴـﺎﺑﯽای ﺑﺮﮔـﺮده ﺑﮕـﻪ آﺧﺮﺷـﻮ‬
‫ﻧﻤﯽدوﻧﻪ‪ .‬ﺗﻮ وﻇﯿﻔﻪ داری آﺧﺮﺷﻮ درﺳﺖ ﺑﮕﯽ‪«.‬‬
‫ً‬
‫َرت ﻟﺒﺨﻨﺪﮐﯽ زد‪» .‬ﺑﺎﺷﻪ ﺑﺒﯿﻦ ﺗﺎ اﻻن ﻫﺮ ﭼﯽ ﮔﻔﺘﻢ رو ﺧﻮدم ﺷﺨﺼﺎ دﯾﺪه ﺑﻮده و ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺷﺨﺼﯽ ﺑـﻮد‪ .‬اﻣـﺎ ﯾـﻪ ﭼﯿـﺰای‬
‫دﯾﮕﻪ دارم ﮐﻪ دﺳﺘﻪدوﻣﻦ‪ .‬در اﺻﻞ دﺳﺘﻪﺳﻮﻣﻦ‪ .‬از ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ دﯾﮕﻪ‪ ...‬ﻧﻤﯽدوﻧﻢ دﻗﯿﻘﺶ ﭼﯽ ﻣﯽﺷﻪ‪«.‬‬
‫»ﺑﻬﺶ ﻣﯽﮔﻦ ﺣﺪﺳﯿﺎت‪«.‬‬
‫»آره ﻫﻤﻮن‪َ «.‬رت ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻏﺮب اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﮐﻮهﻫﺎ را از ﻧﻈﺮ ﮔﺬراﻧﺪ‪ .‬اﻧﮕﺎری ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮد ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﭼﯿﺰی از ﮐﻮﻫﭙﺎﯾـﻪﻫﺎ‬
‫ﻇﺎﻫﺮ ﺷﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﺑﺎر دوﻣﯽ ﮐﻪ ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ ﮔﻔﺖ »ﺧﻼﺻﻪ دو ﻣﺎه ﺑﻌﺪش ادی داﯾﻤﻮﻧﺪ رو ﺗﻮ ﺑﺎﻧﮑﻮک دﯾﺪم ـ ﻣﺮﺧﺼﯽ‬
‫اﺳﺘﺤﻘﺎﻗﯽ ﺑﻮد ﯾﮑﻢ ﻣﺨﻢ ﺑﺎز ﺷﻪ‪ .‬اون ﺑﺮام ﭼﯿﺰاﯾﯽ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎی ﺧﻮدم ﻧﺒﯿﻨﻢ ﺑﺎورم ﻧﻤﯽﺷﻪ‪ .‬اﯾﻨﺎ رو ﺣﺘـﯽ ﺧـﻮد ادی‬
‫ﻫﻢ ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮد‪ .‬از ﯾﮑﯽ از ﮐﻼه ﺳﺒﺰا ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮد ﭘﺲ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﯿﻦ ﯾﮑﻢ ﭘﯿـﺎزداﻏﺶ زﯾﺎدﯾـﻪ‪ «.‬ﺑـﺎز دوﺑـﺎره َرت‬
‫ﮐﻮهﻫﺎ را ﮔﺸﺖ و ﺑﻌﺪ ﺗﮑﯿﻪ داد و ﭼﺸﻢ ﺑﺴﺖ‪ .‬ﺗﻨﺪی ﮔﻔﺖ »ﻣﯽدوﻧﯿﻦ ﻋﺎﺷﻘﺶ ﺷﺪم‪«.‬‬
‫»ﭼﯽ ﮔﻔﺘﯽ؟«‬
‫»ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪم‪ .‬ﮔﻤﻮﻧﻢ ﻫﻤﻪ ﻋﺎﺷﻘﺶ ﺷﺪه ﺑﻮدﯾﻢ‪ .‬ﻇﺎﻫﺮش آدم رو ﯾﺎد دﺧﺘﺮای ﺧﻮﻧﻪ ﻣﯽﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬اون ﭘﺎک ﺑـﻮدن و‬
‫ﻣﻌﺼﻮﻣﯿﺘﺸﻮن‪ ،‬اون ﺣﺴﺸﻮن ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﻣﯿﻠﯿﻮنﻫﺎ ﺳﺎل ﻫﻢ ﺑﮕﺬره ﻫﯿﭻوﻗﺖ ﺟﺮﯾﺎﻧﺎت اﯾﻨﺠﺎ رو درک ﻧﻤﯽﮐﻨﻦ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻘـﺪر ﻫـﻢ‬

‫‪۵۷‬‬
 ‫ُ‬
‫ﻋﺰﯾﺰ ﺳﺎﻧﮓ ﺗﺮاﺑﺎﻧﮕﺎﯾﯽ‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫ﺳﻌﯽ ﮐﻨﯽ ﺑﺮاﺷﻮن ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺪی ﺑﺎز ﺑﺎ اون ﭼﺸﻢﻫﺎی درﺷﺘﺸﻮن ﺧﯿﺮهت ﻣﯽﺷﻦ‪ .‬ﻫﯿﭽـﯽ درک ﻧﻤـﯽﮐﻨﻦ‪ .‬ﺑﺮاﺷـﻮن ﻋـﯿﻦ اﯾـﻦ‬
‫ﻣﯽﻣﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺑﺨﻮای ﺑﻪ ﯾﮑﯽ ﺑﮕﯽ ﺷﮑﻼت ﭼﻪ ﻣﺰهاﯾﻪ‪«.‬‬
‫ﻣﯿﭻ ﺳﻨﺪرس ﺳﺮ ﺗﮑﺎن داد‪» .‬ﯾﺎ ﮐﺜﺎﻓﺖ‪«.‬‬
‫»آره ﻫﻤﯿﻨﻪ ﺗﻮ ﻣﺰهﺷﻮ ﻓﻬﻤﯿﺪی و ﻣﺎریآن ﻫﻢ ﻣﺰهﺷﻮ ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮد‪ .‬اون اوﻣﺪه ﺑﻮده اﯾﻨﺠﺎ و ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑـﻮد‪ .‬ﺗـﺎ رو ﭼﺸـﻤﺎش‬
‫ﺗﻮش ﻓﺮو رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻬﺘﻮن ﻗﻮل ﻣﯽدم ﺑﻌﺪ از ﺟﻨﮓ ﻫﯿﭽﮑﯽ رو ﻟﻨﮕﻪش ﭘﯿﺪا ﻧﻤﯽﮐﻨﯿﻦ‪«.‬‬
‫ﯾﮑﻬﻮ َرت از ﺟﺎش ﭘﺎﺷﺪ و ﭼﻨﺪ ﻗﺪﻣﯽ ازﻣﺎن دور ﺷﺪ و ﺑﻌﺪ واﯾﺴﺘﺎد و رو ﮐـﺮد ﺑـﻪ ﻣـﺎ‪ .‬آدم اﺣﺴﺎﺳـﺎﺗﯽای ﺑـﻮد‪ .‬ﮔﻔـﺖ‬
‫ً‬
‫»ﮔﻤﻮﻧﻢ ﮔﯿﺮش اﻓﺘﺎده ﺑﻮدم‪ .‬ﻋﺎﺷﻘﺶ ﺑﻮدم‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﯿﻦ وﻗﺘﯽ از ادی ﺷﻨﯿﺪم ﭼﯽ ﺷﺪه ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺣﺎﻟﻤﻮ‪ ...‬ﻫﻤﻮﻧﯿﻪ ﮐﻪ ﺧـﻮدت‬
‫ﮔﻔﺘﯽ‪ .‬ﯾﻪ ﻣﺸﺖ ﺣﺪﺳﯿﺎت ﻣﺤﻀﻪ‪ «.‬ﻣﯿﭽﻞ ﺳﻨﺪرس ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺖ اداﻣﻪ دﻫﺪ و داﺳﺘﺎن را ﺗﻤﺎم ﮐﻨﺪ‪.‬‬

‫َرت ﮔﻔﺖ ﺑﻼﯾﯽ ﮐﻪ ﺳﺮ او آﻣﺪه ﺑﻼﯾﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﺮ ﻫﻤﻪﺷﺎن آﻣﺪه‪ .‬آدم ﺳﺎده و ﺗﻤﯿﺰ ﻣﯽآﯾﺪ اﯾﻨﺠﺎ و ﮐﺜﯿـﻒ ﻣﯽﺷـﻮد و ﺑﻌـﺪش‬
‫ً‬
‫دﯾﮕﺮ آدم ﻗﺒﻞ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺰان دارد‪ .‬ﺧﯿﻠﯽﻫﺎی ﺑﺎﻫﺎش ﮐﻨﺎر ﻣﯽآﯾﻨـﺪ و ﺧﯿﻠﯽﻫـﺎ اﺻـﻼ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻨـﺪ ﺗﺤﻤﻠـﺶ ﮐﻨﻨـﺪ‪ .‬ﺑـﺮای‬
‫ﻣﺎریآن ِﺑﻞ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ وﯾﺘﻨﺎم ﺗﺄﺛﯿﺮش ﻋﯿﻦ ﺗﺄﺛﯿﺮ داروﯾﯽ ﻗﻮی اﺳﺖ‪ .‬ﺗﺮﮐﯿﺒﯽ ﺷﺪه از ﺗـﺮس ﻏﯿﺮﻗﺎﺑـﻞ ﻧﺎمﮔـﺬاری و ﻟـﺬت‬
‫ﺑﯽﻧﺎم ﮐﻪ از دل ﺳﺮﻧﮓ ﺑﻬﺶ ﺗﺰرﯾﻖ ﺷﺪه و ﻫﻤﺎنﺟﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽداﻧﺴﺘﻪ دارد رﯾﺴﮏ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬دارو ﯾﯽ ﮐـﻪ ﺗـﻮ ﺧـﻮﻧﺶ ﺟﺮﯾـﺎن‬
‫ﻣﯽﮔﺮﻓﺘﻪ و آدرﻧﺎﻟﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮش ﻧﻔﺴﺖ را ﻣﯽﮔﯿﺮی و آرام ﻣﯽﺧﺰی زﯾﺮ ﻧـﻮر ﻣـﺎه ﺷـﺐ؛ ﺗـﻮ ﺑـﺎ ﺧﻄـﺮ از ﻧﺰدﯾـﮏ ﻫﻤـﺮاه‬
‫ﻣﯽﺷﻮی؛ ﺑﺎ ﺳﻤﺘﯽ از ﺧﻮدت ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ دور ﺑﻮده ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﯽﺷـﯽ و اﻧﮕـﺎری رﻓﺘـﯽ در ﻧﯿﻢﮐـﺮهی دﯾﮕـﺮت و ﻣﯽﺧـﻮاﻫﯽ از‬
‫ﺧﻮدت دورش ﮐﻨﯽ و ﺑﺮوی ﻫﺮ ﺟﺎ ﮐﻪ ﻫﻮای ﺳﻔﺮ ﻣﯽﺑﺮدت و ﺑﺎ ﺗﻤﺎم اﺣﺘﻤﺎﻻت درون ﺧﻮدت ﻣﻮاﺟﻪ ﺑﺸﯽ و ﭘﺬﯾﺮاﯾﺶ ﺑﺎﺷﯽ‪.‬‬
‫ﻣﺎریآن ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺪ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬وﯾﺘﻨﺎم او را در ﺗﺎرﯾﮑﯽ روﺷﻦ ﮐﺮده ﺑﻮد‪ .‬او ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻪ؛ دﻟﺶ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ در اﻋﻤـﺎق‬
‫ﻣﺮﻣﻮز ﺧﻮدش ﻓﺮو ﺑﺮود و ﺑﻌﺪ از ﻣﺪﺗﯽ اﯾﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻦ ﺷﺪه ﺑﻮده ﻧﯿﺎز و ﻧﯿﺎز ﺷﺪه ﺑﻮده ﻃﻠﺐ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ ادی داﯾﻤﻮﻧﺪ ﮐﻪ اﻟﺒﺘﻪ از ﮐﻼه ﺳﺒﺰﻫﺎ ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺎریآن ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻮ ﮔﺸﺖزﻧﯽﻫﺎی ﺷـﺒﺎﻧﻪ زﯾـﺎدهروی ﻣﯽﮐـﺮده‪.‬‬
‫ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺧﻮب ﺑﻮد‪ ،‬ﺗﻤﺎم ﺣﺮﮐﺖﻫﺎ را درﺳﺖ اﻧﺠﺎم ﻣﯽداده‪ .‬اﺳﺘﺘﺎر رو ﺻﻮرت ﻧﺮم و ﺗﻤﯿﺰش ﻣﯽﺷﺴﺘﻪ و اﻧﮕـﺎری ﺧـﻮدش‬
‫آﺑﯽ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ ﺗﻮ دل ﺗﺎرﯾﮑﯽ‪ ،‬ﻋﯿﻦ روﻏﻦ ﺑﺪون ﺳﺮوﺻﺪا و ﺟﻠﺐ ﺗﻮﺟـﻪ‪ .‬ﭘﺎﺑﺮﻫﻨـﻪ ﻣﯽرﻓﺘـﻪ‪ .‬دﯾﮕـﺮ ﺑـﺎ ﺧـﻮدش اﺳـﻠﺤﻪ ﻫـﻢ‬
‫ﻧﻤﯽﺑﺮده‪ .‬ﻣﻮاﻗﻌﯽ ﭘﯿﺶ ﻣﯽآﻣﺪه ﮐﻪ ﺧﻮدش داوﻃﻠﺐ ﻣﺮگ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ آنﻗﺪر ﮐﻪ ﺧﻮد ﮐﻼه ﺳﺒﺰﻫﺎ ﻫﻢ ﺟﻠﻮﯾﺶ ﮐـﻢ آوردهاﻧـﺪ‪.‬‬
‫اﻧﮕﺎری ﺧﻮدش ﺷﺪه ﺑﻮده ﻣﻮﺟﻮد وﺣﺸﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺟﻨﮕﻞ اﺳﺖ و ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﺗﻮ ذﻫﻨﺶ اﯾﻦﻃﻮری ﻣﯽدﯾﺪه و دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺧﻮدش‬
‫را اﯾﻦﻃﻮری ﻧﺸﺎن دﻫﺪ و اﯾﻦﻃﻮری ﺗﻮ ﭘﺲزﻣﯿﻨﻪ ﺷﺮاﯾﻄﯽ ﮐﺎﺑﻮسوار ﺑﺎزی ﻗﺎﯾﻢﻣﻮﺷﮏ ﮐﻨﺠﮑﺎوی ﺑﺮاﻧﮕﯿﺰی ﺑـﺎزی ﻣﯽﮐـﺮده‪.‬‬
‫ﺗﻮ درون وﺟﻮد ﺧﻮدش ﮔﻢ ﺷﺪه ﺑﻮده‪ .‬ﻫﺮازﮔﺎﻫﯽ وﻗﺘﯽ ﺑﻬﺸﺎن ﺣﻤﻠﻪ ﻣﯽﺷﺪه ﻣﺎریآن از ﺳﺎﮐﺖ از ﺟﺎش ﺑﻠﻨـﺪه ﻣﯽﺷـﺪه و رد‬
‫ﺗﯿﺮﻫﺎ را ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺶ دﻧﺒﺎل ﻣﯽﮐﺮده و ﻟﺒﺨﻨﺪﮐﯽ رو ﻟﺒﺶ ﻣﯽﻧﺸﺴﺘﻪ و ﺑﺎ ﺟﻨﮓ وارد ﻣﻌﺎﻣﻠﻪای ﺷﺨﺼﯽ ﻣﯽﺷـﺪه‪ .‬ﮔـﺎﻫﯽ ﻣﻮاﻗـﻊ‬
‫ً‬
‫ﻫﻢ ﺳﺎﻋﺖﻫﺎ و ﯾﺎ روزﻫﺎ ﮐﻼ ﻏﯿﺒﺶ ﻣﯽزده‪ .‬ﺑﻌﺪ ﯾﮏ روز ﺻﺒﺢ وﺳﺎﯾﻠﺶ را ﺟﻤﻊ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻣﯽرود ﺑﻪ دل ﮐﻮﻫﺴـﺘﺎن و دﯾﮕـﺮ‬
‫ﺑﺮﻧﻤﯽﮔﺮدد‪ .‬ﻫﯿﭻﮐﺲ ﭘﯿﺪاﯾﺶ ﻧﮑﺮد‪ .‬ﻧﻪ وﺳﯿﻠﻪای ﻧﻪ ﻟﺒﺎﺳﯽ‪َ .‬رت ﻓﻘﻂ ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﮐﻪ دﺧﺘﺮه ﻫﻨﻮز زﻧﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ ﺗﻮ ﯾﮑﯽ از‬
‫دﻫﮑﺪهﻫﺎی ﺑﺎﻻی ﮐﻮه ﺑﺎﺷﺪ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ رﻓﺘﻪ ﺗﻮ ﻗﺒﯿﻠﻪی ﻣﻮﻧﺘﺎﮔﻨﺎرد‪ .‬وﻟﯽ ﺗﻤﺎم اﯾﻦﻫﺎ ﺣﺪﺳﯿﺎت ﺑﻮد‪.‬‬
‫اﻟﺒﺘﻪ ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪای ﻫﻢ ﺑﺎ ﻫﻠﯿﮑﻮﭘﺘﺮ دﻧﺒﺎﻟﺶ ﮔﺸﺘﻨﺪ و ﺗﻮ ﻫﻤﺎن ﻣﺪت ﻗﺮارﮔﺎه ﺗﺮا ﺑﺎﻧﮓ ﭘﺮ ﺷﺪ از ﭘﻠـﯿﺲ ﻧﻈـﺎﻣﯽ و ﻣـﺄﻣﻮران‬
‫ﻗﻀﺎﯾﯽ ارﺗﺶ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ آﺧﺮش ﻫﯿﭽﯽ ﭘﯿﺪا ﻧﺸﺪ‪ .‬ﺟﻨﮓ ﺑﻮد و ﺟﻨﮓ ﻫﻢ اداﻣﻪ ﭘﯿـﺪا ﮐـﺮد‪ .‬ﻣـﺎرک ﻓﺎﺳـﯽ را ﺧﻠـﻊ درﺟـﻪ ﮐﺮدﻧـﺪ و‬
‫ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪﻧﺶ ﺗﻮ ﯾﮑﯽ از ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎنﻫﺎی ﮐﺸﻮر ﮐﺎر ﮐﻨﺪ و دو ﻣﺎه ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻣﻌﺎﻓﯿﺖ ﭘﺰﺷﮑﯽ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻣﺎریآن ِﺑﻞ ﻫﻢ اﺳﻤﺶ رﻓﺖ‬
‫ﺗﻮ ﻓﻬﺮﺳﺖ ﻣﻔﻘﻮدﯾﻦ‪.‬‬
‫وﻟﯽ داﺳﺘﺎن ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦﺟﺎ ﺗﻤﺎم ﻧﺸﺪ‪َ .‬رت ﻣﯽﮔﻔﺖ اﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﺣﺮف ﮐﻼه ﺳﺒﺰﻫﺎ را ﺑﺎور ﮐﻨﯿﺪ ﭘﺲ ﻣﺎریآن ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﯾﮑﺠﺎﯾﯽ‬
‫ﺗﻮ دل ﺗﺎرﯾﮑﯽ اﺳﺖ‪ .‬ﺣﺮﮐﺖﻫﺎی ﻋﺠﯿﺐ‪ ،‬اﺷﮑﺎل ﻏﺮﯾﺐ‪ .‬ﻧﺼﻔﻪﺷﺐﻫﺎ وﻗﺘﯽ ﮐﻼه ﺳﺒﺰﻫﺎ ﮐﻤﯿﻦ ﻣﯽزﻧﻨﺪ اﻧﮕﺎری ﺗﻤﺎم ﺟﻨﮕـﻞ‬

‫‪۵۸‬‬
 ‫ُ‬
‫ﻋﺰﯾﺰ ﺳﺎﻧﮓ ﺗﺮاﺑﺎﻧﮕﺎﯾﯽ‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬
‫ً‬
‫ﺑﺎراﻧﯽ ﺗﻤﺎﺷﺎﯾﺸﺎن ﻣﯽﮐﻨﺪ ـ اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ زﯾﺮ ﻧﻈﺮﻧﺪ و ﯾﮑﯽ دو ﺑﺎر ﻫﻢ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ دﯾﺪه ﺑﻮدﻧﺶ ﮐﻪ دارد ﺗـﻮ ﺳـﺎﯾﻪﻫﺎ اﯾﻦﻃـﺮف‬
‫ً‬
‫آنﻃﺮف ﻣﯽرود‪ .‬ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﺒﻮدﻧﺪ وﻟﯽ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺣﺪس ﻣﯽزدﻧﺪ‪ .‬او ﻗﺪم ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻤﻨﻮﻋﻪ‪ .‬ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﺨﺸﯽ از ﻃﺒﯿﻌﺖ‬
‫ﻣﻨﻄﻘﻪ‪ .‬داﻣﻦ و ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﺻﻮرﺗﯽ ﺗﻨﺶ ﺑﻮد و آن ﮔﺮدﻧﺒﻨﺪ زﺑﺎنﻫﺎی اﻧﺴﺎن ﺑﻪ ﮔﺮدﻧﺶ‪ .‬ﺧﻄﺮﻧﺎک ﺑﻮد‪ .‬آﻣﺪهی ﻗﺘﻞ‪.‬‬

‫ﺟﻮرابﻫﺎ‬

‫ﻫﻨﺮی داﺑﯿﻨﺰ ﻫﻢ ﻣﺮد ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮد ﻫﻢ ﺳﺮﺑﺎزی ﻋﺎﻟﯽ وﻟﯽ راﺣﺖ دﯾﺪن ﺧﻮدش در ﻣﻮﻗﻌﯿﺖﻫﺎی اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﭼﯿﺰی ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺑﻬـﺶ‬
‫ﺑﺨﻮرد‪ .‬ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ اﻫﻞ ﺷﻮﺧﯽ ﻧﺒﻮد‪ .‬از ﺟﻬﺎﺗﯽ ﺷﺒﯿﻪ ﺧﻮد ﮐﺸﻮر آﻣﺮﯾﮑﺎ ﺑﻮد‪ ،‬ﯾﻌﻨﯽ ﺑﺰرگ و ﻗﻮی و ﭘﺮ از ﻧﯿﺖﻫﺎی ﺧﻮب و ﯾﮏ‬
‫ُ‬
‫ﭘـﺎﮐﯽ ﺳـﺎدﮔﯽ و رک‬
‫ِ‬ ‫ﺑـﻪ‬ ‫ﻣﻌﺘﻘـﺪ‬ ‫و‬ ‫ﺣﺎﺿﺮ‬ ‫ﻻزم‬ ‫ﻣﻮاﻗﻊ‬ ‫ﺗﻮ‬ ‫و‬ ‫ﺑﻮد‬ ‫ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ‬ ‫ﺣﺮﮐﺘﺶ‬ ‫ﻫﻤﯿﺸﻪ‬ ‫وﻟﯽ‬ ‫ﻨﺪ‬ ‫ﮐ‬ ‫ﺗﻮدهی ﭼﺮﺑﯽ ﺗﻮ ﺷﮑﻤﺶ و ﭘﺎ‬
‫ﺑﻮدن و ﺳﺨﺖﮐﻮﺷﯽ‪ .‬داﺑﯿﻨﺰ ﻫﻢ ﻋﯿﻦ ﮐﺸﻮر ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺣﺴﺎﺳﺎت ﮔﺮاﯾﯽ ﮐﺸﯿﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺣﺘﯽ ﺣﺎﻻ ﺑﻌﺪ از ﮔﺬﺷﺖ ﺑﯿﺴﺖ ﺳﺎل ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺒﯿﻨﻤﺶ ﮐﻪ دارد ﺟﻮراب ﻧﺎﻣﺰدش را ﺗﻮ ﮐﻤﯿﻦﻫﺎ دور ﮔﺮدﻧﺶ ﻣﯽﺑﻨﺪد‪.‬‬
‫اﯾﻦﻫﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺣﺮﮐﺖ ﺧﺎرج از ﻗﺎﻋﺪهاش ﺑﻮد‪ .‬ﺧﻮدش ﻣﯽﮔﻔﺖ اﯾﻦ ﺟﻮراب ﺑﺮاﯾﺶ ﻧﻘﺶ ﮔﺮدﻧﺒﻨﺪ ﺷﺎﻧﺲ را دارد‪ .‬دﻣﺎﻏﺶ را‬
‫ﻣﯽآورد ﺟﻠﻮی ﻧﺎﯾﻠﻮن ﺟﻮراب و ﺑﻮی ﻧﺎﻣﺰدش را ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ ﺗﻮ ﺷﺶﻫﺎﯾﺶ؛ ﺧﺎﻃﺮاﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻫﺎش ﺑﻪ ذﻫـﻨﺶ ﻣﯽرﺳـﯿﺪ را ﻣـﺮور‬
‫ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﮔﺎﻫﯽ ﺟﻮراب را ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ رو ﺻﻮرﺗﺶ و ﺑﺎﻫﺎش ﻣﯽﺧﻮاﺑﯿﺪ و آنوﻗﺖ ﺗﺎزه ﻣﯽﺷﺪ ﺷـﺒﯿﻪ ﻧـﻮزادی ﮐـﻪ ﺗـﻮ ﻣﻠﺤﻔـﻪی‬
‫ﭘﺸﻤﯽاش ﺑﺎ آراﻣﺶ و ﺧﯿﺎل راﺣﺖ ﺧﻮاﺑﯿﺪه‪ .‬آن ﺗﮑﻪ ﺟﻮراب ﺑﺮاﯾﺶ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﺮ ﭼﯿﺰی ﻧﻘـﺶ ﻃﻠﺴـﻢ داﺷـﺖ‪ .‬اﻧﮕـﺎری ازش‬
‫ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬ﻣﯽﺑﺮدش ﺑﻪ دﻧﯿﺎﯾﯽ ﻣﻌﻨﻮی‪ ،‬دﻧﯿﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﻪﭼﯿﺰش ﻧـﺮم و آرام و ﺻـﻤﯿﻤﯽ ﺑـﻮده‪ ،‬ﺟـﺎﯾﯽ ﮐـﻪ ﺷـﺎﯾﺪ روزی‬
‫ﻧﺎﻣﺰدش را ﻫﻢ ﺑﺒﺮد آﻧﺠﺎ‪ .‬ﻋﯿﻦ ﺧﯿﻠﯽ از ﻣﺎﻫﺎ ﮐﻪ ﺗﻮ وﯾﺘﻨﺎم ﺑﻮدﯾﻢ او ﻫﻢ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﺗﻮ ﺑﺮﮐﻪی ﺧﺮاﻓـﺎت و ﺧﯿﻠـﯽ ﺳﻔﺖوﺳـﺨﺖ‬
‫اﻋﺘﻘﺎد داﺷﺖ ﺟﻮرابﻫﺎ ﻗﻮهی ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ دارﻧﺪ‪ .‬ﺧﯿﺎل ﻣﯽﮐﺮد زرﻫﺶ اﺳﺖ‪ .‬ﻫـﺮ ﺑـﺎر ﺑـﺮای ﮐﻤـﯿﻦ ﺷـﺒﺎﻧﻪ آﻣـﺎده ﻣﯽﺷـﺪﯾﻢ و‬
‫ﮐﻼهﺧﻮدﻫﺎ و ﺿﺪﮔﻠﻮﻟﻪﻫﺎﯾﻤﺎن را ﻣﯽﭘﻮﺷﯿﺪﯾﻢ ﻫﻨﺮی داﺑﯿﻨﺰ ﺑﺎ ﻣﺮاﺳﻤﯽ آﺋﯿﻨﯽ دور ﮔﺮدﻧﺶ ﻣﯽﺑﺴﺘﺸﺎن و ﺧﯿﻠـﯽ دﻗﯿـﻖ ﮔـﺮهاش‬
‫ﻣﯽزد و دو ﺳﺎق ﺑﻠﻨﺪ ﺟﻮراب را زﯾﺮ ﺷﺎﻧﻪی ﭼﭙﺶ ﻣﺨﻔﯽ ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬اواﯾﻞ ﺳﺮ ﻫﻤـﯿﻦ ﺑﺎﻫـﺎش ﺧﯿﻠـﯽ ﺷـﻮﺧﯽ ﻣﯽﮐـﺮدﯾﻢ وﻟـﯽ‬
‫ﮐﻢﮐﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ رﻣﺰ و رازش ﻋﺎدت ﮐﺮدﯾﻢ و ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﯿﻤﺶ‪ .‬داﺑﯿﻨﺰ رو ﯾﯿﻦﺗﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻧﻪ زﺧﻤﯽ ﻣﯽﺷﺪ و ﻧﻪ روش ﺧـﻂ ﻣﯽاﻓﺘـﺎد‪.‬‬
‫اواﺳﻂ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن از ﯾﮏ ﻣﯿﻦ ﺿﺪﻧﻔﺮ ﮐﻪ ﭼﺎﺷﻨﯽاش ﻋﻤﻞ ﻧﮑﺮد ﺟﺎن ﺳﺎﻟﻢ ﺑﺪر ﺑﺮد‪ .‬ﻫﻔﺘﻪی ﺑﻌﺪ ﺗﻮ ﮔﯿﺮودار ﺟﻨﮓ وﻗﺘﯽ داﺷـﺖ‬
‫از دو ﻃﺮف آﺗﺶ ﺗﺒﺎدل ﻣﯽﺷﺪ ﮔﯿﺮ اﻓﺘﺎد و ﻫﯿﭻ ﺟﺎنﭘﻨﺎﻫﯽ ﻧﺪاﺷﺖ وﻟﯽ ﺟﻮراب را ﮐﺸﯿﺪ رو دﻣﺎﻏﺶ و ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸـﯿﺪ و‬
‫اﺟﺎزه داد ﺟﺎدو ﻧﺎﺟﯽ ﺟﺎﻧﺶ ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﻫﻤﯿﻦﻫﺎ ﻣﺎ را ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﺟﻮﺧﻪای از اﻓﺮاد ﺑﺎ اﯾﻤﺎن ﮐﺮد‪ .‬ﺣﻘﺎﯾﻖ ﮐﺘﻤﺎن ﻧﺎﭘﺬﯾﺮ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫اﻣﺎ اواﯾﻞ ﭘﺎﯾﯿﺰ ﻧﺎﻣﺰدش ﺑﺎﻫﺎش ﺑﻬﻢ زد‪ .‬ﺧﯿﻠﯽ اذﯾﺖ ﺷﺪ‪ .‬داﺑﯿﻨﺰ ﺑﺮای ﻣﺪﺗﯽ ﺳﺎﮐﺖ ﺑﻮد و ﻫﻤﯿﻦﻃﻮری ﺧﯿـﺮهی ﻧﺎﻣـﻪاش‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و اﻣﺎ ﺑﻌﺪش دوﺑﺎره ﺟﻮراب را ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺴﺖ دور ﮔﺮدﻧﺶ ﺗﺎ آراﻣﺶ ﺑﮕﯿﺮد‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ »ﭼﯿﺰی ﻧﺸﺪه‪ .‬ﺟﺎدوش از ﺑﯿﻦ ﻧﻤﯽره‪«.‬‬

‫ﮐﻠﯿﺴﺎ‬

‫‪۵۹‬‬
 ‫ُ‬
‫ﮐﻠﯿﺴﺎ‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬
‫ً‬
‫ﻏﺮوب ﯾﮑﯽ از روزﻫﺎ‪ ،‬ﺣﻮاﻟﯽ ﻏﺮب ﺑﻨ ِﺘﮕﻦ ِﭘ ِﻨﻨﺴﻮﻻ از ﮐﻨﺎر ﻣﻌﺒﺪ ﺑﻮداﺋﯽ ﻣﺘﺮوﮐﯽ رد ﺷﺪﯾﻢ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻧﯿﻤﻪ ﻣﺘﺮوک ﻣﺤﺴـﻮب‬
‫ﻣﯽﺷﺪ ﭼﻮن دوﺗﺎ راﻫﺐ ﻫﻤﺎنﺟﺎ ﺗﻮ ﮐﻠﺒﻪای ﮐﻪ ﺳﻘﻔﺶ ﻗﯿﺮ زده ﺑـﻮد داﺷـﺘﻨﺪ زﻧـﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﺮدﻧـﺪ‪ .‬ﺟﻠـﻮی ﺟـﺎی زﻧﺪﮔﯽﺷـﺎن‬
‫ً‬
‫ﺑﺎﻏﭽﻪی ﮐﻮﭼﮑﯽ داﺷﺘﻨﺪ و ﭼﻨﺪ ﺗﺎ زﯾﺎرﺗﮕﺎه ﺧﺮاب ﻫﻢ ﺑﻮد‪ .‬آنﻫﺎ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻫﯿﭽﯽ از اﻧﮕﻠﯿﺴﯽ ﺳﺮﺷﺎن ﻧﻤﯽﺷﺪ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺗﻮ ﺣﯿـﺎط‬
‫آﻧﺠﺎ ﺑﺮای ﺧﻮدﻣﺎن ﺳﻨﮕﺮ اﻧﻔﺮادی زدﯾﻢ ﻋﻠﯿﺮﻏﻢ اﯾﻨﮑﻪ راﻫﺐ ﺟﻮانﺗﺮ ادای دﺳﺖ ﺷﺴﺘﻦ درآورد وﻟﯽ در ﮐﻞ ﻧﻪ ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪﻧﺪ‬
‫و ﻧﻪ اﻧﮕﺎری ﺑﺪﺷﺎن آﻣﺪ‪ .‬ﻫﯿﭻﮐﺲ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪ ﻣﻌﻨﯽ ﺣﺮﮐﺖ آن راﻫﺐ ﺟﻮان ﭼﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ اﯾﻦﻃﻮری ﺑـﺎ ﭘـﺎﻧﺘﻮﻣﯿﻢ دﺳـﺖ ﺷﺴـﺖ‪.‬‬
‫راﻫﺐ ﻣﺴﻦﺗﺮ ﺑﺮدﻣﺎن ﺗﻮ ﻣﻌﺒﺪ ﺑﻮداﺋﯽ‪ .‬ﯾﺎدم اﺳﺖ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﻮد ﺗﺎرﯾﮏ و ﺧﻨﮏ و دﯾﻮارﻫﺎش داﺷﺖ ﻣﯽرﯾﺨﺖ و ﺗﻮ ﭘﻨﺠﺮهﻫـﺎﯾﺶ‬
‫ﮐﯿﺴﻪ ﺷﻦ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺳﻘﻔﺶ ﺣﻔﺮهﺣﻔﺮه ﺑﻮد‪ .‬ﮐﺎﯾﻮوا ﮔﻔﺖ »ﺑﻮی ﺧﻮﺑﯽ ﻧﻤﯽآد‪ .‬آدم ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﮐﻠﯿﺴﺎﻫﺎ ﺷﻮﺧﯽ ﮐﻨـﻪ‪ «.‬اﻣـﺎ‬
‫ﺷﺐ ﻫﻤﺎنﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪﯾﻢ و ﻣﻌﺒﺪ ﺷﺪ دژی ﮐﻮﭼﮏ و ﺗﺎ ﻫﻔﺖ ﻫﺸﺖ روز ﺑﻌﺪ ﻣﻘﺮ ﻋﻤﻠﯿﺎﺗﻤﺎن ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬آن ﭼﻨﺪ روز آراﻣـﺶ ﻋﺠﯿﺒـﯽ‬
‫داﺷﺘﯿﻢ‪ .‬ﻫﺮ روز ﺻﺒﺢ راﻫﺐﻫﺎ ﺑﺮاﯾﻤﺎن ﺳﻄﻞﺳﻄﻞ آب ﻣﯽآوردﻧﺪ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﻟﺒﺎس ﻣﯽﮐﻨﺪﯾﻢ دوش ﺑﮕﯿـﺮﯾﻢ رﯾـﺰ ﻣﯽﺧﻨﺪﯾﺪﻧـﺪ و‬
‫وﻗﺘﯽ داﺷﺘﯿﻢ ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ را ﻣﯽﺷﺴﺘﯿﻢ و آب رو ﺳﺮ ﻫﻢ ﻣﯽرﯾﺨﺘﯿﻢ ﺳﺮ ﺧﻮش ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽزدﻧـﺪ‪ .‬ﺻـﺒﺢ روز دوم راﻫـﺐ ﻣﺴـﻦﺗﺮ‬
‫ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺣﺼﯿﺮی دﺳﺘﻪداری ﺑﺮد ﺑﺮای ﺳﺘﻮان ﺟﯿﻤﯽ ﮐﺮاس و ﮔﺬاﺷﺘﺶ ﮐﻨﺎر ﻣﺤﺮاب‪ ،‬ﺗﻌﻈﯿﻢ ﮐـﺮد و ﺑﻬـﺶ اﺷـﺎره ﮐـﺮد ﺑـﺮود‬
‫روﯾﺶ ﺑﻨﺸﯿﻨﺪ‪ .‬راﻫﺐ اﻧﮕﺎری ﻫﻢ ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﯽاش اﻓﺘﺨﺎر ﻣﯽﮐﺮد ﻫﻢ ﺑﻪ اﯾﻨﮑﻪ آدﻣـﯽ ﻣﺜـﻞ ﺳـﺘﻮان ﮐـﺮاس ﻗـﺮار اﺳـﺖ روﯾـﺶ‬
‫ﺑﻨﺸﯿﻨﺪ‪ .‬ﯾﮏ ﺑﺎر ﻫﻢ راﻫﺐ ﺟﻮانﺗﺮ ﭼﻬﺎر ﻫﻨﺪواﻧﻪی ﺗﺎزه ﭼﯿﺪه از ﺑﺎﻏﭽﻪاش را ﺑﻬﻤﺎن ﺗﻌﺎرف ﮐﺮد‪ .‬ﺗﺎ ﺗﻪ ﻫﻨﺪواﻧﻪ را ﺑﺎﻻ ﻧﯿﺎوردﯾﻢ‬
‫ﭼﺸﻢ ازﻣﺎن ﺑﺮﻧﺪاﺷﺖ و ﺑﻌﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪ زد و ﺑﺎز دوﺑﺎره ﺑﺎ ﭘﺎﻧﺘﻮﻣﯿﻢ دﺳﺖ ﺷﺴﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﻫﻤﻪﻣﺎن ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺑﻮدﻧﺪ وﻟﯽ ارﺗﺒﺎط ﺧﺎﺻﯽ ﺑﺎ ﻫﻨﺮی داﺑﯿﻨﺰ ﺑﺮﻗﺮار ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫آنﻫﺎ ﺑﻬﺶ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ »ﻣﺴﯿﺢ ﺳﺮﺑﺎز‪ ،‬ﻣﺴﯿﺢ ﺳﺮﺑﺎز دل ﭘﺎک‪«.‬‬
‫ﻣﻌﺒﺪ ﺧﻨﮏ ﺑﺮای ﺧﻮدﺷﺎن ﭼﻤﺒﺎﺗﻤﻪ ﻣﯽزدﻧﺪ و ﺑﻪ ﻫﻨﺮی داﺑﯿﻨﺰ ﺗﻮ ﺑﺎز و ﺗﻤﯿﺰ ﮐﺮدن اﺳﻠﺤﻪاش ﮐﻤﮏ ﻣﯽﮐﺮدﻧـﺪ و‬ ‫آرام ﺗﻮ ِ‬
‫ﻗﻄﻌﺎت اﺳﻠﺤﻪ را ﺑﻪ دﻗﺖ روﻏﻦﮐﺎری ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﺳﻪﺗﺎﯾﯽ اﻧﮕﺎری ﺑﻪ درک ﻣﺸﺘﺮﮐﯽ از ﻫﻢ رﺳﯿﺪه ﺑﻮدﻧـﺪ‪ .‬ﮐﻼﻣـﯽ ﺑﯿﻨﺸـﺎن‬
‫ردوﺑﺪل ﻧﻤﯽﺷﺪ و ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺳﮑﻮت ﺑﻪ اﺷﺘﺮاک ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫داﺑﯿﻨﺰ ﯾﮏ روز ﺻﺒﺢ ﺑﻪ ﮐﺎﯾﻮوا ﮔﻔﺖ »ﻣﯽدوﻧﯽ ﺑﻌﺪ از ﺟﻨﮓ ﺷﺎﯾﺪ اوﻣﺪم ﭘﯿﺶ اﯾﻨﺎ ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن ﻣﻮﻧﺪم‪«.‬‬
‫ﮐﺎﯾﻮوا ﭘﺮﺳﯿﺪ »دﻗﯿﻖ ﻣﻨﻈﻮرت ﭼﯿﻪ؟«‬
‫»ﻣﻨﻢ ﻟﺒﺎﺳﺸﻮﻧﻮ ﺑﭙﻮﺷﻢ‪ .‬راﻫﺐ ﺑﺸﻢ‪«.‬‬
‫ﮐﺎﯾﻮوا ﮐﻤﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﺮد‪» .‬ﭼﻪ ﭼﯿﺰای ﺗﺎزهای‪ .‬ﻧﻤﯽدوﻧﺴﺘﻢ اﯾﻦﻗﺪر ﻣﺬﻫﺒﯽ ﻫﺴﺘﯽ‪«.‬‬
‫ُ‬
‫داﺑﯿﻨﺰ ﮔﻔﺖ »ﺧﺐ راﺳﺘﺶ ﻧﯿﺴﺘﻢ‪ «.‬ﮐﻨﺎر دﺳﺘﺶ دوﺗﺎ راﻫﺐ داﺷـﺘﻨﺪ رو اﺳـﻠﺤﻪی ام‪۶۰-‬ش ﮐـﺎر ﻣﯽﮐﺮدﻧـﺪ‪ .‬ﺑﺮﮔﺸـﺖ‬
‫ﻧﮕﺎﻫﺸﺎن ﮐﺮد ﭼﻄﻮری داﺷﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﻧﻮﺑﺖ ﻟﻮﻟﻪی اﺳﻠﺤﻪ را روﻏﻦﮐﺎری ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪» .‬ﯾﻌﻨﯽ آدم ﮐﻠﯿﺴﺎ ﺑﺮوﯾﯽ ﻧﯿﺴﺘﻢ‪ .‬ﺧﯿﻠـﯽ وﻗـﺖ‬
‫ﭘﯿﺶ ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ﺑﻮدم‪ ،‬ﯾﮑﺸﻨﺒﻪﻫﺎ ﺗﻮ ﮐﻠﯿﺴﺎ ﻣﯽﺷﺴﺘﻢ و آﺟﺮﻫﺎی دﯾﻮار رو ﻣﯽﺷﻤﺎردم‪ .‬اوﻧﺠـﺎ ﺟـﺎی ﻣـﻦ ﻧﺒـﻮد‪ .‬وﻟـﯽ ﯾـﻪ ﺑـﺎر ﺗـﻮ‬
‫دﺑﯿﺮﺳﺘﺎن ﮔﻔﺘﻢ ﭼﯽ ﻣﯽﺷﻪ اﮔﻪ ﮐﺸﯿﺶ ﺑﺸﻢ؟ ﺧﻮﻧﻪ و ﻣﺎﺷﯿﻨﯽ ﻣﺠﺎﻧﯽ ﻣﯽﻧﺪازن زﯾﺮ ﭘﺎم‪ .‬اﮐﺜﺮ وﻋﺪهﻫﺎی ﻏﺬاﯾﻢ ﻣﺠﺎﻧﯽ ﻣﯽﺷﻪ‪.‬‬
‫زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽاوﻣﺪ‪«.‬‬
‫»اﻻن داری ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯽﮐﻨﯽ دﯾﮕﻪ؟«‬
‫ُ‬
‫داﺑﯿﻨﺰ ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ‪» .‬ﺷﻮﺧﯿﺶ ﭼﯿﻪ؟ ﺑﭽﻪ ﺑﻮدم دﯾﮕﻪ‪ .‬ﻣﺴﺌﻠﻪ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﺧﺐ ﺑﻪ ﺧﺪا و اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎ اﻋﺘﻘﺎد دارم وﻟﯽ ﻓﻘﻂ‬
‫اون ﺑﺨﺶ دﯾﮕﻪش ﻣﻨﻮ ﺟﺬب ﻧﻤﯽﮐﻨﻪ‪ .‬ﻓﻘﻂ دوﺳﺖ دارم ﺑﺎ ﻣﺮدم ﻣﻬﺮﺑﻮن ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬آدم ﻣﺤﺠﻮﺑﯽ ﺑﺎﺷﻢ‪«.‬‬
‫»درﺳﺖ‪«.‬‬
‫»ﺑﺮم ﻋﯿﺎدت آدﻣﺎی ﻣﺮﯾﺾ و اﯾﻦﻃﻮر ﮐﺎرا‪ .‬ﺗﺎزه اﯾﻦ ﮐﺎرا رو ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب اﻧﺠﺎم ﻣﯽدم‪ .‬وﻟﯽ اوﻧﺠـﺎﯾﯽ ﮐـﻪ ﺑـﻪ ﻋﻘﻼﻧﯿـﺖ‬
‫ﻣﯽرﺳﻪ ـ رﻓﺘﻦ ﺗﻮ ﻣﺮاﺳﻢ و اﯾﻦ ﮐﺎرا رو ﻧﯿﺴﺘﻢ وﻟﯽ ﺑﺮﺧﻮرد ﺑﺎ آدﻣﺎ و ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﯽ ﺑﻬﺸﻮن رو ﻫﺴﺘﻢ‪«.‬‬
‫ﻫﻨﺮی داﺑﯿﻨﺰ ﻣﺪﺗﯽ ﺳﮑﻮت ﮐﺮد‪ .‬ﻟﺒﺨﻨﺪی ﺑﻪ راﻫﺐ ﻣﺴﻦﺗﺮ زد ﮐﻪ ﺣﺎﻻ داﺷﺖ ﻗﺴﻤﺖ ﻣﺎﺷﻪی ﻣﺴﻠﺴﻞ را ﺗﻤﯿﺰ ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬

‫‪۶۰‬‬
 ‫ُ‬
‫ﮐﻠﯿﺴﺎ‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫داﺑﯿﻨﺰ ﮔﻔﺖ »وﻟﯽ ﺣﺎﻻ ﻫﺮ ﭼﯽ ﻫﺴﺖ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻢ ﻫﯿﭻوﻗﺖ ﯾﻪ ﮐﺸﯿﺶ واﻗﻌﯽ ﺑﺎﺷﻢ ﭼﻮن ﺑﺎﯾﺪ ﺧﯿﻠﯽ آدم دﻗﯿﻘﯽ ﺑﺎﺷﻢ ﮐـﻪ‬
‫ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺘﻢ‪ .‬ﻣﯽدوﻧﯽ ُﻣﺦ ﻣﯽﺧﻮاد ﮐﺸﯿﺶ ﺑﻮدن‪ .‬ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺘﻮﻧﯽ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺳﺨﺖ و ﭘﯿﭽﯿﺪهای رو ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺪی‪ .‬ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺘﻮﻧﯽ ﺑﮕﯽ ﭼـﺮا‬
‫آدﻣﺎ ﻣﯽﻣﯿﺮن و ﯾﺎ ﭼﺮا ﺧﺪا ﺳﯿﻨﻪﭘﻬﻠﻮ رو ﺧﻠﻖ ﮐﺮده و از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎ‪ «.‬ﺳﺮ ﺗﮑﺎن داد‪» .‬ﻫﻮش اﯾـﻦ ﺣﺮﻓـﺎ رو ﻧـﺪارم‪ .‬اﯾﻨـﺎ ﻫﻤـﻮن‬
‫ﭼﯿﺰاﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮش ازش دوری ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ .‬ﺗﻮ ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺳﺎلﻫﺎ دﻟﯿﻞ دورﯾﻢ از ﮐﻠﯿﺴﺎ ﻫﻤﯿﻨﺎ ﺑﻮده‪«.‬‬
‫ﮐﺎﯾﻮوا ﮔﻔﺖ »ﺷﺎﯾﺪ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﻨﯽ‪«.‬‬
‫ﻫﻨﺮی داﺑﯿﻨﺰ ﻟﺤﻈﻪای ﭼﺸﻢ ﺑﺴﺖ و ﺑﻌﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ‪» .‬ﯾﻪ ﭼﯿﺰی رو ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ؛ ﺗﻮ ردای اﯾﻨﺎ ﻗﺸﻨﮓ ﭼﺎﻗـﺎﻟﻮ ﻣﯽﺷـﻢ ـ درﺳـﺖ‬
‫ﺗﺎک راﺑﯿﻦﻫﻮد‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﮐﺎرو ﮐﺮدم‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ ﯾﻪ ﺟﺎ ﯾﻪ ﺻﻮﻣﻌﻪای ﮔﯿﺮ آوردم و ردا ﭘﻮﺷﯿﺪم و ﺑﻪ آدﻣـﺎ ﻣﻬﺮﺑـﻮﻧﯽ‬ ‫ﻣﯽﺷﻢ ﻋﯿﻦ ﭘﺪر ِ‬
‫ﮐﺮدم‪«.‬‬
‫ﮐﺎﯾﻮوا ﮔﻔﺖ »ﻓﮑﺮ ﺧﻮﺑﯿﻪ‪«.‬‬
‫ً‬
‫دو راﻫﺐ ﺗﻮ ﺳﮑﻮت اﺳﻠﺤﻪ را ﺗﻤﯿﺰ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و روﻏﻦﮐﺎری‪ .‬آنﻫﺎ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ از اﻧﮕﻠﯿﺴﯽ ﭼﯿﺰی ﻧﻤﯽداﻧﺴﺘﻨﺪ وﻟـﯽ ﺑـﻪ ﻧﻈـﺮ‬
‫ﻣﯽرﺳﯿﺪ ﺑﺮای ﮔﻔﺖوﮔﻮ ﺑﯿﻦ ﮐﺎﯾﻮوا و داﺑﯿﻨﺰ اﺣﺘﺮام ﺧﺎﺻﯽ ﻗﺎﺋﻞ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬اﻧﮕﺎری ﺣﺲ ﮐﺮدهاﻧـﺪ ﺑﺤـﺚ ﺳـﺮ ﻣﺴـﺌﻠﻪی ﻣﻬﻤـﯽ‬
‫اﺳﺖ‪ .‬راﻫﺐ ﺟﻮانﺗﺮ از ﺗﮑﻪ ﭘﺎرﭼﻪای زرد ﺑﺮای ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺧﺎک ﮐﻤﺮﺑﻨﺪ ﻓﺸﻨﮓﻫﺎ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﺮد‪.‬‬
‫داﺑﯿﻨﺰ ﮔﻔﺖ »ﺗﻮ ﭼﻄﻮر؟«‬
‫»ﭼﯽ ﭼﻄﻮر؟«‬
‫ُ‬
‫»ﺧﺐ ﺗﻮ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪﺳﺖ رو ﺑﺎ ﺧﻮدت ﻫﻤﻪﺟﺎ ﻣﯽآری و ﻧﺪﯾﺪم ﯾﻪ ﮐﻠﻤﻪی ﺑﺪ از دﻫﻨﺖ درﺑﯿﺎد‪ .‬ﯾﻌﻨﯽ ﺗﻮ ﺧـﻮدت‬
‫ـ«‬
‫»ﻣﻦ ﺗﺮﺑﯿﺘﻢ اﯾﻦﻃﻮری ﺑﻮده‪«.‬‬
‫ُ‬
‫»ﺧﺐ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ـ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدی ﮐﺸﯿﺶ ﺑﺸﯽ؟«‬
‫»ﻧﻪ ﻫﯿﭻوﻗﺖ‪«.‬‬
‫داﺑﯿﻨﺰ ﺧﻨﺪﯾﺪ‪» .‬ﯾﻪ ﮐﺸﯿﺶ ﺳﺮخﭘﻮﺳﺖ‪ .‬ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ دارم ﯾﻪ ﮐﺸﯿﺶ ﺳﺮخﭘﻮﺳﺖ ﺑﺒﯿﻨﻢ‪ .‬ردای ﭘﻮﺳﺖ ﺑﻮﻓﺎﻟﻮ ﻣﯽﻧـﺪازه و‬
‫دور ﺳﺮش َﭘﺮ ﻣﯽﺑﻨﺪه‪«.‬‬
‫ﮐﺎﯾﻮوا رو زﻣﯿﻦ دراز ﮐﺸﯿﺪ و ﻧﮕﺎﻫﺶ را دوﺧﺖ ﺑﻪ ﺳﻘﻒ و در ﺟﺎ ﭼﯿﺰی ﻧﮕﻔﺖ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﭘﺎﺷﺪ از ﻗﻤﻘﻤﻪاش آب ﺧﻮرد‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ »ﻧﻤﯽﺧﻮام ﮐﺸﯿﺶ ﺑﺸﻢ‪ .‬از ﮐﻠﯿﺴﺎﻫﺎ ﺧﻮﺷﻢ ﻣﯽآد‪ .‬ﺣﺲ آراﻣﺸﯽ ﮐﻪ ﺗﻮﺷﻪ رو دوﺳﺖ دارم‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺗﻮش ﻣﯽﺷـﯿﻨﯽ‬
‫ﺣﺲ ﺧﻮﺑﯽ داره‪ .‬اﻧﮕﺎری ﺗﻮ ﺟﻨﮕﻠﯽ و ﻫﻤﻪﺟﺎ ﺧﯿﻠﯽ آروﻣﻪ ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﺻﺪاﯾﯽ ﺗﻮش ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﯽ ﺑﺸﻨﻮﯾﺶ‪«.‬‬
‫»آره‪«.‬‬
‫»ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﺣﺴﯽ داﺷﺘﯽ؟«‬
‫»ﯾﻪ ﻃﻮراﯾﯽ‪«.‬‬
‫ً‬
‫ﮐﺎﯾﻮوا از ﮔﻠﻮﯾﺶ ﺻﺪاﯾﯽ درآورد‪» .‬اﯾﻦ ﮐﻼ اﺷﺘﺒﺎﻫﻪ‪«.‬‬
‫»ﭼﯽ؟«‬
‫»اﯾﻨﮑﻪ اﯾﻨﺠﺎ اردو زدﯾﻢ‪ .‬اﺷﺘﺒﺎه‪ .‬ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﺷﺮاﯾﻂ ﭼﯿﻪ وﻟﯽ ﯾﻪ ﺟﺎی ﻣﻘﺪس ﯾﻪ ﺟﺎی ﻣﻘﺪﺳﻪ دﯾﮕﻪ‪«.‬‬
‫داﺑﯿﻨﺰ ﺑﺎ ﺳﺮ ﺗﺄﯾﯿﺪ ﮐﺮد‪» .‬درﺳﺘﻪ‪«.‬‬
‫ﮐﺎﯾﻮوا ﮔﻔﺖ »زدن ﻣﻘﺮ ﺗﻮ ﮐﻠﯿﺴﺎ اﺷﺘﺒﺎﻫﻪ‪«.‬‬
‫وﻗﺘﯽ دو راﻫﺐ ﮐﺎرﺷﺎن ﺗﻤﺎم ﺷﺪ ﻫﻨﺮی داﺑﯿﻨﺰ ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﺳﺮ ﻫﻢ ﮐﺮدن اﺳﻠﺤﻪ و روﻏﻦﻫﺎی اﺿﺎﻓﻪ را ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻌﺪ ﺑـﻪ‬
‫ُ‬
‫ﻫﺮﮐﺪام ﯾﮑﯽ ﯾﮏ ﮐﻨﺴﺮو ﻫﻠﻮ و ﯾﮏ ﺗﺨﺘﻪ ﺷﮑﻼت داد‪ .‬ﮔﻔﺖ »ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺐ ﺑﺮﯾﺪ دﻧﺒﺎل ﮐﺎرﺗﻮن ﺑﭽﻪﻫﺎ‪ «.‬راﻫﺐﻫﺎ ﺗﻌﻈﯿﻢ ﮐﺮدﻧﺪ‬
‫و از ﺗﻮ ﻣﻌﺒﺪ ﺑﻮداﺋﯽ رﻓﺘﻨﺪ ﺗﻮ روﺷﻨﺎی آﻓﺘﺎب اول ﺻﺒﺢ‪.‬‬

‫‪۶۱‬‬
 ‫ُ‬
‫ﮐﻠﯿﺴﺎ‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫ﻫﻨﺮی داﺑﯿﻨﺰ ﻋﯿﻦ ﺣﺮﮐﺖ راﻫﺐ ﺟﻮان را ﺗﮑﺮار ﮐﺮد؛ ﭘﺎﻧﺘﻮﻣﯿﻢ دﺳﺖ ﺷﺴﺖ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ »ﺣﻖ داری‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻣﯽﺷﻪ ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن ﻣﻬﺮﺑﻮن ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن ﻧﺠﯿﺐ ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﺮد‪ .‬ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟«‬

‫ُ‬
‫ﻣﺮدی ﮐﻪ ﮐﺸﺘﻢ‬

‫ﻓﮑﺶ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﻮ ﮔﻠﻮﯾﺶ‪ .‬ﻟﺐ ﺑﺎﻻ و دﻧﺪانﻫﺎﯾﺶ ﻣﺤﻮ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﯾﮑﯽ از ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺶ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﭼﺸﻢ دﯾﮕﺮ ﺣﻔﺮهای ﺷﺪه‬
‫ﺑﻮد ﺳﺘﺎره ﺷﮑﻞ‪ .‬اﺑﺮوﻫﺎﯾﺶ ﻧﺎزک ﺑﻮدﻧﺪ ﻗﻮس زﻧﺎﻧﻪای داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬دﻣﺎﻏﺶ ﺳﺎﻟﻢ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻧﺮﻣﻪی ﮔﻮﺷﺶ ﮐﻤﯽ ﭘﺎره ﺷـﺪه ﺑـﻮد‪.‬‬
‫ﻣﻮﻫﺎی ﺳﯿﺎه ﺗﻤﯿﺰش ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﻧﺎﻣﻨﻈﻢ اﻧﺘﻬﺎی ﺟﻤﺠﻤﻪاش ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﭘﯿﺸﺎﻧﯽاش ﮐﻤﯽ ﻟـﮏ اﻓﺘـﺎده ﺑـﻮد‪.‬‬
‫ﻧﺎﺧﻦﻫﺎﯾﺶ ﺗﻤﯿﺰ ﺑﻮد‪ .‬ﮔﺮدﻧﺶ ﺗﺎ ﻣﺤﻞ ﻧﺨﺎع ﺑﺎز ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺧﻮن ﻏﻠﯿﻆ و ﺑﺮاﻗﯽ ازش ﺑﯿﺮون ﻣﯽرﯾﺨﺖ‪ .‬ﭘﺮواﻧﻪای رو ﭼﺎﻧﻪاش‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﯿﻦ زﺧﻢ ﮐﺎرش را ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﯿﻦﻃﻮری ﺑﻪ ﭘﺸﺖ و ﺻﻮرت ﺑﻪ آﺳﻤﺎن‪ ،‬وﺳﻂ راه اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺮد ﺟﻮان ﻻﻏﺮ‬
‫و اﻟﺒﺘﻪ دلﻧﺸﯿﻨﯽ ﮐﻪ دﯾﮕﺮ ﺣﺎﻻ ُﻣﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺎ اﺳﺘﺨﻮاﻧﯽ ﺑﻮد و ﮐﻤﺮ ﺑﺎرﯾﮏ و اﻧﮕﺸﺖﻫﺎی دﺳﺘﺶ ﮐﺸﯿﺪه‪ .‬ﺷﺎﻧﻪاش آب رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‬
‫و زﯾﺎد ﻋﻀﻠﻪای ﻧﺪاﺷﺖ ـ ﺷﺎﯾﺪ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯽ ﻋﺎدی ﻣﺤﻘﻖ داﻧﺸﮕﺎﻫﯽ ﺑﻮده‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ ﻣﭻ دﺳﺘﺶ اﻧﺪازهی ﻣﭻ دﺳﺖ ﺑﭽﻪای ﻣﯽﺷﺪ‪.‬‬
‫ﭘﯿﺮاﻫﻨﯽ ﺳﯿﺎه ﺗﻦ داﺷﺖ ﺑﺎ ﭘﯿﮋاﻣﻪای ﺳﯿﺎه و ﮐﻤﺮﺑﻨﺪ ﻓﺸﻨﮕﺶ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮی ﺑﻮد و ﺣﻠﻘﻪای ﻃﻼ ﺗﻮ اﻧﮕﺸﺖ ﺳـﻮم دﺳـﺖ راﺳـﺘﺶ‪.‬‬
‫ﺻﻨﺪلﻫﺎی ﻻﺳﺘﯿﮑﯽاش ﺗﺮﮐﯿﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﯾﮑﯽ ﮐﻨﺎر دﺳﺘﺶ اﻓﺘﺎده ﺑﻮده و آن ﯾﮑﯽ ﭼﻨﺪ ﻣﺘﺮ آنﻃﺮف ِﺗﺮ راه ﺧﺎﮐﯽ‪ .‬اﺣﺘﻤﺎل داﺷﺖ‬
‫ﮐﻮﻧﮓ ﻧﺎﮔﺎی‪ .‬ﺗﻮ دﻫﮑﺪهای ﮐﻪ ﭘـﺪر و ﻣـﺎدرش ﺑـﻪ‬ ‫ﻣﺘﻮﻟﺪ ‪ ۱۹۴۶‬ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﻫﻞ دﻫﮑﺪهای ﺗﻮ ﻣﯽ ﮐﯽ ﻧﺰدﯾﮏ ﺧﻂ ﺳﺎﺣﻠﯽ اﺳﺘﺎن ِ‬
‫ﮐﺸﺎورزی ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮدﻧﺪ و ﺧﺎﻧﻮادهاش ﻗﺮنﻫﺎ ﺳﺎﮐﻨﺶ و ﺗﻮ دورهی ﻓﺮاﻧﺴﻮیﻫﺎ ﭘﺪر و دو ﻋﻤﻮﯾﺶ و ﺧﯿﻠﯽ از ﻫﻤﺴﺎﯾﻪﻫﺎﯾﺶ ﺑﻪ‬
‫ﮔﺮوهﻫﺎﯾﯽ ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺮای آزادی و اﺳﺘﻘﻼﻟﺸﺎن ﻣﯽﺟﻨﮕﯿﺪﻧﺪ‪ .‬ﮐﻤﻮﻧﯿﺴﺖ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺷﻬﺮوﻧﺪی ﺑﻮد آﻣﺪه ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺳﺮﺑﺎزی‪.‬‬
‫ﺗﻮ دﻫﮑﺪهی ﻣﯽ ﮐﯽ‪ ،‬درﺳﺖ ﻋﯿﻦ ﺗﻤﺎم اﺳﺘﺎن ﮐﻮﯾﻨﮓ ﻧﺎﮔﯽ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻣﯿﻬﻦﭘﺮﺳﺘﺎﻧﻪ ﻧـﻮﻋﯽ ﺳـﻨﺖ ﻗـﺪﯾﻤﯽ ﺑـﻮد و ﺑﺨﺸـﯿﺶ از‬
‫اﻓﺴﺎﻧﻪ ﻧﺸﺌﺖ ﻣﯽﮔﺮﻓﺖ‪ .‬از ﻫﻤﺎن اوﻟﯿﻦ روزﻫﺎی ﭘﺴﺮاﻧﮕﯽ ﻣﺮدی ﮐﻪ ﮐﺸﺘﻤﺶ ﮔﻮﺷﺶ ﭘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﺎ داﺳﺘﺎنﻫﺎی ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﺎﻧﻪای‬
‫از ﺧﻮاﻫﺮان ﺗﺮوﻧﮓ و آﺷﻮب ﻣﺸﻬﻮری ﮐﻪ ﺗﺮان ﻫﻮﻧﮓ داﺋﻮ ﺑﺮ ﻋﻠﯿﻪ ﻣﻐﻮلﻫﺎ ﮐﺮد و ﭘﯿﺮوزی ﻧﻬﺎﯾﯽ ﻟﯽ ﻟﻮی ﺑﺮ ﭼﯿﻨﯽﻫﺎ ﺗﻮ ﺗـﻮت‬
‫دوﻧﮓ‪ .‬ﺑﻬﺶ ﯾﺎد داده ﺑﻮدﻧﺪ دﻓﺎع از ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﻣﻬﻢﺗﺮﯾﻦ وﻇﯿﻔﻪ و ﺑﺎﻻﺗﺮﯾﻦ اﻣﺘﯿﺎز اﺳﺖ‪ .‬اﯾﻦ را ﭘﺬﯾﺮﻓﺘـﻪ ﺑـﻮد‪ .‬ﻫﯿﭻوﻗـﺖ ﺑﻬـﺶ‬
‫ﺷﮏ ﻧﮑﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻫﻤﯿﺸﻪ در ﺧﻔﺎ ﻣﯽﺗﺮﺳﺎﻧﺪش‪ .‬ﺟﻨﮕﺠﻮ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺟﺴـﻢ ﻧﺤﯿﻔـﯽ داﺷـﺖ و ﻗـﻮاﯾﺶ ﮐـﻢ‪ .‬ﻋﻼﻗﻪﻣﻨـﺪ ﺑـﻪ‬
‫ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ‪ .‬دوﺳﺖ داﺷﺖ روزی ﻣﻌﻠﻢ رﯾﺎﺿﯿﺎت ﺷﻮد‪ .‬ﺷﺐﻫﺎ رو ﺗﺸﮑﺶ دراز ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ و ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﺧﻮدش را در‬
‫ﺣﺪ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﭘﺪر ﯾﺎ ﻋﻤﻮﻫﺎﯾﺶ ﯾﺎ ﺣﺘﯽ ﻗﻬﺮﻣﺎنﻫﺎی داﺳﺘﺎنﻫﺎ ﺑﭙﻨﺪارد‪ .‬ﺑﺎ ﺗﻤـﺎم وﺟـﻮد اﻣﯿـﺪوار ﺑـﻮد ﻫﯿﭻوﻗـﺖ ازش راﺳـﺖ‬
‫آزﻣﺎﯾﯽ ﻧﺸﻮد‪ .‬اﻣﯿﺪوار ﺑﻮد آﻣﺮﯾﮑﺎﯾﯽ ﺑﺮوﻧﺪ ﭘﯽﮐﺎرﺷﺎن‪ .‬ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ زود ﺑﺮوﻧﺪ‪ .‬ﻣﺪام اﻣﯿﺪوار و اﻣﯿﺪوار ﺑﻮد‪ ،‬ﺣﺘﯽ ﺗﻮ ﺧﻮاب‪.‬‬
‫ِاﯾﺰار ﮔﻔﺖ »ﯾﺎرو زدی ﺑﺎﺑﺎ رو ﺗﺮﮐﻮﻧﺪیﻫﺎ‪ .‬ﻗﺸﻨﮓ ﺑﻬﻤﺶ زدی رﻓﺘﻪ‪ .‬ﻧﯿﮕﺎش ﮐﻦ ﺑﺒـﯿﻦ ﭼـﯽ ﮐـﺎر ﮐـﺮدی‪ .‬ﻗﺸـﻨﮓ ﻋـﯿﻦ‬
‫ﻧﯿﻤﺮوی ﺗﯿﮑﻪﺗﯿﮑﻪش ﮐﺮدی‪«.‬‬
‫ﮐﺎﯾﻮوا ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺖ ﺑﺮود ﭘﯽﮐﺎرش‪.‬‬
‫ِاﯾﺰار ﮔﻔﺖ »ﺑﺎﺷﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﺑﺲ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ «.‬ﺧﻮاﺳﺖ دور ﺷﻮد ﮐﻪ واﯾﺴﺘﺎد و ﮔﻔﺖ »ﺷﺒﯿﻪ ﭘﻠﻮ ﺷﺪه ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟ اﯾﻦ ﺑﺎﺑﺎ ﺗﻨﻬﺎ آدﻣﯿـﻪ‬
‫ﮐﻪ ﺗﻮ اﻣﺘﺤﺎن ﻣﺮگ ﻧﻤﺮهی ﺑﯿﺴﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ‪«.‬‬
‫ﺑﻪ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺶ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ و از ﺗﻮ راه ﺧﺎﮐﯽ رﻓﺖ ﻃﺮف دﻫﮑﺪه ﮐﻪ ﭘﺸﺖ درﺧﺖﻫﺎ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮐﺎﯾﻮوا زاﻧﻮ زد‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ »ﺣﺮﻓﺎﺷﻮ ﺟﺪی ﻧﮕﯿﺮ‪ «.‬ﻗﻤﻘﻤﻪاش را ﺑﺎز ﮐﺮد و ﻫﻤﺎنﻃﻮر ﮔﺮﻓﺘﺶ ﻃﺮﻓﻢ و ﺑﻌﺪ آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﺟﻤﻌﺶ ﮐﺮد‪» .‬ﭼﯿﺰی‬

‫‪۶۲‬‬
 ‫ُ‬
‫ﻣﺮدی ﮐﻪ ﮐﺸﺘﻢ‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﮐﺎر دﯾﮕﻪای ﻣﮕﻪ از دﺳﺘﺖ ﺑﺮﻣﯽاوﻣﺪ؟«‬

‫ﺑﻌﺪﺗﺮ ﮐﺎﯾﻮوا ﮔﻔﺖ »ﺷﻮﺧﯽ ﻧﺪارﻣﺎ‪ .‬ﮐﺴﯽ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻪ ﮐﺎری ﺑﮑﻨﻪ‪ .‬ﺑﺴﻪ دﯾﮕﻪ ﭼﯿﻪ ﻫﻤﯿﻦﻃﻮری ﺧﯿﺮه ﺷﺪی؟«‬
‫ﺗﻘﺎﻃﻊ راه ﺧﺎﮐﯽ را ﯾﮏ ردﯾﻒ درﺧﺖ و ﻋﻠﻒ ﺑﻠﻨﺪ ﺳﺎﯾﻪ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﺮد ﻻﻏﺮ دراز ﺑﻪ دراز ﺑﻮد و ﭘﺎﯾﺶ ﺗﻮ ﺳﺎﯾﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻓﮑﺶ ﺗﻮ دﻫﺎﻧﺶ ﺑﻮد‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد و دﯾﮕﺮی ﺷﺪه ﺑﻮد ﺣﻔﺮهای ﺳﺘﺎره ﺷﮑﻞ‪.‬‬
‫ﮐﺎﯾﻮوا ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺟﺴﺪ اﻧﺪاﺧﺖ‪.‬‬
‫ُ‬
‫ﮔﻔﺖ »ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺐ دﯾﮕﻪ ﺑﺬار ﯾﻪ ﺳﺆال ازت ﺑﭙﺮﺳﻢ‪ .‬ﻣﯽﺧﻮای ﺟﺎﺗﻮ ﺑﺎﻫﺎش ﻋـﻮض ﮐﻨـﯽ؟ ﻣﯽﺧـﻮای ﻣـﺎﺟﺮا رو ﺳـﺮوﺗﻪ‬
‫ﮐﻨﯽ؟ ﻫﺎن؟ راﺳﺘﺸﻮ ﺑﮕﻮ ﺑﺒﯿﻨﻢ‪«.‬‬
‫ﺣﻔﺮهی ﺳﺘﺎره ﺷﮑﻞ ﻗﺮﻣﺰ و زرد ﺑﻮد‪ .‬ﻗﺴﻤﺖ زرد اﻧﮕﺎری داﺷﺖ ﻋﻤﯿﻖﺗﺮ ﻣﯽﺷـﺪ و ﻣﺮﮐـﺰ ﺳـﺘﺎره را داﺷـﺖ از ﻫـﻢ ﺑـﺎز‬
‫ً‬
‫ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬ﻟﺐ ﺑﺎﻻﯾﯽ و ﻟﺜﻪ و دﻧﺪانﻫﺎ ﮐﺎﻣﻼ ﻣﺤﻮ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬زاوﯾﻪی ﺳﺮش ﮐﺞ ﺷﺪه ﺑـﻮد‪ ،‬اﻧﮕـﺎری از ﮔﺮدنﺷﮑﺴـﺘﻪ ﺑﺎﺷـﺪ و‬
‫ﺧﯿﺲ ﺧﻮن ﺑﻮد‪.‬‬‫ﮔﺮدﻧﺶ ﻫﻢ ِ‬
‫ﮐﺎﯾﻮوا ﮔﻔﺖ »ﺑﺎزم ﺑﻬﺶ ﻓﮑﺮ ﮐﻦ ﺑﺒﯿﻦ ﻣﯽﺧﻮای‪«.‬‬
‫ﺑﻌﺪﺗﺮ ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ »ﺗﯿﻢ ﻣﺎ وﺳﻂ ﺟﻨﮕﯿﻢ‪ .‬اﯾﻦ ﺑﺎﺑﺎ ﻫﺎﯾﺪی ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻪ ﻧﺒﻮد ـ اﺳﻠﺤﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺶ ﺑﻮد دﯾﮕﻪ درﺳﺘﻪ؟ ﻣﯽدوﻧﻢ ﮐﺎر‬
‫ﺳﺨﺘﯿﻪ وﻟﯽ اون ﻧﮕﺎه ﻣﺴﺨﺮه رو ﺑﮕﯿﺮ دﯾﮕﻪ‪«.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ »ﺷﺎﯾﺪ ﻻزﻣﻪ ﯾﻪ دﻗﯿﻘﻪ دراز ﺑﮑﺸﯽ‪«.‬‬
‫ﺑﻌﺪ از ﻣﺪﺗﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ زﻣﺎن ﮔﺬﺷﺖ ﮔﻔﺖ »آروم ﺑﺎش‪ .‬ﺑﺒﯿﻦ دﻟﺖ ﮐﺠﺎ ﻣﯽره‪«.‬‬
‫ﭘﺮواﻧﻪای آﻣﺪ ﻧﺸﺴﺖ رو ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ َﻣﺮد‪ .‬ﻟﮑﻪی ﺳﯿﺎه ﻣﺘﺤﺮﮐﯽ درﺳﺖ ﮐﺮد‪ .‬دﻣﺎﻏﺶ ﻃﻮرﯾﺶ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﭘﻮﺳﺖ رو ﮔﻮﻧـﻪی‬
‫ً‬
‫راﺳﺖ ﻧﺮم ﺑﻮد و ﺑﯽﺟﻮش و اﻟﺒﺘﻪ ﺑﯽﻣﻮ‪ .‬آدﻣﯽ ﻧﺤﯿﻔﯽ ﺑـﻪ ﻧﻈـﺮ ﻣﯽرﺳـﯿﺪ‪ .‬اﺳـﺘﺨﻮانﻫﺎی ﺷـﮑﻨﻨﺪهای داﺷـﺖ و اﺻـﻼ ﺑﻬـﺶ‬
‫ﻧﻤﯽﺧﻮرد ﺳﺮﺑﺎز ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬از ﺗﻪ دل ﻣﯽﺗﺮﺳﯿﺪ ﺗﻮ ﺟﻨﮕﯿﺪن ﮐﻢ ﺑﯿﺎورد‪ .‬ﺣﺘﯽ وﻗﺘﯽ ﭘﺴﺮﮐﯽ ﺑﻮده ﺗﻮ دﻫﮑﺪهی ﻣـﯽ ﮐـﯽ ﻫـﻢ ﮔـﺎﻫﯽ‬
‫ﻧﮕﺮان ﻫﻤﯿﻦ ﻣﯽﺷﺪه‪ .‬ﺗﺼﻮر ﻣﯽﮐﺮده ﺳﺮش را ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺗﻮ ﭼﺎﻟﻪای ﻋﻤﯿﻖ ﭼﻤﺒﺎﺗﻤﻪ زده و ﭼﺸﻢ ﺑﺴﺘﻪ و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎﻧـﺪه ﺗـﺎ ﺟﻨـﮓ‬
‫ً‬
‫ﺗﻤﺎم ﺷﻮد‪ .‬اﺻﻼ اﻫﻞ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻋﺎﺷﻖ رﯾﺎﺿﯿﺎت ﺑﻮد‪ .‬اﺑﺮوﻫﺎی ﺑﺎرﯾﮑﯽ داﺷﺖ و ﻗﻮﺳﺶ زﻧﺎﻧﻪ ﺑﻮد و ﺗﻮ ﻣﺪرﺳﻪ ﻫﻢ ﺑﭽﻪﻫﺎ‬
‫ﺧﻮﺷﮕﻠﯽاش را دﺳﺖ ﻣﯽاﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ‪ .‬اﺑﺮوﻫﺎی ﻗﻮسدار و اﻧﮕﺸﺖﻫﺎی ﮐﺸﯿﺪهاش را‪ .‬ﺗـﻮ ﺣﯿـﺎط ﻣﺪرﺳـﻪ ﺑـﺎ درآوردن ادای راه‬
‫رﻓﺘﻦ زﻧﺎﻧﻪ ﻣﺴﺨﺮهاش ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و ﭘﻮﺳﺖ ﻧﺮم و ﻋﺸﻘﺶ ﺑﻪ رﯾﺎﺿﯿﺎت را رﯾﺸﺨﻨﺪ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﺮد ﺟﻮان ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺎﻫﺎﺷـﺎن‬
‫درﺑﯿﻔﺘﺪ‪ .‬ﮔﺎﻫﯽ دﻟﺶ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ وﻟﯽ ﻣﯽﺗﺮﺳﯿﺪ و ﻫﻤﯿﻦ ﺷﺮﻣﺶ را ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬اﮔﺮ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﺎ ﭘﺴـﺮﺑﭽﻪﻫﺎی ﮐﻮﭼـﮏ‬
‫درﮔﯿﺮ ﺷﻮد ﭼﻄﻮر ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺳﺮﺑﺎز ﺷﻮد ﺑﺎ آﻣﺮﯾﮑﺎﯾﯽﻫﺎ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﮐﻨﺪ؟ ﭼﻄﻮری ﺟﻠﻮی ﻫﻠﯿﮑﻮﭘﺘﺮﻫﺎ و ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎﻫﺎ و ﺑﻤﺐﻫﺎﯾﺸﺎن‬
‫ً‬
‫اﯾﺴﺘﺎدﮔﯽ ﻣﯽﮐﺮد؟ اﺻﻼ ﮐﺎر ﻣﻤﮑﻨﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﻤﯽرﺳﺪ‪ .‬در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭘﺪر و ﻋﻤﻮﻫﺎﯾﺶ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺗﻈﺎﻫﺮ ﻣﯽﮐـﺮد ﻣﯽﺧﻮاﻫـﺪ رﻓﺘـﺎر‬
‫وﻃﻦﭘﺮﺳﺘﺎﻧﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﻪ اﻣﺘﯿﺎز وﯾﮋهاش ﻫﻢ ﺑﺮﺳﺪ وﻟﯽ ﺷﺐﻫﺎ ﮐﻨﺎر دﺳﺖ ﻣﺎدرش دﻋﺎ ﻣﯽﮐﺮد ﺟﻨﮓ زودﺗﺮ ﺗﻤـﺎم ﺷـﻮد‪.‬‬
‫ﻓﺮای ﻫﺮ ﭼﯿﺰی از رﺳﻮاﯾﯽ ﺧﻮدش ﻣﯽﺗﺮﺳﯿﺪ‪ .‬رﺳﻮاﯾﯽ ﮐﻪ رﺳﻮاﯾﯽ ﺧﺎﻧﻮاده و دﻫﮑـﺪهاش ﻫـﻢ ﻣﺤﺴـﻮب ﻣﯽﺷـﺪ‪ .‬وﻟـﯽ ﺗﻨﻬـﺎ‬
‫ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺻﺒﺮ ﮐﻨﺪ و دﻋﺎ ﺑﺨﻮاﻧﺪ و ﺳﻌﯽ ﻧﮑﻨﺪ ﺧﯿﻠﯽ زود ﺑﺰرگ ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﮐﺎﯾﻮوا ﮔﻔﺖ »ﮔﻮش ﮐﻦ ﺑﺒﯿﻦ ﻣﯽدوﻧﻢ ﺣﺎﻟﺖ اﻻن ﺑﺪه‪«.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ »ﺑﺎﺷﻪ ﺷﺎﯾﺪم ﻧﻤﯽدوﻧﻢ‪«.‬‬
‫ﮐﻨﺎر راه ﺧﺎﮐﯽ ﮔﻞﻫﺎی رﯾﺰ آﺑﯽای ﺑﻮدﻧﺪ ﺷﺒﯿﻪ زﻧﮕﻮﻟﻪ‪ .‬ﺳﺮ ﻣﺮد ﺟﻮان ﺑﻪ ﺳﻤﺘﯽ ﺧﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺑﻪ ﮔﻞﻫـﺎ‬
‫ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺣﺘﯽ ﺗﻮ ﺳﺎﯾﻪ ﺗﮏ ﺷﻌﺎع آﻓﺘﺎﺑﯽ ﻫﻢ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد رو ﺳﮕﮏ ﮐﻤﺮﺑﻨﺪ ﻓﺸﻨﮓﻫﺎﯾﺶ‪ .‬ﮔﻮﻧﻪی ﺳﻤﺖ راﺳﺘﯽ ﭘﻮﺳﺘﺶ ﺳـﻪ ﺗﯿﮑـﻪ‬
‫ﮐﻨﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺧﻮن زﺧﻢ رو ﮔﺮدن ﻫﻨﻮز دﻟﻤﻪ ﻧﺒﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﻤﯿﻦ ُﻣـﺮده را زﻧـﺪه ﻧﺸـﺎن ﻣـﯽداد‪ .‬ﻫﻤـﺎن ﺧـﻮﻧﯽ ﮐـﻪ رو ﺗﻤـﺎم‬
‫ﭘﯿﺮاﻫﻨﺶ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮐﺎﯾﻮوا ﺳﺮ ﺗﮑﺎن داد‪.‬‬

‫‪۶۳‬‬
 ‫ُ‬
‫ﻣﺮدی ﮐﻪ ﮐﺸﺘﻢ‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫اﺑﺘﺪا ﺳﮑﻮت ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ »اﯾﻦﻃﻮری ﺧﯿﺮهش ﻧﻤﻮن‪«.‬‬

‫ﻧﺎﺧﻦﻫﺎی ﻣﺮد ﺟﻮان ﺗﻤﯿﺰ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬رو ﻧﺮﻣﻪی ﮔﻮﺷﺶ ﭘﺎرﮔﯽ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﺑﻮد و از ﺑﺎزوﯾﺶ ﺧﻮن ﺑﯿـﺮون ﻣـﯽزد‪ .‬ﺗـﻮ اﻧﮕﺸـﺖ‬
‫ﺳﻮم دﺳﺖ راﺳﺘﺶ ﺣﻠﻘﻪی ﻃﻼ ﺑﻮد‪ .‬ﺷﺎﻧﻪاش آب رﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﻋﻀﻼت ﮐﻮﭼﮑﯽ داﺷﺖ ـ ﺷﺎﯾﺪ داﻧﺶﭘﮋوﻫﯽ داﻧﺸﮕﺎﻫﯽ ﺑﻮده‪.‬‬
‫زﻧﺪﮔﯽاش ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖﻫﺎی ﻣﺘﻔﺎوﺗﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﻠﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ داﻧﺶﭘﮋوﻫﯽ داﻧﺸﮕﺎﻫﯽ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬و ﻣـﺮدی ﮐـﻪ‬
‫ُ‬
‫ﮐﺸﺘﻢ ﺳﺎلﻫﺎ ﻋﻠﯿﺮﻏﻢ ﻓﻘﺮ ﺧﺎﻧﻮادهاش ﻗﺮار ﺑﻮده در زﻣﯿﻨﻪی رﯾﺎﺿﯿﺎت اداﻣﻪی ﺗﺤﺼﯿﻞ دﻫﺪ‪ .‬ﻫﻤﯿﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﺑﺮای اداﻣﻪ ﺗﺤﺼـﯿﻞ‬
‫ﺑﺎﯾﺪ از ﻃﺮﯾﻖ ﮐﺎدر ﻣﺨﺼﻮص آزادی دﻫﮑﺪه ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﻣﯽﮐﺮده و ﺗﻮ ﺳﺎل ‪ ۱۹۶۴‬اﯾﻦ ﻣﺮد ﺟـﻮان ﺗﺤﺼـﯿﻼﺗﺶ را در داﻧﺸـﮕﺎه‬
‫ﺷﻬﺮ ﺳﺎﯾﮕﺎن ﺷﺮوع ﮐﺮده ﺑﻮد‪ .‬آﻧﺠﺎ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ از ﺳﯿﺎﺳﺖ دور ﺑﺎﺷﺪ و ﺗﻤﺎم ﺣﻮاﺳﺶ را ﺟﻤﻊ ﻣﺸﮑﻼت ﺣﺴـﺎب و اﻧﺘﮕـﺮال‬
‫ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺧﻮدش را ﺑﻪ درس ﭼﺴﺒﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺷﺐﻫﺎ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺗﻮ دﻓﺘﺮ ﺧﺎﻃﺮاﺗﺶ اﺷﻌﺎر ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﻣﯽﻧﻮﺷﺖ و از زﯾﺒـﺎﯾﯽ و ﻓﺮﯾﺒﻨـﺪﮔﯽ‬
‫ﻣﻌﺎدﻟﻪﻫﺎی ﻣﺘﻔﺎوت ﻟﺬت ﺗﻤﺎم ﻣﯽﺑﺮد‪ .‬ﻣﯽداﻧﺴﺖ دﯾﺮ ﯾﺎ زود ﺟﻨﮓ ﺳﺮاغ او ﻫﻢ ﻣﯽآﯾﺪ‪ .‬دﯾﮕﺮ ﺧﺪاﺧﺪا ﻧﻤﯽﮐـﺮد ﺟﻨـﮓ ﺳـﺮ‬
‫وﻗﺘﺶ ﻧﯿﺎﯾﺪ ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺮﻋﮑﺲ ﻣﻨﺘﻈﺮش ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺗﻮ ﻃﻮل ﻫﻤﯿﻦ‪ ،‬ﯾﻌﻨﯽ ﺳﺎل آﺧﺮ داﻧﺸﮕﺎه‪ ،‬ﻋﺎﺷـﻖ ﻫﻤﮑﻼﺳـﯽ ﻫﻔﺪهﺳـﺎﻟﻪاش‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬روزی دﺧﺘﺮ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻣﭽﺶ ﭼﻘﺪر ﻇﺮﯾﻒ و ﺑﺎرﯾﮏ اﺳﺖ و آن ﻣﺪل ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ ﻋﯿﻦ دم ﭘﺮﻧﺪه ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﺑﻠﻨﺪ‬
‫ً‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬دﺧﺘﺮ از رﻓﺘﺎر ﻣﺤﺠﻮﺑﺶ ﺧﻮﺷﺶ آﻣﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﭘﺎﻫﺎی اﺳﺘﺨﻮاﻧﯽ و ﮐﮏﻣﮑﯽاش ﻣﯽﺧﻨﺪﯾﺪ‪ .‬اﺣﺘﻤﺎﻻ ﺗﻮ ﯾﮏ ﻏﺮوب‬
‫ﺑﺎ ﻫﻢ ﺣﻠﻘﻪی ﻃﻼ ردوﺑﺪل ﮐﺮدهاﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺣﺎﻻ ﺗﻮ ﯾﮏ ﭼﺸﻤﺶ ﺳﺘﺎره ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮐﺎﯾﻮوا ﮔﻔﺖ »ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮﺑﻪ؟«‬
‫ً‬
‫ﺟﺴﺪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺗﻤﺎﻣﺶ ﺗﻮ ﺳﺎﯾﻪ ﺑﻮد‪ .‬رو دﻫﺎﻧﺶ ﭘﺸﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و رﮔﻪﻫﺎی رﯾﺰ ﮔﺮدهﻫﺎی اﻓﺸـﺎﻧﻪ رو ﻫـﻮا‪ ،‬ﺑـﺎﻻی دﻣـﺎﻏﺶ‬
‫ﭼﺮخ ﻣﯽﺧﻮردﻧﺪ‪ .‬ﭘﺮواﻧﻪ ﭘﺮﯾﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺧﻮنرﯾﺰی ﻗﻄﻊ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻓﻘﻂ از زﺧﻢ رو ﮔﺮدن ﺧﻮن ﻣﯽآﻣﺪ‪.‬‬
‫ﮐﺎﯾﻮوا ﺻﻨﺪلﻫﺎی ﻻﺳﺘﯿﮑﯽ را ﺑﺮداﺷﺖ و ﺧﺎﮐﺶ را ﺗﮑﺎﻧﺪ و ﺑﻌﺪ ﺧﻢ ﺷﺪ رو ﺟﺴﺪ ﺑﮕﺮددش‪ .‬ﯾﮏ ﮐﯿﺴﻪ ﺑﺮﻧﺞ ﭘﯿﺪا ﮐﺮد و‬
‫ﯾﮏ ﺷﺎﻧﻪ و ﻧﺎﺧﻦﮔﯿﺮ و ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺳﮑﻪ و ﻋﮑﺲ ﻓﻮری از زﻧﯽ ﺟـﻮان ﮐـﻪ ﮐﻨـﺎر ﻣﻮﺗﻮرﺳـﯿﮑﻠﺘﯽ اﯾﺴـﺘﺎده‪ .‬ﮐـﺎﯾﻮوا ﮔﺬاﺷﺘﺸـﺎن ﺗـﻮ‬
‫ﮐﻮﻟﻪاش‪ ،‬ﮐﻨﺎر دﺳﺖ ﮐﻤﺮﺑﻨﺪ ﻗﻬﻮهای ﻓﺸﻨﮓﻫﺎ و ﺻﻨﺪلﻫﺎی ﻻﺳﺘﯿﮑﯽ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﭼﻤﺒﺎﺗﻤﻪ زد‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ »ﺑﺒﯿﻦ اﻻن وﻗﺖ روراﺳﺘﯿﻪ‪ .‬اﯾﻦ ﺑﺎﺑﺎ از ﻫﻤﻮن ﻟﺤﻈﻪای ﮐﻪ ﭘﺎﺷﻮ ﮔﺬاﺷﺖ ﺗﻮ ﺧﺎﮐﯽ ﻣﺮده ﺑﻮده‪ .‬ﻣﯽﻓﻬﻤـﯽ؟ ﻫﻤﮕـﯽ‬
‫دﯾﺪﯾﻤﺶ‪ .‬ﺗﺎﺑﻠﻮ ﺑﻮد دﺷﻤﻨﻪ ـ ﺗﻔﻨﮓ و ﻣﻬﻤﺎت و وﺳﺎﯾﻞ ﻫﻤﺮاﻫﺶ ﺑﻮد‪ «.‬ﻗﻄﺮات رﯾﺰ ﻋﺮق رو ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ ﮐﺎﯾﻮوا ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﭼﺸﻢ‬
‫از رو آﺳﻤﺎن آﻣﺪ رو ﺟﺴﺪ و ﺑﻌﺪ رﺳﯿﺪ ﺑﻪ ﺑﻨﺪان اﻧﮕﺸﺖ ﺧﻮدش‪» .‬ﭘﺲ ﺧﻮب ﮔﻮش ﮐﻦ ﺑﺒﯿﻦ ﺑﻬﺘﺮه ﺧﻮدﺗﻮ ﺟﻤﻊوﺟﻮر ﮐﻨـﯽ‪.‬‬
‫ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻪ ﺗﻤﺎم روزو ﻫﻤﯿﻦﺟﺎ ﺑﺸﯿﻨﯽ‪«.‬‬
‫ﺑﻌﺪﺗﺮ ﮔﻔﺖ »ﺣﻮاﺳﺖ ﻫﺴﺖ؟«‬
‫ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ »ﭘﻨﺞ دﻗﯿﻘﻪ ﺗﯿﻢ‪ .‬ﭘﻨﺞ دﻗﯿﻘﻪ دﯾﮕﻪ ﺻﺒﺮ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ﺑﻌﺪ ﻣﯽرﯾﻢ‪«.‬‬
‫ﺗﻨﻬﺎ ﭼﺸﻢ ﻣﺎﻧﺪهاش ﺷﻮﺧﯽ ﭼﺸﻤﯽ ﺑﺎﻣﺰهای ﮐﺮد‪ .‬رﻧﮕﺶ از ﻗﺮﻣﺰ ﺷﺪ زرد‪ .‬ﺳﺮش ﺑﻪ ﮐﻨﺎر ﺧﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد اﻧﮕﺎری از ﮔﺮدن‬
‫ﺷﮑﺴﺘﻪ و ﺟﻮان ُﻣﺮده ﺧﯿﺮهی ﭼﯿﺰی در ﭘﺲ ﮔﻞﻫﺎی ﺗﻮﭘﯽ ﺷﮑﻞ ﮐﻨﺎر ﺟﺎده ﺧﺎﮐﯽ ﺷﺪه‪ .‬ﺧﻮن رو ﮔﺮدن ﺑﻨﻔﺶ ﺗﯿﺮه ﺷﺪه ﺑـﻮد‪.‬‬
‫ﻧﺎﺧﻦﻫﺎ ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﻣﻮ ﺷﺴﺘﻪ ـ روز اول ﺳﺮﺑﺎزیاش ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺮدی ﮐﻪ ﮐﺸﺘﻪ ﺑـﻮدم ﺑﻌـﺪ از ﺳـﺎلﻫﺎ درس ﺧﻮاﻧـﺪن ﺗـﻮ داﻧﺸـﮕﺎه ﺑـﺎ‬
‫ﻧﻮﻋﺮوﺳﺶ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد دﻫﮑﺪهی ﻣﯽ ﮐﯽ و ﻫﻤﺎنﺟﺎ ﺑﻪﻋﻨﻮان ﺳﺮﺑﺎز ﭘﯿﺎدهﻧﻈﺎم ﺑﺮای ﮔﺮدان ﭼﻬﻞوﻫﺸﺘﻢ وﯾﺘﮑﻮﻧﮓ ﻧﺎمﻧﻮﯾﺴـﯽ‬
‫ﮐﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﻣﯽداﻧﺴﺘﻪ ﺧﯿﻠﯽ زود ﮐﺸﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬ﻣﯽداﻧﺴﺘﻪ زود ﻧﻮر آن دﻧﯿﺎ را ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ‪ .‬ﻣﯽداﻧﺴﺘﻪ ﻫﻤﯿﻦﻃﻮری رو زﻣﯿﻦ ﻣﯽاﻓﺘﺪ‬
‫و ﺗﻮ داﺳﺘﺎنﻫﺎی ﻣﺮدم و دﻫﮑﺪهاش دوﺑﺎره زﻧﺪه ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫ﮐﺎﯾﻮوا روش ﭘﺎﻧﭽﻮ ﮐﺸﯿﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ »ﺑﺒﯿﻦ اﻻن ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪی‪ .‬از ﻗﯿﺎﻓﻪت ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﮐﺎﻓﯿﻪ ﯾﻪ ـ ﯾﻪ ﻣﺮﺧﺼﯽ ﺑﺮی ﯾﮑﻢ آروم ﺑﺸﯽ‪«.‬‬

‫‪۶۴‬‬
 ‫ُ‬
‫ﻣﺮدی ﮐﻪ ﮐﺸﺘﻢ‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬
‫ً‬
‫ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ »ﺑﺒﯿﻦ واﻗﻌﺎ ﻣﺘﺄﺳﻔﻢ‪«.‬‬
‫ﺑﻌﺪﺗﺮ ﮔﻔﺖ »ﭼﺮا ﻧﻤﯽﺧﻮای ﺣﺮﻓﺸﻮ ﺑﺰﻧﯽ؟«‬
‫و ﮔﻔﺖ »ﺑﯿﺎ دﯾﮕﻪ‪ .‬ﺑﺎﻫﺎم ﺣﺮف ﺑﺰن ﺑﺒﯿﻨﻢ‪«.‬‬
‫ً‬ ‫ً‬
‫ﻣﺮد ﺟﻮان ﺣﺪودا ﺑﯿﺴﺖﺳﺎﻟﻪی ُﻣﺮدهی ﻻﻏﺮ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻇﺮﯾﻔﯽ ﺑﻮد‪ .‬درازﺑﻪدراز اﻓﺘﺎده ﺑﻮد و ﯾﮏ ﭘﺎﯾﺶ زﯾﺮش ﺧﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد و‬
‫ﻓﮑﺶ ﺗﻮ ﮔﻠﻮﯾﺶ ﺑﻮد و ﻧﻪ از ﺻﻮرﺗﺶ ﻣﯽﺷﺪ ﺣﺴﯽ ﮔﺮﻓﺖ و ﻧﻪ ﻧﮕﺮﻓﺖ‪ .‬ﯾﮏ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬دﯾﮕـﺮی ﺗـﻮش ﺣﻔـﺮهای ﺑـﻪ‬
‫ﺷﮑﻞ ﺳﺘﺎره اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮐﺎﯾﻮوا ﮔﻔﺖ » ِد ﺣﺮف ﺑﺰن‪«.‬‬

‫ﮐﻤﯿﻦ‬

‫وﻗﺘﯽ دﺧﺘﺮم ﮐﺎﺗﻠﯿﻦ ﻧﻪﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮد ازم ﭘﺮﺳﯿﺪ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﮐﺴﯽ را ﮐﺸﺘﻢ؟ از ﺟﻨﮓ ﺧﺒﺮ داﺷﺖ و ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﺳﺮﺑﺎز ﺑﻮدهام‪» .‬ﺑﺎﺑـﺎ ﺗـﻮ‬
‫ﻣﺪام داﺳﺘﺎﻧﯽ ﺟﻨﮕﯽ ﻣﯽﻧﻮﯾﺴﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﯿﻦ ﮔﻤﻮﻧﻢ ﺗﻮ ﯾﮑﯽ رو ﮐﺸﺘﯽ‪ «.‬ﻟﺤﻈﻪی ﺳﺨﺘﯽ ﺑﻮد وﻟﯽ ﮐﺎری ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑـﻪ ﻧﻈـﺮ‬
‫درﺳﺖ ﻣﯽآﻣﺪ‪ ،‬ﯾﻌﻨﯽ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ »ﻧﻪ ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﻧﮑﺸﺘﻢ‪ «.‬ﺑﻌﺪ ﮔﺬاﺷﺘﻤﺶ رو ﭘﺎم و ﻫﻤﯿﻦﻃـﻮری ﮐﻨـﺎر دﺳـﺘﻢ ﯾـﮏﮐﻢ ﻧﮕﻬـﺶ‬
‫داﺷﺘﻢ‪ .‬اﻣﯿﺪوار ﺑﻮدم روزی دوﺑﺎره ازم دوﺑﺎره ﺑﭙﺮﺳﺪ‪ .‬وﻟﯽ آن ﻟﺤﻈﻪ ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم ﻓﺮض ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺑﺰرگ ﺷـﺪه‪ .‬ﻣﯽﺧﻮاﺳـﺘﻢ ﺑﻬـﺶ‬
‫ً‬
‫دﻗﯿﻘﺎ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺪﻫﻢ ﭼﻪ ﺷﺪه ﯾﺎ ﺣﺪاﻗﻞ آﻧﭽﻪ ﯾﺎدم ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد را ﺑﺮاﯾﺶ ﺑﮕﻮﯾﻢ و ﺑﻌﺪ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﺑﺎ ﻫﻤـﯿﻦ ﮐـﻮﭼﮑﯽاش‬
‫ً‬
‫ﮔﻤﺎن ﮐﺎﻣﻼ درﺳﺘﯽ زده‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﯿﻦ داﺳﺘﺎنﻫﺎی ﺟﻨﮕﯽ ﻣﯽﻧﻮﯾﺴﻢ‪ .‬ﭼﯿﺰی ﻣﺜﻞ اﯾﻦ‪:‬‬
‫ﺟﻮان ﺑﯿﺴﺖﺳﺎﻟﻪی ﻗﺪ ﮐﻮﺗﺎه ﺑﺎرﯾﮑﯽ ﺑﻮد‪ .‬ازش ﻣﯽﺗﺮﺳﯿﺪﯾﻢ ـ از ﭼﯿﺰی ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮدم و وﻗﺘﯽ از ﮐﻨﺎرم ﺗـﻮ ﺟـﺎده ﺧـﺎﮐﯽ‬
‫ﮔﺬﺷﺖ ﻧﺎرﻧﺠﮑﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻨﻢ ﮐﻪ ﺟﻠﻮ ﭘﺎش ﺗﺮﮐﯿﺪ و ﮐﺸﺘﺶ‪.‬‬
‫ﯾﺎ اﯾﻦﻃﻮری‪:‬‬
‫ﺷﺐ ﺧﯿﻠﯽ از ﻧﯿﻤﻪ ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ رﻓﺘﯿﻢ ﺑﺮای ﮐﻤﯿﻦ ﺑﯿﺮون ﻣﺤﺪودهی دﻫﮑﺪهی ﻣـﯽ ﮐـﯽ‪ .‬وﻗﺘـﯽ ﺟﻮﺧـﻪ آﻧﺠـﺎ رﺳـﯿﺪ‬
‫ﻫﻤﮕﯽ دور ﺟﺎده ﺧﺎﮐﯽ ﭘﺨﺶ ﺷﺪﯾﻢ ﮐﻤﯿﻦ زدﯾﻢ‪ .‬ﺑﺮای ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﯿﭻ ﺧﺒـﺮی ﻧﺸـﺪ‪ .‬ﺗـﻮ ﺗﯿﻢﻫـﺎی دو ﻧﻔـﺮه ﺑـﻮدﯾﻢ ـ ﯾﮑـﯽ‬
‫ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﯽ ﻣﯽداد و آن ﯾﮑﯽ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻣﯽﮐﺮد و دو ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻪ دو ﺳﺎﻋﺖ ﭘﺴﺖ ﻋﻮض ﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ‪ .‬ﯾﺎدم اﺳﺖ ﻫﻨﻮز ﺳـﭙﯿﺪه ﻧـﺰده‬
‫ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐﺎﯾﻮوا ﺑﺮای ﭘﺴﺖ آﺧﺮ ﺑﯿﺪارم ﮐﺮد‪ .‬ﻫﻤﻪﺟﺎ ﻣﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻮا ﮔﺮم ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﺎن اول ﮐﻪ رﻓﺘﻢ ﺳﺮ ﭘﺴﺖ ﺧﯿﺎل ﮐـﺮدم ﮔـﻢ ﺷـﺪم‪.‬‬
‫ﺟﻬﺖﻫﺎ را ﭘﯿﺪا ﻧﻤﯽﮐﺮدم و ﮐﻮرﻣﺎلﮐﻮرﻣﺎل دﻧﺒﺎل ﮐﻼهﺧﻮد و اﺳﻠﺤﻪام ﺑﻮدم‪ .‬دﺳﺖ دراز ﮐﺮدم و ﺳﻪ ﺗﺎ ﻧﺎرﻧﺠﮏ ﭘﯿـﺪا ﮐـﺮدم و‬
‫ً‬
‫ﭼﯿﺪﻣﺸﺎن ﺟﻠﻮ دﺳﺘﻢ؛ ﺿﺎﻣﻦﻫﺎﯾﺸﺎن ﻃﻮری ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ آﻣﺎدهی ﭘﺮﺗﺎب ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺷﺎﯾﺪ ﺣﺪودا ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﻫﻤﯿﻦﻃـﻮری زاﻧـﻮ‬
‫زده ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم‪ .‬رﻓﺘﻪرﻓﺘﻪ ﺑﻪ رﻧﮓﻫﺎی ﻧﻘﺮهای رﯾﺰ ﺳﭙﯿﺪهی ﺻﺒﺢ ﻣﻪ را ﺷﮑﺴﺖ و از ﺟﺎﯾﯽ ﮐـﻪ ﻣـﻦ ﺑـﻮد ﺗـﻮ آن ﻣﺴـﯿﺮ‬
‫دﯾﺪی ﮐﻪ داﺷﺖ ﺑﺎز ﻣﯽﺷﺪ دهﭘﺎﻧﺰده ﻣﺘﺮ از ﺟﺎده ﺧﺎﮐﯽ ﻣﻌﻠﻮم ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬ﭘﺸﻪﻫﺎ ﻣﯽآﻣﺪﻧﺪ و ﻣﯽرﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﯾﺎدم اﺳﺖ ﭼﻨﺪﺗﺎﯾﺸﺎن را‬
‫ﮐﺸﺘﻢ و ﭘﺮاﻧﺪم و از ﺧﻮدم ﻣﯽﭘﺮﺳﯿﺪم ﺑﺮوم ﮐﺎﯾﻮوا را ﺑﯿﺪار ﮐﻨﻢ و ازش ﯾﮏ ﭘﺸﻪﮐﺶ ﺑﺨﻮاﻫﻢ‪ .‬وﻟﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﻓﮑﺮ ﺧـﻮﺑﯽ ﻧﯿﺴـﺖ و‬
‫وﻗﺘﯽ دوﺑﺎره ﺳﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم دﯾﺪم ﻣﺮد ﺟﻮاﻧﯽ دارد از ﺗﻮ ﻣﻪ ﺑﯿﺮون ﻣﯽآﯾﺪ‪ .‬ﻟﺒﺎسﻫﺎی ﺳﯿﺎه ﭘﻮﺷﯿﺪه ﺑﻮد ﺻﻨﺪل ﻻﺳﺘﯿﮑﯽ ﭘﺎش ﺑﻮد‬
‫و ﮐﻤﺮﺑﻨﺪ ﻓﺸﻨﮓ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮی داﺷﺖ‪ .‬ﺷﺎﻧﻪﻫﺎﯾﺶ ﯾﮑﻢ ﺧﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺳﺮش ﺑﻪ ﻃﺮﻓﯽ ﺧﻢ ﺑﻮد اﻧﮕﺎری دارد ﺑﻪ ﺻـﺪای ﭼﯿـﺰی‬
‫ﮔﻮش ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ ﺧﯿﺎﻟﺶ راﺣﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻮ ﯾﮏ دﺳﺘﺶ اﺳﻠﺤﻪ داﺷﺖ و ﻟﻮﻟﻪاش ﺑﻪ زﻣﯿﻦ ﺧﻢ ﺑﻮد و ﺑـﺪون ﻫـﯿﭻ‬
‫ﻋﺠﻠﻪ و دﻟﻮاﭘﺴﯽای ﺗﻮ وﺳﻂ ﺟﺎده ﺧﺎﮐﯽ راه ﻣﯽرﻓﺖ‪ .‬ﺻﺪاﯾﯽ ﻧﻤﯽآﻣﺪ ـ ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﯾﺎدم ﻣﺎﻧـﺪه ﺑﻤﺎﻧـﺪ ﻧﺸـﻨﯿﺪم‪ .‬ﺑـﻪ ﻧﻈـﺮ‬
‫ﻣﯽرﺳﯿﺪ ﺧﻮدش ﺑﺨﺸﯽ از ﻣﻪ ﺻﺒﺢ اﺳﺖ و ﯾﺎ ﺑﺨﺸﯽ از ﺗﺨﯿﻞ ﺧﻮدم وﻟﯽ اﯾﻦ واﻗﻌﯿﺖ ﮐﻪ دﻟﻢ آﺷﻮب ﺷﺪ را ﻫـﻢ ﻧﻤﯽﺗـﻮاﻧﻢ‬

‫‪۶۵‬‬
 ‫ُ‬
‫ﮐﻤﯿﻦ‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫ﻧﺪﯾﺪ ﺑﮕﯿﺮم‪ .‬ﺿﺎﻣﻦ ﻧﺎرﻧﺠﮏ را ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮدم‪ .‬زاﻧﻮ زده ﺑﻮدم‪ .‬رﻓﺘﺎر اﺗﻮﻣﺎت ﺑﻮد‪ .‬از آن ﺟﻮان ﻣﺘﻨﻔﺮ ﻧﺒﻮد؛ ﺑـﻪ ﺧـﻮدم ﻧﮕﻔـﺘﻢ اﯾـﻦ‬
‫ً‬
‫دﺷﻤﻦ اﺳﺖ؛ اﺻﻼ ﻣﺴﺎﺋﻞ اﺧﻼﻗﯽ ﯾﺎ ﺳﯿﺎﺳﯽ ﯾﺎ وﻇﯿﻔﻪی ﻧﻈﺎﻣﯽ را ﻧﺴﻨﺠﯿﺪم‪ .‬دوﻻ ﺷﺪم و ﺳﺮ ﺧﻢ ﮐﺮدم‪ .‬ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﻫﺮ ﭼﻪ‬
‫داﺷﺖ از ﻣﻌﺪهام ﺑﺎﻻ ﻣﯽآﻣﺪ را ﺑﺮﮔﺮداﻧﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ؛ ﻣﺰهاش ﺷﺒﯿﻪ ﻟﯿﻤﻮﻧﺎد ﺑﻮد؛ ﻣﺰهی ﻣﯿﻮه ﻣﯽداد و ﺗﺮش ﺑﻮد‪ .‬ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮدم‪ .‬ﻗﺼـﺪ‬
‫ً‬
‫ﮐﺸﺘﻨﺶ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻗﺮار ﺑﻮدم ﻧﺎرﻧﺠﮏ ﻣﺜﻼ از اﯾﻨﺠﺎ ﻓﺮاریاش دﻫﺪ ـ دودش ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺧﻢ ﺷﺪم و ﺣﺲ ﮐﺮدم ﺗـﻮ ﺳـﺮم ﺧـﺎﻟﯽ ﺷـﺪه و‬
‫دوﺑﺎره ﭘﺮ‪ .‬ﻗﺒﻞ از اﯾﻦﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺑﮕﻮﯾﻢ ﻧﺎرﻧﺠﮏ را ﺑﻨﺪازم اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻣﺶ‪ .‬ﻓﻀﺎی ﺑﺎز ﺷﺪه ﺗﻮ ﻣﻪ ﻏﻠﯿﻆ ﺑﻮد و ﺑﺎﯾﺪ ﺧﯿﻠﯽ آرام‬
‫ﻧﺎرﻧﺠﮏ را ﺑﺎﻻ ﻣﯽاﻧﺪاﺧﺘﻢ‪ .‬ﻫﺪف ﻫﻢ ﻧﮕﺮﻓﺘﻢ و ﯾﺎدم اﺳﺖ ﻧﺎرﻧﺠﮏ ﺑﺮای ﻟﺤﻈﻪای ﺑﺎﻻ ﺳﺮم ﺧﺸﮑﺶ زد‪ ،‬اﻧﮕـﺎری دورﺑﯿﻨـﯽ‬
‫رو ﻫﻮا ﻋﮑﺴﯽ ازش ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﯾﺎدم اﺳﺖ زاﻧﻮ زدم و ﻧﻔﺲ ﺣﺒﺲ ﮐﺮدم و اﺑﺮﻫﺎی ﮐﻮﭼﮏ ﻣﻪ را ﮐـﻪ از رو زﻣـﯿﻦ ﺑﻠﻨـﺪ ﻣﯽﺷـﺪﻧﺪ‬
‫ً‬
‫ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﺮدم‪ .‬ﻧﺎرﻧﺠﮏ ﯾﮏ ﺑﺎر رو زﻣﯿﻦ ﺑﺎﻻ ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺖ و رو ﺟﺎده ﺧﺎﮐﯽ ﻏﻠﺘﯿﺪ‪ .‬ﺻﺪاﯾﺶ را ﻧﺸﻨﯿﺪم وﻟﯽ ﺣﺘﻤﺎ ﺑﺎﯾـﺪ ﺻـﺪاﯾﯽ‬
‫ﻣﯽداﺷﺖ ﭼﻮن ﻣﺮد ﺟﻮان اﺳﻠﺤﻪاش را رﻫﺎ ﮐﺮد و دوﯾﺪ‪ ،‬ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﺗﯿﺰ دو ﺳﻪ ﻗﺪم ﺑﺮداﺷﺘﻪ و ﺑﻌﺪ ﻣﺮدد ﻣﺎﻧﺪه و ﮔﺸـﺘﻪ ﺳـﻤﺖ‬
‫راﺳﺘﺶ و ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻧﺎرﻧﺠﮏ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺟﻠﻮ ﺳﺮوﺻﻮرﺗﺶ را ﺑﮕﯿﺮد ﮐﻪ ﻫﯿﭻوﻗﺖ ﻣﻮﻓﻖ ﻧﺸﺪه‪ .‬ﺑﻪ ذﻫﻨﻢ رﺳـﯿﺪه آﻣـﺎدهی‬
‫ﻣﺮگ ﺑﻮده‪ .‬ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻬﺶ اﺧﻄﺎر ﮐﻨﻢ‪ .‬ﻧﺎرﻧﺠﮏ ﺻﺪای اﻧﻔﺠﺎری داده ـ ﺻﺪاش ﮐﻢ ﻧﺒﻮده وﻟﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﻫﻢ ﻧﺒﻮد‪ .‬در ﮐﻞ ﭼﯿﺰی‬
‫ﻧﺒﻮد ﮐﻪ اﻧﺘﻈﺎرش را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ و ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪن ﺧﺎک و دود را دﯾﺪم‪ .‬دود ﺳﻔﯿﺪ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﺑﻪ ﻫـﻮا رﻓـﺖ‪ .‬ﻣـﺮد ﺟـﻮان اﻧﮕـﺎری ﺑـﺎ‬
‫ﻧﺦﻫﺎﯾﯽ ﻧﺎﻣﺮﺋﯽ ﮐﺸﯿﺪه ﺷﺪه رو ﺑﻪ ﺑﺎﻻ‪ .‬از ﭘﺸﺖ ﺧﻮرد زﻣﯿﻦ‪ .‬ﺻﻨﺪلﻫﺎی ﻻﺳﺘﯿﮑﯽاش ﺗﺮﮐﯿﺪ‪ .‬اﻓﺘﺎد وﺳﻂ ﺟﺎده ﺧﺎﮐﯽ و ﭘـﺎی‬
‫راﺳﺘﺶ ﺧﻢ ﺷﺪ زﯾﺮش و ﯾﮏ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺗﻮ ﭼﺸﻢ دﯾﮕﺮ ﺣﻔﺮهای ﺷﺒﯿﻪ ﺳﺘﺎرهای درﺷﺖ ﺑﺎز ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﺮای ﻣﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻣﺮگ و زﻧﺪﮔﯽ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺧﻄﺮی ﺗﻬﺪﯾﺪم ﻧﮑﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ‪ .‬اﯾﻦ ﻣﺮد ﺟﻮان ﺑﻪ راﺣﺘﯽ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ از ﮐﻨﺎرم ﺑﮕﺬرد‪.‬‬
‫و اﯾﻦ وﺿﻊ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻫﯿﭻوﻗﺖ رخ ﻧﺪﻫﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪﺗﺮ ﯾﺎدم آﻣﺪ ﮐﺎﯾﻮوا ﺳﻌﯽ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﯾﺎدم ﺑﯿﻨﺪازد ﻃﺮف ﺗﺤﺖ ﻫﺮ ﺷﺮاﯾﻂ ﻣﯽ ُﻣـﺮد‪ .‬ﺑﻬـﻢ ﮔﻔﺘـﻪ ﺑـﻮد ﻃـﺮف ﺧـﻮدش را‬
‫ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﮐﺮده ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺳﺮﺑﺎز ﺑﻮدم و اﯾﻨﺠﺎ ﺟﻨﮓ اﺳﺖ و ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮدم را ﺟﻤﻊوﺟﻮر ﮐـﻨﻢ و دﯾﮕـﺮ ﺧﯿـﺮهاش ﻧﺸـﻮم و از ﺧـﻮدم‬
‫ﺑﭙﺮﺳﻢ اﮔﺮ اﯾﻦ ﻣﺮد ُﻣﺮده ﺟﺎی ﻣﻦ ﺑﻮد ﭼﻪ ﻣﯽﮐﺮد؟‬
‫ﻫﯿﭻﮐﺪاﻣﺶ ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﮐﻼم اﯾﻦ وﺳﻂ از ﻫﻤﻪﭼﯿﺰ ﭘﯿﭽﯿﺪهﺗﺮ ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺲ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺎرم اﯾﻦ ﺑﻮد ﺧﯿﺮهی ﭼﯿﺰی ﺷﻮم ﮐـﻪ ﺟﺴـﺪ‬
‫ﻣﺮد ﺟﻮان ﺑﻬﻢ ﻧﺸﺎن ﻣﯽداد‪.‬‬
‫ﺣﺘﯽ اﻣﺮوز ﻫﻢ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻬﻔﻤﻢ ﭼﯽ ﺷﺪ‪ .‬ﮔﺎﻫﯽ ﺧﻮدم را ﻣﯽﺑﺨﺸﻢ‪ ،‬ﮔﺎﻫﯽ ﻧﻤﯽﺑﺨﺸﻢ‪ .‬ﺗـﻮ ﺑـﯿﻦ روزﻣﺮﮔﯽﻫـﺎﯾﻢ ﺳـﻌﯽ‬
‫ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺑﻬﺶ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ وﻟﯽ ﻫﺮازﮔﺎﻫﯽ وﻗﺘﯽ دارم روزﻧﺎﻣﻪ ﻣﯽﺧﻮاﻧﻢ ﯾﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻮ اﺗﺎق ﻧﺸﺴﺘﻪام ﺳﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽﮐﻨﻢ و ﻣـﺮد ﺟـﻮان را‬
‫ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ دارد از ﺗﻮ ﻣﻪ ﺻﺒﺤﮕﺎه ﻣﯽآﯾﺪ ﻃﺮﻓﻢ‪ .‬ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ دارد ﻣﯽآﯾﺪ ﻃﺮﻓﻢ‪ ،‬ﺷﺎﻧﻪﻫﺎﯾﺸﻢ ﯾـﮏﮐﻢ اﻓﺘـﺎده‪ ،‬ﺳـﺮش‬
‫رﻓﺘﻪ ﺑﺮی و ﭼﻨﺪ ﻣﺘﺮی از ﮐﻨﺎرم ﻣﯽﮔﺬرد و ﯾﮑﻬﻮ ﺑﺮای ﯾﮑﯽ از ﻓﮑﺮﻫﺎﯾﺶ ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺨـﻮاﻧﻢ ﻟﺒﺨﻨـﺪ ﻣﯽزﻧـﺪ و ﺑﻌـﺪ ﺟـﺎده‬
‫ﺧﺎﮐﯽ را ﻫﻤﯿﻦﻃﻮری ﻣﯽرود ﺗﺎ ﺗﻮی ﯾﮑﯽ از ﭘﯿﭻﻫﺎش ﺑﻪ دل ﻣﻪ ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدد‪.‬‬

‫ﺳﺒﮏ‬

‫ﻣﻮﺳﯿﻘﯽای در ﮐﺎر ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺑﯿﺸﺘﺮ دﻫﮑﺪه ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺧﺎﻧﻪﺷﺎن ﻫﻢ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺑﻮد و ﺣﺎﻻ ﻓﻘﻂ ازش دود ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽﺷـﺪ و دﺧﺘـﺮ ﺑـﺎ‬
‫ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ ﻧﯿﻤﻪﺑﺎز و ﭘﺎﺑﺮﻫﻨﻪ ﻣﯽرﻗﺼﯿﺪ‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ ﭼﻬﺎرده ﺳﺎﻟﺶ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻮ ﻣﺸﮑﯽ و ﭘﻮﺳﺖ ﻗﻬـﻮهای ﺑـﻮد‪ِ .‬اﯾـﺰار ﮔﻔـﺖ »اﯾـﻦ ﭼـﺮا‬
‫اﯾﻦﻃﻮری ﻣﯽﮐﻨﻪ؟« ﺑﯿﻦ ﺧﺮاﺑﯽﻫﺎ را ﮔﺸﺘﯿﻢ وﻟﯽ ﭼﯿﺰی ﮔﯿﺮﻣﺎن ﻧﯿﺎﻣﺪ‪َ .‬رت ﮐﺎﯾﻠﯽ ﺑﺮای ﺷﺎم ﯾﮏ ﻣﺮغ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺳﺘﻮان ﮐﺮاس ﺑﻪ‬
‫ﻧﯿﺮویﻫﺎی ﻫﻮاﯾﯽ ﺧﺒﺮ داد ﺑﺮوﻧﺪ‪ .‬دﺧﺘﺮ ﺑﯿﺸﺘﺮ رو ﻧﻮک ﭘﺎﻫﺎﯾﺶ ﻣﯽرﻗﺼﯿﺪ‪ .‬رو ﺧﺎکﻫﺎی ﺟﻠـﻮی ﺧﺎﻧـﻪاش ﻗـﺪمﻫﺎی رﯾـﺰی‬

‫‪۶۶‬‬
 ‫ُ‬
‫ﺳﺒﮏ‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫ﺑﺮﻣﯽداﺷﺖ و ﮔﺎﻫﯽ آرام ﭼﺮﺧﯽ ﻣﯽزد و ﮔﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدش ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽزد‪ِ .‬اﯾﺰار ﮔﻔﺖ »اﯾﻦ ﭼﺮا اﯾﻦﻃﻮرﯾـﻪ؟« و ﻫﻨـﺮی داﺑﯿﻨـﺰ‬
‫ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺖ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﭼﺮا اﯾﻦﻃﻮرﯾﻪ ﭼﻮن اﯾﻦﻃﻮری ﻫﺴﺖ دﯾﮕﺮ‪ .‬ﯾﮏﮐﻢ ﺑﻌﺪش ﺧﺎﻧﻮادهی را ﺗﻮ ﺧﺎﻧﻪ ﭘﯿـﺪا ﮐـﺮدﯾﻢ‪ .‬ﻣـﺮده‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺪﺟﻮری ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺧﺎﻧﻮادهی ﺟﻤﻊوﺟﻮری داﺷﺖ؛ ﻧﻮزادی ﭘﯿﺪا ﮐﺮدﯾﻢ و ﭘﯿﺮزﻧـﯽ و زﻧـﯽ ﮐـﻪ ﺗﺸـﺨﯿﺺ ﺳـﻨﺶ‬
‫ً‬
‫ﺳﺨﺖ ﺑﻮد‪ .‬وﻗﺘﯽ ﮐﺸﯿﺪﻣﺸﺎن ﺑﯿﺮون ﺑﺎز ﻫﻢ دﺧﺘﺮ دﺳﺖ از ﮐﺎرش ﻧﮑﺸﯿﺪ‪ .‬ﮐﻒ دﺳﺖﻫﺎ را ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد رو ﮔﻮﺷﺶ‪ ،‬ﮐﻪ ﺣﺘﻤﺎ‬
‫ﻣﻌﻨﯽای داﺷﺖ ﺑﺮای ﺧﻮدش و ﻫﻤﯿﻦﻃﻮری ﺑﻪ ﮐﺎرش اداﻣﻪ ﻣﯽدﻫﺪ و دوﺑﺎره ﺗﻤﺎم ﺣﺮﮐﺎﺗﺶ را ﺑﻪﻋﮑﺲ اﻧﺠﺎم داد‪ .‬ﺑﺎ ﻟﺐﻫﺎی‬
‫ﺣﺮﮐﺎﺗﯽ زﯾﺒﺎﯾﯽ اﻧﺠﺎم ﻣﯽداد‪ِ .‬اﯾﺰار ﮔﻔﺖ »ﻣﻦ ﮐﻪ ﻧﻤﯽﻓﻬﻤﻢ‪ «.‬دود از ﺗﻮ ﺧﺎﻧﻪﻫﺎ ﺑﻮی ﮐﺎه ﻣﯽداد‪ .‬دودش ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺑﻮد ﺗﻮ ﻣﯿﺪان‬
‫دﻫﮑﺪه و دﯾﮕﺮ ﺧﯿﻠﯽ ﻏﻠﯿﻆ ﻧﺒﻮد و ﻓﻘﻂ ﮔﺎﻫﯽ ﻣﯽﺷﺪ ﺷﺒﯿﻪ ﻣﻮجﻫﺎی ﺧﻔﯿﻒ ﻣﻪ‪ .‬ﺧﻮکﻫﺎی ُﻣﺮده ﻫﻢ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬دﺧﺘـﺮ رﻓـﺖ رو‬
‫ﻧﻮک ﭘﺎﻫﺎﯾﺶ و آرام ﭼﺮﺧﯿﺪ و ﺧﻮدش را ﺑﯿﻦ دود ﺗﮑﺎن داد‪ .‬ﭼﻬﺮهاش ﺣﺎﻟﺖ رؤ ﯾﺎ ﮔﻮﻧﻪای ﺑـﻪ ﺧـﻮد ﮔﺮﻓﺘـﻪ ﺑـﻮد‪ ،‬اﻧﮕـﺎری ﺗـﻮ‬
‫آراﻣﺶ و ﺧﻮﻧﺴﺮدی اﺳﺖ‪ .‬ﯾﮏﮐﻢ ﺑﻌﺪ وﻗﺘﯽ از دﻫﮑﺪه زدﯾﻢ ﺑﯿﺮون ﻫﻨﻮز داﺷﺖ ﺑﻪ ﮐﺎرش اداﻣﻪ ﻣﯽداد‪ِ .‬اﯾﺰار ﮔﻔﺖ »ﻻﺑـﺪ ﯾـﻪ‬
‫رﺳﻢ ﻣﺴﺨﺮهﺳﺖ‪ «.‬وﻟﯽ داﺑﯿﻨﺰ ﺑﺮﮔﺸﺖ دﺧﺘﺮ را ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ ﻧﻪ دﺧﺘﺮه ﻓﻘﻂ دوﺳﺖ دارد ﺑﺮﻗﺼﺪ‪.‬‬
‫آن ﺷﺐ وﻗﺘﯽ ﺣﺴﺎﺑﯽ از دﻫﮑﺪهی دود ﮔﺮﻓﺘﻪ دور ﺷﺪﯾﻢ ِاﯾﺰار ادای دﺧﺘـﺮ را درآورد‪ .‬ﺷـﺒﯿﻪاش ﻣﯽﭘﺮﯾـﺪ و ﻣﯽﭼﺮﺧﯿـﺪ‪.‬‬
‫ﮐﻒ دﺳﺖﻫﺎﯾﺶ را ﮔﺬاﺷﺖ رو ﮔﻮﺷﺶ و ﯾﮏﮐﻢ ادای دﺧﺘﺮ را درآورد و ﺑﻌﺪ ﺑﺮﻋﮑﺴﺶ ﮐﺮد و ﯾﮏﮐﻢ ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑـﻪ از ﺣـﺪ‬
‫ﮔﺬراﻧﺪن‪ .‬وﻟﯽ ﻫﻨﺮی داﺑﯿﻨﺰ ﺑﺎ آن ﻫﯿﮑﻞ درﺷﺘﺶ ﺣﺮﮐﺖ ﭼﺮﺧﺶ ﻧﺮﻣﯽ ﮐﺮد و ِاﯾﺰار را از ﭘﺸﺖ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻠﻨﺪش ﮐـﺮد و ﺑـﺮدش‬
‫ﺑﺎﻻ ﺳﺮ ﭼﺎﻫﯽ ﻋﻤﯿﻖ و ازش ﭘﺮﺳﯿﺪ دوﺳﺖ دارد ﺑﯿﺎﻓﺘﺪ آن ﺗﻮ؟‬
‫اﯾﺰار ﻫﻢ ﮔﻔﺖ ﻧﻪ‪.‬‬
‫ُ‬
‫ﻫﻨﺮی داﺑﯿﻨﺰ ﮔﻔﺖ »ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺐ ﭘﺲ دﯾﮕﻪ درﺳﺖ ﺑﺮﻗﺺ‪«.‬‬

‫ﺣﺮف ﺷﺠﺎﻋﺖ اﺳﺖ‬

‫ﺣﺮف ِ‬

‫ﺟﻨﮓ ﺗﻤﺎم ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺟﺎی ﺧﺎﺻﯽ ﺑﺮای رﻓﺘﻦ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻧﻮرﻣﻦ ﺑﺎﮐﺮ ﻫﻤﯿﻦﻃﻮر ﺟـﺎدهی ﻫﻔـﺖ ﮐﯿﻠـﻮﻣﺘﺮی ﮐﻨـﺎر درﯾﺎﭼـﻪ را دور‬
‫ﻣﯽزد و ﺑﻌﺪ دوﺑﺎره از ﻧﻮ ﺷﺮوع ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬آرام ﻣﯽراﻧﺪ و ﺗﻮ ﺷﻮرﻟﺖ ﺑﺰرگ ﭘﺪرش ﺣﺲ اﻣﻨﯿـﺖ داﺷـﺖ‪ .‬ﻫﺮازﮔـﺎﻫﯽ ﻧﮕـﺎﻫﯽ ﺑـﻪ‬
‫درﯾﺎﭼﻪ ﻣﯽاﻧﺪاﺧﺖ ﺗﺎ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﯿﺎﻓﺘﺪ ﺑﻪ ﻗﺎﯾﻖﻫﺎ و اﺳﮑﯽﻫﺎی رو آب و ﻣﻨﻈﺮهاش‪ .‬ﯾﮑﺸﻨﺒﻪی ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻧﯽ ﺑﻮد و ﺷﻬﺮ ﺧﯿﻠﯽ ﻓـﺮق‬
‫ﻧﮑﺮده ﺑﻮد‪ .‬درﯾﺎﭼﻪ ﻣﻮج ﻧﺪاﺷﺖ و ﺳﺎﮐﻦ ﺑﻮد و زﯾﺮ ﻧﻮر آﻓﺘﺎب‪ ،‬ﻧﻘﺮهای ﻣﯽزد‪ .‬ﮐﻨﺎر ﺟﺎده ﻫﻤﻪی ﺧﺎﻧﻪﻫﺎ اﻧﮕـﺎری ﻗﺪﺷـﺎن آب‬
‫رﻓﺘﻪ و ﻃﺒﻘﻪﺷﺎن ﻧﺼﻒ ﺷﺪه و ﻓﻀﺎی ﺧﺎﻧﻪﻫﺎی ُﻣﺪرن ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺘﻪاﻧﺪ و اﯾﻮانﻫﺎی ﺑﺰرﮔﯽ دارﻧﺪ و ﭘﻨﺠﺮهﻫﺎﯾﯽ ﻧﺮدهدار ﮐـﻪ رو‬
‫ﺑﻪ درﯾﺎﭼﻪ ﺑﺎز ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬اﻃﺮاف ﺗﺎ ﭼﺸﻢ ﮐﺎر ﻣﯽﮐﺮد ﭼﻤﻨﺰار ﺑﻮد‪ .‬از ﺳﻤﺖ ﺟﺎده ﻣﯽﺧﻮرد ﺑﻪ درﯾﺎﭼﻪ و ﻣﻠﮏﻫـﺎﯾﺶ اﻃـﺮاﻓﺶ‬
‫ﺑﺴﯿﺎر ﺑﺎارزش و ﮔﺮان ﺑﻮد‪ ،‬ﺧﺎﻧﻪﻫﺎی ﺷﯿﮑﯽ وﺟﻮد داﺷﺖ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ازﺷﺎن ﺧﻮب ﻧﮕﻬﺪاری ﻣﯽﺷﺪ‬
‫و رﻧﮓﻫﺎﯾﺸﺎن روﺷﻦ ﺑﻮد و ﻫﺮ ﺧﺎﻧﻪ اﺳﮑﻠﻪی ﮐﻮﭼﮑﯽ داﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ دل درﯾﺎﭼﻪ ﻣﯽرﻓﺖ ﯾﮏ ﻗﺎﯾﻖ ﮐﻨﺎرش ﭘﺎرک ﺑﻮد و رو ﻗﺎﯾﻖ‬
‫ﺑﺮزﻧﺖ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﺎﻏﭽﻪی ﻣﻨﻈﻢ و ﻣﺮﺗﺒﯽ ﻫﻢ داﺷﺘﻨﺪ و ﺣﺘﯽ ﺑﻌﻀﯽ از ﺧﺎﻧﻪﻫﺎ ﺑﺎﻏﺒﺎن داﺷـﺘﻨﺪ و ﺣﯿﺎطﻫـﺎﯾﯽ ﺳـﻨﮕﯽ ﺑـﺎ‬
‫دﺳﺖ‬
‫ﺑﺎرﺑﮑﯿﻮ و ﺳﺮخﮐﻦ و ﺟﻠﻮ ﻫﺮ ﺧﺎﻧﻪ ﺗﺨﺘﻪﮐﻮﺑﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ روش اﺳﻢ ﺻﺎﺣﺐﺧﺎﻧﻪﻫﺎ را ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬آنﻃﺮف ﺟﺎده ﮐﻪ ﻣﯽﺷﺪ ِ‬
‫ﭼﭗ ﻧﻮرﻣﻦ‪ ،‬ﺧﺎﻧﻪﻫﺎﯾﺶ ﺑﺎز ﻫﻢ ﺧﻮب ﺑﻮدﻧﺪ اﻣﺎ ﻗﯿﻤﺘﺸﺎن ﮐﻤﺘﺮ ﺑﻮد و ﻣﺘﺮاژﺷﺎن ﻫﻢ ﺑﻪ ﻫﻤـﺎن ﻧﺴـﺒﺖ ﮐﻤﺘـﺮ و ﺧﺒـﺮی ﻫـﻢ از‬
‫ً‬ ‫ِ‬
‫اﺳﮑﻠﻪی ﮐﻮﭼﮏ ﯾﺎ ﻗﺎﯾﻖ ﯾﺎ ﺑﺎﻏﺒﺎن ﻧﺒﻮد‪ .‬اﯾﻦ ﺟﺎده ﯾﮏﻃﻮرﻫﺎﯾﯽ ﻣﺮزی ﺑﻮد ﺑﯿﻦ ﻣﺮﻓﻪﻫﺎ و آدمﻫﺎی ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻣﺮﻓﻪ و زﻧـﺪﮔﯽ ﮐـﺮدن‬
‫ﮐﻨﺎر درﯾﺎﭼﻪ ﯾﮑﯽ از ﭼﻨﺪ ﺣﺴﻦ ذاﺗﯽ اﯾﻦ ﺷﻬﺮ ُﭘﺮ ﭼﻤﻨﺰار ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﺘﯿﺠﻪاش ﻣﯽﺷﺪ ﺗﻔﺎوت ﺗﻮ ﺗﻤﺎﺷﺎی آﻓﺘﺎﺑﯽ ﮐﻪ ﯾﺎ دارد ﭘﺸﺖ‬
‫ﻣﺰارع ذرت ﻏﺮوب ﻣﯽﮐﻨﺪ ﯾﺎ ﭘﺸﺖ درﯾﺎﭼﻪ‪.‬‬

‫‪۶۷‬‬
 ‫ُ‬
‫ﺣﺮف ﺣﺮف ﺷﺠﺎﻋﺖ اﺳﺖ‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫درﯾﺎﭼﻪی زﯾﺒﺎ و ﻣﺘﻨﺎﺳﺒﯽ ﺑﻮد‪ .‬ﺗﻮ دﺑﯿﺮﺳﺘﺎن ﺷﺐﻫﺎ ﺑﺎ ﺳﺎﻟﯽ ﮐﺮﯾﻤﺮ ﻫﻤﯿﻦﺟﺎ دوردور ﻣﯽﮐﺮد و دوﺳﺖ داﺷﺖ ﺑﺪاﻧﺪ ﺳﺎﻟﯽ‬
‫دﻟﺶ ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺎﻫﺎش ﺑﺮود زﯾﺮ آﻻﭼﯿﻖﻫﺎی ﺳﺎﻧﺴﺖ ﭘﺎرک‪ .‬ﺳﺎﯾﺮ ﻣﻮاردی ﮐﻪ ﺑﺎ دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﻣﯽآﻣﺪ اﯾﻨﺠﺎ ﻫﻢ ﺑﻮد ﮐـﻪ ﺑـﺎ ﻫـﻢ‬
‫درﺑﺎرهی ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻬﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و ﻧﮕﺮان وﺟﻮد داﺷـﺘﻦ ﯾـﺎ ﻧﺪاﺷـﺘﻦ ﺧﺪاوﻧـﺪ ﺑﻮدﻧـﺪ و از ﺗﺌﻮریﻫـﺎی ﻋﻠـﺖ و‬
‫ﻣﻌﻠﻮﻟﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺟﻨﮓ ﭘﯿﺶ آﻣﺪ‪ .‬وﻟﯽ درﯾﺎﭼﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺳﺮﺟﺎﯾﺶ ﺑﻮد‪ ،‬درﯾﺎﭼﻪای ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚوﺑﺎﻧﯽ اﺻﻠﯽ وﺟﻮد‬
‫ﺷﻬﺮی در دورش ﺑﻮد‪ .‬درﯾﺎﭼﻪای ﮐﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﻮد ﺑﺮای ﻣﻬﺎﺟﺮاﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ در ﻣﺤﻠﯽ ﻣﺴﺘﻘﺮ ﺷـﻮﻧﺪ‪ .‬ﻗﺒـﻞ از ﻣﻬﺎﺟﺮﻫـﺎی‬
‫ﺳﻔﯿﺪﭘﻮﺳﺖ آﻧﺠﺎ ﺧﺎﻧﻪی ﻗﺒﯿﻠﻪی ﺳﺮخﭘﻮﺳﺘﯽ ﺳﻮﻫﺎ ﺑﻮد و ﻗﺒﻞ از ﺳﻮﻫﺎ ﻫﻢ آﻧﺠﺎ ﻣﺮﺗﻌﯽ ﭘﻬﻨﺎور ﺑﻮده و ﻗﺒﻞ از ﻣﺮﺗﻊ ﺑﻮدﻧﺶ ﻫﻢ‬
‫ﻓﻘﻂ و ﻓﻘﻂ ﯾﺦ ﺑﻮده‪ .‬ﺑﺴﺘﺮ درﯾﺎﭼﻪ ﺑﻪ دﻟﯿﻞ راﻧﺶ و ﭘﯿﺸﺮوی ﯾﺦﻫﺎی ﻣﻨﻄﻘﻪی وﯾﺴﮑﺎﻧﺴﯿﻦ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه‪ .‬درﯾﺎﭼﻪای ﮐـﻪ ﻧـﻪ از‬
‫ً‬
‫دل ﭼﺸﻤﻪای ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه و ﻧﻪ رودی ﺑﻬﺶ ﻣﯽرﯾﺰد ﻣﻌﻤﻮﻻ ﮐﺜﯿﻒ و ﺧﺰه ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﻓﻘﻂ ﺑﻘﺎی ﺧﻮدش را ﻣﻨﻮط ﺑﻪ ﺑﺎرانﻫـﺎی‬
‫روی ﻣﺮاﺗﻊ ﻣﯽداﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم اﯾﻦ اوﺻﺎف ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻨﺒﻊ ﻣﻬﻢ آب در ﺷﻌﺎع ﭘﻨﺠﺎه ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮی ﺧﻮدش اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎﻋﺚ ﻏﺮور‬
‫ﻣﻨﻄﻘﻪ اﺳﺖ و ﺗﻤﺎﺷﺎﯾﺶ ﺗﻮ روزﻫﺎی آﻓﺘﺎﺑﯽ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻧﯽ ﺑﺴﯿﺎر دﻟﭙﺬﯾﺮ اﺳﺖ و آن روز ﻏﺮوب ﻫﻢ ﻗﺮار ﺑﻮد آﺗﺶﺑﺎزی ﺑـﺎﻻ ﺳـﺮش‬
‫ﺣﺴﺎﺑﯽ رﻧﮓووارﻧﮕﺶ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺗﻮ آﺧﺮﯾﻦ دﻗﺎﯾﻖ ﻏﺮوب آﻓﺘﺎب ﺑﺮای ﺧﻮدش آرام و ﺑﺪون ﻣﻮج ﺑﻮد و ﺷﻨﻮﻧﺪهی ﺧﻮﺑﯽ ﺑـﺮای‬
‫ﺳﮑﻮت دﯾﮕﺮان‪ .‬ﻣﺤﯿﻂ ﭼﻬﺎرده ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮیای داﺷﺖ ﮐﻪ ﻣﺎﺷﯿﻨﯽ ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺗﻮ ﺑﯿﺴـﺖوﭘﻨﺞ دﻗﯿﻘـﻪ ﯾـﮏ دور‬
‫ﮐﺎﻣﻞ ﺑﺰﻧﺪش‪ .‬ﺟﺎی ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺮای ﺷﻨﺎ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻧﻮرﻣﻦ ﺑﺎﮐﺮ ﺑﻌﺪ از دورهی دﺑﯿﺮﺳﺘﺎن ﺳﺮ ﻫﻤﯿﻦ ﺷـﻨﺎ ﮐـﺮدن آﻧﺠـﺎ ﮔﻮﺷـﺶ ﻃـﻮری‬
‫ً‬
‫ﭼﺮک ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮد اﺻﻼ از ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻌﺎف ﺷﻮد‪ .‬ﺗﺎزه درﯾﺎﭼﻪ ﺟﺎن ﯾﮑﯽ از دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﯾﻌﻨـﯽ َﻣﮑـﺲ آرﻧﻮﻟـﺪ را ﻫـﻢ‬
‫ً‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و اﺻﻼ ﻧﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﭘﺎش ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﺑﺎز ﺷﻮد‪ .‬ﻣﮑﺲ ﺟﺰو آن آدمﻫﺎﯾﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ دوﺳﺖ داﺷﺖ درﺑـﺎرهی وﺟـﻮد‬
‫ﺧﺪا ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺻﺪاﯾﺶ ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻔﺖ »ﻧﻪ ﺣﺮﻓﻢ اﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﻣﯽﮔﻢ اﯾﻦ ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﻓﮑﺮﯾﻪ ﮐﻪ ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺑﺸﻪ‪ .‬ﻫﻤـﯿﻦ ﻓﮑـﺮش ﻫـﻢ‬
‫ﻣﻬﻤﻪ‪ .‬اﯾﻦ ﻣﯽﺗﻮﻧﻪ ﺧﻮدش ﺗﻮ ﺳﺎﺧﺘﺎر ﻋﻠﯿﺖ و ﻣﻌﻠﻮﻟﯽ ﻋﻠﺖ اﺻﻠﯽ ﺑﺎﺷﻪ‪ «.‬ﻣﯽاﻓﺘﺎد رو ﺻﺪای ﯾﮏ ﻧﻮاﺧـﺖ ﻣﻮﺗـﻮر ﻣﺎﺷـﯿﻦ‪.‬‬
‫ً‬
‫ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ُﻣﺮده ﺑﻮد اﺣﺘﻤﺎﻻ ﺑﻪ ﺟﻮاب ﺳﺆال رﺳﯿﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻗﺒﻞ از ﺟﻨﮓ دور درﯾﺎﭼﻪ ﮐﻪ ﻣﯽزدﻧﺪ دوﺳـﺘﺎن ﻫـﻢ ﺑﻮدﻧـﺪ اﻣـﺎ ﺣـﺎﻻ‬
‫ﻣﮑﺲ ﻓﻘﻂ ﺑﺮاﯾﺶ ﺧﯿﺎﻟﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﯿﺸﺘﺮ دوﺳﺖﻫﺎی ﻧﻮرﻣﻦ ﺑﺎﮐﺮ ﻫﻢ ﯾﺎ ﺗﻮ ِدس ﻣﻮﻧﯿﺲ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﯾـﺎ ﺳـﯿﮑﻮس ﺳـﯿﺘﯽ ﯾـﺎ اﻻن‬
‫ً‬
‫دارﻧﺪ ﺟﺎﯾﯽ اداﻣﻪ ﺗﺤﺼﯿﻞ ﻣﯽدﻫﻨﺪ و ﯾﺎ ﺟﺬب ﺑﺎزار ﮐﺎر ﺷﺪهاﻧﺪ‪ .‬دﺧﺘﺮﻫﺎی دﺑﯿﺮﺳﺘﺎن ﻫﻢ اﮐﺜﺮا ﯾﺎ رﻓﺘﻪاﻧﺪ ﯾـﺎ ازدواج ﮐﺮدهاﻧـﺪ‪.‬‬
‫ﺳﺎﻟﯽ ﮐﺮﯾﻤﺮ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻋﮑﺴﺶ ﺗﻮ ﮐﯿﻒ ﭘﻮﻟﺶ ﺑﻮد ﺣﺎﻻ ازدواج ﮐﺮده‪ .‬ﺻﺪاﯾﺶ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﺳﺎﻟﯽ ﮔﺎﺳﺘﻔﺴﻮن و ﺳﺎﮐﻦ ﺧﺎﻧـﻪی‬
‫زﯾﺒﺎی آﺑﯽرﻧﮕﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻃﺮف ﺧﺎﻧﻪﻫﺎی ارزان درﯾﺎﭼﻪ اﺳﺖ‪ .‬روز ﺳﻮﻣﯽ ﮐﻪ ازﺟﻨﮓﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد ﺳﺎﻟﯽ را در ﺣﯿﻦ ﮐﻮﺗﺎه ﮐﺮدن‬
‫ﭼﻤﻦﻫﺎی ﮐﻨﺎر ﺧﺎﻧﻪاش دﯾﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺗﻮ ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﻗﺮﻣﺰ و ﺷﻠﻮار ﺳﻔﯿﺪ زﯾﺒﺎ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺮای ﻟﺤﻈـﻪای ﻣﯽﺧﻮاﺳـﺖ ﻧﮕـﻪ دارد و‬
‫ﺑﺮود ﺑﺎﻫﺎش ﺣﺮف ﺑﺰﻧﺪ وﻟﯽ ﻋﻮﺿﺶ ﭘﺎﯾﺶ را رو ﭘﺪال ﮔﺎز ﻣﺤﮑﻢﺗﺮ ﻓﺸﺎر داده ﺑﻮد‪ .‬ﺳﺎﻟﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ‪ .‬ﺧﺎﻧﻪ و‬
‫ﺷﻮﻫﺮ ﺗﺎزهاش ﺧﻮب ﺑﻮدﻧﺪ و ﻧﻮرﻣﻦ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﻬﺶ ﺑﺰﻧﺪ‪.‬‬
‫اﻻن ﺷﻬﺮ ﺑﺮاﯾﺶ ﻏﺮﯾﺐ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ‪ .‬ﺳﺎﻟﯽ ازدواج ﮐﺮده ﺑﻮد و ﻣﮑﺲ ﻏﺮق ﺷـﺪه ﺑـﻮد و ﭘـﺪرش ﺧﺎﻧـﻪ ﻧﺸﺴـﺘﻪ ﺑـﻮد‬
‫داﺷﺖ از ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن ﻣﻠﯽ ﺑﯿﺲﺑﺎل ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬
‫ﻧﻮرﻣﻦ ﺑﺎﮐﺮ ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ و زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ اﺷﮑﺎﻟﯽ ﻧﺪارد‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻋﻘﺮﺑﻪﻫﺎی ﺳﺎﻋﺖ‪ ،‬درﺳﺖ ﻋﯿﻦ ﺣﺮﮐﺖ روی ﻣﺪار‪ ،‬ﺷﻮرﻟﺖ را ﯾﺎزده ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮ دﯾﮕﺮ دور درﯾﺎﭼﻪ ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﻏﺮوب ﺑﻮد وﻟﯽ ﻫﻨﻮز ﻫﻮا ﮔﺮم ﺑﻮد‪ .‬اول ﮐﻮﻟﺮ ﻣﺎﺷﯿﻦ را روﺷﻦ ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ رادﯾﻮ را و ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺗﮑﯿـﻪ داد و اﺟـﺎزه‬
‫داد ﻫﻮای ﺧﻨﮏ و ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﺑﺎ ﺧﻮدش ﺑﺒﺮدش‪ .‬ﮐﻨﺎر ﺟﺎده دو ﭘﺴـﺮ ﺑﭽـﻪ ﮐﻮﻟﻪﺷـﺎن را اﻧﺪاﺧﺘـﻪ ﺑﻮدﻧـﺪ ﭘﺸﺘﺸـﺎن و ﺳـﻼحﻫﺎی‬
‫اﺳﺒﺎبﺑﺎزی و ﻗﻤﻘﻤﻪﻫﺎﯾﺸﺎن را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﻮ دﺳﺖ و ﻣﻮﻗﻊ راه رﻓﺘﻦ ﺳﻨﮓﻫﺎی ﺟﻠﻮ ﭘﺎﯾﺸﺎن را ﺷﻮت ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺷﺶ‬
‫ً‬
‫زدن ﺑـﺪون ﺗﻮﻗـﻒ‪ .‬از ﺗـﻮ آﯾﻨـﻪ ﻋﻘـﺐ‪،‬‬ ‫ِ‬ ‫دور‬ ‫ﺳﺎﻋﺖ‬ ‫ﺳﻪ‬ ‫ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ‬ ‫ﺑﺎر از ﮐﻨﺎرﺷﺎن رد ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯽﺷﺪ ﺷﺼﺖوﻫﻔﺖ ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮ و‬
‫ﭘﺴﺮﻫﺎ ﮐﻪ دور ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﺮد‪ .‬ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﮐﺎﻣﻞ از دﯾﺪ ﺧﺎرج ﺷﻮﻧﺪ رﻧﮓ ﻗﻬﻮهای ﻣﻼﯾﻤﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدﺷﺎن ﻣﯽﮔﺮﻓﺘﻨـﺪ و‬
‫ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ ﻋﯿﻦ داﻧﻪﻫﺎی ﺷﻦ‪.‬‬

‫‪۶۸‬‬
 ‫ُ‬
‫ﺣﺮف ﺣﺮف ﺷﺠﺎﻋﺖ اﺳﺖ‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬
‫ُ‬
‫ﯾﮏ ﺧﺮده ﺑﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﮔﺎز داد‪.‬‬
‫َ‬
‫رو درﯾﺎﭼﻪ ﯾﮑﯽ ﻗﺎﯾﻖ ﻣﻮﺗﻮریاش را ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﻮد و رو ﻣﻮﺗﻮرش آﭼﺎر ﺑﻪ دﺳﺖ و اﺧﻢ ﮐﺮده ﺧﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺸﺖ ﻗـﺎﯾﻖ‬
‫ﺳﺎﮐﻦ ﻗﺎﯾﻖﻫﺎی دﯾﮕﺮی ﻫﻢ ﺑﻮدﻧﺪ و ﭼﻨﺪﺗﺎﯾﯽ ﻗﺎﯾﻖ اﺳﮑﯽ و ﺟﺰ اﯾﻦﻫﺎ آب ﺗﻤﯿﺰ ﻣﺎه ﺟﻮﻻی و اﻟﺒﺘﻪ ﺑﯽﻣﻮﺟﯽای ﭼﺸﻢﮔﯿﺮ‪ .‬دو‬
‫ﺗﺎ ﭼﻨﮕﺮ ﮐﻨﺎر اﺳﮑﻠﻪای ﺳﻔﯿﺪ ﺑﺮای ﺧﻮدﺷﺎن رو آب ﺷﻨﺎ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺟﺎده ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻏﺮب ﭘﯿﭽﯿﺪ‪ ،‬ﺳﻤﺘﯽ ﮐﻪ ﺧﻮرﺷﯿﺪ از ﻫﻤﺎن ور داﺷﺖ ﻏﺮوب ﻣﯽﮐـﺮد‪ .‬ﺣـﺪس زد اﻻن ﻧﺰدﯾﮏﻫـﺎی ﭘـﻨﺞ‬
‫اﺳﺖ ـ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﺑﯿﺴﺖدﻗﯿﻘﻪای ازش ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺟﻨﮓ ﺑﻬﺶ ﯾﺎد داده ﺑﻮد ﺑﺪون ﺗﻤﺎﺷﺎی ﺳﺎﻋﺖ زﻣﺎن را ﺣﺪس ﺑﺰﻧﺪ‪ .‬ﺣﺘﯽ‬
‫ﺷﺐﻫﺎ ﻫﻢ وﻗﺘﯽ از ﺧﻮاب ﻣﯽﭘﺮﯾﺪ ﻫﻤﯿﻦﻃﻮر ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد ﻓﻘﻂ ده دﻗﯿﻘﻪ ﺗﻮ ﺣﺪﺳﺶ ﺧﻄﺎ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﻮدش ﮔﻔـﺖ‬
‫ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻨﺎر ﺧﺎﻧﻪی ﺳﺎﻟﯽ ﻧﮕﻪ دارد و ﺑﺎ اﯾﻦ ﺷﯿﻮهای ﮐﻪ ﺑﺮای ﺣﺪس ﺳﺎﻋﺖ ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﮕﻔﺖزدهاش ﮐﻨـﺪ‪ .‬ﯾﻌﻨـﯽ اﮔـﺮ ﻣﯽرﻓـﺖ‬
‫ﭘﯿﺶ ﺳﺎﻟﯽ‪ ،‬اول ﯾﮏﮐﻢ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﺑﺮای ﻫﻢ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ و ﺑﻌﺪش ﻣﯽﮔﻔﺖ »ﺑﯿﺎ ﺑﺰﻧﯿﻢ ﺟﺎده‪ ،‬ﯾﻪ ﮐﻢ ﺑـﺎ‬
‫ﻫﻢ ﺑﺎﺷﯿﻢ‪ .‬ﺗﺎزه ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻨﺞوﺳﯽوﭼﻬﺎر دﻗﯿﻘﻪ ﺷﺪه‪ «.‬و ﺳﺎﻟﯽ ﻫﻢ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﺶ ﻣﯽاﻧﺪاﺧﺖ و ﻣﯽﮔﻔﺖ »ایوای! از ﮐﺠﺎ‬
‫ﺗﻮﻧﺴﺘﯽ اﯾﻦﻗﺪر دﻗﯿﻖ ﺑﮕﯽ؟« ﻧﻮرﻣﻦ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦﻃﻮری ﺷﺎﻧﻪای ﺑﺎﻻ ﻣﯽاﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﻬﺶ ﻣﯽﮔﻔﺖ اﯾﻦ ﯾﮑﯽ از ﮐﺎرﻫـﺎﯾﯽ اﺳـﺖ‬
‫ﮐﻪ آدم ﯾﺎد ﻣﯽﮔﯿﺮد دﯾﮕﺮ‪ .‬ﺳﻌﯽ ﻧﻤﯽﮐﺮد ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺰرﮔﺶ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺳﻌﯽ ﻧﻤﯽﮐﺮد ﻫﺮ ﭼﯿﺰی را زﯾﺎدی ﺗﻮﺿﯿﺢ دﻫﺪ‪ .‬ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد ﻓﻘﻂ‬
‫ازش ﺑﭙﺮﺳﯿﺪ اوﺿﺎع زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺸﺘﺮﮐﺶ ﭼﻄﻮر اﺳﺖ؟ و در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻫﺮ ﺟﻮاﺑﯽ ﮐﻪ ﻣـﯽداد ﻓﻘـﻂ ﺑـﺎ ﺳـﺮ ﺗﺄﯾﯿـﺪ ﻣﯽﮐـﺮد و اﻣﮑـﺎن‬
‫ﻧﺪاﺷﺖ ﮐﻠﻤﻪای از اﯾﻦ ﺑﮕﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﭼﻄﻮر ﺷﺪ ﺗﺎ ﭘﺎی ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻣﺪال ﻧﻘﺮهی ﺷﺠﺎﻋﺖ در ﺟﻨﮓ رﻓﺖ و دﺳﺖ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪.‬‬
‫از ﮐﻨﺎر اﺳﻠﯿﺘﺮ ﭘﺎرک ﮔﺬﺷﺖ و از ﮔﺬرﮔﺎه ﮔﺬﺷﺖ و ﺳﺎﻧﺴﺖ ﭘﺎرک را ﻫﻢ ﭘﺸﺖ ﺳـﺮ ﮔﺬاﺷـﺖ‪ .‬ﺻـﺪای ﮔﻮﯾﻨـﺪهی رادﯾـﻮ‬
‫ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬دﻣﺎی ﻫﻮا ﺗﻮ ِد ﻣﻮ ﯾﻦ ﻫﺸﺘﺎدوﯾﮏ درﺟﻪ ﺑﻮد و ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻢ ﭘﻨﺞوﺳﯽوﭘﻨﺞ دﻗﯿﻘﻪ و ﺑـﻪ ﻗـﻮل ﮔﻮﯾﻨـﺪه ﻻزم ﺑـﻮد ﺗﻤـﺎم‬
‫راﻧﻨﺪهﻫﺎی ﺗﻮی ﺟﺎده ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ روز ﭼﻬﺎرم ﺟﻮﻻی ﻫﻢ ﮐﻪ ﺷﺪه ﯾﮏﮐﻢ ﺑﺎ اﺣﺘﯿﺎط ﺑﯿﺸﺘﺮی ﺑﺮاﻧﻨﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﺳﺎﻟﯽ ازدواج ﻧﮑﺮده ﺑﻮد و‬
‫ﯾﺎ ﭘﺪر ﺧﻮد ﻧﻮرﻣﻦ دو آﺗﺸﻪ ﻃﺮﻓﺪار ﺑﯿﺲﺑﺎل ﻧﺒﻮد ﺷﺎﯾﺪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺎﻫﺎﺷﺎن ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﺪ و از ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ در آﯾﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد ﭘﺪرش ازش ﺑﭙﺮﺳﺪ ﺟﺮﯾﺎن ﻣﺪال ﻧﻘﺮه ﭼﯿﺴﺖ؟‬
‫او ﻫﻢ ﺑﮕﻮﯾﺪ »ﻫﯿﭽﯽ‪ ،‬ﻧﮕﺮﻓﺘﻤﺶ دﯾﮕﻪ‪ .‬ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮد ﺑﮕﯿﺮم وﻟﯽ ﻧﺸﺪ ﮐﻪ ﻧﺸﺪ‪«.‬‬
‫ً‬ ‫ً‬
‫و ﺑﻌﺪ ﭘﺪرش ﺑﺮاﯾﺶ ﺳﺮ ﺗﮑﺎن ﻣﯽداد‪ .‬ﭘﺪری ﮐﻪ ﮐﺎﻣﻼ آﮔﺎه ﺑﻮد ﻣﺮدان ﺷﺠﺎع ﻟﺰوﻣﺎ ﻧﯿﺎزی ﺑﻪ ﺑﺮدن ﻣﺪال ﺑﺎﺑﺖ ﺷـﺠﺎﻋﺖ‬
‫ﻧﺪارﻧﺪ و در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﺮداﻧﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺮای ﻫﯿﭽﯽ ﻣﺪال ﻣﯽﺑﺮﻧﺪ‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ ﻣﻮﻗﻊ ﺷﺮوع ﺻـﺤﺒﺖ و ﻫﻤـﺎن اول ﮐـﺎر ﻧـﻮرﻣﻦ ﺑـﺎﮐﺮ‬
‫ﻫﻔﺖﺗﺎ ﻣﺪاﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﺮده را ردﯾﻒ ﮐﻨﺪ؛ ﻣﺪال ﺳﺮﺑﺎز ﭘﯿﺎدهﻧﻈﺎم ﺑﺮﺗﺮ‪ ،‬ﻣﺪال ﻋﻤﻠﯿﺎت ﻫﻮاﯾﯽ‪ ،‬ﻣﺪال ﺗﻘﺪﯾﺮ ارﺗـﺶ‪ ،‬ﻣـﺪال اﺧـﻼق‪،‬‬
‫ﻣﺪال ﺣﻀﻮر در وﯾﺘﻨﺎم‪ ،‬ﺳﺘﺎرهی ﺑﺮﻧﺰی و ﻣﺪال ﺷﺠﺎﻋﺖ ﺑﺎﺑﺖ ﺟﺮاﺣﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮدﻧﺪ و درﻧﻬﺎﯾﺖ ﺣﺘﯽ ﺟﺎی زﺧﻤﯽ‬
‫رو ﺑﺪﻧﺶ ﻧﮕﺬاﺷﺘﻨﺪ و ﻫﯿﭻوﻗﺖ ﻫﻢ ﺑﺎﻋﺚ آزارش ﻧﺸﺪﻧﺪ‪ .‬ﺑﺮای ﭘﺪرش ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻧﻤﯽداد ﮐﻪ ﻫﯿﭻﮐﺪاﻣﺸﺎن از ﻣﺪالﻫﺎی دﮐﻮری‬
‫را ﺑﺎﺑﺖ ﺷﺠﺎﻋﺘﯽ ﻏﯿﺮﻋﺎدی ﻧﺒﻮده‪ .‬اﯾﻦﻫﺎ را ﺗﻤﺎم ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺷﺠﺎﻋﺖﻫﺎی ﻋﺎدی و ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ .‬ﺑﺮای ﮐﺎرﻫﺎی روزﻣﺮه و روﺗﯿﻦ‬
‫ـ ﺑﺮای ﻫﻤﺎن دوﻻدوﻻ راه رﻓﺘﻦﻫﺎ و ﺗﺤﻤﻞ ﮐﺮدنﻫﺎ وﻟﯽ ﻫﻤﯿﻦ ﻫﻢ ﺧﻮدش ارزﺷﯽ دارد دﯾﮕﺮ ﻣﮕﺮ ﻧﻪ؟ ﺑﻠﻪ ﮐﻪ دارد‪ .‬ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ‬
‫ارزش دارد‪ .‬روﺑﺎنﻫﺎ روی ﻟﺒﺎسﻫﺎی آوﯾﺰان ﺗﻮ ﮐﻤﺪش ﺑﺴﯿﺎر ﺧﻮش ﻧﺸﺴﺘﻪ و اﮔﺮ ﭘﺪرش ازش ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ آنﻫـﺎ‬
‫ً‬
‫را ﭼﻄﻮر ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺮاﯾﺶ دﻟﯿﻞ ﺗﮏﺗﮑﺸﺎن را ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯽداد و ﻣﯽﮔﻔﺖ ﭼﻘﺪر ﺑﻪ داﺷﺘﻨﺸﺎن اﺣﺴﺎس ﻏﺮور ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ آن‬
‫ﯾﮑﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﺑﺖ ﺳﺮﺑﺎز ﭘﯿﺎدهﻧﻈﺎم ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ .‬آن ﻣﺪال اﯾﻦ ﻣﻌﻨﯽ را داﺷﺖ ﮐﻪ ﺳﺮﺑﺎزی واﻗﻌﯽ ﺑﻮده و ﺗﻤـﺎم اﻋﻤـﺎل ﯾـﮏ ﺳـﺮﺑﺎز را ﺑـﻪ‬
‫درﺳﺘﯽ اﻧﺠﺎم داده و ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﯿﻦ دﯾﮕﺮ ﻻزم ﻧﺒﻮده ﮐﻪ از ﺧﻮدش ﺷﺠﺎﻋﺖ ﻏﯿﺮﻣﻌﻤﻮل ﻧﺸﺎن ﺑﺪﻫﺪ‪.‬‬
‫آنوﻗﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﺎزه ﻣﯽﻧﺸﺴﺖ ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ از ﻣﺪاﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﻧﺪه ﻧﺸﺪه و دﻟﯿﻞ ﻧﺒﺮدﻧﺶ را ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯽداد‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﭘﺪرش ﻣﯽﮔﻔﺖ »ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮد ﺳﺘﺎرهی ﻧﻘﺮهای رو ﺑﺒﺮم‪«.‬‬
‫»ﭘﺲ ﭼﻄﻮر ﺷﺪ؟«‬
‫»داﺳﺘﺎن داره‪«.‬‬

‫‪۶۹‬‬
 ‫ُ‬
‫ﺣﺮف ﺣﺮف ﺷﺠﺎﻋﺖ اﺳﺖ‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬
‫ُ‬
‫ﭘﺪرش ﻫﻢ ﻣﯽﮔﻔﺖ »ﺧﺐ ﺑﺮام ﺑﮕﻮ‪«.‬‬
‫ﻧﻮرﻣﻦ ﺑﺎﮐﺮ ﻫﻤﺎنﻃﻮر ﮐﻪ ﺑﻪ آراﻣﯽ داﺷﺖ دور درﯾﺎﭼﻪ ﻣﯽﭼﺮﺧﯿﺪ ﺷﺮوع ﻣﯽﮐﺮد ﺑﻪ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺟﺮﯾﺎن ﺳﺎﻧﮓ ﺗﺮا ﺑﺎﻧﮓ‪ .‬ﺑـﻪ‬
‫آروم ﮐﻢﻋﻤﻖ ﮔﻠﯽ‪ «.‬ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯽداد ﮐﻪ ﻃـﻮل ﻓﺼـﻞ ﮔﺮﻣـﺎ درﺳـﺖ‬ ‫ﭘﺪرش ﻣﯽﮔﻔﺖ »ﯾﻪ رودﺧﻮﻧﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﯾﻪ رودﺧﻮﻧﻪی ﺟﺮﯾﺎن ِ‬
‫ﻋﺎدی ﻋﺎدی‪ .‬وﻟﯽ ﺗﻮ ﭘﺎﯾﯿﺰ ﮐﻪ ﺑﺎدﻫﺎی ﻣﻮﺳﻤﯽ ﻣﯽﮔﺮﻓﺖ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﻋﻮض ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬ﺑﺮای ﯾﮏ‬ ‫ﻣﯽﺷﺪ ﺷﺒﯿﻪ رودﺧﺎﻧﻪﻫﺎی ﻋﺎدی‪ِ ،‬‬
‫ﻫﻔﺘﻪ ﻫﻤﯿﻦﻃﻮری ﺑﯽاﻣﺎن ﺑﺎران ﻣﯽﺑﺎرﯾﺪ و ﻟﺤﻈﻪای ﻗﻄﻊ ﻧﻤﯽﺷﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ روز رودﺧﺎﻧﻪ ﻃﻐﯿﺎن ﻣﯽﮐـﺮد و‬
‫ﻣﯽزد ﺑﻪ زﻣﯿﻦﻫﺎی اﻃﺮاﻓﺶ و ﺗﺎ ﻧﯿﻢ ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮ از دو ﻃﺮﻓﺶ را ﭘﺮ ﻣﯽﮐﺮد از ﻻﯾﻪی ﺿﺨﯿﻤﯽ ﮐـﻮد‪ .‬ﯾـﮏ ﻻﯾـﻪ ﮐـﻮد ﺑـﻮد‪ .‬اﺳـﻢ‬
‫دﯾﮕﺮی ﻧﻤﯽﺷﺪ روﯾﺶ ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﻣﯽﺷﺪ درﺳﺖ ﻋﯿﻦ ﺷﻦ رﯾﺰه ﻓﻘﻂ ﻓﺮﻗﺶ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻮی ﺑﺴـﯿﺎر ﺑـﺪی ﻣـﯽداد‪ .‬ﺑـﻪ ﭘـﺪرش‬
‫ﻣﯽﮔﻔﺖ »ﺷﺒﺎ ﺧﻮاﺑﺖ ﻧﻤﯽﺑﺮد‪ .‬ﻣﺠﺒﻮر ﻣﯽﺷﺪی ﯾﻪ ﺟﺎی ﺑﻠﻨﺪ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﯽ و ﻫﻤﻮﻧﺠﺎ ﺑﻤﻮﻧﯽ‪ .‬وﻟﯽ ﺷﺐ ﮐﻪ از ﺧﻮاب ﭘﺎ ﻣﯽﺷﺪی‬
‫ﻣﯽدﯾﺪی ﮔﻞ زده ﺑﻪ ﻫﻤﻮﻧﺠﺎ و ﺑﺮدهﺗﺖ ﺗﻮ ﺧﻮدش‪ .‬ﻗﺸﻨﮓ ﭼﺮﮐﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺷﺴﺖ رو ﺑﺪﻧﺖ و ﻣﯽﺧﻮردت رو ﺣـﺲ ﻣﯽﮐـﺮدی‪.‬‬
‫َ‬
‫ﺗﻤﺎم ﻣﺪت ﯾﻪ رﯾﺰ ﺑﺎرون ﻣﯽﺑﺎرﯾﺪ‪ .‬اﻣﻮن ﻧﻤﯽداد‪ .‬ﺗﻮ ﺑﮕﻮ ﺣﺘﯽ ﯾﻪ ﺛﺎﻧﯿﻪ‪«.‬‬
‫ُ‬
‫ﭘﺪر اول ﺑﻬﺶ ﻣﯽﮔﻔﺖ »داﺳﺘﺎﻧﺎت ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﺴﻪﻫﺎ‪ «.‬ﺑﻌﺪ ﻟﺤﻈﻪای ﻣﮑﺚ ﻣﯽﮐﺮد و دوﺑﺎره اداﻣﻪ ﻣﯽداد ﮐﻪ »ﺧﺐ ﺑﻌﺪش‬
‫ﭼﯽ ﺷﺪ؟«‬
‫»ﻣﻄﻤﺌﻨﯽ ﻣﯽﺧﻮای داﺳﺘﺎﻧﻮ ﺑﺸﻨﻮی؟«‬
‫»آره ﺑﺎﺑﺎ‪ ،‬ﻣﻦ ﭘﺪرﺗﻢﻫﺎ‪«.‬‬
‫ُ‬
‫ﻧﻮرﻣﻦ ﺑﺎﮐﺮ ﻟﺒﺨﻨﺪ زد‪ .‬ﺑﻪ آنﻃﺮف درﯾﺎﭼﻪ ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺖ و ﮐﻼﻣﺶ را در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻗـﺮار داد ﮐـﻪ »ﺧـﺐ ﯾـﻪ ﺑـﺎر‬
‫اوﻧﺠﺎ ﺑﻮدﯾﻢ‪ ،‬ﯾﻌﻨﯽ ﯾﻪ ﺷﺐ‪ ...‬ﺷﺠﺎﻋﺖ زﯾﺎدی از ﺧﻮدم ﻧﺸﻮن ﻧﺪادم‪«.‬‬
‫»ﭘﺴﺮم ﺗﻮ ﻫﻔﺖﺗﺎ ﻣﺪال داری‪«.‬‬
‫»آره‪«.‬‬
‫»ﻫﻔﺖﺗﺎ‪ .‬ﮐﻢ ﻧﯿﺴﺘﻦ‪ .‬ﻫﻤﯿﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﺗﺮﺳﻮ ﻫﻢ ﻧﺒﻮدی‪«.‬‬
‫ُ‬
‫»ﺧﺐ ﺷﺎﯾﺪ ﻧﺒﻮدم‪ .‬وﻟﯽ ﻓﺮﺻﺘﯽ داﺷﺘﻢ ﮐﻪ از دﺳﺖ دادﻣﺶ‪ .‬ﺑﻮی ﺑﺪ ﻣﯽاوﻣﺪ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯽﮐﺮدم؟ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﻮ رو ﺗﺤﻤـﻞ‬
‫ﮐﻨﻢ‪«.‬‬
‫»اﮔﻪ ﻧﻤﯽﺧﻮای ﺑﮕﯽ ﻻزم ﻧﯿﺴﺖ ـ«‬
‫»ﭼﺮا ﻣﯽﺧﻮام ﺑﮕﻢ‪«.‬‬
‫ُ‬
‫»ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺐ‪ .‬ﭘﺲ آروم ﺑﺎش و راﺣﺖ ﺣﺮﻓﺘﻮ ﺑﺰن‪«.‬‬
‫اداﻣﻪی ﺟﺎده ﻣﯽﺷﺪ ﺣﻮﻣﻪی ﺷﻬﺮ و اﮔﺮ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺷﻤﺎل ﻏﺮب ﻣﯽﭘﯿﭽﯿﺪی از ﮐﻨﺎر ﮐـﺎﻟﺞ ﺳـﺎل ﭘﺎﯾﯿﻨﯽﻫـﺎ و زﻣﯿﻦﻫـﺎی‬
‫ﺗﻨﯿﺲ ﻣﯽﮔﺬﺷﺘﯽ و ﺷﯿﺘﺎﮐﻮا ﭘﺎرک را ﺗﻮش ﭘﺮ ﺑﻮد از ﻣﯿﺰﻫـﺎی ﻣﺨﺼـﻮص ﭘﯿﮏﻧﯿـﮏ ﺑـﺎ آن روﻣﯿﺰیﻫـﺎی ﭘﻼﺳـﺘﯿﮑﯽ رﻧﮕـﯽ و‬
‫ﭘﯿﮏﻧﯿﮏ روﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ رو ﺻﻨﺪﻟﯽﻫﺎ ﻟﻢ دادهاﻧﺪ و دارﻧﺪ ﺑﻪ ﮔـﺮوه ﻣﻮﺳـﯿﻘﯽ دﺑﯿﺮﺳـﺘﺎن ﮐـﻪ زﯾـﺮ ﺟﺎﯾﮕـﺎه ﻣﺨﺼـﻮص ﮔﺮوهﻫـﺎی‬
‫ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ اﯾﺴﺘﺎدهاﻧﺪ و دارﻧﺪ ﯾﮑﯽ از ﻣﺎرشﻫﺎی ﺳﻮﺳﺎ را ﻣﯽﻧﻮازﻧﺪ ﮔﻮش ﻣﯽدﻫﻨﺪ‪ .‬ﭼﻨﺪ ﺧﯿﺎﺑﺎن دورﺗﺮ ﺻﺪای ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﻫﻢ ﮐﻢ‬
‫ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬ﻧﺎرونﻫﺎی ﻗﺮﻣﺰ رو ﺟﺎده ﺧﯿﻤﻪ زده ﺑﻮدﻧﺪ و آنﻃﺮف ﺳﺎﺣﻞ درﯾﺎﭼﻪ ﭼﻨﺪ اﺳﮑﻠﻪی ﻋﻤﻮﻣﯽ ﺷﻬﺮداری ﺑـﻮد ﮐـﻪ ﮐﻨـﺎر‬
‫ﯾﮑﯽﺷﺎن زﻧﯽ ﺑﺎ ﺷﻠﻮار ﺳﺎق ﮐﻮﺗﺎه اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و داﺷﺖ ﺑﺮای ﻓﺮوش ﻣﺎﻫﯽ ﮐﻠﻪﮔﺎوی ﻣﺸﺘﺮی ﺟﻤـﻊ ﻣﯽﮐﻨـﺪ‪ .‬ﺟـﺰ اﯾـﻦ‪ ،‬ﺗﻨﻬـﺎ‬
‫ً‬
‫ﻣﺎﻫﯽ درﯾﺎﭼﻪ ﻣﺎﻫﯽ ﻟﻮﺗﯽ ﺑﻮد و ﭼﻨﺪﺗﺎﯾﯽ آتوآﺷﻐﺎل ﺗﻮ آﺑﺶ‪ .‬اﺻﻼ درﯾﺎﭼﻪی ﻣﻨﺎﺳﺒﯽ ﺑﺮای ﺷﻨﺎ و ﻣﺎﻫﯿﮕﯿﺮی ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫آرام ﻣﯽراﻧﺪ‪ .‬ﻋﺠﻠﻪای ﻧﺪاﺷﺖ‪ ،‬ﺟﺎی رﻓﺘﻦ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﺗﻮ ﺷﻮرﻟﺘﺶ ﺧﻨﮏ ﺑﻮد و ﺑﻮی ﺧﻮﺑﯽ ﻣﯽآﻣﺪ‪ .‬ﺳﻌﯽ ﮐـﺮد از ﺻـﺪای‬
‫ﯾﮏرﯾﺰ ﻣﻮﺗﻮر ﻣﺎﺷﯿﻦ و ﮐﻮﻟﺮش ﻟﺬت ﺑﺒﺮد‪ .‬اﻧﮕﺎری ﺗﻮ اﺗﻮﺑﻮس ﺗﻮر ﻧﺸﺴﺘﻪ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻓﺮﻗﺶ اﯾﻦ ﺑﻮد ﺷﻬﺮی ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﯿﺎﺣﺘﺶ آﻣﺪه ﺑﻪ‬
‫ﻧﻈﺮ ﻣﺘﺮوﮐﻪ ﻣﯽرﺳﯿﺪ‪ .‬از ﻣﯿﺎن ﭘﻨﺠﺮهﻫﺎ‪ ،‬درﺳﺖ ﻋﯿﻦ ﻋﮑﺲﻫﺎی ﻓﺮﯾﻢ ﺑﻪ ﻓـﺮﯾﻢ‪ ،‬ﺷـﻬﺮ ﺑﯿﺸـﺘﺮ و ﺑﯿﺸـﺘﺮ ﺷـﺒﯿﻪ ﺟـﺎﯾﯽ ﺑـﻪ ﻧﻈـﺮ‬
‫ﻣﯽرﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﺗﻮش ﮔﺎز اﻋﺼﺎب ﺗﺮﮐﺎﻧﺪه ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﻫﻤﻪﭼﯿﺰ ﺳﺎﮐﻦ ﺑﻮد و ﺧﺎﻟﯽ زﻧﺪﮔﯽ‪ .‬ﺣﺘﯽ ﻣﺮدﻣﺶ ﻫﻢ اﯾﻦﻃﻮری ﺷﺪه ﺑﻮدﻧـﺪ‪.‬‬

‫‪۷۰‬‬
 ‫ُ‬
‫ﺣﺮف ﺣﺮف ﺷﺠﺎﻋﺖ اﺳﺖ‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫ﺷﻬﺮ ﻧﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ زﺑﺎن ﺑﺎز ﮐﻨﺪ و ﻧﻪ ﺣﺮف ﮐﺴﯽ را ﻣﯽﺷﻨﻮد‪ .‬ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد ﺑﭙﺮﺳﯿﺪ »دوﺳﺖ دارﯾﻦ از ﺟﻨـﮓ ﺑﺸـﻨﻮﯾﻦ؟« وﻟـﯽ‬
‫ﺷﻬﺮ ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺎه ﺧﺸﮏوﺧﺎﻟﯽای ﺗﺤﻮﯾﻠﺶ ﻣﯽدﻫﺪ و ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ ﻣﯽاﻧﺪازد‪ .‬اﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﻫﯿﭻ ﺣﺎﻓﻈﻪای ﻧـﺪارد‪ .‬ﺑـﻪ ﺧـﺎﻃﺮ ﻫﻤـﯿﻦ‬
‫ﮔﻨﺎهﮐﺎر ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﻣﺎﻟﯿﺎتﻫﺎﯾﺶ را ﻣﯽﮔﯿﺮد و رأی ﻣﯽﺷﻤﺎرد و ﻣﺴﺌﻮﻻن دوﻟﺘﯽ ﺳـﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﻨـﺪ ﮐﺎرﺷـﺎن را ﺑـﺎ ادب ﺗﻤـﺎم و‬
‫ﭼﺎﻻﮐﯽ اﻧﺠﺎم دﻫﻨﺪ‪ .‬ﺷﻬﺮ ﺳﺮزﻧﺪهای اﺳﺖ و ﺟﺎی آدمﻫﺎی ﻣﺆدب‪ .‬درﺑﺎرهی ِﮔﻞ و ﮐﺜﺎﻓﺖ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﻤﯽداﻧﺪ و ﻣﻬﻢ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ‬
‫ﺑﺮاﯾﺶ‪.‬‬
‫ﻧﻮرﻣﻦ ﺑﺎﮐﺮ ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺗﮑﯿﻪ داد و ﺑﺎ ﺧﻮدش ﻓﮑﺮ ﮐﺮد درﺑﺎرهی اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﭼﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧـﺪ ﺑﮕﻮﯾـﺪ‪ .‬او ﻫﯿﭽـﯽ ﺑﻠـﺪ ﻧﺒـﻮد‪.‬‬
‫ً‬
‫ﺗﺨﺼﺼﺶ ﻫﻤﯿﻦ ﻧﺪاﻧﺴﺘﻦ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ آن ﺑﻮ‪ ،‬وﻟﯽ اﺷﮑﺎل و ﻣﺰهﻫﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ آن ﮔﻞﻫﺎ را ﻫﻢ ﻣﯽﺷﻨﺎﺧﺖ‪ .‬ﯾﮏ روز ﻫﻤﯿﻦ‬
‫را ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻣﻮﺿﻮع ﺳﺨﻨﺮاﻧﯽاش‪ .‬ﮐﺖﺷﻠﻮار و ﮐـﺮوات ﻣﯽﭘﻮﺷـﺪ و ﺗـﻮ ﺑﺎﺷـﮕﺎه ﮐﻮاﻧﺲﻫـﺎ ﺳـﺨﻨﺮاﻧﯽ ﻣﯽﮐﻨـﺪ و ﺑـﻪ ﺗﻤـﺎم آن‬
‫داوﻃﻠﺐﻫﺎ ﮐﻪ ﺑﺮای ﮐﻤﮏ ﺑﻪ ﻣﺮدم دﻧﯿﺎ ﻣﯽروﻧﺪ از آن ﻫﻤﻪ ﭼﺮک و ﮐﺜﺎﻓﺘﯽ ﮐﻪ دﯾﺪه ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ ﺣﺘﯽ ﻧﻤﻮﻧﻪﻫﺎﯾﯽ از آن ﮔﻞ‬
‫و ﮐﺜﺎﻓﺖ را ﺑﯿﻨﺸﺎن ﺗﻘﺴﯿﻢ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺧﻮدﺷﺎن از ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﺒﯿﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ اﯾﻦ ﻓﮑﺮش ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﯾﮏﮐﻢ ﻓﺮﻣﺎن ﻣﺎﺷﯿﻦ را از ﻣﺤﻮر ﺑﻪ ﺳﻤﺖ راﺳﺖ ﮔﺮداﻧﺪ و ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﻪ ﺧﻼف ﭘﯿﭻ ﺟﺎده‬
‫و ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻋﻘﺮﺑﻪﻫﺎی ﺳﺎﻋﺖ ﺣﺮﮐﺖ ﻇﺮﯾﻔﯽ ﺑﮑﻨﺪ‪ .‬اﻧﮕﺎری ﻣﺎﺷﯿﻦ دﯾﮕﺮ راه را ﺣﻔﻆ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﺣﺎﻻ ﭘﺎﯾﯿﻦﺗﺮ آﻣﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻔﺖ ﭘﻨﺞوﭘﻨﺠﺎهوﭘﻨﺞ دﻗﯿﻘﻪ اﺳﺖ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺷﺶ‪.‬‬
‫ﮐﻨﺎر ﻣﻬﻤﯿﺰ ﺧﻂ راهآﻫﻦ ﭼﻬﺎر ﮐﺎرﮔﺮ زﯾﺮ ﻧﻮر ﺳﺮخ آﻓﺘﺎب در ﺣﺎل ﻏﺮوب ﮐﺎر ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و داﺷﺘﻨﺪ ﺟﺎﯾﮕﺎﻫﯽ ﻣﯽﺳﺎﺧﺘﻨﺪ‬
‫ﺑﺎ ﭘﺎﯾﻪﻫﺎی آﻫﻨﯽ ﺗﺎ از ﻫﻤﺎنﺟﺎ ﻣﺮاﺳﻢ آﺗﺶﻓﺸﺎﻧﯽ ﻏﺮوب را اﻧﺠﺎم دﻫﻨﺪ‪ .‬ﻟﺒﺎسﻫﺎﯾﺸـﺎن ﯾﮑﺪﺳـﺖ ﺑـﻮد‪ .‬ﺷـﻠﻮارﻫﺎی ﺧـﺎﮐﯽ و‬
‫ﭘﯿﺮاﻫﻦﻫﺎی ﮐﺎر و ﮐﻼهﻫﺎی آﻓﺘﺎبﮔﯿﺮ و ﭘﻮﺗﯿﻦﻫﺎی ﻗﻬﻮهای‪ .‬ﺻﻮرتﻫﺎﯾﺸﺎن ﺗﺎرﯾﮏ ﺑﻮد و ﻧﻤﯽﺷﺪ ﭼﻬﺮهﺷﺎن را ﺗﺸـﺨﯿﺺ داد‪.‬‬
‫ﻧﻮرﻣﻦ ﺑﺎﮐﺮ زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮد »ﻣﯽﺧﻮاﯾﻦ درﺑﺎرهی ﻣﺪال ﻧﻘﺮهای ﮐﻪ ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮد ﺑﺒﺮم ﺑﺸﻨﻮﯾﻦ؟« وﻟﯽ ﻫﯿﭻﮐـﺪام ﺳـﺮ ﺑﻠﻨـﺪ ﻧﮑﺮدﻧـﺪ‪.‬‬
‫ﯾﮏﮐﻢ ﺑﻌﺪ آنﻫﺎ در دل آﺳﻤﺎن رﻧﮓ ﺑﺎﺧﺘﻨﺪ‪ .‬درﯾﺎﭼﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﭘﺮ از ﻗﺮﻣﺰ و آﺑﯽ و ﺳﺒﺰ‪ ،‬ﻋﯿﻦ آﯾﻨﻪ و ﭘﯿﮏﻧﯿﮏ روﻫﺎ ﺑـﺎ ﺻـﺪای‬
‫ﭘﺎﯾﯿﻦ اﯾﻦ رﻧﮓﻫﺎ و آﺗﺶﻓﺸﺎﻧﯽ رو ﻫﻮا را ﻗﺪرداﻧﯽ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ُ‬
‫آنوﻗﺖ ﻣﯽﮔﻔﺖ »ﺧﺐ ﺑﺒﯿﻦ ﺑﺎروﻧﺶ ﻫﯿﭻوﻗﺖ ﺑﻨﺪ ﻧﻤﯽاوﻣﺪ‪ .‬ﻫﻤﻪﺟﺎ ﮔﻞ ﺑﻮد‪ .‬زﻧﺪﮔﯿﺘﻮ ﮔﻞ ﺑﺮﻣﯽداﺷﺖ‪«.‬‬
‫ﺛﺎﻧﯿﻪای ﻣﮑﺚ ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ درﺑﺎرهی آن ﺷﺒﯽ ﻣﯽﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺗﻮ دﺷﺘﯽ ﮐﻨﺎر ﺳﺎﻧﮓ ﺗﺮا ﺑﺎﻧﮓ ﮐﻤﭗ زدﻧﺪ ﻣﯽﮔﻔﺖ‪ .‬دﺷﺖ ﺑﺎﺗﻼﻗﯽ ﺑﺰرﮔﯽ ﮐﻨﺎر دﺳﺖ‬
‫رودﺧﺎﻧﻪ‪ .‬دﻫﮑﺪهای ﻫﻤﺎن ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮد‪ .‬ﭘﻨﺠﺎه ﻣﺘﺮ ﭘﺎﯾﯿﻦﺗﺮﺷﺎن و ﺑﺎ دﯾﺪن آنﻫﺎ ده دوازده وﯾﺘﻨـﺎﻣﯽ از دﻫﮑـﺪه ﺑﯿـﺮون آﻣﺪﻧـﺪ و‬
‫ﺳﺮﺷﺎن داد ﺑﯿﺪاد راه اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﯽﮔﻔﺖ ﺻﺤﻨﻪی ﻣﺴﺨﺮهای ﺑﻮد‪ .‬وﯾﺘﻨﺎﻣﯽﻫﺎ ﻫﻤﺎنﺟﺎ زﯾﺮ ﺑﺎران اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ و ﺧﯿﺲ ﺧـﺎﻟﯽ‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و داﺷﺘﻨﺪ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ ﺗﻮ آن دﺷﺖ اﺗﻔﺎق ﺑﺪی ﻗﺮار اﺳﺖ ﺑﯿﺎﻓﺘﺪ‪ .‬آنﻫﺎ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ ﺷﻤﺎرهی ده‪ .‬ﻣﺤﺪودهی ﺷﯿﻄﺎن اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺟﺎی ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺮای ﺳﺮﺑﺎزﻫﺎی آﻣﺮﯾﮑﺎﯾﯽ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺳﺘﻮان ﮐﺮاس اﺳﻠﺤﻪاش را درآورده ﺑﻮد و ﭼﻨﺪ ﺗﯿﺮ ﻫﻮاﯾﯽ ﺧﺎﻟﯽ ﮐـﺮده‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺮوﻧﺪ ﭘﯽ ﮐﺎرﺷﺎن‪ .‬آن ﻣﻮﻗﻊ دﯾﮕﺮ ﻫﻮا ﺗﺎرﯾﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﮔﺮوﻫﺸﺎن ﺑﺎز ﻣﺤﺪوده زده ﺑﻮدﻧﺪ و ﺷﺎم ﺧﻮرده ﺑﻮدﻧـﺪ و ﺑﻌـﺪ‬
‫رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ زﯾﺮ ﭘﺎﻧﭽﻮﻫﺎﯾﺸﺎن و ﺳﻌﯽ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﺷﺐ را ﺑﻪ ﺻﺒﺢ ﺑﺮﺳﺎﻧﻨﺪ‪.‬‬
‫وﻟﯽ ﺑﺎران ﻫﻤﯿﻦﻃﻮری ﺷﺪﯾﺪﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻧﯿﻤﻪﺷﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ دﺷﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد ِﮔﻞ ﺧﺎﻟﯽ‪.‬‬
‫او ﻣﯽﮔﻔﺖ »اﻧﮕﺎری اﻓﺘﺎده ﺑﺎﺷﯽ وﺳﻂ ﯾﻪ ﻟﺠﻦ ﺳﻮپ‪ .‬ﺷﺒﯿﻪ ﻓﺎﺿﻼب ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺮ از ﮔﻞ و ﮐﺜﺎﻓﺖ‪ .‬ﺧﻮاﺑﺖ ﻧﻤﯽﺑـﺮد‪ .‬ﺣﺘـﯽ‬
‫ﻃﻮﻻﻧﯽ ﻣﺪت ﻫﻢ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﯽ دراز ﺑﮑﺸﯽ ﭼﻮن ﻣﯽدﯾﺪی داری ﻣﯽری زﯾﺮ ﺳﻮﭘﻪ‪ .‬ﺧﯿﻠﯽ ﭼﺴﺒﻨﺎک ﺑﻮد‪ .‬ﻗﺸﻨﮓ ﮐﺜﺎﻓﺘﯽ ازت‬
‫ﺑﺎﻻ ﻣﯽاوﻣﺪ ﺗﻮ ﺷﻠﻮار و ﭘﻮﺗﯿﻨﺖ رو ﺣﺲ ﻣﯽﮐﺮدی‪«.‬‬
‫ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﮐﻪ ﻣﯽرﺳﯿﺪ ﻧﻮرﻣﻦ ﺑﺎﮐﺮ ﭼﺸﻤﺶ را در ﻣﻘﺎﺑﻞ آﻓﺘﺎب در ﺣﺎل ﻏﺮوب ﻟﻮچ ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﺮد ﺧﻮﻧﺴﺮدیاش‬
‫را ﺗﻮ ﺻﺪاﯾﺶ ﺣﻔﻆ ﮐﻨﺪ و ﻧﺸﺎن ﻧﺪﻫﺪ دﻟﺶ ﺑﺮای ﺧﻮدش ﻣﯽﺳﻮزد‪.‬‬
‫آرام ﻣﯽﮔﻔﺖ »وﻟﯽ ﺑﺪﺗﺮﯾﻦ ﺑﺨﺶ ﻣﺎﺟﺮا ﺑﻮﯾﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯽداد‪ .‬ﺑﺨﺸﯿﺶ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ رودﺧﻮﻧﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻮ ﻣﺎﻫﯽ ﻣﺮده ﻣـﯽداد‬

‫‪۷۱‬‬
 ‫ُ‬
‫ﺣﺮف ﺣﺮف ﺷﺠﺎﻋﺖ اﺳﺖ‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫وﻟﯽ ﯾﻪ ﺑﻮی دﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﻣﯽاوﻣﺪ‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮه ﯾﮑﯽ از ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﺑﻮ ﭼﯿﻪ‪ .‬ﻣﺴﺌﻠﻪ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ اوﻣﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ﺗـﻮ ﻣﺤـﻞ ﺟﻤـﻊ ﺷـﺪن‬
‫ﻓﺎﺿﻼب‪ .‬ﯾﻌﻨﯽ ﺗﻮاﻟﺖ دﻫﮑﺪه ﺑﻮده اوﻧﺠﺎ‪ .‬دﻫﮑﺪهﺷﻮن دﺳﺘﺸﻮﯾﯽ ﻧﺪاﺷﺖ و ﻫﻤﻪ ﻣﯽاوﻣﺪن اﯾﻨﺠﺎ دﺳﺘﺸﻮﯾﯽ‪ .‬ﯾﻌﻨﯽ ﻣـﺎ رﻓﺘـﻪ‬
‫ﺑﻮدﯾﻢ وﺳﻂ ﯾﻪ ﺗﻮاﻟﺖ ﻋﻤﻮﻣﯽ ﺑﺰرگ ﮐﻤﭗ زده ﺑﻮدﯾﻢ‪«.‬‬
‫ﺑﺎ ﺧﻮدش ﮔﻔﺖ وﻗﺘﯽ ﺳﺎﻟﯽ ﮐﺮﯾﻤﺮ ﺑﻪ اﯾﻦﺟﺎی داﺳﺘﺎن ﺑﺮﺳﺪ ﭼﺸﻢ ﻣﯽﺑﻨﺪد‪.‬‬
‫اﮔﺮ ﺳﺎﻟﯽ اﻻن ﺑﺎﻫﺎش ﺗﻮ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﻮد ﻣﯽﮔﻔﺖ »ﺑﺲ ﮐﻦ دﯾﮕﻪ‪ .‬از اﯾﻦ ﮐﻠﻤﻪ ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﯽآد‪«.‬‬
‫ُ‬
‫»وﻟﯽ ﺧﺐ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻮد‪«.‬‬
‫»ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻮد وﻟﯽ ﻻزم ﻧﯿﺴﺖ از اﯾﻦ ﮐﻠﻤﻪ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﯽ‪«.‬‬
‫ُ‬
‫»ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﺧﺐ ﺑﻪ ﺟﺎش ﭼﯽ ﺑﮕﯿﻢ؟«‬
‫ﻫﻤﯿﻦﻃﻮری ﺧﯿﺮهاش ﻣﯽﺷﺪ ﮐﻪ »ﭼﻪ ﻣﯽدوﻧﻢ‪ .‬ﻓﻘﻂ دﯾﮕﻪ ﻧﮕﻮ‪«.‬‬
‫ً‬
‫ﺑﺎ ﺧﻮدش ﻓﮑﺮ ﮐﺮد اﯾﻦ داﺳﺘﺎن اﺻﻼ ﺑﻪ درد ﺳﺎﻟﯽ ﮐﺮﯾﻤﺮ ﻧﻤﯽﺧﻮرد‪ .‬او ﺣﺎﻻ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺳﺎﻟﯽ ﮔﺎﺳﺘﻔﺴﻮن‪ .‬ﺷﮏ ﻧﺪاﺷـﺖ‬
‫َﻣﮑﺲ از داﺳﺘﺎن ﺧﻮﺷﺶ ﻣﯽآﻣﺪ‪ .‬ﺑﻪﺧﺼﻮص از ﮐﻨﺎﯾﻪای ﮐﻪ ﺗﻮ داﺳﺘﺎن ﺑﻮد وﻟﯽ ﺣﺎﻻ ﺧﻮد ﻣﮑﺲ ﻫﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺧﯿﺎﻟﯽ ﻣﺤﺾ‬
‫ﮐﻪ در ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻣﯽﺷﺪ ﯾﮏ ﮐﻨﺎﯾﻪی دﯾﮕﺮ‪ .‬اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪ ﺑﻮد‪ .‬اﮔﺮ ﭘﺪرش ﮐﻨﺎرش ﺑﻮد و ﺑﺎﻫﺎش ﻫﻤﯿﻦﻃﻮری دور درﯾﺎﭼـﻪ‬
‫دور ﻣﯽزد‪ ،‬ﭘﯿﺮﻣﺮد ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد ﺛﺎﻧﯿﻪای ﺧﯿﺮهاش ﺷﻮد و ﺧﻮب اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻊ را درک ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺤﺚ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺤﺚ ﺑـﺪ دﻫﻨـﯽ ﻧﯿﺴـﺖ‬
‫ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺤﺚ واﻗﻌﯿﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺪرش آﻫﯽ ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ و دﺳﺖﺑﻪﺳﯿﻨﻪ ﻣﯽﺷﺪ و ﺻﺒﺮ ﻣﯽﮐﺮد ﺑﺮای ﺑﻘﯿﻪی داﺳﺘﺎن‪.‬‬
‫ُ‬
‫ﻧﻮرﻣﻦ ﺑﺎﮐﺮ آنوﻗﺖ ﻣﯽﮔﻔﺖ »ﯾﻪ دﺷﺖ ﮔﻪ‪ .‬ﺗﻮ ﻫﻤﻮن ﺷﺒﺶ ﺑﻮد ﮐـﻪ ﻣﯽﺗﻮﻧﺴـﺘﻢ ﺳـﺘﺎرهای ﻧﻘـﺮهای رو ﺑﺎﺑـﺖ ﺷـﺠﺎﻋﺖ‬
‫ﻣﯽﺑﺮدم‪«.‬‬
‫ً‬
‫ﭘﺪرش زﯾﺮ ﻟﺐ زﻣﺰﻣﻪ ﻣﯽﮐﺮد ﮐﻪ »درﺳﺘﻪ‪ .‬ﻗﺒﻼ ﻫﻢ ﮔﻔﺘﯽ‪«.‬‬
‫ﺷﻮرﻟﺖ آرام دور ﭘﻞ راهآﻫﻦ زد و اﻧﺪاﺧﺖ ﺗﻮ راه ﺑﺎرﯾﮏ آﺳﻔﺎﻟﺖ‪ .‬ﺳﻤﺖ راﺳﺘﺶ ﻣﯽﺷﺪ درﯾﺎﭼﻪ و ﺳﻤﺖ ﭼﭙﺶ آنﻃﺮف‬
‫ﺟﺎده ﺑﯿﺸﺘﺮ ﭼﻤﻨﺰارﻫﺎ ﻋﯿﻦ ذرت ﻓﺼﻞ ﭘﺎﯾﯿﺰ ﺧﺸﮑﯿﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬آبﭘﺎﺷﯽ ﺑﻪ ﻃﺮزی ﻧﺎاﻣﯿﺪﮐﻨﻨﺪه ﻓﺮتوﻓﺮت آب درﯾﺎﭼﻪ را ﭘﺨﺶ‬
‫ﺳﺒﺰﯾﺠﺎت ﺑﺎﻏﭽﻪی دﮐﺘﺮ ﻣﯿﺴﻮن ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬ﻫﻨﻮز ﻫﯿﭽﯽ ﻧﺸﺪه ﻋﻠﻔﺰار ﻋﯿﻦ ﭼﯽ ﺧﺸﮑﯿﺪه ﺑﻮد وﻟﯽ اواﺳﻂ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن اوﺿﺎع ﺑـﺪﺗﺮ‬
‫ﻫﻢ ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬ﮔﯿﺎهﻫﺎی ﺑﯽﺳﺎﻗﻪ ﮐﻞ درﯾﺎﭼﻪ را ﺳﺒﺰ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و زﻣﯿﻦﻫﺎی ﮔﻠﻒ ﺧﺸﮏ ﻣﯽﺷـﻮﻧﺪ و ﺳـﻨﺠﺎﻗﮏﻫﺎ درﺑـﻪدر دﻧﺒـﺎل‬
‫ﺟﺎی ﺳﺎﻟﻢ ﺗﻮ آب ﻣﯽﮔﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫َ‬
‫ﺷﻮرﻟﺖ ﺑﺰرگ از ﮐﻨﺎر ﺳﺎﺣﻞ ﺳﻨﺘﻨﯿﻮل ﮔﺬﺷﺖ و دﮐﻪی ﻧﻮﺷﯿﺪﻧﯽ آیاﻧﺪدﺑﻠﯿﻮ را ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬
‫اﯾﻦ ﻫﺸﺘﻤﯿﻦ دورش ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺟﺎدهای را ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﺎﻧﻪﻫﺎی ﺷﯿﮏ و ﻟﻨﮕﺮﮔﺎهﻫﺎ و ﺗﺨﺘﻪﮐﻮبﻫﺎﯾﺸﺎن ﻣﯽرﻓﺖ را ﮔﺬراﻧﺪ‪ .‬ﺗﻮی اﺳﻠﺘﺮ ﭘـﺎرک آنﻃـﺮف‬
‫ﺟﺎده ﻃﺮف ﺳﺎﻧﺴﺖ ﭘﺎرک ﻣﺴﯿﺮی ﺑﻮد ﮐﻪ آنﻗﺪر ازش ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ دﯾﮕﺮ اﻧﮕﺎر رو رﯾﻞ اﻓﺘﺎده ﺑـﻮد و راﺣـﺖ ﻫـﺮ ﺑـﺎر ﻋﺒـﻮر‬
‫ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬
‫آن دو ﭘﺴﺮﺑﭽﻪ ﻫﻨﻮز داﺷﺘﻨﺪ دور ﮐﺎﻣﻠﺸﺎن را دور درﯾﺎﭼﻪ ﻣﯽزدﻧﺪ‪.‬‬
‫رو درﯾﺎﭼﻪ ﻣﺮدی ﻫﻤﭽﻨﺎن درﮔﯿﺮ ﻣﻮﺗﻮر ﻗﺎﯾﻖ ﻣﻮﺗﻮریاش ﺑﻮد‪ .‬آن دو ﺗﺎ ﭘﺮﻧﺪهی ﭼﻨﺎری ﻫﻨﻮز رو آب ﻋـﯿﻦ دوﺗـﺎ ﭘﺮﻧـﺪهی‬
‫ﺧﺸﮏﺷﺪهی ﭼﻮﺑﯽ ﺷﻨﺎور ﺑﻮدﻧﺪ و ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ اﺳﮑﯽ رو آب ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ ورزﺷﮑﺎری و آﻓﺘﺎبﺳﻮﺧﺘﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪﻧﺪ و ﮔﺮوه‬
‫ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ دﺑﯿﺮﺳﺘﺎن داﺷﺖ ﺳﺎزﻫﺎﯾﺶ را ﺟﻤﻊ ﻣﯽﮐﺮد و آن ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺎ ﺷﻠﻮار ﺳﺎق ﮐﻮﺗﺎﻫﺶ داﺷﺖ ﺑﺎ ﺣﻮﺻـﻠﻪ ﺑـﺮای آﺧـﺮﯾﻦ ﺑـﺎر‬
‫دﻧﺒﺎل ﻣﺸﺘﺮی ﻣﺎﻫﯽﻫﺎی ﮐﻠﻪﮔﺎویاش ﻣﯽﮔﺸﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﺧﻮدش ﮔﻔﺖ ﭼﻘﺪر ﺟﺎﻟﺐ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ً‬
‫ﺗﻮ ﯾﮏ روز داغ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻧﯽ ﻫﻤﻪﭼﯿﺰ اﯾﻦﻗﺪر ﺟﺎﻟﺐ و ﭘﺮ ﺟﺰﯾﯿﺎت اﺳﺖ‪ .‬آن ﭼﻬﺎر ﮐﺎرﮔﺮ ﺗﻘﺮﯾﺒـﺎ دﯾﮕـﺮ ﺑﺴـﺎط آﺗـﺶﺑـﺎزی‬
‫ﻏﺮوب را آﻣﺎده ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬

‫‪۷۲‬‬
 ‫ُ‬
‫ﺣﺮف ﺣﺮف ﺷﺠﺎﻋﺖ اﺳﺖ‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫دوﺑﺎره اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﺟﻠﻮی ﺧﻮرﺷﯿﺪ‪ .‬اﯾﻦ ﺑﺎر ﮔﻔﺖ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻔﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﺧﯿﻠﯽ از اﯾﻦ ﺣﺪس ﻧﮕﺬﺷـﺘﻪ ﺑـﻮد ﮐـﻪ ﮔﻮﯾﻨـﺪهی‬
‫رادﯾﻮ ﺣﺮﻓﺶ را ﺗﺄﯾﯿﺪ ﮐﺮد‪ .‬ﺻﺪای ﮔﻮﯾﻨﺪه ﻃﻮری ﺑﻮد اﻧﮕﺎری ﭼﺮت ﻋﻤﯿﻖ ﯾﮑﺸﻨﺒﻪاش ﭘﺎره ﺷﺪه‪ .‬اﮔﺮ ﻣﮑﺲ آرﻧﻮﻟﺪ ﺑﺎﻫﺎش ﺑﻮد‬
‫ﺑﺮاﯾﺶ از ﺧﺴﺘﮕﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪه ﻣﯽﮔﻔﺖ و رﺑﻄﺶ ﻣﯽداد ﺑﻪ ﺻﻮرت روﺷﻦ ﺗﻮ آﺳﻤﺎن و ﺟﻨﮓ و ﺷﺠﺎﻋﺖ‪ .‬ﭼﻪ ﺣﯿﻒ ﻣﮑﺲ دﯾﮕـﺮ‬
‫ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬و ﭼﻪ ﺣﯿﻒ ﭘﺪرش‪ ،‬ﭘﺪری ﮐﻪ در دورهی ﺟﻮاﻧﯽاش ﺟﻨﮕﺶ را ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﮔﺬاﺷﺘﻪ‪ ،‬ﺣﺎﻻ ﺗﺮﺟﯿﺤﺶ ﺳﮑﻮت اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم اﯾﻦ وﺟﻮد ﻫﻨﻮز ﺣﺮفﻫﺎی زﯾﺎدی ﺑﺮای زدن ﺑﻮد‪.‬‬
‫اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎران ﭼﻄﻮری ﻟﺤﻈﻪای ﻗﻄﻊ ﻧﻤﯽﺷﺪ‪ .‬ﭼﻄﻮری ﺳﺮﻣﺎ ﺗﺎ ﻣﻐﺰ اﺳﺘﺨﻮان ﻣﯽرﻓﺖ‪ .‬ﮔﺎﻫﯽ ﺣﺘﯽ ﺷﺠﺎﻋﺎﻧﻪﺗﺮﯾﻦ ﮐﺎر ﺗﻮ‬
‫دﻧﯿﺎ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﺷﺐ را ﯾﮑﺠﺎ ﺑﺸﯿﻨﯽ و ﺑﺬاری ﺳﺮﻣﺎ ﺑﺮود ﺗﻮ ﭘﻮﺳﺖواﺳﺘﺨﻮاﻧﺖ‪ .‬ﺷـﺠﺎﻋﺖ ﻫﻤﯿﺸـﻪ آری ﯾـﺎ ﻧـﻪ ﮔﻔـﺘﻦ‬
‫ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﮔﺎﻫﯽ ﺧﻮدش را ﺑﻪ ﺷﮑﻞ درﺟﻪ ﻧﺸﺎن ﻣﯽدﻫﺪ‪ ،‬ﻋﯿﻦ درﺟﻪی ﺳﺮﻣﺎ؛ ﮔﺎﻫﯽ آنﻗﺪر ﺷﺠﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﺧﺮج ﻣﯽدﻫـﯽ ﮐـﻪ ﺑـﻪ‬
‫ﻧﻘﻄﻪای ﻣﯽرﺳﺎﻧﺪت و ﺑﻌﺪ ﻓﺮای آن ﻧﻘﻄﻪ ﺗﻮ دﯾﮕﺮ ﺧﯿﻠﯽ ﺷﺠﺎع ﻧﯿﺴﺘﯽ‪ .‬در ﻣﻮاردی ﻣﺸﺨﺺ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯽ ﮐﺎرﻫﺎی ﺑﺎورﻧﮑﺮدﻧﯽای‬
‫اﻧﺠﺎم ﺑﺪﻫﯽ‪ ،‬ﻣﯽﺗﻮاﻧﯽ ﺑﺰﻧﯽ ﺑﻪ دل دﺷﻤﻦ وﻟﯽ در ﻣﻮاﻗﻌﯽ‪ ،‬ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺑﺪ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻪزور ﺑﺘﻮاﻧﯽ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ را ﺑﺎز ﻧﮕﻪ داری‪.‬‬
‫ﮔﺎﻫﯽ‪ ،‬درﺳﺖ ﻣﺜﻞ آن ﺷﺐ در آن دﺷﺖ‪ ،‬ﺗﻔﺎوت ﺑﯿﻦ ﺷﺠﺎﻋﺖ و ﺑﺰدﻟﯽ ﻣﺮز ﺑﺎرﯾﮏ و اﺣﻤﻘﺎﻧﻪای داﺷﺖ‪.‬‬
‫آن ﻃﺮزی ﮐﻪ از زﻣﯿﻦ ﺣﺒﺎب ﺑﯿﺮون ﻣﯽآﻣﺪ و آن ﺷﮑﻠﯽ ﮐﻪ ﺑﻮ ﭘﺨﺶ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫او ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﺑﻪ دور از ﻫﯿﺠﺎن ﻋﯿﻦ واﻗﻌﯿﺖ رخ داده را ﻣﯽﮔﻔﺖ‪.‬‬
‫ﻣﯽﮔﻔﺖ »آﺧﺮای ﺷﺐ رو ﺳﺮﻣﻮن ﺧﻤﭙﺎره رﯾﺨﺘﻦ‪«.‬‬
‫ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯽداد ﭼﻄﻮر ﻫﻨﻮز ﺑﺎران ﻣﯽآﻣﺪ و ﭼﻄﻮر اﺑﺮﻫﺎ ﺑﻪ ﺑﺎﻻی دﺷﺖ دوﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﭼﻄﻮر ﺧﻤﭙﺎرهﻫﺎ داﺷـﺘﻨﺪ از‬
‫وﺳﻂ اﺑﺮﻫﺎ رو ﺳﺮﺷﺎن ﻣﯽﺑﺎرﯾﺪﻧﺪ‪ .‬ﻫﻤﻪﭼﯿﺰ ﺳﯿﺎه و ﺧﯿﺲ ﺑﻮد‪ .‬ﮐﻞ دﺷﺖ رﻓﺖ رو ﻫﻮا‪ .‬ﺑﺎران و ﮐﺜﺎﻓﺖ و ﺧﻤﭙـﺎره رو ﺳﺮﺷـﺎن‬
‫ﺑﻮد و ﻓﻘﻂ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ رو زﻣﯿﻦ ﺧﻢ ﺷﻮﻧﺪ و ﭘﻨﺎه ﺑﮕﯿﺮﻧﺪ و ﺻﺒﺮ ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﺗﻤﺎم ﭼﯿﺰﻫﺎی ﻋﺠﯿﺒﯽ ﮐﻪ دﯾﺪه ﺑﻮد را ﺗﻌﺮﯾـﻒ ﻣﯽﮐـﺮد‪.‬‬
‫ﺗﻤﺎم آن ﺷﺮاﯾﻂ ﻏﯿﺮﻃﺒﯿﻌﯽ را‪ .‬ﻣﺜﺎﻟﺶ ﻫﻢ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ دﯾﺪ ﭼﻄﻮری ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﮐﻨﺎرش ﺗﻮ ﻟﺠﻦ دراز ﮐﺸﯿﺪه و ﺗﻤﺎم وﺟـﻮدش ﺟـﺰ‬
‫ﺻﻮرت دﻓﻦ ﻟﺠﻦﻫﺎ ﺷﺪه و ﭼﻄﻮری ﺑﻌﺪ از ﻟﺤﻈﻪای ﻫﻤﺎن آدم ﭼﺸﻢ ﮔﺮداﻧﺪه ﻃﺮﻓﺶ و ﺑﻬﺶ ﭼﺸﻤﮏ زده‪ .‬ﺻـﺪاﻫﺎی آﻧﺠـﺎ‬
‫وﺣﺸﺘﻨﺎک ﺑﻮده‪ .‬رﻋﺪوﺑﺮق ﺳﻨﮕﯿﻦ؛ آﺗﺶﺑﺎر ﺳﻨﮕﯿﻦ؛ دادوﺑﯿﺪاد آدمﻫﺎ‪ .‬ﯾﮏ ﻋﺪه ﻣﻨﻮر زدﻧﺪ‪ .‬ﻗﺮﻣـﺰ و ﺳـﺒﺰ و ﻧﻘـﺮهای‪ ،‬از ﻫﻤـﻪ‬
‫رﻧﮓ و ﻫﻤﯿﻦﻫﺎ ﺑﺎران را ﺷﺒﯿﻪ ﻓﯿﻠﻢ رﻧﮕﯽ ﮐﺮد‪.‬‬
‫دﺷـﺖ داﺷـﺖ ﻣﯽﭘﺨـﺖ‪ .‬ﭘﻮﮐـﻪﻫﺎی ﮔﻠﻮﻟـﻪﻫﺎی داغ ﮔـﻞ را ذوب ﻣﯽﮐـﺮد و آن ﻫﻤـﻪ ﺳـﺎل ﭘﺲﻣﺎﻧـﺪه را ﺑـﺎز ﻣﯽﮐــﺮد‪،‬‬
‫ﭘﺲﻣﺎﻧﺪهﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻗﺮنﻫﺎ ﺑﻮد آﻧﺠﺎ ﺑﻮد و از ﺗﻮ ﻋﻤﻖ زﻣﯿﻦ ﺑﻮ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯽزد ﻫﻮا‪ .‬دوﺗﺎ ﺧﻤﭙﺎره ﺧﻮرد ﮐﻨﺎرش‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺳـﻮﻣﯽ ﺑﻬـﺶ‬
‫ﻧﺰدﯾﮏﺗﺮ ﺑﻮد و در از ﺳﻤﺖ ﭼﭙﺶ ﺻﺪای ﻓﺮﯾﺎد ﮐﺴﯽ را ﺷﻨﯿﺪ‪ .‬ﺻﺪای ﮐﺎﯾﻮوا ﺑـﻮد‪ .‬ﻣﻄﻤـﺌﻦ ﺑـﻮد ﺧـﻮدش اﺳـﺖ‪ .‬ﺻـﺪاﯾﺶ‬
‫ﺧﺶدار ﺑﻮد و داﺷﺖ ﺧﻔﻪ ﻣﯽﺷﺪ وﻟﯽ ﺑﺎاﯾﻦوﺟﻮد او ﺻﺪای ﮐﺎﯾﻮوا را ﻣﯽﺷﻨﺎﺧﺖ‪ .‬ﺻﺪای ﻏﺮﻏﺮ ﻏﺮﯾﺒﯽ ﺑﻮد‪ .‬ﺑـﻪ ﭘﻬﻠـﻮ ﺷـﺪ و‬
‫ﺳﯿﻨﻪﺧﯿﺰ رﻓﺖ ﻃﺮف ﻓﺮﯾﺎدی ﮐﻪ از ﺗﻮ ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﻣﯽآﻣﺪ‪ .‬ﺑﺎران ول ﮐﻦ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻧﺰدﯾـﮏ ﻣﻨﻄﻘـﻪای ﮐـﻪ ﺑـﺮای ﺧﻮدﺷـﺎن زده ﺑﻮدﻧـﺪ‬
‫ﺻﺪای ﭼﻨﺪ ﺷﻠﯿﮏ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ ﺷﻨﯿﺪ‪ .‬ﺧﻤﭙﺎرهی دﯾﮕﺮی ﮐﻨﺎرش ﺗﺮﮐﯿﺪ و آب و ﮐﺜﺎﻓﺖ را ﺑﺎران ﮐﺮد رو ﺳﺮش و ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪای‬
‫ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪ ﭼﻤﺒﺎﺗﻤﻪ ﺑﺰﻧﺪ زﯾﺮ ﮔﻞ‪ .‬ﺻﺪای درﯾﭽﻪﻫﺎی ﻗﻠﺒﺶ را ﻣﯽﺷﻨﯿﺪ‪ .‬ﺻﺪای ﺧـﻢ و راﺳـﺖ ﺷـﺪن ﺗﻨـﺪ ﻣﻔﺼـﻞﻫﺎﯾﺶ را‬
‫ﺷﻨﯿﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﺧﻮدش ﮔﻔﺖ اﯾﻦ ﺧﺎرقاﻟﻌﺎده اﺳﺖ‪ .‬وﻗﺘﯽ دوﺑﺎره ﺳﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد ﯾﮏ ﺟﻔﺖ ﻣﻨﻮر ﻗﺮﻣﺰ ﺟﻠﻮﯾﺶ ﺗﺮﮐﯿﺪﻧـﺪ و روﺷـﻨﺎﯾﯽ‬
‫ﻧﺮم ﻣﺎﺗﺸﺎن ﺟﻠﻮ ﭼﺸﻤﺶ آﻣﺪ و ﺗﻮ ﻫﻤﺎن روﺷﻨﺎﯾﯽ او ﭼﺸﻢﻫﺎی درﺷﺖ ﮐﺎﯾﻮوا را دﯾﺪ ﮐﻪ دارﻧﺪ در ﻟﺠﻦ ﻓـﺮو ﻣﯽروﻧـﺪ‪ .‬ﺑـﺮای‬ ‫ِ‬
‫ﻟﺤﻈﻪای ﻓﻘﻂ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺷﺎﻫﺪ اﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺧﻮدش ﺻﺪای ﻧﺎﻟﻪی ﺧﻮدش را ﺷﻨﯿﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ دوﺑﺎره راه اﻓﺘﺎد و ﭘﯿﺶ آﻣـﺪ وﻟـﯽ‬
‫وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﮐﺎﯾﻮوا رﺳﯿﺪ ﮐﺎر از ﮐﺎر ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻓﻘﻂ زاﻧﻮﯾﺶ ﺑﯿﺮون ﺑﻮد‪ .‬ﯾﮏ دﺳﺖ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد و ﺳﺎﻋﺖ ﻣﭽﯽ ﻃـﻼ و ﯾـﮏ ﻟﻨﮕـﻪ‬
‫ﭘﻮﺗﯿﻦ‪.‬‬
‫ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺗﻮﺿﯿﺢ دﻫﺪ ﺑﻌﺪش ﭼﻪ ﺷﺪ‪ .‬ﻫﯿﭻوﻗﺖ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ وﻟﯽ ﮔﻔﺖ ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﺷﻤﺮده ﺷﻤﺮده ﻣﯽﮔﻔـﺖ ﺗـﺎ‬
‫ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﺷﻨﻮﻧﺪهاش ﺣﺲ ﺧﻮدش و واﻗﻌﯿﺖ را ﻣﻨﺘﻘﻞ ﮐﻨﺪ‪.‬‬

‫‪۷۳‬‬
 ‫ُ‬
‫ﺣﺮف ﺣﺮف ﺷﺠﺎﻋﺖ اﺳﺖ‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻗﺮار ﺑﻮد ﺳﺮ ﮐﺎﯾﻮوا ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺣﺒﺎب ﺑﻮد‪.‬‬

‫دﺳﺖ ﭼﭙﺶ ﻫﻤﯿﻦﻃﻮری ﺑﺎز و اﻧﮕﺸﺖﻫﺎﯾﺶ ﮐﺜﯿﻒ ﺑﻮد و ﺳﺎﻋﺖ ﻣﭽﯽ رﻧﮓ ﻓﺴﻔﺮی ﺳﺒﺰ را در ﺣﯿﻦ رﻓﺘﻨﺶ ﺗﻮ ﻟﺠﻦﻫﺎ‬
‫اﻧﻌﮑﺎس ﻣﯽداد‪.‬‬
‫از اﯾﻦ ﺣﺮف ﻣﯽزد و ﻣﯽﮔﻔﺖ ﭼﻄﻮری ﭘﻮﺗﯿﻦ ﮐﺎﯾﻮوا را ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺳﻌﯽ ﮐﺮده ﺑﯿﺮون ﺑﮑﺸـﺪش‪ .‬او ﺗﻤـﺎم زورش را زده ﺑـﻮد‬
‫وﻟﯽ ﮐﺎﯾﻮوا دﯾﮕﺮ ﻣﺮده ﺑﻮد و ﺑﻌﺪ ﯾﮑﻬﻮ ﺣﺲ ﮐﺮده ﺑﻮد ﺧﻮدش ﻫﻢ دارد از ﺑﯿﻦ ﻣﯽرود‪ .‬ﮐﺜﺎﻓﺖ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﻮ ﭼﺸـﻢ و دﻣـﺎﻏﺶ‪.‬‬
‫ﺑﺎﻻ ﺳﺮش ﻣﻨﻮر رد ﻣﯽﺷﺪ و ﺧﻤﭙﺎره و ﺑﻮ ﮐﺜﺎﻓﺖ ﻫﻤﻪﺟﺎ ﭘﺨﺶ ﺑﻮد ـ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺶ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑـﻪ دﻣـﺎﻏﺶ و ﺑﯿﺸـﺘﺮ از اﯾـﻦ ﺗﺤﻤـﻞ‬
‫ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﻮدش ﮔﻔﺖ اﯾﻨﺠﺎ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ واﯾﺴﺘﺪ‪ .‬ﺗﻮ اﯾﻦ وﺿﻌﯿﺖ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ‪ .‬ﭘﻮﺗﯿﻦ ﮐﺎﯾﻮوا را رﻫﺎ ﮐﺮد و دور ﺷﺪﻧﺶ را ﻧﻈﺎره‪.‬‬
‫ﺧﯿﻠﯽ آرام راه ﺧﻮدش را ﺑﺎز ﮐﺮد و از دل ِﮔﻞﻫﺎ ﺧﻮدش را ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﻌﺪ رﻓـﺖ ﻫﻤﯿﻦﻃـﻮر ﺑـﺮای ﺧـﻮدش دراز ﮐﺸـﯿﺪ و‬
‫ﯾﮏﮐﻢ ﮐﺜﺎﻓﺖ ﺗﻮ دﻫﺎﻧﺶ را ﻣﺰه ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﭼﺸﻢ ﺑﺴﺖ و ﺑﻪ ﺻﺪای ﺑﺎران و اﻧﻔﺠﺎرﻫﺎ و ﺣﺒﺎبﻫﺎ ﮔﻮش داد‪.‬‬
‫ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮد‪.‬‬
‫اﺳﻠﺤﻪاش را ﮔﻢ ﮐﺮده ﺑﻮد وﻟﯽ اﯾﻦ ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻓﻘﻂ دﻟﺶ ﯾﮏ ﺣﻤﺎم ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻫﻤﯿﻦ و ﺑﺲ‪ .‬ﺣﻤﺎﻣﯽ داغ و ﭘﺮ از ﮐﻒ ﺻﺎﺑﻮن‪.‬‬
‫ﻧﻮرﻣﻦ ﺑﺎﮐﺮ ﻫﻤﯿﻦﻃﻮری ﮐﻪ دور درﯾﺎﭼﻪ ﻣﯽزد ﯾﺎدش اﻓﺘﺎد ﭼﻄﻮری دوﺳﺘﺶ ﮐﺎﯾﻮوا زﯾﺮ ﮐﺜﺎﻓﺖ و آب دﻓﻦ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻣﯽﮔﻔﺖ »دﯾﮕﻪ ﺑﯿﺮون ﻧﯿﻮﻣﺪ‪ .‬ﺧﻮﻧﺴﺮد ﺑﻮدم‪ .‬اﮔﻪ ﻫﻤﻪﭼﯿﺰ درﺳﺖ ﺑﻮد و اون ﺑﻮی ﻟﻌﻨﺘﯽ ﻧﺒﻮد ﻣﯽﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺳﺘﺎرهی ﻧﻘـﺮهای‬
‫رو ﺑﺒﺮم‪«.‬‬
‫ﺑﺎ ﺧﻮدش ﮔﻔﺖ داﺳﺘﺎن ﺟﻨﮕﯽ ﺧﻮﺑﯽ اﺳﺖ وﻟﯽ ﺟﻨﮕﯽ ﮐﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺟﻨﮕﯽ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺑﺨﻮاﻫﺪ از ﺗﻮش داﺳﺘﺎن ﺟﻨﮕـﯽ در‬
‫ﺑﯿﺎورد‪ ،‬ﻧﻪ اﯾﻦ و ﻧﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺨﻮاﻫﺪ از ﺗﻮش ﺷﺠﺎﻋﺖ ﺑﯿﺮون ﺑﮑﺸﺪ و ﻫﯿﭻﮐﺲ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺷﻬﺮ دﻟﺶ ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺖ ﻟﺤﻈﻪای آن ﺑﻮی‬
‫ﺑﺪ را ﺗﺠﺴﻢ ﮐﻨﺪ‪ .‬آنﻫﺎ ﻓﻘﻂ ﺣﺮفﻫﺎی ﺧﻮب ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ؛ ﻧﯿﺖﻫﺎی ﺧﻮب و ﮐﺮدار درﺳﺖ‪ .‬وﻟﯽ ﺣﻘﺶ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺷـﻬﺮ را‬
‫ﺳﺮزﻧﺶ ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬ﭼﻪ ﮐﻨﻨﺪ؟ ﺷﻬﺮ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮی آراﻣﯽ ﺑﻮد و ﻫﻤﻪ ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﻮش و ﺧﺎﻧـﻪﻫﺎ ﺗﻤﯿـﺰ ﺑـﻮد و ﺑﻬﺪاﺷـﺖ و آﺳـﻮدﮔﯽ‬
‫داﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻧﻮرﻣﻦ ﺑﺎﮐﺮ ﺳﯿﮕﺎری روﺷﻦ ﮐﺮد و ﺷﯿﺸﻪی ﭘﻨﺠﺮه را ﭘﺎﯾﯿﻦ داد‪ .‬ﮔﻔﺖ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻔﺖوﻧﯿﻢ اﺳﺖ‪.‬‬
‫درﯾﺎﭼﻪ ﺑﻪ دو ﻧﯿﻤﻪ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬ﻧﯿﻤﺶ ﻣﯽدرﺧﺸﯿﺪ و ﻧﯿﻢ دﯾﮕﺮش ﺗﻮ ﺳﺎﯾﻪ‪ .‬در ﮐﻨﺎر ﺟﺎده آن دو ﭘﺴﺮ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﻫﻤﭽﻨﺎن‬
‫داﺷﺘﻨﺪ ﺑﻪ راه ﺧﻮدﺷﺎن اداﻣﻪ ﻣﯽدادﻧﺪ‪ .‬ﻣﺮد درﮔﯿﺮ ﺑﺎ ﻣﻮﺗﻮر ﻗﺎﯾﻖ ﻣﻮﺗﻮریاش ﻫﻤﭽﻨﺎن درﮔﯿﺮ ﺑﻮد و ﻋﺼﺒﯽ ﺑﺎ آﭼﺎر ﺑﻪ ﺟﺎن ﻣﻮﺗﻮر‬
‫اﻓﺘﺎده ﺑﻮد آن ﺗﻮ ﭘﺮﻧﺪهی رو آب داﺷﺘﻨﺪ ﮐﻒ درﯾﺎﭼﻪ دﻧﺒﺎل ﺷﺎﻣﺸﺎن ﻣﯽﮔﺸﺘﻨﺪ و ﺳﺮ ُدمﻫﺎﯾﺸﺎن داﺷﺖ ﺗﮑﺎن ﻣﯽﺧﻮرد‪ .‬دوﺑـﺎره‬
‫از ﮐﻨﺎر ﺳﺎﻧﺴﺖ ﭘﺎرک ﮔﺬﺷﺖ و ﺧﺎﻧﻪﻫﺎ را ﺑﺎز ﮔﺬراﻧﺪ و ﮐﺎﻟﺞ و زﻣﯿﻦﻫﺎی ﺗﻨﯿﺴﯽ و ﭘﯿﮏﻧﯿﮏ روﻫﺎ را ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﻣﻨﺘﻈﺮ آﺗﺶﺑﺎزی‬
‫ً‬
‫دم ﻏﺮوب ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﮔﺮوه ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ دﺑﯿﺮﺳﺘﺎن ﮐﻼ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬زن ﺑﺎ آن ﻟﺒﺎﺳﺶ داﺷﺖ ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﺮد ﻣﺪام ﺷﻌﺎرﻫﺎی ﺗﺒﻠﯿﻐـﺎﺗﯽاش را‬
‫ﺗﮑﺮار ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫َ‬
‫ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﻫﻨﻮز ﻏﺮوب ﻧﺸﺪه ﺑﻮد وﻟﯽ دﮐﻪی ﻓﺴﺖﻓﻮد آیاﻧﺪدﺑﻠﯿﻮ ﭼﺮاغﻫﺎی ﻧﺌﻮﻧﯽاش را روﺷﻦ ﮐﺮده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺷﻮرﻟﺖ ﭘﺪرش را ﺑﺮد ﺗﻮ ﯾﮑﯽ از ﺟﺎﯾﮕﺎهﻫﺎی ﻣﻐﺎزه و ﻣﻮﺗﻮرش را ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮد و ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺗﮑﯿﻪ داد‪ .‬ﻣﻐـﺎزه داﺷـﺖ ﺗـﻮ‬
‫ﯾﮏ روز ﺗﻌﻄﯿﻞ ﺧﻮب ﻣﯽﻓﺮوﺧﺖ‪ .‬ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﭽﻪﻫﺎ آﻣـﺪه ﺑﻮدﻧـﺪ ﺧﺮﯾـﺪ و ﭼﻨـﺪﺗﺎﯾﯽ ﻫـﻢ ﮐﺸـﺎورز آﻣـﺪه ﺑﻮدﻧـﺪ‪ .‬ﻫـﯿﭻﮐﺲ را‬
‫ﻧﺸﻨﺎﺧﺖ‪ .‬ﭘﯿﺶﺧﺪﻣﺖ ﻻﻏﺮو ﺟﻮاﻧﯽ از ﮐﻨﺎرش ﮔﺬﺷﺖ وﻟﯽ وﻗﺘﯽ ﺑﺮاﯾﺶ ﺑﻮق زد ﭘﯿﺶﺧﺪﻣﺖ ﺣﺴـﺎﺑﺶ ﻧﮑـﺮد‪ .‬ﭼﺸـﻢ از او‬
‫ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬دﺧﺘﺮ ﯾﮏ ﺳﯿﻨﯽ را ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮهی ﻣﺎﺷﯿﻦ ﮐﻮرﺳﯽ و ﺧﻨﺪهی رﯾﺰی ﮐﺮد و ﺧﻢ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺳﻪﺗﺎ ﭘﺴـﺮ ﺳـﻮار ﻣﺎﺷـﯿﻦ‬
‫ﮔﭗ ﺑﺰﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺗﻮ آن ﻧﻮر ﻧﺮم ﻏﺮوب ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﺣﺲ ﻧﺎﻣﺮﺋﯽ ﺑﻮدن داﺷﺖ‪ .‬روﺑﻪروﯾﺶ ﮐﻪ ﻣﯽﺷﺪ آنﻃﺮف ﭘﯿﺶﺧﻮان ﺑﮕﯿﺮ ﺑﺒﺮ ﯾﮏ ﻋﺎﻟﻤﻪ‬
‫ﭘﺸﻪ داﺷﺘﻨﺪ ﺧﻮدﺷﺎن را ﺑﻪ دﺳﺘﮕﺎه ﭘﺸﻪﮐﺶ آﻟﻮﻣﯿﻨﯿﻮﻣﯽ ﻣﯽزدﻧﺪ‪.‬‬

‫‪۷۴‬‬
 ‫ُ‬
‫ﺣﺮف ﺣﺮف ﺷﺠﺎﻋﺖ اﺳﺖ‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫ﻏﺮوب ﺑﯽﺳﺮوﺻﺪا و آرام ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﺑﻮد‪.‬‬

‫دوﺑﺎره ﺑﻮق زد‪ ،‬اﯾﻦ ﺑﺎر دﺳﺘﺶ را دﯾﺮﺗﺮ از رو ﺑﻮق ﺑﺮداﺷﺖ‪ .‬ﭘﯿﺶﺧﺪﻣﺖ ﺟﻮان آرام ﺳﺮ ﮔﺮداﻧﺪ‪ ،‬اﻧﮕﺎری ﻣﺘﻌﺠـﺐ ﺷـﺪه‬
‫اﺳﺖ ﺑﻌﺪ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﻪ ﭘﺴﺮﻫﺎ زد و ﺑﯽﻣﯿﻞ آﻣﺪ ﻃﺮف ﻧﻮرﻣﻦ ﺑﺎﮐﺮ‪ .‬روی ﻟﺒﺎﺳﺶ َﺑﺠﯽ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻋﻨﻮان ﮐﻪ ﺗـﻮ ﻣﺎﻣـﺎ ﺑﺮﮔـﺮ ﺑﺨﻮرﯾـﺪ‬
‫ﭼﺴﺒﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ رﺳﯿﺪ ﮐﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮه ﻃﻮری اﯾﺴﺘﺎد ﮐﻪ ﭼﺸﻢ ﺑﺎﮐﺮ ﻓﻘﻂ ﻫﻤﯿﻦ َﺑﺞ را ﺑﺒﯿﻨﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ »ﯾﻪ دوﻧﻪ ﻣﺎﻣﺎ ﺑﺮﮔﺮ و ﯾﻪ ﮐﻢ ﻫﻢ ﺳﯿﺐزﻣﯿﻨﯽ‪«.‬‬
‫دﺧﺘﺮ ﻧﻔﺲ ﺧﺎﻟﯽ ﮐﺮد و ﮐﻤﺮ ﺧﻢ ﮐﺮد و ﺳﺮ ﺗﮑﺎن داد‪ .‬ﭼﺸﻢﻫﺎی ﭘﻒداری داﺷﺖ و ﻧﺮﻣﯽ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﻪ ﻧﺮﻣﯽ ﭘﺮزﻫﺎی رو‬
‫ﭘﺎرﭼﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺖ ﻣﮕﻪ ﮐﻮری؟‬
‫دﺳﺖ دراز ﮐﺮد و اﻧﮕﺸﺘﺶ را زد رو دﺳﺘﮕﺎه ﺳﻔﺎرش ﺑﻪ ﻣﯿﻠﻪای ﻓﻠﺰی وﺻﻞ ﺑﻮد‪.‬‬
‫»دﮔﻤﻪی اﯾﻨﻮ ﻣﯽزﻧﯽ و ﺳﻔﺎرﺷﺘﻮ ﻣﯽدی‪ .‬ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﮐﺎرم آوردن ﺳﯿﻨﯽ ﻏﺬاﯾﻪ‪«.‬‬
‫ﻟﺤﻈﻪای ﺧﯿﺮهاش ﺷﺪ و ﺛﺎﻧﯿﻪای ﻧﻮرﻣﻦ ﺧﯿﺎل ﮐﺮدن ﺗﻮ ﭼﺸﻢﻫﺎی ﭘﺮزدارش ﺳـﺆاﻟﯽ ﺷـﮑﻞ ﮔﺮﻓﺘـﻪ وﻟـﯽ دﺧﺘـﺮ ازش رو‬
‫ﮔﺮداﻧﺪ و ﺑﺮاﯾﺶ دﮔﻤﻪی دﺳﺘﮕﺎه را زد و ﺧﻮدش ﺑﺮﮔﺸﺖ ﭘﯿﺶ دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﮐﻪ ﺳﻮار آن ﻣﺎﺷﯿﻦ دﯾﮕﺮ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺻﺪای از دﺳﺘﮕﺎه آﻣﺪ و ﭘﺮﺳﯿﺪ »ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻢ‪«.‬‬
‫»ﻣﺎﻣﺎ ﺑﺮﮔﺮ و ﺳﯿﺐزﻣﯿﻨﯽ‪«.‬‬
‫»ﺷﻨﯿﺪم‪ .‬ﺗﻤﺎم‪ .‬ﺑﯽ ﻧﻮﺷﯽ ﭘﻮﺷﯽ؟«‬
‫»ﻧﻮﺷﯽ ﭘﻮﺷﯽ؟«‬
‫»آره دﯾﮕﻪ‪ .‬ﻧﻮﺷﯿﺪﻧﯽ‪«.‬‬
‫»ﯾﻪ دوﻧﻪ ﮐﻮﭼﯿﮏ‪«.‬‬
‫»اوﮐﯽ دوﮐﯽ‪ .‬ﺗﮑﺮار ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ :‬ﯾﻪ ﻣﺎﻣﺎ ﯾﻪ ﺳﯿﺐ ﯾﻪ ﻧﻮﺷﯿﺪﻧﯽ ﮐﻮﭼﯿﮏ‪ .‬آﺗﯿﺸﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ .‬ﻣﻮﻗﻌﯿﺘﻮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎش‪«.‬‬
‫ﺻﺪاﯾﯽ از دﺳﺘﮕﺎه آﻣﺪ و ﻗﻄﻊ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻧﻮرﻣﻦ ﺑﺎﮐﺮ ﮔﻔﺖ »ﺗﻤﺎم‪«.‬‬
‫وﻗﺘﯽ دﺧﺘﺮ ﺳﯿﻨﯽ ﻏﺬاﯾﺶ را آورد ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﺧﻮردش و ﺳﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﮑﺮد‪ .‬ﮔﻮﯾﻨﺪهی ﺧﺴﺘﻪی رادﯾﻮ ﺳﺎﻋﺖ را اﻋﻼم ﮐـﺮد‪.‬‬
‫ﻫﺸﺖوﻧﯿﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺣﺎﻻ دﯾﮕﺮ ﺗﺎرﯾﮑﯽ داﺷﺖ ﻫﻤﻪﺟﺎ را ﻣﯽﮔﺮﻓﺖ‪ .‬دوﺳـﺖ داﺷـﺖ ﺟـﺎﯾﯽ ﺑـﺮای رﻓـﺘﻦ داﺷـﺖ‪ .‬ﻓـﺮدا اول‬
‫ﺻﺒﺤﯽ ﻣﯽرﻓﺖ ﺑﺒﯿﻨﺪ ﮐﺎری ﭘﯿﺪا ﻣﯽﺷﻮد؟ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﺷﻮرﻟﺖ را ﺑﺪﻫﺪ ﺑﺸﻮﯾﻨﺪ‪ .‬ﺧﻮدش ﻫﻢ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺮود ﯾﮏﮐﻢ ﺑﺴﮑﺘﺒﺎل ﺑﺎزی‬
‫ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻧﻮﺷﯿﺪﻧﯽاش را ﺗﻤﺎم ﮐﺮد و دﮔﻤﻪی دﺳﺘﮕﺎه را زد‪.‬‬
‫ﺻﺪای رﯾﺰ ﮔﻔﺖ »ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻢ‪«.‬‬
‫»ﺗﻤﻮم ﺷﺪ‪«.‬‬
‫»ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻮد؟«‬
‫»ﮔﻤﻮﻧﻢ‪«.‬‬
‫ﺻﺪا ﮔﻔﺖ »آﻫﺎی ﯾﻪ ﮐﻢ راﺣﺖ ﺑﺎش‪ .‬ﺑﮕﻮ ﺑﺒﯿﻨﻢ رﻓﯿﻖ ﭼﯽ ﺣﺎل ﻣﯽﮐﻨﯽ؟«‬
‫ﻧﻮرﻣﻦ ﺑﺎﮐﺮ ﻟﺒﺨﻨﺪ زد‪.‬‬
‫ُ‬
‫»ﺧﺐ ﺑﮕﻮ ﺑﺒﯿﻨﻢ دوﺳﺖ داری ـ«‬
‫ﻣﮑﺚ ﮐﺮد و ﺳﺮ ﺗﮑﺎن داد‪.‬‬

‫‪۷۵‬‬
 ‫ُ‬
‫ﺣﺮف ﺣﺮف ﺷﺠﺎﻋﺖ اﺳﺖ‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫»دوﺳﺖ دارم ﭼﯽ؟«‬

‫»ﻫﯿﭽﯽ‪«.‬‬
‫ُ‬
‫»ﺧﺐ ﺑﺒﯿﻦ ﻣﻦ ﯾﮑﯽ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﻫﯿﭻ ﺟﺎ ﻧﻤﯽرم‪ .‬اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻠﻨﺪﮔﻮ ﺑﻪ ﺗﯿﺮ ﻓﻠﺰی ﺑﺴﺘﻪ ﺷـﺪم و ﭼـﺎﯾﯽ ﻧـﺪارم ﺑـﺮم‪ .‬ﺑـﺮام‬
‫ﺗﻌﺮﯾﻒ‪«.‬‬
‫»ﻧﻪ ﭼﯿﺰی ﻧﯿﺴﺖ‪«.‬‬
‫»ﻣﻄﻤﺌﻨﯽ؟«‬
‫»ﻣﺜﺒﺖ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﭼﯽ ﺗﻤﻮﻣﻪ‪«.‬‬
‫از ﺗﻮ دﺳﺘﮕﺎه آه ﻧﺎاﻣﯿﺪاﻧﻪای ﺷﻨﯿﺪه ﺷﺪ‪» .‬اﻧﺘﺨﺎب ﺧﻮدﺗﻪ‪ .‬ﺗﻤﺎم‪«.‬‬
‫ﻧﻮرﻣﻦ ﺑﺎﮐﺮ ﮔﻔﺖ »ﺗﻤﺎم‪«.‬‬
‫ﺗﻮ دﻫﻤﯿﻦ ﺑﺎری ﮐﻪ دور درﯾﺎﭼﻪ ﻣﯽزد ﺑﺮای آﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎر از ﮐﻨﺎر ﭘﺴﺮﺑﭽﻪﻫﺎ ﮔﺬﺷﺖ‪ .‬ﺧﺒﺮی از ﻣﺮد و ﻗﺎﯾﻖ ﻣﻮﺗﻮریاش ﻧﺒﻮد‬
‫و ﭘﺮﻧﺪهﻫﺎ ﻫﻢ ﺣﺘﯽ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬آنﻃﺮف درﯾﺎﭼﻪ‪ ،‬ﯾﻌﻨﯽ ﺑﻌﺪ از ﺧﺎﻧﻪی ﺳﺎﻟﯽ ﮔﺎﺳﺘﻔﺴﻮن ﺧﻮرﺷﯿﺪ از ﺧﻮدش ﻟﮑـﻪ ﺑﻨﻔﺸـﯽ در‬
‫اﻓﻖ ﺑﺎﻗﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺟﺎی ﻧﻮاﺧﺘﻦ ﮔﺮوه دﺑﯿﺮﺳﺘﺎن ﺧﺎﻟﯽ ﺷﺪه ﺑـﻮد و آن زن ﻫـﻢ دﯾﮕـﺮ ﻣﺸـﺘﺮیای ﻧﺪاﺷـﺖ و آبﭘﺎشﻫـﺎی‬
‫ﺧﺎﻧﻪی دﮐﺘﺮ ﻣﯿﺴﻮن ﻫﻤﭽﻨﺎن آب ﻣﯽﭘﺎﺷﯿﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫دور ﯾﺎزدﻫﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐﻮﻟﺮ ﻣﺎﺷﯿﻦ را ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮد و ﭘﻨﺠﺮه را ﭘﺎﯾﯿﻦ داد و آرام ﺑﺎزوﯾﺶ را ﺟﺎ ﮐﺮد رو ﻟﺒﻪی ﭘﻨﺠﺮه و ﯾﮑﺪﺳﺘﯽ‬
‫ﻓﺮﻣﺎن ﻣﺎﺷﯿﻦ را ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺮای زدن ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻫﯿﭻوﻗﺖ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺣﺮﻓﺶ را ﺑﺰﻧﺪ و ﻫﯿﭻوﻗﺖ ﻫﻢ ﻧﺰد‪ .‬ﻋﺼﺮ ﮔﺮم و دﻟﻨﻮازی ﺑﻮد‪.‬‬
‫اﮔﺮ اﻣﮑﺎﻧﺶ ﺑﻮد‪ ،‬ﮐﻪ در اﺻﻞ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯽداد ﭼﻄﻮر دوﺳﺘﺶ ﮐﺎﯾﻮوا آن ﺷﺐ زﯾﺮ آن دﺷـﺖ ﻣﺮداﺑـﯽ ﮐﺜﯿـﻒ ﻏـﺮق‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﮐﺎﯾﻮوا ﺗﻮ ﺟﻨﮓ ﻏﺮق ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﺨﺸﯽ از زﺑﺎﻟﻪﻫﺎی ﺟﻨﮓ‪.‬‬
‫ﭼﺮاغﻫﺎی ﻣﺎﺷﯿﻦ را روﺷﻦ ﮐﺮد و ﺑﻪ آراﻣﯽ راﻧﺪ‪ .‬ﯾﺎدش اﻓﺘﺎد ﭼﻄﻮری ﭘﻮﺗﯿﻦ ﮐﺎﯾﻮوا را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﺤﮑﻢ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد وﻟﯽ‬
‫ﺑﻮﯾﯽ ﮐﻪ آﻧﺠﺎ ﻣﯽداد آنﻗﺪر زﯾﺎد ﺑﻮد ﮐﻪ وﻟﺶ ﮐﺮده ﺑﻮد و اﯾﻦﻃﻮری ﺳﺘﺎرهی ﻧﻘﺮهای را از دﺳﺖ داده ﺑﻮد‪.‬‬
‫آرزو ﮐﺮد ﮐﺎش ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺨﺶﻫﺎﯾﯽ از اﯾﻦ را ﺗﻮﺿﯿﺢ دﻫﺪ‪ .‬ﺗﻮﺿﯿﺢ دﻫﺪ ﭼﻄﻮری از آن ﭼﯿـﺰی ﮐـﻪ ﺧﯿـﺎل ﻣﯽﮐـﺮده‬
‫ﺷﺠﺎعﺗﺮ ﺑﻮده و ﭼﻄﻮر آن ﻃﻮری ﮐﻪ دﻟﺶ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻪ و ﺑﺎﯾﺪ‪ ،‬ﺷﺠﺎع ﻧﺒﻮده‪ .‬ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﯿﻦ اﯾﻦ و آن ﻓﺮﻗﯽ درﺳﺖ ﻗﺎﺋـﻞ‬
‫ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬ﻣﮑﺲ آرﻧﻮﻟﺪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻋﻼﻗﻪ داﺷﺖ ﺑﯿﻦ ﻫﺮ ﭼﯿﺰی ﻣﺮزی ﻣﺸﺨﺺ ﺑﮑﺸﺪ از اﯾﻦ ﺣﺮف ﺧﻮﺷﺶ ﻣﯽآﻣﺪ‪ .‬و ﭘﺪرش ﻫﻢ‬
‫ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع را از ﻗﺒﻞ ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺗﺄﯾﯿﺪ ﺗﮑﺎن ﻣﯽداد‪.‬‬
‫آنوﻗﺖ ﻧﻮرﻣﻦ ﺑﺎﮐﺮ ﻣﯽﮔﻔﺖ »واﻗﻌﯿﺖ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻧﺠﺎﺗﺶ ﻧﺪادم‪«.‬‬
‫»وﻟﯽ ﺷﺎﯾﺪ دﯾﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد‪«.‬‬
‫»ﻧﻪ ﻫﻨﻮز زﻧﺪه ﺑﻮد‪«.‬‬
‫»ﺷﺎﯾﺪ‪«.‬‬
‫»ﻧﻪ‪ ،‬ﺷﺎﯾﺪ ﻧﻪ‪ .‬ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم‪ .‬ﻧﻤﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﮔﺎﻫﯽ آدم ﻣﯽﺗﻮﻧﻪ ﯾﻪ ﭼﯿﺰاﯾﯽ رو ﺑﺎ ﺣﺴﺶ ﺑﻔﻬﻤﻪ‪«.‬‬
‫ﭘﺪرش ﺑﺮای ﻣﺪﺗﯽ ﺳﺎﮐﺖ ﻣﯽﺷﺪ و ﭼﺮاغﻫﺎی ﻣﺎﺷﯿﻦﻫﺎﯾﯽ روﺑﻪروﯾﯽ ﺗﻮ ﺟﺎدهی ﺑﺎرﯾﮏ آﺳﻔﺎﻟﺖ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐـﺮد‪ .‬ﺑﻌـﺪش‬
‫ُ‬
‫ﺑﻬﺶ ﻣﯽﮔﻔﺖ »ﺧﺐ وﻟﺶ ﮐﻦ‪ .‬ﺗﻮ ﻫﻨﻮز ﻫﻔﺖﺗﺎ ﻣﺪال داری‪«.‬‬
‫»آره ﮔﻤﻮﻧﻢ‪«.‬‬
‫»ﻫﻔﺖﺗﺎ ﻋﺰﯾﺰ داری‪«.‬‬
‫»درﺳﺘﻪ‪«.‬‬

‫‪۷۶‬‬
 ‫ُ‬
‫ﺣﺮف ﺣﺮف ﺷﺠﺎﻋﺖ اﺳﺖ‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫ﺗﻮ دور دوازدﻫﻢ آﺳﻤﺎن رﻧﮓووارﻧﮓ ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﻣﺎﺷﯿﻦ را ﺑﺮد ﺗﻮ ﺳﺎﻧﺴﺖ ﭘﺎرک و زﯾﺮ ﺳﺎﯾﻪی ﯾﮑﯽ از آﻻﭼﯿﻖﻫﺎی ﭘﯿﮏﻧﯿﮏ ﻧﮕﻪ داﺷﺖ‪ .‬ﯾﮏﮐﻢ ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺖ از ﻣﺎﺷﯿﻦ زد‬
‫ﺑﯿﺮون ﻃﺮف ﺳﺎﺣﻞ و ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﻟﺒﺎس ﺑﮑﻨﺪ رﻓﺖ ﺗﻮ درﯾﺎﭼﻪ‪ .‬آب ﮔﺮم درﯾﺎﭼﻪ ﺑﻬﺶ ﻣﯽﺧﻮرد‪ .‬ﺳﺮ ﺑﺮد زﯾﺮ آب‪ .‬ﯾﮏﮐﻢ ﻟـﺐ‬
‫از ﻫﻢ ﮔﺸﻮد ﺗﺎ آب را ﻣﺰه ﮐﻨﺪ و ﺑﻌﺪ ﭘﺎﺷﺪ و دﺳﺖﺑﻪﺳﯿﻨﻪ ﺷﺪ و ﻣﺮاﺳﻢ آﺗﺶﺑﺎزی را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﺮد‪ .‬ﺑﻪ ﺧﻮدش ﮔﻔﺖ اﯾـﻦ ﻣﺮاﺳـﻢ‬
‫ﺑﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺷﻬﺮی ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﻣﺮاﺳﻢ ﻗﺎﺑﻞ ﻗﺒﻮﻟﯽ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻧﮑﺘﻪﻫﺎ‬

‫ﺣﺮف ﺷﺠﺎﻋﺖ اﺳﺖ« را ﺑﻪ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﻧﻮرﻣﻦ ﺑﺎﮐﺮ ﺳـﺎل ‪ ۱۹۷۵‬ﻧﻮﺷـﺘﻢ‪ .‬ﺳـﻪ ﺳـﺎل ﺑﻌـﺪ ﺗـﻮ رﺧـﺘﮑﻦ ﯾﮑـﯽ از‬ ‫داﺳﺘﺎن »ﺣﺮف ِ‬
‫ﺑﺎﺷﮕﺎهﻫﺎی ﺟﻮاﻧﺎن ﺗﻮ ﺷﻬﺮ ﺧﻮدش ﮐﻪ ﻣﯽﺷﺪ ﯾﮑﯽ از ﺷﻬﺮﻫﺎی ﻣﺮﮐﺰی اﯾﺎﻟﺖ آﯾﻮوا‪ ،‬دار زد‪.‬‬
‫ﺑﻬﺎر ‪ ۱۹۷۵‬ﺑﻮد‪ ،‬ﯾﻌﻨﯽ ﻧﺰدﯾﮏﻫﺎی ﺳﻘﻮط ﻧﻬﺎﯾﯽ ﺷﻬﺮ ﺳﺎﯾﮕﺎن ﮐﻪ ﻧﺎﻣﻪای ﻃـﻮﻻﻧﯽ و ﺑﺴـﯿﺎر ﺑـﯽرﺑﻂ از ﺑـﺎﮐﺮ ﺑـﻪ دﺳـﺘﻢ‬
‫رﺳﯿﺪ‪ .‬ﺗﻮ ﻧﺎﻣﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﺮای زﻧﺪﮔﯽ ﺑﻌﺪ از ﺟﻨﮕﺶ ﻣﻌﻨﺎ و ﻣﻔﻬﻮم درﺳـﺘﯽ ﭘﯿـﺪا ﮐﻨـﺪ‪ .‬ﻣـﺪﺗﯽ ﺑـﻪﻋﻨﻮان ﻓﺮوﺷـﻨﺪهی‬
‫ﻗﻄﻌﺎت ﯾﺪﮐﯽ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﮐﺎر ﮐﺮده و ﺑﻌﺪ ﻣﺪﺗﯽ ﺧﺪﻣﺎﺗﯽ ﺑﻮده و ﺑﻌـﺪ رﻓﺘـﻪ ﺗـﻮ ﮐـﺎرواش و آﺧـﺮش ﺷـﺪه ﻣﺴـﺌﻮل ﺳـﯿﺐزﻣﯿﻨﯽ و‬
‫َ‬
‫ﺳﺎﻻدﻫﺎی ﻓﺴﺖﻓﻮدﻫﺎی زﻧﺠﯿﺮهای آیاﻧﺪدﺑﻠﯿﻮ‪ .‬ﺧﻮدش ﻣﯽﮔﻔﺖ ﺗﻮ ﻫﯿﭻﮐﺪام از ﮐﺎرﻫﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ده ﻫﻔﺘﻪ ﻃﺎﻗـﺖ ﻧﯿـﺎورده‪ .‬ﺑـﺎ‬
‫ﭘﺪر ﻣﺎدرش زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﺮد و آنﻫﺎ ﮐﻤﮏ ﺧﺮﺟﺶ را ﻣﯽداﻧﺪ و ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻬﺶ ﻟﻄـﻒ داﺷـﺘﻨﺪ و ﻣﻨﺘـﯽ ﺳـﺮش ﻧﻤﯽﮔﺬاﺷـﺘﻨﺪ و‬
‫رﻓﺘﺎرﺷﺎن از رو ﻋﺸﻖ و ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻮده‪ .‬ﯾﮏ ﺑﺎر ﻫﻢ ﺳﻌﯽ ﮐﺮده ﺑﻮد ﺗﻮ ﮐﺎﻟﺞ ﺷﻬﺮﺷﺎن اداﻣﻪ ﺗﺤﺼﯿﻞ دﻫﺪ وﻟـﯽ اﻧﮕـﺎری ﺑـﺮاﯾﺶ‬
‫ً‬
‫ﮐﺎرﻫﺎی ﮐﻼﺳﯽ زﯾﺎدی دور و ﻏﺮﯾﺐ ﺑﻮده و ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ واﻗﻌﯽ و ﻗﺎﺑﻞﻟﻤﺴﯽ ﺗﻮش ﻧﺪاﺷﺘﻪ‪ ،‬ﯾﻌﻨﯽ اﺻﻼ ﺑﻪ ﭘﺎی ﺟﻨﮓ ﻧﻤﯽرﺳﯿﺪه‪.‬‬
‫ﻫﻤﯿﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از ﻫﺸﺖ ﻣﺎه ﺗﺮک ﺗﺤﺼﯿﻞ ﮐﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺻﺒﺢﻫﺎ ﺗﻮ ﺗﺨﺘﺨﻮاب ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮﻫﺎ ﻣﯽرﻓﺖ ﺗﻮ ﺑﺎﺷـﮕﺎه‬
‫ﺟﻮاﻧﺎن ﺑﺴﮑﺘﺒﺎل و ﺷﺐﻫﺎ ﺑﺎ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﺪرش ﺗﻮ ﺷﻬﺮ ﻣﯽراﻧﺪ‪ .‬ﯾﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮد ﯾﺎ ﯾﮏ ﭘﮏ ﺷﺶﺗﺎﯾﯽ ﻧﻮﺷﯿﺪﻧﯽ ﺧﻨﮏ ﮐﻨﺎر دﺳﺘﺶ‪.‬‬
‫ﺑﺮاﯾﻢ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد »ﻣﺴﺌﻠﻪ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮای رﻓﺘﻦ ﻧﺪارم‪ .‬ﻣﻨﻈﻮرم ﻓﻘـﻂ اﯾـﻦ ﺷـﻬﺮ ﻣﺴـﺨﺮه ﻧﯿﺴـﺖ‪ .‬ﺑـﻪ ﻃـﻮر ﮐـﻞ‬
‫ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ‪ .‬ﯾﻌﻨﯽ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯽام ﺟﺎﯾﯽ ﻧﺪارم ﺑﺮوم‪ .‬اﻧﮕﺎری ﻣﻦ ﺧﻮدم ﺗﻮ وﯾﺘﻨﺎم ﻣﺮدهام‪ ...‬ﺗﻮﺿﯿﺤﺶ ﺳـﺨﺖ اﺳـﺖ‪ .‬آن ﺷـﺒﯽ ﮐـﻪ‬
‫ﮐﺎﯾﻮوا رﻓﺖ اﻧﮕﺎری ﻣﻨﻢ ﺑﺎﻫﺎش ﻫﻤﺎنﺟﺎ دﻓﻦ ﺷﺪم‪ ...‬اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻫﻨﻮز ﺗﻮ ﻫﻤﺎن ﮐﺜﺎﻓﺖ ﻣﺎﻧﺪهام‪«.‬‬
‫ﻫﻔﺪه ﺻﻔﺤﻪ ﻧﺎﻣﻪ دﺳﺖﻧﻮﯾﺲ ﺑﻮد و ﻟﺤﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﻣﺪام ﺑﯿﻦ دﻟﺴﻮزی ﻧﻮﯾﺴﻨﺪهاش ﺑﺮای ﺧﻮد و ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ و ﮐﻨﺎﯾـﻪ و ﺣـﺲ‬
‫ﮔﻨﺎه و ﺣﺘﯽ ﻧﻮﻋﯽ ﺑﯽﺗﻔﺎوﺗﯽ ﺗﺼﻨﻌﯽ در ﻧﻮﺳﺎن ﺑﻮد‪ .‬ﻧﻤﯽداﻧﺴﺖ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﻪ ﺣﺴـﯽ داﺷـﺘﻪ ﺑﺎﺷـﺪ‪ .‬ﺑـﺮای ﻣﺜـﺎل اواﺳـﻂ ﻧﺎﻣـﻪاش‬
‫ﺑﻪﺟﺎﯾﯽ ﻣﯽرﺳﯿﺪ ﮐﻪ از ﻏﺮ زدن ﺧﻮدش ﺧﺴﺘﻪ ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪:‬‬
‫ﺧﺪاﯾﺎ دﯾﮕﺮ دارم ﺷﺒﯿﻪ ﺑﭽﻪﻧﻨﻪﻫﺎ ﺣﺮف ﻣﯽزﻧﻢ‪ .‬ﻋﺬر ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ‪ .‬ﻣﻦ آدﻣﯽ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﮐﻪ راه ﻧﺠﺎﺗﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ـ ﻣﻦ ﺣﺘـﯽ‬
‫وﺳﻂ ﯾﮏ ﺳﺮی رؤﯾﺎﻫﺎی آﺷﻔﺘﻪ ﻫﻢ ﮔﯿﺮ ﻧﯿﻔﺘﺎدم‪ .‬ﺗﺎزه اﺣﺴﺎس ﻫﻢ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ ﮐﺴﯽ ﺑﺎﻫﺎم ﺑﺪ ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﺮده ﯾﺎ ﭼﯿﺰی‪ .‬ﻓﻘﻂ اﯾﻨﮑﻪ‬
‫آدمﻫﺎ ﺑﺎﻫﺎم ﺑﺮﺧﻮرد زﯾﺎدی ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺎﻧﻪای ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺟﻠﻮﯾﻢ زﯾﺎدی ﻣﺆدب ﻫﺴﺘﻨﺪ و اﻧﮕﺎری ﻫﻤﻪﺷﺎن ﻣﯽﺗﺮﺳﻨﺪ ﺳﺆاﻟﯽ ﻋﻮﺿـﯽ‬
‫ً‬
‫ازم ﺑﭙﺮﺳﻨﺪ‪ ...‬وﻟﯽ ﻣﻦ ﻧﺒﺎﯾﺪ زﯾﺎدی ﮔﯿﺮ ﺑﺪﻫﻢ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ازش ﻣﺘﻨﻔﺮم ـ ﺟﺪا ﻫﻢ ازش ﻣﺘﻨﻔﺮم‪ ،‬اﯾﻦ آدمﻫـﺎﯾﯽ ﮐـﻪ ﻣـﺪام از‬
‫ً‬
‫وﯾﺘﻨﺎم ﻏﺮ ﻣﯽزﻧﻨﺪ‪ .‬آدمﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺪام ﻣﯽﮔﻦ از ﻏﺮورﺷﺎن را ﺑﺎﺑﺖ وﯾﺘﻨﺎم ﺑﺎﺧﺘﻨﺪ و ﺣﺮف ﻣﺰﺧﺮﻓﯽ اﺳﺖ‪ .‬ﯾﻌﻨﯽ اﺻﻼ ﮐﺪام آدم‬
‫ﻋﺎﻗﻠﯽ ﻏﺮور ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ؟ ﯾﺎ دوﺳﺖ دارم ﯾﮏﻣﺸﺖ وﻃﻦﭘﺮﺳﺖ اﺑﻠﻪ ﺑﺰﻧﻨﺪ رو ﺷﺎﻧﻪاش و ﺗﺸﻮﯾﻘﺶ ﮐﻨﻨﺪ؟ وﻃﻦﭘﺮﺳﺖﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ‬
‫ﻧﻤﯽداﻧﻨﺪ ﺣﺲ آدم ﮐﺸﯽ ﭼﯿﺴﺖ و ﺗﯿﺮ ﺧﻮردن ﭼﻪ ﻣﻌﻨﯽای دارد و ﻧﻪ ﺧﻮاﺑﯿﺪن زﯾﺮ ﺑﺎران و ﻧﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎی ﻏﺮق ﺷﺪن رﻓﯿﻘﺖ زﯾﺮ‬
‫ُ‬ ‫ً‬
‫ﯾﮏﻣﺸﺖ ِﮔﻞ؟ در ﮐﻞ ﻣﻦ ﻓﻌﻼ اوﮐﯽ ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬ﺧﺐ ﻣﻦ ﺳﺎﻟﻢ و ﺳﺮﺣﺎل ﻫﺴﺘﻢ!! ﭼﺮا ﻧﻤﯽآی ﺳﺮی ﺑﻬﻢ ﺑﺰﻧﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ ﯾﮏ ﺣـﺎﻟﯽ‬

‫‪۷۷‬‬
 ‫ُ‬
‫ﻧﮑﺘﻪﻫﺎ‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫ﺑﮑﻨﯿﻢ و ﺧﻮش ﺑﮕﺬراﻧﯿﻢ و ﺑﺮای ﺑﻘﯿﻪ دروغﻫﺎی ﮐﻬﻨﻪی ﺟﻨﮕﯽ ﺑﮕﻮﯾﻢ؟ ﻫﻢ ﻓﺎﻟﻪ ﻫﻢ ﺗﻤﺎﺷﺎ!‬
‫ﻣﻮﻗﻊ ﺧﻮاﻧﺪن ﻧﺎﻣﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ آن ﺣﺮفﻫﺎ ﺑﻮدم و وﻗﺘﯽ ﺑﻬﺶ رﺳﯿﺪم زﯾﺎد ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮑﺮدم‪ .‬ﺑﺮاﯾﻢ ﺗﻮﺿﯿﺢ داده ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐﺘﺎب اوﻟﻢ‬
‫ﯾﻌﻨﯽ اﮔﺮ در ﻣﻨﻄﻘﻪی ﺟﻨﮕﯽ ُﻣﺮدم را ﺧﻮاﻧﺪه‪ .‬ازش ﺧﻮﺷﺶ آﻣﺪه ﺟﺰ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ درﺑﺎرهی آن "ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺳﯿﺎﺳﯽ" زﯾﺎدی ﺷﻮرش را‬
‫درآوردهام‪ .‬ﺑﺮای ﻧﯿﻢ ﺻﻔﺤﻪ از اﯾﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐﺘﺎب را ﭼﻘﺪر دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ و ﭼﻄﻮری ﺗﻤـﺎم ﺧـﺎﻃﺮات ﺟﻨﮕـﯽاش را زﻧـﺪه‬
‫ﮐﺮده و او را ﺑﺮده ﺑﻪ دﻫﮑﺪهﻫﺎ و رودﺧﺎﻧﻪﻫﺎ و ﺷﺎﻟﯿﺰارﻫﺎ و ﭼﻄﻮری ﺷﺨﺼﯿﺖﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﮐﺘﺎب ﺑﻮدﻧﺪ را ﺷـﻨﺎﺧﺘﻪ‪ .‬ﺧـﻮدش را‬
‫ﻫﻢ دﯾﺪه ﺗﻮ ﮐﺘﺎب‪ .‬او ﺗﻤﺎم اﯾﻦﻫﺎ را ﻋﻠﯿﺮﻏﻢ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻧﺎمﻫﺎ در ﮐﺘﺎب ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﺎﮐﺮ ﺧﯿﻠﯽ ﺻﺮﯾﺢ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ »ﺗـﯿﻢ‬
‫ﺗﻮ ﺑﺎﯾﺪ داﺳﺘﺎن آدﻣﯽ رو ﺑﻨﻮﯾﺴﯽ ﮐﻪ ﺧﯿﺎل ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺗﻮ ﭼﺎه ﻣﺴﺘﺮاح ﮔﯿﺮ اﻓﺘﺎده‪ .‬آدﻣﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺧﻮدش رو ﺟﻤﻊ ﮐﻨﺪ و ﻣﺪام‬
‫ً‬
‫دور ﺷﻬﺮ ﻣﯽﭼﺮﺧﺪ و ﻧﻤﯽداﻧﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺠﺎ ﺑﺮود و اﺻﻼ ﻧﻤﯽداﻧﺪ ﭼﻄﻮری ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺮﺳﺪ‪ .‬اﯾﻦ آدم ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ‬
‫ﺣﺮف دل ﺑﺰﻧﺪ وﻟﯽ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ‪ ...‬اﮔﺮ دﻟﺖ ﺧﻮاﺳﺖ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯽ از ﻫﻤﯿﻦ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﺮات ﻧﻮﺷﺘﻢ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨـﯽ‪) .‬وﻟـﯽ‬
‫ﻟﻄﻒ ﮐﻦ اﺳﻢ واﻗﻌﯿﻢ رو ﻧﯿﺎر‪ ،‬ﻗﺒﻮل؟( اﮔﺮ دﺳﺖﺑﻪﻗﻠﻢ ﺑﻮدم ﺧﻮدم ﻣﯽﻧﻮﺷﺘﻤﺶ وﻟﯽ ﺣﺘﯽ ﻧﻤﯽداﻧﻢ ﺑﺎﯾﺪ از ﮐﺠـﺎ داﺳـﺘﺎن رو‬
‫ﺷﺮوع ﮐﻨﻢ‪ .‬ﯾﻪ ﭼﯿﺰی از ﻫﻤﺎن ﺷﺐ ﮐﻪ ﺗﻮ اون دﺷﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ ﺑﻨﻮﯾﺲ‪ .‬از اﯾﻦ ﺑﻨﻮﯾﺲ ﭼﻄﻮری ﮐﺎﯾﻮوا ﺗﻮ ِﮔﻞﻫﺎ ﮔﻢ ﺷـﺪ‪ .‬ﺗـﻮ ﻫـﻢ‬
‫ﺑﻮدی ـ ﺗﻮ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯽ داﺳﺘﺎن را ﺑﻨﻮﯾﺴﯽ‪«.‬‬
‫ﻧﺎﻣﻪی ﻧﻮرﻣﻦ ﺑﺎﮐﺮ روﯾﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﺄﺛﯿﺮ ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﺗﺎ ﺳﺎلﻫﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ از اﯾﻨﮑﻪ ﭼﻘﺪر راﺣﺖ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ از ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺟﻨـﮓ ﺑﯿـﺮون‬
‫ﺑﯿﺎﯾﻢ و در ﺻﻠﺢ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻢ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻣﯽﺑﺎﻟﯿﺪم‪ .‬ﺧﯿﻠﯽ راﺣﺖ اﯾﻦﻃﻮری ﺷﺪه ﺑﻮد ـ ﻧﻪ ﺧﺎﻃﺮات ﯾـﺎدم ﻣﯽآﻣـﺪ و ﻧـﻪ ﺷـﺐﻫﺎ‬
‫ﺑﯽﺧﻮاﺑﯽ ﺑﻪ ﺳﺮم ﻣﯽزد‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺟﻨﮓ ﺗﻤﺎم ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬و ﮐﺎری ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ راﻫﻤـﺎن اداﻣـﻪ ﻣـﯽدادﯾﻢ‪ .‬ﺑـﻪ‬
‫ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻦ ﻫﻢ از وﯾﺘﻨﺎم ﮐﻪ آﻣﺪم رﻓﺘﻢ اداﻣﻪ ﺗﺤﺼﯿﻞ دادم و از ﮐﻮاﻧﮓ ﻧﺎﮔﺎی ﺑﻪ ﻫﺎروارد ﺧـﻮدم را ﻣﻨﺘﻘـﻞ ﮐـﺮدم‪ .‬ﯾﻌﻨـﯽ‬
‫ً‬
‫دﻗﯿﻘﺎ از دل ﯾﮏ دﻧﯿﺎ ﺑﻪ دﻧﯿﺎﯾﯽ دﯾﮕﺮ‪ .‬ﺗﻮ ﺻﺤﺒﺖﻫﺎی ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ روزﻣﺮه ﻫﯿﭻوﻗﺖ از ﺟﻨﮓ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﻤﯽزدم‪ ،‬ﻻاﻗﻞ از ﺟﺰﯾﯿﺎﺗﺶ‬
‫ﭼﯿﺰی ﻧﻤﯽﮔﻔﺘﻢ وﻟﯽ از زﻣﺎن ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺗﻤﺎم ﻣﺪت ﺣﺮفﻫﺎﯾﻢ را ﺗﻮ ﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎﯾﻢ ﻣﯽزدم‪ .‬داﺳﺘﺎنﮔﻮﯾﯽ اﻧﮕﺎری ﺧﯿﻠﯽ ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺑﻮد‬
‫و ﻓﺮآﯾﻨﺪی ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺟﻠﻮﯾﺶ را ﺑﮕﯿﺮم‪ .‬درﺳﺖ ﺑﺮاﯾﻢ ﺷﺒﯿﻪ ﮔﻠﻮ ﺻﺎف ﮐﺮدن ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺨﺸﯿﺶ ﺑﺮای ﺗﺰﮐﯿﻪ روﺣﻢ و ﺑﺨﺶ‬
‫ً‬
‫دﯾﮕﺮش ﺑﺮای ﺑﺮﻗﺮاری ارﺗﺒﺎط ﺑﻮد‪ .‬ﯾﻌﻨﯽ راﻫﯽ ﺑﺮای دﺳﺖ ﺑﻪ داﻣﻦ اﯾﻦ و آن ﺷﺪن و ﺗﻮﺿﯿﺢ اﯾﻨﮑﻪ دﻗﯿﻘﺎ ﺑﺮ ﻣـﻦ ﭼـﻪ ﮔﺬﺷـﺘﻪ و‬
‫ﭼﻄﻮری ﺑﻪ ﺧﻮدم اﺟﺎزه دادم ﺑﻪ ﺟﻨﮕﯽ اﺷﺘﺒﺎه ﮐﺸﯿﺪه ﺷﻮم و ﺗﻤﺎم اﺷﺘﺒﺎﻫﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﮐﺮدم و ﺗﻤﺎم ﮐﺎرﻫﺎی ﻏﻠﻄﯽ ﮐﻪ اﻧﺠـﺎم دادم و‬
‫ﭼﯿﺰﻫﺎی وﺣﺸﺘﻨﺎﮐﯽ ﮐﻪ دﯾﺪه ﺑﻮدم‪.‬‬
‫ﮐﺎرم ﺑﺮاﯾﻢ درﻣﺎن ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﭼﻨﯿﻦ اﻋﺘﻘﺎدی ﻧﺪارم‪ .‬اﻣﺎ وﻗﺘﯽ ﻧﺎﻣﻪی ﻧﻮرﻣﻦ ﺑﺎﮐﺮ رﺳﯿﺪ‪ ،‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷـﺪم ﻫﻤـﯿﻦ ﻧﻮﺷـﺘﻦ‬
‫ﺑﻬﻢ اﺟﺎزه داده ﺧﺎﻃﺮاﺗﯽ ﮐﻪ ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد ﺑﺮاﯾﻢ ﮔﺮان ﺗﻤﺎم ﺷﻮد و ﺑﺎﻋﺚ از ﮐﺎر اﻓﺘﺎدﻧﻢ ﺑﺎﺷﺪ را ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ در ذﻫﻨﻢ ﭼـﺮخ‬
‫ﺑﺪﻫﻢ‪ .‬از راه داﺳﺘﺎنﮔﻮﯾﯽ ﺷﻤﺎ ﺗﺠﺮﺑﻪﺗﺎن را ﺗﺠﺴﻢ ﻣﯽﺑﺨﺸﯿﺪ‪ .‬آن را از ﺧﻮدﺗـﺎن ﺟـﺪا ﻣﯽﮐﻨﯿـﺪ‪ .‬ﺣﻘـﺎﯾﻖ ﻣﺸﺨﺼـﯽ را ﺑـﺮای‬
‫ً‬
‫ﺧﻮدﺗﺎن ﺟﺪا ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ‪ .‬ﯾﮑﺠﺎﻫﺎﯾﺶ را ﻫﻢ از ﺧﻮدﺗﺎن ﻣﯽﺳﺎزﯾﺪ‪ .‬ﺷﻤﺎ داﺳﺘﺎﻧﯽ را از اﺗﻔﺎﻗﯽ ﮐﻪ واﻗﻌﺎ رخ داده ﺷـﺮوع ﻣﯽﮐﻨﯿـﺪ؛‬
‫ً‬
‫ﻣﺜﻼ از ﺷﺒﯽ ﺑﺎراﻧﯽ ﻣﯽﮔﻮﯾﯿﺪ ﺗﻮ دﺷﺘﯽ ﭘﺮ از ﮐﺜﺎﻓﺖ و ﺑﻌﺪش ﻣﻮﻗﻌﯿﺖﻫﺎﯾﯽ را از ﺧﻮدﺗﺎن ﻣﯽﺳﺎزﯾﺪ ﮐﻪ در واﻗﻌﯿﺖ رخ ﻧـﺪاده‬
‫ً‬
‫وﻟﯽ ﺗﻤﺎﻣﺎ در ﺟﻬﺖ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﭼﯿﺰی را روﺷﻦ ﮐﻨﺪ و ﺗﺸﺮﯾﺤﺶ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ً‬
‫ﮐﻼ ﻧﺎﻣﻪی ﻧﻮرﻣﻦ ﺑﺎﮐﺮ ﺗﺄﺛﯿﺮ زﯾﺎدی روم ﮔﺬاﺷـﺖ‪ .‬ﺗـﺄﺛﯿﺮش ﺗـﺎ ﯾـﮏ ﻣـﺎﻫﯽ از ﺑـﯿﻦ ﻧﺮﻓـﺖ‪ .‬اﻟﺒﺘـﻪ ﻧـﻪ ﮐﻠﻤـﺎﺗﺶ‪ ،‬ﺑﯿﺸـﺘﺮ‬
‫ﻧﺎاﻣﯿﺪیاش و ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﭘﯿﺸﻨﻬﺎدش ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﮐﻨﻢ‪ .‬آن روزﻫﺎ داﺷﺘﻢ رو رﻣﺎن ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﮐﺎﭼﯿﺎﺗﻮ ﮐﺎر ﻣﯽﮐﺮدم و‬
‫ﺣﺮف ﺷﺠﺎﻋﺖ اﺳﺖ« ﻧﻮﺷﺘﻢ‪ُ .‬ﺑﻌﺪ اﺣﺴﺎﺳﯽ داﺳـﺘﺎن ﻣﺴـﺘﻘﯿﻢ از‬ ‫ﯾﮏ روز ﺻﺒﺢ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﻓﺼﻠﯽ از رﻣﺎن را ﺑﻪﻋﻨﻮان »ﺣﺮف ِ‬
‫ﻧﺎﻣﻪی ﻧﻮرﻣﻦ ﺑﺎﮐﺮ آﻣﺪه ﺑﻮد؛ آن زﯾﺮ ﻣﺘﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﮐـﻪ ﻣﯽﮔﻔـﺖ ﻻزم دارد ﺑـﺎ ﮐﺴـﯽ ﺣـﺮف ﺑﺰﻧـﺪ‪ .‬ﺑـﺮای اﯾﻨﮑـﻪ ﺑﺘـﻮاﻧﻢ ﻣﻮﻗﻌﯿـﺖ‬
‫دراﻣﺎﺗﯿﮑﯽ درﺳﺖ ﮐﻨﻢ ﺗﻤﺎم وﻗﺎﯾﻊ را ﺑﺮدم ﺗﻮ ﯾﮏزﻣﺎن و ﻣﮑﺎن ﺛﺎﺑﺖ‪ .‬ﯾﻌﻨﯽ ﻣﺎﺷﯿﻨﯽ ﺗﻮ ﯾﮏ ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ آرام اواﺳﻂ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﮐـﻪ‬
‫دور درﯾﺎﭼﻪ ﻣﯽﭼﺮﺧﺪ و درﯾﺎﭼﻪ را ﻣﺎﻧﺪ ﻫﺴﺘﻪای ﮐﻪ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﺤﻮر داﺳﺘﺎن دورش ﻣﯽﭼﺮﺧﺪ‪ .‬ﺑﻨﺎ ﺑـﻪ درﺧﻮاﺳـﺘﺶ از اﺳـﻢ‬
‫واﻗﻌﯽاش اﺳﺘﻔﺎده ﻧﮑﺮدم و ﺑﻪﺟﺎﯾﺶ از اﺳﻢ ﺷﺨﺼﯿﺖ اﺻﻠﯽ رﻣﺎﻧﻢ ﯾﻌﻨﯽ ُﭘﻞ ﺑﺮﻟﯿﻦ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﺮدم‪ .‬ﭘﺮداﺧﺖ ﺻﺤﻨﻪ را ﺧﯿﻠـﯽ‬

‫‪۷۸‬‬
 ‫ُ‬
‫ﻧﮑﺘﻪﻫﺎ‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫از ﺷﻬﺮ ﺧﻮدم وام ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﯾﮏ دزدی ﺗﻤﺎم ﻋﯿﺎر ﺑﻮد‪ .‬ﺷﻬﺮ ورﺗﯿﻨﮕﺘﻮن اﯾﺎﻟﺖ ﻣﯿﻨﻪﺳﻮﺗﺎ را ﯾﮑﺠﺎ ﺑﺮداﺷﺘﻢ؛ درﯾﺎﭼﻪ و ﺟﺎده و‬
‫ﮔﺬرﮔﺎه و آن زن ﺷﻠﻮار ﺑﻪ ﭘﺎ و ﮐﺎﻟﺞ و ﺧﺎﻧﻪﻫﺎی زﯾﺒﺎ و اﺳﮑﻠﻪﻫﺎ و ﻗﺎﯾﻖﻫﺎ و ﭘﺎرکﻫﺎی ﻋﻤﻮﻣﯽ را و ﭼﻨﺪﯾﻦ ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮ آوردﻣﺸـﺎن‬
‫ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺟﻨﻮب و ﮐﺎﺷﺘﻤﺶ ﺗﻮ ﯾﮑﯽ از ﻣﺮاﺗﻊ اﯾﺎﻟﺖ آﯾﻮوا‪.‬‬
‫ﻧﻮﺷﺘﻪ راﺣﺖ ﭘﯿﺶ رﻓﺖ و ﺑﻪ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﺑﺮﻧﺨﻮرد‪ .‬ﺗﻮ ﯾﮑﯽ دو ﻫﻔﺘﻪ ﻧﺴﺨﻪی اول را ﻧﻮﺷﺘﻢ و ﯾﮏ ﻫﻔﺘـﻪ ﻫـﻢ ﺑﺎزﻧﻮﯾﺴـﯽاش‬
‫ﮐﺮدم و ﺑﻌﺪ ﺑﻪﻋﻨﻮان داﺳﺘﺎن ﮐﻮﺗﺎه ﻣﺴﺘﻘﻠﯽ ﻣﻨﺘﺸﺮش ﮐﺮدم‪.‬‬
‫ﺗﺎ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﯾﮑﺠﺎی ﮐﺎر اﯾﺮاد دارد‪ .‬ﺟﺰﯾﯿﺎت داﺳﺘﺎن ﻧﻮرﻣﻦ ﺑﺎﮐﺮ اﻧﮕﺎری از دﺳﺖ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺗﻮ ﻧﺴـﺨﻪی‬
‫اﺻﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺑﺨﺸﯽ از رﻣﺎن اﺳﺖ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدم ﺟﺮﯾﺎن آن دﺷﺖ ﻓﺎﺿﻼب و ﺑﺎران و ﻣﺮگ ﮐﺎﯾﻮوا را ﺣﺬف ﮐـﻨﻢ و آن ﺑـﺎ‬
‫ﺟﺮﯾﺎﻧﺎﺗﯽ ﺑﮕﺬارﻣﺶ ﮐﻪ در ﺟﻬﺖ رواﯾﺖ رﻣﺎن ﺧﻮدم ﺑﻮد‪ .‬ﻧﺘﯿﺠﻪاش ﻫﻢ اﯾﻦ ﺷـﺪ ﮐـﻪ ﺗﻄﺒﯿـﻖ ﺑـﯿﻦ درﯾﺎﭼـﻪ و آن دﺷـﺖ را از‬
‫دﺳﺖ دادم‪ .‬ﯾﻌﻨﯽ ﯾﮕﺎﻧﮕﯽ اﺳﺘﻌﺎری داﺳﺘﺎﻧﻢ از دﺳﺖ رﻓﺖ‪ .‬اﯾﻦ داﺳﺘﺎن ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻻزم داﺷﺖ و اﻟﺒﺘﻪ ﻧﺪاﺷـﺖ اﯾـﻦ ﺑـﻮد ﮐـﻪ‬
‫ﺗﻮش ﺟﺎی ﻗﺪرت ﮐﺸﻨﺪهی آن دﺷﺖ ﭘﺮ از ﮐﺜﺎﻓﺖ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ً‬
‫ﺗﻮ ﻃﻮل ﺳﺎل ﺑﻌﺪ ﮐﻪ رﻣﺎﻧﻢ داﺷﺖ ﺷﮑﻞ ﻣﯽﮔﺮﻓﺖ و اﻓﮑﺎر ﺧﻮدم ﻣﻨﺴﺠﻢﺗﺮ ﻣﯽﺷﺪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷـﺪم اﯾـﻦ ﻓﺼـﻞ اﺻـﻼ در‬
‫ﺣـﺮف‬
‫ِ‬ ‫ﺟﻬﺖ اداﻣﻪی داﺳﺘﺎﻧﻢ ﻧﯿﺴﺖ و ﺑﻪ ﮐﺎر ﻧﻤﯽآﯾﺪ‪ .‬ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﮐﺎﭼﯿﺎﺗﻮ داﺳﺘﺎﻧﯽ درﺑﺎرهی ﺟﻨﮓ ﺑـﻮد وﻟـﯽ داﺳـﺘﺎن »ﺣـﺮف‬
‫ﺷﺠﺎﻋﺖ اﺳﺖ« داﺳﺘﺎﻧﯽ درﺑﺎرهی ﺷﺮاﯾﻂ ﺑﻌﺪ از ﺟﻨﮓ ﺑﻮد‪ .‬اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ دو دورهی ﻣﺨﺘﻠﻒ و دو ﻣﺴـﺌﻠﻪی ﻣﺨﺘﻠـﻒ‪ .‬اﻧﺘﺨـﺎﺑﯽ‬
‫ً‬
‫ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺟﺰ اﯾﻦﮐﻪ آن ﻓﺼﻞ را ﮐﻼ ﺣﺬف ﮐﻨﻢ‪ .‬اﺷﺘﺒﺎﻫﻢ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻪ رﻣﺎن ﺑﭽﺴﺒﺎﻧﻤﺶ‪ .‬ﺟﺰ اﯾﻦ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮی ﻫﻢ‬
‫ﺗﻮ داﺳﺘﺎن ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺮا ﻣﯽﺗﺮﺳﺎﻧﺪ‪ .‬ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﯽﺗﺮﺳﯿﺪم ﺧﻮدم ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ از آن ﺟﺮﯾﺎن ﯾﺎد ﮐﻨﻢ و ﺣﺮﻓﺶ را ﺑﺰﻧﻢ و ﺑﻪ ﺧـﺎﻃﺮ ﻫﻤـﯿﻦ‬
‫واﻗﻌﯿﺖ آن ﺷﺐ ﺗﻮ دﺷﺖ ﻓﺎﺿﻼب را ﺑﮕﻮﯾﺪ ﺷﮑﺴﺖ ﺧﻮرد‪.‬‬ ‫ِ‬ ‫آﺧﺮش داﺳﺘﺎن در اﺛﺮ اﯾﻨﮑﻪ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪﺻﻮرت ﺗﻤﺎم و ﮐﻤﺎل‬
‫ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻣﻌﻤﻮل ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺖ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ اﯾﺮادات داﺳﺘﺎن را ﺗﻮ ذﻫﻨﻢ ﻧﺪﯾﺪ ﺑﮕﯿﺮم و از ﻫﻤﯿﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪی ﺑﺪم ﺧﻮﺷﻢ‬
‫ﺑﯿﺎﯾﺪ و ﺑﮕﻮﯾﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺧﻮب اﺳﺖ‪ .‬وﻗﺘﯽ داﺳﺘﺎن در ﯾﮏ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ داﺳﺘﺎن ﮐﻮﺗﺎه ﻣﻨﺘﺨﺐ ﭼﺎپ ﺷﺪ ﻧﺴـﺨﻪای ﺑـﺮای‬
‫ﻧﻮرﻣﻦ ﺑﺎﮐﺮ ﻓﺮﺳﺘﺎدم ﺑﻪ اﯾﻦ ﺧﯿﺎل ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺶ ﻣﯽآﯾﺪ‪ .‬ﻋﮑﺲاﻟﻌﻤﻞ ﻣﺨﺘﺼﺮ و ﯾﮏﻃﻮرﻫﺎﯾﯽ ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﻧﺸﺎن داد‪.‬‬
‫ﺑﺮاﯾﻢ ﻧﻮﺷﺖ »ﺑﺪ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬وﻟﯽ وﯾﺘﻨﺎم و ﮐﺎﯾﻮوا رو ﺣﺬف ﮐﺮدی؟ ﭘﺲ آن ﻫﻤﻪ ﮐﺜﺎﻓﺖ ﮐﻮ؟«‬
‫ﻫﺸﺖ ﻣﺎه ﺑﻌﺪ ﺧﻮدش را دار زد‪.‬‬
‫ﺗﻮ آﮔﻮﺳﺖ ‪ ۱۹۷۸‬ﻣﺎدرش ﺑﺮاﯾﻢ ﯾﺎدداﺷﺖ ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﻓﺮﺳﺘﺎد ﮐﻪ ﺗﻮش ﻣـﺎﺟﺮا را ﻧﻮﺷـﺘﻪ ﺑـﻮد‪ .‬داﺷـﺘﻪ ﺗـﻮ ﺑﺎﺷـﮕﺎه ﺟﻮاﻧـﺎن‬
‫ﻃﻨﺎب ﺑﺎزی اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﮐﻨﺪ و دوﺳﺘﺎﻧﺶ آوﯾﺰان از ﻟﻮﻟـﻪ‬‫ﺑﺴﮑﺘﺒﺎل ﺑﺎزی ﻣﯽﮐﺮده و ﺑﻌﺪ از دو ﺳﺎﻋﺖ ﻣﯽره آب ﺑﺨﻮره و از ﯾﮏ ِ‬
‫آب ﭘﯿﺪاﯾﺶ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﻫﯿﭻ ﯾﺎدداﺷﺘﯽ ﻧﮕﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﭼﯿﺰی ﻧﻨﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻣـﺎدر ﻧﻮﺷـﺘﻪ ﺑـﻮد »ﻧـﻮرﻣﻦ ﭘﺴـﺮ آراﻣـﯽ ﺑـﻮد‪ .‬ﮔﻤـﺎﻧﻢ‬
‫ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺖ ﻣﺰاﺣﻢ ﮐﺴﯽ ﺷﻮد‪«.‬‬

‫ً‬
‫ﺣﺎﻻ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ده ﺳﺎل ﺑﻌﺪ از ﻣﺮﮔﺶ اﻣﯿﺪوارم داﺳﺘﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﻮﺷﺘﻢ ﺟﻮاب ﺳﮑﻮت ﻧﻮرﻣﻦ ﺑﺎﮐﺮ را داده ﺑﺎﺷـﺪ‪ .‬و اﻣﯿـﺪوارم داﺳـﺘﺎن‬
‫ﺑﻬﺘﺮی ﻫﻢ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺳﺎﺧﺘﺎر ﻗﺪﯾﻤﯽاش ﻣﺎﻧﺪه و ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﺎزﻧﻮﯾﺴﯽ ﺷﺪه و ﯾﮑﺠﺎﻫﺎﯾﯽ ﻫﻢ ﭼﯿﺰﻫـﺎﯾﯽ ازش ﮐـﻢ‬
‫ﺷﺪه و ﺟﺎﻫﺎﯾﺶ ﻫﻢ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ اﺿﺎﻓﻪ ﺷﺪه‪ .‬ﻧﻮرﻣﻦ ﺑﻪ داﺳﺘﺎن ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ‪ .‬ﺑﻪ داﺳﺘﺎن ﺧﻮدش ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ و ﺑﺮاﯾﻢ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴـﺖ ﮐـﻪ اﺳـﻢ‬
‫ﺷﺨﺼﯿﺖ اﺳﻢ واﻗﻌﯽ ﺧﻮدش اﺳﺖ‪ .‬ﺣﺎدﺛﻪی اﺻﻠﯽ ـ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﺎﺟﺮای آن ﺷﺐ ﺑﺎراﻧﯽ ﻣـﺎ ﮐﻨـﺎر ﺳـﺎﻧﮓ ﺗـﺮا ﺑﺎﻧـﮓ ﺑـﻪ داﺳـﺘﺎن‬
‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ‪ .‬ﻧﻮﺷﺘﻨﺶ ﮐﺎر ﺳﺨﺘﯽ ﺑﻮد‪ .‬ﮐﺎﯾﻮوا دوﺳﺖ ﻧﺰدﯾﮑﻢ ﺑﻮد و ﺗﺎ ﺳﺎلﻫﺎ از ﻓﮑﺮ ﺟﺮﯾﺎن ﻣﺮﮔﺶ ﻓﺮار ﻣﯽﮐـﺮدم و ﮔﻨـﺎﻫﺶ ﻫـﻢ‬
‫ﮔﺮدن ﺧﻮدم ﺑﻮد‪ .‬ﺣﺘﯽ اﻻن ﻫﻢ ﮔﻔﺘﻨﺶ آﺳﺎن ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬اﻣﺎ اﯾﻦ را ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ ﮐﻪ واﻗﻌﯿﺖ را ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬ﯾﻌﻨـﯽ ﻣﯽﺧـﻮاﻫﻢ ﺑﮕـﻮﯾﻢ‬
‫ﻧﻮرﻣﻦ ﺑﺎﮐﺮ ﺑﻪﻫﯿﭻﻋﻨﻮان ﻣﺴﺌﻮل اﺗﻔﺎﻗﯽ ﮐﻪ ﺑﺮای ﮐﺎﯾﻮوا اﻓﺘﺎد ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻧﻮرﻣﻦ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ آن ﺷﺐ ﺑﻪ اﻋﺼﺎﺑﺶ ﻣﺴﻠﻂ ﺑﺎﺷـﺪ‪.‬‬
‫او ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺧﺸﮑﺶ زد و ﺳﺘﺎرهی ﻧﻘﺮهای را ﺑﺎﺑﺖ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﻧﮕﺮﻓﺖ‪ .‬اﯾﻦ دﯾﮕﺮ داﺳﺘﺎن ﻣﻦ اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪۷۹‬‬
 ‫ُ‬
‫ﺗﻮ دﺷﺖ‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫ﺗﻮ دﺷﺖ‬

‫ُ‬
‫ﺳﺤﺮﮔﺎه ﺟﻮﺧﻪی ﻫﯿﺠﺪه ﺳﺮﺑﺎزی ﺑﻪ ﺧﻂ ﺷﺪﻧﺪ و ﺷﺎﻧﻪﺑﻪﺷﺎﻧﻪی ﻫﻢ زدﻧﺪ ﺑﻪ دل دﺷﺘﯽ ﭘﺮ از ﮔﻞوﻻی‪ .‬ﺑﺎران ﺣﺮﮐﺘﺸﺎن را ﮐﻨﺪ‬
‫ﮐﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺧﻢ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺳﺮ ﭘﺎﯾﯿﻦ‪ .‬از ﺗﻪ اﺳﻠﺤﻪ ﺑﻪﺟﺎی ﭼﻮب ﮔﺸﺖ زﻧﯽ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺸﺎن ﺗﻮ زﻣﯿﻦﻫﺎی ﮐﻨﺎر‬
‫رودﺧﺎﻧﻪ و ﺑﻪ آب ﻣﯽرﻓﺘﻨﺪ و دوﺑﺎره ﺑﺮﻣﯽﮔﺸﺘﻨﺪ‪ .‬ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﯿﭽﺎره و ﻣﻔﻠﻮک؛ ﻓﻘﻂ و ﻓﻘﻂ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ اﯾﻦ ﻣﺄﻣﻮرﯾﺖ ﺗﻤﺎم‬
‫ﺷﻮد‪ .‬ﮐﺎﯾﻮوا ﮔﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬زﯾﺮ ِﮔﻞ و آب ﺑﻮد‪ ،‬ﺟﻨﮓ ﻏﺮﻗﺶ ﮐﺮده ﺑﻮد و ﺗﻨﻬـﺎ ﻓﮑﺮﺷـﺎن اﯾـﻦ ﺑـﻮد ﮐـﻪ ﭘﯿـﺪاﯾﺶ ﮐﻨﻨـﺪ و ﺑﯿـﺮون‬
‫ﺑﮑﺸﻨﺪش و ﺑﻌﺪ ﺑﺮوﻧﺪ ﺟﺎﯾﯽ ﺧﺸﮏ و ﮔﺮم‪ .‬ﺷﺐ ﺳﺨﺘﯽ ﺑﻮد‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ ﺑـﺪﺗﺮﯾﻦ ﺷﺒﺸـﺎن ﺗـﻮ وﯾﺘﻨـﺎم‪ .‬ﺑـﺎران ﯾﮏﺑﻨـﺪ ﻣﯽﺑﺎرﯾـﺪ و‬
‫رودﺧﺎﻧﻪی ﺳﺎﻧﮓ ﺗﺮا ﺑﺎﻧﮓ ﻃﻐﯿﺎن ﮐﺮده ﺑﻮد‪ .‬آتوآﺷﻐﺎلﻫﺎی رودﺧﺎﻧﻪ ﮐﻞ زﻣﯿﻦﻫﺎی ﮐﻨﺎر رودﺧﺎﻧﻪ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻪای ﻧﺰدﯾﮏ‬
‫زﻣﯿﻦ و ﺧﺎﮐﺴﺘﺮی ﻫﻤﻪﺟﺎ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬از ﺳﻤﺖ ﻏﺮب ﺻﺪای رﻋﺪ ﻣﯽآﻣﺪ‪ ،‬ﺻﺪاﻫﺎی رﯾﺰ ﻧﺎﻟـﻪﻫﺎﯾﯽ ﻣﯽآﻣـﺪ‪ .‬اﯾـﻦ دوﺗـﺎ ﺑـﻪ‬
‫ﻫﻤﺮاه ﺑﺎد ﻣﻮﺳﻤﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﺗﻐﯿﯿﺮﻧﺎﭘﺬﯾﺮ اﯾﻦ ﺟﻨﮓ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻫﯿﺠﺪه ﺳﺮﺑﺎز ﺗﻮ ﺳﮑﻮت راه ﻣﯽرﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺳﺘﻮان ﯾﮑﻢ ﺟﯿﻤﯽ ﮐﺮاس اول از ﻫﻤﻪ ﻣﯽرﻓﺖ‪ .‬ﻫﺮازﮔﺎﻫﯽ ﺻﻒ را ﺑﻪ ﺧﻂ ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ﻓﺎﺻـﻠﻪﻫﺎی ﺑـﯿﻦ ﺑﭽـﻪﻫﺎ را درﺳـﺖ‬
‫ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬ﻟﺒﺎﺳﺶ از ﮔﻞ ﺳﯿﺎه ﺷﺪه ﺑﻮد؛ دﺳﺖﻫﺎ و ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﺜﯿﻒ ﺑﻮد‪ .‬اول ﺻﺒﺢ ﺧﺒﺮ ﮔﻢ ﺷﺪن ﺳﺮﺑﺎزش را ﺑﺎ رادﯾﻮ داده ﺑـﻮد‪،‬‬
‫اﺳﻢ و ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ را ﻫﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد وﻟﯽ ﺣﺎﻻ ﻗﺒﻮل ﮐﺮده ﺑﻮد ﺑﺮود ﭘﯿﺪاﯾﺶ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻬﻢ ﻫﻢ ﻧﺒﻮد ﭼﻘﺪر ﻃﻮل ﻣﯽﮐﺸﺪ‪ ،‬ﺣﺘﯽ اﮔـﺮ ﺑـﻪ‬
‫اﯾﻦ ﻗﯿﻤﺖ ﺑﻮد رو ﺳﻨﮓﻫﺎی ﺳﻔﺖ ُﺳﺮ ﺑﺨﻮرد ﯾﺎ ﮐـﻞ رودﺧﺎﻧـﻪ را ﺳـﺪ ﺑﺰﻧـﺪ و زﻣﯿﻦﻫـﺎی اﻃـﺮاﻓﺶ را ﺧﺸـﮏ ﮐﻨـﺪ‪ .‬دﻟـﺶ‬
‫ً‬
‫ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺖ ﻧﻔﺮ زﯾﺮ دﺳﺘﺶ را اﯾﻦﻃﻮری از دﺳﺖ ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬درﺳﺖ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﮐﺎﯾﻮوا ﺳﺮﺑﺎز درﺳﺘﯽ ﺑﻮد‪ ،‬آدم درﺳﺘﯽ ﺑﻮد و اﺻﻼ راه‬
‫ﻧﺪاﺷﺖ ﺳﺘﻮان ﮐﺮاس اﺟﺎزه دﻫﺪ ﭼﻨﯿﻦ آدم درﺳﺘﯽ زﯾﺮ ﮔﻞ و ﮐﺜﺎﻓﺖ زﻣﯿﻦﻫﺎی اﯾﻨﺠﺎ ﺧﻔﻪ ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﻟﺤﻈﻪای اﯾﺴﺘﺎد و ﺑﻪ اﺑﺮﻫﺎ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪ .‬ﺑﻪ اﻧﺘﻈﺎر رﻋﺪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺻﺒﺢ زﯾﺎدی آراﻣﯽ ﺑﻮد‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺑﺎران ﻣﯽﺑﺎرﯾـﺪ و ﺻـﺪای ﻫﯿﺠـﺪه‬
‫ﻣﺮد ﻣﯽآﻣﺪ ﮐﻪ داﺷﺘﻨﺪ ﺑﺎ ﺗﻪ ﺳﻼحﻫﺎﯾﺸﺎن ﺗﻮ آب و ﮔﻞ را ﻣﯽﮔﺸﺘﻨﺪ‪ .‬ﺳﺘﻮان ﮐﺮاس آرزو ﮐﺮد ﺑﺎران ﻗﻄﻊ ﺷﻮد‪ .‬ﺣﺘﯽ ﺑـﺮای ﯾـﮏ‬
‫ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺷﺪه ﻗﻄﻊ ﺷﻮد ﺗﺎ اﯾﻦﻃﻮری ﮐﺎرﺷﺎن ﮐﻤﯽ راﺣﺖﺗﺮ ﺷﻮد‪.‬‬
‫وﻟﯽ ﺑﯽﺧﯿﺎل ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎران ﯾﻌﻨﯽ ﺟﻨﮓ و ﺷﻤﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎﻫﺎش دﺳﺖوﭘﻨﺠﻪ ﻧﺮم ﮐﻨﯿﺪ‪.‬‬
‫ﮔﺸﺖ‪ ،‬ﺑﻪ آنﻃﺮف زﻣﯿﻦﻫﺎ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﺳﺮ ﯾﮑﯽ از ﻣﺮداﻧﺶ داد زد ﮐﻪ ﺻﻒ را ﺑﻬﻢ ﻧﺰﻧﺪ‪ .‬ﻣﺮد ﮐﻪ ﻧﻪ‪ ،‬ﭘﺴﺮ‪ .‬ﺳﺮﺑﺎز ﺟـﻮاﻧﯽ‬
‫ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺗﺎ زاﻧﻮ ﺗﻮ ﮔﻞ وﺳﻂ زﻣﯿﻦ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و دﺳﺘﺶ را ﺑﺮده ﺑﻮد ﺗﻮ آب‪ ،‬اﻧﮕﺎری دﻧﺒﺎل ﭼﯿﺰی ﻣﯽﮔﺸﺖ‪ .‬ﺷـﺎﻧﻪﻫﺎی ﭘﺴـﺮ‬
‫ﻣﯽﻟﺮزﯾﺪ‪ .‬ﺟﯿﻤﯽ ﮐﺮاس دوﺑﺎره ﺳﺮش داد وﻟﯽ ﭘﺴﺮ ﺟﻮان ﻧﻪ ﺳﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد ﻧﻪ رو ﮔﺮداﻧﺪ‪ .‬از ﺗﻮ ﭘﺎﻧﭽﻮی ﮐـﻼهدارش‪ ،‬ﻫﻤـﻪﭼﯿﺰ‬
‫ﮔﻠﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ و ﺗﻤﺎم ﺻﻮرﺗﺶ را ﮔﻞ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻧﻤﯽﺷﺪ ﺗﺸﺨﯿﺼﺶ داد‪ .‬ﮐﺜﺎﻓﺖ اﻧﮕﺎری ﻫﻮﯾﺘﺶ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣـﺮدان‬
‫ً‬
‫را ﻫﻤﮕﯽ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﻣﯽﮐﺮد ﺑﻪ ﮐﭙﯽﻫﺎی ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﻫﻢ از ﻓﯿﮕﻮر ﯾﮏ ﺗﮏ ﺳﺮﺑﺎز‪ ،‬از ﻓﯿﮕﻮری ﮐﻪ ﺟﯿﻤﯽ ﮐﺮاس دﻗﯿﻘﺎ ﺑﺮای ﺑﺮﺧﻮرد ﺑـﺎ‬
‫آنﻫﺎ آﻣﻮزش دﯾﺪه ﺑﻮد‪ .‬او آنﻫﺎ را واﺣﺪﻫﺎی ﻻ ﺗﻐﯿﯿﺮ زﯾﺮدﺳﺖ ﺧﻮد ﻣﯽداﻧﺴﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﮔﺎﻫﯽ ﺳﺨﺖ ﻣﯽﺷـﺪ‪ ،‬وﻟـﯽ ﺗـﻼش‬
‫ﻣﯽﮐﺮد اﯾﻦﻃﻮری ﺑﻬﺸﺎن ﻧﮕﺎه ﻧﮑﻨﺪ‪ .‬ﻋﻼﻗﻪای ﺑﻪ ﻗﻮاﻋﺪ ﻧﻈﺎﻣﯽ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯽداد ﻧﻔﺮاﺗﺶ را واﺣﺪﻫﺎﯾﯽ از اﻧﺴﺎن ﺑﺒﯿﻨـﺪ‪.‬‬
‫اﯾﻦ وﺳﻂ ﮐﺎﯾﻮوا اﻧﺴﺎن و ﯾﮋهای ﺑﻮد‪ ،‬آدﻣﯽ ﺑﺴﯿﺎر ﺧﻮب و ﺑﺎﻫﻮش و ﻣﻬﺮﺑﺎن و ﮐﻢ ﺣﺮف‪ .‬ﺧﯿﻠـﯽ ﻫـﻢ ﺷـﺠﺎع و اﻟﺒﺘـﻪ ﻓـﺮوﺗﻦ‪.‬‬
‫ﭘﺪرش ﺗﻮ اوﮐﻼﻫﺎﻣﺎ ﮐﺸﯿﺶ ﮐﻠﯿﺴﺎ ﺑﻮد‪ .‬ﮐﺎﯾﻮوا ﻫﻤﺎنﺟﺎ ﺑﺰرگ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺢ اﯾﻤﺎن آورده ﺑﻮد‪ ،‬اﯾﻤﺎن ﺑﻪ رﺣﻤﺖ ﻣﺴـﯿﺢ‪،‬‬
‫اﯾﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ در ﻟﺒﺨﻨﺪش ﻇﺎﻫﺮ ﻣﯽﺷﺪ‪ ،‬در دﯾﺪﮔﺎﻫﺶ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ دﻧﯿﺎی اﻃﺮاﻓﺶ‪ ،‬در اﯾﻦ رﻓﺘﺎرش ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﺟﺎ ﺑﺪون ﯾـﮏ‬
‫ﺟﻠﺪ ﻋﻬﺪ ﺟﺪﯾﺪی ﮐﻪ ﺗﻮ اواﯾﻞ زﻣﺴﺘﺎن ﭘﺪرش ﺑﺮای روز ﺗﻮﻟﺪش ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﻮد ﻧﻤﯽرﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺟﯿﻤﯽ ﮐﺮاس ﺑﻪ ﺧﻮدش ﮔﻔﺖ اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﺟﻨﺎﯾﺖ‪.‬‬

‫‪۸۰‬‬
 ‫ُ‬
‫ﺗﻮ دﺷﺖ‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫ﺑﻪ رودﺧﺎﻧﻪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪ ،‬ﻣﯽداﻧﺴﺖ وﻗﺘﯽ آﻧﺠﺎ ﮐﻤﭗ زده اﺷﺘﺒﺎه ﮐﺮده‪ .‬درﺳﺖ ﮐﻪ دﺳﺘﻮر از ﺑﺎﻻ رﺳﯿﺪه وﻟﯽ دﻟﯿﻞ ﻧﻤﯽﺷـﺪ‬
‫ﻧﻔﺮاﺗﺶ را ﺑﺒﺮد آﻧﺠﺎ‪ .‬ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺷﺐ آدمﻫﺎ را ﺟﺎﺑﻪﺟﺎ ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ ﮔﺰارش ﻏﻠﻂ ﻣﯽداد ﺑﻪ ﻣﺮﮐﺰ‪ .‬ﺣﺎﻻ دﯾﮕـﺮ ﮐـﺎری ازش ﺳـﺎﺧﺘﻪ‬
‫ﻧﺒﻮد وﻟﯽ ﻫﻨﻮزم ﻫﻢ اﺷﺘﺒﺎﻫﺶ اﺷﺘﺒﺎه ﺑﻮد و ﻣﻮﺟﻮد ﻧﺎزﻧﯿﻨﯽ را از دﺳﺖ داده ﺑﻮد‪ .‬ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪ‪ .‬ﺣـﺎﻟﺶ ﺑـﺪ ﺷـﺪ‪ .‬درﺳـﺖ وﺳـﻂ‬
‫ﭘﺪر ﭘﺴﺮ ﻧﺎﻣﻪای ﻧﻮﺷﺖ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻪ‬
‫آبﻫﺎی ﮔﻞآﻟﻮد زﻣﯿﻦﻫﺎی ﮐﺸﺎورزی ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﺎنﺟﺎ ﺗﻮ ﺳﺮش ﺳﺘﻮان ﯾﮑﻢ ﺟﯿﻤﯽ ﮐﺮاس ﺑﺮای ِ‬
‫اﯾﻦ ﮐﺜﺎﻓﺘﯽ ﮐﻪ ﺗﻮش واﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد اﺷﺎره ﻧﮑﺮد‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺗﻮ ذﻫﻨﺶ ﺑﺮاﯾﺶ ﻧﻮﺷﺖ ﮐﻪ ﮐﺎﯾﻮوا ﭼﻘﺪر ﺳﺮﺑﺎز ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮده و اﻧﺴﺎﻧﯽ ﺑـﻮد‬
‫ﻧﺎزﻧﯿﻦ و ﭘﺴﺮی ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﺪرش ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺗﺎ اﺑﺪ ﺑﻬﺶ اﻓﺘﺨﺎر ﮐﻨﺪ‪.‬‬

‫ُ‬
‫ﺟﺴﺘﺠﻮ ﮐﻨﺪ ﭘﯿﺶ ﻣﯽرﻓﺖ‪ .‬ﺑﺮای ﻟﺤﻈﻪای ﺻﺒﺢ روﺷﻨﺎ زد‪ ،‬آﺳﻤﺎن ﮐﻤﯽ رﻧﮓ ﻧﻘﺮهای ﺑﻪ ﺧﻮدش ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻌـﺪ دوﺑـﺎره ﺑـﺎران‬
‫ﮔﺮﻓﺖ و اﻣﺎن ﺑﺮﯾﺪ‪ .‬اﻧﮕﺎری ﻫﻤﻪﭼﯿﺰ ﺗﻮ ﺗﺎرﯾﮏروﺷﻨﯽ ﺻﺒﺢ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺗﻮ اﻧﺘﻬﺎی ﺻﻒ ﺳﺮﺑﺎزﻫﺎ ِاﯾﺰار و ﻧﻮرﻣﻦ ﺑﺎﮐﺮ و ﻣﯿﭽﻞ َﺳﻨﺪرس داﺷﺘﻨﺪ زﻣﯿﻦ ﻧﺰدﯾﮏ ﮐﺮاﻧﻪی رود را ﻣﯽﮔﺸﺘﻨﺪ‪ .‬آدمﻫﺎی ﻗﺪ‬
‫ﺑﻠﻨﺪی ﺑﻮدﻧﺪ وﻟﯽ ﮔﺎﻫﯽ ﮔﻞ ﺗﺎ ﮐﻤﺮﺷﺎن ﻣﯽرﺳﯿﺪ و ﮔﺎﻫﯽ ﺗﺎ دم زاﻧﻮﯾﺸﺎن‪.‬‬
‫ِاﯾﺰار ﻣﺪام ﺳﺮ ﺗﮑﺎن ﻣﯽداد‪ .‬ﺻﺮﻓﻪ ﮐﺮد و ﺳﺮ ﺗﮑﺎن داد و ﮔﻔﺖ »ﺑﺒﯿﻦ ﺗﻮ رو ﺧﺪا دارﯾـﻢ از ﮐﻨﺎﯾـﻪ ﺣـﺮف ﻣـﯽزﻧﻢ‪ .‬ﺷـﺮط‬
‫ً‬
‫ﻣﯽﺑﻨﺪم ﮐﺎﯾﻮوا ﻫﻤﯿﻦﺟﺎﺳﺖ‪ .‬ﺷﺮط ﻣﯽﺑﻨﺪم داره ﺑﻬﻤﻮن ﻣﯽﺧﻨﺪه‪ .‬اﯾﻦ ﮐﺜﺎﻓﺘـﺎ رو ﻣﯽﺧـﻮره و ﻣﯽﺧﻨـﺪه‪ .‬ﮐﻨﺎﯾـﻪاش دﻗﯿﻘـﺎ ﺗـﻮ‬
‫ﻫﻤﯿﻨﻪ‪«.‬‬
‫ﻧﻮرﻣﻦ ﺑﺎﮐﺮ ﮔﻔﺖ »ﺑﺴﻪ دﯾﮕﻪ ﮐﺎرﺗﻮ ﺑﮑﻦ‪«.‬‬
‫ِاﯾﺰار آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪ‪» .‬ﺗﻠﻒ ﺷﺪه ﺗﻮ ﺗﻠﻔﺎت ﻣﻌﺪهی آدﻣﯿﺰاد‪ .‬ﺗﻮ ﯾﻪ ﮐﺜﺎﻓﺖ دوﻧﯽ‪ .‬ﻗﺒﻮل ﮐﻦ ﮐﻨﺎﯾﻪ از اﯾـﻦ ﺑـﺎﻻﺗﺮ ﺗـﻮ دﻧﯿـﺎ ﭘﯿـﺪا‬
‫ﻧﻤﯽﺷﻪ‪«.‬‬
‫ﺳﻪ ﻧﻔﺮی ﺑﺎ ﻗﺪمﻫﺎی ﺳﻨﮕﯿﻦ و آرام ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺣﻔﻆ ﺗﻌﺎدل ﮐﺎر ﺳﺨﺘﯽ ﺑﻮد‪ .‬ﭘﻮﺗﯿﻦﻫﺎﯾﺸﺎن ﻓـﺮو ﻣـﯽرود و ﻫﻤـﯿﻦ‬
‫آنﻫﺎ را ﺳﻨﮕﯿﻦﺗﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﺑﺎ ﻫﺮ ﻗﺪم ﮐﻪ ﺑﺮﻣﯽدارﻧﺪ ﺣﻔـﻆ ﺗﻌـﺎدل ﺳـﺨﺖﺗﺮ ﻣﯽﺷـﻮد‪ .‬ﺑـﺎران ﺗـﻮ آب رد ﻣﯽاﻧـﺪاﺧﺖ‪ ،‬ﻋـﯿﻦ‬
‫دﻫﺎنﻫﺎی ﮐﻮﭼﮑﯽ ﻣﯽﺷﺪ و ﺑﻌﺪ ﺗﻌﻔﻦ ﻫﻤﻪﺟﺎ را ﻣﯽﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﺑﻪ رودﺧﺎﻧﻪ رﺳﯿﺪﻧﺪ ﭼﻨﺪ ﻣﺘﺮی ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺷﻤﺎل رﻓﺘﻨﺪ و ﺑﻌﺪ ﺗﻮ آب ﺑـﻪ ﺳـﺨﺘﯽ آﻣﺪﻧـﺪ ﻃـﺮف زﻣﯿﻦﻫـﺎی ﮐﻨـﺎری‪.‬‬
‫ﻫﺮازﮔﺎﻫﯽ از ﺳﻼحﻫﺎ ﺑﺮای ﭘﯿﺪا ﮐﺮدن ﮐﺎﯾﻮوا ﺗﻮ آب اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ اﻣﺎ اﮐﺜﺮﯾﺖ ﻣﻮارد ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ ﺑﺎ ﭘﺎﻫﺎﯾﺸﺎن ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ‬
‫اﺣﺴﺎس ﮐﻨﻨﺪ‪ِ .‬اﯾﺰار ﻣﯽﮔﻔﺖ »ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﯽﮔﻦ ﻣﻮرد ﮐﻼﺳﯿﮏ‪ .‬ﮐﻠﯽ ﮔﻞ ﺧﻮردن ﯾﻌﻨﯽ ﻫﻤﯿﻦ‪ .‬ﻫﻤﻪش ﻫﻤﯿﻨﻪ‪«.‬‬
‫ﺑﺎﮐﺮ ﮔﻔﺖ »ﺑﺴﻪ‪«.‬‬
‫»ﻋﯿﻦ اﯾﻦ ﻓﯿﻠﻢ وﺳﺘﺮﻧﺎی ﻗﺪﯾﻤﯽ‪ .‬ﯾﻪ ﺳﺮخﭘﻮﺳﺖ ﺑﺪﺑﺨﺖ دﯾﮕﻪ ﺑﺎ ﭘﻮز رﻓﺖ ﺗﻮ ﺧﺎک‪«.‬‬
‫»ﺑﺒﯿﻦ ﯾﺎرو ﺧﻔﻪﺧﻮن ﺑﮕﯿﺮ دﯾﮕﻪ ﺑﺴﻪ‪«.‬‬
‫ﺳﯿﮏ ﮐﻼﺳﯿﮑﻪ!«‬
‫ِاﯾﺰار ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ »ﮐﻼ ِ‬
‫ﺻﺒﺢ ﺳﺮد ﺑﻮد و ﺧﯿﺲ‪ .‬ﺷﺐ را ﻧﺨﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻟﺤﻈﻪای ﻫﻢ ﭼﺸﻢ روی ﻫﻢ ﻧﮕﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧـﺪ و ﺳـﻪ ﻧﻔـﺮی اﯾـﻦ ﺣـﺲ‬
‫ﺧﺴﺘﮕﯽ و ﺑﺪ را ﺑﺎ ﺧﻮدﺷﺎن ﺗﻤﺎم ﻣﺪت ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﺴﯿﺮ ﻣﺰرﻋﻪ ﺗﺎ رودﺧﺎﻧﻪ را ﻣﯽرﻓﺘﻨﺪ داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﺮای ﮐﺎﯾﻮوا ﮐـﺎر از ﮐـﺎر ﮔﺬﺷـﺘﻪ‬
‫ً‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺑﺎﯾﺪ ﺟﺴﺪش را ﭘﯿﺪا ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و ﺳﻮار ﻫﻠﯿﮑﻮﭘﺘﺮ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻫﺮ وﻗﺖ ﯾﮑﯽ ﻣﯽﻣﯿﺮد دﻗﯿﻘﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻮد‪ .‬دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﺪ‬
‫ﻫﻤﻪﭼﯿﺰ ﺳﺮﯾﻊ ﺗﻤﺎم ﺷﻮد‪ .‬ﻧﻪ ﻣﺮاﺳﻤﯽ ﻧﻪ ﭼﯿﺰی‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻫﻢ دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﺪ ﺑﮕﺮدﻧﺪ دﻫﮑﺪه و ﺑﺮوﻧﺪ زﯾﺮ ﯾﮏ ﺳـﻘﻒ و ﯾﺎدﺷـﺎن‬
‫ﺑﺮود دﯾﺸﺐ ﭼﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ‪.‬‬
‫اواﺳﻂ زﻣﯿﻦ ﻣﺰرﻋﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﯿﭽﻞ َﺳﻨﺪرس اﯾﺴﺘﺎد‪ .‬ﻟﺤﻈﻪای اﯾﺴﺘﺎد و ﭼﺸﻢ ﺑﺴﺖ‪ ،‬ﮐﻒ زﻣﯿﻦ را ﺑﺎ ﭘﺎﯾﺶ ﺣﺲ ﮐﺮد و‬
‫ﺑﻌﺪ اﺳﻠﺤﻪاش را ﺑﻪ ﻧﻮرﻣﻦ ﺑﺎﮐﺮ داد و دﺳﺘﺶ را ﺑﺮد ﺗﻮ ِﮔﻞﻫﺎ‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﺛﺎﻧﯿﻪای ﮐﻮﻟﻪﭘﺸﺘﯽ ﺳﺒﺰ ﮐﺮوﮐﺜﯿﻔﯽ را ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪ‪.‬‬
‫ﺳﻪ ﻧﻔﺮی ﺗﺎ دﻗﯿﻘﻪای ﺣﺮف ﻧﺰدﻧﺪ‪ .‬آب و ﮔﻞ ﮐﻮﻟﻪ را ﺳﻨﮕﯿﻦ ﮐﺮده ﺑﻮد و ﺑﻮ ﻣﺮگ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺗﻮش ﯾﮏ ﺟﻔﺖ ﮐﻔﺶ ﺑـﻮد و‬

‫‪۸۱‬‬
 ‫ُ‬
‫ﺗﻮ دﺷﺖ‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫ﯾﮏ ﺟﻠﺪ ﻋﻬﺪ ﺟﺪﯾﺪ ﺗﺼﻮﯾﺮﺳﺎزی ﺷﺪه‪.‬‬

‫ُ‬
‫ﻣﯿﭽﻞ َﺳﻨﺪرس ﺑﺎﻻﺧﺮه ﮔﻔﺖ »ﺧﺐ ﯾﺎرو ﯾﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﺮﻓﺎﺳﺖ‪«.‬‬
‫»ﺑﻬﺘﺮه ﺑﻪ ﺳﺘﻮان ﺑﮕﯿﻢ‪«.‬‬
‫ﮔﻮر ﺑﺎﺑﺎش‪«.‬‬
‫» ِ‬
‫ﮔﻮر ﺑﺎﺑﺎش وﻟﯽ ــ«‬
‫»آره ِ‬
‫َﺳﻨﺪرس ﮔﻔﺖ »ﯾﻪ ﺟﻮر ﺳﺘﻮاﻧﯿﻪ ﮐﻪ واﺳﻪﻣﻮن وﺳﻂ ﺗﻮاﻟﺖ ﮐﻤﭗ زده‪ .‬ﯾﺎرو ﻫﯿﭽﯽ ﺣﺎﻟﯿﺶ ﻧﯿﺴﺖ‪«.‬‬
‫ﺑﺎﮐﺮ ﮔﻔﺖ »ﮐﺴﯽ ﻧﻤﯽدوﻧﺴﺖ اﯾﻦﻃﻮرﯾﻪ‪«.‬‬
‫»ﺷﺎﯾﺪ آره ﺷﺎﯾﺪ ﻧﻪ‪ .‬ﯾﻪ ﻣﯿﻠﯿﻮن ﺟﺎی دﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮﻧﺴﺘﯿﻢ دﯾﺸﺐ ﮐﻤﭗ ﺑﺰﻧﯿﻢ وﻟﯽ ﯾﺎرو ﮔﻔﺖ اﯾﻨﺠﺎ‪«.‬‬
‫ﻧﻮرﻣﻦ ﺑﺎﮐﺮ ﺧﯿﺮهی ﮐﻮﻟﻪ ﺷﺪ‪ .‬از ﻧﺦ ﯾﺸﻤﯽ درﺳﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻗﺎﺑﯽ آﻟﻮﻣﯿﻨﯿﻮﻣﯽ ﻫﻢ داﺷﺖ و ﺣﺎﻻ ﺷﺒﯿﻪ ﭼﯿﺰی ﻧﺒﻮد ﺟـﺰ‬
‫ﯾﮏﺗﮑﻪ ﮔﻮﺷﺖ ﺑﺪن‪.‬‬
‫ﺑﺎﮐﺮ آرام ﮔﻔﺖ »ﮔﻨﺎه ﺳﺘﻮان ﻧﯿﺴﺖ‪«.‬‬
‫»ﭘﺲ ﮔﻨﺎه ﮐﯿﻪ؟«‬
‫»ﻫﯿﭽﮑﯽ‪ .‬ﻫﯿﭽﮑﯽ ﻧﻤﯽدوﻧﺴﺖ ﮐﺠﺎ ﮐﻤﭗ زدﯾﻢ‪«.‬‬
‫ﻣﯿﭽﻞ ﺳﻨﺪرس از ﮔﻠﻮﯾﺶ ﺻﺪای ﺑﯿﺮون داد‪ .‬ﮐﻮﻟﻪ را ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ و دﻫﺎﻧﻪاش را ﺑﺴﺖ و ﻣﺤﮑﻤﺶ ﮐﺮد‪» .‬ﺑﺎﺷﻪ وﻟﯽ ﻫﻤﯿﻦ‬
‫ً‬
‫ﮐﺎﻓﯿﻪ دﯾﮕﻪ‪ .‬ﻃﺮف ﻣﯽدوﻧﺴﺖ داره ﺑﺎرون ﻣﯽآد‪ .‬ﻣﯽدوﻧﺴﺖ رودﺧﻮﻧﻪ ﻧﺰدﯾﮑﻪ‪ .‬اﯾﻦ دوﺗﺎ رو ﺑﺎ ﻫﻢ ﺟﻤﻊ ﮐـﻦ ﻧﺘﯿﺠـﻪاش ﮐـﺎﻣﻼ‬
‫ﻣﺸﺨﺼﻪ دﯾﮕﻪ‪َ «.‬ﺳﻨﺪرس ﺧﯿﺮهی رودﺧﺎﻧﻪ ﺷﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ »ﺑﺠﻨﺒﯿﻦ‪ .‬ﮐﺎﯾﻮوا ﻣﻨﺘﻈﺮﻣﻮﻧﻪ‪ «.‬ﺑﻌﺪ ﺑﻪ آراﻣﯽ آن ﺳﻪ ﮐﻪ زﯾـﺮ ﺑـﺎران ﺧـﻢ‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮد ﭼﺸﻢ اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ ﭘﺎﯾﯿﻦ و ﺑﺎز دوﺑﺎره ﺷﺮوع ﺑﻪ ﮔﺸﺘﻦ ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬دور ﻫﻤﺎن ﻣﺤﻮﻃﻪای ﮐﻪ ﮐﻮﻟﻪ ﭘﯿﺪا ﺷﺪه ﺑﻮد را ﮔﺸﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺳﺘﻮان ﯾﮑﻢ ﺟﯿﻤﯽ ﮐﺮاس ﭘﻨﺠﺎه ﻣﺘﺮ آنﻃﺮف از آنﻫﺎ اﯾﺴـﺘﺎده ﺑـﻮد‪ .‬ﻧﺎﻣـﻪای ﮐـﻪ ﻣﯽﺧﻮاﺳـﺖ ﺑﻨﻮﯾﺴـﺪ را در ﺳـﺮش ﻧﻮﺷـﺖ‪،‬‬
‫ﻫﻤﻪﭼﯿﺰ را ﺑﻪ ﭘﺪر ﮐﺎﯾﻮوا ﺗﻮﺿﯿﺢ داد و ﺣﺎﻻ دﺳﺖﺑﻪﺳﯿﻨﻪ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد داﺷـﺖ ﺟﻮﺧـﻪاش را ﮐـﻪ آنﻃـﺮف ﻣﺸـﻐﻮل ﻋﻤﻠﯿـﺎت‬
‫ﺟﺴﺘﺠﻮ ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬ﺑﻪ ﻃﺮز ﻣﺴﺨﺮهای اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﯾﺎد ﺷﺮاﯾﻂ ﮔﻠﻒ ﺑﺎزی ﺗﻮ ﺷﻬﺮش ﻧﯿﻮﺟﺮﺳﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدش‪ .‬ﺑـﻪ‬
‫ﺧﻮدش ﮔﻔﺖ اﯾﻦ ﺷﺮاﯾﻂ ﻣﺎل وﻗﺘﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﯾﮑﯽ ﺗﻮپ ﮔـﻢ ﻣﯽﮐﻨـﺪ‪ .‬ﺑﺎزﯾﮑﻨـﺎن ﺧﺴـﺘﻪ ﻫﻤـﻪﺟﺎ را ﻣﯽﮔﺮدﻧـﺪ و ﺗـﻮ ﺧﻄـﻮط‬
‫ﻣﺸﺨﺺ ﺷﺪه ﻣﺪام ﻣﯽروﻧﺪ و ﻣﯽآﯾﻨﺪ ﺗﺎ ﺗﻮپ ﭘﯿﺪا ﺷﻮد‪ .‬آرزو ﮐﺮد ﮐﺎش ﺷﻬﺮﺷﺎن ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﺎنﺟﺎ‪ .‬اﻻن ﺳﺮ ﺳﻮراخ ﺷﺸﻢ زﻣﯿﻦ‬
‫اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪ .‬داﺷﺖ ﺑﻪ زﻣﯿﻦ ﭘﻬﻦ و ﺳﺒﺰ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮد و ﭘﺮﭼﻢ ﺣﻔﺮهی ﻫﻔﺘﻢ دﺳـﺘﺶ ﺑـﻮد و داﺷـﺖ ﻣﺴـﺎﻓﺖ و ﺳـﺮﻋﺖ ﺑـﺎد را‬
‫ُ‬
‫ﺣﺴﺎب ﻣﯽﮐﺮد و ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺒﯿﻨﺪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﻫﺸﺘﻤﯽ ﺑﺮﺳﺪ ﯾﺎ ﻧﻪ‪ .‬اﯾﻦ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺳﺨﺘﯽ ﺑﻮد وﻟﯽ ﺧﺐ ﻓﻘﻂ ﺧﻄﺮش ﮔﻢ ﮐﺮدن‬
‫ﯾﮏ ﺗﻮپ ﺑﻮد‪ .‬ﺧﻮد ﺑﺎزﯾﮑﻦ ﮐﻪ ﮔﻢ ﻧﻤﯽﺷﻮد‪ .‬ﻻزم ﻧﯿﺴﺖ ﺗﻮ ﺑﺨﺶﻫﺎی ﺑﯽ ﭼﻤـﻦ زﯾﻤـﻦ ﮔﻠـﻒ را ﺑﮕـﺮدی و ﺗﻤـﺎم روزت را‬
‫ﺻﺮف اﯾﻦ ﮐﺎر ﺑﮑﻨﯽ‪.‬‬
‫ً‬
‫ﺟﯿﻤﯽ ﮐﺮاس اﺻﻼ دﻟﺶ ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺖ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪهی آنﻫﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬از اوﻟﺶ ﻫﻢ ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺘﻪ‪ .‬وﻗﺘﯽ داﻧﺸـﺠﻮی ﺳـﺎل دوم ﺗـﻮ‬
‫ﮐﺎﻟﺞ ﻣﺎﻧﺖ ﺳﺒﺎﺳﺘﯿﻦ ﺑﻮد ﻫﻤﯿﻦﻃﻮری ﺑﯽﻓﮑﺮ ﺑﺮای ﺑﺨﺶ آﻣﻮزﺷﯽ ﻧﯿﺮوﻫﺎی ذﺧﯿﺮهی اﻓﺴﺮان ﺛﺒﺖﻧﺎم ﮐﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﮐـﺎرش از رو‬
‫ﺟﻮ ﮔﯿﺮی ﺑﻮد‪ .‬ﭼﻮن دوﺳﺘﺎﻧﺶ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺛﺒﺖﻧﺎم ﭼﻨﺪ ﺗﺎ اﻣﺘﯿﺎز ﺧﻮب ﻫﻢ داﺷﺖ و ﺗﺎزه اﯾﻦﻃﻮری ﺧﯿﻠـﯽ ﺑﻬﺘـﺮ ﺑـﻮد ﭼـﻮن‬
‫ً‬
‫ﻣﺠﺒﻮر ﻧﺒﻮد ﺑﻪ ﻧﻈﺎموﻇﯿﻔﻪی اﺟﺒﺎری ﺑﺮود‪ .‬اﺻﻼ ﺧﻮدش را ﺑﺮای ﻫﯿﭽﯽ آﻣﺎده ﻧﮑﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﯿﺴﺖوﭼﻬﺎر ﺳﺎﻟﺶ ﺑﻮد و دﻟﺶ ﺑـﺎ‬
‫ً‬
‫اﯾﻦ ﺟﻨﮓ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻧﻈﺎﻣﯽ ﺑﺮاﯾﺶ ﻣﻌﻨﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﺟﻨﮓ اﺻﻼ ﺑﺮاﯾﺶ ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد و دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺖ ﻓﺮﻣﺎﻧـﺪه ﺑﺎﺷـﺪ و ﺣﺘـﯽ‬
‫ُ‬
‫اﻻن ﻫﻢ ﺑﻌﺪ از اﯾﻦﻫﻤﻪ وﻗﺖ‪ ،‬ﺑﻌﺪ از اﯾﻦﻫﻤﻪ ﺷﺐ و روز ﻫﻢ ﺑﺎز ﻧﻤﯽداﻧﺴﺖ ﭼﻄﻮری ﻣﺮداﻧﺶ را از اﯾﻦ ﮔﻪداﻧﯽای ﮐﻪ ﺗـﻮش‬
‫ﮔﯿﺮ ﮐﺮدهاﻧﺪ ﻧﺠﺎت دﻫﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺧﻮدش ﮔﻔﺖ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺎر ﻣﻤﮑﻦ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ اﺣﺴﺎس اوﻟﯿﻪاش ﺗﮑﯿﻪ ﮐﻨﺪ‪ .‬دﯾﺮوز آﺧﺮﻫﺎی ﻋﺼـﺮ وﻗﺘـﯽ داﺷـﺘﻨﺪ‬

‫‪۸۲‬‬
 ‫ُ‬
‫ﺗﻮ دﺷﺖ‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫ﺑﺮﻧﺎﻣﻪی ﺷﺐ را ﻣﯽرﯾﺨﺘﻨﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﻣﯽاﻧﺪاﺧﺖ و زﻣﯿﻦ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮی را اﻧﺘﺨﺎب ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬ﮔﻨﺎه ﺧﻮدش ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻮﺷﻪی‬
‫اﯾﻦ دﺷﺖ دﻫﮑﺪهای ﮐﻮﭼﮏ ﺑﻮد و ﻫﻤﺎنﺟﺎ دوﺗﺎ ﭘﯿﺮزن ﺑﻬﺶ اﺧﻄﺎر ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ آﻧﺠﺎ ﺷـﻤﺎرهی ده اﺳـﺖ‪.‬‬
‫ﯾﻌﻨﯽ زﻣﯿﻦ ﺷﯿﻄﺎن‪ .‬ﺟﺎی ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺮای ﺳﺮﺑﺎزﻫﺎی ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬وﻟﯽ ﺟﻨﮓ ﺑﻮد و او ﺗﺎﺑﻊ دﺳﺘﻮرات‪ .‬ﻣﺤﺪوده را اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮدﻧﺪ‬
‫و ﻫﻤﮕﯽ رﻓﺘﻨﺪ ﺗﻮ ﭘﺎﻧﭽﻮﻫﺎﯾﺸﺎن و ﺳﻌﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﺑﺮای ﺧﻮدﺷﺎن ﺟﺎﯾﯽ درﺳﺖ ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﯾـﺎدش ﻣﯽآﻣـﺪ ﭼﻄـﻮری آب داﺷـﺘﻪ ﺑـﺎﻻ‬
‫ﻣﯽآﻣﺪ و ﭼﻪ ﺑﻮی ﮔﻨﺪی از رو زﻣﯿﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻮی ﻣﺎﻫﯽ ﻣﺮده ﻣﯽآﻣﺪ و اﻟﺒﺘﻪ ﭼﯿﺰی دﯾﮕـﺮی‪ .‬ﻧﯿﻤـﻪﻫﺎی ﺷـﺐ ﺑـﻮد ﮐـﻪ‬
‫ﻣﯿﭽﻞ َﺳﻨﺪرس از زﯾﺮ ﺑﺎران ﺳﺮوﮐﻠﻪاش ﭘﯿﺪا ﺷﺪه ﺑـﻮد و ﻣﺤﮑـﻢ ﺑـﺎزوﯾﺶ را ﮔﺮﻓﺘـﻪ ﺑـﻮد و ﭼـﺮا ﺑﺎﯾـﺪ ﺗـﻮ زﻣﯿﻨـﯽ ﮐـﻪ ﻣﺤـﻞ‬
‫ﭘﺲﻣﺎﻧﺪهﻫﺎ و ﻣﺪﻓﻮع ﺑﻮد ﮐﻤﭗ ﺑﺰﻧﻨﺪ‪ .‬ﻃﺮف ﻟﺤﻈﻪای ﺧﯿﺮهاش ﺷﺪه ﺑﻮد و دﻫﺎن ﭘﺎک ﮐﺮده ﺑﻮد و زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺘﻪ »ﺗﻮ ﮐﺜﺎﻓﺖ« و‬
‫ﺑﻌﺪ دوﺑﺎره رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﻮ دل ﺗﺎرﯾﮑﯽ‪.‬‬
‫اﺷﺘﺒﺎﻫﯽ اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ‪ .‬ﺗﻤﺎﻣﺶ اﺷﺘﺒﺎﻫﯽ اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﺘﯿﺠﻪاش ﺷﺪه ﺑﻮد ﻣﺮگ ﮐﺎﯾﻮوا‪.‬‬
‫ﺳﺘﻮان ﺟﯿﻤﯽ ﮐﺮاس ﺣﺲ ﮐﺮد ﺗﻮ وﺟﻮدش ﭼﯿﺰی دارد اذﯾﺘﺶ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﺗﻮ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻪ ﭘﺪر ﮐﺎﯾﻮوا ازش ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﻋـﺬرﺧﻮاﻫﯽ‬
‫ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬او اﯾﻦ اﺷﺘﺒﺎه ﺑﺰرگ را ﻗﺒﻮل دارد‪.‬‬
‫اﯾﻦ ﮔﻨﺎه را ﻫﻢ ﻣﯽﮔﺬارد ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ‪ .‬ﺑﺮای رﻓﻊ ﺗﮑﻠﯿﻒ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ در ﻣﻨﻄﻘﻪای ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ اﻣﮑﺎن دﻓـﺎع در ﺑﺮاﺑـﺮ دﺷـﻤﻦ‬
‫ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪ .‬زﻣﯿﻨﯽ ﺑﻮده ﻣﺴﻄﺢ و ﮐﻢ ﺳﻄﺢ‪ .‬ﻣﺤﺎﻓﻆ ﻃﺒﯿﻌﯽ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺟﻨﮕﻞ و درﺧﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﺗـﺎزه دﯾﺮوﻗـﺖ ﻫـﻢ از آنﻃـﺮف‬
‫رودﺧﺎﻧﻪ آﺗﺶ ﺧﻤﭙﺎره دﯾﺪهاﻧﺪ و ﻓﻘﻂ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﻮ ﺗﻔﺎﻟﻪﻫﺎ دراز ﺑﮑﺸﻨﺪ و ﻫﻤﺎنﻃﻮر ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﮐﻞ دﺷﺖ ﺑﻤﺒﺎران‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎران و ﮐﺜﺎﻓﺖ و ﮔﻠﻮﻟﻪﻫﺎی اﻧﻔﺠﺎری ﺑﺎ ﻫﻢ ﻗﺎﻃﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﮐﻞ ﻗﻄﻌﻪ ﺟﻮش آﻣﺪه ﺑـﻮد‪ .‬اﯾـﻦ را ﺑـﺮای ﭘـﺪر ﮐـﺎﯾﻮوا‬
‫ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯽدﻫﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﻣﺮاﻗﺐ اﺳﺖ اﯾﻦ ﺣﺮفﻫﺎ ازش رﻓﻊ اﺗﻬـﺎم ﻧﮑﻨـﺪ و ﺑﻌـﺪ ﻣﯽﮔﻮﯾـﺪ آن ﺑﻤﺐﻫـﺎی اﻧﻔﺠـﺎری ﭼﻄـﻮری‬
‫ﻫﻤﻪﭼﯿﺰ را ﺗﯿﮑﻪﺗﯿﮑﻪ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و رو ﺳﺮﺷﺎن ﮐﺜﺎﻓﺖ ﻣﯽرﻓﺘﻨﺪ و ﺑﻌﺪ ﭼﻄﻮری دﻫﺎﻧﻪی آﺗﺸـﯽ ﮐـﻪ درﺳـﺖ ﮐـﺮده ﺑﻮدﻧـﺪ ﻓـﺮود‬
‫ﻣﯽآﻣﺪﻧﺪ و ﮔﻞ و آب رو ﺳﺮﺷـﺎن ﻣﯽآوردﻧـﺪ و ﻫﻤـﻪﭼﯿﺰ را ﺑـﻪ ﺧﻮردﺷـﺎن ﻣﯽدادﻧـﺪ و ﻣـﯽﺑﻠﻌﯿﺪﻧـﺪ و وﺳـﺎﯾﻞ و ﻣﻬﻤـﺎت و‬
‫ﺳﻼحﻫﺎﯾﺸﺎن را ﺑﺎ ﺧﻮدش ﻣﯽﺧﻮرد و ﭼﻄﻮر درﻧﻬﺎﯾﺖ ﭘﺴﺮش ﮐﺎﯾﻮوا زﯾﺮ ﺑﺎر اﯾﻦﻫﻤﻪ آﺷﻐﺎل و ﺧﻮد ﺟﻨﮓ ﻣﺎﻧـﺪه ﺑـﻮد و ﮔـﻢ‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻣﯽﻧﻮﺷﺖ اﯾﻦ ﮔﻨﺎه ﻣﻦ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺳﺘﻮان ﯾﮑﻢ ﺟﯿﻤﯽ ﮐﺮاس ﺑﻪ ﺧﻮدش آﻣﺪ‪ .‬ﭼﺸﻢ ﻣﺎﻟﯿﺪ و ﺳﻌﯽ ﮐﺮد اﻓﮑﺎرش را ﺟﻤﻊوﺟﻮر ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺑـﺎران ﺳـﺮد ﻣﯽﺑﺎرﯾـﺪ و‬
‫ﻫﻤﻪﭼﯿﺰ را ﻏﻢاﻧﮕﯿﺰﺗﺮ ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺑﺎز دوﺑﺎره ﮐﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ اﻓﺘﺎد ﺑﻪ رودﺧﺎﻧﻪ ﺳﺮﺑﺎز ﺟﻮان را دﯾﺪ ﮐﻪ وﺳﻂ ﻣﺤﻮﻃﻪ اﯾﺴﺘﺎده‪ .‬ﺷﺎﻧﻪﻫﺎی ﺳﺮﺑﺎز ﻣﯽﻟﺮزﯾـﺪ‪ .‬ﺷـﺎﯾﺪ‬
‫اﯾﻦ وﺿﻌﯿﺖ ﺳﺮﺑﺎز ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺮاﯾﺶ ﻣﻌﻨﯽ داﺷﺖ ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﺷﮑﻞ او ﺑﻮد ﮐﻪ دارد ﺑﻪ ﺷﺌﯽ ﻧﺎﻣﺮﺋﯽ زﯾﺮ ﮔﻞﻫﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﺪ وﻟﯽ ﺑﺮای‬
‫ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺟﯿﻤﯽ ﮐﺎرس ﻫﻤﯿﻦﻃﻮری اﯾﺴﺘﺎد و ﺗﺮﺳﯿﺪ ﺟﻢ ﺑﺨﻮرد وﻟﯽ ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮدش را ﺗﮑﺎن ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ زﯾﺮ ﻟﺐ ﺑﻪ‬
‫ﺧﻮدش ﮔﻔﺖ »ﮔﻨﺎه ﺧﻮدﻣﻪ‪ «.‬ﺣﺮﻓﺶ را ﺑﺎ ﺳﺮ ﺗﺄﯾﯿﺪ ﮐﺮد و اﻧﺪاﺧﺖ رﻓﺖ ﻃﺮف ﭘﺴﺮ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﺤﻮﻃﻪ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺳﺮﺑﺎز ﺟﻮان زور ﻣﯽزد ﮔﺮﯾﻪاش ﻧﯿﺎﯾﺪ‪.‬‬

‫او ﻫﻢ داﺷﺖ ﺧﻮدش را ﺳﺮزﻧﺶ ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬ﺗﺎ ﮐﻤﺮ ﺧﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد و دو دﺳـﺘﺶ دراز ﺑـﻮد و اﻧﮕـﺎری داﺷـﺖ دﻧﺒـﺎل ﺟـﺎﻧﻮر‬
‫ﻣﯽﮔﺸﺖ ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﭼﻨﮕﺶ ﺑﯿﺎورد‪ ،‬ﺟﺎﻧﻮری ﮐﻪ از ﭼﻨﮕﺶ ﺗﻨﺪی در ﻣﯽرﻓـﺖ؛ ﻣـﺎﻫﯽای ﻗﻮرﺑﺎﻏـﻪای ﭼﯿـﺰی‪ .‬ﻟﺒـﺎﻧﺶ‬
‫ﻣﯽﺟﻨﺒﯿﺪ‪ .‬او ﻫﻢ ﻋﯿﻦ ﺟﯿﻤﯽ ﮐﺮاس داﺷﺖ ﺷﺮاﯾﻂ را ﺑﺮای ﻗﺎﺿﯽای ﻏﺎﯾﺐ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯽداد‪ .‬ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺖ از ﺧﻮدش دﻓﺎع ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺴﺮ ﮔﻨﺎه ﺧﻮدش را ﻓﻬﻤﯿﺪه ﻣﯽﺑﻮد و ﻓﻘﻂ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ وﻗﺎﯾﻊ را ﮐﺎﻣﻞ ﺷﺮح دﻫﺪ‪.‬‬
‫ﮐﻨﺎرش را ﯾﮏﮐﻢ ﮔﺸﺖ‪ ،‬ﺧﻢ ﺷﺪ و دﺳﺖ ﮐﺸﯿﺪ رو زﻣﯿﻦ ﻧﺮم ﮐﻒ دﺷﺖ‪.‬‬
‫ﭼﻬﺮهی ﮐﺎﯾﻮوا ﯾﺎدش آﻣﺪ‪ .‬دوﺳﺖﻫﺎی ﻧﺰدﯾﮏ ﻫﻢ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺧﯿﻠﯽ ﺻﻤﯿﻤﯽ‪ .‬ﯾﺎدش آﻣﺪ ﭼﻄﻮر ﺷـﺐ ﻗﺒـﻞ ﺑـﺎ ﻫـﻢ ﭼﭙﯿـﺪه‬

‫‪۸۳‬‬
 ‫ُ‬
‫ﺗﻮ دﺷﺖ‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫ﺑﻮدﻧﺪ زﯾﺮ ﭘﺎﻧﭽﻮﻫﺎﯾﺸﺎن و ﺑﺎر ِان ﺳﺮد ﯾﮑﺮﯾﺰ ﻣﯽﺑﺎرﯾﺪ و آب ﺗﺎ زاﻧﻮﻫﺎﯾﺸﺎن ﺑﺎﻻ ﻣﯽآﻣﺪ و ﭼﻄﻮر ﮐـﺎﯾﻮوا ﺑـﻪ ﺷـﻮﺧﯽ ﺑﺮﮔـﺬارش‬
‫ﮐﺮده ﺑﻮد و ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎی ﻣﺜﺒﺖ دل ﺑﺪﻫﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﯿﻦ از ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎ و ﺷﻬﺮﻫﺎﯾﺸﺎن ﺣﺮف زده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻫﻤﺎنﺟﺎ‬
‫ﯾﺎدش آﻣﺪه ﺑﻮد ﻋﮑﺲ ﻧﺎﻣﺰدش را ﺑﻪ ﮐﺎﯾﻮوا ﻧﺸﺎن داده‪ .‬ﯾﺎدش آﻣﺪ ﭼﻄﻮر ﻧﻮر ﭼﺮاغﻗﻮهﺷﺎن را ﺑﺎ ﻫﻢ ﻋﻮض ﮐـﺮده ﺑﻮدﻧـﺪ‪ .‬ﮐـﺎر‬
‫ُ‬
‫اﺣﻤﻘﺎﻧﻪای ﺑﻮده وﻟﯽ ﺧﺐ دﯾﮕﺮ اﻧﺠﺎم داده ﺑﻮدش و ﯾﺎدش آﻣﺪ ﮐﺎﯾﻮوا ﺧﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﻋﮑﺲ را ﺧﻮب ﺑﺒﯿﻨﺪ و ﮔﻔﺘﻪ ﺑـﻮد‬
‫ﻧﺎﻣﺰد زﯾﺒﺎﯾﯽ دارد و در ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪ ﮐﻞ دﺷﺖ ﻣﻨﻔﺠﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﭘﺴﺮ ﺑﺎ ﺧﻮدش ﻓﮑﺮ ﮐﺮد اﻧﮕﺎری ﻗﺘﻞ ﮐﺮده‪ .‬ﻫﻤﺎن ﻧﻮر ﭼﺮاغﻗﻮه ﮐﺎر را ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺣﺮﮐﺘﯽ اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ و ﺧﻄﺮﻧﺎک‪ .‬ﻧﺘﯿﺠﻪاش‬
‫ﻫﻤﯿﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ دوﺳﺘﺶ ﮐﺎﯾﻮوا از دﻧﯿﺎ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﺧﻮدش ﮔﻔﺖ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺳﺎدﮔﯽ‪.‬‬
‫آرزو ﮐﺮد ایﮐﺎش ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻣﺎﺟﺮا را ﺑﻪ ﺣﺴﺎب دﯾﮕﺮی ﺑﮕﺬارد وﻟﯽ ﻧﻪ ﻧﻤﯽﺷﺪ ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﭼﯿﺰ دﯾﮕـﺮی ﮔﺬاﺷـﺖ‪ .‬ﺑـﻪ‬
‫ﻫﻤﯿﻦ ﺳﺎدﮔﯽ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ راﺣﺘﯽ‪ .‬ﯾﺎدش اﻓﺘﺎد دوﺗﺎ ﺑﻤﺐ اﻓﺸﺎﻧﯽ ﮐﻨﺎرش ﺗﺮﮐﯿﺪﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺳﻮﻣﯽ ﺧﯿﻠـﯽ ﻧﺰدﯾـﮏﺗﺮ ﺧـﻮرد و از‬
‫ﺳﻤﺖ ﭼﭙﺶ ﺻﺪای ﻓﺮﯾﺎدی ﺷﻨﯿﺪ‪ .‬ﺻﺪا ﺧﺶدار ﺑﻮد و ﮔﻠﻮ ﺑﺎ ﺧﻮن ﻗﺎﻃﯽ ﺷﺪه ﺑـﻮد وﻟـﯽ درﺟـﺎ ﻓﻬﻤﯿـﺪ اﯾـﻦ ﺻـﺪا ﺻـﺪای‬
‫ﮐﺎﯾﻮواﺳﺖ‪.‬‬
‫ﯾﺎدش آﻣﺪ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺳﯿﻨﻪﺧﯿﺰ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺻﺪا ﺑﺮود‪ .‬ﻧﻤﯽداﻧﺴﺖ ﮐﺪام ﺑﺮی‪ ،‬ﮐﻞ زﻣﯿﻦ داﺷﺖ ﻓﺮو ﻣﯽﮐﺸـﯿﺪش ﭘـﺎﯾﯿﻦ‪.‬‬
‫ﻫﻤﻪﺟﺎ ﻫﻢ ﺧﯿﺲ ﺑﻮد و ﺳﯿﺎه و ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﯾﻦ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻃﺎﻗﺖ ﺑﯿﺎورد و ﺑﻌﺪ ﯾﮑﯽ دﯾﮕﺮ ﮐﻨـﺎرش ﻣﻨﻔﺠـﺮ ﺷـﺪ و ﺑـﺮای ﭼﻨـﺪ‬
‫ﻟﺤﻈﻪ ﻓﻘﻂ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻧﻔﺲ ﺗﻮ ﺳﯿﻨﻪ ﺣﺒﺲ ﮐﻨﺪ و زﯾﺮ آب ﺧﻮدش را ﻣﺨﻔﯽ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪﺗﺮ وﻗﺘﯽ ﺳﺮ ﺑﺎﻻ آورد دﯾﮕﺮ ﺻﺪای ﻓﺮﯾﺎدی در ﮐﺎر ﻧﺒﻮد‪ .‬ﯾﮏ دﺳﺖ ﺑﻮد و ﺳﺎﻋﺖ ﻣﭽﯽ و ﺗﮑﻪای ﭘﻮﺗﯿﻦ‪ .‬از ﺟﺎﯾﯽ ﮐـﻪ‬
‫ً‬
‫اﺣﺘﻤﺎﻻ ﺳﺮ ﮐﺎﯾﻮوا ﺗﻮ آب رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺣﺒﺎب ﺑﯿﺮون ﻣﯽآﻣﺪ‪.‬‬
‫ﯾﺎدش ﻣﯽآﻣﺪ ﭘﻮﺗﯿﻦ را ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ .‬ﯾﺎدش ﻣﯽآﻣﺪ آن را ﻣﺤﮑﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد وﻟﯽ زﻣﯿﻦ دﺷﺖ ﻣﺤﮑﻢ داﺷﺖ ﺑـﻪ ﺳـﻤﺖ ﺧـﻮدش‬
‫ِ‬
‫ﻣﯽﮐﺸﯿﺪم‪ .‬ﻋﯿﻦ ﻣﺴﺎﺑﻘﻪی ﻃﻨﺎبﮐﺸﯽای ﮐﻪ ﭘﯿﺮوزش ﻧﺒﻮد و ﺑﺎﻻﺧﺮه زﯾﺮ ﻟﺐ اﺳﻢ دوﺳﺘﺶ را زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮده ﺑﻮد و ﺑﻌﺪ ﭘـﻮﺗﯿﻦ را‬
‫رﻫﺎ ﮐﺮده ﺑﻮد و ﻣﺤﻮ ﺷﺪﻧﺶ را ﺗﻮ آب ﻧﻈﺎره ﮐﺮده ﺑﻮد‪ .‬از آﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﺑﻌﺪش ﭼﯿﺰﻫﺎی زﯾﺎدی ﺑﻮد ﮐﻪ ﯾﺎدش ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑـﻮد‪ .‬ﺻـﺪاﻫﺎی‬
‫ﻣﺨﺘﻠﻒ‪ ،‬ﺑﻮﻫﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ‪ .‬و ﺧﻮدش ﮐﻪ روی زﻣﯿﻨﯽ ﺑﺎﻻﺗﺮ از ﺳﻄﺢ ﻣﻌﻤﻮل دراز ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد و ﺻﻮرت ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و زﻣـﯿﻦ‬
‫ﮐﻨﺎری را ﺗﻮ دﻫﺎﻧﺶ ﻣﺰه ﻣﯽﮐﺮد و ﺑﻪ ﺻﺪای ﺑﺎران و اﻧﻔﺠﺎر و ﺑﺎﻻ ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺘﻦ آب ﮔﻮش ﻣـﯽداد‪ .‬ﺗﻨﻬـﺎ ﺑـﻮد‪ .‬ﻫﻤـﻪﭼﯿﺰش را از‬
‫دﺳﺖ داده ﺑﻮد‪ .‬ﮐﺎﯾﻮوا و اﺳﻠﺤﻪ و ﭼﺮاغﻗﻮه و ﻋﮑﺲ ﻧﺎﻣﺰدش را‪ .‬اﯾﻦﻫﺎ ﯾـﺎدش ﺑـﻮد‪ .‬ﯾـﺎدش اﺳـﺖ ﺧﯿـﺎل ﻣﯽﮐـﺮده ﻣﯽﺗﻮاﻧـﺪ‬
‫ﺧﻮدش را ﻫﻢ از دﺳﺖ ﺑﺪﻫﺪ ﯾﺎ ﻧﻪ؟‬
‫ﺣﺎﻻ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺑﺎران ﻣﺴﺨﺮهی ﺻﺒﺢ ﭘﺴﺮ ﻋﺼﺒﯽﺗﺮ از ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻮد‪ .‬داﺷﺖ ﺗﻨﺪﺗﻨﺪ ﻫﻤﻪﺟﺎ را ﻣﯽﮔﺸﺖ‪ ،‬ﺧﻢ ﻣﯽﺷﺪ و دﺳﺖ‬
‫ﺗﻮ آب ﻣﯽﮔﺮداﻧﺪ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺳﺘﻮان ﺟﯿﻤﯽ ﮐﺮاس رﺳﯿﺪ ﺳﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﮑﺮد‪ .‬ﭘﺴﺮ ﻣﯽﮔﻔﺖ »درﺳﺖ ﻫﻤﯿﻦﺟﺎ‪ .‬ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻤﯿﻦﺟﺎ ﺑﺎﺷﻪ‪«.‬‬
‫ﺟﯿﻤﯽ ﮐﺮاس ﭘﺴﺮ را از رو ﭼﻬﺮه ﻣﯽﺷﻨﺎﺧﺖ ﻧﻪ اﺳﻢ‪ .‬ﮔﺎﻫﯽ ﭘﯿﺶ ﻣﯽآﻣﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﺗﻼش ﻣﯽﮐﺮد ﺑـﺎ اﻓـﺮادش ﺑﻪﺻـﻮرت‬
‫ﻓﺮد ﻓﺮد ﺑﺮﺧﻮرد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ وﻟﯽ ﮔﺎﻫﯽ اﺳﺎﻣﯽ ﻓﺮاﻣﻮﺷﺶ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﻣﯽدﯾﺪ ﺳﺮﺑﺎز ﺟﻮان ﭼﻄﻮری ﺗﻮ آب دﺳﺖ ﻣﯽﮔﺮداﻧـﺪ و‬
‫ً‬
‫ﻣﺪام ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ »ﻫﻤﯿﻦﺟﺎ ﺑﻮد‪ «.‬ﺣﺮﮐﺎﺗﺶ اﺻﻼ ﺑﺮ اﺳﺎس ﻣﻨﻄﻖ ﺧﺎﺻﯽ ﻧﺒﻮد و ﻫﻤﯿﻦﻃﻮری ﺑﯽﻫﺪف ﺑﻮدﻧـﺪ‪ .‬ﺟﯿﻤـﯽ ﮐـﺮاس‬
‫ﻟﺤﻈﻪای ﺻﺒﺮ ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﯾﮏ ﻗﺪم ﺑﻪﻃﺮﻓﺶ ﺑﺮداﺷﺖ‪ .‬آرام ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺖ »ﺑﺒﯿﻦ اﯾﻦ ﺑﺎﺑﺎ ﻫﺮ ﺟﺎ ﻣﯽﺗﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﻪ‪«.‬‬
‫ﭘﺴﺮ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮد‪» .‬ﮐﯽ؟«‬
‫»ﮐﺎﯾﻮوا‪ .‬ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﯽ ﺑﮕﯽ ـ«‬
‫»ﮐﺎﯾﻮوا ُﻣﺮده‪«.‬‬
‫»درﺳﺘﻪ ُﻣﺮده‪«.‬‬
‫ﺳﺮﺑﺎز ﺟﻮان ﺑﺎ ﺳﺮ ﺗﺄﯾﯿﺪش ﮐﺮد‪» .‬ﭘﺲ ﺗﮑﻠﯿﻒ ﺑﯿﻠﯽ ﭼﯽ ﻣﯽﺷﻪ؟«‬

‫‪۸۴‬‬
 ‫ُ‬
‫ﺗﻮ دﺷﺖ‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫»ﮐﯽ؟«‬
‫»ﻧﺎﻣﺰدم‪ .‬ﺗﮑﻠﯿﻒ اون ﭼﯽ ﻣﯽﺷﻪ؟ اون ﻋﮑﺲ ﺗﻨﻬﺎ ﻋﮑﺴﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ازش داﺷﺘﻢ‪ .‬ﻫﻤﯿﻦﺟﺎ ﮔﻤﺶ ﮐﺮدم‪«.‬‬
‫ﺟﯿﻤﯽ ﮐﺮاس ﺳﺮ ﺗﮑﺎن داد‪ .‬از اﯾﻨﮑﻪ اﺳﻢ ﺳﺮﺑﺎز را ﯾﺎدش ﻧﻤﯽآﻣﺪ ﺧﯿﻠﯽ اذﯾﺖ ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ »آروم ﺑﺎش‪ .‬ﻣﻦ ـ«‬
‫»ﻋﮑﺲ ﺑﯿﻠﯽ‪ .‬ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺑﻮدﻣﺶ ﺗﻮ ﻧﺎﯾﻠﻮن ﺧـﺮاب ﻧﺸـﻪ‪ ...‬دﯾﺸـﺐ ﻣـﻦ و ﮐـﺎﯾﻮوا داﺷـﺘﯿﻢ ﺗﻤﺎﺷـﺎش ﻣﯽﮐـﺮدﯾﻢ‪ .‬درﺳـﺖ‬
‫ً‬
‫ﻫﻤﯿﻦﺟﺎ‪ .‬ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ دﻗﯿﻘﺎ ﯾﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﻫﻤﯿﻦﺟﺎﺳﺖ‪«.‬‬
‫ﺟﯿﻤﯽ ﮐﺮاس ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﻟﺒﺨﻨﺪ زد‪» .‬ﻣﯽﺗﻮﻧﯽ ازش ﯾﮑﯽ دﯾﮕﻪ ﺑﺨﻮای‪ .‬ﯾﻪ ﻋﮑﺲ ﺑﻬﺘﺮ‪«.‬‬
‫»اون ﻋﮑﺲ دﯾﮕﻪ ﺑﺮام ﻧﻤﯽﻓﺮﺳﺘﻪ‪ .‬ﭼﻮن دﯾﮕﻪ اﻻن ﻧﺎﻣﺰدم ﻧﯿﺴﺖ‪ ...‬ﻧﻤﯽﻓﺮﺳﺘﻪ‪ ...‬ﺑﺎﯾﺪ ﻋﮑﺴﻮ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ‪«.‬‬
‫ﭘﺴﺮ دﺳﺘﺶ را ﯾﮑﻬﻮ ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪ‪ .‬رﻓـﺖ ﮔﻮﺷـﻪای‪ .‬واﯾﺴـﺘﺎد و دوﺑـﺎره دو دﺳـﺘﺶ را ﺗـﻮ ِﮔﻞﻫـﺎ ﻓـﺮو ﺑـﺮد‪ .‬ﺷـﺎﻧﻪﻫﺎﯾﺶ‬
‫ﻣﯽﻟﺮزﯾﺪﻧﺪ‪ .‬ﺳﺘﻮان ﮐﺮاس ﻟﺤﻈﻪای از ﺧﻮدش ﭘﺮﺳﯿﺪ اﺳﻠﺤﻪای اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟ ﮐﻼهﺧﻮدش ﭼـﯽ؟ وﻟـﯽ ﺗـﺮﺟﯿﺢ داد از‬
‫ﺧﻮدش ﻧﭙﺮﺳﺪ‪.‬‬
‫دﻟﺶ ﺑﺮای ﭘﺴﺮ ﺳﻮﺧﺖ‪ .‬ﻟﺤﻈﻪای ﺑﻪ ﻧﻈﺮ رﺳﯿﺪ ﺗﯿﺰی روز ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه‪ .‬ﺑﺎ ﺧﻮدش ﮔﻔﺖ ﺧﯿﻠﯽ اذﯾﺖ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﭘﺴﺮ را ﻧﮕـﺎه‬
‫ﻣﯽﮐﺮد ﮐﻪ ﻫﻤﯿﻦﻃﻮری دﻧﺒﺎل ﻋﮑﺲ ﺑﻮد‪ ،‬ﺧﻢ ﻣﯽﺷﺪ و ﺑﻌﺪ ﻣﯽاﯾﺴﺘﺎد و ﺑﻌﺪ دوﺑﺎره ﺧﻢ ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬اﻧﮕﺎری ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻗﺮار اﺳﺖ از‬
‫ﻣﯿﺎن اﯾﻦﻫﻤﻪ ﮐﺜﺎﻓﺖ ﻧﺠﺎت ﭘﯿﺪا ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺟﯿﻤﯽ ﮐﺮاس ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ زﺑﺎن ﺑﯿﺎورد ﺑﺮای ﭘﺴﺮ آرزوی ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ ﮐﺮد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﭼﺸﻢ ﺑﺴﺖ و دوﺑﺎره ﻣﺸﻐﻮل ﻧﻮﺷﺘﻦ اداﻣﻪی‬
‫ﻧﺎﻣﻪاش ﺑﻪ ﭘﺪر ﮐﺎﯾﻮوا ﺷﺪ‪.‬‬
‫***‬
‫آنﻃﺮف دﺷﺖ ِاﯾﺰار و ﻧﻮرﻣﻦ و ﺑﮑﻮر و ﻣﯿﭽﻞ َﺳﻨﺪرس داﺷﺘﻨﺪ ﮐﻨﺎر ﺧﺎﮐﺮﯾﺰ ﺑﺎرﯾﮏ را ﻣﯽﮔﺸﺘﻨﺪ‪ .‬ﻧﺰدﯾﮏﻫﺎی ﻇﻬﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻧﻮرﻣﻦ ﺑﺎﮐﺮ ﮐﺎﯾﻮوا را ﭘﯿﺪا ﮐﺮد‪ .‬ﺟﺴﺪش زﯾﺮ ﯾﮏ ﻣﺘﺮ آب ﺑﻮد‪ .‬ﭼﯿﺰی ﺟﺰ ﭘﺎﺷﻨﻪی ﭘﻮﺗﯿﻨﺶ ازش ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد‪ِ .‬اﯾﺰار ﭘﺮﺳﯿﺪ‬
‫ﮐﻪ ﺧﻮدش اﺳﺖ؟‬
‫»ﭘﺲ ﺧﯿﺎل ﮐﺮدی ﮐﯿﻪ؟«‬
‫ِاﯾﺰار ﺳﺮ ﺗﮑﺎن داد و دوﺑﺎر ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ ﮔﻔﺖ ﻧﻤﯽداﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻧﻮرﻣﻦ ﺑﺎﮐﺮ دﺳﺖ زد ﺑﻪ ﭘﻮﺗﯿﻦ ﺑﻌﺪ ﻟﺤﻈﻪای دﺳﺘﺶ را ﮔﺮﻓﺖ ﺟﻠﻮ ﭼﺸﻤﺶ و ﭘﺎﺷﺪ و ﺑﻪ ِاﯾﺰار ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪ .‬ﮔﻔﺖ »ﻣﺴـﺨﺮه‬
‫ﮐﺮدن داره؟«‬
‫»ﻣﺴﺨﺮه ﻧﮑﺮدم‪«.‬‬
‫»ﺗﻌﺎرف ﻧﮑﻦ‪ .‬ﻣﺴﺨﺮه ﮐﻦ داره ﮔﻪﻫﺎی اﯾﻨﺠﺎ رو ﻣﯽﺧﻮرده دﯾﮕﻪ‪«.‬‬
‫»ﺑﯽﺧﯿﺎل‪«.‬‬
‫ﻣﯿﭽﻞ َﺳﻨﺪرس ﮔﻔﺖ ﺑﺲ ﮐﻨﻨﺪ دﯾﮕﺮ‪ .‬ﺳﻪ ﺳﺮﺑﺎز ﺑﻪﻃﺮف ﺧﺎﮐﺮﯾﺰ رﻓﺘﻨﺪ و ﺳﻼحﻫﺎ و وﺳﺎﯾﻠﺸﺎن را زﻣﯿﻦ ﮔﺬاﺷـﺘﻨﺪ ﺑﻌـﺪ‬
‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ ﺳﺮ ﭘﻮﺗﯿﻦ‪ .‬ﺟﺴﺪ ﮐﺎﯾﻮوا زﯾﺮ ﻻﯾﻪای ِﮔﻞ ﻣﺪﻓﻮن ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪﻧﺶ ﮐﺎر ﺳﺨﺘﯽ ﺑﻮد؛ ﻫﺮ ﺗﮑـﺎﻧﯽ ﮐـﻪ ﻣﯽﺧـﻮرد‬
‫ﮐﺜﺎﻓﺖ ﻣﯽآﻣﺪ رو ﭘﺎﯾﺸﺎن و ﻧﻤﯽذاﺷﺖ ﺗﮑﺎﻧﺶ دﻫﻨﺪ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺑﺎران ﺷﺪﯾﺪﺗﺮ از ﻗﺒﻞ ﺑﺎرﯾﺪن ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﯿﭽﻞ َﺳـﻨﺪر دﺳـﺖ ﺑـﺮد‬
‫ُ‬
‫ﭘﺎﯾﯿﻦ و ﻟﻨﮕﻪی دﯾﮕﺮ ﭘﻮﺗﯿﻨﺶ را ﭘﯿﺪا ﮐﺮد و ﻟﺤﻈﻪای ﺻﺒﺮ ﮐﺮدﻧﺪ و ﺑﻌﺪ َﺳﻨﺪرس آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ »ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺐ‪ «...‬و ﺑﻌﺪ ﺳﻪ‬
‫ً‬
‫ﻧﻔﺮی دو ﭘﺎی او را ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﻣﺤﮑﻢ ﮐﺸﯿﺪﻧﺪ‪ .‬ذرهای ﺗﮑﺎن ﺧﻮرد‪ .‬دوﺑﺎره ﺗﻼش ﮐﺮدﻧﺪ وﻟﯽ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺟﺴﺪش اﺻﻼ ﺗﮑﺎن ﻧﺨﻮرد‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ از ﺳﻮﻣﯿﻦ اﻣﺘﺤﺎن ﻧﺎاﻣﯿﺪ و ﺑﯽﺧﯿﺎل ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﻧﻮرﻣﻦ ﺑﺎﮐﺮ ﮔﻔﺖ ﯾﮏ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ اﻣﺘﺤﺎن ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﺗﺎ ﺳﻪ ﺷـﻤﺎردﻧﺪ و دوﺑـﺎره ﺧـﻢ‬
‫ﺷﺪﻧﺪ و ﮐﺸﯿﺪﻧﺪش‪ .‬ﻣﯿﭽﻞ َﺳﻨﺪرس ﮔﻔﺖ ﮔﯿﺮ ﮐﺮده‪.‬‬
‫»ﻣﻨﻢ ﺣﺎﻟﯿﻤﻪ ﮔﯿﺮ ﮐﺮده‪«.‬‬
‫دوﺑﺎره ﺳﻌﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻫﻨﺮی داﺑﯿﻨﺰ و َرت ﮐﺎﯾﻠﯽ را ﺻﺪا ﮐﺮدﻧﺪ و ﭘﻨﺞﺗﺎﯾﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺳﻌﯽ ﮐﺮدﻧـﺪ وﻟـﯽ ﺟﺴـﺪ از ﺟـﺎﯾﺶ‬

‫‪۸۵‬‬
 ‫ُ‬
‫ﺗﻮ دﺷﺖ‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫ﺗﮑﺎن ﻧﻤﯽﺧﻮرد‪ِ .‬اﯾﺰار رﻓﺖ ﻃﺮف ﺧﺎﮐﺮﯾﺰ‪ .‬ﺷﮑﻤﺶ را ﮔﺮﻓﺖ و ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬رﻧﮕﺶ ﭘﺮﯾﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻘﯿﻪ داﯾﺮه زدﻧﺪ و ﺑﻪ آب ﻧﮕﺎه ﮐﺮدﻧﺪ و ﺑﻌﺪ از دﻗﯿﻘﻪای ﯾﮑﯽﺷﺎن ﮔﻔﺖ ﻧﻤﯽﺷﻮد ﮐﺎﯾﻮوا را ﻫﻤﯿﻦﻃﻮری ول ﮐﺮد‪ .‬ﺑﻘﯿـﻪ ﻫـﻢ‬
‫ﺑﺎ ﺳﺮ ﺗﺄﯾﯿﺪش ﮐﺮدﻧﺪ و ﺑﯿﻠﭽﻪﻫﺎی اﻧﻔﺮادیﺷﺎن را درآوردﻧﺪ و زﻣﯿﻦ را ﮐﻨﺪﻧﺪ‪ .‬ﮐﺎرﺷﺎن دﺷﻮار ﺑﻮد و ﮐﺜﯿﻒ ﮐﺎری زﯾﺎد داﺷـﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﻫﺮ ﺑﯿﻞ ﮐﻪ ﻣﯽزدﻧﺪ و ﮔﻞ ﺑﺮﻣﯽداﺷﺘﻨﺪ ﺟﺎﯾﺶ ﺑﺎز ﺗﻨﺪی ﭘﺮ ﻣﯽﺷﺪ وﻟﯽ ﮐﺎﯾﻮوا دوﺳﺘﺸﺎن ﺑﻮد و آنﻫﺎ ﺑﯽﺧﯿﺎل ﻧﻤﯽﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫آرامآرام ﺑﻘﯿﻪ ﺟﻮﺧﻪ ﺗﻮ ﮔﺮوهﻫﺎی ﮐﻮﭼﮏ آﻣﺪﻧﺪ ﺳﺮﺷﺎن و اﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻓﻘـﻂ ﺳـﺘﻮان ﺟﯿﻤـﯽ ﮐـﺮاس و آن‬
‫ﺳﺮﺑﺎز ﺟﻮان ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﻮ ﻣﻨﻄﻘﻪی ﺟﺴﺘﺠﻮ‪.‬‬
‫ﻧﻮرﻣﻦ ﺑﺎﮐﺮ ﮔﻔﺖ »ﮔﻤﻮﻧﻢ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺎﺷﻪ ﺑﻪ ﺳﺘﻮان ﺧﺒﺮ ﺑﺪﯾﻢ‪«.‬‬
‫ﻣﯿﭽﻞ َﺳﻨﺪرس ﺳﺮ ﺗﮑﺎن داد ﮐﻪ »ﺑﯿﺎد ﺑﯿﺸﺘﺮ ﮔﻨﺪ ﻣﯽزﻧﻪ‪ .‬در ﺿﻤﻦ اﯾﻨﮑﻪ اوﻧﺠﺎ اﻧﮕﺎری ﺣﺎﻟﺶ ﺧﻮشﺗﺮه‪ .‬وﻟﺶ ﮐﻦ‪«.‬‬
‫ﺑﻌﺪ از دﻗﯿﻘﻪ ﻧﯿﻢ ﺗﻨﻪی ﭘﺎﯾﯿﻨﯽ ﮐﺎﯾﻮوا را درآوردﻧﺪ‪ .‬ﺟﺴﺪش از ﺳﺮ ﻓﺮو رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬اﻧﮕﺎری ﻗﻮاﺻﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑـﺎ ﺳـﺮ از ﺑـﺎﻻی‬
‫ﺑﺮﺟﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﯿﺮﺟﻪ زده ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺮدان ﻫﻤﮕﯽ ﺑﺮای ﺛﺎﻧﯿﻪای ﺣﺮف ﻧﺰدﻧﺪ‪ .‬ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻣﯿﭽﻞ َﺳﻨﺪرس ﺳﺮ ﺗﮑـﺎن داد و‬
‫ﮔﻔﺖ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﮐﺎر را ﺗﻤﺎم ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﭘﺎﻫﺎﯾﺶ را ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﻣﺤﮑﻢ ﮐﺸﯿﺪﻧﺪ و ﺑﺎز ﮐﺸﯿﺪﻧﺪ و ﺑﻌﺪ از ﻟﺤﻈﻪای ﮐـﺎﯾﻮوا آﻣـﺪ رو آب‪.‬‬
‫ﻧﺼﻒ ﺷﺎﻧﻪاش ﻗﻄﻊ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﻠﻮﻟﻪ دﺳﺖﻫﺎ و ﺷﺎﻧﻪ و ﺻﻮرﺗﺶ را ﻧﺼﻒ ﮐﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﻟﺠﻦ ﺳﺒﺰ آﺑﯽ ﺗﻤﺎم ﺑﺪﻧﺶ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑـﻮد‪.‬‬
‫ُ‬
‫ﻫﻨﺮی داﺑﯿﻨﺰ ﮔﻔﺖ »ﺧﺐ ﻣﯽﺗﻮﻧﺴﺖ از اﯾﻦ ﺑﺪﺗﺮ ﺑﺸﻪ‪ «.‬و دﯾﻮ ﺟﻨﺴﻦ ﮔﻔﺖ »ﺑﺪﺗﺮ از اﯾﻦ ﭼﯽ؟ ﻫـﺎن؟ ﺑﮕـﻮ ﺑﺒﯿـﻨﻢ؟« و ﺳـﻌﯽ‬
‫ﻧﻤﯽﮐﺮد ﺑﻪ ﺟﺴﺪ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﺪ‪ .‬آنﻫﺎ ﮐﺎﯾﻮوا را ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﺮدﻧﺪ رو ﺧﺎﮐﺮﯾﺰ و ﻫﻤﺎنﺟﺎ ﺧﻮاﺑﻨﺪش‪ .‬ﺑﺎ ﺣﻮﻟـﻪ ﺗﻤﯿـﺰش ﮐﺮدﻧـﺪ‪َ .‬رت‬
‫ﮐﺎﯾﻠﯽ دﺳﺖ ﮐﺮد ﺗﻮ ﺟﯿﺒﺶ و وﺳﺎﯾﻠﺶ را ﮔﺬاﺷﺖ ﺗﻮ ﮐﯿﺴﻪ ﻧﺎﯾﻠﻮن و ﺑﺴﺖ ﺑﻪ ﻣﭽﺶ ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺑﯽﺳﯿﻢ ﻫﻠﯿﮑﻮﭘﺘﺮ ﺧﺒﺮ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺗﺎ او را ﺑﺒﺮﻧﺪ ﺑﻘﯿﻪ اﻓﺮاد ﺑﺮای ﺧﻮدش آنوﻗﺖ ﺗﻠﻒ ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻋﺪهای ﺳﯿﮕﺎر ﮐﺸﯿﺪﻧﺪ و ﻋﺪهای دﯾﮕﺮ از ﺟﯿﺮهﺷﺎن ﺧـﻮردن و‬
‫ﭼﻨﺪﺗﺎﯾﯽ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦﻃﻮری زﯾﺮ ﺑﺎران واﯾﺴﺘﺎدﻧﺪ‪.‬‬
‫ُ‬
‫ﺑﺎ ﭘﯿﺪا ﺷﺪن او ﻫﻤﻪﺷﺎن ﺧﻼص ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺮوﻧﺪ ﯾﮑﺠﺎﯾﯽ اﻗﯽ ﺑﺰﻧﻨﺪ ﯾﺎ ﺗﻮ ﭘﺎﮔﻮداﯾﯽ ﺑـﺮای ﺧﻮدﺷـﺎن‬
‫دراز ﺑﮑﺸﻨﺪ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻨﻨﺪ و ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ آﺗﺶ روﺷﻦ ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬دﻟﺸﺎن ﺑﻪ ﺣﺎل ﮐﺎﯾﻮوا ﻣﯽﺳﻮﺧﺖ‪ .‬وﻟﯽ ﯾﮏﮐﻢ ﻫﻢ ﺧﻮدﺷﺎن ﮔﯿﺞ‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ و اﻟﺒﺘﻪ ﻣﺨﻔﯿﺎﻧﻪ ﺧﻮﺷﺤﺎل‪ .‬آنﻫﺎ زﻧﺪه ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و او زﻧﺪه ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻫﻢ اﯾﻦ‪ ،‬ﻫﻢ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎران ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯽدﻫـﺪ زﯾـﺮ دﺷـﺖ‬
‫دﻓﻊ ﺷﻮد و ﻫﻢ اﯾﻨﮑﻪ آنﻫﺎ ﻓﻘﻂ و ﻓﻘﻂ ﺧﻮشﺷﺎﻧﺴﯽ آورده ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ِاﯾﺰار ﻧﺸﺴﺖ رو ﺧﺎﮐﺮﯾﺰ ﮐﻨﺎر ﻧﻮرﻣﻦ ﺑﺎﮐﺮ و ﮔﻔﺖ »ﺑﺒﯿﻦ اون ﺷﻮﺧﯽﻫﺎی ﻣﺴﺨﺮهﻣﻮ ﺑﻪ دل ﻧﮕﯿﺮ‪ .‬ﻣﻨﻈﻮری ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪«.‬‬
‫»ﻣﯽدوﻧﻢ‪ .‬ﻫﻤﻪ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎ ﻣﯽزﻧﯿﻢ‪«.‬‬
‫»آره وﻟﯽ وﻗﺘﯽ اﯾﻦ ﺑﺎﺑﺎ رو دﯾﺪم اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ـ ﻧﻤﯽدوﻧﻢ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم داره ﺑﻬﻢ ﮔﻮش ﻣﯽده‪«.‬‬
‫»ﻧﻪ ﮔﻮش ﻧﻤﯽداد‪«.‬‬
‫»ﭼﺮا ﻣﯽداد‪ .‬وﻟﯽ ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ﺣﺲ ﮔﻨﺎه ﮐﺮدم‪ .‬اﮔﻪ دﻫﻨﻤﻮ ﻣﯽﺑﺴﺘﻢ ﻫﯿﭻﮐﺪوم از اﯾﻨﺎ ﭘﯿﺶ ﻧﻤﯽاوﻣﺪ‪ .‬اﻧﮕﺎری ﮔﻨﺎﻫﺶ ﭘـﺎ‬
‫ﻣﻨﻪ‪«.‬‬
‫ﻧﻮرﻣﻦ ﺑﺎﮐﺮ ﺑﻪ آنﻃﺮف زﻣﯿﻦ ﺧﯿﺲ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ »ﮔﻨﺎه ﯾﻪ ﻧﻔﺮ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﮔﻨﺎه ﻫﻤﻪﺳﺖ‪«.‬‬

‫ً‬
‫ﻧﺰدﯾﮏ وﺳﻂﻫﺎی زﻣﯿﻦ ﺳﺘﻮان ﯾﮑﻢ ﺟﯿﻤﯽ ﮐﺮاس داﺷﺖ ﺗﻮ ﮐﺜﺎﻓﺖﻫﺎ راه ﻣﯽرﻓﺖ‪ .‬ﯾﻌﻨﯽ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺗﻮ آب ﻏﻮﻃﻪور ﺑﻮد‪ .‬داﺷﺖ ﺗﻮ‬
‫ذﻫﻨﺶ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻪ ﭘﺪر ﮐﺎﯾﻮوا را ﺑﺎزﻧﻮﯾﺴﯽ ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬اﯾﻦ ﺑﺎر ﻧﺎﻣﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻏﯿﺮﺷﺨﺼﯽ‪ .‬ﺷﺪه ﺑـﻮد اﻓﺴـﺮی ﮐـﻪ دارد ﺗﺴـﻠﯿﺖ اﻓﺴـﺮ‬
‫دﯾﮕﺮی را ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪ .‬ﻧﯿﺎزی ﺑﻪ ﻋﺬرﺧﻮاﻫﯽ ﻧﺒﻮد ﭼﻮن اﯾﻦ ﻣﺮگ ﻣﺮﮔﯽ ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد و ﺟﻨﮓ ﻫﻢ ﭘﺮ ﺑﻮد از ﭼﯿﺰﻫـﺎی ﻋﺠﯿـﺐ‪ .‬ﺑـﻪ‬
‫ً‬
‫ﺧﻮدش ﮔﻔﺖ درﺳﺘﺶ ﻫﻤﯿﻦ اﺳﺖ‪ .‬دﻗﯿﻘﺎ اﯾﻦ درﺳﺖ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺳﺘﻮان ﮐﺮاس ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻓﺮو رﻓﺖ‪ ،‬ﮐﺜﺎﻓﺖ ﺗﺎ ﮔﻠﻮﯾﺶ رﺳﯿﺪ و ﻣﺪام داﺷﺖ ﺑﻪ ﺧﻮدش ﻣﯽﮔﻔﺖ واﻗﻌﯿﺖ ﻫﻤـﯿﻦ ﻓﮑـﺮ آﺧـﺮش‬
‫ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪۸۶‬‬
 ‫ُ‬
‫ﺗﻮ دﺷﺖ‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫ﮐﻨﺎر دﺳﺘﺶ‪ ،‬ﭼﻨﺪ ﻗﺪم ﭼﭗﺗﺮش ﺳﺮﺑﺎز ﺟﻮان ﻫﻤﭽﻨﺎن دﻧﺒﺎل ﻋﮑﺲ ﻧﺎﻣﺰدش ﺑﻮد و ﻫﻨﻮز ﯾﺎدش ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﭼﻄﻮر ﻋﮑﺲ‪،‬‬
‫ﺟﺎن ﮐﺎﯾﻮوا را ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫ﭘﺴﺮ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ اﻋﺘﺮاف ﮐﻨﺪ‪ .‬ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﺘﻮان ﺑﮕﻮﯾﺪ ﭼﻄﻮری ﻧﺼﻔﻪﺷﺐ ﻋﮑﺲ ﺑﯿﻠﯽ را درآورده دادﺗﺶ ﺑﻪ ﮐﺎﯾﻮوا‬
‫و ﺑﻌﺪ ﻧﻮر ﭼﺮاغﻗﻮه اﻧﺪاﺧﺘﻪ روش و ﮐﺎﯾﻮوا زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮده ﻧﺎﻣﺰد ﺧﻮﺷﮕﻠﯽ دارد و ﭼﻄﻮر ﻟﺤﻈﻪای ﻧﻮر ﭼﺮاغﻗﻮه رو ﭼﻬﺮهی ﺑﯿﻠـﯽ‬
‫درﺧﺸﯿﺪه و ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪ ﮐﻞ دﺷﺖ ﻣﻨﻔﺠﺮ ﺷﺪه‪ .‬ﮐﺎر‪ ،‬ﮐﺎر ﻧﻮر ﭼﺮاغﻗﻮه ﺑﻮد‪ .‬ﻋﯿﻦ اﯾﻨﮑﻪ از دور ﻫﺪف روﺷﻦ ﺷﻮد و ﺑﮕﻮﯾﺪ ﻣﻦ‬
‫را ﺑﺰﻧﯿﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺴﺮ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﭼﺸﻢ دوﺧﺖ ﺑﻪ ﺟﯿﻤﯽ ﮐﺮاس‪ .‬ﮔﻔﺖ »ﻗﺮﺑﺎن؟«‬
‫ﺑﺎران و ﻣﻪ ﮐﻞ ﻣﺤﻮﻃﻪ را ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﻫﻤﻪﺟﺎ را ﺧﺎﮐﺴﺘﺮی ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻫﻤﺎن اﻃﺮاف رﻋﺪ ﻫﻢ ﺷـﺮوع ﺑـﻪ زدن ﮐـﺮده ﺑـﻮد‪ .‬ﭘﺴـﺮ‬
‫دوﺑﺎره ﮔﻔﺖ »ﻗﺮﺑﺎن ﺑﺎﯾﺪ ﯾﻪ ﭼﯿﺰی ﺑﺮاﺗﻮن ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺪم‪ «.‬وﻟﯽ ﺳﺘﻮان ﺟﯿﻤﯽ ﮐﺮاس ﮔﻮش ﻧﻤﯽداد‪ .‬ﭼﺸﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﺑـﻮد‪ .‬ﺑﯿﺸـﺘﺮ در‬
‫ﮔﻞ ﻓﺮو رﻓﺘﻪ ﺑﻮد و دﻟﺶ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺗﺎ ﮐﻠﻪ ﻓﺮو رود و ﮐﺎرش ﺗﻤﺎم ﺷﻮد‪ .‬دراز ﮐﺸﯿﺪ و رو ﮔﻞﻫﺎ ﺷﻨﺎور ﺷﺪ‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﯾﮑﯽ ﻣﯽﻣﯿﺮد ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺴﯽ را ﺳﺮزﻧﺶ ﮐﺮد‪ .‬ﺟﯿﻤﯽ ﮐﺮاس اﯾﻦ را ﻣﯽداﻧﺴﺖ‪ .‬ﻣﯽﺷﻮد ﺟﻨﮓ را ﺳﺮزﻧﺶ ﮐﺮد‪ .‬ﻣﯽﺷـﻮد‬
‫اﺣﻤﻖﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺟﻨﮓ راه اﻧﺪاﺧﺘﻪاﻧﺪ را ﺳﺮزﻧﺶ ﮐﺮد‪ .‬ﻣﯽﺷﻮد ﮐﺎﯾﻮوا را ﮐﻪ آﻣﺪه ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﺳـﺮزﻧﺶ ﮐـﺮد‪ .‬ﻣﯽﺷـﻮد رودﺧﺎﻧـﻪ و‬
‫دﺷﺖ و ِﮔﻞ و آبوﻫﻮا را ﺳﺮزﻧﺶ ﮐﺮد‪ .‬ﻣﯽﺷﻮد دﺷﻤﻦ را ﺳﺮزﻧﺶ ﮐﺮد‪ .‬ﻣﯽﺷﻮد ﺑﻤﺐﻫﺎی اﻓﺸﺎﻧﯽ را ﺳﺮزﻧﺶ ﮐـﺮد‪ .‬ﻣﯽﺷـﻮد‬
‫ﻣﺮدﻣﯽ را ﺳﺮزﻧﺶ ﮐﺮد ﮐﻪ از ﺗﻨﺒﻠﯽ زورﺷﺎن ﻣﯽآﯾﺪ روزﻧﺎﻣﻪ ﺑﺨﻮاﻧﻨﺪ و از ﺗﻌﺪاد ﺷﻤﺎر ﺗﻠﻔﺎت ﺟﻨﮓ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪهاﻧﺪ و ﺗﺎ ﺣـﺮف‬
‫ﺳﯿﺎﺳﺖ ﻣﯽﺷﻮد ﮐﺎﻧﺎل ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮﻧﺸﺎن را ﻋﻮض ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﻣﯽﺗﻮاﻧﯽ ﮐـﻞ ﻣﻠـﺖ را ﺳـﺮزﻧﺶ ﮐﻨـﯽ‪ .‬ﻣﯽﺗـﻮاﻧﯽ ﺣﺘـﯽ ﺑﺎﻻﺳـﺮی را‬
‫ﺳﺮزﻧﺶ ﮐﻨﯽ‪ .‬ﻣﯽﺗﻮاﻧﯽ ﮐﺎرﺧﺎﻧﻪﻫﺎی اﺳﻠﺤﻪﺳﺎزی ﺳﺮزﻧﺶ ﮐﻨﯽ‪ .‬ﮐﺎرل ﻣﺎرﮐﺲ را ﺳﺮزﻧﺶ ﮐﻨﯽ و ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ را‪ .‬ﯾﺎ ﭘﯿﺮﻣﺮدی ﮐﻪ‬
‫در اﯾﺎﻟﺖ اوﻫﺎﯾﻮ ﯾﺎدش رﻓﺘﻪ رأی ﺑﺪﻫﺪ را‪.‬‬
‫اﻣﺎ در دﺷﺖ ﻧﺘﯿﺠﻪاش درﺟﺎ ﻣﺸﺨﺺ ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﻏﻔﻠﺖ ﯾﺎ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻏﻠﻂ ﯾﺎ ﺣﻤﺎﻗﺘﯽ ﺳﺎده ﻧﺘﺎﯾﺠﯽ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه دارد‬
‫ﮐﻪ ﺗﺎ اﺑﺪ ﺑﺎﻫﺎت ﻣﯽﻣﺎﻧﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺮای ﻣﺪﺗﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺟﯿﻤﯽ ﮐﺮاس ﻫﻤﯿﻦﻃﻮر ﺷﻨﺎور ﺑﻮد‪ .‬از ﺑﺎﻻی اﺑﺮﻫﺎی ﺳﻤﺖ ﺷﺮق آﺳﻤﺎن ﺻﺪای ﻫﻠﯿﮑـﻮﭘﺘﺮ ﺷـﻨﯿﺪه‬
‫ﻣﯽﺷﺪ وﻟﯽ ﺗﻮﺟﻪای ﻧﻤﯽﮐﺮد‪ .‬ﭼﺸﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﯽﮔﺬاﺷﺖ ﻫﻤﯿﻦﻃﻮری رو دﺷﺖ ﺷـﻨﺎور ﺑﺎﺷـﺪ‪ .‬ﺗـﻮ ﺗﺨـﯿﻠﺶ ﺑﺮﮔﺸـﺘﻪ ﺑـﻮد‬
‫ﻧﯿﻮﺟﺮﺳﯽ‪ .‬ﻋﺼﺮی ﺑﻮد دﻟﭙﺬﯾﺮ‪ ،‬اﯾﺴﺘﺎده رو زﻣﯿﻦ ﮔﻠﻒ‪ .‬ﺳﺒﺰ و ﺷﺎداب‪ .‬داﺷﺖ ﺗﻮپ را روی ﻣﯿﺦ ﻣﯽﮔﺬاﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﺮای ﺣﻔﺮهی‬
‫اول ﺑﺰﻧﺪش‪ .‬دﻧﯿﺎ‪ ،‬دﻧﯿﺎی ﺑﯽﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺘﯽ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﺧﻮدش ﮔﻔﺖ ﺷﺎﯾﺪ وﻗﺘﯽ ﺟﻨﮓ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ ﻧﺎﻣﻪای ﺑﻪ ﭘﺪر ﮐﺎﯾﻮوا ﺑﻨﻮﯾﺴـﺪ‪ .‬ﺷـﺎﯾﺪ‬
‫ﻫﻢ ﻧﻪ‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﭼﻮب ﭼﻨﺪﺗﺎﯾﯽ ﺿﺮﺑﻪ ﺑﻪ ﺗﻮپ ﺑﺰﻧﺪ و ﺑﻔﺮﺳﺘﺪش وﺳﻂ زﻣﯿﻦ و ﭼﻮبﻫﺎﯾﺶ را ﺟﻤﻊ ﮐﻨﺪ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ آﻓﺘﺎﺑﯽ ﮐﻪ‬
‫دارد ﻏﺮوب ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻗﺪم ﺑﺮدارد‪.‬‬

‫ﺷﯿﻮهی درﺳﺖ‬

‫وﻗﺘﺶ ﺷﺪه ﺗﻌﺎرف را ﮐﻨﺎر ﺑﮕﺬارم‪ .‬درﺳﺖ ﮐﻪ ﭼﻬﻞوﺳﻪﺳﺎﻟﻢ اﺳﺖ و ﺣﺎﻻ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه ﺷﺪهام و ﯾﮏ ﻋﻤﺮ ﭘﯿﺶ ﺗﻮ اﯾﺎﻟﺖ ﮐﻮاﻧﮓ‬
‫ﻧﺎﮔﺎی ﺳﺮﺑﺎز ﭘﯿﺎدهﻧﻈﺎم ﺑﻮدم‪.‬‬
‫ً‬
‫اﻣﺎ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺑﻘﯿﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎ را از ﺧﻮدم درآوردم‪.‬‬
‫وﻟﯽ ﺑﺎزی ﻧﺒﻮد‪ .‬ﯾﮏ ﺷﯿﻮه ﺑﻮد‪ ،‬روش‪ .‬درﺳﺖ ﻫﻤﯿﻦﺟﺎ‪ ،‬ﻫﻤﯿﻦ اﻻن ﮐﻪ دارم ﻣﯽﻧﻮﯾﺴﻢ و ﺧﻮدم را از ﻧﻮ ﻣﯽﺳﺎزم‪ ،‬دارم ﺑﻪ‬
‫ً‬
‫دﻟﯿﻞ اﺻﻠﯽ اﯾﻨﮑﻪ ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺘﺎب را اﺻﻼ ﻣﯽﻧﻮﺷﺘﻢ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدم‪ .‬ﺑﺮای ﻣﺜﺎل ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ اﯾﻦﻃﻮری ﺑﮕﻮﯾﻢ ﮐـﻪ ﺑﯿﺴـﺖ ﺳـﺎل‬

‫‪۸۷‬‬
 ‫ُ‬
‫ﺷﯿﻮهی درﺳﺖ‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫ﭘﯿﺶ ﺷﺎﻫﺪ ﻣﺮگ ﻣﺮدی ﺑﯿﺮون دﻫﮑﺪهی ﻣﯽ ﮐﯽ ﺑﻮدم‪ .‬ﻣﻦ آن ﻣﺮد را ﻧﮑﺸﺘﻢ‪ .‬وﻟﯽ اﯾﻦ ﻃﺮز ﮔﻔﺘﻨﻢ ﯾﻌﻨـﯽ ﺧـﻮدم آﻧﺠـﺎ ﺣﺎﺿـﺮ‬
‫ﺑﻮدم‪ .‬ﻫﻤﯿﻦ ﺣﻀﻮرم ﺑﻪ اﻧﺪازهی ﮐﺎﻓﯽ ﺣﺲ ﮔﻨﺎه ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه دارد‪ .‬ﺻﻮرﺗﺶ ﯾﺎدم ﻣﺎﻧﺪه‪ ،‬ﺻﻮرﺗﯽ ﮐﻪ ﭼﻨﺪان ﺧﻮشﺗﯿﭗ ﻫـﻢ ﻧﺒـﻮد‬
‫ﭼﻮن ﻓﮑﺶ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﻮ ﮔﻠﻮﯾﺶ و ﯾﺎدم ﻣﯽآﯾﺪ ﺣﺴﺎﺑﯽ اﺣﺴﺎس ﻏﻢ و ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ ﻣﯽﮐﺮدم‪ .‬ﺧﻮدم را ﺳﺮزﻧﺶ ﻣﯽﮐﺮدم‪ .‬دﻟـﯿﻠﺶ‬
‫ﻫﻢ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ آﻧﺠﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮدم‪.‬‬
‫وﻟﯽ ﮔﻮش ﮐﻨﯿﺪ‪ .‬اﯾﻦ داﺳﺘﺎن را ﻫﻢ از ﺧﻮدم درآوردم‪.‬‬
‫ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ اﺣﺴﺎﺳﻢ را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ درﺳﺖ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ ﺑﻬﺘﺎن ﻧﺸﺎن دﻫﻢ ﭼﺮا داﺳﺘﺎﻧﯽ واﻗﻌـﯽ ﮔـﺎﻫﯽ واﻗﻌﯽﺗـﺮ از‬
‫واﻗﻌﻪای واﻗﻌﯽ اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﻻن ﺑﺮاﯾﺘﺎن ﯾﮏ واﻗﻌﻪی واﻗﻌﯽ ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ‪ .‬روزﮔﺎری ﺳﺮﺑﺎز ﺑﻮدم‪ .‬دورم ﭘﺮ از ﺟﻨﺎزه ﺑـﻮد‪ .‬اﺟﺴـﺎد واﻗﻌـﯽ ﺑـﺎ ﻫﻮﯾﺖﻫـﺎی‬
‫واﻗﻌﯽ وﻟﯽ ﺟﻮان ﺑﻮدم و ﻣﯽﺗﺮﺳﯿﺪم ﻧﮕﺎﻫﺸﺎن ﮐﻨﻢ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺑﯿﺴﺖ ﺳﺎل ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬ﻣﻦ ﻣﺎﻧﺪهام ﺑﺎ ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺘﯽ و ﻏﻤﯽ ﺑﯽﻫﻮﯾﺖ‪.‬‬
‫ً‬
‫ﻻﻏﺮ ُﻣﺮدهای ﺑﻮد ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺑﯿﺴﺖﺳﺎﻟﻪ‪ .‬دراز ﺷﺪه وﺳﻂ راه ِﮔﻠﯽ ﺳﺮخ‬
‫ﺣﺎﻻ داﺳﺘﺎﻧﯽ واﻗﻌﯽ ﺑﺮاﯾﺘﺎن ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ‪ .‬ﺟﻮان ﻇﺮﯾﻒ و ِ‬
‫ﻧﺰدﯾﮏ دﻫﮑﺪهی ﻣﯽ ﮐﯽ‪ .‬ﻓﮑﺶ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﻮ ﮔﻠﻮﯾﺶ‪ .‬ﯾﮏ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺗﻮ ﭼﺸﻢ دﯾﮕﺮش ﺣﻔﺮهای ﺳﺘﺎره ﺷـﮑﻞ ﺑـﻮد‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﮐﺸﺘﻪ ﺑﻮدﻣﺶ‪.‬‬
‫ﮔﻤﺎﻧﻢ داﺳﺘﺎن اﯾﻦ ﻗﺎﺑﻠﯿﺖ را دارد ﮐﻪ ﻫﻤﻪﭼﯿﺰ را ﻗﺎﺑﻞاراﺋﻪ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫اﯾﻦﻃﻮری ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻧﮕﺎه ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم‪ .‬ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺮای ﻏﻤﻢ ﺻـﻮرﺗﯽ ﺗﺼـﻮر ﮐـﻨﻢ‪ .‬ﺑـﺮای‬
‫ﻋﺸﻖ و اﻓﺴﻮس و ﺧﺪا ﻫﻢ‪ .‬ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺷﺠﺎع ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ دوﺑﺎره ﺧﻮدم را اﺣﺴﺎس ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ﮐﺎﺗﻠﯿﻦ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﮕﻮﯾﺪ »ﺑﺎﺑﺎﯾﯽ راﺳﺘﺸﻮ ﺑﮕﻮ‪ ،‬ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﮐﺴﯽ رو ﮐﺸﺘﯽ؟« و ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺻﺎدﻗﺎﻧﻪ ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻮﯾﻢ »ﻧﻪ‪ ،‬ﻧﮑﺸﺘﻢ‪«.‬‬
‫ﯾﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﺻﺎدﻗﺎﻧﻪ ﺑﮕﻮﯾﻢ »ﭼﺮا ﺑﺎﺑﺎﯾﯽ ﮐﺸﺘﻢ‪«.‬‬

‫ﺑﺎزدﯾﺪ از دﺷﺖ‬

‫ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﺑﻌﺪازاﯾﻨﮑﻪ داﺳﺘﺎن ﺗﻮ دﺷﺖ را ﺗﻤﺎم ﮐﺮدم‪ ،‬ﺑﺎ دﺧﺘﺮم ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ وﯾﺘﻨﺎم و رﻓﺘﻢ ﻣﺤﻞ ﻣﺮگ ﮐﺎﯾﻮوا‪ .‬آﻧﺠﺎ دﻧﺒـﺎل ﻧﺸـﺎﻧﻪﻫﺎی‬
‫ﺑﺨﺸﻮدﮔﯽ و ﯾﺎ ﻓﯿﻀﯽ ﺷﺨﺼﯽ ﯾﺎ ﻫﺮ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮی ﮐﻪ ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد آن ﻗﻄﻌﻪ از زﻣﯿﻦ ﺑﻬﻢ ﺑﺪﻫﺪ ﮔﺸﺘﻢ‪ .‬ﺑـﺎ اﯾﻨﮑـﻪ زﯾـﺎد ﺑـﻪ ﯾـﺎدم‬
‫ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﻮد وﻟﯽ ﻣﺤﻮﻃﻪ ﻫﻨﻮز ﻫﻤﺎنﺟﺎ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻮﭼﮏﺗﺮ از ﻗﺒﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد دﯾﮕﺮ ﻫﻢ ﻋﯿﻦ ﻗﺒﻞ ﺧﻄﺮﻧﺎک ﻧﺒﻮد‬
‫ً‬
‫و ﺗﻮ ﻧﻮر روز اﺻﻼ ﺗﺼﻮر اﯾﻨﮑﻪ ﺑﯿﺴﺖ ﺳﺎل ﭘﯿﺶ ﻫﻤﯿﻦﺟﺎ ﭼﻪ رخ داده ﮐﺎر دﺷﻮاری ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪﺟﺰ ﭼﻨﺪﺗﮑﻪ ﺑﺎﺗﻼﻗﯽ ﮐﻨﺎر رودﺧﺎﻧﻪ‬
‫ﺧﺸﮏ ﺧﺸﮏ ﺑﻮد‪ .‬ﺧﺒﺮی از ارواح ﻧﺒﻮد ﻓﻘﻂ و ﻓﻘﻂ دﺷﺘﯽ ﺑﻮد ﺗﺨﺖ و ﭘﺮ از ﻋﻠﻒ‪ .‬آﻧﺠﺎ اﻧﮕﺎری ﺑـﻪ آراﻣـﺶ‬ ‫ِ‬ ‫ﻫﻤﻪﺟﺎی دﯾﮕﺮ‬
‫آﺑﯽ آﺑﯽ ﺑﻮد‪ .‬ﮐﻨﺎر رودﺧﺎﻧـﻪ دو ﮐﺸـﺎورز ﺗـﺎ زاﻧـﻮ ﺗـﻮ آب‬
‫رﺳﯿﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺮواﻧﻪﻫﺎی زرد ﭘﺮواز ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻧﺴﯿﻢ ﻣﯽوزﯾﺪ و آﺳﻤﺎن ِ‬
‫اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ و داﺷﺘﻨﺪ ﻫﻤﺎن آﺑﮕﯿﺮی را ﺗﻌﻤﯿﺮ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺗﻮش ﺟﺴﺪ ﮐـﺎﯾﻮوا را ﺑﻌـﺪ از ﺑﯿـﺮون ﮐﺸـﯿﺪﻧﺶ از ﺗـﻮ ﮔﻞﻫـﺎ‬
‫ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ روش‪ .‬ﻫﻤﻪﺟﺎ آرام ﺑﻮد‪ .‬ﯾﺎدم ﻣﯽآﯾﺪ ﯾﮏ ﺑﺎر ﯾﮑﯽﺷﺎن ﺳﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و دﺳﺖ رو ﭼﺸﻢ ﺳﺎﯾﻪﺑﺎن ﮐﺮد و از آنﻃﺮف‬
‫ﺧﯿﺮهی ﻣﺎ ﺷﺪ و ﺑﻌﺪ از دﻗﯿﻘﻪای ﻋﺮق رو ﭘﯿﺸﺎﻧﯽاش را ﺑﺎ دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺳﺮ ﮐﺎرش‪.‬‬
‫ﻫﻤﺎنﻃﻮر دﺳﺖﺑﻪﺳﯿﻨﻪ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم و داﺷﺘﻢ اﺣﺴﺎﺳﺎت و زﻣﺎن را ﺗﻮ ﺧﻮدم ﺣﻼﺟـﯽ ﻣﯽﮐـﺮدم‪ .‬ﺑـﻪ ﺧـﻮدم ﮔﻔـﺘﻢ ﭼـﻪ‬
‫ﺟﺎﻟﺐ اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻄﻮری ﺑﯿﺴﺖ ﺳﺎل ﮔﺬﺷﺖ‪.‬‬
‫ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﺗﻮ ﺟﯿﭗ دﺧﺘﺮم ﮐﺎﺗﻠﯿﻦ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﻣﺘﺮﺟﻤﯽ رﺳﻤﯽ از ﻃﺮف دوﻟﺖ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﻫﺮازﮔﺎﻫﯽ ﺻﺪاﯾﺸـﺎن را‬
‫ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ آرام ﺣﺮف ﻣﯽزدﻧﺪ ﻣﯽﺷﻨﯿﺪم‪ .‬ﺧﯿﻠﯽ زود ﺑﺎ ﻫﻢ دوﺳﺖ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﮔﻤﺎﻧﻢ ﻫﯿﭻﮐﺪاﻣﺸﺎن ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺒﻮدﻧﺪ اﯾـﻦ ﺣـﺎﻟﺘﻢ‬
‫ﺑﺮای ﭼﯿﺴﺖ و ﭼﺮا اﯾﻦﻗﺪر اﺻﺮار ﮐﺮدم اﯾﻨﺠﺎ را ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﮕﺮدﯾﻢ‪ .‬از ﺷﻬﺮ ﮐﻮاﻧﮓ ﻧﺎﮔﺎی دو ﺳﺎﻋﺖ ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ ﺗﺎ رﺳﯿﺪﯾﻢ اﯾﻨﺠـﺎ‬

‫‪۸۸‬‬
 ‫ُ‬
‫ﺑﺎزدﯾﺪ از دﺷﺖ‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫و از ﯾﮏ ﺟﺎدهی ﺧﺎﮐﯽ ﮔﺬﺷﺘﻢ و آﻓﺘﺎب ﮔﺮم ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻧﯽ را ﺗﺤﻤﻞ ﮐﺮدﯾﻢ ﺗﺎ رﺳﯿﺪﯾﻢ ﺑﻪ ﻣﻨﻄﻘﻪای ﺧﺎﻟﯽ وﺳﻂ ﻧﺎﮐﺠﺎآﺑﺎد‪.‬‬
‫دورﺑﯿﻨﻢ را درآوردم دو ﺗﺎ ﻋﮑﺲ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﻫﻤﯿﻦﻃﻮری ﺧﯿﺮهی آﻧﺠﺎ ﺷﺪم‪ .‬ﯾﮑﻢ ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺖ ﮐﺎﺗﻠﯿﻦ از ﺟﯿﭗ ﺑﯿـﺮون آﻣـﺪ و‬
‫ﮐﻨﺎرم واﯾﺴﺘﺎد‪.‬‬
‫ً‬ ‫َ‬
‫ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ »ﻣﯽدوﻧﯽ ﭼﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ؟ اﯾﻨﺠﺎ ﺟﺎی ﺑﺪ ﺑﻮﯾﻪ‪ .‬ﺑﻮش ﺷﺒﯿﻪ‪ ...‬اه اﺻـﻼ ﻧﻤـﯽدوﻧﻢ ﺑـﻮش ﺷـﺒﯿﻪ ﭼﯿـﻪ‪ .‬ﺑـﻮی‬
‫ﮔﻨﺪﯾﺪﮔﯽ ﻣﯽده‪«.‬‬
‫»آره ﮐﻪ ﺑﻮی ﮔﻨﺪﯾﺪﮔﯽ ﻣﯽده‪ .‬ﺧﻮدم ﻣﯽدوﻧﻢ‪«.‬‬
‫ُ‬
‫»ﺧﺐ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﻣﯽدوﻧﯽ ﮐﯽ ﻣﯽﺗﻮﻧﯿﻢ ﺑﺮﯾﻢ؟«‬
‫»ﺑﻪ زودی‪«.‬‬
‫ﺧﻮاﺳﺖ ﭼﯿﺰی ﺑﮕﻮﯾﺪ اﻣﺎ ﻣﮑﺚ ﮐﺮد‪ .‬اﺧﻢ ﮐﺮده ﻟﺤﻈﻪای ﺑﻪ دﺷﺖ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧـﺪاﺧﺖ ﺑﺮﮔﺸـﺖ ﻃـﺮف‬
‫ﺟﯿﺐ‪.‬‬

‫ﮐﺎﺗﻠﯿﻦ ﺗﺎزه ده ﺳﺎﻟﺶ ﺷﺪه ﺑﻮد و اﯾﻦ ﺳﻔﺮ ﻗﺮار ﺑﻮد ﯾﮏ ﺟﻮرﻫﺎﯾﯽ ﮐﺎدوی ﺗﻮﻟﺪش ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﭘﺪرش ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎ ﻧﺸﺎن دادن دﻧﯿﺎ‬
‫ﺑﻬﺶ ﺗﮑﻪای از ﮔﺬﺷﺘﻪی ﺧﻮدش را ﺑﻬﺶ ﻧﺸﺎن دﻫﺪ‪ .‬ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﻮارد ﺧﻮب ﻫﻤﺮاه ﻣﯽﺷﺪ‪ ،‬ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﺘﺮ از ﺧﻮدم و ﺗـﻮ دو ﻫﻔﺘـﻪی‬
‫ﮐﻪ ﻣﺪام ﺟﺎﻫﺎی ﺗﻮرﯾﺴﺘﯽ را ﻣﯽدﯾﺪﯾﻢ ﻫﯿﭻ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﻤﯽزد و ﺷﮑﺎﯾﺖ ﻧﻤﯽﮐﺮد‪ .‬ﺟﺎﻫﺎﯾﯽ ﻣﺜﻞ آراﻣﮕﺎه ﻫﻮ ﭼـﯽ ﻣﯿﻨـﮓ ﺗـﻮ ﺷـﺮ‬
‫ﻫﺎﻧﻮی‪ .‬ﻣﺰرﻋﻪای ﺑﺎزﺳﺎزیﺷﺪه ﺑﯿﺮون ﺷﻬﺮ ﺳﺎﯾﮕﺎن‪ .‬ﺗﻮﻧﻞﻫﺎی ﮐﻮ ﭼﯽ‪ .‬ﺑﻨﺎﻫﺎی ﯾﺎد ﺑﻮد و دﻓﺎﺗﺮ دوﻟﺘﯽ و ﯾﺘﯿﻢﺧﺎﻧﻪﻫﺎ‪ .‬در ﻃﻮل‬
‫ﺑﺎزدﯾﺪ از اﯾﻦﻫﺎ ﮐﺎﺗﻠﯿﻦ از ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎرﺟﯽ ﺑﻮدن ﺗﻤﺎﻣﺸﺎن ﺧﻮﺷﺶ آﻣﺪ و از ﻏﺬاﻫﺎی ﺧﻮشرﻧﮓ و ﻟﻌﺎب ﺧـﺎرﺟﯽ و ﺣﯿﻮاﻧـﺎت‬
‫ﻟﺬت ﺑﺮد و ﺣﺘﯽ ﺗﻮ ﻣﻮاﻗﻌﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺣﻮﺻﻠﻪاش ﺳﺮ ﻣﯽرﻓﺖ و ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﯽﺷﺪ ﺑﺎز ﺑﺎ ﮐﻤﯽ ﺷﻮﺧﯽ ﻫﻤﻪﭼﯿﺰ را ﺗﺤﻤﻞ ﻣﯽﮐـﺮد‪.‬‬
‫اﻣﺎ در ﺗﻤﺎم ﻣﺪت ﯾﮑﻢ ﻫﻢ ﮔﯿﺞ ﺑﻮد‪ .‬ﺟﻨﮓ ﺑﺮاﯾﺶ درﺳﺖ ﺑﻪ اﻧﺪازه اﻧﺴﺎنﻫﺎی ﻏﺎرﻧﺸﯿﻦ و داﯾﻨﺎﺳﻮرﻫﺎ ازش دور ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﯾﮏ روز ﺻﺒﺢ ﺗﻮ ﺳﺎﯾﮕﺎن ازم ﭘﺮﺳﯿﺪ داﺳﺘﺎن اﯾﻦ ﺟﻨﮓ ﭼﻪ ﺑﻮده؟ »ﺗﻮ اﯾﻦ ﺟﻨﮕﻪ ﭼﺮا ﻫﻤـﻪ از دﺳـﺖ ﻫﻤﺪﯾﮕـﻪ اﯾﻦﻗـﺪر‬
‫ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮدن؟«‬
‫ﺳﺮ ﺗﮑﺎن دادم ﮐﻪ »ﻫﻤﻪ ﻫﻢ اون ﻗﺪر ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻧﺒﻮدﻧﺪ‪ .‬ﯾﻪ ﻋﺪه ﯾﻪ ﭼﯿﺰ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ و ﯾﻪ ﻋﺪه دﯾﮕﻪ ﯾﻪ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﻪ‪«.‬‬
‫»ﺗﻮ ﭼﯽ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﯽ؟«‬
‫»ﻫﯿﭽﯽ‪ .‬ﻓﻘﻂ زﻧﺪه ﺑﻤﻮﻧﻢ‪«.‬‬
‫»ﻫﻤﯿﻦ؟«‬
‫»آره‪«.‬‬
‫ً‬ ‫ُ‬
‫ﮐﺎﺗﻠﯿﻦ آه ﮐﺸﯿﺪ‪» .‬ﺧﺐ ﻣﻦ ﮐﻪ ﻧﻤﯽﻓﻬﻤﻢ‪ .‬ﯾﻌﻨﯽ ﭼﻄﻮری اﺻﻼ از اوﻟﺶ اﯾﻨﺠﺎ ﺳﺮ درآوردی؟«‬
‫»ﻧﻤﯽدوﻧﻢ‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ ﭼﻮن ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽاوﻣﺪم‪«.‬‬
‫»وﻟﯽ آﺧﻪ ﭼﺮا؟«‬
‫ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺟﻮاﺑﯽ ﺑﺮاﯾﺶ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ اﻣﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻓﻘﻂ ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﮐﻪ »ﮔﻤﻮﻧﻢ ﯾﻪ راز ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﻧﻤﯽدوﻧﻢ‪«.‬‬
‫ﺑﻘﯿﻪ روز را ﺳﺎﮐﺖ ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ آن ﺷﺐ ﻗﺒﻞ از ﺧﻮاب دﺳﺖ اﻧﺪاﺧﺖ دور ﮔﺮدﻧﻢ و ﮔﻔﺖ »ﻣﯽدوﻧﯽ ﭼﯿﻪ؟ ﮔـﺎﻫﯽ ﺧﯿﻠـﯽ‬
‫ﻋﺠﯿﺒﯽ ﻣﯽﺷﯽﻫﺎ‪«.‬‬
‫ُ‬
‫»ﺧﺐ ﻧﻤﯽدوﻧﺴﺘﻢ‪«.‬‬
‫ً‬
‫»آره ﻣﯽﺷﯽ‪ «.‬دﺳﺖ از ﮔﺮدﻧﻢ ﺑﺮداﺷﺖ و اﺧﻢ ﮐﺮد‪» .‬ﻣﺜﻼ از وﻗﺘﯽ اوﻣﺪﯾﻢ اﯾﻨﺠﺎ‪ .‬ﯾﻪ ﭼﯿﺰای ﻣﺴﺨﺮهای ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖ ﭘﯿﺶ‬
‫اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎده و ﺗﻮ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﯽ ﻓﺮاﻣﻮﺷﺶ ﮐﻨﯽ‪«.‬‬
‫»و اﯾﻦ ﺑﺪه؟«‬

‫‪۸۹‬‬
 ‫ُ‬
‫ﺑﺎزدﯾﺪ از دﺷﺖ‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫»ﻧﻪ ﺑﺪ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻋﺠﯿﺒﻪ‪«.‬‬

‫ﻫﻔﺘﻪی دوم آﮔﻮﺳﺖ ﺑﻮد‪ ،‬آﺧﺮﯾﻦ روزﻫﺎی ﺳﻔﺮ‪ .‬ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺳﻔﺮی ﮐﻮﺗﺎه ﺑﻪ ﮐﻮاﻧﮓ ﻧﺎﮔﺎی را دادم‪ .‬ﻣﺴـﺌﻮل ﺗـﻮر ﻣﺸـﮑﻠﯽ ﻧﺪاﺷـﺖ‬
‫وﻟﯽ از اوﻟﺶ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ دﺧﺘﺮم را ﺑﺒﺮم ﺟﺎﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺧﻮدم ﺑﻪﻋﻨﻮان ﺳـﺮﺑﺎز دﯾـﺪهام‪ .‬دوﺳـﺖ داﺷـﺘﻢ وﯾﺘﻨـﺎﻣﯽ ﮐـﻪ ﺷـﺐﻫﺎ‬
‫ﻧﻤﯽﮔﺬاﺷﺖ ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺒﺮد را ﺑﻬﺶ ﻧﺸﺎن دﻫﻢ ـ آن ﺳﺎﯾﻪﮐﺎه ﺑﯿﺮون دﻫﮑﺪهی ﻣﯽ ﮐﯽ و آن ﺧﻮﮐـﺪاﻧﯽ ﮐﺜﯿـﻒ ﻗـﺪﯾﻤﯽ ﺗـﻮ ﺑﻨـ َﺘﮕﻦ‬
‫ﭘﻨﯿﺴﻮﻻ‪ .‬وﻗﺘﻤﺎن ﮐﻢ ﺑﻮد و ﺑﺎﯾﺪ اﻧﺘﺨﺎب ﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ و درﻧﻬﺎﯾﺖ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺑﺒﺮﯾﻤﺶ اﯾﻦﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ دوﺳﺘﻢ ﮐﺎﯾﻮوا ﺗﻮش ُﻣـﺮده‪.‬‬
‫ً‬
‫ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻌﻘﻮل ﻣﯽآﻣﺪ‪ .‬ﺿﻤﻨﺎ ﻣﻦ ﺧﻮدم ﻫﻢ اﯾﻨﺠﺎ ﮐﺎر داﺷﺘﻢ‪.‬‬
‫ﺣﺎﻻ ﮐﻪ داﺷﺘﻢ ﺑﻪ دﺷﺖ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮدم از ﺧﻮدم ﻣﯽﭘﺮﺳﯿﺪم ﺷﺎﯾﺪ اﺷـﺘﺒﺎه ﮐـﺮدم‪ .‬ﻫﻤـﻪﭼﯿﺰش زﯾـﺎدی ﻋـﺎدی ﺑـﻮد‪ .‬روز‬
‫ً‬
‫ﺑﯽﺳﺮوﺻﺪای آﻓﺘﺎﺑﯽای ﺑﻮد و آﻧﺠﺎ اﺻﻼ ﺷﺒﯿﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺧﺎﻃﺮم ﻣﺎﻧﺪه ﻧﺒﻮد‪ .‬ﭼﻬﺮهی ﺧﻨﺪان ﮐﺎﯾﻮوا را ﺗﺠﺴﻢ ﮐﺮدم وﻟﯽ ﺗﻨﻬﺎ‬
‫ﭼﯿﺰی ﮐﻪ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﻣﺴﺨﺮه ﺑﻮدن اﯾﻦ ﯾﺎدآوری ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮐﺎﺗﻠﯿﻦ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم داﺷﺖ رﯾﺰ ﻣﯽﺧﻨﺪﯾﺪ‪ .‬ﻣﺘﺮﺟﻢ ﻫﻤﺮاﻫﻤﺎن داﺷﺖ ﺑﺮاﯾﺶ ﺷﻌﺒﺪهﺑﺎزی ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺗﻮ آﺳﻤﺎن ﭘﺮ از ﭘﺮﻧﺪه و ﭘﺮواﻧﻪ ﺑﻮد و از اﻃﺮاف ﺻﺪای ﻧﺮم اﺑﺰار روﺳﺘﺎﯾﯽﻫﺎ ﻣﯽرﺳﯿﺪ‪ .‬زﯾـﺮ ﭘـﺎﯾﻢ ﺗـﻮ ﺧـﺎک ﺑـﺪون ﺷـﮏ‬
‫ﯾﺎدﮔﺎری ﺣﻀﻮر ﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻗﻤﻘﻤﻪﻫﺎ و ﯾﻐﻠﻮیﻫﺎ و ﮐﻤﺮﺑﻨﺪ ﻓﺸﻨﮓﻫﺎ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ اﯾﻦ ﺟﺎی ﮐﻮﭼﮏ ﭼﯿﺰای زﯾﺎدی‬
‫را ﺑﻠﻌﯿﺪه‪ .‬ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ دوﺳﺘﻢ را‪ .‬ﻏﺮورم را‪ .‬ﺑﺎورم ﺑﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺮدی ﻫﺴﺘﻢ داری ﺷﺄن و ﺷﺠﺎﻋﺘﯽ ﺟﻤﻊوﺟﻮر‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺣﺮفﻫﺎ‬
‫ﺑﺎز ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ اﺣﺴﺎﺳﺎت واﻗﻌﯽ ﺧﻮدم را ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ‪ .‬ﺧﯿﻠﯽ راﺣﺖ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﺧﺒﺮی از اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﻢ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺑﻌـﺪ آن ﺷـﺐ ﻃـﻮﻻﻧﯽ‬
‫ﺑﺎراﻧﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺗﻤﺎﻣﺶ ﺗﻮ وﺟﻮدم ﺳﺮد ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺗﻤﺎم آن ﺗﺼﻮرات ﻣﺤﻮ ﺷﺪه ﺑـﻮد‪ .‬ﺗﻤـﺎم آن ﺟﺎهﻃﻠﺒﯽﻫـﺎ و اﻣﯿـﺪﻫﺎ ﺑـﻪ ﺧـﻮدم‬
‫اﻧﮕﺎری ﺟﺬب ِﮔﻞﻫﺎ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺗﻮ ﻃﻮل ﺳﺎﻟﯿﺎن اﯾﻦ ﺳﺮدی ﻫﯿﭻوﻗﺖ ﺑﻪ ﻃﻮر ﮐﺎﻣﻞ از ﺑﯿﻦ ﻧﺮﻓﺖ‪ .‬ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯽام ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺑـﻮده‬
‫ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ را ﺣﺲ ﮐﻨﻢ‪ ،‬ﻧﻪ ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﻧﻪ ﺗﺮﺣﻢ ﻧﻪ ﻫﻮس زﯾﺎد را و ﻫﻤﯿﺸﻪ ﮔﻨﺎﻫﺶ را ﯾﮏﻃﻮرﻫﺎی ﻣﯽاﻧﺪاﺧﺘﻢ‬
‫ﮔﺮدن ﻫﻤﯿﻦﺟﺎ ﮐﻪ ﻣﺮا ﺑﻪ اﯾﻦ روز اﻧﺪاﺧﺘﻪ و ﺳﺮزﻧﺸﺶ ﻣﯽﮐﺮدم ﮐﻪ ﭼﺮا آن ﭼﯿﺰی را ﮐﻪ روزﮔﺎری ﺑﻮدم ازم ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ .‬ﺑﺮای ﺑﯿﺴـﺖ‬
‫ﺳﺎل اﯾﻦ دﺷﺖ ﺗﻤﺎم ﭼﯿﺰﻫﺎی ﺗﻠﻒ ﺷﺪهام در وﯾﺘﻨﺎم را در ﺧﻮدش ﺟﺎ داده ﺑﻮد‪ .‬ﺗﻤﺎم وﺣﺸﯿﮕﺮیﻫﺎ و وﺣﺸﺖﻫﺎ را‪.‬‬
‫وﻟﯽ ﺣﺎﻻ ﻫﻤﺎﻧﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻮده ﻧﻪ ﭼﯿﺰی ﺑﯿﺸﺘﺮ‪ .‬ﺟﺎﯾﯽ ﺧﺸﮏ و ﺗﺨﺖ و ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ‪ .‬رﻓﺘﻢ ﻃـﺮف رودﺧﺎﻧـﻪ و ﺳـﻌﯽ‬
‫ﮐﺮدم ﻧﻘﺎط ﻣﺸﺨﺼﯽ را ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ وﻟﯽ ﺗﻨﻬـﺎ ﺟـﺎﯾﯽ ﮐـﻪ ﯾـﺎدم آﻣـﺪ ﺑﻠﻨـﺪی ﮐـﻮﭼﮑﯽ ﺑـﻮد ﮐـﻪ ﺟﯿﻤـﯽ ﮐـﺮاس آن ﺷـﺐ ﻣﺤـﻞ‬
‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﯽاش را ﻣﺴﺘﻘﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﯿﻦ و دﯾﮕﺮ ﻫﯿﭻ‪ .‬ﯾﮏﮐﻢ دو ﮐﺸﺎورز را ﮐﻪ زﯾﺮ آﻓﺘﺎب ﺳﻮزان ﮐﺎر ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﺮدم‪.‬‬
‫ﭼﻨﺪﺗﺎﯾﯽ ﻋﮑﺲ دﯾﮕﺮ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﺮای ﮐﺸﺎورزﻫﺎ دﺳﺖ ﺗﮑﺎن دادم و ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﻃﺮف ﺟﯿﭗ‪.‬‬
‫ُ‬
‫ﮐﺎﺗﻠﯿﻦ ﺑﺮاﯾﻢ ﺳﺮﮐﯽ ﺗﮑﺎن داد‪ .‬ﮔﻔﺖ »ﺧﺐ اﻣﯿﺪوارم ﺑﻬﺖ ﺧﻮش ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ‪«.‬‬
‫»آره ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ‪«.‬‬
‫»ﺣﺎﻻ دﯾﮕﻪ ﻣﯽﺗﻮﻧﯿﻢ ﺑﺮﯾﻢ؟«‬
‫»اﮔﻪ ﺗﺤﻤﻞ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ ﯾﻪ دﻗﯿﻘﻪ دﯾﮕﻪ ﻣﯽرﯾﻢ‪«.‬‬
‫ﻋﻘﺐ ﺟﯿﭗ ﺑﻘﭽﻪای ﮐﻮﭼﮑﯽ را ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮدم از ﺧﺎﻧﻪ آورده ﺑﻮدم ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم‪.‬‬
‫ﮐﺎﺗﻠﯿﻦ ﭼﺸﻢ رﯾﺰ ﮐﺮد ﮐﻪ اﯾﻦ دﯾﮕﺮ ﭼﯿﺴﺖ؟‬
‫ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ »وﺳﯿﻠﻪﺳﺖ‪«.‬‬
‫دوﺑﺎره ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺑﻘﭽﻪ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﻌﺪ از ﺟﯿﭗ ﭘﺮﯾﺪ ﺑﯿﺮون و دﻧﺒﺎﻟﻢ آﻣﺪ ﺗﻮ دﺷﺖ‪ .‬ﻣـﺎ از ﮐﻨـﺎر ﻣﻘـﺮ ﻓﺮﻣﺎﻧـﺪﻫﯽ ﺟﯿﻤـﯽ‬
‫ﮐﺮاس رد ﺷﺪﯾﻢ و از ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮐﺎﯾﻮوا ﻏﺮق ﺷﺪه ﺑﻮد ﻫﻢ رد ﺷﺪﯾﻢ و رﻓﺘﯿﻢ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ دﺷﺖ ﮔﻮد ﻣﯽﺷﺪ و از آﻧﺠﺎ رﺳﯿﺪم ﺑﻪ ﮐﻨﺎر‬
‫ِﮔﻞﻫﺎی ﮐﻨﺎر رودﺧﺎﻧﻪ‪ .‬ﮐﻔﺶ و ﺟﻮراﺑﻢ را درآوردم‪.‬‬
‫ُ‬
‫ﮐﺎﺗﻠﯿﻦ ﭘﺮﺳﯿﺪ »ﺧﺐ اﻻن ﻗﺮار ﭼﯽ ﺑﺸﻪ؟«‬

‫‪۹۰‬‬
 ‫ُ‬
‫ﺑﺎزدﯾﺪ از دﺷﺖ‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫»ﻣﯽﺧﻮام ﯾﻪ ﺗﻨﯽ ﺑﻪ آب ﺑﺰﻧﻢ‪«.‬‬

‫»ﮐﺠﺎ؟«‬
‫»ﻫﻤﯿﻦﺟﺎ‪ .‬ﺗﻮ ﺑﻤﻮن‪«.‬‬
‫ﺑﻘﭽﻪ را ﮐﻪ ﺑﺎز ﻣﯽﮐﺮدم ﺗﻤﺎﺷﺎﯾﻢ ﮐﺮد‪ .‬ﺗﻮش ﮐﻔﺶ ﭘﻮﺳﺘﯽ ﮐﻬﻨﻪی ﮐﺎﯾﻮوا ﺑﻮد‪.‬‬
‫َ‬
‫ﻟﺒﺎس ﮐﻨﺪم و ﺳﺎﻋﺖ درآوردم و زدم ﺑﻪ آب‪ .‬آب ﮔﺮم ﺑﻪ ﭘﺎم ﻣﯽﺧﻮرد‪ .‬در ﺟﺎ ﺧﺎک ﻧﺮم زﯾﺮ ﭘـﺎﯾﻢ را ﺷـﻨﺎﺧﺘﻢ‪ .‬ﻋﻤـﻖ آب‬
‫ﺑﯿﺴﺖ ﺳﺎﻧﺖ ﻣﯽﺷﺪ‪.‬‬
‫ﮐﺎﺗﻠﯿﻦ ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﭼﺸﻢ ﭼﭗ ﮐﺮده ﺑﻮد و دﺳﺖﻫﺎﯾﺶ ﻣﯽﻟﺮزﯾﺪ‪ .‬ﻣﯽﮔﻔﺖ »ﺑﺒﯿﻦ اﯾﻦ ﮐـﺎر ﻣﺴـﺨﺮهاﯾﻪ‪ .‬ﺗـﻮ ﺣﺘـﯽ‬
‫ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﯽ ﯾﻪ ﮐﻢ ﺧﯿﺲ ﺑﺸﯽ‪ .‬ﭼﻄﻮری ﻣﯽﺧﻮای ﺑﯿﺎﯾﯽ ﺑﯿﺮون؟«‬
‫»ﯾﻪ ﮐﺎرﯾﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪«.‬‬
‫»وﻟﯽ اﯾﻦ‪ ...‬ﺧﺪاﯾﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﺣﺘﯽ آب ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﺷﺒﯿﻪ ﺧﻤﯿﺮه‪«.‬‬
‫دﻣﺎﻏﺶ را ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﺮا ﮐﻪ ﻫﻤﯿﻦﻃﻮر ﺗﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ آب ﺑﻪ زاﻧﻮم رﺳﯿﺪه ﺑﻮد ﻣﯽرﻓﺘﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪ .‬ﻫﻤﺎنﺟﺎﻫﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑـﻪ ﻧﻈـﺮم‬
‫ﺟﺎﯾﯽ ﺑﻮده ﮐﻪ ﻣﯿﭽﻞ َﺳﻨﺪرس ﮐﺎﯾﻮوا را ﭘﯿﺪا ﮐﺮده‪ .‬ﺧﻮدم را رﻫﺎ ﮐﺮدم؛ اول ﻗﻮز ﮐﺮدم و ﺑﻌﺪ ﮐﺎﻣﻞ ﻧﺸﺴﺘﻢ‪ .‬ﺑـﺎز دوﺑـﺎره ﺣﺴـﯽ‬
‫ً‬
‫آﺷﻨﺎ آﻣﺪ ﺳﺮاﻏﻢ‪ .‬آب ﺗﺎ ﺷﺎﻧﻪام رﺳﯿﺪه ﺑﻮد‪ .‬رﻧﮕﺶ ﻫﻢ ﺳﺒﺰ ﺗﯿﺮه ﺑـﻮد و ﺗﻘﺮﯾﺒـﺎ ﮔـﺮم‪ .‬ﺣﺸـﺮات رﯾـﺰ آﺑـﯽ از رو ﺳـﻄﺢ آب ﭘـﺮ‬
‫ﻣﯽزدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ ﻫﻤﯿﻦﺟﺎﺳﺖ‪ .‬ﺧﻢ ﺷﺪم و ﮐﻔﺶ ﺗﻮ دﺳﺘﻢ را ﺑﺮدم ﭘﺎﯾﯿﻦ و ﻓﺸﺎرش دادم ﺗﻮ ﮐﻒ ﻧـﺮم زﻣـﯿﻦ و رﻫـﺎﯾﺶ‬
‫ﮐﺮدم ﻫﻤﺎنﺟﺎ ﺑﻤﺎﻧﺪ‪ .‬ﺣﺒﺎبﻫﺎی رﯾﺰی آﻣﺪﻧﺪ رو ﺳﻄﺢ آب‪ .‬ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺣﺮف ﻗﺸﻨﮓ و درﺳﺖ ﺑﺮای اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺰﻧﻢ‪ ،‬ﺣﺮﻓﯽ‬
‫ﺑﺎ ﻣﻌﻨﺎ وﻟﯽ ﻫﯿﭽﯽ ﺑﻪ ذﻫﻨﻢ ﻧﺮﺳﯿﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ دﺷﺖ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم‪.‬‬
‫ُ‬
‫ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﮕﻮﯾﻢ »ﺧﺐ اﯾﻨﻢ از اﯾﻦ‪«.‬‬
‫ﺻﺪاﯾﻢ ﺧﻮدم را ﻣﺘﻌﺠﺐ ﮐﺮد‪ .‬ﺻﺪام ﺧﺸﮏ و ﺧﺸﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺮ ﺑﻮد از ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﯽداﻧﺴﺘﻢ آﻧﺠﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬دوﺳﺖ‬
‫داﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﮐﺎﯾﻮوا ﺑﮕﻮﯾﻢ دوﺳﺘﯽ ﺑﻮد ﻋﺎﻟﯽ‪ ،‬درﺟﻪ ﯾﮏ‪ ،‬وﻟﯽ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺎری ﮐﻪ ﮐﺮدم اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ دﺳﺘﻢ را رو آب ﺳﯿﻠﯽ ﮐﺮدم‪.‬‬
‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﭼﺸﻤﻢ را ﻣﯽزد‪ .‬ﺑﯿﺴﺖ ﺳﺎل ﮔﺬﺷـﺘﻪ‪ .‬اﻣـﺎ اﻧﮕـﺎر ﻫﻤـﯿﻦ دﯾـﺮوز ﺑـﻮد و اﻧﮕـﺎر ﻫﯿﭻوﻗـﺖ ﭘـﯿﺶ ﻧﯿﺎﻣـﺪه ﺑـﻮد‪.‬‬
‫ﯾﮏﻃﻮرﻫﺎﯾﯽ ﺷﺎﯾﺪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺎ ﮐﺎﯾﻮوا ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم و ﺣﺎﻻ دو دﻫﻪی ﺑﻌﺪ داﺷﺘﻢ ﻣﯽآﻣﺪم ﺑﯿﺮون‪ .‬ﺗﻮ ﯾﮏ ﻏﺮوب ﮔﺮم زﯾﺮ ﻧـﻮر‬
‫ﺳﻮزان آﻓﺘﺎب ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻧﯽ ﺑﻮدم و ﺟﻨﮓ ﻫﻢ ﺗﻤﺎم ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺮای ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﻧﺘﻮاﻧﺴـﺘﻢ از ﺟـﺎم ُﺟـﻢ ﺑﺨـﻮرم‪ .‬اﻧﮕـﺎری از ﭼﺮﺗـﯽ‬
‫ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻧﯽ ﭘﺎﺷﺪه ﺑﻮدم‪ ،‬ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و ﺑﯽﺣﺎل و دﻧﯿﺎی اﻃﺮاﻓﻢ داﺷﺖ ﺧﻮدش را ﺟﻤﻊوﺟﻮر ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬ﭘﻨﺠـﺎه ﻣﺘـﺮ ﺑـﺎﻻﺗﺮ از اﯾـﻦ‬
‫دﺷﺖ ﯾﮑﯽ از ﮐﺸﺎورزان ﭘﯿﺮ واﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد از ﺑﺎﻻی آﺑﮕﯿﺮ ﺗﻤﺎﺷﺎﯾﻢ ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬ﺻﻮرﺗﺶ ﺗﯿﺮه ﺑـﻮد و ﺟـﺪی‪ .‬دوﺗـﺎﯾﯽ ﺧﯿـﺮهی ﻫـﻢ‬
‫ﺑﻮدﯾﻢ و ﻫﯿﭻﮐﺪام ﺗﮑﺎن ﻧﻤﯽﺧﻮردﯾﻢ و اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺗﻮ ﻗﻠﺒﻢ دری ﺑﺴﺘﻪ و در دﯾﮕﺮی ﯾﮑﻬﻮ ﺑﺎز ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺮای ﻟﺤﻈﻪای ﮔﻔﺘﻢ ﺷﺎﯾﺪ‬
‫ﭘﯿﺮﻣﺮد ﺑﯿﺎﯾﺪ ﺟﻠﻮ و ﭼﻨﺪ ﺗﺎ داﺳﺘﺎن ﺟﻨﮕﯽ ﺑﺮاﯾﻢ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻨﺪ وﻟﯽ او ﻓﻘﻂ ﺑـﯿﻠﺶ را ﺑﺮداﺷـﺖ و ﮔﺮﻓـﺖ ﺑـﺎﻻ ﺳـﺮش و ﯾـﮏﮐﻢ‬
‫ﻫﻤﺎنﻃﻮری ﻧﮕﻪاش داﺷﺖ‪ .‬اﺧﻢ داﺷﺖ و ﺑﯿﻞ ﺗﻮ دﺳﺘﺶ ﺷﺒﯿﻪ ﭘﺮﭼﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﻌﺪ آن را ﭘﺎﯾﯿﻦ آورد و ﭼﯿﺰی ﺑﻪ دوﺳﺘﺶ ﮔﻔﺖ‬
‫و ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺑﯿﻞ زدن زﻣﯿﻦ ﺧﺸﮏ زﯾﺮ ﭘﺎﯾﺶ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺎﺷﺪم و از آب زدم ﺑﯿﺮون‪.‬‬
‫ﮐﺎﺗﻠﯿﻦ ﮔﻔﺖ »ﭼﻪ اﻓﺘﻀﺎﺣﯽ ﺷﺪی‪ .‬ﺑﻬﺖ ﯾﻪ ﻋﺎﻟﻤﻪ ﮐﺜﺎﻓﺖ ﭼﺴﺒﯿﺪه‪ ،‬درﺳﺖ ﺷﺪی ﺷﺒﯿﻪ‪ ...‬واﯾﺴﺘﺎ ﺑﻪ ﻣﺎﻣـﺎن ﺑﮕـﻢ ﺗـﺎ ﯾـﻪ‬
‫ﮐﺎری ﮐﻨﻪ ﺑﺮی ﺗﻮ ﮔﺎراژ ﺑﺨﻮاﺑﯽ‪«.‬‬
‫»ﺣﻖ داری وﻟﯽ ﺑﻬﺶ ﭼﯿﺰی ﻧﮕﻮ‪«.‬‬
‫ﮐﻔﺶﻫﺎﯾﻢ را ﺑﺮداﺷﺘﻢ و دﺳﺖ دﺧﺘﺮم را ﮔﺮﻓﺘﻢ و از دﺷﺖ ردش ﮐﺮدم رﻓﺘﯿﻢ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻃﺮف ﺟﯿﭗ‪ .‬ﺑﺨﺎر ﻧﺮم ﮔﺮﻣـﺎ از ﺗﻤـﺎم‬
‫ﺧﺎک ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪۹۱‬‬
 ‫ُ‬
‫ﺑﺎزدﯾﺪ از دﺷﺖ‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺟﯿﭗ رﺳﯿﺪﯾﻢ ﮐﺎﺗﻠﯿﻦ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ دﺷﺖ اﻧﺪاﺧﺖ‪.‬‬

‫»اون آﻗﺎ ﭘﯿﺮه از دﺳﺘﺖ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮد ﻧﻪ؟«‬
‫»اﻣﯿﺪوارم ﻧﺒﺎﺷﻪ‪«.‬‬
‫»ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮد‪«.‬‬
‫»ﻧﻪ‪ ،‬ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ دﯾﮕﻪ ﺗﻤﻮم ﺷﺪه‪«.‬‬

‫ﺳﺮﺑﺎزﻫﺎی دﺷﻤﻦ‬

‫دو ﺑﺎر ﺗﯿﺮ ﺧﻮردم‪ .‬ﺑﺎر اول ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮای ﺑﯿﻦ ﺑﻮدم و ﺿﺮﺑﺶ ﮐﻮﺑﯿﺪم ﺑﻪ دﯾﻮار ﯾﮏ ﻣﻌﺒﺪ ﺑﻮداﺋﯽ و ﺑـﺎﻻ ﭘـﺎﯾﯿﻦ ﺷـﺪم و رو زﻣـﯿﻦ‬
‫ﻏﻠﺘﯿﺪم و اﻓﺘﺎدم رو ﭘﺎی َرت ﮐﺎﯾﻠﯽ‪ .‬ﺷﺎﻧﺲ آوردم َرت دﮐﺘﺮ ﺑﻮد‪ .‬ﺳﺮﯾﻊ رو زﺧﻤﻢ ﮐﻤﭙﺮس ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ ﺗﮑﯿﻪ ﺑـﺪﻫﻢ و‬
‫ﺑﻌﺪ ﺗﻨﺪی رﻓﺖ ﻧﺒﺮد را اداﻣﻪ دﻫﺪ‪ .‬ﻣﺪت زﯾﺎدی ﻫﻤﺎنﻃﻮر ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺑﺮای ﺧﻮدم دراز ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮدم و ﺻﺪای ﺟﻨﮓ ﮔﻮش ﻣﯽدادم‬
‫و ﺑﻪ اﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدم ﺗﯿﺮ ﺧﻮردم‪ ،‬ﺗﯿﺮ ﺧﻮردم و ﯾﺎد ﺗﻤﺎم ﻓﯿﻠﻢﻫﺎﯾﯽ ِﺟﯿﻦ آﺗﺮی‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﮐﺎﺑﻮی آوازهﺧﻮان ﺗﻮ ﻓﯿﻠﻢﻫـﺎ‪ ،‬ﻣﯽاﻓﺘـﺎدم‬
‫ﮐﻪ ﺑﭽﮕﯽ دﯾﺪه ﺑﻮدم‪ .‬راﺳﺘﺶ ﻟﺒﺨﻨﺪی ﻫﻢ ﺑﻪ ﻟﺐ داﺷﺘﻢ اﻟﺒﺘﻪ وﻗﺘﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺑﻤﯿﺮم اﺧﻢ ﮐﺮدم‪ .‬ﺑﯿﺸﺘﺮ‬
‫ﺑﺎﺑﺖ ﺗﺮس ﺑﻮد وﻟﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻣﯽﻟﺮزﯾﺪم و ﺑﻌﺪ ﺣﺲ ﮐﺮدم دارم ﻏﺮق ﻣﯽﺷﻮم‪ ،‬ﮔﻮشﻫﺎم ﮐﯿﭗ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬اﻧﮕﺎری رﻓﺘﻢ زﯾﺮ آب‪.‬‬
‫ً‬
‫ﺧﺪا را ﺷﮑﺮ َرت ﮐﺎﯾﻠﯽ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﺮازﮔﺎﻫﯽ‪ ،‬ﺷﺎﯾﺪ رو ﻫﻢ ﭼﻬﺎر ﺑﺎر‪ ،‬آﻣﺪ و ﺑﻬﻢ ﺳﺮ زد‪ .‬اﯾﻦ رﻓﺘـﺎرش واﻗﻌـﺎ ﺷـﺠﺎﻋﺎﻧﻪ ﺑـﻮد‪ .‬ﻧﺒـﺮد‬
‫ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﺑﻮد و ﻫﻤﻪ داﺷﺘﻨﺪ ﻓﺮار ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و ﺳﺮﺷﺎن را از ﮔﻠﻮﻟﻪﻫﺎ ﻣﯽدزدﯾﺪﻧﺪ و دوﺑﺎره ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ﺟﻤـﻊ ﻣﯽﺷـﺪﻧﺪ و ﺑـﺎز ﻓـﺮار‬
‫ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و ﺳﺮوﺻﺪای زﯾﺎدی ﺑﻮد و َرت ﮐﺎﯾﻠﯽ ﺧﻄﺮ را ﺑﻪ ﺟﺎن ﻣﯽﺧﺮﯾﺪ‪ .‬ﺑﻬﻢ ﻣﯽﮔﻔﺖ »آروم ﺑﺎش‪ .‬ﯾﻪ زﺧﻢ ﺳـﻄﺤﯿﻪ‪ .‬ﻓﻘـﻂ‬
‫اﮔﻪ ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺑﻮدی ﺑﺪ ﻣﯽﺷﺪ‪ «.‬ﺑﺮاﯾﻢ دو ﮔﺎز اﺳﺘﺮﯾﻞ ﻣﯽﮔﺬاﺷﺖ رو زﺧﻢ و ﺑﻬﻢ ﻣﯽﮔﻔﺖ ﻣﺤﮑﻢ ﻓﺸﺎرش دﻫﻢ و ﻧﮕﺮان ﺑﭽـﻪی‬
‫ﺗﻮ ﺷﮑﻤﻢ ﻧﺒﺎﺷﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻣﯽرﻓﺖ‪ .‬ﺷﺐ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺟﻨﮓ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ و ﻫﻠﯿﮑﻮﭘﺘﺮﻫﺎ آﻣﺪﻧﺪ ﻣﻦ و دوﺗﺎ از ﺑﭽﻪﻫﺎی دﯾﮕﺮ ﮐـﻪ ُﻣـﺮده‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ را ﺑﺒﺮﻧﺪ‪َ .‬رت ﮔﻔﺖ »ﺧﻮش ﺑﮕﺬره‪ «.‬ﮐﻤﮑﻢ ﮐﺮد ﺑﺮوم ﺗﻮ ﻫﻠﯿﮑﻮﭘﺘﺮ و ﻟﺤﻈﻪای ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺮوم‪ .‬ﺑﻌﺪ ﮐﺎر ﻋﺠﯿﺒﯽ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ً‬
‫ﺧﻢ ﺷﺪ و ﺳﺮ ﮔﺬاﺷﺖ رو ﺷﺎﻧﻪام و ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻣﺮا در آﻏﻮش ﮐﺸﯿﺪ‪ .‬اﯾﻦ رﻓﺘﺎر از َرت ﮐﺎﯾﻠﯽ ﺗﺎزﮔﯽ داﺷﺖ‪.‬‬
‫ﺗﻮ ﻣﺴﯿﺮ ﭼﻮ ﻻی ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدم درد ﺑﻪ ﺳﺮاﻏﻢ ﺑﯿﺎﯾﺪ وﻟﯽ راﺳﺘﺶ ﺧﯿﻠﯽ درد ﻧﮑﺸﯿﺪم‪ .‬ﻓﻘﻂ ﯾﮏﮐﻢ ﻟﺮزﯾﺪم ﻫﻤﯿﻦ‪ .‬ﺣﺘﯽ ﺗـﻮ‬
‫ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻫﻢ زﯾﺎد ﺷﺮاﯾﻄﻢ ﺑﺪ ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﺑﯿﺴﺖوﺷﺶ روز ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﭘﯿﺶ ﮔﺮوﻫﺎن آﻟﻔﺎ اواﺧﺮ ﭘﺎﯾﯿﺰ ﺷﺪه ﺑﻮد و َرت ﮐﺎﯾﻠﯽ ﺗﯿﺮ ﺧﻮرده ﺑـﻮد و ﻓﺮﺳـﺘﺎده ﺑـﻮدﻧﺶ‬
‫ً‬
‫ژاﭘﻦ و ﭘﺰﺷﮏ ﺗﺎزهای ﺑﻪ ﻧﺎم ﺑﺎﺑﯽ ﺟﻮرﮔﻨﺴﻦ ﺟﺎﯾﮕﺰﯾﻨﺶ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺟﻮرﮔﻨﺴﻦ اﺻﻼ ﺑﻪ ﭘﺎی َرت ﮐﺎﯾﻠﯽ ﻧﻤﯽرﺳﯿﺪ‪ .‬ﺗﺎزهﮐﺎر ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺗﺮﺳﻮ و ﺑﯽﮐﻔﺎﯾﺖ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺑﺮای ﺑﺎر دوم ﮐﻨﺎر ﺳﺎﻧﮓ ﺗﺮا ﺑﺎﻧﮓ ﺗﯿﺮ ﺧﻮردم‪ ،‬ﻓﻘﻂ ده دﻗﯿﻘـﻪ ﻃـﻮل ﮐﺸـﯿﺪ ﺗـﺎ ﻣـﺮدک ﺟﺮﺋـﺖ ﮐﻨـﺪ‬
‫ﺳﯿﻨﻪﺧﯿﺰ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﺳﻤﺘﻢ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺑﻬﻢ رﺳﯿﺪ درد ﺑﯽﻫﻮﺷﻢ ﮐﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪﺗﺮ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮده از ﺷﻮک ﺿـﺮﺑﻪ ﺗﻤـﺎم ﮐـﻨﻢ‪ .‬ﺑـﺎﺑﯽ‬
‫ﺟﻮرﮔﻨﺴﻦ ﻫﯿﭽﯽ از ﺷﻮک ﺿﺮﺑﻪ ﻧﻤﯽداﻧﺴﺖ ﯾﺎ اﮔﺮ ﻫﻢ ﻣﯽداﻧﺴﺖ آنﻗﺪر ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﻓﺮاﻣﻮﺷﺶ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺮای ﺑﺪﺗﺮ ﺷﺪن‬
‫اوﺿﺎع زﺧﻢ را ﻫﻤﯿﻦﻃﻮر اﻟﮑﯽ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد و دو ﻫﻔﺘﻪای ﺟﺎی زﺧﻤﻢ ﭼﺮک ﮐﺮد‪ .‬راﺣﺖ ﻣﯽﺷـﺪ ﭼـﺮک را ﺑـﻪ ﻫﻤـﺮاه ﺗﮑـﻪﻫﺎی‬
‫ﮔﻮﺷﺖ ﺑﺎ ﻧﺨﺎن ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺗﺎ ﻣﺮز ﻗﺎﻧﻘﺎرﯾﺎ رﻓﺘﻢ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﻣﺎه از رو ﺷﯿﮑﻢ ﻣﯽﺧﻮاﺑﯿﺪم؛ ﻧﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ راه ﺑﺮوم ﻧﻪ ﺑﺸـﯿﻨﻢ‪ .‬ﻣـﺪام ﺻـﻮرت ﺗﺮﺳـﯿﺪه و‬
‫ﻋﯿﻦ ﮔﭻ ﺷﺪهی ﺑﺎﺑﯽ ﺟﻮرﮔﻨﺴﻦ ﺟﻠﻮ ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻮد‪ .‬آن ﭼﺸﻢﻫﺎی وق زده و ﻟﺐﻫﺎش ﮐﻪ رو ﻫﻢ اﻓﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ و آن دﻟﯿﻞ ﺑﯽﺧـﻮد‬
‫ﻣﺴﺨﺮهای ﮐﻪ ﺑﺮای داﺷﺘﻦ آن ﺳﯿﺒﯿﻠﺶ داﺷﺖ ﻟﺤﻈﻪای رﻫﺎﯾﻢ ﻧﻤﯽﮐﺮد‪ .‬از ﻟﺤﻈﻪای ﮐﻪ زﺧـﻢ ﺧـﻮب ﺷـﺪ و ﺗﻮاﻧﺴـﺘﻢ دوﺑـﺎره‬
‫درﺳﺖ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ و ﺧﻮدم را ﺟﻤﻊوﺟﻮر ﮐﻨﻢ ﺑﺮای ﻟﺤﻈﻪای ﻫﻢ از ﻓﮑﺮ اﻧﺘﻘﺎم ﮔﺮﻓﺘﻦ ازش درﻧﯿﺎﻣﺪم‪.‬‬

‫‪۹۲‬‬
 ‫ُ‬
‫ﺳﺮﺑﺎزﻫﺎی دﺷﻤﻦ‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫***‬
‫ً‬
‫ﺗﯿﺮ ﺧﻮردن ﻣﻌﻤﻮﻻ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺗﺠﺮﺑﻪای ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﮐﻤﯽ ﺑﻬﺶ اﻓﺘﺨﺎر ﮐﻨﯿﺪ‪ .‬ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﮕﻮﯾﯿﺪ ﻋﺠﺐ آدم دﻻوری ﺑﻮدﯾﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻦ اﺳﺖ ﺑﺘﻮاﻧﯿﺪ از ﻟﺤﻈﻪی زﺧﻤﯽ ﺷﺪﻧﺘﺎن ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﺪ؛ از ﺿﺮﺑﻪای ﮐﻪ ﮔﻠﻮﻟﻪ ﻋـﯿﻦ ُﻣﺸـﺖ ﺑـﻪ ﺷـﻤﺎ وارد ﮐـﺮد و آن‬
‫ﻫﻮاﯾﯽ ﮐﻪ از ﺑﺪﻧﺘﺎن ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﻪﺻﺮﻓﻪﺗﺎن اﻧﺪاﺧﺖ و اﯾﻨﮑﻪ ﭼﻄﻮری ﺻﺪای ﺧﻮد ﮔﻠﻮﻟﻪ ده ﺳﺎل ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﺘﺎن ﻣﯽرﺳﺪ و‬
‫آن ﮔﯿﺠﯽای ﮐﻪ در ﺟﺎ ﺣﺴﺶ ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ و ﺑﻮی ﺧﻮدﺗﺎن و ﻓﮑﺮﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ذﻫﻨﺘﺎن ﺑﺮﺳﺪ و ﺣﺮفﻫﺎ و رﻓﺘﺎرﺗـﺎن ﺑﻌـﺪ از ﺗﯿـﺮ‬
‫ﺧﻮردن و اﯾﻨﮑﻪ ﭼﻄﻮری ﭼﺸﻤﺘﺎن ﺧﯿﺮهی ﺳﻨﮕﺮﯾﺰهای ﺳﻔﯿﺪ ﯾﺎ ﺗﮑﻪ ﭼﻤﻨﯽ ﻣﯽﺷﻮد و ﭼﻄﻮری ﺑﺎ ﺧﻮدﺗﺎن ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ ﺧﺪای‬
‫ﻣﻦ آن ﺳﻨﮕﺮﯾﺰه‪ ،‬آن ﺗﮏﺑﺮگ ﭼﻤﻦ‪ ،‬آﺧﺮﯾﻦ ﭼﯿﺰی اﺳﺖ ﮐﻪ ﻗﺮار اﺳﺖ ﺑﺒﯿﻨﻢ و ﻫﻤﯿﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﺑﯿﻨﺪازﺗﺎن‪.‬‬
‫ﻏﺮور واژهی درﺳﺘﯽ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﻣﻦ واژهی درﺳﺘﺶ را ﻧﻤﯽداﻧﻢ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻣﯽداﻧﻢ آدم ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺑﮑﺸﺪ‪ .‬ﺗﺤﻘﯿﺮ ﺷـﺪن ﻧﺒﺎﯾـﺪ‬
‫ﺟﺰو اﯾﻦ ﻓﺮآﯾﻨﺪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫رو ﺑﺎﺳﻦ‪ .‬ﮔﻤﺎﻧﻢ ﺷﻮﺧﯽای ﺑﻮد ﺑﯿﻦ ﺧﻮدﺷﺎن‪ .‬وﻟﯽ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽﺷﺪ از ﺑـﺎﺑﯽ‬ ‫ﺟﻮش ِ‬
‫ِ‬ ‫ﭘﺮﺳﺘﺎرﻫﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ زﺧﻤﻢ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ‬
‫ﺟﻮرﮔﻨﺴﻦ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬او ﻫﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد درﺳﺖ ﻋﯿﻦ وﯾﺘﮑﻮﻧﮕﯽﻫﺎ‪ .‬ﻋﯿﻦ آنﻫﺎ ﮐﻪ ازﺷﺎن ﻣﺘﻨﻔﺮی و ﺗﺎ اﺑﺪ ﻫﻢ اﯾﻦ ﺗﻨﻔـﺮ ﺑﺎﻫـﺎت‬
‫ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﺣﺘﯽ ﺗﻮ ﺧﻮاﺑﺖ‪.‬‬

‫اﯾﻮک ﻣﺮﺧﺺ ﺷـﺪم و ﺑـﻪ ﺳـﺘﺎد ﭘﺸـﺘﯿﺒﺎﻧﯽ‬ ‫ﮔﻤﺎﻧﻢ اﻓﺴﺮﻫﺎی ﻣﺎﻓﻮق دﯾﺪه ﺑﻮدﻧﺪ دﯾﮕﺮ ﺑﺴﻢ اﺳﺖ‪ .‬اواﺧﺮ ﭘﺎﯾﯿﺰ از ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ‪َ ۹۱‬‬
‫آﻣﺎد ﮔﺮدان‪ .‬اﯾﻦ در ﻣﻘﺎﺑـﻞ ﻣﺤـﻞ ﻣﺄﻣﻮرﯾـﺖ ﻗﺒﻠـﯽام ﺟـﺎﯾﯽ ﺑﺴـﯿﺎر ﺑﯽدردﺳـﺮی ﺑـﻮد‪ .‬ﺗـﻮ‬‫اس‪ ۴-‬رﻓﺘﻢ و ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﺪم ﺑﺨﺶ ِ‬
‫ﺳﺎﻋﺖﻫﺎی اداری ﺧﺪﻣﺖ ﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ‪ .‬ﯾﮏ ﺑﺎﺷﮕﺎه داﺷﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﺗﻮش ﻓﯿﻠﻢ ﻣﯽدﯾﺪم و ﻣﯽﻧﻮﺷﯿﺪم و ﺣﺘﯽ ﮔﺎﻫﯽ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻫﺎی زﻧـﺪه‬
‫ُ‬
‫ﺑﺮاﯾﻤﺎن اﺟﺮا ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و ﻫﻤﻪﭼﯿﺰ ﺟﺮﯾﺎن ﮐﻨﺪ و آرام و ﺳﺒﮑﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدش ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌـﺪ از ﻣﺎهﻫـﺎ ﺑـﺮای اوﻟـﯿﻦ ﺑـﺎر ﺣﺴـﺎﺑﯽ‬
‫اﺣﺴﺎس آراﻣﺶ ﻣﯽﮐﺮدم‪ .‬ﺑﺨﺶ دﻓﺎﻋﯽ ﺳﺘﺎد ﺑﺎﻻی ﺗﭙﻪای ﮐﻨﺎر ﺑﺰرﮔﺮاه ﺷﻤﺎره ﯾﮏ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﻮد و دورﺗﺎدور ﭼﯿﺰی ﺟﺰ ﺷﺎﻟﯿﺰار‬
‫ﻧﺒﻮد و ﺑﯿﻦ ﻣﺎ و ﻣﺰارع ﯾﮏ ﺳﻨﮕﺮ ﻣﺨﺼﻮص ﭘﺸﺘﯿﺒﺎﻧﯽ ﻧﻈﺎﻣﯽ ﺑﻮد و ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺮج ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﯽ و ﯾﮏ ﺳﺮی ﻣﯿﻦﻫﺎی ﻣﻨﻮر رو زﻣﯿﻦ و‬
‫ُ‬
‫ﯾﮏ ﻋﺎﻟﻤﻪ ﺳﯿﻢﺧﺎردار ﻓﻠﺰی‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﺧﻄﺮ ﻣﺮگ ﺑﻮد ﭼﻮن ﯾﮏ ﻣﺎه ﯾﮏ ﺑﺎر ﺑﻬﻤﺎن ﺣﻤﻠﻪ ﻣﯽﺷﺪ وﻟﯽ ﺧﺐ آدم ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﺗﻮ ﯾﮑـﯽ‬
‫از ﺟﺎﯾﮕﺎهﻫﺎی ارزان اﺳﺘﺎدﯾﻮم ِﻣﺖ ﺗﻮ ﻣﯿﻨﯿﺎﭘﻠﯿﺲ ﻫﻢ ﺑﺸﯿﻨﺪ و ﺗﻮﭘﯽ ﮐﻪ ﻫﺎرﻣﻮن ﮐﯿﻠﺒﺮو ﺑﺎ ﭼﻮﺑﺶ زده ﺑﻪﻃﺮﻓﺶ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﻫﻢ اﻣﮑﺎن‬
‫ﻣﺮﮔﺶ ﻫﺴﺖ‪.‬‬
‫ﻧﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﺷﮑﺎﯾﺖ ﺑﮑﻨﻢ‪ ،‬ﻧﻪ‪ .‬اﻣﺎ ﺗﻮ ﻣﻮاردی ﺑﻪ ﻃﺮز ﻋﺠﯿﺒﯽ ﭘﯿﺶ ﻣﯽآﻣﺪ دﻟﻢ ﺑﺮای ﻣﺎﺟﺮاﺟﻮﯾﯽ و ﺧﻄﺮ و ﺟﻨﮓ واﻗﻌﯽ ﺗـﻮ‬
‫دل ﺟﻨﮕﻞ ﺗﻨﮓ ﺷﻮد‪ .‬ﺗﻮﺿﯿﺤﺶ ﺑﺮای ﮐﺴﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺷﺮاﯾﻂ را ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻧﮑﺮده ﺳﺨﺖ اﺳﺖ وﻟـﯽ وﺟـﻮد ﺧﻄـﺮ و ﺣﻀـﻮر ﻣـﺮگ‬
‫ً‬
‫ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽﺷﻮد ﺣﻮاسﺟﻤﻊ ﺑﺎﺷﯽ‪ .‬ﺿﺮﯾﺐ دﻗﺘﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬وﻗﺘﯽ ﻣﯽﺗﺮﺳﯽ ﺟﺪا ﻣﯽﺗﺮﺳﯽ و ﭼﯿﺰﻫـﺎﯾﯽ ﻣﯽﺑﯿﻨـﯽ‬
‫ﮐﻪ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻧﺪﯾﺪی و ﺑﻪ دﻧﯿﺎی اﻃﺮاﻓﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮ دﻗﺖ ﻣﯽﮐﻨﯽ‪ .‬دوﺳﺖﻫﺎی ﻧﺰدﯾﮑـﯽ ﭘﯿـﺪا ﻣﯽﮐﻨـﯽ‪ .‬ﺑﺨﺸـﯽ از ﻗﺒﯿﻠـﻪی دﯾﮕـﺮان‬
‫ﻣﯽﺷﻮی و اﻧﮕﺎری ﺑﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﺨﻮن ﻣﯽﺷﻮ ﯾﺪ و ﺧﻮن و ﺟﺎن ﻣﯽدﻫﯿﺪ و ﻋﯿﻨﺶ را از دﯾﮕﺮان ﻣﯽﮔﯿﺮﯾﺪ‪ .‬از ﻃﺮﻓﯽ ﻫﻢ ﻣﻦ دو ﺑـﺎر‬
‫ﺗﯿﺮ ﺧﻮرده ﺑﻮدم دﯾﮕﺮ و ﮐﻤﯽ ﺧﺮاﻓﺎﺗﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد؛ درﺳﺖ ﻋﯿﻦ ﮐﺎﯾﻮوا ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻪ ﺣﻀﺮت ﻣﺴﯿﺢ اﻋﺘﻘﺎد داﺷﺖ ﯾﺎ ﻋﯿﻦ ﻣﯿﭽـﻞ‬
‫َﺳﻨﺪرس ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻪ وﺟﺪان و اﺧﻼﻗﯿﺎت ﭘﺎﯾﺒﻨﺪ ﺑﻮد ﻣﻨﻢ ﺑﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﻏﺮﯾﺒﯽ اﻋﺘﻘﺎد آورده ﺑﻮدم‪ .‬ﺑﻪ ﺧﻮدم ﮔﻔـﺘﻢ ﺟـﻨﮕﻢ ﺗﻤـﺎم‬
‫ﺷﺪه‪ .‬اﮔﺮ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﺮاشﻫﺎی ﻣﺪاوم زﺧﻢ ﺗﯿﺮ دوﻣﯽ ﮐﻪ ﺧﻮردم ﻧﺒﻮد ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻧﻤـﯽﮔﻔﺘﻢ ﮐـﺎرم ﺑـﺎ ﺟﻨـﮓ ﺗﻤـﺎم‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬
‫وﻟﯽ ﺟﺎی زﺧﻤﻢ درد ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬
‫ُ‬
‫ﺷﺐﻫﺎ َد َﻣﺮ ﻣﯽﺧﻮاﺑﯿﺪم‪ .‬ﺧﺐ دﻣﺮ ﺧﻮاﺑﯿﺪن ﭼﯿﺰ ﺑﺪی ﻧﯿﺴﺖ اﻟﺒﺘﻪ ﺗﺎ وﻗﺘﯽﮐﻪ ﻧﺪاﻧﯿﺪ ﻣﻦ ﺗﻤﺎم ﻋﻤﺮ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﻣﯽﺧﻮاﺑﯿﺪم‪.‬‬
‫اواﯾﻞ ﺑﯽﻗﺮار ﺑﻮدم و ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻣﯽﭘﯿﭽﯿﺪم و ﭼﻨﺪ ﺷﺐ ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺖ ﺧﺸﻢ ﻫـﻢ ﺑـﻪ اﯾـﻦ ﺷـﺮاﯾﻄﻢ اﺿـﺎﻓﻪ ﺷـﺪ‪ .‬ﻣـﺪام ﺑـﻪ ﺧـﻮدم‬
‫ﻣﯽﭘﯿﭽﯿﺪم و از ﺷﺪت درد ﻓﺤﺶ ﻣﯽدادم و ﺧﯿﻠﯽ زود ﯾﺎد ﺑﺎﺑﯽ ﺟﻮرﮔﻨﺴﻦ ﻧﺎﻣﯽ ﻣﯽاﻓﺘﺎدم ﮐﻪ ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮد ﻣﺮا ﺑﮑﺸﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﺧـﻮدم‬

‫‪۹۳‬‬
 ‫ُ‬
‫ﺳﺮﺑﺎزﻫﺎی دﺷﻤﻦ‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫ﺑﻪ ﺷﻮک ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدم‪ .‬آﺧﺮ ﻣﮕﺮ ﻣﯽﺷﻮد ﯾﮑﯽ ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﻨﺪ آدم ﺷﻮﮐﻪ ﺷﺪه را ﺑﺎﯾﺪ ﭼﻄﻮری درﻣﺎن ﮐﺮد؟ ﯾﺎدم ﻣﯽآﯾـﺪ ﭼﻘـﺪر‬
‫ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ ﺗﺎ ﺑﻬﻢ ﺑﺮﺳﺪ و ﭼﻄﻮر اﻧﮕﺸﺖﻫﺎﯾﺶ ﺗﺸﻨﺞ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﯽﻟﺮزﯾﺪ و آن ﻟﺐﻫﺎﯾﺶ ﭼﻄﻮر زﯾـﺮ ﺳـﯿﺒﻞ اﺣﻤﻘﺎﻧـﻪاش‬
‫ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺷﺐﻫﺎ ﺑﻬﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪ ﻣﯽﮔﺬﺷﺖ‪ .‬ﮔﺎﻫﯽ ﺗﻮ ﺳﺘﺎد ﺑﺮای ﺧﻮدم راه ﻣﯽاﻓﺘﺎدم‪ .‬ﻣﯽرﻓﺘﻢ ﮐﻨﺎر ﺳﯿﻢﺧﺎردارﻫﺎ و ﺑـﻪ ﺗـﺎرﯾﮑﯽای‬
‫ﮐﻪ ﺗﻮ دﻟﺶ ﺟﻨﮓ ﺟﺮﯾﺎن داﺷﺖ ﺧﯿﺮه ﻣﯽﺷﺪم و ﺑﻪ اﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدم ﻫﺮ ﻃﻮر ﺷﺪه اﯾﻦ ﺣﺎل ﺧﺮاﺑﻢ را ﺑﻪ ﺑﺎﺑﯽ ﺟﻮرﮔﻨﺴﻦ ﻣﻨﺘﻘﻞ‬
‫ﮐﻨﻢ‪ .‬ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ اذﯾﺘﺶ ﮐﻨﻢ‪.‬‬

‫اواﺳﻂ ﺑﻬﺎر ﺑﻮد ﮐﻪ ﮔﺮوﻫﺎن آﻟﻔﺎ ﺑﺮای اﺳﺘﺮاﺣﺖ آﻣﺪ ﺳﺘﺎد‪ .‬رو ﺳﮑﻮی ﻫﻠﯿﮑﻮﭘﺘﺮﻫﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮﺷﺎن اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم‪ .‬ﻣﯿﭽﻞ َﺳﻨﺪرس و‬
‫ِاﯾﺰار و ﻫﻨﺮی داﺑﯿﻨﺰ و دﯾﻮ ﺟﻨﺴﻦ و ﻧﻮرﻣﻦ ﺑﺎﮐﺮ ﺑﺎﻫﺎم دﺳﺖ دادﻧﺪ و ﺑﺎ ﻫﻢ وﺳﺎﯾﻠﺸﺎن را ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺗﻮ ﺟﯿـﭙﻢ و رﻓﺘـﯿﻢ آﺳﺎﯾﺸـﮕﺎه‬
‫ﻣﺨﺼﻮص ﮔﺮوﻫﺎن‪ .‬ﺗﺎ ﻣﻮﻗﻊ ﻏﺬا ﺑﺎ ﻫﻢ ﺧﻮش ﮔﺬراﻧﺪﯾﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪش ﻫﻢ ﺑﺎز ﺑﺎ ﻫﻢ ﺧﻮش ﮔﺬراﻧﺪﯾﻢ‪ .‬اﯾﻦ ﯾﮏ ﺟﻮر رﺳﻢ ﺑﻮد‪ .‬ﯾﻌﻨﯽ‬
‫ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﺣﻮﺻﻠﻪاش را ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘﯽ ﺑﻨﺎ ﺑﺮ اﺻﻮل ﺑﺎﻫﺎﺷﺎن ﻣﯽﻣﺎﻧﺪی ﺑﻪ ﺧﻮشﮔﺬراﻧﯽ‪.‬‬
‫ﻧﯿﻤﻪﺷﺐ دﯾﮕﺮ وﻗﺖ داﺳﺘﺎن ﮔﻔﺘﻦ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎﮐﺮ ﮔﻔﺖ »ﻣﻮرﺗﯽ ﻓﯿﻠﯿﭙﺲ ﺷﺎﻧﺴﺎﺷﻮ ﺳﻮزوﻧﺪ‪«.‬‬
‫ﻟﺒﺨﻨﺪی زدم و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎﻧﺪم‪ .‬داﺳﺘﺎنﮔﻮﯾﯽ ﺑﺮای ﺧﻮدش رﯾﺘﻢ ﺧﺎﺻﯽ دارد‪ .‬ﺑﺎﮐﺮ ﯾﮑﯽ از ﺗﺎولﻫـﺎی رو اﻧﮕﺸـﺘﺶ را ﺑـﺎز‬
‫ﮐﺮد و ﭼﺮﮐﺶ را ﻣﮑﯿﺪ‪.‬‬
‫ِاﯾﺰار ﮔﻔﺖ »ﺑﮕﻮ دﯾﮕﻪ‪ .‬ﺑﺮاش ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻦ ﭼﯽ ﺷﺪ‪«.‬‬
‫ُ‬
‫»ﺧﺐ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻮد دﯾﮕﻪ‪ .‬ﺑﯿﭽﺎره ﻣﻮرﺗﯽ ﺷﺎﻧﺴﺸﻮ ﺳﻮزوﻧﺪ‪ .‬ﺗﺮﮐﻤﻮن زد ﺑﻪ ﺷﺎﻧﺴﺶ‪«.‬‬
‫ِاﯾﺰار ﮔﻔﺖ »ﺳﺮ ﻫﯿﭽﯽﻫﺎ‪ .‬ﯾﺎرو ﺳﺮ ﻫﯿﭽﯽ ﺗﺮﮐﻤﻮن زد رﻓﺖ‪«.‬‬
‫ﻧﻮرﻣﻦ ﺑﺎﮐﺮ ﺑﺎ ﺳﺮ ﺗﺼﺪﯾﻖ ﮐﺮد و ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ وﻟﯽ دوﺑﺎره ﺣﺮﻓﺶ را ﺑﺮﯾـﺪ و ﭘﺎﺷـﺪ و رﻓـﺖ ﻃـﺮف ﺟـﺎﯾﺨﯽ و‬
‫دﺳﺘﺶ را ﺗﺎ ﺗﻪ ُﺑﺮد ﺗﻮ ﯾﺦﻫﺎ‪ .‬ﻓﻘﻂ زﯾﺮﭘﻮش ﺗﻨﺶ ﺑﻮد و ﭘﻼکﻫﺎﯾﺶ ﮔﺮدﻧﺶ‪ .‬راﺳﺘﺶ ﯾﮏﮐﻢ ﺑﻬﺶ ﺣﺴﻮدﯾﻢ ﺷـﺪ ـ ﺑـﻪ ﻫﻤـﻪی‬
‫ﺑﭽﻪﻫﺎ‪ .‬اﺳﺘﺘﺎر ﺗﯿﺮهی ﻣﺨﺼﻮص ﮐﻤﯿﻦﻫﺎﯾﺸﺎن‪ ،‬زﺧﻢﻫﺎ و ﺗﺎولﻫﺎﯾﺸـﺎن‪ ،‬داﺳﺘﺎنﻫﺎﯾﺸـﺎن و اﯾـﻦ ﺣـﺲ ﻫﻤﯿﺸـﻪ در ﮐﻨـﺎر ﻫـﻢ‬
‫ﺑﻮدﻧﺸﺎن‪ .‬ﺑﻠﻪ ﺑﻬﺸﺎن اﺣﺴﺎس ﻧﺰدﯾﮑﯽ ﻣﯽﮐﺮدم وﻟﯽ درﻋﯿﻦﺣﺎل ﺣﺲ ﺟﺪاﯾﯽ ﺗﺎزهای ﺑﯿﻨﻤﺎن اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪ .‬زﺧﻢﻫﺎﯾﻢ درﻣﺎن ﺷﺪه‬
‫ﺑﻮد و ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ ﻣﺮﺗﺐ و ﺗﻤﯿﺰ ﺑﻮد و ﺗﻮ ﭘﺸﺖ ﺧﻂ ﻣﻘﺪم ﺑﺮای ﺧﻮدم ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺎز ﮐﺮده ﺑﻮدم‪ .‬از ﯾﮏ ﻟﺤﺎظ ﻫﻨـﻮزم دوﺳـﺘﺎﻧﻢ ﺑﻮدﻧـﺪ‬
‫وﻟﯽ وﻗﺘﯽ ﺧﻂ ﻣﻘﺪم را ول ﻣﯽﮐﻨﯽ ﺗﻤﺎم رﻓﺘﺎر ﻫﻢرزمﻫﺎﯾﺖ ﺑﺎﻫﺎت دﯾﮕﺮ ﻋﻮض ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬ﭼﻮن ﺗﻮ ﺷﺪهای ﯾﮏ ﺷﻬﺮوﻧﺪ ﻋﺎدی‪.‬‬
‫ﺣﻖ ﻋﻀﻮﯾﺘﺖ را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮاده ﭘﺲ دادی و دﯾﮕﺮ ﺑﺮادر ﺧﻮﻧﯽ آنﻫﺎ ﻧﯿﺴﺘﯽ و ﻫﺮ ﭼﻘﺪر ﻫﻢ ﺗﻼش ﮐﻨـﯽ ﻧﻤﯽﺗـﻮاﻧﯽ ﺗﻈـﺎﻫﺮ ﮐﻨـﯽ‬
‫ﻋﻀﻮیﺷﺎن ﻫﺴﺘﯽ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﮐﻪ اﯾﻦﻃﻮری اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﺮدم ـ اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﺮدم ﺷﺪهام ﺷﻬﺮوﻧﺪی ﻋﺎدی و ﻫﻤﯿﻦ ﻧﺎراﺣﺘﻢ ﻣﯽﮐـﺮد‪ .‬اﯾـﻦ ﺑﭽـﻪﻫﺎ‬
‫ﺑﺮادرم ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ را دوﺳﺖ داﺷﺘﯿﻢ‪.‬‬
‫ﻧﻮرﻣﻦ ﺑﺎﮐﺮ ﺧﻢ ﺷﺪ ﺟﻠﻮ و ﻣﺸﺘﯽ ﯾﺦ ﭼﺴﺒﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﺷﺎﻧﻪاش و روی ﺗﻨﺶ ﻓﺸﺎرﺷﺎن داد و ﺑﻌـﺪ ﻗـﻮﻃﯽ ﺧﻨـﮏ ﻧﻮﺷـﯿﺪﻧﯽ را‬
‫ﺑﺮداﺷﺖ و ِﺗﻘﯽ ﺑﺎزش ﮐﺮد‪.‬‬
‫آرام ﮔﻔﺖ »ﺑﯿﺮون ﻣﯽ ﮐﯽ ﺑﻮدﯾﻢ‪ .‬ﯾﮑﯽ از اون روزای ﮔﺮم ﭘﺪردرﺑﯿﺎر ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﻧﻤﮏ رو زﺑﻮﻧﻤﻮن ﻣﯽذاﺷـﺘﯿﻢ ﺗـﺎ ﻓﻘـﻂ‬
‫ﺣﻮاﺳﻤﻮن ﺟﻤﻊ ﺑﻤﻮﻧﻪ‪ .‬ﻧﻤﯽﺷﺪ ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﺗﻮ ﺣﺎل ﺧﻮدﺷﻮن وﻟﻮ ﺷﺪه ﺑﻮدن‪ .‬ﯾﻪﮐﻢ ﮔﺬﺷﺖ ﯾﮑﯽ ﭘﺮﺳـﯿﺪ ﻣـﻮرﺗﯽ ﮐـﻮ؟‬
‫ﺳﺘﻮان ﺑﭽﻪﻫﺎ رو ﺷﻤﺮد و ﻧﺘﯿﺠﻪش؟ ﻣﻮرﺗﯽ ﻧﺒﻮد‪«.‬‬
‫ِاﯾﺰار ﮔﻔﺖ »رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬دود ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺧﺒﺮی ازش ﻧﺒﻮد‪«.‬‬
‫ﻧﻮرﻣﻦ ﺑﺎﮐﺮ ﺑﺎ ﺳﺮ ﺗﺄﯾﯿﺪ ﮐﺮد‪» .‬آره دﯾﮕﻪ دو ﺗﺎ ﮔﺮوه ﺗﺠﺴﺲ ﻓﺮﺳﺘﺎدﯾﻢ‪ .‬ﻫﯿﭻ ﺧﺒﺮی ازش ﻧﺒﻮد‪ .‬آب ﺷﺪه ﺑـﻮد‪ «.‬ﻟﺤﻈـﻪای‬

‫‪۹۴‬‬
 ‫ُ‬
‫ﺳﺮﺑﺎزﻫﺎی دﺷﻤﻦ‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫ﻣﮑﺚ ﮐﺮد و ﻧﻮﺷﯿﺪﻧﯽاش را رﯾﺨﺖ رو ﺗﺎوﻟﺶ و ﻟﯿﺴﯿﺪش‪» .‬دﯾﮕﻪ ﺷﺐ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺳﺘﻮان ﮐﺮاس ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮد ﺳﮑﺘﻪ ﮐﻨﻪ ـ دﯾﺪی‬
‫ُ‬
‫ﮐﻪ ﭼﻄﻮری زرﺗﯽ ﻋﺼﺒﯽ ﻣﯽﺷﯽ؟ ﺧﺐ ﺑﮕﻮ ﭼﯽ ﺷﺪ؟ ﺑﮕﻮ ﭼﯽ ﺷﺪ‪«...‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ »ﻣﻮرﺗﯽ اوﻣﺪ؟«‬
‫ً‬
‫»دﻗﯿﻘﺎ‪ .‬ﻣﻮرﺗﯽ اوﻣﺪ‪ .‬ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﯿﻢ ﺧﺒﺮ ﺑﺪﯾﻢ ﮔﻤﺸﺪه ﮐﻪ آﻗﺎ ﯾﮑﻬﻮ ﺳﺮوﮐﻠﻪاش ﭘﯿﺪا ﺷﺪ‪«.‬‬
‫ِاﯾﺰار ﮔﻔﺖ »ﺧﯿﺲ آب ﺑﻮد‪«.‬‬
‫»آﻫﺎی ﺑﺒﯿﻦ ـ«‬
‫»ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﻧﻤﯽﮔﻢ‪ .‬ﺧﻮدت درﺳﺖ ﺑﮕﻮ‪«.‬‬
‫ﻧﻮرﻣﻦ ﺑﺎﮐﺮ اﺧﻢ ﮐﺮد‪» .‬ﺧﯿﺲ آب ﺑﻮد‪ .‬ﻓﻬﻤﯿﺪم اﺣﻤﻖ رﻓﺘﻪ ﺑﻮده ﺷﻨﺎ‪ .‬ﺑﺎورت ﻣﯽﺷﻪ؟ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ دو ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮ رﻓﺘﻪ ﺑـﻮد ﺑـﺮای‬
‫ﺧﻮدش ﯾﻪ رودﺧﻮﻧﻪ ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺑﻮده و ﺷﯿﺮﺟﻪ زده ﺑﻮده ﺷﻨﺎ‪ ،‬ﻓﮑﺮ ﮐﻦ واﺳﻪ ﺧﻮدش ﮐﺮال ﺳﯿﻨﻪ ﻣﯽرﻓﺘﻪ آﻗﺎ‪ .‬ﻧـﻪ ﺣﺴـﺎب اﻣﻨﯿـﺖ‬
‫ﻣﻨﻄﻘﻪ رو ﮐﺮده ﺑﻮد ﻧﻪ ﻫﯿﭽﯽ‪ .‬ﻫﻤﯿﻦﻃﻮری ﮐﻮن ﺑﺮﻫﻨﻪ زده ﺑﻮد ﺑﻪ آب‪«.‬‬
‫ُ‬
‫ِاﯾﺰار رﯾﺰ ﺧﻨﺪﯾﺪ‪» .‬ﺧﺐ ﮔﺮم ﺑﻮده دﯾﮕﻪ‪«.‬‬
‫دﯾﻮ ﺟﻨﺴﻦ ﮔﻔﺖ »اوﻧﻘﺪرا ﻫﻢ ﮔﺮم ﻧﺒﻮد‪«.‬‬
‫»ﭼﺮا ﮔﺮم ﺑﻮد‪«.‬‬
‫ﺑﺎﮐﺮ ﮔﻔﺖ »ﻣﯽﮔﯿﺮی؟ ﻧﺎﺳﻼﻣﺘﯽ ﺗﻮ ﻣﯽ ﮐﯽ ﺑﻮدﯾﻤﺎ‪ .‬ﻫﻤﻪﺟﺎ ﮐﻤﯿﻦ ﺑﻮد و آﻗﺎ رﻓﺖ واﺳﻪ ﺧﻮدش ﺷﻨﺎ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ﮐﺎر اﺣﻤﻘﺎﻧﻪای ﮐﺮده‪.‬‬
‫ﺑﻪ اﻃﺮاف آﺳﺎﯾﺸﮕﺎه ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم‪ .‬ﺑﯿﺴﺖ ﺳﯽﻧﻔﺮی آدم ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻋﺪهای ﻣﺸﻐﻮل ِﻣﯽ زدن ﺑﻮدﻧـﺪ و ﻋـﺪهای اﺳـﺘﺮاﺣﺖ‪ .‬وﻟـﯽ‬
‫ﺧﺒﺮی از ﻣﻮرﺗﯽ ﻓﯿﻠﯿﭙﺲ ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫ﺑﺎﮐﺮ ﻟﺒﺨﻨﺪ زد‪ .‬دﺳﺖ دراز ﮐﺮد ﮔﺬاﺷﺖ رو زاﻧﻮم و ﻓﺸﺎرش داد‪.‬‬
‫»ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻮد دﯾﮕﻪ‪ .‬ﻣﻮرﺗﯽ ﺑﯽ ﻣﻮرﺗﯽ‪«.‬‬
‫»ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟«‬
‫ﺑﺎﮐﺮ ﻫﻤﺎنﻃﻮر ﮐﻪ دﺳﺘﺶ را ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺮم رو زاﻧﻮﯾﻢ ﺗﮑﯿﻪ داده ﺑﻮد ﮔﻔﺖ »ﻣﻮرﺗﯽ ﻫﻤﻪ ﺷﺎﻧﺴﺎﺷﻮ ﺧﺮج ﮐﺮد‪ .‬ﭼﻨﺪ روز ﺑﻌـﺪ‬
‫ﺑﻮد ﯾﺎ ﻧﻪ ﮔﻤﻮﻧﻢ ﯾﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻌﺪ ﺣﺎﻟﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺮاب ﺷﺪ‪ .‬ﻣﺪام ﻋﻖ ﻣﯽزد و دﻣﺎی ﺑـﺪﻧﺶ رﻓـﺖ ﺑـﺎﻻ‪ .‬ﻧـﺎﺟﻮر ﺣـﺎﻟﺶ ﺑـﺪ ﺷـﺪ‪.‬‬
‫ﺟﻮرﮔﻨﺴﻦ ﮔﻔﺖ ﻻﺑﺪ ﻣﺎل آب آﻟﻮدهاﯾﻪ ﮐﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﺷﻨﺎ رﻓﺘﻪ ﺗﻮ ﺣﻠﻘﺶ‪ .‬ﻓﮏ ﮐﻨﻢ ﯾﮑﯽ از اﯾﻦ وﯾﺮوﺳـﺎی وﯾﺘﮑـﻮﻧﮕﯽ ﺑـﻪ ﺟـﻮﻧﺶ‬
‫اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ »راﺳﺘﯽ ﺑﺎﺑﯽ ﺟﻮرﮔﻨﺴﻦ ﮐﻮ؟«‬
‫»آروم ﺑﺎش‪«.‬‬
‫»ﻧﻪ‪ ،‬رﻓﯿﻖ ﺟﯿﻨﮕﻢ ﺑﺎﺑﯽ ﺟﻮن ﮐﺠﺎﺳﺖ؟«‬
‫ﻧﻮرﻣﻦ ﺑﺎﮐﺮ ﺑﺎ زﺑﺎﻧﺶ ﺻﺪای ﭼﯿﻠﻨﮕﯽ درآورد ﮐﻪ »ﻣﯽﺧﻮای داﺳﺘﺎﻧﻮ ﺑﺸﻨﻮی؟ آره ﯾﺎ ﻧﻪ؟«‬
‫ُ‬
‫»آره ﺧﺐ‪«.‬‬
‫»ﭘﺲ ﺧﻮب ﮔﻮش ﮐﻦ دﯾﮕﻪ‪ .‬ﻣﻮرﺗﯽ ﻣﺮﯾﺾ ﺷﺪ‪ .‬ﺗﻮ ﻋﻤﺮت ﻧﺪﯾﺪی ﯾﮑﯽ اﯾﻦﻃﻮری ﻣﺮﯾﺾ ﺑﺸﻪ‪ .‬ﻣﺮﯾﻀﯿﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺪی‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﻧﻪ ﻣﯽﺗﻮﻧﺴﺖ راه ﺑﺮه ﻧﻪ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻪ ﻧﻪ ﺑﺎد ول ﺑﺪه‪ .‬ﻫﯿﭻ ﻏﻠﻄﯽ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﺴﺖ ﺑﮑﻨﻪ‪ .‬ﻓﻠﺞ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ ﻓﻠـﺞ اﻃﻔـﺎل ﮔﺮﻓﺘـﻪ‬
‫ﺑﻮد‪«.‬‬
‫ﻫﻨﺮی داﺑﯿﻨﺰ ﺳﺮ ﺗﮑﺎن داد ﮐﻪ »ﻧﻪ ﻓﻠﺞ اﻃﻔﺎل ﻧﺒﻮد‪ .‬اﺷﺘﺒﺎه ﻣﯽﮐﻨﯽ‪«.‬‬
‫»ﻣﯽﮔﻢ ﺷﺎﯾﺪ‪«.‬‬
‫»ﻧﻪ ﻓﻠﺞ اﻃﻔﺎل اﯾﻦﻃﻮری ﻧﯿﺴﺖ‪«.‬‬

‫‪۹۵‬‬
 ‫ُ‬
‫ﺳﺮﺑﺎزﻫﺎی دﺷﻤﻦ‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬
‫ُ‬
‫»ﺧﺐ ﺣﺎﻻ ﻫﺮ ﭼﯽ‪ .‬ﻣﻦ ﺣﺮف ﺟﻮرﮔﻨﺴﻨﻮ ﻣﯽزﻧﻢ‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ ﻓﻠﺞ اﻃﻔﺎل ﺑﻮده‪ .‬ﯾﺎ اون ﯾﮑﯽ ﻣﺮﺿﻪ ﮐﻪ ﻣﺎل ﻓﯿﻼﺳﺖ‪ .‬ﮐﻮﻓﺖ و‬
‫زﻫﺮﻣﺎر ﻓﯿﻠﯽ ﯾﺎ ﭼﯽ ﭼﯽ‪ .‬ﭼﻪ ﻣﯽدوﻧﻢ‪«.‬‬
‫»آره وﻟﯽ ﻓﻠﺞ اﻃﻔﺎل ﻧﺒﻮد‪«.‬‬
‫ِاﯾﺰار ﮐﻪ آنﻃﺮف آﺳﺎﯾﺸﮕﺎه ﺑﺮای ﺧﻮد ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﻧﯿﺸﺨﻨﺪی زد و ﺑﻌﺪ ﺑﺸﮑﻦ زد ﮐﻪ »ﻫﺮ ﭼﯽ ﺑﺎﺷﻪ ﯾﻪ ﭘﯿﺎم داره‪ .‬ﻣﯽﮔﻪ ﺳﺮ‬
‫ﭼﯿﺰای ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﺷﺎﻧﺴﺘﻮ ﺑﻪ ﻓﻨﺎ ﻧﺪه‪ .‬ﺷﺎﻧﺴﺘﻮ ﻗﺸﻨﮓ ﻧﮕﻪدار‪«.‬‬
‫ﻣﯿﭽﻞ َﺳﻨﺪرس ﮔﻔﺖ »ﻧﮑﺘﻪاش ﺗﻮ ﻫﻤﯿﻨﻪ‪«.‬‬
‫دﯾﻮ ﺟﻨﺴﻦ ﮔﻔﺖ »ﻣﻮرﺗﯽ ﺷﺎﻧﺴﺸﻮ ﺳﻮزوﻧﺪ‪«.‬‬
‫َﺳﻨﺪرس ﮔﻔﺖ »آﺗﯿﺸﺶ زد‪«.‬‬
‫ﻧﻮرﻣﻦ ﺑﺎﮐﺮ ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺪی ﺳﺮ ﺗﮑﺎن داد ﮐﻪ »آدم ﻧﺒﺎﯾﺪ اﯾﻦﻃﻮری ﺑﯽاﺣﺘﯿـﺎﻃﯽ ﺑﮑﻨـﻪ‪ .‬آدم ﻫﻤﯿﻦﻃـﻮری ﺷﺎﻧﺴﺸـﻮ ﺑـﻪ ﺑـﺎد‬
‫ﻧﻤﯽده‪«.‬‬
‫َﺳﻨﺪرس ﮔﻔﺖ »آﻣﯿﻦ‪«.‬‬
‫ﻫﻨﺮی داﺑﯿﻨﺰ ﮔﻔﺖ »ﻓﻠﺞ اﻃﻔﺎل ﮐﻮﻓﺘﯽ!«‬
‫ﻣﺪﺗﯽ ﺳﺎﮐﺖ ﺑﻮدﯾﻢ‪ .‬ﻧﯿﺎزی ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻧﺒﻮد ﭼﻮن ﻫﻤﻪ داﺷﺘﯿﻢ ﺑﻪ ﯾﮏ ﻣﻮﺿﻮع ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ؛ ﺑﻪ ﻣﻮرﺗﯽ ﻓﯿﻠﯿﭙﺲ و اﯾﻨﮑﻪ‬
‫ﺷﺎﻧﺲ آدم ﺗﺎ ﭼﻪ ﺣﺪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺟﻮاب دﻫﺪ و ﻧﺪﻫﺪ و ﭼﻘﺪر ﻏﯿﺮﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ آدم ﻧﺘﻮاﻧﺪ وﻗﺎﯾﻊ ﻏﯿﺮﻣﻨﺘﻈﺮه را ﺣﺴﺎب ﮐﻨﺪ‪ .‬ﻫﺰارﺗﺎ‬
‫راه ﺑﺮای ُﻣﺮدن اﺳﺖ‪ .‬ﺗﯿﺮ ﺧﻮردن ﻓﻘﻂ ﯾﮏ راه اﺳﺖ‪ .‬ﻣﯿﻦﻫﺎی ﺿﺪﻧﻔﺮ و ﺗﻠﻪﻫﺎی اﻧﻔﺠﺎری و ﻗﺎﻧﻘﺎرﯾﺎ و ﺷﻮک و ﻓﻠﺞ اﻃﻔـﺎل در‬
‫اﺛﺮ وﯾﺮوﺳﯽ وﯾﺘﮑﻮﻧﮕﯽ ﻫﻢ راهﻫﺎی دﯾﮕﺮی اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ »ﺟﻮرﮔﻨﺴﻦ ﮐﻮ؟«‬

‫ﯾﮏ ﻣﻮﺿﻮع دﯾﮕﺮ‪ .‬ﺗﺤﺖ ﻫﺮ ﺷﺮاﯾﻂ روزی ﺳﻪ ﺑﺎر دﺳﺖ از ﮐﺎر ﻣﯽﮐﺸﯿﺪم‪ .‬ﻣﯽرﻓﺘﻢ ﺧﻠﻮﺗﯽ ﭘﯿﺪا ﻣﯽﮐﺮدم و رو ﺟـﺎی زﺧﻤـﻢ‬
‫ﮐﺮم ﻣﺨﺼﻮص ﭼﺮکﺧﺸﮏﮐﻦ ﻣﯽزدم‪ .‬ﻫﻤﯿﻦ ﮐﺎر رو ﺷﻠﻮارم ﻟﮏ ﺑﺰرگ زردی ﻣﯽاﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﮐﺮم ﻣﯽﻣﺎﺳﯿﺪ‪ .‬ﻟﮑـﯽ ﮐـﻪ ﺑﻘﯿـﻪ‬
‫دﺳﺘﺶ ﻣﯽﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﯾﮑﯽ ﻣﯽﮔﻔﺖ ﻣﺎل اﯾﻦ ﺑﯽﮐﺎری اﺳﺖ ﺗﻮ ﭘﺸﺖ ﺧﻂ ﻣﻘﺪم‪ .‬دﯾﮕﺮی ﻣﯽﮔﻔﺖ ﻣﺎل ﻫﻤﯽروﺋﯿﺪ اﺳﺖ و اﯾﻨﮑﻪ‬
‫ً‬
‫ﭼﻄﻮری ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدن ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺮاﯾﻢ ﻣﺸﮑﻞ اﺳﺖ‪ .‬ﺷﻮﺧﯽﻫﺎی دﯾﮕﺮﺷﺎن اﺻﻼ ﺧﻨﺪهدار ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫ً‬
‫ﺗﻮ اوﻟﯿﻦ روزی ﮐﻪ ﮔﺮوﻫﺎن آﻟﻔﺎ ﭘﯿﺶ ﻣﺎ ﻣﺴﺘﻘﺮ ﺷﺪ اﺻﻼ ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ ﺑﺎﺑﯽ ﺟﻮرﮔﻨﺴﻦ ﻧﯿﻔﺘﺎد‪ .‬ﻧﻪ ﺳﺮ ﻏﺬا ﻧﻪ ﺗﻮ ﮐﻠﻮپ و ﻧـﻪ‬
‫ﺣﺘﯽ ﺗﻮ دورﻫﻤﯽﻫﺎی ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺗﻮ آﺳﺎﯾﺸﮕﺎه ﻣﺨﺼﻮص ﮔﺮوﻫﺎن آﻟﻔﺎ‪ .‬ﯾﮏ ﺑﺎر ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺮوم ﭘﯿـﺪاﯾﺶ ﮐـﻨﻢ وﻟـﯽ دوﺳـﺘﻢ ﻣﯿﭽـﻞ‬
‫َﺳﻨﺪرس ﮔﻔﺖ ﺑﯽﺧﯿﺎل ﺷﻮم‪.‬‬
‫ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ »وﻟﺶ ﮐﻦ ﺑﺮه‪ .‬ﭘﺴﺮه ﮔﻨﺪ زده ﺑﻮد آره وﻟﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺬاری ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﺗﺎزه ﮐﺎرﯾﺶ‪ .‬ﯾﺎدﺗﻪ ﺗﺎزه اوﻣﺪه ﺑﻮد؟ ﻣﺴﺌﻠﻪ اﯾﻨﻪ‬
‫ﮐﻪ اﻻن ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪه‪ .‬ﯾﻌﻨﯽ ﺑﺒﯿﻦ ﻃﺮف ﮐﺎرﺷﻮ ﺑﻠﺪه‪ .‬ﻫﺮ ﭼﯽ دوﺳﺖ داری ﺑﮕﯽ ﺑﮕﻮ وﻟـﯽ ﺟـﻮن ﻣـﻮرﺗﯽ ﻓﯿﻠﯿﭙﺴـﻮ ﻧﺠـﺎت‬
‫داد‪«.‬‬
‫»اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﮐﺎرش درﺳﺘﻪ؟«‬
‫َﺳﻨﺪرس ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ‪» .‬آدﻣﺎ ﻋﻮض ﻣﯽﺷﻦ‪ .‬ﺷﺮاﯾﻂ ﻋﻮض ﻣﯽﺷﻪ‪ .‬دوﺳﺖ ﻧﺪارم اﯾﻦﻃﻮری ﺑﮕـﻢ وﻟـﯽ ﺗـﻮ دﯾﮕـﻪ‬
‫ﻧﯿﺴﺘﯽ‪ .‬اﻻن ـ ﺟﻮرﮔﻨﺴﻦ ﺑﺎ ﻣﺎﺳﺖ‪«.‬‬
‫»و ﻣﻦ ﺑﺎﻫﺎﺗﻮن ﻧﯿﺴﺘﻢ؟«‬
‫َﺳﻨﺪرس ﻟﺤﻈﻪای ﺑﻬﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪.‬‬
‫»ﻧﻪ‪ .‬ﮔﻤﻮﻧﻢ ﻧﯿﺴﺘﯽ‪«.‬‬
‫ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺪی ﻋﯿﻦ ﻏﺮﯾﺒﻪﻫﺎ ازم ﺟﺪا ﺷﺪ و رﻓﺖ آنﻃﺮف آﺳﺎﯾﺸﮕﺎه ﺑﺮای ﺧﻮدش دراز ﮐﺸﯿﺪ و ﺗﻈﺎﻫﺮ ﺑـﻪ ﻣﺠﻠـﻪ ﺧﻮاﻧـﺪن‬

‫‪۹۶‬‬
 ‫ُ‬
‫ﺳﺮﺑﺎزﻫﺎی دﺷﻤﻦ‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺣﺴﯽ ﺗﻮ دروﻧﻢ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮد‪ .‬ﺑﺨﺸﯿﺶ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﺑﻮد وﻟﯽ ﺑﺨﺶ دﯾﮕﺮﯾﺶ ﺣﺲ ﻣﻄﻠﻖ و ﮐﺎﻣﻞ ﺑﺎﺧﺖ ﺑﻮد؛ ﻣـﻦ دﯾﮕـﺮ ﺑـﺎ‬
‫آنﻫﺎ ﻧﺒﻮدم‪ .‬آنﻫﺎ ﺳﺮﺑﺎز ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﻦ ﻧﺒﻮدم‪ .‬ﺗﺎ ﭼﻨﺪ روز دﯾﮕﺮ آنﻫﺎ وﺳﺎﯾﻠﺸﺎن را ﺟﻤﻊ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و ﺑﺮﻣﯽﮔﺸﺘﻨﺪ ﺗﻮ ﺟﻨﮕﻞ و ﻣﻦ‬
‫ﻫﻤﯿﻦﺟﺎ ﭘﺎی ﺑﺎﻧﺪ ﻫﻠﯿﮑﻮﭘﺘﺮ ﻣﯽاﯾﺴﺘﺎدم ﺗﻤﺎﺷﺎﯾﺸﺎن ﻣﯽﮐﺮدم ﻗﺪم رو ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻨﻄﻘﻪی ﻋﻤﻠﯿﺎﺗﯽ و ﺑﻌﺪ ﺑﺎز دوﺑـﺎره روزم‬
‫را ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﮐﺎر ﺗﮑﺮاری ﺑﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻦ ﻣﻬﻤﺎت ﻣﯽﮔﺬراﻧﺪم ﺗﺎ وﻗﺖ ﻓﯿﻠﻢ دﯾﺪن ﯾﺎ ﺑﺎزی ﯾﺎ ﺗﻨﻬﺎی ﻧﻮﺷﯿﺪن ﻣﯽﺷﺪ و ﺑﻌـﺪش ﻣﻮﻗـﻊ‬
‫ﺧﻮاب‪ .‬ﺧﻨﺪهدارش اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺲ ﻣﯽﮐﺮدم ﺑﻬﻢ ﺧﯿﺎﻧﺖ ﺷﺪه‪.‬‬
‫ﻫﻤﯿﻦﻃﻮری ﺧﯿﺮهی ﻣﯿﭽﻞ َﺳﻨﺪرس ﻣﺎﻧﺪم‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ »رﻓﺎﻗﺖ و وﻓﺎداری ﯾﻌﻨﯽ ﻫﻤﯿﻦ‪«.‬‬

‫ﺻﺒﺤﺶ ﺑﺎﺑﯽ ﺟﻮرﮔﻨﺴﻦ را دﯾﺪم‪ .‬داﺷﺘﻢ ﻫﻠﯿﮑﻮﭘﺘﺮ ﻣﺨﺼﻮص ﺣﻤﻞ ﺑﺎر را ﭘﺮ ﻣﯽﮐﺮدم‪ .‬آﺧﺮﯾﻦ ﻫﻠﯿﮑﻮﭘﺘﺮ ﻫﻢ ﺑـﺎل زد‪ .‬داﺷـﺘﻢ‬
‫ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﻣﯽﭘﻮﺷﯿﺪم ﮐﻪ ﭼﺸﻢ اﻧﺪاﺧﺘﻢ دﯾﺪم ﺑﻪ ﺟﯿﭙﻢ ﺗﮑﯿﻪ داده و ﻣﻨﺘﻈﺮم اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدم‪ .‬ﮐﻮﭼﮏﺗﺮ از آن ﭼﯿﺰی ﮐـﻪ ﯾـﺎدم‬
‫ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻋﯿﻦ ﻣﻮشﺧﺮﻣﺎﯾﯽﻫﺎ ﺑﻮد‪ .‬ﻗﺪﮐﻮﺗﺎه و ﺧﭙﻠﻪ‪.‬‬
‫ُ‬
‫ﻋﺼﺒﯽ ﺳﺮ ﺗﮑﺎن داد‪ .‬ﮔﻔﺖ »ﺧﺐ‪«...‬‬
‫اول از ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﭘﻮﺗﯿﻦﻫﺎﯾﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم‪ .‬ﭘﻮﺗﯿﻦﻫﺎ‪ ،‬ﻫﻨﻮز ﻋﻮض ﻧﺸﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻫﻤﺎﻧﯽ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﺗﯿﺮ ﺧﻮردﻧﻢ ﭘﺎﯾﺶ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﯿﺮون ﺳﺎﻧﮓ ﺗﺮا ﺑﺎﻧﮓ ﺑﻮدم و ﯾﮏ ﮔﻠﻮﻟﻪ ﺗﻮ ﺑﺪﻧﻢ ﺑﻮد و ﮐﻠﯽ درد داﺷﺘﻢ وﻟﯽ ﻧﻤﯽداﻧﻢ ﭼـﺮا ﺧـﺎﻃﺮهی اﯾـﻦ ﭘﻮﺗﯿﻦﻫـﺎی ﺗـﺎزهی‬
‫َ‬
‫رس ﺳﺮخ‪ .‬ﭘﻮﺗﯿﻦﻫـﺎﯾﺶ از‬ ‫ِ‬ ‫و‬ ‫ﮔﺮدوﺧﺎک‬ ‫ﺑﯽ‬ ‫و‬ ‫ه‬ ‫درآﻣﺪ‬ ‫ﮐﺎرﺧﺎﻧﻪ‬ ‫از‬ ‫ﺗﺎزه‬ ‫ﻫﺎی‬‫ﭘﻮﺗﯿﻦ‬ ‫ذﻫﻨﻢ‪.‬‬ ‫ﺗﻮ‬ ‫ﺑﻮد‬ ‫ﻣﺎﻧﺪه‬ ‫ﮑﺶ‬ ‫ﻟ‬ ‫ﺧﻮشﺟﻨﺲ ﺑﺪون‬
‫آن ﺟﺰﯾﯿﺎت واﺿﺤﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺷﺪ ﻓﺮاﻣﻮﺷﺶ ﮐﺮد‪ .‬ﻋﯿﻦ ﺗﮑﻪای ﭼﻤﻦ ﯾﺎ ﺳﻨﮕﺮﯾﺰهای ﮐـﻪ ﺧﯿـﺮهاش ﺷـﺪی و ﻓﮑـﺮ ﻣﯽﮐﻨـﯽ‬
‫ﺧﺪاﯾﺎ اﯾﻦ آﺧﺮﯾﻦ ﭼﯿﺰی اﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﻮ اﯾﻦ دﻧﯿﺎ ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻬﺶ ﻣﯽﺧﻮرد‪.‬‬
‫ﺟﻮرﮔﻨﺴﻦ ﭘﻠﮏ زد و زور زد ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺰﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻃﺮز ﻋﺠﯿﺒﯽ ﯾﮏﮐﻢ دﻟﻢ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺶ ﺳﻮﺧﺖ‪ .‬ﮔﻔﺖ »ﺑﺒـﯿﻦ ﻣﯽﺗـﻮﻧﯿﻢ ﺣـﺮف‬
‫ﺑﺰﻧﯿﻢ؟«‬
‫ﺗﮑﺎن ﻧﺨﻮردم‪ .‬ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺰدم‪ .‬زﺑﺎن ﺟﻮرﮔﻨﺴﻦ ﺑﯿﺮون آﻣﺪورﻓﺖ رو ﻟﺒﻪی ﺳﺒﯿﻠﺶ و ﺑﻌﺪ دوﺑﺎره ﺑﺮدش ﺗﻮ‪.‬‬
‫»ﺑﺒﯿﻦ ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ اﺷﺘﺒﺎه ﮐﺮدم‪ .‬ﭼﯽ ﻣﯽﺗﻮﻧﻢ ﺑﮕﻢ؟ ﻣﻨﻮ ﺑﺒﺨﺶ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺗﯿﺮ ﺧﻮردی ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﯿﺎم ﺟﻠﻮ‪ ،‬ﺧﻮاﺳﺘﻢ وﻟﯽ ﻧﺸـﺪ‪،‬‬
‫ُ‬
‫ﮐﭗ ﮐﺮده ﺑﻮدم‪ .‬اﻧﮕﺎری ﮐﻪ ﻣﻮاد زده ﺑﺎﺷﯽ‪ .‬ﻣﯽﮔﯿﺮی ﭼﯽ ﻣﯽﮔﻢ؟ ﺷﺪه ﻧﺘﻮﻧﯽ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﻨﯽ؟«‬
‫»ﻧﻪ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺑﺮام ﭘﯿﺶ ﻧﯿﻮﻣﺪه‪«.‬‬
‫ُ‬
‫»وﻟﯽ ﺧﺐ ﻻاﻗﻞ ﻣﯽﺗﻮﻧﯽ ـ«‬
‫»ﺑﻬﻮﻧﻪش رو ﺑﯿﺎرم؟«‬
‫ﺟﻮرﮔﻨﺴﻦ ﻟﺐ ﮔﺰﯾﺪ‪» .‬ﻧﻪ ﺧﺮاﺑﺶ ﮐﺮد‪ .‬ﻫﻤﻮﻧﺠﺎ ﺑﻮد‪ .‬ﯾﮑﻬﻮ ﺧﺸﮑﻢ زد ﮔﻤﻮﻧﻢ‪ .‬ﺻﺪای ﺗﯿـﺮ و داد و ﻫﻤـﻪ ﭼـﯽ ﻣﻨـﻮ ﺑﻬـﻢ‬
‫رﯾﺨﺖ ـ اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﻮد ﺗﻮ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﻣﻮﻗﻌﯿﺘﯽ ﺑﻮدم ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺧﻮدﻣﻮ ﺟﻤﻊ ﮐﻨﻢ‪ ...‬وﻗﺘﯽ از ﺷﻮک ﺷﻨﯿﺪم و ﻗﺎﻧﻘﺎرﯾـﺎ ﺑـﻪ ﺧـﻮدم‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ ...‬ﯾﻌﻨﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪم‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺪا ﺷﺒﺎ ﮐﺎﺑﻮس ﻣﯽدﯾﺪم‪ .‬ﻣﺪام ﺗﻮ رو ﻣﯽدﯾـﺪم دراز اﻓﺘـﺎدی و ﮐﻤـﮏ ﻣﯽﺧـﻮای وﻟـﯽ‬
‫ﭘﺎﻫﺎم ﭘﺮ از ﺷﻦ ﺷﺪه و ﺟﻠﻮ ﻧﻤﯽره‪ .‬زور ﻣﯽزدم وﻟﯽ ﭘﺎﻫﺎﻣﻮ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺗﮑﻮن ﺑﺪم‪«.‬‬
‫ﺻﺪاﯾﯽ از ﺗﻪ ﮔﻠﻮ درآورد؛ ﺻﺪاش ﮐﻢ ﺑﻮد و ﺷﮑﻨﻨﺪه و ﯾﮏ آن ﺑﻪ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ ﻣﺒﺎدا ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﺑﺰﻧﺪ زﯾﺮ ﮔﺮﯾﻪ و ﻣﻨﻢ ﺑﯽﺧﯿﺎل‬
‫ﺷﻮم‪ .‬ﺑﺰﻧﻢ ﺑﻪ ﺷﺎﻧﻪاش و ﺑﮕﻮﯾﻢ ﺑﯽﺧﯿﺎﻟﺶ ﺷﻮد‪ .‬وﻟﯽ ﺧﻮدش را ﮐﻨﺘﺮل ﮐﺮد‪ .‬ﺻﺪا ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑـﻮد ﺑﺮﮔﺸـﺖ ﺑـﻪ ﮔﻠـﻮﯾﺶ و ﺑـﻪزور‬
‫ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و ﺧﻮاﺳﺖ دﺳﺘﻢ را ﺑﻔﺸﺎرم‪ .‬ﻫﻤﯿﻦ ﺷﺪ ﺑﻬﺎﻧﻪای ﮐﻪ ﺑﻬﺶ ﭼﺸﻢﻏﺮه ﺑﺮوم‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ »ﺑﻪ اﯾﻦ ﺳﺎدﮔﯽﻫﺎ ﻧﯿﺴﺖ‪«.‬‬
‫»ﺗﯿﻢ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻢ ﺑﺮﮔﺮدم و اﺷﺘﺒﺎﻫﺎﺗﻤﻮ ﺟﺒﺮان ﮐﻨﻢ‪«.‬‬

‫‪۹۷‬‬
 ‫ُ‬
‫ﺳﺮﺑﺎزﻫﺎی دﺷﻤﻦ‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫»ﺑﺮو ﮔﻤﺸﻮ‪«.‬‬
‫ﺟﻮرﮔﻨﺴﻦ ﺳﻌﯽ داﺷﺖ زورﮐﯽ ﺑﺎﻫﺎم دﺳﺖ ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬ﺧﯿﻠﯽ ﺻﻤﯿﻤﯽ ﻣﯽﺧﻮاﺳـﺖ ﺑﺎﺷـﺪ‪ ،‬ﺧﯿﻠـﯽ ﻧﺎراﺣـﺖ ﺑـﻮد و آزرده و‬
‫ﻫﻤﯿﻦ ﯾﮏﮐﻢ ﻧﺎراﺣﺘﻢ ﮐﺮد‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﻓﻘﻂ ﯾﮏﮐﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﺛﺎﻧﯿﻪای زﯾﺮ ﻟﺐ ﭼﯿﺰی ﮔﻔﺘﻢ و ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻨﻢ ﺷـﺪم و ﻫﻤﺎنﺟـﺎ رﻫـﺎﯾﺶ‬
‫ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺣﺎل ﺧﻮدش‪.‬‬
‫ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﻮدم از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺨﻮام ﺟﻠﻮی ﺗﻨﻔﺮم ازش را ﺑﮕﯿﺮم‪.‬‬

‫ﯾﮑﺠﺎی ﮐﺎر اﯾﺮاد داﺷﺖ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﭘﺎم رﺳﯿﺪه ﺑﻮد اﯾﻨﺠﺎ آدﻣﯽ ﺑﻮدم اﻫﻞ ﻓﮑﺮ و درس ﺧﻮاﻧﺪه‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﺪرک ﺗﺤﺼﯿﻼت ﻫﻨﺮی و ﻋﻠﻤﯽ‬
‫و ﻗﺒﻮﻟﯽ ﺑﺎ ﺑﺎﻻﺗﺮﯾﻦ رﺗﺒﻪ و ﯾﮏ ﻋﺎﻟﻤﻪ ﻟﻮح ﺗﻘﺪﯾﺮ وﻟﯽ ﺑﻌﺪ از ﻫﻔﺖ ﻣﺎه ﺟﻨﮕﯿﺪن ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ آن ﻫﻤﻪ اﻋﺘﺒﺎر و ﺑﺮﺧﻮردﻫﺎی‬
‫ﻣﺘﻤﺪﻧﺎﻧﻪ ﺑﺎﻫﺎم زﯾﺮ ﺑﺎر ﺳﻨﮕﯿﻦ واﻗﻌﯿﺖﻫﺎی روزﻣﺮهی اﯾﻨﺠﺎ ﻣﺪﻓﻮن ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺷﺪه ﺑﻮدم آدﻣﯽ ﺟﺪی‪ .‬ﺣﺘﯽ ﮔﺎﻫﯽ ﺑﺪﺟﻨﺲ‪.‬‬
‫ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺗﻤﺎم ﺗﺤﺼﯿﻼت و ارزشﻫﺎی ﺧﻮب ﻟﯿﺒﺮاﻟﯽام ﺣﺎﻻ از درون ﺣﺲ ﺑﯽﺗﻔﺎوﺗﯽ ﺷﺪﯾﺪی داﺷـﺖ‪ .‬ﺗـﻮم ﺣﺴـﯽ ﻣﻨﻔـﯽ و‬
‫ﻓﺮای ﻣﻨﻄﻖ ﺷﮑﻞ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻦ ﻗﺎﺑﻠﯿﺖﻫﺎی ﮐﺎرﻫﺎی ﺷﯿﻄﺎﻧﯽ داﺷﺘﻢ و اﯾﻦ ﻗﺒﻮﻟﺶ ﺣﺘﯽ از ﻃﺮف ﺧﻮدم ﺳﺨﺖ ﺑﻮد‪ .‬دوﺳـﺖ‬
‫داﺷﺘﻢ ﺗﻼﻓﯽ ﮐﺎر ﺑﺎﺑﯽ ﺟﻮرﮔﻨﺴﻦ رو ﺳﺮش درﺑﯿﺎورم‪ .‬ﻫﻔﺘﻪﻫﺎ و ﻫﻔﺘﻪﻫﺎ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻗﺴﻢ ﻣﯽﺧﻮردم ﺧﺪﻣﺘﺶ ﻣﯽرﺳـﻢ ﺧـﺪﻣﺘﺶ‬
‫ﻣﯽرﺳﻢ و ﻫﻤﯿﻦﻃﻮری ﺗﻮ دﻟﻢ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم اﻻن ازش ﻣﺘﻨﻔﺮ ﻧﯿﺴﺘﻢ و ﮐﻠـﯽ ﺧﺸـﻢ و رﻓﺘـﺎر اﺣﺴﺎﺳـﺎﺗﯽ را‬
‫ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻬﺶ از دﺳﺖ دادم وﻟﯽ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺣﺲ اﻧﺘﻘﺎم ﻋﯿﻦ ﺧﻮره ﺑﻪ ﺟﺎﻧﻢ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪ .‬ﺷﺐﻫﺎ ﮔﺎﻫﯽ زﯾﺎدی از ﺣﺪ ﻣﯽﻧﻮﺷـﯿﺪم‪.‬‬
‫ً‬
‫ﯾﺎدم ﻣﯽآﯾﺪ داد ﻣﯽزدم ﺑﺮاﯾﻢ ﭘﺰﺷﮏ ﺑﯿﺎورﻧﺪ و ﻫﻤﯿﻦﻃﻮری ﻣﻨﺘﻈﺮ و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪم‪ .‬ﯾﮏ ﺑﺎر ﮐﻼ از ﻫـﻮش رﻓـﺘﻢ و وﻗﺘـﯽ ﺑـﻪ‬
‫ﻫﻮش آﻣﺪم ﺑﺎزم داد زدم و ﻫﻤﯿﻦ داد زدﻧﻢ دردم را ﺗﺸﺪﯾﺪ ﻣﯽﮐﺮد و ﻗﺎﻃﯽ ﻣﯽﺷﺪ ﺑﺎ ﺑﻮی ﮔﻨﺪ زﺧﻢ ﺧﻮدم و ﻋﺮق و ﺗﺮﺳﻢ و آن‬
‫اﻧﮕﺸﺖﻫﺎی ﻟﺮزان ﺑﺎﺑﯽ ﺟﻮرﮔﻨﺴﻦ ﮐﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻪ ﺧﻮدش ﺟﺮﺋﺖ ﭘﺎ ﭘﯿﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻦ داده ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﯽآﻣﺪ ﺟﻠﻮ ﭼﺸﻤﻢ‪ .‬ﺑﻌـﺪ دوﺑـﺎره‬
‫ﺗﻤﺎم ﺷﺮاﯾﻂ را از ﻧﻮ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻣﯽﮐﺮدم‪ .‬ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﺟﺰﯾﯿﺎﺗﺶ‪ .‬ﮔﺮﻣﺎی ﻣﻼﯾﻢ ﺧﻮﻧﻢ ﯾﺎدم اﻓﺘﺎد‪ .‬ﯾﺎدم آﻣﺪ ﺳﻌﯽ ﮐـﺮدهام ﺑﻬـﺶ ﺑﮕـﻮﯾﻢ‬
‫ﺷﻮﮐﻪ ﺷﺪهام وﻟﯽ زﺑﺎﻧﻢ در دﻫﺎﻧﻢ ﻧﻤﯽﺟﻨﺒﯿﺪ‪ .‬ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ داد ﺑﺰﻧﻢ »اﻻغ ﺷﻮﮐﻪ ﺷﺪم ـ دارم ﻣﯽﻣﯿﺮم!« وﻟﯽ ﻓﻘـﻂ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴـﺘﻢ‬
‫ﻧﺎﻟﻪ ﮐﻨﻢ‪ .‬اﯾﻦ ﯾﺎدم آﻣﺪ و ﺑﻌﺪش ﯾﺎد ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن و ﭘﺮﺳﺘﺎرﻫﺎ اﻓﺘﺎدم‪ .‬ﺣﺘﯽ ﺧﺸﻤﻢ ﻫﻢ ﯾﺎدم آﻣﺪ‪ .‬وﻟﯽ دﯾﮕﺮ از ﻧﺰدﯾﮏ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ‬
‫ﺧﺸﻤﻢ را ﺣﺲ ﮐﻨﻢ‪ .‬آﺧﺮش ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺑﺮام ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﺣﺲ ﺳﺮﻣﺎﯾﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮ ﻗﻔﺴﻪ ﺳﯿﻨﻪام ﺣـﺒﺲ ﺷـﺪه ﺑـﻮد‪ .‬اول‬
‫اﯾﻨﮑﻪ اﯾﻦ ﺑﺎﺑﺎ ﺑﻪ ﮐﺸﺘﻨﻢ داده ﺑﻮد‪ .‬دوم اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺟﻮاب رﻓﺘﺎرش را ﻣﯽدﯾﺪ‪.‬‬
‫ﻏﺮوﺑﯽ از ﻣﯿﭽﻞ َﺳﻨﺪرس ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﮐﻤﮑﻢ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ »اذﯾﺘﺶ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﯾﻪﮐﻢ ﻣﯽرم رو ﻣﺨﺶ ﻫﻤﯿﻦ‪ .‬رواﻧﺸﻮ ﺑﻬﻢ ﻣﯽرﯾﺰم‪«.‬‬
‫َﺳﻨﺪرس ﮔﻔﺖ »ﻧﻪ ﻧﯿﺴﺘﻢ‪«.‬‬
‫»ﯾﺎرو رو ﻣﯽﺗﺮﺳﻮﻧﯿﻢ‪«.‬‬
‫َﺳﻨﺪرس ﺳﺮ ﺗﮑﺎن داد ﮐﻪ »ایﺑﺎﺑﺎ ﺗﻮ ﻫﻢ ﻣﺮﺿﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪﻫﺎ‪«.‬‬
‫»ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻣﯽﺧﻮام ـ«‬
‫»ﻣﺮﺿﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ‪«.‬‬
‫َﺳﻨﺪرس ﺗﻮ ﺳﮑﻮت ﻟﺤﻈﻪای ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد و رﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽرﻓﺘﻢ ﺳﺮاغ ِاﯾﺰار‪.‬‬
‫ﻫﻮش ﻣﯿﭽﻞ َﺳﻨﺪرس را ﻧﺪاﺷﺖ وﻟﯽ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺣﻮاﺳﺶ ﺑﻪ اﺟﺮای درﺳـﺖ ﻋـﺪاﻟﺖ ﺑـﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪازاﯾﻨﮑـﻪ ﻧﻘﺸـﻪام را ﺑـﺮاﯾﺶ‬
‫ﺗﻮﺿﯿﺢ دادم ﺑﺎ آن دﻧﺪانﻫﺎی ﺳﻔﯿﺪ ﻫﻤﯿﻦﻃﻮری ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻬﻢ زد‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ »اﻣﺸﺐ؟«‬
‫»آره زﯾﺎدی ﺷﻠﻮﻏﺶ ﻧﮑﻦ و ﺑﻬﻤﺶ ﻧﺮﯾﺰ‪«.‬‬

‫‪۹۸‬‬
 ‫ُ‬
‫ﺳﺮﺑﺎزﻫﺎی دﺷﻤﻦ‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫»ﻣﻦ ﺑﻬﻤﺶ ﺑﺮﯾﺰم؟«‬

‫روی آن ﻟﺒﺨﻨﺪش اﺑﺮو ﻫﻢ ﺑﺎﻻ داد و ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﺑﺸﮑﻦ زدن‪ .‬ﺗﯿﮑﺶ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﺮ وﻗﺖ ﻋﺼﺒﯽ ﻣﯽﺷﺪ و ﯾﺎ ﻣـﻮﻗﻌﯿﺘﯽ ﺑـﺮای‬
‫ﮐﺎری ﺑﻮد ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺮﮐﺖ را ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬ﻫﯿﭻﮐﺲ ﺑﻬﺶ اﻫﻤﯿﺖ ﻧﻤﯽداد‪ .‬ﻣﻦﺟﻤﻠﻪ ﺧﻮدم‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ »ﮔﺮﻓﺘﯽ؟«‬
‫ِاﯾﺰار ﭼﺸﻤﮏ زد‪» .‬اوﮐﯽ دوﮐﯽ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻗﺮاره ﺷﻮﺧﯽ ﺑﺎﺷﻪ دﯾﮕﻪ آره؟«‬

‫ﺑﻪ دﺷﻤﻦ ﻣﯽﮔﻔﺘﯿﻢ ﺷﺒﺢ‪ .‬ﻣﯽﮔﻔﺘﻢ »ﺷﺐ ﺑﺪﯾﻪ‪ .‬اﺷﺒﺎح رﯾﺨﺘﻦ ﺑﯿﺮون‪ «.‬ﺗﻮ اﺻﻄﻼح ﻣﺎ ﺟﻦزده ﺷﺪن ﯾﻌﻨﯽ ﻫﻢ ﺗﺮﺳﯿﺪن و ﻫـﻢ‬
‫ُﻣﺮدن‪ .‬ﻣﯽﮔﻔﺘﯿﻢ »ﺟﻦزده ﻧﺸﯽﻫﺎ‪ .‬ﺧﻮﻧﺴﺮد ﺑﺎش‪ .‬زﻧﺪه ﺑﻤﻮن‪ «.‬ﯾﺎ ﻣﯽﮔﻔﺘﯿﻢ »ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻮاﻇﺐ ﺑﺎش ﺗﺴﻠﯿﻢ ارواح ﻧﺸﯽﻫﺎ‪ «.‬ﺧﻮد‬
‫ﻣﻨﻄﻘﻪی ﯾﯿﻼﻗﯽ ﺑﻪ اﻧﺪازهی ﮐﺎﻓﯽ ﺗﺮﺳﻨﺎک ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺮ از ﺗﻮﻧﻞ و ﺳﺎﯾﻪ و ﺑﻮی ﻋﻮد ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮ ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﻣﯽﺳﻮﺧﺖ‪ .‬ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺗﻤﺎﻣﺶ ﭘﺮ‬
‫از اﺷﺒﺎح ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺎ ﺗﻮ ﻧﺒﺮد ﺑﻮدﯾﻢ وﻟﯽ ﺑﻪﻫﯿﭻوﺟﻪ از ﻗﻮاﻋﺪ ﻋﻠﻤﯽ ﻗﺮن ﺑﯿﺴﺘﻢ ﭘﯿﺮوی ﻧﻤﯽﮐﺮدﯾﻢ‪ .‬ﻧﺼﻔﻪﺷﺐ ﻣﻮﻗﻊ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ‬
‫ﻣﯽرﺳﺪ ﺗﻤﺎم وﯾﺘﻨﺎم زﻧﺪه ﺷﺪه و ﺟﻠﻮت راه ﻣﯽرود ـ اﺷﮑﺎل ﻏﺮﯾﺒﯽ ﺗﻮ ﺷﺎﻟﯿﺰارﻫﺎ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و ﻟﻮﻟﻮﺧﺮﺧﺮهﻫﺎ ﺑﺎ ﺻﻨﺪل را‬
‫ﻣﯽرﻓﺘﻨﺪ و اﺷﺒﺎح ﺗﻮ ﺻﻮﻣﻌﻪﻫﺎی ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺑﺮای ﺧﻮدﺷﺎن ﺧﻮش ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﮐﺸﻮر اﺷﺒﺎح ﺑﻮد و ﺧﻮد وﯾﺘﻨﮕﻮﻧﮓﻫﺎ ﻫﻢ رﺋﯿﺲ اﺷﺒﺎح‬
‫ً‬
‫ﺑﻮد‪ .‬آن ﺷﮑﻠﯽ ﮐﻪ ﺷﺐﻫﺎ ﺳﺮاﻏﺖ ﻣﯽآﻣﺪﻧﺪ ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻮد‪ .‬آدم ﻫﯿﭻوﻗﺖ دﻗﯿﻖ ﻧﻤﯽدﯾﺪﺷـﺎن ﻓﻘـﻂ ﺗﻮﻫﻤﺸـﺎن را ﻣـﯽزد‪ .‬ﺗﻘﺮﯾﺒـﺎ‬
‫ﺣﻀﻮری ﺟﺎدوﯾﯽ داﺷﺘﻨﺪ؛ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ و ﻣﺤﻮ‪ .‬اﯾﻦ روح ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺧﻮدﺷﻢ را ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺗﺮﮐﯿﺐ ﮐﻨﺪ و ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻇﺎﻫﺮ ﺑﺪﻫﺪ و‬
‫ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﻮد ﺑﻪ درﺧﺖﻫﺎ و ﭼﻤﻦ‪ .‬ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ از ﺟﺎﯾﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮد‪ .‬ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﭘﺮواز ﮐﻨﺪ‪ .‬ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ از ﺳﯿﻢﺧﺎردارﻫﺎ ﻋﺒـﻮر‬
‫ﮐﻨﺪ ﻋﯿﻦ ﯾﺦ آب ﺷﻮد و ﺑﯽﺻﺪا ﺑﯿﻔﺘﺪ روت‪ .‬ﺗﺮﺳﻨﺎک ﺑﻮد‪ .‬ﺗﻮ ﻃﻮل روز ﺷﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﺣﺮفﻫـﺎ را ﺑـﺎور ﻧﻤﯽﮐـﺮدی‪ .‬ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴـﺘﯽ‬
‫ﺑﻬﺶ ﺑﺨﻨﺪی و ﺑﻪ ﺷﻮﺧﯽ ﺑﺮﮔﺰار ﮐﻨﯽ‪ .‬وﻟﯽ ﺷﺐﻫﺎ ﻣﯽﺷﺪی آدﻣﯽ ﮐﻪ اﯾﻤﺎن آورد و دﯾﮕﺮ در ﺳﻨﮕﺮ اﻧﻔﺮادیات ﺑﻪ ﭼﯿﺰی ﺷﮏ‬
‫ﻧﺪاری‪.‬‬
‫ِاﯾﺰار ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺧﻮدش را ﺟﻤﻊوﺟﻮر ﮐﺮد‪ .‬ﺗﻤﺎم ﻏﺮوب ﮐـﻪ ﻣﺸـﻐﻮل آﻣـﺪه ﺷـﺪن ﺑـﻮدﯾﻢ زﯾـﺮ ﻟـﺐ ﻣﯽﮔﻔـﺖ »ﻫـﺎﻟﻮوﯾﻦ‬
‫ﻫﺎﻟﻮوﯾﻦ‪ «.‬ﺑﻬﺶ ﺑﺸﮑﻦ زدن ﻫﻢ اﺿﺎﻓﻪ ﻣﯽﮐﺮد و آنﻗﺪر ﺣﺮﮐﺎﺗﺶ ﺿﺎﯾﻊ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﺎ ﻣﺮز ﮐﻨﺴﻞ ﮐﺮدن ﮐﻞ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ رﻓﺘﻢ‪ .‬ﻣﺪام ﺳﺮد‬
‫و ﮔﺮم ﻣﯽﺷﺪم‪ .‬ﻣﯿﭽﻞ َﺳﻨﺪرس ﺑﺎﻫﺎم ﺻﺤﺒﺖ ﻧﻤﯽﮐﺮد و ﻫﻤﯿﻦ دﻟﺴـﺮدم ﻣﯽﮐـﺮد وﻟـﯽ ﺑﻌـﺪ دوﺑـﺎره ﯾـﺎد ﺟﺮﯾـﺎن ﻣﯽاﻓﺘـﺎدم‪.‬‬
‫ﻧﺘﯿﺠﻪاش ﻫﻢ ﭼﯿﺰی ﻧﺒﻮد ﺟﺰ اﯾﺠﺎد ﯾﮏ ﺟﻮر ﺑﯽﺧﯿﺎﻟﯽ‪ .‬ﻧﻪ ﺳﺮد ﺑﻮدم و ﻧﻪ ﮔﺮم‪ .‬ﻓﻘﻂ ﮐﺎرﻫﺎ را ﻣﮑﺎﻧﯿﮑﯽ ﻣﯽﮐﺮدم و ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ‪،‬‬
‫ﻧﻪ ﺣﺴﯽ ﺧﺎﺻﯽ ﺑﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪای ﮐﻪ ﭼﯿﺪه ﺑﻮدم داﺷﺘﻢ ﻧﻪ دﻟﻢ ﺑﺎﻫﺎش ﺑﻮد‪ .‬ﺟﻠﻮهﻫـﺎی وﯾـﮋهای ﮐـﻪ ﻣﯽﺧﻮاﺳـﺘﻢ ﺳـﺮش ﺑﯿـﺎورم و‬
‫ﻣﺤﻮﻃﻪی ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﯽاش را ﭼﮏ ﮐﺮدم و ﻓﺎﺻﻠﻪﻫﺎ را اﻧﺪازه ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﻣﻬﻤﺎت و وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ را ﺑﺮداﺷـﺘﻢ‪ .‬ﺗـﻮ اﯾﻦﻃـﻮر‬
‫ﮐﺎرﻫﺎ ﺣﺮﻓﻪای ﺑﻮدم و ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ ﮐﺎرم ﺑﯽﺧﻄﺎﺳﺖ وﻟﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ اﯾﻦ ﻣﻬﻤﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﺮداﺷﺘﻪام ﺑﺮای آدم دﯾﮕﺮی اﺳﺖ ﮐﻪ‬
‫ﻗﺮار اﺳﺖ ﺑﺮود ﺑﻪ ﺟﻨﮓ‪ .‬ﻣﻦ ﺧﻮدم زﯾﺎد ﻋﻼﻗﻪای ﺑﺮای رﻓﺘﻦ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺟﻨﮓ و ﺟﺎنﻓﺸﺎﻧﯽ ﻣﯿﻬﻦﭘﺮﺳﺘﺎﻧﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪.‬‬
‫ً‬
‫اﮔﺮ راه ﺑﺰرﮔﻮاراﻧﻪای ﺑﺮای اﻧﺠﺎم ﻧﺪادﻧﺶ داﺷﺘﻢ ﺣﺘﻤﺎ اﻧﺠﺎﻣﺶ ﻧﻤﯽدادم‪ .‬ﺗﺎزه ﻣﻮﻗﻊ ﻏﺬا ﻣﺪام ﺗﻮ ﻧﻬﺎرﺧﻮری ﺧﯿﺮهی ﺑﺎﺑﯽ‬
‫ﺟﻮرﮔﻨﺴﻦ ﺑﻮدم و وﻗﺘﯽ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد و ﺳﺮ ﺗﮑﺎن دادم ﺑﻮد ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﯽﺧﯿﺎل ﻗﻀﯿﻪ ﻣﯽﺷﻮم‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ دﻧﺒﺎل ﭼﯿﺰی ﺑﻮدم‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ ﯾـﮏ‬
‫ﻋﺬرﺧﻮاﻫﯽ دﯾﮕﺮ ـ ﻋﺬرﺧﻮاﻫﯽ ﺗﻮ ﺟﻤﻊ‪ .‬وﻟﯽ ﺟﻮرﮔﻨﺴﻦ ﺧﯿﺮهام ﺷﺪ‪ .‬ﻧﮕﺎه ﺧﯿـﺮهی ﻏﺮﯾﺒـﯽ ﺑـﻮد‪ ،‬ﺧﯿﻠـﯽ ﺟـﺪی و ﺑﯽﺗـﺮس‪،‬‬
‫اﻧﮕﺎری دﯾﮕﺮ ﻧﯿﺎزی ﺑﻪ ﻋﺬرﺧﻮاﻫﯽ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﺑﺎ دﯾﻮ ﺟﻨﺴﻦ و ﻣﯿﭽﻞ َﺳﻨﺪرس و ﭼﻨﺪﺗﺎﯾﯽ دﯾﮕﺮ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑـﻮد و ﺑـﻪ ﻧﻈـﺮ ﻣﯽرﺳـﯿﺪ‬
‫ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﺗﻮ ﺟﻤﻊ ﺟﺎ ﺷﺪه و ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﯾﮏ ﺗﯿﻢ ﺷﺪهاﻧﺪ و ﺟﻤﻌﺸﺎن ﺟﻮر‪.‬‬
‫ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺼﻤﻢ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ آﺳﺎﯾﺸﮕﺎﻫﻢ‪ .‬دوش ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺻﻮرت زدم و ﮐﻼهﺧﻮدم را ﮐﻮﺑﯿﺪم ﺑﻪ دﯾﻮار و ﯾﮏﮐﻢ دراز ﮐﺸـﯿﺪم و ﭘﺎﺷـﺪم و دور‬
‫اﺗﺎق راه رﻓﺘﻢ و ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺣﺮف زدم و ﺑﻪﺟﺎی زﺧﻤﻢ ﭘﻤﺎد زدم و رﻓﺘﻢ ﺑﺒﯿﻨﻢ ِاﯾﺰار ﮐﺠﺎﺳﺖ‪.‬‬
‫درﺳﺖ ﻗﺒﻞ از ﻏﺮوب ﮔﺮوﻫﺎن آﻟﻔﺎ ﺑﻪ ﺧﻂ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻧﻔﺮات ﺑﻪ دو ﮔﺮوه ﺗﻘﺴﯿﻢ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻋﺪهای ﺑﺮای ﻧﺎﻣﻪ ﻧﻮﺷـﺘﻦ‬

‫‪۹۹‬‬
 ‫ُ‬
‫ﺳﺮﺑﺎزﻫﺎی دﺷﻤﻦ‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫و ﺧﻮشﮔﺬراﻧﯽ و ﺧﻮاب‪ ،‬ﻣﺮﺧﺺ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﻘﯿﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﻮ ﻣﺤﻮﻃﻪی ﻣﻘﺮ ﺗﺎ ﺑﺮای ﯾﺎزده ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ ﻫﺮﮐﺪام ﺑﻪ ﻧﻮﺑـﺖ‬
‫ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﯽ ﺑﺪﻫﻨﺪ‪ .‬ﻟﻮح ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﯽ را اﯾﻦﻃﻮر ﻣﯽﭼﯿﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﻫﺮ ﻧﻔﺮ ﯾﮏ ﺷﺐ اﺳﺘﺮاﺣﺖ داﺷﺖ و ﯾﮏ ﺷﺐ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﯽ‪.‬‬
‫اﻣﺸﺐ ﺷﺐ ﺟﻮرﮔﻨﺴﻦ ﺑﻮد‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ اﯾﻦ رو از ﻗﺒﻞ ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ‪ .‬ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ ﻣﺤﻞ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﯽاش ﻫﻢ اﻧﺒﺎر ﺷﻤﺎره ﺷـﺶ اﺳـﺖ‪.‬‬
‫دور اﻧﺒﺎر ﺷﻤﺎره ﺷﺶ ﭘﺮ ﺑﻮد از ﮐﯿﺴﻪ ﺷﻦ و ﺟﺎش ﻫﻢ ﻣﯽﺷﺪ ﺟﻨﻮب ﻏﺮﺑـﯽ ﻣﺤﻮﻃـﻪ‪ .‬ﯾﻌﻨـﯽ ﮔﻮﺷـﻪی ﮔﻮﺷـﻪ‪ .‬آن روز ﺻـﺒﺢ‬
‫ﺳﺎﻧﺖﺑﻪﺳﺎﻧﺖ ﻣﺤﻮﻃﻪ را ﭼﮏ ﮐﺮده ﺑﻮدم‪ .‬ﻧﻘﺎط ﮐﻮرش را ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺑﻮدم و ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ زﻣﯿﻨﺶ ﮐﺠﺎ ﻣﻮج ﺑﺮﻣﯽدارد و ﺟﺎﻫﺎﯾﯽ‬
‫ﮐﻪ ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد ﺗﻮ ﻣﻮاﻗﻊ ﺿﺮوری ﻣﺨﻔﯽ ﺷﻮد را درآورده ﺑﻮدم‪ .‬وﻟﯽ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم اﯾﻦ اوﺻﺎف ﻣﻦ و ِاﯾـﺰار ﺗـﺎ ﺧـﻮد ﻣﺤـﻞ ﻧﮕﻬﺒـﺎﻧﯽ‬
‫دﻧﺒﺎﻟﺶ رﻓﺘﯿﻢ ﯾﮏ ﻣﻮﻗﻊ ﻣﺒﺎدا ﺟﺎﯾﺶ را ﻋﻮض ﮐﻨﺪ‪ .‬او ﭘﺎﻧﭽﻮﯾﺶ را ﭘﻬﻦ ﮐﺮد و ﺑﻤﺐﻫﺎﯾﺶ را ﺑﻪ دﮔﻤﻪی اﻧﻔﺠﺎر وﺻـﻞ ﮐـﺮد‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪش ﻋﯿﻦ ﺑﭽﻪ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮﻫﺎ ﻧﺸﺴﺖ آرام ﺑﺮای ﺧﻮدش ﺳﻮت زد‪ .‬رادﯾﻮﯾﺶ را اﻣﺘﺤﺎن ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﯾﮏ آبﻧﺒﺎت ﮔﺬاﺷﺖ دﻫﺎﻧﺶ‬
‫و درﺣﺎﻟﯽﮐﻪ اﺳﻠﺤﻪاش را ﻋﯿﻦ ﻋﺮوﺳﮏ ﺧﺮﺳﯽ ﺗﻮ ﺑﻐﻠﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ دﯾﻮار ﺗﮑﯿﻪ داد‪.‬‬
‫ِاﯾﺰار زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ »ﻋﯿﻦ ﮐﻔﺘﺮ ﺗﻮ ﭼﻨﮕﺘﻪ‪ .‬ﯾﻪ ﮐﻔﺘﺮ ﮐﺒﺎﺑﯽ‪ .‬ﺑﻮش از ﻫﻤﯿﻦ اﻻن ﭘﺎﺷﺪه‪«.‬‬
‫ً‬
‫»آره وﻟﯽ ﻣﺎ ﮐﻪ واﻗﻌﺎ ﻧﻤﯽﺧﻮاﯾﻢ ﮐﺒﺎﺑﺶ ﮐﻨﯿﻢ‪«.‬‬
‫ً‬
‫ِاﯾﺰار ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﻟﺤﻈﻪای ﺑﻌﺪ دﺳﺖ دراز ﮐﺮد زد ﺑﻪ ﺷﺎﻧﻪام‪ .‬ﻧﻪ ﻣﺤﮑﻢ زد ﻧﻪ ﺧﯿﻠـﯽ آرام‪ .‬ﮔﻔـﺖ »"واﻗﻌـﺎ" ﯾﻌﻨـﯽ‬
‫ﭼﯽ؟ ﻫﺸﺖ ﻣﺎه ﺗﻮ اﯾﻦ ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﻋﺠﺎﯾﺐ ﺑﻮدم ﻫﻤﻪ ﭼﯽ ﺑﺮام ﻣﺮزﺷﻮ از دﺳﺖ داده‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺪا ﻗﺴﻢ ﮔﺎﻫﯽ ﯾﺎدم ﻧﻤﯽآد ﭼﯽ واﻗﻌﯿﻪ‬
‫ﭼﯽ ﻧﯿﺴﺖ‪«.‬‬
‫***‬
‫رواﻧﺸﻨﺎﺳﯽ ﭼﯿﺰی اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﻮب ﺑﻠﺪم‪ .‬آدم ﻧﺒﺎﯾﺪ ﮐﺴﯽ رو ﺗﻮ روز روﺷﻦ ﺑﺘﺮﺳﺎﻧﺪ‪ .‬ﺻﺒﺮ ﻣﯽﮐﻨـﯽ‪ .‬ﭼـﻮن ﺗـﺎرﯾﮑﯽ ﺗـﻮ رو ﺗـﻮ‬
‫ﺧﻮدت ﻓﺮوﻣﯽﺑﺮده و از دﻧﯿﺎی ﺑﯿﺮون ﺟﺪات ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﺟﺎش رو ﺑﺎ ﺗﺨﯿﻞ ﭘﺮ‪ .‬اﯾـﻦ اوﻟـﯿﻦ درس رواﻧﺸﻨﺎﺳـﯽ اﺳـﺖ‪ .‬آنﻗـﺪری‬
‫ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﯽ داده ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﺪاﻧﻢ ﭼﻄﻮری ﺑﺎ ﮔﺬﺷﺖ ﻫﺮ ﺳﺎﻋﺖ از ﺷﺐ ﺗﺮس ذﻫﻨﺘﺎن را ﺑﻬﻢ ﻣﯽرﯾـﺰد و ﮐﺴـﯽ را ﻧﺪارﯾـﺪ ﺑﺎﻫـﺎش‬
‫ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﺪ و ﺑﻪ ﭼﯿﺰی ﺟﺰ ﺣﻔﺮهی ﺳﯿﺎه ﺑﺰرﮔﯽ ﮐﻪ درﺳﺖ وﺳﻂ روح ﺑﯿﭽﺎرهی ﺧﻮدﺗﺎن ﺟـﺎ ﺧـﻮش ﮐـﺮده ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﯿـﺪ ﺧﯿـﺮه‬
‫ﺷﻮﯾﺪ‪ .‬ﺳﺎﻋﺖﻫﺎ ﻣﯽﮔﺬرﻧﺪ و ﺷﻤﺎ ﺗﻤﺎم ﺗﻤﺮﮐﺰﺗﺎن را از دﺳﺖ ﻣﯽدﻫﺪ؛ ذﻫﻨﺘـﺎن ﻣـﺪام ﺑـﺮای ﺧـﻮدش ﻣـﯽرود و ﻣﯽآﯾـﺪ‪ .‬ﯾـﺎد‬
‫ﮔﻨﺠﻪﻫﺎی ﺗﺎرﯾﮏ ﻣﯽاﻓﺘﯿﺪ‪ ،‬ﯾﺎد آدمﻫﺎی دﯾﻮاﻧﻪ‪ ،‬ﯾﺎد ﻗﺎﺗﻞﻫـﺎﯾﯽ ﮐـﻪ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨـﺪ زﯾـﺮ ﺗﺨﺘﺘـﺎن ﻗـﺎﯾﻢ ﺷـﺪهاﻧﺪ و ﺗﻤـﺎم ﺗﺮسﻫـﺎی‬
‫ﮐﻮدﮐﯽﺗﺎن‪ .‬ﯾﺎ ﻏﻮلﻫﺎ و ﺗﺮولﻫﺎ و اﺳﻤﺶراﻧﺒﺮﻫﺎ‪ .‬ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ ﺑﻬﺶ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﯿﺪ وﻟﯽ ﻧﻤﯽﺷﻮد‪ .‬اﺷﺒﺎح ﻣﯽآﯾﻨﺪ ﺟﻠﻮ ﭼﺸﻤﺘﺎن‪.‬‬
‫ﭘﻠﮏ ﻣﯽزﻧﯿﺪ و ﺳﺮ ﺗﮑﺎن ﻣﯽدﻫﯿﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﻮدﺗﺎن ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ اﯾﻦ ﻓﮑﺮﻫﺎی ﭼﺮﻧﺪ ﭼﯿﺴﺖ؟ وﻟﯽ ﯾﺎد آدمﻫﺎﯾﯽ ﻣﯽاﻓﺘﯿﺪ ﮐـﻪ ُﻣﺮدهاﻧـﺪ‪.‬‬
‫َ‬
‫ﯾﺎد ِﮐﺮت ِﻟ ِﻤﻦ و ﮐﺎﯾﻮوا و ِﺗﺪ ﻟﻮﻧﺪر و ﯾﮏ ﺳﺮی دﯾﮕﺮ آدﻣﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﯿﺪ دﻗﯿﻖ ﺑﻪ ﯾﺎد ﺑﯿﺎورﯾﺸﺎن‪ .‬زودی ﻫﻢ ﯾـﺎد داﺳـﺘﺎنﻫﺎﯾﯽ‬
‫ﻣﯽاﻓﺘﯿﺪ ﮐﻪ درﺑﺎرهی ﺟﺎدو وﯾﺘﮑﻮﻧﮕﯽﻫﺎ ﺷﻨﯿﺪﯾﺪ‪ .‬ﯾﺎد وﻗﺘﯽ ﻣﯽاﻓﺘﯿﺪ ﮐﻪ ﯾﮑﯽ دوﺗﺎ ﺳﺮﺑﺎز وﯾﺘﮑﻮﻧﮕﯽ را ﺗﻮ ﺗﻮﻧـﻞ ﺑﻦﺑﺴـﺘﯽ ﮔﯿـﺮ‬
‫اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدﻧﺪ راه ﻓﺮاری ﻧﯿﺴﺖ وﻟﯽ وﻗﺘﯽ ﺗﻮﻧﻞ را ﮔﺸﺘﻨﺪ ﭼﯿﺰی ﺟﺰ ﯾﮏ ﺗﭙﻪ ﻣﻮشﻣﺮده ﭘﯿﺪا ﻧﮑﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻫﺰارﺗـﺎ داﺳـﺘﺎن‬
‫اﯾﻦﻃﻮری ﺷﻨﯿﺪهای‪ .‬داﺳﺘﺎن اﺷﺒﺎﺣﯽ را ﺷﻨﯿﺪی ﮐﻪ ﯾﮏ ﮔﺮوه از ﺗﻔﻨﮓداران را ﻇﺮف ﺑﯿﺴﺖ دﻗﯿﻘﻪ ﻣﺤﻮ ﮐﺮدهاﻧﺪ‪ .‬اﺷﺒﺎح از ﮔﻮر‬
‫ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﻣﯽآﯾﻨﺪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ و روﺑﻪرو و ﺗـﻮ وﺟـﻮدت‪ .‬ﺑﻌـﺪ ﮐـﻪ ﺑﯿﺸـﺘﺮ ﺗـﻮ دل ﺷـﺐ ﻓـﺮو ﻣـﯽروی و ﺻـﺪای‬
‫ﺧﻨﺪهداری ﺗﻮ ﮔﻮﺷﺖ ﻣﯽﺷﻮﻧﯽ‪ .‬ﺻﺪای رﯾﺰی ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯽﺷﻮد و آزارت ﻣﯽدﻫﺪ‪ .‬ﺟﯿﺮﺟﯿﺮکﻫﺎ اﻧﮕﺎر رﻣـﺰی ﺑـﺎ ﻫـﻢ ﺣـﺮف‬
‫ﻣﯽزﻧﻨﺪ؛ ﺷﺐ ﻃﻨﯿﻦ ﺻﺪاﻫﺎی اﻟﮑﺘﺮﯾﮑﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدش ﻣﯽﮔﯿﺮد‪ .‬ﻧﻔﺲ ﺣﺒﺲ ﻣﯽﮐﻨﯽ‪ .‬ﺧﻮدت را ﺟﻤﻊوﺟﻮر ﻣﯽﮐﻨﯽ و ﻋﻀﻼﺗﺖ‬
‫را ﺳﻔﺖ ﻣﯽﮐﻨﯽ و ﮔﻮش ﻣﯽدﻫﯽ‪ ،‬ﺻﺪای ﺗﻠﻖ اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﺖ ﺑﻠﻨﺪ اﺳﺖ و ﻧﺒﻀﺖ ﻋﻮض رگ‪ ،‬ﺗﻮ ﺳﺮت ﻣﯽزﻧﺪ‪ .‬ﺻـﺪای ﺧﻨـﺪهی‬
‫اﺷﺒﺎح را ﻣﯽﺷﻨﻮی‪ .‬ﺷﻮﺧﯽ ﻫﻢ ﻧﺪارﻧﺪ ﺟﺪیﺟﺪی دارﻧﺪ ﻣﯽﺧﻨﺪﻧﺪ‪ .‬از ﺟﺎت ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽﺷﻮی‪ ،‬ﺧﺸﮑﺖ زده و ﺗﻮ ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﭼﺸﻢ‬
‫ﻣﯽﮔﺮداﻧﯽ‪ .‬ﭼﯿﺰی ﻧﻤﯽﺑﯿﻨﯽ‪ .‬اﺳﻠﺤﻪات را آﻣﺎدهی ﺷﻠﯿﮏ ﻣﯽﮐﻨـﯽ‪ .‬زاﻧـﻮ ﻣﯽزﻧـﯽ و ﻧﺎرﻧﺠﮏﻫـﺎت را ﻣﯽﺷـﻤﺎری و ﻣﻄﻤـﺌﻦ‬
‫ﻣﯽﺷﯽ ﺿﺎﻣﻨﺸﺎن ﻃﻮری ﺧﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺗﻨﺪی ﭘﺮﺗﺸﺎن ﮐﻨﯽ و ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﻣﯽﮐﺸﯽ و ﮔﻮش ﻣﯽدﻫﯽ و ﺳـﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨـﯽ از‬
‫ﺗﺮس زﻫﺮهﺗﺮک ﻧﺸﻮی‪ .‬ﺑﻌﺪش‪ ،‬ﯾﻌﻨﯽ ﻫﺮ ﭼﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯽﮔﺬرد اوﺿﺎع ﺑﺪ و ﺑﺪﺗﺮ ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬

‫‪۱۰۰‬‬
 ‫ُ‬
‫ﺳﺮﺑﺎزﻫﺎی دﺷﻤﻦ‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫ََ‬
‫ِاﯾﺰار ﮔﻔﺖ »ﺑﯿﺎ دﯾﮕﻪ‪ .‬ﺑﺮﯾﻢ ﺗﻤﻮش ﮐﻨﯿﻢ‪ «.‬وﻟﯽ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﻫﻤﻪی ﮐﻠﮏ ﻣﺎﺟﺮا ﺗﻮ ﻫﻤﯿﻦ ﺻﺒﺮ ﮐﺮدن ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ‬
‫ﺑﺎرﺑﺎﻟﻼ را ﭘﺨﺶ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻓﯿﻠﻢ ﻣﺴﺨﺮهای ﺑﻮد وﻟﯽ ِاﯾﺰار‬
‫ﻫﻤﯿﻦ رﻓﺘﯿﻢ ﺳﯿﻨﻤﺎ و ﺑﺮای ﻫﺸﺘﻤﯿﻦ ﺷﺐ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﻫﻢ ﻓﯿﻠﻢ ِ‬
‫را ﺳﺮﮔﺮم ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬ﻋﺎﺷﻖ ﺟﯿﻦ ﻓﺎﻧﺪا ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺪام ﻣﯽﮔﻔﺖ »ﺟﯿﻦ ﻋﺰﯾﺰ‪ .‬ﺟﯿﻦ ﻋﺰﯾﺰ ﺑﻤﺐ اﻧﺮژی آﻗﺎﯾﻮﻧـﻪ‪ «.‬ﺑﻌـﺪ ﺑـﺎ دﺳـﺘﺶ ﺑﻬـﻢ‬
‫ً‬
‫ﻧﺸﻮن ﻣﯽداد دﻗﯿﻘﺎ ﺟﯿﻦ ﺑﻤﺐ ﮐﺠﺎی آﻗﺎﯾﻮن اﺳﺖ‪ .‬ﺷﻮﺧﯽای ﺗﮑﺮاری ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﻪﭼﯿﺰ ﺗﮑﺮاری ﺑﻮد‪ .‬ﻓﯿﻠﻢ و ﮔﺮﻣـﺎ و ﻧﻮﺷـﯿﺪﻧﯽ و‬
‫ﺟﻨﮓ‪ .‬ﻣﻮﻗﻊ ﭘﺨﺶ ﺣﻠﻘﻪی دوم ﻓﯿﻠﻢ ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮد‪ .‬ﺧﻮاﺑﯽ از رو ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ و ﺑﺎ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻠﯽ ﮔﺮﻣﺎ‪ .‬ﭼﻬﻞ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻌـﺪ ﮐـﻪ ﭘﺎﺷـﺪم‬
‫ﺣﺴﺎﺑﯽ ﻋﺮق ﮐﺮده ﺑﻮدم و درﺟﻪی ﺑﺪﻧﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد وﻟﯽ ﻫﻨﻮز ﻧﯿﻤﻪﺷﺐ از راه ﻧﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ً‬
‫رﻓﺘﯿﻢ ﺑﺎﺷﮕﺎه و ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﺸﻐﻮل ﺧﻮردن ﺷﻨﯿﺪم‪ .‬ﻣﯿﭽﻞ َﺳﻨﺪرس ﻫﻢ ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ دﯾﮕﺮی ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﺜﻼ ﻣﻦ را ﻧﺪﯾﺪ‪.‬‬
‫داﺷﺘﻨﺪ ﺑﺎﺷﮕﺎه را ﺗﻌﻄﯿﻠﯽ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺳﺮ ﺑﻪ ِاﯾﺰار اﺷﺎره ﮐﺮدم‪.‬‬
‫ُ‬
‫ﮔﻔﺖ »ﺧﺐ ﭘﺲ ﻣﯽرﯾﻢ ﮐﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ‪«.‬‬
‫وﻗﺘﯽ رﻓﺘﯿﻢ آﺳﺎﯾﺸﮕﺎﻫﻢ وﺳﺎﯾﻠﻤﺎن را ﺑﺮداﺷﺘﯿﻢ و ﺑﻌﺪ ﺗﻮ ﺗﺎرﯾﮑﯽ رﻓﺘﯿﻢ ﮐﻨﺎر ﺳﯿﻢﺧﺎردارﻫﺎ‪ .‬دوﺑﺎره ﺣﺲ ﻣﯽﮐﺮدم ﺳـﺮﺑﺎز‬
‫ﺷﺪم‪ .‬اﻧﮕﺎری ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺗﻮ ﺟﻨﮕﻞ‪ .‬اﻧﻀﺒﺎط ﻣﻨﻄﻘﻪی ﺟﻨﮕﯽ را ﺑﻪ ﺧﻮدﻣﺎن ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ‪ .‬ﺣﺮف ﻧﻤﯽزدﯾﻢ و ﺗﻮ ﺗﺎرﯾﮑﯽ راه ﻣـﯽرﻓﺘﯿﻢ و‬
‫ﺑﺎ ﺳﯿﺎﻫﯽ ﺷﺐ ﯾﮑﯽ ﺷﺪه ﺑﻮدﯾﻢ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺳﻨﮕﺮ ﺷﻤﺎره ﺷﺶ رﺳﯿﺪﯾﻢ ِاﯾﺰار ﺷﺼﺘﺶ را ﺑﺎﻻ ﺑﺮد و ازم دورش ﮐـﺮد و ﺑـﻪ ﺳـﻤﺖ‬
‫ﺟﻨﻮب ﺑﺮدش و رو ﻫﻮا داﯾﺮه زد‪ .‬ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ ﻋﯿﻦ ﻗﺪﯾﻢﻫﺎ ﺷﺪه‪ .‬ﺟﺮﺋﺘﯽ ﺗﻮم دوﺑﺎره ﺟﺎن ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﻫﯿﺠﺎنزده ﺷﺪم‪.‬‬
‫ﺗﻮ ﺳﮑﻮت وﺳﺎﯾﻠﻢ را رو دوﺷﻢ اﻧﺪاﺧﺘﻢ رﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﺮﺳﻢ ﺑﻪ ﺗﺨﺘﻪﺳﻨﮕﯽ ﮐﻪ ازش ﺟﻮرﮔﻨﺴﻦ ﺗﻮی دﯾﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻦ درﺳﺖ ﭘﺸﺖ‬
‫ً‬
‫ﺳﺮش ﺑﻮدم‪ .‬دﻗﯿﻘﺎ ﺳﯽودو ﻣﺘﺮ ازش ﻓﺎﺻﻠﻪ داﺷﺘﻢ‪ .‬ﺣﺘﯽ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﻣﻄﻠﻖ و آﺳﻤﺎن ﺑـﯽ ﻣـﺎه ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴـﺘﻢ ﻧﯿﻤـﺮخ ﺑﭽـﻪ را‬
‫ﺑﺒﯿﻨﻢ؛ ﯾﮏ ﮐﻼهﺧﻮد ﺑﻪ ﺳﺮ داﺷﺖ و ﺷﺎﻧﻪﻫﺎﯾﺶ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد و ﻟﻮﻟﻪی اﺳﻠﺤﻪاش‪ .‬ﭘﺸـﺘﺶ ﺑﻬـﻢ ﺑـﻮد‪ .‬ﺧﯿـﺮهی ﺳـﯿﻢﺧﺎردارﻫﺎ و‬
‫ﺷﺎﻟﯿﺰار ﭘﺸﺘﺶ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﻄﺮ از آن ﺟﺎﻧﺐ ﺑﻪ ﺳﺮاﻏﺶ ﻣﯽآﯾﺪ‪.‬‬
‫زاﻧﻮ زدم و دهﺗﺎ ﻣﻨﻮر ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺳﺮﻫﺎﯾﺸﺎن را ﺑﺎز ﮐﺮدم و ﺟﻠﻮی ﺧﻮدم ﭼﯿﺪﻣﺸﺎن و ﺑﻌﺪ ﺑـﻪ ﺳـﺎﻋﺖﻣﭽﯽام ﻧﮕـﺎه ﮐـﺮدم‪.‬‬
‫ﻫﻨﻮز ﭘﻨﺞ دﻗﯿﻘﻪ وﻗﺖ ﺑﻮد‪ .‬ﺧﻢ ﺷﻢ ﺳﻤﺖ ﭼﭙﻢ و ﮐﻮرﻣﺎل دﻧﺒﺎل ﻃﻨﺎبﻫﺎﯾﯽ ﮔﺸﺘﻢ ﮐﻪ ﻏﺮوﺑﯽ آﻣﺎدهﺷﺎن ﮐﺮده ﺑـﻮدم‪ .‬ﭘﯿﺪاﺷـﺎن‬
‫ﮐﺮدم‪ .‬اﻣﺘﺤﺎﻧﺸﺎن ﮐﺮدم و دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم‪ .‬ﭼﻬﺎر دﻗﯿﻘﻪ‪ .‬اﺣﺴﺎس ﺳﺒﮑﯽ داﺷـﺘﻢ و ﺗـﻮ ﻫﻤـﺎن ﺣـﺎل ﻣﯽﻟﺮزﯾـﺪم و‬
‫ﺣﺴﺎﺑﯽ ﻣﺘﺸﻨﺞ ﺑﻮدم‪ .‬ﺗﺄﺛﯿﺮی ﺑﻮد ﮐﻪ از ﺑﻮدن ﺗﻮ ﺟﻨﮕﻞﻫﺎ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم‪ .‬ﺣﺲ ﺷﮏ و ﮔﯿﺠﯽ و ﺗﺮس و ﺑﻬﺶ ﻫﺰارﺗﺎ ﺣـﺲ ﻣﻨﻔـﯽ‬
‫دﯾﮕﻪ ﻫﻢ اﺿﺎﻓﻪ ﮐﻨﯿﺪ‪ .‬اﻧﮕﺎری ﺑﺎزﯾﮕﺮی ﻓﯿﻠﻢ ﻫﺴﺘﯽ‪ .‬دورﺑﯿﻦ روی ﺗﻮﺳﺖ و ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎزی ﮐﻨﯽ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ ﻧﻘـﺶ آدم دﯾﮕـﺮی را ﺑـﺎزی‬
‫ﮐﻨﯽ‪ .‬ﯾﺎد ﺗﻤﺎم ﻓﯿﻠﻢﻫﺎﯾﯽ ﮐـﻪ دﯾـﺪی ﻣﯽاﻓﺘـﯽ‪ ،‬آدی ﻣـﻮرﻓﯽ و ﮔـﺮی ﮐـﻮﭘﺮ و ﺳﯿﺴـﮑﻮ ﺑﭽـﻪه و ﺗﻤـﺎم آن ﻗﻬﺮﻣﺎنﻫـﺎی دورهی‬
‫ﮐﻮدﮐﯽات و ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﯽ ﯾﺎدﺷﺎن ﻧﯿﻔﺘﯽ ﭼﻮن آنﻫﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ اﻟﮕﻮی رﻓﺘﺎر درﺳﺖ ﺗـﻮ ﺑﻮدهاﻧـﺪ‪ .‬ﺗـﻮ ﮐﻤـﯿﻦ زدنﻫـﺎ‪ ،‬وﻗﺘـﯽ ﺑـﻪ دل‬
‫ﺗﺎرﯾﮑﯽ رﻓﺘﯽ‪ ،‬ﻣﺪام درﮔﯿﺮی ﺟﻠﻮی ﺧﻮدت را ﺑﮕﯿﺮی‪ .‬ﻧﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدت ﺑﭙﯿﭽﯽ‪ .‬ﻓﻘﻂ داری ﺟـﺎی ﺧـﻮدت را درﺳـﺖ‬
‫ﻣﯽﮐﻨﯽ‪ ،‬ﻓﻮاﺻﻞ ﻧﻔﺲﻫﺎﯾﺘﺎن را اﻧﺪازه ﻣﯽزﻧﯽ‪ .‬ﭼﺸﻢ ﺑﺎزی ﻣﯽﮐﻨﯽ و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺧﻄﺮی ـ دﺳـﺘﻮرات ﻗـﺪﯾﻤﯽ‪ ،‬ﻓﯿﻠﻢﻫـﺎی ﻗـﺪﯾﻤﯽ‪.‬‬
‫ﻫﻤﻪﺷﺎن ﺑﺎ ﻫﻢ ﺳﺮاﻏﺖ ﻣﯽآﯾﻨﺪ‪ ،‬ﮐﻠﯿﺸﻪﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ اﺣﺴﺎﺳـﺎت ﻫﻤـﺮاه ﻣﯽﺷـﻮﻧﺪ و درﻧﻬﺎﯾـﺖ ﻧﻤﯽﺗـﻮاﻧﯽ ﻓـﺮق ﺑـﯿﻦ ﮐﻠﯿﺸـﻪ و‬
‫اﺣﺴﺎﺳﺎت ﺧﻮدت را ﺗﺸﺨﯿﺺ ﺑﺪﻫﯽ‪.‬‬
‫ﺗﻮ دروﻧﻢ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﺣﺲ ﯾﺨﯽ داﺷﺘﻢ‪ .‬ﺧﻮدم ﻧﺒﻮدم‪ .‬ﮔﯿﺞ ﺑﻮدم و ﺧﻄﺮﻧﺎک‪.‬‬
‫ﻧﻔﺲ ﮔﺮﻓﺘﻢ و اوﻟﯿﻦ ﻃﻨﺎب را ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﺎ ﻓﺸﺎر ﺗﯿﺰی ﯾﮏﮐﻢ ﮐﺸﯿﺪﻣﺶ‪ .‬ﺗﻨﺪی آنﻃﺮف ﺳﯿﻢﺧﺎردار ﭼﯿـﺰی ﺑﻬـﻢ ﺧـﻮرد‪.‬‬
‫اﻧﺘﻈﺎر ﺻﺪا را داﺷﺘﻢ‪ ،‬ﺣﺘﯽ ﻧﮕﺮاﻧﺶ ﻫﻢ ﺑﻮدم وﻟﯽ دﻟﻢ رﯾﺨﺖ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ اﻻن‪ .‬اﻻن وﻗﺖ ﺷﺮوع اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻫﺮ ﻫﺸﺖ ﻃﻨﺎب ﺑﺎ ﻫﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﭼﻬﺎرﺗﺎ داﺷﺘﻢ و ِاﯾﺰار ﭼﻬﺎرﺗﺎ‪ .‬اﻧﺘﻬﺎی ﻫﺮﮐﺪاﻣﺸﺎن وﺻﻞ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺻﺪاﺳـﺎزﻫﺎی دﺳـﺘﯽای ﮐـﻪ‬
‫ﺑﯿﺮون ﺳﻨﮕﺮ ﺟﻮرﮔﻨﺴﻦ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ‪ .‬ﻫﺸﺖ ﻗﻮﻃﯽ ﻓﺸﻨﮓ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﺸﺎب ﻣﺴﻠﺴﻞ ﭘـﺮ ﺷـﺪه ﺑﻮدﻧـﺪ‪ .‬وﺳـﯿﻠﻪی ﺳـﺎدهای‬

‫‪۱۰۱‬‬
 ‫ُ‬
‫ﺳﺮﺑﺎزﻫﺎی دﺷﻤﻦ‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬
‫ً‬
‫اﺳﺖ وﻟﯽ ﺑﺴﯿﺎر ﮐﺎرﺑﺮدی‪ .‬ﻟﺤﻈﻪای ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﺪم و ﺑﻌﺪ ﺧﯿﻠﯽ آرام ﻫﺮ ﭼﻬﺎر ﻃﻨﺎب را ﺗﮑﺎﻧﯽ دادم‪ .‬ﺑﺴﯿﺎر ﻧﺮم و آرام ﺑﻮد و اﺻﻼ‬
‫ﺑﻠﻨﺪ ﻧﺒﻮد‪ .‬اﮔﺮ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ دﻗﯿﻖ ﮔﻮش ﻧﻤﯽدادﯾﺪ ﻣﻤﮑﻦ ﻧﺒﻮد ﺑﺸﻨﻮﯾﺪ‪ .‬وﻟﯽ ﺟﻮرﮔﻨﺴﻦ داﺷﺖ ﮔﻮش ﻣﯽداد‪ .‬ﺑـﺎ ﻫﻤـﺎن اوﻟـﯿﻦ‬
‫ﺻﺪا درﺟﺎ ﺧﺸﮑﺶ زد‪.‬‬
‫اﯾﻦ ﺑﺎر ﻧﻮﺑﺖ ِاﯾﺰار ﺑﻮد ﮐﻪ ﺻﺪا درآورد‪ .‬دهدﻗﯿﻘﻪای اﯾﻦ ﮐﺎر را ﺗﮑﺮار ﮐﺮدﯾﻢ و ﺑﻪ رﯾﺘﻢ ﺟـﺎﻟﺒﯽ رﺳـﯿﺪﯾﻢ؛ اول ﺻـﺪا ﺑﻌـﺪ‬
‫ﺳﮑﻮت ﺑﻌﺪ دوﺑﺎره ﺻﺪا‪ .‬ﻫﻤﯿﻦﻃﻮری ﻓﻀﺎی ﺗﺮسآوری درﺳﺖ ﮐﺮدﯾﻢ‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪﺟﺎی ﺟﻮرﮔﻨﺴﻦ ﮐﺮدم ﺣﺲ ﻗﺪرت ﺑﻬﻢ دﺳﺖ داد‪ .‬ﮔﻔـﺘﻢ وﯾﺘﮑﻮﻧﮓﻫـﺎ ﻫﻤـﯿﻦ ﺣـﺲ را ﻣﯽﮐﻨﻨـﺪ‪ .‬آنﻫـﺎ‬
‫ﻋﺮوﺳﮏﮔﺮدان ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﻣﺎ ﯾﺎﻧﮑﯽﻫﺎی آوﯾﺰان ﺑﻪ ﻃﻨﺎﺑﺸﺎن و آنﻫﺎ دارﻧﺪ اﯾﻦ ﺳﺮﺑﺎزﻫﺎی ﻣﺴﺨﺮهی ﭼﻮﺑﯽ را ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﻨـﺪ ﮐـﻪ‬
‫اﯾﻦﻃﺮف آنﻃﺮف ﻣﯽروﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻮﺑﺖ و ﯾﮑﯽﯾﮑﯽ ﻫﺮ ﻃﻨﺎﺑﯽ را ﻣﯽﮐﺸﯿﺪم و ﺻﺪا ﻧﺮﻣﺶ ﻗﺸﻨﮓ ﺑﻪ ﮔﻮﺷـﻢ ﻣﯽرﺳـﯿﺪ و ﻣـﻦ آن‬
‫ﺻﺪای ﺗﺎ اﺑﺪ ﺑﯽﺷﮑﻞ را ﮔﻮش ﻣﯽدادم‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ ﻣﺎر زﻧﮕﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﺟﯿﺮﺟﯿﺮ درﯾﭽﻪای ﮐﻪ ﺑﺎز ﺷﺪه ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﺻـﺪای ﭘـﺎ ﺗـﻮ‬
‫اﺗﺎق زﯾﺮﺷﯿﺮواﻧﯽ ـ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ اﯾﻦ ﺻﺪای ﺑﯽﺷﮑﻞ ﻫﺮ ﭼﯿﺰی ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫راﺳﺘﺶ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺲ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ ﺑﺪﺟﻨﺴﯽ اﺳﺖ وﻟﯽ درﺳﺖ و ﻏﻠﻂ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻮد‪ .‬اﯾﻨﺠﺎ دﻧﯿﺎی ارواح ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺻﺪای ﺧﻨﺪهی ﺧﻮدم را ﺷﻨﯿﺪم‪.‬‬
‫َ‬
‫ﺑﻌﺪش ﻫﻤﯿﻦ ﺷﺪ ﮐﻪ از دﻧﯿﺎی واﻗﻌﯽ ﮐﻨﺪه ﺷﺪم‪ .‬اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﺮدم دارم ﺟﺪا ﻣﯽﺷﻮم‪ .‬ﭼﺸﻢ ﺑﺴـﺘﻢ‪ .‬اﻧﮕـﺎری داﺷـﺘﻢ از‬
‫ﺑﺪﻧﻢ ﺟﺪا ﻣﯽﺷﺪم و ﺗﻮ ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﻣﯽرﻓﺘﻢ ﺑﺎﻻ ﺳﺮ ﺟﻮرﮔﻨﺴﻦ‪ .‬ﻣﻦ ﻧﺎﻣﺮﺋﯽ ﺑﻮدم‪ ،‬ﺷﮑﻠﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ ،‬ﻗﺎﻟﺒﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ؛ وزﻧﻢ از ﻫﯿﭽـﯽ‬
‫ﻫﻢ ﮐﻤﺘﺮ ﺑﻮد‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ ﺗﺨﯿﻠﻢ ﺑﻮد وﻟﯽ ﻫﻤﯿﻦﻃﻮری ﺗﻮ ذﻫﻨﻢ داﺷﺘﻢ ﺑﺎﻻی ﺳﻨﮕﺮ ﺟﻮرﮔﻨﺴـﻦ ﭘـﺮواز ﻣﯽﮐـﺮدم‪ .‬اﻧﮕـﺎری از ﺗـﻮ‬
‫ﺷﯿﺸﻪای ﺗﯿﺮه ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺳﻨﮕﺮ ﮔﺮدش دراز ﮐﺸﯿﺪه و ﺳﺎﮐﺖ اﺳـﺖ و ﺗﺮﺳـﯿﺪه و دارد ﮔـﻮش ﻣﯽدﻫـﺪ و ﺑـﻪ ﺧـﻮدش‬
‫ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ اﯾﻦﻫﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ اﺳﺖ و ﺗﻮﻫﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﻮدش ﻓﺸﺮده ﺷﺪه و ﮔﻮش ﺗﯿﺰ ﮐﺮده ـ اﯾﻦ را ﻣﯽدﯾﺪم‪ .‬ﺣـﺎﻻ ﺗـﻮ اﯾـﻦ‬
‫ﻟﺤﻈﻪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﻣﯽﮐﻨﺪ و آرزوﯾﺶ ﻣﯽﺷﻮد دﯾﺪن ﻣﺎه و ﭼﻨﺪ ﺳﺘﺎره‪ .‬وﻟﯽ ﻧﻪ ﻣﺎﻫﯽ در ﮐﺎر اﺳﺖ ﻧﻪ ﺳﺘﺎرهای‪ .‬ﺷﺮوع ﺑـﻪ‬
‫ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺎ ﺧﻮدش ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ دﻗﺘﺶ را ﺑﺒﺮد رو ﺷﺐ‪ ،‬ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻫﻤﻪﭼﯿﺰ را ﺑﻬﻢ رﺑﻂ دﻫﺪ وﻟﯽ ﺗﻼﺷـﺶ ﻓﻘـﻂ‬
‫ﺑﺎﻋﺚ ﺑﯽرﺑﻂ ﺷﺪن ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬آن ﺑﯿﺮون ﺳﯿﻢﺧﺎردارﻫﺎ‪ ،‬ﺷﺎﻟﯿﺰارﻫﺎ اﻧﮕﺎری دارﻧﺪ ﭘﯿﭻوﺗﺎب ﻣﯽﺧﻮرﻧﺪ‪ ،‬درﺧﺖﻫﺎ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ‬
‫آدم در ﻣﯽآﯾﻨﺪ و ﭼﻤﻦﻫﺎ ﺷﺒﺎﻧﻪ زﻣﯿﻦ را ﻣﯽﺷﮑﺎﻓﻨﺪ و ﺑﻪﻃﺮﻓﺶ ﻣﯽآﯾﻨﺪ‪ .‬ﮐﺸﻮر ﺷﻬﺮﺑﺎزی! ﭘﺮ از آﯾﻨﻪﻫﺎی ﮐﺞ و ﮐﻮل و اﻧﺤﻨﺎدار‬
‫ً‬
‫و ﻫﯿﻮﻻﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﯾﮏﻣﺮﺗﺒﻪ ﺳﺮ از ﮔﻮر ﺳﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﺧﻮدش زﻣﺰﻣﻪ ﻣﯽﮐﻨـﺪ »آروم ﺑـﺎش‪ .‬آروم آروم آروم‪ «.‬وﻟـﯽ اﺻـﻼ‬
‫آرامﺗﺮ ﻧﻤﯽﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ اﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ را دﻗﯿﻖ ﺑﺒﯿﻨﻢ‪.‬‬
‫ﻣﻦ آن ﭘﺎﯾﯿﻦ ﭘﯿﺸﺶ ﺑﻮدم‪ ،‬ﻣﻦ ﺗﻮ وﺟﻮدش ﺑﻮدم‪ .‬ﻣﻦ ﺟﺰوی از ﺷﺐ ﺷﺪه ﺑﻮدم‪ .‬ﻣﻦ ﺟﺰوی از زﻣﯿﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد ـ ﻫﻤﻪ ﭼﯽ‬
‫ﺑﻮدم و ﻫﻤﻪﺟﺎ ـ ﮐﺮمﻫﺎی ﺷﺐﺗﺎب و ﺷﺎﻟﯿﺰارﻫﺎ‪ ،‬ﺻﺪای ﺧﺶﺧﺶ ﺑﺮگﻫﺎی ﺧﺸﮏ ﺗﻮ ﺷﺐ‪ ،‬ﺳﻮﺳﻮی ﻧـﻮر روﺷـﻦ ﺷـﯿﻄﺎن ـ‬
‫ﻣﻦ ﺧﻮد ﻗﺴﺎوت ﺑﻮدم ـ آﺗﺶ ﺟﻨﮕﻞ ﺑﻮدم‪ ،‬ﺻﺪای ﮐﻮﺑﻪﻫﺎی ﻃﺒﻞ ﺗﻮ ﺟﻨﮕﻞ ـ ﻫﻤﺎن ﺧﯿﺮﮔﯽﻫﺎی ﮐﻮر ﺷﺪهی ﭼﺸﻢﻫﺎی ﺗﻤـﺎم‬
‫آن دوﺳﺖﻫﺎی ﺳﺎﺑﻖ ﺑﺪﺑﺨﺖ ﺑﯿﭽﺎرهی ﺣﺎﻻ دﯾﮕﺮ ﻣﺮدهام ﺑﻮدم ـ ﺗﻤﺎم ﺟﺴﺪﻫﺎی رﻧﮓﭘﺮﯾﺪهی ﺟﻮان؛ ﻟﯽ اﺳﺘﺮاﻧﮏ و ﮐﺎﯾﻮوا و‬
‫ﮐﺮت ِﻟ ِﻤﻦ ـ ﻣﻦ ﻫﯿﻮﻻی ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﺮ ﻟﺒﺎﻧﺸﺎن ﺑﻮدم ـ ﻣﻦ وﯾﺘﻨﺎم ﺑﻮدم ـ وﺣﺸﺖ ﺑﻮدم‪ ،‬ﺟﻨﮓ ﺑﻮدم‪.‬‬

‫ِاﯾﺰار ﮔﻔﺖ »ﺗﺮﺳﻨﺎﮐﻪ‪ .‬آدمﺣﺴﺎﺑﯽ ﺧﻮدﺷﻮ ﺧﺮاب ﻣﯽﮐﻨﻪ‪ «.‬ﻧﻮﺷﯿﺪﻧﯽ ﺑﻬﻢ ﺗﻌﺎرف ﮐﺮد‪ .‬ﺑﺎ ﺳﺮ ﮔﻔﺘﻢ ﻧﻤﯽﺧﻮرم‪.‬‬
‫َ‬
‫زﯾﺮ ﻧﻮر ﮐﻢ ﺧﻮاﺑﮕﺎه ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ و ﻫﺮ دوﺗﺎ ﭘﻮﺗﯿﻦ ﮐﻨﺪه ﺑﻮدﯾﻢ و ﺑﻪ ﺻﺪای آواز َﻣﺮی ﻫﺎﭘﮑﯿﻨﺰ ﮐﻪ از دﺳﺘﮕﺎه ﺿﺒﻂ ﻣﻦ‬
‫ﭘﺨﺶ ﻣﯽﺷﺪ ﮔﻮش ﻣﯽدادﯾﻢ‪.‬‬
‫»ﺣﺎﻻ ﭼﯽ؟«‬
‫»ﺻﺒﺮ ﮐﻦ‪«.‬‬

‫‪۱۰۲‬‬
 ‫ُ‬
‫ﺳﺮﺑﺎزﻫﺎی دﺷﻤﻦ‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫»ﺑﺎﺷﻪ وﻟﯽ ﻣﯽﮔﻢ ــ«‬

‫»ﺧﻔﻪﺷﻮ و آﻫﻨﮕﻮ ﮔﻮش ﮐﻦ‪«.‬‬
‫ﺑﻠﻨﺪ زﯾﺒﺎی َﻣﺮی ﻫﺎﭘﮑﯿﻨﺰ‪ .‬روزی وﻗﺘﯽ ﺟﻨﮓ ﺗﻤﺎم ﺷﻮد ﻣﯽروم ﻟﻨﺪن و ازش ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ ﺑﺎﻫﺎم ازدواج ﮐﻨﺪ‪ .‬اﯾﻦ‬ ‫آن ﺻﺪای ِ‬
‫ﻫﻢ ﯾﮑﯽ دﯾﮕﺮ از ﺑﻼﻫﺎﯾﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ وﯾﺘﻨﺎم ﺳﺮ ﺷﻤﺎ ﻣﯽآورد‪ .‬ﺳﺎﻧﺘﯽﻣﺎﻧﺘﺎﻟﺘﺎن ﻣﯽﮐﻨﺪ؛ ﮐﺎری ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺧﯿﺎل ﮐﻨﯿﺪ دوﺳﺖ دارﯾـﺪ‬
‫ﺑﺎ دﺧﺘﺮﻫﺎی ﻣﺜﻞ َﻣﺮی ﻫﺎﭘﮑﯿﻨﺰ ازدواج ﮐﻨﯿﺪ‪ .‬ﭼﻮن ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯽﺷﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﺗﻮ اﯾﻨﺠﺎ ﺧﻮاﻫﯿﺪ ُﻣﺮد و ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤـﯿﻦ ﺳـﻌﯽ‬
‫ً‬
‫ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽﺗﺎن ﭼﻨﮓ ﺑﺰﻧﯿﺪ و آن ﺑﭽﻪی ﺿﻌﯿﻒ و ﻣﻬﺮﺑﺎن دروﻧﺘﺎن ﺑﺎﺷﯿﺪ ﮐﻪ ﻗﺒﻼ ﺑﻮدﯾﺪ وﻟﯽ ﻫﺮ ﭼـﯽ ﺑﯿﺸـﺘﺮ ﻣﯽﮔـﺬرد‬
‫ﺳﺎﻧﺘﯽﻣﺎﻧﺘﺎﻟﯿﺴﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺳﺮاﻏﺘﺎن ﻣﯽآﯾﺪ و ﻏﻢ و ﻏﺼﻪ ﻣﯽﮔﯿﺮدﺗﺎن ﭼﻮن ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪهاﯾﺪ ﮐﻪ دﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﯿﺪ آن آدﻣـﯽ ﺑﺎﺷـﯿﺪ‬
‫ً‬ ‫ً‬
‫ﮐﻪ ﻗﺒﻼ ﺑﻮدﯾﺪ‪ .‬اﺻﻼ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﯿﺪ‪ .‬آن روزﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ َﻣﺮی ﻫﺎﭘﮑﯿﻨﺰ درﺑﺎرهﺷﺎن دارد آواز ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ ﺑﺮای ﺷﻤﺎ ازدﺳﺖرﻓﺘﻪاﻧﺪ‪.‬‬
‫ِاﯾﺰار آﻫﻨﮓ را ﻗﻄﻊ ﮐﺮد‪ .‬ﮔﻔﺖ »ﻣﺮد ﺣﺴﺎﺑﯽ ﯾﻪ آﻫﻨﮓ درﺳﺖ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﻧﺪاری؟«‬

‫و ﺣﺎﻻ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺳﺮوﮐﻠﻪی ﻣﺎه ﭘﯿﺪا ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺮﮔﺸﺘﯿﻢ ﺳﺮ ﺟﺎﻫﺎی ﺧﻮدﻣﺎن و دوﺑﺎره ﺑﺎ ﻃﻨﺎبﻫﺎ ﺑﺎزی ﮐﺮدﯾﻢ‪ .‬اﯾﻦ ﺑﺎر ﺻﺪاﻫﺎ را‬
‫ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدﯾﻢ و ﻃﻮﻻﻧﯽﺗﺮ‪ .‬ﻧﻮر ﺳﺘﺎرهﻫﺎ ﺗﻮ ﺳﯿﻢﺧﺎردارﻫﺎ ﻣﯽدرﺧﺸﯿﺪﻧﺪ و اﻧﻌﮑﺎس ﻣﯽدادﻧﺪ و ﺑﻪ ﺳـﺎﯾﻪﻫﺎ ﺳـﺎﯾﻪی دﯾﮕـﺮ‬
‫ﻣﯽداد و آن ﻣﺎه درﺷﺖ ﺳﻔﯿﺪ روﺷﻦ ﺻﺪاﻫﺎی ﺑﯿﺸﺘﺮی را اﻧﻌﮑﺎس ﻣﯽداد‪ .‬ﺗﻮ اﯾﻦ دﻧﯿﺎ ﻫـﯿﭻ اﺧﻼﻗـﯽ وﺟـﻮد ﻧﺪاﺷـﺖ‪ .‬ﺷـﺐ‬
‫ﻣﻄﻠﻖ ﺳﯿﺎه ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ آرام ﺑﺴﺘﻪﻫﺎی ﻣﻬﻤﺎت را ﺑﻪ ﺳﻨﮕﺮ ﺟﻮرﮔﻨﺴﻦ ﻧﺰدﯾﮏ ﮐﺮدﯾﻢ و اﯾﻦ ﺑﻪﻋﻼوهی ﻣـﺎه اﺣﺴـﺎس ﻧﺰدﯾـﮏ‬
‫ﺷﺪن ﺧﻄﺮ را ﺑﻬﺶ ﺗﺸﺪﯾﺪ ﮐﺮد و ﺷﺪ ﻋﯿﻦ اﯾﻨﮑﻪ ﺷﯿﻄﺎن دارد آرامآرام ﺑﻪﻃﺮﻓﺶ ﺳﯿﻨﻪﺧﯿﺰ ﻣﯽﺧﺰد‪.‬‬
‫ﺗﻮ ﺳﺎﻋﺖ ﺳﻪی ﺻﺒﺢ ﺑﻮد ﮐﻪ ِاﯾﺰار اوﻟﯿﻦ ﻣﻨﻮر را زد‪.‬‬
‫ﺻﺪای آراﻣﯽ ازش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪه و ﺑﻌﺪ ﻫﯿﺴﯽ ﺟﻠﻮی ﺳﻨﮕﺮ ﺷﻤﺎره ﺷﺶ ﮐﺮد‪ .‬ﺷﺐ اﻧﮕﺎری ﺧﻮدش را دو ﺑﺨﺶ ﮐﺮده ﺑـﻮد‪.‬‬
‫ﻣﻨﻮر ﺳﻔﯿﺪ ده ﻗﺪﻣﯽ ﺳﻨﮕﺮ ﺷﻤﺎره ﺷﺶ ﻣﯽﺳﻮﺧﺖ‪.‬‬
‫ﺳﻪﺗﺎی دﯾﮕﺮ ﻫﻢ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﯾﮑﻬﻮ روز ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﺟﻮرﮔﻨﺴﻦ ﺗﮑﺎن ﺧﻮرد‪ .‬داد ﮐﻮﺗﺎه و زﯾﺮی زد ـ دادی ﮐﻪ داد ﻧﺒﻮد ﻓﻘﻂ واﻗﻌﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ از ﺗﻪ ﮔﻠﻮﯾﺶ ﺑﻠﻨـﺪ ﺷـﺪ و ﺑﻌـﺪ‬
‫ﺻﺤﻨﻪای ﮐﻪ دﯾﺪم ﺧﻮب واﺿﺢ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺟﻮرﮔﻨﺴﻦ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻪای ﭼﺮﺧﯿﺪ و رﻓـﺖ ﻃـﺮف ﮐﯿﺴﻪﺷـﻦﻫﺎ و ﻫﻤﺎنﺟـﺎ ﭼﻤﺒﺎﺗﻤـﻪ زد و‬
‫اﺳﻠﺤﻪاش را ﺑﻐﻞ ﮐﺮد و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫آرام ﮔﻔﺘﻢ »آره ﺣﺎﻻ ﻣﯽﻓﻬﻤﯽ ﭼﻪ ﺣﺴﯽ داره‪«.‬‬
‫ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ذﻫﻨﺶ را ﺑﺨﻮاﻧﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺎﻫﺎش ﺑﻮدم‪ .‬ﻫﺮ دو ﺗﺮﺳﯽ ﮐﻪ ﻣﻮج ﻣﯽزد را درک ﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ؛ ﺗﻮ دﯾﮕﺮ آدﻣﯿﺰاد ﻧﺒـﻮدی‪.‬‬
‫ﺗﻮ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺳﺎﯾﻪ‪ .‬از ﺗﻮ وﺟﻮد ﺧﻮدت ﺑﯿﺮون ﺧﺰﯾﺪی‪ ،‬اﻧﮕﺎری ﭘﻮﺳﺖ اﻧﺪاﺧﺘﯽ و ﮔﺬﺷـﺘﻪ و آﯾﻨـﺪهی ﺧـﻮدت را ﻓﺮورﯾﺨﺘـﯽ و‬
‫ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﮔﺬاﺷﺘﯽ ﻫﺮ ﭼﯿﺰی را ﮐﻪ داﺷﺖ ﯾﺎ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ و ﯾﺎ ﺑﻬﺶ اﻋﺘﻘﺎد داﺷﺘﯽ‪ .‬ﻣﯽداﻧﯽ ﻧﺰدﯾﮏ اﺳﺖ ﺑﻤﯿﺮی‪.‬‬
‫ﻣﺮﮔﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻓﯿﻠﻢﻫﺎ ﻧﯿﺴﺖ و ﺗﻮ ﻫﻢ ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﺶ ﻧﯿﺴﺘﯽ و ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺎری ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯽ ﺑﮑﻨﯽ ﻧﺸﺴﺘﻦ و ﻧﺎﻟﻪ ﮐﺮدن و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎﻧﺪن اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﯾﻦ ﺣﺎﻻ ﭼﯿﺰی ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﯿﻨﻤﺎن ﻣﺸﺘﺮک ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺟﻮرﮔﻨﺴﻦ اﺣﺴﺎس ﻧﺰدﯾﮑﯽ ﻣﯽﮐﺮدم‪ .‬ﺣﺲ دﻟﺴﻮزی ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﻧﺰدﯾﮑﯽ ﻟﺤﻈﻪای‪ .‬ﻧﯿﻢرﺧﺶ ﺗﻮ ﻗـﺎﺑﯽ ﮐـﺎرﺗﻦ ﺷـﮑﻞ‬
‫ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺗﻮ ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﻣﻨﻮرﻫﺎ ﻣﯽﺳﻮﺧﺘﻨﺪ و ﭘﺲزﻣﯿﻨﻪ را روﺷﻦ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬

‫ً‬
‫ﺗﻮ ﺳﯿﺎﻫﯽ ﺑﯿﺮون ﺧﻮاﺑﮕﺎﻫﻢ ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ روﯾﺶ ﺧﻢ ﺷﺪه ﺑﻮدم و ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ دﻣﺎغ ﺑﻪ دﻣﺎغ ﻫﻢ ﺑﻮدم ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻢ ﻣﯽﺧـﻮرد‬
‫ﭼﺸﻢﻫﺎی ﺳﻔﯿﺪ ﺑﺮاق ِاﯾﺰار ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ »ﺑﺴﻪ‪«.‬‬
‫»آره ﮐﻪ ﺑﺴﻪ‪«.‬‬

‫‪۱۰۳‬‬
 ‫ُ‬
‫ﺳﺮﺑﺎزﻫﺎی دﺷﻤﻦ‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫»ﺑﯽﺗﻌﺎرف ﺑﺴﻪ‪«.‬‬
‫ِاﯾﺰار ﻟﺒﺨﻨﺪی ﺗﺤﻮﯾﻞ دادم‪ .‬ﻟﺒﺨﻨﺪی ﺑﺎ ﻟﺐﻫﺎی ﺑﺎرﯾﮏ ﺷﺪهام‪.‬‬
‫»ﻣﻄﻤﺌﻨﯽ؟ اﯾﻦ ﺑﺮای ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺟﺪﯾﻪ‪ .‬ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﭘﺎﯾﻪت ﺑﻮدم و ﺗﺎ آﺧﺮش ﻫﺴﺘﻢ‪«.‬‬
‫دوﺑﺎره ﻟﺒﺨﻨﺪ زد‪ .‬ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ ﻓﺎﯾﺪهای ﻧﺪارد وﻟﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﮕﻮﯾﻢ دﯾﮕﺮ‪ .‬ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﻣﺎ ﺟﻠﻮﯾﯿﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﺣﺮﻓﻤﺎن را ﺑﻬﺶ زدﯾـﻢ و‬
‫دﯾﮕﺮ ﻧﯿﺎزی ﻧﯿﺴﺖ ﮐﺸﺶ ﺑﺪﻫﻢ‪.‬‬
‫ِاﯾﺰار ﺧﯿﺮهام ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ »ﺑﻨﺪهی ﺧﺪا‪ .‬ﻃﻔﻠﯽ‪ «.‬و ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮی ﻧﻤﯽدﯾﺪم ﺟﺰ ﭼﺸﻢﻫﺎی ﺳﻔﯿﺪش و ﻟﺤﻦ ﻋﻮض ﺷﺪهاش‪.‬‬

‫ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻪ ﺳﭙﯿﺪه رﻓﺘﯿﻢ ﺑﺮای آﺧﺮﯾﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ از ﮐﺎر‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻫﻤﻪﭼﯿﺰ دﺳﺖ ِاﯾﺰار ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻮدم ﮐﻪ دﻧﺒـﺎﻟﺶ ﻣـﯽرﻓﺘﻢ و‬
‫ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻣﯽﮔﻔﺘﻢ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﮐﻤﯽ ﻫﻮای ﮐﺎرﻫﺎ را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ‪.‬‬
‫ِاﯾﺰار ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﮔﻔﺖ »ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﯽ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺷﺨﺼﯿﻪﻫﺎ‪ .‬اﯾﻦ ﺷﺨﺼﯿﺖ ﺧﻮدﻣﻪ ﮐـﻪ ﺑﯿـﺮون رﯾﺨﺘـﻪ‪ .‬دوﺳـﺖ دارم ﮐـﺎرو‬
‫درﺳﺖ ﺗﻤﻮم ﮐﻨﻢ‪«.‬‬
‫ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻧﻤﯽﮐﺮدم‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﮐﻨﺎر ﺳﯿﻢﺧﺎردار ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪﯾﻢ دﺳﺖ ﮔﺬاﺷﺖ رو ﺷﺎﻧﻪام و ﻣﺮا ﺑـﺮد ﻃـﺮف ﺗﺨﺘﻪﺳـﻨﮓﻫﺎی‬
‫روی ﻫﻢ‪ .‬زاﻧﻮ زد و ﺑﻪ ﻣﻨﻮرﻫﺎ و ﻃﻨﺎبﻫﺎ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪ .‬ﺑﺮای ﺧﻮدش ﺳﺮ ﺗﮑﺎن داد و ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﻨﮕﺮ ﺟﻮرﮔﻨﺴﻦ ﮐﺮد و دوﺑﺎره ﺳـﺮ‬
‫ﺗﮑﺎن داد و ﺑﻌﺪ ﮐﻼهﺧﻮدش را ﺑﺮداﺷﺖ و ﻧﺸﺴﺖ روش‪.‬‬
‫ﺑﺎز داﺷﺖ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽزد‪.‬‬
‫»ﻣﯽدوﻧﯽ ﭼﯿﻪ؟« ﻟﺤﻦ آدمﻫﺎی ﻣﻨﺘﻈﺮ ﭼﯿﺰی را ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪» .‬ﺷﺒﺎ اون ﺑﯿﺮون ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺣﺲ ﻣـﯽﮐﻨﻢ دوﺑـﺎره ﺑﭽـﻪ‬
‫ﺷﺪم‪ .‬ﺗﺠﺮﺑﻪی وﯾﺘﻨﺎﻣﻪ‪ .‬ﯾﻌﻨﯽ ﻣﯽﺧﻮام ﺑﮕﻢ از ﻫﻤﯿﻨﺶ ﺧﻮﺷﻢ ﻣﯽآد‪ .‬ﻋﺎﺷﻘﺸﻢ«‬
‫»ﺑﯿﺎ ﺑﺮﯾﻢ ــ«‬
‫»ﻫﯿﺲسس‪«.‬‬
‫ِاﯾﺰار اﻧﮕﺸﺖ رو دﻫﺎن ﮔﺬاﺷﺖ ﮐﻪ ﯾﻌﻨﯽ ﺳﺎﮐﺖ‪ .‬ﻫﻨﻮز ﻫﻢ داﺷﺖ ﺑﻬﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽزد‪ ،‬ﻟﺒﺨﻨﺪی ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺎﻧﻪ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ »اﯾﻨﺠﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻻزﻣﻪ ﮐﺎری ﺑﮑﻨﯽ‪ .‬اﻻﻧﻪ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻗﺸﻨﮓ ﻧﻘﺶ ﺗﻮ ﺟﻨﮓ ﺑﻮدن رو ﺑﺎزی ﮐﻨﯽ دﯾﮕـﻪ درﺳـﺘﻪ؟ اﺻـﻞ‬
‫ﻗﻀﯿﻪ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻨﻪ‪ .‬ﮐﻞ اﯾﻦ ﯾﻪ ﺑﺎزی ﺟﻨﮕﯽ ﺑﻮد ﺗﻮ ﺣﯿﺎطﺧﻠﻮت‪ .‬ﺑﺎزﯾﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﺮات ﺧﺎﻃﺮاﺗﺖ رو زﻧـﺪه ﮐـﺮد ـ ﺧـﺎﻃﺮات روزاﯾـﯽ‬
‫ﺷﺎدی ﮐﻪ ﺳﺮﺑﺎز ﺑﻮدی‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻓﺮﻗﺶ اﻻن اﯾﻨﻪ ﮐﻪ دﯾﮕﻪ ﻧﯿﺴﺘﯽ و ﺷﺪی آدﻣﯽ ﮐﻪ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﺸـﺪه‪ .‬ﺷـﺒﯿﻪ ﯾﮑـﯽ از اون ﻟﮋ ﯾﻮﻧﺮﻫـﺎی‬
‫ارﺗﺸﯽ آﻣﺮﯾﮑﺎﯾﯽ ﺷﺪی ﮐﻪ ﻟﺒﺎس ﻓﺮم ﺷﯿﮑﺸﻮﻧﻮ ﺗﻨﺸﻮن ﻣﯽﮐﻨﻦ و راه ﻣﯽاﻓﺘﻦ ﺗﻮ ﺧﯿﺎﺑﻮن و ﻓﻘﻂ ادای ﯾﻪ ﺳـﺮﺑﺎز رو در ﻣـﯽآرن‪.‬‬
‫ﺷﺮمآوره‪ .‬ﻣﻦ ﯾﮑﯽ ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯽدادم ﺳﺮ ﻫﻤﻮن ﺗﯿﺮی ﮐﻪ ﺧﻮرده ﺑﻮدم ﻣﯽﻣﺮدم ﺗﺎ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺧﻔﺖ ﺑﯿﻔﺘﻢ‪«.‬‬
‫ﻟﺐﻫﺎم ﺑﻬﻢ ﻣﯽﭼﺴﺒﯿﺪ‪ ،‬اﻧﮕﺎری ﺳﻨﮓﻫﺎی ﻟﯿﺰی ﺑﻮدﻧﺪ رو ﻫﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺲ ﮐﻨﺪ و ﺑﯽﺧﯿﺎل ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ »ﺷﺮمآوره‪«.‬‬
‫» ِاﯾﺰار ﺗﻮ رو ﺑﻪ ﺧﺪا‪«.‬‬
‫آرام زد ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪام‪» .‬ﺷﺮم ﻣﺤﺾ!«‬
‫ده دﻗﯿﻘﻪی دﯾﮕﺮ ﺻﺒﺮ ﮐﺮدﯾﻢ‪ .‬ﺳﺮد ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻧﻤﻨﺎک‪ .‬اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﺮدم از ﺗﻮ دﻟﻢ ﺗﻠﺨـﯽ دارد ﻣﯽزﻧـﺪ ﺑـﺎﻻ‪ ،‬دﻟـﻢ ﺑﻬـﻢ‬
‫رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد و اﻧﮕﺎری ﯾﮑﯽ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﺗﻮ دﻟﻢ و زده ﺑﻮد دلورودهام را ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬اﻧﮕﺎری ﺗﺰﯾﯿﻨﺎت درﺧﺖ ﮐﺮﯾﺴﻤﺲ ﺗﻮ دﻟﻢ‬
‫ُ‬
‫ﺧﺮد ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻫﻤﺎن ﺣﺴﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐﻨﺎر رودﺧﺎﻧﻪ ﺳـﺎﻧﮓ ﺗـﺮا ﺑﺎﻧـﮓ داﺷـﺘﻢ‪ .‬اﺣﺴـﺎس ﻣﯽﮐـﺮدم دارم از دﺳـﺖ ﻣـﯽروم و‬
‫ﻫﻤﻪﭼﯿﺰم از ﻫﻢ ﻣﯽﭘﺎﺷﯿﺪ‪ .‬ﯾﺎدم آﻣﺪم ﺗﯿﺮ ﭼﻄﻮری ﺗﻮ وﺟﻮدم ﺻﺪای ﻧﺮﻣﯽ ﺗﻮﻟﯿـﺪ ﮐـﺮده ﺑـﻮد‪ .‬ﯾـﺎدم اﺳـﺖ ﻫﻤـﺎنﻃﻮری دراز‬

‫‪۱۰۴‬‬
 ‫ُ‬
‫ﺳﺮﺑﺎزﻫﺎی دﺷﻤﻦ‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮدم و ﺑﻪ ﺻﺪای رودﺧﺎﻧﻪ و ﺗﯿﺮاﻧﺪازی و داد و ﺑﯿﺪادﻫﺎ ﮔﻮش ﻣﯽدادم و ﭼﻄﻮری ﻣﺪام ﭘﺰﺷﮏ ﮔﺮوﻫﺎن را ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ و‬
‫ﺧﺒﺮی ﻧﻤﯽﺷﺪ و ﭼﻄﻮری آﺧﺮ ﺳﺮ ﺧﻮدم دﺳﺘﻢ را ﺑﺮد ﺟﺎی ﺗﯿﺮ ﺧﻮردﻧﻢ‪ .‬ﺧﻮﻧﻢ ﻋﯿﻦ آب ﺷﯿﺮ ﮔﺮم ﺑﻮد‪ .‬ﺣـﺲ ﻣﯽﮐـﺮدم ﺗﻤـﺎم‬
‫ﺷﻠﻮارم را ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺎاﯾﻦﻫﻤﻪ ﺧﻮﻧﯽ ﮐﻪ ازم رﻓﺘﻪ از ﺗﻮ ﺧﺎﻟﯽ ﻣﯽﺷﻮم‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺣﺲ ﻣﺮگ ﮐﺮدم‪ .‬ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈـﻪ از ﺣـﺎل‬
‫رﻓﺘﻢ و وﻗﺘﯽ ﭼﺸﻢ ﺑﺎز ﮐﺮدم از ﻣﯿﺪان ﺟﻨﮓ ازم دور ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺑﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ رودﺧﺎﻧﻪ ﮐﺸﯿﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻨﻮز ﺧـﻮنرﯾﺰی داﺷـﺘﻢ‪.‬‬
‫ﻣﯽﭘﺮﺳﯿﺪم َرت ﮐﺎﯾﻠﯽ ﮐﻮ؟ َرت ﮐﺎﯾﻠﯽ ژاﭘﻦ ﺑﻮد‪ .‬از ﻃﺮف راﺳﺘﻢ ﺻﺪای ﺷﻠﯿﮏ ﮔﻠﻮﻟﻪ ﻣﯽآﻣﺪ و داد آدمﻫﺎ وﻟﯽ ﻫﯿﭻﮐﺪاﻣﺸـﺎن‬
‫ﺑﺮاﯾﻢ واﻗﻌﯽ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺑﻮی ﻣﺮﮔﻢ را ﺣﺲ ﻣﯽﮐﺮدم‪ .‬ﮔﻠﻮﻟﻪ ﺗﻮم ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮده ﺑﻮد و زاوﯾﻪی ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و داﺷﺖ ﺑﻪﻃﺮف ﮐﻔﻞ و رودهام‬
‫ﻣﯽرﻓﺖ‪ .‬ﺑﻮی ﺗﻌﻔﻦ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم و ﻫﻤﯿﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺧﻮدم را ﺑﻪ ﮐﻤﺮ ﺑﮕﺮداﻧﻢ‪ .‬ﮔﺸﺘﻢ دﺳﺖ ﮔﺬاﺷﺘﻢ رو ﺟﺎی ﮔﻠﻮﻟﻪ ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم‬
‫ﺟﻠﻮی راه ﮔﻠﻮﻟﻪ را ﺑﮕﯿﺮم‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ از ﺧﻮﻧﺮﯾﺰی زﯾﺎد ﻣﯽﻣﯿﺮم‪ .‬ﻋﯿﻦ ﮐﻼﻫﮑﯽ ﮐﻪ از ﺑﻄﺮیای ﭘﺮت ﺷﺪه ﺑـﻮد‪ ،‬ﻋـﯿﻦ ﺗـﻮدهای ﮔـﺎز‬
‫داﺷﺘﻢ از ﺗﻮ وﺟﻮد ﺧﻮدم ﺗﻬﯽ ﻣﯽﺷﺪم‪ .‬ﻧﯿﻤﻪ ﻧﺰده و ﻧﯿﻤﻪ ﻣﺮده ﺑﻮدم‪ .‬ﻧﯿﻤﯽ از ﺟﺎﻧﻢ ﻫﻨﻮز ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺟﺴﺪم ﺳﺮ ﺟﺎﯾﺶ ﺑﻮد وﻟﯽ‬
‫اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﺮدم روﺣﻢ ازم ﺑﯿﺮون آﻣﺪه و ﺑﺎﻻ ﺳﺮم واﯾﺴﺘﺎده ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ »اﯾﻨﺎﻫﺎش‪ .‬اﯾﻨﺎﻫﺎش‪ «.‬ﻫﻤﯿﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ از ﺗﺮس ﻓﺮﯾـﺎد‬
‫ﺑﮑﺸﻢ‪ .‬ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺟﻠﻮی ﺧﻮدم را ﺑﮕﯿﺮم‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺑﺎﺑﯽ ﺟﻮرﮔﻨﺴﻦ رﺳﯿﺪم ﺷﻮک ﺗﻤﺎم وﺟﻮدم را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ داد‬
‫ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬ﺗﻮ ﺧﻮدم ﺟﻤﻊ ﻣﯽﺷﺪم و ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻓﺸﺎر ﻣﯽآوردم و ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﺮدم ﺟﻠﻮی ﺧﻮنرﯾﺰی را ﺑﮕﯿـﺮم وﻟـﯽ ﻫﻤـﯿﻦ اوﺿـﺎع را‬
‫ﺑﺪﺗﺮ ﻣﯽﮐﺮد و ﺟﻮرﮔﻨﺴﻦ ﺑﻬﻢ ﻣﺸﺖ زد و ﮔﻔﺖ ﺳﺎﮐﺖ ﺷﻮم‪ .‬ﺗﻮ ﺷﻮک رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم‪ .‬ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺑﻬﺶ ﺣﺎﻟﯽ ﮐـﻨﻢ‪ .‬ﺳـﻌﯽ ﮐـﺮدم‬
‫ﺑﮕﻮﯾﻢ ﺷﻮﮐﻪ ﺷﺪم وﻟﯽ ﮐﻠﻤﺎت از دﻫﻨﻢ در ﻧﻤﯽآﻣﺪ‪ .‬ﺟﻮرﮔﻨﺴﻦ ﻣﻦ را ﺑﻪ ﻃﺮﻓﯽ ﻏﻠﺘﺎﻧﺪ و زاﻧﻮﯾﺶ را ﮔﺬاﺷﺖ رو ﮐﻤﺮم و ﻣﯿﺨﻢ‬
‫ﮐﺮد ﺑﻪ زﻣﯿﻦ و ﻣﻦ ﻣﺪام ﺳﻌﯽ داﺷﺘﻢ ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﺷﻮﮐﻪ ﺷﺪم و درﻣﺎن ﺷﻮک ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺧﯿﻠﯽ واﺿﺢ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤـﻪﭼﯿﺰ ﻣﺸـﺨﺺ‬
‫ﺑﻮد وﻟﯽ ﮐﻠﻤﺎت ﺑﻪ زﺑﺎﻧﻢ ﻧﻤﯽﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﺣﺎل رﻓﺘﻢ‪ .‬وﻗﺘﯽ دوﺑﺎره ﺑﻪ ﻫﻮش آﻣﺪم دﯾﺪم ﺟﻮرﮔﻨﺴﻦ دارد ﺑﺎ ﭼـﺎﻗﻮ ﺷـﻠﻮارم را‬
‫ﭘﺎره ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﺑﻬﻢ ﻣﻮرﻓﯿﻦ ﺗﺰرﯾﻖ ﮐﺮد و ﻫﻤﯿﻦ ﻣﺮا ﺗﺮﺳﺎﻧﺪ و داد زدم و ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺧﻮدم را از دﺳـﺘﺶ آزاد ﮐـﻨﻢ وﻟـﯽ ﻣـﺪام ﺑـﻪ‬
‫ﮐﻤﺮم ﻓﺸﺎر ﻣﯽآورد‪ .‬ﻓﻘﻂ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺟﻮرﮔﻨﺴﻦ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺑﻬﻢ ﻓﺸﺎر ﻣﯽآورد ــ ﻫﻤﺎن روﺣﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ازم ﺑﯿﺮون آﻣﺪه ﺑﻮد داﺷﺖ ﺑﻬﻢ‬
‫ﻣﯽﺧﻨﺪﯾﺪ و ﭼﺸﻤﮏ ﻣﯽزد و ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ از ﺧﻮدم دورش ﮐﻨﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪﺗﺮ ﻫﻤﻪﭼﯿﺰ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﺣﺮﮐﺎت آﻫﺴـﺘﻪ ﺷـﺪ‪ .‬ﺷـﺎﯾﺪ ﺑـﺮای‬
‫ﻣﻮرﻓﯿﻦ ﺑﻮد‪ .‬ﺧﯿﺮهی ﭘﻮﺗﯿﻦﻫﺎی ﺗﺎزهی ﺟﻮرﮔﻨﺴﻦ ﺷﺪم و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺳﻨﮕﺮﯾﺰه و ﺑﻌﺪ از ﺑﺎﻻ ﺧﯿـﺮهی ﺻـﻮرﺗﻢ ﺷـﺪم و اﯾـﻦ آﺧـﺮﯾﻦ‬
‫ﭼﯿﺰی ﺑﻮد ﮐﻪ دﯾﺪم‪ .‬ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻢ‪ .‬ﻫﻤﯿﻦ ﺷﺪ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺷﺎﻫﺪ ﭼﯿﺰی ﺑﺴﯿﺎر ﺧﺎص و ﻧﺎدر ﺑﻮدم‪.‬‬
‫ﺣﺘﯽ اﻻن‪ ،‬ﺗﻮ ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎﯾﯽ از دﻧﯿﺎی ارواح دﯾﺪه ﻣﯽﺷﺪ‪.‬‬
‫ِاﯾﺰار ﭘﺮﺳﯿﺪ »آﻫﺎی ﺑﯿﺪاری؟«‬
‫ﺑﺎ ﺳﺮ ﺗﺄﯾﯿﺪش ﮐﺮدم‪.‬‬
‫ﺗﻮ ﺳﻨﮕﺮ ﺷﻤﺎره ﺷﺶ ﺳﮑﻮت ﺑﺮﻗﺮار ﺑﻮد‪ .‬اﻧﮕﺎری ﺟﺎﯾﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﺻﺪﺳﺎل اﺳﺖ ﺗﻮش ﭘﺎ ﻧﮕﺬاﺷﺘﻪ‪.‬‬
‫ِاﯾﺰار ﻧﯿﺸﺨﻨﺪی زد و رﻓﺖ ﺳﺮوﻗﺖ ﻃﻨﺎبﻫﺎ‪ .‬ﻧﺴﯿﻢ ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﺻﺪای آﻫﯽ ﺑﺴﯿﺎر آرام‪ .‬دﺳﺖﻫﺎﯾﻢ را دور ﺧﻮدم ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮدم‪.‬‬
‫ً‬ ‫ً‬
‫ِاﯾﺰار را دﯾﺪم ﮐﻪ ﺧﻢ ﺷﺪ و اوﻟﯿﻦ ﻣﻨﻮر را روﺷﻦ ﮐﺮد‪ .‬ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﮔﻔﺘﻢ »ﻟﻄﻔﺎ« وﻟﯽ ﮐﻠﻤﻪ از دﻫﻨﻢ درﺳﺖ درﻧﯿﺎﻣﺪ و ﺳﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و‬
‫ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﻣﻨﻮری را ﮐﻪ از ﺑﺎﻻی ﺳﻨﮕﺮ ﺟﻮرﮔﻨﺴﻦ ﮔﺬﺷﺖ دﻧﺒﺎل ﮐﺮدم‪ .‬ﻣﻨﻮر ﺑﺪون ﺻﺪا روﺷﻦ ﺷﺪ‪ .‬ﻧﻮر ﻣﻼﯾﻢ ﻗﺮﻣﺰ ﺟﺮﻗﻪ زد‪.‬‬
‫ﺻﺪای ﻧﺎﻟﻪای ﺗﻮ ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪ .‬اوﻟﺶ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﺻﺪای ﺟﻮرﮔﻨﺴﻦ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ »ﻣﯽﺷﻪ ﺑﺲ ﮐﻨﯽ؟«‬
‫ﺧﻢ ﺷﺪم و دﺳﺖﻫﺎﯾﻢ را ﺑﻬﻢ ﮔﺮه زدم و ﺧﻮدم را ﻓﺸﺮدم‪ .‬ﻟﺮز ﺑﻪ ﺗﻨﻢ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ِاﯾﺰار ﺗﻨﺪی دوﺑﺎره دﯾﮕﺮ ﻣﻨﻮر ﻗﺮﻣﺰ زد‪ .‬ﯾﮏ ﺑﺎر ﻫﻢ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻃﺮﻓﻢ و اﺑﺮو ﺑﺎﻻ داد‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ »ﺗﯿﻤﯽ ﺗﯿﻤﯽ ﭼﻘﺪر ﺑﭽﻪ ﻣﺜﺒﺘﯽ‪«.‬‬
‫ﺣﺮﻓﺶ را ﻗﺒﻮل دارم‪.‬‬
‫دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﮐﺎری ﺑﮑﻨﻢ‪ .‬دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﺟﻠﻮﯾﺶ را ﺑﮕﯿﺮم وﻟـﯽ از ﻋﻘـﺐ دوﻻ ﺷـﺪم و ِاﯾـﺰار را ﻧﮕـﺎه ﮐـﺮدم ﮐـﻪ ﮔـﺎز‬

‫‪۱۰۵‬‬
 ‫ُ‬
‫ﺳﺮﺑﺎزﻫﺎی دﺷﻤﻦ‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫اﺷﮏآور ﺑﺮداﺷﺖ و ﺿﺎﻣﻨﺶ را ﮐﺸﯿﺪ و ﭘﺎﺷﺪ و ﭘﺮﺗﺶ ﮐﺮد‪ .‬ﮔﺎز از ﺧﻮدش ﺗﻮدهی اﺑﺮی درﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﺼـﻔﻪﻧﯿﻤﻪ ﺳـﻨﮕﺮ ﺷـﻤﺎره‬
‫ﺷﺶ ﻧﺎﻣﺮﺋﯽ ﮐﺮد‪ .‬از ﻫﻤﯿﻦ ﺳﯽ ﻣﺘﺮی ﻫﻢ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻮ و ﻣﺰهاش را ﺑﻔﻬﻤﻢ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ »ﺧﺪاﯾﺎ ﺑﺲ ﮐﻦ دﯾﮕﻪ‪ «.‬وﻟﯽ ِاﯾﺰار ﯾﮑﯽ دﯾﮕﺮ اﻧﺪاﺧﺖ و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺻﺪاش ﺷﺪ و ﺑﻌﺪ ﻃﻨﺎبﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ازﺷـﺎن اﺳـﺘﻔﺎده‬
‫ﻧﮑﺮده ﺑﻮدﯾﻢ را ﮐﺸﯿﺪ‪.‬‬
‫ﻓﮑﺮ ﺧﻮدم ﺑﻮد‪ .‬ﺧﻮدم ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻣﺸﺎن ﺑﻪ ﮐﯿﺴﻪﺷﻨﯽ ﮐﻪ ﺳﻔﯿﺪش ﮐﺮده ﺑﻮدم و راﺣﺖ ﻣﯽﺷﺪ ﺑﺎﻻ آوردش‪.‬‬
‫ِاﯾﺰار ﻃﻨﺎب را ﺗﻨﺪی ﮐﺸﯿﺪ و آنﻃﺮف‪ ،‬ﮐﻨﺎر ﺳﻨﮕﺮ ﺷﻤﺎره ﺷﺶ ﮐﯿﺴﻪﺷﻦ ﺳﻔﯿﺪ ﺑﺎﻻ رﻓﺖ و ﺗﻮی دود ﮔﺎز اﺷﮏآور ﺷﺮوع‬
‫ﺑﻪ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺟﻮرﮔﻨﺴﻦ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺷﻠﯿﮏ ﮐﺮد‪ .‬اول ﯾﮏ ﮔﻠﻮﻟﻪی ﻧﻮر ﻗﺮﻣﺰ دﯾﺪم ﮐﻪ رﻓﺖ ﺑﻪ دل ﮐﯿﺴﻪﺷﻦ و آﺗﺶ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫ِاﯾﺰار زﯾﺮ ﻟﺐ اوخ ﮐﺸﯿﺪهای ﮔﻔﺖ‪.‬‬
‫ِ‬
‫ﺑﺎ ﺧﻮدش ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬ﺳﺮﯾﻊ آﺧﺮﯾﻦ ﻧﺎرﻧﺠﮏ را اﻧﺪاﺧﺖ و ﯾﮏ ﻣﻨﻮر دﯾﮕﺮ زد و دوﺑﺎره ﻃﻨﺎب را ﮐﺸﯿﺪ و ﮐﯿﺴﻪﺷـﻦ‬
‫را رﻗﺼﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫»اووووخ! ﺳﺘﺎرهی ﺷﺐ! واﺳﻪﻣﻮن ﺑﺪرﺧﺶ!«‬
‫ً‬
‫ﺑﺎﺑﯽ ﺟﻮرﮔﻨﺴﻦ ﻗﺎﻃﯽ ﻧﮑﺮد‪ .‬ﺧﯿﻠﯽ آرام و ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺑﺎ اﻋﺘﻤﺎدﺑﻪﻧﻔﺲ ﭘﺎﺷﺪ و ﻧﺸﺎﻧﻪ رﻓﺖ و ﯾﮏ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﮐﯿﺴﻪ ﺷﻠﯿﮏ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺻﻮرﺗﺶ را ﺗﻮ روﺷﻨﺎﯾﯽ ﻣﻨﻮر ﺑﺒﯿﻨﻢ‪ .‬ﺣﺎﻟﺘﺶ ﭘﺮ از آراﻣـﺶ ﺑـﻮد‪ .‬ﻟﺤﻈـﺎﺗﯽ ﺑـﻪ ﺗـﺎرﯾﮑﯽ ﺧﯿـﺮه ﺷـﺪ‪ ،‬اﻧﮕـﺎری دارد‬
‫ﺗﺼﻤﯿﻤﯽ ﻣﯽﮔﯿﺮد و ﺑﻌﺪ ﺳﺮ ﺗﮑﺎن داد و رﻓﺖ ﻃﺮف ﺳﯿﻢﺧﺎردار‪ .‬ﻗﺪ راﺳﺖ ﮐﺮده ﺑﻮد؛ ﻧﻪ ﺧﻢ ﺷﺪه ﻧﻪ ﺳـﯿﻨﻪﺧﯿﺰ ﺑـﻮد و ﻧـﻪ ﺑـﻪ‬
‫ﺧﻮدش ﻣﺎرﭘﯿﭻ ﻣﯽرﻓﺖ‪ .‬راﺳﺖراﺳﺖ راه ﻣﯽرود‪ .‬ﺗﺎزه ﺗﻮ ﺣﺮﮐﺖ وﻗﺎر ﺑﻮد‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﮐﯿﺴﻪﺷﻦ رﺳـﯿﺪ واﯾﺴـﺘﺎد و رو ﮔﺮداﻧـﺪ و‬
‫اﺳﻤﻢ را ﺻﺪا زد و ﺑﻌﺪ ﻟﻮﻟﻪی اﺳﻠﺤﻪاش را ﮔﺮﻓﺖ ﺑﻪﻃﺮف ﮐﯿﺴﻪﺷﻦ ﺳﻔﯿﺪ‪.‬‬
‫ِ‬ ‫ُ‬
‫داد زد »اﺑﺮ ِاﯾﻦ!« و ﺷﻠﯿﮏ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ِاﯾﺰار ﻃﻨﺎب را ول ﮐﺮد‪.‬‬
‫ُ‬
‫زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ »ﺧﺐ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﻗﺎﻧﺘﻮر ﺷﺪ‪ «.‬از ﺑﺎﻻ ﺑﻬﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪ .‬ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻫﻢ ﺗﺤﻘﯿﺮ داﺷﺖ ﻫﻢ ﺗﺮﺣﻢ‪ .‬ﻟﺤﻈﻪای ﮔﺬﺷﺖ‬
‫و ﺳﺮ ﺗﮑﺎن داد ﮐﻪ »ﯾﺎرو ﯾﺎ ﭼﯿﺰی ﺑﮕﻢ ﺑﻬﺖ؛ ﺗﻮ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ آدم ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﻫﺴﺘﯽ‪«.‬‬
‫ﻣﯽﻟﺮزﯾﺪم‪ .‬ﺧﻮدم را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم و ﺗﮑﺎن ﻣﯽﺧﻮردم وﻟﯽ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ِاﯾﺰار ﮔﻔﺖ »اﻓﺘﻀﺎﺣﻪ‪ .‬ﺑﺪﺑﺨﺖﺗﺮﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﻣﺜﺒﺘﯽ ﻫﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ دﯾﺪم‪«.‬‬
‫ﺑﻪ ﺟﻮرﮔﻨﺴﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﺑﺎز دوﺑﺎره ﺑﻪ ﻣﻦ‪ .‬ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺶ ﮐﺪر ﺑﻮد و ﭘﺮ از ﺳـﺮﻣﺎ‪ .‬ﺳـﺮﻣﺎﯾﯽ ﮐـﻪ ﻣـﺎل ﺳـﻨﮓ ﺑـﻮد‪ .‬ﻗـﺪﻣﯽ‬
‫ً‬
‫ﺑﺮداﺷﺖ ﮐﻪ ﻣﺜﻼ ﮐﻤﮑﻢ ﮐﻨﺪ ﭘﺎﺷﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺟﻠﻮ ﺧﻮدش را ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ ﺿﺎﯾﻊ ﻧﺸﻮد زد ﺗﻮ ﺳﺮم‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﺻﺪای زﯾﺮ ﮔﻔﺖ »ﺑﺪﺑﺨﺖ‪ «.‬و ﮔﺬاﺷﺖ رﻓﺖ ﺑﺨﻮاﺑﺪ‪.‬‬

‫ﺑﻪ ﺟﻮرﮔﻨﺴﻦ ﮔﻔﺘﻢ »ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬وﻟﺶ ﮐﻦ‪«.‬‬

‫وﻟﯽ ﻣﺮا راه داد ﺗﻮ ﺳﻨﮕﺮ و ﺑﺎ ﺣﻮﻟﻪای زﺧﻢ رو ﭘﯿﺸﺎﻧﯽام را ﭘﺎک ﮐﺮد‪ .‬زﺧﻢ ﻧﺎﺟﻮری ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻓﻘﻂ ﯾـﮏﮐﻢ ﺳـﺮﮔﯿﺠﻪ داﺷـﺘﻢ‬
‫وﻟﯽ ﺳﻌﯽ ﻧﮑﺮدم ﺗﺎﺑﻠﻮ ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫دﯾﮕﺮ ﺧﻮرﺷﯿﺪ داﺷﺖ ﻃﻠﻮع ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬ﺗﺎ ﻣﺪﺗﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺣﺮف ﻧﺰدم‪.‬‬
‫ُ‬
‫آﺧﺮ ﺳﺮ ﮔﻔﺖ »ﺧﺐ‪«...‬‬
‫»ﺑﺎﺷﻪ‪«.‬‬
‫ﺑﺎ ﻫﻢ دﺳﺖ دادﯾﻢ‪ .‬ﻫﯿﭻ ﮐﺪام ﺳﻌﯽ ﻧﮑﺮدﯾﻢ زﯾﺎدی اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﯽ ﺷﻮﯾﻢ و ﺑﻪ ﭼﺸﻢﻫﺎی ﻫﻢ ﻧﮕﺎه ﻧﮑﺮدﯾﻢ‪.‬‬
‫ﺟﻮرﮔﻨﺴﻦ ﺑﻪ ﮐﯿﺴﻪﺷﻨﯽ ﮐﻪ ﺳﻮراخﺳﻮراﺧﺶ ﮐﺮده ﺑﻮد اﺷﺎره ﮐﺮد‪.‬‬
‫»ﮐﻠﮏ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮد‪ .‬ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮد ﮐﻮل ﺑﺨﻮرم ـ« ﻣﮑﺚ ﮐﺮد و ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺷﺎﻟﯿﺰارﻫﺎی ﺳﻤﺖ ﺷﺮق ﮐﺮد‪ ،‬ﺳﻤﺘﯽ ﮐﻪ آﺳﻤﺎﻧﺶ‬

‫‪۱۰۶‬‬
 ‫ُ‬
‫ﺳﺮﺑﺎزﻫﺎی دﺷﻤﻦ‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬
‫ُ‬
‫داﺷﺖ رﻧﮓ ﻣﯽﮔﺮﻓﺖ‪» .‬وﻟﯽ ﺧﺐ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎزی ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮد‪ .‬دراﻣﺎﺗﯿﮏ ﺑﻮد‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ ﯾﻪ روزی ﺑﺘﻮﻧﯽ ﺑﺮی ﺗﻮ ﺳﯿﻨﻤﺎﯾﯽ ﺟـﺎﯾﯽ ﮐـﺎر‬
‫ﮐﻨﯽ‪«.‬‬
‫ﺳﺮ ﺗﮑﺎن دادم ﮐﻪ »ﻓﮑﺮ ﺧﻮﺑﯿﻪ‪«.‬‬
‫»ﯾﻪ آﻟﻔﺮد ﻫﯿﭽﮑﺎک دﯾﮕﻪ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻤﺎ اﺿﺎﻓﻪ ﻣﯽﺷﻪ‪ .‬ﻓﯿﻠﻢ ﭘﺮﻧﺪهﻫﺎ ـ دﯾﺪﯾﺶ ﮐﻪ؟«‬
‫»ﻓﯿﻠﻢ ﺗﺮﺳﻨﺎﮐﻪ‪«.‬‬
‫ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﺎﻧﺪﯾﻢ و ﺑﻌﺪ ﭘﺎﺷﺪم ﮐﻪ ﺑﺮوم‪ .‬ﻫﻤﻪﭼﯿﺰ ﺧﻮب ﺑﻮد ﺟﺰ اﯾﻨﮑﻪ ﻫﻨﻮز ﯾﮑﻢ اﺣﺴﺎس ﻣﻨﮕﯽ ﻣﯽﮐﺮدم‪ .‬ﺟﻮرﮔﻨﺴﻦ‬
‫ﭘﺎﺷﺪ و ﻣﻦ را ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ »اﻻن دﯾﮕﻪ ﻣﺴﺎوی ﺷﺪﯾﻢ؟«‬
‫ً‬
‫»ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ آره‪«.‬‬
‫ﺑﺎز دوﺑﺎره ﺑﺎﻫﺎش اﺣﺴﺎس ﻧﺰدﯾﮑﯽ ﮐﺮدم‪ .‬ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮد ﺑﺸﻮﯾﻢ رﻓﻘﺎی ﺟﻨﮕﯽ‪ .‬رﻓﺘﯿﻢ ﮐﻪ دوﺑﺎره ﺑﺎ ﻫﻢ دﺳـﺖ ﺑـﺪﻫﯿﻢ وﻟـﯽ‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ﻧﻪ‪ .‬ﺟﻮرﮔﻨﺴﻦ ﮐﻼهﺧﻮدش را ﺑﺮداﺷﺖ و ﺗﻤﯿﺰش ﮐﺮد و ﯾﮏ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﮐﯿﺴﻪی ﺳﻔﯿﺪ ﺷﻦ ﻧﮕﺎه ﮐـﺮد‪ .‬ﺻـﻮرﺗﺶ ﮐﺜﯿـﻒ‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺗﻮ آﺳﺎﯾﺸﮕﺎه ﻣﺨﺼﻮص ﭘﺰﺷﮑﺎن ﺧﻮدش را ﺗﻤﯿﺰ ﮐﺮد و ﭘﯿﺸﺎﻧﯽام را ﭘﺎﻧﺴﻤﺎن ﮐﺮد و ﺑﺎ ﻫﻢ رﻓﺘﯿﻢ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺑﺨﻮرﯾﻢ‪ .‬ﺑﺎ ﻫﻢ‬
‫ﺣﺮف زﯾﺎدی ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ‪ .‬ازش ﻋﺬرﺧﻮاﻫﯽ ﮐﺮدم؛ او ﻫﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪش ﺗﻮ ﻣﻮﻗﻌﯿﺘﯽ ﺧﯿﻠـﯽ ﻋﺠﯿـﺐ ﯾﮑﻬـﻮ ﮔﻔـﺘﻢ »ﺑﯿـﺎ ﺑـﺮﯾﻢ ِاﯾـﺰار رو‬
‫ﺑﮑﺸﯿﻢ‪«.‬‬
‫ﺟﻮرﮔﻨﺴﻦ ﻧﯿﻢ ﭘﻮزﺧﻨﺪی ﺑﻬﻢ زد ﮐﻪ »ﻣﻨﻈﻮرت اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺣﺪ ﻣﺮگ ﺑﺘﺮﺳﻮﻧﯿﻤﺶ؟«‬
‫»آره‪«.‬‬
‫»ﻓﯿﻠﻢ ﺧﻮﺑﯽ ﻣﯽﺷﻪ!«‬
‫ً‬
‫ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﮐﻪ »آره ﺧﻮب ﻣﯽﺷﻪ‪ .‬ﯾﺎ ﻧﻪ اﺻﻼ ﺑﮑﺸﯿﻤﺶ‪«.‬‬

‫زﻧﺪﮔﯽ ﺷﺒﺎﻧﻪ‬

‫ً‬
‫ﺣﺎﻻ ﭼﻨﺪ ﮐﻠﻤﻪای از َرت ﮐﺎﯾﻠﯽ ﺑﮕﻮﯾﻢ‪ .‬وﻗﺘﯽ آن ﺑﻼ ﺳﺮش آﻣﺪ ﭘﯿﺸﺶ ﻧﺒﻮدم وﻟﯽ ﻣﯿﭽﻞ َﺳﻨﺪرس ﺑﻌﺪا ﺑﺮاﯾﻢ اﺻﻞ ﻣـﺎﺟﺮا را‬
‫ﮔﻔﺖ‪ .‬اﻧﮕﺎری ﮐﺎﯾﻠﯽ زﯾﺎدی ﻋﺼﺒﯽ و ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺟﻮﺧﻪ ﺗﻮ ﻣﺤﺪودهی ﻋﻤﻠﯿﺎﺗﯽای ﺑﻮده ﮐﻪ ﻣﯽﺷﺪه ﮐﻮﻫﭙﺎﯾﻪی ﻏﺮﺑـﯽ ﺷـﻬﺮ ﮐﻮاﻧـﮓ ﻧﺎﮔـﺎی و ﻣـﺪﺗﯽ ﺑـﻮده ﺑﻬﺸـﺎن ﺧﺒـﺮ‬
‫ﻣﯽرﺳﯿﺪه ﮐﻪ ارﺗﺶ وﯾﺘﻨﺎم ﺷﻤﺎﻟﯽ ﺗﻮ ﻣﻨﻄﻘﻪ دارﻧﺪ ﭘﺎﯾﮕﺎه ﻣﯽزﻧﻨﺪ‪ .‬ﻫﻤﺎن ﺷﺎﯾﻌﺎت ﻣﺴﺨﺮهی ﻋﺎدی ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﮐـﻪ ﺗﻮﭘﺨﺎﻧـﻪای‬
‫ﻋﻈﯿﻢ دارﻧﺪ و ﺗﺎﻧﮏﻫﺎی روﺳﯽ و ﮔﺮداﻧﯽ از ﻧﯿﺮوﻫﺎی ﺗﺎزهﻧﻔﺲ‪ .‬ﻫﯿﭻﮐﺲ‪ ،‬از ﺟﻤﻠﻪ ﺳـﺘﻮان ﮐـﺮاس‪ ،‬اﯾـﻦ ﺣﺮفﻫـﺎ را ﺟـﺪی‬
‫ﻧﻤﯽﮔﺮﻓﺖ وﻟﯽ ﻣﺤﺾ اﺣﺘﯿﺎط ﺟﻮﺧﻪ ﻓﻘﻂ ﺷﺐﻫﺎ ﭘﯿﺸﺮوی ﻣﯽﮐﺮد و از ﻣﺴﯿﺮ اﺻﻠﯽ دور ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ و ﻣﺪام ﻣﺤﺪوده را زﯾﺮ ﻧﻈﺮ‬
‫داﺷﺘﻪ‪ .‬ﺳﻨﺪرس ﻣﯽﮔﻔﺖ اﯾﻦ ﺟﺮﯾﺎن دو ﻫﻔﺘﻪای اداﻣﻪ داﺷﺘﻪ و ﻫﻤﮕﯽ زﻧﺪﮔﯽﺷﺎن ﺷـﺪه ﺑـﻮد زﻧـﺪﮔﯽ ﺷـﺒﺎﻧﻪ‪ .‬ﻫﻤﮕـﯽ ﺑﻬـﺶ‬
‫ﮐﻠﮑﯽ ﮔﻔﺘﺎری ﺑﻮد ﺗﺎ ﺷﺮاﯾﻂ را ﮐﻤﯽ ﻗﺎﺑﻞﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﯾﮑﯽ ﻣﯽﭘﺮﺳﯿﺪ وﯾﺘﻨﺎم ﭼﻄﻮر ﮔﺬﺷﺖ؟ و‬ ‫ِ‬ ‫ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ زﻧﺪﮔﯽ ﺷﺒﺎﻧﻪ‪ .‬ﺑﯿﺸﺘﺮ‬
‫ﯾﮑﯽ دﯾﮕﺮ ﺟﻮاب ﻣﯽداد وﯾﺘﻨﺎم ﻫﻤﻪاش ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﺑﻮد‪ ،‬زﻧﺪﮔﯽ ﺷﺒﺎﻧﻪ داﺷﺘﻢ ﺑﯿﺎ ﺑﺒﯿﻨﻢ‪.‬‬
‫َﺳﻨﺪرس ﻣﯽﮔﻔﺖ ﻫﻤﻪ ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮد وﻟﯽ َرت ﮐﺎﯾﻠﯽ آﺧﺮش ﺳﺮ از ژاﭘﻦ درآورد‪ .‬ﻓﺸﺎر را ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ‬
‫ﺑﻮد ﺧﻮدش را ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﮐﻨﺪ‪.‬‬

‫‪۱۰۷‬‬
 ‫ُ‬
‫زﻧﺪﮔﯽ ﺷﺒﺎﻧﻪ‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫در آن دو ﻫﻔﺘﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﺷﺎن ﺳﺎده و ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮد‪ .‬ﺗﻮ ﻃﻮل روز ﻣﯽﺧﻮاﺑﯿﺪﻧﺪ‪ ،‬ﯾﺎ ﺣﺪاﻗﻞ ﺳـﻌﯽ ﻣﯽﮐﺮدﻧـﺪ ﺑﺨﻮاﺑﻨـﺪ و ﺑﻌـﺪ‬
‫َ‬
‫ﻏﺮوﺑﯽ وﺳﺎﯾﻞ ﺟﻤﻊ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺻﻒ ﻣﯽزدﻧﺪ ﺗﻮ دل ﺗﺎرﯾﮑﯽ‪ .‬ﻫﺮ ﺷﺐ آﺳﻤﺎن اﺑﺮ ﭘﻮش ﺑﻮده‪ .‬ﻧﻪ ﻣﺎه در ﮐـﺎر ﺑـﻮد ﻧـﻪ‬
‫ً‬
‫ﺳﺘﺎره‪َ .‬ﺳﻨﺪرس ﻣﯽﮔﻔﺖ ﺳﯿﺎﻫﯽ ﻣﻄﻠﻖ ﺑﻮد‪ .‬ﺳﯿﺎﻫﯽای ﮐﻪ ﺣﺘﻤﺎ ﺧﺪا ﻣﻮﻗﻊ ﺧﻠﻖ ﺳﯿﺎﻫﯽ در ﻧﻈﺮ داﺷﺘﻪ‪ ،‬ﺳﯿﺎﻫﯽای ﮐـﻪ زﻣـﺎن‬
‫ﺗﻮش از ﮐﺎر ﻣﯽاﯾﺴﺘﺎد‪ .‬آنﻗﺪر ﺳﯿﺎه ﮐﻪ ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺖ را ﺑﻪ ﺧﺎرش ﻣﯽاﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﺳﺮ ﺗﮑﺎن ﻣﯽدادی و ﭘﻠﮏ ﻣـﯽزدی وﻟـﯽ ﺣﺘـﯽ‬
‫ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮدی ﮐﯽ داری ﭘﻠﮏ ﻣﯽزﻧﯽ ﭼﻮن ﭘﻠﮏ زدن ﯾﺎ ﻧﺰدن ﺗﻮ ﺳﯿﺎﻫﯽ ﻓﺮﻗﯽ ﻧﻤﯽﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﭘﺲ زود ﻋﺼﺒﯽ ﻣﯽﺷﺪی‪ .‬ﻣـﺪام‬
‫ﻧﮕﺮان اﯾﻦ ﺑﻮدی ﻣﺒﺎدا از ﺑﻘﯿﻪ ﺟﺎ ﺑﻤﻮﻧﯽ ﺗﻮ اﯾﻦ ﻇﻠﻤﺎت ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻤـﺎﻧﯽ و وﻗﺘـﯽ ﺗـﺮس ﺗﻤـﺎم وﺟـﻮدت را ﻣﯽﮔﺮﻓـﺖ دﺳـﺖ دراز‬
‫ﻣﯽﮐﺮدی و ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﻧﻔﺮ ﺟﻠﻮﯾﺖ را ﻣﯽﮔﺮﻓﺘﯽ و ﺧﺪا را ﺷﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدی ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﻃﺮف ﺟﻠﻮﯾـﺖ ﻫﺴـﺖ‪ .‬ﻫﻤـﯿﻦ ﺑـﺮای ﻋـﺪهای‬
‫ﮐﺎﺑﻮس درﺳﺖ ﮐﺮده ﺑﻮد‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺗﺮﺳﺶ ﻣﯽﮔﺮﻓﺘﺖ ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐـﺮدی دﺳـﺖ دراز ﮐﻨـﯽ و ﺗﮑـﻪای از ﻟﺒـﺎس دﯾﮕـﺮی را‬
‫ﺑﮕﯿﺮی‪ .‬دﯾﻮ ﺟﻨﺴﻦ ﺗﻮ ﻫﻮﯾﺞﻫﺎﯾﺶ وﯾﺘﺎﻣﯿﻦ ﻣﺨﺼﻮص ﻣﯽﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﺳﺘﻮان ﮐﺮاس ﻗﺮصﻫﺎی ﺗﻘﻮﯾﺖ ﮐﻨﻨﺪه ﻣﯽﺧﻮرد‪ .‬ﻫﻨـﺮی‬
‫داﺑﯿﻨﺰ و ﻧﻮرﻣﻦ ﺑﺎﮐﺮ ﺧﻮدﺷﺎن را ﺑﺎ ﯾﮏﺗﮑﻪ ﺳﯿﻢ ﺑﻠﻨﺪی ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﻤﺮﺑﻨﺪﻫﺎی ﻫﻢ ﻗﻼب ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻬـﻢ ﻣﯽﺑﺴـﺘﻨﺪ‪ .‬ﮐـﻞ ﺟﻮﺧـﻪ‬
‫ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎر ﺑﻮد‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﻣﺎﺟﺮای َرت ﮐﺎﯾﻠﯽ ﻓﺮق داﺷﺖ‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺟﻨﺎزهﻫﺎی زﯾﺎدی ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯽدﯾـﺪ‪ .‬ﺷـﺎﯾﺪ ﺑـﻪ ﺧـﺎﻃﺮ ﺧـﻮن و ﭼـﺮک‬
‫زﯾﺎدی‪.‬‬
‫اواﯾﻠﺶ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﻮ ﺧﻮدش رﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑـﺎ ﮐﺴـﯽ ﺣﺮﻓـﯽ ﻧﻤـﯽزد اﻣـﺎ ﺑﻌـﺪ از ﭘـﻨﺞ ﺷـﺶ روز ﻣـﺎﺟﺮا ﻃـﻮر دﯾﮕـﺮی ﺷـﺪ‪.‬‬
‫ً‬
‫ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺟﻠﻮی ﺣﺮف زدﻧﺶ را ﺑﮕﯿﺮد‪ .‬ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺣﺮفﻫﺎﯾﺶ ﻫﻢ ﻧﺎﻣﺮﺑﻮط ﺑـﻮد‪ .‬ﻣـﺜﻼ ﮔﯿـﺮ داده ﺑـﻮد ﺑـﻪ ﭘﺸـﻪﻫﺎ و ﻣﯽﮔﻔـﺖ‬
‫ﺑﺪﺗﺮﯾﻦ ﭼﯿﺰ وﯾﺘﻨﺎم ﭘﺸﻪﻫﺎش اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺸﻪﻫﺎی ﮔﻨـﺪهی آدمﮐـﺶ‪ ،‬ﭘﺸـﻪﻫﺎی ﺗﻐﯿﯿـﺮ ﺷـﮑﻞ ﯾﺎﻓﺘـﻪ‪ ،‬ﭘﺸـﻪﻫﺎﯾﯽ ﮐـﻪ دیانایﺷـﺎن‬
‫دﺳﺘﮑﺎری ﺷﺪه و ﭘﺸﻪﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ در اﺛﺮ ﺗﺄﺛﯿﺮات ﺷﯿﻤﯿﺎﯾﯽ ﺑﻤﺐﻫﺎی ﺧﻮﺷﻪای و ﮔﺮد رو درﺧﺖﻫﺎ و ﮔﺎز اﺷﮏآور و ِد ِدﺗـﻪ آﻟـﻮده‬
‫ً‬ ‫ً‬
‫ﺷﺪهاﻧﺪ‪ .‬ادﻋﺎ ﻣﯽﮐﺮد اﯾﻦ ﭘﺸﻪﻫﺎ ﺷﺨﺼﺎ و ﻋﻤﺪا دﻧﺒﺎﻟﺶ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﯽﮔﻔﺖ ﺻﺪاﯾﺸﺎن را ﮐﻪ دﻧﺒـﺎﻟﺶ ﮔﺬاﺷـﺘﻪاﻧﺪ را ﻣﯽﺷـﻨﻮد‪.‬‬
‫ﯾﮏ ﻋﺎﻟﻤﻪ ﭘﺸﻪﻫﺎی ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺷﮑﻞ ﯾﺎﻓﺘﻪ‪ ،‬ﯾﮏ ﻣﯿﻠﯿﺎرد ﭘﺸﺘﻪ ﮐﻪ دورهاش ﮐﺮدهاﻧﺪ‪ .‬اﺳﻤﺶ را ﺻﺪا ﻣﯽزﻧﻨﺪ و ﺗﻤﺎم ﺷـﺐ اﺳـﻤﺶ را‬
‫ُ‬
‫ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ و ﻫﻤﯿﻦ دارد ﺧﻠﺶ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫َﺳﻨﺪرس ﻣﯽﮔﻔﺖ ﻋﺠﯿﺒﺶ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺮفﻫﺎی َرت ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﻋﻮض ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬رﻓﺘﺎر ﺧﺎﺻﯽ ﻫﻢ ﭘﯿﺪا ﮐـﺮده ﺑـﻮد‪ .‬ﻣـﺪام‬
‫ﺧﻮدش را ﻣﯽﺧﺎراﻧﺪ‪ .‬ﺟﺎی ﻧﯿﺶ ﭘﺸﻪﻫﺎ را ﭼﻨﮓ ﻣﯽزد‪ .‬ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺗﻨﺶ را ﻧﺨﺎراﻧﺪ و ﻫﻤﯿﻦ ﺑﺪﻧﺶ را زﺧﻢوزﯾﻠﯽ ﮐﺮده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺟﺎ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد رو ﺗﻨﺶ و ﻫﻤﻪﺟﺎﯾﺶ را ﭼﺮک ﮐﺮده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺗﻤﺎﺷﺎﯾﺶ ﺑﺮای ﺑﻘﯿﻪ ﻧﺎراﺣﺖ ﮐﻨﻨﺪه ﺑﻮد‪ .‬او دﯾﮕﺮ َرت ﮐﺎﯾﻠﯽای ﮐﻪ ﻣﯽﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺗﻤﺎم ﺷﺨﺼﯿﺘﺶ ﺳﺮوﺗﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫اﻟﺒﺘﻪ دﯾﮕﺮان ﻫﻢ ﺗﺎ ﺣﺪودی اﺣﺴﺎس او را درک ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬آن ﺷﺐﻫﺎی ﻃﻮﻻﻧﯽ ﭘﯿﺸﺮوی ﻫﻤﻪﺷﺎن را ﺑﻬـﻢ رﯾﺨﺘـﻪ ﺑـﻮد؛‬
‫رﯾﺘﻢ زﻧﺪﮔﯽﺷﺎن را ﺳﺮوﺗﻪ ﮐﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺣﺴﯽ از ﺳﺮ ﮔﺸﺘﯽ داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬آنﻫﺎ ﻣﯽﺑﺎﯾﺴـﺖ از ﺗـﻮ دل ﺗـﺎرﯾﮑﯽ رد ﻣﯽﺷـﺪﻧﺪ و‬
‫ﻧﻤﯽداﻧﺴﺘﻨﺪ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮش ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﺠﺎﺳﺖ و ﮐﺪام ﻃﺮﻓﯽ ﻣﯽروﻧﺪ و ﻧﮕﺮان دﺷﻤﻨﯽ ﻫـﻢ ﺑﻮدﻧـﺪ ﮐـﻪ ﻫﯿﭻﮐـﺪام ﻧﻤﯽدﯾﺪﻧـﺪ‪.‬‬
‫َﺳﻨﺪرس ﻣﯽﮔﻔﺖ اﻧﮕﺎری آﻣﺪه ﺑﺎﺷﯽ ﺑﺮای ﺗﮏﺗﯿﺮاﻧﺪازی‪ .‬ﯾﮏﻣﺸﺖ ﺑﭽﻪ ﭘﯿﺸـﺎﻫﻨﮓ ﺧﻨـﮓ دﻧﺒـﺎل اﺷـﺒﺎح‪ .‬ﮐﻤـﯽ ﻣﯽرﻓﺘﻨـﺪ‬
‫ﺳﻤﺖ ﺷﻤﺎل و ﺑﻌﺪش ﻣﯽزدﻧﺪ ﺑﻪ ﺷﺮق و دوﺑﺎره ﻣﯽرﻓﺘﻨﺪ ﺷﻤﺎل و از ﺣﻮاﻟﯽ دﻫﮑﺪهﻫﺎ ﻣﯽﮔﺬﺷﺘﻨﺪ و ﻓﻘـﻂ ﺑـﺎ زﻣﺰﻣـﻪ ﺣـﺮف‬
‫ﻣﯽزدﻧﺪ‪ .‬ﻣﻨﻄﻘﻪی ﺑﺴﯿﺎر ﻧﺎﻫﻤﻮاری ﻫﻢ ﺑﻮد‪ .‬ﮐﻮﻫﺴﺘﺎﻧﯽ ﻧﺒﻮد وﻟﯽ ﯾﮑﻬﻮ ﺷﯿﺐ ﻣﯽﮔﺮﻓﺖ و ﭘﺮ از درهﻫﺎی ﻋﻤﯿـﻖ و ﮔـﻮد ﺑـﻮد و‬
‫ﺟﺎﻫﺎﯾﯽ داﺷﺖ ﮐﻪ در ﺟﺎ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﮐﺸﺘﻦ ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬ﻧﯿﻤﻪﺷـﺐ ﮐـﻪ ﻣﯽﺷـﺪ ﺧـﻮی وﺣﺸـﯽ ﻣﻨﻄﻘـﻪ ﺑﯿـﺪار ﻣﯽﺷـﺪ‪.‬‬
‫دوروﺑﺮت از ﻫﻤﻪﺟﺎ ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﻣﻨﻄﻘﻪ زﻧﺪه ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬ﺻﺪای ﻏﺮﯾﺒﯽ ﺗﻮ ﮔﻮﺷﺖ ﻣﯽﭘﯿﭽﯿﺪ‪ .‬ﺻﺪای آﺷﻨﺎﯾﯽ ﻧﺒﻮد؛ ﺻﺪاﯾﯽ ﻧﺒـﻮد ﮐـﻪ‬
‫ﺑﺘﻮاﻧﯽ روش اﺳﻢ ﺧﺎﺻﯽ ﺑﮕﺬاری‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ ﻗﻮرﺑﺎﻏﻪﻫﺎی درﺧﺘﯽ ﺑﻮدن ﯾﺎ ﻣﺎرﻫﺎ و ﯾﺎ ﺳﻨﺠﺎبﻫﺎی ﭘﺮﻧﺪه و ﯾـﺎ ﻫـﺮ ﭼﯿـﺰ دﯾﮕـﺮی‪.‬‬
‫اﻧﮕﺎری ﺷﺐ ﺻﺪای ﺧﺎص ﺧﻮدش را دارد‪ ،‬اﻧﮕﺎری وزوزی اﺳﺖ ﺗﻮ ﮔﻮﺷﺖ و ﺗﻮ ﺳﺎﻋﺖﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ از ﻧﯿﻤﻪﺷﺐ ﻣﯽﮔﺬﺷﺖ ﺑﻪ‬
‫ﺟﺮﺋﺖ ﻣﯽﺷﺪ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ داری ﺗﻮ ﻣﺎدهی ﻟﺰﺟﯽ ﭘﺎ ﻣﯽﮔﺬاری‪ ،‬رو ﮔﻮﺷﺖ و ﺧﻮن وﯾﺘﻨﺎم‪.‬‬

‫‪۱۰۸‬‬
 ‫ُ‬
‫زﻧﺪﮔﯽ ﺷﺒﺎﻧﻪ‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫ﺳﻨﺪرس ﻣﯽﮔﻔﺖ ﻣﺎﺟﺮا ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺪی ﺑﻮد‪ .‬ﭘﭻﭘﭻ ﻣﯿﻤﻮنﻫﺎ‪ ،‬ﭘﭻﭘﭻ ﻣﺮگ ﺑﻮد‪ .‬ﺷﺐﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﺮﺳﻨﺎک ﻣﯽﺷﺪ‪.‬‬
‫َرت ﮐﺎﯾﻠﯽ آﺧﺮش رﻓﺖ ﺗﻮ دﯾﻮار‪.‬‬
‫ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺗﻮ ﺳﺎﻋﺎت ﮔﺮم روز ﺑﺨﻮاﺑﺪ و ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺎ ﺷﺮاﯾﻂ ﺳﺨﺖ ﺷﺐﻫﺎ ﮐﻨﺎر ﺑﯿﺎﯾﺪ‪.‬‬
‫ﻏﺮوب ﯾﮑﯽ از روزﻫﺎ ﮐﻪ ﺟﻮﺧﻪ داﺷﺖ آﻣﺎدهی ﺣﺮﮐﺖ دوﺑﺎره ﻣﯽﺷﺪ ﺟﻠﻮی ﻣﯿﭽﻞ ﺳﻨﺪرس ﻧﺸﺎن داد ﮐﻪ ﺣﺴـﺎﺑﯽ ﮐـﻢ‬
‫آورده‪ .‬ﻧﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺮﻋﮑﺲ‪ .‬ﻣﯽﮔﻔﺖ ﺗﺮﺳﯿﺪه‪ .‬ﺗﺮﺳﺶ ﻫﻢ ﺗﺮس ﻋﺎدی ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﻧﻤﯽداﻧﺴﺖ ﻋﻠﺖ ﭼﻪ ﺑﻮد؛ ﺷﺎﯾﺪ ﻣﺎﻧﺪن‬
‫ً‬
‫زﯾﺎده از ﺣﺪش ﺗﻮ ﻣﻨﻄﻘﻪی ﺟﻨﮕﯽ ﺑﻮده‪ .‬ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ اﺻﻼ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﭘﺰﺷﮏ ﻣﯽﺷـﺪه‪ .‬ﺷـﺎﯾﺪ دﻟـﯿﻠﺶ اﯾـﻦ ﺑـﻮده ﮐـﻪ ﻫﻤﯿﺸـﻪ ﻣﺮاﻗـﺐ‬
‫دﺳﺖوﭘﺎﻫﺎی دﯾﮕﺮان ﺑﻮد‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ از ﺑﺨﯿﻪ زدنﻫﺎی زﯾﺎد ﺑﻮده‪ .‬ﮔﺎﻫﯽ ﺑﻪ آدمﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻮدﻧﺪ و زﻧـﺪه ﻧﮕـﺎه ﻣﯽﮐـﺮده و‬
‫آنﻫﺎ ﺗﻮ ﺣﺎﻟﺖ ﻣﺮﮔﺸﺎن ﺗﺠﺴﻢ ﻣﯽﮐﺮده‪ .‬ﺑﯽدﺳﺖوﭘﺎ ـ آدمﻫﺎی ﺑﯽدﺳﺖوﭘﺎی ُﻣﺮده‪ .‬ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﻓﮑﺮ ﻏﯿﺮاﻧﺴﺎﻧﯽای ﺑـﻮده وﻟـﯽ‬
‫ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺧﻮدش را از ﺷﺮ اﯾﻦ ﺗﺼﺎوﯾﺮ راﺣﺖ ﮐﻨﺪ‪ .‬او ﻣﯽﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﺎ ﺑﺎﮐﺮ ﯾﺎ داﺑﯿﻨﺰ ﯾﺎ ﺑﺎ ﻫﺮ ﮐـﯽ ﺑـﻪ ﺻـﺤﺒﺖ ﺗـﺎ ﻓﻘـﻂ زﻣـﺎن‬
‫ﺑﮕﺬراﻧﺪ وﻟﯽ ﯾﮑﻬﻮ از ﺧﻮدش ﻣﯽﭘﺮﺳﯿﺪه ﺳﺮ ﻃﺮف ﺻﺤﺒﺘﺶ وزﻧﺶ ﭼﻘﺪر اﺳﺖ و ﭼﻘﺪر ﺳﻨﮕﯿﻦ اﺳﺖ و ﺣﺲ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺨﻮاﻫﺪ‬
‫آن ﺳﺮ را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﻨﺪ ﺑﺒﺮد ﻃﺮف ﻫﻠﯿﮑﻮﭘﺘﺮی و ﭘﺮﺗﺶ ﮐﻨﺪ آن ﺗﻮ ﭼﯿﺴﺖ؟‬
‫َرت ﭘﻮﺳﺖ آرﻧﺠﺶ را ﻣﯽﺧﺎراﻧﺪه‪ ،‬ﻣﺤﮑﻢ ﻫﻢ ﻣﯽﺧﺎراﻧﺪه‪ .‬ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺶ ﺳﺮخ و ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺧﻮد ﺧـﻮد ﮐﺒـﺪش رو‪.‬‬‫ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد »درﺳﺖ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬اﯾﻦ ﺗﺼﺎو ﯾﺮی ﮐﻪ ﺗﻮ ﺳﺮم ﻣﯽآن درﺳﺖ ﻧﯿﺴﺘﻦ‪ .‬ﮐﺒﺪ ﯾﮑﯽ رو ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ‪ِ .‬‬
‫ﻣﺸﮑﻞ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﮐﺒﺪه ﻣﻨﻮ ﻧﻤﯽﺗﺮﺳﻮﻧﻪ‪ ،‬ﺑﻬﻢ ﻧﻤﯽرﯾﺰه‪ .‬ﻓﻘﻂ ﮐﻨﺠﮑﺎوم ﻣﯽﮐﻨﻪ‪ .‬ﺣﺲ دﮐﺘﺮی رو دارم ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎرش ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨـﻪ‪،‬‬
‫ﺑﺮام ﻣﮑﺎﻧﯿﮑﯽ ﺷﺪه‪ ،‬ﻃﺮﻓﻢ ﺑﺮام دﯾﮕﻪ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﯿﻪ و ﺷﺪه ﯾﻪ ﭘﺎرﮔﯽ آﭘﺎﻧﺪﯾﺴﻪ ﯾﺎ ﺷـﺎﻫﺮگ ﺑﺮﯾـﺪه‪ «.‬ﺑـﺮای ﻟﺤﻈـﻪای ﺻـﺪاﯾﺶ‬
‫رﻓﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﺳﻨﺪرس ﻧﮕﺎه ﮐﺮده ﺑﻮد و ﺳﻌﯽ ﮐﺮده ﺑﻮد ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺰﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺪام آرﻧﺠﺶ را ﻣﯽﺧﺎراﻧﺪه‪.‬‬
‫َرت ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد »ﺣﺎﻻ ﻫﺮ ﭼﯽ‪ .‬وﻟﯽ روزا ﺑﺪ ﻧﻤﯽﮔـﺬره ﺷﺒﺎﺳـﺖ ﮐـﻪ اﯾـﻦ ﺗﺼـﻮرات ﻣﯽﮐﺸـﺘﻢ‪ .‬ﺑـﺪﻧﻢ ﺧﻮدﻣـﻮ ﻣـﯽﺑﯿﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺗﯿﮑﻪﻫﺎی ﺧﻮدﻣﻮ‪ .‬ﻗﻠﺐ و ﮐﻠﯿﻪی ﺧﻮدﻣﻮ‪ .‬اﻧﮕﺎری ـ ﻧﻤﯽدوﻧﻤﺎ وﻟﯽ اﻧﮕﺎری ﺧﯿﺮهی ﮔﻮی ﮐﺮﯾﺴﺘﺎﻟﯽ ﺳﯿﺎه ﺑﺰرﮔﯽ ﺷﺪم‪ .‬ﯾﮑﯽ از‬
‫ﻫﻤﯿﻦ ﺷﺒﺎ ﺗﻮ ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﻣﯽاﻓﺘﻢ ﻣﯽﻣﯿﺮم و ﮐﺴﯽ ﺟﺰ ﭘﺸﻪﻫﺎ ﭘﯿـﺪام ﻧﻤﯽﮐﻨـﻪ ـ ﻋـﯿﻦ روز ﺑـﺮام روﺷـﻨﻪ ـ اون ﭘﺸـﻪﻫﺎی ﻟﻌﻨﺘـﯽ رو‬
‫ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ ﮐﻪ دارن ﺗﻮ ﺑﺪﻧﻢ ﺗﻮﻧﻞ ﻣﯽزﻧﻦ‪ .‬ﻣﯿﻤﻮﻧﺎی ﭘﻮزه درازو ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ ﮐﻪ اﺳﺘﺨﻮﻧﺎﻣﻮ دارن ﻣﯽﺧـﻮرن‪ .‬ﺑـﻪ ﺧـﺪا دﯾﮕـﻪ ﺗﺤﻤﻠﺸـﻮ‬
‫ﻧﺪارم‪ .‬ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻢ ﻣﺪام ﺧﻮدﻣﻮ ﺗﻮ ﺷﺮاﯾﻂ ﻣﺮگ ﺗﺠﺴﻢ ﮐﻨﻢ‪«.‬‬
‫َ‬
‫ﻣﯿﭽﻞ ﺳﻨﺪرس ﺑﺎ ﺳﺮ ﺗﺄﯾﯿﺪش ﮐﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﻧﻤﯽداﻧﺴﺘﻪ ﭼﻪ ﺑﮕﻮﯾﺪ‪ .‬ﺑﺮای ﻣﺪﺗﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ ﺑﻪ اﻧﺘﻈﺎر ﺷﺐ و ﺑﻌﺪ رت ﺳﺮ‬
‫ﺗﮑﺎن داده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﻤﺎم ﺗﻼﺷﺶ را ﮐﺮده‪ .‬ﺳﻌﯽ ﮐﺮده ﭘﺰﺷﮏ درﺳﺘﯽ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﮔﺎﻫﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ و ﮔﺎﻫﯽ ﻧﻪ وﻟﯽ ﺗﻤﺎم زورش را زده‪ .‬ﺑﻌـﺪ‬
‫َ‬
‫ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻮﺗﺎه و ﻣﻦﻣﻦﮐﻨﺎن از ﺑﭽﻪﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ دﯾﮕﺮ ﻧﺒﻮدﻧﺪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬از ﮐﺮت ِﻟ ِﻤﻦ و ﮐﺎﯾﻮوا و ﺗﺪ ﻟﻮﻧﺪر‪ .‬ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﭼﻘـﺪر ﻣﺴـﺨﺮه‬
‫ﺑﻮده‪ .‬اﯾﻦﻫﺎ آدمﻫﺎﯾﯽ ﺑﻮدﻧﺪ ﺳﺮ زﻧﺪه و ﻗﻮی ﮐﻪ دﯾﮕﺮ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ً‬
‫ﺑﻌﺪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ زورﮐﯽ ﺧﻨﺪهای ﮐﺮده ﺑﻮد و ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد »ﮐﻞ اﯾﻦ ﺟﻨﮓ ﻣﯽدوﻧﯽ اﯾﺮادش ﭼﯿـﻪ؟ اﯾﻨﺠـﺎ ﯾـﻪ ﻣﻬﻤـﻮﻧﯽ ﺑﺰرﮔـﻪ‪ .‬ﯾـﻪ‬
‫ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﮐﻪ آدﻣﺎ ﮔﻮﺷﺘﺸﻦ‪ .‬ﻣﻦ و ﺗﻮ‪ .‬ﻫﻤﻪﻣﻮن‪ .‬ﻫﻤﻪﮔﯽ ﺧﻮراک ﭘﺸﻪﻫﺎﯾﻢ‪«.‬‬
‫ﻓﺮدا ﺻﺒﺢ ﺧﻮدش را ﺑﺎ ﺗﯿﺮ زده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﭘﻮﺗﯿﻦﻫﺎ و ﺟﻮرابﻫﺎﯾﺶ را درآورده ﺑﻮد و وﺳﺎﯾﻞ ﭘﺰﺷﮑﯽاش را ﮐﻨﺎر ﺧﻮدش ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺧﻮدش داروی آرامﺑﺨﺶ‬
‫زده ﺑﻮد و دور ﭘﺎﯾﺶ ﺑﺎﻧﺪ ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺳﻨﺪرس ﻣﯽﮔﻔﺖ ﻫﯿﭻﮐﺲ ﺳﺮزﻧﺸﺶ ﻧﮑﺮد‪.‬‬
‫ً‬
‫ﻗﺒﻼ از اﯾﻨﮑﻪ ﻫﻠﯿﮑﻮﭘﺘﺮ از راه ﺑﺮﺳﺪ وﻗﺖ داﺷﺘﻨﺪ از ﻫﻢ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﺳﺘﻮان ﮐﺮاس ﺑﺎﻻ ﺳﺮش ﺧﻢ ﺷﺪه ﺑﻮده و ﺑﻬﺶ‬
‫اﻃﻤﯿﻨﺎن داده ﺑﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ ﺣﺮﮐﺖ او اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑﻮده‪ .‬ﻫﻨﺮی داﺑﯿﻨﺰ و ِاﯾﺰار ﯾﮏ ﺳﺮی ﮐﺘﺎب ﻣﺼﻮر ﺑﻬﺶ داده ﺑﻮدﻧـﺪ ﺗـﻮ ﺑﯿﻤﺎرﺳـﺘﺎن‬

‫‪۱۰۹‬‬
 ‫ُ‬
‫زﻧﺪﮔﯽ ﺷﺒﺎﻧﻪ‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫ﺑﺨﻮاﻧﺪ‪ .‬ﻫﻤﮕﯽ دورش ﺣﻠﻘﻪی ﮐﻮﭼﮑﯽ زده ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﺮاﯾﺶ ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ ﺑﺎ ﺷـﻮﺧﯽ و ﻣﺰﺧـﺮفﮔـﻮﯾﯽ از‬
‫زﻧﺪﮔﯽ ﺷﺒﺎﻧﻪی ﺧﻮﺷﺶ ﺗﻮ ژاﭘﻦ دﻟﮕﺮﻣﺶ ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬

‫زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺮدﮔﺎن‬
‫ِ‬
‫وﻟﯽ اﯾﻦ ﻫﻢ واﻗﻌﯿﺖ اﺳﺖ ﮐﻪ داﺳﺘﺎنﻫﺎ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺟﺎﻧﻤﺎن را ﻧﺠﺎت دﻫﻨﺪ‪ .‬اﻻن ﭼﻬﻞوﺳﻪ ﺳﺎﻟﻢ اﺳﺖ و دﯾﮕﺮ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪهام وﻟﯽ‬
‫ﻫﻨﻮز ﻫﻢ اﯾﻨﺠﺎ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺗﻮ ﺧﯿﺎﻟﻢ ﻟﯿﻨﺪا را ﺑﺒﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز زﻧﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺗﺪ ﻟﻮﻧـﺪر و ﮐـﺎﯾﻮوا و ِﮐـﺮت ِﻟ ِﻤـﻦ و آن ﻣـﺮد ﻻﻏـﺮی ﮐـﻪ‬
‫ﮐﺸﺘﻤﺶ و آن ﭘﯿﺮﻣﺮدی ﮐﻪ ﮐﻨﺎر ﺧﻮکداﻧﯽ ﭘﻬﻦ ﺷﺪه و ﭼﻨﺪﺗﺎﯾﯽ ﺟﺴﺪ ﮐﻪ زﻣﺎﻧﯽ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮐﺸﺎنﮐﺸـﺎن ﺑﺮدﻣﺸـﺎن ﺗـﻮ واﻧـﺖ‪.‬‬
‫ﻫﻤﮕﯽ ُﻣﺮدهاﻧﺪ‪ .‬وﻟﯽ ﺗﻮ داﺳﺘﺎن ﮔﺎﻫﯽ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽزﻧﻨﺪ و ﭘﺎ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ و ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدﻧﺪ ﺑﻪ دﻧﯿﺎ‪ .‬داﺳﺘﺎن ﺷﮑﻠﯽ از رؤﯾﺎ ﺑﺎﻓﺘﻦ اﺳﺖ‪.‬‬
‫داﺳﺘﺎﻧﯽ را از اﯾﻨﺠﺎ ﺷﺮوع ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ .‬ﺟﺴﺪی ﺑﯽﻧﺎم ﺑﻮد‪ .‬ﻏﺮوب ﯾﮑﯽ از روزﻫﺎی ﺳﺎل ‪ ۱۹۶۹‬ﺗﮏﺗﯿﺮاﻧﺪازی ﺑﻪﻃﺮف ﺟﻮﺧﻪ‬
‫ﺗﯿﺮاﻧﺪازی ﮐﺮد‪ .‬ﺗﯿﺮاﻧﺪاز ﺗﻮ دﻫﮑﺪهای ﺑﻮد ﮐﻨﺎر ﺑﺨﺶ ﺟﻨﻮﺑﯽ درﯾﺎی ﭼﯿﻦ‪ .‬اﯾﻦ ﺗﯿﺮاﻧﺪازی ﯾﮑﯽ دو دﻗﯿﻘﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻃﻮل ﻧﮑﺸـﯿﺪ و‬
‫ﮐﺴﯽ ﻫﻢ ﻃﻮرﯾﺶ ﻧﺸﺪ وﻟﯽ ﺣﺘﯽ ﺧﻮد ﺳﺘﻮان ﺟﯿﻤﯽ ﮐﺮاس رﻓﺖ ﭘﺎی رادﯾﻮ و دﺳﺘﻮر ﺣﻤﻠﻪی ﻫﻮاﯾﯽ داد‪ .‬ﻧـﯿﻢ ﺳـﺎﻋﺖ ﺗﻤـﺎم‬
‫ﺷﺎﻫﺪ ﺑﻤﺒﺎران دﻫﮑﺪه و ﺳﻮﺧﺘﻨﺶ ﺑﻮدﯾﻢ‪ .‬روز ﺧﻨﮑﯽ و آﻓﺘﺎﺑﯽای ﺑﻮد‪ ،‬ﺣﺲ اواﯾﻞ ﭘﺎﯾﯿﺰ را داﺷـﺖ و ﺟﺖﻫـﺎ آﺳـﻤﺎن را ﺳـﯿﺎه‬
‫ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺑﻤﺒﺎران ﺗﻤﺎم ﺷﺪ ﺑﻪ ﺧﻂ ﺷﺪﯾﻢ‪ ،‬اﻟﺒﺘﻪ ﻧﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻨﻈﻢ و از ﻃﺮف ﺷﺮق وارد دﻫﮑﺪه ﺷـﺪﯾﻢ‪ .‬ﻫﻤـﻪﺟﺎ از ﺑـﯿﻦ‬
‫رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻮی ﮐﺎه ﺳﻮﺧﺘﻪ ﻣﯽآﻣﺪ؛ ﻧﺮدهﻫﺎی ﺷﮑﺴﺘﻪ و درﺧﺖﻫﺎی ﺷﮑﺴﺘﻪ و ﯾﮏ ﻋﺎﻟﻤﻪ ﺳﻨﮓ و آﺟﺮ و ﮐﻮزهی روی ﻫﻢ ﺗﻠﻨﺒﺎر‬
‫ﺷﺪه را ﺑﻪ ﯾﺎد دارم‪ .‬آﻧﺠﺎ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻮد ـ ﻧﻪ آدﻣﯽ ﺑﻮد ﻧﻪ ﺣﯿﻮاﻧﯽ و ﺗﻨﻬﺎ ﺟﺴـﺪی ﮐـﻪ ﭘﯿـﺪا ﺷـﺪ ﭘﯿﺮﻣـﺮدی ﺑـﻮد ﮐـﻪ از ﭘﺸـﺖ ﮐﻨـﺎر‬
‫ﺧﻮکداﻧﯽ ﻣﯿﺎﻧﻪی دﻫﮑﺪه اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪ .‬دﺳﺖ راﺳﺘﺶ ﻗﻄﻊ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻨﻮز ﻫﯿﭽﯽ ﻧﺸـﺪه ﮐﻠـﯽ ﻣﮕـﺲ و ﭘﺸـﻪ ﻧﺸﺴـﺘﻪ ﺑـﻮد رو‬
‫ﺻﻮرﺗﺶ‪.‬‬
‫دﯾﻮ ﺟﻨﺴﻦ رﻓﺖ ﺟﻠﻮش و ﺑﺎ ﭘﯿﺮﻣﺮد دﺳﺖ داد‪» .‬ﭼﻄﻮر ﻣﻄﻮری ﭘﺪر ﺟﻮن؟«‬
‫ﺑﻘﯿﻪ ﺳﺮﺑﺎزﻫﺎی ﻫﻢ ﯾﮑﯽﯾﮑﯽ اﯾﻦ ﮐﺎر را ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻫﯿﭻﮐﺪام دﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﺴﺪ ﻧﺰدﻧﺪ ﻓﻘﻂ دﺳﺘﺶ را ﻣﯽﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﭼﻨﺪ ﮐﻠﻤﻪای‬
‫ﺑﻬﺶ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ و ﻣﯽرﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫َرت ﮐﺎﯾﻠﯽ ﺑﺎﻻ ﺳﺮ ﺟﻨﺎزه ﺧﻢ ﺷﺪ‪» .‬ﺑﺰن ﻗﺪش‪ .‬از آﺷﻨﺎﯾﺖ ﮐﻠﯽ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻢ‪«.‬‬
‫ﻫﻨﺮی داﺑﯿﻨﺰ ﮔﻔﺖ »ﻣﺸﻌﻮف ﺷﺪم‪«.‬‬
‫ﺗﺎزه آﻣﺪه ﺑﻮدم ﺧﻂ ﻣﻘﺪم‪ .‬روز ﭼﻬﺎرمام ﺑﻮد و ﻫﻨﻮز ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﺎ ﺷﻮﺧﯽﻫﺎﯾﺸﺎن ﻫﻤﺮاه ﺷﻮم‪ .‬ﻫﻤﺎنﺟﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ اﻧﮕﺎری‬
‫ﭼﯿﺰی ﻗﻮرت دادم‪ ،‬اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﻧﻢ ﺑﯿﻤﺎریای دارد از ﮔﻠﻮﯾﻢ ﻣﯽزﻧﺪ ﺑﻪ دﻫﻨﻢ‪ .‬ﮐﻨﺎر آﻏﻞ ﻧﺸﺴـﺘﻢ و ﭼﺸـﻢ ﺑﺴـﺘﻢ و ﺳـﺮم را‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻣﯿﺎن زاﻧﻮﻫﺎﯾﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ از ﻟﺤﻈﻪای دﯾﻮ ﺟﻨﺴﻦ آﻣﺪ ﺷﺎﻧﻪام را ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ »ﻣﺆدب ﺑﺎش ﭘﺴﺮ‪ .‬ﺑﺮو ﺧﻮدﺗﻮ ﺑﻬﺶ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﻦ‪ .‬ﭼﯿﺰ ﺗﺮﺳﻨﺎﮐﯽ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﯾﻪ ﭘﯿﺮﻣﺮد ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﻪ‪ .‬ﺑﻪ آدﻣـﺎی ﭘﯿـﺮ ﯾـﻪﮐـﻢ‬
‫اﺣﺘﺮام ﺑﺬار‪«.‬‬
‫»راه ﻧﺪاره‪«.‬‬
‫»ﺷﺎﯾﺪ ﺗﺤﻤﻞ واﻗﻌﯿﺘﺶ ﺑﺮات ﺳﺨﺘﻪ ﻫﺎن؟«‬
‫»آره ﻫﻤﯿﻨﻪ‪ .‬ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺘﻪ‪«.‬‬

‫‪۱۱۰‬‬
 ‫ُ‬
‫زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺮدﮔﺎن‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫ﺟﻨﺴﻦ دﻧﺒﺎل آﻣﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻧﺰدﯾﮏ ﺟﺴﺪ ﻧﺮﻓﺘﻢ‪ .‬ﺣﺘﯽ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﭼﻨﺪ ﺑﺎری ﻫﻢ ﮐﻪ دﯾﺪﻣﺶ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑﻮد‪ .‬ﺗـﺎ آﺧـﺮ‬
‫ﺷﺐ ﺣﺲ ﻣﺮﯾﻀﯽ ﺗﻮم ﻣﺎﻧﺪ وﻟﯽ دﻟﯿﻠﺶ ﺟﺴﺪ آن ﭘﯿﺮﻣﺮد ﻧﺒﻮد‪ ،‬دﻟﯿﻠﺶ آن ﻃﺮز ﺧﻮشآﻣﺪ ﮔﻮﯾﯽ ﺳﺮﺑﺎزﻫﺎ ﺑﻪ ُﻣﺮده ﺑـﻮد‪ .‬ﺣﺘـﯽ‬
‫ﯾﺎدم ﻣﯽآﯾﺪ ﺟﺴﺪ را ﭼﺴﺒﺎﻧﺪﻧﺪ ﺑﻪ ﻧﺮدهﻫﺎ‪ .‬ﭘﺎ رو ﭘﺎﯾﺶ اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ و ﺑﺎﻫﺎش ﺣﺮف زدﻧﺪ‪ .‬ﻣﯿﭽﻞ َﺳـﻨﺪرس ﮔﻔـﺖ »ﻣﻬﻤـﻮن و ﯾـﮋه‬
‫ﻣﻮﻧﻪ‪ «.‬و ﯾﮏ ﻗﻮﻃﯽ ﮐﻤﭙﻮت ﭘﺮﺗﻘﺎل ﮔﺬاﺷﺖ رو ﭘﺎش‪ .‬ﻣﺆدﺑﺎﻧﻪ ﮔﻔﺖ »وﯾﺘﺎﻣﯿﻦ ﺳﯽ ﺑﺮای ﺳﻼﻣﺖ آدم ﺧﻮﺑﻪ‪ .‬ﺳﻼﻣﺘﯽ آدم ﻫـﻢ‬
‫ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻬﻤﻪ‪«.‬‬
‫ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﯽاش زدﻧﺪ‪ .‬ﻗﻤﻘﻤﻪﻫﺎﯾﺸﺎن را ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﺑﻪ اﻓﺘﺨﺎر ﭘﯿﺮﻣﺮد و آﺑﺎ و اﺟﺪادش و ﻧﻮهﻫﺎی زﯾـﺎدش و زﻧـﺪﮔﯽ‬
‫ﺷﯿﺮﯾﻦ ﭘﺲ از ﻣﺮﮔﺶ ﺧﻮردﻧﺪ‪ .‬اﯾﻦ رﻓﺘﺎر ﭼﯿﺰی ﻓﺮای ﻣﺴﺨﺮه ﮐﺮدن ﺑﻮد‪ .‬اﯾﻦ ﯾﮏ رﺳﻢ ﺑﻮد ﺑﯿﻦ آنﻫﺎ‪ ،‬رﺳﻢ ﺑﺮﮔﺰاری ﻣﺮاﺳﻢ ﻋﺰا‬
‫ﺑﺪون ﻋﺰاداری‪.‬‬
‫دﯾﻮ ﺟﻨﺴﻦ زﯾﺮﭼﺸﻤﯽ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ُ‬
‫ﮔﻔﺖ »آﻫﺎی اﺑﺮ ِاﯾﻦ ﺗﻮ ﻧﻤﯽﺧﻮای ﭼﯿﺰی ﺑﮕﯽ؟ ﻫﻨﻮز ﻧﺸﻮن ﻧﺪادی ﺑﭽﻪی ﻣﺆدﺑﯽ ﻫﺴﺘﯽﻫﺎ‪«.‬‬
‫ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﺮدم دﺳﺖﻫﺎﯾﻢ را ﻣﺸﻐﻮل ﮐﺎری ﮐﻨﻢ‪ .‬ﺳﺮم را ﯾﮏ ﺑﺮ دﯾﮕﺮ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﭼﯿﺰی ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ﻋﺼﺮی ﻗﺒﻞ از ﻏﺮوب ﮐﺎﯾﻮوا آﻣﺪ ﭘﯿﺸﻢ و از اﺟﺎزه ﮔﺮﻓﺖ دﻗﯿﻘﻪای ﺗﻮ ﺳﻨﮕﺮ اﻧﻔﺮادی ﮐﻨﺎر ﺑﻨﺸﯿﻨﺪ‪ .‬ﯾﮑـﯽ از آبﻧﺒﺎتﻫـﺎی‬
‫ﮐﺮﯾﺴﻤﺲ را ﮐﻪ ﭘﺪرش ﺑﺮاﯾﺶ ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺑﻮده ﺑﻬﻢ ﺗﻌﺎرف ﮐﺮد‪ .‬ﯾﮏ ﻣﺎه از ﻋﯿﺪ ﮐﺮﯾﺴﻤﺲ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد وﻟﯽ آبﻧﺒﺎت ﻫﻨﻮز ﺑـﺪﻣﺰه‬
‫ﻧﺸﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪای ﮐﺎﯾﻮوا ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ »اﻣﺮوز ﮐﺎر ﺧﻮﺑﯽ ﮐﺮدی‪ .‬اون ﻣﺴﺨﺮهﺑﺎزیای ﮐﻪ ﺳﺮ ﺟﺴﺪ درآوردن ﺧﻮب ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺑﭽـﻪﻫﺎ ﺗـﺎ ﭼﻨـﺪ وﻗـﺖ اذﯾﺘـﺖ‬
‫ً‬
‫ﻣﯽﮐﻨﻦ ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ﺟﻨﺴﻦ‪ .‬وﻟﯽ ﻫﺮ ﺑﺎر اﯾﻦﻃﻮری ﺑﻮد ﺑﮕﻮ ﻧﯿﺴﺘﯽ‪ .‬ﻣﻦ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽﮔﻔﺘﻢ ﻧﻪ‪ .‬ﻣﯽدوﻧﻢ ﻧـﻪ ﮔﻔـﺘﻦ ﺟﺮﺋـﺖ‬
‫ﻣﯽﺧﻮاد‪«.‬‬
‫»ﺟﺮﺋﺖ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﺗﺮس ﺑﻮد‪«.‬‬
‫ﮐﺎﯾﻮوا ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ‪» .‬ﺟﻔﺘﺶ ﯾﮑﯿﻪ‪«.‬‬
‫»ﻧﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻢ اﯾﻦ ﮐﺎرو ﺑﮑﻨﻢ‪ .‬ﯾﻪ ﻣﺸﮑﻞ ذﻫﻨﯽ از ﻃﺮف ﺧﻮدﻣﻪ‪ ...‬ﻧﻤﯽدوﻧﻢ‪ ،‬ﺗﺮﺳﻨﺎﮐﻪ‪«.‬‬
‫ُ‬
‫»ﺧﺐ ﺗﺎزه اوﻣﺪی‪ .‬ﺑﻬﺶ ﻋﺎدت ﻣﯽﮐﻨﯽ‪ «.‬ﺛﺎﻧﯿﻪای ﭼﯿﺰی ﻧﮕﻔﺖ و ﺑﻪ رﮔﻪﻫﺎی ﻗﺮﻣـﺰ و ﺳـﺒﺰ روی آبﻧﺒـﺎت ﻧﮕـﺎه ﮐـﺮد‪.‬‬
‫»اﻣﺮوز ـ ﮔﻤﻮﻧﻢ اﻣﺮوز واﺳﻪ اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﭼﺸﻤﺖ ﺑﻪ ﯾﻪ ﺟﺴﺪ واﻗﻌﯽ اﻓﺘﺎد‪ ،‬ﻧﻪ؟«‬
‫ﺳﺮ ﺗﮑﺎن دادم‪ .‬ﺗﻤﺎمروز ﺻﻮرت ﻟﯿﻨﺪا ﺟﻠﻮ ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻮد‪ .‬ﺻﻮرت ﺧﻨﺪان ﻟﯿﻨﺪا‪.‬‬
‫ﺮﻣﺮد ﻣﻨﻮ ﯾﺎده‪ ...‬ﻣﯽدوﻧﯽ ﯾﻪ دﺧﺘﺮه رو ﻣﯽﺷﻨﺎﺧﺘﻢ‪ ...‬ﯾﻪ ﺑﺎر ﺑﺎ ﻫﻢ رﻓﺘﯿﻢ ﺳﯿﻨﻤﺎ‪ .‬اوﻟـﯿﻦ دﺧﺘـﺮی‬‫»ﻣﺴﺨﺮهﺳﺖ وﻟﯽ اون ﭘﯿ ِ‬
‫ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎﻫﺎش ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻢ‪«.‬‬
‫ﮐﺎﯾﻮوا ﻫﻤﯿﻦﻃﻮری ﺧﯿﺮهام ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺗﮑﯿﻪ داد و ﻟﺒﺨﻨﺪ زد‪.‬‬
‫ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ »ﻣﯽدوﻧﯽ اوﻟﯿﻦ ﻗﺮار ﻋﻤﺮم ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ‪«.‬‬

‫ﻟﯿﻨﺪا ﻋﯿﻦ ﺧﻮدم ﻧﻪ ﺳﺎﻟﺶ ﺑﻮد وﻟﯽ ﻋﺎﺷﻖ ﻫﻢ ﺑﻮدﯾﻢ‪ .‬ﻋﺸﻘﻤﺎن ﺑﻬﻢ واﻗﻌﯽ ﺑﻮد‪ .‬وﻗﺘﯽ اﻣﺮوز و ﺑﻌـﺪ از ﮔﺬﺷـﺖ ﺳـﻪ دﻫـﻪ دارم‬
‫درﺑﺎرهاش ﻣﯽﻧﻮﯾﺴﻢ دﯾﮕﺮ ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﺑﻮدن ﺑﺎﻫﺎش ﺑﺮاﯾﻢ ﯾﮏ ﻋﻼﻗﻪی آﻧﯽ و ﮐﻮدﮐﺎﻧﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﺷـﯿﻔﺘﮕﯽ‬
‫ً‬
‫ﮐﻮدﮐﺎﻧﻪ ﺑﻮد‪ .‬وﻟﯽ اﯾﻦ واﻗﻌﯿﺖ را ﻣﯽدادﻧﻢ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻋﻤﯿﻘﺎ و ﺧﺎﻟﺼﺎﻧﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﻫﻢ ﺑﻮد‪ .‬ﺗﻤﺎم ﺟﻨﺒﻪﻫﺎ و ﭘﯿﭽﯿﺪﮔﯽﻫﺎی ﻋﺸﻖ آدمﻫﺎی‬
‫ﺑﺎﻟﻎ را داﺷﺖ‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ ﺣﺘﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ از آن‪ .‬ﭼﻮن ﮐﻼﻣﯽ ﺑﺮاﯾﺶ ﻧﺪارم ﻧﻤﯽداﻧﻢ ﭼﻪ ﺑﮕﻮﯾﻢ‪ .‬و آن ﻣﻮﻗـﻊ ﻫﻨـﻮز ﻋﺸـﻘﻤﺎن ﺑـﻪ ﻣﻘـﺎم‬
‫ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ و ﺗﺮﺗﯿﺐ ﮔﺬاری و ﯾﺎ اﯾﻦ ﻣﺘﺮ و ﻣﻌﯿﺎرﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ آدمﻫﺎی ﺑﺎﻟﻎ ﺑﺮای ﻋﺸﻘﺸﺎن در ﻧﻈﺮ ﻣﯽﮔﯿﺮﻧﺪ ﻫﻨﻮز ﻧﺮﺳﯿﺪه‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻋﺎﺷﻘﺶ ﺑﻮدم‪.‬‬

‫‪۱۱۱‬‬
 ‫ُ‬
‫زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺮدﮔﺎن‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫دﺧﺘﺮ ﺑﺎوﻗﺎر و ﺑﺰرﮔﯽ ﺑﻮد‪ .‬ﯾﺎدم ﻣﯽآﯾﺪ ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﯽ ﻗﻬﻮهای ﺑﻠﻮﻃﯽ ﺑﻮد‪ ،‬درﺳﺖ ﻋﯿﻦ ﻣﻮﻫـﺎﯾﺶ و دﺧﺘـﺮی ﺑـﻮد ﺑﺎرﯾـﮏ و‬
‫ﺑﺴﯿﺎر آرام و ﺣﺴﺎس‪.‬‬
‫ﺣﺘﯽ ﺗﻮ ﻫﻤﺎن ﻧﻪﺳﺎﻟﮕﯽ ﻫﻢ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﮐﻨﺎرش ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬ﻋﺸﻘﻢ ﺑﻬﺶ ﺗﺎ اﯾﻦ ﺣﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﺑﺮاﯾﺶ آب ﺷﻮم‪.‬‬
‫اﯾﻦﻃﻮری ﺷﺪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﻬﺎر ‪ ۱۹۵۶‬وﻗﺘﯽ ﮐﻼس ﭼﻬﺎرم ﺑﻮدﯾﻢ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺑﺮدﻣﺶ ﺑﯿﺮون‪ .‬اﯾﻦ اوﻟﯿﻦ ﺑﺎری ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﻤـﺮم ﺑـﺎ‬
‫ﮐﺴﯽ ﻗﺮار ﻣﯽﮔﺬاﺷﺘﻢ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﻗﺮارﻣﺎن ﺧﺼﻮص ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﻫﻢ ﺑﺎﻫﺎم ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﺟﺰﯾﯿﺎﺗﺶ را ﺧﻮب ﯾﺎدم ﻧﻤﯽآﯾﺪ وﻟﯽ‬
‫ﻣﺎدرم اﺟﺎزهی ﻟﯿﻨﺪا را از ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﮔﺮﻓﺖ و ﺗﻮ ﯾﮏ ﺷﺐ ﭘﺮ رﻃﻮﺑﺖ ﺑﻬﺎری ﻣﻦ و ﻟﯿﻨﺪا ﭘﺸﺖ ﻣﺎﺷـﯿﻦ ﭘـﺪرم ﻧﺸﺴـﺘﯿﻢ و از‬
‫ﭘﻨﺠﺮه ﺑﯿﺮون را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ و ﻫﺮ دوﺗﺎﻣﺎن ﺑﻪ روی ﺧﻮدﻣﺎن ﻧﻤﯽآوردﯾﻢ ﮐﻪ ﭼﻘﺪر اﯾﻦ ﻗﺮار ﺑﺮاﯾﻤﺎن ﺧﺎص اﺳﺖ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺮای‬
‫ﻣﻦ ﯾﮑﯽ زﯾﺎدی ﺧﺎص ﺑﻮد‪ .‬ﺗﻮ دﻟﻢ ﮐﻠﯽ ﺣﺮف داﺷﺘﻢ ﺑﺎﻫﺎش ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬ﺣﺮفﻫﺎی اﺳﺎﺳﯽ وﻟﯽ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺮاﯾﺸـﺎن ﮐـﻼم ﭘﯿـﺪا‬
‫ﮐﻨﻢ‪ .‬ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪن ﺑﺮاﯾﻢ ﺳﺨﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻫﺮازﮔﺎﻫﯽ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻬﺶ ﻣﯽاﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﻣﯽﮔﻔﺘﻢ ﭼﻘﺪر زﯾﺒﺎﺳﺖ‪ .‬ﭘﻮﺳﺖ ﺳـﻔﯿﺪش و‬
‫آن ﭼﺸﻢﻫﺎی ﻗﻬﻮهای ﺑﻠﻮﻃﯽ و آن ﻟﺒﺨﻨﺪی ﮐﻪ ﺑﻪ دﻧﯿﺎی اﻃـﺮاﻓﺶ ﻣﯽزﻧـﺪ ـ ﻟﺒﺨﻨـﺪی ﻫﻤﯿﺸـﮕﯽ ـ ﻟﺒﺨﻨـﺪی ﮐـﻪ اﻧﮕـﺎر روی‬
‫ﺻﻮرﺗﺶ ﺣﮏ ﺷﺪه‪ .‬ﻟﺒﺨﻨﺪی ﮐﻪ ﻣﺤﻮ ﻧﻤﯽﺷﻮد‪ .‬ﯾﺎدم اﺳﺖ آن ﺷﺐ ﮐﻼه ﻗﺮﻣﺰ ﺗﺎزهای ﺳﺮش ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﮐﻼﻫﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم‬
‫ﺧﯿﻠﯽ ﺷﯿﮏ و ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺑﻮد و ﯾﮏﻃﻮرﻫﺎﯾﯽ ﻧﺎﻣﻌﻘﻮل‪ .‬ﯾﮏ ﮐﻼه ﻧﺨﯽ ﺳﺎده ﺑﻮد‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﻓﺮﻗﺶ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺟﺎی ﻣﺨﺮوﻃﯽ ﺳﺮش‬
‫ً‬
‫ﮐﻤﯽ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ از ﺣﺪ ﻣﻌﻤﻮل ﺑﻮد‪ ،‬ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻠﻨﺪ و ﻋﯿﻦ دﻣﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد از ﭘﺸﺖ ﺳﺮش آوﯾﺰان ﺑﻮد‪ .‬ﯾﺎد ﮐﻼهﻫﺎی اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﮐـﻪ‬
‫اﯾﻦ آدم ﮐﻮﺗﻮﻟﻪﻫﺎی دور و َﺑﺮ ﺑﺎﺑﺎﻧﻮﺋـﻞ ﺳﺮﺷـﺎن ﻣﯽﮔﺬارﻧـﺪ‪ .‬اﻧـﺪازه و رﻧﮕﺸـﺎن ﻫﻤﯿﻦﻃـﻮری اﺳـﺖ و ﻧﻮﮐﺸـﺎن ﻫـﻢ درﺳـﺖ‬
‫ﺳﻔﯿﺪ دم ﺧﺮﮔﻮﺷﯽ اﺳﺖ‪.‬‬‫ﻫﻤﯿﻦﻃﻮری ِ‬
‫ﺗﻮ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻋﻘﺒﯽ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و دﻧﺒﺎل راﻫﯽ ﺑﻮدم ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﭼﻪ ﺣﺴﯽ دارم و ﺗﻌﺮﯾﻔﯽ از ﺣﺎﻟﻢ ﺑﮑـﻨﻢ ﮐـﻪ دﯾـﺪم‬
‫ً‬
‫ﺗﻨﻬﺎ ﺣﺮﻓﯽ ﮐﻪ ازم درﻣﯽآﯾﺪ ﭘﺮاﻧﺪن ﻧﻈﺮی ﻣﺴﺨﺮه درﺑﺎرهی ﮐﻼه اﺳﺖ‪ .‬ﺣﺘﻤﺎ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم‪» .‬ﭘﺴﺮ ﭼﻪ ﮐﻼﻫﯽ‪«.‬‬
‫ﻟﯿﻨﺪا ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺮه ﻟﺒﺨﻨﺪ زده ﺑﻮد ـ ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﻣﻨﻈﻮرم ﺣﺮﻓﻢ ﭼﯿﺴﺖ وﻟﯽ ﻣـﺎدرم ﺑﺮﮔﺸـﺖ و ﭼﭗﭼـﭗ ﻧﮕـﺎﻫﻢ ﮐـﺮد‪ .‬اﯾـﻦ‬
‫رﻓﺘﺎرش ﻣﺘﻌﺠﺒﻢ ﮐﺮد‪ .‬اﻧﮕﺎری راز ﺑﺴﯿﺎر ﻣﮕﻮﯾﯽ رو ﮐﺮدم‪.‬‬
‫ﺑﻘﯿﻪ راه دﻫﺎﻧﻢ را ﺑﺴﺘﻢ‪ .‬ﺟﻠﻮی ﻣﻐﺎزهی زﻧﺠﯿﺮهای ِﺑﻦ ﻓﺮاﻧﮑﻠﯿﻦ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﯿﻢ و رﻓﺘﯿﻢ ﺗﻮ ﺧﯿﺎﺑﺎن اﺻﻠﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﺳﯿﻢ ﺑـﻪ ﺳـﺎﻟﻦ‬
‫اﺳﺘﯿﺖ‪ .‬ﭘﺪر و ﻣﺎدرم ﭼﻠﻮ ﻣﯽرﻓﺘﻢ و ﭘﺸﺖ ﺳﺮﺷﺎن ﻟﯿﻨﺪا ﺑﻪ آن ﮐﻼه ﻗﺮﻣﺰش و آﺧﺮ ﻫﻤﻪ دﻧﺒﺎﻟﺶ ﺑﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪی ده ﺑﯿﺴـﺖ ﻗـﺪﻣﯽ‬
‫ﻣﻦ‪ .‬ﻧﻪ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻮد و ﻫﻨﻮز ﺑﻠﺪ ﻧﺒﻮدم درﺑﺎرهی ﭼﯿﺰﻫﺎی رﯾﺰ ﺳﺮ ﺻـﺤﺒﺖ را ﺑـﺎ ﮐﺴـﯽ ﺑـﺎز ﮐـﻨﻢ‪ .‬ﭼﻨـﺪ ﻟﺤﻈـﻪ ﯾـﮏ ﺑـﺎر ﻣـﺎدرم‬
‫ﺑﺮﻣﯽﮔﺸﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯽﮐﺮد و ﺑﺎ دﺳﺘﺶ اﺷﺎره ﻣﯽﮐﺮد ﺳﺮﻋﺘﻢ را ﺑﯿﺸﺘﺮ ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ﯾﺎدم اﺳﺖ ﺗﻮ ﺻﻒ ﮔﯿﺸﻪی ﺳﯿﻨﻤﺎ ﻟﯿﻨﺪا ﮐﻨﺎری اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪ .‬رﻓـﺘﻢ ﻏﺮﻗـﻪی ﺗـﻨﻘﻼت ﻓﺮوﺷـﯽ و ﻧﮕـﺎﻫﯽ ﺑـﻪ آبﻧﺒﺎتﻫـﺎ‬
‫اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﻫﺮ دوﺗﺎﯾﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺮاﻗﺐ ﺗﺎ ﭼﺸﻤﻤﺎن ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻫﻢ ﻧﺨﻮرد‪ .‬ﺧﻮردن ﻧﮕﺎهﻫﺎ ﺑﻬﻢ ﺑﺮاﯾﻤﺎن ﯾﻌﻨﯽ ﻋﺎﺷﻖ ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ ﺷﺪن‪.‬‬
‫اﯾﻦ را از ﻫﻤﺎن اول ﻣﯽداﻧﺴﺘﯿﻢ‪ .‬ﮔﻤﺎﻧﻢ ﻫﯿﭻﮐﺪاﻣﻤﺎن از واژهی ﻋﺸﻖ اﺳﺘﻔﺎده ﻧﮑﺮده ﺑﻮد وﻟﯽ ﻫﻤﯿﻦﮐﻪ ﺑﻬﻢ ﻧﮕـﺎه ﻧﻤﯽﮐـﺮدﯾﻢ و‬
‫ﺣﺮف ﻧﻤﯽزدﯾﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺻﺮﯾﺢ ﻣﯽﻓﻬﻤﯿﺪﯾﻢ ﭘﺲ زﺑﺎﻧﯽ ﮐﻪ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ﺣﺴﯽ ﺑﺰرگ و اﺑﺪی ﺧﻮاﺑﯿﺪه‪.‬‬
‫از ﭘﺸﺖ ﺳﺮم‪ ،‬ﯾﻌﻨﯽ ﺗﻮی ﺳﺎﻟﻦ ﺻﺪای ﻣﻮزﯾﮏ ﮐﺎرﺗﻮن ﻣﯽآﻣﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ »آﻫﺎی ﺑﯿﺎ اﯾﻨﺠﺎ‪ «.‬ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺟﺮﺋﺖ ﮐﺮدم ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﻨﻢ‪» .‬ﭼﺲﻓﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰی ﻣﯽﺧﻮای؟«‬

‫ﻧﮑﺘﻪی داﺳﺘﺎن در اﯾﻦ اﺳﺖ وﻗﺘﯽ ﺑﺮای ﮐﺴﯽ ﺗﻌﺮﯾﻔﺶ ﻣﯽﮐﻨﯽ ﺧﻮدت آن را در ﺧﯿﺎﻟﺖ دﯾﺪهای و اﻣﯿـﺪواری ﮐـﻪ اﯾـﻦ ﺧﯿـﺎل‬
‫ﻫﻤﺮاه داﺳﺘﺎﻧﺖ ﺑﺎﺷﺪ و دﯾﮕﺮان ﺑﺒﯿﻨﺪ و اﯾﻦﻃﻮری ﺧﺎﻃﺮه و ﺗﺨﯿﻞ و زﺑﺎن ﺑﺎ ﻫﻢ ﺗﺮﮐﯿﺐ ﻣﯽﺷﻮد ﺗﺎ روﺣﯽ را در ﻓﮑـﺮت ﺑﺴـﺎزد‪.‬‬
‫ﻣﺠﺎز زﻧﺪه ﺑﻮدن‪ .‬ﺑﺮای ﻣﺜﺎل ﺗﻮ وﯾﺘﻨﺎم ﮐﻪ ﺑﻮدﯾﻢ ﺗﺪ ﻟﻮﻧﺪر ﻋﺎدت داﺷﺖ ﺻﺒﺢ ﺑﻪ ﺻﺒﺢ ﭼﻬﺎر ﭘﻨﺞ آرامﺑﺨﺶ ﺑﺨـﻮرد‪.‬‬
‫اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ِ‬
‫اﯾﻦﻃﻮری ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻓﻀﺎ را ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﺪ و ﺑﺎ واﻗﻌﯿﺖ ﮐﻨﺎر ﺑﯿﺎﯾﺪ و داروﻫﺎ ﺑﻬﺶ ﮐﻤﮏ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ روز را ﺷﺐ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﭼﺸﻢﻫﺎی‬
‫ﻫﻤﯿﺸﻪ آراﻣﺶ را ﯾﺎدم اﺳﺖ‪ .‬ﺣﺘﯽ ﺷﺮاﯾﻂ ﺳﺨﺖ ﻫﻢ آرام ﺑﻮد و ﭘﺮ از ﺑﯽﺧﯿﺎﻟﯽ‪ ،‬اﯾﻦ ﭼﯿﺰی ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﺳـﺖ و راه ﻓـﺮارش‬

‫‪۱۱۲‬‬
 ‫ُ‬
‫زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺮدﮔﺎن‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫ﺑﻮد‪ .‬اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ازش ﻣﯽﭘﺮﺳﯿﺪ »اوﺿﺎع ﺟﻨﮓ اﻣﺮوز ﭼﻄﻮره؟« ﺗﺪ ﻟﻮﻧﺪر ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﻟﺒﺨﻨـﺪ ﻣـﯽزد و ﻣﯽﮔﻔـﺖ »ﻣﻠـﻮی ﻣﻠـﻮ ـ‬
‫َ‬
‫اﻣﺮوز ﺟﻨﮓ ﺧﯿﻠﯽ آروم و ﺑﯽﺧﻄﺮی رو داﺷﺘﯿﻢ‪ «.‬وﻟﯽ ﺗﻮ ﺑﻬﺎر ﺑﯿﺮون دﻫﮑﺪهی ﺗﻦ ﮐﯽ ﺗﯿﺮ ﺧﻮرد ﺗـﻮ ﺳـﺮش‪ .‬ﮐـﺎﯾﻮوا و ﻣـﻦ و‬
‫ﯾﮑﯽ دو ﺗﺎ از ﺳﺮﺑﺎزﻫﺎی دﯾﮕﺮ دﺳﺘﻮر ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ ﺟﺴﺪش را آﻣﺎده ﮐﻨﯿﻢ ﺗﺎ ﻫﻠﯿﮑﻮﭘﺘﺮ ﺑﺮﺳﺪ‪ .‬ﮔﻮﻧـﻪی ﭼـﭗ ﻟﻮﻧـﺪر رﻓﺘـﻪ ﺑـﻮد‪ .‬دور‬
‫ﭼﺸﻤﺶ ورم ﺳﯿﺎهرﻧﮕﯽ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺎ ﻫﻢ ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺨﻮاﯾﻢ اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﯽ ﺑﺸﻮﯾﻢ ﺗﻨﺪی رﻓﺘﯿﻢ ﺟﯿﺐﻫـﺎﯾﺶ را ﺑﮕـﺮدﯾﻢ‪ .‬ﯾـﺎدم اﺳـﺖ‬
‫آرزو ﻣﯽﮐﺮدم دﺳﺘﮑﺶ داﺷﺘﻢ‪ .‬ﻧﻪ اﯾﻨﮑﻪ از ﺧﻮن ﺑﺪم ﺑﯿﺎﯾﺪ؛ از ُﻣﺮدن ﺑﯽزار ﺑﻮدم‪ .‬وﺳـﺎﯾﻞ ﺷﺨﺼـﯽاش را ﮔﺬاﺷـﺘﻢ ﺗـﻮ ﮐﯿﺴـﻪ‬
‫ﻧﺎﯾﻠﻮن و ﺑﺴﺘﯿﻤﺶ ﺑﻪ دﺳﺘﺶ‪ .‬ﻗﻤﻘﻤﻪﻫﺎ و ﻓﺸﻨﮓﻫﺎ و ﺗﻤﺎم وﺳﺎﯾﻞ ﺳﻨﮕﯿﻨﺶ را ﺑﺮداﺷﺘﯿﻢ و ﺟﺴﺪش را ﭘﯿﭽﯿﺪم ﺗﻮ ﭘـﺎﻧﭽﻮﯾﺶ و‬
‫ﺑﺮدﯾﻤﺶ ﺗﻮ ﯾﮑﯽ از ﺷﺎﻟﯿﺰارﻫﺎی ﺧﺸﮏ و ﻫﻤﺎنﺟﺎ ﮔﺬاﺷﺘﯿﻤﺶ‪.‬‬
‫ﺗﺎ ﻣﺪﺗﯽ ﮐﺴﯽ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﻤﯽزد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻣﯿﭽﻞ َﺳﻨﺪرس ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﺑﻪ ﭘﺎﻧﭽﻮی ﻧﺎﯾﻠﻮﻧﯽ ﺳﺒﺰ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ »آﻫﺎی ﻟﻮﻧﺪر اﻣﺮوز اوﺿﺎع ﺟﻨﮓ ﭼﻄﻮره؟«‬
‫ﻟﺤﻈﻪای ﻫﻤﻪ ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﯾﮑﯽ ﮔﻔﺖ »ﻣﻠﻮی ﻣﻠﻮ‪«.‬‬
‫ُ‬
‫َﺳﻨﺪرس زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ »ﺧﺐ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﻮﺑﻪ‪ .‬ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﻪ‪ .‬ﺣﺎﻻ راﺣﺖ ﺑﺎش‪«.‬‬
‫»راﺣﺘﻢ ﻋﻤﻮ‪ .‬ﻣﻠﻮی ﻣﻠﻮام‪«.‬‬
‫»ﭘﺲ ﻫﻤﯿﻦﻃﻮری ﺑﻪ ﭘﺸﺖ دراز ﺑﮑﺶ‪ .‬دﯾﮕﻪ ﻗﺮص ﻧﻤﯽﺧﻮای‪ .‬ﯾﻪ ﻫﻠﯿﮑﻮﭘﺘﺮ ﺗﻮپ ﺑﺮات ﺧﺒﺮ ﮐﺮدﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﯿﺎد ﯾﻪ ﺳﺮه ﺑﺒﺮت‬
‫ﺳﻔﺮ‪«.‬‬
‫»آخ ﺟﻮن ـ ﻣﻠﻮی ﻣﻠﻮ!«‬
‫ﻣﯿﭽﻞ َﺳﻨﺪرس ﻟﺒﺨﻨﺪ زد‪» .‬آره ﻫﻤﯿﻨﻪ رﻓﯿﻖ‪ ،‬اﯾﻦ ﻫﻠﯿﮑﻮﭘﺘﺮ ﻣﯽﺑﺮدت رو اﺑﺮﻫﺎ ﺗﻤﻮم‪ .‬ﺧﻼﺻـﺖ ﻣﯽﮐﻨـﻪ‪ .‬ﻗﺸـﻨﮓ ﻧﻈﺮﺗـﻮ‬
‫ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﺜﺎﻓﺘﯽ ﮐﻪ ﺗﻮش ﮔﯿﺮ ﮐﺮده ﺑﻮدی ﻋﻮض ﻣﯽﮐﻨﻪ‪«.‬‬
‫ً‬ ‫ً‬
‫ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻣﯽﺷﺪ ﭼﺸﻢﻫﺎی آﺑﯽ ﺗﺪ ﻟﻮﻧﺪر ﮐﻪ ﺗﻮ رؤﯾﺎ ﺑﻮدﻧﺪ را دﯾﺪ‪ .‬ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻣﯽﺷﺪ ﺻﺪاﯾﺶ را ﺷﻨﯿﺪ‪.‬‬
‫ﯾﮑﯽ ﮔﻔﺖ »ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ .‬ﻫﻤﯿﻦ اﻻن ﺗﻮ آﺳﻤﻮﻧﻢ‪«.‬‬
‫ﺻﺪای ﺑﺎد ﻣﯽآﻣﺪ و ﭘﺮﻧﺪهﻫﺎ و ﺳﮑﻮت ﻏﺮوب‪ .‬اﯾﻦ دﻧﯿﺎی ﻣﺎ ﺑﻮد‪.‬‬
‫داﺳﺘﺎن روت ﻫﻤﯿﻦ ﺗﺄﺛﯿﺮ را ﻣﯽﮔﺬارد‪ .‬اﺟﺴﺎد زﻧﺪه ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﻣﯽﺗﻮاﻧﯽ ﻣﺮدهﻫﺎ را ﺑﻪ ﺣﺮف ﺑﯿﺎوری‪ .‬ﺧﯿﻠﯽ راﺣـﺖ ﺑﻬـﺖ‬
‫ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ »ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ‪ «.‬ﯾﺎ ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ »ﺗﯿﻤﯽ ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻦ‪ «.‬و اﯾﻦ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻟﯿﻨﺪا ﺑﻌﺪ از ﻣﺮﮔﺶ ﺑﻬﻢ زد‪.‬‬

‫اﺳﺘﯿﺖ ﺷﻬﺮ ورﺗﯿﻨﮕﺘﻮن اﯾﺎﻟﺖ ﻣﯿﻨﻪﺳـﻮﺗﺎ راه ﻣـﯽرود‪ .‬ﻣﯽﺗـﻮاﻧﻢ‬

‫ِ‬ ‫ﺣﺘﯽ اﻻن ﻫﻢ ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﻢ دارد ﺗﻮ راﻫﺮوی ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺳﺎﻟﻦ ﺳﯿﻨﻤﺎی‬
‫ﺻﻮرﺗﺶ را ﮐﻨﺎر دﺳﺖ ﺧﻮدم ﺑﺒﯿﻨﻢ‪ ،‬آن ﮔﻮﻧﻪﻫﺎﯾﺶ را ﮐﻪ ﻧﻮر ﻟﻄﯿﻒ ﺗﯿﺰرﻫﺎی ﺗﺒﻠﯿﻐﺎﺗﯽ روﺷﻦ ﮐﺮده‪.‬‬
‫آن ﺷﺐ ﻓﯿﻠﻢ ﻣﺮدی ﮐﻪ ﻫﯿﭻوﻗﺖ ﻧﺒﻮد را دﯾﺪﯾﻢ‪ .‬داﺳﺘﺎن ﻓﯿﻠﻢ را ﯾﺎدم اﺳﺖ اﻟﺒﺘﻪ اﮔﺮ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﺒﺎﺷﻢ ﺣﺪاﻗﻞ ﻣﺤﺘﻮای ﻓـﯿﻠﻢ‬
‫را ﺧﻮب ﯾﺎدم ﻣﺎﻧﺪه ﭼﻮن ﺷﺨﺼﯿﺖ اﺻﻠﯽاش ﯾﮏ ﺟﺴﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﯿﻦ واﻗﻌﯿﺖ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺗﺤـﺖ ﺗـﺄﺛﯿﺮ ﻓـﯿﻠﻢ‬
‫ﻗﺮار ﺑﮕﯿﺮم‪ .‬ﻓﯿﻠﻤﯽ درﺑﺎرهی ﺟﻨﮓ ﺟﻬﺎﻧﯽ دوم ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺘﻔﻘـﯿﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣـﻪای ﻣﯽرﯾﺰﻧـﺪ ﺗـﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻨـﺪ آﻟﻤﺎنﻫـﺎ را ﮔﻤـﺮاه ﮐﻨﻨـﺪ‪ .‬آنﻫـﺎ‬
‫ﻣﯽﺧﻮاﻫﻨﺪ اﻃﻼﻋﺎت ﺣﻀﻮر ﻧﯿﺮوﻫﺎﯾﺸﺎن ﺗﻮ اروﭘﺎ را اﺷﺘﺒﺎﻫﯽ ﺑﻪ آﻟﻤﺎنﻫﺎ ﺑﺪﻫﻨـﺪ‪ .‬ﺳـﺮاغ ﺟﺴـﺪی ﻣﯽرﻓﺘﻨـﺪ‪ .‬ﮔﻤـﺎﻧﻢ ﺟﺴـﺪ‬
‫ﺳﺮﺑﺎزی اﻧﮕﻠﯿﺴﯽ ﺑﻮد‪ .‬آنﻫﺎ ﻟﺒﺎس اﻓﺴـﺮﻫﺎ را ﺗـﻨﺶ ﻣﯽﮐﻨﻨـﺪ و ﯾـﮏ ﺳـﺮی اﺳـﻨﺎد اﻟﮑـﯽ در ﺟﯿـﺒﺶ ﻣﯽﮔﺬارﻧـﺪ و ﺑـﻪ درﯾـﺎ‬
‫ﻣﯽاﻧﺪازدش و ﺟﺴﺪ ﺷﻨﺎور ﺑﻪ ﺳﺎﺣﻠﯽ ﻣﯽرﺳﺪ ﮐﻪ ﻣﻘﺮ ﻧﯿﺮوﻫﺎی ﻧﺎزی اﺳﺖ‪ .‬آﻟﻤﺎنﻫﺎ اﺳﻨﺎد را ﭘﯿﺪا ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و ﮔﻤﺮاه ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‬
‫و ﺟﻨﮓ را ﻣﺘﻔﻘﯿﻦ ﻣﯽﺑﺮﻧﺪ‪ .‬ﯾﺎدم اﺳﺖ ﻫﺮازﮔﺎﻫﯽ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻟﯿﻨﺪا ﻣﯽاﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدم اﯾﻦ ﻓﯿﻠﻢ ﺑﺮاﯾﺶ زﯾﺎدی اﺳﺖ وﻟﯽ‬
‫ﺗﻮ آن ﻧﻮر ﺧﺎﮐﺴﺘﺮی ﮐﻢ ﻣﯽدﯾﺪم دارد ﺑﻪ ﭘﺮدهی ﺳﯿﻨﻤﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽزﻧﺪ‪ .‬ﺗﻮ ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺶ ﭼﯿﻦﻫﺎی رﯾﺰ اﻓﺘﺎده ﺑـﻮد و دﻫـﺎﻧﺶ ﺑـﺎز‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺧﯿﻠﯽ آرام ﮔﻮﻧﻪاش را ﺑﺎﻻ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد‪ .‬درﮐﺶ ﺑﺮاﯾﻢ ﺳﺨﺖ ﺑﻮد‪ .‬ﻓﯿﻠﻢ ﭼﯿﺰی ﻧﺪاﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﻬﺶ ﻟﺒﺨﻨـﺪ ﺑﺰﻧـﯽ‪ .‬اﻟﺒﺘـﻪ‬
‫ﯾﮑﯽ دو ﺑﺎر ﭼﺸﻢ ﺑﺴﺘﻢ وﻟﯽ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺟﻠﻮی ﺧﻮدم را ﺑﮕﯿﺮم‪ .‬ﺣﺘﯽ آن ﻣﻮﻗﻊ ﻫﻢ ﮐﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﯽﺑﺴﺘﻢ ﺑﺎز ﺟﺴﺪ ﺳﺮﺑﺎز را ﻣﯽدﯾﺪم‬

‫‪۱۱۳‬‬
 ‫ُ‬
‫زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺮدﮔﺎن‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬
‫َ‬
‫ﮐﻪ ﺗﻮ آب ﻣﯽاﻓﺘﺎد و ﺷﻠﭙﯽ ﺻﺪا ﻣﯽداد‪ .‬ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ و ﻟﺨﺘﯽ و ﻣﺮﮔﯽ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم وﺟﻮدش را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﻓﯿﻠﻢ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ ﻧﻔﺲ راﺣﺘﯽ ﮐﺸﯿﺪم‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪش رﻓﺘﯿﻢ ﻣﻐﺎزهی ِدﯾﺮی ﮐﻮﺋﯿﻦ ﮐﻪ ﺑﯿﺮون ﺷﻬﺮ ﺑﻮد‪ .‬ﺷﺐ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻫﻤﻪﺟﺎ ﺗﺎرﯾﮏ ﺑﻮد و ﻗﺸﻨﮓ ﺳـﯿﺎﻫﯽ رو ﺳـﺮﻣﺎن‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬اﻧﮕﺎری روﯾﻪ ﮐﺸﯿﺪهاﻧﺪ رو ﺳﺮ ﻣﯿﻨﻪﺳﻮﺗﺎ و رو ﺳﺮ ﺗﻤﺎم ﻣﺮاﺗﻌﺶ ﺑﺎد ﻣﯽوزد و اﯾﻦ ﺑﺎد ﻫﺮ ﺑﺎر ذرتﻫﺎ و ﺷـﺎﺧﻪﻫﺎی‬
‫ﺳﻮﯾﺎ ﺧﻢ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻫﻤﻪﺟﺎ را ﺗﺨﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻫﻤﻪﺟﺎ را ﯾﮑﺴﺎن ﻣﯽﺳﺎزد‪ .‬ﯾﺎدم اﺳـﺖ ﺻـﻨﺪﻟﯽ ﻋﻘﺒـﯽ ﺑﯿـﻮک داﺷـﺘﯿﻢ ﺑﺴـﺘﻨﯽ‬
‫ﻣﯽﺧﻮردﯾﻢ و ﺑﻌﺪش ﯾﺎدم ﻣﯽآﯾﺪ ﺑﺎ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺗﻮ ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﺷـﺐ راه ﻃـﻮﻻﻧﯽای را رﻓﺘـﯿﻢ و ﺟﻠـﻮی ﺧﺎﻧـﻪی ﻟﯿﻨـﺪا ﻧﮕـﻪ داﺷـﺘﯿﻢ‪.‬‬
‫ﺣﺮفﻫﺎﯾﯽ ﺑﺎﯾﺪ زده ﻣﯽﺷﺪ وﻟﯽ ﺗﻤﺎم ﻧﮕﻔﺘﻪ ﻣﺎﻧﺪ و ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺑﺮاﯾﻤﺎن ﻣﺎﻧﺪ ﭼﻨﺪ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﻧﻬﺎﯾﯽ ﺑﻮد‪ .‬اﯾﻨﮑﻪ ﯾـﺎدم ﻣﯽآﯾـﺪ ﺑـﺎ‬
‫ﻫﻢ رﻓﺘﯿﻢ ﺟﻠﻮ در ﺧﺎﻧﻪﺷﺎن‪ .‬اﯾﻨﮑﻪ ﯾﺎدم ﻣﯽآﯾﺪ ﻧﻮر ﺑﺮﻧﺠﯽ رﻧﮓ اﯾﻮان ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎ رﻧﮓ آﻓﺘﺎﺑﯽ ﭼـﺮاغ ﺗﺮﮐﯿـﺐ ﺷـﺪه ﺑـﻮد و ﭘـﺎﯾﻢ را‬
‫روﺷﻦ ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬اﯾﻨﮑﻪ ﺳﺮوﻫﺎی ﮐﻮﻫﯽ ﮐﻨﺎر ﭘﻠﻪﻫﺎ روﯾﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﭼﻤﻦﻫﺎ ﺧﯿﺲ ﺑﻮد و ﻟﯿﻨﺪا ﮐﻨﺎرم واﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺎ ﻋﺎﺷﻖ ﻫـﻢ‬
‫ﺑﻮدﯾﻢ‪ .‬ﻧﻪ ﺳﺎﻟﻤﺎن ﺑﻮد درﺳﺖ‪ ،‬وﻟﯽ ﻋﺸﻘﻤﺎن ﺣﻘﯿﻘﯽ ﺑﻮد و ﺣﺎﻻ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺟﻠﻮی ﭘﻠﻪﻫﺎی ﺧﺎﻧﻪﺷﺎن ﺑـﻮدﯾﻢ‪ .‬ﺑـﺎﻻﺧﺮه ﺑﻬـﻢ ﻧﮕـﺎه‬
‫ﮐﺮدﯾﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺎﻫﺎش ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدم‪.‬‬
‫ﻟﯿﻨﺪا ﻫﻢ ﺑﺮاﯾﻢ ﺳﺮ ﺗﮑﺎن داد و ﮔﻔﺖ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ‪.‬‬

‫ﺗﻤﺎم ﻫﻔﺘﻪﻫﺎی ﺑﻌﺪازآن ﺷﺐ را ﮐﻼه از ﺳﺮ ﺑﺮﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻫﯿﭻوﻗﺖ ﺑﺮش ﻧﻤﯽداﺷﺖ‪ ،‬ﺣﺘﯽ وﻗﺘﯽ ﺗﻮ ﮐﻼس در ﺑـﻮد و ﺑـﻪ ﺧـﺎﻃﺮ‬
‫ﻫﻤﯿﻦ ﻫﻢ راه ﻣﯽداد ﮐﻪ ﻣﺴﺨﺮهاش ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﯿﺸﺘﺮ ﮐﺴﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻣﺴﺨﺮهاش ﻣﯽﮐﺮد ﻧﯿﮏ و ﯾﻨﻬﺎف ﻧﺎﻣﯽ ﺑﻮد‪ .‬ﺗﻮ ﺣﯿﺎط ﻣﻮﻗﻊ زﻧﮓ‬
‫ﺗﻔﺮﯾﺢ ﻧﯿﮏ از ﭘﺸﺖ ﺳﺮش درﻣﯽآﻣﺪ و ﺳﺮ ﮐﻼه را ﻣﯽﮔﺮﻓـﺖ و ﻧﺰدﯾـﮏ ﺑـﻮد از ﺟـﺎ درش ﺑﯿـﺎورد وﻟـﯽ وﻟـﺶ ﻣﯽﮐـﺮد و در‬
‫ُ‬
‫ﻣﯽرﻓﺖ‪ .‬ﻫﻔﺘﻪﻫﺎ ﻫﻤﯿﻦﻃﻮری ﺑﻮد‪ .‬دﺧﺘﺮﻫﺎ ﺑﻪ ﮐﺎر ﻧﯿﮏ ﻣﯽﺧﻨﺪﯾﺪﻧﺪ و ﭘﺴﺮﻫﺎ ﺗﺸﻮﯾﻘﺶ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ ﮐـﻼه را ﺑﮑﻨـﺪ‪ .‬ﺧـﺐ دﻟـﻢ‬
‫ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﮐﺎری ﺑﮑﻨﻢ وﻟﯽ ﻣﻤﮑﻦ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﺳﺎﺑﻘﻪی ﺧﻮدم ﺑﯿﻦ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدم‪ .‬ﺑﻪ ﻏﺮوری ﮐﻪ داﺷﺘﻢ و ﺗﺎزه ﻣﺸﮑﻞ ﺧﻮد‬
‫ﻧﯿﮏ و ﯾﻨﻬﺎف ﻫﻢ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻨﺎر ﮐﺸﯿﺪم و ﻓﻘﻂ ﻧﺎﻇﺮ ﺑﻮدم و آرزوی ﮐﺎری را ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ اﻧﺠﺎﻣﺶ دﻫـﻢ‪.‬‬
‫ﻟﯿﻨﺪا را ﻣﯽدﯾﺪم ﮐﻪ ﺑﺎ ﮐﻒ دﺳﺘﺶ ﮐﻼه را ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽﮐﺸﺪ و ﻣﺤﮑﻢ ﻣﯽﮔﯿﺮدش و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻧﯿﮏ ﻟﺒﺨﻨـﺪ ﻣﯽزﻧـﺪ اﻧﮕـﺎری اﯾـﻦ‬
‫رﻓﺘﺎرش ﻫﯿﭻ اﺷﮑﺎﻟﯽ ﻧﺪارد‪.‬‬
‫ً‬
‫وﻟﯽ از ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﯾﮑﯽ اﺷﮑﺎل داﺷﺖ‪ .‬ﻫﻨﻮزم ﻫﻢ دارد‪ .‬ﺑﺎﯾﺪ دﺧﺎﻟﺖ ﻣﯽﮐﺮدم‪ .‬ﮐﻼس ﭼﻬﺎرم ﺑﻮدن اﺻـﻼ ﺑﻬﺎﻧـﻪی ﺧـﻮﺑﯽ‬
‫ً‬
‫ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﺿﻤﻦ اﯾﻨﮑﻪ ﮔﺬر زﻣﺎن از روی ﻣﺎﺟﺮا اﺻﻼ ﺑﺎﻋﺚ اﻟﺘﯿﺎم ﻧﻤﯽﺷﻮد و دوازده ﺳﺎل ﺑﻌﺪ وﻗﺘﯽ ﺗـﻮ وﯾﺘﻨـﺎم ﺑـﻮدم در ﻣﻘﺎﺑـﻞ‬
‫اﻧﺘﺨﺎبﻫﺎی ﺳﺨﺖﺗﺮی ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻢ و اﮔﺮ ﺗﻮ ﺑﭽﮕﯽ درس ﺷﺠﺎﻋﺖ ﯾﺎد ﻣﯽﮔﺮﻓﺘﻢ ﺷﺎﯾﺪ ﺗﻮ وﯾﺘﻨﺎم ﺑﻪ ﮐﺎرم ﻣﯽآﻣﺪ‪.‬‬
‫در ﺿﻤﻦ اﯾﻨﮑﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ از اﺗﻔﺎﻗﯽ ﮐﻪ ﺑﻌﺪﺗﺮ اﻓﺘﺎد ﺟﻠـﻮﮔﯿﺮی ﻣﯽﮐـﺮدم‪ .‬ﺷـﺎﯾﺪ ﻫـﻢ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴـﺘﻢ وﻟـﯽ ﺣـﺪاﻗﻞ‬
‫ﻣﯽﮔﻔﺘﻢ ﺳﻌﯽ ﺧﻮدم را ﮐﺮدهام‪.‬‬
‫ﺟﺰﯾﯿﺎت داﺳﺘﺎن را ﯾﺎدم رﻓﺘﻪ‪ ،‬ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﺗﻮ ذﻫﻨﻢ ﺑﻪ ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه ﺳﭙﺮدﻣﺶ وﻟﯽ ﯾﺎدم ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ اواﺧﺮ ﺑﻬﺎر ﺑـﻮد و ﺗـﻮ‬
‫ﮐﻼس اﻣﺘﺤﺎن ِاﺳﭙﻞ داﺷﺘﯿﻢ و وﺳﻂﻫﺎی اﻣﺘﺤﺎن ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﯿﮏ و ﯾﻨﻬﺎف دﺳﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و اﺟﺎزه ﮔﺮﻓﺖ ﺑﺮود ﻣﺪادش را ﺗﯿﺰ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫در ﺟﺎ دوﺗﺎ از ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺧﻨﺪﯾﺪﻧﺪ‪ .‬ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﺑﻮدم ﻧﻮک ﻣﺪادش را ﻋﻤﺪی ﺷﮑﺴﺘﻪ وﻟﯽ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺛﺎﺑﺖ ﮐﻨﻢ و ﺑﻪ ﺧـﺎﻃﺮ ﻫﻤـﯿﻦ‬
‫ﻣﻌﻠﻢ ﻫﻢ ﺑﻬﺶ ﮐﺎری ﻧﺪاﺷﺖ و اﺟﺎزه داد ﺑﺮود ﻣﺪادش را ﺑﺘﺮاﺷﺪ‪ .‬اﺷﺘﺒﺎه ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﺑـﻮد‪ .‬ﯾﮏﻣﺮﺗﺒـﻪ اﻟﮑـﯽ ﺧـﻮدش را زد ﺑـﻪ‬
‫ﻟﻨﮕﯽ‪ .‬ﺧﯿﻠﯽ آرام ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮد و ﮐﺸﺎنﮐﺸﺎن ﺧﻮدش را رﺳﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﺪادﺗﺮاش ﮐﻼس و ﯾﻮاش ﻣﺪادش را آن ﺗﻮ ﮐﺮد و ﯾـﮏ ﻋﻤـﺮ‬
‫ﻟﻔﺘﺶ داد ﺗﺎ ﺑﺘﺮاﺷﺪش‪ .‬آن ﻣﻮﻗﻊﻫﺎ اﯾﻦ رﻓﺘﺎر ﺑﺎﻣﺰه ﺑﻮد‪ .‬وﻟﯽ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﻃﺮف ﻣﯿﺰش آﻗﺎ آﻣﺪ ﻣﯿﺎنﺑﺮ ﺑﺰﻧﺪ‪ .‬ﺑﯿﻦ دوﺗﺎ از ﻣﯿﺰﻫﺎ‬
‫ﮔﯿﺮ اﻧﺪاﺧﺖ ﺧﻮدش را و ﭼﺮﺧﯿﺪ ﻃﺮف راﺳﺖ و از راﻫﺮوﯾﯽ رﻓﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﯿﻤﮑﺖ ﻟﯿﻨﺪا ﻣﯽرﺳﯿﺪ‪.‬‬
‫دﯾﺪم دارد ﺑﻪ ﯾﮑﯽ از رﻓﻘﺎﯾﺶ ﭘﻮزﺧﻨﺪ ﻣﯽزد‪ .‬ﻧﻤﯽداﻧﻢ از ﮐﺠﺎ وﻟﯽ ﺣﺪس زده ﺑﻮدم ﭼﻪ ﺧﺒﺮ اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪۱۱۴‬‬
 ‫ُ‬
‫زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺮدﮔﺎن‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫وﻗﺘﯽ از ﮐﻨﺎر ﻣﯿﺰ ﻟﯿﻨﺪا رد ﺷﺪ ﻣﺪاد را از دﺳﺘﺶ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺧﻢ ﺷﺪ ﺑﺮش دارد‪ .‬وﻗﺘﯽ ﮐﻤﺮ راﺳﺖ ﮐﺮد دﺳﺖ ﭼﭙﺶ رﻓﺖ‬
‫ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻟﯿﻨﺪا‪ .‬ﻧﯿﻢ ﺛﺎﻧﯿﻪای ﻣﺮدد ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺟﻠﻮی ﺧﻮدش را ﺑﮕﯿﺮد و ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺮای ﺛﺎﻧﯿـﻪای ﯾـﮏذره ﺗـﻮ دﻟـﺶ‬
‫اﺣﺴﺎس ﮔﻨﺎه ﮐﺮد‪ .‬وﻟﯽ ﮐﺎﻓﯽ ﻧﺒﻮد‪ .‬دم ﮐﻼه را ﮔﺮﻓﺖ و ﮐﻤﺮ راﺳﺖ ﮐﺮد و ﺧﯿﻠﯽ آرام ﮐﺸﯿﺪش و ﮐﻼه را از ﺳﺮ ﻟﯿﻨﺪا اﻧﺪاﺧﺖ‪.‬‬
‫ﮔﻤﺎﻧﻢ ﯾﮑﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪ ﭼﻮن ﻃﻨﯿﻦ رﯾﺰی را ﺑﻪ ﯾﺎد دارم‪ .‬ﯾﺎدم اﺳﺖ ﻧﯿﮏ و ﯾﻨﻬﺎف ﺳﻌﯽ داﺷﺖ ﺑﺨﻨﺪد‪ .‬دﺧﺘﺮی از ﭘﺸﺖ ﺳﺮم‬
‫ﺻﺪای آﻫﯽ ﯾﺎ ﭼﯿﺰی در ﻫﻤﯿﻦ ﻣﺎﯾﻪﻫﺎ درآورد‪.‬‬
‫ﻟﯿﻨﺪا ُﺟﻢ ﻧﺨﻮرد‪.‬‬
‫ﺣﺘﯽ اﻣﺮوز ﻫﻢ ﮐﻪ ﯾﺎد آن ﻟﺤﻈﻪ ﻣﯽاﻓﺘﻢ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺳﻔﯿﺪ ﺷﯿﺸﻪای ﺟﻤﺠﻤﻪاش را ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﻨﻢ‪ .‬ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ ﻧﺮﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻧﻪ‬
‫ً‬
‫ﻫﻤﻪی ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ‪ .‬ﻧﻪ ﺗﻤﺎﻣﺎ‪ .‬ﺗﻮ ﺳﺮش ﻫﻨﻮز ﺗﮑﻪﺗﮑﻪ ﻣﻮ ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺮزﻫﺎی ﻗﻬﻮهای ﺧﺎﮐﺴﺘﺮی دﺳﺘﻪدﺳﺘﻪ ﺟﺪا از ﻫﻢ‪ .‬وﻟﯽ ﭼﯿﺰی ﮐـﻪ‬
‫ﺳـﻔﯿﺪ ﻣـﺎت‪ .‬رگﻫـﺎ و‬
‫ِ‬ ‫آن ﻟﺤﻈﻪ دﯾﺪم اﻻن ﻫـﻢ دارد ﻣـﯽﺑﯿﻨﻢ‪ .‬آن ﺳـﻔﯿﺪی از ﯾـﺎدم ﻧﻤـﯽرود‪ .‬ﺳـﺮی ﺻـﺎف و رﻧﮓﭘﺮﯾـﺪه و‬
‫اﺳﺘﺨﻮانﻫﺎﯾﺶ را ﻣﯽدﯾﺪﯾﻢ؛ ﺳﺎﺧﺘﺎر دﻗﯿﻖ ﺟﻤﺠﻤﻪاش را ﻣﯽدﯾﺪم‪ .‬ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﭘﺎﻧﺴﻤﺎن ﺑﺰرﮔﯽ ﺑﻮد و ﯾـﮏ ردﯾـﻒ ﺑﺨﯿـﻪی‬
‫ﺳﯿﺎه و ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﮔﺎز اﺳﺘﺮﯾﻞ ﺑﺎﻻی ﮔﻮش ﭼﭙﺶ‪.‬‬
‫ﻧﯿﮏ و ﯾﻨﻬﺎف ﻗﺪﻣﯽ ﻋﻘﺐ ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﻫﻨﻮز ﻟﺒﺨﻨﺪ داﺷﺖ وﻟﯽ اﯾﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪش ﺷﮑﻠﯽ ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻪ ﺧﻮدش ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺗﻤﺎم ﻣﺪت ﻟﯿﻨﺪا ﺧﯿﺮهی روﺑﻪروﯾﺶ ﺑﻮد و ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﻗﻔﻞ ﺗﺨﺘﻪﺳﯿﺎه ﺷﺪه ﺑﻮد و دﺳﺖﻫﺎﯾﺶ ﻫﻤﯿﻦﻃﻮری رو ﭘﺎش اﻓﺘﺎده‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺰد‪ .‬ﯾﮏﮐﻢ ﺑﻌﺪ رو ﮔﺮداﻧﺪ از آنﻃﺮف ﮐﻼس ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد‪ .‬ﺛﺎﻧﯿﻪای ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻃﻮل ﻧﮑﺸﯿﺪ وﻟﯽ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺑﯿﻨﻤـﺎن‬
‫ُ‬
‫ﮔﻔﺖوﮔﻮﯾﯽ ﮐﺎﻣﻞ ردوﺑﺪل ﺷﺪ‪ .‬ازم ﭘﺮﺳﺪ ﺧﺐ؟ و ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ ﭼﯿﺰی ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬اﺷﮑﺎﻟﯽ ﻧﺪارد‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪش ﯾﮏﮐﻢ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮد‪ .‬ﻣﻌﻠﻢ آﻣﺪ ﮐﻼه را ﮔﺬاﺷﺖ ﺳﺮش و ﺑﻌﺪ اﻣﺘﺤﺎن را ﺗﻤﺎم ﮐﺮد و ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ روی ﮐﺎﻏﺬﻫﺎ ﻧﻘﺎﺷـﯽ‬
‫ﮐﺮدﯾﻢ و ﺑﻌﺪ ﮐﻪ ﻣﺪرﺳﻪ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ ﻣﻦ و ﻧﯿﮏ و ﯾﻨﻬﺎف‪ ،‬ﻟﯿﻨﺪا را ﺗﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﭘﯿﺎده ﺑﺮدﯾﻢ‪.‬‬

‫ﺣﺎﻻ ﺳﺎل ‪ ۱۹۹۰‬اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻬﻞوﺳﻪ ﺳﺎﻟﻢ اﺳﺖ و ﺑﻪ ﻧﻈﺮ اﯾﻨﮑﻪ روزﮔﺎری ﮐـﻼس ﭼﻬـﺎرم ﺑـﻮدم ﻣﺤـﺎل اﺳـﺖ وﻟـﯽ وﻗﺘـﯽ ﺑـﻪ‬
‫ً‬
‫ﻋﮑﺲﻫﺎی ﺳﺎل ‪۱۹۵۶‬ام ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯽﺷﻮم ﮐﻪ از ﺟﻬﺖﻫﺎی ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻬﻤﯽ اﺻﻼ ﻋﻮض ﻧﺸـﺪم‪ .‬آن ﻣﻮﻗﻊﻫـﺎ ﺗﯿﻤـﯽ‬
‫ﺻﺪاﯾﻢ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و ﺣﺎﻻ ﺗﯿﻢ‪ .‬وﻟﯽ ﻣﺎﻫﯿﺘﻢ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻧﮑﺮده‪ .‬ﺷﻠﻮارﻫﺎی َﺑﮕﯽ و ﻣﺪل ﻣﻮی ﮐﻼﻏﯽ و ﻟﺒﺨﻨـﺪﻫﺎی اﻟﮑـﯽ ﺧﻮﺷـﺤﺎل‬
‫ﮔﻮﻟﻢ ﻧﻤﯽزﻧﺪ‪ ،‬ﻧﮕﺎه ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﻢ را ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻢ و ﺷﮏ ﻧﺪارم ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﯿﻤﯽ ﺑﻪ دورﺑﯿﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻫﻤﯿﻦ ﺗﯿﻢ اﻣﺮوز اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻮ وﺟـﻮدم و‬
‫ﯾﺎ ﻓﺮای وﺟﻮدم ﭼﯿﺰی ﻣﻄﻠﻖ و ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻧﯿﺎﻓﺘﻨﯽ اﺳﺖ‪ .‬زﻧﺪﮔﯽ اﻧﺴﺎﻧﯽ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﻫﺪف را دﻧﺒﺎل ﻣﯽﮐﻨﺪ؛ ﻋﯿﻦ ﭼﺎﻗﻮﯾﯽ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ ﮐﻪ‬
‫روی ﯾﺦ داﯾﺮه ﻣﯽاﻧﺪازد‪ .‬ﺑﭽﻪای ﮐﻮﭼﮏ و ﺳﺮﺑﺎزه ﭘﯿﺎدهی ﺑﯿﺴﺖوﺳﻪﺳﺎﻟﻪ و ﻧﻮﯾﺴﻨﺪهای ﻣﯿﺎنﺳﺎل ﮐﻪ ﻣﯽداﻧﺪ ﻣﻌﻨﯽ اﺣﺴـﺎس‬
‫ﮔﻨﺎه و ﻏﻢ ﭼﯿﺴﺖ‪.‬‬
‫و ﺣﺎﻻ در ﻧﻘﺶ ﯾﮏ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ زﻧﺪﮔﯽ ﻟﯿﻨﺪا را ﻧﺠﺎت دﻫﻢ‪ .‬ﺟﺴﻤﺶ ﻧﻪ ـ زﻧﺪﮔﯽاش‪.‬‬
‫اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ ُﻣﺮد‪ .‬ﻧﻪﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ُﻣﺮد‪ .‬ﺗﻮﻣﻮر ﻣﻐﺰ داﺷﺖ‪ .‬ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن را زﻧـﺪﮔﯽ ﮐـﺮد و ﺗـﺎ اوﻟـﯿﻦ روزﻫـﺎی ﺳـﭙﺘﺎﻣﺒﺮ دوام آورد و‬
‫ﺑﻌﺪش رﻓﺖ‪.‬‬
‫ً‬
‫وﻟﯽ ﺗﻮی داﺳﺘﺎن ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ روﺣﺶ را ﺑﻪ ﭼﻨﮓ آورم‪ .‬ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﻫﺮ ﭼﻘﺪر ﮐﻮﺗﺎه وﻟﯽ دوﺑﺎره زﻧﺪهاش ﮐﻨﻢ‪ .‬ﻃﻮری ﮐﻪ ﻣﻄﻠﻘﺎ‬
‫ﻫﻤﺎﻧﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﻮده و ﻋﻮض ﻧﺸﻮد‪ .‬ﻣﻌﺠﺰه ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺗﻮ داﺳﺘﺎن ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ اﺗﻔﺎق ﺑﯿﻔﺘﺪ‪ .‬ﻟﯿﻨـﺪا ﻣﯽﺗﻮاﻧـﺪ ﻟﺒﺨﻨـﺪ ﺑﺰﻧـﺪ و ﺑﺸـﯿﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ دﺳﺖ دراز ﮐﻨﺪ و ﻣﭽﻢ را ﺑﮕﯿﺮد و ﺑﮕﻮﯾﺪ »ﺗﯿﻤﯽ دﯾﮕﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻦ‪«.‬‬
‫ﻣﻦ ﺑﻪ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﻣﻌﺠﺰهای ﻧﯿﺎز دارم‪ .‬ﮔﺎﻫﯽ ﻣﻮاﻗﻊ ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺑﻘﺒﻮﻻﻧﺎﻧﻢ ﮐﻪ ﻟﯿﻨﺪا ﻣـﺮﯾﺾ ﺑـﻮد و ﺷـﺎﯾﺪ ﺣﺘـﯽ‬
‫ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﻣﯽﻣﯿﺮد وﻟﯽ ﻋﺎﺷﻘﺶ ﻫﺴﺘﻢ و ﭘﺬﯾﺮﺷﺶ ﺑﺮاﯾﻢ راﺣﺖ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﯾﺎدم اﺳﺖ اواﺳﻂ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺎدرم ﺳـﻌﯽ‬
‫ﮐﺮد ﺗﻮﺿﯿﺢ دﻫﺪ ﺗﻮﻣﻮر ﻣﻐﺰی ﭼﯿﺴﺖ‪ .‬ﻣﺎدر ﻣﯽﮔﻔﺖ ﻫﺮازﮔﺎﻫﯽ ﺗﻮ ﺑﺪن آدمﻫﺎ ﭼﯿﺰﻫﺎی ﺑﺪی رﺷﺪ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﮔـﺎﻫﯽ ﻣﯽﺷـﻮد‬
‫ﮐﻨﺪ و دورﺷﺎن اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﺎﻫﯽ ﻧﻤﯽﺷﻮد و ﺑﺮای ﻟﯿﻨﺪا ﻣﻮردی ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺷﺪ ازش راﺣﺖ ﺷﻮد‪.‬‬

‫‪۱۱۵‬‬
 ‫ُ‬
‫زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺮدﮔﺎن‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫ﭼﻨﺪ روز ﺑﻪ اﯾﻦ ﺣﺮفﻫﺎ ﻓﮑﺮ ﮐﺮد‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ »ﻗﺒﻮل‪ ،‬وﻟﯽ ﻗﺮار ﻧﯿﺴﺖ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺸﻪ؟«‬
‫ُ‬
‫ﻣﺎدرم ﮔﻔﺖ »ﺧﺐ ﻧﻪ ﻧﻤﯽﺷﻪ‪ .‬ﯾﻌﻨﯽ ﮔﻤﻮﻧﻢ ﻧﺸﻪ‪ «.‬ﺑﻪ ﻧﻘﻄﻪای ﺗﻮ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﺧﯿﺮه ﺷﺪ‪» .‬ﮔﺎﻫﯽ آدم ﺑﻬﺘﺮ ﻧﻤﯽﺷﻪ‪ .‬ﮔـﺎﻫﯽ‬
‫آدم ﻣﯽﻣﯿﺮه‪«.‬‬
‫ﺳﺮ ﺗﮑﺎن دادم‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ »ﻟﯿﻨﺪا ﻧﻤﯽﻣﯿﺮه‪«.‬‬
‫وﻟﯽ ﺗﻮ ﯾﮑﯽ از ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ ﻣﺎه ﺳﭙﺘﺎﻣﺒﺮ ﻣﻮﻗﻊ زﻧﮓ ﺗﻔﺮﯾﺤﻤﺎن ﻧﯿﮏ و ﯾﻨﻬﺎف ﺗﻮ ﺣﯿـﺎط ﻣﺪرﺳـﻪ آﻣـﺪ ﭘـﯿﺶ و ﮔﻔـﺖ »اون‬
‫دوﺳﺖدﺧﺘﺮت ﺑﻮد‪ ،‬رﻓﺖ‪«.‬‬
‫اوﻟﺶ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم ﻣﻨﻈﻮرش از رﻓﺘﻦ ﭼﯿﺴﺖ؟‬
‫ﮔﻔﺖ » ُﻣﺮد‪ .‬ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﻣﻮﻗﻊ ﻧﺎﻫﺎر ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ‪ .‬راﺳﺖ ﻣﯽﮔﻢ اون دﯾﮕﻪ ﺟﺪیﺟﺪی رﻓﺖ‪«.‬‬
‫ﻓﻘﻂ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺮای ﺣﺮﻓﺶ ﺳﺮ ﺗﮑﺎن دﻫﻢ‪ .‬ﯾﮏﻃﻮرﻫﺎﯾﯽ درﺳﺖ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﻤﯽﺷﻮد‪ .‬ازش رو ﮔـﺮﻓﺘﻢ و ﺑـﺮای ﻟﺤﻈـﻪای ﺑـﻪ‬
‫دﺳﺖﻫﺎﯾﻢ ﺧﯿﺮه ﺷﺪم و ﺑﻌﺪ ﺑﺪون ﮐﻠﻤﻪای ﺣﺮف ﺑﻪ ﮐﺴﯽ رﻓﺘﻢ ﺧﺎﻧﻪ‪.‬‬
‫ﯾﺎدم اﺳﺖ از ﺳﺎﻋﺖ ﯾﮏ ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪای ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﯾﮏﮐﻢ ﺷﯿﺮﮐﺎﮐﺎﺋﻮ ﺧﻮردم و ﺑﻌﺪ رو ﻣﺒﻞ ﻧﺸﯿﻤﻦ دراز ﮐﺸﯿﺪم‪ .‬ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺎراﺣـﺖ ﻧﺒـﻮدم‪ ،‬ﺣـﺲ ﻣﯽﮐـﺮدم رو ﻫـﻮا ﺷـﻨﺎورم‪.‬‬
‫ً‬ ‫ِ‬
‫ﺗﻼش ﻣﯽﮐﺮدم ﺗﺠﺴﻢ ﮐﻨﻢ ﻣﺮگ ﭼﻄﻮر اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪﺟﺎﯾﯽ ﻧﺮﺳﯿﺪم‪ .‬ﯾﺎدم اﺳﺖ ﭼﺸﻢ ﺑﺴﺘﻢ و اﺳﻤﺶ را زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮدم‪ ،‬ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺑﺎ ﺗﻤﻨﺎ‬
‫ازش ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽﮐﺮدم ﺑﺮﮔﺮدد‪ .‬ﻣﯽﮔﻔﺘﻢ »ﻟﯿﻨﺪا ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﺑﺮﮔﺮد‪ «.‬ﺑﻌﺪ ﺗﻤﺮﮐﺰ ﮐـﺮدم‪ .‬ﺳـﻌﯽ ﮐـﺮدم زﻧـﺪهاش را ﮐﻨـﺎرم ﺑﺒﯿـﻨﻢ‪.‬‬
‫ﮔﻤﺎﻧﻢ ﺗﻮ رؤﯾﺎ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﯾﺎ ﺧﯿﺎل ﺑﻮد وﻟﯽ ﻫﺮ ﻃﻮر ﺑﻮد ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺒﯿﻨﻤﺶ‪ .‬دﯾﺪﻣﺶ دارد از وﺳﻂ ﺧﯿﺎﺑﺎن اﺻﻠﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺳـﯿﻨﻤﺎ‬
‫ً‬
‫رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ دارد ﻣﯽآﯾﺪ‪ .‬ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺗﺎرﯾﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺗﻮ ﺧﯿﺎﺑﺎن ﭘﺮﻧـﺪه ﭘـﺮ ﻧﻤـﯽزد و ﻟﯿﻨـﺪا ﻟﺒـﺎس ﺻـﻮرﺗﯽ ﭘﻮﺷـﯿﺪه ﺑـﻮد و‬
‫ﮐﻔﺶﻫﺎی ورﻧﯽ ﺳﯿﺎه ﭘﺎ داﺷﺖ‪ .‬ﯾﺎدم اﺳﺖ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﻟﺒﻪی ﭘﯿﺎدهرو ﺗﻤﺎﺷﺎﯾﺶ ﮐﺮدم‪ .‬ﺗﻤﺎم ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ دوﺑﺎره ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺧﺒﺮی از‬
‫زﺧﻢ و ﺑﺨﯿﻪ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺗﻮ رؤﯾﺎ داﺷﺖ ﺑﺎزیای ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬ﺧﻨﺪان ﺗﻮ ﺧﯿﺎﺑﺎن ﺧﺎﻟﯽ ﻣﯽدوﯾﺪ و ﺳﻄﻞ ﺑﺰرﮔـﯽ آﻟﻮﻣﯿﻨﯿـﻮﻣﯽای را ﺷـﻮت‬
‫ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم رؤﯾﺎ ﺑﻮد‪.‬‬
‫درﺟﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮدم‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﻟﺤﻈﻪای ﻟﯿﻨﺪا واﯾﺴﺘﺎد و ﺳﻄﻞ آب را آورد ﮐﻨﺎر ﭘﯿﺎدهرو و ازم ﭘﺮﺳﯿﺪ ﭼﺮا ﻧﺎراﺣﺘﻢ؟‬
‫ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﭼﻮن او ُﻣﺮده‪.‬‬
‫ﻟﯿﻨﺪا ﺑﺎ ﺳﺮ ﺣﺮﻓﻢ را ﺗﺄﯾﯿﺪ ﮐﺮد‪ .‬زﯾﺮ ﻧﻮر ﭼﺮاغ آﻓﺘﺎﺑﯽ ﭼﺮاغﺑﺮق اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪ .‬دﺧﺘﺮی ﺑﻮد ﻧﻪﺳﺎﻟﻪ‪ ،‬ﺑﭽﻪ ﺑﻮد و ﺳﻦوﺳﺎﻟﺶ ﺗﻮ‬
‫ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺶ ﻧﯿﺎﻓﺘﺪه ﺑﻮد ﻧﻤﯽﺷﺪ ﮔﻔﺖ ﺑﭽﻪ اﺳﺖ و ﻧﻤﯽﺷﺪ ﮔﻔﺖ ﺑﺰرگﺳﺎل اﺳﺖ‪ .‬ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺶ ﻓﻘﻂ اﻧﻌﮑﺎس روﺷﻦ ﺑﯽﺷﻤﺎر‬
‫ﺗﯿﻤﯽ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑـﻪ‬
‫زﻧﺪﮔﯽ ﺑﻮد‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﻧﮕﺎه ﻧﯿﺶ زﻧﻨﺪهی‪ ،‬ﻧﻮر اﺑﺪی و ﻣﻄﻠﻖ ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺶ ﮐﻪ اﻣﺮوز ﺗﯿﻢ‪ ،‬ﺗﻮ ﻋﮑﺲ رﻧﮓورورﻓﺘﻪی ِ‬
‫ﻟﺐ دﯾﺮوزی‪ ،‬ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ‪.‬‬ ‫ِ‬
‫ُ‬
‫ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﺗﻮ ﻣﺮدی‪.‬‬
‫ﻟﯿﻨﺪا ﻟﺒﺨﻨﺪ زد‪ .‬ﻟﺒﺨﻨﺪی ﺑﻮد ﺧﺼﻮﺻﯽ ﺑﯿﻨﻤﺎن‪ ،‬اﻧﮕﺎری ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﻣﯽدادﻧﺪ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ آدﻣﯽ ﻧﻤﯽداﻧﺪ و دﺳﺖ دراز ﮐـﺮد و‬
‫ﻣﭽﻢ را ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ »ﺗﯿﻤﯽ ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻦ اﺷﮑﺎﻟﯽ ﻧﺪاره‪«.‬‬

‫َ‬
‫ﺗﻮ وﯾﺘﻨﺎم ﻫﻢ راهﻫﺎﯾﯽ داﺷﺘﯿﻢ ﺗﺎ ُﻣﺮدهﻫﺎ را ُﻣﺮده ﻧﭙﻨﺪارﯾﻢ‪ .‬دﺳﺖ دادن ﺑﺎ اﺟﺴﺎد ﯾﮏ راه ﺑﻮد‪ .‬ﺧﺎر ﮐﺮدن ﻣﺮگ و ادا و ﻓﯿﻠﻢﺑـﺎزی‬
‫اﯾﻨﮑﻪ اﺗﻔﺎق ﺑﺪی ﻧﯿﻔﺘﺎده‪ .‬ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از ﮐﻠﻤﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﻫﻢ اﺳﺘﻔﺎدهاش ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺑﻮد ﻫﻢ ﺟﺬاب‪ ،‬اﺟﺴﺎد را ﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ ﺑﺮای ﺧﻮدﻣـﺎن‬
‫ﺗﻠﯽ از ﺧﺎکروﺑﻪ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﯿﻦ وﻗﺘﯽ ﯾﮑﯽ ﻣﺜﻞ ﮐﺮت ِﻟ ِﻤﻦ ﮐﺸﺘﻪ ﻣﯽﺷﺪ ﺟﺴﺪش ﺟﺴﺪ واﻗﻌﯽ ﻧﺒﻮد ﺗﮑـﻪ آﺷـﻐﺎلﻫﺎی ﺑـﻮد‬
‫وﺳﻂ ﯾﮏ آﺷﻐﺎلداﻧﯽ ﺑﺴﯿﺎر ﺑﺰرگﺗﺮ‪ .‬ﻓﻬﻤﯿﺪم اﺳﺘﻔﺎده از ﮐﻠﻤﺎت اﯾﻦﻃﻮری ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺮاﯾﻤـﺎن ﺗﻔـﺎوت اﯾﺠـﺎد ﮐﻨـﺪ‪ .‬راﺣـﺖﺗﺮ‬
‫ﺑﮕﻮﯾﻢ ﻃﺮف رﻓﺖ ﺗﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﮕﻮﯾﻢ ُﻣﺮد؛ اﻧﮕﺎری آدم ﻧﺒﻮدهاﻧﺪ و ﭼﻮن آدم ﻧﺒﻮدﻧﺪ ﻣﺮﮔﺸﺎن آنﭼﻨـﺎن اﻫﻤﯿﺘـﯽ ﻧـﺪارد‪ .‬ﺑـﻪ ﺧـﺎﻃﺮ‬

‫‪۱۱۶‬‬
 ‫ُ‬
‫زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺮدﮔﺎن‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬
‫ُ‬
‫ﻫﻤﯿﻦ ﭘﺮﺳﺘﺎری وﯾﺘﮑﻮﻧﮕﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﻤﺒﯽ ﺧﻮﺷﻪای آﺗﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻣﯽﺷـﺪ ﺟـﺎﻧﻮری ﺳـﺮخ ﺷـﺪه و ﺗـﺮد‪ .‬ﺑﭽـﻪ وﯾﺘﻨـﺎﻣﯽای ﮐـﻪ‬
‫ﮔﻮﺷﻪای اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﺑﺎدامزﻣﯿﻨﯽ آﺗﺶﺧﻮر ﺑﻮد‪َ .‬رت ﮐﺎﯾﻠﯽ وﻗﺘﯽ از ﮐﻨﺎر ﺑﭽﻪ ﮔﺬﺷﺖ ﮔﻔﺖ »ﮐﺮاﻧﭽﯽ ﻣﺮاﻧﭽﯿﻪ‪«.‬‬
‫ﻣﺎ ُﻣﺮدهﻫﺎ را ﺑﺎ داﺳﺘﺎنﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ زﻧﺪه ﻧﮕﻪ ﻣﯽدارﯾﻢ‪ .‬وﻗﺘﯽ ِﺗﺪ ﻟﻮﻧﺪر ﺗﻮ ﺳﺮش ﺗﯿﺮ ﺧﻮرد ﻫﻤﻪ از اﯾﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺗـﺎ‬
‫ﺣﺎﻻ اﯾﻦﻗﺪر ﻣﻠﻮ ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدﻧﺪش‪ .‬ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺧﯿﻠﯽ آرام ﺑﻮده و ﻋﻮض ﺗﯿﺮ‪ ،‬آرامﺑﺨﺶﻫﺎ ﺑﻮده ﮐﻪ ﻣﺨـﺶ را ﺗﺮﮐﺎﻧـﺪه‪ .‬او ُﻧﻤـﺮده ﺑـﻮد‬
‫ﻓﻘﻂ رو زﻣﯿﻦ دراز ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﯿﻨﻤﺎن آدمﻫﺎی ﻣﻌﺘﻘﺪی ﻣﺜﻞ ﮐﺎﯾﻮوا ﻫﻢ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ رواﯾﺖﻫﺎی آﻣﺪه ﺗـﻮ ﮐﺘـﺎب ﻋﻬـﺪ ﺟﺪﯾـﺪ‬
‫درﺑﺎرهی زﻧﺪﮔﯽ ﺑﻌﺪ از ﻣﺮگ اﻋﺘﻘﺎد داﺷﺖ‪ .‬داﺳﺘﺎنﻫﺎی دﯾﮕﺮان از ﺳﺮﺑﺎزﻫﺎی ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺳﯿﻨﻪﺑﻪﺳﯿﻨﻪ ﻧﻘﻞ ﻣﯽﺷﺪ ﺗـﺎ ﻣﯽرﺳـﺪ ﺑـﻪ‬
‫ً‬
‫ﺳﺮﺑﺎزﻫﺎی ﺗﺎزه‪ .‬داﺳﺘﺎنﻫﺎﯾﯽ اﻓﺴﺎﻧﻪوار‪ .‬ﺧﯿﻠﯽ از داﺳـﺘﺎنﻫﺎ را ﺑﺎﯾـﺪ ﺧﻮدﻣـﺎن ﻣﯽﺳـﺎﺧﺘﯿﻢ‪ .‬ﻣﻌﻤـﻮﻻ اﻏﺮاقﺷـﺪه ﺑﻮدﻧـﺪ و ﯾـﺎ‬
‫ﺧﺎﻟﯽﺑﻨﺪیﻫﺎی ﺗﺎﺑﻠﻮﯾﯽ ﺑﻮدﻧﺪ وﻟﯽ ﺗﻨﻬﺎ راﻫﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧﯿﻢ ﺟﺴﻢ و روح اﻓﺮاد رﻓﺘﻪ را در ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﯾـﮏ ﮐﻨـﯿﻢ و ﯾـﺎ‬
‫ً‬
‫راﻫﯽ ﺑﻮد ﺑﺮای ﺗﻮﻟﯿﺪ اﺟﺴﺎد ﺗﺎزه ﮐﻪ ﺑﻬﺸﺎن ارواﺣﯽ ﺑﺮای زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺪﻫﯿﻢ‪ .‬ﻣﺜﻼ رواﯾﺘﯽ ﺑﻮد از ﮐـﺮت ِﻟ ِﻤـﻦ ﮐـﻪ ﺷـﺐ ﻫـﺎﻟﻮوﯾﻦ‬
‫ﻣﯽرﻓﺖ ﻗﺎﺷﻖ زﻧﯽ‪ .‬ﺷﺐ ﺗﺎرﯾﮏ ﺗﺮﺳﻨﺎﮐﯽ ﺑﻮد و ِﻟ ِﻤﻦ ﻣﺎﺳﮏ روح ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ زد و ﺑﻨﺪش را ﺑـﺎ رﻧﮓﻫـﺎی ﻣﺨﺘﻠـﻒ ﻧﻘﺎﺷـﯽ‬
‫ﮐﺮده و از ﺷﺎﻟﯿﺰار رد ﺷﺪه رﻓﺘﻪ ﺗﻮ دﻫﮑﺪهای ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺧﻮاب ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻫﻢ ﭘﻮﺗﯿﻦ ﭘﺎش ﺑﻮده و ﯾﮏ اﺳﻠﺤﻪی ام‪ ۱۶‬ﺑﻪ ﺧﻮدش‬
‫ً‬
‫آوﯾﺰان ﮐﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺗﻮ ﺗﺎرﯾﮑﯽ آﻗﺎ از اﯾﻦ ﮐﻠﺒﻪ ﺑﻪ آن ﮐﻠﺒﻪ رﻓﺘﻪ ﻣﺜﻼ ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮدش زﻧﮓ در زده و ﭼﻨـﺪ ﺳـﺎﻋﺖ ﺑﻌـﺪ دﺳـﺖ ُﭘـﺮ‬
‫ﺑﺮﻣﯽﮔﺸﺘﻪ ﭘﯿﺶ ﮔﺮوﻫﺎن‪ .‬روﺳﺘﺎﯾﯽﻫﺎ ﯾﮏ ﻋﺎﻟﻤﻪ ﺑﻬﺶ ﺧﺮتوﭘﺮت داده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﮐﻠﯽ ﺷﻤﻊ و ﻋﻮد و ﯾﮏ ﺟﻔﺖ ﭘﯿﮋاﻣﻪی ﺳﯿﺎه و‬
‫ﻣﺠﺴﻤﻪﻫﺎی ﺑﻮدای ﺧﻨﺪان‪ .‬اﺻﻞ ﻣﺎﺟﺮا ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ ﻧﺴﺨﻪﻫﺎی دﯾﮕﺮی ﻫﻢ از داﺳﺘﺎن ﺑﻮد ﮐﻪ روش ﺣﺴﺎﺑﯽ ﮐﺎر ﺷﺪه ﺑـﻮد‪.‬‬
‫ﯾﮏ ﻋﺎﻟﻤﻪ ﺗﻮﺿﯿﺤﺎت اﺿﺎﻓﻪ داﺷﺖ و ﮐﻠﯽ دﯾﺎﻟﻮگ‪ .‬رت ﮐﺎﯾﻠﯽ ﻫﻤﯿﺸﻪ دوﺳﺖ داﺷﺖ ﺟﺰﯾﯿﺎت ﺑﯿﺸﺘﺮی ﭼﺎﺷﻨﯽ داﺳﺘﺎن ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫»ﻣﺎﺟﺮاش اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻬﺎر ﺻﺒﺢ آﻗﺎ ﺑﺎ ﯾﻪ ﻣﺎﺳﮏ ﺗﺮﺳﻨﺎک روح رﻓﺖ ﺗﻮ ﯾﻪ ﮐﻠﺒﻪ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﺧـﻮاب ﺑـﻮدن دﯾﮕـﻪ درﺳـﺖ؟‬
‫ﯾﮑﯽ از دﺧﺘﺮ ﺧﻮﺷﮕﻼ رو ﺑﯿﺪار ﮐﺮد‪ .‬ﭘﺎﺷﻮ ﻗﻠﻘﻠﮏ داد‪ .‬ﺧﯿﻠﯽ آروم ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻪ "ﻫﯽ دﺧﺘﺮه‪ ،‬ﻫـﻮی دﺧﺘـﺮ وﯾﺘﻨـﺎﻣﯽ ﺧﻮﺷـﮕﻠﻪ‬
‫اوﻣﺪم ﻗﺎﺷﻖ زﻧﯽ!" ﺑﺎﯾﺪ ﻗﯿﺎﻓﻪی دﺧﺘﺮه رو ﻣﯽدﯾﺪﯾﻦ‪ .‬از ﺗﺮس ُﻣﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﻓﺮض ﮐﻨﯿﻦ ﯾﻪ روح ﺑﺎ اﯾﻦ رﯾﺨـﺖ و ﻗﯿﺎﻓـﻪ ﻧﺼﻔﻪﺷـﺒﯽ‬
‫واﯾﺴﺘﺎده ﺗﻮ ﮐﻠﺒﻪت و ﯾﻪ ام‪ ۱۶‬ﻫﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﯿﺦ ﮔﻮش دﺧﺘﺮه و داره ﻣﯽﮔﻪ "ﻫﯽ دﺧﺘﺮ ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ اوﻣﺪم ﻗﺎﺷﻖ زﻧﯽ!" ﺑﻌﺪ ﻫﺮ ﭼـﯽ‬
‫دﺧﺘﺮه داﺷﺘﻪ رو ازش ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﮔﺬاﺷﺘﻪ رﻓﺘﻪ ﯾﻪ ﮐﻠﺒﻪی دﯾﮕﻪ‪«.‬‬
‫َرت ﮐﺎﯾﻠﯽ ﻫﻤﯿﻦﺟﺎ ﻣﮑﺚ ﻣﯽﮐﺮد و ﻧﯿﺸﺨﻨﺪی ﻣﯽزد و ﺳﺮ ﺗﮑﺎن ﻣﯽداد‪ .‬زﯾﺮ ﻟﺐ ﻣﯽﮔﻔﺖ »ﺑﻪ ﺧﺪا ﻗﺴﻢ ﻫﻤﯿﻦﻃـﻮری‬
‫ً‬
‫ﻗﺎﺷﻖ زﻧﯽ ﮐﺮده ﺑﻮد‪ِ .‬ﻟ ِﻤﻦ واﻗﻌﺎ ﮐﺎراش رو دﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺖ‪«.‬‬
‫ً‬
‫ﺑﺎ ﮔﻮش دادن ﺑﻪ داﺳﺘﺎن‪ ،‬ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ آنﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ از دﻫﺎن رت ﮐﺎﯾﻠﯽ درﻣﯽآﻣﺪ‪ ،‬ﻣﺤﺎل ﺑﻮد ﺧﯿﺎل ﮐﻨﯿﺪ ِﮐﺮت ِﻟ ِﻤﻦ ُﻣﺮده‪ .‬او‬
‫ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺗﻮ ﺗﺎرﯾﮑﯽ اﺳﺖ و ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﺳﺮوﺷﮑﻞ دارد ﻗﺎﺷﻖ زﻧﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ آن ﻣﺎﺳﮏ ﻣﺴﺨﺮهی ارواح از اﯾﻦ ﮐﻠﺒﻪ ﺑﻪ آن ﮐﻠﺒـﻪ‬
‫ﻣﯽرود‪ .‬وﻟﯽ او ُﻣﺮده‪.‬‬

‫ﺳﭙﺘﺎﻣﺒﺮ ﺑﻮد‪ .‬ﻓﺮدای روزی ﮐﻪ ﻟﯿﻨﺪا ُﻣﺮد از ﺑﺎﺑﺎم ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻣﺮا ﺑﺒﺮد ﺑﻪﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺮاﺳﻢ دﻓﻨﺶ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺎ ﺟﺴﺪش را ﺑﺒﯿـﻨﻢ‪.‬‬
‫دﯾﮕﺮ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻼس ﭘﻨﺠﻢ و ﮐﻨﺠﮑﺎو ﺑﻮدم ﺑﺒﯿﻨﻢ ﻣﺮاﺳﻢ ﺧﺎکﺳﭙﺎری ﭼﻄﻮری اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻮ راه رﻓﺘﻦ ﻓﻘﻂ ﺧﯿﺎﺑﺎن ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐـﺮدم‪.‬‬
‫ﯾﺎدم اﺳﺖ ﯾﮏ ﺑﺎر از ﮔﻠﻮﯾﺶ ﺻﺪای ﺧﺶداری ﺑﯿﺮون داد‪ .‬ﺧﯿﻠﯽ ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ ﺗﺎ ﺑﺮای ﺧﻮدش ﺳﯿﮕﺎر روﺷﻦ ﮐﺮد‪ .‬ﺑﻬﻢ ﮔﻔـﺖ‬
‫»ﺗﯿﻤﯽ ﻣﻄﻤﺌﻨﯽ ﻣﯽﺧﻮای ﺑﺮی؟«‬
‫ﺑﺎ ﺳﺮ ﺗﺄﯾﯿﺪ ﮐﺮدم ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﺗﻮ دﻟﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﺒﻮدم وﻟﯽ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﯾﮏ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺑﺒﯿـﻨﻤﺶ‪ .‬ﮔﻤـﺎﻧﻢ ﻧﯿـﺎز‬
‫داﺷﺘﻢ ﺑﺮای آﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎر ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﻮم و ﺑﺎ ﺧﻮدم ﭼﯿﺰی داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﺑﻌﺪ از ﻣﺮﮔﺶ ﻫﻤﺮاﻫﻢ ﻧﮕﻪ دارم‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﻣﺎﺷﯿﻦ را ﮐﻨﺎر ﻣﺤﻞ ﻣﺮاﺳﻢ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﯿﻢ ﭘﺪرم رو ﮐﺮد ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ »اﮔﻪ اذﯾﺘﺖ ﻣﯽﮐﻨﻪ ﺑﮕـﻮ‪ .‬راﺣـﺖ ﺑـﺎش‪ .‬ﺗـﺎ ﺑﮕـﯽ‬
‫ﺳﺮﯾﻊ ﻣﯽزﻧﯿﻢ ﺑﯿﺮون‪ .‬ﺑﺎﺷﻪ؟«‬
‫ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫‪۱۱۷‬‬
 ‫ُ‬
‫زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺮدﮔﺎن‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫»ﯾﺎ اﮔﻪ دﯾﺪی داره ﺣﺎﻟﺖ ﺑﺪه ﻣﯽﺷﻪ و ـ«‬

‫ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﻃﻮرﯾﻢ ﻧﻤﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫آن ﺗﻮ اوﻟﯿﻦ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺟﻠﺐ ﺗﻮﺟﻪ ﮐﺮدم ﺑﻮﯾﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯽداد‪ .‬ﺑﻮی ﺗﻨﺪ و ﺷﯿﺮﯾﻨﺶ‪ .‬اﻧﮕﺎر ﻋﻄﺮی از ﺗﻮ ﻗﻮﻃﯽ ﺑﯿﺮون ﭘﺨﺶ‬
‫ﺷﺪه‪ .‬اﺗﺎق ﻣﺨﺼﻮص ﻣﺮاﺳﻢ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻮد‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻟﯿﻨﺪا و ﭘﺪر و ﻣﻦ ﺑﻮدﯾﻢ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺗﻮ راﻫﺮو راه رﻓﺘﻢ ﺗﺮس ﺗﻤﺎم وﺟﻮدم را ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺑﻮ‬
‫ﮔﯿﺠﻢ ﮐﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻣﺴﻠﻂ ﺑﺎﺷﻢ و ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻤﯽ آرامﺗﺮ راه رﻓﺘﻢ و از دﻫﺎﻧﻢ ﮐﻮﺗﺎهﮐﻮﺗﺎه ﻧﻔﺲ ﮔـﺮﻓﺘﻢ‪.‬‬
‫وﻟﯽ ﺗﻮ ﻫﻤﺎن ﺣﺎل ﺣﺲ ﻫﯿﺠﺎن زﯾﺎدی داﺷﺘﻢ‪ .‬ﯾﮏﻃﻮرﻫﺎی ﻣﻨﺘﻈﺮ ﭼﯿﺰی ﺑﻮدم ـ ﺣﺴﻢ ﺷﺒﯿﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ دارد ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر‬
‫در ﺧﺎﻧﻪی ﮐﺴﯽ ﻣﯽرود ﮐﻪ ﻗﺮار اﺳﺖ ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﺎﻫﺎش ﺑﯿﺮون ﺑﺮود‪ .‬ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﯿﺮ ﺧﻮدم ﻗﺮارش‬ ‫ﻃﺮف ِ‬
‫ً‬
‫دﻫﻢ‪ .‬ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﯿﻨﻤﺎن اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑﯿﻔﺘﺪ‪ .‬ﺑﯿﻨﻤﺎن ﺳﯿﮕﻨﺎل ﻣﺨﻔﯽای رد و ﺑﺪل ﺷﻮد‪ .‬ﺳﺎﻟﻦ ﮐﻢ ﻧﻮر ﺑﻮد‪ ،‬ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺗﺎرﯾﮏ ﺑﻮد وﻟﯽ ﺗـﻮ‬
‫آن ﺳﺮ راﻫﺮو در ﺳﻔﯿﺪرﻧﮓ ﺗﺎﺑﻮت ﻟﯿﻨﺪا ﺑﺎز ﺑﻮد و از ﺳﻮراخﻫﺎی ﺗﻮ ﺳﻘﻒ ﺑﻪ ﺧﻮدش ﻧﻮر ﻣﯽﮔﺮﻓﺖ و روﺷﻦ ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬ﻫﻤـﻪﺟﺎ‬
‫آرام ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺪرم دﺳﺖ ﮔﺬاﺷﺖ رو ﺷﺎﻧﻪام و ﭼﯿﺰی زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮد و ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬ﻟﺤﻈﻪای ﺑﻌﺪ ﭼﻨﺪ ﻗﺪﻣﯽ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺑﻪ ﺗﺎﺑﻮت‬
‫ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪم و رو ﻧﻮک ﭘﺎ رﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﺗﻮش را ﺑﺒﯿﻨﻢ‪.‬‬
‫ً‬
‫اﺻﻼ واﻗﻌﯽ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ اﺷﺘﺒﺎﻫﯽ آﻣﺪم‪ .‬دﺧﺘﺮی ﺗﻮی آن ﺗﺎﺑﻮت ﺳﻔﯿﺪ ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮد ﻟﯿﻨـﺪا ﻧﺒـﻮد‪ .‬ﺷـﺎﯾﺪ ﺷـﺒﺎﻫﺘﯽ‬
‫ً‬
‫ﺑﻬﺶ داﺷﺖ وﻟﯽ ﻟﯿﻨﺪا ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎرﯾﮏ و ﻟﻄﯿﻒ و ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻻﻏﺮ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺟﺴﺪی ﮐﻪ آن ﺗﻮ ﺑﻮد ﭼﺎق و ورمﮐﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺮای ﻟﺤﻈـﻪای‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ﺷﺎﯾﺪ ﯾﮑﯽ اﺷﺘﺒﺎﻫﯽ ﮐﺮده‪ .‬ﯾﮏ اﺷﺘﺒﺎه ﻓﻨﯽ؛ ﯾﮑﯽ ﺑﻪ ﺟﺴﺪ از اﯾﻦ ﻣﻮاد ﻧﮕﻪدارﻧﺪهی زﯾﺎدی زده‪ .‬دﺳﺖﻫﺎ و ﺻـﻮرﺗﺶ ﺑـﺎد‬
‫ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﭘﻮﺳﺖ رو ﮔﻮﻧﻪاش ﻋﯿﻦ ﻻﺳﺘﯿﮏ روی ﺑﺎدﮐﻨﮑﯽ ﮐﻪ آﻣﺎدهی ﻣﻨﻔﺠﺮ ﺷﺪن اﺳﺖ ورم ﮐﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺣﺘﯽ اﻧﮕﺸﺖﻫﺎﯾﺶ‬
‫ﻫﻢ ﭘﻮف داﺷﺖ‪ .‬ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﮐﻪ ﭘﺪرم اﯾﺴـﺘﺎده ﺑـﻮد ﻧﮕـﺎه ﮐـﺮدم‪ .‬ﮔﻔـﺘﻢ ﺷـﺎﯾﺪ ﺷﻮﺧﯽﺷـﺎن ﮔﺮﻓﺘـﻪ‪ .‬اﻣﯿـﺪوار ﺑـﻮدم‬
‫ً‬
‫ﺷﻮﺧﯽﺷﺎن ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺑﺎورم ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﻤﯿﻦ اﻻن اﺳﺖ ﻟﯿﻨﺪا از ﺑﯿﻦ ﭘﺮدهﻫﺎ ﺑﯿﺮون ﺑﭙﺮد و ﺑﺨﻨـﺪد و اﺳـﻤﻢ را ﺻـﺪا‬
‫ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫وﻟﯽ ﻫﯿﭻ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﻧﯿﻔﺘﺎد‪ .‬ﻫﻤﻪﺟﺎ ﺳﺎﮐﺖ ﺑﻮد‪ .‬وﻗﺘﯽ دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺗﺎﺑﻮت ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﻣﻨﮕﯽای ﮐﻪ داﺷﺘﻢ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﺗﻤﺎم وﺟﻮد‬
‫ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم اﯾﻦ ﻟﯿﻨﺪاﺳﺖ وﻟﯽ ﻫﯿﭻ ﻧﺸﺎﻧﻪای ﺑﺮای ﺷﻨﺎﺧﺘﺶ ﻧﺪارم‪ .‬ﺗﻠﻘﯿﻦ ﮐﺮدم ﮐـﻪ ﺧﻮاﺑﯿـﺪه و دﺳـﺖﻫﺎﯾﺶ را ﮔﺬاﺷـﺘﻪ رو‬
‫ﺷﮑﻤﺶ و ﭼﺮت ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮش را ﻣﯽزﻧﺪ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻣﺸﮑﻞ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﻮاب ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ُ .‬ﻣﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﻃﻮر ﺗﻤـﺎم و ﮐﻤـﺎل ُﻣـﺮده‬
‫ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﯾﺎدم اﺳﺖ ﭼﺸﻢ ﺑﺴﺘﻢ‪ .‬ﯾﮏﮐﻢ ﺑﻌﺪ ﭘﺪرم آﻣﺪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم‪ .‬ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ »ﺑﯿﺎ ﺑﺮﯾﻢ دﯾﮕﻪ‪ .‬ﺑﯿﺎ ﺑﺮﯾﻢ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺴﺘﻨﯽ ﺑﺨﻮرﯾﻢ‪«.‬‬

‫ﺗﻮ ﻣﺎهﻫﺎی ﺑﻌﺪ از ﻣﺮگ ﺗﺪ ﻟﻮﻧﺪر ﻣﻦ ﮐﻠﯽ ﺟﺴﺪ دﯾﺪم‪ .‬ﻫﯿﭻوﻗﺖ ﻋﯿﻦ ﺑﻘﯿﻪ ﻧﻤﯽرﻓﺘﻢ ﺑﺎﻫﺎﺷﺎن دﺳﺖ ﺑﺪم وﻟﯽ ﯾﮏ روز ﻏﺮوﺑﯽ‬
‫از درﺧﺘﯽ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻢ و ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪهی ﺟﺴﺪ ﮐﺮت ِﻟ ِﻤﻦ را اﻧﺪاﺧﺘﻢ زﻣﯿﻦ‪ .‬ﺷﺎﻫﺪ ﻏﺮق ﺷﺪن دوﺳﺘﻢ ﮐﺎﯾﻮوا ﺗـﻮ ﮐﺜﺎﻓﺖﻫـﺎی ﮐﻨـﺎر‬
‫رودﺧﺎﻧﻪی ﺳﺎﻧﮓ ﺗﺮا ﺑﺎﻧﮓ ﺑﻮدم‪ .‬اواﯾﻞ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از ﻧﺒﺮدی ﺗﻮ ﮐﻮﻫﺴﺘﺎن ﻣﺄﻣﻮرﯾﺖ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺑـﻪ ﻫﻤـﺮاه ﭘﻨﺞﻧﻔـﺮ دﯾﮕـﺮ‬
‫ﺑﺮوﯾﻢ اﺟﺴﺎد ﻧﯿﺮوی دﺷﻤﻦ را ﮐﻪ ﺗﻮ ﻧﺒﺮد ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﺎزرﺳﯽ ﮐﻨﯿﻢ و ﺑﻌﺪ ﺟﻤﻌﺸﺎن ﮐﻨﯿﻢ‪ .‬رو ﻫﻢ ﺑﯿﺴﺖوﻫﻔﺖ ﺟﺴﺪ ﺑﻮد و‬
‫آدمﻫﺎی ﻧﺼﻔﻪﻧﯿﻤﻪی دﯾﮕﺮی ﻫﻢ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﻪﺟﺎ ﭘﺮ از ُﻣﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﻋﺪهایﺷﺎن رو ﻫـﻢ اﻓﺘـﺎده ﺑﻮدﻧـﺪ و ﻋـﺪهای ﺗـﮏ‪ .‬ﯾـﺎدم اﺳـﺖ‬
‫ﯾﮑﯽﺷﺎن زاﻧﻮ زده ﺑﻮدم‪ .‬ﯾﮑﯽ دﯾﮕﺮ رو ﺗﺨﺘﻪﺳﻨﮕﯽ از ﮐﻤﺮ ﺧﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺳﺮش اﻓﺘﺎده ﺑﻮد رو زﻣﯿﻦ و دﺳﺘﺶ ﻣﺤﮑﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد‬
‫و ﭼﺸﻤﺶ ﻃﻮری ﭼﭗ ﺷﺪه ﺑﻮد اﻧﮕﺎری از ﻗﺒﻞ دورﺧﯿﺰ ﮐﺮده ﺑﻮد ﺷﯿﺮﺟﻪ ﺑﺰﻧﺪ ﯾﺎ ﮐﻠﻪﻣﻌﻠﻖ ﺑﺮود‪ .‬ﺑـﺪﺗﺮﯾﻦ روزی ﺑـﻮد ﮐـﻪ ﺗـﻮ‬
‫ﺑﺎز ﻧﺰدﯾﮏ ﺟـﺎده‬
‫ﺟﻨﮓ از ﺳﺮ ﮔﺬراﻧﺪم‪ .‬ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻤﺎم اﺟﺴﺎد را از ﺑﺎﻻی ﮐﻮﻫﺴﺘﺎن ﻣﯽآوردﯾﻢ ﻣﯽاﻧﺪاﺧﺘﯿﻢ ﮐﻨﺎر ﻣﺤﻮﻃﻪی ِ‬
‫ﺑﺎر ﮐﺎﻣﯿﻮن ﮐﻨﯿﻢ‪ .‬ﯾﺎدم اﺳـﺖ ﺟﺴـﺪﻫﺎ را‬ ‫ﺧﺎﮐﯽ‪ .‬ﻧﺎﻫﺎرﻣﺎن را ﺧﻮردﯾﻢ و ﺑﻌﺪ ﮐﺎﻣﯿﻮﻧﯽ آﻣﺪ و دوﺗﺎدوﺗﺎ ﮔﺮوه ﺷﺪﯾﻢ ﺗﺎ ﺟﻨﺎزهﻫﺎ را ِ‬
‫رو ﻫــﻢ ﻣﯽاﻧــﺪاﺧﺘﯿﻢ‪ .‬ﻣﯿﭽــﻞ ﺳــﻨﺪرس ﭘــﺎی ﯾﮑــﯽ را ﻣﯽﮔﺮﻓــﺖ و ﻣــﻦ دﺳــﺖﻫﺎش را و ﺗــﺎ ﺳــﻪ ﻣﯽﺷــﻤﺎردﯾﻢ و ﻫﻤﺎﻫﻨــﮓ‬
‫ﻣﯽاﻧﺪاﺧﺘﯿﻤﺸﺎن ﺑﺎﻻ و ﻣﯽدﯾﺪم ﭼﻄﻮری رو ﻫﻢ ﻣﯽاﻓﺘﻨﺪ و ﮐﻨﺎر ﺑﻘﯿﻪ ﺟﺎ ﻣﯽﮔﯿﺮﻧﺪ‪ .‬ﯾﮏ روز ﺗﻤﺎم ﺑﻮد ُﻣﺮده ﺑﻮدﻧـﺪ‪ .‬ﺑـﺪﺟﻮری‬
‫ُﭘﻒ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻟﺒﺎسﻫﺎﯾﺸﺎن ﻋﯿﻦ ﭘﻮﺳﺖ ﺳﻮﺳﯿﺲ ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻬﺸﺎن ﭼﺴﺒﯿﺪه ﺑﻮد و وﻗﺘﯽ ﺑﻠﻨﺪﺷﺎن ﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ ﺻﺪای ﺗﯿـﺰ آروغ‬

‫‪۱۱۸‬‬
 ‫ُ‬
‫زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺮدﮔﺎن‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬

‫ﺷﮑﻠﯽ ﻣﯽدادﻧﺪ اﻧﮕﺎری ﺑﺎدﺷﺎن ﺧﺎﻟﯽ ﺷﺪه‪ .‬ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺑﻮدﻧـﺪ‪ .‬ﭘﺎﻫﺎﯾﺸـﺎن ﯾﺸـﻤﯽ و ﺳـﺮد ﺑﻮدﻧـﺪ‪ .‬ﺑـﻮی اﻓﺘﻀـﺎﺣﯽ ﻣﯽدادﻧـﺪ‪.‬‬
‫وﺳﻂﻫﺎی ﮐﺎر ﻣﯿﭽﻞ َﺳﻨﺪرس ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ »ﻣﯽدوﻧﯽ ﭼﯿﻪ؟ ﯾﻪ ﭼﯿﺰ ﻓﻬﻤﯿﺪم‪«.‬‬
‫»ﭼﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪی؟«‬
‫ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺶ را ﭘﺎک ﮐﺮد و ﺧﯿﻠﯽ آرام ﺣﺮف زد‪ ،‬اﻧﮕﺎری از درﮐﯽ ﮐﻪ ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺗﺮﺳﯿﺪه‪.‬‬
‫»ﻣﺮگ ﭼﯿﺰ اﻓﺘﻀﺎﺣﯿﻪ‪«.‬‬

‫ﺷﺐﻫﺎ ﻣﻮﻗﻊ ﺧﻮاب ﺑﺮای ﺧﻮدم داﺳﺘﺎنﻫﺎﯾﯽ دﺳﺖوﭘﺎ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﻟﯿﻨﺪا را ﺗﻮ ﺧﻮاﺑﻢ زﻧـﺪه ﮐـﻨﻢ‪ .‬ﺧـﻮدم ﺧﻮابﻫـﺎی ﺧـﻮدم را‬
‫ً‬
‫ﻣﯽﺳﺎزم‪ .‬ﻣﯽداﻧﻢ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻏﯿﺮﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ وﻟﯽ اﯾﻦ ﮐﺎر را ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ .‬ﻣﺜﻼ ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﺗﻮﻟﺪ ﮐﺴﯽ را ﺗﺨﯿﻞ ﻣـﯽﮐﻨﻢ‪ .‬ﺑـﻪﺟﺎﯾﯽ ﺷـﻠﻮغ‬
‫ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ و ﯾﮏ ﮐﯿﮏ ﺷﮑﻼﺗﯽ ﺑﺰرگ ﺑﺎ ﺷﻤﻊﻫﺎی ﺻﻮرﺗﯽ ﻣﯽﮔﺬارم وﺳﻂ اﺗﺎق و ﺑﻌﺪ ﺧﯿﻠﯽ زود ﺧﻮاﺑﺶ را ﻣـﯽﺑﯿﻨﻢ و ﺗـﻮ‬
‫ﺧﻮاب ﻟﯿﻨﺪا ﻣﯽآﯾﺪ‪ .‬از ﻗﺒﻞ ﻫﻢ ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ ﻣﯽآﯾﺪ‪ .‬ﺑﻬﻢ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ و ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺮف ﻧﻤﯽزﻧﯿﻢ ﭼﻮن ﺧﺠﺎﻟﺘﯽ ﻫﺴﺘﯿﻢ و ﺑﻌـﺪ ﺗـﺎ‬
‫ﺧﺎﻧﻪ ﻣﯽرﺳﺎﻧﻤﺶ و ﺟﻠﻮی ﭘﻠﻪﻫﺎی ﺧﺎﻧﻪاش ﻣﯽﺷﯿﻨﻢ و ﺑﻪ ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﺧﯿﺮه ﻣﯽﺷﻮﯾﻢ و اﯾﻦﻃﻮری ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﯽﻣﺎﻧﯿﻢ‪.‬‬
‫ً‬
‫ﮔﺎﻫﯽ ﺣﺮفﻫﺎی ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎﺣﺎﻟﯽ ﻣﯽزﻧﺪ‪ .‬ﻣﺜﻼ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ »وﻗﺘﯽ زﻧﺪهای دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﯽ ﻣﺮده ﺑﺎﺷﯽ‪«.‬‬
‫ً‬
‫ﯾﺎ ﻣﺜﻼ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ »ﺑﻪ ﻧﻈﺮت ﻣﻦ ُﻣﺮدهم؟«‬
‫ﯾﮏ ﺟﻮرﻫﺎﯾﯽ ﺧﻮدﻫﯿﭙﻨﻮﺗﯿﺰمﮔﺮی اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺨﺸﯿﺶ از ﻗﺪرت اراده ﻣﯽآﯾﺪ و ﺑﺨﺸﯿﺶ از ﻗﺪرت اﯾﻤﺎن‪ .‬داﺳﺘﺎنﻫﺎ از ﻫﻤﯿﻦ‬
‫دو ﻣﻨﺒﻊ ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﻣﯽﮔﯿﺮﻧﺪ‪.‬‬
‫وﻟﯽ وﻗﺘﯽ ﺑﻬﺶ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﻢ اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻣﻌﺠﺰهای رخ داده‪ .‬رؤ ﯾﺎﻫﺎﯾﻢ ﺑﺮاﯾﻢ ﻣﯽﺷﻮد ﻣﺤﻞﻫﺎی ﻣﺨﻔـﯽ ﻗـﺮار و ﺗـﻮ‬
‫ﭼﻨﺪﻫﻔﺘﻪای ﮐﻪ از ﻣﺮﮔﺶ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﻣﺪام ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدم ﺷﺐ ﺑﺸﻮد ﺑﺨﻮاﺑﻢ‪ .‬ﻣﺪام زود و زودﺗﺮ ﻣﯽرﻓﺘﻢ ﺑﺨﻮام و ﺣﺘﯽ ﮔﺎﻫﯽ ﺗـﻮ‬
‫روز روﺷﻦ ﻣﯽرﻓﺘﻢ ﺑﺨﻮاﺑﻢ‪ .‬ﯾﺎدم اﺳﺖ ﻣﺎدرم ﺑﺎﻻﺧﺮه ﯾﮏ ﺑﺎر ﺳﺮ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ازم ﭘﺮﺳﯿﺪ »ﺗﯿﻤﯽ ﭼﯿﺰ ﯾﺖ ﺷﺪه؟« ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑـﺮاﯾﺶ‬
‫ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﮐﻪ »ﻧﻪ ﻫﯿﭽﯽ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺧﻮاﺑﻢ ﻣﯽآد‪ .‬ﻫﻤﯿﻦ‪ «.‬ﺟﺮﺋﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ راﺳﺘﺶ را ﺑﮕﻮﯾﻢ‪ .‬ﮔﻤـﺎﻧﻢ ﺧﺠﺎﻟـﺖ ﻣﯽﮐﺸـﯿﺪم‬
‫وﻟﯽ اﯾﻦ ﺟﺮﯾﺎن ﺑﺮاﯾﻢ ﯾﮏ راز وﯾﮋه ﻫﻢ ﺑﻮد‪ ،‬ﻋﯿﻦ ﮐﻠﮏ ﺷﻌﺒﺪهﺑﺎزی ﺑﻮد‪ .‬ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺗﻮﺿﯿﺤﺶ ﻣﯽدادم و ﺣﺮﻓﺶ را ﻣﯽزدم آنوﻗـﺖ‬
‫ﻫﯿﺠﺎن و رﻣﺰ و رازش از ﺑﯿﻦ ﻣﯽرﻓﺖ‪ .‬ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻟﯿﻨﺪا را از دﺳﺖ ﺑﺪﻫﻢ‪.‬‬
‫او ُﻣﺮده ﺑﻮد‪ .‬اﯾﻦ درﺳﺖ‪ .‬ﺧﻮدم ﺟﺴﺪش را دﯾﺪه ﺑﻮدم‪ .‬وﻟـﯽ ﺗـﻮ ﻫﻤـﺎن ﺳـﻦ ﻧﻪﺳـﺎﻟﮕﯽ ﻫـﻢ ﺳـﻌﯽ داﺷـﺘﻢ از ﺟـﺎدوی‬
‫داﺳﺘﺎنﮔﻮﯾﯽ ﺑﺮای ﺧﻮدم اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﯿﻦ رؤﯾﺎ ﻣﯽﺑﺎﻓﺘﻢ‪ .‬ﮔﺎﻫﯽ ﻫﻢ ﻣﯽﻧﻮﺷﺘﻢ ـ ﺻﺤﻨﻪ و دﯾﺎﻟﻮگﻫﺎ را ﻣﯽﻧﻮﺷﺘﻢ‪.‬‬
‫ﺷﺐﻫﺎ ﺑﺎ ﻋﻠﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﯽﺧﻮاﺑﯿﺪم ﮐﻪ ﻟﯿﻨﺪا ﺗﻮ ﺧﻮاب ﻣﻨﺘﻈﺮم اﺳﺖ‪ .‬ﯾﺎدم اﺳﺖ ﯾـﮏ ﺑـﺎر ﺗـﻮ ﺧـﻮاب دﯾﺮوﻗـﺖ اﺳـﮑﯽ رو ﯾـﺦ‬
‫ﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ‪ .‬زﯾﺮ ﻧﻮر ﭼﺮاغﻫﺎی آﻓﺘﺎﺑﯽ زﻣﯿﻦ اﺳﮑﯿﺖ رو ﯾﺦ ﺑﺮای ﺧﻮدم داﯾﺮه ﻣﯽزدﯾﻢ و ﭘﯿﭻ ﻣﯽﺧﻮردﯾﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪش رﻓﺘﯿﻢ ﺗﻮ اﺗﺎﻗﯽ‬
‫ﮔﺮم ﮐﻨﺎر اﺟﺎق ﭼﻮب ﺳﻮز‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ و ﯾﮏﮐﻢ ﺑﻌﺪش ازش ﭘﺮﺳﯿﺪم ُﻣﺮدن ﭼﻪ ﺣﺴﯽ دارد؟ اﻧﮕﺎری ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻟﯿﻨﺪا ﺳـﺆال‬
‫ﻣﺴﺨﺮهای آﻣﺪ‪ .‬ﻟﺒﺨﻨﺪ زد و ﭘﺮﺳﯿﺪ »ﺑﻪ ﻧﻈﺮت ﻣﻦ ُﻣﺮدم؟«‬
‫ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ُﻧﻤﺮده ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺳﺮ ﺣﺎل اﺳﺖ‪ .‬ﻟﺤﻈﻪای ﺻﺒﺮ ﮐﺮدم و دوﺑﺎره ﭘﺮﺳﯿﺪم‪ .‬ﻟﯿﻨﺪا آه ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﮐﺸـﯿﺪ‪ .‬ﺑـﻮی‬
‫دﺳﺘﮑﺶﻫﺎی اﺑﺮﯾﺸﻤﯽاش ﮐﻪ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد رو اﺟﺎق ﺧﺸﮏ ﺷﻮﻧﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪای ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ُ‬ ‫ُ‬
‫ﮔﻔﺖ »ﺧﺐ اﻻن ﮐﻪ ُﻧﻤﺮدم‪ .‬وﻟﯽ وﻗﺘﯽ ﻣﺮدم ﺷﺒﯿﻪ‪ ...‬ﻧﻤﯽدوﻧﻢ‪ .‬ﮔﻤﻮﻧﻢ آدم ﻣﯽره ﺗﻮ ﮐﺘﺎﺑﯽ ﮐﻪ ﻫﯿﭽﮑﯽ ﻧﻤﯽﺧﻮﻧﺪش‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ »ﮐﺘﺎب؟«‬
‫»ﯾﻪ ﮐﺘﺎب ﮐﻬﻨﻪ‪ .‬از اوﻧﺎﯾﯽ ﻗﻔﺴﻪ ﺗﻬﯽ ﮐﺘﺎﺑﺨﻮﻧﻪﺳﺖ و ﺟﺎش اﻣﻨﻪ وﻟﯽ ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺘﻪ ﻫﯿﭻﮐﺲ ﮐﺘﺎﺑﻪ رو ﺑـﻪ اﻣﺎﻧـﺖ ﻧﮕﺮﻓﺘـﻪ‪.‬‬
‫ﻓﻘﻂ آدم ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻤﻮﻧﻪ‪ .‬ﺑﺸﯿﻨﻪ ﺑﻪ اﻣﯿﺪ اﯾﻨﮑﻪ ﯾﮑﯽ ﺑﯿﺎد ﮐﺘﺎب رو ﺑﺮداره ﺑﺨﻮﻧﻪ‪ «.‬ﻟﯿﻨﺪا ﺑﻬﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪ زد‪» .‬اﻟﺒﺘﻪ اﯾـﻨﻢ ﺧﯿﻠـﯽ ﺑـﺪ‬
‫ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﯾﻌﻨﯽ وﻗﺘﯽ ُﻣﺮدی ﻓﻘﻂ ﮐﺎﻓﯿﻪ ﺧﻮدت ﺑﺎﺷﯽ‪ «.‬ﭘﺎﺷﺪ و ﮐﻼه ﻧﺨﯽ ﻗﺮﻣﺰش را ﺳﺮش ﮐﺮد‪» .‬اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎ ﺑﯽﺧﻮده‪ .‬ﺑﯿـﺎ ﺑـﺮﯾﻢ‬
‫اﺳﮑﯿﺖ‪«.‬‬

‫‪۱۱۹‬‬
 ‫ُ‬
‫زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺮدﮔﺎن‬ ‫وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن ﺑﻮد‬ ‫ﺗﯿﻢ اﺑﺮاﯾﻦ‬
‫ً‬
‫ﻣﻦ ﻫﻢ دﻧﺒﺎﻟﺶ رﻓﺘﻢ رو درﯾﺎﭼﻪی ﯾﺦ زده‪ .‬دﯾﺮ ﺑﻮد و ﺟﺰ ﻣﺎ ﮐﺴﯽ آﻧﺠﺎ ﻧﺒﻮد و ﻣﺎ ﻫﻢ دﺳﺖ ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ را ﮔـﺮﻓﺘﯿﻢ و ﺗﻘﺮﯾﺒـﺎ‬
‫ﺗﻤﺎم ﻃﻮل ﺷﺐ را زﯾﺮ ﻧﻮرﻫﺎی روﺷﻦ آﻧﺠﺎ اﺳﮑﯿﺖ ﮐﺮدﯾﻢ‪.‬‬
‫و ﺑﺎﻻﺧﺮه رﺳﯿﺪم ﺑﻪ ﺳﺎل ‪ .۱۹۹۰‬ﺣﺎﻻ ﭼﻬﻞوﺳﻪ ﺳﺎﻟﻢ اﺳﺖ و ﻧﻮﯾﺴﻨﺪهام و ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺧﻮاب ﻟﯿﻨـﺪا ﺑـﺮاﯾﻢ ﻫﻤـﺎنﻃﻮری‬
‫ﻋﯿﻦ ﻗﺒﻞ زﻧﺪه ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬او دﯾﮕﺮ آن ﻟﯿﻨﺪا ﻧﯿﺴﺖ؛ ﻟﯿﻨﺪاﯾﯽ اﺳﺖ ﺳﺎﺧﺘﻪی ذﻫﻦ ﺧﻮدم ﺑﺎ ﻫﻮﯾﺘﯽ ﺗﺎزه و اﺳﻤﯽ ﺗﺎزه؛ درﺳﺖ ﺷﺒﯿﻪ‬
‫ً‬
‫ﺷﺨﺼﯿﺖ ﻓﯿﻠﻢ ﻣﺮدی ﮐﻪ اﺻﻼ ﻧﺒﻮد‪ .‬اﺳﻢ اﺻﻠﯽاش اﻫﻤﯿﺘﯽ ﻧﺪارد‪ .‬ﻧﻪ ﺳﺎﻟﺶ اﺳﺖ و ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻘﺶ ﻫﺴﺘﻢ و ُﻣﺮده‪ .‬وﻟـﯽ ﻫﻨـﻮز‬
‫ﻫﻢ آﻧﺠﺎﺳﺖ‪ ،‬ﯾﻌﻨﯽ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮات و ﺗﺨﯿﻼﺗﻢ و ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺒﯿﻨﻤﺶ‪ .‬درﺳﺖ اﻧﮕـﺎری از دل ﯾـﺦ دارم ﺗﻤﺎﺷـﺎﯾﺶ‬
‫ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ .‬اﻧﮕﺎری ﺑﻪ دﻧﯿﺎی دﯾﮕﺮ ﺧﯿﺮه ﺷﺪهام‪ ،‬دﻧﯿﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮش ﺧﺒﺮی از ﺗﻮﻣﻮر ﻣﻐﺰی و ﮔﻮرﺳﺘﺎن ﻧﯿﺴﺖ و ﻫﯿﭻ ﺟﺴﺪی وﺟﻮد‬
‫ﻧﺪارد‪ .‬آﻧﺠﺎ ﮐﺎﯾﻮوا را ﻫﻢ ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ‪ .‬ﮐﺎﯾﻮوا و ﺗﺪ ﻟﻮﻧﺪر و ﮐﺮت ﻟﻤﻮن‪ .‬ﮔﺎﻫﯽ ﺣﺘﯽ ﺗﯿﻤﯽ را ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ ﮐـﻪ دارد زﯾـﺮ ﻧﻮرﻫـﺎی زﻣـﯿﻦ‬
‫اﺳﮑﯿﺖ ﺑﺎ ﻟﯿﻨﺪا اﺳﮑﯿﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﺟﻮان ﻫﺴﺘﻢ و ﺧﻮﺷﺤﺎل‪ .‬ﺗﻮ آن دﻧﯿﺎ ﻫﻤﯿﺸـﻪ زﻧـﺪه ﻫﺴـﺘﻢ‪ .‬دارم از روی روﯾـﻪی ﮔﺬﺷـﺘﻪی‬
‫ﺧﻮدم ﻣﯽﮔﺬرم‪ ،‬ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ زﯾﺎد ﻫﻢ ﻣﯽﮔﺬرم و ﻋﺒﻮرم ﺗﯿﻎﻫﺎی ﺗﯿﺰ ﮐﻔﺶ اﺳﮑﯿﺘﻢ را ﺧﻢ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻣﺪام ﭼﺮخ و ﭘﯿﭻ ﻣـﯽزﻧﻢ و‬
‫وﻗﺘﯽ ﺗﻮ ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﺑﺮای ﺧﻮدم ﻣﯽﭘﺮم و ﺳﯽ ﺳﺎل ﺑﻌﺪ ﻓﺮود ﻣﯽآﯾﻢ ﻣﯽﻓﻬﻤﻢ اﻧﮕﺎری ﺗﯿﻢ ﺗﻤـﺎم ﺗﻼﺷـﺶ را دارد ﻣﯽﮐﻨـﺪ زﻧـﺪﮔﯽ‬
‫ﺗﯿﻤﯽ را ﺑﺎ ﯾﮏ داﺳﺘﺎن ﻧﺠﺎت دﻫﺪ‪.‬‬

‫‪۱۲۰‬‬