Τη καλλίστη

Η επιγραφή για τη καλλίτση επαραδόθει και έσβησε εν αυτώ…

Κόκκινο χρώμα, βαθύ, σα δείλι καλοκαιρινό,

φωτιά σα να επήρε ο ουρανός,
τα χείλια της στο φωτεινό της πιπεριάς το χρώμα,
λάβα ξεχύνει η γη, με λάβα σε σκεπάζει
σα γλιστρά το φόρεμα της πέφτοντας στο άσπρο το στιλπνό χρώμα του μαρμάρου,
ευγενές στο ύφασμα, λεπτό κι αραχνοΰφαντο,
εκεί στης σκάλας που θνητός άνθρωπος δε δύναται ν’ ανέβει,
σα πυρωμένα κάρβουνα το λείο του μαρμάρου ,
ο έρωτας καίει το πέλμα σου γυμνό,
σα τον Θησέα ασάνδαλος σα στέκεις στην άκρη της μ΄ ασάλευτο το βλέμμα,
με φως που χάνεται και σκότος που γυρεύει
αιώρημα, σταγόνα, μιας ψυχής το σώμα δε φτάνει,
κι αέρας να σπαθίζει μες τους πνεύμονες με θάρρος
μα δεν αρκεί , τα πόδια τα τρεμάμενα μια σπιθαμή πιο πέρα να τα πάει,
λυγάνε από του έρωτα το βάρος.
Εγέμισε το κοίταγμα εμπρός και κάτω, στην άκρη των δακτύλων,
κατόφυλλα τριαντάφυλλα αγκαθωτά, ανάμεσα τους τα αγκάθια.
Σε μια λίμνη ευωδιαστή στο άλικο του αίματος αφιερωμένη έρεε το μεσα ,
όπως τρυπούσανε τα δάκτυλα, με συνέπεια και ακρίβεια
μα έσταζανε και μέλι αυτό που δε γίνεται να το γευτείς χωρίς να σε βογκήξει,
γιατι ο έρωτας είναι βιος με ορμή.
Το μεγαλείο του αδύνατο χωρίς απώλεια να το γευτείς και πόνο θα νιώσεις σα το καρφί του
μπήξει,
κι ο θάνατος σου αδελφός με μιας έχει γενεί,
προστάζει τότε ανάλαφρος να γίνεις και φτερά από των λουλουδιών τα πέταλα στην πλάτη σου,
στα δένει, τα πέταλα των τριαντάφυλλων κόκκινα μαγικά φτερά,
ψιθυριστά σου λέει πέτα για λίγο πριν αφήσεις,
στο θάνατο του έρωτα και της ζωής τον θάνατο,
μεσα της να αφήσεις εσένα,
κι παραδώσου στην αιωνιότητα της ζωής με εκείνη.