Ο Ιβίσκος

Αν δε λιγώνει η επιθυμιά
και δε τυφλώνει το μυαλό,
αν δε λυγίζουν τα γόνατα
μες της χαράς την σκέψη,
από ηδονές που θάρθουνε
την ώρα της συνάντησης,
με την λαχτάρα αγκαλιάς
που ανοίγει διάπλατα το μέσα σου,
σα το λουλούδι του ιβίσκου,
μη ξεκινάς για να βρεθείς!
Δεν έχει κάποιο νόημα.
Αν πας θε να χαθείς,
σε κάτι που δεν αρμόζει
στου έρωτα την λέξη,
στο κάποιο νόημα της.
Για λίγες σταγόνες ηδονής
στο τόσο δα το τρέμουλο
μην αφεθείς, μην χαλασθείς.
Να το θυμάσαι να δωθείς
σε κείνο το μεγάλο ωραίο.
Εκεί που ο χρόνος σου
και ο χώρος μαζί,
σβήνουν από το νου
κι από την αίσθηση σου..
Μα κι τότε, πρέπει να γνωρίζειςι,
πως του ιβίσκου τ' ανασήκωμα,
του τόξου της χορδής το τέντωμα,
του βέλους το μακρύ ταξίδι,
όλα έχουνׄ κι αυτά την δική τους λήξη.

If desire doesn’t dries you

blind your mind,
bend you on your knees
as thoughts of joy
of the coming pleasures
that will blow as you will meet,
and hugging hunger
opens your midst,
like the hibiscus flower,
do not go.
There is no reason.
to just lose yourself,
for something inappropriate
to love as a word,
to love as it means.
For a few drops of pleasure
for a faint tremble
do not let yourself be spoiled.
Remember, give your self
away to grade and big.
Where time and space
fade away and you lose your self.
But then again, remember,
how the hibiscuss’s stamen rise,
the arc of the stretch strings,
the arrow the long journey,
they all have their own end.

.. δεν υποτάσσονται ο ενας στο βλεμμα του αλλου.

ειναι σα να θελει να βγαλει ο ενας απο τον αλλον την ψυχη του.. σα να
χωνει ενα αόρατο χερι στα σωθηκα και φτυαρίζει το ΕΙΝΑΙ εξω

σε θελω

σα πεδιο βολής από πεινασμένα κανόνια