Professional Documents
Culture Documents
Ποιήματα
Περιεχόμενα
Γιὰ τὴ ζωή
Γιὰ τὴ ζωή 2
Τὰ τραγούδια τῶν ἀνθρώπων
Στοὺσ δεκαπέντε ςυντρόφουσ
Κλαίουςα ἰτιά
Γιὰ τὰ τραγούδια μου
Ἡ χώρα αὐτὴ εἶναι δική μασ
Αὐτὸ εἶναι ὅλο
Δὲ μᾶσ ἀφήνουν νὰ τραγουδᾶμε
Ὁ ἄνθρωποσ μὲ τὸ γαρύφαλο
Μονάκριβή μου
Αὐτόγραφο
[2]
Γιὰ τὴ ζωή
Γιὰ τὴ ζωή
[3]
Τὰ τραγούδια τῶν ἀνθρώπων
***
***
***
[4]
Στοὺσ δεκαπέντε ςυντρόφουσ
Δὲ χύνουν δϊκρυ
μϊτια ποὺ ςυνηθύςαν νὰ βλϋπουνε φωτιὲσ
δὲ ςκύβουν τὸ κεφϊλι οἱ μαχητὲσ
κρατᾶν ψηλὰ τ᾿ ἀςτϋρι
μὲ περηφϊνεια
δὲν ἔχουμε καιρὸ νὰ κλαῖμε τοὺσ ςυντρόφουσ
τὸ τρομερό ςασ ὅμωσ κϊλεςμα
μὲσ ςτὴ ψυχό μασ
κι οἱ δεκαπϋντε ςασ καρδιὲσ
θὲ νὰ χτυπᾶνε
μαζύ μασ
τὸ ςιγανό ςασ βόγγιςμα
ςὰν προςκλητόρι
χτυπᾶ ςτ᾿ ἀφτιϊ μασ
ςὰν τὸν ἀντύλαλο βροντῆσ.
1921
[5]
Κλαίουςα ἰτιά
Κυλοῦςε τὸ νερὸ
καὶ ςτὸν καθρϋφτη του γυαλύζονταν ἰτιὲσ
τὰ πλούςια τὰ μαλλιϊ τουσ λούζαν λυγερϋσ.
Καὶ τὰ ςπαθιὰ τ᾿ ἀςτραφτερϊ τουσ
χτυπώντασ ςτοὺσ κορμοὺσ
καλπϊζαν κατακόκκινοι μὲσ ςτοὺσ δρυμοὺσ
καλπϊζαν πρὸσ τὴ δύςη
μεθύςι!...
Δὲ ςκλόριςε
τοὺσ ἄλλουσ πού ῾φευγαν δὲ ζότηςε
τὰ βουρκωμϋνα μϊτια του ἐγύριςε
μονϊχα γιὰ νὰ δεῖ
τὰ πϋταλα ποὺ λϊμπαν.
Σὸ ποδοβολητὸ ἐςβοῦςε μὲσ ςτὴ φύςη
καὶ τ᾿ ἄλογα ἐχϊνονταν ςτὴ δύςη!
[6]
Γιὰ τὰ τραγούδια μου
1935
[7]
Ἡ χώρα αὐτὴ εἶναι δική μασ
Ἡ θϋληςό μασ
τώρα τρανεύει
νϊ ῾ναι δικό μασ
παντοτινὰ
νὰ ζοῦμε λεύτεροι ςὰ δϋντρα
ςὰ τὰ δεντρὰ τοῦ ἴδιου δϊςου
ἀδερφωμϋνα
ἀγκαλιαςτϊ.
1948
[8]
Αὐτὸ εἶναι ὅλο
Ζῶ ςτὴ φεγγοβολὴ
ποὺ προχωρϊει
ὁλόγιομα τὰ χϋρια μου
μὲ πόθουσ
κι ὁ κόςμοσ εἶναι ὄμορφοσ πολὺ
μοςκοβολϊει.
1948
[9]
Δὲ μᾶσ ἀφήνουν νὰ τραγουδᾶμε
Φοβοῦνται Ῥόμπςον
φοβοῦνται τὴν αγό,
ν᾿ ἀκούςουνε φοβοῦνται
καὶ ν᾿ ἀγγύςουν
φοβοῦνται ν᾿ ἀγαπόςουν
φοβοῦνται ν᾿ ἀγαπόςουνε ςὰν τὸν Φερχὰτ
(Ἀλόθεια θὰ ῾χετε κι ἐςεῖσ ἕναν Φερχὰτ
οἱ νϋγροι πῶσ νὰ τόνε λϋνε Ῥόμπςον;)
Φοβοῦνται τὰ γεννόματα
τὴ γῆσ
τὸ γϊργαρο νερὸ φοβοῦνται τῆσ πηγῆσ
φοβοῦνται
νὰ θυμοῦνται
καὶ τὶσ χαρϋσ τουσ
τὸ χϋρι ἑνὸσ φύλου δὲν ἔςφιξε ποτϋ τουσ
τὸ χϋρι τουσ
ζεςτὸ
ςὰν τὸ πουλὶ
χωρὶσ νὰ θϋλει ςκόντα
προμόθειεσ
ἡ κϊποια ἀναβολὴ
ςτὴ πλερωμό.
χτώβρησ 1949
[10]
Ὁ ἄνθρωποσ μὲ τὸ γαρύφαλο
Ατὴ ἡ φωτογραφύα
βγῆκε ςτο δικαςτόριο
ὕςτερ᾿ ἀπ᾿ τὴ θανατικὴ καταδύκη.
Ἀπρύλησ 1952
[11]
Μονάκριβή μου
θϊνατοσ
Ἕνασ νεκρὸσ ποὺ τραμπαλύζεται ςτὴν ἄκρη τοῦ ςκοινιοῦ
ςὲ τοῦτον ῾δῶ τὸ θϊνατο δὲν ἀντϋχει ἡ καρδιϊ μου.
Μὰ νϊ ῾ςαι ςύγουρη, πολυαγαπημϋνη μου,
ἂν τὸ μαῦρο καὶ μαλλιαρὸ χϋρι ἑνὸσ φουκαρᾶ ἀτςύγγανου
περϊςει ςτὸ λαιμό μου τὴ θηλειὰ
ἄδικα θὰ κοιτᾶνε μὲσ ςτὰ γαλϊζια μϊτια τοῦ Ναζὶμ νὰ δοῦν τὸ φόβο.
τὸ ςούρπωμα τοῦ ςτερνοῦ μου πρωινοῦ
θὰ δῶ τοὺσ φύλουσ μου καὶ ςϋνα.
Καὶ δὲ θὰ πϊρω μαζύ μου κϊτου ἀπὸ τὸ χῶμα
παρὰ μόνο τὴν πύκρα ἑνὸσ ἀτϋλειωτου τραγουδιοῦ.
Γυναύκα μου
Μϋλιςςϊ μου μὲ τὴ χρυςὴ καρδιὰ
Μϋλιςςϊ μου μὲ τὰ μϊτια πιὸ γλυκὰ ἀπ᾿ τὸ μϋλι
Σύ κϊθηςα καὶ ςοῦ ῾γραψα πὼσ ζότηςαν τὸ θϊνατό μου.
[12]
Αὐτόγραφο
Φύλοι κι ἀδϋλφια τῆσ ψυχῆσ μου. ςεῖσ ποὺ πϋςατε ςτὶσ φυλακὲσ καὶ ςτὰ νηςιὰ
τῆσ κόλαςησ, ποὺ ςᾶσ κρατᾶν ἁλυςωμϋνουσ μὲσ ςτὰ ςτρατόπεδα ςυγκϋντρωςησ
γιατὶ πολεμᾶτε γιὰ τὴν ἀνεξαρτηςύα, τὸ ψωμὶ καὶ τὴ λευτεριὰ τοῦ ἑλληνικοῦ
λαοῦ, δεχτεῖτε τὴν ἀγϊπη καὶ τὸν θαυμαςμό μου.
Οἱ λαοὶ τῆσ Σουρκύασ καὶ τῆσ λλϊδασ ἔχουνε τοὺσ ἴδιουσ θανϊςιμα μιςητοὺσ
ἐχθρούσ: τὸν ἀγγλοαμερικϊνικο ἰμπεριαλιςμὸ καὶ τοὺσ ντόπιουσ λακϋδεσ του.
Οἱ λαοὶ τῆσ Σουρκύασ καὶ τῆσ λλϊδασ, φιλιωμϋνοι ὁ ἕνασ με τὸν ἄλλο, μὲ τὴ
βοόθεια τῶν φιλειρηνικῶν λαῶν ὅλου τοῦ κόςμου, θὰ τςακύςουνε ςτὸ τϋλοσ
ατοὺσ τοὺσ ἐχθρούσ τουσ. Ατὸ τὸ πιςτεύω. δικόσ ςασ ἔνδοξοσ ἀγώνασ εἶναι
μύα ἀπὸ τὶσ πιὸ λαμπρὲσ ἀποδεύξεισ ὅτι θὰ νικόςει ἡ πόθεςη τῆσ εἰρόνησ, τοῦ
ψωμιοῦ καὶ τῆσ λευτεριᾶσ.
[13]