«Παφλάζουσα Αφροδίτη»

Αχ αυτή η σταγόνα ιδρώτα στην όμορφη κοιλίτσα σου επάνω.

Φουρτουνιασμένη θάλασσα στο ανεβοκατέβασμα της.
Τι καπετάνιο με κάνει αυτός ο έρωτας.
Τι δεξιοτέχνη γεννά η ζωή στο διάβα της!
Πόσο αντάρα μας φέρνει όλο αυτό το δόσιμο στο μέσα μας.
Εμείς δε μαλώνουμε από έχθρα.
Από έρωτα μαλώνουμε!
Ποιος θα δείξει περισσότερο από αυτό το αίσθημα στον άλλον,
και οι λέξεις στέκονται μικρές στο αντάλλαγμα τους.
Που να μπορέσουν περιγράψουν τις ορέξεις σαν είναι τόσο μεγάλες.
Λες και είχαμε να φάμε σαν ανθρώποι ολάκερους αιώνες.
Τέτοια πείνα στο αντάμωμα μας.
Άγνωστη λέξη το σε χόρτασα!
Και μόνο στην γεύση του αλλουνού θέλει του άλλου κι άλλο κι άλλο κι άλλο
Από αυτό το φαγί του έρωτα ολάκερα τραπέζια να γεμίσουν πάλι πεινασμένοι φεύγουμε.
Γεμάτοι από έλλειψη αποχωριζόμαστε από αυτό το γεύμα. Από αυτό το δείπνο.
Και θέλουμε και πρωινό και δεκατιανό .
‘Άπειρο το σύμπαν, τόσες και οι φορές , τόσα και τα γεύματα και οι δείπνοι και οι μπουκιές!
Ολόκληρος σα σπάθα δεινού ακούραστου ξιφομάχου να σπαθίζω.
Ολημερίς και ολονυχτίς.. δουλειά άλλη να μην κάμω
Μα να κόβω τα λουλούδια και τα μύρτα.
Μέχρι να γεμίσω ένα καράβι από δαύτα και με αυτό να χαθώ στα πέλαγα.
Κουρσεμένος εγώ ο κουρσάρος!