Sa Aking Mga Kababata

Dr. Jose Rizal

Sa pagkat ang baya’y sadyang umiibig

Sa kanyang salitang kaloob ng langit
Sanlang kalayaan nasa ring masapit
Katulad ng ibong nasa himpapawid.

Pagka’t ang salita’y isang kahatulan

Sa bayan, sa nayo’t mga kaharian
At ang isang tao’y katulad, kabagay
Ng alin mang likha noong kalayaan.

Ang hindi magmahal sa kanyang salita

Mahigit sa hayop at malansang isda
Kaya ang marapat pagyamaning kusa
Na tulad sa inang tunay na nagpala

Ang wikang Tagalog tulad din sa Latin

Sa inglis, Kastila at salitang anghel
Sapagkat ang Poong maalam tumingin
Ang siyang naggawad, nagbigay sa atin.

Ang salita nati’y huwad din sa iba

Na may alpabeto at sariling letra
Na kaya nawala’y dinatnan ng sigwa
Ang lunday sa lawa noong dakong una
 Anong Oras Na

May isang batang mag-aaral na ang pangalan ay Buknoy.

Siya ay labing isang taong gulang na nasa ikaanim na
baiting. Malimit si Buknoy na huli sa pagpasok sa
paaralan kung kaya’t ang kanyang guro ay palaging
nagtatanong sa tuwing pumapasok sya ng huli. Isang
umaga, wala pa rin si Buknoy sa kanyang upuan at
nagtanong na naman ang guro sa mga mag aaral. May
isang mag aaral ang nakapagsabi na nakita niya si Buknoy
na pumasok sa isang compyuteran . Ganun nalang ang
pagkamangha ng guro. Sa kalaghatian na ng klase
nariyan na si Buknoy at sya ay tinawag ng guro, tinanong
, “ Buknoy, bakit ngayon ka lang dumating?” a e kasi
mam may pinagawa pa ang inay na dapat kong tapusin.
Buknoy, magsabi ng totoo, saan ka ba nanggaling at bakit
nahuli ka sa pagpasok?
Totoo ba na galling ka sa kompyuteran? Nakayukong
sumagot si Buknoy na “ opo mam doon po ako dumaan
bago pumasok dito, paumanhin po di ko nap o uulitin
maam. Ok Buknoy, basta’t wag mo ng gagawin ang
ganung gawain ha? opo maam, sagot ni Buknoy.