“ Huling Pagpatak ng Luha “

Ni G. Cahndi T. Santos
(Piyesa sa Madulang Pagkukwento)
Pilipinas ang aking bayan, ang bayang aking sinilangan. Ang bayan ng mga
ninunong marangal. Marangal sa anumang lahi… ngunit minsan ang bayang ito
ay pinagtaksilan ng tunay na kalayaan. Layang kinalmot ng mga dayuhan…mga
dayuhan na inanod ng kung anong mala-demonyong alon mga dayuhang uslak …
na sumaklob sa buong katawan ng ating inang bayan. Na walang habag ang
sinapit sa kamay ng mga dayuhan na nanirahan sa ating bayan… Upang gawing
alila ang ating angkan at lapastanganin ang mga karapatan bilang mga Pilipino. (
Makararamdam ng hapdi mula sa mga latigo) “Maawa na kayo…wala akong
kasalanan na ginawa sa inyo” (Makikita ng Pilipino ang isang dayuhan na dala
ang isang babae). Hwag ninyong saktan ang aking ina… ako na lamang… mahina
na ang katawan ng aking ina... Ako na lamang ang inyong parusahan, matitiis ko
pa. (Sinaksak ng espada ang ina) H’wag! tama na…ako na lamang ang patayin
nyo. Huwag ang aking ina! (hahagulgol ng iyak) Ina ko…! Kaawaawa naman ang
aking Ina, Mabuti syang tao, para bawian ng maaga ng buhay… dina kayo
nahabag sa aking Ina. Kung alam nyo lang kung gaano kasakit ang pinaslang nyo
sya sa aking harapan… ang aking ina, ang kahabag-habag kong ina…na walang
tanging ginawa sa kaniyang buhay kundi arugain ako…sana ako na lang ang
inuna nyo. Di na kayo nalunos sa pagtangis ng aking mahal na Ina… na
nagmamakaawa ang kaniyang panaghoy.

Hirap na hirap na ako rito sa bilangguan…paslangin nyo na rin ako ng

makapiling ko na ang pinakamamahal kong Ina…sapagkat hanggang ako ay
inyong bihag ay hindi magaganap ang huling pagpatak ng aking luha…