Νικητής στην ζωή δεν είσαι όταν κατακτάς, μα όταν λεφτερώνεις

«το αλλού το εδώ και το εκεί και το γιατί»

Μονολογούσα μέσα τις νύχτες μου,

που είναι οι ώρες χωρίς φως

για να αποσπά την μοναξιά μας,

πώς όταν θα ρωτάς γιατί

εγώ αλλού θε να κοιτάω.

Απ το αλλού που δε το θέλησες εσύ

και στο εκεί που τις ώρες μου περνάω.

Σου απαντούσα το μονόλογο μου πως εκεί,

εκεί είναι το γιατί που ψάχνεις. Εκεί!

Ένα βράδυ ήρθαν μαύρα πουλιά

Ήταν γραμμένο καληνύχτα στα φτερά τους,

με επισκέπτονταν συχνά,

νανούριζαν εμένα με το πέταγμα τους.

Μια νύχτα σώπασαν , κουρνιάσανε στην στέγη

και στην σιωπή άκουσα γνώριμα βήματα

σα να σουν εσύ. Ήσουν η ήταν το όνειρο μου;

Το νόμισα η ήταν αλήθεια, πως η μοναξιά μου φεύγει.

Ερχόσουν ξαφνικά, όπως είχες χαθεί.

Σα να ήταν όνειρο και έσκυψες επάνω,

μέσα στον πυρετό το μέτωπό μου.

Πήρες το αλλού, το εδώ και το εκεί

πήρες μαζί και το γιατί,

Τα πήρες εμπρός από τα μάτια μου.

Τα έδεσες με κόκκινη κλωστή

Κι έριξες πάνω τους ήλιο νερό και γη.

Άνοιξες την χούφτα μου, με αυτά τη γέμισες

και όπως σφικτά ήρθε το σώμα σου επάνω μου

κλείνοντας τις χούφτες μου μέσα στα δικές σου

στο λαιμό με φίλησες, στο αυτί ψιθύρισες

όσο κρατάς τον ήλιο το νερό και τη γη μου,

είμαι δίπλα σου σα περπατάς

είμαι το αλλού το εδώ και το εκεί και το γιατί μας.