Si Tambelina Paano kaya kung ikaw ay kasinliit lamang ng hinlalaki?

Tiyak na magiging napakahirap ng buhay na

kakaharapin mo dahil sa iyong sobrang kaliitan. Subalit hindi ito nangangahulugan na wala ka nang kakayahan pang
makagawa ng mga bagay-bagay. Ganito ang pinatunayan ni Tambelina, ang dalagang sinliit ng hinlalaki, ngunit sa kabila
nito ay nakapagligtas ng buhay. Tunay nagang hindi nasusukat sa laki ng kakayahan ng isang tao. May mag-asawa na
hindi magkaanak sa loob ng mahabang panah. Ginawa na nila ang lahat ngunit hindi pa rin sila nabiyayaan ng anak.
Minsan ay isinangguni nila ang kanilang suliranin sa isang kapitbahay na matandang bruha. Kapalit ng ilang butil na ginto
, binigyan nito ang mag-asawa ng isang buto ng halaman para itanim. Itinanim nga ng mag-asawa ang buto at kinabukasan
lamang ay may napakagandan bulaklak n lotus na ito. Nilapitan at pinagmasdan ng mag-asawa ang bulaklak. Laking
pagkamangha nila nang makita nilang naroroon ang isang kay ganda ngunit ubod ng liit na batang babae. Kinuha ng mag-
asawa ang bata at inalagaan nila ito nang mabuti. Pinangalanan nila itong Tambelina (sa Ingles ay Thumbelina, dahil
sinlaki lamang ito ng thumb o hinlalaki. Iginawa ng mliag-asawa ng maliliit na kagamitan si Tambelina. Ang kama ay yari
sa talulot ng bulaklak. Doon natutulog si Tambelina kung gabi. Sa araw, siya ay naglalaro sa malaking bandehadong may
tubig at mga bulaklak at dahon. Kay gandang pagmasdan ni Tambelina habang namamangka sa bandehado. Ang bangka
niya ay munting dahon. Isang gabi, habang mahimbing na natutulog si Tambelina, pumasok sa kaniyang tulugan ang
isang malaking inahing palaka. Matagal na pala nitong sinusubaybayan si Tambelina mula sa paglalaro nito at maging
hanggang sa pagtulog. Hangang-hanga ang palaka sa magandang tinig ni Tambelina kapag umaawit ito. Kinuha ng palaka
si Tambelina. Himbing na himbing ito sa pagkakatulog kaya hindi ito nagising. Inuwi ni Inang Palaka si Tambelina sa
kanilang tirahan. Ibig niyang ipakasal ito sa kaniyang anak. âKokak! Kokak!â ang tanging nasabi ng binatang palaka nang
makita ang napakagandang si Tambelina. âHuwang kang maingay at baka siya magisingâ, sabi ni Inang Palaka sa
kaniyang anak. âTiyak na aalis iyang sa oras na magising. Ilalagay natin siya sa pinakamalapad na dahon ng lotus sa ilog.
Doo'y hindi siya madaling makaalis.â At gayon nga ang ginawa ng mag-ina. Dahan-dahan nilang inilagay si Tambelina sa
pinakamalapad na dahn ng lotus sa ilog. Sumikat ang araw. Nagising si Tambelina. Laking gulat niya. Wala na ang
magagandang bulaklak sa kaniyang tirahan. Puos tubihg ang nasa paligid ng malaki at berdeng dahon ng lotus. Iyak nang
iyak si Tambelina. Nilapitan siy ni Inang Palaka at ng anak nito. âKokak! Kokak! Huwag kang umiyak, magandang
dalaga,â sabi ni Inang palaka. Natakot si Tambelina. Napakalaking hyop ang tingin niya sa inahing palaka. âMasdan mo
ang anak ko. Siya ang iyng magiging asawa. Dumito ka muna sa dahon ng lotus na ito hanggang hindi pa nayayari ang
ipinagagawa kong silid ninyo ng aking anak.â âKokak! Kokak!â ang tanging sinabi ng anak na palaka . At umalis na ang
mag-inang palaka. Iyak nang iyak si Tambelina na nakaupong nag-iisa sa gitna ng dahon. Narining ng mga isda ang sinabi
ng inahing palaka. Naawa ang mga isda kay Tambelina kaya nagtulong-tulong ang mga ito hanggang malagot ang
tangkay ng lotus at makaalis sa lugar na iyon si Tambelina. Naanod at tinangay ng ago sang dahon, dala si Tambelina.
Nakita ng mga ibon si Tambelina. Nag-awitan sila sa tuwa. May isang paru-parong nais tumulong kaya lumipad ito
malapit kay Tambelina. Kinalag ni Tambelina ang kanyang laso sa kanyang damit at itinali ang isang dulo nito sa
paruparo at ang isang dulo ay sa dahon. Bumilis ang takbo ng dahon. Isang malakiang salagubang ang nakakita kay
Tambelina.Bigla siya nitong sinunggaban at nilipad sa itaas ng sanga ng kahoy. Gulat na gulat si Tambelina. Binigy an
siya ng salagubang ng uod ng bulaklak na makakain. Alagang â alaga niya ito. Pagkatapos ay iniregalo siya nito sa maliliit
na salagubang upang maging laruan nila. âNaku, ayaw namin sa kaniya. Kay pangit naman niya. Dadalawa ang paa at
walang sungay-sungayanâ, sabi nila. Pinaalis ng maliliit na salagubang si Tambelina sa kanilang tirahan. Inilipad nila ito
pababa ng puno at inilagay sa loob ng isang malaking bulaklak. Doon na namuhay si Tambeina. Masaya siya kahit nag-
iisa. Gumagawa siya ng duyan mula sa dahon ng damo. Ang kaniyang tulugan ay sa loob ng ubod ng bulaklak. Sa ubod na
rin ng bulaklak niya kinukuha ang kaniyang pagkain. Ang iniinom niya ay ang hamog na nasa mga talulot ng bulaklak
uwing umaga. Nang dumating ang taglamig, nagkaroon na naman ng problema si Tambelina. Unti-unting nalanta at
nalagaas ang mga bulaklak at dahon. Walang natira kundi ang madilaw at tuyong tangkay. Umulan ng yelo at si
Tambelina ay nangatog sa ginaw. âNaku, ikaw pala, maliit na ata,â sabi ng butihing Dagang â bukid. âTuoy ka. Dito sa
loob ng bahy ko maaalis ang iyong ginaw.â Pinakain at doon na pinatira ni Dagang-bukid si Tambelina. Naliligayahan si
Dagang-bukid sa magandang tinig ni Tambelina. Hinayaan niya ito na pumasok sa lihim na lagusan sa kuweba. âMay
isang ibon sa dulog ng isang pinto. Huwag kang matakot doon. Iyon ay patay na,â sabi ni Dagang-bukid. Nakita ni
Tambelina ang nasabing ibon, Naawa siya rito. DInama niya ang dibdib nito. Tumitibok pa. Kinumutan ni Tambelina ang
ibon upang hindi ginawin. Dinalhan niya ito ng inumin. Nang idilat ng ibon ang mga mata, nalaman nito siyaây inalagaan
ni Tambelina. âSalamat sa iyo, maliit at magandang bata!â sabi ng ibon. âBumuti ang aking pakiramdam nalis ang aking
ng akoây mainitan. Lalong bibilis ang aking paggaling kung akoây makakalabas.â âMalamig pa sa labas. DIto ka
mauling,na at aalagaan kita hanggang sa lubos kang gumaling,â sabi ni Tambelina. Doon sa ilalim ng lupa tumira ang
ibon habang taglamig. Nang dumating ang tag-init, ang ibon ay ganap nang magaling at malakas. Nagpaalam na kay
Tambelina ang ibon. Ibig niyang isama si Tambelina sa paglipad ngunit hindi pumayag ang Dagang-bukid. Kayaât umalis
nang mag-isa ang ibon. Lungkot na lungkot si Tambelina. At lalo siyang nalungkot nang malaman niyang ibig ni Dagang-
bukid na ipakasal siya sa isang mole, isang uri ng mammal. âSa loob ng apat na lingo ay ikakasal ka na. Magmula sa araw
ng iyong kasal, ang lungga sa ilalim ng lupa ang magiging tahanan mo na. Hindi ka dapat makita rito sa ibabaw,â ang
babala pa ni Dagang â bukid. Iyak nang iyak si Tambelina. Naalala niya ang ibon na kaniyang inalagaan. Nasaan na kaya
ito ngayon? Inisip din ni Tambelina kung ano ang gagawin niya upang hindi matuloy ang kasal. Batid niya na palapit na
nang palapit ang araw ng kasal. Isang umaga, habang minamasdan niya ang magandang paligid sa labas ng lungga ay
mayroon siyang narinig. âTwit! Twit! Twit! Twit!â ang huni ng ibon. Tumingala si Tambelina sa sanga ng kahoy. Naroon
ang ibong kaniyang inalagaan, si Layang-Layang. âTambelina! Tambelina!âtawag ni Layang-Layang, âTapos na ang tag-
araw at darating na ang taglamig. Akoây lilipad na sa malayo upang iwasan ang taglamig. Ibig mo bang sumama?â âOo,
Layang-Layang, sasama ako. Salamat at bumalik ka,â ani Tambelina. Kumuha si Tambelina ng panali. Sumakay siya sa
batok ng ibon at itinali ang sarili rito upang hindi siya mahulog. Lumipad sa malayo ang ibon. Tuwang-tuwa si Tambelina
sa nakikita niyang tanawin. Narating nila ang dating tirahan ni Layang-Layang. Ibinaba ni Layang-Layang si Tambelina
sa mga bulaklak. Laking tulat ni Tambelina nang makita niya ang isang magandang lalaki na kasinlaki niya. Ang lalaki ay
nasa ubod ng bulaklak at may koronang ginto. Nalaman ni Tambelina na marami pang maliliit na babae at lalaki sa mga
bulaklak. Ang kaharap niya ay kanilang hari. Nakita ni Layang-Layangsa na masaya si Tambelina sa kaniyang bagong,
tahanan, sa piling ng mga katulad niyang maliliit na babae at lalaki, ang mga anghel ng mga bulaklak. Nagpaalam na si
Layang-Layang sa kaniyang kaibigan.